|
Лёсы, бываюць, iдуць людскiя
Нiбы паралельныя тыя прамыя -
Часам i не парушаюць закон
Матэматычны,
што быццам праклён
Iх пакiдае навечна чужымi.
Але,
разумеючы ўмоўнасцi гульняў,
Выпадак,
сябар
усiх генiяльных дурняў,
Часам кiдаецца ў бурную
дзейнасць,
Гэтую крышачы ўшчэнт
паралельнасць.
I сутыкаюцца лёсы
ў тумане няўтульным.
I адбываюцца цуды,
Якiя астатняму люду
Незаўважнымi застаюцца...
Пакуль яны самi не сутыкнуцца...
1999, лiпень, 20, аўторак, 1:10
|