21-30 Кілмайстар Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра
21. Місія ў Венецыю Mission to Venice
22. Падвойная ідэнтычнасць Double Identity
23. Кабіна д'ябла The Devil's Cockpit
24. Кітайскі скарбнік The Chinese Paymaster
25. Сямёра супраць Грэцыі Seven Against Greece
26. Карэйская тыгр A Korean Tiger
27. Прызначэнне: Ізраіль Assignment: Israel
28. Чырвоная гвардыя The Red Guard
29. Брудная пяцёрка The Filthy Fivе
30. Яркая блакітная смерць The Bright Blue Death
Картэр Нік
Місія ў Венецыю
Нік Картэр
Місія ў Венецыю
перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне
Арыгінальная назва: Mission to Venice
Кіраўнік 1
Рым, люты. (Рэйтэр) - Сёння ўначы ў паўночнай частцы Адрыятычнага мора знік амерыканскі рэактыўны бамбавік, меркавана апорную атамную бомбу. Самалёт рабіў звычайны рэйс з базы на поўдні Аўстрыі на іншую базу ў Іспаніі. Апошняя сувязь машыны была з грамадзянскай радыёстанцыяй у Трыесце. Гэта было звычайнае пытанне аб надвор'і. Наколькі вядома, відавочцаў авіякатастрофы няма. Прадстаўнікі ВПС ЗША на месцах адмовіліся ад каментароў, за выключэннем таго, што калі б у машыны была атамная бомба на борце, то яна не была б зараджана...
У Парыжы было холадна. Снег ляніва падаў шматкамі каля раскошнага гатэля «Крыльён», але Нік Картэр не заўважыў снега; шаўковыя запавесы ў яго нумары былі зашмаргнуты, і ён цалаваў Жоржэту. Гэта быў, падумаў Кілмайстар, калі яе цёплыя, вільготныя вусны прыпалі да яго вуснаў, а яе востры маленькі язычок дражніў яго, выдатны спосаб пачаць новы дзень. Жаржэта Дюкло была цудоўнай сэкс-машынай. Вы націснулі кнопку - у дадзеным выпадку ўсё, што вам трэба было зрабіць, гэта пацалаваць маленькую завостраную грудзі - і яе матор пачаў гусці. Быў толькі адзін спосаб спыніць рухавік Жаржэты - абняць яе.
Раптам Жоржета адштурхнула Ніка і паглядзела на яго вузкімі зялёнымі вачыма. "Нікалас Картэр, ты яшчэ не сказаў, што любіш мяне!" Яе англійская была з густым французскім акцэнтам.
На ёй была толькі піжамная куртка Ніка, якая зашпіляецца на адзін гузік, і яна выглядала як прыгожая лялька. Жоржэце было ўсяго дваццаць гадоў, і яна была сэксуальна развіта не па гадах нават для францужанкі. Нік ведаў яе шмат гадоў, з таго часу, як яна была цыбатай дзяўчынкай з доўгімі нагамі і вуграмі, і ён не бачыў яе даўным-даўно, да ўчорашняга вечара. Ён піў на ноч у кафэ на Манмартры, калі яна з'явілася з ніадкуль побач з ім, уся дарослая і прыгожая. Жоржэта пакінула сваю ўласную кампанію і збіралася пазней забрацца ў яго ложак.
Нік зноў прыцягнуў яе да сябе. - Je te trouve tres jolie, - прамармытаў ён у яе духмяныя светлыя валасы.
Яна зноў пачала адхіляцца, але ён утрымаў яе на згіне моцнай рукі. - Гэта не тое ж самае, - выдыхнула Жоржэта. «Вядома, я прыгожая. Так гавораць нават дурныя хлопцы. Але я хачу, каб ты любіў мяне, Нік. Сапраўды любіў мяне.
Нік Картэр з уздыхам адпусціў яе. Кім бы яны ні былі, старымі ці маладымі, заўсёды так і аказвалася такімі. Яны хацелі пачуць, што іх любяць. Кілмайстар быў не без недахопаў - але ён не хлусіў. За выключэннем ажыццяўлення сваёй прафесіі.
