|
|
||
|
Час наспе- выпра-ляцца - дарогу. Вецер вызначы- новы напрамак. I, запомнi-шы перасцярогi, Азiрнуся на цёплы ганак, Што, магчыма, нiколi болей У адказ на вiтаннi не рыпне... Прадчуванне аблашчыць болем... Перахопiць дыханне... Знiкне... Пыл узнiмецца з-пад падэшва-, Быццам выбару запярэчыць. Не паслухаю - ён не першы Пераблыта- з бяздзейнасцю вечнасць. "Толькi - руху жыве бясконцасць..." Пыл, нязгодны, асядзе долу Пад насмешлiвым позiркам Сонца. Мне ж - надзею промнi падораць. 1998, снежань, 3, чацвер, 17:34 |
|