Аннотация: Хлопчык-юнга Эдуард Асетраѓ разам з пiратамi захоплiвае горад i вызваляе iмператара пiратаѓ. Цяпер разбойнiкi пачынаюць неабыякую барацьбу за ѓладу над iмперыяй. Праѓда, вядома ж, у хлапчукi свае планы, хоць яму i абяцаюць тытул герцага.
Хлопчык-ЮНГА I IМПЕРАТАР ПIРАТАђ
АНАТАЦЫЯ
Хлопчык-юнга Эдуард Асетраѓ разам з пiратамi захоплiвае горад i вызваляе iмператара пiратаѓ. Цяпер разбойнiкi пачынаюць неабыякую барацьбу за ѓладу над iмперыяй. Праѓда, вядома ж, у хлапчукi свае планы, хоць яму i абяцаюць тытул герцага.
. РАЗДЗЕЛ Љ1
Працягвалася жорсткая бiтва памiж пiратамi ѓсiх масцяѓ, у тым лiку i дзяѓчынкамi, якiя бiлiся або ѓ тонкiх кальчугах, або наогул напаѓголыя.
I кiдалi босымi пальчыкамi ног забойчай сiлы гарошынкi з узрыѓчаткай, цi секлiся мячамi.
Аглушальны выбух моцна пашкодзiѓ таѓшчэзныя вароты, але не знёс iх да канца. Тым не менш, праход амаль готаѓ. Прычыненыя ядрамi разбурэння былi самавiтымi, i кованая жалезам дзверы ледзь трымалася.
Шматлiкiя дзяѓчынкi-рабынi кiдалi ѓ салдат гарнiзона камянi, абломкi плiткi, шкло, а некаторыя нават кiнжалы. Дзяѓчынкi былi з мiнiмумам адзення, але мускулiстыя i стройныя. У гэтым свеце практычна не было пажылых жанчын, i гэта цудоѓна. Усе жанчыны юныя i свежанькiя дзяѓчынкi i iх нашмат больш, чым узроставых мужчын. I яшчэ частка рабоѓ была хлапчукамi, якiя штучна маглi пару-тройку дзясяткаѓ гадоѓ пражыць у падлеткавым узросце, а затым памiралi ѓ сне.
Не вельмi спрыяльны далягляд, i вольныя мужчыны на гэта не iшлi. Але хто будзе пытацца рабоѓ!
Тут вялiкi воiн Асятроѓ, страцiѓшы цярпенне, накiраваѓ сваю велiчэзную яшчарку ѓ атаку. З жахлiвым грукатам рэшткi варот зляцелi. Пiрацкая вольнiца выпусцiла захоплены крык, накiраваѓшыся на штурм. Вось замiльгалi босыя ногi дзяѓчынак-пiратаѓ. I ѓ першую чаргу чарнаскурай жанчыны-волата Абломавай. Ну i таксама боты мужчын, i моцныя рукi прадстаѓнiкоѓ нечалавечай расы. I нават ласты, як у гусей, у гэтым свеце iншамiрцаѓ.
Пачалася разня i катавасiя, пiратаѓ больш, яны былi ѓзбуджаны крывёй i стратамi, не адзiн iх дзясятак палёг пад сценамi сярэднявечнай турмы.
Дзяѓчынкi-пiраткi раѓлi ва ѓсё горла:
Мы ѓ атаку адважна iдзем,
Будзе бiтва з ворагамi смяротнай...
Пакараючы злых стварэнняѓ мячом,
Пасылаем агонь над сусветам!
I дзяѓчаты-ваяѓнiцы вялi агонь з лукаѓ, выкарыстоѓваючы босыя пальчыкi сваiх загарэлых, мускулiстых, вельмi спрытных ног.
Як заѓсёды наперадзе, якi не ведаѓ страху тэрмiнатар-камсамолец ( так, у нейкай ступенi Эдуард быѓ i камсамолец. Ён паспеѓ, у адной з мiнулых мiсiй, паваяваць у другой сусветнай вайне i ѓступiць у камсамол!) Вiцязь-пiрат, вось ён сашчапiѓся з турэмным палкоѓнiкам. Гэта страшны шасцiрукi тып, ён iмкнецца як мага хутчэй прыбiць юнага ваяѓнiка, перш чым да яго прыйдуць на дапамогу сябры. Яго шалёныя замахi не зрабiлi ѓражання на хлапчука.