Ён усхвалявана паглядзеў на столь, накіраваў погляд на аднаго з якія гарэзуюць шляхці - у Крыёне ўсё было ў вышэйшай ступені ракако - і пастараўся не засмяяцца. Ён падняў правую руку і паглядзеў у вочы Жаржэце.
- Я не магу хлусіць табе, дарагая. Я не кахаю вас. Я ніколі не кахаў жанчыну. Я не магу гэта зрабіць. Гэта стары сямейны праклён Картараў. Нам не дазволена нікога кахаць. Класціся спаць: так. Вельмі падабаюцца: не. Вельмі сумна.'
Жоржэт падазрона паглядзела на яго. Піжамная куртка расхінулася, агаліўшы дзявочыя грудзі з малюсенькімі саскамі клубнічнага колеру. Яна прыкусіла поўную ніжнюю губу. "Ты вялікі дурань!"
Нік усміхнуўся. - Несумненна, каханне маё.
Яна прысела побач з ім і падскочыла на матрацы.
"Me trouves tu sympiqueque?"
Нік усміхнуўся. 'Разлічвай на гэта. Je t'aime beaucoup. Ты мне вельмі падабаешся, Жаржэта. Ты мілы. Ты яшчэ і гарачая нявінніца, і мне здаецца, трэба проста скончыць з гэтым, пакуль…
Дзяўчына зрабіла непрыгожы твар. «Як так нявінніца? Што гэта значыць?'
Усё роўна, дзетка. Апраніся і знікні. І будзем спадзявацца, што твой бацька ці жаніх ніколі не даведаюцца. Гэта можа выклікаць міжнародны інцыдэнт, а майму босу гэта не спадабаецца». Бацька Жаржэты быў бачным членам дыпламатычнага корпуса, а яе цяперашні жаніх - у яе іх было некалькі - быў аташэ прэзідэнта Францыі.
'Не' - цвёрда сказала дзяўчына. - Я не буду апранацца - яшчэ не. Яна адкінулася на Ніка сваім гнуткім целам. Яна абвіла стройнай стройнай нагой яго мускулістыя сцягна і пачала цалаваць яго.
"Энтрэз", - сказаў Нік Картэр. Ён нацягнуў на іх прасціны. Увайшла пажылая пакаёўка з падносам з накрытым посудам. - Ваш заказ, мсье.
- Добра, - сказаў Нік. « Пакладзіце яго туды, добра? Ён падміргнуў надзьмутай дзяўчыне. - Ці бачыш, я нават дзялюся з табой сваім сняданкам.
Пакаёўка паставіла паднос на ложак з нічога не выказвае асобай. Што гэта? Усе амерыканцы былі сэксуальнымі маньякамі, а гэтыя маладыя дзяўчыны - ах!
Яна хутка прайшла праз пакой, нагнуўшыся, каб падабраць спадніцу, жоўтыя штаны, панчохі, пояс. Яна паклала іх на крэсла і падышла да дзвярэй. - Не трэба яшчэ што-небудзь з паслуг, м-сье?
Пакаёўка зачыніла дзверы, але не пайшла адразу. Яна стаяла, прыціснуўшыся вухам да дзвярэй, і на яе непрыкметным старэчым твары быў сумны выраз. Маладосць. Каханне. Mon Dieu - гэта доўжыцца так нядоўга!
У пакоі зазваніў тэлефон, і яна пачула, як мужчына адказаў. Сімпатычны звяруга, гэты хлопец. Якія мускулы! Яна слухала яго голас, бадзёры і прыемны, але з нейкім прахалодным адценнем, які даносіўся з-за тонкіх дзвярэй.
- Картэр - о, добрай раніцы, бос. Ну не, сэр. Не тое каб адзін. Якая? Але, сэр, я толькі што прыйшоў. Так-так, я ведаю. Я заўсёды рызыкую...
Цішыня. Затым яна пачула, як ён сказаў ціхім голасам: «Кінь, дзетка. Не цяпер. Гэта праца.
