|
|
||
|
Сонца каля гарызонту Як вогнiшча, што дагарае. Вось дагарыць i пойдзе - Яно -жо i так засынае. Мiж дрэва- блукае вецер... Ня-жо ён не ведае стомы? Каго ён шукае па свеце, Што мараю стала ягонай? Магчыма, ведае восень Адказы на тыя пытаннi. Ды вецер яе не папросiць, Стрывае i -вечар, i -раннi. Магчыма, чакае падману, Нiколi нiкому не верыць. То радасны, то раззлаваны, Нястомна грукае - дзверы... 1998, верасень, 20, нядзеля, 23:21 |
|