Картэр Нік : другие произведения.

91-100 Кілмайстар зборнік дэтэктываў

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  Table of Contents
  Картэр Нік 91-100 Кілмайстар зборнік дэтэктываў
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 6
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Кіраўнік 16
  Кіраўнік 17
  Кіраўнік 18
  Кіраўнік 19
  Кіраўнік 20
  Кіраўнік 21
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Кіраўнік 16
  Кіраўнік 1
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 6
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 1
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Кіраўнік 16
  Кіраўнік 17
  Кіраўнік 18
  Кіраўнік 19
  Кіраўнік 20
  Кіраўнік 21
  Кіраўнік 1
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 6
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Кіраўнік 16
  Кіраўнік 17
  Кіраўнік 18
  Кіраўнік 19
  Кіраўнік 20
  Кіраўнік 21
  Кіраўнік 1
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 6
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Кіраўнік 16
  Кіраўнік 17
  Кіраўнік 18
  Кіраўнік 19
  Кіраўнік 2
  Кіраўнік 3
  Кіраўнік 4
  Кіраўнік 5
  Кіраўнік 6
  Кіраўнік 7
  Кіраўнік 8
  Кіраўнік 9
  Кіраўнік 10
  Кіраўнік 11
  Кіраўнік 12
  Кіраўнік 13
  Кіраўнік 14
  Кіраўнік 15
  Annotation
  
   • Картэр Нік
   ◦
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 6
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
   ◦ Кіраўнік 16
   ◦ Кіраўнік 17
   ◦ Кіраўнік 18
   ◦ Кіраўнік 19
   ◦ Кіраўнік 20
   ◦ Кіраўнік 21
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
   ◦ Кіраўнік 16
   ◦ Кіраўнік 1
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 6
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 1
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
   ◦ Кіраўнік 16
   ◦ Кіраўнік 17
   ◦ Кіраўнік 18
   ◦ Кіраўнік 19
   ◦ Кіраўнік 20
   ◦ Кіраўнік 21
   ◦ Кіраўнік 1
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 6
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
   ◦ Кіраўнік 16
   ◦ Кіраўнік 17
   ◦ Кіраўнік 18
   ◦ Кіраўнік 19
   ◦ Кіраўнік 20
   ◦ Кіраўнік 21
   ◦ Кіраўнік 1
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 6
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
   ◦ Кіраўнік 16
   ◦ Кіраўнік 17
   ◦ Кіраўнік 18
   ◦ Кіраўнік 19
   ◦ Кіраўнік 2
   ◦ Кіраўнік 3
   ◦ Кіраўнік 4
   ◦ Кіраўнік 5
   ◦ Кіраўнік 6
   ◦ Кіраўнік 7
   ◦ Кіраўнік 8
   ◦ Кіраўнік 9
   ◦ Кіраўнік 10
   ◦ Кіраўнік 11
   ◦ Кіраўнік 12
   ◦ Кіраўнік 13
   ◦ Кіраўнік 14
   ◦ Кіраўнік 15
  
  Картэр Нік
  
  91-100 Кілмайстар зборнік дэтэктываў
  
  
  
  
  
  91-100 Кілмайстар зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра.
  
  
  
  
  
  
  91. Змова N3 http://flibusta.is/b/699347/read
  The N3 Conspiracy
  92. Бейруцкі інцыдэнт http://flibusta.is/b/612227/read
  Beirut Incident
  93. Смерць сокала http://flibusta.is/b/607566/read
  Death of the Falcon
  94. Ацтэкскі мсціўца http://flibusta.is/b/631177/read
  The Aztec Avenger
  95. Іерусалімская справа http://flibusta.is/b/611066/read
  The Jerusalem File
  96. Доктар Смерць http://flibusta.is/b/607569/read
  Dr. Death
  98. Шэсць крывавых летніх дзён http://flibusta.is/b/609150/read
  Six Bloody Summer Days
  99. Дакумент Z http://flibusta.is/b/677844/read
  The Z Document
  100. Кантракт Катманду http://flibusta.is/b/701133/read
  The Katmandu Contract
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Змова N3
  
  
  перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне
  
  
  Арыгінальная назва: The N3 Conspiracy
  
  
  
  
  Першы раздзел
  
  
  Гэта быў малады чалавек з палаючымі вачыма і вялікімі планамі на сваю пустэльную краіну і на сябе самога, але Злучаным Штатам быў патрэбен стары кароль, якога ён хацеў зрынуць, таму я забіў яго.
  
  
  Што з'яўлялася маёй працай: Нік Картэр, Killmaster для маёй краіны, для АХ, Дэвіда Хоўка і за высокую зарплату. Я агент N3 у АХ, - гэта самая сакрэтная арганізацыя ў Вашынгтоне і, магчыма, у міры.
  
  
  Мяцежнік быў ідэалістам, ганарлівым і моцным чалавекам, але мне ён быў не раўня. У яго не было шанцаў. Я застрэліў яго ў аддаленай пустцы ягонай краіны, дзе яго ніхто не знойдзе і яго цела ператворыцца ў косці, з'едзеныя сцярвятнікамі.
  
  
  Я дазволіў гэтаму празмерна славалюбіваму прэтэндэнту гніць на сонцы і вярнуўся ў горад, каб прадставіць сваю справаздачу па каналах, якія мала хто ведаў, і пачысціць свой люгер Вільгельміну.
  
  
  Калі вы жывяце, як я, вы добра клапоціцеся аб сваёй зброі. Гэта лепшыя сябры, якія ў вас ёсць. Праклён, гэта адзіныя "сябры", якім можна давяраць. Мой 9мм Люгер - Вільгельміна. Яшчэ ў мяне пад рукавом штылет па імі Х'юга і П'ер - гэта мініятурная газавая бомба, якую я хаваю дзе заўгодна.
  
  
  Я таксама забраніраваў самалёт у Лісабон. На гэты раз маім прыкрыццём быў Джэк Фінлі, гандляр зброяй, які толькі што выканаў яшчэ адзін "заказ". Цяпер ён вяртаўся на свой заслужаны адпачынак. Толькі там, куды я накіроўваўся, было не зусім спакойна.
  
  
  Як агент N3 у АХ я быў адміралам па надзвычайных сітуацыях. Так што я мог зайсці ў любую амбасаду ці ваенную базу ЗША, сказаць кодавае слова, а затым запатрабаваць любы транспарт аж да авіяносца ўключна. На гэты раз я паехаў па асабістых справах. Хоук, мой бос, не згодзен з тым, што ў яго агентаў ёсць асабістыя справы. Тым больш калі ён пра гэта ведае, а ён ведае амаль усё.
  
  
  Я тройчы мяняў самалёты і імёны ў Лісабоне, Франкфурце і Осла. Гэта быў аб'езд Лондана, але ў гэтым падарожжы мне не патрэбны былі праследавацелі і вартаўнічыя сабакі. Я заставаўся на сваім месцы ўвесь палёт, хаваючыся за чаркай часопісаў. Я нават не пайшоў у салон за сваёй звычайнай колькасцю выпіўкі і не адказаў на ўсмешку рудавалосай дзяўчыны. У Хоука ўсюды ёсць вочы. Звычайна мне гэта падабаецца; Што да маёй скуры, то я яе вельмі цаню. І калі мне патрэбен Хоук, ён звычайна недзе побач.
  
  
  Калі мы прызямліліся, Лондан, як звычайна, быў зачынены. Гэта яго клішэ дакладна, як і большасць клішэ, але зараз туман быў чысцей. Мы рухаемся наперад. Аэрапорт Хітроў знаходзіцца далёка за горадам, і я не мог скарыстацца адной з нашых камфартабельных машын, таму ўзяў таксі. Было цёмна, калі таксіст высадзіў мяне ў трушчобах Чэлсі каля заняпалай гасцініцы. Я забраніраваў нумар пад іншым чацвёртым імем. Я праверыў загрувашчаны пыльны пакой на наяўнасць бомбаў, мікрафонаў, камер і глазков. Але яна была чыстая. Але чыстая яна ці не, я не збіраўся праводзіць у ім шмат часу. Калі быць дакладным: дзве гадзіны. Ні секундай даўжэй, ні секундай карацей. Так я перайшоў да сваёй двухгадзіннай практыцы.
  
  
  Спецагент, асабліва контрагент і Кілмайстар, жыве такой руцінай. Ён павінен так жыць, інакш ён не пражыве доўга. Якія ўкаранелі звычкі, як другая натура, сталі для яго такой жа неад'емнай часткай, як дыханне для каго-небудзь яшчэ. Ён чысціць свой розум, каб бачыць, думаць і рэагаваць на любыя раптоўныя дзеянні, змены або небяспекі. Гэтая аўтаматычная працэдура прызначана для гатоўнасці агента да выкарыстання кожную секунду са 100% эфектыўнасцю.
  
  
  У мяне было дзве гадзіны. Праверыўшы пакой, я ўзяў мініятурны сігналізатар і прымацаваў яго да дзвярэй. Калі дакрануцца да дзвярэй, гук будзе занадта ціхім, каб хто-небудзь мог яго пачуць, але мяне ён разбудзіць. Я цалкам распрануўся і лёг. Цела павінна дыхаць, нервы павінны паслабляцца. Я дазволіў свайму розуму стаць пустым, і мае сто восемдзесят фунтаў мышцаў і касцей расслабіліся. Праз хвіліну я заснуў.
  
  
  Праз гадзіну і пяцьдзесят хвілін я зноў прачнуўся. Я закурыў, наліў сабе з пляшкі і сеў на трухлявы ложак.
  
  
  Я апрануўся, зняў дзвярную сігналізацыю, праверыў штылет на руцэ, уторкнуў газавую бомбу ў чахол на верхняй частцы сцягна, зарадзіў «Вільгельміну» і выслізнуў з пакоя. Я пакінуў чамадан. Хоук распрацаваў абсталяванне, якое дазваляе яму правяраць, ці знаходзяцца яго агенты на сваіх пастах. Але калі на гэты раз ён змясціў такі маяк у мой чамадан, я хацеў, каб ён паверыў, што я ўсё яшчэ ў бяспецы ў гэтым паршывым гатэлі.
  
  
  У вестыбюлі ўсё яшчэ віселі таблічкі часоў Другой сусветнай вайны, якія паказвалі гасцям на бамбасховішчы. Служачы за стойкай быў заняты раскладваннем пошты па сцянных адсеках, а негр драмаў на абадранай кушэтцы. Клерк быў жылістым і стаяў да мяне спіной. На негрэ было старое паліто, вузкае для яго шырокіх плячэй, і новыя начышчаныя чаравікі. Ён расплюшчыў адно вока, каб паглядзець на мяне. Ён уважліва мяне агледзеў, затым зноў закрыў вочы і перамясціўся, каб легчы ямчэй. Клерк не глядзеў на мяне. Ён нават не павярнуўся, каб зірнуць на мяне.
  
  
  Звонку я павярнуўся назад і зазірнуў у вестыбюль з начных ценяў Чэлсі-стрыт. Негр глядзеў на мяне адкрыта, жылісты клерк як быццам нават не заўважыў мяне ў вестыбюлі. Але я бачыў яго злыя вочы. Ад маёй увагі не выслізнула, што ён разглядаў мяне ў люстэрку за прылаўкам.
  
  
  Таму я не звярнуў увагі на клерка. Я паглядзеў на негра на канапе. Клерк спрабаваў схаваць, што глядзіць на мяне, я гэта адразу заўважыў, і нават самая танная шпіёнская кампанія не стала б выкарыстоўваць такога бескарыснага чалавека, якога я мог апазнаць адным позіркам. Не, калі была небяспека, яна зыходзіла ад негра. Ён глядзеў, вывучаў мяне, а потым адвярнуўся. Адкрыты, сумленны, не падазроны. Але паліто яму было не зусім па памеры і чаравікі новыя, як быццам ён прымчаўся аднекуль, дзе яму не патрэбна было гэтае паліто.
  
  
  Я раскусіў яго за пяць хвілін. Калі ён заўважыў мяне і зацікавіўся, то быў занадта добры, каб паказаць гэта, ведаючы, што я прыму меры засцярогі. Ён не ўставаў з канапы, і калі я спыніў таксі, ён, падобна, не пераследваў мяне.
  
  
  Я мог памыляцца, але я таксама навучыўся прытрымлівацца сваіх першых прадчуванняў аб людзях і запісваць іх у падсвядомасць, пакуль не забыўся.
  
  
  Таксі высадзіла мяне на ажыўленай вуліцы Соха, акружанай неонавымі шыльдамі, турыстамі, начнымі клубамі і прастытуткамі. З-за энергетычнага і фінансавага крызісу турыстаў было менш, чым у папярэднія гады, і агні нават на плошчы Пікадзілі здаваліся цьмяным. Мне было ўсё роўна. У той момант мяне не так цікавіў стан свету. Я прайшоў два кварталы і звярнуў у завулак, дзе мяне сустрэў туман.
  
  
  Я расшпіліў куртку па-над люгерам і павольна пайшоў скрозь шматкі туману. У двух кварталах ад вулічных ліхтароў, здавалася, рухаліся гірлянды туману. Мае крокі раздаваліся выразна, і я прыслухоўваўся да водгаласаў іншых гукаў. Іх там не было. Я быў адзін. Я ўбачыў дом у паўквартале ад мяне.
  
  
  Гэта быў стары дом на гэтай туманнай вуліцы. Прайшло шмат часу з таго часу, як фермеры гэтай выспы эмігравалі на зямлю, на якой я зараз ішоў. Чатыры паверхі з чырвонай цэглы. У падвале быў уваход, на другі паверх вяла лесвіца, а збоку быў вузкі завулак. Я праслізнуў у той завулак і абмінуў заднюю частку.
  
  
  У старым доме было адзінае святло: задні пакой на трэцім паверсе. Я паглядзеў на высокі прастакутнік цьмянага святла. Музыка і смех плылі праз туман у гэтым вясёлым раёне Соха. У тым пакоі нада мной не было ні гуку, ні руху.
  
  
  Было б лёгка ўзламаць замак на задняй дзверы, але дзверы можна падлучыць да сістэм сігналізацыі. Я дастаў з кішэні тонкі нейлонавы шнур, накінуў яго на якая тырчыць жалезную перакладзіну і падцягнуўся да прыцемненага акна другога паверха. Я прыклаў прысоску да шкла і выразаў усё шкло. Затым я апусціўся і асцярожна паставіў шкло на падлогу. Падцягнуўшыся назад да акна, я залез унутр і апынуўся ў цёмнай, пустой спальні, за спальняй цягнуўся вузкі калідор. Цені пахлі сырасцю і старасцю, як будынак, закінуты сто гадоў таму. Было цёмна, холадна і ціха. Занадта ціха. Пацукі перасяляюцца ў закінутыя дамы ў Лондане. Але не было чуваць, як дзе драпаюць маленькія касматыя лапкі. Хтосьці яшчэ жыў у гэтым доме, хтосьці, хто быў там зараз. Я ўсміхнуўся.
  
  
  Я падняўся па лесвіцы на трэці паверх. Дзверы ў адзіны асветлены пакой былі зачынены. Ручка закруцілася пад маёй рукой. Я слухаў. Нічога не рухалася.
  
  
  Адным бязгучным рухам я адчыніў дзверы; тут жа зачыніў яе за сабой і ўстаў у цені, назіраючы за жанчынай якая сядзела ў адзіноце ў цьмяна асветленым пакоі.
  
  
  Яна сядзела да мяне спіной і вывучала нейкія паперы на стале перад сабой. Настольная лямпа была тут адзінай крыніцай святла. Там быў вялікі двухспальны ложак, пісьмовы стол, два крэсла, падпаленая газавая пліта, больш нічога. Проста жанчына, тонкая шыя, цёмныя валасы, стройная постаць у аблягае чорнай сукенцы, якая агаляе ўсе яе формы. Я зрабіў крок ад дзвярэй да яе.
  
  
  Яна раптам павярнулася, яе чорныя вочы хаваліся за каляровымі акулярамі.
  
  
  Яна сказала. - Дык ты тут?
  
  
  Я ўбачыў яе ўсмешку і ў той жа час пачуў прыглушаны выбух. Воблака дыму клубілася ў невялікай прасторы паміж намі, воблака, якое амаль адразу ж схавала яе.
  
  
  Я прыціснуў руку да боку, і мой штылет выскачыў з-пад рукава ў руку. Праз дым я ўбачыў, як яна скацілася на падлогу, і цьмянае святло згасла.
  
  
  У раптоўнай цемры, з густым дымам вакол мяне, я больш нічога не бачыў. Я прысеў на падлогу, думаючы аб яе каляровых акулярах: верагодна, інфрачырвоных акулярах. І недзе ў гэтым пакоі была крыніца інфрачырвонага святла. Яна магла бачыць мяне.
  
  
  Цяпер паляўнічы стаў здабычай, зачыненай у маленькім пакоі, які яна ведала лепш за мяне. Я падавіла праклёны і напружана чакаў, пакуль не пачую гук ці рух. Я нічога не чуў. Я зноў вылаяўся. Калі яна рухалася, гэта было рух коткі.
  
  
  Тонкі шнур абвіўся вакол майго горла ззаду. Я пачуў шыпенне яе дыхання побач з маёй шыяй. Яна была ўпэўнена, што на гэты раз я ў яе руках. Яна была хуткай, але я хутчэй. Я адчуў вяроўку ў той момант, калі яна абматала яе вакол майго горла, а калі яна туга зацягнула яе, мой палец ужо быў усярэдзіне.
  
  
  Я працягнуў іншую руку і схапіў яе. Я павярнуўся, і мы апынуліся на падлозе. Яна змагалася і курчылася ў цемры, кожны мускул яе стройнага, напружанага цела моцна прыціскаўся да мяне. Моцныя мышцы ў трэніраваным целе, але ў мяне была вялікая вага. Я пацягнуўся да настольнай лямпы і ўключыў яе. Дым растварыўся. Бездапаможная пад маёй хваткай, яна ляжала скаваная маёй вагай, яе вочы бліснулі на мяне. Каляровыя акуляры зніклі. Я знайшоў свой штылет і прыціснуў яго да яе тонкай шыі.
  
  
  Яна адкінула галаву назад і засмяялася.
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  - Ублюдак, - сказала яна.
  
  
  Яна ўскочыла і ўпілася зубамі мне ў шыю. Я выпусціў штылет, адцягнуў яе галаву за доўгія чорныя валасы і моцна пацалаваў. Яна прыкусіла маю губу, але я моцна сціснуў яе рот. Яна абмякла, яе вусны павольна адкрыліся, мяккія і вільготныя, і я адчуў, як яе ногі адкрыліся для маёй рукі. Яе мова дапытліва рухаўся праз мой рот, усё глыбей і глыбей, пакуль мая рука паднімала яе сукенку ўверх па яе напружаным сцягне. Пад гэтай сукенкай нічога не было. Такі ж мяккі, вільготны і адкрыты, як яе рот.
  
  
  Іншая мая рука знайшла яе грудзі. Яны стаялі высока, пакуль мы змагаліся ў цемры. Цяпер яны былі мяккімі і плаўнымі, як уздуцце яе жывата, калі я дакрануўся да шаўкавістых валасоў ...
  
  
  Я амаль адчуў, як вырваюся на волю, расту і мне становіцца цяжка штурхацца ў яе. Яна таксама гэта адчула. Яна адхапіла вусны і пачала цалаваць мяне ў шыю, затым у грудзі, дзе мая кашуля знікла падчас барацьбы, а затым назад уверх, у мой твар. Маленькія, галодныя пацалункі, як вострыя нажы. Мая спіна і паясніца забіліся ў рытме густой крыві, і я быў гатовы ўзарвацца.
  
  
  - Нік, - прастагнала яна.
  
  
  Я схапіў яе за плечы і адштурхнуў. Яе вочы былі шчыльна зачыненыя. Яе твар пачырванеў ад запалу, вусны ўсё яшчэ цалаваліся ў сляпым жаданні.
  
  
  Я спытаў. - "Цыгарэту?"
  
  
  Мой голас гучаў хрыпла. Узлезшы на крутую, лютую скалу выбухнога жадання, я прымусіў сябе адступіць. Я адчуваў, як маё цела дрыжыць, цалкам гатовае пагрузіцца ў пакутлівае слізгаценне задавальнення, якое адправіць нас у высокую, падвешаную гатоўнасць да наступнага, гарачага, крутога павароту. Я адштурхнуў яе, сціснуўшы зубы ад гэтага цудоўнага болю. На імгненне я не быў упэўнены, што яна вытрымае. Цяпер я не ведаў, ці зможа яна зрабіць гэта і спыніцца. Але ёй гэта ўдалося. З доўгім, дрыготкім уздыхам ёй гэта ўдалося, вочы яе былі зачыненыя, а рукі сціснутыя ў дрыготкія кулакі.
  
  
  Затым яна расплюшчыла вочы і паглядзела на мяне з усмешкай. "Дай мне гэтую чортаву цыгарэту", - сказала яна. - О, чорт вазьмі, Нік Картэр. Ты цудоўны. Спазніўся на цэлы дзень. Я ненавіджу цябе.'
  
  
  Я адкаціўся ад яе і працягнуў ёй цыгарэту. Ухмыляючыся яе голаму целу, таму што чорная сукенка была разарваная ў нашай страсці, я закурыў нашы цыгарэты.
  
  
  Яна ўстала і лягла на ложак. Я сеў побач з ёй, сагрэты запалам. Я пачаў далікатна і павольна лашчыць яе сцягна. Нямногія вытрымліваюць такое, але мы маглі. Мы ўжо рабілі гэта шмат разоў.
  
  
  - Спазніўся на цэлы дзень, - сказала яна, курачы. 'Чаму?'
  
  
  "Табе лепш не пытацца, Дэйдра", - сказаў я.
  
  
  Дэйдры Кэбат, і яна ведала лепш. Мой таварыш агент AX. N15, ранг "Забіваць, калі гэта неабходна", лепшы контрагент са статутам незалежнага аператыўнага камандавання. Яна была добрая, і яна толькі што даказала гэта зноў.
  
  
  - На гэты раз ты мяне амаль злавіла, - сказаў я з ухмылкай.
  
  
  - Амаль, - змрочна сказала яна. Яе вольная рука расшпільвала апошнія гузікі на маёй кашулі. - Думаю, я зладжуся з табой, Нік. Калі б гэта было рэальна. Не ў гульні. Вельмі рэальна.
  
  
  - Магчыма, - сказаў я. "Але гэта павінна быць жыццё і смерць".
  
  
  "Прынамсі, ўразіць цябе", сказала яна. Яе рука расшпіліла маланку на маіх штанах і пагладзіла мяне. - Але я не магла прычыніць табе боль, ці не так? Я не магла нашкодзіць усяму гэтаму. Божа, ты мне вельмі падыходзіш.
  
  
  Я ведаў і любіў яе на працягу доўгага часу. Напад і абарона кожны раз, калі мы сустракаліся, былі часткай нашага шляху, гарачай гульнёй паміж прафесіяналамі; і, магчыма, яна магла б справіцца са мной, калі б гэта было не на жыццё, а на смерць. Толькі тады я буду біцца да смерці, а гэта не тое, чаго мы хацелі адзін ад аднаго. Ёсць шмат спосабаў заставацца ў разумным розуме ў гэтым бізнэсе, і для нас абодвух на працягу многіх гадоў адным з такіх спосабаў былі нашы таемныя сустрэчы. У горшыя часы, сярод усіх гэтых мужчын і жанчын заўсёды было святло ў канцы тунэля. Яна для мяне, а я для яе.
  
  
  "Мы добрая пара," сказаў я. «Фізічна і эмацыйна. Ніякіх ілюзій, га? Нават не тое, што гэта будзе працягвацца вечна.
  
  
  Цяпер мае штаны былі знятыя. Яна нахілілася, каб пацалаваць мой жывот унізе.
  
  
  "Аднойчы я буду чакаць, а ты не прыйдзеш", - сказала яна. «Пакой у Будапешце, у Нью-Ёрку, і я буду адна. Не, я б гэтага не вытрываю, Нік. Ты вынесеш?
  
  
  "Не, гэтага я таксама не вытрываю", — сказаў я, праводзячы рукой па яе сцягне туды, дзе яно было вільготным і адкрытым. - Але вы ўзнялі гэтае пытанне, і я таксама. У нас ёсць праца.
  
  
  О ля ля, так, - сказала яна. Яна патушыла цыгарэту і пачала лашчыць маё цела абедзвюма рукамі. «Аднойчы Хоук гэта даведаецца. Вось як гэта скончыцца.
  
  
  Хоук закрычаў бы, пачырванеў бы, каб даведаўся. Два ягоныя агенты. Ён быў бы гэтым паралізаваны. Двое яго агентаў закаханы сябар у сябра. Небяспека гэтага зрабіла б яго звар'яцелым, небяспека для АХ, не да нас. Мы былі расходным матэрыялам, нават N3, але АХ быў святой справай, жыццёва важнай і ставіўся вышэй за ўсё астатняе ў гэтым свеце. Такім чынам, наша спатканне трымалася ў найглыбокай таямніцы, мы выкарыстоўвалі ўсю сваю дасціпнасць і досвед, кантактуючы сябар з сябрам так мякка, як калі б мы працавалі над справай. На гэты раз яна ўстанавіла кантакт. Я прыйшоў, і яна была гатова.
  
  
  Хоук яшчэ не ведае, - прашаптала яна.
  
  
  Яна ляжала зусім нерухома на вялікім ложку ў цёплым патаемным пакоі, яе чорныя вочы былі адчыненыя і глядзелі мне ў твар. Цёмныя валасы атачалі яе маленькі авальны твар і шырокія плечы; яе поўныя грудзей зараз звісалі ў бакі, соску былі вялікімі і цёмнымі. Амаль уздыхнуўшы, яна прашаптала пытанне. 'Цяпер?'
  
  
  Мы разглядалі целы адно аднаго, як быццам гэта было першы раз.
  
  
  На яе мускулістых сцёгнах і стройных сцёгнах не было тлушчу, нічога ў западзіне жывата над узвышаным узгоркам Венеры. Ростам шэсць футаў, яна мела цела спартсмена і здавалася высокай і стройнай. Яна чакала мяне.
  
  
  - Зараз, - сказаў я.
  
  
  Гэта была жанчына. Не дзяўчына. Трыццацідвухгадовая жанчына і больш, чым большасць яе ўзросту. Салдат з семнаццаці гадоў. Яна служыла ў складзе ізраільскіх камандас, забіваючы арабаў па начах. Моцная жанчына са шнарамі ў доказамі стойкасці: апёкі ад катаванняў на спіне, шнар ад канчукі над левай грудзьмі, кучаравы запытальны знак над клінаватымі валасамі, дзе арабскі лекар выразаў з яе будучых дзяцей і вучыў яе нянавісці.
  
  
  - Зараз, - сказала яна.
  
  
  Проста і прама, без сарамлівасці, прэтэнзій або ілжывага мачызму. Мы ведаем адно аднаго занадта доўга і занадта добра для ўсіх гэтых гульняў, у якія гуляюць новыя палюбоўнікі. Крыху. Як муж і жонка. Яна хацела, каб я быў у ёй, я хацеў быць у ёй.
  
  
  Чорныя вочы адкрыліся і сфакусаваліся на маім твары, глыбокім і гарачым, які глядзіць аднекуль глыбока ўнутры. Яна рассунула ногі і высока падняла іх. Прама і моцна, без намаганняў. Я проста паглядзеў ёй у вочы і ўвайшоў у яе.
  
  
  Мы не дакраналіся адзін да аднаго нідзе, акрамя як там. Глыбокае і павольнае слізгаценне ў цёплым і вадкім прывітанні яе цела. Павольна і ўсміхаючыся, мы глядзелі адно аднаму ў вочы. Уздрыгваючы, яна варушылася, і я рос ўнутры яе, пакуль яе вочы не заплюшчыліся, а мае пальцы не ўпіліся глыбока ў ложак.
  
  
  Яна адцягнула свае дзіўныя ногі назад і падняла калені, пакуль яны не закранулі яе грудзей, а яе пяткі не закранулі круглай плоці яе ягадзіц. Яна абняла мяне за шыю і напружылася. Я ўзяў яе на рукі, як маленькі зачынены шарык. Я падняў яе з ложка і трымаў усё яе цела ў сваіх руках, яе сцягна ў маёй грудзей, яе ягадзіцы ў майго жывата, і штурхнуў яе глыбей, дазваляючы нізкім стогнам сарвацца з яе вуснаў.
  
  
  Мы рухаліся ў роўным які паскараецца рытме, як дзве часткі адной істоты. Люты і далікатны, зачынены ў болі, а затым у спакоі, калі густы, гарачы прыліў, такі ж глыбокі і ўсёпаглынальны, як акіян, абмываў нас, хаваючы нас у нямой цемры.
  
  
  Печка была гарачэй. У таемным пакоі было ціха. Недзе шумеў вецер і здавалася, што вецер кранае хату. Недзе была музыка і смех. Далёка. У адной руцэ яна трымала цыгарэту. Іншы яна бяздумна лашчыла мой жывот. "Колькі часу ў нас ёсць?"
  
  
  - Убачымся заўтра, - сказаў я. 'Ты згодна?'
  
  
  'Пабачымся заўтра.'
  
  
  Гэта ўсё. Больш ніякіх пытанняў. За межамі гэтага патаемнага пакоя, за межамі гэтых кароткіх імгненняў у нас была праца. Задаваць пытанні і адказваць на іх азначала б удзел, а ўдзел можа азначаць небяспеку і змяненне жыцця. Найменшая змена азначала б, што Хоук даведаўся пра гэта, ці даведаецца рана ці позна. Строгі прынцып, што мы не ўдзельнічаем у працы адзін аднаго, быў адзінай абаронай ад бясконцых вачэй і вушэй Хоўка. Гэта і трэніроўка шматлікіх цяжкіх гадоў: нікому не давярай, нават таму, каго кахаеш.
  
  
  "Дастаткова доўга", сказала Дэйдра, пагладжваючы мяне.
  
  
  «Сёння ўвечары і заўтра. .. '
  
  
  - Двойчы сёння ўвечары, - сказаў я. Славалюбівы прынц занадта доўга займаў мяне, занадта далёка ад жадаючых жанчын.
  
  
  Яна смяялася. - З кожным годам ты становішся ўсё больш патрабавальным. З чым насамрэч можа справіцца жанчына?
  
  
  - Усё, што ў мяне ёсць, - сказаў я, ухмыляючыся. - І ты ведаеш, як гэта добра.
  
  
  «Не так сціпла, Нік Картэр, - сказала Дэйдры. 'Ты . .. '
  
  
  Я ніколі не даведаюся, што яна хацела сказаць. Яна спынілася на паўслове, калі я адчула, як маё плячо становіцца гарачым і падпаленым. Гэта быў маўклівы і патаемны знак, але яна заўважыла маю лёгкую дрыготку.
  
  
  Малюсенькі цеплавы сігнал, які пасяліўся пад маёй скурай, можна было актываваць толькі за мілю, а гэта азначала, што сігнал зыходзіў з мясцовай крыніцы. Толькі Хоук ведаў пра гэта, і ён выкарыстоўваецца ў якасці крайняга экстранага кантакту, калі ўсе іншыя сродкі сувязі выйшлі са строю і калі Хоук не ведае, дзе я ці ў якой сітуацыі я знаходжуся. Сігнал, прызначаны для таго, каб яго ніхто не мог адсачыць, але Дэйдра Кэбат ведала сваю справу. Яна такая ж хуткая, як і я, і яна адчула раптоўны кантакт.
  
  
  'Нік?'
  
  
  - Прабач, - сказаў я. "Мы проста заблудзімся заўтра і сёння ўвечары".
  
  
  Я ўстаў з ложка і схапіў штаны. Не рухаючыся, лежачы на ложку, яна ўсё глядзела на мяне.
  
  
  - Не сёння, - сказала Дэйдра. 'Зноў такі. Цяпер.'
  
  
  Цеплавы сігнал быў экстрэмальнай камандай, якая выкарыстоўвалася толькі ў экстраных выпадках, калі хуткасць мела вырашальнае значэнне. Але Дэйдра зноў захацела мяне, і ў нашай працы наступнага разу можа і не быць. І я таксама хацеў яе, нават калі б мне давялося памерці за гэта.
  
  
  Я ўзяў яе ці яна ўзяла мяне. Жорстка і груба. Разам, як заўсёды.
  
  
  Калі мы абодва апрануліся, я ўбачыў, як спелае, поўнае цела растварылася ў маленькіх трусіках, цёмных панчохах, а затым у вузкай чорнай сукенцы. Я адчуў камяк ўнутры, храбусценне ў спіне, але я апрануўся; і, правяраючы нашу зброю, мы казалі аб дробязях. Яна гулліва пацалавала мяне, калі я прыставіў яе лязо да ўнутранага боку яе сцягна. Яна значна лепш абыходзілася з гэтым нажом, чым я. Яна завязала сваю маленькую Берэту пад кубачкам станіка. Я вярнуў свой штылет на месца і праверыў люгер.
  
  
  Мы пакінулі таемны пакой як ёсць і выйшлі праз іншае акно. Я прыкрыў яе, пакуль яна вярталася ў завулак. Яна прыкрыла мяне, пакуль я слізгаў па завулку, і з цемры яна выйшла на пустынную вуліцу. Яна прайшла міма мяне, як звычайна, і выйшла на вуліцу.
  
  
  Нас выратавала аўтаматычная працэдура і зноў гэтая рэфлекторная руціна.
  
  
  Я ўбачыў цёмны дзвярны праём праз вуліцу. Цень, адценне цямней ночы, слабы рух, улоўлены маім асабістым радарам, вывастраным гадамі сталага назірання.
  
  
  Я закрычаў. 'Кладзіся!'
  
  
  З цемры грымнулі два стрэлы.
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  Прыглушаныя стрэлы. Іх выплюнулі ў ноч, як толькі я ўбачыў цёмны цень, і закрычаў: "Кладзіся!"
  
  
  Два стрэлы і праз секунду крык, як імгненнае рэха. Дэйдра ляжала на падлозе. Яна павалілася на цвёрды камень лонданскай вуліцы, як толькі пачула стрэлы і мой крык. Але што было раней: мой крык ці стрэлы?
  
  
  Яна ляжала нерухома.
  
  
  Я трымаў Вільгельміну. Я стрэліў у ганак адначасова з тым, як выцягнуў Вільгельміну і прыцэліўся. Тры стрэлы, перш чым цень зможа стрэліць зноў, перш чым Дэйрдра ўстане, калі яна зможа зноў рухацца.
  
  
  Доўгі здушаны крык быў маёй узнагародай.
  
  
  Я чакаў. Больш стрэлаў не было. Ніхто не выйшаў з туману на расследаванне. Я бачыў кроў на правай руцэ Дэйдры, але ёй не дапаможа, калі я ступлю наперад і мяне заб'юць. Хвіліна - гэта шмат для чалавека з пісталетам, асабліва калі ён паранены.
  
  
  Раптам Дэйдра перакацілася праз вуліцу, устала і знікла ў цені: з ёй усё было ў парадку.
  
  
  Мой крык, відаць, быў на валасінку раней за стрэлы. Усё жыццё, якая трэніравалася сярод ворагаў, яна ўпала плазам на вуліцу за долю секунды. Куля нябачнага стрэлка, відаць, закранула ёй руку, калі яна падала. Я быў удзячны за кожную хвіліну небяспекі, якая ператварыла нас у аўтаматычную звышэфектыўную зброю.
  
  
  Цёмны дзвярны праём заставаўся маўклівым, нерухомым. Я ступіў наперад.
  
  
  Я на дыбачках накіраваўся да цёмнага ганка, аберуч накіроўваючы «люгер». Дэйдра на крок ззаду мяне са сваёй «Берэтай».
  
  
  Негр ляжаў на спіне. Нават ноччу я мог бачыць дзве цёмныя плямы на яго грудзях. Я трапіў у яблычак дзвюма з трох куль. Павінна было быць тры.
  
  
  "Ты турбаваўся пра мяне", - сказала Дэйдры. - Я не скажу Хоўку.
  
  
  - Я б ніколі не выжыў, - сказаў я. 'У цябе ўсё нармальна?'
  
  
  Яна ўсміхнулася, але была крыху бялейшая, чым некалькі хвілін таму. Куля прабіла мясістую верхнюю частку яе рукі.
  
  
  - Я ў парадку, - сказала яна.
  
  
  Я кіўнуў. Я не глядзеў на яе руку. Яна была прафесіяналам, яна клапацілася пра сябе. У мяне былі важнейшыя рэчы для разважанняў. За кім паляваў гэты мёртвы негр? І чаму? 'Ты ведаеш яго?' - спытаў я Дэйдру.
  
  
  - Не, - сказала яна.
  
  
  Гэта быў не той нігер, якога я бачыў у вестыбюлі таннага гатэля "Чэлсі". Худы і маладзейшы, амаль хлопчык. Але два негры побач са мной у Лондане ў тую ж ноч былі чартоўскім супадзеннем. Тым больш, калі першы, відаць, аднекуль спяшаўся, у стракатым плашчы па-над бруднымі штанамі, у таннай ваўнянай кашулі і ў нейкіх самаробных сандалях. І ўсё гэта лонданскай зімой.
  
  
  Я падабраў яго пісталет з тратуара. Стары аўтаматычны браўнінг бельгійскай вытворчасці з новенькім глушыцелем. Ён не быў падобны на чалавека, які можа дазволіць сабе купіць новы глушыцель. У кішэні ў яго было некалькі фунтаў і крыху срэбра, ключ ад гатэля без апазнавальных знакаў і запасны магазін для «браўнінгу». На шыі ў яго быў тонкі залаты ланцужок з маленькім амулетам-амулетам. Спячы леў.
  
  
  - Пазнака Чакі, - сказала Дэйдры. - "Ён пераследваў мяне".
  
  
  - Але вы яго не ведаеце?
  
  
  - Не, але ён, відаць, зулу ці, можа, звазі. У апошні час яны крыху зблізіліся.
  
  
  - Чака, - сказаў я. І тут жа нешта пстрыкнула ў маёй фатаграфічнай памяці: "Першы кароль зулусаў, заснавальнік Імперыі зулусаў у 1920-х і 1930-х гадах". Самае вялікае і моцнае негрыцянскае войска ў гісторыі. Пабіты ангельцамі ў 1879 году, пасля таго як яны ўпершыню сур'ёзна разграмілі Ройнекен. Зулусы зараз з'яўляюцца часткай Паўднёвай Афрыкі. У свазі там больш-менш незалежная краіна. Што яшчэ, Дэйдры?
  
  
  "Што яшчэ трэба для людзей у рабстве?" - сказала яна. "Трэба надзея, легенда: Чака, спячы леў, які аднойчы вернецца".
  
  
  - Гэта міф, - сказаў я. «Міфы не адпраўляюць неграў з джунгляў Зулуленда ў Лондан. Спячы леў – сімвал нейкай падпольнай арганізацыі. Чаму яны жадаюць тваёй смерці?
  
  
  Ты можаш здагадацца, Нік, - сказала Дэйдра.
  
  
  "Ваша заданне?"
  
  
  Яна кіўнула, нейкі час глядзела на мёртвага негра, а затым сунула "берэту" сабе пад грудзі. Яна стаяла ў цемры туманнай вуліцы, павольна паціраючы руку. Затым яна глыбока ўздыхнула і ўсміхнулася мне. тады лёс наступным разам, - сказала яна. - Мы не можам тырчаць тут.
  
  
  - Будзь асцярожная, - сказаў я.
  
  
  Я рушыў услед за ёй па цёмных вуліцах, пакуль мы не выйшлі на свет і мітусню Пікадзілі. Яна махнула рукой і знікла ў натоўпе шукальнікаў задавальненняў. Я спыніў праязджае таксі. Я не вярнуўся ў той гатэль. Калі б вялікі негр у вестыбюлі быў у той жа групе, што і стрэлак, я б, мусіць, прывёў іх да Дэйдры. Я не бачыў, як, я быў упэўнены, што за мной не сочаць, а гэта павінна азначаць, што ў іх былі людзі, навыкі і абсталяванне, каб заўважыць мяне па дарозе незаўважна для мяне. Калі яны былі так добра арганізаваны, я не рызыкнуў вярнуцца ў гатэль.
  
  
  Я не мог рызыкаваць адным з дамоў АХ у Лондане ці зьвяжыцеся з адным з нашых мясцовых кантактаў. Мне прыйшлося скарыстацца таксафонам і патэлефанаваць у цэнтр сувязі.
  
  
  - Даследчая служба Уілсана, мы можам вам дапамагчы?
  
  
  "Ці можаце вы прасачыць гісторыю сякеры для мяне?"
  
  
  - Хвілінку, калі ласка.
  
  
  Слова "сякера", АХ, было асноўным кантактным словам, першым крокам, але слова можа з'явіцца выпадкова.
  
  
  Спакойны мужчынскі голас: «Я ўпэўнены, што ў нас ёсць усё, што вы хочаце, у нашых файлах, сэр. Якая менавіта баявая сякера вас цікавіць?
  
  
  «Ляўшун з поўначы, з сярэдняга перыяду сагі». Гэта быў які пацвярджае код, які даказваў, што я агент AX, і паведамляў яму, які агент: N3. Але я магу быць самазванцам.
  
  
  - О так, - сказаў спакойны голас. "Які кароль першы?"
  
  
  - Палова чорнага, - сказаў я.
  
  
  Толькі сапраўдны N3 ведаў гэты апошні код. Яго можна было выціснуць з мяне катаваннямі, але ў кожнай здзелцы даводзілася ісці на рызыку. Калі махляр па тэлефоне спрабаваў выйсці на сувязь, самае страшнае было тое, што АХ можа страціць лонданскі вузел сувязі. Тады кантактныя коды прыйшлося змяніць.
  
  
  Была серыя пстрычак, калі мяне падлучылі да сеткі АХ. Затым раздаўся халодны строгі голас: «Вы ў Лондане, N3. Чаму?'
  
  
  Роўны гугнявы голас: сам Хоук. Раззлаваўся, але гнеў амаль імгненна змяніўся рэзкай, сухой паспешнасцю, якая дала мне зразумець, што Хоук хоча нечага сур'ёзнага, важнага і цяжкага.
  
  
  'Забудзься гэта. Вы можаце растлумачыць гэта пазней. Ваш званок быў знойдзены. Праз шэсць хвілін за вамі прыедзе машына. Прыязджайце неадкладна.
  
  
  Гэтая праца павінна была быць важнай. Хоук скарыстаўся маім нумарам N3 і сам адказаў на званок з таксафона, без пасярэднікаў і скрэмблераў з майго боку.
  
  
  Я спытаў. - Куды?
  
  
  Ён ужо павесіў трубку. Хоук доўга не гаворыць па адкрытай лініі. Ён сядзіць, невысокі і худы, у сваім сціплым вашынгтонскім офісе, здольны адным словам кіраваць касмічнай станцыяй. Але не ведаю пяці чалавек звонку AX і сакрэтныя службы ведаюць яго ці ведаюць, што ён існуе.
  
  
  Я выйшаў з тэлефоннай будкі, жмурачыся, каб убачыць, ці няма на вуліцы чаго-небудзь незвычайнага. У тумане і яркіх агнях Соха нічога не было. Я паглядзеў на гадзіннік. Яшчэ дзве хвіліны. Яна была на пяць секунд раней: маленькая шэрая машына з ціхім кіроўцам. Я ўвайшоў.
  
  
  Праз гадзіну я стаяў на пустэльнай узлётна-пасадачнай паласе старой, зарослай быльнікам базы Каралеўскіх ВПС. Машыны не было, і я быў адзін на базе Каралеўскіх ВПС, якую ня ведаў. Можа быць, Хонінгтан, улічваючы раўніну вакол яго, ці, можа, Тэтфард.
  
  
  Я пачуў надыходзячы самалёт перш, чым убачыў яго. Я не чакаў самалёта на пустынным полі ноччу. Але ён знізіўся, кіруючыся толькі ўласнымі пасадкавымі агнямі. Рэйнджар з г. Рафф. У Хоука паўсюль ёсць кантакты.
  
  
  - Прабачце, - сказаў я пілоту.
  
  
  У яго былі шырокія вусы, але ён быў сівым, і ў яго вачах было больш розуму, чым у большасці хлопчыкаў з ВПС. Чалавек, які часам можа сам задаваць некаторыя пытанні. На гэты раз ён проста прасігналіў мне аб пасадцы і выруліў да таго, як я правільна і па-сапраўднаму сеў.
  
  
  "Ім патрэбны быў нехта, хто мог бы прызямліцца тут без наземных ліній або агнёў", — сказаў ён. «Нашых засталося ня так шмат».
  
  
  Ён павярнуўся, каб паглядзець на мяне. «Вы павінны прынамсі спыніць Трэцюю сусветную вайну».
  
  
  - Прынамсі, - сказаў я.
  
  
  Ён слаба ўсміхнуўся і перавёў дросель у зыходнае становішча. Я адчуваў сябе чалавекам, які слепа бег да каменнай сцяны. Але стары чалавек Каралеўскіх ВПС ведаў сваю вобласць. Ён зрабіў гэта лёгка і потым паляцеў на захад. Ён больш не сказаў ні слова, і я заснуў.
  
  
  Было ўжо светла, калі мяне разбудзілі нечыя рукі. Мы прызямліліся на маленькім аэрадроме, акружаным высокімі голымі дрэвамі і заснежанымі палямі. Удалечыні стаялі высокія будынкі, і пейзаж здаўся мне знаёмым.
  
  
  Машына, якая слізгала ў маім кірунку, выглядала яшчэ больш знаёмай: чорны «кадылак» з нумарным знакам Мэрыленда. Я вярнуўся ў Амерыку і знаходзіўся недалёка ад Вашынгтона. Гэта будзе вельмі цяжкая і вельмі важная праца.
  
  
  Хоук нячаста прывозіць мяне дадому так раптоўна і ніколі ў Вашынгтон, калі ён можа ўсё выправіць. Я Кілмайстар нумар адзін, добра аплатны і неабходны, але ніхто не любіць прызнаваць, што я існую, асабліва яны ў Вашынгтоне. Звычайна, калі ён хоча пагаварыць са мной, Хоук дабіраецца да мяне ў якім-небудзь кутку свету. Ён звязваецца са мной там ці прыходзіць да мяне, але стараецца не рызыкаваць, што нехта звяжа мяне з АХ ці нават Вашынгтонам.
  
  
  Таму яны зашмаргнулі фіранкі ў «кадылак», калі мы выехалі з аэрапорта і накіраваліся ў Потомак. Гэта было нармальна, наколькі я быў занепакоены. Мне не падабаецца Вашынгтон ці любая іншая сталіца. Палітыкі і дзяржаўныя дзеячы жывуць у нацыянальных сталіцах, і праз некаторы час усе палітыкі і дзяржаўныя дзеячы жадаюць гуляць у караля. Большасць з іх пачынае думаць, што яны каралі. Яны адразаюць галовы ўсім, хто з імі не згодзен, таму што ведаюць, што лепш і што трэба рабіць для дабра простых людзей.
  
  
  Але мяне не цікавілі палітыкі, і я зноў падумаў аб тым, чаму Хоук дазволіў мне прыехаць у Вашынгтон. Ён зрабіў бы гэта толькі ў выпадку неабходнасці, калі б не мог сустрэцца са мной недзе далёка. Гэтая праца павінна была быць настолькі важнай, такой прыярытэтнай, што нават Хоук не меў у ёй абсалютнай улады. Што б гэта ні было, ён павінен быў быць у непасрэдным кантакце са старэйшымі лордамі, каб адказаць на любое пытанне, якое я мог задаць.
  
  
  Гэтая праца пачнецца зверху.
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  Мяне выштурхнулі з «кадзілаку» ў нейкі завулак і ўпусцілі ў вялікі безназоўны шэры будынак. Ліфт падняў нас па меншай меры на тры паверхі ніжэй першага паверха. Там мяне пасадзілі ў невялікі адчынены фургон, які стаяў на рэйках. І адзін у гэтай машыне я знік у вузкім тунэлі.
  
  
  Ніхто са мной не размаўляў, і было зразумела, што я не павінен ведаць, куды іду. Але я не выжываў бы на пасадзе Кілмайстра так доўга, не прымаючы ўсе магчымыя меры засцярогі. Ніхто не падазраваў пра гэта, нават Хоўк, наколькі мне было вядома, але я даследаваў гэты тунэль даўным-даўно, калі мяне сюды ўпершыню прывезлі. Я ведаў, дзе знаходжуся і куды іду. Я ехаў па самай сакрэтнай мініяцюрнай чыгунцы ў свеце, накіроўваючыся да чарады бомбасховішчаў пад вялізным белым домам на шырокім праспекце.
  
  
  Каляска спынілася ля цьмяна асветленай вузкай платформы. Перада мною былі ціхія шэрыя дзверы. Я паспрабаваў дзверы, яна не была зачыненая. Я ўвайшоў у шэры пакой са сталёвым сталом, трыма крэсламі, двума канапамі і без бачнага выхаду. Хоук сядзеў за сталёвым сталом: Дэвід Хоук, штат Нью-Ёрк, раздзел АХ, мой начальнік. І гэта ўсё, што я ведаў пра яго. У гэтых адносінах я ведаў пра яго больш, чым большасць. Ці было ў яго мінулае, дом, сям'я ці ён хаця б забаўляўся чымсьці апроч працы, я не ведаў.
  
  
  «Раскажы мне пра Лондан», — раўнуў ён на мяне, яго плоскі, гугнявы голас быў такім жа смяротным і злавесным, як кобра.
  
  
  Гэта маленькі чалавек са смехам, падобным на грукат гарматы, калі ён смяецца, і сарданічнай ухмылкай, калі ён усміхаецца. Цяпер ён не зрабіў ні таго, ні іншага. Ён глядзеў на мяне пустым позіркам. На ім быў той жа цвідавы пінжак і шэрыя штаны, што і заўсёды. У яго іх поўная шафа, усё тое ж самае.
  
  
  Мы былі адны ў шэрым пакоі, але насамрэч гэта было не так. Чырвоны тэлефон стаяў на сталёвым стале за некалькі цаляў ад яго.
  
  
  «Пасля таго, як я выканаў свой «заказ» у пустыні, - сказаў я, - я баяўся, што мяне заўважаць. Так што я выкарыстоўваў чацвёрты маршрут да Лондана, проста каб быць у бяспецы».
  
  
  У якасці апраўдання гэта наўрад ці мела сэнс, і я чакаў, пакуль ён выбухне. Гэтага не адбылося. Замест гэтага ён важдаўся з чырвоным тэлефонам, і яго вочы сказалі мне, што на самой справе ён не думае аб тым, што я рабіў у Лондане. Яго думкі былі занятыя працай, якую ён збіраўся даручыць мне, і бляск у яго вачах сказаў мне, што гэта вялікая праца. Хоук жыве сваёй працай. Я ніколі не бачыў, каб ён адпачываў, ніколі не чуў, каб ён адпачываў. Адзінае, што яго сапраўды заводзіць, гэта тое, што ягоная кантора АХ вартая, свайго часу і свайго «дзіцяці».
  
  
  - Добра, - сказаў ён. "Дашліце справаздачу пазней".
  
  
  Я ўздыхнуў з палёгкай. На гэты раз гэта магло быць на грані. Рана ці позна ён даведаецца, што Дэйрдры Кэбат была ў Лондане, і ўсё звяжа. Гэта было яго другой натурай. Але зараз ён закурыў адну са сваіх брудных цыгар і зноў пагуляў з чырвоным тэлефонам.
  
  
  - Сядай, Нік, - сказаў ён.
  
  
  Калі я сеў, я зразумеў, што на гэты раз было нешта зусім іншае. Ён быў нецярплівы. Так, яго вочы свяціліся выклікам. Але ў той жа час ён быў заклапочаны, амаль злы, і не думаў пра мяне. Нешта ў гэтым новым "парадку" яму не падабалася. Я закурыў адну з цыгарэт з залатым муштуком і сеў.
  
  
  - Ты ніколі не быў у Мазамбіку, - сказаў Хоук. - Ты едзеш туды праз дзве гадзіны.
  
  
  "Мне трэба асвяжыць партугальскую і суахілі", – сказаў я. "Можа быць, у Свазіленд і, можа быць, нават у Паўднёвую Афрыку", - рассеяна працягнуў Хоук, як быццам не чуў майго каментара. Ён падняў вочы і пажаваў недакурак сваёй таннай цыгары. "Далікатная сітуацыя".
  
  
  - Мы калі-небудзь атрымаем што-небудзь яшчэ, - усміхнуўся я.
  
  
  - Не так ужо і смешна, - раўнуў на мяне стары. "Я яшчэ не забыўся Лондан".
  
  
  Я працягваў ухмыляцца, я таксама».
  
  
  Хоук не кахае, калі яго падманваюць. Я чакаў удару. Ён не прыйшоў. Неўзабаве я перастаў усміхацца. Тое, што ён не адказаў, было благім знакам. У Хоўка была праблема, і гэта неяк звязана з АХ самім сабой. Гэта быў час быць сур'ёзным.
  
  
  "Што мне рабіць у Мазамбіку?" – ціха спытаў я.
  
  
  Хоук жаваў цыгару і гуляў з чырвоным тэлефонным провадам. "Лісабон і Кейптаўн падазраюць буйное паўстанне ў зулускіх раёнах уздоўж мяжы".
  
  
  Мой пазваночнік пачаў чухацца. Зулу! Я падумаў аб мёртвым стрэлцы ў Лондане і аб Марку Чака. Ці мог стрэлак пераследваць мяне, а не Дэйдру? Яшчэ да таго, як я даведаўся, што ёсць праца, звязаная з зулусамі. †
  
  
  «Паўднёвая Афрыка вельмі майстэрская ў прадухіленні паўстанняў, - сказаў я. «І паўстанцаў Мазамбіка пакуль няшмат».
  
  
  "Таму што Кейптаўну заўсёды ўдавалася трымаць чорную большасць ізаляваным і пад кантролем", – сказаў Хоук. А таму, што ў неграў у Мазамбіку ніколі не было ні грошай, ні падтрымкі, ні дасведчаных лідэраў. Цяпер, падобна, у Мазамбіку з'явілася новае кіраўніцтва, і, магчыма, Кейптаўн памыліўся ў сваёй палітыцы «хоўмлендаў», «бантустанаў» ці іншых мудрагелістых назваў канцэнтрацыйных лагераў. Радзіма зулусаў знаходзіцца ўздоўж межаў Мазамбіка і Свазіленда ці блізка да іх».
  
  
  Хоук маўчаў і пасмоктваў цыгару. «Што іх сапраўды ўстрывожыла, дык гэта тое, што яны думаюць, што ў гэтым замяшаныя Свазі. Гэта робіць міжнародную сітуацыю патэнцыйна небяспечнай, чаго і хочуць змагары за свабоду. Гэта таксама дае ім прытулак для трэніровак, мабілізацыі і хованак, чаго ў неграў там ніколі не было».
  
  
  - Свазіленд? - сказаў я, ківаючы галавой. «З моманту набыцця незалежнасці свазілендцы залежалі ад замежных інтарэсаў, асабліва ад інтарэсаў Паўднёвай Афрыкі і Партугаліі. У старога караля Сабхузы не ўзнікне з імі праблем.
  
  
  - Магчыма, ён не можа кантраляваць свой народ, Нік, - змрочна сказаў Хоук. «У яго шмат запальчывых маладых баевікоў у Свазілендзе. Нават арганізаваная апазыцыя. Але памятайце, што, у рэшце рэшт, ён правадыр банту. Цяпер яму патрэбны Лісабон і Кейптаўн, але ён не будзе пярэчыць супраць таго, каб незалежны Мазамбік і Зулуленд далучыліся да Свазіленда. Гэта паставіла б яго ў мацнейшую пазіцыю супраць Паўднёвай Афрыкі і, магчыма, нават ізалявала б Паўднёвую Афрыку ў выніку. Існуе рух Панбантуб, пра які мы добра дасведчаныя. А свазі і зулусы яшчэ бліжэй адзін да аднаго, бо ў Паўднёвай Афрыцы ёсць свазі. Яны стаялі плячом да пляча дзвесце гадоў. Яны доўга ваявалі адзін з адным, але зараз яны больш не ваююць адзін з адным».
  
  
  Цыгара Хоўка згасла. Ён зрабіў паўзу, каб запаліць яе зноў. Ён цягнуў, пакуль цыгара зноў не запалала і густы дым не пакрыў пакой.
  
  
  «Зулусы, свазі, шанган і купка ндебеле нарэшце-то стварылі арганізацыю: «Спячы леў», — сказаў Хоук, гледзячы на мяне. «Знак Чакі. У іх ёсць дэвіз: United Assegai. Гэтае слова азначае дзіду ў зулусаў, сісваці і ндебеле і паказвае на іх агульнае паходжанне і інтарэсы. І зараз у іх ёсць агульны план: паўстанне настолькі вялікае, што нават калі яно пацерпіць няўдачу, белыя зробяць там такую крывавую лазню, што ААН і вялікія дзяржавы павінны ўмяшацца. Яны думаюць, што змогуць забяспечыць незалежнасць Мазамбіка і Зулуленда».
  
  
  Гэта быў лагічны план. Я бачыў гушчары, палі, горы і джунглі, якія ўжо заканчваюцца ад крыві банту, і ў ААН вялікія дзяржавы занялі чыйсьці бок. Паўднёвая Афрыка і Партугалія тады здзіўлены былі б проста ў душу. Але гэта таксама быў план, які патрабаваў страшэнна вялікага лідэрства, каб утрымаць усіх гэтых банту разам. Мужчыны паміралі б бок аб бок у вялікай колькасці, але ў адзіночку цяжка адчуць, што ты паміраеш за справу. Гэта таксама запатрабуе навыкаў і грошай, арганізацыі і дастатковай арміі, каб гарантаваць, што змагары за свабоду не будуць неадкладна задушаныя.
  
  
  Я спытаў. - Што я буду там рабіць?
  
  
  Хоук адказаў не адразу. Ён нервова зацягнуўся цыгарай. Што б яго ні трывожыла, яно ўсё бліжэй выходзіла на паверхню.
  
  
  - Сумныя, бяссільныя людзі не могуць у адзіночку распрацаваць такі план, N3, - павольна сказаў стары. «Адным з ключавых фактараў з'яўляецца вялікае новае падраздзяленне белых наймітаў, якое дзейнічае ў Мазамбіку. Мы не ведаем, хто ягоны капітан. Але хто б гэта ні быў, ён добры. У яго таксама ёсць дадатковая перавага: кантактная асоба, якая займае высокае становішча ва ўрадзе Мазамбіка».
  
  
  Я пачаў разумець сытуацыю.
  
  
  'Як высока?'
  
  
  - Вельмі высока, - сказаў Хоук. «Непасрэдна пад кіраўніцтвам каланіяльнага губернатара. Змагары за свабоду ведаюць усё, што плануе ўрад Мазамбіка, яшчэ да таго, як ён рэалізуе свае планы. Найміты зноў і зноў б'юць каланіяльныя войскі».
  
  
  - Яны ведаюць, хто гэта?
  
  
  "Яны звузілі колькасць варыянтаў да трох", – сказаў Хоук. «І не больш за тры». Ён курыў. "Высветлі гэта і забі дзеля іх гэтага чалавека".
  
  
  Добра. Гэта была не новая сітуацыя, і гэта таксама было маёй працай. Я рабіў гэта раней, для многіх урадаў, з якімі Вашынгтон хацеў сябраваць.
  
  
  Я спытаў - «Чаму прыцягнулі нас? Чаму б ім не зрабіць гэта самім».
  
  
  "Таму што яны думаюць, што не могуць вызначыць, хто з трох гэта", – сказаў Хоук. "І што мы можам."
  
  
  Было нешта ў яго манеры казаць, што прымусіла мяне зірнуць на яго. Яго цыгара зноў згасла, і тое, як ён жаваў яе, не гледзячы на мяне, прымусіла мяне зразумець, што мы падышлі да таго, што яго непакоіла. Узнікла цяжкасць, і я хацеў ведаць, у чым.
  
  
  "Чаму яны думаюць, што мы можам зрабіць гэта лепш, чым яны самі?"
  
  
  Хоук раздушыў цыгару ў попельніцы і люта ўтаропіўся на яе рэшткі. "Таму што яны ведаюць, што мы працавалі з паўстанцамі".
  
  
  Вось так. Я дазволіў яму ісці наперад і выклаў усё гэта ясна. Але я поўнасцю бачыў гэта. Вашынгтон гуляў за абодва бакі, чакаючы, хто пераможа. І хто б ні перамог, Вашынгтон стане імяніннікам. Толькі зараз раптам прыйшоў момант ісціны. Барашковыя шрубы былі зацягнуты, і Вашынгтону прыйшлося выбіраць.
  
  
  «Мы адпраўлялі зброю і грошы змагарам за свабоду Мазамбіка і групе зулусаў «Спячы леў». Пад сталом, зразумела, з дапамогай прыкрыцця. Але мы зрабілі гэта. Мы дапамаглі Сібхузэ і Свазі. Цяпер Кейптаўн і Партугалія паведамілі нам, што яны ведаюць пра гэта і наймаюць нас».
  
  
  Цяпер я ведаў усё. 'Дык што, гэта АХ дапамагаў паўстанцам пад прыкрыццём?
  
  
  Хоук кіўнуў. «Вашынгтону зараз патрэбныя Лісабон і Кейптаўн больш, чым паўстанцы».
  
  
  "І мяцежнікі больш няма", – дадаў я.
  
  
  Хоук зноў кіўнуў. Ён не глядзеў на мяне, і я ведаў, што ўрэшце рэшт турбавала яго, сутнасць усёй гэтай бруднай аперацыі.
  
  
  - Мы можам выканаць работу, - сказаў я, - і забіць гэтага мяцежніка. Бо мы працавалі з паўстанцамі. У нас ёсць кантакт, і яны давяраюць нам. Лісабон і Кейптаўн скарыстаюцца нашай дапамогай паўстанцам, дазволіўшы нам знішчыць іх. Смаката.'
  
  
  Хоук ўтаропіўся на мяне.
  
  
  «Паўстанцы выйшлі і на АХ таксама, – сказаў я. "Калі мы заб'ем гэтага генеральнага дырэктара, змагары за свабоду даведаюцца, хто, як і чаму".
  
  
  Хоук вылаяўся. - 'Праклён. Змыць ва ўнітазе пяць гадоў працы і паслаць да д'ябла! Злачыннае марнаванне. Нам спатрэбяцца гады, каб пачаць з гэтага і пабудаваць нешта новае. Гэта дурное і неэфектыўна.
  
  
  Я спытаў. - "Але мы робім гэта?"
  
  
  'Робім гэта?' Хоук міргнуў. "У нас ёсць загад".
  
  
  - Ніякай лаяльнасці да паўстанцаў, якіх мы заахвочвалі?
  
  
  «У нас ёсць толькі адна вернасць, першая і апошняя», - раўнуў на мяне Хоук.
  
  
  Наш асабісты інтарэс, вакол чаго ўсё круціцца, падумаў я з іроніяй. "Ці можам мы выратаваць нашага агента там?"
  
  
  Хоук паціснуў плячыма і слаба ўсміхнуўся. "Гэта залежыць ад вас, N3".
  
  
  Нешта было ў тым, як ён гэта сказаў. Я паглядзеў на яго худы, з'едлівы твар, але яго вострыя старыя вочы былі ўвасабленнем нявіннасці. Я не адчуваў сябе камфортна.
  
  
  Я спытаў. - "Як гэта зрабіць? Калі я пачну?"
  
  
  «Ваш самалёт вылятае праз паўтары гадзіны», - суха сказаў Хоук зараз, калі трэба было зрабіць такую-сякую практычную працу. “Мы павінны даставіць некаторую суму грошай паўстанцам. Трансфер адбудзецца там, дзе рака Інгвавуму перасякае мяжу Звазіленда з Зулулендам. Дамоўлена, што грошы забярэ таемны чыноўнік паўстанцаў. Калі ён з'явіцца, вы заб'яце яго.
  
  
  "Ці ёсць нейкі пэўны метад, які вы аддаеце перавагу?" - спытаў я суха.
  
  
  'Усё, што пажадаеце. На гэты раз ніякіх тонкасцяў не патрабуецца. Як толькі гэта будзе зроблена, усё пекла раскрыецца, - коратка сказаў стары. - Вы працуеце з нашым мясцовым агентам там, з паўстанцамі. Яна суправаджае вас да месца кантакту.
  
  
  Яна! На самой справе я ўжо ведаў, і гэта тлумачыла тое, што было дзіўна, калі Хоук сказаў мне, што выратаванне нашага агента залежыць ад мяне. Значыць, стары ліс ведаў. Ён ведаў пра мяне і Дэйдра Кэбат, і, верагодна, ведаў пра гэта шмат гадоў. Я не асабліва здзівіўся, ён не так ужо шмат страціў. Я ўхмыльнуўся. Хоук няма.
  
  
  «Ты будзеш працаваць, N3, а не граць. Гэта зразумела?
  
  
  «Як даўно вы ведаеце пра N15 і пра мяне?»
  
  
  Яго вусны выгнуліся ў пацешнай, насмешлівай ухмылцы. - З самага пачатку, вядома.
  
  
  - Чаму ты не спыніў нас?
  
  
  "Табе трэба было адцягнуцца, а ты быў вельмі асцярожны", - засмяяўся стары. «Пакуль вы думалі, што жартуеце з мяне, вы працягвалі б выконваць належную сакрэтнасць і не ўяўлялі б небяспекі». Ён адкінуўся назад і закурыў яшчэ адну цыгару. «Пакуль ты працаваў дастаткова старанна, каб падмануць мяне, ніхто іншы цябе не заўважыць».
  
  
  Такім чынам, ён прымусіў нас думаць, што не ведае, і ўвесь гэты час практычна зазіраў нам праз плячо. Я ў думках вылаяўся. Я, мусіць, даставіў бы яму масу задавальнення. Яго сарданічная ўсмешка стала шырэйшай.
  
  
  "Падобна на жанчыну, ці не так?"
  
  
  Гэта так жа бліскуча, як і эфектыўна, і большую частку часу я задаволены гэтым. Я хачу, каб ён застаўся ззаду мяне. Але нават Хоук не заўсёды ўсё ведае, і ён быў вельмі занепакоены, калі я расказаў яму пра стрэлку ў Лондане. Ён рэзка нахіліўся наперад.
  
  
  «Знак Чакі? Тады значыць яны прыглядаюць за N15, і паўстанцы падазраюць нас».
  
  
  Хтосьці ва ўрадзе Мазамбіка мог разбалбатаць». Хоук падумаў. - Калі толькі гэты Зулу не быў падвойным агентам. А партугальцы спрабуюць зрабіць так, каб мы давялі справу да канца.
  
  
  Магчыма, - сказаў я. «Можа быць, яны не давяраюць N15, баючыся, што яна стала занадта лаяльнай да паўстанцаў».
  
  
  - Ідзі туды і будзь асцярожны, - раўнуў Хоук. «Калі вы думаеце, што яны бачаць гульню N15 наскрозь, не выкарыстоўвайце яе. Няўжо што ў якасці прынады.
  
  
  Я ўстаў. Хоук пацягнуўся да чырвонага тэлефона, каб паведаміць аб нашай сустрэчы. Ён спыніўся і паглядзеў на мяне. Мы павінны прымусіць гэтага афіцэра астыць, так ці інакш. Ты разумееш?'
  
  
  Я зразумеў. Калі ў Дэйдры ўзнікнуць падазрэнні, можа быць, мне варта выкарыстоўваць гэты факт і кінуць яе на разарванне львам. Толькі праца мела значэнне, і яе трэба было выконваць усімі даступнымі сродкамі. Маім уласным пачуццям не дазволілі адыграць якую-небудзь ролю.
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  Мы з высокай бландынкай зладзілі на 747-м Боінгу з Лондана ў Кейптаўн, калі пазналі, што абодва едзем у Мбабане. Яе клікалі Эстэр Машлер. Яна працавала ў бельгійскай горназдабыўной кампаніі і валодала дастатковымі ведамі, каб даказаць гэта, так што ў мяне не было прычын сумнявацца ў ёй. Але я трымаў вочы адчыненымі, збольшага таму, што ў яе была адна з самых поўных і высокіх грудзей, якія я калі-небудзь бачыў. Я хацеў ведаць, як яны выглядалі без гэтай вопраткі.
  
  
  «Я думаю, мы абодва паглядзім, як усё пойдзе», - сказала яна мне паміж Кейптаўнам і Ларэнга Маркесам. "Ты чароўны чалавек, Фрэдзі".
  
  
  На той момант я быў Фрэдам Морсам, міжнародным гандляром горназдабыўным абсталяваннем, спартоўцам і заўзятым гульцом. Гэта было такое ж добрае прыкрыццё, як і любое іншае, для тых, хто збіраецца ў Свазіленд. Гатэль Royal Zwazi – адно з новых месцаў для міжнароднага збору людзей.
  
  
  «Вось кім я спрабую быць», - сказаў я ёй. Яна здавалася вельмі нявіннай, прынамсі, палітычна.
  
  
  У Ларэнга-Маркесе, на ўзбярэжжа Мазамбіка, мы пераселі на лёгкі самалёт, які даставіў нас у Мбабане. Сталіца Свазіленда - гэта «мегаполіс» з насельніцтвам каля 18 000 чалавек, куды большасць еўрапейцаў, якія жывуць на сушы, прыязджаюць, каб наведаць свае велізарныя фермы і горназдабыўныя прадпрыемствы. Я ніколі не бачыў яго раней і на імгненне забыўся пра бландынку, калі мы апісвалі віраж для пасадкі.
  
  
  У Еўропе была позняя зіма, таму тут была ранняя восень, і мікраметраполіс блішчаў у прахалодным чыстым паветры пласкагор'я. Гэта нагадала мне шалёны горад ля падножжа гор Каларада. Зялёная, хвалістая прастора распасціралася ва ўсіх напрамках вакол пяці вуліц пераважна белых дамоў, многія з чырвонымі дахамі. Там было восем ці дзевяць шасці- ці сяміпавярховых хмарачосаў і групы белых дамоў і нізкіх кватэр, якія прытуліліся на схілах сярод цёмна-зялёных дрэў. Размешчана на неглыбокай, пасаджанай дрэвамі адкрытай прасторы, невялікае мястэчка было падзелена ажыўленай чатырохпалоснай галоўнай вуліцай, якая з аднаго боку вяла да круглага парку, а з другога - да грунтавай шашы. Ён нібы быў закінуты ў глуш, так што ўсе вуліцы выходзілі на грунтавыя дарогі, якія выгіналіся па бязмежных прасторах пласкагор'я.
  
  
  На зямлі я зноў падабраў Хёстэр Машлер, і мы разам прайшлі мытню. Пара заўсёды выглядае больш нявінна, чым самотны мужчына. Мытня Свазі аказалася лёгкай, мне не было пра што хвалявацца. Чыноўнікі Мбабанэ нават не адкрылі адзін з двух маіх валізак. Не тое, каб яны нешта знайшлі. Мае асабістыя прылады добра схаваныя ў шчыльным свінцовым адсеку збоку маёй валізкі, калі я лячу камерцыйным рэйсам, і ўсе цяжкія рэчы будуць дастаўленыя з загадзя абумоўленай дастаўкай.
  
  
  Усмешлівы кіроўца чакаў з машынай, якую "Фрэд Морс" замовіў з Лондана. Ён быў малады і прыемны, але не пакораны. Вольны чалавек у свабоднай краіне. Ён ухвальна, але ветліва паглядзеў на фантастычныя грудзі Эстэр Машлер, пакуль я дапамагаў ёй сесці ў машыну. Яна падзякавала яго усмешкай, а мяне павольным дакрананнем да яе грудзей і сцягне, калі яна ўвайшла. Я спадзяваўся, што ў яе няма іншых планаў, акрамя павольнай, доўгай ночы са спадарожнікам удалечыні ад дома.
  
  
  Гатэль Royal Zwazi знаходзіцца прыкладна ў дванаццаці кіламетрах ад Мбабане, і нам прыйшлося перасекчы клапатлівы горад. Машыны апанавалі сталіцу з яе адзіным святлафорам, адзіным на ўсю краіну, а тратуары ў гэты сонечны вечар былі запоўнены прахожымі і пакупнікамі. Там былі еўрапейцы ўсіх нацыянальнасцяў, стромкія паўднёваафрыканцы, забіяцкія партугальцы з Мазамбіка і сотні свазі ў стракатай сумесі львіных і леапардавых шкур. Яркія крамнінныя спадніцы з жакетамі ў стылі вестэрн, нейлонавыя шкарпэткі і павязкі з пацерак, капялюшы ў стылі вестэрн і чырвоныя пёры турака, якія абазначаюць высокае становішча.
  
  
  Тут, у Мбабане, багатыя, празаходнія і палітычна ўплывовыя свазілендцы былі заняты выкананнем задачы па барацьбе з паўтаравекавым еўрапейскім праўленнем. У кустах і ў палях простыя людзі па-ранейшаму жылі, як заўсёды, але была розніца, асабліва з неграмі ў суседнім Мазамбіку і Паўднёвай Афрыцы. Яны па-ранейшаму былі бедныя і непісьменныя па еўрапейскіх мерках, але ўжо не такія бедныя, як раней, і не такія непісьменныя; акрамя таго, яны не вельмі клапаціліся аб еўрапейскіх стандартах. Іх кароль кіраваў імі больш за пяцьдзесят гадоў, і яны ведалі заходні свет і заходнія звычаі. Яны зразумелі, як працаваць з еўрапейцамі і як іх ужываць. Але яны больш не схіляліся і не верылі, што Еўропа можа прапанаваць нешта лепшае, чым іх уласны лад жыцця. Яны любілі свой лад жыцця і ішлі ганарліва. Я ўспомніў словы Хоўка: кароль Собхуза быў банту, і ён не пярэчыў бы супраць вольных банту ў якасці суседзяў.
  
  
  Мы ехалі па полі, якое зіхацела зелянінай і рабілася ў прахалодны восеньскі вечар. Бландынка Эстэр Машлер прытулілася да мяне, і я слізгануў рукой у яе сукенку, лашчачы яе элегантную грудзі. Яна не абаранялася. Ноч абяцала быць цікавай, але мой розум заставаўся пільным, і я аглядаў краявід вакол сябе і дарогу ззаду сябе. Я нічога падазронага не ўбачыў.
  
  
  Гатэль Royal Zwazi прытуліўся на схіле гары ў зацененай даліне Эзаэльвіні, у асяроддзі гарачых крыніц, басейна і палёў для гольфа з васемнаццаццю дарожкамі, зіхоцячы, як раскошны круізны лайнер у акіяне. Я заплаціў кіроўцу, запісаўся і дамовіўся з Эстэр Машлер аб сустрэчы ў салоне праз гадзіну. У сваім нумары я змыў пыл пасля доўгай вандроўкі, надзеў смокінг і патэлефанаваў на стойку рэгістрацыі па любых справах. Цяпер іх не было. Мне спадабалася. Прыйдзе кантакт, і я заб'ю сваю ахвяру, але я не спяшаўся.
  
  
  Я спусціўся ўніз у бар і гульнявыя пакоі. Пад элегантнымі люстрамі з пэндзлікамі нішто не здавалася больш далёкім, чым плато знадворку і круглыя хаціны свазі. Гульнявыя аўтаматы звінелі, а за сталамі з рулеткай прадстаўнікі міжнароднай эліты кідалі ў гульню каляровыя фішкі. Я знайшоў стройную Эстэр Машлер, якая чакае ў стойкі ў суправаджэнні прынца Свазі з казлінай бародкай.
  
  
  Князь не занадта прыхільна паставіўся да майго прыезду. Ён нёс чарку чыпсаў, досыць вялікую, каб задушыць кракадзіла або вырабіць уражанне на бландынку, але захоўваў прыстойнасці. Ён сышоў, але не занадта далёка, усяго ў некалькіх зэдліках у іншым канцы бара. Я сачыў за ім.
  
  
  "Голад ці смага?" - спытаў я Хёстэр.
  
  
  «Смага», - сказала яна.
  
  
  Нам хутка падалі напоі, і яна паглядзела праз маё плячо на сталы з рулеткай.
  
  
  Яна спытала. - Табе шанцуе, Фрэдзі?
  
  
  'Часам.'
  
  
  - Пабачым, - сказала яна.
  
  
  Белае і чорнае перамяшаліся за рулеткавымі сталамі, і круп'е ў смокінгах хутка слізгалі па зялёным палатне. Хуткія партугальцы з Мазамбіка гулялі грацыёзна, чапурыстыя ангельцы не завагаўшыся прымалі перамогі і паразы, а каржакаваты афрыканец гуляў спакойна са змрочным тварам. Яны прадстаўлялі ўвесь спектр гульцоў, ад заўзятых гульцоў, якія ставяць сотні на адзін лік, да нецярплівых турыстаў, якія рызыкуюць некалькімі рандамі, манетай Свазі, на чырвонае ці чорнае.
  
  
  Я заўсёды гуляю аднолькава: дваццаць пяць на чырвонае ці чорнае, пара ці імпэр, пакуль не адчую стол і кола. Гэтага дастаткова, каб яно таго каштавала, але не рызыкуючы ўсім, што ў мяне ёсць. Я чакаю, пакуль не адчую пэўны напрамак: я шукаю знак, тэмп, тое, што гульцы называюць "настроем" колы. Усе колы маюць пэўны настрой у вячэрні час. Яны зроблены з дрэва, металу і пластыка, якія мяняюцца ў залежнасці ад тэмпературы, вільготнасці, змазкі і манеры звароту канкрэтнага круп'е.
  
  
  Так што я назіраў і чакаў, стрымліваючы сябе. Эстэр была фанатычнай і эмацыйнай, адданай і замкнёнай. Я любіў гэта. Яна паставіла некалькі фішак на некаторыя лікі, нейкі час гуляла адным і тым жа лікам, а затым выпадковым чынам мяняла лікі. Яна шмат страціла. Я заўважыў, што князь з казлінай бародкай падышоў да стала і глядзіць на яе. Калі ён злавіў яе погляд, ён пачаў буйна гуляць, дзёрзка, шмат выйграваючы і моцна прайграваючы. Ён смяяўся гучна, каб прыцягнуць увагу наўмысна. І заўсёды з аглядкай на Хёстэр Машлер.
  
  
  Яна як быццам гэтага не заўважыла.
  
  
  Я бачыў, як мажны паўднёваафрыканец біўся з чорным прынцам. Потым я адчуў пэўны накірунак кола: ён спрыяў чорнаму і няцотнаму. Я павялічыў стаўкі. Праз гадзіну я выйграў тысячу долараў. Цяпер гэта выглядала шматабяцальна. Я быў гатовы перайсці на больш высокааплатныя нумары, але ў мяне не было шанцу. Хёстэр паставіла свае апошнія дзве фішкі на 27, прайграла і паглядзела на мяне.
  
  
  "Гэта ўсё на сёння," сказала яна. "Я хачу выпіць у сваім пакоі з табой, Фрэдзі".
  
  
  Азартныя гульні - гэта добра, але сэкс - лепш. Ва ўсякім разе, для мяне, асабліва калі жанчына такая прывабная, як Эстэр Машлер. Нават я не атрымліваю шмат прамых запрашэнняў, калі яна гэта мела на ўвазе. Я ніколі не забуду, хто я - калі б я гэта зрабіў, гэта б мяне хутка забіла - і, калі мы ішлі ў яе пакой, я заўважыў, што прынц Свазі толькі што страціў свае запасы і таксама ўстаў з-за стала. Дародны паўднёваафрыканец пайшоў некалькі хвілін таму. Я ўзяў Эстэр за прыгожую поўную руку, калі мы падняліся наверх. Прынц Свазі прайшоў проста перад намі і таксама падняўся наверх.
  
  
  Пакой Эстэр была маленькай і знаходзілася на верхнім паверсе. Можа быць, яна была ўсяго толькі не вельмі багатай, якая забаўляецца дзяўчынкай. Калі мы падышлі да яе дзвярэй, прынца Свазі ўжо не было. Я не адчуваў ніякіх вачэй, якія назіралі за намі, калі мы ўвайшлі. Яна павесіла ланцужок на дзверы і ўсміхнулася мне.
  
  
  "Зрабі мне двайны віскі з лёдам", - сказала яна.
  
  
  Я толькі што зрабіў свой. Яна не пераапранулася і села ў далёкім канцы пакоя, назіраючы, як я раблю яе напой. Я балбатаў аб Свазілендзе, аб майнінгу і азартных гульнях. Яна нічога не сказала, і я бачыў, як яе глоткі павольна павялічваліся. Яна нібы выбудоўвала рытм, які падвышаецца рытм, як жаночыя сцягна, калі ў яе пранікаеш. Я зразумеў, што гэта яе шлях, частка за ўсё. Яна давяла яго да кульмінацыі, і калі яна зрабіла апошні глыток са сваёй шклянкі, я быў гатовы.
  
  
  Яна ўстала са свайго месца, і я ўжо чакаў яе. Мы сустрэліся пасярод пакоя. Яна прыціснула мяне так моцна, што здавалася, быццам яна спрабуе праціснуць мяне праз сябе. Яна выгіналася ў маіх руках, яе высокія мяккія грудзі расплюшчвалі. Яе вочы былі зачыненыя. Калі я адступіў, яна не рушыла ўслед за мной. Яна проста стаяла там. Яе вочы зачыненыя, яе цела ўздымалася, яе рукі звісалі па баках, у здранцвенні гарачай засяроджанасці.
  
  
  Я зноў падышоў да яе, расшпіліў маланку на сукенку і сцягнула яго ўніз. Я расшпіліў яе станік, дазволіў вялікім сіські свабодна выпасці і спусці яе трусікі. Тады я зняў з яе туфлі і падняў яе. Яе галава адкінулася назад, калі я аднёс яе да ложка. Я выключыў святло, вылез з штаноў і лёг побач з ёй. Яна абвілася вакол мяне, як вялікая змяя. Калі мы абняліся, яна ўбіла пазногці мне ў спіну. Я схапіў яе за запясці, каб утрымаць, і развёў яе рукі так далёка, як рассунуў яе ногі.
  
  
  Калі ўсё скончылася, яна пачала цалаваць мяне паўсюль. Жорсткія, галодныя пацалункі. З зачыненымі вачамі яна прыціснулася да мяне, як быццам на самой справе не хацела мяне бачыць, проста ў думках. Я пацягнуўся за курткай і цыгарэтамі.
  
  
  У гэты момант звонку ў калідоры пачуліся лёгкія гукі.
  
  
  Я схапіў штаны. Эстэр, якая сядзела на ложку ў цёмным гасцінічным нумары, здавалася, не чула іх. Яна ляжала з зачыненымі вачамі, сціснуўшы рукі ў кулакі, падцягнуўшы калені да грудзей, засяродзіўшыся толькі на сабе. Я пакінуў яе там, слізгануў да дзвярэй і штурхнуў яе.
  
  
  У калідоры каржакаваты паўднёваафрыканец раней былы за сталом з рулеткай разгарнуўся, калі я выглянуў. У руцэ ў яго быў аўтаматычны пісталет з глушыцелем. На падлозе ў калідоры ляжаў цемнаскуры мужчына.
  
  
  Паўднёваафрыканец пераскочыў праз ляжалую постаць і схаваўся па пажарнай лесвіцы. Ён, не губляючы часу, стрэліў у мяне, хутка праслізнуў праз супрацьпажарную дзверы і знік. Я выбег вонкі.
  
  
  Супрацьпажарныя дзверы былі ўжо зачынены, зачынены з другога боку.
  
  
  Я схіліўся над тым, хто ўпаў. Гэта быў прынц Свазі з казлінай бародкай, які так стараўся зрабіць уражанне на Эстэр за ігральным сталом. Ён атрымаў чатыры кулі: двойчы ў грудзі і двойчы ў галаву. Ён быў вельмі мёртвы.
  
  
  Я ўбачыў тонкі ланцужок на яго шыі, дзе была падраная элегантная кашуля. На канцы караляў вісела маленькая залатая фігурка спячага льва. Зноў Знак Чака.
  
  
  У калідоры адчыніліся дзверы. Я хутка ўстаў і паглядзеў у ціхі калідор. Не было ніякага спосабу сысці з зачыненымі супрацьпажарнымі дзвярыма, акрамя як прайсці ўвесь шлях па калідоры да ліфтаў і галоўнай лесвіцы. Іншыя дзверы адчыніліся. Галасы сказалі мне, што сюды ідуць людзі.
  
  
  Калі б мяне знайшлі з мёртвым. †
  
  
  Ззаду мяне адчыніліся супрацьпажарныя дзверы.
  
  
  «Чорт вазьмі, паспяшайся».
  
  
  Жаночы голас, які я даведаюся з тысяч.
  
  
  Я выскачыў праз супрацьпажарную дзверы, калі галасы ў калідоры сталі гучней. Нехта крыкнуў мне наўздагон.
  
  
  "Спыніся!"
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  Дэйдра зачыніла дзверы, пхаючы мяне наперад.
  
  
  'Уніз! Хутка!'
  
  
  Я спусціўся па пажарнай лесвіцы ўніз на тры прыступкі за раз. Дэйдра рушыла ўслед за мной. На ёй быў камбінезон, які добра сядзеў і аблягаў яе стройнае цела, як пальчатка, за выключэннем вялікай выпукласці на левай руцэ, у тым месцы, дзе яе падстрэлілі два дні таму на цёмных вуліцах Лондана. У руцэ яна трымала "берэту". Двума паверхамі ніжэй яна правяла мяне праз супрацьпажарную дзверы ў ніжні калідор. Ён быў закінуты.
  
  
  - Налева, - прашыпела Дэйдра.
  
  
  У калідоры злева адчыніліся дзверы пакоя. Высокі хударлявы негр у ахоўным гарнітуры колеру джунгляў паказаў на нас. Дэйдра правяла мяне ў пакой, далей да адкрытага акна. З франтона ззаду звісала вяроўка. Дэйдра ішла першай, плаўная і хуткая, як котка. Я рушыў услед за ёй і прызямліўся побач з ёй каля лендровера, схаванага ў густым падлеску. Высокі негр спусціўся апошнім. Ён вырваў вяроўку з мацавання наверсе, хутка зматаў яе і кінуў у «Лэндравер». Наверсе я пачуў крыкі і разнастайныя гукі вакол гатэля, якія станавіліся ўсё гучней і гучней.
  
  
  «Паспяшайцеся», - раўнула на нас Дэйдра.
  
  
  Мы скокнулі ў Ровер. Высокі чорны мужчына ўзяў руль, на імгненне даў задні ход, а затым ірвануў наперад. Калі мы рванулі наперад, я ўбачыў чалавека ў кустах, у цені гатэля. Гэта быў мажны паўднёваафрыканец. Яго аўтаматычны пісталет з глушыцелем ляжаў побач з ім, а горла было перарэзана. Я зірнуў на Дэйдру, але яе вочы нічога мне не сказалі, і я ні пра што не спытаў. Я ня ведаў, якія пытаньні могуць быць небясьпечнымі.
  
  
  «Лэндравер» вылецеў з-за дрэў на цёмную грунтавую дарогу, якая вядзе на поўдзень. Дарога ў ночы свяцілася бела-чырвоным святлом. Ні Дэйдра, ні высокі негр не прамовілі ні слова, калі дарога выгіналася, а «Лэндравер» грукатаў далей, запальваючы толькі габарытныя агні, каб мімаходам убачыць дарогу. Мы мінулі невялікія загоны круглых хацін свазі і некалькі еўрапейскіх пабудоў высока на схілах узгоркаў. У некаторых з гэтых аддаленых дамоў гарэла святло і брахалі сабакі, калі мы праносіліся міма.
  
  
  Праз некаторы час мы прайшлі вёску са мноствам хацін і будынкам у еўрапейскім стылі. Статак буйной рагатай жывёлы раўло ў вялікай круглай прасторы. Галасы кідалі нам выклік, і я ўбачыў лютыя вочы і ўспышкі дзід: Асегаі. Негр не зменшыў хуткасці, і ассегаі і лютыя вочы зніклі ззаду нас. Па памеры вёскі, статку жывёлы і адзінай еўрапейскай хаце я зразумеў, што мы прайшлі Лобамбу, духоўную сталіцу Свазіленда, месца, дзе жыла каралева-маці: Ндлаваэказі, сланіха.
  
  
  Пасля Лабамбы мы некаторы час ехалі па абрашаных землях. Затым мы павярнулі на пясчаную бакавую дарожку і праз дзесяць хвілін спыніліся ў цёмнай вёсцы. Сабакі не брахалі, хаціны здаваліся апусцелымі. Дэйдра выйшла з машыны і ўвайшла ў адну з круглых хацін звазі. Апынуўшыся ўнутры, яна апусціла скуру над уваходам, запаліла газавую лямпу і, прыхінуўшыся да адной са сцен, агледзела мяне.
  
  
  Яна спытала. — Ну, ты павесяліўся, Мік?
  
  
  Я ўсміхнуўся: "Зайздросціш?"
  
  
  - Ты мог сапсаваць усю місію.
  
  
  Раззлаваўшыся, яна павалілася на брызентавае крэсла. Звонку я пачуў, як з'яжджае «Лэндравер»; гук матора заціх удалечыні. У хаціне было вельмі ціха і толькі цьмяна гарэла святло.
  
  
  - Не, я не мог, - сказаў я. «Я піў з ёй, гуляў з ёй у карты, трахал яе, але я не давяраў ёй».
  
  
  Яна пагардліва фыркнула, і я дазволіў ёй крыху пакіпець. У маленькай каюце не было вокнаў, і, акрамя брызентавага крэсла і ліхтара, там былі два спальныя мяхі, газавая пліта, заплечнік з ежай, дзве вінтоўкі М-16, магутнае радыё і дыпламатычны чамаданчык для зулускіх грошай.
  
  
  "Табе сапраўды трэба трахаць кожную жанчыну, якую ты сустракаеш?" - Нарэшце сказала Дэйдра.
  
  
  - Калі б я мог, - сказаў я.
  
  
  У гэтым чорным камбінезоне яна была стройнай і гнуткай, як пантэра. Прыгожая і сапраўдная жанчына. Можа быць, я б не хацеў усіх прывабных жанчын, калі б для нас было магчымае нармальнае жыццё. Але як гэта было зараз.
  
  
  Яна ўбачыла, як я гляджу на яе, і вывучыла выраз майго асобы. Затым яна ўсміхнулася. Слабая ўсмешка, як быццам яна таксама задавалася пытаннем, што было б, калі б наша жыццё было іншым.
  
  
  - Магчыма, я раўнавала, - уздыхнула яна. 'Гэта было добра?'
  
  
  «Ярасна».
  
  
  "Гэта можа быць весела".
  
  
  - Так, - сказаў я. "На гэты раз мы не атрымалі наш другі дзень".
  
  
  - Не, - сказала яна.
  
  
  Гэта ўсё. Яна дастала цыгарэту з нагруднай кішэні, запаліла і адкінулася на спінку брызентавага крэсла. Я закурыў адну з цыгарэт з залатым муштуком і сеў на адзін са спальных мяшкоў. Я хацеў правесці з ёй другі дзень. Эстэр Машлер была хуткай і выбухны, але яна пакінула мяне толькі часткова задаволеным: салодкая цукерка толькі часова спаталяе голад. Дэйдра была нейкай іншай, мужчына памятае яе надоўга. Але па засяроджаным выразе яе асобы я мог сказаць, што прыйшоў час заняцца справай. Яна выглядала занепакоенай.
  
  
  Я спытаў. - Што менавіта адбылося? «Нешта не так з «заказам», над якім мы зараз працуем?»
  
  
  "Не, але калі б яны злавілі цябе там, яны б затрымалі цябе, і не было б часу, каб усё зноўку наладзіць", – сказала Дэйдра. Яна адкінулася на спінку свайго палатнянага крэсла, як быццам была выматана. - Гэты прынц Свазі быў таемным членам Маркі Чака, лідэрам тутэйшых баевікоў, які хоча аб'яднаць усіх банту. Паўднёваафрыканец быў супрацоўнікам таемнай паліцыі Кейптаўна. Нейкім чынам ён убачыў наскрозь прынца.
  
  
  - Ваш прынц гэта ведаў, - сказаў я. «Ён спрабаваў падмануць ворага, прыкінуўшыся распешчаным гульцом, які падманвае бялявую турыстку».
  
  
  - Ён ведаў, кім быў гэты паўднёваафрыканец, - сказала Дэйдра, - але ён не ведаў, што гэтаму чалавеку было загадана забіць яго, Нік. Мы даведаліся, але занадта позна. Усё, што мог зрабіць Дамбаэламанцы, - гэта забіць гэтага паўднёваафрыканца.
  
  
  Я спытаў. - "Мы?"
  
  
  Вы ўжо ведаеце, што я мясцовая кантактная асоба АХ з зулусамі. Праз два гады, Нік, ты збліжаешся з людзьмі.
  
  
  - Тады чаму яны спрабавалі забіць цябе ў Лондане?
  
  
  Яна пахітала галавой. - Яны гэтага не зрабілі, Нік. Гэты стралок быў падвойным агентам, што, магчыма, даказвае Хоўку, што Лісабон і Кейптаўн ведалі аб нашай дапамозе паўстанцам.
  
  
  - Іх было двое, - сказаў я і распавёў ёй пра іншага нігера, якога бачыў у вестыбюлі таннага гатэля «Чэлсі».
  
  
  Яна ўважліва выслухала маё апісанне. Потым яна ўстала і пайшла да радыё. Яна выкарыстоўвала нейкія кодавыя словы на мове, якой я не ведаў. Зулу мусіць. Я пазнаў яго дастаткова, каб зразумець, што гэта мова банту.
  
  
  - У чым справа, Дэйдра?
  
  
  - Я паведамляю пра другога чалавека. Паўстанцаў трэба папярэдзіць аб другім падвойным агенце.
  
  
  Я паглядзеў на яе. - Не занадта атаясамляй сябе з імі, Дэйдра. Пасля гэтага "заказу" вы не зможаце застацца. Мы збіраемся падарваць вашыя адносіны з імі.
  
  
  Яна скончыла сваю перадачу, выключыла радыё і вярнулася да брызентавага крэсла. Яна закурыла яшчэ адну цыгарэту і прыхінулася галавой да сцяны хаціны.
  
  
  - Можа быць, я змагу што-небудзь выратаваць, Нік. Я працаваў з імі тут два гады, забяспечваючы іх з Вашынгтона і аплочваючы. Мы не можам проста кінуць усё і павярнуцца да іх спіной».
  
  
  - Нажаль, можам, - сказаў я. "Так ідуць справы".
  
  
  Яна закрыла вочы і глыбока зацягнулася цыгарэтай. - Можа быць, я змагу сказаць ім, што цябе падкупілі і ты стаў здраднікам. Вы таксама можаце ўсадзіць у мяне кулю, каб гэта выглядала добра».
  
  
  Яна ведала сваю справу лепш.
  
  
  Я сказаў. - 'Яны не будуць АХ больш давяраць, нікому з АХ, нават калі яны палічаць, што мяне падкупілі». - Не, час бегчы, дарагая. Цяпер вы павінны выкарыстоўваць тое, што вы заваявалі давер гэтых паўстанцаў, каб знішчыць іх. Гэта наш загад.
  
  
  Яна добра ведала сваю працу, працу, на якую мы падпісаліся: рабіць тое, што АХ і Вашынгтон хацелі, каб мы зрабілі. Але яна не расплюшчыла вочы. Яна сядзела і ціха паліла ў цьмяна асветленай маленькай хаціне свазі.
  
  
  "Выдатная праца, ці не так, Нік?" - "Прыгожы свет".
  
  
  «Гэта той самы свет, што і заўсёды. Не горш і, напэўна, нашмат лепш, чым сто гадоў таму, - проста сказаў я. «Нехта павінен рабіць нашую працу. Мы займаемся гэтым, таму што нам гэта падабаецца, таму што ў нас гэта добра атрымліваецца, таму што гэта цікава і таму што мы можам зарабляць больш грошай і жыць лепей, чым большасць. Не будзем сябе падманваць, N15.
  
  
  Яна паківала галавой, нібы адмаўляючы ўсё, але ў яе вачах быў бляск, калі яна, нарэшце, адкрыла іх. Я бачыў, як яе ноздры амаль раздзімаліся, як у палюе тыгрыцы, якой яна і была на самай справе. Нам абодвум патрэбны былі вострыя адчуванні і небяспека. Гэта было часткай нас саміх.
  
  
  Яна сказала. - «Тое, што Вашынгтон жадае, Вашынгтон атрымлівае». - Пакуль мне добра плацяць, ці не так? Ці, можа, мы зрабілі гэта дарма? Цікава, ці ведае пра гэта Хоук.
  
  
  - Ён ведае, - суха сказаў я.
  
  
  Дэйдра паглядзела на гадзіннік. - Каб нас заўважылі, хто-небудзь ужо быў бы тут. Думаю, мы ў бяспецы, Нік. Цяпер нам лепш легчы спаць, таму што мы з'яжджаем рана раніцай.
  
  
  'Спаць?' - сказаў я з ухмылкай. "Я ўсё яшчэ хачу той другі дзень".
  
  
  - Нават пасля той бландынкі?
  
  
  "Дазвольце мне забыць яе".
  
  
  - Мы ідзём спаць, - сказала яна, устаючы. «Сёння паасобныя спальныя мяшкі. Я падумаю пра цябе заўтра.
  
  
  Жанчыне часам даводзіцца казаць "не". Усім жанчынам. Яны павінны адчуваць, што маюць права сказаць "не", і разумны чалавек гэта ведае. Права сказаць «не» - гэта самая фундаментальная свабода. Гэтае адрозненне паміж вольным чалавекам і рабом. Праблема ў тым, што ніводны мужчына не хоча, каб яго жонка заўсёды казала «не».
  
  
  Мы забраліся ў свае спальныя мяшкі, і Дэйдра заснула першай. Яна яшчэ менш нервавалася, чым я. Двойчы мяне абуджалі гукі звяроў каля закінутай вёскі, але яны не падыходзілі бліжэй.
  
  
  Досвіткам мы прыступілі да справы. Я прыгатаваў сняданак, а Дэйдра сабрала рэчы і звязалася з паўстанцамі для канчатковых распараджэнняў. Грошы павінны былі быць перададзеныя невядомаму мазамбікскаму чыноўніку праз два дні на досвітку недзе каля ракі Фугвавума на зулускім баку мяжы. Мы абодва ведалі сапраўдны план, акрамя таго, што я збіраўся забіць гэтага чыноўніка, але гэта не датычыла нікога, акрамя мяне.
  
  
  - Ты ведаеш яго, Дэйдра?
  
  
  "Ніхто не ведае яго, акрамя некалькіх вышэйшых лідэраў джунгляў".
  
  
  Не тое каб гэта мела значэнне, я заб'ю яго, кім бы ён ні быў. Пасля абеду мы чакалі, спакаваныя і гатовыя, у пустой вёсцы высокага кіроўцы, Дамбуламанзі. Гэта быў ясны, прахалодны, сонечны дзень на Хайвельдзе. Вакол нас ляжалі абрашаныя палі даліны Малкернс, а ўдалечыні ўзвышаліся скалістыя горы заходняй мяжы Свазіленда. У нас былі ўсе неабходныя дакумэнты. У Фрэда Морса было дазвол наведаць Нсока і спыніцца ў старой сяброўкі Дэйдры Кэбат, якая жыла на невялікім ранча недалёка ад Нсока.
  
  
  Дамбуламанзі нарэшце з'явіўся ў воблаку чырвонага пылу. Пагрузіўшы джып, мы адправіліся па дарозе на ўсход у бок гандлёвага мястэчка Манзіні. Хоць Манзіні менш, чым Мбабане, ён больш загружаны і размешчаны ў доўгім урадлівым поясе, які перасякае Свазіленд з поўначы на поўдзень. Мы нават не спыняліся, а працягвалі ехаць па прасвяднай зямлі. Вакол нас былі раскіданы фермы і цытрусавыя гаі. Еўрапейскія фермы і фермы Свазі бок аб бок на сваёй зямлі.
  
  
  У Сіпафанені дарога працягвалася ўздоўж Вялікай ракі Усуту, і мы паехалі да Біг-Бэнда праз нізкі бясплодны хмызняк і сухую зямлю, дзе пасвіўся худы быдла. Кіроўца, здавалася, злосна глядзеў на статкі.
  
  
  Я спытаў. - Ты не любіш жывёлу?
  
  
  Высокі зулус не зводзіў вачэй з дарогі. «Мы занадта любім нашу хатнюю жывёлу, але яна загубіць нас, калі мы не будзем асцярожныя. Для зулусаў хатняя жывёла азначае грошы, статус, шлюб; гэта душа кожнага чалавека і ўсяго племя. Калі паўднёваафрыканцы выгналі нас з нашых фермаў і адправілі ў бантустан, які яны для нас стварылі, яны давалі нам пайкі, на якія не можа пражыць ніводны чалавек. Мае людзі не жадаюць жыць у пасёлках, таму што не жадаюць аддаваць сваю жывёлу. Так што яны блукаюць па Зулуленд са сваёй жывёлай, частка вялікай міграцыі чорных без усялякай мэты.
  
  
  - Дамбаэламанцы, - сказаў я, - ці не так звалі генерала, які пацярпеў паражэнне ў Рорку Дрыфт, на наступны дзень пасля вашай вялікай перамогі ў Зулускай вайне?
  
  
  - Мой продак, стрыечны брат нашага апошняга сапраўднага караля Сетэвайо, - сказаў высокі зулус, па-ранейшаму не гледзячы на мяне. «У адкрытым баі мы знішчылі каля 1200 з іх, але страцілі 4000 сваіх. А ў Роркс-Дрыфт нас 4000 чалавек спынілі 100 чалавек. У іх былі гарматы і прычыненне. У нас былі дзіды і нашы аголеныя грудзі. У іх была дысцыпліна, у нас проста была смеласць». Цяпер ён паглядзеў на мяне, яго цёмныя вочы напоўніліся болем і горыччу стагоддзя. «Але насамрэч у іх была адукацыя, такая адукацыя, якая прымушае еўрапейскага салдата стаяць і паміраць дарма. Еўрапейскі салдат ваюе і памірае ні завошта, ні пра што, толькі за абавязак і гонар. Гэта тое, чаму нам яшчэ трэба навучыцца”.
  
  
  Я сказаў. - "Знак Чакі?"
  
  
  Дамбуламанзі некаторы час ехаў моўчкі. - "Чака заснаваў нацыю зулусаў, выгнаў усе астатнія плямёны і кіраваў усім Наталем і за яго межамі. Яго салдаты былі непераможныя ў Афрыцы, таму што ваявалі не дзеля асабістай выгады. Нашы каралі і генералы пасля Чакі забыліся аб гэтым, і мы сталі рабамі. Чака спіць, але аднойчы ён прачнецца».
  
  
  Ён больш нічога не сказаў. Я спрабаваў даведацца ад яго больш пра паўстанцаў, якія насілі Мятку Чака, і даведацца што-небудзь пра ваенны геній ці, магчыма, пра вар'ята, які ператварыў слабую федэрацыю плямёнаў Натала ў чорную нацыю. Але ён ехаў далей, не адказваючы і без выраза на твары. З ім было нешта накшталт таго, што прымусіла мяне адчуваць сябе ніякавата і хвалявацца. Быў антаганізм, які ён не мог схаваць. Ці было гэтае спусташэнне накіраванае на ўсіх белых, у чым я не мог вінаваціць яго, ці асабліва на мяне? Я ўсё яшчэ думаў пра гэта, калі мы дабраліся да Нсока.
  
  
  "Мы застанемся тут", – сказала Дэйдра.
  
  
  Калі Дамбуламанзі з'ехаў, каб у апошні раз пагаварыць са сваімі людзьмі па тым боку мяжы, Дэйдра наняла двух насільшчыкаў-свазі, а я сабраў свой рыштунак. Апроч штатнага люгера, штылета і газавай бомбы, у мяне быў М-16, дзве аскепкавыя гранаты, недатыкальны запас на выпадак, калі прыйдзецца бегчы цяжкім шляхам, тонкая нейлонавая вяроўка і адмысловы мініятурны радыёпрымач, схаваны ў заплечніку.
  
  
  Яшчэ ў мяне быў мой стары спецыяльны Спрынгфілд, з аптычным прыцэлам і з інфрачырвоным снайперскім прыцэлам для начной працы. Я разабраў яго - мой уласны адмысловы дызайн - і схаваў у розных частках заплечніка. Я яшчэ не прыдумаў, як забіць гэтага невядомага чыноўніка. У канчатковым выніку гэта будзе залежаць ад сітуацыі, калі я яго ўбачу. Яшчэ была верагоднасць, што я можа буду працаваць выдалена і АХ мог дапусціць гэта. Можа, мне ўдалося б скіраваць яго на ўрадавы патруль. Насамрэч было не так ужо шмат шанцаў, што яны трапяцца на гэта, партызаны звычайна ведаюць гэта ў сваёй краіне, калі побач патруль.
  
  
  Дамбуламанзі вярнуўся. «Нашыя людзі паведамляюць пра дадатковыя патрулі ў гэтым раёне. Ёсць вялікая актыўнасць. Мне гэта не падабаецца.
  
  
  Я спытаў. - Як вы думаеце, яны падазраюць кантакт?
  
  
  Магчыма, - прызнаў зулус.
  
  
  "Тады мы павінны неадкладна сысці", - вырашыла Дэйдра. "Мы павінны быць асцярожныя, і гэта зойме больш часу".
  
  
  Дамбуламанзі хутка перакусіў у нас і сышоў. Быў позні вечар, і мы хацелі прайсці як мага больш міль да наступлення цемры, начное падарожжа павольна і небяспечна для групы з пяці чалавек на варожай тэрыторыі. Мы падарожнічалі ўлегцы: стрэльбы, крыху вады, боепрыпасы і рацыя Дэйдры. Свазі неслі ўсе, акрамя майго рукзака і зброі. Праз гадзіну пасля выхаду мы перасеклі мяжу Зулуленда.
  
  
  Апынуўшыся ў Паўднёвай Афрыцы, мы былі нелегаламі, злачынцамі, прадстаўленымі самім сабе. Нас могуць расстраляць на месцы, і Хоук нічога не зможа зрабіць. Ён не змог бы апазнаць нас ці, пры неабходнасці, пахаваць.
  
  
  Я моўчкі ішоў ззаду Дэйдры, разважаючы, як забіць гэтага паўстанцкага чыноўніка. Калі б я мог забіць яго да таго, як мы дабяромся да месца сустрэчы, ці дазволіць яму ўзяць грошы і зладзіць яму засаду пазней, магчыма, я б змог абараніць АХ. Але калі б я забіў яго раней, мне прыйшлося б забіць і Дамбуламанзі. І наўрад ці ён раскрые сваю асобу, пакуль не атрымае свае грошы. Забіць яго пасля таго, як ён узяў грошы, азначала рызыку паслізнуцца, рызыка ачарніць яго, і маёй задачай было перш за ўсё забіць яго.
  
  
  Не, адзіны верны спосаб забіць яго - гэта зрабіць гэта ў той момант, калі яму перададуць грошы, а затым паверыць, што нечаканасць і замяшанне дапамогуць нам збегчы. Я любіў жыццё, як ніхто іншы.
  
  
  Сонца сяло нізка ў раптоўным афрыканскім прыцемку, і мы сталі шукаць месца для разбіўкі лагера. Я думаў аб адпачынку і аб Дэйдры. Я хацеў правесці другую ноч з ёй. На яе твары была слабая ўсмешка, як быццам яна таксама думала пра гэта.
  
  
  Сухія, зношаныя рэчышчы ручаёў, донгі, ляжалі плямамі на зарослай раўніне. Дэйдра паказала налева, на ложа, глыбейшае, чым іншыя, і добра схаванае калючымі кустамі. Задоўга да таго, як пачалася гісторыя, калі мы хадзілі ў сховішчах і жылі ў пячорах, чалавек жыў у страху і баяўся небяспекі. А з часоў пячорных людзей ёсць момант асаблівай небяспекі: момант, калі чалавек бачыць сваю пячору проста перад сабой. На імгненне ён паслабляецца і занадта рана саслабляе абарону. Такое нават у мяне бывае.
  
  
  Яны выйшлі з кустоў. Каля дваццаці белых у ботах і пацёртай форме. Двое Свазі паспрабавалі ўцячы і былі застрэлены. Я пацягнуўся да свайго люгера.
  
  
  - Нік, - паклікала Дэйдра.
  
  
  Дамбуламанзі паралізаваў маю руку ўдарам прыклада вінтоўкі і трымаў мяне пад прыцэлам. Яго твар быў невыразным. Рукі схапілі нашу зброю. Невысокі кашчавы мужчына з рэдкімі светлымі валасамі выступіў наперад і паказаў на поўнач пісталетам.
  
  
  «Лаўфэн! Спяшацца!
  
  
  Маёй першай думкай было, што гэта паўднёваафрыканскі патруль, а Дамбуламанзі - падвойны агент, які нас здаў. Другая мая думка была больш аргументаваная: гэтыя людзі ішлі занадта ціха, занадта асцярожна і занадта дзелавіта: як салдаты не дома, а на варожай тэрыторыі. Зброя ўяўляла сабой сумесь брытанскай, амерыканскай і расійскай вытворчасці. Іх лідэрам быў немец. Я ўбачыў шведаў, французаў і іншых, падобных да паўднёваамерыканцаў.
  
  
  Я ўспомніў словы Хоука аб новай сіле ў Мазамбіку: наймітах.
  
  
  Праз дзве гадзіны я быў у гэтым упэўнены. Сярод дрэў уздоўж шырокай плыткай ракі, замаскіраваны ў цемры, размяшчаўся намётавы лагер. Маўклівыя ахоўнікі назіралі, як нас з Дэйдрай падвялі да вялікай палаткі і ўпіхнулі ўнутр.
  
  
  Высокі, хударлявы, мярцвяна-бледны чалавек усміхаўся нам з-за свайго палявога стала.
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  - Я палкоўнік Карлас Лістэр з Аб'яднанага фронту вызвалення Мазамбіка, - сказаў высокі, хударлявы мужчына. «Вы шпіёны і агенты ворага. Вы будзеце расстраляныя.
  
  
  Ён размаўляў па-ангельску, а гэта азначала, што ён ведаў пра нас больш, чым мне хацелася. Але акцэнт у яго быў іспанскі. Кастыльскі, калі быць дакладным. Сапраўдны іспанец. Ягоная ўніформа была з іншага часу. Ён насіў мяккі берэт і вольную кашулю, мехаватыя штаны і нізкія боты, а таксама знакі адрознення палкоўніка рэспубліканскіх войскаў часоў Грамадзянскай вайны ў Іспаніі. І ўсё ж ён не мог быць такім старым, не старэйшым за пяцьдзесят пяці. На стале ў яго стаяў дыпламатычны чамаданчык з грашыма. Я злосна ступіў наперад.
  
  
  - Ты тупы ідыёт, - агрызнуўся я на яго. “Мы не ворагі. Гэтыя грошы для вашай арганізацыі, для зулускага паўстанцкага руху. Дамбуламанзі хлусіць вам.
  
  
  Кашчавы немец і невысокі асмуглы чалавек ускочылі, каб спыніць мяне. Палкоўнік Лістэр адмахнуўся ад іх, амаль злосна, як быццам яго раздражняла неабходнасць страляць у нас. «Дамбуламанзі - лідэр падпольнага руху зулусаў, - сказаў ён. — Ён цесна супрацоўнічаў з міс Кэбат і ведае яе. Ён не хлусіць. Мы ведаем, чаму вы прыйшлі сюды на гэты раз.
  
  
  Дэйдра вылаялася. - Чорт вазьмі, палкоўнік, гэта заходзіць занадта далёка. У мяне стралялі ў Лондане, здрадзілі ў Мбабане, а зараз яшчэ і гэта. Уся Пазнака Чака працятая падвойнымі агентамі. Цяпер гэта падобна на Дамбуламанзі. .. '
  
  
  Невысокі жылісты мужчына, які ўскочыў, каб спыніць мяне, раптам вылаяўся па-іспанску. Яго цёмны твар быў скажоны гневам. Перш чым хто-небудзь паспеў зрэагаваць, ён выцягнуў доўгі нож, схапіў Дэйдру за яе доўгія цёмныя валасы і падняў нож. «Шлюха. Шлюха-янкі!
  
  
  "Эміліо!" Голас палкоўніка Лістэра гучаў як удар дубца. Яго вочы былі цвёрдымі і лядоўнямі. "Адпусці яе."
  
  
  Маленькі чалавек вагаўся. Ён працягваў трымаць Дэйдру за валасы і адцягваў яе галаву назад, падстаўляючы шыю да нажа. Голас палкоўніка Лістэра стаў мякчэйшым. Ён гаварыў па-іспанску.
  
  
  - Даволі, Эміліё, - сказаў палкоўнік. “Мы не бандыты. Гэта будзе зроблена па правілах. А зараз ідзі астынь.
  
  
  Смуглы чалавек, Эміліо, адпусціў Дэйдру, павярнуўся і знік з палаткі. Палкоўнік Лістэр назіраў за яго знікненнем, пакруціў галавой і ўздыхнуў, не гледзячы ні на Дэйдры, ні на мяне.
  
  
  «Эміліё - чыліец. Трэці ў камандзе. Добры салдат. Ён жыве тут часова, каб вярнуцца ў Чылі і дужацца за вызваленне свайго народа ад вайскоўцаў і амерыканскіх капіталістаў. А пакуль ён тут ваюе, але амерыканцы проста не ягоны любімы народ».
  
  
  Я сказаў. - 'Як бы ты абыходзіўся без АХ, палкоўнік?' 'Хоць АХ амерыканскі. Вы змагаецеся амерыканскімі далярамі, з амерыканскай дапамогай.
  
  
  «Таму што гэта ў інтарэсах Вашынгтона», - агрызнуўся на мяне Лістэр. Ён зноў пакруціў галавой. Глыбока пасаджаныя вочы гарэлі на яго шкілетападобнай галаве. - Здаецца, ты лічыш нас усіх ідыётамі. Ты і твой лідэр, хто б гэта ні быў. Ён сядзіць за нейкім вялікім сталом у Вашынгтоне, інтрыгуе і тузае за нітачкі, і думае, што ні ў кога больш няма разумнага розуму.
  
  
  Ён паглядзеў на мяне. АХ прапануе Зулусам аплату, асаблівую аплату? Яе можа атрымаць толькі наш таемны лідэр ва ўрадзе Мазамбіка. Дзіўна, ці не так? ты не думаў, што мы задамося пытаннем, чаму? Ён смяяўся тонка і горка. «Праз пяць гадзінаў пасля прапановы мы ведалі, што вы задумалі. У якія паміраюць каланіяльных урадаў засталося мала сакрэтаў. Усё можна купіць. Калі з вамі гаворыць адзін чыноўнік, заўсёды знойдзецца іншы, які пагаворыць з намі, заплаціце тую ж цану. Карупцыя. Калі вы працуеце з карумпаванымі ўрадамі, вас могуць здрадзіць».
  
  
  Ён паглядзеў на мяне, але я нічога не сказаў. Ён раптам павярнуўся спіной да нас у сваім крэсле.
  
  
  "Так". - сказаў ён. "Схапіце іх".
  
  
  Мяне схапілі кашчавы немец і яшчэ адзін мужчына. Двое іншых схапілі Дэйдру. Яна зрэагавала інстынктыўна: гады трэніровак і інстынкт выжывання спрацавалі. Рэзкі ўдар дзюдо ад яе локця прымусіў аднаго з мужчын сагнуцца напалову. Іншую яна зрэзала далонню. Я кінуў кашчавага немца на паўдарогі цераз палатку і збіў другога чалавека з ног. Яны ўсталі і зноў кунуліся на нас. Я зноў збіў аднаго, як і Дэйдра.
  
  
  Палкоўнік пакасіўся на нас, амаль ацаніўшы наша майстэрства. Яшчэ больш наймітаў уварваліся ў палатку і прыціснулі Дэйдру да зямлі. Я змагаўся крыху даўжэй. Раптам палка патрапіла мне ў дыхальнае горла, і мае рукі хутка прыціснуліся да палкі; Я б задушыў сябе, калі б паспрабаваў змагацца далей.
  
  
  «Ваюйце, чалавек з АХ. - сказаў палкоўнік Лістэр, - і вы задыхнецеся. Гаротта , наш старажытны іспанскі метад пакарання, вельмі эфектыўная. Памры, як хочаш, але, павер мне, лепш быць расстраляным».
  
  
  Я перастаў дужацца. Палкоўнік Лістэр усміхнуўся. Ён кіўнуў і жэстам загадаў сваім людзям адвесці нас.
  
  
  Калі мы павярнуліся, Дамбуламанзі ўвайшоў у палатку. Ён паглядзеў на мяне, падышоў да палкоўніка і нешта прашаптаў яму на вуха. Палкоўнік паглядзеў на мяне, потым на Дамбуламанзі. Высокі чорны кіўнуў.
  
  
  - Развяжыце іх, - сказаў палкоўнік. "Вывядзіце жанчыну на вуліцу".
  
  
  Я паглядзеў на Дамбуламанзі, але твар негра быў як заўсёды невыразным. Ён рушыў услед за Дэйдрай, пакуль яе выводзілі.
  
  
  - Сядай, - сказаў ён.
  
  
  - Калі ты пойдзеш да яе. .. - пачаў я.
  
  
  - Сядайце, - раўнуў на мяне палкоўнік.
  
  
  Я прысеў. Ён павольна пагойдваўся ў крэсле, ні на імгненне не зводзячы з мяне сваіх глыбока пасаджаных вачэй.
  
  
  - Такім чынам, - сказаў ён нарэшце. - Ты Нік Картэр. Знакаміты Нік Картэр. Я шмат чуў пра вас.
  
  
  Я нічога не казаў.
  
  
  'Магчыма. .. , - ён задуменна спыніўся. «Цікава, Картэр, колькі каштуе для цябе тваё жыццё? Можа быць, дамова?
  
  
  "Якая здзелка?"
  
  
  Лістэр гойдаўся ў палявым крэсле, разважаючы. - Мой бацька расказаў мне пра вас. Так, Нік Картэр з АХ, Кілмайстар. Усе баяцца і ведаюць пра ўсё, што адбываецца ўнутры AX бывае, так?
  
  
  Я сказаў: «Твой бацька? Я ведаю яго?
  
  
  Я бавіў час. Шанец ёсць заўсёды, калі ў вас ужо ёсць нават самая маленькая надзея.
  
  
  - Так, - сказаў палкоўнік, - мой бацька. Няшчасны выпадак на Кубе некалькі гадоў таму. У час таго ракетнага крызісу.
  
  
  - Генерал Лістэр? Гэта твой бацька?
  
  
  Гэта тлумачыла яго ўніформу часоў Грамадзянскай вайны ў Іспаніі. Знакаміты генерал-рэспубліканец Лістэр, яго бацька, адзін з нямногіх кіраўнікоў, якія знайшлі сваё пакліканне ў тым крывавым канфлікце, добра ваявалі і выходзілі з гонарам і рэпутацыяй нават пасля паразы. Гэта было не яго сапраўднае імя. Ён быў простым іспанскім юнаком, які стаў «генералам Лістэрам». Пасля вайны ён з'ехаў у Савецкі Звяз, каб працягнуць сусветную барацьбу. Гэта быў чалавек, які не раз з'яўляўся на Кубе, каб трэніраваць салдат Кастра, дапамагаць там рэвалюцыі, і які аднойчы ўначы сутыкнуўся са мной і прайграў.
  
  
  - Я памятаю генерала, - сказаў я. «Я таксама памятаю маладога чалавека на Кубе ў той час. Гэта быў ты?
  
  
  'Я быў там.'
  
  
  "Цяпер ты тут, - новая вайна?"
  
  
  Палкоўнік паціснуў плячыма. «Я ўдзельнічаў у шматлікіх войнах, у шматлікіх месцах. Мой бацька ваяваў за вызваленне Іспаніі; ён ваяваў на Кубе, па ўсім свеце, а я працягваю яго справу. Мае мужчыны ўсіх нацыянальнасцяў: немцы, французы, чылійцы, бразільцы, шведы, партугальцы. Мы вызвалім гэтую частку свету, а потым я пайду далей».
  
  
  - Іншае месца, іншая вайна, - сказаў я. - Вам падабаецца біцца, палкоўнік? Табе падабаецца вайна, падабаецца забіваць?
  
  
  «Мне падабаецца біцца, так. Але я змагаюся за свабоду».
  
  
  "За свабоду тут ці за Савецкі Саюз?"
  
  
  Ён паглядзеў на мяне. 'Пойдзем са мной.'
  
  
  Я рушыў услед за ім з намёта. Ноч была цёмная пад дрэвамі ўздоўж шырокай ракі, але ўжо ўзышоў месяц, і як толькі мае вочы прызвычаіліся, я ўбачыў, што ў лагеры шмат актыўнасці. Найміты сядзелі невялікімі групамі, каб пачысціць сваю зброю, ці яны сядзелі невялікімі кружкамі, слухаючы тое, што здавалася ўрокам. Іншыя працавалі з невялікімі групамі неграў. "Зулускія паўстанцы", - сказаў Лістэр. «Мы працуем па абодва бакі мяжы, і калі зулусам, свазі ці іншым чарнаскурым даводзіцца ўцякаць ад белага ўрада, мы дапамагаем ім, хаваем іх і абараняем на шляху да бяспекі. Мы дапамагаем навучаць іх, заахвочваем іх».
  
  
  Большасць неграў былі маладыя, многія былі жанчынамі. Яны выглядалі напаўгалоднымі і спалоханымі, іх вочы круціліся ў ночы. Іх адзенне было разарванае, і яны дрыжалі. Найміты давалі ім ежу, адзенне і размаўлялі з імі.
  
  
  — Без нас у іх не было б ні шанцаў, ні надзеі, — сказаў побач са мной палкоўнік Лістэр. «Ці мае значэнне, калі мы працуем на кагосьці іншага? Ваш АХ працуе на абодва бакі, але якім баку ты спачуваеш больш за ўсё, Картэр?
  
  
  - Таго боку, які мне плаціць, - сказаў я.
  
  
  «Наёмны майстар забойца? Нічога больш?
  
  
  "Мне за гэта добра плацяць".
  
  
  Страта часу. Мы былі звонку. Я больш не быў злучаны. Ажыўлены лагер, цёмны, з густым падлескам і глыбокімі донгамі, і ракой з усіх бакоў. Я чакаў зручнага выпадку, але я таксама думаў пра Дэйдра.
  
  
  «Можа быць, - сказаў Лістэр, хаваючы вочы ў цемры, - табе заплаціць».
  
  
  'Як?'
  
  
  «Вы N3. Вы ведаеце ўсё, што трэба ведаць пра АХ,' - сказаў Лістэр. “Як гэта працуе, імёны агентаў, імя адказнага чалавека. Я хачу ўсё гэта ведаць.
  
  
  - Гэта прынясе табе клопаты, - сказаў я.
  
  
  "Гэта армія для мяне і стан для вас".
  
  
  - У цябе ёсць стан, Лістэр? Я сумняваюся ў гэтым. Я не думаю, што вы можаце дазволіць сабе мой гадавы заробак.
  
  
  - Я ведаю, дзе ўзяць грошы, Картэр, - раўнуў ён. Яго вочы свяціліся ў ночы. - Ты быў бы вольны, багаты, і я мог бы нават дазволіць табе скончыць сваё заданне. Я магу гэта зрабіць. Вы можаце забіць сваю мэту, вярнуцца дадому з выкананым заданнем».
  
  
  "Гэта значыць, дазволілі б мне забіць вашага лідэра, а затым чакаеце, што я буду вам давяраць, — сказаў я. «Ты гарачы і наіўны хлопчык».
  
  
  «Я важней за нейкага негрыцянскага лідэра».
  
  
  А для АХ. Не будуць падазраваць мяне, пакуль людзі з AX не пачнуць паміраць, як пацукі. Няма не будзе здзелкі, Лістэр.
  
  
  "Я магу гарантаваць вашу бяспеку".
  
  
  "Калі я перайду на іншы бок". "Так не пойдзе."
  
  
  - Ты не раўня мне, Картэр. Ты амаль мёртвы.
  
  
  "Мы ўсе памром".
  
  
  Палкоўнік павярнуўся і аддаў загад. Людзі на чале з немцам, які, здавалася, быў намеснікам камандзіра, з'явіліся з ніадкуль. Увесь гэты час яны былі побач з намі ў цемры. Я не здзівіўся. Мяне схапілі і павялі ў далёкі кут лагера, да шырокай дробнай ракі. Палкоўнік знік. Нешта варухнулася ў рацэ. - Глядзі, - сказаў кашчавы немец.
  
  
  Ён палез у вялікае вядро і выцягнуў вялізны кавалак мяса. Па-воўчы ўхмыляючыся мне, ён кінуў мяса ў раку. У цёмнай вадзе падняўся моцны віхура і пачуўся ледзянячы роў. Я ўбачыў шырокія раты, доўгія морды і цяжкія хвасты, якія ўзбівалі ваду ў пену: кракадзілы. Рака была поўная імі. Яны біліся з-за кавалка мяса.
  
  
  Гэта значыць ты не думаў сплысці, ці не так? - сказаў кашчавы мудак. - Не ў адзіночку, - сказаў я. «Кім ты быў? Гестапаўцам? У SS? Ахоўнікам у Дахау?
  
  
  Немец пачырванеў. - Вы думалі, што я адна з гэтых свіней? Я салдат, ты чуеш, амерыканец? Сяржант, сяржант Гельмут Курц, 1я танкава-грэнадзёрская дывізія. Салдат, а не брудны шакал.
  
  
  "А хто ты зараз?"
  
  
  Немец занёс руку, каб кінуцца на мяне, але рэзка спыніўся. Ён усміхнуўся. Я павярнуўся і ўбачыў палкоўніка Лістэра ў шырокім крузе святла на беразе ракі. Шэсць ліхтароў на батарэйках былі размешчаны па крузе, каб асвятляць месца. У цэнтры круга святла трое наймітаў трымалі Дэйдру. Ззаду яе стаяў Дамбуламанзі, трымаючы ассегай з шырокім лязом, які блішчэў у руцэ.
  
  
  - Нік, - крыкнула Дэйдры. "Не здавайся".
  
  
  Найміты сабраліся вакол яе, адкідаючы на яе цені. Палкоўнік падышоў да мяне, пакуль не апынуўся проста перада мной. Ён паглядзеў мне проста ў вочы і кіўнуў. Ззаду яго Дамбуламанцы цэліўся ў плячо Дэйдры. Яна закрычала, калі ассегай ударыў яе.
  
  
  - Мы ўсе памром, - сказаў палкоўнік Лістэр, не паварочваючыся. Ён проста паглядзеў на мяне. - Ты можаш выратаваць яе. Спачатку яе, а потым сябе.
  
  
  "Нік," паклікала Дэйдра; яе голас быў прыглушаным, але ясным. "Не вер яму".
  
  
  "У мяне ёсць для вас яшчэ лепшы метад", – сказаў Листер.
  
  
  - Ідзі да д'ябла, Лістэр, - сказаў я.
  
  
  — Маёр Курц, — раўнуў Лістэр.
  
  
  Нямецкі маёр падышоў да круга свету. Палкоўнік Лістэр не зводзіў з мяне вачэй. Праз яго плячо я ўбачыў Курца, які паказвае на наймітаў, якія трымалі Дэйдру. Яны прымусілі яе ўстаць на калені, шырока раскінуўшы рукі і нахіліўшы галаву наперад. Найміты і некалькі зулусаў тоўпіліся вакол круга святла. Маёр Курц адсунуў іх у бок, каб я мог добра бачыць Дэйдру.
  
  
  - Яшчэ раз, Картэр, - сказаў палкоўнік Лістэр. "Сумленная здзелка".
  
  
  - Не, - сказаў я, але голас мой быў прыглушаны.
  
  
  Ці будзе ён. .. ? Не, ён не можа...
  
  
  Лістэр нават не павярнуўся, каб паглядзець на круг святла, дзе Дэйдра стаяла на каленях у сваім гладкім чорным камбінезоне, яе валасы былі распушчаны і мяккія. Палкоўнік павярнуў галаву. Дамбуламанзі падняў свой ассегаай і хутка зноў апусціў яго.
  
  
  Яе кроў, здавалася, вывяргалася патокам з яе безгаловага тулава. Галава ўпала і адкацілася. Лагер напоўніўся ціхім нараканнем.
  
  
  Я падскочыў і ўдарыў палкоўніка Лістэр прама ў твар. Ён упаў, і рукі схапілі мяне.
  
  
  Палкоўнік ускочыў і ўдарыў мяне па твары далонню. - Глядзі, - крыкнуў ён. 'Глядзі!'
  
  
  Яны трымалі мяне за рукі, шыю і галаву, прымушаючы працягваць глядзець скрозь цемру на круг святла. Стройнаму целу ў чорным камбінезоне па-ранейшаму было там цесна. Яе галава была звернута ўверх, і яна як быццам глядзела на мяне. Цёмная ад крыві, яе галава, здавалася, глядзела на мяне ў ззянні святла, яе доўгія валасы дакраналіся да зямлі, а цёмныя вочы застылі ў смерці.
  
  
  Лістэр зноў кіўнуў.
  
  
  Я глядзеў, як яны падабралі цела і кінулі яго ў раку.
  
  
  Вада закружылася, калі кракадзілы кінуліся з усіх бакоў. вузкія сківіцы шырока раскрываліся, каб пстрыкнуць .
  
  
  Я пачаў моцна дрыжаць. Па ўсёй рацэ жахлівыя рэптыліі прыходзілі за плоццю і крывёй.
  
  
  Гэта быў мой шанец. †
  
  
  Я ўпаў, як камень, вырваўшыся з рук, якія мяне трымалі. У той момант, калі я ўпаў на зямлю, я дазволіў сабе перакаціцца на бераг ракі. Там я зноў устаў. Адзін найміт стаяў перада мной. Я ўдарыў яго нагой у пахвіну і ткнуў вялікім пальцам яму ў вока. Ён закрычаў. Я схапіў яго пісталет, павярнуўся і стрэліў у траіх, калі яны кінуліся на мяне.
  
  
  Лістэр крычаў. 'Спыніце яго. страляйце. .. '
  
  
  Я схапіў яшчэ аднаго і стрэліў яму ў галаву з блізкай адлегласці. Я ўзяў яго пісталет і нож. Я стрэліў у Лістэр. Ён спусціўся, як п'яны і пракляты.
  
  
  Было цёмна. Палову з іх асляпіла кольца святла ліхтароў. Яны хадзілі адна па адной, баючыся стрэліць з боязі закрануць адзін аднаго ці палкоўніка.
  
  
  Напалову ашалеўшы, я стрэліў і зарэзаў яшчэ траіх. Я схапіў аднаго за горла і скокнуў у шырокую неглыбокую раку. Гэта быў невялікі шанец, але ўсё ж шанец. Кракадзілы ўсё яшчэ рухаліся да свайго балявання з целам Дэйдры. Яе смерць магла б выратаваць мяне.
  
  
  Я спусціўся ў цемру. Само месячнае святло гуляла з ценямі ў рацэ. На паверхню ўсплылі бярвенні і кусты, і я пачуў, як да мяне набліжаюцца кракадзілы. Я б зладзіў ім яшчэ адну вечарынку.
  
  
  Я зарэзаў найміта, якога трымаў, перарэзаў яму горла, каб кроў цякла, і плыў па плыткаводдзі, пакуль мае лёгкія вытрымлівалі. Вынырнуў пад які рухаецца ствол: кракадзіл!
  
  
  Я ўдарыў яго нажом, нанёс яму некалькі парэзаў і зноў схаваўся. Кулі ляцелі вакол мяне. Нешта падрапала мне плячо, і паміраючы кракадзіл драпнуў мяне за нагу.
  
  
  Я плыў далей, але зараз я заканчваўся крывёй. Кракадзілы. .. Велізарнае бервяно праплыло міма мяне, як акіянскі лайнер. Я пацягнуўся да яго, прамахнуўся і зноў схапіў.
  
  
  Я ўхапіўся за яго і, сцяўшы зубы, падцягнуўся да яго зверху. Я ляжаў плазам, задыхаючыся, калі яно несла мяне цераз раку.
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  Я прачнуўся. Нічога не рухалася.
  
  
  Я ляжаў тварам уніз, і нішто не варушылася, бо шум ракі быў вакол мяне. Я павольна ўзняў галаву, вельмі марудна. Ствол затрымаўся на пясчанай водмелі, з усіх бакоў вада і густыя дрэвы на беразе далёка. Два кракадзілы ляжалі на водмелі і глядзелі на мяне. Крывацёк спыніўся, і вада ракі за ноч абмыла мае раны.
  
  
  Над ракой і далёкімі саванамі разлілася шэрая раніца. Чорны ствол, у два разы шырэйшы за мяне, удаваўся далёка ў ваду. У рэшце рэшт гэта выратавала мяне ад кракадзілаў. Гэта і хуткая плынь, цемра і мёртвае і акрываўленае цела Дэйдры ў рацэ, поўнай кракадзілаў. Яна дала мне мой адзіны шанц: раку. З яе крывёй, яе косткамі і яе жыццём.
  
  
  Сляпая лютасьць нарынула на мяне, пакуль я ляжаў у дробнай рацэ. Дэйдра. Цяпер не будзе другой ночы. Не, не будзе больш заўтра для нас.
  
  
  Вялікі Нік Картэр, Кілмайстар. І я павінен быў назіраць за яе жахлівай смерцю, смерцю, якая была такой бессэнсоўнай. Я быў змушаны выкарыстоўваць яе смерць, каб выратаваць сябе. Я дазволіў лютасьці прайсці праз мяне, сляпой, якая апальвае лютасьці, якая перапаўняла мяне. Лютасць, калі чалавек на маёй працы заўсёды яе губляе, хоць бываюць моманты, калі гэта не мае значэння. Я і раней ненавідзеў у сваім жыцці, але ніколі так ненавідзеў палкоўніка Листера, як зараз. Сляпая, горкая нянавісць.
  
  
  Халоднай восеньскай раніцай на цяжкім ствале дрэва я дрыжаў. Бездапаможны як дзіця. Хутка ўзыдзе сонца, і я ніяк не мог ведаць, як далёка я панёсся ад лагера палкоўніка Лістэра. У любы момант яны могуць убачыць мяне зноў
  
  
  Я прыўзняўся на ствале і пачаў вывучаць берагі шырокай ракі. Я нічога не бачыў і не чуў. Але гэта не значыць, што іх там не было, магчыма яны глядзелі на мяне, пакуль я іх шукаў. Яны таксама былі прафесіяналамі і разумелі сваю працу. Кваліфікаваныя і бязлітасныя, наёмныя забойцы. Як я?
  
  
  Не, гнеў зноў амаль асляпіў мяне. Не, не такія, як я. Гэта былі забойцы, якія любілі забіваць, жылі крывёй... . †
  
  
  Я ўвесь уздрыгнуў, змагаючыся з гневам. Гнеў толькі зрабіў бы мяне ўразлівым. Нетутэйша час падумаць, усё абдумаць, на што падобная сітуацыя. Рака была ціхай і бязлюднай, берагі здаваліся чыстымі.
  
  
  Нож, які я ўзяў у найміта, якога я скорміў кракадзілам, уваткнуўся ў бервяно. Напэўна, я зрабіў гэта да таго, як страціў прытомнасць, і думка пра гэтага найміта прымусіла мяне ўсміхнуцца, як ваўка. Я проста спадзяваўся, што ён не быў мёртвы, калі кракадзілы схапілі яго.
  
  
  Маё плячо было толькі падрапана, а рана на назе ад зубоў кракадзіла была не занадта сур'ёзнай. Я заўважыў пісталет, які захраснуў у мяне за поясам. Напэўна, я зрабіў гэта аўтаматычна.
  
  
  Гэта быў 9мм Люгер. Вядома, яны забралі ўсю маю зброю і заплечнік з усім, што ў ім было. Але яны выпусцілі з-пад увагі чатыры плоскія крамы на ўнутраным боку майго рамяня. Боепрыпасы для Люгера. Так што ў мяне была зброя: нож і люгер з чатырма крамамі.
  
  
  Гэта было даволі добра, лепей, чым я мог спадзявацца. З трывогай гледзячы на кракадзілаў, я саслізнуў з бярвення і паспрабаваў яго ссунуць. Без маёй вагі яно слізганула па водмелі. Я змог вызваліць яго, скінуўшы назад са схілу пяшчанай водмелі, а затым адплыўшы ў бок.
  
  
  Я вывучаў ўзыходзячае сонца. Левы бераг верне мяне да мяжы Свазіленда. Я апусціў ствол назад у ваду. Не зводзячы вачэй з кракадзілаў, я зноў лёг на бервяно і паплыў цераз ручай да высокага травяністага берага і высокіх дрэў.
  
  
  Я прысеў у цені дрэў і глядзеў, як бервяно павольна плыве па цячэнні і знікае там, дзе сонца ўзышло над краем свету. Я працягваў глядзець, пакуль яно не знікла. Гэта бервяно выратавала мне жыццё.
  
  
  Калі яно паплыло, я глыбока ўздыхнуў і пачаў думаць, што рабіць далей. Вакол мяне не было ні гуку, сярод дрэў і ў саване ў мяне былі пісталет і нож. Наймітаў нідзе не было відаць, і ўзыходзячае сонца паказала мне шлях назад у Свазіленд і шлях да ўцёкаў. Я быў Killmaster, N3 з АХ, з заданнем. У мяне былі свае абавязкі.
  
  
  Да д'ябла іх, гэтыя абавязкі!
  
  
  Да д'ябла АХ, і гэта заданне. І так да самага краю са Свазілендам і прарывам.
  
  
  Узыходзячае сонца таксама падказала мне, адкуль я прыйшоў, дзе лагер. І я хацеў забіць наймітаў. Я хацеў забіць палкоўніка Карласа Лістэра.
  
  
  Я павярнуўся спіной да Свазіленда і накіраваўся на поўнач уверх па плыні, туды, дзе памерла Дэйдра Кэбат. Я пайшоў да палкоўніка Карласа Лістэру, каб забіць яго, забіць маёра Гельмута Курца і ўсіх, каго я мог дастаць.
  
  
  І забіць Дамбуламанзі, асабліва Дамбуламанзі.
  
  
  Я ішоў ціха і асцярожна, ідучы ўздоўж ракі, але заўсёды застаючыся па-за полем зроку. Сонца няўхільна ўставала, і з-за падымаючайся спякоты ісці рабілася ўсё цяжэй. Я без ваганняў прайшоў некаторую адлегласць уздоўж ракі, яе цячэнне было незгладжальна адзначана звілістай лініяй дрэў уздоўж яе берагоў у гэтай засушлівай зямлі. Але савана была суровай, разбітай і выкапанай бясконцымі западзінамі і мне даводзілася хавацца ў густых зарасніках, каб заставацца па-за полем зроку. Так як маю пляшку таксама знялі, у мяне не было з сабой ні кроплі вады, а горла і вусны саднела. Але як толькі цямнела, я ішоў па ваду з ракі і ўсю рэшту дня рухаўся на поўнач.
  
  
  Я не бачыў ні жыцця, ні жывёл, ні людзей, толькі некалькі закінутых загонаў у падлеску. Гэта быў Зулуленд, бедны і наўмысна закінуты больш за стагоддзе белым урадам Паўднёвай Афрыкі. Цяпер ён будзе вернуты людзям без надзеі там уладкавацца. Я ненавідзеў Кейптаўн і хацеў годнага жыцця для зулусаў. Але гэта была палітыка, будучыня. Але ўсё, пра што я турбаваўся і чаго хацеў зараз, гэта адпомсціць за Дэйдру.
  
  
  Як бы бедна гэта ні было, у бясплоднай зямлі павінна было быць нешта: невялікія статкі быдла. Не было нічога падобнага на тое, што зямлю з'ела зграя саранчы. Насамрэч гэта была чалавечая саранча абапал. Людзі, якія жылі тут, уцякалі ад прыгнятальнікаў і так званых выратавальнікаў.
  
  
  Бліжэй да ночы я знайшоў стаянку на беразе ракі, сярод дрэў, дзе памерла Дэйдра.
  
  
  Там было пуста, намётаў і салдат не было. Я абшукаў наваколле і нічога не знайшоў. То бок, нічога таго, што я хацеў знайсці. Я знайшоў тое, што не хацеў знайсці. Глыбока ўнутры мяне ўвесь гэты час быў слабы сумнеў, слабая надзея, што Дэйдра не памерла, што мае вочы нейкім чынам ашукалі мяне, што я не бачыў таго, што бачыў. Гэтая надзея памерла, калі я паглядзеў на лужыну засохлай чорнай крыві на пяску на беразе ракі. Яна была мёртвая. Мёртвая, Картэр. І ўсё ж у мяне была праца. Я піў з ракі, пакапаўся ў іх смеццевай яме, пакуль не знайшоў бутэльку, напоўніў яе вадой і пайшоў. Я нічога не еў з таго часу, як дваццаць чатыры гадзіны таму пакінуў Нсоба, але я не быў галодны. Яны апярэдзілі мяне як мінімум на паўдня. Яны не занадта імкнуліся замесці сляды. Гэта азначала, што яны належылі на сваю хуткасць, каб трымацца далей ад ворага. Абагнаць іх пешшу будзе няпроста.
  
  
  Я мог бы звязацца з Хоўкам, папрасіць верталёт. Экстранныя меры даступныя ўсюды, дзе я знаходжуся. Але Хоук пакуль не даў бы мне дазволу на тое, што я задумаў. Помста бескарысная, неэфектыўная, непрадуктыўная. Акрамя таго, ён становіцца фіялетавым пасля кожнай вендэты. Таму я павінен ісці. След ішоў проста на поўнач, у Мазамбік.
  
  
  Усю ноч я ішоў праз джунглі. Рухаючы нянавісцю, я пабег занадта хутка, упаў у незаўважаную западзіну і парваў адзенне на калючых кустах. Як апантаны, я не мог затармазіць і да раніцы ўжо ведаў, што даганяю іх.
  
  
  Я знайшоў іхні лагер, і попел ад іх вогнішчаў для гатавання ежы быў яшчэ цёплы. Яны пакінулі крыху ежы, але, хоць я не еў больш за трыццаць шэсць гадзін, я нават цяпер не быў галодны. Гнеў цалкам запоўніў мяне. Я прымусіў сябе нешта з'есці. Нягледзячы на гнеў, я ведаў, што мушу што-небудзь з'есці, каб захаваць сілы. Я прымусіў сябе легчы ва ўтоенае месца і заснуць на гадзіну, не больш. Потым я зноў рушыў у дарогу. Бліжэй да ночы я пачаў натыкацца на вёскі і людзей. Прыйшлося крыху збавіць тэмп. У мяне не было ніякага спосабу даведацца, ці былі гэтыя людзі сябрамі ці ворагамі. Некаторыя з аддаленых галасоў у ночы размаўлялі па-партугальску. Я быў у Мазамбіку. След наймітаў рэзка павярнуў на ўсход.
  
  
  Рэшту дня прайшоў у тумане. Пакуль я рухаўся, зямля, па якой я ехаў, з саваны ператварылася ў джунглі. Шлях заступілі вада і мангравыя балоты. Я працягваў ісці, сляды наймітаў станавіліся ўсё больш выразна. Я ведаў, што набліжаюся да берага і што мне трэба паесці і адпачыць. Чалавеку патрэбны ўсе ягоныя сілы, каб забіваць.
  
  
  Двойчы я праслізгваў у вёску, краў нейкую ежу і ішоў далей. Я змагу адпачыць пазней.
  
  
  Было яшчэ не зусім цёмна, калі я знайшоў іх. Вялікая мясцовая вёска, з трох бакоў абароненая мангравымі балотамі, на беразе глыбокага, павольнага ручая, які працякаў уздоўж высокага мыса ў бок Індыйскага акіяна. Але тубыльцаў у вёсцы я не бачыў. Ва ўсякім разе, ніякіх першабытнікаў мужчынскай падлогі. З ценю густых мангравых зараснікаў я бачыў мноства мясцовых жанчын, якія мылі вопратку, рыхтавалі ежу і ішлі за апранутымі ў зялёнае наймітамі ў хаціны. Я знайшоў іхні штаб. Цяпер я мог крыху адпачыць.
  
  
  З змрочным выглядам я вярнуўся ў балота, збудаваў невялікую платформу з лісця і галінак у мангравых зарасніках і лёг. Праз некалькі секунд я заснуў. Я знайшоў іх.
  
  
  Я прачнулася ў апраметнай цемры і адчула, што нехта ходзіць вельмі блізка да мяне. Я нерухома ляжаў на сваёй самаробнай платформе. Нешта варухнулася пада мной. Не гледзячы я мог здагадацца, што гэта было. Дасведчаны, умелы камандзір паставіць вартавых на ключавыя пазіцыі; кола пастаянных сумежных вартавых, патрулёў, якія сыходзілі далей, а паміж гэтым кольцам і патрулямі блукалі вартавыя, якія ніколі не праходзілі адно і тое ж месца двойчы ў адно і тое ж час.
  
  
  Не выдаючы ні гуку, я рассунуў галінкі пада мной і паглядзеў уніз. У цемры адзіны вартавы стаяў па калена ў вадзе. Ён перакінуў вінтоўку цераз плячо і спыніўся, каб адпачыць.
  
  
  З нажом у руцэ я каменем паваліўся на яго.
  
  
  Ён быў першым. Я перарэзаў яму горла і дазволіў яму выліць яго апошнюю кроў у балотнай вадзе. Я працягваў свой шлях праз цёмнае балота ў бок вёскі.
  
  
  Высокі швед закапаўся за кулямётам на сухім узвышшы ў балоце. Я таксама перарэзаў яму горла.
  
  
  Невысокі хударлявы француз пачуў, як я падпоўз, і ледзь паспеў прамармытаць лаянку на роднай мове, як я тройчы ўдарыў яго нажом у грудзі.
  
  
  Па меры таго як яны паміралі адзін за адным, я адчуваў, як гнеў становіцца мацнейшым у маіх грудзях. Я павінен быў даць рады з сабой, даць рады з сабой і памятаць, што перш за ўсё я хацеў забіць палкоўніка Лістэра, нямецкага сяржанта, цяпер маёра Курца, і Дамбуламанзі. Цяпер я быў у іх штаб-кватэры.
  
  
  Я праходзіў праз плот па вонкавым перыметры да краю хацін, калі ўбачыў, што патруль сыходзіць. Шэсць чалавек на чале з самім маёрам Курцам, а з ім Дамбуламанзі.
  
  
  Злосць цякла праз мяне, як расплаўленая лава. Абодва разам! Я вярнуўся тым самым шляхам, якім толькі што прыйшоў, і, калі патруль прайшоў міма мяне праз бруднае балота, далучыўся да іх.
  
  
  Яны пайшлі на паўночны захад. За тры кіламетры ад пасёлка яны выйшлі з балота ў шэраг невысокіх камяністых узгоркаў. Яны ўвайшлі ў вузкі яр. Я быў блізка за імі.
  
  
  Ледзь ніжэй хрыбта яр падзяліўся, і патруль падзяліўся на дзве групы. І Курц, і Дамбуламанзі засталіся з групай, якая згарнула налева.
  
  
  Тое, што я тады адчуў, было амаль прылівам радасці. Я злавіў іх абодвух. Але недзе глыбока ўнутры ўсплыў мой досвед і падказаў мне быць асцярожным. Не захапляцца. .. Быць напагатове. †
  
  
  Я дазволіў ім ісці далей, ідучы за імі па хрыбце, а затым зноў спусціўся ў іншы яр. Спуск уніз зарос кустамі і дрэвамі, і ноччу я страціў іх з-пад увагі. Але я рушыў услед за гукамі ўніз, у яр, а затым зноў па доўгім коле ўверх. І раптам у мяне з'явілася адчуванне, што яны сышлі надта далёка наперад. Я пайшоў хутчэй, падышоў бліжэй. Я хацеў іх крыху падрэзаць, убачыў, што яр абгінае невысокі ўзгорак, і я выйшаў з траншэі і падняўся на вяршыню ўзгорка.
  
  
  Калі я дабраўся да вяршыні, я заўважыў, што груд увесь у кустах. Я ўстаў і агледзеўся.
  
  
  Твары вакол мяне, як пчаліны рой, рукі, якія трымалі мяне і закрывалі рот, былі ўсе чорныя. Калі мне ў галаву ўрэзалася дубіна, я ўспомніў, як Хоук сказаў, што мой гнеў знішчыць мяне.
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  Я паплыў у тумане. Боль працяў маю галаву, знік і зноў працяў, і ... †
  
  
  Мне здавалася, што я падскокваю ў паветры. Там былі колы, колы круціліся з шалёным рыпаннем. Вакол мяне раіліся чорныя твары. Чорныя рукі закрылі мне рот. Нешта кранула мяне. Біта. Хоук надзеў адзін са сваіх твідавых жакетаў, праклятыя твідавыя жакеты, і пакруціў галавой. Халодны гугнявы голас гучаў раздражнёна.
  
  
  «Зло губіць шпіёна. Гнеў знішчае агента».
  
  
  Аднойчы мне здалося, што я прачнулася, і з-пад нізкай, бледнай, друзлай столі на мяне глядзеў чорны твар. Мая рука адчула, як кроў застыла ў ёй. Што за столь бледны і друзлы?
  
  
  Я гойдаўся ў бясконцым рытме: уверх-уніз... уверх-уніз. .. Рукі... голас... падаю... уніз... і ўніз... і ўніз. .. Дэйдра ўсміхалася мне... крычала... †
  
  
  Ён сядзеў на троне. Трон з высокай спінкай, нібы німб, вакол яго зіготкай галавы. Залатая галава. Вострая дзюба... каршак. .. Ястраб, дзе ты...? чалавек-ястраб ... чалавек-ястраб ...ястраб. †
  
  
  «Раскажы мне пра Хоука, Картэр. Што з Хоўкам? Хто ён? Хтосьці, з кім вы працуеце? Расказвай. .. '
  
  
  Чалавек-ястраб, чалавек-ястраб. Доўгі выгнуты дзюбу каршака.
  
  
  Мой хрыплы голас гучаў павольна. - Ты каршак. Крывая дзюба.
  
  
  «А, семіт, так? Вы супраць семітаў? Гэты Ястраб таксама ненавідзіць гэтых семітаў?
  
  
  Унутры я змагаўся. «Ты, ты каршак. Ястраб.
  
  
  Там нікога не было. Я ляжаў на вузкім ложку пад гафрыраванай брызентавай столлю. Намёт? Так што яны зноў змясцілі мяне ў палатку Лістэр. У іх быў я зноў, я быў. †
  
  
  Злы Ястраб сказаў: "Твае істэрыкі загубяць цябе, N3".
  
  
  Дымка знікла. Я ляжаў, гледзячы ўверх. Не палатно, не. Я міргнуў. Я шукаў зялёную форму. Там не было ніводнага. Я не быў у намёце. Вясёлы, сонечны пакой з белымі сценамі, драпіраванымі вокнамі, мудрагелістай мазаікай і каштоўнымі шаўковымі тканінамі, якія звісаюць са столі. Пакой з 1001 ночы. Персія. .. Багдад. †
  
  
  "Багдад". - сказаў мяккі голас. - Ах, Картэр, я б хацеў, каб ты меў рацыю. Вярнуцца ў Багдад, мара».
  
  
  Ён сядзеў на тым самым троне, які я бачыў у сваёй галюцынацыі. Буйны мужчына ў трапяткім белым адзенні з залатым аздабленнем. Ён быў настолькі малы, што яго ногі не дакраналіся да зямлі. Мяккае, каштоўнае адзенне, залатыя кольцы з каштоўнымі камянямі на кожнай руцэ і кафтан з белага золата, змацаваны тоўстымі залатымі шнурамі. Арабскі прынц, а звонку асляпляльнага пакоя ярка свяціла сонца.
  
  
  Сонца! А трон уяўляў сабой плеценае крэсла з высокай спінкай, вялікім кругам, які ўтвараў арэол вакол яго цёмнага гарбаносага твару і чорных вачэй. І густая чорная барада. Зіхатлівае сонечнае святло. Крэсла і пакой - не ілюзія і не галюцынацыя.
  
  
  - Дзе я, чорт вазьмі, - сказаў я. 'Хто ты?'
  
  
  Мой мозг ліхаманкава працаваў, не чакаючы адказу. Дзе б я ні быў, гэта было не ў вёсцы наймітаў на балоце, а, улічваючы сонца звонку, я доўгі час быў без прытомнасці або ў напаўпрытомным стане. Гэта тлумачыла адчуванне лунання, колаў, якая хістаецца столі: грузавік з брызентавым капотам. Я пайшоў далёка за межы лагера наймітаў, і нож на маёй руцэ быў шпрыцом: заспакойлівы, каб заставацца без прытомнасці.
  
  
  Я спытаў. - "Як доўга я быў тут?" 'Дзе? Хто ты?'
  
  
  - Тут, тут, - мякка папракнуў мяне чалавечак. - Так хутка так шмат пытанняў? Дазвольце мне адказаць на гэта. Па парадку тады. Ты ў маёй хаце. Я Таліл Абдала Фейсал Вахбі аль-Хусэйн, прынц Яффы і Хомса. Я аддаю перавагу, каб мяне называлі вахбі. Ты тут ужо каля дванаццаці гадзін. Ты тут, таму што я баяўся, што ты будзеш у большай небяспецы, блукаючы па джунглях.
  
  
  "Тыя людзі, што напалі на мяне, гэтыя негры, яны вашыя людзі?"
  
  
  - Мае людзі, так.
  
  
  - Ні зулускіх паўстанцаў, ні наймітаў?
  
  
  'Не. Калі б яны былі, я сумняваюся, што вы ўсё яшчэ былі б жывыя».
  
  
  - Што яны там рабілі?
  
  
  «Скажам так, мне падабаецца сачыць за палкоўнікам Лістэр».
  
  
  - Значыць, мы ўсё яшчэ ў Мазамбіку?
  
  
  Прынц Вахбі пакруціў галавой. - У мяне ёсць ворагі, Картэр. Я аддаю перавагу не раскрываць сваё месцазнаходжанне.
  
  
  "Чаму ты перажываеш за мяне?"
  
  
  Вахбі падняў брыво. «Хочаце паглядзець у зубы падоранаму каню? Картэр? Быць удзячным. Добры палкоўнік ужо даўно б павесіў вас за яечкі.
  
  
  Я задумліва паглядзеў на яго. - Прынц Яфа і Хомса? Не, я невыразна чуў пра вас. Аль-Хусэйн - хашыміт, а Хомс і Яфа - зараз частка Саудаўскай Аравіі і Ізраіля, а не сябры хашымітаў».
  
  
  - Выгнаны прынц, Картэр, - сказаў чалавечак, яго твар пацямнеў. «Ізгой, а мой стрыечны брат валадарыць у Іарданіі. Але Алах прызнае мае ўладанні».
  
  
  «Адкуль ты ведаеш, хто я; Маё імя?'
  
  
  - Я шмат чаго ведаю, Картэр. Я ведаю, напрыклад, чаму палкоўнік Листер жадае вам смерці, і я ведаю лёс вашай сяброўкі - жудасную. Прынц Вахбі на імгненне здрыгануўся. - Але тут ты ў бяспецы.
  
  
  - Мне трэба ісці на працу, - сказаў я. «Я павінен даць справаздачу».
  
  
  «Вядома, дамоўленасці прымаюцца. Але спачатку вы павінны паесці і адпачыць. Аднавіце свае сілы.
  
  
  Ён усміхнуўся і ўстаў. Я кіўнуў. Ён меў рацыю. Ён пайшоў. Ён меў рацыю, але я яму зусім не давяраў.
  
  
  Я закрыў вочы на кушэтцы, як быццам быў знясілены. Калі б ён нешта задумаў са мной, ён бы прымусіў каго-небудзь назіраць за мной аднекуль. Таму я заплюшчыў вочы, але не заснуў. Я праверыў у памяці яго дасье: прынц Вахбі, пляменнік першага хашыміта Фейсала, які змагаўся супраць туркаў у Першую сусветную вайну. Стрыечны брат-адступнік, які дапамагаў туркам. Пасля вайны стары п'яніца, які гуляў у азартныя гульні па ўсёй Еўропе, згалеў і знік. Так што гэты "прынц" Вахбі быў яго сынам, і ён зусім не выглядаў спустошаным.
  
  
  Мне далі "паспаць" дзве гадзіны. Затым я паварушыўся, пазяхнуў і закурыў цыгарэту з упрыгожанай оніксам скрыначкі на стале. Калі цыгарэта дагарэла напалову, дзверы адчыніліся, і ў пакой увайшлі чацвёра чарнаскурых у абсалютна белай вопратцы з падносамі з ежай. Там былі садавіна, хлеб, смажанае ягня, сокі, малако, віно і міскі, поўныя парылых гародніны і рысу. Негры паставілі ўсё гэта на стол, расклалі два сталы, разаслалі на іх асляпляльна-белы абрус і зноў раскланяліся. Я сеў за багатую трапезу.
  
  
  Калі б я меў рацыю, падазраючы прынца Вахбі, нешта было б у ежы.
  
  
  Гэта было праўдай. Я адчуваў яго пах. Я ведаў наркотык, нешта накшталт транквілізатара, які зломіць маю волю. Гэта азначала, што Вахбі хацеў задаць некалькі пытанняў, і быў толькі адзін спосаб высветліць, чаму. Я проста павінен быў "паесці". †
  
  
  Не было часу высвятляць, дзе за мной сочаць. Я вывучыў пакой, а потым паклікаў дзяжурнага. Увайшоў адзін з неграў. Я паказаў на закратаванае акно ў маленькай нішы.
  
  
  «Пастаў туды стол. Мне падабаецца глядзець на вуліцу, пакуль я ем».
  
  
  Клерку, відаць, было загадана абыходзіцца са мной добра. Ён паклікаў яшчэ двух слуг. Накрылі стол у нішы, паставілі побач маё крэсла і зноў пакланіліся. Я сеў, як быццам я не мог чакаць, каб з'есці багатую ежу.
  
  
  Тварам да акна ў вузкай нішы ніхто нічога не бачыў, толькі маю спіну, адкуль за мной маглі сачыць.
  
  
  Я пачаў есці. Я нахіліўся, еў з асалодай, губляючы кожны відэлец у сурвэтцы сабе на калені. Я жаваў, піў і атрымліваў асалоду ад. Час ад часу я ўставаў, нібы атрымліваючы асалоду ад выглядам, а потым прымудраўся сунуць нез'едзеную ежу ў малочнік. Раз ці два я напалову павярнуўся і сапраўды з'еў кавалак, няшмат.
  
  
  Калі талеркі былі амаль пустыя, я адкінуўся назад, нібы поўны, і закурыў прынесеную з ежай цыгару. Яго таксама апрацавалі наркотыкам, і я акуратна прыкінуўся, што насамрэч палю яго. З цыгарай у руцэ я вярнуўся да канапы, крыху хістаючыся. Я сеў і пачаў ківаць. Затым я выпусціў цыгару з абмяклае рукі і выпусціў галаву на грудзі.
  
  
  Праз некаторы час дзверы адчыніліся і ўвайшлі трое мужчын. Два мускулістыя негры, голыя па пояс у насцегнавых павязках, і гарбаносы араб у цёмных падпяразаных адзеннях. Негры неслі стрэльбы і прыхінуліся да дзвярэй і левай сцяны. Араб насіў упрыгожаны каштоўнымі камянямі кінжал на поясе і магнітафон у руцэ. Ён хутка падышоў да мяне.
  
  
  Ён выхапіў кінжал і ўкалоў мне шыю. Я варухнуўся і застагнаў. Я адчуў, як араб сеў і ўключыў магнітафон.
  
  
  «Сардэчна запрашаем, N3. Я чакаю тваёй справаздачы.
  
  
  Я стагнаў і супраціўляўся. - Не... толькі ў штаб-кватэры. .. '
  
  
  - Гэта штаб-кватэра, Картэр, хіба ты не бачыш? Мы ў Вашынгтоне. Нельга губляць час. Гэта я, Хоук.
  
  
  Я кіўнуў. — Ястраб, так. “Мы павінны паведаміць пра гэта босу. .. '
  
  
  «Бос, N3? Дзе ён? Якое імя ён выкарыстоўвае гэтымі днямі?
  
  
  - Яго дом, Тэхас, - прамармытаў я. - Ты ведаеш яго, Хоук. Мэнксман. Джон Мэнксман. Так? У мяне ёсць навіны. Урад Партугаліі гатовы. .. '
  
  
  Я апусціў галаву і панізіў голас да нячутнага мармытання. Лаючыся, араб устаў, а затым схіліўся з мяне, ахутваючы мяне сваёй вопраткай. Мая левая рука схапіла яго дыхальнае горла і сціснула яго з усіх сіл, а правая схапіла яго лязо. Я ўдарыў яго нажом, трымаючы яго цела. Ён не выдаў ні гуку. Я разлічваў на тое, што негры будуць надзвычай дысцыплінаваны. Я пераймаў арабу.
  
  
  Стой!'
  
  
  Яны абодва скокнулі на мяне, як алені, абодва адначасова. Я шпурнуў мёртвага араба ў аднаго з іх, а другому ўсадзіў нож у горла. Я зарэзаў другога, перш чым ён паспеў вызваліцца ад араба, пасля чаго выбег з залы ў пакой.
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  Калідор быў пусты. Я чакаў, з кінжалам напагатове. Непасрэдная небяспека зыходзіць ад таго, хто назіраў за пакоем. Нічога не здарылася.
  
  
  Араб, якога я забіў, відаць, назіраў за пакоем. Гэта дало мне тое, што мне было патрэбна: час. Я вярнуўся ўнутр, узяў вінтоўку ў аднаго з мёртвых неграў і ўсе боепрыпасы, якія змог знайсці ў іх абодвух, і выйшаў у калідор. Там я моўчкі ішоў да святла, якое віднелася ў канцы.
  
  
  Я паглядзеў уніз на пабелены двор, які блішчаў у промнях надвячэрняга сонца, і па-над сценамі ўбачыў густыя джунглі. Удалечыні я ўбачыў блакітны акіян. Дом прынца Вахбі быў пабудаваны як крэпасць у пустыні, запар белыя сцены, белыя купалы і мінарэты; над галоўнай брамай лунаў зялёны ісламскі сцяг. Але густыя джунглі не былі часткай Аравіі ці Паўночнай Афрыкі, а сцяг на цэнтральнай вежы быў партугальскім. Я ўсё яшчэ быў у Мазамбіку.
  
  
  Па двары хадзілі жанчыны пад вэлюмам у грубай вопратцы прыслугі, а трансепты сцен патрулявалі ўзброеныя арабы. Падобна, у прынца Вахбі таксама было сваё асабістае войска. За ўнутранай сцяной, у садзе з дрэвамі і фантанамі, гулялі і лайдачылі яшчэ жанчыны пад вэлюмам. Гэтыя жанчыны былі апрануты ў шоўк: гарэм. Я працягнуў свой шлях па ярка-белым калідорам, зацененым для прахалоды кратамі і ўпрыгожаным выдатнай мазаікай у строгім ісламскім стылі, які не дапускае выявы чалавечай фігуры. Калідоры былі пышнымі і ціхімі; асабістыя пакоі князя. Я нікога не сустрэў, пакуль не знайшоў чорную лесвіцу ўнізе.
  
  
  Я сустрэўся з ахоўнікам, які сядзеў наверсе каменнай лесвіцы. Ён задрамаў, і я пакінуў яго без прытомнасці і звязаў з яго ж бурнусам у бакавым пакоі. Другі ахоўнік у чорнага ходу быў больш пільны. Ён яшчэ паспеў зароў, калі я збіў яго з ног прыкладам вінтоўкі. Я звязаў яго і даследаваў двор ззаду.
  
  
  Сцены былі занадта высокія, каб залезці на іх, але маленькая задняя брамка была зачынена толькі знутры на цяжкую завалу. Я вярнуўся, узяў у апошняга ахоўніка бурнус, надзеў іх і павольна пайшоў праз двор у промнях заходзячага сонца. Ніхто нават не стаў у мяне на шляху, і праз 20 секунд я ўжо быў у джунглях.
  
  
  Я накіраваўся на ўсход. Уздоўж узбярэжжа будуць вёскі, і прыйшоў час звязацца з Хоўкам і вярнуцца да працы. Пасля зловы неграмі прынца Вахбі і забойства трох наймітаў мой гнеў аціх. Я не забыўся ні палкоўніка Лістэра, ні Дамбуламанцы, але зараз гэта была халодная лютасьць; стрыманая і марудлівая, з асалодай старанна прадуманымі планамі, якія ў мяне былі для іх.
  
  
  Я ледзь не наткнуўся на селішча ў джунглях. Вялікая абнесеная сцяной вёска, амаль прыхаваная зверху густымі дрэвамі. Сцены былі гліняныя і непафарбаваныя; агульныя сцежкі вялі да брамы. Я ішоў па ім у здзіўленні, пакуль не змог зазірнуць унутр праз закратаваныя галоўныя вароты.
  
  
  Праз галоўныя вароты я ўбачыў паўкруглую пляцоўку з утрамбаванай гліны з некалькімі групамі хацін вакол яе, кожная група была аддзелена ад другога з абодвух бакоў. І ў кожнай групе было па дзесяць хацін; платы паміж імі былі высокімі. Зачыненыя вароты аддзялялі кожную групу хацін ад месца, як шэраг міні-вёсак вакол паўкруглага цэнтра або як загоны для коней і быдла вакол арэны для радэа.
  
  
  Я ўжо збіраўся падысці крыху бліжэй, калі пачуў гукі галасоў і тупат ног, якія рухаліся па адной з шырокіх сцежак да абнесенага сцяной пасёлка. Я растварыўся ў вячэрніх ценях джунгляў, закапаўся пад мокры падлесак, назіраючы за сцежкай.
  
  
  Яны хутка наблізіліся. Трое ўзброеных арабаў у плашчах, падперазаных патранташамі, пільна сачылі за навакольнымі джунглямі. За імі ішлі коні і аслы, нагружаныя таварам, на чале з неграмі, таксама абчэпленымі патранташамі. Караван накіраваўся проста да галоўнай брамы, якая расчынілася, прапускаючы яе. Але я не глядзеў на вароты.
  
  
  Пасля таго, як коні і аслы праехалі міма, я ўбачыў яшчэ чатырох арабаў, якія везлі каля дзесяці неграў. Яны былі зусім голыя, восем жанчын і двое мужчын. Двое мужчын былі высокімі і мускулістымі, з агністымі вачыма, са звязанымі за спіной рукамі і ланцугамі на нагах. Яшчэ трое арабаў утварылі тыл, і ўся калона схавалася ў населеным пункце. Вароты зноў зачыніліся.
  
  
  Цямнеючым увечары я схаваўся ў джунглях, прапускаючы скрозь сябе ўсё, што толькі што бачыў. Гэта было падобна на тое, што я бачыў раней, нешта накшталт успамінаў, у якія я не мог паверыць. Я павінен быў ведаць напэўна, таму што, калі ціхі голас унутры мяне меў рацыю, Хоук павінен быў ведаць. Гэта было тое, аб чым Вашынгтон трэба было папярэдзіць і асьцерагацца.
  
  
  Я заставаўся ў джунглях да цемры, а затым выправіўся ў дарогу. Гукі напаўнялі ноч з-пад земляных сцен: весялосць, п'яны смех, крыкі жанчын, крыкі мужчын. Ахоўнік каля брамы, араб, са смехам назіраў за тым, што адбываецца ўнутры пасёлка. Магчыма, уся ахова толькі звяртала ўвагу на тое, што адбываецца ўнутры паселішча. Гэта быў мой шанец.
  
  
  У аднаго з вялікіх дрэў у джунглях тоўстыя галіны звісалі са сцяны. Я ўзлез на ствол і саслізнуў наперад па тоўстай галінцы.
  
  
  Сцэна ў гэтых сценах здавалася адным фантастычным кашмарам. Негры і арабы раіліся на зямлі ў какафоніі шуму і смеху. Негры пілі з вінных збаноў, змесціва пралівалася на зямлю, пілі і некалькі арабаў; але для большасці арабскіх салдат хваляванне складалася ў іншым. Яны адчынілі ўсе вароты невялікіх груп хацін і ўваходзілі і выходзілі з агароджы груп хацін. У некаторых мужчын былі пугі, у некаторых дубінкі, некаторыя неслі кошыкі з ежай і вёдры з нейкім маслам.
  
  
  У зачыненых пакоях знаходзіліся негрыцянкі. Маладыя чарнаскурыя жанчыны, аголеныя, іх скура блішчыць у яркім святле агнёў. Некалькі чарнаскурых, маладых і моцных, таксама знаходзіліся ў зачыненых памяшканнях, кожны з якіх быў прывязаны да слупоў кайданамі і ланцугамі. Час ад часу адзін з арабаў хвастаў маладога негра на каленях.
  
  
  Білі і смуглых, стройных жанчын, але і гэта яшчэ не ўсё. Некаторых жанчын кармілі, прымушалі есці, як прызавых жывёл, якіх рыхтуюць на рынак. Некаторых жанчын абмывалі алеістай вадкасцю і шаравалі, пакуль іх цёмная скура не заззяла на святле. Большасць абмацвалі, гладзілі, зацягвалі ў хаціны, а многіх укладвалі на зямлю нават без хованкі ў хаціне.
  
  
  Усіх іх, як мужчын, так і жанчын, сагналі на вялікае адкрытае месца і выставілі перад багатымі п'янымі мужчынамі, як тавары на кірмашы.
  
  
  Гэта і быў таксама рынак, нявольніцкі рынак.
  
  
  Тое, што я бачыў, было наўмысным, ашчадным ператварэннем людзей у паняволеных рабоў. Пакупнікоў не было, прынамсі зараз. Але ўсё рыхтавалася да таго моманту, калі прыйдуць пакупнікі. Нявольніцкі рынак - так - але зараз з сучаснымі паляпшэннямі, з вопытам і практыкай Дахау, Бухенвальда, тыгравае клетак Сайгон, а таксама архіпелага Гулаг.
  
  
  Як вы робіце рабоў, асабліва рабыняў, каб яны хутчэй былі прададзены любому выпадковаму пакупніку. Як зрабіць са свабоднага чалавека таго, хто ўжо не памятае, што свабода некалі існавала, хто можа прыняць рабства як дабро і не прычыняць турботы сваім прыгнятальнікам.
  
  
  Раптоўная цішыня апусцілася на пасёлак, як вялізны гонг. Шум, хаос і затым цішыня. Ніводнага руху і ўсе погляды былі прыкаваныя да галоўнага ўваходу. Я чакаў.
  
  
  Прынц Вахбі прайшоў праз вароты. Маленькі, грузны чалавек увайшоў у двор у сваёй залатой і белай вопратцы, а вакол яго былі ўзброеныя арабы. Негрыцянак загналі назад у зачыненыя пакоі, вароты зачынілі і замкнулі. Раптам працверазелыя, арабскія і чорныя салдаты выстраіліся ў два рады з праходам паміж імі і чакалі, пакуль Вахбі пройдзе праз іх.
  
  
  Замест гэтага князь рэзка павярнуўся, пайшоў прэч і падышоў проста пад галінку, на якой я ляжаў і паглядзеў угору.
  
  
  "Ты павінен быў бегчы, калі мог, Картэр," сказаў маленькі араб. " Мне вельмі шкада".
  
  
  За сцяной, ніжэй і ззаду мяне, дзесяць ягоных людзей стаялі, накіраваўшы на мяне стрэльбы. Кінуўшы скрадзеную вінтоўку, я пералез цераз галіну і саскочыў на зямлю. Арабскія салдаты схапілі мяне за рукі і павялі назад праз цёмныя джунглі да крэпасці Вахбі.
  
  
  Яны ўпіхнулі мяне ў той жа пакой і пасадзілі на тую ж канапу. Ён усё яшчэ быў вільготным ад крыві араба, якога я забіў, але целы зніклі з пакоя. Прынц Вахбі сумна паківаў галавой, гледзячы на пляму крыві.
  
  
  - Адзін з маіх лепшых лейтэнантаў, - сказаў ён, паціснуўшы плячыма. - Тым не менш, я б не забіў цябе за гэта. Ён пакараў за нядбайнасць, небяспеку салдацкай справы».
  
  
  Я спытаў. - Чаму ты хочаш, каб мяне забілі?
  
  
  - Цяпер ты ведаеш тое, пра што я не хацеў табе паведаміць. Памылка, Картэр. Ён узяў доўгую рускую цыгарэту і прапанаваў мне. Я ўзяў гэта ў яго. Ён запаліў яго для мяне. - І я баюся, калі ты ўсё роўна павінен памерці, што мае людзі чакаюць для цябе цяжкай смерці, так, нават патрабуюць яе ў адплату. Прашу прабачэння, але лідэр павінен служыць сваім людзям, а я амаль не цывілізаваны.
  
  
  - Але вы цывілізаваныя?
  
  
  - Спадзяюся, Картэр, так, - сказаў ён. - Я пастараюся як мага менш адтэрмінаваць тваю смерць, адначасова задавальняючы патрэбу маіх людзей у адплаты. Згодзен?
  
  
  «Чалавек, які жыве за рахунак рабства. Вы - рабагандляр, - сказаў я пагардліва. - Аснова твайго багацця, ці не так? Вы прадаеце чорных рабыняў, Вахбі.
  
  
  Прынц Вахбі ўздыхнуў. - 'На жаль. Баюся, што з кожным годам попыт на добрых мужчын змяншаецца. Вельмі шкада. У нашы дні мае кліенты звычайна зарабляюць грошы на нафце і інвестыцыях. І ім трэба так мала цяжкай працы.
  
  
  - А з жанчынамі справы ідуць добра?
  
  
  «Выдатна ў некаторых абласцях і вельмі прыбыткова, як вы можаце сабе ўявіць. Вядома, мае кліенты, як правіла, жывуць у аддаленых раёнах, удалечыні ад сучаснага свету, дзе яны кіруюць жалезнай рукой. Свет Ісламу складаецца па большай частцы з асобных кіраўнікоў. Каран не забараняе рабства і наложніц, а што можа быць лепш наложніцы, чым рабыня? Правільна навучаная, яна ўдзячная за любы добры зварот, шчодрая на свае літасці і ўдзячная за тое, што патрабаванні, якія прад'яўляюцца да яе, такія простыя і таварыскія. Асабліва простая чорная дзяўчына з беднай вёскі ў джунглях, дзе ўсё, што яна магла чакаць, гэта замужжа і рабства ў дванаццаць гадоў.
  
  
  «Такім чынам, вы выкрадаеце іх, катуеце і прадаеце багатым перакрутам і вар'ятам дэспатам».
  
  
  - Я "вучу іх" праяўляць гатоўнасць, - адрэзаў Вахбі. - І звычайна я не краду. У большасці бедных вёсак ёсць лішак жанчын, і старасты вёсак, нават бацькі, гатовы прадаць гэтых жанчын. Практыка, якая не зусім невядомая ў краінах, якія зараз лічацца цывілізаванымі».
  
  
  - Як ты можаш рабіць гэта бяскарна? Вы б не змаглі гэтага зрабіць без маўклівай падтрымкі партугальцаў. Магчыма, больш, чым маўклівай.
  
  
  - Дзе ёсць воля, там ёсць і спосаб, Картэр. Назавіце гэта свабодным прадпрымальніцтвам. Калі бедныя вёскі атрымліваюць грошы і ў іх менш ратоў, якія трэба карміць, яны кладуцца значна меншым цяжарам на каланіяльны ўрад. Добра аплатныя лідэры хочуць, каб усё заставалася як ёсць, і не любяць, калі нешта ідзе не так. Так думае кожны чыноўнік. А каланіяльныя чыноўнікі заўсёды жадаюць грошай. Вось чаму большасць з'яжджае ў калоніі, калі яны аддалі б перавагу сядзець дома. Старая гісторыя, якая мала змянілася.
  
  
  - Значыць, вы падкупляеце ўрад Мазамбіка?
  
  
  'Не. Я не працую з урадамі. Я працую з людзьмі. Урады не падкупляюцца».
  
  
  - Але гэта дае табе долю ў тым, як ідуць справы, ці не так? Магчыма, вам не так добра жылося б пры паўстанцкім урадзе. Лідэры паўстанцаў схільныя да страшэнна ідэалістычных і вельмі абмежаваных поглядаў.
  
  
  'Магчыма.' - Прынц паціснуў плячыма. - Але палітыка мяне стамляе. Мне гэта не патрэбна. І мэты, і прынцыпы бессэнсоўныя, яны мяне мала цікавяць. Я перажыву ўсё гэта вельмі шчасліва, Картэр. Але вы, нажаль, не.
  
  
  Ён пастаяў там нейкі час, гледзячы на мяне так, нібы ўсё яшчэ не жадаў мяне забіваць. Ён пакруціў галавой.
  
  
  - Вельмі дрэнна, - сказаў ён. «Вы маглі б даць мне такую перавагу. Ты так шмат можаш мне расказаць. Але я не пакрыўджу вас, прапанаваўшы магчымую дамову. Мы абодва дарослыя людзі і ведаем, што ніколі не будзем давяраць адно аднаму. Не, ты павінен знікнуць. Мне вельмі шкада.
  
  
  - Мне таксама, - суха сказаў я.
  
  
  - О, каб ты толькі ўцёк, не знайшоўшы маёй справы. Але ў цябе свае патрэбы, а ў мяне свае. Мае людзі настойваюць на публічным пакаранні заўтра раніцай. Але сёння ўвечары я магу, прынамсі, прапанаваць вам гасціннасць.
  
  
  Маленькі чалавечак з усмешкай павярнуўся і пайшоў у віхуры трапяткіх адзення. Дзверы зачыніліся, я быў адзін. Але не надоўга.
  
  
  Вісячы габелен рушыў да бакавой сцяны, і ў пакоі з'явілася стройная чарнаскурая дзяўчына. Можа, пятнаццаці год. Яна ўвайшла праз дзверы, схаваную габеленам. Яна была аголена. Яна ганарліва стаяла, яе цёмна-карычневае цела блішчала, як шоўк. Яе цяжкія грудзі былі светла-карычневай і занадта вялікі для стройнага дзявочага цела; соску былі амаль ружовыя. Яе цяжкія валасы былі туга абматаны вакол галавы, валасы на лабку ўтваралі невялікі клін над выпукласцю ўзгорачка Венеры. Рот у яе быў маленькі і цёмна-чырвоны, злёгку раскосыя вочы былі сярдзітым.
  
  
  - Прывітанне, - сказаў я спакойна.
  
  
  Яна прайшла міма мяне па хвалістым, плаўным калідоры і легла на кушэтку. Яна закрыла вочы і рассунула ногі. - Не, дзякуй, - сказаў я. - Скажы прынцу, што яго дзякуюць.
  
  
  Яна расплюшчыла вочы, і яе тварык змянілася: гарачае, гарачае і пачуццёвае. Яна ўстала, падышла да мяне, абвіла рукамі маю шыю і схавалася за маё цела. Яна казала шэптам.
  
  
  «Яны жадаюць ведаць тое, што ведаеце вы. Я павінен даць табе заспакойлівы, калі мы займаемся каханнем. Я павінна стаміць цябе, прымусіць табе загаварыць. Яны глядзяць. Мы павінны заняцца каханнем.
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  Я мог ведаць. Прынц быў не з тых, хто лёгка здаецца. Ён хацеў ад мяне таго ж, чаго хацеў ад мяне палкоўнік Лістэр: усяго, што ў мяне засталося. Ведаць усё пра АХ. Гэта веданне варта цэлае стан, калі яго выкарыстоўваць ці прадаць у патрэбны час. Ён ведаў, што катаваннямі яго з мяне не выбіць і што я з падазрэннем пастаўлюся да любой прапановы аб уцёках або памілаванні. Ён спадзяваўся, што, закалыханага відавочнай патрэбай забіць мяне, выкрут спрацуе.
  
  
  Калі я адмоўлю дзяўчыне, у Вахбі будзе іншы план. Можа, у рэшце рэшт, калі ў яго не будзе іншага выбару, ён усё ж будзе мучыць мяне. Можа, ён заб'е мяне адразу. У мяне не было іншага выбару. Дзяўчына павісла на мне. Яна прагна прыціснулася сваімі вуснамі да маіх, яе цела было блізка да мяне, як быццам яна баялася не зрабіць тое, што ёй сказалі. Вы калі-небудзь любілі па камандзе, ведаючы, што за вамі сочаць? З жанчынай, якой ты ведаў, што яна не хоча большага, чым ты? Нават не жанчына, а дзяўчына. Гэта нялёгка, але я не меў выбару.
  
  
  Я падняў яе з падлогі і аднёс яе, застылую і прама прыціснутую да сябе, на кушэтку. Я паклаў яе туды, прымусіўшы свой розум і цела сфакусавацца на яе целе, яе вуснах і яе цёплай скуры. Я выгнаў з галавы ўсе думкі, нават смерць, і спрабаваў думаць толькі аб гэтай дзяўчыне і яе вабным целе перада мной.
  
  
  Гэта была ўсяго толькі дзяўчына, але ў джунглях дзяўчыны хутка становяцца жанчынамі. У бедных паўцывілізаваных вёсках дзяўчынку з пялёнак вучаць быць жанчынай; і яна зрабіла ўсё, што было ў яе сілах, каб дапамагчы мне. Яна атрымала поспех; Я знайшоў яе рукі там, дзе яны мне былі патрэбныя, абмацваючы і масажуючы, закопваючы яе пазногці глыбока ў мае эрагенныя зоны. Увесь гэты час яна ціхенька шаптала, стагнала, глыбока пранікаючы мовай у мой вушах і ў лагчынках маёй шыі і горла. Раптам я зразумеў, што кім бы яна ні была, яна не проста жыла ў джунглях. Яна не была з нейкай паўцывілізаванай вёскі.
  
  
  Яна падбадзёрвала мяне, падбадзёрвальна шаптала мне па-ангельску. Чыстая англійская без акцэнту. Яна ведала, дзе дакрануцца да мяне, і я адчуў, як нарастае запал. Мне ўдалося выбрацца са штаноў і кашулі. Мы ляжалі голымі адзін супраць аднаго, і ў яе больш не гулялі. Не для мяне і раптам не для яе. Я мог адчуваць тугу, якая глыбока вібруе ў ёй.
  
  
  Яе ягадзіцы былі як у хлопчыка, а ногі тонкія і вузкія, як у маладога аленя. Дужыя, маленькія ягадзіцы, якія я мог трымаць адной рукой. Я схапіў іх і рухаў яе ўверх-уніз супраць сябе адной рукой, утрымліваючы разам гэтыя вялікія, калыхаюцца грудзей іншы. Я забыўся вочы, якія глядзелі. Я забыўся прынца Вахбі. Я забыўся, дзе я быў ці што я рабіў з гэтай дзяўчынай, што я павінен быў думаць, мая смерць ці магчымы ўцёкі.
  
  
  Я хацеў яе, маленькую, тугую і тугую, як хлопчык, але не як хлопчыка, калі яна рассунула ногі і абвіла імі мяне. Я ўвайшоў у яе гэтак жа хутка і лёгка, як нож, які ўсяго некалькі гадзін таму ўпіўся ў араба на той жа канапе. Кушэтка, усё яшчэ мокрая ад яго крыві, зараз змешанай з вадкасцямі яе цела.
  
  
  Я сутыкнуўся з ёй, і яна закрычала: «О, а. .. Бог . .. О!
  
  
  Вочы дзяўчыны пашырыліся, пакуль, здавалася, не запоўнілі яе вельмі маленькі твар. Яны глядзелі на мяне з глыбіні, якая здавалася вельмі далёкай. Яны былі ў іншым свеце і ў іншым часе. На гэты раз шырока расплюшчаныя, глыбокія вочы збоку; за гэты час, поўны глыбокага, моцнага жадання.
  
  
  'Ой. .. '
  
  
  Я адчуваў, як мой погляд глядзіць на яе з той жа глыбіні, з той жа дагістарычнай эпохі, з таго самага балота, з якога ўсе мы выйшлі і якое ўсё яшчэ ўспамінаем у хвіліны страху і нянавісці. Я, здавалася, рос ўнутры яе, больш, чым я мог сабе ўявіць, больш, чым я мог сабе ўявіць, і мае зубы ўпіліся ва ўласную губу. Яны кусаюцца. ... а потым усё скончылася доўгім, дыхаючым дыбам вольным падзеннем, і я апынуўся на ёй зверху, трымаючы ў руцэ гэтыя маленькія пругкія ягадзіцы. Я адчуў соль уласнай крыві на вуснах.
  
  
  Бясконцая хвіліна маўчання, погляды адзін на аднаго глыбокімі недаверлівымі вачыма. Адбылося нешта сапраўднае. Я бачыў гэта ў яе вачах, адчуваў гэта ў сваіх. Некаторы час нас не было ў гэтым стракатым пакоі. Мы былі ў іншым месцы , нябачныя, толькі мы ўдваіх у момант адкрыцця. Момант, калі неба і зямля прыйшлі ў рух.
  
  
  Яе ціхі шэпт мне на вуха: "Яны прыйдуць зараз, калі я дам табе сігнал, што дала табе шанец".
  
  
  Я пацалаваў яе ў вуха. «Уяві, што я прымушаю цябе заняцца са мной любоўю яшчэ раз».
  
  
  Мякка: "Ты можаш гэта зрабіць?"
  
  
  - Не, але пастарайся ўтрымаць мяне ўнутры сябе. Я буду прыкідвацца. Дзе гэты шпрыц?
  
  
  "У маіх валасах".
  
  
  Адзінае месца, дзе яна магла яго схаваць. Я мусіў старанна сфармуляваць план. Я прыкінуўся, што працягваю займацца каханнем. Яна трымала мяне ўнутры сябе так моцна, як толькі магла, абхапіўшы мяне сваімі нагамі і утрымліваючы мае сцягна сваімі маленькімі ручкамі. Я ўкусіў яе за вуха. "Хто глядзіць?"
  
  
  Яна уткнулася тварам мне ў шыю. - Толькі прынц Вахбі. Ён. .. імпатэнт. Ён любіць глядзець, і яму трэба пабыць аднаму, каб атрымаць асалоду ад гэтага прагляду».
  
  
  Я мог ведаць. Вуайерыст. Мусіць, таксама садыст.
  
  
  — За тымі дзвярыма, праз якія я ўвайшла, двое мужчын, — прашаптала яна, прыціснуўшыся вуснамі да майго горла. "Яны нічога не бачаць".
  
  
  Мы багата пацелі, скруціўшыся абаранкам на гэтай канапе. Я уціснуўся тварам паміж яе пругкімі, вялікімі грудзьмі. "Што адбудзецца, калі я супакоюся ад уколу?"
  
  
  «Тады я сігналю, і ўваходзіць Вахбі. Затым ён хаваецца за канапай. Я кажу вам, што мяне клічуць Дэйдра, і я задаю вам пытанні аб нечым аб арганізацыі АХ, аб вашым лідэры і вашых аперацыях.
  
  
  Я быў увесь у поце, таму што павінен быў з усіх сіл імкнуцца заставацца ў ёй і рабіць выгляд, што запал яшчэ не сышла. 'Добра. Цяпер мы прытвараемся, што зноў канчаем, ты прытвараешся, што робіш мне ўкол, а я паклапачуся пра астатняе».
  
  
  Яна кіўнула. 'Я таксама. Яна паглядзела на мяне моргаючымі вачыма. Затым яна адкінула галаву назад і ўтаропілася на мяне шырока расплюшчанымі вачыма, якія раптам, здавалася, пагрузіліся глыбока ў яе. Яе рот адкрыўся, вочы зачыніліся. - Я... кс. .. ой . .. '
  
  
  Я адчуваў мяккія, захапляльныя рухі, як вадкі агонь. Я адчуў, што зноў напаўняю яе, і раптам нам зноў не трэба было прыкідвацца. Я адчуваў сябе велізарнай сілай, якая мацае за яе вачыма, за яе напружаным тварыкам, і мы ўжо не прыкідваліся, не гулялі. Мне больш не трэба было прыкладаць намаганняў, каб заставацца ў ёй. Я не змог бы выбрацца з яе, нават калі б захацеў, калі б яна дала мне шанец. Я не хацеў пакідаць яе, я хацеў, каб гэта ніколі не заканчвалася. Я не турбаваўся аб Вахбі, аб уцёках, аб плане або ... Не спыняйся, не спыняйся. † не ... не...
  
  
  Я паволі вяртаўся з вельмі далёкага месца. Я з усяе сілы спрабаваў кантраляваць свой розум. Яна Яна. .. Я адчуў лёгкае дакрананне шпрыца да майго сцягна. Я паварушыўся, паглядзеў ёй у вочы. Схаваўшы шпрыц у руцэ збоку ад сябе, я зрабіў выгляд, што мне зрабілі ўкол, і скаціўся з яе. Я сеў, пакруціў галавой, потым лёг на спіну, усміхаючыся. Я зрабіў выгляд, што глыбока ўздыхнуў ад наступстваў страсці і дзеянні наркотыку. Яна падала знак. Я прыслухаўся і пачуў слабы гук руху за сцяной. У мяне было секунд пяць.
  
  
  Я ўскочыў на ногі, перасек раскошны пакой і прыціснуўся да сцяны там, дзе адчыняліся дзверы. Ён адкрыў. Прынц Вахбі ўвайшоў, зрабіў тры крокі да лавы і спыніўся. Ён утаропіўся на тое месца, дзе ляжала адна мурынка, і глядзела на яго ганарлівымі вачамі.
  
  
  Я стаяў у некалькіх кроках ззаду яго, прыкрываючы яго здзіўлены рот і робячы яму ін'екцыю яго ўласнага наркотыку. На долю секунды ён быў паралізаваны ўдарам. Пасля ён пачаў змагацца. Я выпусціў шпрыц і трымаў яго, адной рукой усё яшчэ прыкрываючы рот. Дзяўчына ўскочыла і нырнула на зямлю, каб утрымацца за яго ногі. Я трымаў яго ў сваіх абдымках цэлых пяць хвілін, пацеючы і змагаючыся ў цішыні пакоя. Павольна яго вочы сталі пустыя. Яго цела паслабілася і пачало ўсміхацца. Мы аднеслі яго на кушэтку і паклалі туды. Ён паглядзеў на нас спакойнымі, ціхімі вачыма, ветліва кіўнуў нам, потым міргнуў, як быццам спрабуючы нешта ўспомніць. Я кіўнуў дзяўчыне.
  
  
  «Калі я скажу табе, ты прымусіш яго паклікаць людзей за тымі патаемнымі дзвярыма».
  
  
  Яна паглядзела на мяне. «У іх могуць узнікнуць падазрэнні. У цябе ёсць толькі яго нож. Я буду трымаць яго ў спакоі, пакуль ты не ўцячэш.
  
  
  — Калі ён ачуняе, ён здзярэ з цябе скуру жыўцом, — сказаў я. «Можа быць, нават горш. Мы ўцячэм разам.
  
  
  Яна паглядзела на ашаломленага, усмешлівага прынца. «Я не баюся смерці. Пакінь яго нож, і я заб'ю яго першым.
  
  
  - Не, рабі, як я кажу. Нам патрэбны гэтыя два вартавыя. Яны могуць увайсці і знайсці яго занадта рана. Мы пойдзем разам.'
  
  
  Я ўстаў за высокай шафай побач з дываном перад патаемнымі дзвярыма і кіўнуў дзяўчыне. Яна казала мякка і рэзка з Вахбі. Ён кіўнуў, не жадаючы супраціўляцца.
  
  
  'Ахмед. Харун. Ідзіце сюды.'
  
  
  Габелен быў адсунуты ўбок, і двое арабаў уварваліся праз патаемныя дзверы. Вахбі добра іх навучыў. Яны прыйшлі зарана па яго камандзе. Аднаго я закалоў нажом Вахбі, перш чым ён зрабіў тры крокі, і схапіў іншага, перш чым ён напалову павярнуўся. Хутка зняў з яго зброю і кінуў у дзяўчыну бурнус. "Падыміся і вазьмі пісталет і кінжал!"
  
  
  Яна загарнулася ў бурнус і зрабіла гэта так, каб не было відаць парэза і невялікай плямы крыві на іх. На шчасце, араб быў невысокага росту. У яе была вінтоўка і кінжал, і яна была гатова.
  
  
  Я падышоў да Вахбі і паставіў яго на ногі. "Вы ведзяце нас у ваша селішча рабоў".
  
  
  Прынц усміхнуўся і ціха выйшаў з пакоя наперадзе нас.
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  Першы вартавы падняў вінтоўку, убачыўшы мяне. Ён быў наверсе лесвіцы. Ён зноў апусціў вінтоўку, калі заўважыў прынца Вахбі. Я торкнуў прынца так, каб ахоўнік гэтага не заўважыў.
  
  
  «Я бяру Картэра агледзець лагер рабоў», - сказаў маленькі араб.
  
  
  Вартавы падазрона паглядзеў на нас, але не збіраўся турбаваць Вахбі пытаннямі. Таму ён адышоў убок з хуткім паклонам. Мы спусціліся па лесвіцы да ўваходных дзвярэй. Мне не спадабалася, як на нас паглядзеў ахоўнік. Нам патрэбна была найлепшая гісторыя, каб абысці кагосьці з вялікім аўтарытэтам.
  
  
  - Я вырашыў далучыцца да вас, - сказаў я Вахбі, калі мы схаваліся з-пад увагі ў пустынным калідоры ўнізе. - Ты даў мне дзяўчыну, яна мне падабаецца. Так што я з вамі. Ты завязеш мяне ў лагер рабоў, каб паказаць мне сваю працу.
  
  
  - А, - кіўнуў прынц. - Я рады гэтаму, Картэр.
  
  
  Ён паглядзеў на мяне і дзяўчыну. Я глыбока ўздыхнуў, калі мы зайшлі на двор. Пражэктары залілі ўсё гэтае месца морам святла. Ахоўнікі на сценах убачылі Вахбі і адразу ж прынялі насцярожанае, поўнае глыбокай пашаны стаўленне. Да нас паспяшаўся высокі араб у больш раскошнай вопратцы, чым я калі-небудзь бачыў. У яго быў твар старога сцярвятніка з зацененымі чорнымі вачыма і вострай вострай барадой. Ён паважліва ставіўся да Вахбі, але не поўзаў перад ім.
  
  
  «Халіл аль-Мансур», - прашаптала дзяўчына мне на вуха. "Галоўны саветнік прынца Вахбі і яго капітана".
  
  
  "Алах з табой", - сказаў высокі мужчына Вахбі па-арабску. Я сказаў: «Вы, мусіць, Халіл. Прынц расказаў мне пра вас. Я думаю, мы здолеем вырашыць гэта разам.
  
  
  Араб паглядзеў на мяне з сумессю гневу, здзіўлення і турботы. - Збярыся, Картэр? Гэта на чыстай англійскай.
  
  
  Я даў прынцу Вахбі яшчэ адзін нябачны штуршок у спіну. Маленькі чалавек кіўнуў: - Картэр з намі, Халіл. Сапраўды, вельмi добрыя навiны. Вахбі зноў кіўнуў. “Яму падабаецца дзяўчына, якую я яму падарыў. Ён зараз з намі. Я завяду яго ў паселішча, пакажу яму сваю працу.
  
  
  Халіл паглядзеў на дзяўчыну, а потым на мяне. Ён кіўнуў. «Жанчына шмат разоў мяняла меркаванне мужчыны».
  
  
  - Як і грошы, - сказаў я. “Я люблю жанчын і грошы. Больш, чым магілу.
  
  
  Высокі стары араб кіўнуў. "Мудрае рашэнне".
  
  
  - І для цябе таксама, - сказаў я. "У мяне ёсць шмат рэчаў, якія варта прадаць".
  
  
  Вочы араба заблішчалі. Неяк занадта пераканаўча гэта выглядала. - Думаю, так, Картэр, - ён павярнуўся да прынца, - мне паклікаць вашага целаахоўніка, прынца Вахбі?
  
  
  - Мы спяшаемся, - сказаў я. "Прынц хоча машыну".
  
  
  "О, так," сказаў прынц, калі я падштурхнуў яго.
  
  
  Халіл аль-Мансур паклікаў салдата. З-за вялікай хаты з'явіўся джып. Мы селі ззаду кіроўцы. Вароты адчыніліся, і мы паехалі па шырокай грунтавай дарозе да лагера рабоў у джунглях. На гэты раз я не стаў бы ні на што глядзець. Мёртвых вартавых у пакоі рана ці позна знойдуць.
  
  
  Дарога разыходзілася за кіламетр ад дома прынца ў джунглях. Кіроўца павярнуў на правую скрыжаванне, у бок пасёлка. Я хутка прашыпеў нешта на вуха прынцу Вахбі. Ён нахіліўся наперад.
  
  
  "Стой тут, салдат".
  
  
  Кіроўца спыніўся, і я забіў яго і выкінуў з машыны, калі ён затармазіў. Я скокнуў за руль. Чорная дзяўчына ззаду мяне папераджальна сказала: Картэр.
  
  
  Я павярнуўся. Прынц утаропіўся на мяне, затым паглядзеў на кіроўцу, які ляжыць на зямлі каля джыпа. Яго вочы былі ўражаны. Ён ужо быў вольны ад уплыву наркотыку. Ён быў яшчэ не зусім ачуўшыся, але эфект падыходзіў да канца.
  
  
  - Добра, - сказаў я дзяўчыне. - Нам лепш звязаць яго. †
  
  
  Яна адказала. - 'Звязаць?' - «Не, у мяне ёсць спосаб лепей».
  
  
  Кінжал бліснуў у ночы, і прынц Вахбі ўскрыкнуў. Яна стукнула яго прама ў сэрца, утыкаючы кінжал зноў і зноў. Калі кроў хлынула, ён адкінуўся назад і выслізнуў з джыпа на зямлю. Я выхапіў нож з яе рукі.
  
  
  - Ты, чортава ідыётка. Ён быў нам патрэбен.
  
  
  - Не, - упарта сказала яна, - ён нам зусім не патрэбны. Ён павінен быў памерці.
  
  
  Я вылаяўся. 'Праклён! Добра, куды вядзе гэтая дарога. .. '
  
  
  Гук зыходзіў ззаду нас на дарозе. Я маўчаў і слухаў. Я нічога не бачыў, але чуў: за намі па дарозе ішлі людзі. У нас не было часу нікуды схаваць цела прынца Вахбі. Я дазволіў джыпу згарнуць наперад, разгарнуў яго і з'ехаў з левай скрыжавання дарогі так хутка, як толькі мог.
  
  
  Менш чым праз хвіліну я пачуў крыкі за намі. - Чорт вазьмі, - закрычаў я. «Цяпер яны пераследуюць нас. Як далёка знаходзіцца бліжэйшая партугальская база?
  
  
  Яна пахітала галавой. - Партугальцы нам не дапамогуць. Я бунтарка, а ты шпіён. Прынц Вахбі - паважаны грамадзянін. Ён заплаціў шмат каму з іх.
  
  
  "Тады што вы прапануеце рабіць?"
  
  
  «Ёсць яшчэ адна дарога праз тры кіламетры. Яна ідзе на поўдзень да мяжы. Па той бок мяжы мая зямля. Мы там будзем у бяспецы, і вам дапамогуць.
  
  
  У мяне не было часу спрачацца. І я не збіраўся казаць ёй, што зараз паўстанцы незадаволены мной ці АХ больш, чым бы Халіл аль-Мансір, калі б ён нас злавіў. Магчыма, паведамленне яшчэ не дайшло да ўсіх паўстанцаў. Я мусіў бы згуляць гэта ў адпаведнасці з абставінамі.
  
  
  Мы знайшлі дарогу і накіраваліся на поўдзень. Я ехаў без святла, прыслухоўваючыся да гукаў пагоні. На імгненне мне здалося, што я нешта чую, потым гук верш, як быццам яны ехалі па дарозе ўздоўж узбярэжжа. Я працягваў ехаць на поўдзень, пакуль дарога не пакінула джунглі і, нарэшце, не скончылася нічым іншым, як сцежкай праз адкрытую раўніну. "Мы павінны ісці пешшу адсюль," сказала дзяўчына.
  
  
  Мы пайшлі. Яшчэ пяць вёрст за ноч, без святла і па пустыннай, разбітай зямлі, з вострымі і жорсткімі кустамі. Мае штаны былі падраныя, а яе босыя ногі былі ў крыві.
  
  
  "Я прынясу ежы, перш чым мы ляжам спаць", — сказала дзяўчына.
  
  
  Яна знікла ўначы, і раптам я зразумеў, што ведаю ўсё пра яе цела, яе мужнасць і гнев, але не ведаю яе імя. У нейкім сэнсе яна выратавала мне жыццё, і я нічога пра яго не ведаў, акрамя таго, што хацеў зноў быць з ім. Калі яна вярнулася, яе бурнус быў поўны ягад і карэння, якіх я не ведаў. Яны былі цудоўныя на смак, і яна села побач са мной падчас ежы.
  
  
  Я спытаў. - 'Як вас завуць? Хто ты?'
  
  
  "Гэта мае значэнне?"
  
  
  - Так, - сказаў я. 'Вы ведаеце маё імя. Ты не звычайная вясковая дзяўчына. Ты вельмі маладая, але ты ўмееш забіваць.
  
  
  Яе твар быў схаваны ў цемры. «Мяне клічуць Індула. Я дачка правадыра зулусаў. Наш крааль размешчаны далёка на поўдні каля вялікай ракі Тагела, у сэрцы нашай краіны, дзе некалі жыў Чака. Дзядуля майго бацькі быў адным з індуноў Каетевайо. Ён ваяваў у нашай вялікай перамозе над ангельцамі і загінуў падчас нашай канчатковай паразы».
  
  
  — Параза пры Аэліндзі?
  
  
  Яе вочы свяціліся на мяне ў ночы. - Вы ведаеце нашу гісторыю, містэр? Картэр?
  
  
  - Я сёе-тое пра гэта ведаю, - сказаў я. — Мяне, дарэчы, клічуць Нік.
  
  
  - Нік, - ціха сказала яна. Магчыма, яна таксама думала пра наш другі раз на канапе.
  
  
  - Як Вахбі цябе займеў?
  
  
  «Мой дзядуля і мой бацька ніколі не прымалі манеры белых, ні паўднёваафрыканцаў, ні ангельцаў. Нашыя мужчыны правялі шмат гадоў у турме. Калі маладыя людзі далучыліся да Знака Чака, а ў майго бацькі не было сына, якога можна было б даслаць, я пайшла. Я стала мяцежнікам супраць паўднёваафрыканцаў. Мяне злавілі двойчы, а потым прапанавалі ўзнагароду за маю злоў. Чатыры месяцы таму мне прыйшлося бегчы. Мне дапамаглі нашы людзі і выслалі з Зулуленда. Атрад наймітаў дапамог мне пракрасціся ў Мазамбік.
  
  
  - Падраздзяленне палкоўніка Лістэра, - сказаў я.
  
  
  «Так, ён схаваў мяне разам з многімі іншымі, пераправіў цераз мяжу і збярог ад белых салдат».
  
  
  - Як Вахбі цябе займеў?
  
  
  «Я накіроўваўся ў галоўны лагер наймітаў з невялікім атрадам людзей палкоўніка Лістэра, калі на нас напалі бандыты Вахбі. Мне ўдалося збегчы, але яны высачылі мяне і адвезлі ў лагер рабоў. Я правяла там тры месяцы. Яе вочы былі агністымі. «Калі б мы не збеглі, я б не пратрымалася там і тыдні. Не больш за.'
  
  
  - Вахбі не мог прадаць вас за гэтыя тры месяцы?
  
  
  Яна засмяялася грубым смехам. «Ён спрабаваў двойчы, але кожны раз я змагалася як вар'ятка, а пакупнік мяне не браў. Я не была дастаткова навучаны. Так што Вахбі навучаў мяне крыху далей. Да гэтага ён аддаваў мяне шматлікім мужчынам, шматлікім мужчынам кожную ноч».
  
  
  - Прабач, - сказаў я.
  
  
  - Не, - хутка сказала яна. "Гэта было з табой..."
  
  
  Яна здрыганулася. Я паглядзеў на яе чорную постаць у цёмных бурнусе.
  
  
  - Для мяне гэта таксама было нечым іншым, - сказаў я. Я дакрануўся да яе і адчуў, як яна вібруе. Я хацеў яе зноў, тут і зараз, і я ведаў, што яна таксама хоча мяне.
  
  
  - Я рада, што забіла яго, - сказала яна голасам, які перайшоў ва ўсхліп ад болю. «Яго баранілі ўсе белыя, з усіх бакоў мяжы. Нават у неграў ёсць падабенства з ім. Свазі, старыя правадыры, вясковыя старасты прадавалі яму сваіх дзяўчат. Нават у зулукраалаў, дзеля грошай і ўлады.
  
  
  У яе голасе была нянавісць, але таксама і нешта яшчэ. Яна казала так, каб не думаць, не адчуваць. Яна казала пра прынца Вахбі, каб не казаць ні пра што іншае.
  
  
  - Нешта там здарылася, - сказаў я. - Індула? Там з вамі нешта здарылася.
  
  
  Я дакрануўся да яе, і яна пайшла. Недалёка, усяго некалькі дзюймаў, можа менш. Яна нешта сказала, але не вельмі дакладна.
  
  
  - Так, - сказала яна. “Там адбылося нешта, чаго я ніколі раней не адчувала. Белы чалавек, і гэта здарылася ў любым выпадку. Але гэта ня можа паўтарыцца».
  
  
  'Чаму б і не?'
  
  
  "Таму што я занадта гэтага хачу", - сказала яна. Яна павярнула свой твар да мяне, як цёмная пляма ў ночы. — Я забіла гэтага мярзотнага араба за тое, што ён прынізіў мяне з пяццюдзесяццю мужчынамі. .. і таму што я пакахала яго. Я выявіла, што мне занадта падабаецца сэкс, Нік. Мне падабалася тое, што Вахбі прымушаў мяне рабіць. Мне сорамна.
  
  
  "З усімі мужчынамі?"
  
  
  - Не тое што ты, але большасць мужчын - так.
  
  
  — Ты заблыталася, Індула. Магчыма, мы пагаворым пазней.
  
  
  - Магчыма, - сказала яна. 'Так, пазней. Цяпер мы павінны адпачыць.
  
  
  Захутаўшыся ў бурнус, яна лягла. Я лёг побач з ёй. Я ўсё яшчэ хацеў яе. Але ў вас бываюць такія моманты, калі вы павінны дазволіць жанчыне зладзіцца са ўсім па-свойму. У яе была свая ўласная бітва. Я спаў.
  
  
  Я прачнуўся незадоўга да афрыканскага світанку. Мне стала холадна і я здранцвеў, але марудзіць было нельга. Індула прачнулася адразу пасля мяне. Мы з'елі апошнія сабраныя ёю ягады і працягнулі шлях на поўдзень.
  
  
  Апоўдні сонца стаяла высока, калі мы перасеклі мяжу і дасягнулі Зулуленда. Індула, здавалася, паскорыла крок. Яна ўсміхнулася мне, нібы ёй раптам стала менш сорамна за свае патрэбы ва ўласнай краіне. Я ўсміхнулася ў адказ, але ўнутры адчула вялікую трывогу і працягнула назіраць за наваколлем. Цяпер яе сябры лёгка могуць стаць маімі ворагамі. Я пра гэта хутка даведаюся.
  
  
  Пяцёра мужчын падышлі да нас праз нізкі падлесак, выкарыстоўваючы яры і іншыя сховішчы. Яны не хацелі, каб іх бачылі, але я ўсё роўна іх убачыў. Я бачыў іх да Індулы, я ў гэтай справе даўжэй. Яны былі паўстанцамі, партызанамі, у гэтым не было ніякіх сумневаў. Простыя сельскія жыхары не носяць стрэльбаў і панг, не носяць уніформу разам са старым зулускім ваенным адзеннем і не праслізгваюць праз падлесак з відавочнымі намерамі.
  
  
  - Індула, - сказаў я.
  
  
  Яна ўбачыла іх і ўсміхнулася. - "Нашы мужчыны". Яна ступіла наперад і паклікала. 'Саламон! Асабеба! Гэта я. Індула Мішване!
  
  
  Адзін з іх спытаў: "Хто гэта падарожнічае з Індулай Мішване?"
  
  
  - Сябар з далёкай краіны, - сказала дзяўчына. "Без гэтага сябра я ўсё яшчэ быў бы ў руках рабаўладальніцкага прынца Вахбі".
  
  
  Усе яны павольна набліжаліся да нас. Адзін з мужчын сказаў: «Па краіне ходзяць чуткі, што злы прынц Вахбі мёртвы. Ты ведаеш пра гэта, Індула?»
  
  
  - Я ведаю, - сказала дзяўчына. - Гэта мы яго забілі. Адзін з іншых сказаў: "Гэта дзень радасці для Зулуленда".
  
  
  "Хутка наступіць яшчэ адзін дзень", – сказаў іншы.
  
  
  — У той дзень, калі Чака прачнецца, — сказала Індула.
  
  
  Першы, хто загаварыў і ні на імгненне не адпускаў ад мяне погляду, зараз кіўнуў Індуле. Ён відавочна быў лідэрам гэтага атрада паўстанцаў.
  
  
  "Ты гаворыш за свайго сябра, і гэта добра", - сказаў ён. Гэта быў маленькі хударлявы зулус са смяротнымі вачыма. - Але мы яшчэ не называем яго сябрам. Пакуль ён застанецца з намі. Давай, вернемся да нашага крааля. Іншыя далучацца да нас. Індула пачала пратэставаць. - Вы не давяраеце майму сябру Саламон Ндэйл? Як быццам мала таго, што я гавару за яго і што ён забіў Вахбі і выратаваў мне жыццё. Тады ведай, што ён. .. '
  
  
  Я перапыніў яе, гледзячы на ??іх усіх з усмешкай. - Я згодны застацца з сынамі Чакі. Мудра пераканаць сябе, што чалавек - сябар, перш чым зваць яго сябрам».
  
  
  Чацвёра з іх здаваліся ўражанымі. Але Індула выглядала здзіўленай, нібы ўсвядоміўшы, што я яе падрэзаў. А маршалак, Саламон Ндэйл, падазрона паглядзеў на мяне. Ён не быў ідыётам. Ён нікому не давяраў. Мне прыйшлося крыху рызыкнуць ўстрывожыць Індулу, перш чым яна сказала яму, што я з імі. Я паняцця не меў, што яны маюць на ўвазе пад AX.
  
  
  Але Індула змірылася, і Саламон Ндэйл жэстам запрасіў мяне далучыцца да іх. Мы прабіраемся праз падлесак, пакуль не дасягнем глыбокага яра з невялікім загонам унізе. Каля пятнаццаці мужчын і некалькі жанчын ішлі паміж сямю круглымі хацінамі ў калючай загарадзі.
  
  
  Індула і Саламон Ндэйл параіліся з старэйшымі мужчынамі, а затым вярнулася Індула і кіўнула ў бок хаціны.
  
  
  “Яны чакаюць сустрэчы. Мы пачакаем там.
  
  
  Я прапоўз праз нізкую адтуліну і сеў на саламяную пасцелю з Індулай. Ложак, здавалася, рухалася. Яна сапраўды рухалася, якая кішыла прусамі. Індула, здавалася, нічога не заўважала; яна відавочна прывыкла да нягод зулускай хаціны. Я забыўся пра прусаў, бо мае вочы абвыклі да цемры. Мы былі не адны.
  
  
  Па другі бок хаціны сядзелі трое. Адным з іх быў стары з чырвонымі пёрамі турака, запраўленымі ў валасы: правадыр свазі. Другой была зулуская жанчына з шырокім афра, апранутая ў шаўковую мантыю, замацаваную на плячы залатым медальёнам. Трэцім быў мужчына сярэдніх гадоў з меткамі Шанганскага памагатага правадыра. Гэта выглядала як збор паўстанцкіх сіл сярэдняга ўзроўню.
  
  
  Стары Звазі загаварыў першым, як таго патрабаваў ягоны ўзрост. - Белы чалавек - адзін з нас, Індула?
  
  
  Ён выкарыстаў суахілі, а не сісваці, што дазволіла мне яго зразумець. Ён быў ветлівы са мной.
  
  
  "Ён магутны сябар, які дапамагае нам здалёку", — сказала Індула. Яна паглядзела на Шанган. - Дзень блізкі?
  
  
  "Паблізу", - сказаў Шанган. "Ёсць добрыя белыя людзі".
  
  
  "Цяпер мы чакаем добрых белых", - сказала жанчына. Яна выкарыстоўвала англійскую мову. Яна была зулускай, але была яшчэ больш ветлівая са мной, хоць акцэнт у яе быў моцны. Яе шаўковы халат і залаты медальён паказвалі на тое, што яна была кімсьці важным. Яе твар з шырокім носам, цёмныя вочы і гладкая чорная скура маглі быць кім заўгодна ў яе трыццаць-сорак гадоў. Але зулускія жанчыны рана старэюць, і, паводле маіх ацэнак, ёй было каля трыццаці.
  
  
  - Ваш муж прыйдзе? - спытала Індула.
  
  
  - Ён ідзе, - сказала жанчына. «І яшчэ важнейшая асоба. Той, хто расказвае нам усё пра партугальцаў.
  
  
  Я стараўся не праяўляць цікавасці, але мой страўнік сцяўся - яна, відаць, мела на ўвазе таго невядомага бунтаўшчыка ва ўрадзе Мазамбіка. Мая мэта. Гэта можа быць мой шанец. У мяне быў кінжал і вінтоўка, якую я ўзяў у ахоўніка Вахбі.
  
  
  Я спрабаваў казаць нязмушана. “Я чуў, што высокапастаўлены чыноўнік у Мазамбіку дапамагае вам. Ён ідзе сюды?
  
  
  Нейкі час яна падазрона глядзела на мяне. 'Магчыма.'
  
  
  Я дазволіў гэтаму забыцца, але жанчына працягвала глядзець на мяне. Яна выглядала моцнай. Яшчэ маладая, але ўжо не дзяўчына; не такая дзяўчына, як Індула, з мускулістымі рукамі і плоскім жыватом. Нешта было ў яе поглядзе, у яе твары, у тым, як яна выглядала. .. У салоне было горача. Я адчуваў, як пада мной варушацца прусакі, і мае нервы былі напружаны пры думцы аб тым, як я магу забіць таго чыноўніка і ўсё ж пайсці. Можа быць, справа была ў гэтым, а можа быць, я раптам зразумеў, што адбываецца з гэтай зулускай жанчынай: яна нагадала мне Дэйдру Кэбат. Раптам я адчуў слабасць і млоснасць. Я павінен быў выйсці з хаціны.
  
  
  Гэта было небяспечна. Мне яшчэ не цалкам давяралі, і догляд быў бы ўспрыняты як абразу. Але прыйшлося рызыкнуць. Думка аб Дэйдры, аб крыві, якая лінула з яе шыі той ноччу на беразе ракі. .. Я ўстаў.
  
  
  — Мне патрэбна свежае паветра, Індула. Скажы ім што-небудзь.
  
  
  Я не стаў чакаць адказу. Я выпаўз цераз нізкую адтуліну і стаяў там, глыбока дыхаючы на сонечным святле. Можа быць, гэта была проста спякота ці прусакі. Што б гэта ні было, яно выратавала мне жыццё.
  
  
  Ніхто не заўважыў мяне на сонцы. Побач са мной нікога з вёскі не было. Я агледзеўся ў пошуках зулусаў і ўбачыў іх на краі загона, якія назіраюць за надыходзячай калонай мужчын.
  
  
  Калона белых у зялёнай вопратцы. Атрад наймітаў. Гэта былі тыя, каго яны чакалі. Найміты на чале з палкоўнікам Лістэр. Я ўбачыў перад сабой труп іспанца.
  
  
  Верагодна, яны прыехалі сюды, каб сустрэцца з паўстанцкім чыноўнікам з Мазамбіка. Але зараз у мяне не было часу думаць пра гэта. Выйсце з хаціны дала мне шанец. Я выкарыстоўваў яго. Не вагаючыся ні секунды, я павярнуўся, абмінуў хаціну і пабег да калючай загарадзі ззаду. Там я прарэзаў нажом праход і пабег у глыбокім яры, пакуль не знік з вачэй.
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  Я не спыняўся, пакуль не выбраўся з яра, глыбока ў сховішча густога падлеску. Быў яшчэ ранні поўдзень, і падлесак не быў лепшым сховішчам, каб пазбегнуць як зулусаў, так і наймітаў, але калі б быў шанец.
  
  
  Маёй задачай па-ранейшаму было забіць паўстанцкага чыноўніка.
  
  
  Знайшоў невялікае ўзвышша, зарослае густым падлескам. Там я прысеў так глыбока, як толькі мог, і паглядзеў на загон у яры. Палкоўнік і яго патруль дасягнулі загону, і зулусы шумна віталі яго. Я ўбачыў Саламона Ндэйла, які стаяў побач з Лістэрам, і, зірнуўшы, убачыў, што Індула і зулуская жанчына выйшлі з хаціны, дзе я толькі што сядзеў. Зулуская жанчына падышла блізка да Лістэру. Яна чакала свайго мужа. Нядзіўна, што яна насіла шоўк і золата. Я забыўся пра яе.
  
  
  Індула агледзелася. Я бачыў, як яна размаўляла з Саламонам. Абодва азіраліся, абодва шукалі. Зулуская жанчына нешта сказала. Палкоўнік Лістэр павярнуўся. Я бачыў, як ён злосна гаварыў са сваімі людзьмі, а потым агледзеў кароль. Мне не трэба было чуць, што адбылося. Лістэр думаў, што я памёр, як кракадзілля ежа ў рацэ. Ці, прынамсі, патануў. Цяпер ён ведаў, што я жывы, і ён успомніць трох сваіх мерцвякоў.
  
  
  Я бачыў, як Саламон і Індула аддавалі загады зулускім паўстанцам. Лістэр накіраваўся да свайго патруля. Праз некалькі імгненняў яны ўбачаць, дзе я прарваўся цераз плот. Я вагаўся; увесь мой досвед падказваў мне сысці як мага хутчэй, але ў той жа час яны сказалі мне, што калі я здолею пазбегнуць іх, у мяне будзе шанец забіць таго чыноўніка. Калі б я ўцёк, я б ніколі не атрымаў шанец стрэліць у яго. Калі б я не пабег, я б ніколі больш ні ў кога не стрэліў.
  
  
  У адзіночцы, сярод беднай расліннасці, у іх краіне ў мяне не было асаблівых шанцаў. Я бег.
  
  
  Заўтра настаў яшчэ адзін дзень. Маю быць яшчэ адзін дзень, калі толькі мая смерць не зробіць маю місію пэўным поспехам. Тут не было пэўнага поспеху, каб апраўдаць маё самагубства, таму я бег.
  
  
  У мяне была добрая перавага, а ў іх не было машын. Хоць гэта была іх краіна, я быў лепш навучаны. Пазней я мог падумаць аб палкоўніку Лістэр і Дэйдра. Я скарыстаўся зоркамі, асцярожна рухаючыся скрозь начны падлесак. Я пазбягаў вёсак і, дабраўшыся да джунгляў і мангравых балот, накіраваўся да ўзбярэжжа. Гэта было доўгае, павольнае падарожжа.
  
  
  Без рыштунку бліжэйшая кропка кантакту з АХ была ў Ларэнга Маркес. Гэта было б нялёгка. Ніякай дапамогі ад партугальцаў я не чакаў. Я быў варожым агентам, шпіёнам як для іх, так і для кагосьці яшчэ.
  
  
  Я праспаў гадзіну ў падлогай бервяне, калі ўначы міма праходзілі зулусы. Дзесяць чалавек, падобных на чорных зданяў, і нават у месячным святле я пазнаў Саламона Ндале. Яны высачылі мяне так далёка. Яны былі добрымі і рашучымі следапытамі. На гэты раз усё было сур'ёзна. Нядзіўна, што белыя галовы ў Лісабоне і Кейптаўне былі занепакоеныя.
  
  
  Калі яны прайшлі, я саслізнуў з бервяна і пайшоў за імі. Гэта было самае бясьпечнае месца, дзе я мог быць. Прынамсі, я так думаў. Я памыліўся амаль фатальна.
  
  
  Месяц зайшоў. Я рушыў услед за імі на іх слабыя гукі, і калі б гэты немец не спатыкнуўся, я б не прасунуўся нашмат далей.
  
  
  "Хіммель".
  
  
  Гэта быў выбух уздыхаў менш чым за дваццаць ярдаў злева ад мяне. Ціхі нямецкі голас, крык жаху, таму што ён урэзаўся ў дрэва і ўдар пальцам нагі ці нешта падобнае. Я пагрузіўся ў балота па самыя вочы, дыхаў так лёгка, як толькі мог, і чакаў. Я адчуваў іх вакол сябе ў чорнай ночы. Найміты, вялікі патруль, рояцца ў джунглях і балотах, як атрад СС у заснежаных Ардэнах.
  
  
  Яны праплылі міма, як дэманы, іх зялёная вопратка была белай ад бруду. Цішыня, смяротныя здані, Лятучыя Галандцы, двое з іх так блізка, што я мог бы дакрануцца да іх ног. Яны выглядалі такімі напружанымі, што не заўважылі мяне. Яны ніколі не глядзелі ўніз.
  
  
  Я чакаў пад вадой па самыя ноздры. Паволі знікаючы ў балоце, яны прайшлі міма мяне.
  
  
  Я чакаў. Вада патрапіла мне ў вушы, нос і рот, але я працягваў чакаць.
  
  
  Другая лінія прывідных наймітаў з'явілася амаль у сотні ярдаў пасля першай. Старая нямецкая вайсковая тактыка, якая ў асноўным выкарыстоўваецца ў густых лясах. Стары метад, але эфектыўны. Падобна да пераследаванага аленя або труса, які пераследваецца чалавек амаль не можа заставацца нерухомым пасля таго, як вораг прайшоў. Непераадольнае жаданне ўскочыць і бегчы ў іншы бок: прама на прылады другой, варожай лініі.
  
  
  Я супраціўляўся гэтаму жаданню і супраціўляўся яму ў другі раз. Заставалася яшчэ трэцяя лінія, купка маўклівых снайпераў у тыле. Я чакаў у хованцы паўгадзіны. Пасля я павярнуўся і зноў накіраваўся да берага. Занадта доўгае чаканне таксама небяспечна, яны могуць звярнуць назад.
  
  
  Цяпер я пайшоў хутчэй. Улічваючы колькасць наймітаў, я выказаў меркаванне, што яны павінны былі вярнуцца на сваю тэрыторыю. Галоўная вёска павінна была быць недзе ў гэтым балоце. І для зулусаў я быў бы ў большай бяспецы, калі б я шумеў, чым калі б я спрабаваў быць ціхім. Калі мяне шукае так шмат салдат, шум турбуе іх менш, чым гукі нервовай валтузні. Я зрабіў выбар, пайшоў на рызыку дзеля хуткасці і спадзяваўся, што меў рацыю.
  
  
  Я зрабіў гэта. Я ўбачыў цёмныя фігуры на невялікім узвышшы ў мангравым балоце. Нізкі голас выгукнуў нешта на зулускім. Я дастаткова ведаў банту, каб зразумець, што гэта быў заклік, пытанне. Я злосна адказаў па-нямецку:
  
  
  «Кабан забіў двух нашых людзей за некалькі міль адсюль. Маёр Курц амаль загнаў яго ў кут. Я прынясу ручныя гранаты, хутка! †
  
  
  Я спяшаўся, не спыняючыся. У іх не было ліхтароў, каб ісці за мной, і адзіныя немцы, якіх яны ведалі ў гэтым раёне, былі наймітамі. Я чуў, як яны вяртаюцца цераз балота. Шлях перада мной павінен быў быць вольны.
  
  
  Гнеў некалькі дзён таму - дзён, якія цяпер здаваліся тыднямі, - зноў заварушыўся ўва мне. Я быў недалёка ад штаб-кватэры Лістэр. Цяпер, у балоце, палюючы на нейкую нябачную здабычу, я мог бы лёгка дастаць значна больш. Адзін за раз. Але я б не стаў нікога забіваць зараз. Палкоўнік Лістэр быў гатовы да таго, што я зраблю менавіта гэта, знайду мяне і нанясу ўдар.
  
  
  Так што я прабіраўся так хутка, як толькі мог, цераз балота і накіраваўся проста на бераг. Апынуўшыся там, я шукаў горад і звязваўся з АХ.
  
  
  Балоты змяніліся пышнымі джунглямі, а затым пальмамі і прыбярэжнымі саванамі. Калі ўзышло сонца, я выбраўся з-пад пальмаў і выйшаў на чысты белы пляж. Тубыльцы закідвалі свае сеткі ў мора, і далей у сіняй вадзе я ўбачыў невялікі флот рыбацкіх лодак, якія адправіліся да рыбалоўных угоддзяў далей ад берага. Я так доўга быў у глыбіні краіны, сярод балот, джунгляў і сухіх кустоў, што гэта здавалася нейкім незвычайным цудам. Я хацеў акунуцца ў яго і паплаваць. Магчыма, калі-небудзь у мяне будзе час для цудаў і некаторых навыкаў плавання, але гэты час яшчэ не прыйшоў. Не ў маёй кампаніі.
  
  
  Я пачуў лёгкі самалёт яшчэ да таго, як ён аказаўся ў межах маёй бачнасці. Нізка слізгаючы над зямлёй, ён набліжаўся да мяне. Ён рэзка развярнуўся і паляцеў у тым жа напрамку, адкуль прыйшоў. Я бачыў яго нумарныя знакі і ведаў, што гэта значыць.
  
  
  Разведчык партугальскай арміі. І па тым, як ён падышоў да мяне, я зразумеў, што ён шукаў мяне. Пра мяне даклалі, верагодна, Халіл аль-Мансур, тым ва ўрадзе, якім плаціў рабагандляр, і партугальскі патруль не далёка адставаў ад разведчыка.
  
  
  Патруль не быў нечым, з чым я хацеў бы ісці ў бой на адкрытым пляжы. Я адступіў паміж пальмамі і асцярожна накіраваўся на поўнач. Ларэнга Маркес павінен быў быць недзе паблізу.
  
  
  Да дзесяці гадзін ніводны патруль не знайшоў мяне, а расце колькасць ферм і плантацый паказвала на тое, што я ўваходжу ў населены пункт. Нарэшце я дабраўся да цывілізацыі: брукаваная дарога. Я пачаў шукаць іншую апору сучаснай цывілізацыі - тэлефон. Калі б я не так стаміўся, я б разрагатаўся пры гэтай карціне: менш за шэсць гадзін таму на мяне палявалі ў балоце, гэтак жа прымітыўным і дзікім, як і тысячу гадоў, - палявалі супляменнікі з дзідамі. Цяпер я ішоў па брукаванай дарозе і шукаў тэлефон. Афрыка сёння!
  
  
  Я знайшоў свой тэлефон у шкляной камеры прама ля дарогі, як маленькі кавалачак Лісабона. З інфармацыі я даведаўся нумар амерыканскага консульства ў Ларэнка Маркесе. Што я патэлефанаваў, даў кодавае слова, што ідэнтыфікавала АХ. Праз дзве секунды консул ужо размаўляў па тэлефоне.
  
  
  "Ах, г. Морс. Мы чакалі твайго званка Прабач за сястру. Можа быць, нам лепш сустрэцца праз гадзіну ў мяне дома.
  
  
  - Дзякуй, консул, - сказаў я і павесіў слухаўку.
  
  
  - Шкада тваю сястру. Гэта азначала, што ў консульстве раскрылася пекла. Мне даводзілася класці трубку і тэлефанаваць зноў роўна праз тры хвіліны, і ён набраў мяне па тэлефоне, да якога быў падлучаны скрамблер. Я адлічыў тры хвіліны і зноў павярнуўся. Запісалі адразу.
  
  
  «Божа мой, N3, дзе ты быў? Не, не кажы мне. Мы атрымалі справаздачу аб вашай смерці разам з N15; затым справаздачу аб тым, што вы зноў жывыя, ад арабскага галаварэза , які кажа, што вы забілі мясцовага арабскага прынца. Паведамляе, што вы супрацоўнічалі з паўстанцамі ў трох краінах і атакавалі паўстанцаў у трох краінах; што вы сабралі ўласнае войска і што вы паляцелі на Месяц сваім уласным ходам.
  
  
  "Я быў заняты". – суха сказаў я.
  
  
  - Ну, табе нельга сюды. У мяне тут патруль на тратуары. Той араб, якога ты забіў, быў важны. Мы можам зрабіць лепш. .. '
  
  
  - На тваім тратуары? Колькі іх?' - адрэзаў я.
  
  
  'Які паспех? Ну, прынамсі дзень ці два.
  
  
  Занадта доўга. У невялікіх каланіяльных гарадах вайскоўцы і паліцыянты маюць неабмежаваную ўладу. Яны праслухоўвалі лінію консульства і, скрэмбліруючы ці не, адсочвалі званок прама праз штаб-кватэру тэлефоннай кампаніі. Праз пяць хвілін, а то і менш, яны даведаюцца, адкуль ідзе размова, і я буду акружаны салдатамі.
  
  
  Я сказаў: 'Дакласці ў АХ, Заўтра апоўдні". Дом прынца Вахбі. Мне патрэбен пошукавы сігнал бедства.
  
  
  Я ўжо выйшаў з будкі і прайшоў палову першага шэрагу дамоў, а консул, відаць, яшчэ мармытаў з другога боку. Я толькі ўвайшоў у сховішча першых дамоў, калі першы джып імчаўся да тэлефоннай будкі. Салдаты і паліцыянты выскачылі і пачалі разыходзіцца з пустой тэлефоннай будкі, калі афіцэры люта выкрыквалі свае загады. Мне не цярпелася захапіцца іх эфектыўнасцю. Я выбраўся з дарогі так хутка, як мог. Хтосьці ва ўрадзе Мазамбіка быў у жаху ад таго, што мог расказаць мне Вахбі, ці мой паўстанцкі чыноўнік даўным-даўно жадаў маёй смерці. Мусіць абодва. Мяне шукалі ўсе бакі. Гэта прывяло мяне ў лютасць.
  
  
  Калі я дабраўся да акіяна, іншая брукаваная дарога прывяла мяне на поўдзень. Мой час скончыўся. Я шукаў хутчэйшы сродак перамяшчэння і знайшоў яго ў грузавіку, прыпаркаваным на абочыне каля кіёска. Кіроўца пакінуў ключы разам з амаль поўным бакам. Ён крычаў і крычаў, калі я паехаў на поўдзень. Я толькі спадзяваўся, што партугальская армія яшчэ не падумала аб блокпастах і што апошняе месца, дзе хто-небудзь мог бы чакаць, што я буду там, у крэпасці прынца Вахбі.
  
  
  Я выйшаў з грузавіка, калі брукаваная дарога скончылася. Я не бачыў ніякіх бар'ераў. Ім нават не снілася, што я паеду на поўдзень. Да таго часу, як сцямнела, я зноў апынуўся ў балоце. Ён стаў там амаль як стары сябар; чалавек да ўсяго абвыкае. Але я яшчэ не адважваўся расслабляцца, прынамсі, пакуль.
  
  
  З павуціннем інтрыг, хабарніцтва і асабістых інтарэсаў унутры ўрада людзі Вахбі ўжо ведалі, што я быў у Ларэнга Маркеса; і паўстанцы, і палкоўнік Лістэр, верагодна, таксама гэта ведалі. Яны не чакалі, што я вярнуся сюды. У мяне было некалькі гадзін форы, але грузавік знойдзецца, і ўсё складуць адно за адным, а раніцай яны будуць апладзіраваць і крычаць мне ўслед.
  
  
  Значыць, гэта было так. Я паспаў некалькі гадзін, а затым накіраваўся на захад, да крэпасці Вахбі і лагеру рабоў.
  
  
  Першым атрадам, з якім я сутыкнуўся, быў мабільны партугальскі патруль, які ехаў той жа дарогай на захад, што і я. Я не баяўся іх. Яны не сыдуць з дарогі і не адправяцца ў балоты, ні за паўстанцамі, Лістэрам і арабамі навокал. Але гэта будзе трымаць мяне ў балоце, і гэта зробіць астатніх яшчэ больш небяспечнымі для мяне.
  
  
  Я сутыкнуўся з першым патрулём наймітаў за дваццаць міляў ад тэрыторыі прынца Вахбі. Яны рушылі на ўсход, і я вісеў, як гнілая груша на дрэве, пакуль яны не прайшлі. Яны вернуцца.
  
  
  Я кружыў на поўдні, пакуль не знайшоў зулускіх паўстанцаў. Яны размясціліся лагерам у чыстым полі, па-за паласой балот.
  
  
  Гэта прымусіла мяне зноў адправіцца на паўночны захад, а арабы прыглядалі за тым, што адбываецца тут. Магчыма, яны ўяўлялі найбольшую небяспеку. Халіл аль-Мансур выглядаў так, нібы ведаў сваю справу. Гэта была старая ліса, і гэта была яго тэрыторыя. Адзінымі, хто не пераследваў мяне, былі Свазі. Гэта не давала мне спакою. Калі б нешта пайшло не так і мне давялося б бегчы такім шляхам, яны, напэўна, чакалі б мяне на сваёй мяжы.
  
  
  Арабы, нарэшце, знайшлі мой след у пяці мілях ад пабеленай крэпасці ў джунглях. З таго часу гэта была бегавая гонка. Я вывернуўся, і яны замкнулі мяне. Магчыма, усе бакі ненавідзелі адзін аднаго і, верагодна, не размаўлялі адзін з адным; але моўчкі ўсе яны ведалі, што жадаюць мне сьмерці і пахаваньня. Цяпер яны будуць ігнараваць адзін аднаго. Я ныраў, бег і скакаў узад і ўперад у гэтых джунглях, як більярдны шар у трох падушках. У мяне было мала часу. Атрымаў бы Хоук маё паведамленне?
  
  
  Я павінен быў забіць найміта, і гэта дало Лістэр падказку, каб замкнуць мяне і не даць мне збегчы на поўнач або на ўсход.
  
  
  Калі мне прыйшлося выкарыстоўваць сваю вінтоўку супраць двух арабаў прыкладна ў мілі ад лагера рабоў, у той момант, калі я адважыўся падысці занадта блізка да дарогі, яны прыйшлі за рэхам, перш чым яно заціхла.
  
  
  Потым маё плячо пачало гарэць.
  
  
  Сігнал бедства, але ці не занадта позна? Маё выратаванне было больш чым у мілі ад мяне, але ўсе яны ўжо былі ў мяне на хвасце. Я ўгледзеўся ў неба і ўбачыў, як верталёт кружыць нізкімі кругамі над скалістым скалам, які ўзвышаецца над джунглямі.
  
  
  Ці змагу я гэта зрабіць? Мае праследавацелі таксама маглі бачыць верталёт.
  
  
  Я дасягнуў падножжа ўзгорка і пачаў паднімацца ўверх. Халіл аль-Мансур і яго арабы ўбачылі мяне. Кулі свісталі вакол мяне, пакуль я бег да падстрэшка, дзе верталёт апусціў свае вяровачныя лесвіцу. Адна куля патрапіла мне ў плячо, а другая закранула нагу. Я упаў. Я зноў ускочыў на ногі, арабы былі за пяцьдзесят ярдаў ад мяне.
  
  
  Я бачыў іхнія зубы, калі пад імі ўзарваўся ўвесь скалісты ўступ. Вялікі круг выбухаюць камянёў і пылі; са мной у бяспецы ў гэтым коле, АХ! Жахлівая эфектыўнасць зноў ашаламіла мяне. Я нават не бачыў нашых агентаў, якія ўзарвалі гэты выступ скалы, але бачыў лесвіцу. Я схапіўся за яе і пачаў падымацца, таму што верталёт хутка набраў вышыню і пачаў разварочвацца.
  
  
  Я забраўся ў кабіну і ляжаў там, цяжка дыхаючы. - Ну, N3, - сказаў роўны гугнявы голас. - Ты сапраўды ўсё сапсаваў, ці не так?
  
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  
  Хоук асабіста, у твідавым пінжаку, у задняй частцы верталёта.
  
  
  - Дзякуй, - сказаў я. "Як ідуць справы?"
  
  
  - Я ў парадку, - суха сказаў ён. "Праблема ў тым, як мы можам запусціць справу з гэтага моманту".
  
  
  Я сказаў. - «Яны чакалі нас. Найміты. Яны забілі Дэйдру».
  
  
  «Я шкадую аб N15», - сказаў стары.
  
  
  - Нехта даў ім гасцінец, - сказаў я. «Нехта ва ўрадзе Мазамбіка ці, магчыма, Лісабона».
  
  
  - Я таксама не бачу іншага адказу, - прызнаўся Хоук. - Але хіба вам трэба было забіваць гэтага арабскага прынца? Усё пекла вырвалася на волю.
  
  
  "Я не забіваў яго, але хацеў бы".
  
  
  "Ніякай пропаведзі, N3", - адрэзаў Хоук. Мне не патрэбен крыжаносец. Забойства гэтага прынца было памылкай. Гэта пагоршыла нашыя адносіны з Лісабонам».
  
  
  - Там кахаюць рабагандляра?
  
  
  «Відаць, ён быў карысны, і ім не падабаецца, што мы ведаем пра ягоную дзейнасьць, тым больш, што ён дзяліўся сваім прыбыткам з каляніяльнымі чыноўнікамі. Вы прымусілі іх правесці вялікую ўборку і пакласці канец такой практыцы. Гэта іх раз'юшвае ў той час, калі яны ўразлівыя для крытыкі».
  
  
  - Выдатна, - сказаў я.
  
  
  “Не да нас. Паўстанцы паднімуць шмат шуму з гэтай нагоды. Магчыма, Лісабону сапраўды давядзецца нешта з гэтым рабіць, сцерці з твару зямлі ўсю каланіяльную машыну, і гэта сур'ёзна падарве іх сімпатыі да нас».
  
  
  - Што вам вядома пра палкоўніка Карласа Лістэр?
  
  
  «Добры салдат. На савецкай службе, але зараз працуе тут на паўстанцаў. У яго тут найлепшае войска, б'е ўсіх, можа, нават партугальцаў.
  
  
  - Магу я забіць яго?
  
  
  - Не, - раўнуў на мяне стары, люта гледзячы на мяне. "Нам трэба, каб збалансаваць усё тут і забяспечыць раўнавагу".
  
  
  "Ён забіў Дэйдру, чорт вазьмі".
  
  
  - Не, - холадна сказаў Хоук, пакуль верталёт ляцеў нізка над гарамі на поўнач. “Ён зрабіў сваю працу. Мы забілі яе, N3. Мы здзейснілі памылку, выдаўшы свае планы.
  
  
  Я паглядзеў на яго. - Ты сапраўды ў гэта верыш?
  
  
  - Не, Нік, - спакойна сказаў ён. 'Я не веру гэтаму. .. я ведаю. І ты таксама гэта ведаеш. Мы тут не гуляем у дзіцячыя гульні.
  
  
  Мы тут з будучыняй усяго свету. Кожны чалавек ваюе так, як павінен, і робіць тое, што павінен. Дэйдра таксама гэта ведала. А цяпер лепш далажыце, у нас мала часу.
  
  
  Я працягваў глядзець на яго, пакуль верталёт адскокваў ад ўзыходзячага патоку ў гарах. Назавіце гэта напругай апошніх дзён. Таму што я ведаў, што ён мае рацыю, і ён ведаў, што я гэта ведаю. Мы абодва салдаты на вайне, вечнай вайне, якая не заўсёды бачная, але заўсёды прысутнічае. Вайна на выжыванне. Калі я забіў палкоўніка Лістэра, то толькі таму, што ён быў ворагам, а не таму, што ён забіў Дэйдру. І калі пазней выжыванне маёй краіны азначала працу з палкоўнікам Лістэрам, я б так і зрабіў. Тады Дэйдра стане справай недарэчнага мінулага, і я ведаў гэта. Толькі часам гэта было непрыемна. †
  
  
  "N3?" - спакойна сказаў Хоук. Бо, нягледзячы на яго эфектыўнасць і стрыманасць, смяротнае майстэрства ў працы, ён таксама чалавек.
  
  
  Я паведаміў усё. Хоук запісаў усё гэта на свой уласны магнітафон. У прыватнасці імёны. Вы ніколі не ведаеце, калі імя можа быць жыццёва важным, зброяй, сродкам абмену, панаваннем.
  
  
  "Добра", - сказаў ён, выключыўшы дыктафон, і верталёт зрабіў круты разварот над гарамі на захад. «Ну, яны ўсё яшчэ жадаюць, каб мы забілі здрадніка для іх. Яны гавораць, што ў іх ёсць новы план зрабіць гэта. Вы сустрэнеце чалавека, які раскажа вам усе падрабязнасці. Хтосьці з Лісабона, Нік. Без імя, але ён асаблівы, вышэйшы за каланіяльны губернатар.
  
  
  'Калі?'
  
  
  'Менавіта зараз.'
  
  
  Я паглядзеў уніз і ўбачыў замак у гарах. Гэта магло быць на Рэйне ці Тежу. Там я ўжо бачыў яго раней, копію замка высока над Тежу на скалістым хрыбце, які ўзыходзіць да сярэднявечных часоў Партугаліі. Пабудаваны нейкім каланіяльным баронам ці зайздросным бізнэс-магнатам, у якога ніколі не будзе такога замка ў Партугаліі. Яго акружаў высокі жалезны плот на скалістай вяршыні, і я ўбачыў ахоўнікаў у форме, якія глядзяць на верталёт.
  
  
  «Напэўна, гэта нехта важны», — сказаў я, гледзячы на антэну радара, якая павольна круцілася вакол тэрыторыі замка, і на рэактыўны знішчальнік, які стаяў на ўзлётна-пасадачнай паласе за замкам, узлётна-пасадачнай паласе, якая сыходзіць далёка ў джунглі .
  
  
  'Ён. Ты толькі пагаворыш з ім і дакладзеш мне пазней, - сказаў Хоук. - Ідзі.
  
  
  Верталёт завіс прама над разгалістым лужком, выразанай са скалістага горнага хрыбта стагоддзямі рабства чорных. Я апусціўся. Мяне тут жа атачылі салдаты. Яны былі ветлівыя, як добра навучаныя дыпламаты, і хуткія і энергічныя, як камандас. Я даведаўся кляймо на ўніформе: партугальскія інспекцыйныя войскі. Калі мяне вялі ў замак, я ўбачыў, як Ястраб ляціць да ўзбярэжжа. Мне не трэба было бачыць крэйсер або падводную лодку "Поларыс", каб ведаць, куды ён накіроўваецца.
  
  
  Калідоры ў замку былі прахалоднымі, элегантнымі і ціхімі. Было паветра бязмернага запусцення, як быццам замак быў вызвалены, і вялізная сіла чакала недзе ў гэтых прасторах. Салдаты павялі мяне па калідорах і праз дзверы ў пакой наверсе, якая зараз служыла кабінетам. Потым яны хутка выйшлі з пакоя, і я апынуўся твар у твар з невысокім мужчынам, які схіліўся над сваім сталом спіной да мяне. Ён не рухаўся і, здавалася, не ведаў, што я быў у пакоі.
  
  
  Я сказаў. - Вы хочаце пагаварыць са мной?
  
  
  Яго спіна напружылася. Але калі ён асцярожна паклаў пяро і ўрачыста, амаль велічна павярнуўся, то ўсміхнуўся. Пасля я пазнаў яго. Лісабон, відаць, быў вельмі занепакоены магчымым паўстаннем.
  
  
  'Г-н. Картэр, - сказаў ён па-партугальску, як быццам любая іншая мова была ніжэй за яго годнасць, - сядайце.
  
  
  Гэта не было ні загадам, ні просьбай. Ён аказаў мне гонар. Мы таксама не заўсёды павінны кахаць сваіх саюзнікаў. Я прысеў. Ён склаў рукі разам, як дзяржаўны дзеяч з другога стагоддзя, і павольна пакрочыў па пакоі, кажучы. Яго глыбокі голас, які ўражвае сваёй вышынёй, рэхам разнёсся па пакоі. Было ясна, што я не павінен перарываць, пакуль мне не будзе дадзены такі прывілей. Я павінен быў даць яму адну рэч: ён адразу перайшоў да справы, без мітусні.
  
  
  'Г-н. Картэр, зараз у нас ёсць абсалютны доказ таго, што паўстанне запланавана праз чатыры дні. Гэта адбудзецца ў той момант, калі наш вераломны чыноўнік з'явіцца па тэлебачанні, абвясціўшы аб сваім супрацоўніцтве і ўзняўшы мяцеж сярод нашых войскаў. Ён таксама закліча да паўстання ў трох краінах: Мазамбіку, Свазілендзе і Зулулендзе. У гэты момант усе паўстанцкія сілы акрамя адной пачнуць атакі на ўрадавыя аб'екты ў трох краінах. У якасці паралізуючай прэлюдыі найміты палкоўніка Листера нападуць на нашы адборныя партугальскія войскі ў іх казармах усяго за дзве гадзіны да таго, як здраднік расчыніць сябе.
  
  
  Ён перастаў хадзіць і паглядзеў проста на мяне. "Гэта вельмі добры план, і ён можа спрацаваць, асабліва калі наймітам Листера атрымаецца паралізаваць наша лепшае падраздзяленне".
  
  
  - Але вы разлічваеце, што зможаце адбіць напад? - Я сказаў гэта, якраз у патрэбны час.
  
  
  Ён кіўнуў і пачаў чакаць.
  
  
  Я спытаў. - "Які ў вас план?"
  
  
  «Спачатку мы перавядзем нашы адборныя атрады з казармаў у лагер у шасцідзесяці пяці кіламетрах ад Имбамбы». Ён усміхнуўся і закурыў цыгару. - Таемна, вядома, ноччу. І мы пакідаем пасля сябе фіктыўнае войска. Гэта нікому не вядома, акрамя мяне і афіцэраў».
  
  
  Я кіўнуў. Ён пачаў хадзіць туды-сюды.
  
  
  "Па-другое, мы папярэдзім Кейптаўн і Мбабане".
  
  
  Гэта не патрабавала кіўка.
  
  
  "Па-трэцяе, забіце здрадніка да таго, як ён паспее загаварыць". Ён вывучаў сваю цыгару. «Няма прызыву, няма бунту. Гэта ключ.
  
  
  - І гэта ўсё яшчэ мая праца?
  
  
  'Менавіта так.'
  
  
  «Цяпер ён ведае, што АХ пераследуе яго, і ён скончыў жыццё самагубствам, — сказаў я. "Мы ўпусцілі яго адзін раз, і на гэты раз гэта будзе складаней".
  
  
  "Вы пацярпелі няўдачу, таму што вас здрадзілі", - сказаў ён. - Гэтага больш не паўторыцца, таму што толькі я ведаю, што ты паспрабуеш зноў. Вы выпусцілі яго, таму што вашыя намаганні залежалі ад таго, каб выбавіць яго з палаткі і апазнаць.
  
  
  - Значыць, мне больш не трэба яго апазнаваць? - Вы ведаеце, хто гэта?
  
  
  - Не, я гэтага не ведаю.
  
  
  «Ну блін, як жа мне быць. .. '
  
  
  - Вельмі проста, містэр. Картэр. Мы ведаем, што ён адзін з трох мужчын. Вы заб'яце іх усіх.
  
  
  Часам я нават адчуваю сябе крыху брудным на працы і ўздрыгваю, калі думаю пра тое, як вядзецца наша прыхаваная вайна. 'Усіх траіх? Каб абясшкодзіць аднаго?
  
  
  «Каб упэўніцца, што здраднік пацерпіць няўдачу, каб пазбегнуць амаль непазбежнай бойні, усе трое павінны памерці. Мне шкада, што два верныя чалавекі будуць забітыя, але ты не ведаеш лепшы спосаб?
  
  
  «Знайдзі яго як небудзь. Павінен быць спосаб.
  
  
  «Можа, праз некалькі месяцаў, некалькі тыдняў. Але ў нас толькі некалькі дзён. Ён працуе сярод нас ужо шмат год, а ў нас ёсць толькі дні.
  
  
  Мне больш не было чаго сказаць. Гэта было ягонае кіраванне. Наколькі мне вядома, прынамсі адзін з невінаватых чыноўнікаў, верагодна, быў яго сябрам. Наколькі я ведаў, можа, і здраднік таксама. Я чакаў. Нават ён вагаўся яшчэ імгненне. Затым ён глыбока ўздыхнуў.
  
  
  "Гэтыя трое - генерал Мола да Сілва, намеснік міністра абароны, палкоўнік Педра Андрадэ, ваенны сакратар нашага каланіяльнага губернатара, і сеньёр Максіміліян Парма, памочнік начальніка ўнутранай бяспекі".
  
  
  - Вы маеце на ўвазе таемную паліцыю? Апошні? Парма?
  
  
  'Баюся, што так. Другі па чыне.
  
  
  - Добра, - сказаў я. 'Дзе іх можна заспець? І як?'
  
  
  Ён тонка ўсміхнуўся. - Як, я мяркую, гэта ваша праца, ваша спецыяльнасць. Дзе, вы знойдзеце гэта ў гэтым дакуменце. Гэта падрабязны спіс, у якім рэгулярна можна знайсці кожнага з гэтых траіх.
  
  
  Ён даў мне гэты спіс, дакурыў цыгару і з непакоем сказаў: «Мой прыватны самалёт даставіць вас у Ларэнса Маркес, у сакрэтны аэрапорт, вядомы крыху ў Лісабоне. Вы атрымаеце зброю, якую хочаце, і тады вы самі па сабе. Памятай, калі цябе схопяць нашыя людзі да таго, як ты скончыш сваю працу, я буду адмаўляць тваё існаванне. Ва ўсіх траіх ёсць уплывовыя сувязі ў Лісабоне.
  
  
  Гэта быў нармальны ход справаў. Напэўна, ён націснуў на нейкую схаваную кнопку. Увайшлі салдаты; ён вярнуўся да свайго стала і перастаў глядзець на мяне. Салдаты вывелі мяне вонкі.
  
  
  Мяне запхнулі ў камандзірскую машыну, якая як маланка пранеслася па гары. У аэрапорце мяне жорстка павялі да самалёта, і мы адразу ўзляцелі. Ужо цямнела, калі мы прызямліліся ў сакрэтным аэрапорце недалёка ад сталіцы. Падраздзяленне з пяці чалавек суправадзіла мяне ў замаскіраваную хаціну, дзе я павінен быў атрымаць патрэбную мне зброю. Калі мяне пакінулі сам-насам з санітарам, я збіў яго з ног, выслізнуў у акно і знік у цемры.
  
  
  У маёй працы карысна змяніць любы расклад, вядомы камусьці яшчэ, акрамя вас, як мага хутчэй. Я б атрымаў сваю ўласную зброю па-свойму, у свой час. Цяпер я быў адзін, і ніхто не ведаў, калі я пачаў ці дзе я быў. Ніхто.
  
  
  Яны нават не ведалі б напэўна, ці выконваю я працу, калі б я сапраўды быў на іхнім баку, а я хацеў, каб гэта было менавіта так.
  
  
  Я ўвайшоў у горад пешшу, абыходзячы наша консульства, і накіраваўся да пэўнай кавярні ў гавані. У той момант, калі я ўвайшоў у кафэ, я ўбачыў адзенне, манеры і пах мясцовых партугальскіх рыбакоў . Я заняў столік ззаду, выглядаў вельмі п'яным і стаў чакаць афіцыянта.
  
  
  - Віскі, - сказаў я. - А жанчыну, так? Лулу, калі яна тут.
  
  
  Афіцыянт выцер стол. - Яна ведае вас, сеньёр?
  
  
  "Як рыбы мяне ведаюць".
  
  
  "У нас ёсць толькі амерыканскі віскі".
  
  
  «Калі брэнд добры. Можа Х.О.?
  
  
  «Лулу занясе яго ў задні пакой».
  
  
  Ён пайшоў. Я пачакаў дзве хвіліны, устаў і пайшоў у задні пакой. Цень прыціснуў пісталет да маёй спіне. - Назавіце караля, якім вы захапляецеся, - вымавіў голас.
  
  
  "Палова, чым чорны".
  
  
  Пісталет знік. "Што ты хочаш, N3?"
  
  
  «Першым чынам, звяжыцеся з Хоўкам».
  
  
  Афіцыянт прайшоў міма мяне, прыціснуўся да сцяны, і дзверы адчыніліся. Мы прайшлі праз сцяну, спусціліся па лесвіцы і апынуліся ў таемнай радыёрубцы.
  
  
  - Ён на борце крэйсера ля ўзбярэжжа. Вось вам частата і тэлефонны нумар.
  
  
  Я зрабіў запісы і сеў ля радыё. Афіцыянт пакінуў мяне ў спакоі. Я гаварыў сам-насам з Хоўкам. Ён прыйшоў проста да прылады. Я падрабязна расказаў яму пра планы важнага чалавека па падаўленні мецяжу і аб маёй рабоце.
  
  
  "Усіх траіх?" - сказаў ён халодным голасам. Ён памаўчаў. - Я бачу, яны сур'ёзна настроены. Зможаш скончыць своечасова?
  
  
  - Я паспрабую, - сказаў я.
  
  
  'Зрабі гэта. Я паведамлю нашым людзям аб астатніх планах.
  
  
  Ён знік, а я пайшоў шукаць афіцыянта, каб той даставіў зброю, якая мне спатрэбіцца.
  
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  
  Адзін з трох мужчын быў здраднікам. Але хто? Усе трое павінны былі памерці, але парадак, у якім гэта адбылося, быў важны для мяне. Калі б я спачатку забіў двух нявінных, здраднік быў бы папярэджаны і ўцёк. Гэта была гульня ў рулетку, у якой не было ніякай гарантыі, што я выйграю.
  
  
  Я кінуў манету сам з сабой. Генерал прайграў. Занадта дрэнна для яго.
  
  
  У маім спісе паказвалася, што генерал Мола да Сілва звычайна працаваў дапазна; удавец шасцідзесяці гадоў, з дарослымі дзецьмі ў Партугаліі, без благіх звычак і заган. Салдат у душы, які жыў толькі сваёй працай. У якасці намесніка міністра абароны Мазамбіка да Сілва быў прадстаўніком войска і флота. Яго працы былі навідавоку, і гэта рабіла яго лёгкай ахвярай.
  
  
  Міністэрства абароны размяшчалася ў падобным на крэпасць будынку ў Ларэнга-Маркес. У восем гадзін вечара я ўвайшоў ва ўзброеную залу ў форме маёра самага элітнага палка Партугаліі. Вольна размаўляючы па-партугальску без акцэнту, я размахваў паперамі, паказваючы, што толькі што прыбыў з Лісабона з асабістым пасланнем генералу да Сілву.
  
  
  Ахова была дбайнай, але мне было ўсё роўна. Я проста хацеў знайсці сваю мэту. Калі б ён працаваў звышурочна ў сваім офісе, я быў гатовы забіць яго там, а затым шчасна сысці. Яго не было ў кабінеце.
  
  
  - Прабачце, маёр, - сказаў капітан, які прызначаў сустрэчы ў сваім кабінеце. - Але сёння ўвечары генерал да Сілва прамаўляе гаворка перад асацыяцыяй замежных інтарэсаў. Яго не будзе тут да раніцы.
  
  
  «Маёр» заззяў. «Выдатна, гэта дае мне дадатковы дзень - і ноч - у вашым горадзе. Пакажы мне правую паласу, добра? Вы разумееце, што я маю на ўвазе… весялосць і, э-э, кампанію.
  
  
  Капітан ухмыльнуўся. «Паспрабуй Мануэлас. Табе спадабаецца.'
  
  
  Для пратаколу: таксі адвезла мяне да Мануэла, і я сышоў, ужо не будучы маёрам, праз чорны ход. Як звычайны бізнэсовец, я на іншым таксі паехаў на сустрэчу асацыяцыі замежных інтарэсаў, якая праходзіла ў новым гатэлі на прасвядным пляжы.
  
  
  Паседжанне яшчэ працягвалася, і генерал яшчэ не казаў. Вартавых не было. Каланіяльны намеснік міністра не такі важны. Але народу ў зале было няшмат, і большасць з іх, здавалася, ведалі адзін аднаго. Я праслізнуў па калідоры ў распранальню для персанала ў задняй частцы будынка. Увесь персанал, вядома, быў чорным, але дзверы ў задняй частцы распранальні вялі за трыбуну які выступае ў канферэнц-зале. Я прыадчыніў шчыліну і пачаў глядзець. Велізарныя апладысменты запоўнілі пакой, пакуль я глядзеў. Я зрабіў гэта ў час. Генерал устаў і з усмешкай падышоў да кафедры. Ён быў высокага росту для партугальца, з бліскучай лысінай, занадта тоўстым і шырокай ашуканскай усмешкай, якая ніколі не дакраналася яго вачэй. Гэта былі маленькія вочы, халодныя і жывыя, хуткія вочы апартуніста.
  
  
  Яго гаворка ўяўляла сабой набор бліскучых, пустых, пустых заяў, і я нядоўга слухаў. Ён быў у пастаянным руху, асвятляючы шэрагі знакаў адрознення. Я не бачыў целаахоўнікаў, але двое мужчын у глыбіні пакоя неадрыўна назіралі за публікай. Такім чынам, прыватныя целаахоўнікі. Вінаваты ці невінаваты ў здрадзе генерал ды Сілва меў падставы меркаваць, што ў яго ёсць ворагі.
  