А дзесьцi там ваююць i сякуць ворагаѓ, як капусту, дзяѓчынкi з розных пiрацкiх караблёѓ. I гэта таксама выдатна. Вось Абломава так дзюбанула голай пяткай у морду гарыле-афiцэру, што ён завалiѓся, збiѓшы яшчэ траiх вартаѓнiкоѓ.
Жанчына-волаты прагарлапанiла:
- Сарынь на кiчку!
Спачатку хлопчык Асятроѓ стрымана адбiѓ усе выпады, потым урэзаѓ нагой у жывот. Працiѓнiка скурчыла, скарыстаѓшыся момантам, юны баец адсек яму галаву - прыём дзеючы безадмоѓна.
- Яна ѓ цябе вялiкая, але мабыць пустая, як сэрца лiхвяра.
I Эдуард засмяяѓся. I яго босая, iмклiвая, як маланка нага, затаранiла буйному стражнiку ѓ пахвiну.
У таго з галавы непасрэдна зляцеѓ рагаты шлем, i яго вастрыё дзюбнула па баку яшчэ аднаму салдату.
Супрацiѓ турэмшчыкаѓ часам зацягвалася, асаблiва, калi сутычкi адбывалiся ѓ калiдорах i набывалi характар засад.
Некалькi дзяѓчат-пiратак нават атрымалi раненнi. I iх зачапiла па голых, мускулiстых нагах.
Апошнiм прыстанiшчам сярэднявечных "вертухаяѓ" быѓ склеп. Туды адным з першых заскочыѓ раз'юшаны тыгр Асятроѓ, яго вочы выдатна бачылi ѓ цемры, а меч сек, працягваючы збiраць шчодрае жнiво смерцi.
- Нi куды не пойдзеце ёлупы, з усiх шчылiн вытруѓлю. - гарлапанiѓ забiяцкi юны воiн.
Раптам наперадзе пачуѓся страшны громападобны рык, затым палыхнула полымя.
- Няѓжо цмок? - Падумаѓ бясстрашны пiрат-хлопчык, задыхаючыся ад гару.
Юны ваяѓнiк адскочыѓ у бок, беглая за iм дзяѓчына спалохана пiскнула, i яе злёгку апалiла. Хлапчук страсянуѓся, калi гэта цмок, то трэба дзейнiчаць не зламаючы галаву. Роѓ паѓтарыѓся, полымя стала цьмянець.
Дзяѓчына-пiратка прачырыкала:
- Вось гэта Сатана!
I яе раскошныя, моцныя сцягна затрэслiся. А пах пахаѓ стаѓ мацнейшы.
Хлопчык-пiрат адказаѓ:
- Самы страшны Сатана - гэта твой прыродны страх!
Эдуард краем вока заѓважыѓ, што агонь вывяргаецца з адной кропкi, праѓда, густым снапом. Нiбы гэта кiт, замест вады вывяргае напалм. Упаѓшы на падлогу i прыцiснуѓшыся да сцяны, хлапчук-тэрмiнатар папоѓз, тут палыхнула полымем з другога боку, а невядомы звер так грукатаѓ, што мог уцякаць цэлы полк.
Нездарма тры адважныя дзяѓчыны-пiраткi, што iмчалiся за хлапчуком, так прыцiснулiся ѓ сцяну i лямантавалi:
- Цмок нас пашкадуй -
Мама, тата выратуй!
Юны Эдуард выказаѓ:
- Ишак раве гучней брэшучы лiсiцы, але даказаць не можа, што ён не вярблюд!
Тут юны баец заѓважыѓ ледзь прыкрыты лаз, праз якi нават ён, будучы невялiкага росту, змог пралезцi з вялiкай працай. Прарываючыся i драпаючыся аб камянi, ён падарваѓ рэшткi i без таго здзёртага адзення, абдзёр голыя плечы i грудзi. Зрэшты, гэта якраз той выпадак, калi адсутнасць сталення iдзе табе на балазе. Калi б ён за вялiкае мноства гадоѓ прыгод хоць крыху падрос, то канчаткова б затрымаѓся. Як, напрыклад, клiн у iспанскiх ботах.
Хлопчык раздушыѓ босымi пальцамi атрутнага павука, якi хацеѓ яго ѓджгнуць у iкру, i прашыпеѓ:
Падступны павук завастрыѓ сваё джала,
I п'е з Эльфii святую кроѓ...
Яму супастату ѓсё мала i мала,
Заб'е яго той, хто сiлкуе да айчыны каханне!
Нарэшце, тунэль стаѓ шырэйшы, i ваяѓнiк-тэрмiнатар з вялiкiмi намаганнямi выбраѓся з яго.