Затым: “Добра, сэр. Я лячу наступным самалётам. Да пабачэння, містэр.
Пстрычка апускаемага ражка. Дзяўчына спытала: "Ты вяртаешся ў Штаты, Нік?"
'Так. Я вяртаюся ў Штаты, чорт вазьмі... Неадкладна. Неадкладна! Апранайся, дзетка, і выходзь. Можа, я ўбачу цябе зноў і...
«Не! Яшчэ не. У нас яшчэ ёсць час, каб...
- У нас няма часу, Жоржэта. Калі бос свісне, я іду. Гэта важная рэч, ці бачыце. Beaucoup d'urgent. Шмат грошай.'
'Мне ўсё роўна. У нас яшчэ ёсць час для кахання.
'Не трэба.'
'Ух ты!'
Раздаўся стук і звон падальнага посуду і сталовых прыбораў. Пакаёўка здрыганулася. Паднос упаў ці быў кінуты.
Яна пачула крык дзяўчыны.
«Je vous aime, Нік! Je t'aime... '
У Вашынгтоне ішоў моцны снегапад, і прагназаваўся моцны холад, але ў цьмяна асветленай канферэнц-зале было цёпла і душна. Кілмайстар злёгку спацеў, седзячы побач са сваім босам Хоўкам, слухаючы падрабязнасці аперацыі «Марскі монстар». Гэты пакой выкарыстоўваўся толькі для «цалкам сакрэтных» сустрэч і брыфінгаў, і Нік не зусім разумеў, дзе ён знаходзіцца. Ён і Хоук у суправаджэнні ўзброенага вартавога прайшлі праз серыю ліфтаў, якія вялі ў склеп з лабірынтам калідораў. Нік падазраваў, што ён дзесьці ў бамбасховішчы пад будынкам Дзяржаўнага дэпартамента.
Перад вялікай асветленай картай у канцы доўгага цёмнага пакоя стаяў падпалкоўнік з указкай у руцэ. Вастрыё ўпіралася ў паўночную частку Адрыятычнага мора паміж Венецыяй і Трыестам. "Прыкладна ў ста дзесяці мілях ад узбярэжжа," сказаў начальнік. Ён пастукаў па карце палкай. «Наш самалёт і бомба недзе там, на дне. Водмелі, жолабы, пясчаныя водмелі, бар'еры, што заўгодна, усё гэта ёсць. Самалёт упаў на мінулым тыдні, і мы пакуль не змаглі яго знайсці. Вядома, мы павінны быць вельмі асцярожнымі, і гэта перашкаджае нам - мы не хочам выклікаць паніку».
Няваенны, які займаў тры месцы ад Ніка, сказаў: «Не. Нядобра пакідаць там нашы старыя атамныя бомбы. І кажучы аб паніцы, італьянцы ...
Начальнік рэзка перапыніў яго. - Гэта не наша тэрыторыя, сэр. Калі ласка, без палітыкі. Гэта агляд прагрэсу, вось і ўсё.
Адмірал фыркнуў. "Адсутнасць прагрэсу больш падобна на гэта".
Ззаду Хоўка ўмяшаўся высокапастаўлены чыноўнік ЦРУ. - Што менавіта робіцца, каммандэр? Я маю на ўвазе: новыя працэдуры ці нешта падобнае?
Начальнік выглядаў стомленым. Ён дастаў з кішэні чыстую насоўку і выцер лысеючую галаву. - Робіцца ўсё, што ў чалавечых сілах, сэр. Над ім працуюць тры розныя каманды - ВПС, ВМФ і італьянцы. У нас ёсць верталёты з інфрачырвонай плёнкай, якія спрабуюць вымераць радыеактыўнасць. Ваенна-марскі флот мае каля тузіна караблёў. Да нас прыбылі двухмесныя падводныя апараты і батысферы, а таксама спецыялісты для іх абслугоўвання. Мы праводзім сакрэтныя тэсты на радыеактыўнасць у прыбярэжных раёнах. Дзякуй богу, нідзе няма і следу!
Іншы чалавек у цывільным спытаў: "Ці сапраўды існуе небяспека радыяцыі?"