  
  Я ціха зачыніў дзверы і знік з гатэля. Машына генерала была прыпаркавана на абочыне перад гатэлем. Ваенны вадзіцель спаў наперадзе. Гэта сказала мне дзве рэчы. Генерал прабудзе тут нядоўга, інакш у кіроўцы было б час выпіць ці выканаць даручэнне і вярнуцца да канца сустрэчы. Далей я даведаўся, што генерал меў намер пакінуць сход як мага хутчэй праз галоўны ўваход.
  
  
  Дошка аб'яў у холе паведаміла мне, што сход скончыцца крыху менш чым праз гадзіну.
  
  
  Я пайшоў да гасцініцы ў завулку, дзе зняў пакой у якасці гандляра рэлігійнымі прадметамі з Лісабона. Застаўшыся адзін у сваім пакоі, я надзеў чорны камбінезон-над касцюма. Я ўсталяваў інфрачырвоны снайпэрскі прыцэл на вінтоўку, узятую ў аховы прынца Вахбі, і сунуў яе ў нешта, вельмі падобнае на доўгую сумку для карт. Калі пазней праверылі і звязалі зброю з арабамі Вахбі, было прыгожа. Я пакінуў свой чамадан, і мяне было лёгка адсачыць да нямецкага грамадзяніна, які толькі што прыбыў апошнім рэйсам з Кейптаўна, і пераканаўся, што мяне бачылі якія з'язджаюць у маім чорным камбінезоне.
  
  
  У адміністрацыйным будынку насупраць гатэля, дзе выступаў генерал да Сілва, было цёмна. Ізноў жа, я пераканаўся, што некаторыя турысты і швейцар у вестыбюлі гатэля бачылі мяне ў маім чорным камбінезоне. Я ўзламаў замак на задняй дзверы офіснага будынка і падняўся на трэці паверх. Там я пакінуў дзверы на лесвіцу адчыненымі, затым падняўся на верхні паверх і адчыніў дзверы на дах. Я зняў камбінезон і пакінуў яго на лесвіцы на дах. Вярнуўшыся на трэці паверх, я ўзламаў замак у прыёмнай, зачыніў за сабой дзверы, дастаў вінтоўку з сумкі, пасадзіў мяне каля акна і пачаў чакаць. Недзе вежавы гадзіннік прабіў дзесяць.
  
  
  Я падняў вінтоўку.
  
  
  Перад гатэлем кіроўца выскачыў з машыны генерала да Сілвы і паспяшаўся абыйсці яе, каб не зачыняць заднія дзверы.
  
  
  Генерал урачыста выйшаў з вестыбюля. Ён ішоў наперадзе, таксама наперадзе двух сваіх целаахоўнікаў, як і належала яго важнасці. Кіроўца аддаў гонар.
  
  
  Генерал ды Сілва спыніўся, каб аддаць гонар, перш чым сесці ў машыну.
  
  
  Я зрабіў адзін стрэл, кінуў вінтоўку на месцы, пакінуў акно адчыненым і быў у калідоры да таго, як раздаліся першыя крыкі.
  
  
  Я спусціўся па лесвіцы на другі паверх. 'Вунь там! Трэці паверх. Тое адчыненае акно. Выклічце паліцыю. Затрымайце яго.
  
  
  Хутка!'
  
  
  Я ўзламаў замак у пустым офісе на другім паверсе.
  
  
  - Ён забіў генерала. .. !
  
  
  'Трэці паверх. .. ! Я чуў пранізлівыя паліцэйскія свісткі. .. сірэны набліжаюцца здалёк.
  
  
  Я зняў свой касцюм, форма маёра ўсё яшчэ была пад ім.
  
  
  Ногі стукалі па лесвіцы, накіроўваючыся на трэці паверх, і стукалі там па офісе. - Вось яна - стрэльба. Снайпэрскі прыцэл. Я пачуў сярдзіты, злы голас. - Ён не мог пайсці вельмі далёка. Ідыёты. Напэўна, гэта быў адзін з целаахоўнікаў, які спалохаўся, што яго шэфа застрэлілі.
  
  
  У цёмным кабінеце на другім паверсе я стаяў каля акна. Пусты джып з віскам спыніўся. За ім рушылі ўслед яшчэ двое. Афіцэры выбеглі з гатэля на вуліцу. Паліцыянты крычалі. Паліцыянты і салдаты ўварваліся ў офісны будынак. Цяжкія крокі гучалі ў калідорах нада мной. 'На дах! Спяшайцеся. Яны заўважылі адчыненыя дзверы на дах. Праз некалькі імгненняў чорны камбінезон будзе знойдзены. Сведкі ўжо расказвалі ім пра чалавека ў камбінезоне і апісвалі мяне дзесяццю рознымі спосабамі.
  
  
  Я прайшоў па калідоры другога паверха, накіраваўся да лесвіцы і далучыўся да патоку салдат і афіцэраў, якія накіроўваліся да даху. На даху я ўжо камандаваў трыма паліцыянтамі.
  
  
  «Гэты камбінезон можа адцягваць увагу. Вы ўжо абшукалі іншыя паверхі будынка?
  
  
  - Не, маёр, - сказаў адзін з іх. - Мы не думалі. .. '
  
  
  - Падумайце пра гэта, - адрэзаў я. «Кожны з вас бярэ адзін паверх. Я вазьму другі.
  
  
  Я пайшоў за імі, штурхнуў кожнага на пусты паверх і сам выйшаў праз парадныя дзверы. Я зароў на салдат і афіцэраў на вуліцы.
  
  
  - Хіба вы не можаце ўтрымаць грамадзянскіх?
  
  
  Я глядзеў сярдзіта на імгненне, а затым пайшоў прэч па хаатычнай вуліцы. Праз некалькі гадзін яны супакояцца, высачаць чалавека ў камбінезоне да гасцініцы ў завулку, магчыма, знойдуць паходжанне вінтоўкі, а праз месяц ці каля таго пачнуць шукаць кагосьці накшталт мяне.
  
  
  Я спыніўся ў завулку, дзе схаваў адзенне, пераапрануўся, выкінуў форму маёра ў смеццевае вядро і падпаліў. Затым я пайшоў у свой іншы гасцінічны нумар і падрыхтаваўся да сну.
  
  
  Я не адразу заснуў. Мяне турбавала не маё сумленне. У мяне былі загады, і ніхто не становіцца партугальскім генералам, не забіўшы няшмат людзей. Гэта была трывога і напружанне. Цяпер яны ведалі, што ёсць забойца, і прымуць меры засцярогі. У мяне было вельмі мала чакай.
  
  
  Забіць наступных дваіх будзе няпроста.
  
  
  Пад яркім ранішнім сонцам я ляжаў на пагорку, разглядаючы ў бінокль асабняк губернатара за пяцьсот метраў ад мяне. У палкоўніка Педра Андрадзе ў асабняку былі прасторныя апартаменты; за высокай сцяной жалезныя вароты, дзве вартавыя — адна каля брамы і адна каля ўвахода ў асабняк — і вартавая ў парадных калідорах.
  
  
  Тое, што я чакаў, адбылося. Паліцэйскія машыны, ваенныя машыны і грамадзянскія лімузіны прыязджалі і з'яжджалі роўным, імклівым струменем. Усе машыны і грузавікі спыняліся каля брамы. Усіх, хто выходзіў, каб увайсці, спынялі і абшуквалі каля дзвярэй асабняка. Армейскія хлопцы выглядалі раз'юшанымі, паліцыянты змрочнымі, а гараджане занепакоенымі.
  
  
  А адзінаццатай гадзіне асабіста з'явіўся мой вельмі важны чалавек. Нават яго прыйшлося спыніць, яго абшукалі і праверылі дакументы. Яны не рызыкавалі, ахоўнікі былі вельмі пільнымі, фармальнымі і нервовымі. І меры бяспекі былі надзвычай дбайнымі, надзвычай дбайнымі. Можа быць, занадта дбайнымі. Я дзве гадзіны ляжаў на ўзгорку і глядзеў. Двойчы ў машыне выяўлялі падазроны прадмет, і прыбягаў капітан ваеннай паліцыі з атрадам салдат, каб трымаць машыну пад прыцэлам, пакуль капітан не праверыў прадмет і не сказаў, што ўсё ў парадку.
  
  
  Я падышоў да галоўнай дарогі, якая праходзіла перад асабняком. Я вывучаў дарогу. Яна была ўрэзана ў схіл узгорка і абгінала яго прыкладна ў дваццаці пяці метрах вакол асабняка губернатара на вышыні сцяны.
  
  
  На дарогу выехаў грузавік. Я выцягнуў аўтаматычны пісталет, надзеў на яго глушыцель і, калі грузавік праехаў міма галоўнай брамы і зусім блізка ад мяне, прастрэліў адно з пярэдніх колаў. Кола лопнула, і грузавік з віскам спыніўся. Капітан выйшаў праз вароты са сваім падраздзяленнем, і праз некалькі секунд грузавік быў акружаны.
  
  
  - Вы там, - раўнуў ён на кіроўцу. «Выйдзіце і пакладзіце рукі на машыну. Хутка.'
  
  
  Усе ахоўнікі ля галоўных варот выйшлі і, устаўшы на адно калена, дапамаглі капітану прыкрыць грузавік вінтоўкамі.
  
  
  Я схаваўся сярод дрэў і кустоў.
  
  
  Штаб-кватэра Нацыянальнай бяспекі ўяўляла сабой змрочны будынак амаль без вокнаў на несамавітым завулку ў цэнтры горада Ларэнца-Маркес. Тут было яшчэ больш ажыўлена, калі ўваходзілі салдаты, паліцыянты і грамадзянскія асобы. Але тут зноў выйшлі толькі міліцыянеры і салдаты. Паліцыя затрымала падазраваных для допыту і, магчыма, прачасала горад у пошуках любога падазраванага, любога вядомага паўстанца, агітатара ці палітычнага апанента.
  
  
  У маім спісе было пазначана, што кабінет Максіміліяна Пармы знаходзіўся на другім паверсе ў глыбіні. Я абышоў будынак. Вокнаў другога паверха ззаду не было: будынак, які прымыкае да яго, быў чатырохпавярховым. У намесніка начальніка Службы ўнутранай бяспекі быў кабінет без вокнаў.
  
  
  На вокнах чацвёртага і пятага паверхаў былі краты. У якасці ўваходу можна было выкарыстоўваць толькі вокны верхняга паверха, а сцяна будынка ўяўляла сабой суцэльную цэглу без усялякай апоры. Я назіраў некаторы час і ўбачыў, што вартавы двойчы выглядае з-за краю даху, значыць, дах ахоўваецца. Ніхто не мог прывязаць вяроўку, каб падняцца ці спусціцца.
  
  
  Калі сцямнела, я вярнуўся ў кавярню ў гавані. Там я атрымаў тое, што хацеў, і ўжо праз гадзіну быў на даху за будынкам Службы нацыянальнай бяспекі. У мяне была з сабой спецыяльная прысоска, мой тонкі нейлонавы шнур, гумовы малаток і заначка ручак, якімі карыстаюцца альпіністы. Я пайшоў працаваць. Я прымацаваў прысоску як мага вышэй да каменнай сцяны ў цемры, падцягнуўся на нейлонавым шнуры, які праходзіў праз цяжкі металічны вуш прысоскі, забіў два штыфты ў цэмент паміж цэглай гумовым малатком. і, паставіўшы ногі на калкі, цяпер амаль на ўзроўні прысоскі, я прыслабіў прысоску і паставіў яе прыкладна на пяць футаў вышэй ля сцяны.
  
  
  Я паўтараў гэтую працэдуру зноў і зноў, узбіраючыся па сцяне з крокам пяць футаў. Гэта была цяжкая, марудная праца. Я пацеў вёдрамі ў тую цёмную ноч. Стук гумовай кіянкай па штыфтах быў амаль бясшумным, але ўсё ж недастаткова ціхім. У любы момант хто-небудзь, праходзячы міма акна або зазіраючы ўніз праз бок даху, мог пачуць ці ўбачыць мяне. Я мог паслізнуцца і стукнуцца аб сцяну. Штыфт можа адарвацца і са звонам зляцець уніз. Прысоска можа адпусціць і прымусіць мяне ўпасці.
  
  
  Але нічога гэтага не здарылася. Мне пашанцавала, і праз дзве гадзіны я быў на вышыні вокнаў верхняга паверха, прычапіўшыся да сцяны, як муха. Удача мяне не падвяла, і першае акно, якое я паспрабаваў, не было зачынена. Праз некалькі секунд я ўжо быў на гэтым ціхім верхнім паверсе, у невялікай каморы. Я асцярожна адчыніў дзверы і выглянуў. Калідор на верхнім паверсе быў пусты. Я ступіў у калідор.
  
  
  Я чуў шум знізу, стук і тупат галасоў і ног. Я быў у будынку, але не верыў, што гэта мне моцна дапаможа забіць Максіміліяна Парму. Але, магчыма, гэтага было дастаткова, каб знайсці слабое ўразлівае месца ў іх мерах бяспекі.
  
  
  Я глыбока ўздыхнуў і пайшоў па вузкай пажарнай лесвіцы, якая вядзе ў калідор пятага паверха. Салдаты заганялі падазраваных у камеры. Паліцыянты ў кашулях з рукавамі імчалі наперад з стосамі папер пад пахай і пісталетамі, якія боўталіся ў кабурах на плячах або заткнутымі набок за пояс. Натоўп, але мэтанакіраваны і ў любы момант мяне маглі выявіць. У лепшым выпадку мяне палічаць падазраваным, а потым забяруць разам з астатнімі. У горшым выпадку...
  
  
  Я праслізнуў назад па лесвіцы, зняў куртку, агаліўшы свой "люгер", узяў спіс звестак аб маіх ахвярах - адзіны дакумент, які ў мяне быў з сабой, - і выйшаў. Я ступіў проста ў ажыўлены калідор, паміж салдатамі, паліцыянтамі і падазраванымі. Ніхто не ўдастоіў мяне ўважлівага позірку. У мяне быў пісталет, так што я не быў падазраваным, і ў мяне былі дакументы, так што мне было што там шукаць. Упакаваўшыся разам з паліцыянтамі, салдатамі і службоўцамі, я падняўся на ліфце на другі паверх. Тут было менш блытаніны. Перад кожным кабінетам стаялі пасты аховы. Некаторыя з іх паглядзелі на мяне, калі я праходзіў - хто гэта, незнаёмы твар, - але нічога не зрабілі. У гэтым слабае месца паліцэйскай дзяржавы: дысцыпліна настолькі цвёрдая і іерархічная, што людзі амаль не думаюць і не задаюць пытанняў самастойна. Калі вы нахабна ідзеце і робіце выгляд, што ўпісваецеся, вас рэдка будуць заклікаць да парадку, калі толькі вы не здзейсніце прыкметны промах.
  
  
  Сіла паліцэйскай дзяржавы заключаецца ў тым, што руціна настолькі распаўсюджаная, што вы лёгка можаце здзейсніць вялікую памылку. Вы можаце памыляцца кожную секунду, і з кожнай секундай небяспека ўзрастае.
  
  
  У кабінеце Пармы быў не адзін пакой, а два: гэта быў нумар-люкс. Вартавыя стаялі каля кожных дзвярэй. Увайсці складана, выйсці яшчэ цяжэй. Я прыкінуўся, што вывучаю свой спіс, не зводзячы вачэй з дзвярэй Пармы. Аднойчы я ўбачыў яго, невысокага цёмнавалосага мужчыну, твар у твар з нейкім няшчасным ублюдкам, якога трымалі на крэсле, пакуль Парма на яго крычаў. Аднойчы я бачыў, як ён гаварыў пра высокапастаўленых паліцыянтаў і салдат вакол яго. А аднойчы я ўбачыў яго ў другім пакоі, які аглядаў на доўгім стале знаёмыя прадметы: маю вінтоўку, партфель і чорны камбінезон.
  
  
  Гэта дало мне ідэю для плана. Небяспечны план, але абмежаваны час стварае вялікія рыскі. Я вярнуўся ў кафэ тым жа шляхам, якім прыйшоў, замятаючы ўсе сляды. Я прыгатаваў некалькі рэчаў, якія мне былі патрэбны, і пайшоў спаць. Заўтра будзе напружаны дзень.
  
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  
  
  
  
  Я правёў раніцу ў сваім пакоі, рыхтуючы свой рыштунак. Гэта заняло ў мяне ўсю раніцу. У мяне была тона абсталявання для гэтай працы, і мне спатрэбіцца ўсё гэта, калі мой план увянчаецца поспехам. У мяне не было ні часу, ні магчымасці другой спробы. Калі б гэта не спрацавала, я б не стаў зацыклівацца на гэтым для другой спробы.
  
  
  Бліжэй да поўдня я арандаваў невялікі фургон і паехаў да асабняка губернатара. Я прыпаркаваў машыну ў падлеску і падняўся на груд, з якога напярэдадні назіраў. Там я ўладкаваўся і пачаў чакаць.
  
  
  Я праляжаў там увесь дзень у кустах і на сонцы, а сцярвятнікі лёталі высока нада мною і глядзелі, як наведвальнікі ўваходзяць і выходзяць з асабняка губернатара. Я не мог курыць, таму час ад часу рабіў некалькі глыткоў вады. Я працягваў чакаць. Сцярвятнікі пачалі кружыць ніжэй, няўпэўненыя, бо я доўга не рухаўся. Да вечара грыфы сталі садзіцца на верхнія галінкі акацыі непадалёк. А палкоўнік Андрадзе выйшаў прагуляцца ў сады асабняка. Сцярвятнікі працягвалі назіраць за мной. Я працягваў назіраць за Андрадзе. Яго хада пазбавіла мяне ад праблем. Мне больш не трэба было пераконвацца, што ён у асабняку.
  
  
  Палкоўнік вярнуўся ўнутр якраз у той момант, калі аранжавае афрыканскае сонца ўпала з яго твару за ўзгоркі. Сцярвятнікі лёталі, калі я рухаўся. Я пачакаў яшчэ паўгадзіны, пасля прайшоў па тэлефоннай лініі ад асабняка да слупа на дарозе перад фасадам дома. Я ўзлез на слуп, падключыў абсталяванне для праслухоўвання тэлефонных размоў і патэлефанаваў у гаспадарчы аддзел асабняка.
  
  
  - Уборка, - раўнуў голас па-партугальску.
  
  
  Я выкарыстаў партугальскую з мясцовым акцэнтам. «Выбачайце, ваша правасхадзіцельства, але сёння ўвечары неабходна праверыць праводку ў асабняку на наяўнасць новага трансфарматара, які ў будучыні хочуць усталяваць мае начальнікі. Мы з электрычнай кампаніі.
  
  
  «Добра, тады пераканайцеся, што вашае начальства падасць неабходныя пропускі. Вы павінны паказаць яго ля галоўнай брамы, - сказаў голас.
  
  
  "Мы зробім, як вы кажаце".
  
  
  Я адключыўся і набраў нумар энергакампаніі. «Гэта рэзідэнцыя губернатара. Яго правасхадзіцельства жадае, каб сёння ўвечары хто-небудзь праверыў электраправодку. Атрымайце пропуск і пераканайцеся, што вы будзеце тут роўна ў дзевяць гадзін вечара.
  
  
  - Натуральна. Неадкладна.'
  
  
  Пропуск будзе выдадзены, пакаёўка будзе чакаць чалавека, электрычная кампанія дашле чалавека, і неадпаведнасць будзе выяўлена пазней.
  
  
  Я злез з тычкі і вярнуўся ў свой арандаваны фургон. Ужо зусім сцямнела, час пачынаць. Я не думаў аб наступствах няўдачы ці нават аб яе магчымасці. Калі гэта зробіць Кілмайстар або любы іншы агент, ён ніколі не выканае сваё першае заданне, прынамсі, жывым.
  
  
  Я выцягнуў новы камбінезон, сваю снайперскую вінтоўку, вялікую сумку, форму электрыка і цяжкі чорны чамадан з фургона на галоўную дарогу. Я паставіў яго сапраўды на тое ж месца, дзе ўчора спыніўся грузавік, пярэдняе кола якога я пракалоў. Я вывучыў асабняк, каб упэўніцца, што ў мяне ёсць лепшае месца. Гэта пасавала.
  
  
  Тут дарога ішла прыкладна за восем метраў ад сцяны сядзібы, амаль нараўне з яе верхам. Берма спускалася ад дарогі да падмурка. За сцяной сам дом знаходзіўся прыкладна за дваццаць пяць ярдаў ад садоў. Гэта быў трохпавярховы будынак з белага каменя з цяжкім скатным дахам з цёмнага дрэва.
  
  
  Асабістыя пакоі губернатара былі ў куце першага паверха, выходзілі вокнамі ў сад і на сцяну, насупраць таго месца, дзе я чакаў, скруціўшыся ў цемры.
  
  
  Я падрыхтаваў свой чорны камбінезон, апрануўся ва ўніформу электрыка і ўзяўся за матэрыял з чорнага партфеля. У ім было пяцьдзесят ярдаў тонкай нейлонавай лёскі, сто ярдаў таўсцейшага нейлонавага шнура, шпулька, электрычнае самаходнае нацяжное кола з прывяззю і адмысловы раз'ём для маёй снайперскай вінтоўкі. Калі чорны камбінезон быў гатовы, я надзеў на вінтоўку асадку і старанна прыцэліўся ў дах асабняка прыкладна за пяцьдзесят ярдаў ад мяне.
  
  
  Гук быў не чым іншым, як мяккім шоргатам у ночы. Чорны вышчэрблены наканечнік акрэсліў плаўную дугу па сцяне і садзе, закапаўшыся ў драўляны дах хаты. Праходзячы праз вялікае вушка на канцы сталёвага вастрыя, нейлонавая нітка звісала нябачнай дугой ад таго месца, дзе я хаваўся, да даху, дзе замацавалася вастрыё.
  
  
  Я адчапіў нітку ад мацавання на сваёй вінтоўцы, прывязаў адзін канец да таўсцейшага нейлонавага шнура, а іншы канец замацаваў на шпульцы і даў нітцы наматацца. Нітка акуратна наматалася на шпульку, пацягнуўшы цяжэйшы шнур праз сцяну і сад на дах, а затым зваротна да мяне праз вушка сталёвага наканечніка. Я аслабіў тонкі дрот і прывязаў абодва канцы тоўстага шнура да калка, убітага ў зямлю каля дарогі.
  
  
  Цяпер у мяне была трывалая вяроўка, якая вядзе ад дарогі праз сцяну і сад да асабняка. Я ўзяў увесь свой рыштунак і схаваў яго недзе на ўзбочыне дарогі. Я прышпіліў кола збруі да шнура, а чорны камбінезон, набіты змесцівам вялікага мяшка, зашпіліў у збрую і ўстаў.
  
  
  Затым я ўзяў маленькую электронную панэль кіравання і слізгануў па галоўнай дарозе да месца, дзе я быў вельмі блізка да галоўнай брамы. Дзякуючы наведвальнікам вароты былі адчынены. Двое вартавых стаялі ў каравульнай будцы прама ўнутры сцен, а проста перад уваходам быў устаноўлены блокпост.
  
  
  Я націснуў кнопку на панэлі кіравання. Цёмным вечарам мой набіты камбінезон пачаў рухацца па вяроўцы; цераз дарогу, цераз сцяну і высока ў небе над садам, да даху дома. Я напружана чакаў, гатовы бегчы.
  
  
  Нічога не здарылася. Ніхто не бачыў, як «чалавек» узляцеў цераз сад на дах. Я пачакаў, пакуль не ўбачыў, што манекен амаль дасягнуў даху, затым націснуў яшчэ адну кнопку на панэлі. Гэта выкліча шум і паніку.
  
  
  'Спыніся! Там наверсе! Увага! Увага! Атака!'
  
  
  Крыкі гучалі гучна і люта, трывожна і панічна, у сценах справа ад мяне. Трое вартавых ля варот усе трое павярнуліся і імгненне глядзелі туды.
  
  
  'Увага! Трывога: чырвоная трывога. Губернатарскі нумар!
  
  
  Трое вартавых, насцярожаныя і напружаныя на загад дадатковай аховы, пабеглі ад варот па трывозе.
  
  
  Я перабег дарогу, пераступіў бар'ер і спакойна прайшоў дваццаць пяць ярдаў пад'язной дарожкі да асабняка. Ніхто не заклікаў мяне спыніцца.
  
  
  Справа ад мяне дах асабняка асвятлялі пражэктары, крычалі афіцэры, салдаты вялі папераджальныя стрэлы, з краю даху ляцелі аскепкі. З хаты выбеглі салдаты, іх падганялі афіцэры. Вартавы ля ўваходных дзвярэй таксама знік. Я ўвайшоў і прайшоў па ціхіх прыгожых калідорах. Вартавыя ўнутры таксама пабеглі па трывозе.
  
  
  Можа, мне пашанцавала. Занадта цвёрдая ахова заўсёды можа каштаваць вам галавы, яна стварае занадта вялікая нервовая напруга. Яны былі праінфармаваныя аб забойцы ў чорным камбінезоне, а зараз у іх быў чалавек у чорным камбінезоне, які здзяйсняе напад на губернатара. Трывога па ўсіх франтах. Усе хацелі выратаваць губернатара.
  
  
  Я знайшоў патрэбны мне калідор, увайшоў у яго і накіраваўся да дзвярэй пакоя палкоўніка Педра Андрадзе. Яго дзверы адчыніліся. Пакуль ён яшчэ апранаўся, ён выйшаў. Праз адчыненыя дзверы я ўбачыў ззаду яго жанчыну, якая таксама хутка апраналася. Палкоўнік падышоў проста да мяне.
  
  
  'Гэта хто?' - спытаў ён камандным тонам. 'Атака? Дзе?'
  
  
  Я зрабіў некалькі крокаў да яго, мармычучы нешта аб губернатары. Стылет, які я прывязаў да рукі ў кавярні, выпаў з рукава. Я ўдарыў яго нажом у сэрца, злавіў, перш чым ён паспеў упасці, і занёс у маленькую нішу. Там я пасадзіў яго на лаву, спіной да дзвярэй. Я вярнуўся ў калідор, знайшоў правільны калідор да губернатара і пачаў разбіраць лінію электраперадач.
  
  
  Працуючы на каленях, я бачыў, як са сваёй світы выйшаў губернатар і з усіх бакоў на яго насоўваліся салдаты. Двое з іх адштурхнулі мяне ў бок. Я стаяў каля сцяны і выглядаў спалоханым і разгубленым, як і належыць працоўнаму.
  
  
  - Манекен? - сказаў губернатар двум сваім людзям. «На чымсьці накшталт крэсельнага пад'ёмніка. Гэтулькі адмысловага матэрыялу для манекена? Чаму? Ты ўпэўнены?'
  
  
  «Манекен. Набіты нейкай тоўстай саломай. Мы знайшлі нешта падазронае. .. '
  
  
  «Тады гэта, напэўна, выкрут», - усклікнуў губернатар, азіраючыся па баках. 'Але чаму? Ніхто не спрабаваў мяне забіць, праўда?
  
  
  Афіцэр кіўнуў. 'Спіс. Знайдзіце дом. Ім спатрэбілася дваццаць хвілін, каб знайсці цела палкоўніка Педра Андрадзе. Губернатар прысягнуў вярнуцца ў свае апартаменты.
  
  
  «Андрадзе! Забойца не мог выйсці, ці не так?
  
  
  - Не, сэр. Я ўпэўнены, што не. Вартавых ля дзвярэй неадкладна адправілі на свае пасады.
  
  
  Я павярнуў галаву, калідор ператварыўся ў звар'яцелую хату, поўны гнеўных галасоў. Выкарыстоўваючы сваю самую цывілізаваную партугальскую, я выклікнуў: «Мы павінны арыштаваць тут усіх, нават афіцэраў».
  
  
  Я сумняваюся, што губернатар ці нехта яшчэ ведае, хто гэта крыкнуў дагэтуль. У гэты момант яны не пераставалі дзівіцца, а адразу перахаплялі крык. Я назіраў, як хапалі і арыштоўвалі ўсіх, хто не належаў непасрэдна да апарата або штаба губернатара, ад раз'юшанага старога палкоўніка да служанкі і сяброўкі забітага палкоўніка Андрадзе.
  
  
  Яны схапілі мяне праз пяць хвілін, калі заўважылі мяне проста ў сябе пад носам. Да гэтага часу прыйшоў сапраўдны мужчына з электракампаніі са сваім пропускам, і яго таксама забралі. Нас заштурхалі ў машыну і павезлі пад аховай. Ахоўнікамі былі людзі са Службы нацыянальнай бяспекі, як я і ведаў. Цяпер астатняе ляжала на сеньёры Максіміліяне Парме. Я спадзяваўся, што ён мяне таксама не расчаруе.
  
  
  На гэты раз я ўвайшоў у будынак нацыянальнай бяспекі праз парадныя дзверы. Нас адвялі ў пакой для допытаў, распранулі і абшукалі. У асабняку я пазбавіўся ад штылета і наручнага механізму. Акрамя гэтага ў мяне не было з сабой нічога ў духу зброі ці амуніцыі. Я не хацеў рабіць гэта занадта лёгка, занадта хутка ці занадта ўпэўнена для Пармы.
  
  
  Служба ўнутранай бяспекі жыве руцінай, як і ўсе палітычныя службы; але з паліцыяй бяспекі справа ідзе яшчэ мацней. Усё павінна было быць зроблена па кнізе; вопыт навучыў іх, што нешта падобнае працуе лепш за ўсё, і іх тэмперамент прымушае іх любіць працаваць такім чынам. Калі б падазраваных было менш, яны маглі б проста праверыць электраэнергетычную кампанію, і яны выявілі б, што мяне там увогуле не ведаюць. І тады гэта здарылася б са мной адразу.
  
  
  Замест гэтага, паколькі допытаў было вельмі шмат, нас усіх падвергнулі аднаму і таму ж пакрокаваму расследаванню, у тым ліку некалькіх вельмі ўгневаных афіцэраў, і праверылі нашы гісторыі і алібі. Яны агледзелі ўсё, што ў нас было з сабой, асобна. Усё, што ў мяне было з сабой, гэта крыху наяўных грошай, ключы, кашалёк, падробленыя правы кіроўцы, падробленыя сямейныя фатаграфіі і невялікі прадмет велізарнай важнасці. †
  
  
  "Хто такі Мануэль Кесада?"
  
  
  Гэта быў хударлявы мужчына з халодным тварам, усё яшчэ апрануты ў куртку, калі ён стаяў у дзвярах пакоя для допытаў.
  
  
  Следчыя выцягнуліся па стойцы рахмана і амаль паўзлі перад стрыманым мужчынам. Яны знайшлі яго!
  
  
  - Вунь той, сэр, - сказаў следчы, паказваючы на мяне.
  
  
  Хударлявы начальнік павольна абвёў мяне зверху данізу. Яму гэта падабалася, і лёгкая ўсмешка ўпрыгожвала яго твар. Ён кіўнуў.
  
  
  "Ну давайце ж."
  
  
  Салдаты штурхнулі мяне туды. Мы выйшлі з пакоя, прайшлі па калідоры, дзе ўсе спыняліся, каб паглядзець на мяне, і падняліся па лесвіцы на другі паверх. Я трымаў твар спакойным і ў той жа час настолькі нервовым, наколькі мог. Гэта было не так ужо складана, я дастаткова нерваваўся: адрэналін зараз біў праз мяне. Мяне завялі ў кабінет Максіміліяна Пармы.
  
  
  Дзверы зачыніліся за мной. Хударлявы мужчына з халоднымі вачыма стаяў за невялікім пісьмовым сталом. У пакоі было яшчэ трое мужчын. Усе паліцыянты, ніякіх салдат. Максіміліян Парма сядзеў за сваім вялікім пісьмовым сталом, заняты нейкімі паперамі. Ён некаторы час не паднімаў вачэй. Вельмі стары трук.
  
  
  'Так. - сказаў ён, не гледзячы на мяне, - гэта г. Кесада, ці не так? Супрацоўнік электракампаніі.
  
  
  Я праглынуў. 'Так. .. сэр.
  
  
  - Як, - ён падняў вочы, - там ніколі пра вас не чулі?
  
  
  “Я мяне. .. , - прамармытаў я.
  
  
  Парма кіўнуў. Мужчына ўстаў і моцна ўдарыў мяне па твары. Я пахіснуўся, але не ўпаў. Парма паглядзеў на мяне. Ён зноў кіўнуў. Іншы мужчына ўзяў пісталет, прыставіў яго да маёй галавы і націснуў на курок. Курок толькі пстрыкнуў.
  
  
  Ніхто не смяяўся. Ніхто не казаў. Парма ўстаў з-за стала і абышоў яго, накіроўваючыся да мяне. Ён спыніўся і паглядзеў мне проста ў вочы. Яго вочы былі маленькія і глыбока пасаджаныя.
  
  
  - Дык вось, - сказаў ён зноў. «Мануэль Кесада, манекен, забойца. А звычайны манекен і забойца? Не! Чалавек, які ведае, што яго злавілі, але ледзь уздрыгвае ад удару. Чалавек, які ледзь міргае, не ўздрыгвае і зусім не хныкае, калі яму прыстаўляюць пісталет. Не звычайны забойца, вы так думаеце?
  
  
  Я выкарыстаў свой партугальская. - Я... я разумею. ...але гэта не тое.
  
  
  «Такім чынам», здавалася, гэта была каронная фраза Пармы. - Усё яшчэ партугальская і ўсё яшчэ вельмі добры. Вельмі добры партугальскі, але мясцовы дыялект ідэальны. Усе гэтыя прыгожыя рэчы, і гэта толькі для адцягнення ўвагі. Вельмі разумна і вельмі эфэктыўна.
  
  
  “Мне загадалі. Яны далі мне. .. - сказаў я па-партугальску.
  
  
  'Яны?' - сказала Парма. Ён пакруціў галавой, вярнуўся да стала, узяў невялікі прадмет і паказаў мне. 'Ты ведаеш, што гэта? Мы знайшлі яго з вашымі ключамі.
  
  
  Я паклаў яго туды, каб яго знайшлі: у двух месцах. Гэта была зламаная палова амулета Знака Чакі, залатога спячага льва.
  
  
  “Я мяне. .. ' Я зноў запнуўся. - Напэўна, нехта паклаў яго мне ў кішэню, ваша правасхадзіцельства.
  
  
  - Ты думаеш, я не ведаю, што гэта такое і што гэта значыць? Што гэта мне гаворыць?
  
  
  Калі б ён ведаў, ён быў бы не такі эфектыўны, як я думаў, і я б прыклаў шмат намаганняў дарма. Я таксама быў бы мёртвы праз гадзіну, калі б ён не ведаў, на што я спадзяваўся. Але я па-ранейшаму нічога не казаў.
  
  
  - Пайшлі, - сказаў ён.
  
  
  Мяне правялі ў другі пакой, дзе стаяў доўгі стол з усімі доказамі. Парма быў кухаром, які любіў сам правяраць усе прадукты. Цяпер побач з усімі матэрыяламі па справе аб забойстве генерала ды Сілвы на стале ляжаў мой чорны манекен у камбінезоне. Калі б не гэта, я б шмат працаваў марна. Парма пацягнулася да тоўстай саломы, якой я набіў камбінезон, і дастаў другую палоўку спячага льва. Ён павярнуўся да мяне і паказаў яго мне.
  
  
  - Іх маленькая памылка, - сказаў ён. А потым па-ангельску: "Але з тым, што я ведаю, вельмі важная памылка, ці не так?"
  
  
  Я паглядзеў на яго, а затым таксама выкарыстоўваў ангельскую мову. Мы можам пагаварыць?'
  
  
  АААА. Ён амаль заззяў ад радасці, затым рэзка павярнуўся да сваіх людзей. - Пачакай у маім кабінеце. Я вас паклічу. Ніякага перапынку. Гэта зразумела? Я хачу пагаварыць з гэтым чалавекам сам-насам».
  
  
  Яны пайшлі і зачынілі за сабой дзверы. Парма закурыў. "Мы нарэшце сустрэнемся, і ўсе козыры будуць у маіх руках", - сказаў ён. Ён аблізнуў вусны, яго вочы заблішчалі ад перспектывы, якую ён убачыў. «Кілмайстар асабіста. N3 у маіх руках, АХ у маіх руках. Ты злоўлены забойца, Картэр, АХ давядзецца весці з намі дарагія перамовы. Канешне са мной.
  
  
  Я меў рацыю: калі ён быў усяго толькі маленькім кіраўніком таемнай паліцыі, ён павінен быў ведаць, што N3 знаходзіцца на яго тэрыторыі і, відаць, супрацоўнічае з зулускімі паўстанцамі. Аднойчы ўстрывожаны, ён таксама мусіў ведаць мой спосаб працы. Таму, калі ён знайшоў спячага льва, якога я змясціў у свой манекен, ён быў уражаны, а калі другая палова апынулася з Мануэлем Кесадам, ён быў абсалютна ўпэўнены, што ў яго N3 з АХ. А таксама АХ быў занадта важны, каб ім займаўся хто-небудзь, акрамя яго самога.
  
  
  - Памылка, - уздыхнуў я. "Я вызначана станаўлюся занадта старым".
  
  
  «Ваша сітуацыя вельмі далікатная, - мякка сказаў Парма.
  
  
  «Калі ў мяне не засталося сумневаў у тым, што ты забойца. .. — ён паціснуў плячыма.
  
  
  - Можна цыгарэту? Ён даў мне адну і даў мне прыкурыць. 'Пачнем з таго, што АХ на самой справе робіць тут? Я курыў. - Ты ж не верыш, што я буду гаварыць, ці не так?
  
  
  "Я думаю, што ў нейкі момант мы нават разгаворым вас", - сказаў Парма.
  
  
  - Калі ты пражывеш дастаткова доўга, - сказаў я.
  
  
  Сяд? Ды добра, вас цалкам абшукалі. .. '
  
  
  Я падышоў да манекена і паклаў на яго руку. Ён скокнуў на мяне з пісталетам у руцэ і люта адштурхнуў мяне ў бок. Я спатыкнуўся цераз увесь пакой. Парма нахіліўся над манекенам, каб знайсці тое, што, на яго думку, я схаваў унутры. Яму не спадабалася.
  
  
  Ён паспрабаваў павярнуцца, устаў. Яго твар стаў сінім. Ён задыхнуўся. Яго вочы жудасна вылезлі з арбіт, і менш чым праз пяць секунд ён упаў мёртвым на зямлю.
  
  
  Я застаўся ў далёкім куце пакоя. Газ, выпушчаны, калі я кінуў цыгарэту ў вадкасць, якой я прахарчаваў саломінку, быў самай смяротнай зброяй, якую я ведаў. Аднойчы ўдыхнуць значыла імгненную смерць. Я сумняваюся, што Парма некалі зразумеў, што яго забіла, ці нават тое, што ён паміраў. Гэта адбылося перш, чым яго розум паспеў штосьці сказаць.
  
  
  Супрацоўнік паліцыі, які хацеў бы сам вывучыць свае доказы, абавязкова прынёс бы манекен у свой кабінет. Вызначана афіцэр, які асабіста займаецца нечым гэтак жа важным, як АХ ці N3 і жадаў дамовіцца. Я на гэта разьлічваў, і гэта спрацавала. Цяпер мне заставалася толькі выбрацца жывым.
  
  
  
  
  Кіраўнік 17
  
  
  
  
  
  Гэта не павінна быць так складана.
  
  
  Калі ён памёр, Парма не выдаў ніводнага гуку. Яго людзям у іншым пакоі было строга загадана заставацца там, і яны былі добра дысцыплінаваныя. Пройдзе шмат часу, перш чым нават вышэйшы чын, верагодна, той хударлявы чалавек з халоднымі вачыма, які прывёз мяне сюды, успомніць, што трэба ўвайсці, калі яму загадалі не ўваходзіць; ці нават пачаў задавацца пытаннем, ці не пайшло нешта не так.
  
  
  Я не мог апрануць вопратку Пармы. Яна была занадта малая для мяне. Але другія дзверы ў яго кабінеце вялі ў калідор, дзе быў выстаўлены яшчэ адзін вартавы. Да гэтага моманту ўвесь офіс павінен быў ведаць, што забойца злоўлены, што ён належыць да таемнай арганізацыі і што бос зараз выпростваецца з ім. Усе яны атрымаюць ганаровае згадванне і, магчыма, нават атрымаюць павышэнне; чуткі звычайна хутка распаўсюджваюцца ў такой арганізацыі, як таемная паліцыя. Калі пашанцуе, пільнасць аслабне, і зараз усё будуць ухмыляцца адзін аднаму, папіваючы віно.
  
  
  Усё гэта я абдумваў у тыя некалькі секунд, што затаіў дыханне, абшукаў цела Пармы, узяў яго пісталет і пайшоў да дзвярэй, якія вялі ў калідор. Я адкрыў яе і сказаў, пераймаючы голасу Пармы праз насоўку: «Заходзь зараз жа».
  
  
  Салдат паспяшаўся ўнутр. Ізноў тая ж занадта строгая дысцыпліна паліцэйскай дзяржавы. Я зачыніў дзверы і амаль тым жа рухам збіў яго з ног. Ён упаў. Ён быў амаль майго росту. Я б усё роўна скарыстаўся яго ўніформай, але гэты поспех пазбаўляў мяне ад вялікай рызыкі. Я раздзел яго, надзеў форму і выйшаў у калідор.
  
  
  Я хутка выйшаў, як быццам у мяне было важнае даручэнне для Пармы. Ахоўнік ля іншых дзвярэй убачыў бы, як я ўваходжу, і не пярэчыў бы, калі б я зноў выскачыў на двор. Ён таксама ледзь падняў вочы; ён весела гутарыў з двума іншымі вартавымі, якія пакінулі свае пасады ў хваляванні арышту забойцы. Чуткі тут сапраўды пайшлі так хутка, як я чакаў.
  
  
  Высокапастаўленым чыноўнікам, якія былі з Пармай падчас майго допыту, было загадана чакаць у іншым кабінеце, і там яны, верагодна, усё яшчэ чакалі. Мне не трэба было турбавацца аб тым, што хтосьці з іх заўважыць мой твар. Я паспяшаўся па шумных калідорах, спусціўся на ніжні паверх і накіраваўся да ўваходных дзвярэй.
  
  
  Вартавы ля галоўнага ўваходу з цікаўнасцю паглядзеў на мяне. Я жэстам папрасіў выпіць, і вартавы ўсміхнуўся. Пасля я апынуўся на цёмнай вуліцы.
  
  
  Я пазбавіўся формы ў іншым завулку, зноў пераапрануўся ў схаванае там адзенне і вярнуўся ў свой танны гатэль. Там я сабраў рэчы, заплаціў і прайшоў два кварталы да трэцяга пакоя, які зняў. Я падняўся наверх і лёг спаць. Я добра спаў, гэта быў вельмi доўгi дзень.
  
  
  Нават паліцэйскія і вайсковыя машыны, якія ўсю ноч калясілі па горадзе з равучымі сірэнамі, не мяшалі мне спаць.
  
  
  Увесь наступны дзень я прасядзеў у сваім пакоі. Я глядзеў тэлевізар і чакаў сваёй кантактнай асобы. Тэлебачанне мала што казала, акрамя замахаў. Паніка ахапіла горад; было абвешчана ваеннае становішча, і тэрыторыя ачэплена. У істэрычным тоне ўрад заклікаў да спакою. Цяпер, калі лідэра забілі, усё было пад кантролем. Так звычайна і праходзіла.
  
  
  Праз некалькі тыдняў, калі ніхто больш не будзе забіты і больш нічога не адбудзецца, урад вырашыць, што небяспека абмінула, і калонія зноў пасталела. Усе віншавалі ўрад, а ўрад віншаваў сябе з рашучым дзеяннем, якое выратавала справу і перамагло подлага забойцу. Толькі нямногім людзям, цынікам, паэтам, пісьменнікам і некалькім рэпарцёрам, магло прыйсці ў галаву, што забойца мог толькі што скончыць сваю працу і сысці дадому.
  
  
  Мой сувязны з'явіўся незадоўга да абеду ў выяве вайсковага капітана з атрадам салдат. Ён пастукаў у маю дзверы і абвясціў аб маім арышце. Я ўжо збіраўся ўзарваць іх праз дзверы, калі капітан закрычаў: «Не супраціўляйцеся, сеньёр. Ваш брат ужо арыштаваны. Твая сапраўдная сіла вядомая, уцёкі немагчымы.
  
  
  Ключавое слова было "брат".
  
  
  Я спытаў. - "Якая мая рэальная асоба?"
  
  
  "Вы – сеньёр Хальвдан Цварт, наняты кампаніяй Malmö Saw and AX".
  
  
  Я адчыніў дзверы. Капітан усміхнуўся толькі адзін раз. Ён загадаў сваім людзям арыштаваць мяне. Гараджане выбеглі на тратуар. Некаторыя плявалі на мяне. Салдаты заштурхнулі мяне ў камандзірскую машыну, сеў капітан, і мы паехалі.
  
  
  'Куды?' - Спытаў я.
  
  
  Капітан толькі паціснуў плячыма. Я паглядзеў на яго. Нешта ў ім мне не падабалася. Капітан не выказаў ні цікаўнасці, ні ўсмешак, ні пытанняў. У ім было нешта змрочнае, ён быў занадта насцярожаны. І ён недастаткова глядзеў на мяне.
  
  
  Мы выехалі з горада ў ліловым прыцемку, у густую глуш на поўдні. Было ўжо цёмна, калі мы ўвайшлі ў двор вялікай гасіенды ў сельскай мясцовасці. Салдаты стаялі ў цені вакол нас. Таксама два верталёты, адзін з якіх меў апазнавальныя знакі ЗША. Я адчуў сябе лепш. Капітан правёў мяне ўнутр. - Вы павінны пачакаць тут, містэр. Картэр, - сказаў капітан.
  
  
  Ён пакінуў мяне ў спакоі. Цяпер мне гэта зусім не спадабалася. Я вывучаў вялікую гасціную, дзе стаяў. У ім была як раскошная, так і вясковая абстаноўка, а таксама маёнтак вельмі багатага чалавека са старой сям'і. Не афрыканскі маёнтак, а партугальскі. Крэслы і сталы, карціны і зброя на сценах - усё гэта было перанесена прама з сярэднявечнай Партугаліі.
  
  
  Салдатаў тут не было, але ў кожным акне я бачыў цені. Я адчуваў сябе ў пастцы. Але я зрабіў сваю працу. Нічога не пайшло не так. Ці гэта было правільна? Я зрабіў сваю працу, і я ім больш не патрэбен?
  
  
  Я занадта шмат ведаў? Каб важны чалавек зараз жадаў пераканацца, што я яму больш не патрэбен? Гэта здарылася раней. І капітан гэта ведаў.
  
  
  Дзверы ў сцяне насупраць мяне адчыніліся. У пакой увайшоў мужчына і агледзеўся гэтак жа пільна, як і я раней: Ястраб.
  
  
  Ён убачыў мяне. 'Нік? Што ты тут робіш?
  
  
  - Хіба ты не паслаў па мяне? - адрэзаў я.
  
  
  Ён нахмурыўся. - Так, я арганізаваў кантакт, каб вывезці вас з краіны, але… ... гэты "ордэр" закрыты, ці не так?
  
  
  - Так, - сказаў я. 'Але што?'
  
  
  "Я думаў, цябе павязуць назад у Свазіленд", - сказаў стары. «Міністр сказаў мне па тэлефоне, што ў яго ёсць важная справа, якой трэба заняцца са мной. Можа быць, ён хоча падзякаваць вам.
  
  
  - Магчыма, - сказаў я. - Але ва ўсіх вокнаў ахоўнікі, і капітан ведае маё сапраўднае імя.
  
  
  'Ваша імя!' Хоук вылаяўся. «Чорт, гэта супярэчыць усёй здзелцы. Міністр ведае. .. '
  
  
  Яшчэ адна дзверы адчыніліся. - Што я ведаю, містэр Хоук?
  
  
  Яго нізкі голас, такі вялікі для яго маленькага росту, рэхам разнёсся па пакоі. Там ён стаяў, адзін з галоўных людзей Партугаліі, назіраючы за Хоўкам і мной. Хоук не спалохаўся. Ястраба не запалохае ніводзін чалавек у свеце.
  
  
  "Што ніхто не павінен ведаць імя N3 падчас задання".
  
  
  - Але «заданне» скончана, ці не так? сказаў маленькі чалавек. «Нашыя трое падазраваных мёртвыя, вельмі прафесійна г-н. Картэр з АХ вельмі дасведчаны.
  
  
  — Чорт вазьмі, — зароў Ястраб, — пераходзь да справы. Вы тэлефанавалі па важным дзелавым пытанні. Вы не сказалі, што N3 будзе тут, што вашыя людзі прывядуць яго сюды, выкарыстоўваючы код, які я даў кантакту, каб дапамагчы яму збегчы. Вы хацелі, каб ён з'ехаў з Мазамбіка як мага хутчэй. Тады чаму ён усё яшчэ тут?
  
  
  - Праца зроблена, - павольна сказаў я. Магчыма, зараз міністр мае намер схаваць сваё дачыненне і ён у АХ больш не мае патрэбы.
  
  
  Хоук тонка засмяяўся. - Я б не рэкамендаваў гэтага, спадар сакратар.
  
  
  У яго голасе гучала лёгкая пагроза, але калі Хоук папярэджвае, ён валодае сілай, АХ стаіць за ім, і гэта ніколі не бывае мяккім. АХ можа, пры неабходнасці, знішчыць цэлую нацыю. Міністр павінен быў гэта ведаць, але на яго твары не завагаўся ні адзін мускул. Я пачаў адчуваць сябе вельмі некамфортна. Якая...?
  
  
  "Праца зроблена", - сказаў міністр. - Але ці было гэта сапраўды неабходна? Трое з нашых вядучых дзеячаў мёртвыя, але мне цікава, ці быў сярод іх насамрэч здраднік.
  
  
  Цішыня, як воблака, павісла ў раскошнай гасцінай, гэтак жа смертаносная, як газавае воблака, якое забіла Парму. Я зірнуў на вокны, за якімі відаць былі цені вартавых. Хоук проста паглядзеў на міністра, яго твар раптоўна стаў сур'ёзным.
  
  
  "Што гэта значыць?" - спытаў стары.
  
  
  “Мы былі перакананыя, што паўстанцы ведалі і маглі рабіць усё гэта толькі ў тым выпадку, калі ў іх быў лідэр пад кіраўніцтвам аднаго з урадавых чыноўнікаў. Здраднік. Мы ведаем, што мусіць быць здраднік, але, магчыма, мы шукалі не ў тым месцы.
  
  
  - Куды ж вам тады было трэба глядзець? - мякка спытаў Хоук.
  
  
  'Г-н. Картэр разам з намі забіў лідэра паўстанцаў, - сказаў сакратар, гледзячы на мяне. «Але паўстанне ідзе паводле плана. Мы чулі, што праз некалькі гадзін па падпольным тэлебачанні выступіць палкоўнік Лістэр, каб аб'явіць аб яго пачатку і заклікаць да бунтаў і забастовак сярод неграў. Мы чулі ад нашых суседзяў, што паўстанцаў не спыніць і не перамагчы і што яны могуць ажыццявіць свае планы без прыкметных праблем».
  
  
  Цяпер ён паглядзеў на Хоўка. «Мінулай ноччу, як толькі я даведаўся пра смерць Пармы, я загадаў таемна перакінуць нашыя адборныя часткі з казармаў у Імбамбу, за 60 кіламетраў адсюль. Усё па плане. Ён паглядзеў на нас абодвух. «Уранку найміты палкоўніка Листера атакавалі нашы войскі ў Имбамбе. Ён напаў на іх пры прыбыцці, калі яны былі яшчэ дэзарганізаваны і несфармаваныя, і амаль знішчыў іх. На працягу двух тыдняў яны будуць бескарысныя для нас. Палкоўнік Лістэр чакаў іх!
  
  
  Хоук міргнуў. Я ў думках паглядзеў наперад. Як гэта было магчыма. .. ?
  
  
  'Але . .. — Хоук пачаў хмурыцца.
  
  
  "Да таго, як я аддаў загад, аб гэтым перамяшчэнні войскаў ведалі толькі два чалавекі", - сказаў міністр. «Я і г. Картэр.
  
  
  - І я, - адрэзаў Хоук. "N3, вядома, далажыў мне".
  
  
  - А потым ты. - сказаў міністр. Злосць зараз была глыбока ў яго голасе. 'Я . .. і АХ, і я не паведаміў ім. Тады я пачаў думаць. Хто з усіх, хто мае дачыненне да гэтага, мае кантакты з намі, а таксама з паўстанцамі? Хто працуе на абодва бакі? АХ! Калі б толькі адзін з нашых чыноўнікаў быў здраднікам, хто б мог даць гэтым паўстанцам усю наяўную ў іх інфармацыю? Толькі адна крыніца: АХ.'
  
  
  Міністр пстрыкнуў пальцамі. Салдаты ўварваліся ў пакой праз усе дзверы. Міністр прароў: «Арыштуйце іх абодвух».
  
  
  Я не стаў чакаць. Я не вагаўся ні секунды. Магчыма, мая падсвядомасць была гатова да гэтага, гатова з таго моманту, як я дабраўся да гэтай гасіенды. Я збіў двух салдат і нырнуў у акно. Пад шкляным дажджом я прызямліўся на салдата звонку, перавярнуўся і ўскочыў на ногі. Я кінуўся праз сцяну гасіенды.
  
  
  З іншага боку я ўскочыў на ногі і нырнуў у цёмныя джунглі.
  
  
  
  
  Кіраўнік 18
  
  
  
  
  
  Яны прыйшлі па мяне. Я быў менш чым за дваццаць метраў ад джунгляў, калі вакол маіх вушэй пачалі свістаць кулі, зрываючы лісце і галінкі з дрэў. Я пачуў нізкі люты голас міністра, які падганяе сваіх людзей. Калі б ён не быў перакананы загадзя, мой уцёкі пазбавілі яго ад сумневаў. Але ў мяне не было шанцаў: ён не стаў бы слухаць ніякіх тлумачэнняў, калі б яны ў мяне былі. Але ў мяне не было тлумачэння, і калі я хацеў знайсці яго, я павінен быў быць вольны ў гэтым. У мяне было адчуванне, што адказ ляжыць у лагеры Лістэр.
  
  
  Зямля вакол гасіенды ўяўляла сабой сумесь джунгляў і саваны, і салдаты спрабавалі выкарыстаць адкрытыя лугі, каб адрэзаць мяне і замкнуць у гусцейшых палосах джунгляў. Я чуў іх паўсюль вакол сябе, а там, за мной, у гасіендзе, закашляў рухавік верталёта. Я бачыў, як ён узляцеў у ноч. І яго пражэктары сканавалі зямлю, пакуль ён паварочваў у мой бок. Міністр выкліча дадатковыя войскі, паліцыю, усіх, каго зможа. Ён мог бы мець у сваім распараджэнні ўсю паліцыю і войска Мазамбіка, калі б захацеў.
  
  
  Цяпер за мной пойдуць усе, па абодва бакі мяжы і тут, па абодва бакі канфлікту. Я б не стаў перашкодай, а Хоук, мой адзіны сябар, зараз сам быў зняволеным. Яны не прычыняць яму шкоды; у яго было занадта шмат сілы для гэтага, але яны ўтрымаюць яго і на дадзены момант АХ абмежаваны ў дзеяннях. Недзе я павінен быў знайсці адказ на тое, што адбылося і як гэта адбылося. Я павінен быў знайсці палкоўніка Лістэра. Час стаў важным.
  
  
  Быў толькі адзін хуткі спосаб, лепшы спосаб у існуючых абставінах. Мабыць, адзіны спосаб выратавацца. Жорсткі і нечаканы. Мяне да гэтага рыхтавалі гадамі. Я вярнуўся ў гасіенду.
  
  
  Салдаты і верталёт працягвалі пераслед у тым напрамку, у якім я бег. Я праслізнуў міма іх, як здань. Але міністр не быў дурнем. Ён не выпусціў з-пад увагі магчымасць таго, што я магу вярнуцца. Асіенда ўсё яшчэ кішэла салдатамі. Не адкрыта, але яны ўсюды хаваліся ў ценях, чакаючы майго руху.
  
  
  Але міністар памыліўся. Ён памыліўся. У яго быў Ястраб, і ён ведаў важнасць Ястраба. Таму ён чакаў, што я паспрабую вызваліць Хоўка. Ахоўнікі засяродзіліся вакол самога дома, баючыся любых спроб зноў пракрасціся ўнутр і вызваліць Хоука. Але я не думаў паспрабаваць гэта.
  
  
  Я ішоў уздоўж сцяны, пакуль не знайшоў бакавыя вароты, узламаў замак і праслізнуў унутр. Верталёт арміі ЗША ўсё яшчэ заставаўся на тым самым месцы. Гэта быў верталёт, які прывёз Хоўка на сустрэчу. Пілот, відаць, затрымаўся недзе ў доме, але, на шчасце, ён мне не спатрэбіўся. Толькі адзін чалавек ахоўваў верталёт. Я збіў яго з ног адным трапным ударам, пакінуў там, дзе ён упаў, і скокнуў у кабіну. Я завёў рухавік і ўзляцеў да таго, як салдаты зразумелі, што адбываецца.
  
  
  Я ўзляцеў так хутка, як толькі мог ляцець верталёт. Некалькі куль патрапілі ў корпус і шасі, але ні адна не патрапіла ў мяне. Я праляцеў наўскос па вялікім коле і без агнёў знік уначы. Я павярнуў да акіяна, каб пазбегнуць партугальскага верталёта. Адтуль я павярнуў на поўдзень да мангравых балот і вёскі палкоўніка Лістэра.
  
  
  Я прызямліўся на той самы выступ на краі балота, дзе мяне злавілі людзі прынца Вахбі. У цемры я зноў прабраўся цераз балота да вёскі наймітаў. Я не бачыў і не чуў ніякіх патрулёў і выявіў, што вонкавае кольца вартавых амаль бязлюдна. У самой вёсцы яшчэ было некалькі вартавых, а хаты былі заняты спячымі жанчынамі.
  
  
  У хаціне я знайшоў спячую Індулу і зулускую жанчыну ў шаўковым плашчы, якіх сустрэў у вёсцы паўстанцаў у цясніне. Яна павінна быць жонкай Листера. Хаціна відавочна была хацінай Лістэра, больш за астатніх і з яго палявым офісам, але самога палкоўніка там не было, як і яго зброі.
  
  
  Дзе ён быў? Дзе былі найміты?
  
  
  Я не стаў будзіць Індулу, каб спытаць. Што б ні адбылося паміж намі ў пакоі ў крэпасці Вахбі, зараз яна, вядома, думала, што я вораг, і ў мяне не было магчымасці даказаць, што гэта не так. Я не быў яе ворагам і фактычна не быў ворагам зулусаў. Але маё прызначэнне не азначала для іх ніякай дапамогі на дадзены момант.
  
  
  Я даў ёй заснуць і праслізнуў назад у балота. Там, у вонкавым кольцы вартавых, сядзеў чалавек, які дрэмле над ручным кулямётам. Ён быў невысокі і жылісты, з рысамі асобы індзейца і перавязанай рукой. Можа гэты амерыканскі і застаўся ў вёсцы, бо быў паранены.
  
  
  Ён прачнуўся ад сну з нажом у горла.
  
  
  'Дзе яны?' - прашыпеў я па-іспанску.
  
  
  Ён паглядзеў уверх і строс сон са сваіх вачэй. 'Хто?'
  
  
  - Дыхай ціха, без гуку, - прашаптала я, прыціскаючы нож да яго горла. - Дзе Лістэр?
  
  
  Яго вочы закаціліся ў арбітах: «Імбамба. Атака.'
  
  
  «Гэта было рана мінулай ноччу. Яны ўжо мусяць вярнуцца.
  
  
  Ён выглядаў занепакоеным. Ён занадта шмат ведаў. Ці ён баяўся таго, што ведаў?
  
  
  "Яны ўжо павінны вярнуцца, каб заўтра адправіцца на поўдзень", - сказаў я. "Поўдзень за мяжой паўстання".
  
  
  Цяпер яму было вельмі страшна. Я занадта шмат ведаў. Калі б я ведаў так шмат... хто яшчэ ведаў... якія былі шанцы на поспех... на грошах. ..ўзнагароды ? Ён быў наймітам. Паўднёвая Амерыка была далёка, і ён ведаў, дзе ляжала яго першая вернасць. У чым яна заключаецца для большасці людзей: вернасць сабе. Ён цяжка праглынуў.
  
  
  - Яны ўжо ў дарозе, сэр.
  
  
  'Куды?'
  
  
  - На поўнач, прыкладна за дзесяць міль адсюль. Чыгунка са Свазіленда ў Ларэнца-Маркес.
  
  
  'Поўнач? Але. .. '
  
  
  Чыгунка? Адзіная чыгунка ад Свазіленда да мора?
  
  
  Ад мора да Ларэнца Маркеса? Жыццёва важнае і стратэгічнае значэнне і. .. Я пачаў падазраваць. Поўнач!
  
  
  Я збіў найміта з ног. Я ўжо забіў дастаткова больш-менш нявінных людзей, і на дадзены момант з мяне дастаткова. Поўнач!
  
  
  Вось дзе паўсталі б змагары за свабоду Мазамбіка, так. Але ўвесь план прадугледжваў выбух у прыгранічных раёнах, засяроджаны выбух з удзелам наймітаў Лістэра ў якасці галоўнай сілы для адлюстравання партугальцаў, якія наступаюць з поўначы, і наступаючых з захаду рэгулярных паўднёваафрыканскіх войскаў. Калі б Лістэр і яго агнявая моц рушылі на поўнач, далей ад мяжы, гэта пакінула б зулусаў, паўстанцаў Свазі і асноўныя сілы мазамбікскіх неграў у адзіночку супрацьстаяць рэгулярным сілам Паўднёвай Афрыкі і Свазіленда.
  
  
  Або, што яшчэ горш, калі б партугальскія войскі маглі бесперашкодна рухацца на поўдзень з боку наймітаў Лістэра - Лістэра на поўначы і партугальскіх каланіяльных войскаў на поўдні, - у зулусаў і іншых чорных паўстанцаў не было б шанцаў. Гэта будзе сапраўдная крывавая лазня.
  
  
  Мае падазрэнні ўзмацніліся. Карлас Лістэр працаваў на рускіх і збіраўся кінуць тут паўстанцаў на разарванне львам. Пакуль яны паміралі, спрабуючы напасці на партугальскія і свазілендскія войскі, Лістэр прасоўваўся на поўнач і захопліваў Мазамбік. Раптам я дакладна гэта даведаўся.
  
  
  Я павінен быў папярэдзіць зулусаў і іншых неграў, якім даводзілася ваяваць з сучаснымі вайсковымі войскамі з асегаямі і старымі стрэльбамі. Але як я прымусіў іх паверыць мне? Як?
  
  
  Я звязаў найміта і прабраўся назад у пустую вёску наймітаў. Вярнуўся да хаціны, дзе спалі Індула і зулуская жанчына, каханка Лістэра. Я моўчкі ўвайшоў у хаціну, схіліўся над Індулай і пацалаваў яе раз, другі, потым заціснуў ёй рот рукой.
  
  
  Яна прачнулася здрыгануўшыся. Яна паспрабавала паварушыцца, але я спыніў яе, прыкрыўшы ёй рот. Яе вочы дзіка закаціліся і раззлаваліся, калі яна паглядзела на мяне.
  
  
  - Індула, - прашаптаў я. - Ты думаеш, што я твой вораг, але гэта не так. Я не магу растлумачыць усяго гэтага, але ў мяне было заданне, і зараз яно скончылася. Цяпер у мяне ёсць магчымасць зрабіць нешта іншае: выратаваць цябе і твой народ.
  
  
  Яна змагалася, злосна гледзячы на мяне.
  
  
  - Слухай, - прашыпеў я. - Зараз не час, чуеш? Лістэр усіх нас падмануў. Цябе і мяне. Ён выкарыстоўваў вашых людзей, а затым здраджвае іх. Я мушу спыніць яго, а ты павінен папярэдзіць сваіх людзей. Дзе Дамбуламанзі?
  
  
  Яна паківала галавой і паспрабавала ўкусіць мяне за руку, яе вочы дзіка блішчалі.
  
  
  'Паслухай мяне. Найміты прасоўваюцца на поўнач. Ты разумееш? На поўнач!
  
  
  Яна супакоілася і цяпер глядзела на мяне з сумневам у вачах. Я ўбачыў сумненне: поўнач і ўспамін аб тым, што адбылося паміж намі ў тым пакоі.
  
  
  “Я прызнаю, што мяне паслалі зрабіць нешта супраць вас, гэта было палітычна. Але зараз я з вамі, гэта таксама палітыка, але значна больш. Цяпер я раблю тое, што хачу: спрабую спыніць Листера.
  
  
  Яна глядзела на мяне нерухома. Я скарыстаўся сваім шанцам, прыбраў руку ад яе рота і адпусціў яе. Яна ўскочыла і ўтаропілася на мяне. Але яна не крычала.
  
  
  'На поўнач?' яна сказала. - Не, ты ілжэш.
  
  
  - Ты павінна папярэдзіць сваіх людзей. Знайдзі Дамбуламанзі і скажы яму. Я не пайду з табой.
  
  
  - Як я магу табе верыць, Нік?
  
  
  "Таму што ты ведаеш мяне і таму што ты давярала мне раней".
  
  
  'Давяраць? Беламу чалавеку?
  
  
  - Белы чалавек, так. Але не вораг. У мяне ёсць свая праца, і я яе зрабіў. Але зараз гэтая праца зроблена, і я з вамі.
  
  
  – Я… – яна сумелася.
  
  
  Раптам я пачуў рух і хутка павярнуўся. Пажылая зулуская жанчына, жонка Лістэра, прачнулася і села ў сваёй шаўковай сукенцы з залатой спражкай, якая ззяла ў цьмяным святле.
  
  
  — Ён ілжэ, Індула. Гэта белы шпіён. Ён прыйшоў сюды, каб забіць нашага лідэра і спыніць паўстанне. Ён працуе на партугальцаў.
  
  
  Я кіўнуў. - Мяне для гэтага паслалі. Але зараз усё па-іншаму. Я не веру, што таемны партугальскі лідэр калі-небудзь існаваў. Вы калі-небудзь бачылі яго, Індула? Не, Лістэр - адзіны белы лідэр, і ён выкарыстоўвае Пазнаку Чакі ў сваіх інтарэсах».
  
  
  - Ня слухай яго! - усклікнула жанчына. Цяпер яна гаварыла па-ангельску без акцэнту.
  
  
  Індула паглядзела на жанчыну, потым на мяне, і я ўбачыў, як на яе твары расце сумнеў. Магчыма, зараз яна ўспомніла пра іншыя, нязначныя сумневы з мінулага.
  
  
  - Шыбена, - павольна сказала яна, - твая англійская цяпер стала вельмі добрай. Дзе ты гэтаму навучылася?
  
  
  - Я навучана лепш, чым ты думаеш, - груба сказала пажылая жанчына. - За нашу справу. Гэты мужчына. .. '
  
  
  - Гэта жонка Лістэра, - сказаў я. - Ты слухаеш жонку Лістэра, Індулу?
  
  
  Індула, здавалася, думала аб рэчах, якія памятала. - Адкуль ты, Шыбена? Мы калі-небудзь ведалі вас да таго, як палкоўнік Лістэр з'явіўся тут? Вы дашлі да нас як яго намеснік. Перад ім была зулуска, таму мы давяралі ёй, але...
  
  
  Шыбена ўзяўся за справу. Хуткая, адпрацаваная атака. Доўгі нож у цёмнай руцэ, мускулы блішчаць пад чорнай скурай. Гэта быў напад на мяне. Яна зрэагавала так хутка і так добра, што, калі б Індула не дзейнічала, яна б мяне сапраўды забіла. Яна абараніла мяне рэфлексам. Таму што мы кахалі адзін аднаго? Што б гэта ні было, Індула дзейнічала спантанна і ўстала на шляху Шыбены. Шыбена адкінула яе ў бок хуткім узмахам свабоднай рукі, і Індулу адкінула ў бок, як пёрка. Але гэтага было дастаткова. Кінжал ледзь не трапіў мне ў сэрца, і ў мяне кальнула ў баку. Я хутка зрабіў выпад і ўдарыў Шыбену па кончыку сківіцы. Яна ўпала, як зрынуты бык. Я біў так моцна, як толькі мог.
  
  
  Я схапіў Індулу за руку. 'Пойдзем са мной.'
  
  
  Яна больш не супраціўлялася і пайшла са мной з палаткі па амаль бязлюдным лагеры. Мы прытармазілі, і я папярэдзіў яе, каб яна маўчала. Мы праслізнулі скрозь кольца вартавых на пасту, дзе ўсё яшчэ быў звязаны збіты з ног найміт. Ён не спрабаваў ускладніць нам жыццё. Магчыма, радаваўся таму, што ён ляжыць злучаны і больш не мяшае нам.
  
  
  Мы падышлі да верталёта. У цемры я падняўся з выступу скалы і павярнуў машыну на поўнач. Індула ўвесь час глядзела на мяне занепакоена, яшчэ не зусім пераканаўшыся ўва мне. Я павінен быў знайсці наймітаў.
  
  
  Я знайшоў іх. Яны былі на поўначы, як сказаў мужчына. Ціхі лагер без вогнішчаў, уздоўж чыгункі са Свазіленда ў Ларэнца-Маркес, за сорак кіламетраў на поўнач ад таго месца, дзе яны павінны былі быць, і ўсяго за некалькі гадзін ад таго месца, дзе яны павінны былі быць за сорак кіламетраў з другога боку. вёскі.
  
  
  - Сёння да поўдня яны не пераадолелі і пяцьдзесят міль, - сказаў я. - Перакананы?
  
  
  Індула паглядзела ўніз. "На гэта можа быць прычына".
  
  
  - Добра, - сказаў я. "Давай высветлім."
  
  
  
  
  Кіраўнік 19
  
  
  
  
  
  Шэры світанак прывітаў нас, калі мы прызямліліся на невялікай адкрытай прасторы прыкладна ў мілі на поўдзень ад наймітаў. Джунглі тут ператварыліся ў нізкі хмызняк і саван. Было ціха, дзікія звяры пахаваліся. Людзі абурылі.
  
  
  Мы асцярожна накіраваліся да чыгункі, і маленькія сховішчы наймітаў сталі адзін за адным. Яны былі ў поўнай баявой гатоўнасці. Патрулі ў полі ўважліва ахоўваюць тэрыторыю. Падобна, палкоўнік Лістэр не хацеў, каб хто-небудзь выявіў іх, пакуль ён не скончыць. З цягніка ніхто не змог бы ўлавіць ніякіх слядоў салдат. Прабрацца ў лагер будзе не так проста. Я ўбачыў намёт Лістэра амаль пасярэдзіне, бяспечную і добра ахоўную. Я бачыў нешта яшчэ, ці нешта не бачыў.
  
  
  Я спытаў. - «Дзе Дамбуламанзі і іншыя негры?» Індулі было не па сабе. - Можа, яны ў дазоры?
  
  
  - Магчыма, - сказаў я.
  
  
  Мы абышлі знешняе кола вартавых. Хоць я не мог знайсці для сябе бяспечны шлях у лагер, Індула змагла проста ўвайсці.
  
  
  "Калі я мае рацыю, ты можаш увайсці, але не выйсці", - сказаў я ёй.
  
  
  "Калі б я магла дабрацца да Листера і сустрэцца з ім твар у твар, гэтага было б дастаткова, - сказала яна. - Але ты, яны б узялі цябе ..."
  
  
  У цішыні зламалася галінка. Я сутыкнуў Індулу плазам на зямлю, імкнучыся як мага лепш прыкрыцца. Яшчэ адна галінка зламалася, і на краі джунгляў з'явілася бясформенная карычневая фігура, якая спынілася, каб паглядзець на кусты і савана. Араб. Адзін з людзей мёртвага прынца Вахбі! Што ён мусіў тут рабіць? Я адразу выкінуў гэтую праблему з галавы. Пакуль гэта не мела значэння. Халіл аль-Мансур, верагодна, прыглядаў за наймітамі для сваіх партугальскіх "сяброў". Але гэта быў мой шанец.
  
  
  Я слізгануў да яго. Ён ніколі не даведаўся, што з ім здарылася. Я накінуў яму на шыю пятлю і задушыў. Я хутка падзел яго і надзеў яго карычневы бурнус і чорную куфію, выпацкаў твар зямлёй і нацягнуў куфію на твар і падбародак.
  
  
  «У выпадку з табой, — сказаў я Індуле, — яны маглі б здзівіцца. Але вы і араб разам можаце гэта зрабіць. Пойдзем.'
  
  
  Мы ціха, але проста пайшлі да лагера. Першы вартавы паклікаў нас. Індула прадставілася і сказала мужчыну, што араб хоча бачыць палкоўніка Лістэр. Я трымаў руку на пісталеце з глушыцелем пад мантыяй. Я напружыўся.
  
  
  Ахоўнік кіўнуў. 'Працягвайце шлях. Палкоўнік у сваёй палатцы. Індула імгненне глядзела на мяне. Я захоўваў абыякавы выраз твару. Вартавы не здзівіўся, убачыўшы араба. Здавалася, яго больш непакоіць прысутнасць тут Індулы. Сумненне знікла з яе вачэй.
  
  
  Мы прайшлі прама праз схаваны лагер. Найміты ў зялёным з цікаўнасцю паглядзелі на нас. але нічога супраць нас не зрабілі. Нас прапусцілі двое вартавых, папярэдне спытаўшыся ў Індулы, што яна тут робіць, чаму яе няма ў вёсцы.
  
  
  - У нас ёсць важнае паведамленне для палкоўніка, - сказала яна. Я загаварыў па-арабску. «Паведамленне ад Шыбены. Яна пасылае мяне да палкоўніка Лістэр».
  
  
  Індула перавяла гэта, а затым спытала: "Дзе Дамбуламанзі?"
  
  
  - На заданні, - сказаў вартавы.
  
  
  Ён прапусціў нас. Потым я ўбачыў немца, маёра Курца. Ён стаяў перад палаткай палкоўніка Лістэр і глядзеў прама на нас. Я схаваў свой твар, наколькі мог. Мы пайшлі далей. Курц сустрэў нас перад намётам Лістэра. Ён утаропіўся на мяне, затым раптам павярнуўся да Індулы.
  
  
  - Чаму ты тут, жанчына? - агрызнуўся ён на суахілі. - Хто сказаў вам, што мы тут?
  
  
  Гэта было глупства, небяспечнае пытанне. Індула не завагалася. - Шыбена, - спакойна сказала яна. - У яе важнае паведамленне для палкоўніка.
  
  
  'Ах, так?' - сказаў Курц. Уся яго ўвага была прыкавана да дзяўчыны. Яму было напляваць на маўклівага араба. «Шыбена не адправіў бы паведамленне без пароля. Што гэта?'
  
  
  "Яна не дала мне пароль". - сказала Індула. Ці патрэбны саюзнікам паролі? Вы ведаеце зулу, мяцежніцу і дачку правадыра, маёр Курц?
  
  
  Кашчавы немец звузіў вочы. «Магчыма, не, але я хачу пачуць гэтае паведамленне. Ды добра вам абодвум.
  
  
  У тоўстай руцэ ў яго быў "люгер". Ён паказаў нам на палатку, якая стаяла побач з палаткай палкоўніка Лістэр. Мы ўвайшлі, і я напружыў мышцы, каб накінуцца на яго. Гэта было рызыкоўна, калі ён узніме шум, нам канец, і мы ніколі больш не выберамся з лагера жывымі. Але ў мяне было. †
  
  
  Раптам на іншым канцы лагера ўзнікла замяшанне. Курц павярнуўся. Я не мог бачыць, што гэта было, але гэта быў мой шанец хутка схапіць гэта. Я паварушыўся. Ён адышоў і крыкнуў вартавому.
  
  
  "Ахоўвай тых дваіх у палатцы і трымай іх там, пакуль я не вярнуся".
  
  
  Ён пакрочыў насустрач мітусні. Вартавы падышоў да праёму, падштурхнуў нас сваёй вінтоўкай да задняй сцяны і закрыў полаг палаткі. Яго цень паказваў на тое, што ён уважліва глядзіць на раўніну. - Нік, - сказала Індула, - калі Курц папросіць паведамленне, што мы можам яму сказаць?
  
  
  - Цяпер ты пераканана?
  
  
  Яна паглядзела ў іншы бок. - Дзіўна, што Курц мне не давярае. Яшчэ больш дзіўна, што ў Шыбены быў пароль. «Курца не здзівіла, што Шыбена ведала, што яны тут, на поўначы».
  
  
  - Яна зманіла, - сказаў я.
  
  
  — Але на гэта магла быць прычына, — сказала Індула. Цяжка страціць веру, калі твае мары аб свабодзе ператвараюцца ў дым. Яна хацела верыць Лістэру і Шыбене, жанчыне са свайго народа.
  
  
  Я сказаў. - "Дамбуламанзі павінен быць тут. Ён твой сувязны, і ён павінен быць побач з Лістэр".
  
  
  - Так, але…
  
  
  Ёй патрэбны быў нейкі канчатковы доказ. Намёт палкоўніка Лістэра была адзіным месцам, дзе мы маглі атрымаць тое, што ёй было патрэбна.
  
  
  Курц абшукаў нас не ў спешцы. Я схапіў нож і зрабіў надрэз у задняй сценцы намёта. За палаткай Лістэра стаяў вартавы. Акрамя таго, знешняе кола вартавых было прама пад чыгуначным насыпам. Яны стаялі на варце і глядзелі толькі на чыгуначныя пуці. Злева стаялі двое іншых вартавых і, здавалася, назіралі за нечым у далёкім канцы лагера, удалечыні ад чыгуначных пуцей.
  
  
  "Ззаду стаіць ахоўнік, які абавязкова нас убачыць", - сказаў я Індуле. - Ёсць вялікая верагоднасць, што Курц з ім не размаўляў. Я зраблю адтуліну ў задняй частцы палаткі, а ты выйдзеш вонкі і пагаворыш з гэтым вартавым. Ён абавязкова пазнае вас. Адцягніце яго як-небудзь, што б вы ні прыдумалі, і прымусьце яго глядзець у іншы бок.
  
  
  Яна кіўнула. Акуратна разразаю заднюю сценку. Вартавы гэтага не бачыў. Індула выслізнула і нядбайна падышла да вартавога. Ён быў добры вартавы, ён заўважыў яе, як толькі яна падышла да яго. Ён прыцэліўся ў яе, потым павольна апусціў вінтоўку. Ён усміхнуўся. Да таго ж пашанцавала, гэта быў малады чалавек, якому, напэўна, патрэбна была дзяўчына.
  
  
  Я чакаў.
  
  
  Яна падышла да маладога вартавому, іспанцу, судзячы па ўсім, маладому партызану на службе ў вялікага палкоўніка Листера. Яны размаўлялі адзін з адным, і Індула, нягледзячы на сваю маладосць, ужо даўно была партызанкай. Яна ўбачыла тое ж, што і я: ён хацеў жанчыну. Цяпер яна стаяла вельмі блізка да яго. Я бачыў, як ён напружыўся. Для вартавога было брыдка ўсім правілам і навучанню падпускаць кагосьці так блізка. Яна супакоіла яго, і я ўбачыў, як яна выгнула спіну, каб наблізіць грудзі амаль да яго твару. Аголеныя грудзі яна мела, як жанчына-зулуска. Ён аблізнуў вусны, паставіў вінтоўку на зямлю, трымаючы яе адной рукой.
  
  
  Яна разгарнула яго, і я ўбачыў, як яна аглядаецца, каб пераканацца, што іншыя ахоўнікі не глядзяць. Затым яна кіўнула.
  
  
  Я вылез праз адтуліну і хутка пайшоў да вартавога. Пачуўшы мяне, ён хутка павярнуўся і паспрабаваў падняць вінтоўку. Яго вочы раптам пашырыліся, а затым зашклянелі. Я злавіў яго, перш чым ён паспеў упасці. У руцэ ў Індулы быў маленькі востры кінжал. Яна сапраўды ведала, куды стукнуць кагосьці.
  
  
  Я хутка агледзеўся. Ніводны з засела наймітаў не паглядзеў у наш бок. Двое вартавых наперадзе былі занадта заняты пошукамі ў іншым месцы. Я аднёс мёртвага вартавога да задняй часткі намёта Лістэра. Гэта была падвойная палатка са спальнай зонай ззаду, але мне прыйшлося рызыкнуць. Я прасек заднюю сценку, і мы ўнеслі мёртвага вартавога ўнутр.
  
  
  Адзінай мэбляй быў спартанскі ложак палкоўніка, куфар і брызентавае крэсла. У астатнім спальная зона была пустая. Кладзём мёртвага вартавога пад ложак. У пярэдняй частцы таксама нічога не рухалася. Я зазірнуў у шчыліну і ўбачыў, што Листер працуе ў адзіноце за сваім палявым сталом. Пры ім былі пісталет, нож, патранташ і плечавыя шлейкі заплечніка. Ён быў гатовы неадкладна пайсці. Яго нататнік з палявымі запісамі стаяў злева ад яго стала з адчыненым вечкам. Я кіўнуў Індулу. У нас мусілі быць гэтыя запісы. Яна чакальна паглядзела на мяне. Я мог бы забіць гэтага палкоўніка на месцы і спадзявацца выбрацца жывым, але калі я заб'ю яго да таго, як у мяне будуць доказы, Індула ні завошта мне не паверыць.
  
  
  - Слухай, - прашаптаў я. - Прыйдзецца пачакаць, пакуль ён пакіне палатку. Або пакуль мы яго як-небудзь не выцягнем. Магчыма. .. '
  
  
  Я не скончыў фразу. Перад гэтым Лістэр устаў, і Курц увайшоў у палатку. Ён не выглядаў паралізаваным.
  
  
  - Госць, палкоўнік, - сказаў немец.
  
  
  Палатно палаткі было адсунута, і Халіл аль-Мансур увайшоў, сагнуўшыся, у палатку, выпрастаў спіну і, усміхаючыся, падышоў да палкоўніка.
  
  
  - Вельмі прыемна, палкоўнік, - сказаў ён па-ангельску.
  
  
  Лістэр кіўнуў. «Мае спачуванні, аль Мансур. Смерць прынца была ўзрушэннем для ўсіх нас.
  
  
  Лістэр таксама размаўляў па-ангельску. Верагодна, гэта была адзіная мова, якая ў іх была агульная. Халіл аль-Мансур сеў з усмешкай. Паміж двума мужчынамі было моцнае падабенства; абодва выглядалі як мацёрыя ваўкі, якія круцяцца вакол адзін аднаго. Аль-Мансур працягваў усміхацца.
  
  
  "Шок, але, на шчасце, не непапраўная трагедыя", - сказаў араб. - Твае планы ідуць добра?
  
  
  - Выдатна, - сказаў Лістэр. - У цябе ёсць планы, аль-Мансур?
  
  
  - Як і ва ўсіх мужчын, - сказаў Халіл. «Прынц прарабіў вялікую працу, забраўшы ў вас неспакойных чорных паўстанцаў, якія прыйшлі да вас па дапамогу і падтрымку. Вы здаваліся сябрам, чалавекам, які дапамагаў уцекачам, а потым без мітусні пазбаўляўся ад іх.
  
  
  «Прынц паступіў мудра, прадаўшы іх у рабства, - сказаў Лістэр. - Выбар чорных маладых людзей, моцных і запальчывых. Яго багатым кліентам гэта падабалася. Мой уплыў на правадыроў палягчала прыгнёт іншых жанчын. Дык вы зможаце дапамагаць адзін аднаму.
  
  
  Я паглядзеў на Індулу. Яе цёмны твар стаў амаль шэрым. У яе вачах гарэла нянавісць. Цяпер яна ведала, як патрапіла ў палон да людзей прынца Вахбі, калі думала, што знаходзіцца ў «бяспецы» у лагеры Листера. Лістэр перадаў усіх неграў, якіх ён меркавана выратаваў, Вахбі, каб той прадаў іх у рабства, каб яны выпадкова не выявілі, што Лістэр быў у дарозе.
  
  
  Яна паглядзела на мяне і кіўнула: зараз яна мне паверыла. У другой частцы палаткі Халіл зноў загаварыў.
  
  
  - Узаемная выгада, - сказаў араб. - Ці ёсць прычына, па якой гэта не павінна быць працягнута са мной замест прынца?
  
  
  «Ніякай прычыны, - пагадзіўся Лістэр. "Калі ты зможаш захаваць яго месца, аль Мансур".
  
  
  - Яго месца і яго абяцанні, - сказаў Халіл. «Наша падтрымка вам у Ларэнца Маркесе, Мбабане і Кейптаўне ў абмен на вашу згоду на нашы, ну, увогуле, дзелавыя адносіны».
  
  
  "Ці патрэбна мне твая падтрымка ў гэтых месцах, аль Мансур?"
  
  
  Халіл зноў усміхнуўся. - Ну, палкоўнік. Я ведаю твае планы. У той час як адсутнасць вашай падтрымкі сьцерці паўстанцаў зулусаў і свазі, паколькі партугальскія каланіяльныя сілы прасоўваюцца на поўдзень, вы наносіце ўдар тут, на поўначы. Вы хочаце паспрабаваць захапіць уладу.
  
  
  «Фронт вызвалення Мазамбіка захоплівае гэтую ўладу», - сказаў палкоўнік. "Парадак будзе адноўлены з хаосу".
  
  
  «Хаос, які вы самі ствараеце, кідаючы паўстанцаў, прымушаючы паўднёваафрыканцаў займацца ў Зулулендзе і збіваючы з панталыку і знішчаючы партугальскія войскі паўстанцамі. Разня, якой вы збіраецеся пакласці канец, заклікаўшы сваіх чорных супрацоўнікаў.
  
  
  Вочы палкоўніка Лістэра загарэліся. «Мы станем усёй сілай фронта вызвалення Мазамбіка. Свет будзе заклікаць да спынення кровапраліцця. Тады мы будзем адзінай сілай, здольнай навесці парадак. Мы правядзем перамовы з Лісабонам, а затым возьмем уладу: свабодная нацыя, але ў нашых руках». Ён паглядзеў на Халіла. «Так, падтрымка Кейптаўна, Лісабона, Радэзіі і нават Свазіленда можа дапамагчы. Ты можаш захаваць свой "бізнэс", Халіл. Невялікі кошт за сілу.
  
  
  «Вы бераце ўладу для рускіх. Вы ўпэўненыя, што яны пагодзяцца?
  
  
  - Згодны, - агрызнуўся на яго палкоўнік Лістэр. «Я бяру ўладу ў Мазамбіку для сябе, для нас. Грошы і ўлада, гэта багатая краіна».
  
  
  Халіл засмяяўся. - Я бачу, што мы абодва свецкія людзі. Мы зладзім, палкоўнік.
  
  
  - І я, - сказаў Курц, - усе мы. Высокі пост, золата, віла, слугі, завошта яшчэ можна дужацца?
  
  
  Цяпер усе яны смяяліся, усміхаючыся адзін аднаму, як сцярвятнікі на сухой галінцы.
  
  
  Шэпт Індулы быў амаль занадта гучным. "Мы павінны забіць іх".
  
  
  - Не, - прашаптаў я. «Спачатку мы мусім выратаваць вашых людзей. Яны будуць знішчаны. Калі я крыху разумею Листера, то ён зробіць больш, чым проста будзе трымацца ўбаку. Ён выдасць вашыя планы і папярэдзіць Паўднёвую Афрыку. Мы павінны выратаваць вашых людзей і спыніць Листера.
  
  
  Але як мы можам у адзіночку. .. '
  
  
  – Здаецца, я бачу выйсце, – мякка сказаў я. 'Шанец. Магчыма, Халіл і яго людзі дадуць нам магчымасць, і мы павінны скарыстацца ёю зараз жа. Рабі, што я гавару. Ты бярэш Халіла. Без гуку. Менавіта зараз!'
  
  
  Мы дабраліся да пярэдняй часткі намёта. У імгненне вока Індула прыставіла свой кінжал да горла Халіла, перш чым ён паспеў падняцца з крэсла нават на дзюйм.
  
  
  Я прыставіў пісталет з глушыцелем да галавы Лістэра і прашыпеў Курцу:
  
  
  - Нічога не рабі, чуеш! Ніводнага гуку!
  
  
  Яны не рухаліся. Спалоханыя вочы паглядзелі на Індулу і ўтаропіліся на мяне ў маім карычневым бурнусе. Кім я быў? Я не назваў сябе, але думаю, што Курц бачыў, хто я такі. Ён збялеў. Я быў Кілмайстрам, я меў на ўвазе тое, што сказаў.
  
  
  - Мы ўсе зараз адыходзім, - мякка сказаў я. «Курц наперадзе з Індулай. Вы будзеце мёртвыя перш, чым даведаецеся пра гэта, сяржант, так што мне лепей сцерагчыся яе нажа. Палкоўнік і Халіл пойдуць за мной, як таго патрабуе добры арабскі звычай. Усміхайцеся, кажыце і памятайце, што мы нічога не страцім, забіўшы вас, калі нас знойдуць. Упэўніцеся, што нас не спыняць.
  
  
  Яны кіўнулі, і я кіўнуў Індулу. Дзяўчына пайшла першай з Курцам, яе нож уваткнуўся ў тое месца на яго спіне, дзе ён мог памерці ад першага ж удару. Я рушыў услед за Халілам і Лістэрам. Мы павольна ішлі праз цэнтр лагера; Палкоўнік і Халіл балбочуць і ўсміхаюцца, а арабскі паслядоўнік Халіла ідзе ззаду. Калі хто-небудзь з вартавых ці іншых наймітаў успомніць, што Халіл увайшоў у палатку без аднаго са сваіх людзей, ён усё роўна не стане пра гэта пытацца. Чаму ён павінен? Палкоўнік не хваляваўся, і Курц ішоў наперадзе з усмешлівай зулускай дзяўчынай, якую яны ўсё ведалі.
  
  
  Пакуль Курц, Лістэр і Халіл не набраліся адвагі ці глупства, усё было вельмі проста. Яны не зразумелі, таму стала лягчэй. Мы мінулі знешняе кола вартавых і прайшлі праз узлесак джунгляў. Прама перад намі быў травяністы ўзгорак. Я прымусіў іх усіх падысці крыху ніжэй вяршыні, дазволіў ім спыніцца, а затым неўзаметку паглядзеў на іх,
  
  
  На сонцы ярдах у пяцідзесяці я ўбачыў некалькі арабаў, якія чакалі Халіла. Крыху далей нейкі рух у кустах паведаміў, што там былі астатнія людзі нябожчыка прынца Вахбі.
  
  
  Я павярнуўся і ўбачыў, што кольца наймітаў прыціхла метрах у ста ад мяне. Некалькі наймітаў нядбайна зірнулі на свайго камандзіра і яго лейтэнанта. Канферэнцыя высокага ўзроўню з Халілам. Якога салдата хвалявалі такія рэчы? Ім бы сказалі, што рабіць, таму яны паслабіліся.
  
  
  Гэта было б адцягнена. Я глыбока ўздыхнуў і паказаў на Індулу. Я даў ёй «люгер» з кабуры Курца.
  
  
  — Ахоўвай Лістара і Курца, — сказаў я шэптам. "І калі яны рухнуць пальцам, вы страляеце ў іх".
  
  
  Яна кіўнула. Я ўзяў Халіла за руку, з пісталетам за спіной, і пайшоў з ім на вяршыню ўзгорка. Калі я быў упэўнены, што яго людзі бачылі, як ён стаіць там, я зняў глушыцель, двойчы стрэліў яму ў спіну і пачаў крычаць па-арабску.
  
  
  «Яны забілі Халіла аль-Мансура. Найміты. Яны забілі нашага лідара. Атака! Атака! Алах ці Алах. Атака!'
  
  
  Я хутка павярнуўся і схаваўся з вачэй. Я чуў арабаў і чорных салдат вахбітаў. Палкоўнік Лістэр і Курц стаялі, ахопленыя жахам.
  
  
  На краі лагера ўсе найміты ўжо былі на нагах, і афіцэры кінуліся наперад, каб паглядзець. Злева арабы ўжо лаяліся.
  
  
  — Страляйце ў іх, — крыкнуў я Індулі.
  
  
  Яна застрэліла Курца, а затым накіравала пісталет на Лістэр. Палкоўнік быў крыху хутчэй і нырнуў у сховішча ў невялікай лагчыне за скалой. Стрэл Індулы прамахнуўся...
  
  
  Найміты крычалі: «Арабы! Яны расстралялі маёра Курца і палкоўніка. Трывога! Трывога!'
  
  
  На пяці мовах загады насіліся ўзад і наперад уздоўж шэрагаў салдат. Кулямёты пачалі грымець. Узарваліся гранаты. Арабы кінуліся наперад, выкарыстоўваючы сховішча. Яны знайшлі Халіла.
  
  
  Я крыкнуў Індулу. - 'Пакінуць яго. Пойдзем са мной!
  
  
  Справа ад нас джунглі былі яшчэ чыстыя. Цяпер Листер ніяк не мог змяніць сітуацыю. Ён мог толькі прымусіць іх раззлавацца. Ён пераможа, але найміты будуць ладна патрапаны, а я падрыхтаваў для іх яшчэ больш.
  
  
  Мы беглі праз джунглі, грудзі Індулы ўздымаліся, як вольныя птушкі. Я хацеў займець яе, але ведаў, што яшчэ занадта шмат трэба зрабіць. Мы прыбылі да верталёту, калі арабы і найміты ззаду нас уступілі ў разлютаваны бой.
  
  
  Мы ўзляцелі без адзінага стрэлу і павярнулі на поўдзень. Я наладзіў радыё на частату партугальскай арміі. Я прадставіўся і расказаў план палкоўніка Листера і сказаў ім не ісці на поўдзень, а прама на палкоўніка Листера. Я выкарыстоўваў імя міністра і працягваў паўтараць паведамленне, пакуль мы не перасеклі мяжу Зулуленда. Я апусціў верталёт каля вёскі ў яры, дзе раней быў з Індулай.
  
  
  - Папярэдзьце людзей, - сказаў я, калі яна выйшла. 'Скажы гэта! Яны павераць вам. Адпраўце кур'ераў і затрымайце сваіх людзей. Прабач, але прыйдзе іншы дзень.
  
  
  Яна кіўнула. Яе вочы былі вільготнымі і ззяючымі. 'Нік?' Я ўсміхнуўся. Прыбег Саламон Ндэйл і яго людзі. Калі я павярнуў на поўнач, я ўбачыў, як яна размаўляе з імі. Яны панесліся назад у вёску, і я ўбачыў, як ганцы рассыпаліся веерам ва ўсіх кірунках. Мы зрабілі гэта. Паўстанне будзе спынена. Не будзе разні. Свабода для зулусаў павінна прыйсці пазней. Але яна прыйдзе, і яны ўсё яшчэ будуць жыць, каб прыняць і выкарыстоўваць свабоду.
  
  
  Я зноў уключыў радыё і пачаў паўтараць сваё паведамленне партугальцам. Без паўстання перапалоханая банда наймітаў не магла параўнацца з партугальскімі войскамі. Мазамбік таксама павінен быў дачакацца сваёй волі, але нават партугальцы былі лепш, чым горкая свабода палкоўніка Лістэра.
  
  
  Я працягнуў сваё папярэджанне, паведамляючы аб плане Лістэр. Раздаўся голас.
  
  
  - Мы вас пачулі, - сказаў нізкі голас, які я адразу даведаўся. «Нашыя войскі ўжо ў дарозе. На гэты раз яны не ўцякуць ад нас.
  
  
  - Гэта лепей, - сказаў я. - А як наконт Хоука, сакратар?
  
  
  "Ён вольны".
  
  
  "Вакол іх вёскі таксама", - сказаў я, затым назваў яе месцазнаходжанне.
  
  
  - Дзякуй, - сказаў голас міністра. Ён вагаўся. «Я павінен прынесці вам свае прабачэнні, сэр. Картэр. Але я ўсё яшчэ дзіўлюся.
  
  
  - Пазней, - коратка сказаў я, выключаючы радыё.
  
  
  Гэта было скончана. Паўстанне было спынена, бойня папярэджана, а найміты на час выведзены са строю. Але гэта яшчэ не зусім канец. У мяне засталася няскончаная праца.
  
  
  
  
  Кіраўнік 20
  
  
  
  
  
  Мякка я ступіў праз цені балота. Быў толькі поўдзень, і ў балотах вакол вёскі наймітаў панавала цішыня. Усе яны зніклі. Пасты для вартавых пустыя і бязлюдныя. Паведамленне стала вядома тут.
  
  
  Я спыніўся на краі вёскі. Нават жанчыны зніклі, усё да адзінага. Нішто не варушылася пад паўдзённым сонцам. Некалькі целаў неграў і наймітаў ляжалі раскіданымі, нібыта адбылася сварка, нібыта былі зведзены асабістыя рахункі, перш чым найміты беглі ў тыя бяспечныя сховішчы, да якіх яны маглі дабрацца. Яны апынуцца ў бяспецы. У гэтым свеце заўсёды знаходзіўся нехта, хто хацеў наняць людзей; мужчын, якія былі гатовыя змагацца без пытанняў.
  
  
  Сцярвятнікі кружылі над вёскай. Некаторыя былі на дрэвах на ўскрайку, але ніхто не ўпаў на зямлю. Тут яшчэ нехта быў яшчэ жывы. Ці ў гэтай вёсцы яшчэ нехта застаўся жывы. Я выцягнуў свой аўтаматычны пісталет і павольна пайшоў паміж ціхімі хацінкамі пад пякучым сонцам, якое прасочваецца скрозь дрэвы.
  
  
  Калі б я меў рацыю, палкоўнік Карлас Лістэр не застаўся б са сваімі людзьмі ў той момант, калі зразумеў, што яго гульня скончана. У яго было радыё, так што ён павінен ведаць. Да гэтага часу партугальскія каланіяльныя войскі атачылі яго людзей. Чыгунка дазволіць лёгка дабрацца да месца, дзе яны ваявалі з арабамі. Лістэр пайшоў бы, як толькі ўбачыў войскі, калі б не збег раней, калі даведаўся, што я ўцяку, каб усё давесці да агульнага ведама.
  
  
  Пытанне толькі ў тым, ці ўцячэ ён сам, на джыпе ці камандным аўтамабілі, ці нават на верталёце, калі ён яго дзесьці схаваў, што мяне не здзівіла б. Ці ён возьме з сабой групу сваіх людзей? Цяпер, калі Курц быў мёртвы, я не верыў, што ён быў з кімсьці яшчэ. Уцякаць ад сваіх значна больш небяспечна для групы, чым для чалавека ў адзіночку. Ніколі не ведаеш, раптам тыя давераныя людзі, якіх ты прывёў з сабой у запал бітвы, раптам палічаць цябе баязліўцам, калі ты ўцякаеш.
  
  
  Не, палкоўнік Лістэр сам быў салдатам і ўцякаў бы, толькі калі б змог. Ён быў верны толькі сабе і свайму будучаму працадаўцу, які меў патрэбу ў ім і мог яго выкарыстоўваць. Асабліва, калі ён падрыхтаваў шлях да адступлення, план уцёкаў на ўсякі выпадак, што, безумоўна, было.
  
  
  План уцёкаў і сродкі: грошы, заробак, важныя паперы, якія можна прадаць ці выкарыстоўваць для шантажу. У яго павінен быць нейкі скарб, і дзе ж, як не тут, у гэтай вёсцы, напэўна, пад апекай яго жонкі. Вось чаму я быў тут. Калі б Лістэр не вярнуўся сюды, я б сустрэў яго дзе-небудзь яшчэ ў нейкі момант, але я чакаў, што ён прыйдзе сюды, і зараз сцярвятнікі сказалі мне, што ў вёсцы ёсць нехта жывы.
  
  
  Я асцярожна хадзіў паміж хатамі, прыслухоўваючыся да найменшага гуку: галінкі, якая ламаецца, рыпу дзвярэй або сцяны, узводу курка стрэльбы або пісталета, гуку вымальнага з ножнаў нажа... Я нічога не чуў, акрамя некалькіх стрэлаў удалечыні. Гэта павінны былі быць найміты, якіх зараз злавілі партугальскія войскі. Зрэшты найміты нядоўга ваююць, калі бітва прайграна. Яны знікаюць, як зніклі ў гэтай вёсцы.
  
  
  Я чуў страляніну ўдалечыні і роў самалётаў далёка і блізка. Самалёты, якія ляцелі высока над вёскай, і самалёты, якія ляцелі на поўдзень, за мяжу. Гэта павінны былі быць паўднёваафрыканцы, якія зараз, як я спадзяваўся, не патрапілі ні ў адну мэту. Але ў мяне была мэта.
  
  
  Я дабраўся да хаціны Лістэра і ўбачыў Дамбуламанзі. Высокі зулус ляжаў у пыле ў штаб-кватэры Лістэра. Ён быў мёртвы, паранены ў галаву. Мне не трэба было падыходзіць бліжэй. Яго мёртвая рука сціскала дзіду. Ён загінуў, змагаючыся з кімсьці, і асегай ў яго руцэ нагадаў мне пра момант, калі ён адсек галаву Дэйдры Кэбат. Мне не было шкада бачыць гэтага мёртвага зулусу ў пыле.
  
  
  Я паглядзеў на яго цела, калі пачуў ціхі спеў. Глыбокія меланхалічныя спевы. Яно зыходзіла з хаціны Листера. Я асцярожна ўвайшоў, сагнуўшыся, але трымаючы аўтамат перад сабой аберуч. Калі мае вочы абвыклі да цемры, я ўбачыў іх.
  
  
  Гэта была вялікая хаціна, падзеленая на дзве часткі звісаючымі скурамі. У адным пакоі быў пусты саламяны матрац, у другім - пісьмовы стол і некалькі крэслаў. Зулуская жанчына, Шыбена, сядзела на адным са крэслаў. Яе шаўковы халат быў амаль сарваны з яе цела і ўвесь у крыві. У яе густых афрыканскіх валасах таксама была кроў. Павольна, нібы параненая, яна разгойдвалася ўзад і ўперад. Песня вырвалася з яе горла.
  
  
  Палкоўнік Карлас Лістэр ляжаў над сваім сталом. Яго галава звісала з аднаго канца, ногі ў ботах - з другога. Ён быў мёртвы. У яго перарэзана горла. У яго было яшчэ дзве раны на целе, як калі б ён быў заколаты да таго, як яму перарэзалі горла, каб скончыць працу.
  
  
  Я падышоў бліжэй. - Шыбена?
  
  
  Павольна калыхаючыся ўзад-уперад, яна працягвала спяваць, яе вочы адвярнуліся, каб паказаць беласць.
  
  
  - Шыбена? Што здарылася?'
  
  
  Яе цела зрабіла плыўнае рух, пакуль яна гайдалася. Пад распушчанымі валасамі яе авал асобы быў менш, чым я сабе ўяўляў, занадта маленькім для яе шырокага носа. Яна была амаль голая, яе сукенка толькі боўталася на нітцы вакол яе сцёгнаў. Яе плечы былі шырокімі і мяккімі, а грудзей поўныя цёмна-ружовых саскоў. У яе не было тлушчу на мускулістых сцёгнах і стройных баках, жывот быў амаль плоскім. Жанчына. Нешта варухнулася ўва мне.
  
  
  "Я павінна была зрабіць гэта." - сказала яна раптам па-англійску, чыстая англійская без акцэнту, які здзівіў Індулу.
  
  
  - Ты забіла яго? Лістара?
  
  
  - Ён прыйшоў сюды, калі ўцёк з бою. Яе белыя вочы пашырыліся і ўтаропіліся на мяне. «Ён уцёк ад свайго народа. Ён прыйшоў за мной, за сваімі грашыма і дакументамі. У яго павінны быць грошы і дакумэнты. Ён сказаў, што я таксама мушу быць у яго. Я мусіла пайсці з ім.
  
  
  Яна разрэзала маркотнае паветра каюты лютым жэстам рукі, зноў знішчыўшы палкоўніка Карласа Лістэр, магчыма, зноў забіўшы. Сціраючы яго са сваёй патрэбы, свайго кахання, сваёй пасцелі і свайго жыцця. І забіўшы яго.
  
  
  “У яго была машына, грошы, зброя. Ён хацеў мяне. Яна энергічна закруціла галавой. «Я не маладая. Я жанчына. Я кахала яго. Але ўсё сваё жыццё я працаваў для свайго народа, жыла на чужыне, каб атрымаць адукацыю для свайго народа. Я не магла здрадзіць яго.
  
  
  Яна паглядзела ўгору, злая і ганарлівая. «Ён здрадзіў мой народ. Ты меў рацыю, белы чалавек. Ён сказаў мне. Ён сказаў мне. Усе яго планы, усе яго мары стаць лідэрам Мазамбіка, яго перамовы з белымі, каб кіраваць тут. Ён сказаў, што амаль атрымаў поспех, але даб'ецца поспеху ў іншы дзень. На крыві майго народа. Так што я стукнула яго нажом.
  
  
  Яна ўстала і паглядзела на мерцвяка. «Я стукнула яго нажом, а затым перарэзала яму горла. Я дазволіў яго крыві праліцца на афрыканскую зямлю, на зямлю, якую ён хацеў праліць афрыканскую кроў».
  
  
  - Ён забіў Дамбуламанзі?
  
  
  Яна кіўнула. - Так, Дамбуламанзі чакаў яго тут. Я не ведаў гэтага. Але Карлас... Палкоўнік. .. забіў яго. Ён застрэліў Дамбуламанзі, чалавека, які хацеў змагацца толькі за свабоду свайго народа».
  
  
  Яе грудзей падскоквалі уверх і ўніз у гневе з-за жорсткага канфлікту ўнутры яе. Раптам я ўбачыў яе чорныя вочы на маім твары. Амаль галодныя вочы. Яе грудзей, здавалася, уздымаліся і расступаліся адначасова, расступаючыся, каб абняць свет. Яна паглядзела на мяне і паглядзела на сваё, амаль голае цела. Смерць, гвалт, кроў і нянавісць часам маюць дзіўны эфект. Каханне і нянавісць побач, жыццё і смерць, прагнасць і гвалт. Я адчуваў гэта ў ёй, непрыкрытае жаданне.
  
  
  Ці адчувала яна тое ж самае ўва мне?
  
  
  - Ты... ты. .. знішчыў яго, - сказала яна. 'Ты зрабіў гэта. Індула сказала мне.
  
  
  Я адчуваў яе блізкасць да сваіх пальцаў ног. Мой голас гучаў хрыпла. - Што табе сказала Індула?
  
  
  'Што.' яе ўсмешка была слабой, - "Ты быў мужчынам".
  
  
  'Тут?' — Спытаў я, гледзячы на Лістэр, які звесіў галаву са стала. 'З ім?'
  
  
  "Вось, толькі з-за яго".
  
  
  Яна пазбавілася ад апошніх жмуткоў свайго шаўковага халата, дазволіла яму ўпасці на лодыжкі, а затым выйшла аголенай. Я глядзеў на яе пульхнае цела, жаноцкія сцягна, выпуклы грудок Венеры і трыкутнік чорных валасоў на яе чорнай скуры.
  
  
  Я паглядзеў, праглынуў, але ненадоўга. Яна падышла да мяне і прыцягнула да сябе мае вусны. Я адчуваў яе язык, гарачы і востры, як нож, у жываце. Я забыўся палкоўніка Лістэра, падняў яе, занёс у спальню і паклаў на салому. Яна закрыла вочы і адкрыла мне рукі і ногі.
  
  
  Я не памятаю, як выбраўся з чаравік ці штаноў. Не памятаю, каб я ляжаў побач з ёю. Я не памятаю, як слізгануў у яе, як хлапчук, які ўпершыню ўзяў жанчыну, поўны, цяжкі і амаль пульсавалы ад болю. Я памятаю яе стогны, яе пацалункі, яе ногі, якія стуліліся вакол мяне, і яе сцягна, якія працягвалі адрывацца ад саломы, каб я глыбей пагрузіўся ў яе.
  
  
  Мы ляжалі бок аб бок, і я дакрануўся да яе цела ў тым месцы, дзе венерын грудок унізе жывата падымаўся пад клінаватымі чорнымі валасамі. Яна ўздыхнула побач са мной, зноў закрыла вочы, як бы засынаючы; яе левая рука пагладзіла мяне па баку і маіх грудзях, і раптам яе правая рука ўзляцела ўверх і накіравалася ў напрамку маіх грудзей.
  
  
  Я схапіў яе за запясце абедзвюма рукамі, дзейнічаючы ў тую ж долю секунды, што і яна, утрымліваючы запясце рукі, у якой яна трымала нож, далей ад мяне. Доўгі, востры як брытва кінжал, які яна выцягнула з саломы ложка, верагодна, той самы, якім яна забіла Карласа Лістэр. Я круціўся, з усяе сілы перакідваў яе на сябе і тым жа рухам выдзіраў кінжал з яе рукі.
  
  
  Я пачуў храбусценне, калі яе запясце зламалася. Кінжал упаў на зямлю, і яна стукнулася аб сцяну хаты. У адно імгненне яна зноў устала на ногі, перавярнуўшыся ў той момант, калі ўпала на зямлю. Я выхапіў са штаноў свой аўтаматычны пісталет, які выпусціў на падлогу каля ложка, і накіраваў на яе зброю, трымаючы яго абедзвюма рукамі.
  
  
  Яна спынілася. Яе трэсла не ад страху ці гневу, а ад спробы выстаяць на месцы. Усё яе цела было напружана, каб кінуцца на мяне. Яе твар быў неспасціжным ад болю.
  
  
  Я спытаў. - 'Чаму?'
  
  
  Яна нічога не сказала. Яна проста глядзела на мяне.
  
  
  - Дэйдра, - сказаў я. 'Чаму? Чаму ты гэта зрабіла?
  
  
  Яна па-ранейшаму нічога не казала. Яна стаяла там насцярожана.
  
  
  Я сказаў. - "Шнар. - Гэты шнар са знакам пытання на тваім жываце, Дэйдра. Я бачыў гэта, калі ты выпусціла вопратку. Вы схавалі іншыя шнары, ідэальная маскіроўка: валасы, нос, чорны пігмент, які не ліняе. Вы, павінна быць, выкарыстоўвалі яго на працягу многіх гадоў. Але я ведаў шнар, ці не так? Я занадта добра ведаю тваё цела .
  
  
  - Шнар, - сказала Дэйдра Кэбат. - Так, я ўжо баялася гэтага шнара. Вось чаму я не была цалкам голай, калі ты прыйшоў сюды. Я спадзявалася, што ў цьмяным святле, з-за смерці Карласа і з-за страсці ты прапусціш шнар і дасі мне дастаткова часу, каб… .. — Яна паціснула плячыма. «Жанчыны, – падумаў я, – гэта слабасць Ніка. Калі ён дастаткова гарачы, ён не ўбачыць гэты шнар, і на гэты раз я ў яго выйграю. На гэты раз усё было сур'ёзна, ці не так, Нік? Я павінна быў забіць цябе, ці не так?
  
  
  Я кіўнуў. - Я б усё роўна рана ці позна пра гэта здагадаўся. Ніхто, акрамя партугальскага міністра, Хоука і мяне, не ведаў пра гэтае перакідванне войскаў у Имбамбу. Тым не менш, Лістэр ведаў. Адзіным спосабам было праслухоўванне майго даклада Хоўку, і толькі агент AX мог яго праслухоўваць. Агент AX, які працаваў з Карласам Лістэр. І гэта мог быць толькі адзін агент AX: ты, Дэйдра Кэбат, N15, тая, якая гадамі была блізкая да паўстанцаў. Але вы не працавалі з паўстанцамі, вы працавалі на Лістэр. І ты гуляла ў гэтае інсцэнаванае пакаранне, каб прымусіць мяне здзейсніць памылку.
  
  
  "Моцныя светлавыя і ценявыя эфекты", – сказала Дэйдры. «Люстэркі. Адзін з людзей Листера калісьці быў штукарам. Зулуская жанчына была забітая, каб у нас было цела, каб накарміць кракадзілаў. І вакол было шмат мужчын, гатовых абмяняць яе на мяне падчас пакарання. Гэта спрацавала, але ты быў занадта добры, ці не так, Нік? Тое, як ты выкарыстоўваў маё цела, каб уцячы ад кракадзілаў. Карлас быў у лютасці, але мяне гэта не здзівіла. Я была рада, што была "мёртвая", калі ты збег.
  
  
  - Гэта быў ты ўвесь гэты час, - сказаў я. «Здрадніка не было зусім. Усё гэта прыйшло ад цябе, у АХ: уся партугальская інфармацыя. Вы ведалі, што не было чыноўніка, які паведаміў бы аб грошах, так што вы павінны былі дазволіць Лістэр спыніць мяне. Я мяркую, вы з Лістэр хацелі атрымаць гэтыя грошы. Чаму, Дэйдра?
  
  
  «Сіла, Нік. І грошы. Усё сваё жыццё, маё і Карласа, мы працавалі на добрую справу, рызыкавалі сваімі жыццямі, але дарма. Калі б мы захапілі ўладу тут, у нас была б рэальная ўлада і сапраўднае багацце, а не толькі брудная праца за іншых. Увесь свет карумпаваны. Паглядзіце, што вы толькі што зрабілі. Няма ніякай маралі. Усё гэта бруд. Я хацела мець уладу для сябе, калі ўсё, што мы маглі атрымаць, гэта бруд. У мяне гэта амаль было. .. '
  
  
  - Амаль, - сказаў я. 'Не зусім.'
  
  
  - Не, - сказала яна, гледзячы на мяне. — Ты бачыў шнар, калі я выпусціла мантыю. Ты бачыў гэта раней. .. І ўсё ж ты ўзяў мяне. .. '
  
  
  - Ты павінна была мне другую ноч, - сказаў я.
  
  
  "Ты ведаў. І ўсё ж ты спаў са мной.
  
  
  "Мне падабаюцца жанчыны".
  
  
  - Не, - сказала яна. Яна знайшла штаны палкоўніка Лістэр і надзела іх. Затым адну з яго кашуляў і зашпіліла яе. «Я любіла Карласа, але забіла яго. Уцячы; ён занадта добра мяне ведаў. Ты любіш мяне, Нік. Ты можаш мяне забіць?
  
  
  Я нацягнуў штаны. - "Не кідай мне выклік, Дэйдра".
  
  
  Перш чым я паспеў паварушыцца, трымаючы кашулю ў адной руцэ, яна падбегла да дзвярэй. Я падняў аўтаматычны пісталет і прыцэліўся. Мае погляды былі на яе спіне. Я прыцэліўся. я.. . .. яна сыйшла.
  
  
  Я спыніўся.
  
  
  Звонку раздаўся стрэл. Стрэл. А потым яшчэ адзін. Я выбег з хаціны.
  
  
  Там, стаяў Хоук у сонечным святле. У руцэ ў яго быў пісталет. Дэйдра ляжала на зямлі. Партугальскія салдаты ўварваліся ў вёску. Хоук паглядзеў на мяне.
  
  
  'Я быў тут. Я чуў большую частку гэтай размовы, — сказаў ён сваім роўным гугнявым голасам. - Я не страляў з пісталета пятнаццаць гадоў. Але яна не магла свабодна разгульваць ці паўстаць перад судом. Ёй не даў бы гэтага АХ, ідзем пагаворым, добра?
  
  
  - Я так не думаю, - сказаў я.
  
  
  Хоук адкінуў пісталет і павярнуўся.
  
  
  
  
  Кіраўнік 21
  
  
  
  
  
  Я папрасіў Хоўка ўладзіць усё гэта з партугальцамі, з усімі іншымі ўрадамі, а таксама з мяцежнікамі, калі ён зможа. Верагодна, ён эксперт у гэтым, а паўстанцам патрэбная любая дапамога, якую яны могуць атрымаць, нават ад арганізацыі, якая, як яны ведаюць, мае сувязі з іншым бокам. Ён адвёў мяне да самалёта, які павінен быў панесці мяне ад Ларэнца Маркеса.
  
  
  «У Зулулендзе зараз ціха, - сказаў ён. «Як і ўсюды. Яны ўсё яшчэ ловяць наймітаў Листера, прынамсі, яны могуць іх знайсці. Рабагандляры таксама ў бегах. Няма каму ўзяць верх, і рабы вырываюцца на волю. Я зраблю справаздачу ААН аб гэтым рабагандлі, можа быць, гэта пакладзе ёй канец».
  
  
  - Не разлічвай на гэта, - сказаў я. "Няма гэтаму канца, пакуль ёсць шэйхі, прамысловыя босы і лідэры піратаў з грашыма і правадыры ў бедных вёсках, якія любяць сваю маленькую ўладу і занадта шмат дзяўчат і запальчывых маладых людзей вакол".
  
  
  — У цябе змрочнае ўяўленне аб чалавецтве, Нік.
  
  
  "Не, толькі да таго, што лічыцца свабодным прадпрымальніцтвам у большай частцы гэтага свету", — сказаў я. «Калі нехта хоча нешта купіць, заўсёды знойдзецца той, хто зможа гэта прадаць. Адзін араб аднойчы сказаў мне гэта.
  
  
  «Мёртвы араб. Міністр жадае, каб я павіншаваў вас са ўсім. Хаця ён кажа, што сутнасць у тым, што ён страціў трох супрацоўнікаў ні за што і што дома раскрыецца пекла».
  
  
  - Ён паклапоціцца пра гэта. Палітыкі і генералы рызыкуюць, калі бяруцца за працу. У наступны раз будзь больш упэўнены ў мэце.
  
  
  - Хіба не было б цудоўна, калі б мы маглі гэтага не рабіць? - сказаў Хоук. Ён паглядзеў на самалёты. - Яна не магла гэтага вынесці, Нік. Наша праца.
  
  
  Гэта дастала яе. Часам у нас ёсць такі агент, які пачынае думаць, што ўсё гэта не мае значэння, а потым бярэ ўсё, да чаго можа дацягнуцца. Гэта рызыка, на якую мы павінны пайсці.
  
  
  - Вядома, - сказаў я.
  
  
  — Яна звар'яцела, Нік. Падумай аб гэтым. Пачала бачыць нашу сілу як сваю ўласную, і забылася, чаму ў яе ёсць гэтая сіла.
  
  
  - Вядома, - зноў сказаў я.
  
  
  "У гэты раз адпачніце тыдзень".
  
  
  - Магчыма, два, - сказаў я.
  
  
  Хоук нахмурыўся. "Не дазваляй сабе ніякіх вольнасцяў, N3".
  
  
  Пасля я пакінуў яго. З самалёта я бачыў, як ён садзіўся ў чорны лімузін. Размова на высокім узроўні. Я яму падабаўся. У канчатковым рахунку, забойства гэта тое, што я раблю, больш мне падыходзіць. І ўсё ж мы абодва забіваем па-свойму па адной і той жа прычыне: больш бяспечны і лепшы свет. Я проста мушу працягваць верыць у гэта.
  
  
  Гэтак жа, як Індула павінна была працягваць верыць, што яе справа прынясе ёй лепшы свет. Калі самалёт пачаў руліць пад ззяючым мазамбікскім сонцам, я задумаўся, ці не выйсці мне на пошукі Індулы. Нешта здарылася з намі там, на кушэтцы прынца Вахбі. Што небудзь . ..але ў яе было сваё жыццё і свой свет. Яна не мела патрэбу ўва мне, і гэтае «нешта» ужо здаралася са мной раней. Насамрэч, я лічу, што гэта заўсёды здараецца са мной.
  
  
  Гэта больш не паўторыцца на таемных сустрэчах на якой-небудзь вулачцы сакрэтнага горада, дзе не павінна быць двух агентаў. Я збіраўся забыць тыя моманты ў гэтых схаваных пакоях. Аб
  
  
  Але вельмі сумую па іх.
  
  
  Пакуль што . .. Высокая, амаль грузная, рудавалосая жанчына ішла па праходзе самалёта, калі самалёт рыхтаваўся да ўзлёту. Яна азірнулася на мяне. Я ўсміхнуўся. Насамрэч яна была зусім не цяжкай. Проста вялікая, буйная жанчына.
  
  
  Я паспяшаўся за ёй. Праз імгненне мы павінны сесці і прышпіліць рамяні бяспекі. Я хацеў сесці ў правільнае крэсла. Я нахіліўся да рудавалосай, вызначана абедзве рукі былі занятыя.
  
  
  - Прывітанне, - сказаў я. “Я таксама люблю марціні. Мяне клічуць . .. '
  
  
  
  
  
  
  Пра кнігу:
  
  
  Афрыка, якая раздзіраецца пакаленнямі расавай нянавісці і гадамі крывавых паўстанняў, з'яўляецца полем бітвы апошняга задання Ніка Картэра: паляванні на безаблічнага забойцу. Кілмайстар Картэр ведае, што асоба яго ахвяры - загадка, што ахвяра - здраднік, але таксама і бязлітасны масавы забойца...
  
  
  Ёсць трое падазраваных. Загад Ніка: "Не рызыкаваць, забіць усіх траіх!" Але ўсё не так проста. Ён змагаецца з цяжкім становішчам, з нянавісцю, з паглынальнай дзікай прыродай, з першабытным варварствам і цывілізаванымі зверствамі ў сённяшняй Афрыцы. Якую ролю ў гэтым заданні адыгрывае Дэйдра?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Бейруцкі інцыдэнт
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  Бейруцкі інцыдэнт
  
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі
  
  
  
  Першы раздзел
  
  
  
  Гарачы і сухі вецер абпальваў мне твар, абпальваў вусны на 130-градуснай саудаўскай спякоце. У трэці раз я заспакаяльна правёў пальцамі па пякучым прыкладу Вільгельміны, майго 9-мм люгера. Калі я калі-небудзь даганю Хаміда Рашыда і галандца, я хацеў пераканацца, што яе не вытрасла з падпружыненай наплечной кабуры, якую я насіў пад маёй курткай. Ямы на двухпалоснай паласе друзу, што пятляе праз пустыню, звінелі маімі зубамі.
  
  
  Я мацней учапіўся ў руль і прыціснуў педаль газу джыпа да падлогі. Стрэлка спідометра неахвотна наблізілася да сямідзесяці.
  
  
  Мігатлівыя хвалі спякоты ў пустыні скажалі мой зрок, але я ведаў, што дзесьці на шашы наперадзе мяне быў вялікі грузавік SAMOCO, за якім я гнаўся.
  
  
  Хамід Рашыд быў хітрым саудаўцам, маленькім, асмуглым, тонкакасным, гамасэксуалістам. Ён таксама быў садыстам-забойцам. Я ўспомніў знявечанае цела аднаго з ахоўнікаў нафтаправода, якога мы знайшлі ў пустыні ўсяго тры дні таму.
  
  
  Вядома, часам даводзіцца забіваць. Але Хаміду Рашыду гэта спадабалася.
  
  
  Я прыжмурыўся скрозь сонцаахоўныя акуляры і паспрабаваў паскорыцца ад джыпа. Удалечыні відаць была група высокіх, продуваемых ветрам пяшчаных выдмаў, усеивающих саудаўскія пусткі, з украпінамі грубых, шчыльна ўтрамбаваных скалістых хрыбтоў, мала чым адрозных ад сталовых гор Арызоны.
  
  
  Калі я не даганю грузавік да таго, як мы дабяромся да выдмаў, то дзесьці на 37-мільным участку дарогі паміж Дахранам і Рас-Танурой мяне чакала б засада. І Хамід Рашыд ведаў, што пачырванее. Яшчэ да таго, як дзень скончыцца, адзін з нас памрэ.
  
  
  Галандзец. Па-свойму прыязны светлавалосы галандзец Гары дэ Грут быў гэтак жа смертаносны, як і Рашыд. Зрыў з галандцам адбыўся напярэдадні вечарам у закадаваным паведамленні ад AX, элітнага падраздзялення амерыканскай контрразведкі:
  
  
  Дэ Грут, Гары, 57 гадоў. Галандзец. Намеснік дырэктара, Энхізен, 1940-44 гг. Усходняя Германія, дыверсант, 1945-47 гг. Турцыя, Сірыя, Іарданія, Саудаўская Аравія, шпіянаж, 1948-60 гг. Румынія, дыверсант, 1961-66 гг. СССР, інструктар па шпіянажы, 1967-72 гг. Адукацыя: Гётынгенскі ўніверсітэт, геалогія. Сям'я: Не. Рэйтынг: Да-1.
  
  
  Да-1 быў ключавым. У загадкавым стылі AXE гэта азначала "бязлітасны і прафесійны". Kl быў эквівалентны майму ўласным рэйтынгу Killmaster. Гары дэ Грут быў добра навучаным забойцам.
  
  
  Геалогія, вядома ж, тлумачыла, чаму яго адправілі на Блізкі Усход.
  
  
  Рашыд таксама быў нафтавіком. Пятнаццаць гадоў таму ён вучыўся ў Амерыканскім універсітэце ў Бейруце, перш за ўсё, у галіне разведкі нафты. Гэта вельмі папулярны прадмет у гэтай частцы свету.
  
  
  Гэта было таксама тое, што прывяло мяне ў Саудаўскую Аравію па тэрміновым заданні Першага прыярытэту ад AX. Усё пачалося досыць бяскрыўдна 17 красавіка 1973 гады, калі, паводле "Нью-Ёрк Таймс", "невядомыя дыверсанты паспрабавалі падарваць трубаправод Саудаўска-Амерыканскай нафтавай кампаніі на поўдні Лівана".
  
  
  Выбухныя зарады былі закладзены пад трубаправодам у чатырох мілях ад тэрмінала Захрані, але пашкоджанняў было мала. Першапачаткова гэтая няўдалая спроба сабатажу была спісаная як чарговы пераслед Фронтам вызвалення Палестыны Ясіра Арафата.
  
  
  Але гэта аказалася толькі першым з доўгай чарады інцыдэнтаў. Яны не былі накіраваны на тое, каб парушыць паток нафты ў Амерыку. Кастрычнік 1973 года, вайна і байкот з боку арабскіх дзяржаў, якія рушылі за ёй, ужо зрабілі гэта. Мэтай было перакрыць паток нафты ў Заходнюю Еўропу, а Злучаныя Штаты не маглі сабе гэтага дазволіць. Нам патрэбна была моцная Заходняя Еўропа, якая эканамічна пашыралася, каб нейтралізаваць моц савецкага блока, а нафта, якая падтрымлівала жыццё краін НАТА, паступала з Саудаўскай Аравіі. Так што, хаця мы самі не атрымлівалі нафту, амерыканскія нафтавыя кампаніі ў арабскіх краінах абавязаліся забяспечваць забеспячэнне нашых заходніх саюзнікаў.
  
  
  Калі тэрарысты зраўнялі з зямлёй нафтабазу ў Сідзі Бяры, мяне выклікаў мой запальчывы начальнік AX Дэвід Хок.
  
  
  Мая праца, сказаў мне Хоук, складалася ў тым, каб знайсці важакоў і зразаць расліну з коранем. Гэта быў доўгі шлях, які пралягаў праз Лондан, Маскву, Бейрут, Тэгеран і Эр-Рыяд, але зараз яны ў мяне былі - яны імчаліся наперадзе мяне па шашы да Рас-Тануры.
  
  
  Грузавік набліжаўся, але разам з ім былі дзве высокія пясчаныя выдмы і скалісты грэбень, які вёў направа. Я нахіліўся наперад, каб схаваць свой выпалены пустыняй твар за маленькім лабавым шклом джыпа. Я мог бачыць за пагойднай сіняй формай вялікай зыбкі да крутога павароту на шашы, дзе ён знік паміж выдмамі.
  
  
  Я не збіраўся гэтага рабіць.
  
  
  Грузавік на высокай хуткасці ўрэзаўся ў паварот і схаваўся паміж выдмамі. Я выключыў запальванне джыпа, каб у маўклівай спякоце пустыні быў чутны толькі гук які працуе рухавіка грузавіка.
  
  
  Амаль адразу ж гэты гук быў перапынены, і я націснуў на тормазы, вылецеўшы напалову з дарогі, перш чым я спыніўся. Рашыд і галандзец паступілі менавіта так, як я і падазраваў. Грузавік спыніўся, напэўна, ля дарогі. Рашыд і галандзец імчаліся да скал па абодва бакі дарогі, спадзеючыся, што я ўрэжуся ў блакавальны грузавік.
  
  
  Я не збіраўся гэтага рабіць. Утоены за паваротам дарогі, як і яны, я некаторы час сядзеў у джыпе, абдумваючы свае далейшыя дзеянні. Сонца ярка вісела ў бясхмарным небе, няўмольны агністы шар абпальваў зыбучыя пяскі пустыні. Седзячы нерухома, я адчуваў, як па маіх грудзях бяжыць пот.
  
  
  Маё меркаванне было прынята. Я выцягнуў ногі з джыпа і хутка рушыў да падножжа высокай пяшчанай выдмы. У левай руцэ я нёс каністру з дадатковым бензінам, які быў стандартным абсталяваннем на кожным аўтамабілі SAMOCO у пустыні. У маёй правай руцэ была пляшка, якая звычайна вешалася ў кранштэйн пад прыборнай панэллю.
  
  
  Да гэтага моманту Рашыд і галандзец, чакаючы вялікай аварыі - ці, прынамсі, маіх шалёных спробаў пазбегнуць яе - ужо зразумелі, што я іх дагнаў. Цяпер у іх было два выбары: альбо чакаць мяне, альбо ісці за мной.
  
  
  Я разлічваў, што яны будуць чакаць: грузавік служыў натуральнай барыкадай, а дарога з выдмамі па абодва бакі служыла смяротнай варонкай, па якой я трапляў прама ў рулі двух аўтаматаў АК-47, якія былі прывязаныя рамянямі пад сядзеннем машыны. кабіна грузавіка. Каб абысці выдму злева, спатрэбіцца гадзіна, а то і больш. Выдвуну справа, прыхінутую да доўгага выступу скалы, было б немагчыма аб'ехаць. Яна распасціралася на многія мілі.
  
  
  Быў толькі адзін шлях - усё вышэй і вышэй. Але я не быў упэўнены, што змагу гэта зрабіць. Нада мной навіслая пясчаная выдма была больш за семсот футаў у вышыню, крута ўздымаючыся са стромкімі схіламі, парэзанымі шамааламі, пякучымі штармамі пустынных вятроў, якія ахопліваюць чырвона-карычневыя саудаўскія пусткі.
  
  
  Мне патрэбна была цыгарэта, але ў роце ўжо перасохла. Прысеўшы ля падножжа выдмы, я з прагнасцю піў саланаватай ваду з біклагі, дазваляючы ёй зацякаць мне ў горла. Рэшту я выліў сабе на галаву. Яна сцякала па маім твары і шыі, насычаючы каўнер маёй курткі, і на адно грандыёзнае імгненне я адчуў палёгку ад невыноснай спякоты.
  
  
  Затым, хутка адкруціўшы вечка ад каністры, я завадатараў пляшку бензінам. Калі я зноў накінуў вечка каністру, я быў гатовы да працы.
  
  
  Гэта было неверагодна. Два крокі ўверх, адзін назад. Тры ўверх, два таму, пясок выслізгваў з-пад маіх ног, кінуўшы мяне тварам уніз на падпалены схіл, пясок быў такім гарачым, што пакрыў маю скуру пухірамі. Мае рукі схапіліся за круты схіл, а затым адарваліся ад распаленага пяску. Гэта не спрацавала - я не мог падняцца на выдму прама ўверх. Беглыя пяскі не падтрымалі б мяне. Каб увогуле рухацца, мне давялося б расцягвацца, раскінуўшыся на схіле, каб атрымаць максімальнае счапленне; але зрабіць гэта азначала уткнуцца тварам у пясок, а пясок быў занадта гарачым, каб яго можна было дакрануцца.
  
  
  Я павярнуўся і лёг на спіну. Я адчуваў, як у мяне на патыліцы з'яўляюцца пухіры. Уся выдма, здавалася, цякла пад маю куртку і ўніз па маіх штанах, пакрываючы маё спатнелы цела. Але, прынамсі, на маёй спіне мой твар быў з пяску.
  
  
  Лежачы спіной на гэтай гары пяску, я пачаў павольна паднімацца ў гару, выкарыстоўваючы рукі ў шырокіх рухах, а ногі - у жабіных выспятках. Як быццам плыву на спіне.
  
  
  Голая сіла сонца няўмольна біла мяне. З-за яркага сонца, безвыніковага неба і адлюстраванага цяпла пяску тэмпература, калі я змагалася ўверх па ўзгорку, павінна была быць каля 170 градусаў. Згодна з каэфіцыентам Ландсмана, пясок пустыні адлюстроўвае прыкладна адну траціну цяпла навакольнага паветра.
  
  
  Мне запатрабавалася цэлых дваццаць хвілін, перш чым я дасягнуў грэбеня, задыхаючыся, абязводжаны, адчуваючы смагу і пакрыты пяском. Я асцярожна паглядзеў па-над. Калі б галандзец або Хамід Рашыд выпадкова глядзелі ў мой бок, яны б адразу заўважылі мяне, але для іх было б складана стрэліць - страляць уверх.
  
  
  Усё было так, як я меркаваў. Грузавік стаяў упоперак дарогі, абедзве дзверы былі адчыненыя. Хамід Рашыд, маленькая фігурка ў сваёй белай галібе і чырвонай клятчастай кафіі, трушком пабег ад абочыны дарогі назад да грузавіка і размясціўся так, каб ён мог прыцэліцца па дарозе праз адчыненыя дзверы кабіны.
  
  
  Галандзец ужо заняў абарончую пазіцыю пад грузавіком, абаронены вялікім заднім колам. Я бачыў, як сонца блішчала ў яго акулярах, калі ён глядзеў з-за разадзьмутай пясчанай покрыўкі, яго белы льняны гарнітур і паласаты гальштук-матылёк былі несумяшчальныя з патрапаным кузавам старога грузавіка ў пустыні.
  
  
  Абодва мужчыны былі на шашы.
  
  
  Яны не чакалі мяне на вяршыні выдмы.
  
  
  Я адкінуўся назад за абарону грэбня і падрыхтаваўся да дзеяння.
  
  
  Спачатку я праверыў Х'юга, штылет на шпільцы, якія я заўсёды нашу ў замшавых ножнах, прывязаных да левага перадплечча. Адзін хуткі паварот маёй рукі, і Х'юга апынецца ў маёй руцэ.
  
  
  Я выцягнуў Вільгельміну з кабуры і праверыў дзеянне, каб пераканацца, што яна не забітая пяском. «Люгер», які выбухае, адарве руку стрэлка ад яго запясця. Затым я дастаў глушыцель Artemis з кішэні курткі і асцярожна ачысціў яго ад пяску, перш чым надзець яго на рулю пісталета. Мне патрэбна была дадатковая засцярога з глушыцелем, каб я мог зрабіць тры ці чатыры стрэлы, перш чым Рашыд і галандзец зразумеюць, адкуль яны. Стрэл люгера без глушыцеля заўчасна выдаў бы маю пазіцыю.
  
  
  Мне трэба было выканаць яшчэ адну аперацыю, перш чым я быў гатовы дзейнічаць. Я адкруціў вечка ад пакрытай брызентам біклагі, скруціў хустку ў шасціцалёвую вяроўку і ўваткнуў у носік. У роце і горле перасохла. Без вады я б не працягнуў і пяці гадзін у гэтай пустыннай спякоце, але ў мяне была важкая прычына замяніць ваду бензінам. З яе выйшаў выдатны кактэйль Молатава.
  
  
  Я запаліў імправізаваны кнот і з задавальненнем назіраў, як прасякнуты бензінам насоўку пачаў тлець. Калі б я змог спусціцца досыць далёка па схіле да таго, як кінуў яго, рэзкі рух фактычнага кідка павінна выплюхнуць досыць бензіну з гарлавіны біклагі, каб усё гэта выбухнула. Але калі мой спуск ператворыцца ў шалёны спуск па схіле слізгальнага пяску, бензін выцячэ з каністры, пакуль я яе грубіяню, і ён выбухне ў мяне ў руцэ. Я вымавіў бязгучную малітву і паклаў побач з сабой тлеючую бомбу на пясок.
  
  
  Затым я перавярнуўся на жываце ў палаючы пясок і павольна рушыў да грэбня, трымаючыся як мага больш плоскай. Вільгельміна выцягнулася перада мной.
  
  
  Я быў готаў.
  
  
  Хамід Рашыд і галандзец усё яшчэ былі на месцы, але яны, відаць, пачалі турбавацца, варожачы, што я задумаў. Сонца адбівалася ад стрэльбы Рашыда, выходзіла за адчыненыя дзверы кабіны, але я не бачыў нічога ад самога Рашыда, акрамя невялікай плямы чырвона-белай клятчастай кафіі, якую ён насіў на галаве.
  
  
  Галандзец прапанаваў лепшую мэту. Прысеўшы за заднім колам вялікага грузавіка, ён быў крыху пад вуглом да мяне. Частка яго спіны, яго бок і яго сцягно былі аголены. Стральба па схіле скрозь мігатлівыя хвалі цяпла не зрабіла яго лепшай мішэнню ў свеце, але гэта было ўсё, што ў мяне было.
  
  
  Я ўважліва прыцэліўся. Удалы выстрал зламаў бы яму пазваночнік, вельмі добры - сцягно. Я нацэліўся на пазваночнік.
  
  
  Я націснуў на спускавы кручок павольна і свядома.
  
  
  Вільгельміна здрыганулася ў маёй руцэ.
  
  
  Пясок пырснуў да ног галандца.
  
  
  Мімаволі ён тузануўся назад, часткова выпрастаўшыся. Гэта была памылка. Гэта зрабіла яго найлепшай мэтай. Другі стрэл трапіў у яго, і ён разгарнуўся на паўдарогі, перш чым зноў нырнуць за прыкрыццё кола грузавіка. Трэці стрэл падняў яшчэ больш пяску.
  
  
  Я вылаяўся і нанёс чацвёрты стрэл праз кабіну грузавіка. Удалы рыкашэт можа вывесці Рашыда са строю.
  
  
  Цяпер я ўзбіраўся і пераступаў грэбень узгорка, ныраючы, слізгаючы, амаль па калена ў сыпкім пяску; Я з усяе сілы стараўся не кінуцца наперад на ненадзейнай апоры, сціскаючы ў правай руцэ Вільгельміну, а ў другой - фляжную запальную бомбу, якую асцярожна трымаў у паветры.
  
  
  Тры стрэлы з вінтоўкі Хаміда Рашыда прагрымелі ў цішыні пустыні. Яны плюнулі ў пясок перада мной у хуткай паслядоўнасці. Дыстанцыя была не такой ужо і дрэннай, але чалавек, які спускаецца зверху ўніз, - амаль немагчымая мэта. Нават лепшыя стрэлкі ў свеце нязменна будуць страляць нізка ў такіх абставінах, і гэта тое, што рабіў Рашыд.
  
  
  Але цяпер я набліжаўся і набліжаўся да падножжа ўзгорка. Я быў за трыццаць ярдаў ад грузавіка, але ўсё яшчэ не бачыў Рашыда, які зноў страляў праз адчыненыя дзверы кабіны. Куля парвала кішэню маёй курткі.
  
  
  Цяпер дваццаць ярдаў. Зямля раптам стала роўнай і нашмат цвярдзейшай. Гэта аблегчыла бег, але таксама зрабіла мяне лепшай мішэнню. Справа ад мяне прагрымела вінтоўка, потым зноў. Галандзец вярнуўся да працы.
  
  
  Цяпер я быў за пятнаццаць ярдаў ад кабіны грузавіка. Рулю АК-47 Рашыда цягнулася ўпоперак пярэдняга сядзення, крыючы полымя. Я кінуўся ўправа і на цвёрдую зямлю ўсяго за паўсекунды, перш чым куля прасвістала над галавой.
  
  
  Калі я апусціўся на калені, я ўзмахнуў левай рукой па доўгай петлепадобнай дузе, акуратна ўкінуўшы запальную бомбу ў кабіну грузавіка.
  
  
  Яна ідэальна прызямлілася на сядзенне, перакочваючыся праз рулю вінтоўкі Рашыда ў бок жылістага саудаўца.
  
  
  Мабыць, ён быў усяго ў некалькіх цалях ад яго асмуглага твару з высокімі косткамі, калі ўзарваўся равучым гейзерам полымя.
  
  
  Тонкі крык агоніі жахліва скончыўся, абарваўшыся на высокім крэшчэнда, калі лёгкія Рашыда звярнуліся ў попел. Я ужо рухаўся, скачучы пад сховішча пад капотам вялікага грузавіка SAMOCO.
  
  
  Я на хвіліну прыхінуўся да цяжкага пярэдняга бампера, хапаючы ротам паветра, кроў пульсавала ў мяне ў ілбе ад звышнапружання, а грудзі ўздымалася.
  
  
  Цяпер гэта былі я і галандзец. Проста мы ўдваіх гуляем у коткі-мышкі вакол старога сіняга грузавіка з калкамі пасярод пустой саудаўскай пустыні. Усяго за некалькі футаў ад мяне я адчуў едкі пах палаючай плоці. Хамід Рашыд больш не ўдзельнічаў у гэтай гульні, толькі галандзец.
  
  
  Я быў наперадзе грузавіка, змучаны, задыханы, увесь у пяску, смажаны ва ўласным поце. Ён быў добра размешчаны за заднім колам грузавіка. Ён быў паранены, але я не ведаў, наколькі моцна.
  
  
  Ён быў узброены вінтоўкай. Таксама былі страшэнна добрыя шанцы, што ў яго ёсць пісталет. У мяне былі Вільгельміна і Гюго.
  
  
  У кожнага з нас было толькі два выбары: альбо пераследваць іншага, альбо сядзець і чакаць, пакуль вораг зробіць першы ход.
  
  
  Я хутка апусціўся на калені, каб зазірнуць пад грузавік. Калі б ён рухаўся, я б бачыў яго ногі. Іх не было відаць. З-за правага кола выглядваў маленечкі абрывак штаніны, толькі водбліск белага палатна.
  
  
  З Вільгельміны я зняў глушыцель для большай дакладнасці. Утрымліваючыся адной рукой за бампер і нахіліўшыся ці ледзь не ўверх нагамі, я асцярожна стрэліў ва ўрывак белага.
  
  
  У лепшым выпадку я мог бы выклікаць яго рыкашэт ці, магчыма, нават выклікаць выбух, які спалохаў бы яго дастаткова, каб вырвацца з хованкі. У горшым выпадку гэта дазволіць яму дакладна пазнаць, дзе я знаходжуся, і што я ведаю, дзе ён.
  
  
  Стрэл адбіўся ў цішыні, як быццам мы апынуліся ў маленькім пакоі, а не ў адным з самых пустынных месцаў у свеце. Шына выдыхнула і павольна спляскалася, нахіліўшы вялікі грузавік пад нязручным кутом да правай задняй часткі. У выніку ў галандца была крыху лепшая барыкада, чым раней.
  
  
  Я ўстаў супраць цяжкай рашоткі і пачаў лічыць. Пакуль што я зрабіў чатыры стрэлы. Я б упадабаў поўны кліп, што б ні здарылася. Я вывудзіў некалькі снарадаў з кішэні курткі і пачаў перазараджваць.
  
  
  Пачуўся стрэл, і нешта штурхнула пятку майго чаравіка, пясок лінуў з ніадкуль. Я здрыгануўся, уражаны. Я пракляў сябе за неасцярожнасць і скокнуў на бампер грузавіка ў напаўсагнутым становішчы, трымаючы галаву ніжэй за ўзровень капота.
  
  
  Галандзец таксама ўмеў страляць пад грузавікамі. Мне пашанцавала. Калі б ён не страляў з вельмі нязручнай пазіцыі - а павінна быць, - ён мог бы прастрэліць мне ногі.
  
  
  На дадзены момант я быў у бяспецы, але толькі на імгненне. І я не мог даўжэй трымацца за гэты невыносна гарачы металічны каптур. Майму целу ўжо здавалася, быццам яго смажылі на вуглях.
  
  
  Мае альтэрнатывы былі абмежаваныя. Я мог упасці на зямлю, зазірнуць пад грузавік і чакаць, пакуль галандзец зробіць свой ход, у надзеі на стрэл у яго з-пад шасі. За выключэннем таго, што са сваёй вінтоўкі ён мог абыйсці ахоўнае кола і даволі добра развеяць любую кропку агляду, якую я мог абраць, не падвяргаючы большую частку свайго цела.
  
  
  Ці ж я мог бы саскочыць з гэтага бампера і скокнуць у адкрытую прастору злева, так што я мог бы цалкам бачыць чалавека. Але як бы я ні скакаў, я прызямляўся некалькі страціўшы раўнавагу - і галандзец стаяў на каленях або ляжаў ніцма і ўстойліва. Для прыцэльнага стрэлу яму дастаткова было ссунуць ствол вінтоўкі на некалькі дзюймаў.
  
  
  Калі б я пайшоў іншым шляхам, аб'язджаючы грузавік і спадзеючыся заспець яго знянацку з другога боку, ён прастрэліў бы мне ногі ў той момант, калі я рушыў у гэтым напрамку.
  
  
  Я абраў адзіны даступны мне шлях. Уверх. Трымаючы Люгер у правай руцэ, я выкарыстаў левую як рычаг і забраўся на капот радыятара, затым на дах кабіны, каб бясшумна зваліцца на кузаў грузавіка. Калі павязе, галандзец апынецца даволі нізка ў пяску за спушчаным правым колам, яго ўвага будзе прыкавана да прасторы пад кузавам грузавіка, чакаючы мімаходам убачыць мяне.
  
  
  Ні стрэлу, ні шквалу рухаў. Відавочна, я зрабіў свой ход незаўважаным.
  
  
  Я выглянуў у прастору паміж рэйкамі кузава грузавіка з высокімі апорамі. Затым я павольна падкраўся да правага задняга кута машыны.
  
  
  Я глыбока ўздыхнуў і стаў на свае поўныя шэсць футаў чатыры дзюймы, каб я мог глядзець праз верхнюю планку буфетаў, Вільгельміна была напагатове.
  
  
  Вось ён, распасцёрты пад кутом да кола, распластаны на пяску жыватом. Яго шчака ўпіралася ў прыклад вінтоўкі - класічнае становішча лежачы для стральбы.
  
  
  Ён паняцця не меў, што я быў там, усяго за тры футы над ім, глядзеў яму ў спіну.
  
  
  Асцярожна я падняў Вільгельміну да ўзроўню падбародка, затым працягнуў руку праз верхнюю планку грузавіка. Я нацэліўся ў спіну галандца
  
  
  Ён заставаўся нерухомым, чакаючы першых прыкмет руху, які ён мог заўважыць пад грузавіком. Але я ішоў не той дарогай. Ён быў амаль мёртвы.
  
  
  Я націснуў на спускавы кручок Вільгельміны.
  
  
  Пісталет заклінавала! Пракляты пясок!
  
  
  Імгненна я перанёс вагу з левай нагі на правую і рэзка апусціў руку, каб вызваліць Х'юга. Стылет акуратна слізгануў у маю левую руку, яго жамчужная ручка была гарачай навобмацак.
  
  
  Х'юга не мог затрымацца. Я схапіў нож за рукаяць і падняў руку, трымаючы шпільку на ўзроўні вушэй. Я звычайна аддаю перавагу кіданне ляза, але на гэтай адлегласці, без інтэрвалу для стандартнага перавароту, гэта быў бы кідок дзяржальняй прама ўніз, на тры футы, прама паміж плячыма.
  
  
  Мусіць, галандца папярэдзіла нейкае шостае пачуццё. Ён раптам перавярнуўся на спіну і ўтаропіўся на мяне, яго АК-47 па дузе накіраваўся да мяне, калі яго палец пачаў націскаць на спускавы кручок.
  
  
  Я пстрыкнуў левай рукой наперад і ўніз.
  
  
  Вастрыё штылета працяў пільны правы вочны яблык галандца і ўбіла яго вострае з трох бакоў лязо ў яго мозг.
  
  
  Смерць тузанула пальцам дыверсанта, і стрэл бясшкодна рэхам разнёсся па пяску пустыні.
  
  
  На імгненне я аберуч трымаўся за верхнюю планку грузавіка, прыціснуўшыся лбом да тыльнага боку суставаў. Мае калені раптоўна сталі дрыжаць. Я ў парадку, добра падрыхтаваны, ніколі не вагаюся. Але пасля таго, як усё скончылася, у мяне заўсёды ўзнікае пачуццё моцнай млоснасці.
  
  
  З аднаго боку, я нармальны чалавек. Я не хачу паміраць. І кожны раз я адчуваў прыліў палягчэння, а не наадварот. Я глыбока ўздыхнуў і вярнуўся да працы. Цяпер гэта было звычайнай справай. Праца была скончана.
  
  
  Я дастаў нож, выцер яго начыста і вярнуў у ножны на перадплечча. Потым я агледзеў галандца. Я трапіў у яго той шалёнай стральбой пад узгоркам, добра. Куля патрапіла ў правую грудную клетку. Ён страціў шмат крыві, і гэта было балюча, але наўрад ці гэта была цяжкая рана.
  
  
  «Насамрэч гэта не мае значэння, – падумаў я. Што мела значэнне, дык гэта тое, што ён памёр і праца скончана.
  
  
  На галандцы не было нічога важнага, але я пераклаў яго кашалёк у кішэню. Хлопчыкі ў лабараторыі могуць даведацца з гэтага пра што-небудзь цікавае.
  
  
  Потым я звярнуў увагу на тое, што засталося ад Хаміда Рашыда. Я затаіў дыханне, пакуль шукаў яго вопратку, але нічога не знайшоў.
  
  
  Я ўстаў, вывудзіў адну са сваіх цыгарэт з залатым фільтрам з кішэні курткі і запаліў яе, мяркуючы, што рабіць далей. Проста пакінь усё як ёсць, нарэшце вырашыў я, з падзякай удыхаючы дым, нягледзячы на ??перасохлыя ў роце і горле, я мог бы адправіць брыгаду садкі назад, каб забраць грузавік і два цела, як толькі я вярнуся ў Дахран.
  
  
  Чырвоны клятчасты кафры Рашыда прыцягнуў маю ўвагу, і я штурхнуў яго наском чаравіка, шпурляючы яго ў пясок. Нешта блішчала, і я нахіліўся, каб разгледзець гэта больш уважліва.
  
  
  Гэта была доўгая тонкая металічная трубка, вельмі падобная на тую, у якую пакуюць дарагія цыгары. Я зняў каўпачок і паглядзеў на яе. Падобна на цукровы пясок. Намачыўшы кончык мезенца, я паспрабаваў парашок. Гераін.
  
  
  Я зачыніў вечка і задуменна збалансаваў трубку на далоні. Каля васьмі унцый. Гэта, несумненна, была плата Рашыду з боку галандца. Восем унцый чыстага гераіну могуць мець вялікае значэнне, каб зрабіць эміра з жабрака на Блізкім Усходзе. Я сунуў яго ў насцегнавую кішэню і задумаўся, колькі з гэтых трубак араб атрымліваў у мінулым. Я б адправіў яго назад у AX. Яны маглі рабіць з ім усё, што хацелі.
  
  
  Я знайшоў пляшку Рашыда на пярэднім сядзенні грузавіка і выпіў яе дасуха, перш чым выкінуць у бок. Затым я сеў у джып і паехаў назад па шашы ў Дахран.
  
  
  * * *
  
  
  Дахран нізка навісаў над гарызонтам, цёмна-зялёны сілуэт прыкладна за восем міляў уніз па дарозе. Я мацней націснуў на акселератар. Дахран азначаў халодны душ, чыстае адзенне, высокі прахалодны брэндзі і содавую.
  
  
  Аблізнуў перасохлыя вусны перасохлай мовай. Яшчэ дзень ці два, каб прывесці свае справаздачы ў парадак, і я выберуся з гэтага пекла. Вернемся ў Штаты. Самы хуткі маршрут - праз Каір, Касабланку, Азорскія астравы і, нарэшце, Вашынгтон.
  
  
  Ніводны з гэтых гарадоў не ўваходзіў бы ў лік садоў свету, але ў мяне было дастаткова часу, калі б у Дэвіда Хока не было гатовага і чакае задання. Звычайна ён гэта рабіў, але калі б я адпачываў па частках па дарозе дадому, ён мала што мог бы з гэтым зрабіць. Мне проста трэба было пераканацца, што я не прымаю ніякіх тэлеграм ці тэлеграм па дарозе.
  
  
  У любым выпадку, падумаў я, няма ніякага сэнсу ісці па сухім і нецікавым маршруце. Я б пайшоў дадому іншым шляхам, праз Карачы, Нью-Дэлі і Бангкок. Што пасля Бангкока? Я ў думках паціснуў плячыма. Кіёта, мусіць, бо мяне ніколі асоба не хвалявала ці змог і шум Токіо.
  
  
  Затым Кауаі, Гардэн-Айлэнд на Гаваях, Сан-Францыска, Новы Арлеан і, нарэшце, Вашынгтон, і несумненна раз'юшаны Ястраб.
  
  
  Да ўсяго гэтага, вядома, была яшчэ сёння ноч - і, верагодна, заўтрашняя ноч - у Дахране. Цягліцы міжвольна напружыліся, і я ўсміхнуўся пра сябе.
  
  
  * * *
  
  
  Я сустрэў Бэці Эмерс ўсяго тыдзень таму, яе першую ноч у Дахране пасля трохмесячнага водпуску ў Штатах. Аднойчы яна прыйшла ў клуб каля дзевяці гадзін вечара, адна з тых жанчын з такой сэксуальнай аўрай, якая нейкім асаблівым, тонкім чынам перадала паведамленне кожнаму мужчыну ў бары. Амаль ва ўнісон усе галовы павярнуліся, каб паглядзець, хто ўвайшоў. Нават жанчыны глядзелі на яе, яна была такой.
  
  
  Яна мяне адразу прыцягнула, і яна не сядзела адна за сваім сталом больш за пяць хвілін, перш чым я падышоў і прадставіўся.
  
  
  Яна зірнула на мяне сваімі цёмнымі вачыма на працягу кароткай секунды, перш чым вярнулася да прадстаўлення і запрасіла мяне далучыцца да яе. Мы разам выпілі і пагаварылі. Я даведаўся, што Бэці Эмерс была супрацоўніцай адной з нафтавых кампаній, якія належаць Амерыцы, і даведаўся, што ў яе жыцці ў Дахране не хапала важнага элемента: мужчыны. Па меры таго, як вечар працягваўся, і я выявіў, што мяне ўсё больш цягне да яе, я ведаў, што хутка гэта будзе выпраўлена.
  
  
  Наш вечар скончыўся ноччу лютых заняткаў каханнем у яе маленькай кватэрцы, калі нашы целы не маглі насыціцца адзін адным. Яе загарэлая скура была мяккай, як аксаміт, навобмацак, і пасля таго, як мы выдаткавалі сябе, мы спакойна ляжалі, мая рука пяшчотна лашчыла кожны дзюйм гэтай цудоўна гладкай скуры.
  
  
  Калі на наступны дзень мне прыйшлося з'ехаць, я зрабіў гэта неахвотна, прыняўшы душ і апрануўшыся павольна. Бэці накінула на яе тонкую мантыю, і яе развітанне было хрыплым: «Убачымся зноў, Нік». Гэта не было пытаннем.
  
  
  Цяпер я падумаў аб яе ідэальным целе, бліскучых вачах, яе кароткіх чорных валасах, і я адчуў яе поўныя вусны пад сваімі, калі я абняў яе і прыціснуў да сябе, пакуль мы доўга і глыбока затрымліваліся над развітаннем, якое абяцала яшчэ больш задавальненняў. прыходзіць…
  
  
  Цяпер, калі я ехаў па дарозе Рас-Танура ў гарачым пыльным джыпе, я зноў спацеў. Але гэта было не тое. Я ўсміхнуўся сам сабе, праязджаючы праз вароты комплексу Дахран. Хутка будзе.
  
  
  Я спыніўся ў офісе службы бяспекі і пакінуў паведамленне Дэйву Фрэнчу, галоўнаму афіцэру службы бяспекі SAMOCO, дзе ён павінен забраць Рашыда і галандца. Я адмахнуўся ад яго віншаванняў і пажаданняў падрабязнасьцяў. «Я аддам табе ўсё пазней, Дэйв, зараз я хачу выпіць і прыняць ванну, менавіта ў такім парадку».
  
  
  «Чаго я сапраўды хацеў, - сказаў я сабе, зноў сядаючы ў джып, - гэта выпіць, ванну і Бэці Эмерс». Я быў занадта заняты Хамідам Рашыдам і яго бандай, каб з той першай ночы правесці з Бэці больш, чым некалькі тэлефонных званкоў. Мне трэба было крыху нагнаць упушчанае.
  
  
  Я спыніў джып ля сваёй хаціны ў Квансеце і выбраўся вонкі. Нешта пайшло не так.
  
  
  Калі я пацягнуўся да дзвярной ручкі, я пачуў, як праз дзверы даносяцца гукі песні Бані Бэрыган "Я не магу пачаць". Гэта быў мой рэкорд, але я дакладна не пакінуў яго прайграваць, калі сыходзіў той раніцай.
  
  
  Я ў лютасці штурхнуў дзверы. Асабістае жыццё было адзіным выхадам з дымлівага катла Саудаўскай Аравіі, і я быў пракляты, калі б убачыў, як яго парушаюць. Калі б гэта быў адзін з саудзікаў, сказаў я сабе, у мяне была б яго скура, але добра.
  
  
  Адным рухам я расчыніў дзверы і ўварваўся ўнутр.
  
  
  Зручна разваліўшыся на ложку з высокім бліскучым напоем у адной руцэ і недакуранай таннай цыгарай у іншай, быў Дэвід Хок, мой бос з AX.
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  ===============================================
  
  
  «Добры дзень, Нік», - спакойна сказаў Хоук, яго змрочны твар з Новай Англіі было настолькі блізка да ўсмешкі, наколькі ён калі-небудзь дазваляў. Ён разгарнуў ногі і сеў на край ложка.
  
  
  "Што, чорт вазьмі, ты тут робіш?" Я стаяў перад ім, узвышаючыся над маленькім сівавалосым мужчынам, дэманстратыўна расставіўшы ногі, узяўшыся ў бокі. Забудзьцеся аб Карачы. Забудзьцеся аб Дэлі. Забудзьцеся аб Бангкоку, Кіёта, Кауаі. Дэвіда Хока не было, каб адправіць мяне ў водпуск.
  
  
  "Нік", - ціхенька папярэдзіце. "Мне не падабаецца бачыць, як ты губляеш кантроль над сабой".
  
  
  «Прабачце, сэр. Часовае адхіленне - сонца». Я ўсё яшчэ кіпеў, але раскайваўся. Гэта быў Дэвід Хоук, легендарная постаць контрвыведкі, і ён быў маім начальнікам. І ён меў рацыю. У маім бізнэсе няма месца мужчыну, які губляе кантроль над эмоцыямі. Вы альбо ўвесь час захоўваеце кантроль, альбо паміраеце. Гэта так проста.
  
  
  Ён прыязна кіўнуў, моцна заціснуўшы ў зубах цыгару з непрыемным пахам. "Я ведаю я ведаю." Ён нахіліўся наперад, каб зірнуць на мяне, злёгку прыжмурыўшыся. "Ты жудасна выглядаеш", - заўважыў ён. «Я так разумею, вы скончылі з САМАК».
  
  
  Ён ніяк не мог ведаць, але нейкім чынам ведаў. Стары быў такім. Я падышоў і нахіліўся, каб агледзець сябе ў люстэрка.
  
  
  
  
  
  
  Я быў падобны на пясочнага чалавечка. Мае валасы, звычайна чорныя як смоль з некалькімі пасмамі сівізны, былі зблытаныя з пяском, як і мае бровы. На левым баку майго твару відаць былі пякучыя драпіны, як быццам нехта парэзаў мяне грубай наждачнай паперай, пакрытай засохлай сумессю крыві і пяску. Я нават не ўсведамляў, што сцякаў крывёй. Я, відаць, падрапаўся горш, чым думаў, караскаючыся па пясчанай выдме. Акрамя таго, упершыню я ўсвядоміў, што мае рукі сталі далікатнымі з-за таго, што я прыціскаў іх да распаленага металу грузавіка ў пустыні.
  
  
  Не зважаючы на Хоўка, я скінула куртку і выслізнула з кабуры, у якой былі Вільгельміна і Х'юга. «Вільгельміна мае патрэбу ў дбайнай чыстцы, - падумаў я. Я хутка пазбавіўся ад абутку і шкарпэтак, а затым зняў штаны і шорты колеру хакі адным рухам.
  
  
  Я накіраваўся ў душ у задняй частцы хаціны Квансэт, рэзкая прахалода кандыцыянера абпальвала маю скуру.
  
  
  "Ну, – пракаментаваў Хоук, – ты ўсё яшчэ ў добрай фізічнай форме, Нік".
  
  
  Добрыя словы ад Хока былі сапраўды рэдкасцю. Я напружыў мышцы жывата і крадком зірнуў уніз на свае выпуклыя біцэпсы і трыцэпс. На маім правым плячы было зморшчанае чырванавата-ліловае паглыбленне - старая агнястрэльная рана. На маіх грудзях па дыяганалі працягнуўся доўгі пачварны рубец - вынік нажавога бою ў Ганконгу шмат гадоў таму. Але я ўсё яшчэ мог набраць больш за шэсцьсот фунтаў, а мае рэкорды ў штаб-кватэры AX па-ранейшаму ўтрымлівалі класіфікацыі «Top Expert» у стральбе, караце, лыжах, верхавой яздзе і плаванні.
  
  
  Я правёў паўгадзіны ў душы, мыўся, апалоскваў і дазваляў ледзяным шыпам вады змываць бруд з маёй скуры. Пасля таго, як я энергічна выцерся ручніком, я апрануў шорты колеру хакі і вярнуўся ў Хоук.
  
  
  Ён усё яшчэ пыхкаў. Магчыма, у ягоных вачах быў намёк на гумар, але яго не было ў халоднасці яго голасу.
  
  
  "Адчуваю лепш зараз?" ён спытаў.
  
  
  "Я ўпэўнены!" Я напоўніў чарку курвуазье напалову, дадаў адзін кубік лёду і крыху содавай. "Добра, - пакорліва сказаў я, - што здарылася?"
  
  
  Дэвід Хоук дастаў цыгару з рота і сціснуў яе паміж пальцамі, гледзячы на ??палоханы дым з попелу. "Прэзідэнт Злучаных Штатаў", - сказаў ён.
  
  
  "Прэзідэнт!" Я меў права дзівіцца. Прэзідэнт амаль заўсёды трымаўся далей ад спраў AX. Хоць наша аперацыя была адной з самых далікатных для ўрада і, безумоўна, адной з самых важных, яна таксама часта выходзіла за рамкі маралі і законнасці, якія любы ўрад павінен, прынамсі на першы погляд, падтрымліваць. Я ўпэўнены, што прэзідэнт ведаў пра тое, што зрабілі AX, і, прынамсі, у некаторай ступені, ведаў, як мы гэта зрабілі. І я ўпэўнены, што ён ацаніў нашыя вынікі. Але я таксама ведаў, што ён хацеў бы прыкінуцца, што нас не існуе.
  
  
  Хоук кіўнуў сваёй коратка абстрыжанай галавой. Ён ведаў, аб чым я думаў. «Так, - сказаў ён, - прэзідэнт. У яго ёсць асаблівае заданне для AX, і я хацеў бы, каб вы справіліся з ім».
  
  
  Нямігаючыя вочы Хоўка прыціснулі мяне да крэсла. «Табе давядзецца пачаць прама цяпер… сёння ўвечары».
  
  
  Я пакорліва паціснуў плячыма і ўздыхнуў. Да пабачэння, Бэці Эмерс! Але я быў усцешаны, што мяне абралі. "Што хоча прэзідэнт?"
  
  
  Дэвід Хок дазволіў сабе прывідную ўсмешку. «Гэта свайго роду ўгода па ленд-лізе. Вы будзеце працаваць з ФБР».
  
  
  ФБР! Ня тое каб ФБР было кепскім. Але ён не ў адной лізе з AX ці некаторымі контрвыведніцкімі арганізацыямі ў іншых краінах, з якімі нам даводзіцца змагацца. Як, напрыклад, Ах Фу ў Чырвоным Кітаі ці N.OJ. Паўднёвай Афрыкі.
  
  
  На мой погляд, ФБР было эфектыўнай, мэтанакіраванай групай аматараў.
  
  
  Хоук прачытаў думкі па маім выразе асобы і падняў далонь. «Лёгка, Нік, лёгка. Гэта важна. Вельмі важна, і прэзідэнт папрасіў цябе сам».
  
  
  Я быў ашаломлены.
  
  
  Хоук працягнуў. «Ён чуў пра вас ад гаіцянскай справы, я ведаю, і, верагодна, з пары іншых заданняў. Ва ўсякім разе, ён прасіў вас канкрэтна».
  
  
  Я падняўся на ногі і зрабіў некалькі хуткіх паваротаў уверх і ўніз па невялікай частцы таго, што служыла маёй гасцінай. Уражвае. Нямногія людзі ў маім бізнэсе абіраюцца асабіста на прэзідэнцкі ўзровень.
  
  
  Я павярнуўся да Хоўка, стараючыся не паказваць сваёй гордай асалоды. "Добра. Не маглі б вы запоўніць дэталі?"
  
  
  Хоук прыкусіў цыгару, якая згасла, затым паглядзеў на яе са здзіўленнем. Вядома, цыгара не павінна выходзіць з дому, калі яе паліў Дэвід Хок. Ён паглядзеў на яго з агідай і нахмурыўся. Калі ён быў гатовы, ён пачаў тлумачыць.
  
  
  "Як вы, верагодна, ведаеце, - сказаў ён, - мафія ў нашы дні больш не ўяўляе сабой разнамасную калекцыю сіцылійскіх бандытаў, якія займаюцца кантрабандным віскі і фінансуюць плаваючыя лайнавыя гульні".
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «У апошнія гады - пачаўшыся, скажам, каля дваццаці гадоў таму - мафія ўсё больш і больш пачала займацца легальным бізнэсам.
  
  
  
  
  
  Ёй, натуральна, вельмі добрае. У іх былі грошы, у іх была арганізацыя, у іх была жорсткасьць, пра якую амэрыканскі бізнэс ніколі не марыў раней».
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Такім чынам? Гэта ўсё агульнавядома».
  
  
  Хоук праігнараваў мяне. «Цяпер, аднак, яны ў бядзе. Яны так далёка пашырыліся і рознабакова развіліся, што губляюць згуртаванасць. Усё больш і больш іх маладых людзей ідуць у законнае прадпрыемства, і мафія - ці Syndicate, як яны сябе зараз называюць, губляе кантроль над імі. У іх, вядома ж, ёсьць грошы, але іхная арганізацыя разбураецца, і яны ў бядзе».
  
  
  «Праблемы? У апошняй справаздачы, якую я прачытаў, гаварылася, што арганізаваная злачыннасць у Амерыцы дасягнула свайго піку, чаго ніколі не было»
  
  
  Хоук кіўнуў. «Іх прыбытак расце. Іх уплыў расце. Але іх арганізацыя разбураецца. Калі вы кажаце зараз аб арганізаванай злачыннасці, вы кажаце не толькі аб мафіі. Вы таксама кажаце пра чорных, пуэртарыканцы, чыкана. на захадзе і кубінцы ў Фларыдзе.
  
  
  "Ці бачыце, мы ведаем аб гэтай тэндэнцыі ўжо даўнавата, але і Камісія па мафіі таксама". Ён дазволіў яшчэ адной бледнай усмешцы змякчыць свой абветраны твар. - Я мяркую, вы ведаеце, што такое Камісія?
  
  
  Я сціснуў зубы. Стары можа страшэнна шалець, калі прымае такі заступніцкі выгляд. "Вядома я ведаю!" - сказаў я, і маё раздражненне з нагоды яго метаду тлумачэння гэтага задання было відавочна ў маім голасе. Я добра ведаў, што такое Камісія. Сем самых магутных капа мафіі ў Злучаных Штатах, кожны з якіх з'яўляецца кіраўніком адной з асноўных сем'яў, прызначаных сваімі калегамі ў якасці кіраўніка савета, суда апошняй інстанцыі ў сіцылійскім стылі. Сустракаліся яны нячаста, толькі калі пагражаў сур'ёзны крызіс, але іх рашэнні, старанна прадуманыя, абсалютна прагматычныя, былі недатыкальныя.
  
  
  Камісія была адным з наймацнейшых кіруючых органаў у свеце, калі прыняць да ўвагі яе ўплыў на злачыннасць, гвалт і, што, магчыма, самае галоўнае, на буйны бізнэс. Я прасканаваў свой банк памяці. Біты і фрагменты інфармацыі пачалі ўставаць на свае месцы.
  
  
  Я засяроджана нахмурыўся, затым манатонна вымавіў: "Бюлетэнь урадавай інфармацыі па бяспецы нумар тры-дваццаць сем, 11 чэрвеня 1973 гады". Апошняя інфармацыя паказвае на тое, што Камісія Сіндыката зараз складаецца з наступнага:
  
  
  «Джозэф Фамлігоці, шэсцьдзесят пяць, Бафала, Нью-Ёрк.
  
  
  «Фрэнкі Карбоні, шэсцьдзесят сем, Дэтройт, Мічыган.
  
  
  «Марыё Салерна, семдзесят шэсць гадоў, Маямі, Фларыда.
  
  
  «Гаэтана Руджэра, сорак тры гады, Нью-Ёрк, Нью-Ёрк.
  
  
  «Альфрэд Гігантэ, семдзесят адзін год, Фенікс, Арызона.
  
  
  «Джозэф Францыні, шэсцьдзесят шэсць гадоў, Нью-Ёрк, Нью-Ёрк.
  
  
  "Энтані Мусо, семдзесят адзін год, Літл-Рок, Арканзас".
  
  
  Лёгка. Я нядбайна махнуў рукой у кандыцыянаванай атмасферы. "Магу я даць вам разбіўку па кожным з іх?"
  
  
  Хоук упіўся ў мяне поглядам. "Даволі, Картэр", - адрэзаў ён. "Я ведаю, што ў цябе фатаграфічны розум… і ты ведаеш, што я не пацярплю нават падсвядомага сарказму".
  
  
  "Ды сэр." Я б узяў такія рэчы толькі ў Дэвіда Хока.
  
  
  У лёгкім збянтэжанасці я падышоў да апарата Hi-Fi і зняў тры праслуханыя джазавыя пласцінкі. "Мне вельмі шкада. Калі ласка, працягвай», - сказаў я, зноў сядаючы ў капітанскае крэсла тварам да Хоўка.
  
  
  Ён працягнуў з таго месца, на якім спыніўся некалькі хвілін таму, ткнуўшы цыгарай у паветры перада мной для акцэнту. "Справа ў тым, што Камісія не горш за нас бачыць, што поспех паступова змяняе традыцыйную структуру Сіндыката. Як і любая іншая група старых, Камісія спрабуе заблакаваць змены, спрабуючы вярнуць усё да таго, як яны выкарыстоўвалі быць."
  
  
  "Дык што яны збіраюцца рабіць?" Я спытаў.
  
  
  Ён паціснуў плячыма. “Яны ўжо пачалі. Яны ўводзяць тое, што складае цэлае новае войска. Яны вярбуюць па ўсёй Сіцыліі маладых, крутых бандытаў з узгоркаў, сапраўды гэтак жа, як калі яны - ці іх бацькі - пачалі . "
  
  
  Ён спыніўся, прыкусіўшы кончык цыгары. «Калі яны маюць поспех дастаткова добра, краіну можа накрыць хваля бандыцкага гвалту, якая будзе адпавядаць таму, праз што мы прайшлі ў пачатку 20-30-х гадоў. І на гэты раз яна будзе мець расавы падтэкст. Камісія хоча кіраваць чорнымі і Пуэрта Вы ведаеце, што рыканцы пакінулі свае тэрыторыі, і яны не збіраюцца ісці без бою».
  
  
  "Ні за што. Але як старыя доны атрымліваюць сваіх навабранцаў у краіну?» Я спытаў. "Ці ёсць у нас ідэі?"
  
  
  Твар Хоўка быў абыякавым. "Мы ведаем дакладна - дакладней, мы ведаем механізм, калі не дэталі".
  
  
  "Адну хвіліну." Я ўстаў і аднёс абедзве нашых шклянкі да пластыкавай барнай стойцы, якая служыла адначасова барам і абедным сталом у каюце выканаўчага дырэктара SAMOCO. Я зрабіў яму яшчэ віскі з вадой, плюхнуў у сябе крыху брэндзі з содавай і яшчэ адзін кубік лёду і зноў сеў.
  
  
  "Добра."
  
  
  "Гэта
  
  
  
  
  
  «Яны сапраўды малайцы, - сказаў ён. - Яны перапампоўваюць сваіх навабранцаў праз Кастэльмар на Сіцыліі, а затым дастаўляюць іх на лодцы на востраў Нікасія - і вы ведаеце, якая Нікасія».
  
  
  Я ведаў. Нікасія - гэта калектар Міжземнага мора. Кожны кавалачак слізі, які працякае з Еўропы або Блізкага Усходу, у канчатковым выніку каагулюецца ў Нікасіі. У Нікасіі прастытуткі - выдасканаленыя людзі, і тое, што робяць іншыя на ніжэйшых сацыяльных узроўнях, неапісальна. У Нікасіі кантрабанда - ганаровая прафесія, крадзеж - эканамічная апора, а забойства - баўленне часу.
  
  
  «Адтуль, - працягнуў Хоук, - іх перапраўляюць у Бейрут. У Бейруце ім выдаюць новыя асобы, новыя пашпарты, а затым адпраўляюць у Штаты».
  
  
  Гэта не здавалася занадта складаным, але я быў упэўнены, што не ведаў усіх дэталяў. Дэталі не былі адной з апорных кропак Хоку. «Гэта не павінна быць занадта складана спыніць, ці не так? Проста замоўце дадатковыя праверкі бяспекі і ідэнтыфікацыйныя дадзеныя для кожнага, хто заязджае ў краіну з ліванскім пашпартам».
  
  
  "Гэта не так проста, Нік".
  
  
  Я ведаў, што гэтага ня будзе.
  
  
  «Усе іх пашпарты амерыканскія. Яны падробленыя, мы гэта ведаем, але яны настолькі добрыя, што не можам адрозніць падробленыя ад тых, якія выдае ўрад».
  
  
  Я свіснуў. "Любы, хто мог гэта зрабіць, мог бы зарабіць невялікі стан самастойна".
  
  
  «Верагодна, хто б гэта ні рабіў, - пагадзіўся Хоук. "Але ў мафіі ёсць шмат дробных станаў, якія яна можа патраціць на такія паслугі".
  
  
  «Вы ўсё роўна можаце накласці забарону на ўсіх, хто прыязджае з Бейрута. Насамрэч не трэба занадта шмат допытаў, каб вызначыць, што чалавек у пашпарце сапраўды з Сіцыліі, а не з Ніжняга Іст-Сайда Манхэтэна».
  
  
  Хоук цярпліва паківаў галавой. «Гэта не так проста. Іх прывозяць з усёй Еўропы і Блізкага Усходу, не толькі з Бейрута. Яны пачынаюць з Бейрута, вось і ўсё. Атрымаўшы новыя дакументы, якія пацвярджаюць асобу, і пашпарты, іх часта адпраўляюць самалётам у іншы горад, затым пасадзілі на самалёт у Штаты. Галоўным чынам яны прыляталі на зваротных чартарных рэйсах, якім бракуе элементарнай арганізацыі з самага пачатку, што іх цяжка кантраляваць.
  
  
  "Звычайна ў іх ёсць група з іх на борце вялікіх круізных лайнераў, калі яны таксама вяртаюцца ў Штаты", – дадаў ён.
  
  
  Я зрабіў вялікі глыток брэндзі з содавай і абдумаў сітуацыю. "Да гэтага часу ў вас павінен быць агент ўнутры".
  
  
  «У нас заўсёды былі агенты ўнутры мафіі, ці - гэта значыць - у ФБР, але іх даволі складана падтрымліваць. Або іх прычыненне нейкім чынам выбухне, альбо яны самі павінны падарваць яго, каб даць паказанні».
  
  
  "Але зараз у цябе там хтосьці ёсць", - настойваў я.
  
  
  «У ФБР, вядома, ёсць, але ў нас няма нікога ў гэтым канвееры, які б прывабліваў навабранцаў. Гэта адзін з нашых галоўных клопатаў».
  
  
  Я мог бачыць кірунак, у якім зараз ідуць справы. «Тады гэта тое, навошта я вам патрэбен? Каб патрапіць у канвеер?» Чорт, гэта не павінна быць занадта складана. Гэта быў праект, над якім трэба было падумаць, але, безумоўна, яго можна было рэалізаваць дастаткова лёгка.
  
  
  «Ну, - сказаў Хоук, - так. Я маю на ўвазе, у асноўным гэта ўсё. Разумееце, - павольна працягнуў ён, - першапачатковы план патрабаваў, каб мы ўцягнулі чалавека ў канвеер, а затым выкрылі яго, разбілі, што заўгодна. І гэта мусіў быць адзін з нашых людзей. Вы ведаеце, што пра ФБР ня можа быць і гаворкі, калі мы маем справу з чужой краінай».
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  "Вядома, гэта магло быць ЦРУ, але зараз яно занадта звязана з Аргенцінай, і, у любым выпадку, прэзідэнт…"
  
  
  Я скончыў за яго фразу. "І наогул, у нашы дні прэзідэнт не вельмі задаволены ЦРУ, асабліва Грэфе".
  
  
  Боб Грэф быў цяперашнім кіраўніком ЦРУ, і ягоныя рознагалоссі з прэзідэнтам былі ў кожнай вашынгтонскай калонцы «інсайдэраў» на працягу месяца.
  
  
  «Цалкам дакладна, - змрочна сказаў Хоук. Таму яны вырашылі, што гэта праца для AX .
  
  
  "Добра." Але шмат што засталося недаказаным. Чаму я, напрыклад? У AX было шмат добрых людзей. "Нешта яшчэ?"
  
  
  «Добра, - сказаў ён. "Уся гэтая ідэя аб тым, што AX замовіць чалавека ў трубаправодзе, вядома ж, павінна была быць даведзена да ведама прэзідэнта, так як тут замяшаны пункт гледжання Дзярждэпартамента". Я здагадаўся, што Хоук змоўк, падбіраючы патрэбныя словы. "Ён падумаў, што гэта выдатная ідэя, але затым ён сказаў, што пакуль мы збіраемся гэта рабіць, мы маглі б прасунуць яе яшчэ далей, аж да вяршыні".
  
  
  Чамусьці мне гэта не спадабалася. «Што азначае «да самага верха»?»
  
  
  "Гэта азначае, што вы знішчыце Камісію", - прама заявіў Хоук.
  
  
  Некаторы час я сядзеў у ашаломленым маўчанні. «Пачакайце хвілінку, сэр! Урад спрабуе пазбавіцца Камісіі з 1931 года, калі яны ўпершыню даведаліся пра яе існаванне. Цяпер вы хочаце, каб я гэта зрабіў?»
  
  
  "Ня я." Хоук выглядаў самазадаволеным. "Прэзідэнт."
  
  
  Я паціснуў плячыма, дэманструючы абыякавасць, якой не адчуваў. «Што ж, тады, думаю, мне давядзецца паспрабаваць».
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. "Я павінен скласці справаздачу аб Рашыдзе.
  
  
  
  
  
  і галандзецы, - сказаў я. – Тады, думаю, мне лепш сесці на рэйс у Бейрут, перш за ўсё раніцай».
  
  
  «Аднойчы мінулай ноччу з Бэці Эмерс», - падумаў я. Бэці з яе цудоўнай грудзьмі і акуратным дзелавым падыходам да жыцця.
  
  
  Хоук таксама ўстаў. Ён дастаў з кішэні кашулі канверт і працягнуў мне. "Вось ваш білет у Бейрут", - сказаў ён. «Гэта рэйс KLM з Карачы. Прылятае сюды сёння ў шэсць дваццаць тры».
  
  
  "Гэтым вечарам?"
  
  
  "Сёння ўвечары. Я хачу, каб ты быў тут». Дзіўна, але ён працягнуў руку і паціснуў мне руку. Затым ён павярнуўся і выйшаў за дзверы, пакінуўшы мяне стаяць пасярод пакоя.
  
  
  Я дапіў свой напой, паставіў шклянку на стойку і пайшоў у ванную, каб падняць з падлогі вопратку і пачаць збіраць рэчы.
  
  
  Калі я падняў сваю камізэльку, алюмініевы кантэйнер з гераінам, які я ўзяў з тушы Хараіда Рашыда, упаў на падлогу.
  
  
  Я ўзяў трубку і паглядзеў на яе, разважаючы, што з ёй рабіць. Я думаў здаць яго, але зараз у мяне з'явілася іншая ідэя. Я зразумеў, што я адзіны на свеце, хто ведаў, што ён у мяне ёсць.
  
  
  Усё, што мне было патрэбна, гэта пара цыгар у такім кантэйнеры, і гэта было б падобна на старую гульню «тры ракавінкі і гарох» на карнавале.
  
  
  Я ўсміхнуўся пра сябе і прыбраў гераін у насцегнавы кішэню.
  
  
  Затым я выцягнуў Вільгельмму з яе спружыннай кабуры на маім камодзе і пачаў старанна яе чысціць, мае думкі кідаліся.
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  Палёт у Бейрут прайшоў без здарэнняў. Я патраціў дзве гадзіны, спрабуючы выкінуць з галавы думкі аб Бэці Эмерс, спрабуючы скласці план дзеянняў, як толькі я прыеду ў Ліван.
  
  
  У маім бізнэсе, вядома, нельга планаваць занадта далёка наперад. Тым не менш, для пачатку неабходна пэўны напрамак. Далей гэта больш падобна да рускай рулеткі.
  
  
  Першае, што мне спатрэбіцца, гэта новая асоба. Насамрэч гэта не павінна быць занадта складана. Чарлі Харкінс быў у Бейруце, ці калі я быў у апошні раз, Чарлі быў добрым пісьменнікам, выдатна разбіраўся ў пашпартах, фальшывых канасаментах і таму падобным.
  
  
  І Чарлі завінаваціўся мне паслугу. Я мог бы ўцягнуць яго, калі разагнаў гэтую палестынскую групу, якая імкнулася зрынуць урад Лівана, але я наўмысна выключыў яго імя са спісу, які перадаў уладам. У любым выпадку ён быў дробнай сошкай, і я падумаў, што калі-небудзь ён можа спатрэбіцца. Такія людзі заўсёды робяць.
  
  
  Мая другая праблема ў Бейруце была крыху больш сур'ёзнай. Нейкім чынам мне прыйшлося патрапіць у трубаправод мафіі.
  
  
  Лепш за ўсё - я здагадвалася, што гэта адзіны спосаб - прыкінуцца італьянцам. Што ж, паміж маім асмуглым колерам асобы і почыркам Чарлі гэта можна было задаволіць.
  
  
  Я намацаў металічны цюбік з гераінам побач з двума аднолькавымі цюбікамі з дарагімі цыгарамі. Гэты гераін мог бы стаць маім уваходам у зачараванае кола.
  
  
  Мае думкі вярнуліся да Бэці Эмерс, і цягліца на маім сцягне падскочыла. Я заснуў, марачы.
  
  
  * * *
  
  
  Нават у дзевяць гадзін вечара ў аэрапорце Бейрута было горача і суха.
  
  
  Налепка «Урадавы бізнэс» на маім пашпарце выклікала здзіўленне ў супрацоўнікаў ліванскай мытні, але яна дазволіла мне прайсці праз доўгія чэргі арабаў у белым адзенні і еўрапейцаў у дзелавых касцюмах. Праз некалькі хвілін я быў ля будынка аэравакзала і спрабаваў уціснуць ногі на задняе сядзенне малюсенькага таксі Fiat.
  
  
  «Гатэль «Сэн-Жорж», - загадаў я, - і, чорт вазьмі, паслабся». Раней я быў у Бейруце. Участак крутой дарогі, якая вядзе з аэрапорта да ўскраіны горада ўздоўж крутых скал, - адзін з самых хвалюючых маршрутаў, прыдуманых чалавекам. Кіроўца таксі павярнуўся на сядзенне і ўсміхнуўся мне. На ім была ярка-жоўтая спартовая кашуля з адчыненым каўняром, але на галаве ў яго была тарбуш, канічная чырвоная феска Егіпта.
  
  
  "Так, сэр", - засмяяўся ён. "Так, сэр. Мы ляцім нізка і павольна!"
  
  
  «Проста павольна, - прабурчаў я.
  
  
  "Ды сэр!" - паўтарыў ён, пасмейваючыся.
  
  
  Мы катапультаваліся з аэрапорта на максімальнай хуткасці, з віскам пакрышак, і на двух колах згарнулі на бейруцкую дарогу. Я ўздыхнуў, адкінуўся на спінку сядзення і прымусіў мышцы пляча расслабіцца. Я заплюшчыў вочы і паспрабаваў падумаць пра што-небудзь іншае. Гэта быў такі дзень.
  
  
  Бейрут - старажытны фінікійскі горад, пабудаваны да 1500 г. да н. Э. Па легендзе гэта было месца, на якім Святы Георгій забіў дракона. Пазней горад быў захоплены крыжакамі пры Болдуін, а яшчэ пазней - Ібрагімам-пашай, але ён вытрымаў аблогавыя прылады Саладзіна і кінуў выклік брытанцам і французам. Падскокваючы на заднім сядзенні які імчыць Фіята , калі мы падалі ўніз па бейруцкай дарозе, я задаваўся пытаннем, што гэта значыць для мяне.
  
  
  Гатэль St. Georges узвышаецца высока і элегантна на абрамленым пальмамі беразе Міжземнага мора, не звяртаючы ўвагі на бруд і неверагодную галечу Зладзейскага квартала.
  
  
  
  
  
  y у некалькіх кварталах ад гатэля.
  
  
  Я папытаў пакой у паўднёва-заходнім куце над шостым паверхам, атрымаў яе і зарэгістраваў, здаўшы свой пашпарт няветліваму клерку, як таго патрабуе закон у Бейруце. Ён запэўніў мяне, што яго вернуць на працягу некалькіх гадзін. Ён меў на ўвазе, што прайшло некалькі гадзін пасля таго, як служба бяспекі Бейрута праверыла яго. Але мяне гэта не турбавала; Я не быў ізраільскім шпіёнам, каб падарваць кучу арабаў.
  
  
  Насамрэч, я быў амерыканскім шпіёнам, каб падарваць кучу амерыканцаў.
  
  
  Распакаваўшы рэчы і праверыўшы від на залітае месячным святлом Міжземнае мора са свайго балкона, я патэлефанаваў Чарлі Харкінсу і сказаў яму, што хачу.
  
  
  Ён вагаўся: "Ну, ведаеш, я хацеў бы табе дапамагчы, Нік". У яго голасе прагучала нервовае завыванне. Заўсёды было. Чарлі быў нервовым, ныючым чалавекам. Ён працягнуў: "Проста ... ну ... я накшталт як выйшаў з гэтага бізнесу і ..."
  
  
  "Бык!"
  
  
  «Ну, так, я маю на ўвазе, не. Я маю на ўвазе, ну, разумееце…»
  
  
  Мяне не хвалявала, у чым яго праблема. Я дазволіў свайму голасу ўпасці на некалькі дэцыбел: "Ты вінен мне, Чарлі".
  
  
  "Так, Нік, так". Ён зрабіў паўзу. Я амаль чуў, як ён нервова азіраўся цераз плячо, каб даведацца, ці слухае хто-небудзь яшчэ. «Проста зараз я павінен працаваць выключна на адну вопратку, а не на кагосьці яшчэ і…»
  
  
  "Чарлі!" Я паказаў сваё нецярпенне і раздражненне.
  
  
  «Добра, Нік, добра. Толькі на гэты раз, толькі для цябе. Ты ведаеш, дзе я жыву?»
  
  
  "Мог бы я патэлефанаваць табе, калі б я не ведаў, дзе ты жывеш?"
  
  
  «О, так, так. Добра. Як наконт адзінаццаці гадзін… і прынясі з сабой сваю фатаграфію».
  
  
  Я кіўнуў у слухаўку. "Адзінаццаць гадзін." Павесіўшы трубку, я адкінуўся на раскошны беласнежны гіганцкі ложак. Усяго некалькі гадзін таму я прабіраўся па гэтай гіганцкай пясчанай выдме, палюючы за Хамідам Рашыдам і галандцам. Мне больш падабалася такое заданне, нават калі побач не было Бэці Эмерс.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Дзесяць трыццаць. Час убачыць Чарлі. Я скаціўся з ложка, імгненна прыняў рашэнне, што лёгкі карычневы гарнітур, які я насіў, падыдзе для такіх, як Чарлі Харкінс, і адправіўся ў шлях. Скончыўшы з Чарлі, я падумаў, што магу зайсці ў Black Cat Café ці ў Illustrious Arab. Прайшло шмат часу з таго часу, як я адчуў смак начнога жыцця Бейрута. Але сёньня быў вельмі доўгі дзень. Я нахіліў плечы наперад, расцягваючы мышцы. Я лепей пайду спаць.
  
  
  Чарлі жыў на вуліцы Альмендарэс, прыкладна ў шасці кварталах ад гатэля, на ўсходняй ускраіне Зладзейскага квартала. Нумар 173. Я падняўся на тры пралёты па бруднай, цьмяна асветленай лесвіцы. Было волка, у беспаветранай спякоце, ад паху мачы і гнілога смецця.
  
  
  На кожнай пляцоўцы чатыры дзверы, якія калісьці былі зялёнымі, вялі ў кароткі калідор насупраць правіслых драўляных парэнчаў, якія небяспечна выступалі над лесвічнай клеткай. З-за зачыненых дзвярэй даносіліся прыглушаныя крыкі, крыкі, выбухі смеху, лютыя лаянкі на дзесятцы моў, роў радыё. На другім паверсе, калі я праходзіў, грукат раскалоў безаблічныя дзверы, і чатыры цалі ляза сякеры тырчалі праз драўляную ашалёўку. Унутры жанчына закрычала, доўга і пошчакі, як вандроўная котка на паляванні.
  
  
  Я зрабіў наступны пралёт без прыпынку. Я быў у адным з самых вялікіх кварталаў чырвоных ліхтароў у свеце. За такімі ж безаблічнымі дзвярыма ў тысячах безаблічных шматкватэрных хат на абсыпаных смеццем вуліцах Квартала тысячы і тысячы шлюх супернічалі сябар з сябрам за грашовую ўзнагароду за задавальненне сэксуальных запатрабаванняў адкідаў чалавецтва, змытых у трушчобах, якія кішаць трушчобамі. Бейрут.
  
  
  Бейрут адначасова з'яўляецца жамчужынай Міжземнамор'я і выграбной ямай Блізкага Усходу. Наперадзе расчыніліся дзверы, і з іх, хістаючыся, выбег тоўсты таўстун. Ён быў зусім голым, калі не лічыць недарэчнага тарбуша, які шчыльна сядзіць на яго галаве. Яго твар скрывіўся ў грымасе экстазу агоніі, вочы пацьмянелі ад болю або задавальнення, я не мог сказаць, ад чаго. За ім ішла гнуткая, як вугаль, чорная дзяўчына, апранутая толькі ў скураныя боты да сцягна, з цяжкімі вуснамі, падобнымі на флегматычную маску, яна нястомна ішла за тоўстым арабам. Двойчы яна ўзмахнула запясцем, і двойчы пугай з трыма бізунамі, малюсенькім, хупавым і пакутлівым, слізганула па напампаваным сцёгнах араба. Ён задыхнуўся ад болю, і шэсць маленькіх раўчукоў крыві пратруцілі яго дрыготкае цела.
  
  
  Араб прайшоў міма мяне, не звяртаючы ўвагі ні на што, акрамя сваёй пакутлівай радасці. Дзяўчына ішла за ім з покрывам. Ёй не магло быць больш за 15 гадоў.
  
  
  Я загадаў свайму страўніку забыцца пра гэта і падняўся на апошні пралёт лесвіцы. Тут адзіныя дзверы блакіравалі ўсходы. Я націснуў кнопку званка. Чарлі Харкінс займаў увесь трэці паверх з таго часу, як я яго ведала. За некалькі секунд да таго, як ён адказаў, у маёй галаве прамільгнула карціна бязмежнага ўбоства яго падобнай на гарышча кватэры: яго ярка асветленая лаўка з камерамі,
  
  
  
  
  
  Ручкі, ручкі і гравіравальнае абсталяванне заўсёды былі тут, нібы астравок спакою сярод брудных шкарпэтак і ніжняй бялізны, некаторыя з якіх, як я ўспомніў, выглядалі так, як быццам іх выкарыстоўвалі для таго, каб выцерці хупава апрацаваны маленькі валік-прэс у куце.
  
  
  На гэты раз мне запатрабавалася імгненне, каб пазнаць маленькага чалавечка, які адчыніў дзверы. Чарлі змяніўся. Зніклі запалыя шчокі і трохдзённае шчацінне сівой барады, якую ён, здавалася, заўсёды падтрымліваў. Нават мёртвы, безнадзейны позірк у ягоных вачах знік. Чарлі Харкінс цяпер выглядаў разумным, магчыма, насцярожаным, але ўжо не так напалоханым жыццём, як за тыя гады, што я ведаў яго.
  
  
  На ім была лёгкая клятчастая спартовая куртка, акуратна адпрасаваныя шэрыя фланелевыя штаны і ярка бліскучыя чорныя туфлі. Гэта быў не той Чарлі Харкінс, якога я ведаў. Я быў уражаны.
  
  
  Ён няўпэўнена паціснуў мне руку. Прынамсі, гэта не змянілася.
  
  
  У кватэры, аднак. Тое, што раней было заваленай бязладзіцай, цяпер стала акуратным і чыстым. Свежы зялёны кілімок пакрыў старыя пакрытыя шнарамі маснічыны, а сцены былі акуратна пафарбаваны ў крэмавы колер. Недарагая, але, відавочна, новая мэбля была размешчана так, каб разбіць падобныя на свіраны лініі вялікага пакоя… часопісны столік, некалькі крэслаў, дзве канапы, доўгі нізкі прастакутны ложак на платформе ў адным куце.
  
  
  Тое, што калісьці бязладна служыла працоўным кутком Чарлі, зараз было аддзелена рашэцістымі панэлямі і ярка асветлена, паколькі доказы выходзілі праз праёмы перагародак.
  
  
  Я падняў бровы, азіраючыся. "Падобна, у цябе ўсё добра, Чарлі".
  
  
  Ён нервова ўсміхнуўся. «Ну… э-э… справы ідуць нядрэнна, Мік». Яго вочы заблішчалі. «У мяне зараз новы памагаты, і ўсё сапраўды ідзе добра…» - яго голас заціх.
  
  
  Я ўсміхнуўся яму. "Каб зрабіць гэта з табой, спатрэбіцца больш, чым проста новы памочнік, Чарлі". Я махнуў рукой на новы дэкор. "Наўскідку, я б сказаў, што хоць раз у жыцці ты знайшоў нешта ўстойлівае".
  
  
  Ён нахіліў галаву. "Добра…"
  
  
  Было не прынята знайсці фальсіфікатара з устойлівым бізнэсам. Такая праца мае тэндэнцыю да рэзкіх рыўкоў і працяглых прыпынкаў. Верагодна, гэта азначала, што Чарлі нейкім чынам патрапіў у гульню з кантрафактам. Асабіста мне было ўсё роўна, што ён рабіў, пакуль я атрымліваў тое, па што прыйшоў.
  
  
  Напэўна, ён чытаў мае думкі. «Э-э… ​​я не ўпэўнены, што змагу зрабіць гэта, Нік».
  
  
  Я прыязна ўсміхнуўся яму і сеў на адну з двухбаковых канапаў, якія стаялі пад прамым вуглом да свайго блізнюка, утвараючы ілжывы кут пасярод гасцінай. «Вядома, можаш, Чарлі, - лёгка сказаў я.
  
  
  Выцягнуўшы Вільгельміну з кабуры, я нядбайна памахаў ёю ў паветры. "Калі вы гэтага не зробіце, я заб'ю вас". Я б, канешне, не стаў. Я не хаджу забіваць людзей з-за чагосьці такога, асабліва такіх маленькіх, як Чарлі Харкінс. Але Чарлі гэтага не ведаў. Усё, што ён ведаў, гэта тое, што я магу часам забіваць людзей. Гэтая думка відавочна прыйшла яму ў галаву.
  
  
  Ён працягнуў умольную далонь. «Добра, Нік, добра. Проста я не… ну, у любым выпадку…»
  
  
  "Добра." Я зноў накрыў Вільгельміну і нахіліўся наперад, паклаўшы локці на калені. "Мне патрэбна зусім новая асоба, Чарлі".
  
  
  Ён кіўнуў.
  
  
  «Калі я пайду адсюль сёння ўвечары, я буду Нікам Картана, родам з Палерма, а зусім нядаўна з Французскага Замежнага Легіёна. Пакіньце мяне прыкладна праз год паміж Замежным Легіёнам і зараз. Я магу прыкінуцца». Чым менш фактаў давядзецца правяраць людзям, тым лепш мне будзе.
  
  
  Харкінс нахмурыўся і пацягнуў за падбародак. "Гэта значыць пашпарт, выпіскі… што яшчэ?"
  
  
  Я паставіў галачку на пальцах. «Мне спатрэбяцца асабістыя лісты ад маёй сям'і ў Палерма, ад дзяўчыны з Сіракуз, дзяўчыны з Сэн-Ло. Мне патрэбны правы кіроўцы з Сен-Ло, адзенне з Францыі, стары чамадан і стары кашалёк».
  
  
  Чарлі выглядаў занепакоеным. «Ну і справы, Мік, я думаю, у мяне ўсё атрымаецца, але гэта зойме некаторы час. Я не павінен зараз рабіць штосьці для кагосьці яшчэ, і мне давядзецца дзейнічаць павольна і… э-э…»
  
  
  І зноў у мяне склалася ўражанне, што Чарлі ўвесь час працаваў на кагосьці іншага. Але цяпер мне было напляваць.
  
  
  «Я хачу яго сёння ўвечары, Чарлі, - сказаў я.
  
  
  Ён раздражнёна ўздыхнуў, пачаў нешта казаць, але потым раздумаўся і падціснуў вусны, задумаўшыся. "Я магу аформіць пашпарт і выпіску, добра", - нарэшце сказаў ён. "Попыт на тыя, у каго ёсць бланкі, ёсць, але…"
  
  
  "Дастань іх", - перабіў я.
  
  
  Некаторы час ён змрочна глядзеў на мяне, затым пакорліва паціснуў плячыма. "Я буду старацца."
  
  
  Некаторыя людзі проста нічога не зробяць, калі вы на іх не пакладзецеся. Я абапёрся на Чарлі і каля паўночы той ноччу я выйшаў з гэтай пластычнай элегантнасці на смуродныя вулачкі Квартала ў ролі Ніка Картана. Тэлефонны званок у наша пасольства паклапоціцца аб маім старым пашпарце і нямногіх рэчах, якія я пакінуў у гатэлі St.George.
  
  
  
  
  
  З гэтага моманту, пакуль я не скончыў гэтую працу, я быў Нікам Картана, бесклапотным сіцылійцам з туманным мінулым.
  
  
  Я насвістваў лёгкую італьянскую мелодыю, ідучы па вуліцы.
  
  
  Я пераехаў у гатэль “Рома” і пачаў чакаць. Калі б праз Бейрут ішоў паток сіцылійцаў, якія накіроўваюцца ў Амерыку, яны б ішлі праз цыган. Рома ў Бейруце - гэта непераадольная славутасць для італьянцаў, як быццам стойка рэгістрацыі ўпрыгожана долькамі часныку. Уласна, па тым, як ён пахне, магчыма.
  
  
  Аднак, нягледзячы на ўсе мае планы, на наступны дзень я выпадкова сустрэў Луі Лазара.
  
  
  Гэта быў адзін з тых спякотных дзён, якія так часта можна сустрэць на ўзбярэжжы Лівана. Пякучая парыву пустыні, пясок сухі і вельмі гарачы, але прахалодная блакіт Міжземнага мора змякчае ўздзеянне.
  
  
  На тратуары перада мной бедуіны з ястрабіным тварам у чорных абаях, аздобленых залатой парчой, пракладалі сабе шлях міма гладкіх левантыйскіх бізнесменаў; міма мітусіліся відавочна вусатыя купцы, узбуджана размаўляючы па-французску; то тут, то там з'яўляліся тарбушы, іх носьбіты часам у строга пакроеных заходніх гарнітурах, часам у галібах, у вечна існавалых начных кашулях. На тратуары бязногі жабрак валяўся ў наваленай на вуліцы гразі, галосячы: «Бакшыш, бакшыш» кожнаму мінаку, падняўшы далоні ў маленні, а слязлівыя вочы ўмольвалі. На вуліцы стары харыдан, завуаліраваны вэлюмам, сядзеў высока на аблезлым вярблюдзе, які няўцешна цягнуўся па вуліцы, не зважаючы на таксі, якія дзіка ўхіляліся ад вузкай вуліцы, і хрыплыя гудкі гулі ў дысанансе.
  
  
  На другім баку вуліцы дзве амерыканскія дзяўчыны фатаграфавалі сямейную групу нягебаў, якая павольна маршыравала па вуліцы, жанчыны трымалі на галовах вялізныя гліняныя збаны, і мужчыны, і жанчыны ў далікатна-апельсінава-блакітных танах, у якіх так часта бываюць гэтыя далікатныя людзі. іх мантыі і цюрбаны. Удалечыні, там, дзе вуліца Альмендарэс выгінаецца на поўдзень у бок Сен-Жорж, цудоўны пляж з белым пяском быў усеяны загараючымі. Як мурашкі, якія кружыліся ў сінім шкляным моры, я мог бачыць двух водных лыжнікаў, якія валакуць свае падобныя на цацкі лодкі на нябачных нітках.
  
  
  Гэта адбылося раптоўна: таксі ўсляпую кружыла вакол кута, кіроўца змагаўся з рулём, калі ён павярнуў на сярэдзіну вуліцы, каб пазбегнуць вярблюда, а затым павярнуў назад, каб прапусціць сустрэчны аўтамабіль. Завішчалі шыны, кабіна выскачыла з-пад кантролю ў крэнаваным бакавым заносе да жабрака, які поўзае на абочыне.
  
  
  Інстынктыўна я рушыў да яго ў імклівым пікіраванні, напалову штурхнуўшы, напалову адкінуўшы араба са шляху таксі і куляючыся за ім у сцёкавую канаву, калі таксі ўрэзалася ў тратуар і ўрэзалася ў ляпную сцяну будынка. упіраючыся ў будынак у крычаць агоніі які раздзіраецца металу.
  
  
  На імгненне свет вуліцы Альмендарэс быў ашаломлены карцінай музея васковых фігур. Затым жанчына заплакала працяглым працяглым стогнам, які вызваліў яе страх і, здавалася, адгукнуўся рэхам палягчэння на люднай вуліцы. Некаторы час я ляжаў нерухома, у думках лічачы свае рукі і ногі. Здавалася, усе яны там, хаця мне здалося, што па лбе моцна стукнулі.
  
  
  Я павольна ўстаў, правяраючы ўсе свае працоўныя часткі. Здавалася, што косці не зламаныя, суставы не расцягнуты, таму я падышоў да акна пярэдніх дзвярэй кабіны, мудрагеліста ўціснуўшыся ў непахісную тынкоўку.
  
  
  За маёй спіной раздаўся шматмоўны лопат, калі я расчыніў дзверы і як мага асцярожней выцягнуў кіроўцы з-за руля. Цудам ён здаваўся цэлым, толькі ашаломленым. На яго аліўкавым твары было попельнае адценне, калі ён няўстойліва прыхінуўся да сцяны, тарбуш з пэндзлікам, які неверагодна схіліўся над адным вокам, незразумела глядзеў на разваліны свайго існавання.
  
  
  Задаволены тым, што не адчувае непасрэднага бедства. Я звярнуў сваю ўвагу на жабрака, які курчыўся на спіне ў сцёкавай канаве, які занадта моцна пакутаваў, каб дапамагчы сабе, ці, магчыма, занадта слабы. Бачыць Бог, ён быў худы, як любы галодны чалавек, якога я калі-небудзь бачыў. На яго твары было даволі шмат крыві, у асноўным з глыбокай раны на скуле, і ён жаласна стагнаў. Аднак, калі ён убачыў, што я схіляюся над ім, ён прыўзняўся на адным локці і працягнуў іншую руку.
  
  
  «Бакшыш, садкі», - рыдаў ён. "Бакшыш! Бакшыш!"
  
  
  Я адвярнуўся, абураны. У Нью-Дэлі і Бамбеі я бачыў жывыя груды касцей і разадзьмутых жыватоў, якія ляжаць на вуліцах у чаканні смерці ад голаду, але нават яны валодаюць большай чалавечай годнасцю, чым жабракі Бейрута.
  
  
  Я пачаў сыходзіць, але рука на руцэ затрымала мяне. Ён належаў невысокаму пухленькаму чалавечку з херувімскім тварам і чорнымі, як яго валасы, вачыма. На ім быў чорны шаўковы гарнітур, белая кашуля і белы гальштук, што было недарэчна ў спякоту Бейрута.
  
  
  "Momento", - сказаў ён усхвалявана, яго галава пагойдвалася ўверх і ўніз, як быццам для ўзмацнення акцэнту. "Momento, per favore".
  
  
  Затым ён перайшоў з італьянскага на французскі. "Vous vous êtes fait du mal?" Прывітанне
  
  
  
  
  
  Акцэнт быў жудасны.
  
  
  "Je me suis blessé les genous, je crois", - адказала я, асцярожна сагнуўшы калені. Я пацёр галаву. «Et quelque абраў bien solide m'aogné la tête. Mais ce n'est pas grave».
  
  
  Ён кіўнуў, нахмурыўшыся, але ў той жа час усміхнуўшыся. Я выказаў здагадку, што яго разуменне было не нашмат лепш, чым яго акцэнт. Ён усё яшчэ трымаў мяне за руку. "Гаварыць на англійскай?" - з надзеяй спытаў ён.
  
  
  Я весела кіўнуў.
  
  
  "Выдатна выдатна!" Ён даволі бурна кіпеў ад энтузіязму. «Я проста хацеў сказаць, што гэта была самая смелая рэч, якую я калі-небудзь бачыў. Фантастыка! Ты рухаўся так хутка, так хутка! Ён быў вельмі захоплены ўсім гэтым.
  
  
  Я смяяўся. "Думаю, проста рэфлекторнае дзеянне". Так яно і было, канешне.
  
  
  "Не!" - усклікнуў ён. «Гэта была мужнасць. Я маю на ўвазе, гэта была сапраўдная мужнасць, чувак!» Ён выцягнуў з унутранай кішэні паліто дарагі партабак, адкрыў яго і працягнуў мне.
  
  
  Я ўзяў цыгарэту і нахіліўся, каб выцягнуць прыпальвальнік з яго нецярплівых пальцаў. Я не зусім разумеў, што яму трэба, але ён быў забаўны.
  
  
  "Гэта былі самыя лепшыя рэфлексы, якія я калі-небудзь бачыў". Яго вочы ззялі ад хвалявання. «Вы знішчальнік ці нешта падобнае? Ці акрабат? Пілот?»
  
  
  Прыйшлося смяяцца. "Не, я..." Паглядзім. Што, чорт вазьмі, я быў? Прама зараз я быў Нікам Картана, былым жыхаром Палерма, у апошні час чальцом Замежнага легіёна, у цяперашні час… у цяперашні час даступны.
  
  
  "Не, я не з тых", - сказаў я, праціснуўшы натоўп, які сабраўся вакол разбітага таксі і ашаломленага кіроўцы, і пакрочыў па тратуары. Маленькі чалавечак паспяшаўся паспяшацца.
  
  
  На паўдарозе ён працягнуў руку. «Я Луі Лазара», - сказаў ён. "Як вас завуць?"
  
  
  Я без энтузіязму паціснуў яму руку, працягваючы ісці. «Нік Картана. Як жывяце?"
  
  
  «Картана? Гэй, чувак, ты таксама італьянец?
  
  
  Я пакруціў галавой. "Сіцыліяна".
  
  
  «Гэй, выдатна! Я таксама сіцыліец. Ці… я маю на ўвазе, што мае бацькі былі з Сіцыліі. Я сапраўды амерыканец».
  
  
  Гэта было няцяжка зразумець. Потым мяне ахінула думка, і я раптам стаў ветлівым. Гэта праўда, што не кожны амерыканец сіцылійскага паходжання ў Бейруце будзе мець сувязь з мафіяй, якую я шукаў, але ў роўнай ступені дакладна і тое, што амаль любы сіцыліец у Бейруце мог накіраваць мяне ў правільным кірунку, выпадкова ці наўмысна. . Было разумна меркаваць, што адзін сіцыліец мог прывесці да другога.
  
  
  "Без жартаў!" Я адказаў сваёй лепшай усмешкай "паглядзі на мяне, я цудоўны хлопец". “Я сам жыў там доўгі час. Новы Арлеан. Прескотт, Арызона. Лос Анджэлес. Паўсюль».
  
  
  "Выдатна выдатна!"
  
  
  Гэты хлопец не мог быць сапраўдным.
  
  
  "Божа!" ён сказаў. «Два сіцылійскія амерыканцы ў Бейруце, і мы сустракаемся прама пасярод вуліцы. Гэта маленькі пракляты свет, разумееце?
  
  
  Я кіўнуў, ухмыляючыся. "Вядома". Я заўважыў Міжземнае мора, малюсенькае кафэ на рагу Альмендарэс і Фуад, і паказаў на ўпрыгожаны каралямі дзвярны праём. "Што ты скажаш, мы разам падзелім бутэльку віна?"
  
  
  "Вялікі!" - усклікнуў ён. "Фактычна, я куплю".
  
  
  «Добра, чувак, ты на сувязі», - адказаў я з прытворным энтузіязмам.
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  Я не зусім упэўнены, як мы падышлі да гэтай тэмы, але наступныя 20 хвілін або каля таго мы абмяркоўвалі Ерусалім. Луі толькі што вярнуўся адтуль, а Т. аднойчы правёў там два тыдні дзякуючы арганізацыі містэра Хоку.
  
  
  Мы аб'ехалі горад у размове, агледзелі мячэць Амара і Сцяну Плачу, спыніліся ля Двара Пілата і каля студні Рут, прайшлі па хросных станцыях уверх па Віа Долор і ўвайшлі ў Храм Труны Гасподняй, які да гэтага часу захаваў выразаныя ініцыялы крыжакоў, якія пабудавалі. годзе. Нягледзячы на ўсю сваю эксцэнтрычнасць, Луі добра разбіраўся ў гісторыі, меў дастаткова праніклівы розум і даволі пагардлівае стаўленне да Маці-Царквы. Ён мне пачынаў падабацца.
  
  
  Мне спатрэбіўся час, каб размова пайшла так, як я хацеў, але, нарэшце, мне гэта ўдалося. "Як доўга ты збіраешся быць у Бейруце, Луі?"
  
  
  Ён пасмяяўся. Я пачаў разумець, што жыццё было для Луі ўсяго толькі забавай. «Я вярнуся напрыканцы гэтага тыдня. Думаю, у суботу. Хоць, вядома, было тут страшэнна весяла».
  
  
  "Як доўга ты тут?"
  
  
  «Усяго тры тыдні. Ведаеш… невялікі бізнэс, крыху весялосці». Ён шырока памахаў. "У асноўным весела".
  
  
  Калі ён не пярэчыў адказваць на пытанні, я не пярэчыла іх задаць. "Які від бізнесу?"
  
  
  "Аліўкавы алей. Імпарт аліўкавага алею. Аліўкавы алей Францыні. Вы калі-небудзь чулі пра яго?»
  
  
  Я пакруціў галавой. «Не. Я сам ужываю брэндзі і содавую. Цярпець не магу аліўкавы алей».
  
  
  Луі засмяяўся над маёй слабым жартам. Ён быў з тых, у каго дрэнны жарт заўсёды здаваўся вартай смеху. Добра для эга.
  
  
  Я выцягнуў з кішэні кашулі змяты пачак «Галуаза» і закурыў адну, калі я з радасцю пачаў будаваць нечаканыя планы стаць сябрам Луі Лазара, які смяецца хлопчыка заходняга свету.
  
  
  Я добра ведаў аліўкавы алей Франціні. Ці, прынамсі,
  
  
  
  
  
  хто быў Джозэф Франціні. Джозэф Popeye Франціні. Многія ведалі, хто ён такі. У гэтыя дні ім быў Дон Джозэф, кіраўнік другой па велічыні сям'і мафіі ў Нью-Йорку.
  
  
  Да таго, як Джозэф Франціні стаў донам Джозэфам, ён быў «Папаем» ва ўсім злачынным свеце на Усходнім узбярэжжы. "Папай" з'явіўся з яго вельмі законнага бізнэсу па імпарце і збыце аліўкавага алею. Яго паважалі за яго бязлітасную сумленнасць, рытуальную прыхільнасць мафіёзнаму закону памерлыя і эфектыўныя метады вядзення бізнесу.
  
  
  Калі яму было трыццаць гадоў, Папай быў уражаны нейкай хваробай - я не мог успомніць, што менавіта - якая прымусіла яго сысці з вуліц і апынуцца ў адміністрацыйным становішчы з арганізаванай злачыннасцю. Там яго цудоўная дзелавая галава аказалася неацэннай, і за вельмі кароткі час ён змог дабіцца рэальнай улады ў азартных гульнях і ліхвярстве. Ён і два яго браты будавалі сваю арганізацыю старанна і трывала, валодаючы дзелавой хваткай. Цяпер ён быў Дон Джозэфам, старэння, бурклівым, раўнівыя правоў ён працаваў так цяжка дасягнуць.
  
  
  Менавіта Папа Франціні - дон Джозэф Франціні - стаяў за спробай узмацніць амерыканскую арганізацыю маладой крывёй з Сіцыліі.
  
  
  Я шукаў сабе выхад у сіцылійскія колы ў Бейруце, і гэта выглядала так, як быццам я сарваў джэкпот. Безумоўна, Бейрут быў лагічным месцам для спынення гандляра аліўкавым алеем. Значная частка сусветных паставак паступае з Лівана і яго суседзяў, Сірыі і Іарданіі.
  
  
  Але прысутнасць Луі Лазара з Franzini Olive Oil у той час, калі мафія перакідвала сваіх навабранцаў праз Бейрут, занадта моцна павялічыла суадносіны супадзенняў.
  
  
  У мяне таксама была іншая думка. Луі Лазара мог бы быць нечым большым, чым проста шчаслівым чалавекам, якім ён здаваўся. Любы, хто прадстаўляў Popeye Franzini, быў бы кампетэнтным і жорсткім, нават калі - мяркуючы па натхненні, з якім Луі атакаваў бутэльку - ён быў схільны піць занадта шмат.
  
  
  Я адкінуўся на пятках маленькага крэсла з дроту, на якім сядзеў, і нахіліў шклянку над сваім новым аміка. «Гэй, Луі! Давай вып'ем яшчэ адну бутэльку віна»
  
  
  Ён радасна зароў, пляснуўшы па стале плоскай далонню. «Чаму б і не, параўнайце! Давайце пакажам гэтым арабам, як яны гэта робяць у старой краіне». Кольца класа Калумбійскага ўніверсітэта на яго правай руцэ супярэчыла яго настальгічным успамінам, калі ён падаў знак афіцыянту.
  
  
  * * *
  
  
  Тры дні з Луі Лазара могуць быць стомнымі. Мы бачылі футбольны матч у Амерыканскім універсітэце, правялі дзень, наведаўшы старыя рымскія руіны ў Баальбеку; мы занадта шмат выпілі ў Black Cat Café і Illustrious Arab, і дабраліся амаль да любога іншага бістро ў горадзе.
  
  
  За гэтыя тры неспакойныя дні я даволі шмат даведаўся пра Луі. Я думаў, што на ім была напісана мафія, і калі я выявіў, наколькі глыбока яна адлюстравана, усе званы зазванілі. Луі Лазара быў у Бейруце па працы з аліўкавым алеем Франціні, добра, прадстаўляючы свайго дзядзьку Папая. Калі Луі выпусціў бомбу на чацвёрты графін з віном, я падштурхнуў сваю затуманеную віном памяць да інфармацыі аб ім. Папа Франціні выгадаваў сына свайго брата, я ўспомніў са справаздачы, якую я калісьці чытаў. Гэта быў той пляменнік? Верагодна, так і было, і яго іншае прозвішча, хутчэй за ўсё, была малаважнай касметычнай зменай. Я не настойваў на тым, чаму яго клікалі Лазара, а не Франціні, мяркуючы, што калі гэта мае значэнне, я пазнаю досыць хутка.
  
  
  Так што я фактычна патрапіў у рукі свайго квітка ў трубаправод Франціні. Мой вясёлы, жартаўлівы суразмоўца, які спачатку зрабіў уражанне мафіёзі з камедыйнай оперы, павінна быць, па-чартоўску праніклівы пад гэтай гаманкой, віннай манерай. Або гэта, або дзядзька Джозэф здолеў ахаваць свайго пляменніка ад агідных рэалій арганізаванай злачыннасці, шчасна адправіўшы яго ў законны канец сямейнай аперацыі.
  
  
  Бліжэй да сярэдзіны дня на трэці дзень нашага гулянкі я распачаў спробу вызначыць ступень дачынення Луі Лазара да нелегальных спраў дзядзькі Джо.
  
  
  Мы былі ў Чырвоным Фесе, кожны стол быў запраўлены ў сваю маленькую абнесеную сцяной нішу, што нагадвала стойла ў кароўніку. Луі расцягнуўся на крэсле, адна пасму чорных валасоў пачала звісаць з ілба. Я сядзеў прама, але спакойна, паклаўшы рукі на маленькі драўляны столік, і маляваў тое, што было падобна на маю саракавую галузу за дзень.
  
  
  "Гэй, хлопец!" - Прамармытаў Луі. "Ты ў парадку." Ён зрабіў паўзу, разглядаючы свой гадзіннік, як гэта робяць людзі, калі ўсведамляюць час, нават калі яны думаюць днямі, тыднямі ці месяцамі, а не гадзінамі, хвілінамі ці секундамі. “Мы павінны зноў сабрацца разам у Штатах. Калі ты вернешся?"
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Ведаеш, дзе я магу атрымаць добры пашпарт?" - Нядбайна спытаў я.
  
  
  Ён прыўзняў бровы, але ў яго вачах не было здзіўлення. Людзі з праблемамі з пашпартамі былі ладам жыцця Луі Лазара. "Хіба ў вас яго няма?"
  
  
  Я, хмурачыся, адпіў віно. “Вядома. Але…» Няхай ён будзе
  
  
  
  
  
  рабіць уласныя вывады.
  
  
  Ён разумела ўсміхнуўся, адмахваючыся махнуўшы рукой. "Але вы ж прыехалі з Палерма, праўда?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  "І вы выраслі ў Новым Арлеане?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Чатыры гады ў французскім Замежным легіёне?"
  
  
  "Дакладна. Што ты рабіў, Луі? Рабіў нататкі?"
  
  
  Ён абяззбройна ўхмыльнуўся. «А, ты ведаеш. Проста пераканайся, што ў Т усё правільна».
  
  
  «Дакладна, - сказаў я. Я ведаў, да чаго вядуць яго пытанні - прынамсі, я спадзяваўся, што ведаю - нават калі ён не хацеў адразу пераходзіць да сутнасці.
  
  
  Ён узяў крыжаваны допыт, як любы добры пракурор. «І апошнія пару гадоў вы… эээ… бадзяліся па Бейруце?»
  
  
  "Правільна." Я наліла яшчэ віна ў кожную з нашых шклянак.
  
  
  "Добра." Ён выцягнуў яго з задуменным выглядам. «Я, мусіць, змагу гэта задаволіць, калі ты сапраўды жадаеш вярнуцца ў Штаты».
  
  
  Я азірнуўся праз плячо проста для эфекту: "Я, чорт вазьмі, павінен прыбірацца адсюль".
  
  
  Ён кіўнуў. "Можа, я змагу табе дапамагчы, але…"
  
  
  "Але што?"
  
  
  «Добра», - ён зноў усміхнуўся гэтай абяззбройваючай ухмылкай. «Насамрэч я мала што ведаю пра цябе, акрамя тваёй смеласці».
  
  
  Я старанна ўзважыў сітуацыю. Я не хацеў занадта хутка разыгрываць свой козыр. З іншага боку, гэта магло быць маёй кропкай узлому, і я заўсёды мог - калі падзеі таго патрабавалі - ухіліць Луі.
  
  
  Я выцягнуў металічны цюбік з-пад цыгары з кішэні кашулі і нядбайна кінуў на стол. Ён перавярнуўся і спыніўся. Я ўстаў і падштурхнуў сваё крэсла. "Мне трэба пайсці да Джона, Луі". Я паляпаў яго па плячы. "Я вярнуся."
  
  
  Я сышоў, пакінуўшы на стале маленькую трубку коштам каля 65000 долараў.
  
  
  Я не спяшаўся, але калі вярнуўся, Луі Лазара ўсё яшчэ быў там. Так быў гераін.
  
  
  Па выразе яго асобы я ведала, што зрабіла правільны крок.
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  У пяць гадзін дня я сустрэў Луі ў холе свайго гатэля. На гэты раз шаўковы гарнітур быў сінім, амаль электрычным. Кашуля і гальштук былі свежымі, але ўсё яшчэ белымі на белым. Яго трывожная ўсмешка не змянілася.
  
  
  На вуліцы мы спынілі таксі. «Сэн-Жорж», - сказаў Луі кіроўцу, затым самаздаволена адкінуўся на сядзенне.
  
  
  Было ўсяго шэсць кварталаў, і мы маглі прайсці пешшу, але мяне непакоіла не гэта. Справа ў тым, што Сэнт-Джорджэс быў адзіным месцам у Бейруце, дзе я быў вядомы як Нік Картэр. Аднак верагоднасць таго, што клерк або менеджэр па паверсе можа павітаць мяне па імені, была нікчэмная. Празмернае знаёмства - гэта не лад жыцця ў Бейруце, калі вы відавочна амерыканец.
  
  
  Мне няма пра што хвалявацца. Нават у маёй аблягае вопратцы ніхто не звярнуў на мяне ні найменшай увагі, паколькі Луі спачатку хутка патэлефанаваў па хатняму тэлефоне ў холе, а затым правёў мяне ў ліфт, нервова балбочучы.
  
  
  «Гэта сапраўды прыгожая дама, чувак! Яна… яна сапраўды нешта іншае. Але яна таксама разумная. О, мама! Яна разумная!» Ён пстрыкнуў вялікім пальцам па пярэднім зубах. «Але ўсё, што вам трэба зрабіць, гэта проста адказаць на яе пытанні, разумееце? Проста гуляйце спакойна. Вось убачыце».
  
  
  «Вядома, Луі», - запэўніла я яго. Ён ужо прайшоў праз гэтую працэдуру паўтузіна разоў.
  
  
  Вельмі высокі хударлявы мужчына з блакітнымі невыразнымі вачыма адчыніў дзверы люкса на адзінаццатым паверсе і жэстам запрасіў нас увайсці. Ён адышоў у бок, калі Луі прайшоў, але калі я рушыў услед за ім, ён раптам схапіў мяне за правы локаць з унутранага боку падобнымі пальцамі і разгарнуўся. мяне таму. Нага ззаду маіх каленаў паваліла мяне на падлогу, калі ён павярнуўся, так што я стукнуўся аб тоўсты дыван на маім твары, мая рука вывярнулася высока за плечы, а кашчавае калена прыціснулася да паясніцы.
  
  
  Ён быў добры. Аднак не так добра. Я мог бы зламаць яму каленны кубачак пяткай, калі ён зрабіў першы ход, але я быў там не дзеля гэтага. Я ляжаў і дазваляў яму выцягнуць Вільгельміну з кабуры.
  
  
  Рука зрабіла збеглы агляд майго цела. Затым ціск на маю паясніцу аслабла. «У яго было вось гэта, - абвясціў ён.
  
  
  Ён быў неасцярожны. Х'юга па-ранейшаму адпачываў у замшавых ножнах, прывязаных да майго перадплечча.
  
  
  Ён штурхнуў мяне пальцам нагі, і я павольна падняўся на ногі. Ён заплаціць за гэта пазней.
  
  
  Я адкінуў валасы назад адной рукой і ацаніў сітуацыю.
  
  
  Я быў у гасцінай вялікага люкса, і ў яго вялі некалькі дзвярэй. Ён быў экстравагантна ўпрыгожаны - да раскошы. Цяжкі цёмна-сіні дыван быў дапоўнены тканкавымі драпіроўкі сіняга колеру. Два Klees і Modigliani ідэальна гарманавалі з чыстай дацкай мэбляй у стылі мадэрн.
  
  
  Па баках дзвюх канап стаялі маленькія аніксавыя лямпы і храмаваныя попельніцы. Перад кожнай канапай стаялі цяжкія нізкія часопісныя столікі, вялікія прамавугольнікі з шэрага мармуру сядзелі, як бледныя астравы ў цёмна-сінім моры.
  
  
  Перад ілюмінатарам стаяла прыгожая кітайская лялька, адна з самых прыгожых жанчын, якіх я калі-небудзь бачыў.
  
  
  у маім жыцці. Яе чорныя валасы былі прамымі і чорнымі, амаль да таліі, апраўляючы тонкія высокія рысы асобы. Міндалепадобныя вочы на алебастравым твары змрочна глядзелі на мяне, поўныя вусны поўныя скептыцызму.
  
  
  Я абыякава кіраваў сваёй асобай, пакуль мой розум пстрыкаў па файле памяці. Дзесяць дзён, якія я правёў у штаб-кватэры AX у мінулым годзе, робячы тое, што мы з горыччу завем хатнім заданнем , не мінулі дарма. Яе фатаграфія ў дасье ў файлавым пакоі B прымусіла мяне ахнуць, калі я ўпершыню яе ўбачыў. У плоці ўдар быў сторазовым.
  
  
  Жанчынай у шэрым шаўковым вячэрнім сукенка з высокім каўняром перада мной была Су Лао Лін, побач з Чу Чэн, самы высокапастаўлены агент разведкі, якога чырвоныя кітайцы падтрымлівалі на Блізкім Усходзе. З Чу Чэнам я сутыкаўся раней, як у Макао, так і ў Ганконгу; Су Лао Лін, пра які я толькі чуў.
  
  
  Тое, што я чуў, было дастаткова - бязлітаснае, бліскучае, жорсткае, запальчывае, але скрупулёзнае ў яе планаванні. Падчас вайны ў В'етнаме яна працавала з трубаправодам, па якім гераін паступаў у Сайгон. Незлічоныя амерыканскія вайскоўцы маглі ўскласці адказнасць за сваю залежнасць на выдатныя ногі Су Лао Ліня.
  
  
  Цяпер, відавочна, яна была ў іншым канвееры - накіроўваючы рэкрутаў мафіі ў Штаты. Гэта была няпростая аперацыя. Калі б дзядзька Луі і іншыя сябры Камісіі маглі дазволіць сабе Су Лао Ліня, гэта было б шматмільённае ўкладанне, якое, магчыма, таго каштавала, калі б яны маглі атрымаць - ці вярнуць - вялікую ўладу, якой яны валодалі ў буйных гарадах краіны. у іншы раз.
  
  
  Гледзячы на Су Лао Ліня, мае мышцы жывата міжвольна напружыліся. Шэры шоўк, празрысты ў святле таршэра ззаду яе, толькі падкрэсліваў дасканаласць гэтага маленечкага цела: смелыя поўныя маленькія грудзі, тонкая талія, падкрэсленая гнуткасцю акуратна круглявых сцёгнаў, ногі, дзіўна доўгія для такой малюсенькай чалавека, ікры стройныя і гнуткія кантонцаў.
  
  
  Пачуццё затрашчала паміж намі двума, як маланка. Што рабіў агент камуністычнага Кітая №2 на Блізкім Усходзе, звязаны з амерыкана-сіцылійскай мафіяй, было загадкай, але гэта была не адзіная прычына, па якой я хацеў займець яе.
  
  
  Я дазволіў юрлівасці праявіцца ў маіх вачах, і я ўбачыў, што яна даведалася гэта. Але яна гэтага не прызнала. Яна, верагодна, бачыла тую ж самую юрлівасць у вачах паўтузіна мужчын кожны дзень свайго жыцця.
  
  
  "Вы Нік Картана?" Яе голас быў мяккім, але дзелавым, усходняя невыразнасць цвёрдых зычных ледзь адрозная.
  
  
  "Так", - сказала я, прабягаючы пальцамі па сваіх растрапаным валасам. Я паглядзеў на высокі каптур, які разбудзіў мяне, калі я ўвайшоў у дзверы. Ён стаяў злева ад мяне, прыкладна ў фуце ззаду мяне. Ён трымаў Вільгельміну ў правай руцэ, паказваючы ёй на падлогу.
  
  
  Яна нядбайна жэстыкулявала, яе цёмна-чырвоныя лакаваныя пазногці зіхацелі ў святле лямпы. «Прабач за нязручнасці, калі ласка, але Гаральд адчувае, што павінен праверыць усіх, асабліва людзей з тваім…» Яна завагалася.
  
  
  "Мая рэпутацыя?"
  
  
  Вочы яе засціліся ад раздражнення. «Адсутнасць вашай рэпутацыі. Мы не змаглі знайсці нікога, хто калі-небудзь чуў пра вас, акрамя Луі».
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Мяркую, гэта азначае, што мяне не існуе?"
  
  
  Яна злёгку паварушылася, і святло з акна за яе спіной лілося паміж яе ног, падкрэсліваючы гэты вытанчаны сілуэт. "Гэта азначае, што альбо ты фальшыўка, альбо…"
  
  
  Гэтае ваганне ў сярэдзіне прапановы здавалася звычкай.
  
  
  "Ці ж?"
  
  
  "… Ці ты сапраўды вельмі добры". Прывід усмешкі прамільгнуў на злёгку прыадчыненых вуснах, і я ўсміхнуўся ў адказ. Яна хацела, каб я быў "сапраўды вельмі добрым". Яна хацела мяне, і кропка. Я адчуваў гэта. Адчуванне было ўзаемным, але нам яшчэ трэба было пагуляць у гульню.
  
  
  "У маім бізнэсе мы не рэкламуем".
  
  
  "Вядома, але ў маім бізнэсе мы звычайна можам прыцягнуць увагу да большасці людзей, якія знаходзяцца ў… можна сказаць… саюзных лініях?"
  
  
  Я намацаў бліскучую трубку ад цыгары ў кішэні кашулі.
  
  
  Яна кіўнула. «Я ведаю, - сказаў мне Луі. Але…»
  
  
  Я не вінаваціў яе. У яе была рэпутацыя чалавека, які не рабіў памылак, і маім адзіным рэчавым доказам «цёмнага мінулага» былі восем унцый гераіну ў цюбіку. Гэта і той факт, што Луі відавочна рабіў для мяне падачу. Але Луі быў пляменнікам чалавека, які, хутчэй за ўсё, фінансаваў большую частку дзейнасці Су Лао Ліня. У рэшце рэшт, гэта павінна было стаць вырашальным фактарам. Яна не хацела б выклікаць незадаволенасць пляменніка Папая Франціні.
  
  
  Ёй таксама не хацелася б засмучаць сябе. Я нахабна ўтаропіўся на яе. Яе вочы амаль неўзаметку пашырэлі. Яна правільна зразумела паведамленне. Я вырашыў зняць яе з кручка.
  
  
  Я вывудзіў пачак "Галуаз" з кішэні і пастукаў адкрытым канцом па руцэ, каб дастаць цыгарэту. Я занадта моцна пастукаў па шторы, і адзін вылецеў цалкам і зваліўся на падлогу. Я нахіліўся, каб падняць яго.
  
  
  Адначасова я сагнуў правае калена і ляснуў левай нагой назад. Ззаду мяне закрычаў Гаральд, яго каленная кубачак рассыпалася пад цвёрдым гумовым абцасам майго чаравіка, якая разбіваецца з кожнай унцыяй сілы, якую я мог укласці.
  
  
  Я павярнуўся налева і сеў. Калі Гаральд рэзка нахіліўся наперад, хапаючыся за яго разбітае калена, я зачапіў два пальцы правай рукі глыбока пад яго падбародкам, зачапіўшы іх за сківіцу; Я перакацілася на плечы, акуратна перавярнуўшы яго.
  
  
  Гэта было ўсё роўна, што выдраць рыбу з вады, кінуць яе наперад і на мяне, так што ён апісаў кароткую дугу ў паветры. Незадоўга да таго, як я страціў рычаг, я рэзка тузануўся ўніз, і яго твар урэзаўся ў падлогу, а за ім ляжала ўся вага яго цела. Было амаль чуваць, як ламаюцца косці яго носа.
  
  
  Потым ён ляжаў нерухома. Ён быў альбо мёртвы з-за зламанай шыі, альбо проста страціў прытомнасць ад шоку і сілы ўдару па палубе.
  
  
  Я забраў Вільгельміну і вярнуў яе ў наплечную кабуру, якой яна належала.
  
  
  Толькі пасля гэтага я адной рукой прыгладзіў валасы назад і агледзеўся.
  
  
  Ні Луі, ні кітаянка не рушылі з месца, але хваляванне дайшло да Су Лап Лін. Я бачыў гэта па лёгкім раздзіманні яе ноздраў, напружанасці вены, якая праходзіць па тыльным баку далоні, яркасці яе вачэй. Некаторыя людзі адчуваюць моцны сэксуальны запал у выніку фізічнага гвалту. Су Лао Лін цяжка дыхаў.
  
  
  Яна з агідай паказала на тое, што засталося ад Гаральда на падлозе. «Прыбярыце яго, калі ласка», - загадала яна Луі. Яна дазволіла сабе лёгкую ўсмешку. «Я думаю, магчыма, ты маеш рацыю, Луі. Твой дзядзька мог бы скарыстаць тут такога чалавека, як містэр Картана, але я думаю, табе лепш прадставіцца самому. Вам абодвум лепш быць гатовымі да адлёту ранішнім рэйсам».
  
  
  У яе тоне прагучала адпушчэнне, і Луі падышоў да Гаральда, каб пазмагацца. Су Лао Лін павярнуўся да мяне. «Заходзьце ў мой офіс, калі ласка», - холадна сказала яна.
  
  
  Яе голас быў стрыманым, але празмеру мадуляваны тон выдаў яе. Хваляванне ўздрыгнула на яе вуснах. Цікава, ці адчуў гэта Луі?
  
  
  Я рушыў услед за ёй праз дзверы ў добра абсталяваны офіс - вялікі сучасны стол з дзелавым які верціцца крэслам, абцякальны шэры металічны дыктафон, два прамых металічных крэсла, шэрая картатэка ў куце - добрае месца для працы.
  
  
  Су Лао Лін падышла да стала, затым павярнулася і адкінулася на яго край тварам да мяне, яе малюсенькія пальцы напалову ўчапіліся за край стала, скрыжаваўшы лодыжкі.
  
  
  Вусны растуліліся роўнымі зубамі, і малюсенькі язычок нервова высунуўся, панадліва.
  
  
  Я зачапіў дзверы нагой і зачыніў іх за сабой.
  
  
  Два доўгія крокі прывялі мяне да яе, і лёгкі стогн сарваўся з яе вуснаў, калі я прыціснуў яе да сябе, трымаючы адну руку пад яе падбародкам, нахіляючы яе ўверх, калі мой галодны рот намацваў яе. Яе рукі былі паднятыя ўверх, абвіліся вакол маёй шыі, калі яна прыціснулася сваім целам да майго.
  
  
  Я заціснуў яе рот мовай, даследуючы, разбіваючы. Ніякай тонкасці. Су Лао Лін была неверагодна маленькай, але дзікай жанчынай яна курчылася, стагнала, доўгія пазногці рвалі маю спіну, ногі чапляліся за мае.
  
  
  Мае пальцы намацалі зашпільку на высокім каўняры і расшпілілі яе. Здавалася, нябачная маланка саслізнула ўніз сама па сабе. Я абняў абедзвюма рукамі яе мініятурны стан і трымаў яе далей ад сябе ў паветры. Яна неахвотна зламалася, спрабуючы ўтрымаць рот на маім.
  
  
  Я паклаў яе на стол. Гэта было ўсё роўна, што абыходзіцца з тонкім фарфорам, але гэты фарфор мог выгінацца.
  
  
  Я адступіў, сцягваючы з яе шэрую шаўковую сукенку. Тады яна сядзела нерухома, адкінуўшыся на рукі, яе грудзей уздымаліся, соску тырчалі вонкі, малюсенькія ступні на стале, яе калені шырока расстаўлены. Па яе жываце цякла струменьчык поту.
  
  
  Пад шэрым шаўковым сукенкай на ёй не было нічога. Я глядзеў, на імгненне ашаломлены, смакуючы алебастравую прыгажосць, якая сядзіць, як жывы аб'ект мастацтва, на голым металічным стале. Павольна, без запрашэння, мае пальцы намацалі гузікі на кашулі, важдаліся з чаравікамі і шкарпэткамі, расшпілілі рамень.
  
  
  Я асцярожна падняў яе за ягадзіцы, на імгненне ўраўнаважыўшы яе, як кубак на сподак, і прыцягнуў да сябе, калі стаяў, расставіўшы ногі, перад сталом. Пры першым пранікненні яна гучна ахнула, затым нажніцамі рассекла мой стан сваімі нагамі, так што яна ехала на скатных сцёгнах.
  
  
  Прыціснуўшыся да стала для падтрымкі, я адкінуўся назад, а Су Лао Лін ляжала на мне. Свет выбухнуў віхурай верцяцца адчуванняў. Выгінаючыся, кружачыся, мы курчыліся ў бедна абстаўленым кабінеце ў ліхаманкава істэрычным танцы. Двухцелы звер выпрастаўся, урэзаўся ў мэблю і прыхінаўся да сцяны. Нарэшце, з моцным дрыготкім спазмам мы паваліліся на падлогу, рухаючыся, б'ючы, пхаючы ўсімі напружваюцца цягліцамі, пакуль раптам яна не закрычала двойчы, двума кароткімі пранізлівымі крыкамі, яе спіна выгнулася, нягледзячы на ??мая вага, які цісне на яе.
  
  
  Я адхіліўся і перавярнуўся на падлозе на спіне, грудзі ўздымалася.
  
  
  . З усімі спальнямі ў свеце мне нейкім чынам удалося апынуцца на падлозе ў офісе. Я ўсміхнуўся і пацягнуўся. Ёсць лёсы і горшыя.
  
  
  Затым я заўважыў малюсенькую руку на маім сцягне. Вытанчанымі пальцамі на ўнутраным боку маёй нагі быў намаляваны філігранны ўзор. Было відавочна, што Су Лао Лін яшчэ не скончыла.
  
  
  Насамрэч, перш чым яна наелася, прайшло некалькі гадзін.
  
  
  Затым, калі мы вымыліся, апрануліся і з'елі абед, які я замовіў, яна стала займацца справай.
  
  
  "Дай мне паглядзець твой пашпарт".
  
  
  Я даў. Яна задуменна вывучыла яго за імгненне. "Ну, трэба купіць табе новы", - сказала яна. "Я думаю, на зусім іншае імя".
  
  
  Я паціснуў плячыма і ў думках усміхнуўся. Падобна, маё жыццё як Ніка Картана сапраўды будзе вельмі кароткім - менш за тыдзень.
  
  
  "Я хачу, каб ты пайшоў адсюль раніцай", - сказала яна.
  
  
  «Чаму так хутка? Мне тут быццам падабаецца». Гэта было праўдай. Правільна таксама і тое, што я хацеў даведацца як мага больш аб завяршэнні аперацыі ў Бейруце, перш чым я з'еду ў Штаты.
  
  
  Яна невыразна паглядзела на мяне, і гэта мне нагадала, што гэта была Су Лао Лін, агент чырвоных кітайцаў, якая адправіла столькі амерыканскіх салдат у пекла па Гераінавай дарозе, а не далікатная маленькая дзікая котка на падлозе офіса.
  
  
  «Ну? Гэта быў цікавы вечар, пагадзіцеся».
  
  
  «Гэта бізнэс», - холадна сказала яна. "Пакуль ты побач, я магу забыцца, што не магу сабе дазволіць…"
  
  
  "Значыць, вы хочаце, каб я выбраўся адсюль ранішнім рэйсам", - скончыў я за яе. “Добра. Але ты можаш так хутка падрыхтаваць для мяне дакументы?
  
  
  Я ведаў, што Чарлі Харкінс можа. Але я сумняваўся, што ў Бейруце бадзяецца яшчэ Чарлі.
  
  
  Су Лао Лін зноў дазволіла сабе прывід усмешкі. "Я б прапанаваў гэта, калі б не змагла?" Яе логіку цяжка было вінаваціць. «Я хачу, каб ты сышоў, - сказала яна.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. "Ужо дзесяць гадзін".
  
  
  «Я ведаю, але гэта зойме некаторы час… ты павінен вярнуцца сюды, перш чым пайсці. Разумееш?» Зноў прывід усмешкі. Су Лао Лін узяла мяне за руку і павяла да дзвярэй.
  
  
  Я ўсміхнуўся ёй. "Ты - бос", - прызнаў я. "Куды я іду?"
  
  
  «Адзін-сем-тры Альмендарэс-стрыт. Гэта на ўскраіне Квартала. Убачыце чалавека па імі Чарльз Харкінс. Ён паклапоціцца пра вас. Проста скажыце яму, што я паслала вас. Ён на трэцім паверсе». Яна пяшчотна паляпала мяне па руцэ. Верагодна, гэта быў найбліжэйшы да яе далікатны жэст, які яна калі-небудзь магла зрабіць.
  
  
  Я лаяў сябе як дурня, пакуль ішоў па калідоры і тэлефанаваў у ліфт. Я павінен быў ведаць, што яе агентам быў Чарлі Харкінс, а гэта азначала, што ў мяне праблемы. Чарлі ніяк не мог забяспечыць мяне новым наборам папер і не паведаміць Лэдзі-Дракону, што яна гуляе з палявым агентам № 1 AXE.
  
  
  Вядома, было адно выйсце. Я адчуў падбадзёрвальны цяжар Вільгельміны ў сябе на грудзях, калі ўвайшоў у ліфт. На беднага старога Чарлі зноў збіраліся абаперціся, і на гэты раз ён павінен быў быць ладна смажаным.
  
  
  Шосты раздзел.
  
  
  Нумар 173 па вуліцы Альмендарэс. Чарлі адказаў на званок у дзверы амаль да таго, як я прыбраў палец з званка. Аднак, каго ён чакаў, дык гэта не мяне.
  
  
  «Нік…! Што ты тут робіш?
  
  
  Гэта было законнае пытанне. "Прывітанне, Чарлі", - бадзёра сказаў я, праціскаючыся міма яго ў пакой. Я сеў на адзін з канапаў перад часопісным столікам, выцягнуў Галуаз з напаўпустога пачка ў кішэні і запаліў яго багата упрыгожанай настольнай запальнічкай, якая выглядала так, быццам яна магла быць з Ганконга.
  
  
  Чарлі нерваваўся, зачыняючы дзверы, і пасля некаторай нерашучасці сеў на крэсла насупраць мяне. "Што здарылася, Нік?"
  
  
  Я ўсміхнуўся яму. "У мяне ёсць для цябе іншая праца, Чарлі, і я таксама хачу пагаварыць з табой".
  
  
  Ён крыху ўсміхнуўся. Атрымалася не надта добра. «Я… эээ… я не магу шмат казаць аб справах, Нік», - узмаліўся ён. "Ты ведаеш што."
  
  
  Вядома, ён меў рацыю. Палова немалой каштоўнасці Чарлі для міжнароднага злачыннага свету складалася ў яго выдатных талентах: ручка, фотаапарат, друкарскі станок, аэрограф і набор для ціснення. Іншая палова ляжала ў яго абсалютным маўчанні. Калі б ён калі-небудзь пра што-небудзь загаварыў, ён быў бы мёртвы. Занадта шмат людзей на Блізкім Усходзе будуць надта баяцца, што наступнымі, пра якіх ён будзе казаць, будуць яны. Так што маўчанне было часткай яго гандлю, і, час ад часу сустракаючыся з Чарлі, я ніколі не прасіў яго парушыць яго.
  
  
  Але жыццё бывае цяжкім, падумаў я. На імгненне ў мяне было шкадаванне аб тым, што я збіраўся зрабіць, але я нагадаў сабе, што гэта была прэзідэнцкая місія. Чарлі Харкінсы ў гэтым свеце не маглі разлічваць на шматлікае.
  
  
  "Табе трэба было сказаць мне, што ты працуеш на Лэдзі Дракона, Чарлі", - сказаў я спакойным тонам.
  
  
  Ён нахмурыўся, нібы не ведаў, што гэта значыць.
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе ... эээ, Лэдзі Цмок?"
  
  
  «Давай, Чарлі. Су Лао Лін».
  
  
  «Су Лао Лін? Э… хто яна?» Страх гуляў у яго вачах.
  
  
  "Як доўга ты працуеш на яе?"
  
  
  "Я? Працую на каго?"
  
  
  Я ўздыхнуў. У мяне не было ўсёй ночы, каб гуляць у гульні. "Чарлі", - сказаў я з раздражненнем. «Яна даслала мяне сюды. Мне патрэбен новы камплект папер. Я еду ў Штаты раніцай».
  
  
  Ён утаропіўся на мяне, і яго нарэшце ахінула. Я назіраў за яго вачыма, пакуль ён абдумваў гэта ў розуме. Ён ведаў, што я агент AX. Калі Су Лао Лін паслаў мяне за новымі паперамі, гэта азначала, што я нейкім чынам уліўся ў канвеер. І калі б я ўключыўся ў канвеер, гэта азначала б, што гэты канвеер не будзе працаваць далей. Ён агледзеў пакой, нібы бачыў, як толькі што пафарбаваныя сцены, зялёны дыван і прыгожая мэбля знікаюць у яго на вачах.
  
  
  Ён усё зразумеў правільна.
  
  
  Ён спытаў. "Ты ўпэўнены?"
  
  
  "Я ўпэўнены, Чарлі".
  
  
  Ён глыбока ўздыхнуў. Лёс быў супраць Чарлі Харкінса, і ён ведаў гэта. Ён павінен быў паведаміць Су Лао Лін, што агент AX узламаў яе сістэму бяспекі. Але агент AX быў проста там, у пакоі з ім.
  
  
  Я яму не зайздросціў.
  
  
  Нарэшце ён прыняў рашэнне і зноў уздыхнуў. Ён пацягнуўся да тэлефона на кававым століку.
  
  
  Я перагнуўся праз часопісны столік і моцна стукнуў яго далонню па пераноссі.
  
  
  Слёзы навярнуліся на яго вачах, калі ён адскочыў. З левай ноздры цякла струменьчык крыві. «Я… павінен патэлефанаваць», - выдыхнуў ён. «Я мушу пацвердзіць, што яна вас паслала. Калі я гэтага не зраблю, яна даведаецца, што нешта не так. Гэта стандартная працэдура».
  
  
  Несумненна, ён меў рацыю. Павінна была быць нейкая сістэма пацверджання, і тэлефон быў не горшы за іншых. Цяпер у мяне была ўласная дылема, з якой трэба было дужацца. Калі б Чарлі не патэлефанаваў Су Лао Ліню, яна б ведала, што недзе праблема. З іншага боку, менш за ўсё я хацеў у той момант, каб Чарлі размаўляў па тэлефоне з Су Лао Лін. Адной рукой я дастаў Вільгельміну з кабуры, а іншы працягнуў Чарлі тэлефонную трубку. «Вось. Патэлефануй ёй, як калі б я быў адным з тваіх звычайных кліентаў сіцылійцаў. Так?»
  
  
  Ён спалохана кіўнуў. "Вядома, Нік".
  
  
  Я памахаў пісталетам яму пад носам. “Я хачу, каб ты трымаў тэлефон так, каб я таксама мог яе чуць. І я не хачу, каб ты казаў тое, што я не ўхваляў бы. Зразумела?»
  
  
  Харкінс змрочна кіўнуў. Ён набраў нумар, затым паднёс трубку да сярэдзіны стала, і мы абодва нахіліліся наперад, так што нашы галовы амаль сутыкнуліся.
  
  
  Мяккая арыстакратычная шапялясьць Лэдзі Дракона даносілася з трубкі. "Так?"
  
  
  Харкінс прачысціў горла. "Э ... міс Лао?"
  
  
  "Так."
  
  
  «Эээ… Гэта Чарлі Харкінс. У мяне тут хлопец, які кажа, што вы яго даслалі».
  
  
  "Апішыце яго, калі ласка".
  
  
  У некалькіх цалях ад мяне Чарлі закаціў вочы. «Ну, ён каля шасці футаў чатырох дзюймаў ростам, чорныя валасы зачасаны назад, квадратная сківіца і… э-э… ну, вельмі шырокія плечы».
  
  
  Я ўсміхнуўся Чарлі і пагразіў яму кончыкам Вільгельміны.
  
  
  «Яго клічуць Нік Картана», - працягнуў ён.
  
  
  "Так, я яго паслала". Я мог чуць яе гучна і выразна. «Нам спатрэбіцца ўсё - дакументы, якія сведчаць асобу, пашпарт, дазвол на паездку. Ён з'яжджае раніцай».
  
  
  "Так, мэм", - пакорліва адказаў Чарлі.
  
  
  "Чарлі…" На іншым канцы провада была паўза. «Чарлі, ты калі-небудзь чуў пра гэта Картана? Я не змагла дабіцца ад яго дакладных звестак».
  
  
  Я адчайна кіўнуў і падставіў морду Вільгельміны Чарлі за падбародак, каб падкрэсліць свой пункт гледжання.
  
  
  "Э… вядома, міс Лао", - сказаў ён. «Думаю, я чуў пра яго крыху ў горадзе. Думаю, ён пабываў ва ўсім патроху».
  
  
  "Добра." Яна была задаволеная.
  
  
  Чарлі бескарысна глядзеў на тэлефон. Ён паглядзеў на мяне, страшэнна жадаючы выпаліць якое-небудзь папярэджанне.
  
  
  Я зрабіў невялікі ход з Вільгельмінай.
  
  
  «Да спаткання, міс Лао, - сказаў ён. Ён павесіў трубку дрыготкай рукой, і я зноў накрыў Вільгельміну.
  
  
  Ён мог перадаць нейкае закадаванае папярэджанне або прапусціць пацвярджаючы код, але я ў гэтым сумняваўся. Сітуацыя, у якой ён знаходзіўся зараз, была занадта дзіўнай, каб яго частка аперацыі можна было чакаць з такой старанна прадуманай бяспекай.
  
  
  Другі раз з моманту майго прыбыцця ў Бейрут я разам з Чарлі прайшоў працэдуру апрацоўкі запісаў. Ён быў добры, але жудасна марудлівы, і на гэты раз гэта заняло амаль тры гадзіны.
  
  
  Я доўга разважаў, як мне ад яго пазбавіцца. Гэта была праблема. З жывым Чарлі я ніколі не дабяруся да аэрапорта, не кажучы ўжо пра тое, каб вярнуцца ў Штаты. Нават калі я пакіну яго звязаным і з вехцем ў роце, ён у рэшце рэшт вызваліцца, і мяне дастануць, дзе б я ні быў.
  
  
  Адказ, відавочна, заключаўся ў тым, каб забіць яго. Але я не мог гэтага зрабіць. Я забіваў шмат разоў за сваю кар'еру, а Чарлі дакладна не быў жамчужынай чалавецтва.
  
  
  Але я забіваў людзей, з якімі я змагаўся, ці пераследваў, ці пераследваў. Гэта адно. Але Чарлі зноў быў кімсьці іншым.
  
  
  Падобна, іншага выйсця не было. Чарлі павінен быў сысці. З іншага боку, калі Харкінс апынецца мёртвым або зніклым без вестак адразу пасля таго, як сабраў мае дакументы, Лэдзі Цмок палічыць гэта сапраўды вельмі дзіўным. Гэта была невялікая дылема.
  
  
  Аднак Чарлі вырашыў гэта за мяне.
  
  
  Я вывучаў свой новы пакет дакументаў - на гэты раз для Ніка Канцанеры. Чарлі заўсёды любіў трымацца як мага бліжэй да сапраўднага імя. "Ратуе вас ад таго, каб часам не адказваць, калі трэба", - растлумачыў ён.
  
  
  Усе паперы былі ў добрым стане. Быў пашпарт, у якім гаварылася, што Нік Канцанеры нарадзіўся ў маленькай калабрэскай вёсачцы Фуцыо, дазвол на працу і правы кіроўцы з Мілана, фатаграфія неадрознага маладога чалавека і дзяўчыны, якія трымаюцца за рукі перад рымскімі развалінамі, і чатырох ліста ад маці Ніка Канцыёні.
  
  
  Чарлі прарабіў добрую працу.
  
  
  Затым, калі я схіліўся над часопісным столікам і перачытваў свае новыя паперы, ён узяў са стала лямпу і ўдарыў ёй мне па галаве.
  
  
  Сіла ўдару збіла мяне з канапы на часопісны столік. Я адчуў, як ён раскалоўся пада мной, калі я паваліўся на падлогу, свет быў чырвонай смугой пранізлівага болю. Я не страціў прытомнасць з-за таго, што ўдарыла лямпа. Закон Шмітца: Распад аб'екта, які рухаецца, рассейвае яго сілу ўдару прама прапарцыйна хуткасці распаду.
  
  
  Але мне было балюча.
  
  
  Калі я паваліўся на падлогу, я інстынктыўна абапёрся на далоні і кінуўся ў бок у выглядзе перакату. Калі я гэта зрабіў, нешта яшчэ - верагодна, іншая лямпа - разбілася побач з маёй галавой, ледзь не закрануўшы мяне.
  
  
  Цяпер я стаяў на карачках, ківаючы галавой, як паранены сабака, спрабуючы ачысціць свой мозг. Здавалася, што ўнутры яго ўзарвалася невялікая бомба.
  
  
  Я ўсё яшчэ не мог добра бачыць. Але я не мог заставацца на адным месцы. Чарлі будзе ў атацы. Апусціўшы рукі і калені, я апусціў галаву на сагнутыя рукі і зрабіў перакат наперад. Мае ногі ўпалі на падлогу, і я перавярнуўся.
  
  
  Я ўрэзаўся ў сцяну. Здавалася, штуршок дапамог. Калі я інстынктыўна прыгнуўся, каб працягнуць рух, мой зрок пачаў праясняцца. Я адчуваў, як па маім твары цячэ цёплая кроў. Я адскочыў убок. Я не адважваўся заставацца нерухомым, пакуль я не знайшоў свайго ворага. Любы рух, які я мог зрабіць, мог прывесці мяне проста да яго, але я не мог заставацца на месцы.
  
  
  Потым я яго ўбачыў.
  
  
  Ён ішоў за мной з-за вугла кушэткі, адна рука ляжала на спінцы кушэткі, а другая працягнулася са свайго боку. У ім быў жудасна выглядае выгнуты нож. Мабыць, ён выцягнуў яго з дэкаратыўных арабскіх похваў, якія я бачыў віслымі на сцяне.
  
  
  Чарлі трымаў нож на ўзроўні пояса, цэлячыся мне ў жывот. Яго ногі былі шырока расстаўлены для раўнавагі. Ён паволі прасоўваўся.
  
  
  Мае ваганні, магчыма, і выратавалі мне жыццё, але яны таксама пакінулі мяне ўціснутым у кут, з канапай уздоўж адной сцяны і цяжкім дубовым сталом уздоўж іншай.
  
  
  Чарлі заступіў мне шлях да ўцёкаў.
  
  
  Я прыціснуўся да сцяны, калі ён зрабіў яшчэ адзін крок наперад, усяго за чатыры футы ад мяне. Яго тонкія вусны шчыльна сціснуліся. Набліжаўся апошні выпад.
  
  
  У мяне не было выйсця. Я інстынктыўна выхапіў Вільгельміну з наплечнай кабуры і стрэліў.
  
  
  Куля патрапіла Чарлі прама ў горла, і ён стаяў на імгненне, спыніўшыся з-за ўдару куляй люгера. На яго твары з'явілася збянтэжанае здзіўленне, і ён, здавалася, глядзеў на мяне так, як быццам я быў чужым. Затым яго вочы пацьмянелі, і кроў хлынула з падставы яго горла. Ён упаў на спіну, усё яшчэ сціскаючы нож у руцэ.
  
  
  Я асцярожна пераступіў праз яго цела і пайшоў у ванную, каб паглядзець, ці змагу я памыць свой твар. Прынамсі, халодная вада растлумачыла б маю галаву.
  
  
  Мне спатрэбілася паўгадзіны над рукамыйніцай і яшчэ дваццаць хвілін на дзве дымлівыя кубкі чорнай кавы, якія я прыгатаваў на пліце Чарлі, перш чым я быў гатовы да працы. Затым я ўзяў свае паперы Ніка Канцанеры і накіраваўся назад у Сэнт-Джорджэс. Да таго, як я змог вылецець у Штаты, усё яшчэ былі "асаблівыя інструкцыі" ад Су Лао Ліня.
  