Тут яму ѓ вочы кiнулася дзiѓнае вiдовiшча, двое ѓ жоѓтых халатах таѓстуноѓ з цюбецейкамi на паголеных башках, стукаючы каванымi, чорнымi ботамi, бегала вакол горна, адзiн дзьмуѓ у яго, i ѓ гэты момант выпускаѓся страшны роѓ, а другi тузаѓ рычажкi, i ѓ гэты момант адразу ѓ памяшканнi рабiлася ярчэй i гарачэй. Абодва крымiнальнага вiду тыпу ладна змакрэлi i моцна смярдзелi.
- Дык яны жулiкi. - Вечны ваяѓнiк-хлопчык нават хiхiкнуѓ ад радасцi. - Хацелi развесцi мяне такiм простым прыёмам. Ну, я iм выпушчу кiшкi.
Юны баец выскачыѓ, як тыгр, i атакаваѓ здаравякоѓ. Першы з iх паспеѓ выхапiць меч, але атрымаѓ рукаяцьцю па лбе. Ад моцнага ѓдару ѓспушыѓся важкi гуз. Другi, убачыѓшы страшнага акрываѓленага хлапчука, сам папрасiѓ лiтасцi.
- Не забiвай мяне, о высакародны пiрат.
- З якога гэта часу пiраты сталi высакароднымi. - Сказаѓ, страшэнна раззлаваны ваяѓнiк Эдуард i зарадзiѓ кулаком у скiвiцу. Галава таѓстапуза адкiнулася назад, пацякла кроѓ. Хлапчук-тэрмiнатар моцна выдаѓ:
- Будзеш ты вучыць мяне высакароднасцi!
I юны баец, як усадзiѓ непрыяцелю з усяго размаху ѓ пахвiну. I ѓ таго ляснула скула, i палiлася з пашчы кроѓ.
Затым, дастаѓшы з-за пояса звязак ключоѓ, юны ваяѓнiк пачаѓ адмываць дзверы. За першымi дзвярыма апынулася камера, дзе сядзелi закаваныя ѓ калодкi два вязнi. Адзiн з iх, нягледзячы на язвы i сляды ад апёкаѓ i збiцця, меѓ вельмi прадстаѓнiчы выгляд. Яго густая з сiвiзной барада i шырокiя плечы, з палаючым позiркам мангольскiх вачэй, гаварылi. - Я народжа загадваць! Другi быѓ яшчэ зусiм малады, даволi высокi, але барада не расла, толькi пад носам вiдаць быѓ лёгкi пушок. Яны ѓтаропiлiся на ѓварванага Эдуард Асятрова. За хлопчыкам з'явiлася i дзяѓчына-пiратка. Яе босыя, моцныя, жаночыя ногi пакiдалi крывавыя, пунсовыя хупавыя сляды на бетоне.
- Ты хто такi? - Вымавiѓ хрыплаватым, але прыемным голасам старэйшы палонны.
Вечна юны ваяѓнiк адказаѓ:
- Я высакародны пiрат, Эдуард.
Той, што па маладзейшым, спытаѓ:
- А цябе, як клiчуць?
Асятроѓ разгублена адказаѓ:
- У ранейшай кампанii звалi баявы танк-трус. У цяперашняй бандзе .... Не ведаю, яны пакуль самi не вызначылiся.
Старэйшы вязень адказаѓ:
- Ты хуткi i iмклiвы, i разам з тым, не па гадах мудры. Я назаву цябе Кобра.
Юны ваяѓнiк-хлапчук здзiвiѓся. Для людзей, зрэшты, кобра гучыць неяк злавесна. Але ѓсё ж дзяцюк-тэрмiнатар спытаѓ:
- А вы хто такi?
Той з годнасцю адказаѓ:
- Апошнi iмператар пiратаѓ. - Фашпiроѓскi, мяне яшчэ клiчуць "Бiч божы". А гэта мой сын Арамiс. - Верхавод верхаводаѓ марскiх разбойнiкаѓ, хутчэй загадаѓ, чым папрасiѓ. - Ты можаш вызвалiць нас ад кайданоѓ?
Дзяѓчына-пiратка, што падбегла ѓслед за хлопчыкам, адказала, выскаляѓшы зубкi, што зiхацелi, нiбы буйныя i вельмi раскошныя жамчужыны, i давалi водблiскi:
- Гэты мiлы хлопчык усё можа!
Ваяѓнiк Эдуард лаканiчна адказаѓ:
- Вядома, i хутка!