Начальнік зноў выцер лоб. «Заўсёды ёсць нейкая небяспека. На дадзены момант яна мінімальная, але гэта можа змяніцца. Залежыць ад шмат чаго - ад рэальных абставінаў крушэння, магчымага пашкоджання корпуса бомбы, уздзеяння вады, кучы фактараў. Мы проста яшчэ ня ведаем.
Генерал сказаў: «Гэта будзе цудоўная прапаганда для рускіх, калі яны даведаюцца. Яны, вядома, яшчэ не ведаюць, што бомба ўпала, але калі яны даведаюцца, у нас не будзе ні найменшага падання, што яны будуць рабіць.
- Гэта не павінна пратачыцца, - адрэзаў начальнік. "Мы спрабуем зрабіць так, каб гэта выглядала як зусім нармальная выратавальная аперацыя".
Начальнік агледзеў сход і падціснуў губы. «Няма прычын, па якіх яны павінны гэта даведацца. Вы ўсё са службы бяспекі, і ў гэтым выпадку я лічу, што мы можам давяраць італьянцам. Ім ёсьць што губляць больш, чым нам. Добра, джэнтльмены, я вам скажу, што мы зробім з гэтымі падводнымі лодкамі.
У таксі назад у Штаб-кватэру AX Нік Картэр сказаў: «Я думаю, што бачу агульную карціну, сэр, але я пакуль не разумею, з чым мы маем справу - чаму гэта з'яўляецца руціннай працай для АХ».
Хоук быў яшчэ больш маўклівы, чым звычайна. Яго гарнітур быў скамечаны, ён выглядаў так, нібы не выспаўся, і на яго абветраным старым твары была сівая шчацінне. Ён жаваў незапаленую цыгару і змрочна глядзеў на свайго агента Нумар Адзін.
- Вядома, ты гэтага не разумееш. Але гэта пройдзе. Уся гэтая балбатня была для таго, каб даць вам некаторую інфармацыю. Гэта сапраўды будзе моташна для АХ. Яны не могуць знайсці гэтую бомбу - мы павінны знайсці яе для іх.
Кілмайстар ведаў, што ў дадзены момант яму не варта больш пытацца. Хоук быў у адным са сваіх дрэнных настрояў і мог быць вельмі рэзкім. Нік расслабіўся і агледзеў заснежаны Вашынгтон. Капітолій здалёк выглядаў як упрыгожванне вясельнага торта. Рабочы дзень скончыўся, і тысячы заснежаных машын імчаліся ў бок Джорджтаўна, Чэві-Чэйз і Фолс-Чэрч, дзе панавала цеплыня, чакалі некалькі напояў, добрая вячэра і, можа быць, патрэскваючы камін.
Нік нячутна ўздыхнуў і перасунуў «люгер» на зручнейшае месца. Вярнуўся на сапраўдную службу - і зноў са зброяй у кішэні. Вільгельміна, дэ Люгер; Х'юга, востры маленькі штылет; маленькая газавая бомба, якую ён назваў П'ерам. Нік не бачыў нічога дзіўнага ў тым, каб раз'яжджаць узброеным да зубоў па адной з самых цывілізаваных сталіц міру. Вы маглі так жа лёгка памерці ў Вашынгтоне, як і ў Малабары. Асабліва, калі б вы былі Нікам Картэрам, галоўным забойцам АХ, за вамі палюе палова сакрэтных агентаў свету. Таксі паўзло праз паток машын, як жоўты слімак. Хоук апусціў акно і выкінуў зжаваную цыгару. Ён засунуў паміж зубамі новую і спытаў, не гледзячы на Ніка: — Яна была мілай дзяўчынай?
'Прашу прабачэння?'
Хоук нахмурыўся, як дурному дзіцяці. «Дзяўчына, Нік, тая дзяўчына, ад якой я пацягнуў цябе ў Парыжы. Яна была мілай?
Нік паглядзеў на свайго боса. Не ў духу Хоўка праяўляць цікавасць да сваіх асабістых спраў. На гэта павінна была быць прычына.