  
  І ад яе таксама прыйшлося пазбавіцца, перш чым я з'ехаў з Бейрута. Я не мог пакінуць яе там, якая прапіхвае сіцылійскіх мафіёзі па транзіце да мафіі ў Нью-Ёрку. А паколькі я быў апошнім, каго яна паслала да Чарлі, яго смерць не выглядала б так добра для мяне.
  
  
  Я ўздыхнуў, калі патэлефанаваў у ліфт багата упрыгожанага Сэнт-Джорджэс. Я не хацеў забіваць Лэдзі Цмок больш, чым хацеў забіць Чарлі, але я зрабіў адзін прыпынак паміж яго кватэрай у Квартале і гатэлем, і гэты прыпынак дапамагла мне выканаць гэтую частку працы.
  
  
  Калі Су Лао Лін адкрыла мне дзверы, у яе вачах была мяккасць, але яна хутка звярнулася ў трывогу, калі яна паглядзела на мае пашкоджаныя рысы. У мяне была паласа ліпкай стужкі, якая праходзіла праз маю скронь над адным вокам, дзе лямпа Харкінса прарэзала хваравітую, але насамрэч павярхоўную выемку, і гэтае вока было апухлым, верагодна, ужо абясколераным.
  
  
  "Нік!" усклікнула яна. "Што здарылася."
  
  
  "Усё ў парадку", - запэўніў я яе, абдымаючы. Але яна адсунулася, каб паглядзець мне ў твар. Я ўспомніў тоўстага араба і тую самую маладую дзяўчыну, якую бачыў падчас маёй першай паездкі ў кватэру Чарлі. «Я толькі што ўстаў паміж арабам і яго шлюхай», - растлумачыў я. "Яна стукнула мяне лямпай замест яго".
  
  
  Яна выглядала занепакоенай. "Ты павінен паклапаціцца пра сябе, Нік ... дзеля мяне".
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Я еду ў Штаты раніцай".
  
  
  "Я ведаю, але ўбачымся там".
  
  
  "Ой?" Гэта было ўзрушэннем. Я не ведаў, што яна збіраецца прыехаць у Амерыку.
  
  
  Яе ўсмешка была блізкая да сціплай. Яна паклала галаву мне на грудзі. «Я проста вырашыў сёння ўвечары, пакуль цябе не было. Я буду там праз пару тыдняў. Проста наведаць. Я ўсё роўна хачу ўбачыць Франціні, і…» Зноў наступіла паўза ў сярэдзіне сказа.
  
  
  "І…" - падказаў я.
  
  
  «…І мы можам правесці яшчэ крыху часу разам». Яе рукі мацней абвіліся вакол маёй шыі. «Хочаш гэтага? Жадаеш заняцца са мной каханнем у Злучаных Штатах?»
  
  
  "Я хацеў бы заняцца з табой любоўю дзе заўгодна".
  
  
  Яна прыціснулася бліжэй. "Тады чаго ж вы чакаеце?" Нейкім чынам тая смарагдава-зялёная шыфонавая рэч, якую яна насіла, калі адчыняла дзверы, знікла. Яна прыціснулася да мяне сваім аголеным целам.
  
  
  Я падняў яе і накіраваўся ў спальню. У нас наперадзе была большая частка ночы, і я не збіраўся праводзіць яе ў офісе.
  
  
  Я не сказаў ёй, што яна ніколі не дабярэцца да Штатаў, і на наступную раніцу мне ўвесь час даводзілася нагадваць сабе аб амерыканскіх салдатах, якіх знішчыла яе наркасетку, перш чым я змог прымусіць сябе зрабіць тое, што павінен быў рабіць.
  
  
  Я далікатна пацалаваў яе ў вусны, сыходзячы на наступную раніцу.
  
  
  Пластыкавая бомба, якую я прымацаваў да выварату ложка, не спрацуе яшчэ паўтары гадзіны, і я быў упэўнены, што яна будзе спаць так доўга, магчыма, даўжэй, калі па нейкай прычыне кіслаце спатрэбіцца больш часу, каб пракрасціся ў дэтанатар. .
  
  
  Я атрымаў бомбу па дарозе ў Сэнт-Джорджэс пасля таго, як пакінуў дом Харкінса. Калі вам калі-небудзь спатрэбіцца пластыкавая бомба ў чужым горадзе, то яе лепш за ўсё атрымаць у мясцовым ЦРУ ў агента па месцы жыхарства - і вы амаль заўсёды можаце знайсці CIA агента па месцы жыхарства, які паказвае з сябе мясцовага прадстаўніка Associated Press. У Бейруце гэта быў Ірвінг Фейн, маленькі круглы чалавек у акулярах у рагавой аправе, які горача любіў маляваць прамыя.
  
  
  Мы сутыкаліся адзін з адным больш чым некалькі разоў на Блізкім Усходзе, але ён адмаўляўся даць мне выбухоўку, не ведаючы, каго я меў намер узарваць, і не параіўшыся папярэдне з яго босам. У рэшце рэшт ён пагадзіўся, калі я пераканаў яго, што гэта прамы загад Белага дома.
  
  
  Вядома, на самой справе гэта было не так, і я мог бы сутыкнуцца з гэтым пазней, але, як я меркаваў, Су Лао Лін была варожым агентам, і яе трэба было знішчыць.
  
  
  Яна таксама вельмі добра сябе адчувала ў ложку. Вось чаму я пацалаваў яе на развітанне перад ад'ездам.
  
  
  
  Сёмы раздзел.
  
  
  
  Луі сустрэў мяне ля выхаду з аэрапорта Trans World Airlines праз гадзіну. Ён размаўляў з двума асмуглымі мужчынамі ў недарагіх касцюмах ангельскага крою. Магчыма, яны былі гандлярамі аліўкавым алеем, але я чамусьці сумняваўся ў гэтым. Як толькі Луі заўважыў мяне, ён паспяшаўся да яго з працягнутай рукой.
  
  
  «Рады цябе бачыць, Нік! Рады цябе бачыць!"
  
  
  Мы ад душы паціснулі адно аднаму рукі. Луі ўсё рабіў ад душы. Затым ён пазнаёміў мяне з мужчынамі, з якімі размаўляў, Джына Маніці і Франка Локло. У Маніці быў нізкі лоб, які навіс над брывом, сучасны неандэрталец. Локла быў высокім і хударлявым, і скрозь яго напружана прыадчыненыя вусны я мімаходам убачыў жаўтлявую пару дрэнных зубоў. Ніводны з іх не казаў па-ангельску дастаткова, каб замовіць хот-дог на Коні-Айлендзе, але ў іх вачах была жывёльная цвёрдасць, а ў кутках рота я бачыў злосць.
  
  
  Больш бруду для млына мафіі.
  
  
  Апынуўшыся на борце вялікага авіялайнера, я сеў каля акна, а Луі на суседнім сядзенні. Двое пачаткоўцаў сям'і Франціні сядзелі прама ззаду нас. За ўвесь пералёт з Бейрута ў Нью-Ёрк я ні разу не чуў, каб нехта сказаў ні слова.
  
  
  Для Луі гэта было больш, чым я мог сказаць. Ён закіпеў з таго моманту, як мы прышпілілі рамяні бяспекі.
  
  
  «Прывітанне, Нік», - сказаў ён з ухмылкай. «Што ты рабіў учора ўвечары пасля таго, як я сышоў ад Су Лао Ліня? Мужык! Гэта нейкая дыбачка, так?» Ён засмяяўся, як маленькі хлопчык, які распавядае брудны жарт. "Ты добра правёў з ёй час, Нік?"
  
  
  Я холадна паглядзеў на яго. «Мне прыйшлося пагаварыць з адным хлопцам наконт маіх дакументаў».
  
  
  "О, так. Я забыўся. Гэта быў бы
  
  
  Чарлі Харкінс, напэўна. Ён сапраўды добры чалавек. Думаю, найлепшы ў сваёй справе”.
  
  
  Быў, падумаў я. "Ён добра папрацаваў для мяне", - унікліва сказаў я.
  
  
  Луі яшчэ некалькі хвілін балбатаў аб Чарлі ў прыватнасці і аб добрых людзях у цэлым. Ён не сказаў мне шмат чаго, чаго я яшчэ не ведаў, але ён любіў пагаварыць. Затым ён змяніў тэму.
  
  
  «Гэй, Нік, ты ж ведаеш, што ледзь не прыкончыў таго хлопца Гаральда ў кватэры Су Лао Ліня. Божа! Я ніколі не бачыў, каб хто-небудзь рухаўся так хутка!
  
  
  Я ўсміхнуўся свайму сябру. Я таксама магу быць усцешаны. "Я не люблю, калі мяне заводзяць", - жорстка сказаў я. "Ён не павінен быў гэтага рабіць".
  
  
  "Так так. Я сапраўды згодзен. Але, чорт вазьмі, ты ледзь не забіў гэтага хлопца!
  
  
  "Калі вы не можаце стукнуць па мячы, вам не варта кідацца ў бітву".
  
  
  «Так, вядома… чувак… Лекар у лякарні сказаў, што яго каленны кубачак практычна разбураны. Сказаў, што ён ніколі больш не будзе хадзіць. У яго таксама траўма хрыбетніка. Можа быць, паралізаваны на ўсё жыццё».
  
  
  Я кіўнуў. Верагодна, з-за таго ўдару каратэ, які я даў яму па патыліцы. Часам ён так і дзейнічае, калі не забівае напавал.
  
  
  Я глядзеў у акно на знікаючую берагавую лінію Лівана, сонца ззяла на блакітным Міжземным моры пад намі. Я папрацаваў крыху больш за суткі, і ўжо двое чалавек загінулі, а адзін стаў калекай на ўсё жыццё.
  
  
  Прынамсі, павінна быць двое мёртвых. Я паглядзеў на гадзіннік: дзесяць пятнаццаць. Пластыкавая бомба пад ложкам Су Лао Ліня павінна была падарвацца паўгадзіны таму ...
  
  
  Пакуль я зрабіў сваю працу. Было разбурана вусце транзіту ў Бейруце. Але гэта было толькі пачатак. Затым мне прыйшлося пазмагацца з мафіяй на яе радзіме. Я б меў справу з трывалай укаранёнай арганізацыяй, велізарнай індустрыяй, якая распаўсюдзілася па краіне, як падступная хвароба.
  
  
  Я ўспомніў размову, якая ў мяне была з Джэкам Гурлі некалькі месяцаў таму, якраз перад тым, як мне далі заданне разрабіцца з галандцам і Хамідам Рашыдам. Мы пілі піва ў The Sixish на Восемдзесят восьмай вуліцы і Першай авеню ў Нью-Ёрку, і Джэк казаў аб сваёй каханай тэме - Сіндыкаце. Як рэпарцёр News, ён 20 гадоў асвятляў гісторыі пра мафію.
  
  
  «Цяжка паверыць, Нік, - сказаў ён. «Я ведаю аднаго з гэтых ліхвяроў - кіраванага сям'ёй Руджэра, - у якой ёсць непагашаныя пазыкі на суму больш за восемдзесят мільёнаў даляраў, і працэнты па гэтых пазыках складаюць тры працэнты ў тыдзень. Гэта сто пяцьдзесят шэсць працэнтаў гадавых на восемдзесят мільёнаў.
  
  
  "Але гэта толькі пачатковыя грошы", - працягнуў ён. "Яны ва ўсім".
  
  
  "Як што?" Я шмат ведаў пра мафію, але заўсёды можна даведацца ў экспертаў. У гэтым выпадку Гурлі быў экспертам.
  
  
  «Напэўна, самы буйны з іх - гэта грузавікі. Яшчэ ёсць цэнтр адзення. Прынамсі, дзве трэці яго кантралюецца мафіяй. Яны займаюцца пакаваннем мяса, яны кантралююць большасць гандлёвых аўтаматаў у горадзе, прыватныя вывазкі смецця, піцэрыі. , бары, пахавальныя бюро, будаўнічыя кампаніі, фірмы па нерухомасці, кейцерынгі, ювелірныя прадпрыемствы, прадпрыемствы па разліву напояў - што заўгодна ".
  
  
  "Не падобна, каб у іх было шмат часу на сапраўдныя злачынствы".
  
  
  «Не падманвайце сябе. Яны добра разбіраюцца ва ўгонах самалётаў, і ўсё, што яны захопліваюць, можна накіраваць у іх так званыя законныя гандлёвыя кропкі. Хлопец, які пашырае свой бізнэс па вытворчасці адзення на Сёмы авеню, верагодна, робіць гэта на грошы, атрыманыя ад наркотыкаў, хлопец, які адкрывае ланцужок гастранамічных крам у Квінс, верагодна, робяць гэта на грошы, якія прыйшлі ад парнаграфіі ў Манхэтэне”.
  
  
  Гурлі таксама крыху расказаў мне пра Папу Франціні. Яму было шэсцьдзесят сем год, але да пенсіі яму далёка. Па словах Гурлі, ён узначальваў сям'ю з больш чым пяцісот ініцыяваных сяброў і прыкладна чатырнаццаці сотняў «асацыіраваных» сяброў. «З усіх старых «Мустачыо Пітоў», - сказаў Гурлі, - гэты стары сукін сын, безумоўна, самы ўстойлівы. Ён, верагодна, таксама лепш за ўсіх арганізаваны».
  
  
  У самалёце, які ляцеў у бок Штатаў з Бейрута, я паглядзеў на свайго кампаньёна, пляменніка Францыні Луі. З тысячы дзевяцісот гангстэраў, якія складалі сям'ю Франціні, ён быў адзіным, каго я мог назваць сябрам. І я сумняваўся, што ён будзе вельмі карысны для чаго-небудзь, акрамя бесперапыннай размовы, калі ўсё стане дрэнна.
  
  
  Я зноў выглянуў у акно і ўздыхнуў. Гэта было не тое заданне, якое мне падабалася. Я ўзяў раман Рычарда Галахера і пачаў яго чытаць, каб адцягнуцца ад маёй найбліжэйшай будучыні.
  
  
  Праз тры гадзіны я скончыў, мы ўсё яшчэ былі ў паветры, бліжэйшая будучыня ўсё яшчэ выглядала змрочным, і Луі зноў загаварыў. Гэта быў нешчаслівы палёт.
  
  
  У аэрапорце нас сустрэў Лары Спелман, асабісты целаахоўнік Франціні. Як я зразумеў, Луі карыстаўся даволі вялікай павагай у свайго дзядзькі.
  
  
  Спелман быў як мінімум на дзюйм вышэй майго шасці футаў чатырох цаляў, але вузкі і кашчаў. У яго быў доўгі нос з высокай перамычкай і пранізлівыя шырока расстаўленыя блакітныя вочы і твар з чорнымі крапінкамі на доўгіх бакенбардах, але яму было ўсяго каля трыццаці пяці гадоў. Я ведаў яго па рэпутацыі: цвёрды, як цвік, фанатычна адданы Папе Франціні.
  
  
  Ён выдаў дзіўна гучны смех, калі ён далікатна схапіў Луі за плечы. «Рады цябе бачыць, Луі! Стары паслаў мяне сюды, каб сустрэцца з табой сам».
  
  
  Луі прадставіў Маніці, Локло і мяне, і мы паціснулі адзін аднаму рукі. Спелман з цікаўнасцю паглядзеў на мяне, яго блакітныя вочы не завагаліся. "Хіба я не ведаю цябе аднекуль?"
  
  
  Ён страшэнна добра мог гэта зрабіць. Я мог успомніць любое з тузіна заданняў, у якіх мяне маглі б паказаць яму. Адным з фактараў поспеху арганізаванай злачыннасці ў гэтай краіне была яе цудоўная сістэма разведкі. Злачынны свет сочыць за дзяржаўнымі агентамі гэтак жа ўважліва, як і ўрад за дзеячамі злачыннага свету. Я ніколі не сустракаўся са Спелманам асабіста, але цалкам магчыма, што ён мяне пазнае.
  
  
  Праклён! Я тут усяго пяць хвілін і ўжо ў бядзе. Але я гуляў гэта бестурботна і спадзяваўся, што глыбокі загар, які я набыў у Саудаўскай Аравіі, крыху яго заблытае. Клейкая стужка на маім ілбе таксама павінна была дапамагчы.
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Вы калі-небудзь былі ў Новым Арлеане?"
  
  
  "Не. Не ў Новым Арлеане". Ён раздражнёна паківаў галавой. "Вы маеце якое-небудзь дачыненне да Тоні?"
  
  
  Тоні?"
  
  
  «Тоні Канцанеры, баец».
  
  
  Чорт вазьмі зноў! Я забыўся, што мяне клічуць Канцанеры, нават пасля таго, як пачуў, як Луі прадставіў мяне такім чынам усяго хвіліну таму. Яшчэ некалькі такіх правалаў, і ў мяне сапраўды будуць праблемы.
  
  
  "Ён мой стрыечны брат", - сказаў я. "Па бацькоўскай лініі".
  
  
  "Вялікі баец!"
  
  
  "Ага". У мяне было адчуванне, што Лары Спелман падтрымлівае размову, каб ён мог вывучаць мяне даўжэй. Мы гулялі ў пацешную гульню. Ён ведаў, што я толькі што прыехала ад мадам Су Лао Лін з Бейрута і што Канцанеры не будзе маім сапраўдным імем.
  
  
  Я не любіў гэтую гульню. Рана ці позна ён успомніць, хто я, і ўся гэтая шарада ўзарвецца. Але цяпер я мала што мог з гэтым зрабіць. "Убачымся праз хвіліну", - сказаў я. "Я павінен пайсці ў туалет".
  
  
  Я ўзяў з сабой сумку і, не выходзячы з кабінета мужчынскага туалета, хутка перанёс Вільгельміну і Гюго з валізкі ў іх звыклыя месцы: наплечную кабуру для Вільгельміны, подпружиненные замшавыя ножны для Х'юга. У Ліване зараз прыняты меры бяспекі, таму нельга садзіцца ў самалёты са зброяй. З іншага боку, туалетны набор, абабіты свінцовай фальгой, вельмі добрае падарожнічае з вамі ў валізцы і выглядае зусім бяскрыўдна і непранікальны для багажных рэнтгенаўскіх апаратаў. Любы мытны інспектар, вядома, можа вырашыць забраць яго і паглядзець, але жыццё поўнае шанцаў, і я чамусьці ніколі не бачыў, каб інспектар мытні правяраў туалетны набор. Яны будуць глядзець у шкарпэткі вашых тапачак і нюхаць мяшочак з тытунем, каб пераканацца, што гэта не марыхуана, але я ніколі не бачыў ніводнага погляду ў туалетны камплект.
  
  
  Я выйшаў з мужчынскага туалета ў значна большай бяспецы.
  
  
  * * *
  
  
  Вялікі «крайслер», на якім Спелман ехаў назад у горад, быў запоўнены балбатнёй Луі. На гэты раз я ацаніў яго бясконцы які смяецца маналог. Я спадзяваўся, што гэта адцягне ад мяне думкі Спелмана.
  
  
  Было крыху больш за 18:00. калі вялікая сіняя машына пад'ехала да вялікага несамавітага лофта на Прынс-стрыт, недалёка ад Брадвея. Я выйшаў з машыны апошнім і паглядзеў на патрапаны знак на фасадзе будынка: "Аліўкавы алей Франціні".
  
  
  Лары Спелман правёў нас праз маленькія дзверы са шкленнем, а затым па адчыненым холе, абмінуўшы невялікі офіс, дзе чатыры жанчыны ўважліва працавалі над сваімі друкаванымі сталамі, заціснутымі паміж шэрымі шафамі для дакументаў і сцяной. Ніхто з іх не зірнуў, калі мы праходзілі міма; у некаторых кампаніях лепш не ведаць, хто ходзіць па офісе.
  
  
  Мы падышлі да дзвярэй з матавага шкла, на якіх быў акуратна напісаны надпіс Джозэфа Францыні. Як быццам усе мы былі прызыўнікамі, якія толькі што прыбылі ў навучальны лагер, мы падабраліся і паставілі валізкі ў адной сцяны, а затым усталі вакол і выглядалі сарамлівымі. Толькі Луі быў неўспрымальны да палкавых нюансаў, якія меркавала група; ён пераскочыў цераз невялікія драўляныя парэнчы і, здавалася, абхапіў чапурыстую сакратарку, якая прыўзнялася з-за стала, калі ўбачыла, што ён увайшоў.
  
  
  Яна завішчала. - "Луі!" "Калі вы вярнуліся?"
  
  
  Ён задушыў яе пацалункамі. «Толькі зараз, Філаміна, толькі зараз. Гэй! Ты прыгожая, мілая, проста прыгожая! Ён меў рацыю. Калі яна з цяжкасцю вызвалілася з яго гарылападобных абдымкаў, я зразумеў гэта. Нягледзячы на ​​сваю знешнасць - акуляры без аправы, чорныя валасы, сабраныя ў тугі пучок, блузка з высокім каўняром - яна была сапраўднай італьянскай прыгажуняй, высокай, стройнай, але з цудоўнай грудзьмі, дзіўна тонкай таліяй і поўнымі круглявымі сцёгнамі. Яе авальнае твар, падкрэслены велізарнымі карымі вачыма і дзёрзкім дзёрзкім падбародкам, было наўпрост з Сіцыліі з
  
  
  яе аліўкавай скурай, рэльефнымі рысамі асобы і цяжкімі пачуццёвымі вуснамі.
  
  
  Яна сарамліва ўсміхнулася ў наш бок, адступіўшы з-за стала і папраўляючы спадніцу. На імгненне нашыя позіркі сустрэліся з другога боку пакоя. Сустрэліся і патрымалі, потым яна зноў занялася тым, што села, і момант прайшоў.
  
  
  Спелман прайшоў да стала і знік у адчыненых дзвярах офіса ззаду і справа ад стала Філаміны. Луі ўладкаваўся на куце сакратарскага стала, ціха размаўляючы з ёй. Астатнія з нас знайшлі месцы на ярка афарбаваных пластыкавых крэслах прама ў дзвярэй.
  
  
  Ізноў з'явіўся Лары Спелман, пхаючы храмаванае інваліднае крэсла, у якім сядзеў велізарны стары. Ён быў агідны, напаўняў велізарны інвалідны вазок і разліваўся па баках. Ён павінен быў важыць трыста фунтаў, магчыма, больш. З-пад узгорка тлушчу, які ўтварыў яго твар, блішчалі злавесныя чорныя вочы, дзіўна абрамленыя цёмнымі кругамі, класічны прыклад сіндрому месяцовага асобы, звычайна звязаны з лячэннем корцізонам.
  
  
  Менавіта тады я ўспомніў тое, што прачытаў шмат гадоў таму: Джозэф Франціні быў ахвярай безуважлівага склерозу. Ён быў у гэтай інваліднай калясцы трыццаць сем гадоў - праніклівы, дзёрзкі, бязлітасны, бліскучы, моцны і скалечаны дзіўным неўралагічным захворваннем, якое дзівіць цэнтральную нервовую сістэму. Ён скажае ці парушае рухальныя імпульсы, так што ахвяра можа пакутаваць ад страты зроку, парушэнні каардынацыі, паралічу канечнасцяў, дысфункцыі кішачніка і мачавой бурбалкі і іншых праблем. Рассеяны склероз не забівае, ён проста мучыць.
  
  
  Я ведаў, што ад безуважлівага склерозу няма лекаў, няма прэвентыўнага і нават эфектыўнага лячэння. Як і большасць пацыентаў з безуважлівым склерозам, Францыні захварэў на гэтую хваробу, калі ён быў малады, ва ўзросце трыццаці гадоў.
  
  
  Гледзячы на ??яго, я задаваўся пытаннем, як ён гэта зрабіў. За выключэннем некалькіх кароткіх перыядаў спантаннай рэмісіі, Францыні з тых часоў быў прыкаваны да гэтай інваліднай калясцы, становячыся тоўстым і пульхным з-за недахопу фізічных практыкаванняў і сваёй любові да паядання італьянскай пасты. Тым не менш, ён узначальваў адну з самых уплывовых мафіёзных сем'яў у свеце з дзелавой хваткай і рэпутацыяй у колах злачыннага свету, якая саступае толькі Гаэтана Руджэра.
  
  
  Гэта быў чалавек, на якога я прыехаў у Нью-Йорк папрацаваць і знішчыць, калі гэта магчыма.
  
  
  "Луі!" Ён раўнуў рыпучым, але на здзіўленне гучным голасам. "Добра, што ты вярнуўся". Ён злосна паглядзеў на астатніх з нас. "Хто гэтыя людзі?"
  
  
  Луі паспяшаўся ўявіць. Ён зрабіў жэст. «Гэта Джына Маніці».
  
  
  "Bon giorno, дон Джозэф". Неандэрталец напалову пакланіўся скалечанаму гіганту.
  
  
  "Джорна". Францыні паглядзеў на Франка Локло.
  
  
  У голасе Локла прагучала дрыготка страху. «Франка Локла», - сказаў ён. Затым яго твар праяснілася. "З Кастэльмара", - дадаў ён.
  
  
  Франціні хмыкнуў і павярнуўся да мяне. Я сустрэў яго пільны позірк, але гэта было нялёгка. У гэтых чорных вачах гарэла нянавісць, але я бачыў нянавісць раней. Гэта было іншае, што Папа Франціні ненавідзеў з запалам, з якой я ніколі раней не сутыкаўся.
  
  
  Раптам я зразумеў. Нянавісць Францыні была такой зласлівай, таму што яна не была накіравана супраць аднаго чалавека ці групы людзей, ці супраць краіны ці ідэі. Франціні ненавідзеў сябе. Ён ненавідзеў сваё хворае цела і, ненавідзячы сябе, ненавідзеў Бога, якога стварыў па сваёй уласнай выяве.
  
  
  Голас Луі перапыніў мае думкі. «Гэта Нік Канцанеры, дзядзька Джо. Ён мой сябар. Я сустрэў яго ў Бейруце».
  
  
  Я кіўнуў старому, не зусім пакланіўшыся.
  
  
  Ён прыўзняў адну белую брыво, або паспрабаваў. Вынікам стала больш маніякальная грымаса, калі адзін бок яго рота адкрылася, а галава нахілілася набок ад намагання. "Сябар?" - прахрыпеў ён. «Цябе паслалі не заводзіць сяброў. Ха!»
  
  
  Луі паспяшаўся яго супакоіць. «Ён таксама адзін з нас, дзядзька Джо. Пачакай, я раскажу табе, што ён аднойчы зрабіў».
  
  
  Здавалася дзіўным чуць, як дарослы мужчына называе іншага "дзядзькам Джо", але я мяркую, што ўсё гэта было часткай некалькі юнацкага падыходу Луі да жыцця. А што да таго, што ён мог расказаць пра тое, што я аднойчы зрабіў, ён і паловы не ведаў.
  
  
  Я ўсміхнуўся Францыні настолькі шчыра, наколькі мог, але я сапраўды не мог прыдумаць, што сказаць, таму проста паціснуў плячыма. Гэта цудоўнае італьянскае выйсце з любой сітуацыі.
  
  
  Некаторы час стары пільна глядзеў у адказ, а затым хуткім рухам рукі напалову павярнуў інваліднае крэсла так, каб ён глядзеў на Луі. Гэта быў выдатны ход для чалавека, якому хвіліну таму было цяжка прыўзняць брыво.
  
  
  «Забранюйце гэтых хлопцаў у «Мэні», - загадаў ён. "Аддайце ім заўтра, а потым скажы, каб яны з'явіліся да Рыкі". Ён паглядзеў на нас цераз плячо. "Чорт пабяры!" ён сказаў. «Трымаю ў заклад, яны нават не гавораць па-ангельску».
  
  
  Ён паглядзеў на Луі. «Заўтра ўвечары ў нас вечарынка ў Тоні-Гардэнс. Сёння дзень нараджэння тваёй кузіны Філаміны. Будзьце там».
  
  
  Луі шчасліва ўсміхнуўся. "Вядома, дзядзька Джо".
  
  
  Яго стрыечная сястра Філаміну міла пачырванела.
  
  
  Стары спрытна зняў інвалідную каляску і сваім ходам накіраваўся назад у офіс. Спелман холадна паглядзеў на мяне яшчэ раз, а затым рушыў услед за сваім босам. Калі б ён калі-небудзь ведаў, хто я, аднойчы ён успомніў бы.
  
  
  Калі Маніці, Локло і я рушылі ўслед за Луі з офіса ў калідор, у мяне ўзнікла вельмі непрыемнае пачуццё з нагоды Лары Спелмана.
  
  
  
  Восьмая частка.
  
  
  
  У Мэнні быў Chalfont Plaza, адзін з вялікіх старых гатэляў на ўсходнім баку цэнтральнай часткі Манхэтэна. На працягу сваёй доўгай гісторыі Chalfont Plaza прымаў у якасці госця не аднаго чальца каралеўскай сям'і Еўропы. Гэта па-ранейшаму адна са стандартных прыпынкаў для загарадных бізнесменаў, якія наведваюць Нью-Ёрк.
  
  
  Некалькі гадоў таму група вядомых бізнесменаў купіла Chalfont Plaza ў яе першапачатковых уладальнікаў у якасці інвестыцыі ў бізнес, а затым прадала Эмануілу Пэрыні, маладому амбіцыйнаму бізнесмену з вялікім капіталам.
  
  
  На шыльдзе на фасадзе ўсё яшчэ напісана "Chalfont Plaza", але мафія, з-за свайго вечнага эга, называе яго "Мэні".
  
  
  "Хочаш спыніцца і выпіць, Нік?" - Спытаў Луі перад тым, як я ўвайшоў у ліфт пасля рэгістрацыі.
  
  
  «Не, дзякуй, Луі», - прастагнаў я. "Я змардаваны."
  
  
  "Добра", - весела пагадзіўся ён. «Я патэлефаную вам заўтра днём і паведамлю, што адбываецца».
  
  
  "Добра." Я адлюстраваў апошнюю прыязную ўсмешку і памахаў на развітанне, калі дзверы ліфта зачыніліся. Стаміўся? Не толькі з-за змены гадзінных паясоў я забыўся абкласці Вільгельміну пад падушку перад сном. Замест гэтага я кінуў яе ў кабуру паверх кучы вопраткі, якую пакінуў ляжаць на падлозе, калі распрануўся.
  
  
  Калі я прачнуўся, яна была ўсяго за чатыры дзюймы ад майго рота і паказвала прама на маё левае вока.
  
  
  «Не варушыся, сукін сын, ці я цябе заб'ю».
  
  
  Я яму паверыў. Я ляжаў зусім нерухома, спрабуючы прыстасаваць вочы да імгненнага асляпляльнага святла лямпы на прыложачным стале. Вільгельміна ўсяго 9 мм, але ў гэты момант мне здалося, што я гляджу ў рулю шаснаццаціцалевай марской вінтоўкі.
  
  
  Я прасачыў за сваім поглядам уверх па ствале Вільгельміны да рукі, якая трымала яе, затым падняўся па доўгай руцэ, пакуль не наткнуўся на твар. Як і чакалася, гэта быў стары знаёмы: Лары Спелман.
  
  
  Мае вочы гарэлі ад стомленасці, і калі я цалкам прачнуўся, я адчуў боль у целе. Я паняцця не меў, як доўга я спаў. Мінула каля трыццаці секунд.
  
  
  Спелман тузануў рукой, і сталёвая рукоять майго ўласнага пісталета стукнулася мне па твары. Боль паднялася па маёй сківіцы. Мне ўдалося ўтрымацца ад крыку.
  
  
  Спелман ухмыльнуўся і адхіліўся, усё яшчэ трымаючы пісталет нацэленым на мяне. Ён устаў, схапіўся адной рукой за бліжэйшае крэсла і прыцягнуў яго да сябе, нават не адводзячы вачэй ад мяне.
  
  
  Ён адкінуўся на спінку крэсла і зрабіў знак Вільгельмінай. "Сядзь".
  
  
  Асцярожна прыўзняўшыся, я падклаў за сабой дзве падушкі. Прыгожа і зручна, калі не лічыць гэтага праклятага пісталета. Я зірнуў на гадзіннік на прыложкавым століку. Тры гадзіны, а паколькі скрозь жалюзі не пранікала святло, павінна было быць тры гадзіны ночы. Я праспаў каля чатырох гадзін.
  
  
  Я запытальна паглядзеў на Спелмана і, калі канчаткова прачнуўся, вырашыў, што ён, відаць, п'яны. У яго вачах было дзіўнае выраз; падобна, яны няправільна факусаваліся. Потым я ўбачыў, што зрэнкі звузіліся. Ён не быў п'яны, ён быў узбуджаны!
  
  
  Мая сківіца пульсавала ад болю.
  
  
  "Думаеш, ты даволі разумны сукін сын, ці не так, Картэр?"
  
  
  Я ў думках паморшчыўся. Ён раскрыў маё прыкрыццё, добра. Цікава, ці сказаў ён яшчэ каму-небудзь. Не тое, каб гэта мела вялікае значэнне. Судзячы па тым, як усё выглядала ў дадзены момант, у яго было ўвесь час у міры, каб распавесці гэта, каму ён захоча.
  
  
  "Я не адчуваю сябе цяпер вельмі разумным", - прызнаў я.
  
  
  Ён дазволіў сабе лёгкую ўсмешку. «Я нарэшце прыгадаў, прыкладна гадзіну таму. Нік Картэр. Ты працуеш на AX».
  
  
  Пракляты гераін! Часам гэта адбываецца: запускаецца даўно забыты ўспамін. Я бачыў гэта раней.
  
  
  "Гэта было каля чатырох гадоў таму", - працягнуў ён. «Том Мэрфі паказаў мне на вас у Фларыдзе».
  
  
  "Добрая кампанія, якую ты складаеш", - усміхнуўся я. Пад яго фасадам быць выбітным юрыстам, фарсісты сівы Мэрфі быў адзін з самых паспяховых пастаўшчыкоў у краіне парнаграфіі. А ў выпадку Мэрфі справа не толькі ў сэксе і гераіні; ён меў справу з сапраўдным брудам.
  
  
  Спелман пагрозліва ткнуў у мяне пісталетам. "Хто яшчэ ў гэтым з табой?"
  
  
  Я пакруціў галавой. "Калі вы ведаеце, што я Нік Картэр, вы ведаеце, што я звычайна працую адзін".
  
  
  «Не на гэты раз. Як толькі я ўспомніў, хто ты, я патэлефанаваў у Бейрут. Су Лао Лін мёртвая. Чарлі Харкінс мёртвы. Гаральд у бальніцы».
  
  
  "Так?" Прынамсі, гэтая частка майго плана спрацавала.
  
  
  Спелман ухмыльнуўся. "Значыць, на гэты раз ты не мог працаваць адзін. Гэтая кітайская дзяўчынка была забітая амаль праз паўтары гадзіны пасля таго, як
  
  
  ваш рэйс узляцеў ".
  
  
  "Ой?" Я злавіў сябе на добрай думцы. Мне прыйшло ў галаву, што калі б Спелман падумаў, што са мной працуюць іншыя людзі, гэта магло б выйграць мне час. Я мог бы нават залучыць некаторых законных чальцоў сям'і Франціні. Неўзабаве яны могуць даказаць, што гэта розыгрыш, але, прынамсі, гэта выкліча некаторы жах.
  
  
  Я выкінуў гэтую апошнюю думку з галавы. Маёй першай задачай было не выклікаць жаху. Гэта было, каб прыбрацца адсюль жывым. Прама зараз шанцы былі не занадта добрымі.
  
  
  "Калі б са мной нехта працаваў, - абурыўся я, - чаму, як ты думаеш, я б сказаў табе?"
  
  
  Рулю Люгера апісвала невялікі гурток у паветры. "Папа Франціні захоча атрымаць усю гісторыю", - сказаў ён. Яшчэ адзін маленькі гурток у паветры. "І калі я пайду і скажу яму, я дам яму кожную часцінку".
  
  
  Яшчэ адзін бал у маю карысць! Спелман яшчэ нікому не сказаў. Калі б я мог проста пазбавіцца ад яго да таго, як ён пазбавіўся ад мяне, усё магло б пачаць наладжвацца. Старт са становішча напаўлежучы без зброі на мяккім ложку не быў для мяне добрым пачаткам, але мне трэба было нешта рабіць.
  
  
  Мне трэба было падвесці яго дастаткова блізка, каб схапіць яго, і адзіны спосаб, якім я змагу гэта зрабіць, - гэта справакаваць яго на напад на мяне. Думка аб наўмысным справакаванні нападу ўзброенага, які залятае гераінавага наркамана была не з самых шчаслівых, якія ў мяне калі-небудзь узнікалі. Мае шанцы былі вельмі малыя. З іншага боку, альтэрнатывы я не бачыў.
  
  
  «Ты ідыёт, Спелман, - сказаў я.
  
  
  Ён тыцнуў у мяне пісталетам. Здавалася, гэта яго каханы жэст.
  
  
  «Пачні казаць, тузайся, ці ты памрэш».
  
  
  Я ўзарваўся. - "Стралай!" «Ты не зможаш забіць мяне, пакуль не даведаешся, з кім я працую. Ты ведаеш. Таце не спадабаецца, Лары. Выкарыстоўвай сваю галаву - калі ў цябе ёсць галава з гэтай дозай гераіну, якая бягуць па тваіх венах. "
  
  
  Ён падумаў аб гэтым на імгненне. Пры нармальных абставінах я думаю, што Лары Спелман быў дастаткова разумным чалавекам. Шпацыруючы на воблаку гераіну, ён з цяжкасцю мог змяніць кірунак сваіх думак.
  
  
  Я гаварыў далей. Чым больш я буду казаць, тым даўжэй буду жыць. "Як такі слаўны габрэйскі хлопчык, як ты, трапіў у мафію, Лары?"
  
  
  Ён праігнараваў мяне.
  
  
  Я паспрабаваў іншы гамбіт. «Ваша маці ведае, што выгадавала гераінавага наркамана, Лары? Яна павінна ганарыцца сабой. Колькі іншых маці могуць сказаць, што іх сыны аказаліся наркаманамі, якія праводзяць большую частку свайго жыцця, штурхаючы тоўстага старога ў інваліднай калясцы? Б'юся аб заклад, яна ўвесь час кажа пра цябе, ты ведаеш: «Мой сын лекар, Мой сын адвакат, а потым з'яўляецца твая бабулька са словамі «Мой сын наркаман»…»
  
  
  Гэта было па-дзіцячы і наўрад ці прыводзіла яго ў шалёную лютасць. Але гэта сапраўды раздражняла яго, хаця б таму, што мой голас перарываў яго ахутаныя смеццем думкі.
  
  
  "Заткніся!" - Даволі спакойна загадаў ён. Ён зрабіў паўкроку з крэсла, на якім сядзеў, і амаль нядбайна ўдарыў мяне бокам люгера.
  
  
  Але на гэты раз я быў готаў.
  
  
  Я павярнуў галаву направа, каб пазбегнуць удару, і ў той жа момант рэзка ўзмахнуў левай рукой уверх і вонкі, злавіўшы яго запясце рэзкім ударам каратэ, які павінен быў прымусіць яго выпусціць пісталет, але гэтага не адбылося.
  
  
  Я перакаціўся ўлева на ложку, схапіў яго запясце і прыціснуў яго далонню ўверх да белых прасцінаў, а затым апусціў плячо праз плячо, каб аказаць максімальны ціск. Іншая яго рука абвіла маю талію, спрабуючы адарваць мяне ад скаванай рукі.
  
  
  Ён прыціскаў маю правую руку да майго ўласнага цела. Я зрабіў хуткі канвульсіўны рух, выгнуўшы спіну і падставіўшы адно калена пад сябе для рычага, і змог вызваліць руку. Цяпер у мяне былі вольныя абедзве рукі, каб працаваць з яго рукой з пісталетам, левая прыціскала яго запясце як мага мацней, а правая хапала яго пальцы, спрабуючы адхіліць іх ад пісталета.
  
  
  Я вызваліў адзін палец і пачаў павольна, няўмольна згінаць яго. Яго пальцы былі фантастычна моцнымі. Ціск вакол маёй таліі раптам аслабла. Потым яго вольная рука абвілася праз маё плячо, і доўгія кашчавыя пальцы ўчапіліся мне ў твар, зачапіліся за маю сківіцу і тузанулі маю галаву назад, спрабуючы зламаць шыю.
  
  
  Мы моўчкі змагаліся, крэкчучы ад намагання. Я працаваў над гэтым пальцам-пісталетам, імкнучыся да рычага, у той жа час выкарыстоўваючы ўсю сваю сілу волі і мускулы, каб трымаць галаву апушчанай.
  
  
  Я набраў восьмую цалю з дапамогай пальца, але ў той жа час адчуў, як маю галаву адштурхваюць назад. Пальцы Спелмана глыбока ўпіліся ў маё горла пад маёй сківіцай, гратэскава дэфармуючы мой рот, яго далонь прыціснула мой нос. Праз імгненне, калі сонная артэрыя будзе адрэзана, я страчу прытомнасць.
  
  
  Ружовая смуга затуманіла мае вочы, і белыя палосы болю прамільгнулі ў маім мозгу.
  
  
  Я адкрыў рот і моцна прыкусіў адзін з пальцаў Спелмана, адчуваючы, як мае зубы ўразаюцца ў яго, як быццам гэта быў кавалак смажанага на грылі рэбры. Гарачая кроў хлынула мне ў рот, калі мае зубы сціснуліся
  
  
  натыкаючыся на яго сустаў, шукаючы слабасць сустава, затым прарэзае сухажыллі, раздушваючы далікатную косць.
  
  
  Ён закрычаў і вырваў руку, але мая галава пайшла разам з ёй, учапіўшыся яму ў палец зубамі. Я жорстка разарваў яго, як сабака костку, адчуваючы, як на вуснах і твары залітыя крывёй. У той жа час я ўзмацніў ціск на ягоную руку з пісталетам. Яго палец зараз згінаўся, і мне заставалася толькі павярнуць яго назад.
  
  
  Але мае ныючыя сківіцы аслабелі, і я пачаў губляць хватку на яго пальцы. Раптоўным рыўком ён вырваўся на волю, але адначасова пальцы другой рукі аслабілі хватку на Вільгельміне, і "люгер" упаў на падлогу побач з ложкам.
  
  
  Абняўшы адзін аднаго, мы курчыліся на ложку ў пакутлівай агоніі. Яго пазногці шукалі мае вочныя яблыкі, але я уткнулася галавой у яго плячо для абароны і схапілася за яго пахвіну. Ён павярнуў сцягна, каб абараніць сябе, і мы скаціліся з ложка на падлогу.
  
  
  Нешта вострае і непахіснае ўтаропілася мне ў галаву, і я зразумеў, што стукнуўся аб кут прыложачнага століка. Цяпер Спелман быў на вяршыні, яго востры твар у некалькіх цалях ад мяне, яго зубы выскаліліся ў маніякальнай ухмылцы. Адзін кулак стукнуў мяне па твары, а іншая рука прыціснулася да майго горла ў задушлівым захопе, аслабленым яго знявечаным пальцам.
  
  
  Я прыціснуў падбародак да шыі з усяе сілы і праткнуў яму вочы выцягнутымі пальцамі, але ён у апошнюю хвіліну павярнуў галаву, каб абараніць іх, шчыльна прыкрыўшы іх.
  
  
  Я схапіўся за адно вялікае вуха і люта тузануў, паварочваючыся. Яго галава рэзка павярнулася, і я ўдарыў далонню па яго вострым носе. Я адчуваў, як храсток адарваўся ад сілы ўдару, і кроў хлынула мне на твар, асляпляючы мяне.
  
  
  Спелман выдаў адчайны крык, калі я вырваўся з яго хваткі і выкаціўся. Нейкае імгненне мы стаялі на карачках, цяжка дыхаючы, задыхаючыся, заляпаныя крывёю, як дзве параненыя жывёлы ў сутычцы.
  
  
  Потым я заўважыў Вільгельміну збоку і каля прыложкавага століка. Апусціўшы рукі і калені, я імкліва нырнуў, саслізнуўшы наперад на жываце, калі я зваліўся на падлогу, выцягнуўшы рукі і трымаючы пальцы за пісталет. Мой пазногаць падрапаў рукаяць пісталета, і я зноў зрабіў выпад. Я адчуў моцнае весялосць, калі мая далонь ўпала на дзяржальню, і мае пальцы звыкла абвіліся вакол яе.
  
  
  У мяне быў пісталет, але Спелман, як нейкі вялікі кашчавы кот, быў ужо наверсе мяне, яго вялікая рука прыціскала маю працягнутую руку, а іншы яго кулак, нібы поршань, урэзаўся мне ў рэбры. Я перавярнуўся на спіну, перакочваючы плячо злева направа і падцягваючы калені так, каб мае ногі прыціснуліся да грудзей удвая.
  
  
  Затым я рэзка пхнуў нагамі вонкі, як якая раскручваецца спружына. Адна нага патрапіла Спелману ў жывот, іншая - у грудзі, і ён адляцеў назад, апусціўшы хватку на маім запясці. Ён прызямліўся на азадак, інэрцыя перанесла яго на спіну. Затым ён перакаціўся направа, паварочваючы галаву ўніз і ўніз, і стаў на карачкі тварам да мяне.
  
  
  Ён стаў на калені, рукі былі паднятыя, злёгку складзеныя чарай, гатовы атакаваць. Яго твар быў заліты крывёю са зламанага носа. Але ў бледна-блакітных вачах зіхацела мэтанакіраваная ўпартасць.
  
  
  Я стрэліў яму проста ў твар з адлегласці каля васьмі дзюймаў. Яго рысы, здавалася, сціснуліся ўнутр, але ён застаўся стаяць на каленях, яго цела пагойдвалася.
  
  
  Ён быў ужо мёртвы, але мой палец інстынктыўна яшчэ двойчы ссунуўся з курка, высыпаючы яшчэ дзве кулі ў гэты знявечанае твар.
  
  
  Затым цела ўпала наперад і нерухома ляжала на дыване перада мной, адна знежывелая рука пляснулася мне па назе. Я застаўся на месцы, задыхаючыся, мае грудзі ўздымалася. Бок маёй галавы пульсавала ад удару прыкладам пісталета, і здавалася, быццам у мяне зламана як мінімум два ці тры рэбры. Прайшло пяць хвілін, перш чым я, нарэшце, змог падняцца на ногі, а затым мне прыйшлося трымацца за прыложкавы столік, каб не ўпасці.
  
  
  Спачатку я баяўся, што гук трох стрэлаў прымусіць каго-небудзь бегчы, але ў маім затуманеным стане я не мог прыдумаць, што я мог бы з гэтым зрабіць, калі б хто-небудзь гэта зрабіў, таму я проста стаяў там тупа, спрабуючы супакоіць свае разбітыя пачуцці сабрацца разам. У любым іншым горадзе свету паліцыя пастукалася б у маю дзверы за лічаныя хвіліны. Я забыўся, што знаходжуся ў Нью-Ёрку, дзе мала хто клапоціцца і дзе ніхто не ўмешваецца, калі ён можа дапамагчы.
  
  
  Нарэшце я пераступіў цераз цела Спелмана і паплёўся ў ванную. Дзесяць хвілін гарачага душа і пару хвілін моцнага холаду тварылі цуды з маім параненым целам і дапамаглі ачысціць мой розум.
  
  
  Судзячы па тым, што сказаў Спелман, я быў амаль упэўнены, што ён не звяртаўся ні да каго са сваёй інфармацыяй, як толькі высветліў, хто я. Я ацаніў гэта ў сваёй галаве. Ён сказаў, у прыватнасці, нешта аб тым, "калі Папа Франціні даведаецца пра гэта". Дастаткова добра. Тады я быў упэўнены на гэты конт, прынамсі, на дадзены момант. Ці, прынамсі, я мог на гэта спадзявацца.
  
  
  Цяпер я яшчэ сутыкнуўся з праблемай прама зараз. Аб тым, каб мяне знайшлі ў адным пакоі з патрапаным трупам Лары Спелмана, не магло быць і гаворкі. Такая сітуацыя не магла быць перавагай у маіх адносінах з сям'ёй Францыні. І я, вядома, не хацеў умяшання паліцыі. Прыйдзецца ад яго пазбавіцца.
  
  
  І мне прыйшлося б пазбавіцца ад яго так, каб яго не знайшлі нейкі час.
  
  
  Францыні будуць засмучаныя адсутнасцю Лары Спелмана, яны будуць у лютасці, калі ён апынецца мёртвым. І лютасць можа прымусіць людзей задумацца: аднойчы я з'явіўся ў Бейруце, а праз чатыры дні лепшы вытворца фальшывых дакументаў для мафіі на Блізкім Усходзе быў мёртвы, разам з іх калегам - кітайскім агентам. Затым, менш чым праз 24 гадзіны пасля майго прыбыцця ў Нью-Ёрк, быў забіты адзін з вышэйшых лейтэнантаў Франціні. Я не хацеў, каб Францыні задумваліся аб гэтай тэндэнцыі. Лары Спелмана пакуль не ўдалося знайсці.
  
  
  Я думаў пра гэта, пакуль апранаўся. Што рабіць з шасцю футамі пяццю цалямі мёртвага і збітага гангстара? Я не мог адвесці яго ў вестыбюль і злавіць таксі.
  
  
  Я ў думках прабег праз тое, што ведаў пра гатэль, з таго моманту, як я ўвайшоў у вестыбюль з Луі, Маніці і Локла, да таго моманту, калі я прачнуўся з руляй Вільгельміны, якая глядзела на мяне. Нічога асаблівага, толькі смутнае ўражанне ад цяжкіх чырвоных дываноў, люстэркаў у пазалочаных рамах, калідорных у чырвоных куртках, якія націскаюць на кнопкі ліфтаў самаабслугоўвання, антысептычных калідораў, пральні ў некалькіх дзвярах ад майго пакоя.
  
  
  Нічога асаблівага не дапамагло. Я агледзеў свой пакой. Я праспаў у ёй некалькі гадзін, ледзь не памёр у ёй, але на самой справе я не глядзеў на яе. Гэта было даволі стандартна, на дадзены момант крыху бязладна, але стандартна. Стандарт! Гэта быў ключ! Практычна ў кожным гасцінічным нумары Нью-Ёрка ёсць не занадта прыкметныя сумежныя дзверы, якая вядзе ў суседні нумар. Дзверы заўсёды былі надзейна зачыненыя, і вам ніколі не давалі ключ, калі вы не заказвалі сумежныя нумары. Тым не менш гэтыя дзверы заўсёды ці амаль заўсёды былі тут.
  
  
  Як толькі я падумаў пра гэта, яна адразу ж глядзела мне ў твар. Вядома ж, дзверы побач з шафай. Яна проста так добра ўпісалася ў драўляную канструкцыю, што вы нават не заўважылі гэтага. Я нядбайна паспрабаваў ручку, але, вядома, яна была зачынена.
  
  
  Гэта не было праблемай. Я выключыў святло ў сваім пакоі і паглядзеў на шчыліну паміж падлогай і ніжнім краем дзвярэй. З іншага боку святла не было. Гэта азначала, што яна альбо была пустая, альбо жыхар спаў. У той час, мусіць, спаў, але праверыць варта было.
  
  
  У маім нумары быў нумар 634. Я набраў 636 і затаіў дыханне. Мне пашанцавала. Я даў яму патэлефанаваць дзесяць разоў, а затым павесіў трубку. Я зноў уключыў святло і абраў дзве сталёвыя адмычкі з набору з шасці, якія я заўсёды нашу ў сваім туалетным наборы. Яшчэ праз імгненне сумежныя дзверы былі адчынены.
  
  
  Адкрыўшы яе, я хутка падышоў да іншай сцяны і ўключыў святло; яна была пустая.
  
  
  Вярнуўшыся ў свой пакой, я падзел Спелмана і акуратна склаў яго вопратку, паклаўшы яе на дно сваёй валізкі. Затым я зацягнуў яго ў суседні пакой. Цалкам аголенага, з крывавым месівам на твары, яго нельга было адразу апазнаць. І, наколькі я памятаю, яго ніколі не арыштоўвалі, таму ягоныя адбіткі пальцаў не былі ў дасье, а ягоная ідэнтыфікацыя яшчэ больш затрымаецца.
  
  
  Я пакінуў цела Спелмана ў душы з зачыненымі дзвярыма з матавага шкла і вярнуўся ў свой пакой, каб апрануцца.
  
  
  Унізе ля стойкі рэгістрацыі я перапыніў маладога клерка ў чырвонай куртцы. Яму не падабалася, што яго адрываюць ад дакументаў, але ён стараўся не паказваць гэта зашмат. "Ды сэр?"
  
  
  «Я знаходжуся ў пакоі шэсць трыццаць чатыры, і калі шэсць трыццаць шэсць, побач са мной, пустая, я хацеў бы прыняць туды сваю сяброўку. Яна… э-э… ён прыйдзе пазней».
  
  
  Ён разумела ўхмыльнуўся мне. “Вядома, сэр. Проста зарэгіструйце тут для свайго сябра». Ён павярнуў на мяне блакнот.
  
  
  Разумны хлопец з азадкам! Я падпісаў імя Ірвінга Фейна і адрас, які склаў, і заплаціў дваццаць тры даляры за першую ноч пражывання.
  
  
  Потым я ўзяў ключ і вярнуўся наверх. Я ўвайшоў у 636, узяў таблічку "Не турбаваць" і павесіў яе за дзвярыма. Я лічыў, што з гэтай таблічкай на дзвярах можа прайсці тры ці чатыры дні, перш чым хто-небудзь зробіць больш, чым беглую праверку.
  
  
  Я вярнуўся ў свой пакой і паглядзеў на гадзіннік. Чатыры гадзіны раніцы. Прайшла ўсяго гадзіна з таго часу, як Спелраан разбудзіў мяне. Я пазяхнуў і пацягнуўся. Затым я зноў зняў вопратку і акуратна павесіў яе на адзін з крэслаў. На гэты раз я пераканаўся, што Вільгельміна выкладзена пад маю падушку, перш чым легчы ў ложак.
  
  
  Потым я выключыў святло. У чатыры гадзіны раніцы ў Нью-Ёрку рабіць не было чаго.
  
  
  Я заснуў амаль імгненна.
  
  
  
  Дзявятая частка.
  
  
  
  На наступную раніцу я выехаў з «дома Мэні» да дзевяці гадзін. Адзенне Спелмана была запакаваная разам з маёй у валізку як і адна з прасцінаў і навалачка, залітыя крывёй.
  
  
  Ад Chalfont Plaza я ўзяў таксі, накіроўваючыся ў цэнтр па Лексiнгтоне, і паехаў у гатэль Chelsea на Дваццаць трэцяй вуліцы, недалёка ад Сёмай авеню. У нашы дні гэта нешта накшталт забітага старога гатэля, які прываблівае мноства незвычайных персанажаў. Аднак у яго былі свае дні славы. Там спыняліся Дылан Томас, Артур Мілер і Джэф Бэрыман. Мая галоўная прычына пераехаць туды была далёкая ад літаратурнай настальгіі: цела Лары Спелмана не было па суседстве.
  
  
  Перш за ўсё я паслаў за карычневай абгортачнай паперай і клубком шпагату. Затым я акуратна загарнуў вопратку Спелмана, прасціну і навалачку і аднёс пакет на пошту.
  
  
  Я адправіў пасылку Папаю Франціні. Адваротны адрас абвяшчаў: «Гаэтана Руджэра, 157 Томпсан-стрыт, Нью-Ёрк, штат Нью-Ёрк, 10011». Чым даўжэй цела Спелмана заставалася неадчыненым, тым лепш, але як толькі яно было знойдзена, я хацеў, каб падазроны зніклі з мяне. На дадзены момант я не ведаў аб якіх-небудзь канкрэтных дрэнных адносінах паміж Руджэра і Францыні, але як толькі гэты пакет будзе дастаўлены, яны будуць.
  
  
  Цяперашняя паштовая сістэма такая, што я магу спадзявацца - з разумнай упэўненасцю - на той факт, што пасылка трэцяга класа, адпраўленая па пошце з Дваццаць трэцяй вуліцы на Прынс-стрыт, на адлегласці каля трыццаці кварталаў, зойме не менш за тыдзень.
  
  
  Я зайшоў у Angry Squire, прыемны маленькі бар на Сёмы авеню за вуглом ад гатэля, і павольна паабедаў, запіўшы двума кружкамі добрага элю Уотні. Затым я патэлефанаваў Луі ў яго кватэру ў Вілідж.
  
  
  Луі, як заўсёды, быў у захапленні. «Гэй, Нік! Што здарылася, чувак? Я спрабаваў датэлефанавацца да Мэні Плэйс, але яны сказалі, што ты выпісаўся».
  
  
  «Так. Занадта ўжо шыкоўна для мяне. Я пераехаў у «Чэлсі».
  
  
  «Выдатна! Выдатна! Я ведаю гэтае месца. Гэй, паслухай, Нік. Дзядзька Джо хоча нас бачыць сёння днём.
  
  
  Я задавалася пытаннем, ці ёсць у мяне выбар. "Вядома, чаму б і не".
  
  
  “Добра. Каля дзвюх гадзін. У офісе дзядзькі Джо».
  
  
  "Добра", - запэўніў я яго. "Там і ўбачымся".
  
  
  Гэта быў прыемны дзень, і я гуляў павольна. Я шмат гадоў не бачыў Нью-Ёрка. У некаторых адносінах ён моцна змяніўся, у іншых ён выглядаў менавіта так, як я памятаў, верагодна, сапраўды гэтак жа, як пяцьдзесят ці сто гадоў таму.
  
  
  Я пайшоў на Шостую авеню, затым накіраваўся ў цэнтр горада. Шостая авеню да Чатырнаццатай вуліцы ўсё яшчэ выглядала гэтак жа, але змянілася, і на імгненне я не мог пазнаць яе. Потым мяне ахінула, і я ўсміхнуўся сам сабе. Я стаў такім касмапалітам, што больш не заўважаў некаторых рэчаў. Шостая авеню ад Дваццаць трэцяй вуліцы да Чатырнаццатай была амаль цалкам пуэртарыканскай. Размовы, якія я чуў вакол сябе, былі збольшага на гішпанскай мове.
  
  
  Рашоткі стаялі там жа, але цяпер насілі іспанскія імёны; Грот EI, Эль-Серада, Эль-Партокеньё. Як я памятаў, старыя італьянскія дэлікатэсы ўсё яшчэ былі там, але зараз гэта былі вінныя скляпы з вялікай колькасцю садавіны і меншай колькасцю гародніны. Ва ўсякім разе, Шостая авеню была чысцей, чым калі-небудзь, а круглыя, жыццярадасныя лацінаамерыканскія дзяўчыны, якія пстрыкаюць міма на сваіх высокіх абцасах, былі вялікім крокам наперад у параўнанні з павольна якія рухаюцца вірамі пажылых дам са сваімі кайстрамі для пакупак, якія раней запаўнялі . .
  
  
  Чатырнаццатая вуліца была больш падобная на Калле Каторс у Сан-Хуане, але з поўдня на Трэцюю вуліцу адбыўся рэзкі пераход. Тут усё было гэтак жа, як і заўсёды: невялікая частка Вёскі, гаспадарчыя крамы, аптэкі, харчовыя крамы, крамы дэлікатэсаў, дзесяціцэнтавыя крамы, кавярні. На гэтым участку праспекта ніколі не было асаблівай этнічнай прыналежнасці, ды і зараз яе не было.
  
  
  Гэта быў натоўп паліглотаў; акуратна апранутыя бізнэсмэны ў аташэ, вандроўныя хіпі з валасамі да плячэй і сініх джынсах, шыкоўныя хатнія гаспадыні, якія штурхаюць чорныя пластыкавыя дзіцячыя калыскі, кульгаючыя бабулькі з крывымі рысамі асобы і пустымі вачамі, дзеці, узброеныя костылях ністы нішчымнымі перцамі. Змешаных пар было больш, чым я памятаў.
  
  
  На Трэцяй вуліцы я павярнуў на ўсход міма Макдугала і Салівана, затым зноў рушыў на поўдзень па Томпсан-стрыт, з сумнай усмешкай успамінаў на маім твары. Томпсан-стрыт ніколі не мяняецца. На ўсім шляху ўніз да Прынс-стрыт гэта старая італьянская вёска: ціхія пасаджаныя дрэвамі вулачкі, абрамленыя суцэльнымі шэрагамі карычневага каменя, кожная з якіх мае шэраг прыступак, якія вядуць да цяжкіх дубовых уваходных дзвярэй, кожная з якіх апраўленая жалезнымі парэнчамі, прызначанымі для не дазваляйце неа людзям зваліцца на круты шэраг бетонных прыступак, кіроўных у склеп. Чамусьці пры забудове Вёскі ў канцы 1880-х гадоў дзверы склепа заўсёды ставілі спераду, а не ззаду.
  
  
  Тут тэмп іншы, чым дзе-небудзь яшчэ ў горадзе. Шум здаецца прыглушаным, дзеянне запавольваецца. Старыя стаяць групамі па двое і трое, ніколі не сядзяць на ганку, а проста стаяць размаўляючы; таўстагрудыя хатнія гаспадыні выглядаюць з верхніх вокнаў, каб пагаварыць з суседзямі,
  
  
  якія стаяць на тратуары ўнізе.
  
  
  На абгароджанай гульнявой пляцоўцы малодшай сярэдняй школы Святой Тэрэзы мясцовыя маладыя італьянскія хлопцы, якія даўно скончылі школу, змешваюцца з дзецьмі ў вечнай гульні ў сафтбол. Па тратуарах чарнавокія, чорнавалосыя італьянскія дзяўчыны ідуць, гледзячы прама наперад, калі яны адны. Калі яны з групай дзяўчат, яны выгінаюцца і жартуюць, увесь час размаўляюць, бегаюць вачыма ўверх і ўніз па вуліцы, прымушаючы іх смяяцца.
  
  
  На Томпсан-стрыт мала прадпрыемстваў, часам бывае кандытарская, непазбежна цёмна-зялёная з выцвілым, напаўзрэзаным падстрэшкам, якія хаваюць газетны кіёск; пара-тройка дэлікатэсаў з велізарнымі салямі, якія вісяць у вокнах; тут і там аптэка, амаль заўсёды на рагу. Аднак на Томпсан ёсць пахавальныя бюро - тры з іх. Вы ідзяце да аднаго, калі вы сябар Руджэра, да іншага, калі вы сябруеце з Франціні, да трэцяга, калі ў вас няма ніякіх сувязяў з якой-небудзь сям'ёй або, калі так, але не хочаце, каб яны ведалі.
  
  
  Таксама на Томпсан, паміж Х'юстан-стрыт і Спрынг, ёсць пяць рэстаранаў, добрых італьянскіх рэстаранаў, з акуратна вышыванымі абрусамі, свечкай на кожным стале, маленькім барам уздоўж адной сцяны суседняга пакоя. Суседзі часта п'юць у барах, але ніколі не ядуць за столікамі. Яны ядуць дома кожны вечар, кожны прыём ежы. Тым не менш, рэстараны чамусьці перапоўненыя кожны вечар, хаця яны ніколі не рэкламуюцца - яны, здаецца, проста прыцягваюць пары, кожная з якіх нейкім чынам выявіла свой уласны маленькі італьянскі рэстаран.
  
  
  Да таго часу, калі я дабраўся да Спрынг-стрыт і павярнуў налева ў бок Заходняга Брадвея, я так пагрузіўся ў атмасферу старога італьянскага квартала, што амаль забыўся, што мой удзел быў чымсьці менш чым прыемным. Вялікія старыя італьянскія сем'і, якія жывуць на поўдзень ад Х'юстан-стрыт, нажаль, не выключаюць адзін аднаго з мафіі.
  
  
  Я прыбыў у "Францыні аліўкавы алей" роўна ў дзве гадзіны дня. Стрыечная сястра Луі Філаміна была апранута ў белы швэдар, які падкрэслівае яе грудзі, і карычневую замшавую спадніцу, якая зашпілялася спераду толькі часткова, так што, калі яна рухалася, добра бачная была добра сфармаваная нага. Гэта было значна больш, чым я чакаў ад кансерватыўна апранутай Філаміны напярэдадні, але я не з тых, хто скардзіўся на вельмі прывабную дзяўчыну ў больш адкрытай вопратцы.
  
  
  Яна правяла мяне ў кабінет Папая з ветлівай усмешкай і безасабовым выглядам, які яна магла б выкарыстоўваць для мыцця вокнаў ці прыбіральшчыцы.
  
  
  Луі ўжо быў там, падскокваючы. Ён размаўляў з Папаем. Цяпер ён павярнуўся, сціснуў маю руку ў гарачым поціску рукі, як быццам не бачыў мяне некалькі месяцаў, і паклаў іншую руку мне на плячо. «Прывітанне, Нік! Як справы? Рады цябе бачыць!"
  
  
  Вялізны стары ў інвалідным крэсле за чорным сталом упіўся ў мяне позіркам. Ён неахвотна кіўнуў і махнуў рукой. "Сядай." Я сеў на крэсла з прамой спінкай, сеў і скрыжаваў ногі. Луі ўзяў іншы, разгарнуў яго, а затым сеў верхам на ім, скрыжаваўшы рукі на спіне.
  
  
  Папа Франціні злёгку пакруціў галавой, нібы Луі быў загадкай, якую ён ніколі не мог разгадаць. Тоўстыя пальцы намацалі каробку з-пад цыгар на яго стале і знялі цэлафан з доўгай чорнай цыгары. Ён сунуў цыгару ў рот, запаліў яе ад прыпальвальніка на стале, а затым паглядзеў на мяне скрозь дым.
  
  
  «Луі, здаецца, думае, што ты страшэнна добры».
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Я магу справіцца з сабой. Я быў побач».
  
  
  Некаторы час ён глядзеў на мяне, ацэньваючы тавар. Тады ён, відаць, прыняў рашэнне. «Добра, добра, - прамармытаў ён. Ён важдаўся абапал свайго інваліднага крэсла, як быццам нешта шукаў, затым падняў галаву і загарлапаніў:
  
  
  «Філаміна! Філаміну! Чорт пабяры! У цябе мой партфель?
  
  
  Неадкладна з'явілася стрыечная сястра Луі, хоць яе вытанчаная грацыя не дазваляла яе рухам здавацца паспешнымі. Яна паклала патрапаны стары шэры аташэ перад Папай і моўчкі выслізнула.
  
  
  "Ты бачыў гэтага праклятага Лары?" - прабурчаў ён Луі, расшпільваючы зашпількі. "Яго не было ўвесь дзень".
  
  
  Луі развёў рукамі далонямі ўверх. «Я не бачыў яго з учарашняга дня, дзядзька Джо».
  
  
  «Я таксама», - прарычэў стары.
  
  
  Дзякуй Богу! Гэта азначала, што Спелман не меў зносін з Франціні да таго, як падышоў мяне абудзіць. Я, верагодна, мог бы падзякаваць дзеянню гераіну за гэты промах.
  
  
  Папа Франціні ўзяў пачак папер з кейса аташэ, некаторы час вывучаў першую старонку, а затым паклаў іх на футарал перад сабой. Яго голас, усе яго манеры раптам змяніліся, і зараз ён стаў бізнэсмэнам.
  
  
  «Шчыра кажучы, Нік, ты не той чалавек, якога я абраў бы для гэтай працы. Мы недастаткова добра цябе ведаем, і я б аддаў перавагу некаму, хто працаваў у гэтай арганізацыі. Аднак Луі тут кажа, што хоча цябе, і калі ён думае, што можа табе давяраць, гэта галоўнае».
  
  
  Я сумняваюся - без выраза выклікнуў яго погляд.
  
  
  «Як скажаш, дон Джозэф».
  
  
  Ён кіўнуў. Канешне, што б ён ні сказаў. «Справа ў тым, – працягнуў ён, – што ў гэтай арганізацыі ў апошні час узніклі некаторыя цяжкасці. Нашы справы стопар, у многіх нашых людзей праблемы з копамі, Руджэра перамяшчаюцца налева і направа. Іншымі словамі, так ці інакш, мы, здаецца, страцілі кантроль над справамі. Калі гэта адбываецца ў бізнес-арганізацыі, вы выклікаеце спецыяліста па эфектыўнасці і ўносіце некаторыя змены. Што ж, я лічу нас бізнес-арганізацыяй і збіраюся проста яе палепшыць."
  
  
  Папа Франціні моцна зацягнуўся цыгарай і затым накіраваў яе скрозь дым на Луі. "Вось мой эксперт па эфектыўнасці".
  
  
  Я паглядзеў на Луі, успомніўшы, як хутка змянілася маё ўяўленне аб ім у Бейруце. Вонкава яго манера паводзін меркавала што заўгодна, толькі не эфектыўнасць. Я пачынаў кахаць гэтага чалавека. Хоць я быў упэўнены, што ён разумнейшы, чым здаваўся спачатку, я сумняваўся, што ён быў вельмі круты.
  
  
  Папа працягваў, нібы чытаючы мае думкі. «Луі нашмат страмчэй, чым думае большасць людзей. Я выхаваў яго такім чынам. Як быццам ён быў маім уласным сынам». Яго твар скрывіўся ва ўсмешцы, гледзячы на пляменніка, які ўсміхнуўся яму ў адказ. "Дакладна, Луі?"
  
  
  "Добра, дзядзька Джо". Ён выразна развёў рукамі, яго асмуглы твар ззяла.
  
  
  Гісторыя Францыні круцілася ў мяне ў галаве, калі я адным вухам слухаў відавочна часта паўтараную гісторыю Папая аб тым, як Луі рос тым чалавекам, якім ён яго выхаваў.
  
  
  * * *
  
  
  Аж да Другой сусветнай вайны трое братоў Францыні былі адной камандай. Бацька Луі, Луіджы, быў забіты падчас высадкі марской пяхоты на Гуадалканале ў жніўні 1942 года; юнага Луі забраў Джозэф.
  
  
  Да таго часу Джозэф змагаўся з разбуральным дзеяннем РС, хоць ён усё яшчэ мог хадзіць няроўнай хадой і вадзіць машыну. Яму таксама даводзілася змагацца са сваім старэйшым братам Альфрэда; два браты няўхільна разыходзіліся, і пасля смерці Луіджы іх сваркі перараслі ў жорсткую вайну за кантроль над сямейнымі інтарэсамі.
  
  
  Калі б раскол паміж братамі працягнуўся, уся сям'я Франціні як цэнтр улады мафіі была б падарваная. Джозэф не збіраўся гэтага дапусціць. У лютым 1953 гады ён дамовіўся аб міры з Альфрэда. У дзень сустрэчы ён узяў свой Кадылак адзін, каб забраць Альфрэда, і два браты паехалі на ўсход, з Віліджа.
  
  
  Гэта быў апошні раз, калі хто-небудзь бачыў Альфрэда Францыні.
  
  
  Джозэф сцвярджаў - і працягваў сцвярджаць - што пасля таго, як яны наведалі дом Альфрэда ў Нью-Джэрсі, ён адвёз свайго брата назад у горад, пакінуўшы яго на Саліван-стрыт - тым месцы, дзе ён яго падабраў. Ніхто ніколі не мог даказаць адваротнае. Афіцыйна Альфрэда Францыні быў выкрадзены на вуліцы Нью-Ёрка невядомымі асобамі. Неафіцыйна ўладам было лепш відаць.
  
  
  Толькі Джозэф Франціні мог пацвердзіць іх падазрэнні, і Джозэф Франціні ніколі не адступаў ад сваёй гісторыі.
  
  
  Джозэф прадэманстраваў вялікае жаданне адпомсціць таму, хто выкраў яго брата. Ён узяў жонку Альфрэда, Марыю Розу, у свой дом - "для абароны", - сказаў ён, - разам з яе дачкой Філамінам, якой у той час было ўсяго тры гады. Марыя Ружа памерла праз два гады ад раку, але Джозэф працягваў клапаціцца аб дзецях двух братоў, як аб сваіх уласных. Ён ніколі не быў жанаты.
  
  
  * * *
  
  
  Папа Франціні працягваў гаварыць, выразна выяўленая гара плоці, заключаная ў храмаваную брызентавую клетку з коламі са спіцамі.
  
  
  «… Такім чынам, я адправіў Луі ў Калумбійскі ўнівер, і ён атрымаў дыплом з адзнакай. З таго часу ён кіруе бізнесам па вытворчасці аліўкавага алею Franzini, і гэта амаль адзінае, што ў нас ёсць, што прыносіць даход, які павінен. "
  
  
  "Што ты вывучаў, Луі?" Мне было цікава.
  
  
  Ён сарамліва ўсміхнуўся. «Дзелавое адміністраванне. Вось чаму дзядзька Джо думае, што я змагу наладзіць некаторыя нашыя аперацыі».
  
  
  "Пра якія аперацыі мы гаворым?" - спытаў я старога.
  
  
  Ён паглядзеў на мяне.
  
  
  "Глядзі", - сказаў я. «Калі вы хочаце, каб я працаваў з Луі, я павінен ведаць, у што мы ўвязваемся. Вы забываеце, я толькі што прыйшоў сюды».
  
  
  Ён кіўнуў. “Добра. Мы гаворым зараз пра порна, каштоўныя паперы, грузавыя аўтамабілі, гандлёвыя аўтаматы, пральні, крамы харчавання і наркотыкі.»
  
  
  "Ніякай прастытуцыі?"
  
  
  Ён з пагардай адмахнуўся ад гэтай ідэі. "Мы пакідаем гэта чорным сутэнёрам". Ён выглядаў задуменным. "У нас, вядома, ёсць і іншыя аперацыі, але з тымі, якія я назваў, у нас праблемы".
  
  
  Я павярнуўся да Луі. "Вы зрабілі высновы па гэтым?"
  
  
  Ён уздыхнуў і выглядаў крыху збянтэжаным. "Добра…"
  
  
  Папа растлумачыў. «Луі ніколі не ўдзельнічаў ні ў адной з аперацый. Я шмат працаваў, каб не дапусціць яго нікуды, акрамя аліўкавага алею, і гэта нармальна».
  
  
  Я стараўся не ўсміхацца. У Чырвоным Фесе ў Бейруце, пасля таго як я выцягнуў свой козыр цюбікам гераіну, Луі ў манерах
  
  
  меў на ўвазе, што ён быў прама там, адзін з людзей свайго дзядзькі, які стаіць за ўсімі рэкетамі Франціні. Насамрэч ён амаль нічога не ведаў пра іх унутраную прыладу. І Франціні хацеў, каб ён разабраўся з "аперацыямі"? Мабыць, праявіўся мой скептыцызм.
  
  
  «Так. Я ведаю», - сказаў Папай. «Можа быць, гэта гучыць вар'яцка. Але як ідуць справы... нешта трэба рабіць. Я думаю, Луі можа гэта зрабіць, спрасціўшы нашу дзелавую практыку».
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Гэта твая гульня з мячом. Куды мне ўвайсці?
  
  
  «Луі - мой эксперт па эфектыўнасці. Я хачу, каб вы - нехта з пачаткоўцаў у арганізацыі - дапамаглі мне. Усе гэтыя хлопцы працуюць на мяне і робяць тое, што я кажу. Але часам іх трэба пераканаць прама. Калі яны не захочуць, каб Луі калупаўся ў іх аперацыях, таму што яны, верагодна, падманваюць мяне дзесьці па ходзе справы - я ведаю гэта. Калі Луі пойдзе адзін, яны паспрабуюць падмануць яго. Калі вы пойдзеце, яны будуць ведаць, што я паслаў цябе, каб яны ведалі, што гэта зыходзіць прама ад мяне, і ні храна пра гэта ".
  
  
  Для працы, якую я павінен быў выконваць для дзядзькі Сэма, гэта была пасланая нябёсамі магчымасць. “Добра. Цяпер, вы згадалі порна, каштоўныя паперы, грузавыя аўтамабілі, гандлёвыя аўтаматы, пральню харчаванне і наркатычныя сродкі. Што такое„грузавікі“?»
  
  
  Стары ўхапіўся за абодва колы свайго інваліднага крэсла грубымі рукамі і адсунуўся ад стала на фут ці каля таго, перш чым адказаць. «Грузавікі» - гэта тое, што мы завем нашай аперацыяй па згоне грузавікоў, якую вядзе Джо Паліта. Гэта ў асноўным дробязі з вобласці адзення, час ад часу крыху абсталявання, такога як тэлевізары ці пліты. На днях мы вывезлі трыста печаў з Брукліна. Выйшла дрэнна. Копы, федэралы, нават Руджэра, усё перашкаджаюць”.
  
  
  "Руджэра?" Я быў здзіўлены. Калі ён думаў, што зараз у яго праблемы з Руджэра, пачакайце, пакуль ён не атрымае той пакет з адзеннем Лары Спелмана!
  
  
  Ён адпусціў Руджэра махам рукі. "Нічога асаблівага. На днях некаторыя з нашых хлопчыкаў падабралі грузавік з адзеннем, а затым пара хлопчыкаў Руджэра сагнала яго ў нашых хлопчыкаў».
  
  
  "Я думаў, што ўсё было ўзгоднена паміж сем'ямі ў Нью-Ёрку".
  
  
  Ён кіўнуў масіўнай галавой. «Звычайна. На гэты раз Руджэра сказаў, што гэта памылка, што ягоныя хлопчыкі зрабілі гэта самастойна».
  
  
  Я смяяўся. "Вы верыце ў гэта?"
  
  
  Ён паглядзеў на мяне ў адказ. Лёгкадумства не было часткай ладу жыцця Папая Францыні. "Да ведаю. Час ад часу табе даводзіцца дазваляць хлопчыкам сыходзіць на справу самім па сабе. Калі ты спрабуеш кантраляваць іх на ўсе сто працэнтаў, то ў цябе ўзнікае мноства ўнутраных праблем».
  
  
  Я мог бачыць яго пункт гледжання: "А як наконт іншых аперацый?"
  
  
  “Практычна тое самае. Нічога асаблівага. Здаецца, справы ідуць дрэнна. Я думаю, гэта можа быць таму, што за гэтыя гады мы занадта расслабіліся, патрацілі занадта шмат часу, спрабуючы рабіць усё законна. Мы дабіліся большага поспеху, калі мы гулялі жорстка. Гэта тое, да чаго я хачу вярнуцца. Гуляць жорстка! Добрыя бізнэс-працэдуры, але цвёрдыя! "
  
  
  Ён зрабіў паўзу. «Дарэчы, вы можаце выкарыстоўваць двух прыбылых з вамі, калі яны вам патрэбныя. Проста дайце ім тыдзень ці два, каб яны прывыклі да горада, вось і ўсё».
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Гэта нагадвае мне." Ён напалову павярнуўся ў сваім інвалідным крэсле, так што яго паказалі на дзвярны праём. "Філаміна!" ён крыкнуў. «Філаміна! Мы ўжо атрымалі справаздачу з Бейрута?»
  
  
  Яна адразу з'явілася ў дзвярах. "Не", - ціха сказала яна. "Пакуль нічога." Яна зноў знікла.
  
  
  "Чорт пабяры!" ён узарваўся. «Гэтая справаздача павінна была быць учора, і яе яшчэ няма! Я не магу знайсці Лары! Увесь гэты пракляты бізнэс развальваецца!
  
  
  «Ён яшчэ не ведае і паловы», - падумаў я.
  
  
  Было выдатна тое, як ён мог пераключацца з адной асобы на іншую, ад халоднага, самаацэначнага бізнэсмэна з старанна структураванымі прапановамі да крыклівага, раздражнёнага італьянскага тырана, раздражняльнага, калі справы ішлі не так, як трэба, і панурага, калі гэта адбывалася.
  
  
  Цяпер ён стукнуў кулаком па падлакотніку інваліднай каляскі. "Чорт пабяры! Табе трэба ўладзіць гэта. Цяпер! І знайдзі Лары таксама. Ён, мусіць, дзесьці па-чартоўску зарадзіўся гераінам.
  
  
  Луі ўстаў і накіраваўся да дзвярэй, але спыніўся, калі ўбачыў, што я застаюся сядзець.
  
  
  Стары ўпіўся позіркам. "Добра?"
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Мне вельмі шкада, дон Джозэф. Але я не магу працаваць бясплатна. Мне патрэбны грошы наперад».
  
  
  Ён фыркнуў. «Грошы! Чорт! Застанься са мной, у цябе будзе шмат грошай». Імгненне ён змрочна глядзеў на мяне, затым зноў павярнуўся да дзвярэй. "Філаміна!" ён закрычаў. «Дайце гэтаму новаму хлопцу крыху грошай. Дайце яму вялікую суму». Ён зноў павярнуў інваліднае крэсла ў мой бок. «А цяпер выбірайся адсюль, чорт вазьмі! У мяне справы».
  
  
  "Дзякуючы." Я ўстаў.
  
  
  "І я хачу ўбачыць цябе сёння вечарам на вечарынцы".
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  Ён усё яшчэ глядзеў, калі мы выходзілі з офіса, вялізны стары ў інвалідным крэсле, дзіўнае спалучэнне бездапаможнасці і сілы.
  
  
  Я пайшоў туды, дзе яго сакратарка
  
  
  пералічвала нейкія грошы на сваім стале.
  
  
  "Вось." Яна працягнула мне пачак грошай.
  
  
  Я паглядзеў на купюры. Гэта былі дваццаткі і пяцідзесяткі.
  
  
  «Дзякуй, Філаміну», - ветліва сказаў я. "Ваш дзядзька вельмі добра плаціць, ці не так?"
  
  
  "Мой дзядзька часам пераплачвае", - рэзка сказала яна, падкрэсліўшы "звыш".
  
  
  Яна паглядзела міма мяне на Луі з раптоўнай усмешкай. «Убачымся сёння ўвечары, Луі. Я вельмі рада, што ты вярнуўся».
  
  
  "Вядома, Філ", - збянтэжана адказаў Луі.
  
  
  Мы пайшлі разам па тратуары. «Што з тваёй стрыечнай сястрой, Луі? Мне памяняць ласьён пасля галення ці як?»
  
  
  Ён пасмяяўся. "О, не звяртайце ўвагі на Філаміну. Яна выдатна спраўляецца з бізнесам па вытворчасці аліўкавага алею, але кожны раз, калі яна трапляе ў ... э-э ... іншыя аперацыі, яна садзіцца на сваю высокую каня. Яна не хоча нічога рабіць з гэтым, праўда".
  
  
  «Што, чорт вазьмі, гэта значыць? Яна дастаткова дарослая, каб ведаць, што не можа і тое і іншае, ці не так?»
  
  
  Ён нервова засмяяўся, засунуўшы рукі глыбока ў кішэні, пакуль мы ішлі. «Што ж, для Філаміны гэта не зусім тое і іншае. Проста час ад часу яна павінна даць камусьці крыху грошай ці нешта ў гэтым родзе, як яна толькі што зрабіла вам. Звычайна мы не вядзём арганізацыйную дзейнасць у гэтым офісе. Думаю, мы зрабілі гэта сёння толькі таму, што Лары кудысьці знік і яго не было побач, каб адвезці дзядзьку Джо ў Падліковую палату».
  
  
  "Злічальная палата?"
  
  
  «Вясной усё будзе скончана. Гэта вялікі стары будынак, у якім мы захоўваем нашыя запісы. Нешта накшталт штаб-кватэры».
  
  
  Некалькі хвілін мы ішлі моўчкі. Потым зноў загаварыў Луі. "Як вы думаеце, дзе мы можам знайсці Лары?"
  
  
  «Не пытай мяне. Чорт, я толькі ўчора прыехаў».
  
  
  «Так. Я забыўся". Ён пляснуў мяне па плячы. «Паслухайце, чаму б вам не вярнуцца ў гатэль і не адпачыць. Убачымся ў рэстаране сёння ўвечары… каля дзевяці гадзін».
  
  
  Мне гэта падалося добрай ідэяй. У мяне, вядома ж, не было ніякага жадання адпраўляцца на пошукі Спелмана. Тым больш, што я ведаў, дзе ён. «Выдатна», - адказаў я з непадробным энтузіязмам.
  
  
  Ён весела пайшоў, насвістваючы, засунуўшы рукі ў кішэні, накіроўваючыся, як я здагадвалася, да метро. Я злавіў таксі і вярнуўся ў "Чэлсі".
  
  
  Вярнуўшыся ў гатэль, я патэлефанаваў Джэку Гурлі ў "Навіны". Было дзіўна назваць па тэлефоне маё правільнае імя аператару.
  
  
  "Нік Картэр!" - паўтарыў павольны голас Джэка. "Калі, чорт вазьмі, ты вярнуўся ў горад?"
  
  
  "Некаторы час таму", - стрымаўся я. "Слухай, Джэк, я хачу ласку".
  
  
  "Вядома. Што я магу для цябе зрабіць?"
  
  
  "Цікава, не маглі б вы ціснуць дзе-небудзь гісторыю аб тым, што Лары Спелман знік, і што Франціні думаюць, што Руджэра могуць мець да гэтага нейкае дачыненне".
  
  
  Лепшы спосаб прымусіць кагосьці часам нешта думаць - гэта сказаць яму, аб чым ён павінен думаць.
  
  
  На іншым канцы провада Джэк свіснуў. «Ператварыць гэта ў апавяданне, чорт! Я зраблю з яго расказ! Але ці праўда, Нік? Ён сапраўды знік?»
  
  
  "Ён сапраўды знік", - сказаў я.
  
  
  "А францыністы думаюць…?"
  
  
  "Не ведаю", - шчыра адказаў я. "Але я б хацеў, каб яны так думалі".
  
  
  Ён памаўчаў нейкі час, а потым: «Ведаеш, нешта накшталт гэтага можа прывесці да новай вайны банд у горадзе. У апошні час гэтыя дзве сям'і не ладзяць так добра».
  
  
  "Я ведаю."
  
  
  «Добра, Мік. Калі ты ўпэўнены, што Спелман сапраўды знік».
  
  
  "Ён знік. Сапраўды».
  
  
  «Добра, мужык, ты на сувязі. Мне яшчэ што-небудзь трэба ведаць?
  
  
  «Не, Джэк. Але я вельмі цаню гэта. Я зараз нібы заняты; магчыма, мы зможам разам павячэраць ці выпіць у адзін з гэтых вечароў, калі я вызвалюся».
  
  
  "З паляваннем", - сказаў ён і павесіў трубку. Прымусьце Джэка Гурлі пачаць апавяданне, і ён не захоча дурэць свецкімі размовамі.
  
  
  Я расцягнуўся на ложку і задрамаў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  
  Я прыбыў у Тоні-Гардэн на вечарынку да Філамін каля дзевяці гадзін вечара, і маё першае ўражанне заключалася ў тым, што мне трэба было патэлефанаваць у ФБР замест Джэка Гурлі. Месца было настолькі забіта італьянскімі мафіёзі, што здавалася ралі 1937 года з Беніта Мусаліні.
  
  
  Звычайна Tony's - гэта невялікі ціхі бар-рэстаран, які калісьці быў месцам прыцягнення для былых і будучых пісьменнікаў, а зараз з'яўляецца Мекай для цяперашняга ўраджая вясковай багемы і хіпі, захопленых філасофіяй і мелых мала грошай. Вока з жалезнымі кратамі ў задніх дзвярах сведчыла аб тым, што яшчэ ў часы сухога закона гэта быў рэстаран-бар.
  
  
  Тут заўсёды цёмна, з чорнымі сценамі, аздобленымі цёмна-карычневым аздабленнем, і прыглушаным святлом. Сталовая даволі вялікая, але застаўлена груба абчасанымі сталамі. Прайшоўшы міма сталоў, вы ўбачыце невялікі барны пакой з прылаўкамі на ўзроўні локцяў і побач гаплікаў для адзення. Увогуле, ён цёмны, брудны і пазбаўлены дэкору, але на працягу многіх гадоў ён быў адным з самых папулярных мясцін.
  
  
  Маім першым сюрпрызам была колькасць людзей, якія захраснулі ў гэтым месцы. Усе сталы былі прыбраныя, акрамя трох доўгіх перад камінам, заваленых італьянскай пастай неверагоднай разнастайнасці. Гэта была фуршэтная вечарынка са шведскім сталом і адкрытым барам, кожны са шклянкай або талеркай у руках. У бары невялікі гурт з энтузіязмам граў італьянскія песні.
  
  
  Дон Джозэф Франціні і яго ганаровыя госці сядзелі адзіныя, выстраіўшыся ў рад за грудай руж на доўгіх сцеблах, якія пакрывалі вяршыню адзінага доўгага стала, усталяванага ў куце. Гэта была вечарынка з нагоды дня нараджэння Філаміны, але Францыні заняў ганаровае месца - вялізная маса плоці, заключаная ў элегантны смокінг. Філамін Франціні сядзела справа ад яго, а побач з ёй была буйная, пышная жанчына, якую я не пазнаў. Луі сядзеў злева ад Францыні, а побач з ім невысокі, мажны мужчына з херувімскім тварам і мяккімі беласнежнымі валасамі.
  
  
  Невялікі натоўп мясціўся вакол стала, паціскаючы рукі, аддаючы даніну павагі, знаёмячы старога з тым ці іншым. Уся ўвага была засяроджана на Францыні; яго пляменніца сядзела міла і сціпла, з застылай усмешкай на твары, рэдка кажучы ні слова. Але калі я падышоў бліжэй, я ўбачыў дзясяткі маленькіх белых канвертаў, украпленых сярод руж. Пакуль я глядзеў, на стол кінулі яшчэ парачку.
  
  
  Я ламаў галаву над гэтым феноменам, калі Луі заўважыў мяне на краі натоўпу. Ён адразу ўскочыў на ногі і падышоў.
  
  
  «Прывітанне, Нік! Як справы? Рады цябе бачыць!"
  
  
  «Прывітанне, Луі». Ён узяў мяне за локаць і правёў у бар. «Давай вып'ем. Я пакутую клаўстрафобіяй, калі сядзіш побач з усімі гэтымі людзьмі, якія стульваюцца вакол мяне».
  
  
  Я замовіў брэндзі з содавай. Луі піў тое ж самае, што і ў Бейруце, - чырвонае віно.
  
  
  Мы прытуліліся да задняй сцяны, каб нас не тапталі. "Нейкая вечарынка, а?" ён усміхнуўся. «Трымаю ў заклад, у нас тут сто пяцьдзесят чалавек, і прынамсі сотня з іх ужо п'яныя».
  
  
  У гэтым ён меў рацыю. Я акуратна абышла высокую постаць у смокінгу, калі ён, хістаючыся, прайшоў міма нас са шклянкай у руцэ і пасму валасоў на лоб. «Марыятэрэза», - даволі жаласна клікаў ён. "Хто-небудзь бачыў Марыятэрэзу?"
  
  
  Луі засмяяўся і паківаў галавой. "Праз пару гадзін гэта сапраўды павінна быць выдатна".
  
  
  «Гэта вызначана выглядае не так, як я памятаю», - я агледзеў некалі знаёмы пакой, зараз напоўнены гукам. Калі я ведаў гэта шмат гадоў таму, гэта было месца для ціхага піва і яшчэ больш ціхай гульні ў шахматы.
  
  
  "Я не ведаў, што гэта адно з вашых месцаў", - сказаў я.
  
  
  Луі, натуральна, засмяяўся. "Гэта не так. У нас ёсць каля сямнаццаці рэстаранаў у ніжнім заходнім раёне, і яшчэ тузін ці каля таго, скажам, з'яўляюцца "філіяламі", але "Тоні" не адзін з іх».
  
  
  «Тады навошта ладзіць тут вечарынку Філаміны, а не сваю?»
  
  
  Ён пляснуў мяне па плячы і зноў засмяяўся. «Гэта лёгка, Нік. Бачыш тут усіх гэтых хлопцаў? Некаторыя з іх у парадку, добрыя самавітыя бізнэсмэны, сябры сям'і і таму падобнае».
  
  
  Я кіўнуў, і ён працягнуў. «З іншага боку, тут таксама шмат хлопцаў, якіх можна назваць… э-э… мафіёзі. Зразумела?»
  
  
  Я зноў кіўнуў. Я не мог яму адмовіць. Дзесяткі грубаватых людзей размаўлялі, пілі, спявалі, крычалі ці проста панура стаялі ў кутах. Яны выглядалі так, быццам былі наняты з Цэнтральнага Кастынга для здымкаў новага фільма пра Аль Капона. І мяркуючы па выпуклых куртках, якія я заўважыў, у гэтым месцы было больш зброі, чым рускія змаглі сабраць супраць брытанцаў у Балаклаве.
  
  
  "Пры чым тут вечарынка, а не ў адным з вашых месцаў?"
  
  
  “Проста. Мы не жадаем, каб адно з нашых месцаў блага праславілася. Вы ведаеце, калі б копы захацелі, яны маглі б здзейсніць набег на гэтае месца сёння ўвечары і забраць шмат таго, што яны называюць «непажаданымі персанажамі». Яны б не сталі». Вядома, яны не вінаватыя ў чым-небудзь, і ў рэшце рэшт ім давядзецца іх адпусціць. Гэта будзе проста перасьлед, але ў газэтах пра гэта будуць добрыя загалоўкі. Гэта дрэнна для бізнэсу».
  
  
  П'яная рыжанькая з вяснушкамі на пераноссі прабіралася праз перапоўнены пакой з двума чарнабровымі хуліганамі на буксіры. Яна спынілася перад Луі, абняла яго за шыю і моцна пацалавала.
  
  
  «Прывітанне, Луі, ты мілы маленькі стары. Хто тут твой прыгожы сябар? Яна была мілай, нават калі яна была адной з тых модных дзяўчат, у якіх цела чатырнаццацігадовага хлопчыка, - і яна выдатна ўсведамляла сваю сэксуальнасць. Яна прагна глядзела на мяне. Двое яе таварышаў злосна паглядзелі на мяне, але я адказаў ёй позіркам. Яе вочы казалі, што ёй усё роўна, што думае астатні свет, а мае казалі, добра, калі ты гэтага жадаеш.
  
  
  Луі прадставіўся. Яе клікалі Расці Поллард, і яна працавала настаўніцай у царкве Святога Тэрэзы. Адну з гарыл з ёй клікалі Джэк Бэйці, другога - Рока нешта ...ці іншае.
  
  
  Бэйці зрабіў некалькі грубых заўваг пра непрафесійных настаўнікаў, але мы з Расці занадта добра бавілі час, адкрываючы адзін аднаго.
  
  
  Яна была абуральнай какеткай.
  
  
  "Што такое вялікі хлопец, як ты, робіць тут з усімі гэтымі маленькімі прысадзістымі італьянцамі?" - Спытала яна, паклаўшы адну руку на тонкае выступае сцягно, закінуўшы галаву.
  
  
  Я паглядзеў на яе з прытворным спалохам. «Маленькія прысадзістыя італьянцы? Працягвайце ў тым жа духу, і заўтра вы атрымаеце піцу».
  
  
  Яна адхіліла магчымасць, легкадумна махнуўшы рукой. "Ах, яны бясшкодныя".
  
  
  Я ўважліва паглядзеў на Расці. «Што такая мілая дзяўчына робіць тут з усімі гэтымі маленькімі прысадзістымі італьянцамі?»
  
  
  Расці засмяялася. «Лепш не дазваляйце містэру Франціні чуць, што вы ставіцеся да Філаміны як да маленькага прысадзістага італьянца, інакш вы патрапіце на нечы пірог з піцай».
  
  
  Я паціснуў плячыма, прапанаваў ёй цыгарэту і прыкурыў для яе. "Вы не адказалі на маё пытанне".
  
  
  Яна паказала на стол, за якім сядзелі Франціні са сваёй пляменніцай. "Можа быць, аднойчы я сам збяру гэтыя маленькія белыя канверцікі".
  
  
  Я ўбачыў, што цяпер яны акуратна складзеныя перад Філамінам, а не раскіданыя па снапах руж. "Што, чорт вазьмі, яны такія?" Я спытаў. "Карты?"
  
  
  «Вас клічуць Нік Канцанеры, і вы не ведаеце, што гэта такое?» спытала яна.
  
  
  «Вядома ведаю, - абурыўся я, - але вы скажыце мне, міс немаленькая італьянка Поллард. Я проста хачу даведацца, ці ведаеце вы».
  
  
  Яна смяялася. «Гульні, у якія гуляюць людзі. У кожным з гэтых маленькіх канвертаў ляжыць чэк ад аднаго з паплечнікаў містэра Франціні. Нават маленькія хлопцы адкапалі, што маглі. Гэта ўсё на дзень нараджэння Філаміны. У яе там, мусіць, сем ці восем тысяч даляраў. "
  
  
  "І вы хочаце таго ж?"
  
  
  "Можа быць, аднойчы адзін з гэтых прысадзістых маленькіх італьянцаў прапануе мне што-небудзь, акрамя выходных у Атлантыка-Сіці, і калі ён гэта зробіць, я яго схоплю. І калі я гэта зраблю, я ў канчатковым выніку скончу седзячы за сталом, поўным руж, праглядаючы мноства маленькіх белых канвертаў ".
  
  
  «Наконт тых выходных у Атлантыцы…» - пачаў я казаць, але праз увесь пакой Папа Франціні злосна глядзеў на мяне і ўладна махаў рукой жэстам, які не дапускаў ваганняў.
  
  
  Я напалову пакланіўся Расці. «Прабач, дарагая. Цэзар вабіць. Можа, я цябе пазней даганю».
  
  
  Яе вусны надзьмуліся. "Пацук!" Але ў яе вачах усё яшчэ заставаўся выклік.
  
  
  Я праціснуўся праз перапоўненую залу і выказаў сваю пашану Франціні і Філаміне.
  
  
  Яго твар быў заліты віном, а гаворка была густой. "Добра правялі час?"
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  "Добра добра." Ён абняў Філаміну за плечы. "Я хачу, каб ты адвёз маю асветленую дзяўчыну дадому". Ён сціснуў яе плечы, і яна, здавалася, ледзь сціснулася, апусціўшы вочы, не гледзячы ні на каго з нас. «Яна не пачуваецца добра, але вечарынка ўжо пачалася. Дык ты завязеш яе дадому, га?»
  
  
  Ён павярнуўся да Філаміне. "Дакладна, дарагая?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне. «Я быў бы ўдзячны, містэр Канцанеры».
  
  
  Я пакланіўся. "Вядома."
  
  
  "Дзякуй." Яна сціпла паднялася. «Дзякуй, дзядзька Джо. Гэта было проста выдатна, але ў мяне кружыцца галава». Яна нахілілася і пацалавала старую жабу ў шчаку. Мне захацелася яе памацаць.
  
  
  "Дакладна!" ён зароў. Ён прыціснуў мяне каламутнымі вачыма. «Беражы сябе, мая маленькая дзяўчынка».
  
  
  Я кіўнуў. "Ды сэр." Мы з Філамінам рушылі скрозь натоўп да дзвярэй. Яна прамармытала некалькі добрых начэй тут і там, але, падобна, ніхто не звярнуў на яе асаблівай увагі, хоць гэта нібыта была яе вечарынка.
  
  
  Нарэшце мы праціснуліся і выйшлі за дзверы на Бэдфард-стрыт. Свежае паветра было прыемным на смак. Мы з Філамін глыбока ўздыхнулі і ўсміхнуліся адзін аднаму. На ёй была чыста-белая вячэрняя сукенка з адчыненымі плячыма, за выключэннем ярка-чырвонай паласы, якая праходзіць па дыяганалі спераду. Яе пальчаткі і накідка адпавядалі чырвонай паласе. Дзіўна.
  
  
  Я заставаўся пачцівым. «Вы хочаце спачатку спыніцца на каву, міс Франціні, ці лепш пайсці прама дадому?»
  
  
  "Дадому, калі ласка". Міс Францыні зноў змерзла. Я паціснуў плячыма, і мы рушылі ў дарогу. На Сёмы авеню і Барроу-стрыт мне ўдалося злавіць таксі.
  
  
  Да жылога дома Філаміны - Лонданскай тэрасы - было ўсяго дзесяць хвілін, і мы ў царскай цішыні пад'ехалі да падстрэшка, які абазначае ўваход.
  
  
  Я заплаціў таксі і выйшаў, затым дапамог Філамін. Яна адхапіла руку. "Гэта падыдзе", - холадна сказала яна. "Вялікі дзякуй."
  
  
  Я крыху груба схапіў яе за локаць, павярнуў і накіраваў да дзвярэй. “Мне вельмі шкада, міс Францыні. Калі Папа Франціні кажа мне адвезці вас дадому, я завяду вас да самага дома».
  
  
  Думаю, яна магла гэта зразумець, але адчувала, што ёй не трэба адказваць. Мы падняліся на ліфце ў халодным маўчанні, а ліфцёр спрабаваў прыкінуцца, быццам нас няма.
  
  
  Мы выйшлі на сямнаццатым паверсе, і я рушыў услед за ёй да яе дзвярэй, 17-е.
  
  
  Яна ўзяла ключ і холадна паглядзела на мяне.
  
  
  "Дабранач, містэр Канцанеры".
  
  
  Я далікатна ўсміхнуўся і цвёрда ўзяў ключ у яе з рук. «Выбачайце, міс Францыні. Яшчэ не. Я хачу скарыстаць ваш тэлефон».
  
  
  "Вы можаце выкарыстоўваць той, што ў бары на вуліцы".
  
  
  Я зноў усміхнуўся, устаўляючы ключ у замак і адчыняючы дзверы. «Я б упадабаў выкарыстоўваць твой». Яна мала што магла з гэтым зрабіць. Я быў амаль удвая большы за яе.
  
  
  Філаміну запаліла святло ў маленькім холе, затым увайшла ў акуратна абстаўленую гасціную і ўключыла адну з двух таршэраў, якія стаялі па баках зручнай канапы. Я сеў на край канапы, зняў трубку і набраў нумар.
  
  
  Філаміну надарыла мяне брудным позіркам, скрыжавала рукі і прытулілася да процілеглай сцяны. Яна нават не збіралася здымаць паліто, пакуль я не абяруся адтуль.
  
  
  Было ўжо за поўнач, але я дазволіў тэлефону зазваніць. Тэлефон у цэнтральным інфармацыйным аддзеле AXE працуе 24 гадзіны ў суткі. Нарэшце адказаў жаночы голас. "Шэсць-дзевяць-ой-ай".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў я. «Не маглі б вы аплаціць гэты званок з нумара маёй крэдытнай карты, калі ласка? H-281-766-5502». Апошнія чатыры лікі былі, вядома ж, ключавымі, маім серыйным нумарам як агента №1 AXE.
  
  
  "Так, сэр", - сказаў голас на іншым канцы провада.
  
  
  "Мне патрэбна чырвоная праверка файлаў", - сказаў я. Філаміну, вядома, магла чуць усё, што я кажу, але яна не магла зразумець з гэтага асаблівага сэнсу. Чырвоная праверка файлаў была праверкай строга сакрэтнага спісу канфідэнцыйных агентаў ФБР. Белы файл прызначаўся для ЦРУ, сіні - для Агенцтва нацыянальнай бяспекі, але я здагадваўся, што гэта чырвоны, які мне патрэбен.
  
  
  "Так, сэр", - сказала дзяўчына па тэлефоне.
  
  
  "Нью-Ёрк", - сказаў я. «Філаміна Францыні. Ф-р-а-н-ц-і-н-і». Я паглядзеў на яе і злёгку ўсміхнуўся. Яна стаяла, узяўшыся ў бокі, сціснуўшы кулакі ў сцёгнаў, вочы яе пстрыкалі.
  
  
  "Хвіліначку, сэр".
  
  
  Гэта было больш, чым імгненне, але я цярпліва чакала, а Філамін глядзела.
  
  
  Голас зноў уключыўся. "Філаміна Францыні, сэр? Ф-р-а-н-ц-і-н-і?"
  
  
  "Так."
  
  
  «Гэта сцвярджальна, сэр. Чырвоны файл. Статус C-7. Чатыры гады. Клас дванаццаты. Кампанія Franzini Olive Oil Company. Вы разумееце статут і клас, сэр?
  
  
  Яна б растлумачыла іх, але я ведаў, добра. Філаміну была агентам ФБР чатыры гады. Статус C-7 азначаў, што яна была адной з тых тысяч інфарматараў ФБР, якія з'яўляюцца добраахвотнікамі і ніколі не кантактуюць з іншымі агентамі, акрамя адзінага чалавека, які адказвае за іх. Клас 12 азначаў, што яе ніколі нельга было прасіць аб дзеяннях, і ў яе не было доступу да якой-небудзь сакрэтнай інфармацыі аб Бюро.
  
  
  Джэк Гурлі аднойчы сказаў мне, што тысячы агентаў па статуце C-7 - лепш сказаць інфарматары - працуюць на законныя кампаніі ў Нью-Ёрку, складаючы рэгулярныя штомесячныя справаздачы аб дзелавых аперацыях. Паводле яго слоў, дзевяноста пяць працэнтаў так і не знайшлі нічога каштоўнага, але астатнія пяць працэнтаў зрабілі ўсю руцінную працу па праглядзе справаздач стаячай.
  
  
  Я паклаў трубку і павярнуўся да Філамін.
  
  
  "Ну, што ты ведаеш?" - сказаў я. "Хіба ты не мілая маленькая дзяўчынка?"
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе?"
  
  
  «Шпіёніць за ўласным дзядзькам. Гэта проста няправільна, Філаміну».
  
  
  Яна збялела. Адна рука падляцела да яе роце, і яна прыкусіла тыльны бок сустава. "Што вы маеце на ўвазе?"
  
  
  «Менавіта тое, што я сказаў. Шпіёню за вашым дзядзькам на карысць ФБР».
  
  
  «Гэта вар'яцтва! Я не разумею, пра што ты кажаш!
  
  
  Яна выглядала напалоханай, і я не мог яе вінаваціць. Наколькі яна ведала, я быў проста яшчэ адным мафіёзі, які збіраўся сустрэцца з сям'ёй Франціні. Тое, што я казаў, магло яе загубіць. Не было сэнсу мучыць яе. Я пачаў расказваць ёй, але спыніўся.
  
  
  Яна зрабіла адзін лёгкі рух, як быццам стрымліваючы рыданні, яе рукі важдаліся пад палымяна-чырвонай накідкай. Раптам у яе руцэ апынуўся маленькі пачварны пісталет, мадэлі "Суботні вечар". Ён быў накіраваны прама на мяне. Дзьмула выглядала велізарным.
  
  
  Я таропка пляснуў рукамі. "Гэй, пачакай! Пачакай!"
  
  
  Позірк спалоханай панікі, які прымусіў мяне пашкадаваць яе імгненне назад, знік. У яе чорных вачах быў халодны, амаль злосны позірк, а яе мяккі пачуццёвы рот сцяўся ў тугую лінію.
  
  
  Яна паказала пачварным маленькім пісталетам. "Сядай!"
  
  
  "А зараз пачакай ..."
  
  
  "Я сказала, сядзь".
  
  
  Я павярнуўся, каб сесці на канапу, злёгку сагнуўшыся, як большасць людзей, калі яны пачынаюць сядзець на чымсьці гэтак жа глыбока які сядзіць, як канапа. Затым адным рухам я схапіў тугую сінюю падушку, якая ўпрыгожвала спінку канапы, і шпурнуў яе ёй, ныраючы галавой уніз праз край канапы.
  
  
  Пісталет зароў мне ў вуха, і куля ўрэзалася ў сцяну прама над маёй галавой.
  
  
  На падлозе я хутка прыгнуўся і скокнуў туды, дзе яна павінна была стаяць, мая галава вылецела наперад, як таран, і стукнулася ёй у жывот.
  
  
  Але яна акуратна адступіла ў бок. Я на імгненне ўбачыў пісталет, які ўспыхвае, а затым які апускаецца. Нешта стукнулася аб маю патыліцу, і мая галава выбухнула велізарным выбліскам чырвонага болю і чорнай пустэчы.
  
  
  Калі я прыйшоў у сябе, я ляжаў на спіне на падлозе ў гасцінай. Філаміна Франціні сядзела верхам на маім целе. Я няўпэўнена ўсведамляў, што яе спадніца была задрана высока над яе сцёгнамі, але толькі нязграбна. Я значна вастрэй усведамляў той факт, што рулю пісталета ўваткнулася мне ў рот. Халодны метал здаваўся мне цвёрдым і нясмачным.
  
  
  Я міргнуў, каб ачысціць іх ад плёнкі.
  
  
  Нягледзячы на яе нелюбоўнае становішча, голас Філаміны быў халодным і дзейсным.
  
  
  “Добра. Кажы. Я хачу ведаць, каму ты тэлефанаваў і чаму. Тады я перадам цябе ФБР. Зразумела? І калі мне давядзецца, я заб'ю цябе».
  
  
  Я змрочна паглядзеў на яе.
  
  
  "Гаварыць!" яна зарыпела. Яна адсунула пісталет назад роўна настолькі, каб ён не заткнуў мне рот, але рулю ўсё яшчэ датычылася маіх вуснаў. Філаміну, падобна, аддавала перавагу стральбу ва ўпор.
  
  
  "Гаварыць!" яна запатрабавала.
  
  
  У мяне не было асаблівага выбару. У 12 класе ёй не належыла атрымліваць сакрэтную інфармацыю. І я, вядома, быў засакрэчаны. З іншага боку, яна прыставіла гэты пракляты пісталет да маёй асобе, і даводзіць да канца фарс з тым, каб прымусіць мяне ператварыць мяне ў ФБР, здавалася дурным.
  
  
  Я загаварыў.
  
  
  Цяжка быць сур'ёзным, калі ты ляжыш на спіне, а на тваіх грудзях сядзіць добра спакаваная і яркая дзяўчына, а рулю пісталета падштурхоўвае твае вусны. Але я паспрабаваў. Я вельмі стараўся.
  
  
  «Добра, мілая. Ты выйграеш, але супакойся».
  
  
  Яна паглядзела на мяне.
  
  
  Я паспрабаваў яшчэ раз. «Паслухайце, мы на адным баку ў гэтым пытанні. Слова гонару! Як вы думаеце, каму я толькі што тэлефанаваў? Я проста тэлефанаваў у ФБР, каб праверыць вас».
  
  
  "Што прымусіла вас зрабіць гэта?"
  
  
  «Тое, што ты сказала. Тое, як ты ўсё тут ненавідзіш і ўсё яшчэ застаешся тут. Павінна быць прычына».
  
  
  Яна пахітала галавой, падціснуўшы вусны. "Чаму вы патэлефанавалі ў ФБР, а не да дзядзькі Джо?"
  
  
  "Як я ўжо сказаў, мы на адным баку".
  
  
  Суботні вячэрні выпуск не завагаўся, але яе думкі, відаць, змяніліся. "Які нумар ФБР?" - Агрызнулася яна.
  
  
  Гэта было проста. "Два-два-два, шэсць-шэсць-пяць-чатыры".
  
  
  "Што яны табе сказалі?"
  
  
  Я сказаў ёй, Клас і Статус, усё гэта. І я працягваў казаць, хутка. Я не мог паведаміць ёй сакрэтныя падрабязнасці, але распавёў ёй пра Рона Брандэнбурга і Мадлен Лестан у офісе ФБР, каб паказаць ёй, што я знаёмы з гэтым. Я не сказаў ёй, што быў у AX, ці ў чым заключалася мая місія, але я сказаў ёй дастаткова, каб яна пачала разумець гэтую ідэю. Паступова рулю пісталета стала адыходзіць ад майго твару.
  
  
  Калі я скончыў, яна пакутліва ўсхліпнула і паклала пісталет на падлогу побач з маёй галавой. Зачыніўшы вочы абедзвюма рукамі, яна заплакала.
  
  
  «Лягчэй, мілая. Лягчэй». Я працягнуў руку, каб схапіць яе за плечы, і прыцягнуў да сябе, каб зачапіць руку ёй за галаву. Яна не супраціўлялася, і я перавярнуў яе, так што мы апынуліся побач на падлозе, яе галава ляжала на маёй руцэ, а іншая мая рука абдымала яе.
  
  
  «Лягчэй, Філаміна, лягчэй». Яна ўсё яшчэ плакала, цяпер нястрымна. Я мог заплаціць! яе круглыя грудзей на маіх грудзях. Склаўшы пальцы ёй пад падбародак, я адвёў яе твар ад свайго пляча. Па яе шчоках цяклі слёзы.
  
  
  У мужчыны ёсць толькі адзін спосаб утрымаць жанчыну ад слёз. Я пацалаваў яе пяшчотна, падбадзёрвальна, прыціснуў да сябе, зноў пацалаваў.
  
  
  Паступова плач аціх, і яе цела стала больш падатлівым, паралізаваным. Нячулыя вусны памякчэлі, затым паступова, памаленьку, прыадчыніліся, потым яшчэ больш. Яе язык пагладзіў мой, затым яе рукі мацней абвіліся вакол маёй шыі.
  
  
  Я прыціснуў яе да сябе, адчуваючы, як круглявыя яе грудзей прыціскаюцца да мяне. Я далікатна пацалавала вільготныя вейкі і адсунулася роўна настолькі, каб пагаварыць.
  
  
  “Лёгка, мілая, лёгка. Супакойся», - прамармытала я.
  
  
  Дрыготка прабегла па яе целе, і яна прыцягнула мой рот да сябе, і зараз яе мова ператварыўся ў імклівы жывы орган, глыбока пранікальны, яе вусны прыціснуліся да маіх.
  
  
  Мая правая рука, прыціскаючы яе да мяне, выявіла зашпільку-маланку на спіне яе сукенкі з адкрытымі плячыма, і я асцярожна адсунуў яе, адчуваючы, як сукенка рассыпаецца пад маімі пальцамі, пакуль яны не дасягнулі яе паясніцы, закранулі далікатная гумка яе трусікаў.
  
  
  Я прасунуў руку пад трусікі і асцярожна правёў па яе ягадзіцах, так што тыльным бокам далоні яны пацягнуліся ўніз. Яе сцягна злёгку прыўзняліся, так што яны не дакраналіся падлогі, і праз імгненне я зняў трусікі і выкінуў іх. Адным рухам пальцаў я расшпіліў яе бюстгальтар і, адсоўваючыся, каб было месца, каб яго зняць, я адчуў, як пальцы Філаміны важдаюцца з маімі штанамі.
  
  
  Праз імгненне Філамін і Т. былі аголеныя, і яе твар уткнуўся мне ў плячо. Я аднёс яе ў спальню, задаволіўся адчуваннем яе аголеных грудзей на маіх грудзях,
  
  
  затым прыціснуў яе да сябе, пульсуючы ад жадання.
  
  
  Затым Філаміну пачала рухацца, спачатку павольна, далікатна, дакранаючыся мяне, гладзячы мяне, яе вільготны і гарачы рот дакранаўся да мяне. Мае мускулы напружыліся, клічучы да яе, дрыжучы ад нецярпення.
  
  
  Цяпер яна рухалася хутчэй, інтэнсіўнасць змянілася тонкасцю, полымя спальвала дым. Адным моцным сутаргавым рухам я перабраўся на яе, прыціснуў яе да ложка, заехаў, пратараніў, разбіў яе, паглынуў і паглынуў.
  
  
  Яна выгіналася ўверх, курчачыся ў экстазе, яе рукі сціскалі мае ягадзіцы і прыціскалі мяне да сябе. "Божа мой!" усклікнула яна. "Аб Госпадзе!" Яе ногі шчыльна абвіліся вакол маёй таліі, калі яна паднялася ўверх супраць маёй вагі, і я прыўзняўся на каленях, каб змясціць яе, слізгануў глыбей, больш вытанчана, затым пачаў дзіка, апантана пампаваць і, нарэшце, выбухнуў вялікім струменем весялосці.
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  
  Пазней, усё яшчэ лежачы на падлозе, яна моцна прыціснулася да мяне. «Не пакідай мяне, Нік. Калі ласка, не пакідай мяне. Я такая самотная і так напалохана».
  
  
  Яна доўгі час была самотнай і напалоханай. Яна расказала мне пра гэта, калі мы сядзелі за столікам каля акна, назіраючы за паласатым світаннем на ўсходзе і папіваючы кружкі чорнай кавы.
  
  
  На працягу многіх гадоў, калі яна расла ў сям'і Франціні на Саліван-стрыт маленькай дзяўчынкай, яна паняцця не мела, што Папа Франціні быў кімсьці, акрамя яе добрага і кахаючага «дзядзечкі Джо». З таго часу, як ёй было дзевяць гадоў, ён з вялікім задавальненнем дазваляў ёй па нядзелях штурхаць яго ў інваліднай калясцы ў парк Вашынгтон-сквер, дзе ён любіў карміць бялок.
  
  
  Я сёрбнуў кубак кавы і ўспомніў пра адну з самых цікаўных загадак жыцця. Чаму кожная жанчына, якая незвычайна добрая ў ложку, не можа зварыць прыстойны кубак кавы? Адзін мой сябар казаў, што занадта сэксуальную жанчыну можна адрозніць па выступоўцах венах на тыльным баку яе рукі. Але мой досвед паказвае, што вы можаце сказаць іх па агіднай якасці іх кавы.
  
  
  Кава Філаміны на смак была як цыкорый. Я ўстаў і падышоў да яе баку стала. Я нахіліўся і пяшчотна пацалаваў яе ў вусны. Мая рука слізганула пад сіні халат, які яна зараз насіла, і пяшчотна лашчыла яе аголеную грудзі.
  
  
  Яна на імгненне адкінулася на спінку крэсла, яе вочы зачыніліся, доўгія вейкі мякка прыціснуліся да шчакі. "Ммммммм!" Затым яна мякка адштурхнула мяне. «Сядзь і дапі сваю каву».
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Калі хочаш".
  
  
  Яна хіхікнула. «Не зусім, але давайце ўсё роўна дап'ем каву».
  
  
  Я кінуў на яе насмешлівы позірк адвергнутага мужчынскага шавінізму і зноў сеў. Кава ўсё яшчэ мела смак цыкорыя.
  
  
  Я спытаў. - "Калі ты даведалася?"
  
  
  "Вы маеце на ўвазе дзядзьку Джо?"
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  Яна задуменна схіліла галаву. «Думаю, мне было гадоў трынаццаць ці каля таго. У часопісе «Нью-Ёрк Таймс» была вялікая гісторыя пра дзядзьку Джо. Мы не чыталі «Таймс». Ніхто на Саліван-стрыт не чытаў. Мы ўсе чыталі «Дэйлі Ньюс», але хтосьці яе парваў. і адправіў мне па пошце ". Яна ўсміхнулася. «Спачатку я проста не магла ў гэта паверыць. Там гаварылася, што дзядзька Джо быў босам мафіі, гангстарам.
  
  
  "Я доўгі час была жудасна засмучаная, хоць і не разумеў усяго гэтага". Яна змоўкла, яе рот сцяўся. «Я нават ведаю, хто даслаў яго мне. Прынамсі, я так думаю».
  
  
  Я чмыхнуў. Людзі звычайна не пераносяць падлеткавыя крыўды ў дарослае жыццё. "СААЗ?" Я спытаў.
  
  
  Яна зморшчылася. «Расці Полард».
  
  
  "Тая худая рудая дзяўчына ў зялёнай сукенцы на вечарынцы?"
  
  
  "Гэта тая". Яна ўздыхнула і дазволіла тону голасу крыху памякчэць. «Мы з Расці прайшлі ўсю школу разам. Мы заўсёды ненавідзелі адзін аднаго. Думаю, да гэтага часу ненавідзім. Хаця зараз мы крыху пасталелі».
  
  
  "Чаму вы заўсёды ненавідзелі адзін аднаго?"
  
  
  Філаміну паціснула плячыма. «Багатая італьянка, бедная ірландка, якія жывуць па суседстве. Чаго вы чакаеце?
  
  
  "Што адбылося пасля таго, як вы прачыталі апавяданне?" Я спытаў.
  
  
  «Спачатку я не паверыла гэтаму, але ў некаторым сэнсе мусіла. Я маю на ўвазе, у рэшце рэшт, гэта было ў «Таймс». І я ненавідзела гэта! Я проста ненавідзела гэта! Я любіла свайго дзядзьку Джо, і я раней мне было так шкада яго ў яго інвалідным крэсле і ўсё такое, а потым раптоўна я не магла вытрымаць, каб ён дакранаўся да мяне ці быў са мной».
  
  
  Я быў збянтэжаны. "Але вы працягвалі жыць з ім".
  
  
  Яна зморшчылася. «Я засталася з ім, бо была вымушаная. Што збіралася б рабіць трынаццацігадовая дзяўчынка? Уцякаць? І кожны раз, калі я выяўляла хоць крыху непаслушэнства, ён мяне біў». Неўсвядомлена яна пацерла шчаку. На яе памяці застаўся даўно забыты сіняк. "Дык ты вучышся ў спешцы".
  
  
  "Гэта тое, што прымусіла вас пайсці ў ФБР?"
  
  
  Яна наліла сабе яшчэ адзін кубак горкай кавы. "Вядома, не", - сказала яна, падумаўшы няшмат.
  
  
  "Я ненавідзеў усе гэтыя жудасныя рэчы, звязаныя з забойствам, крадзяжом і падманам, але я вучылася, што буду жыць з гэтым."
  
  
  Мне прыйшлося. Я проста вырашыла, што калі мне будзе васямнаццаць, я ўцяку, далучуся да Корпуса свету, зраблю што-небудзь».
  
  
  "Большасць жанчын у сям'і думаюць так?"
  
  
  «Не. Большасць з іх ніколі не думаюць аб гэтым. Яны не дазваляюць сабе думаць аб гэтым. Іх вучылі не рабіць гэтага, калі яны былі маленькімі дзяўчынкамі. Гэта стары сіцылійскі спосаб: тое, што робяць мужчыны, не датычыцца жанчын. "
  
  
  "Але ты была іншай?"
  
  
  Яна змрочна кіўнула. «Я не была зачараваная гэтым. Я знайшла гэта агідным, але я не магла заставацца ў баку ад яго. Я прачытаў усё, што змагла знайсці ў бібліятэцы аб мафіі, арганізацыі, аб усім гэтым.
  
  
  «Вось чаму я засталася і чаму я пайшла ў ФБР. Сямейныя сувязі. Мой бацька. Дзядзька Джо забіў майго бацьку! Вы ведалі пра гэта? Ён сапраўды забіў свайго ўласнага брата! Мой бацька».
  
  
  "Вы ведаеце гэта напэўна?"
  
  
  Яна пахітала галавой. «Не зусім, але як толькі я прачытала пра рэчы, якія адбыліся, калі мне было тры гады - я думаю, я тады вучылася ў старэйшай школе - я проста ведала, што гэта праўда. Гэта тое, што зрабіў бы дзядзька Джо, я проста ведаю гэта. таму, я ўпэўнены, што мая маці таксама так думала. Яна пераехала да дзядзькі Джо толькі таму, што ён прымусіў яе.
  
  
  Я зноў устаў і рушыў так, каб прыціснуць яе галаву да свайго жывата. "Ты сапраўдная дзяўчына", - сказаў я мякка. "Вернемся ў ложак".
  
  
  Яна падняла вочы і ўсміхнулася, яе вочы заблішчалі. "Добра", - прашаптала яна. Затым ёй удалося захіхікаць. "Я павінна быць у офісе праз некалькі гадзін".
  
  
  "Я не буду губляць час дарма", - паабяцаў я.
  
  
  Не зводзячы з мяне погляду, яна ўстала і расшпіліла пояс, так што сіні халат расхінуўся. Я прыціснуў яе да мяне, мае рукі пад расхінутай мантыяй і прыціснуліся да яе цела, павольна пагладжваючы, даследуючы яго. Я прыўзняў адну грудзі і пацалаваў сціснуты сасок, затым іншы.
  
  
  Яна застагнала і стукнула абедзвюма рукамі па пярэдняй частцы маіх штаноў, апантана, але далікатна схапіўшы мяне. Я здрыгануўся ў экстазе, і праз некалькі імгненняў мы апынуліся на падлозе, курчачыся ад страсці.
  
  
  Яе заняткі каханнем былі гэтак жа добрыя, як і дрэнная кава.
  
  
  Пасля таго, як Філаміна выйшла на працу той раніцай, я лайдачыў некалькі гадзін, прыняў душ, апрануўся, а затым прайшоў два кварталы па Дваццаць трэцяй вуліцы да «Чэлсі». У маёй паштовай скрыні была запіска: "Патэлефануйце містэру Франціні".
  
  
  У вачах клерка таксама быў насцярожаны позірк. У нашы дні ў Нью-Йорку не так шмат францынцаў.
  
  
  Я падзякаваў клерку і падняўся ў свой пакой, паглядзеў нумар у кнізе і набраў.
  
  
  Філаміну адказала. «Аліўкавы алей Францыні».
  
  
  "Прывітанне."
  
  
  «О, Нік», - выдыхнула яна ў трубку.
  
  
  "Што здарылася, мілы?"
  
  
  «О… о, містэр Канцанеры». Яе голас раптоўна стаў рашучым. Нехта, відаць, зайшоў у офіс. "Так", - працягнула яна. «Містэр Францыні хацеў бы бачыць вас сёння ў дзве гадзіны дня».
  
  
  «Што ж, - сказаў я, - прынамсі, гэта дасць мне шанец убачыць цябе».
  
  
  "Так, сэр", - рэзка сказала яна.
  
  
  "Ты ведаеш, я без розуму ад цябе"
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  "Ты будзеш вячэраць са мной сёння ўвечары?"
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  «… А потым я завяду цябе дадому ў ложак».
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  "… І займацца з табой любоўю".
  
  
  «Так, сэр. Дзякуй, сэр». Яна павесіла слухаўку.
  
  
  Я ўсміхаўся ўсю дарогу да ліфта. Я ўсміхнуўся клерку, які, здавалася, нерваваў яго. Ён "зрабіў" мяне босам мафіі, і гэтая ідэя яго не задаволіла.
  
  
  Я завярнуў за кут у Angry Squire на позні сняданак пасля таго, як узяў нумар News у кіёску на рагу Сёмы авеню.
  
  
  ХУТКА НОВАЯ БАНДСКАЯ ВАЙНА Ў МАФІІ ТАЯМНІЦА Забойства
  
  
  Па словах капітана паліцыі Хобі Мілера, загадкавае знікненне Лары Спелмана, вядомага лейтэнанта кіраўніка мафіі Джозэфа «Папай» Франціні, можа стаць пачаткам новай вайны паміж бандамі.
  
  
  Мілер, які адказвае за спецыяльны аддзел Дэпартамента па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю, сказаў у сённяшнім інтэрв'ю, што Спелман, пастаянны таварыш і целаахоўнік Франціні, з пачатку тыдня знік са сваіх звычайных сховішчаў.
  
  
  Капітан Мілер, паводле гісторыі, сказаў, што ў злачынным свеце распаўсюджваліся чуткі аб тым, што Спелман быў або забіты, а яго цела знішчана, або быў выкрадзены і ўтрымліваўся для выкупу сям'ёй, якую ўзначальвае Гаэтана Руджэра.
  
  
  Джэк Гурлі прарабіў выдатную працу.
  
  
  Я скончыў свой бранч марудліва, купаючыся ў цёплых успамінах пра Філамін і думкі, што ўсё сапраўды ідзе добра, як ні неверагодна, як гэта здавалася, калі я толькі пачынаў.
  
  
  Я прыбыў у офіс кампаніі Franzini Olive Oil Company роўна ў дзве гадзіны дня. Маніці і Локла былі наперадзе мяне, адчуваючы сябе няўтульна на сучасных крэслах. Я ўсміхнуўся Філамін, калі яна праводзіла нас у кабінет Папая. Яна пачырванела, але пазбягала майго погляду.
  
  
  Сёння Папай выглядаў крыху старэй і тоўшчы. Вечарына напярэдадні адбілася. Ці, магчыма, гэта быў эфект апавядання Гурлі. На стале Францыні ляжала копія газеты.
  
  
  Прыхінуўшыся да сцяны ў далёкім канцы пакоя, Луі нерваваўся, калі мы ўтрох ўладкаваліся перад сталом яго дзядзькі.
  
  
  Папай злосна паглядзеў на нас, нянавісць у яго душы кіпела ў яго вачах.
  
  
  «Ён засмучаны з-за Спелмана», - радасна падумаў я, але памылілася.
  
  
  "Ты, Locallo!" - раўнуў ён.
  
  
  "Ды сэр." Мафіёзі выглядаў спалоханым.
  
  
  «Хто з вас, хлопцы, быў апошнім, хто бачыў гэтую кітайскую бабу Су Лаа Лін у Бейруце?»
  
  
  Локла бездапаможна развёў рукамі. "Не ведаю. Мы з Маніці пайшлі разам».
  
  
  «Думаю, тут быў Канцанеры», - вымавіў Луі, паказваючы ў мой бок. "Я пакінуў яго там, калі адвёз Гаральда ў лякарню". Ён зірнуў на мяне поглядам "я павінен сказаць праўду".
  
  
  "Вы былі там апошнім?" - раўнуў Папай.
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Я не ведаю. Я размаўляў з ёй некалькі хвілін пасля сыходу Луі, потым яна паслала мяне да таго хлопца Харкінса ».
  
  
  "Вы ведаеце, ці чакала яна каго-небудзь пасля вашага ад'езду?"
  
  
  Я пакруціў галавой.
  
  
  Яго вочы задуменна звузіліся, гледзячы на мяне. «Хммм! Ты, мабыць, таксама быў апошнім, хто бачыў Харкінса».
  
  
  Ён падыходзіў занадта блізка, каб супакоіцца, хаця я сапраўды не адчуваў, што цяпер у мяне вялікія праблемы. «Не, - нявінна сказаў я, - там быў той іншы хлопец. Увайшоў проста перад маім сыходам. Але пачакай!» Я адлюстраваў раптоўна які ўспомніўся погляд. «Я думаю, гэта быў той самы хлопец, якога я бачыў у холе гатэля міс Лін, калі сыходзіла». Я прыціснуў пальцы да лба. "Так, той жа хлопец".
  
  
  Папай выпрастаўся і стукнуў кулаком па стале. "Які хлопец?"
  
  
  «Чорт, не ведаю, ці прыгадаю. Давай паглядзім ... Харкінс прадставіў мяне. Фуггі, я думаю, ці нешта падобнае… Фуджыера… я дакладна не памятаю».
  
  
  "Руджэра?" Ён сапраўды кінуў у мяне словы.
  
  
  Я пстрыкнуў пальцамі. «Так. Вось і ўсё. Руджэра».
  
  
  "Чорт пабяры! Як яго звалі?»
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Божа, я не ведаю. Біл, можа быць, ці Джо, ці нешта ў гэтым родзе».
  
  
  "І вы кажаце, што бачылі яго ў гатэлі?"
  
  
  Я развёў рукамі далонямі ўверх. «Так. Ён быў у вестыбюлі, чакаючы ліфта, калі я выйшаў. Я ўспомніў зараз, я пазнаў яго пазней, калі ён увайшоў у дом Харкінса».
  
  
  "Як ён выглядаў?"
  
  
  «Ведаеце, накшталт сярэдняга. Ён быў цёмнавалосы ... » Я прыкінулася засяроджанай, задуменна нахмурыўшыся. З такім самым поспехам я мог бы зрабіць гэта добра, пакуль займаўся гэтым. «Я думаю, каля пяці футаў дзесяці цаляў, кшталту цёмнай скуры. О так, я памятаю. На ім быў цёмна-сіні гарнітур».
  
  
  Папай пакруціў галавой. "Ён не гучыць знаёма, але там так шмат праклятых Руджэра, што цяжка сказаць". Ён зноў ударыў кулаком па стале, затым павярнуў інваліднае крэсла так, каб глядзець прама на Луі. - Гэтая кітайская баба што-небудзь казала вам пра Руджэра?
  
  
  Луі пакруціў галавой. "Не, сэр, ні слова". Ён вагаўся. "Што здарылася, дзядзька Джо?"
  
  
  Папай у лютасці зірнуў на яго. «Іх узарвалі! Вось што здарылася! Нейкі сукін сын увайшоў туды адразу пасля таго, як вы, хлопцы, узляцелі, і ўзарваў гэтае праклятае месца. Чорт вазьмі! Бомба! Віні толькі што тэлефанаваў з Бейрута. Ён кажа, што гэта ўжо ва ўсіх газэтах. там."
  
  
  "А што наконт Су Лао Ліня?"
  
  
  «Мёртвая, як чортаў цвік, - кажа Віні».
  
  
  Луі быў зараз гэтак жа засмучаны, як і яго дзядзька, упёршы рукі ў бакі і выставіўшы галаву наперад. Цікава, ці займаўся ён і з ёю таксама.
  
  
  "Хто-небудзь яшчэ пацярпеў?"
  
  
  Папай пакруціў галавой, нібы расчараваны. «Не. За выключэннем таго праклятага Чарлі Харкінса, якога застрэлілі».
  
  
  "Ён таксама мёртвы?"
  
  
  Папа кіўнуў. "Да уж."
  
  
  Луі нахмурыўся. "Вы думаеце, што гэта зрабілі Руджэра?" - Добры хлопчык, Луі, - бязгучна апладзіраваў я.
  
  
  "Вядома, я думаю, што гэта зрабілі Руджэра", - прароў Папай. «Што, чорт вазьмі, ты думаеш? Канцанеры тут бачыць Руджэра ў гатэлі лэдзі, затым сустракае яго ў доме Харкінса. Затым ёсць два трупа. Вы не думаеце, што ёсць сувязь? Вы думаеце, што гэта проста супадзенне?
  
  
  "Не-не, дзядзька Джо", - супакоіў Луі. «За выключэннем таго, што я не ведаю, чаму Руджэра збілі іх з панталыку. Мы нават запрасілі для іх некалькіх хлопцаў праз Бейрут. У гэтым няма ніякага сэнсу, калі яны проста не жадаюць нас дастаць».
  
  
  "Чорт пабяры! Якога чорта ты думаеш? Папай узяў са стала газету і памахаў ёю: "Ты чытаў праклятую газету сёння раніцай?"
  
  
  Луі паціснуў плячыма. «Я не ведаю, дзядзька Джо. Лары знікаў і раней, калі ён сыходзіў у кайф. Гэтая гісторыя магла быць проста лухтой. Вы ж ведаеце, які Хобі Мілер. Гэты хлопец Гурлі можа прымусіць яго казаць усё, што ён хоча. "
  
  
  Але старога нельга было прыніжаць. Ён зноў памахаў паперай. «А што наконт Бейрута, разумны алек? Што з ім?»
  
  
  Луі кіўнуў, спрабуючы разгадаць гэта. "Ды я ведаю. Двое разам - гэта ўжо занадта. Думаю, яны збіраюцца паправіць нас, але, чорт вазьмі, усяго некалькі тыдняў таму ўсё, здавалася, ішло добра».
  
  
  "Чорт пабяры!" Стары стукнуў кулаком па далоні.
  
  
  іншы яго рукі. "Гэта гучыць не вельмі добра для мяне!"
  
  
  Луі пакруціў галавой. «Я ведаю, я ведаю, дзядзька Джо. Але вулічная вайна зараз не мае сэнсу. У нас дастаткова праблем».
  
  
  “Мы павінны нешта зрабіць! Я ні ад каго не збіраюся выносіць такое дзярмо», - крычаў Папай.
  
  
  «Добра, добра, - сказаў Луі. "Так што вы хочаце, каб мы зрабілі?"
  
  
  Вочы старога звузіліся, і ён на паўабарота адышоў ад стала. «Забі мяне, чорт вазьмі! Можа, хоць няшмат. Я не хачу ніякага Руджэра. Пакуль няма. Я не хачу. Я проста хачу, каб яны ведалі, што мы не будзем лайдачыць». Нянавісць у вачах Папая цяпер перарасла ва ўзбуджэнне. Стары адчуў пах крыві. Яго тоўстая рука сціснула дугу інваліднай каляскі. «Працягвай, чорт вазьмі!» - крыкнуў ён. "Паварушвайся!"
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  
  Мы з Луі сядзелі, згорбіўшыся, над кубкамі капучына ў кавярні Decima на Заходнім Брадвеі.
  
  
  Сцены былі шакаладна-карычневымі, а пацёрты лінолеўм на падлозе, магчыма, зялёны шмат гадоў таму, быў брудна-чорным. На сценах звісаў тузін вялізных карцін у пазалочаных рамах, іх палотны былі ледзь адрозныя з-за налётаў ад мух і тлушчу. На вітрыне з бруднага шкла была выстаўлена стомленая калекцыя выпечкі - напалеоне, баба аль ром, мілі фоллі, каннолі, пастыцыяты. Адзіным сведчаннем чысціні была цудоўная эспрэса-машына на іншым канцы стойкі. Ён ярка блішчаў, увесь серабрысты і чорны, адпаліраваны да бляску. На ім лютаваў арол, дэманстратыўна расправіўшы крылы, і валадарыў у чыгуннай славе.
  
  
  Луі выглядаў крыху хворым.
  
  
  Я перашкодзіў каву. «Што здарылася, Луі? Пахмелле? Ці ты ніколі раней нікога не марнаваў дарма?»
  
  
  Ён змрочна кіўнуў. «Не… ну, не. Вы ведаеце…"
  
  
  Я ведаў, добра. Раптам для маленькага пляменніка дзядзькі Джо Луі стала не так чыста. Усё сваё жыццё ён славіўся гульнёй у мафію са ўсімі яе азартамі, рамантыкай, грашыма і загадкавасцю. Але ён сам ніколі не быў уцягнуты. Для Луі жыццё было добрай прыватнай школай, добрым каледжам, добрай лёгкай працай, вядзеннем законнага бізнэсу па вытворчасці аліўкавага алею, добрым часам зносін са знакамітымі бандытамі, але чыстым імі.
  
  
  Я зноў успомніў, што нават ягонае імя было чыстым. «Луі, - спытаў я, - чаму цябе клічуць Лазара? Хіба твайго бацьку не клікалі Франціні?
  
  
  Луі кіўнуў, сумна ўсміхаючыся. «Так. Луіджы Францыні. Лазара - дзявочае прозвішча маёй маці. Дзядзька Джо змяніў яе для мяне, калі я пераехаў да яго. Думаю, ён хацеў усцерагчы мяне ад усіх непрыемнасцяў. дзіця будзе называцца Аль Капоне-малодшы "
  
  
  Я смяяўся. «Так. Думаю, ты маеш рацыю. Я спытаў. - Дык што ты збіраешся рабіць цяпер?»
  
  
  Ён бездапаможна развёў рукамі. "Я не ведаю. Насамрэч ніхто нічога не зрабіў. Я маю на ўвазе, чорт вазьмі, проста выйсці і забіць хлопца, таму што ён належыць да Руджэра ... »
  
  
  «Гэта факты жыцця, сынок, - падумаў я. Я сціснуў яго плячо. "Ты што-небудзь прыдумаеш, Луі", - заспакаяльна сказаў я.
  
  
  Мы выйшлі з Децімы, і Луі на імгненне агледзеў вуліцу, нібы спрабуючы прыняць рашэнне. «Паслухай, Нік, - сказаў ён з раптоўнай ухмылкай, - чаму б мне не паказаць табе Падліковую палату?»
  
  
  "Злічальная палата?"
  
  
  «Так. Гэта выдатна. Іду ў заклад, адзіны ў сваім родзе». Ён узяў мяне за локаць і павёў па вуліцы праз некалькі дзвярэй. "Гэта прама тут, Чатыры пятнаццаць Заходняга Брадвея".
  
  
  Гэта не выглядала асоба. Яшчэ адзін з тых вялікіх старых лофт, якія вы бачыце ў раёне Соха ў цэнтры Нью-Ёрка. Над шырокім пандусам былі вялікія сінія дзверы, якія, як я выказаў здагадку, былі грузавым ліфтам. Справа ад яго былі звычайныя дзверы з вокнамі жылога тыпу, са стандартным наборам паштовых скрынь шматкватэрнага дома.
  
  
  Луі правёў мяне праз дзверы. У фае ён націснуў кнопку.
  
  
  Адказаў бесцялесны голас. "Так? Хто гэта?"
  
  
  «Луі Лазара і мой прыяцель».
  
  
  «О, прывітанне, Луі. Пойдзем». Прагучаў зумер, доўгі і рыпучы, і Луі адкрыў незачыненыя дзверы. Адсюль было пяць крутых пралётаў вузкай лесвіцы. Да таго часу, калі мы дасягнулі вяршыні, у мяне ўзніклі праблемы з дыханнем, і Луі быў практычна ў стане калапсу, яго дыханне перарывалася, а з твару капаў пот.
  
  
  У калідоры пятага паверха нас сустрэў прыязны чалавечак, і Луі, задыхаючыся, прадставіў мяне. «Гэта Нік Канцанеры, Чыкі. Чыкі Райт, Нік. Чыкі кіруе Падліковай палатай дзядзькі Джо. Я думаў, вы хацелі б гэта ўбачыць».
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Вядома."
  
  
  Чыкі быў маленькім гномам у выглядзе чалавечка з пасмамі сівых валасоў, якія раздзімаюцца па яго лысеючай галаве, і густымі шэрымі бровамі, якія прарастаюць на гумарыстычнай твары. На ім была цёмна-сіняя шаўковая кашуля, камізэлька ў чорна-белую клетку і шэрыя фланелевыя штаны. Ярка-чырвоны гальштук-матылёк і чырвоныя падвязкі на рукавах рабілі яго пародыяй на гульца на скачках. Ён шырока ўсміхнуўся і стаў у бок, каб правесці нас праз вялікія сінія дзверы без апазнавальных знакаў.
  
  
  Луі стаяў за яго спіной, прыадчынены.
  
  
  «Заходзьце, - шырока сказаў ён. "Гэта адна з лепшых кантор у Нью-Ёрку".
  
  
  Гэта было так. Я не ведаў, чаго чакаць ад лофта на пятым паверсе пад назвай «Падліковая палата», але гэта дакладна не тое, што я знайшоў. Чыкі правёў нас крок за крокам, тлумачачы ўсю аперацыю.
  
  
  «Што мы зрабілі, - сказаў ён з відавочным гонарам, - дык гэта кампутарызавалі нашу букмекерскую кантору і аперацыі з лікамі».
  
  
  Увесь лофт быў пераўтвораны ў сучасны, ярка адпаліраваны бізнес-офіс. Наперадзе гуў і пстрыкаў велізарны кампутарны банк, укамплектаваны сур'ёзнымі маладымі людзьмі ў ахайных дзелавых гарнітурах, якія з непераўзыдзеным веданнем справы апрацоўвалі кампутарныя дадзеныя. Сімпатычныя сакратаркі ўважліва працавалі ўздоўж выразна расстаўленых шэрагаў сталоў, іх электрычныя пішучыя машынкі канкуравалі сябар з сябрам. Тут захоўвалася ўся атрыбутыка любога адміністрацыйнага будынка.
  
  
  Чыкі шырока махнуў рукой. «Тут апрацоўваюцца ўсе стаўкі на лікі, зробленыя ніжэй Х'юстан-стрыт, і ўсе стаўкі на коней. Усе вынікі скачак паступаюць напрамую па тэлефоне з Арлінгтана ў Чыкага на ўсход. Усе грашовыя стаўкі накіроўваюцца сюды, усе запісы вядуцца, адсюль робяцца ўсе выплаты».
  
  
  Я кіўнуў, уражаны. «Электронная апрацоўка дадзеных прыходзіць у букмекерскую кантору. Вельмі прыемна!"
  
  
  Чыкі засмяяўся. “Вельмі эфектыўна. Мы апрацоўваем тут каля васьмідзесяці тысяч долараў за дзень. Мы мяркуем, што нам трэба весьці гэта як бізнэс. Дні маленькага хлопца ў кандытарскай з блакнотам у задняй кішэні скончыліся».
  
  
  "Як на вас уплываюць стаўкі па-за гульнёй?" Офісы OTB у Нью-Ёрку па ўсім горадзе першапачаткова былі ўхвалены выбаршчыкамі не толькі як спосаб заробку для горада і як зручнасць для гульцоў, але і як сродак выгнання букмекераў са злачыннага свету.
  
  
  Чыкі зноў усміхнуўся. Ён здаваўся шчаслівым чалавекам. «Гэта зусім не прычыніла нам шкоды, хаця аднойчы я турбаваўся пра гэта, калі ён толькі пачынаўся. Людзям падабаецца мець справу са старой устоянай фірмай, я думаю, і яны накшталт як падазрона ставяцца да ўрада, які робіць стаўкі аперацый.
  
  
  "І, вядома ж, у нас шмат лічбаў, а ўрад не займаецца лічбамі".
  
  
  «Ва ўсякім разе, пакуль няма, - умяшаўся Луі. - Але, мяркуючы па тым, як ідуць справы, яны, верагодна, хутка стануць». Ён пляснуў мяне па плячы. «Як ты думаеш, Нік? Даволі крута, ці не так? Дзядзька Джо можа выглядаць і паводзіць сябе як стары Мустачыа Піт, але гэта павінна быць самая сучасная прылада ў бізнэсе».
  
  
  Успышку Луі пераўзыходзіла толькі яго наіўнасць. Падліковая палата была крокам наперад у арганізацыі злачыннага міру, але далёка не апошнім словам. Я мог бы паказаць Луі цэнтр сувязі, які кіруецца мафіяй, у гатэлі ў Індыянапалісе, што зрабіла б New York Telephone падобным на камутатар PBX. Вынікі ўсіх азартных гульняў у краіне - гонак, бейсбола, баскетбола, футбола і т. д. - паступаюць у гэты гатэль кожны дзень, а затым за мікрасекунды перадаюцца ў букмекерскія канторы ад узбярэжжа да ўзбярэжжа.
  
  
  Тым не менш Падліковая палата была цікавым новаўвядзеннем: цэнтралізаваным, арганізаваным, эфектыўным. Не дрэнна. "Выдатна", - сказаў я. "Узрушаюча!" Я пацягнуў за мочку вуха. "Я думаю, ты таксама тут займаешся грузавікамі, га?"
  
  
  Луі нахмурыўся. «Не, але… я не ведаю, можа, гэта і нядрэнная ідэя. Вы маеце на ўвазе, нешта накшталт цэнтральнага каманднага пункта?»
  
  
  "Правільна."
  
  
  Чыкі выглядаў крыху засмучаным. "Ну, у нас сапраўды не так шмат вольнага месца, Луі, не кажучы ўжо пра тое, як цяжка знайсці кагосьці, каму можна давяраць у нашы дні".
  
  
  Прыйшлося смяяцца. Ён быў па горла ў бізнэсе злачыннага свету, але дзейнічаў як любы офіс-менеджэр у любой законнай справе ... хваляваўся, што ў яго можа быць больш працы, ці, магчыма, давядзецца змяніць свае метады працы. Не толькі сумленныя людзі супраціўляюцца зменам.
  
  
  «Нік новенькі ў горадзе, - растлумачыў Луі, - і я падумаў, што пакажу яму нашу дэманстрацыйную аперацыю. У любым выпадку, дзядзька Джо прымусіць нас з Нікам правесці ўсе аперацыі на днях, проста каб паглядзець, ці зможам мы». крыху падцягнуцца. "
  
  
  "Да уж." Чыкі выглядала сумнеўна.
  
  
  "У асноўным мы будзем турбавацца аб бяспецы", - сказаў я.
  
  
  Чыкі заззяў. «О, добра. Мне там патрэбна дапамога».
  
  
  Я спытаў. - "У вас былі праблемы?"
  
  
  Ён уздыхнуў. «Так. Больш, чым я хачу. Заходзь да мяне ў офіс, і я раскажу табе пра гэта».
  
  
  Мы ўсе ўвайшлі ў прыгожа абабіты панэлямі офіс у куце вялікага лофта. На падлозе быў акуратны дыван, а ўздоўж усёй сцяны стаялі сталёвыя картатэкі. Прама за сталом Чыкі чорным чынам стаяў тоўсты сейф. На стале ляжалі фатаграфіі прывабнай сівой жанчыны і паўтузіна дзяцей рознага ўзросту.
  
  
  «Сядайце, хлопцы». Чыкі паказаў на пару крэслаў з прамой спінкай і сеў на якое верціцца крэсла за сталом. "У мяне праблема, можа, ты мне дапаможаш".
  
  
  Луі прыўзняў крэсла
  
  
  Я ўпэўнена яму ўсьміхнуўся. На дадзены момант ён забыўся, што Папай даў яму даволі дакладныя інструкцыі. Дзядзька Джо хацеў, каб каго забілі.
  
  
  "Што здарылася, Чыкі?" - спытаў Луі.
  
  
  Чыкі адкінуўся назад і закурыў. "Гэта зноў Lemon-Drop Droppo", – сказаў ён. «Прынамсі, я думаю, што гэта ён. Ён зноў абадраў нашага бегуна. Ці, прынамсі, нехта».
  
  
  «Чорт вазьмі, Чыкі», - умяшаўся Луі. «Нехта заўсёды рабуе бегуноў. Што ў гэтым такога?
  
  
  «Галоўнае тое, што гэта становіцца вялікай справай! На мінулым тыдні нас ударылі чатырнаццаць разоў, а на гэтым - ужо пяць. Я не магу сабе гэтага дазволіць».
  
  
  Луі павярнуўся да мяне. "Звычайна мы думаем, што тры-чатыры разы на тыдзень мы будзем браць бегуна за тое, што ён нясе, але гэта нашмат больш, чым звычайна".
  
  
  Я спытаў. - "Хіба ты не можаш абараніць іх?"
  
  
  Чыкі пакруціў галавой. «У нас ёсць сто сорак сем хлопцаў, якія кожны дзень прывозяць сюды наяўныя з усёй тэрыторыі ніжняга Манхэтэна. Мы не зможам абараніць іх усіх». Ён ухмыльнуўся. «Насамрэч, я нават не пярэчу, калі некаторыя з іх час ад часу будуць абрабаваныя, што прымусіць іншых быць больш асцярожнымі. Але гэта па-чартоўску шмат!»
  
  
  "А што наконт гэтага дроппа з цытрынавай кропляй?"
  
  
  Луі засмяяўся. «Ён быў тут ужо доўгі час, Мік. Адзін з групы Руджэра, але часам ён сыходзіць як бы самастойна. Калісьці ён сам быў бегуном для Гаэтана Руджэра, і здаецца, што кожны раз, калі яму не хапае грошай, ён выбірае бегуна. Іх даволі лёгка знайсці, ці ведаеце. "
  
  
  "Да уж." Бягуны знаходзяцца ў самым нізе крымінальных усходаў. Яны забіраюць грошы і купоны і адпраўляюць іх у палісны банк, і ўсё. Звычайна гэта напалову вар'яты старыя алкашы, занадта далёка спусціліся па жолабе састарэлай беднасці, каб рабіць што-небудзь яшчэ, або маленькія дзеці, якія хутка набіраюць грошы. У Нью-Ёрку іх тысячы, гідкія мурашкі, якія сілкуюцца адкінутай падаллю злачынцаў.
  
  
  "Думаеш, нам дапаможа пазбавіцца ад гэтага персанажа Лімоннай Кроплі?"
  
  
  Чыкі зноў усміхнуўся. “Не пашкодзіць. Нават калі гэта не ён, гэта можа каго-небудзь адпудзіць».
  
  
  Я кіўнуў і паглядзеў на Луі. "Мог бы нават забіць двух зайцаў, Луі".
  
  
  Такая рэальнасць далася Луі Лазара нялёгка. Ён выглядаў кіслым. "Ага", - сказаў ён.
  
  
  "Чаму яны называюць яго Лімоннай Кропляй?" Я спытаў.
  
  
  Луі адказаў. "Ён памяшаны на цытрынавых дзельках, есць іх увесь час. Я думаю, што яго сапраўднае імя - Грэгарыа, але з такім імем, як Драппо, і пакетам цытрынавых ледзянцоў у кішэні ўвесь час... Мне вельмі не хацелася б ударыць яго проста за тое, што сарваў некалькіх бегуноў. Я маю на ўвазе, чорт, я хадзіў у школу з гэтым хлопцам.
  
  
  Я паціснуў плячыма. Падобна, я шмат гэтым займаўся падчас выканання задання. "Гэта залежыць ад вас. Гэта была проста ідэя».
  
  
  Луі выглядаў незадаволеным. «Так. Мы падумаем пра гэта».
  
  
  "Што гэта за два зайцы адным каменем?" - Спытала Чыкі.
  
  
  «Усё роўна», - адрэзаў Луі.
  
  
  "Ды сэр." Чыкі ўсё яшчэ выдатна разумеў, што Луі быў пляменнікам Папая Францыні.
  
  
  Рушыла ўслед няёмкая паўза. Я махнуў рукой у бок зіготкіх шаф з картатэкамі, кожны стос заблакаваная грозным выглядам жалезным стрыжнем, праходзілым ад падлогі ўверх праз кожную ручку скрыні і прыкручаным да верхняй часткі тэчкі. "Што ў вас там, фамільныя каштоўнасці?"
  
  
  Чыкі пагасіў цыгарэту і ўсміхнуўся, задаволены пераменай у атмасферы. "Гэта нашы файлы", - сказаў ён. "Запісы ўсяго гэтага ад А да Я".
  
  
  "Усё?" Я паспрабаваў зрабіць уражанне. "Вы маеце на ўвазе ўсю аперацыю па размяшчэнні ставак?"
  
  
  "Я маю на ўвазе ўсю арганізацыю", - сказаў ён. "Усё."
  
  
  Я агледзелася. "Наколькі добрая ваша бяспека?"
  
  
  “Добра. Добра. Гэта мяне не турбуе. Мы тут на пятым паверсе. Астатнія чатыры паверхі пустыя, за выключэннем пары кватэр, якія мы выкарыстоўваем у надзвычайных сітуацыях. Кожную ноч мы ставім сталёвыя вароты на кожным паверсе. Яны ўпісваюцца прама ў сцяну і фіксуюцца тамака. А яшчэ ёсць сабакі, - дадаў ён з гонарам.
  
  
  "Сабакі?"
  
  
  «Так. На кожным паверсе ў нас ёсць два вартаўнічыя сабакі, даберман. Мы адпускаем іх кожную ноч, па дзве на кожным паверсе. Я маю на ўвазе, чувак, ніхто не падымецца па лесвіцы з гэтымі сабакамі. Яны подлыя сукіны сыны! Нават без іх ніхто не зможа прарвацца праз гэтыя вароты, не папярэдзіўшы Вялікую Джулі і Райманд ".
  
  
  "Хто яны?"
  
  
  «Двое маіх ахоўнікаў. Яны жывуць тут кожную ноч. Як толькі ўсе сыдуць і замкнуць гэтыя вароты, ніхто не зможа ўвайсці».
  
  
  "Мне падабаецца", - сказаў я. «Калі Вялікая Джулі і Райманд могуць паклапаціцца пра сябе».
  
  
  Чыкі засмяяўся. «Не хвалюйся, чувак. Вялікая Джулі - найдужэйшы хлопец па гэтым боку цырка, а Райманд быў адным з лепшых сяржантаў артылерыі ў Карэі. Ён ведае, што такое зброя».
  
  
  "Дастаткова добра для мяне". Я падняўся на ногі, і Луі зрабіў тое ж самае. "Вялікі дзякуй, Чыкі", - сказаў я. "Я думаю, мы ўбачымся з табой".
  
  
  «Дакладна, - сказаў ён. Мы паціснулі адзін аднаму рукі, і мы з Луі спусціліся ўніз па лесвіцы. Насцярожыўшыся, я мог бачыць сталёвыя вароты, убудаваныя ў сцены на кожнай пляцоўцы. Гэта была добрая цвёрдая ўстаноўка, але я меў уяўленне, як яе можна пераадолець.
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  
  Вячэра была цудоўным, маленькі столік у задняй частцы Minetta's, у ноч, калі там амаль нікога не было - лёгкі антыпаста, добрае oso buco, смажаныя ў фрыцюры палоскі кабачкоў і кава эспрэса. Філаміну знаходзілася ў тым кахаючым, зіхатлівым настроі, якое ўносіць у жыццё крыху хвалявання.
  
  
  Калі я пацалаваў яе на ноч перад яе дзвярыма, усё ператварылася ў раздражняльную лютасьць Сіцыліяна. Яна тупнула нагой, абвінаваціла мяне ў тым, што я кладуся спаць з шасцю іншымі дзяўчынамі, заплакала і, у рэшце рэшт, абвіла рукамі маю шыю і задушыла мяне пацалункамі.
  
  
  «Нік ... калі ласка, Нік. Ненадоўга».
  
  
  Я цвёрда вызваліўся. Я ведаў, што калі ўвайду, дык затрымаюся там надоўга. У мяне былі справы ў тую ноч. Я моцна пацалаваў яе ў кончык носа, разгарнуў так, каб яна глядзела на свае дзверы, і рэзка ўдарыў яе па спіне. «Працягвайце. Проста пакіньце дзверы прыадчыненымі, і я ўбачу вас, калі скончу з рэчамі, пра якія мне трэба паклапаціцца».
  
  
  Яе ўсмешка была ўсёдаравальнай, і, зноў узрадаваўшыся, яна сказала: "Абяцаць?"
  
  
  "Абяцанне". Я вярнуўся ў хол, перш чым мая рашучасць аслабла.
  
  
  Першае, што я зрабіў, калі дабраўся да свайго пакоя ў «Чэлсі», - патэлефанаваў Луі. «Прывітанне, гэта Нік. Слухай, як наконт сустрэчы са мной сёння ўвечары? Так, я ведаю, што позна ўжо, але гэта важна. Правільна! О, каля паўночы. І прывядзі Локла і Маніту. У Тоні, я думаю. Гэта так добра, як і ўсе. Добра? Добра ... о, і Луі, атрымай адрас Леман-Кроплі Дроппо, перш чым прыедзеш, добра? "
  
  
  Я павесіў трубку, перш чым ён паспеў адрэагаваць на апошні запыт. Затым я спусціўся ўніз і завярнуў за кут да Angry Squire. Я заказаў кубак піва ў Салі, сімпатычнай ангельскай барменкі, а затым патэлефанаваў у Вашынгтон па тэлефоне, які вісеў на сцяне ў канцы бара. Гэта была звычайная мера засцярогі на выпадак, калі тэлефон у маім гасцінічным нумары праслухоўваецца.
  
  
  Я патэлефанаваў у аддзел экстранага забеспячэння кампаніі AXE і, правільна прадставіўшыся, замовіў камплект для дэмантажу 17B, адпраўлены мне той жа ноччу аўтобусам Greyhound. Я змагу забраць яго раніцай на аўтавакзале адміністрацыі порта на Восьмай авеню.
  
  
  Набор 17B вельмі акуратны, вельмі разбуральны. Шэсць капсуляў-дэтанатараў, шэсць засцерагальнікаў з таймерам, якія можна наладзіць для спрацоўвання каўпачкоў з любым інтэрвалам ад адной хвіліны да пятнаццаці гадзін, шэсць кавалкаў грунтавальнага шнура для менш складаных работ і дастаткова пластыка, каб садзьмуць карону з галавы Статуі Свабоды.
  
  
  Было цяжка зразумець мяне з-за шуму, створанага вельмі добрай, але вельмі гучнай джазавай камбінацыяй прыкладна ў шасці футах ад мяне, але я, нарэшце, данёс сваё паведамленне і павесіў трубку.
  
  
  У адзінаццаць трыццаць я пакінуў Angry Squire і пабрыў па Сёмай авеню, будуючы планы на Lemon-Drop Droppo. На рагу Крыстафера і Сёмы я павярнуў направа на Крыстафера міма ўсіх новых гей-бараў, затым зноў павярнуў налева на Бэдфард-стрыт і праз паўтара квартала да Тоні.
  
  
  Гэта была зусім іншая сцэна, чым напярэдадні ўвечар на вечарынцы Філаміны. Цяпер зноў стала ціха і ўтульна, вярнуўшыся да сваёй звычайнай атмасферы, падобнай на вязніцу, цьмяныя аранжавыя агні на цёмна-карычневых сценах асвятлялі ледзь дастаткова святла, каб афіцыянты маглі перамяшчацца паміж столікамі, якія вярнуліся на свае звыклыя месцы ў галоўным пакоі. .
  
  
  Замест арды апранутых у смокінгі італьянскіх мафіёзі і іх жанчын у доўгіх сукенках, месца цяпер было мала населеным паўтузінам доўгавалосых маладых хлопцаў у сініх джынсах і джынсавых куртках і роўнай колькасцю маладых дзяўчат з кароткімі валасамі. гэтак жа апранутых. Але размова не моцна адрознівалася ад папярэдняга вечара. Калі размовы на вечарынцы былі сканцэнтраваны ў асноўным на сэксе, футболе і конях, сённяшні натоўп гаварыў у асноўным аб сэксе, футбольных гульнях і філасофіі.
  
  
  Луі сядзеў за сталом адзін, ля сцяны злева ад уваходу, панура схіліўшыся над куфлем віна. Ён не выглядаў занадта шчаслівым.
  
  
  Я сеў з ім, замовіў брэндзі з содавай і паляпаў яго па плячы. «Давай, Луі, развесяліся. Усё не так дрэнна!
  
  
  Ён паспрабаваў ухмыльнуцца, але не выйшла.
  
  
  "Луі, ты сапраўды не хочаш гэтага рабіць, ці не так?"
  
  
  "Што рабіць?"
  
  
  Каго ён жартаваў? «Паклапаціцеся пра Дроппа».
  
  
  Ён шкада пакруціў галавой, не сустракаючыся з маімі вачыма. «Не, я маю на ўвазе, гэта проста… о, чорт! Не!» - сказаў ён з большай сілай, рады, што гэта адкрыта. «Не! Я не хачу гэтага рабіць. Я ня думаю, што змагу гэта зрабіць. Я проста… чорт, я вырас з гэтым хлопцам, Нік!»
  
  
  «Добра! Добра! Я думаю, у мяне ёсць ідэя, якая паклапоціцца аб дзіцяці Цытрынавая Кропля, зробіць твайго дзядзьку Джо шчаслівым і пазбавіць цябе ад небяспекі. Як табе такая пасылка?
  
  
  У яго вачах бліснула надзея, і яго цудоўная ўсмешка пачала расплывацца на яго твары. «Шчыра? Гэй, Нік, гэта было б выдатна!»
  
  
  “Добра. Вы зрабілі мне ласку ў Бейруце, даставіўшы мяне сюды. Цяпер я зраблю вам адно, праўда?
  
  
  Ён кіўнуў.
  
  
  “Добра. Па-першае, я атрымаў гэта сёння ў сваёй скрынцы ў «Чэлсі»». Я перадаў яму цыдулку, якую напісаў сам.
  
  
  Канцанеры: Вы знойдзеце Спелмана
  
  
  У нумары 636 гатэля Chalfont Plaza.
  
  
  Ён з голай азадкам і страшэнна мёртвы.
  
  
  Луі недаверліва ўтаропіўся на яго. «Чорт вазьмі! Што, чорт вазьмі, гэта ўсё? Як ты думаеш, гэта праўда?
  
  
  «Напэўна, гэта праўда, добра. Калі б не было, не было б ніякага сэнсу адпраўляць гэта мне».
  
  
  «Не, мусіць, не. Але якога д'ябла яны яго адправілі? Вы толькі што прыйшлі!»
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Выбівае мяне да д'ябла. Клерк толькі што сказаў, што нейкі хлопец падышоў і пакінуў яго. Можа, хто б гэта ні лічыў, я быў проста карысны і ўсё роўна перадасць яго табе».
  
  
  Луі выглядаў збянтэжаным, як і павінна было быць. "Я ўсё яшчэ не разумею". Ён задумаўся на хвіліну. «Слухай, Нік. Як ты думаеш, гэта былі Руджэра?»
  
  
  Ата, дзетка, Луі! Я думаў. "Ага", - сказаў я. "Вось што я думаю".
  
  
  Ён нахмурыўся. «Дык якое дачыненне гэта мае да таго, каб прыйсці сюды сёння ўвечары? І з Lemon-Drop Droppo?
  
  
  “Проста ідэя. З вамі Лакло і Маніці?
  
  
  «Так. Яны ў машыне».
  
  
  “Добра. Вось што мы збіраемся рабіць». Я растлумачыў яму сваю ідэю, і ён быў у захапленні.
  
  
  "Выдатна, Нік! Выдатна!"
  
  
  Да 88 Гарацыя было ўсяго некалькі кварталаў, гэта значыць прыкладна ў квартале ад Гудзона. Я растлумачыў Локло і Маніці, калі мы пад'ехалі. «Помні. Мы жадаем, каб ён быў жывым. Нічога страшнага, калі ён крыху пашкоджаны, але я не хачу ніякіх целаў. Зразумела?»
  
  
  За рулём Лакло паціснуў плячыма. "Для мяне гэта гучыць вар'яцка".
  
  
  Луі злёгку ўдарыў яго па патыліцы, каб даць зразумець, хто тут галоўны. «Ніхто цябе не прасіў. Проста рабі, як кажа Нік».
  
  
  Гарацыя восемдзесят восем уяўляў сабой безаблічны шэры будынак з шэрагам ідэнтычных высокіх прыступак і жалезных парэнчаў. Маніці спатрэбілася каля сарака пяці секунд, каб прайсці праз замак на знешніх дзвярах, і яшчэ трыццаць, каб адкрыць унутраную. Мы падняліся па лесвіцы як мага цішэй і нарэшце спыніліся на пляцоўцы шостага паверха, каб перастаць задыхацца ад уздыму. Нас было ўсяго трое - Локло, Маніці і я - з таго часу, як мы пакінулі Луі ўнізе ў машыне.
  
  
  У Маніці не было праблем з дзвярыма кватэры на 6Б. Ён не выкарыстоўваў пластыкавую карту, як зараз ва ўсіх шпіёнскіх кнігах. Ён проста выкарыстоўваў старамоднае плоскае лязо, па форме якое нагадвае хірургічны скальпель, і невялікая прылада, падобны на сталёвую спіцу. Не прайшло і дваццаці секунд, як дзверы бясшумна расчыніліся, і Маніці адступіў убок, каб дазволіць мне ўвайсці, з вялікай віншавальнай усмешкай самаздаволення на яго неандэртальскім твары.
  
  
  У тым, што відавочна было гасцінай, не было святла, але святло свяціла за зачыненымі дзвярыма на іншым канцы пакоя. Я хутка рушыў наперад, Локла і Маніці былі проста ззаду, кожны з нас з пісталетам у руцэ.
  
  
  Я дабраўся да дзвярэй, расхінуў яе і адным хуткім рухам увайшоў у спальню. Я не хацеў даваць Дроппа шанец пайсці за стрэльбай.
  
  
  Мне не трэба было турбавацца.
  
  
  Грэгарыа Дроппа быў занадта заняты, прынамсі, на той момант, каб турбавацца аб такім маленькім інцыдэнце, як трехрукий чалавек, які ўварваўся ў яго спальню ў гадзіну ночы. Аголенае цела Дроппа сутаргава ўздрыгвала, скручваючы і ўзбіваючы прасціны пад дзяўчынай, з якой ён займаўся каханнем. Яе рукі моцна абвівалі яго шыю, прыцягваючы да сябе, іх твары стуліліся адзін з адным, так што ўсё, што мы маглі бачыць, - гэта залізаныя тлушчам валасы, растрапаныя чэпкімі пальцамі дзяўчыны. Яе тонкія ногі, стройныя і белыя на фоне валасатай цемры яго цела, былі абчасаны вакол яго таліі, прыкаваныя да слізкага поту, які ліўся па ім. Яе рукі і ногі былі ўсім, што мы маглі бачыць.
  
  
  З вялізным намаганнем Дроппа зрабіў класічны рух шыпа назад і ўверх перад фінальным крычаць скачком. Не маючы пад рукой шклянкі вады з лёдам, я зрабіў наступны крок і стукнуў яго па рэбрах наском чаравіка.
  
  
  Ён замёр. Затым яго галава рэзка павярнулася, вочы пашырыліся ў здзіўленні. "Што-а-а ...?"
  
  
  Я зноў ударыў яго нагой, і ён задыхнуўся ад болю. Ён вырваўся, перакаціўся з дзяўчыны на спіну, у агоніі трымаючыся за бок.
  
  
  Раптоўны ад'езд палюбоўніка пакінуў дзяўчыну распластанай на спіне з вылупленымі ад жаху вачыма. Яна прыўзнялася на локцях, яе рот адкрыўся, каб закрычаць. Я заціснуў левай рукой яе рот і прыціснуў яе спіной да прасціны, затым нахіліўся і накіраваў на яе Вільгельміну, морда была ўсяго ў дзюйме ад яе вачэй.
  
  
  Некаторы час яна змагалася, выгінаючы сваё спатнелы цела пад ціскам маёй рукі, затым зразумела, на што яна глядзіць, і застыла, прыкоўваючы погляд да пісталета. Пацеркі поту стаялі на яе лбе, зблытваючы растрапаныя пасмы рудых валасоў.
  
  
  Побач з ёй Дроппа пачаў звешваць ногі праз край ложка, але Локло быў там. Амаль выпадкова ён ударыў руляй рэвальвера па твары Драппо і той з пакутлівым лямантам упаў назад, хапаючыся за скрываўлены нос. Адной рукой Лакала адарваў змятую падушку ад падлогі і прыціснуў яе да твару Драппо, заглушаючы гукі. Іншы ён урэзаў паміж выцягнутымі нагамі Драппо, так што прыклад яго пісталета ўрэзаўся ў пахвіну аголенага мужчыны.
  
  
  З-пад падушкі пачуўся жывёльны гук, і цела ўздрыгнула высока ў паветры, спіна выгнулася, уся вага ляжала на плячах, а затым бязвольна павалілася на ложак.
  
  
  «Ён страціў прытомнасць, бос, - лаканічна сказаў Лакло. Я думаю, ён быў расчараваны.
  
  
  «Прыбяры падушку, каб ён не задыхнуўся», - Я паглядзеў на дзяўчыну і пагрозліва памахаў Вільгельміна. «Няма шуму, нічога, калі я прыбіраю руку. Зразумела?»
  
  
  Яна як магла кіўнула, гледзячы на мяне з жахам. "Добра", - сказаў я. «Паслабся. Мы не прычынім табе шкоды». Я прыбраў руку ад яе рота і адступіў.
  
  
  Яна ляжала нерухома, а мы ўтрох стаялі там з пісталетамі ў руках і любаваліся яе прыгажосцю. Нягледзячы на тое, што на ёй быў пот ад сэксу, жах у вачах і зблытаныя валасы, яна была цудоўная. Яе аголеная грудзі ўздымалася, і з зялёных вачэй раптам лінулі слёзы.
  
  
  "Калі ласка, калі ласка, не рабі мне балюча", - захныкала яна. "Калі ласка, Нік".
  
  
  Пасля я пазнаў яе. Гэта была Расці Полард, маленькая рудая ў зялёнай сукенцы, з якой я фліртаваў на вечарынцы ў Тоні, той самы, які шмат гадоў таму пачаў пакуты Філаміны з ананімнага канверта, у якім была выразка з "Таймс".
  
  
  Які стаіць побач са мной Маніці пачаў цяжка дыхаць. "Сукін сын!" - усклікнуў ён. Ён перагнуўся цераз ложак, адной рукой пацягнуўся да яе грудзей.
  
  
  Я ўдарыў яго па галаве пісталетам, і ён ашаломлена тузануўся.
  
  
  Па шчоках Расці цяклі слёзы. Я пагардліва паглядзеў на яе аголенае цела. «Калі гэта не адзін прысадзісты італьянец, то іншы, праўда, Расці?»
  
  
  Яна праглынула, але не адказала.
  
  
  Я працягнуў руку і штурхнуў Дроппа, але ён быў нерухомы. "Прывядзі яго", - сказаў я Locallo.
  
  
  Я зноў павярнуўся да Расці. «Уставай і апранайся».
  
  
  Яна пачала павольна садзіцца і паглядзела на сваё ўласнае аголенае цела, як быццам толькі што ўсвядоміла, што ляжыць цалкам аголенай у пакоі з чатырма мужчынамі, трое з якіх былі практычна незнаёмцамі.
  
  
  Яна рэзка села ў сядзячым становішчы, злучыўшы калені разам і сагнуўшы іх перад сабой. Яна скрыжавала рукі на грудзях і дзіка паглядзела на нас. «Вы, паршывыя сукіны дзеці», - выплюнула яна.
  
  
  Я смяяўся. «Не будзь такой сціплай, Расці. Мы ўжо бачылі, як ты спраўляешся з гэтым прыдуркам. Мы наўрад ці ўбачым, што ты выглядаеш горш». Я тузануў яе за руку і выцягнуў з ложка на падлогу.
  
  
  Я адчуваў, як тут жа з яе вырываецца маленькая іскрынка барацьбы. Я адпусціў яе, і яна павольна паднялася на ногі і падышла да крэсла побач з ложкам, пазбягаючы нашых вачэй. Яна ўзяла карункавы чорны бюстгальтар і пачала яго апранаць, пры гэтым гледзячы ў сцяну. Поўнае прыніжэньне.
  
  
  Маніці аблізнуў вусны, і я паглядзеў на яго. Локла вярнуўся з кухні з чатырма слоікамі халоднага піва.
  
  
  Ён паклаў іх усё на камоду і асцярожна адкрыў. Адзін ён даў мне, адзін Маніці і сам узяў адзін. Затым ён узяў чацвёртую і раўнамерна выліў яе на інэртнае цела Lemon-Drop Droppo, піва пралілося на спатнелую форму і намачыла прасціну вакол яго.
  
  
  Дроппа ачуўся са стогнам, інстынктыўна пацягнуўшыся рукамі да абураных геніталій.
  
  
  Я стукнуў яго па пераноссі знявечанага носа Вільгельмінай з такой сілай, што ў яго на вачах выступілі слёзы. "Што?" ён ахнуў, "што…?"
  
  
  "Проста рабі менавіта тое, што я кажу, прыяцель, і ты зможаш выжыць".
  
  
  "Што?" яму зноў удалося выбрацца.
  
  
  Я дабрадушна ўсміхнуўся. "Папа Франціні", - сказаў я. «А зараз уставай і апранайся».
  
  
  Жах праявіўся ў яго вачах, калі ён павольна падняўся з ложка, усё яшчэ сціскаючы пахвіну адной рукой. Ён павольна апранаўся, і паступова я адчуў змену яго адносіны. Ён спрабаваў ацаніць сітуацыю, шукаў выйсце. Ён ненавідзеў больш, чым пакутаваў, а ненавідзячы чалавек небяспечны.
  
  
  Дроппа скончыў карпатлівы працэс завязвання чаравік, зрэдку вырываўся стогн з яго шчыльна сціснутых вуснаў, затым абедзвюма рукамі ўзяў ложак, каб падняцца на ногі. Як толькі ён устаў, я ўдарыў яго каленам па пахвіне. Ён закрычаў і ўпаў на падлогу ў мёртвым непрытомнасці.
  
  
  Я паказаў на Локла. «Падымі яго зноў, Франка».
  
  
  У іншым канцы пакоя, цалкам апранутая, Расці Поллард раптам ажыла. Яе валасы былі ўсё яшчэ растрапаныя, а памада размазана, але келі-зялёная спадніца і чорная шаўковая блузка былі на ёй.
  
  
  апранутая-над бюстгальтара і трусікаў зноў надалі ёй смеласці.
  
  
  "Гэта было жорстка", - прашыпела яна. "Ён нічога табе не рабіў".
  
  
  «Адправіць гэтую выразку Філамін Франціні шмат гадоў таму таксама было жорстка», - запярэчыў я. "Яна таксама нічога не зрабіла з табой".
  
  
  Апошні кавалачак жорсткасці пазбавіў Леман-Дропа апошніх слядоў баявога духу, і ён спусціўся разам з намі па лесвіцы, злёгку сагнуўшыся, абедзвюма рукамі прыціснуўшыся да жывата.
  
  
  Мы пасадзілі Расці наперадзе з Локло і Маніці і заціснулі Дроппа паміж Луі і мной на заднім сядзенні. Потым мы паехалі на Chalfont Plaza. Луі, Дроппа і я ўвайшлі ў галоўны ўваход у дом Мэнни, а астатнія трое ўвайшлі з боку Лексiнгтон-авеню.
  
  
  Мы сустрэліся перад нумарам 636. Я зняў таблічку "Не турбаваць" з дзвярэй і павярнуў ключ. Пах быў не такі ўжо і дрэнны, бо я ўключыў кандыцыянер на поўную магутнасць перад ад'ездам двума начамі назад, але ён быў замецены.
  
  
  "Што за пах?" - спытаў Расці, спрабуючы адступіць. Я моцна штурхнуў яе, і яна расцягнулася на паўдарогі праз пакой, і мы ўсё ўвайшлі. Маніці зачыніў за намі дзверы.
  
  
  Я папярэдзіў астатніх, чаго чакаць, і Дроппа быў занадта хворы, каб па-сапраўднаму хвалявацца. Але не расці. Яна паднялася на ногі з відавочным злосным выглядам. "Што, чорт вазьмі, тут адбываецца?" - завішчала яна. "Што за пах?"
  
  
  Я адкрыў дзверы ваннай і паказаў ёй аголенае цела Лары Спелмана.
  
  
  "Божа мой! Божа мой!" Расці галасіў, закрыўшы твар рукамі.
  
  
  «Цяпер зніміце адзенне, вы абодва, - загадаў я.
  
  
  Дропа, твар якога ўсё яшчэ быў скажоны болем, тупа пачаў падпарадкоўвацца. Ён больш не задаваў пытанняў.
  
  
  Толькі не расці. "Чым ты плануеш заняцца?" яна крычала на мяне. "Божа мой…"
  
  
  «Забудзься пра Бога, - адрэзаў я, - і распраніся. Ці ты хочаш, каб Джына зрабіў гэта за цябе?»
  
  
  Маніці ўхмыльнуўся, і Расці павольна пачаў расшпільваць яе блузку. Падзяліўшыся да бюстгальтара і трусікаў бікіні, яна зноў завагалася, але я памахаў ёй Вільгельмінай, і яна дэманстратыўна скончыла працу, кінуўшы сваю вопратку невялікай кучай на падлогу.
  
  
  Луі ўзяў абодва камплекты адзення і сунуў іх у невялікую сумку, якую прынёс з сабой. Дроппа сеў на край ложка, гледзячы ў падлогу. Камода адштурхнуў Расці ў куце, так што ўсё, што мы маглі бачыць, было яе голым сцягном. Яе рукі накрылі грудзі, і яна крыху здрыганулася. У пакоі было холадна ад кандыцыянера.
  
  
  Я спыніўся ў дзвярным праёме, калі мы выйшлі. «Цяпер я хачу, каб вы, двое неразлучнікаў, засталіся тут, - сказаў я. «Праз некаторы час нехта ўстане, і ты зможаш усё выправіць. А пакуль Маніці будзе стаяць проста за дзвярыма. Калі яна хоць крыху адкрые маленькую шчыліну да таго, як хто-небудзь сюды дойдзе, ён заб'ю цябе. Ты разумееш? "Я зрабіў паўзу. «Прынамсі, чорт цябе заб'е, Дроппа. Я не ведаю, што ён зробіць з Расці».
  
  
  Я зачыніў дзверы, і мы ўсё спусціліся на ліфце.
  
  
  У вестыбюлі я патэлефанаваў Джэку Гурлі з тэлефона-аўтамата.
  
  
  "Сукін сын!" - прабурчаў ён па тэлефоне. "Цяпер дзве гадзіны ночы".
  
  
  «Забудзься пра гэта», - сказаў я. "У мяне ёсць для вас гісторыя ў пакоі 636 на плошчы Чалфонт".
  
  
  "Лепей бы ўсё было добра".
  
  
  "Добра", - працягнула я. «Гучыць нядрэнна, Джэк. Там, у пакоі 636, трое чалавек, усе голыя, і адзін з іх мёртвы. І адзін з іх - жанчына».
  
  
  "Ісус Хрыстос!" Быў доўгая паўза. "Мафія?"
  
  
  "Мафія", - сказаў я і павесіў трубку.
  
  
  Мы ўсе перайшлі вуліцу ў кактэйль-бар Sunrise і выпілі. Пасля мы пайшлі дадому.
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  Філаміну прыбрала маю руку са сваіх левай грудзей і села ў ложку, прыпадняўшы падушку ззаду сябе, каб яна падтрымлівала паясніцу. Яна здзіўлена нахмурылася.
  
  
  «Але я не разумею, Нік. Гэта смешна, ці жахліва, ці нешта падобнае. Паліцыя не зможа даказаць, што Расці і Дроппа забілі Лары Спелмана, ці не так? Я маю на ўвазе…"
  
  
  Я пацалаваў яе правую грудзі і пакруціўся, каб пакласці галаву ёй на жывот, лежачы ўпоперак ложка.
  
  
  Я растлумачыў. "Яны не змогуць даказаць, што Расці і Дроппа забілі Спелмана, але ў гэтых дваіх будзе страшэнна шмат часу, каб даказаць, што яны гэтага не зрабілі".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што копы іх проста адпусцяць?"
  
  
  "Не зусім. Памятаеш, я казаў табе, што пакінуў гэты металічны кантэйнер для цыгар на камодзе, перш чым пайсці?
  
  
  Яна кіўнула. «Ён быў поўны гераіну. Іх абодвух арыштуюць за захоўванне».
  
  
  "Ой." Яна нахмурылася. «Я спадзяюся, што Расці не давядзецца сесці ў турму. Гэта значыць, я ненавіджу яе, але...»
  
  
  Я паляпаў яе па калене, якое было недзе злева ад майго левага вуха. "Не хвалюйцеся. У газетах будзе шмат матэрыялу, і мноства людзей ламаюць галаву, але гэта настолькі хрэновая ўстаноўка, што любы добры юрыст зможа іх адштукаваць».
  
  
  "Я ўсё яшчэ не разумею
  
  
  
  
  
  і гэта, - сказала яна. - Няўжо паліцыя не будзе шукаць вас і Луі?
  
  
  «Ніякіх шанцаў. Дроппа ведае, але ён не збіраецца расказваць копам аб тым, што адбылося. Гэта страшэнна зневажальна. Ён ніколі не прызнаецца ім, што гэта можа сысці з рук канкуруючая банда. Руджэра будуць ладна раззлаваныя. , з іншага боку, і гэта менавіта тое, што мы хочам».
  
  
  "Што яны будуць рабіць?"
  
  
  "Што ж, калі яны адрэагуюць так, як я спадзяюся, яны выйдуць страляць".
  
  
  На наступны дзень, вядома, вышлі газеты аб стральбе. Дайце газетчыку аголенага мужчыну і аголеную дзяўчыну ў нумары гатэля з аголеным трупам, і ён будзе шчаслівы. Дадайце дзве канкуруючыя фракцыі злачыннага свету і кантэйнер з высакаякасным гераінам, і ён будзе ў захапленні. Джэк Гурлі быў на сёмым небе ад шчасця ў галіне журналістыкі.
  
  
  На наступную раніцу фатаграфіі ў «Навінах» былі такімі добрымі, якія я калі-небудзь бачыў. Фатограф заспела Дроппа якая сядзіць аголенай на ложку на фоне аголенага Расці, які спрабуе прыкрыцца скрыжаванымі рукамі. Ім прыйшлося крыху падправіць аэрографам, каб зрабіць яго дастаткова прыстойным для друку. Аўтар загалоўка таксама добра правёў час:
  
  
  Аголеную мафіёзі і гал застукалі аголенымі з целам і дап.
  
  
  The New York Times не лічыла яго артыкулам на першай паласе, як гэта было ў News, але ацаніла вокладку з шасці калонак на шаснаццатай старонцы з паўтарачнай калонкай і бакавой панэллю аб гісторыі мафіі ў Нью-Ёрку. . І Францыні, і Руджэра адыгралі вялікую ролю, уключаючы даволі падрабязную справаздачу аб меркаванай сварцы Папая з бацькам Філаміны за некалькі гадоў да гэтага.
  
  
  Самому Папаю было напляваць. Ён быў шчаслівы да такой ступені, што яго нянавісць да міру дазволіла яму застацца. Ён зарагатаў, калі Луі паказаў яму гэтую гісторыю на наступны дзень, адкінуўшыся на спінку крэсла і завыў. Той факт, што Лары Спелман быў забіты, відаць, ніколькі не турбаваў яго, за выключэннем таго, што смерць Спелмана адбіла абразу з боку Руджэра Франціні.
  
  
  Што тычыцца Папая, то збянтэжанасць і страта годнасці, якія панеслі Руджэра з-за таго, што адзін з іх гузікаў трапіў у такую ​​недарэчную сітуацыю, больш чым кампенсавалі забойства. Для Францыні гэтага свету забойства - звычайная справа, а абсурд - рэдкасць.
  
  
  Луі таксама ўзрадаваўся новаму становішчу, якое ён набыў у вачах дзядзькі. Мне не трэба было аддаваць яму належнае. Да таго часу, як той раніцай я дабраўся да офіса Franzini Olive Oil, Луі ўжо атрымліваў асалоду ад пахваламі. Я ўпэўнены, што Луі на самой справе не сказаў Папаю, што гэта была яго ідэя, але і не сказаў яму, што гэта не так.
  
  
  Я сеў і стаў чакаць, пакуль Руджэра адкажуць.
  
  
  Нічога не адбылося, і я перагледзеў сваю пазіцыю. Я відавочна недаацаніў Руджэра. Азіраючыся назад, я павінен быў зразумець, што Гаэтана Руджэра не быў з тых лідэраў, якіх можна запанікаваць у крывавую і дарагую вайну банд з-за тых махінацый, якія я задумаў.
  
  
  Папай Францыні лёгка справакаваць, але не Руджэра. У такім выпадку я зноў абраў Папая. Я магу разлічваць на ягоную рэакцыю і бурную рэакцыю. У мяне быў план раней, таму я замовіў гэты камплект 17B у Вашынгтоне, і мне проста патрэбна была невялікая дапамога ад Philomina, каб увесці яго ў дзеянне. Маёй мэтай была Падліковая палата, сэрца ўсёй аперацыі Францыні.
  
  
  Я атрымаў яго ўсяго праз пяць дзён пасля каперса Lemon-Drop Droppo.
  
  
  Усё, што мне было патрэбна ад Філаміны, - гэта алібі на выпадак, калі адзін з ахоўнікаў Падліковай палаты зможа апазнаць мяне пазней. Я меў намер пераканацца, што яны не змогуць, але гэта была дастаткова простая мера засцярогі.
  
  
  Для Franzini Olive Oil Com не было сакрэтам, што Філаміна "ўбачыла шмат таго новага хлопца, Ніка, хлопца, якога Луі прывёў адтуль". Усё было проста. У той вечар мы проста пайшлі на канцэрт Дэвіда Амрама ў Лінкальн-цэнтры. У нашы дні практычна немагчыма дастаць квіткі на канцэрт Амрама ў Нью-Ёрку, таму было натуральным, што мы павінны крыху пахваліцца тымі, якія я атрымаў. Толькі ніхто не ведаў, што яны ад Джэка Гурлі з «Ньюса».
  
  
  Я пачакаў, пакуль у доме згасне святло, і пайшоў. Амрам, магчыма, найлепшы сучасны кампазітар у Амерыцы, але ў мяне было шмат працы, а часу на яе было мала. Я хацеў вярнуцца да заканчэння выступу.
  
  
  Менш пятнаццаці хвілін спатрэбілася, каб дабрацца на таксі ад Лінкальн-цэнтра да Соха, 417 Заходні Брадвей, побач з Падліковым домам.
  
  
  Гэта быў падобны будынак, чатыры паверхі кватэр з вялікім гарышчам на верхнім паверсе. У ім не было грузавога ліфта, якім адзначаўся будынак па суседстве, але таксама не хапала вартаўнічых сабак на кожным паверсе, не кажучы ўжо пра сталёвыя рашоткі на кожнай пляцоўцы. Я ні завошта не збіраўся паднімацца па ўсходах у Падліковую палату. Практычна немагчыма адной рукой узламаць замак сталёвай рашоткі, а іншы дужацца з ашалелым ад крыві даберманам.
  
  
  Я ўвайшоў у будынак на 417 і сканую
  
  
  
  
  
  Імёны побач са званкамі ў дзверы. Я выбраў адну наўздагад - Кэндзі Гулка - і патэлефанаваў у званок.
  
  
  Прайшло імгненне, перш чым з убудаванага дынаміка раздаўся голас. "Так?"
  
  
  На шчасце, гэта быў жаночы голас. "Кветкавая крама Фремонті", - адказаў я.
  
  
  Паўза. "Якая?"
  
  
  Я дадаў у свой тон нотку нецярпення. «Кветкавая крама Фрамонці, мэм. У мяне ёсць кветкі для Кенда Гулка».
  
  
  «О! Давай жа, падымайся». Спрацаваў зумер, адкрыўшы аўтаматычны замак унутранага дзвярнога праёму, і я ўвайшоў і падняўся наверх, размахваючы новенькім чамаданам аташэ, як любы самавіты нью-ёркскі бізнэсмэн.
  
  
  Я, вядома, не спыніўся на паверсе Кенда Галко. Замест гэтага я падняўся проста ўверх, мінуў пяты паверх і падняўся на апошні невялікі лесвічны пралёт, які вёў на дах.
  
  
  Прайшло ўсяго некалькі хвілін, перш чым я сядзеў на кукішках на даху 417 Заходняга Брадвея, сузіраючы дзесяць футаў адкрытага паветра паміж двума будынкамі, і маё ўяўленне без працы павалілася на зямлю.
  
  
  Я агледзеў абклеены смалой страху і, лежачы ля цаглянага коміна, нарэшце знайшоў тое, што шукаў - доўгую вузкую дошку. Жадалася, каб ён не быў такім вузкім, але на гэта не было надзеі. Мне патрэбен быў мост. Калі я вучыўся ў каледжы, я скокнуў у даўжыню на дваццаць чатыры футы шэсць дзюймаў, але гэта было даўно, гэта было пры дзённым святле, з добрай узлётна-пасадачнай паласой, шыпаваным абуткам і, што самае галоўнае, на ўзроўні зямлі, я не збіраўся паспрабуй той ноччу скокнуць на дзесяць футаў памiж будынкамi.
  
  
  Дошка была шырынёй усяго шэсць цаляў, досыць шырокай для пакупкі, але занадта вузкай для ўпэўненасці. Я праштурхнуў яго праз шчыліну паміж двума будынкамі, каб ён аднолькава ляжаў на кожным даху. Трымаючы перад сабой чамадан аберуч, я асцярожна паставіў нагу на свой хісткі мост, сабраўся і пабег праз тры крокі.
  
  
  Прыйшлося бегчы. Звычайна я не пакутую акрафобіяй, але калі б я паспрабаваў перабегчы праз яе, я б ніколі не змог. Страх прымусіў бы мяне зрабіць памылку, а для яе не было месца. Некалькі хвілін я стаяў нерухома, супакойваючыся, усё яшчэ дрыжучы, але спатнеўшы ад палёгкі.
  
  
  Калі я супакоіўся, я падышоў да дзвярэй, якія вялі да лесвіцы. Калі б ён быў прыкручаны знутры, мне прыйшлося б патрапіць у канторы Падліковай палаты праз светлавы люк, а гэта было б складана.
  
  
  Дзверы не зачынены. Мне трэба было проста адкрыць яго і праціснуцца. Гэта было нечым накшталт таго, што зрабілі брытанцы ў Сінгапуры: усе іх гарматы былі накіраваны ў мора, каб адбіць любую марскую атаку; японцы пайшлі сухапутным шляхам, увайшлі ў "чорны ход" і захапілі Сінгапур. Сапраўды гэтак жа абарона Падліковай палаты была прызначаная для прадухілення пранікнення знізу; яны ніколі не думалі, што набег можа пайсці зверху.
  
  
  Я думаў пра тое, каб пастукаць у дзверы канторы Падліковай палаты на пятым паверсе, проста каб даць Вялікай Джулі і Райманду што-небудзь падумаць у іх забарыкадаваным маленькім гняздзе, але я не мог дазволіць сабе папярэдзіць іх, проста каб задаволіць сваё перакручанае пачуццё гумар.
  
  
  Я накінула на твар чорны нейлонавы панчоха, адчыніла дзверы і ўвайшла, трымаючы ў адной руцэ свой аташэ, а ў другой - Вільгельміну.
  
  
  Двое мужчын утаропіліся на мяне, захопленыя знянацку. Яны сядзелі па абодва бакі стала са сталёвым вечкам, на якім гулялі ў карты. На стале стаяла паўпустая бутэлька джыну разам з дзвюма шклянкамі і парай перапоўненых попельніц. Узбоч на карычневы папяровы пакет былі рэшткі бутэрброда. Пад нізка віслым настольным святлом у паветры вісеў дым. У цені велізарнага пакоя велізарны кампутар моўчкі ахоўваў шэрагі нерухомых сталоў і маўклівых якія пішуць машынак.
  
  
  За некалькі футаў ад стала побач стаялі дзве старыя армейскія раскладушкі.
  
  
  Адзін з мужчын за сталом быў велізарны, яго велізарнае мускулістае цела блішчала на святла. На ім была майка без рукавоў з парай патрапаных шэрых штаноў, свабодна зачэпленых пад яго шырокае брушка. Недакурак тоўстай цыгары заціснуў пажоўклыя зубы пад вялізным кустом вусоў. Без сумневу, Вялікая Джулі.
  
  
  Яго спадарожнік быў больш сярэдняга росту, сапраўдны вулічны чувак у зялёным фетравым капелюшы з шырокімі палямі, у ярка-чырвонай шаўковай кашулі, расшпіленай амаль да таліі, і ў расклёшаных штанах у клетку "Акведук". На левай руцэ Райманда ззялі два вялізныя кольцы з дыяментамі, кантрастуючы з чарноццю яго скуры. Ён мяне здзівіў. Я не чакаў, што адзін з хлопчыкаў Чыкі Райт апынецца чорным. Калі італьянец з найнізкага саслоўя з вялікімі ідэямі нарэшце пачаў губляць свае прыроджаныя забабоны, свет сапраўды станавіўся лепшым месцам для жыцця.
  
  
  Параліч здзіўлення доўжыўся ўсяго імгненне. Левая рука Райманда раптам мільганула ў бок каблучкі, якая вісела на спінцы крэсла машыністкі побач з ім.
  
  
  Вільгельміна забрахала, і куля ўрэзалася ў крэсла, адкінуўшы яго на некалькі цаляў. Рука Райманда застыла ў паветры, потым паволі вярнулася да стала.
  
  
  
  
  
  
  "Дзякуй", - ветліва сказаў я. «Проста заставайцеся на месцы, джэнтльмены».
  
  
  Вочы Вялікай Джулі вылупіліся, цыгарны недакурак сутаргава заварушыўся ў кутку яго рота. "Якога чорта..." - прахрыпеў ён гартанным голасам.
  
  
  "Заткніся." Я памахаў яму Вільгельмінай, уважліва сочачы за Райманд. З гэтых дваіх я вырашыў, што «ён больш небяспечны. Я быў няправы, але тады я гэтага не ведаў.
  
  
  Я паклаў кейс на акуратны стол перад сабой і адкрыў яго левай рукой. Я дастаў два доўгія кавалкі сырамятнай скуры, якія ў той дзень падабраў у майстэрні па рамонце абутку.
  
  
  Недзе ўнізе брахаў сабака.
  
  
  Двое ахоўнікаў паглядзелі адзін на аднаго, потым зноў на мяне.
  
  
  «Сабакі», - прахрыпела Вялікая Джун. "Як ты пажадаеш сабак?"
  
  
  Я ўсміхнуўся. «Проста пагладзіў іх па галаве, калі я праходзіў міма. Я люблю сабак».
  
  
  Ён недаверліва хмыкнуў. "Вароты…?"
  
  
  Я зноў усміхнуўся. «Я спаліў іх дашчэнту з маёй суперпрамянёвай гарматы». Я зрабіў крок бліжэй і зноў узмахнуў пісталетам. “Ты. Райманд. Кладзіся на падлогу тварам».
  
  
  "Пайшоў ты, мужык!"
  
  
  Я стрэліў. Стрэл трапіў у верхнюю частку стала і зрыкашэціў. Цяжка сказаць, дзе адскоквае куля, але мяркуючы па адзнацы, нанесенай на працоўны стол, яна, відаць, на міліметры не трапіла ў нос Райманда.
  
  
  Ён адкінуўся на спінку крэсла, падняўшы рукі над галавой. «Так, сэр. На падлозе. Неадкладна». Ён павольна падняўся на ногі з высока паднятымі рукамі, затым асцярожна апусціўся на падлогу тварам уніз.
  
  
  "Пакладзі рукі за спіну".
  
  
  Ён неадкладна падпарадкаваўся.
  
  
  Затым я павярнуўся да Джулі і засмяяўся. Ён усё яшчэ трымаў калоду карт у руцэ. Ён, відаць, займаўся гандлем, калі я ўвайшоў.
  
  
  «Добра», - сказала я, кідаючы яму адзін з папружак з сырамятны скуры. "Свяжы свайго прыяцеля".
  
  
  Ён паглядзеў на трусікі, потым на мяне. Нарэшце ён склаў карты і няўклюдна падняўся на ногі. Ён тупа падняў папружкі і спыніўся, гледзячы на ??іх.
  
  
  «Рухай! Звяжы яму рукі за спіной».
  
  
  Вялікая Джулі зрабіла, як яму сказалі. Калі ён скончыў і адступіў, я праверыў вузлы. Ён прарабіў дастаткова добрую працу.
  
  
  Я зноў памахаў яму пісталетам: «Добра. Цяпер твая чарга. На падлогу».
  
  
  "Што за…"
  
  
  "Я сказаў на падлозе!"
  
  
  Ён уздыхнуў, асцярожна дастаў недакурак з рота і паклаў яго ў попельніцу на стале. Затым ён лёг на падлогу, за некалькі футаў ад Райманда.
  
  
  "Пакладзіце рукі за спіну".
  
  
  Ён зноў уздыхнуў і заклаў рукі за спіну, прыціснуўшыся шчакой да падлогі.
  
  
  Я паклаў Вільгельміну на крэсла, на якім сядзела Вялікая Джулі, і стаў над ім на калені, асядлаўшы яго цела, каб звязаць яму рукі.
  
  
  Яго ногі ўзняліся ўверх, урэзаўшыся ў маю спіну, а яго гіганцкае цела выгнулася і здрыганулася ў вялізных канвульсіях ад намагання, адкінуўшы мяне да стала і страціўшы раўнавагу. Я пракляў сваё глупства і нырнуў за стрэльбай, але ён схапіў мяне за запясце тупой моцнай лапай, прыўзняўся на мяне сваім целам і прыціснуў да падлогі сваёй вялізнай вагой.
  
  
  Яго твар быў побач з маім, прыціскаючыся да мяне. Ён прыўзняўся і ўдарыў галавой уніз, спрабуючы стукнуць яе па маёй. Я рэзка павярнуўся, і яго галава стукнулася аб падлогу. Ён зароў, як захраснуў бык, і зноў павярнуўся да мяне.
  
  
  Я чаплялася за яго вочы свабоднай рукой, змагаючыся з цяжарам, які цісне на мяне, выгінаючы спіну, каб маё цела не было бездапаможна расплюшчана пад ім. Мае якія шукаюць пальцы знайшлі яго вочы, але яны былі шчыльна прыжмураныя. Я абраў наступны лепшы варыянт, засунуўшы два пальцы яму ў ноздры і адарваўшы яго назад і ўверх.
  
  
  Я адчуваў, як тканіна паддаецца, і ён закрычаў, адпускаючы маё іншае запясце, каб ён мог нацягнуць атакавалую руку. Я адштурхнуўся свабоднай рукой, і мы перакочваліся па падлозе. Мы ўперліся ў ножку стала. Я схапіў яго за абодва вуха і ўдарыў яго галавой аб металічную мэблю.
  
  
  Яго хватка аслабла, і я вырваўся на волю, упаўшы прэч ад яго. Я ўскочыла на ногі якраз своечасова, каб убачыць Райманда, рукі якога ўсё яшчэ звязаныя за спіной, і ён з усіх сіл спрабуе ўстаць. Я ўдарыў яго нагой у жывот вастрыём абутку і нырнуў, каб выцягнуць Вільгельміну з таго месца, дзе я пакінуў яго на крэсле.
  
  
  Я схапіў «люгер» і разгарнуўся ў той момант, калі Вялікі Джулі кінуўся на мяне з падлогі, як крэкча, спатнелая катапульта. Я ухіліўся і дазволіў яму праляцець міма мяне, калі я ўдарыў яго па галаве прыкладам пісталета. Ён урэзаўся галавой у крэсла і ляжаў, раптам млявы, кроў з разарванага носа заліла ніжнюю сківіцу, прахарчаваўшы вусы. На падлозе побач з ім Райманд курчыўся і стагнаў, усё яшчэ сашчапіўшы рукі за спіной.
  
  
  Я пераабсталяваў Вільгельміну. Гэта была такая чыстая аперацыя, пакуль Вялікая Джулі не стала гераічнай мне. Я пачакаў, пакуль не пачну нармальна дыхаць, затым звязаў Вялікую Джулі рукі разам, як пачаў рабіць некалькі хвілін таму. Затым я ўключыў усе агні ў
  
  
  
  
  
  афісе і пачаў праглядаць вялікі банк файлаў у офісе Чыкі Райт.
  
  
  Яны былі зачынены, але мне не спатрэбілася шмат часу, каб узламаць замкі. Аднак знайсці тое, што я шукаў, было іншай справай. Але нарэшце знайшоў. Размеркаванне актываў Францыні па доларах у дзелавых інтарэсах горада.
  
  
  Я свіснуў. Папай не толькі займаўся ўсім незаконным у горадзе, ён не прапусціў многія легальныя аперацыі: упакоўку мяса, маклерства, будаўніцтва, таксі, гатэлі, электрычныя прыборы, вытворчасць макаронаў, супермаркеты, пякарні, масажныя салоны, кінатэатры, фармацэўтычная вытворчасць.
  
  
  Я адкрыў адну са скрынь для дакументаў і заўважыў некалькі вялікіх канвертаў з манільскай паперы, складзеных ззаду. У іх не было этыкетак, а клапаны былі зачыненыя. Я разарваў іх і ведаў, што сарву джэкпот. Гэтыя канверты ўтрымоўвалі запісы - з датамі продажаў, продажамі, імёнамі і ўсім астатнім - аб гераінавай аперацыі Францыні, складаным трубаправодзе з Блізкага Ўсходу ў Нью-Ёрк.
  
  
  Падобна, мой нябожчык сябар Су Лао Лін не сышоў з наркабізнесу, калі наш вайсковец з'ехаў з Індакітая. Яна толькі што пераехала ў Бейрут за некалькі тысяч міль. Гэтая прыгожая жанчына прадавала наркотыкі гэтак жа, як і мужчын. Яна была занятая дзяўчына.
  
  
  Яе стаўленне да Франціні заўсёды бянтэжыла мяне. Мне заўсёды прыходзіла ў галаву, чаму я сустрэў чырвонага кітайскага агента і былога дыстрыбутара наркотыкаў, які працуе службай занятасці для амерыканскага гангстара. Яна проста выконвала падвойную працу, а я быў уцягнуты толькі ў адзін бок яе шматлікіх арганізацыйных талентаў. Усё стала зразумела, і я крыху ўсміхнуўся, калі падумаў, што неспадзявана падарваў сувязі Францыні з Блізкім Усходам.
  
  
  Усе асцярогі, якія ў мяне былі раней наконт яе знішчэння, цалкам зніклі.
  
  
  Я акуратна склаў паперы на стале побач з валізкай, затым дастаў пластыкавую ўзрыўчатку са скрыні і выбудаваў іх у шэраг. Пластык не занадта стабільны, і з ім варта абыходзіцца асцярожна. Калі ён быў адпраўлены мне аўтобусам з Вашынгтона, ён быў адпраўлены ў двух пакетах - адзін для самага выбуховага рэчыва, іншы для каўпачкоў і дэтанатараў. Такім чынам, гэта было бясьпечна.
  
  
  Цяпер я асцярожна ўставіў каўпачкі і таймер-дэтанатары. Устаноўлены на максімум, дэтанатары спрацуюць праз пяць хвілін пасля актывацыі. Я змясціў адзін там, дзе ён павінен быў знішчыць кампутар, а затым размеркаваў астатнія тры па пакоі, дзе яны маглі б нанесці максімальны ўрон. Мне не трэба было быць надта дакладным. Чатыры пластыкавыя бомбы маглі б знесці Падліковую палату.
  
  
  "Чувак, ты не пакінеш нас тут". Гэта было больш просьбай, чым пытаннем чорнага чалавека на падлозе. Ён павярнуўся, каб бачыць мяне. Некаторы час таму ён перастаў стагнаць.
  
  
  Я ўсміхнуўся яму. «Не, Райманд. Ты і твой тоўсты сябар паедзеце са мной». Я паглядзеў на Вялікую Джулі, якая прыўзнялася на падлозе і глядзела на мяне налітымі крывёю вачыма. "Я хачу, каб хто-небудзь перадаў мне пасланне Папаю Францыні".
  
  
  "Што за паведамленне?" Райманд вельмі хацеў дагадзіць.
  
  
  «Проста скажы яму, што сённяшняя праца была адзначана кампліментам Гаэтана Руджэра».
  
  
  «Ну, чорт вазьмі…» Гэта была Вялікая Джулі. Кроў цякла па яго твары з разарванага носа.
  
  
  Я старанна перапакаваў свой аташэ, пераканаўшыся, што ў ім былі ўсе кампраметуючыя дакументы, затым зачыніў і замкнуў яго. Я падняў Рэйманд і Вялікую Джулі на ногі і прымусіў іх устаць пасярод пакоя, у той час як я хадзіў вакол і актываваў таймеры на кожным з дэтанатараў. Затым мы ўтрох у спешцы выбраліся адтуль, узляцелі па лесвіцы на дах і зачынілі за сабой дзверы на даху.
  
  
  Я зноў прымусіў Рэйманда і Вялікую Джулі легчы на твары, затым глыбока ўздыхнуў і панёсся па хісткім дашчаным мосце да наступнага будынка. Перайшоўшы, я адсунуў дошку, шпурнуў яе на дах і пачаў спускацца па лесвіцы, радасна насвістваючы пра сябе. Гэта была добрая начная праца.
  
  
  На паўдарогі ўніз па лесвіцы я адчуў, як будынак задрыжэў, калі з суседняга дома прагрымелі чатыры магутныя выбухі. Калі я выйшаў на вуліцу, верхні паверх 415 West Broadway быў у агні. Я спыніўся на рагу, каб уключыць пажарную сігналізацыю, затым накіраваўся да Шостай авеню і спыніў таксі, якое ехала на ўскраіну горада. Я вярнуўся на сваё месца побач з Філамінам перад канцом канцэрта Амрама, які быў фіналам праграмы.
  
  
  Мая вопратка была крыху ўскудлачаная, але я строс большую частку бруду, якую падабраў, катаючыся па падлозе Падліковай палаты. Нефармальнае адзенне, у якім некаторыя людзі сёння апранаюцца на канцэрты, не асабліва прыкметнае.
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  На наступную раніцу, калі Філаміна пайшла на працу, я згарнуў паперы, узятыя з Падліковай палаты, і адправіў іх Рону Брандэнбургу. Там было дастаткова, каб трымаць аўтобус ФБР, Міністэрства фінансаў і Мэтавай групы Паўднёвай акругі па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю.
  
  
  
  
  
  y на працягу наступных шасці месяцаў.
  
  
  Затым я патэлефанаваў у Вашынгтон і замовіў яшчэ адзін камплект выбухоўкі 17В. Я пачынаў адчуваць сябе Вар'яцкім бамбавіком, але ты не можаш адолець мафію ў адзіночку, маючы толькі пісталет і штылет.
  
  
  Калі я нарэшце сабраўся, я патэлефанаваў Луі.
  
  
  Ён практычна скокнуў на мяне праз тэлефонную лінію. «Божа, Нік, як я рады, што ты патэлефанаваў! Уся гэтая праклятая ўстанова звар'яцела! Табе трэба неадкладна прыязджаць сюды. Мы…»
  
  
  «Павольней, павольней. Што адбываецца?"
  
  
  "Усё!"
  
  
  «Супакойся, Луі. Супакойся. Што адбываецца, чорт вазьмі?»
  
  
  Ён быў такі ўсхваляваны, што яму было цяжка сказаць мне, але ў рэшце рэшт гэта высветлілася.
  
  
  Хтосьці з натоўпу Руджэра ўзарваў Падліковую палату, пажарныя ледзь паспелі выратаваць двух ахоўнікаў, якія былі збітыя, звязаныя і кінутыя паміраць на даху.
  
  
  Застаўся паміраць, чорт вазьмі! Але я нічога не сказаў.
  
  
  Папа Франціні, працягваў Луі, быў у лютасці, крычаў і стукаў па стале паміж перыядамі панурай дэпрэсіі, калі ён проста сядзеў у сваім інвалідным крэсле і глядзеў у акно. - Разбурэнне Падліковай палаты было апошняй кропляй, - мармытаў Луі. Банда Франціні "ішла да матрацаў" - з пункта гледжання мафіі, уладкоўваючы голыя кватэры па ўсім горадзе, дзе маглі схавацца ад шасці да дзесяці "салдат", удалечыні ад сваіх звычайных сховішчаў, абароненых адзін адным. Кватэры, абсталяваныя дадатковымі матрацам для пакінутых у іх мафіёзі, служылі не толькі «сховішчамі», але і базамі, з якіх кнопачнікі маглі нанесці ўдар па супрацьстаялых сілах.
  
  
  Гэта было пачаткам найбуйнейшай вайны банд у Нью-Ёрку з тых часоў, як Гала і Каломба змагаліся ў бітве, якая скончылася паралічам Каломба і мёртвым Гала.
  
  
  Луі, я, Лакала і Маніці разам з паўтузінам іншых галаварэзаў Францыні падышлі да матрацаў у жылой кватэры на трэцім паверсе на Х'юстан-стрыт. У ім было тры вокны, з якіх адкрываўся добры від на вуліцу, і - як толькі я зачыніў дзверы на дах - быў толькі адзін сродак доступу - уверх па вузкай лесвіцы.
  
  
  Мы заехалі, селі і сталі чакаць наступнага кроку. У некалькіх кварталах уверх па вуліцы Руджэра паступілі гэтак жа. У нас было паўтузіна іншых кватэр, займаных аналагічнай выявай, і нашы супернікі таксама: у кожнай было па паўтузіна або цяжэйшых валізак, у кожнай з якіх быў поўны запас пісталетаў, вінтовак, пісталетаў-кулямётаў і боепрыпасаў, у кожнай быў свой мясцовы пасыльны. прыносіць газеты, свежае піва і ежу на вынас, кожны са сваёй кругласутачнай гульнёй у покер, кожны са сваім бясконцым тэлевізарам, кожны са сваёй невыноснай нудой.
  
  
  Філаміну гаварыла па тэлефоне тры разы на дзень, так што яна выклікала некалькі непрыстойных заўваг ад аднаго з сяброў Луі ў капюшоне. Я выбіў яму два зубы, і пасля гэтага ніхто не каментаваў.
  
  
  Менавіта Філаміну і газеты, якія штодня прыносяцца нашым пасыльным, падтрымлівалі нас у кантакце са знешнім светам. Насамрэч нічога асаблівага не адбывалася. Паводле Філамін, слыхам было тое, што Гаэтана Руджэра настойваў на тым, што ён не меў ніякага дачынення ні да смерці Спелмана, ні да выбухаў у Падліковай палаце. Ён увесь час казаў, што хоча дамовіцца, але Папай трымаўся стрымана. У мінулы раз, калі Руджэра вёў перамовы, некалькі гадоў таму ў мітусні з Сан-Рэма, гэта была пастка, якая скончылася тым, што Сан-Рэма быў забіты.
  
  
  З іншага боку, па словах Філаміны, Папай меркаваў, што калі Руджэра сапраўды хоча весці перамовы, то ён не хоча больш выклікаць варожасць да свайго суперніка. Так што на працягу двух тыдняў абедзве фракцыі боўталіся ў гэтых маркотных кватэрах, скачучы ва ўяўныя цені.
  
  
  Нават італьянскія мафіёзі з часам могуць надакучыць. Мы не павінны былі пакідаць кватэру ні па якой прычыне, але мне прыйшлося пагаварыць з Філамін без старонніх. Аднойчы ўвечары іншыя хлопцы адобрылі ідэю выпіць яшчэ крыху халоднага піва - мая прапанова - і я падахвоціўся пайсці за ім. Мне ўдалося адпрэчыць папярэджанні іншых аб гневе Франціні і небяспецы, якой я падвяргаў сябе, і яны, нарэшце, пагадзіліся, мяркуючы, што я быў самым вар'ятам з усёй кампаніі.
  
  
  На зваротным шляху з бліжэйшага гастранома я патэлефанаваў Філамін.
  
  
  «Я думаю, дзядзька Джо рыхтуецца да сустрэчы з містэрам Руджэра», - сказала яна мне.
  
  
  Я не мог сабе гэтага дазволіць. Палова майго баявога плана складалася ў тым, каб нацкаваць адзін натоўп на іншы, давесці справу да такой ступені ліхаманкі, што Камісіі давядзецца ўмяшацца.
  
  
  Я крыху падумаў. “Добра. Цяпер слухай уважліва. Няхай Джэк Гурлі патэлефануе ў кватэру праз дзесяць хвілін і спытае Луі». Затым я падрабязна выклаў ёй тое, што хацеў, каб Джэк сказаў Луі.
  
  
  Тэлефон зазваніў хвілін праз пяць пасля таго, як я вярнуўся, і Луі ўзяў трубку.
  
  
  «Так? Без жартаў? Вядома... Вядома... Добра... Так, вядома... Адразу...? Добра».
  
  
  Ён павесіў трубку з узбуджанай выразам асобы. Ён сарамліва націснуў на вялікі 45-й калібр, прывязаны да грудзей у наплечной кабуры. "Гэта адзін з хлопцаў дзядзькі Джо", - сказаў ён.
  
  
  „Ён сказаў, што трое нашых хлопцаў былі забітыя на вуліцы Блікер усяго некалькі хвілін таму».
  
  
  Я спытаў: - «Каго забілі, Луі? Каго-небудзь, каго мы ведаем? Наколькі дрэнна?»
  
  
  Ён пакруціў галавой і развёў рукамі. «Божа! Я не ведаю. Хлопец сказаў, што толькі што атрымаў вестку. Не ведаў ніякіх іншых падрабязнасьцяў». Луі спыніўся і ўражліва агледзеў пакой. «Ён сказаў, што дзядзька Джо хоча, каб мы ўдарылі па людзях Руджэра. Стукнулі іх добра».
  
  
  На гэты раз хваляванне перадужала любыя сумневы, якія Луі мог раней адчуваць. Раса бітваў робіць гэта з людзьмі, нават з Луі быў з гэтага свету.
  
  
  * * *
  
  
  Той ноччу мы наведалі казіно Garden Park у Нью-Джэрсі, восем чалавек у двух камфартабельных лімузінах. Ахоўнік у вестыбюлі Garden Park Hotel, апрануты як ліфцёр, не ўяўляў праблем; не было і аператара прыватнага ліфта, які ішоў толькі да Казіно на нібы неіснуючы трынаццаты паверх. Мы загналі ахоўніка ў ліфт пад прыцэлам, высеклі іх абодвух і самі запусцілі ліфт.
  
  
  Мы выйшлі з ліфта напагатове, перад намі былі аўтаматы. Гэта была бліскучая сцэна. Крыштальныя люстры звісалі з высокай столі, а плюшавыя драпіроўкі і глыбокае дывановае пакрыццё дапамагалі заглушыць спевы круп'е, пстрычка сталёвага шара ў коле рулеткі і які ляжыць пад ім гул прыглушанай гутаркі, якая перамяжоўваецца выпадковымі выклікамі ўзбуджэння. Гэта была самая вялікая гульнявая зала на Усходнім узбярэжжы.
  
  
  Прыгожы мужчына ў сапраўды пашытым смокінгу павярнуўся з лёгкай усмешкай. Яму было каля 30, трохі каржакаваты, але бліскучы, з чорнымі як смоль валасамі і яркімі разумнымі вачамі - Энтані Руджэра, стрыечны брат дона Гаэтана.
  
  
  Ён зразумеў значэнне нашага ўваходу ў адну мілісекунду, разгарнуўся на абцасах і скокнуў да выключальніка на сцяне. Кулямёт Лакло гнеўна застрачыў - грубае насілле ў чароўнай атмасферы. Спіна Руджэра падагнулася, нібы яго рассекла напалам нябачная гіганцкая рука, і ён паваліўся, як лялька, на сцяну.
  
  
  Нехта закрычаў.
  
  
  Я заскочыў на стол для блэкджэка і стрэліў у столь, а затым прыгразіў натоўпу сваім пісталетам. За сталом для гульні ў косці за дзесяць футаў ад яго Маніці рабіў тое ж самае. Луі, я мог бачыць краем вока, стаяў прама каля ліфта, гледзячы на цела Руджэра.
  
  
  "Добра", - крыкнуў я. "Усе маўчыце і не рухайцеся, і ніхто не пацерпіць". Злева круп'е раптам прыгнуўся за сваім сталом. Адзін з іншых мафіёзі, які прыйшоў з нашай групай, стрэліў яму ў галаву.
  
  
  Раптам настала трунная цішыня без руху. Затым бандыты Франціні пачалі рухацца скрозь натоўп, збіраючы грошы са сталоў і з папернікаў, забіраючы кольцы, гадзіннік і дарагія брошкі. Вялікі натоўп быў у шоку, як і Луі.
  
  
  Мы выбраліся адтуль менш чым за сем хвілін і вярнуліся на нашых лімузінах у бок Галандскага тунэля і нашага сховішча ў Грынвіч-Вілідж.
  
  
  Луі ўвесь час паўтараў. - "Божа!" "Божа!"
  
  
  Я паляпаў яго па плячы. «Супакойся, Луі. Гэта ўсё частка гульні!» Мне самому стала крыху дрэнна. Я таксама не кахаю, калі так расстрэльваюць людзей, але паказваць гэта было бессэнсоўна. Я павінен быў быць крутым. Але на гэты раз адказнасць была ўскладзена на мяне, бо я зладзіў гэты фальшывы тэлефонны званок. Я не мог дазваляць гэтаму надта доўга мяне турбаваць. Калі вы гуляеце ў тую гульню, у якую гуляў я, нехта можа пацярпець.
  
  
  А ўжо на наступны дзень у многіх захварэла.
  
  
  Па-першае, Руджэра здзейснілі налёт на рэстаран «Альфрэда» на вуліцы Макдугал, куды, насуперак загаду, выслізнулі чацвёра адмыслоўцаў па згоне грузавікоў «Папаю», каб паабедаць. Двое баевікоў зайшлі ззаду, абстралялі іх з аўтаматаў, пакуль яны сядзелі, і хутка сышлі. Усе чацвёра памерлі за сваім сталом.
  
  
  Францыні нанёс зваротны ўдар. Праз два дні Нік Мілан, які старэе лейтэнант сям'і Руджэра, быў выкрадзены са свайго дома на Бруклін-Хайтс. Праз два дні пасля гэтага яго цела, абвязанае цяжкім дротам, было знойдзена на сметніку. Ён быў застрэлены ў патыліцу.
  
  
  Затым Чыкі Райт быў забіты на прыступках кабінета лекара, куды ён пайшоў за таблеткамі ад сенечнай ліхаманкі.
  
  
  Наступным быў Фрэнкі Маркета, даўні падначалены Руджэра - яго знайшлі за рулём сваёй машыны з чатырма стрэламі ў грудзі.
  
  
  Аголеныя целы двух людзей Францыні былі знойдзены ў лодцы, якая дрэйфуе ў заліве Ямайка. Абодвум перарэзана горла.
  
  
  Мікі Мансана - Мікі Маўс - адзін з лідэраў банды Руджэра, пазбег траўм, калі паслаў аднаго са сваіх сыноў выцягнуць сваю машыну з гаража. Аўтамабіль выбухнуў, калі хлопец уключыў запальванне, імгненна забіўшы яго.
  
  
  Апошняя кропля адбылася ў пятніцу, калі шасцёра мужчын Руджэра, узброеных драбавіком і аўтаматамі, уварваліся ў кампанію Franzini Olive Oil Co.
  
  
  Толькі выпадковасць выратавала Францоні, Філаміна толькі што ўзяла Папая на штодзённую прагулку па парку. Чацвёра іншых мужчын у офісе былі застрэлены, але дзве жанчыны-клеркі засталіся некранутымі.
  
  
  Мы завяршалі працу над мудрагелістым планам Попая здзейсніць набег на маёнтак Руджэра ў Гардэн-парку, як раптам яго адмянілі. Па чутках, Камісія, занепакоеная раптоўным павышэннем увагі да спраў мафіі, як і штодзённым павелічэннем колькасці загінуўшых, склікала сход у Нью-Йорку для разгляду сітуацыі.
  
  
  Луі зноў быў усхваляваны, калі мы выйшлі з нашай кватэры на Х'юстан-стрыт і накіраваліся дадому, Луі – у яго халасцяцкую кватэру ў Вілідж, я – назад да Філамін».
  
  
  «Хлопчык, Нік! Ведаеш, яны ўсё павінны прыйсці! Стромкі Джоі Фамлігоці, Фрэнкі Карбоні, Літлс Салерна, усё вялікія хлопцы! Нават Элі Гігантэ прыязджае з Фенікса! Яны збіраюцца правесці сход. У суботнюю раніцу."
  
  
  Ён быў падобны на дзіця, якое распавядае аб сваіх каханых героях бейсбола, якія прыязджаюць у горад, а не аб сямі найважнейшых постацях злачыннасці ў Амерыцы.
  
  
  Я недаверліва паківаў галавой, але ўсміхнуўся яму. "Дзе гэта будзе?"
  
  
  «Зала пасяджэнняў Асацыяцыі банкіраў на Парк-авеню і Пятнаццатай вуліцы».
  
  
  "Ты жартуеш? Гэта самы кансерватыўны банк у горадзе».
  
  
  Луі ганарліва засмяяўся. «Мы валодаем ім! Ці, прынамсі, я маю на ўвазе, што ў нас ёсць акцыі».
  
  
  "Фантастыка", - сказаў я. Мне трэба было больш уважліва прачытаць тыя паперы, якія я ўзяў з Падліковай палаты, але на гэта амаль не хапіла часу. Я паляпаў Луі па плячы. «Добра, Пайсана. У мяне сёння спатканне з Філамінам. Ты хочаш мяне?"
  
  
  Ён нахмурыўся. «Не, не сёння. Але ў суботу кожны камісар павінен узяць з сабой двух хлопцаў у банк. Хочаш пайсці са мной і дзядзькам Джо? Гэта можа быць вельмі весела».
  
  
  «Вядома, - падумаў я. Нястрымная весялосць. «Разлічвай на мяне, Луі, - сказаў я. "Гучыць як выдатная ідэя." Я памахаў рукой і сеў у таксі, але замест таго, каб ехаць прама да Філамін, я адправіўся на ўскраіну горада, у Banker's Trust Association на Парк-авеню. Я хацеў паглядзець, як гэта выглядае. Гэта выглядала жахліва.
  
  
  Я пайшоў на аўтавакзал, узяў свой камплект 17B і вярнуўся ў «Чэлсі», каб абдумаць сваю праблему. Магчымасць прысутнічаць на паседжанні Камісіі была поспехам, але мне трэба было прыдумаць спосаб атрымаць з яе максімум карысці. Гэта будзе няпроста. Заўтра будынак Banker's Trust Association будзе кішэць мафіяй, кожны з якіх фанатычна заклапочаны абаронай свайго боса.
  
  
  Як ні дзіўна, менавіта Філамін падала мне ідэю ў той вечар пасля вячэры.
  
  
  Яна прыціснулася да мяне на канапе і пазяхнула. "Зрабі мне ласку, калі пойдзеш заўтра на сустрэчу з дзядзькам Джо і Луі, добра?"
  
  
  Я паклаў руку ёй на грудзі: "Вядома".
  
  
  "Цяпер спыніце гэта!" Яна прыбрала маю руку. «Па дарозе ў офіс не маглі б вы спыніцца і ўзяць новую грэлку для дзядзькі Джо?»
  
  
  "Бутэлька з гарачай вадой?"
  
  
  «Не будзь такім здзіўленым. Ведаеш... адна з тых чырвоных гумавых штуковінаў. Калі дзядзька Джо пачынае так моцна трэсціся, што не можа гэта кантраляваць, здаецца, што дапамагае цёплая грэлка, якую ён можа ўзяць у рукі. Ён заўсёды носіць яе з сабой. у гэтай маленькай стойцы пад сядзеннем яго інваліднага крэсла, так што гэта зручна, калі ён захоча».
  
  
  «Добра, калі вы так гаворыце. Што здарылася са старой?»
  
  
  "Ён стала працякаць", - сказала яна. "У яго яна выкарыстоўвалася доўгі час".
  
  
  У тую ноч я пайшоў у аптэку на рагу Дзевятай авеню і Дваццаць трэцяй вуліцы і купіў адну. Затым, пазней той ноччу, калі я быў упэўнены, што Філаміну моцна спіць, я ўстаў і старанна начыніў яе пластыкам.
  
  
  Устанавіць узрыўчатку, дэтанатар з таймерам у грэлку з вадой было складана, але мне ўсё ж удалося. Сустрэча павінна была пачацца а дзесятай гадзіне наступнай раніцы, таму я ўсталяваў таймер на дзесяць трыццаць і скрыжаваў пальцы.
  
  
  Мне трэба было прыдумаць спосаб не апынуцца паблізу, калі выбухне гэтая праклятая штука, таму што, калі яна сапраўды выбухне, будзе моцны выбух». Але мне давядзецца гуляць на слых. Як бы там ні было, прызнаюся, у тую ноч я быў даволі неспакойным у ложку.
  
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  
  
  
  
  
  Лакатэла адвёз Папая, Луі і мяне з офіса ў Асацыяцыю банкіраў і дапамог нам выгрузіць Папая з машыны ў яго інваліднае крэсла. Затым, калі Луі штурхаў інвалідную каляску, а я ішоў побач з ёй, мы ўвайшлі ў вялікі будынак.
  
  
  Зала пасяджэнняў знаходзілася на трыццатым паверсе, але ў вестыбюлі першага паверха нас спынілі два вельмі ўмелыя галаварэзы, якія ветліва праверылі нас на прадмет наяўнасці зброі. У Папай не было жалеза, але ў Луі быў смяхотна маленькі Дэррынджэр, і мне прыйшлося аддаць Вільгельміну і Х'юга. Два мафіёзі далі мне пранумараваны чэк на маю зброю, і мы падняліся на ліфце. Ніхто не звярнуў увагі на грэлку з гарачай вадой у стойцы пад сядзеннем інваліднай каляскі Папая.
  
  
  Гаэтана Руджэра ўжо быў там разам з двума з ягоных паплечнікаў,
  
  
  калі мы ўвайшлі ў вялікі пярэдні пакой за межамі залы паседжанняў. Ён стаяў высокі і строгі ў другім канцы пакоя, маладзейшы, чым я мог падумаць, але з шэрымі плямамі на чорных бакенбардах. Крадзеж і азартныя гульні былі яго асноўнымі інтарэсамі, так званымі чыстымі злачынствамі, але ён таксама захапляўся наркотыкамі, а забойства было яго ладам жыцця. Па загадзе Гаэтана быў забіты стары дон Альфрэда Руджэра, яго дзядзька, каб малады чалавек мог узяць на сябе адказнасць за сям'ю.
  
  
  Астатнія ўвайшлі ўслед за намі, кожны з двума целаахоўнікамі.
  
  
  Джозэф Фамлігоці - Стромкі Джоўі - з Бафала. Невысокі, каржакаваты, з цёмным тлустым тварам і вялізным жыватом, перагібалі яго пояс. На хаду ён клыпаў, яго пінжак расшпілены так, каб прылягаць да жывата. Ён ласкава ўсміхнуўся Руджэра і Францыні, затым прайшоў проста ў пакой для сходаў. Двое яго целаахоўнікаў паважна засталіся ў пярэднім пакоі.
  
  
  Фрэнкі Карбоні з Дэтройта. Сівавалосы, багаты на выгляд, у прыгожа пашытым касцюме з шэрай воўны, шэрых туфлях з вострымі вострымі бакамі, шэрай шаўковай кашулі і белым шаўковым гальштуку. Ён атрымаў у спадчыну старую банду Дэтройта і накіраваў яе крыважэрную тактыку на бязлітасную, але эфектыўную працу, якой зайздросціла ўся арганізаваная злачыннасць. Ён быў падобны на вясёлага джэнтльмена.
  
  
  Марыё Салерна - Маленькія Яечкі Салерна - з Маямі - Птушыны выгляд, зморшчаны чалавечак, галава якога падазрона кідалася ўзад і наперад, густа загарэлая скура гратэскава нацягнулася на рэзка акрэсленыя косткі, вялікая дзюба носа і вострае падбароддзе. Ён пачаў з ігральных устаноў у Гаване, пераехаў у Маямі, затым працягнуў свае скрываўленыя шчупальцы глыбока ў Карыбскае мора і на захад, у Лас-Вегас. У свае 76 гадоў ён быў самым старым босам банды ў Амерыцы, але на пенсію не збіраўся. Яму падабалася яго прафесія.
  
  
  Альфрэд Гігантэ з Фенікса. Такі ж загарэлы, як і Марыё Салерна, сярэдняга росту, акуратна апрануты, згорблены, кожны рух павольны і марудлівы, паказваючы кожны з яго сямідзесяці аднаго гадоў, але яго дзіўныя блакітныя вочы халодныя і праймаюць безвалосы галаву. Пагаворвалі, што яго сэксуальныя задавальненні звярталіся да маленькіх дзяўчынак. Ён падняўся па кар'ерных усходах мафіі як адзін з першых буйных імпарцёраў гераіну ў Злучаных Штатах.
  
  
  Энтані Мусо - Тоні Святар - з Літл-Рока, штат Арканзас. Высокі, стройны і хупавы, з багатым добразычлівым выглядам. На яго пальцах зіхацелі дыяментавыя кольцы, а з гальштука зіхацела алмазная шпілька. Ён насіў сінія цёмныя акуляры, якія хавалі шнары вакол таго, што было яго левым вокам да таго, як ён страціў яго ў войнах паміж бандамі ў пачатку 1930-х гадоў. У семдзесят адзін год ён усё яшчэ быў каралём прастытуцыі, хоць сцвярджаў, што зарабіў больш грошай на скрадзенай маёмасці, чым на іншых сваіх аперацыях.
  
  
  Адзін за адным яны ўвайшлі ў залу паседжанняў. Я мог бачыць іх праз адчыненыя дзверы, яны паціскаюць рукі над сталом і абменьваюцца ласкавасцю. Сем самых небяспечных мужчын Амерыкі. Папа Франціні ўвайшоў апошнім, якога ўвёз на калясцы Луі. Калі яны ўваходзілі, я бачыў марку з гарачай вадой пад інваліднай каляскай.
  
  
  Астатнія з нас, чалавек пятнаццаць або каля таго, неспакойна стаялі ў пярэднім пакоі, падазрона гледзячы адзін на аднаго. Ніхто не размаўляў. Затым дзверы ў залу паседжанняў зачыніліся.
  
  
  Мой кулак сутаргава сцяўся. Я не разлічваў, што Луі застанецца ў зале пасяджэнняў са сваім дзядзькам. Чорт вазьмі! Мне гэты хлопец спадабаўся! Але, вядома, вы не можаце сабе гэтага дазволіць у маім бізнэсе.
  
  
  Я як раз збіраўся сыходзіць, калі дзверы адчыніліся, і Луі выйшаў, зачыніўшы яе за сабой. Ён падышоў да мяне.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. 10.23. Засталося сем хвілін. "Пойдзем", - сказаў я з напускной бестурботнасцю. «Давай прагуляемся і крыху падыхаем паветрам».
  
  
  Ён паглядзеў на свой гадзіннік і ўсміхнуўся. “Вядома! Чаму б і не? Яны прабудуць там прынамсі гадзіну, а можа, і болей. Чорт вазьмі! Няўжо гэта не Фрэнк Карбоні? Божа, гэты хлопец проста выглядае багатым. А Тоні-святар! Я бачыў яго аднойчы, калі ... "
  
  
  Ён усё яшчэ размаўляў, калі мы спусціліся на ліфце ў галоўны вестыбюль, дзе сабралі зброю з раздзявалкі, а затым выйшлі на Парк-авеню.
  
  
  Мы толькі што перайшлі вуліцу і глядзелі на фантаны, якія бягуць на плошчы вялікага офіснага будынка, калі выбух разнёс большую частку трыццатага паверха будынка асацыяцыі банкіраў.
  
  
  Луі павярнуўся, паклаўшы адну руку мне на перадплечча, і паглядзеў на чорны дым, які ўзнімаецца высока над сцяной будынка. "Што гэта было?"
  
  
  "Толькі здагадка, - нядбайна адказаў я, - але я думаю, што вы толькі што сталі часткай другой па велічыні мафіёзнай сям'і ў Нью-Ёрку".
  
  
  Але ён мяне не чуў. Ён ужо бег, ухіляючыся ад руху на Парк-авеню, як футбольны паўабаронца, адчайна спрабуючы вярнуцца ў будынак, да свайго дзядзькі Джозэфа, пад сваю адказнасць.
  
  
  Я ў думках паціснуў плячыма і злавіў таксі. Наколькі мне стала вядома, мая праца была скончана.
  
  
  Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта забраць Філаміну з яе кватэры і адправіцца ў аэрапорт. У мяне было два квіткі ў маёй кішэні, і я вырашыў,
  
  
  што мы двое маглі б правесці каля трох тыдняў на Карыбах, проста адпачываючы, кахаючы і паслабляючыся. Затым я дакладу ў Вашынгтон.
  
  
  Яна сустрэла мяне каля дзвярэй кватэры, калі я ўвайшоў унутр, абняўшы мяне за шыю і прыціснуўшыся да мяне ўсім целам.
  
  
  "Прывітанне, дарагі", - радасна сказала яна. «Заходзь у гасціную. У мяне для цябе сюрпрыз».
  
  
  "Сюрпрыз?"
  
  
  "Твой сябар." Яна смяялася. Я ўвайшоў у гасціную, і Дэвід Хоук усміхнуўся мне з канапы. Ён устаў і падышоў да яго з працягнутай рукой. «Рады бачыць цябе, Нік, - сказаў ён.
  
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Смерць сокала
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Смерць сокала
   Кіраўнік 1
  
  
  
  
  Тэлефонны званок у маім пакоі дазволіў чалавеку ў доме праз вуліцу пражыць яшчэ трыццаць секунд. Я быў упэўнены, што тэлефон зазвоніць зноў, затым будзе маўчаць 20 секунд, перш чым ён зазвоніць яшчэ двойчы; гэта будзе спецыяльная сістэма двух званкоў Хоука, якая сігналізуе мне неадкладна патэлефанаваць яму. З гадамі ў мяне развілося амаль інстынктыўнае пачуццё, якое па першым гудку ведала, калі прыходзіць сігнал Хока. І ў дзевяноста дзевяці выпадках са ста я меў рацыю. Я зноў сфакусаваўся на прыцэле Anschutz 1413 Super Match 54, калі званок зазваніў у другі раз, затым замоўк. Перад другім падвойным званком націснуў на спускавы кручок.
  
  
  Спуск быў ідэальным. Праз часткова адчыненыя французскія дзверы праз вуліцу я ўбачыў, як у ілбе маёй ахвяры раптам з'явілася трэцяе вока. Гэта было крыху вышэй і паміж двума іншымі, якія ніколі больш не будуць радасна назіраць, як агент AX падвяргаецца катаванням для атрымання інфармацыі. Іх злоснае мігаценне спынілася назаўжды, калі Крышчыкаў паваліўся на стол. Толькі гэтае трэцяе вока здавалася жывым, калі ў ім з'явілася невялікая пухліна крыві, якая блішчала на святле, а затым скацілася па пераноссі.
  
  
  Другі падвойны званок тэлефона прагучаў неўзабаве пасля майго стрэлу, і, адступіўшы з адчыненага акна сваёй абшарпанай посуточной кватэры, я паклаў вінтоўку на ложак і ўзяў трубку. Я набраў прамы нумар Хоўка, і ён адразу адказаў.
  
  
  "Цябе не пераблыталі", - як заўсёды папярэдзіў ён.
  
  
  Не было неабходнасці ва ўсталёўцы скрэмблера на тэлефон у гэтай маленькай манрэальскай кватэры. І напамін Хоука, але ён ніколі не адмаўляўся ад яго, і я аўтаматычна адказаў: "Я ведаю".
  
  
  "Вы ўжо зрабілі гэты продаж?"
  
  
  "Г-н. Кэй толькі што яго купіла, - сказаў я яму. "Цяпер мне трэба як мага хутчэй закрыць гэты офіс і рухацца далей".
  
  
  "Думаю, табе пара вярнуцца ў хатні офіс", - павольна сказаў Стары. «У нас ёсць кліент у горадзе, якому патрэбны вашыя паслугі». Ён пачакаў крыху, а затым дадаў: «Гэта адзін з нашых найбуйнейшых кліентаў у Вашынгтоне. Вы разумееце?"
  
  
  Гэта спыніла мяне на імгненне. Не часта Хоук хацеў, каб я быў у Вашынгтоне; ён не хацеў рызыкаваць, што нехта з канкурэнтаў можа заўважыць мяне - ні на сваім баку, ні на нашым; таму што, калі нешта здарыцца ў сталіцы, ён і яго агенты з рэйтынгам N, якія могуць быць там у той час, будуць абвінавачаныя ў гэтым. Вось у чым праблема з рэйтынгам N - у мяне N3 - і з дазволам на канчатковае рашэнне праблемы. Усе думаюць, што ты дрэнны хлопец; гэта вызначана пачуццё з іх боку, і з нашага таксама - калі толькі вы не робіце невялікую брудную працу, з якой яны не могуць зладзіцца. Тады Killmaster становіцца героем - пакуль праца не будзе зроблена.
  
  
  Акрамя таго, Хоук ніколі не выяўляў асаблівага энтузіязму з нагоды давання мяне ў абавязак іншаму агенцтву, і яго згадванне «кліента» магло азначаць іншую разведвальную арганізацыю. Я хацеў спытаць яго, якое з супер-выведвальных агенцтваў зноў дурэла і мела патрэбу ў тым, каб мы сабралі для іх аскепкі, але мы размаўлялі па тэлефоне без шыфравання, таму мае пытанні павінны былі пачакаць, пакуль я не вярнуся ў Штаты.
  
  
  Больш за тое, я зразумеў, што павольны, наўмысны тон Хоука павінен быў перадаць значна больш, чым проста простае знясіленне ў канцы яшчэ аднаго доўгага дня. Я ведаў лепш, чым гэта. Для чалавека, які меў поспех у гадах, ён мог абараніць свае пазіцыі з лепшымі з нас, калі гэтага патрабавала праца. Не, Хоук не казаў такім тонам, бо стаміўся; нехта быў у офісе з ім, і асцярожны тон яго голасу перасцярог мяне ад таго, каб даць яму магчымасць сказаць што-небудзь, што дало б гэтаму камусьці нейкі намёк на тое, дзе я быў ці чым займаўся.
  
  
  "Так, сэр", - проста сказаў я.
  
  
  "Збірайце рэчы і адпраўляйцеся ў аэрапорт", - суха праінструктаваў ён. «Я куплю вам білет на самалёт на наступны рэйс у акругу Калумбія… О так, я не думаю, што вам спатрэбіцца ўсё вашае абсталяванне. "Я думаю, вы можаце захоўваць некаторыя з іх у мясцовым офісе".
  
  
  Я ведаў, што наш афіцэр па зброі не ўзрадуецца, калі даведаецца, што я пакінуў адну з яго любімых вінтовак у Манрэалі; але Хоук, відавочна, хацеў, каб я вярнуўся хутка, і ён не хацеў, каб я затрымліваўся з-за допуску ў аэрапорце, што было б непазбежна, калі б я паспрабаваў сесці ў самалёт з гэтай зброяй. У мяне быў спецыяльна распрацаваны партфель са свінцовым экранам для маёй уласнай зброі, але не для вінтоўкі.
  
  
  "Я буду ў вашым офісе заўтра рана раніцай", – сказаў я.
  
  
  У яго былі іншыя ідэі. «Не, ідзіце прама ў гатэль «Уотэргейт». Я звяжыцеся з вамі там. На вашае імя ўжо было зроблена браніраванне”. Ён нават не называў маё імя, не кажучы ўжо пра нумар пакоя, на незашыфраваным тэлефоне. «Я ўзяў на сябе смеласць паслаць туды каго-небудзь з адзеннем для вас. Спадзяюся, ты не супраць.
  
  
  „Не, сэр. Гэта было вельмі клапатліва з вашага боку».
  
  
  Хоук вельмі фармальна разыгрываў яе перад сваёй кампаніяй, і я ведаў, што гэта павінен быць нехта асабліва важны; звычайна з
  
  
  
  
  
  Пентагона ці ЦРУ, калі яны прыходзілі прасіць літасці.
  
  
  Пасля таго, як мы гэтак жа цвёрда развіталіся, я паклаў тэлефон і некаторы час стаяў, гледзячы на ??яго. Я быў амаль упэўнены, што прэзідэнт не прыходзіў у офіс Хоўка. Але ў Вашынгтоне быў толькі адзін чалавек, якога Стары сапраўды паважаў: адзін з яго старых школьных прыяцеляў, якому ўдалося зрабіць усё правільна для разнастайнасці. У спешцы пакуючы рэчы, я задаваўся пытаннем, пра што дзяржсакратар гаварыў з Хоўкам і як гэта можа паўплываць на мяне.
  
  
  Праверыўшы вуліцу, каб пераканацца, што трохвокі труп містэра Кея яшчэ не быў знойдзены і нехта не высветліў лінію агню, я зноў зняў трубку, каб патэлефанаваць у наш мясцовы офіс; Мне трэба было дамовіцца аб тым, каб забраць арандаваны аўтамабіль, на якім я ехаў у Манрэаль, і вінтоўку, якую я замкнуў у яе багажніку. Апошнімі былі спакаваны мой Люгер Вільгельміна ў наплечной кабуры і мой штылет Х'юга ў замшавых ножнах на перадплеччы. Яны ўвайшлі ў арыгінальны адсек у партфелі, які лабаранты сканструявалі для агентаў, якія вандруюць са зброяй на камерцыйных рэйсах. Адмысловая свінцовая абарона прадухіляла спрацоўванне сігналізацыі, калі мы садзіліся ў самалёт. Шкада, што не было часу зрабіць аналагічны чамадан для перавозкі вінтоўкі; Я б хацеў вярнуць яго асабіста Эдзі Блесінгу, нашаму збройніку. Яго твар сапраўды свеціцца, калі адзін з яго "малянят" вяртаецца дадому. Ну што ж, я была дастаткова шчаслівая, што брала з сабой дзяцей. У мяне было адчуванне, што яны мне хутка спатрэбяцца.
  
  
  Усяго праз дзесяць хвілін я шкадаваў аб паспешным пакаванні. Выходзячы з састарэлага пансіяната насупраць раней ахоўнага дома Крышчыкава, я заўважыў двух мужчын, якія разваліліся ў арандаванай «Новы», якую я прыпаркаваў двума дзвярыма далей па вуліцы. З чамаданам у адной руцэ і партфелем у другой, я не мог здацца занадта пагрозлівым, таму што яны толькі ненадоўга паднялі вочы на гук якія зачыняюцца за мной дзверы, а затым працягнулі размову. Я даведаўся, што гэта руская мова, і беглы позірк на іх твары ў святле вулічных ліхтароў сказаў мне, хто яны такія.
  
  
  Я пачаў называць іх «Ларэл і Хардзі» за той кароткі час, калі назіраў за Крышчыковым і гэтай парай, якія пераследвалі яго па слядах. Мясцовы офіс AXE паведаміў мне іх сапраўдныя асобы і іх працу ў якасці каханых забойцаў і целаахоўнікаў шпіёнаў. Гадзінай раней я бачыў, як яны пад'ехалі са сваім босам і высадзілі яго перад ягоным сховішчам; потым яны з'ехалі. У той час мне здалося незвычайным, што яны не ўвайшлі з ім у будынак, як звычайна, і я памылкова вырашыў, што ён, відаць, адправіў іх з нейкім заданнем. Відавочна, аднак, што ім было загадана вярнуцца і пагуляць знадворку. Або ў Крышчыкава была нейкая праца, пра якую ён не хацеў, каб яны ведалі, альбо ён чакаў кагосьці і адправіў іх чакаць звонку, магчыма, каб забраць свайго наведвальніка і праверыць яго, перш чым упускаць яго ў дом.
  
  
  У той момант для мяне не мела значэння, што было ў іх парадку дня; Мне трэба было патрапіць у гэтую Нову і выбрацца адтуль, перш чым адзін са слуг чалавека з трыма вачыма ўвайшоў у пакой Крышчыкава і знайшоў цела. Адзінае, што мне перашкаджала выбрацца адтуль, - гэта пара забойцаў. Я быў амаль упэўнены, што яны былі праінфармаваныя аб тым, як выглядае большасць нашых людзей, у тым ліку мяне. Наша разведвальная сетка - не адзіная, дастаткова разумная, каб трымаць ворага ў сакрэце.
  
  
  Я не мог больш стаяць на парозе, не выклікаючы ў іх падазрэнняў, а "Нова" была адзіным транспартным сродкам, які ў мяне быў, каб пакінуць гэты раён, таму я накіраваўся да яго. Хардзі - таўстун, якога Сякера папярэджваў мяне, гэта смяротная куча цвёрдых мускулаў, - стаяў да мяне спіной. Доўгавязы - Лорел, вядомы эксперт з выкідным нажом, які з задавальненнем адрэзаў маленькія кавалачкі ад сваіх палонных, пакуль яны не былі гатовыя казаць, - глядзеў прама на мяне, калі я набліжаўся, але на самой справе не бачыў мяне ў цені, як ён быў захоплены ў размове.
  
  
  Я мог бачыць, што прыкладна ў той момант, калі я падыходжу да багажніка машыны, я апынаюся ў маленькім крузе святла вулічнага ліхтара, і што Лорел, верагодна, будзе назіраць за мной, калі я падыходжу бліжэй. Я павярнуўся да бардзюра, каб спіна Хардзі часткова закрывала мне агляд яго спадарожніка. Памер гэтай спіны мог блакаваць набліжэнне танка М16, за выключэннем таго, што Лорел быў прыкладна на галаву вышэй за свайго партнёра. Інстынктыўна я зразумеў, што нешта ўва мне прыцягнула ўвагу Лорел, калі сышоў з тратуара і паставіў свой багаж ззаду машыны. Трымаючы галаву звернутай на вуліцу, я дастаў ключы і адкрыў багажнік, адчуваючы, як і я, што Лорел замоўкла і ідзе да задняй часткі машыны.
  
  
  Пстрычка выкіднога нажа сказаў мне, што мяне пазналі. Я павярнуўся да яго тварам, калі ён кінуўся да мяне, якому папярэднічалі пяць цаляў сталі. Я адступіў і дазволіў яго інерцыі панесці яго наперад, потым назад
  
  
  
  
  
  
  і ўдарыў яму збоку на шыі ў нервовым цэнтры крыху ніжэй вуха. Ён упаў тварам уніз у багажнік, я працягнуў руку і зачыніў вечка на яго паясніцы. Край цяжкага металу ўдарыў яго прыкладна на ўзроўні пояса, і я пачуў гучную пстрычку, якая, павінна быць, быў яго пазваночнікам.
  
  
  Я зноў адкінуў вечка куфра і ў слабым водбліску яго святла ўбачыў яго твар, скрыўлены ад болю, рот, адкрыты ў бязгучных крыках агоніі, якія ніхто не пачуў.
  
  
  Да таго часу Хардзі ўжо нязграбна абышоў машыну, адна рука, падобная на кумпяк, цягнулася да мяне, а іншая поркалася з яго рамянём у пошуках пісталета. Я выцягнуў з куфра ручку дамкрата і, выкарыстоўваючы яе як працяг рукі, урэзаў ёй прама ў гэты велізарны твар для пудынгу. Ён адступіў, выплёўваючы аскепкі аскепкаў зубоў і рыкаючы ад болю, калі кроў хвастала з таго, што было яго носам. Рука, якая спрабавала схапіць мяне, ператварылася ў хісткую жэрдку, такую ж цвёрдую, як дзве на чатыры, калі ён выхапіў ручку дамкрата з маіх рук. Ён праляцеў па паветры і вылецеў на вуліцу.
  
  
  Калі б ён быў разумны, ён бы працягваў спрабаваць вызваліць сваю стрэльбу, якая засела паміж яго перапоўненым жыватом і тугім рамянём. Замест гэтага, ашалеўшы ад болю, ён кінуўся наперад, як раз'юшаны мядзведзь, шырока раскінуўшы рукі, каб заключыць мяне ў тое, што я ведаў, будзе смяротным абдымкам. Мяне папярэдзілі, што гэта яго каханы метад забою. Прынамсі, двое мужчын, пра якіх мы ведалі, былі знойдзеныя здушанымі амаль да стану кашыцы, іх рэбры раздушаныя аб жыццёва важныя органы, і яны жудасна паміралі, патануўшы ва ўласнай крыві. Я зноў ступіў на тратуар; гледзячы на яго гіганцкія рукі.
  
  
  Калі я адышоў ад гэтых жудасных абдымкаў, ён спатыкнуўся аб ногі мёртвай Лорел і ўпаў на калені. Сціснуўшы рукі разам, я паклала іх яму на шыю ззаду, і ён расцягнуўся на вуліцы ва ўвесь рост. Удар імгненна забіў бы большасць людзей, але пакуль я глядзеў на яго ў здзіўленні, ён хмыкнуў, кіўнуў масіўнай галавой, нібы спрабуючы ачысціць свой заблытаны мозг, і пачаў станавіцца на калені. Яго навобмацак працягнуліся рукі для падтрымкі, і адна з іх самкнулася на выкідным нажы Лорел, які ўпаў на тратуар. Пальцы, падобныя на сасіскі, абхапілі рукаяць нажа, калі ён пачаў паднімацца. Тое, што было амаль усмешкай, з'явілася на гэтым скрываўленым, цяпер ужо вышчэрбленым роце, і маленькія парасячыя вочкі злосна бліснулі, калі яны засяродзіліся на мне. Пазнаванне таксама прыйшло да іх, калі ён зразумеў, хто я, і кроў пацякла з яго вуснаў, калі ён вылаяўся па-руску і сказаў:
  
  
  «Сабачкін сын! Я падзялю цябе напалову, Картэр, і скормлю свінням. Цягліцы на яго шыі напружыліся, а цяжкі пульс гратэскава танчыў прама пад счырванелым целам яго тоўстай шыі. Ён зрабіў два нязграбныя крокі да мяне. Падобна гульцу, якога кінула лінія абароны вікінгаў, я стукнуў яго нагой па гэтай пачварнай асобе з раздушаным гарбузом.
  
  
  Магутная кропля плоці зноў кінулася наперад. Рука, якая сціскае нож, першай стукнулася па вуліцы, трымаючы лязо ў вертыкальным становішчы, і тоўстая шыя ўпала на яго. Я ўхіліўся ад пырсак крыві, якая хлынула з яго перарэзанай артэрыі, і падышоў да задняй часткі "Новы"; вырваўшы ўсё яшчэ тузалася цела Лорел з багажніка, я зачыніла вечка.
  
  
  Калі я кладу свой багаж на задняе сядзенне, я пачуў крык з дому праз дарогу. Ён прайшоў праз адчыненыя французскія дзверы другога паверха, і я ведаў, што труп Крышчыкава быў знойдзены. Увайшоўшы ў «Нову», я імкліва выехаў на ўсё яшчэ ціхую вуліцу і накіраваўся да аэрапорта, змрочна думаючы, што яшчэ больш сюрпрызаў чакае чалавека наверсе, калі ён пачне шукаць целаахоўнікаў Крышчыкава.
   Кіраўнік 2
  
  
  
  
  Адна рэч, якую я павінен быў сказаць пра тую ролю, якую Хок прымушаў мяне іграць, - гэта добрыя ўмовы. Судзячы па бірках на багажы Gucci, які чакаў у пакоі ў Уотэргейта, калі я прыехаў, я быў Нікам Картэрам з 48-й Усходняй вуліцы ў Манхэтэне. Я даведаўся па гэтым адрасе дом з карычневага каменя ў Тэртл-Бэй, які наша бюро выкарыстоўвала ў якасці офісаў, "сховішча" і жылога дома ў Нью-Ёрку. Адзенне ў сумках было відавочна дарагім, кансерватыўным па колеры, а крой нагадваў смак заходняга нафтавага мільянера. Гэтыя хлопчыкі з Даласа і Х'юстана, магчыма, не захапляюцца яркімі твідамі і клеткамі, але ім падабаецца, каб іх дарожнае адзенне было такім жа зручным, як і Levi's, якія яны носяць у старым загоне. Курткі з шырокімі плячыма і бакавымі адтулінамі вянчалі аблягае штаны з размешчанымі спераду кішэнямі ў стылі сініх джынсаў і шырокімі завесамі для жорсткіх рамянёў з латуневымі спражкамі, якія былі разам з імі. Вельмі мяккія белыя баваўняныя кашулі мелі падвойныя кішэні з гузікамі спераду. Я заўважыў, што ўсё было адпаведнага памеру, нават некалькі пар ботаў ручной працы за трыста долараў.
  
  
  «Калі Хоук жадае, каб я гуляў багатага нафтавіка, - думаў я, распакоўваючы рэчы і складаючы рэчы ў велізарнай гардэробнай, - я ніколькі не пярэчу. Дапамог і пакой. Такія ж вялікія, як некаторыя кватэры-студыі, у якіх я жыў - менавіта так яны і задумваліся першапачаткова, таму што Уотэргейт быў спраектаваны як
  
  
  
  
  
  
  Калі ён упершыню адчыніўся, гэта быў інтэрнат - гасцёўня-спальня, сумешчаная з гасцінай, была прыкладна дваццаць чатыры фута ў даўжыню і васемнаццаць футаў у шырыню. У ім была поўнапамерная канапа, пара крэслаў, вялікі каляровы тэлевізар, цалкам абсталяваная міні-кухня, а ў нішы быў усталяваны вялікі двухспальны ложак.
  
  
  Святло лілося ў пакой з вокнаў ад падлогі да столі, якія выходзілі на тэрасу. Я паглядзеў на Уотэргейцкі комплекс плошчай дзесяць акраў, на велічную гістарычную раку Патомак, і ўбачыў чатырох чэрапаў, якія плаўна праносіліся над вадой. Сезон скачак павінен пачацца, зразумеў я, назіраючы, як каманды каледжа рытмічна пагладжваюць вёсламі. Я мог сапраўды вызначыць момант, калі рулявыя суперніка павялічылі тэмп, таму што снарады раптоўна накіраваліся наперад па хуткай плыні. Мая ацэнка цеснай каардынацыі весляроў была перапынена званком тэлефона. Б'юся аб заклад, Хоук, калі падняў трубку. Але голас, які сказаў: «Містэр. Картэр? сказаў мне, што гэта быў адзін раз са ста, што я памыляўся.
  
  
  "Гэта містэр Картэр".
  
  
  «Гэта канс'ерж, містэр Картэр. Твая машына ля ўваходных дзвярэй.
  
  
  Я не ведаў, пра якую машыну ён гаворыць, але, з іншага боку, спрачацца не збіраўся. Я проста адказаў: "Дзякуй, зараз пайду".
  
  
  Меркавана, Хоук быў адзіным, хто ведаў, што Нік Картэр быў ва Ўотэргэйце, таму я падумаў, што ён даслаў за мной машыну; Я накіраваўся ў вестыбюль.
  
  
  Абыходзячы стойку кансьержа па шляху да ўваходных дзвярэй, я асцярожна працягнуў прадстаўніцы выдатнага выгляду ў чорным гарнітуры за прылаўкам пяцідоларавую купюру і весела сказаў: Дзякуй, што патэлефанаваў з нагоды маёй машыны . Калі б Хоук хацеў, каб я разбагацеў, я б гуляў багатым - на грошы AXE.
  
  
  "Дзякуй, містэр Картэр". Яго вытанчаны тон даносіўся ўслед за мной, калі я штурхнулі шкляныя дзверы, якія вялі на кругавую пад'язную дарогу, якая хавае ўваход у гатэль. Швейцар пачаў пытацца, ці не варта яму падаць сігнал аднаму з усюдыісных таксі, прыпаркаваных у пад'язной дарожкі, затым спыніўся, калі я накіраваўся да лімузіна Continental, які стаяў на халастым ходу ў абочыны. Так як гэта быў адзіны выгляд, я вырашыў, што гэта павінна быць мая машына. Калі я падышоў, шафёр, які прыхінуўся да яго боку, напружыўся, каб прыцягнуць увагу, і мякка сказаў: Картэр? Калі я кіўнуў, ён адчыніў дзверы.
  
  
  Унутры нікога не было, што мяне крыху насцярожыла; інстынктыўна я дакрануўся да абрысаў свайго люгера і чахла, каб пераканаць сябе, што мае лепшыя сябры былі побач, затым я ўладкаваўся назад у пальчаткавую скураную абіўку, калі кіроўца падышоў, каб заняць сваё месца за рулём. Ён разгарнуў вялікую машыну па крузе і па пад'язной дарожцы да Вірджынія-авеню, адкуль павярнуў направа.
  
  
  Калі мы спыніліся для святлафора, я паспрабаваў дзверы, і яны без праблем адчыніліся. Гэта крыху супакоіла мяне, таму я падняў вечка панэлі ў падлакотніку і націснуў перамыкач, які апускаў шкляное акно, якое адлучае мяне ад кіроўцы. "Вы ўпэўнены, што ведаеце дарогу?" - Спытала я, спрабуючы зрабіць гэта лёгкім.
  