Ланцугi былi яшчэ зусiм новыя, густа змазаныя маслам i выкаваныя з вялiкiм мастацтвам, пакрытыя пластом срэбра, кожнае звяно тоѓшчы вялiкага пальца буйнога чалавека, цi прыкладна, як пэндзаль Эдуарда. Гэта непрыемнае адкрыццё паказала, што вымавiць - хутка, сама меней, неабдумана. Смелы ваяѓнiк заѓважыѓ:
- Ого, падобна, яны вас баяцца.
Цар-вязень з гэтым пагадзiѓся:
- Гэтыя турэмшчыкi вельмi хiтрыя, скавалi так, што цяжка паварушыцца, i ѓвесь час сачылi за камерай, правяралi ланцугi, асцерагаючыся мабыць, што мы iх можам перапiлаваць воласам.
- А што, гэта магчыма? - Спытаѓ, трохi разгубiѓшыся, басаногi ѓ плаѓках ваяѓнiк-свавольнiк.
- Калi паспрабаваць, то так. - I для пераканаѓчасцi страсянуѓ ланцугом. - Нiчога немагчымага няма.
Калi Фашпiроѓскi ѓстаѓ, то бывалы ваяка Эдуард злёгку здзiвiѓся, ён быѓ не вельмi высокi, прыкладна сярэдняга росту, праѓда, вельмi шчыльны, нягледзячы на голад i нягоды. А вось юнак-вязень, наадварот, быѓ высокi стройны.
Дзяѓчына-пiратка паслала яму паветраны пацалунак i ѓсклiкнула:
- Вось гэта, кавалер!
- Давайце паглядзiм, што ѓ iншых пакоях. - Прапанаваѓ, нецярплiва пакручваючы ѓ руках меч, магутны якасцю, а не аб'ёмам, баец Эдуард.
- Там павiнна быць турэмная казна i астатнiя вязнi. - гучна вымавiѓ Фашпiроѓскi.
Дзяѓчына-пiратка з натхненнем праспявала:
- Ах, казна, мая казна - пакарання смерцю!
Нялёгка, нялёгка стаяць каля!
Насуперак чаканням, здабыча, i сапраѓды, была багатай. Бочкi з золатам, мноства куфраѓ з камянямi. Перахапiѓшы здзiѓлены погляд, якi не чакаѓ убачыць падобнае ѓ сховiшчы, "Бiзун божы" ахвотна растлумачыѓ:
- Тут дабро забранае ѓ вялiкага мноства людзей, незаконна канфiскаваную маёмасць.
Ваяѓнiк-хлапчук Эдуард пакруцiѓ галавой i выдыхнуѓ з сябе паветра:
- Вось як, падобна, яны збiралiся павезцi далёка не ѓсе багаццi.
Фашпiроѓскi люта кiѓнуѓ:
- Тутэйшы губернатар хiтрая лiсiца. Ён спрабуе заглынуць больш, чым зможа змясцiць яго глытка. - Тут верхавод флiбусцьераѓ, трывожна азiрнуѓся, абмацваючы позiркам камеры. - Ён ужо забiты?
Дзяѓчына-пiратка задрыгала ѓ адказ сваiмi голымi, мускулiстымi нагамi, прачырыкаѓшы:
- Не ведаю, панове!
Ваяѓнiк Эдуард, да ѓласнага незадавальнення, адмоѓна закруцiѓ галавой са светлымi валасамi:
- У апошнi раз я бачыѓ яго жывым, толькi злёгку пакамячаным.
Фашпiроѓскi нават хiхiкнуѓ:
- Вось як, трэба гэта тэрмiнова выправiць. Але ѓсе блiскучыя куфры не галоѓнае, вось тут павiнен быць люк, якi прывядзе ѓ падзямелле губернскага палаца. А зараз, я дапытаю турэмшчыка. - Строгi загад прыроджанага ѓладара. - А ты, кобра, падымi яго.
Нават моцны i загартаваны трэнiроѓкамi, працуй у каменяломнях Эдуард, не без цяжкасцi прыѓзняѓ тушу, Фашпiроѓскi пляснуѓ яго тоѓстага кабана па друзлых шчоках, прымусiѓшы прыйсцi ѓ сябе, затым дадаѓ яшчэ плясканне. Калi той расплюшчыѓ вочы, у iх адбiѓся жывёльны жах.
- Толькi пакiньце жыццё, усё зраблю.
Пiрат-главар рыкнуѓ:
- Дзе мая нявеста Экстрагазель?
