|
|
Галерея дипломов участников и критиков[12]
Библиотека Ордена короля Стаха:
Свеча на окне (январь-апрель 2010)[8]
...он взял зажжённую свечу и поставил на окно.
Пан Завальня имел обыкновение делать это каждую вьюжную ночь. Как и у всякого доброго христианина, жила в его сердце любовь к ближнему, кроме того он был рад гостям, желая побеседовать с ними и послушать их истории.Я. Барщевский, "Шляхтич Завальня или Беларусь в фантастических рассказах"
Злая зорка (апрель-август 2010)[14]
Седая легенда (август-ноябрь)[7]
Іхнія старыя крэпасці, як Смаляны, Ворша, Магілёу, - страшныя. Я не згадзіуся б абараняць іх нават пад пагрозай пазбаулення раю (я усё адно, бадай што, туды не траплю), нават калі б мне плацілі не пяцьдзесят талерау, а сто. Сапрауды, каб выстаяць за такім плотам, патрэбна вялікая мужнасць і вялікая легкадумнасць. А яны не толькі выстойваюць, але і наносяць страты ворагу.
Яны умудрыліся, седзячы у гэтых быдлячых загонах, адбіцца ад татар і сто год, абяскроуленыя, супраціуляліся Літве - гэтага досыць.
Владимир Короткевич, Сівая легенда
Новый Рок (ноябрь 2010 - январь 2011)[8]
Ясныя зоркі Геркулеса (январь - март 2011)[8]
Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, - папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі eсе мы разам ляцім
Да зор?
Максим Богадовноич, Я хацеу бы спаткацца з Вамі на вуліцы
Ночь Шабаша (март - май 2011)[7]
Мне жудасна.
Я чую, як зьвярэю.
Ратуюся чакаць, калі заднее
I зьнікне гэта ноч у небыцьцё...
В. Некляев
Северо-Западный Край (май - сентябрь 2011)[20]
Чалавек стаяу пад зеленаватым зорным дажджом і думау:
"Яны былі у трыццаць трэцім, яны лятуць зараз. Калі яны прылятуць у дзевяноста дзевятым, на парозе новага стагоддзя, - я яшчэ буду жыць. Калі яны прылятуць у тысяча дзевяцьсот трыццаць другім годзе, - мяне ужо не будзе. I нават мае дзеці не убачаць Леанід шэсцьдзесят пятага года... А яны будуць ляцець і ляцець, сустракаючы усё новыя і новыя пакаленні. Што будзе тады, праз сто год, ці далося б нам зразумець радасць і боль тых людзей?".
Ён стаяу, прыхіліушыся да камля сасны, а проста над ім, з невядомай глыбіні, з чорнага начнога шатра ляцелі і згасалі халодныя зеленаватыя іскры, пакідаючы імгненны незваротны след.
Гінулі над празрыстымі азёрамі Леаніды, гінулі тысячамі, знікаючы у пахмурых асенніх лясах.
I, гледзячы на іх праз замглёныя слязьмі веі, Горау думау:
"Так і мы гінем тысячамі, і невядома, ці з'явяцца нашы браты, ці з'явімся мы самі на зямлі яшчэ раз... Леаніды! Сэрца жадае вас. Хоць вачыма далёкіх нашчадкаў дайце глянуць яшчэ раз на зорны дождж".
Тысячамі зялёных ніцей праляталі над зямлёю і знікалі у цемры зоркі.
Гінулі Леаніды.
Владимир Короткевич, "Леаніды не вернуцца да Зямлі"
Байки BY (ноябрь 2011 - февраль 2012)[23]
Фантастическая любовь (февраль - март 2012)[13]
У Максіма на кашулі вышыты галубкі;
Я за тое вышывала, што цалуе губкі.
У Максіма на кашулі вышыты лісточкі;
Я за тое вышывала, што цалуе вочкі.
У Максіма на кашулі вышыты падкоyкі;
Я за тое вышывала, што цалуе броyкі.
Максiм Багдановiч
Дикая охота (апрель-июль 2012)[10]
Сцеражыцеся дрыгвы, людзі, сцеражыцеся балот уначы, калі сінія агні збіраюцца і пачынаюць скокі на самых гіблых мясцінах. Там часта уначы пабачыце вы дваццаць коннікау на вараных дрыкгантах.
І галоуны коннік імчыць наперадзе усіх. Капялюх з заломленым полем насунуты на яго вочы, ногі прывязаны да сядла. Не бразгочуць мячы, не ржуць мауклівыя коні. Толькі часам аднекуль здалёк даносіцца спеу рога. Развяваюцца грывы, балотныя агні ззяюць пад нагамі коней.
Па верасе, па гіблай дрыгве скача дзікае паляванне і будзе скакаць да тых часоу, пакуль існуе свет. Яно - наша зямля, нелюбімая намі і страшная.
Владимир Короткевич, "Дзікае паляванне караля Стаха"
Купалье (июль-август 2012)[3]
На Купальле на сьвятое
Рві, матуля, зельле тое,
Што ў нас папараць завецца!
I шчасьлівым быць здаецца!
"На Купальле", Янка Купала, 7 июля 1882 - 28 июня 1942
Черный замок (сентябрь-декабрь 2012)[10]
Чорны замак Альшанскі. Месяц нырае у хмарах.
Вежы туманныя у змроку сны аб мінулым мараць.
Слухаюць вецер золкі, вой далёкі ваучыны,
Слухаюць, як на мурах са страху трасуцца асіны...
У, як ціха і мёртва! У, які змрок глыбокі!
Ціха! Ты чуеш здалёку у аркадах бязгучныя крокі!
Кожную поунач такую у замку, што стыне ад жаху,
Па галерэях праходзяць дама з чорным манахам.
Владимир Короткевич, "Черный замок Ольшанский"