  
  "О так, сэр", - адказаў кіроўца. Я пачакаў хвіліну, чакаючы, што ён дадасць што-небудзь, што магло б сказаць мне, куды мы кіруемся, але нічога не прыйшло.
  
  
  "Вы часта бываеце там?"
  
  
  "Ды сэр." Удар два.
  
  
  "Гэта далёка?"
  
  
  "Не, сэр, мы будзем у Белым доме праз некалькі хвілін".
  
  
  Бяжы дадому. Фактычна, ачысціць парк мячоў; наведванні Белага дома не ўваходзілі ў мой звычайны маршрут. Што ж, сказаў я сабе, у раптоўна ты ператварыўся з дзяржаўнага сакратара ў прэзідэнта. Але чаму?
  
  
  Але менавіта Хоук, а не прэзідэнт сказаў мне, што я хутка буду гуляць няню з жанчынай, якую звалі Сярэбраны Сокал, а яна была самай небяспечнай жанчынай у свеце.
  
  
  Сярэбраны сокал.
  
  
  «Яе клічуць Ліз Чэнлі, і яна прыбудзе ў Вашынгтон заўтра», - сказаў Хоук. «І твая праца - сачыць за тым, каб з ёй нічога не здарылася. Я сказаў прэзідэнту і сакратару, што мы бярэм на сябе адказнасць за яе бяспеку да таго часу, пакуль яна не перастане быць у небяспецы».
  
  
  Калі Хоук згадаў двух іншых у пакоі з намі, я ўтаропіўся на кожнага з іх па чарзе. Я нічога не мог зрабіць. Прэзідэнт злавіў мяне на гэтым і злёгку кіўнуў. Дзяржаўны сакратар таксама злавіў мяне на гэтым, але ён быў занадта вялікім джэнтльменам, каб пагоршыць маё збянтэжанасць, прызнаўшы факт гэтага. Я вырашыў, што мой адзіны шанец на вяртанне заключаецца ў тым, каб выглядаць разумным, таму ўмяшаўся: "Я ведаю, хто такая Ліз Чэнлі, сэр".
  
  
  Хоук выглядаў так, быццам мог забіць мяне прама зараз, за тое, што нават даў зразумець, што адзін з яго прызавых людзей можа не ведаць, хто ўсё важныя, але я адчуў палёгку, калі, перш чым ён змог захаваць гэта ў сваёй галаве, каб спыніцца на пазней дзяржсакратар раптам спытаў: "Як?"
  
  
  "У мяне было некалькі заданняў на Блізкім Усходзе, сэр, і наша даведачная інфармацыя дастаткова старанная".
  
  
  «Што ты ведаеш пра Ліз Чэнлі?» сакратар працягнуў.
  
  
  «Што яна былая жонка шаха Адабі. Што яе арабскае імя - Шэрыма, і што каля шасці гадоў таму ў іх нарадзіліся трайняты. А каля паўгода таму яны з шахам развяліся. Яна амерыканка, а яе бацька быў тэкстам
  
  
  
  
  
  як нафтавік, які дапамог арганізаваць свідравыя працы ў Адабі і стаў блізкім сябрам шаха».
  
  
  Падобна, ніхто не хацеў спыняць мой выступ, таму Т. працягнуў: «Адразу пасля разводу Шах Хасан ажаніўся з дачкой сірыйскага генерала. Ліз Чэнлі - Шэрыма зноў выкарыстоўвае сваё амерыканскае імя - жыла ў каралеўскім палацы ў Сідзі Хасане прыкладна два тыдні таму, а затым паехала ў Англію з візітам. Як мяркуецца, яна вяртаецца ў Штаты, каб купіць месца ў раёне Вашынгтона і пасталець. У яе тут ёсць некалькі сяброў, большасць з якіх яна сустрэла за гады дыпламатычных візітаў з шахам.
  
  
  «Што да гэтага імя, - сказаў я, - я ніколі яго не чуў. Я мяркую, гэта засакрэчана».
  
  
  "У некаторым сэнсе так", - кіўнуў сакратар, і на яго вуснах з'явілася ледзь прыкметная ўсмешка. "Сярэбраны сокал" - гэта імя, якое шах даў ёй пасля вяселля, каб сімвалізаваць яе новае каралеўскае становішча. Гэта быў іх асабісты сакрэт, пакуль не пачалася гэтая праблема».
  
  
  - удакладніў прэзідэнт. "Мы выкарыстоўвалі гэта, так бы мовіць, як код".
  
  
  "Зразумела", - адказаў я. "Іншымі словамі, калі ў некаторых сітуацыях неразумна казаць пра яе напрамую ..."
  
  
  "Яна становіцца Сярэбраным сокалам", - скончыў Хоук для mc.
  
  
  Я зьвярнуўся да прэзыдэнта. "Сэр, я ўпэўнены, што я павінен ведаць больш аб былой каралеве і аб Адабі".
  
  
  «З вашага дазволу, спадар прэзідэнт, я дапоўню некаторыя дэталі, якія спадар Картэр можа не ведаць», - пачаў дзяржсакратар. Атрымаўшы ўхваляльны кіў, ён працягнуў: «Адабі - маленькая, але магутная нацыя. Магутны, таму што гэта адна з найбагацейшых нафтаздабываючых краін, а таксама таму, што яе войска - адна з самых падрыхтаваных і абсталяваных на Блізкім Усходзе. І абодва гэтыя факты ў першую чаргу дзякуючы Злучаным Штатам. Шах атрымаў адукацыю ў гэтай краіне, і якраз у той час, калі ён скончыў аспірантуру ў Гарвардзе, яго бацька памёр ад раку касцей. Стары шах мог бы пражыць даўжэй, калі б у Адабі была адэкватная медыцынская дапамога, але яе не было, і ён адмовіўся пакінуць сваю краіну.
  
  
  «Калі шах Хасан стаў кіраўніком, - працягнуў сакратар, - ён быў поўны рашучасці, ніколі больш ніводнаму з яго людзей не спатрэбіцца медыцынская дапамога. Ён таксама хацеў пераканацца, што яго падыспытныя атрымліваюць лепшыя адукацыйныя магчымасці, якія можна купіць за грошы. Але грошай у Адабі не было, таму што ў той час там не было знойдзена нафты.
  
  
  «Хасан зразумеў, што ягоная зямля, па сутнасці, мае такі ж геалагічны склад, як і іншыя краіны, якія здабываюць нафту, таму ён звярнуўся да нашага ўрада за дапамогай у правядзенні разведачных буравых работ. Некалькі нафтавых кампаній, якія базуюцца ў Тэхасе, стварылі карпарацыю і накіравалі сваіх спецыялістаў па свідраванні ў Адабі ў адказ на запыт прэзідэнта Трумэна. Яны знайшлі больш нафты, чым хто-небудзь мог уявіць, і грошы пачалі паступаць у казну Сідзі-Хасана».
  
  
  Далей сакратар патлумачыў, што былая жонка Хасана была дачкой аднаго з тэхаскіх нафтавых экспертаў у Адабі. Ліз Чэнлі стала мусульманкай, калі выйшла замуж за шаха. Яны былі незвычайна шчаслівыя разам са сваімі трыма маленькімі дочкамі. У яе ніколі не было сына, але для Хасана гэта ўжо не мела значэння. У шлюбным кантракце агаворвалася, што карона пяройдзе да яго малодшага брата. "Каму, я магу дадаць, таксама падабаюцца Злучаныя Штаты, але не так моцна, як Хасан", - адзначыў дзяржсакратар.
  
  
  «За гады, асабліва пасля араба-ізраільскай вайны 1967 года, - працягнуў ён, - Шах Хасан здолеў дамагчыся ўмеранага голасу ў арабскіх парадах. Але ціск на яго моцна ўзрасла. Двойчы за апошнія гады фанатыкі спрабавалі забіць Хасана. Да няшчасця для змоўшчыкаў супраць шаха, замахі толькі згуртавалі яго людзей за яго спіной».
  
  
  Я не мог не перапыніцца, каб спытаць, чаму Хасан развёўся з Шарымай.
  
  
  Дзяржаўны сакратар пакруціў галавой. «Развод быў ідэяй Шэрымы. Яна прапанавала гэта пасля апошняга замаху на Хасана, але ён не пачуў пра гэта. Але яна працягвала казаць яму, што, калі ён пакіне яе, іншыя арабскія краіны могуць успрыняць гэта як знак таго, што ён сапраўды на іх баку, і спыніць сваю кампанію па яго звяржэнні. Урэшце яна пераканала яго, што ён павінен гэта зрабіць, калі не дзеля ўласнай бяспекі, то дзеля сваіх маленькіх дзяўчынак.
  
  
  «Шэрыма таксама быў тым, хто прапанаваў яму неадкладна ажаніцца паўторна, і яна настаяла на тым, каб ягоная новая жонка была арабкай. Фактычна, менавіта яна выбрала дзяўчыну пасьля выведкі – для саюзу, які мог бы зьвязаць Хасана з магутным вайскоўцам у іншай краіне».
  
  
  «Чаму тут такі клопат аб яе бяспецы?» Я спытаў. Мне здавалася, - растлумачыў я, - што калі яна перастане быць жонкай шаха, ёй не будзе пагражаць ніякая небяспека.
  
  
  Прэзідэнт павярнуўся да Хоука і сказаў: «Думаю, табе лепш разабрацца з гэтай часткай тлумачэння. Крыніцы вашага агенцтва падалі інфармацыю аб змове з мэтай забойства былой каралевы Шэрымы. Ён павярнуўся ад Ястраба да мяне, затым зноў вярнуўся, перш чым сказаць: "І ваша агенцтва выявіла частку змовы, каб"
  
  
  
  
  
  
  давесці, што ўвесь час замужжа яна дзейнічала ў якасці сакрэтнага агента ўрада Злучаных Штатаў».
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  - Вы, вядома, знаёмыя з механізмам Silver Scimitar, - пачаў Хоук. Ён не чакаў, пакуль я прызнаю гэты факт - і я не мог вінаваціць яго ў тым, што ён спрабаваў зрабіць уражанне на прэзідэнта здагадкай, што яго галоўны агент, вядома, быў знаёмы з усім, што адбываецца на Блізкім Усходзе; у рэшце рэшт, ён быў Чалавекам, калі справа дайшла да атрымання такіх неабходных нам аперацыйных фондаў у сувязі з пратэстамі ЦРУ і Пентагона. Ён працягнуў: «З таго часу, як ён быў першапачаткова створаны як сілавое падраздзяленне руху «Чорны верасень», фанатызм яго членаў узрастаў амаль з кожным днём.
  
  
  «У апошнія месяцы маштабы зверстваў, якія здзяйсняюцца Ятаганамі, устрывожылі нават Аль-Фатх. Дайшло да таго, што "Чорны верасень", які забяспечвае Ятаганам аперацыйныя фонды, баіцца паспрабаваць спыніць кровапраліцце. Адзін з вераснёўскіх лідэраў, які ўсё ж спрабаваў нацягнуць павады, быў знойдзены забітым у Багдадзе. Урад Ірака хавала, як ён памёр, але наш багдадскі офіс даведаўся падрабязнасці яго "пакарання". Яго ўдарылі токам. Пасля таго, як яго распранулі, збілі і скалечылі, вакол яго цела быў абгорнуты ланцуг; затым да канцоў ланцуга далучалі клемы апарата дугавой зваркі і ўключалі ток. Кожнае звяно прапальвала яго плоць. З таго часу ў Scimitar быў свой уласны шлях; ніякіх пратэстаў».
  
  
  Хоук зрабіў паўзу, каб жаваць цыгару, затым працягнуў: «Лідэр Ятагана называе сябе Мечам Алаха, і яго сапраўдная асоба вядомая толькі двум ці тром чальцам вышэйшага камандавання Верасня. Нават яны баяцца называць яго сапраўднае імя. Па нейкай прычыне ён ненавідзіць шаха Хасана і поўны рашучасці выгнаць яго з прастола. Мы ведаем, што ён стаяў за самай апошняй спробай забойства і, верагодна, справакаваў першую.
  
  
  «Наш офіс у Сідзі Хасане захапіў аднаго з галоўных лейтэнантаў Меча і пераканаў яго расказаць нам, што ён ведаў пра планы Ятагана…»
  
  
  "Як?" - спытаў прэзідэнт.
  
  
  "Сэр?"
  
  
  "Як вы яго пераканалі?"
  
  
  «Мы выкарыстоўвалі тэхніку дугавой зваркі, – прызнаўся Хоук. «Толькі мы выключальнік не націскалі. Мужчына браў удзел у пакаранні вераснёўскага правадыра і бачыў яго наступствы. Ён загаварыў, калі наш чалавек пацягнуўся да выключальніка.
  
  
  Рушыла ўслед кароткае маўчанне, затым прэзідэнт сказаў: «Працягвайце».
  
  
  "Шэрыма была абраная ў якасці мэты для спробы знішчэння Хасана", - сказаў Хоук. «Калі Меч даведаўся, што яна вяртаецца ў Штаты, ён прыдумаў бліскучы план.
  
  
  «Што, калі б яе забілі, калі яна была ў Вашынгтоне? І ў той жа час Хасану былі прадстаўленыя доказы – падробленыя і ілжывыя, вядома, але амаль немагчыма абвергнуць – што ўвесь час іх шлюбу Шэрыма быў сакрэтным агентам нашага ўраду».
  
  
  «Але хіба не адваротнае?» Я спытаў. "Калі б яна была агентам Злучаных Штатаў, хіба яна не была б тут у бяспецы?"
  
  
  «Вось тут і з'яўляецца маленькі гулец у плане», - сказаў Хоук. «З нейкай крыніцы, блізкай да Шэрымы, ён атрымаў заяву, якая нібыта з'яўляецца прызнаннем. У сутнасці, у ім гаворыцца, што яна сапраўды прыехала ў Вашынгтон, каб сказаць сваім капіталістычным босам, што яна расчараваная тым, што зрабіла з чалавекам, якога заўсёды кахала, і што яна збіраецца сказаць Хасану праўду. Тады гісторыя Меча будзе заключацца ў тым, што яна была забітая ЦРУ, перш чым яна магла расказаць шаху, як яна выкарыстоўвала яго. Яе падробленае «прызнанне», вядома, будзе ў руках шаха».
  
  
  «Ці паверыць шах у гэта?» Дзяржаўны сакратар хацеў ведаць.
  
  
  "Мы ведаем, наколькі глыбока ён эмацыйна прывязаны да яе - цяжка сказаць, як адрэагуе такі закаханы мужчына", - сказаў Хоук. "Калі б яго можна было пераканаць у тым, што Шарыма настойвала на разводзе, каб выбрацца з краіны, таму што яна больш не хацела прычыняць яму боль, ён таксама мог бы прыняць як лагічныя падробленыя доказы яе датычнасці да ЦРУ".
  
  
  "Г-н. Картэр, - сказаў сакратар, - ці можаце вы ўявіць, што адбылося б на Блізкім Усходзе, калі б Шах Хасан павярнуўся супраць нас? На працягу многіх гадоў Хасан лічыўся адным з нашых лепшых сяброў у сваёй частцы свету. Больш за тое , яго ўзброеныя сілы сталі амаль працягам нашых уласных думак і планаў Пентагона ў тым, што тычыцца татальных ваенных намаганняў.
  
  
  Па дарозе з Белага дома ў штаб-кватэру AX на лімузіне дзяржсакратара Хоук выглядаў заклапочаным. Ён задаваў простыя пытанні аб маім зваротным рэйсе, аб тым, як мне падабаецца мой пакой у Уотэргейт, і ці падыходзіць мне шафу, які ён загадаў сабраць. Я быў амаль упэўнены, што ён хацеў мне сказаць больш, але ён не рызыкаваў, што шафёр можа падслухаць, нягледзячы на цяжкую перагародку, якая аддзяляе нас ад яго. Кіроўцу было загадана адвезці нас туды, куды мы хацелі, а потым вярнуцца, каб забраць сакратара, у якога было яшчэ сёе-тое, каб абмеркаваць з прэзідэнтам.
  
  
  
  
  
  
  
  Калі мы сядзелі ў офісе Хоука - адзіным пакоі, дзе ён сапраўды адчуваў сябе ў бяспецы, таму што ён прымушаў сваіх экспертаў па электроніцы штодня правяраць яе на прадмет наяўнасці прылад назірання, - ён пражаваў Dunhill так доўга, як адчуваў сябе найбольш камфортна. Я расслабіўся ў адным з цяжкіх дубовых капітанскіх крэслаў, якія стаялі перад яго сталом, у той час як ён паспешліва перачытваў апошнія навіны ў бясконцым струмені дэпеш, закадаваных паведамленняў і справаздач аб ацэнцы сітуацыі, якія цяклі праз яго офіс.
  
  
  У выніку чарка папер паменшылася да трох тэчак з манільскай паперы. Ён уручыў мне першае, шырокае дасье на Шэрыму, якое ўзыходзіць да яе дзяцінства ў Тэхасе і ўключала амаль усё, што яна зрабіла з таго часу. Прыцягваючы маю ўвагу да апошніх паведамленняў аб былой каралеве, ён коратка іх рэзюмаваў з указаннем запомніць інфармацыю да раніцы. Па словах Хоўка, Шах Хасан быў надзвычай шчодры ў адносінах да жанчыны, з якой развёўся, указаўшы, што наш цюрыхскі офіс даведаўся, што 10 000 000 даляраў былі пераведзеныя на яе рахунак у дзень, калі яна пакінула Сідзі Хасан.
  
  
  З офіса AXE у Лондане, куды Шэрыма адправіўся першым пасля вылету з Адабі на асабістым Боінгу 747 шаха, была кароткая інфармацыя аб некалькіх сотнях гадзін плёнак, знятых нашымі жукамі. Высветлілася, што Шэрыма, як мне ўжо сказалі, планавала купіць маёнтак дзе-небудзь у сельскай мясцовасці пад Вашынгтонам. Арабскіх жарабцоў і племянных кабыл, якіх яна з любоўю даглядала ў палацы ў Сідзі-Хасане, павінны былі пераправіць да яе, калі яна паселіцца.
  
  
  Паводле справаздачы, Шарыма прыбудзе ў акругу Калумбія ўсяго праз два дні. Амбасадзе Адабаў тут было загадана арганізаваць для яе і яе гасцей нумар у гатэлі «Уотэргейт». «Усё гатова, - сказаў Хоук. «Ваш пакой побач з гэтым люксам. Уладкаваць гэта было няцяжка. Аднак нам пакуль не ўдалося выправіць гэты пакет. Пара, якая зараз знаходзіцца ў ім, не з'едзе да раніцы таго дня, калі яна прыедзе, і, на жаль, жанчына ў ім заразілася вірусам два дні таму і з таго часу не выходзіла з пакоя. Мы паспрабуем зладзіць каго-небудзь туды да прыбыцьця вечарынкі Шэрымы, але не разьлічвайце на памылкі цягам дня ці двух».
  
  
  Я пагартаў дасье на людзей, якія будуць падарожнічаць з Шарымай. Іх было двое; А. целаахоўнік і кампаньён. Пасля таго, як яна выбера маёнтак, для яе будзе наняты цэлы штат.
  
  
  Першая папка прыкрывала целаахоўніка Абдула Бядаві. Ён быў падобны на Амара Шарыфа, за выключэннем носа з выбітнай пераноссе, якая давала яму тыпова арабскі кручок. "Ён быў асабіста абраны на гэтую працу Хасанам", - сказаў Хоук. «Гэты чалавек быў былым палацавым стражнікам, які выратаваў жыццё Хасану падчас апошняга замаху. У нас няма на яго занадта шмат інфармацыі, за выключэннем таго, што пасля гэтага ён стаў асабістым целаахоўнікам шаха і нібыта вельмі лаяльны яму - і Шэрыме. Мы чулі, што ён пратэставаў, калі Хасан прызначыў яго былой каралеве і адаслаў, але ў рэшце рэшт зрабіў тое, што яму было загадана.
  
  
  «Абдул павінен быць моцным быком і экспертам у дзюдо і караце, а таксама выдатным стралком з усіх відаў зброі. Ён можа спатрэбіцца, калі вы патрапіце ў цяжкую сітуацыю. Але не вер яму. Нікому не давярай».
  
  
  Хоук з лёгкай усмешкай працягнуў наступную тэчку і сказаў: "Я думаю, табе спадабаецца гэтая частка працы, Нік".
  
  
  Я зразумеў, што ён меў на ўвазе, як толькі зірнуў на фатаграфію, прымацаваную да ўнутранага боку вокладкі. Дзяўчына ўткнулася носам у грыву белага жарабца. Яе рудавата-светлыя валасы ўтварылі ўласную грыву, калі яны спадалі ніжэй яе стройных плячэй, апраўляючы прыгожы твар з высокімі скуламі. Яе вусны былі вільготнымі і поўнымі, а вялікія карыя вочы, здавалася, смяяліся над кімсьці або над чымсьці ўдалечыні.
  
  
  Цела з гэтым тварам было яшчэ цудоўней. На ёй быў чорны швэдар з высокім каўняром, але яго аб'ём не мог схаваць выгібы саспелых, поўных грудзей, высокіх і амаль напружаных, каб вызваліцца. Абліпальныя чорна-белыя штаны ў клетку падкрэслівалі вузкую талію і падкрэслівалі яе хупавыя сцягна і доўгія стройныя ногі.
  
  
  Хоук прачысціў горла з працяглым кхм. "Калі вы скончыце глядзець фатаграфію, вы можаце зірнуць на астатнюю частку дасье", - сказаў ён. Я паслухмяна рушыў далей.
  
  
  Кожны з суправаджальных лістоў быў азагалоўлены Candace (Candy) Knight. Першы змяшчаў асновы. Хоць на выгляд ёй было гадоў дваццаць тры, насамрэч ёй было каля трыццаці. Як і Ліз Чэнлі, яна нарадзілася ў Тэхасе, а яе аўдавелы бацька быў адным з нафтавікоў, якія разам з Чэнлі з'ехалі ў Адабі, каб правесці разведачны бурэнне. Я пачынала разумець, які гардэроб абраў для мяне Хок. Бацька Кэндзіс Найт і Біл Чэнлі былі блізкімі сябрамі, а Кэндзіс пасябравала з Шарымай.
  
  
  У дасье гаварылася аб іншым замаху на шаха; як і Абдул, бацька Кенда выратаваў шаха. Але ў адрозненне ад Абдула яго гераізм каштаваў жыцця бацьку Кенда. Ён кінуўся перад стралком. Хасан, відаць, ніколі гэтага не забываў.
  
  
  
  
  
  
  з-за таго, што ў маладой дзяўчыны не было маці, ён практычна ўсынавіў Кенда ў каралеўскі дом. Я лічыў, што яе сяброўства з каралевай некалькі аблегчыла гэты пераход.
  
  
  У Кенды Найт не засталося сям'і пасля смерці бацькі. Яна не была замужам і, паводле справаздачы, відавочна была адданая Шэрымэ. Пасля разводу шах угаварыў Кенда паехаць з ёй у Вашынгтон.
  
  
  Ён адкрыў рахунак у паўмільёна долараў для маладой жанчыны ў Цюрыху адначасова з адкрыццём рахунку Шэрымы.
  
  
  Паводле назіранняў у доме шаха, Кенда заўсёды здавалася халоднай у адносінах да Хасану, нягледзячы на ??яго матэрыяльную і чалавечую дабрыню ў адносінах да яе. Наш следчы з Сідзі-Хасана паведаміў, што, па чутках, Кенда калісьці была закахана ў Хасана.
  
  
  Я пачаў зачыняць тэчку, плануючы яшчэ раз больш уважліва прачытаць усё гэта ў сваім гасцінічным нумары.
  
  
  "Не, пачакай", - сказаў Хоук. "Зірні на апошнюю частку".
  
  
  "Непацверджаны раздзел?" - Спытаў я, зноў адкрываючы дасье. «Але Непацверджаныя часткі ў большасці дасье, як правіла, не больш за здагадкі ад…»
  
  
  Я абарваў сябе, калі мой погляд упаў на першыя некалькі абзацаў «Кэндзіс Найт: непацьверджаныя». У запісцы падрабязна апісвалася сэксуальнае жыццё аб'екта.
  
  
  «Крыху менш аднастайны, чым астатняя частка справаздачы, ці не так, Нік?»
  
  
  "Ды сэр." Я на секунду вярнуўся да фатаграфіі маладой жанчыны, аб асабістым жыцці якой чытаў.
  
  
  Відавочна, пісьменнік не хацеў прама сказаць гэта, але, мяркуючы па сабранай ім калекцыі плётак і чутак, здавалася, што карыя вочы маладая жанчына, наперсніца былой каралевы Адабі, была німфаманка. Па чутках, Кенда прайшла праз сапраўдны легіён амерыканцаў, найманых нафтавымі кампаніямі ў Адабі, і працягнула абслугоўваць большасць людзей, прымацаваных да пасольства Злучаных Штатаў у Сідзі Хасане.
  
  
  Следчы быў дастаткова ветлівы, каб адзначыць, што празмерна актыўнае сэксуальнае жыццё Кенда пачалася неўзабаве пасля смерці яе бацькі і шлюбу Шэрымы з шахам, і выказаў меркаванне, што, магчыма, менавіта ў выніку гэтых падзей яна адправілася на пошукі выхаду. за яе пачуцці.
  
  
  У апошнім абзацы паведамляецца, што на працягу апошніх паўтара гадоў яна, здавалася, скараціла сваю сэксуальную актыўнасць, прынамсі, наколькі вядома AXE.
  
  
  «Даволі старанна, - сказаў я.
  
  
  "Думаеш, ты справішся, N3?" - спытаў Хоук.
  
  
  "Я зраблю ўсё магчымае, сэр", - адказаў я, імкнучыся не ўсміхацца.
   Кіраўнік 4
  
  
  
  
  Паколькі маё прыкрыццё было сродкам ухілення непаладак для нафтавай кампаніі з Х'юстана з сусветнай цікавасцю, я правёў другі дзень на брыфінгу па нафтавым бізнэсе. Першая палова дня прайшла ў фонавым рэжыме; другі - пытанне аб тым, што я пазнаў. Мае банкі памяці працуюць даволі добра, і я быў упэўнены, што прайшоў, калі Хоук выклікаў мяне ў свой офіс каля дзесяці гадзін той ночы з усмешкай на твары.
  
  
  «Ну, Нік, - сказаў ён. “Брыфінг кажа мне, што ты нядрэнна справіўся. Як вы ставіцеся да гэтага? "
  
  
  «Шчыра кажучы, сэр, - сказаў я яму, - мне б хацелася яшчэ пару дзён. Але я думаю, што зладжуся».
  
  
  «Добра, бо часу проста няма. Шэрыма і астатнія прыбываюць з Лондана заўтра каля поўдня. Цяпер мы амаль упэўненыя, што з ёй нічога не здарыцца на працягу дня ці каля таго. План Мяча, як мы яго разумеем, - дазволіць ёй пасяліцца ў гатэлі і наладзіць кантакты; затым ён учыніць забойства, каб выклікаць падазрэнне на ЦРУ.
  
  
  «Дзяржсакратар ужо размаўляў з Шарымай у Лондане. Яе запрасілі да яго дадому на вячэру. Абдул Бядаві завязе яе ў дом міністра ў Александрыі. Гэта звяжа іх дваіх на вечар і пакіне дзяўчыну-рыцара адну.
  
  
  "І вось тут я і прыйшоў", - сказаў я.
  
  
  "Правільна. Вы звяжацеся з вамі рана ўвечары. Я хачу, каб вы двое былі добрымі сябрамі. Досыць добра, каб вам было лёгка сустрэцца з Шэрымам і, з-за вашай відавочнай прыхільнасці да Кэндзіс Найт, мець падставу, каб трымацца побач з імі . Правільна?"
  
  
  "Ды сэр. Як доўга ў мяне будзе? »
  
  
  «Сакратар убачыць, што абед зацягнецца прыемна. Затым, калі Шэрымэ прыйдзе час вяртацца, у яе машыны ўзнікнуць невялікія праблемы з заводам. Нічога асаблівага і нічога, што магло б выклікаць падазрэньні Бядаві».
  
  
  Я ўсміхнуўся. Мая дублюючая каманда была на вышыні. «Да спаткання, сэр», - сказаў я, накіроўваючыся да дзвярэй.
  
  
  "Удачы", - адказаў Хоук.
  
  
  За сем гадоў працы гатэль Watergate абслужыў сусветных знакамітасцяў, і яго персанал, натуральна, развіў напышлівыя адносіны да прысутнасці вядомых людзей, якія прыходзяць і сыходзяць. Большасць буйных зорак танца і тэатра ў той ці іншы час з'яўляліся ў Цэнтры Кэнэдзі, таму суседняя хата з цэнтрам - лагічны выбар для іх застацца. Кінаакцёры, якія прыязджаюць у Акругу для асабістых выступаў, нязменна спыняюцца ва Ўотэргейце; і гэта дом удалечыні ад дома для джыгітаў. Большасць палітычных дзеячаў свету
  
  
  
  
  
  
  заставаліся там, і нават некалькі міжнародных лідэраў вышэйшага ўзроўню, якія часова пражываюць у афіцыйным урадавым асабняку для гасцей, Blair House, часта выступаюць на сходах у адной з раскошных банкетных залаў гатэля.
  
  
  Тым не менш, нягледзячы на тое, што персанал гатэля абвык да такіх міжнародных знакамітасцяў, былая жонка аднаго з пакінутых абсалютных манархаў міру прымусіла іх задумацца. Было відавочна, што Шэрыма надае адмысловую ўвагу, і калі я назіраў за сваёй пасадай у холе, я мог бачыць, што яна атрымлівае гэта.
  
  
  Я вырашыў быць у вестыбюлі ў той дзень, калі я ведаў, што Шэрыма з'яжджае ў Александрыю. Месцы, дзе можна прысесці, не так шмат, але пасля таго, як я крыху пабадзяўся перад газетным кіёскам, вывучыў загарадныя газеты і спыніўся ў краме Gucci ля галоўнага ўваходу ў гатэль, мне ўдалося запатрабаваць адзін з крэслаў. у холе. Рух быў інтэнсіўным, але я мог сачыць за двума маленькімі ліфтамі, якія абслугоўваюць верхнія паверхі, і стойкай кансьержа.
  
  
  Каля пяці гадзін я ўбачыў, як чалавек, якога я пазнаў на імя Бедаві, выйшаў з ліфта, перайшоў да лесвіцы, якая вядзе да гаража, і знік. Выказаўшы здагадку, што ён збіраўся за лімузінам, я нядбайна падышоў да пад'езда; Прыкладна праз дзесяць хвілін вялікі "кадылак" з дыпламатычнымі нумарамі заехаў на пад'езд і спыніўся. Швейцар пачаў гаварыць шафёру, што яму давядзецца ехаць па крузе, але пасля кароткай размовы Бядаві выйшаў і ўвайшоў унутр, пакінуўшы машыну ля дзвярэй. Відавочна, швейцар пагадзіўся, што былая каралева не павінна ісці далей за пару крокаў да сваёй карэце.
  
  
  Я бачыў, як Бядаві падышоў да стойкі кансьержа, а потым вярнуўся, каб дачакацца свайго пасажыра. Ён быў ніжэй, чым я чакаў, каля пяці футаў дзесяці цаляў, але моцнага целаскладу. На ім быў добра пашыты чорны пінжак, які падкрэслівае яго масіўныя плечы і рэзка пераходзячы ў тонкую талію. Вузкія чорныя штаны падкрэслівалі яго неверагодна мускулістыя сцягна. Па целаскладу ён нагадваў ранняга абаронцу прафесійнага футбола. Валасы шафёра пакрывалі фуражку, якія, як я ведаў па яго фатаграфіі, былі коратка абстрыжаны і былі чарнільна-чорнымі. Яго вочы супадалі з валасамі, і яны ахапілі ўсіх, хто праходзіў міма яго. Я вярнуўся ў краму Gucci, каб назіраць за ім з-за шэрагу мужчынскіх сумачак, якія вісяць каля акна каля дзвярэй. Я вырашыў, што ён нічога не прапускае.
  
  
  Я ведаў, што ў той момант, калі Шэрыма з'явілася ў яго поле зроку, па раптоўным напружанні, якое напоўніла чалавека. Я падышоў да дзвярэй якраз своечасова, каб убачыць, як яна праходзіць. Са справаздачы AX я ведаў, што яна была ростам пяць футаў пяць цаляў, але асабіста яна здавалася нашмат менш. Аднак кожны дзюйм быў памерам з каралеву.
  
  
  Бядаві расчыніў перад ёй дзверы, і, калі яна праслізнула ў лімузін, яе сукенка на імгненне саслізнула вышэй калена, перш чым яна ўцягнула нагу ўнутр. Некалькі чалавек, якія стаялі паблізу ў чаканні таксі, павярнуліся, каб паглядзець, і я мог сказаць па шэпту, што некаторыя з іх пазналі яе, магчыма, па фатаграфіях, якія мясцовыя газеты прынеслі гэтай раніцай з аповядамі пра яе чаканае прыбыццё ў сталіцу.
  
  
  Я вырашыў, што час ісці на працу, і накіраваўся да ліфта.
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  Яе цела было такім цёплым і ўспрымальным, як я і ўяўляў. І яе апетыт да заняткаў каханнем апынуўся такім жа выклікам, з якім я калі-небудзь сутыкаўся. Але паколваючае запрашэнне яе пальцаў, якія слізгаюць па маёй шыі і маіх грудзях, абудзіла ўва мне запал, пакуль нашы ласкі не сталі больш патрабавальнымі, больш настойлівымі.
  
  
  Не думаю, што калі-небудзь дакранаўся такой мяккай, адчувальнай скуры. Пакуль мы ляжалі стомленыя і стомленыя на скручаных прасцінах, я прыбраў доўгую пасму шаўкавістых валасоў з яе грудзей, дазваляючы пальцам лёгенька дакрануцца да яе пляча. Гэта было падобна на пагладжванне аксаміту, і нават цяпер, змучаная каханнем, яна стагнала, падштурхоўваючы мяне наперад і знаходзячы мае вусны сваімі.
  
  
  "Нік, - прашаптала яна, - ты фантастычны".
  
  
  Прыўзняўшыся на локці, я паглядзела ў гэтыя вялікія карыя вочы. На кароткі час у мяне ўзнік разумовы вобраз яе фатаграфіі ў дасье, і я зразумеў, што яна зусім не адлюстроўвала глыбіні яе пачуццёвасці. Нахіліўшыся, я прыкрыў яе поўны рот, і праз імгненне стала відавочна, што мы далёка не так стаміліся, як думалі.
  
  
  Мяне ніколі не лічылі сэксуальным баязліўцам, але ў тую ноч я дайшоў да мяжы чыстага знясілення з жанчынай, чые патрабаванні былі такімі ж моцнымі - і ўзбуджальнымі - як любая жанчына, з якой я калі-небудзь займаўся каханнем. Тым не менш, пасля кожнай апантанай кульмінацыі, калі мы ляжалі ў абдымках адзін аднаго, я адчуваў, як жаданне зноў нарастае, калі яна дазваляла сваім пальцам ляніва лашчыць маё сцягно або дакраналася вуснамі маіх.
  
  
  Аднак менавіта Кенда Найт, а не я, нарэшце, заснуў стомленым сном. Калі я глядзеў на роўныя ўздымы і апусканні яе грудзей, цяпер напалову схаваныя прасцінай, якую я накінуў на нас, яна больш была падобная на нявіннага падлетка, чым на ненаедную жанчыну, чые стогны ўсё яшчэ рэхам адбіваліся ў маіх вушах. Яна злёгку паварушылася, прысоўваючыся да мяне бліжэй, калі я працягнуў руку да прыложкавы тумбачцы і ўзяў гадзіннік.
  
  
  Была поўнач.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Прахалодны ветрык пранікаў праз прыадчыненае акно, церабіў шторы і прымушаў мяне есці. Я пацягнуўся і ўзяў трубку, імкнучыся быць як мага цішэй, і націснуў кнопку "О".
  
  
  Аператар гатэля адказаў адразу.
  
  
  Мякка зірнуўшы на спячы Кенда, я сказаў: «Не маглі б вы патэлефанаваць мне ў дванаццаць трыццаць? У мяне прызначаная сустрэча, і я не хачу спазняцца… Дзякуй.
  
  
  Побач са мной зноў заварушылася Кенда, шчыльна накінуўшы прасціну на плечы, калі яна перавярнулася. Малюсенькі гук, амаль падобны на хныканне, пачуўся ў яе горле, і тады яна ўсё яшчэ выглядала больш дзіцячай, чым калі-небудзь. Я асцярожна нахіліўся, прыбраў пасму валасоў з яе ілба і далікатна пацалаваў яе прама над яе вачыма.
  
  
  Затым я лёг на спіну, зачыніўшы вочы. Трыццаць хвілін для мяне было б дастатковым адпачынкам, ды і Кенда таксама. Мы абодва прачнемся да таго, як Шэрыма вернецца ў гатэль.
  
  
  Паслабляючыся, я дазволіў сабе ў думках пагрузіцца ў мінулыя гадзіны з таго часу, калі я падняўся наверх пасля ад'езду Шэрымы. Я падышоў да дзвярэй яе нумара і ўстаў, важдаючыся з ключом, спрабуючы ўторкнуць яго ў замак ...
  
  
  Як і многія людзі, Кенда здзейсніла памылку, адкрыўшы дзвярную засланку дзвярнога вочка з запаленым за ёй святлом, каб я мог сказаць, што яна спрабавала ўбачыць, хто спрабуе патрапіць у пакой. Мабыць, яе не адштурхнула тое, што яна ўбачыла, таму што дзверы раптам адчыніліся. Яе погляд быў такім жа запытальным, як і яе голас.
  
  
  "Так?" яна сказала.
  
  
  Сімулюючы здзіўленне, я ўтаропіўся на яе, паглядзеў на свой ключ, на нумар на яе дзверы, затым вярнуўся па калідоры да сваіх дзвярэй. Змахнуўшы свой стэтсан, я сказаў на сваім лепшым тэхаскім працяглым слове: «Прабачце, мэм. Мне шчыра шкада. Думаю, я аб нечым думаў і зайшоў занадта далёка. Мой пакой там ззаду. Прашу прабачэньня за турботу».
  
  
  Шырокія, насцярожаныя карыя вочы працягвалі ацэньваць мяне, адзначаючы капялюш, гарнітур і чаравікі з квадратнымі шкарпэткамі, і, нарэшце, зноў акінулі маю шестифутовую постаць і ўбачылі мой твар. У той жа час я добра бачыў яе. Яркая люстра ў фае люкса падкрэслівала яе доўгія ногі пад празрыстым пеньюарам амаль гэтак жа ясна, як тонкая тканіна раскрывала кожную цудоўную дэталь яе пругкай грудзей, пачуццёва выступае да мяне. Жаданне паднялося ўва мне, як электрычны шок, і амаль адразу я адчуў, што яна таксама гэта адчула, калі яе погляд упаў на маю талію і ніжэй, дзе я ведаў, што вузкія штаны выдалі б мяне, калі б мы стаялі, гледзячы сябар на аднаго на імгненне даўжэй. У жэсце ілжывага збянтэжанасці я перасунуў стэтсан перад сабой. Яна падняла вочы, і было відавочна, што мой жэст спалохаў яе. Яе твар пачырванеў, калі яна нарэшце загаварыла:
  
  
  «Усё ў парадку, - сказала яна. «Ты мяне не непакоіў. Я проста сяджу тут і атрымліваю асалоду ад свайго першага моманту ў адзіноце за апошнія некалькі тыдняў».
  
  
  "Тым больш што я павінен папрасіць прабачэння, мэм", - адказаў я. “Я ведаю, што ты адчуваеш. Я быў у дарозе, бегаў са сходаў тут, у Вашынгтоне, у Далас, у Нью-Ёрк, амаль тры тыдні, і я стаміўся размаўляць з людзьмі. Я адчуваю сябе кайюс, які прабыў у загоне нейкі заклён, але без добрай прабежкі. Я моўчкі спадзяваўся, што не перабраў са сваім акцэнтам.
  
  
  "Вы тэхасец, містэр, а…?"
  
  
  «Картэр, мэм. Нік Картэр. Так, мэм, я ўпэўнены. Я нарадзіўся недалёка ад Поціта, у графстве Атакоса. Адкуль ты ведаеш?"
  
  
  «Каўбой, ты можаш забраць хлопчыка з Тэхаса, але ты не можаш забраць Тэхас у хлопчыка. І я павінен ведаць; Я таксама тэхасец.
  
  
  "Ну, я буду…" - выбухнуў я. "Як наконт гэтага? Але ты сапраўды не падобная на дзяўчыну з Тэхаса. Я дазволіў сваім вачам з меншай асцярожнасцю рухацца ўверх і ўніз па яе пышным, бедна апранутаму целе зноў, затым паспрабаваў падняць іх да яе твару з сарамліва-вінаватым выразам твару. Яе задаволеная ўсмешка казала мне, што мне ўдалося ліслівіць ёй так, як яна відавочна любіла ліслівасць.
  
  
  «Я даўно з'ехала з Тэхаса», - сказала яна, амаль сумна дадаўшы: «Занадта доўга».
  
  
  "Што ж, мэм, гэта не вельмі добра", - паспачуваў я. «Прынамсі, я вяртаюся дадому даволі часта. Аднак не так моцна, як мне хацелася б у апошні час. Здаецца, я праводжу большую частку свайго часу, бегаючы туды-сюды паміж адсюль і Нью-Ёркам, спрабуючы растлумачыць людзям тут, чаму мы не падымаем больш нафты, і людзям у Нью-Ёрку, чаму людзі тут унізе не могуць зразумець што вы не проста больш паварочваеце кран і дазваляеце больш выцякаць». Мая расцяжка стала лягчэйшай цяпер, калі гэта пераканала туземнага тэхасца.
  
  
  "Вы займаецеся нафтавым бізнэсам, містэр Картэр?"
  
  
  “Так, мэм. Але не вінаваці мяне, калі табе не хапае бензіну. Ва ўсім вінаватыя гэтыя арабы». Затым, нібы раптам успомніўшы, дзе мы размаўлялі, я сказаў: «Мэм, мне вельмі шкада, што вы стаіце тут.
  
  
  Я ведаю, што табе падабалася пабыць аднаму, калі я перапыніў яго, і я проста вярнуся да свайго ...
  
  
  «Усё ў парадку, містэр Картэр. Мне было прыемна проста слухаць, як ты кажаш. Я ўжо даўно не чуў такую балбатню, як ваш, з таго часу… ужо даўно. Гэта гучыць прыемна
  
  
  
  
  
  
  
  ох, і гэта нагадвае мне пра дом. Між іншым, - працягнула яна, працягваючы руку, - мяне клічуць Кенда, Кенда. Рыцар.
  
  
  «Гэта сапраўднае задавальненне, мэм, - сказаў я, узяўшы яе за руку. Скура была мяккай, але хватка была цвёрдай, і яна паціснула руку, як мужчына, а не той мёртвай хваткай, якую прапануюць некаторыя жанчыны. Нібы ахоплены раптоўным натхненнем, я кінуўся далей. «Мэм, вы не хочаце павячэраць са мной? Калі няма містэра Найта, якому можна было б запярэчыць.
  
  
  "Няма містэра Найта", - сказала яна зноў з сумам у голасе. "А як наконт місіс Картэр?"
  
  
  - Місіс Картэр таксама няма. У мяне проста ніколі не было часу звязваць сябе такім чынам».
  
  
  «Што ж, містэр Картэр...»
  
  
  "Нік, калі ласка, мэм".
  
  
  «Толькі калі ты патэлефануеш мне Кенда і забудзешся на час аб гэтай мэм».
  
  
  «Так, мэм… эээ… Кенда».
  
  
  "Ну, Нік, я сапраўды не хачу выходзіць на вячэру". Затым, убачыўшы на маім твары відавочнае расчараванне, яна паспяшалася далей. «Але чаму мы не маглі проста павячэраць у гатэлі? Можа нават тут? Я не хачу быць у адзіноце так моцна, каб упусціць шанец зноў пагаварыць з сапраўдным жывым тэхасцем».
  
  
  «Добра, міс Кенда… эээ… Кенда. Гучыць проста выдатна. Паслухайце, чаму б вам проста не даць мне што-небудзь намацаць са службы дастаўкі ежы, паставіць усё гэта ў мае раскопкі і здзівіць вас. Так табе нават не давядзецца апранацца. Яна зірнула на сваё негліжэ, якое было шырока разарванае падчас яе ажыўленай размовы, затым сарамліва абвінавачвальна паглядзела на мяне, які сачыў за яе позіркам. "Я маю на ўвазе, ммм, ты мог бы проста надзець што-небудзь зручнае і не турбавацца аб тым, што адзенешся".
  
  
  «Табе не здаецца, што гэта зручна, Нік?» - Хітра спытала яна, нацягваючы пеньюар крыху шчыльней спераду, як быццам гэта хоць неяк магло схаваць яе грудзі пад празрыстай тканінай.
  
  
  "Мне здаецца, што гэта так, - пачаў я, а затым, зноў бянтэжачыся, дадаў: - Я маю на ўвазе, што калі ты спусцішся ў мой пакой, ты, магчыма, не захочаш насіць гэта праз хол".
  
  
  Яна высунула галаву з дзвярэй, шматзначна паглядзела ўздоўж прыкладна дваццаці футаў да маіх дзвярэй і сказала: «Ты маеш рацыю, Нік. Гэта доўгі шпацыр, і я б не хацеў нікога шакаваць ва Ўотэргэйце». Затым дадаў, падміргнуўшы: «Тут ужо дастаткова скандалу. Добра, дай мне гадзіну ці каля таго, і я прыеду. У яе голасе пачуўся смех, і яна сарамліва дадала: «І я пастараюся быць асцярожнай, каб ніхто не ўбачыў, як я іду ў ваш пакой».
  
  
  «О, мэм, я не гэта меў на ўвазе», - выпаліла я, наўмысна адыходзячы і спатыкаючыся па нагах. "Я меў на ўвазе-
  
  
  «Я ведаю, што ты меў на ўвазе, вялікі тэхасец», - сказала яна, ад душы пасмейваючыся з маёй відавочнай збянтэжанасці, калі я працягваў адступаць да сваіх дзвярэй. «Убачымся праз гадзіну. І папярэджваю, я галодны.
  
  
  Аказалася, што ежа - не адзінае, чаго ёй хацелася.
  
  
  Цяжка было паверыць, што нехта з такой стройнай фігурай укладвае столькі рэчаў за адзін прыём ежы. І пакуль яна ела, словы выплюхнуліся вонкі. Мы пагаварылі аб маёй працы і Тэхасе, што лагічна прывяло да таго, што яна растлумачыла, як яна апынулася ў Адабі і стала кампаньёнам Шэрым. Яна запнулася толькі аднойчы, калі справа дайшла да абмеркавання смерці бацькі. «Потым мой бацька захварэў…» - пачала яна ў нейкі момант, але змяніла яго на «А потым мой бацька памёр, і я засталася адна...»
  
  
  Да таго часу, калі я падаў шакаладны мус, які афіцыянт паставіў у амаль пусты халадзільнік на міні-кухні, каб ён заставаўся халодным, Кенда даволі старанна вывучыла сваё мінулае. Гэта сапраўды адпавядала таму, што я ўжо ведаў са справаздачы AX, за выключэннем таго, як яна пазбягала любых згадак мужчын у сваім жыцці. Але я не збіраўся пра гэта казаць. Аднак было цяжка не думаць пра гэта, калі я назіраў, як гэта цвёрдае цела напружвалася на кожным шве, ці як яна нахілілася, каб падабраць сурвэтку, якая саслізнула з яе каленаў, і адна ідэальна сфармаваная грудзі амаль выслізнула з глыбокага V яе кашулі.
  
  
  Мае рукі свярбелі, каб патрапіць пад гэтую кашулю, і ў мяне было адчуванне, што яна гэта ведала. У канцы вячэры, калі я ўстаў ззаду Кенда, каб дапамагчы ёй устаць з крэсла, я раптам нахіліўся, каб цалкам пацалаваць яе ў вусны, затым хутка адхіліўся. “Мне шкада. Я проста не змог выстаяць… мэм.
  
  
  Калі яна казала, яе вялікія карыя вочы былі мяккімі. «Адзінае, супраць чаго я пярэчу, Нік, гэта мэм. Астатняе спадабалася… »
  
  
  - Тады давай паспрабуем яшчэ раз. Я абняў яе і прыціснуў вуснамі да яе поўнага рота. Яна ненадоўга напружылася, потым я адчуў, як цёпла прылівае да яе вуснаў, калі яны расталіся. Павольна, але інстынктыўна яна адказала на мае ласкі, расслабіўшыся ў маіх абдымках. Я прыціснуў яе да сябе мацней, рухаючы рукой крыху наперад, пакуль мае пальцы не апынуліся крыху ніжэй выгібу грудзей. Яна рушыла ў маіх руках, так што мая рука слізганула ўверх, і я далікатна абняў яе, а затым яшчэ мацней, калі адчуў, як сасок апух і зацвярдзеў пад маімі пальцамі.
  
  
  Кенда адкінулася на канапу, і я рушыў услед за ёй, мае вусны ўсё яшчэ былі прылепленыя да яе вуснаў у пацалунку, які здаваўся бясконцым. Яна адышла ў бок, каб я мог расцягнуцца побач з ёй, не кажучы ні слова. Ёй у гэтым не было патрэбы, таму што я адчуваў, як яе цела прыціскаецца да мяне. Яе вочы
  
  
  
  
  
  
  
  былі зачынены, але яны шырока адкрыліся, на імгненне здаўшыся спалоханымі або збітымі з панталыку, перш чым зноў зачыніцца.
  
  
  Мая рука слізганула ўнутр яе кашулі, і яе шаўковая скура стала аксаміцістай і гарачай пад маім дакрананнем. Кенда застагнала глыбока ў горле, і яе рукі сталі больш патрабавальнымі.
  
  
  Па-ранейшаму не кажучы ні слова, яна курчылася на мяккіх падушках. На імгненне мне здалося, што яна спрабуе сутыкнуць мяне з канапы, але яе рукі, якія драпалі мае плечы эратычна раздражняльнымі драпінамі, перамясціліся на маю талію, і я зразумеў, што яна спрабуе даць мне месца, каб легчы на спіну, так што яна магла б перамясціцца на мяне. З маёй дапамогай ёй гэта ўдалося лёгка, затым мяккія рукі слізганулі па маіх грудзях да каўняра кашулі. Па яе патрабаванні я ўжо зняў гальштук яшчэ да таго, як мы селі ёсць, каб нішто не мяшала яе якія шукаюць пальцам, калі яны пачалі расшпільваць гузікі.
  
  
  Падняўшы верхнюю палову свайго цела, але не раздзіраючы пацалунку, яна расправіла маю кашулю і вырвала канцы маіх штаноў. Мае рукі таксама былі занятыя, і амаль такімі ж рухамі мы сцягнулі адзін з аднаго кашулі, затым леглі назад, зноў счапіўшыся разам ва ўсю даўжыню, нашы голыя грудзі датыкаліся і лашчыліся.
  
  
  Мы стаялі так доўга, перш чым я схапіў яе за талію, злёгку прыўзняў, а затым правёў рукой паміж намі, каб расшпіліць спражку яе рамяня. Яна павярнулася набок, каб мне было лягчэй, і я ў адказ хутка расшпіліў вялікія кнопкі Levi. Яна зноў злёгку прыўзнялася, каб я мог спусціць джынсы з яе сцёгнаў.
  
  
  Адрываючыся ад маіх вуснаў і падымаючы галаву, Кенда паглядзела на мяне. "Мая чарга", - мякка сказала яна. Прасоўваючыся назад уздоўж майго цела, яна нахілілася, каб пацалаваць мае грудзі, затым паднялася на калені. Яна зняла спачатку адну штаніну сваіх джынсаў і трусікаў, затым другую, перш чым зноў нахіліцца, каб расшпіліць спражку майго рамяня.
  
  
  Мы ў абдымках рушылі да ложка, і ў іншы момант я ўжо не гуляў…
  
  
  Тэлефонны званок быў кароткім, але імгненна разбудзіў мяне. Я падняў слухаўку да таго, як яна зноў зазваніла, ціха сказаўшы: "Прывітанне".
  
  
  "Г-н. Картэр, цяпер дванаццаць трыццаць. Аператар таксама аўтаматычна загаварыла мякка, і яна паспяшалася, амаль просячы прабачэння: «Вы прасілі мяне патэлефанаваць вам, каб вы не прапусцілі сустрэчу».
  
  
  «Так, вялікі дзякуй. Я прачнуўся." Я зрабіў разумовую пазнаку, каб правесці яшчэ крыху Хока ўпартай-за грошай і паслаць сёе-тое па аператарам размеркавальных шчытоў. Не пашкодзіць, калі на вашым боку будзе як мага больш людзей.
  
  
  Кенда села, і прасціна ўпала з яе грудзей. "Якая зараз гадзіна?"
  
  
  "1230."
  
  
  «Божа мой, Шэрыма павінна быць дома». Яна пачала вылазіць з ложка, патрабуючы: "Як ты мог даць мне паспаць так доўга?"
  
  
  "Ты праспаў усяго паўгадзіны", - сказаў я. "Калі вы высадзіліся, была апоўначы".
  
  
  «Божа, куды падзелася ноч?» - Сказала яна, апускаючы ногі на падлогу і ўстаючы ля ложка.
  
  
  Я дазволіў сваім вачам шматзначна слізгаць па яе аголеным целе, а затым па змятым ложку, нічога не кажучы.
  
  
  «Не кажы гэтага», - засмяялася яна, затым павярнулася і пабегла да канапы, каб забраць свае джынсы і кашулю. Наткнуўшыся на іх, яна сказала: «Спадзяюся, Шэрымы там няма. Яна абавязкова будзе хвалявацца, а Абдул раззлуецца».
  
  
  Апошняя частка яе слоў была вымаўлена з лёгкім спалохам. Я вырашыў прасачыць за гэтым. «Абдул? Чаму ён павінен злавацца? Ён жа не твой бос?
  
  
  На імгненне ўсхваляваная, яна не адказала. Затым, сабраўшыся з сіламі, яна накіравалася да дзвярэй, засмяялася і сказала: «Не, вядома, не. Але яму ўвесь час падабаецца ведаць, дзе я. Думаю, ён таксама лічыць, што павінен быць маім целаахоўнікам.
  
  
  Я ўстаў і рушыў услед за ёй да дзвярэй. Абняўшы яе для апошняга доўгага пацалунку, я сказаў, адпусціўшы яе: "Я вельмі рады, што ён не ахоўваў ваша цела сёння ўвечары, мэм".
  
  
  Яна паглядзела на мяне, і яе вочы былі поўныя сарамлівасці. «Я таксама, Нік. І я сапраўды маю на ўвазе гэта. А зараз, калі ласка, мне сітавіна.
  
  
  Я падняў свой стэтсан з крэсла і правёў ім па аголеных сцёгнах. "Так, мэм. Убачымся за сняданкам.
  
  
  "Сняданак? О так, я паспрабую Ніка, я сапраўды пастараюся.
   Кіраўнік 6
  
  
  
  
  Я думаў пра сэкс-конкурс мінулай ноччу, калі зазваніў мой тэлефон.
  
  
  «Нік, ты ўстаў? Гэта Кенда.
  
  
  Я сказаў ёй, што толькі апранаюся, хоць на самой справе я не спаў крыху пазней пяці. Пасля трэніроўкі і душа я правёў каля трыццаці хвілін па тэлефоне ў штаб-кватэры AX. Я хацеў даведацца, ці паступала якая-небудзь дадатковая інфармацыя аб планах Мяча, але, як мне сказалі, не было атрымана. Нашыя мясцовыя агенты даведаліся, што большасць радыкальных падпольных груповак у раёне акругі, відаць, актывізаваліся пасля таго, як на працягу амаль года заставаліся адносна ціхімі. Некаторыя з іх, асабліва рэвалюцыйна-тэрарыстычная групоўка, вядомая як Кааліцыя амерыканскіх арабаў, праводзілі таемныя сходы, на якіх прысутнічалі толькі кіраўнікі падраздзяленняў, хаця ўсе члены былі прыведзены ў стан баявой гатоўнасці. Завошта ніхто не бачыць
  
  
  
  
  
  
  не павінен ведаць.
  
  
  - Сняданак, Нік, - нецярпліва сказала Кенда.
  
  
  "Выдатна", - адказаў я. "Уніз па лесвіцы?"
  
  
  "Так. Убачымся ў Тэрасе прыкладна праз паўгадзіны.
  
  
  - Значыць, вы прадалі Шэрыму, выбраўшыся і пазнаёміўшыся з яе публікай?
  
  
  Кенда адказала: "Нас будзе толькі двое, Шэрыма і я". У адказ на маё пытанне гэта не мела асаблівага сэнсу, але тады я зразумеў, што былая каралева, верагодна, была паблізу, і што Кенда не магла гаварыць занадта свабодна. Жаданне падражніць яе пры такіх абставінах было занадта моцным, каб супраціўляцца, таму я сказаў:
  
  
  «Я буду насіць каўбойскі капялюш і эрэкцыю».
  
  
  Яе смех вырваўся з маёй трубкі, перш чым яна павесіла трубку.
  
  
  Спачатку толькі некалькі галоў павярнуліся, каб зірнуць на дзвюх прывабных жанчын, якія ідуць да майго стала; але калі мэтрдатэль, відавочна пазнаўшы Шэрыму, перахапіў іх на паўдарогі праз пакой і пачаў паднімаць над ёй фармальную мітусню, людзі звярнулі ўвагу. Галасы ператварыліся ў шэпт, а выпадковыя погляды ператварыліся ў пільныя погляды, пакуль Шэрыма размаўляла з афіцыянтам. Да таго часу, калі яны нарэшце прайшлі міма заступніцкага метрдатэля, я ўбачыў, што амаль усе ў зале пазналі былую каралеву. Нават звычайна занятыя афіцыянты і афіцыянткі сабраліся ля доўгага фуршэта, каб абмеркаваць знакамітае прыбыццё.
  
  
  «Нік, мне шкада, што мы спазніліся, - пачала Кенда, - але я...»
  
  
  - Не верце ёй, містэр Картэр, Нік, - перапыніла Шэрыма. «Кенды не мела нічога агульнага з нашым спазненнем. Гэта мая віна. Мне патрэбны час, каб вырашыць, што я гатовы сутыкнуцца з тым, што, я ўпэўнены, адбываецца ззаду нас». Яна працягнула руку і дадала: «Я Ліз Чэнлі».
  
  
  Атрымаўшы ад яе намёк на нязмушанасць, я паціснуў руку.
  
  
  «Прывітанне, Ліз. Кенда кажа, што вы сёння хадзілі на паляванне, - сказаў я. "Куды вы ідзеце?"
  
  
  "У Мэрыленд", - сказала яна. - У раёне Патомака і на поўнач адтуль. Учора ўвечары я вячэраў з Secre ... са старым сябрам, і ён выказаў здагадку, што ў гэтым раёне можа быць менавіта тое, што я шукаю. Я хачу дзе-небудзь, дзе я магу размясціць сваіх коней.
  
  
  Мне спадабалася, як Шарыма спынілася перад тым, як сказаць дзяржсакратару, і ператварыла гэта ў "старога сябра". Гэта паказала, што яна была дастаткова ўпэўнена ў сабе, каб не адмаўляцца ад вядомых імёнаў, каб забяспечыць сабе становішча. Я вырашыў, што за гэтым прыгожым тварам хаваецца мілы чалавек.
  
  
  Афіцыянт асцярожна лунаў на заднім плане, і я жэстам запрасіў яго замовіць нашу ежу. Яйкі-пашот, тосты, кава для Шэрымы; тое ж самае з Кенда, толькі яе яйкі будуць парыць над ладнай порцыяй саланіны; вяндліна і яйкі, тосты і кава для мяне.
  
  
  Я перавяла размову на дзённы парадак дня Шэрымы, ласкава прапанаваўшы свае паслугі ў якасці гіда - зразумела, з дазволу Яе Высокасці. Гэтак жа ласкава яна прыняла паслугі спагадлівага амерыканца. Нага Кенда церлася аб маю, павольна і пачуццёва. Калі я зірнуў на яе, яна нявінна ўсміхнулася мне, затым павярнулася, каб прапанаваць Шэрым яшчэ кавы, яе нага не спынялася ні на імгненне.
  
  
  Мне было цяжка засяродзіцца на нерухомасці Мэрыленда.
  
  
  Хрыплы целаахоўнік адчыніў дзверы лімузіна, як толькі ўбачыў, што Шэрыма і Кенда з'явіліся ў пад'ездзе гатэля. Затым ён раптам заўважыў, што я іду блізка ззаду, яго правая рука адпусціла дзверы і аўтаматычна накіравалася да пояса. Словы Шэрымы спынілі яго перш, чым ён змог выцягнуць пісталет, які, як я ведаў, павінен быў быць схаваны там. Яна таксама, відаць, зразумела, што азначала яго раптоўнае дзеянне.
  
  
  "Усё ў парадку, Абдул". - ціха сказала яна, павярнуўшыся да мяне, дадаўшы: Картэр з намі. Я падышоў да яе і Кенда, і яна працягнула: «Нік, містэр Картэр, я хачу, каб вы пазнаёміліся з Абдулам Бядаві, які прыглядае за мной і Кенда. Абдул, містэр Картэр пойдзе з намі сёння. Ён мой сябар, і ён ведае, куды мы зьбіраемся».
  
  
  Я не мог вырашыць, ці быў выраз на твары Абдула вынікам падазрэння, прызнання майго імя або відавочнай непрыязнасці. Але ў адно імгненне ён накрыў гэта шырокай усмешкай, хоць яго вочы працягвалі ацэньваць мяне з галавы да пят, пакуль ён кланяўся. Гаворачы з Шарымай, ён пільна назіраў за мной. "Як хочаце, мілэдзі".
  
  
  Я працягнуў правую руку і сказаў: «Прывітанне, Абдул. Рады знаёмству. Я пастараюся не заблудзіцца.
  
  
  "Я таксама буду старацца не даць нам збіцца са шляху", - адказаў ён.
  
  
  З яго боку было некаторае ваганне, перш чым ён нарэшце ўзяў мяне за руку. На працягу яшчэ аднаго кароткага імгнення мы праверылі адно аднаго на трываласць, але абодва не заўважылі гэтага. Яго хватка была зруйнавальнай, і ён здаваўся здзіўленым, што я не паспрабаваў адарвацца ад яе. Аднак ніхто з назіральнікаў не западозрыў бы нашу маленькую бітву па ўсмешках на нашых тварах або па яго сардэчнасці, калі ён нарэшце адпусціў, пакланіўся і сказаў: "Прыемна пазнаёміцца, містэр Картэр". Яго англійская была фармальнай, дакладным і тыповым для арабаў, якія выраслі ў краінах, дзе ангельцы і амерыканцы мелі моцны ўплыў.
  
  
  Бядаві прытрымліваў дзверы, пакуль мы не селі на задняе сядзенне машыны, затым абышоў і заняў сваё месца.
  
  
  
  
  
  
  Я заўважыў, што перш за ўсё ён апусціў акно, якое аддзяляла задні адсек ад сядзення шафёра, што звычайна рабілі б пасажыры, калі былі гатовыя пагаварыць з кіроўцам. Ён не рызыкаваў прапусціць ні слова са сказанага.
  
  
  Калі мы рушылі ў дарогу, Шэрыма, азірнуўшыся вакол машыны, сказала: "Сёння іншая машына, Абдул?"
  
  
  Пагарда была відавочная ў яго голасе, калі ён адказаў: «Так, мілэдзі. Я ня ведаю, што адбываецца ў амбасадзе. Здаецца, яны не могуць зразумець, што ў нас мусіць быць уласная машына. Я правяла дзве гадзіны пасля таго, як мы вярнуліся ўчора ўвечары, правяраючы іншую машыну, каб пераканацца, што сёння ў нас зноў не будзе праблем. Пасля, калі я сёння раніцай прыехаў у пасольства, яны прыгатавалі для нас гэтую машыну. Іншы знік».
  
  
  Мне прыйшло ў галаву, што, магчыма, Хоук зноў гуляў у гульні з машынай, але я быў дастаткова ўпэўнены, што ён сказаў бы мне пра гэта. Я задаваўся пытаннем, ці быў хто-небудзь у пасольстве датычны да змовы Мяча, калі накіроўваў Бедаві праз Джорджтаўн на М-стрыт да Канал-роўд. Было складана гуляць у навігатара і турыстычнага гіда адначасова, але мне ўдалося паказаць на некалькі цікавых крам і выдатных рэстаранаў у гэтым чароўным старым сектары сталіцы, калі мы праязджалі міма.
  
  
  «Гэта Канал-роўд, Абдул, - сказаў я, калі мы звярнулі з М-стрыт і рушылі па маляўнічай шашы. “Мы яшчэ некаторы час застаемся на гэтым шляху. У канчатковым выніку ён становіцца бульварам Джорджа Вашынгтона і вядзе нас менавіта туды, куды мы хочам».
  
  
  "Так, містэр Картэр", - холадна адказаў шафёр. "Сёння раніцай я некаторы час вывучаў карты".
  
  
  "Ты ніколі не спіш?" Я спытаў.
  
  
  "Мне трэба вельмі мала сну, сэр".
  
  
  - Перапыніла Шэрыма, адчуваючы, як я адчуваў, напружанне, якое нарастала паміж намі. "Чаму яны называюць гэта Канал-роўд?"
  
  
  "Ну, вы бачыце тую вялікую канаву, напоўненую вадой", - сказаў я, паказваючы ў акно. Калі яны аўтаматычна кіўнулі, я працягнуў: «Гэта тое, што засталося ад старых барж-каналаў Чэсапік і Агаё. Баржы з грузам і пасажырамі буксіравалі на мулах. Вы ўсё яшчэ можаце ўбачыць сцежку. Гэта голая палоска на траве ў канала.
  
  
  «Наколькі я памятаю, хтосьці расказваў мне, што раней канал ішоў да Камберленда, штат Мэрыленд, а гэта, павінна быць, амаль дзвесце міль. У рэшце рэшт, ён быў звязаны нейкім віядукам праз Потомак з Александрыяй. Сотню гадоў баржы хадзілі па канале, а потым ён быў зачынены прыкладна ў той час, калі скончылася Першая сусветная вайна».
  
  
  «Што яны зараз з гэтым робяць?» - спытала Кенда.
  
  
  «Ён быў захаваны Службай нацыянальных паркаў, - патлумачыў я, - і людзі выкарыстоўваюць яго толькі для пешых шпацыраў ці катанні на ровары па сцежцы. Не ведаю, робяць яны гэта да гэтага часу ці не, але калі я быў тут некалькі гадоў таму, па канале ўсё яшчэ хадзіла баржа для агляду славутасцяў. Канешне, гэта была не адна з арыгінальных, а ўсяго толькі копія. Яны кажуць мне, што гэта была вельмі вясёлая паездка з мулам, які цягнуў баржу. Напэўна, дзень прайшоў выдатна.
  
  
  Пакуль жанчыны глядзелі ў акно, зноў і зноў усклікаючы над прыгажосцю пейзажа ўздоўж маршруту канала, я сачыў за тым, як Бядаві кіраваў вялікай машынай. Ён быў выдатным кіроўцам, нягледзячы на тое, што ехаў па незнаёмых дарогах, уважліва сочачы за кожным які праязджае знакам або паваротам. У нейкі момант ён заўважыў, што я назіраю за ім у люстэрка задняга выгляду, і нацягнутая ўсмешка з'явілася на яго твары.
  
  
  "Не хвалюйцеся, містэр Картэр, - суха сказаў ён, - я шчасна дастаўлю нас туды".
  
  
  "Хутка мы выязджаем на бульвар Джорджа Вашынгтона", – сказаў я, нібы спрабуючы растлумачыць сваю ўвагу да яго і дарозе. «Мы працягваем ехаць па ім, пакуль ён не ператворыцца ў бульвар Макартура. Тады мы зможам сысці з яго практычна ў любым пункце і адправіцца ў краіну коней вакол Патомака, штат Мэрыленд».
  
  
  "Мілэдзі, - хутка сказаў ён, - хіба вы не хацелі пайсці, каб агледзець славутасці гэтага маршруту?"
  
  
  «О так, - сказала яна. «Грэйт-Фолс. Тамака павінна быць хораша. Гэта не замінае нам, Нік?
  
  
  „Няма за што. Бульвар Макартура вядзе проста да яго. І гэта сапраўды на што паглядзець».
  
  
  Праз некалькі хвілін машына плаўна заехала на стаянку зоны адпачынку Грэйт-Фолс. Машын было на здзіўленне мала. Я раптам зразумеў, што гэта быў будны дзень, і большая частка Вашынгтона была на працы.
  
  
  Шэрыма, Кенда і я накіраваліся да вадаспаду. Бядаві застаўся. Калі я павярнуўся, каб паглядзець, што ён задумаў, ён схіліўся над адчыненым капотам, відавочна важдаючыся з маторам.
  
  
  Калі мы рушылі па дарожцы праз тое, што калісьці было шлюзам канала, трое мужчын, якія стаялі каля офіса Park Service у раёне, які раней быў месцам прыпынку для адпачынку на канале і гасцініцы, таксама рушылі ў гэты бок. Мяркуючы па тым, што яны амаль дакучліва фатаграфавалі адзін аднаго перад бліжэйшай шыльдай, і па сукупнасці фотаапаратаў, якія віселі на шыі ў кожнага з іх, я западозрыў, што яны японцы. Я ўбачыў, што меў рацыю, калі мы падышлі бліжэй, і яны перайшлі на іншы бок канала.
  
  
  
  
  
  
  Хадземце, - крыкнуў адзін з іх сваім таварышам, гледзячы на гадзіннік. "Мы павінны паспяшацца, калі мы хочам сфатаграфаваць вадаспад і ўсё ж паспець у горад, каб сфатаграфаваць Капітолій і помнік Вашынгтону".
  
  
  Я ўсміхнуўся сам сабе, падумаўшы, наколькі тыповым было іх імкненне запісваць усё, што яны бачылі, на плёнку. Затым мяне раптам ахінула, што незвычайным у гэтай сцэне было тое, што відавочны лідэр трыа казаў на ангельскай, а не на японскай. Пакуль я глядзеў, як яны спяшаюцца ўздоўж берага канала і накіроўваюцца да дрэў і хмызнякоў, якія распускаюцца, у глыбіні маёй душы празвінеў невялікі папераджальны званок. Пакуль Шэрыма і Кенда перасякалі дарожку над каналам, я спыніўся і азірнуўся ў бок таго месца, дзе Бедаві ўсё яшчэ важдаўся пад паднятым капюшонам. Я зразумеў, што наша машына была адзінай машынай на вялікім участку, за выключэннем Datsun, прыпаркаванага ў далёкім канцы. Судзячы па ўсім, група турыстаў, якая вярнулася з вадаспаду па меры нашага прыезду, з'ехала на іншых машынах. Відавочна, целаахоўнік Шэрымы таксама падумаў, што мы ўвайшлі ў службовы будынак парка, інакш ён бы пайшоў за намі.
  
  
  "Нік! Давай!" Кенда махала мне рукой з павароту ў лес. Я памахаў ім і пайшоў за імі, спыніўшыся ўсяго на імгненне, каб яшчэ раз павярнуцца, каб убачыць, ці пачуў яе Бедаві і ці пойдзе за намі. Ён не падняў галавы. Напэўна, матор працуе, і я нічога не чую , вырашыў я.
  
  
  Калі я дагнаў Шэрыму і Кенда, яны дзелавіта чыталі медную дошку, прымацаваную да вялізнага валуна ля сцежкі да вадаспаду. Японскіх жучкоў камеры нідзе не было відаць, што мяне не здзівіла, але я чакаў пачуць іх на звілістай дарозе, якая ляжала наперадзе. Аднак у лесе вакол нас было ціха, і адзіным гукам была жаночая балбатня.
  
  
  Я прайшоў міма іх, затым пачакаў, пакуль яны не дагналі пешаходны мост праз першы з невялікіх імклівых раўчукоў, шумна бягучых праз лес. Калі яны паглядзелі на пеністую ваду пад намі, Кенда спытала: «Чаму яна такая пенная? Здаецца, вада не рухаецца так хутка, каб утварыць пену».
  
  
  «Гэтыя бурбалкі стварае не прырода. Гэта звычайнае старое амерыканскае забруджванне, - сказаў я. «Гэтая пена менавіта такая, як выглядае - мыльная пена. Калі быць дакладным, сродак для мыцця. Яны трапляюць у раку зверху па цячэнні, а затым, калі тут іх заводзіць хуткую плынь, пачынае ўтварацца пена, як у пральнай машыне».
  
  
  Мы перайшлі да другога пешаходнага моста, які перасек хутчэйшую плынь, якая прарэзала глыбейшы яр у скале. Шэрыма паказала нам на адно месца, дзе імклівая вада выкапала выбоіну; усярэдзіне ямы быў заціснуты невялікі камень, і вада, якая працякала праз выбоіну, апантана круціла яго. Яна пачала распавядаць Кенда аб ледніковым садзе, які яна наведала ў Люцэрне, Швейцарыя. Я скарыстаўся іх цікавасцю да абмеркавання таго, як вада можа рабіць маленькія камяні з вялікіх, і выслізнуў наперад па сцежцы.
  
  
  Прыкладна за дваццаць ярдаў ад мяне раптоўны трэск галіны ўбок і крыху наперадзе мяне замарозіў. Я пачакаў імгненне, затым, нічога больш не пачуўшы, сышоў са сцежкі і слізгануў у кусты, рухаючыся па шырокім коле.
  
  
  "Дзе яны?"
  
  
  Шэпт быў на японскай, злева ад мяне, бліжэй да сцежкі да вадаспаду. Прапаўзаючы наперад, я выявіў, што гляджу на спіны двух японскіх турыстаў, якія стаіліся за вялізным валуном.
  
  
  "Заткніся", - прашыпеў другі мужчына ў адказ на трывожнае пытанне свайго таварыша. "Яны хутка будуць".
  
  
  Нервовага нельга было прымусіць замаўчаць. «Чаму іх трое? Нам сказалі, што будзе ўсяго дзве жанчыны. Мы таксама павінны забіць гэтага чалавека? Хто ён?"
  
  
  "Я не ведаю, хто ён", - сказаў іншы. Я пазнаў у ім ангельскамоўнага назіральніка.
  
  
  Перакладаць японскі шэпт было цяжка, і мне хацелася, каб ён зноў выкарыстоўваў ангельскую. «Кім бы ён ні быў, ён мусіць памерці, як яны. Сведкаў быць не павінна. Такі загад Мяча. А зараз маўчы; яны цябе пачуюць».
  
  
  Японец і які працуе на Меча! "Пачакай, пакуль Хоук не даведаецца пра гэта", - падумаў я і дадаў сабе, калі калі-небудзь даведаецца. Я быў амаль упэўнены, што змагу справіцца з парай перада мной, нягледзячы на пісталеты з глушыцелем, якія яны трымалі ў руках. Гэта быў трэці, хто мяне непакоіў. Я ня ведала, дзе менавіта ён, і жанчыны будуць побач у любы момант. Молячыся, каб выбоіна і круцячыся камень гіпнатызавалі іх яшчэ на некалькі хвілін, я выцягнуў Вільгельміну з кабуры на поясе і дазволіў Х'юга ўпасці мне ў руку з похваў перадплечча. Абодва забойцы павінны былі памерці адначасова, без шуму. Зняўшы куртку, я наматаў яе на левую руку і люгер. Гэта быў імправізаваны глушыцель, але ён павінен быў падысці.
  
  
  Я хутка прасунуўся на чатыры крокі наперад, апынуўшыся прама за парай, перш чым яны заўважылі маю прысутнасць. У той момант, калі заматаны тканінай Люгер закрануў заднюю частку шыі нервовага японца, я нацягнуў курок
  
  
  
  
  
  
  . Я паклапаціўся аб тым, каб рулю было нахілена ўверх, каб куля прайшла праз яго мозг, выйшаўшы з верхавіны. Як я разлічыў, куля працягнула свой шлях у неба. Я не мог дапусціць шуму, які быў бы непазбежны, калі б ён ударыўся аб камень ці дрэва, калі вылецеў з яго чэрапа.
  
  
  Нават калі яго галава тузанулася назад у смяротным скарачэнні, мой нож слізгаў паміж дыскамі хрыбетніка іншага, раздзіраючы звязкі, якія кантралявалі яго нервовую сістэму. Мая рука ў куртцы выйшла наперад і самкнулася вакол рота мерцвяка, на выпадак, калі ён закрычыць, але ротам паветра не хапіла. Я кіўнуў сцягном, каб прыціснуць першага мёртвага чалавека да валуна, а другога ціхенька апусціў на зямлю, а затым дазволіў яго таварышу ціха саслізнуць побач з ім. Калі я гэта зрабіў, я пачуў кліч ззаду па сцежцы.
  
  
  "Нік, ты дзе?" Гэта была Кенда. Відаць, яны зразумелі, што мяне больш няма, і, магчыма, спалохаліся цішыні лесу.
  
  
  "Тут", - адгукнулася я, вырашыўшы, што я павінна дазволіць трэцяму забойцу знайсці мяне. "Проста працягвай ісці па сцежцы".
  
  
  Абклаўшы куртку так, быццам я нядбайна перакінуў яе праз руку, я выйшаў на сцежку і пайшоў далей. Я ведаў, што ён павінен быць паблізу - яны не разышліся б занадта далёка адзін ад аднаго - і меў рацыю. Калі я абмінуў велізарную гранітную пліту, якая фактычна ўтварыла сцяну побач са сцежкай, ён раптам з'явіўся ў поле зроку, заступіўшы мне шлях. Пісталет з глушыцелем прыцэліўся мне ў жывот
  
  
  «Не страляйце; Я Меч, - прашаптаў я па-японску. Яго ваганні ўказалі на тое, што ён непрафесіянал, і каштавалі яму жыцця. Куля ад майго люгера, загорнутага ў куртку, трапіла яму ў сэрца і паляцела ўгору, на імгненне прыўзняўшы яго цела, перш чым ён пачаў рэзка падаць наперад. Я злавіў яго і пацягнуў за гранітную пліту, кінуўшы туды. З яго разяўленага рота вырвалася жудаснае булькатанне. Я не мог рызыкнуць, што Шэрыма ці Кенда пачуюць яго, калі яны праходзяць, таму я сарваў пучок травы і засунуў яго глыбока паміж вуснамі, якія ўжо пасінелі. Кроў хлынула з-пад майго імправізаванага кляпа, але ў яго не пранікала ні гуку. Павярнуўшыся і адбегшыся на некалькі футаў да таго месца, дзе ляжалі іншыя мёртвыя японцы, я абвёў іх вакол валуна, на якім яны зладзілі засаду, і дзейнічаў хутка, пакуль я чуў словы Шэрымы і Кенды галасы набліжаюцца. Да таго часу, калі яны падышлі да мяне, я зноў стаяў на сцежцы, мая куртка зноў нядбайна накінулася на руку, так што кулявыя адтуліны не былі бачныя, каўнер і гальштук расшпіліліся. Я пераклаў пісталет, кабуру і кашалёк у кішэні штаноў.
  
  
  Кенда задала пытанне, якое было на іх тварах. «Занадта цёпла, Нік?»
  
  
  "Так, мэм", - працягнула я. «У такі цёплы дзень гэты паход, несумненна, будзе гарачай справай. Спадзяюся, дамы, вы не супраць.
  
  
  «Я дакладна не ведаю, - сказала Шарыма. «Гэты гарнітур з ваўнянымі штанамі таксама пачынае здавацца даволі няёмкім».
  
  
  «Мая таксама», - умяшалася Кенда. «Насамрэч, я думаю, што проста накіну гэтую куртку сабе на плечы». Яна зняла куртку, і, калі я дапамог ёй паправіць яе на плячах, я заўважыў, што яна спынілася на бюстгальтары пад сённяшняй пашытай па мужчынску белай кашуляй. Ёй не ўдалося ўтрымаць яе пышную грудзі. Яна, здавалася, адчула маю крытычную адзнаку, таму што павярнулася роўна настолькі, каб дакрануцца да маіх правых грудзьмі, а затым нявінна паглядзела на мяне. Я гуляў з ёй у гэтую гульню, падымаючы руку, як быццам збіраючыся прыбраць збілася пасму маіх валасоў, але пры гэтым імкнучыся, каб мае пальцы слізгалі па выпуклай кашулі. Яе хуткі прыглушаны ўздых сказаў мне, што яна адчувае тое ж жаданне, што і я.
  
  
  "Думаю, нам лепш рухацца далей", - сказаў я, адыходзячы ад яе і зноў ідучы наперадзе па сцяжынцы. «Да вадаспаду зусім няшмат. Калі ўважліва прыслухацца, можна пачуць ваду».
  
  
  «Напэўна, гэта быў той шум, які я чуў», - сказала Шэрыма, паварочваючыся да Кенда. «Але я думаў, што гэта ты, Нік, перасоўваўся ў кустах перад намі пасля таго, як мы прапусцілі цябе там з выбоінай».
  
  
  «Напэўна, гэта быў вадаспад», - пагадзіўся я, удзячны за нарастаючы шум, які даносіўся да нас, пакуль мы ішлі. «Я вырашыў працягнуць, пакуль вы двое гледзіце на замкі. Я аматар фотаапаратаў і падумаў, што магу дагнаць тых японскіх турыстаў і паглядзець, якое ў іх абсталяваньне. Але яны, відаць, прыслухаліся да таго, хто так турбаваўся пра час, таму што іх няма побач, і, верагодна, яны ўжо нашмат апярэдзілі нас. Мы ўбачым іх на назіральнай пляцоўцы каля вадаспаду».
  
  
  Да таго часу роў вады, якая няслася па вадаспадзе наперадзе, быў даволі гучным, затым, калі мы завярнулі за паварот, нас уразіла ўся прыгажосць вялізнага крутога каскаду.
  
  
  «Божа мой, гэта фантастыка», - усклікнула Шэрыма. «Гэтак міла і так страшна адначасова. Ці заўсёды гэта так жорстка, Нік?
  
  
  "Не", - сказаў я, калі мы падышлі да металічнай трубы, якая служыла плотам вакол назіральнай пляцоўкі, створанай прыродай і Службай паркаў. «У гэты час года з вясновымі адлігамі вада высокая.
  
  
  
  
  
  
  Мне кажуць, што часам гэта ператвараецца ў струменьчык, але зараз у гэта складана паверыць. І з таго, што я памятаю са свайго апошняга візыту сюды, паводкі, здаецца, змылі тут даволі шмат берагоў».
  
  
  «Ці ёсць небяспека?» - Спытала Кенда, трохі адышоўшы ад парэнчаў.
  
  
  "Не, я ўпэўнены, што гэта бяспечна, інакш хто-небудзь з паркавай службы не падпусціць нас", – сказаў я. Я накінуў куртку на парэнчы, затым павярнуўся, узяў яе за руку і зноў пацягнуў наперад. "Паслухайце, вы бачыце, што вадзе яшчэ трэба падняцца, перш чым яна дабярэцца сюды".
  
  
  Калі яна... пераканалася ў бяспецы нашага пункта агляду, я звярнуў іх увагу на іншы бераг ракі. «Гэта бок Вірджыніі», - растлумачыў я. «Зямля там вышэйшая. Ён утварае частаколы, нешта накшталт тых, што на Гудзон насупраць Нью-Ёрка, толькі не такія крутыя. Уздоўж таго ж боку праходзіць шаша, і на такім плато ёсць выдатнае месца, каб паглядзець уніз на парогі. Там таксама разбілі невялікі гай для пікніка. Можа быць, вам атрымаецца ўбачыць адтуль Грэйт-Фолс... Гэй! Злі гэта!"
  
  
  «О, Нік, твой пінжак!» - Усклікнула Кенда, перагнуўшыся праз парэнчы і з сумам назіраючы, як мая куртка хутка прасоўваецца па паветры да вады.
  
  
  Я проста ўздыхнуў, і яна і Шарыма спачувальна застагналі, калі ён упаў у ваду і быў вынесены пеністым струменем пад намі. Прыцягваючы іх увагу да супрацьлеглага берага, я зняў куртку праз парэнчы. Магчыма, Хок не быў бы занадта рады, што частка дарагога гардэроба была так лёгка выкінута, але я б усё роўна не змагла б надзець яе зноў. Ніхто б не паверыў, што дзве круглыя апаленыя дзірачкі былі апошняй падзеяй у мужчынскай модзе - нават у Тэхасе.
  
  
  «О, Нік, твая цудоўная куртка, - зноў прастагнала Кенда. "Ці было ў ім што-небудзь каштоўнае?"
  
  
  «Не. На шчасце, кашалёк і большасць папер у мяне ў штанах, - сказаў я, паказваючы кашалёк і спадзеючыся, што яны падумаюць, што выпукласць Люгера на другім баку - гэта мае "дакументы". Я дадаў: "Гэта звычка, якую я набыў у Нью-Ёрку пасля таго, як кішэннік падняў практычна ўсё, што я нёс, пакуль я распавядаў яму, як дабрацца да Таймс-сквер".
  
  
  "Нік, я адчуваю адказнасць", - сказала Шарыма. «Вы павінны дазволіць мне замяніць яго для вас. У рэшце рэшт, вы тут, таму што. Я хацеў убачыць вадаспад. Мне шкада, што сябар Абдула ніколі гэтага не прапаноўваў».
  
  
  "Я тут, таму што хачу быць тут", - сказаў я ёй. «І не турбуйцеся аб яго замене; вы ведаеце, колькі грошай мы, людзі ў нафтавай галіне, выкідваем на рахункі, лабіруючы ў Вашынгтоне».
  
  
  Яна неяк дзіўна паглядзела на мяне, затым яны з Кенда засмяяліся, калі мая ўсмешка сказала ім, што я жартую. «Калі б яны толькі ведалі, - падумаў я, - адкуль у мяне рахунак!
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік і сказаў, што нам лепш вярнуцца да машыны і працягнуць наша хатняе паляванне. Калі мы вярталіся па сваіх слядах, я сказаў: "Я спадзяваўся, што мы зможам паабедаць дзе-небудзь у добрым месцы ў раёне Патомака, але я лічу, што са мной у кашулі з рукавамі нам давядзецца здавольвацца Біг Макам".
  
  
  "Што такое Біг Мак?" - спыталі яны абодва адразу, у іхніх галасах змяшаліся здзіўленне і весялосць.
  
  
  «Верна», - сказаў я, пляснуўшы сябе па лбе, - «я забыўся, што вы двое так доўга не выязджалі з краіны, што ў вас ніколі не было прысмакаў веку. Дамы, я абяцаю вам, што калі мы знойдзем Макдональдс, вас чакае сапраўдная неспадзеўка».
  
  
  Яны спрабавалі пераканаць мяне расказаць ім сакрэт Біг Мака, пакуль мы ішлі, і я настойваў на сваёй гульні, адмаўляючыся штосьці тлумачыць далей. Я ўцягнуў іх у гэтае смяхотнае абмеркаванне, пакуль мы праходзілі міма ўчастку, дзе тры трупа былі ўсеяныя падлескам, і яны мінулі міма, не заўважыўшы ні намёку на кровапраліцце, якое нядаўна там адбылося. Мы якраз падышлі да моста, дзе жанчыны назіралі за скалой у выбоіне, калі да нас падбег Абдул. Я задаваўся пытаннем, чаму ён не з'явіўся раней, улічваючы яго меркаваную прыхільнасць ролі вартавога сабакі, але ў яго было гатова тлумачэнне.
  
  
  «Мілэдзі, даруй мне», - маліў ён, амаль падаючы ніцма перад Шарымай. «Я думаў, што вы зайшлі ў той будынак каля стаянкі, таму я пачаў правяраць рухавік машыны, як я хацеў зрабіць, перш чым мы з'ехалі. Усяго некалькі хвілін таму я знайшоў, што вас там няма, і адразу ж прыйшоў за вамі. Прабач мяне.» Яго лук зноў амаль дакрануўся да зямлі.
  
  
  "О, Абдул, усё ў парадку", - сказала Шэрыма, узяўшы яго за руку, так што яму прыйшлося падняцца. “Нам было весела. Мы проста пайшлі да вадаспаду і назад. Табе трэба было быць побач... Бачачы, што ён памыліўся ў яе разуменні, прыняўшы гэта за вымову, яна паспяшалася растлумачыць: «Не, я маю на ўвазе, што табе трэба было быць там, каб убачыць вадаспад. Яны ўражлівыя, як і сказаў вам ваш сябар. І вы маглі назіраць, як куртка містэра Картэра паляцела на мыльную пену.
  
  
  Ён здаваўся зусім збянтэжаным яе апошнімі словамі, і да таго часу, калі яна скончыла
  
  
  
  
  
  
  Эд растлумачыў яму маю страту, мы вярнуліся да лімузіна. Ён задуменна паглядзеў на мяне, калі мы селі ў машыну, і я вырашыў, што яму, верагодна, цікава, што за неасцярожны ідыёт, калі я страчу каштоўную куртку, як я, але ён толькі ветліва выказаў свае шкадаванні, затым сеў і пачаў вяртацца да Фолс-роўд.
  
  
  Мы толькі пачалі праз Потомак, калі маленькі кінжал, які працяў мае думкі, раптам выявіў сябе: які сябар Абдула распавёў яму пра Грэйт-Фолс? Ён ніколі раней ня быў у гэтай краіне. Дык калі ж ён сустрэў тут сябра? Двойчы Шэрыма згадвала, што прапанова аб бакавым падарожжы да вадаспаду была зроблена гэтым невядомым сябрам, і двойчы мой мозг зарэгістраваў гэта, а затым перайшоў да іншых рэчаў. Я зрабіў яшчэ адну разумовую нататку, каб паспрабаваць даведацца, альбо ад Кенда, альбо праз яе, дзе Абдул сустрэў гэтага знаёмага.
  
  
  Наступныя пару гадзін былі патрачаны на тое, каб проста раз'язджаць па мясцовасці, што дазволіла Шэрыме ўбачыць тыпы сядзіб, якія ўсеялі яе, і ўзгорыстую мясцовасць, якая суправаджала іх. Нам даводзілася спыняцца некалькі разоў, калі яна захаплялася табуном коней, якія пасвіліся на пашу, або калі яна прыходзіла ў захапленне ад прыватнай трасы для бегу з перашкодамі, якая распасціралася амаль да абочыны.
  
  
  Мы так і не знайшлі «Макдональдс», таму Т, нарэшце, прыйшлося распавесці ім аб сетцы бургеры і іх меню. На абед мы спыніліся ў маленькім вясковым гатэлі, пасля таго як я праверыў яго, каб пераканацца, што мяне абслужаць без курткі.
  
  
  У нейкі момант я папрасіў прабачэння і пайшоў у мужчынскі пакой, замест гэтага накіраваўшыся да тэлефоннай будкі, якую заўважыў каля касы. Я быў здзіўлены, выявіўшы Абдула перад сабой. Ён адмовіўся паабедаць з намі; калі мы былі ўнутры, Шэрыма растлумачыў, што аддае перавагу гатаваць сабе ежу, строга прытрымліваючыся сваіх рэлігійных дыетычных законаў.
  
  
  Ён заўважыў мяне амаль у той жа час, калі я ўбачыла яго ў тэлефоннай будцы, ён хутка павесіў трубку і выйшаў, каб саступіць мне месца.
  
  
  "Я дакладваў у пасольства, дзе мы знаходзіліся", - холадна сказаў ён. «Яго Вялікасць можа захацець звязацца з маёй лэдзі ў любы час, і мне загадана рэгулярна паведамляць нашаму амбасадару аб нашым месцазнаходжанні».
  
  
  Гэта здавалася лагічным тлумачэннем, таму я нічога не сказаў, проста дазволіўшы яму прайсці і назіраючы, пакуль ён не выйдзе да машыны. Потым я патэлефанаваў Хоўку, каб сам далажыць. Не трэба было турбавацца аб адсутнасці скрэмблера ў тэлефоне-аўтамаце. Ён крыху знерваваўся, калі я папрасіў каго-небудзь прывесці ў парадак ландшафт Грэйт-Фолс. Я пакінуў падрабязнасці таго, як сабраць тры трупы, не выклікаючы падазрэнняў у нейкага супрацоўніка службы паркаў, перад ім, і проста коратка выклаў яму наш графік на астатак дня, а затым сказаў яму, што звяжуся з ім. калі мы вярнуліся ў Уотэргейт.
  
  
  Незадоўга да таго, як я павесіў трубку, я спытаў, ці змагла Ці Секцыя сувязі пракрасціся ў апартаменты Шэрымы, каб вывесці нашы памылкі. Яго бурчанне агіды сказала мне, што падслухоўваюць прылады не былі ўсталяваныя, а затым ён растлумачыў, чаму. «Відаць, нехта патэлефанаваў у амбасаду Адабіі і выказаў меркаванне, што Шарыма магла б пачувацца больш як дома, калі б мясцовыя карціны і вырабы ручной працы былі адпраўленыя для ўпрыгожвання нумара, пакуль яе не было. Ва ўсякім разе, Першы сакратар быў у нумары амаль з таго моманту, як вы ўсё з'ехалі, і ўвесь дзень у яго былі людзі, якія прыносілі і выносілі рэчы. Мы гатовы да засялення, як толькі яны выйдуць адтуль, але мне здаецца, што першы сакратар хоча быць побач, калі Шэрыма вернецца, каб ён мог узяць на сябе працу па аздабленні.
  
  
  "Хто тэлефанаваў, каб прапанаваць усё гэта?"
  
  
  "Мы не змаглі даведацца - пакуль што", - сказаў Хоук. "Наш чалавек у пасольстве думае, што званок быў накіраваны непасрэдна паслу, таму ён павінен быў зыходзіць ад самой Шэрымы, вашай міс Найт або, магчыма, ад таго бедаві".
  
  
  "Дарэчы аб ім, - сказаў я, - паглядзім, ці зможаш ты даведацца, ці ведае ён каго-небудзь у пасольстве або ці меў магчымасць звязацца з сябрам тут".
  
  
  Я расказаў яму, як была прапанавана наша бакавая паездка ў Грэйт-Фолс. Хоук сказаў, што паспрабуе даць мне адказ да таго часу, калі мы вернемся.
  
  
  Затым, падвысіўшы голас да амаль перасцерагальнай тону, ён сказаў: «Я паклапачуся аб гэтых трох пакаваннях японскіх тавараў, якія вы згадалі, пакінуўшы іх у вадаспаду, але, калі ласка, паспрабуйце быць больш асцярожнымі ў будучыні. Такога кшталту інкасатарскую службу арганізаваць у гэтай сферы даволі складана. Канкурэнцыя паміж агенцтвамі, якім, магчыма, давядзецца ўдзельнічаць, настолькі вялікая, што адно з іх можа палічыць выгадным выкарыстоўваць інфармацыю супраць нас з пункту гледжання бізнэсу».
  
  
  Я ведаў, што ён меў на ўвазе, што яму давядзецца дамовіцца з ФБР або ЦРУ, каб схаваць лёс сёмухі патэнцыйных забойцаў. Падобныя просьбы аб дапамозе заўсёды яго хвалявалі, паколькі ён быў упэўнены, што яму давядзецца адплаціць за паслугу ў дзесяць разоў пазней. "Прашу прабачэння, сэр", - сказаў я, спрабуючы гучаць так, як быццам я быў. “Гэтага больш не паўторыцца. У наступны раз я застануся ззаду».
  
  
  "У гэтым не будзе неабходнасці", - рэзка сказаў ён,
  
  
  
  
  
  затым павесіў трубку.
  
  
  Вярнуўшыся ў Шэрыму і Кенда, я выявіў, што абед ужо прыбыў. Мы ўсе прагаладаліся пасля прагулкі, і, паколькі я займаўся крыху вялікай колькасцю практыкаванняў, чым іншыя, мой страўнік крычаў пра ўсё, і ежа была добрай. Мы скончылі хутка, затым правялі яшчэ гадзіну, падарожнічаючы па краіне палявання, а Кенда дзелавіта рабіла нататкі, пакуль Шэрыма расказвала ёй, якія раздзелы асабліва цікавілі яе. Яны вырашылі, што Кенда пачне звязвацца з агентамі па нерухомасці на наступны дзень. Спадзяюся, яны знойдуць дом на працягу бліжэйшага тыдня ці двух.
  
  
  Гэта было неўзабаве пасля шасці вечара. калі Абдул зноў павярнуў лімузін на пад'язную дарожку да Уотэргейта. Да таго часу мы вырашылі паабедаць у Джорджтаўне. Я настаяў на тым, каб яны былі маімі гасцямі ў рэстаране 1789, выдатным абедным месцы, размешчаным у будынку, пабудаваным у тым годзе, калі рэстаран атрымаў сваю назву. Шэрыма зноў не вырашалася навязваць мяне, але я пераканаў яе пагадзіцца, прыняўшы яе запрашэнне быць яе госцем на наступны вечар.
  
  
  Калі мы выйшлі з машыны, Шарыма загадала Абдулу вярнуцца ў восем трыццаць, каб забраць нас. Я параіў нам лёгка паехаць у Джорджтаўн на таксі, і што Абдул можа добра правесці ноч.
  
  
  «Дзякуй, містэр Картэр, - сказаў ён са сваёй звычайнай ледзяной стрыманасцю, - але мне не патрэбен выходны. Мая праца - быць у распараджэнні мілэдзі. Я вярнуся ў восем трыццаць».
  
  
  «Добра, Абдул», - сказала Шарыма, магчыма, адчуваючы, што пачуцці яе вернага целаахоўніка маглі быць закрануты. "Але ты абавязкова знойдзеш што-небудзь паесці".
  
  
  "Так, мілэдзі", - сказаў ён, кланяючыся. “Я неадкладна зраблю гэта ў амбасадзе. Я магу лёгка паехаць туды і вярнуцца сюды, як вы сказалі. Ён завяршыў абмеркаванне, хутка абышоўшы машыну і з'ехаўшы.
  
  
  "Абдул вельмі сур'ёзна ставіцца да сваёй працы, Нік", - сказала Шэрыма, калі мы паднімаліся на наш паверх на ліфце. «Ён не хоча быць няветлівым; гэта проста яго манера».
  
  
  "Я разумею", - сказаў я, спыняючыся каля сваіх дзвярэй, пакуль яны працягвалі свой шлях у свой нумар. "Убачымся ў холе".
  
  
  Праз некалькі імгненняў я размаўляў па тэлефоне з Хоўкам, у якога была для мяне такая-сякая інфармацыя.
  
  
  «Па-першае, - пачаў ён, - гэты дурань Першы сакратар не здаваўся чакаць Шэрыму хвілін пятнаццаць таму. Мы так і не патрапілі ў люкс, так што не разьлічвайце на памылкі».
  
  
  Я пачаў нешта казаць аб тэлефоне без кадоўкі, але ён умяшаўся, каб сказаць, што па меншай меры, Камунікацыі не дарма выдаткавалі дзень у Уотэргейце. "У ваш тэлефон усталяваны скрэмблер, так што вы можаце свабодна размаўляць".
  
  
  "Вялікі! А як наконт трох маіх сяброў на вадаспадзе? »
  
  
  «Якраз цяпер, – павольна сказаў ён, – іх цалкам згарэлыя трупы здабываюць з абломкаў іх «Дацуна» на бульвары Макартура, недалёка ад Цэнтра ваенна-марскіх даследаванняў. Напэўна, лопнула шына, таму што яны раптоўна згарнулі і ўрэзаліся ў бензавоз, які чакаў, каб заехаць у Цэнтр. У гэты час праязджала пара афіцэраў ваенна-марской разведкі, якія бачылі аварыю. На шчасце, вадзіцель аўтацыстэрны скокнуў проста перад выбухам. Мяркуючы па тым, што сведкі Ваенна-марскога інстытута паведамілі паліцыі штата Мэрыленд, кіроўца грузавіка знаходзіцца ў поўнай бяспецы. Гэта была проста выпадковасьць».
  
  
  "Ці атрымалася вам што-небудзь даведацца пра іх да аварыі?"
  
  
  «Іх фатаграфіі і раздрукоўкі былі зробленыя, і мы ўсталявалі, што яны былі сябрамі Рэнга Сэкігун. Мы думалі, што большасць японскіх фанатыкаў Чырвонай арміі былі схоплены або знішчаны, але відавочна, што гэтыя трое беглі з Токіа і накіраваліся ў Ліван; іх забраў "Чорны верасень".
  
  
  "Як яны сюды патрапілі?"
  
  
  «Мы яшчэ не ўстанавілі гэта, але працуем над гэтым. Бейруцкі офіс паведамляе, што ў яго была справаздача аб тым, што некаторыя японцы, якія навучаюцца «Чорным вераснем», вырашылі, што вераснёўская арганізацыя недастаткова ваяўнічая для іх, таму яны самастойна ўступілі ў кантакт з хлопцамі з Сярэбраных Ятаганаў Меча. Магчыма, ён арганізаваў іх адпраўку сюды для гэтай працы на Шэрым.
  
  
  «Значыць, яны не думалі, што «Чорны верасень» быў дастаткова ваяўнічым», - разважаў я. «Што яны думалі пра тую маленькую бойню, якую ўчынілі іх суайчыннікі ў аэрапорце Лод у Тэль-Авіве пару гадоў таму, - праявай пацыфізму?»
  
  
  "Якія ў цябе планы на вечар?" Хок хацеў ведаць. "Вы хочаце прызначыць якую-небудзь рэзервовую копію?"
  
  
  Я расказаў яму пра нашу вячэру ў рэстаране "1789", затым патэлефанаваў. Як па камандзе, у мае дзверы пастукалі.
  
  
  Прыслабіўшы гальштук, я падышоў да дзвярэй і расхінуў іх. Кенда тут жа праціснулася міма мяне, хутка зачыніўшы дзверы за сабой.
  
  
  "Хіба ты ніколі не заходзіш у пакой?" Я папракнуў яе.
  
  
  "Ніколі не скажаш, хто там", - адказала яна, затым абняла мяне за шыю і пацалавала мяне глыбока. Нашы мовы нейкі час гулялі ў гульні, потым яна адарвала рот і сказала: «Ммм. Я хацеў зрабіць гэта ўвесь дзень, Нік. Ты нават не ўяўляеш, як цяжка было добра сябе паводзіць, пакуль была Шэрыма».
  
  
  "Ты не ўяўляеш, як мне было цяжка, але як наконт Шэрымы?" - Спытаў я, не зусім адцягваючыся на тое, што яна адкрылася.
  
  
  
  
  
  
  расшпільваючы кашулю, расшпільваючы пояс і накіроўваючы мяне да ложка.
  
  
  "Яна хутка прыняла душ, а затым сказала, што збіраецца паспаць да сямі сарака пяці", - адказала Кенда, садзячыся на ложак і жэстам запрашаючы мяне далучыцца да яе. "Гэта азначае, што ў нас больш за гадзіну, перш чым я павінен вярнуцца туды і самому апрануцца".
  
  
  Я сеў побач з ёй, узяўшы яе твар рукамі.
  
  
  "Вы не супраць небяспечнага жыцця з нашым маленькім сакрэтам, ці не так?"
  
  
  Спачатку яна ўсміхнулася ў адказ на гэта, але раптам яе твар азмрочыўся, і вялікія карыя вочы паглядзелі міма мяне на дзверы. У яе голасе прагучала дзіўная горыч, калі яна рассеяна сказала: "У кожнага ёсць сакрэт". Усе мы, ці не так? Ты, я, Шэрыма, Абдул... Апошняе было вымаўлена са змрочнай грымасай, і я на секунду задумаўся, чаму. «Нават яго Высокая і Магутная Вялікасць Хасан…»
  
  
  Яна зразумела, што я ўважліва назіраю за ёй, пакуль яна казала, і, здавалася, адарвалася ад яе настрою, абвіла сваімі тонкімі рукамі маю шыю і пацягнула ўніз.
  
  
  «О, Нік, трымай мяне. Цяпер ніякіх сакрэтаў - проста трымай мяне.
  
  
  Я накрыў яе поўны рот сваім і пацалаваў. Яна правяла пальцамі па маіх валасах, затым правяла імі па маёй шыі, адказваючы на мой пацалунак доўгім і глыбокім. Мы распранулі адзін аднаго. Яна падышла да ложка.
  
  
  Яна ляжала на спіне, яе доўгія хвалістыя валасы былі раскіданыя па падушцы над галавой. Яе вочы былі часткова зачыненыя, а твар стаў больш паралізаваным. Я правёў пальцам па яе падбародку, затым па яе доўгай класічнай шыі, і яна дазволіла глыбокаму ўздыху сарвацца з вуснаў, калі мае ласкі сталі больш інтымнымі. Яна павярнулася да яе і настойліва пацалавала мяне.
  
  
  Некалькі хвілін мы ляжалі бок аб бок, не размаўляючы, амаль няўпэўнена дакранаючыся адзін аднаго, як быццам кожны з нас чакаў, што іншы нейкім чынам запярэчыць. Я бачыў, што яна вярнулася да сваіх думак. Час ад часу яна шчыльна закрывала вочы, нібы сціраючы з галавы нейкую думку, затым шырока адчыняла іх, каб паглядзець на мяне і дазволіць усмешцы з'явіцца на яе вуснах.
  
  
  Нарэшце я спытаўся: «Што такое, Кенда? Вы шмат думаеце пра тое ці іншае». Я стараўся казаць максімальна нядбайна.
  
  
  "Нічога, сапраўды нічога", - мякка адказала яна. "Я... я б хацела, каб мы сустрэліся дзесяць гадоў таму..." Яна зноў перакацілася на спіну і закінула рукі на галаву. «Тады б столькі ўсяго не здарылася… З табой, каб кахаць…» Яна замоўкла, гледзячы ў столь.
  
  
  Я прыўзняўся на локці і паглядзеў на яе. Я не хацеў, каб гэтая прыгожая жанчына закахалася ў мяне. Але тады я таксама не збіраўся адчуваць такія пачуцці да яе, як я.
  
  
  Я нічога не мог сказаць у адказ на яе словы, што не выдала б таго факта, што я ведаю значна больш пра яе ўласнае таемнае мінулае - і пра тое, пра што яна, верагодна, гаварыла зараз, - таму я запоўніў маўчанне доўгім пацалункам.
  
  
  У імгненне вока нашы целы казалі ўсё, што трэба было сказаць у той час. Мы займаліся каханнем павольна і лёгка, як два чалавекі, якія ведаюць адзін аднаго доўгі час, дастаўляючы і атрымліваючы аднолькавае задавальненне.
  
  
  Пазней, калі мы спакойна ляжалі, паклаўшы галаву Кенда мне на плячо, я адчуваў, што яна расслабілася, напружанне яе ранейшых думак знікла. Раптам яна рэзка выпрасталася.
  
  
  «Божа мой, які час?»
  
  
  Узяўшы гадзіннік з прыложкавай тумбачкі, я сказаў: "Роўна сем сорак, мэм", - перабольшана расцягваючы словы.
  
  
  Яна смяялася. "Мне проста падабаецца, як ты кажаш, Нік". А потым: "Але цяпер мне трэба бегчы". Сабраўшы вопратку і практычна скокнуўшы ў яе, яна мармытала, як школьніца, якая набліжаецца да каменданцкай гадзіны. «Божа, спадзяюся, яна яшчэ не прачнулася… Ну, я проста скажу, што мне трэба было спусціцца ў вестыбюль для чагосьці… Ці што я прагуляўся ці нешта ў гэтым родзе…»
  
  
  Апранутая, яна нахілілася над ложкам і зноў пацалавала мяне, потым павярнулася і выбегла з пакоя. «Убачымся праз сорак пяць хвілін», - крыкнуў я ёй услед.
  
  
  Прымаючы душ, я ўсвядоміў, што незалежна ад таго, на чым я засяроджваў свае думкі, яны заўсёды вярталіся, каб сфармавацца вакол выявы Кенда і паўтарыць яе словы. У людзей былі сакрэты - гэта факт. І, магчыма, мой сакрэт ад яе быў самы вялікі з усіх. Але нешта ў яе тоне мяне непакоіла.
  
  
  Гэта ператваралася ў нешта большае, чым простая задача па абароне былой каралевы. Была загадка, якая заблытала жыцці гэтых людзей, і хоць гэта магло быць асабістай справай, яна ўсё ж заінтрыгавала мяне. Тым не менш, здавалася, што гэта былі больш за асабістыя меркаванні: і яны, здавалася, засяродзіліся вакол Абдула.
  
  
  Бядаві мог проста зайздросціць таму, як я ўзурпаваў яго ролю. Ён відавочна здаваўся прыніжаным з-за таго, што выслізнуў ад сваіх абавязкаў яшчэ на вадаспадзе, і пасля гэтага яго халоднасць у адносінах да мяне толькі ўзмацнілася. Тым не менш, я не мог пазбавіцца ад адчування, што ў грозна які выглядае целаахоўніку было больш, чым здавалася на першы погляд. Перадгісторыя AX аб ім была занадта няпоўнай.
  
  
  Спадзяючыся, што Хоук атрымае больш інфармацыі пра сяброў Бедаві ў Вашынгтоне, я выйшаў з душа пад сагравальнымі прамянямі верхняй лямпы. Я павінен быў паставіць
  
  
  
  
  
  
  Я сказаў сабе, што мае развагі на нейкі час дазволяць мне адпачыць, пакуль у мяне не будзе больш надзейнай інфармацыі.
  
  
  Выбраўшы смокінг, у якім прысутнічаў тэхаскі стыль, я пачаў апранацца, бязгучна смеючыся над тым, як Хок не прапусціў ніводнай дэталі ў маім гардэробе. На пінжаку, хоць і фармальным, былі гузікі з лагатыпам майго меркаванага бізнэсу.
   Кіраўнік 7
  
  
  
  
  «Гэта было цудоўна, але мне здаецца, што я набрала як мінімум дзесяць фунтаў», - захаплялася Кенда, калі яны з Шэрымам чакалі, пакуль я забяру іх паліто з гардэробнай. «Калі яна дадасць у вазе, гэта не прыкметна, - падумаў я, перадаючы чэкі. Белая сукенка-футарал даўжынёй да падлогі, якая была на ёй, выглядала так, як быццам яна была пашыта на ёй, і далікатныя рукі прыціскалі мяккі матэрыял да кожнага выгібу. Без рукавоў, з разрэзам да каленяў, ён падкрэсліваў як чырванаватыя блікі яе распушчаных валасоў, так і залацісты загар, які, як я ведала, пакрываў кожны цудоўны дзюйм яе цела. Я падазраваў, што яна выбрала сукенку менавіта з гэтай прычыны.
  
  
  «Я таксама», - пагадзілася Шэрыма. «Нік, вячэра была выдатная. Кухня тут не саступае любой кухні, якую я спрабаваў у Парыжы. Вялікі дзякуй за тое, што прывезлі нас».
  
  
  «З задавальненнем, мэм», - сказаў я, узяўшы яе доўгае сабалінае футра ў служанкі і накінуўшы яе на яе тонкія плечы, калі яна паказала, што аддае перавагу насіць яго ў стылі плашчоў, як яна рабіла раней. На ёй была чорная сукенка ў стылі ампір, якая падкрэслівала яе чорныя валасы да плячэй і высокія грудзі, якія ўпрыгожвалі яе стройную постаць. Я быў ганарлівы ўвайсці ў сталовую ў 1789 годзе з двума такімі выдатнымі жанчынамі і стрымана адказаць на зайздросныя погляды кожнага тамтэйшага мужчыны. Дзякуючы сваім, здавалася б, бясконцым сувязям, Хоўку ўдалося ў кароткія тэрміны задаволіць для нас некалькі адасоблены стол, але я зразумеў, што чуткі аб прысутнасці былой каралевы хутка распаўсюдзіліся, калі паток людзей пачаў шукаць прыназоўнікі, каб прайсці міма нас, пакуль мы абедалі. Я быў упэўнены, што Шэрыма і Кенда таксама заўважылі, але ніводзін з іх не вырашыў пра гэта сказаць.
  
  
  «Вось ты дзе», - сказаў я, працягваючы леапардавае паліто Кенда. Калі яна захуталася ў раскошнае адзенне, якое выклікала б абурэнне абаронцаў дзікай прыроды, я дазволіў сваёй руцэ затрымацца на яе плячах на імгненне, дакранаючыся яе мяккай, адчувальнай скуры. Яна надарыла мяне хуткай разумелай усмешкай. Затым, павярнуўшыся да Шэрыма, яна сказала тое, што мяне ледзь не задушыла.
  
  
  "Ведаеш, я думаю, што збіраюся зрабіць зарадку, перш чым легчы спаць сёння ўвечар".
  
  
  «Гэта добрая ідэя», - пагадзілася Шэрыма, затым уважліва паглядзела на Кенда, магчыма, падазраючы дваякае значэнне яе сябра.
  
  
  Калі Кенда вярнула свой погляд з нявінным выразам твару, сказаўшы: «Калі, вядома, я не занадта стаміўся. Ноч яшчэ маладая, - твар Шэрымы расплыўся ў цёплай усмешцы. Яна пяшчотна кранула рукі Кенда, і мы накіраваліся да дзвярэй.
  
  
  Калі мы выйшлі на вуліцу, я прайшоў паміж дзвюма жанчынамі, дазваляючы кожнай узяць пад руку. Я сціснуў руку Кенда ў локці, і яна вярнула жэст, сціснуўшы маё перадплечча. Затым лёгкая дрыготка, якая, як я ведала, узнікла ад сэксуальнай узрушанасці, ахапіла яе.
  
  
  "Халодна?" - Спытаў я, ухмыляючыся ёй.
  
  
  «Не. Гэта прыгожа сёння ўвечары. Тут так цёпла, больш падобна да лета, чым да вясны. Нік, Шэрыма, - хутка дадала яна, - што ты скажаш пра невялікі шпацыр? Гэтыя старыя дамы тут такія цудоўныя, і практыкаваньні пойдуць на карысьць усім нам».
  
  
  Шэрыма павярнулася да мяне і спытала: "Гэта будзе бяспечна, Нік?"
  
  
  «О, я так думаю. Здаецца, сёння ўвечары шмат людзей атрымліваюць асалоду ад добрага надвор'я. Калі хочаце, мы маглі б прагуляцца па Джорджтаўнскім універсітэце, затым абыйсці вакол і прайсціся па N-стрыт да Вісконсін-авеню, а затым па М-стрыт. Вось дзе вы заўважылі ўсе гэтыя крамы сёння раніцай, і я думаю, што некаторыя з іх адкрываюцца дапазна. Цяпер крыху больш за адзінаццаці, і, па меншай меры, вы маглі б зрабіць невялікі вітрыны.
  
  
  «Давай, Шэрыма, - сказала Кенда. «Гучыць весела».
  
  
  Да таго часу мы дабраліся да лімузіна, дзе стаяў Абдул, прытрымліваючы дзверы. - Добра, - пагадзілася Шэрыма. Павярнуўшыся да свайго целаахоўніка, яна сказала: «Абдул, мы збіраемся крыху пагуляць».
  
  
  "Так, мілэдзі", - сказаў ён, як заўсёды, кланяючыся. "Я пайду за табой у машыне".
  
  
  "О, у гэтым не будзе неабходнасці, Абдул", - сказала Шэрыма. «Нік, ці не маглі б мы выбраць кут, дзе Абдул можа сустрэць нас праз некаторы час? А яшчэ лепей, у мяне ёсць ідэя. Абдул, заставайся на ноч вольным. Сёння вы нам больш не спатрэбіцеся. Мы можам вярнуць таксі ў гатэль, праўда, Нік?
  
  
  «О, вядома, - сказаў я. «На Вісконсін-авеню заўсёды шмат таксі».
  
  
  Калі яе целаахоўнік пачаў пратэставаць, што яму не складзе працы ісці за намі ў машыне і што гэтае яго месца, каб быць з ёй, Шэрыма падняла руку, каб прымусіць яго замаўчаць. Гэты жэст, відавочна, быў перажыткам яе дзён у якасці каралевы Адабі і Абдула, дасведчанага прыдворнага, таму што маўчаў імгненна.
  
  
  «Гэта загад, Абдул, - сказала яна яму. «Вы ўвесь час клапаціліся пра нас з таго часу, як мы прыехалі ў гэтую краіну, і я ўпэўнены, што вы зможаце выкарыстоўваць астатняе. А зараз рабі, як я кажу». Яе тон не пакідаў месцы для спрэчак.
  
  
  Пакланіўшыся глыбока,
  
  
  
  
  
  
  Абдул сказаў: «Як хочаце, мая лэдзі. Я вярнуся ў амбасаду. У які час вы хочаце, каб я быў у гатэлі раніцай? »
  
  
  «Дзесяць гадзін напэўна будзе дастаткова рана, - сказаў Шэрыма. «Я думаю, што мы з Кенда таксама зможам добра выспацца, і гэты невялікі шпацыр будзе якраз тым, што нам трэба».
  
  
  Абдул яшчэ раз пакланіўся, зачыніў дзверы і абышоў машыну, крануўшыся з месца! калі мы пачалі ісці па праспекце авеню да універсітэцкай тэрыторыі ўсяго ў некалькіх кварталах ад нас.
  
  
  Праходзячы міма старых будынкаў у кампусе, я расказаў дзяўчынкам тое нямногае, што ведаў пра школу. Яму амаль дзвесце гадоў, і калісьці ён знаходзіўся ў падпарадкаванні езуітаў, а затым ператварыўся ў адну з самых вядомых у свеце навучальных устаноў па вывучэнні міжнароднай і дыпламатычнай службы. "Многія з нашых найважнейшых дзяржаўных дзеячаў вучыліся тут на працягу многіх гадоў, - сказаў я, - што, я лічу, лагічна, паколькі яно знаходзіцца ў сталіцы".
  
  
  «Гэта выдатна», - сказала Шарыма, захапляючыся гатычнай веліччу аднаго з галоўных будынкаў, калі мы праходзілі міма. «А тут так ціха; амаль здаецца, што мы адступілі ў часе. Я лічу, што гэта цудоўна, як захаваліся будынкі. Заўсёды так сумна бачыць, як велічная архітэктура старых раёнаў горада ігнаруецца і прыходзіць у заняпад. Але гэта цудоўна».
  
  
  «Што ж, мэм, наша падарожжа ў часе скончыцца, калі мы дойдзем да Вісконсін-авеню», - сказаў я. «У такую ​​ноч пабы будуць поўныя маладых людзей, уцягнутых у вельмі сучасныя сацыяльныя рытуалы! І, дарэчы, у Вашынгтоне павінны быць адны з самых прыгожых жанчын у свеце. Мой стары сябар з Галівуду працаваў тут над фільмам і пакляўся, што ніколі раней не бачыў столькі прывабных жанчын у адным месцы. Вось што скажа галівудскі мужчына.
  
  
  "Ці не таму вам падабаецца праводзіць так шмат часу ў Вашынгтоне?" - жартаўліва спытала Кенда.
  
  
  «Толькі бізнэс са мной, мэм», - настойваў я, і мы ўсё пачалі смяяцца.
  
  
  Да таго часу мы згарнулі на N-стрыт, і яны заўважылі старыя дамы, старанна захаваныя ў іх першапачатковым стане. Я растлумачыў, што з 1949 года і прыняцця Закона аб Старым Джорджтаўне нікому не дазваляецца будаваць ці зносіць будынкі ў Гістарычным раёне без дазволу Камісіі прыгожых мастацтваў.
  
  
  «Нік, ты кажаш, як даведнік», - аднойчы пажартавала Кенда.
  
  
  «Гэта таму, што я кахаю Джорджтаўн, - сапраўды сказаў я. «Калі я знаходжу тут час на паездку, я заўсёды заканчваю прагулкай па вуліцах, проста атрымліваючы асалоду ад усёй атмасферай гэтага раёна. На самой справе, калі ў нас будзе час і вы не занадта стаміліся ў паходзе, я пакажу вам дом, які я хацеў бы купіць калі-небудзь і проста пасяліцца ў ім. Гэта на Трыццаць другой вуліцы і вуліцы П. Калі-небудзь - магчыма, вельмі хутка - але калі-небудзь у мяне будзе гэты дом, - разважаў я ўслых.
  
  
  Працягваючы свой невялікі тур з лекцыямі, я ўсведамляў, што дзень маёй канчатковай пенсіі можа ніколі не наступіць. Або што гэта можа адбыцца вельмі хутка - і жорстка.
  
  
  Краем вока я заўважыў, што патрапаны стары ўніверсал праязджае міма нас у трэці раз, калі мы спыніліся насупраць 3307 N Street, і я тлумачыў, што гэта хата, які купіў прэзідэнт Кэнэдзі, тады сенатар. для Джэкі ў падарунак пасля нараджэння дачкі Кэралайн. "Яны жылі тут да пераезду ў Белы дом", - сказаў я.
  
  
  Пакуль Шэрыма і Кенда глядзелі на дом і ціха размаўлялі, я выкарыстаў магчымасць прасачыць, як універсал прасоўваецца па квартале. Адразу за вуглом Трыццаць трэцяй вуліцы ён спыніўся, двойчы прыпаркаваўшыся ў цёмным месцы ў святле ліхтароў. Пакуль я глядзеў, дзве цёмныя фігуры выйшлі з правай дзверы, перайшлі вуліцу і пайшлі амаль да скрыжавання наперадзе нас. Я заўважыў, што ва ўніверсале было чатыры чалавекі, так што двое з іх засталіся на нашым баку вуліцы. Не быўшы відавочным для Шэрымы і Кенда, я перанёс плашч, які насіў праз правую руку, на іншы бок пасля таго, як уклаў свой Люгер у левую руку так, каб паліто было накінута на яго. Затым я зноў павярнуўся да дзяўчат, якія ўсё яшчэ шэптам казалі аб трагедыі Джона Кэнэдзі.
  
  
  «Ідзіце, вы двое, - сказаў я. «Гэта павінна была быць ноч для забаўкі. Мне шкада, што я спыніўся тут».
  
  
  Яны падышлі да мяне, абодва прыгнечаныя і мала казалі, пакуль мы ішлі. Мы перайшлі Трыццаць трэцюю вуліцу, і я пакінуў іх сам-насам з іх думкамі. Бакавым зрокам я ўбачыў двух мужчын, якія перайшлі вуліцу. Яны вярнуліся на наш бок і ўпалі за намі. Прыкладна ў трыццаці ярдах наперадзе абедзве дзверы фургона з кіроўчага боку адчыніліся, але ніхто не выйшаў. Я падумаў, што гэта адбудзецца, калі мы падыдзем бліжэй, дзе цемра была самай глыбокай на блоку.
  
  
  Мае таварышы, відаць, не заўважалі крокаў, якія хутка набліжаліся за намі, але я быў. Яшчэ некалькі ярдаў, і мы апынемся заціснутыя паміж двума парамі забойцаў, гатовых зрабіць яшчэ адну спробу ў Шэрыме. Я вырашыў дзейнічаць, пакуль мы былі ў
  
  
  
  
  
  
  месцы, дзе частка святла вулічнага ліхтара пранікала скрозь галіны яшчэ бязлісцевыя дрэў.
  
  
  Раптам павярнуўшыся, я сутыкнуўся з двума высокімі, мускулістымі чорнымі, якія да таго часу ўжо амаль беглі, каб дагнаць нас. Яны спыніліся, калі я рэзка запатрабаваў:
  
  
  "Вы ашукваеце нас?"
  
  
  Ззаду мяне я пачуў, як адна з жанчын задыхнулася, калі яны раптам павярнуліся і сутыкнуліся з непаваротлівай парай у цёмнай вопратцы, якія панура глядзелі на мяне. Я таксама пачуў металічны глухі ўдар удалечыні ад квартала ззаду мяне, які сказаў мне, што дзверы ў прыпаркаваным на два бакі ўніверсале расхінулася і ўрэзалася ў адзін з аўтамабіляў на абочыне.
  
  
  "Не, пра што ты кажаш?" адзін з мужчын запярэчыў. Аднак яго дзеянні супярэчылі яго словам, калі ён рынуўся наперад з адчыненым нажом.
  
  
  Мая рука, захутаная ў паліто, адвяла нож у бок, пакуль я націскаў на спускавы кручок «Люгера». Куля патрапіла яму ў грудзі і адкінула назад. Я чуў, як ён крактаў, але ўжо павярнуўся да свайго партнёра, які драпаў пісталет, які захрас у яго на поясе. Мой штылет упаў мне ў правую руку, і я ўбіла яго ў яго, на імгненне прыціснула яго руку да яго жывата, перш чым выцягнуць яе. Затым я зрабіў выпад наперад яшчэ раз і ўторкнуў лязо глыбока ў яго горла, а затым неадкладна выцягнуў яго.
  
  
  Хтосьці, падумаў я Кенда, закрычаў на гук майго стрэлу, а затым іншы крык - на гэты раз ад Шэрымы - імгненна вярнуў мяне назад да іх. Яшчэ два здаравенныя чорныя былі амаль на нагах. Адзін паднімаў пісталет; іншы, падобна, спрабаваў адкрыць які захраснуў нож з выкідным лязом. Я зноў стрэліў у Вільгельміну, і частка ілба стралка раптоўна знікла, і яе змяніў паток крыві.
  
  
  Чацвёрты нападнік застыў на месцы, калі я выцягнуў "люгер" з плашча і накіраваў яго на яго. У дзвярным праёме дома побач з намі загарэлася святло, і я ўбачыў, як страх ператварае чорны твар у бліскучую маску поту. Я падышоў бліжэй і ціха сказаў:
  
  
  «Хто такі Меч? А дзе ён? »
  
  
  Рысы спалоханага чалавека здаваліся амаль паралізаванымі, калі ён паглядзеў на мяне, а затым на рулю люгера, накіраванае ўверх пад яго падбародкам. «Я не ведаю, чувак. Клянуся. Слова гонару, чувак, я нават не разумею, пра што ты кажаш. Я ведаю толькі тое, што нам сказалі сцерці цябе з зямлі.
  
  
  Я мог сказаць, што Шэрыма і Кенда набліжаліся да мяне, інстынктыўна шукаючы абароны. І я таксама ведаў, што мой палонны гаворыць праўду. Ніхто з тых, хто так баяўся смерці, не пачаў турбавацца аб захоўванні сакрэтаў.
  
  
  "Добра. - сказаў я. "І скажы таму, хто даў табе загад астыць, ці ён апынецца тут, як твае сябры".
  
  
  Ён нават не адказаў; проста павярнуўся, памчаўся да ўніверсала і запусціў матор, які быў пакінуты ўключаным, і з'ехаў, не паспрабаваўшы зачыніць дзверы, якія ўрэзаліся ў дзве машыны, прыпаркаваныя ўздоўж вуліцы.
  
  
  Раптам зразумеўшы, што агні гараць амаль у кожнай суседняй хаце, я павярнуўся і выявіў, што Шэрыма і Кенда прыціснуліся адзін да аднаго, з жахам гледзячы на мяне і на трох якія раскінуліся на зямлі постацяў. Нарэшце, Шэрыма загаварыла:
  
  
  “Нік, што адбываецца? Хто яны?» Яе голас быў хрыплым шэптам.
  
  
  "Рабаўнікі", - сказаў я. «Гэта стары трук. Яны працуюць учатырох і баксуюць са сваімі ахвярамі, каб яны не маглі бегчы ні ў адным кірунку».
  
  
  Я зразумеў, што яны абодва глядзяць на пісталет і нож у маіх руках - асабліва на ўсё яшчэ акрываўлены штылет. Я нагнуўся, уторкнуў яго глыбока ў зямлю побач з брукаванай дарожкай і выцягнуў яго чыстым. Выпрастаўшыся, я сказаў: «Не дазваляйце гэтаму вас хваляваць. Я заўсёды нашу іх з сабой. Я набыў звычку ў Нью-Ёрку, але ніколі раней не карыстаўся імі. У мяне яны былі з таго часу, як мяне там аднойчы ноччу абрабавалі, і я правёў тыдзень у шпіталі, наклаўшы і зьняўшы швы».
  
  
  Упэўнены, што званок у паліцыю быў зроблены з аднаго з зараз ярка асветленых дамоў квартала, я паклаў Люгер назад у кабуру і сунуў нож назад у рукаў, затым узяў дзяўчат за руку і сказаў:
  
  
  «Пойдзем, паехалі адсюль. Вы ж не хочаце ўвязвацца ў падобнае». Мае словы былі нацэлены на Шэрыму, і, нягледзячы на ??яе шок, яна зразумела, што я меў на ўвазе.
  
  
  «Не. Не. Гэта будзе ва ўсіх газетах... А што з імі? Яна паглядзела на целы на зямлі.
  
  
  "Не хвалюйся. Пра іх паклапоціцца паліцыя. Калі мы вернемся ў гатэль, я пазваню свайму сябру з паліцыі і растлумачу, што адбылося. Я не апазнаю вас дваіх, калі ў гэтым няма крайняй неабходнасці. І нават калі гэта так, я думаю, што паліцыя акругі Калумбія будзе таксама старацца схаваць сапраўдную гісторыю ад газет, як і вы. Загалоўкі аб нападзе на вас былі б нават шырэй, чым пра тое, як застрэлілі сенатара Стэніс, і я ўпэўнены, што Акруга не хоча больш такой агалоскі.
  
  
  У час размовы я хутка правёў іх міма двух мёртвых і аднаго паміраючага, якія ляжалі на зямлі, і працягнуў весці іх за вугал на Трыццаць трэцюю вуліцу. Рухаючыся паспешна і чакаючы прыбыцці паліцыянтаў машын у любы момант, я працягваў іх рух, пакуль мы не даехалі да кута.
  
  
  
  
  
  
  of O Street, а затым дайце ім адпачыць хвілінку перад гістарычнай старой біскупальнай царквой Святога Яна.
  
  
  "Нік! Глядзі! Таксі! »
  
  
  Першыя словы Кенда з пачатку нападу былі самымі прыемнымі, якія я чуў за доўгі час. Гэта не толькі азначала, што яна выйшла з шоку, які часова паралізаваў яе галасавыя звязкі, і зноў пачала думаць рацыянальна, але ў той момант нам не было нічога больш, чым пустое таксі. Я выйшаў на вуліцу і спыніў яго. Я дапамог ім сесці, сеў за імі і спакойна сказаў кіроўцу: "Гатэль Уотэргейт, калі ласка", калі я грукнуў дзвярыма. Калі ён крануўся, па Трыццаць трэцяй вуліцы з ровам праехала акруговая паліцэйская машына. Да таго часу, калі мы дабраліся да Вісконсін-авеню і М-стрыт, галоўнага скрыжавання Джорджтаўна, паліцэйскія машыны, здавалася, набліжаліся з усіх бакоў.
  
  
  «Напэўна, адбылося нешта грандыёзнае», - заўважыў таксіст, спыняючыся, каб дазволіць аднаму з круізераў абмінуць яго. "Або гэта, альбо дзеці зноў набліжаюцца да Джорджтаўна, і копы не жадаюць прапусціць гэта гэтым разам, на выпадак, калі дзяўчынкі вырашаць далучыцца".
  
  
  Ніхто з нас не хацеў адказваць яму, і наша маўчанне, відаць, абразіла яго пачуццё гумару, паколькі ён не сказаў ні слова, пакуль мы не вярнуліся ў гатэль і ён не аб'явіў кошт праезду. Чаявыя ў два даляры вярнулі яму ўсмешку, але мая спроба палепшыць твары маіх таварышаў, калі мы ўвайшлі ў вестыбюль, жудасна правалілася, паколькі ніводны з іх не адказаў на маё пытанне:
  
  
  "Пойдзем да ліфта?"
  
  
  Калі мы пад'язджалі да нашага паверха, мяне раптам ахінула, што яны, верагодна, не ведалі аб палосах, таму што не былі ў вёсцы, калі гэтае павальнае захапленне адбылося. Я таксама быў не ў сілах тлумачыць, проста праводзіў іх да дзвярэй і сказаў: "Добрай ночы". Абодва яны дзіўна паглядзелі на мяне, нешта прамармыталі, затым зачынілі дзверы перад маім носам. Я пачакаў, пакуль зашчоўкне завала, затым пайшоў у свой пакой і яшчэ раз патэлефанаваў Хоуку.
  
  
  «Двое з іх з Нью-Ёрка, мёртвыя. Той, каго куля патрапіла ў грудзі, усё яшчэ знаходзіцца ў рэанімацыі лякарні, і чакаецца, што ён не дажыве і нават не прыйдзе ў прытомнасць. Ён з акругі Калумбія. Падобна, усе яны злучаны з Чорным вызваленчым войскам. У Нью-Ёрку гавораць, што пара адтуль адшукваецца ў Канэктыкуце за забойства дзяржаўнага салдата. Мясцовы выйшаў пад заклад за рабаванне банка, але яго зноў шукаюць за рабаванне ў супермаркеце».
  
  
  Было амаль дзве гадзіны ночы, калі Хоук вярнуўся да мяне. Ён не выглядаў такім засмучаным, як калі я тэлефанаваў яму раней, каб паведаміць аб тым, што адбылося ў Джорджтаўне. Яго непасрэдным клопатам тады было ўсталяванне праўдападобнага прыкрыцця ў акруговай паліцыі. З-за аднаго з самых высокіх узроўняў злачыннасці ў краіне яны не маглі чакаць, што яны будуць ласкава ўспрыняць даданне яшчэ трох забойстваў да мясцовай агульнай колькасці ў статыстычных справаздачах ФБР.
  
  
  "Якая будзе афіцыйная версія?" Я спытаў. Я ведаў, што паліцыі давядзецца знайсці нейкае тлумачэнне стральбе і трупам у адным з лепшых жылых раёнаў горада.
  
  
  «Чатыры рабаўніка здзейснілі памылку, абраўшы каманду прынад, а двое дэтэктываў выдавалі сябе за жанчын, і ў перастрэлцы апынуліся якія прайгралі».
  
  
  - Ці купяць гэта газетчыкі?
  
  
  «Можа, і не, але іх рэдактары зробяць гэта. Просьба аб іх супрацоўніцтве зыходзіла так высока, што яны не маглі не пагадзіцца з ёй. Гісторыя трапіць у газеты, але яе зусім не будуць абыгрываць. Тое ж самае дакладна для радыё і тэлебачання; яны, верагодна, цалкам адмовяцца ад гэтага».
  
  
  «Прабач, што прынёс табе столькі непрыемнасцяў».
  
  
  "Я думаю, што тут нічога не зробіш, N3". Тон Хоука быў значна мякчэй, чым пару гадзін таму. «Што мяне больш за ўсё турбуе, - працягнуў ён, - гэта тое, што вы, магчыма, расчынілі сваё прыкрыццё з Шарымай і дзяўчынай. Я да гэтага часу не магу зразумець, чаму вы наогул пагадзіліся на гэтую прагулку. Мне падаецца, што разумней было б вярнуцца ў гатэль на машыне».
  
  
  Я паспрабаваў растлумачыць, што перада мной паўстала пытанне: ці здацца тусоўшчыкам і, магчыма, страціць перавагу таго, што мяне будуць разглядаць як прыемную кампанію, або рызыкнуць прагуляцца па тым, што павінна было быць адносна бяспечным месцам.
  
  
  «Я не разлічваў, што гэтая чацвёрка зробіць стаўку на рэстаран, - прызнаўся я. "Аднак заўсёды ёсць верагоднасць, што, калі б яны не дагналі нас на хаду, яны б адключылі машыну і проста пачалі страляць".
  
  
  "Гэта магло быць непрыемна", - пагадзіўся Хоук. «Паводле нашай інфармацыі з Нью-Ёрка, адзін з адтуль звычайна выкарыстоўвае абрэз. Вось як яны звязалі яго з забойствам салдата. Калі б ён адкрыў гэта, калі вас траіх уціснулі на задняе сядзенне лімузіна, ёсць даволі добры шанец, што ў раённай паліцыі была б такая ж колькасць ахвяр, толькі іншы склад. Цікава, чаму ён не выкарыстоўваў яго на вуліцы. Верагодна, гэта было ва ўніверсале».
  
  
  "Можа быць, Меч усталяваў асноўныя правілы", - выказаў меркаванне я. «Калі ён плануе
  
  
  
  
  
  
  прыгразіць ЦРУ смерцю Шэрымы, паколькі мы падазраём, што драбавік не мог здацца прыдатным зброяй для выкарыстання сакрэтнымі агентамі ».
  
  
  "Чыя наогул ідэя была маленькай прагулкай?" Хок хацеў ведаць.
  
  
  Гэта быў момант, які непакоіў мяне з таго моманту, як мы ўтрох селі ў нашу выпадковую таксі і накіраваліся назад да Ўотэргейт. Я ў думках прайграваў размову, якая прывяла да нашай амаль фатальнай прагулкі, і сказаў Хоўку, што да гэтага часу не прыняў канчатковага рашэння аб яго паходжанні.
  
  
  «Я ўпэўнены, што гэта была Кенда, якая адзначыла гэтую выдатную ноч і раптоўна натхнілася шпацырам», - растлумачыў я свайму начальніку. «Але гэтая ідэя, здаецца, прыйшла ёй у галаву толькі пасля таго, як яны з Шарымай пагаварылі аб фізічных практыкаваннях. І размова аб фізічных практыкаваннях, наколькі я магу ўзгадаць, сапраўды пачалася, калі Кенда зрабіла заўвагу, прызначаную для мяне і не мела ніякага дачынення да хады».
  
  
  "Як гэта?"
  
  
  Імкнучыся не выклікаць маральнага абурэння Хоўка, Т. як мага прасцей патлумачыла, што яе словы, здавалася, былі прызначаны для таго, каб перадаць паведамленне аб тым, што яна наведае мой пакой пазней той ноччу. Ён крыху хмыкнуў, а затым вырашыў, як і я задоўга да гэтага, што не ўяўляецца магчымым ускладаць віну за хадзьбу Джорджтаўна на якія-небудзь схаваныя матывы. Прынамсі, зараз.
  
  
  Аднак Хоук не збіраўся адмаўляцца ад тэмы маіх сэксуальных прыгод. "Я ўпэўнены, што ў бліжэйшы час на Шэрыму будзе ўчынены яшчэ адзін замах", - сказаў ён. «Магчыма, нават сёньня ўвечары. Спадзяюся, ты не дазволіш сабе адцягвацца, N3.
  
  
  «Да цяпер мае падапечныя павінны моцна спаць, сэр. Сёння на Грэйт-Фолс Кенда сказала мне, што ў яе ёсць транквілізатары, таму я параіў ёй і Шэрымэ прыняць па адным або двум перад сном сёння ўвечары. І яны пагадзіліся, што гэта добрая ідэя. Я спадзяюся, што добры начны адпачынак дапаможа ім забыць некаторыя падрабязнасці гэтага вечара і, спадзяюся, пазбавіць іх ад лішніх сумневаў наконт майго тлумачэння таго, што я ўзброены.
  
  
  Перш чым павесіць трубку, Хоук сказаў, што выканаў прапанову, якую я зрабіў у нашай першапачатковай размове пасля нападу. «Як мы абмяркоўвалі, мне патэлефанавалі памагатаму кіраўніка гатэля. Яму сказалі, што гэта званок з амбасады Адабіі і што сёння ўвечары за вячэрай да Шэрымы падышоў настойлівы фатограф-фрылансер. «Джэнтльмен Адабі» папрасіў, каб сёння ўвечары хто-небудзь сачыў за калідорам на вашым паверсе і сачыў, каб ніхто не турбаваў яе. Начны менеджэр сказаў, што адразу ж паклапоціцца пра гэта, так што там павінен быць нехта».
  
  
  "Ён там", - сказаў я. "Я сам праверыў калідор раней, і пажылы ірландзец, які павінен быў быць хатнім дэтэктывам, прыкінуўся, што шукае ў кішэнях ключ ад нумара, пакуль я не вярнуўся ўнутр".
  
  
  "Хіба ён не западозрыў, што вы высунулі галаву ў град?"
  
  
  «Не. Мне даслалі каву, як толькі я вярнуўся, таму я паставіў паднос назад за дзверы. Ён, верагодна, проста выказаў здагадку, што я кладу яго туды, каб забраць яго ў службу абслугоўвання нумароў.
  
  
  «Ну, калі ён там, адзіны іншы ўваход у пакой Шэрымы - праз балкон, і я думаю, вы гэта закрыеце», - сказаў Хоук.
  
  
  «Я гляджу гэта зараз, сэр. На шчасце, у другога тэлефона ў гэтым пакоі доўгі шнур, і я зараз у балконных дзвярэй.
  
  
  Добра, N3. Я чакаю званка ад цябе раніцай… Ха, я думаю, таму што ўжо раніца, то бок сёння раніцай.
  
  
  Калі я сказаў, што заеду а восьмай раніцы, Хоук сказаў: «Давай у сем. Да таго часу я вярнуся сюды.
  
  
  "Так, сэр", - сказаў я і павесіў трубку, ведаючы, што стары сапраўды не пойдзе дадому спаць, а правядзе рэшту ночы на паношанай скураной канапе ў сваім офісе. Гэта быў ягоны «дзяжурны пакой», калі ў нас ішла буйная аперацыя.
  
  
  Я ператварыў два крэсла з каванага жалеза на маёй маленькай тэрасе ў імправізаваны шэзлонг, а мой плашч - у коўдру. Ноч была ўсё яшчэ прыемнай, але волкасць Потомака, нарэшце, пракралася, і я ўстаў, каб крыху паварушыцца і пазбавіцца ад холаду да касцей. На які свеціцца цыферблаце маіх гадзін было тры трыццаць, і я як раз збіраўся паспрабаваць адціскацца, калі маю ўвагу прыцягнуў мяккі стук на наступным балконе, размешчаным за межамі пакоя Шэрымы. Уціснуўшыся ў самы цёмны кут каля дзвярэй, я паглядзеў праз нізкую сцяну, якая аддзяляе мой балкон ад балкона Шэрымы.
  
  
  Спачатку я нічога там не бачыў. Напружваючы вочы ў цемры, я заўважыў вяроўку, якая звісала з даху гатэля і праходзіла міма балкона Шэрымы. Я вырашыў, што я чуў, як вяроўка стукнулася і ўпала міма выгнутай пярэдняй сцяны. Потым я пачуў зверху яшчэ адзін гук і, зірнуўшы ўгору, убачыў, што нехта спускаецца па вяроўцы. Яго ногі небяспечна слізганулі міма навісі, калі ён пачаў павольны спуск, перакладаючы рукі. Я не мог бачыць нічога, акрамя яго туфляў і кайданкоў штаноў, калі пераскочыў праз перагародку і прыціснуўся да процілеглай сцяны, глыбока ў цені. Да гэтага часу гэта было немагчыма
  
  
  
  
  
  , Каб заўважыць мяне. Праз імгненне, калі ён замацаваўся на сцяне балкона трох футаў вышынёй, ён быў менш чым за дзесяць футаў ад мяне. Я напружыўся, кантралюючы сваё дыханне, стоячы зусім нерухома.
  
  
  Цалкам апрануты ў чорнае, ён на імгненне ўзяў сябе ў рукі, а затым ціха ўпаў на падлогу тэрасы. Ён спыніўся, нібы чагосьці чакаў. Думаючы, што ён мог чакаць, калі за ім спусціцца па вяроўцы паплечнік, я таксама чакаў, але ніхто не з'явіўся зверху, каб далучыцца да яго. Нарэшце ён падышоў да рассоўных шкляных дзвярэй і, здавалася, нешта прыслухоўваўся, магчыма, каб вызначыць, ці не рухаецца хто-небудзь усярэдзіне.
  
  
  Калі ён паспрабаваў адчыніць дзверы, я вырашыў, што час дзейнічаць. Я падышоў да яго ззаду, перакінуўся праз плячо і заціснуў яго рот далонню, у той жа час дазволіўшы яму адчуць рулю майго люгер збоку ад яго галавы.
  
  
  "Ні словы, ні гуку", - прашаптала я. "Проста вярніся назад, як я, і адыдзі ад дзвярэй".
  
  
  Ён кіўнуў, і я адступіла на тры крокі, усё яшчэ прыціскаючы руку да яго роце, так што ён рушыў услед за маім адступленнем, хацеў ён таго ці не. Я павярнуў яго да сябе тварам, калі мы дайшлі да далёкага ад дзвярэй кута. У мяккім святле, якое струменілася знізу ўверх з двара Ўотэргейта, я мог бачыць, што ён быў арабам. Да таго ж бясстрашны. Нават у гэтым тонкім свячэнні я бачыў нянавісць у яго вачах; на яго гнеўным твары не прамільгнула ні ценю страху з-за таго, што яго злавілі.
  
  
  Трымаючы свой ствол Luger прама перад яго ротам, я спытаў: "Хто-небудзь яшчэ на даху?"
  
  
  Калі ён не адказаў, я заўважыў яго як прафесіянала; відаць, ён зразумеў, што я не быў гатовы застрэліць яго і рызыкнуць абудзіць увесь гатэль. Правяраючы, наколькі далёка зайшоў яго прафесіяналізм, я змахнуў ствалом цяжкага пісталета яму па пераноссі. Хруст касцей быў гучным, але я ведала, што гэта адбылося толькі таму, што стаяла так блізка да яго. Я зноў паспрабаваў задаць пытанне. Ён быў сапраўдным профі, не адказваў і нават не рызыкнуў падняць руку, каб выцерці кроў, якая лінула на яго падбародак.
  
  
  Перамясціўшы пісталет у левую руку, я дазволіў штылет ўпасці на правую і паднёс яго яму пад горла, спыніўшыся, ледзь не пашкодзіўшы скуру. Ён уздрыгнуў, але яго вочы працягвалі выклікаць выклік, а вусны засталіся самкнутымі. Я крыху прыўзняў вастрыё іголкі, і яно пакало яго скуру, пацягнуўшы яшчэ больш крыві. Па-ранейшаму ён маўчаў. Невялікі ціск прымусіў кропку ў яго горле глыбей, прама пад яго адамавым яблыкам, які пачаў нервова калыхацца.
  
  
  "Яшчэ дзюйм, і ты больш ніколі не зможаш казаць", - папярэдзіў я яго. «А зараз давайце паспрабуем яшчэ раз. Ёсць яшчэ хто-небудзь...
  
  
  Гук балконных дзвярэй Шэрымы, якія адчыняліся, рэзка спыніў допыт. Трымаючы штылет на шыі вязня, я злёгку павярнуўся, мой "Люгер" хіснуўся, каб прыкрыць фігуру, якая выходзіць з дзвярнога праёму. Гэта была Кенда. На імгненне, калі яна ўбачыла жудасную сцэну, яна пагрузілася ў свае крокі. Калі яе вочы прывыклі да цемры, яна пазнала мяне; затым яна з невыразным жахам глядзела на акрываўленага чалавека, амаль працятага лязом у маёй руцэ.
  
  
  "Нік, што адбываецца?" - мякка спытала яна, асцярожна падыходзячы да мяне.
  
  
  «Я не магла заснуць, - сказаў я ёй, - таму выйшла на балкон, каб падыхаць паветрам і крыху расслабіцца. Я заўважыў гэтага хлопца, які стаяў каля дзьвярэй Шэрымы, таму пераскочыў праз сьцяну і схапіў яго».
  
  
  "Што ты збіраешся з ім рабіць?" спытала яна. "Ён рабаўнік?"
  
  
  "Вось пра што мы і казалі", - сказаў я. "Але ўсё казала я".
  
  
  "Што здарылася з яго тварам?"
  
  
  «Я думаю, ён выпадкова патрапіў на балкон»,
  
  
  Я хлусіў.
  
  
  Мой палонны не рухаўся, за выключэннем яго вачэй, які слізгаў па нашых асобах падчас размовы. Аднак, калі я згадаў яго "няшчасны выпадак", куткі яго рота расцягнуліся ў вузкай усмешцы.
  
  
  "Ён выглядае арабскім", - прашаптала Кенда. «Ці мог ён спрабаваў нашкодзіць Шэрыме?»
  
  
  «Думаю, мы пойдзем па суседстве са мной і крыху пагаворым пра гэта», - сказаў я і быў рады бачыць, што ў вачах начнога валацугі нарэшце з'явіўся след страху.
  
  
  "Хіба мы не можам выклікаць паліцыю, Нік?" - сказала Кенда, не зводзячы вачэй з араба. «У рэшце рэшт, калі нехта спрабуе нашкодзіць Шэрыме, мы павінны атрымаць некаторую абарону. Можа, мне патэлефанаваць у амбасаду і выклікаць Абдула».
  
  
  Пры згадванні ёю імя целаахоўніка ноздры вялікага араба зашчамляліся, калі ён уцягваў паветра. Імя відавочна нешта значыла для яго; пакуль я назіраў за ім, кроплі поту выступілі ў яго на лбе, і ў мяне склалася ўражанне, што ён баіцца гневу адданага апекуна былой каралевы. Яго вочы закаціліся па балконе, а затым кінуліся ўверх, як быццам ён шукаў якое-небудзь выйсце.
  
  
  «Было б нядрэнна патэлефанаваць Абдулу, - пагадзіўся я. "Можа быць, ён зможа атрымаць адказы ад нашага сябра тут".
  
  
  Вочы араба зноў кінуліся ўгору, але ён нічога не сказаў.
  
  
  «Я пайду, зраблю гэта зараз», - сказала Кенда, ухіляючыся. «Шэрым
  
  
  
  
  
  Ён моцна спіць, таблеткі падзейнічалі, так што я скажу Абдулу... Нік, сцеражыся!
  
  
  Яе крык быў нягучным, але ў той жа час яна схапіла мяне за руку, і яго зусім нечаканая сіла штурхнула маю руку наперад, усадзілі нож глыбока ў горла маёй палонніцы. Яго вочы на імгненне адкрыліся ў здзіўленні, а затым закрыліся амаль адначасова. Я адхапіў штылет. Пасля гэтага хлынула кроў, і я адразу зразумеў, што ён ніколі больш ні з кім не загаворыць. Ён быў мёртвы. Зрэшты, я не турбаваўся пра яго проста тады, таму што азіраўся, каб паглядзець, што выклікала ў Кенда ўздых жаху.
  
  
  Усё яшчэ сціскаючы маю руку, яна паказала ўверх, відаць, яшчэ не ўсведамляючы наступстваў свайго раптоўнага штуршку для маёй рукі. "Там нешта рухаецца", - прашаптала яна. "Падобна на змяю".
  
  
  "Гэта вяроўка", - сказаў я, стрымліваючы рост свайго гневу. Я павярнуўся і схіліўся над арабам, які саслізнуў у кут тэрасы. "Вось як ён сюды трапіў".
  
  
  "Што з ім здарылася?" - спытала яна, гледзячы на ??цёмны гмах ў маіх ног.
  
  
  Я не мог даць ёй зразумець, што яна была прычынай ягонай смерці. У яе было дастаткова непрыемнасцяў, і ёй не даводзілася несці яшчэ адну ношу. "Ён паспрабаваў сысці, калі ты закрычаў, паслізнуўся і ўпаў на мой нож", - растлумачыў я. "Ён памёр."
  
  
  "Нік, што мы будзем рабіць?" У яе голасе зноў гучаў страх, і ў той момант я не хацеў, каб у мяне на руках была істэрычная жанчына. Хутка нахіліўшыся, я выцер кроў з нажа аб куртку мерцвяка, затым засунуў лязо ў рукаў і вярнуў "люгер" у кабуру.
  
  
  «Спачатку, - сказаў я, - я перанясу цела праз сцяну ў свой пакой. Мы не можам заставацца тут і размаўляць, мы можам абудзіць Шэрыму, і будзе лепш, калі яна нічога не будзе ведаць пра гэта пасля таго, што яна ўжо перажыла сёння ўвечары. Затым я памагу табе пералезці цераз сцяну, і мы з табой крыху пагаворым. А цяпер, пакуль я буду клапаціцца пра яго, ты нырні назад унутр і пераканаешся, што Шэрыма ўсё яшчэ спіць. І надзень халат ці нешта ў гэтым родзе, а потым вяртайся сюды».
  
  
  Падзеі развіваліся так хутка, што я не заўважаў да таго часу, што ўсё, што было на Кенда, было тонкім бледна-жоўтым негліжэ, выразаным да глыбокага V і ледзь стрымліваючым яе шчодрыя грудзі, якая сутаргава ўздымалася з кожным нервовым удыхам.
  
  
  Калі яна павярнулася, каб зрабіць, як я сказаў, я падняў мёртвага чалавека з падлогі і бесцырымонна скінуў яго праз сцяну, якая падзяляла два балконы. Затым я падышоў да вяроўкі патэнцыйнага забойцы, якая ўсё яшчэ звісала над пярэдняй сцяной тэрасы Шэрымы. Я быў зусім упэўнены, што ён прыехаў у гатэль не адзін; цалкам верагодна, што яшчэ прынамсі яшчэ адзін таварыш усё яшчэ чакаў на даху паверхам вышэй за нас.
  
  
  І я быў упэўнены, што той, хто быў там, зняў j пасля таго, як гэты не вярнуўся праз разумную колькасць часу. Калі б саўдзельнік араба быў гэтак жа прафесійны, як яго мёртвы сябар, ён бы зразумеў, што нешта пайшло не так. Забойства, у выпадку поспеху, павінна было адбыцца самае большае за пяць-дзесяць хвілін. І погляд на мой гадзіннік сказаў мне, што прайшло пятнаццаць хвілін з таго часу, як яго ногі ўпершыню з'явіліся на вяроўцы. І хоць уся размова за межамі пакоя Шэрымы вялася шэптам, а большасць рухаў была прыглушаная, усё ж заставалася верагоднасць, што другі мужчына ці людзі нешта чулі, таму што ў двары Ўотэргейта ў гэты час было ціха. Толькі гук выпадковай машыны, якая праязджала па найбліжэйшай шашы ля Патомака, парушаў начную цішыню, і гэта ніяк не магло перакрыць шум на балконе.
  
  
  Я вырашыў не падымацца па вяроўцы на дах; Замест гэтага я ўскочыў на парэнчы гаўбца і часткова прарэзаў вяроўку, прыслабіўшы яе роўна настолькі, каб, калі хтосьці паспрабуе спусціцца па ёй зноў, яна не вытрымае вагі зламысніка і скіне яго ў двор дзесяццю паверхамі ніжэй. Кенда зноў з'явілася каля балконных дзвярэй, калі я саскочыў з парэнчаў. Яна падавіла крык, потым убачыла, што гэта я.
  
  
  "Нік, што?"
  
  
  "Проста пераканацца, што ніхто больш не выкарыстоўвае гэты маршрут сёння вечарам", - сказаў я. "Як Шэрыма?"
  
  
  «Яна згасае, як святло. Я думаю, яна прыняла яшчэ пару транквілізатараў, Нік. Я даў ёй два, перш чым яна лягла спаць, але толькі зараз у сваёй ваннай я заўважыла, што бутэлька стаіць на ракавіне. Я пералічыў іх, і іх аказалася як мінімум на два менш, чым трэба было б.
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што з ёй усё ў парадку?" Я быў занепакоены тым, што ў былой каралевы магла быць ненаўмысная перадазіроўка.
  
  
  "Так. Я праверыў яе дыханне, яно нармальнае, можа, крыху запаволенае. Я ўпэўнены, што яна выпіла толькі чатыры мае таблеткі, і гэтага дастаткова, каб вылечыць яе на дзесяць ці дванаццаць гадзін.
  
  
  Па поглядах Кенда я зразумеў, што ў яе было шмат пытанняў. На нейкі час я адклаў пошук адказаў, спытаўшы ў яе: «Як наконт цябе? Чаму ты прачнуўся? Хіба ты таксама не ўзяў што-небудзь, каб заснуць?
  
  
  «Думаю, я так захапіўся заспакаеннем Шэрымы і
  
  
  
  
  
  
  Я проста забыўся, Нік. Нарэшце я бразнуўся на ложак і пачаў чытаць. Я, відаць, задрамаў каля гадзіны, не прымаючы транквілізатараў. Калі я прачнуўся, я зайшоў праверыць Шэрыму, і тады я пачуў шум на яе балконе ... ты ведаеш, што адбылося пасля гэтага. Яна памаўчала, а затым рэзка спытала: "Нік, а ты хто на самой справе?"
  
  
  «Без пытанняў, Кенда. Яны могуць пачакаць, пакуль мы дабяромся да майго пакоя. Пачакай тут хвілінку.
  
  
  Я зноў пераскочыў цераз перагародку і занёс мёртвага араба ў свой пакой, схаваў яго ў душы і зашмаргнуў фіранку праз ванну на выпадак, калі Кенда ўвойдзе ў ванную. Затым я вярнуўся на балкон Шэрымы і падняў Кенда над перагародкай, ідучы за тым, што, як я спадзяваўся, было маім апошнім начным сховішчам.
  
  
  Кенда не адважвалася ўвайсці ў пакой, і я зразумеў, што яна, верагодна, чакала ўбачыць мёртвага чалавека на падлозе. Я ўвёў яе ўнутр і зачыніў за намі рассоўныя дзверы. Я ўключыў святло, калі быў усярэдзіне, перш, каб схаваць труп. Кенда хутка агледзела пакой, затым уздыхнула з палёгкай, калі нідзе яго не ўбачыла. Яна павярнулася да мяне і сказала: "Цяпер ты можаш мне сказаць, Нік?"
  
  
  Яна глядзела прама на мяне шырока адчыненымі немігатлівымі вачамі, калі яна сціскала празрысты пеньюар па-над падыходнай сукенкі. Я абняў яе і павёў да канапы. Я сеў побач з ёй і ўзяў яе за рукі. Прадумаўшы ў розуме тое, што, як я спадзяваўся, будзе праўдападобнай гісторыяй, я пачаў казаць.
  
  
  «Насамрэч мяне клічуць Нік Картэр, Кэндзі, і я працую ў нафтавай кампаніі, але я не столькі лабіст, колькі прыватны дэтэктыў. Звычайна я займаюся праверкай бяспекі персанала ці, калі ў кагосьці з нашых людзей узнікаюць праблемы, я імкнуся згладзіць няроўнасці і сачыць за тым, каб не было загалоўкаў, якія выставілі б кампанію ў дрэнным святле. У мяне ёсць ліцэнзія на нашэнне зброі, і пару разоў за мяжой мне даводзілася яе выкарыстоўваць. Я пачаў насіць нож пасля таго, як аднойчы патрапіў у даволі складаную блытаніну ў Каіры – пара галаварэзаў забралі ў мяне пісталет, і я апынуўся ў шпіталі».
  
  
  «Але чаму ты тут зараз? Гэта з-за Шэрымы?
  
  
  "Так", - прызнаў я. «Нам паведамілі з нашага офіса ў Саудаўскай Аравіі, што на яе жыццё можа быць здзейснены замах. Пагроза не здавалася занадта сур'ёзнай, але начальства вырашыла адправіць мяне сюды на ўсялякі выпадак. Калі нехта нешта паспрабуе, і я змагу выратаваць яе, кампанія разлічвала, што Шах Хасан будзе нам вельмі ўдзячны - наша фірма ўжо некаторы час спрабуе ўладзіць з ім адносіны. У Адабі ўсё яшчэ ёсць шмат патэнцыйных запасаў нафты, якія нікому не здадзены ў арэнду для разведкі, і мае босы хацелі б папрацаваць над імі».
  
  
  Здавалася, яна спрабавала прыняць маё тлумачэнне, але задала відавочнае пытанне: «Хіба амерыканскаму ўраду не было сказана аб пагрозе для Шэрымы? Няўжо іх праца не абараняць яе?
  
  
  «Нейкі час я таксама так думаў, - сказаў я, спрабуючы здавацца збянтэжаным. «Але людзі, якія плацяць мне заробак, а ён добры, хочуць здацца добрымі хлопцамі, калі нешта здарыцца. На коне будуць мільярды, калі яны атрымаюць правы на бурэнне ў Адабі. І, шчыра кажучы, я не думаю, што нехта сапраўды сур'ёзна паставіўся да пагрозы. Здавалася, што ў кагосьці не было прычын хацець забіць Шэрыму. Можа быць, калі б яна ўсё яшчэ была замужам за Хасанам, але нам не здавалася, што пасьля разводу ёй пагражае небясьпека».
  
  
  «Але гэты чалавек на балконе ... ты думаеш, ён спрабаваў нашкодзіць Шэрыме?»
  
  
  «Дакладна не ведаю. Ён мог быць проста рабаўніком, хаця супадзеньне таго, што ён араб, зараз мяне зьдзіўляе».
  
  
  «А як наконт тых мужчын у Джорджтаўне сёння ўвечары? Гэта таксама супадзенне?
  
  
  “Я ўпэўнены, што гэта было супадзеньнем. Зусім нядаўна я праверыў са сваім сябрам у акруговым упраўленні паліцыі, і ён сказаў мне, што ўсе трое мужчын, якіх яны знайшлі на вуліцы, маюць запісы як рабаўнікі ці дробныя злодзеі. Падобна, яны блукалі вакол у пошуках верагодных ахвяр і заўважылі, што мы выйшлі з рэстарана, убачылі, што ў нас ёсць лімузін, але мы пачалі ісці, таму яны рушылі ўслед за намі».
  
  
  «Вы сказалі яму, што стралялі ў іх? Ці давядзецца нам адказваць на пытанні і праходзіць паліцэйскае расследаванне? Шэрыма проста памрэ, калі яна ўмяшаецца ў такія справы. Яна так стараецца не збянтэжыць Хасана.
  
  
  Я растлумачыў, што не паведаміў свайму меркаванаму сябру-паліцыянту, што я нічога не ведаю аб інцыдэнце ў Джорджтаўне, акрамя як проста сказаў, што я быў у гэтым раёне ў той час, бачыў усе паліцэйскія машыны і задавалася пытаннем, што здарылася. «У мяне было адчуванне, што паліцыя думае, што гэтыя чарнаскурыя здзейснілі памылку, спрабуючы абрабаваць нейкіх буйных наркадылераў ці нешта падобнае, і замялі гэта. Я не думаю, што паліцыя будзе занадта намагацца высветліць, хто іх забіў. Верагодна, яны лічаць, што на вуліцы ім трэба турбавацца аб трох галаварэзах менш”.
  
  
  «О, Нік, гэта ўсё так жудасна», - прашаптала яна, прыціскаючыся да мяне. «Што, калі нехта спрабуе прычыніць ёй боль?
  
  
  
  
  
  
  Што, калі цябе забілі? На імгненне яна замоўкла, глыбока задумаўшыся. Затым раптам яна рэзка тузанулася і паглядзела на мяне палаючымі вачыма. «Нік, а што наконт нас? Сустрэча са мной была часткай тваёй працы? Ты павінен быў прымусіць мяне закахацца ў цябе толькі для таго, каб ты мог трымацца бліжэй да Шэрымы?
  
  
  Я не мог дазволіць ёй паверыць у гэта, таму я амаль груба прыцягнуў яе да сябе і глыбока пацалаваў, нягледзячы на ??тое, што яна супраціўлялася. Калі я адпусціў яе, я сказаў: «Мілая лэдзі, мне было загадана нават не ўступаць у кантакт з Шарымай ці кім-небудзь з ёй, калі толькі не ўзнікне пагроза. Мае босы зладзілі для мяне гэты пакой побач з яе пакоем, так, але мая сустрэча з вамі была строга чыстай выпадковасцю. Аказалася, таксама выдатны. Але калі кампанія даведаецца, што я боўталася з вамі і Шэрымам, мяне чакаюць вялікія непрыемнасці. Асабліва, калі яны думаюць, што я мог зрабіць што-небудзь, што магло б падвесьці іх на нішто пазьней, калі яны паспрабуюць атрымаць гэтыя нафтавыя кантракты».
  
  
  Здавалася, яна мне паверыла, таму што на яе твары раптам з'явілася неспакой, і яна нахілілася, каб пацалаваць мяне, мякка кажучы: «Нік, я нікому не скажу. Нават Шэрыма. Я баяўся, што вы мяне карыстаецеся. Не думаю, што змагу ... »Прапанова абарвалася, калі яна ўткнулася тварам у мае грудзі, але я ведаў, што яна збіралася сказаць, і мне было цікава, хто выкарыстаў яе і прычыніў ёй такую ​​боль. Дакрануўшыся да яе, я падняў яе твар і зноў далікатна прыціснуўся вуснамі да яе вуснаў. Яе адказ быў больш патрабавальным, калі яе мова дакранулася да маіх вуснаў, і калі я адкрыла іх, яна накіравалася ўнутр, каб стаць зандуючым, дражніць дэманам, які выклікаў у мяне імгненную рэакцыю.
  
  
  Нарэшце разарваўшы абдымкі, яна спытала: "Нік, магу я застацца тут з табой да канца ночы?"
  
  
  Я жадаў патэлефанаваць у AX і дамовіцца аб іншай калекцыі - аб мужчыне ў ваннай, - таму я легкадумна сказаў: «Баюся, на ноч засталося не так ужо шмат часу. Сонца ўзыдзе праз пару гадзін. А што, калі Шэрыма прачнецца і выявіць, што цябе няма?
  
  
  "Я ж сказаў табе, што яна будзе адсутнічаць некалькі гадзін". Яна надзьмулася і сказала: "Хіба ты не хочаш, каб я засталася ... цяпер, калі я ведаю пра цябе ўсё?" Надзьмутая галава ператварылася ў пакрыўджаны выраз, і я ведаў, што яна думала, што яе зноў выкарыстоўвалі.
  
  
  Узяўшы яе на рукі, я падняўся і аднёс яе да ложка. «Здымай гэтую вопратку», - загадаў я, усміхаючыся. "Я пакажу табе, хто хоча, каб ты застаўся". Калі я пачаў распранацца, я ўзяў трубку і загадаў супрацоўнікам абудзіць мяне ў сем трыццаць.
  
  
  Калі раздаўся званок для абуджэння, я ўстаў і выканаў практыкаванні. Я падняў трубку пасля першага званка, ціха падзякаваўшы аператара, каб не абудзіць Кенда. Мне трэба было яшчэ некалькі хвілін адзіноты, перш чым я адпраўлю яе назад у апартаменты Шэрымы.
  
  
  Па-першае, мне прыйшлося апрануцца і выслізнуць на балкон, каб забраць самаробную сігналізацыю. Пасля таго, як я кінуў Кенда на ложак, яна настаяла на тым, каб пайсці ў ванную да таго, як мы пачалі займацца каханнем. Яна патлумачыла, што яна хацела выдаліць макіяж, але я была ўпэўненая, што яе моцная цікаўнасць прымусіла яе праверыць, дзе я схаваў мёртвага чалавека.
  
  
  Я скарыстаўся магчымасцю, каб выняць доўгі кавалак чорнай ніткі са шпулькі, якую я заўсёды насіў у багажы. Абвязаўшы адзін яго канец вакол шклянкі з кухоннага кутка і выскачыўшы праз сцяну да балконных дзвярэй Шэрымы, я прывязаў іншы канец да ручкі. У цемры яго не было відаць. Зноў пераскочыўшы на бок, я паставіў шклянку на верхнюю частку перагародкі. Любы, хто спрабаваў адчыніць дзверы Шэрымы, адарваў шкло і разбіўся аб падлогу балкона. Паколькі за некалькі гадзін да світання не было ніводнай аварыі, я ведаў, што ніхто не спрабаваў дабрацца да Шэрымы гэтым шляхам. І дэтэктыў гатэля ў калідоры не падняў шуму.
  
  
  Калі я вярнуўся ў пакой, я ўбачыў, што патрабаванні, якія мы прад'яўлялі адзін аднаму на працягу больш чым двух гадзін запалу, перш чым Кенда, нарэшце, заснула, адбіліся на яе твары, залітым ранішнім сонцам, якое ззяла праз дзвярны праём балкона. Яна займалася каханнем з поўнай самааддачай і аддалася з такой інтэнсіўнасцю, якая перасягнула ўсе нашы папярэднія сустрэчы. Мы збіраліся разам зноў і зноў, і пасля кожнага піка яна зноў была гатова, яе ласкавыя рукі і дражніла рот амаль прымушалі мяне зноў даказаць сваю прыхільнасць, сцерці любую думку аб тым, што я проста выкарыстоўваю яе.
  
  
  Я нахіліўся і пацалаваў яе мяккія вільготныя вусны. "Кенды, пара ўставаць". Яна не варушылася, таму я слізгануў вуснамі па яе тонкай шыі, пакідаючы за сабой след хуткіх пацалункаў. Яна ціха застагнала і правяла рукой па твары, калі па яе твары хутка прамільгнула дзіцячая нахмуранасць. Я прасунуў руку пад прасціну і прыціснуў яе да яе грудзей, далікатна масажуючы, зноў пацалаваўшы яе ў вусны.
  
  
  "Гэй, красуня, пара ўставаць", - паўтарыла я, падымаючы галаву.
  
  
  Яна дала мне ведаць, што прачнулася, працягнуўшы руку і абвіўшы абедзвюма рукамі маю шыю, перш чым я змог устаць. Яна прыцягнула мяне да сябе, і на гэты раз яна стала цалаваць мой твар і шыю. Мы апынуліся ў доўгіх абдымках, і я адпусціў яе
  
  
  
  
  
  
  ,каб нарэшце, сказаць:
  
  
  «Шэрыма хутка прачнецца. Амаль восем гадзін.
  
  
  «Несумленна адправіць мяне вось так, - прамармытала яна, адкідваючыся на падушкі і міргаючы ад яркага ранішняга сонца. Яна павярнулася да мяне тварам і сарамліва ўсміхнулася, затым паглядзела на мае штаны.
  
  
  "Вы апрануты", - сказала яна. "Гэта таксама несправядліва".
  
  
  «Я не спала і апраналася ўжо некалькі гадзін», - паддражніла я. "Зрабіў зарадку, напісаў кнігу, здзейсніў паездку па акрузе, і ў мяне быў час, каб паглядзець кароткі фільм".
  
  
  Яна села, напаўняючы пакой смехам. "Я мяркую, вы таксама затаўравалі цэлы статак буйной рагатай жывёлы", - сказала яна паміж смехам.
  
  
  «Што ж, мэм, - сказаў я, - зараз, калі вы згадалі пра гэта...»
  
  
  «О, Нік, нават з улікам усяго, што здарылася», - уздыхнула яна, яе твар стаў мяккім, - «не думаю, што мне падабалася мужчынская кампанія так моцна, як твая, - ненадоўга».
  
  
  Усмешка знікла з яе твару, і яна зноў стала сур'ёзнай, на яе лбе з'явілася задуменнае выраз. На імгненне яна прысела на падушкі, прыслухоўваючыся да таго, што ёй казаў яе розум. Затым гэтак жа раптам яна зноў звярнула на мяне свае яркія карыя вочы, і я ўбачыў, як у кутках яе рота ўспыхнула ўсмешка.
  
  
  "Шэрыма яшчэ не ўстае", - усміхнулася яна, пачынаючы адкідвацца на ложак. «Прынамсі, яшчэ… ох… паўгадзіны…»
  
  
  "О не, не трэба!" - сказаў я, ускокваючы з крэсла, які заняў. "На гэты раз я маю на ўвазе!"
  
  
  У мяне было занадта шмат спраў гэтай раніцай, каб саступіць месца панадлівым запрашэнням Кенда. Падышоўшы да ложка, я нахіліўся і сцягнуў коўдру, тым жа рухам перавярнуў яе на жывот і пляснуў па попе.
  
  
  «Ой! Гэта балюча!"
  
  
  Я сумняваўся, што прычыніў ёй боль, але яна ўскочыла з ложка.
  
  
  "А цяпер, - працягнуў я, - мы павінны адвесці вас у ваш пакой".
  
  
  Спачатку яна кінула мне збянтэжаны выгляд, потым, гледзячы на ??сваё негліжэ і пеньюар, якія ляжаць на крэсле, сказала: «О, дакладна. У мяне няма ключоў.
  
  
  "Правільна, значыць, гэта так, як вы прыйшлі".
  
  
  Калі яна надзела пеньюар, яна, здавалася, раптам успомніла свой іншы велізарны апетыт. "Нік, а як наконт сняданку?"
  
  
  "Трохі пазней. Мне трэба патэлефанаваць. "
  
  
  “Выдатна. Як мне неўзаметку вярнуцца ў свой пакой?» – спытала яна, моцна зацягваючы пеньюар.
  
  
  "Вось так." Я падняў яе на рукі і аднёс на балкон, затым падняў праз раздзяляльную сцяну. Калі ў тую раніцу ва Ўотэргейт і былі іншыя людзі, якія рана ўсталі, яны, павінна быць, думалі, што бачаць нешта. Спусціўшыся на падлогу, яна адкінулася на сцяну і хутка пацалавала мяне, затым павярнулася і. пабег праз дзверы ў пакой Шэрымы.
  
  
  Вярнуўшыся ў свой пакой, я падышоў да тэлефона і пачаў набіраць нумар Хоўка. Я якраз збіраўся набраць апошнюю лічбу, калі мой дзвярны званок пачаў вар'яцка звінець, і ў той жа час раздаўся стук у дзвярную панэль. Кінуўшы слухаўку, я падбег да дзвярэй і расчыніў іх. Кенда стаяла там, яе твар пабляднеў, а вочы напоўніліся слязамі.
  
  
  «Нік, - усклікнула яна, - Шэрыма сышла!»
   Кіраўнік 8
  
  
  
  
  Я зацягнуў Кенда назад у нумар Шэрымы і зачыніў за намі дзверы. У мяне было дастаткова праблем з тым, каб не запрашаць цікаўных гасцей, каб з'явіцца ў холе або патэлефанаваць на стойку рэгістрацыі, каб даведацца, чаму дзяўчына крычыць у такую гадзіну. Кенда стаяла каля дзвярэй у пакой Шэрымы, заломваючы рукі і паўтараючы: «Гэта мая віна. Я ніколі не павінен быў пакідаць яе адну. Што нам рабіць, Нік? Што мы зробім?"
  
  
  Я ўжо нешта рабіў. Па вонкавым выглядзе гасцінай-спальні былой каралевы было відавочна, што там не было ніякай барацьбы. Я вярнуўся ў фае, дзе Кенда прыціснулася да дзвярнога праёму, усё яшчэ паўтараючы сваю літанію роспачы. Збеглы позірк на яе пакой паказаў мне, што там таксама не было ніякай барацьбы. Відавочна, Шэрыму панеслі, калі яна ўсё яшчэ знаходзілася пад дзеяннем транквілізатараў. Але як выкрадальнікі выцягнулі яе з гатэля? А што здарылася з ахоўнікам Уотэргейта, які, як меркавалася, правёў ноч у калідоры? Мне трэба было праверыць яго месцазнаходжанне, але я не мог рызыкаваць, што стогне Кенда зноў рушыць услед за мной у хол. Я павінен быў заняць яе.
  
  
  Моцна ўзяўшы яе за плечы, я злёгку страсянуў яе, а затым яшчэ мацней, пакуль яна не перастала крычаць і не паглядзела на мяне. «Кенды, я хачу, каб ты праглядзела адзенне Шэрымы і сказала мне, ці не прапала што-небудзь. Мы павінны даведацца, у што яна была апранута, калі выходзіла з гатэля. Пакуль ты будзеш гэта рабіць, мне трэба на хвілінку вярнуцца ў свой пакой, зразумела? Я хачу, каб вы трымалі гэтыя дзверы зачыненымі і зачыненымі. Не ўпускайце нікога, акрамя мяне. Ты слухаеш? Вы разумееце, што вам трэба рабіць? "
  
  
  Яна кіўнула, з дрыготкай падбародка і слязамі на вачах. Яе вусны задрыжалі, калі яна спытала: «Нік, што мы збіраемся рабіць? Мы мусім яе знайсці. Няўжо мы не можам выклікаць паліцыю? Або Абдул? А што наконт Хасана? Мы павінны даць яму ведаць? А пасольства?
  
  
  «Я пра ўсё паклапачуся», - запэўніў я яе.
  
  
  
  
  
  
  абдымаючы на імгненне, каб супакоіць. «Проста зрабі, як я кажу, і паглядзі, ці зможаш ты даведацца, як яна была апранута. Я хутка вярнуся. Цяпер успомніце, што я сказаў аб тым, каб нікога не ўпускаць. І ніякіх тэлефонных званкоў прама зараз. Не размаўляйце па тэлефоне, каб, калі Шэрыма паспрабуе вам датэлефанавацца, лінія не будзе занятая. Ты зробіш гэта, Кенда? "
  
  
  Нюхаючы нос, яна прыўзняла адзін рукаў дарагога пеньюара і выцерла слёзы, якія цякуць па яе твары. «Добра, Мік. Я зраблю тое, што ты скажаш. Але вярніся, калі ласка. Я не хачу быць тут адна. Калі ласка."
  
  
  "Я вярнуся праз пару хвілін", - паабяцаў я. Калі я выходзіў за дзверы, яна зачыніла за мной замак.
  
  
  У калідоры па-ранейшаму не было слядоў ахоўніка гатэля. Альбо ён сышоў з працы, што здавалася малаверагодным, калі б яго не змяніў іншы супрацоўнік, альбо… Павярнуўшыся, я націснуў кнопку, ад якой празвінеў званок на дзверы нумара Шэрымы. Калі Кенда нервова спытала: "Хто гэта?" Я мякка прадставіўся, яна кінула завалу і ўпусціла мяне.
  
  
  Яна пачала казаць: «Нік, я толькі пачала шукаць…»
  
  
  Праслізнуўшы міма яе, я кінуўся ў яе пакой і праверыў ванную. Тут пуста. Забегшы назад у каюту Шэрымы, я ўвайшоў у яе ванную. Фіранка для душа была нацягнута на ванну, і я адкінуў яе ў бок.
  
  
  Відавочна, я быў не адзіны, хто схаваў цела ў тую ноч. У застылай лужыне крыві ў ванне ляжаў старэючы хатні дэтэктыў, якога я бачыў раней, якія мацалі ў пошуках ключоў. Смерць была адзінай палёгкай, якую ён атрымаў, я мог бачыць, дзе кроў цякла з некалькіх колатых ран у яго грудзях. Верагодна, ён здзейсніў памылку, падышоўшы занадта блізка да таго, хто падышоў да дзвярэй нумара Шэрымы, не выцягнуўшы папярэдне рэвальвер. Я зноў разаслаў фіранку на ванне і выйшаў з ваннай, зачыніўшы за сабой дзверы.
  
  
  Мой твар павінен быць нешта паказала, таму што Кенда хрыпла спытала: «Нік, што гэта? Што там? Раптам яна ахнула, і яе рука падляцела да рота: «Нік, гэта Шэрыма? Яна там?
  
  
  "Не, гэта не Шэрыма", - сказаў я. Затым, калі яна пацягнулася да ручкі дзвярэй ваннай, я схапіў яе за руку. «Не хадзі туды, Кенда. Там нехта ёсць... Ён мёртвы. Я не ведаю, хто ён, але я думаю, што ён можа быць афіцэрам службы бяспекі гатэля, які спрабаваў абараніць Шэрыму. Цяпер мы нічога не можам для яго зрабіць, таму я не хачу, каб ты туды ўваходзіў.
  
  
  Кенда выглядала так, як быццам яна вось-вось страціць прытомнасць, таму я зноў правёў яе ў галоўную гасціную і пасадзіў на хвіліну, пагладжваючы яе прыгожыя валасы, пакуль яна душыла рыданні. Нарэшце, яна паглядзела на мяне і сказала:
  
  
  “Мы павінны выклікаць паліцыю, Нік. І я павінен паведаміць пасольству, каб яны маглі звязацца з Хасанам. Гэта мая праца. Я мусіў быць зь ёй і дапамагаць абараняць яе». Яна зноў пачала галасіць.
  
  
  Я ведаў, што дарма марную каштоўны час, але павінен быў утрымаць яе ад званкоў, якія маглі б распаўсюдзіць чуткі аб знікненні Шэрымы да палаца ў Сідзі Хасане. Прыйшоў час сказаць ёй праўду - прынамсі, яе версію. Я падняў яе галаву і, не зводзячы вачэй з яе, паспрабаваў гаварыць зусім шчыра, сказаўшы:
  
  
  «Кенды, я павінен табе сёе-тое сказаць. Тое, што я сказаў вам учора ўвечары аб працы следчым у нафтавай кампаніі, не адпавядае рэчаіснасці.
  
  
  Яна хацела нешта сказаць, але я прыклаў палец да яе дрыготкім вуснаў і працягнуў казаць.
  
  
  «Я нібыта як следчы, але для ўрада Злучаных Штатаў. Я працую ў аддзеле выканаўчай абароны Сакрэтнай службы. Мяне прызначылі абараняць Шэрыму пасьля таго, як мы атрымалі вестку з замежных крыніцаў, што нехта можа паспрабаваць забіць Шэрыму».
  
  
  Вочы Кенда пашырыліся ад маіх слоў, і я зрабіў паўзу, каб яна магла задаць сваё пытанне. «Чаму, Нік? Навошта камусьці прычыняць шкоду Шэрыме? Яна больш не каралева.
  
  
  «Каб паставіць ЗША ў няёмкае становішча, - патлумачыў я. «У гэтым уся сутнасць. У Адабі ёсць людзі, якія хацелі б, каб Злучаныя Штаты страцілі свой уплыў на Шах Хасан. І калі што-небудзь здарыцца з Шарымай тут, у Штатах, мы ўпэўненыя, што гэта адбудзецца. Вы ж ведаеце, што ён усё яшчэ вельмі пра яе клапоціцца, ці не так?
  
  
  "Вядома", - сказала Кенда, выціраючы яшчэ адну слязу. «Ён любіць яе больш за ўсё на свеце. Ён заўсёды так рабіў. Ён не хацеў з ёй разводзіцца, але гэта яна прымусіла яго гэта зрабіць. Нік, гэта яе сакрэт; ты памятаеш, я казаў табе, што ва ўсіх ёсць сакрэты? Што ж, Шэрыма сказала, што Хасану прыйшлося адмовіцца ад яе, каб выратаваць сваё жыццё і дзяцей… О, Нік, што з ёй будзе? Што яны з ёю зрабілі?
  
  
  "Не хвалюйся", - сказаў я, спадзеючыся, што гучу ўпэўнена. «Мы знойдзем Шэрыму і шчасна вернем яе. Але ты павінен памагчы. Ня толькі Шэрыма, але і твая краіна». У адказ на пытанне, якое прамільгнула ў яе на твары, я працягнуў: «Ці бачыце, калі вы зараз звяжацеся з пасольствам Адабіі, распаўсюдзяцца навіны аб выкраданні Шэрымы. -Адразу ж свет даведаецца, што Злучаныя Штаты не змаглі абараніць яе. І гэта тое, што яе выкрадаюць
  
  
  
  
  
  
  выкрадальнікі разлічваюць. Я думаю, яны плануюць затрымаць яе нейкі час, магчыма, дастаткова доўга, каб засяродзіць увагу ўсіх на паляванні за ёй, а затым… »Мне не трэба было казаць відавочнае - выраз твару Кенда падказаў мне, што яна зразумела, што я меў на ўвазе. .
  
  
  «Такім чынам, ці бачыце, - працягнуў я, - пакуль мы зможам схаваць яе знікненне, яна будзе ў бяспецы. Людзям, якія яе забралі, патрэбны загалоўкі. Прынамсі, на нейкі час мы можам утрымаць іх ад іх атрымання. Але мне патрэбна твая дапамога. Вы зробіце выгляд, што Шарыма тут і ў бяспецы? Гэта можа выратаваць ёй жыцьцё і дапаможа вашай краіне».
  
  
  "Нік; Я так даўно з'ехаў адсюль, што больш не думаю пра гэта як пра сваю краіну. Але я зраблю ўсё, што, на тваю думку, дапаможа Шэрыме."
  
  
  "Гэта таксама дапаможа Хасану і Адабі", - адзначыў я. «Калі шах сыдзе са Злучаных Штатаў, ён доўга не працягне. На Блізкім Усходзе ёсць людзі, якія проста чакаюць магчымасці пераехаць у ягоную краіну. І справа не толькі ў выгнанні яго з трона. Гэта значыла б ягонае жыцьцё».
  
  
  На імгненне ў вачах Кенда ўспыхнуў агонь, і яна выплюнула: «Я не клапачуся пра яго. Ён заслугоўвае таго, што атрымлівае». Маё здзіўленне, павінна быць, адбілася на маім твары, таму што яна працягвала, вельмі прыгнечана: «О, Нік, я не гэта мела на ўвазе. Проста мяне больш за ўсё турбуе Шэрыма. Яна ніколі не рабіла нічога, каб нікому нашкодзіць”.
  
  
  У мяне не было часу распытаць яе аб яе відавочнай здагадцы, што Хасан прычыніў людзям боль, але я зрабіў разумовую нататку, каб вярнуцца да гэтага пазней. Замест гэтага я сказаў: "Тады я магу разлічваць на тваю дапамогу?" Калі яна кіўнула, я сказаў: "АМ, вось што табе трэба зрабіць ..."
  
  
  «Абдул хутка прыбудзе ў Уотэргейт, каб забраць яе і Шэрыму, каб зноў адправіцца на пошукі дома», - растлумачыў я, адзначаючы час. Яе праца заключалася ў тым, каб не даць яму даведацца аб знікненні Шэрымы, паколькі ён быў слугой шаха Хасана і адчуваў сябе абавязаным неадкладна паведаміць аб яе знікненні. Кенда хацела ведаць, як яна павінна гэта зрабіць, таму я параіў, каб, калі Абдул патэлефанаваў з вестыбюля, яна сказала яму, што Шэрыма дрэнна сябе адчувае і вырашыла застацца ў сваім нумары і адпачыць на дзень. Тым не менш, яна павінна была сказаць целаахоўніку, што яго палюбоўніца хацела, каб ён адвёз Кенда назад у Мэрыленд, каб яна магла звязацца з агентамі па нерухомасці, паколькі Шэрыма спынілася на гэтым раёне, каб купіць маёнтак.
  
  
  "Што, калі Абдул захоча пагаварыць з Шарымай?" - спытала Кенда.
  
  
  «Проста скажы яму, што яна зноў заснула і не хоча, каб яе непакоілі. Скажыце яму, што калі ён будзе настойваць, яму давядзецца несці адказнасць. Я думаю, ён быў дастаткова падрыхтаваны, каб падпарадкоўвацца загадам Шэрымы праз вас, што ён будзе рабіць тое, што яму кажуць. А цяпер я хачу, каб вы пайшлі з ім на спатканне і трымалі яго ў Патамак як мага даўжэй. Спыніцеся ў кожным агенцтве нерухомасці, якое вы можаце знайсці, і прымусьце яго чакаць, пакуль вы праглядаеце спісы. Дайце мне як мага больш часу, перш чым вярнуцца ў Вашынгтон. Затым, калі вам усё ж давядзецца вярнуцца, растлумачце, што вам трэба зрабіць пакупкі для Шэрымы, і папытаеце яго адвезці вас у некаторыя крамы ў цэнтры горада. Гэта дасць мне некалькі гадзін, каб паспрабаваць высачыць Шэрыму і паглядзець, ці зможам мы вярнуць яе да вашага вяртання. Выдатна?"
  
  
  Яна кіўнула, а затым запатрабавала: «Але што, калі ты не знойдзеш яе да таго часу, Нік? Я не магу адкласці яго назаўжды. Ён захоча выклікаць лекара ці нешта ў гэтым родзе, калі Шэрыма не ўстане да таго часу, калі мы вернемся. Што мне тады сказаць Абдулу? »
  
  
  “Нам проста трэба будзе пра гэта паклапаціцца, калі прыйдзе час. Вы можаце сказаць мэнэджэра, перш чым з'ехаць адсюль сёння раніцай, што Шарыма дрэнна сябе адчувае і не хоча, каб яе турбавалі… пакаёўкі ці тэлефонныя званкі. Такім чынам, ніхто сёння не паспрабуе патрапіць у пакой. І камутатар не будзе прымаць званкі ў пакой. А яшчэ лепш, можа быць, вам лепш праінструктаваць мэнэджара, каб камутатар паведамляў усім, хто тэлефанаваў Шэрым, што яе няма ў гатэлі на дзень. Пераканайцеся, што ён разумее, што гэта трэба сказаць усім, нават калі тэлефануе нехта з амбасады. Падкрэсліце той факт, што Шэрыма нездаровая і не жадае званкоў ці наведвальнікаў. Ён вас выслухае, паколькі, мяркуючы па тым, што вы мне ўжо сказалі, з моманту вашага прыезду маеце справу з персаналам гатэля.
  
  
  «Як ты думаеш, гэта спрацуе, Нік? Зможаш знайсці Шэрыму да таго, як яна пацерпіць?
  
  
  “Я зраблю ўсё магчымае. А зараз мне трэба пайсці па суседстве і зрабіць некалькі званкоў. Я не хачу зараз звязваць гэты тэлефон, на ўсялякі выпадак. Апранайцеся і будзьце гатовы, калі прыедзе Абдул. І не забудзьцеся прагледзець вопратку Шэрымы, каб даведацца, у што яна была апранута, калі яе забралі.
  
  
  Я пераканаўся, што яна ўстала і перасоўваецца, перш чым вярнуцца ў свой пакой і патэлефанаваць Хоук. Як мага коратка я расказаў яму, што адбылося, і што я дамовіўся з Кенда, каб гэтая навіна не распаўсюджвалася. Ён не быў так упэўнены ў тым, што я меў рацыю, назваўшы сябе агентам Службы выканаўчай абароны - калі нешта пойдзе не так, гэта можа мець сур'ёзныя наступствы, і гэта выглядала так, як быццам гэта бюро
  
  
  
  
  
  
  Ты збіраўся ўзяць на сябе віну за гэта - але ён пагадзіўся, што гэтая гісторыя лепш, чым расказваць ёй праўду пра сябе і AX.
  
  
  Ён таксама быў крыху збіты з панталыку з-за таго, што яму прыйшлося дамовіцца аб дастаўцы двух целаў ва Уотэргейце, але мы хутка распрацавалі план. Двое з яго людзей даставяць мне ў пакой пару пакавальных скрынь - нібы з арандаваным кінапраекцыйным абсталяваннем. Кожнаму з супрацоўнікаў гатэля, які праходзіць праз уваход дастаўкі, будзе прапанавана ўсталяваць абсталяванне для бізнес-канферэнцыі ў маім пакоі, а затым вярнуцца за ім пазней. Трупы сыходзяць разам з пакавальнымі скрынкамі.
  
  
  "А што наконт ахоўніка гатэля?" - спытаў я Хоўка. «Ёсць верагоднасць, што хутка нехта прыйдзе яго змяніць. Нібыта ён усю ноч дзяжурыў.
  
  
  «Як толькі мы скончым размову па тэлефоне, - сказаў Хок, - я займуся гэтым. Паколькі ў нас ёсць такі ўплыў, які мы аказваем на людзей, якія кіруюць гатэлем, мы знаходзімся ў даволі добрым становішчы, але нават у гэтым выпадку нам давядзецца прыкласці ўсе намаганні, каб захоўваць гэта ў таямніцы. І мы можам толькі замоўчваць гэта да таго часу, пакуль ня будзе нейкага афіцыйнага тлумачэньня ягонай сьмерці».
  
  
  Мне было загадана заставацца ў сваім пакоі і чакаць далейшых звестак ад Хоўка. Я хацеў прыступіць да справы, але прызнаў, калі ён указаў на гэта, што ў сапраўдны момант я сапраўды мала што магу зрабіць. Ён запэўніў мяне, што неадкладна апавясціць па ўсіх афіцыйных каналах, каб выглядваць жанчыну па апісанні Шэрымы, не называючы яе па імені. Акрамя таго, усім агентам AX, якія ўкараніліся ў ваяўнічыя радыкальныя групы і вядомыя падрыўныя арганізацыі, якія дзейнічаюць у раёне Акругі, будзе загадана выкарыстоўваць любыя наяўныя ў іх распараджэнні сродкі, каб усталяваць месцазнаходжанне былой каралевы.
  
  
  У адказ на пытанне Хока я сказаў яму, што ўпэўнены, што Candy Knight будзе супрацоўнічаць у спробе схаваць знікненне Шэрымы. «Не столькі таму, што гэта для яе краіны, - сказаў я Старыку, - а для самой Шэрымы. І ўжо сапраўды не дзеля Хасана, - дадаў я, распавядаючы яму аб яе відавочнай непрыязнасці да чалавека, які так шмат для яе зрабіў. "Я хацеў бы ведаць, што стаіць за яе пачуццямі да шаха", - сказаў я.
  
  
  «Я пагляджу, ці змагу я атрымаць што-небудзь яшчэ ў нашым філіяле ў Сідзі-Хасане, - сказаў Хоук. «Але я думаю, што яны змяшчаюць у гэтае дасье ўсю даступную інфармацыю. Цяпер, N3, калі ў вас больш нічога няма, я хачу прывесці ўсё гэта ў дзеянне».
  
  
  «Напэўна, сэр. Я буду чакаць твайго званка. Я проста хачу пайсці па суседстве, каб паглядзець, ці гатовая Кенда адцягнуць Абдула Бядаві, тады я вярнуся ў свой пакой, як толькі даведаюся, што яны з'язджаюць у Мэрыленд».
  
  
  Перад тым, як перапыніць нашу размову, Хоук нагадаў мне павесіць таблічку «Не турбаваць» на маіх дзвярах і на дзвярах нумара Шэрымы. "Мы не можам дазволіць пакаёўкі ўвайсці ні ў адзін з пакояў і пачаць мыць душ", – заўважыў ён. Я пагадзіўся, як заўсёды, супакоены ягонай увагай да драбнюткіх дэталяў, якой бы складанай ні была аперацыя ў цэлым. Потым павесілі слухаўку.
  
  
  «Абдул чакае мяне ўнізе», - сказала Кенда, як толькі вызваліла дзверы і ўпусціла мяне ў нумар Шэрымы.
  
  
  "Як ён успрыняў навіну аб тым, што Шэрыма засталася сёння дома?"
  
  
  «Спачатку ён настаяў на размове з ёй. Потым мне прыйшла ў галаву думка, што, можа, мы занадта шмат святкавалі пасля таго, як пакінулі яго ўчора ўвечары - Божа, гэта было толькі ўчора ўвечары? Здаецца, гэта было так даўно - і што яна была з пахмелля, не хацела нікога бачыць, не прывыкла так шмат піць... Ён быў крыху зачынены на гэта - ты ведаеш мусульман і алкаголь. Але ў рэшце рэшт ён пагадзіўся з гэтым. Я буду трымаць яго далей і буду нечым заняты, колькі змагу, Нік, але ты павінен яе хутка знайсці. Абдул заб'е мяне, калі палічыць, што я меў нейкае дачыненне да яе знікнення, або калі ён нават западозрыць, што я ўтрымліваў яго ад яе пошуку».
  
  
  "Не хвалюйся, Кенда", - сказаў я як мага больш упэўнена. “Мы яе знойдзем. Я толькі што размаўляў па тэлефоне са штаб-кватэрай, і многія людзі яе ўжо шукаюць. У што яна была апранута?
  
  
  «Мне здаецца, на ёй усё яшчэ было негліжэй. Наколькі я магу судзіць, ні адна з яе сукенак не знікла, але ў яе іх так шмат. Ах так, яе доўгая норка таксама знікла.
  
  
  «Яны, верагодна, паставілі гэта вакол яе, каб выцягнуць яе. Па-над негліжэй магло здацца, што на ёй вячэрняя сукенка. Наколькі я зразумеў, яны, відаць, спусцілі яе на службовым ліфце, а затым праз гараж. Калі б яна ўсё яшчэ была адурманеныя гэтымі таблеткамі, яна магла б выглядаць як дзяўчына, якая занадта шмат выпіла, і якой пара сяброў дапамагае дадому.
  
  
  Раптам зазваніў тэлефон, напалохаўшы нас абодвух. "Хіба вы не зрабілі так, каб камутатар не прымаў званкі?" Я спытаў.
  
  
  "Так. Менеджэр яшчэ не дзяжурыў, але памагаты мэнэджара быў вельмі ветлівы. Ён запэўніў мяне, што каралеву ніхто не патурбуе.
  
  
  "Адказаць", - сказаў я, калі кольца зноў прагучала. «Напэўна, гэта Абдул гаворыць па хатнім тэлефоне ў холе. Размеркавальны шчыт
  
  
  
  
  
  Я не магу кантраляваць, хто набірае нумар проста адтуль. Абавязкова зрабіце яму вымову за званок і за тое, што ён рызыкуе разбудзіць Шэрыму».
  
  
  Кенда зняла трубку, коратка паслухала і, кіўнуўшы мне, што я меў рацыю ў сваёй здагадцы, працягнула аповяд! Абдулу за тое, што ён адважыўся патэлефанаваць у пакой, калі яму сказалі проста чакаць яе і не турбаваць Шэрыму. Яна нядрэнна зладзілася з гэтым, і я ў думках апладзіраваў яе акцёрскім здольнасцям у разгар стрэсу.
  
  
  Паклаўшы трубку, яна павярнулася і сказала: «Нік, мне пара. Калі я гэтага не зраблю, ён будзе тут наступны. Ён кажа, што да гэтага часу не ўпэўнены, што яму варта з'ехаць за горад, калі "мілэдзі" дрэнна сябе адчувае".
  
  
  «Добра, Кенда», - пагадзіўся я, хутка пацалаваўшы яе, калі яна накінула лісіную куртку-над сваёй беласнежнай блузкі. «Толькі не дазваляйце яму нічога падазраваць. Паводзьце сябе нармальна і трымайце яго далей як мага даўжэй».
  
  
  "Я зраблю гэта, Нік", - паабяцала яна, калі я выпусціў яе за дзверы. «Проста знайдзі Шэрыму». Яшчэ адзін хуткі пацалунак, і яна пайшла. Зачыніўшы за ёй дзверы, я на імгненне пастаяў, гледзячы на замок і ланцуг, на дзверы - трывалыя сталёвыя прылады. Я задаваўся пытаннем, як нехта мог патрапіць у пакой, не прабіўшы ланцуг, стварыўшы дастаткова шуму, каб абудзіць усіх на падлозе. Відавочна, ланцуг быў не на месцы. Гэтага не магло быць, паколькі Кенда была ў маім пакоі падчас выкрадання, і да гэтага ў яе не было магчымасці замацаваць яе на месцы. Пакуль мы займаліся каханнем, хтосьці скарыстаўся вызваленымі дзвярыма, каб увайсці і панесці былую каралеву, якую я павінна была абараняць. І падчас гэтага яны забілі чалавека, чыя кар'ера ахоўніка ніколі не наладжвала яго супраць каго-небудзь больш небяспечнага, чым празмеру заўзяты паляўнічы за аўтографамі або нягеглы дробны зладзюжка. Выпрабоўваючы агіду да сябе, я накінуў таблічку "Не турбаваць" на ручку дзвярэй у нумар Шэрымы і вярнуўся ў свой пакой. Калі я адчыняў дзверы, тэлефон тэлефанаваў, і я пабег яму адказаць. Ястраб загаварыў, як толькі пазнаў мой голас:
  
  
  «Мужчыны даставяць ваш кінапраектар і іншыя рэчы прыкладна праз гадзіну. Забіты імі ахоўнік быў халасцяком і, паводле яго асабістых звестак, не меў сям'і ў акрузе. Прынамсі, гэта перапынак; ніхто не будзе чакаць яго дома сёння раніцай. Мэнэджар гатэля праінфармуе начальніка службы бяспекі Уотэргейта, што ў яго ёсць Хоган - так клічуць гэтага чалавека - па адмысловых даручэннях, і што ён павінен быць выключаны з дзяжурнага на пару дзён. Гэта ўсё, што ў мяне ёсць для цябе - пачакай хвілінку..."
  
  
  Я чуў зумер, які сігналізуе аб паступленні выкліку на іншы з мноства настольных тэлефонаў Хоука, і чуў, як ён размаўляе з кімсьці на іншым канцы провада, але не мог разабраць яго слоў. Пасля ён вярнуўся на маю лінію.
  
  
  «Гэта была сувязь, - сказаў ён. «Нашы маніторы паведамляюць, што сігнал быў перададзены, відавочна ў кодзе, на станцыю ў Адабі менш за дзесяць хвілін таму. Адпраўнік не быў у эфіры дастаткова доўга, каб мы маглі выправіць гэта тут. Паведамленне было кароткім, паўтаралася тройчы. Цяпер над гэтым працуе дэкадаванне - калі яны што-небудзь прыдумаюць, я вам адразу вярнуся.
  
  
  «У нас ёсць машына, якая затуляе лімузін Шэрымы?» Я спытаў. Гэта было часткай плана, які мы з Хоўкам распрацавалі раней. Мы таксама не хацелі, каб нехта схапіў целаахоўніка Кенды і Шэрымы. Я наўмысна забыўся згадаць аб гэтай магчымасці Кенда, не жадаючы выклікаць ёй, што ёй можа быць пра што турбавацца асабіста.
  
  
  "Так. Пачакайце, і я праверу іх месцазнаходжанне.
  
  
  Я зноў пачуў, як Ястраб размаўляе з чым. Я выказаў меркаванне, што гэта радыёрубка, з якой кіравалі мясцовымі аперацыямі, потым ён зноў звярнуўся да мяне:
  
  
  «Прама зараз шафёр і дзяўчына знаходзяцца ў Джорджтаўне, рыхтуюцца згарнуць на Канал-роўд; прыкладна па тым жа маршруце, які вы абралі на днях».
  
  
  "Добра. Думаю, ёй удалося пераканаць яго, што гэта іх праца - як мага хутчэй знайсці Шэрыме дом. Цяпер, калі яна зможа заняць яго большую частку дня, у нас будзе крыху часу, перш чым паведамленне дойдзе да пасольства.
  
  
  "Будзем спадзявацца", - пагадзіўся Хоук, а затым дадаў: "Я звяжыцеся з вамі, як толькі атрымаю што-небудзь яшчэ для вас, N3".
  
  
  Калі ён павесіў трубку, я пайшла ў ванную і праверыла там мёртвага араба. Труп застыў у ванне, на шчасце, у такім цесным становішчы, што яго было лягчэй змясціць у імправізаваную труну, якая неўзабаве павінна была быць дастаўлена ў мой пакой. Я быў гэтаму рады; У мяне не было жадання пачынаць ламаць рукі ці ногі мёртваму чалавеку.
   Кіраўнік 9
  
  
  
  
  Быў поўдзень, калі я зноў атрымаў вестку ад Хока. Да таго часу трупы павезлі як з майго пакоя, так і з апартаментаў Шэрымы. Апошняя праца не была такой простай. Да таго часу, як прыбылі людзі Хоку, пакаёўкі ўжо працавалі на падлозе. Абкласці араба ў адну са скрынь з абсталяваннем у маім пакоі не склала ніякай цяжкасці, але трэба было крыху адцягнуць пакаёўку ў маім крыле, пакуль яны ўвайшлі ў суседні нумар і знялі жудасны скрутак.
  
  
  
  
  
  з ваннай там. Для гэтага мне прыйшлося прайсці па калідоры ў пакой, дзе працавала пакаёўка, і заняць яе дурнымі пытаннямі, пакуль яны выконвалі сваю працу.
  
  
  Да таго часу, калі пакаёўка растлумачыла мне, што яна занадта занятая, каб прышыць некалькі гузікаў да маіх кашуль і асабіста апрацаваць мыццё для мяне - прыбіральшчыца і служба камердынера з радасцю паклапоцяцца аб любых падобных задачах, яна неаднаразова настойвала, у той час як я рабіў выгляд, што не разумею, што яна мела на ўвазе - яна, відаць, думала, што я поўны ідыёт. У рэшце рэшт, тым не менш, я амаль змог угаварыць яе, паказаўшы ёй дваццацідоларавую купюру. Я прыкінуўся, што здаюся, калі пачуў у калідоры кашаль - сігнал аб тым, што людзі Хоука скончылі, - і накіраваўся да службовага ліфта, паклаўшы дваццаць назад у кішэню. Аднак яе расчараваны выгляд быў часткова сцёрты з пяццю далярамі, якія я працягнуў ёй у якасці "суцяшэння", а бясплатныя выдаткі - калі яны былі простыя - тэхасец прыцягнуў яшчэ аднаго сябра ў штаце Уотэргейт.
  
  
  Аднак званок Хоўка не дапамог мне аблегчыць нуду, якую я адчуваў з-за таго, што затрымаўся ў гэтым пакоі. Я ведаў, што недзе Шэрыма быў палонным Мяча ці яго людзей, а я сядзеў на срацы і нічога не мог з гэтым зрабіць, пакуль таемныя агенты AXE і іх інфарматары не вылучылі зачэпку. І адказ Хоку на маё непасрэднае пытанне аб гэтым патэнцыйным зачэпцы не дапамог:
  
  
  „Нічога. Здаецца, ніхто нічога ня ведае. І гэта яшчэ ня самае горшае, N3».
  
  
  "Што зараз?"
  
  
  «Дзярждэпартамэнт атрымаў запыт ад амбасады Адабіі адносна бяспекі Шэрымы. Амбасадар дзейнічаў па прамым запыце Шаха Хасана. Хтосьці ў Адабі - хто б ні атрымаў гэты радыёсігнал - перадаў шаху, што жыццё Шэрымы тут у небяспецы. Мы да гэтага часу не ведаем, хто перадаў сігнал сёння раніцай або хто атрымаў яго ў Сідзі-Хасане. Але гэтае паведамленне, якое Decoding прааналізавала на аснове сігналу за некалькі хвілін да званка з амбасады Адабіі: «Меч гатовы нанесці ўдар»».
  
  
  "Відаць, яна яшчэ жывая", - перабіў я. «Хіба вы не думаеце, што там было б сказана нешта накшталт «Меч уразіў », калі б яна была мёртвая?»
  
  
  Хоук, відаць, таксама прыйшоў да такой жа высновы, паколькі ён пагадзіўся са мной, хоць я думаю, што мы абодва прызналіся сабе, што спадзяваліся на лепшае, баючыся горшага. «Аднак, - змрочна працягнуў ён, - я не думаю, што ў нас занадта шмат часу. Як паведамілі мне ў штаце, пасольства Адабіі ўжо накіравала запыты ва Уотэргейт аб месцазнаходжанні Шэрымы. Ім сказалі, што яна з'ехала на дзень, бо вы папрасілі дзяўчыну дамовіцца з мэнэджэрам. Нарэшце, пасольства пагаварыла з мэнэджэрам напрамую, і ён выканаў указанне, паведаміўшы першаму сакратару, што, як ён зразумеў, Шэрыма адправіўся ў Мэрыленд шукаць дом. На дадзены момант гэта іх задаволіла, але зараз ціск на іх расьце».
  
  
  "Як гэта?"
  
  
  "Відаць, нехта ў пасольстве раптам усвядоміў, што Абдул Бядаві не з'явіўся ўвесь дзень, як ён, відавочна, рабіў".
  
  
  «Мне гэта таксама здаецца дзіўным, - прызнаў я. «Цікава, ён не тэлефанаваў. Раней ён падкрэсліваў гэта. Дзе зараз лімузін?
  
  
  Хоук пакінуў лінію, каб праверыць радыёрубку, затым перадаў мне справаздачу: «Ваш сябар зараз сядзіць у офісе па нерухомасці ў Патамак. Гэта другое пытанне, на якім яна спынілася. Шафёр чакае ў машыне.
  
  
  «Нешта не так, - сказаў я. «Звычайна ён выкарыстоўваў бы магчымасць патэлефанаваць па тэлефоне, каб паведаміць пра гэта. Калі толькі…»
  
  
  "Калі што, N3?"
  
  
  - Калі толькі ён ужо не ведаў, што даведаецца, калі звяжацца з пасольствам, сэр. Ці можаце вы з гэтага часу трымаць побач з імі нашу машыну? Мне больш не падабаецца ўся гэтая ўстаноўка”. Мой розум імчаўся наперадзе маіх слоў, калі ўсё стала на свае месцы. “У мяне такое пачуццё, што мы робім менавіта тое, што ад нас хочуць”.
  
  
  «Мы ўжо трымаемся як мага бліжэй да іх, не прыбіраючы рукі поўнасцю. Але пачакайце хвілінку, Нік - Камунікацыі кажуць мне, што аднойчы раніцай нашы людзі ў машыне пад прыкрыццём падумалі, што яны сапраўды былі забітыя. Ад лімузіна Шэрымы іх адрэзаў патрульны аўтамабіль, які суправаджаў пахавальную працэсію. Калі яны нарэшце змаглі працягнуць рух, лімузін, відавочна, замарудзіў ход, таму што ён быў усяго ў пары кварталаў ад іх. Ствараецца ўражанне, што Бядаві, магчыма, чакаў, пакуль яны нагнаць упушчанае».
  
  
  Хоук пачаў казаць нешта яшчэ, затым папрасіў мяне пачакаць, калі я пачуў яшчэ адзін тэлефонны званок у яго офісе. Калі я пазнаў гэты пярсцёнак, мяне ахапіў дрыжыкі - падвойны званок. Я ведаў, што ён зыходзіў ад чырвонага тэлефона, размешчанага побач з правым локцем Хоўка, і што ён быў наўпрост звязаны з Авальным кабінетам у Белым доме. Аднойчы я быў з Хоўкам, калі ён празвінеў, і яго аўтаматычны адказ - «Так, містэр прэзідэнт» - падказаў мне, што я патэлефанаваў на гарачую лінію. Ён ніколі не пацвярджаў ідэю
  
  
  
  
  
  
  Я мог сказаць, што ён быў раздражнёны самім сабой за тое, што адказваў на тэлефонныя званкі такім чынам з кім-небудзь у межах чутнасці.
  
  
  Я чакаў, што ён вернецца на лінію, мусіць, усяго пяць хвілін, але гэта здавалася гадзінамі. Я не чуў, што ён казаў; у чырвонага тэлефона быў спецыяльна распрацаваны муштук, які абмяжоўваў словы перадатчыкам. Я быў упэўнены, што на лініі таксама ёсць суперскрэмблер.
  
  
  "N3?" Нарэшце Хоук вярнуўся да мяне па тэлефоне.
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  «Ты пазнаў кольца?» Ён ні разу нічога не прапусціў, хоць, калі я быў у ягоным офісе ў той дзень, калі ён адказаў на званок прэзідэнта, я спрабаваў прыкінуцца, быццам не чуў, як ён адказаў на чырвоны тэлефон. Тым не менш, ён відавочна памятаў гэты інцыдэнт.
  
  
  "Так, сэр", - прызнаў я.
  
  
  «Дзяржсакратар знаходзіцца з прэзідэнтам. З ім толькі што наўпрост звязаўся амбасадар Адабіяна, які дзейнічае па адмысловым загадзе Шаха Хасана. Ураду Злучаных Штатаў было прапанавана выкарыстаць усе магчымасці для неадкладнага выяўлення былой каралевы Шэрымы і для яе прамога кантакту з Яго Каралеўскай Высокасцю. Сакратару нічога не заставалася, як сказаць, што мы паспрабуем зрабіць гэта неадкладна».
  
  
  "Як хутка" адразу "?" Я спытаў.
  
  
  «Сакратар выйграў нам крыху часу, N3, але ў той жа час паставіў нас у тупік. Ён сказаў амбасадару Адабіі паведаміць шаху Хасану, што Шэрыма павінен быў вярнуцца да сябе дадому на вячэру сёння ўвечары, але не ў Александрыі, а ў таунхаусе, які ён трымае ў Джорджтаўне. Ён сказаў паслу запэўніць шаха, што Шэрыма звяжацца з ім прама адтуль праз радыёсетку Дзярждэпартамента. У яго ёсць міжнародная сувязь перадатчыка з гарадскога дома і з яго дома ў Александрыі. Амбасадар паведаміў сакратару, што я размаўляў зь ім, што шах будзе чакаць ля свайго радыё, нягледзячы на шасьцігадзінную розніцу ў часе».
  
  
  "Колькі ў нас ёсць часу?"
  
  
  «Сакратар сказаў, што Шэрыма павінна была прыехаць на абед каля васьмі гадзін. Гэта будзе дзве гадзіны ночы ў Сідзі Хасане. І вы можаце паспрачацца, што шах будзе чакаць. Гэта азначае, што ў нас ёсць каля сямі з паловай гадзін, каб даставіць Шэрыму назад у Уотэргейт, Нік.
  
  
  Я спытаў Хоука, ці звяжацца ён з агентамі ў машыне, якія затуляюць Кенда і Абдула, і спытае ў іх назву офіса нерухомасці ў Потомаке, дзе быў прыпаркаваны лімузін. Ён сказаў, што на імгненне даведаецца для мяне гэтае імя, затым спытаў, навошта мне гэтае імя.
  
  
  "Я вярну іх сюды", - сказаў я яму. «Я патэлефаную Кенда і скажу ёй, што амбасада падазрае, што нешта здарылася з Шарымай, так што няма ніякага сэнсу ў яе прытворстве з Абдулам. Я скажу ёй, каб яна не паказвала, што я тэлефанаваў, а проста скажу яму, што час вяртацца; яна можа сказаць, што таксама занепакоена тым, што Шэрыма засталася адна, ці нешта ў гэтым родзе. Я хачу паглядзець, што будзе, калі яны вернуцца. Ва ўсім гэтым ёсьць нешта ня так, але я не магу зразумець гэта. Ці, можа, мне проста надакучыла сядзець у гэтым гасцінічным нумары, і я думаю, што такім чынам магу справакаваць нейкае дзеянне. З вамі ўсё ў парадку, сэр?
  
  
  "Ты галоўны, N3", – сказаў Хоук. "Табе што-небудзь яшчэ трэба ад мяне прама зараз?"
  
  
  „Не, сэр. Проста скажы гэтай машыне прыкрыцця, каб яна трымалася бліжэй да іх, і я хачу, каб мяне інфармавалі пра іх месцазнаходжанне, калі яны вернуцца ў Акругу».
  
  
  «Я прашу радыёрубку звязвацца з вамі наўпрост кожныя дзесяць хвілін, N3», - сказаў Хоук. «Мне давядзецца ехаць у Белы дом. Прэзідэнт хоча, каб я быў там, калі ён і дзяржсакратар вырашаць, што рабіць, калі Шэрыма не паспее пагаварыць з Хасанам».
  
  
  Я хацеў сказаць яму, што зраблю ўсё магчымае, каб такая магчымасць не ўзнікла, але я ўжо ведаў, што ён ведаў пра гэта.
  
  
  Неўзабаве пасля таго, як Хоук павесіў трубку, патэлефанаваў радыст AX, каб паведаміць назву агенцтва нерухомасці, дзе Кенда праводзіла сваю частку шарады. Я атрымаў нумар з даведачнай і патэлефанаваў, здзівіўшы жанчыну, якая адказала, спытаўшы аб міс Найт. Калі Кенда паднялася на лінію і выявіла, што я тэлефаную ёй, яна здавалася яшчэ больш здзіўленай.
  
  
  "Нік, як ты даведаўся, дзе мяне знайсці?"
  
  
  “Няма часу тлумачыць, прыгажуня. Я табе ўсё раскажу пазней. Адбылася новая распрацоўка, і я хачу, каб вы вярнуліся сюды як мага хутчэй».
  
  
  "Што здарылася? Гэта Шэрыма? Вы яе знайшлі? Яна ...
  
  
  Я перапыніў яго, сказаўшы: «Не, гэта не Шэрыма, і мы яе не знайшлі. Але да нас дайшлі чуткі, што Шах Хасан спрабуе зь ёй зьвязацца. Нейкім чынам, як мы мяркуем, яму паведамілі, што яна сышла. Цяпер не кажыце Абдулу, што вы нешта ведаеце. Проста скажыце, што вы вырашылі вярнуцца; вы турбуецеся пра Шэрым, па-першае, і пра тое, што ў агентаў, якіх вы наведалі, ужо, падобна, дастаткова хат, каб Шэрыма мог паглядзець, не рухаючыся далей.
  
  
  «Можа, ён мне паспяшаецца зваротна, Нік? Калі я зраблю гэта, ён можа падумаць, што нешта ня так».
  
  
  Яе довады мелі сэнс, таму я параіў ёй не прымушаць яго ехаць проста ў горад, а ехаць.
  
  
  
  
  
  Выканайце наш першапачатковы план - зайсці ў пару крам нібыта для выканання нейкіх даручэнняў у Шэрыме. «Але не спяшайцеся, - папярэдзіў я, - і не дазваляйце Абдулу з'явіцца ў пасольства, калі можаце. Адвядзі яго ў нумар, калі вернешся ва Ўотэргейт.
  
  
  «Гэта дзе ты зараз, Нік?»
  
  
  «Так, Кенда. Я буду чакаць твайго вяртання.
  
  
  Кенда памаўчала, затым павольна спытала: «Нік, як ты думаеш, Абдул мог быць датычны да знікнення Шэрымы? Таму ты хочаш, каб ён вярнуўся?
  
  
  «Прама зараз я не ведаю, што і думаць. Але я б хацеў, каб ён быў там, дзе я мог бы за ім прыглядаць. Проста пастарайся вярнуцца сюды праз пару гадзін, калі зможаш зрабіць гэта, не надта відавочна пра гэта».
  
  
  «Добра, Мік. Да хуткай сустрэчы."
  
  
  Праз пяць хвілін пасля таго, як я паклаў тэлефон і бразнуўся на ложак, патэлефанаваў радыст AX і паведаміў, што Кенда пакінула кантору па нерухомасці ў Потомаке і што лімузін адправіўся назад у Вашынгтон.
  
  
  "Трымайце мяне ў курсе кожнага іх руху", - праінструктаваў я перад тым, як павесіць трубку.
  
  
  Праз дзесяць хвілін зноў зазваніў тэлефон. Мне паведамілі, што машына прыкрыцця рухалася на поўдзень па шашы 190 - Рывер-роўд - прыкладна ў пяцістах ярдах ззаду лімузіна Шэрымы і набліжалася да скрыжавання з Кэбін Джон-Паркуэй. Гэта азначала, што Абдул выбіраў больш прамы шлях у Акругу, чым ён і Кенда выкарыстоўвалі, каб дабрацца да краіны коней Мэрыленда. Ён відавочна чытаў карты яшчэ крыху пасля нашай папярэдняй экспедыцыі туды.
  
  
  "Дайце ўказанне машыне прыкрыцця пастаянна трымаць іх у поле зроку", - сказаў я радысту. Мяне не хвалюе, калі яны будуць урэзацца прама ў задні бампер, я не жадаю страціць гэтую машыну .
  
  
  "Так, сэр", - адказаў ён, і яшчэ да таго, як ён павесіў трубку, я пачуў, як ён пачынае перадаваць мае загады праз магутны перадатчык AX.
  
  
  Хуткасць, з якой прыйшла яго наступная справаздача, здзівіла мяне. І яго справаздача ніколькі не абнадзеіла.
  
  
  «Аўтамабіль паддоследнага спыніўся на станцыі тэхабслугоўвання недалёка ад скрыжавання Рывер-роўд і Севен-Локс-роўд». Я намацаў карту, а ён працягнуў: Аўтамабіль C паведамляе, што шафёр зайшоў на запраўку, а дзяжурны запраўляе лімузін. Аўтамабіль З спыніўся, па-за полем зроку станцыі, і адзін агент ідзе наперад пешшу, каб не адставаць ад назірання… Магу я застацца на лініі, каб пазнаць яго справаздачу, сэр?
  
  
  «Сцвярджальна», - сказаў я яму і пачакаў хвілін дзесяць, перш чым пачуў трэск радыё на заднім плане са справаздачай. Радыст вярнуўся да тэлефона са словамі, якія пацвердзілі адзін з маіх горшых асцярог: Кенда не змагла перашкодзіць Абдулу датэлефанавацца да тэлефона:
  
  
  Агент у машыне С паведамляе, што кіроўца лімузіна знаходзіўся на станцыі тэхабслугоўвання за восем хвілін да таго, як вярнуўся ў сваю машыну. У гэты час агент назіраў за шафёрам па тэлефоне-аўтамаце на станцыі пасля атрымання здачы ад дзяжурнага. Прынамсі, два званкі былі зроблены вадзіцелем і адзін - жанчынай-пасажыркай, але агент не быў дастаткова блізка, каб убачыць набраныя нумары. Лімузін і пасажыры зараз едуць на поўдзень па бульвары Кэбін Джон… Хвілінку, сэр. Я чуў іншую перадачу, але не мог разабраць паведамленне. Аператар AX неўзабаве распавёў мне, што адбываецца:
  
  
  «Аўтамабіль паддоследнага выехаў на Мемарыяльны бульвар Джорджа Вашынгтона і ўсё яшчэ рухаецца на поўдзень. Машына C паведаміць зноў праз пяць хвілін, калі вы не хочаце, каб я падтрымліваў сувязь, сэр.
  
  
  «Не. Проста паведаміце ў машыну C, каб падтрымліваць гэты графік справаздач».
  
  
  Калі я спыніў злучэнне, мне было цікава, з кім Абдул звязаўся. Было лагічна, што адзін з яго званкоў быў зроблены ў пасольства, а гэта азначала, што цяпер ён ведаў пра тое, што здарылася з месцазнаходжаннем Шэрымы - калі ён яшчэ не ведаў. Але каму яшчэ ён званіў?
  
  
  Наступныя тры паведамленні з пяціхвіліннымі інтэрваламі былі з нашай машыны С, якая паведаміла мне толькі, што лімузін Шэрымы працягвае рух назад у раён на бульвары Джорджа Вашынгтона. Калі я папрасіў радыста праверыць хуткасць машыны, ён паслаў запыт машыне C і неўзабаве паведаміў мне, што Абдул, падобна, падтрымлівае тыя ж 45-50 міль у гадзіну, якія ён трымаў, пакуль ехаў у і з Патомака. Я папрасіў пацвердзіць гэтую хуткасць і быў упэўнены, што зыходная інфармацыя дакладная.
  
  
  Гэта выклікала яшчэ больш падазрэнняў у тым напрамку, у якім ён будаваўся. Калі б Абдул быў праінфармаваны пасольствам аб тым, што Шэрыма можа быць у небяспецы, яму трэба было б вярнуцца ў горад як мага хутчэй. Мне вельмі хацелася, каб Хоук вярнуўся ў свой офіс, каб ён мог праверыць свае кантакты ў пасольстве і вызначыць, ці тэлефанаваў туды целаахоўнік. Аднак, паколькі Хоук не звязаўся са мной, я выказаў здагадку, што ён усё яшчэ знаходзіцца ў Белым доме. Радыст AX пацвердзіў мне гэты факт падчас свайго наступнага даклада.
  
  
  «Вы хочаце, каб Сувязь выдавала экстраны выклік на яго пэйджар?» - спытаў радыст.
  
  
  "Не, у гэтым не будзе неабходнасці", - сказаў я яму, убачыўшы маленькую трубку Хоука, якая раптам пачала гусці
  
  
  
  
  
  Тым не менш, зараз было б карысна даведацца, ці ўдалося каму-небудзь з нашых падпольных кантактаў прывесці да знікнення Шэрымы. Як агент, які адказвае за аперацыю, я меў права звязацца з выканаўчым офісам Хоку і запытаць статус любых палявых справаздач, але я вырашыў, што пачакаю, пакуль Стары не вернецца ў штаб. У любым выпадку я быў упэўнены, што ён аддаў загад аб тым, каб я быў праінфармаваны аб усіх важных паведамленнях, якія маюць дачыненне да справы.
  
  
  Сочачы за машынай Шэрымы на маёй карце, пакуль мне перадаваліся справаздачы, я прасачыў яе ўезд на Канал-роўд і зразумеў, што яна зноў у акрузе. Паколькі я меркаваў, што Абдул ведаў, што з Шарымай нешта не так, я чакаў, што ён і Кенда хутка вернуцца ў гатэль. Яна не змагла б адцягнуць яго ад якіх-небудзь спраў, калі б ён адчуў, што «Яе Высокасць» у небяспецы.
  
  
  Праз усяго дзве хвіліны пасля яго апошняй справаздачы радыст AX зноў вярнуўся да мяне на тэлефонную трубку. «Сэр, здарылася сёе-тое, пра што, я думаю, вам трэба ведаць. Аўтамабіль C пачаў перадачу датэрмінова, каб паведаміць, што лімузін, за якім ён ішоў, значна запаволіўся. Затым машына C раптоўна перапыніла кантакт, і я не змог зноў яе падняць».
  
  
  "Працягвай спрабаваць", - загадаў я. "Я застануся на сувязі".
  
  
  Зноў і зноў я чуў, як ён нагаворвае тэлефонныя нумары машыны C. Яму не трэба было тэлефанаваць мне, каб сказаць, што ён не атрымаў адказу. Затым, раптоўна, па тэлефоне я пачуў нейкае паведамленне, якое прыйшло ў радыёрубку, і ў мяне ўзнікла надзея, што аўтамабіль C, магчыма, знаходзіўся ў зоне прыпынку перадачы. Іх хутка разбілі, калі радыст вярнуўся на лінію:
  
  
  “Сэр, я баюся, што ў вас праблемы. Маніторынг толькі што злавіў выбліск акруговай паліцыі, якая загадала патрульным крэйсерам расследаваць аварыю на Канал-роўд у тым раёне, дзе ў апошні раз прыбыла наша машына C. пляц. Ёсць нейкія замовы? »
  
  
  “Так. Адыдзеце ад лініі і папрасіце Назіральніка патэлефанаваць мне напрамую. Я хачу ведаць кожнае слова акруговай паліцыі наконт гэтага званка». Радыст быў дастаткова праніклівы, каб неадкладна перапыніць сувязь, не адказваючы на мае інструкцыі.
  
  
  Праз дзевяноста секунд мой тэлефон зазваніў зноў - камутатар Уотэргейта, відаць, падумаў, што я заказваю стаўкі па-за сваім пакоем з такой колькасцю званкоў. Назіральнік у секцыі маніторынгу AX пачаў паведамляць, што яны даведаліся, падслухоўваючы голас акруговай паліцыі. Навіны не былі добрымі. Акруговы крэйсер, відаць, быў недалёка ад месца на Канал-роўд і хутка прыбыў на месца здарэння. Першапачатковая справаздача ў штаб-кватэру складалася ў тым, што машына разбілася і загарэлася, і неабходны машыны хуткай дапамогі.
  
  
  "Пачакайце хвілінку, сэр", - сказаў мой новы суразмоўца, і я зноў пачуў на заднім плане перакрыжаваную балбатню па радыё. Неўзабаве ён вярнуўся на лінію з абнаўленнем. "Дрэнна выглядае, сэр", - сказаў ён. Крэйсер DP толькі што запатрабаваў, каб Homicide адказаў на званок і даслаў усе даступныя запасныя машыны. Той, хто тэлефанаваў патрульны сказаў, што прыбыў другі крэйсер, і яны спрабуюць тушыць пажар, але пажарная машына таксама патрэбна. Акрамя таго, ён сказаў, што ёсьць сьведчаньні стральбы з аўтаматычнай зброі».
  
  
  "Няма ніякіх прыкмет таго, што на месцы здарэння ёсць другая машына - лімузін?" Я спытаў.
  
  
  "Пакуль нічога. Чакайце, вось яшчэ... Крузер паведамляе аб трох загінуўшых, сэр. У нас было трое мужчын у гэтай машыне C; падобна, яны яго купілі"
  
  
  Я праінструктаваў яго перадаць паведамленне ў нашу радыёрубку, каб даслаць да месца здарэння бліжэйшы даступны блок AX. «Я хачу як мага хутчэй атрымаць поўны выклад таго, што адбылося. Хтосьці, мусіць, гэта бачыў, інакш раённая паліцыя не здагадалася б так хутка. Калі ён вярнуўся на лінію пасля перадачы маіх загадаў, у мяне было яшчэ сёе-тое для яго: «Вазьмі іншы тэлефон і даведайся, ці вярнуўся Стары… Не, яшчэ лепш, уключыце аварыйны сігнал на яго тэлефоне. гукавы сігнал. Я хачу, каб ён звязаўся са мной тут як мага хутчэй. Я зараз пайду па тэлефоне, каб ён мне патэлефанаваў.
  
  
  Як толькі я павесіў трубку, мой тэлефон зноў зазваніў. Падняўшы слухаўку, я спытаў: "Вы чулі, сэр?"
  
  
  Голас, які адказаў, быў не Ястрабам.
  
  
  «Нік? Гэта я, Кенда.
  
  
  Ашаломлены, я ледзь не крыкнуў: "Ты дзе?" на яе.
  
  
  «У невялікім буціку на Вісконсін-авеню ў Джорджтаўне», - сказала яна. "Чаму? Што здарылася?"
  
  
  "Дзе Абдул?" - Запатрабавала я, не спяшаючыся тлумачыць.
  
  
  «Сядзець наперадзе ў машыне. Чаму, Нік? Што здарылася?"
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што ён там?"
  
  
  “Вядома, я ўпэўнены. Я зараз гляджу на яго ў акно. Нік, скажы, калі ласка, у чым справа. Я зрабіў, як ты сказаў, і папрасіў яго спыніцца тут, як мяркуецца, каб я магла забраць швэдар, які Шэрыма ўбачыла ў акне мінулай ноччу і згадала, што яна хоча. Гэта было няправільна? Вы сказалі, што адкладзяце яго вяртанне ў гатэль, пакуль я змагу.
  
  
  Я быў упэўнены, што Хоук, відаць, спрабуе звязацца са мной да таго часу, але мне трэба было сёе-тое даведацца ад Кенда. «Мілая, не пытай мяне прама зараз, адкуль я ведаю, але ты і Абдул спыніліся на
  
  
  
  
  
  бензакалонцы, і ён зрабіў некалькі тэлефонных званкоў. Вы ведаеце каму? »
  
  
  Яна пачала пытацца, адкуль я даведаўся аб прыдарожным прыпынку, але я перапыніў яе і рэзка сказаў: «Не зараз, Кенда. Проста скажы мне, ты ведаеш, каму ён тэлефанаваў? »
  
  
  «Не, Нік. Я не заходзіў на станцыю. Я спрабаваў утрымаць яго ад прыпынку на гэтым месцы, але ён настойваў на тым, што нам патрэбен бензін, і ...
  
  
  «Вы ведаеце, я хацеў бы ўсё пра гэта пачуць, але зараз мне трэба павесіць слухаўку. Проста зрабі мне ласку і займі Абдула столькі, колькі зможаш. Абяцанне? »
  
  
  "Добра", - сказала яна пакрыўджана, таму што я адмахваюся ад таго, што з яе боку выглядала як добрае намаганне. «Проста скажы мне адну рэч, - працягнула яна, - ці ёсць што-небудзь пра Шэрым?
  
  
  «Не. Але не хвалюйцеся. Цяпер мне трэба павесіць трубку». Я чуў, як яна нешта казала, калі я націскаў кнопку, якая адключыла нас, але ў дадзены момант я не мог турбавацца аб тым, што гэта было. І зноў адразу ж зазваніў тэлефон. На гэты раз я пачакаў, пакуль не пераканаўся, што голас, які адгукнуўся на маё прывітанне, належыць Хоўку, перш чым спытаў: "Вы чулі, што здарылася, сэр?"
  
  
  “Так. Я якраз заходзіў у офіс, калі мой пэйджар зазваніў. Я спрабаваў датэлефанавацца да вас, але ваша лінія была занятая”. Апошняе было ці ледзь не вымовай.
  
  
  "Мне здаецца, што я правёў усё сваё жыццё з гэтым тэлефонам, - змрочна сказаў я, - у той час як іншыя людзі былі забітыя". Затым я пачаў тлумачэнне таго, што я ведаў аб паездцы Кенда ў Потомак і аб падзеях, якія рушылі ўслед за тым, як я звязаўся з ёй там і арганізаваў для яе і Абдула вяртанне ў горад. «Я ўпэўнены, што ягоныя званкі неяк звязаныя з тым, што адбылося пазней на Канал-роўд», - сказаў я, завяршаючы сваю справаздачу.
  
  
  "Вы, напэўна, маеце рацыю", - пагадзіўся Хоук. "Дазвольце мне расказаць вам тое, што мне ўдалося даведацца за тыя некалькі хвілін, што я вярнуўся…"
  
  
  Па-першае, было відавочна, што трое нашых мужчын былі мёртвыя. Хоук звязаўся са сваёй кантактнай асобай у акруговай паліцыі, і пасля некалькіх паспешных запытаў па радыё і адказаў ад афіцэраў на месцы здарэння стала вядома, што машына была наша і што трупы альбо знаходзіліся ў ёй, альбо дастаткова блізка, каб быць пасажырамі. . "І ён не разбіўся", - працягнуў Хоук. «Першапачатковая справаздача была няслушнай. Ён выбухнуў - дакладней, пад яго была кінутая граната і яна ўзарвалася, скінуўшы яе ў канаву. Затым, па словах чалавека, які першапачаткова паведаміў аб інцыдэнце - ён аператар эвакуатара, у якога ў грузавіку ёсць радыё, і менавіта таму паліцыя так хутка атрымала вестку - кемпер VW спыніўся каля палаючага аўтамабіля C. Двое мужчын выйшлі з кэмпінгу і абстралялі абломкі з аўтаматаў ».
  
  
  "Ці атрымаў аператар эвакуатара нумар ліцэнзіі на кемпер?"
  
  
  Сведка быў занадта ашаломлены раптоўным выбліскам гвалту, каб заўважыць нумарны знак VW, як паведамілі Хоуку, але яму атрымалася даць даволі добрае апісанне машыны, якая задаволіла засаду. Працуючы ў гаражы, ён быў знаёмы з большасцю мадэляў легкавых і грузавых аўтамабіляў, і інфармацыя, якую ён падаў, ужо была змешчаная ва ўніверсальны бюлетэнь у акрузе і яго наваколлях. Дарожныя загароды ўсталёўваліся на ўсіх мастах і галоўных магістралях з Вашынгтона, у той час як паліцыя штата ў прылеглых Мэрылендзе і Вірджыніі ўвесь час назірала за ўсімі асноўнымі праездамі і адпраўляла круізныя аўтамабілі на меней выкарыстоўваюцца дарогі.
  
  
  У мяне не было часу сказаць Хоуку аб званку Кенда з Джорджтаўна, і калі я гэта зрабіў, яго выснова была такой жа, як і я. «Ён прытрымліваецца руціны, - пагадзіўся Хоук, - каб не здалося, што ён меў якое-небудзь дачыненне да арганізацыі нападу на нашу машыну C. Ён, верагодна, не ведае, што адзін з нашых людзей, якія рухаліся за ім, пайшоў наперад і назіраў , як ён тэлефануе на той станцыі абслугоўвання. Наколькі яму вядома, машына C проста спынілася, хаваючыся з-пад увагі, і пачакала, пакуль ён зноў выйдзе на шашу».
  
  
  Нешта, што толькі што сказаў Хоук, зазваніла ў маёй памяці, але ў мяне не было часу засяродзіцца на гэтым, таму што ён даў мне некаторыя інструкцыі. - Заставайся ў сваім пакоі, Нік, пакуль я буду каардынаваць паляванне за гэтым «фальксвагенам». Я хачу мець магчымасць звязацца з вамі, калі ён будзе знойдзены, тады ў мяне будзе для вас праца». Тое, як ён гэта сказаў, не пакінула ў мяне ніякіх сумневаў адносна таго, якой будзе гэтая праца, калі забойцы будуць выяўлены. «І я хачу, каб вы пачакалі, калі міс Найт і гэты целаахоўнік Абдул Бядаві вернуцца ў гатэль. Калі ён будзе прытрымлівацца свайго ўзору, ён падымецца ў апартаменты Шэрымы, каб паглядзець, як яна сябе адчувае.
  
  
  "Я буду тут, сэр", - запэўніў я яго, калі наша размова скончылася.
  
  
  Калі Хок узяў на сябе кіраванне сувяззю, я чакаў, што мой тэлефон нейкі час будзе нерухомы, але я памыляўся. Ён амаль імгненна зазваніў зноў, і калі я адказаў, якая тэлефанавала прадставілася клеркам у буціку ў Джорджтаўне - імя гучала як нешта хітрае.
  
  
  "Г-н. Картэр, я спрабавала датэлефанавацца да цябе, але твая лінія была занятая, - сказала яна. «Адна жанчына дала мне дваццаць даляраў за тое, што я абяцаў патэлефанаваць вам і перадаць вам паведамленне. Яна ўцякла адсюль так хутка, што не паспела патэлефанаваць сабе.
  
  
  "Што такое
  
  
  
  
  
  
  электроннае паведамленне? » - спытаў я, ведаючы, кім павінна быць гэтая дама.
  
  
  «Яна проста сказала мне, каб я сказаў табе, што Кенда сказала патэлефанаваць табе і сказаць, што нехта - я проста не памятаю імя, яна так спяшалася, што я не злавіў - у любым выпадку, хтосьці з'ехаў, і яна збіралася каб паспрабаваць рушыць услед за ім, і яна патэлефануе вам пазней. Гэта што-небудзь значыць для вас, містэр Картэр?
  
  
  "Вядома", - сказаў я ёй. "Гэта значыць шматлікае. Вы выпадкова не бачылі, куды яна пайшла?"
  
  
  «Не, не ведаў. Усё адбылося так хутка, што я нават не падумаў паглядзець. Яна проста схапіла аловак са стойкі тут, ля касы, запісала ваша імя і нумар тэлефона, дала мне дваццацідаляравую купюру і з'ехала».
  
  
  "Вялікі дзякуй", - сказаў я, зноў спытаўшы яе імя і адрас і запісаўшы гэта. «Праз дзень ці каля таго вам па пошце прыйдзе яшчэ дваццаць долараў».
  
  
  Яна настойвала на тым, што ў гэтым няма неабходнасці, а потым папрасіла мяне ўтрымаць лінію. Я чуў, як яна размаўляе з кімсьці, перш чым яна павярнулася да тэлефона і сказала мне: «Містэр Картэр, адна з дзяўчын, якая працуе са мной тут, назірала за дамай, калі яна выходзіла з крамы. Яна кажа, што бачыла, як яна садзілася ў таксі, і яно хутка паляцела».
  
  
  Я падзякаваў ёй яшчэ раз, затым павесіў трубку і патэлефанаваў Хоку, каб паведаміць аб апошніх зменах. Ён вырашыў папрасіць акруговую паліцыю перадаць па радыё сігнал аб усіх аўтамабілях, каб высачыць лімузін Шэрымы. Я параіў, калі машыну заўважаць, не спыняць, а паспрабаваць трымаць яе пад наглядам, пакуль яна не спыніцца. Ён аддаў загад, а затым сказаў: "Што вы думаеце пра гэта, N3?"
  
  
  «Я думаю, што Абдул, відаць, бачыў, як Кенда тэлефанавала з гэтага буціка, і зразумеў, што яго планы павінны быць змененыя. Ён павінен ведаць, што яна дапамагае камусьці схаваць знікненне Шэрымы, і, верагодна, мяркуе, што гэта я. Гэта значыць, калі ён меў якое-небудзь дачыненне да яе выкрадання.
  
  
  І яго ўзлёт такім чынам робіць яго відавочным. Я мяркую, што ён, верагодна, накіроўваецца туды, дзе яны трымаюць Шэрыму. Калі яна яшчэ жывая. Я спадзяюся, што раённая паліцыя хутка зловіць яго. Ёсць якія-небудзь звесткі аб кемперы VW? »
  
  
  "Пакуль нічога", - маркотна сказаў Хоук. «Я ператэлефаную, калі што-небудзь атрымаю. У любым выпадку табе давядзецца пачакаць там, на выпадак, калі міс Найт патэлефануе.
  
  
  "Я ведаю", - змрочна сказала я, адчуваючы сябе пакорлівай і вечна чакаць у сваім пакоі. «Я проста спадзяюся, што яна не паспрабуе згуляць ролю дэтэктыва і не падыдзе да яго заблізка. Думаю, можна з упэўненасцю выказаць здагадку, што яна ўсё яшчэ недзе ідзе па яго следзе. Калі б яна страціла яго, яна б сама звязалася са мной».
  
  
  Хоць зусім нядаўна я пачаў адчуваць раздражненне з-за таго, што мой тэлефон тэлефануе ўвесь час, зараз я спадзяваўся, што ён зноў зазвоніць пасля таго, як Хоук павесіць трубку. Гэтага не адбылося, і я сядзеў і глядзеў, як секунды ператвараюцца ў ўяўныя бясконцымі хвіліны, ведаючы, што, як толькі яны пачнуць ператварацца ў гадзіны, хутка надыдзе час, калі я павінен быў запрасіць Шэрыму ў дом дзяржаўнага сакратара для яе размовы па радыё з Шахам. Хасан. І ведаючы таксама, што калі мы не збяром гэтую дату, увесь свет можа пачаць развальвацца на часткі ў выглядзе выбухаў, якія распаўсюдзіцца ад Блізкага Усходу да ўскраін космасу.
  
  
  Да таго часу, як Кенда патэлефанавала адразу пасля чатырох, я паспела крыху задрамаць ад пышнага дывановага пакрыцця Уотэргейта. За гэты час Хоук двойчы тэлефанаваў з гнятлівымі паведамленнямі аб тым, што ні кемпер забойцаў, ні лімузін Шэрымы з кіроўцам не выяўлены. Я мог зразумець, што лімузін цяжка знайсці сярод тысяч дзяржаўных і прыватных асоб у Вашынгтоне, але кемпер павінна было быць лягчэй, калі б ён не быў схаваны недзе да таго, як бюлетэнь трапіў у сетку паліцыі.
  
  
  Словы Кенды лінулі, як вада з прарыву плаціны; яна нават не дачакалася, пакуль я адкажу на яе пытанні:
  
  
  «Нік, гэта Кенда. Ты атрымаў маё паведамленне? Абдул з'ехаў, я схапіў таксі і рушыў услед за ім. Мы былі паўсюль. Гэта каштавала мне пятнаццаці долараў, бо таксіст сказаў, што яму не трэба гэтага рабіць. Так ці інакш, Абдул прыпаркаваўся прыкладна ў квартале ад пасольства Адабіян і проста пасядзеў там нейкі час, затым выйшаў чалавек, якога я не пазнаў, і сеў у машыну, і яны з'ехалі. Я рушыў услед за імі, і яны нейкі час ездзілі кругамі, а потым ...
  
  
  "Цукеркі!" Я нарэшце змог прарвацца ў паток тлумачэнняў, калі яна спынілася, каб перавесці дух. "Дзе ты цяпер?"
  
  
  «У каледжы Святога Яна», - нядбайна адказала яна, а затым, калі я недаверліва паўтарыла гэтае імя, яна працягнула: «Я прыйшла сюды, каб скарыстацца тэлефонам. Яны былі вельмі ветлівыя і дазволілі мне выкарыстоўваць адзін без аплаты пасля таго, як я сказаў, што гэта тэрмінова. Дама сказала ...
  
  
  Калі я зноў закрычаў «Кенды» і запатрабаваў, каб яна расказала мне, дзе знаходзіцца Абдул, яна зноў пакрыўдзілася, сказаўшы: «Нік, гэта тое, што я спрабаваў табе сказаць. Ён у доме прыкладна ў квартале адсюль, на Ваеннай дарозе. Яна сказала, што целаахоўнік Шэрымы прыгнаў лімузін прама ў гараж за хатай. «Я ўбачыў яго, таму што таксіст вельмі павольна праехаў міма, калі ўбачыў, як Абдул павярнуў на пад'язную дарожку. Я папрасіў яго выпусціць мяне на наступным куце,
  
  
  
  
  
  
  на Юта-авеню, затым я прайшоў назад міма дома, але, думаю, ён і чалавек з амбасады ўжо ўвайшлі ўнутр».
  
  
  «Нік, ты думаеш, Шэрыма можа быць там?»
  
  
  «Гэта якраз тое, што я хачу даведацца», - сказаў я ёй, пытаючыся адрас на Ваеннай дарозе.
  
  
  Яна дала мне яго, а затым сказала: "Нік, ты сам выходзіш або збіраешся адправіць паліцыю?" Калі я сказаў ёй, што буду ў дарозе, як толькі змагу спусціцца ўніз і сесці ў таксі, яна сказала: «Гэта добра. Шэрыма можа збянтэжыцца, калі прыедзе паліцыя і паднімецца шум.
  
  
  Я б засмяяўся, калі б не было такой сур'ёзнай сітуацыі; усяго за некалькі гадзін да гэтага Кенда была цалкам за тое, каб выклікаць войска, флот і каго-небудзь яшчэ, каб дапамагчы знайсці Шэрыму, але калі стала ясна, што былую каралеву маглі знайсці, яна была занепакоеная абаронай рэпутацыі свайго сябра і працадаўцы. .
  
  
  «Не хвалюйся, - сказаў я ёй. «Я пастараюся, каб імя Шэрымы не згадвалася ў газетах. А зараз пачакай мяне ў школе. Як клічуць зноў? Каледж Святога Яна…» Я праігнараваў яе пратэст, што яна хацела, каб я забраў яе і ўзяў з сабой у дом, замест гэтага настойваючы: «Рабі, як я кажу. Я не ведаю, што ладзяць Абдул і яго сябар, але могуць быць праблемы, і я не хачу, каб ты прычыніў боль». Лепш, каб яна пакуль не ведала, колькі мужчын ужо памерла ў той дзень, і што амаль напэўна за імі рушаць услед іншыя. «Я прыйду па цябе, як толькі змагу. А цяпер мне час пачынаць». Я павесіў трубку, перш чым яна змагла працягнуць спрачацца.
  
  
  Перад узлётам мне трэба было патэлефанаваць яшчэ раз. Хоук слухаў, як я распавядаў яму тое, што паведаміла Кенда, затым сказаў: "Чалавек, якога ён падабраў у пасольстве, можа быць Мечом, N3". Калі я пагадзіўся, ён працягнуў: «І я даведаўся гэты адрас на Ваеннай дарозе. Гэта тое, што ЦРУ часам выкарыстоўвае ў якасці "прытулку". Я думаў, што мы былі адзіныя, акрамя ЦРУ, хто ведаў пра гэта, але відавочна, што ў ворага таксама ёсць даволі добрыя крыніцы разведкі. Ты разумееш, што, верагодна, збіраецца зрабіць Меч, Нік?
  
  
  «Вось дзе «Сярэбраны сокал» будзе знойдзены мёртвым», - сказаў я. «І будзе мноства доказаў таго, што яна працавала на ЦРУ і была забітая, калі яна пагражала выкрыць змову свайго былога працадаўцы ў Адабі. Але хіба ЦРУ не трымае каго-небудзь у сваіх памяшканнях увесь час? »
  
  
  "Я так думаю. Але Меч, не вагаючыся, забівае ўсіх, хто стаіць на шляху ягоных планаў. І калі, як кажа міс Найт, ён і гэты беды ўвайшлі проста ў дом, яны, верагодна, ужо здзейснілі сваё забойства.
  
  
  "Я ўжо еду, сэр", - сказаў я яму. Пакуль мы размаўлялі, я правяраў сваю карту і прыкінуў, што мне спатрэбіцца каля дваццаці пяці хвілін, каб дабрацца да адраса на Ваеннай дарозе. Хоук сказаў, што дашле за мной рэзервовую групу як мага хутчэй. Большасць мясцовых агентаў знаходзіліся ў палявых умовах, спрабуючы высачыць кемпер VW і яго смяротную каманду, але ён сказаў, што неадкладна накіруе каманду на маю дапамогу. Аднак я ведаў, што гэта задача майстра забойстваў, і папрасіў яго праінструктаваць сваіх людзей стрымлівацца, калі не будзе абсалютна ўпэўнены, што мне патрэбна дапамога.
  
  
  Ён сказаў, што перадасць неабходныя загады, затым пажадаў мне поспехі - чаго ён звычайна не рабіў - і перапыніў сувязь.
   Кіраўнік 10
  
  
  
  
  Калі я выйшаў з пакоя, нешта цвёрдае ўрэзалася мне ў спіну, і халодны роўны голас мякка сказаў: "Давайце спусцімся на службовым ліфце, містэр Картэр… Не, не паварочвайцеся". Загад быў выкананы яшчэ адным ударам у пазваночнік. «Гэта магнум .357 калібра, і калі мне давядзецца націснуць на спускавы кручок у тым месцы, дзе ён зараз паказваў, большая частка вашага хрыбетніка выйдзе праз жывот… Так лепш, проста працягвайце ісці па калідоры да ліфта і будзьце абавязкова трымайце рукі прама па баках ".
  
  
  У мяне не было магчымасці папярэдзіць аператара, калі ён адчыніў дзверы службовага ліфта. Блэкджэк тут жа паваліў яго на падлогу машыны. Незадоўга да гэтага я адчуў, што ціск у спіне на імгненне аслаб, і, гледзячы на ??разбіты лоб аператара, я зразумеў, што мой выкрадальнік пераключыў Магнум у левую руку, пакінуўшы правую свабодную, каб ударыць чалавека. .
  
  
  Выконваючы загад, я зацягнуў ліфцёра ў бліжэйшую бялізнавую шафу і зачыніў перад ім дзверы, спадзеючыся, што ён будзе знойдзены своечасова, і медыцынская дапамога дапаможа. Гэтае дзеянне дало мне магчымасць убачыць чалавека, які трымаў вялікі пісталет, накіраваным на мяне, пакуль я працаваў. Гэта быў яшчэ адзін араб, ніжэйшы ростам і мацнейшы за таго, хто памёр на балконе з маім нажом у горле. Ён зноў памяняў рукі з пісталетам на досыць доўгі час, каб узяць ключ ад бялізнавага шафы эканомкі, які, на шчасце для яго мэт - ці, магчыма, па дамоўленасці - быў пакінуты ў замку бялізнавага шафы. Ён быў знаўцам скуранога соку. Удар зламаў ключ у замку, пераканаўшыся, што выяўленне яго патрапанага змесціва будзе адкладзена яшчэ даўжэй.
  
  
  «Цяпер спусцімся ў склеп, містэр Картэр.
  
  
  
  
  
  
  - сказаў мой каржакаваты таварыш. «Проста ўвайдзіце проста ў ліфт, тварам да задняй сцяны… Гэтага дастаткова… Цяпер проста нахіліцеся наперад ад таліі і прыцісніце рукі да сцяны. Вы бачылі, як паліцыя абшуквае зняволеных, містэр Картэр, так што вы ведаеце, што рабіць… Так, і не рухайцеся.
  
  
  Мы моўчкі спусціліся на ніжні ўзровень Уотэргейта. Раздаўся зумер, які азначае, што на некалькіх паверхах былі націснутыя кнопкі для падачы сігналу аб пікапе, але машына была пераведзена на ручное кіраванне, і араб не спыняўся. Калі дзверы, нарэшце, адчыніліся, мне ўжо былі дадзены інструкцыі для выхаду: разгарнуцца, рукі па баках, выйсці прама з машыны і павярнуць налева. Калі нехта чакае, проста прайдзіце міма, як быццам нічога не здарылася. Калі я зраблю што-небудзь, што выкліча падазрэнні, я і некалькі невінаватых загінуць.
  
  
  У падвале ніхто не чакаў, але калі мы ішлі па калідорах, якія вялі да гаража Ўотэргейта, на нас з цікаўнасцю глядзелі двое мужчын ва ўніформе аддзела абслугоўвання гатэляў. Каб выратаваць іх жыццё, я прыкінуўся, што прыязна размаўляю з чалавекам, які стаяў побач са мной, яго пісталет цяпер упіўся мне ў рэбры з кішэні пінжака. Відавочна, яны вырашылі, што мы - кіраўнікі гатэля ці госці, якія заблудзіліся ў пошуках гаража, і прайшлі міма нас, нічога не сказаўшы.
  
  
  "Выдатна, містэр Картэр", - сказаў мой ветлівы выкрадальнік, калі мы апынуліся па-за межамі чутнасці пары. Ён зноў адступіў ззаду мяне, даючы ўказанні, якія ў канчатковым выніку прывялі нас да аддаленай часткі гаража. Там было прыпаркавана ўсяго некалькі машын, плюс кемпер Volkswagen. Нядзіўна, што яго не заўважылі патрулі. Са мной араб, відаць, недзе высадзіў сваіх таварышаў, затым паехаў проста ў гараж Уотэргейта і чакаў каля маіх дзвярэй амаль з таго моманту, як пачалося паляванне на іх.
  
  
  Аўтаматычна я накіраваўся да кемпера, і араб правільна зразумеў мае дзеянні. «Такім чынам, вы ведаеце пра гэта, містэр Картэр. Мы былі ўпэўненыя, што вы гэта зробіце. Вось чаму мяне паслалі па вас. Аднак мы будзем выкарыстоўваць машыну, якая прыпаркаваная побач з Volkswagen. Ён тут з мінулай ночы. Адзін з нашых мужчын так і не вярнуўся да яго пасля наведвання даху. Я ўпэўнены, ты ведаеш чаму.
  
  
  Я не адказаў, але мой гаваркі сябар, відавочна, не чакаў адказу, таму што працягнуў: «Падыдзіце проста да задняй часткі Вегі, містэр Картэр. Вы выявіце, што багажнік адчынены. Проста падніміце яго і павольна забярыцеся ўнутр. Вакол нікога няма, але ўсё роўна я не хацеў бы страляць з гэтай стрэльбы ў гаражы. Гук будзе даволі гучным, і калі нехта прыйдзе з расьсьледаваньнем, яго таксама давядзецца забіць».
  
  
  Я амаль дабраўся да багажніка "Вегі", калі баявік, відавочна, зразумеў, што дапусціў сур'ёзную памылку, і адразу ж яе выправіў. «Стойце, містэр Картэр. А зараз нахіліся да вечка багажніка… Я вазьму пісталет. Добра, ты можаш зноў устаць і адкрыць багажнік... Калі ты проста сядзеш і ўладкуешся ямчэй, мы паедзем.
  
  
  Згарнуўшыся ў цесную каюту, я пераканаўся, што мая галава знаходзіцца як мага далей пад падстрэшкам, пры гэтым ногі прыціскаюцца да адтуліны. Пакуль я сціскаўся, араб працягваў накіроўваць Магнум мне ў галаву; затым, калі я, здавалася, уладкаваўся, ён адступіў і пацягнуўся да вечка куфра. Калі ён пачаў спускацца, я не зводзіў вачэй з яго цела, каб пераканацца, што ён не адсунуўся далей. У той момант, калі я ведаў, што яго погляд на мяне будзе цалкам перакрыты амаль зачыненым вечкам куфра, я стукнуў абедзвюма нагамі, прыклаўшы ўсю сілу сваіх згорнутых нагамі да ўдару.
  
  
  Вечка куфра падскочыла ўгору, у нешта ўрэзалася і працягвала ісці. Да таго часу, як я змог бачыць, я выявіў, што гляджу на гратэскава скрыўлены твар на галаве, якая была закінута назад, што здавалася немагчымым кутом. Невідушчыя вочы, якія ўжо пачалі цьмянець, глядзелі на мяне з-за ніжніх краёў вачніц. Рука, якая трымае вялікі Магнум, міжвольна тузанулася ў бок багажніка машыны, але нервовая сістэма так і не перадала гэтым замарожаным пальцам сігнал спусціць цынгель.
  
  
  Калі я перакінуў адну нагу цераз край куфра і пачаў выбірацца, араб, які памірае, раптоўна зваліўся назад, адубелы, як дошка. Яго патыліца спачатку стукнулася аб бетонную падлогу гаража і з гучным трэскам тузануўся наперад. Толькі калі я нахіліўся, каб выцягнуць свой Люгер з-за пояса чалавека, які трымаў мяне ў палоне, я зразумеў, што адбылося, калі я зачыніў вечка куфра ўверх. Яго лязо, як затупленае лязо гільяціны, патрапіла яму пад падбародак, адкінуўшы галаву назад з такой сілай, што зламала шыю.
  
  
  Абшукаўшы яго кішэні, я знайшла два камплекты ключоў ад машыны. На адным кольцы была бірка з тым жа нумарам: кемпер VW і назовам агенцтва па арэндзе аўтамабіляў. Я паспрабаваў адзін з ключоў на іншым кольцы ў багажніку Vega, і гэта спрацавала. Гэта было дастаткова пераканаўчым доказам таго, што гэты чалавек быў з тым, каго я зарэзаў.
  
  
  
  
  
  
  на балконе Шэрымы мінулай ноччу. Мне было цікава, хто яшчэ мог быць побач з тым, што павінна было быць заданнем выкрасці былую каралеву. Ці мог Меч таксама быць на даху гатэля? Ці быў той, каго я забіў выпадкова, калі Кенда запанікавала і стукнулася мне па руцэ, спрабуючы сказаць мне гэта, не кажучы ні слова, паколькі ён працягваў закочваць вочы ўверх?
  
  
  Не было часу правяраць "фальксваген", і я не хацеў, каб хто-небудзь раптам застаў мяне з трупам у гаражы. Я кінуў яго ў багажнік Вегі, зачыніў вечка, якое забрала яго жыццё, і сеў на месца кіроўцы. Якога чорта, гэта зэканоміць праезд на таксі AX да Мілітары-роўд і на адзін труп Хоўку будзе менш, калі ён павінен будзе арганізаваць выезд з Уотэргейта.
  
  
  Праз дваццаць хвілін пасля таго, як я заплаціў за паркоўку Vega - білет быў праштампаваны амаль шаснаццаццю гадзінамі раней у гадзіну ночы. - Я праязджаў па адрасе, які хацеў на Ваеннай дарозе. На шчасце, большасць машын акруговай паліцыі ў той дзень засяродзіліся на паляванні за кемперам VW, не турбуючыся аб парушальніках святлафора або спідэрах, так што я ехаў хутка і без прыпынку. Я павярнуў за наступны кут і прыпаркаваўся. Вяртаючыся да скрыжавання, я заўважыў вялікую групу невысокіх будынкаў на ўзгорку праз вуліцу і вырашыў, што гэта, верагодна, зямля каледжа Святога Іаана, дзе мяне павінна была чакаць Кенда. Я павярнуў за вугал і хутка пайшоў назад на Вайсковую дарогу, не жадаючы рызыкаваць і тлумачыць якому-небудзь паслужліваму мінаку, што я ведаю, што на гэтым баку вуліцы не павінна быць паркоўкі і што яе не павінна быць прастора з другога боку, і што я спяшаўся.
  