Турэмшчык адчайна прамармытаѓ:
- Яе ѓжо паѓгода таму пераправiлi ѓ сталiцу, нiхто не будзе трымаць дзяѓчыну гэтак шляхетнага роду сярод пiратаѓ i бандытаѓ.
Дзяѓчына-пiратка агрэсiѓна адзначыла:
- Вось гэта логiка!
I тупнула босай нагой.
- Тады ты мне больш не патрэбен. - Фашпiроѓскi сцiснуѓ яго горла рукамi-абцугамi. - Цябе трэба было памучыць, ды пэцкацца не паляванне. А што рабiць з iншым, таксама ж кат i вырадак.
- Калi хочаш, я сам яго заб'ю! - Ахвотна прапанаваѓ, усё яшчэ якi прагне подзвiгаѓ юны ваяѓнiк Эдуард.
- Гэта занадта лёгка i проста, няхай яго павесяць унiз галавой. - Загадаѓ жорсткi "Бiч божы", i скептычна акiнуѓ хлапечую фiгурку. - Ты не па гадах моцны, зможаш яго вывалачы.
- Вядома, у iм кiлаграм сто сорак, не больш. - Сказаѓ, усмiхаючыся, Эдуард Асетраѓ узвалiѓ "шматтонную" тушу сабе на плечы.
Аднак, гэта аказалася не прыемным заняткам, турэмшчык смярдзеѓ, нiбы душны казёл. Ды яшчэ быѓ не зручны для шкарпэткi, i юны ваяѓнiк крыху змакрэѓ.
Дзяѓчына-пiратка адзначыла:
- Ды ён смярдзiць, нiбы брыдкая свiння!
I скрывiла сваю мордачку, нiбы мiм.
Таму, апынуѓшыся ѓ турэмным двары, юны ваяѓнiк адчуѓ палёгку. Там сабралася вялiкая колькасць зняволеных, i не толькi дарослыя мужчыны, але шмат жанчыны, дзяцей, прычым большасць у жахлiвым стане пасля катаванняѓ i голаду.
Дзяѓчынка-пiратка пракрычала:
- Вось гэта казлы - такiя быдла! Мусiць, паспелi надрацца!
Юны ваяѓнiк у праведным гневе пракрычаѓ iм.
- Што зрабiць з гэтым катавальнiкам? Павесiць?
Вызваленыя зняволеныя, зашумелi - мора ѓспенiлася i пагражала перахлiснуцца дзевятым валам. На працягу доѓгiх гадоѓ людзi збiралi эмоцыi ѓ волкiх i лядоѓнях засценках.
- Не, на кол яго! На крыж! Шыбенiцы мала для вылюдка нячыстага! - Ва ѓсю глотку крычалi мужчыны, частка, зрэшты, была, або пiратамi, або разбойнiкамi з вялiкай дарогi. Але некаторыя былi, яшчэ не паспеѓшымi страцiць прыгажосць, вязнямi.
I яны тупалi босымi, стройнымi нагамi, на шчыкалатках зеѓралi свежыя ранкi ад кайданаѓ, што надавала вязням вельмi кранальны выгляд.
А дзецi i зусiм кашчавыя i змучаныя, але не страцiлi мiлавiднасцi, нягледзячы на тое, што ѓ iх прасвечвалася кожная костачка.
- У гэтым выпадку вершыце суд i расправу самi! Бо адзiны наш суддзя народ! - Прыняѓшы Саламонава рашэнне, ваяѓнiк-свавольнiк Эдуард адкланяѓся. У след за iм выйшаѓ iмператар пiратаѓ. Хаця яго ѓладу прызнавалi далёка не ѓсе, i сам тытул быѓ хутчэй не афiцыйны, былыя вязнi сустрэлi яго гучнымi выкрыкамi. А калi ён узняѓ руку ѓгору, усе змоѓклi. Фашпiроѓскi гучнагалоса, яго бас не страцiѓ зычлiвасцi за гады зняволення, звярнуѓся:
- Каго вы хочаце бачыць сваiм камандзiрам?
Дзяѓчына-пiратка зрабiла выгляд, што пацiскае вузкiя плечы.
- Цябе, вядзi нас бацька! Будзь нашым каралём, "Бiч Божы"! - крычалi яны i тупалi нагамi, бiлi ѓ далонi. А напаѓголыя жанчыны наогул лямантавалi, як апантаныя.
Фашпiроѓскi падняѓ угору рукi i зароѓ:
- Ды будзе так, зараз нашы сэрцы стануць адзiнымi!
Падышло яшчэ некалькi дзяѓчын-пiратаѓ у лахманах, пакрытых плямамi крывi, i яны люта ѓскiнулi ѓверх мячы.
