Скруха з'ела сэрца...
Змрок у iм патух...
Адчай не здаецца
Ды жыве за дзвух...

Летуценнi часам
Устаюць з магiл...
Кленчуць усе разам
Ды ляцяць у вiр...

Вунь жа мой каханы...
Ён глядзiць у вырай...
Увесь зачараваны
Думкаю адзiнай...

Думка та далёка...
I мяне мiнае...
Скруха з'ела сэрца
I балiць у адчаi...

А каханне шчыра 
Усё у душы галосiць...
Ды хто ж яго спытае?
Хто ж яго спросiць?

Яно век павiнна
Жыць адно са мною
Ды надзею танна 
Берагчы у спакоi...

Хай бы мой мiленькi
Шчасце у лёсе зведау,
Хай бы, даражэнькi,
Гора ён не ведау...

Ды ужо з iм спаткауся,
Зведау ужо нядолю...
Ды маё каханне
Не прынесла волю...

А калi б прынесла,
Я б была шчаслiвай!..
Толькi ж у сэрцы смутак
У яго шчымлiвы...

Ён кахау другую,
Та яго кахала...
Только шчасця iм
Чамусь не перапала...

Яна зараз з iншым,
Ён па ёй сумуе...
Было каханне прышлым,
Але ж душа гаруе...

У абодзвух зараз
Скруха з'есцi сэрца...
Холад зайдзе у дзверы
Ды пустэча грэцца...