  
  Праязджаючы міма, я кінуў хуткі погляд на дом, дзе Кенда сказала, што Абдул і чалавек, якога я падазравала, быў Меч, які пракраўся ўнутр. Здавалася, ён упісваўся ў квартал з чырвонай цэглы, шматузроўневых ранча. Узрост, верагодна, ад дваццаці да дваццаці пяці гадоў, улетку заценены дрэвамі, ён быў акружаны «жывой загараддзю, якой дазволілі вырасці дастаткова высока, каб зачыняць агляд выпадковым мінакам, але не з'яўляючыся відавочнай гарантыяй прыватнасці. . Пралом у пярэдняй загарадзі адбыўся на пад'язной дарожцы, якая вяла да гаража на дзве машыны ў задняй частцы дома. Да ўваходных дзвярэй вяла каменная дарожка. Вонкава ён выглядаў як дом умерана забяспечанай сям'і.
  
  
  Калі б ЦРУ кіравала сваімі сховішчамі гэтак жа, як AX, то гэта выява рэспектабельнасці старанна культывавалі бы сталыя насельнікі хаты. Хоук звычайна прызначаў па два агенты ў кожную з сховішчаў, якія мы выкарыстоўвалі для таемных сустрэч, або для ўтойвання варожых агентаў, якія «звярнуліся» датуль, пакуль для іх не будзе ўсталяваная новая асоба, ці ў якасці пунктаў узнаўлення параненага персанала. . Мясцовыя агенты, звычайна мужчына і жанчына, якія паказваюць шлюбную пару, павінны быць прыязныя са сваімі суседзямі, але не настолькі таварыскія, каб людзі па суседстве нечакана патэлефанавалі. Хоук кахае ствараць свае сховішчы ў жылых раёнах, а не ў падаленых раёнах, больш адчыненых для раптоўнага нападу. І здавалася, што ЦРУ адаптавала аналагічную ўстаноўку, прынамсі, у тым, што тычыцца выбару раёнаў.
  
  
  Я прайшоў міма дома і падышоў да дзвярэй суседняга дома. Яна адкрылася праз імгненне пасля таго, як я патэлефанаваў, але толькі наколькі дазваляў ланцуг. Сівавалодая жанчына сунула нос у адтуліну, у той час як морда нямецкай аўчаркі высоўвалася на мяне. Жанчына спытала прыемна, з лёгкім падазрэннем: "Так?" Пастух нічога не сказаў, але выказаў свае падазрэнні больш выразна з глыбокім рыкам. Яна супакоіла яго: «Цішэй, Артур!»
  
  
  «Прабачце, - сказаў я, - але я шукаю ДэРозаў. Я не ведаю дакладнай колькасці, але яны павінны жыць на Ваеннай дарозе, недалёка ад Юты, і я падумаў, магчыма, вы іх ведаеце.
  
  
  «Не, я не даведаюся пра гэтае імя. Але за апошнія пару гадоў па суседстве зьявілася шмат новых людзей».
  
  
  "Гэта маладая пара", - растлумачыў я. «Яна бландынка, гадоў трыццаці, і Агі прыкладна таго ж узросту. Ён буйны хлопец; вы абавязкова заўважыце яго, таму што ён каля шасці футаў чатырох цаляў і важыць каля двухсот сарака фунтаў. О так, яны водзяць кемпер VW».
  
  
  Яна паківала галавой, пакуль я не згадаў аб кемперы, затым на яе твары прамільгнуў цень пазнавання. «Ну, - нерашуча сказала яна, - па суседстве жыве мілая маладая пара. Яны там каля года, але я не пазнаў іх, акрамя як прывітацца. Але я ўпэўнены, што яны не твае сябры. Яна не бландынка, а ён не такі ўжо і вялікі. Можа, гэты хвост, але з тонкім бокам. Адзінае, што… »
  
  
  "Так?" - настойваў я.
  
  
  "Ну, я заўважыла, калі сёння раніцай паехала з мужам на аўтобус, каб пайсці на працу, што там на пад'язной дарожцы стаяў кемпер Volkswagen".
  
  
  "Якая гэта была гадзіна?"
  
  
  - Думаю, без чвэрці восем ці каля таго, з таго часу, як мы звычайна з'яжджаем.
  
  
  "Я зараз не заўважыў там нікога", - сказаў я. «Вы выпадкова не
  
  
  
  
  
  
  ўбачылі, як ён сыдзе? "
  
  
  «Уласна кажучы, так. Я якраз выходзіў за дзверы пазней раніцай - мусіць, быў поўдзень ці, можа, апоўдні трыццаці - калі ўбачыў, як яны ад'ехала і паехала. Я збіраўся наведаць сябра на Легэйшн-стрыт, і ...
  
  
  "Вы бачылі, хто там быў?" - Перабіў я. "Можа быць, гэта былі мае сябры".
  
  
  «Не, не ведаў. Яго ўжо не было да таго, як я спусціўся на тратуар, і, здаецца, яны спяшаліся. Мне шкада."
  
  
  Я быў амаль упэўнены, куды накіроўваўся "Фольксваген" і яго каманда забойцаў; У іх было спатканне на Канал-роўд, якое было спехам прызначанае тэлефонным званком. Я падзякаваў жанчыне за яе дапамогу і сказаў, што, магчыма, я паспрабую па суседстве, на выпадак, калі людзі ў кемперы былі маімі сябрамі, патэлефанаваўшы іншаму суседу. Пастух зноў зароў, калі я павярнуўся, каб пайсці, і ён ледзь не схапіўся за морду, калі яна зачыніла дзверы.
  
  
  Нядбайна шпацыруючы па пад'язной дарожцы да сховішча ЦРУ, я працягваў абыходзіць хату да гаража. Яго адкідныя дзверы апынуліся незачыненымі, і я ссунуў яе ўверх на добра змазаных завесах. Лімузін Шэрымы ўсё яшчэ стаяў там, побач з "мустангам", які, як я меркаваў, належаў пастаянным жыхарам дома. Ціха зачыніўшы дзверы, я перайшла на невялікі ўнутраны дворык ранча. Там стаяла каляска для барбекю, якая заржавела з-за таго, што вылучалася сярод зімовых снягоў.
  
  
  "Не ўсё так добра, хлопчыкі", - падумаў я. Сапраўдныя домаўладальнікі захоўвалі б барбекю ў гаражы на зіму.
  
  
  Дзверы з сеткай былі зачынены, але, злёгку падкранаючы вастрыём штылета, прымусіла яе адчыніць. Заднія дзверы таксама былі зачынены. Мая пластыкавая картка American Express адсунула ніт, і, утрымліваючы яе на месцы, я паспрабаваў павярнуць ручку іншай рукой. Ён павярнуўся, і дзверы адчыніліся. Я вярнуў крэдытную карту ў свой кашалёк, перш чым пхнуць дзверы яшчэ далей, і з палёгкай выявіў, што на ёй няма ланцужной зашчапкі.
  
  
  Хутка увайшоўшы ўнутр, я апынуўся на кухні. Калі я агледзеўся, у хаце было ціха. Стравы, верагодна, пасля сняданку, былі вымытыя і складзеныя ў сушылцы побач з ракавінай. Я на дыбачках прайшоў у сталовую, затым у гасціную. Унізе нідзе не было прыкметаў барацьбы. Затым, калі я збіраўся падняцца на палову лесвічнага пралёта, які, відавочна, вёў у спальні, маю ўвагу прыцягнула невялікая дзірка ў тынкоўцы на сцяне побач з усходамі. Зноў выкарыстоўваючы вастрыё штылета, я выкапаў кулю ў сцяне. Гэта было падобна на 38-й калібр, расплясканы ў тынкоўцы. Нахіліўшыся, я агледзеў танны ўсходні плед, які пакрываў падлогу перад уваходам.
  
  
  Ва ўзоры амаль згубілася малінавая пляма. Хтосьці адчыніў уваходныя дзверы і быў застрэлены, вырашыў я. Верагодна, ад .38 з глушыцелем. У маленькім фае быў гардэроб. Я выявіў, што дзверы былі зачынены, і гэта было дастаткова незвычайна, каб мне захацелася паглядзець, што там унутры. Паспрабаваўшы некалькі сваіх адмычак, я знайшоў той, які паварочваў просты замак.
  
  
  На падлозе туалета пад віселаю там паліто валялася цела мужчыны. На трупе былі капялюш і паліто, і я мог сказаць, што ён быў высокім, па тым, як яго калені былі складзеныя ўдвая, каб уціснуць яго ў абмежаваную прастору. Адсунуўшы капялюш, ссутулены яму на твар, я ўбачыў, дзе куля патрапіла яму ў левае вока. Так шмат для паловы "прыгожай маладой пары па суседстве". Відавочна, ён збіраўся выйсці з дому, калі хтосьці падышоў да ўваходных дзвярэй, і ён здзейсніў фатальную памылку, не скарыстаўшыся вочкам, каб убачыць, хто знаходзіцца звонку, перш чым адкрыць яго. У таго, хто там стаяў, быў напагатове пісталет з глушыцелем, і ён стрэліў, як толькі дзверы адчыніліся, затым злавіў сваю ахвяру і асцярожна апусціў яе на дыван на падлозе, так што "жонка" мёртвага нават не даведалася, што адбылося.
  
  
  Я вырашыў, што яна таксама павінна быць недзе ў доме. Людзі Мяча не рызыкнулі б выносіць труп. Узяўшы Люгера, я падняўся па лесвіцы на верхні ўзровень. У цішыні, якая пануе ў доме, лёгкае рыпанне прыступак, пакрытых дываном, здаваўся гучным. Справа ад мяне наверсе лесвіцы былі адчыненыя дзверы ў спальню. Я ўвайшоў і выявіў, што там пуста. Я хутка падышла да шафы. У ім было мужчынскае адзенне і нічога больш. Хутка перавярнуўшы покрыва, я зразумеў, што пад ложкам нічога няма, таму я вярнуўся ў хол і павольна адчыніў наступныя дзверы з таго ж боку. Гэта была ванная - пустая. У аптэчцы над ракавінай ляжалі мужчынскія туалетныя прыналежнасці і брытва. У мёртвага ўнізе, відаць, была хвароба страўніка; На адной з паліц стаялі бутэлькі з антацыдамі. Што ж, яго больш не турбуе.
  
  
  Прайшоўшы праз хол, я прайшоў праз яшчэ адну адчыненую дзверы ў пакой, якая, як я здагадваўся па яе памеры, была галоўнай спальняй дома. Жанчына, на якую я паляваў, была акуратная; адзенне было акуратна раскладзена на вешалках, а яе абутак - у скрынках, складзеных чаркай на падлозе вялікага падвойнага туалета. Судзячы па ўсім, яна і яе партнёр захавалі строга дзелавыя адносіны, нягледзячы на тое, што пражылі разам каля года. Толькі адзін з двух
  
  
  
  
  
  
  пасцельныя падушкі былі пакамячаныя. Раптам мяне ахінула, што прасціна на ложку запраўленая толькі з аднаго боку. Яна, відаць, прыдумляла, калі баявік падняўся на другі паверх.
  
  
  Упаўшы на калені, я зазірнуў пад ложак. Сляпыя вочы глядзелі на мяне з твару, які, відаць, быў прыгожы да таго, як куля адарвала частку сківіцы, запырскаўшы крывёю доўгія чорныя валасы, што рассыпаліся веерам па падлозе. На ёй быў падшываны жоўты хатні халат, і яго пярэдняя частка была пакрыта запечанай крывёй у тым месцы, дзе яна патрапіла ў другі стрэл.
  
  
  Я кінуў покрыва і падняўся на ногі. Хутка прайшоўшы праз астатнюю частку верхняга паверха, я праверыла трэцюю спальню і галоўны ванны пакой, што яшчэ больш сведчыла аб ахайнасці эканомкі ЦРУ. Схаваўшыся за чаркай ручнікоў у бялізнавым шафе, я выявіў магутнае двухбаковае радыё, наладжанае на частату, якую я пазнаў як прыналежную ЦРУ. Верагодна, ён працаваў толькі тады, калі выкарыстоўваўся бяспечны дом. Не было неабходнасці ў прамым кантакце са звышсакрэтным штабам разведвальнага кіравання недалёка ад Лэнглі, штат Вірджынія, за выключэннем такіх выпадкаў. Я пстрыкнуў перамыкачом прымача, але з тэлевізара не было шуму. Абмацаўшы за шафай, я падняў некаторыя правады, якія былі выдраныя і перарэзаныя.
  
  
  Спусціўшыся ўніз, я спыніўся ў пярэднім вестыбюлі і ўважліва прыслухаўся, ці не пачуў нейкі гук, які мог паказваць на Меч і Абдул Бядаві, спадзяюся, Шэрыма і, магчыма, двое з трох забойцаў з кемпінгу ўсё яшчэ былі ў доме. Толькі ціканне старых вуллевых гадзін Сэта Томаса на буфеце ў сталовай парушала цішыню.
  
  
  Я на дыбачках вярнуўся на кухню і знайшоў дзверы, якія павінны былі весці ў падвал. Я праверыў ручку і выявіў, што яна разблакавала, таму прыадчыніў яе. З шчыліны пачуўся лёгкі гул, але я не пачуў чалавечых гукаў па лесвіцы ў дзесяць прыступак, калі шырока расчыніў дзверы.
  
  
  Аднак святло ў склепе гарэла, і ўнізе я бачыў падлогу, пакрыты лінолеумам. Калі я павольна спускаўся па прыступках, ля далёкай сцяны паказалася пральна-сушыльная машына. За лесвіцай былі выключаны алейная гарэлка і воданагравальнік. Амаль ля падножжа прыступак я рэзка спыніўся, раптам зразумеўшы, што адкрыта толькі трэць падвала; «Можа быць, менш», - вырашыў я, успамінаючы бязладныя пакоі наверсе.
  
  
  Астатняя частка склепа адрэзана сцяной з бетонных блокаў. Сцяна, відавочна, была дададзена праз шмат часу пасля таго, як дом быў пабудаваны, таму што шэрыя блокі былі нашмат навей, чым тыя, што ўтваралі іншыя тры бакі той вобласці, у якую я ўвайшоў. Хутка ацаніўшы памер самога дома, я падлічыў, што ЦРУ стварыла патаемны пакой або пакоі агульнай плошчай каля паўтары тысячы квадратных футаў. Такім чынам, гэта была самая бяспечная частка прытулку, дзе маглі схавацца сябры ці ворагі, якія маюць патрэбу ў абароне. Я выказаў здагадку, што інтэр'ер, верагодна, таксама гукаізаляваны, так што калі б нехта там хаваўся, яго прысутнасць не выдала б ніякага шуму, калі б суседзі нечакана наведалі мясцовых агентаў.
  
  
  Мая здагадка, што ні адзін гук не пранікае скрозь сцены і столь сакрэтнага сховішча, пераканала мяне, што Шэрыма і яе выкрадальнікі таксама былі ўсярэдзіне. Я падазраваў, што чагосьці ці кагосьці чакаў, але не ведаў, што і каго. Вядома, не з-за якога-небудзь сігналу па радыё наверсе, таму што яго карыснасць была парушана тым, хто перарэзаў правады. Аднак быў добры шанец, што паведамленне Адабі - "Меч гатовы ўразіць" - было перададзена адсюль да таго, як радыё было выведзена са строю.
  
  
  Падобна, не было ніякага ўваходу ў абабіты бетонам пакой, але я падышоў да сцяны, каб разгледзець бліжэй. ЦРУ стварыла выдатную ілюзію; верагодна, калі запатрабавалася б тлумачэнне незвычайна маленькага склепа, калі б «маладой пары» прыйшлося дапусціць у склеп лічыльнікаў лічыльнікаў ці рамонтнікаў, яны, магчыма, сказалі б, што людзі, у якіх яны купілі хату, яшчэ не скончылі будаўніцтва. склеп з-за адсутнасці сродкаў, і толькі што закрылі астатнюю частку раскопак. Я амаль чуў, як прыгожая жанчына з валасамі колеру крумкачова крыла казала цікаўнаму прадстаўніку электрычнай кампаніі: «О, мы калі-небудзь скончым гэта самі, калі будзе лягчэй атрымаць іпатэчныя грошы. Але мы так добра купілі дом, бо ў ім не было паўнавартаснага склепа».
  
  
  Бліжэй да самай далёкай кропкі сцяны ад лесвіцы я знайшоў тое, што шукаў. Невялікая расколіна ў блоках акрэслівала ўчастак прыкладна сямі футаў у вышыню і, магчыма, трыццаці шасці цаляў у шырыню. Гэта павінны былі быць дзверы ва ўсё, што ляжала за яе межамі, але як яны адчыніліся? Яркае святло ад незацененых лямпачак над галавой давала шмат святла, пакуль я шукаў які-небудзь перамыкач або кнопку, якая адчыніла б схаваныя дзверы. На самой сцяне такой прылады быццам не было, таму я пачаў аглядацца ў іншых частках склепа. Я павінен быў хутка патрапіць у гэтыя дзверы; час падціскала.
  
  
  Я шукаў дзесяць непрыемных хвілін, але нічога не знайшоў. Я якраз збіраўся пачаць націскаць на
  
  
  
  
  
  
  звычайныя бетонныя блокі ў сцяне ў надзеі, што адзін з іх можа быць ключавым. Калі я адступіў да патаемных дзвярэй, я мінуў адну з вялікіх апорных бэлек і краем вока ўбачыў тое, што ўвесь час было перада мной - выключальнік святла. Але што ўключыў гэты перамыкач? Той, што наверсе лесвіцы ў падвал, відаць, кантраляваў толькі дзве лямпачкі, і яны ўжо гарэлі.
  
  
  Я праверыў праводку, якая вяла ад выключальніка. Магчыма, гэта неяк злучана з абсталяваннем для мыцця або алейнай гарэлкай. Замест гэтага дрот ішоў проста да столі і перасякаў кропку каля расколіны, якая пазначала ўваход у сакрэтны пакой. У адной руцэ я трымаў люгер, а другой пстрыкнуў выключальнікам. На імгненне нічога не здарылася. Затым я адчуў лёгкую вібрацыю падлогі пад нагамі і пачуў прыглушаны скрыгат, калі частка сцяны пачала разгойдвацца вонкі на добра змазаных шарнірах, відавочна, ад электрычнага рухавіка недзе за ёй.
  
  
  Са зброяй у руках я ступіў у адтуліну, як толькі яна стала дастаткова шырокай, каб упусціць мяне. Сцэна, якая сустрэла мяне, магла б супернічаць з вокладкай аднаго са старых часопісаў для публікі.
  
  
  Да далёкай сцяны насупраць мяне была прывязана Шэрыма. Яна была цалкам аголена, але ў мяне не было часу ацаніць пышныя выгібы яе маленечкай фігуры. Я быў занадта заняты, гледзячы на ??мужчыну, які стаіць побач з ёй, і прыкрываючы астатніх у пакоі сваім «Люгерам». Абдул стаяў побач з Шарымай, і па выразе яе твару я мог сказаць, што ён рабіў нешта агіднае, што было перапынена маім прыбыццём. За сталом на вялікай адкрытай прасторы, створанай ЦРУ, сядзеў добра апрануты араб, які, як я быў упэўнены, быў тым чалавекам, якога Абдул падабраў у пасольстве Адабіі - тым, каго мы з Ястрабам палічылі Мечам. . Відаць, ён працаваў над нейкімі паперамі; ён адарваў галаву ад папер і ўтаропіўся на мяне і пісталет.
  
  
  Два іншыя арабы адпачывалі ў іншым куце прытулку. Адзін сядзеў на ложку, звычайна выкарыстоўваецца часовымі гасцямі ЦРУ. Побач з ім ляжала аўтаматычная вінтоўка. Яго блізнюк знаходзіўся ў руках апошняга з гэтай групы жыхароў урадавага сховішча. Ён пачаў паднімаць вінтоўку, калі я ўвайшоў у пакой, але спыніўся, калі рулю майго пісталета павярнулася ў яго бок. Ніхто з іх, здавалася, не здзівіўся, убачыўшы мяне, акрамя Шэрымы, вочы якой пашырыліся спачатку ад здзіўлення, а затым адзначылі збянтэжанасць з-за яе галізны. Я быў упэўнены, што мяне чакалі, калі Абдул загаварыў:
  
  
  «Уваходзьце, містэр Картэр, - сказаў ён, усё яшчэ ветліва, нават у такой напружанай сітуацыі, у якой ён апынуўся. - Мы чакалі вашага прыбыцця. Цяпер мой плян выкананы».
  
  
  Назваўшы гэта яго планам, я на хвіліну ўразіўся. Мы з Хоўкам памыляліся. Чалавек, які граў целаахоўніка Шарымы і шафёра чыноўніка амбасады Адабіі, быў Мечом, а не тым, хто быў ягоным пасажырам. Я глядзела на Абдула зараз, як быццам глядзела на яго ўпершыню. Затым краем вока я заўважыў рух з боку пакоя, дзе двое мужчын застылі на месцы. Я націскаў на спускавы кручок, ківаючы галавой, і куля з «люгера» патрапіла арабу з аўтаматычнай вінтоўкай у скронь, калі ён павярнуўся, каб паспрабаваць накіраваць ствол на мяне. Ён быў мёртвы да таго, як упаў на падлогу ўслед за сваёй вінтоўкай, якая выпала з яго рук.
  
  
  "Не спрабуй", - папярэдзіў я яго таварыша, які пачаў цягнуцца за пісталетам побач з ім на ложку. Я не быў упэўнены, што ён разумее па-ангельску, але яму, відаць, не было цяжка інтэрпрэтаваць тон майго голасу ці мае намеры, таму што яго рукі выгіналіся назад і ўверх да столі.
  
  
  «У гэтым не было неабходнасці, містэр Картэр, - холадна сказаў Абдул. «Ён бы не страляў у цябе. Гэта не ўваходзіла ў мой план".
  
  
  "Сёння ён без ваганняў выкарыстаў гэтую штуку", - нагадаў я Мечу. "Ці забойства гэтых траіх было часткай твайго плана?"
  
  
  "Гэта было неабходна", - адказаў Абдул. «Мне амаль нетутэйша час прыехаць сюды - і яны занадта ўважліва сачылі за мной, каб зрабіць гэта, не расчыняючы, дзе мае людзі трымаюць Яе Высокасць». Апошняе было сказана з насмешкай, калі ён злёгку павярнуўся да Шэрымы. «Ці былі яны добрай кампаніяй, мілэдзі?» Ён сказаў гэтыя апошнія словы тонам, які прымусіў іх здавацца больш бруднымі, чым усё, што ён ці два яго галаварэзы маглі зрабіць з прыгожай звязанай палонніцай, і чырвань, які расцякаўся з яе твару па голым горле і ўздымаюцца грудзей, сказаў мне, што яна выпрабаванне было як разумовым, так і фізічным.
  
  
  Шэрыма ўсё яшчэ не размаўляла з таго часу, як я адчыніў сакрэтныя дзверы і ўвайшоў у патаемны пакой. У мяне было адчуванне, што яна была ў шоку ці проста выйшла з яго. Ці, магчыма, яе напампавалі наркотыкамі, апроч транквілізатараў, якія ёй давала Кенда, і толькі зараз яна пачала цалкам кантраляваць свае пачуцці.
  
  
  "Добра, Абдул, ці я павінен сказаць Сеіф Алах?" Я сказаў. Яго рэакцыяй на тое, што я выкарыстаў арабскае слова для абазначэння мяча Алаха, было проста злёгку пакланіцца. - Зніміце гэтыя ланцугі з Яе Высокасці. Хутка."
  
  
  "У гэтым не будзе неабходнасці, Абдул", - раздаўся голас.
  
  
  
  
  
  
  Я сказаў. «Кінь пісталет, Нік, і падымі рукі».
  
  
  "Прывітанне, Кенда", - сказаў я, не паварочваючыся. «Што стрымлівала вас? Я чакаў, што вы далучыцца да нас тут. Калі б вы прыбылі на пару хвілін раней, вы маглі б выратаваць жыцьцё аднаму са сваіх прыяцеляў».
  
  
  Шок ад таго, што яе даўні сябар і кампаньён трымае пісталет на чалавеку, які прыйшоў выратаваць яе, прымусіў Шэрыму цалкам прачнуцца. "Цукеркі! Што робіш? Нік прыйшоў забраць мяне адсюль! »
  
  
  Калі я сказаў ёй, што Кенда Найт была адзінай, хто зрабіў магчымым захоп яе ў палон, для былой Каралевы гэта адкрыццё было занадта вялікім. Яна расплакалася. Знікла каралеўская годнасць, якая адважна падтрымлівала яе перад тварам катаў. Яна была жанчынай, якую здрадзіў нехта, каго яна кахала як сястру, і яна плакала зноў і зноў: «Чаму, Кенда? Чаму?"
   Кіраўнік 11
  
  
  
  
  Я ўсё яшчэ не выпусціў пісталет і не падняў рукі, але Абдул пакінуў Шэрыму і падышоў, каб забраць у мяне "люгер". У той момант я мала што мог зрабіць, апроч як дазволіць яму ўзяць гэта. Калі Кенда націсне на цынгель на мне, не застанецца ніякай надзеі для рыдаючай жанчыны, галава якой упала на грудзі. Яе свет раскалоўся на мільярд частак, і для яе забыліся аб фізічным болі. Грубыя зморшчыны, урэзаныя вяроўкамі на яе запясцях і растапыраныя шчыкалаткі, больш не былі такімі жорсткімі, як працэс распаду яе жыцця - працэс, які пачаўся, калі яна была змушаная пакінуць мужчыну, якога кахала, і сваіх дзяцей.
  
  
  "Цяпер, калі вы проста падыдзеце да сцяны, містэр Картэр", - сказаў Абдул, паказваючы маім пісталетам, куды ён хацеў, каб я пайшоў.
  
  
  Каб выйграць час, я спытаўся ў яго: «Чаму ты не дазволіш Кенда распавесці Шэрым, чаму яна прадала яе? Табе зараз няма чаго губляць.
  
  
  "Нічога, акрамя часу", - сказаў ён, паварочваючыся, каб загадаць баявіку на ложку прыйсці і ахоўваць мяне. Калі мужчына ўзяў аўтамат і накіраваўся да мяне, ён спыніўся, каб паглядзець на свайго мёртвага таварыша. Лютасць прамільгнула ў яго на твары, ён пагрозліва падняў вінтоўку і накіраваў яе на мяне.
  
  
  "Стоп!" - скамандаваў Абдул, усё яшчэ размаўляючы з ім па-арабску. “Яго нельга забіваць гэтай зброяй. Калі ўсё будзе гатова, можаш выкарыстоўваць пісталет, якім карысталіся тыя, хто наверсе.
  
  
  Шэрыма падняла галаву і запытальна паглядзела на мяне. Мяркуючы па ўсім, яе трымалі звонку, пакуль людзі Меча не пазбавіліся пастаянных агентаў ЦРУ. «Наверсе мёртвая «мілая маладая пара», - сказаў я ёй. «Прынамсі, суседка ахарактарызавала іх як добрых».
  
  
  «Яны былі шпіёнамі вашага імперыялістычнага ЦРУ», - прарычэў мне Абдул. «Мы ведалі пра гэты дом нейкі час, містэр Картэр. Тут Сялім, - працягнуў ён, ківаючы ў бок чалавека за сталом, які вярнуўся да сваіх дакументаў пасля таго, як мяне абяззброілі, - у гэтым плане вельмі дапамог. Ён прымацаваны да службы бяспекі ў пасольстве, і аднойчы яму прыйшлося суправаджаць Шаха Хасана тут, калі наш славуты манарх быў у Вашынгтоне, каб атрымаць загады ад сваіх гаспадароў з ЦРУ. Гэтая сустрэча доўжылася амаль шэсць гадзін, і ў Селіма было дастаткова магчымасцяў запомніць планіроўку дома. Для шпіёнаў яны былі не вельмі разумныя; Селіму нават дазволілі пастаяць на варце каля сакрэтных дзвярэй у гэты пакой і паглядзець, як яна працуе, пакуль ён чакаў Хасана».
  
  
  "Шах ніколі ні ад каго не падпарадкоўваўся!" - Раўнула Шэрыма свайму былому целаахоўніку. «Я памятаю, як ён расказваў мне пра гэтую сустрэчу, калі вярнуўся ў Сідзі Хасан. ЦРУ інфармавала яго аб тым, што адбывалася на астатняй частцы Блізкага Усходу, каб ён мог абараніць сябе ад тых, хто прыкідваўся нашымі сябрамі, пакуль яны будавалі планы адабраць у яго трон».
  
  
  "Хто, акрамя вас і Хасана, верыць у гэтую выдумку?" - самаздаволена сказаў Абдул. «Да таго часу, калі мы скончым, кожны ў арабскім свеце даведваецца пра яго здраду і пра тое, як ён дазволіў імперыялістычным падпальшчыкам вайны выкарыстоўваць сябе і свой народ. І як ён стаў іх беглым сабакам дзякуючы табе »
  
  
  Калі на прыгожым твары Шэрымы з'явіўся вялікі пытальнік, Абдул злараднічаў. «О так, мілэдзі, - сказаў ён, вяртаючыся да яе, - хіба вы не ведалі? Вы той, хто настолькі затуманіў прытомнасць Хасана, што ён не мог вызначыць, што лепш для яго краіны. Ты выкарыстаў гэтае сваё злое цела, каб запаліць яго запалам, каб ён не мог бачыць, хто яго сапраўдныя сябры». Каб падкрэсліць свой пункт гледжання, Абдул працягнуў руку і непрыстойна пагладзіў Шэрыму па грудзях і сцёгнах, пакуль яна спрабавала ўхіліцца ад яго пакутлівых ласак; боль ад яе грубай сувязі і млоснасць ад яго варварскага дотыку адбіліся на яе твары адначасова.
  
  
  «Затым, калі вы зрабілі Хасана сваім рабом кахання, - працягнуў Абдул, - вы пачалі перадаваць яму загады сваіх гаспадароў тут, у Вашынгтоне».
  
  
  "Гэта хлусня!" - Сказала Шэрыма, яе твар зноў пачырванеў, на гэты раз ад гневу, а не ад збянтэжанасці з-за таго, што яе былы слуга рабіў з яе целам. «Хасан думаў толькі аб тым, што лепш для яго народа. І ты ведаеш, што гэта праўда, Абдул. Ён давяраў табе як сябру і часта давяраў табе з таго дня, як ты выратаваў яму жыццё».
  
  
  
  
  
  
  Вядома, я ведаю гэта, Ваша Высокасць, - прызнаў Абдул. «Але хто паверыць, што, калі свет убачыць доказы, якія Селім рыхтуе тут, - доказы, якія ўжо чакаюць, каб іх перадалі магутнаму шаху, калі мы паведамім аб вашай смерці ад рук ЦРУ».
  
  
  Шэрыма ахнула. «Вы збіраецеся забіць мяне і абвінаваціць у гэтым ЦРУ? Чаму шах павінен верыць гэтай хлусні? Асабліва, калі вы зьбіраецеся намякнуць, што я працаваў на ЦРУ».
  
  
  Абдул павярнуўся да мяне і сказаў: «Скажыце ёй, містэр Картэр. Я ўпэўнены, што вы ўжо высветлілі мой план.
  
  
  Я не хацеў раскрываць, наколькі добра AX ведаў аб змове Мяча, таму я проста сказаў: «Што ж, яны могуць паспрабаваць пераканаць шаха, што вы былі забітыя, таму што вы вырашылі раскрыць аперацыі ЦРУ ў Адабі Хасан і Астатні свет."
  
  
  "Цалкам дакладна, містэр Картэр!" Абдул сказаў. «Я бачу, што ў вас, супрацоўнікаў Службы выканаўчай абароны, таксама ёсць мазгі. Мы меркавалі, што вы ня больш чым праслаўленыя целаахоўнікі, прыдатныя ні на што большае, чым стаяць ля амбасадаў і консульстваў».
  
  
  Меч не ведаў гэтага, але ён адказаў на вялікае пытанне, якое было ў мяне ў галаве з таго часу, як ён упершыню сказаў, што чакае мяне на канспіратыўнай кватэры ЦРУ. Ён відавочна не ведаў ні пра AX, ні пра тое, хто я насамрэч. Я паглядзеў на Кенда, якая моўчкі стаяла, усё яшчэ трымаючы ў руцэ маленькі пісталет на працягу ўсёй размовы паміж Абдулам і Шарымай.
  
  
  «Думаю, я павінен цябе падзякаваць за тое, што ты сказаў яму, хто я, мілы, - сказаў я. Яе твар быў задзірлівым, калі я працягнуў: «Ты даволі добра выкарыстоўваеш сваё цела, каб атрымаць патрэбную інфармацыю. Дзякуючы."
  
  
  Яна не адказала, але Абдул усміхнуўся і сказаў: "Так, містэр Картэр, яна добра выкарыстоўвае сваё цела". Па тым, як ён кпіў, калі казаў, я зразумеў, што ён таксама адчуў любаты любоўных гульняў Кенда. «Але ў вашым выпадку, - працягваў ён, - на яе паўплываў не некантралюемы запал. Табе як мне ў гасцях частавалі яе задавальненнямі - па маіх указаннях. Мне трэба было ведаць, дзе вы ўпісваецеся ў карціну, і як толькі яна выявіла, што вы таксама працуеце ва ўрада капіталістаў, я вырашыў уключыць вас у свае планы».
  
  
  «Мне было прыемна», - сказаў я, звяртаючыся да Кенда, а не да Абдула. «Скажы мне, Кенда, чалавек на балконе Шэрымы - гэта быў няшчасны выпадак, калі ты ўбіла мой нож яму ў горла? Ці ты баяўся, што ён збіраўся пагаварыць і сказаць мне, што Меч таксама быў на даху Уотэргейта, кіруючы спробай выкрадання Шэрымы? »
  
  
  Вялікія карыя вочы адмаўляліся глядзець на мяне, а Кенда па-ранейшаму маўчала. Аднак Абдул не быў гэтак стрыманы. Задаволены тым, што яго змова па знішчэнні Шаха Хасана увянчаецца поспехам і што нішто не перашкаджае яму, ён, здавалася, амаль гатовы абмяркоўваць усе аспекты аперацыі.
  
  
  "Гэта было вельмі разумна з яе боку, ці не так, містэр Картэр?" - паблажліва сказаў ён. «Я пачуў пра гэта, калі спусціўся ў пакой Шэрымы, каб паглядзець, што пайшло не так. Менавіта тады я сказаў ёй, каб яна займала вас усю астатнюю ноч, пакуль мы збягаем з Яе Высокасцю… прабачце, Яе былая Высокасць. Уявіце сабе, гэты стары дурань з гасцінічнага дэтэктыва думаў, што зможа нас спыніць. Ён падышоў ушчыльную і хацеў ведаць, што я раблю каля дзвярэй нумара ў гэты час, выстаўляючы напаказ свой значок гатэля, як быццам я выглядаю разарваным. Ён не дадаў відавочнага - што яму не прыйшлося б забіваць старога - у рэшце рэшт, Абдул быў прызнаны афіцыйным целаахоўнікам Шэрымы.
  
  
  "Да няшчасця для яго, магчыма, ён так і думаў", - сказаў я. "Ён сапраўды не разумеў, што адбываецца, толькі тое, што ён павінен быў абараніць жанчыну ад турботы". Я прызнаў сабе, што гэта была наша памылка.
  
  
  Шэрыма, напалоханая ўсім, што яна пачула за апошнія некалькі хвілін, яшчэ раз спытала ў сваёй старой школьнай сяброўкі: «Чаму, Кенда? Як ты мог так зрабіць са мной? Вы ведаеце, што мы з Яго Высокасцю любілі вас. Чаму?"
  
  
  Пытанне нарэшце дайшло да Кенда. Бліснуўшы вачыма, яна грэбліва сказала: «Вядома, Хасан любіў мяне. Вось чаму ён забіў майго бацьку! "
  
  
  "Твой бацька!" - Усклікнула Шэрыма. «Кенды, ты ж ведаеш, што твой бацька быў забіты тым жа чалавекам, які спрабаваў забіць шаха. Ваш бацька выратаваў жыццё Хасана, ахвяраваўшы сваёй уласнай. А зараз зробіш гэта са мной і зь ім».
  
  
  «Мой бацька не ахвяраваў сваім жыццём!» Кенда амаль крычала і плакала адначасова. «Хасан забіў яго! Ён выцягнуў майго бацьку перад сабой, каб выратаваць сваё паршывае жыццё, калі на яго напаў забойца. Я пакляўся, што звяжуся з Хасанам, калі даведаюся пра гэта, і зараз я збіраюся гэта зрабіць»
  
  
  «Гэта няпраўда, Кенда, - горача сказала ёй Шэрыма. «Хасан быў такі здзіўлены, калі гэты чалавек уварваўся ў прыёмную палаца і пайшоў за ім, што проста спыніўся. Ваш бацька скокнуў перад ім і атрымаў нажавое раненне. Затым Абдул забіў забойцу».
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?" Кенда адказала ёй. "Вы былі там?"
  
  
  "Не", - прызнала Шэрыма. “Вы ведаеце, я быў з вамі ў той час. Але Хасан расказаў мне пра гэта пазней. Ён адчуваў адказнасць за смерць вашага бацькі, і
  
  
  
  
  
  
  тое, што адказвае за вас"
  
  
  «Ён быў адказны! Ён быў баязліўцам, і мой бацька памёр з-за гэтага! Ён проста не мог змірыцца з тым, каб сказаць вам праўду, таму што тады вы б ведалі, што ён таксама быў баязліўцам”.
  
  
  «Кенды, - маліла яе Шэрыма, - мой бацька сказаў мне тое ж самае. І ён бы не стаў хлусіць аб нечым падобным. Ён быў лепшым сябрам твайго бацькі і ...
  
  
  Кенда не слухала. Зноў перапыніўшы Шэрыму, яна закрычала: «Твой бацька быў такім жа, як мой. Спачатку чалавек кампаніі. І нафтавая кампанія не магла дазволіць, каб яго людзі ведалі, што Хасан баязлівец, інакш яны не падтрымалі б яго. Тады каштоўную кампанію выкінулі б з краіны. Хасан зманіў, і ўсе, хто працаваў у нафтавай кампаніі, яго падтрымалі».
  
  
  Я назіраў за Мечом, пакуль дзве дзяўчыны спрачаліся, і ўхмылка на яго твары выклікала ў мяне ў галаве пытанне. «Кенды не падобная на сябе, - падумаў я. Гэта было амаль так, як калі б яна паўтарала гісторыю, якую ёй расказвалі зноў і зноў. Я ўмяшаўся, каб задаць сваё пытанне. «Кенды, хто расказаў табе пра тое, што адбылося ў той дзень?»
  
  
  Яна зноў павярнулася да мяне тварам. «Абдул. І ён адзіны, хто быў там, каму не было чаго губляць, сказаўшы мне праўду. У той дзень ён таксама ледзьве не быў забіты гэтым чалавекам. Але ён не быў баязліўцам. Ён падышоў да гэтага вар'ята забойцы і застрэліў яго. Хасану проста пашанцавала, што Абдул быў там, інакш гэты чалавек забраў бы яго адразу пасля майго бацькі».
  
  
  "Калі ён табе пра гэта расказаў?" Я спытаў.
  
  
  «У тую ж ноч. Ён падышоў да мяне і паспрабаваў суцешыць. Ён проста выпадкова абмовіўся аб тым, што адбылося насамрэч, і я вырваў у яго ўсё астатняе. Ён прымусіў мяне паабяцаць нікому не расказваць аб тым, што зрабіў шах. Ён сказаў, што ў той час для краіны было б дрэнна, калі б усе ведалі, што шах баязлівец. Гэта быў наш сакрэт. Я ж казаў, што ва ўсіх ёсць сакрэты, Мік.
  
  
  "Хопіць пра гэта", - рэзка сказаў Абдул. «Нам яшчэ шмат чаго трэба зрабіць. Селім, як паступяць дакументы? Вы амаль скончылі? »
  
  
  "Яшчэ пяць хвілін". З таго часу, як я ўвайшоў у пакой, афіцыйны прадстаўнік амбасады загаварыў упершыню. «Я выкарыстаў кодавую кнігу, якую мы знайшлі наверсе, каб падрыхтаваць справаздачу, у якой пазначана, што Яе Высокасць - былая каралева - паведаміла свайму начальству, што яна больш не верыць, што тое, што ЦРУ зрабіла ў Адабі, правільна, і што яна шкадуе аб тым, што дапамагала ім усім. у гэты раз. Яна прыгразіла выкрыць ЦРУ Яго Высокасьці і сусьветнай прэсе».
  
  
  "Нешта яшчэ?" - запатрабаваў адказу Абдул.
  
  
  «Папера, якую я зараз завяршаю, уяўляе сабой закадаванае паведамленне, у якім людзям у хаце загадваюць пазбавіцца ад Шэрымы, калі яны не могуць раздумацца. Па магчымасці яны павінны зрабіць так, каб гэта выглядала як аварыя. У адваротным выпадку яе варта застрэліць, а яе цела утылізаваць такім чынам, каб яго ніколі не знайшлі. У гэтым выпадку, гаворыцца ў паведамленні, будзе выпушчана прыкрыццё, у якім гаворыцца, што лічыцца, што яна знікла, таму што яна баіцца, што рух Чорнага верасня забярэ яе жыццё. Іншая папера таксама гатовая».
  
  
  Я павінен быў прызнаць, што "Меч" распрацаваў схему, якая напэўна паставіць ЦРУ - і тым самым урад Злучаных Штатаў - на адну кропку з Шахам Хасанам і мірам у цэлым. Я думаў аб магчымых адгалінаваннях схемы, калі Кенда раптам спытала мяне:
  
  
  «Нік, ты сказаў, што чакаеш мяне. Адкуль ты ведаеш? Як я выдаў сябе? »
  
  
  «Па дарозе сюды я ўспомніла дзве рэчы, - сказаў я ёй. «Па-першае, тое, што паведаміў адзін з мужчын, якія ішлі за вамі і Абдулам у Патамак сёння раніцай. Ён глядзеў, як Абдул спыніўся на запраўцы, і вы абодва выкарыстоўвалі тэлефон. Гэта нагадала мне, што я спытаў вас, ці была ў вас магчымасць пачуць, каму тэлефанаваў Абдул, ці паглядзець, які нумар ён набірае, калі вы пазней патэлефанавалі мне ва Ўотэргейт. І вы сказалі, што не хадзілі з ім у пастарунак. Але ў цябе было, мая дарагая. Толькі вы ня ведалі, што нехта бачыў, як вы гэта робіце, і паведаміў пра гэта».
  
  
  «Значыць, гэта былі людзі са Службы выканаўчай аховы, якія рухаліся за намі, містэр Картэр, - сказаў Абдул. «Я задумаўся пра гэта, але ў мяне не было дастатковага досведу ў гэтай краіне, каб быць у стане пазнаць усіх розных таемных аператараў. Але я не думаў, што нехта з іх рызыкнуў падысці так блізка, каб назіраць за намі на станцыі. Я думаў, яны пачакалі за паваротам, пакуль ня ўбачаць, як мы зноў выяжджаем на дарогу».
  
  
  «Дзе вы ехалі дастаткова павольна, каб вашыя людзі ў аўтафургоне дасягнулі кропкі засады», - дадаў я.
  
  
  "Дакладна."
  
  
  "Ты зрабіў два званкі, Абдул", - сказаў я яму, і ён згодна кіўнуў. «Я ведаю, што гэта было з мужчынамі ў гэтым доме, якія трымалі Шэрыму ў палоне - пасля забойства мужчыны і жанчыны. Хто быў іншым званком... Селіму? »
  
  
  - Яшчэ раз дакладна, містэр Картэр. Я павінен быў сказаць яму, што хутка забяру яго. Пасля таго, як мы з міс Найт разыгралі нашу маленькую шараду ў Джорджтаўне на вашу карысць, каб вас можна было прывабіць прама сюды.
  
  
  "Значыць, ты павінен быў патэлефанаваць у таксапарку", - сказаў я, гледзячы на Кенда. «Вы павінны былі замовіць таксі проста ў буціку, каб
  
  
  
  
  
  ты мог бы хутка выйсці і абавязкова сысці, пакуль гэтая дзяўчына не рушыла ўслед за табой на вуліцу, каб задаць якія-небудзь пытанні».
  
  
  "Верна яшчэ раз", - сказаў Абдул, не даючы Кенда адказаць мне. Ён хацеў быць упэўненым, што атрымаў усю заслугу за планаванне ўсёй устаноўкі. «І гэта спрацавала, містэр Картэр. Вы тут, як і плянавалі».
  
  
  Я хацеў крыху выпусціць з яго паветра, таму сказаў: «Насамрэч, менавіта гэтая гісторыя з таксі прымусіла мяне задумацца пра Кенда і мноства супадзенняў, у якіх яна ўдзельнічала. Толькі ў фільмах нехта выбягае з будынка і адразу ж садзіцца ў таксі. Як быццам герой заўсёды знаходзіць месца для паркоўкі менавіта тамака, дзе яму трэба. Так ці інакш, я ўспомніў, што гэта была ідэя Кенда здзейсніць той невялікі шпацыр па Джорджтаўне і што яна настаяла на тым, каб правесці ўчора ноч са мной, пакуль Шэрыма была выкрадзена. Потым узгадаў тэлефонныя званкі на запраўцы, і ўсё ўстала на свае месцы».
  
  
  «Баюся, занадта позна, містэр Картэр, - сказаў Абдул. Ён павярнуўся да чалавека за сталом, які пачаў збіраць яго паперы і засоўваць нешта - кодавую кнігу ЦРУ, як я здагадаўся - у кішэню. «Ты гатовы, Селім?»
  
  
  "Так." Ён працягнуў Мечу некалькі лісткоў паперы, над якімі працаваў, і сказаў: "Гэта тыя, якія можна знайсці ў доме". Яго лідэр узяў іх, затым зноў працягнуў руку. Сялім на імгненне зірнуў на яго, затым нясмела дастаў з кішэні кодавую кнігу. "Я проста падумаў, што павінен паклапаціцца пра гэта", - папрасіў прабачэння ён. "Заўсёды ёсць шанец, што, калі прыедзе паліцыя, яны могуць абшукаць вас, і было б неразумна мець яе ў вашым распараджэнні".
  
  
  "Вядома, мой сябар", - сказаў Абдул, абдымаючы яго за плячо. «Было добра з вашага боку падумаць аб маёй бяспецы. Але я буду турбавацца аб гэтым і ў той жа час устараню з вашага шляху любую спакусу. Ёсць тыя, хто заплаціў бы шмат, каб займець гэтую маленькую кнігу, і лепш за ўсё, каб грошы паступалі непасрэдна мне і нашаму слаўнаму руху Silver Scimitar. Хіба гэта не так, Селім? »
  
  
  Маленькі фальшываманетчык з амбасады хутка кіўнуў у знак згоды і, здавалася, адчуў палёгку, калі Меч прыслабіў мядзведжыя абдымкі, якія ён абдымаў за плячо чалавека. "Цяпер вы ведаеце, што вам рабіць?"
  
  
  «Я пайду проста ў амбасаду, а пасля…» Ён рэзка спыніўся, выглядаў здзіўленым і спытаў: «Якую машыну я павінен быў выкарыстоўваць? А Мухамед, хто павінен быў прывесці сюды гэтага Картэра? Што з ім здарылася?
  
  
  Абдул павярнуўся да мяне. «Ах, містэр Картэр. Я хацеў спытаць вас пра Мухамед. Я мяркую, што яго напаткаў той жа лёс, што і нашых сяброў з Чорнага вызваленчага войска ў Джорджтаўне. І інш."
  
  
  Я якраз збіраўся адказаць яму, калі ўбачыў запытальны выраз Кенда і вырашыў, што яна нічога не ведае пра «іншых». Успамінаючы трыо японцаў, якія чакалі нас у Грэйт-Фолс, я атрымаў яшчэ адно адкрыццё і адклаў гэтую ідэю для выкарыстання ў будучыні. «Калі Мухамед - гэта чалавек, які чакаў каля майго пакоя, ён быў затрыманы. Ён папрасіў мяне сказаць вам, што ён спазніцца. Вельмі позна. Насамрэч, я ня думаю, што ён увогуле выжыве».
  
  
  Абдул кіўнуў. "Я падазраваў гэта", - сказаў ён.
  
  
  «Кенды, ты глядзела, калі містэр Картэр прыбыў, як я табе сказаў? Як ён сюды патрапіў? »
  
  
  "Я бачыла, як ён выходзіў з машыны, якую прыпаркаваў за вуглом", - сказала яна. "Гэта была Вега".
  
  
  "Зноў жа, як я і падазраваў", - сказаў Абдул, пакланіўшыся мне. «Падобна, мы павінны за шматлікае адплаціць вам, містэр Картэр, уключаючы прывезці сюды нашу машыну, каб Сялім мог вярнуцца ў амбасаду». Ён працягнуў руку. «Можна мне ключы? Дацягніся да іх вельмі асцярожна». Ён паказаў на забойцу з аўтаматам, і я ўбачыў, як яго палец злёгку самкнуўся на спускавым гапліку.
  
  
  Я вывудзіў кольца для ключоў з кішэні і пачаў кідаць яго чалавеку з вінтоўкай. «Не! Для мяне, - хутка сказаў Абдул, гатовы да любых падазроных дзеянняў з майго боку. Я зрабіў, як ён сказаў, затым ён уручыў ключы ад машыны свайму чалавеку Селіму, сказаўшы: «Працягвайце выконваць свае інструкцыі».
  
  
  «У амбасадзе я буду чакаць вашага званка. Калі гэта прыходзіць, я тэлефаную ў паліцыю і кажу, што вы патэлефанавалі мне з гэтага адраса і сказалі, што знайшлі Яе Высокасць забітай. Затым я перадаю па радыё Яго Высокасьці, што адбылося».
  
  
  "І як я патрапіў па гэтым адрасе?"
  
  
  «Я паслаў вас сюды, калі высветлілася, што Яе Высокасць знікла. Я ўспомніў, што аднойчы Яго Каралеўская Высокасць папрасіў мяне адвезці яго ў гэты дом, каб сустрэцца з некаторымі амерыканцамі, і падумаў, што, магчыма, Яе Высокасць прыехала сюды, каб наведаць сваіх амерыканскіх сяброў. І я больш нічога не ведаю пра тое, чыя гэта хата, ці нешта ў гэтым родзе.
  
  
  "Добра. Не забывай ні слова з таго, што я табе сказаў, Селім, - сказаў Абдул, паляпваючы яго па спіне. «Ідзі і дачакайся майго званка. Мустафа Бі забярэ машыну пазней і верне яе ў агенцтва па пракаце. Прыпаркуйце яго на стаянцы каля амбасады і скажыце дзяжурнаму, што нехта прыйдзе за ключамі». . «Цяпер шэсць гадзін.
  
  
  
  
  
  
  у пасольстве праз паўгадзіны, і да таго часу мы павінны скончыць тут. Чакайце майго званка паміж шасцю трыццаццю і шасцю сорак пяццю. Алах з табой».
  
  
  «І з табой, Сеіф Алах», - сказаў здрадлівы адабскі чыноўнік, калі бетонная панэль зноў зачынілася, запячатваючы нас у гуканепранікальным пакоі, а мы з Шарымай глядзелі ў вочы дакладнай смерці.
   Кіраўнік 12
  
  
  
  
  Як толькі Сялім сышоў, Абдул заняўся размяшчэннем сваіх падробленых цыдулак ЦРУ. Мустафа-бі з сярдзітым тварам трымаў пісталет нацэленым на мяне, толькі зрэдку пераводзячы погляд на імгненне, каб кінуць погляд на аголенае цела сваёй былой каралевы. Нейкім чынам я ведаў, што гэта ён чапляўся да яе, калі яна вісела на вяроўках, якія трымалі яе рукі і ногі рассунутымі. Я таксама быў упэўнены, што ён і яго цяпер мёртвы таварыш, верагодна, атрымалі строгі загад ад Меча не гвалтаваць іх палонніцу. Любы падобны сэксуальны гвалт выявіўся б пры выкрыцці, і я не думаў, што Меч хацеў такога роду ўскладненняў. Забойства павінна было быць акуратным, як калі б яно было здзейснена прафесіяналамі ЦРУ.
  
  
  Я не зусім зразумеў, як Меч растлумачыць розніцу ў часе смерці паміж трупамі наверсе і Шэрымам. Потым мяне ахінула, што гэтых тэл у хаце не знайсці. Усё, што яму трэба было зрабіць, гэта сказаць, што ён уварваўся і выявіў, што сакрэтныя дзверы адчыненыя, а цела Шэрымы ляжыць у патаемным пакоі. Ён таксама мог сказаць, што бачыў, як адзін ці два чалавекі з'ехалі, калі ён прыехаў на лімузіне. Або ён мог адкрыць багажнік "Мустанга" у гаражы, а затым сказаць паліцыі, што нехта збег, калі ён пад'ехаў. Лагічным меркаваннем было б, што забойца збіраўся панесці цела Шэрымы, калі яе целаахоўнік прыбыў туды і напалохаў яго.
  
  
  Мне было цікава, дзе я ўпісаўся ў ягоны план. Тады я зразумеў, што стану тым мерцвяком, які дапаможа зрабіць гісторыю Абдула яшчэ больш непранікальнай, і я зразумеў, чаму мяне не павінны забіць з аўтаматычнай вінтоўкі. Я павінен быў памерці ад кулі з таго ж пісталета, што забіў Шэрыму. Абдул мог сказаць, што ён прывёў мяне да дома, каб шукаць яе, і чалавек, які ўцёк з гаража, калі мы прыехалі, зрабіў яшчэ адзін стрэл, перш чым уцёк, што ўразіла мяне. Абдул прыкінуўся, што не ведаў, што я са Службы выканаўчай абароны (як ён цяпер думаў, што я быў), і растлумачыў, што я быў проста чалавекам, які быў прыязны з Шарымай, да якой ён прасіў дапамогі.
  
  
  Яго гісторыя, канешне, не вытрымае крытыкі ў рамках афіцыйнага расследавання. Але ці зможа ўрад пераканаць Шаха Хасана ў тым, што нашая гісторыя не з'яўляецца прыкрыццём датычнасці ЦРУ да яе забойства? І любое расчыненне маёй сапраўднай асобы як агента AX толькі зрабіла б усю сітуацыю яшчэ больш складанай і падазронай. У рэшце рэшт, я быў даволі блізка да былой каралевы амаль з моманту яе прыезду ў Вашынгтон. Як гэта можна растлумачыць мужчыну, які яе кахаў?
  
  
  Пакуль я думаў аб складанасці сюжэту, я назіраў за Кенда. Яна села на ложак і, здавалася, пазбягала глядзець на мяне ці Шэрыму. Не думаю, што яна чакала ўбачыць свайго былога сябра распранутым і жорстка звязаным. Я зразумеў, што сляды вяроўкі на яе запясцях і шчыкалатках павінны былі быць выдадзены як частка катаванняў ЦРУ, каб паспрабаваць прымусіць былую каралеву змяніць сваё меркаванне аб тым, каб праліць святло на яе меркаваную змову на Адабі.
  
  
  Да таго часу Абдул скончыў хаваць фальшывыя банкноты. Ён падышоў да маёй аховы і пачаў аддаваць загады на арабскай мове. «Падыміцеся наверх і аднясіце два целы да бакавых дзвярэй. Затым падыдзіце да лімузіна як мага бліжэй да дзвярэй. Адкрыйце багажнік і загрузіце іх. Упэўніцеся, што ніхто не бачыць, што вы гэта робіце. Тады вяртайся сюды за Карымам. Нажаль, ён павінен ехаць з капіталістычнымі свіннямі. У багажніку будзе яшчэ адзін пасажыр, таму пераканайцеся, што там ёсьць месца».
  
  
  Я быў адзіным, хто мог чуць, што Меч казаў свайму чалавеку, і яго словы мелі на ўвазе тое, пра што я не думаў да гэтага моманту. Калі нас з Шарымай знойдуць мёртвымі на месцы здарэння, то адзіным пасажырам багажніка павінна быць Кенда! І я здагадаўся, што было на «іншай паперы», якую скончыў фальсіфікатар Селім, і пра змест якой ён пазбягаў згадкі. Я быў упэўнены, што ў ім Кенда намаляваная як злучнае звяно ЦРУ з Шэрымам і, такім чынам, з Шахам Хасанам. Гэтая частка плана Абдула была ўзмоцнена тым фактам, што яе знікненне падчас смерці Шэрымы выглядала б яшчэ больш падазрона, калі б ЦРУ не змагло прад'явіць яе, каб абвергнуць доказы, сфабрыкаваныя Мечом.
  
  
  Калі Мустафа пайшоў і масіўныя дзверы зноў заглухлі, я сказаў: «Кенды, скажы мне што-небудзь. Калі вы прымусілі Абдула далучыцца да вас у імкненні адпомсціць Шаху Хасану? »
  
  
  "Чаму? Што гэта значыць?" Яна паглядзела на мяне, каб адказаць, але зноў адвярнулася.
  
  
  «Я мяркую, гэта было прыкладна ў той час, калі стала вядома аб разводзе і вяртанні Шэрымы ў Штаты, праўда?»
  
  
  Карыя вочы пільна паглядзелі на мой твар, і яна нарэшце кіўнула, а затым сказала:
  
  
  
  
  
  
  гэта было прыкладна тады. Чаму?"
  
  
  Абдул нічога не сказаў, але яго чорныя ястрабіныя вочы кінуліся ад яе да мяне, пакуль я працягваў гаварыць, спадзеючыся, што пры гэтым ён быў занадта напружаны, каб заўважыць, што я больш ніколі не падымаў рукі пасля таго, як кінуў ключы ад машыны ў яму.
  
  
  "Што ён сказаў?" Я спытаўся, а затым адказаў на сваё пытанне. «Трымаю ў заклад, гэта было нешта накшталт таго, што ён нарэшце зразумеў, што ты маеш рацыю. Гэты Хасан быў дрэнным чалавекам, які насамрэч не дапамагаў свайму народу, а проста назапашваў багацце для сябе і раздаваў некалькі школ і лякарняў, каб людзі маўчалі».
  
  
  Яе твар казаў мне, што я трапіў у мэту, але яна не была гатова прызнацца ў гэтым нават самой сабе. «Абдул паказаў мне доказ гэтага! Ён паказаў мне запісы са швейцарскага банка. Вы ведаеце, што стары добры філантроп Хасан паклаў туды больш за сто мільёнаў долараў? Як табе дапамагчы сабе, а не сваёй краіне? "
  
  
  Шэрыма зноў ажыла і слухала нашу размову. У чарговы раз яна паспрабавала пераканаць Кенда, што яна памылялася наконт свайго былога мужа. «Гэта не так, Кенда, - ціха сказала яна. «Адзіныя грошы, якія Хасан калі-небудзь адпраўляў з Адабі, - гэта аплата абсталявання, у якім меў патрэбу наш народ. Гэта і грошы, якія ён паклаў у Цюрыху для нас з вамі.
  
  
  «Вось як шмат ты ведаеш аб сваім каштоўным Хасане», - крыкнула ёй Кенда. "Абдул паказаў мне запісы, і тады ён прапанаваў, як мы можам знішчыць яго, выкарыстоўваючы вас".
  
  
  "Запісы маглі быць падробленыя, Кенда", - сказаў я. «Вы бачылі сёння ўвечары, які эксперт Селім ў падобных рэчах. Банкаўскія дакументы было б нашмат прасцей стварыць, чым закадаваныя банкноты ЦРУ».
  
  
  Кенда перавяла погляд з мяне на Абдула, але не знайшла палёгкі ад сумневаў, якія я выклікаў яму. "Абдул не стаў бы гэтага рабіць", - рэзка сказала яна. "Ён дапамог мне, таму што любіў мяне, калі хочаце ведаць!"
  
  
  Я пакруціў галавой. «Падумай пра гэта, Кенда. Няўжо мужчына, які кахаў вас, дазволіў бы вам легчы ў пасцелю з кім-небудзь іншым - загадаў бы вам зрабіць гэта - як вы? »
  
  
  "Гэта было неабходна, ці не так, Абдул?" - сказала Кенда, амаль плачучы, калі яна звярнулася да яго за дапамогай. «Раскажы яму, як ты патлумачыў, што яго трэба трымаць занятым на ноч, каб ты мог забраць Шэрыму, што ёсць толькі адзін спосаб заняць такога чалавека, як ён. Скажы яму, Абдул». Апошнія тры словы былі просьбай аб дапамозе, якая засталася без адказу, паколькі Абдул нічога не сказаў. На яго твары застыла жорсткая ўсмешка; ён ведаў, што я спрабую зрабіць, і яму было ўсё роўна, таму што ён адчуваў, што ўжо занадта позна штосьці мяняць.
  
  
  «Я не магу гэта купіць, Кенда», - сказаў я, зноў павольна ківаючы галавой. «Не забывайся, ты ўжо ведаў, што я за чалавек. Мы з табой былі разам яшчэ да таго, як Абдул даведаўся пра мяне. Ён з'ехаў у Александрыю з Шарымай да таго, як я сустрэў цябе ў тую першую ноч. Вы ж памятаеце тую ноч, ці не так? "
  
  
  "Гэта было проста таму, што мне было так самотна!" Цяпер яна плакала, дзіка гледзячы на Абдула. Мяркуючы па ўсім, яна не ўсё расказала яму аб сваёй першай сустрэчы са мной. «У нас з Абдулам не было магчымасці быць разам некалькі месяцаў. Было так шмат спраў, каб падрыхтавацца да ад'езду з Сідзі Хасана. А потым увесь час, пакуль мы былі ў Лондане, мне даводзілася быць з Шэрымам, таму што яна паводзіла сябе як дзіця. Абдул, у тую першую ноч з ім нічога не было. Вы павінны мне паверыць. Проста мне нехта патрэбен. Вы ведаеце, які я».
  
  
  Яна пабегла да яго, але ён падаўся назад, каб не спускаць са мной вачэй. "Заставайся там, мая дарагая", - рэзка сказаў ён, спыняючы яе. "Не ўставай паміж містэрам Картэрам і маім сябрам". Ён махнуў пісталетам. "Гэта менавіта тое, што ён хоча ад вас".
  
  
  «Тады ўсё ў парадку? Вы разумееце, Абдул? » Яна змахнула слёзы. "Скажы мне, што ўсё ў парадку, дарагая".
  
  
  «Так, Абдул, - падштурхоўваў я яго, - раскажы ёй усё.
  
  
  Раскажы ёй усё аб Сярэбраным Ятагане і аб тым, што ты - Меч Алаха, які ўзначальваў самую жорсткую зграю забойцаў у свеце. Раскажыце ёй пра ўсіх нявінных людзей-2, якімі вы ахвяравалі, каб паспрабаваць узяць пад свой кантроль увесь Блізкі Усход. І абавязкова раскажы ёй, як яна будзе наступнай ахвярай.
  
  
  «Дастаткова, містэр Картэр», - холадна сказаў ён, у той час як Кенда спытала: «Пра што ён кажа, Абдул? А як наконт Сярэбранага Ятагана і як наконт мяне, калі я стану наступнай ахвярай? »
  
  
  "Пазней, мая дарагая", - сказаў ён, пільна гледзячы на мяне. «Я ўсё растлумачу, як толькі Мустафа вернецца. Нам яшчэ шмат чаго трэба зрабіць».
  
  
  "Верна, Кенда", - рэзка сказаў я. «Вы даведаецеся, калі Мустафа вернецца. Прама зараз ён загружае багажнік кадылаку целамі двух чалавек наверсе. Затым ён павінен вярнуцца за Карымам на падлозе. І яшчэ ён эканоміць месца для вас у багажніку. Так, Абдул? Ці ты аддаеш перавагу Меч Алаха зараз, калі момант тваёй перамогі так блізкі? »
  
  
  «Так, містэр Картэр, думаю, ведаю, - сказаў ён. Затым ён злёгку павярнуўся да Кенда, чые рукі ў жаху прыціснуліся да майго твару. Яна недаверліва паглядзела на яго, калі ён павярнуўся да яе і працягнуў ледзяным жорсткім тонам: «На жаль, мой дарагі, містэр Картэр вельмі мае рацыю. Твае
  
  
  
  
  
  
  пачуццё да мяне скончылася, як толькі вы далі мне магчымасць зрабіць былую каралеву маёй палонніцай і прывабілі сюды містэра Картэра. Што тычыцца вас, містэр Картэр, - працягнуў ён, зноў звяртаючыся да мяне, - я думаю, вы сказалі дастаткова. А цяпер, калі ласка, прамаўчы, ці я буду вымушаны выкарыстоўваць гэтую вінтоўку, нават калі гэта пацягне за сабой зьмену маіх плянаў».
  
  
  Паведамленне аб тым, што я меў рацыю ў дачыненні да намеру Меча выкарыстоўваць мой труп у якасці лепшага доказу ў падтрымку яго гісторыі - што ён і я спрабавалі выратаваць Шэрыму - зрабіла мяне крыху больш смелым перад тварам аўтаматычнай зброі. Ён будзе страляць у мяне толькі ў крайнім выпадку, вырашыў я, і пакуль не прымушаў яго да гэтага. Я хацеў працягнуць размову з Кенда, нягледзячы на яго пагрозы, таму сказаў:
  
  
  «Ці бачыш, Кенда, ёсць людзі, якія займаюцца каханнем дзеля ўзаемнага задавальнення, такія як ты і я, і ёсць людзі, падобныя Абдулу, тут, якія займаюцца каханнем з нянавісці для дасягнення сваіх мэт. Абдул стаў тваім палюбоўнікам, калі быў гатовы выкарыстоўваць цябе, а не раней, як я разумею».
  
  
  Яна падняла заплаканы твар і паглядзела на мяне, не бачачы. «Да таго часу мы былі проста сябрамі. Ён прыходзіў, і мы казалі аб маім бацьку і аб тым, як жудасна для Хасана быць адказным за яго смерць, каб выратаваць сваё прагнае жыццё. Затым, нарэшце, ён сказаў мне, што любіў мяне доўгі час і ... і я быў так асцярожны на працягу такога доўгага часу, і ... - Яна раптам усвядоміла, што яна расказвала пра сябе, і вінавата паглядзела на Шэрыму, а затым назад . мне.
  
  
  Я падазраваў, што даўным-даўно яна расказала свайму старому сябру аб інтэнсіўным пошуку задавальнення, які калісьці вёў яе ад мужчыны да мужчыны. Але яна не ведала, што я ведаю пра яе німфаманію. Цяпер было відавочна, што, пачаўшы прызнавацца ў гэтым пры мне, яна сумелася. Што яшчэ больш важна, я ўсведамляў, як праходзіць час і Мустафа хутка вернецца ва ўтоены пакой. Я павінен быў зрабіць ход да гэтага, і дазволіць Кенда ўдзельнічаць у абмеркаванні яе рамана з Абдулам нічога не значыла, акрамя як выдаткаваць каштоўныя хвіліны.
  
  
  Рызыкнуўшы, што хітрая арабская змова сышла ў мінулае, я спытаўся ў яе: «Абдул калі-небудзь казаў вам, што ён быў тым, хто планаваў замах, у якім загінуў ваш бацька? Або што забойца ніколі не павінен быў дабрацца да шаха. Ці не так? Я падштурхнуў яго, у той час як Кенда і Шэрыма разявілі рот ад шоку і недаверу. — Вы ведалі, што выратаванне жыцця шаха заваюе яго давер, калі ўжо ён быў такім чалавекам. руху Сярэбранага Ятагана. Вы былі недастаткова моцныя, каб прасіць дапамогі ў астатняга арабскага свету ».
  
  
  Меч не адказаў, але я бачыў, як яго палец зноў сціскаў спускавы кручок. Я быў амаль упэўнены, што адгадаў, але я не ведаў, як далёка я змагу зайсці, перш чым гэтыя кулі пачнуць вывяргацца ў мяне. Мне прыйшлося зрабіць яшчэ адзін крок, каб паспрабаваць падштурхнуць Кенда да дзеянняў.
  
  
  «Бачыш, як зараз ціха вялікі чалавек, Кенда?» Я сказаў. «Я правы, і ён не прызнае гэтага, але на самой справе ён вінаваты ў смерці твайго бацькі, і, больш за тое…»
  
  
  «Нік, ты маеш рацыю!» - Усклікнула Шэрыма, перарываючы мяне. Абдул на імгненне адарваў позірк ад мяне, каб зірнуць у яе бок, але халодны позірк вярнуўся на мяне перш, чым паспеў кінуцца на яго.
  
  
  Голасам, поўным узрушанасці, Шэрыма працягвала казаць: «Я толькі што ўспомніла тое, што сказаў Хасан, калі распавядаў мне аб замаху на яго жыццё. Тады гэта не было зарэгістравана, але тое, што вы толькі што сказалі, нагадвае гэта - лагічна адпавядае. Ён сказаў, што вельмі дрэнна, што Абдул Бядаві падумаў, што яму давялося сутыкнуць містэра Найта перад забойцам, перш чым ён яго застрэліў. Што Абдул ужо дастаў пісталет і, верагодна, мог бы стрэліць у яго, не спрабуючы адцягнуць увагу, штурхнуўшы містэра Найта. Гэта Абдул прынёс у ахвяру твайго бацькі, Кенда, а не Яго Высокасць! »
  
  
  Меч не мог назіраць за ўсімі намі траімі. Па зразумелых прычынах ён засяродзіўся на Шэрыме і яе гісторыі, а таксама на мне. Калі б Кенда не ўскрыкнула ад болю і лютасьці, калі павярнулася, каб схапіць пісталет на ложку, ён бы не нацэліўся на яе дастаткова хутка. Ледзь яна падняла маленькі пісталет да пояса, як цяжкія кулі пачалі пракладаць сабе шлях па яе грудзях, а затым назад па яе твары, калі Абдул павярнуў напрамак свайго кулявога пісталета. Мініятурныя фантаны крыві лінулі з незлічоных дзірак у яе прыгожых грудзях і вырваліся з карых вачэй, якія больш не звужаліся ад страсці, калі яна дражніла свайго палюбоўніка да бясконцай кульмінацыі.
  
  
  Адна з першых куль Абдула выбіла пісталет Кенда з яе рукі і прымусіла яе закруціцца па падлозе. Я кінуўся да яго, а ён працягваў стрымліваць спускавы кручок вінтоўкі, злосна пускаючы паток куль, у
  
  
  
  
  
  
  мішэнь, якая тузалася і выгіналася ад удару, нават калі некалі прыгожую рудую галаву адкідалі назад на ложак.
  
  
  Я якраз збіраўся ўзяць пісталет Кенда - "Берэта мадэль 20" 25 калібра, калі мае рухі відавочна прыцягнулі яго ўвагу. Цяжкая вінтоўка выгнулася ў мой бок. Трыумф бліснуў у яго вачах, і я ўбачыў, што вар'яцтва і смага ўлады смелі ўсе думкі аб яго патрэбнасці ў маім трупе пазней. Нетутэйша час, і на яго твары з'явілася ўсмешка, калі ён наўмысна прыцэліўся руляй у мой пахвіну.
  
  
  "Ніколі больш, містэр Картэр", - сказаў ён, яго палец на спускавым кручку збялеў ад ціску, калі ён цягнуў яго ўсё далей і далей, пакуль ён не перастаў рухацца. Яго твар раптам збялеў, калі ён з жахам усвядоміў, у той жа момант, што і я, што абойма была пустая, а яе смяротны змесціва выкарыстоўвалася ў жудасным зносінах з трупам.
  
  
  Мне давялося пасмяяцца над ягоным ненаўмысным выкарыстаннем міжнароднага габрэйскага лозунгу, які пратэставаў супраць таго, што жах, які аднойчы ахапіў еўрапейскіх яўрэяў, ніколі не паўторыцца. "За такія словы цябе маглі выкінуць з Лігі арабскіх дзяржаў", - сказаў я яму, калі схапіў "Беретту" і накіраваў яго яму ў жывот.
  
  
  Смерць Кенда відавочна не наталіла якая ахапіла яго лютасьць; розум знік з яго галавы, калі ён вылаяўся і кінуў у мяне вінтоўку. Я ухіліўся ад яго і даў яму час, каб адшмаргнуць сваю аблягае куртку і выцягнуць пісталет, які, як я так даўно ведаў, ляжаў у кабуры. Затым надышла мая чарга націснуць на цынгель. Мадэль 20 вядомая сваёй дакладнасцю, і куля зламала яму запясце, як я і чакаў.
  
  
  Ён зноў вылаяўся, гледзячы на якія паторгваюцца пальцы, якія не маглі ўтрымаць пісталет. Ён упаў на падлогу пад вуглом, і мы абодва назіралі, на імгненне нерухомыя і зачараваныя, як ён ненадоўга закруціўся ля яго ног. Ён быў першым, хто рушыў, і я зноў чакаў, пакуль яго левая рука схапілася за цяжкі аўтамат. Калі ён падняўся амаль да пояса, Берэта Кенда забрахала другі раз, і ў яго было яшчэ адно зламанае запясце; аўтамат зноў паваліўся на падлогу.
  
  
  Меч наступіў на мяне, нібы звар'яцелы чалавек, яго рукі бескарысна пляскалі па канцах масіўных рук, якія цягнуліся, каб заключыць мяне ў абдымкі, якія, як я ведаў, будуць скрышальнымі мядзведжымі абдымкамі. Я не збіраўся рызыкаваць, што ён дойдзе да мяне. Другі трэск "Берэты" прагучаў як рэха рэзкага адказу, які папярэднічаў яму на секунду.
  
  
  Абдул закрычаў двойчы, калі кулі ўвайшлі ў яго каленныя кубачкі, затым яшчэ адзін крык вырваўся з яго горла, калі ён рэзка ўпаў наперад і прызямліўся на калені, якія ўжо пасылалі па ім вострыя як нож палосы болю. Кіраваны мозгам, які больш не функцыянаваў лагічна, ён прыўзняўся на локцях і павольна рушыў да мяне па плітцы лінолеўма. Непрыстойнасці ліліся з яго скручаных вуснаў, як жоўць, пакуль ён, нарэшце, не расцягнуўся ля маіх ног, неразборліва мармычучы.
  
  
  Я адвярнуўся і падышоў да Шэрымы, раптам усвядоміўшы, што яе крыкі, якія пачаліся, калі кулі Меча разарвалі Кенда на часткі, перайшлі ў глыбокія хрыплыя рыданні. Пераставіўшы рукі са зброяй, каб быць гатовым на выпадак, калі сакрэтныя дзверы пачне адчыняцца, я агаліў свой штылет і разрэзаў першы з яе ланцугоў. Калі яе знежывелая рука апусцілася на бок, яна заўважыла маю прысутнасць і падняла схіленую галаву. Яна паглядзела на мяне, затым на стогне ад болю Меч на падлозе, і я ўбачыў, як напружваюцца мускулы яе горла, стрымліваючы рэфлекс кляп.
  
  
  "Добрая дзяўчынка", - сказаў я, пакуль яна змагалася з ванітамі. "Я цябе праз хвіліну адпушчу".
  
  
  Яна здрыганулася і міжвольна пачала глядзець у бок ложка. Я рушыў перад ёй, каб не бачыць акрываўленую жанчыну, якую яна любіла, як сястру, калі мой клінок вызваліў яе іншую руку. Яна ўпала мне на грудзі, яе верхавіна ледзь кранула майго падбародка, і выдыхнула: "О, Нік ... Кенда ... Кенда ... Гэта мая віна ... Гэта мая віна ..."
  
  
  "Не, гэта не так", - сказаў я, спрабуючы суцешыць яе, у той жа час падтрымліваючы яе адной рукой і прысядаючы, каб перарэзаць вяроўкі вакол яе лодыжак. Разарваўшы апошнюю жорсткую сувязь, я адступіў і прыціснуў яе да сябе, заспакаяльна кажучы: «Гэта ні ў чым не вінаваты. Кенда нічога не магла з сабой зрабіць. Абдул пераканаў яе, што Хасан вінаваты ...
  
  
  «Не! Не! Не! Ты не разумееш, - усхліпнула яна, адкінуўшыся назад, каб стукаць сваімі малюсенькімі сціснутымі кулакамі мне ў грудзі. «Гэта мая віна, што яна мёртвая. Калі б я не сказаў гэтай хлусні пра тое, што ўспомніў, што сказаў Хасан, яна б не спрабавала забіць Абдула, і… і гэтага ніколі б не адбылося». Яна прымусіла сябе зірнуць на жахлівую залітую крывёю постаць, якая расцягнулася на ложку.
  
  
  "Гэта была хлусня?" - недаверліва спытаў я. Але я ўпэўнены, што менавіта гэта і адбылося. Абдул зрабіў менавіта так, — я паказаў Берэтай на Меч, які ляжаў нерухома. Я не мог сказаць, страціў ён прытомнасць ці не. Калі не, то ён не даў зразумець, што чуў тое, што мне казала Шэрыма. "Што прымусіла цябе сказаць гэта, калі гэтага ніколі не было?"
  
  
  «Я бачыў, што вы спрабавалі падняць
  
  
  
  
  
  
  яго ці адцягнуць, каб, магчыма, скокнуць на яго і забраць яго пісталет. Я падумаў, што калі я скажу тое, што зрабіў, ён можа паглядзець у мой бок ці, можа, пойдзе за мной, і ў вас будзе свой шанец. Ніколі не думаў, што Кенда будзе. Яе цела зноў скаланулася ад жудасных рыданняў, але ў мяне не было часу супакойваць яе. Праз гук яе плачу я пачуў яшчэ сёе-тое, гудзенне электрарухавіка, і мой мозг закруціўся разам з ім, успамінаючы шум, які быў адзначаны ў першы раз, калі я адчыніў дзверы ў прытулак ЦРУ.
  
  
  Некалі было быць далікатным. Я падштурхнуў Шэрыму да стала і спадзяваўся, што ў яе нагах аднавілася дастаткова кровазвароту, каб утрымліваць яе. Калі я павярнуўся да адтуліны, я краем вока ўбачыў, што яна часткова хавалася за сховішча, якое я меў намер узяць.
  
  
  Менавіта тады я выявіў, што Меч сімуляваў несвядомае стан. Перш чым масіўны бетонны бар'ер быў адкрыты дастаткова далёка, каб яго чалавек мог увайсці ў пакой, ён зноў стаў на локці і выгукнуў папярэджанне па-арабску:
  
  
  «Мустафа-бі! Небяспека! У Картэра ёсць пісталет! Асцярожна!"
  
  
  Я кінула погляд у яго бок, калі ён зноў паваліўся на плітку. Спроба папярэдзіць свайго бандыта адняла ў яго апошнія сілы, якія сыходзілі з яго ран, калі кроў сачылася. Напружаная, я чакала, калі забойца ўвойдзе ў дзвярны праём. Аднак ён не з'явіўся, і рухавік, які прыводзіў у дзеянне цяжкую панэль, завяршыў свой цыкл, калі дзверы зноў пачала зачыняцца. Свіст паветра сказаў мне, калі ён запячатаў прытулак. Унутры мы былі ў бяспецы, але я ведаў, што павінен выбрацца вонкі. Я паглядзеў на гадзіннік. Шэсць дваццаць. Цяжка паверыць, што столькі ўсяго адбылося з шасці гадзін, калі Меч адправіў свайго паслугача Селіма назад у пасольства. Яшчэ цяжэй было паверыць у тое, што мне трэба было выцягнуць адтуль Шэрыму і даставіць яе да дзяржсакратара ўсяго за дзевяноста хвілін.
  
  
  Я ведаў, што Селім атрымаў інструкцыі не звязвацца са сваімі кагортамі ў Сідзі Хасане, пакуль ён не атрымае вестку ад Меча. Я, вядома, адтэрмінаваў гэтую частку плана, але ніяк не мог перашкодзіць шаху чакаць галасы Шэрымы па радыё. І гатовы перашкодзіць мне займець яе, быў прафесійны забойца. У мяне была яго аўтаматычная вінтоўка, але ўсё ж прапаў без вестак глушыцель 38-га калібра, які вельмі эфектыўна збіў двух агентаў ЦРУ трапнымі стрэламі. Я пераважыў яго агнявой моцай, гэтак жа як і мой «Люгер», але ў яго была тая перавага, што ён мог чакаць, пакуль я выйду праз адзінае выйсце з патаемнага пакоя. Акрамя таго, у мяне быў крайні тэрмін, а ў яго не.
  
  
  Мне трэба было чакаць звонку - людзі Ястраба, відаць, ужо прыбылі, - але ім будзе дадзены загад не ўмешвацца, калі толькі не будзе відавочна, што мне патрэбна дапамога. І не было магчымасці мець зносіны з імі з гукаізаляванага пакоя.
  
  
  Маё разважанне аб шанцах, якія стаяць перада мной, было раптам перапынена дрыготкім голасам ззаду мяне: "Нік, зараз усё ў парадку?"
  
  
  Я забыўся былую каралеву, якую груба штурхнуў на падлогу. «Так, ваша высокасць», - сказаў я ёй, пасмейваючыся. «І дзеля Піта, знайдзі сваё адзенне. У мяне дастаткова думак, каб не адцягвацца на тваю прыгажосць.
  
  
  Пасля таго, як я сказаў гэта, мне было шкада, што я выкарыстаў слова цудоўны.
  
  
  Гэта выклікала ўспаміны аб прыгожай жанчыне, якая смяялася і кахала мяне, і якая зараз ператварылася ў зарэзаны куляй кавалак мяса ў куце. Надышла мая чарга стрымліваць цясніну, якая падымаецца ўнутры мяне.
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  Шэрыма знайшла негліжэй, у якім яна была, калі яе знеслі, але не норкавае футра. Мы вырашылі, што, мусіць, хтосьці забраў яе пасля таго, як перавялі яе ў склеп. Яна не магла ўспомніць шмат з таго, што адбылося, верагодна, таму, што транквілізатары, якія ёй дала Кенда, былі значна больш эфектыўнымі, чым яна меркавала.
  
  
  Цяжка было ўтрымаць мае вочы ад асалоды залатымі выгінамі мініяцюрнай фігуры Шэрымы пад тонкай ніжняй бялізнай, калі яна паспешна распавяла мне, што яна цьмяна ўспомніла, як яе раптам разбудзіў Абдул, які распавёў ёй нешта пра тое, што нехта спрабаваў прычыніць ёй шкоду, і што ён павінен быў забраць яе, відавочна, што ніхто пра гэта не ведаў. Адзін з яго людзей, мабыць, быў з ім, таму што яна памятала, як два чалавекі падтрымлівалі яе, калі яна садзілася ў лімузін.
  
  
  Больш яна нічога не памятала, акрамя як прачнуўшыся пазней і выявіўшы, што прывязана да сцяны, аголеная. Той, чыё імя, якое мы цяпер ведалі, было Мустафа, праводзіў рукамі па яе целе. Яна, відавочна, не хацела казаць аб гэтай частцы свайго выпрабавання і хутка праігнаравала гэта, працягваючы тлумачыць, што Абдул у рэшце рэшт прыбыў з Селімам з пасольства. Яе былы целаахоўнік не знайшоў час адказаць на яе пытанні і проста засмяяўся, калі яна загадала яму вызваліць яе.
  
  
  «Ён проста сказаў, што хутка мне больш не будзе пра што хвалявацца, - з уздрыгам успамінала Шэрыма, - і я ведала, што ён меў на ўвазе».
  
  
  Пакуль яна казала, я даследаваў Меч і выявіў, што ён усё яшчэ халодны. Я парваў палоску
  
  
  
  
  
  
  неглиже Шэрымы і перавязаў яго раны, каб спыніць кроў, якая ўсё яшчэ сачылася з іх. Ён быў бы жывы, калі б я мог хутчэй выцягнуць яго адтуль і атрымаць медыцынскую дапамогу. Але было відавочна, што ён больш не зможа шмат рабіць рукамі, нават калі яго запясці будуць адноўлены. І спатрэбілася б шырокая аперацыя, каб ператварыць гэтыя разбітыя каленныя кубачкі ў нешта, што магло б дазволіць яму нават валачыся як калека.
  
  
  Я не ведаў, як доўга Мустафа будзе чакаць знадворку, ведаючы, што ягоны лідэр стаў маім палонным. Я падумаў, калі б ён быў такім жа фанатыкам, як большасць людзей Меча, ён бы не паступіў разумна і не збег. Яго адзіныя два дзеянні - альбо паспрабаваць патрапіць унутр і выратаваць Абдула, альбо сядзець і чакаць, пакуль я паспрабую абрацца.
  
  
  Я выслізнуў з курткі і сказаў Шарыме: «Зноў сядай за гэты стол. Я збіраюся адчыніць дзверы і паглядзець, што зробіць наш сябар. Ён можа проста страляць, а ты зараз стаіш проста на лініі агню.
  
  
  Калі яна схавалася з-пад увагі, я пстрыкнуў выключальнікам, які рухаў бетонную панэль. Некалькі секунд, якія спатрэбіліся, каб адкрыцца, здаліся мне гадзінамі, і я застаўся прыціснутым да сцяны, мой Люгер быў напагатове. Аднак нічога не адбылося, і мне трэба было высветліць, ці хаваецца ўсё яшчэ забойца ў вонкавым склепе.
  
  
  Накінуўшы куртку на ствол пустой аўтаматычнай вінтоўкі, я пракраўся да дзвярной касы, калі яна зноў пачала захлопвацца. Прасунуўшы куртку ў звужаючую адтуліну, я назіраў, як яна адрываецца ад рулі вінтоўкі, у той жа час я чуў звонку два маленькія бавоўны. Я адшмаргнуў вінтоўку, перш чым цяжкія дзверы зноў замкнулі нас.
  
  
  «Што ж, ён усё яшчэ там, і падобна, што ён не ўвойдзе», - сказаў я сабе больш, чым хто іншы. Шэрыма пачула мяне і высунула галаву з-за краю стала.
  
  
  «Што мы будзем рабіць, Нік?» спытала яна. "Мы не можам заставацца тут, ці не так?"
  
  
  Яна не ведала, наколькі неабходна было выбрацца адтуль як мага хутчэй; Я не знайшла часу, каб расказаць пра яе былога мужа і тэрміны яго падачы па радыё.
  
  
  "Мы выберамся, не хвалюйся", - запэўніла я яе, не ведаючы, як мы збіраемся гэта зрабіць.
  
  
  Разумны чалавек, яна маўчала, пакуль я абдумваў свой наступны крок. Я візуалізаваў частку склепа, якая ляжыць за дзвярным праёмам. Камбінацыя пральна-сушыльнай машыны знаходзілася занадта далёка ад дзвярэй, каб схавацца, калі я рызыкну зламацца. Алейная гарэлка стаяла каля дальняй сцяны, каля лесвіцы. Я меркаваў, што Мустафа, відаць, схаваўся пад прыступкамі. Адтуль ён мог трымаць дзвярны праём зачыненым і заставацца па-за полем зроку ў выпадку раптоўнага нападу зверху.
  
  
  Я агледзела прытулак ЦРУ, спадзеючыся знайсці што-небудзь, што магло б мне дапамагчы. Адзін кут вялікага пакоя быў адгароджаны сцяной, утвараючы маленькую кабінку з уласнымі дзвярыма. Раней я меркаваў, што гэта, відаць, ванная; Падышоўшы да дзвярэй, я адкрыў яе і выявіў, што меў рацыю. У ім знаходзіліся ракавіна, унітаз, люстраная аптэчка і душавая кабіна з пластыкавай фіранкай папярок яе. Жыллё было простым, але большасць гасцей ЦРУ былі кароткатэрміновымі і, верагодна, не чакалі, што апартаменты будуць сапернічаць з гасцямі ва Уотэргейце.
  
  
  Не чакаючы знайсці што-небудзь каштоўнае для мяне, я аўтаматычна праверыў аптэчку. Калі сховішча выкарыстоўвала мужчыну, яно было добра абсталяванае. На трайных паліцах ляжалі туалетныя прыналежнасці - бяспечная брытва, аэразольны балончык крэму для галення, бутэлька ласьёна Old Spice, бандаіды і клейкая стужка, а таксама набор таблетак ад прастуды і антацыдаў, падобных тым, што ёсць на паліцах у ванным пакоі. выкарыстоўваўся мёртвым агентам наверсе. Зрабіце гэта ў багажніку лімузіна звонку, бо паслугач Меча відавочна скончыў гуляць трунар наверсе.
  
  
  Я пачаў выходзіць з ваннай, але павярнуў назад, калі мяне ахінула ідэя. У ліхаманкавай працы я зрабіў некалькі пераходаў паміж ваннай і сакрэтным дзвярным праёмам, склаўшы ўсё неабходнае на падлозе побач з ім. Калі я быў гатовы, я выклікаў Шэрыму з яе хованкі і паінфармаваў яе аб тым, што яна павінна рабіць, а затым падштурхнуў стол праз пліткавую падлогу да месца побач з выключальнікам, які прыводзіў у дзеянне дзверы.
  
  
  "Добра, вось і ўсё", - сказаў я, і яна села побач са сталом. "Вы ведаеце, як гэта выкарыстоўваць?" Я працягнуў ёй маленькі пісталет Кенда.
  
  
  Яна кіўнула. "Хасан настаяў, каб я навучылася страляць пасля другога нападу на яго жыццё", - сказала яна. "Я таксама нядрэнна навучыўся, асабліва з маім пісталетам". Яе падрыхтоўка здалася, калі яна праверыла, ці зараджаны пісталет. «Гэта было сапраўды гэтак жа. Хасан даў мне адну і яе блізнюка, гэтага, Кенда. Ён навучыў і яе страляць. Ён ніколі не чакаў, што калі-небудзь ... Яе вочы напоўніліся слязамі, і яна замоўкла.
  
  
  "Цяпер няма для гэтага часу, Шэрыма", - сказаў я.
  
  
  Яна ўдыхнула слёзы і кіўнула, затым нахілілася і падняла пеньюар, каб сцерці іх. У любы іншы момант я быў бы ўдзячны
  
  
  
  
  
  
  Я агледзеўся, але зараз я павярнуўся, каб прыгатавацца да нашай спробе ўцёкаў.
  
  
  Узяўшы балончык з пенай для галення, я зняў верх і націснуў на асадку ў бок, каб пераканацца, што ў балончыку вялікі ціск. Свіст вывяргаецца пены сказаў мне, што гэта была новая.
  
  
  Затым прыйшла фіранка для душа. Абгарнуўшы кантэйнер з крэмам для галення таннай пластыкавай плёнкай, я зрабіў тампон памерам o? баскетбольны мяч, затым злёгку замацаваў яго палоскамі ліпкай стужкі, пераканаўшыся, што ён не занадта шчыльна запакаваная, таму што я хацеў, каб паветра трапляла паміж зморшчынамі фіранкі. Узяўшы яго ў правую руку, я вырашыў, што ім дастаткова кіраваць для маіх мэт.
  
  
  «А зараз», - сказаў я, працягваючы Шэрымэ правую руку.
  
  
  Яна ўзяла адзін з двух запасных рулонаў туалетнай паперы, якія я прыбраў з паліцы ў ваннай, і, пакуль я трымаў яго на месцы, пачала абмотваць яго ліпкай стужкай, прымацоўваючы яе да ўнутранага боку маёй правай рукі крыху вышэй запясці. . Калі ён здаваўся надзейна замацаваным, яна прарабіла тое ж самае з другім рулонам, замацаваўшы яго на маёй руцэ крыху вышэй за іншага. Да таго часу, калі яна скончыла, у мяне было каля чатырох цаляў імправізаванай пракладкі ўздоўж усёй унутранай часткі маёй рукі ад запясця да локця. Я ведаў, што недастаткова, каб спыніць кулю, але, спадзяюся, такой таўшчыні, якая магла б адхіліць кулю ці значна паменшыць яе сілу.
  
  
  "Думаю, гэта ўсё", - сказаў я ёй, аглядаючыся, каб пераканацца, што іншае маё абсталяванне было пад рукой. Раптам я спыніўся, уражаны ўласнай блізарукасцю. «Запалкі», - сказаў я, бездапаможна гледзячы на ??яе.
  
  
  Я ведаў, што ў кішэнях іх няма, таму падбег да мёртвага Карыма і абшукаў яго вольнай левай рукой. Няма супадзенняў. Тое ж самае было і з Абдулам, які застагнаў, калі я перакаціў яго, каб пакратаць яго кішэні.
  
  
  "Нік! Вось!"
  
  
  Я павярнуўся да Шэрыме, якая рылася ў скрынях стала. Яна працягвала адну з гэтых аднаразовых запальнічак. "Гэта працуе?" Я спытаў.
  
  
  Яна шчоўкнула колам; калі нічога не адбылося, яна застагнала ад расчаравання, а не ад болю.
  
  
  «У той жа час ты павінен утрымліваць гэты маленькі выкрут», - сказаў я, падбягаючы да яе, паколькі зразумеў, што яна, верагодна, не бачыла шмат такіх запальнічак у Адабі. Яна паспрабавала яшчэ раз, але нічога не выйшла. Я ўзяў яго ў яе і пстрыкнуў колцам. Полымя ажыло, і я дабраславіў невядомага курца, які забыўся сваю запальнічку.
  
  
  Я пацалаваў Шэрыму ў шчаку на поспех і сказаў: "Пойдзем адсюль". Яна пацягнулася да дзвярнога перамыкача, калі я вярнуўся на сваё месца, падняўшы баскетбольную бомбу ў правай руцэ і трымаючы запальніцу ў іншай.
  
  
  "У цяперашні час!"
  
  
  Яна націснула выключальнік, а затым упала на падлогу за сталом, сціскаючы пісталет у кулаку. Я дачакаўся, калі пачнецца завіхрэнне матора, і калі гэта адбылося, пстрыкнуў запальнічкай. Калі дзверы пачала расхінацца, я дакранулася полымем да пластыкавага пакета ў руцэ. Ён адразу загарэўся, і да таго часу, калі дзверы былі прыадчынены, у руцэ ў мяне ўжо быў палаючы шар. Падышоўшы да кропкі ўнутры дзвярнога вушака, я абхапіў адтуліну рукой і накіраваў палаючы шар да таго месца, дзе, як я думаў, павінен быў быць схаваны Мустафа.
  
  
  Ён выключыў святло ў склепе, каб святлом знутры асвятліць любога, хто праходзіць праз дзверы. Замест гэтага гэты ход спрацаваў на яго карысць; калі ў цемры раптам з'явіўся палаючы кавалак пластыка, ён на час асляпіў яго настолькі, што ён не змог прыцэліцца, калі ён стрэліў у маю руку.
  
  
  Адна з кулі 38-га калібра адарвалася ад рулона туалетнай паперы, найблізкага да майго запясця. Другі трапіў у бочку бліжэй да майго локця, быў крыху адхілены і прабіў там мясістую частку маёй рукі. Я адхапіла руку, калі з сярдзітай парэзы на маёй руцэ пацякла кроў.
  
  
  Я не мог спыніцца, каб спыніць яго. Схапіўшы аўтамат, прыхінуты да сцяны, я заціснуў яго паміж дзвярной скрынкай і самай масіўнай панэллю. Я разлічваў, што дзверы будуць акуратна ўраўнаважаны, так што вінтоўка будзе дастаткова трывалай, каб яна не зачынілася.
  
  
  Не было часу паглядзець, ці спрацуе гэта. Прыйшлося ажыццявіць наступную частку майго плана. Паколькі я не збіраўся сунуць галаву ў дзвярны вушак, каб паглядзець, наколькі эфектыўны быў мой удар вогненным шарам, я выкарыстаў люстраныя дзверы, якую дастаў з аптэчкі ў ваннай. Абгарнуўшы яго вакол рамы і чакаючы, што мой імправізаваны перыскоп разаб'ецца наступнай куляй Мустафы, я агледзеў сцэну звонку.
  
  
  Я не патрапіў у мэту - нішу за ўсходамі ў склеп. Замест гэтага самаробны агністы шар упаў побач з алейнай гарэлкай. Пакуль я глядзеў, Мустафа, відаць, баючыся, што вялікі абагравальнік можа выбухнуць, выскачыў са свайго сховішча і абедзвюма рукамі схапіў усё яшчэ палаючы скрутак, трымаючы яго на адлегласці выцягнутай рукі, каб полымя не апаліла яго. Гэта азначала, што ён або выкінуў пісталет, або сунуў яго назад за пояс. Я больш не чакаў, каб убачыць. Кінуўшы люстэрка, я выцягнуў свой Люгер і выйшаў на вуліцу, разумеючы, што
  
  
  
  
  
  
  Я думаю, што мой клін з вінтоўкі не дазволіў зачыніцца бетоннай дзверы.
  
  
  Мустафа ўсё яшчэ трымаў агністы шар, адчайна аглядаючы склеп у пошуках месца, куды б яго кінуць. Затым ён заўважыў мяне, які стаяў перад ім з прыцэленым пісталетам, і яго ўжо спалоханыя вочы пашырыліся яшчэ больш. Я мог сказаць, што ён збіраўся кінуць у мяне палаючы пачак, таму націснуў на спускавы кручок. У мяне не было магчымасці ўбачыць, ці ўдарыў я яго.
  
  
  Расколіна майго люгера згубілася ў выніку выбуху, які ахапіў саўдзельніка Меча. Я не ведаю, ці ўзарвала мая куля балончык з крэмам для галення пад ціскам або бомбу адбіўся жар ад палаючага пластыка. Магчыма, гэта была камбінацыя таго і другога. Мустафа падняў скрутак, каб кінуць яго мне, і выбух трапіў яму проста ў твар. Паваліўшыся на калені сілай выбуху, я назіраў, як яго рысы распадаліся. Як толькі падвал зноў пацямнеў - выбух пагасіў полымя, - мне здалося, быццам вочы забойцы ператварыліся ў вадкасць і цяклі па яго шчоках.
  
  
  Узрушаны, але цэлы, я ўскочыў на ногі і пачуў крыкі Шэрымы ў пакоі, якая незадоўга да гэтага была яе камерай катаванняў.
  
  
  "Нік! Нік! З табой усё ўпарадку? Што здарылася?"
  
  
  Я адступіў у дзвярны праём, каб яна магла мяне бачыць.
  
  
  "Набяры два ачкі нашай камандзе", - сказаў я. «А зараз дапамажы мне зняць гэта з маёй рукі. Усё будзе добра.
   Кіраўнік 14
  
  
  
  
  Стужка, якая ўтрымлівала прасякнутыя крывёю рулоны туалетнай паперы да маёй рукі, таксама ўтрымлівала мой штылет на месцы. Мне прыйшлося пачакаць, пакуль Шарыма знойдзе нажніцы ў скрыні стала, перш чым яна зможа адрэзаць малінавай тканіну. Яшчэ палоскі яе чыстага негліжэ сталі для мяне павязкамі, і да таго часу, калі яна спыніла кроў, якая кілася са зморшчыны ад кулі, ад таго, што калісьці было дарагім прадметам ніжняй бялізны, амаль не засталося.
  
  
  "Ты сапраўды будзеш сенсацыяй сёння за вячэрай", - сказала я, захапляючыся маленькай пругкай грудзьмі, якая прыціскалася да мяккай тканіны, калі яна працавала з маёй рукой. Маё паспешнае тлумачэнне яе прызначэння ў доме дзяржсакратара менш чым праз гадзіну выклікала, я быў рады бачыць, тыпова жаночую рэакцыю: "Нік", - ахнула яна. "Я не магу так ісці!"
  
  
  «Баюся, табе давядзецца гэта зрабіць. Няма часу вяртацца да Уотэргейта і да васьмі гадзін усё яшчэ трымаць вас на радыё. А зараз паехалі адсюль.
  
  
  Яна адступіла назад, павярнуўшыся, каб паглядзець спачатку на цела Кенда на ложку, затым на Меч, раскладзены на падлозе. «Нік, а што наконт Кенда? Мы ня можам пакінуць яе ў такім стане».
  
  
  «Я папрашу каго-небудзь паклапаціцца пра яе, Шэрыма. І Абдул таксама. Але паверце мне, зараз самае важнае - гэта даць вам магчымасць пагаварыць па радыё з ...
  
  
  «УВАГА Уніз. ГЭТЫ ДОМ Акружаны! ВЫХОДЗІЦЕ З ПАДНЯТЫМІ РУКАМІ! УВАГА Уніз. ГЭТЫ ДОМ Акружаны. ВЫХОДЗІЦЕ, СВАЕ рукі ўверх».
  
  
  Мегафон зноў адгукнуўся рэхам, затым замоўк. Дапамога прыйшла. Людзі Ястраба, мусіць, напалі на хату, калі пачулі, як выбухнула бомба з крэмам для галення, і, верагодна, правялі ператрус па пакоях на верхніх паверхах, перш чым прыняць рашэнне адвесці ляманту да дзвярэй склепа. Хутчэй за ўсё, яны былі вельмі здзіўлены, калі адкрылі яе і на іх пракацілася з'едлівая смуга ад патушанага пластыкавага полымя.
  
  
  Я падышоў да бетоннага дзвярнога праёму і крыкнуў: "Гэта Нік Картэр", а затым прадставіўся кіраўніком нафтавай кампаніі, якая меркавана наняла мяне. Я яшчэ шмат чаго не растлумачыў Шэрым, а сёе-тое ёй ніколі не скажуць. На дадзены момант мне падалося, што лепш за ўсё вярнуцца да таго, як яна мяне ведала першапачаткова.
  
  
  «Я тут з… з міс Ліз Чэнлі. Нам патрэбна дапамога. І хуткая дапамога».
  
  
  «ПРАЙДЗІЦЕ Ў ДВЯРНАЙ ПРАХОД, СВАЕ рукі ўверх».
  
  
  Я падпарадкаваўся інструкцыям мегафона. Адзін з агентаў AX наверсе пазнаў мяне, і склеп хутка запоўніўся людзьмі Ястраба. Мне спатрэбілася некалькі каштоўных хвілін, каб праінструктаваць лідэра гурта аб тым, што трэба рабіць дома, а затым я сказаў: "Мне патрэбна машына".
  
  
  Ён аддаў свае ключы і сказаў мне, дзе прыпаркавана яго машына. "Табе патрэбен хто-небудзь, хто цябе адвязе?"
  
  
  «Не. Мы зробім гэта. Я павярнуўся да Шэрыме і працягнуў ёй руку, сказаўшы: "Хадзем, Ваша Высокасць?"
  
  
  Ізноў Каралева, нягледзячы на тое, што надзела каралеўскую сукенку, разарваную да сярэдзіны яе сцёгнаў і пакінулае мала месца для ўяўлення, узяла мяне за руку. "Мы рады выйсці на пенсію, містэр Картэр".
  
  
  "Так, мэм", - сказаў я і правёў яе міма збітых з панталыку агентаў AX, якія ўжо працавалі над Мячамі. Яны спрабавалі вярнуць яго ў прытомнасць да таго, як прыедзе хуткая дапамога, якая адвязе яго ў невялікі прыватны шпіталь, якую Хоук шчодра вылучыў на сродкі агенцтва, так што яму была забяспечана спецыяльная палата для пацыентаў, у якіх ён быў зацікаўлены. Шэрыма спынілася каля дзвярэй, калі яна зноў пачула яго стогн, і павярнулася, калі яго вочы адкрыліся, і ён утаропіўся на яе.
  
  
  "Абдул, цябе звольнілі", - сказала яна велічна, затым вылецела з сховішча і паднялася па лесвіцы наперадзе мяне.
  
  
  Як сакрэт
  
  
  
  
  
  
  
  З-за дзвярэй бібліятэкі, абабітай багатымі панэлямі, з'явіліся сакратар Дзяржавы і Ястраб, я падняўся на ногі. Крэсла ношчыка з балдахінам было зручным, і я амаль задрамаў. Сакратар коратка пагаварыў са Старым, затым вярнуўся ў пакой, дзе знаходзіўся яго магутны перадатчык. Хоук падышоў да мяне.
  
  
  "Мы хацелі даць ёй пару хвілін адзіноты па радыё з ім", - сказаў ён. «Прынамсі, такая канфідэнцыяльнасць, якая толькі магчымая, з абсталяваннем для маніторынгу, якое ёсць сёння».
  
  
  "Як прайшло?" Я спытаў.
  
  
  - Усё было даволі фармальна, - сказаў ён, і ветліва спытаў: "Як справы?" і "Усё ў парадку?"
  
  
  Мне было цікава, наколькі фармальнай выглядала б гэтая карціна для яго, калі б я не праверыў кладоўку ў холе, калі мы выходзілі з канспіратыўнага дома ЦРУ і не знайшоў там норкавае футра Шэрымы. Сакратарка прапанавала дапамагчы ёй з гэтым, калі мы прыехалі, але Шэрыма трымала яго ў руках, патлумачыўшы, што па шляху туды яна застудзілася і будзе трымаць яго некаторы час, а затым рушыла ўслед за сакратаром у бібліятэку як дзядуля. гадзіннік у яго вестыбюлі прабілі восем разоў.
  
  
  За час, які мінуў з тых часоў, я распавёў Хоуку, што адбылося ў хаце на Ваеннай дарозе. Ён некалькі разоў размаўляў па тэлефоне, аддаючы інструкцыі і ўдакладняючы справаздачы з розных падраздзяленняў, якім ён даручыў асаблівыя задачы пасля таго, як я скончыў сваё апавяданне. У сакратара была лінія шыфравання, якая наўпрост злучалася з офісам Хоўка, і інструкцыі Старога перадаваліся па ёй праз нашу камунікацыйную сетку.
  
  
  Хоук пайшоў яшчэ раз патэлефанаваць, і я зноў адкінуўся ў вялікім старадаўнім плеценым крэсле. Калі ён вярнуўся, я мог сказаць, што навіны былі добрымі, таму што прысутнічала лёгкая ўсмешка, якой ён выказваў вялікае задавальненне.
  
  
  "З мячом усё будзе ў парадку", - сказаў Хоук. «Мы збіраемся паставіць яго на ногі, а затым адправіць яго Шаху Хасану ў знак нашага ўзаемнага сяброўства».
  
  
  "Што мы атрымліваем наўзамен?" - Спытала я, падазрона ставячыся да такой шчодрасці з боку майго боса.
  
  
  «Ну, N3, мы вырашылі прапанаваць, што было б нядрэнна, калі б шах проста вярнуў некаторыя з тых маленькіх падарункаў, якія хлопчыкі з Пентагона падсоўвалі яму, калі ніхто не глядзеў».
  
  
  "Ён пагодзіцца з гэтым?"
  
  
  "Я думаю так. Мяркуючы па тым, што я толькі што пачуў у бібліятэцы, я думаю, шах хутка адмовіцца ад свайго трона. Гэта азначае, што яго брат возьме верх, і я не думаю, што Хасан хоча, каб нехта яшчэ трымаў палец на спускавым гапліку гэтых цацак. Я так разумею, яшчэ адзін развод таксама не за гарамі, і ...
  
  
  Ён павярнуўся на гук адчыняных дзвярэй бібліятэкі. Выйшла Шэрыма, за ёй дзяржсакратар, які сказаў: «Ну, мая дарагая, я думаю, мы можам нарэшце пайсці паабедаць. Мне ў сталовай дадалі цяпла, так што я ўпэўнены, што паліто табе зараз не спатрэбіцца.
  
  
  Калі ён працягнуў руку, каб узяць яе, я засмяяўся. Шэрыма надарыла мяне ўсмешкай і падміргнула, затым павярнулася, каб выслізнуць з норкі. Збянтэжаны, Хоук падштурхнуў мяне і дакорліва сказаў сабе пад нос: «Што ты хіхікаеш, N3? Яны цябе пачуюць.
  
  
  “Гэта сакрэт, сэр. Ва ўсіх ёсць адзін.
  
  
  Калі доўгае паліто сышло з плячэй Шэрымы, здавалася, быццам Сярэбраны сокал скінуў крылы. Калі яна царска ішла да сталовай, асветленай свечкамі, мой сакрэт расчыніўся. І яе таксама.
  
  
  
  Канец.
  
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Ацтэкскі помсьнік
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Ацтэкскі помсьнік
  
  
  пераклад Льва Шклоўскага
  
  
  
  Першы раздзел.
  
  
  Некалькі месяцаў таму са мной здарылася тое, што псіхолаг назваў бы крызісам ідэнтычнасці. Сімптомы было лёгка вызначыць. Спачатку я пачаў губляць цікавасць да сваёй працы. Затым гэта ператварылася ў пакутлівую незадаволенасць і, нарэшце, у прамую непрыязнасць да таго, што я рабіў. У мяне з'явілася адчуванне, што я ў пастцы, і я сутыкнуўся з тым фактам, што я знаходжуся ў добрым жыцці і чаго, чорт вазьмі, я дасягнуў?
  
  
  Я задаў сабе ключавое пытанне.
  
  
  "Хто ты?"
  
  
  І адказ быў: "Я забойца".
  
  
  Мне не спадабаўся адказ.
  
  
  Так што я сышоў з AX, з Хока, з Дзюпон-Серкл у Вашынгтоне, акруга Калумбія, і пакляўся, што ніколі не буду выконваць для іх іншую працу, пакуль жывы.
  
  
  Вільгельміна, калібр 9 мм. Люгер, які быў амаль як працяг маёй правай рукі, быў спакаваны разам з Гюго і П'ерам. Я далікатна правёў пальцамі па смяротнай, заменчанай сталі штылета, перш чым паклаў яго і загарнуў пісталет, нож і малюсенькую газавую бомбу ў замшавую падшэўку. Усе трое пайшлі ў маё сейфавае вочка. На наступны дзень мяне не было,
  
  
  З тых часоў я хаваўся ў паўтузіне краін пад удвая вялікай колькасцю выдуманых імёнаў. Я хацеў цішыні і спакою. Я хацеў, каб мяне пакінулі ў спакоі, каб я быў упэўнены, што буду пражываць кожны дзень, каб атрымліваць асалоду ад наступнага.
  
  
  У мяне было роўна шэсць месяцаў і два дні, перш чым у маім гасцінічным нумары зазваніў тэлефон. А дзевятай трыццаць раніцы.
  
  
  Я не чакаў тэлефоннага званка. Я думаў, што ніхто не ведаў, што я быў у Эль-Паса. Званок у званочак азначаў, што нехта ведае пра мяне нешта такое, чаго ім не трэба ведаць. Мне гэтая ідэя страшэнна не спадабалася, таму што гэта азначала, што я стаў нядбайным, а нядбайнасць магла забіць мяне.
  
  
  Тэлефон на начным століку каля майго ложка настойліва завішчаў. Я працягнуў руку і ўзяў трубку.
  
  
  "Так?"
  
  
  «Ваша таксі тут, містэр Стэфанс», - сказаў празмерна ветлівы голас парцье.
  
  
  Я не заказваў таксі. Нехта даваў мне ведаць, што ён ведае, што я ў горадзе, і што ён таксама ведае псеўданім, пад якім я зарэгістраваўся.
  
  
  Бескарысна варажыць, хто гэта быў. Быў толькі адзін спосаб пазнаць.
  
  
  "Скажы яму, што я буду праз некалькі хвілін", - сказаў я і павесіў трубку.
  
  
  Я спецыяльна не спяшаўся. Я ляжаў расцягнуўшыся на вялікім двухспальным ложку, падпёршы галаву складзенымі падушкамі, калі зазваніў тэлефон. Я закінуў рукі за галаву і ўтаропіўся праз увесь пакой на сваё адлюстраванне ў вялікім шэрагу непаўналетніх над доўгім, абабітым арэхавым шпонам, трайной камодай.
  
  
  Я ўбачыў худое, гнуткае цела з тварам няпэўнага ўзросту. Гэты твар проста сумаваў па прыгажосці, але не ў гэтым справа. Гэта быў твар, які адлюстроўваў холад вачыма, якія занадта шмат бачылі за адно жыццё. Занадта шмат смерці. Занадта шмат забойстваў. Занадта шмат катаванняў, калецтва і больш кровапраліцця, чым павінен бачыць любы мужчына.
  
  
  Я ўспомніў, як аднойчы, некалькі гадоў таму, у пакоі невялікага пансіёну ў не занадта элегантным раёне Рыма на мяне ўспыхнула дзяўчына і назвала напышлівым стрыманым сучыным сынам.
  
  
  «Табе проста напляваць! Ні пра мяне, ні пра што-небудзь! » Яна крычала на мяне. «У цябе няма ніякіх пачуццяў! Я думаў, што нешта значу для цябе, але памыляўся! Ты проста сволач! Для цябе гэта нічога не значыць - чым мы займаліся апошнюю гадзіну? »
  
  
  У мяне не было адказу. Я ляжаў голы на змятым ложку і глядзеў, як яна заканчвае апранацца, без ценю эмоцый на маім твары.
  
  
  Яна схапіла сумачку і павярнулася да дзвярэй.
  
  
  "Што робіць цябе такім, які ты ёсць?" яна спытала мяне амаль жаласна. «Чаму з табой нельга зьвязацца? Гэта я? Няўжо я не маю для цябе ніякага значэння? Я для цябе абсалютна нічога?
  
  
  «Я патэлефаную табе сёння ў сем», - коратка сказала я, ігнаруючы яе гнеўныя патрабаванні.
  
  
  Яна рэзка разгарнулася і выйшла за дзверы, зачыніўшы яе за сабой, я глядзеў ёй услед, ведаючы, што да вечара яна ў адно імгненне даведаецца, што для мяне яна яшчэ не "абсалютна нішто". Я не дазваляў сваім пачуццям мець якое-небудзь значэнне, таму што з самага пачатку нашага рамана яна была адной са шматлікіх, хто гуляў ролю ў маім заданні AX. Яе роля скончылася той ноччу. Яна даведалася занадта шмат, і ў сем вечара я апусціў яе апошнюю заслону сваім штылет.
  
  
  Цяпер, праз некалькі гадоў, я ляжаў на другім ложку ў гасцінічным нумары ў Эль-Паса і разглядаў свой твар у люстэрка. Гэты твар абвінавачваў мяне ў тым, што я быў тым, кім яна мяне называла - стомленым, цынічным, напышлівым, халодным.
  
  
  Я зразумеў, што магу ляжаць на гэтым ложку гадзінамі, але нехта чакаў мяне ў таксі, і ён нікуды не дзенецца. І калі я хацеў даведацца, хто пракраўся ў маю ананімнасць, быў толькі адзін спосаб зрабіць гэта. Спусьцецеся да яго тварам.
  
  
  Так што я спусціў ногі з ложка, устаў, паправіў вопратку і выйшаў са свайго пакоя, жадаючы, каб бяспека ў выглядзе Вільгельміны была схавана пад маёй падпахай - ці нават халоднай смяротнасці тонкага, як аловак Х'юга, каб да маёй руцэ была прымацаваная загартаваная сталь.
  
  
  
  
  У вестыбюлі я кіўнуў служачаму, праходзячы міма і выходзячы праз якія верцяцца дзверы. Пасля кандыцыянаванага холаду ў гатэлі вільготная спякота ранняй летняй раніцы Эль-Паса ахутала мяне вільготнымі абдымкамі. Таксі прастойвала ля абочыны. Я павольна падышоў да кабіны, аўтаматычна аглядаючы яе. Не было нічога падазронага ні ў ціхай вуліцы, ні ў тварах нямногіх людзей, якія выпадкова ходзяць па тратуары. Вадзіцель абышоў таксі з дальняга боку. "Г-н. Стэфанс? " Я кіўнуў. «Мяне клічуць Хіменэс, - сказаў ён. Я злавіў бляск белых зубоў на цёмным цвёрдым твары. Мужчына быў каржакаватым і моцна складзеным. На ім была спартовая кашуля з адчыненым каўняром па-над блакітнымі штанамі. Хіменэс адкрыў мне заднюю дзверы. Я бачыў, што ў таксоўцы больш нікога не было. Ён злавіў мой погляд. "Вы задаволены?" Я не адказаў яму. Я сеў ззаду, Хіменэс зачыніў дзверы і падышоў да кіроўчага месца. Ён праслізнуў на пярэдняе сядзенне і выцягнуў машыну ў лёгкі паток машын. Я прасунуўся далей налева, пакуль не сеў амаль проста за каржакаватым мужчынам. Пры гэтым я нахіліўся наперад, мае мышцы напружыліся, пальцы маёй правай рукі сагнуліся так, што суставы напружыліся, ператварыўшы мой кулак у смяротную зброю. Хіменэс паглядзеў у люстэрка задняга выгляду. "Чаму б табе не сесці і не расслабіцца?" - лёгка прапанаваў ён. “Нічога не адбудзецца. Ён проста хоча пагаварыць з табой». "Хто?" Хіменэс паціснуў магутнымі плячыма. "Я не ведаю. Усё, што я павінен вам сказаць, гэта тое, што Хок сказаў, што вы павінны прытрымлівацца інструкцыям. Што б гэта ні значыла. Гэта шмат значыла. Гэта азначала, што Хоук дазволіў мне крыху адпачыць. Гэта азначала, што Хоук заўсёды ведаў, як са мной звязацца. Гэта азначала, што я ўсё яшчэ працаваў на Хоука і на AX, звышсакрэтнае разведвальнае агенцтва Амерыкі. «Я павінен адвезці вас у аэрапорт», - сказаў Хіменэс. Пераканайцеся, што бакі поўныя. у паветры». «Відавочна, я збіраюся сустрэцца з кімсьці», - сказаў я, спрабуючы атрымаць дадатковую інфармацыю. Хіменэс кіўнуў. «Грэгорыус». Ён кінуў імя ў паветра паміж намі, як быццам скінуў бомбу. Unicom для размовы паміж самалётамі. Неба было чыстым, з невялікім плямай у гарызонту. Я трымаў Cessna 210 упэўнена на курсе ў павольным крэйсерскім рэжыме. , Калі ён быў яшчэ так далёка, што выглядаў як маленькая кропка, якая магла быць чым заўгодна, нават аптычнай ілюзіяй. Я яшчэ больш знізіў хуткасць свайго самалёта, адцягнуўшы дросель і вярнуўшы трымер. шырокай дузе, кружачыся, налятаючы ад крыла да кончыка. Самалёт быў толькі адзін мужчына. Гэта ты, Картэр? Я ўзяў свой мікрафон. «Сцвярджальна». «Ідзі за мной», - сказаў ён, і Bonanza плаўна рушыў на поўнач, слізгануўшы наперадзе майго самалёта, трохі лявей і крыху вышэй за мяне, дзе я мог лёгка трымаць яго ў поле зроку. Я павярнуў Cessna 210, каб ісці за ім. , Штурхаючы дросель наперад, набіраючы хуткасць, каб трымаць яго ў поле зроку. Амаль гадзіну праз Bonanza зменшыў хуткасць, апусціў закрылкі і шасі і павярнуў на стромкім беразе, каб прызямліцца на паласе, пракладзенай бульдозерам у дне даліны. Ідучы за «Бананзай», я ўбачыў, што ў далёкім канцы ўзлётна-пасадачнай паласы прыпаркаваны «Лірджэт», і ведаў, што Грэгарыюс чакае мяне. Унутры шыкоўнага салона Лірджэта я сядзеў насупраць Грэгарыуса, амаль абцягнуты дарогай скурай крэсла. «Я ведаю, што ты раззлаваны», - спакойна сказаў Грэгарыус, яго голас быў роўным і вывастраным. «Аднак, калі ласка, не дазваляйце эмоцыям перашкаджаць вам думаць. Гэта было б зусім не падобна на цябе. «Я сказаў табе, што больш ніколі не буду выконваць для цябе іншую працу, Грэгарыюс. Я таксама сказаў гэта Хоўку. Я глядзеў на вялікага чалавека. «Дык ты і зрабіў», - прызнаў Грэгарыюс. Ён зрабіў глыток свайго напою. "Але ж нішто ў гэтым свеце ніколі не бывае канчатковым - акрамя смерці". Ён усміхнуўся мне вялікім гумовым тварам з буйнымі рысамі асобы. Вялікі рот, вялікія вочы, вытарашчаныя, як трэскі, пад густымі шэрымі бровамі, вялізны выпуклы нос з цяжкімі ноздрамі, грубыя пары на жоўтай скуры - твар Грэгарыуса быў падобны на грубую гліняную галаву скульптара, адлітую ў гераічныя памеры, каб адпавядаць . грубае цела. «Акрамя таго, - мякка сказаў ён, - Ястраб пазычыў цябе мне, так што ты сапраўды працуеш на яго, разумееш.
  
  
  
  
  
  
  "Дакажыце гэта."
  
  
  Грэгарыюс выцягнуў з кішэні складзены ліст тонкай скуры. Ён працягнуў руку і перадаў мне.
  
  
  Паведамленне было ў кодзе. Не так ужо і складана расшыфраваць. Расшыфравана, яно абвяшчала проста: «N3 па ленд-лізе Грэгарыуса. Няма AX да завяршэння працы. Ястраб.
  
  
  Я падняў галаву і холадна паглядзеў на Грэгарыуса.
  
  
  "Гэта можа быць падробка", - сказаў я.
  
  
  «Вось доказ таго, што ён сапраўдны, - адказаў ён і працягнуў мне пакет.
  
  
  Я паглядзеў сабе ў рукі. Пакет быў загорнуты ў паперу, і калі я адарваў яе, я выявіў яшчэ адну ўпакоўку пад замшай. І ў замшы быў спавіты мой 9-міліметровы «Люгер», тонкі нож, які я насіў у ножнах, прывязаных да правага перадплечча, і П'ер, малюсенькая газавая бомба.
  
  
  Я б прыбраў іх - бяспечна, - думаў я, - паўгода таму. Я ніколі не даведаюся, як Хоук знайшоў маё сейфавае вочка або атрымаў яе змесціва. Але тады Хоук змог зрабіць шмат, пра што ніхто не ведаў. Я кіўнуў.
  
  
  «Вы даказалі свой пункт гледжання», - сказаў я Грэгарыюсу. «Паведамленне сапраўднае».
  
  
  «Дык ты мяне зараз паслухаеш?»
  
  
  «Давай, - сказаў я. "Я слухаю."
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Я адхіліў прапанову Грэгарыуса паабедаць, але я выпіў кавы, пакуль ён адклаў вялікую ежу. Ён не размаўляў, пакуль еў, засяродзіўшыся на ежы з амаль поўнай самааддачай. Гэта дало мне магчымасць вывучыць яго, пакуль я паліў і піў каву.
  
  
  Аляксандр Грэгарыус быў адным з самых багатых і ўтойлівых людзей у свеце. Думаю, я ведаў пра яго больш, чым хто іншы, таму што я стварыў яго неверагодную інфармацыйную сетку, калі Хоук перад гэтым аддаў мяне яму ў арэнду.
  
  
  Як сказаў Хоук: «Мы можам выкарыстоўваць яго. Чалавек з ягонай уладай і грашыма можа нам вельмі дапамагчы. Табе трэба запомніць толькі адно, Мік. Што б ён ні ведаў, я таксама хачу ведаць.
  
  
  Я стварыў фантастычную інфармацыйную сістэму, якая павінна была працаваць, для Грэгарыуса, а затым пратэставаў яе, замовіўшы інфармацыю, сабраную аб самім Грэгарыуса. Я перадаў гэтую інфармацыю ў файлы AXE.
  
  
  Аб яго ранніх гадах было страшэнна мала дакладнай інфармацыі. Па большай частцы гэта не пацверджана. Хадзілі чуткі, што ён нарадзіўся недзе на Балканах ці ў Малой Азіі. Хадзілі чуткі, што ён быў часткова кіпрыётам, а часткова ліванцам. Або сірыец і турак. Нічога канчатковага не было.
  
  
  Але я выявіў, што яго сапраўднае імя не Аляксандр Грэгарыюс, што ведалі вельмі нямногія. Але нават я не мог зразумець, адкуль ён сапраўды прыйшоў і чым займаўся ў першыя дваццаць пяць гадоў свайго жыцця.
  
  
  Ён з'явіўся з ніадкуль адразу пасля Другой сусветнай вайны. У іміграцыйным дасье ў Афінах ён значыўся як які прыехаў з Анкары, але яго пашпарт быў ліванскі.
  
  
  Да канца 50-х ён быў глыбока захоплены суднаходствам у Грэцыі, нафтай Кувейта і Саудаўскай Аравіі, ліванскай банкаўскай дзейнасцю, французскім імпартам-экспартам, паўднёваамерыканскай меддзю, марганцам, вальфрамам - што заўгодна. Было практычна немагчыма адсачыць усю яго дзейнасць нават з месца інсайдэра.
  
  
  Для бухгалтара было б кашмарам раскрыць яго дакладныя дадзеныя. Ён хаваў іх, інкарпараваўшы Ліхтэнштэйн, Люксембург, Швейцарыю і Панаму - краіны, дзе карпаратыўная таямніца практычна непарушная. Гэта таму, што SA пасля назоваў кампаній з Еўропы і Паўднёвай Амерыкі азначае Societe Anonyme. Ніхто не ведае, хто акцыянеры.
  
  
  Я не думаю, што нават сам Грэгарыюс мог дакладна вызначыць памер свайго багацця. Ён больш не вымяраў гэта ў далярах, а ў тэрмінах улады і ўплыву - і таго і іншага ў яго было шмат.
  
  
  Тое, што я зрабіў для яго па гэтым першым заданні ад Хока, складалася ў стварэнні службы збору інфармацыі, якая складалася са страхавой кампаніі, арганізацыі па праверцы крэдытаздольнасці і навіннага часопіса з замежнымі бюро ў больш за трыццаці краінах і больш. сотня карэспандэнтаў і стрынгераў. Дадайце да гэтага фірму па электроннай апрацоўцы дадзеных і бізнэс па даследаванні рынка. Іх аб'яднаныя даследчыя рэсурсы былі ашаламляльнымі.
  
  
  Я паказаў Грэгарыюсу, як мы можам сабраць усе гэтыя дадзеныя разам, склаўшы цалкам падрабязныя дасье на некалькі сотняў тысяч чалавек. Асабліва тых, хто працаваў у кампаніях, у якіх ён быў зацікаўлены ці якімі ён цалкам валодаў. Або хто працаваў на яго канкурэнтаў.
  
  
  Інфармацыя паступала ад карэспандэнтаў, ад крэдытных экспертаў, са страхавых справаздач, ад спецыялістаў па маркетынгавых даследаваннях, з файлаў яго часопіса навін. Усё гэта было адпраўлена ў банк кампутараў IBM 360 кампаніі EDP, размешчанай у Дэнверы.
  
  
  Менш чым за шэсцьдзесят секунд я мог бы атрымаць раздрукоўку на любым з гэтых людзей, напоўненую такой вычарпальнай інфармацыяй, што гэта магло б напалохаць іх да чорцікаў.
  
  
  Ён будзе поўным з моманту іх нараджэння, школ, у якія яны ходзяць, адзнак, якія яны атрымліваюць, дакладнай заработнай платы на кожнай працы, якую яны калі-небудзь выконвалі, пазык, якія яны калі-небудзь бралі, і выплат, якія яны павінны рабіць. Ён нават можа разлічыць меркаваны гадавы падатак на прыбытак за кожны год працы.
  
  
  Яму вядомы справы, якія ў іх былі ці былі. Адразу да імёнаў і дадамо клопаты іх палюбоўніц. І ў ім была інфармацыя аб іх сэксуальных схільнасцях і скрыўленнях
  
  
  
  
  
  .
  
  
  Ёсць таксама адна спецыяльная шпулька з плёнкай, якая змяшчае каля двух тысяч або больш дасье, з уводам і высновай, якую апрацоўваюць толькі некалькі старанна адабраных былых супрацоўнікаў ФБР. Гэта таму, што інфармацыя занадта сакрэтная і занадта небяспечная, каб яе маглі ўбачыць іншыя.
  
  
  Любы акруговы пракурор ЗША прадаў бы сваю душу, каб займець сабраную шпульку дадзеных аб сем'ях мафіі і чальцах Сіндыката.
  
  
  Толькі Грэгарыюс ці я маглі дазволіць раздрукоўку з гэтай спецыяльнай шпулькі.
  
  
  * * *
  
  
  Грэгарыюс нарэшце даеў абед. Ён адсунуў паднос і адкінуўся ў крэсле, прамакнуўшы вусны ільняной сурвэткай.
  
  
  «Праблема ў Карміне Сточэлі», - рэзка сказаў ён. "Вы ведаеце, хто ён?"
  
  
  Я кіўнуў. «Гэта ўсё роўна, што спытаць мяне, каму належыць Getty Oil. Кармін кіруе самай вялікай мафіёзнай сям'ёй у Нью-Ёрку. Лічбы і наркотыкі - яго спецыяльнасць. Як вы з ім сутыкнуліся? "
  
  
  Грэгарыюс нахмурыўся. «Стачэлі спрабуе падключыцца да аднаго з маіх новых прадпрыемстваў. Я не хачу там яго мець».
  
  
  "Раскажы мне падрабязнасці".
  
  
  Пабудова шэрагу санаторыяў. Па аднаму ў кожнай з шасці краін. Уявіце сабе анклаў, які складаецца з раскошнага гатэля, некалькіх невысокіх жылых дамоў-кандамініюмаў, якія прымыкаюць да гатэля, і прыкладна 30-40 прыватных віл, якія атачаюць увесь комплекс».
  
  
  Я ўсміхнуўся яму. - «І толькі мільянерам, праўда?»
  
  
  "Правільна."
  
  
  Я хутка прыкінуў у розуме. «Гэтае ўкладанне каля васьмісот мільёнаў даляраў», - заўважыў я. "Хто яго фінансуе?"
  
  
  «Я, - сказаў Грэгарыус, - кожная ўкладзеная ў яго капейка - мае ўласныя грошы».
  
  
  "Гэта памылка. Вы заўсёды выкарыстоўвалі пазыковыя грошы. Чаму на гэты раз яны твае?
  
  
  «Таму што я да мяжы пазычыў пару нафтаздабываючых прадпрыемстваў», - сказаў Грэгарыюс. «Свідраванне ў Паўночным моры па-чартоўску дарагое задавальненне».
  
  
  "Восемсот мільёнаў". Я падумаў аб гэтым хвіліну. «Ведаючы, як вы працуеце, Грэгарыюс, я б сказаў, што вы чакаеце вяртання на свае інвестыцыі прыкладна ў пяць-сем разоў больш, калі вы скончыце».
  
  
  Грэгарыюс пільна паглядзеў на мяне. «Вельмі блізка да гэтага, Картэр. Я бачу, ты не страціў дотыку да тэмы. Праблема ў тым, што пакуль гэтыя праекты не будуць завершаны, я не змагу сабраць ні гроша».
  
  
  - І Сточэлі хоча, каб яго пальцы былі ў тваім пірагу?
  
  
  "Карацей, так".
  
  
  "Як?"
  
  
  «Стачэлі хоча адкрыць казіно на кожным з гэтых курортаў. Яго ігральнае казіно. Я б не ўдзельнічаў у гэтым».
  
  
  "Скажы яму ісці да чорта".
  
  
  Грэгарыус пакруціў галавой. "Гэта магло б каштаваць мне жыцця".
  
  
  Я схіліў галаву і спытаўся ў яго, прыўзняўшы брыво.
  
  
  "Ён можа гэта зрабіць", - сказаў Грэгарыус. "У яго ёсць людзі".
  
  
  "Ён сказаў табе гэта?"
  
  
  "Так."
  
  
  "Калі?"
  
  
  "У той час ён выклаў мне сваю прапанову".
  
  
  «І вы чакаеце, што я выбаўлю вас ад Сточэлі?»
  
  
  Грэгарыус кіўнуў. "Дакладна."
  
  
  «Забіўшы яго?»
  
  
  Ён пакруціў галавой. “Гэта быў бы просты спосаб. Але Сточэлі прама сказаў мне, што калі я паспрабую зрабіць што-небудзь такое глупае, яго людзі атрымаюць загад дастаць мяне любой цаной. Павінен быць іншы спосаб".
  
  
  Я цынічна ўсміхнуўся. - «І мне трэба яго знайсці, ці не так?»
  
  
  «Калі хтосьці можа, то толькі вы можаце», - сказаў Грэгарыюс. «Вось чаму я зноў спытаў пра цябе ў Хоўка».
  
  
  На імгненне мне стала цікава, што магло прымусіць Хока пазычыць мяне. AX не працуе для прыватных асоб. AX працуе толькі на амерыканскі ўрад, нават калі дзевяноста дзевяць адсоткаў амерыканскага ўрада не ведалі аб яго існаванні.
  
  
  Я спытаў. - "Ты сапраўды так упэўнены ў маіх здольнасцях?"
  
  
  «Ястраб», - сказаў Грэгарыус, і на гэтым усё скончылася.
  
  
  Я ўстаў. Мая галава амаль закранула столі кабіны Learjet.
  
  
  «Гэта ўсё, Грэгарыюс?»
  
  
  Грэгарыюс зірнуў на мяне. "Усе астатнія гавораць, што гэта так", - пракаментаваў ён.
  
  
  "У тым, што ўсё?" - зноў спытаў я. Я паглядзеў на яго зверху ўніз. Холад, які я адчуў, непрыязнасць выйшла ў маім голасе.
  
  
  «Я думаю, гэтага будзе дастаткова нават для цябе».
  
  
  Я выбраўся з Лірджэта, спусціўся па прыступках да зямлі пустыні, адчуваючы раптоўную дзённую спякоту, амаль такую ​​ж моцную, як і гнеў, які пачаў назапашвацца ўва мне.
  
  
  Якога чорта Хоук са мной рабіў? N3, killmaster-у, забаронена забіваць? Картэру супрацьстаяць высокапастаўленаму босу мафіі - і калі я дабраўся да яго, я не павінен быў яго чапаць?
  
  
  Госпадзі, Хоук спрабаваў мяне забіць?
  
  
  ТРЭЦЯЯ РАЗДЗЕЛ.
  
  
  Да таго часу, як я прыляцеў на Cessna 210 назад у аэрапорт EI Paso, здаў ключ і аплаціў рахунак, наступіў поўдзень. Мне прыйшлося прайсці каля двухсот ярдаў ад лётнай будкі да галоўнага будынка аэравакзала.
  
  
  У холе я накіраваўся проста да банка тэлефонаў. Я ўвайшоў у будку, зачыніў за сабой дзверы і высыпаў манеты на невялікую паліцу з нержавеючай сталі. Я ўставіў дзесяць цэнтаў у слот, набраў нуль, а затым набраў пакінуты нумар Дэнвера.
  
  
  Увайшоў аператар.
  
  
  "Атрымайце званок", - сказаў я ёй. "Мяне клічуць Картэр". Я мусіў растлумачыць ёй гэта.
  
  
  Я нецярпліва чакаў, пакуль у маім вуху пульсуюць куранты, пакуль не пачуў тэлефонны званок.
  
  
  
  
  
  
  Пасля трэцяга званка нехта адказаў.
  
  
  "Міжнародныя дадзеныя".
  
  
  Аператар сказаў: «Гэта аператар Эль-Паса. Мне тэлефануе містэр Картэр. Вы прымеце? »
  
  
  "Адзін момант, калі ласка." Пачулася пстрычка, і праз імгненне раздаўся мужчынскі голас.
  
  
  "Добра, прымі", - сказаў ён.
  
  
  "Працягвайце, сэр". Я чакаў, пакуль не пачуў адключэнне аператара
  
  
  «Картэр тут, - сказаў я. - Вы ўжо чулі ад Грэгарыуса?
  
  
  "З вяртаннем", - сказаў Дэнвер. "Мы атрымалі слова".
  
  
  "Я уключаны?"
  
  
  «Ты ўключаны, і цябе запісваюць. Парадак."
  
  
  "Мне патрэбна раздрукоўка аб Карміне Сточэлі", - сказаў я. «Усё, што ў вас ёсць на яго і яго арганізацыю. Спачатку асабістыя дадзеныя, у тым ліку нумар тэлефона, па якім я магу з ім звязацца ».
  
  
  "Хутка", - сказаў Дэнвер. Рушыла ўслед яшчэ адна кароткая паўза. "Гатовы капіяваць?"
  
  
  "Гатовы."
  
  
  Дэнвер даў мне нумар тэлефона. «Ёсць яшчэ код, які трэба выкарыстоўваць, каб дабрацца да яго», - сказаў Дэнвер і растлумачыў мне яго.
  
  
  Я павесіў трубку ў Дэнверы, затым набраў нумар Нью-Ёрка.
  
  
  Тэлефон зазваніў толькі адзін раз, перш чым яго знялі.
  
  
  "Да уж?"
  
  
  «Мяне клічуць Картэр. Я хачу пагаварыць са Сточэлі».
  
  
  “Ты памыліўся нумарам, хлопец. Тут нікога з такім прозвішчам няма.
  
  
  "Скажы яму, што са мной можна звязацца па гэтым нумары", - сказаў я, ігнаруючы голас. Я прачытаў нумар тэлефоннай будкі ў Эль-Паса. «Гэта таксафон. Я хачу атрымаць вестку ад яго праз дзесяць хвілін».
  
  
  - Адвалі, Чарлі, - прарычэў голас. "Я ж сказаў, што вы памыліліся нумарам". Ён павесіў трубку.
  
  
  Я паклаў трубку на кручок і адкінуўся назад, спрабуючы ўладкавацца ямчэй у цеснаце. Я дастаў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам і закурыў. Час, здавалася, праляцеў незаўважна. Я гуляў з манетамі на паліцы. Я выкурыў цыгарэту амаль да фільтра, перш чым кінуць яе на падлогу і раздушыць чаравіком.
  
  
  Тэлефон зазваніў. Я паглядзеў на гадзіннік і ўбачыў, што з таго моманту, як я павесіў трубку, прайшло ўсяго восем хвілін. Я ўзяў слухаўку і тут жа, не кажучы ні слова, паклаў яе на кручок. Я назіраў, як секундная стрэлка маіх наручных гадзін сутаргава цікае. Прайшло роўна дзве хвіліны, перш чым зноў зазваніў тэлефон. Праз дзесяць хвілін пасля таго, як я павесіў трубку ў Нью-Ёрку.
  
  
  Я ўзяў слухаўку і сказаў: "Картэр, тут".
  
  
  — Добра, — сказаў цяжкі хрыплы голас, у якім я пазнаў Сточэлі. "Я атрымаў Вашае паведамленне."
  
  
  "Ты ведаеш хто я?"
  
  
  «Грэгорыус сказаў мне чакаць ад цябе званка. Што ты хочаш?"
  
  
  "Каб сустрэцца з вамі."
  
  
  Быў доўгая паўза. «Грэгорыус пагодзіцца на маю прапанову?» - спытаў Сточэлі.
  
  
  "Вось пра што я хачу пагаварыць з вамі", - сказаў я. "Дзе і калі мы можам сустрэцца?"
  
  
  Сточэлі ўсміхнуўся. «Што ж, зараз вы на паўдарозе. Я сустрэнуся з табой заўтра ў Акапулька.
  
  
  "Акапулька?"
  
  
  “Ды ўжо. Я зараз у Манрэалі. Я збіраюся адсюль у Акапулька. Убачымся там унізе. Вы рэгіструецеся ў гатэлі «Матаморас». У цябе такое імя? Мае хлопчыкі звяжуцца з вамі, і мы сустрэнемся».
  
  
  "Дастаткова добра."
  
  
  Сточэлі завагаўся, а затым зароў: «Паслухай, Картэр, я сёе-тое чуў пра цябе. Дык вось, я вас папярэджваю. Не гуляй са мной у гульні! »
  
  
  "Убачымся ў Акапулька", - сказаў я і павесіў трубку.
  
  
  Я вывудзіў з кішэні яшчэ дзесяць цэнтаў і зноў патэлефанаваў у Дэнвер.
  
  
  "Картэр", - сказаў я, уяўляючыся. «Мне патрэбная раздрукоўка аперацыі ў Акапулька. Хто там звязаны са Сточалі? Наколькі гэта вяліка? Як гэта працуе? Усё, што можна на іх дастаць. Імёны, месцы, даты».
  
  
  "Зразумеў."
  
  
  "Як шмат часу гэта зойме?"
  
  
  «Да таго часу, як вы даберацеся да Акапулькі, у вас будзе інфармацыя, а таксама іншыя матэрыялы, якія вы прасілі. Гэта дастаткова хутка? Што небудзь яшчэ?"
  
  
  “Ды ўжо. Я хачу, каб тэлефонны апарат даставілі мне па паветры ў гатэль Матаморас. І я хачу, каб ён чакаў мяне, калі я прыеду».
  
  
  Дэнвер пачаў пратэставаць, але я перабіў яго. "Чорт вазьмі, арандуй невялікі самалёт, калі трэба", - рэзка сказаў я. «Не спрабуйце эканоміць ні капейкі. Гэта грошы Грэгарыуса, а не твае!
  
  
  Я павесіў слухаўку і выйшаў на вуліцу, каб злавіць таксі. Наступным маім прыпынкам было Мексіканскае бюро па турызме для атрымання дазволу для наведвальнікаў, і адтуль я накіраваўся праз мяжу ў Хуарэс і аэрапорт. Я ледзь паспеў паспець на Aeromexico DC-9 да Чіуауа, Тарэона, Мехіка і Акапулька.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Дэнвер быў добрым хлопчыкам. Тэлекапіравальны апарат чакаў мяне ў маім нумары, калі я рэгістраваўся ў гатэлі Матаморас. Яшчэ не было часу для справаздачы, таму я спусціўся на шырокую тэрасу, выкладзеную пліткай, з выглядам на заліў, сеў у шырокае плеценае крэсла і заказаў шкляначку рома. Я павольна пацягваў яго, гледзячы праз заліў на агні горада, якія толькі што загарэліся, і на цёмныя невыразныя ўзгоркі, якія ўзвышаюцца над горадам на поўначы.
  
  
  Я прасядзеў там доўга, атрымліваючы асалоду ад вечарам, цішынёй, агнямі горада і прахалоднай саладосцю рома.
  
  
  Калі я нарэшце ўстаў, я ўвайшоў унутр, каб правесці доўгую марудлівую вячэру, так што толькі амаль да паўночы мне патэлефанавалі з Дэнвера. Узяў у сваім пакоі.
  
  
  Я уключыў тэлекапіравальны апарат і ўставіў у яго трубку. Папера пачала выходзіць з апарата.
  
  
  Я сканаваў яго, пакуль ён не выслізнуў, пакуль, нарэшце, у мяне не з'явілася маленькая пачак у выглядзе чаркі паперы перада мной.
  
  
  
  
  
  Машына спынілася. Я зноў узяў слухаўку.
  
  
  «Вось і ўсё, - сказаў Дэнвер. “Спадзяюся, гэта вам дапаможа. Што небудзь яшчэ?"
  
  
  "Пакуль няма".
  
  
  «Тады ў мяне ёсць сёе-тое для цябе. Мы толькі што атрымалі інфармацыю ад аднаго з нашых кантактных асоб у Нью-Ёрку. Учора ўвечары ў аэрапорце Кэнэдзі мытнікі забралі траіх французаў. Іх злавілі пры спробе пераправіць партыю гераіну. Іх клічуць Андрэ Мішо, Морыс Берцье і Эцьен Дзюпрэ. Даведаешся іх? »
  
  
  "Так, - сказаў я, - яны звязаны са Сточэлі ў французскай частцы яго аперацый па барацьбе з наркотыкамі".
  
  
  «Вы праглядалі справаздачу па меры яе паступлення», - абвінаваціў мяне Дэнвер.
  
  
  Я задумаўся на імгненне, а потым сказаў: «У гэтым няма сэнсу. Гэтыя людзі занадта вялікія, каб самі несці тавар. Чаму яны не выкарыстоўвалі кур'ера? "
  
  
  “Мы таксама не можам зразумець гэтага. Паводле атрыманага намі паведамлення, самалёт прыляцеў з Арлі. Мішо падабраў свае сумкі на паваротнай платформе і аднёс іх да стойкі мытні, як быццам яму не было чаго хаваць. Тры мяшкі, але адзін з іх быў набіты дзесяццю кілаграмамі чыстага гераіну».
  
  
  "Колькі ты сказаў?" - Перабіў я.
  
  
  “Вы мяне правільна пачулі. Дзесяць кілаграмаў. Ведаеце, колькі гэта каштуе? "
  
  
  «Кошт вуліцы? Каля двух мільёнаў долараў. Аптовыя продажу? Гэта будзе каштаваць ад ста дзесяці да ста дваццаці тысяч для імпарцёра. Вось чаму ў гэта так цяжка паверыць».
  
  
  «Табе лепш паверыць у гэта. А зараз самае смешнае. Міша сцвярджаў, што нічога не ведаў аб гераіні. Ён адмаўляў, што сумка была ягоная».
  
  
  "Гэта было?"
  
  
  «Ну, гэта быў кейс аташэ - адзін з самых вялікіх - і на ім былі выбітыя яго ініцыялы. І ягоная бірка зь імем была прымацаваная да ручкі».
  
  
  "А што наконт двух іншых?"
  
  
  „Тое ж самае. Бэрцье нёс дванаццаць кілаграмаў у начной сумцы, а Дзюпрэ – восем кілаграмаў. У суме атрымліваецца каля трыццаці кілаграмаў самага чыстага гераіну, які калі-небудзь сустракаўся мытняй».
  
  
  "І ўсе яны кажуць адно і тое ж?"
  
  
  “Ты адгадаў. Кожны кладзе сваю сумку на кантрольную стойку тлустым шрыфтам, як латунь, як быццам у ёй нічога няма, акрамя кашуль і шкарпэтак. Яны крычаць, што гэта падробка».
  
  
  «Можа, - падумаў я, - акрамя аднаго. Вам не трэба марнаваць грошы на наркотыкі на 350 тысяч даляраў, каб стварыць фрэйм. Паўкілаграма - чорт, нават некалькі унцый - дастаткова.
  
  
  "Так лічыць мытня".
  
  
  "Ці было навядзенне?"
  
  
  "Ні слова. Яны прайшлі поўную працэдуру ператрусу, таму што мытня ведае аб іх дзейнасці ў Марсэлі, і іх імёны ўнесены ў спецыяльны спіс. І гэта робіць гэта яшчэ больш дзіўным. Яны ведалі, што патрапілі ў гэты спіс. Яны ведалі, што іх старанна праверыць мытня, бо яны маглі разлічваць, што гэта сыдзе з рук?
  
  
  Я не стаў каментаваць. Дэнвер працягнуў. «Вы знойдзеце гэта яшчэ цікавейшым, калі злучыце яго з іншым фрагментам інфармацыі ў файле, які мы толькі што перадалі вам. На мінулым тыдні Сточэлі быў у Марсэлі. Угадай, з кім ён сустракаўся, пакуль быў там? »
  
  
  «Мішо, Берцье і Дзюпрэ», - сказаў я. "Разумны малы." Я на імгненне прамаўчаў: "Думаеш, гэта супадзенне?" - спытаў Дэнвер. "Я не веру ў супадзенні", - катэгарычна сказаў я. "Мы таксама".
  
  
  "У тым, што ўсё?" - Я спытаў, і Дэнвер сказаў "так", пажадаў мне ўдачы і павесіў трубку. Я спусціўся і выпіў яшчэ.
  
  
  Праз дзве гадзіны я вярнуўся ў свой пакой, распранаючыся, калі зноў зазваніў тэлефон.
  
  
  «Я спрабаваў звязацца з вамі ўжо пару гадзін, - сказаў Дэнвер з ноткай раздражнення ў голасе.
  
  
  "Што адбываецца?"
  
  
  «Гэта ўразіла фанатаў», - сказаў Дэнвер. “Мы ўвесь дзень атрымліваем справаздачы ад нашых людзей. Пакуль што на рахунку Даттуа, Торрегросса, Віньяль, Гамбетта, Максі Кляйн і Солі Уэбер! »
  
  
  Я здзіўлена свіснуў, што Дэнвер толькі што назваў шасцярых з галоўных наркадзялкоў, звязаных са Сточэлі ў яго аперацыях на Усходнім узбярэжжы. "Раскажы мне падрабязнасці".
  
  
  Дэнвер глыбока ўздыхнуў. «Сёння раніцай у аэрапорце Ла-Гуардыя арыштаваны ФБР Раймон Датуа Датуа прыляцеў рэйсам з Манрэаля. Даттуа абшукалі, і ў кішэні яго паліто знайшлі ключ ад шафкі аэрапорта. У чамадане ў шафцы было дваццаць кіляграмаў чыстага гераіну».
  
  
  "Працягваць."
  
  
  «Сёння раніцай Віні Торрегросса атрымаў скрынку ў сваім доме ў Вестчэстэры. Яго даставілі на звычайным фургоне United Parcel Service. Ён ледзь паспеў адкрыць яго, як на яго напалі агенты Бюро па наркотыках і небяспечных леках, якія дзейнічалі па навядзенні. У каробцы было пятнаццаць кілаграмаў гераіну!
  
  
  «Гамбетта і Віньяль былі арыштаваныя гэтым вечарам каля сямі гадзін вечара паліцыі Нью-Ёрка, - працягнуў ён.
  
  
  «Іх папярэдзілі па тэлефоне. Яны падабралі гэтых дваіх у машыне Гамбетты ў цэнтры Манхэтэна і выявілі дваццаць два кілаграмы гераіну, упакаваных у адсек для запасных шын у багажніку».
  
  
  Я нічога не сказаў, пакуль Дэнвер працягваў свой канцэрт.
  
  
  «Каля дзесяці гадзін вечара федэралы ўвайшлі ў гасцінічны пентхаус Максі Кляйн у Маямі-Біч. Кляйн і яго партнёр Уэбер толькі што скончылі абедаць. Агенты знайшлі пятнаццаць кіло гераіну ў адсеку абедзеннага стала, які афіцыянт прынёс з абедам менш за гадзіну таму.
  
  
  
  
  
  Дэнвер спыніўся, чакаючы, што я што-небудзь скажу.
  
  
  "Цалкам відавочна, што яны былі падстаўлены", - разважаў я.
  
  
  "Вядома", - пагадзіўся Дэнвер. «Ведомыя не толькі федэралы і мясцовая паліцыя, але і газеты. У нас быў адзін з рэпарцёраў нашага інфармацыйнага бюро на кожнай з гэтых сустрэч. Заўтра гэтая гісторыя будзе займаць першае месца ў кожнай газеце краіны. Гэта ўжо ў эфіры”.
  
  
  «Арышты застануцца?
  
  
  «Думаю, так», - сказаў Дэнвер, крыху падумаўшы. «Яны ўсё крычаць пра фальсіфікацыі, але федэралы і мясцовыя паліцыянты« доўга чакалі, каб прыбіць гэтых хлопцаў. Так, я думаю, яны прымусяць гэта прызнаць».
  
  
  Я крыху палічыў у розуме. «Гэта ўсяго сто два кілаграмы гераіну, - сказаў я, - калі ўлічыць тое, што яны ўзялі ў Міша Берцье і Дзюпрэ два дні таму».
  
  
  «Прама па носе», - сказаў Дэнвер. «З улікам таго, што тавар мае вулічны кошт ад двухсот да двухсот дваццаці тысяч долараў за кілаграм, у суме атрымліваецца больш за дваццаць адзін мільён долараў. Чорт вазьмі, нават па кошце ад дзесяці да дванаццаці тысяч даляраў за кілаграм Стокелі, калі ён імпартуе яго з Марсэля, гэта больш за мільён сто тысяч даляраў
  
  
  "Нехта пацярпеў", - пракаментаваў я.
  
  
  "Хочаце паслухаць астатняе?"
  
  
  "Так."
  
  
  «Вы ведалі, што Сточэлі ўчора быў у Манрэалі?»
  
  
  „Так. Я размаўляў зь ім там».
  
  
  «Вы ведалі, што ён сустракаўся з Раймонам Датуа, калі быў там?»
  
  
  "Не" Але з інфармацыяй, якую мне толькі што даў Дэнвер, я не знайшоў гэта занадта дзіўным.
  
  
  «Або што за дзень да сустрэчы з Даттуа Сточэлі быў у Маямі-Біч, сустракаўся з Максі Кляйн і Солі Уэберам?»
  
  
  "Не"
  
  
  «Або што праз тыдзень пасля таго, як ён вярнуўся з Францыі, ён сустрэўся як з Тарэгрэса ў Вестчэстэры, так і з Віньялам і Гамбетай у Брукліне?»
  
  
  “Я спытаў. - Адкуль, чорт вазьмі, вы ўсё гэта ведаеце пра Сточалі?»
  
  
  «Грэгорыюс прымусіў нас высачыць Сточэлі каля трох тыдняў таму, - растлумачыў Дэнвер. "З таго часу ў нас былі каманды з двух і трох чалавек, якія сачылі за ім дваццаць чатыры гадзіны ў суткі". Ён усміхнуўся. «Я магу сказаць вам, колькі разоў у дзень ён хадзіў у прыбіральню і колькі лістоў паперы выкарыстаў».
  
  
  «Перастань выхваляцца», - сказаў я яму. "Я ведаю, наколькі добрая інфармацыйная служба".
  
  
  «Добра, - сказаў Дэнвер. «А зараз вось яшчэ факт, які я захаваў для вас. Незадоўга да таго, як яго схапілі федэралы, Максі Кляйн размаўляў з Х'юга Данаты ў Кліўлендзе. Максі папрасіў Камісію заключыць кантракт на Сточэлі. Яму сказалі, што гэта ўжо ў распрацоўцы».
  
  
  "Чаму?"
  
  
  «Таму што Максі хваляваўся, што Сточэлі падставіў Мішо, Берцье і Дзюпрэ. Ён чуў па радыё аб Тарэгрэсе, Віньяле і Гамбеце. Ён падумаў, што іх падставіў Сточэлі і што ён наступны».
  
  
  З лагодным сарказмам я сказаў: "Мяркую, Максі Кляйн патэлефанаваў і распавёў вам асабіста, што ён сказаў Донаці?"
  
  
  «Вось-вось, - сказаў Дэнвер са смехам. «З таго часу, як Максі сустрэўся са Сточэлі, мы праслухоўвалі яго тэлефоны».
  
  
  "Максі не настолькі дурны, каб выкарыстоўваць тэлефоны ў сваім нумары гатэля для такога званка", – заўважыў я. "Ён бы скарыстаўся б будкай на вуліцы".
  
  
  «Так, - сказаў Дэнвер, - але ён дастаткова бестурботны, каб выкарыстоўваць адну і тую ж будку больш за адзін раз. Мы ўсталявалі праслухоўку на паўтузіна будак, якія, як мы выявілі, ён увесь час выкарыстоўваў у апошнія пару дзён. Сёньня ўвечары гэта акупілася».
  
  
  Я не мог вінаваціць Дэнвера за самаздаволенасць. Яго людзі прарабілі страшэнна добрую працу.
  
  
  Я спытаў: "Як вы гэта разумееце?" "Вы думаеце, што Сточэлі падставіў сваіх партнёраў?"
  
  
  «Гэта сапраўды так выглядае, ці не так? І Камісія, здаецца, таксама так думае, бо яны заключылі з ім кантракт. Стачалі мёртвы.
  
  
  "Можа быць", - сказаў я ўнікліва. «Ён таксама ўзначальвае адну з самых вялікіх сем'яў у краіне. Ім будзе няпроста дабрацца да яго. Што небудзь яшчэ?"
  
  
  "Хіба гэтага недастаткова?"
  
  
  "Думаю, так", - сказаў я. "Калі што-небудзь яшчэ зламаецца, дайце мне ведаць".
  
  
  Я задуменна паклаў слухаўку і сеў у крэсла на маленькім балконе за акном. Я закурыў цыгарэту, гледзячы ў цемру мяккай мексіканскай ночы і праглядаючы інфармацыю, якая так раптоўна ўразіла мяне.
  
  
  Калі тое, што сказаў Дэнвер, было праўдай - калі на Сточэлі быў падпісаны кантракт - тады ў яго былі б занятыя яшчэ некалькі месяцаў. Настолькі, што ў яго не было часу турбаваць Грэгарыуса. У гэтым выпадку мая праца была зроблена.
  
  
  І ўсё ж гэта здавалася занадта простым, занадта выпадковым вырашэннем праблемы Грэгарыуса.
  
  
  Я зноў прагледзеў факты. І ў галаву сталі закрадвацца сумневы.
  
  
  Калі б Сточэлі сапраўды ўсталяваў падставы, ён бы ведаў, што яго ўласнае жыццё ў небяспецы. Ён ведаў, што яму давядзецца легчы на дно, пакуль не сціхне спякота. Канешне, ён ніколі не прыязджаў бы ў Акапулька так адкрыта.
  
  
  У гэтым не было сэнсу.
  
  
  Пытанне: Куды б ён пайшоў, каб здабыць сто два кілаграмы? Гэта шмат гераіну. Ён не атрымаў бы яго ад сваіх марсельскіх сяброў - калі б ён збіраўся выкарыстоўваць яго, каб падставіць іх. А калі б ён звярнуўся да іншых крыніц, я чуў бы пра такую вялікую пакупку.
  
  
  
  
  
  Пытанне: Дзе ён мог бы атрымаць больш за мільён даляраў гатоўкай, каб здзейсніць куплю? Нават у злачынным свеце мафіі і сіндыката такія грошы цяжка атрымаць адначасова і невялікімі, не адсочванымі рахункамі. Ніхто не бярэ чэкі і не прапануе крэдыт!
  
  
  Пытанне: Дзе б ён захоўваў рэчы? Чаму не было ні слова пра гэты матэрыял, перш чым ён быў падкладзены? Інтэрпол, французскае бюро па дужанні з наркотыкамі - L'Office Central Pour la Suppression du Traffic des Stupefiants - наша ўласнае міністэрства па наркотыках і небяспечным наркотыкам ЗША - усё павінны былі ведаць пра гэта загадзя са сваіх шырокіх сетак платных інфарматараў.
  
  
  Іншая думка: калі Сточэлі мог спісаць такую вялікую колькасць гераіну, ці азначала гэта, што ён мог займець яшчэ большыя колькасці?
  
  
  Вось што сапраўды магло выклікаць дрыжыкі ў чалавека.
  
  
  Гэтыя пытанні і іх шматлікія магчымыя адказы круціліся ў маёй галаве, як карусель без вершнікаў з драўлянымі канямі, якія скачуць уверх і ўніз на сваіх сталёвых тычках, і як толькі я дасягаў адной ідэі, з'яўлялася іншая, якая здавалася больш лагічнай. .
  
  
  Я нарэшце згубіўся ў лабірынце расчаравання.
  
  
  Самае вялікае пытанне было ў тым, чаму Хоук пазычыў мяне Грэгарыуса? Ключ да разгадкі ляжыць у фразе "ленд-ліз". Мяне давалі ў пазыку, і Хоук збіраўся атрымаць што-небудзь наўзамен маіх паслуг. Што?
  
  
  І больш за тое. "Не AX" азначала, што я не мог звяртацца да вытворчых аб'ектаў або персаналу AX. Гэта было асабліва прыватнае прадпрыемства. Хоук казаў мне, што я сам па сабе!
  
  
  Добра. Я мог зразумець гэта. AX – звышсакрэтнае агенцтва ўрада ЗША, і гэта вызначана не было дзяржаўнай працай. Такім чынам, ніякіх званкоў у Вашынгтон. Ніякіх запасных. Няма каму прыбіраць за мной беспарадак.
  
  
  Толькі я, Вільгельміна, Гюго і, вядома ж, П'ер.
  
  
  Я нарэшце сказаў, што да д'ябла ўсё гэта, і спусціўся ўніз, каб выпіць апошні прыемны напой на тэрасе, перш чым адправіцца спаць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Я прачнуўся ў цемры свайго пакоя ад нейкага атавістычнага, першапачатковага адчування небяспекі. Аголены пад лёгкай коўдрай і прасціною, я ляжаў, не рухаючыся, стараючыся не расплюшчваць вочы і не паказваць якім-небудзь чынам на тое, што я прачнуўся. Я нават працягваў дыхаць марудным, рэгулярным сном. Я ўсведамляў, што нешта разбудзіла мяне, гук, які не належаў пакою, дакрануўся да майго спячага розуму і штурхнуў мяне ў стан няспання.
  
  
  Я настроіў свае вушы, каб улоўліваць усё, што адрознівалася ад звычайных начных гукаў. Я пачуў лёгкі шолах штор на ветры кандыцыянера. Я пачуў слабое ціканне будзільніка маленькага вандроўцы, які я паставіў на тумбачцы побач з маім ложкам. Я нават чуў, як з крана ў ваннай упала кропля вады. Ніводзін з гэтых гукаў не вырваў мяне са сну.
  
  
  Усё, што было іншым, было для мяне небяспечна. Прайшла бясконцая хвіліна, перш чым я зноў пачуў гэта - павольнае, асцярожнае слізгаценне абутку па ворсе дывана, за якім рушыў услед тонкі выдых, які быў занадта моцна затрыманы.
  
  
  Па-ранейшаму не рухаючыся і не змяняючы рытму свайго дыхання, я расплюшчыў вочы наўскасяк, назіраючы за ценямі ў пакоі куткамі вачэй. Было тры чужыя. Двое з іх падышлі да майго ложка.
  
  
  Нягледзячы на ??кожны імпульс, я прымушаў сябе заставацца нерухомым. Я ведаў, што ў імгненне вока не застанецца часу на наўмысна спланаваныя дзеянні. Выжыванне будзе залежаць ад хуткасці маёй інстынктыўнай фізічнай рэакцыі.
  
  
  Цені наблізіліся. Яны падзяліліся, па адным з кожнага боку майго ложка.
  
  
  Калі яны схіліліся нада мной, я ўзарваўся. Мой тулава рэзка выпрастаўся, мае рукі ўзняліся і схапілі іх за шыі, каб разбіць галовы разам.
  
  
  Я быў занадта марудны на долю секунды. Мая правая рука схапіла аднаго мужчыну, але іншая вырвалася з маёй хваткі.
  
  
  Ён выдаў сярдзіты гук і апусціў руку. Удар патрапіў мне ў левы бок шыі ў плячо. Ён ударыў мяне не толькі кулаком; Я ледзь не страціў прытомнасць ад раптоўнага болю.
  
  
  Я спрабаваў кінуцца з ложка. Я дабраўся да падлогі, калі трэці цень накінуўся на мяне, стукнуўшы мяне спіной аб ложак. Я збіў яго каленам, моцна стукнуўшы яго ў пахвіну. Ён закрычаў і сагнуўся напалову, і я ўсадзіў пальцы яму ў твар, не заўважыўшы яго вачэй.
  
  
  На імгненне я быў вольны. Левая рука анямела ад удару па ключыцы. Я паспрабаваў не звяртаць на гэта ўвагі, упаўшы на падлогу ў прысядзе роўна настолькі, каб рычаг падскокваў у паветры. Мая правая нага рэзка стукнула па гарызанталі. Яна патрапіла аднаму з мужчын высока ў грудзі, адкінуўшы яго ў сцяну. Ён выдыхнуў ад болю.
  
  
  Я павярнулася да трэцяга мужчыны, і край маёй рукі ўзмахнуў да яго кароткім ударам бокам, які павінен быў зламаць яму шыю.
  
  
  Я быў недастаткова хуткі. Я памятаю, як пачаў наносіць удар і ўбачыў, як яго рука замахваецца на мяне, і зразумеў, у тую долю секунды, што я не змагу адбіць гэта своечасова.
  
  
  
  
  
  
  Я меў рацыю. Усё прайшло адразу. Я ўпаў у самую глыбокую і самую чорную дзірку, у якой калі-небудзь быў. Мне спатрэбілася цэлая вечнасць, каб зваліцца і зваліцца на падлогу. А потым доўга не было прытомнасці.
  
  
  * * *
  
  
  Я ачуўся і выявіў, што ляжу на ложку. Святло было ўключана. Двое мужчын сядзелі ў крэслах каля акна. Трэці мужчына стаяў ля ног майго ложка. Ён трымаў у руцэ вялікі аўтаматычны пісталет Gabilondo Llama калібра 45-га калібра іспанскай вытворчасці, накіраваны на мяне. Адзін з мужчын у крэслах трымаў у руцэ кольт 38-га калібра з двухцалевым ствалом. Іншы пастукаў гумавай дубінкай у далонь левай рукі.
  
  
  Галава балела. У мяне хварэлі шыя і плячо. Я пераводзіў позірк з аднаго на другога. Нарэшце, я спытаў: "Што, чорт вазьмі, усё гэта?"
  
  
  Вялікі мужчына ля ног майго ложка сказаў: «Стачэлі хоча цябе бачыць. Ён паслаў нас прывезьці цябе».
  
  
  "Тэлефонны званок зрабіў бы гэта", – кісла пракаментаваў я.
  
  
  Ён абыякава паціснуў плячыма. "Ты мог бы збегчы".
  
  
  «Навошта мне бегчы? Я прыехаў сюды, каб сустрэцца зь ім».
  
  
  Няма адказу. Толькі поціск мясістага пляча.
  
  
  "Дзе зараз Сточэлі?"
  
  
  «Наверсе ў пентхаусе. Апранайся."
  
  
  Стомлена я ўстаў з ложка. Яны ўважліва назіралі за мной, пакуль я нацягваў адзенне. Кожны раз, калі я цягнуўся левай рукой, цягліцы пляча хварэлі. Я вылаяўся сабе пад нос. Шэсць месяцаў, якія я правёў удалечыні ад AX, зрабілі сваю справу. Я не паспяваў выконваць свае штодзённыя практыкаванні ёгі. Я дазволіў свайму целу паслабіцца. Не вельмі, але гэта крыху мела значэнне. Мае рэакцыі ўжо не былі такімі хуткімі, як раней. Тром галаварэзам Сточэлі хапіла долі секунды затрымкі. Перш за я змог бы злавіць іх дваіх, якія схіліліся над маім ложкам, і разбіць іх галовы разам. Трэці ніколі б не ўстаў з падлогі пасля таго, як я яго ўдарыў.
  
  
  "Пойдзем", - сказаў я, паціраючы ныючыя ключыцу. "Мы ж не хочам прымушаць Карміне Сточэлі чакаць, ці не так?"
  
  
  * * *
  
  
  Карміне Сточэлі сядзеў у нізкім скураным крэсле з мяккай абіўкай у далёкім канцы велізарнай гасцінай свайго пентхауса. Яго мажная постаць была захутаная ў расслабляльную шаўковую мантыю.
  
  
  Калі мы ўвайшлі, ён піў каву. Ён паставіў кубак і ўважліва агледзеў мяне. Яго маленькія вочкі выглядалі з круглага твару з цёмнымі падбародкамі, напоўненага варожасцю і падазрэннем.
  
  
  Сточалі было пад пяцьдзесят. Яго галава была амаль лысай, калі не лічыць манаскага пострыгу з масляністых чорных валасоў, якія ён адгадаваў і зачасаў беднымі пасмамі па паліраваным голым чэрапе. Калі ён глядзеў на мяне з галавы да ног, ад яго зыходзіла аўра бязлітаснай сілы з такой сілай, што я мог гэта адчуць.
  
  
  "Сядзь", - прарычэў ён. Я сеў на кушэтку насупраць яго, паціраючы хворае плячо.
  
  
  Ён падняў вочы і ўбачыў трох сваіх хлопчыкаў, якія стаяць паблізу. Яго твар нахмурыўся.
  
  
  "Вунь!" - адрэзаў ён, паказваючы вялікім пальцам. "Ты мне зараз больш не патрэбен".
  
  
  "Ты будзеш у парадку?" спытаў вялікі.
  
  
  Сточэлі паглядзеў на мяне. Я кіўнуў.
  
  
  "Ага", - сказаў ён. “Я буду ў парадку. Адваліце."
  
  
  Яны пакінулі нас. Сточэлі зноў паглядзеў на мяне і паківаў галавой.
  
  
  «Я здзіўлены, што цябе так лёгка ўдалося адолець, Картэр, - сказаў ён. "Я чуў, ты быў нашмат больш жорсткім".
  
  
  Я сустрэў яго позірк. «Не верце ўсяму, што чуеце, - сказаў я. «Я проста дазволіў сабе стаць крыху нядбайным».
  
  
  Сточэлі нічога не сказаў, чакаючы, што я працягну. Я палез у кішэню, дастаў пачак цыгарэт і закурыў.
  
  
  «Я прыйшоў сюды, - сказаў я, - каб сказаць табе, што Грэгарыюс хоча пазбавіцца ад цябе. Што мне трэба зрабіць, каб пераканаць вас у тым, што вам будзе дрэнна, калі вы да яго прыедзеце?
  
  
  Маленькія, жорсткія вочкі Сточэлі не адрываліся ад майго твару. «Я думаю, ты ўжо пачаў мяне пераконваць», - холадна зароў ён. “І мне не падабаецца тое, што вы робіце. Міша, Берцье, Дзюпрэ - вы добра іх падставілі. Мне будзе страшэнна складана стварыць іншую крыніцу, якая не саступае ім».
  
  
  Сточэлі працягваў сярдзітым хрыплым голасам.
  
  
  «Добра, я раскажу вам пра свае сумневы. Дапусцім, вы ўсталявалі іх да таго, як пагаварылі са мной, добра? Як быццам ты павінен быў паказаць мне, што ў цябе ёсць яйкі, і ты можаш прычыніць мне шмат шкоды. Я не злуюся на гэта. Але калі я размаўляў з вамі з Манрэаля, я сказаў вам, што больш ніякіх гульняў. Правільна? Хіба я не казаў табе больш ніякіх гульняў? Дык што ж адбываецца? »
  
  
  Ён палічыў іх на пальцах.
  
  
  «Тарэгрэса! Віньяль! Гамбета! Трое маіх найбуйнейшых кліентаў. У іх ёсць сем'і, з якімі я не хачу сварыцца. Ты перадаў мне сваё паведамленне, добра. Цяпер мая чарга. Я кажу вам - ваш бос пашкадуе, што выпусціў вас на волю! Ты чуеш мяне?"
  
  
  Твар Сточэлі пачырванеў ад гневу. Я бачыў, якіх намаганняў яму каштавала заставацца ў крэсле. Ён хацеў устаць і стукнуць мяне сваімі цяжкімі кулакамі.
  
  
  «Я не меў да гэтага ніякага дачынення!» Я кінуў гэтыя словы яму ў твар.
  
  
  Ён узарваўся. - "Фігня!"
  
  
  "Падумай пра гэта. Дзе б я ўзяў у рукі больш за сто кілаграмаў гераіну? »
  
  
  Спатрэбіўся час, каб гэта ўсвядоміць. Паступова на яго твары адбіўся недавер. "Сто кілаграмаў?"
  
  
  - Калі быць дакладным, сто два. Вось што атрымалася калі яны забралі Максі Кляйн і Солі Уэбера ...
  
  
  
  
  
  "... яны забралі Максі?" - перабіў ён.
  
  
  "Сёння ноччу. Каля дзесяці гадзін. Разам з пятнаццаццю кілаграмамі ўсяго гэтага.
  
  
  Сточалі не стаў пытацца падрабязнасці. Ён быў падобны на чалавека, ашаломленага.
  
  
  "Працягвай гаварыць", - сказаў ён.
  
  
  "Яны заключылі з вамі кантракт".
  
  
  Я дазволіў словам абрынуцца на яго, але адзінай рэакцыяй, якую я мог бачыць, быў сціск мускулаў Сточэлі пад яго цяжкімі сківіцамі. Больш нічога не было відаць на яго твары.
  
  
  Ён запатрабаваў. - "Хто?" "Хто выставіў кантракт?"
  
  
  «Кліўленд».
  
  
  «Данаці? Х'юга Данаты заключыў са мной кантракт? Якога чорта? "
  
  
  «Яны думаюць, што вы спрабуеце захапіць усё Ўсходняе ўзбярэжжа. Яны думаюць, што ты падставіў сваіх сяброў».
  
  
  "Давай!" - злосна прагыркаў Сточэлі. «Што гэта за дзярмо?» Ён упіўся ў мяне поглядам, а потым убачыў, што я не жартую з ім. Яго тон змяніўся. "Вы сур'ёзна? Вы сапраўды сур'ёзна?
  
  
  "Гэта праўда."
  
  
  Сточалі пацёр тоўстай рукой грубае шчацінне на падбародку.
  
  
  “Праклён! Гэта ўсё яшчэ не мае сэнсу. Я ведаю, што гэта быў не я.
  
  
  "Значыць, у цябе зноў забалела галава", - прама сказаў я яму. "Вы маглі б стаць наступным у спісе, якога трэба наладзіць".
  
  
  "Мне?" Сточэлі быў недаверлівы.
  
  
  "Вы. Чаму б і не? Калі вы не за тым, што адбываецца, значыць, хтосьці іншы спрабуе ўзяць верх. І яму давядзецца пазбавіцца ад цябе, Сточэлі. Хто б гэта быў?"
  
  
  Сточэлі працягваў сярдзітым жэстам паціраць шчокі. Яго рот скрывіўся ў грымасе раздражнення. Ён закурыў. Ён наліў сабе яшчэ кубак кавы. Нарэшце ён неахвотна сказаў: «Добра, тады. Я пасяджу тут. Я зняў пентхаус. Усе чатыры люксi. Ніхто не ўваходзіць і не выходзіць, апрача маіх хлопчыкаў. Яны могуць адправіць каго заўгодна, але я абаронены, пакуль я знаходжуся тут. Калі спатрэбіцца, я магу застацца на некалькі месяцаў».
  
  
  Я спытаў. - "А што будзе адбывацца тым часам?"
  
  
  "Што гэта павінна азначаць?" - Падазрэнне прыўзняло яго бровы.
  
  
  «Пакуль вы сядзіце тут, Донаці будзе спрабаваць захапіць вашу арганізацыю ў Нью-Ёрку. Вы будзеце пацець кожны дзень, варожачы, не дабраўся Ці Донаці да аднаго з вашых, каб падрыхтаваць вас да ўдару. Ты будзеш жыць з пісталетам у руцэ. Вы не будзеце ёсць, таму што яны могуць атруціць вашу ежу. Ты не будзеш спаць. Ты прачнешся, варожачы, ці не падклаў хтосьці дынамітную шашку ў пакоі пад табой. Не, Сточэлі, прызнай гэта. Вы не можаце заставацца тут у бяспецы. Не вельмі доўга."
  
  
  Сточэлі слухаў мяне, не кажучы ні слова. Яго асмуглы твар быў сур'ёзна абыякавым. Ён не зводзіў з маіх маленькіх чорных вочкаў. Калі я скончыў, ён змрочна кіўнуў сваёй круглай галавой.
  
  
  Затым ён паставіў кубак з кавы і раптам усміхнуўся мне. Гэта было падобна на тое, як тоўсты сцярвятнік усміхнуўся яму, яго тонкія вусны на круглым твары выгнуліся ў бессэнсоўнай пародыі на прыязнасць.
  
  
  "Я толькі што наняў цябе", - абвясціў ён, задаволены сабой.
  
  
  "Ты што?"
  
  
  "Што здарылася? Вы мяне не чулі? Я сказаў, што толькі што наняў цябе, - паўтарыў Сточэлі. "Вы. Вы здымеце мяне з кручка з Камісіяй і з Донаці. І вы дакажаце ім, што я не маю ніякага дачынення да таго, што адбылося.
  
  
  Мы паглядзелі адно на аднаго.
  
  
  «Чаму я павінен зрабіць табе такую ​​паслугу?»
  
  
  «Таму што, - зноў Сточэлі ўсміхнуўся мне, - я заключу з табой здзелку. Ты пазбавіш мяне ад адказнасці з Донаці, і я пакіну Грэгарыуса ў спакоі.
  
  
  Ён нахіліўся да мяне, тонкая, пазбаўленая гумару ўсмешка саслізнула з яго асобы.
  
  
  «Вы ведаеце, колькі мільёнаў я магу зарабіць на гэтых ігральных установах у праектах Грэгарыуса? Вы калі-небудзь спыняліся, каб зразумець гэта? Дык вось чаго для мяне каштуе тое, што ты выканала гэтую працу? "
  
  
  "Што перашкаджае мне дазволіць Камісіі паклапаціцца пра вас?" - проста спытаў я яго. - Тады цябе не будзе побач, каб турбаваць Грэгарыуса.
  
  
  «Таму што я пашлю сваіх хлопчыкаў за ім, калі не заключу з табой здзелку. Ня думаю, што яму гэта спадабаецца.
  
  
  Сточэлі змоўк, яго маленькія чорныя вочы-гузікі ўпіліся ў мяне.
  
  
  «Перастань валяць дурня, Картэр. Гэта здзелка? »
  
  
  Я кіўнуў. "Гэта здзелка".
  
  
  «Добра», - прагыркаў Сточэлі, адкідваючыся на канапу. Ён груба махнуў вялікім пальцам. «У шлях. Пайшлі.
  
  
  "Не цяпер". Я падышоў да стала і знайшоў блакнот з гасцінічнымі прыладамі і шарыкавую ручку. Я зноў сеў.
  
  
  «Мне патрэбная некаторая інфармацыя», - сказаў я і пачаў рабіць запісы, пакуль Сточэлі казаў.
  
  
  * * *
  
  
  Вярнуўшыся ў свой пакой, я зняў трубку і, паспрачаўшыся з аператарам гатэля, а затым з аператарам далёкай сувязі, нарэшце патэлефанаваў у Дэнвер.
  
  
  Без прэамбулы я спытаў: "Як хутка вы зможаце атрымаць мне раздрукоўку па паўтузіна спісаў пасажыраў авіякампаній?"
  
  
  "Колькі па часе?"
  
  
  «Не больш за пару тыдняў. Некаторыя толькі на днях.
  
  
  "Унутраныя або міжнародныя рэйсы?"
  
  
  "І тое і іншае."
  
  
  "Дайце нам дзень ці два".
  
  
  "Яны мне патрэбны раней".
  
  
  Я чуў няшчасны ўздых Дэнвера. “Мы зробім усё, што ў нашых сілах. Што вам трэба? »
  
  
  Я сказаў яму. «Стачэлі быў на наступных рэйсах. Air France з аэрапорта JFK у Арлі, дваццатага чысла мінулага месяца. Air France адпраўляе з Арлі ў Марсэль у той жа дзень. TWA з Арлі ў JFK 26.. Нацыянальныя авіялініі, з Нью-Ёрка ў Маямі дваццаць восьмага…
  
  
  "Пачакайце троху.
  
  
  Вы ведаеце, колькі рэйсаў яны выконваюць у дзень? »
  
  
  «Мяне проста цікавіць той, на якім быў Сточэлі. Тое ж самае тычыцца Air Canada: з Нью-Ёрка ў Манрэаль чацвёртага, з Усходняга ў Нью-Ёрк пятага і з Aeromexico у Акапулька ў той жа дзень».
  
  
  - Толькі з рэйсамі Сточалі?
  
  
  “Гэта правільна. Гэта не павінна быць занадта складана. Я таксама хацеў бы, каб вы атрымалі пасажырскі маніфест рэйса Даттуа з Манрэаля ў Нью-Ёрк».
  
  
  "Калі б у нас былі нумары рэйсаў, мы б зэканомілі шмат часу".
  
  
  "У вас іх будзе больш, калі вашы людзі будуць сачыць за ім", - указаў я.
  
  
  "Вы хочаце, каб вам даслалі копіі гэтых маніфестаў?"
  
  
  «Я так не думаю, - задуменна сказаў я. «Вашыя кампутары могуць выконваць працу хутчэй, чым я. Я хачу, каб спісы былі правераны, каб убачыць, ці ёсць якое-небудзь імя, якое сустракаецца на двух ці больш з гэтых рэйсаў. Асабліва на міжнародных рэйсах. На іх трэба прад'явіць пашпарт ці турыстычны дазвол, так што выкарыстоўваць выдуманае імя будзе больш складана.
  
  
  "Дай мне паглядзець, ці правільна ў мяне гэтыя палёты".
  
  
  "Вазьмі гэта са стужкі", - сказаў я яму. Я рабіўся стомленым і нецярплівым. - Спадзяюся, вы мяне запісвалі?
  
  
  «Дакладна, - сказаў Дэнвер.
  
  
  «Я быў бы ўдзячны за атрыманне інфармацыі так хутка, як вы зможаце яе адкапаць. І яшчэ адно - калі вы сустрэнеце імя, якое згадвалася больш чым на адным з гэтых рэйсаў са Сточэлі, мне трэба поўны выклад таго, хто гэты чалавек. Усё, што вы можаце даведацца аб ім. Поўную інфармацыю. Пакладзіце на яго столькі мужчын, колькі вам трэба. І працягвайце карміць мяне інфармацыяй па меры яе паступлення. Не чакайце, каб сабраць усё разам».
  
  
  "Падыдзе", - сказаў Дэнвер. "Што небудзь яшчэ?"
  
  
  Я крыху падумаў. "Думаю, што не", - сказаў я і павесіў трубку. Я расцягнуўся на ложку і праз імгненне моцна заснуў, нягледзячы на ??пульсавалую галаву і боль у плячы.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Я спаў позна. Калі я прачнуўся, у мяне ў роце перасохла ад таго, што я занадта шмат выкурыў напярэдадні ўвечар. Я прыняў душ і надзеў плаўкі і лёгкую пляжную кашулю. Я апрануў цёмныя акуляры і спусціўся да басейна з фотаапаратам на шыі і сумкай з абсталяваннем на плячы.
  
  
  Абсталяванне для камеры і цёмныя акуляры разам з яркай спартыўнай кашуляй з малюнкам ствараюць нядрэнную маскіроўку, калі вы не хочаце, каб людзі вас заўважылі. Вы проста яшчэ адзін турыст у горадзе, поўным іх. Хто будзе глядзець на іншага грынга?
  
  
  Каля басейна я замовіў на сняданак huevos rancheros. Вакол басейна было ўсяго некалькі чалавек. Была пара сімпатычных маладых англічанак. Стройны, светлавалосы, з прахалоднымі, чыстымі ангельскімі галасамі, якія выходзяць з амаль нерухомых вуснаў. Тон быў плыўны, галосныя гукі былі вадкімі, як вада, і ўсё яшчэ блішчалі на іх загарэлых целах.
  
  
  У басейне былі дзве іншыя жанчыны, якія пляскаліся з мускулістым характарам, якія выглядалі так, як быццам яму было пад трыццаць. Я ўбачыў тыпу. Усе яго выпуклыя грудныя мышцы і біцэпсы празмеру развіты з-за пастаяннага ўздыму цяжараў.
  
  
  Ён паводзіў сябе, як стрэмка ў срацы. Яму не спадабаліся дзве дзяўчыны ў вадзе. Ён хацеў ангельцаў, але яны асабліва ігнаравалі яго.
  
  
  Нешта ў ім мяне раздражняла. Ці, можа, я хацеў даказаць, што магу гэта зрабіць. Я пачакаў, пакуль англічанкі паглядзяць у мой бок, і ўсміхнуўся ім. Яны ўсміхнуліся мне ў адказ.
  
  
  "Добры дзень." Доўгавалосая бландынка памахала мне рукой.
  
  
  Я жэстам запрасіў іх падысці і далучыцца да мяне, і яны так і зрабілі, капаючы вадой, раскінуўшыся на сцёгнах і нядбайна.
  
  
  "Калі ты прыехаў?" спытала іншая.
  
  
  "Учора ўвечары."
  
  
  "Так і думала", - сказала яна. “Мы вас тут раней не заўважалі. Гасцей зусім не шмат. Вы ведалі пра гэта?
  
  
  «Мяне клічуць Маргарэт», - сказала першая дзяўчына.
  
  
  "А я Лінда..."
  
  
  "Я Пол Стэфанс", - сказаў я, называючы сваё прыкрыццё.
  
  
  Калі Масклс выбраўся вонкі, у басейне раздаліся пырскі.
  
  
  Не гледзячы на ??яго, Лінда сказала: «Вось і зноў гэты зануда. Яны ўсе такія ў Сан-Францыска?
  
  
  "Сан-Францыска?" — Збянтэжана спытала Маргарэт. "Сёння раніцай за сняданкам Генры сказаў мне, што ён з Лас-Вегаса".
  
  
  «Гэта не мае значэння, - сказала Лінда. "Дзе б ён ні быў, я яго трываць не магу".
  
  
  Яна бліснула мне ўсмешкай і разгарнулася на доўгіх загарэлых нагах. Маргарэт сабрала іх ручнікі. Я назіраў, як яны падымаліся па лесвіцы, якая вяла на тэрасу гатэля, іх гнуткія, бронзавыя ногі рухаліся ў прыгожым кантрапункце іх напаўвоблачным пачуццёвым целам.
  
  
  У той жа час мне было цікава даведацца пра Генры, які прыехаў з Сан-Францыска ці Лас-Вегаса.
  
  
  Прыкладна тым часам маладая пара спусцілася па ўсходах і склала свае рэчы побач са мной.
  
  
  Мужчына быў хударлявым і асмуглым. Вельмі валасатыя ногі. Жанчына з ім была стройнай і прыгожай фігурай. Яе твар быў хутчэй дзёрзкім, чым прыгожым. Яны ўвайшлі ў ваду і паплылі, а потым выйшлі. Я чуў, як яны размаўлялі адна з адной па-французску.
  
  
  Ён выцер рукі ручніком і дастаў пачак «Галуаз». "Запалкі мокрыя", - крыкнуў ён жанчыне.
  
  
  Ён заўважыў, што я гляджу на яго, і падышоў. Ён ласкава сказаў: "У цябе ёсць запалка?"
  
  
  Я кінуў яму запальнічку. Ён склаў далоні перад тварам, каб запаліць цыгарэту.
  
  
  
  
  
  
  "Дзякуй. Дазвольце мне прадставіцца. Жан-Поль Севье. Юная лэдзі - Селеста. І вы?"
  
  
  «Пол Стэфанс».
  
  
  Жан-Поль цынічна мне ўсміхнуўся.
  
  
  «Прабачце, што не веру вам, - сказаў ён. "Ты Нік Картэр".
  
  
  Я замёр.
  
  
  Жан-Поль лёгка махнуў рукой. "Не турбуйцеся. Я проста хачу пагаварыць з табой».
  
  
  " Казаць?"
  
  
  «Мы збянтэжаныя вашай сувяззю са Сточэлі».
  
  
  "Мы?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. «Я прадстаўляю гурт з Марсэля. Імя Андрэ Міша што-небудзь для вас значыць? Ці Морыс Берцье? Ці Эцьен Дзюпрэ?
  
  
  "Я ведаю імёны".
  
  
  "Тады вы ведаеце арганізацыю, якую я прадстаўляю".
  
  
  "Чаго ты хочаш ад мяне?"
  
  
  Жан-Поль сеў за мой столік. «Стачэлі ізаляваў сябе. Нам не дабрацца да яго. Нашыя мексіканскія сябры тут таксама не могуць да яго дабрацца. Вы можаце."
  
  
  «Я не ведаю, чаго вы ад мяне чакаеце. Зайсці і застрэліць чалавека? "
  
  
  Жан-Поль усміхнуўся. «Не. Нічога грубейшага. Мы проста хочам, каб ваша супрацоўніцтва - як вы кажаце - падставіла яго. Пра астатняе мы паклапоцімся».
  
  
  Я пакруціў галавой. "Так не пойдзе."
  
  
  Голас Жан-Поля стаў жорсткім. "У вас няма выбару, містэр Картэр". Перш чым я паспеў перабіць, ён хутка працягнуў. «Так ці інакш, мы збіраемся забіць Сточалі. Пад гэтым я маю на ўвазе, што нашы мексіканскія кантакты зробяць нам ласку. Прама зараз усё, аб чым яны просяць, - гэта аб сустрэчы з вамі. Гэта няшмат, праўда?
  
  
  "Проста сустрэча?"
  
  
  Ён кіўнуў.
  
  
  Я задумаўся на секунду. Гэта можа быць спроба збіць мяне з панталыку. З іншага боку, для мяне гэта быў самы хуткі спосаб даведацца, хто такія гэтыя мексіканцы. У маім бізнэсе вы нічога не атрымліваеце дарма. Калі вы чагосьці хочаце, вы павінны рызыкнуць.
  
  
  "Я сустрэнуся з імі", - пагадзіўся я.
  
  
  Жан-Поль зноў усміхнуўся. «У такім выпадку, у вас сёння спатканне. Яе клічуць сеньёра Консуэла Дэльгарда.
  
  
  Мне сказалі, што гэта вельмі прыгожая жанчына. Яна пакліча вас тут, у гатэль, каля сямі трыццаці.
  
  
  Ён устаў.
  
  
  "Я ўпэўнены, што ў вас будзе прыемны вечар", - сказаў ён ветліва і вярнуўся, каб далучыцца да Селесты, якая зноў толькі што выйшла з басейна.
  
  
  * * *
  
  
  Бліжэй да вечара я на таксі спусціўся з узгорка ад гатэля да Эль-Сентра, раёна сабора, пляцы і помніка героям. Эль Сентра - гэта цэнтр горада. Адсюль усе тарыфы на таксі і аўтобусы разлічваюцца па зонах.
  
  
  Акапулька - галоўны горад у штаце Герэра. А Герэра - самы беззаконны штат Мексікі. Груды недалёка ад Акапулька запоўненыя бандытамі, якія за некалькі песа перарэжуць вам горла. Паліцыя не ў стане забяспечваць захаванне закону за межамі горада. Нават у войска з імі праблемы.
  
  
  У яркай спартовай кашулі, пары светла-блакітных штаноў і нагах у новых скураных штанах я зайшоў у парк побач з набярэжнай.
  
  
  Куды б я ні павярнуўся, я бачыў лос-Індэас, шырокія асмуглыя твары мужчын з коратка абстрыжанымі чорнымі як смоль валасамі. Побач з імі на кукішках сядзелі іх жанчыны. І ў кожнага з іх былі абсідыянавыя вочы, высокія скулы, задуменныя твары індзейцаў.
  
  
  Калі я паглядзеў на іх, я зразумеў, што старая скульптура іх старажытных багоў была большая, чым выява нейкага невядомага бажаства; Акрамя таго, гэта павінна быць добрае падабенства з тым, як у тыя дні выглядалі самі тольтеки.
  
  
  І яны не моцна змяніліся за стагоддзі. Гэтыя індзейцы выглядалі так, як быццам яны ўсё яшчэ могуць выявіць твае грудзі крэмневым нажом і вырваць крывацечнае пульсавалае сэрца.
  
  
  Я накіраваўся ў больш ціхую частку набярэжнай, фатаграфуючы на хаду. Далей па выгіне набярэжнай я ўбачыў камерцыйнае судна для лоўлі тунца, каржакаватае і прысадзістае. Яго палубы былі завалены абсталяваннем, і яно было прывязана ў носе і карме цяжкімі манільскімі трасамі да чорных жалезных тумбаў на бетонным малеконе.
  
  
  Удалечыні, у доках пад масіўнымі каменнымі мурамі форта Сан-Дыега на грэбні ўзгорка, я ўбачыў грузавое судна, прышвартаванае побач са складамі.
  
  
  Я прайшоўся па малекону. На каменных прыступках, якія вядуць да абзы вады, я спыніўся і паглядзеў уніз.
  
  
  Там было два рыбакі. Малады і стары. Абодва былі аголеныя, за выключэннем ірваных шортаў. Паміж сабой яны трымалі вялізную шасціфутавую чарапаху. Чарапаха ляжала на спіне і была бездапаможная.
  
  
  Малады чалавек дастаў нож з доўгім тонкім лязом, вывастраным столькі разоў, што цяпер ён ператварыўся ў тонкі паўмесяц з выпуклай сталі.
  
  
  Ён прасунуў лязо пад ніжнюю частку панцыра чарапахі каля задняга плаўніка. Кроў пачырванела ад першага ўдару. Ён рэзаў хуткімі лютымі ўдарамі, праводзячы нажом пад краем ніжняй ракавіны, рассякаючы скуру, плоць, мышцы і перапонкі хуткімі рухамі запясцяў, калі ён прысеў на кукішкі побач з чарапахай.
  
  
  Чарапаха круціла галавой з боку ў бок у павольнай, ціхай агоніі. Яе раскосыя вочы рэптыліі былі цьмянымі ад сонца. Яго ласты кідаліся ў рытмічнай істэрычнай бездапаможнасці.
  
  
  Я назіраў, як нож маладога чалавека яшчэ глыбей упіўся ў чарапаху. З кожным ударам яго рукі станавіліся чырвонымі ад крыві, спачатку пальцы, затым рукі, затым запясці і, нарэшце, у яго перадплечча да локця.
  
  
  
  
  Я мог бачыць вантробы чарапахі, якія пульсавалі ружовымі вільготнымі клубкамі кішак.
  
  
  Праз некалькі хвілін яны скончылі. Яны пралілі па прыступках прыстані вядра з марской вадой і паклалі чарапашае мяса ў бушальны кошык.
  
  
  Я зняў поўны рулон каляровай плёнкі, калі яны забівалі чарапаху. Цяпер, калі я перамотваў плёнку і пачаў перазараджваць камеру, я пачуў ззаду сябе голас.
  
  
  «Яны даволі добрыя, ці не так? Той, у каго нож, га?
  
  
  Я павярнуўся.
  
  
  Яму было крыху больш за дваццаць, ён быў добры сабой, з каржакаватым спартовым целам, мускулы лёгка рухаліся пад яго цёмнай медна-чырвонай скурай. Ён быў апрануты ў баваўняныя штаны, сандалі і спартыўную кашулю, цалкам якая расчыняецца, агаляючы шырокія грудзі. Ён быў падобны на ўсіх астатніх з сотняў пляжных хлопчыкаў, якія бадзяліся па гатэлях.
  
  
  "Што ты хочаш?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Гэта залежыць. Вам патрэбен гід, сеньёр?
  
  
  "Не" Я адвярнуўся і накіраваўся да Вогнішча Мігель Алеман. Хлопчык пайшоў побач са мной.
  
  
  «А як наконт жанчын, сеньёр? А? Ён падміргнуў мне. "Я ведаю вельмі прыгожую дзяўчыну, якая ведае шмат трукаў…"
  
  
  "Страціся!" - сказаў я, раздражнёны яго незвычайнай настойлівасцю. "Я не люблю сутэнёраў!"
  
  
  На імгненне мне падалося, што гэты хлопец накінецца на мяне. Яго смуглы твар пакрыўся плямамі раптоўнай цёмнай крыві. Яго рука вярнулася да набедранай кішэні і спынілася. Я ўбачыў, як у яго вачах успыхнула чыстая забойчая лютасьць.
  
  
  Я напружыўся, гатовы да скачка.
  
  
  Ён глыбока ўздыхнуў. Святло згасла з яго вачэй. Ён сказаў, спрабуючы ўсміхнуцца, але беспаспяхова: «Сеньёр, вы не павінны так казаць. Калі-небудзь ты скажаш гэтае слова каму-небудзь, і ён уторкне табе нож у рэбры.
  
  
  «Я ж сказаў, што не меў патрэбы ў вашай дапамогі».
  
  
  Ён паціснуў плячыма. “Вельмі дрэнна, сеньёр. Я магу вам моцна памагчы. Можа, ты перадумаеш, калі я буду прапаноўваць табе наступным разам, а? Мяне клічуць Луіс. Луіс Апарысіа. А пакуль, бывай.
  
  
  Ён павярнуўся і пайшоў прэч, крочачы перабольшанай хадой, дэманструючы свой мужчынскі характар.
  
  
  У тым, што толькі што адбылося, было нешта дзіўнае. Я абразіў яго. Я назваў яго імем, якое, як сказаў бы любы іншы мексіканскі мужчына, прыставіла б яго да майго горла нажом. Тым не менш, ён праглынуў свой гонар і працягваў прыкідвацца, што ён проста яшчэ адзін турыстычны гід.
  
  
  Я збіраўся выпіць у цэнтры горада перад тым, як вярнуцца ў гатэль, але зараз раздумаўся. Я быў упэўнены, што прапановы майго будучага сябра былі невыпадковымі. Я ведаў, што зноў убачу Луіса Апарысіа.
  
  
  Я выйшаў на вуліцу, махаючы рукой таксі з оптавалакновай шыльдай. Калі я ўвайшоў, я ўбачыў знаёмую постаць на другім баку Кастэры. Гэта быў Жан-Поль. Худы француз быў з Селестай. Ён падняў руку ў знак прывітання, калі маё таксі з'яжджала.
  
  
  * * *
  
  
  Сеньёра Консуэла Дэльгарда паспяшалася. Яна пад'ехала да гатэля амаль роўна ў сем трыццаць на маленькім чырвоным "фальксвагене". Я бачыў, як яна ўвайшла ў вестыбюль і агледзелася. Калі я ішоў да яе, яна ўбачыла мяне і працягнула руку. Мы разам выйшлі за дзверы.
  
  
  Консуэла ехала па звілістых дарогах, як быццам удзельнічала ў Mille Miglie.
  
  
  Мы выпілі ў Sanborn's, дзе асветлены былі толькі сядзенні вакол піяна-бара. Я заўважыў, што яна накіравала нас да гэтых сталоў. Я не мог нікога бачыць, але хто заўгодна мог мяне, чорт вазьмі, убачыць.
  
  
  Потым мы пайшлі абедаць да Эрнанда. Мы сустрэлі высокага рудавалосага ангельца з такім моцным брытанскім акцэнтам, што гэта было амаль пародыяй. Консуэла сказала мне, што яго клічуць Кен Хобарт і што ён кіруе чартарнай авіякампаніяй. У яго пад дзюбай носа былі густыя вусы тыпу РАФ. Нарэшце ён пайшоў, пакінуўшы нас адных.
  
  
  Консуэла Дэльгарда была прыгожай жанчынай. Ёй было пад трыццаць, яна была смелай прыгожай жанчынай з моцным тварам. У яе былі доўгія цёмна-карычневыя валасы, якія яна насіла, амаль да таліі. Яна была высокай, з цудоўнымі нагамі, вузкай таліяй і поўнымі грудзьмі. У яе англійскай не было і ценю акцэнту.
  
  
  Мяне трывожыла тое, што яна глядзела на мяне гэтак жа смела і ацэньваючы, як і я на яе.
  
  
  За кавы я сказаў: "Сеньёра, вы вельмі мілая жанчына".
  
  
  «… І ты хацеў бы легчы са мной у ложак, - скончыла яна.
  
  
  Я смяяўся.
  
  
  "Калі вы так выказаліся, вядома".
  
  
  «А я, - сказала яна, - я думаю, што вы вельмі добры чалавек. Але я не пайду з табой сёньня ў ложак».
  
  
  "У такім выпадку, - сказаў я, устаючы на ногі, - давай пойдзем да тваіх сяброў і даведаемся, што яны хочуць мне сказаць".
  
  
  Мы пайшлі да Джоні Бікфарда.
  
  
  * * *
  
  
  Бікфарду было крыху больш за шэсцьдзесят, ён быў сівы, са зламаным носам і глыбокім загарам. Косткі абедзвюх рук былі плоскімі з-за таго, што іх шмат разоў ламалі на рынгу. Шырокія плечы вытыркалі з баваўнянага трыкатажнага пуловера з кароткімі рукавамі. Выцвілыя татуіроўкі, сінія за цёмна-карычневай скурай, пакрывалі абодва перадплечча.
  
  
  Яго жонка Дорыс была амаль такой жа загарэлай, як і ён. Плацінавыя светлыя валасы, абясколераныя ад сонца бровы і слабое светлае адценне на руках. Да таго ж яна была нашмат маладзейшыя за Бікфорда. Я б сказаў, што ёй было за трыццаць. І яна дражніла. У яе не было бюстгальтара пад сукенкай, і яе дэкальтэ было цалкам і цвёрда.
  
  
  Яна пахла духамі Арпеж. І я гатовы паспрачацца, што, калі яна была маладзей, яна хадзіла прынамсі за дзвесце за ноч. Вы заўсёды можаце заўважыць былую дзяўчыну па выкліку. У іх ёсьць нешта такое, што іх выдае.
  
  
  З тэрасы дома Бікфарда адкрываўся від на вузкі заліў, які вядзе з Ціхага акіяна ў заліў. Я мог бачыць цёмныя прасторы акіяна, а таксама агні Лас-Брысаса і ваенна-марскі базы ля падножжа ўзгоркаў праз заліў. Бязладна раскіданыя ўверх і ўніз па схіле ўзгорка былі агні іншых дамоў, як нерухомыя светлячкі, заключаныя ў жэлацін пурпурных начных ценяў.
  
  
  Мы ўдваіх былі адны на тэрасе. Консуэла папрасіла прабачэння і пайшла ўнутр, каб асвяжыць макіяж. Дорыс пайшла з ёй, каб паказаць ёй дарогу ў жаночы пакой.
  
  
  Я рызыкнуў і рэзка сказаў у цемру: "Я не хачу ўдзельнічаць у тваёй здзелцы, Бікфард".
  
  
  Бікфард не здзівіўся. Ён лёгка сказаў: «Вось што нам сказалі, містэр Картэр. Але рана ці позна мы атрымаем Сточэлі. Паколькі вам лягчэй дабрацца да яго, чым нам, вы зэканоміце нам шмат часу».
  
  
  Я павярнуўся да Бікфарда і рэзка сказаў: «Я хачу, каб вы адсталі ад Сточэлі».
  
  
  Бікфард засмяяўся. - А цяпер пайшлі, містэр Картэр. Яго голас быў хрыплым, як у былога прызёра. "Вы ведаеце, што не можаце ўказваць нам, што рабіць".
  
  
  "Я магу разнесці ўсю вашу арганізацыю на часткі", - сказаў я. "У якую пазіцыю я трапіў?"
  
  
  Бікфард усміхнуўся. "Гэта пагроза?"
  
  
  «Называйце гэта як хочаце, але лепш пастаўцеся да мяне сур'ёзна, Бікфард».
  
  
  "Добра, - сказаў ён, - дакажы гэта".
  
  
  "Усяго некалькі фактаў", - сказаў я. «Вашыя людзі пастаўляюць гераін у Штаты. Прыкладна год таму вы былі звязаны толькі з прадуктамі, вырашчанымі ў Мексіцы. Але ўлады пераследвалі вытворцаў маку, і гэта пазбавіла вас крыніцы паставак, таму вы звярнуліся ў Марсэль. Ваша арганізацыя стала часткай трубаправода з Марсэля ў Штаты. Вы дастаўляеце тавары ў Штаты праз Матаморас у Браунсвіл, з Хуарэса ў Эль-Паса, з Нуэва-Ларэда ў Ларэда, з Ціхуаны ў Лос-Анджэлес. Многія з іх ідуць прама адсюль у Сан-Дыега, Сан-Францыска, Сіэтл, звычайна на тунцавым судне або грузавым судне. Многія з іх дастаўляюцца прыватнымі самалётамі праз мяжу ў Тэхас, Арызону і Нью-Мексіка. Вам патрэбныя назвы некаторых караблёў, якія вы карыстаецеся? Я магу іх даць, містэр Бікфард. Штурхніце мяне дастаткова моцна, і я перадам іх уладам».
  
  
  "Ісус Хрыстос!" - сказаў Бікфард павольна і мякка, як быццам ён быў у шоку. «Тое, што ты ведаеш, дастаткова, каб забіць цябе, Картэр!»
  
  
  "Я ведаю шмат рэчаў, за якіх мяне могуць забіць", - холадна адказаў я. “А як наконт гэтага? Вы адстанеце ад Сточалі? »
  
  
  Бікфард усё яшчэ быў ашаломлены пачутым. Ён пакруціў галавой. "Я… я не магу гэтага зрабіць, я не ў стане прыняць такое рашэнне".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  Рушыла ўслед паўза, а затым ён прызнаўся: «Таму што я ўсяго толькі хлопец пасярэдзіне».
  
  
  "Тады перадай слова", - сказаў я яму, моцна прыціскаючы яго. «Скажы свайму босу, - я бачыў, як Бікфард уздрыгнуў ад майго ўжывання гэтага слова, - што я хачу, каб ён пакінуў Сточэлі ў спакоі».
  
  
  Я бачыў, як дзве жанчыны выйшлі з дому насустрач нам. Я ўстаў на ногі
  
  
  "Думаю, нам давядзецца бегчы", - сказаў я, узяўшы Консуэлу за руку, калі яна падышла да мяне.
  
  
  Бікфард устаў, буйны, хударлявы мужчына, з белымі ў месячным святле валасамі, з занепакоеным выразам твару на змучаным твары, і я ведаў, што правільна ацаніў яго. Ён выбыў з бою, таму што яму не хапіла мужнасці, каб вытрымаць моцны ўдар і вярнуцца з размахам. Ён быў увесь выстаўлены на паказ. Яго стойкасць была знешняй.
  
  
  «Табе давядзецца зноў прыйсці», - весела сказала Дорыс, гледзячы на мяне, яе вочы былі поўныя запрашэння. "Вы прыйдзеце ўдваіх", - дадала яна.
  
  
  "Мы зробім гэта", - сказаў я, не ўсміхаючыся ёй у адказ. Я павярнуўся да Бікфарда. "Было прыемна з табой пагаварыць".
  
  
  "Хутка вы пачуеце ад нас", - сказаў Бікфард, не спрабуючы захаваць прытворства. Дорыс кінула на яго востры папераджальны погляд.
  
  
  Мы ўчатырох падышлі да маленькай машыны Консуэлы і пажадалі дабранач.
  
  
  На зваротным шляху ў мой гатэль Консуэла маўчала. Мы былі амаль у мэты, калі я раптоўна спытаў: «Хто такі Луіс Апарысіа? Ён адзін з вашых людзей? "
  
  
  "Хто?"
  
  
  «Луіс Апарысія». Я апісаў маладога мексіканца, якога сустрэў днём на малеконе.
  
  
  Пасля паўзы яна сказала: «Я яго не ведаю. Чаму?"
  
  
  «Проста задумаўся. Вы ўпэўнены?"
  
  
  "Я ніколі пра яго не чуў". Затым яна дадала: "Я не ведаю ўсіх у арганізацыі".
  
  
  "І чым менш вы ведаеце, тым лепш?"
  
  
  Консуэла доўга не адказвала. Нарэшце яна сказала голасам, пазбаўленым усякай цеплыні: «Я ўсё яшчэ жывая, містэр Картэр. І, па-свойму, у мяне ўсё добра».
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Консуэла высадзіла мяне ў гатэлі і працягнула свой шлях, стукаючы шасцярэнькамі "фальксвагена". Вестыбюль быў пусты. Я прайшоў праз яго на шырокую тэрасу, якая выходзіла на горад праз заліў. Я знайшоў крэсла і сеў, жадаючы выкурыць апошнюю цыгарэту перад тым, як пайсці на ноч.
  
  
  Калі я прыкурыў цыгарэту, я перавярнуў яе над парэнчамі, распалены вугаль утвараў у цемры маленечкую чырвоную дугу. Збіраючыся падняцца на ногі, я пачуў, як нехта выйшаў на тэрасу.
  
  
  Генры падышоў да мяне, гледзячы на мяне ў цемры, спрабуючы мяне пазнаць.
  
  
  "Прывітанне. Вы былі ў басейне сёння раніцай, ці не так? - асцярожна спытаў ён.
  
  
  "Так."
  
  
  Ён дазволіў свайму цяжкаму целу апусціцца на крэсла насупраць мяне. "Яны так і не з'явіліся", - скардзіўся ён раздражнёным ад расчаравання голасам.
  
  
  "Пра што ты кажаш?"
  
  
  - Гэтыя дыбачкі, - з агідай сказаў Генры, - ні адной з іх. Цяпер гадзіна трыццаць, і ні адна з гэтых тупых дзевак ніколі не прыходзіла купацца галышом.
  
  
  «Вы сапраўды думалі, што яны купаюцца галышом?»
  
  
  “Вядома. Прынамсі, тыя двое, з якімі я быў. Верагодна, замест гэтага яны знайшлі нейкіх праклятых мексіканскіх пляжнікаў!»
  
  
  Ён палез у кішэню кашулі ў пошуках цыгарэты. Выбліск запалкі асвятліў яго цяжкі, загарэлы твар, перш чым ён задзьмуў полымя.
  
  
  «Гэтая ангельская дыбачка - тая, у якую я хацеў бы ўчапіцца», - панура сказаў ён. «Худенькая. Іншая складзена нядрэнна, але ўсё хараство дасталася Маргарэт. Яе стары загружаны. Адзіная праблема ў тым, што яна так страшэнна лядоўня, што, мусіць, цябе абмарожыць!
  
  
  Не зважаючы на сваю непрыязнасць да яго, я спытаў як мага больш нядбайна: «Што ты робіш?»
  
  
  «Раблю? Я цябе не разумею, чувак.
  
  
  "Кім ты працуеш?"
  
  
  Генры засмяяўся. «Гэй, мужык, гэта не для мяне! Я жыву! Я не прывязаны да працы. Я застаюся свабодным, разумееш?
  
  
  Я сказаў. - "Не я не разумею."
  
  
  “У мяне ёсць сувязі. Я ведаю патрэбных хлопцаў. Час ад часу я раблю ім паслугу. Напрыклад, калі яны жадаюць, каб я на кагосьці абапіраўся. У мяне гэта дастаткова добра атрымліваецца.
  
  
  "Ты мускул?"
  
  
  "Так, можна так сказаць".
  
  
  «Вы калі-небудзь сур'ёзна на каго абапіраліся? Вы калі-небудзь заключалі кантракт? "
  
  
  «Ну, я б не хацеў казаць пра нешта падобнае, - сказаў Генры. "Я маю на ўвазе, было б неразумна адключаць гук, ці не так?" Ён зрабіў паўзу, дазваляючы словам пракрасціся ў сутнасць справы, а затым сказаў: «Я абавязкова хацеў бы прыціснуцца да гэтай маленькай дыбачкі Лаймі. Я магу навучыць яе некалькім трукам! »
  
  
  - І ўзяць яе з сабой у Лас-Вегас?
  
  
  "Вы ўлавілі ідэю".
  
  
  «Ці гэта будзе Сан-Францыска? Адкуль вы? "
  
  
  Адбылася невялікая паўза, а затым Генры сказаў жорсткім непрыязным голасам: - "Якая ваша справа?"
  
  
  “Мяне цікавяць людзі, якія ня ведаюць, адкуль яны. Мяне гэта непакоіць».
  
  
  - Прыбяры свой пракляты нос ад маіх спраў, - прарычэў Генры. "Так будзе нашмат здаравей".
  
  
  "Ты не адказаў на маё пытанне, Генры", - мякка настойваў я, здзівіўшы яго, вымавіўшы яго імя.
  
  
  Ён вылаяўся і падняўся на ногі, непаваротлівы цень у цемры, яго вялікія рукі сціснуліся ў каменныя кулакі.
  
  
  "Уставай!" - злосна сказаў ён, чакаючы, што я ўстану. Ён зрабіў пагрозлівы крок бліжэй. "Уставай, я сказаў!"
  
  
  Я палез у кішэню, дастаў цыгарэту з залатым наканечнікам і лёгка закурыў. Зачыніўшы запальніцу, я сказаў: "Генры, чаму б табе проста не сесці і не адказаць на маё пытанне?"
  
  
  "Будзь ты пракляты!" - сказаў Генры пагрозліва. "Устань, сукін сын".
  
  
  Я дастаў цыгарэту з рота і адным бесперапынным рухам ўсадзіў яе ў твар Генры, попел рассыпаўся, іскры паляцелі ў яго вочы.
  
  
  Яго рукі інстынктыўна падняліся, каб абараніць твар, яго павекі рэфлекторна зачыніліся; і ў гэтую секунду я ўскочыў з крэсла, маё перадплечча выгнулася, усё маё цела перахапіла ўдар, калі мой застылы кулак з плоскімі косткамі пальцаў глыбока ўвайшоў у жывот Генры крыху ніжэй яго грудной клеткі.
  
  
  Ён выдаў выбуховае рохканне і сагнуўся ў агоніі. Я ўдарыў яго па твары, калі ён упаў, удар трапіў яму ў пераноссе, зламаўшы храсток. Генры заткнуў рот, яго калені падагнуліся, калі ён саслізнуў да пліт тэрасы. Кроў цякла з ноздраў на падбародак і на плітку.
  
  
  "Аб Госпадзе!" - ахнуў ён з болем. Балюча. Ён прыціснуў руку да разбітага носа. "Больш не трэба!"
  
  
  Я адступіў назад, гледзячы на вялікую, бездапаможную, скурчыўся постаць перада мной.
  
  
  "Адкуль ты, Генры?" - ціха спытаў я яго.
  
  
  Вялікі чалавек сутаргава ўздыхнуў.
  
  
  "Вегас", - сказаў ён, і ў яго голасе гучаў боль. «Апошнія пару гадоў я быў у Вегасе. Да гэтага гэта быў Сан-Францыска».
  
  
  "Што ты робіш у Вегасе?"
  
  
  Генры пакруціў галавой.
  
  
  "Нічога", - сказаў ён. «Я раней быў выкідалай у клубе. Мяне звольнілі ў мінулым месяцы».
  
  
  "Уставай."
  
  
  Генры павольна падняўся на ногі, скрыжаваўшы адну руку на жываце, а другую прыціснуў да носа, не звяртаючы ўвагі на кроў, сцякала на яго запясце.
  
  
  "Хто вашыя сувязі?"
  
  
  Генры пакруціў галавой. "У мяне іх няма", - прамармытаў ён. «Гэта была проста размова». Ён злавіў мой погляд. «Шчырае слова! Я кажу табе праўду!» Ён паспрабаваў зрабіць глыбокі ўдых. «Госпадзе, такое пачуццё, быццам ты зламаў рабро».
  
  
  "Я думаю, табе варта з'ехаць адсюль", - прапанаваў я.
  
  
  "А?"
  
  
  "Сёння ўвечары", - сказаў я амаль ласкава. "Я думаю, гэта будзе лепш для цябе".
  
  
  "Гэй, паслухай…" - пачаў Генры, а затым спыніўся і ўтаропіўся на мяне, спрабуючы прачытаць мой выраз у цемры, але беспаспяхова. Ён здаўся.
  
  
  «Добра, - уздыхнуў ён. "Я дастаткова абапіраўся на хлопцаў у мой час.
  
  
  Думаю, зараз мая чарга, а? Ён пакруціў галавой. "Я і мой вялікі рот".
  
  
  Ён павольна адступіў ад мяне, пакуль не падышоў да дзвярэй вестыбюля, а затым хутка павярнуўся і ўвайшоў унутр.
  
  
  Я зноў сеў у крэсла і дастаў яшчэ адну цыгарэту.
  
  
  "Ты занадта шмат курыш", - сказаў голас з далёкага, больш цёмнага канца тэрасы. «Я здзіўлены, што чалавек, які паліць столькі, колькі ты рухаецца так хутка. Я быў упэўнены, што табе будзе балюча. Што Генры, ён буйны мужчына, n'est ce pas? "
  
  
  "Прывітанне, Жан-Поль", - без здзіўлення сказаў я. "Як доўга ты тут?"
  
  
  "Дастаткова доўга. Вы падвяргаеце сябе занадта шматлікім небяспекам, сябар мой.
  
  
  «Ён не небяспечны. Ён панк.
  
  
  «Ён ледзь не загінуў, - сказаў Жан-Поль. «Калі б ён ведаў, наколькі блізка падышоў, я думаю, ён запэцкаў бы сваю ніжнюю бялізну».
  
  
  "Я памыліўся наконт яго", - сказаў я цвяроза. «Я думаў, ён паляваў за Сточэлі. Я павінен быў ведаць лепей. Ён ніхто».
  
  
  "Бывае. Лепш памыліцца і папрасіць прабачэння, калі не можаш мець рацыю. Дарэчы, а хто быў той мексіканец, які падышоў да вас сёння днём?"
  
  
  «Ён сказаў, што яго клічуць Луіс Апарысіа. Ён спрабаваў прадаць мне свае паслугі гіда, памагатага або суценёра - чаго б я ні жадаў. Я думаў, твае сябры маглі яго даслаць.
  
  
  «Магчыма. Што прымушае вас думаць так?
  
  
  "Мая падазроная натура", - суха сказаў я. "З іншага боку, Консуэла кажа, што ніколі раней пра яго не чула".
  
  
  Жан-Поль памаўчаў. Затым, амаль запозненая думка, ён сказаў: «Між іншым, у мяне ёсць паведамленне для вас. Відавочна, што б ты ні сказаў ім сёння ўвечары, ты атрымаў хуткі адказ. Заўтра днём, калі ласка, плануйце з'ездзіць у Эль-Карціха на карыду. Яна пачынаецца а чацвёртай гадзіне».
  
  
  "Калі вы атрымалі гэтае паведамленне?" - падазрона спытаў я.
  
  
  «Незадоўга да таго, як вы вярнуліся ў гатэль. Я выходзіў даставіць яго, калі з'явіўся твой сябар Генры. Я вырашыў пачакаць, пакуль мы застанемся адны».
  
  
  "Ад каго гэта?"
  
  
  «Ён сказаў, што яго клічуць Бікфард. Ён сказаў, што перадаў слова свайму босу. Вы будзеце размаўляць з кіраўнікамі».
  
  
  "Гэта ўсё?"
  
  
  "Гэтага дастаткова, ці не так?"
  
  
  «Калі вы размаўлялі з Бікфардам, - сказаў я, - то вы ведаеце, што я ім сказаў. Я хачу, каб вы адсталі ад Сточэлі».
  
  
  “Так ён сказаў. Ён таксама расказаў мне аб вашай пагрозе.
  
  
  "Добра?"
  
  
  Нават у цемры я бачыў, як твар Жан-Палі стаў сур'ёзным. «Мае людзі ў Марсэлі хочуць пакарання Сточалі. Мы не можам падштурхоўваць нашых мексіканскіх сяброў больш, чым мы ўжо зрабілі. Гэта іх рашэньне».
  
  
  "А ты?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. «Калі давядзецца, мы можам пачакаць. Сточалі ніколі не выйдзе з гэтага гатэля жывым. Аднак, - дадаў ён, - калі яны вырашаць не пагадзіцца з тым, што вы прапануеце, калі яны вырашаць пераследваць Сточэлі, нягледзячы на вашы пагрозы, то, па ўсёй верагоднасці, вы таксама доўга не пражывеце. Вы думалі пра гэта?
  
  
  "Ёсць пра што падумаць, ці не так?" - лёгка сказаў я і сам увайшоў у вестыбюль.
  
  
  * * *
  
  
  У сваім пакоі я распакаваў Xerox Telecopier 400 з футарала і паставіў яго побач з тэлефонам. Мой званок Дэнверу быў дастаўлены без доўгай затрымкі.
  
  
  "Вы што-небудзь прыдумалі?"
  
  
  «Мы патрапілі ў мэту», - сказаў Дэнвер. “У нас пакуль няма ўсіх спісаў пасажырскіх маніфестаў, але мы знайшлі іх у Air France, Air Canada і Eastern. Ці можам мы пагаварыць адкрыта, ці вы хочаце, каб гэта было на тэлефонным апараце?
  
  
  "У машыне", - сказаў я. «Тут ёсць цяжкасці. У справу ўступіла арганізацыя Мішо. І яны прыцягнулі да ўдзелу сваіх мясцовых сяброў».
  
  
  Дэнвер свіснуў. "У цябе ж рукі занятыя, ці не так?"
  
  
  "Я магу з гэтым справіцца."
  
  
  Дэнвер сказаў: «Добра, мы паставім гэта на тэлефонны капіявальны апарат. Дарэчы, нам пашанцавала. Мы маем файл па гэтай тэме. Прайшоў праз нашае бюро праверкі крэдытаздольнасці. Некалькі гадоў таму яны зрабілі справаздачу аб яго кампаніі. Мы ўключылі некаторыя асноўныя моманты ў нашу справаздачу. У нас пакуль няма ўсёй інфармацыі пра яго, але ён дакладна не ўпісваецца ў групу сяброў Сточэлі, як мы можам бачыць».
  
  
  "Пакладзіце яго на провад", – сказаў я Дэнверу, змясціў тэлефонную трубку ў падстаўку Telecopier і ўключыў абсталяванне.
  
  
  Калі машына скончыла працаваць, я зняў трубку і сказаў: Дайце мне ўсё, што вы даведаецеся, як мага хутчэй.
  
  
  «Вы чыталі апошні радок справаздачы?» спытаў Дэнвер.
  
  
  "Яшчэ не."
  
  
  «Прачытайце гэта, - сказаў Дэнвер. «Гэта павінна да чорцікаў напалохаць Сточэлі, калі ён даведаецца пра гэта».
  
  
  Я сабраў абсталяванне і вярнуўся, каб прачытаць некалькі абзацаў факсімільнай справаздачы.
  
  
  ПАРАЎЛЕННЕ ПАСАЖЫРСКІХ Маніфестаў для? AIR FRANCE, JFK TO ORLY, 20 красавіка - AIR FRANCE, ORLY TO MARSEILLE, 20 красавіка - НАЦЫЯНАЛЬНЫЯ АВІЯЛІНІІ, JFK TO MIAMI INTERNATIONAL, 28 красавіка - AIR CANADA, Нью-Ёрк у Манрэалі.
  
  
  ПЕРШЫ КЛАС ДЛЯ ПАСАЖЫРАЎ STOCELLI НА ЎСІХ ВЫШЭЙ рэйсе. ЗАБАРАНЕННЕ ДУБЛІРАВАННЯ ІНШЫХ імёнаў ПЕРШАГА КЛАСА ПАСАЖЫРА. АДНАК, ДУБЛІКАЦЫЯ НА ЎСІХ ВЫШЭЙ рэйсе - Паўтарыць - НА ЎСЕ ВЫШЭЙ рэйсы ў раздзеле «ЭКАНОМІКА» ПАСАЖЫРЫ перапісаны пад імя HERBERT DIETRICH.
  
  
  Праверка маніфеста ПАСАЖЫРАЎ AIR CANADA,
  
  
  МАНРЭАЛЬ У ЛАГУАРДЫЮ, 5/6 - СПІСКІ ІМЯНЫ РЭЙМОНДА ДАТТУА І ГЕРБЕРТА ДЗІТРЫХА.
  
  
  Нарэшце, праверка AEROMEXICO, JFK TO MEXICO CITY AND AC
  
  
  
  
  
  АПУЛКА, 4/5 - СТРУДЛІ І ДЗІТРЫХ.
  
  
  ПРАЦЯГВАючы ПРАВЕРКУ ІНШЫХ ПАСАЖЫРСКІХ МАНІФЕСТАЎ. ПАВЕДАМЛЕННЕ, ЯК АТРЫМАЕ ІНФАРМАЦЫЯ.
  
  
  Найлепшыя паказанні: HERBERT DIETRICH ЗНАХОДЗІЦЦА Ў АКАПУЛЬКА.
  
  
  - КАНЕЦ -
  
  
  Я звярнуў увагу на другі ліст:
  
  
  ІНФАРМАЦЫЯ, ВЫВЯДЗЕНАЯ З ДАПРАЗДАЧЫ ПРА ПРАВЕРКУ КРЭДЫТАВАННЯ DIETRICH CHEMICAL COMPANY, INC.
  
  
  ГЕРБЕРТ ДЗІТРЫХ, ПРЭЗІДЭНТ. Даступная поўная справаздача. НАСТУПНАЕ ТОЛЬКІ ПЕРСАНАЛЬНЫЯ ДАДЗЕНЫЯ: ГЕРБЕРТ Дзітрых, 63 ГАДОЎ, ВІДУЭР, АДРАС 29 FAIRHAVEN, MAMARONECK, NEW YORK. ДЫЕТРЫХ Борн Лоўрэнс, Канзас. ВЫПУСКНІК КАНЗКАГА УНІВЕРСІТЭТА. Дыплом магістра хіміі, Корнэл. ДАСЛЕДЧЫ ХІМІК, UNION CARBIDE, EI ДЮПОН, ПРАЦАВАЎ НАД ХІМІЯЙ АТБОМБ У ПРАЕКЦЕ MANHATTAN ПАДЧАС СУСВЕТНАЙ ВАЙНЫ МІЖМІРОВЫ ХІМІЧНЫ І ХІМІЧНЫ ДЫРЭКТОР ПА ВЫРАБ. АДКРЫТАЯ ЎЛАСНАЯ НДДКР ЛАБАРАТОРЫЯ, 1956. У DIETRICH CHEMICAL CO. У цяперашні час СУПРАЦОЎНІЦТВА ТРЫЦЦАЦЬ СУПРАЦОЎНІКАЎ. ПРЫБЫТНАЯ ДЗЕЙНАСЦЬ, СПЕЦЫЯЛІЗУЕЦЦА НА ДАСЛЕДЧЫХ ПРАЕКТАХ
  
  
  ЗАДАННЕ. Некаторыя НЕЗАЛЕЖНЫЯ ДАСЛЕДАВАННІ. ПРОДАЖ НЕКАЛЬКІХ Каштоўных запатэнтаваных Формул прыносіць гадавыя даходы ў СЕТКІ З СЯМІ ЗНАЧЭННЯЎ. Агульны гадавы аб'ём перавышае 3 000 000 долараў ЗША. ДЗІТРЫХ ЖЫЛ У МАМАРАНЕКУ З 1948 ГОДА. ПРЫЧАТНА ПАВАЖАЕМ. ФІНАНСАВАЯ БЯСПЕКА. ДЗЕЙНІЧАЕ Ў ЦАРКВЕ І ГРАМАДСКІХ ГРУПАХ. ДЗЕЦІ: С'ЮЗАН, 1952 НАРАДЖЭННЯ. Эліс, 1954 НАРАДЖЭННЯ. НІ Ў ШЛЮБАХ. Жонка: Шарлота, памерла ў 1965 годзе.
  
  
  ПАЧАЛІ ПОЎНАЕ ДАСЛЕДАВАННЕ. Перадаю справаздачу па завяршэнні.
  
  
  - КАНЕЦ -
  
  
  Я адклаў два аркушы паперы, распрануўся і лёг у ложак. Пакуль я ляжаў у цемры, незадоўга да таго, як заснуў, я ў думках перабраў апошні радок першай старонкі справаздачы:
  
  
  AПОШНІЯ ПАКАЗАННІ: HERBERT DIETRICH ЗНАХОДЗІЦЦА Ў АКАПУЛЬКА.
  
  
  Я задавалася пытаннем, хто, чорт вазьмі, такі Герберт Дзітрых, і якую магчымую сувязь ён можа мець з такімі злачынцамі, як Сточэлі, Мішо, Даттуа, Тарэгрэса, Віньяль, Уэбер і Кліен?
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  На наступную раніцу я была ў басейна, калі Консуэла Дэльгарда спусцілася па прыступках і прайшла праз лужок вакол басейна, каб далучыцца да мяне. Я быў здзіўлены, убачыўшы, наколькі яна прывабней пры дзённым святле. На ёй было свабоднае плеценае лёгкае пляжнае паліто, якое заканчвалася крыху ніжэй яе сцёгнаў, дэманструючы цудоўныя ногі, якія круціліся ў рытмічнай плыўнай хадзе, калі яна падыходзіла да мяне.
  
  
  «Добрай раніцы», - сказала яна сваім прыемна хрыплым голасам, усміхнуўшыся мне. "Вы збіраецеся запрасіць мяне сесці?"
  
  
  "Я не чакаў убачыць цябе зноў", - сказаў я. Я высунуў ёй крэсла. "Хочаце выпіць?"
  
  
  "Не так рана раніцай". Яна зняла пляжнае паліто і накінула яго на спінку шэзлонга. Пад ім быў цёмна-сіні купальны гарнітур, амаль празрысты, за выключэннем грудзей і пахвіны. Выглядала так, як калі б яна насіла дробнаячэістую сеткаватую панчоху па-над купальнікам. Хоць гэта пакрыла яе больш, чым магло б быць бікіні, гэта было амаль гэтак жа адкрыта і, безумоўна, было значна больш навадным на разважанні. Консуэла заўважыла, што я гляджу на яе,
  
  
  "Падабаецца гэта?" спытала яна.
  
  
  "Гэта вельмі прывабна", - прызнаў я. "Мала хто з жанчын можа насіць яго і выглядаць гэтак жа добра, як вы".
  
  
  Консуэла лягла ў крэсла, якое я для яе высунуў. Нават пад прамымі сонечнымі промнямі яе скура здавалася гладкай і пругкай.
  
  
  "Я сказала ім, што была вашым госцем, - заўважыла Консуэла, - спадзяюся, вы не супраць".
  
  
  “Няма за што. Але чаму? Я ўпэўнены, што гэта не сацыяльны званок”.
  
  
  "Вы маеце рацыю. У мяне для цябе паведамленне.
  
  
  "Ад?"
  
  
  "Бікфарда".
  
  
  «Пра карыду ў Эль Карціха? Я атрымаў паведамленьне ўчора ўвечары.
  
  
  "Я пайду з табой", - сказала Консуэла.
  
  
  "Дык яны мяне даведаюцца?"
  
  
  "Так. Спадзяюся, ты не пярэчыш так часта выводзіць мяне з дому, - дадала яна весела ў голасе. «Большасць мужчын хацелі б гэтага»
  
  
  «Чорт вазьмі!» - раздражнёна сказаў я. «Чаму яны не могуць проста сказаць мне проста так ці не? Навошта ўсе гэтыя глупствы? "
  
  
  - Мяркуючы па ўсім, учора ўвечары вы расказалі Бікфарду сёе-тое аб іх дзейнасці. Гэта іх узрушыла. Яны не думалі, што нехта ведае так шмат аб аперацыі, якую яны праводзяць. Думаю, табе ўдалося іх напалохаць.
  
  
  "І дзе ты ва ўсім гэтым упісваешся?" - проста спытаў я яе.
  
  
  "Гэта не твая справа."
  
  
  "Я мог бы зрабіць гэта сваёй справай".
  
  
  Консуэла павярнулася і паглядзела на мяне. «Хіба я не важная ў аперацыі. Проста прыміце мяне за чыстую манету».
  
  
  "І што гэта?"
  
  
  "Проста прывабная жанчына, якую час ад часу праводзяць па горадзе".
  
  
  «Не, - сказаў я, - ты больш, чым гэта. Гатовы паспрачацца, што калі б я зірнуў на ваш пашпарт, я б выявіў, што ён запоўнены візавымі штампамі. Прынамсі, восем-дзесяць паездак у Еўропу. Большасць уязных марак будзе Швейцарыі і Францыі. Правільна?"
  
  
  Твар Консуэлы застыў. «Ублюдак, - сказала яна. "Вы гэта бачылі!"
  
  
  "Не", - сказаў я, ківаючы галавой. "Гэта зразумела. У вашым бізнэсе шмат грошай. Яны не могуць дазволіць ім плаваць тут, у Мексіцы, ці ў Штатах. Лепшае месца, каб схаваць яго - у Швейцарыі або на Багамах - нумараванымі рахункамі. Нехта павінен везці грошы адсюль туды. Хто лепшы за цябе? Прывабная, культурная, элегантная жанчына. Вы зробіце стаўку на тое, каб быць кур'ерам для іх.
  
  
  
  
  
  Той, хто здзяйсняе ўсе выдатныя паездкі і так прыемна ўсміхаецца мытнікам, праязджаючы міма краіны, і якога ведаюць паўтузіна банкаўскіх касіраў у Цюрыху, Берне і Жэневе.
  
  
  "У чым яшчэ ты так упэўнены?"
  
  
  «Што вы ніколі не носіце наркотыкі. Яны ніколі не рызыкнуць, што цябе зловяць за кантрабанду наркотыкаў. Тады ім давядзецца знайсці іншага кур'ера, якому яны змогуць давяраць наяўнымі гэтак жа, як зараз давяраюць вам. А гэта складана зрабіць».
  
  
  "Вы страшэнна правы!" Консуэла абурылася: "Яны ведаюць, што я ніколі не буду насіць з сабой наркотыкі".
  
  
  "Табе лягчэй думаць, што ты носіш толькі грошы?" - Спытаў я яе з лёгкім адценнем сарказму ў голасе. «З гэтым усё ў парадку? Ведаеце, грошы прыносяць гераін. Калі вы збіраецеся быць маральнай, дзе вы праводзіце рысу? "
  
  
  "Хто ты такі, каб так са мной размаўляць?" - злосна спытала Консуэла. "Усё, што вы робіце, таксама не вытрымае праверкі".
  
  
  Я нічога не сказаў.
  
  
  "Мы не такія ўжо і розныя", - сказала мне Консуэла, гнеў заглушыў яе голас, як бела-блакітны лёд у сярэдзіне зімы, які затуляе камень. “Я даўно зразумеў, што гэта цяжкае жыцьцё. Ты разбіраешся як мага лепш. Вы робіце сваю справу, а я - сваю. Толькі не асуджай мяне». Яна адвярнулася ад мяне. "Прымі мяне такі, якая я ёсць, вось і ўсё".
  
  
  "Я раблю вельмі мала меркаванняў", - сказаў я ёй. "І нічога ў тваім выпадку".
  
  
  Я працягнуў руку, схапіў яе за падбародак і павярнуўся тварам да сябе. Яе вочы змерзлі ад холаду абурэння. Але пад тонкім пластом стрымванай лютасьці я адчуў вір бурлівых эмоцый, якія яна ледзь магла кантраляваць. Унутры я адчуў рэзкую рэакцыю на раптоўнае пачуццёвае адчуванне гладкасці яе скуры на маіх пальцах, і ўва мне ўзнікла непераадольнае запатрабаванне развязаць замяшанне, якая бушавала ў ёй.
  
  
  На працягу доўгай, бясконцай хвіліны я прымушаў яе глядзець на сябе. Мы вялі ціхую бітву на некалькіх цалях прасторы, які падзяляў нашы твары, а затым я дазволіў сваім пальцам павольна слізгаць па яе падбародку і слізгаць па яе вуснаў. Лёд растаў, гнеў сышоў з яе вачэй. Я бачыў, як яе твар памякчэў, адтала ў поўнай і абсалютнай здачы.
  
  
  Консуэла злёгку прыадчыніла вусны, далікатна кусаючы мае пальцы, не зводзячы вачэй з мяне. Я прыціснуў руку да яе роце, адчуваючы, як яе зубы датычацца маёй плоці. Пасля яна адпусціла. Я прыбраў руку ад яе асобы.
  
  
  - Чорт цябе пабяры, - сказала Консуэла шыпячым шэптам, які ледзь даходзіў да мяне.
  
  
  "Я адчуваю тое ж самае." Мой голас быў не гучней яе.
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, што я адчуваю?"
  
  
  Цяпер гнеў быў накіраваны супраць яе самой за тое, што яна была такой слабой і дазволіла мне выявіць гэта.
  
  
  «Таму што вы прыйшлі сюды, каб пабачыцца са мной, у той час як вы маглі б так жа лёгка патэлефанаваць. З-за выраза твайго твару прама зараз. Бо гэта тое, што я не магу выказаць словамі ці нават паспрабаваць патлумачыць».
  
  
  Я змоўк. Консуэла паднялася і ўзяла свой пляжны халат. Яна надзела яго адным гнуткім рухам. Я ўстаў побач з ёй. Яна паглядзела на мяне.
  
  
  "Пойдзем", - сказаў я, узяўшы яе за руку. Мы прайшлі па краі басейна і па жвіровай дарожцы, падняліся па некалькіх лесвічных пралётах, якія вядуць на тэрасу і да ліфтаў, якія даставілі нас у мой пакой.
  
  
  * * *
  
  
  Мы стаялі блізка адзін да аднаго ў паўзмроку і прахалодзе пакоя. Я зашмаргнуў шторы, але святло ўсё яшчэ пранікала.
  
  
  Консуэла абняла мяне і прыціснулася тварам да майго пляча, блізка да маёй шыі. Я адчуў мяккасць яе шчок і вільготнасць яе вуснаў, калі яе зубы далікатна прыкусілі сухажыллі маёй шыі. Я прыціснуў яе бліжэй да мяне, цяжкая паўната яе грудзей мякка прыціснулася да маіх грудзей, мае рукі сціскалі яе сцягно.
  
  
  Цяпер, калі яна рашуча падняла твар да мяне, я нахіліўся ёй насустрач. Яе рот пачаў злосны, настойлівы, нястомны пошук маіх вуснаў і рота. Я зняў з яе пляжнае паліто, сцягнуў рамяні мая з яе плячэй і сцягнуў касцюм да сцёгнаў. Яе грудзі была неверагодна мяккай - шаўкавістая скура на маёй голай грудзей.
  
  
  «Ой, пачакай», - сказала яна, затаіўшы дыханне. "Пачакай." І яна выйшла з маіх рук дастаткова доўга, каб сцягнуць касцюм са сваіх сцёгнаў і выйсці з яго. Яна кінула жменю сеткі на крэсла і пацягнулася да пояса маіх плаўленняў. Я выйшаў з іх, і мы рухаліся разам так інстынктыўна, як калі б мы здзяйснялі гэтае дзеянне столькі разоў да гэтага, што цяпер гэта стала нашай другой натурай, і нам не трэба было думаць, што рабіць далей.
  
  
  Мы перабраліся на ложак. Я зноў пацягнуўся да яе і быў з ёй вельмі далікатным і вельмі настойлівым, пакуль яна не ажыла ў маіх руках.
  
  
  Аднойчы яна сказала, задыхаючыся: “Я не думала, што ўсё будзе так. Божа, як добра.
  
  
  Яна здрыганулася ў маіх руках. «О божа, гэта добра!» - Усклікнула яна, удыхаючы мне ў вуха сваё цёплае вільготнае дыханне. “Мне падабаецца тое, што ты са мной робіш! Не спыняйся! "
  
  
  Яе скура была тонкай і мяккай, гладкай ад тонкага бляску поту, гладкай, як саспелае жаночае цела, апухлае ад хвалявання. Яе вусны былі цёплымі і вільготнымі, і вільготна чапляліся за мяне ўсюды, дзе яна мяне цалавала. Яна рухалася павольна ў адказ на мае пагладжванні пальцамі, пакуль не стала вільготнай і поўнай, і не магла ўтрымацца ад рашучага павароту да мяне.
  
  
  У рэшце рэшт, мы сышліся разам у вар'яцкай парыве, яе рукі абвіліся вакол мяне, яе ногі перапляліся з маімі, яна прыціскалася да мяне так моцна, як магла, уцягваючы мяне ў сябе рукамі, яе горла злёгку пранізліва гукі, якія перараслі ў кацінае рык , поўнае бездапаможнасці.
  
  
  У апошні момант яе вочы адкрыліся і паглядзелі мне ў твар, усяго ў далоні ад яе, і яна ўскрыкнула адрывістым голасам: «Праклятае жывёла!» калі яе цела ўзарвалася аб маё, яе сцягна біліся аб мяне з лютасцю, якую яна не магла стрымаць.
  
  
  Пазней мы ляжалі разам, паклаўшы яе галаву мне на плячо, кожны з нас паліў цыгарэту,
  
  
  «Гэта нічога не мяняе», - сказала мне Консуэла. Яе вочы былі скіраваны ў столь. "Гэта было тое, чым я хацеў займацца…"
  
  
  «…Мы хацелі гэта зрабіць», - паправіў я яе.
  
  
  "Добра, мы", - сказала яна. «Але гэта не мяняе нічога. Падумай пра гэта прама зараз».
  
  
  "Я не думаў, што гэта будзе".
  
  
  "Хоць гэта было добра", - сказала яна, паварочваючыся да мяне і ўсміхаючыся. "Мне падабаецца займацца каханнем пры дзённым святле".
  
  
  "Гэта было вельмі добра."
  
  
  «Госпадзе, - сказала яна, - як добра было зноў мець мужчыну. Ніхто не хваляваўся. Проста проста, - я мацней абняў яе.
  
  
  "Гэта вар'яцтва", - разважала Консуэла. "Гэта не павінна быць так добра з першага разу".
  
  
  "Часам бывае".
  
  
  "Я думаю, з табой заўсёды будзе добра", - сказала Консуэла. «Толькі не варта думаць пра гэта, ці не так? Мы не ведаем, ці паўторыцца гэта калі-небудзь зноў, ці не так? "
  
  
  Яна павярнулася да мяне так, што лягла на бок, паклала адну нагу на маю і прыціснулася да майго цела.
  
  
  «Паслухай, - сказала яна настойлівым шэптам, - будзь асцярожны, добра? Абяцай мне, што будзеш асцярожны.
  
  
  "Я магу паклапаціцца пра сябе", - сказаў я.
  
  
  «Так усе гавораць, - сказала яна. Яе пальцы закранулі шнараў на маіх грудзях. "Вы не былі такія асцярожныя, калі атрымалі гэта, ці не так?"
  
  
  "Я буду асцярожней".
  
  
  Консуэла адскочыла ад мяне і лягла на спіну.
  
  
  "Чорт!" - сказала яна хрыплым сталым голасам. «Быць жанчынай - чорт вазьмі. Ты ведаеш што гэта?"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Консуэла пайшла дадому апранацца. Яна сказала, што вернецца прыкладна праз гадзіну, каб забраць мяне на сустрэчу пазней. Я нетаропка прымаў душ і галіўся, калі зазваніў тэлефон. Грубы голас не знайшоў час назваць сябе.
  
  
  «Стачэлі хоча цябе бачыць. Прама зараз. Ён гаворыць, што гэта важна. Падымайся сюды як мага хутчэй.
  
  
  Тэлефон змоўк у маіх руках.
  
  
  * * *
  
  
  Смуглявы круглы твар Сточэлі быў амаль барвовым ад бяссільнай лютасці.
  
  
  "Паглядзі на гэта", - зароў ён мне. “Праклён! Вы толькі паглядзіце на гэта! Сукін сын атрымаў гэта, нягледзячы ні на што.
  
  
  Ён тыцнуў тоўстым указальным пальцам у скрутак, загорнуты ў карычневую паперу з прылепленым да яго сінім лістом паперы.
  
  
  "Ты думаеш, гэта мая праклятая пральня?" Сточэлі крычаў на мяне сваім хрыплым голасам. «Вазьмі гэта. Давай, вазьмі! »
  
  
  Я зняў пакет з часопіснага століка. Яно было нашмат цяжэй, чым павінна быць.
  
  
  «Мы адкрылі яго, - прагыркаў Сточэлі. - Угадай, што ўнутры».
  
  
  "Мне не трэба варажыць".
  
  
  "Ты маеш рацыю", - люта сказаў ён. «Пяць кілаграмаў каня. Як табе гэта?"
  
  
  "Як ён сюды патрапіў?"
  
  
  «Пасыльны прынёс яго. Ён паднімаецца ў ліфце, таму мае хлопчыкі спыняюць яго ў уваходу. Ён кажа ім, што гэтая бялізна, якую я адправіў учора, кладзе яго на крэсла і спускаецца зваротна на ліфце. Яны нават даюць яму чаявыя. Гэтыя тупыя ўблюдкі! Праклятая пасылка ляжыць там больш за гадзіну, перш чым яны падумаюць расказаць мне пра гэта. Як табе гэта падабаецца? »
  
  
  «Ён быў служачым гатэля?»
  
  
  Сточалі кіўнуў. «Так, ён служачы. Мы прывезлі яго сюды... Усё, што ён ведае, ён сядзіць на прылаўку ў будцы паркоўшчыка і чакае дастаўкі. На бланку для мыцця напісана маё імя і нумар пентхауса, таму ён падымае гэта сюды».
  
  
  Я спытаў. - "Я не думаю, што ён бачыў, хто гэта пакінуў?"
  
  
  Сточэлі пакруціў круглай, амаль лысай галавой. «Не, гэта было проста так. Гэта мог падняць любы з служачых гатэля, якія працуюць у службе паркоўкі. Ён проста выпадкова ўбачыў гэта першым і падумаў, што прынясе яшчэ адзін пакет”.
  
  
  Сточэлі цяжка тупнуў да акна. Ён тупа глядзеў на пакет, не бачачы яго. Затым ён павярнуўся да мяне тварам сваім тоўстым грудкаватым целам.
  
  
  "Што, чорт вазьмі, ты рабіў апошнія паўтара дня?" - раздражнёна спытаў ён.
  
  
  "Зберагаў цябе ад смерці", - сказаў я гэтак жа рэзка. «Арганізацыя Мішо даслала сюды чалавека, каб мясцовая арганізацыя забіла вас».
  
  
  На імгненне Сточэлі страціў дарунак прамовы. Ён у роспачы стукнуў кулаком па далоні іншай рукі.
  
  
  "Што, чорт вазьмі?" ён узарваўся. «Праклён? Спачатку Камісія, а зараз банда Мішо? Ён пакруціў галавой, як невысокі сярдзіты бык. Ён запатрабаваў. - "Як вы даведаліся пра гэта?"
  
  
  "Ён звязаўся са мной".
  
  
  "Навошта?" — Маленькія вочы Сточэлі засяродзіліся на мне, падазрона звузіўшыся на яго круглым твары. Ён не галіўся, і чорнае шчацінне, кантраставала з чорным бляскам некалькіх пасмаў валасоў, якія ён зачасаў па сваёй лысіне.
  
  
  "Яны хочуць, каб я дапамог ім забіць вас".
  
  
  «І вы мне пра гэта расказваеце?» Ён паклаў рукі на сцягна, яго ногі сядзелі верхам, нахіліўшыся да мяне, як быццам ён з цяжкасцю ўтрымліваўся ад нападу на мяне.
  
  
  "Чаму б і не? Вы хочаце ведаць, ці не так?"
  
  
  "Што ты ім сказаў?" - спытаў Сточэлі.
  
  
  "Каб адчапіліся ад цябе".
  
  
  Сточэлі запытальна прыўзняў брыво. "Ды ўжо? Нешта яшчэ? А калі не, што тады? "
  
  
  "Тады я раскрою іх арганізацыю".
  
  
  "Вы ім гэта сказалі?"
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  Сточэлі задуменна падціснуў маленькія губкі... "Ты гуляеш грубіянска, ці не так..."
  
  
  "Яны таксама".
  
  
  "Што яны сказалі, калі вы ім гэта сказалі?"
  
  
  "Я павінен атрымаць іх адказ сёння днём".
  
  
  Сточэлі стараўся не праяўляць турботы. "Як вы думаеце, што яны скажуць?"
  
  
  «Вырашайце самі. Ім патрэбна арганізацыя Мішо больш, чым вы. Гэта робіць вас расходным матэрыялам».
  
  
  Сточэлі быў рэалістам. Калі ён і быў напалоханы, ён гэтага не паказаў. "Ды ўжо. Ты павінен так думаць, праўда? Ён раптам змяніў тэму. "Хто тут з Марселя?"
  
  
  «Некта на імя Жан-Поль Сэўе. Ты яго ведаеш?"
  
  
  Яго лоб задуменна нахмурыўся. "Сеўе?" Ён пакруціў галавой. "Не думаю, што калі-небудзь сустракаў яго".
  
  
  Я апісаў Жан-Палі.
  
  
  Сточалі зноў пакруціў галавой. «Я да гэтага часу яго не ведаю. Але гэта нічога не значыць. Я ніколі не зважаў ні на каго з іх, акрамя хлопцаў, якія кіруюць арганізацыяй. Мішо, Берцье, Дзюпрэ. Іншых я б ня ведаў».
  
  
  - Імя Дзітрых для вас што-небудзь значыць?
  
  
  Ніякай рэакцыі. Калі Сточэлі ведаў гэтае імя, ён добра яго хаваў. «Ніколі пра яго не чуў. З кім ён?
  
  
  «Я не ведаю, ці ёсць ён з кім-небудзь. Вы калі-небудзь мелі справу з кім-небудзь з такім імем? "
  
  
  «Паслухайце, - прагыркаў Сточэлі, - за сваё жыццё я сустрэў пару тысяч хлопцаў. Як, чорт вазьмі, ты чакаеш, што я буду памятаць усіх, каго сустракаў? Гэта дакладна - ніхто з тых, з кім я ніколі не меў справы. Хто гэты хлопец?"
  
  
  "Я не ведаю. Калі даведаюся, дам табе ведаць.
  
  
  «Добра, - сказаў Сточэлі, не звяртаючы ўвагі на гэтую тэму. «Цяпер у мяне для вас ёсць невялікая праца. Я хачу, каб ты пазбавіўся гэтага праклятага пакета. Ён паказаў вялікім пальцам на скрутак.
  
  
  «Я не твой хлопчык на пабягушках. Папрасі каго-небудзь са сваіх людзей выкінуць яго.
  
  
  Сточэлі гучна засмяяўся. "Што з табой? Вы думаеце, што я дурны? Ты думаеш, я дастаткова тупы, каб дазволіць любому з маіх хлопчыкаў бегаць па гэтым атэлі з пяццю кілаграмамі гераіну? Калі іх зловяць, гэта ўсё роўна, што ткнуць мяне пальцам. Акрамя таго, ты па-чартоўску добра ведаеш, што я не магу давяраць ім пазбавіцца ад гэтага. Вы ведаеце, колькі гэта каштуе? Каму б я яго ні перадаў, першае, што ён зробіць, гэта паспрабуе прыдумаць, пад якім вуглом ён можа прадаць яго. Пяць кілаграмаў, гэта лепш, чым мільён долараў на вуліцы. Гэта занадта шмат спакусы. Не, сэр, ніводзін з маіх хлопчыкаў! "Я перадумаў. «Добра, - сказаў я. - Я вазьму гэта». Сточэлі раптам паставіўся да маёй лёгкай дамове з падазрэннем. «Пачакай секунду», - прагыркаў ён. "Не так хутка. Чаму ты не загадаў мне адстаць? Я прашу цябе аб немалой паслузе. Цябе зловяць з гэтым, і наступныя трыццаць гадоў ты правядзеш у мексіканскай турме, праўда? Наколькі я чуў, там не месца, каб правесці нават 30 хвілін. Дык чаму ж ты хочаш так далёка падставіць за мяне шыю? "
  
  
  Я ўсміхнуўся яму і сказаў: «Гэта не мае значэння, Сточэлі. Я адзіны тут, каму можна давяраць, каб пазбавіцца ад гэтага за вас і не запэцкаць сваю азадак. Я не збіраўся расказваць яму, што меў на ўвазе. Чым менш Стокелі ведаў пра мае планы, тым лепш. Сточалі павольна кіўнуў. "Ды ўжо. Калі падумаць, гэта пацешна, ці не праўда? Аказваецца, з усіх маіх хлопчыкаў ты адзіны, на каго я магу спадзявацца.
  
  
  "Вельмі пацешна."
  
  
  Я ўзяў скрутак і сунуў яго пад мышку, затым павярнуўся, каб пайсці.
  
  
  «Паведаміце мне, што адбываецца», - сказаў Сточэлі амаль прыязным голасам. Ён пайшоў са мной да дзвярэй. «Я нервуюся, седзячы тут, не ведаючы, што адбываецца».
  
  
  Я спусціўся на ліфце ў свой пакой, нікога не сустрэўшы. Я адчыніў дзверы сваім ключом і ўвайшоў. І спыніўся. На маім ложку ляжаў карычневы, загорнуты ў паперу пакет з прымацаваным да яго сінім спісам бялізны, ідэнтычны таму, які я трымаў на згіне рукі і які я толькі што ўзяў з пентхауса Сточэлі.
  
  
  * * *
  
  
  Мне спатрэбілася не больш за дзесяць хвілін, каб усё выправіць, каб, калі прыехала паліцыя, нічога не знайшла. Калі б карціна была такой жа, я ведаў, што паліцыя атрымала б вестку аб тым, што яны могуць знайсці адну схованку з гераінам у пентхаусе Сточэлі, а іншы - у маім пакоі. Верагодна, яны ўжо накіроўваліся ў гатэль.
  
  
  Менш чым праз паўгадзіны я быў у вестыбюлі і чакаў, калі мяне заедзе Консуэла. Я насіў камеру на шыі з прымацаваным да яе тэлеаб'ектывам 250 мм. На плячы ў мяне была вялікая торба для фотаапарата з каровінай скуры.
  
  
  Консуэла спазнілася. Я паклаў сумку з цяжкім фотаапаратам і фотаапарат на
  
  
  сядзенне крэсла. "Сачы за гэтым для мяне, добра", - сказаў я аднаму з пасыльных, працягваючы яму банкноту ў дзесяць песа. Я падышоў да стала.
  
  
  Клерк паглядзеў на мяне з усмешкай.
  
  
  - Сеньёр Стэфанс, ці не так? Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?
  
  
  "Спадзяюся, што так", - ветліва сказаў я. «У вас ёсць зарэгістраваны госць па імі Дзітрых - Герберт Дзітрых?»
  
  
  "Momentito", - сказаў клерк, звяртаючыся да картатэкі госця. Ён праглядзеў яго, а затым падняў вочы. "Так, сеньёр. Эль-сеньёр Дзітрых прыбыў учора.
  
  
  Учорашні дзень? Калі Дзітрых прыляцеў учора, а Сточэлі напярэдадні, і ён ляцеў у адным самалёце са Сточэлі, то дзе ж Дытрых быў дваццаць чатыры гадзіны?
  
  
  Я на імгненне задумаўся пра гэта, а затым спытаў: "Вы ведаеце, у якім пакоі ён знаходзіцца?"
  
  
  "Ён займае нумар дзевяць-тры", - сказаў клерк, зноў правяраючы тэчку.
  
  
  "А вы выпадкова не ведаеце, як ён выглядае?" Я спытаў. "Ці магчыма, што вы маглі б апісаць яго мне?"
  
  
  Клерк паціснуў плячыма. «Lo siento mucho, сеньёр Стэфанс. Гэта немагчыма! Выбачыце, але я не быў на дзяжурстве, калі сеньёр Дзітрых зарэгістраваўся.
  
  
  "No es importante", - сказаў я яму. "Усё роўна дзякуй." Я перадаў яму складзены рахунак.
  
  
  Клерк усміхнуўся мне. «De nada, сеньёр. Калі я змагу дапамагчы вам у будучыні, дайце мне ведаць».
  
  
  Я вярнуўся праз вестыбюль і ўзяў сваё абсталяванне. Я павесіў камеру на шыю, калі да мяне падышла Консуэла.
  
  
  «Божа мой, - сказала яна, смеючыся з мяне, - ты сапраўды выглядаеш як турыст з усім гэтым фатаграфічным абсталяваннем, прывязаным да цябе».
  
  
  Я ўсміхнуўся ёй у адказ. "Інструменты маёй справы", - лёгка сказаў я. «Я фатограф-фрылансер, памятаеш?»
  
  
  «Раскажы мне пра гэта пазней», - сказала Консуэла, зірнуўшы на свой наручны гадзіннік і ўзяўшы мяне за руку. «Мы спознімся, калі патрапім у корак».
  
  
  Мы якраз выязджалі з кальцавой дарогі перад гатэлем, калі паліцэйская машына згарнула і з ровам сірэны спынілася перад уваходам. Чацвёра паліцыянтаў выскачылі і хутка ўвайшлі ў гатэль.
  
  
  "Як вы думаеце, чаго яны хочуць?" - спытала Консуэла, гледзячы ў люстэрка задняга выгляду.
  
  
  "Будзь я пракляты, калі ведаю".
  
  
  Консуэла скоса паглядзела на мяне, але больш нічога не сказала. Яна засяродзілася на паскарэнні па Кастэр Мігель Алеман, міма Акапулька Хілтан да Дыяне Серкл, дзе Пасео дэль Фаралон перасякае Вогнішча. Яна ехала па шашы 95, якая вядзе на поўнач у Мехіка.
  
  
  Прыкладна ў мілі далей па дарозе Консуэла павярнула на грунтавую дарогу, якая вядзе ў перадгор'і. Нарэшце яна спынілася на жвіровай стаянцы, напалову запоўненай машынамі.
  
  
  - Эль Карціха, - аб'явіла яна. «Фермерскі дом».
  
  
  Я ўбачыў драўляны будынак, пафарбаваны ў ярка-чырвоны і белы колеры, насамрэч не больш за вялікую круглую платформу, пабудаваную на вышыні шасці футаў над зямлёй, якая атачала маленькае, пакрытае пяском кольца. Над пляцоўкай узвялі чарапічны дах, цэнтр якога быў адкрыты небу і яркаму сонцу. Сама платформа была крыху больш за дзесяць футаў у шырыню, як раз дастатковай для таго, каб па перыметры можна было паставіць невялікія столікі глыбінёй у два.
  
  
  Мы селі за стол каля парэнчаў, насупраць варот, праз якія павінны былі прайсці быкі. З гэтай пазіцыі наш агляд кольцы пад намі быў зусім бесперашкодным.
  
  
  Гурт зайграў павольную мелодыю. Па ўтрамбаваным пяску рынга выйшлі чацвёра мужчын, выхваляючыся ў такт музыцы. Натоўп ім апладыраваў.
  
  
  Я чакаў, што яны будуць апрануты ў традыцыйныя trajas de luces, шчыльна пашытыя, бліскуча вышытыя "касцюмы з агнямі", якія насілі матадора, якіх я назіраў на арэнах для бою быкоў у Памплоне, Барселоне, Мадрыдзе і Мехіка. Замест гэтага на гэтых чацвярых былі кароткія цёмныя курткі, белыя кашулі з рюшамі і шэрыя штаны, запраўленыя ў чорныя боты да шчыкалаткі. Яны спыніліся на далёкім канцы рынга і пакланіліся.
  
  
  Раздаліся разрозненыя апладысменты. Матадоры павярнуліся і пайшлі назад, знікаючы пад платформай пад намі.
  
  
  Побач з намі стол быў запоўнены. У групе было шэсць чалавек. Дзве з трох дзяўчын селі спіной да рынга. Адзін з іх быў бландынкай, іншы рудавалосым. Трэцяя дзяўчына была маленькай і асмуглай, з хупавым каменным тварам.
  