I ваяѓнiцы-прыгажунi злосна тупнулi босымi, моцнымi нагамi па лужынах крывi.
I прараѓлi ва ѓсе глоткi:
Мы слаѓныя пiраты,
Акулы i кiты...
Вялiкiя салдаты,
Крушылы цемры!
I пачуѓся вельмi нават звонкi смех.
Баi ѓ горадзе практычна завяршылiся, дагаралi апошнiя абломкi, якiя засталiся ад бурнага крывавага шторму. Дзяѓчаты-пiраткi пляскалi голымi падэшвамi па вострых камянях, падскоквалi i напявалi, вiдавочна весялячыся.
Быць пiратам вельмi добра,
Дзяѓчына ѓсiх рабуе без разбору...
Мала, вiдаць золата - падай яшчэ,
Бо класна быць гламурным злодзеем!
I зноѓ, у каторы раз, iхнiя голыя пяткi, як плюхнуцца ѓ раѓчукi з карычневай, пунсовай, а часам i сiняй крывёй.
Эдзiк, надзьмуѓшы шчокi, i разам з хлапчукамi-рабамi заспяваѓ:
Нам буры, штармы, вецер не перашкода,
Я з дзяцiнства дзерцiся ѓ моры пакахаѓ...
I калi за мару змагацца трэба -
Я б пачвар пекла пасек!
Хоць Фашпiроѓскi i не саромеѓся сваiх рыззяѓ, але ѓсё ж вырашыѓ пераапрануцца, нельга, хай не каранаванаму, iмператару быць абадранцам.
Эдуард жа, наадварот, быѓ рады зноѓ апынуцца ѓ адных толькi шорцiках, бо так значна зручней i практычней. Тым больш, калi ѓ цябе такое рэльефнае тулава i мускулатура, нiбы дрот.
Хлапчук-тэрмiнатар нават заспяваѓ:
Эх, мы моцныя арэшкi,
Мы карону прывязем...
Спаць кладуся я накшталт пешкi,
Прачынаюся ж ферзем!
I хлопчык-воiн, як схопiць босымi пальцамi, аднаго з бамбiзаѓ-пiратаѓ за нос. I той нема залямантаваѓ.
А Эдзiк зноѓ, як праспявае:
Адпусцiце мяне ѓ Гiмалаi,
У першароднай пабыць цiшынi...
А не-то я заваю, а не-то я залаю,
А не-то я каго-небудзь з'ем!
I хлопчык-баец, як шпурне каменьчык сваёй босай нагой, i той, праляцеѓшы, саб'е варону.
I тая грымнецца дзюбай на галаву аднаму са шпiкоѓ ордэна тыпу езуiцкага, якi спрабуе растварыцца ѓ натоѓпе. I прабiла паголеную галаву.
Юны воiн праспяваѓ:
- I ад Эдзiка не схавацца, не схавацца,
Дзеѓкi босыя, скажыце, што вам снiцца!
Iншыя пiраты аддалiся рабаванню, шматлiкая здабыча звозiлася ѓ порт, актыѓна дзялiлася i ѓзважвалася. Туды прыбыѓ i фарсiсты прыбраны Манiтор. Верхавод пiратаѓ, натуральна, быѓ злы i напорыст.
- Цяпер трэба прыступiць да сур'ёзнай i справядлiвай дзяльбы. - пачаѓ гарлапанiць верхавод марскiх разбойнiкаѓ. - А значыць, усе багаццi, павiнны быць падзелены пароѓну памiж намi.
Старэйшы шкiпер з каманды Раварнавы запярэчыѓ:
- Ды мы i так iх дзелiм пароѓну. Палова на адзiн карабель наш, другая палова на вашае судна.
Прыгожыя дзяѓчынкi-пiраткi ѓхваляльна загаманiлi i затупалi сваiмi босымi, вельмi хупавымi, хай нават бруднымi i скрываѓленымi нагамi.
- Надзейныя, як пекла - законы зоны! Сумне ланцугоѓ жалезныя заслоны!
Манiтор, палаючы лютым гневам, завёѓся, нiбы запушчаны моцным кiдком турок:
- Не, я так не згодзен, караблi, гэта пустыя канструкцыi, галоѓнае, гэта людзi. I мае людзi, i iншамiране хочуць, каб усё было сумленна i, як належыць. Хiба мае браты не рызыкавалi сваiм жыццём, i многiя з iх палеглi ѓ няроѓнай сутычцы. - Завадатар хеѓры марскiх разбойнiкаѓ, як сячэ ѓ гневе шабляй у падлогу. - Зыходзячы з патрабаванняѓ закона гонару, я патрабую для нас чатыры пятыя здабычы.