  
  На чале стала рослы сівы мужчына з вялікім брушкам пачаў жартаваць з дзяўчатамі. Паміж рудавалосым і каржакаватым мексіканцам з бронзавым тварам сядзеў высокі худы мужчына.
  
  
  Я нахіліўся да Консуэлы. «Гэта вашыя людзі?»
  
  
  "Двое з іх." Яе голас быў ледзь гучней шэпту. Яна не адварочвалася ад рынга.
  
  
  "Якія два?"
  
  
  "Яны дадуць вам ведаць".
  
  
  Цяпер пікадор выехаў на рынг на кані з цяжкім набіваннем з правага боку і доўгім плясканнем збоку ад правага вока, каб не бачыць быка.
  
  
  Бык апусціў рогі і кінуўся на каня. У злосным штуршку пікадор нахіліўся і ўсадзіў вастрыё сваёй пікі глыбока ў левае плячо быка, абапіраючыся ўсёй вагай на доўгую рукоять. Ён моцна супраціўляўся напору быка, утрымліваючы рогі далей ад яго каня. Бык вырваўся з пакутлівага болю і пабег па рынгу, лыскаючы яркай крывёю з раны на плячы, паласатай чырвонай стужкай на пыльнай чорнай шкуры.
  
  
  
  На рынг выйшаў першы бандэрыльера. У кожнай руцэ ён трымаў дзіду з доўгім дрэўкам, і, выцягнуўшы рукі ў форме трыкутніка, ён зрабіў выгнуты бег на быка. Бык апусціў галаву, каб кінуцца. Нахіліўшыся, бандэрыльера паставіў завостраныя дзіды на кожным плячы быка. Вострае жалеза праслізнула ў жорсткую шкуру жывёлы, як быццам яна была зроблена з папяроснай паперы. Я паглядзеў на людзей за суседнім столікам. Ніхто з іх не звярнуў на мяне ўвагі. Яны назіралі за дзеяннямі на рынгу. Матадор зноў выйшаў, несучы маленькую мулету. Ён кароткімі крокамі падышоў да быка, спрабуючы прымусіць яго кінуцца. Бык быў вельмі кепскі. Але з матадорам было яшчэ горш. Бландынка за суседнім столікам адвярнулася ад кольца. "Гэй, Гарэт, калі яны забіваюць быка?" "Праз хвіліну ці дзве", - адказаў шчыльны мужчына. "Вы не ўбачыце гэтага, пакуль не вернецеся". “Я не хачу гэтага бачыць. Мне не падабаецца выгляд крыві ". Бык стаміўся. Матадор быў гатовы да забойства. Бакі быка ўздымаліся ад знямогі, галава яго схілілася да пяску. Матадор падышоў да апушчанай галаве, нахіліўся і ўторкнуў меч у быка па самую рукоять. Ён прамазаў па пазванках. Калі перарэзаць пазваночнік, бык імгненна абрынецца, гэта хуткая, чыстая смерць, амаль імгненная. вось кроў хлынула з яго рота вязкай бруёй. », - Сказаў ён ёй. Меч, нож - сталь і кровапусканне ўзмацняюць наша пачуццё мужчынскага мужнасці. колючым мячом у руцэ. Адзін з бандэрыльера выцягнуў другі меч. Матадор нахіліўся над быком і зрабіў які сячэ рух. Лязо перарэзала спінны мозг, і бык паваліўся на пясок. Гарэт павярнуў галаву і злавіў мой погляд. Ён устаў. «У мяне ў машыне ёсць пара бутэлек віскі, - гучна сказаў ён. "Пойдзем за імі, Карлас". Я бачыў, як яны прайшлі па перыметры арэны і перасеклі драўляную платформу, якая вяла да паркоўкі. Консуэла кранула мяне за руку. "Вы можаце далучыцца да іх зараз". Я рушыў услед за імі з вальера. Гарэт прабіраўся скрозь прыпаркаваныя машыны, пакуль не дабраўся да далёкага канца стаянкі. Ён спыніўся, каб павярнуцца і пачакаць мяне. Калі я падышоў, ён холадна паглядзеў на мяне. Я спыніўся перад ім. Я не ведаю, што ён чакаў ад мяне, але я не марнаваў ні слоў, ні часу. - Адстаў Стачэлі, - рэзка сказаў я, гледзячы ў цяжкі ваяўнічы твар Гарэта. Затым мой погляд перамясціўся на Карласа, які сустрэў мой погляд абыякава ветлівым выразам асобы. Карлас быў апрануты ў светла-зялёныя штаны, кашулю з сырога шоўку і белыя лоферы з пэндзлікамі на маленькіх ножках. Ён выглядаў як прыдурак, але я адчуў у ім глыбокую сутнасць цвёрдасці, якой Гаррет не валодаў. Гарэт быў блефам і напышлівым. Карлас быў больш небяспечным з дваіх. Карлас працягнуў руку і крануў мяне за руку. Яго голас быў вельмі спакойны і ветлівы. "Сеньёр, я думаю, што клімат Акапулька стаў для вас вельмі нездаровым".
  
  
  "Я не баюся".
  
  
  Карлас злёгку паціснуў пульхнымі плячыма. "Гэта вельмі дрэнна", - заўважыў ён. "Крыху страху часам можа выратаваць жыццё мужчыну". Я адвярнуўся ад іх, хаваючы гнеў. Я вярнуўся на рынг праз сталы да Консуэлы. Я дакрануўся да яе рукі. “Будуць праблемы. Зможаш паехаць назад у горад з сябрамі? » "Вядома. Чаму?" “Дай мне ключы ад тваёй машыны. "Я пакіну іх у сваім гатэлі". Консуэла паківала галавой. «Я прыўзла цябе сюды. Я завязу цябе назад. "Давайце тады." Я сабраў фотаапарат і вялікую торбу з абсталяваннем. Ідучы за Консуэлай на крок ззаду мяне, я выйшаў з вальера. Мы перасякалі невялікі драўляны масток, Консуэла стаяла побач са мной, калі я раптам краем вока ўлавіў нейкі рух. Чыстым, інстынктыўным рэфлексам я адкінуў Консуэлу ад сябе да парэнчаў і кінуўся да драўлянай сцяны, якая складала адзін бок праходу. Я адскочыў ад сцяны пад вуглом, павярнуўся і ўпаў на адно калена. Мая шыя загарэлася, як быццам нехта апаліў яе распаленым жалезам. Я адчуў, як па каўняры пацёк струмень крыві. "Што гэта такое?" - усклікнула Консуэла, а затым яе погляд упаў на бандэрылу з доўгай ручкай, якая ўсё яшчэ дрыжала ў сцяне паміж намі, яе вывастраны сталёвы шып глыбока ўпіўся ў дрэва. Доўгая ручка са стужкай разгойдваюцца ўзад і наперад, як смяротны метраном.
  
  
  
  
  Я ўспомніў, як лёгка калючая сталь упіўся ў скураную шкуру быка. Было няцяжка ўявіць, як перавязачная падуздышная костка пранізвае маё горла, калі б я не дзейнічаў так хутка.
  
  
  Я ўстаў і атрос калені штаноў.
  
  
  "Твае сябры не губляюць часу дарма", - люта сказаў я. "А цяпер паехалі адсюль".
  
  
  * * *
  
  
  Жан-Поль чакаў мяне ў холе. Ён ускочыў на ногі, калі я ўвайшоў. Я накіраваўся праз вестыбюль да ліфтаў, і ён пайшоў побач са мной.
  
  
  "Добра?"
  
  
  «Мне сказалі прыбірацца да д'ябла з Акапулькі».
  
  
  "І?"
  
  
  "Яны таксама спрабавалі забіць мяне".
  
  
  Мы ўвайшлі ў ліфт. Жан-Поль сказаў: "Я думаю, ты ў дрэнным становішчы, дружа мой".
  
  
  Я не адказаў. Ліфт спыніўся ў мяне на паверсе. Мы выйшлі і пайшлі па калідоры. Калі мы падышлі да мяне ў пакой, я дастаў ключ.
  
  
  - Пачакайце, - рэзка сказаў Жан-Поль. Ён працягнуў левую руку за ключом: "Аддай яго мне".
  
  
  Я паглядзеў уніз. Жан-Поль трымаў у правай руцэ пісталет. Я не спрачаюся са зброяй так блізка. Я даў яму ключ.
  
  
  "Цяпер адыдзі ў бок".
  
  
  Я адышоўся. Жан-Поль уставіў ключ у замак і павольна павярнуў яго. Раптоўным рухам ён расчыніў дзверы, упаўшы на адно калена, пісталет у яго руцэ нацэліўся ў пакой, гатовы ўразіць любога ўнутры.
  
  
  "Там нікога няма", - сказаў я яму.
  
  
  Жан-Поль падняўся на ногі.
  
  
  «Я ніколі не саромеюся праяўляць асцярожнасць, - сказаў ён. Мы зайшлі ў пакой. Я зачыніў за намі дзверы, падышоў да акна тэрасы і выглянуў на двор. Ззаду мяне Жан-Поль рыхтаваў для нас напоі. Я кінуў торбу з абсталяваннем на крэсла і паклаў на яе фотаапарат.
  
  
  Гледзячы на заліў, я бачыў маторныя лодкі, якія буксіруюць водных лыжнікаў. У яхт-клубе на якары стаяла некалькі маторных ветразнікаў. Лодка для лоўлі тунца, якую я бачыў напярэдадні, усё яшчэ была прывязана да набярэжнай. Я задумаўся аб гэтым.
  
  
  Жан-Поль спытаў: "Хіба ты не баішся адвярнуцца ад мяне?"
  
  
  "Не"
  
  
  Ён перашкодзіў напоі. «Пакуль вас не было, у нас было нейкае хваляванне. У гатэль наведвалася мясцовая паліцыя. Яны абшукалі апартаменты Сточэлі ў пентхаусе».
  
  
  "Так?"
  
  
  «Яны таксама абшукалі ваш пакой». Жан-Поль пільна глядзеў мне ў твар, спрабуючы ўлавіць найменшы выраз здзіўлення. "Гэта вас не турбуе?"
  
  
  "Я гэтага чакаў".
  
  
  Я зноў павярнуўся і паглядзеў у акно. Я ведаў, што з таго моманту, як убачыў на сваім ложку падроблены пакет для бялізны, мяне выкліча паліцыя.
  
  
  Іх, верагодна, папярэдзілі, каб яны абшукалі як апартаменты Сточэлі, так і мой пакой на прадмет наркотыкаў. Хтосьці спрабаваў накласці на Сточэлі цяжкі каркас.
  
  
  Але мяне непакоіла не гэта.
  
  
  «Навошта паліцыі абшукваць пентхаус Сточэлі?» - спытаў Жан-Поль.
  
  
  "Таму што сёння яму даставілі пяць кілаграмаў гераіну, загорнутыя, як пачак бялізны", - сказаў я.
  
  
  Жан-Поль здзіўлена свіснуў.
  
  
  «Відаць, значыць, ён ад гэтага пазбавіўся. Eh bien? "
  
  
  "Я пазбавіўся ад гэтага дзеля яго".
  
  
  "Ой?" Яшчэ адна доўгая паўза. «Вось чаму яны абшукалі ваш пакой?»
  
  
  «Не. Яшчэ адна пасылка, як быццам яна была дастаўлена ў мой пакой, - спакойна сказала я, усё яшчэ спіной да Жан-Поля. «Яшчэ пяць кілаграмаў у сапраўды такім жа пакаванні».
  
  
  Жан-Поль задуменна пераварваў інфармацыю. Затым ён сказаў: "Паколькі паліцыя нічога не знайшла, магу я спытаць, што вы зрабілі з гераінам?"
  
  
  "Я ўзяў яго з сабой".
  
  
  «І ты пазбавіўся яго сёння днём? Які ты разумны, mon amil.
  
  
  Я пакруціў галавой. «Не, ён усё яшчэ ў маёй торбе з абсталяваннем. Усе дзесяць кілаграмаў. Я нашу яго з сабой увесь дзень».
  
  
  Жан-Поль павярнуўся і паглядзеў на грувасткую торбу з абсталяваннем, якую я паставіў на крэсла каля акна. Ён пачаў смяяцца.
  
  
  «У цябе выдатнае пачуццё гумару, сябар мой. Вы ведаеце, што адбылося б, калі б паліцыя знайшла гэта ў вас? "
  
  
  Так. Трыццаць гадоў катаржных прац. Так мне сказалі.
  
  
  "А вас гэта не турбуе?"
  
  
  "Не столькі, колькі нешта яшчэ".
  
  
  Жан-Поль прынёс мне выпіць. Ён узяў сваю і сеў на адну з крэслаў.
  
  
  Ён падняў сваю шклянку. "A voire sante!" Ён зрабіў глыток. "Што цябе турбуе?"
  
  
  Я павярнуўся."Вы." "Вы не з арганізацыі Мішо".
  
  
  Жан-Поль адпіў ром. У яго шэрых вачах быў выклік. "Чаму вы так думаеце?"
  
  
  «Па-першае, вы занадта дружны са мной. Ты больш падобны на майго целаахоўніка. Па-другое, вы на самой справе не настойваеце на знішчэнні Сточэлі. Нарэшце, увесь дзень вы ведалі, што нехта спрабуе падставіць Сточэлі, як падставілі Мішо. Гэта павінна было даказаць вам, што Сточэлі не падставіў Мішо, і таму вы пераследваеце не таго хлопца. Але вы нічога не зрабілі з гэтым».
  
  
  Жан-Поль нічога не сказаў.
  
  
  Я пайшоў далей. «Не толькі гэта, але вы тырчалі ў гатэлі ўвесь дзень, нягледзячы на тое, што чацвёра копаў абшуквалі рэстаран у пошуках наркотыкаў. Калі б вы сапраўды былі з марсельскай арганізацыі, вы б уцяклі як чорт пры першым поглядзе на іх».
  
  
  "Так?"
  
  
  «Дык хто ты, чорт вазьмі?»
  
  
  "Хто я па-твойму?"
  
  
  "Паліцэйскі."
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што гэта так?"
  
  
  «Тое, як вы ўвайшлі ў дзверы некалькі хвілін таму. Гэта
  
  
  строга паліцэйская тэхніка. Цябе так вучылі.
  
  
  «Вы праніклівыя, mon vieux! Так, я паліцыянт.
  
  
  «Наркотыкі?»
  
  
  Жан-Поль кіўнуў. «L'Office Central месціцца ў супрацоўніцтве да Trafic des Stupifiants. Мы працуем з вашым Федэральным бюро па наркотыках і небяспечных наркотыках, BNDD ».
  
  
  "А мексіканская паліцыя?"
  
  
  «Для гэтай аперацыі так. Федэраты. Яны ведаюць, што я працую пад прыкрыццём».
  
  
  «Няўжо арганізацыя Мішо сапраўды паслала сюды кагосьці, каб прымусіць банду Акапулька ліквідаваць Сточэлі? Ці гэта было прыкрыццём? »
  
  
  «О, яны паслалі чалавека, добра. Вось як мы даведаліся пра гэта. Мы папрасілі мексіканскую паліцыю затрымаць яго, калі ён выйшаў з самалёта ў Мехіка».
  
  
  «І ён расказаў вам усё пра іх планы адносна Сточалі? Я думаў, карсіканцы не размаўляюць. Мяркуецца, што яны нават больш маўклівыя, чым сіцылійцы.
  
  
  Жан-Поль усміхнуўся мне. «Мексіканская паліцыя не такая стрыманая, як мы. Асабліва з замежнымі злачынцамі. Яны прымацавалі электроды да яго яечка і ўключылі ток. Ён крычаў пяць хвілін, а затым зламаўся. Ён ніколі ня будзе ранейшым, але ён нам усё расказаў».
  
  
  Я змяніў тэму. "Адкуль ты ведаеш пра мяне?"
  
  
  Жан-Поль паціснуў плячыма. "Я ведаю, што ты з AX, – сказаў ён". Я ведаю, што вы N3 - элітны забойца ў гэтай арганізацыі. Вось чаму я хацеў бы, каб вы з намі супрацоўнічалі».
  
  
  «Хто такія «мы»? І як?"
  
  
  «Амерыканцы хочуць Сточэлі. Мексіканская паліцыя патрабуе ліквідацыі арганізацыі Акапулькі. І мы, французы, хацелі б разарваць сувязь паміж бандай Мішо, Сточэлі і бандай Акапулька».
  
  
  «Мае загады паступаюць з Вашынгтона, - сказаў я яму. "Мне трэба ў іх удакладніць".
  
  
  Жан-Поль усміхнуўся мне. «Вы маеце на ўвазе, што вам давядзецца параіцца з Хоўкам».
  
  
  Я нічога не сказаў. Жан-Поль не меў ніякага дачынення да таго, каб ведаць пра Ястраба - ці пра тое, што я - №3, ці пра маё прызначэнне забойцам. Ён занадта шмат ведаў.
  
  
  "Прывітанне, я дам табе ведаць", - сказаў я.
  
  
  Жан-Поль устаў і паставіў шклянку. Ён падышоў да дзвярэй і адчыніў іх. Ён пачаў выходзіць, а затым павярнуўся ў дзвярны праём.
  
  
  "Я хацеў бы атрымаць ваш адказ не пазней за гэты вечар", - сказаў ён. "Мы маем намер..."
  
  
  Нібы іголка фанографа, якая раптам адарвалася ад пласцінкі, яго голас абарваўся на сярэдзіне сказа, а слова заканчваецца невыразным мыканнем здзіўлення. Ён спатыкнуўся, пахіснуўся, на паўкроку наперад у пакой, бразнуўшы за сабой дзверы. Затым ён адкінуўся на яе і саслізнуў на падлогу.
  
  
  Я пераскочыў цераз пакой. Павекі Жан-Палі былі зачыненыя. Пеністы малінавы пузыр раптоўна вырваўся з яго лёгкіх. З яго рота хлынула кроў. Яго ногі цяжка тузаліся аб падлогу ў знак пратэсту супраць смерці.
  
  
  Я пацягнуўся да дзвярной ручкі, але яго цела павалілася на ніжнюю панэль і не дазволіла мне адкрыць яе.
  
  
  Звонку тоўсты дыван у холе заглушаў усе магчымыя крокі. Я адпусціў ручку і апусціўся на калені перад стройным целам француза. Я памацаў пульс. Яго не было. Я напалову павярнуўся да яго і ўбачыў рукоять нажа з касцяной рукоятью, якая выступае са спіны Жан-Поля дзіўным злаякасным адукацыяй.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕСЯТЫ
  
  
  Забойца ўдала абраў час. Я не чуў, як дзверы адчыняюцца ці зачыняюцца. У калідор ніхто не выходзіў. У калідоры за межамі майго пакоя было ціха. Я доўга стаяў над целам Жан-Поля, перш чым працягнуў руку і схапіўся за кілімок у пярэднім пакоі, зацягнуў труп глыбей у пакой і адсунуў яго ад дзвярэй. Я асцярожна адчыніў дзверы і выглянуў. Калідор быў пусты. Я зачыніў і замкнуў дзверы на засаўку, апусціўся на калені перад стройным целам француза, які расцягнуўся на акрываўленым дыване, і доўга глядзеў яму ў твар, увесь час адчуваючы, як унутры мяне бушуе гнеў, таму што я зрабіў памылку.
  
  
  Я павінен быў зразумець раней у Эль Карціха, што Карлас ужо прывёў у дзеянне ўсе планы, якія ён меў, каб пазбавіцца ад мяне, яшчэ да таго, як ён і Браян Гаррет сустрэліся са мной. Я павінен быў ведаць, што ён ніколі не збіраўся дазволіць мне пакінуць Акапулька жывым, пакуль я ведаў, што я зраблю з ягонай арганізацыяй. Я думаў, што ў мяне будзе больш часу, прынамсі, да заўтрашняй раніцы, але я памыляўся ў гэтай здагадцы. Час мінуў, і цяпер Жан-Поль памёр з-за гэтага. Я таксама ведаў, што мне ніколі не прымусіць мексіканскую паліцыю, асабліва лейтэнанта Фуэнтэса, паверыць у тое, што я не ўдзельнічаў у смерці Жан-Поля.
  
  
  Мне даўно трэба было дзейнічаць. Я паглядзеў на адкрытыя пільныя вочы Жан-Поля і працягнуў руку, каб закрыць павекі. Я расшпіліў яго куртку. Рэвальвер Smith & Wesson Airweight Model 42 калібра 38 з арэхавай дзяржальняй быў запраўлены ў кароткую кабуру за поясам яго штаноў. Я пераклаў пісталет ва ўласную насцегнавую кішэню. Я паглядзеў на гадзіннік - занадта рана ўвечар для таго, каб паспрабаваць пазбавіцца ад цела. Нягледзячы на тое, што ў гатэлі было не так шмат гасцей, было б занадта складана выказаць здагадку, што калідоры зараз пустуюць.
  
  
  Я асцярожна абгарнуў яго труп тонкім кілімком. не да лодыжак, але яго твар быў закрыты.
  
  
  Палоскамі тканіны, якія я адарваў ад навалачкі, я прывязаў кілімок да яго грудзей і каленах.
  
  
  Я пашукаў у пакоі схованку. Шафа з адзеннем была занадта небяспечная, таму я вырашыў засунуць загорнутае ў дыван цела пад двухспальны ложак, выпусціўшы покрыва на бок так, каб яго край упёрся амаль у падлогу.
  
  
  На імгненне прыбраўшы Жан-Поля з дарогі, я засяродзіў сваю ўвагу на ачыстцы сведчанняў таго, што адбылося. Я ўключыў святло ў холе, правяраючы сцены на прадмет пырсак крыві. Я знайшоў некалькі. Ніжняя панэль дзвярэй была ў бязладзіцы. У ваннай я намачыў ручнік у лядоўні вадзе, вярнуўся ў хол і вымыў дзверы і сцены.
  
  
  Дыванок не дазваляў крыві патрапіць на падлогу.
  
  
  Пасля гэтага я спаласнуў ручнік, наколькі мог, скамячыў яго і кінуў на падлогу пад ракавінай. Я зняў сваё акрываўленае адзенне і прыняў душ.
  
  
  Я выкарыстоўвала яшчэ два ручнікі, выціралася і скручваючы іх і кінуў пад ракавіну разам з іншым ручніком. Хай пакаёўка думае, што я неахайны. Прынамсі, гэта перашкодзіла б ёй занадта ўважліва разгледзець першы ручнік.
  
  
  Пасля таго, як я пагаліўся, я пераапрануўся ў чыстую спартовую кашулю, слаксы і куртку Madras.
  
  
  Я збіраўся надзець Х'юга і надзець Вільгельміну, мой 9-міліметровы Люгер, але 9-міліметровы пісталет любога памеру дае даволі вялікую выпукласць. Гэта занадта лёгка ўбачыць пад лёгкім адзеннем, таму я пакінуў пісталет і нож у фальшывым дне свайго аташэ-кейса.
  
  
  Замест гэтага я спыніўся на лёгкім рэвальверы Жан-Палі 0,38.
  
  
  Звычайна я б не насіў куртку. Майскія вечары ў Акапулька занадта цёплыя, каб зрабіць куртку непатрэбнай, але ў мяне быў рэвальвер Жан-Поля, і хоць ён быў маленькім, ён усё роўна быў занадта прыкметны, калі я не надзену што-небудзь, каб прыкрыць яго.
  
  
  Скончыўшы апранацца, я зноў вярнуўся ў ванную. Я ўзяў з набору для галення бурбалку са снатворным нембуталам. У флаконе было дзесяць ці дванаццаць капсул. Часам, калі я не магу заснуць, я бяру адну з іх. Цяпер у мяне было іншае прымяненне для іх. Я паклаў маленькі пластыкавы кантэйнер у кішэню разам з рулонам паўцалёвай клейкай стужкі, якая была ў мяне ў аптэчцы.
  
  
  Вярнуўшыся ў спальню, я ўзяў фотаапарат і перакінуў праз плячо грувасткую сумку з фотаапаратам.
  
  
  Выйшаўшы за дзверы, я павесіў таблічку "НЕ турбаваць" на знешняй ручцы дзвярэй. Я кладу ключ ад нумара ў кішэню. Як і ў многіх гатэлях, матамарос прымацавалі да ключа цяжкую бронзавую таблічку, каб госці не хацелі насіць яе з сабой і мелі звычай пакідаць ключ на стойцы. Я не люблю гэтага рабіць. Я хачу мець магчымасць уваходзіць і выходзіць са свайго пакоя, не прыцягваючы ўвагі, кожны раз спыняючыся ля стала. Ключ і таблічка цяжка ляжалі ў задняй кішэні маіх штаноў.
  
  
  Спускаючыся ў вестыбюль, я нікога не ўбачыў ні ў калідоры, ні ў ліфце. На стойцы рэгістрацыі я спыніўся, каб спытаць, ці няма для мяне пошты. Я нічога не чакаў, але калі клерк павярнуўся да стоек ззаду яго, я змог праверыць слот для Suite 903. Абодва ключы былі ў скрыні. Мяркуючы па ўсім, Дзітрых усё ж не прыйшоў.
  
  
  Клерк павярнуўся назад, са шкадаваннем усміхаючыся. "Не, сеньёр, для вас няма нічога". Гэта быў не той клерк, з якім я размаўляў раней днём,
  
  
  "Вы ведаеце сеньёра Дзітрыха?"
  
  
  «Сеньёр Дзітрых?»
  
  
  "Люкс дзевяць тры", - падказаў я яму.
  
  
  «Ах! Канечне. Ён вельмі мілы джэнтльмен, які ўчора прыехаў. Я зарэгістраваў яго сам».
  
  
  "Яго зараз няма, ці не так?"
  
  
  Клерк пакруціў галавой. «Не. Я бачыў, як ён пайшоў каля паўгадзіны таму.
  
  
  "Ты ўпэўнены? Мужчына гадоў шасцідзесяці - я спыніўся. Гэта было ўсё, што я ведаў аб знешнасці Дзітрыха. Я спадзяваўся, што клерк клюне на вуду.
  
  
  “Вядома, я ведаю, як ён выглядае! Даволі высокі. Вельмі тонкі. Вельмі выбітны. Сярэбраныя валасы. Блакітныя вочы. Ён ходзіць, злёгку накульгваючы, хоць біч у яго няма. Яго дачка вельмі прыгожая».
  
  
  "Яго дачка?"
  
  
  "Так, сеньёр. Нельга забыцца такую ​​прыгожую дзяўчыну, як яна! Якія доўгія светлыя валасы! » Тады клерк злавіў сябе на думцы, што яго ахінула. Ён разумела прыўзняў брыво. «Вядома, можа быць, яна не яго дачка, а , сеньёр? Мы не задаем такіх пытанняў».
  
  
  - Добра, гэта Дытрых. Я перадаў рахунак клерку. "Я звяжыцеся з ім пазней".
  
  
  - Магу я пакінуць яму вестачку, сеньёр?
  
  
  «Не, я не ведаю, калі змагу яго ўбачыць. Дзякуй за інфармацыю."
  
  
  "Дзе нада".
  
  
  * * *
  
  
  У офісе Hertz я арандаваў седан і паехаў у Санборн, дзе купіў падрабязную карту вуліц Акапулька. У сталовай я сеў у будку, заказаў каву і расклаў карту на стале перад сабой. Я паспрабаваў пракласці шлях да вілы Бікфарда, па якой мяне ўчора ўвечары правезла Консуэла. На карце не былі паказаны ўсё драбнейшыя завулкі, таму я не быў цалкам упэўнены, што абраў патрэбную вуліцу. Я ўспомніў, што гэта быў кароткі тупік і што на ім было ўсяго некалькі дамоў. Усе дамы з відам на бухту.
  
  
  
  
  
  Я быў упэўнены, што даведаюся вуліцу, калі знайду яе зноў. Дом Бікфарда быў самым апошнім у канцы тупіку, ізаляваным ад іншых.
  
  
  Думках я перабраў усе магчымасці, пакуль не звузіць іх да трох. Мне спатрэбілася два кубкі кавы і паўтузіна цыгарэт, перш чым я, нарэшце, склаў карту і сышоў.
  
  
  Канец вуліцы не аказалася тупіком, як паказала карта. Ён быў пашыраны, каб далучыцца да іншага завулку, таму я павярнуўся і паспрабаваў другое. Гэта была тупіковая вуліца, але на ёй было зашмат дамоў, цесна прыціснутых адзін да аднаго, наколькі гэта было магчыма.
  
  
  Я зрабіў яшчэ адну спробу. Гэта таксама было няправільна, таму я паехаў назад на шашу і з'ехаў з дарогі. На гэты час было амаль дзесяць трыццаць. Я уключыў плафон і зноў разгарнуў карту, спрабуючы высветліць, дзе я памыліўся. Урэшце я знайшоў гэта. Я павярнуў не на тым скрыжаванні. Я выключыў святло, згарнуў карту і зноў выехаў на дарогу.
  
  
  На гэты раз я знайшоў вуліцу з другой спробы. Па яго даўжыні размяшчаліся чатыры шырока падзеленыя дамы. Дом Бікфарда быў апошні на беразе заліва; На вуліцу выходзіла высокая сцяна з сырцовай цэглы з жалезнымі кратамі варот. Я да яго не пад'ехаў. Я пакінуў машыну па-за полем зроку за вуглом і пайшоў па грунтовай дарозе да брамы, якая была абаронена ланцугом і замкам. Я націснуў кнопку званка і пачаў чакаць. У цемры я чуў чырыканне казурак і цокаючы шолах пальмавых лісця, якія труцца адзін аб аднаго пад далікатным вільготным марскім брызам.
  
  
  Прайшло некалькі хвілін, перш чым з'явіўся брамнік, пажылы сівы метыс са шчаціністым шчаціннем вусоў, запраўляючы кашулю ў мехаватыя штаны, крочачы па дарожцы.
  
  
  Я не даў яму часу падумаць.
  
  
  Я рэзка адрэзаў па-іспанску. - «Паспяшайся, viejo!» «Сеньёр Бікфард чакае мяне!»
  
  
  Стары спыніўся ў фуце ад варот, гледзячы на мяне, задуменна наморшчыўшы бровы.
  
  
  "Я нічога не ведаю-"
  
  
  "Адкрыйце вароты!"
  
  
  Стары дастаў з кішэні ліхтарык. Ён павярнуў яго мне ў твар.
  
  
  «Не ў мае вочы, стары дурань! Накіруй сьвятло да маёй рукі».
  
  
  Стары паслухмяна накіраваў ліхтарык уніз. Ён убачыў варанёную сталь ад Smith & Wesson .38. Не зводзячы вачэй з пісталета, брамнік дастаў з кішэні сваіх паношаных штаноў тоўстую звязку ключоў. Яго пальцы дрыжалі, калі ён абраў ключ і ўставіў яго. Замак адкрыўся. Я пацягнуўся левай рукой і адчапіў ланцуг. Я штурхнуў брамку, усё яшчэ накіроўваючы пісталет на старога, і ўвайшоў унутр.
  
  
  «Зачыні вароты, але не замыкай».
  
  
  Ён зрабіў, як я яму сказаў.
  
  
  "Хто яшчэ тут?" Я паказаў пісталетам, каб сысці са сцежкі.
  
  
  "Толькі сеньёр і сеньёра", - нервова адказаў ён.
  
  
  "Твая жонка?"
  
  
  “Mi mujer es muerta. Яна мёртвая, застаўся толькі я.
  
  
  "Іншыя слугі?"
  
  
  „Прыходзячыя. Яны тут не спяць. Яны не вернуцца да раніцы».
  
  
  «Сеньёр Бікфард ужо лёг спаць?»
  
  
  Стары пакруціў галавой. "Я так не думаю; Унізе па-ранейшаму гарыць святло.
  
  
  Ён падняў на мяне вадзяністыя спалоханыя вочы. «Акажыце ласку, сеньёр, я стары. Я не хачу непрыемнасцяў.
  
  
  "Сёння тут можа быць шмат непрыемнасцяў", - сказаў я, назіраючы за ім.
  
  
  «Я магу быць вельмі далёка за вельмі кароткі час», - маліў стары. "Асабліва, калі можа прыехаць паліцыя".
  
  
  «Добра, - сказаў я. Я пацягнуўся да паперніка і дастаў чатырыста песа - каля трыццаці двух долараў.
  
  
  «Каб зрабіць вашу паездку прасцей. За вашыя нязручнасці. Я ўклаў банкноты ў руку брамніка.
  
  
  Стары паглядзеў уніз і сунуў банкноты ў кішэню: "Цяпер я магу пайсці?"
  
  
  Я кіўнуў. Мужчына прыадчыніў вароты на шырыню далоні і праслізнуў у іх. Ён адразу ж пабег па бруднай дарозе, яго чаравікі пляскалі па пятках і выдавалі мяккія драпаючыя гукі па жвіры. Ён павярнуў за кут і праз некалькі секунд знік з вачэй.
  
  
  Я штурхнуў вароты і рушыў у цемру дагледжанай тэрыторыі да дома.
  
  
  З дзвярнога праёму, які вёў з кухні ў сталовую, я назіраў за Бікфардам і яго жонкай. Яны абодва сядзелі ў той частцы гасцёўні, якую я мог бачыць праз сталовую.
  
  
  Бікфард адклаў часопіс, які трымаў у руцэ, і зняў акуляры для чытання ў тоўстай аправе.
  
  
  "Хочаш выпіць перад тым, як мы пойдзем спаць?" - спытаў ён Дорыс.
  
  
  Дорыс сядзела на кушэтцы і з вялікай канцэнтрацыяй фарбавала пазногці на нагах. Не падымаючы вачэй, яна сказала: "Зрабі дубль".
  
  
  Я ўвайшоў у сталовую і спыніўся каля аркі, якая адлучала яе ад гасцінай. "Я прапаную вам пакінуць гэта на потым", - сказаў я.
  
  
  Бікфард здзіўлена падняў вочы. Дорыс выпусціла бутэльку лаку для пазногцяў на белую канапу. "Вось дзярмо!" было ўсё, што яна сказала.
  
  
  Я ўвайшоў у гасціную і дазволіў Бікфардзе ўбачыць пісталет у маёй руцэ.
  
  
  Ён запатрабаваў. - "Што, чорт вазьмі, усё гэта?"
  
  
  "Твае сябры не хочуць, каб усё было лёгка".
  
  
  Ён аблізаў вусны, нервова гледзячы на пісталет. „Чаму я? Я зрабіў тое, пра што ты прасіў».
  
  
  
  «Як ты аднойчы сказаў, ты проста хлопец пасярэдзіне. Думаю, гэта азначае, што вы атрымліваеце гэта абапал».
  
  
  "Што ты хочаш?"
  
  
  „Крыху. Мы з табой зьбіраемся пракаціцца разам».
  
  
  «Гэй, пачакай секунду!» - закрычала Дорыс.
  
  
  "Ён не пацерпіць, калі зробіць тое, што я яму кажу", - запэўніла я яе.
  
  
  "Тое, што аб ёй?" Бікфард усё яшчэ нерваваўся з-за пісталета.
  
  
  "Яна застаецца". Я дастаў бутэлечку з кішэні і вытрас дзве капсулы на верхнюю частку батончыка.
  
  
  "Г-жа. Бікфард, я буду ўдзячны, калі ты проста прымеш гэтыя таблеткі ...
  
  
  "Не!" - выбухнуў Бікфард, устаючы на ногі. - Пакінь яе ў баку!
  
  
  “Гэта тое, што я раблю. Я не настолькі дурны, каб звязаць яе. Занадта шмат шанцаў на тое, што яна вызваліцца. І я б хацеў не біць яе па галаве.
  
  
  Ён спытаў. "Што - што гэта такое?"
  
  
  “Снатворнае. Яны не прычыняць ёй шкоды”.
  
  
  Дорыс устала з канапы і падышла да бара. Я заўважыў, што яна зусім не спалохалася. Яна нават хутка ўсміхнулася мне, чаго Бікфард не ўбачыў. Яна ўзяла таблеткі і наліла сабе шклянку вады.
  
  
  "Ты ўпэўнены, што яны не прычыняць мне шкоды?" У яе голасе было адценне весялосці, яе зялёныя вочы з густымі вейкамі смела глядзелі ў мае. Яна паклала таблеткі ў рот і запіла іх, затым падышла да мяне. "Усё, што я збіраюся зрабіць, гэта заснуць?"
  
  
  «Сядзьце, місіс Бікфард».
  
  
  «Дорыс», - прамармытала яна, усё яшчэ смела гледзячы мне ў твар, з малюсенькай усмешкай на яе вуснах.
  
  
  "Зноў на канапу". Дорыс павольна адвярнулася ад мяне і вярнулася да канапы, наўмысна пагойдваючыся сцёгнамі. Бікфард падышоў да яе і сеў побач. Ён клапатліва ўзяў яе за руку, але яна адсунулася.
  
  
  «Дзеля ўсяго святога, Джоні. Я ў парадку, так што супакойся, добра? Калі ён хацеў прычыніць мне боль, вы не змаглі б яго спыніць». Яна павярнулася да мяне тварам. "Колькі часу гэта займае?"
  
  
  "Ад дзесяці да дваццаці хвілін", - сказаў я. «Вы маглі б проста расцягнуцца і расслабіцца. Мы пачакаем.
  
  
  * * *
  
  
  Менш чым праз пятнаццаць хвілін Дорыс закрыла вочы. Яе грудзей паднімаліся і апускаліся ў лёгкім рытме сну. Я пачакаў яшчэ пяць хвілін і жэстам адсунуў Бікфарда ад яе.
  
  
  "Паехалі."
  
  
  Бікфард падняўся на ногі. "Куды?"
  
  
  «Мы збіраемся наведаць лодку для тунца, - сказаў я. - Тую, якая прывязана да набярэжнай…»
  
  
  "Што, чорт вазьмі, ты нясеш?"
  
  
  «…І потым на борце, - працягваў я, як быццам Бікфард не сказаў ні слова, - ты павінен сустрэць капітана і перадаць яму пакет. Скажы яму, што яго забяруць у Сан-Дыега звычайным спосабам.
  
  
  "Ты звар'яцеў!" - выбухнуў Бікфард. "Ты хочаш забіць нас абодвух?"
  
  
  "Ты яшчэ не памёр", - сказаў я, падносячы пісталет да яго грудзей.
  
  
  Ён стаяў там, непаваротлівы, які старэе, паражэнне зрабіла яго старэй сваіх гадоў. «Але яны заб'юць мяне, калі даведаюцца. Вы ведаеце гэта, ці не так? Ён паглядзеў на мяне. «Адкуль вы даведаліся пра лодку для тунца?» - тупа спытаў ён.
  
  
  «Учора ўвечары я сказаў вам, што ў мяне ёсць спіс судоў, якія вашыя людзі выкарыстоўвалі для кантрабанды гераіну ў Штаты. Лодка для тунца - "Мэры Джэйн" з Сан-Дыега. Ён тырчыць ужо некалькі дзён, чакаючы чарговай пасылкі”.
  
  
  «Вы здагадваецеся», - нерашуча сказаў Бікфард, але я ўлавіў мільганне на яго твары, і гэта было ўсё неабходнае мне пацверджанне.
  
  
  "Больш няма", - сказаў я. "Пойдзем, прынясем ім пакет, якога яны чакаюць".
  
  
  * * *
  
  
  Даставіць пасылку на лодку для тунца не было праблемай. Мы адвезлі машыну Бікфарда да набярэжнай, Бікфард за рулём, а я з ім побач з 38-м калібрам у руцэ.
  
  
  Апынуўшыся на лодцы, Бікфард накіраваўся прама ў капітанскую каюту. Трое з нас запоўнілі маленькі пакой. Бікфард распавёў гісторыю. Капітан не задаваў пытанняў, акрамя як падазрона паглядзеў на мяне, калі я працягнуў яму пакеты.
  
  
  "З ім усё ў парадку", - даручыўся за мяне Бікфард. «Гэта яго пакупка. Ён проста хоча быць упэўненым, што мы яго даставім».
  
  
  "У нас ніколі не было праблем", - паскардзіўся капітан, забіраючы ў мяне скрутак. Ён паглядзеў на яе і пакруціў у руках. "Пралічная? Гэта для мяне ў навінку.
  
  
  "Як хутка ты зможаш адправіцца ў шлях?"
  
  
  "Паўгадзіны - можа быць, менш".
  
  
  "Тады табе лепш ісці".
  
  
  Капітан запытальна паглядзеў на Бікфарда. «Рабі, як ён кажа, - сказаў яму Бікфард.
  
  
  "А што наконт пасылкі, якую я чакаў?"
  
  
  Бікфард паціснуў плячыма. “Гэта было адкладзена. Мы не можам дапусціць, каб ты затрымліваўся тут задоўга.
  
  
  «Добра, – сказаў капітан. "Чым хутчэй вы двое ачысціце мае калоды, тым хутчэй я змагу пачаць".
  
  
  Мы з Бікфардам выйшлі з каюты, павольна прабіраючыся ў цемры па захламленай палубе. Там я спыніўся ля пакрытай брызентам выратавальнай шлюпкі і хутка, павярнуўшыся спіной да яго, каб ён не мог бачыць, што я раблю, сунуў другі пакет пад цяжкі брызент у шлюпку.
  
  
  Калі мы саскочылі на прычал, мы пачулі запуск рухавікоў. На палубе была бурная дзейнасьць.
  
  
  Мы падышлі да таго месца, дзе Бікфард прыпаркаваў сваю машыну на вогнішчы.
  
  
  "Што зараз?" - спытаў мяне Бікфард, калі мы ўвайшлі.
  
  
  "Думаю, нам трэба наведаць Браяна Гарэта", - сказаў я. Бікфард сказаў пратэставаць але адумаўся.
  
  
  
  Я трымаў кароткі рэвальвер з варанёнай сталі ўсяго за некалькі дзюймаў ад яго. Ён паехаў на машыне на ўсход па Кастэры Мігель Алеман, выехаўшы з горада на вяршыню мыса. Нарэшце ён павярнуў на другарадную дарогу і праз некалькі хвілін спыніўся.
  
  
  - Там унізе дом Гарэта. Вы хочаце, каб я заехаў прама? "
  
  
  Дом выдзяляўся сам па сабе, проста пад грэбнем грэбня на краі абрыву, які ішоў ніжэй за яго на дзвесце футаў да мора. Мы былі ярдах у ста ад пад'язной дарожкі, якая вядзе да галоўнай брамы дома.
  
  
  "Не, спыніся тут".
  
  
  Бікфард павярнуў машыну на абочыну дарогі. Ён спыніў яго і выключыў запальванне і фары. Раптоўная цемра атачыла нас, і ў гэты момант я ўдарыў прыкладам пісталета па патыліцы Бікфарда, трапіўшы яму прама за вухам. Ён паваліўся на руль. Я сунуў пісталет у правую кішэню курткі, а з іншай кішэні дастаў рулон скотчу. Я зацягнуў рукі Бікфарда за яго спіну, заклеіўшы яму запясці дзесяткам віткоў хірургічнай стужкі. Я засунуў яму ў рот насоўку, прыляпіўшы палоску клею ад адной шчакі да іншай, каб утрымліваць кляп на месцы.
  
  
  Абышоўшы седан, я адчыніў абедзве левыя дзверы. Бікфард быў цяжкі. Гады перавялі яго ў цяжкую вагу. Мне прыйшлося з усіх сіл перамяшчаць яго інэртнае цела ў кузаў седана. Я нахіліўся і перавязаў яго лодыжкі і калені. Калі я скончыў, у мяне скончылася стужка, але ён быў надзейна звязаны. Мне б не прыйшлося турбавацца аб тым, што ён выйдзе на волю.
  
  
  Праз дзесяць хвілін я моўчкі рухаўся ў цемры па краі дарогі, пакуль не падышоў да высокай сцяны, якая атачала вілу Гарэта. Сцяна пачыналася каля абрывістага абрыву справа ад мяне, прарэзала поле, затым утварала паўкола вакол шырокай хаты да краю скалы на далёкім баку.
  
  
  За сцяной гарэла святло. Я мог чуць галасы, якія пераклікаліся адзін з адным. Падышоўшы бліжэй да сцяны, я пачуў плёскат вады. Я пазнаў у адным з дзявочых галасоў голас бландынкі, якую бачыў у той жа дзень у Эль-Карціха.
  
  
  Я пракраўся ўздоўж падставы сцяны, пакуль не дабраўся да пад'язной дарожкі, якая вяла да дарогі. Фасад варот асвятлялі два пражэктары, высока віслыя на асноўных апорах. У мяне не было магчымасці перасекчы пад'язную дарожку так блізка да дома, каб мяне не заўважылі, таму я папоўз назад да дарогі і перасек яе там, дзе я пакінуў Бікфарда і машыну. Мне спатрэбілася 20 хвілін, каб цалкам агледзець іншы бок дома ад краю абрыву да праезнай часткі, а затым я вярнуўся назад і зноў вярнуўся да краю дарогі.
  
  
  Я збіраўся перайсці дарогу, мускулы маёй нагі ўжо напружыліся, каб зрабіць крок, калі нейкае глыбока ўкаранелае пачуццё небяспекі спыніла мяне.
  
  
  Начныя гукі не змяніліся. Пад абрывам я чуў, як хвалі разбіваюцца аб валуны ў сваім павольным, нераўнамерным рытме на вузкі пяшчаны пляж. Марскі брыз з захаду шамацеў пальмавым лісцем, нібы паціраючы сухія рукі. Начныя казуркі скуголілі і шчабяталі, ціўкаюць у цемры вакол мяне, але ў маім розуме нібы спрацавала нейкая першабытная трывога.
  
  
  Даўным-даўно я навучыўся поўнасцю давяраць сваім інстынктам. Яшчэ да таго, як першы слабы шэпт гуку дасягнуў маіх вушэй, я кінуўся ўбок, ухіляючыся ад свайго нябачнага суперніка.
  
  
  Я амаль не пацярпеў. Удар, нацэлены на мой хрыбетнік, трапіў мне ў перадплечча, калі я павярнуўся, лязо нажа ўвайшло ў маю правую руку крыху ніжэй локця, працяўшы яго да запясця, прымусіўшы мяне выпусціць пісталет, які я трымаў у руцэ. У той жа момант у мяне ўрэзалася цвёрдае, мускулістае цела, якое выбіла мяне з раўнавагі.
  
  
  Я зваліўся тварам уніз, ледзь паспеўшы ўхіліцца ад зваротнага ўдару, калі лязо рассекла паветра там, дзе я быў усяго секунду назад. Не разважаючы, дзейнічаючы чыста рэфлекторна, я хутка адкаціўся да далёкага краю дарогі.
  
  
  Я падняў галаву і ўбачыў квадратную постаць майго нападаючага, які стаяў у позе байца з шырока раскінутымі нагамі. Месячнае святло адбівалася ад заменчанага ляза са сталі, як брытва, якое ён трымаў у працягнутай руцэ, рухаючы рукой наперад і назад. Я пачуў хрыплыя ўдыхі, калі мужчына рушыў да мяне, шоргаючы крок за крокам.
  
  
  Я сабраў ногі пад сабой. Мая левая рука драпала дарогу. Я знайшоў і схапіў камень памерам з кулак. Я адчуваў вільготнае цяпло крыві, якое струменілася па маім правым перадплеччы і запясцю. Я паспрабаваў паварушыць правай рукой. Ён амаль бескарысна анямела ад удару.
  
  
  Мужчына падышоў да адчыненага акна кіроўчага месца побач з машынай. Я бачыў, як ён прасунуў руку праз акно, і раптам загарэліся фары машыны, асвятліўшы дарогу і край поля, прыціснулі мяне сваім рэзкім белым святлом.
  
  
  Павольна я падняўся на ногі, прыжмурыўшы вочы на яркасць агнёў.
  
  
  
  Я пачаў рухацца, спрабуючы выйсці з-пад прамяня фар.
  
  
  Нападаючы выйшаў перад машынай, рэзкі і небяспечны сілуэт на фоне асляпляльнага ззяння прамянёў.
  
  
  Я зрабіў яшчэ адзін крок.
  
  
  "Бегчы табе не варта".
  
  
  Доўгае лязо нажа ў яго руцэ зноў пачало павольнае, змяінае пляценне.
  
  
  «Стой, хамбры! Я зраблю гэта хутка для цябе.
  
  
  Я пазнаў голас. Ён належаў каржакаватаму маладому чалавеку, які за два дні да гэтага падышоў да мяне на набярэжнай, - Луісу Апарысіа. Успамін вярнуў паток іншых. Чамусьці ў маёй галаве прамільгнуў вобраз вытрыбушанай чарапахі. У сваёй галаве я зноў мог бачыць чарапаху, якая бездапаможна ляжала на спіне, хуткія ўдары нажа рыбака, мускулістую руку, акрываўленую да локця, і доўгія шэра-ружовыя клубкі мокрай кішкі, якія рассыпаліся па прыступках.
  
  
  Адсунуўшы вобразы, я з намаганнем захоўваў спакой. «Прывітанне, Луіс».
  
  
  "Я сказаў вам, што мы яшчэ сустрэнемся", - сказаў Луіс. Ён зрабіў яшчэ адзін шоргат крок. «Сёння ўвечары я адправіў на той свет твайго сябра ў гатэлі. Цяпер я паклапачуся пра вас."
  
  
  "Ты мяне пераследваў?"
  
  
  Луіс пакруціў галавой. «Не, я не сачу за табой. Я прыехаў сюды, каб убачыць Карласа Артэгу, каб расказаць яму, чым я займаўся ў гатэлі. Я іду па дарозе і бачу машыну. Як ты думаеш, што я знаходжу ўнутры, ён звязаны, га? Так што чакаю. Як вы думаеце, хутка з'явіцца хто? » Ён бязрадасна ўсміхнуўся і зрабіў яшчэ адзін крок да мяне. "Hombre, я збіраюся парэзаць цябе павольна, і ты нічога не зможаш зрабіць".
  
  
  Мой розум кідаўся, мяркуючы некалькі варыянтаў, якія ў мяне былі. Бегчы толькі адтэрмінаваць канец на некалькі адчайных хвілін. Гэтак жа бескарысна было стаяць і змагацца, выкарыстоўваючы толькі камень у якасці зброі і бездапаможную руку. Біцца без зброі з падрыхтаваным байцом з нажом было б чыстым самагубствам.
  
  
  У тую секунду я ацаніў і адпрэчыў усе варыянты, акрамя аднаго, і нават тады я ведаў, што шанцы будуць моцна супраць мяне. Я прыгадаў адзін маленькі факт. Я ўспомніў, як хутка Луіс выйшаў з сябе, калі я адмовіўся ад яго прапановы стаць маім правадніком. Я зрабіў стаўку на гэта.
  
  
  "Такі маленькі панк, як ты?" - Я засмяяўся над ім, і насмешка ў маім голасе працягнула і ўкусіла яго, як аплявуха. «Толькі ззаду і ў цемры - і то ты прамахнуўся!»
  
  
  Луіс перастаў рухацца наперад. Мы былі не больш за восем футаў адзін ад аднаго
  
  
  "Ты думаеш, я не магу гэтага зрабіць?"
  
  
  «Прыходзьце і паспрабуйце!» Я працягнуў левую руку так, каб Луіс убачыў камень, які я трымаў у ёй. Я свядома перавярнуў руку і дазволіў яму ўпасці на зямлю.
  
  
  "Для мужчыны мне можа спатрэбіцца зброя", - сказала я, укладваючы ў свой голас як мага больш пагарды. «Для цябе…» - выплюнуў я ў дарогу.
  
  
  Луіс злёгку павярнуўся да мяне. Фары закранулі і асвятлілі яго твар вострымі чорна-белымі трыкутнікамі. Яго рот скрывіўся ў сярдзітай грымасе.
  
  
  Павольна я зноў палез у набедраную кішэню левай рукой і выцягнуў насоўку. Я наматаў яго на парэзанае правае перадплечча.
  
  
  "Што ты збіраешся выкарыстоўваць, калі я разрэжу табе жывот?" Луіс усміхнуўся.
  
  
  Я не глядзеў на яго, хоць кожны нерв у маім целе крычаў, каб я не зводзіў вачэй з нажа ў кулаку Луіса. Я зноў працягнуў левай рукой, мае пальцы ўвайшлі ў кішэню і абвіліся вакол цяжкай меднай таблічкі, прымацаванай да ключа ад майго нумара ў гатэлі. Я трымаў сваё цела далей ад Луіса, выцягваючы ключ і пласціну з кішэні.
  
  
  «У вас не хопіць смеласці падысці да мяне твар у твар», - насміхаўся я над ім. «Я магу адабраць у цябе гэты нож, прымусіць цябе ўстаць на карачкі і лізаць яго мовай, як сабака! Табе б гэта спадабалася, ці не так, маленькая маладанада.
  
  
  "Не кажы так!" Луіс зароў, дрыжучы ад лютасці.
  
  
  Я зноў падштурхнуў яго. «Малькрэда, чыко! Я плюю на такіх маленькіх сутэнёраў, як ты! »
  
  
  Я свядома павярнуўся да яго спіной і зрабіў крок убок ад яго. Луіс ўскрыкнуў ад лютасьці і кінуўся за мной.
  
  
  З першым дрыготкім гукам я кінуўся ўбок і павярнуўся. Нож Луіса сцебануў мяне, рассякаючы паветра ў тым месцы, дзе я стаяў усяго толькі долю секунды таму.
  
  
  Раз'юшаны размах яго выпаду пакінуў яго шырока адкрытым. З усіх сіл, якія я мог сабраць, я рэзка разгарнуў левую руку і ўдарыў меднай дошчачкай і ключом прама ў твар Луісу з адлегласці ўсяго ў некалькіх цалях. Цяжкі край меднай пласціны зачапіў яго павекі.
  
  
  Ён закрычаў ад болю. Адна рука міжвольна паднялася да яго аслепленых вачэй, другая адчайна высунула нож, калі ён спатыкаўся, яго сандалі слізгалі па друзламу жвіру дарогі. Ён упаў на адно калена, яго левая рука выцягнулася, каб спыніць падзенне, а другая ўсё яшчэ сціскала нож.
  
  
  Я зрабіў доўгі, дзікі крок наперад, з усёй сілай правай нагі вырабіўшы моцны ўдар нагой - цягліцы сцёгнаў, ікраножныя цягліцы, цягліцы спіны - усё выбухова сканцэнтраваныя са ўсёй сілай майго цела, мая шчыкалатка заблакаваная, мая шкарпэтка цвёрда завостраны.
  
  
  І Луіс, адчайна падштурхоўваючыся сам падняўся на ногі, слепа калыхаючыся ад удару кончыка майго чаравіка прама ў сярэдзіну яго горла.
  
  
  Яго рот расхінуўся. Яго нож упаў. Абедзьве рукі ляглі яму на шыю. Ён з цяжкасцю падняўся на ногі, хістаючыся, выпрастаўшыся, нарэшце, стоячы ў сагнутых каленях, калыхаючыся, прысядаючы, грубы жывёльны гук яго крыку блакаваўся ў яго горле разбітай гартані.
  
  
  Луіс павярнуўся да мяне, жорсткае святло фар ярка асвятліў яго вытарашчаныя вочы і змучаны твар. Кроў цякла з яго павекаў, дзе ключ і бляшка разарвалі іх. Яго рот адкрыўся і закрыўся, калі ён спрабаваў уцягнуць паветра ў лёгкія. Яго грудзі скаланулася ад вялізнага і марнага намаганні. Затым яго ногі падагнуліся, і ён, сутаргава ўздыхнуўшы, упаў наперад, стукнуўшыся тварам аб жвір дарогі. Ён кідаўся, як краб, у брудзе, спрабаваў дыхаць, спрабаваў устаць. Яго мускулістае цела выгнулася ў адным гіганцкім фінальным спазме, а затым ён замёр.
  
  
  Доўгі час, пераводзячы дыханне, я ўважліва назіраў за ім. Затым я падышоў да яго і ўзяў нож побач з яго целам. Я выцер сваю кроў з ляза аб кашулю Луіса, склаў лязо ў дзяржальню і паклаў яго ў кішэню. Я знайшоў ключ ад гатэля і, пасля некалькіх хвілін пошукаў, знайшоў рэвальвер 38-га калібра, які ён выбіў з маёй рукі ў яго першым, забойным парыве.
  
  
  Нарэшце я вярнуўся да машыны і выключыў фары. Я не ведаў, колькі яшчэ засталося да таго, як нехта можа з'явіцца. У цемры, якая раптам надышла, я адчуў сябе знясіленым і стомленым, і мая рука пачала моцна хварэць, але да канца ночы мне заставалася яшчэ сёе-тое зрабіць. Па-першае, я не мог пакінуць цела Луіса на месцы. Я пакуль не хацеў, каб гэта знайшлі.
  
  
  Я адкрыў багажнік машыны і, нягледзячы на стомленасць, пацягнуў яго цела да машыны і зацягнуў у купэ, затым зачыніў вечка.
  
  
  Я стомлена забраўся на пярэдняе сядзенне і завёў машыну. Я разгарнуў яго ў цемры, перш чым уключыць фары і паехаць назад да дома Бікфарда.
  
  
  * * *
  
  
  Праз паўгадзіны я цярпліва сядзеў у гасцінай Бікфарда, чакаючы, пакуль здаравяк прыйдзе ў прытомнасць. Мая рука зрабіла мне пекла, асабліва калі мне прыйшлося перанесці інэртнае цела Бікфарда з машыны ў дом, але я справіўся з гэтым, нягледзячы на боль. Я прамыў парэз перакісам і шчыльна абматаў яго бінтамі, якія я знайшла ў аптэчцы ў ваннай Бікфарда. Рана была неглыбокай, сухажыллі не былі перарэзаны, але зараз здранцвенне прайшло, і стала балюча. Я стараўся не звяртаць увагі на боль, трэніруючы пальцы, каб яны не напружыліся. Час ад часу я браў пісталет у параненую руку і моцна сціскаў прыклад. Праз некаторы час я пераканаўся, што магу выкарыстоўваць яго правай рукой, калі запатрабуецца.
  
  
  Бікфард усё яшчэ адсутнічаў. І яго жонка таксама. Дорыс, верагодна, праспіць да позняй раніцы. Пакуль я чакаў, пакуль Бікфард апамятаецца, я падышоў да тэлефона і атрымаў нумар, які мне патрэбны, з даведачнай. Я патэлефанаваў у паліцэйскі ўчастак і хутка павесіў слухаўку, бо не хацеў адказваць ні на якія пытанні. Я вярнуўся ў крэсла і цярпліва чакаў.
  
  
  Праз хвілін пятнаццаць Бікфард прачнуўся. Я бачыў здзіўленне на яго твары, калі ён выявіў, што ён расцягнуўся на падлозе і глядзіць на мае туфлі. Ён цяжка хмыкнуў і перавярнуўся на спіну. Я нахіліўся і сарваў скотч з яго рота. Ён выплюнуў кляп.
  
  
  «Сукін сын, - сказаў ён хрыпла, - за што ты мяне ўдарыў?»
  
  
  Я праігнараваў пытанне. «Я хачу, каб ты патэлефанаваў Гарэт».
  
  
  Бікфард упіўся ў мяне позіркам. "Што, чорт вазьмі, я павінен яму сказаць?" - кісла спытаў ён. «Што я аблажаўся? Што вы сядзіце тут, у маёй хаце, з пісталетам у руцэ і хочаце з ім пагаварыць?
  
  
  „Дакладна. Аж да апошняй дэталі».
  
  
  Я апусціўся побач з ім на калені, дастаў з кішэні нож Луіса і націснуў кнопку збоку на дзяржальні. Лязо вылецела вонкі, вочы Бікфарда пашырыліся ад раптоўнага страху. Грубіянска кажучы, я перавярнуў яго на бок, прарэзаўшы ліпкую стужку, якая звязвала яго запясці ззаду яго, а затым перарэзаў стужку на яго лодыжках і каленях.
  
  
  Ён павольна сеў, згінаючы пальцы. Ён няўпэўнена падняўся на ногі, цяжкавагава рухаючыся па пакоі. Яго погляд упаў на канапу, на якой ляжала Дорыс.
  
  
  «Яна ўсё яшчэ спіць. Я яе ўжо праверыў.
  
  
  "Ёй лепш быць у парадку", - прагыркаў Бікфард.
  
  
  Я праігнараваў каментар: "Вазьмі трубку і скажы Гарэту, што я чакаю яго тут і што ён павінен узяць з сабой свайго сябра Карласа".
  
  
  Бікфард упіўся ў мяне позіркам, але ён пацягнуўся за тэлефонам і патэлефанаваў. Нам нічога не заставалася, як пачакаць, пакуль прыедуць Браян Гаррет і Карлас Артэга.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ.
  
  
  Дорыс усё яшчэ спала на кушэтцы. Бікфард сядзеў побач з ёй, нязграбна як звярок, бледны ад стомы і турботы. Карлас сядзеў у адным з крэслаў, акуратна скрыжаваўшы ногі перад сабой, каб не сапсаваць зморшчыны на штанах.
  
  
  Ён моўчкі глядзеў на павязку, якая закрывала маю правую руку ад локця да запясця. Мая куртка Мадрас ляжала на падлозе побач са мной, яе правы рукаў быў разарваны. Пісталет у маёй правай руцэ быў устойлівым, без найменшай прыкметы дрыжыкаў, нягледзячы на боль, які я адчуваў. Я не мог дазволіць яму думаць, што я моцна пацярпеў. Браян Гаррет сядзеў у іншым крэсле, нахіліўшыся наперад, яго мясісты твар пачырванеў ад гневу, і ён пільна глядзеў на мяне.
  
  
  «Проста каб вы ведалі, што тое, што сказаў вам Бікфард, праўда, - сказаў я. Я нахіліўся над часопісным столікам, заваленым часопісамі і газетамі. Нядзельны выпуск "Навіны Мехіка" быў на вышыні. Я падняў частку газеты. Пад ім быў кілаграмовы пластыкавы пакет, набіты белым парашком.
  
  
  Карлас і Гарэт абодва паглядзелі на сумку, іх вочы захапляльна прыкоўваліся да яе. Левай рукой я дастаў нож Луіса і пстрыкнуў лязом.
  
  
  Выраз твару Карласа не змянілася. Калі ён пазнаў нож, то не падаваў ніякага знака, але тады ў горадзе было яшчэ сотні падобных, адзін з якіх глыбока ўпіўся ў хрыбетнік Жан-Палі.
  
  
  Я ўторкнуў вастрыё ляза ў сумку, злёгку разарваўшы яе. Частка парашка расцяклася на шкле стальніцы.
  
  
  "Хочаце праверыць гэта?"
  
  
  Карлас кончыкам пальца дакрануўся да парашка. Ён прыклаў кончык пальца да мовы. Ён кіўнуў.
  
  
  Я зноў працягнуў нож і павялічыў разрэз. Сунуў нож назад у кішэню, усё яшчэ прыціскаючы да сябе пісталет. Затым я ўзяў разарваны мяшок у левую руку і накіраваўся да французскіх дзвярэй. Я штурхнуў адну з дзвярэй нагой. Стоячы ў дзвярным праёме, усё яшчэ гледзячы на іх, «Сміт і Вессан» 38-га калібра, накіраванага прама на Карласа, я перавярнуў падраны мяшок так, што белы парашок паляцеў у ноч.
  
  
  Гарэт ускочыў на ногі, ён выбухнуў: "Дурань!" "Вы ведаеце, колькі гэта каштуе?"
  
  
  «Сядай, Браян, - спакойна сказаў Карлас. «Гэта гульня з вялікімі стаўкамі. Гэты чалавек паказвае нам, што можа дазволіць сабе ўдзельнічаць у гэтым».
  
  
  Браян зноў апусціўся на крэсла. Ён правёў мясістай рукой па сваіх сіваватым валасам. "Чорт цябе пабяры", - люта сказаў ён мне. "Што вы хочаце ад нас?"
  
  
  «Менавіта тое, што я хацеў раней. Адчапіцеся ад Сточэлі. Трымайцеся ад мяне далей».
  
  
  "Ці ж?" - спакойна спытаў Карлас.
  
  
  «Я вас да смерці разаб'ю. Я ўжо казаў табе пра гэта раней.
  
  
  «Вы гаворыце шырока, містэр Картэр. Я ня веру, што ты зможаш гэта зрабіць».
  
  
  «Я глядзеў на адчыненыя французскія дзверы. Цяпер я сказаў: «Выйдзі на хвілінку. Я хачу, каб вы сёе-тое ўбачылі.
  
  
  Яны абмяняліся поглядамі. Карлас паціснуў плячыма, нібы кажучы, што не разумее, што я меў на ўвазе. Трое з іх падняліся на ногі і выйшлі на тэрасу.
  
  
  „Там. Зірніце на ваенна-марскую базу».
  
  
  Мы маглі адрозніць хвалю актыўнасці, калі раптам загарэлася святло. Глыбокае, настойлівае ўлюлюканне карабельнага гудка, настойлівыя хрыплыя гукі баявых станцый, даносіліся да нас праз заліў. Усяго за некалькі хвілін мы змаглі разглядзець цьмяны сілуэт карвета, які адступаў ад прычала і затым, калі ён павярнуўся, узбіваў ваду на карме. Ён пачаў набіраць паступальны рух. Да таго часу, як карвет дасягнуў вузкага ўваходу ў акіян, ён рухаўся амаль з флангавай хуткасцю, завіткі белых пырсак утваралі на носе два пеўневыя хвасты.
  
  
  "Што ўсё гэта значыць?" - спытаў Гарэт.
  
  
  «Скажы яму, што ты думаеш», - сказаў я Бікфарду. Нават у месячным святле я бачыў страх на яго твары.
  
  
  «Яны ідуць за лодкай для тунца, - выказаў здагадку ён.
  
  
  "Абсалютна дакладна."
  
  
  "Але як? Як яны маглі ведаць пра гэта? »
  
  
  "Я сказаў ім", - сказаў я коратка. «А зараз давайце вернемся ўнутр?»
  
  
  * * *
  
  
  «Дазвольце мне ўдакладніць гэта, - сказаў Карлас. "Вы далі капітану пяць кілаграмаў гераіну і адправілі яго?"
  
  
  Бікфард жаласна кіўнуў. «Ён бы забіў мяне, Карлас. У мяне не было выбару."
  
  
  Карлас павярнуўся да мяне. «А потым вы апавясцілі ваенна-марскую базу?»
  
  
  "Ускосна. Я патэлефанаваў у паліцыю. Думаю, яны забяруць твой карабель у бліжэйшыя паўгадзіны ці каля таго.
  
  
  Карлас упэўнена ўсміхнуўся. «Вы думаеце, што мой капітан будзе настолькі дурны, што дазволіць паліцыі падняцца на борт свайго карабля, не выпусціўшы папярэдне пакет за борт?»
  
  
  "Вядома, не", - пагадзіўся я. «Але ён не ведае пра іншыя чатыры кілаграмы, якія я паклаў, калі мы з Бікфардам сыходзілі з карабля. Яны знойдуць другі пакет, бо я сказаў ім, дзе яго шукаць. Першы быў усяго толькі прынадай».
  
  
  Твар Карласа ўяўляў сабой аліўкавую маску з двума прыжмуранымі вачыма, накіраванымі на мяне.
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Вы ўсё яшчэ думаеце, што я не магу разваліць вашу арганізацыю?"
  
  
  "Я бачу." Ён адкінуўся на спінку крэсла. «Вы толькі што нам вельмі дорага абышліся, містэр Картэр. Наш капітан падумае, што мы яго ашукалі. Будзе цяжка ўтрымаць яго ад размовы, пакуль ён так думае.
  
  
  «Гэта першы крок, - сказаў я.
  
  
  «Я думаю, нам давядзецца скончыць з ім назаўжды», - услых разважаў Карлас. "Мы не можам рызыкаваць, што ён загаворыць".
  
  
  «Ён не вялікая страта. Складзеце астатак шкоды”.
  
  
  “Мы таксама страцілі судна. Гэта тое, што вы мелі на ўвазе? Праўда. Горш таго - чуткі разыдуцца. Нам будзе складана знайсьці яму замену».
  
  
  "Цяпер ты разумееш".
  
  
  
  
  "І дзеля гэтага вы адмовіліся - дазвольце мне паглядзець - яшчэ чатыры і пяць, дзевяць кілаграмаў, плюс той, які вы выкінулі так драматычна, каб зрабіць на нас уражанне - дзесяць кілаграмаў гераіну?"
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  "Гэта вялікая сума грошай, якую трэба выкінуць", - заўважыў Карлас, назіраючы за мной.
  
  
  "Гэта варта таго."
  
  
  "Мы вас недаацанілі". Яго голас усё яшчэ быў спакойным. Мы маглі б быць двума бізнэсмэнамі, якія абмяркоўваюць ваганні на фондавым рынку: "Мы павінны нешта з гэтым рабіць".
  
  
  «Не спрабуй. Гэта ўжо каштавала вам дваіх мужчын.
  
  
  "Дваіх?" Карлас прыўзняў брыво. «Капітан адзін. Хто іншы? "
  
  
  «Луіс Апарысія».
  
  
  На гэты раз я мог бачыць, як мае словы ўзрушылі Карласа, але мужчына амаль адразу аднавіў кантроль над сабой. Я паказаў на павязку на руцэ.
  
  
  “Ён амаль узяў мяне. Аднак ён быў недастаткова добры».
  
  
  «Дзе Луіс?»
  
  
  "Мёртв."
  
  
  Я глядзеў, як застыў Карлас - усё, акрамя яго вачэй, якія глядзелі на мяне з сумневам, як быццам ён не паверыў таму, што пачуў.
  
  
  "Вы знойдзеце яго ў багажніку машыны Бікфарда", - сказаў я, уважліва назіраючы, як мае словы паўплывалі на ўсіх траіх. Бікфард ледзь не ўскочыў з крэсла. Карласу прыйшлося працягнуць руку, каб утрымаць яго. Твар Гарэта стаў пляміста-чырвоным. Карлас нахіліўся наперад, і я ўпершыню ўбачыў чыстую нянавісць на яго твары.
  
  
  «Ён быў маім пляменнікам, - сказаў Карлас. Словы, якія зляталі з яго вуснаў, анямелі ад усведамлення таго, што я сказаў.
  
  
  "Тады ў вас будзе сямейны абавязак закапаць яго цела", - сказаў я і ссунуў руку так, каб прысадзісты рэвальвер 38-га калібра быў нацэлены прама ў галаву Карласа. Карлас зноў апусціўся ў крэсла.
  
  
  Я спытаў. - Хіба вы не спытаеце мяне аб Жан-Поле Севье?
  
  
  Карлас паківаў галавой. "Мне не трэба. Ваша пытаньне кажа мне, што Луіс дабіўся посьпеху».
  
  
  «Значыць, Луіс не памыліўся?»
  
  
  "Я не разумею аб чым ты". Карлас зноў узяў сябе ў рукі.
  
  
  «Я думаў, што Жан-Поль быў забіты памылкова, што я быў мэтай. Але калі Луіс забіў яго наўмысна, значыць, вы ведалі, што ён быў агентам паліцыі.
  
  
  Карлас павольна кіўнуў. "Так."
  
  
  "Як вы даведаліся?"
  
  
  Карлас паціснуў плячыма. «У мінулым было некалькі спробаў пранікнуць у нашую арганізацыю. У апошні час мы сталі вельмі асьцярожнымі. Учора, каб удвая пераканацца, што Жан-Поль быў тым, кім ён сябе назваў, я патэлефанаваў нашым сябрам у Марсэлі. Усё праверылі, акрамя аднаго. Жан-Поль Сэўе не падыходзіў пад апісанне чалавека, якога яны паслалі. Таму я сказаў Луісу пазбавіцца ад яго».
  
  
  Яго голас па-ранейшаму не выказваў трывогі. Яго твар вярнуўся да звычайнай спакойнасці, а рысы твару набылі звычайную мяккасць.
  
  
  «Мы дасягнулі разрадкі, сеньёр Картэр, - сказаў Карлас. «Відаць, ніводны з нас не можа зрабіць крок, не выклікаўшы жорсткай адплаты з боку іншага».
  
  
  "Так?"
  
  
  "Пачакай секунду, Карлас!" Гарэт умяшаўся, каб запярэчыць. "Ты хочаш сказаць, што мы пойдзем разам з гэтым сучыным сынам?"
  
  
  Я паглядзеў на раззлаваны твар з падбародкам, малюсенькія зламаныя вены на носе Гарэта, парэзы на яго тоўстым падбародку, дзе ён парэзаўся падчас галення. Я зразумеў, што гэта быў чалавек, чыё нецярпенне магло яго знішчыць, адкінуўшы гэтую думку.
  
  
  Карлас паціснуў плячыма. "Якая яшчэ ў нас ёсць альтэрнатыва, Аміга?"
  
  
  "Праклён! Ён каштаваў нам двух чалавек і карабля. Ты збіраешся дазволіць яму адысці ад гэтага? "
  
  
  "Так." Карлас не глядзеў на Гарэта, пакуль казаў. "У дадзены момант мы больш нічога не можам зрабіць".
  
  
  "А што ты запланаваў для мяне пазней?" - Падумаў я. Я быў упэўнены, што Карлас не збіраўся пакідаць мяне ў жывых, калі ён мог дапамагчы, я быў для яго занадта небяспечны. Я ведаў, што пакуль Карлас пойдзе са мной, таму што ў яго не было іншага выбару. Пытанне было ў тым, як доўга гэта будзе доўжыцца?
  
  
  Я ўстаў. "Я так разумею, вы пагадзіліся адстаць ад Сточэлі?"
  
  
  Карлас кіўнуў. "Вы можаце сказаць яму, што ён у бяспецы ад нас".
  
  
  "І я таксама?"
  
  
  Карлас зноў кіўнуў. «Мы прыкладзем усе намаганні, каб абараніць нашую арганізацыю ад шкоды, якую вы ўжо нанеслі. Выжыванне вышэй за ўсё, сеньёр Картэр.
  
  
  Я без спешкі рушыў да французскіх дзвярэй. Спыніўшыся ў дзвярах, я сказаў: «Вы сёння зрабілі адну памылку. Я сказаў вам, што гэта будзе дорага. Не пераследуй мяне зноў. Была б яшчэ адна памылка».
  
  
  "Мы атрымліваем выгаду са сваіх памылак". Ён не зводзіў з мяне вачэй. "Будзьце ўпэўненыя, што наступным разам мы не будзем такімі дурнымі".
  
  
  Гэтую заўвагу можна было ўспрыняць дваяк. Я думаў, што ўпэўнены, што ў наступны раз, калі ён адправіць каго-небудзь за мной, ён будзе больш асцярожным.
  
  
  "Проста ўспомні Луіса", - папярэдзіў я яго. «Калі на маё жыццё будзе яшчэ адзін замах, я пайду за чалавекам, які яго паслаў - за табой! Энцьендэ, сеньёр Артэга?
  
  
  "Я вельмі добра разумею".
  
  
  Я хутка павярнуўся і выйшаў праз французскія дзверы, пакінуўшы траіх у гасцінай: Карлас сядзеў у глыбокім крэсле, гладкасць яго асобы была неспасціжнай маскай, якая хавае яго пачуцці, калі ён глядзеў, як я сыходжу; Бікфард, сераліцый граміла, які сядзіць на канапе побач са сваёй спячай жонкай; і Браян Гарэт, злосна гледзячы на пыл белага парашка на дыване і пусты разарваны пластыкавы пакет, які ляжыць на падлозе каля дзвярнога праёму, куды я яго выпусціў.
  
  
  
  
  Я перасек тэрасу і перакінуў ногі праз дэкаратыўную балюстраду з бетонных блокаў да травы ў двары. Затым, схаваўшыся ў цемры, я павярнуўся назад і стаў каля акна, адчыненага побач з тэрасай, прыціснуўшыся спіной да сцяны дома, з пісталетам у руцэ, чакаючы, ці не пойдуць яны за мной.
  
  
  Павярнуўшы галаву, я ўбачыў іх у гасцінай. Ніхто з іх не рушыў з месца.
  
  
  Праз некалькі хвілін Браян Гарэт падышоў і падняў пластыкавы пакет з гераінам.
  
  
  «Дзесяць кілаграмаў! Дзе, чорт вазьмі, ён паклаў рукі на дзесяць кілаграмаў, каб выкінуць іх, як быццам яны не каштуюць ні цэнта?
  
  
  "Ты дурань!" Карлас выплюнуў словы. Гарэт павярнуўся да яго тварам. «Забудзьцеся пра гераіню. Я хачу Картэра. Я хачу яго смерці! Няўжо вы не разумееце, што ён з намі робіць?
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Я ўвайшоў у гатэль праз службовы ўваход, бо не хацеў афішаваць сваю прысутнасць. Замест таго, каб пайсці ў свой пакой, я падняўся на службовым ліфце на дзявяты паверх.
  
  
  Нумар 903 знаходзіўся ў канцы калідора. Я паглядзеў на гадзіннік. Тры трыццаць раніцы, але са шчыліны паміж дзвярыма і падваконнікам прабівалася малюсенькая палоска святла. Цікава, чаму Дзітрых так позна ўстае. Асцярожна ўставіў металічны мац у замак і ўціснуў тонкую пластыкавую картку ў дзверы на зашчапцы.
  
  
  Затвор павярнуўся назад, выдаўшы толькі слабы пстрычка. Я чакаў, прыслухоўваўся, і калі па той бок дзвярэй па-ранейшаму не было шуму, я дастаў кірпаты 38-й калібр «Сміт і Вессан» і бясшумна штурхнуў дзверы.
  
  
  Я ўвайшоў у гасціную. Я чуў шум у адной са спальняў. Амаль адразу ў дзвярным праёме з'явіўся высокі сівавалосы мужчына. Худы і кашчавы, ён здаваўся кволым, як багамол, з яго падоўжаным кашчавым тварам і змрочнай вартасцю. Ён спыніўся ў поўным здзіўленні,
  
  
  "Якога д'ябла ты тут робіш?" - уладна запатрабаваў ён. «Прыбяры пісталет!»
  
  
  "Вы Герберт Дзітрых?"
  
  
  «Так, я Дзітрых. Што гэта? Абрабаванне? "
  
  
  "Мяне клічуць Поль Стэфанс, - сказаў я, - і я думаю, што нам даўно сітавіна пагаварыць, містэр Дзітрых".
  
  
  Пазнаванне мільганула ў яго вачах. «Ты чалавек Сточалі!» - сказаў ён абвінавачвальна.
  
  
  Я пакруціў галавой. «Як вы думаеце, чаму я звязаны са Сточэлі?»
  
  
  "Мне сказалі, што ў вас была таемная сустрэча з ім у тры гадзіны ночы ў ноч вашага прыезду".
  
  
  Я ўздыхнуў. Мабыць, усё ў гатэлі ведалі аб гэтым паўночным візіце.
  
  
  «Я не чалавек Сточэлі. Я раблю працу для Аляксандра Грэгарыуса. Ён паслаў мяне сюды разабрацца са Сточэлі па дзелавой справе».
  
  
  Дзітрых скарыстаўся момантам, каб зразумець, што я яму толькі што сказаў.
  
  
  Ён усклікнуў: - "Божа мой!" «Я толькі што зрабіў жахлівую рэч. І ўжо позна папраўляць! "
  
  
  Я спытаў. - «Вы маеце на ўвазе пяць кілаграмаў гераіну ў маім пакоі?»
  
  
  Дзітрых кіўнуў - і гэта было патрэбнае мне пацвярджэнне. Ён не менш прызнаў, што гэта ён падставіў партнёраў Сточэлі і спрабаваў зрабіць тое ж самае са Сточэлі і мной.
  
  
  "Я пазбавіўся ад гэтага", - сказаў я яму.
  
  
  Дзітрых пакруціў галавой. “Нават больш. Я паслаў калідорнага ў твой пакой з чамаданам з чорнай тканіны. У ім амаль трыццаць кілаграмаў гераіну. Не больш за гадзіну таму».
  
  
  "Вы ўжо паведамілі ў паліцыю?"
  
  
  Дзітрых паволі пакруціў галавой. «Я збіраўся… калі пачуў, як адчыніліся дзверы».
  
  
  "Паліцыя мяне пра гэта не патурбуе", - сказаў я яму, назіраючы за яго рэакцыяй.
  
  
  У яго голасе прагучала нотка спалоху.
  
  
  «Хто вы, містэр Стэфанс? Што за чалавек ты, што цябе паслалі ў адзіночку разабрацца з такім звярком, як Сточэлі? Паліцыя цябе не турбуе. Вас ніколькі не турбуе тое, што ў вашым пакоі дастаткова гераіну, каб адправіць вас за краты на ўсё астатняе жыццё. Вы ўрываецеся ў гасцінічны нумар амаль у чатыры раніцы з пісталетам у руцэ. Хто ты, чорт вазьмі? »
  
  
  "Той, хто не прычыніць табе шкоды", - запэўніла я яго. Я бачыў, што ён быў на мяжы разрыву. "Усё, што я хачу ад вас, - гэта некаторая інфармацыя".
  
  
  Дзітрых вагаўся. Нарэшце ён выдыхнуў. "Добра, давай".
  
  
  «На дадзены момант я налічыў больш за сто сарака кілаграмаў гераіну, які вы размеркавалі. Яго рыначны кошт складае ад дваццаці васьмі да трыццаці двух мільёнаў долараў. Як, чорт вазьмі, такі чалавек, як ты, мог займець столькі гераіну? Нават Сточэлі не можа зрабіць гэта з усімі сваімі кантактамі. Адкуль, чорт вазьмі, вы гэта бераце? "
  
  
  Дзітрых адвярнуўся ад мяне, на яго твары адбілася ўпартасць.
  
  
  "Гэта адзінае, чаго я вам не скажу, містэр Стэфанс".
  
  
  "Я думаю табе трэба сказаць."
  
  
  Жаночы голас раздаўся ззаду нас.
  
  
  Я павярнуўся. Яна стаяла ў дзвярах у іншую спальню, апранутая ў лёгкае напаўпразрыстае негліжэ. Пад ім на ёй была кароткая нейлонавая начная кашуля да каленяў. Яе доўгія прамыя светлыя валасы спадалі амаль да таліі. Ёй было недзе каля дваццаці пяці, яе твар быў больш мяккай, жаноцкай версіяй падоўжаных рыс Дзітрыха. Пад шырокім ілбом яе загарэлы твар падзяляў тонкі доўгі нос, які ледзь не выглядаў занадта тонкім. Яе вочы былі такімі ж мяккімі, як у яе бацькі.
  
  
  Падбародак уяўляў сабой тонкае злучэнне шырокіх выгібаў шчокі і сківіцы.
  
  
  «Я Сьюзен Дытрых. Я падслухала, што вы сказалі майму бацьку. Я прашу прабачэння перад табой. Гэта я была вінаватая. Гэта я падкупіла пасыльнага, каб ён даў інфармацыю пра вас. Ён сказаў мне, што на днях вас бачылі якія выходзяць з пентхауса Сточэлі. Вось чаму мы думалі, што вы былі яго наймітам.
  
  
  Яна ўвайшла ў гасціную і ўстала побач з бацькам, абняўшы яго.
  
  
  «Думаю, час табе сёе-тое расказаць. Гэта раздзірала цябе на часткі гадамі. Табе трэба спыніцца. Ты заходзіш занадта глыбока.
  
  
  Дзітрых пакруціў галавой. «Я не спынюся, Сьюзэн. Я не магу спыніцца! Не раней, чым кожны з іх ...
  
  
  Сьюзен прыклала пальцы да яго вуснаў. - "Калі ласка?"
  
  
  Дзітрых прыбраў яе руку. «Я не скажу яму», - сказаў ён абуральна, яго голас стаў амаль фанатычным. «Ён раскажа паліцыі, і яны ўсё сыдуць бяскарна. Кожны з іх! Вы што не разумееце? Усе мае намаганьні – усе гэтыя гады будуць патрачаныя марна».
  
  
  «Не, - сказаў я, - шчыра кажучы, мне напляваць на людзей, якіх вы падставілі, ці на тое, як доўга яны будуць гніць у турме. Усё, што я хачу ведаць, - гэта адкуль вы бераце ўвесь гэты гераін.
  
  
  Дзітрых падняў да мяне худы бледны твар. Я мог бачыць лініі пакуты, якія глыбока ўрэзаліся ў яго скуру. Толькі гады агоніі маглі выклікаць пакутлівы выраз у вачах старога. Ён пільна паглядзеў на мяне і без ценю выразы ў голасе сказаў проста: "Я зладжуся, містэр Стэфанс".
  
  
  * * *
  
  
  Дзітрых моцна трымаў Сьюзен за руку абедзвюма рукамі, расказваючы мне сваю гісторыю.
  
  
  «У мяне была яшчэ адна дачка, містэр Стэфанс. Яе клікалі Аліса. Чатыры гады таму яе знайшлі мёртвай з-за перадазіроўкі гераіну ў агідным брудным гасцінічным нумары Нью-Йорка. Ёй тады не было і васямнаццаці. За год да смерці яна была прастытуткай. Як мне распавялі ў паліцыі, яна бралася за ўсіх, хто мог заплаціць ёй хаця б некалькі даляраў, таму што ёй адчайна патрэбны былі грошы, каб заплаціць за сваю залежнасць. Яна не магла жыць без гераіну. У рэшце рэшт яна памерла з-за гэтага.
  
  
  «Я пакляўся адпомсціць. Я прысягнуў знайсці людзей, якія лічаць, тых, хто робіць гэта магчымым - тых, хто наверсе! Вялікія людзі, якіх паліцыя не можа чапаць, бо яны ніколі не разбіраюцца з рэчамі самі. Такія людзі, як Сточэлі, Торрегросса, Віньяле, Гамбетта, Кляйн і Уэбер. Уся гідкая куча! Асабліва тым, хто іх апрацоўвае. Такія мужчыны, як Мішо, Берцье і Дзюпрэ.
  
  
  «Калі вы нешта ведаеце пра мяне, то ведаеце, што я хімік. Нядаўна я знайшоў спосаб адпомсціць. Я знайшоў спосаб літаральна пахаваць іх у іх уласным брудным патоку! »
  
  
  Ён спыніўся, яго вочы заблішчалі святлом, якое зыходзіць з глыбіні яго душы.
  
  
  "Я знайшоў спосаб вырабляць сінтэтычны гераін".
  
  
  Дытрых убачыў выраз майго твару.
  
  
  - Вы мне не верыце, містэр Стэфанс. Але гэта праўда. Я фактычна адкрыў спосаб вытворчасці гідрахларыд гераіну чысцінёй вышэй за дзевяноста аднаго працэнта». Ён падняўся на ногі. "Пойдзем са мной."
  
  
  Я рушыў услед за ім на кухню.
  
  
  Дытрых уключыў святло і паказаў. "Паглядзець на сябе."
  
  
  На стойцы ляжала простая сістэма шкляных рэторт і шкляных трубак. Збольшага гэта не мела для мяне сэнсу, але я не хімік
  
  
  «Гэта праўда», - сказала Сьюзен, і я ўспомніў, што на другой старонцы справаздачы, якую Дэнвер даслаў мне праз Telecopier, ключавой фразай аб Dietrich Chemical Inc. было "даследаванні і распрацоўкі". Няўжо стары знайшоў спосаб вырабляць гераін сінтэтычным шляхам?
  
  
  «Так, містэр Стэфанс, - амаль ганарліва сказаў Дзітрых, - сінтэтычны гераін. Як і шматлікія адкрыцці, я практычна натыкнуўся на тэхніку сінтэзу прэпарата, хоць мне запатрабавалася нямала чакай, каб удасканаліць яе. А затым, - Дытрых працягнуў руку да прылаўка і падняў карычневую пластыкавую бутэльку з кварты, трымаючы яе ўверх, - тады я адкрыў, як канцэнтраваць сінтэтычнае рэчыва. Гэтая бутэлька змяшчае канцэнтраваны сінтэтычны гераін. Думаю, добрай аналогіяй было б параўнаць яго з канцэнтраваным вадкім сахарынам, адна кропля якога роўная поўнай чайнай лыжцы цукру. Што ж, гэта нават больш канцэнтравана. Я разбаўляю яго простай вадаправоднай вадой, падлогу ўнцыі на галон ».
  
  
  Я, відаць, сумняваўся, бо Дзітрых злавіў мяне за руку. «Вы павінны мне паверыць, містэр Стэфанс. Вы ж самі гэта тэсціравалі, ці не так? "
  
  
  Я не ведаў, але я ўспомніў, як Карлас Артэга працягнуў указальны палец і дакрануўся да ім парашка, дакрануўся да іх сваёй мовы, а затым кіўнуў, згаджаючыся, што гэта сапраўды гераін.
  
  
  "Як гэта працуе?" Я спытаў.
  
  
  "Ты ж ведаеш, я ніколі не раскрою формулу".
  
  
  «Я не пытаўся ў цябе пра гэта. Я проста не разумею, як з гэтага атрымаць крышталічны парашок, - я паказаў на бутэльку, - і простую ваду.
  
  
  Дзітрых уздыхнуў. "Вельмі проста. Канцэнтрат валодае ўласцівасцю крышталізаваць ваду. Гэтак жа, як холад ператварае дождж у сняжынкі, якія ўяўляюць сабой не што іншае, як крышталічную ваду. Галон вады важыць каля трох кілаграмаў. У гэтай бутэльцы дастаткова канцэнтрату, каб прыгатаваць амаль дзвесце кілаграмаў сінтэтычнага гераіну, які немагчыма адрозніць ад сапраўднага гідрахларыд. У свеце няма хімічнага тэсту, які паказаў бы хоць найменшую розніцу. І я магу зрабіць гэта ўсяго за некалькі даляраў за фунт.
  
  
  Я, вядома, ведаў, нават калі ён не рабіў гэтага. Наступствы таго, што толькі што сказаў Дзітрых, былі вялізныя. Думкі кружыліся вакол, як абломкі тайфуна. Я не мог паверыць, што Дзітрых не ведаў, што ён сказаў.
  
  
  Мы вярнуліся ў гасціную, Дзітрых хадзіў узад і наперад, як быццам энергія ў ім павінна была знайсці нейкае вызваленне, акрамя слоў. Я маўчаў, бо хацеў разабрацца ў думках у маёй галаве.
  
  
  “Я магу зрабіць гэта дзе заўгодна. Гераін, які я спрабаваў падкінуць у твой пакой? Вы думалі, я завёз так шмат гераіну ў Мексіку? Мне не прыйшлося яго везці. Я магу зрабіць гэта тут так жа лёгка, як я зрабіў гэта ў Францыі, калі пасадзіў яго на тых французаў. Я зрабіў гэта ў Нью-Ёрку. Я зрабіў гэта ў Маямі».
  
  
  Сьюзен села на канапу. Я назіраў, як Дзітрых хадзіў узад і наперад у межах гасцінай, і ведаў, што гэты чалавек не зусім у сваім розуме.
  
  
  Я прыцягнуў ягоную ўвагу. – „Г-н. Дзітрых».
  
  
  "Так?"
  
  
  «Вы пыталі мяне раней, ці ведаю я, што азначае вашае адкрыццё? Вы?"
  
  
  Дытрых збянтэжана павярнуўся да мяне тварам.
  
  
  «Вы ведаеце, наколькі вашае адкрыццё каштоўнае для тых людзей, якіх вы спрабуеце знішчыць? Вы ведаеце, на якую рызыку яны зараз ідуць, праводзячы наркотыкі ў ЗША? Ці колькі мільёнаў даляраў гатоўкай яны павінны заплаціць за гэта? Яны робяць гэта толькі з адной прычыны. Фантастычная прыбытак. Сотні мільёнаў за год. Цяпер вы знайшлі спосаб, які ліквідуе рызыку кантрабанды наркотыкаў у Штаты, а таксама прынясе ім большы прыбытак, чым яны маглі марыць. Няўжо вы не ведаеце, чаго для іх варта ваша формула? "
  
  
  Дзітрых няўцямна ўтаропіўся на мяне.
  
  
  «Няма ніводнага з гэтых людзей, які б не здзейсніў тузін забойстваў, каб займець вашу формулу. Ці вас, калі на тое пайшло.
  
  
  Ён спыніўся амаль на паўдарогі, яго твар выказваў раптоўны спалох.
  
  
  "Я... я ніколі... я ніколі не думаў пра гэта", - прамармытаў ён.
  
  
  "Чорт вазьмі, падумайце пра гэта!" Я нарэшце датэлефанаваўся да яго. Больш казаць няма пра што.
  
  
  Стары падышоў да кушэткі і апусціўся побач з дачкой, закрыўшы твар рукамі. Сьюзен абняла яго за тонкія плечы, каб суцешыць яго. Яна паглядзела на мяне праз пакой бледна-шэрымі вачыма.
  
  
  "Вы дапаможаце нам, містэр Стэфанс?"
  
  
  «Лепшае, што вы можаце зрабіць зараз, - гэта вярнуцца дадому і трымаць язык за зубамі. Ніколі нікому не кажы ні слова».
  
  
  "Нам больш няма каму дапамагчы", - сказала яна. "Калі ласка?"
  
  
  Я глядзеў на іх, бацьку і дачку, злоўленых у павуцінне помсты. Мой абавязак быў перад Грэгарыусам, і, каб дапамагчы яму, я павінен быў стрымаць сваё абяцанне, дадзенае Сточэлі, ачысціць яго перад Камісіяй. Усё, што мне трэба было зрабіць, - гэта перадаць гэтых дваіх яму, але думка аб тым, што Сточэлі зробіць, калі ў яго рукі патрапіць Дзітрых, выклікала агіду. І калі б я перадаў Дзітрыха Сточэлі, гэта было б тое ж самае, што перадаць яму формулу Дзітрыха. На працягу года Сточэлі будзе кантраляваць увесь наркабізнес у Штатах. Ніякі буйны аператар не зможа з ім канкураваць. З ухіленнем рызыкі кантрабанды гераіну ў Штаты і з неверагодным прыбыткам з-за яго нізкіх вытворчых выдаткаў зусім не было часу, калі Сточэлі стаў пастаўляць усе наркагандляры ў кожны горад краіны. Яго не спыніць. Аддаць Дзітрыха Сточэлі было б усё роўна, што навесці на краіну чуму.
  
  
  Я ведаў, што мушу трымаць формулу Дзітрыха далей ад Сточэлі. А паколькі гэта было зачынена ў прытомнасці старога, мне прыйшлося вывезці іх дваіх з Мексікі.
  
  
  «Добра, - сказаў я. "Але вы павінны рабіць менавіта тое, што я вам кажу".
  
  
  "Мы будзем."
  
  
  "Колькі ў вас там гераіну?" - Спытаў я Дитриха.
  
  
  Дзітрых падняў вочы. "Амаль сорак кілаграмаў у форме крышталяў".
  
  
  «Пазбаўцеся ад гэтага. І ад усяго, што вы варылі, таксама. Пазбаўцеся ад усяго шклянога посуду. Вы не можаце рызыкаваць, што яго ўбачыць пакаёўка ці пасыльны. Дбайна ачысціце гэтае месца».
  
  
  "Што небудзь яшчэ?"
  
  
  "Так. Заўтра я хачу, каб ты забраніраваў свой зваротны рэйс у Штаты першым жа самалётам.
  
  
  "А потым?"
  
  
  "Пакуль нічога. Гэта ўсё, што вы можаце зрабіць.
  
  
  Я раптам адчуў сябе змучаным. Мая рука балела ад тупога пульсавалага болю. Мне патрэбен быў адпачынак і сон.
  
  
  «А што наконт Сточалі?» - спытаў Дзітрых, фанатычны агонь у яго вачах зноў успыхнуў. «Што наконт яго? Ён выходзіць беспакараным? Ці значыць гэта, што яго не пакараюць?
  
  
  «Прывітанне, я паклапачуся пра Сточэлі. Даю вам слова.
  
  
  "Ці магу я вам верыць?"
  
  
  "Вы павінны будзеце паверыць."
  
  
  Я падняўся і сказаў ім, што стаміўся і сыходжу, і выйшаў за дзверы, асцярожна прыкрыўшы яе за сабой. Калі я сыходзіў, ніхто з нас нічога не сказаў. Больш не было чаго сказаць.
  
  
  * * *
  
  
  Калі я з'яжджаў ад Дзітрыха і яго дачкі, было ўжо далёка за чатыры раніцы, але мне яшчэ трэба было зрабіць апошнюю працу, перш чым я змагу заснуць. Я вярнуўся ў свой пакой, каб забраць магнітафоны - кішэнны і крыху большага памеру.
  
  
  
  Буйнейшы рэкордэр быў абсталяваны высакахуткасным прайграваннем. Ён мог прайграць цэлую гадзіну стужкі за трыццаць секунд. Для любога, хто яго слухаў, гук, які ён выдаваў, быў не больш за пранізлівае выццё.
  
  
  З абедзвюма машынамі я спусціўся ў закінуты вестыбюль і ўладкаваўся ў адной з тэлефонных будак. Прыкідваючыся, што кажу ў мікрафон, я прадыктаваў справаздачу аб сваёй дзейнасці на невялікі кішэнны дыктафон. Я асвятляў амаль усе падзеі, якія адбыліся, акрамя забойства Луіса Апарысіа. Мне спатрэбілася амаль пятнаццаць хвілін, перш чым я скончыў гаварыць.
  
  
  Потым я патэлефанаваў Дэнверу.
  
  
  "Ты выглядаеш стомленым", - сказаў Дэнвер, калі падышоў да лініі.
  
  
  «Так, - з'едліва сказаў я, - так што давай скончым з гэтым, добра?»
  
  
  «Я зараз запісваю».
  
  
  "Высокая хуткасць", - стомлена сказаў я. "Давай не будзем працаваць усю ноч".
  
  
  „Роджэр. Гатовыя да прыёму».
  
  
  “Добра, гэта асабістае. Толькі для прайгравання Грэгарыуса. Паўторыце - толькі для Грэгарыуса.
  
  
  Я ўставіў касету з магнітнай стужкай у высакахуткасны прайгравальнік і прыціснуў яе да мікрафона тэлефона. Я націснуў кнопку «play», і машына завішчала, як пранізлівы крык далёкай пілы. Гук доўжыўся сем ці восем секунд, затым рэзка абарваўся.
  
  
  Я паднёс слухаўку да вуха і спытаў: "Як прайшоў прыём?"
  
  
  «Прыборы паказваюць, што ўсё ў парадку, - прызнаў Дэнвер.
  
  
  «Добра, - сказаў я. «Я хачу, каб гэтая плёнка была знішчана адразу пасля перадачы Грэгарыюсу».
  
  
  "Зраблю. Што-небудзь яшчэ?"
  
  
  Я сказаў - "Не. Думаю, пакуль гэта ўсё».
  
  
  Я павесіў трубку. Перад тым, як пакінуць будку, я пераматаў арыгінальную касету, адключыў мікрафон і запусціў яе ў рэжыме запісу на высакахуткасным магнітафоне, пакуль стужка не была цалкам сцёртая.
  
  
  Вярнуўшыся ў свой пакой, мне прыйшлося зашмаргнуць шторы, каб пазбегнуць яркага святла надыходзячага світанку. Я распрануўся, лёг у ложак і доўга ляжаў у роздумах, таму што мае думкі былі сканцэнтраваны на апошняй частцы паведамлення, якое я адправіў Грэгарыюсу:
  
  
  «Тое, што адкрыў Дзітрых, настолькі небяспечна, што яму нельга давяраць. Мужчына вельмі неўратычны і нестабільны. Калі яго формула сінтэтычнага гераіну калі-небудзь патрапіць у чужыя рукі, мне не хацелася б думаць аб наступствах. Аб'ектыўна я б рэкамендаваў устараніць яго — як мага хутчэй».
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Я праспаў да позняга вечара, калі істэрычная і напалоханая Сьюзен разбудзіла мяне сваім апантаным стукам у маю дзверы.
  
  
  Я вылез з ложка і няўпэўнена адчыніў дзверы. Сьюзен была апранута толькі ў бікіні і празрыстую пляжную куртку. Яе доўгія светлыя валасы спадалі каскадам на грудзі.
  
  
  Яна закрычала. "Мой бацька сышоў!"
  
  
  Страх быў напісаны бледным ценем на яе твары. Яе вочы ператварыліся ў безуважлівы пусты погляд ад шоку, які яна ледзь магла кантраляваць.
  
  
  Калі я нарэшце яе супакоіў, я надзеў штаны, кашулю і сандалі. Мы падняліся ў яе нумар.
  
  
  Я агледзеў гасціную Дзітрыхскага люкса. Гэта быў разгром. Лямпы былі перавернуты, часопісны столік ляжаў набок. З попельніц на падлогу былі рассыпаны недакуркі.
  
  
  Я павярнуўся на кухню. Ён быў зусім пусты. Ад рэторт, трубак і іншага лабараторнага абсталявання, якое я бачыў там усяго некалькі гадзін таму, не засталося нічога.
  
  
  "Там!" - Сьюзен сказала. "Паглядзі на гэта!"
  
  
  "Скажы мне, што адбылося."
  
  
  Яна глыбока ўздыхнула, каб супакоіцца. «Я прачнулася сёньня раніцай каля дзесяці трыццаць. Бацька ўсё яшчэ спаў. Мы ляглі спаць адразу пасля таго, як ты пайшоў, але ён быў такі ўсхваляваны, што я прымусіла яго прыняць снатворнае. Я патэлефанавала ў авіялініі, як толькі ўстала, і забраніравала для нас выезд сёння днём. Гэта быў самы ранні рэйс, які мне ўдалося замовіць. Потым выпіла кубак кавы. Да таго часу было адзінаццаць гадзін. Я хацела даўжэй загараць і не думала, што будзе лепш, калі дазволю бацьку паспаць як мага даўжэй, таму я спусцілася да басейна. Я была там усяго некалькі хвілін таму. Я вярнуўся збіраць рэчы і - і знайшла гэта! » Яна ў роспачы абвяла рукой.
  
  
  "Вы знайшлі тут запіску ці што-небудзь яшчэ?"
  
  
  Яна пахітала галавой. - "Нічога! Мяркуючы па ўсім, бацька прачнуўся і апрануўся. Ён, павінна быць, прыгатаваў сабе сняданак. Посуд па-ранейшаму стаіць на стале на тэрасе. Усё, што ў яго калі-небудзь было, - гэта сок, кава і яйка » .
  
  
  Я агледзеў кухню. - Ён тут набіраўся?
  
  
  “Я не ведаю. Мінулай ноччу ён гэтага не рабіў. Ён занадта стаміўся. Ён сказаў, што зробіць гэта сёння раніцай.
  
  
  "Што б ён зрабіў з лабараторным абсталяваннем?"
  
  
  «Ён сказаў мне, што разаб'е яго і кіне абломкі ў смеццевае вядро».
  
  
  "А ён?"
  
  
  Сьюзен падняла вечка смеццевага бака. «Не. Тут няма посуду.
  
  
  «Ён сказаў мне, што зрабіў яшчэ сорак кілаграмаў гераіну. Дзе ён гэта захоўваў? "
  
  
  "У шафе над ракавінай".
  
  
  "Гэта там?"
  
  
  Яна расчыніла дзверцы шафы, каб я ўбачыў, што паліцы пустыя. Яна павярнула да мяне збянтэжаны твар.
  
  
  "Ён яго кінуў?"
  
  
  Яна пахітала галавой. Я не ведаю. Я так не думаю. Учора ўвечар ён нічога не рабіў, акрамя як легчы спаць.
  
  
  “А як наконт канцэнтрату?
  
  
  Сьюзен зноў агледзела кухню. Яна падняла вечка кантэйнера для смецця. «Вось», - сказала яна, паднімаючы выкарыстаныя папяровыя ручнікі. Яна падняла пластыкавую бутэльку. "Яна пустая."
  
  
  - Прынамсі, дзякуй богу.
  
  
  Я вярнуўся ў гасціную.
  
  
  "Ён гуляе ў іншую сваю гульню?" - Спытаў я Сьюзен. «Ён пайшоў за Сточэлі?»
  
  
  "Божа мой!" усклікнула яна ў жаху: "Я ніколі не думала пра гэта!"
  
  
  «Я сказаў яму, што ён гуляе з забойцамі! Што, чорт вазьмі, ён зрабіў? "
  
  
  Сьюзен моўчкі паківала галавой. Слёзы напоўніліся яе вачыма. Яна раптам кінулася ў мае абдымкі. Яе доўгія светлыя валасы струменіліся па спіне. Я адчуваў запал яе амаль аголенага цела побач з маім, яе маленькія цвёрдыя грудзей прыціскаліся да маёй грудзей.
  
  
  Яна прынюхвалася да маіх грудзей, і я абхапіў яе падбародак рукой, каб павярнуць яе твар да сябе. Яна закрыла вочы, прыціснулася вуснамі да маіх і адкрыла рот.
  
  
  Праз імгненне яна адарвала рот, але толькі на долю цалі.
  
  
  «О божа, - прашаптала яна, - прымусь мяне забыцца! Я больш не магу гэтага трываць Калі ласка, калі ласка ... прымусь мяне забыцца! "
  
  
  І я зрабіў гэта. У абломках у гасцінай. У промнях святла, якое струменілася праз вокны. Нейкім чынам мы сарвалі з сябе вопратку і абнялі адзін аднаго, і мы абодва знайшлі непамятлівасць і пазбавіліся ад уласнай напругі.
  
  
  Яе грудзей падыходзілі да маіх далоняў, як калі б яны былі вылеплены па іх форме. Яе сцягна рассунуліся і павярнуліся вакол мяне. Ніякіх поддразниваний. Нічога, акрамя раптоўнай лютай сутычкі сябар з сябрам. Яна ўзяла мяне гэтак жа, як і я яе.
  
  
  І, нарэшце, пакрытая потам, слізкая ад поту, ахопленая лютым усплёскам сэксуальнай энергіі, яна ўзарвалася ў маіх руках, яе пазногці ўпіліся мне ў спіну, яе зубы ўпіліся ў маё плячо, а яе стогны напоўнілі пакой.
  
  
  Мы толькі разышліся, стомленыя, але перанасычаныя, калі зазваніў тэлефон.
  
  
  Мы паглядзелі адно на аднаго.
  
  
  - Адкажы ты, - стомлена сказала яна.
  
  
  Я прайшоў праз пакой да стала каля акна. "Добры дзень?"
  
  
  "Я рады за цябе там, Картэр", - рэзка сказаў мужчынскі голас. «Жыццё сеньёра Дзітрыха ў вашых руках. Дама, з якой вы сустракаецеся, сустрэнецца з вамі сёння ўвечар. Восем гадзін. У тым жа месцы, дзе вы вячэралі з ёй раней. І пераканайцеся, што за вамі не сочыць паліцыя.
  
  
  Тэлефон затрымаўся ў мяне ў юсе, але не раней, чым я пазнаў голас Карласа Артэгі, мяккі, пачцівы, стрыманы і без найменшага намёку на эмоцыі або драму.
  
  
  Я паклаў слухаўку.
  
  
  "Хто гэта быў?" - Спытала Сьюзен.
  
  
  "Не той нумар", - сказаў я і вярнуўся да яе.
  
  
  * * *
  
  
  Мы правялі дзень у прыемнай юрлівасці. Сьюзен залезла ў мяне, нібы спрабуючы схавацца ад свету. Мы ўвайшлі ў яе спальню, апусцілі шторы і закрылі святло і гонар. І мы займаліся каханнем.
  
  
  Пазней, нашмат пазней, я пакінуў яе, каб пайсці ў свой пакой пераапрануцца.
  
  
  "Я хачу, каб ты засталася тут", - сказаў я ёй. «Не выходзь з пакоя. Не адчыняй дзверы. Нікому без выключэнняў. Вы разумееце?"
  
  
  Яна ўсміхнулася мне. "Вы знойдзеце яго, ці не так?" - Спытала яна, але гэта было больш сцвярджэнне, чым пытанне. "З бацькам усё будзе ў парадку, праўда?"
  
  
  Я не адказаў ёй. Я ведаў, што ў мяне няма ніякага спосабу прымусіць яе ўсвядоміць жахлівую жорсткасць мужчын, сярод якіх я блукаў, або іх чэрствая абыякавасць да болю іншага мужчыны.
  
  
  Як я мог растлумачыць ёй свет, у якім вы абгортвалі ланцуг вакол кулака ў пальчатцы і зноў і зноў білі чалавека па рэбрах, пакуль не пачулі сухое храбусценне касцей, якія ламаліся, і не назіралі абыякава, як ён пачаў вывяргаць сваю ўласную кроў? Ці паклаў яго рукі на дошку і разбіў крышаном косткі пальцаў? І не звяртаў увагі на жывёльныя крыкі ад болю, якія зыходзілі з яго разарванага горла, і не звяртаў увагі на зруйнавальныя спазмы, якія прымушалі яго цела ператварацца ў бязвольныя мышцы і разарваныя тканіны.
  
  
  Як я мог прымусіць яе зразумець мужчын накшталт Карласа Артэгі, Сточэлі або Луіса Апарысіа? Ці мяне, калі на тое пайшло.
  
  
  З Сьюзен ў яе цяперашнім стане розуму лепш было нічога не казаць. Яна не была Консуэлай Дэльгарда.
  
  
  Я пацалаваў яе ў шчаку і выйшаў, замкнуўшы за сабой нумар.
  
  
  * * *
  
  
  У маім уласным нумары я адразу заўважыў чорны чамадан, пра які Герберт Дзітрых расказаў мне пра трыццаць кілаграмаў чыстага гераіну. Не адчыняючы, кладу да сябе чамадан. Іншая справа - цела Жан-Палі. Калі б я мог выклікаць AX, пазбавіцца ад яго было б нескладана. Але я быў адзін, і гэта была праблема.
  
  
  Проста не было спосабу пазбавіцца ад гэтага, а часу было мала, і я нарэшце вырашыў адкласці прыняцце якіх-небудзь дзеянняў. Я разгарнуў цела, затым падняў яго на рукі і вынес на тэрасу, асцярожна паклаўшы на адно з шэзлонгаў. Для любога выпадковага назіральніка ён выглядаў так, як быццам задрамаў.
  
  
  Я прыняў душ і хутка пераапрануўся, затым прывязаў Х'юга да свайго левага перадплечча і надзеў наплечную кабуру з нізкай пасадкай. Я праверыў, як Вільгельміна слізгае пад локцем. Я дастаў абойму 9-мм патронаў, перазарадзіў абойму і пстрыкнуў патрон у патронніку, перш чым усталяваць засцерагальнік.
  
  
  Я надзеў іншую лёгкую куртку.
  
  
  
  
  Днём мне гэта ніяк не сышло з рук. 9-міліметровы Люгер - вялікі пісталет, як ні круці, і выпукласць пад курткай выдала б мяне. Але ўначы я мог з гэтым зладзіцца. Гэта значыць, каб ніхто не глядзеў на мяне занадта ўважліва.
  
  
  Калі я быў гатовы, я выйшаў з пакоя і спусціўся па калідоры да службовага ліфта, накіроўваючыся да чорнага выхаду.
  
  
  Менш чым праз пяць хвілін я быў па-за гатэлем, скурчыўся на заднім сядзенні таксі і накіроўваўся ў Эль-Сентра.
  
  
  Як толькі мы прайшлі некалькі кварталаў, я сеў на сядзенне. Мы ехалі на захад па вогнішчы. Costera занадта адчыненая і ў ёй занадта шмат паліцыянтаў машын, каб я мог пачувацца камфортна, таму я папытаў кіроўцу згарнуць, калі мы пад'ехалі да Calle Sebastian el Cano. Праз тры кварталы мы павярнулі налева на Avenida Cuauhtemoc, якая праходзіць паралельна Касцер амаль да самага Эль-Сентра. Там, дзе Куаўтэмак злучаецца з Avenida Constituyentes, мы зноў павярнулі налева. Я папрасіў яго спыніцца на рагу Авэніда Сінко дэ Майо і заплаціў яму, назіраючы, як ён з'яжджае з поля зроку, перш чым я рушыў.
  
  
  Я быў усяго ў двух кварталах ад сабора, чые хупавыя, пафарбаваныя ў сіні колер шпілі цыбулін робяць яго падобным на рускую праваслаўную царкву. Я ўзяў іншае таксі, і ён высадзіў мяне ў некалькіх кварталах ад дома Эрнанда. Я мог бы прайсці гэтую адлегласць пешшу, таму што гэта было не так ужо далёка, але я прыцягваў бы менш увагі, пад'язджаючы на таксі.
  
  
  Было роўна восем гадзін, калі я ўвайшоў да Эрнанда. Піяніст іграў мяккія рытмы на піяніна сваімі вялікімі чорнымі рукамі, з зачыненымі вачамі, мякка пагойдваючыся ўзад і наперад на сваім сядзенні. Я агледзелася. Консуэлы не было ў піяна-бары. Я прайшоўся па сталовых. Яе не было ні ў адным з іх.
  
  
  Я сеў у бары, каб выпіць, пакуль чакаў яе. Я паглядзеў на гадзіннік. Пяць хвілін восьмага. Я ўстаў, падышоў да тэлефона-аўтамата і патэлефанаваў у гатэль. Яны патэлефанавалі ў Suite 903. Адказу не было. Відавочна, Сьюзен строга прытрымлівалася маіх інструкцый. Яна нават не адказвала на тэлефонныя званкі.
  
  
  Калі я адвярнуўся ад тэлефона, Консуэла стаяла ля майго локця. Яна ўзяла мяне за руку і пацалавала ў шчаку.
  
  
  «Вы спрабавалі звязацца са Сьюзен Дытрых у гатэлі?»
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  "Тады вы ведаеце, што міс Дзітрых няма ў сваім пакоі", - сказала яна. «Яна не была там як мінімум паўгадзіны. Яна сышла з кімсьці, каго вы ўжо сустракалі”.
  
  
  "Браян Гаррет?" - сказаў я, адчуваючы сябе няўпэўнена.
  
  
  Консуэла кіўнула.
  
  
  «Я мяркую, ён распавёў ёй гісторыю аб тым, што адвязе яе да бацькі?»
  
  
  «Як ты ўвогуле мог здагадацца? Менавіта гэта ён і зрабіў. Яна зусім не мітусілася».
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Сярод іншага, каб пераканацца, што ты не даставіш праблем, калі я пазней вазьму цябе на сустрэчу з Карласам". Яе твар памякчэў. «Мне вельмі шкада, Мік. Ты ведаеш, я павінен пайсці з імі, нават калі гэта прычыніць табе боль. Наколькі гэтая дзяўчына для цябе значыць? "
  
  
  Я са здзіўленнем паглядзеў на Консуэлу. "Я сустрэў яе толькі ўчора ўвечары", - сказаў я. "Хіба вы не ведалі?"
  
  
  "Чамусьці ў мяне склалася ўражанне, што яна ваша старая сяброўка".
  
  
  "Забудзься гэта. Што далей? "
  
  
  "Вы запросіце мяне на вячэру ў La Perla". Яна ўсміхнулася мне. "Мы збіраемся смачна паесці і паназіраць за хай-дайверамі".
  
  
  "А Карлас?"
  
  
  "Ён сустрэне нас там". Яна працягнула руку і пяшчотна дакранулася да маёй шчакі пальцамі. «Дзеля бога, Нік, не глядзі так строга. Я не настолькі непрывабная, што ты не можаш мне ўсміхнуцца, ці не так? "
  
  
  * * *
  
  
  Мы спусціліся па вузкіх каменных прыступках, якія крута ўрэзаліся ва ўнутраную паверхню скал Кебрада пад гатэлем El Mirador. Мы елі лёгкі вячэру ў рэстаране El Gourmet на верхнім узроўні, і зараз я рушыў услед за Консуэлай, калі яна спускалася ў цемры да La Perla на ніжнім узроўні. Яна знайшла месца за адным са столікаў побач з парэнчамі, якія выходзілі на вузкі выступ мора і хвалі, якія набягалі на падножжа ўцёса.
  
  
  Было амаль дзесяць гадзін. Консуэла не спрабавала весці свецкую гутарку падчас абеду.
  
  
  "Колькі яшчэ?" - спытаў я яе, калі мы селі.
  
  
  „Нядоўга. Ён хутка будзе тут. А пакуль мы можам паназіраць за гань-дайверамі».
  
  
  Да таго часу, як мы дапілі першую чарку, дайверы выйшлі на нізкі скалісты адхон злева ад нас і спусціліся на ўступ прама над вадой. Іх было трое. Адзін з іх нырнуў у бухту з агалення скалы і пераплыў на іншы бок. Цяпер усе агні, акрамя некалькіх пражэктараў, былі выключаныя. Першы нырца выйшаў з вады, яго мокрае цела блішчала. Пражэктары ішлі за ім, пакуль ён павольна падымаўся па амаль стромай скале, з якой збіраўся нырнуць. Трымаючыся за апору, трымаючыся пальцамі за скалу, ён прабіраўся да вяршыні. Нарэшце ён ускочыў на ўступ на вышыні ста трыццаці футаў над залівам.
  
  
  Малады нырца ненадоўга апусціўся на калені перад невялікай святыняй ззаду ўступа, нахіліў галаву і хрысціўся, перш чым устаць на ногі.
  
  
  
  Пасля ён вярнуўся да краю абрыву.
  
  
  Цяпер пражэктары патухлі, і ён быў у цемры. Унізе, пад намі, грымнула моцная хваля, і белая пена высока паднялася над асновай скал. На супрацьлеглым баку прорвы загарэлася вогнішча са скамечанай газеты, яркае асвятленне асвятліла сцэну. Хлопчык перахрысціўся яшчэ раз. Ён пацягнуўся на шкарпэтках.
  
  
  Калі барабаны набіралі абароты, ён выскачыў у цемру, яго рукі ўзляталі па баках, яго ногі і спіна выгіналіся, пакуль ён не ператварыўся ў смычок у паветры, спачатку павольна, а затым хутчэй, апускаючыся ў яркасць. святла вогнішча і, нарэшце, вялізная хваля - яго рукі перарываюць скачок лебедзя і ў апошні момант падымаюцца над яго галавой.
  
  
  Наступіла цішыня, пакуль у яго галаве не разышлася вада, а затым пачуліся крыкі, апладысменты і прывітанні.
  
  
  Калі шум вакол нас верш, я пачуў, як ззаду мяне загаварыў Карлас Артэга. "Ён адзін з лепшых нырцоў". Ён падсунуў крэсла побач са мной і сеў.
  
  
  «Часам, - ветліва заўважыў Карлас, сядаючы і папраўляючы крэсла, - яны забіваюць сябе. Калі яго нага саслізне з уступа падчас скачка, або калі ён не адскочыць дастаткова далёка, каб адарвацца ад камянёў… - ён паціснуў плячыма. «Або, калі ён няправільна ацэньвае хвалю і нырае занадта крута, калі вады не хапае. Або калі адкат выносіць яго ў мора. Яго можа разбіць хваля. супраць каменя. Так памёр Анёл Гарсія, калі тут здымалі фільм пра джунглі ў 1958 годзе. Вы ведалі пра гэта?
  
  
  "Вы можаце прапусціць аглядную лекцыю", - сказаў я. "Давайце пяройдзем да справы".
  
  
  "Вы ведаеце, што сеньёр Дзітрых - мой госць?"
  
  
  "Мне ўдалося высветліць гэта для сябе".
  
  
  "А вы ведаеце, што яго дачка вырашыла далучыцца да яго?"
  
  
  "Такім чынам, я даведаўся", - сказаў я абыякава. "Што, чорт вазьмі, ты ад мяне хочаш?"
  
  
  Загаварыла Консуэла. "Ці магу я пакінуць цябе зараз, Карлас?"
  
  
  "Не цяпер". Ён дастаў маленькую тонкую цыгару і павольна закурыў. Ён падняў на мяне вочы і ветліва сказаў: "Ці хацелі б вы супрацоўнічаць з намі?"
  
  
  Я чакаў пагроз. Я чакаў і думаў амаль пра ўсе падзеі, акрамя гэтага. Прапанова заспела мяне знянацку. Я паглядзеў на Консуэлу. Яна таксама чакала майго адказу.
  
  
  Карлас нахіліўся да мяне яшчэ бліжэй. Я адчуў пах яго ласьёна пасля галення. "Я ведаю аб формуле Дзітрыха", - сказаў ён, і яго голас ледзь дасягнуў маіх вушэй. «Я ведаю пра яго размову з вамі і пра тое, што ён можа зрабіць».
  
  
  "Гэта сапраўдная шпіёнская сістэма ў гатэлі", - пракаментаваў я.
  
  
  Карлас праігнараваў маю заўвагу.
  
  
  "Тое, што адкрыў Дзітрых, можа зрабіць усіх нас мільярдэрамі".
  
  
  Я адкінуўся на спінку крэсла.
  
  
  «Навошта прыцягваць мяне да ўгоды, Артэга?»
  
  
  Карлас выглядаў здзіўленым. “Я думаў, гэта будзе для вас відавочна. Мы маем патрэбу ў табе."
  
  
  І тады я ўсё зразумеў. - Сточалі, - прамармытаў я. «Вам патрэбен дыстрыб'ютар гераіну. Сточалі будзе вашым дыстрыбутарам. І я патрэбен табе, каб дабрацца да Сточэлі.
  
  
  Карлас усміхнуўся мне тонкай злоснай грымасай.
  
  
  Консуэла загаварыла. Артэга прымусіў яе замаўчаць. «Магчыма, табе варта пакінуць нас зараз, мая дарагая. Вы ведаеце, дзе нас сустрэць – калі містэр Картэр пагодзіцца далучыцца да нас».
  
  
  Консуэла ўстала. Яна абышла маленькі столік побач са мной і паклала руку мне на плячо. Я адчуў шчыльны ціск яе тонкіх пальцаў.
  
  
  «Не рабі нічога неабдуманага, Нік, - прамармытала яна. «Трое мужчын за суседнім столікам узброеныя. Хіба не так, Карлас?
  
  
  "Эсвердад".
  
  
  Консуэла рушыла ў бок лесвіцы. Я назіраў за ёй нейкі час, перш чым зноў павярнуўся да Артэгі.
  
  
  "Цяпер, калі яе больш няма, Артэга, пра што ты хочаш сказаць мне, пра што не хочаш, каб яна ведала?"
  
  
  На імгненне Артэга не адказаў. Ён падняў адну з нашых пустых шклянак і ляніва пакруціў у пальцах. Нарэшце ён паклаў яе і нахіліўся да мяне.
  
  
  «Вы думаеце, я не ведаю, што Джон Бікфард - слабак, якога можна без асаблівых праблем штурхаць? Ён думае сваім пенісам. Для яго важная толькі яго жонка, гэтая дарагая блытана. А Браян Гарэт? Вы думаеце, я не ведаю, што Гарэт не мацнейшы за Бікфорда?
  
  
  Карлас цяпер шаптаў, яго твар быў усяго ў некалькіх цалях ад майго. Нават у цемры я мог бачыць, як яго вочы загарэліся сілай яго ўнутранага бачання.
  
  
  «Я магу стаць адным з найбагацейшых людзей у свеце. Але сам не магу. Тут, у Мексіцы, я маю некаторы ўплыў. У мяне ёсць сувязі. Але што адбудзецца, калі мы перанясём нашу дзейнасць у Штаты? Былі б толькі Бікфард, Гарэт і я. Вы бачыце, як Бікфард супрацьстаіць Сточэлі? Ці Гарэт? Яны выпацкалі б свае штаны, калі ўпершыню сустрэліся б з ім твар у твар. Вы разумееце, аб чым я вам кажу?
  
  
  "Так. Вы б пазбавіліся ад Гарэта і Бікфарда, каб разам са мной заключыць здзелку".
  
  
  "Дакладна. Што ты скажаш?"
  
  
  "Які раскол?" - Я сказаў, ведаючы, што Артэга ўспрыме маё пытанне як першы крок да маёй згоды пайсці разам з ім, Карлас усміхнуўся. "Дзесяць працэнтаў", - гучна засмяяўся я. Я ведаў, што Артэга ўгаворыць мяне гандлявацца.
  
  
  
  Калі б я гэтага не зрабіў, ён бы западозрыў. Дзесяць працэнтаў - гэта смешна. "Калі я пайду з табой, мы падзелім пароўну".
  
  
  "Пяцьдзесят працэнтаў? Дакладна не."
  
  
  "Тады знайдзі сабе іншага хлопчыка". Я адкінуўся на спінку крэсла і ўзяў свой пачак цыгарэт, якая ляжыць на стале. У полымі запальніцы я ўбачыў, як твар Артэгі зноў набыў гладкае, халоднае самавалоданне.
  
  
  "Вы не можаце гандлявацца".
  
  
  «Хто так сказаў? Слухай, Артэга, я табе патрэбен. Ты толькі што сказаў мне, што без мяне ты не зможаш заключыць гэтую здзелку. Бікфард і Гарэт? Сточэлі з'еў бы іх, выплюнуў і пераследваў бы вас. Цяпер паслухайце. Калі ты збіраешся працягнуць мне моркву, каб я расцягнуў яе пасля, табе, чорт вазьмі, лепш зрабіць яе тоўстай, сакавітай, інакш я нават не буду грызці.
  
  
  "Сорак працэнтаў?" - асцярожна прапанаваў Карлас, уважліва назіраючы за мной.
  
  
  Я пакруціў галавой. "Пяцьдзесят працэнтаў. І калі я калі-небудзь злаўлю, што ты спрабуеш падмануць мяне - нават на пені, - я прыйду за тваёй скурай.
  
  
  Карлас вагаўся, і я ведаў, што пераканаў яго. Нарэшце ён кіўнуў галавой. «Вы гандлюецеся па-сапраўднаму, - неахвотна сказаў ён. Ён працягнуў руку. "Узгоднена."
  
  
  Я паглядзеў на ягоную руку. «Давай, Артэга. Мы ўсё яшчэ не сябры, так што не спрабуй прымусіць мяне думаць, што я твой прыяцель. Гэта чыста дзелавая здзелка. Мне падабаюцца грошы. Вам таксама. Давай пакінем гэта на гэтай падставе.
  
  
  Артэга ўсміхнуўся. «Прынамсі, вы сумленныя». Ён апусціў руку на бок і падняўся на ногі. "Цяпер, калі мы партнёры, ці пойдзем мы, сеньёр Картэр?"
  
  
  "Куды?"
  
  
  «Я госць на гасіендзе Гарэта. Ён папрасіў мяне запрасіць вас далучыцца да нас там – калі вы вырашылі аб'яднацца з намі». Ён усміхнуўся сваёй іроніі.
  
  
  Калі мы паднімаліся па вузкай каменнай і бетоннай лесвіцы, якая вядзе з начнога клуба La Perla, я ўбачыў, што за намі ідуць трое мужчын, якія ўвесь вечар сядзелі за суседнім столікам.
  
  
  На кругавой, брукаванай каменем вуліцы на вяршыні скалы нас чакала машына. Шафёр прытрымаў дзверы, калі мы падышлі да іх. Артэга першым сеў на задняе сядзенне і жэстам запрасіў мяне далучыцца да яго. Калі я ўладкаваўся, шафёр зачыніў дзверы і падышоў да пярэдняга сядзення. Ён запусціў рухавік, а затым павярнуўся да мяне тварам, яго тоўсты кулак сціскаў прыклад вялікага пісталета «Маўзер Парабелум», яго рулю было накіравана прама мне ў твар з адлегласці ўсяго ў некалькі цаляў.
  
  
  Не рухаючыся, я спытаў: "Што, чорт вазьмі, усё гэта, Карлас?"
  
  
  "Твой пісталет", - сказаў Артэга, працягваючы руку. «Гэта прымушала мяне нервавацца ўвесь вечар. Чаму б не даць мне, каб я мог расслабіцца? »
  
  
  "Скажы яму, каб ён быў асцярожны", - сказаў я. "Я прашу гэтага зараз".
  
  
  - Глупства, - адрэзаў Артэга. "Калі ён нейкім чынам вылезе з курткі, ён стрэліць".
  
  
  Я асцярожна выцягнуў Вільгельміну з кабуры. Артэга ўзяў гэта ў мяне.
  
  
  «У вас ёсць іншая зброя, сеньёр Картэр?»
  
  
  Мне спатрэбілася ўсяго толькі долі секунды, каб вырашыць. Я выцягнуў Х'юга з похваў і перадаў тонкі штылет Артэгу. "Паклапаціся аб іх замест мяне", - лёгка сказаў я.
  
  
  «Ваманос, Пака!» Артэга абарваў словы. Кіроўца разгарнуўся і завёў машыну. Ён аб'ехаў цэнтральную выспу і спусціўся з узгорка.
  
  
  Мы павольна спусціліся па брукаваных вулачках са скал Кебрады і па вузкіх вулачках старой часткі Акапулька. Калі мы згарнулі на Costera Miguel Aleman і паехалі на ўсход, я мог глядзець праз заліў на агні гатэля Matamoros. Артэга злавіў мой погляд.
  
  
  "Было б вельмі дрэнна для вас нават падумаць аб вяртанні ў гатэль, сеньёр Картэр", - суха сказаў Артэга.
  
  
  "Як вы гэта здагадаліся?"
  
  
  «Вы можаце сутыкнуцца з Тэньентэ Фелікс Фуэнтэс з Федэрацыі», - сказаў Карлас. «І гэта было б дрэнна для нас абодвух, ды не?»
  
  
  Ён павярнуў галаву да мяне, яго цёмныя вочы бліснулі злосным весялосцю.
  
  
  «Вы думалі, я не ведаў, што Тэніентэ Фуэнтэс была тут, у Акапулька?» ён спытаў. "Ты думаеш, я дурань?"
  
  
  Раздзел чатырнаццаты.
  
  
  На першым паверсе вялізнай гасіенды Гарэта ішла шумная вечарынка. Тузін яго сяброў прыехала з Ньюпорт-Біч на васьмідзесяціфутавым маторным ветразніку. Стэрэа гуло, палова гасцей была ўжо п'яная. Артэга і Пака зацягнулі мяне наверх у спальню. Пака ўпіхнуў мяне ў пакой, бразнуў і зачыніў за мной дзверы.
  
  
  Консуэла ляжала на вялізным каралеўскім ложку. Праз увесь пакой ад яе была цэлая сцяна шаф, дзверы якіх былі люстранымі, каб адлюстроўваць кожнае адлюстраванне ў пакоі.
  
  
  Яна ўсміхнулася мне, і раптам яна ператварылася ў гладкую, звілісты котку з джунгляў, пачуццёва пацягнулася. Яна трымала рукі. "Ідзіце сюды."
  
  
  Я выцягнуўся ў крэсле, адкінуўся назад і скрыжаваў ногі.
  
  
  "Я хачу, каб ты займаўся са мной любоўю", - сказала Консуэла, прыплюшчыўшы вочы і выгінаючыся, як гладкая, гнуткая тыгрыца. Я сядзеў на месцы і задуменна глядзеў на яе.
  
  
  "Чаму?" Я спытаў. «Таму што ў доме шмат людзей? Цябе гэта ўзбуджае?
  
  
  "Так." Вочы Консуэлы былі расплюшчаны.
  
  
  Яна ўласна ўсміхнулася мне. "Ты мяне дражніш", - сказала яна. "Ідзіце сюды."
  
  
  Я ўстаў і рушыў да ложка.
  
  
  Я апусціўся на яе зверху, прыціснуўся вуснамі да гладкасці яе горла, трымаў яе доўгае саспелае цела ў сваіх руках. Я дазволіў сваёй вазе абрынуцца на яе, калі я дыхаў ёй у вуха.
  
  
  "Ах ты сволач!" Консуэла падняла маю галаву, узяўшы яе абедзвюма рукамі і ўсміхаючыся мне ў вочы.
  
  
  Я падняўся з яе і прайшоў праз пакой,
  
  
  "Куды ты ідзеш?"
  
  
  "Пагаліцца", - сказаў я, паціраючы рукой шчацінне на шчоках. Я пайшоў у ванную, зняў вопратку, затым уключыў душ і ўвайшоў у яго.
  
  
  Я выцерся ручніком насуха і мыла твар, калі пачула, як яна крыкнула: "Што ты так доўга?"
  
  
  "Далучайцеся да мяне", - адгукнулася я.
  
  
  Праз імгненне я пачуў, як яна падышла да мяне ззаду, а затым я адчуў, як яе аголенае цела прыціскаецца да мяне, мяккія грудзі прыціскаюцца да маёй спіне, гладкія рукі абвіваюць мой стан, вільготныя вусны цалуюць мае лапаткі і бягуць па маім пазваночніку. да маёй шыі.
  
  
  "Ты прымусіш мяне парэзацца".
  
  
  «Пагаліцца пазней», - прашаптала яна мне ў спіну.
  
  
  "Прымі душ, пакуль я скончу галіцца", - сказаў я.
  
  
  Я глядзеў на яе ў люстэрка, калі яна сыходзіла. Яна ўключыла ваду і схавалася за фіранкамі душа. Я пачуў, як з палівачкі душа хлынула моцная бруя. Я хутка агледзеў паліцы каля люстэрка. На прылаўку я знайшла бутэльку ласьёна пасля галення памерам з пінту ў цяжкім крыштальным графіні.
  
  
  Консуэла паклікала мяне. "Ідзі сюды са мной, дарагі!"
  
  
  "Праз імгненне", - адказаў я.
  
  
  Я ўзяў ручнік для рук са стойкі і абгарнуў яго вакол графіна. Трымаючы абодва канца ручніка ў адной руцэ, я разгойдвала яго ўзад і наперад, затым ударыў цяжкім грузам імправізаванай зброі па левай руцэ. Ён ударыў мяне па далоні з абнадзейліва цвёрдым ударам.
  
  
  Я падышоў да ваннай і асцярожна адсунуў фіранку.
  
  
  Консуэла стаяла да мяне спіной, яе твар быў прыўзняты, а вочы зачыненыя ад моцных пырсак вады, якія б'юцца аб яе. На секунду я паглядзеў на багатую, выгнутую пышнасць яе цела, гладкасць яе спіны і тое, як яе стан выгіналася, а затым пашыралася, злучаючыся з круглымі сцёгнамі і доўгай лініяй сцёгнаў.
  
  
  З гучным уздыхам шкадавання я кароткім хуткім рухам запясці стукнуў загорнутым у ручнік графінам па яе патыліцы. Удар трапіў ёй проста за вуха.
  
  
  Калі яна правалілася, я злавіў яе вага левай рукой, адчуваючы, як яе мяккая скура слізгае па маёй уласнай, адчуваючы, як уся гладкая, пругкая плоць раптам расслабляецца ў згіне маёй рукі. Я кінуў графін на кілімок ззаду сябе і палез правай рукой пад яе ногі.
  
  
  Выцягнуўшы яе з ванны, я аднёс у спальню. Я асцярожна паклаў яе на ложак, затым падышоў да далёкага боку і адкінуў коўдру. Я зноў падняў яе і асцярожна паклаў на прасціну.
  
  
  Яе доўгія, каштанавыя валасы, вільготныя пасля душа, былі раскладзены на падушцы. Адна з яе стройных, загарэлых ног была напаўсагнутая ў каленях, іншая выцягнута прама. Яе галава злёгку нахілілася набок.
  
  
  Я адчуў прыліў раскаяння з нагоды таго, што мне прыйшлося зрабіць, калі я нацягнуў на яе верхнюю прасціну, каб прыкрыць прыгожае злучэнне яе ног. Затым я падняў яе правую руку і паклаў яе на падушку над яе галавой. Я адступіўся і паглядзеў на яе. Эфект быў у самы раз - як быццам яна спала.
  
  
  Цяпер я адкінуў коўдру на другой палове ложка, наўмысна скамячыўшы прасціны. Я стукаў па падушцы, пакуль яна не раскудлацілася, і бязладна шпурляў яе аб падгалоўе ложка. Я выключыў увесь свет у пакоі, акрамя адной маленькай лямпы ў далёкім куце пакоя.
  
  
  Вярнуўшыся ў ванную, я апрануўся і праверыў спальню ў апошні раз, перш чым выслізнуў праз высокія французскія дзверы на цёмны балкон, асцярожна зачыніўшы за сабой дзверы.
  
  
  Гукі вечарынкі даносіліся да мяне знізу. Музыка была такой жа гучнай, як калі я прыехаў з Карласам. Басейн асвятляўся пражэктарамі, з-за чаго прастора вакол яго здавалася яшчэ цямней. Гаўбец, на якім я стаяў, знаходзіўся ў самай цёмнай частцы ценю.
  
  
  Пакой ззаду мяне знаходзілася ў крыле дома, які выходзіў на басейн, і я быў упэўнены, што сям'я Дзітрыхаў будзе ў іншым крыле дома. Рухаючыся бясшумна, я крочыла па балконе, прыціскаючыся да сцяны, каб заставацца ў цені.
  
  
  Першыя дзверы, да якіх я падышоў, былі адчынены. Я прыадчыніў яе і зазірнуў у пакой. Яна была пустая.
  
  
  Я рушыў далей. Я паспрабаваў наступны пакой. Ізноў нічога. Я падышоў да пярэдняй часткі гасіенды. З таго месца, дзе я стаіўся ў цені балкона, я мог бачыць дваіх ахоўнікаў каля парадных варот, якія ярка і рэзка асвятляліся пражэктарамі, усталяванымі над уваходам. За ім была пад'язная дарога, якая вяла да дарогі на краі абрыву. Верагодна, тэрыторыю патрулявалі іншыя ахоўнікі.
  
  
  Я вярнуўся ў крыло, дзе знаходзілася спальня Консуэлы Дэльгарда. Я праверыў там кожную спальню. Апошняй была тая, у якім спаў Артэга.
  
  
  
  Цяжкі пах яго ласьёна пасля галення стукнуў мяне ў ноздры, як толькі я ўвайшоў у пакой. Я рызыкнуў і запаліў лямпу. Каля далёкай сцяны была вялікая адзежная шафа. Я адчыніў падвойныя дзверы. За акуратна развешанымі штанамі і спартовымі кашулямі Артэгі я выявіў кардонную скрынку, клапаны якой былі зачыненыя. Я адкрыў яго. Унутры ляжала маса ўжо знаёмых нам пластыкавых пакетаў з гераінам. Гэта былі сорак кілаграмаў, якія былі ў Дзітрыха.
  
  
  Замацаваўшы кардонную скрынку, я сунуў яе назад у шафу і зачыніў дзверцы, затым выключыў лямпу і сышоў.
  
  
  Што ж, я знайшоў гераін, але Дзітрыха і яго дачкі ўсё яшчэ не было відаць. Стоячы ў цемры гаўбца, прыціснуты да сцяны дома, я пачаў адчуваць сваё расчараванне. Я паглядзеў на святлівыя стрэлкі свайго наручнага гадзінніка. Прайшло больш за дзесяць хвілін.
  
  
  Яшчэ заставалася праверыць унізе, я вярнуўся ў далёкі канец балкона і, лёгка ўпаўшы, спусціўся на зямлю. Край абрыву знаходзіўся ўсяго за некалькі футаў ад яго і крута падаў у мора амаль на сотню футаў ніжэй. Утоены ў кустах, я пераходзіў ад аднаго пакоя ў іншы, цалкам аглядаючы ніжні паверх. Ніякіх прыкмет Дытрыхаў.
  
  
  Пакоі для прыслугі? Так, вядома. Яны маглі быць там. У гэтым было больш сэнсу, чым трымаць іх у галоўнай хаце, дзе на іх можна было выпадкова натрапіць. Я рухаўся па акуратна падстрыжанай траве, пераходзячы ад адной пальмы да іншай, хаваючыся ў іх цені. Двойчы мне даводзілася пазбягаць патрулюючых ахоўнікаў, на шчасце, што з імі не было сабак.
  
  
  Памяшканне для прыслугі ўяўляла сабой доўгі невысокі аднапавярховы будынак з сырцовай цэглы. Я мог глядзець у кожны з шасці пакояў праз вокны. Кожная была асветлена, і ў кожнай не было нікога, акрамя мексіканскіх памагатых Гарэта.
  
  
  Я адышоў ад будынка, прыгнуўшыся пад лісцем нізкарослай ананасавай пальмы. Я зноў паглядзеў на гасіенду. Яна была пабудавана на падмурку з бетонных пліт без падвала. Не было і гарышча. Я старанна праверыў дом і быў упэўнены, што Дытрыхаў у ім няма, калі толькі яны не былі мёртвыя і іх целы былі засунуты ў нейкую невялікую шафу, якую я не заўважыў. Але гэта было малаверагодна. Карласу яны патрэбны былі жывымі.
  
  
  Я зноў паглядзеў на гадзіннік. Прайшло дваццаць дзве хвіліны. Дзе яны маглі быць? Яшчэ раз перабраў пакінутыя мне варыянты. Я мог вярнуцца ў пакой, дзе ляжала без прытомнасці Консуэла, і пачакаць, каб рушыць услед за Карласам. Калі мы выйшлі з гатэля El Mirador, ён сказаў, што мы з'яжджаем у Штаты каля чатырох ці пяці раніцы. Але калі б я зрабіў гэта, калі б я дачакаўся гэтага моманту, ініцыятыва і перавага былі б за Карласам.
  
  
  Гэта было б памылкай. Я ведаў, што мне трэба рабіць перапынкі самастойна. Так ці інакш, я ведаў, што мушу сысці з рук Карласа, і рабіць гэта трэба было хутка.
  
  
  Я асцярожна ўхіліўся ад патрулюючых вартаўнікоў і абмінуў гасіенду, а затым накіраваўся да краю скал. Апусціўшыся на край, я пачаў спускацца.
  
  
  У цемры я ледзь мог адрозніць кропкі апоры, пакуль спускаўся па скале. Уцёс апынуўся страмчэй, чым здавалася. Дзюйм за дзюймам, трымаючыся за руку, я падводзіў сябе. Аднойчы мае пальцы ног саслізнулі са слізкай, мокрай ад мора паверхні, і толькі адчайная хватка маіх пальцаў утрымала мяне ад падзення з вышыні ста футаў на абсыпаную валунамі падставу ўцёса.
  
  
  Я спусціўся ўсяго на дзесяць футаў ніжэй краю абрыву, калі пачуў, як над галавой прайшлі вартаўнікі. Шум хваляў і вятры перашкодзілі мне раней пачуць іх набліжэнне. Я застыў на месцы, баючыся выдаць гук.
  
  
  Адзін запаліў запалку. Быў кароткі выбліск, а затым зноў цемра. Я падумаў, што ў любую секунду адзін з іх можа зрабіць крок да краю абрыву і агледзецца, і першае, што я даведаюся, што мяне заўважылі, будзе куляй, якая вырвала мяне з маіх ненадзейных апор. Я быў зусім уразлівы, зусім бездапаможны. Мае рукі хварэлі ад таго, што я трымаўся ў нязручным становішчы, калі я ўпершыню пачуў іх над галавой.
  
  
  Яны пляткарылі аб дзяўчыне ў горадзе, смеючыся над нейкім хітрасцю, якую яна прымяніла да адной з іх. Недакурак дугой праляцеў над абрывам, яго чырвоны вугаль упаў міма мяне.
  
  
  «… Ваманос!» сказаў адзін з іх, нарэшце.
  
  
  Я прымусіў сябе заставацца нерухомым яшчэ амаль цэлую хвіліну, перш чым адважыўся рызыкнуць, што яны пайшлі. Я зноў пачаў спускацца ўніз, мой розум засяродзіўся на спуску. Я выцягнуў нагу, знайшоў іншую апору для ног, старанна праверыў яе і спусціўся яшчэ на шэсць цаляў. Да гэтага моманту мае мышцы хварэлі ад пакут. Маё правае перадплечча, па якім Луіс парэзаў мяне, пачало пульсаваць ад болю. Свядомым намаганнем волі я заблакаваў усё, што было ў мяне ў галаве, акрамя паступовага павольнага спуску.
  
  
  Аднойчы мая нага саслізнула ў расколіну, і мне прыйшлося вырваць яе. У мяне балела шчыкалатка ад рэзкага павароту, калі я спускаўся ўніз. Мае рукі былі разадраныя, скура на пальцах і далонях рукі была абадраная аб камяні.
  
  
  Я ўвесь час паўтараў сабе, што мне засталося прайсці ўсяго некалькі футаў, яшчэ некалькі хвілін, крыху далей.
  
  
  А потым, цяжка дыхаючы, амаль цалкам змучаны, я апынуўся на вузкім пляжы і рухаўся па падставе скал, пазбягаючы валуноў, прымушаючы сябе стомлена бегчы па выгібе мыса, імкнучыся не думаць аб тым, колькі час было выдаткавана на мой спуск.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  На далёкім канцы мыса я выявіў спадзісты яр, высечаны паміж крутымі ўцёсамі. У сезон дажджоў гэта быў бы струмень вады, які выліваў паводкавыя воды з узгоркаў у мора. Цяпер ён даў мне шлях да вяршыні скалы.
  
  
  Спатыкаючыся, слізгаючы па друзлым сланцы, я караскаўся ўверх па цясніне, пакуль не выйшаў у сотні ярдаў ад дарогі. На ўсход, амаль за паўмілі адсюль, я мог адрозніць святло пражэктараў над параднай брамай Гасіенды Гарэта.
  
  
  Я чакаў ля абочыны дарогі, прымушаючы сябе цярпліва чакаць, імкнучыся не думаць аб тым, як хутка ў мяне бяжыць час. Гадзіна, якую я дазволіў сабе, прайшла больш чым на тры чвэрці. Нарэшце ўдалечыні засвяціліся фары. Я выйшаў на сярэдзіну дарогі, размахваючы рукамі. Машына спынілася, кіроўца высунуў галаву ў акно.
  
  
  "Qui pasa?" - крыкнуў ён мне.
  
  
  Я падышоў да машыны. Кіроўца быў падлеткам з доўгімі чорнымі валасамі, зачасаныя назад за вушы.
  
  
  "Тэлефон. Вы можаце даставіць мяне да тэлефона? El asunto es muy importante! »
  
  
  "Залазь!"
  
  
  Я падбег да пярэдняй часткі машыны і слізгануў на сядзенне. Нават калі я ахнуў: "Vaya muy de prisa, por Favor!" ён уключыў счапленне на старце гонкі. Жвір вылецеў з-пад задніх колаў, машына рванулася наперад, стрэлка спідометра паказала шэсцьдзесят, семдзесят, а затым і сто дзесяць кіламетраў за гадзіну.
  
  
  Менш чым праз хвіліну ён з віскам зайшоў на станцыю Pemex і спаліў гуму, спыняючыся.
  
  
  Я расчыніў дзверы і пабег да тэлефона-аўтамата. Я патэлефанаваў у гатэль «Матамарос», падумаўшы, як гэта іранічна, што Артэга сам сказаў мне, дзе знайсці Teniente Fuentes!
  
  
  Каб звязаць яго з трубкай, спатрэбілася амаль пяць хвілін. Запатрабавалася яшчэ пяць хвілін, каб пераканаць яго ў тым, што я збіраюся аказаць яму садзейнічанне, аб якім прасіў мяне Жан-Поль за хвіліну да яго забойства. Затым я сказаў Фуэнтэсу, што хачу ад яго і дзе мяне сустрэць.
  
  
  "Як хутка ты зможаш сюды патрапіць?" - нарэшце спытаў я.
  
  
  "Можа быць, хвілін дзесяць".
  
  
  "Зрабіце гэта раней, калі можаце", - сказаў я і павесіў трубку.
  
  
  * * *
  
  
  У Тэньентэ Фелікса Фуэнтэса быў твар, як у ідала тольцекаў, выразанага з карычневага каменя. Кароткія масіўныя грудзі, магутныя рукі.
  
  
  "Ты прывёз вінтоўку?" - спытаў я, сядаючы ў ягоную паліцэйскую машыну без апазнавальных знакаў.
  
  
  «Яна на заднім сядзенні. Гэта мая асабістая паляўнічая зброя для дробнай дзічыны. Клапочуся аб ім. Што ты маеш на ўвазе? "
  
  
  Фуэнтэс завёў паліцэйскую машыну. Я сказаў яму, куды ісці. Пакуль мы ехалі, я расказаў пра тое, што адбылося. Я распавёў Фуэнтэсу пра Дзітрыха і яго формулу для вытворчасці сінтэтычнага гераіну. Я сказаў яму, што Артэга зараз трымае Дытрыха ў палоне і што Артэга плануе зрабіць. Фуэнтэс цвяроза слухаў, як я расказваў яму пра ўсё.
  
  
  «А цяпер, - сказаў я, - мне трэба вярнуцца ў той дом, перш чым яны даведаюцца, што мяне няма. І як толькі я вярнуся, я хачу, каб твае людзі здзейснілі набег на яго. Мы павінны пазбавіцца ад Артэгі. Калі мы зможам выклікаць паніку, ёсць вялікая верагоднасць, што Артэга прывядзе мяне да Дытрыха.
  
  
  - Якое апраўданне ў мяне ёсць для нападу на гасіенду Гарэта, сеньёр Картэр? Ён вельмі ўплывовы чалавек. Артэга таксама.
  
  
  "Ці з'яўляецца сорак кілаграмаў гераіну дастатковым апраўданнем?"
  
  
  Фуэнтэс гучна свіснуў. "Сорак кілаграмаў! За сорак кілаграмаў я б уварваўся ў дом прэзідэнта!"
  
  
  Я сказаў яму, дзе знайсці гераін. Фуэнтэс узяў мікрафон і звязаўся па рацыі ў штаб, патрабуючы падмацавання. Ён быў адкрыты. Ніякіх сірэн, ніякіх мігалак, ніякіх дзеянняў, пакуль ён не падаў сігнал.
  
  
  Да гэтага часу мы зноў ехалі па дарозе, якая вяла міма гасіенды Гарэта. Амаль на тым самым месцы, дзе я прыпаркаваў машыну Бікфарда напярэдадні вечарам, ён спыніўся, каб выпусціць мяне.
  
  
  Я ўзяў з задняга сядзення вінтоўку і трос. Я падняў зброю. "Гэта прыгажосць", - сказаў я яму.
  
  
  «Маё прызавое валоданне, - сказаў Фуэнтэс. "Зноў жа, я прашу вас быць з гэтым асцярожней".
  
  
  «Як быццам гэта мая ўласная», - сказаў я і адвярнуўся, прыгнуўшыся, аглядаючы поле. Фуэнтэс падтрымаў паліцэйскую машыну на дарозе прыкладна за сотню ярдаў, каб перахапіць астатніх, калі яны пад'едуць.
  
  
  Я выбраў месца на невялікім узвышэнні прыкладна за дзвесце футаў ад пад'язной дарожкі, якая вяла ад дарогі да яго дома. Я быў пад невялікім кутом да варот. Я кінуў крук да ног і асцярожна лёг на жывот, трымаючы вінтоўку ў руках.
  
  
  Праз некалькі хвілін пад'ехалі дзве паліцэйскія машыны, другая амаль адразу за першай. Фуэнтэс накіраваў іх на пазіцыю, па адным з кожнага боку дарогі, якая вядзе да пад'язной дарожкі, мужчыны ў машынах, якія чакалі з выключанымі рухавікамі і фарамі.
  
  
  
  Я падняў цяжкую стрэльбу на плячо. Гэта была цудоўна зробленая вінтоўка Schultz & Larson 61 калібра .22, адназарадная зброя з падоўжна-слізгальнай засаўкай, ствалом 28 цаляў і шаравой мушкай. Падстаўка для рук была рэгуляванай для маёй левай рукі. Ложа была выразана з адтулінай для вялікага пальца, каб я мог трымаць паўфармаваную пісталетную дзяржальню правай рукой. Вінтоўка, спецыяльна зробленая для міжнародных матчаў, была настолькі дакладнай, што я мог пусціць кулю праз кончык цыгарэты на адлегласці ста ярдаў. Яе цяжкая вага, шаснаццаць з паловай фунтаў, зрабіў яе ўстойлівай у маіх руках. Я накіраваў яго на адзін з двух пражэктараў, усталяваных высока над левым бокам параднай брамы.
  
  
  Мой кулак павольна сцяўся, мой палец націснуў на спускавы кручок. Вінтоўка злёгку пахіснулася ў маіх руках. Пражэктар згас адначасова з рэзкім трэскам гуку ў маіх вушах. Я хутка павярнуў затвор, пацягнуўшы яго ўверх і назад, і адпрацаваны патрон узляцеў угору. Я пусціў у патроннік яшчэ адзін патрон, зачыніў затвор і замкнуў.
  
  
  Я зноў стрэліў. Выбухнуў другі пражэктар. У гасіендзе пачуліся крыкі, але парадныя вароты і тэрыторыя вакол іх былі ў цемры. Я зноў выкінуў гільзу і перазарадзіў вінтоўку. Праз адчыненыя краты варот я мог бачыць шкляное акно ў гасцінай, якое выходзіла на ўсё яшчэ асветлены басейн.
  
  
  Я наладзіў прыцэл на дадатковую дыстанцыю і зноў прыцэліўся. Я ўсадзіў кулю ў шкло, павуцінне заткнула яго амаль у самы цэнтр. Калі я перазараджваўся, я пачуў слабыя крыкі з дому. Я пусціў чацвёртую кулю праз акно з люстранога шкла на адлегласці не больш за 30 гл ад іншай адтуліны.
  
  
  З хаты пачуліся крыкі. Раптам увесь свет згас. Музыка таксама. Хтосьці нарэшце дабраўся да галоўнага выключальніка. Я паклаў вінтоўку так, каб Фуэнтэс мог яе лёгка знайсці, узяў вяроўку і пабег цераз поле да сцяны, навакольнай хаты.
  
  
  Цяпер, калі я быў блізка, я мог чуць шум і крыкі, якія даносяцца знутры. Я чуў, як Карлас крычаў на ахоўнікаў. Адзін з іх страляў у цемру, пакуль не разрадзіў свой пісталет. Карлас люта крыкнуў яму, каб ён спыніўся.
  
  
  Я хутка рушыў уздоўж сцяны. Прыкладна за сорак ці пяцьдзесят футаў ад варот я спыніўся і зняў крук з пляча. Я перакінуў крук цераз сцяну, і зубцы ўчапіліся за першы кідок, метал трывала ўвайшоў у цагляны мур сцяны. Узяўшыся за рукі, я прыўзняўся на вяршыні сцяны. Адчапіўшы крук, я перакінуў яго праз іншы бок і саскочыў побач з ім, прызямліўшыся на кукішках.
  
  
  Калі я бег праз кусты да сцяны дома ўдалечыні ад басейна, я зноў павярнуў вяроўку. Спыніўшыся ніжэй балкона, я яшчэ раз шпурнуў крук, і ён зачапіўся за парэнчы.
  
  
  Я падцягнуўся, пакуль мае пальцы не зачапіліся за каванае жалеза парэнчаў, і я пералез цераз край. На тое, каб нацягнуць вяроўку, спатрэбілася ўсяго імгненне, і я пабег па балконе ў пакой, які пакінуў больш за гадзіну таму.
  
  
  Калі я адчыніў дзверы, каб праслізнуць унутр, я пачуў першы нарастаючы выццё сірэн паліцэйскай машыны. Консуэла ўсё яшчэ была без прытомнасці. У цемры я засунуў згорнутую вяроўку пад двухспальны ложак. Я хутка зняў адзенне, дазволіўшы ёй ўпасці на падлогу кучай. Аголены, я праслізнуў пад верхнюю вопратку побач з цёплым аголеным целам Консуэлы.
  
  
  Я чуў настойлівае, узнімальнае і падаючае выццё набліжаюцца паліцэйскіх сірэн, затым крыкі знізу і звонку. Затым раздаўся стук у дзверы спальні. Ручка злосна задрыжала.
  
  
  Хтосьці ўторкнуў ключ у замак і жорстка павярнуў яго. Дзверы расчыніліся і стукнулася аб сцяну. Артэга стаяў з ліхтарыкам у адной руцэ і пісталетам у другой.
  
  
  "Што, чорт вазьмі, адбываецца?" - запатрабаваў я.
  
  
  "Апранайся! Нельга губляць час! Паліцыя тут! »
  
  
  Я паспешна схапіў штаны і кашулю і надзеў іх. Я сунуў ногі ў макасіны, не знайшоўшы час надзець шкарпэткі.
  
  
  "Абудзіць яе!" - прарычэў Артэга, накіроўваючы ліхтарык на Консуэлу. Яна ляжала, калі я пакінуў яе, яе валасы луналі па падушцы, яе рука была сагнутая, яе галава, яе твар павернуты набок.
  
  
  Я ўсміхнуўся яму. «Ніякіх шанцаў. Яна занадта шмат выпіла. Яна адключылася ад мяне, калі стала цікава».
  
  
  Карлас расчаравана вылаяўся. "Тады мы пакінем яе", - вырашыў ён. "Пайшлі!" - Ён махнуў пісталетам.
  
  
  Я выйшаў наперадзе яго. Я зноў пачуў паліцэйскія сірэны.
  
  
  Я спытаў. - "Якога чорта тут робіць паліцыя?"
  
  
  "Я сам хацеў бы ведаць гэта", - злосна адрэзаў Карлас. "Але я не збіраюся заставацца і высвятляць".
  
  
  Я рушыў услед за Артэгай па калідоры да ўсходаў. Ён пасвяціў ліхтарыкам на прыступкі. Браян Гаррет стаяў ля падножжа лесвіцы, міргаў у промні святла і глядзеў уверх са спалоханым выразам на яго яркім твары. Ён пабег на паўдарозе насустрач нам, п'янства вымыла з яго паніка.
  
  
  
  
  Ён крыкнуў. - "Дзеля бога, Карлас!" "Што, чорт вазьмі, нам цяпер рабіць?"
  
  
  "Прэч з дарогі." Карлас спусціўся па прыступках, каб прайсці міма Гарэта. Гарэт схапіў яго за руку. "А як наконт сарака кілаграмаў гераіну?" - хрыпла спытаў ён. "Праклён! Гэта мой дом! Яны мяне за гэта пасадзяць! Куды мне бегчы? »
  
  
  Карлас спыніўся на паўдарогі. Ён павярнуўся да Гарэта, і святло яго ліхтарыка жахліва асвятліла іх.
  
  
  «Ты маеш рацыю, - сказаў Карлас. "Табе няма куды бегчы, а?"
  
  
  Гарэт паглядзеў на яго спалоханымі вачыма, моўчкі молячы яго.
  
  
  «Калі яны зловяць цябе, ты загаворыш. Не думаю, што мне патрэбныя такія праблемы, - груба сказаў Карлас. Ён падняў пісталет і двойчы націснуў на курок. Першы стрэл трапіў Гарэту прама ў сярэдзіну грудзей. Ён у шоку адкрыў рот, калі другая куля разнесла яму твар.
  
  
  Хоць цела Гарэта слаба прыціскалася да парэнчаў, Карлас ужо спускаўся па лесвіцы. Ён амаль бег, а я быў усяго на крок ззаду яго.
  
  
  "Сюды!" - крыкнуў мне Карлас праз плячо, калі мы павярнулі ў канец гасцінай. Ён пайшоў па калідоры на кухню і выйшаў праз службовыя дзверы. Тамака чакаў вялікі седан, рухавік працаваў на халастым ходу, а за рулём сядзеў той жа кіроўца.
  
  
  Карлас расчыніў заднюю дзверы. "Залазь!" - адрэзаў ён. Я кінуўся ў машыну. Карлас падбег да пярэдняга сядзення, бразнуўшы дзверы.
  
  
  «Ваманос, Пака!» ён крыкнуў. «Пранта! Пранто! »
  
  
  Пака ўключыў перадачу і націснуў на педаль газу. Тоўстыя шыны з шырокім пратэктарам упіліся ў жвір. Мы набіралі хуткасць, выскокваючы з-за кута хаты, рухаючыся па выгіне кальцавой дарогі перад уваходам. Пака адчайна круціў кола, каб накіравацца да брамы, адчайна сігналячы, як мог гучна лаючыся на ідыётаў, каб тыя адчынілі вароты.
  
  
  Ён на імгненне націснуў на тормазы, запавольваючы машыну, пакуль адны з варот не адкрыліся дастаткова, каб мы маглі праціснуцца, а затым ён зноў націснуў на педаль газу. Вялікая машына вылецела з варот.
  
  
  Першая з паліцэйскіх машын была прыпаркавана менш чым за дваццаць ярдаў ад дома, блакуючы пад'езд да галоўнай дарогі. Паліцыя стаілася за машынай і страляла ў вароты, калі мы праязджалі міма.
  
  
  Пака не вагаўся. Вылаяўшыся, ён павярнуў руль машыны, адправіўшы яе з пад'язной дарожкі на няроўную глебу поля, усё яшчэ прыціскаючы педаль газу. У цемры без фар цяжкі седан імчаўся па полі, разгойдваючыся і калыхаючыся, як раптам звар'яцелы дзікі мустанг, выкідваючы за сабой пеўневы хвост з пылу і камякоў бруду.
  
  
  Які падскоквае, які паварочваецца нахіл седана бездапаможна шпурляў мяне з боку ў бок. Я чуў, як па нас стралялі. Задняе шкло рассыпалася, абсыпаючы мяне аскепкамі бітага шкла.
  
  
  Раздаліся яшчэ стрэлы, а затым машына перастала грукатаць, калі Пака раптам зноў павярнуў руль і вярнуў нас на дарогу. Мы рванулі на вялікай хуткасці.
  
  
  Пагоні не было. Апынуўшыся на шашу, Пака уключыў фары і давёў вялікую машыну да амаль гоначнай хуткасці.
  
  
  Карлас сеў і перагнуўся праз спінку пярэдняга сядзення. Ён усміхнуўся мне і сказаў: «Цяпер вы можаце сесці, сеньёр Картэр. На дадзены момант я думаю, што мы ў бясьпецы».
  
  
  "Што, чорт вазьмі, усё гэта было?" Я падняўся з падлогі, дзе мяне кінулі, і адкінуўся на падушкі сядзення. Я дастаў хустку і асцярожна змахнуў з штаноў вострыя аскепкі шкла.
  
  
  "Я думаю, гэта адбылося таму, што капітан нашага карабля загаварыў", - выказаў меркаванне Карлас. “Ён ведаў, што нам трэба адправіць груз. Думаю, паліцыя здагадалася, што гэта было ў Гарэта.
  
  
  "Што зараз?"
  
  
  «Цяпер мы забярэм сеньёра Дзітрыха і яго дачку і адправімся ў Штаты. Нашыя планы не змяніліся. Іх проста перамясцілі на некалькі гадзінаў».
  
  
  "А што наконт Консуэлы?"
  
  
  Карлас паціснуў плячыма.
  
  
  «Калі яна будзе трымаць сябе ў руках, усё будзе ў парадку. Госці Гарэта нічога не ведалі аб нашай дзейнасці. Консуэла дастаткова разумная, каб сцвярджаць, што яна таксама была проста госцем і нічога не ведае пра тое, што яны знойдуць.
  
  
  «А забойства Гарэта? Я разумею, вы паклапаціліся аб гэтай праблеме.
  
  
  Артэга паціснуў плячыма. "Рана ці позна гэта павінна было быць зроблена".
  
  
  "Куды зараз?"
  
  
  «Да Бікфарда», - адказаў Артэга. «Вось дзе трымаюць Дзітрыхаў».
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Мяккі пяшчотны выраз знік з твару Дорыс Бікфард. Тое, што зараз прасачылася, было неўпрыгожаным, бязлітасным ядром, якое было яе сапраўдным «я», якое здавалася яшчэ больш жорсткім з-за кантрасту з яе маленькімі лялечнымі рысамі, апраўленымі яе доўгімі плацінавымі светлымі валасамі. Джон Бікфард блукаў па гасцінай, як велізарны які старэе леў, які кульгае апошнія некалькі месяцаў свайго жыцця ў зласлівым здзіўленні ад страты сілы, яго грыва збялела з гадамі. Ён не мог падабраць слоў. Ён не мог зразумець перамены, якія адбыліся з яго жонкай за апошнія некалькі гадзін.
  
  
  Герберт Дытрых сеў на канапу, Сьюзен побач з ім.
  
  
  
  Дзітрых быў змардаваны, стомлены чалавек, стома ад напружання дня, які паказвае на яго твары, стары на мяжы краху, але сядзіць прама і ўпарта адмаўляючыся прызнаць стомленасць, якая пасялілася ў яго касцях. Але яго вочы былі пакрыты цьмяным, невідушчым позіркам, фіранкай, за якой ён схаваўся ад свету.
  
  
  Дорыс павярнулася да нас, калі мы з Карласам ўвайшлі ў пакой, пісталет у яе руцэ быў хутка накіраваны ў наш бок, перш чым яна даведалася нас.
  
  
  «Дзеля бога, - з'едліва сказала яна, адварочваючы пісталет, - чаму так доўга?»
  
  
  "Цяпер усяго тры гадзіны", - лёгка сказаў Карлас. "Мы не планавалі з'язджаць амаль да пяці".
  
  
  - Значыць, мы гатовы з'ехаць? Я не думаю, што ён, - яна паказала на мужа з пісталетам, - зможа пратрымацца даўжэй. Ён клубок нерваў. У яе голасе была рэзкая і рэзкая пагарда. Бікфард павярнуўся, неспакой адкрыта праявілася на яго грубаватым, пакрытым шрамамі твары. «Я не гандляваўся за гэта, Карлас, - сказаў ён. "Вы можаце разлічваць на мяне".
  
  
  Карлас ускінуў галаву і ўтаропіўся на вялікага былога прызёра. "Вы сапраўды гэта маеце на ўвазе?"
  
  
  Бікфард сур'ёзна кіўнуў. «Я страшэнна ўпэўнены. Я не хачу прымаць ніякага ўдзелу ў выкраданні ці забойстве».
  
  
  "Хто сказаў што-небудзь аб забойстве?"
  
  
  "Вы разумееце, што я маю на ўвазе?" - перабіла Дорыс. «Ён быў такім увесь дзень, з таго часу, як ты прывёў сюды старога. І калі Браян Гарэт увайшоў з дзяўчынай, ён цалкам разыйшоўся».
  
  
  «Я не магу змірыцца з гэтым, Карлас, - прабачлівым тонам сказаў Бікфард. "Мне шкада."
  
  
  Дорыс паказала на мяне. "Што наконт яго?" Карлас упершыню ўсміхнуўся ёй. "З гэтага моманту ён з намі", - сказаў ён. Дорыс здзіўлена паглядзела на мяне.
  
  
  Сьюзен Дытрых падняла галаву. На яе твары быў напісаны шок. Я пакінуў уласны твар пустым. Сьюзен адвярнулася ад мяне, у яе вачах адбіліся адчай і спалох.
  
  
  Дорыс ацэньвала мяне гэтак жа холадна, як магла б разгледзець дарагое сабалінае футра, прынесеную ёй на адабрэнне. Нарэшце яна сказала: «Ён падыдзе. Думаю, нашмат лепш, чым Джоні.
  
  
  Бікфард павярнуўся. "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Вы хацелі сысці, ці не так?"
  
  
  „Гэта правільна. Для нас абодвух. Ты пойдзеш са мной».
  
  
  Дорыс паківала галавой, яе доўгія плацінавыя валасы калыхаліся перад яе тварам. "Не я, мілы", - з'едліва сказала яна. «Я не хачу сыходзіць. Не цяпер. Ня тады, калі пачнуць паступаць вялікія грошы».
  
  
  "Што з табой?" - недаверліва спытаў Бікфард. Ён падышоў і схапіў яе за плечы. "Ты мая жонка! Ідзі туды, куды іду я! »
  
  
  «Чорт вазьмі! Я хачу мужчыну, а не зламанага старога баксёра, які не можа казаць ні пра што, акрамя старых добрых часоў, калі з яго выбівалі дзярмо. Што ж, старыя добрыя часы толькі пачынаюць прыходзіць для мяне, дарагі. І вы не перашкодзіце мне атрымаць асалоду ад імі! "
  
  
  Бікфард выглядаў так, як быццам ён толькі што злавіў моцны правы ўдар у сківіцу. Вочы яго застылі ў недаўменні. "Слухай", - сказаў ён, груба трасучы яе. «Я забраў цябе з таго жыцця. Я даў табе рэчы. Я зрабіў з цябе даму, а не дзяўчыну па выкліку за сто долараў! Што, чорт вазьмі, на цябе знайшло?
  
  
  «Я прыбрала сябе з таго жыцця!» - рэзка сказала яму Дорыс. «І я тая, хто падштурхнуў цябе да таго, каб ты мог дазволіць сабе даваць мне рэчы. Хто пазнаёміў вас з Браянам Гарэтам? Хто праклаў вам шлях? Не будзь дурнем, Джоні. Гэта была я ўсю дарогу. Калі ты не хочаш пайсці з табой, я пайду адна. Не думай, што зможаш мяне спыніць.
  
  
  Бікфард адышоў ад яе. Ён тупа паглядзеў на Дорыс, а затым бездапаможна павярнуўся да Карласу. "Карлас?"
  
  
  "Я аддаю перавагу не ўмешвацца".
  
  
  «Якога чорта ты робіш», - упэўнена сказала Дорыс, звяртаючыся да Артэгі. «Мы з табой ужо ўцягнутыя. Час гэтаму вялікаму дурному прыдурку даведацца пра нас, Карлас.
  
  
  Бікфард паглядзеў на кожнага з іх па чарзе, чалавека, якога разгойдвалі ад аднаго ўдару за іншым, але ён усё яшчэ стаяў, усё яшчэ просячы пакаранні.
  
  
  "Вы двое?" - ашаломлена спытаў ён.
  
  
  "Так, мы двое", - паўтарыла Дорыс. "Увесь гэты час. Хіба ты не ведаў, Джоні? Вы нават крыху не западозрылі? Як вы думаеце, чаму мы штогод здзяйсняем так шмат паездак у Мексіку? Як вы думаеце, чаму Карлас так часта наведваў нас у Лос-Анджэлесе? »
  
  
  Тэлефон зазваніў, парушаючы цішыню, якая рушыла за яе словамі. Артэга хутка зняў трубку. «Буэна!… О, гэта ты, Хобарт. Дзе, чорт вазьмі… у аэрапорце?… Добра! Як хутка ты зможаш з'ехаць? » Ён паглядзеў на свой гадзіннік. - Так, самае большае дваццаць хвілін. Можа менш. Я хачу, каб ты быў гатовы да ўзлёту, калі мы туды дабяромся. Поўныя бакі, ідзем да канца.
  
  
  Артэга павесіў трубку. "Паедзем? Хобарт у аэрапорце.
  
  
  Бікфард устаў перад ім. "Яшчэ не", - упарта сказаў ён. «Нам з табой ёсць пра што паразмаўляць. Я хачу спачатку сёе-тое ўдакладніць».
  
  
  "Пазней", - нецярпліва сказаў Артэга.
  
  
  "Цяпер!" - сказаў Бікфард, злосна ступіўшы да яго і адхапіўшы сціснуты, зламаны кулак, каб урэзаць Артэга ў твар.
  
  
  "Джоні!"
  
  
  Бікфард павярнуўся да жонкі. Дорыс падняла пісталет у руцэ, выпрастала руку так, каб яна паказвала на яго, і пацягнула курок.
  
  
  
  Раздаўся рэзкі стрэл. Сьюзан закрычала. Твар Бікфарда скрывіўся. Ён шырока расплюшчыў вочы. Я не мог сказаць, ці адбылося выраз здзіўлення на яго твары ад удару кулі, якая ўрэзалася ў яго, або ад шоку ад усведамлення таго, што гэта Дорыс застрэліла яго. Яго рот адкрыўся, і па падбародку цякла струменьчык крыві. Ён прымусіў сябе зрабіць ашаламляльны крок да Дорыс, працягнуўшы да яе абедзве свае магутныя рукі. Яна падалася назад і зноў націснула на курок. Бікфард паваліўся на падлогу.
  
  
  У цішыні Дорыс павярнулася да Карласу і рашуча сказала: "Мы збіраемся тырчаць тут усю ноч?"
  
  
  * * *
  
  
  Гэта быў невялікі прыватны аэрапорт, адзіная брудная паласа з двума ангарамі ў блізкім канцы. Хобарт чакаў нас, калі вялікі седан вылецеў з галоўнай дарогі і панёсся па парэзанай каляінамі да далёкага канца поля. У месячным святле самалёт здаваўся большым, чым на самай справе. Я пазнаў у самалёце Piper Aztec Model D з двума рухавікамі з турбанаддувам у плоскіх гандолах.
  
  
  Мы выйшлі з машыны, усё, акрамя Пака. Ён сядзеў нерухома, рухавік працаваў.
  
  
  "Добры дзень!" - сказаў Хобарт, убачыўшы мяне. “Ты той хлопец, якога я сустрэў учора ўвечары. Прыемна сустрэць цябе зноў так хутка.
  
  
  "Ты гатовы ісці?" - нецярпліва спытаў Карлас.
  
  
  «Я сам даліў бакі. Мы зможам узляцець, як толькі вы ўсё апынецеся на борце.
  
  
  Сьюзен дапамагла свайму бацьку забрацца ў самалёт і рушыла ўслед за ім. Дорыс ўвайшла за імі, узышоўшы на корань крыла, чакаючы, пакуль яны сядуць і прышпілены рамяні бяспекі, перш чым яна ўвойдзе.
  
  
  Я ўзлез на крыло і спыніўся. З таго моманту, як мы прыбылі да Бікфора, да гэтага часу ў мяне не было часу распачаць якія-небудзь дзеянні. Калі б я быў адзін, усё было б па-іншаму, але я бачыў, як бязлітасна Дорыс Бікфард усадзіў дзве кулі ў свайго мужа. Я ведаў, што яна без шкадавання накіруе пісталет на Сьюзен або на Дзітрыха. Забіўшы каго-небудзь з іх, яна не вагалася б больш, чым пры забойстве Джоні Бікфарда.
  
  
  Гэта была б апошняя магчымасць зрабіць перапынак, так ці інакш, але калі б я ведаў пра гэты факт, Карлас таксама. Ён рэзка сказаў: «Калі ласка, не спрабуйце нас затрымліваць. У нас мала часу”.
  
  
  Я нічога не мог зрабіць, ні з Дорыс у самалёце, якая трымае пісталет на Дзітрыху і Сьюзен, ні з Карласам, які трымае рэвальвер, які ён мог бы павярнуць супраць мяне за долю секунды, і асабліва таму, што Пака цяпер выглядаў з акна аўтамабіль, трымаючы у руцэ вялікі 9-міліметровы пісталет «Маўзер Парабелум», як быццам ён проста спадзяваўся на магчымасць яго выкарыстоўваць.
  
  
  Я ўжо збіраўся пагрузіць галаву ў самалёт, калі пачуў гук аўтамабіля, які імчыць па грунтавай дарозе да нас.
  
  
  "Спяшайся!" - крыкнуў мне Артэга.
  
  
  Паліцэйская машына ўключыла сірэну і чырвоны пробліскавы маячок. Калі ён імчаўся да нас па прасёлкавай дарозе, прагучала серыя стрэлаў. Я пачуў гук куль, якія ўрэзаліся ў борт цяжкага седана. Пака адчыніў дзверы і кінуўся да пярэдняй часткі машыны. Ён пачаў страляць па паліцэйскім аўтамабілі. Вялікі Парабелум уздрыгваў у яго руцэ з кожным стрэлам.
  
  
  Я чуў крык Кена Хобарта, але яго крык быў заглушаны выбухам маўзера Пака.
  
  
  Раптам паліцэйская машына вылецела з дарогі ў доўгім намеці, круцячыся ў крыку пакрышак, цалкам выйшла з-пад кантролю, яе фары ўтваралі ў цемры дугі, якія верцяцца, як гіганцкае круцельнае кола Святой Кацярыны. Пака перастаў страляць. Я пачуў хрыплівы подых Карласа.
  
  
  Цішыня была амаль поўнай, і ў гэты момант, калі небяспека абмінула, Пака запаў у паніку. Ён ускочыў на ногі і кінуўся на кіроўчае сядзенне. Перш чым Карлас змог зразумець, што ён робіць, Пака уключыў перадачу і імчаўся ў ноч па палях так хутка, як толькі мог гнаць машыну.
  
  
  Карлас крыкнуў яму, каб ён вярнуўся. "Ідыёт! Дурань! Ніякай небяспекі! Куды ты ідзеш? Вярніся!"
  
  
  Ён глядзеў на заднія ліхтары машыны, якія з кожнай секундай станавіліся ўсё меншыя. Затым ён паціснуў плячыма і саскочыў з крыла, нырнуўшы пад яго, каб дабрацца да Кена Хобарта. Доўгавязы рудавалосы ангелец ляжаў скурчыўшыся ў бязладзіцы на зямлі каля правай асноўнай стойкі шасі.
  
  
  Карлас павольна ўстаў, бязвольна трымаючы пісталет у руцэ, расчараванне адбівалася ў кожнай лініі яго цела.
  
  
  "Ён памёр." Ён вымавіў гэтыя словы тонам ціхага пакоры. "І гэты дурань з'ехаў". Ён адвярнуўся ад цела. Я саскочыў з крыла і апусціўся на калені побач з Хобартам. Галава ангельца ўпала на правую шыну самалёта. Яго грудзі была заліта крывёй, якая ўсё яшчэ павольна сачылася з яго.
  
  
  Я адцягнуў Хобарта як мага далей ад самалёта. Выціраючы кроў з рук хусткай, я вярнуўся да Карласу, які ўсё яшчэ стаяў побач з самалётам. Я спытаў у яго груба. - "Што з табой?"
  
  
  Паражэнне было напісана кожнай рысай яго асобы. "Мы скончылі, Аміга", - тупа сказаў ён. «Пака сышоў з машынай. Хобарт мёртвы
  
  
  
  
  У нас няма магчымасці збегчы з гэтага месца. Як ты думаеш, колькі часу пройдзе, перш чым тут з'явіцца больш паліцыі? »
  
  
  Я зароў на яго. - «Не раней, чым мы сыйдзем. Сядай у гэты самалёт! "
  
  
  Карлас тупа паглядзеў на мяне.
  
  
  "Чорт!" Я вылаяўся на яго. «Калі ты будзеш стаяць там як ідыёт, мы ніколі не выберамся адсюль! Хутка рухайся! »
  
  
  Я забраўся на крыло і сеў у крэсла пілота. Карлас рушыў услед за мной, зачыніўшы дзверы кабіны і сеў на сядзенне.
  
  
  Я ўключыў верхняе святло ў кабіне і хутка прагледзеў панэль. Не было часу праходзіць поўны кантрольны спіс. Я мог толькі спадзявацца, што Хобарт меў рацыю, калі сказаў, што самалёт гатовы да ўзлёту, і я маліўся, каб ні адзін са стрэлаў, зробленых паліцыяй, не ўразіў жыццёва важную частку самалёта.
  
  
  Амаль аўтаматычна мая рука ўключыла галоўны выключальнік, уключыліся аўтаматычныя выключальнікі турбанагнетальніка, турба выключальнікі. Я уключыў магнета і электрычныя паліўныя помпы, затым прыціснуў дроселі прыкладна на паўцалі і штурхнуў рычагі паліўнай сумесі на поўную магутнасць. Пачалі рэгістравацца расходамеры паліва. Вернемся да адключэння халастога ходу. Я ўключыў левы перамыкач стартара і пачуў выючы, нарастальны крык стартара.
  
  
  Левая шруба гайданулася адзін, два разы, а потым спынілася з трэскам. Сумесь зноў да поўнага насычэння. Я завёў правы рухавік.
  
  
  Няма часу правяраць усе прыборы. Часу хапіла толькі на тое, каб ссунуць ліфты, элероны і руль кірунку, пакуль я падаваў магутнасць на здвоеныя рухавікі і выкіроўваў самалёт на ўзлётна-пасадачную паласу, згарнуўшы на яе, спрабуючы выраўнавацца з яго невыразнымі абрысамі ў цемры. Я выключыў святло ў салоне і ўключыў пасадачныя агні. Я ўсталяваў чацвёртыя закрылкі, а затым мае рукі ўзяліся за здвоеныя дроселі, плаўна штурхаючы іх наперад, пакуль яны не дасягнулі ўпора. Вялікі Лайкомінгс з турбанаддувам зароў, калі самалёт пачаў рухацца па паласе ўсё хутчэй і хутчэй.
  
  
  Калі паказальнік хуткасці дасягнуў васьмідзесяці міль у гадзіну, я пацягнуў назад штурвал. Нос прыўзняўся, стук колаў па выбоістай бруднай паласе спыніўся. Я выключыў святло. Мы былі ў паветры.
  
  
  Астатнюю частку ўздыму я прарабіў у поўнай цемры, падняў рычаг пераключэння перадач, пачуў выццё, а затым цяжкія ўдары галоўнай перадачы, якая ўцягваецца ў колавыя аркі. На хуткасці сто дваццаць міль у гадзіну я збалансаваў самалёт, каб падтрымліваць пастаянную хуткасць набору вышыні.
  
  
  Па той жа прычыне, па якой я выключаў пасадачныя агні, як толькі выехаў на зямлю, я не ўключыў чырвоны і зялёны хадавыя агні або верціцца пробліскавы маячок. Я хацеў, каб ніхто на зямлі не бачыў самалёта. Мы ляцелі ў поўнай цемры, па-чартоўску незаконна, і толькі слабое сіняе полымя з нашых выхлапных газаў выдавала нашу пазіцыю, і, калі я паменшыў магутнасць набору вышыні, нават яны зніклі.
  
  
  На вышыні 1800 футаў я павярнуў самалёт на паўночны захад, трымаючы горы справа ад сябе. Я павярнуўся да Карласу. «Паглядзіце ў пастарунак для карт. Паглядзі, ці ёсць там у Хобарта яго карты.
  
  
  Артэга выцягнуў чарку карт WAC.
  
  
  "Добра", - сказаў я. "А цяпер, калі ты скажаш мне, куды мы ідзем, я пастараюся нас туды даставіць".
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Было ўжо светла, калі я паменшыў магутнасць і спусціўся па горах да карычневых голых узгоркаў дзесьці ў раёне, абмежаваным Дуранга, Торынам і Матамаросам. Мы ляцелі на вышыні менш за пяцьсот футаў, а Артэга выглядаў з акна правага борта і даваў мне ўказанні.
  
  
  Я прызямліўся на паласе на поўнач ад ізаляванага ранча. У канцы паласы была толькі драўляная хаціна. Я падруліў да яго вялікі самалёт і заглушыў рухавікі.
  
  
  Нам насустрач выйшаў мексіканец з панурым тварам у паношаных штанах чинос. Ён не размаўляў з намі, калі пачаў абслугоўваць самалёт, даліваць бакі і правяраць масла.
  
  
  Мы ўсе выйшлі з самалёта. Я расклаў аэракарты ў разрэзе на крыле самалёта, і Карлас намаляваў мне маршрут, па якім я павінен быў ісці, адзначыўшы кропку, дзе мы павінны былі пракрасьціся праз мяжу ў Штаты.
  
  
  "Вось дзе мы перасякаемся", - сказаў ён, паказваючы на месца на рацэ Рыа-Брава на поўдзень ад тэхаскага чыгуначнага горада Сьера-Бланка. «Пачынаючы адсюль, - ён зноў паказаў на месца больш чым за сотню міль унутры Мексікі, - вам давядзецца ляцець як мага ніжэй». Вы перасякаеце раку на вышыні не вышэй верхавін дрэў, адразу робіце паварот, каб абмінуць Сьера-Бланку на поўнач, а затым, у гэтым месцы, накіроўвацца на паўночны ўсход».
  
  
  "А адтуль?"
  
  
  Карлас выпрастаўся. «Адтуль я буду накіроўваць цябе зноў. Памятайце, мінімальная вышыня, пакуль мы не пяройдзем мяжу».
  
  
  Я склаў дыяграмы і склаў іх у тым парадку, у якім я іх выкарыстоўваў. Мексіканец скончыў запраўку самалёта палівам. Дорыс вярнулася са Сьюзен і старым. Яны падняліся на борт самалёта, Сьюзен не звяртала на мяне ўвагі, як быццам мяне не існавала, Дзітрых крочыў як чалавек у трансе. Карлас увайшоў услед за мной.
  
  
  Ён зачыніў, замкнуў дзверы і прышпіліў рамень бяспекі. Я пасядзеў там імгненне, паціраючы пухіры на падбародку, вочы стаміліся ад бессані, балела правая рука.
  
  
  "Пойдзем?" - настойваў Артэга.
  
  
  ;
  
  
  Я кіўнуў і запусціў рухавікі. Я разгарнуў самалёт па ветры і падаў энергію, пакуль мы несліся па брудным полі і ўзляталі ў дакладнае блакітнае мексіканскае неба.
  
  
  Пералёт з Тарэон-Дуранга ў Рыа-Брава займае некалькі гадзін. У мяне было шмат часу падумаць, і смутныя ідэі, якія пачалі фармавацца ў маёй галаве напярэдадні вечарам, - дзікія, амаль немагчымыя думкі - пачалі крышталізавацца ў жорсткае падазрэнне, якое рабілася ўсё больш і больш цвёрдым з кожнай хвілінай.
  
  
  Прытрымліваючыся інструкцыям Карласа, я спусціўся на нізкім узроўні і перасёк мяжу на вышыні верхавін дрэў на поўдзень ад Сьера-Бланкі, а затым абышоў горад па выгібу досыць далёка, каб быць па-за полем зроку. У дзесяці мілях на поўнач я павярнуў самалёт на паўночны ўсход. Па сканчэнні некалькіх хвілін падазрэнне ў маёй галаве пачало застываць і ператварылася ў нешта большае, чым проста цьмянае нязручнае варушэнне.
  
  
  Я зноў узяў карту паветраных шляхоў. Эль-Паса знаходзіўся на паўночны захад ад нас. Я спраецыяваў уяўную лінію ад Эль-Паса пад кутом у шэсцьдзесят градусаў. Лінія ішла ў Нью-Мексіка, набліжаючыся да Розуэла. Я паглядзеў на компас на панэлі самалёта. У нашым бягучым палёце мы перасячэм гэтую лінію ўсяго праз некалькі хвілін. Я глядзеў на гадзіннік.
  
  
  Як быццам ён таксама глядзеў на карту і выглядваў уяўную лінію, Карлас у самы патрэбны момант сказаў: "Калі ласка, абярыце гэты шлях", і паказаў пальцам на месца, якое ляжыць на поўнач ад нас у далінах гор Гвадэлупы.
  
  
  Цяпер гэта больш не было падазрэннем. Гэтая думка ператварылася ва ўпэўненасць. Я выконваў інструкцыі Карласа, пакуль мы, нарэшце, не пераляцелі хрыбет і не ўбачылі даліну, і Карлас паказваў на яе і казаў: «Вось! Вось дзе я хачу, каб вы прызямліліся.
  
  
  Я зноў уключыў дроселі, пераключыў рычагі кіравання сумессю на поўную магутнасць, апусціў закрылкі і шасі і падрыхтаваўся да прызямлення. Я разгарнуў двухматорны самалёт у круты нахіл, выпростваючыся на канчатковым этапе заходу на пасадку з закрылкамі ў апошнюю хвіліну.
  
  
  Я не здзівіўся, убачыўшы вялікі рэактыўны самалёт Лір у далёкім канцы ўзлётна-пасадачнай паласы або аднаматорны самалёт Bonanza побач з ім. Я паклаў самалёт уніз і дазволіў яму мякка асесці на брудную паласу, прыклаўшы толькі невялікую магутнасць, каб падоўжыць раскочванне, так што калі я нарэшце згарнуў самалёт з узлётна-пасадачнай паласы, ён спыніўся на невялікай адлегласці з двух іншых самалётаў.
  
  
  Карлас павярнуўся да мяне.
  
  
  "Вы здзіўлены?" - спытаў ён з лёгкай усмешкай на тонкіх вуснах і бляскам весялосці ў цёмных вачах. Пісталет зноў быў у ягонай руцэ. З гэтай невялікай адлегласці я мог бачыць, што кожная камера ў цыліндры «зараджана тоўстай куляй у меднай абалонцы.
  
  
  Я пакруціў галавой. „Насамрэч, не. Не пасьля таго, як ты даў мне апошні накірунак. Я быў бы зьдзіўлены, калі б усё склалася інакш».
  
  
  "Я думаю, што нас чакае Грэгарыус", - сказаў Карлас. "Давай не прымусім яго больш чакаць".
  
  
  * * *
  
  
  У яркім сонечным святле Нью-Мексіка я павольна ішоў побач з масіўнай фігурай Грэгарыуса. Карлас, Дорыс Бікфард, Сьюзен Дзітрых і яе бацька былі ў самалёце «Лір» з кандыцыянерам. Мускулісты баявік са шнарамі ад вугроў прайшоў дзясятак крокаў да нас у тыл, ні разу не зводзячы з мяне вачэй.
  
  
  Грэгарыюс ішоў павольна, нетаропка, заклаўшы рукі за спіну і падняўшы галаву да ззяючага бясхмарнага неба.
  
  
  Ён нядбайна спытаў: "Што прымусіла вас падазраваць, што я магу быць замяшаны?"
  
  
  «Карлас занадта шмат пазнаў занадта рана. Я проста не мог паверыць у тое, што яго людзі трымалі мяне пад такім пільным наглядам, што ведалі кожны мой рух. Вядома, у першы раз, калі я сустрэўся са Сточэлі, я не насцярожыўся. Чаго я не мог прыняць, дык гэта таго, што людзі Артэгі ішлі за мной у тую ноч, калі я ўбачыў Дзітрыха, ці што яны чулі ўсю нашу размову. Гэта было занадта выпадковым супадзеннем. Карлас выкраў Дзітрыха праз некалькі гадзін пасля таго, як я зрабіў сваю справаздачу Дэнверу - і гэтая справаздача была прызначаная толькі для вашых вушэй! За выключэннем мяне, вы былі адзіным чалавекам у свеце, які ведаў, што адкрыў Дзітрых і наколькі гэта каштоўна. Значыць, Артэга павінен быў атрымліваць ад вас інфармацыю.
  
  
  "Што ж, - сказаў Грэгарыус, - пытанне ў тым, што вы збіраецеся з гэтым рабіць?"
  
  
  Я не адказаў яму. Замест гэтага я сказаў: «Давай паглядзім, ці верныя мае здагадкі, Грэгарыюс. Па-першае, я думаю, што вы зарабілі свой першапачатковы стан на кантрабандзе марфіну з Турцыі. Затым вы змянілі імя і сталі законапаслухмяным грамадзянінам, але так і не выйшлі з наркабізнесу. Правільна?"
  
  
  Грэгарыюс моўчкі кіўнуў сваёй вялікай галавой.
  
  
  «Я думаю, вы дапамаглі фінансаваць Сточэлі. І зараз я ведаю, што ты - чалавек грошай, які стаіць за Артэгай.
  
  
  Грэгарыюс пільна паглядзеў на мяне, а затым адвёў вочы. Яго мясістыя вусны рассунуліся, нібы ён надзьмуўся. «Але вы таксама ведалі, што Артэга не зладзіцца са Сточэлі».
  
  
  "Вы справіцеся са Сточэлі", - спакойна заўважыў Грэгарыус.
  
  
  „Так, я магу. Вось чаму вы даручылі Артэгу прыцягнуць мяне да зьдзелкі. Сам ён бы ніколі гэтага не зрабіў. Занадта шмат гонару і шмат нянавісьці за тое, што я забіў ягонага пляменьніка».
  
  
  
  "Ты вельмі ясна думаеш, Нік".
  
  
  Я пакруціў галавой. Я быў стомленым. Недахоп сну, напружанне ад столькіх гадзін палёту на самалёце, парэз на маёй правай руцэ - усё гэта пачынала адбівацца на мне.
  
  
  "Не, не зусім. Я дапусціў памылку. Мне трэба было забіць Дзітрыха, як толькі я даведаўся аб яго формуле. Тут бы гэтай справе і быў канец ...
  
  
  «Але твая спагада да старога не дапусціць гэтага. А зараз я прапаную вам тыя ж магчымасці, што і Артэга. Толькі памятайце, вы будзеце маім партнёрам, а не яго, і я, вядома, не дам вам поўных пяцідзесяці працэнтаў. Аднак гэтага будзе дастаткова, каб стаць вельмі багатым чалавекам.
  
  
  "А калі я скажу не?"
  
  
  Грэгарыюс кіўнуў галавой у бок палахлівага бандыта, які стаяў за некалькі ярдаў ад нас і назіраў за намі. «Ён заб'е цябе. Яму не церпіцца паказаць, наколькі ён добры».
  
  
  А як наконт AX? А Ястраб? Не ведаю, як табе ўдавалася так доўга ашукваць яго, прымушаючы думаць, што ты сапраўдны чалавек, але калі я пайду з табой, Хоук даведаецца чаму. І маё жыццё не будзе каштаваць і капейкі! Ястраб ніколі не здаецца».
  
  
  Грэгарыюс абняў мяне за плячо. Ён сціснуў яго прыязным жэстам. «Часам ты мяне дзівіш, Нік. Ты забойца. Killmaster N3. Няўжо вы не спрабавалі збегчы ад AX у першую чаргу? Ці не таму, што вы стаміліся забіваць толькі дзеля туманнага ідэалу? Ты хочаш быць багатым, і я магу даць табе гэта, Мік.
  
  
  Ён прыбраў руку, і яго голас стаў ледзяным.
  
  
  «Або я магу даць табе смерць. Прама зараз. Артэга з задавальненнем адарве табе галаву! »
  
  
  Я нічога не сказаў.
  
  
  - Добра, - рэзка сказаў Грэгарыус. "Я дам вам час падумаць аб вашых сумневах і аб грошах, якія могуць быць вашымі".
  
  
  Ён паглядзеў на свой наручны гадзіннік. „Дваццаць хвілін. Тады я буду чакаць адказу».
  
  
  Ён павярнуўся і пайшоў назад да "Лірджэта". Бандыт застаўся ззаду, асцярожна трымаючыся ад мяне на адлегласці.
  
  
  Да гэтага часу я быў упэўнены, што Грэгарыус не заб'е мяне. Ён меў патрэбу ўва мне, каб справіцца са Сточэлі. Але не, калі я скажу яму ісці да д'ябла. Не, калі я яму адмоўлю. І я збіраўся яму адмовіць.
  
  
  Я перастаў думаць пра Грэгарыуса і заняўся праблемай выбрацца жывым з гэтай бязладзіцы.
  
  
  Я зірнуў цераз плячо на грамілу, што ідзе за мною. Нягледзячы на тое, што ён насіў пісталет у наплечной кабуры, а не ў руцэ, ён насіў сваю спартовую куртку расшпіленай, каб ён мог выцягнуць пісталет і страляць, перш чым я змагу наблізіцца да яго. Ён ішоў, калі я ішоў, і спыняўся, калі я спыняўся, заўсёды трымаючыся на адлегласці не менш за пятнаццаць-дваццаць ярдаў ад мяне, каб у мяне не было шанцу скокнуць на яго.
  
  
  Праблема заключалася не толькі ў тым, як мне збегчы. Так ці інакш, мне, напэўна, удалося б адысці ад гэтага галаварэза. Але былі Дзітрыхі. Я не мог пакінуць іх у руках Грэгарыуса.
  
  
  Усё, што я вырашыў зрабіць, павінна спрацаваць першы раз, таму што другога шанцу не было.
  
  
  Думках я праверыў, што ў мяне было, што я мог бы выкарыстоўваць у якасці зброі супраць бандыта ззаду мяне. Некалькі мексіканскіх манет. Хустка і кашалёк у адной насцегнавай кішэні.
  
  
  А ў іншым - складаны нож Луіса Апарысіа. Гэтага павінна было быць дастаткова, таму што гэта ўсё, што ў мяне было.
  
  
  Я прайшоў па доўгай грунтавай паласе амаль дзвесце ярдаў. Затым я павярнуўся і пайшоў назад па шырокай дузе, так што, неўзаметку для яго, мне ўдалося падысці за нашым самалётам, схаваўшыся ад Learjet.
  
  
  Да гэтага часу сонца было амаль прама над галавой, і дзённая спякота пасылала мігатлівыя хвалі, якія адлюстроўваюцца ўверх ад голай зямлі. Я спыніўся ззаду самалёта і дастаў насоўку, выціраючы пот з ілба. Калі я зноў рушыў далей, мяне паклікаў баявік. "Прывітанне! Вы выпусцілі свой кашалёк.
  
  
  Я спыніўся і павярнуўся. Мой кашалёк ляжаў на зямлі, куды я спецыяльна выпусціў яго, калі дастаў насоўку.
  
  
  "Я так і зрабіў", - сказаў я, адлюстроўваючы здзіўленне. "Дзякуючы." Выпадкова я вярнуўся і падняў яго. Бандыт не рушыў з месца. Ён стаяў ля крыла самалёта, па-за полем зроку ўсіх у «Лірджэце», а цяпер я быў усяго за дзесяць футаў ад яго. Ён быў альбо занадта дзёрзкі, альбо занадта небяспечны, каб адступіць.
  
  
  Усё яшчэ гледзячы на ??яго, я сунуў кашалёк у іншы насцегнавы кішэню і самкнуў пальцы на дзяржальні нажа Луіса Апарысіа. Я дастаў руку з кішэні, маё цела прыкрыла руку ад стрэлка. Націснуўшы маленькую кнопку на дзяржальні, я адчуў, як шасціцалёвае лязо выскачыла з рукояти і ўстала на месца. Я павярнуў нож у руцэ, схапіўшы лязо ў кідальнай пазіцыі. Я пачаў адварочвацца ад стрэлка, а потым раптоўна павярнуўся назад. Мая рука паднялася, і мая рука рванулася наперад. Нож выпаў з маёй рукі перш, чым ён зразумеў, што адбываецца.
  
  
  Лязо трапіла яму ў горла крыху вышэй за пункт злучэння ключыц. Ён ахнуў. Абедзьве рукі падняліся да яго горла. Я кінуўся на яго, схапіўшы яго за калені і паваліў на зямлю. Падняўшы руку, я схапіўся за рукаяць нажа, але яго рукі ўжо былі там, таму я сціснуў яго рукі ў кулаку і рэзка тузануў.
  
  
  
  ;
  
  
  Кроў хлынула з разарванай плоці і храстаючай яго цяжкай шыі. Яго рабіны твар быў усяго ў некалькіх цалях ад майго, яго вочы глядзелі на мяне з маўклівай адчайнай нянавісцю. Затым яго рукі ўпалі, і ўсё яго цела паслабілася.
  
  
  Я сеў на кукішкі, кроў на маіх руках была падобная на ліпкі малінавы ласьён. Я асцярожна выцер рукі тканню яго курткі. Я набраў жменю пяску і саскроб усё, што засталося.
  
  
  Нарэшце я палез у ягоную куртку за пісталетам, які ён так па-дурному насіў пад пахай, а не ў кулаку, гатовы стрэліць.
  
  
  Я выцягнуў зброю - велізарны рэвальвер "Сміт і Вессан" 44 калібра "Магнум". Гэта вялізны пісталет, створаны спецыяльна для таго, каб забяспечваць дакладнасць і дзіўную сілу нават на адлегласці. Гэта сапраўды занадта магутная зброя, каб насіць яе з сабой.
  
  
  Трымаючы ў руцэ пісталет за спіной, я падняўся і хутка прайшоў вакол самалёта да Learjet. Я падняўся па прыступках у каюту.
  
  
  Грэгарыус першым убачыў мяне.
  
  
  «Ах, Нік», - сказаў ён з халоднай усмешкай на твары. "Вы прынялі рашэнне".
  
  
  "Так", - сказаў я. Я выцягнуў з-за спіны цяжкі магнум і наставіў на яго. "Так."
  
  
  Усмешка саслізнула з твару Грэгарыуса. «Ты памыляешся, Нік. Табе гэта не сыдзе з рук. Не тут."
  
  
  "Магчыма". Я паглядзеў на Сьюзен Дытрых. "Выходзь вонкі", - загадаў я.
  
  
  Дорыс падняла пісталет і прыставіла яго да галавы Сьюзен. "Ты проста сядзі спакойна, мілая", - сказала яна сваім рэзкім тонкім голасам. Мая рука крыху ссунулася, і мой палец націснуў на курок. Цяжкая куля магнума 44-га калібра ўдарыла Дорыс назад аб пераборку, адарваўшы палову яе галавы выбухам белай косткі, шэрага мазгавога рэчыва і чырвонай хлынулай крыві.
  
  
  Сьюзан прыціснула рукі да рота. У яе вачах адбівалася хвароба, якую яна адчувала.
  
  
  "Ідзі!" - рэзка сказаў я ёй.
  
  
  Яна ўстала. "А што наконт майго бацькі?"
  
  
  Я паглядзеў на тое месца, дзе Дзітрых ляжаў, расцягнуўшыся ў адным з вялікіх скураных крэслаў, якія былі цалкам адкінуты. Стары быў без прытомнасці.
  
  
  «Я хачу, каб ты выйшла першай», - Сьюзен асцярожна абыйшла Грэгарыуса. Я адышоў у бок, каб яна змагла перайсці ззаду мяне. Яна выйшла за дзверы.
  
  
  "Як вы збіраецеся яго выцягнуць?" - спытаў Грэгарыус, паказваючы на Дытрыха. "Вы чакаеце, што мы дапаможам вам перамясціць яго?"
  
  
  Я не адказаў. Я пастаяў на імгненне, гледзячы спачатку на Грэгарыуса, затым на Карласа і, нарэшце, на старога. Не кажучы ні слова, я адступіў за дзверы і спусціўся па прыступках.
  
  
  У Лірджаце раптам узнікла бурная актыўнасць. Прыступкі падняліся, дзверы зачыніліся, зачыніліся, Сьюзен падбегла да мяне і схапіла мяне за руку.
  
  
  "Ты пакінуў там майго бацьку!" яна закрычала.
  
  
  Я абняў яе і падаўся назад ад самалёта. Праз маленькае акенца кабіны я ўбачыў, як пілот праслізнуў на сваё месца. Яго рукі падняліся, хутка пстрыкаючы перамыкачамі. Праз імгненне я пачуў, як рухавікі пачалі завываць, калі круціліся лопасці ротара.
  
  
  Сьюзан адсунулася ад маёй рукі. «Ты мяне не чуў? Мой бацька ўсё яшчэ ўнутры! Забяры яго! Калі ласка, выцягні яго! » Цяпер яна крычала на мяне, перакрыкваючы роў рэактыўных рухавікоў. На яе твары быў напісаны адчай. "Калі ласка! Зрабі што-небудзь!"
  
  
  Я праігнараваў яе. Я стаяў там з цяжкім рэвальверам у правай руцэ і глядзеў, як «Лірджэт», абодва рухавікі зараз ужо загарэліся, нязграбна перавальваецца і пачынае каціцца ад нас.
  
  
  Сьюзан схапіла мяне за левую руку, трасучы яе і істэрычна крычала: «Не дай ім сысці!»
  
  
  Як быццам я стаяў асобна ад нас абодвух, зачынены ва ўласным самотным свеце. Я ведаў, што трэба рабіць. Іншага шляху не было. Мне стала холадна, нягледзячы на спякотнае сонца Нью-Мексіка. Холад пранікаў глыбока ўнутр мяне, палохаючы мяне да глыбіні душы.
  
  
  Сьюзан працягнула руку і стукнула мяне па твары. Я нічога не адчуваў. Як быццам яна мяне наогул не дакраналася.
  
  
  Яна крычала на мяне. "Дапамажыце яму, напрамілы бог!"
  
  
  Я глядзеў, як самалёт набліжаецца да далёкага канца ўзлётна-пасадачнай паласы.
  
  
  Цяпер ён знаходзіўся ў некалькіх сотнях ярдаў ад нас, яго рухавікі ўзарвалі віхура пылу ззаду яго. Ён разгарнуўся на паласе і пачаў разбег. Здвоеныя маторы цяпер закрычалі, пранізлівы ўраган шуму аглушальна ўдарыў па нашых барабанных перапонках, а затым самалёт набраў хуткасць і імчаўся па грунтавай паласе да нас.
  
  
  Я выцягнула левую руку з хваткі Сьюзен. Я падняў .44 Magnum і абхапіў сваё правае запясце левай рукой, падняўшы рэвальвер на ўзровень вачэй, выраўнаваўшы планку мушкі ў пазу целіка.
  
  
  Калі самалёт дагнаў нас, ён быў амаль на максімальнай узлётнай хуткасці, і за тую хвіліну да таго, як насавое кола пачало паднімацца, я зрабіў стрэл. Левая шына ўзарвалася, разляцелася на кавалкі цяжкай куляй. Левае крыло ўпала. Яго кончык зачапіўся за зямлю, паварочваючы самалёт з моцным пакутлівым крыкам які ламаецца металу. Бакі на законцовках крылаў расчыніліся, і паліва вывяргалася ў паветра чорнай тоўстай бруёй.
  
  
  
  У запаволеным руху хвост самалёта паднімаўся ўсё вышэй і вышэй, а затым, калі крыло абарвалася ў корані, самалёт перавярнуўся ўверх і ўніз на спіну, скручваючы ўзлётна-пасадачную паласу ў воблаку чорнага паліўнага пылу і карычневага пылу аскепкі металу дзіка разлятаюцца яркімі аскепкамі.
  
  
  Я стрэліў яшчэ раз па самалёце, потым трэці і чацвёрты. Адбылася хуткая ўспышка полымя; Аранжава-чырвоны агністы шар пашырыўся са зламанага, скалечанага металу фюзеляжа. Самалёт спыніўся, полымя вырвалася з яго, калі густы масляністы чорны дым выліўся з халакоста які скача агню.
  
  
  Па-ранейшаму без найменшай прыкметы эмоцый на маёй асобе, я назіраў, як самалёт знішчыў сябе і яго пасажыраў. Я апусціў зброю і стомлены стаяў на дне даліны; Самотны. Сьюзен саслізнула са мной на калені, прыціснуўшыся тварам да маёй нагі. Я пачуў хныканне роспачы, якое вырвалася з яе горла, і асцярожна працягнуў левую руку і дакрануўся да яе кончыка залацістых валасоў, не маючы магчымасці гаварыць з ёй ці хоць неяк яе суцешыць.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Я паведаміў Хоўку па тэлефоне з Эль-Паса і ў канцы цынічна сказаў яму, што Грэгарыюс падманваў яго на працягу многіх гадоў. Што ён даў мяне ў арэнду ад AX аднаму з галоўных сусветных злачынцаў.
  
  
  Я пачуў сухі смяшок Хоука па лініі.
  
  
  «Ты праўда ў гэта верыш, Нік? Як вы думаеце, чаму я парушыў усе правілы і дазволіў вам працаваць на яго? І паведаміць, што вы не можаце звярнуцца да AX за дапамогай? "
  
  
  "Ты маеш на ўвазе-?"
  
  
  «Я шмат гадоў цікавіўся Грэгарыюсам. Калі ён папрасіў вас, я падумаў, што гэта выдатная магчымасць выкурыць яго на вольнае паветра. І ты гэта зрабіў. Выдатная праца, Нік.
  
  
  І зноў Хоук быў на крок наперадзе мяне.
  
  
  "Добра, - прагыркаў я, - у такім выпадку я зарабіў водпуск".
  
  
  «Тры тыдні», - адрэзаў Хоук. «І перадай прывітанне Тэніенце Фуэнтэс». Ён рэзка павесіў трубку, пакінуўшы мяне варажыць, як ён даведаўся, што я збіраюся вярнуцца ў Акапулька зноў?
  
  
  Такім чынам, зараз у бэжавых штанах, сандалях і адчыненай спартовай кашулі я сядзеў за маленькім столікам побач з Тэніенце Фелікс Фуэнтес з Федэральнай паліцыі Сегурыдад. Стол стаяў на шырокай тэрасе гатэля Матамарос. Акапулька ніколі не быў прыгажэйшы. Ён блішчаў у промнях трапічнага сонца бліжэй да вечара, змыты раннім днём ліўнем.
  
  
  Вады заліва былі насычана-сіняга колеру, горад на супрацьлеглым баку, амаль схаваны за пальмамі, якія атачалі малекон і парк, уяўляў сабой шэрую пляму ля падножжа карычневых узгоркаў з грабянямі.
  
  
  «Я разумею, што вы мне не ўсё распавялі, - заўважыў Фуэнтэс. «Я не ўпэўнены, што хачу ведаць усё, таму што тады мне, магчыма, давядзецца прыняць афіцыйныя меры, а я не хачу гэтага рабіць, сеньёр Картэр. Аднак у мяне ёсць адно пытанне. Стачалі? »
  
  
  «Вы маеце на ўвазе, ён сышоў бяскарна?»
  
  
  Фуэнтэс кіўнуў.
  
  
  Я пакруціў галавой. «Я так не думаю, - сказаў я. «Вы памятаеце, што я прасіў вас зрабіць, калі тэлефанаваў учора днём з Эль-Паса?»
  
  
  "Вядома. Я асабіста паведаміў Сточэлі, што мой урад лічыць яго персонай нон грата, і прасіла яго пакінуць Мексіку не пазней за гэтую раніцу. Чаму?"
  
  
  “Таму што я патэлефанаваў яму адразу пасьля размовы з табой. Я сказаў яму, што пра ўсё паклапачуся і што ён можа вярнуцца ў Штаты».
  
  
  "Вы дазволілі яму сысці?" Фуэнтэс нахмурыўся.
  
  
  „Не зусім. Я папрасіў яго зрабіць мне ласку, і ён пагадзіўся».
  
  
  "Пазыка?"
  
  
  "Вярнуць з сабой мой багаж".
  
  
  Фуэнтэс быў збянтэжаны. "Я не разумею. З якой мэтай гэта было?"
  
  
  «Што ж, - сказаў я, гледзячы на гадзіннік, - калі яго самалёт прыбудзе своечасова, Сточэлі прыбудзе ў аэрапорт Кэнэдзі ў бліжэйшыя паўгадзіны. Ён мусіць прайсці мытню. Сярод яго багажу чорная тканкавая валізка без якіх-небудзь адзнак, якія паказваюць на тое, што ён належыць каму-небудзь, акрамя Сточэлі. Ён можа заявіць, што гэта адна з маіх сумак, але ён не мае магчымасці даказаць гэта. Акрамя таго, я ня думаю, што мытня зверне ўвагу на ягоныя пратэсты».
  
  
  Разуменне азарыла вочы Фуэнтэса.
  
  
  - Гэта чамадан, які Дзітрых адправіў у ваш пакой?
  
  
  "Гэта так, - сказаў я, усміхаючыся, - і ў ім усё яшчэ ўтрымліваюцца трыццаць кілаграмаў чыстага гераіну, якія Дзітрых уклаў у яго".
  
  
  Фуэнтэс пачаў смяяцца.
  
  
  Я глядзеў міма яго ў дзвярны праём, які вядзе з вестыбюля гатэля. Да нас ішла Консуэла Дэльгарда. Калі яна падышла, я ўбачыў выраз яе асобы. Гэта была сумесь радасці і чакання, і позірк, які казаў мне, што нейкім чынам, недзе, нейкім чынам яна адпомсціць мне за тое, што я зрабіў з ёй на гасіендзе Гарэта.
  
  
  Яна падышла да стала, высокая, велічная, поўная жанчына, яе авальны твар ніколі не выглядаў прыгажэй, чым зараз. Фуэнтэс павярнуўся на крэсле, убачыў яе і падняўся на ногі, калі яна падышла да нас.
  
  
  «Сеньёра Консуэла Дэльгарда, лейтэнант Фелікс Фуэнтэс».
  
  
  Консуэла працягнула руку. Фуэнтэс паднёс яго да вуснаў.
  
  
  «Мы сустракаліся», - прамармытаў Фуэнтэс. Затым ён выпрастаўся. Ён сказаў: «Калі вы збіраецеся прабыць у Мексіцы нейкі час, сеньёр Картэр, я быў бы ўдзячны, калі б вы як-небудзь увечар былі маімі гасцямі на вячэры.
  
  
  
  Консуэла ўласнаручна ўзяла мяне за руку. Фуэнтэс улавіў гэты жэст.
  
  
  "Мы былі б шчаслівыя", - хрыпла сказала Консуэла.
  
  
  Фуэнтэс паглядзеў на яе. Пасля ён паглядзеў на мяне. У яго вачах на імгненне ўспыхнуў ледзь адрозны выраз, але твар застаўся такім жа абыякавым і суровым, як заўсёды - арэхава-карычневая выява старажытнага тальтэкскага бога.
  
  
  «Забаўляйся», - суха сказаў мне Фуэнтэс. А затым ён закрыў адно вока ў павольным сладастрасным падморгванні.
  
  
  Канец.
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Іерусалімская справа
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Іерусалімская справа
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі
  
  
  
  
  Калі вы сустракаецеся з нявернікамі, адсякайце ім галовы, пакуль не задаволіце вялікую разню сярод іх; і звязаць іх вузамі, а потым альбо адпусціць іх бясплатна, альбо запатрабаваць выкуп ...
  
  
  Каран
  
  
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  
  
  
  Кандыцыянеры працавалі на максімальнай хуткасці ў пазалочанай бальнай зале гатэля «Эдэм», але пакой быў запоўнены дзвюма сотнямі ўдзельнікаў адзіночнай вечарынкі, і ад дыму, мяса і роспачы было горача, як у джунглях. .
  
  
  Вялікія падвойныя дзверы ў канцы пакоя вялі ў далёкі канец, на камяністую сцежку, якая спускалася да пляжу, да прахалоднага свежага паветра, да ціхага месца, дзе сінявата-чорны акіян без усялякай дапамогі сустракаўся з пяшчаным берагам. Сонні, твой гаспадар на выходных.
  
  
  Па меры таго як вечар падыходзіў да канца, некаторыя з тусоўшчыкаў сышлі. Тыя, каму пашанцавала, пайшлі рука ў руку, мужчына разаслаў куртку на пяску для дзяўчыны. Няшчасныя выйшлі адны. Падумаць аб тым, чаму ім так не павезла; падумаць аб выдаткаваных грошах і які пайшоў адпачынку ці падыхаць свежым паветрам, перш чым паўтарыць спробу. А некаторыя проста выйшлі паглядзець на зоркі перад тым, як адправіцца дадому ў кватэры ў Штатах, у гарады, у якіх больш няма зорак.
  
  
  Ніхто не заўважыў высокага чалавека ў куртцы Кардэна, які ішоў да далёкага канца пляжа. Ён ішоў хутка з ліхтарыкам, ішоў з сабакам ад дарагога гатэля на Багаме ўніз, туды, дзе пляж быў самым цёмным і ціхім. Аднойчы ён зірнуў на праходзілых міма адзінокіх. Погляд, які можна было інтэрпрэтаваць як раздражненне. Але ніхто гэтага не заўважыў.
  
  
  Верталёт таксама ніхто не заўважыў. Толькі калі ён апусціўся так нізка, што вы падумалі, што ён ляціць прама на вас, і калі ён не прызямліцца хутка, ён вылеціць праз вялікія шкляныя дзверы і прызямліцца пасярод зіхоткай бальнай залы.
  
  
  З верталёта вываліліся трое мужчын у капюшонах. У іх была зброя. Мужчына ў пінжаку Кардэна, як і ўсе астатнія, падняў вочы ў ціхім здзіўленні. Ён сказаў: «Якога чорта! А потым яны схапілі яго і хутка, груба падштурхнулі да верталёта. Людзі на беразе стаялі нерухома, нерухома, як пальмы на пляжы, варожачы, ці было тое, што яны бачаць, было сном, а затым маленькі чалавек з Брукліна крыкнуў: "Спыніце іх!" Нешта абарвалася ў ціхім натоўпе, натоўпе клапатлівых няўдачнікаў з вялікага горада, і некаторыя з іх пабеглі насустрач мары, каб пазмагацца, магчыма, упершыню ў сваім жыцці. людзі ў капюшонах усміхаліся, паднімалі пісталеты-кулямёты і пакрывалі пляж кулямі і крыкамі, і пад грукат гармат, слабое шыпенне фосфарнай гранаты, а затым агонь - хутка які распаўсюджваецца агонь, які пажыраў набытыя сукенкі. з нагоды, і маленькія прыдатныя швэдры, і ўзятыя напракат смокінгі, і маленькі чалавечак з Брукліна, і настаўнік з Баёны.
  
  
  Чатырнаццаць забітых, дваццаць два параненыя.
  
  
  А чалавека з сабакам узялі на верталёт.
  
  
  
  
  
  
  Першы раздзел.
  
  
  
  
  
  Я ляжаў голы на сонейку. Я не варушыў ні мускулам больш за гадзіну. Мне гэта пачынала падабацца. Я пачаў думаць аб тым, каб больш ніколі не варушыць цягліцамі. Я падумаў, калі вы праляжыце на сонца пустыні дастаткова доўга, ці зможа запал ператварыць вас у статую? Ці помнік? Можа, я мог бы стаць помнікам. Тут ляжыць Нік Картэр. Б'юся аб заклад, я б зрабіўся статуяй турыста
  
  
  Прыцягненне. Сям'і наведвалі мяне па чатырохдзённых выходных, і дзеткі стаялі і курчылі рожы - як яны гэта робяць з ахоўнікамі Букінгемскага палаца - спрабуючы прымусіць мяне паварушыцца. Толькі я б не стаў. Можа быць, мне атрымаецца патрапіць у Кнігу рэкордаў Гінэса: «Рэкорд па адсутнасці руху цягліц - 48 гадоў і дванаццаць хвілін, усталяваны Нікам Картэрам у Тусоне, штат Арызона».
  
  
  Я прыжмурыўся, гледзячы на доўгі гарызонт, на цьмяна-блакітныя горы, якія атачалі пустыню, і глыбока ўдыхнула паветра, настолькі чыстае, што мне здалося, што мае лёгкія - гэта трушчобы.
  
  
  Я паглядзеў на сваю нагу. Яна зноў стаў выглядаць як частка мяне. Прынамсі, яна стала такой жа цёмна-карычневай, як і астатняя частка майго цела, больш падобныя не на шланг пыласоса, а на сапраўдную чалавечую нагу.
  
  
  Гаворачы аб тым, каб не рухаць мышцамі, шэсць тыдняў таму гэта было далікатнай тэмай. Шэсць тыдняў таму гіпс усё яшчэ быў на маёй назе, і доктар Шылхаус выдаваў кудахтанне і абмяркоўваў маё акрыянне ў «калі» замест «калі». Куля, з якой пашчасціла вырадачку Джэнінгсу, раскалола костку, а аскепкі ўрэзаліся ў мышцы, нервы ці нешта яшчэ, што прымушае нагу рабіць сваю справу, і мы не жартавалі, калі больш не рухаемся.
  
  
  Я зноў паглядзеў на выгляд. У бязмежным свеце пяску, шалвеі і сонцы, удалечыні - самотны вершнік на бронзавай кабыле. Я заплюшчыў вочы і паплыў прэч.
  
  
  Бі!
  
  
  Яна стукнула мяне згорнутай паперай і разбудзіла мяне ад сноў катэгорыі "Х". Яна сказала: «Картэр, ты безнадзейны. Я пакіну цябе на гадзіну, а ты пойдзеш».
  
  
  Я расплюшчыў вока. Мілі. Прыгожая. Нават у гэтай бязглуздай белай уніформе медсёстры. Вялікі пучок сакавітых бялявых валасоў, залаціста-плацінавыя і жоўта-ружовыя валасы, вялікія карыя вочы, бліскучы загар і мяккі поўны рот, а затым рухаючыся ўніз і чытаючы злева направа, дзве самыя выдатныя грудзей у свеце, багатыя і высокія, і круглыя, а потым - чорт вазьмі, я паварушыў мускулам.
  
  
  Я застагнаў і перавярнуўся. «Давай, - сказала яна. "Вярнуцца да працы." Праца азначала фізіятэрапію маёй нагі. Мілі была фізіятэрапеўтам. Для маёй нагі. Усё астатняе было неафіцыйным.
  
  
  Я ўзяў ручнік і абгарнуў яго вакол сябе. Я ляжаў на брызентавым кілімку на масажным стале на балконе прыватнай спальні ў вялікім іспанскім асабняку ў місіянерскім стылі прыкладна за трыццаць пяць міляў на паўднёвы захад ад Тусона. Прытулак цёткі Цілі Ці, як яго менш ласкава называюць, ATR AX тэрапія і рэабілітацыя. Дом-інтэрнат для ветэранаў "халодных войнаў".
  
  
  Я быў там дзякуючы ветлівасці Гаральда («Хэпі») Джэнінгса, былога бутлегера, былога зняволенага, экспатрыянта, уладальніка малюсенькай гасцініцы на выспах Кайкас, прама насупраць Гаіці. Гасцініца Хэпі аказалася разліковай палатай для групы фрылансераў пад назвай Blood And Vengeance. Яго агульнапрызнанай мэтай было атрымаць кроў і адпомсціць абранай групе амерыканскіх навукоўцаў. Рух фінансаваўся багатым амерыканскім экс-нацыстам, які рабіў усё гэта годным Хэпі. Кроў і адплата засталіся ў мінулым, але я заплаціў за перамогу двухтыднёвай комай і зламанай нагой. У абмен на гэта AX падаў мне два месяцы сонечных і аднаўленчых практыкаванняў і Мілі Барнс.
  
  
  Мілі Барнс схапіла маю левую нагу і прымацавала да яе металічны груз. «І пацягнуцца, - сказала яна, - і сагнуцца… і сагнуцца… і пацягнуцца, два-тры - гэй! Гэта нядрэнна. Іду ў заклад, на наступным тыдні ты будзеш хадзіць без мыліц». Я паглядзеў на яе з сумневам. Яна паціснула плячыма. "Я не сказала бегаць".
  
  
  Я ўсміхнуўся. «Гэта таксама нармальна. Я проста вырашыў, што мне не вельмі спяшацца. Я ляжаў тут, думаючы, што жыццё кароткае, і занадта шмат часу марнуецца на бег».
  
  
  Яна падняла бровы. "Гэта не падобна на рэпліку Killmaster".
  
  
  Я паціснуў плячыма. “Так што, магчыма, гэта ня так. Можа, я падумваю аб тым, каб кінуць AX. Валяцца. Рабіць тое, што робяць сапраўдныя людзі». Я пакасіўся на яе. "Што робяць сапраўдныя людзі?"
  
  
  "Ляжы, жадаючы, каб яны былі Нікам Картэрам".
  
  
  "З усіх сіл."
  
  
  "Працягвай рухаць нагой".
  
  
  "Кім ты хацеў бы быць?"
  
  
  Яна падарыла мне адкрытую дзявоцкую ўсмешку. "Калі я з табой, я шчаслівая быць Мілі Барнс".
  
  
  "А калі я пайду?"
  
  
  «Ах! Калі ты пойдзеш, я запрус у гэтым самым пакоі са сваімі ўспамінамі, маімі слязамі і маімі зборнікамі вершаў». Яна падціснула вусны. "Гэта той адказ, які вы хацелі пачуць?"
  
  
  "Я хацеў ведаць, чаго ты хочаш ад жыцця".
  
  
  Яна стаяла злева ад мяне, каля парэнчаў балкона, скрыжаваўшы рукі на грудзях, сонца свяціла жоўтымі зоркамі ў яе валасах. Яна паціснула плячыма. "Я не думаў аб жаданні чагосьці гадамі".
  
  
  «… Сказаў бабулі Барнс у дзень яе дзевяностагоддзя. Давай, дзетка. Гэта не думка для маладой жанчыны.
  
  
  Яна пашырыла вочы. Мне дваццаць восем”.
  
  
  "Гэты стары, а?"
  
  
  "Працягвай выцягваць нагу"
  
  
  Я працягнуў нагу. Яна працягнула руку і падняла яе яшчэ вышэй, хістаючыся, і вітаючы сонца. Яна прыбрала рукі, і я падняў іх уверх, нашмат вышэй, чым я думаў. "У наступны раз падштурхні сябе так высока". Я згінаўся, нахіляўся і штурхаўся так высока.
  
  
  "Мілі... Калі б я пайшоў..."
  
  
  «Глупства, Нік! Тое, праз што ты праходзіш, - тыповае мысленне дванаццатага тыдня».
  
  
  "Я ўкушу. Што гэта?"
  
  
  Яна ўздыхнула. . «Гэта проста першы месяц вы, хлопцы, правядуць тут, вы ўсё ў палаючым спяшаецеся выйсці Другі месяц вы засяродзіцца на працу цяжка трэці месяц. - Я не ведаю, - вашы змены метабалізму абвыкаюць да ўсёй гэтай хлусні. Вы пачынаеце філасофстваваць, пачынаеце цытаваць Амара Хаяма. У вас затуманены вочы, калі вы глядзіце The Waltons”. Яна паківала галавой.
  
  
  "Дык што ж будзе далей?"
  
  
  Яна ўсміхнулася. «Вось убачыш. Проста працягвай згінаць гэтую нагу. Яна табе спатрэбіцца».
  
  
  У маім пакоі зазваніў тэлефон. Мілі пайшла адказаць. Я назіраў, як у мяне на назе дрыжаць мышцы. Усё вярталася. Верагодна, яна мела рацыю. На наступным тыдні я магу выкінуць мыліцы. Я падтрымлівала астатнюю частку свайго цела ў форме з дапамогай гантэлей і скакалак і працяглага штодзённага плавання, і я ўсё яшчэ важыла плоскія 165. Адзінае, што я дадаў за час свайго знаходжання ў цёткі Цілі, было выдатнымі, недарэчнымі пірацкімі вусамі. Мілі сказала, што гэта прымусіла мяне выглядаць сапраўды злым. Я думаў, што выглядаю як Амар Шарыф. Мілі сказала, што гэта тое самае.
  
  
  Яна вярнулася да балконных дзвярэй. «Ці магу я давяраць табе на гэты раз працягнуць працу? Новае паступленне…»
  
  
  Я паглядзеў на яе і забурчаў. «Выдатны раман. Спачатку ты пакінеш мяне на абед, а зараз яшчэ адзін мужчына. Хто гэты хлопец?
  
  
  «Некта па імі Дан».
  
  
  "Дан з Берліна?"
  
  
  "Тое ж самае".
  
  
  “Хм. Улічваючы ўсе абставіны, я больш зайздрошчу абеду».
  
  
  "Уч!" - Сказала яна, падышла і пацалавала мяне. Яна хацела, каб гэта было светла. Невялікі пацалунак жартам. Нейкім чынам гэта ператварылася ў нешта іншае. Нарэшце яна ўздыхнула і адсунулася.
  
  
  Я сказаў: «Перадай мне гэтую газету, перш чым ідзеш. Думаю, сітавіна і мне зноў патрэніраваць свой мозг».
  
  
  Яна кінула мне газету і ўцякла. Я склаў яго назад на першую старонку.
  
  
  Леанарда Фокса выкралі.
  
  
  Або, кажучы словамі Tucson Sun:
  
  
  Мільярдэр, цар гатэляў Леанарда Фокса, быў выкрадзены са свайго сховішча на Гранд Багама пад градам куль і гранат.
  
  
  Карлтан Варн, казначэй холдынгавай кампаніі Фокса, атрымаў сёння раніцай запіску аб выкупе з патрабаваннем 100 мільёнаў долараў. Цыдулка была падпісана "Аль-Шайтан", што ў перакладзе з арабскага азначае "д'ябал".
  
  
  Гэта першы тэрарыстычны акт групы, якая лічыцца асколкам "Чорнага верасня", палестынскага спецпрызна, адказнага за забойствы на Алімпійскіх гульнях у Мюнхене і масавыя забойствы ў аэрапортах Рыма і Афін.
  
  
  Калі яго спыталі, як ён плануе сабраць грошы, Варн сказаў, што кампаніі давядзецца скінуць акцыі і прадаць холдынгі «са значнымі стратамі. Але, - дадаў ён, - зараз не час думаць аб грошах. У рэшце рэшт, на коне жыцьцё мужчыны”.
  
  
  Ясір Арафат, галоўны прадстаўнік PLO (Арганізацыя вызвалення Палестыны, кіруючы камітэт усіх сіл федаінаў) прапанаваў сваё звычайнае «Без каментароў».
  
  
  
  
  У гэтым была нейкая дзікая іронія. Фокс з'ехаў на Багамы ў першую чаргу, каб захаваць сваю свабоду і стан. Федэралы рыхтаваліся кінуць у яго кнігу. Special Edition у скураной вокладцы з гравіроўкай золата; той, які пералічвае толькі злачынствы на мільён долараў - махлярства з каштоўнымі паперамі, махлярства з выкарыстаннем электронных сродкаў, змову, падатковае махлярства. Але Фоксу ўдалося збегчы. У бяспечную юрыдычную гавань Вялікіх Багамскіх астравоў.
  
  
  А зараз іронія нумар два: нават калі Варн заплаціць выкуп, лепшая надзея Фокса застацца ў жывых была, калі федэральныя агенты выкралі яго назад. Гэта быў канчатковы прыклад старой ідэі аб тым, што д'ябал, якога вы ведаеце, лепш д'ябла - ці Аль-Шайтан - вы не ведаеце.
  
  
  Вашынгтон возьмецца за справу, добра. Не з кахання да Леанарда Фокса. Нават не толькі з-за задзейнічанага прынцыпа. Мы былі б на гэтым па простым чынніку з меркаванняў самаабароны, каб сотні мільёнаў даляраў амерыканскіх грошай не патрапілі ў рукі тэрарыстаў.
  
  
  Я пачаў задавацца пытаннем, ці быў замяшаны ў гэтым AX. А хто ў AX. І які быў план. Я паглядзеў на заліты сонцам пейзаж і раптам адчуў патрэбу ў ледзяных тратуарах, прахалодных думках і халоднай цвёрдай зброі ў маёй руцэ.
  
  
  Мілі мела рацыю.
  
  
  Дванаццаты тыдзень скончыўся.
  
  
  
  
  
  
  Другі раздзел.
  
  
  
  
  
  Леанард Фокс быў мёртвы.
  
  
  Мёртвы, але яго не забіў Аль-Шайтан. Ён проста памёр. Або, як кажа мой сябар, "яго сэрца стукнула".
  
  
  «Правядучы два тыдні ў лагеры тэрарыстаў, шчасна прызямліўшыся ў аэрапорце Лукая, пасля таго як павітаўся з тэлекамерамі, заплаціўшы сто мільёнаў даляраў, каб жыць - Леанард Фокс памёр. Тры гадзіны дома і пфф!
  
  
  Калі ёсць такая рэч, як Лёс, пагадзіцеся, у яе змрочнае пачуццё гумару.
  
  
  Джэнс паглядзеў на свае карты. "Я за капейкі".
  
  
  Кэмпбэл выцягнуў адну і закусіў. Ферэлі сказаў: "Палка". Я кінуў дзесяць цэнтаў і падняў пятак. Мы зрабілі выдатную групу гульцоў. Сабраліся вакол бальнічнага ложка. Джэнс, прыціснуўшы ногі да столі ў гэтай велікадушнай катаванні, вядомай як цяга, Кэмпбэл з павязкай на адным воку і Фэрэлі з тоўстай чорнай чатырохмесячнай барадой, які сядзіць у інвалідным крэсле, апраўляючыся ад усяго, што адбываецца, калі кулі банды трапляюць вам у кішачнік. Што тычыцца мяне, я прайшоў мілю раніцай і ў параўнанні з іншымі, я адчуваў сябе здаровым.
  
  
  Я павярнуўся да Джэнс. Наш чалавек у Дамаску. Прынамсі, тыдзень таму. Ён быў пачаткоўцам у AX, але ведаў Блізкі Усход. "Дык што, як вы думаеце, яны будуць рабіць з грашыма?"
  
  
  "Адпавядае вам, што пятак." Ён кінуў пятак на ложак. «Чорт, я не ведаю. Ваша здагадка гэтак жа добра, як і маё». Ён адарваўся ад карт. "Якое ваша здагадка?"
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Я не ведаю. Але я сумняваюся, што яны скарыстаюцца ім для запасу кансерваў, так што, думаю, мы толькі што накуплялі сабе кучу жаху.
  
  
  Кэмпбэл падумваў згуляць у капейку. «Можа, яны набудуць яшчэ некалькі ракет SAM-7. Патрап у некалькі самалётаў, якія заходзяць на пасадку. Гэй, а калі сезон палявання на Боінг 747?
  
  
  Ферэлі сказаў: "У любы месяц з чацвёркай"
  
  
  "Пацешна", - сказаў я. "Мы гуляем у карты?"
  
  
  Кэмпбэл вырашыў выкласці капейкі. Ведаючы Кэмпбэла, у яго была добрая рука. "Горш за ўсё, - звярнуўся ён да Ферэлі, - які б тэрор яны ні вырашылі купіць, яны будуць купляць яго на старыя добрыя амерыканскія грошы".
  
  
  “Папраўка. На грошы Леанарда Фокса». Ферэлі ўсміхнуўся і пагладзіў бараду. "Мемарыяльны тэрор Леанарда Фокса".
  
  
  Кэмпбэл кіўнуў. "І я не думаю, што Фокс губляе шмат сну".
  
  
  "Ты здзекуешся?" Ферэлі скінуў карты. «Там, дзе зараз Фокс, яны не спяць. Агонь і сера не даюць заснуць. Чувак, я чуў, што гэта была адна дрэнная душа».
  
  
  Джэнс паглядзеў на Ферэлі. У Джынса быў твар брытанскага афіцэра. Пустынны загар, выбеленыя на сонцы светлыя валасы; ідэальная фальга для ледзяных блакітных вачэй. Джэнс усміхнуўся. "Мне здаецца, я ўлоўліваю зялёны гук рэўнасці".
  
  
  Я нахмурыўся. «Хто мог бы зайздросціць нябожчыку Леанарду Фоксу? Я маю на ўвазе, каму спатрэбяцца пару мільярдаў долараў, замак у Іспаніі, віла ў Грэцыі, прыватны самалёт, стомятровая яхта і пара сусветных... сябровак вядомых кіназорак? Чорт! У Ферэлі лепшыя каштоўнасці, ці не так, Ферэлі? "
  
  
  Ферэлі кіўнуў. “Вядома. Падобныя рэчы могуць разбурыць тваю душу».
  
  
  «Дакладна, - сказаў я. Лепшае ў жыцці - гэта сонца і месяц і печыва Oreo».
  
  
  "І маё здароўе", - сказаў Ферэлі. "Я атрымаў сваё здароўе".
  
  
  "Не атрымаеш, калі не вернешся ў ложак". Мілі стаяла ў дзвярах. Яна падышла да акна і шырока яго адчыніла. «Божа мой, - сказала яна, - што вы палілі? Гэта падобна на сапраўдны задымлены пакой». Яна павярнулася да мяне. «Доктар Шылхаус хоча бачыць цябе праз пятнаццаць хвілін, Нік». Яна прачысціла горла. "Ён таксама хоча бачыць Ферэлі ў ложку і Кэмпбэла ў спартзале".
  
  
  "А Джэнс?" - сказаў Ферэлі. "У чым бы ён хацеў бачыць Джэнса?"
  
  
  «У перацягванні», - прапанаваў Кэмпбэл.
  
  
  "У даўгах", – сказаў Ферэлі.
  
  
  «Вар'яцтвы, - сказаў Кэмпбэл.
  
  
  "У…"
  
  
  "Ідзіце!" - сказала Мілі.
  
  
  Яны пайшлі.
  
  
  Мілі села ў чорнае пластыкавае крэсла. «Гэта даволі цікавая гісторыя пра Леанарда Фокса. Я не мог паверыць у гэта, калі пачуў навіны. Які дзікі фінал».
  
  
  Я пакруціў галавой. «Гэта далёка не канец, пупсік. Гэта можа быць канец Леанарда Фокса, але гэта толькі пачатак нечага іншага. Якія б хітрыкі яны ні планавалі з грашыма».
  
  
  Мілі ўздыхнула. «Я ведаю, якія каперсы я б задаволіла. Ну, спытаеце мяне, хлопцы, норкавыя каперсы».
  
  
  Джэнс павярнуўся і кінуў на яе ледзяны погляд. "Вы б сапраўды?" Ён раптоўна стаў вельмі сур'ёзным. Яго лоб выразаўся глыбокімі маршчынамі. "Я маю на ўвазе - гэтыя рэчы важныя для вас?"
  
  
  Яна спынілася на імгненне, і яе вочы змяніліся. Як быццам яна прачытала нешта паміж радкоў. "Не", - павольна адказала яна. «Не, Тэд. Зусім не". Яна рэзка пераключыла тон. "Дык вы думаеце, што Аль-Шайтан выдаткуе грошы на тэрор".
  
  
  Джэнс таксама перамясціўся. "Калі мы не знойдзем іх першымі".
  
  
  Мілі хутка перавяла погляд з Джэнса на мяне на Джэнса зноў. "Да слова" мы ", я мяркую
  
  
  вы маеце на ўвазе AX? "
  
  
  Ён паглядзеў на сваю нагу, якая цягнулася да столі. «Ну, скажам так - я не маю на ўвазе мяне. Дзякуючы гэтаму тупому п'янаму ідыёту. Ведаеце, аднойчы арабскі цыган сказаў мне, што аўторак - мой няўдалы дзень. Так што кожны панядзелак увечар я прыбіраю свой пісталет, і я ніколі не ўладкоўваю цёмныя справы на аўторак. Дык што ж адбываецца? Я іду па вуліцы з нявінным даручэннем, і забіты камянямі турыст збівае мяне на сваёй машыне. Калі? "
  
  
  "Ў пятніцу?"
  
  
  Джэнс праігнараваў мяне. "І я б аддаў сваю правую нагу, каб апынуцца ў Сірыі зараз".
  
  
  Я паглядзеў на яго нагу. Я сказаў: "Ніхто гэтага не возьме".
  
  
  Ён працягваў ігнараваць мяне і паглядзеў на Мілі. «У любым выпадку, адказваючы на тваё пытанне, дарагая, ты можаш трымаць заклад, што многія хлопцы зараз шукаюць Шайтана». Цяпер ён павярнуўся да мяне. «Божа, у іх было больш за два тыдні - цэлы свет гарачых агентаў - і яны не маглі прыдумаць ні чорта».
  
  
  «А потым Фокс сыходзіць і памірае, не паспеўшы загаварыць. Б'юся аб заклад, Вашынгтон сапраўды ашалеў». Я пакасіўся на Джэнса. "Вы думаеце, што там быў AX?" Ён пачаў паціскаць плячыма.
  
  
  Мілі хутка сказала: «Наконт Аль-Шайтана - якія дзеянні, на вашую думку, яны плануюць? Я маю на ўвазе, супраць каго?»
  
  
  Джэнс зноў паціснуў плячыма. «Гэта залежыць ад таго, хто такі Аль Шайтан. У федаінаў ёсць дзясяткі фракцый, і ўсе яны маюць некалькі розныя мэты і крыху іншы спіс ворагаў ».
  
  
  Мілі нахмурылася. "Не маглі б вы растлумачыць?"
  
  
  Ён падміргнуў ёй. “Я люблю тлумачыць. Гэта прымушае мяне адчуваць сябе разумным. Паслухайце: у вас ёсць пара экстрэмісцкіх груп, якія не толькі жадаюць сцерці Ізраіль з твару зямлі, але і жадаюць зрынуць арабскія рэжымы - пачаць цэлую рэвалюцыю. І калі Ал Шайтан з'яўляецца часткай гэтай банды, спіс "супраць каго" можа быць даволі доўгім. З іншага боку, ёсць Аль-Фатх, самая вялікая група. Яны больш-менш прытрымліваюцца кампрамісу, што можа быць лухтой. Таму што Блэк Верасень – самыя крывавыя хлопцы ва ўсёй ААП – павінны стаць часткай ФАТХ». Ён пляснуў рукамі. "Такім чынам, вы спрабуеце зразумець гэта".
  
  
  "Але ў газеце гаварылася, што Шайтан можа быць часткай Чорнага верасня". Мілі паглядзела на мяне. "Што гэта кажа пра іх?"
  
  
  Я пакруціў галавой. «Абсалютна нічога. Паслухайце, у іх так шмат фракцый, бо ў кожнага свае ідэі. Такім чынам, яны ўтвараюць групу, і даволі хутка гурт пачынае распадацца на групы, і даволі хутка аскепкі распадаюцца на групы, і наколькі мы ведаем, Шайтан мог быць шасцю дурнымі хлопцамі, якім не падабалася тое, што яны атрымлівалі на вячэру». Я павярнуўся да Джэнс. “Як гэта для тэорыі? Купка звар'яцелых на ўлады вегетарыянцаў?»
  
  
  Джэнс паглядзеў на мяне вельмі дзіўна.
  
  
  Я нахмурыўся. «Гэта - на выпадак, калі вы не зразумелі - гэта быў жарт».
  
  
  Ён працягваў глядзець на мяне вельмі дзіўна. "Магчыма, ты маеш рацыю."
  
  
  Я павярнуўся да Мілі. "Я думаю, яму патрэбен укол".
  
  
  "Я ў парадку". Ён усё яшчэ выглядаў дзіўна. «Я спрабую сказаць вам, што, магчыма, вы маеце рацыю. Аль-Шайтан можа быць кім заўгодна. Можа ўвогуле што заўгодна. Выкажам здагадку, што іх было ўсяго шэсць хлопцаў - вам не спатрэбіцца больш, каб ажыццявіць набег на Фокс…»
  
  
  "Так?"
  
  
  «Дык… так што, магчыма, яны самі па сабе. Можа, у іх сапраўды ёсць свая вар'ятка схема».
  
  
  «Можа, яны жадаюць узаконіць моркву?»
  
  
  «Ці, магчыма, яны хочуць узарваць свет».
  
  
  Мы раптам абмяняліся доўгім ціхім позіркам. Мы прыдумалі страшэнна брудную ідэю. Калі б Шайтан быў на шэсць вар'ятаў у адзіночку, ім было б нашмат цяжэй перагледзець свае здагадкі. Іх хады і планы могуць быць чым заўгодна. Абсалютна чым заўгодна.
  
  
  Я думаў пра гэта праз некалькі хвілін, калі Шылхаус правяраў мяне, штурхаў мяне ў нагу і лепш за мяне вымаўляў. «Нашмат лепш, N3. Амаль на сто працэнтаў», - усміхнуўся ён.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мілі ўсміхалася. "Нашмат лепей."
  
  
  Я пляснуў яе па яе голай прыгожай задніцы. "Нерамантычная сука", - сказаў я. «Гаворачы пра маю нагу ў такі час…»
  
  
  «Ну што ж, - хітра сказала яна, - я не магла не заўважыць…»
  
  
  «Вы ўвогуле не павінны нічога заўважаць. Вы павінны быць занадта занятыя, гледзячы на каляровыя агні».
  
  
  «Ох ужо гэтыя, - сказала яна, вельмі павольна праводзячы пальцам па маёй спіне, па ўсёй спіне. "Вы маеце на ўвазе тыя чырвона-сінія мігатлівыя рэчы, якія адбываюцца, калі тэлефануюць званы…?"
  
  
  Я паглядзеў на яе. "Табе проста пашанцавала, - сказаў я, прыцягваючы яе да сябе, - што J любіць разумных жанчын". Мае рукі трымалі чару вакол яе грудзей, і мая чара была перапоўнена яе сакавітай жаноцкасцю.
  
  
  "Дарагі?" яна сказала вельмі мякка: «Для пратакола» - яна пацалавала мяне ў вуха, - «вы цэлае відовішчнае святлогукавое шоў».
  
  
  "І ты б...
  
  
  - Я пацалаваў яе ў грудзі: - "Хочаце зноў сыграць гэтую пласцінку?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мілі не спала. Я адчуў, як яе вейкі слізганулі па маім плячы. Яна прыкінулася спячай, і я аказаў ёй паслугу, зрабіўшы выгляд, што веру ёй. Калі жанчына гуляе ў гэтую гульню, у яе звычайна ёсць даволі важкі чыннік. І Мілі не гуляла ў бессэнсоўныя гульні.
  
  
  У пакоі было ціха і цёмна, за выключэннем месячнага святла, якое прабівалася скрозь жалюзі, утвараючы ўзор з палос на столі. Ноч была прахалоднай, і пышнае карычневае цела, якое было абгорнута вакол мяне, было накрыта цёмна-сіняй коўдрай, мне не трэба было яго бачыць. Ён плыў у маёй галаве, танчыў паміж палоскамі месяца на столі.
  
  
  Мілі была парадоксам. Складана простая дзяўчына. У яе была непахісная дзелавітасць. Мілі нічога не турбавала. Яна магла глядзець табе ў вочы, нават калі б палова твайго твару была ўзарвана. І ў гэтым поглядзе не было ні жалю, ні страху. І вы б ведалі, што яна не гуляла.
  
  
  Усё, што было з Мілі, было звычайнай справай, у тым ліку нас. Гэта было добрае, глыбокае сяброўства, якая ўключае сэкс, але не любоўны раман. Аднойчы ў Мілі была адна любоўная сувязь - Сэм, але Сэм памёр.
  
  
  Толькі карціна была няправільнай. Ніхто ніколі "больш не любіць". Калі б Джульета не выйшла з сябе, чатыры гады праз яна выйшла б замуж за іншага, а за пяць вы атрымаеце дзесяць, яна выйшла б замуж па каханні. Можа, не зусім такое каханне, але каханне сапраўды такое ж. Таму што кахаць - гэта як любы іншы талент. Калі вы нешта робіце добра, вам трэба зрабіць гэта зноў. У Мілі быў талент. Яна проста баялася яго выкарыстоўваць.
  
  
  Яна паварушылася ў мяне за плячом. "Якая зараз гадзіна?" яна спытала.
  
  
  Было адзінаццаць гадзін.
  
  
  Я выцягнуў нагу і ўключыў тэлевізар пальцамі ног. Яна сказала: «Спыніце вылузвацца» і асцярожна пазяхнула.
  
  
  Тэлевізар уключыўся, і жанчына аб'явіла соннай Амерыцы, што яе не турбуе пах падпах. Мілі прыкрыла твар падушкай. «Калі вы гледзіце фільм, я раскажу вам, чым ён скончыцца. Амерыканцы, каўбоі і паліцыянты заўсёды перамагаюць».
  
  
  Я сказаў: "Не хачу вам казаць, але я планую паглядзець навіны".
  
  
  «Той самы фінал. Амерыканцы, каўбоі і копы заўсёды перамагаюць».
  
  
  Дыктар сказаў: "Тэрор зноў зноў у загалоўках". Я села прама. Мілі перакочвалася ў мае абдымкі.
  
  
  «Праз тры дні пасля смерці Леанарда Фокса - яшчэ адно выкраданне смельчака. На гэты раз на Італьянскай Рыўеры, калі амерыканскі мільянер Харлоу Уілтс быў выкрадзены са сваёй прыватнай загараднай вілы. Уілтс, якому належыць кантрольны пакет акцый сеткі матэляў Cottage, толькі што прыбыў у Італію абмеркаваць планы па куплі гатэля «Роналдзі»». (Кадр, на якім Уілтс прыбывае ў Італію.) «Крыс Уокер з Мінесоты размаўляў са сваёй жонкай…»
  
  
  Камера паказвала раскошную гасціную ў мільянерскім прыгарадзе Somewhere, Мінесота, дзе плачучая місіс Уілтс расказвала тую ж самую халодную гісторыю. Выкрадальнікам патрабавалася сто мільёнаў долараў. За два тыдні. Наяўнымі. Яны назвалі сябе Аль-Шайтан. Д'ябал.
  
  
  Што б яны ні планавалі купіць на гэтыя грошы, зараз цана даходзіла да двухсот мільёнаў. І калі хтосьці не выратуе Уілтса, прыйдзецца заплаціць Д'яблу.
  
  
  Я заплюшчыў вочы. Якраз тое, што зараз трэба свету. Тэрор на дзвесце мільёнаў долараў.
  
  
  Мілі пацягнулася і выключыла тэлевізар. "Абдымі мяне", - сказала яна. "Проста патрымай мяне, добра?"
  
  
  Я абняў яе. Яна была сапраўды хісткай. Я сказаў: «Дарагая, гэй! Што гэта такое? Слухай, за табой ніхто не гоніцца».
  
  
  “Ммм, я ведаю. Але ў мяне жахлівае прадчуванне, што нехта пераследуе цябе. Што гэта апошняя ноч, калі мы будзем разам».
  
  
  Я нахмурыўся. “Давай. Хто пераследуе мяне? Хто ўвогуле ведае, што я тут?»
  
  
  «ТОПАР», - ціха сказала яна. "AX ведае, што вы тут".
  
  
  Мы вельмі доўга глядзелі сябар на сябра. І раптам гэта перастала быць пустым гукам. Раптам гэта стала нашмат больш, чым проста прыязнасць.
  
  
  "Ведаеш ..." - пачала яна.
  
  
  Я пацалаваў яе. "Я ведаю.'"
  
  
  Я прыцягнуў яе бліжэй, як мага бліжэй, і пасля гэтага нічога не змянілася.
  
  
  Фактычна, гэта мела значэньне.
  
  
  На наступную раніцу Хоук патэлефанаваў з AX у Вашынгтоне, і да вечара я ляцеў на Блізкі Усход. Заданне: знайсці і спыніць Д'ябла.
  
  
  
  
  
  
  Трэці раздзел.
  
  
  
  
  
  Рэхаў Дызенгоф - гэта Брадвей Тэль-Авіва. Або, калі быць больш дакладным, гэта плошча Пікадзілі, Сансет-Стрып і Маямі-Колінз-авеню ў адной асобе. Гэта кафэ, крамы, бары, бары, брыльянты, джынсавая тканіна, музыка, тэатры, святло, шум, аўтамабілі, натоўпы і новыя пластыкавыя стойкі для піцы.
  
  
  Я сядзеў за сталом у
  
  
  кафэ пад адкрытым небам, дзе я п'ю трэцяе піва Gold Star і назіраю за заходам над горадам. Гэта было падобна на тоўсты чырвоны пляжны мяч, павольна куляецца па аранжавым небе.
  
  
  Я быў тут, таму што Джэксан Робі быў мёртвы. Робі жыў у Тэль-Авіве. Але ён памыліўся. Яго віза вызначала яго як амерыканскага журналіста, карэспандэнта часопіса World па Блізкім Усходзе. Загаловак дазваляў яму задаваць мноства пытанняў і адпраўляць тэлеграмы, загадкавыя і іншыя, у Amalgamated Press and Wire Service. Якраз так атрымалася, што Вашынгтон Эйкс. Яго сапраўдным заняткам быў назіральнік AX.
  
  
  Праца назіральніка вельмі падобная да таго, на што гэта падобна. Назіраць. Каб ведаць, што адбываецца ў ягонай частцы свету. Гэта азначае, сярод іншага, ведаць, хто такія інфарматары, нанятыя мускулы і мясцовыя бандыты, а таксама высветліць, хто тыя хлопцы, якія могуць пазычыць вам лодку, даць вам сховішча або выразаць кулю. Робі быў добры. Лепш чым добры. Робі быў мысліцелем. У яго быў адзін з тых аналітычных розумаў шахматнага майстра. Ён прапрацаваў на гэтай працы больш за тры гады і яшчэ не назваў нас няправільным стралком. Таму, калі Робі тэлеграфаваў чатырохзоркавым кодам: «Знайшоў д'ябла. Адпраўце войскі », заставалася задаць толькі адно пытанне: ці ёсць на гары Рашмор месца для асобы Робі?
  
  
  Усяго праз гадзіну Робі памёр. Ён атрымаў нажавое раненне ў спіну ў іерусалімскім завулку. Калі гэта здарылася, Фокс усё яшчэ быў палонным, але калі Робі сапраўды ведаў, дзе знаходзіцца мільянер, у яго не было часу расказаць пра гэта камусьці яшчэ. Прынамсі, у яго не было часу распавесці аб гэтым AX.
  
  
  Мая праца заключалася ў тым, каб паспрабаваць аднавіць абмеркаванне. Прайсці па следзе Робі да прытулку Аль-Шайтан і выратаваць новую ахвяру, Харлоу Уілтс. Я вырашыў пачаць у Тэль-Авіве, таму што менавіта там пачынаў Джэксан Робі. Тое, што ён даведаўся ў Тэль-Авіве, адправіла яго па сцежцы ў Іерусалім.
  
  
  Можа быць.
  
  
  Можа, гэта лепшае, што ў цябе ёсць. Праца агента складаецца з гары верагоднасцяў, гіганцкага стагу верагоднасцяў. І вы заўсёды гуляеце ў "знайдзі іголку" і заўсёды гуляеце супраць часу.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Час было ісці. Я спыніў афіцыянта і запатрабаваў чэк, у той час як неба зрабіла на святло ружы, а затым пачырванела да цёмна-пурпурно-ружовага колеру, як калі б яно пачула пстрычкі ўсіх камер і заспела сябе ніякавата з нагоды ўсяго гэтага.
  
  
  Я накіраваўся скрозь натоўп да Аленбі-стрыт, назіраючы за дзяўчынамі ў джынсах з нізкай пасадкай і мяккіх, свабодных вышытых кашулях, якія намякаюць на круглае багацце без бюстгальтара. Я назіраў, як хлопчыкі глядзяць на дзяўчынак, а турысткі ў баваўняных сукенках глядзяць аднолькава палкімі вачыма на выставу выпечкі на калясках у кафэ.
  
  
  Я знайшоў таксі і даў няправільны адрас у Яффо, старым арабскім горадзе, які знаходзіўся ў некалькіх мілях на поўдзень і на пару стагоддзяў таму. Вернемся да вузкіх звілістых вулачак, скляпеністым каменным завулкам і лабірынтам у стылі Касба. Вернемся да сапраўднага Блізкага Усходу і прэч ад Універсальнага Мадэрна, які, здаецца, ператварае кожны горад у свеце ў любы іншы горад у свеце.
  
  
  Я заплаціў кіроўцу і прайшоў чатыры кварталы да Рэхаў Шышыма, да прысадзістага будынка з тоўстымі сценамі і чырвоным дахам. Праз каменны двор і на адзін пралёт угару.
  
  
  Я тройчы пастукаў у цяжкія драўляныя дзверы.
  
  
  "А?" сказаў голас. Ён быў рэзкім і глыбокім.
  
  
  "Glidat vanil", - адказаў я фальцэтам.
  
  
  "Хаём хар?" Ён пачаў смяяцца.
  
  
  "Ло", - сапрана сказаў я. "Ёрад гешам".
  
  
  Адзін пераклад гэтага быў бы: "Што?" "Ванільнае марожанае." "Халодна?" "Не, ідзе снег". Іншы пераклад палягаў у тым, што за мной не сачылі.
  
  
  Дзверы адчыніліся. Беньямін усміхаўся. Ён паказаў мне на цёмную ўтульную бязладзіцу ў пакоі. «Кожны раз, калі мне даводзіцца выкарыстоўваць адзін з гэтых кодаў, я адчуваю сябе праклятым агентам коміксаў. Жадаеш каньяку?
  
  
  Я сказаў, што хачу.
  
  
  Ён пайшоў на кухню і наліў дзве шклянкі. Давід Беньямін быў агентам першага рангу ізраільскай разведкі Шым Бэт. Я працаваў з ім каля дзесяці гадоў таму і быў тут, таму што Робі мог працаваць з ім таксама. Самотны назіральнік AX у сяброўскай краіне абавязаны супрацоўнічаць з мясцовымі агентамі. І калі б ён не быў на сувязі з Беньямінам, то, магчыма, Беньямін ведаў бы, з кім ён кантактаваў.
  
  
  Ён вярнуўся з акулярамі і бутэлькай і паставіў сваё нязграбнае шасціфутавае цела на пацёртую карычневую скураную канапу. Падняўшы келіх, ён сказаў: «Ле хаім. Рады цябе бачыць, Картэр». Ён паставіў ногі на пакрыты шрамамі стол.
  
  
  Беньямін змяніўся. Ён страціў бліскучы погляд маладога воіна з яго прахалодным здагадкай аб неўміручасці. Цяпер ён выглядаў як сапраўдны ваяр. І цвярдзей, і мякчэй, чым той хлопчык, якім ён быў. Твар быў выразаны да асноўных кутоў, а блакітныя вочы апраўленыя касымі лініямі. На ім быў швэдар швэдар
  
  
  і джынсы.
  
  
  Я закурыў. «Я сказаў Вадзіму, чаму я хацеў цябе бачыць. Так што, мяркую, мне не трэба пачынаць зверху».
  
  
  Ён пакруціў галавой. «Не. Я разумею, у чым праблема. Праблема ў тым, што нашаму агульнаму сябру не хапала духу супрацоўніцтва. О так, вядома, - ён паціснуў плячыма і адкінуўся назад, - калі мне патрэбна інфармацыя, калі яна ў яго ёсць, ён скажа мяне. Калі б я спытаўся ў яго. Ён сапраўды не быў добраахвотнікам”.
  
  
  Я паглядзеў на яго і ўсміхнуўся. "Скажыце мне, - сказаў я, - калі б вы ведалі, дзе хаваецца Шайтан, вы б кінуліся да тэлефоннай будкі і патэлефанавалі ў AX?"
  
  
  Беньямін зарагатаў. «Добра, - сказаў ён. "Так што гэта ўраўнаважвае нас. Калі б я ведаў, я б пайшоў туды са сваімі людзьмі і прыняў бы іх для большай славы Ізраіля. Але калі б я ведаў, і вы спыталі мяне, я быў бы абавязаны сказаць вам . І паколькі я так разумею, вы пытаецеся - не. Ён нічога не сказаў мне пра тое, дзе можа быць Аль-Шайтан».
  
  
  "Ведаеш каго-небудзь яшчэ, што ён мог бы сказаць?"
  
  
  «У Шын Бэт? Не. Калі б ён сказаў каму-небудзь, што гэта быў бы я. Я крыху пакапаўся для вас. Прыдумаў нешта, што можа нічога не значыць, ці гэта можа быць месца для пачатку. Якраз перад Робі выехаўшы з Тэль-Авіва ў Іерусалім, ён атрымаў каля дванаццаці тысяч фунтаў са свайго фонду».
  
  
  «Тры тысячы долараў».
  
  
  "Так."
  
  
  "Выплата каму-небудзь?"
  
  
  «Так што я ўяўляю. І тое, што я ведаю пра Джэксана Робі. Ён ніколі не плаціў, пакуль не праверыў інфармацыю. Так што вы павінны вылічыць, што за тры тысячы даляраў нехта сказаў яму вялікую праўду».
  
  
  "Застаецца пытанне: ці былі грошы для кагосьці тут, у Тэль-Авіве, або для кагосьці, з кім ён збіраўся сустрэцца ў Іерусаліме?"
  
  
  Беньямін усміхнуўся. "Гэта пакідае пытанне". Ён наліў яшчэ адну порцыю злёгку саладкаватага каньяку. «І зноў - калі б я ведаў адказ, я б сказаў табе. І зноў - я не ведаю», - ён зрабіў хуткі глыток і скрывіўся. «Паслухайце, - сказаў ён, - гэтая шайтанская банда таксама нас непакоіць. Божа мой, мы тыя, каго яны сапраўды пераследуюць. Калі яны атрымаюць у свае рукі гэтыя чатырыста мільёнаў…»
  
  
  «Пачакай секунду! Чатыры? Адкуль я, адзін плюс адзін - два. Фокс і Уілтс. Дзвесце мільёнаў».
  
  
  «І Джэферсан і Майлз. Чатырыста мільёнаў». Ён перасек пакой і ўзяў газету «Джэрузалем пост». "Вось.".
  
  
  Ён кінуў мне газету. Я прачытаў справаздачу Роджэра Р. Джэферсана, старшыні праўлення National Motors. Тургуд Майлз, спадчыннік сабачага корму, які зарабляе некалькі мільёнаў даляраў. Абодва былі выкрадзеныя напярэдадні ўвечар, выкрадзеныя з бяспечных хат у Штатах. Цяпер мне прыйшлося ратаваць траіх хлопцаў. Я адкладаю газэту.
  
  
  "Гэты Шайтан гучыць занадта хітра, каб быць праўдай".
  
  
  Беньямін кіўнуў. "Але не яны". Ён змрочна ўсміхнуўся. "І міф аб неэфектыўнасці арабаў разгортваецца ў прах"
  
  
  Я вывучыў яго і ўздыхнуў. "Вы казалі, што Шын Бэт таксама хвалюецца…"
  
  
  “Вядома. Хтосьці працуе над гэтым». Ён пакруціў галавой. «Але хто? Дзе? Я гэтак жа ў няведанні, як і вы. Адзінае, што мы можам з упэўненасцю выказаць здагадку, - гэта тое, што база Шайтана знаходзіцца не ў Ізраілі. Гэта пакідае шмат іншых варыянтаў. Лівія? Ліван? Сірыя? Ірак? Партызаны разрастаюцца».
  
  
  «Добра, значыць, мы ведаем, што гэта Блізкі Усход - і першая зачэпка Робі прыйшла з Тэль-Авіва».
  
  
  «Або Ерусалім. Слухай, Вадзім ведае, навошта ты тут. Ты гаварыў з ім сёння. Вадзім мой бос, як Ястраб твой. Так што, калі ён табе нічога не сказаў, ты можаш падумаць, што ён нічога не ведае... ці ён нешта ведае і не хоча вам расказваць. Я, я тут па іншай справе. Лепшае, што я магу зрабіць, гэта паказаць вам у правільным кірунку і сказаць, што калі вас калі-небудзь прыціснулі ў завулку спіной да сцяны і шасцю пісталетамі на жываце – калі вы зможаце дабрацца да тэлефоннай будкі, патэлефануйце, і я прыйду».
  
  
  «Дзякуй, Дэвід. Ты сапраўдны персік».
  
  
  Ён усміхнуўся. «Яны не падыходзяць лепш за мяне. Вам патрэбны зачэпкі?»
  
  
  "Я павінен адказаць?"
  
  
  «Я б параіў вам пашукаць Сару Лаві. Аленбі-стрыт тут, у Тэль-Авіве. Амерыканская рэпатрыянтка. Я думаю, настаўніца. Яны з Робі ... трэсла. Гэтае слова?»
  
  
  "Траска", - засмяяўся я. "Але гэта тое ж самае".
  
  
  Ён падумаў пра гэта з хвіліну і ўсміхнуўся. Пасля ён пачаў смяяцца. Нізкі, поўны гук, які коціцца. Гэта нагадала мне даўнія вечары. Дэвід і яго дзяўчына. Я спытаў, як яна.
  
  
  Яго вочы пасівелі. "Дафна мёртвая". Ён пацягнуўся за цыгарэтай, яго твар быў каменным. Я ведаў дастаткова, каб не сказаць нікчэмнае «даруй». Ён працягваў роўна. "У мяне ёсць яшчэ адна здагадка, якой вы, магчыма, захочаце рушыць услед". Яго вочы ўмольвалі мяне не прымушаць яго адчуваць.
  
  
  "Страляй", - сказаў я.
  
  
  "Рэстаран на вуліцы Эль-Джаззар. І калі вы хочаце намякнуць аб раёне, Эль-Джаззар - гэта арабскае слова, якое азначае галаварэз. У любым выпадку, мы
  
  
  наглядзелі за гэтым месцам, і аднойчы бачылі, як Робі ўваходзіў туды. Можа, у яго там быў кантакт”.
  
  
  Можа, яшчэ сорак да аднаго.
  
  
  Ён шырока паціснуў плячыма. «Я ведаю, што гэта няшмат, але гэта ўсё, пра што я магу думаць». Ён адкінуўся назад і сустрэўся са мной позіркам. "Мае ўласныя крыніцы нічога карыснага не ведаюць".
  
  
  "А калі б яны зрабілі?"
  
  
  Ён прачысціў горла: "Я б сказаў вам".
  
  
  "Сумленнае слова?"
  
  
  "Ідзі да чорта."
  
  
  Я ўстаў. "Ня я. Я іду ў рай. За мае чыстыя думкі і добрыя справы». Я зрабіў апошні глыток каньяку.
  
  
  Ён працягнуў руку. "Удачы", - сказаў ён. «І я сур'ёзна, Нік. Калі табе спатрэбіцца дапамога, можаш разлічваць на мяне».
  
  
  "Я ведаю", - усміхнуўся я. "Пакуль у мяне ёсць дзесяць цэнтаў за тэлефон".
  
  
  
  
  
  
  Чацвёрты раздзел.
  
  
  
  
  
  Пагаворым аб пекле. Усярэдзіне Club El Jazzar выглядаў як Сёмы круг Дантэ. Месца, якое яны пакідаюць для забойцаў. Гэта быў натоўп толькі для мужчын, і мужчыну здавалася, што яны хутчэй заб'юць цябе, чым вып'юць.
  
  
  Пакой быў маленькі, шматлюдны і цёмны, пафарбаваны ў глыбокі пурпурны колер. Ятаганы звісалі на шнурах з пэндзлікамі, і змеі дыму ўзбіраліся па сценах, накіроўваючыся да нізкай стракатай столі, дзе чорныя крылы веера адбівалі іх назад у бессэнсоўныя аблокі. Аднекуль з глыбіні даносіўся гук вуда і звон бубна.
  
  
  Калі я ўвайшоў у дзверы, усё спынілася. Сорак пар вачэй пранесліся па паветры; восемдзесят вачэй рухаліся ў адно і тое ж імгненне. Вы амаль маглі чуць, як яны ўсё круцяцца. Затым размова пачалася зноў. Ніжэй. Бурчанне. І бубен.
  
  
  Маленькі смуглы мужчына ў мокрай ад поту кашулі падышоў і кінуў на мяне лёгкі змрочны позірк. Ён скрыжаваў рукі і ўтаропіўся на мяне, занадта коратка, каб яго мачо добра працаваў. Ён плюнуў на падлогу. Ад майго чаравіка на паўцалі.
  
  
  Я ўсміхнуўся. "І табе таксама добры вечар".
  
  
  Ён схіліў галаву. "Амерыкані?"
  
  
  «Дакладна. Амерыканец. Галодны амерыканец. Мой сябар з Міра парэкамендаваў табе месца». Я сказаў гэта гучна.
  
  
  Ён перамясціў сваю вагу; сцёр, а затым зноў нахмурыўся. "Вы прыйшлі па ежу?"
  
  
  Я кіўнуў. "І піць."
  
  
  Ён кіўнуў. «Ява. Мы дамо табе дабро». У мяне ўжо была пякотка ад паху яго дыхання, і, мяркуючы па тым, як ён сказаў: "Мы дамо табе дабро", я вырашыў, што гэта добрая ідэя, і вырашыў купіць бутэльку драўнянага вугалю. Актываваны вугаль - па-чартоўску добрае проціяддзе практычна ад любога яду ці лекі, якое хтосьці можа падмяшаць у ваш напой. Або нашпігаваць у рагу. Сталовая лыжка ў шклянцы вады, і вы, верагодна, дажывяце, каб расказаць гэтую гісторыю.
  
  
  Ён правёў мяне ўздоўж перапоўненага пакоя, міма хору свісцячых вачэй, у другі пакой ззаду. Прывялі мяне да пластыкавай будкі віннага колеру, якая, здавалася, была ў рынга невялікай сцэны. Двое маладых хуліганаў у чорных атласных кашулях стаялі каля сцэны і брынкалі музыку, а трэці, у струменістым белым бурнусе, рассеяна трос бубнам.
  
  
  Я паняцця не меў, у пекле, дзе я быў. Я ступіў на нечую тэрыторыю. Бандыцкае логава. Але якая банда?
  
  
  Да стала падышоў буйны, шырокі хлопец. Ён быў асмуглым, энергічным арабам. Ён узяў мой пачак цыгарэт, узяў адну, закурыў, пацягнуў, сеў і агледзеў золата на кончыку муштука. "Амерыканец?" Ён гаварыў з лёгкім акцэнтам.
  
  
  "Я так. Цыгарэты - не».
  
  
  "Турэцкі?"
  
  
  «Так. Правільна. Турэцкі». Я чакаў, што ён пяройдзе да справы. Або, прынамсі, да таго, што я спадзяваўся, было сутнасцю. Мой план быў просты. Тупа, але проста. Я разыгрываў два майбы супраць сярэдзіны. Можа быць, нумар адзін быў падвойным шанцам на тое, што, магчыма, інфарматар Робі быў тут і, магчыма, ён паспрабаваў бы ўсталяваць кантакт, спадзеючыся хутка зарабіць яшчэ тры тысячы. Магчыма, нумар два быў у тым, што, магчыма, тут быў забойца Робі. Гэта таксама магло б зэканоміць мне шмат часу. Самы хуткі спосаб даведацца, хто ваш вораг, - гэта пайсці ў завулак і паглядзець, хто спрабуе вас забіць.
  
  
  Я вывучаў мужчыну праз стол. Ён быў цвёрдым, з квадратнай сківіцай і мускуламі. Пад аблягае зялёнай баваўнянай футболкай. Пад выпнутымі джынсамі пацьмянелі. Прыйшоў афіцыянт. Заказаў арак. Бутэлька. Дзве шклянкі.
  
  
  Чалавек праз стол сказаў: «Вы трушчэбіцеся?»
  
  
  "Трушчобы?"
  
  
  Ён звузіць вочы ў дэманстратыўным выкліку. «Калі вы не заўважылі, гэта трушчобы. Ніякіх вялікіх гатэляў з відам на акіян. Ніякіх сонечных пакояў з асобнымі ваннымі пакоямі».
  
  
  Я цяжка ўздыхнуў. «Дык да чаго гэта нас вядзе? Да рыторыкі ці бойкі ў завулку?» Я пакруціў галавой. «Паслухай, дружа мой, я ўсё гэта чуў. Я асвятляю сцэны для часопіса World Magazine». Я дазволіў гэтаму ўсвядоміць, перш чым працягнуць. "І я чуў усе словы, я бачыў усе войны, і прама зараз я проста хацеў бы
  
  
  сядзець і піць і не трапляць ні ў якія гарачыя клопаты ".
  
  
  "World Magazine", - спакойна сказаў ён.
  
  
  Я сказаў: "Ага" і закурыў. Прыйшоў арак.
  
  
  Ён сказаў: "Як цябе клічуць?"
  
  
  Я сказаў: «Макензі».
  
  
  "Я ў гэтым сумняваюся."
  
  
  Я сказаў: "А што ў вас?"
  
  
  "Юсэф", - сказаў ён мне. «Абу Абдэльхір Шукаір Юсэф».
  
  
  «Добра, - сказаў я. "Я не сумняваюся ў гэтым"
  
  
  Яркае святло прарэзала дым на сцэну, і тамбурын закрычаў: «Наам! Наам!» і ўвайшоў у паралізаванае вар'яцтва Jangles. Свіст пачуўся яшчэ да таго, як яна выйшла; асмуглая дзяўчына ў мігатлівым серабрыстым кавалку топа і спадніцы, якія спадалі, як фіранка з пацерак, са стужкі, якая пачыналася нашмат ніжэй таліі. Струмені цёмных валасоў спадалі ёй на спіну, апраўляючы далікатнае, прыгожае твар, амаль цалкам пазбаўленае макіяжу.
  
  
  Зайграла музыка, безгустоўная, амаль гіпнатычная ў сваёй манатоннасці. І дзяўчына пачала павольна. Хвалепадобна, плаўна, пакуль яе цела не стала здавацца якія складаюцца з вадкасці, і агні адбіваліся ад срэбра яе сукенкі, як зоркі ў хвалістым фантастычным небе, і яе цела працягвала плавіцца, гэта неверагоднае цела.
  
  
  Дазвольце расказаць вам пра танцы жывата. Звычайна яны поўныя, тоўстыя бабы з чатырма тонамі макіяжу і чатырма жыватамі. І калі такія дамы пачынаюць раскідваць яго, вы сядзіце і спадзяецеся, што гэта не чапляе. Гэтая дзяўчына была нечым іншым. Вы ніколі не марылі лепш. Нават у самых смелых і шалёных марах.
  
  
  Танец, калі так можна сказаць, скончыўся. Я павярнуўся да Юсэфа. Ён пайшоў. Замест гэтага спатнелы гаспадар схіліўся над будкай, яго твар скажаўся іржавай усмешкай. Я вырашыў, што ён мне больш падабаецца, калі ён нахмурыўся. "Ежа", - сказаў ён. "Вы кажаце, што хочаце ежы?" Я сказаў, што зрабіў. Яго ўсмешка стала шырэй. "Мы даем вам дабро". Атрымалася шкала сыходных нот. Бубен зазвінеў.
  
  
  Ён пайшоў. Я адпіў свой арак, востры напой, крыху падобны на вуза або турэцкую ракію. Тры бандыты з бара прайшлі міма стала, трыа нейлонавых кашуль з прынтам, адкрытых да таліі, агаляючых мускулаў і па-майстэрску упрыгожаных медальёнаў. Прыйшоў пануры афіцыянт з ежай. Хуткія вочы акідваюць мяне поглядам. Ежа выглядала нармальна, а гэта значыць, што мне не спатрэбяцца цудадзейныя лекі. Брома, так. Вугаль, не. Я пачаў есці.
  
  
  Трыо вярнулася, прыняло мяне, падлічваючы рост, вага і сілу. Яны вярнуліся ў бар і даклалі аб сваіх высновах астатнім. У банду.
  
  
  Якая банда?
  
  
  Які б ні была іх гульня, гэта не было тонкасцю. Трое іншых хлопчыкаў з бара прагуляліся. A-one, a-two, a-three і a – крокі, прымеркаваныя да рытму Jangling. Яны прайшлі міма мяне, павярнуліся і паплылі назад. Сярэдні рост: пяць футаў дзесяць цаляў; сярэдні ўзрост: 21 год. Яны падышлі да майго століка і селі ў будку вакол мяне. Я працягваў есці. Яны глядзелі. Той, хто быў у фіялетава-аранжавай кашулі, абапёрся на стол і нахіліўся наперад. У яго былі доўгія валасы і мясісты, надзьмуты твар крутога хлопца. "Такім чынам, - сказаў ён па-ангельску, - ты кахаеш шашлык?"
  
  
  Паехалі, падумаў я. Гэта будзе такая сцэна. Канфрантацыя ў стылі каптура 1950-х гадоў, састарэлая «разумная тупень».
  
  
  "Не я сказаў. «Я замовіў камароў. Але ў жыцці я навучыўся браць тое, што атрымліваю. Як вы, хлопцы, напрыклад». Я працягваў есці.
  
  
  Пурпурна-аранжавы ператварыўся ў чырвоныя палосы. "Разумна", - сказаў ён. "Амерыканец разумны".
  
  
  "Разумна", - сказаў Чырвоны Паласаты, які быў недастаткова разумны, каб прыдумаць нешта яшчэ.
  
  
  "Дык вось, я не ведаю…" Гэта былі Зялёныя Кветкі з шырокай ухмылкай. "Я не думаю, што ён настолькі разумны".
  
  
  З Новым годам, 53-м, сказаў я сабе. Я ведаў, што яны не былі ўзброены. Вузкія бліскучыя кашулі і вузкія бліскучыя штаны былі пашыты так блізка да іх нервовых целаў, што яны не маглі схаваць нават нажніцы для кутікулы. Я мог бы надзець іх усіх і пайсці, усміхаючыся. Але яны гэтага не ведалі, ці ім было ўсё роўна. Яны былі маладыя, злыя і ўмольвалі аб бойцы.
  
  
  "Не так разумна", - сказаў Пурпурна-Аранжавы. Я лічыў, што ён быў лідэрам зграі. (Які пакет?) «Не так разумна, каб прыйсці ў Эль-Джаззар. Вы ведаеце, што азначае Эль-Джаззар?»
  
  
  Я ўздыхнуў. "Паслухайце, хлопцы. Я думаю, што гэта выдатна, што вы прыходзіце сюды. Я маю на ўвазе, не многія людзі будуць браць тайм-аўт толькі для таго, каб падбадзёрыць самотнага незнаёмца. Так што я хачу, каб вы ведалі, што я кажу гэта з вялікай падзякай і высокай ацэнкай.
  
  
  Была невялікая канферэнцыя, прысвечаная значэнню слова "прэч". Я паклаў правую руку сабе на калені на выпадак, калі мне давядзецца дацягнуцца да свайго люгера. Успышка Вільгельміны іх адпудзіць. У адзіночку з імі не ўзнікне праблем, але як толькі тут пачнецца кулачны бой, я буду біцца з усёй кліентурай. І шэсцьдзесят да аднаго - не лепшыя мае шанцы.
  
  
  Яны расшыфравалі " прэч" і зрабілі свой першы крок пагрозлівыя асобы, устаючы
  
  
  Я трымаў далонь на прыкладзе пісталета, але на дапамогу прыйшла не прыклад Вільгельміны. На сцэну вярнулася выканаўца танца жывата. «Джэнтльмены, - сказала яна па-арабску, - я хачу дапамогі ў адмысловым танцы. Хто мне дапамагае?» Яна агледзела пакой. "Ты!" - хутка сказала яна Пурпурна-Аранжаваму. Яна сагнула палец у знак прывітання. "Пойдзем", - угаварыла яна.
  
  
  Ён вагаўся. Напалову раздражнёны, напалову задаволены. "Пойдзем", - зноў сказала яна. «Ці ты саромеешся? Ах, саромеешся? Ах, як дрэнна! Яна падціснула вусны і паварушыла сцёгнамі. "Вялікі чалавек баіцца такой маленькай дзяўчынкі?"
  
  
  У пакоі засмяяліся. Вось і пурпурна-аранжавы скокнуў на сцэну. Яна правяла рукой па яго доўгім чорным валасам. «Магчыма, вам спатрэбяцца сябры, каб абараніць вас. Хадземце, сябры». Яна паглядзела ў свет і паклікала пальцам. «Прыйдзі, абарані яго».
  
  
  Яна зрабіла шышку. Зноў гарачы смех з задымленага пакоя. І праз некалькі секунд на сцэну выйшлі чырвоныя палосы і зялёныя кветкі.
  
  
  Музыка пачалася. Яе цела здрыганулася. Пляценне і плаванне вакол траіх мужчын. Рукі апускаюцца, махаюць, дражняць; выгінанне спіны, выпростванне сцёгнаў. Па сярэднеўсходніх стандартах яна была худой. Моцны і гнуткі, з найлёгкім уздуццем жывата. Вузкая стан. Круглыя, шыкоўныя, дынныя грудзі.
  
  
  Яна глядзела на мяне.
  
  
  Яна ўсё яшчэ шукала.
  
  
  Яна рэзка махнула галавой. Праз секунду яна зрабіла гэта зноў, паглядзела мне ў вочы і паківала галавой; перавяла погляд у бок дзвярэй. Міжнародная мова для Scram.
  
  
  Я рушыў услед яе парадзе. Яна прыбрала дзяцей з маёй спіны. А можа, гэта не супадзенне. Акрамя таго, я скончыў у Эль-Джаззары. Я паказаў свой твар і падсунуў прынаду. Слова будзе распаўсюджвацца. Калі б нехта хацеў мяне знайсці, ён бы гэта зрабіў. І можа быць прычына, каб сысці зараз. Можа, нехта хацеў са мной пазнаёміцца. А можа, нехта хацеў мяне забіць. Я кінуў грошы і сышоў.
  
  
  Няма праблем выбрацца праз бар. Ні ў кога нават не свісталі вочы. Гэта павінна было быць маім першым намёкам.
  
  
  Я выйшаў на вуліцу. Перад клубам я закурыў. Я прыслухоўваўся да гукаў, якія маглі быць гукамі шоргату чаравік па вуліцы з бітага каменя, выскоквання ляза нажа з панцыра або доўгага ўдыху перад скачком. Але я нічога не чуў.
  
  
  Я пайшоў. Вуліца была не больш за дванаццаць футаў шырынёй; сцяна да сцяны шырынёй дванаццаць футаў. Будынкі нахіліліся. Мае крокі раздаваліся рэхам. Па-ранейшаму ніякіх гукаў, толькі вузкія звілістыя вулачкі, каціны крык, святло месяца.
  
  
  Блам! Ён выскачыў з аркі акна, туша чалавека ўрэзалася ў мяне, пасярэдзіне пляча, захапляючы мяне з сабой у доўгую паездку па спіралі назад. Удар пранёс нас абодвух па паветры і перакаціў да выхаду з завулка.
  
  
  Яны чакалі, шасцёра, ірвануліся да выхаду. І гэта не былі нецярплівыя, неахайныя дзеці. Гэта былі дарослыя, і яны ведалі сваю справу. Ствол саскочыў, і я ўскочыў, сунуўшы Х'юга, мой штылет, мне ў далонь. Але гэта было безнадзейна. Яшчэ два хлопцы выскачылі ззаду, схапіўшы мяне за рукі, згарнуўшы шыю.
  
  
  Я ўдарыў нагой па першым выступоўцы пахвіны і паспрабаваў выйсці з турмы дзюдо. Ні за што. Адзінае, з чым я змагалася за апошнія чатырнаццаць тыдняў, - гэта баксёрская груша ў цёткі Цілі. І баксёрскія грушы не даюць адказу. Ад майго часу смярдзела. Яны былі на мне паўсюль, бадаючы мяне ў жывот, узрываючы сківіцу, і чыйсьці бот упіўся ў маю галёнку, маю нядаўна адчаканеную левую галёнку, і калі вы хочаце ведаць, што адбылося пасля гэтага, лепш спытаеце іх. Мяне не было.
  
  
  
  
  
  
  Пятая глава.
  
  
  
  
  
  Першае, што я ўбачыў, было чорнае мора. Потым павольна паказаліся зоркі. І паўмесяц. Я лічыў, што я не памёр і не патрапіў у рай, таму што мяркую, калі ты мёртвы, твая сківіца не падобная на выцятую дыню, а нага не пасылае табе паведамлення азбукі Морзэ з болем.
  
  
  Мае вочы прыстасаваліся. Я глядзеў праз акно ў даху, лежачы на кушэтцы ў вялікім пакоі. Студыя. Майстэрня мастака. Яго асвятлялі свечкі на высокіх стэндах, і яны адкідалі рэзкія цені на голыя драўляныя падлогі і палотны, складзеныя на дарожцы.
  
  
  У канцы пакоя, прыкладна за трыццаць футаў ад мяне, на крэсле сядзеў Абу Абдэльхір Шукаір Юсэф, вывучаючы мой пісталет.
  
  
  Я заплюшчыў вочы і падумаў пра гэта. Добра, я паехаў у Эль-Джаззар, бязмозгі і іржавы, які просіць непрыемнасцяў, і мудрагелісты джын выканаў маё жаданне. Тры дурныя хады за адзін кароткі вечар. Пабіць сусветны рэкорд па дурасці. Хутка. Патэлефануйце ў Guinness. Я ведаў, што рана ці позна патраплю ў яго кнігу рэкордаў.
  
  
  Па-першае, мяне падставіла тухлая баба, якая танчыць на жываце; па-другое, мяне збіла банда галаварэзаў у завулку; па-трэцяе, самы дурны з усіх, я думаў, што я разумнае нахабства, вось гэтае слова. Больш смеласці, чым разумнага сэнсу.
  
  
  І зараз я затрымаўся ў гульні.
  
  
  Я спрабаваў устаць. Маё цела не лічыла гэта такой добрай ідэяй. Фактычна, гэта прымусіла маю галаву ўзляцець. Мая галава падпарадкавалася - круглая і круглая.
  
  
  Юсэф пачаў перасякаць пакой. Пісталет у руцэ - Люгер Вільгельміна.
  
  
  Ён сказаў: «Здаецца, вы крыху пасварыліся».
  
  
  Ён не здаваўся такім маленькім”.
  
  
  Ён засмяяўся без гумару. "Тут - калі вы перажывеце барацьбу, мы лічым яе нязначнай". Ён апусціўся на падлогу і працягнуў мне пісталет. "Я думаю, ты страціш гэта". Ён выцягнуў мой штылет. "А таксама гэта".
  
  
  «Ну, будзь я пракляты». Я ўзяў люгер, засунуў яго за пояс і засунуў штылет назад у ножны. Я паглядзеў на Юсэфа. Ён страціў змрочны бязлітасны погляд і глядзеў на мяне з ціхай ацэнкай.
  
  
  "Як я сюды патрапіў?"
  
  
  «Я думаў, ты спытаеш. Я знайшоў цябе ў завулку».
  
  
  Я ўздрыгнуў ад гэтай фразы. Гэта прымусіла мяне адчуць сябе апельсінавай скарынкай або пакетам падцякаючай кававай гушчы. Рэчы, якія можна знайсці ў завулках.
  
  
  “Я таксама знайшоў твой пісталет за калонай. Яны нядрэнна з табой папрацавалі».
  
  
  "Добра" залежыць ад таго, дзе вы сядзіце. Я сустрэўся з ім позіркам. "Дзе вы сядзіце?"
  
  
  "Можна сказаць, што я дрэнны сябар банды".
  
  
  Зараз жа. Урэшце. "Якая банда?"
  
  
  "Вы хочаце піць?"
  
  
  "Якая банда?"
  
  
  Ён устаў і знайшоў бутэльку гарэлкі. «Для пачатку, - сказаў ён праз пакой, - яны называюць сябе Бнай Мегіда. Па-ангельску: Сыны Армагедона. І калі вы ўзгадаеце сваю Біблію...»
  
  
  «Армагедон - гэта канец свету».
  
  
  «Вы блізкія. Тут яны ваююць у апошняй вайне».
  
  
  «Мая галава там, дзе яны ваявалі ў апошняй вайне. Хто гэтыя хлопцы? І што ў іх ёсць супраць маёй галавы?
  
  
  Ён працягнуў мне бутэльку. Я зняў з яе корак і ўважліва вывучыў яго твар. Вялікі кашчавы твар з выгнутым носам. Коратка абстрыжаныя валасы. Разумна-сумныя вочы. Цяпер яны мігацелі ад лёгкай весялосці. "Можа, яны толькі хацелі цябе абрабаваць… а можа, яны разумеюць, хто ты".
  
  
  Хто? Я? Макензі з Міра?»
  
  
  Ён пакруціў галавой. «І я кароль Фейсал. Не думаю, што Мегіда ведае, хто вы, але я ведаю. Вы працавалі з Робі, і я таксама. А рэпарцёры не носяць люгеры і штылет на шпільцы. Цяпер вы хочаце пагаварыць аб бізнэсе ці не? "
  
  
  "Колькі гэта каштуе?"
  
  
  "Пяцьсот даляраў тваімі грашыма".
  
  
  "Што Робі плаціў?"
  
  
  «Так. Зусім дакладна. Я дарую выратаванне твайго жыцця».
  
  
  Я зрабіў яшчэ глыток. “Як наконт гарэлкі? Гэта ў доме?»
  
  
  Ён адкінуўся назад і холадна пільна паглядзеў на мяне. “Ах так. Вы крыўдуеце на мяне за абвінавачанне. Чыста думаючы, прынцыповы амерыканец і гідкі, клапатлівы, амаральны араб».
  
  
  Я пакруціў галавой. «Эээ. Няправільна. І пакуль мы прытрымліваемся стэрэатыпаў, я абураюся, што мяне лічаць чыстым розумам». Я працягнуў яму бутэльку. «Але ў адным ты маеш рацыю. Я з падазрэннем стаўлюся да хлопцаў, якія прадаюць навіны, таму што навіны - гэта тое, што можна прадаць двойчы. Па адным разе ў кожны бок. Чысты падвойны прыбытак».
  
  
  Яго рука сціснула бутэльку. Яго вочы рассякалі мае. "Гэта не адносіцца".
  
  
  Нашы вочы дужаліся яшчэ некалькі секунд. «Добра, - сказаў я, - я думаю, што куплю гэта. Для пачатку, скажыце мне - як вы патрапілі ў газетную гульню?»
  
  
  «Для пачаткоўцаў, - паўтарыў ён, запісваючы фразу, - я друз. Вы разумееце?"
  
  
  Я зразумеў. Друзы - невялікая ісламская секта, якая пераследуецца ў большасці арабскіх краін. Каля 40 000 зь іх жывуць у Ізраілі і жывуць нашмат лепш, чым пры арабах. Я дазволіў яму працягнуць.
  
  
  «Родам я з Галанскіх вышынь. Зямля, якую Ізраіль заваяваў у 1967 годзе. Але я не агароднік. І я не бізун кошыкаў». Я хутка зірнуў на стосы палатна. Моцныя, камяністыя, чорныя пейзажы. "Такім чынам, - проста сказаў ён, - я прыехаў у Тэль-Авіў".
  
  
  «Я так разумею, без кахання да сірыйцаў».
  
  
  «Цалкам без кахання. А я сірыец». Ён утаропіўся на бутэльку, якую трымаў у руцэ. «Але спачатку я мужчына. А па-другое, друза». Ён пачаў усміхацца. «Пацешна, як чалавек прывязваецца да сваіх ярлыкоў. Па праўдзе кажучы, я мяркую, што я атэіст, але яны называюць мяне друзам. Яны пераследуюць мяне як сябра. І таму я ганарліва кажу, што я сябр».
  
  
  Ён зрабіў вялікі глыток і паставіў бутэльку. «І гэтая гісторыя таксама «у доме». Цяпер мы абмяркоўваем Бнай Мэгідо».
  
  
  Юсэф сказаў мне, што Бнай Мегіда быў натхнёны групай пад назвай Мацпен. Пераклад: Компас. Яны думаюць, што паказваюць у правільным кірунку. Яны паказваюць крайні левы напрамак.
  
  
  У Мацпені каля васьмідзесяці членаў, як арабаў, так і яўрэяў, і большасць з іх студэнты. Яны хочуць, каб дзяржава Ізраіль была распушчана і заменена камуністычнай.
  
  
  Такая форма праўлення. Па гэтай ідэі яны выставілі хлопца ў парламент і ні да чаго не прывяло. Той факт, што іх кандыдат у той час знаходзіўся ў турме па абвінавачанні ў шпіянажы на карысць сірыйскай разведкі, не моцна павялічваў іх шанцы.
  
  
  Аднак тэрор - не іх стыль. Ня так далёка. У асноўным яны публікуюцца ў палестынскіх газетах, далучаючыся да «камуністаў паўсюль», у тым ліку і палестынскім камандас. У той час як яны балатаваліся на пасады і спрабавалі вызваліць свайго кандыдата, яны хадзілі па мясцовых барах, наносячы ўдары па такіх месцах, як вуліца Эль-Джаззар, дзе жыць цяжка, і песня сірэны іх маніфесту можа гучаць як прынада Крысолава. .
  
  
  І наступнае, што вы ведаеце, гэта Бнай Мегіда. Купка расчараваных угневаных дзяцей, якія думаюць, што "камунізм" азначае "нешта дарма". І не толькі гэта. Гэта таксама спосаб выпусціць пару, разбіць некалькі вокнаў, зламаць некалькі сківіц і такім чынам усталяваць лепшы шлях.
  
  
  Калі ўжо мы загаварылі пра гэта, давайце абмяркуем лепшы шлях. Павінен быць адзін. Павінен быць спосаб выключыць беднасць і тупіковыя трушчобы, нянавісць, прымхі і ўсе іншыя векавыя заганы. Але камуністычныя сістэмы - з іх чысткамі, працоўнымі лагерамі і рэгламентацыяй, з іх уласнай нелагічнай дарогай з жоўтай цэглы, з іх жорсткім прыгнечаннем і іх каралеўскімі дзяржавамі - не з'яўляюцца, калі вы спытаеце мяне, лепшым шляхам.
  
  
  "А як яны звязаны з Аль-Шайтанам?"
  
  
  Юсэф пакруціў галавой. «Бнай Мэгідо? Я ня ўпэўнены, што гэта яны. Прынамсі, пакуль. Дазвольце мне пачаць з самага пачатку. Я жыву ў некалькіх кварталах ад Эль-Джаззара, таму мне лёгка бываць тамака часта. Я Сірыец, мастак. Цалкам верагодна, што я таксама буду рэвалюцыянерам. Так што я кажу пра партыйную лінію, і яны таксама гавораць са мной. Ва ўсякім разе, за некалькі дзён да выкрадання Фокса адзін з хлопцаў там гучна казаў. Ён хацеў Мегіда, каб купіць шмат зброі, сказаў, што можа купіць аўтаматы Калашнікава за тысячу дзвесце фунтаў. Гэта трыста долараў. Усе вельмі ўзрадаваліся.
  
  
  «Справа ў тым, што гэты хлопец таксама штурхае гашыш. У палове выпадкаў ён вышэй аблокаў, таму я падумаў, што гэта, магчыма, адно з яго нязбытных летуценняў. Я сказаў:« Гэтыя грошы ўпадуць з дрэў? Ці вы плануеце абрабаваць сховішчы гатэля Hilton? "Ён сказаў мне, што не, у яго ёсць крыніца вялікіх грошай".
  
  
  "І гэта зрабіў ён?"
  
  
  "Хто ведае? Гэта было падобна на вялікі кавалак пірага ў небе. Ён пачаў гаварыць пра свайго брата, у якога быў сябар, які раптоўна разбагацеў. Ягоны брат, паводле яго слоў, спытаў сябра, дзе ён узяў грошы, і той сказаў, што ў яго праца была ўзгодненая. Праца ўключала план выкрадання, і, паводле яго слоў, адплата была б вялізнай”.
  
  
  "І Мегіда быў замяшаны?"
  
  
  "Не спяшайцеся з высновамі. Наколькі я ведаю, ніхто не ўдзельнічаў. Ніхто ніколі не бачыў брата ці яго сябра. Яны жывуць у Сірыі. У вёсцы пад назвай Бейт-Нама. Усяго ў некалькіх мілях ад выступу. Калі я кажу вам, што гэта прагучала як пірог у небе, я меў на ўвазе, што ўсё гэта было лесвіцай «калі». Калі брат трапляў на працу, то ён даваў Мегіда некаторую працу.
  
  
  "І?"
  
  
  «І я не бачыў грошай, я не бачыў зброі, і ніхто ў Мегіда не выхваляўся выкраданнем».
  
  
  "А хлопец, які казаў табе пра гэта?"
  
  
  «Так. Хлопца забілі».
  
  
  Мы абодва на імгненне замоўклі, за выключэннем таго, што ў нас у галаве шчоўкалі колцы.
  
  
  «І вы распавялі гэтую гісторыю аб выкраданні Робі».
  
  
  Ён кіўнуў. «Так. Як толькі я гэта пачуў».
  
  
  "А калі быў забіты вялікі рот?"
  
  
  Юсэф пакасіўся на кропку ў паветры. "Пачакайце, і я скажу вам дакладна". Паветраны каляндар перайшоў на дату. Ён пстрыкнуў пальцамі. «Дваццаць пятае. За два дні да забойства Робі. За чатыры дні да вяртання Леанарда Фокса. Але не - адказваючы на ваша наступнае пытанне - я не ведаю, ці была сувязь. Я не ведаю, ці сачыў Робі за гэтым. "
  
  
  Я ўспомніў, што Бэньямін сказаў пра Робі. Што ён ніколі не расплачваўся, пакуль не праверыў інфармацыю. "Але ён заплаціў вам?"
  
  
  “Вядома. У той дзень, калі ён з'ехаў з горада».
  
  
  «Хоць, наколькі вы ведаеце, не было ніякіх гарантый, што датычны да гэтага гурт быў Аль-Шайтанам або што ахвярай выкрадання павінен быў быць Леанард Фокс».
  
  
  Ён пакруціў галавой. «Я кажу Робі праўду. Ці карысная гэта праўда, яго справа, а не мая».
  
  
  Так што Робі мог яму заплаціць у любым выпадку. Добрасумленнасць. Добразычлівасць.
  
  
  "Вы ведаеце, чаму Робі паехаў у Іерусалім?"
  
  
  Юсэф усміхнуўся. “Вы не разумееце. Я падаў Робі інфармацыю. Не наадварот».
  
  
  Я ўсміхнуўся ў адказ. «Варта паспрабаваць». Нешта мяне непакоіла. «Сябар брата, які міргаў грашыма…»
  
  
  "Так. Што з ім?
  
  
  "Перад выкраданнем ён высвечваў грошы".
  
  
  Юсэф прыжмурыўся. "Так?"
  
  
  «Так што найманаму галаварэзу не плацяць да пачатку акцыі. Прынамсі, нічога асаблівага».
  
  
  Цяпер мы абодва глядзелі на кропкі з паветра.
  
  
  Я павярнуўся да Юсэфа. "Як клікалі забітага хлопца?"
  
  
  "Мансур", - адказаў ён. «Халі Мансур. Брата, як мне здаецца, клічуць Алі».
  
  
  "А брат усё яшчэ жыве ў Бейт-Наме?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Калі брат яшчэ жывы".
  
  
  «Так, - сказаў я, - я разумею, што вы маеце на ўвазе. Часам смерць можа быць заразнай».
  
  
  Мы арганізавалі для мяне месца, дзе я мог бы адправіць грошы, і Юсэф патэлефанаваў сябру, у якога быў разбіты грузавік, каб ён прыехаў і забраў мяне.
  
  
  Сябар быў сірыйцам, але не мастаком. Дакладней кажучы, ён быў свайго роду старызнік - у сэнсе слова "барахло" у дзевятнаццатым стагоддзі - і грузавік быў забіты старым адзеннем, пакамячанымі чыгунамі і вялікім, запэцканым плямамі матрацам у сінюю палоску, які ўвесь час гайдаўся на зямлю. на яго плячах, калі ён вёў машыну. Ён паварочваўся, праклінаў яго, адбіваў яго і працягваў весці машыну іншай рукой. Яго звалі Рафі, і калі ён высадзіў мяне па адрасе, які я яму даў, я пажадаў яму ўдачы яго сёмаму сыну.
  
  
  Ён уздыхнуў і сказаў мне, што ў яго восем дачок.
  
  
  
  
  
  
  Шосты раздзел.
  
  
  
  
  
  "Ці хочаце вы кавы?" Гэта была доўгая ноч. Кава, верагодна, была добрай ідэяй. Я сказаў, што буду, і яна знікла, пакінуўшы мяне аднаго ў звычайнай гасцінай Universal Modern. Карычневая паласатая канапа, шкляныя столікі, копія крэсла Барселона.
  
  
  Сара Лаві бездакорна патэлефанавала ў дзверы апоўначы. Насамрэч, у мяне было адчуванне, што яна вітала ўварванне. Падобна, яна не спрабавала заснуць у гэтыя ночы. Святло гарэў па ўсёй кватэры, і вялікая незавершаная навалачка з лязом іголкі ляжала ў падставы крэсла разам з клубкамі яркай поўсці. Іграла музыка, якая пульсуе боса-нова.
  
  
  Яна вярнулася з гаршком і кубкамі. «Я не пыталася - вы бераце да кавы вяршкі і цукар?»
  
  
  "Цукар, калі ён у цябе ёсць".
  
  
  Яна знікла ў віры спадніц. Каларытны чалавек Сара Лаві. Усё ў сялянскай спадніцы і ў сялянскай блузцы, з гіганцкімі залатымі абручамі ў вушах. Гэты ўбор нагадаў мне аб краме фарбаў у Сіэтле. Той, што з неонавай шыльдай у акне: "Калі ў нас няма колеру, яго не існуе". У яе былі цёмныя, амаль чорныя валасы, моцна зачасаныя назад, што ішло ёй добра - яны адцянялі светлы твар з высокімі скуламі і вялізныя, вейкавыя, амаль чорныя вочы. Ёй было каля трыццаці, і яна была блізкая да таго, што яны называюць сапраўднай жанчынай.
  
  
  «Такім чынам, Мір паслаў цябе заняць месца Джэка». Яна працягнула мне міску з цукрам і лыжку.
  
  
  "Праца не дробная, наколькі мне вядома, я чуў, што ён быў добры".
  
  
  Невялікае маўчанне.
  
  
  "Ёсць яшчэ адна прычына, па якой яны даслалі мяне, - сказаў я, - мы хацелі б даведацца больш пра… чаму ён памёр".
  
  
  Яе вочы ціха адарваліся ад мяне. Яна бездапаможна паціснула плячыма і зноў пагрузілася ў далёкую цішыню.
  
  
  Я сказаў: “Я хацеў бы задаць вам некалькі пытанняў. Мне… мне вельмі шкада».
  
  
  Яна зноў паглядзела мне ў вочы. "Мне вельмі шкада", - сказала яна. «Я не хацеў паводзіць сябе як далікатная кветка. Працягвайце. Задавайце свае пытанні».
  
  
  “Добра. Перш за ўсё - ты ведаеш, над якой гісторыяй ён працаваў? Прыйшлося падыгрываць вокладцы Робі. Дзяўчына альбо ведала, альбо не ведала праўды. Хутчэй за ўсё, і тое, і другое. Яна ведала і не ведала. У такіх рэчах жанчыны прафесіяналы. Яны ведаюць і не ведаюць, калі іх мужы змяняюць. Яны ведаюць і не ведаюць, калі вы хлусіце.
  
  
  Яна пахітала галавой. «Ён ніколі не расказваў мне пра сваю працу…» Невялікі ўздым у канцы сказа, які ператварае яго ў несвядомае пытанне: раскажыце мне пра яго працу».
  
  
  Я праігнараваў падтэкст. «Ці можаце вы расказаць мне што-небудзь пра тое, што ён рабіў. У агульным. Скажам, за тыдзень да яго ад'езду».
  
  
  Яна зноў выглядала пустой. «Былі дзве ночы, калі ён заставаўся адзін на вячэру. Не вярнуўся да... ну, можа, да поўначы. Вы гэта маеце на ўвазе?
  
  
  Я сказаў, што гэта было. Я спытаўся ў яе, ці ведае яна, куды ён хадзіў у тыя ночы. Яна гэтага не зрабіла. Яна сказала, што ніколі не ведала. Яна ніколі не пыталася. Яна крыху пачырванела, і я падумаў, што ведаю чаму.
  
  
  "Сумняваюся, што гэта была іншая жанчына", - сказаў я ёй.
  
  
  Яна паглядзела на мяне з крывой выразам твару. «Гэта не мае значэння, - сказала яна. "Сапраўды." Ёй прыйшлося адарваць погляд ад "сапраўды".
  
  
  Яна адпіла каву і паставіла кубак. «Баюся, вы знойдзеце ўва мне даволі расчаравальную крыніцу інфармацыі. Я так мала ведаў пра астатнюю частку жыцця Джэка. І гэта было часткай нашай… ну, «угоды», якую я ніколі не спрабаваў пазнаць». Яна правяла пальцам па малюнку на кубку.
  
  
  Яна зрабіла гэта яшчэ раз, а затым павольна сказала: "Думаю, я заўсёды ведала, што гэта ненадоўга".
  
  
  Апошняе было запрашэннем да размовы.
  
  
  Я спытаў, што яна мела на ўвазе.
  
  
  “Я маю на ўвазе, што ў мяне гэта ня надта добра атрымлівалася. Я ведаў яго правілы і прытрымліваўся яго правілаў, але мне заўсёды было цікава, чаму існуюць правілы? Яе вочы былі падобныя на бліскучыя пражэктары на маім твары. Нічога не знайшлі. Яны адступілі да чары. Яна паціснула плячыма, вопытны і хупавы няўдачнік. «Я ніколі не была ўпэўненая. Я ніколі ні ў чым не была ўпэўнена. І Джэк быў вельмі ўпэўнены ў сабе». Яна выцягнула завушню і зноў крыва ўсміхнулася. "Жанчына ніколі не можа быць упэўнена ў мужчыне, які ўпэўнены ў сабе".
  
  
  "Твая маці навучыла цябе гэтаму?"
  
  
  «Не. Я сам усё даведалася. Але я ўпэўнена, што вы тут не для таго, каб даведвацца аб тым, што я даведалася пра мужчын. Так што задавайце свае пытанні, містэр Макензі».
  
  
  Я спыніўся, каб закурыць. Даведвацца пра дзяўчыну мёртвага агента - гэта першае, што я даведаўся. Ці дастаткова яна разумная, каб быць варожым агентам? Дастаткова амбіцыйная, каб прадаць яго? Дастаткова дурная, каб выдаць яго? Ці дастаткова зла? Я сумняваўся, што Сара была нечым з гэтага, але яна не была ўпэўнена ў ім. І гэта выклікала ў яе цікаўнасць насуперак ёй самой. А калі жанчына цікавая, яна таксама можа быць неасцярожнай. Нягледзячы на сябе.
  
  
  «Мы казалі аб яго мінулым тыдні тут. Вы ведаеце што-небудзь, што ён зрабіў - з кім ён казаў?
  
  
  Яна пачала казаць няма. «Ну… пачакай. Ён сапраўды шмат тэлефанаваў па міжгароднім. Я ведаю, таму што мы… таму што я толькі што атрымаў рахунак».
  
  
  "Можна мне паглядзець?"
  
  
  Яна падышла да стала, пашнарыла і вярнулася з тэлефонным рахункам. Я хутка паглядзеў на яго. Званкі былі дэталізаваны. Бейрут. Дамаск. Былі пералічаны лікі. Я сказаў, што хачу пакінуць яго сабе, і сунуў у кішэню. "Яго тэлефонная кніга", - сказаў я. "Вы атрымалі гэта?" Гэта была адна з рэчаў, па якія я прыйшоў. Кніга магла б даць мне лінію на ягоныя кантакты. Без гэтага радка я б працаваў у цемры.
  
  
  "Н-не", - сказала яна. "Гэта было ў скрынцы з іншымі рэчамі".
  
  
  "Якая скрынка?" Я сказаў. "З якімі іншымі рэчамі".
  
  
  «Са сваімі запісамі і паперамі. Ён трымаў іх у шафе ў замкнёнай скрыні».
  
  
  "А што здарылася са скрынкай?" - павольна сказаў я.
  
  
  "О. Іншы амерыканец узяў гэта".
  
  
  "Іншы амерыканец?"
  
  
  "Іншы рэпарцёр".
  
  
  "З Міру?"
  
  
  "З Міра".
  
  
  Я пачаў гэты раунд з пачуццём замірання. Адчуванне было зараз у падвале.
  
  
  "Вы выпадкова не ведаеце яго імя?"
  
  
  Яна пільна паглядзела на мяне. “Вядома. Я б не аддала рэчы Джэка незнаёмцу».
  
  
  "Бо яго звалі?"
  
  
  "Джэнс", - сказала яна. "Тэд Джэнс".
  
  
  Я апошні раз зацягнуўся цыгарэтай і павольна, павольна затушыў яе ў попельніцы. "А калі гэта быў… Тэд Джэнс тут?"
  
  
  Яна запытальна глядзела на мяне. "Тры ці чатыры дні таму. Чаму?"
  
  
  "Няма прычын", - хутка сказаў я. «Мне было проста цікава. Калі Джэнс прыйдзе зноў, дайце мне ведаць, добра? Я б хацеў у яго сёе-тое спытаць».
  
  
  Яе твар расслабіўся. “Вядома. Але я сумняваюся, што чорт вазьмі. Ён у офісе ў Дамаску, ты ж ведаеш».
  
  
  Я сказаў: "Я ведаю".
  
  
  Я вырашыў пайсці іншым шляхам. «Акрамя папер, якія ўзяў Джэнс, ці ёсць яшчэ што-небудзь ад Джэка, якое ўсё яшчэ тут? Як наконт рэчаў, якія ў яго былі з сабой у Іерусаліме?
  
  
  “Былі. Насамрэч, яны прыбылі сёння. Іх даслала гасцініца. У мяне зараз чамадан у спальні. Я не адчыняла яго. Я… я не была гатова. Але калі вы думаеце, што гэта дапаможа… "
  
  
  Я рушыў услед за ёй у спальню. Гэта быў вялікі прасторны пакой з закінутым ложкам. Яна пачала папраўляць ложак. «Вунь там», - яна паказала падбародкам на пацёрты скураны чамадан.
  
  
  Я сказаў. "Ключы?"
  
  
  Яна пахітала галавой. «Камбінацыя. Лічбы 4-11. Мой дзень нараджэння".
  
  
  "Твой дзень нараджэння?"
  
  
  «Гэта мой чамадан. Чамадан Джэка разваліўся».
  
  
  Я апрацаваў камбінацыю і адкрыў торбу. Яна скончыла з ложкам. "Пакладзі гэта сюды".
  
  
  Я падняў чамадан і паклаў яго на ложак. Яна села побач з ім. Я б хацеў сказаць ёй, каб яна выйшла з пакоя. Не толькі для таго, каб яна не была мне праз плячо, але і таму, што яна была страшэнна прывабнай жанчынай. А зараз жанчына, якую трэба ўтрымліваць. Я пачаў перабіраць рэчы Робі.
  
  
  Ніякіх папер. Няма пісталета. На падкладцы сумкі нічога не выслізнула. Якая пакінула адзенне. Джынсы. Чынасы. Пару талстовок. Цёмна-карычневы гарнітур. Пінжак. Боты.
  
  
  Боты. Цяжкія чаравікі. Для горада Ерусаліма? Я ўзяў адзін і ўважліва паглядзеў на яго, перавярнуўшы. Да падэшвы прыліп аранжавы пыл. Я пачухаў яго пальцам. Аранжавы пыл.
  
  
  І на нізе штаноў чынос, апельсінавы пыл. Робі быў не ў горадзе, а недзе яшчэ. Ён быў на раўніне. Раўніна з крэйдавымі скаламі ржавага колеру.
  
  
  Сара глядзела на мяне з азадачанай насцярожанасцю.
  
  
  «Вы атрымлівалі звесткі ад Джэка, пакуль яго не было? Вы не ведаеце, ці з'язджаў ён куды-небудзь з Іерусаліма?
  
  
  «Так, так, - сказала яна. «Як ты даведаўся? Ён паехаў у Іерусалім прама адсюль. Ён спыняўся ў гатэлі American Colony. Я ведаю, што ён пайшоў туды першым, бо ён патэлефанаваў мне ў тую ноч. А потым праз дзве ночы… не, тры, гэта было дваццаць пяць. пятае. Ён зноў патэлефанаваў мне і сказаў, што з'яжджае на некалькі дзён, і мне не варта хвалявацца, калі я не змагу з ім звязацца». У яе заявах зноў стаялі пытанні. Я не стаў пытацца, ці ведае яна, куды ён сышоў.
  
  
  Такім чынам, усё, што я ведаў, гэта тое, што Робі з'ехаў з Ерусаліма ў X і назад у Іерусалім. Куды б ён ні пайшоў, ён вярнуўся б адтуль жывым. Яго забілі ў Іерусаліме. Дваццаць сёмага.
  
  
  Я працягваў вывучаць вопратку Робі. На вачах у Сары я адчуваў сябе сцярвятнікам. Халаднакроўная птушка, якая сілкуецца астанкамі. У кішэні пінжака я знайшоў пачак запалак. Я засунуў яго ў сваю кішэню. Магу паглядзець пазней.
  
  
  І гэта былі апошнія эфекты Джэксана Робі.
  
  
  А як наконт машыны? Яна ўсё яшчэ ў Ерусаліме?
  
  
  Яна пахітала галавой. «Ён не ўзяў машыну. Ён пакінуў яе мне».
  
  
  "Кашалёк, ключы, грошы?"
  
  
  Яна зноў паківала галавой. «Той, хто забіў яго, забраў усё. Яго гадзіннік таксама. Вось чаму я была ўпэўнена, што гэта… ну, як сказала паліцыя, - рабаванне. Прынамсі… я была ўпэўненая да сённяшняга вечара» Іншае пытанне.
  
  
  Я адказаў ёй. У адказ яна б паверыла і не паверыла б. "Верагодна, гэта было рабаванне", - сказаў я.
  
  
  Я зачыніў чамадан.
  
  
  Яна засталася на ложку.
  
  
  Музыка даносілася з іншага пакоя. Сэксуальны біт боса-новы.
  
  
  "Добра", - сказала яна. «Калі ты скончыў…» Але яна не рушыла з месца. Яе здзівіла тое, што яна не рухалася. Але яна ўсё яшчэ не рухалася. Я таксама. Я глядзеў на яе плечы. Плыўныя выгібы пераходзілі да яе шыі, а доўгая шаўкавістая шыя ператварылася ў невялікі кірпаты падбародак, а падбародак пераходзіў да мяккіх збянтэжаных вуснаў.
  
  
  "Так", - сказаў я. "Думаю, я скончыў".
  
  
  Праз тыдзень пасля таго, як нехта стукнуў мяне нажом у завулку, я не хачу, каб нейкі іншы хлопец песціўся з маёй дзяўчынай. Я падумаў, магчыма, Робі адчуваў тое ж самае.
  
  
  Я пажадаў дабранач і пайшоў.
  
  
  
  
  
  
  Сёмы раздзел.
  
  
  
  
  
  Гэта быў вялікі нядзельны сняданак з чатырох страў, і абслугоўванне нумароў паставіла стол на балконе. Было позна, 10.30. Я спаў глыбокім, павучым сном, і яго ніткі ўсё яшчэ мучылі мой мозг.
  
  
  Надвор'е было мяккім, сонца свяціла, а балкон выходзіў на Міжземнае мора. Гук марскіх птушак. Усплёск хваль. Дзень быў падобны на мілую ўсмешлівую Мату Хары, якая спрабавала адвесці мяне ад абавязку.
  
  
  Я наліў яшчэ каву, закурыў цыгарэту і пацягнуўся за газетай, якую замовіў са сняданкам. Невялікі артыкул паведаміў мне дрэнныя навіны.
  
  
  Быў выкрадзены Харысан Стол, уладальнік і рэдактар папулярнага штомесячнага часопіса Public Report. Зноў Аль Шайтан. Зноў жа, за сто мільёнаў долараў.
  
  
  А чатыры і адзін - пяцьсот мільёнаў. Паўмільярда долараў.
  
  
  Для чаго?
  
  
  Я яшчэ спрабаваў сёе-тое. Я прагледзеў спіс ахвяр выкраданьня. Мой розум аўтаматычна знайшоў узор. Не было ніякіх прычын для існавання пра шаблон, але мой розум настроены на пошук шаблонаў.
  
  
  Леанард Фокс, цар гатэляў. Вялікія шкляныя гатэлі ў кожным горадзе свету. Гіганцкія бутэлькі з-пад кока-колы раскіданыя па гарызонце. У Фокса былі праблемы. Вялікая праблема. Апроч іншага, гэта былі праблемы з грашыма. Прыватны пазоў аб пакрыцці шкоды на дзвесце мільёнаў; зараз дадайце, што ўрад мог атрымаць. Пара мільёнаў нявыплачаных падаткаў, плюс штрафы сама меней па дзясятку выпадкаў махлярства. Фокс жыў на Багамах, але ў Foxx Hotels Inc. было хісткае становішча.
  
  
  Роджэр Р. Джэферсан: National Motors. Аўтамабільны бізнэс найнізкай лігі, галаўныя болі вышэйшай лігі. Продажы аўтамабіляў падалі ва ўсёй галіне па цэлым шэрагу прычын - энергетычнаму крызісу, росту коштаў і вынаходству аўтамабіля з выдаткам восем міль на галон. National Motors закрыла два заводы і ў цяперашні час наносіць удар па трэцім. Джэферсан быў звычайным чалавекам з заробкам (200 000 даляраў у год). Як бы там ні было, ён не мог падняць выкуп. Патрабаванне было прад'яўлена самой кампаніі National.
  
  
  Харлоў Ўілтс: Катэджныя матэлі. Паўднёва-заходняя сетка тураў на адну ноч. Матальны бізнес таксама працуе на бензіне, і людзі двойчы задумваюцца аб тым, каб узяць водпуск, калі гамбургер каштуе пяцьдзесят долараў за фунт. А Ўілтс быў ужо занадта расцягнуты ў сваіх планах купіць італьянскі гатэль.
  
  
  Харыс
  
  
  на Штоле: тое, што яны называлі «рэдактарам-крыжаком». Паштовая і паліграфічная дзейнасць дасягнула такога высокага ўзроўню, што ён падтрымліваў "Публічную справаздачу", патрабуючы дадатковых укладаў.
  
  
  Так што да гэтага часу была заканамернасць. Ва ўсіх былі праблемы з грашыма. Што гэта азначала? Гэта азначала, што банкі не будуць выдаваць пазыкі ў сотні мільёнаў долараў. Гэта азначала, што кампаніям давядзецца прадаць свае актывы, яны збанкрутуюць. Што ўсё гэта значыла? Нічога. Чаму Аль-Шайтану павінна быць справа да банкруцтва?
  
  
  І яшчэ быў выпадак з Тургудам Майлзам, каб ускладніць схему. Майлз з Doggie Bag Dog Food плюс школы-інтэрнаты, салоны прыгажосці, крамы адзення, сувенірныя крамы, бальніцы, гатэлі і пахавальныя капліцы - усё для сабак. І ўсё гэта прыносіць прыбытак, які можа ўразіць уяўленне. Тэргуд Майлз: парушальнік шаблонаў.
  
  
  І не было ніякіх прычын для існавання пра шаблон.
  
  
  Тэлефон зазваніў. Я адказаў на дадатковы нумар на балконе. На мой званок адказаў Дэвід Беньямін.
  
  
  Я спытаўся ў яго, ці не праверыць ён нумары тэлефонаў. Даведайцеся, каму тэлефанаваў Робі ў Бейрут і Дамаск за тыдзень да сваёй смерці.
  
  
  Ён запісаў лікі. "Вы даведаліся што-небудзь яшчэ важнае?" Ён здаваўся ўніклівым. Быццам ён ведаў, што я нешта ведаю.
  
  
  "Нічога асаблівага".
  
  
  "Хммм. Ты ўпэўнены?"
  
  
  "Вядома, я ўпэўнены". Я глядзеў на пляж, дакладней, на канкрэтнае чырвонае бікіні на пляжы.
  
  
  «Дык якія твае планы? Ты застанешся ў горадзе?»
  
  
  Я адарваў вочы ад бікіні. "Не", - сказаў я яму. «Я еду ў Іерусалім».
  
  
  «Што ж, калі вы плануеце арандаваць машыну, паспрабуйце Копель на вуліцы Яркон. Вы можаце ўзяць сабе Fiat 124 і памяняць яго ў Іерусаліме на джып… калі ён вам спатрэбіцца».
  
  
  Я зрабіў паўзу. «Навошта мне патрэбен джып у Іерусаліме?»
  
  
  "Вам не спатрэбіцца джып, - сказаў ён, - у Іерусаліме".
  
  
  "Ці ёсць іншыя карысныя прапановы?"
  
  
  «Ешце ліставую гародніну і шмат адпачывайце»
  
  
  Я параіў яму сёе-тое зрабіць.
  
  
  Я арандаваў Fiat 124 у кампаніі Kopel Rent-A-Car на вуліцы Яркон. Дзевяць баксаў у дзень плюс дзесяць цэнтаў за кіламетр. Яны сказалі, што я магу абмяняць яго на джып у Іерусаліме.
  
  
  Я накіраваўся на паўднёвы ўсход па чатырохпалоснай шашы, якая працягнулася на семдзесят кіламетраў. Каля сарака чатырох міль. Я уключыў радыё. Амерыканскі рок Панэльная дыскусія па ўгнаеннях. Я выключыў радыё.
  
  
  Я не зусім зманіў Беньяміну, калі сказаў яму, што не знайшоў нічога важнага. Насамрэч гэта, верагодна, было да болю праўдай. За пяцьсот даляраў мне купілі імя брата трупа ў Бэйт-Наме. Вось і ўсё, і, мусіць, нічога.
  
  
  А што да пяцісот даляраў, то, калі гэта ўсё, што Робі заплаціў Юсэфу, заставалася яшчэ дзьве тысячы пяцьсот даляраў. Недзе ў будучыні ён дабіўся большага.
  
  
  Каму ён заплаціў?
  
  
  Без ягонага спісу кантактаў я паняцця не меў.
  
  
  І без якіх-небудзь падказак пяць хлопцаў маглі страціць пяцьсот мільёнаў. А можа і іхняга жыцця.
  
  
  Гэта падводзіць мяне да пытання: у каго былі падказкі? Хто забраў рэчы Робі? Гэта было лёгка. Джэймс. Але ён быў у Арызоне прывязаным да ложка. У пачатак. Іх узяў "амерыканец". Агент? Шпіён? Сябар? Вораг?
  
  
  Я зноў уключыў радыё і пацягнуўся за цыгарэтай, калі ўспомніў.
  
  
  Запалкавы карабок. Той, што ад курткі Робі.
  
  
  Ванны Шанда
  
  
  Вуліца Амара 78
  
  
  Ерусалім
  
  
  
  
  На ўнутраным баку вокладкі напісана ад рукі імя Хаім.
  
  
  І зноў жа, магчыма, гэта нічога не значыла.
  
  
  
  
  
  
  Восьмая частка.
  
  
  
  
  
  Карта Ізраіля чытаецца як паказальнік да Бібліі. Вы можаце пачаць з Кнігі Быцця і прайсці праз Копі Саламона, Грабніцу Давіда, Віфлеем і Назарэт і скончыць Армагедонам. Калі хочаце кароткую версію, прыязджайце ў Іерусалім.
  
  
  Горад захоплівае дух з кожным крокам. Таму што вы стаіце там, дзе Саламон трымаў сваіх коней, і зараз вы ідзяце па Віа Далороза, па вуліцы, па якой ішоў Хрыстос з крыжом. І там Мухамед падняўся на нябёсы. І магільня Авэсалома. І магіла Марыі. Сцяна Плачу. Залаты купал мячэці Амара; вітражны пакой Тайнай вячэры. Гэта ўсё ёсць. І ўсё выглядае прыкладна так, як тады.
  
  
  У Іерусаліме 200 000 яўрэяў, 75 000 мусульман і 15 000 хрысціян; ёсць таксама напружанасць, але не больш, чым зараз, калі горад быў падзелены і арабы жылі пад уладай арабаў без вадаправода і каналізацыі.
  
  
  Частка горада пад назвай "Усходні Іерусалім" належала Іарданіі да вайны 1967 года. Гэтак жа як гара Скопус і Елеонская гара.
  
  
  Такім чынам, "Усходні Іерусалім" мае арабскі характар.
  
  
  "Арабскі па характары" можна няправільна зразумець. Паколькі арабскі персанаж разумеецца няправільна, прынамсі, большасцю з нас, заходніх арабаў, у заходняй свядомасці ён застаецца апошнім праўдзівым варварам-экзотыкам. Шэйхі з чатырма жонкамі, з законамі Шарыяту, сумнеўнай мараллю і дрэннымі зубамі. Збеглыя гандляры, якія прададуць вам «сапраўдны старадаўні дыван» і спытаюць за сваю дачку на два піястра даражэй. Дрэнныя хлопцы, якія мучаць добрых хлопцаў у кіно і не намышляюць нічога добрага з таго дня, як памёр Рудольф Валянціна. Тэрарысты іміджу не дапамаглі. Фактычна яны нават сталі іміджам. І гэта даволі недарэчна.
  
  
  Усе арабы не больш жорсткія тэрарысты, чым усе арабы шэйхі. Калі мне трэба зрабіць абагульненне аб арабах - а ў цэлым я ненавіджу абагульнення - я б сказаў, што ў іх выдатны склад розуму, шырокі гумар, цудоўныя манеры і прыязнасць, якое часта мяжуе з празмерным.
  
  
  Амерыканская калонія знаходзіцца ва Усходнім Іерусаліме. Калісьці гэта быў палац пашы. Пазалочаны пліткавы купал для задавальненняў. Цяпер пакоі каштуюць дваццаць даляраў у дзень. Велізарныя пакоі з потолочными бэлькамі і ўсходнімі ўзорамі на сценах.
  
  
  Я зарэгістраваўся, як Макензі з Міра, і выйшаў на заліты сонцам двор паабедаць. Ежа французская, а таксама блізкаўсходняя. Я заказаў французскую ежу і ізраільскае віно. Было позна да абеду, і большасць кафляных сталоў былі пустыя. Праз градку квітнеючай герані закідалі камянямі чатырох мясцовых бізнесменаў. Побач са мной загарэлая, дарагая на выгляд пара глядзела на срэбны кафейнік для эспрэса, чакаючы, пакуль кава пачарнее на свой густ. Мужчына ўздыхнуў. Ён не хацеў, каб яго прымушалі чакаць.
  
  
  Падышло маё віно, і мужчына выцягнуў шыю, каб убачыць этыкетку. Я дазволіў яму паспрабаваць. Я падумаў, што калі я яму скажу, у наступныя паўгадзіны мы будзем рабіць спробы віна. Затым ён захоча пагаварыць аб рэстаранах у Францыі і лепшым вытворцу кашуль на Сэвіл-Роў. Так што я дазволіў яму выпіць.
  
  
  Ён прачысціў горла. «Прабачце, - сказаў ён. Амерыканец. "Мне проста цікава ..."
  
  
  «Міквэ Ісраэль».
  
  
  "Прашу прабачэння?"
  
  
  "Віно." Я раскруціў бутэльку. «Міквэ Ісраэль».
  
  
  "Ой." Ён прачытаў этыкетку. «Міквэ Ісраэль».
  
  
  Ён быў апрануты ў гарнітур коштам шэсцьсот даляраў - карычневы гарнітур, асмуглая кашуля, асмуглая скура і карычневыя валасы. Тое, што можна назваць адчувальным посьпехам. Дама побач з ім завяршыла выяву. Бландынка Грэйс Кэлі з бледна-блакітнага шоўку.
  
  
  "Я падумала раней, што ты выглядаеш знаёмым". Яна казала мелодыямі. Акцэнт, французская. "Але зараз я ведаю, каго вы мне нагадваеце". Погляд быў фліртуючым. Класна, але горача. Яна звярнулася да рэкламы ласьёна для загару. "Хто ты думаеш, Боб?"
  
  
  Боб маўчаў. Мая ежа прыбыла. Яна нахілілася да афіцыянта і ўзяла мяне за руку. "Амар Шарыф!" Афіцыянт падміргнуў мне і пайшоў. Яна нахілілася наперад. "Вы не ... ці не так?"
  
  
  «Амар Шарыф. Эээ. Прабач». Я затушыў цыгарэту і ўзяўся за ланч. Боб глядзеў на мае цыгарэты. Праз хвіліну ён папросіць паказаць пачак. Ён прачысціў горла.
  
  
  «Я Боб Ламот. А гэта Жаклін Рэйн».
  
  
  Я здаўся. «Макензі». Мы ўсё паціснулі адзін аднаму рукі.
  
  
  "Вы тут у адпачынку?" - спытаў Боб.
  
  
  Я сказаў, што працую ў World Magazine. Я гэтак часта казаў гэта, што пачынаў верыць у гэта.
  
  
  Ён сказаў мне, што працаваў у Fresco Oil. Я сказаў "Ой" і працягнуў есці. Не "Ой?" Проста "Ой". Яго не павінна было палохаць.
  
  
  "Як пірог з заварным крэмам?"
  
  
  "Хм?"
  
  
  Ён паказаў на маю талерку. "Кіш. Як гэта?"
  
  
  "Выдатна."
  
  
  «Не такі добры, як у мадам Дзіт, іду ў заклад. Вы калі-небудзь былі ў мадам Дзіт у Парыжы? Лепшы пірог з заварным крэмам у свеце, без выключэнняў».
  
  
  "Я запомню гэта"
  
  
  "Ты тут адзін?"
  
  
  “Ммм. Ага».
  
  
  "Добра," сказала Жаклін. «У такім разе, магчыма…» Погляд, які яна кінула на Боба, чытаўся як карты тэлесуфлера. Боб зразумеў яго рэпліку.
  
  
  "О так. Можа, ты хочаш білет на канцэрт сёння ўвечары? У мяне сустрэча, дзелавая сустрэча, і, ну, Жаклін сюды хоча пайсці, але ёй, ну, даволі ніякавата ісці адной. Так што эээ. … »
  
  
  Жаклін доўга і павольна глядзела на мяне. Погляд «чаму-я-котка-прочкі-чаго-ён-не-ведае-не-нашкодзіць». Яе вочы былі зялёнымі і абсыпанымі золатам.
  
  
  Я сказаў: «Госпадзе, прабач, але ў мяне іншыя планы».
  
  
  Такія людзі, як Ламотт, прымушаюць мяне казаць нешта накшталт "чорт вазьмі". А такія жанчыны, як Жаклін, шкодныя для душы. Вы можаце пачуць, як іх колы пстрыкаюць, калі яны плануюць зачапіць вас, але тонкі водар, шаўкавістыя валасы, лёгкая рука на вашай руцэ, затым выслізгвае… і наступнае, што вы ведаеце, вы скокнулі на кручок. І наступнае, што вы ведаеце пасля гэтага, вы зноў у акіяне.
  
  
  "Можа быць, у іншы раз?" Яны сказалі гэта разам, а потым абодва засмяяліся.
  
  
  "Магчыма", - сказаў я, пакуль яны смяяліся.
  
  
  Я запатрабаваў чэк, заплаціў і пайшоў.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ёсць турэцкія лазні і ёсць турэцкія лазні.
  
  
  А яшчэ ёсць Shanda.
  
  
  Аўтэнтычныя турэцкія і аўтэнтычныя лазні. Ніякай лухты. Выбірайце - паравы нагрэў ці сухі жар, гарачы басейн, халодны басейн або сярэдне-цёплы. Шанда размяшчаецца ў іншым былым палацы. Вітражы, мазаічныя падлогі, высокія пазалочаныя купальныя столі.
  
  
  І кім, у імя Алаха, быў Хаім? Хаім мог тут працаваць ці проста тырчаць. Хаім мог прыйсці хоць раз, каб сустрэцца з Робі. Хаіма тут увогуле не магло быць. Або Робі таксама. Можа, ён проста знайшоў пачак запалак. Прабачце, міс, у вас ёсць святло? Канечне. Тут. Усё ў парадку. Трымаць іх.
  
  
  Я падышоў да стала. Патрапаны пісьмовы стол у стылі офіса 1910 года пасярод вестыбюля ў стылі пашы. На таблічцы было напісана: "Прыём IL 5. $ 1,15". Я заплаціў касіру. Ён быў падобны на мае ўспаміны аб С.З. Сакелл - індычка з алейнымі шарыкамі ў ачках.
  
  
  Я склаў рэшту і падумаў хвіліну.
  
  
  "Так?" ён сказаў па-ангельску, "так у чым справа?"
  
  
  Я сказаў: "Я выглядаю так, быццам нешта здарылася?"
  
  
  «Вы калі-небудзь бачылі, каб у некага нічога не здарылася? Ва ўсіх ёсць нешта сваё. Дык чаму ж вы розныя?»
  
  
  Я ўсміхнуўся. "Я не."
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Так?"
  
  
  Дык чаму не. Я сказаў: "Хаім тут?"
  
  
  Ён сказаў: "Хаім хто?"
  
  
  "Я не ведаю. Хто ў цябе?
  
  
  Ён пахітаў падбародкам. "Тут няма Хаіма". Ён схіліў галаву. "Дык чаму ты пытаешся?"
  
  
  "Нехта сказаў мне спытаць Хаіма".
  
  
  Ён зноў пакруціў падбародкам. "Тут няма Хаіма".
  
  
  "Добра. Добра. Дзе шафку?"
  
  
  "Калі вы сказалі, што вас паслаў Хаім, гэта нешта іншае".
  
  
  "Што небудзь яшчэ?"
  
  
  «Калі вы сказалі, што вас паслаў Хаім, я тэлефаную босу. Калі я тэлефаную босу, вы атрымаеце адмысловы зварот».
  
  
  Я пачухаў у патыліцы. "Не маглі б вы патэлефанаваць босу?"
  
  
  «Патэлефанаваўшы босу, я быў бы шчаслівы і ўзрадаваны. Ёсць толькі адна праблема. Хаім цябе не даслаў».
  
  
  «Паслухайце, дапусцім, мы пачнем спачатку. Добры дзень. Добры дзень. Мяне паслаў Хаім».
  
  
  Ён усміхнуўся. "Так?"
  
  
  Я ўсміхнуўся. "Так. Вы патэлефануеце босу?"
  
  
  «Калі б я патэлефанаваў босу, я быў бы шчаслівы і шчаслівы. Ёсць толькі адна праблема. Боса тут няма»
  
  
  Я заплюшчыў вочы.
  
  
  Ён сказаў: Раскажы, што ты ідзеш у апарню. Я прышлю боса пазней ".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Набор для апарні быў у Феліні. Круглы і высокі, як невялікі Калізей, акружаны круглымі белымі каменнымі плітамі, якія, як трыбуны, паднімаліся да высокай купалападобнай столі з каляровага шкла. З парай гэта было падобна на сон сюррэаліста аб Пампеі. Целы, якія раскінуліся на каменных прыступках, з'явіліся ў паветры, але якраз своечасова, каб прадухіліць сутыкненне. Бачнасць была амаль нулявая.
  
  
  Я знайшоў шафку і ўзяў напракат вялікі ручнік з персідскім малюнкам і кудзелісты скрабок, які яны завуць вяхоткай. Я не ведаў, як бос мог мяне знайсці. Я нават не мог устаць на ногі.
  
  
  Я залез на пліту прыкладна на вышыні дваццаці футаў. Паднімаецца пара. Было добра і горача. Я думаў, што змагу вылечыць увагнутасці ад папярэдняй ночы. Паслабіць хворыя мышцы. Я заплюшчыў вочы. Можа, Джэксан Робі прыйшоў сюды проста расслабіцца. Можа, ён прыйшоў за парай, у басейн і па спецыяльнае лячэнне, якое паслаў мяне Хаім.
  
  
  Я павінен быў прызнаць, што зварот быў асаблівым. Аднекуль з пампейскіх туманоў хутка прыляцела пара рук. Яны схапілі мяне малатком і вырвалі мяне з раўнавагі. Было так страшэнна горача, што я яго не бачыў. Але я ведаю, як зняць удар з малатка. Я магу гэта зрабіць, як той казаў, заклаўшы рукі за спіну.
  
  
  Я адказаў ударам па дзюдо, і хлопец адляцеў ад мяне, зноў і зноў, і знік у клубах пары.
  
  
  Не доўга.
  
  
  Ён ударыў мяне прыкладам па рэбрах (вам патрэбен радар, каб ваяваць там), і я паслізнуўся на камені. Ручнік паляцеў, і я быў голым, а затым ён зноў накіраваўся на мяне, вялікая безаблічная кропля, пачынаючы ныраць бомбай, каб забіць.
  
  
  Я пачакаў, пакуль другая нага адарвецца ад зямлі і перавернецца! Я скаціўся на прыступку ніжэй, і яго цела ўрэзалася ў пусты камень. Я быў на ім перш, чым ён паспеў сказаць "уф"! Я ўдарыў яго па горле бокам рукі, але ён заблакаваў мяне рукой таўшчынёй з ствол дрэва. Ён быў пабудаваны, як Кінг-Конг, і погляд на яго твар не змяніў майго меркавання. Мы займаліся практычна індыйскай барацьбой, пакуль ён не крэкнуў, і не здрыгануўся, і мы абодва перакочваліся зноў і зноў, і раптам я ўпаў на прыступку,
  
  
  а ён стукнуўся галавой аб камень.
  
  
  Прыкладна тады я мог скарыстацца дапамогай Вільгельміны. Але, вядома, я не браў свой Люгер у апарню, але я ўзяў Х'юга, свой дакладны штылет. На жаль, я схаваў яго за пояс ручніка, і ён паляцеў, калі ручнік паляцеў, і я недзе страціў яго ў гэтай пары.
  
  
  Але, як нехта сказаў, шукай і знойдзеш. Я адчуў, як нешта вострае паколвае маю спіну. У гэтым блокбастары мяне цьвікамі прыбілі, як муху, і я спрабаваў зрабіць з галавы сечаную печань, а мой уласны нож пачаў калоць мяне ў спіну.
  
  
  Я атрымаў дастаткова рычагоў, каб зрабіць ход. Я схапіўся за прыступку нада мной і адштурхнуў, і мы абодва перакочваліся туды-сюды, уніз - і цяпер у мяне быў штылет. Але цяпер у яго была мая рука з нажом, і мы зноў перавярнуліся, пхаючы нож, толькі зараз ён быў зверху і прыціскаў мае рукі. Я падняў калена, і яго вочы пачалі вылупляцца, і мы зноў падышлі да яго. Я пачуў, як нешта хруснула, яго дыханне стала свісцячым, а рука расслабілася. Я набліжаўся і зразумеў, што пхаю нож у труп.
  
  
  Я павольна падняўся, гледзячы на таго, хто нападаў. Яго шыя зламалася аб кут прыступкі, а галава звісала з краю. Я ўстаў, цяжка дыхаючы. Яго цела павалілася. Ён пачаў каціцца. Зверху і ўніз праз трыбуны белых каменных прыступак, уніз праз узнімальныя пякельныя аблокі пары.
  
  
  Я абышоў ратонду і спусціўся па прыступках. Я быў напалову за дзвярыма, калі пачуў, як нехта сказаў: "Як вы думаеце, пра што быў гэты шум?"
  
  
  Яго таварыш адказаў: "Які шум?"
  
  
  Я вырашыў наведаць боса. Я апрануўся і накіраваўся да дзвярэй з надпісам "Дырэктар". Ягоная сакратарка сказала мне, што яго няма. Я прайшоў міма яе стала і яе пратэстаў і адчыніў дзверы ў кабінет боса. Яго не было. Сакратарка стаяла ў мяне пад локцем; пульхная, касавокая жанчына сярэдніх гадоў, яе рукі былі скрыжаваны на грудзях. "Ёсць якое-небудзь паведамленне?" яна сказала. Саркасцічны.
  
  
  "Ага", - сказаў я. «Скажы яму, што тут быў Хаім. І я апошні раз рэкамендую ягонае месца”.
  
  
  Я спыніўся ля прыёмнай.
  
  
  «Хаім шмат сяброў даслаў?»
  
  
  «Не-а, - сказаў ён. «Першы - гэта ты. Бос сказаў мне толькі два дні таму. «Будзьце ўважлівыя, калі нехта кажа, што Хаім».
  
  
  Два дні таму. Ён пачаў ствараць сваю ўласную зямлю сэнсу.
  
  
  Можа быць.
  
  
  "Так?" ён спытаў мяне. "Што-небудзь здарылася?"
  
  
  "Не", - павольна сказаў я. "Усё ў парадку. Проста ў парадку».
  
  
  
  
  
  
  Дзявятая частка.
  
  
  
  
  
  Kopel Rent-A-Car мне не дапамог. І Avis таксама. У Hertz мне павезла. Так, містэр Робі арандаваў машыну. Дваццаць пятага. У сем раніцы. Ён спецыяльна замовіў Лэнд Ровер. Тэлефанаваў напярэдадні, каб зарэзерваваць.
  
  
  "А калі ён яго вярнуў?"
  
  
  Яна правяла пальцамі па пададзенай квітанцыі. Непрыгожая дзяўчына з дрэннай скурай. Яна надарыла мяне усмешкай, падобнай на наёмную. «Дваццаць сёмага. У адзінаццаць трыццаць».
  
  
  Праз дваццаць хвілін ён тэлеграфаваў AX. Праз гадзіну пасля гэтага ён памёр у завулку.
  
  
  Яна пачала зачыняць скрыню для файлаў.
  
  
  "Вы можаце сказаць мне яшчэ сёе-тое?"
  
  
  Таблічка на прылаўку абвяшчала, што яе клічуць міс Мангель.
  
  
  "Ці можаце вы сказаць мне, колькі міль ён правёў на Роверы?"
  
  
  Яна шпурнула свае калючая пазногці ў форме дзіды назад праз літару «Р», пакуль не падышла да Робі. «Пяцьсот сорак кіламетраў, сэр».
  
  
  Я кладу на прылавак купюру ў пяцьдзесят фунтаў. "Што гэта, што для чаго?" - падазрона спытала яна.
  
  
  «Гэта таму, што вы ніколі не чулі пра містэра Робі, і тут ніхто не пытаўся пра яго».
  
  
  "Пра каго?" - сказала яна і ўзяла купюру.
  
  
  Я ўзяў карту са стойкі і сышоў.
  
  
  Быў заход, і я проста катаўся некаторы час, спрабуючы паслабіць свой розум і падрыхтавацца да наступнага сур'ёзнага прыступу разважанняў. Горад быў колеру ружовага золата, як гіганцкі бранзалет, кінуты паміж узгоркамі. Тэлефанавалі царкоўныя званы, а з пазалочаных мінарэтаў чуўся голас муэдзіна ў краіне. Ла ілаха іла Алах. Мусульманскі заклік да малітвы.
  
  
  Сам горад быў падобным на свайго роду малітву. Арабскія жанчыны, экзатычныя ў вэлюмах, якія балансуюць на кошыках на сваіх каралях, зліваюцца з турыстамі ў абрэзаных джынсах і праваслаўнымі святарамі ў сваіх доўгіх чорных вопратцы і з доўгімі чорнымі валасамі, і мужчыны ў кафіях па шляху ў мячэць і хасідаў. Габрэі ідуць да Сцяны. Я задаваўся пытаннем, ці зможа калі-небудзь горад, названы Богам з трыма імёнамі, бліснуць з неба ў люстэрка і сказаць: «Паслухайце, хлопцы, так і павінна быць. Усе жывуць разам у свеце». Шалом-Алейхем, Салам-Алейкум. Мір вам.
  
  
  Я вярнуўся ў свой пакой і замовіў гарэлку, затым наліў гарачай вады ў
  
  
  ванну і ўзяў з сабой гарэлку ў ванну. За выключэннем месца на патыліцы, дзе мне было балюча расчэсваць валасы, маё цела забылася дзень. Не даруючы, проста забываючыся.
  
  
  Тэлефон зазваніў. Я застагнаў. У маёй працы няма такой рэчы, як апосумская раскоша, якая дазваляе тэлефанаваць тэлефонам ці тэлефанаваць у дзверы. Альбо нехта хоча цябе дастаць, альбо нехта хоча цябе дастаць. І ніколі не ведаеш, што, пакуль не адкажаш.
  
  
  Я вылаяўся і вылез з ванны, капаючы на тэлефон, пакідаючы сляды ад ног на ўсходнім дыване.
  
  
  "Макензі?"
  
  
  Беньямін. Я сказаў яму пачакаць. Я сказаў, што з'еў ванільнае марожанае. Я хацеў гэта атрымаць. Я думаў, ён растае. Код коміксу: Можа быць, нас праслухоўваюць. Я, вядома, праверыў пакой, але за тэлефонам камутатара можна сачыць адкуль заўгодна. І нехта ў Ерусаліме пераследваў мяне. Я паклаў слухаўку і налічыў дваццаць, і калі я падняў слухаўку, ён сказаў, што яму трэба ісці; яго дзвярны званок тэлефанаваў. Я сказаў, што ператэлефаную яму. Сказаў тэлефанаваць у дзесяць.
  
  
  Я падумваў вярнуцца ў ванну, але гэта ўсё роўна, што разаграваць тосты - працы больш, чым таго варта. Я ўзяў ручнік, свой напой і карту і расцягнуўся на вялікім двухспальным ложку.
  
  
  Робі праехаў 540 кіламетраў туды і назад. Дзвесце семдзесят у адзін бок. Пачынаючы з Іерусаліма. Я праверыў маштаб унізе карты. Сорак кіламетраў да цалі. Я адмераў 6 цаляў і накрэсліў круг вакол Ерусаліма; 270 кіламетраў у кожны бок. Усяго каля 168 міль.
  
  
  Круг ішоў на поўнач і ахопліваў большую частку Лівана; усход-паўночна-усход, ён заехаў у Сірыю; Рухаючыся на паўднёвы ўсход, ён захапіў большую частку Іарданіі і пяцідзесяцімільны кавалак Саудаўскай Аравіі. На поўдні ён накрыў палову Сіная і на паўднёвым захадзе прызямліўся на ганку Порт-Саіда.
  
  
  Дзесьці ў гэтым коле Робі знайшоў Шайтана.
  
  
  Недзе ў гэтым коле я знайду Шайтана.
  
  
  Недзе на раўніне з аранжавым пылам.
  
  
  Перш-наперш. Іарданія - варожая тэрыторыя для камандас, а Егіпет хутка становіцца ненадзейным. Сінайскі паўвостраў - добрае месца, каб схавацца, але ён поўны ізраільцян і назіральнікаў ААН, а таксама егіпцян Садата, якім становіцца даволі камфортна са Злучанымі Штатамі. Адзначце гэта як "можа быць", але не як першы варыянт. Не было і Аравіі, якая пакінула частку Сірыі і большую частку Лівана, краіны з вялікім палестынскім кантынгентам. Сірыя, войска якой усё яшчэ змагалася з Ізраілем, усё яшчэ спадзяецца замацавацца, нягледзячы на мірныя перамовы. Ліван, вядомая база спецназаўцаў.
  
  
  Такім чынам, фігура Шайтана была ў Ліване ці Сірыі.
  
  
  Але ці засталіся яны там, дзе былі, калі іх знайшоў Робі? Ці яны вырашылі, што яны ў дастатковай бяспецы, каб проста застацца на месцы пасля забойства?
  
  
  Ліван або Сірыя. Робі тэлефанаваў у Дамаск, Бейрут, Сірыю і Ліван.
  
  
  Потым у маёй галаве пачалі з'яўляцца чуткі.
  
  
  Можа быць, Беньямін адсачыў званкі.
  
  
  Можа, у яго была неверагодная інфармацыя.
  
  
  Можа, мне трэба апрануцца і пайсці паабедаць.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Рэстаран зваўся "Арабскія рыцары", сцены і столь былі пакрыты тканінай; пурпурны, чырвоны, жоўты і галавакружны. Гіганцкая птушыная клетка запаўняла цэнтр пакоя, і пурпурна-чырвона-жоўтая птушка злосна глядзела на наведвальнікаў пры свечках.
  
  
  Я ўзяў стол і замовіў гарэлку і страву з бараніны, арэхаў, нута, рысу, спецый і кунжуту. Я сказаў: "Я хачу адкрыць насенне кунжуту". Афіцыянт ласкава пакланіўся і падаўся назад.
  
  
  Праз некалькі хвілін ён вярнуўся з напоем, а праз некалькі хвілін вярнуўся з Жаклін Рэйн.
  
  
  "Я думала, гэта ты ў куце. Ты хочаш пабыць адзін, ці ...
  
  
  Мы спыніліся на "ці", і яна села. Яна была апранута ў Парыж, і ад яе пахла Парыжам, і светлыя валасы былі сабраны на яе галаве і падалі маленькімі завіткамі на шыю. Дыяменты хітра зіхацелі ў яе ў вушах, а нешта яшчэ хітра блішчала ў яе вачах.
  
  
  Яна апусціла іх і сказала: "Я табе не падабаюся, так?"
  
  
  Я сказаў: "Я вас не ведаю".
  
  
  Яна крыху груба засмяялася. «Ці ёсць выраз «упрошваць задаць пытанне? »Я думаю, вы толькі што задалі гэтае пытанне. Я задаю яго зноў. Чаму я вам не падабаюся?»
  
  
  "Чаму ты хочаш, каб я гэта зрабіў?"
  
  
  Яна падціснула чырвоныя вусны і схіліла галаву. "Для мужчыны настолькі прывабнага, што гэта даволі наіўна",
  
  
  "Для такой прывабнай жанчыны, - я спрабаваў прачытаць гэтыя бляскі ў яе вачах, - табе не трэба ганяцца за мужчынамі, якім ты не падабаешся".
  
  
  Яна кіўнула і ўсміхнулася. «Тушэй. А зараз - ты купіш мне выпіць ці адправіш мяне дадому спаць без вячэры?»
  
  
  Я паказаў афіцыянту і замовіў
  
  
  чырвоны ёй выпіць. Яна глядзела на птушку. «Я спадзявалася, што мы зможам быць добрымі адно з адным. Я спадзявалася…» - яе голас замёр і замоўк.
  
  
  "Вы спадзяваліся?"
  
  
  Яна паказала мне свае зялёна-залатыя вочы. «Я спадзяваўся, што ты возьмеш мяне з сабой, калі пойдзеш. Далей адсюль».
  
  
  "Ад каго?"
  
  
  Яна надзьмулася і правяла пальцам па ёй. "Мне не падабаецца тое, што ён са мной робіць". Я паглядзеў на ззяючыя на яе вушах дыяменты і падумаў, што яму падабаецца тое, што яна з ім робіць. Яна адзначыла мой погляд. "О так. Ёсць грошы. Грошай шмат. Але грошы, я лічу, гэта яшчэ не ўсё. Ёсць пяшчота і адвага... і…» - яна паглядзела на мяне доўгім растаючым позіркам. "І многае, многае іншае". Яна прыадчыніла вусны.
  
  
  Вазьмі і раздрукуй. Гэта была дрэнная сцэна з дрэннага фільма. У яе быў клас, але яна не магла гуляць. І хоць я прызнаю, што быў адважным і далікатным, і выглядаў як Амар Шарыф і ўсё такое, усё, што ззяла ў яе вачах, не было каханнем. Гэта нават не было добрай чыстай юрлівасцю. Гэта было нешта яшчэ, але я не мог яго прачытаць.
  
  
  Я пакруціў галавой. «Не той пэтсі. Але не здавайся. Як наконт таго высокага хлопца?» Я паказаў на прыгожага арабскага афіцыянта. "Грошай не так шмат, але іду ў заклад, што ў яго іх значна больш".
  
  
  Яна паставіла шклянку і рэзка ўстала. У яе вачах стаялі слёзы. Сапраўдныя слёзы. «Мне вельмі шкада, - сказала яна. «Я выставіла сябе дурніцай. Я думала - усё роўна, што я думала». Сапраўдныя слёзы сапраўды цяклі па яе твары, і яна выцірала іх дрыготкімі пальцамі. «Проста я ... я ў такой роспачы, я-о!» Яна здрыганулася. "Дабранач, містэр Картэр".
  
  
  Яна павярнулася і напалову выбегла з пакоя. Я сядзеў у здзіўленні. Я не чакаў такога канца.
  
  
  Я таксама не сказаў ёй, што мяне клічуць Картэр.
  
  
  Я дапіў каву да дзесяці, падышоў да тэлефоннай будкі і патэлефанаваў Беньяміну.
  
  
  "Хтосьці заводзіць спякоту, а?"
  
  
  У якасці адказу я расказаў яму гісторыю ў парнай.
  
  
  "Цікава."
  
  
  "Ці не так? Як ты думаеш, у цябе ёсць час, каб праверыць гэтае месца? Асабліва боса? Хаім, я мяркую, быў усяго толькі падказкай».
  
  
  "Хаім азначае жыццё".
  
  
  "Ды я ведаю. Маё жыццё забірае мяне ў мноства дзіўных мясцін».
  
  
  Паўза. Я чуў, як ён чыркнуў запалкай і зацягнуўся цыгарэтай. "Як вы думаеце, што Робі рабіў са запалкавай скрынкай?"
  
  
  Я сказаў: «Давай, Дэвід. Што гэта? Праверка інтэлекту на першым курсе? Запалкавая скрынка была раслінай толькі для маіх вачэй. Нехта паклаў яго ў багаж Робі, ведаючы, што нехта накшталт мяне знойдзе яго. І прасачыць за ім. Што я Больш за ўсё ў гэтай ідэі мне не падабаецца тое, што ўсё, што я зараз знайду, можа быць раслінай”.
  
  
  Ён пасмяяўся. "Выдатна."
  
  
  "Хм?"
  
  
  «На цесцю. Ці, прынамсі, я прыйшоў да таго ж адказу. Што-небудзь яшчэ, чым вы хацелі б падзяліцца?
  
  
  «У дадзены момант няма. Але ты тэлефанаваў мне».
  
  
  «Тэлефонныя званкі Робі. Я прасачыў нумары».
  
  
  Я дастаў кнігу і аловак. "Гавары."
  
  
  «Нумар у Бейруце - гэта гатэль «Фокс». Робі тэлефанаваў ад станцыі да станцыі, таму няма ніякіх запісаў аб тым, каму ён тэлефанаваў».
  
  
  "Як наконт Дамаска?"
  
  
  "Так. Зразумела. Тэлефон, не занесены ў спіс. Прыватная хата. Тэадор Джэнс. Што-небудзь значыць?"
  
  
  Ой ой. У мяне быў з сабой тэлефонны рахунак Сары. Я праверыў даты званкоў Робі. Я гуляў у покер з Джэнсам у Арызоне, калі ён меркавана размаўляў з Робі.
  
  
  Што азначала што?
  
  
  Што няшчасны выпадак, у выніку якога Джэнс апынуўся ў цёткі Цілі, быў уладкованы. Гэты Робі размаўляў з самазванцам Джэнса. Што нейкі старонні пракраўся ў AX. І той жа старонні мог крануць Робі. Пакуль не...
  
  
  "Не я сказаў. «Для мяне нічога не значыць».
  
  
  "Хочаш, каб я гэта праверыў?"
  
  
  "Я дам Вам ведаць."
  
  
  Яшчэ адна паўза. "Вы б сталі гнілы кібуцнік, разумееце?"
  
  
  "Сэнс?"
  
  
  «Няма духу супрацоўніцтва - як Робі».
  
  
  «Так. Ты праў. У школе я бегаў на трэку замест таго, каб гуляць у футбол. І адзінае, пра што я калі-небудзь шкадаваў, гэта тое, што табе не дастаецца чырлідэрш на трэк. і таварышаў па камандзе ".
  
  
  "Дарэчы, я паслаў табе таварыша па камандзе".
  
  
  "Што вы даслалі мне?"
  
  
  "Не хвалюйцеся. Гэта была не мая ідэя. Я, як кажуць, падпарадкоўваўся».
  
  
  "Вадзім?"
  
  
  «Ястраб. Ад вашага боса да майго босу. Ад мяне да вас».
  
  
  "Якога чорта?"
  
  
  "За тое, што паедзеце ў Сірыю - ці ў Ліван - ці куды-небудзь яшчэ, пра што вы мне не скажаце".
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што я еду?"
  
  
  "Давай, Картэр. Я толькі што адсачыў гэтыя лікі да Дамаска і Бейрута. І акрамя таго, я не думаю, што
  
  
  Шайтан хавае пецярых амерыканцаў, у цэнтры Ізраілю. Раптам ты думаеш, што я дурань? "
  
  
  «Раптам мне патрэбен прыяцель? Што гэта, чорт вазьмі?»
  
  
  «Гэй, маўчы. Загады ёсць загады. Гэты "сябар", якога я паслаў табе, араб. Не зусім агент, але той, хто вам быў карысны. І перш чым вы адкруціце нос, я думаю, вам спатрэбіцца дапамога. І араб з паперамі. Я адправіў вам іх таксама. Паспрабуйце перабрацца праз гэтыя межы як нядаўна які з'явіўся амерыканскі журналіст, і вы маглі б проста сказаць ім, што вы шпіён ".
  
  
  Я ўздыхнуў. “Добра. Я хупавы няўдачнік».
  
  
  «Як у пекле. Я чую, як ты гарыш».
  
  
  "Так?"
  
  
  "Так што гэта твой ход".
  
  
  “Добра. Я пазваню табе праз дзень ці два. Адкуль бы я ні быў. Каб даведацца, што ты даведаўся пра ванны Шанда». Я зрабіў паўзу. "Я веру, што ваш верны не зусім агент будзе трымаць вас у курсе пра мяне".
  
  
  Ён пасмяяўся. «І ты сказаў, што быў прыгожым няўдачнікам».
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Я заплаціў па чэку, атрымаў шмат рэшты і паехаў у гатэль «Інтэркантыненталь». Я знайшоў тэлефонную будку і ўладкаваўся ў ёй.
  
  
  Перш-наперш. Асцярожна. Я павінен быў зрабіць гэта напярэдадні вечарам, але я не хацеў уключаць будзільнік.
  
  
  "Прывітанне?" Яшчэ адна боса-новая на заднім плане.
  
  
  «Сара? Гэта Макензі».
  
  
  "Макензі!" яна сказала. "Я доўга думала пра цябе".
  
  
  "Ў вас ёсць?"
  
  
  "У мяне ёсць."
  
  
  Яна зрабіла паўзу для адпачынку з двума барамі. "Я думаю, што была дурная".
  
  
  Яшчэ два бары боса-новы.
  
  
  «Напярэдадні ўвечар, калі ты сыходзіў, я падышла да акна і стаў глядзець, як ты сыходзіш. Няважна чаму. У любым выпадку, благая звычка, калі тваё таксі ад'ехала, з пад'язной дарожкі выехала машына праз дарогу. Чорны Рэно, І раптам я зразумела, што гэтая машына стаяла там два дні і заўсёды з кімсьці была. Два дні - ты мяне чуеш, Макензі? "
  
  
  "Я чую цябе, Сара".
  
  
  «Машына з'ехала пасля таго, як вы з'ехалі. І яе не было».
  
  
  Кім бы яны ні былі, яны не былі тупымі. Яны ведалі, што хтосьці з AX рушыць услед за Робі, і засталі яго месца, каб даведацца, хто. Гэта азначала, што яны не ведалі, хто я, пакуль я не паехаў наведаць Сару. Так што яны не ведалі, што я сустракаўся з Юсэфам ці бачыў Беньяміна.
  
  
  Можа быць.
  
  
  "Вы бачылі хлопца ўнутры?" Я спытаў.
  
  
  “Іх было двое. Я бачыў толькі кіроўцу. Тыпу Джэка Армстранга. Усеамерыканскі хлопчык».
  
  
  "Вы маеце на ўвазе вялікі і бялявы?"
  
  
  "Ці ёсць іншы выгляд?"
  
  
  "Так цяпер скажы мне, чаму ўсё гэта робіць цябе дурной".
  
  
  Яна зноў спынілася. «Мяркую, усё гэта зрабіла мяне разумным. Дурным я была ўвесь гэты час. Цяпер я ведаю, МакКензі. Наконт працы Джэка. І… і тваёй, мусіць. Я заўсёды ведала, праўда. Я ведала. і я проста не хацела ведаць. Гэта было занадта страшна, каб сапраўды ведаць. Калі б я ведала, мне б прыйшлося хвалявацца кожны раз, калі ён выходзіў з дому». У яе голасе гучала гнеўнае самаабвінавачанне. «Ты разумееш, Макензі? Было лягчэй турбавацца аб «іншых жанчынах» ці пра сябе. Мілыя маленькія, бяспечныя маленькія, дзявочыя клопаты».
  
  
  "Лягчэй, Сара".
  
  
  Яна ўзяла мае словы і раскруціла іх. “Гэта было нялёгка. Нам абодвум было цяжка». Голас яе быў горкім. «О, вядома. Я ніколі не турбавала яго. Я ніколі не задавала яму пытанняў. Я проста зрабіла сябе гераіняй. «Бачыш, як я не задаю табе пытанні? » А часам я проста вярталася. Нырнула ў цішыню. О, гэта мусіла зрабіць яго вельмі шчаслівым». Мой голас быў роўным. “Я ўпэўнены, што вы зрабілі яго вельмі шчаслівым. Што да астатняга, ён зразумеў. Ён павінен быў. Вы думаеце, што ён не ведаў, праз што вы праходзіце? Мы ведаем, Сара. І тое, як вы гэта гулялі, проста аб адзіным спосабе гуляць у гэта ".
  
  
  Некаторы час яна маўчала. Дарагая, доўгая, міжгародняя цішыня.
  
  
  Я парушыў цішыню. "Я патэлефанаваў, каб задаць пытанне".
  
  
  Яна выйшла з трансу, дастаткова, каб засмяяцца над сабой. "Вы маеце на ўвазе, што не тэлефанавалі, каб выслухаць мае праблемы?"
  
  
  «Не турбуйцеся аб гэтым. Я рады, што вы пагаварылі са мной. Цяпер я хачу пагаварыць аб Тэдзе Джэнсе».
  
  
  "Чалавек з Міра?"
  
  
  Я не адказаў. Яна сказала павольна, нерашуча, пакутліва: "Оооо".
  
  
  "Як ён выглядае?"
  
  
  «Божа мой, я…»
  
  
  «Адкуль ты мог ведаць? Давай. Раскажы мне. Як ён выглядаў».
  
  
  «Ну, пясочныя валасы, блакітныя вочы. У яго быў даволі моцны загар».
  
  
  "Вышыня?"
  
  
  "Сярэдняга, сярэдняга целаскладу".
  
  
  Пакуль што яна апісвала Тэда Джэнса.
  
  
  "Што небудзь яшчэ?"
  
  
  «Ммм… прыгожы, я б сказаў. І добра апрануты».
  
  
  "Ён паказаў вам якое-небудзь пасведчанне асобы?"
  
  
  «Так. Прэс-картка з часопіса World Magazine».
  
  
  World Magazine хіба
  
  
  прыкрыццё Джынса.
  
  
  Я ўздыхнуў. «Ён задаваў вам якія-небудзь пытанні? І вы яму адказвалі?
  
  
  «Ну, ён пытаўся тое ж самае, што і ты. Па іншаму. Але ў асноўным ён хацеў ведаць, што я ведаю аб працы Джэка і яго сябрах. І я сказаў яму праўду. Тое, што я сказаў табе. Гэтага я не ведала. штосьці."
  
  
  Я сказаў ёй быць асцярожнай, але не губляць сон. Я сумняваўся, што яны болей будуць яе непакоіць. Яна выканала сваю функцыю - сувязь са мной.
  
  
  У мяне сканчаліся рэшты, і мне трэба было зрабіць яшчэ адзін званок.
  
  
  Я пажадаў Сары Лаві дабранач.
  
  
  Я скорміў аўтамату яшчэ некалькі манет і набраў нумар Жака Кэлі дома ў Бейруце. «Жак Кэлі» апісвае Жака Кэлі. Дзікі француз-ірландзец. Бельмандо пераймае Эралу Фліну. Келі таксама быў нашым чалавекам у Бейруце.
  
  
  Ён таксама быў у ложку, калі я патэлефанаваў. Мяркуючы па невыразнасці ў яго голасе, я не перашкаджаў ні добраму начному сну, ні Late Show у Ліване.
  
  
  Я сказаў, што зраблю гэта хутка, і вельмі пастараўся. Я папрасіў яго зайсці ў "Фокс Бейрут", каб атрымаць спіс гасцей на тыя дні, калі тэлефанаваў Робі. Я таксама сказаў яму, што ў Тэда Джэнса ёсць двайнік. Я сказаў яму перадаць гэтую навіну па тэлеграфе Хоўку і пераканацца, што нехта не абышоў Дамаск. AX паслаў бы замену Джэнсу, але я не рызыкаваў, давяраючы замену. Не, калі я не ведаў, хто ён, а я не ведаў.
  
  
  "Як наконт самога Джэнса?" ён параіў. «Можа быць, нам варта правесці пра яго перадгісторыю. Высветліць, на носе яго лодкі цячэ вада».
  
  
  «Так. Гэта наступнае. І скажы Хоўку, што я прапаную яму выкарыстоўваць Мілі Барнс».
  
  
  "Што?"
  
  
  «Мілі Барнс. Дзяўчына, якая зможа задаваць пытанні Джэнсу».
  
  
  Кэлі зрабіла каламбур, які не варта паўтараць.
  
  
  Я паклаў слухаўку і сеў у будку. Я зразумеў, што быў злы. Я закурыў цыгарэту і ў гневе зацягнуўся. Раптам я пачаў смяяцца. За два дні мяне падманулі, злавілі, двойчы збілі, пераследвалі, больш за верагодна праслухоўвалі, і ў цэлым я служыў тэлефоннай станцыяй для ўваходных і выходных дрэнных навін. Але што мяне ў рэшце рэшт раззлавала?
  
  
  Сэкс-каламбур Кэлі пра Мілі.
  
  
  Паспрабуйце зразумець гэта.
  
  
  
  
  
  
  Дзесяты раздзел.
  
  
  
  
  
  Ісламская культура.
  
  
  14:00 заўтра ў бальнай зале
  
  
  Запрошаны лектар: д-р Джаміль Раад
  
  
  
  
  "Ваша рэшта?"
  
  
  Я паглядзеў уніз з шыльды і зноў на дзяўчыну за прылаўкам цыгарэт. Яна ўручыла мне манету ў пяцьдзесят агорот і мой пачак эксцэнтрычных цыгарэт. Толькі на Блізкім Усходзе і ў некаторых частках Парыжа маю вар'ятку марку з залатымі наканечнікамі прадаюць на звычайных тытунёвых прылаўках гатэляў. Я мог бы абысціся без залатога наканечніка. Да мяне звяртаюцца не толькі матроны сярэдняга ўзросту ў дызайнерскім адзенні і маладыя дзяўчыны-хіпі з нафарбаванымі ў зялёны колер пазногцямі («Дзе вы ўзялі гэтыя мілыя / класныя цыгарэты?»), але і мне трэба глядзець, што я раблю з недакуркамі. . Яны чытаюцца як таблічка з надпісам "Картэр быў тут".
  
  
  Я спыніўся каля стала, каб праверыць паведамленні. Клерк захіхікаў. Ён працягваў глядзець на мяне сарамліва і разумела. Калі я папрасіў, каб мяне разбудзілі ў сем раніцы, каб "хутчэй пачаць", вы, магчыма, падумалі б, што я Роберт Бэнчлі, які зрывае адну з лепшых сцэн. Я пачухаў у патыліцы і патэлефанаваў у ліфт.
  
  
  Ліфцёр таксама быў у прыўзнятым настроі. Я пазяхнуў і сказаў: «Не магу дачакацца, каб легчы спаць», і вымяральнік хіхікання зарэгістраваў тоўстую 1000.
  
  
  Я праверыў свае дзверы, перш чым выкарыстоўваць ключ, і - хо-хо - дзверы адчыніліся, пакуль мяне не было. Хтосьці зачапіўся за маю адмысловую дзвярную прынаду і за маёй спіной зайшоў у госці.
  
  
  Мой наведвальнік усё яшчэ наведваў мяне?
  
  
  Я выцягнуў пісталет, пстрыкнуў засцерагальнікам і расчыніў дзверы з дастатковай сілай, каб разбіць усіх, хто хаваецца за ёй.
  
  
  Яна ахнула і паднялася з ложка.
  
  
  Я ўключыў святло.
  
  
  Танцорка жывата?
  
  
  Так, танцоўшчыца жывата.
  
  
  "Калі вы не зачыніце дзверы, я прастуджуся". Яна ўхмылялася. Не, смяюся. На мяне. Яе чорныя валасы раскудлаціліся. Я ўсё яшчэ стаяў у дзвярах з пісталетам. Я зачыніў дзверы. Я паглядзеў на пісталет, потым на дзяўчыну. Яна не была ўзброена. За выключэннем гэтага цела. І гэтыя валасы. І гэтыя вочы.
  
  
  Я сустрэўся з ёй позіркам. "У мяне ўжо была мая бітва за дзень, так што калі вы плануеце падставіць мяне, вы занадта позна".
  
  
  Яна паглядзела на мяне са шчырым здзіўленнем. "Я не разумею гэтага ..." настройка "?"
  
  
  Я адклаў пісталет і падышоў да ложка. Я прысеў. "Я таксама. Так што, дапусцім, ты мне скажаш». Яна прыкрывала сябе коўдрай, выглядаючы спалоханай і збянтэжанай. Вялікія тапазавыя вочы скануюць мой твар.
  
  
  Я правёў рукой па твары. "Вы працуеце на Бнай Мегіда, ці не так?"
  
  
  "Не. Што прымушае цябе казаць?"
  
  
  Я ўздыхнуў. «Плясканне ў сківіцу, удар у галёнку і пояс у жываце - вось толькі некаторыя з іх. Выкажам здагадку, мы пачнем усё спачатку. На каго вы працуеце і чаму вы тут? І я лепш вас папярэджу. У мяне таксама была мая Вільгельміна. Сённяшні вампір, так што не спрабуй спакусіць мяне сваім далікатным маладым целам».
  
  
  Яна кінула на мяне доўгі цікаўны позірк; галава набок, грыз доўгі пазногаць. «Ты шмат кажаш, - павольна сказала яна. А потым яшчэ адна ўсмешка, вясёлая, якая ўгаворвае.
  
  
  Я ўстаў. "Добра. Уверх!" Я пляскаў у ладкі. "Lickety-split. У адзенне. Вунь за дзверы. Вунь!"
  
  
  Яна пацягнула покрыва вышэй і ўсміхнулася шырэй. “Я думаю, ты не разумееш. Хіба Дэвід не сказаў табе чакаць мяне?
  
  
  "Дэйвід?"
  
  
  «Беньямін».
  
  
  Склаўшы гэта разам, вы атрымаеце Дэвіда Беньяміна. Дэвід - Я-пасылаю-цябе-таварыша па камандзе - Беньямін.
  
  
  Таварыш па камандзе, чорт. Гэта была чырлідэрка.
  
  
  Я вывучаў яе. "Я думаю, табе лепш даказаць гэта".
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Вядома." І ўстала.
  
  
  Ня голая. На ёй была абліпальная сукенка з глыбокім выразам. Бірузова-блакітны. Забудзьцеся пра сукенку. Цела… мілы Гасподзь!
  
  
  "Тут." Яна працягвала мне канверт. Цыдулка ад Беньяміна. Яна стаяла на адлегласці не больш за шэсць цаляў. Мая кроў працягвала цечу ёй насустрач. Я ўзяў ліст. Першая частка была тым, што ён сказаў мне па тэлефоне. І астатняе:
  
  
  Вы, несумненна, памятаеце міс Калуд, нашага таемнага агента ў Эль-Джаззары (ці, лепш сказаць, нашага "раскрытага агента"?). Яна сказала мне, што ўжо аказала вам дапамогу. Ваш стол у клубе быў усталяваны на люку, і пасля таго, як вы праглынулі апошні кавалак ежы, падлогу планаваў праглынуць вас.
  
  
  
  
  Вось чаму яна дала мне сігнал уцячы. Я паглядзеў на жанчыну перада мной і ўсміхнуўся. "Калі вы хочаце перадумаць прапаноўваць сваё цела ..."
  
  
  Яна раптам абурылася. Яна вярнулася ў мой ложак, залезла пад коўдру, але ўсё яшчэ выглядала абуранай. «Містэр Картэр, - сказала яна, і я адразу зразумела, што прапанова адменена, - я тут прыкідваюся місіс МакКензі, таму што гэта мае загады. Я прымаю гэтыя загады, таму што як арабка я пагарджаю тымі, што тэрарысты. І таму што я хачу, як жанчына, быць свабоднай ад тыраніі вэлюму і пурды. Гэта мае прычыны. Толькі палітычныя. Вы ласкава захаваеце нашыя адносіны палітычнымі”.
  
  
  Яна ўзбіла падушкі і нацягнула коўдру. "А цяпер, - сказала яна, - я хачу спаць". Яна закрыла вочы і зноў расплюшчыла іх. Выключыце святло, калі ласка, на выхадзе "
  
  
  Я надаў ёй выгляд, які пакідаю для марсіянаў і некаторых малавядомых кубісцкіх карцін. «Я думаю, - павольна сказаў я, - нам лепей узяць гэта яшчэ раз. Гэта мой пакой. А тая, на якой вы ляжыце, мой ложак, місіс Макензі. І нават калі б я мог зняць іншы пакой, яна б не была маёй». Выглядае правільна, місіс Макензі, з пункту гледжання нашага прыкрыцця, місіс Макензі, калі я перайду ўверх і выбегу на такую страву, як вы ».
  
  
  Яна села, абаперлася на локаць і падумала: "Ну ... ты маеш рацыю". Яна кінула падушку на падлогу і стала здымаць коўдру з ложка.
  
  
  Я адкінуў падушку. "Як бы мы гэта ні згулялі, гэта будзе падлетак, але я пракляты, калі правяду ноч на падлозе". Я хуценька пачаў аслабляць гальштук. Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма і выглядала молада. «Я… я папярэджваю вас, – сказала яна, спрабуючы захаваць тон папярэджання, – я… я не буду… я не…» і, нарэшце, яна прамармытала: «Я нявінніца».
  
  
  Мая рука застыла на вузле гальштука. Справа ў тым, што я ёй паверыў. Дваццаціпяцігадовая, сакавітая, сэксуальная, танцуючая танец жывата, шпіёнка ... нявінніца.
  
  
  Я пакінуў ніжнюю бялізну і выключыў бой. Я сеў на ложак і закурыў. "Як ваша імя?" - мякка спытаў я яе.
  
  
  "Лэйла", - сказала яна.
  
  
  «Добра, Лэйла. Мы будзем захоўваць нашыя адносіны строга палітычнымі».
  
  
  Я залез пад коўдру і хутка паглядзеў на яе. Яна стаяла да мяне спіной, а вочы былі зачыненыя.
  
  
  Палітыка робіць дзіўных таварышаў па ложку.
  
  
  
  
  
  
  Адзінаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Гэта было амаль, але яшчэ не зусім развіднела. У вестыбюлі гатэля ўсё яшчэ гарэла святло, і ў начнога клерка было выраз цяжкага дня і ночы. Суправаджаючы ў цёмна-зялёным камбінезоне вадзіў пыласосам па кілімку. Яго гул рэхам разнёсся па пустым холе. Выпраўленне: не зусім пусты хол.
  
  
  У яго быў твар, як у плаката з прызывам у войска. Усе светлавалосыя, блакітнавокія, маладыя і стромкія. Дарагі амерыканскі касцюм. Але крыху камякаваты пад пахай. Прыкладна дзе вісіць кабура. І крыху халаднавата вакол вачэй. І што менавіта ён рабіў у холе, чытаючы газету а пятай раніцы. Багіня-нявінніца была ў маёй пасцелі, а не ў яго.
  
  
  Я ведаў, хто ён такі. Джэк Армстранг, а
  
  
  Усеамерыканскі сімвал.
  
  
  Усё, што я меў на ўвазе, калі выходзіў з пакоя, - гэта шпацыр вакол квартала ад бессані. Цяпер вырашыў узяць машыну і паглядзець у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  І, вядома ж, чорны Renault. Ён выехаў з месца насупраць гатэля. Усё, што я атрымаў, гэта хуткае ўражанне аб яго знешнасці. Цёмнавалосы і здаравенны. Але і на араба ён не быў падобны. Кім былі ўсе гэтыя хлопцы? І пры чым тут Аль-Шайтан?
  
  
  Я павярнуў направа на Хаесод-стрыт.
  
  
  Renault згарнуў направа на вуліцу Хаесод.
  
  
  Чаму яны раптам пераследвалі мяне зараз? Ніхто не пераследваў мяне па дарозе з Тэль-Авіва. А ўчора дарога ззаду мяне была вольная. Дык чаму менавіта зараз?
  
  
  Таму што да гэтага часу яны ведалі, куды я іду. Амерыканская калонія. Ванны Шанда. Яны вельмі пераканаліся, што я пайду ў Шандскія ванны, і вырашылі, што адтуль я паеду ў морг. Цяпер яны не ведалі, чаго чакаць. Так што на мне быў цень.
  
  
  Ці на мне быў забойца?
  
  
  Я зноў павярнуўся. Ён зноў павярнуўся.
  
  
  Я спыніўся ў далёкім канцы Рэмбон-стрыт, адкуль адкрываўся від на ўсё яшчэ спячы горад. Я пакінуў матор працаваць і выцягнуў пісталет.
  
  
  Рэно праехаў міма.
  
  
  Не забойца.
  
  
  Не абавязкова.
  
  
  З Агрон-стрыт пад'ехала машына. Юныя закаханыя прыходзяць палюбавацца ўзыходам сонца.
  
  
  Верагодна, трэба было пакінуць Іерусалім.
  
  
  Калі б кантакт Робі ўсё яшчэ быў тут (калі б у Робі быў кантакт тут з самага пачатку), хлопец убачыў бы цені і пазбягаў мяне, як чумы. Цень цені? Не варта турбавацца. Гэта былі тыповыя дробныя найміты. Шанца? Шын Бэт праверыць гэта. Але, хутчэй за ўсё, гэта была другарадная змова. Я шукаў арабскіх тэрарыстаў. А я пакуль нават араба не бачыў.
  
  
  Час было пакінуць Ерусалім.
  
  
  Я дакладна ведаў, куды хачу пайсці.
  
  
  Пытанне было ў тым, ці ведалі цені?
  
  
  Я закурыў цыгарэту, уключыў музыку і дазволіў сонцу свяціць мне ў твар праз акно. Я заплюшчыў вочы.
  
  
  І Жаклін Рэйн танчыла ў мяне ў галаве.
  
  
  Куды ўпісалася Жаклін Рэйн?
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Я выкарыстаў кавалак ацэтату і зашчоўкнуў замак.
  
  
  Яна не спала.
  
  
  Выраз яе твару, калі я адчыніў дзверы, было парадоксам ціхамірнага жаху. Калі яна ўбачыла, што гэта я, яна ўздыхнула і адкінулася на падушкі.
  
  
  Я сказаў: "Ты хацеў пагаварыць".
  
  
  Яна сказала: «О, дзякуй Богу».
  
  
  Я скінула з крэсла карункавай пеньюар і села. Жаклін прыклала палец да вуснаў. «Асцярожна, - прашаптала яна, - Боб - ён застаецца ў пакоі насупраць».
  
  
  Я сказаў ёй, што ведаю, што правяраў, ці не зарэгістраваны яны разам. Яна папрасіла цыгарэту. Я кінуў ёй заплечнік. Яна прыбрала светлыя валасы з твару, яе рука злёгку дрыжала. Твар злёгку апухлы.
  
  
  Яна задзьмула запалку. "Ты возьмеш мяне з сабой?"
  
  
  "Я ў гэтым сумняваюся", - сказаў я. "Але вы можаце паспрабаваць пераканаць мяне".
  
  
  Яна сустрэлася са мной поглядам і злёгку нахілілася наперад, яе грудзей выступілі з-пад зялёнай карункавай сукенкі ...
  
  
  "З логікай", - дадаў я. «Так што вярні свой сімпатычны куфэрак на месца».
  
  
  Яна задрала коўдру і крыва ўсміхнулася. "Ты ўсім сэрцам".
  
  
  «Я ўвесь у вушах. Ты хочаш пагаварыць - ці ты хочаш, каб я сышоў?»
  
  
  Яна паглядзела на мяне і ўздыхнула. "З чаго мне пачаць?"
  
  
  "Хто такі Ламот?"
  
  
  "Я… я не ведаю".
  
  
  «Пакуль, Жаклін. Было прыемна пабалбатаць».
  
  
  "Не!" - рэзка сказала яна. "Я не ведаю. Я ведаю толькі тое, кім ён сябе называе».
  
  
  "Як доўга ты ведаеш яго?"
  
  
  "Каля двух месяцаў".
  
  
  "Добра. Я куплю гэта. Дзе ты пазнаёміўся?"
  
  
  "У Дамаску".
  
  
  "Як?"
  
  
  "На вечарынцы."
  
  
  "Чый дом?"
  
  
  “Не ў доме. У рэстаране"
  
  
  "Прыватная вечарынка або дзелавая вечарынка?"
  
  
  "Я не разумею".
  
  
  "Прыватная вечарынка або дзелавая вечарынка?"
  
  
  "Я не разумею, чаму вы пытаецеся гэтыя падрабязнасці".
  
  
  Таму што лепшы спосаб даведацца, ці хлусіць нехта - гэта задаваць пытанні, як кулямётныя кулі. Няважна, якія пытанні. Важная хуткасць. Толькі прафесіянал можа так хутка. І толькі прафесіянал, якога добра адрэпеціравалі. Жаклін Рэйн, кім бы яна ні была, ні ў якім разе не была прафесіяналам.
  
  
  "Прыватная вечарынка або дзелавая вечарынка?"
  
  
  "Бізнес,"
  
  
  "Чый?"
  
  
  "Канферэнцыя нафтавікоў".
  
  
  "Назавіце фірмы, якія наведалі канферэнцыю".
  
  
  "Trans-Com, Fresco, S-Standard, я думаю. Я ..."
  
  
  "Як ты туды патрапіла?"
  
  
  "Я з сябрам".
  
  
  "Які сябар?"
  
  
  «Мужчына. Гэта сапраўды важна? Я…»
  
  
  "Які сябар?"
  
  
  «Яго клічуць - яго клічуць - Жан Манто».
  
  
  Хлусня.
  
  
  "Працягвай."
  
  
  "З чым?"
  
  
  «Манта. Сябар? Ці ён быў тваім палюбоўнікам?
  
  
  "Палюбоўнік". Яна сказала ціхім голасам.
  
  
  "Працягвай."
  
  
  "Чым? Божа мой! Чым?"
  
  
  «Ламот. Вы кінулі Манты дзеля Ламота. Дык што вы ведаеце пра Боба Ламотэ?
  
  
  «Я сказаў табе. Нічога асаблівага. Я… я проста ведаю, што ён замешаны ў нечым дрэнным. Гэта мяне палохае. Я хачу ўцячы».
  
  
  «Такім чынам? Што цябе спыняе».
  
  
  "Ён... ён ведае".
  
  
  "Як?"
  
  
  Цішыня. Затым: «Ён… у яго ёсць двое мужчын, якія назіраюць за мной. Я прыкідваюся, што ня ведаю. Але я ведаю. Яны глядзяць. Я думаю, яны заб'юць мяне, калі я паспрабую ўцячы. Я думаю, яны заб'юць мяне, калі яны даведаюцца, што мы гаворым ".
  
  
  Цішыня.
  
  
  "Працягвай."
  
  
  "Што ты хочаш?"
  
  
  «Праўда. Пачніце зверху. З кім вы былі на нафтавай канферэнцыі?»
  
  
  На імгненне мне здалося, што яна страціць прытомнасць. Яе цела рэзка ўпала, павекі задрыжалі.
  
  
  «Вы маглі б таксама сказаць мне. Я ўжо ведаю».
  
  
  Яна не страціла прытомнасць. Яна проста задыхалася ад рыданняў. Яна застагнала і перавярнулася тварам да сцяны.
  
  
  «Тэд Джэнс. Так? Ён працуе на Trans-Com Oil у Дамаску. Прынамсі, гэта частка ягонай працы. І вы прадалі яго за дыяментавыя завушніцы». Я падумаў аб тым, як Джэнса дапытала Мілі. Ці клапоціцца Мілі аб грошах. Цяпер усё набыло сэнс, чорт вазьмі. "І ты яго ледзь не забіла, ці ведаеш".
  
  
  "Не трэба! Калі ласка!"
  
  
  «Ты не занадта мяккі, каб чуць пра падобныя рэчы. Як ты думаеш, што адбываецца?
  
  
  Яна бязвольна села. «Бобу патрэбны былі толькі ключы ад кватэры. Ён сказаў, што яму проста трэба выкарыстоўваць кватэру Тэда, пра што ніхто не даведаецца. Што мы будзем багатымі».
  
  
  "Што ён рабіў у кватэры Тэда?"
  
  
  Яна пахітала галавой. "Мяне там не было".
  
  
  "А дзе быў Тэд?"
  
  
  «Ён ... ён быў у Бейруце»
  
  
  "Калі ён сышоў?"
  
  
  "Не ведаю. Думаю, у сераду».
  
  
  "Дванаццатага?"
  
  
  Яна паціснула плячыма. «Напэўна. Я думаю".
  
  
  Гэта прыкінуў. Джэнс пакінуў Дамаск у сераду, дванаццатага чысла. Ён з'ехаў у Бейрут і яго збіла машына. "У аўторак", - сказаў ён. Значыць, гэта быў аўторак, васямнаццаты. Гэта было прымеркавана да таго часу, калі ён з'явіўся ў Арызоне. Тое, як ен гэта сказаў, ён не думаў, што гэта звязана з AX.
  
  
  Толькi так мусiла быць.
  
  
  Можа быць, нават злучана з Фоксам.
  
  
  Фокса выкралі пятнаццатага чысла. Пра тое, калі Ламот пачаў карыстацца кватэрай Джынса.
  
  
  І Робі пачаў гарачыцца па справе.
  
  
  І нехта ведаў, што становіцца горача. "Калі Джэксан Робі ўпершыню патэлефанаваў?"
  
  
  Яна нават не доўга вагалася. «Аднойчы позна ўвечары. Можа, у гадзіну ночы».
  
  
  "І Тэда там не было".
  
  
  Яна адмоўна паківала галавой.
  
  
  "І Ламота быў".
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  «І ты дала яму трубку. Ты сказала: «Хвілінку, я паклічу Тэда». І вы звязалі Ламотта з Робі па тэлефоне”.
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  "І пасля гэтага ён папрасіў ключ".
  
  
  Яшчэ адзін ківок.
  
  
  І пасля гэтага Джэнс быў збіты.
  
  
  І Ламотт застаўся, адказваючы на званкі Робі. Робі паведамляе аб ходзе расследавання.
  
  
  Такім чынам, калі Робі знайшоў Шайтана, Ламотт ведаў пра гэта і камусьці распавёў. І забіў Робі.
  
  
  "Яшчэ адно пытанне. У першы дзень, калі я прыехаў сюды. Гэта запрашэнне адвезці цябе на канцэрт. Няўжо Ламотт думаў, што я ўпаду табе на рукі і пачну шаптаць табе на вушы дзяржаўныя сакрэты?
  
  
  "Не", - павольна адказала яна. “Гэта была мая ідэя. Я сказаў яму, што думаю, што змагу прымусіць цябе расказваць пра тваю справу. Але ўсё, што я хацела, - гэта застацца з табой сам-насам… папрасіць цябе аб дапамозе».
  
  
  «І вы планавалі расказаць мне якую-небудзь гісторыю пра хуліганства. Дзяўчына ў бядзе».
  
  
  Яна закрыла вочы. "Я ў бядзе".
  
  
  Я ўстаў.
  
  
  Яе вочы адкрыліся і ўспыхнула паніка. "Калі ласка!" яна ўмольвала. “Ты не можаш проста пакінуць мяне. Тэд жывы, і Бог ведае, што мне вельмі шкада. Я ўсё выпраўлю. Я памагу табе».
  
  
  "Токіо Роўз сказаў тое ж самае".
  
  
  «Сапраўды! Я буду. Я... Я даведаюся сёе-тое ад Боба і раскажу табе».
  
  
  Я ўзяў з ложка цыгарэты. Я запаліў адну і паклаў заплечнік у кішэню. Падобна, я абдумаў яе прапанову. «Вы разумееце, - сказаў я, - калі ваш сябар Ламотт даведаецца, што я быў тут, і раптам вы задаяце пытанні, ён дастаткова праніклівы, каб сабраць усё разам. Гэта азначае, што вы мёртвыя»
  
  
  Я падышоў да дзвярэй і ціхенька яе адчыніў. У залі нікога. Вочы не глядзяць. Гукі храпу з пакоя Ламота. Я ўвайшоў і зачыніў дзверы. Я затушыў цыгарэту ў попельніцы ля крэсла.
  
  
  «Добра, - сказаў я. "Мне патрэбна інфармацыя, і я хачу яе сёння ўвечары".
  
  
  Яна цяжка праглынула. "Вы ўпэўненыя, што Боб не даведаецца, што вы былі тут?"
  
  
  Я прыўзняў брыво. "Я ніколі не скажу".
  
  
  Яна ўздыхнула і кіўнула.
  
  
  Я ўсміхнуўся і пайшоў.
  
  
  У любым выпадку, гэта спрацавала, мяне задавальняла. Можа, ёй удасца атрымаць якую-небудзь інфармацыю. Я сумняваўся ў гэтым, але, магчыма, яна магла б. З іншага боку - што больш верагодна - калі б Ламот быў разумны, ён бы ведаў, што я быў там.
  
  
  У пакоі Жаклін было два недакуркі.
  
  
  Акулы з залатымі наканечнікамі, якія чытаюцца як знак. Таблічка з надпісам "Картэр быў тут".
  
  
  Я вярнуўся наверх і лёг у ложак. Лэйла была там, усё яшчэ моцна спала.
  
  
  Я страшэнна стаміўся, мне было ўсё роўна.
  
  
  
  
  
  
  Дванаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Мне снілася, што я ляжу недзе ў пустыні, акружаны вялізнымі аранжавымі камянямі, і камяні ператварыліся ў форму д'ябла і пачалі дыхаць агнём і дымам. Я адчуваў запал і ўласны пот, але чамусьці не мог паварушыцца. У іншым кірунку былі пурпурныя горы, прахалодныя і цяністыя, а ўдалечыні - самотны вершнік на бронзавай кабыле. Перада мною з зямлі падняўся гладкі камень. На камені было напісана. Я прыжмурыўся, каб прачытаць: «Тут ляжыць Нік Картэр». Я адчуў нешта халоднае збоку ад маёй галавы. Я пакруціў галавой. Ён не рухаўся, я расплюшчыў вочы.
  
  
  Боб Ламот стаяў нада мной. «Нешта халоднае» было руляй пісталета. Я адвёў вочы налева. Ложак была пустая. Лэйлы не было.
  
  
  Мае думкі вярнуліся да больш ранняй сцэны. Я стаю ў холе сёння раніцай. Стоячы перад дзвярыма Ламота. Узважваючы каштоўнасць уварвання. Я адмовіўся ад гэтага. Я прабегся па самым верагодным сцэнары і вырашыў, што дыялог не будзе прайгравацца.
  
  
  Я (мой пісталет накіраваны прама яму ў галаву): Добра, Ламот. Скажыце, на каго вы працуеце і дзе я магу іх знайсьці.
  
  
  Ламот: Ты заб'еш мяне, калі я гэтага не зраблю, ці не так?
  
  
  Я: Вось і ўсё.
  
  
  Ламот: І вы дазволіце мне пяць, калі я гэта зраблю? Я з цяжкасцю веру ў гэта, містэр Макензі.
  
  
  Я: Рызыкні.
  
  
  Ламот (выцягваючы з ніадкуль нож і ніякавата наносячы ўдар мне ў бок): Ух! Ах!
  
  
  Я: Бац!
  
  
  Не тое каб я лічыў Ламота героем. Мужчыны, якія носяць пяцідзесяцідаляравыя гальштукі, любяць трымаць шыю ў бяспецы. Я проста падумаў, што ён ацэніць шансы. Калі б ён не загаварыў, мне давялося б яго забіць. Калі б ён загаварыў, мне давялося б яго забіць. Што я мог зрабіць? Пакінуць яго ў жывых, каб папярэдзіць Аль-Шайтана? Яны перамесцяць сваё сховішча перш, чым я дабяруся туды, і ўсё, што я патраплю, будзе пасткай. І Ламот быў дастаткова разумны, каб дапусціць гэта. Таму замест таго, каб даць мне які-небудзь адказ - акрамя, магчыма, няправільнага адказу - ён спрабаваў забіць мяне, і мне давялося б забіць яго. (Гэта быў сцэнар са шчаслівым канцом.) У любым выпадку я не атрымаю ніякай рэальнай інфармацыі і, магчыма, заб'ю каштоўную падказку.
  
  
  Таму я сышоў ад дзвярэй Ламота, думаючы, што зраблю з ім як-небудзь інакш.
  
  
  Вось і ўсё.
  
  
  "Ну, нарэшце ты прачнуўся", - сказаў ён. "Рукі ўгору."
  
  
  Ламот быў апрануты ў тысячу долараў, і хвалі Зізані хлынулі з яго твару. Сара сказала, што ён "даволі прыгожы" - чалавек, які прыйшоў і выдаў сябе за Джэнса, - але ён здаваўся мне распешчаным дзіцем. Вусны занадта мяккія. Змрочныя вочы.
  
  
  "Ага", - сказаў я. «Дзякуй за паслугу. Пякельна прачынацца па звінячай трывозе. Дык вось, цяпер, калі я ўстаў, што я магу вам прапанаваць?
  
  
  Ён усміхнуўся. “Ты можаш памерці. Думаю, гэта мяне задаволіць».
  
  
  Я смяяўся. «Гэта было б неразумна, Ламота. Па-першае, твой голас запісаны на плёнку. Ты запусціў машыну, калі адчыніў дзверы». Ён пачаў аглядаць пакой. "Эээ", - сказаў я. "Сумняваюся, што вы знойдзеце яго, калі будзеце глядзець увесь дзень". Я закусіў губу. "Калі ў цябе ёсць час шукаць так доўга".
  
  
  Ён не мог знайсці яго, бо яго там не было. Я ведаю, што гэта непрыемна, але часам хлушу.
  
  
  «Цяпер справа ў тым, - працягнуў я спакойна, - што мае сябры ведаюць некалькі фактаў, якія я сабраў да гэтага часу. У тым ліку: "Я глядзеў на яго", факт тваёй прысутнасці. Калі ты заб'еш мяне, ты мёртвы. Калі вы дазволіце мне жыць, яны дазволяць вам жыць, на выпадак, калі вы памыліцеся і прывядзеце нас да Шайтану».
  
  
  Яго вочы звузіліся, спрабуючы мяне прачытаць. Пісталет заставаўся нерухомым, цяпер ён быў накіраваны мне ў грудзі. Пэўнай часткі мяне хацелася смяяцца. Зброя была «Берэта» 25 калібру. Пісталет Джэймса Бонда. Ну вядома, у Ламота будзе пісталет Джэймса Бонда.
  
  
  Ён круціў галавой. "Я не думаю, што веру табе".
  
  
  "Тады чаму б табе не забіць мяне?"
  
  
  "Я поўнасцю маю намер гэта зрабіць".
  
  
  «Але не раней… чаго? Калі б усё, што ў цябе ў галаве было забойства, ты б застрэліў мяне да таго, як я прачнуся».
  
  
  Ён злаваўся. "Я не люблю, калі мяне апякуюць". Ён гучаў раздражнёна. «Менш за ўсё, калі гэта робяць патэнцыйныя трупы. Я хачу, каб вы мне сказалі, колькі вы ведаеце. І каму, калі хто-небудзь, вы сказалі».
  
  
  Я: І ты заб'еш мяне, калі я гэтага не зраблю, ці не так?
  
  
  Ламот: Вось і ўсё.
  
  
  Я: І ты дазволіш мне жыць, калі я гэта зраблю? Я не веру гэтаму, містэр Ламот.
  
  
  Ламот: Зніку...
  
  
  Я (мая рука кідаецца наперад магутным ударам, які выбівае Берэту з яго рукі, мае ногі пампуюцца наперад і падаюць на падлогу, маё калена падымаецца, каб прывітацца з яго жыватом, і мая рука, як склюд на тыльным баку яго шыя, пакуль ён усё яшчэ зваліўся наперад ад удару жывата): А зараз - што ты скажы, што хацеў ведаць?
  
  
  Ламот (спускаецца, але затым бярэ мяне з сабой, зараз ужо на мне, яго рукі на маёй шыі і яго спражка рамяня прадзіраўлівае мой жывот): Ух! Ах!
  
  
  Я: Бац!
  
  
  Гэты тупы вырадак дастаў мой пісталет з-пад падушкі і сунуў яго ў кішэню пінжака. Усё, пра гэта я даведаўся, калі калупаўся ў ягоных кішэнях.
  
  
  Кроў цякла з яго рота, а збоку на яго куртцы ўтваралася пляма. Калі б ён быў жывы, ён быў бы больш шалёны за пекла. Такі добры гарнітур сапсаваны.
  
  
  Я падштурхнуў яго цела, абшукаў яго кішэні і знайшоў ключы. Усё астатняе на ім не мела значэння. Яго ID чытайце так, як я і думаў. «Роберт Ламот з Fresco Oil». Хатнім адрасам была вуліца ў Дамаску.
  
  
  Я пачаў апранацца.
  
  
  Дзверы адчыніліся.
  
  
  Лэйла ў баваўнянай спадніцы і блузцы. Яе валасы заплеценыя ў касічкі. Маленькая плямка ліпкага клубнічнага джэма радасна ляжала ў яе рота. "Ты ўстаў", - сказала яна. "Я не хацела цябе будзіць, таму пайшла снедаць..."
  
  
  "Што здарылася?" Я сказаў. - "Вы ніколі не бачылі цела?"
  
  
  Яна зачыніла дзверы і прыхінулася да яе, я мог сказаць, што ёй было шкада, што яна з'ела перапынак ...
  
  
  "Хто ён?" яна сказала.
  
  
  «Чалавек, які мусіў застацца ў ложку. Мы зоймемся гэтым пазней. А пакуль я хачу, каб вы зрабілі мне ласку».
  
  
  Я сказаў ёй аб ласцы. Яна пайшла рабіць гэта.
  
  
  Я павесіў на дзверы таблічку «Не турбаваць» і падышоў да пакоя Ламота.
  
  
  Дзве тысячы долараў Амерыканскія грошы. Чатырнаццаць касцюмаў, тры тузіны кашуль і столькі ж гальштукаў. Паўтара фунта высакаякаснага гераіну і невялікі скураны футарал Gucci з усім прыладдзем для перастрэлак. Не зусім тое, што меў на ўвазе Gucci.
  
  
  Нічога болей. Ніякіх чэкаў. Ніякіх лістоў. Ніякай чорнай кніжкі з тэлефоннымі нумарамі. Я падышоў да яго тэлефона.
  
  
  "Ды сэр?" Голас аператара быў радасным.
  
  
  Гэта містэр Ламота з 628. Я хацеў бы ведаць, калі ласка, ці ёсць у мяне якія-небудзь паведамленні? "
  
  
  «Не, сэр, - сказала яна. - Толькі тое, якое ў вас сёння раніцай».
  
  
  "Тое, што ад містэра Пірсана?"
  
  
  "Не, сэр, - сказала яна, - ад містэра эль-Ямаруна".
  
  
  "О так. Гэта. Я атрымаў гэта. Аператар, я хацеў бы ведаць, што - я, магчыма, выпісваюся сёння ўвечары, і мне трэба напісаць рахунак выдаткаў - ці шмат у мяне нявыкананых міжгародніх выклікаў?»
  
  
  Яна сказала, што мне давядзецца пагаварыць з кім-небудзь яшчэ. Такім чынам, секундачку, сэр. Пстрыкніце, пстрыкніце, патэлефануйце.
  
  
  Быў толькі той званок, які я зрабіў у Жэневу. Я запісаў нумар.
  
  
  Я папрасіў, каб мяне падключылі да знешняга аператара, і патэлефанаваў Кэлі за зваротную аплату.
  
  
  Я расказаў яму тое, што даведаўся ад Жаклін. Кэлі свіснуў. "Гэтага амаль дастаткова, каб прымусіць мяне спаць аднаго". Ён зрабіў паўзу і дадаў: "Амаль, я сказаў".
  
  
  "У вас была магчымасць праверыць гатэль?"
  
  
  «Ды і не. У гэтым месцы пануе шум. Нейкі нафтавы шэйх з Абу-Дабі займае паверх і ўвесь час. У Гая чатыры жонкі, тузін памагатых і штат яго асабістых слуг. уласны кухар”.
  
  
  "Дык пры чым тут мы?"
  
  
  «Проста падумаў, што ты хацеў бы ведаць, чаму твой рахунак за газ і электрычнасць такі высокі. Не будзь такім нецярплівым, Картэр. Да нас гэта мае дачыненне тое, што ў іх паўсюль ахова з-за таго, што шэйх знаходзіцца ў іх сховішчы. І паколькі я не магу выпытаць ці купіць інфармацыю, я павінен паспрабаваць выкрасці яе, разумееце? І тое, як усё складзена, выкрасці спіс гасцей на тыдзень, які назваў Робі, гэтак жа складана як здзяйсненне рабавання на мільён долараў. Усё, што я магу вам сказаць, пытаючыся паўсюль, гэта тое, што на тым тыдні праходзіла нафтавая канвенцыя. Гатэль быў забіты амерыканскімі тыпажамі і мноствам арабскіх шэйхаў узбярэжжа Мексіканскага заліва».
  
  
  "А як наконт супрацоўнікаў гатэля?"
  
  
  "Нічога цікавага. Але поўны выклад зойме некалькі дзён. І, дарэчы, - што я шукаю? Сябра ці ворага? Робі тэлефанаваў мне.
  
  
  Я быў прыяцелем, каб атрымаць інфармацыю, ці ён патэлефанаваў падазраванаму, каб той прывёў да справы?
  
  
  "Так, дакладна."
  
  
  "Так, што менавіта?"
  
  
  "Гэта менавіта тое пытанне".
  
  
  "Ты чароўны, Картэр, ты гэта ведаеш?"
  
  
  «Так мне сказалі, Кэлі. Так мне сказалі».
  
  
  Я павесіў слухаўку і падышоў да шафы Ламота. Я бачыў вялікі чамадан Vuitton. Багажны на дзве тысячы долараў. Вы не маглі купіць сабе даражэйшую труну. Праз дваццаць хвілін Ламота быў усярэдзіне. Паніхіда прайшла проста, але з густам. Я сказаў "Бон ваяж" і дадаў: "Амін".
  
  
  Лэйла вярнулася з паходу па крамах. Яна несла вялікі кошык сяброў.
  
  
  "Ў вас ёсць праблемы?"
  
  
  Яна пахітала галавой.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Была гадзіна трыццаць. "Добра", - сказаў я. "Тады нам лепш ісці".
  
  
  
  
  
  
  Трынаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Больш за дзвесце чалавек сабраліся ў бальнай зале на лекцыю доктара Раада аб ісламскай культуры, запоўніўшы шэрагі складаных крэслаў насупраць драпіраванага памоста з мікрафонамі, напоўніўшы паветра ветлівым кашлем і мяккім пахам духоў.
  
  
  Публіка складалася ў асноўным з турыстаў, у асноўным амерыканцаў, і ў асноўным жанчын. Лекцыя павінна была быць часткай пакета, нараўне з бясплатным трансферам з аэрапорта, аўтобуснай экскурсіяй па горадзе і спецыяльным начным турам па славутасцях. Быў таксама клас старшакласнікаў і каля дваццаці арабаў, некаторыя былі ў касцюмах і белых куфіях, галаўных уборах тыповых мужчын-арабаў. Астатнія былі схаваныя ў трапяткім адзенні, больш поўных галаўных уборах і цёмных акулярах.
  
  
  А потым былі Макензі - Лэйла і я. Толькі Лэйлу не спатрэбіліся цёмныя акуляры для маскіроўкі. З шэра-чорным вэлюмам і падобным на палатку плашчом яна была практычна замаскіраваная пад рулон тканіны.
  
  
  Гэта было найлепшае, што я мог прыдумаць, і гэта было нядрэнна. Я ўспомніў шыльду лекцыі ў вестыбюлі і паслаў Лэйлу, каб яна купіла нам уборы і набрала банду арабаў у параднай форме для прыкрыцця.
  
  
  Спосаб пакінуць горад, каб за вамі ніхто не сачыў.
  
  
  Доктар Джаміль Раад адказваў на пытанні з залі. Раад быў маленькім кіслым мужчынам з запалымі шчокамі і блізарукімі вачыма. Хафія, якая атачала яго прыжмураны твар, прымушала яго глядзець скрозь завешанае акно.
  
  
  Ці была ісламская культура вестэрнізаваная?
  
  
  Не. Яго мадэрнізавалі. Адказ працягваўся. Дамы пачалі рыпаць на крэслах. Было чатыры гадзіны.
  
  
  У глыбіні пакоя з'явіліся афіцыянты, прынеслі падносы з кавы і пірожнымі і расставілі іх на фуршэтным стале.
  
  
  Студэнт устаў. Ці ёсць у Раада каментар наконт сённяшніх выкраданняў?
  
  
  Грукат у пакоі. Я павярнуўся да Лэйлы. Яна паціснула плячыма за зморшчыны вэлюму.
  
  
  «Вы маеце на ўвазе, я мяркую, пецярых амерыканцаў. Сумна», - сказаў Раад. "Смутна. Наступнае?"
  
  
  Гул-гул. Большасць людзей не даведаецца навін да вечара. Натоўп таксама не чуў аб выкраданні.
  
  
  "Якія амерыканцы?" - крыкнула жанчына.
  
  
  "Ціха, калі ласка!" Раад стукнуўся аб памост. «Гэтая тэма, для якой мы тут не збіраемся. А зараз вернемся да пытанняў культуры». Ён сканіраваў аўдыторыю ў пошуках культуры. Збольшага гэтага не было з самага пачатку.
  
  
  Старшакласнік усё яшчэ стаяў. Відавочна прайграўшы бітву з вуграмі, ён не збіраўся трываць іншых параз. «Амерыканцы, - сказаў ён, - яшчэ пяцёра амерыканскіх мільянераў. Яны былі ў нейкай штогадовай паляўнічай паездцы. Яны адны ў нейкай прыватнай хаціне ў лесе. І іх дастаў Аль-Шайтан». Ён паглядзеў на Раада. "Або я павінен сказаць, што Аль-Шайтан вызваліў іх".
  
  
  Гул-гул.
  
  
  Дзіця пайшло далей. «Яны зноў просяць сто мільёнаў долараў. Па сто мільёнаў долараў за кожнага чалавека. І на гэты раз крайні тэрмін – дзесяць дзён”.
  
  
  Гул. Ах. Удар малатка.
  
  
  "У іх усё яшчэ ёсць тыя чацвёра іншых мужчын, ці не так?" Гэта быў голас жанчыны сярэдняга веку з натоўпу. Яна раптам спалохалася.
  
  
  Я таксама. Дзевяць амерыканцаў былі пад прыцэлам, і чысты прыбытак склаў дзевяцьсот мільёнаў. Выпраўленне. Цяпер гэта быў тоўсты мільярд. Дзевяць нулёў з адзінкай на чале. У іх ужо былі грошы Фокса.
  
  
  А ў мяне было дзесяць дзён.
  
  
  Старшакласнік пачаў адказваць.
  
  
  Раад ударыў па памосце далонню, як быццам спрабаваў здушыць эмоцыі, якія поўзалі і гулі па пакоі. «Я думаю, нашая сустрэча тут падышла да канца. Дамы. Спадары. Я запрашаю вас застацца і пакаштаваць ахаладжальных напояў». Раад рэзка сышоў са сцэны.
  
  
  Я хацеў прыбрацца адтуль да д'ябла. Хутка. Я схапіў Лэйлу за руку і паглядзеў на аднаго з нашых арабаў. Ён пачаў, як і ўсе мы, прабірацца
  
  
  За дзверы. Як і ўсе мы, ён далёка не сышоў.
  
  
  Вакол нас кішэлі амерыканскія жанчыны. У рэшце рэшт, мы былі сапраўднымі арабамі. Сапраўдная экзатычна-варварская штука. Таксама зараз фігуруюць нягоднікі. Жанчына з кучаравымі сівымі валасамі і пластыкавым знакам «Прывітанне, я Ірма», прымацаваным да яе швэдар, надарыла мяне поглядам, які папярэджвае аб уварванні. Раад таксама накіроўваўся ў наш бок. Я шапнуў Лэйлу, каб яна адцягнула яго. Я не мог справіцца з роляй Араба для Раада. Дзверы ў вестыбюль былі шырока адчыненыя, і абодва знаёмыя цені глядзелі ўнутр. Лейлі ўдалося натыкнуцца на Раада. Да таго часу, калі яна папрасіла ў яго тысячу прабачэнняў - па адным - Раада праглынуў круг турыстаў.
  
  
  Прывітанне, я... прабіралася да мяне. Яе поўнае імя, падобна, было Прывітанне, я Марта.
  
  
  У пакоі гаварылася аб гвалце і жаху. Я падрыхтаваўся да нейкага схаванага нападу.
  
  
  "Я хачу, каб ты сказаў мне сёе-тое", - пачала яна. Яна парылася ў сумцы і выцягнула брашуру "Вялікія справы ісламу, ласкава прадстаўлена Liberty Budget Tours". «Гэты верш пра лалавую яхту…?»
  
  
  "Рубаі", - сказаў я.
  
  
  «Рубінавая яхта. Я хацеў ведаць - хто аўтар?»
  
  
  Я кіўнуў і ветліва ўсміхнуўся: "Хайям".
  
  
  "Ты!" яна пачырванела. "Божа мой! Фрэнсіс - ты ніколі не ўгадаеш, хто я тут! Фрэнсіс усміхнуўся і накіраваўся да нас. Фрэнсіс прыводзіў Мэдж і Аду.
  
  
  "Ni gonhala mezoot", - сказаў я Марце. "Не гаворыць па-ангельску." Я падаўся назад.
  
  
  "Ой!" Марта выглядала крыху збянтэжанай. "Ну, у такім выпадку, скажы нам што-небудзь арабскае".
  
  
  Лэйла сабрала нашу выходную вечарынку. Яны чакалі мяне групай ля дзвярэй.
  
  
  "Ні ганхала мезаот". Я паўтарыў тарабаршчыну. Марта падрыхтавалася і схапіла мяне за руку.
  
  
  "Nee gon-holler mezoo. Што гэта зараз значыць?"
  
  
  "Ах, салуд", - усміхнуўся я. "Ах салуд бюль жэт."
  
  
  Я вырваўся і падышоў да дзвярэй.
  
  
  Мы прайшлі праз вестыбюль прама міма месца назірання; Сем арабаў, завешаных тканінай, гучна і горача абмяркоўваюць. "Ni gonhala mezoot", - казаў я, калі мы праязджалі міма, і мы ўсе селі ў пыльны Ровер, які чакаў нас перад дзвярыма.
  
  
  З'ехалі з горада без адзінага намёку на хвост.
  
  
  Некаторы час я адчуваў сябе вельмі разумным.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "Куды мы ідзем зараз?"
  
  
  Лэйла і я былі адны ў усюдыходзе. Мы ўсё яшчэ былі апранутыя як арабы. Мы ехалі на поўнач. Я ўключыў радыё і знайшоў трохі дрыготкай блізкаўсходняй музыкі.
  
  
  "Ты хутка ўбачыш".
  
  
  Адказ ёй не спадабаўся. Яна падціснула вусны і паглядзела проста перад сабой.
  
  
  Я павярнуўся і паглядзеў, як яна сядзіць побач са мною. Яна адкінула вэлюм, які закрываў яе твар. Яе профіль быў ідэальным. Прама і царска. Я глядзеў занадта доўга, і яна пачала чырванець. "Ты заб'еш нас, калі не глядзіш на дарогу", - папярэдзіла яна.
  
  
  Я ўсміхнуўся і павярнуўся, каб паглядзець на дарогу. Я працягнуў руку, каб змяніць радыёстанцыю, і яна сказала: «Не, я раблю гэта. Што табе падабаецца?"
  
  
  Я сказаў ёй усё, што не бразгатала. Яна знайшла фартэпіянную музыку. Я сказаў, што ўсё ў парадку.
  
  
  Мы праязджалі кіламетры апельсінавых гаяў, накіроўваючыся на поўнач праз акупаваную Іарданію, вобласць, вядомую як Заходні бераг. Тут жывуць палестынцы. І іярданцы. І ізраільцяне. Каму належыць зямля і каму яна павінна належаць - вось пытанні, якія яны задавалі на працягу дваццаці пяці гадоў у канферэнц-залах, барах, а часам і ў ваенных пакоях, але зямля працягвае прыносіць плён, як і пару гадоў таму. 1000 гадоў, ведаючы, магчыма, як гэта заўсёды бывае з зямлёй, што яна перажыве ўсіх сваіх супернікаў. Што, у рэшце рэшт, зямля будзе валодаць імі.
  
  
  Яна пацягнулася і выключыла радыё. "Можа быць, мы пагаворым?"
  
  
  "Вядома. Што ў цябе ў галаве?"
  
  
  "Не. Я маю на ўвазе, магчыма, мы гаворым па-арабску".
  
  
  "Ммм, - сказаў я, - я крыху заржавеў у ім".
  
  
  "Ni gonhala mezoot", - усміхнулася яна. "Без жартаў."
  
  
  “Давай. Будзьце сумленныя. Гэта было проста прытворствам. Насамрэч, я размаўляю па-арабску, як на роднай». Я паглядзеў на яе і ўсміхнуўся. «Карэнны амерыканец».
  
  
  Такім чынам, наступныя паўгадзіны мы патрэніраваліся на арабскай, а затым спыніліся ў кафэ на абед.
  
  
  Гэта было арабскае кафэ - гэта кахва - і я замовіў акель з суфрагі на цалкам праўдападобнай арабскай, падумаў я. Калі б мой акцэнт быў адключаны, гэта магло б сысці за дыялект. Як паўднёвы працяглы голас можа здацца янкі. Лэйла прыйшла да такой жа высновы. "Гэта добра", - сказала яна, калі афіцыянт сышоў. "А ты выглядаеш, я лічу, цалкам... сапраўдным". Яна вывучала мой твар.
  
  
  Я таксама вывучала яе за маленькім столікам пры свечках. Вочы, падобныя на кавалачкі дымчатага тапаза, вялікія і круглыя, вочы; скура, як нейкі жывы атлас,
  
  
  і вусны, якія вы хацелі абвесці пальцамі, каб пераканацца, што вы не проста прадставілі іх выгібы.
  
  
  А потым ёй зноў давядзецца ўсё гэта схаваць пад складкамі гэтага чорнага вэлюму.
  
  
  «Ваш колер, - казала яна, - таксама нядрэнны. І, акрамя таго, гэта нагода для турботы, - яна жорстка паказала на даўжыню майго цела.
  
  
  Я сказаў; "Панны не павінны заўважаць такіх рэчаў".
  
  
  Яе твар пачырванеў. "Але агенты павінны".
  
  
  Афіцыянт прынёс добрае белае віно з вострым пахам. Я пачаў думаць аб лёсах. Я падумаў, ці не ўсё гэта было часткай іхняга плана. Я ляжу голым пад сонцам Арызоны. Няўжо яны рыхтавалі мяне праславіцца арабам? Нават калі я падумваў кінуць паліць і - што сказала Мілі - стаў філасофстваваць, працытаваўшы Амара Хаяма?
  
  
  Я падняў келіх за Лэйлу. «Пі - таму што не ведаеш, адкуль ты і навошта; пі - бо ведаеш, навошта ты ідзеш і куды». Я выпіў сваю шклянку.
  
  
  Яна ветліва ўсміхнулася. "Вы любіце цытаваць Хайяма?"
  
  
  "Ну, гэта класней, чым спяваць табе на вуха "Old Black Magic"". Яна не зразумела. Я сказаў: "Усё роўна". Я наліў яшчэ віна. «Былі дзверы, ад якіх я не знайшоў ключа; там была заслона, праз якую я мог не бачыць; крыху пагаварыў крыху пра Мяне і Табе - а потым больш не было Цябе і Мяне». бутэлька. «Так. Мне падабаецца Хайям. Гэта даволі прыгожа».
  
  
  Яна падціснула вусны. “Гэта таксама вельмі добрая ідэя. Больш ніякіх размоваў пра Цябе і Мне». Яна адпіла віно.
  
  
  Я закурыў. «Гэта было задумана як разважанне аб смяротнасці, Лэйла. Мае здагадкі больш прамыя. У любым выпадку, я хацеў бы пагаварыць аб Табе. Адкуль ты? Як ты сюды патрапіў?»
  
  
  Яна ўсміхнулася. “Добра. Я з Эр-Рыяда».
  
  
  "Аравія".
  
  
  «Так. Мой бацька - гандляр. У яго шмат грошай».
  
  
  "Працягвай."
  
  
  Яна паціснула плячыма. «Я вучуся ва ўніверсітэце ў Джыдзе. Затым я выйграю стыпендыю для вучобы ў Парыжы, і пасля доўгіх цяжкасцяў мой бацька адпускае мяне. Толькі праз шэсць месяцаў ён тэлефануе мне дадому. Назад у Аравію». Яна спынілася.
  
  
  "І?"
  
  
  «І я ўсё яшчэ чакаю, што буду насіць чадру. Я ваджу машыну па-ранейшаму незаконна. У мяне няма дазволу на атрыманне правоў». Яна апусціла вочы. «Мяне выдаюць замуж за купца сярэдняга веку. У гэтага мужчыны ўжо ёсць тры жонкі».
  
  
  Мы абодва маўчалі. Яна падняла вочы, я паглядзеў ёй у вочы, і мы абодва маўчалі.
  
  
  У рэшце рэшт я сказаў: «І Шын Бэт. Як ты з імі звязаўся?
  
  
  Ізноў вочы ўніз. Невялікі поціск плячыма. «Я ўцякаю з дому. Я вяртаюся ў Парыж. Але на гэты раз усё па-іншаму. Насамрэч у мяне няма школы і сяброў. Я стараюся быць заходняй, але я толькі самотная. Затым я сустракаю Сулеймонаў. Ізраільскую сям'ю. Яны цудоўныя для мяне. Яны гавораць, пойдзем з намі. Вяртайся ў Іерусалім. Мы дапаможам табе ўладкавацца». Яна спынілася, і яе вочы заблішчалі. “Вы павінны зразумець. Яны былі як мая сям'я. Або як сям'я, аб якой я заўсёды марыла. Яны былі цёплыя, добрыя і блізкія адзін аднаму. Яны шмат смяюцца. Я кажу ім, што прыйду. Яны ляцяць дадому, і я кажу, што далучуся да іх на наступным тыдні. Толькі іх забіваюць у аэрапорце Лода”.
  
  
  "Атака тэрарыстаў".
  
  
  "Так."
  
  
  Яшчэ адна цішыня.
  
  
  «Так што я ўсё роўна прылятаю. Я іду да ўрада і прапаную свае паслугі».
  
  
  "І яны робяць цябе танцоркай жывата?"
  
  
  Яна крыху ўсміхнулася. "Не. Я займаюся шматлікімі іншымі рэчамі. Але танец жывата - гэта была мая ідэя".
  
  
  Было пра што падумаць.
  
  
  Прыйшла ежа, і яна павярнулася да сваёй талеркі, замоўкла і пачырванела, калі я паглядзеў на яе. Дзіўная дама. Смешная дзяўчынка. Палова Усходу, палова Захаду, і яны аказаліся на парозе супярэчнасці.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Выйшла поўня. Месяц палюбоўніка ці месяц снайпера, у залежнасці ад таго, як вы гледзіце на рэчы. Апошнія мілі мы праехалі моўчкі і спыніліся ў мошава, калгасу, які называецца Эйн-Гедан. Месца змянілася за дзесяць гадоў, але я знайшоў правільную дарогу, патрэбны ўчастак зямлі і драўляны фермерскі дом з надпісам "Лампек".
  
  
  Я пакланіўся чалавеку, які адчыніў дзверы. "Прашу прабачэння, добры сэр", - сказаў я па-арабску. Ён хутка кіўнуў і выглядаў насцярожаным. Я зноў пакланіўся і сцягнуў насоўку. Яго бровы ўзляцелі.
  
  
  "Нік Картэр?"
  
  
  "Вы чакалі, можа быць, місіс Нусбаўм?"
  
  
  Уры Лампек абняў мяне і пачаў шырока ўсміхацца. «Ты ганца мешуганер! Заходзь». Ён паглядзеў на Лэйлу, а затым зноў на мяне. "Я бачу, што ўсё яшчэ выконваеш цяжкія заданні".
  
  
  Ён правёў нас у маленькі спартанскі пакой, пачаставаў гарбатай, каньяком, ежай; сказаў нам, што Раіса, яго жонка, спала; пазяхнуў і сказаў, трэба нешта тэрміновае ці мне проста патрэбны ложак?
  
  
  Я паглядзеў на Лэйлу. "Два ложкі", - сказаў я.
  
  
  Ён па-філасофску паціснуў плячыма. "На шчасце для цябе, гэта ўсё, што ў мяне ёсць".
  
  
  Ён правёў нас у пакой з двух'яруснымі ложкамі, сказаў «Шалом, бойчык» і пакінуў нас адных.
  
  
  Я заняў верхнюю койку.
  
  
  Я заплюшчыў вочы.
  
  
  Я працягваў чуць, як Лэйла рухаецца пада мной.
  
  
  Мяне зводзіла з розуму тое, што я не мог яе бачыць.
  
  
  Я б звар'яцеў, калі б убачыў яе.
  
  
  
  
  
  
  Чатырнаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Выступ - гэта частка Сірыі, якую Ізраіль акупаваў у кастрычніцкай вайне. Каля дзесяці міль у глыбіню і пятнаццаці міль у шырыню ён распасціраецца на ўсход ад Галанскіх вышынь. Край выступу быў лініяй спынення агню. Толькі агонь яшчэ не сціх. Гэта было праз шмат месяцаў пасля «канчатка вайны», а сірыйская артылерыя ўсё яшчэ страляла, і людзі гінулі абапал, толькі яны проста не звалі гэта вайной.
  
  
  Бейт-Нама знаходзіўся ў чатырох мілях на ўсход ад лініі. Чатыры мілі ўглыб сірыйскага боку. Я хацеў патрапіць у Бейт-Нама. Лепш за ўсё ў мяне была вядучая роля Юсэфа, а вядучай ролі Юсэфа быў Бейт Нама. Дзе Алі Мансур, які мог быць ці не мог быць датычны да выкрадання, якое магло ці не магло быць звязана з Леанардам Фоксам, мог ці не мог усё яшчэ жыць.
  
  
  І гэта была мая найлепшая ідэя.
  
  
  Патрапіць туды таксама было даволі сумнеўна.
  
  
  Мы абмяркоўвалі гэтую тэму ўсю раніцу. Уры, Раіса, Лэйла і я за кубачкам кавы на кухні Лампека. Мая карта была раскладзена на драўляным стале, збіраючы на сувенірах плямы ад кавы і варэнне.
  
  
  Адзін са спосабаў - вярнуцца на поўдзень і перайсці ў Іарданію. Няма праблем. Мяжа з Іарданіяй была ў звычайным рэжыме. Адтуль мы пойдзем на поўнач, перабярэмся ў Сірыю - там вялікая праблема - і дабяромся да Бейт-Намы праз чорны ход. Заданне немагчыма. Нават калі нашыя дакументы прывядуць нас у Сірыю, лінія спынення агню будзе акружаная войскамі і доступ у гэты раён будзе абмежаваны. Нас бы павярнулі назад на дарогу, каб не кінулі ў турму.
  
  
  Іншы спосаб - перасекчы Вышыні і ўвайсці ў выступ на ізраільскім баку. Таксама не зусім качыны суп. Ізраільцяне таксама сачылі за рухам. І не было ніякай гарантыі, што сусветны карэспандэнт ці нават амерыканскі агент змогуць датэлефанавацца. І нават калі я дабяруся да фронту, як ты пяройдзеш лінію агню?
  
  
  "Вельмі асцярожна", - засмяяўся Уры.
  
  
  "Вельмі карысна." Я паморшчыўся.
  
  
  «Я кажу, што мы ідзем доўгім шляхам. Ідзем праз Ярдан». Лэйла сядзела, склаўшы ногі пад сябе, і ўладкавалася ў стылі ёгі на драўляным крэсле. Джынсы, касічкі і сур'ёзны твар. "І як толькі мы дабяромся да Сірыі, я буду гаварыць".
  
  
  «Выдатна, дарагая. Але што ты скажаш? І што ты скажаш сірыйскай арміі, калі яны спыняць нас па дарозе ў Бейт-Наму? узгоркі?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне, што некаторыя палічылі б брудным. Нарэшце яна паціснула плячыма. “Добра, ты перамог. Такім чынам, мы вярнуліся да твайго першапачатковага пытання. Як нам перайсці дарогу перад войскам?»
  
  
  Горшым у гэтай прапанове было "мы". Як я мог перабрацца пад сірыйскія прылады і як гэта зрабіць - гэта розныя рэчы.
  
  
  Загаварыў Уры. Уры мог бы падвоіцца замест Эцыё Пінцы. Буйны моцны мужчына з вялікім моцным тварам, у асноўным з белымі валасамі, выбітным носам. «Я бачу, што адсюль вы падыходзіце да лініі. Я маю на ўвазе, з гэтага боку. Калі гэта дапаможа». Ён гаварыў са мной, але глядзеў на сваю жонку.
  
  
  Раіса толькі крыху прыўзняла брыво. Раіса - адна з тых рэдкіх асоб. Выветраная і на падшэўцы, і кожная лінія робіць яе больш цудоўнай. Гэты цудоўны твар, хударлявы, але жаноцкае цела і чырвоныя, але сіваватыя валасы да таліі, сцягнутыя заціскам на патыліцы. Калі Лёсы дадуць мне дажыць да глыбокай старасці, я хачу на восеньскія месяцы Раісу.
  
  
  "Я зразумею", - сказала яна і пачала ўставаць. Уры пакінуў яе.
  
  
  «Не спяшайцеся, - сказаў ён. "Няхай Нік прыме рашэнне першым"
  
  
  Я сказаў: «Я нешта прапусціў? Што гэта такое?"
  
  
  Уры ўздыхнуў. «Ёсць час, - сказаў ён. "Перад домам усё яшчэ стаіць пытанне, як перайсці рысу".
  
  
  «Да чорта гэта, - сказаў я. - Я перайду рысу». Ня ведаю як. Мне проста трэба зрабіць гэта. Паслухайце – Майсей падзяліў мора, можа быць, пекла падзяліў сірыйцаў».
  
  
  Уры павярнуўся да Раісы. "Гэты чалавек заўсёды рабіў такія жудасныя каламбуры?"
  
  
  «Я так думаю, - сказала яна. «Але тады мы былі маладзейшыя».
  
  
  Уры хмыкнуў і зноў павярнуўся да мяне. "Тады гэта ваша рашэнне?"
  
  
  «Гэтае маё рашэнне. У любым выпадку, у мяне будуць праблемы на лініі, але з такім жа поспехам у мяне можа быць сяброўская зброя за маёй спіной». Я павярнуўся да Лэйлы. "Як бы ты хацела
  
  
  застацца на ферме? Я ўпэўнены, што Раіса і Уры ... "
  
  
  Яе галава трэслася, рашуча адмаўляючы.
  
  
  «Тады дазвольце мне выказацца па-іншаму. Вы збіраецеся правесці некалькі дзён на ферме».
  
  
  Яна ўсё яшчэ трэслася. «Мне дадзена маё ўласнае заданне. Я павінен пайсці туды з табой ці без цябе. Для мяне лепей, калі я пайду з табой». Яна паглядзела на мяне сур'ёзна. "І табе будзе лепш, калі ты пойдзеш са мной.
  
  
  У пакоі запанавала цішыня. Раіса глядзела, як Уры глядзіць, як я гляджу на Лэйлу. Частка аб яе ўласным заданні была навіной. Але раптоўна ў гэтым з'явіўся вельмі добры сэнс. Хуткая здзелка паміж Ястрабам і Вадзімам. Босы чухаюць адзін аднаму спіны, а я працую эскорт-службай.
  
  
  Уры прачысціў горла. «А ты, Лэйла? Ты згодна з планам Ніка?»
  
  
  Яна павольна ўсміхнулася. "Усё, што ён скажа, будзе правільным". Я паглядзеў на яе і прыжмурыўся. Яна паглядзела на мяне і паціснула плячыма.
  
  
  Уры і Раіса пераглянуліся. Сорак сем паведамленняў туды і назад за дзве секунды гэтага погляду мужа і жонкі. Яны абодва ўсталі і выйшлі з пакоя. Каб атрымаць "гэта".
  
  
  Я павярнуўся да Лэйлы. Яна была занята чысткай кававых кубкаў, імкнучыся не сустракацца з маім поглядам. Калі яна ўзяла кубак, якая стаяла ў мяне ў локця, яе рука злёгку дакранулася да маёй рукі.
  
  
  Уры вярнуўся, яго рука моцна сціснула "яно". "Яно" было відавочна менш хлебнай скрынкі. Судзячы па выразе асобы Уры, "гэта" таксама не было падставай для жартаў. "Ты будзеш ахоўваць гэта сваім жыццём, і ты вернеш гэта мне". Ён усё яшчэ не расціснуў кулак. "Гэта дапаможа вам пераадолець любы блокпост у Ізраілі, але я папярэджваю вас, што калі арабы выявяць, што ён у вас ёсць, вам лепш застрэліць сябе, чым дазволіць ім забраць вас". Ён расчыніў далонь.
  
  
  Зорка Давіда.
  
  
  Я сказаў: "Я шаную гэты жэст", Уры. Але рэлігійныя медалі..."
  
  
  Ён спыніў мяне са смехам. Выдатны вялікі смех. Ён закруціў пятлю на вяршыні медаля, той, які злучаў дыск з ланцугом. Выскачыў верхні трыкутнік Зоркі, а ўнізе было выгравіравана:
  
  
  '/'
  
  
  
  
  А. Алеф. Першая літара яўрэйскага алфавіту. А. Алеф. Ізраільская контртэрарыстычная група.
  
  
  Такім чынам, Уры Лампек зноў за справу. Ён быў часткай Іргун у 46-м. Эксперт па зносе. Чалавек, які хацеў незалежнага Ізраіля і верыў у спальванне мастоў за яго спіной. Калі я сустрэў яго ў 1964 годзе, ён працаваў з групай па выяўленні бомбаў. Цяпер, калі яму было пяцьдзесят, ён зноў прымушаў справы ісці па начах.
  
  
  «Вось», - казаў ён. "Ты гэта надзенеш".
  
  
  Я ўзяў медаль і надзеў яе.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мы з'ехалі ўначы. Пакуль мы былі без касцюмаў, але ў мяне былі арабскія паперы, бліскуча падробленыя і выветраныя, і зорка Давіда Уры на шыі.
  
  
  Вы маглі б таксама падарожнічаць па вышыні ноччу. Няма на што глядзець. Плоскае базальтава-чорнае плато, усеянае смеццем трох войн. Скрыўленыя, іржавыя, згарэлыя танкі і абломкі бронетранспарцёраў, раскіданыя, як надмагіллі, па камяністых палях, разам з разбітымі дамамі без дахаў, іржавым калючым дротам і знакамі з надпісам "Небяспечна!" Міны!
  
  
  Тым не менш, за межамі дарог існуе васемнаццаць ізраільскіх ферм, і арабскія сяляне апрацоўваюць свае палі, вырошчваюць авечак і бягуць ці нават не турбуюцца, калі пачынаецца абстрэл. Усе яны альбо вар'яты, альбо проста людзі. А можа, справа ў адным і тым жа.
  
  
  Нас спыніў хлопец з М-16. Я паказаў свой пропуск на чэмпіянат міру для прэсы, і ён дазволіў нам ехаць далей. Усяго праз дваццаць ярдаў, за паваротам, дарогу чакала цэлая блакада. Усталяваны на трыногу кулямёт 30-го калібра злосна паказаў пальцам на марсаход.
  
  
  Ізраільскі лейтэнант быў ветлівы, але цвёрды. Спачатку ён сказаў мне, што я не ў сабе, каб ісці куды-небудзь на фронт, што гэта вайна, як бы яе ні называлі, і ніхто не можа гарантаваць маю бяспеку. Я сказаў яму, што прыехаў не на пікнік. Ён усё яшчэ сказаў не. Дакладна не. Ло. Я адвёў яго ўбок і паказаў медаль.
  
  
  Я вярнуўся ў Ровер і паехаў далей.
  
  
  Мы спыніліся на ізраільскай пазіцыі на нізіне, у некалькіх сотнях ярдаў ад сірыйскай лініі. Калісьці гэтае месца было арабскай вёскай. Цяпер гэта быў проста набор абломкаў. Ня ваенны ўрон. Пасляваенны ўрон. Вынік штодзённага сірыйскага артылерыйскага агню праз лінію.
  
  
  "Гэта падобна на прагноз надвор'я аб настроі іх прэзідэнта", - сказаў мне ізраільскі салдат. Яго звалі Чак Коэн. Ён прыехаў з Чыкага. Мы дзялілі сэндвічы і каву Раісы, седзячы на каменным плоце трох футаў вышынёй, які калісьці быў сцяной дома. «Дзесяць хвілін агню - ён проста вітаецца. Гадзіна і ён кажа ўсяму арабскаму свету, што яны могуць дамаўляцца аб усім, што хочуць, акрамя Сірыі.
  
  
  Сірыя хоча змагацца да канца”.
  
  
  "Ты верыш у гэта?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Калі яны гэта зробяць - мы іх даб'ём".
  
  
  Падышоў ізраільскі капітан. Той, хто зірнуў на медаль і сказаў мне, што зробіць усё магчымае, каб дапамагчы. Капітану Харві Джэйкабсу было трыццаць гадоў. Моцны, стомлены, жылісты бландзін, які выкладаў хупавыя мастацтвы ва ўніверсітэце, калі яго не выклікалі на вайну, Лэйла наліла яму кавы з тэрмаса.
  
  
  Джэйкабс спытаў мяне, як я збіраюся перайсці рысу. У мяне не было плана, але калі ён з'явіўся, я абавязкова яму расказаў. Няма сэнсу страляць абапал.
  
  
  Стаўленне Джэйкабса да мяне было асцярожным. Алеф на маёй шыі надаваў мне бясспрэчны статут, але, з яго пункта гледжання, ён таксама азначаў праблемы. Ці збіраўся я прасіць у яго маральнай падтрымкі ці збіраўся прасіць у яго агнявую падтрымку? У Джэйкабса было дастаткова праблем і без мяне. Я спытаўся ў яго, ці не пакажа ён мне на карце, дзе размешчаны сірыйскія гарматы. "Усюды", - сказаў ён. "Але вы хочаце, каб гэта было на карце, я пакажу вам на карце".
  
  
  Мы прайшлі праз разбураны рынак і пры месячным святле накіраваліся да вялікага каменнага будынка, самага высокага ў горадзе, старога паліцэйскага ўчастка. Гэта было выдатнае назіранне, а затым выдатная мэта. Каля ўвахода было ўсё, што здавалася вартым. Тоўстыя двухстворкавыя дзверы пад каменнай дошкай з надпісам Gendarmerie de L'Etat de Syrie і датай - 1929 годам, калі Сірыя знаходзілася пад уладай французаў.
  
  
  Мы пайшлі вакол, а не праз дзверы і спусціліся па абсыпаным друзам прыступкам у склеп. У імправізаваны ваенны пакой капітана Джэйкабса. Стол, некалькі файлаў, адзіная голая лямпачка, тэлефон, які цудоўнай выявай працаваў. Я выцягнуў сваю карту, і ён павольна запоўніў яе крыжыкамі і нулямі; заставы, блокпасты, камандныя пункты, танкі. Гульня ў крыжыкі-нулікі на ўсё жыццё.
  
  
  Я правёў рукой па вачах.
  
  
  "Я мяркую, што дзяўчына навучана баям?" Ён стаяў, перагнуўшыся цераз стол, верхняя лямпачка адкідвала саракаватыя цені на ценях, намаляваных пад яго вачыма.
  
  
  Замест адказу я закурыў цыгарэту і прапанаваў яму адну. Ён узяў маю цыгарэту ў якасці адказу. Ён круціў галавой. "У такім выпадку ты сапраўды вар'ят", - сказаў ён.
  
  
  У дзвярах з'явіўся салдат; спыніўся, калі ўбачыў мяне. Джэйкабс папрасіў прабачэння і сказаў, што вернецца. Я спытаўся, ці магу я скарыстацца яго тэлефонам, пакуль яго няма. Я спрабаваў звязацца з Беньямінам з фермы Лэмпека, але мне не ўдалося яго высачыць. Магчыма, гэта мой апошні шанц.
  
  
  Джэйкабс вярнуўся і падняў трубку. Ён пахітаў трубку тры ці чатыры разы, а затым сказаў: «Блюм? Джэйкабс. Паслухай. Я хачу, каб ты перадаў гэты званок…» Ён паглядзеў на мяне. "Куды?"
  
  
  У "Тэль-Авіў."
  
  
  «Тэль-Авіў. Галоўны прыярытэт. Мой дазвол». Ён вярнуў мне тэлефон, даказаўшы, што я VIP, а ён вельмі VIP. Ён сышоў са сваім салдатам.
  
  
  Я даў чырвоны нумар тэлефона Беньяміна, і праз дзесяць ці пятнаццаць хвілін якасць статычнай электрычнасці на тэлефоннай лініі змянілася, і праз яго я пачуў, як Беньямін сказаў: «Так?»
  
  
  «Ваны Шанда», - сказаў я. "Што вы даведаліся?"
  
  
  "Месца - гэта... ануча".
  
  
  «Месца - гэта што? Усё, што ў мяне было, гэта статыка».
  
  
  “Фронт для гандлю наркотыкамі. Раней быў складам для адпраўкі опіюма. Але пасля таго, як турэцкія макавыя палі зачыніліся - трэск-бвупрып - бос замест гэтага пачаў гандляваць хешам. Толькі мясцовы гандаль.
  
  
  "Хто тут гаспадар?"
  
  
  «Бвуп-трэск-бвввуп-ст-трэск-т-бвуп».
  
  
  
  
  
  
  "Зноў такі?"
  
  
  "Усё гэта?"
  
  
  "Так."
  
  
  "Terhan Kal-rrip-ccrackle. Не валодае гэтым месцам, проста кіруе ім"
  
  
  "Гэта яго ідэя ці кіраўніцтва?"
  
  
  «Верагодна, яго. Дом належыць Regal, Inc. Regal, Inc. - швейцарская карпарацыя - bwup. Так што мы не можам адсачыць, хто сапраўдны ўладальнік. А як наконт вас? Дзе - трэск-т?»
  
  
  
  
  
  
  "Я…"
  
  
  "Бвуп-трэск-сттт-поппп-гудзенне-ззззззззззззззззззззззззззззззззз
  
  
  
  
  
  
  Тэрмін.
  
  
  Прабач, Дэвід. І я б нават сказаў праўду.
  
  
  Праз некалькі хвілін Джэйкабс вярнуўся. "Так?" ён сказаў.
  
  
  Я пакруціў галавой. "Мне спатрэбіцца некалькі гадзін, каб скласці план".
  
  
  "Ммм", - сказаў ён. “Я проста хачу вас папярэдзіць. Яны страляюць ва ўсё, што рухаецца. Я магу прыкрыць вас з таго месца, дзе знаходзіцца мая зброя, але я не магу рызыкаваць, каб людзі пайшлі разам з вамі. Не ў тым, што павінна быць самагубнай паездкай. "
  
  
  "Я прасіў цябе?" Я прыўзняў брыво.
  
  
  "Не", - адказаў ён. "Але зараз мне не трэба турбавацца аб тым, што ты".
  
  
  Я вярнуўся да Ровера і заплюшчыў вочы.
  
  
  Гэта не спрацуе. Баявы план Скарлет О'Хара, я буду турбавацца пра сябе
  
  
  Заўтра было тут. І ў мяне па-ранейшаму не было добрых ідэй.
  
  
  План першы: пакінуць Лэйлу з капітанам. Скарыстаць мой шанц зрабіць гэта ў адзіночку. Да чорта здзелку паміж Ястрабам і Вадзімам. Калі б я пакінуў яе, прынамсі, яна была б жывая. Што было больш, чым я мог гарантаваць, калі б яна паехала са мною.
  
  
  План другой: разгарнуцца. Калі ласка, вярніцеся праз Іарданію або падніміцеся ў Ліван і паспрабуйце падрабіць гэта праз сірыйскую мяжу. Але другі план не вытрымаў там, дзе і раней. Я б нават не наблізіўся да Бейт-Намы. Чаму гэтае месца было так блізка да лініі?
  
  
  План трэці: перамясціць Бейт-Наму. Вельмі смешна.
  
  
  План чатыры - давай, павінна быць чацвёрка.
  
  
  Я пачаў усміхацца.
  
  
  План чацвёрты.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Кулі ляцелі. Адсутнічаюць нашы галовы, але нядосыць. Было толькі світанне, і мы былі лёгкай здабычай; дзве арабскія постаці бягуць па полі. Я скокнуў за камень і стрэліў, старанна цэлячыся: Расколіна!
  
  
  Я жэстам паказаў Лэйле, каб яна спрабавала больш метражу. Whiz! Боінг! Кулі разляцеліся па скале, за якой я хаваўся. Занадта блізка. Гэта мяне раззлавала. Я падняў вінтоўку і прыцэліўся; Траскацца! Стрэл прасвістаў прама над галавой Джэйкабса. Пацук-а-тат-тат. Ён атрымаў паведамленне. У наступным раундзе ён прыцэліўся ў мяне, прамахнуўшыся на ярд.
  
  
  Сірыйскія гарматы яшчэ не пачалі. Верагодна, яны былі заняты допінгам. Ізраільскі агонь быў накіраваны не па іх. Быў прыцэлены - ага! - у двух арабскіх постацяў, якія бягуць па полі. Ідыёты! Што яны рабілі? Спрабуеце збегчы праз ізраільскія межы? Пацук-а-тат-тат. Джэйкабс зноў наносіць удар. Траскацца! Мой стрэл сапраўды сарваўся. Лэйла спатыкнулася і ўпала на камень.
  
  
  "Ты ў парадку?" Я прашаптаў.
  
  
  "Праклён!" яна сказала.
  
  
  "Ты ў парадку. Давай працягнем».
  
  
  Мы паспрабавалі яшчэ пяць ярдаў. Стрэлы Джэйкабса заставаліся на адлегласці ярда.
  
  
  І вось сірыйцы адкрылі агонь. Але не па нас. План спрацаваў. Ізраільскія гарматы зараз стралялі па сірыйцах, і недзе ў рэшце рэшт раздалася цяжкі стрэл, калі танкавая гармата на 105 міліметраў засланіла Т-54 савецкай вытворчасці. Арміі падтрымлівалі адна адну ветлівымі і занятымі, пакуль мы з Лэйлам перасякалі лініі.
  
  
  Раптам мы сутыкнуліся з сірыйскім салдатам.
  
  
  "Ман!" ён кінуў выклік. (Слухайце, хто ідзе?)
  
  
  "Басем Аладзін", - усміхнуўся я. Маё імя. Я пакланіўся: "Салам". Ён нахмурыўся. "Імраа?" (Жанчына?) Я паціснуў плячыма і сказаў яму, што гэта мой багаж. Ён сказаў мне ісці за ім, трымаючы яго кулямёт нацэленым на мяне. Я зрабіў знак Лэйле. Ён жэстам адмовіўся. "Пакінь жанчыну".
  
  
  Цяпер я ўваходзіў у сірыйскі ваенны пакой. Яшчэ адзін мураваны будынак. Яшчэ адзін кавалак друзу. Яшчэ адзін стол з яшчэ адной голай лямпачкай. Іншы капітан, стомлены і сярдзіты. Я маліўся шматмоўнаму богу Берліца, каб мой добры арабскі дапамог мне прайсці.
  
  
  Я абраў асобу. Пакорлівы, нецярплівы, крыху дурны. Хто яшчэ, апроч дурня, зробіць тое, што зрабіў я? Шпіён, вось хто. Я павінен быў быць альбо шпіёнам, альбо дурнем. Я разлічваў на амаль ідэальную нелагічнасць, якая заўсёды выракае на смерць самыя лагічныя розумы. Я перайшоў мяжу груба, адчынена; абстраляны ззаду ізраільскімі войскамі. Гэта быў настолькі відавочны спосаб адправіць шпіёна, што ніхто не паверыць, што яго вораг зробіць гэта. Што відавочна, відавочна, ня можа быць праўдай. Такая нелагічная логіка вайны.
  
  
  Салдат ля дзвярэй забраў маю вінтоўку. Я ўсміхнуўся, пакланіўся і практычна падзякаваў яму. Я зноў пакланіўся сірыйскаму капітану і пачаў балбатаць, усміхаючыся, узбуджаны, словы перакочваліся адзін на аднаго. Альф шукур - тысячу падзяк; Мяне ўтрымлівалі ворагі (adouwe, я ўспомніў), яны трымалі мяне ў маёй карыі, у маёй вёсцы. Іла рука аль-ан - да гэтага часу яны трымалі мяне, але я выбіў яму валасы і ўзяў яго мусад - я паказаў на вінтоўку, якую я сцвярджаў, што скраў - а затым, мін фадлак, калі ласка, добра Капітан, я знайшоў свой імпера і наехаў на джабал. Я працягваў кланяцца, усміхацца і пускаць сліны.
  
  
  Сірыйскі капітан павольна пакруціў галавой. Ён папрасіў мае дакументы і зноў пакруціў галавой. Ён паглядзеў на свайго памочніка і сказаў: "Што ты думаеш?"
  
  
  Памочнік сказаў, што думаў, што я дурань з асновамі. Удачлівы дурань. Я працягваў усміхацца, як дурань.
  
  
  Яны спыталі мяне, куды я збіраюся адсюль. Я сказаў, што ў мяне быў садок у Бейт-Наме. Сябар, які мне дапаможа.
  
  
  Капітан з агідай махнуў рукой. «Тады ідзі, дурань. І не вяртайся».
  
  
  Я зноў усміхнуўся і пакланіўся, выходзячы: «Шукран, шукран. Іла-ал-лаку». Дзякуй, капітан; Дзякуй і да спаткання.
  
  
  Я выбраўся з паўразбуранага будынка, знайшоў Лэйлу і кіўнуў галавой. Яна пайшла за мной, за дзесяць крокаў ззаду.
  
  
  Мы абмінулі першае кольца сірыйскіх войскаў, і я пачуў, як яна прамармытала: «Джыід джыддан». Вы былі вельмі добрыя.
  
  
  "Не", - сказаў я па-ангельску. "Я
  
  
  удачлівы дурань".
  
  
  
  
  
  
  Пятнаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Дурань і яго поспех хутка растаюцца. Я толькі што гэта прыдумаў, але вы можаце працытаваць мяне, калі хочаце.
  
  
  Праз мілю нас спыніў дарожны ахоўнік. Напышлівы, жорсткі сукін сын, з тых, хто дастаткова дрэнны як цывільны, але дайце яму пісталет і салдацкі касцюм, і вы атрымаеце збеглага садыста. Яму было сумна, і ён стаміўся і прагнуў забаў: у стылі Тома і Джэры.
  
  
  Ён заблакаваў дарогу.
  
  
  Я пакланіўся, усміхнуўся і сказаў: "Калі ласка…"
  
  
  Ён ухмыльнуўся. "Мне не падабаецца". Ён паглядзеў на Лэйлу і ўхмыльнуўся, поўны чорных і зялёных зубоў. «Яна падабаецца? Жанчына? Табе яна падабаецца? Ён праціснуўся міма мяне. "Думаю, я пагляджу, ці падабаецца мне яна".
  
  
  Я сказаў: "Не, ты, куча гною!" Толькі мне давялося сказаць гэта па-ангельску. Я выцягнуў свой штылет і разгарнуў яго. "Абдэль!" ён крыкнуў. "Я злавіў шпіёна!" Я перарэзаў яму горла, але было позна. Прыйшоў Абдэль. З трыма іншымі.
  
  
  "Кінь нож!"
  
  
  Яны трымалі кулямёты.
  
  
  Я выпусціў нож.
  
  
  Адзін з салдат падышоў да мяне тварам. Цёмныя і цёмнавокія; яго галава ў цюрбане. Ён ударыў мяне па сківіцы, сказаўшы слова, якому мяне не навучыла Лэйла. Я схапіў яго і разгарнуў перад сабой, скрыжаваўшы рукі за яго спіной. У гэтым становішчы ён стаў шчытом. У маёй мантыі ўсё яшчэ быў схаваны пісталет. Калі б я мог проста ...
  
  
  Забудзься гэта. Кулямёты пераключыліся на Лэйлу. "Адпусці яго."
  
  
  Я адпусціў яго. Ён разгарнуўся і ўдарыў мяне па горле. Ён быў моцны лютасцю, і я не мог вырвацца. Я выкарыстаў сваю вагу, каб паваліць нас абодвух на зямлю. Мы каталіся па камяністым пыле, але яго рукі былі як сталь. Яны засталіся ў мяне на шыі.
  
  
  "Даволі!" - сказаў наводчык. "Абдэль! Адпусці яго!" Абдэль памаўчаў. Досыць доўга. Я збіў яго з сябе ўдарам па горле. Ён сказіў пыл, задыхаючыся. Інструмент! - сказаў маляня. - У нас будуць праблемы. Палкоўнік хоча дапытаць усіх шпіёнаў. Ён не хоча, каб мы прыносілі яму трупы".
  
  
  Я сядзеў на зямлі і масіраваная шыю. Абдэль устаў, усё яшчэ спрабуючы перавесці дыханне. Ён плюнуў і назваў мяне кішкай свінні. Высокі салдат спачувальна кудахтаў. «Ах, бедны Абдэль, не адчайвайся. Калі палкоўнік выкарыстоўвае свае асаблівыя метады, шпіён захоча, каб ты забіў яго зараз». Ён усміхнуўся шырокай чорна-зялёнай усмешкай.
  
  
  О так. Надзвычайны. "Спецыяльныя метады". Я падумаў аб медалі на шыі. Ніхто мяне не абшукваў. Мяне ніхто не абшукваў. У мяне ўсё яшчэ быў пісталет - і ў мяне ўсё яшчэ быў медаль. Перш за ўсё, кінь медаль. Я пацягнуўся за зашпількай.
  
  
  "Уверх!" прыйшла замова. "Рукі ўгору!" Я не мог знайсці праклятую зашпільку! "Уверх!" Быў не час для гераічнасці. Я падняў рукі. Адзін з хлопцаў прыставіў пісталет да каменя, падышоў і звязаў мне рукі за спіной. Ён тузануў за вяроўкі і падняў мяне на ногі. У хлопца быў твар, падобны на адкалоць талерку. Трэснутая сонцам, ветрам і гневам. «Цяпер, - сказаў ён. "Прывозім яго да палкоўніка". Менавіта тады Лэйла пачала дзейнічаць. Лэйла, якая стаяла ціха, як скала. Раптам яна закрычала: «Ла! Ла» і кінулася да мяне, спатыкнулася і ўпала. Цяпер яна ляжала ў пыле, рыдаючы і лямантуючы: «Не! Не! Калі ласка! Не!» Салдаты ўсміхаліся сваёй тартанавай усмешкай. Хлопец на вяроўках пачаў тузаць мяне назад. Лэйла паднялася і пабегла; рыдая, дзікая, вар'ятка, нарэшце кінулася да маіх ног, схапіўшы мяне за лодыжкі, цалуючы мае чаравікі. Якога чорта яна там рабіла? Абдэль схапіў яе і адцягнуў. Затым ён штурхнуў яе носам пісталета.
  
  
  "Рухацца!" ён сказаў. «Ідзем да палкоўніка. Ідзем да палкоўніка ў Бэйт-Наме».
  
  
  Што ж, падумаў я, гэта адзін са спосабаў дабрацца туды.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Кабінет палкоўніка знаходзіўся побач з вестыбюлем таго, што раней было гарадскім гатэлем. Ён і яго людзі захапілі яго, а гатэль «Нама» аб'яднаў у сабе ўсё самае горшае: бардэль, казармы і цэнтр для допытаў.
  
  
  Музыка даносілася з пакоя далей па калідоры. Гучны смех. Пахі выпіўкі. Вестыбюль быў запоўнены мясцовымі арабамі, некаторыя з якіх знаходзіліся пад вартай, у асноўным самі па сабе, у той час як салдаты патрулявалі бліскучыя вінтоўкі. Лэйлу адвялі да месца ў вестыбюлі. Мяне павялі да палкоўніка Кафіра.
  
  
  Калі мяне ўпершыню прывялі, я яго не бачыў. Палкоўнік стаяў спіной да дзвярэй. Ён схіліўся над маленькім люстэркам, засяроджана выціскаючы прышчык. Ён махнуў ахоўнікам і працягнуў сваю працу. Шлёп! Яго твар вылілася ў люстэрка. Ён уздыхнуў з амаль сэксуальным задавальненнем. Я назіраў за ім краем вока. Я сядзеў на крэсле ў супрацьлеглым баку пакоя, мае рукі ўсё яшчэ былі звязаныя за спіной. Ён зноў вывучаў свой твар у люстэрка, як бы
  
  
  гэта была карта варожых лагераў; палкоўнік разважаў, дзе нанесці наступны ўдар.
  
  
  Я агледзелася. Офіс быў старанна аздоблены ў вялікіх традыцыях арабскай цемры. Сцены былі пакрыты цёмна-жоўтай тынкоўкай, абчэпленай змрочнымі пыльнымі дыванамі. Цяжкая мэбля, разьбяныя драўляныя дзверы і маленькія высокія вітражы. Рашоткі на вокнах. Няма выйсця. У пакоі пахла пылам, мочой і гашышам. Дзверы ў офісе былі злёгку прыадчынены. Гэта прывяло да голай абтынкаванай камеры. Адзінае крэсла. І нейкая асобна стаячая металічная штуковіна. Нешта накшталт гіганцкай сталёвай вешалкі з тоўстым жалезным дубцом, размешчаным пад прамым кутом уверсе. Ён амаль падзеў дванаццаціфутавую столь. Машына катаванняў. "Спецыяльныя метады". Гэтым і тлумачыўся кіслы біялагічны пах.
  
  
  Палкоўнік зрабіў свой апошні выбар. Ён пікіраваў двума бруднымі пальцамі і ўдарыў. Яблычак! Місія выканана. Ён выцер падбародак аб абшэўку курткі. Ён павярнуўся. Мужчына аліўкавага колеру з шырокімі вусамі і хваравітым, грудкаватым, рабым тварам.
  
  
  Ён устаў і паглядзеў на мяне так, як павінна быць, людзі глядзелі на яго да таго, як ён стаў палкоўнікам. Яшчэ ён называў мяне кішачнікам свінні.
  
  
  Мая прамова зноў была гатова. Той самы, які я выкарыстоўваў на агнявым рубяжы. Адзіны хлопец, які чуў, як я размаўляю па-ангельску, быў хлопец, якога я забіў яшчэ ў дарозе. Я забіў яго, таму што ён напаў на маю жанчыну. Я ўсё яшчэ быў Басемам Аладзінам, дурным, сціплым, мілым прыдуркам.
  
  
  Тое, што ў гандлі называюць "тлустым шанцам"!
  
  
  Мой выступ быў бліскучым і бездакорным, як заўсёды, з адным адрозненнем. Палкоўнік Кафір. Кафір атрымаў задавальненне, ужываючы катаванні, і яго не збіраліся падмануць. Вайна проста дала яму законнае апраўданне. У мірны час ён, верагодна, бадзяўся па завулках, спакушаючы вулічных прастытутак на займальную смерць.
  
  
  Кафір увесь час казаў мне расказаць яму аб сваёй місіі.
  
  
  Я ўвесь час казаў Кафіру, што ў мяне няма місіі. Я быў Басемам Аладзінам, і ў мяне не было місіі. Адказ яму спадабаўся. Ён глядзеў на вешалку, як тоўстая дама, якая разглядае расколаты банан. Мяне ахапіла здранцвенне стомленасці. Мяне і раней катавалі.
  
  
  Кафір устаў і паклікаў сваіх ахоўнікаў. Ён адчыніў вонкавыя дзверы офіса, і я пачуў музыку і смех і ўбачыў Лэйлу, якая сядзіць у вестыбюлі паміж парай пільных пісталетаў.
  
  
  Увайшлі ахоўнікі і зачынілі дзверы. Два непрыемных на выгляд кавалка ялавічыны, ва ўніформе і цюрбане, якія пахнуць півам. Цяпер мяне абшукалі. Хутка, але дастаткова. Туды пайшла мая старая сяброўка Вільгельміна. Яна села на стол-над нейкіх тэчак, маўклівая і бескарысная, як прэс-пап'е.
  
  
  Рабіць не было чаго. Рукі, як кажуць, былі звязаныя. Я купіў гэта. Якога чорта гэта было. І гэты медаль усё яшчэ быў у мяне на шыі. Можа быць, Кафір даведаецца, што гэта такое. Можа, пятлю не круціў. Я быў на дне магчымай бочкі.
  
  
  Можа быць…
  
  
  Можа, у мяне проста зьявілася добрая ідэя.
  
  
  Яны адвялі мяне назад у гульнявы пакой Кафіра.
  
  
  Яны кінулі мяне на падлогу і развязалі рукі. Палкоўнік падкінуў мне вяроўку. Ён сказаў мне звязаць сабе шчыкалатку разам. "Шчыльна", - сказаў ён. "Зрабі гэта шчыльна, ці я зраблю гэта шчыльна". Я звязаў шчыкалаткі разам. У абцяжку. На мне па-ранейшаму былі высокія скураныя чаравікі для пустыні. Палкоўнік таксама любіў мае боты. Сапраўдны, хворы прыдурак. Калі ён глядзеў, як я скручваю вяроўкі, у яго вачах былі зоркі. Я захоўваў свой выраз твару.
  
  
  Ён пачаў пацець. Ён адпусціў рычаг на гіганцкай вешалцы, і перакладзіна наверсе саслізнула на зямлю. Ён кіўнуў сваім ахоўнікам. Яны звязалі мне рукі той жа вяроўкай, што звязвала мае ногі. Я сагнуўся і дакрануўся да пальцаў ног.
  
  
  Яны перакінулі вяроўкі праз перакладзіну стойкі і зноў паднялі перакладзіну да столі. Я застаўся там вісець, як спячы гультай, як ялавічны кавалак у акне мясніка.
  
  
  І тады медаль саслізнула ўніз і разгарнулася і здалася асабовым бокам пасярод маёй спіны.
  
  
  Палкоўнік гэта бачыў. Ён не мог прамахнуцца. «Ага! Зразумела. Басэм Аладзін з зоркай Давіда. Вельмі цікава, Басэм Аладзін».
  
  
  Шанец яшчэ заставаўся. Калі ён не знайшоў схаваную літару "А", то яго пошук медаля сапраўды мог бы дапамагчы. Суцэль адпавядала маёй добрай ідэі.
  
  
  "Дык вось што гэта такое", - сказаў Басем Аладзін. "Зорка Давіда!"
  
  
  Кафір выдаў гук, падобны на фырканне і хіхіканне. «Хутка вы не будзеце шмат жартаваць. Хутка вы будзеце маліць мяне дазволіць вам пагаварыць. Аб сур'ёзных рэчах. Напрыклад, аб вашай місіі».
  
  
  Ён выцягнуў доўгі скураны дубец. Ён павярнуўся да ахоўнікаў. Ён сказаў ім ісці.
  
  
  Ахоўнікі сышлі.
  
  
  Дзверы зачыніліся.
  
  
  Я падрыхтаваўся да маючага адбыцца.
  
  
  Халат быў сарваны са спіны.
  
  
  А потым з'явіліся вейкі.
  
  
  Адзін.
  
  
  Два.
  
  
  Рэзка. Пякучы. Паленне. Разрыванне. Пачынаючыся ў маёй плоці і выбухаючы ў маім мозгу.
  
  
  20.
  
  
  30.
  
  
  Я перастаў лічыць.
  
  
  Я адчуваў, як кроў коціцца па маёй спіне. Я бачыў, як кроў капае па маіх запясцях.
  
  
  Я думаў, палкоўнік меў на ўвазе горай.
  
  
  Я думаў, што мая добрая ідэя не такая добрая.
  
  
  Я думаў, што мне трэба крыху адпачыць.
  
  
  Я страціў прытомнасць.
  
  
  Калі я ачуўся, гэта было некалькі гадзін праз, і гэта не было далікатным павольным світаннем. Мая спіна была невялікім чыкагскім пажарам. Гэты вырадак уціраў соль у мае раны. Выдатнае старое біблейскае катаванне.
  
  
  Я рашыў, што з мяне хопіць. Досыць для краіны, гонару і абавязку.
  
  
  Я зламаўся.
  
  
  Я пачаў крычаць "Стой!"
  
  
  Ён сказаў: «Ваша місія. Вы хочаце расказаць мне пра сваю місію?»
  
  
  "Так так".
  
  
  "Распавядаць." Ён быў расчараваны. Ён усё яшчэ цёрся ў грануляваным агні. "Чаму вас паслалі сюды?"
  
  
  «Каб… устанавіць кантакт. Калі ласка! Стой!»
  
  
  Ён не спыніўся. "Звязацца з кім?"
  
  
  Божа мой, як балюча!
  
  
  "Звязацца з кім?"
  
  
  "М-Мансур", - сказаў я. "Алі Мансур".
  
  
  І дзе гэты чалавек? "
  
  
  «Х-тут. Бейт-нама».
  
  
  "Цікава", - сказаў ён.
  
  
  Агонь гарэў, але гарачэй не стала.
  
  
  Я чуў, як ён ішоў у свой офіс.
  
  
  Я пачуў, як адчыніліся дзверы. Ён выклікаў сваю ахову. Я чуў, як ён назваў імя Алі Мансур.
  
  
  Вонкавыя дзверы зачыніліся. Яго крокі наблізіліся. Дзверы гульнявога пакоя за ім зачыніліся.
  
  
  «Я думаю, вы зараз раскажаце мне ўсю гісторыю. Але спачатку я дам вам яшчэ крыху матывацыі. Невялікую матывацыю, каб пераканаць вас, што вы гаворыце праўду». Палкоўнік падышоў да мяне і ўстаў перада мной, яго лоб пульсавала, вочы блішчалі. «І на гэты раз, я думаю, мы прыкладзем ціск дзе-небудзь… бліжэй да дома».
  
  
  Ён адкінуў руку з пугай і пачаў цэліцца.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Калі ахоўнікі прывялі Алі Мансура ў офіс, палкоўнік стаяў спіной да дзвярэй. Ён зноў схіліўся над люстэркам. Ён махнуў ахоўнікам і працягнуў сваю працу. Нарэшце ён павярнуўся і паглядзеў на Мансура.
  
  
  Рукі Мансура былі звязаны за спіной, але ён стараўся захаваць панурае выраз твару. У Мансура быў круглы, амаль хлапечы твар. Тоўсты плоскі нос. Пульхныя, якія паторгваюцца вусны. Твар страху, які паказвае выклік.
  
  
  Кафір не збіраўся трываць непадпарадкаванне.
  
  
  Ён прывітаў Мансура пугай па твары. «Такім чынам, - сказаў ён. "Вы супрацоўнічаеце са шпіёнамі".
  
  
  "Не!" Мансур глядзеў у дзверы. Гледзячы на вялізны кавалак сырога мяса, які звісаў з перакладзіны на гіганцкай вешалцы.
  
  
  Кафір прасачыў за поглядам мужчыны. «Вы хочаце пагаварыць зараз ці хочаце, каб вас пераканалі?»
  
  
  «Не! Гэта значыць, так. Гэта значыць - я нічога не ведаю. Мне няма чаго сказаць. Я верны Сірыі. Я з палестынцамі. Я веру ў федаінаў. Я б не стаў… я не… Палкоўнік, я…»
  
  
  «Вы! Вы - кішкі свінні! Вы размаўлялі з ізраільцянамі. З амерыканскімі агентамі. Вы паставілі пад пагрозу пэўны план. План выкрадання. Вы і ваша навалач свінога брата». Кафір узмахнуў дубцом па паветры. Мансур застагнаў і паківаў галавой, яго вочы, як прусакі, кідаліся ўзад і ўперад. "Не!" ён сказаў. "Мой брат. Ня я. І мой брат мёртвы. А! Шайтан забі яго. Цяпер. Ці бачыш. Гэта павінна даказаць гэта. Калі б я здрадзіў іх, я таксама быў бы мёртвы».
  
  
  "Тады чаму той кавалак мяса, які калісьці быў агентам, сказаў мне, што яго місія звязацца з вамі?"
  
  
  Мансур быў у агоніі. Ён працягваў пампаваць галавой з боку ў бок. «Мой… мой брат, ён размаўляў з амэрыканскім агентам. Можа, яны думаюць, што я таксама гавару. Я б не стаў. Я памру першы. Клянуся. Ня я".
  
  
  "Тады скажы, што ты ведаеш пра свайго брата".
  
  
  «Мой брат быў дурнем. Я не ведаў гэтага, калі расказаў яму пра план. Я сказаў, што, магчыма, будзе шмат грошай. Мой брат хоча грошай на набыццё зброі. Калі план правальваецца, мой брат злуецца. Ён гаворыць. ён збіраецца здабыць сабе грошай. Наступнае, што я даведаюся, Халі мёртвы. Гавораць, ён размаўляў з амерыканскім шпіёнам. Ён чакаў у Ерусаліме, калі шпіён заплаціць яму».
  
  
  Гісторыя станавілася на свае месцы. Я сціснуў зубы ад болю. У мяне на спіне рыпела форма Кафіра. Я, чорт вазьмі, спадзяваўся, што ў мяне ўсё яшчэ не ідзе кроў. Хаця Мансур мог падумаць, што гэта чужая кроў. Кроў чалавека вісіць у гульнявым пакоі. Кроў сапраўднага палкоўніка Кафіра.
  
  
  «Што ты маеш на ўвазе - калі план праваліўся? План, пра які я ведаю, ужо рэалізаваны».
  
  
  «План - так. Наш удзел у ім - не».
  
  
  я застаюся
  
  
  гэта быў сябар Алі, які быў замяшаны. Не сам Алі. "Твой сябар", - сказаў я. «Той, хто расказаў вам пра план…»
  
  
  "Ахмед Рафад?"
  
  
  "Дзе ён зараз?"
  
  
  «Думаю, у Рамазе. Калі Шайтан усё яшчэ там, я думаю, ён з імі».
  
  
  "А цяпер ты раскажаш мне тое, што ведаў твой брат".
  
  
  Мансур паглядзеў на мяне. "Ён ведаў - праўду".
  
  
  Я гуляў з пугай. "Не кажы мне праўду". Я павінен дакладна ведаць гісторыю, якую вы яму расказалі, так што я буду ведаць гісторыю, якую ён расказаў шпіёну. І што выклікае ў вас такі гонар у Эміра, што вы думаеце, што вам сказалі праўду? А! Вы? Яны сказалі вам праўду? Хм!"
  
  
  Яго вочы папаўзлі да падлогі. "Магчыма, гэта тлумачыць гэта", - сказаў ён дывану.
  
  
  «А? Што? Кажы, чарвяк».
  
  
  Ён падняў вочы, а разам з імі і голас. «Магчыма, як вы кажаце, Рафад зманіў мне. Магчыма, таму з таго часу я яго не бачыў».
  
  
  План, як ён гэта сказаў, складаўся ў выкраданні Фокса. Патрымаць яго ў сірыйскім сяле Рамаз. Не, ён не ведаў, які дом у Рамазе. Для працы былі наняты чатыры чалавекі. Яго сябар Рафад павінен быў кіраваць самалётам. «Не, не самалёт. А…» Мансур хацеў жэстыкуляваць рукамі. Яго рукі былі звязаныя.
  
  
  "Верталёт."
  
  
  "Верталёт", - сказаў ён. «Тое ж самае, так? Рафад сказаў, што яны плацяць яму шмат грошай. Некаторыя загадзя, іншыя пазней. Яны гавораць яму шукаць іншых добрых работнікаў. Не наймаць - проста паглядзець». Мансур зноў выглядаў напалоханым. "Гэта ўсё што я ведаю. Усё, што я ведаю».
  
  
  "І план праваліўся?"
  
  
  “Рафад сказаў, што яны змянілі сваё меркаванне аб прыёме на працу. Яны не хацелі, каб на працы былі іншыя».
  
  
  "І хто яны?"
  
  
  Мансур пакруціў галавой. «Я ня думаю, што нават Рафад ведае пра гэта. Яны размаўлялі з ім толькі па тэлефоне. Яны сказалі, што лічылі небясьпечным сустракацца. Яны ведалі, што ён лётаў на верталётах. Яны ведалі, што ён лаяльны. Яны сказалі, што гэта ўсё, што ім трэба для Што да астатняга – яны даслалі яму шмат грошай, і гэта ўсё, што трэба было ведаць Рафаду».
  
  
  Я сунуў вочы ў гідкія шчыліны. “Я вам не веру. Вы ведаеце, хто яны. Калі яны не сказалі вам, магчыма, вы здагадаліся». Я раптам тузануў яго за каўнер. "Якія былі вашыя здагадкі?"
  
  
  "Я… я не здагадвалася".
  
  
  "Ва ўсіх ёсць здагадкі. Якія былі вашыя?"
  
  
  «А ... Як Сайка. Я думаў, што яны былі часткай Ас Сайкі. Але ў газетах гаворыцца, што яны - "Чорны верасень". Я… я думаю, што гэта таксама можа быць так».
  
  
  Я адпусціў яго каўнер і паглядзеў на яго вачыма. "C-палкоўнік, калі ласка, мой брат не мог шмат расказаць амерыканцам. Ён ведаў толькі тое, што я яму сказаў. І ўсе гэтыя рэчы - я толькі што сказаў вам. І - і - распавядаючы свайму брату, я не зрабіў нічога дрэннага Шайтан сказаў Рафаду завербаваць, і Рафад сказаў, так, я магу пагаварыць са сваім братам.
  
  
  «Я адпускаю цябе зараз… у іншы пакой».
  
  
  Яго вочы застылі. Я адвёў яго ў іншы пакой. Я пасадзіў яго на крэсла, звязаў і заткнуў яму рот. Мы абодва паглядзелі на цела Кафіра. Яго галава была звернута наперад і звернута да сцяны. Пройдзе нейкі час, перш чым хто-небудзь будзе яго заўважаць - перш чым яны знойдуць час зірнуць на яго твар.
  
  
  А калі яны гэта зробяць, я буду далёка.
  
  
  Можа быць.
  
  
  
  
  
  
  Шаснаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Магчыма, вы захочаце даведацца, як я гэта зрабіў.
  
  
  Вы павінны вярнуцца да сцэны на ўзгорку, ад таго месца, дзе артылерысты сказалі: "Кіньце нож", да месца, дзе ў маіх ног ляжала Лэйла. Вось так я вярнуў Х'юга. Лэйла падняла яго, калі "спатыкнулася і ўпала", а затым сунула штылет мне ў бот.
  
  
  Я не ведаў, як мне гэта выкарыстоўваць. Ці нават калі б я мела магчымасць ім скарыстацца. Я нават не ведаў, калі быў у кабінеце палкоўніка. Усё, што я думаў, калі ўвайшлі ахоўнікі, гэта тое, што мне не ўдасца пайсці наведаць Алі Мансура. А затым прамільгнула ісламская прыказка: "Калі Мухамед не можа прыйсці на гару, гара прыйдзе да Мухамеда". Таму я вырашыў, што Мансур прыйдзе да мяне. Што я дазволю палкоўніку займацца сваёй справай, што праз некаторы час я зраблю выгляд, што зламаўся, і згадаю Мансура, і прывяду яго да сябе.
  
  
  У астатнім гісторыя была чыстым поспехам. Астатняе - заўсёды поспех. Удача - гэта тое, як большасць людзей застаецца ў жывых. Мазгі, мускулы, зброя і кішкі ў суме складаюць усяго пяцьдзесят працэнтаў. У астатнім - поспех. Удача заключалася ў тым, што ніхто не абшукваў мяне міма пісталета, што Кафір любіў бачыць, як хлопец звязвае сябе, і што наступным ходам было прывязаць мае рукі да шчыкалатак. Калі Кафір выйшаў з пакоя, каб арыштаваць Мансура, я схапіў нож, парэзаўся, павіс там (або наверсе), як калі б я быў звязаны, а калі Кафір вярнуўся, я скокнуў на яго, закінуў на яго аркан, збіў і забіў яго. І збіццё, дадаю я, было зроблена толькі для таго, каб абмен целамі выглядаў законным.
  
  
  Пасля таго, як я замкнуў Алі Мансура, я падышоў да дзвярэй і паклікаў "жанчыну". Я прыціснуў руку да твару, і ўсё, што мне трэба было крыкнуць, было: "Імраа!" Жанчына]
  
  
  Калі яе прывялі, я зноў быў ля люстэрка. Я нават усміхаўся. Я думаў аб артыкулах у медыцынскіх часопісах. Я адкрыла адзіныя ў свеце лекі ад вугроў. Смерць.
  
  
  Ахоўнікі сышлі. Я павярнуўся. Я паглядзеў на Лэйлу, яна паглядзела на мяне, і яе вочы ператварыліся з кавалкаў лёду ў рэкі, і пасля гэтага яна была ў маіх руках, і вэлюм упала, і сцены паваліліся, і дама не цалавалася, як нявінніца .
  
  
  Яна спынілася роўна настолькі, каб паглядзець мне ў вочы. «Я думаў - я маю на ўвазе, яны там казалі - пра Кафіра - пра - пра тое, што ён робіць...»
  
  
  Я кіўнуў. «Ён ведае... Але ён дайшоў толькі да маёй спіны. Дарэчы, дарэчы…» Я прыслабіў яе хватку.
  
  
  Яна адступіла, раптам гуляючы Клару Бартан. "Дайце падумаць."
  
  
  Я пакруціў галавой. «Эээ. Бачыць - гэта не тое, што яму трэба. Што яму трэба, дык гэта новакаін і аурэаміцын, і, верагодна, швы і вельмі добрая павязка. Але бачыць - гэта тое, што яму не трэба. Пайшлі. У нас яшчэ ёсць праца».
  
  
  Яна агледзелася. "Як нам выбрацца?"
  
  
  «Гэта праца, якую мы мусім зрабіць. Падумайце, як выбрацца, а затым зрабіце гэта».
  
  
  Яна сказала: «Наперадзе прыпаркаваны джыпы».
  
  
  «Тады ўсё, што нам трэба зрабіць, гэта дабрацца да джыпаў. Гэта значыць усё, што мне трэба зрабіць, гэта прайсці за палкоўніка Кафіра на вачах ва ўсяго яго праклятага ўзвода. Колькі хлопцаў там у холе?
  
  
  «Можа быць, дзесяць. Не больш за пятнаццаць», - яна схіліла галаву. "Вы падобныя на Кафіра?"
  
  
  «Толькі крыху вакол вусоў». Я растлумачыў адметныя рысы Кафіра. «Ён быў больш квітнеючым, чым парк увесну. І гэта не тая рэч, па якой усё сумуюць. Дастаткова аднаго хлопца, каб сказаць, што я не кафр, і яны хутка зразумеюць, што Кафір мёртвы. А потым ....., мы таксама. "
  
  
  Лэйла спынілася і крыху падумала. "Калі толькі на цябе ніхто не глядзіць".
  
  
  «Я заўсёды магу насіць таблічку з надпісам «Не глядзі»».
  
  
  «Або я мог бы насіць таблічку з надпісам «Паглядзі на мяне»».
  
  
  Я паглядзеў на яе і нахмурыўся. У невялікай цішыні я пачуў музыку. Музыка даносіцца з хола.
  
  
  "Лэйла - ты думаеш аб тым, пра што я думаю?"
  
  
  "Як вы думаеце, што я думаю?"
  
  
  Я лёгка правёў рукой па яе пакрытым халатам целе. "Як вы гэта зробіце?"
  
  
  «Я турбуюся аб тым, як. Вы проста слухайце зручны момант. Затым вы выходзіце і сядайце ў джып. Аб'язджайце да задняй часткі гатэля».
  
  
  Я сумняваўся.
  
  
  Яна сказала: «Вы мяне недаацэньваеце. Памятайце, гэтыя мужчыны амаль ніколі не бачаць жанчын. Яны бачаць толькі хадзячыя звязкі адзення».
  
  
  Раптам я выглядаў яшчэ больш сумнеўным. Я сказаў ёй, што зусім не недаацэньваю яе, але я падумаў, што яна недаацэньвае гэтых хлопцаў, калі думае, што можа трэсці і трэсці і проста пайсці, як быццам нічога не адбылося.
  
  
  Яна ўсміхнулася. "Яшчэ нічога не адбылося". А потым яна раптоўна выйшла за дзверы.
  
  
  Я пачаў абшукваць стол палкоўніка. Я знайшоў яго паперы і паклаў іх у кішэню. Я ўжо ўзяў яго пісталет і кабуру, мой нож быў прышпілены рамянём да майго рукава, і я выратаваў Вільгельміну і засунуў яе ў свой чаравік. Яшчэ ў мяне была карта Герца з плямамі ад кавы, варэннем, крыжыкамі, банкрутам і кружком, які я намаляваў, каб адпавядаць паездцы Робі.
  
  
  Я паглядзеў на карту. Малюсенькі сірыйскі горад Рамаз упаў на дваццаць міль у межах круга. Я пачаў усміхацца. Нягледзячы на ўсе шанцы, якія былі супраць мяне, я мог бы, магчыма, выйграць мільярд долараў. Лагер Аль-Шайтан. Майстэрня д'ябла.
  
  
  Гукавыя эфекты ў холе змяніліся. Музыка была гучней, але гэта яшчэ не ўсё. Уздых, мармытанне, свіст, мармытанне, гук сямідзесяці свісцячых вачэй. Лэйла, добра, напышліва выконвала свой танец жывата Эль-Джаззар. Я пачакаў, пакуль гукі дасягнулі крэшчэнда; Затым я адчыніў дзверы палкоўніка і пайшла праз перапоўнены вестыбюль, нябачная, як тоўстая дзяўчына на пляжы Малібу.
  
  
  Джыпы наперадзе засталіся без нагляду, я праехаў на адным з іх і стаў чакаць, прыпаркаваўшыся за кустом пальмаў.
  
  
  Пяць хвілін.
  
  
  Нічога.
  
  
  Яе план не спрацаваў.
  
  
  Мне давядзецца пайсці туды і выратаваць Лэйлу.
  
  
  Яшчэ пяць хвілін.
  
  
  І вось яна з'явілася. Бяжыць да мяне. Апранутая ў свой гарнітур са срэбнымі бліскаўкамі.
  
  
  Яна скокнула ў джып. Яна сказала. "Давай!"
  
  
  Я ад'ехаў, і мы хутка паехалі.
  
  
  Праз паўмілі яна пачала тлумачыць. "Я працягвала выходзіць праз дзверы ў сад і вяртацца ўсё менш і менш адзення".
  
  
  
  "І яны думалі, калі ты выйшла ў апошні раз…?"
  
  
  Яна гарэзна паглядзела на мяне і засмяялася, ускінула галаву і дазволіла ветру развеяць ёй валасы. Я прымусіў вочы вярнуцца да дарогі і павёў джып так хутка, як толькі мог.
  
  
  Лэйла Калуд. Залатая жыла Фрэйда. Гульня на мяжы сэксу і ніколі не набліжацца да сучаснасці. Дражніць сябе гэтак жа, як і ўсіх астатніх. Я сказаў: «Добра, але зараз прыкрывайся. Мы не жадаем, каб тысячу вачэй глядзелі на гэты джып».
  
  
  Яна з цяжкасцю надзелася ў падобную на мяшок мантыю і абгарнула твар вэлюмам. "Дык куды мы зараз ідзём?" Яна здавалася крыху пакрыўджанай.
  
  
  «Месца пад назвай Рамаз. На паўднёвы ўсход адсюль».
  
  
  Яна ўзяла карту з сядзення побач са мной. Яна праглядзела яго і сказала: "Мы спынімся ў Ілфідры".
  
  
  Я сказаў: "Не".
  
  
  Яна сказала: «У цябе крывацёк. Я ведаю лекара, які жыве ў Ілфідры. Ён ужо ў дарозе».
  
  
  "Ты можаш давяраць гэтаму хлопцу?"
  
  
  Яна кіўнула. "О так."
  
  
  Ільфідры была маленькай, але шчыльнай вёсачкай з нізкімі прысадзістымі каменнымі дамамі. Насельніцтва можа быць дзвесце. Прыехалі ў прыцемках. На нямоглых вуліцах нікога не было, але гук джыпа быў вялікай падзеяй. Цікаўныя твары выглядалі з вокнаў, з-за каменных сцен і завулкаў.
  
  
  «Вось, - сказала Лэйла. "Дом доктара Насра". Я спыніўся перад белай каменнай скрыняй. "Я іду адна і кажу, чаму мы тут".
  
  
  "Думаю, я пайду з табой".
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Усё ў парадку."
  
  
  Доктар Дауд Наср адказаў на стук. Невысокі хударлявы мужчына, зморшчаны і апрануты. Ён заўважыў, як прыбраўся мой сірыйскі палкоўнік, і яго вочы заблішчалі ад хуткай насцярожанасці.
  
  
  "Салам, мой палкоўнік". Ён крыху пакланіўся.
  
  
  Лэйла прачысціла горла і адкінула вэлюм. "І ніякіх салям для тваёй Лэйлы?"
  
  
  "Ах!" Наср абняў яе. Затым ён адхіліўся і прыклаў палец да вуснаў. «Госці ўнутры. Больш нічога не кажы. Палкоўнік?» Ён паглядзеў на мяне ацэньваючы. "Я думаю, можа быць, вы прыйшлі да мяне ў офіс?"
  
  
  Наср абняў мяне за спіну, яго халат прыкрываў маю акрываўленую куртку. Ён прывёў нас у маленькі пакой. Зношаны кілімок пакрыў бетонную падлогу, на якім на вышытых падушках сядзелі двое мужчын. Двое іншых сядзелі на пакрытай падушкай лаўцы, якая была пабудавана вакол каменнай сцяны. Гарановыя ліхтары асвятлялі пакой.
  
  
  «Сябры мае, - абвясціў ён, - уяўляю вам майго добрага сябра, палкоўніка…», - ён зрабіў паўзу, але толькі на імгненне, - «Хаддура». Ён перабіў імёны іншых гасцей. Сафадзі, Нусафа, Тувейні, Хаціб. Усе яны сярэдніх гадоў, праніклівыя мужчыны. Але ніхто з іх не глядзеў на мяне з трывогай, з якой Наср глядзеў на мяне каля дзвярэй.
  
  
  Ён сказаў ім, што ў нас ёсць "прыватны бізнэс", і, усё яшчэ абдымаючы мяне за руку, павёў мяне ў пакой у задняй частцы дома. Лэйла знікла на кухні. Неўзаметку.
  
  
  Пакой быў прымітыўным кабінетам лекара. У адзінай шафе захоўваліся яго харчы. У пакоі была ракавіна без праточнай вады і свайго роду імправізаваны стол для агляду; драўляны брусок з грудкаватым матрацам. Я зняў пінжак і прасякнутую крывёю кашулю. Ён уцягнуў паветра скрозь стуленыя зубы. "Кафір", - сказаў ён і ўзяўся за працу.
  
  
  Ён выкарыстоўваў губку з вадкасцю і наклаў некалькі швоў без анестэзіі. Я ціхенька прастагнаў. Мая спіна не магла адрозніць добрых хлопцаў ад дрэнных. Што тычыцца маіх нерваў, Наср і Кафір былі злыднямі.
  
  
  Ён скончыў сваю працу, нашмараваўшы трохі слізі на палоску марлі і наматаўшы яе мне на сярэдзіну, як быццам ён абмотваў мумію. Ён крыху адступіў і захапіўся сваёй працай. «А цяпер, - сказаў ён, - на тваім месцы, думаю, я б паспрабаваў моцна напіцца. Лепшы сродак ад болю, якое я магу табе даць, - гэта аспірын».
  
  
  "Я вазьму гэта", - сказаў я. "Я вазьму гэта."
  
  
  Ён даў мне таблеткі і бутэльку віна. Ён выйшаў з пакоя на некалькі хвілін, вярнуўся і кінуў мне чыстую кашулю. "Я не задаю пытанняў сябру Лэйлы, і лепш не задавайце мне пытанняў". Ён паліваў маю куртку вадкасцю, і плямы крыві пачалі знікаць. «З медыцынскага пункта гледжання я раю вам застацца тут. Піць. Спаць. Дазвольце мне пераапрануцца раніцай». Ён хутка адарваўся ад працы ў хімчыстцы. «У палітычным плане вы вельмі мне дапаможаце, калі застанецеся. У палітычным плане я вяду даволі складаную гульню». Ён сказаў гэта па-французску: Un jeu Complqué. «Ваша прысутнасць за маім сталом вельмі дапаможа мне… перад астатнімі».
  
  
  "Астатнія, як я разумею, на другім баку".
  
  
  "Астатнія, - сказаў ён, - гэта іншы бок".
  
  
  Калі я правільна прачытаў, мой новы сябар Наср быў падвойным агентам. Я прыўзняў брыво. "Un jeu d'addresse, наперад". Гульня на спрыт.
  
  
  Ён кіўнуў. "Ты застаешся?"
  
  
  Я кіўнуў. "Прывітанне, застаюся".
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Абед быў святам. Мы сядзелі на падлозе на вышытых падушках і елі анучу, якую паклалі на кілімок. Чары фасолевых супу, кураняты-грыль, вялізныя талеркі дымлівага рысу. Размова была палітычнай. Прамалінейныя штукі. Заганяем Ізраіль у мора. Вяртанне ўсіх Галанскіх вышынь. Вяртанне Газы і Заходняга берага, каб стаць домам для бедных палестынцаў.
  
  
  Я не спрачаюся, што палестынцы бедныя, і я не спрачаюся, што яны атрымалі ўдар. Што мяне забаўляе, дык гэта набожнасць арабаў, улічваючы іх галоўны фундуш у агульнае рашэнне праблемы палестынцаў. Падумайце: Газа і Заходні бераг першапачаткова былі зарэзерваваны для палестынскіх дзяржаў. Але Іарданія скрала Заходні бераг у 48-м годзе, а Егіпет паглынуў сектар Газа, і яны кінулі палестынцаў у лагеры бежанцаў. Гэта зрабілі арабы, а не ізраільцяне. А арабы іх не выпускаюць.
  
  
  Арабы нават не плацяць за лагеры. Ежа, жыллё, адукацыя, медыцына - усё, што трэба для захавання жыцця бежанцаў, - усё гэта ідзе на грошы ААН. ЗША даюць 25 мільёнаў долараў за год, а большая частка астатняга паступае з Еўропы і Японіі. Арабскія краіны з усімі сваімі размовамі і сваімі нафтавымі мільярдамі выклалі ўвогуле два мільёны долараў. А Расея і Кітай, гэтыя вялікія абаронцы недасягальных мас, роўна нічога не ўносяць.
  
  
  Ідэя арабаў дапамагчы палестынцам заключаецца ў тым, каб купіць ім пісталет і накіраваць яго на Ізраіль.
  
  
  Але я сказаў: "Вось, сюды!" І так!» І «За перамогу» выпіў тост за войска і прэзідэнта Асада.
  
  
  А потым я вымавіў тост за Аль-Шайтана.
  
  
  Аб Аль-Шайтане мала хто ведаў. Гурт, зь якім я быў, быў As Saiqa. Сірыйскае аддзяленне PLO Паколькі Сайка ў перакладзе з сірыйскага азначае "маланка". Хлопцы за сталом не стралялі. Яны шмат казалі, але не былі байцамі. Можа быць, планавальнікі. Стратэгі. Бамбастары. Мне было цікава, што на сірыйскай мове абазначае гром.
  
  
  Чалавек па імі Сафадзі - маленькія, акуратныя вусы, скура колеру карычневага папяровага пакета - сказаў, што ён упэўнены, што Аль-Шайтан быў часткай генеральнага камандавання Джебриля, ліванскіх рэйдэры, якія нанеслі ўдар па ізраільцянам у Кір'ят-Шмоне.
  
  
  Нусафа нахмурыўся і пакруціў галавой. «Ах! Я прашу не пагадзіцца, mon ami. Гэта занадта тонка для розуму Джебриля. Я лічу, што гэта знак Хаватмэ». Ён звярнуўся да мяне за пацвярджэннем. Хаватме ўзначальвае іншую групу федаінаў - Народна-дэмакратычны фронт.
  
  
  Я ўсміхнуўся ўсмешкай "ведаю-а-не магу сказаць". Я закурыў. «Мне цікава, джэнтльмены. Калі б грошы былі вашымі, як бы вы іх патрацілі?»
  
  
  За сталом пачуліся шэпцікі і ўсмешкі. Увайшла жонка Насра з кафейнікам. Чадра - нешта накшталт сваволі ў поўны рост - была накінута на яе галаву, і яна моцна сціснула яе вакол асобы. Яна наліла каву, ігнаруючы яе прысутнасць. Магчыма, яна была служанкай ці робатам у саване.
  
  
  Тувейні адкінуўся назад, пагульваючы сваёй барадой з перцам і соллю. Ён кіўнуў і звузіць вочы, абрамленыя лініямі. «Я думаю, - сказаў ён высокім гугнявым голасам, - я думаю, што грошы лепш за ўсё выдаткаваць на будаўніцтва завода па дыфузіі ўрана».
  
  
  Несумненна, гэтыя хлопцы былі планіроўшчыкамі.
  
  
  "Так, я думаю, гэта вельмі добра, ці не так?" Ён звярнуўся да сваіх калег. "Такі завод можна пабудаваць за мільярд даляраў, і было б вельмі карысна мець яго".
  
  
  Ядзерны камплект сваімі рукамі.
  
  
  «О, але мой дарагі і паважаны сябар, - падціснуў рот Сафадзі, - гэта вельмі доўгатэрміновы план. А дзе мы атрымаем тэхнічную дапамогу? Рускія дапамогуць нашаму ўраду, так, але федаіны - не. - прынамсі, не наўпрост”.
  
  
  "А дзе нам узяць уран, сябар мой?" Чацвёрты мужчына, Хаціб, дадаў свой голас. Ён падняў кубак, пакуль жанчына Насра напаўняла яе каву, а затым вярнулася на кухню. «Не, не, не», - казаў Хаціб. «Нам патрэбен больш тэрміновы план. Калі б грошы былі маімі, я б выкарыстаў іх для стварэння кадраў федаінаў у кожным буйным горадзе свету. Любая краіна, якая нам не дапамагае - мы ўзрываем іх будынкі, выкрадаем іх лідэраў. Гэта адзіны спосаб дамагчыся справядлівасці ". Ён павярнуўся да свайго гаспадара. "Ці ты не згодны, мой кансерватыўны сябар?"
  
  
  Хаціб з задавальненнем назіраў за Насром. І пад весялосцю яго вочы пісалі непрыемнасці. Вось чаму Наср хацеў, каб я быў побач. Ягоны «кансерватызм» быў пад падазрэннем.
  
  
  Наср павольна паставіў кубак. Ён выглядаў стомленым і, больш за тое, стомленым. «Мой дарагі Хаціб. Кансерватар - гэта не іншае слова для абазначэння нелаяльнасці. Цяпер я веру, як заўсёды лічыў, што мы ператвараемся ў нашых злейшых ворагаў, калі спрабуем тэрарызаваць увесь зямны шар. Нам патрэбна дапамога астатняга свету. страх і варожасць можна выклікаць толькі тэрорам». Ён павярнуўся да мяне. «Але я лічу, што мой сябар палкоўнік стаміўся. Ён толькі што вярнуўся з фронту».
  
  
  "Больш ні слова."
  
  
  Хувайні ўстаў. Астатнія рушылі ўслед за ім. «Мы паважаем вашыя намаганні, палкоўнік Хаддура. Наш невялікі бізнэс - гэта наш уласны ўклад». Ён пакланіўся. «Ды застанецца з табой Алах. Салам».
  
  
  Мы абмяняліся саламамі і ва-алейкум ас-саламамі, і чацвёра ветлівых тэрарыстаў сярэдніх гадоў адступілі ў пыльную ноч.
  
  
  Наср правёў мяне ў адзіную спальню. Вялікі тоўсты матрац на каменнай пліце, пакрыты падушкамі і вельмі чыстымі прасцінамі. Ён не прымаў пратэстаў. Яго дом быў маім. Яго ложак быў маім. Ён і яго жонка будуць спаць пад зоркамі. Бо сёння было цёпла, ці не так? Не, ён не пачуе ні аб якім іншым плане. Ён быў бы абражаны. І людзі казалі б, каб ведалі, што ён не аддаў палкоўніку свой дом.
  
  
  "Лэйла?" Я сказаў.
  
  
  Наср паціснуў плячыма. «Яна спіць на падлозе ў іншым пакоі». Ён падняў руку. «Не, не кажы мне сваю заходнюю лухту. Сёння яе не білі, і ёй не давядзецца біцца заўтра.
  
  
  Я дазволіў яму пераканаць мяне. Акрамя таго, у ім было адценне паэтычнай справядлівасці. У Ерусаліме яна загадала мне спаць на падлозе. Я павольна пакруціў галавой і падумаў, наколькі непрактычная некранутасць.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Я, відаць, спаў паўгадзіны. Я пачуў гук у дзвярах спальні. Я схапіў пісталет. Можа, Наср падставіў мяне. («Спі, - сказаў ён. - Спі. Напіся».) Ці, можа, нехта з яго сяброў зразумеў. («Гэты палкоўнік Хаддура дзіўны хлопец, ці не так?»)
  
  
  Дзверы павольна адчыніліся.
  
  
  Я адключыў засцерагальнік.
  
  
  "Нік?" прашаптала яна. Я націснуў на засцерагальнік.
  
  
  Яна плыла па цёмным пакоі. Яе як коўдру абгарнулі чадрой. «Лэйла, - сказаў я. «Не валяйце дурня. Я хворы чалавек».
  
  
  Яна падышла і села на край ложка.
  
  
  Чадра расхінулася. Я заплюшчыў вочы, але было позна. Маё цела ўжо бачыла яе цела. «Лэйла, - сказаў я. "Ты занадта давяраеш мне".
  
  
  «Так. Я давяраю табе, - сказала яна, - дастаткова».
  
  
  Я расплюшчыў вочы. "Даволі?"
  
  
  "Даволі."
  
  
  Яна правяла пальцамі па маім твары, па шыі, па грудзях, дзе валасы ўсталі дыбам, і пачала танчыць. «Дайце азначэнне «дастаткова», - сказаў я цвёрда.
  
  
  Цяпер надышла яе чарга закрыць вочы. "Хопіць жадаць… займацца са мной любоўю".
  
  
  Мая рука, здавалася, мела ўласнае жаданне. Ён абхапіў яе грудзі і выклікаў у нас абодвух парнае варкатанне. «Дарагая, - выдыхнуў я, - я не збіраюся біцца з табой вельмі моцна. Ты ўпэўнены, што гэта тое, чаго ты сапраўды хочаш?
  
  
  Яе шыя была выгінастая, а вочы ўсё яшчэ зачыненыя. "Я ніколі… ні ў чым не быў упэўнены… ніколі".
  
  
  Яна паварушылася, і чадра ўпала на падлогу.
  
  
  Мяркую, гэта ўсеагульная мара. Быць першым. Або, як казалі ў "Зорным шляху", "адправіцца туды, куды раней не хадзіў ніводны чалавек". Але божа мой, гэта было міла. Гэта гладкае, саспелае, неверагоднае цела, якое павольна раскрываецца пад маімі рукамі, здзяйсняючы рухі, якія не былі проста рухамі, а захапляла, здзіўляла першыя адчуванні, рэфлекторныя пульсацыі, нецярплівы, інтуітыўны заціск пальцаў, ваганні ў сцёгнах, затрымку бед. У апошні момант на краі абрыву яна выдала нейкі лірычны гук. А потым яна здрыганулася, сказаўшы "Усе дарослыя".
  
  
  Мы ляжалі разам, і я назіраў за яе тварам і пульсам, які пульсавала ў яе горле, я прасачыў за яе целам, і я правёў пальцам па выгібу яе вуснаў, пакуль яна не спыніла мой палец мовай. Яна расплюшчыла вочы, і яны паглядзелі на мяне, ззяючы. Яна працягнула руку і правяла рукой па маіх валасах.
  
  
  А потым яна прашаптала адзінае слова, якое казала, што зараз яна вызваленая жанчына.
  
  
  "Яшчэ", - сказала яна.
  
  
  
  
  
  
  Сямнаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Ёсць выраз на ідыш: дрэхрд оффен дэк. Гэта азначае, кажа мне Уры, на краі зямлі; незразумела дзе; сышоў да чорта. Гэта быў Рамаз. За сто міляў на поўдзень ад Дамаска і за сотню міль ад ізраільскага фронту. Апошнія трыццаць міль прайшлі праз Нідзе. Бязгароднае, бязлеснае, запырсканае лавай Нішто, з туманным небам і ціхім пылам. Пейзаж быў усеяны ўздоўж дарогі іржавымі карпусамі мёртвых танкаў, а аднойчы - руінамі старажытнай візантыйскай цытадэлі.
  
  
  Лэйла была захутаная ў свой двор арабскай лэдзі, што зараз, прынамсі, мела практычнае прызначэнне; уберагаючы пыл і сонца. Гэта яшчэ не было летнім сонцам, не той падушкай-шпількай у небе, якая кідае іголкі цяпла на вашу скуру. Але было досыць горача, і пыл і смуга драпалі мне вочы нават за цёмнымі акулярамі палкоўніка Кафіра.
  
  
  Лэйла перадала мне пляшку з вадой. Я ўзяў, выпіў і вярнуў назад. Яна адпіла, а затым асцярожна намачыла пальцы і правяла кончыкамі халодных пальцаў па маёй шыі. Я паглядзеў на яе
  
  
  і ўсміхнуўся. Жанчыны заўсёды хочуць ведаць, "ці змяніліся яны". Лэйла змянілася. Яна пазбавілася як ад жорсткай налётаў крухмалу, так і ад руціны Рыты-Хейворт-гуляе-Сэдзі-Томпсан. Яна перастала гуляць і проста гуляла. Я зняў яе руку з шыі і пацалаваў. Зямля пад намі была падобная на далікатную гліну, і нашы колы раздушвалі яе, узбіваючы пыл. Аранжавы пыл.
  
  
  Я націснуў на педаль і дадаў хуткасць.
  
  
  Горад Рамаз ці наўрад быў горадам. Больш падобна на невялікую групу будынкаў. Тыповыя хаціны з сырцовай цэглы з плоскімі дахамі, некаторыя пафарбаваны ў сіні колер, каб адагнаць зло.
  
  
  Першым жыхаром Рамаза, які заўважыў нас на дарозе, быў мужчына гадоў ста васьмідзесяці. Ён клыпаў на імправізаваным кіем і, убачыўшы джып, нізка пакланіўся, і я думаў, што мне давядзецца яго выратаваць.
  
  
  Я спыніўся. Ён здаваўся здзіўленым. «Сардэчна запрашаем, - вымавіў ён нараспеў, - о высокашаноўны палкоўнік».
  
  
  Я працягнуў руку Лэйле і адчыніў дзверы. «Сядай, стары. Я цябе падвязу».
  
  
  Ён усміхнуўся цудоўнай зубастай усмешкай. "Палкоўнік робіць мне гонар".
  
  
  Я схіліў галаву. "Мне пашанцавала, што я магу дапамагчы".
  
  
  «Ды спашле табе дабраславеньні Алаха». Ён павольна зарыпеў у джып. Я падрыхтаваўся і рушыў па дарозе ў горад.
  
  
  «Я шукаю дом у Рамазе, стары. Магчыма, ты даведаешся пра дом, які я шукаю».
  
  
  «Іншалах», - сказаў ён. Калі Бог гэтага пажадае.
  
  
  «У доме, які я шукаю, будзе шмат мужчын. Некаторыя з іх будуць амерыканцамі. Астатнія - арабамі».
  
  
  Ён пахітаў арэхавай шкарлупінай асобы. "Няма такога дома ў Рамазе", - сказаў ён.
  
  
  «Вы ўпэўненыя, стары? Гэта вельмі важна".
  
  
  «Не жадаючы абразіць палкоўніка, Алах палічыў патрэбным пакінуць мне мае пачуцці. Хіба чалавек не быў бы сляпы, калі б не ведаў такога дома, калі б такі дом існаваў у Рамазе?
  
  
  Я сказаў яму, што пакланяюся яго мудрасці і мудрасці Алаха. Але я не здаваўся. Штаб-кватэра Шайтана павінна была быць тут. Таму што сярэдзіна Нідзе была ідэальным месцам. І таму што гэта было адзінае месца, пра якое я ведаў. Я спытаў у яго, можа, ёсць яшчэ адна хата - дзе адбываецца нешта незвычайнае.
  
  
  Стары паглядзеў на мяне лакрычнымі вачыма. «Няма нічога незвычайнага пад сонцам. Усё, што адбываецца, адбывалася раней. Войны і мірныя часы, навучанне і забыццё. Усе рэчы паўтараюцца зноў і зноў, ад памылкі да прасвятлення і назад да памылкі». Ён паказаў на мяне кашчавым пальцам, і пад рукавамі яго вольнага ірванага халата на запясце бліснула нешта срэбнае: «Адзіная незвычайная рэч на зямлі - гэта чалавек з радасным сэрцам».
  
  
  Ах! Прыгажосць арабскага розуму! Я адкашляўся. «Я трываю супярэчнасць з табой, стары, але такая радасць сустракаецца кожны дзень. Варта толькі папрасіць, каб даведацца, што гэта так».
  
  
  Ён паглядзеў на маю руку на рулі. «Палкоўнік лічыць, што тое, што яны называюць чалавецтвам, літаральна створана з добрых людзей. Але гэтак жа сапраўды, як нябеснае святло сонца адлюстроўваецца ў каштоўнасці кольца палкоўніка, я кажу палкоўніку, што гэта не так».
  
  
  Я зняў з пальца пярсцёнак Кафіра. «Я не люблю, калі мне супярэчаць, стары. Я раю табе, пад страхам майго вялікага незадавальнення, прыняць гэтае кольца - знак жабрака, але падоранае з радасцю, - а затым прызнаць, што ты недаацэньваеш сваіх субратаў». Я працягнуў руку Лэйле і працягнуў яму кольца. Я зноў убачыў срэбны выбліск на яго запясце.
  
  
  Ён неахвотна прыняў кольца. «Я раблю гэта толькі для таго, каб не пакрыўдзіць, але, магчыма, маё меркаванне ўсё ж было памылковым».
  
  
  Мы пачалі набліжацца да невялікай сіняй хаткі. Стары дараваў мне і сказаў, што гэта ягоны дом. Я пад'ехаў наперадзе і спыніў джып. Ён павольна выйшаў, а затым павярнуўся да мяне тварам.
  
  
  «Магчыма, пакуль палкоўнік праязджае праз Рамаз, ён можа спыніцца ў доме Калурыса». Ён паказаў на камяністую прастору. «Дом Шафтэка і Серхана Калаорыса - адзіны жоўты дом у Бхамазе. У гэтых адносінах ён самы… незвычайны».
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ён быў не зусім жоўтым. Нехта спрабаваў пафарбаваць яго ў жоўты колер, але яны, відаць, выкарыстоўвалі няправільную фарбу. Велізарныя кавалкі фарбы адарваліся, агаляючы выпадковыя ўчасткі каменя.
  
  
  Ды і сам дом не гарэў агнямі. Яшчэ адзін двухпавярховы квадрат пясочнага колеру знаходзіўся проста праз дарогу. Адзіным іншым аб'ектам на пустынным ландшафце была купка аранжавых камянёў шчарбіны на паўдарогі паміж двума дамамі.
  
  
  Мой план заключаўся толькі ў тым, каб забіць месца. Я не збіраўся ўрывацца ў адзіночку з пісталетам і падобнай лініяй; "Вы арыштаваны." Тым не менш, я пакінуў Лэйлу ў джыпе, прыпаркаваным прыкладна ў паўмілі ад дарогі. Рэшту шляху я прайшоў бы пешшу.
  
  
  Дом праз дарогу здаваўся зусім бязлюдным; вокны не зачыненыя, дзверы расчынены.
  
  
  Я абвёў паўжоўты дом шырокім колам. Яго вокны былі зачынены, і за імі былі цёмныя аканіцы. Ззаду быў невялікі вузкі ўваход, нешта накшталт мініятурнага каменнага двара, можа, пяці футаў глыбінёй і пяці футаў шырынёй, пад дахам другога паверха дома. Пакарабачаныя драўляныя дзверы былі ў канцы двара. Я прыклаў да яго вуха, але нічога не пачуў. Я гучна пастукаў. Сірыйскі палкоўнік мае патрэбу ў інфармацыі.
  
  
  Нічога.
  
  
  Няма адказу. Няма шуму. Няма нічога. Я выцягнуў пісталет і расчыніў дзверы.
  
  
  Ён стукнуўся аб сцяну, а затым разгойдваўся ўзад і наперад. Рыпанне, рыпанне.
  
  
  Нічога болей.
  
  
  Я ўвайшоў.
  
  
  Голыя падлогі, голыя каменныя сцены і голыя каменныя лаўкі вакол іх. Чорная брудная пузатая печ. Гасовая лямпа. Чатыры пустыя слоікі з-пад піва раскіданыя па падлозе. У іх заткнуты тузін недакуркаў. Абвугленыя папяровыя запалкі на падлозе.
  
  
  Яшчэ адзін пакой, амаль такі ж. Амаль, за выключэннем аднаго. Голая каменная лава была пакрыта чырвонымі плямамі. Вялікая пляма крыві памеру мёртвага чалавека.
  
  
  Яшчэ адзін пакой на першым паверсе. Яшчэ адна куча смецця з-пад піва. Яшчэ адна пачварная, запырсканая смерцю лава.
  
  
  Уверх па вузкіх прыступках. Яшчэ два пакоі. Яшчэ дзве сцэны крывавага забойства.
  
  
  І толькі гук ветру ў акно і рыпанне, рыпанне, рыпанне дзвярэй ніжняга паверха.
  
  
  Чорт вазьмі. Прапалі. Гэта было прытулак у Аль-Шайтане, ды і Джэксан Робі таксама быў тут. І гэта даказваў не толькі аранжавы пыл. Гэты сярэбраны выбліск на запясце старога была стандартнымі гадзінамі-хранометрам AX.
  
  
  Я адкінуў насілкі і сеў. Перад лаўкай стаяў невялікі лакіраваны столік, пакрыты кольцамі піўных слоікаў. Таксама пачак цыгарэт. Сірыйскі брэнд. І запалкавая пушка, на якой было напісана: Заўсёды раскоша - гатэлі Foxx - кангрэсы, адпачынак.
  
  
  Я вылаяўся і кінуў запалкавую скрынку назад на стол. Я скончыў. Вось і ўсё. Канец дарогі. І замест адказаў былі толькі пытанні.
  
  
  Я закурыў і штурхнуў піўны слоік. Яна перавярнулася і паказала свае дзіркі. Кулявыя адтуліны. Па адным з кожнага боку. З аднаго боку, а з другога. Я падняў яго і паклаў на стол. Мы ўтаропіліся адзін на аднаго.
  
  
  Верагодна, гэта не мела ніякага значэння, але калі стрэл праз балончык быў прамазаным стрэлам ...
  
  
  Я ўстаў і пачаў разлічваць траекторыі.
  
  
  Разня адбылася ў сярэдзіне ночы. Мусіць, усе тут былі забітыя на лаўцы. Заспелі дрымотных. З пісталета з глушыцелем. Такім чынам, уявіце, што я цалюся ў галаву спячага хлопца, туды, дзе пляма крыві. На стале слоік піва. Я цалюся ў хлопца, але замест гэтага трапляю ў слоік. Дык вось, я стаю... дзе? Я стаю тут, і куля прайшла б праз слоік і прызямлілася - і вось яна. Я дастаў яго з мяккага каменя. Куля малога калібра .25. Як Маленькі Дэвід. Маленькі, але божа мой.
  
  
  Я выйшаў з дому праз парадную дзверы. А на дарозе быў прыпаркаваны джып. І Лэйла стаяла побач з ім.
  
  
  Я рушыў да яе, страшэнна злы. "Лэйла, што за…"
  
  
  "Нік! Вярніся!"
  
  
  Траскацца! Чорт!
  
  
  Стрэлкі на дахах. "Уніз!" Я крыкнуў ёй. Чорт! Занадта позна. Куля закранула яе нагу, калі яна нырнула ў сховішча. "Кладзіся пад джып!" Я пабег да камянёў. Трэск! Чорт! Там было чацвёра хлопцаў, па двое на кожным даху. Я прыцэліўся ў стрэлкака праз дарогу. Яблычак! Ён тузануўся і зваліўся ў пыл. Дзве кулі адляцелі ад майго даху. Я прыцэліўся ў іншага хлопца і прамахнуўся Whang! Ён прамахнуўся менш за на фут. Усе яны мелі перавагу ў росце, Ванг! Я кінуўся да зачыненага ўваходу, кулі ўзнялі пыл у маіх ног. Я нырнуў унутр і, цяжка дыхаючы, спыніўся, па-за іх дасяжнасцю. Нейкі час.
  
  
  Я чакаў таго, што будзе.
  
  
  Мёртвая цішыня.
  
  
  Рыпанне дзвярэй.
  
  
  Ніякіх крокаў. Ніякага іншага гуку. Я чуў іх толькі ў сваім уяўленні. Цяпер, - сказала карта часу і месцы ў маёй галаве. Цяпер яны дасягнулі скалы, цяпер яны ля дома, зараз яны... Я прысеў на зямлю і падрыхтаваўся. Раз, два, тры, зараз. Я выглянуў і стрэліў адначасова. Я змясціў яго ў цэнтры яго чыстага белага халата і нырнуў назад своечасова, каб прапусціць яшчэ адзін удар таго хлопца, іншы пісталет. Ён рухаўся з другога боку. "Інал абук!" - крыкнуў стрэлак. Праклёны майго бацькі. Я стрэліў яшчэ раз і нырнуў назад у свой малюсенькі грот.
  
  
  "Yallah!" - крыкнуў ён. Спяшайся! І зноў я ўбачыў, як гэта гуляла ў маёй галаве да таго, як гэта адбылося. Я зрабіў яшчэ адзін стрэл прама ў дзвярны праём. Хлопец на даху разлічыў свой скачок, каб злавіць яго. На паўдарогі, ад скачка да падзення.
  
  
  Да таго часу, калі ён упаў на зямлю, кроў хлынула з кішачніка. Я прыкончыў яго хуткім другім стрэлам. Цяпер гэта быў сам-насам. Застаўся адзін стрэлак. Дык дзе, чорт вазьмі, ён быў? Дыяфільм у маёй галаве паказваў пустыя кадры. Калі б я быў апошнім хлопцам, што б я рабіў?
  
  
  Я паглядзеў за вугал і ўбачыў яго. Пстрыкніце! Мой пісталет быў пусты. Ён раптам стаў адважным. Ён пачуў пстрычку і рушыў наперад. Я нырнуў назад і гучна вылаяўся, а затым шпурнуў бескарысны пісталет у дзвярны праём. На рахунак чатыры, і ён выглянуў з-за вугла з усмешкай пераможцы на спатнелым твары. Плясь! Я стрэліў яму проста ва ўхмылку.
  
  
  Пісталет Кафіра быў пусты, а Вільгельміна - не.
  
  
  
  
  
  
  Васемнаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Я праверыў целы. У хлопца без асобы таксама не было дакументаў. Арабскі араб, гэта ўсё, што я ведаў. Твар быў арабскім, падобны на саудаўца.
  
  
  Цела нумар два: нырца з даху. Яшчэ адзін безназоўны араб.
  
  
  Цела нумар тры: я штурхнуў яго нагой. Яго клятчастая павязка на галаве спала. Я ціхенька свіснуў. Гэта быў Джэк Армстранг. Вялікі светлы хлопец з вестыбюля гатэля. Ён загарэў сваёй скурай, але не пафарбаваў валасы. Я проста сышоў, ківаючы галавой.
  
  
  Цела нумар чатыры: перад домам. Мой першы ўдалы стрэл збіў яго з даху. Я зняў галаўны ўбор. Хлопец, які сачыў за мной у "Рэно".
  
  
  Я павольна пайшоў да джыпа. Лэйла ўжо сядзела наперадзе, я сеў на кіроўчае сядзенне і зачыніў дзверы.
  
  
  "Як нага?" - тупа сказаў я.
  
  
  Яна з цікаўнасцю паглядзела на мяне. "Бальна, але не так ужо дрэнна".
  
  
  Я глядзеў наперад на туманны гарызонт.
  
  
  "Нік?" Яе тон быў асцярожны. "Што з табой? Ты выглядаеш… як быццам ты ў нейкім трансе».
  
  
  Я закурыў і выкурыў усё, перш чым сказаў: «Я ў тупіку, вось у чым справа. Мільён падказак і нічога не складаецца. Я зноў на нулі».
  
  
  Я паціснуў плячыма і завёў матор. Я павярнуўся да Лэйлы. «Лепш няхай Наср зірне на гэтую нагу. Але спачатку мне трэба зрабіць прыпынак…»
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Я не стаў марнаваць час на ветлівы ўскосны зварот. Я ўварваўся ў дзверы з пісталетам у руцэ і падняў старога з падлогі. "Пагаворым", - сказаў я.
  
  
  Яго гісторыя была такой:
  
  
  Аднойчы позна ўначы некалькі тыдняў таму стары пачуў гук у небе. Гэта яго разбудзіла, і ён пабег да акна. Гіганцкая казурка, жахлівы камар з велізарнымі якія верцяцца крыламі. Ён убачыў, як яно ўпала прама з неба побач з жоўтым домам Калаарыса. Стары ўжо бачыў гэтую істоту раней. Ён упаў з нябёсаў такім жа чынам. Яму сказалі, што ён нясе людзей у жываце, і гэта, на яго думку, несумненна, праўда. Таму што ў доме з'явіліся брат Шафтэка і Серхана Калурыса і двое іх стрыечных братоў.
  
  
  А амерыканец?
  
  
  Не, не амерыканец.
  
  
  Вось што здарылася потым?
  
  
  Нічога асаблівага. Брат пайшоў. Кузены засталіся.
  
  
  А што наконт казуркі?
  
  
  Яно ўсё яшчэ было тут. Жыве на раўніне, за дзве мілі на ўсход ад горада.
  
  
  А другая казурка? Той, што з'явіўся пасярод ночы?
  
  
  Ён паляцеў праз гадзіну.
  
  
  А што яшчэ адбылося?
  
  
  На наступны дзень прыбыў яшчэ адзін незнаёмы. Магчыма, амерыканец.
  
  
  На казуркам?
  
  
  На машыне.
  
  
  Ён таксама пайшоў у жоўты дом. Стары рушыў услед за ім, цікаўнасць зрабіла яго смелым. Ён паглядзеў у акно жоўтага дома. Шафтэк Калурыс ляжаў на лаўцы. Мёртвы. Затым ён убачыў, як незнаёмец увайшоў у пакой. Незнаёмы таксама ўбачыў яго - у акне. Стары спалохаўся. Незнаёмы падняў сярэбраны бранзалет і загадаў старому не баяцца. Стары ўзяў бранзалет і не спалохаўся. Ён і незнаёмец падняліся наверх. Наверсе яны знайшлі яшчэ тры целы. Серб Калаорыс і стрыечныя браты.
  
  
  А потым?
  
  
  А потым незнаёмец задаў некалькі пытанняў. Стары расказаў яму аб насякомых. Вось і ўсё.
  
  
  "Гэта ўсё?" Я ўсё яшчэ трымаў пісталет нацэленым на яго галаву.
  
  
  «Клянуся міласэрным Алахам, хіба гэтага недастаткова?»
  
  
  Не, гэтага было недастаткова. Недастаткова, каб адправіць Робі ў Іерусалім тэлеграфаваць AX аб тым, што ён знайшоў Шайтана. чатыры трупы і ніводнага Леанарда Фокса? Не. Гэтага было недастаткова.
  
  
  Але гэта было ўсё. Робі глядзеў на целы і піўныя банкі; ён узяў цыгарэты і запалкі. Вось і ўсё. Гэта ўсё. Ён выйшаў з дому ў лютасці і разгубленасці. Як ты выглядаеш зараз, - заўважыў стары. Але і ўсё.
  
  
  "Хто закапаў целы?"
  
  
  Вочы яго засцілала цяжкая заслона страху.
  
  
  
  "Даю слова, яны не прычыняць табе шкоды".
  
  
  Ён перавёў погляд з майго пісталета на мой твар і назад. «Прыйшлі яшчэ чацвёра. На наступны дзень. Яны ўсё яшчэ там, спыніліся ў доме Калурыса».
  
  
  "Яны спыніліся там", - сказаў я старому.
  
  
  Ён зразумеў.
  
  
  "Альхамдуліла", - сказаў ён. Дзякуй Богу.
  
  
  Надзвычайны. Я забіў свае апошнія чатыры падказкі.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Верталёт быў на раўніне. Выразна відаць. У адкрытай. Я падняўся па маленькіх алюмініевых усходах. Машына старая, але дагледжаная. Газамер паказаў, што яго хопіць яшчэ на сто пяцьдзесят міль.
  
  
  Я аднёс Лэйлу ў кабіну і зноў зацягнуў лесвіцу ўнутр.
  