I зноѓ дзяѓчынкi напаѓголыя, потныя i пыльныя, вiскочуць нешта ѓхваляльнае.
Шкiпер пастараѓся супакоiць не ѓ меру актыѓнага атамана:
- Але ж мы падпiсалi дакумент, пад якiм стаiць i ваш подпiс, што ѓсё дзялiцца пароѓну памiж караблямi.
- Не памятаю, што я падмахнуѓ, а цяпер, гэта проста кавалак паперы. У дадзены момант будзе вырашаць не запэцканая папера, а вострыя клiнкi. - Манiтор рэзка ѓскiпеѓ i блiснуѓ над галавой элiтнай шабляй. - Ну, як будзем жыць па паняццях.
Пiраты згодна загаманiлi, раздаѓся свiст. Стала вiдаць, што наспявае кровапралiцце.
Дзяѓчынкi-пiраткi тупалi сваiмi голымi нагамi, i энергiчна круцiлi раскошнымi сцёгнамi, а iх рэльефныя шакаладкi прэса, пагульвалi прыгожымi плiткамi.
Старэйшы шкiпер пастараѓся iх урэзанiць.
- Давайце пачакаем, пакуль прыйдзе Раварнава i лепшы баец усiх акiянаѓ Эдуард Асетраѓ, тады i абгаворым усе нашы праблемы.
Гул карсараѓ выглядаѓ вельмi двухсэнсоѓна. Нават дзяѓчынкi-карсары вiшчалi, нiбы свiнкi, якiх колюць шомпалам. I iх ногi, якiя адрознiвалiся вельмi вялiкай спрытнасцю i вытанчанасцю лiнiй, танцавалi гопак. Манiтору здавалася, што яны пагалоѓна на яго баку i гэта завода змяняецца пiрацкага капiтана ѓсё мацней i мацней:
- Праблемы ѓ вас, у мяне амаль у пяць разоѓ больш народа, i калi справа дойдзе да сутычкi, то вас усiх пераб'юць, як мышэй.
Якi бачыѓ выгляды шкiпер не спалохаѓся нахабнiка:
- Iншыя байцы могуць каштаваць дзесяцярых, да таго ж, у нас больш гармат.
Дзяѓчаты-пiраткi абапал усё больш заѓзята падскоквалi i круцiлiся туркамi.
Манiтор усё заводзiѓся i заводзiѓся, здавалася, з-пад лiловага парыка ѓ яго прэ пар:
- Гэта перавага на моры, а на сушы мы возьмем верх. - I тупанне ботамi ѓ якасцi пацверджання. - Так што, калi хочаце застацца ѓ жывых, згаджайцеся на нашы ѓмовы, iнакш потым мы забярэм усё, а тых, хто застанецца ѓ жывых, павесiм.
Шкiпер не зусiм да месца ѓставiѓ:
- Але гэта ж ганебна! ( Не самая лепшая iдэя апеляваць да такiх паняццяѓ, як гонар у флiбусцьераѓ!)
Манiтор дастаѓ упрыгожаны тапазамi i лаламi пiсталет:
- Якi гонар можа быць у пiрата. - I ён стрэлiѓ у нагу, цяжка паранiѓшы шкiпера. Той упаѓ, як падкошаны, схапiѓшыся за прастрэленую костку. А асатанелы верхавод прагарлапанiѓ! - Вось так будзе з кожным аслом, хто асмелiцца стаць у мяне на шляху!
Магчыма, успыхнула б разня, калi б не крыкi.
- Раварнава i кобра, Эдуард непераможны, iдуць.
Дзяѓчаты-пiраткi вось узялi i як зараѓлi. I сталi яшчэ энергiчней тупаць голымi, шакаладнымi ад загару нагамi i круцiць мячамi над светлымi галовамi.
I лямантавалi:
- Слава пiратам!
Хлапчук хутчэй нават не iшоѓ, а ляцеѓ, нiбы на крылах. Настолькi ѓ яго iмклiвыя рухi. Сапраѓды, яго босыя юныя ногi зiхацелi падэшвамi, блiскучымi ад шматколернай крывi.
Манiтор спынiѓся i люта заварочаѓ бяльмамi:
- Ну добра, дам гэтым тупым хлопцам-жарабятам апошнi шанец.
Калi Раварнава падышоѓ, спрактыкаваны верхавод флiбусцьераѓ адразу заѓважыѓ, што адзiн з яго памагатых паранены, а пiраты выстраiлiся ѓ пагрозлiвую кагорту.
А дзяѓчынкi-карсары ѓсе запэцканыя, напаѓголыя i скрываѓленыя. Узялi i прачырыкалi:
Вось гэта ход -
Поѓны разбой...
Ты супер Бонд -
Сапраѓдны герой...
I мне не проста зусiм -
Кахаць агента нуль, нуль сем!
- У чым справа, браты? - халодна спытаѓ Раварнава. А хлапчук-ваяѓнiк Эдуард скокнуѓ праз галаву, прайграѓшы зваротнае сальта. Яго дзiвосны меч у палёце расьсек на чатыры часткi буйную, як бульбiна, клятчастую асу. Брызнулi смарагдавыя кропелькi крывi казуркi.
- Ды вось! - крыклiвым тонам пачаѓ Манiтор, з асцярогай пазiраючы на занадта iмклiвага хлапчука. - Нашы людзi вырашылi: ранейшы расклад не справядлiвы, i што трэба перагледзець крытэры дзяльбы здабычы. Гэта значыць, дзялiць па галовах, а не караблям. Кожнаму лычу пакладзеную па законе дзель. Верхавод карсараѓ знарок люта скасiѓ выпешчанае лыч. - Ну як, вы на гэта згодны?
- А калi не? - Спытаѓ, iранiчна пазiраючы на суб'екта разбою, Раварнава.
Дзяѓчынкi-пiраткi загулi, нiбы рой вос.
- Тады будзе бойка, i зыход бiтвы вырашыць колькасць i доблесць, асаблiва, ведайце, беглыя вы катаржнiкi, колькасць. - Падкрэслiѓ, люта выскаляючыся, напышлiвы Манiтор.
- Хутка сюды падыдзе iмператар карсараѓ вялiкi Фашпiроѓскi, i ён нас рассудзiць. - Сказаѓ, падкiдваючы ѓ жылiстых, хоць i дзiцячых руках, але вытканых са сталёвага дроту, меч Эдуард.
Па шэрагах карсараѓ пранёсся гул адабрэння.
- Я не прызнаю нiякiх iмператараѓ. Вырашым праблему адразу - кажаце варнакi: згодны на мае ѓмовы, цi пральецца кроѓ. - Манiтор навёѓ пiсталет на жывот Раварнавы. Такая зброя была яшчэ ѓ гэты перыяд сярэднявечча вельмi вялiкай рэдкасцю, i пiрат моцна ганарыѓся сваiм набыццём, зробленым майстэрскiм майстрам.
- Ды д'ябал з iм. - Навучаны баявой тэхнiцы Эдуард Асетраѓ, падчапiѓшы голай, мускулiстай нагой камень i спрытным кiдком, паслаѓ яго прама ѓ руку са зброяй. Прагучаѓ стрэл, пiсталет упаѓ, а праз дзве секунды юны ваяѓнiк наляцеѓ на пiрата. Ударыѓ яго каленам у сонечнае спляценне, затым гуляючы заламаѓ тоѓстую руку i прыставiѓ клiнок да горла.
- Варушацеся, i вашаму атаману канец. - пракрычаѓ вечна юны ваяѓнiк. Пiраты ахнулi i замерлi. Некалькi з iх, самыя бойкiя, размахвалi шаблямi, але не адважвалiся ѓступiць у бой. А дзяѓчынкi з голымi нагамi гарлапанiлi:
- Шайбу! Шайбу! Шайбу!
- Вось так, а цяпер, хапуга, загадай скласцi сваiм каршакам зброю! - Строгiм тонам загадаѓ Эдуард i, яго голая пятка так тупнула, што камень пад ёй раскалоѓся.
Бачачы, што Манiтор у напаѓпрытомным стане, юны ваяѓнiк тузануѓ яго за вуха, нацiснуѓ пальцам на скронь i прымусiѓ прыйсцi ѓ сябе.
Не менш як дзве сотнi людзей, у асноѓным закатаваных, апранутых у сарваную з салдат, або заможных грамадзян сукенку, выйшлi на плошчу. Наперадзе iшоѓ чалавек выразнага выгляду з коратка стрыжанай барадой i ѓ касцюме гранда. Раварнава адразу пазнаѓ яго, невысока з незадавальненнем пакланiѓся.
- Слава вялiкаму Фашпiроѓскаму, хай жыве iмператар карсараѓ i "Бiч божы".