  
  "Вы ўмееце лятаць на гэтым?" Яна выглядала крыху напалоханай.
  
  
  Я выглядаў раздражнёным. "Ты збіраешся быць пілотам на заднім сядзенні?"
  
  
  "Я гэтага не разумею". Яе голас здаваўся пакрыўджаным.
  
  
  Я не адказаў. У маёй галаве было занадта цесна, каб знайсці месца для слоў. Я намацаў педалі руля ў сваіх ног. Лепш спачатку праверыць рухавік. Я заблакаваў колавыя тормазы і націснуў на рычаг рэгулявання вышыні тону. Уключыў паліва і націснуў на стартар. Рухавік кашлянуў аранжавым пылам. Ён зашыпеў і нарэшце пачаў гусці. Я адпусціў тормаз ротара, павярнуў дросель, і гіганцкія лопасці ротара пачалі круціцца, як некаторая гіганцкая мухабойка. Я пачакаў, пакуль яны раскруцяцца на 200 аб / мін, затым адпусціў колавыя тормазы і павялічыў хуткасць. Цяпер, яшчэ крыху газу, і мы пачалі падымацца. Уверх уверх і ў бок.
  
  
  Правы руль.
  
  
  Трымайся наперад.
  
  
  Першы прыпынак, Ільфідры.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Лэйла спала на ложку Насроў.
  
  
  Яна спала ў шырокай блакітнай баваўнянай начной кашулі, акружаная яркімі вышытымі падушкамі і бліскучымі хвалямі ўласных чорных валасоў. Яна расплюшчыла вочы. Я сеў на ложак. Яна раскрыла рукі, і я прыціснуў яе да сябе.
  
  
  "Мне вельмі шкада", - прашаптаў я.
  
  
  "Для чаго?" яна сказала.
  
  
  "За тое, што я недзе яшчэ. Я ..."
  
  
  "Не трэба". Яна прыклала палец да маіх вуснаў. “З самага пачатку я ведала, што ты мяне не любіш. І я ведала, што ты думаеш аб сваёй працы. І ўсё ў парадку. Усё сапраўды ў парадку. Я - я хацела, каб ты быў першым. А можа, апошнім. надоўга. Але гэта мой клопат, а не твой ". Яна мякка ўсміхнулася. "Думаю, хутка мы растаемся, так?"
  
  
  Я паглядзеў на яе. "Куды ты ідзеш?"
  
  
  Яна ўздыхнула. “Я застануся тут на некалькі дзён. Я не магу танчыць з забінтаванай нагой».
  
  
  "Танец?"
  
  
  Яна кіўнула. «Я прыехаў сюды працаваць у сірыйскім начным клубе. Месца, дзе збіраюцца вайсковыя афіцэры».
  
  
  Я рэзка нахмурыўся. "Лэйла Калуд - ты ведаеш, што робіш?"
  
  
  Яна зноў усміхнулася. Ў шырокім сэнсе. «Ні адна жанчына не можа лепш абараніць сваю цноту, чым тая, якая рабіла гэта 25 гадоў». Яна працягвала ўсміхацца. "Хіба я не прымушала нават цябе трымацца на адлегласці?"
  
  
  "А ты?"
  
  
  "Я маю на ўвазе, калі я хацела, каб ты гэта зрабіў".
  
  
  Я таксама ўсьміхнуўся. Я сказаў: "І як цяпер мая дыстанцыя?"
  
  
  Яна не ўсміхалася. "Бліжэй было б нядрэнна".
  
  
  Бліжэй было прыемна.
  
  
  Я падняла вольную сінюю баваўняную сукенку і асцярожна пацягнула, пакуль яно не знікла.
  
  
  Выдатна.
  
  
  Прыемней.
  
  
  Самы прыемны.
  
  
  Яе круглыя грудзі прыціснулася да маіх грудзей, а яе цела цякло пад маім ракой; пастаянная, далікатная, бягучая рака. А потым яе дыханне стала частым і хуткім, рака раўла, а потым сціхла. Я адчуваў яе слёзы на сваёй скуры.
  
  
  "З табой усё ў парадку?"
  
  
  Яна пахітала галавой.
  
  
  "Не?"
  
  
  «Не. Я не ў парадку. Мне сумна, і я шчаслівая, і напалохана, і жывая, і тону, і… і ўсё, што заўгодна, толькі не добра».
  
  
  Я правёў рукой па яе носе і па выгінам яе пышных вуснаў. Яна рушыла і паклала галаву мне на грудзі. Так мы праляжалі некаторы час.
  
  
  "Лэйла, чаму ты так доўга чакала?"
  
  
  "Займацца каханнем?"
  
  
  "Так."
  
  
  Яна паглядзела на мяне зверху ўніз. "Вы мяне зусім не разумееце, ці не так?"
  
  
  Я пагладзіў яе па валасах. "Не вельмі добра."
  
  
  Яна перавярнулася на локаць. «Насамрэч гэта даволі проста. Я была выхавана, каб быць добрай мусульманкай. Быць усім тым, чым я ведала, што не была. Кроткая, паслухмяная, пачцівая, дабрадзейная, носьбітка сыноў, слуга людзей. Я стала ненавідзець усіх мужчын. Тады я проста спалохалася. Бо здацца - значыць, разумееце… здацца. Бо быць жанчынай - значыць… быць жанчынай. Вы разумееце? »
  
  
  Я крыху пачакаў. «Трохі. Магчыма, я думаю. Я не ведаю. Не ўсе мужчыны просяць аб поўнай здачы».
  
  
  «Я ведаю, - сказала яна, - і гэта,
  
  
  таксама праблема”.
  
  
  Я паглядзеў на яе. "Я не разумею".
  
  
  "Я ведаю", - сказала яна. "Вы не разумееце".
  
  
  Я разумеў, што праблема ў тым, што я падарожнічаю занадта лёгка, каб несці з сабой капітуляцыю жанчыны. Я проста маўчаў.
  
  
  Да таго часу, калі я зноў захацеў пагаварыць, яна заснула, скруціўшыся клубочкам ў мяне на руках. Я, мабыць, задрамала. Хвілін сорак пяць. А потым аўтамат для гульні ў пінбол у маёй галаве пачаў працаваць: пстрык-бум-пстрык; ідэі ўрэзаліся сябар у сябра, удараліся аб сцены, адкідалі Ламот назад.
  
  
  Усё гэта нейкім чынам прывяло да Ламот. Ламот, які выдаваў сябе за Джэнса; хто размаўляў з Робі. Ламот, які чакаў мяне ў Ерусаліме.
  
  
  Што яшчэ я ведаў пра Боба Ламотэ?
  
  
  Ён заахвоціўся да наркотыку і патэлефанаваў кудысьці ў Жэневу.
  
  
  Жэнева.
  
  
  Ванны Шанда належалі швейцарскай карпарацыі.
  
  
  І Беньямін сказаў, што Shanda была прыкрыццём для наркотыкаў. Опіум, пакуль турэцкія палі не закрыліся. Цяпер гэта быў невялікі бізнэс па вытворчасці гашышу.
  
  
  Юсэф сказаў, што Халі Мансур высунуў хэш. Халі Мансур, які размаўляў з Робі. Чый брат, Алі, прывёў мяне ў Рамаз. Ці быў бос у лазнях Шанда сувязным з Халі?
  
  
  Можа быць.
  
  
  Магчыма, не.
  
  
  Бос у Шандзе. Яго звалі Терхан Кал - балбатня-трэск. Статыка разарвала прысуд Беньяміна. Терхан Кал - аорыс? Трэці брат?
  
  
  Можа быць.
  
  
  А можа, і не.
  
  
  Галаварэзы, якіх я застрэліў на дахах у Рамазе, - тыя самыя хлопцы, якія заспелі мяне ў Іерусаліме, назіралі за домам Сары ў Тэль-Авіве. Нешта падказвала мне, што яны працуюць на Ламота, хлопцы, якіх баялася Жаклін.
  
  
  Ламот. Усё гэта прывяло да Ламот. Роберт Ламота з Fresco Oil. З яго пісталетам Джэймса Бонда 25 калібра. Як куля 25-га калібра Джэймса Бонда, якую я знайшоў на падлозе жоўтага дома.
  
  
  Складзеце ўсё разам і што ў вас ёсць?
  
  
  Глупства. Хаос. Кавалачкі падыходзяць адзін да аднаго і не ўтвараюць карціны. Я заснуў.
  
  
  Я быў у краме раслін. Тут раслі кактусы, плюшч, філадэндран і лімонныя дрэвы. І апельсінавыя дрэвы.
  
  
  Да мяне падышоў прадавец. Ён быў апрануты як араб, а галаўны ўбор і сонечныя акуляры закрывалі яго твар. Ён спрабаваў прадаць мне цытрынавае дрэва і сказаў, што ў прыдачу тры чыгуны з плюшчом. Ён моцна прадаваў. "Вы сапраўды павінны купіць", - настойваў ён. “Вы чыталі апошнюю кнігу? Цяпер нам гавораць, што расліны могуць размаўляць. Так, так», - запэўніў ён мяне. "Гэта зусім дакладна". Ён зялёна ўсміхнуўся. З яго рота раслі расліны.
  
  
  Апельсінавыя дрэвы былі ў задняй частцы крамы. Я сказаў, што шукаю памяранцавае дрэва. Ён здаваўся шчаслівым. "Выдатны выбар", - сказаў ён. "Апельсіны, лімоны - гэта ўсё адно і тое ж". Ён рушыў услед за мной назад туды, дзе раслі апельсіны. Я падышоў да дрэва і трэснуў! блін! кулі ляцелі з даху праз дарогу. Я быў перад домам Калурысаў. Я быў апрануты як палкоўнік. Я страляў у адказ. Чацвёра арабскіх баевікоў упалі з даху ў запаволенай здымцы ў кашмарным стылі. Я павярнуўся. Арабскі прадавец ўсё яшчэ быў там. Ён стаяў ля апельсінавага дрэва і шырока ўсміхаўся. У руцэ ў яго быў пісталет. Гэта быў Боб Ламот.
  
  
  Прачнуўся ў поце.
  
  
  Сеў проста ў ложку і ўтаропіўся ў сцяну.
  
  
  А потым гэта прыйшло да мяне. Які мусіў быць адказ. Ён быў там увесь час. Я сам гэта сказаў. «Запалкавая скрынка была раслінай», - сказаў я Беньяміну і дадаў: «Што мне больш за ўсё ў гэтым не падабаецца, дык гэта тое, што ўсё, што я зараз знайду, можа быць раслінай».
  
  
  Вось і ўсё. Усё гэта была расліна. Старанна прапрацаваная расліна. Кожная дэталь. Ад казак Халі Мансура ў Эль-Джаззары - расліны могуць гаварыць - аж да дома ў Рамазе. У доме ў Рамазе нічога не адбылося. За выключэннем таго, што там былі забітыя чатыры расліны. Дом быў раслінай. Увесь след быў раслінай. Дымавая заслона, запавеса, прынада.
  
  
  Цяпер усе вольныя канцы ўсталі на свае месцы. Усё, чаго не зразумеў. Чаму тэрарыстычная група наймае людзей. Чаму яны заахвочвалі пустыя размовы. Бо яны стваралі ілжывую зачэпку і хацелі, каб гісторыя разышлася.
  
  
  Мансуры і Калаарысы былі нявіннымі ашуканцамі. Яны верылі, што ўсё, што яны рабілі, было сапраўдным. Але іх выкарыстоўвалі. Людзі настолькі разумныя, што гэта проста дзівіць уяўленне. Людзі, якія ведалі, што маюць справу з гарачымі галовамі і хмелямі, і ведалі, чаго чакаць. Яны лічылі, што Халі Мансур прадасца, і яны падтрымлівалі сувязь з Робі, каб праверыць сваю тэорыю. Затым яны забілі іх абодвух, каб надаць гісторыі вага.
  
  
  Толькі Джэксан Робі даведаўся праўду. На зваротным шляху з Бхамаза ён зразумеў гэта. Гэтак жа, як і ў мяне. Магчыма, я не дапісаў усіх дэталяў, але, калі пашанцуе, у мяне будуць усе адказы. Хутка.
  
  
  І як наконт Беньяміна?
  
  
  Што ён ведаў? Ён, мусіць, нешта ведаў. Ён згуляў гэта занадта крута і крыху сарамліва. І ён пасадзіў побач са мной Лэйлу Калуд.
  
  
  Я разбудзіў яе.
  
  
  Я сказаў: "Я адчуваю пах пацука". Я апісаў пацука.
  
  
  Яна сур'ёзна паглядзела на мяне і кіўнула. «Так. Ты праў. Шын Бэт ішоў па тым жа следзе, што і Робі. Яны таксама знайшлі целы ў доме ў Бхамазе. Яны таксама вырашылі, што след быў… як вы кажаце… раслінай».
  
  
  «Так што яны паставілі мяне ў тупік, выкарыстоўвалі мяне, каб заняць Аль-Шайтана, каб яны - майстры Шын Бэт - маглі выйсці і знайсці сапраўдную сцежку. Вялікі дзякуй, Лэйла. Я люблю, калі мяне выкарыстоўваюць».
  
  
  Яна моўчкі паківала галавой. "Ты не разумееш."
  
  
  "Як чорт я раблю".
  
  
  «Добра, вы часткова няправільна зразумелі. Яны таксама ведаюць, што Робі тэлеграфаваў AX. Таму яны мяркуюць, што ён, магчыма, знайшоў праўду сярод хлусьні. Праўду, якую яны ўпусцілі. Яны думалі, што калі вы пойдзеце па следзе Робі, вы можаце даведацца ... што б гэта ні было. Шын Бэт старанна працуе над гэтым, Нік. Амаль кожны агент ... "
  
  
  "Так так. Добра. На месцы Беньяміна я б зрабіў тое ж самае. Справа ў тым, што гэта спрацавала».
  
  
  "Што значыць - спрацавала?"
  
  
  "Я маю на ўвазе, што ведаю, дзе знаходзіцца Аль-Шайтан".
  
  
  Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма. "Ты робіш? Дзе?"
  
  
  «Эээ, мілая. Наступны раунд мой».
  
  
  
  
  
  
  Дзевятнаццаты раздзел.
  
  
  
  
  
  Снядалі ёгуртам, садавінай і салодкай гарбатай. Наср і я. Па правілах яго дома мужчыны елі адны. Мы абмяркоўвалі Ас Сайку, групу камандас, у якую пракраўся Наср. У апошні час іх дзеянні былі сканцэнтраваны на карэнных сірыйскіх яўрэях. Габрэі ў гета. Вымушаныя па законе жыць у гета, не могуць працаваць, закрываюць на вуліцах каменданцкую гадзіну. Ні пашпартоў, ні свабод, ні тэлефонаў. Напалі на вуліцы, зарэзалі па капрызе. Калі вы хочаце ведаць, што здарылася з антысемітызмам, то ў некаторых частках Блізкага Усходу ён жывы і здаровы. Габрэі не могуць патрапіць у Саудаўскую Аравію і ўвогуле не могуць выбрацца з Сірыі. Я мог лёгка зразумець многія рэчы аб ізраільцянах, прадставіўшы іх некалькі тысяч гадоў таму.
  
  
  Я спытаў Насра, чаму ён стаў двайніком.
  
  
  Ён выглядаў здзіўленым. «Вы пытаецеся, чаму я працую падвойным агентам - я думаў, мы толькі што абмяркоўвалі гэта». Ён падняў невялікую гронку вінаграда. «Гэтая частка свету вельмі старажытная. І наша зямля заўсёды сілкавалася крывёй. Прачытайце Біблію. Яна напісана крывёй. Габрэйскі, егіпецкі, філістымскі, хецкі, сірыйскі, хрысціянскі, рымскі. А потым была Біблія. напісана. Мусульмане. Туркі. Крыжакі. Ах, крыжакі пралілі шмат крыві. У імя міралюбівага Хрыста яны пралілі яе». Ён пакруціў вінаград у паветры. Я стаміўся есьці ежу, вырашчаную на крыві. Я стаміўся ад бясконцай утрапёнасці людзей, якія спрачаюцца пра дабро і зло, як калі б яны сапраўды гэта ведалі. Вы думаеце, я лічу, што ізраільцяне маюць рацыю. Не. Я толькі думаю, што тыя, хто хоча іх зьнішчыць, памыляюцца. - Ён кінуў вінаград і пачаў усміхацца. - І, магчыма, такім меркаваннем я здзяйсняю сваё ўласнае глупства.
  
  
  Я сказаў, што лічу, што судзіць павінен мужчына. Людзі ганарацца тым, што кажуць, што я не выношу меркаванняў, “але некаторыя рэчы сапраўды трэба меркаваць. Часам, калі вы не асуджаеце, ваша маўчанне з'яўляецца дараваннем. Або як сказаў нехта іншы, які калісьці змагаўся за свае перакананні: «Калі вы не з'яўляецеся часткай рашэння, вы з'яўляецеся часткай праблемы».
  
  
  Наср паціснуў плячыма. «І рашэнне спараджае новы набор праблем. Кожная рэвалюцыя з'яўляецца семем - які? Наступнай рэвалюцыі! Але, - ён узмахнуў паветранай рукой, - мы ўсё павінны зрабіць нашу стаўку на ідэальны мір, ці не так? І Лёсы часам змаўляюцца, ці не так? Я памагаў вам, і вы памагалі мне. Калі нам шанцуе, мы верым, што Бог абраў наш бок».
  
  
  "А калі нам не пашанцавала?"
  
  
  «Ах! Тады мы даведаемся, ці выбралі мы бок Бога. Між тым, ваш другі візіт да мяне з гэтага дзелавога верталёта, несумненна, дадаў мне ўдачы. Цікава, ці магу я яшчэ зрабіць для вас? "
  
  
  «Так. Вы можаце сачыць за Лэйлай».
  
  
  "Гэта табе не трэба пытацца, мой сябар. Ах!" Наср паглядзеў праз маё плячо. Я павярнуўся і ўбачыў Лэйлу, якая стаіць у дзвярах. Наср устаў. «Думаю, я магу зрабіць яшчэ тое-сёе. Цяпер я магу пакінуць цябе, каб развітацца».
  
  
  Наср сышоў. Лэйла рушыла да мяне, злёгку накульгваючы. Я сказаў ёй спыніцца. Я падняў яе і занёс да лаўкі. Момант, здавалася, патрабаваў нейкага галівудскага дыялогу. Я сказаў: "Калі-небудзь, Таня, калі скончыцца вайна, мы сустрэнемся на прыступках Ленінграда".
  
  
  Яна сказала: "Што?"
  
  
  Я ўсміхнуўся. "Не важна." Я пасадзіў яе на лаўку і сеў побач з ёю. Пацешны момант, калі няма чаго сказаць. Што ты кажаш?
  
  
  Яна сказала: "У французаў ёсць добрае слова.
  
  
  Кажуць à bientôt. Да наступнага разу."
  
  
  Я ўзяў яе за руку. Я сказаў: "Да наступнага разу".
  
  
  Яна пацалавала маю руку. Затым яна хутка сказала: "Проста ідзі, добра?"
  
  
  Быў той момант, калі мае ногі не рухаліся. Тады я загадаў ім. Устаў. Я пачаў гаварыць. Яна пахітала галавой. "Не. Проста сыходзь".
  
  
  Я быў амаль ля дзвярэй.
  
  
  "Нік?"
  
  
  Я павярнуўся.
  
  
  "Ты не скажаш мне, куды ты ідзеш?"
  
  
  Я смяяўся. «Ты атрымаеш поспех у ролі агента Шын Бэт. Вядома, я скажу табе, куды я іду. Я бяру верталёт і адлятаю».
  
  
  Куды?"
  
  
  «Куды яшчэ? У Іерусалім, вядома».
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Я праляцеў над Ярданам і прызямліўся на ўзлётна-пасадачнай паласе за межамі Ерусаліма. Гэта было не так проста. Мне прыйшлося шмат і вельмі хутка казаць. Ад радыёкіравання да вежы аэрапорта. Нават тады я сутыкнуўся са зброяй, калі адчыніў дзверы. Улічваючы гарнітур сірыйскага палкоўніка, я бы ўсё роўна мінуў допыт, калі б не чароўны Алеф Уры. Гэта спрацавала як медаль Святога Хрыстафора на іўрыце.
  
  
  Я вярнуўся ў свой пакой у Амерыканскай калоніі, прыняў душ, пагаліўся, заказаў вэнджанага ласося і бутэльку гарэлкі і прыступіў да працы.
  
  
  Я зарэзерваваў самалёт.
  
  
  Я забраніраваў нумар у гатэлі.
  
  
  Я зрабіў трэці тэлефонны званок. Я сказаў яму, што ўзяць з сабой, дзе і калі мяне сустрэць. Я зрабіў чацвёртае тэлефоннае тэлефанаванне. Я сказаў яму, што ўзяць з сабой, дзе і калі мяне сустрэць.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік.
  
  
  Я пагаліў вусы.
  
  
  Я пачысціў і перазарадзіў Вільгельміну.
  
  
  Я апрануўся ў сваё адзенне.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Я выдаткаваў усяго сорак хвілін.
  
  
  Я сабраўся і счакаў яшчэ паўгадзіны.
  
  
  Я выйшаў на двор і замовіў выпіць. Мне заставалася забіць яшчэ дзве гадзіны.
  
  
  Напой нічога не зрабіў. Я быў настроены на дзеянне. Я ўжо быў там і выбіваў дзверы. Яны ўсе былі там. Дзевяць мільянераў. І Аль-Шайтан. Стары добры Эл С. Я мусіў мець рацыю. Бо я больш не мог дазволіць сабе памыляцца. Я ўвесь час памыляўся.
  
  
  Цяпер у мяне быў шанец быць цалкам правым.
  
  
  Я выпіў за гэта.
  
  
  І вось яна. Жаклін Рэйн. З прыгожым лейтэнантам паліцыі за руку. Афіцыянт вёў іх праз тэрасу міма майго століка. Жаклін спынілася.
  
  
  "Ну, прывітанне, містэр ... Макензі, ці не так?" На ёй была тая ж сіняя шаўковая сукенка, тыя ж светлыя шаўковыя валасы, такі ж шаўковы выраз твару. Цікава, як выглядае яе фатаграфія на гарышчы?
  
  
  "Міс... Снег..." - я пстрыкнуў пальцамі. "Не. Гэта міс Рэйн".
  
  
  Яна ўсміхнулася. "А гэта лейтэнант Яблон".
  
  
  Мы абмяняліся прывітаннямі.
  
  
  Жаклін сказала: «Лейтэнант Яблон быў такі добры. Мой сябар… скончыў жыццё самагубствам. Вялікі шок». Яна павярнулася да Яблона. "Не думаю, што я б выжыў без цябе". Яна надарыла яго асляпляльнай усмешкай.
  
  
  "Самагубства?" - сказаў я, варожачы, ці думалі яны, што Ламот застрэліўся, а затым увайшоў у багажнік, або ўвайшоў у багажнік, а затым застрэліўся.
  
  
  «Так. Яго цела было знойдзена на ягоным ложку».
  
  
  І я сапраўды ведаў, хто гэта паставіў. Я ўдзячна кіўнуў ёй. Яна рабілася неспакойнай. Яна павярнулася да свайго лейтэнанта. "Ну ..." - сказала яна. Афіцыянт прынёс мне другі напой. Я падняў сваю шклянку. "Ле Хаім", - сказаў я.
  
  
  "Ле Хаім?" - паўтарыла яна.
  
  
  "За самагубства", - сказаў я.
  
  
  Лейтэнант выглядаў збянтэжаным.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  У пяць гадзін я прызямліўся ў Бейруце.
  
  
  Уры чакаў мяне ў аэрапорце, апрануты ў цёмны дзелавы гарнітур, з цяжкім на выгляд багажом і патрапанай пластыкавай сумкай для палёту Air France. Мы спынілі асобныя таксі.
  
  
  Я барабаніў сабе па каленях, калі ехаў па горадзе. Бейрут называюць блізкаўсходнім Парыжам. Яго яшчэ называюць паразітам. Гандлёвы цэнтр, вялікі буцік; ён жыве за кошт прадуктаў іншых краін, дзейнічае як гіганцкі перавалачны пункт, гіганцкі імпартна-экспартны офіс. Стрыпы, заціскі, лёгкія грошы; затым, з іншага боку, нестабільная прысутнасць палестынцаў, прысутнасць, якая выліваецца ў рэйды праз мяжу, ва ўзбуджаную, хвалюючую левую прэсу, у «інцыдэнты» супраць кіруючага рэжыму, які выжывае пад палестынскім шантажом.
  
  
  Мая машына пад'ехала да "Фокс Бейрут". Я выйшаў і заплаціў, пакуль швейцар прымусіў пасыльнага даставіць багаж. Я бачыў, як Уры прайшоў праз пазалочаныя дзверы. Я забіў яшчэ хвіліну і рушыў услед за ім.
  
  
  Я падышоў да стала. «Макензі», - сказаў я. "У мяне ёсць бронь."
  
  
  «Містэр Макензі». Клерк быў смуглы, сімпатычны
  
  
  Малады чалавек. Ён перабіраў чарку ружовых бланкаў. «А, вось і мы. Містэр Макензі. Сінгл з ваннай». Я падпісаў рэестр. Ён сказаў мне пачакаць. Прыходзіў парцье і праводзіў мяне ў мой пакой. Уры таксама чакаў. Я закурыў і агледзеў вестыбюль. Белы мармур, чорт вазьмі, паўсюль. Белыя дываны з чырвонай аблямоўкай. Белыя канапы і чырвоныя крэслы. Белыя лакаваныя сталы і лямпы з чырвонымі кветкамі. Двое ахоўнікаў у шэра-карычневай уніформе з выпнутымі на сцёгнах кабурам калібра 38-га калібра. Двое, а не трое - у цывільным.
  
  
  А вось і Кэлі. На дзесяць хвілін пазней. Кэлі і пацёрты скураны чамадан.
  
  
  У пасыльнага везлі сумкі Уры на цялежцы. Ён набіваў маю сумку, гатовы да працы.
  
  
  Я падышоў да Кэлі.
  
  
  "Скажы, а ты ..."
  
  
  "Вядома. А ты ..."
  
  
  «Макензі».
  
  
  «Макензі. Канечне. Ты тут дзеля...»
  
  
  "Так. Дакладна. Ты таксама?"
  
  
  "Дакладна."
  
  
  Клерк працягваў Кэлі ручку. Я бачыў, як ён уваходзіў у сістэму: Том Майерс.
  
  
  "А як Морын?"
  
  
  "Яна ў парадку."
  
  
  "А маленькі Том?"
  
  
  «Ён робіць стаўкі больш кожны дзень».
  
  
  "Ой, яны сапраўды растуць".
  
  
  "Так, вядома".
  
  
  Да гэтага моманту парцье выклікаў насільшчыка, і багаж Кэлі быў на калясцы разам з нашым. Швейцар сказаў: "Госпада?"
  
  
  Мы ўсміхнуліся і выйшлі наперад. Ліфт адчыніўся. Пасыльны заехаў у гружаную каляску. Швейцар рушыў услед за ім. Пасля нас трое. Лифтер пачаў зачыняць дзверы. Невысокая, тоўстая жанчына сярэдніх гадоў уся ў дыяментах і з гіганцкімі грудзьмі праціснулася ўнутр праз зачыняюцца дзверы.
  
  
  «Дзесяць», - сказала яна па-ангельску, падняўшы ўверх усе свае пульхныя пальцы і высвеціўшы брыльянты на пяці з дзесяці.
  
  
  Машына завялася.
  
  
  "Шэсць", - сказаў швейцар, гледзячы на нашы ключы. "Шэсць, а потым сем".
  
  
  «Адзінаццаць», - сказаў Кэлі.
  
  
  Аператар здзіўлена зірнуў на яго. «Немагчыма, сэр. Адзінаццаць - прыватны паверх. Мне вельмі шкада".
  
  
  "Мне вельмі шкада", - сказаў я, выцягваючы пісталет. Кэлі схапіў аператара ззаду за рукі, перш чым ён паспеў націснуць якія-небудзь кнопкі сігналізацыі, а Уры схапіў матрону вакол рота, перш чым яна змагла выдаць абсыпаны дыяментамі крык.
  
  
  Ношчык і пасыльны з круглымі вачыма спалохаліся.
  
  
  Я націснуў кнопку Стоп. Ліфт спыніўся. Кэлі апрануў кайданкі ліфцёра і высвеціў свой паліцыянт 0,38-й калібр. Уры ўсё яшчэ заціскаў рукой рот жанчыны. «Лэдзі, - сказаў я, - ты крычыш і мёртвая. Вы разумееце?"
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  Уры адпусціў яе.
  
  
  Я націснуў шэсць. Ліфт запусціўся. Як і рот жанчыны. Міля за хвіліну.
  
  
  «Калі ты думаеш, што табе гэта сыдзе з рук, ты… ты… ты памыляешся, як дождж. Я хачу, каб ты ведаў, што мой муж - важны чалавек. Мой муж будзе сачыць за табой да краю зямлі. Мой муж…"
  
  
  Уры зноў заціснуў ёй рот рукой.
  
  
  Мы дасягнулі шостага паверха.
  
  
  Кэлі ўзяла ў парцье тры камплекты ключоў. «Добра, - сказаў ён. «Цяпер мы ўсё выязджаем. Хутка і ціха. Адзін гук, адзін жэст, я страляю. Зразумела?»
  
  
  Усе чацвёра кіўнулі. Я сказаў пасыльнаму пакінуць багаж. Уры выпусціў руку з Рта. Ён павольна прамармытаў: "Да канцоў зямлі".
  
  
  Я адчыніў дзверы. Там няма руху. Кэлі патрэсла ключамі і пакланілася. «Пакой Шэсць Дванаццаць? Прама сюды, мадам».
  
  
  Яны прайшлі па холе. Я зачыніў дзверы ліфта. Мы з Уры нырнулі за багажом. У чамадане Кэлі было два касцюмы. Цёмна-сінія кашулі, штаны і Мэй Вестс у тон. Мяккія пальчаткі. Алавяныя каскі. Два афіцыйныя пасведчанні асобы. паштоўкі. Мы распрануліся і пачалі пераходзіць на новае адзенне. Я ўручыў Уры яго медаль тэрарыста. "Як і абяцаў", - сказаў я.
  
  
  "Гэта дапамагло?"
  
  
  "Гэта дапамагло. Вы прынеслі штучкі?"
  
  
  «Рэчы правы. Ты паставіў вялікі загад, байчык. Ты даеш мне чатыры гадзіны, каб перабрацца праз мяжу і сказаць, што хочаш адлюстраваць каманду сапёраў».
  
  
  "Так?"
  
  
  «Так што… пакуль я не хачу спяшацца. Я перайшоў мяжу, замаскіраваны пад старца. І тое, што я прынёс з сабой, дарагая, - гэта смецце». Ён стаяў у сваіх валасатых грудзях і ў шортах, нацягваючы цёмна-сінюю кашулю.
  
  
  Я сказаў _ "Што за хлам?" .
  
  
  «Хлам. Тэлевізійная антэна. Ролік для пішучай машынкі. Але не смейцеся. Правядзіце гэтай антэнай па сцяне, і яны падумаюць, што гэта нейкае дзіўнае варажбітнае жазло».
  
  
  “Я б не хацеў ставіць на гэта сваё жыцьцё. Што яшчэ ты прынёс?
  
  
  “Я нават не памятаю. Так што пачакай няшмат. Ты будзеш здзіўлены».
  
  
  “Добра. Я проста люблю сюрпрызы».
  
  
  Ён прыўзняў брыво. "Вы жаліцеся?" ён сказаў. Ён кінуў свой
  
  
  пінжак у чамадан. "Акрамя вашага рота і вашых вялікіх ідэй, што вы ўзялі з сабой на гэтую вечарынку?"
  
  
  «Бульбяная салата».
  
  
  «Пацешна, - сказаў ён.
  
  
  Стук у дзверы ліфта.
  
  
  "Які пароль?"
  
  
  "Пайшоў ты."
  
  
  Я адчыніў дзверы.
  
  
  Кэлі быў у гарнітуры ліфцёра. Ён хутка ўвайшоў і зачыніў дзверы. Нарэшце, я афіцыйна прадставіў яго Уры, пакуль я прыфастрыгоўваць цяжкую уцяпленую камізэльку.
  
  
  "Як нашы сябры?" Я сказаў Кэлі. "Вы трымаеце іх занятымі?"
  
  
  “Ага. Можна сказаць, што яны ўсе зьвязаныя”.
  
  
  «Бедная лэдзі, - сказаў я.
  
  
  "Бедны муж, ты маеш на ўвазе".
  
  
  «Да канцоў зямлі», - нараспеў вымавіў Уры.
  
  
  Кэлі ўзяла пластыкавы пакет для палётаў. "Радыё тут?"
  
  
  Уры сказаў: «Восем. Сядзьце ў вестыбюлі і дачакайцеся сігналу. Пасля гэтага - вы ведаеце, што рабіць».
  
  
  Кэлі кіўнуў. «Толькі не патрап у непрыемнасці ў першыя дзесяць хвілін. Дай мне час пераапрануцца і дабрацца да вестыбюля».
  
  
  Я сказаў: «Я думаю, што ты цудоўны такі, які ты ёсць».
  
  
  Ён зрабіў непрыстойны жэст.
  
  
  Я павярнуўся да Уры. «Думаю, табе лепш сказаць мне, як падаць сігнал Кэлі».
  
  
  "Так так. Канечне. У тваёй каробцы ёсць нешта падобнае на датчык. Ёсць дзве кнопкі. Націсніце верхнюю, і вы падасце сігнал Кэлі».
  
  
  "А ніжні?"
  
  
  Ён усміхнуўся. "Вы падасце сігнал свету".
  
  
  Уры распакоўваў дзве металічныя каробкі. Яны былі падобныя на вялізныя вядра для абеду колеру хакі.
  
  
  Кэлі паківаў галавой. «Вы дурнаватыя. Вы абодва».
  
  
  Уры паглядзеў на яго. «А вы містэр разумны? Дык што вы тут робіце, містэр Санэ?»
  
  
  Кэлі ўсміхнуўся сваёй усмешкай Бельмандо. «Гэта прагучала надта добра, каб яго прапусціць. У любым выпадку. Калі Картэр мае рацыю, гэта найвялікшая змова аб выкраданні людзей з тых часоў, як знікла Эймі Сэмпл Макфірсан. І калі ён памыляецца - а я думаю, што гэта так - ну, гэта само па сабе варта кошты допуску."
  
  
  Уры прасейваў змесціва сваёй каробкі. "Амерыканцы", - уздыхнуў ён. "З вашым духам спаборніцтва, гэта цуд, што вы, хлопцы, выйгралі вайну".
  
  
  «Цяпер, зараз. Давайце не будзем збіваць з панталыку дух спаборніцтваў. У рэшце рэшт, ён вырабіў Edsel і Diet Cola».
  
  
  Уры працягнуў мне металічную скрынку. "І Уотэргейт".
  
  
  Я паціснуў плячыма. "І яго лекі". Я павярнуўся да Кэлі. «Дык чаго ж нам чакаць? Я маю на ўвазе, наверсе».
  
  
  Кэлі паціснула плячыма. "Бяда."
  
  
  Уры паціснуў плячыма. "Дык што ж тут новага?"
  
  
  «Ахоўнікі», - сказала Кэлі. «Я думаю, мы ўбачым ахоўнікаў, калі адчынім дзверы. На кожным паверсе па трыццаць пакояў». Ён уручыў кожнаму з нас галоўны ключ доступу.
  
  
  Я паглядзеў на Уры. "Ты возьмеш правы бок, я - левы".
  
  
  Ён сказаў: "Я думаю, нам трэба ісці разам".
  
  
  «Э-э-э. Мы пройдзем большую частку майго шляху. Акрамя таго, мой шлях, калі адзін з нас злоўлены, у другога яшчэ ёсць шанец падаць сігнал».
  
  
  Уры апусціў акуляры на твар. «І выкажам здагадку, яны зловяць нас, але яны не Аль-Шайтан. Дапусцім, яны дакладна такія, як яны кажуць. Група шэйхаў з ... - ён павярнуўся да Кэлі, - адкуль вы сказалі?»
  
  
  «З Абу-Дабі. І гэта адзін шэйх. Ахмед Султан эль-Ямарун. Астатнія хлопцы - лёкаі, слугі і жонкі».
  
  
  "Яго жонкі хлопцы?"
  
  
  "Узрушаюча", - сказаў я. «Што гэта, чорт вазьмі? Эбат і Кастэла сустракаюць Аль-Шайтана? Ідзіце направа, а я налева, але калі ласка, пайшлі». Я націснуў кнопку.
  
  
  Мы рушылі ў дарогу.
  
  
  11 паверх
  
  
  Кэлі адкрыў дзверы.
  
  
  У холе стаялі двое ахоўнікаў у форме. Афіцыйны від. Але тады былі і мы.
  
  
  "Атрад сапёраў", - сказаў я, паказваючы картку. Я выйшаў за дзверы. Дарогу заступіў ахоўнік.
  
  
  "Пачакай", - сказаў ён. "Пра што гэта?"
  
  
  "Бомбы!" Я сказаў даволі гучна. "З дарогі". Я павярнуўся да Уры і кіўнуў. Мы абодва пачалі рухацца ў супрацьлеглых напрамках. Ахоўнікі абмяняліся поглядамі. Кэлі зачыніў дзверы ліфта. Адзін з ахоўнікаў пачаў пераследваць мае ногі «Н-б-на», - сказаў ён. "Мы не атрымалі ні слова загаду".
  
  
  «Гэта не наша праблема, - хрыпла сказаў я. «Нехта заклаў бомбу ў гэтым гатэлі. Калі вы хочаце нам дапамагчы, прасочыце, каб усе засталіся ў сваім пакоі». Я дабраўся да таго месца, дзе праходзіў паварот, і паглядзеў на ахоўніка. "Гэта загад", - сказаў я. Ён пачухаў нос і падаўся назад.
  
  
  Я прайшоў па чырвона-белай дывановай дарожцы да канца. Дзверы з надпісам «Лесвіца» былі надзейна зачынены, зачынены знутры. Я пастукаў у апошнія дзверы ў чарзе. Няма адказу. Я дастаў ключ доступу і адчыніў дзверы.
  
  
  На ложку моцна спаў мужчына. Побач з ім на стале ляжала аптэчка. Знакі і знакі. . Іголка для падскурных ін'екцый. Я павінен быў мець рацыю.
  
  
  Той, хто выкраў амерыканцаў, мусіць быць тут. Я падышоў да ложка і перавярнуў мужчыну.
  
  
  Харлоў Уілтс. Мільянер, уладальнік катэджных матэляў. Я ўспомніў яго твар па тэлевізійных кадрах.
  
  
  Дзверы ў сумежны пакой былі злёгку прыадчынены. Ззаду яго я пачуў, як па тэлевізары раздаваліся заклікі да футбольнага матча. Завошта гукі душа працуе і baritoned бары парнаграфічнага песні. Захавальнік Уілта робіць перапынак. Я зазірнуў у шчыліну. На ложку сядзелі арабскі бурнус, клятчасты галаўны ўбор і пісталет 38-га калібра.
  
  
  Гэта было. Залатая жыла. Сховішча Аль-Шайтан. Выдатна, Ал. Выдатная ідэя. Прыватны паверх у ажыўленым гатэлі. Выкарыстоўваючы прычыненне багатага нафтай шэйха. Прыватныя слугі, прыватны кухар. Усё гэта прызначалася для таго, каб не пускаць старонніх. Нават кіраўніцтва не даведаецца праўды. Але Робі пазнаў яго, і я таксама. Таму што, як толькі вы высветлілі, кім быў Аль Шайтан, вы маглі свабодна высветліць, хто такі Аль Шайтан.
  
  
  Добра. Што далей? Знайдзіце Уры, знайдзіце натхняльніка і завяршыце ўсё.
  
  
  Гэта адбылося не ў такім парадку.
  
  
  Я выйшаў у хол і патрапіў у ахоўніка.
  
  
  "Шэйх хоча цябе бачыць".
  
  
  Я не быў гатовы да сустрэчы з шэйхам. Я паспрабаваў пагуляць у Bomb Squad яшчэ няшмат. "Прабач, - сказаў я, - у мяне няма часу". Я пастукаў у дзверы праз хол. "Паліцыя", - крыкнуў я. "Адкрыць."
  
  
  "Што?" Жаночы голас збіты з панталыку.
  
  
  "Паліцыя", - паўтарыў я.
  
  
  Ахоўнік выцягнуў пісталет.
  
  
  Я ўзмахнуў металічнай скрынкай у руцэ, і кут яе выдзеўб кавалак яго шчокі, калі змесціва скрынкі рассыпалася па падлозе. Стражнік упаў спіной да сцяны, яго стрэльба дзіка страляла і паднімала д'ябла - прынамсі, служанак д'ябла. Чатыры дзверы адчыніліся, чатыры пісталета нацэліліся, і ў мой бок рушылі чатыры галаварэзы, у тым ліку мокры, толькі што пасля душа. Шанцы на спробу перастрэлкі былі нізкімі. Я апынуўся ў пастцы ў вузкім тупіку залі.
  
  
  "Хто?" - паўтарыў жаночы голас.
  
  
  «Забудзься пра гэта», - сказаў я. "Дзень дурня."
  
  
  Я пайшоў, як і сказаў мужчына, да шэйха. Сам г-н Аль-Шайтан.
  
  
  Гэта быў Каралеўскі люкс. Ва ўсякім разе, у адным пакоі. Саракафутавы пакой з пазалочанай мэбляй, дамаскай абіўкай, персідскімі дыванамі і кітайскімі лямпамі. Пераважным колерам быў бірузова-блакітны. Уры сядзеў на бірузовым крэсле, па баках ад яго стаялі ўзброеныя арабскія варты. Двое іншых ахоўнікаў стаялі каля пары падвойных дзвярэй. Яны былі апрануты ў цёмна-сіні колер з бірузовымі галаўнымі ўборамі. Так, сэр, у багатых сапраўды ёсць густ. У каго яшчэ будзе скаардынаваны па колеры атрад галаварэзаў?
  
  
  Мая ўласная світа хутка абшукала мяне, знайшла Вільгельміну, а затым Х'юга. За апошні тыдзень мяне так часта раззбройвалі, што я пачынала адчуваць сябе Венерай Мілоскай. Яны заштурхалі мяне ў бірузовае крэсла і паставілі маю "бомбу" побач з Уры, на стале прыкладна за дзесяць футаў ад мяне. Яны сабралі змесціва з падлогі і паспешна запхнулі ў скрынку. Вечка была адкрыта, агаляючы шрубы Молі і ролікі пішучай машынкі, якія выглядалі ў дакладнасці як шрубы Молі і ролікі машынкі. Нешта падказала мне, што канцэрт скончыўся.
  
  
  Мы з Уры паціснулі плячыма. Я агледзеў каробкі, а затым паглядзеў на яго. Ён пакруціў галавой. Не, ён таксама не падаваў сігнал Кэлі.
  
  
  У далёкім канцы пакоя адчыніліся падвойныя дзверы. Ахоўнікі стаялі па стойцы рахмана. Той, хто ў мантыях, двое ва ўніформе, і той з душа з ручніком на поясе.
  
  
  Праз дзверы, у шаўковай мантыі, шаўковай павязцы з залатым агалам, з чорным пудзелем пад пахай, увайшоў Чараўнік краіны Оз, лідэр тэрарыстаў, Аль-Шайтан, Шэйх эль-Ямарун:
  
  
  Леанард Фокс.
  
  
  Ён сеў за стол, паставіў сабаку на падлогу за ногі і пачаў глядзець то на мяне, то на Уры, то на мяне, то на яго ахоўнікаў, з пераможнай усмешкай на тонкіх вуснах.
  
  
  Ён звярнуўся да стражнікаў, адпусціўшы іх усіх, акрамя чатырох сініх стралкоў. Ён пераставіў дваіх, якія былі побач з Уры каля дзвярэй у хол. Фоксу было каля сарака пяці, апошнія дваццаць гадоў ён быў мільянерам; апошнія дзесяць, як мільярдэр. Я вывучаў бледныя, амаль салатава-зялёныя вочы, тонкі, востры, добра прычасаны твар. Гэта не пасавала адно аднаму. Як на партрэце, напісаным двума рознымі мастакамі, твар нейкім чынам супярэчыў самому сабе. У вачах успыхнула галоднае здзіўленне; рот быў пастаўлены ў сталай іроніі. Вайна весялосці і відавочнага захаплення. Яго дзіцячая мара аб незлічоным багацці стала дзіцячай рэальнасцю, і недзе ён гэта ведаў, але ён асядлаў сваю мару, як чалавек верхам на тыгры, і цяпер, на вяршыні гары, ён быў яе палонным. Ён паглядзеў на Уры, а затым павярнуўся да мяне.
  
  
  «Што ж, містэр Картэр. Я думаў, вы прыедзеце адзін».
  
  
  Я ўздыхнуў. "Значыць, ты думаў, што я прыйду. Добра,
  
  
  ты ведаў, што я прыйду? Я нават не ведаў да мінулай ночы. І я не сачыў за мной, наколькі я ведаю”.
  
  
  Ён узяў на стале каробку з чыстага золата і выцягнуў цыгарэту. Мой брэнд. Ён прапанаваў мне адну. Я адмоўна пакруціў галавой. Ён паціснуў плячыма і запаліў ад залатой запальніцы. «Пойдзем, Картэр. Мне не трэба было цябе пераследваць. Мая ахова ўнізе запомніла твой твар. Твой фотаздымак быў у мяне з Тэль-Авіва. І я ведаю пра твае выдатныя таленты з часоў Ізміра».
  
  
  "Ізмір".
  
  
  Ён прыжмурыўся і выпусціў воблака дыму. “Пяць гадоў таму. Вы закрылі турэцкую опіюмную сетку».
  
  
  "Вашу?"
  
  
  "На жаль. Вы былі вельмі разумныя. Вельмі разумныя. Амаль гэтак жа разумныя, як і я». Усмешка мігцела, як цік вуснаў. «Калі я даведаўся, што яны паслалі вас ісці за Робі, у мяне быў момант сапраўднай трывогі. Затым я пачаў атрымліваць асалоду ад гэтага. Ідэя мець сапраўднага суперніка. Сапраўдная праверка майго розуму. Аль Шайтан супраць Ніка Картэра, адзіны чалавек дастаткова разумны, каб нават пачаць высвятляць праўду”.
  
  
  Уры захоплена паглядзеў на мяне. Я пакруціўся на крэсле. «Ты нешта забыўся, Фокс. Першым цябе заўважыў Джэксан Робі. Ці ты гэтага не ведаў?»
  
  
  Ён закінуў галаву і засмяяўся, ха! «Такім чынам. Вы сапраўды ў гэта паверылі. Не, містэр Картэр, ці я магу зваць вас Нікам? Не. Гэта таксама было часткай прынады. Мы былі тымі, хто тэлеграфаваў у AX. Не Робі».
  
  
  Я ўзяла паўзу. "Мае кампліменты, Фокс, ці я магу называць цябе Ал?"
  
  
  Вусны зноў цікнулі. «Жартуйце колькі заўгодна, Нік. Жарт быў на вас. Званок быў часткай плана. План, каб трымаць AX на ілжывым шляху. О, не толькі AX. Мне ўдалося падмануць многіх агентаў. Шын Бэт, Інтэрпол, ЦРУ. Усе яны вельмі разумна падышлі да Рамазы. Некаторыя бачылі целы, некаторыя проста бачылі кроў. Але ўсе яны сышлі, перакананыя, што яны на правільным шляху. Што яны толькі што ўпусцілі магчымасць знайсці Аль-Шайтана. Тады прыйшоў час замесці сляды”.
  
  
  «Забіць гусей, якія адклалі залатыя гусіныя яйкі».
  
  
  "Так."
  
  
  "Як Халі Мансур".
  
  
  «Як Халі Мансур і ягоныя калегі. Людзі, якіх я выкарыстоўваў для першых намёкаў. І, вядома ж, нам прыйшлося забіць аднаго з агентаў. Каб стварыць уражанне, быццам, ведаючы пра Рамаз, ён ведаў занадта шмат».
  
  
  "Чаму Робі?"
  
  
  Ён заткнуў цыгарэту ў міску з нефрытавымі кольцамі. «Скажам так, у мяне ёсць Сякера, якую трэба размалоць. Яшчэ адзін спосаб прынізіць Вашынгтон. Яшчэ адзін спосаб запаволіць усіх вас. Калі б Робі быў мёртвы, вы б адправілі іншага чалавека. Пачынаць усё спачатку - няправільны шлях».
  
  
  "Каб вы маглі зрабіць з нас падвойных дурняў".
  
  
  «Падвойныя дурні? Не. Больш за ўдвая, Картэр. Першае, што зрабіў Вашынгтон, - гэта паспрабаваць пераследаваць Леанарда Фокса».
  
  
  Уры паглядзеў на мяне, прыўзняўшы брыво.
  
  
  Я адказаў Уры. "Памятайце, што здарылася з Эдселем", - прамармытаў я.
  
  
  Фокс усміхнуўся. Цік-энд-трымай. «Калі вы спрабуеце правесці са мной аналогію, вы памыляецеся. Зусім няслушна. Мае мары не занадта вялікія і не занадта ракако. А што да маёй прапановы, усе яе купляюць. Леанард Фокс мёртвы. А арабскія тэрарысты мёртвыя. выкраданьне людзей”.
  
  
  Уры прачысціў горла. "Пакуль мы гаворым пра гэта, пра што ты марыш?"
  
  
  Фокс непрыхільна паглядзеў на Уры. «Магчыма, сны былі няўдалым выбарам слоў. І мае планы хутка ўвасабляюцца ў жыццё. Я ўжо атрымаў палову выкупу. І на выпадак, калі вы не чыталі газеты, я адправіў апавяшчэнне для ўдзельнікаў аб тым, што ні адна з ахвяр не будзе вызваленая, пакуль усе грошы не будуць у маіх руках. Выбачыце. У руках Аль-Шайтана».
  
  
  "І як вы яго выдаткуеце?"
  
  
  “Як я заўсёды марнаваў іх. У пагоні за добрым жыццём. Падумайце толькі, джэнтльмены, мільярд долараў. Не абкладаецца падаткам. Я пабудую сабе палац, можа, у Аравіі. Я вазьму чатырох жонак і пяць у хараство, невядомае Заходняй дзяржаве? Я яе атрымаю. Неабмежаваная ўлада. Феадальная ўлада. Сіла, якой могуць валодаць толькі ўсходнія князі. Дэмакратыя была такой нясмачнай вынаходкай».
  
  
  Я паціснуў плячыма. «Без гэтага ты ўсё роўна быў бы… кім? Кім ты быў, калі пачынаў? Кіроўцам грузавіка, ці не так?»
  
  
  У свой час я атрымаў некалькі больш прыязных поглядаў. «Вы блытаеце дэмакратыю з капіталізмам, Мік. Я абавязаны сваім шчасцем свабоднаму прадпрымальніцтву. Дэмакратыя - вось што хоча пасадзіць мяне ў турму. Гэта даказвае, што дэмакратыя мае свае абмежаванні». Ён раптам нахмурыўся. «Але нам ёсць пра што пагаварыць, і я ўпэўнены, што вы, джэнтльмены, хацелі б выпіць. Я ведаю, што хацеў бы».
  
  
  Ён націснуў кнопку званка, і з'явіўся слуга. Басаногі мужчына.
  
  
  "Вы разумееце, што я маю на ўвазе?" Фокс паказаў на падлогу. “У дэмакратыі ёсць свае абмежаванні. Вы не знойдзеце такіх слуг у Штатах». Ён хутка загадаў і адпусціў чалавека, які прыбраў нашы металічныя каробкі і паставіў іх на падлогу пад сталом. Па-за дасяжнасцю, і цяпер
  
  
  бачнасці.
  
  
  Ні Уры, ні я асабліва не хваляваліся. Фокс быў заняты, праліваючы кішкі, мы абодва былі жывыя і ўсё яшчэ ў добрай форме, і мы ведалі, што знойдзем спосаб звязацца з Кэлі. І як мы маглі прайграць? Фокс нават не ведаў пра Кэлі. Не кажучы ўжо аб нашай дурацкай схеме.
  
  
  
  
  
  
  Дваццатая частка.
  
  
  
  
  
  Слуга працягнуў у адказ вялізны латунны паднос з польскай гарэлкай і фужэрамі Баккара, насып памерам з футбольны мяч з ікры бялугі, цыбулі, сечаных яек і лустачак тоста. Фокс наліў сабе ледзяной гарэлкі. Узброены ахоўнік падышоў і працягнуў нам акуляры.
  
  
  Фокс адкашляўся і адкінуўся на спінку крэсла. "Планаванне пачалося за некалькі месяцаў да…" Ён хутка паглядзеў на мяне. «Я мяркую, што вы хочаце пачуць гэтую гісторыю. Я ведаю, што вельмі хачу пачуць вашу. Такім чынам. Як я ўжо казаў, планаванне пачалося за некалькі месяцаў наперад. Мне было сумна на Бярмудзкіх выспах. У бяспецы, але сумна. Я мужчына прывык падарожнічаць па ўсім свеце. Падарожнічаць, прыгоды, здзелкі. Гэта маё жыццё. Але раптоўна я апынуўся абмежаваны ў вельмі нямногіх месцах. І мае сродкі былі абмежаваныя. Мае грошы былі звязаныя ў судовых цяжбах, укладзеныя ва ўласнасць, страчаныя для мяне, праўда. Я хацеў сваёй свабоды. І мне патрэбны былі свае грошы. Я чытаў пра палестынскіх тэрарыстаў і раптам падумаў: а чаму б і не? Чаму б не арганізаваць, каб мяне выкралі, і каб усё выглядала так, як быццам гэта зрабілі арабы? У мяне было шмат кантактаў на Блізкім Усходзе. Я мог бы наняць людзей, каб гэта выглядала законным. А арабскіх экстрэмісцкіх груповак так шмат, што ніхто не даведаецца, адкуль гэта ўзялося. Такім чынам – я вынайшаў Аль-Шайтана».
  
  
  Ён зрабіў паўзу і зрабіў вялікі глыток гарэлкі. «Маёй найлепшай базай тут былі Ванны Шанда. Спадзяюся, вы ведаеце аб маёй сувязі з імі. Частка опіумнай сеткі, якой я кіраваў, грошы фільтраваліся праз швейцарскія карпарацыі. Шанда была маім… скажам так, "агенствам па найму". Калурысаў, франтмэнаў, мог лёгка купіць мне войска галаварэзаў. Штурхачоў, якія зробяць усё за пэўную плату. І наркаманаў, якія зробяць усё для свайго барахла».
  
  
  «Не зусім надзейнае войска».
  
  
  «Ах! Іменна. Але я ператварыў гэтае абавязацельства ў актыў. Дазвольце мне працягнуць. Па-першае, я папрасіў Каларыса парэкамендаваць мужчын. У той момант праца складалася проста ў інсцэніроўцы майго выкраданні. Мы праглядалі спіс імёны і ён атрымаў імя Халі Мансур. Калурыс ведаў, што Халі быў звязаны з вулічнай бандай, а таксама з братам, які жыў у Сірыі. Ён думаў, што гэта можа зрабіць добрую сляпую, на выпадак, калі нехта пачне адсочваць нас. Але затым ён сказаў не. Халі Мансур ненадзейны. Ён прадаў бы нас, калі б грошы былі правільнымі. І тады ў мяне ўзнікла сапраўдная ідэя. Няхай Мансур прадасць нас. Я ведаў, што па справе будуць агенты, і з ненадзейнымі такія людзі, як Мансур, я мог упэўніцца, што агенты пайшлі няправільным шляхам.
  
  
  Справа Мансура была вельмі далікатнай. Я хацеў яго справакаваць. Дражніць яго да здрады. Вядзі яго, а потым расачаравай. Але я павінен быў дзейнічаць з вялікай асцярожнасцю, каб пераканацца, што ён не даведаецца і пра след праўды. Дык вось, я пайшоў праз чорны ход. Мы пачалі з чалавека па імені Ахмед Рафад, сябра брата Халі з Бейт-Намы. Рафад лётаў на верталёце, які даставіў мяне з Бярмудзкіх выспаў. Але гэта было пазней. Спачатку мы сказалі Рафад і яшчэ некалькім мужчынам дапамагчы нам наняць іншых працоўных. Прыняўшы на працу, яны садзейнічалі распаўсюджванню хвалі чутак. Чуткі дайшлі да вушэй. Вушы інфарматараў. Мы таксама ведалі, што Рафад завербуе свайго сябра Алі. А Алі, у сваю чаргу, завербуе свайго брата Халі».
  
  
  "І гэты Халі, калі яго справакуюць, прадасць цябе".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  Я пакруціў галавой і ўсміхнуўся. Я думаю, што гэта Лоўрэнс Аравійскі сказаў: "На Усходзе клянуцца, што з трох бакоў лепш перасячы плошчу". У гэтым выпадку ў Фокса быў сапраўды ўсходні розум, які ўзводзіў ускоснае стаўленне да высокага мастацтва».
  
  
  Я закурыў. «Цяпер раскажы мне, як упісаўся Ламот. І Джэнс».
  
  
  Фокс зачэрпнуў вялізны тэнісны мяч ікры і пачаў нашмароўваць яго на тосце.
  
  
  Каб адказаць на абодва гэтыя пытанні разам, "ён адкусіў, і пырскі ікры рассыпаліся па стале, як пацеркі ад разбітых караляў. Ён зрабіў глыток гарэлкі, каб ачысціць неба." Нельга выкарыстоўваць опіум у сярэдзіне. Усходу, не ведаючы, хто такі агент ЗША, Ламота працаваў у маёй арганізацыі. Дамаскскае аддзяленне. Ён ведаў пра Джэнсе. І Ламот быў завербаваны, залежаў ад мяне. Не толькі на гераін, але і на вялікія грошы. Грошы яму патрэбны, каб пракарміць іншую звычку”
  
  
  «Так. Ён таксама быў шчытом».
  
  
  Фокс усміхнуўся. «Так. Зусім дакладна. Калі наш опіумны бізнэс спыніўся, Ламотт быў напалоханы. Ён не мог дазволіць сабе адначасова сваю хімічную звычку і таксама сваё… так бы мовіць, пачуццё моды. Нават на ягоны заробак у Fresco Oil, які я вас запэўніваю, быў даволі вялікім. Дык вось, Джэнс. У нас была некаторая даведачная інфармацыя аб Джэнсе. Мы ведалі, што ў яго неспакойны стан.
  
  
  І стрэс. Жанчына, у якой таксама было пачуццё моды. Як лёгка было Ламотту адвесці яе. Насамрэч беднаму Бобу гэта было не надта весела. Яго густ не дайшоў да жаночай падлогі. Але мужчыны паступалі горш з-за гераіну і грошай, таму Боб спакусіў гэтую Жаклін - і прымусіў яе здрадзіць свайму былому палюбоўніку. Спачатку мы падумалі аб тым, што выкарыстоўваць Джынса ў якасці ашуканца. Але адбылася блытаніна. Слых, якія мы дамовіліся распаўсюдзіць у Дамаску, замест гэтага дайшоў да супрацоўніка ЦРУ. Але тады - які поспех. Да вашага Робі дайшлі чуткі ў Тэль-Авіве”.
  
  
  «Чуткі, якія Мансур распавёў у El Jazzar…»
  
  
  «Так. Робі пачуў іх і сустрэўся з Мансурам. Затым ён паспрабаваў патэлефанаваць Джэнсу ў Дамаск. Адтуль, я думаю, вы ведаеце, што адбылося. Але ў Робі ўзніклі падазрэнні. Не Мансура, а Джэнса / Ламота. Ён патэлефанаваў сюды, каб Фокс паехаў у Бейрут, дзе сапраўдны Джэнс спыняўся на сваёй нафтавай канферэнцыі..."
  
  
  І дзе чорны Renault збіў яго на вуліцы .
  
  
  “Ммм. Не забіў яго, але ўсё ў парадку. Прынамсі, яму так і не ўдалося пагаварыць з Робі».
  
  
  "І вы ўвесь час былі тут, у гатэлі".
  
  
  "Ўвесь час. Нават тады замаскіраваны пад нафтавага шэйха. Але вы, відаць, ужо сёе-тое з гэтага высветлілі».
  
  
  "Ага. Падказка ўваскрашае ахоўнікаў. Я чуў, што яны былі тут, каб ахоўваць грошы шэйха. Грошы, схаваныя ў сховішча гатэля. Гэта было занадта эксцэнтрычна, каб быць праўдай. Шэйхі Персідскага заліва прывозяць свае грошы ў Ліван, але яны кладуць іх у банкі, як і ўсе астатнія. Так што мяне раптам ахінула.
  
  
  «Але чаму я, Нік? У рэшце рэшт - я быў мёртвы».
  
  
  "Не абавязкова. Вы прыбылі на Бярмудзкія выспы жывым, на самалёце. Гэта паказалі тэлекамеры. Але вы пакінулі Бярмудзкія выспы ў зачыненай труне. Ніхто не бачыў цела, акрамя вашых «блізкіх паплечнікаў». А закрытая труна - добры спосаб вывесці жывога чалавека з вострава. Цяпер у мяне пытанне. Калі вы вырашылі выкрасці астатніх? Гэта не ўваходзіла ў першапачатковы план».
  
  
  Фокс паціснуў плячыма. «Так. Вы зноў маеце рацыю. Мне прыйшла ў галаву ідэя падчас майго… палону. Я сядзеў у гэтым пакоі гэтыя два тыдні і думаў пра ўсіх людзей, якія мне не падабаліся. І я падумаў - ах! Калі схема спрацуе адзін раз, чаму Няўжо гэта не спрацуе зноў і зноў. Вуаля! Аль-Шайтан стаў буйным бізнесам. Але зараз я думаю, што пара табе сказаць мне..."
  
  
  "Як я даведаўся"
  
  
  «Як ты даведаўся, што я спадзяюся, ты не супраць мне сказаць, Нік?»
  
  
  Я паціснуў плячыма. "Ты ведаеш мяне, Ал". Я паглядзеў на дыван, а затым на Уры. Фокс і яго стол былі занадта далёка. Ён трымаў нас абодвух на бяспечнай адлегласці і пад пагрозай падвойнага крыжаванага агню. Я губляў надзею дабрацца да скрынь. Застаўся другі план. Я мог угаварыць Фокса да смерці. Калі б Кэлі не атрымаў сігнал яшчэ праз гадзіну, ён усё роўна пайшоў бы і рабіў сваю справу.
  
  
  Я прачысціў горла: «Як я даведаўся. Я не ведаю, Фокс. Куча дробязяў. Як толькі я зразумеў, што Рамаз - тупік, што ўсё гэта было фальшывым ад пачатку да канца, іншыя часткі пачалі распадацца. месца. Ці, прынамсі, я мог бачыць, што гэта былі за іншыя часткі. Напрыклад, адна з прычын, па якой у вас праблемы з федэраламі, звязана з ухіленнем ад выплаты падаткаў. Чуткі аб вашых швейцарскіх карпарацыях і хітрых здзелках па чыстцы брудных грошай. Дык адкуль у вас усе брудныя грошы? Не з гатэляў. Гэта павінна быць нешта незаконнае. Нешта накшталт наркотыку. І што вы ведаеце? Тры часткі маёй галаваломкі Аль-Шайтан ўсе былі неяк звязаныя з наркотыкамі. Мансур Ламот быў наркаманам. А ванны Шанда былі прычыненнем для кольца. Ванны Шанда - належалі швейцарскай карпарацыі. Ваша швейцарская карпарацыя. І Ламот патэлефанаваў у Швейцарыю. Ідэальны круг. Першы раунд.
  
  
  «Цяпер аб Ламоце. Ён быў па вушы ў Аль-Шайтане. Я таксама падумаў, што ён страляў у хлопцаў у Рамазе. Не многія тэрарысты носяць з сабой 0,25-мм патроны. Але гэтага не было. Ламот працаваў з ААП? маюць сэнс. Але тады, шмат якія рэчы не мелі сэнсу. Ах, амерыканцы, якія працягвалі з'яўляцца. І ўсе грошы ўспыхвалі навокал. Войскі камандас - гэта не нанятыя галаварэзы. Яны адданыя якія ненавідзяць камікадзэ. кавалачкі не падыходзілі - калі галаваломка была вырашана Аль-Шайтанам. Але зменіце назву на Леанард Фокс..."
  
  
  Фокс павольна кіўнуў. «Я меў рацыю, лічачы цябе сапраўдным супернікам».
  
  
  Я гуляў больш часу. “Ёсьць адна рэч, якую я не разумею. Вы размаўлялі з Ламоттам у тую раніцу, калі ён памёр. Яму патэлефанаваў шэйх эль-Ямарун. Чаму вы сказалі яму, каб ён падтрымаў мяне?
  
  
  Фокс прыўзняў брыво. «Я даволі стаміўся ад містэра Ламота. І ён сказаў мне, што думаў, што вы яго ў нечым падазраяце. І я падумаў, што можа быць лепш, каб трымаць вас у няведанні, чым прымусіць вас забіць вашу адзіную сапраўдную зачэпку».
  
  
  "Вы ведалі, што я заб'ю яго?"
  
  
  "Ну, я сапраўды не думаў, што яму ўдасца забіць цябе. Але з іншага боку, калі б ён гэта зрабіў ... ну,
  
  
  - Ён зноў прыўзняў бровы. - Твая гісторыя была б скончана ці ёсць што-небудзь яшчэ?
  
  
  «Яшчэ сёе-тое. Ахвяры выкрадання. Спачатку гэта зводзіла мяне з розуму. Спрабую зразумець, чаму менавіта гэтыя хлопцы. Пасля я падумаў: ну… без прычыны. Дзівацтвы. Але як толькі я пачаў падазраваць цябе, кулак утварыў заканамернасць. Уілтс , які перабіў вашу стаўку ў італьянскім гатэлі. Stol, які выставіў вас у сваім часопісе, Тургуд Майлз сабачы фуд-хлопец - ваш сусед на Лонг-Айлендзе. Затым уявіце сабе пецярых паляўнічых. Месцазнаходжанне хаткі было глыбокім змрочным сакрэтам. жонкі не ведалі, дзе гэта. Арабскія тэрарысты не ведалі. Але я ўспомніў, што чытаў, што вашым хобі было паляванне. Што вы калісьці належалі да невялікага эксклюзіўнага паляўнічага гурта».
  
  
  «Вельмі добра, Мік. Сапраўды добра. Гэты артыкул аб маёй цікавасці да палявання, павінна быць, з'явілася, калі - дзесяць гадоў назад? Але ёсць адзін чалавек, якога ты прапусціў. Роджэр Джэферсан».
  
  
  Нацыянальныя аўтамабілі .
  
  
  “Ммм. Мая крыўда на яго пачалася дваццаць гадоў таму. Больш за тое. Дваццаць пяць. Як вы кажаце, аднойчы я вадзіў грузавік. Нацыянальны грузавік. І ў мяне была ідэя. Я паехаў у Дэтройт і сустрэў Роджэра Джэферсана. У той час, ён быў кіраўніком падраздзялення грузаперавозак. Я прадставіў яму новы дызайн грузавіка. Дызайн, які зрабіў бы рэвалюцыю ў бізнэсе. Ён адмовіў мне. Холадна. Груба. Смяяўся мне ў твар. Насамрэч, я думаю, ён толькі пагадзіўся. убачыць мяне, каб атрымаць задавальненне ад смеху мне ў твар ".
  
  
  «Так. Ну, ты, вядома, смяяўся апошнім».
  
  
  Ён усміхнуўся. «І яны маюць рацыю. Гэта найлепшы варыянт. І, да ведама, Тургуд Майлз, прадавец кормаў для сабак, у маім спісе не таму, што ён быў маім суседам, а з-за таго, як яго клінікі лечаць сабак. проста ўсыпляюць хворых звяроў, яны прадаюць іх у каледжы для вівісекцыі. Варварства! Нечалавечае! Яго трэба спыніць! "
  
  
  "Ммм", - сказаў я, думаючы аб слузе, які зваліўся на падлогу, думаючы аб ашуканцах, забітых у Рамазе, і нявінных людзях, забітых на пляжы. Фокс хацеў, каб з сабакамі абыходзіліся як з людзьмі, але ён не пярэчыў супраць абыходжання з людзьмі як з сабакамі. Але, як сказала Аліса: "Я не магу сказаць вам зараз, якая мараль гэтага, але я ўспомню гэта праз некаторы час".
  
  
  Мы сядзелі моўчкі некалькі хвілін. Уры сказаў: «Я пачынаю пачувацца Харпо Марксам. Хіба ты не хочаш спытаць мяне аб нечым? Напрыклад, як такі разумны геній, як я, патрапіў у такую ​​непрыемнасць? Ці, можа, ты мне нешта адкажаш. плануеце заняцца з намі зараз? "
  
  
  "Добрае пытанне, містэр…?"
  
  
  «Містэр Мота. Але вы можаце называць мяне Квазі».
  
  
  Фокс усміхнуўся. "Выдатна", - сказаў ён. «Сапраўды цудоўна. Магчыма, мне варта трымаць вас абодвух пры двары ў якасці прыдворных блазнаў. Скажыце мне, - ён усё яшчэ глядзеў на Уры, - якія яшчэ таленты вы можаце парэкамендаваць вам?»
  
  
  "Таленты?" Уры паціснуў плячыма. «Маленькая песенька, маленькі танец. Я раблю добры амлет».
  
  
  Вочы Фокса змерзлі. «Гэтага будзе дастаткова! Я спытаў, што ты робіш».
  
  
  "Бомбы", - сказаў Уры. “Я раблю бомбы. Як тая, што ляжыць у скрыні ля вашых ног».
  
  
  Вочы Фокса пашырыліся, перш чым звузіліся. "Вы блефуеце", - сказаў ён.
  
  
  Уры паціснуў плячыма. "Паспрабуй мяне." Ён паглядзеў на свой гадзіннік. «У вас ёсць паўгадзіны, каб пераканацца, што я хлушу. Вы думаеце, што мы зойдзем сюды, два вар'ятаў у адзіноце, без якіх-небудзь тузоў, якія маглі б выцягнуць Джэма? Вы думаеце, што гэта скончана, містэр Леанард Фокс».
  
  
  Фокс абдумаў гэта. Ён зазірнуў пад стол. Яго сабака таксама быў пад сталом. Ён пстрыкнуў пальцамі, і сабака выбег, кінуўшыся да калена Фокса, ускочыў і назіраў за ім з сабачым каханнем. Фокс падняў яго і трымаў да сябе на каленях.
  
  
  «Добра, - сказаў ён. «Я назаву твой блеф. Ці бачыш, мяне нішто не ўтрымлівае ў гэтых гасцінічных нумарах. Я шэйх Ахмед Султан эль-Ямарун, я магу прыходзіць і сыходзіць. Але ты, з іншага боку…» - раўнуў ён сваім ахоўнікам. «Прывяжыце іх да крэслаў», - загадаў ён па-арабску. Ён зноў павярнуўся да нас. «І запэўніваю вас, панове, калі бомба не заб'е вас праз паўгадзіны - заб'ю».
  
  
  Уры пачаў ныраць за скрынямі. Я ўстаў і недарэчна стукнуў яго ў сківіцу, калі тры пісталета стрэлілі, трэск-трэск-трэск - прамахнуўшыся па ім толькі таму, што я змяніў яго кірунак.
  
  
  Дурны ход. Ён бы ніколі гэтага не зрабіў. Скрыні знаходзіліся на адлегласці больш за дзесяць футаў. І ў любым выпадку не варта за гэта паміраць. У іх не было бомбы, толькі пульт. Не тое каб я не веру ў гераічнасць. Я проста веру, што выратую іх у адным з двух выпадкаў. Калі ты не можаш прайграць. І калі табе няма чаго губляць. Я таксама гэтага не зразумеў - пакуль.
  
  
  Я падумаў, што Фокс возьме сваю ахову і сыдзе. І нейкім чынам, нават прывязаныя да крэслаў, мы ўдваіх змаглі дабрацца да скрынь і націснуць дзве кнопкі. Першы павінен папярэдзіць Кэлі, які сядзіць у вестыбюлі, а другі, які праз дзве хвіліны выкліча шумны выбух у лётнай сумцы. Не сапраўдная бомба. Проста вялікі выбух. Дастаткова, каб разарваць поліэтыленавы пакет. Дастаткова для таго каб
  
  
  адправіць чорны дым клубіцца ў паветры. І дастаткова, каб выклікаць паліцыю Бейрута, якую Кэлі накіруе на адзінаццаты паверх. Самастойны паліцэйскі рэйд.
  
  
  План два, план "калі-ты-не-чуеш-ад-нас-праз-гадзіну-усё роўна атрымаеш-паліцэйскіх", наўрад ці спрацаваў. Не, калі Фокс стрымаў сваё слова. Калі б бомба не забіла нас праз паўгадзіны, ён бы нас забіў. Копы яшчэ прыйдуць, але знойдуць нашы трупы. Выдатная ілюстрацыя піравай перамогі. Але за паўгадзіны можа здарыцца шматлікае. А часу на гераічнасць было дастаткова.
  
  
  Мы былі прывязаны да крэслаў, нашы рукі да ручак крэсла, нашы ногі да яго ножак. Уры ачуўся якраз у той момант, калі Фокс і яго галаварэзы сыходзілі. Фокс прасунуў галаву ў дзверы.
  
  
  «О, адну рэч я не згадаў, джэнтльмен. Мы знайшлі вашага сябра, які сядзіць у холе».
  
  
  Ён адчыніў дзверы крыху шырэй. Яны кінулі Кэлі на фарсі дыван. Ён быў звязаны па руках і нагах, яго рукі былі за спіной, а на яго твары выступалі сінія і сінія сінякі.
  
  
  "Цяпер ён кажа нам", - сказаў я Уры.
  
  
  Фокс зачыніў дзверы. Мы чулі, як ён замыкаў яе.
  
  
  «Добра, - сказаў я. «Вось план…»
  
  
  Яны абодва паглядзелі на мяне так, нібы ён у мяне сапраўды быў.
  
  
  «Прабач», - сказаў я. «Гумар шыбеніцы. Дзе сумка, Кэлі?»
  
  
  Кэлі з цяжкасцю перавярнуўся. «Добра, Паліяна. Вось твае добрыя навіны. Яны ўсё яшчэ ў вестыбюлі».
  
  
  «А вось і вашыя дрэнныя навіны, містэр Вялікі», - Уры злосна паглядзеў на мяне. «Нават калі нам удасца прымусіць яго ўзарвацца, копы не здагадаюцца, што трэба падысці сюды. Навошта ты ўдарыў мяне, тупы прыдурак? У нас былі лепшыя шанцы, калі нас не абмяжоўвалі”.
  
  
  «Па-першае, - я таксама злаваўся, - што можа быць лепш? Улічваючы, што Кэлі ўжо няма».
  
  
  “Добра. Але тады ты гэтага не ведаў».
  
  
  “Добра. Я не ведаў гэтага, але я ўсё ж выратаваў табе жыццё».
  
  
  "На працягу паўгадзіны гэта наўрад ці каштавала намаганняў".
  
  
  "Ты хочаш правесці свае апошнія хвіліны, разграбаючы мяне?
  
  
  Ці вы хочаце нешта зрабіць, спрабуючы жыць».
  
  
  "Мяркую, я заўсёды змагу падкінуць цябе пазней".
  
  
  «Тады падыдзі да скрыні і ўзарві бомбу».
  
  
  Уры накіраваўся да скрынь на сваім крэсле. Гэта было дзюйм за дзюймам "Фавус?" ён сказаў. «Чаму я раблю гэта? Каб паліцыя Бейрута магла крыху пагуляць?»
  
  
  Я падышоў на сваім крэсле да Кэлі, які з цяжкасцю падышоў да мяне. "Не ведаю чаму", - буркнуў я Уры. «За выключэннем таго, што Леанард Фокс і яго група сініх галаварэзаў не сыдуць далей за вестыбюль. Яны будуць сядзець там і лічыць паўгадзіны. Можа, яны спалохаюцца, калі ўбачаць копаў. Уцякайце да яго. Выйдзіце з гатэля. Ці, можа, яны як-небудзь прывядуць сюды копаў. Ці, можа, яны падумаюць, што ў нас паўсюль бомбы”.
  
  
  "Копы падумаюць, ці Фокс падумае?" Уры ўсё яшчэ быў у чатырох футах ад скрынь.
  
  
  «Чорт, я не ведаю. Я проста кажу, што магу».
  
  
  «Ты забыўся пра адно», - сказала Кэлі ўжо з адлегласці ў фут. "Можа, гэта ўсяго толькі благі сон".
  
  
  "Мне гэта падабаецца", - сказаў я, нахіляючы крэсла так, каб ён упаў на падлогу. "А цяпер, можа, ты хочаш паспрабаваць мяне развязаць?"
  
  
  Кэлі павольна падняўся, пакуль яго рукі не апынуліся побач з маімі. Ён ніякавата пачаў хапацца за мае вяроўкі. Уры дабраўся да месца побач са сталом і шпурнуў сваё крэсла на падлогу. Ён штурхнуў адчыненую скрынку падбародкам. Ён нахіліўся наперад, выплюхваючы змесціва. Пульт выпаў і зваліўся побач з ім. "Не!" - раптам сказаў ён. "Яшчэ не. У нас ёсць 23 хвіліны, каб падарваць бомбу. І, можа, як любіць гаварыць наш гаспадар, можа, выбух адправіць сюды Фокса. Лепш спачатку паспрабуем крыху расслабіцца».
  
  
  Кэлі не дала мне нічога слабейшага. Уры зірнуў на бязладнае халусце на падлозе. "Я зразумеў", - сказаў ён. "Я зразумеў, я зразумеў".
  
  
  "Вы хочаце сказаць што?"
  
  
  «Кусачкі. Я памятаю, што кінуў кусачкі. Ёсць толькі адна праблема. Кавалачкі знаходзяцца ў другой скрыні. І пракляты скрыню занадта далёка пад сталом. І я не магу патрапіць туды, прывязаны да гэтага. крэсла." Ён павярнуў галаву ў наш бок. «Паспяшайся, Кэлі. Думаю, мне патрэбна поспех ірландцаў. Удача габрэяў тут на зыходзе».
  
  
  Кэлі папоўз да стала. Гэта было падобна на футбольнае поле. Урэшце ён туды патрапіў. Ён выкарыстоўваў свае звязаныя ногі, як зонд, і выштурхнуў скрынку на чыстую прастору.
  
  
  Уры глядзеў. "Божа мой. Яна зачыненая».
  
  
  Я павольна сказаў: "А дзе ключы?"
  
  
  «Забудзься пра гэта. Ключы на ланцужку ў мяне на шыі».
  
  
  Доўгая хвіліна жахлівага маўчання. «Не хвалюйцеся, - сказаў я. "Можа, гэта ўсяго толькі благі сон".
  
  
  Яшчэ адна цішыня. У нас было дзесяць хвілін.
  
  
  "Пачакай", - сказаў Уры. "Ваша скрыня таксама была зачыненая
  
  
  . Як ты яго адкрыў? "
  
  
  "Я не зрабіў", сказаў я. "Я шпурнуў яго ў ахоўніка, і ён адкрыўся сам".
  
  
  «Забудзься пра гэта», - зноў сказаў ён. "У нас ніколі не будзе рычагоў, каб выкінуць гэтую рэч".
  
  
  “Добра. Антэна».
  
  
  "Што наконт гэтага?"
  
  
  "Вазьмі."
  
  
  Ён хмыкнуў. "Зразумела. Што зараз?"
  
  
  «Рыба для каробкі. Вазьміце яе за ручку. Затым паспрабуйце перавярнуць яе як мага мацней».
  
  
  «Чорт вазьмі. Ты не можаш быць такім тупым».
  
  
  Ён зрабіў гэта. Гэта спрацавала. Скрынка стукнулася аб край стала, адкрылася, і ўвесь хлам абсыпаў падлогу.
  
  
  «Гэта сапраўды надзвычайны замак, Уры».
  
  
  "Вы жаліцеся?" ён спытаў.
  
  
  Кэлі ўжо вызваліў яго.
  
  
  "Ой!" ён сказаў.
  
  
  "Вы жаліцеся?" - Спытаў Кэлі.
  
  
  У нас заставалася амаль пяць хвілін. Ідэальны час. Адпраўляем у палёт сумку. Копы прыбудуць праз пяць хвілін. Мы накіраваліся да дзвярэй. Мы забыліся, што яна зачыненая.
  
  
  Іншыя дзверы былі не тымі, якія загадай у астатнюю частку нумара. Я знайшоў Вільгельміну на камодзе і кінуў мой штылет Уры Кэлі, які дастаў з кухоннай скрыні нож.
  
  
  "Тэлефон!" Я сказаў. "Божа мой, тэлефон!" Я нырнуў за тэлефонам і сказаў аператару, каб ён даслаў ой. Калі яна казала "Так, сэр", я пачуў выбух.
  
  
  Усе дзверы ў хол былі зачынены. І ўсе яны былі зроблены з небіткага металу. Усё ў парадку. Так што мы будзем чакаць, Мы не можам прайграць зараз. Мы вярнуліся ў гасціную, туды, адкуль пачалі. Уры паглядзеў на мяне. "Вы хочаце разысціся ці застацца разам?"
  
  
  Нам так і не прыйшлося вырашаць.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і паляцелі кулі. Пісталет-кулямёт раздзірае пакой. Я нырнуў за стол, але адчуў, як кулі абпалілі маю нагу. Я стрэліў і трапіў стрэлку ў яго апранае ў сінюю вопратку сэрца, але двое стралкоў прайшлі праз дзверы, выплёўваючы кулі паўсюль. Я стрэліў адзін раз, і яны абодва ўпалі.
  
  
  Пачакай секунду.
  
  
  Я ў парадку, але не настолькі.
  
  
  Доўгае імгненне жудаснага маўчання. Я агледзеў пакой. Уры ляжаў пасярод дывана, у падбітай камізэльцы была праведзена кулявая адтуліна. Правая рука Кэлі была ўся чырвоная, але ён нырнуў у сховішча за канапай.
  
  
  Мы паглядзелі сябар на сябра, а затым на дзверы.
  
  
  І быў мой стары прыяцель Дэвід Беньямін.
  
  
  Ён усміхаўся праклятай усмешкай. «Не хвалюйцеся, дамы. Кавалерыя тут».
  
  
  "Ідзі да д'ябла, Дэвід".
  
  
  Я падпоўз да цела Уры. На маёй назе цякла кроў. Я памацаў яго пульс. Ён усё яшчэ быў там. Я расшпіліў камізэльку. Гэта выратавала яму жыццё. Кэлі трымаў сваю акрываўленую руку. "Я думаю, што знайду лекара, пакуль не стала балюча". Кэлі павольна выйшаў з пакоя.
  
  
  Хлопцы з Шын Бэт зараз былі па ўсёй зале. Яны і ліванскія мянты склалі даволі цікавую камбінацыю, узяўшы палонных. А потым дашлі копы. Паліцыя Бейрута. Пагаворым аб дзіўных паплечніках, Шын Бітахон.
  
  
  “Ліван будзе выкарыстоўваць гэтую гісторыю на працягу многіх гадоў. Яны будуць казаць:« Як вы можаце вінаваціць нас у дапамозе палестынцам? Хіба мы аднойчы не працавалі з Шабак? » Паміж іншым, - дадаў Беньямін, - у нас ёсць Леанард Фокс. Бейрут рады яго аддаць. І мы з радасьцю вернем яго Амерыцы».
  
  
  "Адно пытанне, Дэвід".
  
  
  "Як я сюды патрапіў?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  «Лэйла паведаміла мне, што вы збіраецеся ў Іерусалім. Я папярэдзіў узлётна-пасадачную паласу, каб паведаміць мне, калі вы прыедзеце. Затым я высачыў вас. Ну, не зусім сачэнне. Армейская машына, якая даставіла вас у ваш гатэль, была нашай. таксі, якое даставіла вас у аэрапорт. Кіроўца бачыў, як вы садзіліся ў самалёт, які накіроўваецца ў Бейрут. Пасля гэтага было не так ужо складана. Памятайце - я праверыў для вас тэлефонныя званкі Робі. І адным з нумароў быў "Фокс Бейрут". Я так і не зразумеў Аль Шайтан быў Леанардам Фоксам, але я зразумеў, што вы сюды зазірнулі, і падумаў, што вам можа спатрэбіцца невялікая дапамога ад вашых сяброў. У нас ёсць хлопец у аэрапорце Бейрута - ну, у нас быў хлопец - зараз яго прыкрыццё разляцелася. Ты становішся зялёным, Картэр. Я пастараюся скончыць барзджэй, каб ты мог страціць прытомнасць. Дзе я быў? Ах так. Я чакаў у холе. Са мной трое хлопцаў. Мы выявілі, што Макензі не было ў яго пакоі «Дык дзе быў Макензі? Адзін хлопец пайшоў шукаць цябе ў бары. Я пайшоў праверыць аператара. Можа, Макензі патэлефанаваў у іншы роўмінг».
  
  
  “Добра. Не кажы мне. Ты размаўляў з аператарам, калі я выклікаў паліцыянтаў».
  
  
  «Добра, я не скажу табе. Але так яно і было. Ты вельмі зялёны, Картэр. Збольшага зялёны і белы. Я думаю, ты зараз страціш прытомнасць».
  
  
  "Замёртва", - сказаў я. І адключыўся.
  
  
  
  
  
  
  Дваццаць першы раздзел.
  
  
  
  
  
  Я ляжаў голы на сонцы.
  
  
  На балконе. Я думаў, што буду рабіць з мільярдам долараў. Я б, мусіць, нічога іншага не зрабіў. Што там рабіць? У вас ёсць чатырнаццаць касцюмаў, як у Боба Ламота? Ёсць палац у Аравіі? Нэа. Сумна. Падарожнічаць? Гэта яшчэ адна рэч, якую людзі робяць з грашыма. У любым выпадку падарожжа - гэта тое, чым я захапляюся. Падарожжы і прыгоды. Шмат прыгод. Дазвольце расказаць вам пра прыгоды - гэта стрэл у руку. Або нагу.
  
  
  Я ўвесь час уяўляю гэтыя грошы. Паўмільярда долараў. Пяцьсот мільёнаў. Грошы, якія яны ўзялі са сховішча Леанарда Фокса. Грошы на выкуп. Пяцьсот мільёнаў долараў за пяцідзесятыя гады. Вы ведаеце, колькі гэта рахункаў? Дзесяць мільёнаў. Дзесяць мільёнаў пяцідзесяцідоларавых купюр. Шэсць цаляў на банкноту. Пяць мільёнаў футаў грошай. Крыху менш за тысячу міль. А мараль такая: шчасця за гэта не купіш. Прынамсі, для Фокса. Гэта нават не можа купіць яму залог. Найперш таму, што вярнулі грошы. А па-другое, суддзя ў парыве юрыдычнага фарсу ўстанавіў заклад за Фокса ў адзін мільярд долараў.
  
  
  Якія бяруць не было.
  
  
  Тэлефон зазваніў. Ён ляжаў побач са мной на балконе. Я паглядзеў на гадзіннік. Апоўдні. Я наліў сабе шклянку польскай гарэлкі. Я дазволіў тэлефону зазваніць.
  
  
  Ён працягваў тэлефанаваць.
  
  
  Я падняў яго.
  
  
  Ястраб.
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  "Табе падабаецца?"
  
  
  "Э, так, сэр ... Вы тэлефанавалі, каб спытаць, ці добра мне?"
  
  
  "Не зусім. Як нага?"
  
  
  Я зрабіў паўзу. «Я не магу хлусіць, сэр. Праз пару дзён усё будзе ў парадку».
  
  
  «Што ж, я рады чуць, што ты не можаш мне хлусіць. Некаторыя думаюць, што ты ў спісе крытыкаў».
  
  
  Я сказаў: "Не магу ўявіць, як пайшлі гэтыя чуткі".
  
  
  «Я таксама не магу, Картэр. Я таксама не магу. Так што давай пагаворым аб тваім наступным заданні. Учора ты завяршыў справу Фокса, так што зараз ты павінен быць гатовы да наступнага».
  
  
  "Так, сэр", - сказаў я. Я не чакаў Нобелеўскай прэміі, але выходныя... "Працягвайце, сэр", - сказаў я.
  
  
  «Вы зараз на Кіпры. Я хачу, каб вы засталіся там на наступныя два тыдні. Па заканчэнні гэтага часу я жадаю атрымаць поўную справаздачу аб дакладнай колькасці кіпрскіх дрэў на Кіпры».
  
  
  "Два тыдня, ты сказаў?"
  
  
  «Так. Два тыдні. Мне не патрэбен кепскі хуткі падлік».
  
  
  Я сказаў яму, што ён, пэўна, можа разлічваць на мяне.
  
  
  Я павесіў трубку і ўзяў яшчэ лыжку ікры. Дзе быў я? О так. Каму патрэбны грошы?
  
  
  Я пачуў гук ключа ў дзвярах. Я схапіў ручнік і перавярнуўся. І вось яна. Стоячы на парозе гаўбечных дзвярэй. Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма і падбегла да мяне.
  
  
  Яна ўстала на калені на цыноўцы і паглядзела на мяне. «Я заб'ю цябе, Нік Картэр! Я сапраўды думаю, што заб'ю цябе!
  
  
  «Гэй. Што здарылася? Хіба ты не рада мяне бачыць?
  
  
  "Рада цябе бачыць? Я была напалоханы да паўсмерці. Я думала, ты паміраеш. Яны разбудзілі мяне пасярод ночы і сказалі: «Картэр паранены. Табе трэба ляцець на Кіпр».
  
  
  Я правёў рукой па яе жоўта-ружовых валасах. "Прывітанне, Мілі… прывітанне".
  
  
  На хвіліну яна ўсміхнулася цудоўнай усмешкай; потым яе вочы зноў загарэліся.
  
  
  «Добра, - сказаў я, - калі табе стане лепш, я паранены. Зазірні пад павязку. Там усё груба. І вось як ты ставішся да параненага героя - параненага на лініі абароны сваёй краіны? Або Дазвольце мне сказаць па-іншаму. Дык вы ставіцеся да таго мужчыны, які зладзіў вам двухтыднёвы адпачынак на Кіпры? "
  
  
  "Адпачынак?" яна сказала. "Два тыдні?" Затым яна зморшчылася. "Якая была першая цана?"
  
  
  Я прыцягнуў яе бліжэй. «Я сумаваў па табе, Мілі. Мне сапраўды не хапала твайго дзёрзкага рота».
  
  
  Я даў ёй зразумець, як моцна я сумаваў па ім.
  
  
  "Ведаеш што?" - мякка сказала яна. "Я думаю, што веру табе".
  
  
  Мы цалаваліся наступныя паўтары гадзіны.
  
  
  Нарэшце яна павярнулася і лягла мне на грудзі. Я паднёс да вуснаў пасму яе валасоў, удыхнуў іх духі і паглядзеў на Міжземнае мора, думаючы, што мы нейкім чынам зрабілі поўны круг.
  
  
  Мілі глядзела, як я гляджу на мора. "Думаеце зноў кінуць AX?"
  
  
  «Эээ. Думаю, гэта мой лёс».
  
  
  “Шкада. Я думаў, табе будзе прыемна вярнуцца дадому».
  
  
  Я пацалаваў верхавіну яе салодкай жоўтай галавы. «Дарагая, я б стаў паршывым цывільным, але іду ў заклад, што магу зладзіць так, каб атрымаць сур'ёзныя раненні хаця б раз у год. Як наконт гэтага?»
  
  
  Яна павярнулася і ўкусіла мяне за вуха.
  
  
  "Хм", - сказала яна. "Абяцанні, абяцанні".
  
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Доктар Смерць
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Доктар Смерць
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі
  
  
  
  
  Першы раздзел
  
  
  Таксі рэзка спынілася ля ўезду на вуліцу Малуш. Кіроўца павярнуў да мяне паголеную галаву і міргнуў налітымі крывёю вачыма. Ён занадта шмат паліў кіфа.
  
  
  «Дрэнная вуліца», - панура зароў ён. «Я не ўвайду. Ты хочаш увайсці, ты ідзеш».
  
  
  Я ўсміхнуўся. Нават загартаваныя арабскія жыхары Танжэра пазбягалі вуліцы Малуш, вузкай звілістай, дрэнна асветленай і блага пахкай алеі пасярод Медыны, танжэрскай версіі Касбы. Але я бачыў і горш. І ў мяне там былі справы. Я заплаціў кіроўцу, даў яму чаявыя ў пяць дырхамаў і выйшаў. Ён рэзка ўключыў перадачу і быў у сотні ярдаў ад мяне, перш чым я паспеў закурыць.
  
  
  «Вы амерыканец? Жадаеце добра правесці час?
  
  
  Дзеці з'явіліся з ніадкуль і ішлі за мной, пакуль я ішоў. Ім было не больш за восем ці дзевяць гадоў, яны былі апрануты ў брудныя абарваныя джэлабы і выглядалі як усе астатнія худыя дзеці, якія з'яўляюцца з ніадкуль у Танжэры, Касабланцы, Дамаску і дзясятку іншых арабскіх гарадоў.
  
  
  "Што табе падабаецца? Табе падабаюцца хлопчыкі? Дзяўчынкі? Дзве дзяўчынкі адначасова? Табе падабаецца глядзець шоу? Дзяўчына і асёл? Табе падабаюцца вельмі маленькія хлопчыкі. Што табе падабаецца?"
  
  
  «Што мне падабаецца, - сказаў я цвёрда, - гэта пакінуць у спакоі. А зараз правальвайце».
  
  
  «Хочаш кіф? Жадаеш гашыш? Што ты хочаш?" - настойліва крычалі яны. Яны ўсё яшчэ віселі ў мяне па пятах, калі я спыніўся перад дзвярыма з пліт без апазнавальных знакаў і пастукаў чатыры разы. Панэль у дзвярах адчынілася, з яе выглянуў вусаты твар, і дзеці кінуліся прэч.
  
  
  "Стары?" сказаў твар без выраза.
  
  
  "Картэр", - коратка сказаў я. «Нік Картэр. Я чакаю».
  
  
  Панэль імгненна адсунулася, пачулася пстрычка замкаў, і дзверы адчыніліся. Я ўвайшоў у вялікі пакой з нізкай столлю, якая спачатку здалася нават цямнейшай, чым вуліца. Рэзкі пах падпаленага гашышу стукнуў мне ў ноздры. Рэзкія крыкі арабскай музыкі пракалолі мае вушы. Па баках пакоя, скрыжаваўшы ногі на дыванах або адкінуўшыся на падушкі, стаяла некалькі дзясяткаў цёмных постацяў. Адны пацягвалі мятную гарбату, іншыя палілі гашыш з кальяна. Іх увага была прыкавана да цэнтра пакоя, і я мог зразумець чаму. На танцпляцы ў цэнтры, асветленым цьмяным пурпурным святлом пражэктараў, танчыла дзяўчына. На ёй быў толькі кароткі бюстгальтар, напаўпразрыстыя шаравары і вэлюм. У яе было пышнае цела, поўныя грудзі і гладкія сцягна. Яе рухі былі павольнымі, шаўкавістымі і эратычнымі. Ад яе пахла чыстым сэксам.
  
  
  "Вы будзеце сядзець, месье?" - спытаў вусаты. Яго голас па-ранейшаму быў невыразным, а вочы, здавалася, не рухаліся, калі ён казаў. Я неахвотна адвёў погляд ад дзяўчыны і паказаў на месца каля сцяны, насупраць дзвярэй. Стандартная працоўная працэдура.
  
  
  «Вось, - сказаў я. «І прынясі мне мятнага чаю. Кіпячага».
  
  
  Ён растварыўся ў паўзмроку. Я сеў на падушку ля сцяны, пачакаў, пакуль мае вочы цалкам прыстасуюцца да цемры, і ўважліва агледзеў месца. Я вырашыў, што чалавек, якога я павінен быў сустрэць, абраў нядрэнна. У пакоі было дастаткова цёмна, а музыка дастаткова гучная, каб мы маглі адасобіцца. Калі б я ведаў гэтага чалавека так добра, як я думаў, ён нам спатрэбіўся б. А яшчэ нам можа спатрэбіцца адно з некалькіх выхадаў, якія я адразу заўважыў. Я ведаў, што ёсць і іншыя, і мог нават уявіць, дзе менавіта. Ніводны клуб Танжэра не праіснуе доўга без некалькіх незаўважных выхадаў на выпадак візіту паліцыі ці нават менш пажаданых наведвальнікаў.
  
  
  Што тычыцца забаў - ну, на гэты конт у мяне таксама не было прэтэнзій. Я прыхінуўся да грубай глінянай сцяны і глядзеў на дзяўчыну. Яе валасы былі чорнымі як смоль і даходзілі да таліі. Павольна, павольна яна разгойдвалася ў цёмным святле, пад настойлівы, які б'е ў жываце вуд. Яе галава адкінулася назад, затым наперад, як быццам яна не магла кантраляваць, што яе цела хацела, у чым мела патрэбу, што рабіць. Вугальна-чорныя валасы закранулі адныя грудзі, затым іншы. Яны пакрылі, а затым адкрылі мышцы жывата, вільготна бліскучыя ад поту. Яны танцавалі ўздоўж яе саспелых сцёгнаў, як рукі мужчыны, якія павольна апускаюць яе ў эратычную ліхаманку. Яе рукі падняліся, прапіхваючы наперад цудоўныя грудзі, як быццам яна прапаноўвала іх, прапаноўваючы іх усім мужчынскім пакоі.
  
  
  “Нік. Нік Картэр».
  
  
  Я зірнуў угору. Спачатку я не пазнаў цемнаскурую постаць у джынсах, якая стаяла нада мной. Потым я ўбачыў глыбока пасаджаныя вочы і востры, як брытва, край сківіцы. Разам яны былі беспамылковымі. Рэмі Сен-П'ер, адзін з пяці высокапастаўленых супрацоўнікаў бюро Deuxieme, французскага эквівалента нашага ЦРУ. І сябар. На імгненне нашы вочы сустрэліся, пасля мы абодва ўсміхнуліся. Ён сеў на падушку побач
  
  
  
  
  
  "У мяне толькі адно пытанне", - сказаў я нізкім голасам. «Хто твой кравец? Скажы мне, каб я мог яго пазбегнуць».
  
  
  Яшчэ адна ўспышка ўсмешкі прамільгнула на напружаным твары.
  
  
  «Заўсёды дасціпнасць, mon ami, - адказаў ён гэтак жа ціха. - Столькі гадоў з таго часу, як я бачыў цябе ў апошні раз, але ты адразу ж разумееш вастрыню, калі мы нарэшце сустрэнемся зноў».
  
  
  Гэта праўда. Гэта было даўно. Фактычна, я не бачыў Рэмі з таго часу, як Дэвід Хок, мой бос і начальнік аддзела аперацый AX, даручыў мне дапамагаць бюро Deuxieme прадухіліць забойства прэзідэнта дэ Голя. Я не дрэнна зладзіўся з гэтым, калі я так кажу. Два патэнцыйных забойцы былі знішчаныя, прэзідэнт дэ Голь памёр натуральнай і мірнай смерцю ў сваёй уласнай пасцелі некалькі гадоў праз, і мы з Рэмі расталіся ва ўзаемнай павазе.
  
  
  "Як яшчэ я магу пацешыцца, Рэмі?" - сказаў я, выцягваючы цыгарэты і прапаноўваючы яму адну.
  
  
  Моцная сківіца змрочна сціснулася.
  
  
  «Я думаю, mon ami, што ў мяне ёсць сёе-тое, каб пацешыць нават цябе, самага эфектыўнага і смяротнага шпіёна, якога я калі-небудзь ведаў. На жаль, мяне гэта зусім не забаўляе».
  
  
  Ён узяў цыгарэту, зірнуў на яе залаты кончык, перш чым пакласці яе ў рот, і злёгку паківаў галавой.
  
  
  «Усё яшчэ цыгарэты з манаграмай, зробленыя на замову, я бачу. Ваша адзінае сапраўднае задавальненне».
  
  
  Я запаліў яго цыгарэту, затым сваю, кінуўшы погляд на танцорку.
  
  
  "О, я натыкнуўся на яшчэ некалькі чалавек. Вядома, строга пры выкананні службовых абавязкаў. Але вы не адправілі гэты тэрміновы выклік вышэйшага прыярытэту праз Хоука - і, я магу дадаць, спыніць прыемны невялікі адпачынак - каб пагаварыць аб маіх цыгарэтах, mon ami". Я падазраю, што вы нават не запрасілі мяне сюды, каб паглядзець, як гэтая дзяўчына спрабуе займацца каханнем з усімі мужчынамі ў пакоі адначасова.
  
  
  Француз кіўнуў.
  
  
  «Шкадую, што нагода для нашай сустрэчы не больш прыемная, але…»
  
  
  Падышоў афіцыянт з двума дымлівымі шклянкамі мятнага чаю, і Рэмі прыкрыў твар капюшонам сваёй джэлабы. Яго рысы амаль зніклі ў цені. На танцпляцы крыху павялічыўся тэмп жорсткай музыкі. Рухі дзяўчыны станавіліся цяжэй, настойлівей. Я пачакаў, пакуль афіцыянт дэматэрыялізуецца, як гэта робяць мараканскія афіцыянты, затым ціха загаварыў.
  
  
  "Добра, Рэмі", - сказаў я. "Давайце гэта".
  
  
  Рэмі зацягнуўся цыгарэтай.
  
  
  «Як вы бачыце, - павольна пачаў ён, - я пафарбаваў сваю скуру і нашу мараканскую вопратку. Гэта не дурны маскарад, які можа падацца. Нават у гэтым месцы, якое я лічу бяспечным, нашы ворагі могуць быць вакол нас. . І мы не ведаем, мы не ўпэўненыя, хто яны. Гэта самы жахлівы аспект гэтай сітуацыі. Мы не ведаем, хто яны, і мы не ведаем іх матываў. Мы можам толькі здагадвацца».
  
  
  Ён зрабіў паўзу. Я выцягнуў з пінжака срэбную пляшку і неўзаметку наліў трохі барбадаскага рому крэпасці ў абедзве нашы шклянкі. Мусульмане не п'юць - ці не павінны - і я не думаў пераходзіць у іх веру. Рэмі з удзячнасцю кіўнуў, зрабіў глыток гарбаты і працягнуў.
  
  
  "Я перайду непасрэдна да справы", - сказаў ён. «Нехта знік. Хтосьці, які прадстаўляе жыццёва важны інтарэс для бяспекі не толькі Францыі, але і ўсёй Еўропы, Вялікабрытаніі і ЗША. Карацей кажучы, нехта, які ўяўляе цікавасць для заходняга свету».
  
  
  "Навуковец." Гэта была заява, а не пытанне. Нечаканае знікненне аднаго вучонага выклікала больш панікі, чым дэзерцірства дзясятка бюракратаў, у якой бы краіне гэта не было.
  
  
  Рэмі кіўнуў.
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі пра Фернана Дзюраша?"
  
  
  Я задуменна зацягнуўся цыгарэтай і ў думках прагледзеў бія-файлы AX аб французскіх навуковых лідэрах. За пятнаццаць футаў ад мяне танцорка з усяе сілы старалася мяне адцягнуць. Музыка няўхільна набірала абароты. Я адчуваў сверб у жываце. Дзяўчына дрыжала, цягліцы жывата скарачаліся ў такт музыцы, сцёгны пульсавалі.
  
  
  "Доктар Фернан Дзюраш, доктар філасофіі член Ганаровага легіёна. Нарадзіўся ў Эльзасе ў 1914 годзе. Першым у класе скончыў Політэхнічную школу ў Парыжы, 1934 год. Даследаванні ў галіне падводных сілавых установак для французскага ваенна-марскога флоту да нямецкага ўварвання. Французы пад кіраўніцтвам. Галя да вызвалення. Пасляваенная праца: асноўныя дасягненні ў галіне камп'ютарызацыі для распрацоўкі атамных падводных лодак у французскім флоце. рэчывамі Імя да гэтага часу выкарыстоўваецца як жарт з прычыны рахманага характару Дзюраша ».
  
  
  Рэмі зноў кіўнуў. Цяпер яго вочы таксама былі прыкаваныя да дзяўчыны. Яе дрыготкія грудзі вільготна блішчалі ў дымным святле. Яе вочы былі прыкрыты, калі яна танчыла.
  
  
  "Вы зрабілі сваё
  
  
  
  
  хатняе заданне. AX добра збірае інфармацыю. Магчыма, занадта добра для мяне, як дырэктара па бяспецы RENARD. Тым не менш, гэта чалавек, пра якога мы гаворым”.
  
  
  «І ключавое слова ў яго дасье, вядома ж, «ядзерны», - сказаў я.
  
  
  "Магчыма".
  
  
  Я прыўзняў брыво.
  
  
  "Магчыма?"
  
  
  «Ёсць і іншыя ключавыя словы. Напрыклад, «кампутарызацыя» і «падводныя рухальныя ўстаноўкі. Якое зь іх правільнае, мы ня ведаем».
  
  
  "Можа быць, усе яны?" Я спытаў.
  
  
  "Зноў, магчыма". Рэмі злёгку паварушыўся. Я таксама. У пакой урывалася лёгкая турбота, нарастальная і амаль адчувальная напруга. Гэта было чыстае сэксуальнае напружанне, якое зыходзіць ад дзяўчыны ў цэнтры. Яе вэлюм цяпер быў спушчаны. Толькі тонкая празрыстая тканіна шаравараў і бюстгальтара закрывала пышную грудзі з сакавітымі саскамі і сакавітымі сцёгнамі. Праз гэты матэрыял кожны мужчына ў пакоі мог бачыць чорны трыкутнік яе падлогі. Яна гіпнатычна рухала ім, жэстыкулюючы рукамі, запрашаючы, молячы аб увазе.
  
  
  Рэмі прачысціў горла і зрабіў яшчэ адзін глыток гарбаты з ромам.
  
  
  «Дазвольце мне пачаць з самага пачатку, - сказаў ён. «Прыкладна тры месяцы таму доктар Дзюраш пакінуў штаб-кватэру RENARD у Касісе пайшоўшы ў свой штогадовы трохтыднёвы водпуск. Па словах яго калег, ён быў у прыўзнятым настроі. Праект хутка набліжаўся да паспяховага завяршэння і, фактычна, засталося ўдакладніць толькі некаторыя дэталі. Дзюраш накіроўваўся на возера Люцэрн у Швейцарыі, дзе ён меў намер правесці водпуск на лодцы са старым сябрам, які жыў у Політэхнічным універсітэце. Ён сабраў свае валізкі і раніцай Дваццатага лістапада пацалаваў дачку на развітанне ў… »
  
  
  "Яго дачка?"
  
  
  «Дзюраш удавец. Яго дваццацітрохгадовая дачка Мішэль жыве з ім і працуе бібліятэкарам у RENARD. Але я вярнуся да яе пазней. Як я ўжо сказаў, Дзюраш пацалаваў сваю дачку на развітанне ў аэрапорце Марсэля. , сеў на самалёт у Мілан, які ляціць у Люцэрн. На жаль… "
  
  
  "Ён так і не з'явіўся", - скончыў я за яго.
  
  
  Рэмі кіўнуў. Ён злёгку павярнуўся, каб танцорка не патрапіў у поле яго зроку. Я мог зразумець чаму. Яна не садзейнічала канцэнтрацыі. Яна пакінула цэнтр залы і зараз выгіналася сярод гледачоў, юрліва дакранаючыся грудзьмі і сцёгнамі аднаго нецярплівага мужчыны, затым іншага.
  
  
  «Ён сеў у самалёт, - працягнуў Рэмі. “Мы ведаем гэта. Яго дачка бачыла гэта. Але ён не праходзіў мытню і іміграцыйны кантроль у Люцэрне. Насамрэч, ён не лічыцца на борце самалёта з Мілана ў Люцэрн».
  
  
  «Такім чынам, выкраданне, калі гэтае выкраданне, мела месца ў Мілане. Або на борце самалёта з Марсэля», - задуменна сказаў я.
  
  
  «Здавалася б, так», - сказаў Рэмі. У любым выпадку яго дачка атрымала ад яго ліст праз два дні. І мадэмуазель Дзюраш, і нашы лепшыя эксперты па почырку згодны з тым, што яно сапраўды было напісана самім Дзюрашам. раптоўнае запатрабаванне ў адзіноце, і ён прыняў спантаннае рашэнне ізалявацца дзе-небудзь, каб "усё абдумаць".
  
  
  "Штэмпель?" - Спытала я, прымушаючы сябе не глядзець на танцорку. Яна набліжалася. Цяпер з яе горла вырываліся нізкія стогны; яе рухі тулава станавіліся вар'яцкімі.
  
  
  «Штэмпель на лісце быў Рым. Але гэта, вядома, нічога не значыць».
  
  
  «Менш, чым нічога. Той, хто яго выкраў, мог прымусіць яго напісаць ліст, а затым адправіць яго па пошце адкуль заўгодна». Я дапіў ром і гарбату адным лёгкім глытком. "Калі, гэта значыць, яго выкралі".
  
  
  «Цалкам дакладна. Вядома, нягледзячы на яго бліскучы досвед патрыятызму, мы павінны прызнаць магчымасць дэзерцірства Дзюраша. Калі мы прымем словы і тон яго лістоў за чыстую манету, гэта найболей верагодна».
  
  
  "Было больш за адну літару?"
  
  
  «Праз тры тыдні пасьля ягонага зьнікненьня Мішэль Дзюраш атрымала яшчэ адзін ліст. У ім, зноў жа напісаным ад рукі, Дзюраша заявіў, што яго ўсё больш турбуе характар працы, выкананай ім у RENARD, і ён вырашыў правесці яшчэ шэсць месяцаў у адзіноце, каб «падумаць», ці хоча ён яе працягнуць. Толькі тады яго дачка па-сапраўднаму ўстрывожылася - ён не ўказаў у лісце, дзе ён знаходзіцца, і не ўказаў, калі ён зноў будзе з ёй мець зносіны - і вырашыла, што гэта яе абавязак як супрацоўніка RENARD, а таксама яго дачкі, звязацца з уладамі . Мяне адразу ж прыцягнулі да справы, але з тых часоў нашыя расследаванні практычна нічога каштоўнага не выявілі».
  
  
  "Рускія? Кітайцы?" Дзяўчына была нам блізкая. Я адчуваў пах духоў і мускус яе ззяючага цела. Я бачыў кроплі поту паміж яе пышнай грудзьмі. Мужчыны цягнуліся, каб дакрануцца да яе, схапіцца за яе.
  
  
  
  
  
  "Усе нашы агенты адмоўна ставяцца да гэтага", - сказаў Рэмі. «Такім чынам, вы бачыце, mon ami, мы сапраўды стаім перад глухой сцяной. Мы не ведаем, з кім ён, незалежна ад таго, знаходзіцца ён з імі па ўласнай волі ці не, і, самае галоўнае, мы не ведаем, дзе ён. мы сапраўды ведаем, што з інфармацыяй, якая знаходзіцца ў галаве Фернана Дзюраша, праект RENARD можа быць прадубляваны кім заўгодна ў любым пункце свету ўсяго за некалькі мільёнаў даляраў».
  
  
  "Наколькі гэта смяротна?"
  
  
  "Смяротна", - змрочна сказаў Рэмі. "Не вадародная бомба або бактэрыялагічная вайна, але смяротная небяспека ў чужых руках".
  
  
  Цяпер дзяўчына была так блізка, што я адчуваў яе гарачае дыханне на сваім твары. Яе стогны станавіліся гартаннымі, патрабавальнымі, яе таз рухаўся наперад і назад у шаленстве, рукі цягнуліся ўверх, як быццам да нябачнага палюбоўніка, які вырабляў экстатычную агонію ў яе плоці; затым яе сцягна рассунуліся, каб прыняць яго. Іншыя мужчыны пацягнуліся да яе, іх вочы гарэлі голадам. Яна выслізгвала ад іх, ніколі не губляючы канцэнтрацыі на ўласных унутраных канвульсіях.
  
  
  «А дачка? Няўжо яна думае, што Дзюраш сапраўды сышоў сам, каб «усё абдумаць»?»
  
  
  «Вы самі пагаворыце з дачкой, - сказаў Рэмі. "Яна хаваецца, і я прывяду вас да яе. Гэта адна з прычын, mon ami, я папрасіў вас прыехаць сюды, у Танжэр. Іншая прычына, і прычына, па якой я ўцягнуў вас і AX, - гэта мае падазрэнні. . Назавіце гэта , як вы кажаце, здагадкай. Але хто лепш за ўсё мог пракрасціся ў праект RENARD, даведацца, што гэта такое і як яго можна выкарыстоўваць, а затым выкрасці доктара Дзюраша ці заахвоціць яго сысці?
  
  
  Я нахіліўся бліжэй, спрабуючы пачуць словы Рэмі. Музыка рэзка крычала, калі дзяўчына перад намі, адкрыўшы рот у бязгучным крыку экстазу, пачала выгінаць цела ў бок апошняга спазму. Краем вока я мог бачыць двух мужчын, якія мэтанакіравана рухаюцца праз пакой. Вышыбайлавы? Каб трымаць разявак пад кантролем і не дапусціць, каб сцэна ператварылася ў сцэну масавага згвалтавання? Я асцярожна глядзеў на іх.
  
  
  «…Зноў старыя сябры - справаздача агента - вулкан…» Мне чуліся зрыўкі гутарак Рэмі. Назіраючы за тым, як двое мужчын падыходзяць бліжэй, я працягнуў руку і ўзяў яго за руку. У некалькіх цалях ад яе цела дзяўчыны задрыжала, а затым, нарэшце, скаланулася.
  
  
  "Рэмі, - сказаў я, - сачы за…"
  
  
  Ён пачаў паварочвацца. У гэты момант абодва мужчыны адкінулі свае джэлабы.
  
  
  "Рэмі!" Я закрычаў. "Уніз!"
  
  
  Было занадта позна. У пакоі з нізкай столлю аглушальны грукат стрэлаў аўтаматаў Сцен. Цела Рэмі з грукатам стукнулася наперад, як быццам яго разбілі па хрыбетніку гіганцкім малатком. Уздоўж яго спіны з'явілася лінія крывавых дзюр, як быццам яны былі там вытатуіраваны. Яго галава ўзарвалася. Чэрап раскалоўся вывяржэннем з чырвонай крыві, шэрых мазгоў і белых аскепкаў костак. Мой твар быў прасякнуты яго крывёй, рукі і кашуля запырсканы.
  
  
  Цяпер я нічога не мог зрабіць для Рэмі. І ў мяне не было часу аплакваць яго. Праз дзель секунды пасля траплення першых куль я зваліўся і пачаў каціцца. Вільгельміна - мой 9-мм люгер і сталы спадарожнік - ужо была ў мяне ў руцэ. Лежачы на жываце, я залез за цагляны слуп і адкрыў агонь у адказ. Мая першая куля патрапіла ў мэту. Я бачыў, як адзін з двух мужчын выпусціў пісталет-кулямёт і выгнуў галаву назад, хапаючыся за шыю і крычучы. Кроў хлынула з соннай артэрыі, як са шланга высокага ціску. Ён упаў, усё яшчэ чапляючыся за сябе. Ён быў мерцвяком, які глядзіць, як памірае. Але іншы мужчына быў яшчэ жывы. Нават калі мая другая куля параніла яго твар, ён упаў на падлогу і высунуў цела свайго яшчэ жывога сябра перад сабой. Выкарыстоўваючы яго як шчыт, ён працягваў страляць. Кулі паднімалі пыл і аскепкі глінянай падлогі ў некалькіх цалях ад майго твару. Я не марнаваў час і боепрыпасы, спрабуючы ўразіць некалькі цаляў чэрапа стрэлка, якія я мог бачыць. Я павярнуў Вільгельміну ўгору і зірнуў на тры цьмяныя лямпачкі, якія былі адзінай крыніцай святла ў пакоі. Я прамазаў першы раз, вылаяўся, потым разбіў лямпачкі. Пакой пагрузіўся ў густую цемру.
  
  
  «Дапамажыце! Калі ласка! Дапамажыце мне!"
  
  
  З аглушальнага хаосу крыкаў, крыкаў і стрэлаў побач са мной раздаўся жаночы голас. Я павярнуў галаву. Гэта была танцорка. Яна была ў некалькіх футах ад мяне, адчайна чапляючыся за падлогу ў пошуках прытулку, якога там не было, яе твар скажаўся ад жаху. У мітусні яе бюстгальтар быў сарваны, а аголеная грудзі заліта яркімі пырскамі крыві. Крыві Рэмі Сен-П'ера. Я працягнуў руку, груба схапіў яе за доўгія густыя чорныя валасы і пацягнуў за слуп.
  
  
  "Не спускайся", - прарычэў я. "Не рухайся".
  
  
  Яна "прыціснулася да мяне. Я адчуваў мяккія выгібы яе цела насупраць маёй рукі з пісталетам. Я трымаў агонь на працягу хвіліны, засяродзіўшыся на ўспышках зброі стрэлка. Цяпер ён абстрэльваў увесь пакой, пракладваючы лінію агню, які павінен быў бы ахапіць мяне - калі б у мяне не было хованкі.
  
  
  
  Пакой ператварыўся ў пекла, у кашмарную яму смерці, абсыпаную трупамі, у якой яшчэ жывыя з крыкам тапталі целы якія паміраюць, слізгалі ў лужынах крыві, спатыкаліся аб пабітую і знявечаную плоць, падаючы як кулі. па-зверску ўдарылі іх па спіне або твары. За некалькі футаў ад іх адзін мужчына бесперапынна крычаў, прыціскаючы рукі да жывата. Яго жывот быў разарваны кулямі, а кішкі вывальваліся на падлогу.
  
  
  "Калі ласка!" захныкала дзяўчына побач са мной. «Калі ласка! Выцягніце нас адсюль!
  
  
  "Хутка", - адрэзаў я. Калі і ёсць магчымасць злавіць гэтага бандыта і ўзяць яго жывым, я гэтага хацеў. Я упёрся рукой у слуп, уважліва прыцэліўся і стрэліў. Проста каб даць яму ведаць, што я ўсё яшчэ там. Калі б я мог прымусіць яго адмовіцца ад сваёй тактыкі складання агню ў надзеі злавіць мяне наўздагад і прымусіць яго шукаць мяне ў цемры - я мог бы адчуць Х'юга, мой тонкі, як аловак, штылет, які зручна ўладкаваўся ў яго замша на руцэ.
  
  
  "Слухай!" - Раптам сказала дзяўчына побач са мной.
  
  
  Я праігнараваў яе і зрабіў яшчэ адзін стрэл. Стральба прыпынілася на імгненне, пасля аднавілася. Бандыт перазарадзіў. І ён усё яшчэ страляў наўздагад.
  
  
  "Слухай!" - зноў сказала дзяўчына, больш настойліва, пацягнуўшы мяне за руку.
  
  
  Я павярнуў галаву. Дзесьці ўдалечыні, з-за рэзкага груку пісталета Сцяна, я пачуў характэрны пранізлівы крык паліцэйскай машыны.
  
  
  "Паліцыя!" сказала дзяўчына. "Мы павінны сысці зараз! Мы павінны!"
  
  
  Стралок, відаць, таксама чуў гук. Раздаўся апошні стрэл: цэгла раскалолася па слупе і гліняная гліна паднялася з падлогі ў нязручнай блізкасці ад таго месца, дзе мы ляжалі, а затым наступіла цішыня. Калі б вы маглі назваць гэтае хэўра крыкаў, стогнаў і страсенняў цішынёй. Я схапіў дзяўчыну за руку і прымусіў яе і сябе прыўзняцца. Не было ніякага сэнсу тырчаць у хованцы. Бандыт ужо даўно сышоў.
  
  
  "Задняе выйсце", - кінуў я дзяўчыне. «Той, які ні на якую вуліцу не выходзіць. Хутка!»
  
  
  «Вунь там», - адразу сказала яна. «За сцяной габелен».
  
  
  Я не мог бачыць, на што яна ўказвала ў цемры, але паверыў ёй на слова. Пацягнуўшы яе за руку, я навобмацак прабіраўся ўздоўж сцяны скрозь зараснікі чалавечых целаў, мёртвых і якія паміраюць. Рукі сціснулі мае ногі, маю талію. Я адштурхнуў іх у бок, не звяртаючы ўвагі на крыкі вакол мяне. У мяне не было часу гуляць Флорэнс Найтынгейл. У мяне не было часу на допыт у мараканскай паліцыі.
  
  
  «Пад габеленам, - пачуў я шэпт дзяўчыны ззаду мяне, - ёсць драўляны калок. Вы павінны яго тузануць. Моцна».
  
  
  Мае рукі знайшлі грубую поўсць мараканскага габелена. Я адарваў яе і намацаў пад ёй калок. Мае рукі былі мокрымі і слізкімі ад чагосьці, што я ведаў, было крывёй. Віск паліцэйскай машыны зараз стаў бліжэй. Раптам гэта спынілася.
  
  
  "Спяшайся!" упрошвала дзяўчына. "Яны звонку!"
  
  
  Я знайшоў калок грубай формы і пацягнуў - як быццам дзесьці ў прахалоднай выдаленай частцы свайго розуму я заўважыў той факт, што для невінаватага назіральніка дзяўчына, падобна, занадта турбавалася, каб пазбегнуць паліцыі.
  
  
  "Спяшайся!" яна ўмольвала. "Калі ласка!"
  
  
  Я пацягнуў мацней. Раптам Ці адчуў, як кавалак глінянай сцяны падаўся. Ён хіснуўся назад, упусціўшы парыў прахалоднага начнога паветра ў смяротны смурод пакоя. Я штурхнуў дзяўчыну ў праём і рушыў услед за ёй. Ззаду нечая рука адчайна ўчапілася мне ў плячо, і нейкае цела паспрабавала праціснуцца ў адтуліну перада мной. Мая правая рука ўзмахнула ўверх, а затым апусцілася ў паўсмяротным удары каратэ. Я пачуў пакутлівае бурчанне, і цела ўпала. Я выштурхнуў яго з адтуліны адной нагой і прайшоў скрозь дзірку, вярнуўшы секцыю сцяны на месца ззаду сябе. Я зрабіў паўзу. Дзе б мы ні былі, было цёмна як смоль.
  
  
  "Сюды", - пачуў я шэпт дзяўчыны побач са мной. Яе рука працягнулася і знайшла маю. - Справа ад вас. Быць асцярожны. ".
  
  
  Я дазволіў яе руцэ пацягнуць мяне ўніз па лесвіцы праз нейкі вузкі тунэль. Я павінен быў апусціць галаву. У начным паветры пахла пылам, раскладаннем і прытхласцю.
  
  
  «Гэтае выйсце рэдка выкарыстоўваецца», - прашаптала мне дзяўчына ў цемры. "Пра гэта ведае толькі ўладальнік і некалькі яго сяброў".
  
  
  "Як двое мужчын з пісталетамі Сцяна?" Я прапанаваў.
  
  
  «Людзі з пісталетамі не былі сябрамі. Але… зараз мы павінны паўзці. Будзьце асцярожныя. Адтуліна невялікая».
  
  
  Я апынуўся на жываце, прабіраючыся праз праход, ледзь дастаткова вялікі для майго цела. Было сыра і смярдзела. Мне не запатрабавалася шмат разважанняў, каб зразумець, што мы падлучыліся да старога, які не выкарыстоўваецца ўчастку каналізацыйнай сістэмы. Але праз пяць напружаных хвілін прыток свежага паветра ўзмацніўся.
  
  
  
  Наперадзе мяне дзяўчына раптам спынілася.
  
  
  «Вось, - сказала яна. «Цяпер вы павінны пхнуць уверх. Падніміце краты».
  
  
  Я пацягнуўся і адчуў іржавую жалезную рашотку. Абхапіўшы сябе за калені, я падняўся спіной уверх. Яна зарыпела, затым паднялася цаля за дзюймам. Калі адтуліна стала дастаткова вялікім, я жэстам прапанаваў дзяўчыне праціснуцца. Я палез за ёй. Рашотка з прыглушаным ляскам вярнулася на месца. Я агледзелася: вялікі хлеў, цьмяна асветлены ад месячнага святла знадворку, цені машын.
  
  
  "Дзе мы?"
  
  
  "У некалькіх кварталах ад клуба", - сказала дзяўчына. Яна цяжка дыхала. «Закінуты гараж для порта. Тут мы ў бяспецы. Калі ласка, дазвольце мне крыху адпачыць».
  
  
  Я мог бы сам выкарыстоўваць перадышку. Але ў мяне на розуме былі важнейшыя справы.
  
  
  "Добра", - сказаў я. «Вы адпачываеце. А пакуль вы адпачываеце, выкажам здагадку, вы адкажаце на пару пытанняў. Па-першае, чаму вы так упэўнены, што гэтыя ўзброеныя людзі не былі сябрамі гаспадара? таму што прыбыла паліцыя? "
  
  
  На імгненне яна працягвала з усіх сіл спрабаваць адсапціся. Я чакаў.
  
  
  «Адказ на ваша першае пытанне, - сказала яна нарэшце, яе голас усё яшчэ быў сарваны, - што баевікі забілі Рэмі Сен-П'ера. Сен-П'ер быў сябрам уладальнікаў, і таму баевікі не маглі быць сябрамі ўладальнікаў ".
  
  
  Я схапіў яе за плячо.
  
  
  "Што вы ведаеце аб Рэмі Сен-П'еры?"
  
  
  "Калі ласка!" - усклікнула яна, круцячыся. "Ты робіш мне балюча!"
  
  
  "Адкажы мне! Што ты ведаеш пра Рэмі Сен-П'ера?
  
  
  "Я… містэр Картэр, я думала, вы ведаеце".
  
  
  "Ведаю?" Я прыслабіў хватку на яе плячы. "Ведаю што?"
  
  
  «Я… я Мішэль Дзюраш».
  
  
  
  Другі раздзел
  
  
  Я глядзеў на яе, усё яшчэ трымаючы яе за плячо. Яна пільна глядзела на мяне.
  
  
  - Значыць, Сен-П'ер табе не сказаў?
  
  
  «Сэн-П'ер не паспеў мне сказаць, - сказаў я. "Яму адарвала галаву якраз тады, калі гісторыя станавілася цікавай".
  
  
  Яна здрыганулася і адвярнулася.
  
  
  "Я бачыла", - прашаптала яна. «Гэта адбылося ў дзюймах ад маёй асобы. Гэта было жахліва. Мне будуць сніцца кашмары на ўсё астатняе жыццё. І ён быў такі добры, такі суцяшальны. Пасля таго, як мой бацька знік ...»
  
  
  "Калі б гэта быў твой бацька", - сказаў я. «Калі вы Мішэль Дзюраш».
  
  
  "О, я разумею", - хутка сказала яна. «Вам цяжка ўявіць сабе дачку Фернана Дзюраша, выбітнага навукоўца, якая выконвае танец дзю-вантр у мараканскім гашыш-клубе. Але…»
  
  
  "Не, зусім не", - сказаў я. «Насамрэч, гэта менавіта тое, што зладзіў бы Рэмі Сен-П'ер. Якое найлепшае месца, каб схаваць цябе? Але гэта яшчэ не даказвае мне, што ты Мішэль Дзюраш».
  
  
  "І што мне даказвае, што вы Нік Картэр, чалавек, якога Сен-П'ер апісаў мне як самага бліскучага і смяротнага шпіёна на чатырох кантынентах?" - Спытала яна, яе голас стаў разчэй.
  
  
  Я задумліва паглядзеў на яе.
  
  
  "Я мог бы гэта даказаць", - сказаў я. "Якія доказы вам патрэбныя?"
  
  
  "Très bien", - сказала яна. «Вы хочаце даведацца, ці ведаю я пра вашыя спосабы ідэнтыфікацыі. Вельмі добра. Пакажыце мне ўнутраны бок вашага правага локця».
  
  
  Я адкінуў рукавы пінжака і кашулі. Яна нахілілася наперад, каб прачытаць ідэнтыфікацыю топар, вытатуіраваны ў мяне на ўнутраным боку локця, затым падняла галаву і кіўнула.
  
  
  "Я таксама ведаю ваша кодавае імя: N3 і ваш тытул: Killmaster", – сказала яна. «Сэн-П'ер таксама патлумачыў мне, містэр Картэр, што гэтая топар, на якую вы працуеце, з'яўляецца самым сакрэтным агенцтвам у сістэме дзяржаўнай разведкі Злучаных Штатаў, і што праца, якую ён выконвае, занадта цяжкая і занадта брудная нават для ЦРУ».
  
  
  "Прыгожа", - сказаў я, закочваючы рукавы. «Ты ведаеш пра мяне ўсё. А тое, што я ведаю пра цябе...»
  
  
  «Я не толькі дачка Фернана Дзюраша, - хутка сказала яна, - але і бібліятэкар праекта RENARD. У мяне ёсць допуск бяспекі класа 2, якога патрабуе такая праца. Калі вы патэлефануеце ў штаб-кватэру RENARD, яны вам дадуць сродак цвёрда ідэнтыфікаваць мяне: тры асабістыя пытанні, на якія толькі я і RENARD ведаю адказы».
  
  
  "Што наконт тваёй мамы?" - Спытаў я. "Хіба яна не ведала б адказы на некаторыя з гэтых пытанняў?"
  
  
  "Без сумневу", - холадна адказала дзяўчына. "Калі, як вы, несумненна, ведаеце, яна не памерла шаснаццаць гадоў таму".
  
  
  Я крыху ўсміхнуўся.
  
  
  "Вы вельмі падазроны чалавек, містэр Картэр", - сказала яна. «Але нават вы павінны разумець, што, не лічачы ўпрыгожванні сябе татуіроўкамі, што мне зусім не падабаецца, у мяне было мала месцаў, дзе можна было б схаваць пасведчанні асобы ў гарнітуры, які я...»
  
  
  Яна ахнула
  
  
  
  
  раптам і закінула абедзве рукі на яе аголеныя грудзі.
  
  
  «Mon Dieu! Я зусім забылася…»
  
  
  Я зноў усміхнуўся.
  
  
  "Я не ведаў", - сказаў я. Я зняў куртку і працягнуў ёй. «Мы павінны прыбірацца адсюль, а ты і так прыцягнеш дастаткова ўвагі на вуліцы. Я б не хацеў уладкоўваць бунт».
  
  
  Нават у цьмяным святле месяца, якое прасочвалася праз брудныя вокны, я бачыў, як яна чырванее, калі яна апранае куртку.
  
  
  "Але куды мы можам пайсці?" спытала яна. «Я спала ў маленькім пакоі на паверсе над клубам, які Рэмі зладзіў для мяне са сваімі сябрамі, уладальнікамі. Ён баялася…»
  
  
  «… Што калі вашага бацьку выкралі, і ён не супрацоўнічаў са сваімі выкрадальнікамі, вы маглі б стаць наступным у спісе. Закладнікам супрацоўніцтва вашага бацькі». Скончыў я за яе.
  
  
  Яна кіўнула. «Цалкам дакладна. Але мы не можам зараз вярнуцца ў клуб. Там будзе паліцыя, і стрэлак, які ўцёк, можа з'явіцца зноў».
  
  
  Я паклаў руку ёй на плячо і павёў да дзвярэй.
  
  
  "Мы не збіраемся набліжацца да клуба", - запэўніла я яе. "У мяне ёсць сябар. Яго клічуць Ахмед, і ў яго ёсць бар. Я аказаў яму некалькі паслуг». Я мог бы дадаць, як выратаваў яго ад пажыццёвага зняволення ў французскай турме, але не стаў. «Цяпер ён збіраецца зрабіць мне некалькі паслуг у адказ».
  
  
  "Значыць, вы сапраўды верыце, што я Мішэль Дзюраш?" спытала яна. Яе голас маліў.
  
  
  «Калі не», - сказаў я, гледзячы ўніз на выгляд паміж штрыфлямі маёй курткі, якая была значна палепшана ў параўнанні з тым, хто яе цяпер носіць, - «вы цікавая замена».
  
  
  Яна ўсміхнулася, гледзячы на мяне, калі я адчыніў дзверы, і мы ўвайшлі.
  
  
  "Я адчуваю сябе лепш", - сказала яна. "Я баялася…"
  
  
  Яна зноў ахнула. Гэта быў хутчэй прыглушаны крык.
  
  
  "Твой твар ... твой твар ..."
  
  
  Мой рот сцяўся. У яркім месячным святле я мог уявіць, як павінны выглядаць мой твар, рукі і кашуля, залітыя крывёй Рэмі Сен-П'ера. Я выцягнуў з кішэні штаноў чыстую насоўку, намачыў яе ромам з пляшкі і зрабіў усё, што мог. Калі я скончыў, я мог сказаць па выразе кантраляванага жаху на яе твары, што я ўсё яшчэ нагадваў нешта з кашмару.
  
  
  «Давай, - сказаў я, узяўшы яе за руку. «Нам абодвум патрэбен гарачы душ, але гэта пачакае. Праз некалькі гадзін тут будзе войска паліцыянтаў».
  
  
  Я вывеў яе далей ад порта, далей ад клуба. Мне спатрэбілася некалькі кварталаў, перш чым я дакладна ведаў, дзе знаходжуся. Затым я знайшоў вуліцу Жырана і павярнуў направа ў доўгі звілісты завулак, які вядзе да бара Ахмеда. Пахла, як і ў любым іншым завулку Танжэра, мочой, вільготнай глінай і напаўзгнілымі гароднінай. Гнілыя гліняныя дамы, якія тырчаць па абодва бакі ад нас, былі цёмнымі і ціхімі. Было позна. Міма нас праехалі ўсяго некалькі чалавек, але тыя, хто прайшоў, кінулі адзін хуткі погляд і, адварочваючы галовы, ціхенька ўцякалі. У нас, відаць, атрымалася трывожная карціна: прыгожая і пышная доўгавалосая дзяўчына, апранутая толькі ў напаўпразрыстыя шаравары і мужчынскі пінжак, у суправаджэнні змрочнага чалавека, скура якога была залітая чалавечай крывёй. Мінакі інстынктыўна пазбягалі нас: ад нас пахла непрыемнасцямі.
  
  
  Гэтак жа зрабіў і бар Ахмеда.
  
  
  Marrakesh Lounge быў самым шыкоўным, дарагім і гламурным барам у Медыне. Ён спадабаўся багатаму і спрактыкаванаму мараканскаму бізнэсмэну, а таксама дасведчанаму турысту, які не жадаў ні гашышу, ні прыдуманай турыстычнай пасткі. Ахмед доўгі час збіраў грошы, каб купіць яго, і зараз вельмі асцярожна распарадзіўся імі. Ён, зразумела, плаціў паліцыі грошы за абарону, сапраўды гэтак жа, як ён плаціў іх некаторым іншым уплывовым элементам па іншым боку закона. Але ён таксама пазбягаў праблем з законам, сочачы за тым, каб бар не стаў прыстанкам для гандляроў наркотыкамі, наркаманаў, кантрабандыстаў і злачынцаў. Частка забеспячэння яго становішча складалася ў яго наладзе: бар знаходзіўся ў далёкім канцы двара. У двары была высокая сцяна, увянчаная бітым шклом, убітым у бетон, і цяжкія драўляныя дзверы. Каля дзвярэй быў зумер і дамафон. Кліенты гулі, называлі свае імёны і дапускаліся толькі ў тым выпадку, калі Ахмед ведаў іх ці чалавека, які іх накіраваў. Апынуўшыся ў двары, яны падвергліся далейшаму вывучэнню пільным позіркам Ахмеда. У выпадку нежадання яны аказваліся на вуліцы за рэкордна кароткія тэрміны. Калі да раніцы бар зачыніўся, і дзверы ўнутранага двара, і дзверы самога бара былі зачынены на падвойны замак.
  
  
  Бар быў зачынены. Але дзверы ў двор была, на некалькі цаляў прыадчыненай.
  
  
  Я не бачыў такога за тыя шэсць гадоў, што Ахмед валодаў гэтым месцам.
  
  
  "Што здарылася?" - Прашаптала дзяўчына, калі ўбачыла, што я вагаюся перад дзвярыма.
  
  
  "Не ведаю", - адказаў я. «Можа, нічога. Можа, Ахмед з поспехам паводзіць сябе нядбайна і нядбайна. Але гэтыя дзверы адчыняць нельга».
  
  
  
  
  
  
  Я асцярожна выглянуў цераз шчыліну ў дзверы ў двор. У бары было цёмна. Ніякіх прыкметаў руху.
  
  
  "Ці павінны мы ўвайсці?" - Няўпэўнена спытала дзяўчына.
  
  
  «Пойдзем, - сказаў я. «Але не праз двор. Не там, дзе мы з'яўляемся ідэальнай мішэнню для тых, хто можа быць у бары, схаваным у цемры, пакуль мы знаходзімся ў яркім месячным святле».
  
  
  "Тады як?"
  
  
  Не кажучы ні слова, я павёў яе за плячо па вуліцы. У Ахмеда таксама было запаснае выйсце, нават калі я не збіраўся выкарыстоўваць яго як выйсце. Прынамсі, гэта не злучана з рыўкамі ў невыкарыстоўванай каналізацыі. Мы падышлі да кута, я затрымаў дзяўчыну на імгненне, пакуль пераканаўся, што вуліца пустая, затым мы павярнулі направа і моўчкі пайшлі да трэцяга будынка на вуліцы. Словы «Махамед Францы», «Спецыі і пахошчы» былі напісаны арабскім шрыфтам на выцвілай, якая адслойваецца шыльдзе над дзвярыма. Дзверы з цяжкага ржавага металу былі зачынены. Але ў мяне быў ключ. Ён быў у мяне апошнія шэсць гадоў. Гэта быў падарунак Ахмеда мне на прэм'еры: гарантыя, што ў мяне заўсёды будзе бяспечны дом, калі я буду ў Танжэры. Я скарыстаўся ключом, штурхнуў дзверы на добра змазаных, бясшумных завесах і зачыніў іх за намі. Побач са мной дзяўчына спынілася і прынюхалася.
  
  
  "Гэты пах", - сказала яна. "Што гэта за дзіўны пах?"
  
  
  "Спецыі", - сказаў я. «Арабскія спецыі. Міра, ладан, алоі, усё, пра што вы чытаеце ў Бібліі. І кажучы пра Біблію…»
  
  
  Я вобмацкам прабіраўся міма бочак з дробна здробненымі спецыямі і мяшкоў з ладанам, да нішы ў сцяне. Там, на па-майстэрску ўпрыгожанай тканіне, ляжала копія Карана, святой кнігі ісламу. Зламыснік-мусульманін можа абрабаваць усё ў гэтым месцы, але ён не закране таго, што я дакрануўся да яго. Адкрыў на пэўную старонку, змяніўшы баланс вагі ў нішы. Ніжэй і перад ім частка падлогі адкацілася назад.
  
  
  «Што да сакрэтных хадоў, - сказаў я дзяўчыне, узяўшы яе за руку, - гэта нашмат лепш, чым той, які мы толькі што пакінулі».
  
  
  «Прашу прабачэнні, - сказала дзяўчына. «Не дай бог Ніку Картэр наткнуцца на сакрэтны праход турыстычнага класа».
  
  
  Я ў думках усміхнуўся. Ці была яна дачкой Фернана Дзюрашы ці не, але ў гэтай дзяўчыны хапіла мужнасці. Яна ўжо напалову ачуняла ад досведу, які на месяцы адправіў бы шматлікіх людзей у стан шоку.
  
  
  "Куды мы ідзем?" прашаптала яна ззаду мяне.
  
  
  "Праход вядзе пад двума дамамі і алеяй", - сказаў я, асвятляючы наш шлях па вузкай каменнай шахце алоўкам ліхтарыкам. "Гэта падыходзіць ..."
  
  
  Мы абодва рэзка спыніліся. Наперадзе пачуўся шумны гук, а затым збянтэжанасць віскочуць гукаў.
  
  
  "Што гэта такое?" - Настойліва прашаптала дзяўчына, зноў прыціскаючыся да мяне сваім цёплым целам.
  
  
  Я паслухаў яшчэ імгненне, а потым падганяў яе.
  
  
  "Няма пра што турбавацца", - сказаў я. "Проста пацукі".
  
  
  "Пацукі!" Яна прымусіла мяне спыніцца. "Я не магу ..."
  
  
  Я пацягнуў яе наперад.
  
  
  "У нас зараз няма часу на дэлікатэсы", - сказаў я. "Ва ўсякім разе, яны баяцца нас больш, чым мы іх".
  
  
  "У гэтым я сумняваюся".
  
  
  Я не адказаў. Урывак скончыўся. Мы падняліся па кароткіх крутых каменных усходах. Наперадзе, у сцяне, быў канец віннай бочкі пяці футаў у дыяметры. Я накіраваў на яго прамень пражэктара, правёў тонкім промнем супраць гадзіннікавай стрэлкі вакол ствала і знайшоў чацвёрты стрыжань зверху. Я штурхнуў яго. Адкрыты канец расхінуўся. Бочка была пустая, за выключэннем невялікага адсека ў далёкім верхнім канцы, у якім знаходзілася некалькі галёнаў віна, якое можна было выкарыстоўваць, каб падмануць любога, хто западозрыў, што бочка - пустышка.
  
  
  Я павярнуўся да дзяўчыны. Яна прыціснулася да вільготнай сцяны, калоцячыся цяпер у сваім кволым гарнітуры.
  
  
  "Заставайся тут", - сказаў я. «Я вярнуся за табой. Калі я не вярнуся, ідзіце ў амерыканскую амбасаду. Скажыце ім, што вы павінны звязацца з Дэвідам Хокам у AX. Скажыце ім гэта, але не больш за тое. Не размаўляйце ні з кім, акрамя Хоука. Вы разумееце ? "
  
  
  "Не", - хутка сказала яна. “Я пайду з табой. Я не хачу заставацца тут адна».
  
  
  «Забудзься пра гэта», - коратка сказаў я. "Толькі ў фільмах табе можа сысці з рук тое, што я пайду з табой". Калі ёсць нейкія праблемы, ты б проста перашкодзіла. У любым выпадку, - я правёў пальцам па яе падбародку і шыі. , "ты занадта прыгожая, каб хадзіць з адарванай галавой".
  
  
  Перш чым яна змагла зноў запярэчыць, я залез у канец бочкі і зачыніў вечка за сабой. Імгненна стала відавочна, што бочка насамрэч выкарыстоўвалася для захоўвання віна задоўга да таго, як з яе зрабілі манекен. Рэшткавы пах заткнуў мне рот, і ў мяне закружылася галава. Я счакаў імгненне, супакоіўся, затым падпоўз да далёкага канца і прыслухаўся.
  
  
  
  
  Спачатку я нічога не чуў. Цішыня. Потым на некаторай адлегласці галасы. Ці, прынамсі, гукі, якія маглі быць галасамі. За выключэннем таго, што яны былі скажоныя, і амаль нечалавечая якасць падказала мне, што скажэнне не было выклікана проста адлегласцю.
  
  
  Я вагаўся яшчэ імгненне, потым вырашыў рызыкнуць. Павольна, асцярожна я націснуў на тарэц ствала. Ён бясшумна расхінуўся. Я прысеў з Вільгельмінай у руцэ напагатове.
  
  
  Нічога. Цемра. Цішыня. Але ў цьмяным месячным святле, якое пранікала праз малюсенькае квадратнае акенца, высока ў сцяне, я мог адрозніць грувасткія формы вінных бочак і драўляныя ярусы паліц для вінных бутэлек. Вінны склеп Ахмеда, у якім захоўваецца лепшая калекцыя марачных вінаў у Паўночнай Афрыцы, здаваўся зусім нармальным для гэтай гадзіны ночы.
  
  
  Потым я зноў пачуў гукі.
  
  
  Яны не былі прыгожымі.
  
  
  Я выпаўз з бочкі, асцярожна прыкрыўшы яе за сабой, і прашлёпаў па каменнай падлозе да металічных рашотак, якія атачаюць уваход у вінны склеп. Для іх у мяне таксама быў ключ, і я маўчаў. У калідоры, які вёў да лесвіцы да бара, было цёмна. Але з пакоя за калідорам зыходзіў цьмяны жоўты прастакутнік святла.
  
  
  І галасы.
  
  
  Іх было трое. Па-другое, зараз я пазнаў чалавека. Я нават мог даведацца мову, на якой яны размаўлялі - французскую. Трэці - ну яго гукі былі звярынымі. Гукі агоніі жывёлы.
  
  
  Прыціснуўшыся целам да сцяны, я рушыў да прастакутніка святла. Галасы рабіліся гучнейшымі, звярыныя гукі больш пакутлівыя. Калі я быў у некалькіх дзюймах ад дзвярэй, я нахіліў галаву наперад і вызірнуў у праём паміж дзвярыма і вушаком.
  
  
  Тое, што я ўбачыў, перавярнула мой жывот. А потым прымусіў мяне сціснуць зубы ад гневу.
  
  
  Ахмед быў аголены, яго запясці былі звязаныя гакам для мяса, на якім ён быў падвешаны. Яго тулава ўяўляў сабой счарнелыя разваліны абгарэлай скуры, цягліц і нерваў. Кроў цякла з яго рота і з выдзеўбаных кратэраў вачніц. Пакуль я глядзеў, адзін з двух мужчын зацягнуў цыгару, пакуль яе кончык не стаў чырвоным, а затым жорстка прыціснуў яе да боку Ахмеда, да далікатнай мякаці пад пахай.
  
  
  Ахмед закрычаў. Толькі ён больш не мог выдаваць сапраўдны крык. Толькі гэтыя булькатлівыя нечалавечыя гукі болю.
  
  
  Яго жонцы пашанцавала больш. Яна ляжала за некалькі футаў ад мяне. Яе горла было перарэзана так глыбока і шырока, што галава была амаль адарваная ад шыі.
  
  
  Кончык цыгары зноў прыклалі да плоці Ахмеда. Яго цела сутаргава тузалася. Я стараўся не чуць гукі, якія зыходзілі з яго рота, і не бачыць бурлівую кроў, якая выходзіла пры гэтым.
  
  
  "Ты ўсё яшчэ паводзіш сябе дурное, Ахмед", - сказаў мужчына з цыгарай. «Вы думаеце, што калі вы ўсё ж адмовіцеся казаць, мы дазволім вам памерці. Але я запэўніваю вас, што вы застанецеся жывыя – і будзеце шкадаваць аб тым, што жывыя – столькі, колькі мы вам жадаем – пакуль вы не скажаце нам, жадаю ведаць”.
  
  
  Ахмед нічога не сказаў. Я сумняваюся, што ён увогуле чуў словы гэтага чалавека. Ён быў нашмат бліжэй да смерці, чым думалі гэтыя людзі.
  
  
  "Alors, Анры, - сказаў іншы на паваротлівай французскай мове ўраджэнца Марсэля, - можа спакладаць гэтую мярзота?"
  
  
  Я наглядзеўся. Я зрабіў крок назад, засяродзіў усю сваю энергію і штурхнуў. Дзверы сарваліся з завес і ірвануліся ў пакой. Я вылецеў проста за гэтым. І калі двое мужчын павярнуліся, мой палец асцярожна націснуў на спускавы кручок Вільгельміны. На лбе чалавека з цыгарай з'явіўся яркі чырвоны круг. Ён разгарнуўся і ірвануў наперад. Ён быў трупам, перш чым упаў на падлогу. Я мог бы пазбавіцца ад іншага чалавека праз долю секунды з дапамогай іншай кулі, але ў мяне былі іншыя планы на яго. Перш чым яго рука паспела дацягнуцца да рэвальвера 38-га калібра, схаванага ў кабуры пад яго левай рукой, Вільгельміна знікла, і Х'юга слізгануў у маю руку. У паветры прамільгнула яркая ўспышка сталёвага клінка, і вастрыё Х'юга акуратна рассекла сухажыллі рукі другога чалавека. Ён крычаў, хапаючыся за руку. Але ён не быў баязліўцам. Нягледзячы на ​​тое, што яго правая рука была скрываўлена і бескарысная, ён кінуўся на мяне. Я наўмысна пачакаў, пакуль ён не апынецца ўсяго ў некалькіх цалях, перш чым адысці ўбок. Я стукнуў яго локцем па чэрапе, калі яго цела, зараз цалкам якое выйшла з-пад кантролю, праляцела міма мяне. Яго галава рэзка ўскінулася, калі астатняя частка яго цела стукнулася аб падлогу. Ледзь ён упаў, я перавярнуў яго тварам уверх і прыціснуў двума пальцамі аголены сядалішчны нерв яго акрываўленай рукі. Крык, які вырваўся з яго горла, амаль аглушыў мяне.
  
  
  "На каго ты працуеш?" Я зарыпеў. "Хто вас паслаў?"
  
  
  Ён утаропіўся на мяне, яго вочы пашырыліся ад болю.
  
  
  "Хто вас паслаў?" - зноў запатрабаваў я.
  
  
  Жах у ягоных вачах быў непераадольным, але ён нічога не сказаў. Я зноў сціснуў сядалішчны нерв. Ён крыкнуў, і яго вочы закаціліся.
  
  
  
  
  
  "Гавары, чорт цябе пабяры", - прарыпеў я. «Тое, што Ахмед адчуваў, было задавальненнем у параўнанні з тым, што здарыцца з табой, калі ты не загаворыш. І проста памятай, Ахмед быў маім сябрам».
  
  
  На імгненне ён проста паглядзеў на мяне. Затым, перш чым я зразумеў, што ён робіць, яго сківіцы хутка і люта заварушыліся. Я пачуў слабы трэск. Цела мужчыны напружылася, а рот расцягнуўся ва ўсмешцы. Затым цела ўпала, нерухомае. Слабы пах горкага міндаля дасягнуў маіх ноздраў.
  
  
  Капсула самагубцы, схаваная ў ягоных зубах. "Памры перш, чым загаворыш", - сказалі яны яму - кім бы яны ні былі - і ён так і зрабіў.
  
  
  Я адштурхнуў яго цела. Слабыя стогны, якія я ўсё яшчэ чуў ад Ахмеда, вырываліся ў мяне знутры. Я падняў Х'юга з падлогі і, узяўшы яго цела ў левую руку, разарваў путы майго сябра. Я паклаў яго на падлогу як мага мякчэй. Яго дыханне было павярхоўным, слабым.
  
  
  "Ахмед", - мякка сказаў я. "Ахмед, сябар мой".
  
  
  Ён паварушыўся. Адна рука намацала маю руку. Неверагодна, але на змучаным акрываўленым роце з'явілася нешта накшталт усмешкі.
  
  
  "Картэр", - сказаў ён. "Мой сябар."
  
  
  "Ахмед, а хто яны?"
  
  
  «Думка… пасланая Сен-П'ерам… адчыніла для іх вароты пасля закрыцця бара. Картэр… паслухай…»
  
  
  Яго голас рабіўся слабейшы. Я схіліў галаву да рота.
  
  
  «Спрабую звязацца з вамі на працягу двух тыдняў… тут нешта адбываецца… нашыя старыя сябры…»
  
  
  Ён закашляўся. З яго вуснаў цякла струменьчык крыві.
  
  
  "Ахмед", - сказаў я. "Скажы мне."
  
  
  "Мая жонка", - прашаптаў ён. "Яна ў парадку?"
  
  
  Казаць яму было бессэнсоўна.
  
  
  "Яна ў парадку", - сказаў я. "Проста страціла прытомнасць".
  
  
  "Добрая... жанчына", - прашаптаў ён. «Бівалася як у пекле. Картэр… паслухай…»
  
  
  Я нахіліўся бліжэй.
  
  
  «… Спрабаваў… звязацца з вамі, потым Сен-П'ер. Нашы старыя сябры… ублюдкі… чулі, што яны кагосьці выкралі…»
  
  
  "Каго выкралі?"
  
  
  «Не ведаю… але… спачатку прывёў яго сюды, Танжэр, потым…»
  
  
  Я з цяжкасцю разабраў словы.
  
  
  "Тады дзе, Ахмед?" - тэрмінова спытаў я. "Куды яны забралі яго пасля Танжэра?"
  
  
  Яго цела ахапіла сутарга. Яго рука слізганула па маёй руцэ. Знявечаны рот зрабіў апошнюю адчайную спробу загаварыць.
  
  
  «… Леапарды… - здавалася, казаў ён. -… леапарды… жэмчуг…»
  
  
  Затым: "Вулкан, Картэр… вулкан…"
  
  
  Яго галава ўпала набок, і яго цела расслабілася.
  
  
  Ахмед Джулібі, мой сябар, памёр.
  
  
  Ён адплаціў за мае паслугі. А потым яшчэ няшмат.
  
  
  І ён пакінуў мне спадчыну. Загадкавы набор слоў.
  
  
  Леапарды.
  
  
  Жэмчуг.
  
  
  І тое ж самае слова, якое Рэмі Сен-П'ер апошні раз вымавіў на гэтай зямлі:
  
  
  Вулкан.
  
  
  
  Трэці раздзел.
  
  
  Калі я правёў дзяўчыну праз пустую бочку з віном у склеп, яна дрыжала. Я мог сказаць па яе вачах, што гэта было не столькі ад холаду, колькі ад страху.
  
  
  "Што здарылася?" - Умольвала яна, пацягнуўшы мяне за руку. “Я чуў стрэлы. Хто-небудзь паранены?»
  
  
  "Чацвера", - сказаў я. «Усе мёртвыя. Двое былі маімі сябрамі. Астатнія былі падонкамі. Падонкамі вызначанага выгляду».
  
  
  "Асаблівы выгляд?"
  
  
  Я правёў яе па калідоры ў пакой, дзе Ахмед і яго жонка ляжалі мёртвымі побач са сваімі мучыцелямі, сваімі забойцамі. Я хацеў, каб яна ўбачыла, з якімі людзьмі мы маем справу - на выпадак, калі яна не атрымала дастатковай адукацыі пасля разні ў клубе.
  
  
  "Глядзі", - змрочна сказаў я.
  
  
  Яна зазірнула ўнутр. Яе рот адкрыўся, і яна збялела. Праз імгненне яна была на паўдарозе па калідоры, нахілілася і задыхалася.
  
  
  Я сказаў. "Бачыце, што я меў на ўвазе?"
  
  
  «Хто… хто яны? Чаму…»
  
  
  «Двое мараканцаў - мае сябры, Ахмед і яго жонка. Двое іншых - людзі, якія катавалі і забілі іх».
  
  
  "Але чаму?" - Спытала яна, яе твар усё яшчэ было белым ад шоку. "Хто яны? Чаго яны хацелі?
  
  
  «Незадоўга да сваёй смерці Ахмед сказаў мне, што спрабаваў звязацца са мной на працягу некалькіх тыдняў. Ён даведаўся, што нешта адбываецца тут, у Танжэры. Кагосьці скралі і прывезлі сюды. Тэлефануйце ў любыя званы. ? "
  
  
  Яе вочы пашырыліся.
  
  
  «Выкрадзены? Ты маеш на ўвазе - гэта можа быць мой бацька?»
  
  
  «Рэмі Сен-П'ер, павінна быць, так думаў. Таму што, калі Ахмед не змог звязацца са мной, ён звязаўся з верасні-П'ерам. Несумненна, менавіта таму Рэмі прывёў нас з вамі сюды».
  
  
  "Каб пагаварыць з Ахмедам?"
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Але перш, чым Ахмед змог пагаварыць з кім-небудзь, гэтыя двое мужчын дабраліся да яго. Яны прадставіліся пасланцамі Сен-П'ера, што азначае, што яны ведалі, што Ахмед спрабаваў звязацца з Рэмі. Яны хацелі даведацца, што Ахмед ведаў і што - наогул ён перадаў »
  
  
  
  .
  
  
  "Але хто яны былі?"
  
  
  Я ўзяў яе за руку і павёў па калідоры. Мы пачалі падымацца па лесвіцы, якая вядзе да бара.
  
  
  «Ахмед называў іх «нашымі старымі сябрамі», - сказаў я. «Але ён не меў на ўвазе прыязных сяброў. Незадоўга да свайго забойства Рэмі Сен-П'ер выкарыстаў тыя ж словы, каб пазначыць людзей, якія маглі стаяць за знікненнем вашага бацькі. Ён таксама сёе-тое сказаў пра тое, што гэтыя людзі знаходзяцца ў становішчы пракрасціся ў РЭНАРД і даведацца дастаткова пра свайго бацьку, каб выкрасці яго ў патрэбны момант».
  
  
  Дзяўчына спынілася. "Яны таксама змаглі знайсці Сен-П'ера і забіць яго", - павольна сказала яна. "Забіць яго ў той час, калі яны маглі б забіць і нас дваіх".
  
  
  Я кіўнуў. «Унутраная інфармацыя з мноства крыніц у французскім урадзе. Што і хто гэта прапануе?»
  
  
  Нашы погляды сустрэліся.
  
  
  "ААС", - проста сказала яна.
  
  
  "Дакладна. Тайная вайсковая арганізацыя, якая ўзначаліла паўстанне супраць прэзідэнта дэ Голя і некалькі разоў спрабавала забіць яго. Рэмі і я працавалі супраць іх разам. У Ахмеда быў сын, які працаваў целаахоўнікам дэ Голя, сын, які быў забіты адным аб замахах. Мы папярэдзілі. гэтыя спробы, але не знішчылі ААС. Мы заўсёды гэта ведалі.
  
  
  «І да гэтага часу мае высокапастаўленых прыхільнікаў», - скончыла яна форму.
  
  
  "Верна зноў".
  
  
  "Але што ім трэба ад майго бацькі?"
  
  
  "Гэта, - сказаў я, - адна з рэчаў, якія мы збіраемся высветліць".
  
  
  Я падняўся па астатняй лесвіцы, прайшоў праз бар і адчыніў дзверы ў жылое памяшканне Ахмеда ў задняй частцы дома.
  
  
  "Але як?" сказала дзяўчына ззаду мяне. «Якая інфармацыя ў нас ёсць? Ваш сябар казаў вам што-небудзь перад смерцю?
  
  
  Я спыніўся перад спальняй.
  
  
  “Ён сказаў мне некалькі рэчаў. Я не збіраюся расказваць вам нічога з іх. Ва ўсякім разе, пакуль».
  
  
  "Што? Але чаму?" Яна абурылася. «Гэта мой бацька быў выкрадзены, ці не так? Я вызначана павінна падумаць…»
  
  
  «Я не бачыў ніякіх рэальных доказаў таго, што вы дачка Дзюраша». Я расхінуў дзверы ў спальню. «Я ўпэўнена, што табе трэба прыняць душ і пераапрануцца гэтак жа, як і мне. У Ахмеда ёсць дачка, якая ходзіць у школу ў Парыжы. Табе варта знайсці яе адзенне ў шафе. Яна можа нават падысці. Мне не падабаецца тое, што вы зараз носіце”.
  
  
  Яна пачырванела.
  
  
  "Вада павінна быць гарачай", - сказаў я. «У Ахмеда адзіная сучасная сантэхніка ў Медыне. Так што весяліцеся. Я вярнуся праз некалькі хвілін».
  
  
  Яна ўвайшла ўнутр і, не кажучы ні слова, зачыніла дзверы. Я ўдарыў яе там, дзе яна жыла - яе жаночае ганарыстасць. Я вярнуўся ў бар і зняў слухаўку. Праз пяць хвілін я зрабіў тры званкі: адзін у Францыю, адзін у авіякампанію і адзін Хоку. Калі я вярнуўся ў спальню, дзверы ў ванную былі ўсё яшчэ зачыненыя, і я чуў шум душа. Я схапіў адну з мантый Ахмеда і, скінуўшы туфлі і шкарпэткі, накіраваўся па калідоры ў іншую ванную. Гарачы душ амаль прымусіў мяне зноў адчуць сябе чалавекам. Калі на гэты раз я вярнуўся ў спальню, дзверы ваннай былі адчыненыя. Дзяўчына знайшла адну з мантый дачкі Ахмеда і надзела яе. Надзець не было чаго, і тое, што было, проста падкрэслівала тое, што не было прыкрыта. Тое, што не было пакрыта, было добра.
  
  
  «Нік, - сказала яна, - што нам зараз рабіць? Няўжо мы не павінны сысці адсюль, пакуль хто-небудзь не прыйдзе і не знойдзе тыя целы?
  
  
  Яна сядзела на ложку і расчэсвала свае доўгія густыя чорныя валасы. Я сеў побач з ёю.
  
  
  "Яшчэ не", - сказаў я. "Я чагосьці чакаю".
  
  
  "Як доўга нам давядзецца чакаць?"
  
  
  "Не доўга."
  
  
  Яна скоса зірнула на мяне. "Ненавіджу чакаць", - сказала яна. "Магчыма, мы зможам знайсці спосаб паскорыць час", - сказала яна. У яе голасе быў асаблівы тон, хрыплы, цяжкі тон. Тон чыстай пачуццёвасці. Я адчуваў свежасць яе белай мяккай плоці.
  
  
  "Як бы вы хацелі правесці час?" Я спытаў.
  
  
  Яна падняла рукі над галавой, рассоўваючы пышныя абрысы грудзей.
  
  
  Яна нічога не сказала, але паглядзела на мяне з-пад апушчаных павекаў. Затым адным плыўным рухам яна адкінула мантыю і павольна правяла далонню па аксаміцістай скуры ўнутранай часткі сцягна да калена. Яна апусціла вочы і прасачыла за рукой, паўтараючы рух. "Нік Картэр", - мякка сказала яна. "Вядома, такі чалавек, як ты, дазваляе сабе некаторыя радасці жыцця".
  
  
  "Такія як?" Я спытаў. Я правёў пальцам па яе патыліцы. Яна здрыганулася.
  
  
  "Напрыклад ..." - яе голас быў цяпер хрыплым, яе вочы закрыліся, калі яна цяжка прытулілася да мяне, павярнуўшыся тварам да мяне. "Такі, як гэты ..."
  
  
  
  
  Павольна, з пакутлівай пачуццёвасцю, яе вострыя пазногці злёгку драпалі ўверх па скуры маіх ног. Яе рот кінуўся наперад, і яе белыя зубы прыкусілі мае вусны. Затым яе мова згарнуўся да майго. Яе дыханне было гарачым, частым. Я прыціснуў яе да ложка, і цяжкія, поўныя выгібы яе цела зліліся з маім, калі яна курчылася пада мной. Яна нецярпліва скінула халат, калі я саслізнуў са свайго, і нашы целы злучыліся.
  
  
  "О, Нік!" яна ахнула. "Божа мой! Нік!"
  
  
  Мне адкрыліся таемныя жаночыя куткі яе цела. Я паспрабаваў яе плоць, праехаўся на яе грэбні. Яна была ўся вільготная. Яе рот быў такім жа гарачым, як і яе плоць. Яна гарэла паўсюль - зліваючыся са мной. Мы сышліся разам, як віхура, яе цела выгіналася і кідалася ў рытме майго. Калі яе танцы былі гарачымі, яе заняткаў каханнем было дастаткова, каб спаліць дашчэнту большую частку Танжэра. Я не пярэчыў супраць такога апёку. І праз некалькі хвілін пасля таго, як агонь сціх, ён зноў успыхнуў. І зноў. Яна была дасканалай жанчынай і зусім кінутай. Крычаць ад жадання, а затым ад задавальнення.
  
  
  Улічваючы ўсе абставіны, гэта быў страшэнна добры спосаб дачакацца тэлефоннага званка.
  
  
  * * *
  
  
  Званок прыйшоў на досвітку. Я вызваліўся ад нецярплівых, усё яшчэ патрабавальных канечнасцяў і пайшоў па халоднай каменнай падлозе ў бар. Размова доўжылася менш за дзве хвіліны. Потым я вярнуўся ў спальню. Яна глядзела на мяне соннымі, але ўсё яшчэ галоднымі вачыма. Яна працягнула мне рукі, яе сакавітае цела запрашала мяне працягнуць банкет.
  
  
  " Я сказаў няма. «Гульня скончылася. У мяне ёсць тры пытанні, на якія ты павінен адказаць. Адкажы на іх правільна, і я буду ведаць, што ты Мішэль Дзюраш».
  
  
  Яна міргнула, затым села прама.
  
  
  "Спытай", - сказала яна, яе тон раптам стаў дзелавым.
  
  
  «Першы: Якога колеру была ваша першая хатняя жывёла ў дзяцінстве?»
  
  
  "Карычневы". - адразу сказала яна. "Гэта быў хамяк".
  
  
  «Два: Які падарунак паднёс табе бацька на пятнаццаты дзень нараджэння?»
  
  
  «Не. Ён забыўся. На наступны дзень ён прывёз мне матацыкл, каб нагнаць упушчанае».
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Пакуль дакладна. Яшчэ адно. Як звалі вашага лепшага сябра ў інтэрнаце, калі вам было дванаццаць?
  
  
  "Ці", - адразу сказала яна. "Таму што яна была англічанкай і заўсёды хацела чаю пасля абеду".
  
  
  Я сеў на край ложка.
  
  
  "Добра?" яна сказала. "Вы верыце мне зараз?"
  
  
  «Згодна з RENARD, гэта без усялякіх разумных сумневаў робіць вас Мішэль Дзюраш. І тое, што дастаткова добра для RENARD, дастаткова добра для мяне».
  
  
  Яна ўсміхнулася, затым пазяхнула і падняла рукі над галавой.
  
  
  "Пара апранацца", - сказаў я. “Мы з табой збіраемся пракаціцца на самалёце. Чалавек па імі Дэвід Хок хоча пагаварыць з табой. І са мной».
  
  
  Яе вочы зноў сталі дзелавымі. Яна моўчкі кіўнула і выслізнула з ложка. Яна пачала праглядаць адзенне ў шафе. Я цяжка праглынуў, гледзячы на ??яе раскошнае аголенае цела. Бываюць выпадкі, калі быць дзелавым сакрэтным агентам няпроста.
  
  
  "Яшчэ адно пытанне", - сказаў я.
  
  
  Яна ператварылася. Я зноў праглынуў.
  
  
  «Як, - спытаў я, - дачка Фернана Дзюроif навучылася выконваць самы эратычны танец жывата, які я калі-небудзь бачыў у сваім жыцці? Урокі?»
  
  
  Яна ўсміхнулася. Яе голас упаў на чатыры актавы.
  
  
  «О не, - сказала яна. “Проста талент. Прыродны талент».
  
  
  Прыйшлося пагадзіцца.
  
  
  
  Чацвёрты раздзел
  
  
  У Air Maroc ёсць хуткі, камфортны і зручны ранішні рэйс з Танжэра, які прыбывае ў Мадрыд якраз да марудлівага абеду, а затым перасякае гэтак жа хуткі, зручны і зручны пасляабедзенны рэйс у Нью-Ёрк праз Iberia.
  
  
  Дорага для турыстаў. Выдатна для бізнэсмэнаў. Выдатна для дыпламатаў.
  
  
  Дрэнна для сакрэтных агентаў.
  
  
  Мы селі на павольны, стары і хісткі рэйс у Малагу, дзе прасядзелі каля гарачага аэрапорта на працягу трох гадзін, перш чым сесці на іншы павольны, старадаўні і вызначана хісткі самалёт на Севілью, дзе быў пыльны, прасякнуты потым вечар, перш чым мы змаглі сесці. на борт узрушаючага палёту ў Ніцу. Тамака ежа палепшылася, і самалёт, на які мы селі ў Парыж, быў Air France DC-8. У Парыжы ежа была нават лепшай, калі б мы абодва не занадта стаміліся, каб па-сапраўднаму атрымаць асалоду ад ёю; і самалёт 747 кампаніі Air France да Нью-Ёрка, на які мы селі ў сем раніцы, быў зручны і пунктуальны. Тым не менш, да таго часу, калі мы прызямліліся ў аэрапорце Джона Кэнэдзі, мая чароўная гарачая танцорка жывата ператварылася ў змучаную і раздражняльную маленькую дзяўчынку, якая не магла думаць - ці казаць - ні пра што, акрамя чыстай пасцелі і сну, аб тым, што не было не рухаюся.
  
  
  "Ты спаў", - абвінавачвальна прамармытала яна, калі мы спускаліся па трапе ад самалёта да тэрмінала.
  
  
  
  
  
  
  "Кожны раз, калі самалёт узляцеў, ты засынаў, як быццам выключаў выключальнік, і спаў як немаўля, пакуль мы не прызямляліся. Гэта занадта эфектыўна. Ты не чалавек, а машына".
  
  
  "Набыты талент", - сказаў я. «Неабходны для выжывання. Калі б я залежаў ад зручных ложкаў для адпачынку, я б даўно страціў прытомнасць».
  
  
  «Што ж, я зараз страчу прытомнасць назаўжды, - сказала яна, - калі я не змагу легчы ў ложак. Хіба мы не можам…»
  
  
  "Не", - цвёрда сказаў я. “Мы не можам. Па-першае, мы павінны паклапаціцца аб багажы».
  
  
  «А, - прамармытала яна, - забяры наш багаж. Вядома».
  
  
  «Не бяры трубку, - сказаў я. «Пазбаўцеся ад лішняга багажу. Чалавечага багажу. Непажаданых сяброў, якія занадта кранальна прывязаныя да нас».
  
  
  Яна збянтэжана паглядзела на мяне, але ў мяне не было часу тлумачыць, ды і натоўпу, які збіраецца зараз, каб прайсці іміграцыйны кантроль, усё роўна было няма куды. Мы сталі часткай гэтага натоўпу, нам паставілі штампы ў нашых рэалістычна якія выглядаюць, але фальшывых пашпартах, а затым мы пайшлі праз мытню, каб запісаць наш багаж. Некалькі хвілін праз я быў у тэлефоннай будцы і зрабіў кадаваны званок у штаб-кватэру AX на Дзюпон-Серкл, Вашынгтон, акруга Калумбія. Пакуль я чакаў званка на скрэмблеры, я зірнуў праз шкляныя сцены будкі.
  
  
  Яны ўсё яшчэ былі з намі.
  
  
  Кітайская дзяўчына, якая выглядала вельмі экзатычна і чароўна ў в'етнамскім дао, відавочна, была паглынутая пакупкай французскага часопіса мод у перапоўненым газетным кіёску. Француз, вельмі ветлівы ў пашытым на замову гарнітуры, з ярка выяўленымі срэбнымі пасмамі ў валасах, млява глядзеў удалячынь, нібы чакаў машыну з шафёрам.
  
  
  Канешне, гэта быў не той француз, які адправіўся з намі ў падарожжа. Той, хто сустрэў нас у аэрапорце Танжэра, быў лысеючым, пакамячаным чалавечкам у дрэнна падабранай спартовай кашулі і штанах, які хаваўся за асобнікам Paris Match. У Малазе яго замяніў галаварэз, твар якога сведчыў аб вельмі няўдалай кар'еры на рынгу або аб некаторых грубых барах. Ён заставаўся з намі праз Севілью, прама ў Ніцу, дзе яго замяніў дыпламатычны персанаж, за якім я зараз назіраў.
  
  
  Кітайская дзяўчына падабрала нас у аэрапорце Танжэра і заставалася з намі на кожным этапе шляху, не спрабуючы схаваць той факт, што яна сачыла за намі. Яна нават вельмі наўмысна сутыкнулася са мной падчас палёту з Парыжа і паспрабавала завязаць размову. Па-англійску. Гэта яна не магла зразумець. І, шчыра кажучы, яна мяне непакоіла.
  
  
  Але смяхотна акольны маршрут, які я праклаў ад Танжэра да Нью-Ёрка, даў мне тое, што я хацеў: шанец даведацца, ці ідзе за намі след і хто. Я перадаў гэтую інфармацыю Хоўку, калі ён падышоў да тэлеграфа. Калі я скончыў, наступіла паўза.
  
  
  "Сэр?" - Нарэшце сказаў я.
  
  
  "Hak hak harurrmunmrnph!" Хоук адкашляўся, разважаючы. Я амаль адчуваў жахлівы пах адной з яго танных цыгар. Я цалкам паважаў Хоўка, але маё захапленне не распаўсюджвалася на яго выбар цыгар.
  
  
  «Кітайскі. Ты чуў рэгіянальны дыялект?» - нарэшце спытаў ён.
  
  
  «Кантонскі. Чысты і класічны. На англійскай…"
  
  
  Я зрабіў паўзу.
  
  
  "Добра?" - запатрабаваў адказу Хоук. "У яе быў пэўны акцэнт, калі яна гаварыла па-ангельску?"
  
  
  "Мот-стрыт", - суха сказаў я. «Можа быць, Пэл».
  
  
  «Хак хак хак», - пачуліся гукі. Хоук думаў. «Харумп. Значыць, яна нарадзілася тут. Нью-Ёрк, Чайнатаўн».
  
  
  «Вызначана, - сказаў я. Больш цішыні. Але зараз я быў упэўнены, што мы думаем на адной хвалі. Быць агентам кітайскіх камуністаў было амаль нечуванай справай для этнічных кітайцаў амерыканскага паходжання. Дык на каго яна працавала? - спытаў я Хоўка.
  
  
  "Мы не можам сказаць адназначна", - павольна сказаў ён. «Ёсць шэраг цікавых магчымасцей. Але зараз у нас няма часу правяраць яе. Проста падтрасі яе. І страсяні француза. Я хачу, каб ты быў у Вашынгтоне апоўначы. З дзяўчынай. І, Нік…»
  
  
  «Вось, сэр», - з цяжкасцю сказаў я. Звонку будкі Мішэль, якая прыхінулася да яе, закрыла вочы і пачала мірна слізгаць па шкляной паверхні, як падальная кропля дажджу. Устрывожаны, я працягнуў адну руку і падняў яе. Яе вочы расплюшчыліся, і яна зусім не выглядала ўдзячнай.
  
  
  «Нік, патрасі француза, але не рабі яму балюча».
  
  
  "Не…" Я стаміўся. Я пачаў раздражняцца. "Сэр, ён павінен быць ААС".
  
  
  Цяпер Хоук гучаў раздражнёна.
  
  
  «Вядома, ён ААС. Наш чалавек з іміграцыйнай службы ў JFK пацвердзіў гэта некалькі хвілін таму. Ён таксама з'яўляецца французскім дыпламатычным чыноўнікам. Другі клас. Газеты. Публічнасць - гэта не зусім тое, на чым квітнее AX, ці не так, Нік? Так што проста стрэсці яго і дзяўчыну ў прыдатнай негвалтоўнай і непрывабнай манеры і адпраўляйцеся сюды, у Вашынгтон.
  
  
  
  
  
  
  "Ясна, сэр", - сказаў я як мага бадзёры.
  
  
  Пачулася пстрычка, і лінія абарвалася. Хоук не любіў развітання. Я зрабіў яшчэ адзін званок - у агенцтва, якое спецыялізавалася на арэндзе іншамарак для людзей з некалькі незвычайнымі патрэбамі - затым выйшаў з будкі і выявіў, што Мішэль выявіла, што можна спаць спакойна стоячы. Я патрос яе.
  
  
  "Вы, - сказаў я, - прачніцеся".
  
  
  "Не", - сказала яна цвёрда, але сонна. "Немагчыма".
  
  
  «О так, - сказаў я. "Гэта магчыма. Проста ты недастаткова імкнешся».
  
  
  І я даў ёй аплявуху. Яе вочы расплюшчыліся, твар скрывіўся ад лютасьці, і яна пацягнулася, каб схапіць мяне за вочы. Я трымаў яе за рукі. У мяне не было часу марнаваць час на доўгія тлумачэнні, таму я наўпрост сказаў ёй.
  
  
  «Вы бачылі, што здарылася з Ахмедам і ягонай жонкай? Жадаеце, каб гэта здарылася з намі? Можна з упэўненасцю сказаць, што так і будзе, калі мы не зможам стрэсці гэтых двух персанажаў, якія пераследуюць нас. І мы не можам пахіснуць калі мне давядзецца марнаваць частку свайго часу на тое, каб цягаць спячую прыгажуню з аднаго месца ў іншае.
  
  
  Частка гневу памерла ў яе вачах. Абурэнне засталося, але яго ўдалося кантраляваць.
  
  
  "А цяпер, - сказаў я, - кава".
  
  
  Мы зайшлі ў бліжэйшую кавярню аэрапорта і выпілі каву. І яшчэ кава. І яшчэ кава. Чорны, з вялікай колькасцю цукру для хуткай энергіі. Да таго часу, калі маё імя - гэта значыць імя ў маім пашпарце - было названа праз пэйджынгавай сістэму, у кожнага з нас было па пяць кубкаў. Нягледзячы на гэта, я загадаў даць з сабой яшчэ чатыры, калі мы з'едзем.
  
  
  На стаянцы нас чакаў BMW. Гэта даволі маленькая машына, і ў яе няма кідкага спартовага выгляду Jag ці Ferrari. Але яго хуткасць разгону роўная хуткасці Porsche, і ён трымае дарогу, як седан Mercedes. Акрамя таго, пры правільнай працы ён можа разганяцца да 135 міль у гадзіну адразу. Над гэтым належным чынам працавалі. Я ведаў. Я ездзіў на ім раней. Я кінуў нашы торбы ў багажнік і даў рудавалосаму хлопцу, які даставіў машыну, пяць даляраў, каб кампенсаваць яго расчараванне тым, што ён прыехаў сюды ў такім загружаным транспартным струмені, што ён ніколі не разганяў машыну вышэй за 70 міль у гадзіну.
  
  
  Калі мы выязджалі са стаянкі аэрапорта, я ясна ўбачыў француза. Ён быў у карычнева-белым «Лінкольн Кантыненталь» 74-га года, за рулём якога ехаў агідны на выгляд маленькі персанаж з чорнымі валасамі, зачасаныя назад з ілба. Яны пад'ехалі да нас ззаду, праз некалькі машын ззаду.
  
  
  Я гэтага чакаў. Што мяне збянтэжыла, дык гэта кітаянка. Калі мы праязджалі міма, яна садзілася ў чырвоны "поршэ" на паркоўцы і паводзіла сябе так, як быццам у яе было ўвесь час на свеце. Яна нават не зірнула, калі мы праходзілі. Няўжо яна здала нас іншаму хвасту?
  
  
  Цяпер самы прыдатны час, каб даведацца.
  
  
  "Рамень бяспекі прышпілены?" - спытаў я Мішэль.
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  "Тады, калі ласка, сачыце за знакам забароны курэння, пакуль палёт не дасягне крэйсерскай вышыні".
  
  
  Мішэль збянтэжана паглядзела на мяне, але я больш нічога не сказаў, засяродзіўшыся на тым, каб асвяжыць у памяці адчуванні ад машыны і яе органаў кіравання. Да таго часу, калі мы былі ля ўезду на хуткасную аўтамагістраль Ван Вік, я адчуваў сябе так, быццам ехаў на ёй апошнія восем гадзін. Я прытармазіў, затым спыніўся, чакаючы дастаткова вялікага перапынку ў руху па хуткаснай аўтамагістралі. Прыкладна праз хвіліну некалькі машын ззаду нас аб'ехалі і выехалі на хуткасную дарогу. Не француз і яго пацучыны прыяцель, якія зараз былі змушаныя ісці прама за намі.
  
  
  "Што мы чакаем?" - спытала Мішэль.
  
  
  "Мы чакаем, - сказаў я, - гэтага!"
  
  
  Я ўдарыў нагой па педалі акселератара і вылецеў на хуткасную аўтамагістраль. Праз некалькі секунд адометр паказаў 70. Француз ішоў прама за намі, таксама паскараючыся. Ён мусіў быць. Перапынак у руху быў дастаткова вялікім для двух машын. Калі б ён чакаў, ён бы страціў нас.
  
  
  "Mon Dieu!" ахнула Мішэль. "Кім ты працуеш…"
  
  
  "Проста трымайся і атрымлівай асалоду ад", - сказаў я. Цяпер у нас было больш за 70, француз прама нам на хвасце. А яшчэ праз некалькі секунд мы будзем узбірацца на дах машыны перад намі. Але я не збіраўся чакаць гэтыя секунды. Мае вочы ўважліва вывучылі сустрэчны транспарт і я знайшоў тое, што мне трэба. Мая нага націснула на тормаз, затым адпусціла яго, пакуль я круціў кола, і машына з віскам разгарнулася на двухколавым развароце праз раздзяляльную перагародку і апынулася на сустрэчнай паласе. У прастору, дастатковае для размяшчэння толькі адной машыны.
  
  
  "Mon Dieu!" Мішэль зноў ахнула. Краем вока я ўбачыў, што яе твар быў белым. "Ты заб'еш нас!"
  
  
  Француз праляцеў міма, усё яшчэ накіроўваючыся да Нью-Ёрка. Яму спатрэбіцца яшчэ хвіліна ці каля таго, каб знайсці месца для развароту, асабліва ў машыне, якая зроблена для камфорту
  
  
  
  
  і зручнасці кіравання на далёкіх паездках, а не для манеўравання.
  
  
  «Проста раблю ўсё магчымае, каб не даць табе заснуць», - сказаў я Мішэль, затым зноў крутануў руль, не паспрабаваўшы на гэты раз прытармажваць або паніжаць перадачу, адправіўшы машыну на Паўднёвы Дзяржаўны бульвар.
  
  
  «Клянуся табе, - сказала Мішэль, - я больш ніколі не засну. Проста прытармазі».
  
  
  "Хутка", - сказаў я. Потым зірнуў у люстэрка задняга выгляду і ціха вылаяўся. Француз быў там. Дваццаць машын ззаду, але ззаду нас. Яго маленькі пацучыны прыяцель быў лепшым кіроўцам, чым я меркаваў.
  
  
  "Пачакай", - сказаў я Мішэль. "Пара стаць сур'ёзным".
  
  
  Я рэзка тузануў за руль, праехаў па крайняй левай паласе, у некалькіх цалях ад трактарнага прычэпа, а затым працягнуў яшчэ больш раззлаваць яго кіроўцы, знізіўшы хуткасць да 30 міль у гадзіну. Ён прайшоў направа, з абураным гукам ражка. Астатнія машыны зрабілі тое ж самае. Цяпер француз адставаў усяго на дзве машыны, таксама ў крайняй левай паласе. Я ўважліва вывучаў схему руху, па чарзе павялічваючы хуткасць і запавольваючы рух, калі мы набліжаліся да святлафора, які вядзе да павароту на парк Бейслі Понд. Я заняў левую паласу, знізіўшыся да 20 міль у гадзіну, калі з'явілася святло і я ўбачыў, што ён чырвоны.
  
  
  200 ярдаў дарогі проста перада мной былі чыстымі ў маім завулку. Загарэлася зялёнае святло, і я націснуў нагой на газ. Да таго часу, калі мы выехалі на скрыжаванне, BMW ехала 60. Лінкальн ішоў адразу за намі, амаль з той жа хуткасцю. Я дазволіў BMW праехаць дзве траціны шляху праз скрыжаванне, не збаўляючы хуткасці, затым рэзка тузануў налева за руль, перамыкаючыся на паніжальную перадачу без тармажэння. BMW круціцца як турок практычна на адным месцы. Мяне і Мішэль моцна шпурнула, але прыціснула рамянямі бяспекі. Менш чым праз паўсекунды мая нага зноў апынулася на педалі акселератара, адправіўшы BMW па шляху Лінкальна, менш за ў цалях ад яго радыятара, на скрыжаванне. Я стаў на тормаз, адчуў, як BMW рэзка спыніўся якраз своечасова, каб прапусціць адну сустрэчную машыну, затым націснуў на педаль газу і памчаўся праз скрыжаванне якраз своечасова, каб прапусціць іншую на далёкай паласе. Ён мог урэзацца іншую машыну або выклікаць некантралюемае кручэнне і зрыў, але BMW зноў паскорыўся плыўна, калі я накіраваў яго на дарогу па перыметры парка.
  
  
  "Ты ў парадку?" - спытаў я Мішэль.
  
  
  Яна адкрыла рот, але не магла казаць. Я адчуваў яе дрыготку.
  
  
  "Паслабся", - сказаў я, зняўшы адну руку з руля і паляпаў яе па сцягне. "Цяпер становіцца лягчэй".
  
  
  А потым я зноў убачыў Лінкальн. Гэта было амаль чвэрць мілі назад па пустой прамой дарозе, але нават у змроку я мог адрозніць яе характэрны нізкі сілуэт.
  
  
  На гэты раз я нават не стаў лаяцца. Пацучыны чалавечак відавочна быў прыроджаным кіроўцам. Ён мог параўнацца са мной смелымі трукамі са смельчаком на даволі доўгі час - насамрэч, дастаткова доўга, каб паліцыя непазбежна спыніла нас. Што я не мог сабе дазволіць, нават калі б ён, з дыпламатычнымі нумарамі, напэўна, мог.
  
  
  "Пара, - сказаў я сабе, як і Мішэль, - змяніць тэмп".
  
  
  Я дазволіў BMW запаволіцца да камфортных, легальных, 40 міль у гадзіну. Падышоў «Лінкольн». У люстэрка задняга выгляду я мог бачыць, што адно пярэдняе крыло моцна разбіта, фара выключана, а бакавое шкло разбіта. Француз выглядаў шакаваным. У яго кіроўцы было ашаломленае выраз з вар'яцкімі вачыма.
  
  
  Яны ад'ехалі на некалькі машын ззаду і вытрымалі дыстанцыю. З той жа хуткасцю я выехаў на бульвар Нью-Йорк. Яны засталіся. Ззаду пад'ехалі іншыя машыны, пяць, дзесяць, пятнаццаць. Француз не паспрабаваў прайсці.
  
  
  Магчыма, яны проста спрабуюць ісці за намі да месца прызначэння. З іншага боку, яны могуць стрымлівацца, чакаючы, пакуль мы не патрапім у ціхае цёмнае месца.
  
  
  Час ішоў. Каштоўны час.
  
  
  Я вырашыў даць ім па руках.
  
  
  Я праехаў яшчэ дзве мілі і павярнуў направа на бульвар Ліндэн, накіроўваючыся да ваенна-марскога шпіталя. На паўдарогі склад мэблі, які не выкарыстоўваецца па начах, займаў амаль квартал. Я спыніўся перад ім і пачаў чакаць. Гэта было ідэальнае месца для засады.
  
  
  «Лінкольн» наблізіўся на пяцьдзесят футаў.
  
  
  Я чакаў.
  
  
  Ніхто не выйшаў.
  
  
  Я пачакаў яшчэ імгненне і, калі француз і яго кіроўца ўсё яшчэ не рушылі з месца, я даў Мішэль інструкцыі. Да яе гонару, нават калі яна ўсё яшчэ дрыжала, яна проста кіўнула, яе вочы звузіліся ад гатоўнасці.
  
  
  Затым я выйшаў з "БМВ" і пайшоў назад да "лінкольна". Калі я падышоў дастаткова блізка, каб зазірнуць у астатнюю фару і патрапіць у машыну, я назіраў, як шок на твары француза паступова ператвараецца ў выраз насцярожанай насцярожанасці, калі я набліжаўся. Яго кіроўца, які стаміўся ад трукаў, проста выглядаў здзіўленым і дурным.
  
  
  
  
  
  Я перагнуўся праз капот «лінкольна» і пастукаў па лабавым шкле прама перад тварам француза.
  
  
  "Добры вечар", - ветліва сказаў я.
  
  
  Кіроўца з трывогай зірнуў на француза. Француз працягваў глядзець проста перад сабой, трывожна, насцярожана, нічога не кажучы.
  
  
  Мішэль павінна была зараз сесці на кіроўчае сядзенне, бо мая галава і цела зачынялі агляд з Лінкальна.
  
  
  "У вас ёсць чароўная антэна для двухбаковай радыёсувязі", - сказаў я, зноў ветліва ўсміхаючыся.
  
  
  Цяпер Мішэль павінна ўключыць перадачу на ўсё яшчэ які працуе BMW, чакаючы майго наступнага кроку.
  
  
  «Але месцамі яна крыху іржавая», - працягнуў я. "Табе сапраўды трэба яго замяніць".
  
  
  І праз долю секунды Вільгельміна апынулася ў мяне ў руцэ і страляла. Першая куля адарвала радыёантэну ад машыны і прымусіла яе круціцца ў паветры, другая стрэліла астатнюю фару, і, калі Мішэль павярнула BMW да рэзкага развароту, улучыўшы далёкае святло, калі яна працягвала Лінкальн, каб асляпіць і француза, і кіроўцы, мае трэцяя і чацвёртая кулі. прабілі дзве шыны з правага боку вялікага седана.
  
  
  Гэта быў наступны манеўр, аб якім я турбаваўся, але Мішэль выдатна з ім зладзілася. За некалькі ярдаў ад «лінкольна» яна затармазіла роўна настолькі, каб мой скачок у палёце дазволіў мне ўхапіцца за адчыненае акно збоку і трымацца за дзверы. Затым яна зноў набірала хуткасць, зараз святло згасла, віраж вакол Лінкальна і над тратуарам, у якога ён быў прыпаркаваны, хаваючы маё сагнуўшыся цела ў далёкага боку BMW, пакуль на тратуары мы не дасягнулі канца вуліцы. . Затым зноў віскочуць паварот направа, маё цела цалкам зачынена з-пад увагі, і мы імчаліся па бульвары Нью-Ёрка, мае рукі чапляліся за дзверцы, як дзве п'яўкі.
  
  
  Праз чвэрць мілі яна спынілася. Адным плыўным рухам я апынуўся на кіроўчым сядзенні, яна на пасажырскім сядзенні, ніводны з нас не сказаў ні слова.
  
  
  Прайшла яшчэ міля, перш чым яна загаварыла.
  
  
  «Гэта было… занадта рызыкоўна», - сказала яна. «Яны маглі забіць вас, калі вы падыходзілі да іхняй машыны. Не лічачы небяспекі вашага акрабатычнага скачка на гэтую машыну».
  
  
  "Гэта была разлічаная рызыка", - сказаў я. «Калі б яны хацелі напасці на нас, яны б не сядзелі так проста, калі мы пад'ехалі да абочыны. Што тычыцца таго, што вы называеце маёй акрабатыкай - калі б я не быў гатовы так рызыкаваць, я быў бы гатовы да пенсіі. Я пакуль не такі”.
  
  
  Мішэль проста паківала галавой. Яна ўсё яшчэ выглядала ўзрушанай. Я бясшумна павярнуў кола і накіраваўся ў бок Манхэтэна, рухаючыся па мясцовых вулачках, дзе можна было б лёгка заўважыць яшчэ адзін хвост. Але я быў амаль упэўнены, што мы страцілі француза і яго сяброў. Збавенне ад антэны для іх двухбаковай радыёсувязі азначала, што яны не маглі паслаць кагосьці іншага, каб той заняў іх месца. Што да кітаянкі, я быў упэўнены, што страсянуў любым іншым хвастом, які яна магла нам надзець.
  
  
  Стрэснуў у самым пачатку. Без працы.
  
  
  Занадта лёгка.
  
  
  Чаму яны мусілі так хутка здацца?
  
  
  Гэта мяне непакоіла. Але зараз я нічога не мог з гэтым зрабіць. Я проста захоўваў сваю турботу ў нейкім адсеку свайго розуму, гатовы выліць яго ў любы момант.
  
  
  У Манхэтэне я прыпаркаваўся ў ажыўленым завулку і патэлефанаваў па тэлефоне. Пятнаццаць хвілін праз прыбыў чалавек з аўтамабільнага агенцтва на зусім нічым не характэрным і вельмі ананімным Ford Galaxy. Зусім нічым не характэрны, калі не лічыць некалькіх змен пад капотам, якія дазваляюць без працы рабіць да 110. Ён узяў BMW, не выказаўшы ніякай цікавасці або здзіўленні з нагоды маёй раптоўнай змены машыны, і з'ехаў, пажадаўшы нам удалай паездкі.
  
  
  Калі ты за рулём, і ты не спаў больш за сорак васьмі гадзін, гэта было так добра, як можа быць у любой паездцы. Мішэль пашанцавала. Яна драмала, паклаўшы галаву мне на плячо. Я трымаў "Форд" на хуткасці роўна пяць міль у гадзіну звыш усталяванай хуткасці і піў чорную каву з кантэйнераў, пакуль не захацелася заткнуць рот.
  
  
  За намі не сачылі.
  
  
  Без дзесяці хвілін да паўночы я прыпаркаваў машыну ў некалькіх футах ад штаб-кватэры Amalgamated Press and Wire Services, даволі трухлявага трухлявага будынка на Дюпон-Серкл, якое маскіравала штаб-кватэру AX.
  
  
  Хоук чакаў у сваім офісе.
  
  
  
  Пятая глава.
  
  
  "Вось і ўсё, сэр", - праз гадзіну я зачыніў свой рахунак. «У ААС амаль напэўна ёсць Дзюраш. З імі ён добраахвотна ці не - гэта зусім іншая справа».
  
  
  "А дзе ён з ААС - гэта яшчэ адна гісторыя", - змрочна дадаў Хоук.
  
  
  Я кіўнуў. Я ўжо сказаў яму аб сваіх падказках, трох словах: Леапарды, Жэмчуг, Вулкан. У мяне былі яшчэ думкі аб значэнні гэтых слоў, але Хоук відавочна не быў у настроі іх чуць. Ён змрочна зацягнуўся сваёй агіднай цыгарай, гледзячы кудысьці праз маё левае плячо. Ягоны востры твар з загартаванай старой скурай і дзіўна мяккімі блакітнымі вачыма меў той выраз, які быў у яго, калі ён напружана думаў - і быў занепакоены. Калі ён хваляваўся, я таксама.
  
  
  Раптам, нібы ён нешта вырашыў, Хоук нахіліўся наперад і патушыў цыгару ў трэснулую попельніцу за дваццаць пяць цэнтаў.
  
  
  "Пяць дзён", - сказаў ён.
  
  
  "Сэр?" Я сказаў.
  
  
  «У вас ёсць роўна пяць дзён, - сказаў ён холадна і ясна, - каб знайсці Фернана Дзюраша і павезці яго з ААС».
  
  
  Я глядзеў. Ён глядзеў у адказ, пранікаючы ў мяне сваімі блакітнымі вачыма, якія цяпер сталі цвёрдымі, як загартаваная сталь.
  
  
  "Пяць дзён!" Я сказаў. «Сэр, я агент, а не штукар. Судзячы па тым, з чым мне прыходзіцца працаваць, гэта можа заняць у мяне пяць тыдняў, а то толькі…»
  
  
  "Пяць дзён", - сказаў ён зноў. Тон яго голасу азначаў "без абмеркавання". Ён рэзка штурхнуў сваё якое верціцца крэсла і разгарнуўся так, што адвярнуўся ад мяне, гледзячы ў бруднае акно. Потым ён сказаў мне.
  
  
  «За некалькі гадзін да вашага прыезду ў Нью-Йорк мы атрымалі паведамленне. Ад палкоўніка Рамба. Я думаю, вы яго памятаеце».
  
  
  Я памятаў. Ён выслізнуў з нашых рук пасля замаху на дэ Голя і сышоў у выгнанне. У Іспаніі яго падазравалі. Але ён па-ранейшаму высокапастаўлены чалавек у ААс.
  
  
  «Рамба паведаміў нам, што зараз ААс можа ператварыць энергетычны крызіс у ЗША у нешта большае, чым крызіс. Катастрофу. І калі ён кажа нам праўду, катастрофа будзе мяккім спосабам выказаць гэта”.
  
  
  Тон Хоўка быў сухім і халодным. Так было заўжды, калі праблемы былі сур'ёзнымі.
  
  
  "І што менавіта гэта за сіла, сэр?" Я спытаў.
  
  
  «Згодна з Рамба, - сказаў Хоук, больш сухім і халодным, чым калі-небудзь, - зараз ААС можа цалкам знішчыць усе нафтаперапрацоўчыя заводы і свідравыя ўстаноўкі ў заходнім паўшар'і».
  
  
  У мяне адвісла сківіца, мімаволі.
  
  
  "Гэта здаецца немагчымым", - сказаў я.
  
  
  Хоук зноў павярнуўся да мяне тварам.
  
  
  "Няма нічога немагчымага", - змрочна сказаў ён.
  
  
  Некалькі імгненняў мы глядзелі адзін на аднаго праз яго стол у цішыні, кожны адчуваў сябе няёмка, усведамляючы, што менавіта магла азначаць гэтая пагроза, калі яна была рэальнай. Было б дастаткова дрэнна, калі б нафтавыя свідравыя ўстаноўкі былі знішчаны; гэта адключыла б значную колькасць нафты прама тут. Але разбурэнне нафтаперапрацоўчых заводаў, якія перапрацоўвалі нафту не толькі з заходняга паўшар'я, але і з арабскіх краін, магло скараціць пастаўкі нафты ў ЗША на цэлых восемдзесят працэнтаў.
  
  
  Масла для асноўных галін прамысловасці, для бензіну, для апалу, для пераўтварэння ў іншыя формы энергіі, напрыклад, у электрычнасць.
  
  
  Злучаныя Штаты, якімі мы іх ведалі, спыняцца. Наша краіна будзе практычна паралізаваная.
  
  
  "Можа быць, гэта блеф?" Я спытаў. "Ці ёсць у іх доказы, што яны могуць гэта ажыццявіць?"
  
  
  Хоук павольна кіўнуў.
  
  
  “Яны заяўляюць, што прадставяць доказы цягам пяці дзён. Доказы таго, што яны не толькі могуць гэта зрабіць, але нават з папярэднім папярэджаннем мы не можам іх спыніць”.
  
  
  "А доказ?"
  
  
  «Праз пяць дзён ААС узарве і цалкам разбурыць нафтаперапрацоўчы завод Shell ля ўзбярэжжа Кюрасаа. Калі, канешне, мы не зможам спыніць іх. І вывесці іх са справы».
  
  
  “А калі мы гэтага не зробім? Якая іх цана за тое, каб яны не ўзарвалі ўсё астатняе?»
  
  
  Хоук павольна выцягнуў яшчэ адну цыгару з нагруднай кішэні свайго пакамячанага карычневага гарнітура.
  
  
  “Яны не паведамілі нам пра гэта. Тым не менш. Яны заяўляюць, што далейшыя зносіны будуць працягнутыя пасля таго, як яны дакажуць, што яны могуць рабіць».
  
  
  Яму не прыйшлося ісці далей. Калі б ААС сапраўды даказала, што можа выканаць сваю пагрозу, патрабаванні, якія яны маглі б прад'явіць ЗША, былі б ашаламляльнымі ў фінансавым, палітычным і ва ўсіх іншых адносінах.
  
  
  Гэта быў шантаж, вымагальніцтва, у неверагодных маштабах.
  
  
  Мы з Хоўкам паглядзелі адзін на аднаго праз яго стол. Я загаварыў першы. Адно слова.
  
  
  "Дзюраш", - сказаў я.
  
  
  Хоук кіўнуў.
  
  
  «Сувязь занадта моцная для супадзення. У ААС ёсць Дзюраш. Дзюраш - адмысловец - геній - у падводных рухальных усталёўках, кампутарызацыі гэтых прылад і іх выкарыстанні з ядзернымі боегалоўкамі. Супраць берагавых нафтавых вышак і нафтаперапрацоўчых заводаў у гэтым паўшар'і. Таму… "
  
  
  «Такім чынам, Дзюраш даў ім гэтую здольнасць», - скончыў за яго я.
  
  
  Хоук заціснуў цыгару зубамі і запаліў яе кароткімі лютымі зацяжкамі, перш чым зноў загаварыць.
  
  
  "Верна", - сказаў ён. "І таму…"
  
  
  «Такім чынам, у мяне ёсць пяць дзён, каб вывезці Дзюраша з ААС», - зноў скончыў я.
  
  
  "У цябе ёсць пяць дзён, каб
  
  
  
  
  павезці Дзюраша прэч ад ААС і знішчыць усе прылады, якія ён для іх распрацаваў. І чарцяжы ад іх”.
  
  
  Дык вось яно што. Пяць дзён.
  
  
  «І Картэр, - голас Хоўка па-ранейшаму быў сухім і халодным, - гэта сола. ААС папярэдзіла, што калі мы заручымся падтрымкай якой-небудзь замежнай паліцыі ці афіцыйных асоб, яны неадкладна знішчаць усе афшорныя нафтавыя вышкі і нафтаперапрацоўчыя заводы. ад Каракаса да Маямі”.
  
  
  Я кіўнуў. Гэта прыкінуў.
  
  
  «Табе давядзецца ўзяць дзяўчыну з сабой», - працягваў ён, машынальна зацягваючы цыгару. “Яна можа даць вам дакладную ідэнтыфікацыю свайго бацькі. Мы не можам дапусціць, каб вы выцягнулі не таго чалавека. Я не кахаю залучаць яе, але…»
  
  
  "Што, калі Дзюраш не пойдзе добраахвотна?"
  
  
  Вочы Хоўка звузіліся. Я ведаў адказ ужо.
  
  
  "Вывядзіце Дзюраша!" - адрэзаў ён. «Вольна ці мімаволі. І калі ты не зможаш яго вывесці…»
  
  
  Яму не трэба было заканчваць. Я ведаў, што, калі я не змагу вывесці Дзюраша па якой-небудзь прычыне, мне давядзецца забіць яго.
  
  
  Я спадзяваўся, што Мішэль гэтага не разумела.
  
  
  Я ўстаў, потым сёе-тое ўспомніў.
  
  
  "Кітайская дзяўчына", - сказаў я. "Кампутар што-небудзь пра яе выявіў?"
  
  
  Бровы Хоўка прыўзняліся.
  
  
  "Цікава", - сказаў ён. «Гэта цікава, бо ў ёй няма нічога асабліва цікавага. Няма запісаў Інтэрпола. Няма паведамленняў аб датычнасці да якой-небудзь форме шпіянажу. Яе клічуць Лі Чын. Дваццаць два гады. Вельмі рана скончыла Васар, найлепшая ў сваім класе. Дыпломная работа ў Масачусецкім тэхналагічным інстытуце. Затым яна з'ехала ў Ганконг і прапрацавала год тамака, працуючы ў сямейным бізнэсе Import-Export. Толькі вярнулася ў Нью-Ёрк некалькі месяцаў таму. Цяжка ўявіць, як яна ўпісваецца ў карціну на дадзены момант».
  
  
  Гэта было цікава. Вось што мяне непакоіла. Але зараз я нічога не мог з гэтым зрабіць. Я вярнуў Лі Чын у яе асаблівае маленькае аддзяленне ў сваёй галаве.
  
  
  "Ёсць ідэі, з чаго пачаць?" - спытаў Хоук.
  
  
  Я сказаў яму. Ён кіўнуў. Цыгарны попел упаў на яго пінжак, зручна далучыўшыся да шэрагу іншых мазкоў і плям. Бляск Хоука не распаўсюджваўся на гардэроб або догляд за ім.
  
  
  «Я звяжыцеся для вас з Гансалесам, калі вы зможаце яго выкарыстоўваць. Ён не лепшы, але ён добра дасведчаны аб мясцовасці».
  
  
  Я падзякаваў яму і накіраваўся да дзвярэй. Калі я збіраўся закрыць яго за сабой, я пачуў, як Хоук сказаў:
  
  
  "І, Картэр…" - павярнулася я. Ён усміхнуўся, і яго голас памякчэў. "Калі ты не можаш быць асцярожным, будзь добрым".
  
  
  Я ўсміхнуўся. Гэта быў асабісты жарт паміж намі. Толькі асцярожны агент меў шанц выжыць. Выжываў толькі добры агент. У свой час Хоук быў больш за добры. Ён быў найлепшым. Ён не адразу сказаў гэта, таму што гэта быў не яго стыль, але ён ведаў, што перада мной. І ён клапаціўся.
  
  
  "Добра, сэр", - проста сказаў я і зачыніў дзверы.
  
  
  Я выявіў, што Мішэль сядзіць - дакладней, горбіцца - на крэсле поруч маркотнага маленькага пакоя, у якой Маклафлін, N5, праводзіў з ёй час для падвядзення вынікаў. Ён ужо запісаў усё, што яна казала, на плёнку, і зараз гэтая плёнка будзе старанна праглядацца некалькімі іншымі агентамі, а затым загружацца ў кампутар для атрымання любой інфармацыі, якую я мог прапусціць. Але ў мяне не было чакай чакаць вынікаў. Я нахіліўся і падзьмуў ёй у вуха. Яна прачнулася як ад штуршка.
  
  
  "Зноў час падарожжа", - сказаў я. "Час для добрай паездкі на самалёце".
  
  
  «О не, - прастагнала яна. "Ці павінны мы?"
  
  
  "Мы павінны", - сказаў я., дапамагаючы ёй падняцца.
  
  
  «Куды мы зараз ляцім? На Паўночны полюс».
  
  
  "Не я сказала. «Спачатку мы паднімемся наверх у Special Effects, каб атрымаць нашы новыя прыкрыцця, уключаючы пашпарты і пасведчанні асобы. Затым мы адправімся ў Пуэрта-Рыка».
  
  
  «Пуэрта-Рыка? Прынамсі, там цёпла і сонечна».
  
  
  Я кіўнуў, ведучы яе па калідоры да ліфта.
  
  
  "Але чаму?"
  
  
  «Таму што, - сказаў я, націснуўшы кнопку ліфта і дастаючы новы пачак цыгарэт з кішэні, - я зразумеў значэнне гэтых апошніх слоў Ахмеда».
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне. Я сунуў цыгарэту ў рот.
  
  
  «Я думаў, Ахмед сказаў «леапард». Ён не сказаў. Тое, што ён сказаў, было пракажоным. Як у выпадку свавольства».
  
  
  Яна здрыганулася. "Але як вы можаце быць упэўнены?"
  
  
  «З-за наступнага слова. Я падумаў, што ён сказаў «жамчужына». Але насамрэч гэта была «Ла Пэрла»».
  
  
  Я запаліў запалку і паднёс яе да цыгарэты.
  
  
  "Я не разумею", - сказала Мішэль.
  
  
  «Гэтыя два словы ідуць разам, - сказаў я. «Ла Пэрла - гэта раён трушчобаў у Старым Сан-Хуане, Пуэрта-Рыка. У Ла Перла ёсць калонія пракажоных. Напэўна, вашага бацьку забралі з Танжэра і схавалі ў калоніі пракажоных».
  
  
  Вочы Мішэль пашырыліся ад жаху.
  
  
  "Мой бацька - у калоніі для пракажоных?"
  
  
  Я зацягнуўся цыгарэтай. Яна згасла. Я запаліў яшчэ адну запалку і паднёс яе да кончыка.
  
  
  
  
  
  "Я б сказаў, ідэальнае месца, каб схаваць яго".
  
  
  Мішэль была белай.
  
  
  "І мы ідзем у гэтую калонію пракажоных?"
  
  
  Я кіўнуў, затым раздражнёна нахмурыўся. Цыгарэта проста не запальвалася. Я ляніва паглядзеў на наканечнік.
  
  
  "Калі нам пашанцуе, а ён усё яшчэ тут, мы можам…"
  
  
  Я спыніўся на паўслове. Мяне ахапіла халодная дрыготка. Вялікім і ўказальным пальцамі я адкусіў кончык цыгарэты і строс паперу і тытунь.
  
  
  "Што гэта такое?" - спытала Мішэль.
  
  
  "Гэта тое", - катэгарычна сказаў я, працягваючы далонь. У ім быў невялікі металічны прадмет. Ён меў форму стрыжня, даўжынёй не больш за паўдзюйма і менш у дыяметры, чым цыгарэта, у якую ён быў схаваны.
  
  
  Мішэль нахілілася, каб разгледзець яго.
  
  
  "Памылка, калі выкарыстоўваць папулярную тэрміналогію", - сказаў я, і ў маім голасе павінна быць адбілася агіду да самога сябе з-за маёй нядбайнасці. «Прылада назірання. І гэта адно з самых сучасных. Прыёмаперадатчык Corbon-Dodds 438-U. Ён не толькі ўлоўлівае і перадае нашы галасы на адлегласці больш за мілі, але і выпраменьвае электронны сігнал. якую любы, у каго ёсць адпаведнае прыёмнае абсталяванне, можа выкарыстоўваць для вызначэння нашага месцазнаходжання з дакладнасцю да некалькіх футаў”.
  
  
  "Ты маеш на ўвазе, - Мішэль выпрасталася са здзіўленым выглядам, - той, хто гэта падкінуў, не толькі ведае, дзе мы знаходзімся, але і чуў усё, што мы казалі?"
  
  
  "Цалкам дакладна", - адказаў я. І я ведаў, што менавіта таму кітаянка не знайшла час нас высочваць. Ва ўсякім разе, не ў межах бачнасці. Яна магла рабіць гэта ў вольны час, за паўмілі ці каля таго, увесь час прыслухоўваючыся да нашай размовы.
  
  
  Уключаючы маю падрабязную заяву Мішэль аб тым, куды мы ідзем і чаму.
  
  
  Мішэль паглядзела на мяне.
  
  
  "ААС", - прашаптала яна.
  
  
  "Не." Я пакруціў галавой. "Я так не думаю. Усю дарогу ад Танжэра да Нью-Ёрка за намі сачыла вельмі сімпатычная кітаянка. Яна сутыкнулася са мной у самалёце з Парыжа. У мяне ў кашулі быў паўпусты пачак цыгарэт. кішэню і неадкрытая ў кішэні маёй курткі. Ёй удалося замяніць мой поўны пачак цыгарэт сваёй».
  
  
  І, улічваючы, што я палю толькі свае ўласныя цыгарэты, зробленыя на замову, з цэтлікам NC, надрукаваным на фільтры, яна прыклала шмат намаганняў, каб зрабіць гэта. І карысталася даволі шырокімі магчымасцямі.
  
  
  "Што ж нам зараз рабіць?" - спытала Мішэль.
  
  
  Я ўважліва вывучыў праслухоўванне. Пярэдняя палова растала ад спякоты маёй запалкі. Складаныя мікрасхемы былі разбураны, і жучок, відавочна, перастаў перадаваць. Пытанне было ў тым, з якой машыны вялася праслухоўка, з першай ці другой? Калі б гэта была першая, то была б вялікая верагоднасць, што кітаянка не атрымала дастаткова інфармацыі, каб ведаць, куды мы ідзем. Калі б гэта быў другі ...
  
  
  Я скрывіўся, затым уздыхнуў і прыціснуў жучок да падлогі абцасам. Гэта даставіла мне вызначанае эмацыйнае задавальненне, але больш нічога не дало.
  
  
  «Што мы робім зараз, - паведаміў я Мішэль, калі дзверы ліфта адчыніліся і мы ўвайшлі ўнутр, - гэта паляцім у Пуэрта-Рыка. Хутка».
  
  
  Больш я нічога не мог зрабіць. Я зноў вярнуў кітаянку ў яе ўласнае купэ ў маёй свядомасці. У чарговы раз.
  
  
  Купэ атрымлівалася даволі вялікім.
  
  
  Я хацеў, каб яна засталася ў ім.
  
  
  
  Шосты раздзел
  
  
  Г-н Томас С. Доббс з Dobbs Plumbing Supplies, Inc., Гранд-Рапідс, штат Мічыган, і яго жонка франка-канадскага паходжання, Мары, выйшлі з дому. галоўны тэрмінал аэрапорта Сан-Хуан; яны былі нагружаныя фотаапаратамі, рыштункам для снорклінга, усім астатнім абсталяваннем, неабходным для іх канікулаў на Карыбах, уключаючы саламяны капялюш з пляценнем Пуэрта-Рыка, якую містэр Добс купіў у тэрмінале адразу па прыбыцці. У іх павінна было быць, як г-н Добс сказаў любому, хто будзе іх слухаць, «час равучага». Яны збіраліся "пафарбаваць гэты маленькі стары востраў у чырвоны колер". Яны збіраліся "вывярнуць навыварат стары Сан-Хуан, у тым ліку і казіно".
  
  
  Як можна было здагадацца, гэта была пара тыповых, у меру непрыемных амерыканскіх турыстаў.
  
  
  "Таксі! Таксі!" - зароў містэр Доббс, вар'яцка размахваючы рукамі.
  
  
  Місіс Добс была цішэй. Яна выглядала крыху стомленай. Але яна відавочна атрымлівала асалоду ад сонцам і цяплом.
  
  
  "Мммм", - сказала яна мужу, паварочваючы свой прыгожы твар дагары. «Хіба гэта не цудоўнае сонца? І ты адчуваеш пах столькіх кветак. О, Нік…»
  
  
  Я схапіў яе за руку, нібы збіраючыся зацягнуць у таксі, якое спынілася перад намі.
  
  
  «Том», - прамармытаў я, не варушачы губамі. «Не Нік. Том».
  
  
  «Том», - пакорліва сказала яна. «Хіба гэта не прыгожа? Я проста хачу надзець купальны гарнітур, паляжаць на пляжы дзе-небудзь на сонца і паслухаць акіян». Затым яна зморшчылася. "Акрамя таго, я мяркую, у вас ёсць іншыя справы, і вам трэба, каб я пайшла з вамі".".
  
  
  «Чорт вазьмі, мілая, - зароў я. “Гэта менавіта тое, што мы збіраемся зрабіць. Шлёпнуцца на той пляж і атрымаць страшэнна прыгожы загар. Мы плацім за гэта дастаткова».
  
  
  Ношчык скончыў загружаць нашы сумкі ў багажнік кабіны. Я абуральна недаацаніў яго, папоўніўшы гэта жорсткім сардэчным плясканнем па спіне і крыкам: "Не кідай усё ў адным месцы, прыяцель!" і заскочыў у кабіну побач з Мішэль, бразнуўшы дзвярыма з такой сілай, што кабіна машыны затрашчала. Кіроўца з раздражненнем паглядзеў на мяне.
  
  
  «Гатэль «Сан Джеронимо», прыяцель. Туды мы і збіраліся. Толькі самае лепшае для Томаса К. Добса і яго маленькай жонкі», - сказаў я. Пасля рэзка і падазрона: «Гэта ж самае лепшае, праўда? Часам гэтыя турагенты…»
  
  
  «Так, сеньёр, - бязгучна сказаў кіроўца, - гэта лепшае. Вам там спадабаецца».
  
  
  Я быў упэўнены, што калі б я накіраваў яго ў грамадскую прыбіральню, ён бы сказаў, што гэта таксама лепшы варыянт.
  
  
  «Добра, прыяцель. Ты даставіш нас туды хутка, і ў гэтым ёсць для цябе добрыя чаявыя», - шырока сказаў я.
  
  
  «Сі», - адказаў кіроўца. "Я дастаўлю цябе туды хутка".
  
  
  Я адкінуўся на падушкі сядзення і дастаў з кішэні пінжака цыгару, якая была толькі крыху менш непрыемнай, чым тыя, якія любіў Хоук. Я мог бачыць, як кіроўца злёгку моршчыўся, калі я яе запальваў.
  
  
  Я, вядома, перашчыраваў. Занадта шмат прытворства. Пераканаўшыся, што мяне запомняць.
  
  
  І ў гэтым быў сэнс. Добры агент не павінен перабіраць, разыгрываць занадта шмат рэчаў, каб яго запомнілі. Што рабіла мяне альбо вельмі дрэнным агентам, альбо вельмі разумным добрым агентам, пра якога ўвогуле не думалі б як пра агента.
  
  
  "Том, - ціха сказала Мішэль, - ты сапраўды меў на ўвазе тое, што сказаў аб паездцы на пляж?"
  
  
  «Вядома, мілая, - сказаў я ўмераным тонам. "Спачатку мы адпраўляемся на стары пляж. Затым мы апранаемся, нам прыносяць некалькі гэтых Peeny Colazza ці нешта яшчэ, затым мы ўтыкаем зубы ў самы вялікі чортаў стейк, які толькі можна знайсці на гэтай выспе, затым мы ідзем у тыя казіно і забаўляемся . Як гэта гучыць для першага дня і ночы, а?
  
  
  "На самай справе?" - сказала Мішэль тым жа нізкім голасам. "Але я думала, ты ..."
  
  
  «Ты думала, што твой стары мужанёк не ўмее добра бавіць час. Думала, што ён не можа думаць ні пра што, акрамя сантэхнічнага прыладдзя. Ну, трымайся за капялюш, мілая. Пляж і выпіўка, вячэра і косці, вось і мы! "
  
  
  І вось мы, да радаснага здзіўлення Мішэль, паехалі. Па-першае, гэта тое, што зрабілі б містэр Томас С. Доббс і яго жонка. І, па-другое, было б самагубствам займацца маёй сур'ёзнай справай у Сан-Хуане да позняй ночы. Ляжаць на пляжы з белым пяском, пад пякучым сонцам на маім целе і грукатам карыбскага прыбоя, заспакаяльным мае вушы, было даволі добрым спосабам прабавіць час чакання.
  
  
  "Том."
  
  
  Я перавярнуўся на бок і зірнуў на Мішэль. І вырашыў, што гэта не проста добра, гэта было ... ну, назавіце вашу цудоўную ступень. Падыдзе ўсё ці ўсё: пышныя грудзі Мішэль больш, чым запаўняла малюсенькі, амаль празрысты бюстгальтар ад бікіні, які яна насіла, шаўковая скура яе жывата звужалася да нізу бікіні, які ўяўляў сабой крыху больш, чым два маленькіх трыкутніка і кавалак шнурка, доўгія , якія юрліва варушацца на пяску.
  
  
  «Том, - прамурлыкала яна, заплюшчыўшы вочы і падняўшы твар да сонца, - калі ласка, налі мне крыху алею для загару».
  
  
  "З задавальненнем."
  
  
  Я размеркаваў цёплае масла па яе шыі, па гладкіх плячах, па жываце і па сцёгнах. Яе плоць пяшчотна варушылася пад маімі рукамі. Яе скура стала цяплейшай, мякчэйшай. Яна перакацілася на жывот, і я зноў размеркаваў алей па плячах, расшпіліў яе бюстгальтар і размеркаваў яго па яе спіне, мае рукі слізганулі па яе баках, дакранаючыся яе грудзей. Яна ўздыхнула, і гук быў больш падобны на стогн, чым на ўздых. Калі я скончыў, мы леглі побач, датыкаючыся адзін з адным. У нас абодвух былі зачыненыя вочы, і аўра сэксу паміж намі была густы, гарачай і нарастальнай. Яркае сонца, здавалася, няўмольна збліжала нас, як магніт і жалеза.
  
  
  «Том», - нарэшце прашаптала яна, - «Я больш не магу гэтага выносіць. Давай вернемся ў наш пакой».
  
  
  Яе голас быў мяккім, але настойлівым. Я адчуў тую ж патрэбу. Не кажучы ні слова, я зноў зачапіў яе бюстгальтар, падняў на ногі і павёў назад у гатэль. Калі мы ўвайшлі ў пакой, яна крыху адсунулася ад мяне.
  
  
  «Павольна, Нік», - сказала яна нізкім, хрыплым голасам, яе цёмныя вочы глядзелі ў мае. «На гэты раз я хачу, каб гэта доўжылася марудна. Няхай гэта будзе доўжыцца вечна».
  
  
  Мая рука працягнулася да яе. Яна злавіла яго і прыціснула кубкам да яе поўнага выгібу.
  
  
  «Зрабі гэта назаўжды, дарагі. Я хачу ўсё, зараз, усяго».
  
  
  
  
  Пад маёй рукой яе распаленая на сонцы плоць напружылася. Я адчуваў пульс крыві. Пульс пачасціўся. Я прыцягнуў яе да сябе, і мой адкрыты рот накрыў яе, мой мову даследаваў, цвёрда і патрабавальна. Яна эратычна курчылася, але павольна, нібы пад нячутны барабанны бой, тэмп якога павялічваўся з невыносна кантраляванай хуткасцю.
  
  
  "Ці можа вада патушыць гэты агонь?" - Рэзка прашаптала я.
  
  
  «Толькі ўзмацняй полымя, дарагі», - сказала яна, адразу зразумеўшы, што я меў на ўвазе.
  
  
  Адным хуткім рухам я зняў з яе бюстгальтар, а затым і плаўкі ад бікіні. Пачуццёвая ўсмешка скрывіла яе вусны. Яе рука адштурхнула мае рукі, і яе вочы накіраваліся на мяне з гонарам і захапленнем.
  
  
  Я адчуў, як мае ўласныя інстынкты цалкам узялі верх, калі я падняў яе і панёс у ванную. Імгненне праз мы стаялі пад пякучай вадой душа, нашы мокрыя, дымлівыя целы прыціснуліся адзін да аднаго і люта карміліся адзін з адным. Гэта было ўсё яшчэ павольна, але з крывава-гарачым тэмпам чыстага пачуццёвага экстазу, які пераходзіў у невыноснае, абсалютнае і абсалютнае валоданне мужчынам жанчынай і жанчынай мужчынам.
  
  
  Калі гэта нарэшце здарылася, мы абодва закрычалі, бязмоўна, як чыстыя інстынкты, якімі на кароткі час сталі.
  
  
  "Здавальняюча?" - прамармытала яна, калі мы абодва крыху паправіліся.
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў я, усё яшчэ спрабуючы сфакусаваць погляд і аддыхацца.
  
  
  * * *
  
  
  Астатак вечара быў таксама поўным і здавальняючым - прынамсі, быў бы, калі б Я сапраўды быў Томасам К. Добсам. Мы пілі піна-каладу на адкрытай тэрасе, дзе стаяла армія клапатлівых афіцыянтаў, пакуль карыбскі заход надаваў маляўнічасць, нібы па патрабаванні. Калі мы ўвайшлі ўнутр паесці, войска афіцыянтаў ператварылася ў полк, меню было трох футаў даўжынёй, і ад усёй установы пахла выдаткаванымі грашыма, як вадой. Усё, што можна было набыць за грошы, было даступна і куплялася ў вялікай колькасці.
  
  
  На жаль, сумесі для трапічных напояў - гэта мая ідэя аб тым, як лепш за ўсё сапсаваць добры ром, і я цалкам згодны з Альбертам Эйнштэйнам у тым, што стейк на 24 унцыі - ідэальная ежа для львоў, і толькі львоў. У больш звычайных абставінах - якія мне часам цяжка ўявіць - я б атрымліваў асалоду ад толькі што злоўленым «конкам» або марскімі вожыкамі, абсмажанымі з часныком і карыбскімі спецыямі. Але Томас С. Добс пазелянеў бы пры думцы аб любым з іх, а цяпер я быў Добсам. Таму я ўпарта адлюстроўваў яго вечар, цешыўся выглядам Мішэль у празрыстай сукенцы, якое дало б кожнаму мужчыне шмат асалод на маім месцы.
  
  
  Пазней, калі мы ўзялі таксі да казіно Caribe Hilton, я суцешыўся стратай пары сотняў даляраў з грошай AXE на коле рулеткі, што, несумненна, зрабіў бы Томас С. Доббс. Нік Картэр зрабіў бы гэта, гуляючы за сталом у блэкджек і выйграў. Не гіганцкая сума, але, па сістэме Картэра, некалькі тысяч не рызыка.
  
  
  Што і зрабіла Мішэль.
  
  
  "Колькі?" - Запатрабаваў я, вяртаючыся ў гатэль на таксі.
  
  
  «Чатырнаццаць сотняў. Насамрэч было пятнаццаць, але я даў дылеру стодоларавую фішку ў якасці чаявых».
  
  
  "Але я даў табе толькі пяцьдзесят даляраў пагуляць!"
  
  
  «Вядома, - весела адказала яна, - але гэта ўсё, што мне трэба. Ці бачыце, у мяне ёсць гэтая сістэма…»
  
  
  «Добра, добра, - змрочна сказаў я. Былі часы, калі ў Томаса К. Доббса быў выразны боль у задняй частцы.
  
  
  Але былі і часы, калі я разважаў аб нашым нумары ў Сан-Джэроніма, калі я назіраў, як Мішэль выходзіць аголенай з ваннай, калі вяртанне да Ніку Картэру таксама мела свае недахопы.
  
  
  Прыйшоў час вярнуцца да Ніка Картэра.
  
  
  Я ўключыў тэлевізар, каб заглушыць нашы галасы, калі ў пакоі праслухоўваюць праслухоўку, і прыцягнуў да сябе Мішэль.
  
  
  "Настаў час для працы", - сказаў я, з усяе сілы стараючыся не зводзіць вачэй з яе шыі. «Я павінен вярнуцца праз чатыры ці пяць гадзінаў, прынамсі да раніцы. А пакуль заставайся ў пакоі з зачыненымі дзвярыма і нікога не ўпускай ні па якой прычыне. Вы ведаеце, што рабіць, калі я гэтага не зраблю». Я вярнуся да раніцы".
  
  
  Яна кіўнула. Мы ўсё гэта абмяркоўвалі перад ад'ездам з Вашынгтону. Мы таксама абмяркоўвалі пытанне, ці трэба ёй мець пісталет. Яна ніколі не страляла з любога віду зброі. Таму пісталета ёй не дасталася. У любым выпадку гэта не прынесла б ёй карысці, і я не веру ў тое, каб даваць зброю людзям, якія не ведаюць, як - і калі - выкарыстоўваць яе. Што яна сапраўды атрымала, дык гэта кольца з імітацыяй дыямента. Дыямент быў бясшкодным. У аправе было чатыры зубцы, якія пры націску на папружку выходзілі за межы дыямента. Калі хтосьці з гэтых зубцоў прабіваў скуру ворага, у выніку ён імгненна губляў прытомнасць. Праблема была ў тым, што вораг павінен быў падысці дастаткова блізка, каб Мішэль магла выкарыстоўваць кольца. Я спадзяваўся, што ёй не давядзецца гэтым карыстацца.
  
  
  
  
  Я спадзяваўся, што ёй не давядзецца гэтым карыстацца.
  
  
  Я сказаў ёй пра гэта, затым выстаяў перад спакусай падкрэсліць мае словы доўгім пацалункам і сышоў.
  
  
  Я выйшаў з гасцініцы, як кажуць у фільмах, задняй дарогай . За выключэннем таго, што выйсці з любога гатэля "зваротнай дарогай" не так ужо і проста. Па-першае, вам трэба знайсці зваротны шлях. У дадзеным выпадку ён апынуўся спераду і ўяўляў сабой вузкі пралёт пажарнай лесвіцы. Паколькі наш нумар знаходзіўся на чатырнаццатым паверсе, і ніхто ў разумным розуме не мінуў бы па чатырнаццаці пралётам, а я мінуў чатырнаццаць пралётаў. Затым, удзячны за заняткі ў трэнажорнай зале з Уолтам Хорнсбі, інструктарам па фітнесе AX, я спусціўся яшчэ двума пралётамі да склепа. Там мне прыйшлося хавацца за ўсходамі, пакуль двое апранутых у камбінезоны службоўцаў гатэля, распавядаючы брудныя анекдоты па-іспанску, не вынеслі некалькі дзясяткаў смеццевых бакаў. Калі яны зніклі наверсе, я выйшаў на вуліцу. Гэта быў завулак, крыху большы за завулак ад паласы Кандада. А Гансалес, які сядзеў за рулём сціплай несамавітай чырвонай Таёты, быў прыпаркаваны не больш за за пяцьдзесят футаў ад яго. Калі я забраўся на пасажырскае сядзенне побач з ім, у поле зроку нікога не было.
  
  
  «Сардэчна запрашаем у лепшую службу таксі на востраве Пуэрта-Рыка», - весела сказаў ён. "Мы прапануем…"
  
  
  «Прапануйце хуткую паездку ў Ла Перла», - сказаў я, сунуўшы Вільгельміну сабе ў руку і правяраючы боепрыпасы. «А пакуль вы ведзяце машыну, скажыце мне, як дабрацца да калоніі пракажоных у Ла Перла».
  
  
  Бадзёрасць Гансалеса тут жа выпарылася. Ён уключыў перадачу і крануўся, але не выглядаў шчаслівым. Яго вусы пачалі нервова паторгвацца.
  
  
  «Гэта», - павольна вымавіў ён пасля некалькіх хвілін маўчання, - «вар'яцтва. Ехаць у Ла-Перла ў такі начны час - вар'яцтва. Ісці ў калонію пракажоных у любы час неразумна, але ісці ў гэты час ночы не толькі вар'яцтва, але і магчыма самагубства”.
  
  
  «Магчыма», - пагадзіўся я, перастаўляючы Вільгельміну ў абіўку і правяраючы, ці ўтульна Х'юга сядзіць у замшавых ножнах.
  
  
  "Вы ў курсе, што большая частка бальніцы лепразорнай калоніі знаходзіцца ў заразным крыле?"
  
  
  "Я ў курсе", - сказаў я.
  
  
  "Вы ў курсе, што нават пракажоныя з незаразнага крыла небяспечныя, паколькі яны адчайна бедныя і не маюць законных спосабаў здабыць грошы?"
  
  
  «Я таксама гэта ведаю, - сказаў я, прыціскаючы П'ера да майго сцягна.
  
  
  Гансалес павярнуў руль, накіроўваючы "Таёту" ад Кандада да Старога Сан-Хуана.
  
  
  "І тэрмін майго Блакітнага Крыжа скончыўся", - змрочна сказаў ён.
  
  
  "Ты проста праваднік", - сказаў я яму. "Я іду адзін".
  
  
  "Але гэта яшчэ горш!" - сказаў ён з трывогай. “Я не магу дазволіць табе ўвайсьці аднаму. У аднаго чалавека не было б шанцу, нават у Ніка Картэра. Я настойваю…»
  
  
  «Забудзься пра гэта», - коратка сказаў я.
  
  
  "Але…"
  
  
  «Гансалес, ваш ранг N7. Вы ведаеце, які ў мяне. Я аддаю вам загад».
  
  
  Ён аціх, і мы правялі рэшту паездкі ў маўчанні. Гансалес жаваў вусы. Я паглядзеў у люстэрка задняга віду на магчымыя хвасты. Іх не было. Дзесяць хвілін звілістых паваротаў па маленькіх вузкіх вулачках прывялі нас міма асабняка старога губернатара па схіле ўзгорка да ўскраін прыморскіх трушчоб Ла Перла. Пакуль мы праязджалі па ім, карыбскі брыз трэсла бляшанымі дахамі. Вы маглі чуць прыбой, які разбіваецца аб марскую сцяну, і пах рыбы, смецця і маленькіх загрувашчаных пакояў без вадаправода. Гансалес абмінуў невялікі квадрат, правёў «Таёту» па завулку, які даваў ёй каля цалі вольнай прасторы з кожнага боку, і прыпаркаваўся за кутом. Цёмная вуліца была бязлюднай. Лацінская музыка слаба даносілася з акна над намі.
  
  
  "Вы поўныя рашучасці зрабіць гэтую дурасць?" - спытаў Гансалес голасам, поўным трывогі.
  
  
  "Іншага выйсця няма", - катэгарычна адказаў я.
  
  
  Гансалес уздыхнуў.
  
  
  "Пракажоная калонія знаходзіцца ў канцы вуліцы. Насамрэч гэта лепразарый, які спалучае ў сабе бальніцу і інтэрнат для пракажоных. Ён займае плошчу, эквівалентную плошчы гарадскога квартала, і мае форму крэпасці, якая складаецца з аднаго вялікага будынка з цэнтральны двор. Ёсць толькі адзін уваход і выхад. Ён вядзе ў кабінеты лепразарыя. За ім ёсць адна замкнёная дзверы. крыло".
  
  
  Гансалес павярнуўся і пільна паглядзеў на мяне.
  
  
  «У паўднёвым крыле, - сказаў ён, - знаходзяцца тыя пракажоныя, якія заразныя і якім не дазваляецца выходзіць з лепразарыя».
  
  
  Я кіўнуў. Я зрабіў хатняе заданне на пачварную тэму праказы. Гэта хранічнае інфекцыйнае захворванне, якое
  
  
  
  
  атакуе скуру, тканіны цела і нервы. На ранніх стадыях яно вырабляе белыя плямы на скуры, затым белыя лускаватыя струпы, гніласныя язвы і вузельчыкі. Нарэшце, часткі цела літаральна схуднеюць і адвальваюцца, выклікаючы кашмарныя дэфармацыі. Дзякуючы антыбіётыкам, распрацаваным пасля Другой сусветнай вайны, зараз магчыма спыніць хваробу ў пэўны момант. Але на ранніх стадыях ён усё яшчэ вельмі заразны.
  
  
  "У вас ёсць тое, што я прасіў прынесці?"
  
  
  Без слоў Гансалес палез на задняе сядзенне і працягнуў мне доктарскую сумку і два камплекты пасведчанняў асобы. карты. Адзіна належала доктару медыцыны Джонатану Мілеру. Іншае - інспектару Мілеру з мытнага кіравання Сан-Хуана.
  
  
  "Шпрыцы поўныя", - сказаў Гансалес. «Адзін з іх павінен за секунды накаўтаваць дарослага мужчыну і трымаць яго без прытомнасці як мінімум восем гадзін. Картэр…»
  
  
  Ён зрабіў паўзу. Я паглядзеў на яго.
  
  
  "Пракажоныя, чые язвы былі залечаны, гэтак жа небяспечныя, як і заразныя. Яны спяць і ядуць тут бясплатна, і ім даюць лекі. Але ў іх няма грошай на іншыя рэчы - цыгарэты, ром, азартныя гульні - і нямногія з іх могуць хадзіць на працу. Такім чынам, добра вядома, што яны замяшаныя ў шматлікіх ценявых рэчах.
  
  
  Я адчыніў дзверы машыны і выйшаў.
  
  
  «Гэта, - сказаў я, - вось на што я разлічваю. Я таксама буду разлічваць, што вы будзеце чакаць мяне на той маленькай плошчы, міма якой мы прайшлі, да раніцы. Калі я не выйду да таго часу, ідзіце. . Вы ведаеце, што рабіць."
  
  
  Гансалес кіўнуў. Я павярнуўся і пайшоў прэч, перш чым ён нават уключыў перадачу.
  
  
  "Buena suerte", - пачуў я яго ціхі голас ззаду мяне.
  
  
  Удачы.
  
  
  Мне гэта патрэбна.
  
  
  
  Раздзел сёмы
  
  
  Лепразарый уяўляў сабою прысадзісты, цяжкі, пачварны будынак з абсыпанай тынкоўкі, якую нехта пафарбаваў у ярка-чырвоны колер, што зрабіла яго яшчэ больш пачварным. Ён быў двухпавярховым, і вокны на кожным паверсе былі зачыненыя цяжкімі драўлянымі аканіцамі, шчыльна зачыненымі нават ва ўмовах карыбскай спякоты. Я знайшоў званок збоку ад драўляных дзвярэй і моцна тузануў. Я пачуў усярэдзіне гучны металічны ляск, затым цішыню. Я зноў пацягнуў. Зноў ляск. Пасля крокі. Дзверы прыадчыніліся, і з яе выглянуў тонкі сонны жаночы твар.
  
  
  "Што ты хочаш?" - раздражнёна спытала яна па-іспанску.
  
  
  «Я доктар Джонатан Мілер», - адказаў я рашуча на маім некалькі іржавым, але досыць беглай гішпанскай. "Я тут, каб убачыць пацыента Дыяс".
  
  
  У лепразарыі павінен быў знаходзіцца пацыент па імі Дыяс. Гэта было адно з самых распаўсюджаных імёнаў у Пуэрта-Рыка.
  
  
  "У гэты час вы прыйшлі наведаць пацыента?" - сказала жанчына яшчэ больш раздражнёна.
  
  
  "Я з Нью-Ёрка", - сказаў я. “Я тут усяго некалькі дзён. Я раблю ласку сям'і Дыяс. У мяне няма іншага часу. Калі ласка, упусціце мяне, сеньёра. Я павінен вярнуцца ў сваю клініку да заўтрашняга дня».
  
  
  Жанчына завагалася.
  
  
  «Сеньёра, - сказаў я, надаючы голасу рэзкую нотку нецярпення, - вы дарма марнуеце мой час. Калі вы не ўпусціце мяне, паклічце каго-небудзь з аўтарытэтаў».
  
  
  «Уначы тут больш нікога няма», - сказала яна з ноткай няўпэўненасці ў голасе. Яна зірнула на маю доктарскую сумку. «У бальніцы дзяжураць усяго дзве медсёстры. У нас вельмі мала кадраў».
  
  
  "Дзверы, сеньёра", - рэзка сказаў я.
  
  
  Павольна, неахвотна яна адчыніла дзверы і адышла ўбок, каб упусціць мяне, затым зачыніла і замкнула яе за мной.
  
  
  «Які менавіта Дыяс табе патрэбен? Фэліпэ ці Эстэбан?»
  
  
  «Феліпе», - сказаў я, аглядаючы вялікі пакой, застаўлены старажытнымі картатэчнымі шафамі і абстаўлены двума хісткімі металічнымі сталамі і некалькімі крэсламі. Моцны пах які дэзінфікуе сродку і слабы, але выразны пах раскладаецца чалавечай плоці.
  
  
  «Феліпе Дыяс знаходзіцца ў заходнім крыле са стабілізаванымі скрынямі. Але я не магу адвезці вас туды. Я павінна заставацца каля дзвярэй», - сказала жанчына. Яна падышла да стала, адчыніла скрыню і дастала звязак ключоў. "Калі ты хочаш пайсці, ты павінен ісці адзін".
  
  
  «Буэна, - сказаў я, - я пайду сам.
  
  
  Я працягнуў руку за ключамі. Жанчына працягнула іх. Я паглядзеў на яе руку і здушыў уздых. Ад далоні адыходзілі толькі вялікі і дзюйм указальнага пальцаў.
  
  
  Жанчына злавіла мой погляд і ўсміхнулася.
  
  
  "Нічога падобнага, сеньёр", - сказала яна. «Мой выпадак стабілізаваўся, і я не заразная. Я адна са шчасліўчыкаў. Я страціла ўсяго некалькі пальцаў. З іншымі, такімі як Фэліпэ…»
  
  
  Я прымусіў сябе ўзяць ключы з гэтай рукі і рушыў да дзвярэй у далёкай сцяне.
  
  
  «Дыяс у ложку дванаццаць, проста насупраць дзвярэй», - сказала жанчына ззаду мяне, калі я адчыніў дзверы. «І, сеньёр, будзьце асцярожныя, не заходзіце ў паўднёвае крыло. Там вельмі заразныя выпадкі».
  
  
  Я кіўнуў і выйшаў на двор, зачыніўшы за сабой дзверы. Цьмяная электрычная лямпачка ледзь асвятляла голы брудны двор з некалькімі худымі пальмамі і некалькімі радкамі лаўак.
  
  
  
  Вокны з гэтага боку былі адчыненыя, цёмныя, і я чуў храп, уздыхі, кашаль і некалькі стогнаў. Я хутка перасек двор у бок заходняга крыла, затым адчыніў дзверы вялікім жалезным ключом.
  
  
  Пах ударыў мяне як малаток. Ён быў густым і цяжкім, пахла гнілай чалавечай плоццю, пахла разбэшчаным трупам у спякоту. Ніякі дэзінфікуючы сродак у свеце не магло схаваць гэты пах, і мне прыйшлося дужацца з якая захліснула мяне хваляй млоснасці. Пераканаўшыся, што не захварэю, я выцягнуў з кішэні ліхтарык-алоўка і правёў промнем па прыцемненым пакоі. Шэрагі целаў, якія ляжалі на ложках, скурчыліся ў нязручных палажэннях сну. Тут і там расплюшчвалася вока і асцярожна глядзела на мяне. Я накіраваў прамень на ложак прама насупраць дзвярэй і ціха прайшоў праз пакой. Постаць на ложку нацягнула прасціну на галаву. Аднекуль з-пад прасціны даносіўся паласканны храп. Я працягнуў руку і паціснуў адно плячо.
  
  
  "Дыяз!" - Рэзка прашаптала я. "Прачніся! Дыяс!"
  
  
  Фігура заварушылася. Павольна з'явілася адна рука і сцягнула прасціну. Галава павярнулася, і стаў відаць твар.
  
  
  Я цяжка праглынуў. Гэта было твар з кашмару. Наса не было, а адно вуха ператварылася ў гнілы камяк плоці. Чорныя дзясны глядзелі на мяне там, дзе скончыўся верхні хп. Левая рука ўяўляла сабой куксу, зморшчаную ніжэй локця.
  
  
  "Кама?" - Хрыпла спытала Дыяс, сонна гледзячы на мяне. "Qué quiere?"
  
  
  Я залез у пінжак і пстрыкнуў пасведчаннем асобы.
  
  
  «Інспектар Мілер, мытнае ўпраўленне Сан-Хуана, - сказаў я. "Цябе шукаюць для допыту".
  
  
  Знявечаны твар няўцямна паглядзеў на мяне.
  
  
  "Апранайся і выходзь", - рэзка сказаў я. "Тут не трэба будзіць усіх".
  
  
  Ён усё яшчэ выглядаў неўразумелым, але павольна скінуў прасціну і ўстаў. Яму не трэба было апранаць адзенне. Ён спаў у ёй. Ён рушыў услед за мной па падлозе і выйшаў праз дзверы ў двор, дзе стаяў і міргаў, гледзячы на мяне ў паўзмроку.
  
  
  "Я не буду марнаваць час дарма, Дыяс", - сказаў я. «Мы атрымалі інфармацыю аб тым, што праз лепразарый дзейнічае сетка кантрабандыстаў. З аднаго боку, тут захоўваюцца кантрабандныя тавары. Наркотыкі. І, паводле нашай інфармацыі, вы ва ўсім па вушы».
  
  
  "Кама?" - Сказаў Дыяс, спалоханы погляд змяніўся сонным. «Кантрабанда? Я не разумею, пра што вы гаворыце».
  
  
  "Няма сэнсу прыкідвацца тупы", - адрэзаў я. «Мы ведаем, што адбываецца, і мы ведаем, што вы датычныя да гэтага. Цяпер вы збіраецеся супрацоўнічаць ці не?»
  
  
  "Але кажу вам, я нічога не ведаю", - запярэчыў Дыяс. «Я нічога не ведаю пра наркотыкі ці кантрабанду тут ці дзе-небудзь яшчэ».
  
  
  Я ўпіўся ў яго вачыма. Мне не падабалася рабіць тое, што я мусіў рабіць далей, але я зрабіў гэта.
  
  
  «Дыяс, - павольна сказаў я, - у цябе ёсць выбар. Ты можаш альбо супрацоўнічаць з намі і выйсці на волю, альбо я магу арыштаваць цябе прама тут і зараз. Гэта азначае, што я адпраўлю цябе ў турму. Канешне, у адзіночную камеру, бо сярод іншых зняволеных не можа быць пракажонага. І, верагодна, на працягу доўгага часу, так як нам можа спатрэбіцца шмат часу, каб раскрыць гэтую справу без вас. І на працягу гэтага часу, верагодна, мы не зможам даць лекі вам трэба спыніць вашу хваробу ".
  
  
  У вачах Дыяс мільгануў жах.
  
  
  "Не!" ён ахнуў: «Ты не можаш гэтага зрабіць! Я памру! Жахліва! Клянуся табе на магіле маёй маці, я нічога не ведаю пра…»
  
  
  "Гэта твой выбар, Дыяс", - змрочна сказаў я. "І табе лепш зрабіць гэта зараз".
  
  
  Знявечаны твар Дыяс пакрыўся потам. Ён задрыжаў.
  
  
  "Але я нічога не ведаю!" - маліў ён. "Чым я магу вам дапамагчы, калі я ..."
  
  
  Ён зрабіў паўзу. Мае нервы напружыліся. Гэта магло быць тое, што я лавіў.
  
  
  "Пачакай", - павольна сказаў ён. «Пачакай. Магчыма…»
  
  
  Я чакаў.
  
  
  «Некалькі месяцаў таму, - сказаў ён, - гэта здарылася некалькі месяцаў таму. Тут былі незнаёмцы. Ці не пракажоныя. Не лекары. Але яны нешта хавалі ці, можа, кагосьці».
  
  
  "Хаваўшы гэта, ці яго, дзе?" - запатрабаваў я.
  
  
  «Куды ніхто б не паглядзеў. У інфекцыйным аддзяленні».
  
  
  «Давай, - сказаў я.
  
  
  “Яны пайшлі прыкладна праз месяц. Забраўшы з сабой усё, што яны хавалі. Гэта ўсё, што я ведаю, клянуся вам гонарам маёй маці».
  
  
  "Мне трэба больш інфармацыі, Дыяс", - цвёрда сказаў я. "Дзе яны ўзялі тое, што хавалі?"
  
  
  «Я не ведаю, клянуся, Калі б я ведаў, я б сказаў табе. Але…»
  
  
  Ён зрабіў паўзу. У яго вачах з'явілася неспакой.
  
  
  "Працягвай", - запатрабаваў я.
  
  
  Хорхе. Хорхе павінен ведаць. Ён пракажоны, арыштаваны.
  
  
  
  
  , які працуе медбратам у заразным крыле. Ён бы ўсё бачыў, магчыма, падслухоўваў што-небудзь каштоўнае для вас. Але…"
  
  
  "Але што?"
  
  
  «Каб паразмаўляць з ім, нам давялося б перайсці ў заразнае крыло. Для мяне гэта дробязь. Але для цябе…»
  
  
  Яму не трэба было заканчваць прапанову. Я ведаў небяспеку. Але я таксама ведаў, што трэба рабіць.
  
  
  "Вы можаце прынесці мне стэрыльны халат, пальчаткі, кепку, увесь убор?"
  
  
  Дыяс кіўнуў.
  
  
  "Зрабі гэта", - сказаў я коратка. "І хутка".
  
  
  Ён знік у будынку і праз некалькі хвілін з'явіўся зноў, несучы тое, што я прасіў. Калі я надзеў халат, кепку, маску хірурга і пальчаткі, ён падштурхнуў да мяне пару туфляў.
  
  
  «Вы павінны пакінуць свой абутак за дзвярыма. Усе гэтыя рэчы будуць стэрылізаваныя, калі вы зноў іх здымеце».
  
  
  Я зрабіў, як ён сказаў, затым рушыў праз двор, трымаючы ў руцэ свае чаравікі.
  
  
  "Вы можаце атрымаць ключ ад паўднёвага крыла?" Я спытаў.
  
  
  Дыяс злёгку ўсміхнуўся, яго адсутная верхняя губа ператварылася ў жудасную грымасу.
  
  
  "Ён замкнуты толькі звонку, сеньёр", - сказаў ён. «Каб утрымаць пракажоных. Няцяжка ўтрымаць іншых».
  
  
  Дыяс адкруціў завалу на іншыя цяжкія драўляныя дзверы і адступіў убок, дазваляючы мне прайсці першай. Я рэзка жэстам запрасіў яго ісці наперад. Зноў цёмны пакой, але на гэты раз з асвятленнем у адным канцы, дзе за сталом сядзеў чалавек у белым, падпёршы галаву рукамі, і спаў. Ізноў шэрагі дзіцячых ложачкаў, няспраўныя постаці. Але тут некаторыя скручваліся ад болю. Адтуль і там даносіліся адрывістыя стогны. Пах быў нават горшы, чым у заходнім крыле. Дыяс прайшоў па праходзе да мужчыны ў белым, уважліва паглядзеў на яго, затым падняў галаву за валасы.
  
  
  "Хорхе", - груба сказаў ён. «Хорхе. Прачніся. Сеньёр хоча пагаварыць з табой».
  
  
  Вочы Хорхе прыадчыніліся, ён паглядзеў на мяне не ў фокусе, затым яго галава ўпала на рукі. Частка яго левай шчакі знікла, агаляючы белую косць.
  
  
  "Айі", - прамармытаў ён. «Такі прыгожы. І такі адважны, каб працаваць з пракажонымі. Такі прыгожы».
  
  
  Дыяс паглядзеў на мяне і паморшчыўся.
  
  
  "П'яны", - сказаў ён. «Ён выкарыстоўвае свой заробак, каб напівацца кожную ноч».
  
  
  Ён зноў падняў галаву Хорхе і груба пляснуў яго па гнілой шчацэ. Хорхе задыхнуўся ад болю. Яго вочы расхінуліся і засяродзіліся.
  
  
  «Вы павінны пагаварыць з сеньёрам, Хорхе, - сказаў Дыяс. "Ён з паліцыі, мытнай паліцыі".
  
  
  Хорхе ўтаропіўся на мяне, падняўшы галаву з відавочным намаганнем.
  
  
  "Палісія? Навошта?"
  
  
  Я выйшаў за межы Дыяс і перавярнуў сваё пасведчанне асобы. у Хорхе.
  
  
  "Для інфармацыі", - сказаў я. "Інфармацыя аб тым, хто тут хаваўся, кім і куды яны сыходзілі, калі сыходзілі адсюль".
  
  
  Нягледзячы на тое, што ён быў п'яны, у вачах Хорхе з'явілася хітрае выраз.
  
  
  «Тут ніхто не хаваецца. Тут толькі пракажоныя. Заразна. Вельмі небясьпечная. Цябе тут не павінна быць».
  
  
  Я вырашыў паводзіць сябе з Хорхе крыху інакш, чым з Дыяс.
  
  
  «За інфармацыю ёсць узнагарода», - сказаў я павольна і выразна, дастаючы кашалёк. Я ўбачыў, як вочы Хорхе злёгку пашырыліся, калі я дастаў пяць дваццацідаляравых купюр. «Сто долараў. Выплачана неадкладна».
  
  
  «Айі», - сказаў Хорхе. "Я б хацеў столькі грошай, але..."
  
  
  “Няма чаго баяцца. Ніхто ніколі не даведаецца, што ты мне сказаў, акрамя Дыяс. І Дыяс ведае лепш, чым казаць».
  
  
  Погляд Хорхе быў прыкаваны да грошай у маёй руцэ. Я ссунуў яго праз стол. Хорхе аблізнуўся, затым раптам схапіў грошы.
  
  
  «Я не ведаю, хто яны такія, - хутка сказаў ён, - але яны не былі лацінаамерыканцамі. Іх было трое. Яны прыйшлі за адну ноч і замкнуліся ў пустым пакоі ў задняй частцы крыла. Больш за два. тыдня яны не з'яўляліся. Пракажоны з арыштаваным пацыентам прыносіў ім ежу двойчы ў дзень. Менавіта гэты пракажоны стэрылізаваў пакой за ноч да іх прыбыцця. Затым аднойчы ноччу яны пайшлі гэтак жа раптоўна, як і прыйшлі. Пракажоны таксама знік, але пазней мы даведаліся, што яго цела было знойдзена ў некалькіх кварталах адсюль. Яго задушылі».
  
  
  "Вы хоць уяўлялі, куды яны пайшлі адсюль?" - запатрабаваў я.
  
  
  Хорхе завагаўся.
  
  
  «Я не ўпэўнены, але я думаю - двойчы, калі пракажоны ўвайшоў у пакой з ежай, мне здаецца, я чуў, як адзін з мужчын казаў нешта пра Марцініка».
  
  
  Нешта пстрыкнула ў маім мозгу.
  
  
  Марцініка. Вулкан.
  
  
  Раптам за Хорхе ў сцяне адчыніліся дзверы. Праз яго прайшла постаць, апранутая, як і я, у стэрыльны халат, маску, кепку і ўсё астатняе. Хорхе паўзвярнуўся, паглядзеў, затым усміхнуўся.
  
  
  «Буэнас начэй, сеньярыта», - сказаў ён. Пасля, як мне здаецца, у яго голасе вярнулася частка ап'янення. «Такая прыгожая, такая сімпатычная маленькая чыніта, і яна прыходзіць дапамагчы пракажоным. Толькі што прыбыла».
  
  
  
  
  
  Чыніта. Кітаянка.
  
  
  Па-над хірургічнай маскі ўсходнія вочы з двума стагоддзямі глядзелі прама на мяне.
  
  
  Занадта знаёмыя ўсходнія вочы з двума стагоддзямі.
  
  
  "Сардэчна запрашаем на вечарынку, Картэр", - сказала яна.
  
  
  Я змрочна паглядзеў на яе.
  
  
  "Для цябе, Лі Чын, - сказаў я, - вечарынка скончана".
  
  
  Я рушыў да яе. Яна падняла руку.
  
  
  "Не рабіце памылак, аб якіх вы пашкадуеце", - сказала яна. "У нас ёсць…"
  
  
  Яе голас замёр на паўслове, і я ўбачыў, як яе вочы раптам пашырыліся ад страху.
  
  
  "Картэр!" крыкнула яна. "За табой!"
  
  
  Я разгарнуўся. Бутэлька Хорхе на некалькі цаляў прамазала па маім чэрапе, разбіўшыся аб стол у яго руцэ. Праз долю секунды мой каратэ стукнуў яго па падставе шыі і не прамахнуўся. Ён упаў на падлогу, як ссечанае бервяно. Нават калі ён падаў, я зноў пачуў голас Лі Чына. На гэты раз ён быў роўны, цвёрды і смяротна спакойны.
  
  
  "Дзверы", - сказала яна. "І злева ад вас".
  
  
  Каля дзвярэй іх было трое. У цьмяным ценявым святле я мог бачыць гратэскавыя, выродлівыя канечнасці, твары з з'едзенымі рысамі, пустыя вачніцы, абрубкі рук. Я таксама мог бачыць бляск двух нажоў і смяротны кавалак свінцовай трубы, калі яны павольна рухаліся да мяне.
  
  
  Але менавіта ад фігур злева ў мяне па спіне прабег халадок. Іх было пяць, шэсць, можа, больш, і ўсе яны падняліся з ложкаў, каб асцярожна слізгаць у мой бок.
  
  
  Гэта былі пракажоныя з заразнымі хворымі. І іх напаўаголеныя целы набліжаліся ўсё бліжэй, пакрытыя белымі язвавымі пухлінамі, якія жудасна тырчаць з хворага цела.
  
  
  Лі Чын перайшла на мой бок.
  
  
  «Адзін з вашых заходніх філосафаў аднойчы заўважыў, - сказала яна спакойна, амаль у размове, - што вораг майго ворага - мой сябар. Вы згодны?"
  
  
  "На дадзены момант, - сказаў я, - абсалютна дакладна".
  
  
  "Тады давайце абараняцца", - сказала яна, і яе цела злёгку сагнулася, рукі выслізнулі наперад у тым, што я адразу ж пазнаў як класічную позу гатоўнасці кунг-фу.
  
  
  Тое, што адбылося потым, адбылося так хутка, што я ледзь мог прасачыць за гэтым. У групе пракажоных ля дзвярэй раптам адбыўся рух, і яркая ўспышка ляза нажа прамільгнула ў паветры. Я павярнуўся ўбок. Ці Чын не рушыў з месца. Адна з яе рук кінулася ўгору, павярнулася, утварыла хуткую парабалу, і нож зноў рушыў у рух - да чалавека, які кінуў яго. Ён выдаў крык, які скончыўся уздыхам, калі лязо працяло яго шыю.
  
  
  У наступнае імгненне пакой выбухнуў хаатычным рухам. Пракажоныя рушылі наперад групай і кінуліся на нас. Мая правая нага вылецела і знайшла след у жываце аднаго нападніка, калі я цвёрдымі пальцамі праткнуў наперад сонечнае спляценне іншага. Свінцовая трубка прасвістала ў мяне за плячом. Х'юга быў у маёй руцэ, і чалавек са свінцовай трубой выпусціў яе, калі смяротнае лязо ўпіўся яму ў шыю. Кроў хлынула з соннай артэрыі фантанам. Побач са мной цела Лі Чын рухалася плыўным звілістым рухам, яе рукі скручваліся і апускаліся, а цела гратэскава пагойдвалася па паветры і падала скамечаным з галавой пад немагчымым кутом.
  
  
  «Гэта бескарысна, Картэр», - я пачуў хрыплае карканне голасу Дыяс аднекуль з паўзмроку. «Дзверы зачынены звонку. Ты ніколі не выберашся зараз. Ты станеш пракажоным, як і мы».
  
  
  Я рассек Х'юга ў паветры перад сабой, адціснуўшы двух напаўаголеных пракажоных рукамі.
  
  
  "Тваё адзенне", - кінуў я Лі Чын. «Не дазваляйце ім парваць вашу вопратку і дакранацца да вас. Яны спрабуюць заразіць нас».
  
  
  "Ты збіраешся згніць, як і мы, Картэр", - зноў пачулася хрыплае карканне. «Ты і маленькая чыніта. Твая плоць упадзе з…»
  
  
  Крык скончыўся ахам, калі Лі Чын прысела, разгарнуўся, упаў назад, хапаючы руху, і адправіла цела Дыяс да сцяны з сілай катапульты. Яго вочы збялелі, а затым закрыліся, калі ён упаў. У той жа момант я адчуў, як нечая рука схапіў мяне за спіну, і пачуў гук ваніт. Я разгарнуўся, узяўшы пракажонага за спіну адной рукой у пальчатцы, калі Х'юга ўрэзаўся пад вуглом уверх да яго сонечнага спляцення. Ён скамячыўся, з рота цякла кроў. Кавалак майго стэрыльнага халата ўсё яшчэ сціскаў у яго руцэ. Павярнуўшыся, я заўважыў, як Лі Чын вылазіць з чарговага кацінага прыседу, а цела пракажонага падае да сцяны. Яе сукенка таксама было разарванае. На долю секунды нашы позіркі сустрэліся, і гэтая ж думка, відаць, прыйшла нам у галаву адначасова.
  
  
  "Дзверы", - сказаў я.
  
  
  Яна злёгку кіўнула, і яе цела зноў стала каціным. Я бачыў, як яна заскочыла на стол, які выкарыстоўваў Хорхе.
  
  
  
  
  затым здзейсніла немагчымы палёт над галовамі трох нападаючых і прызямліцеся каля дзвярэй. Я ішоў прама за ёй, выкарыстоўваючы Х'юга, каб расчысціць шлях. Калі мы разам стаялі каля дзвярэй, у нас заставалася ўсяго некалькі секунд да таго, як пракажоныя зноў напалі на нас.
  
  
  "Ўсе разам!" - Раўнуў я. Цяпер!"
  
  
  Нашы ногі стрэлілі адначасова, як два тараны. Пачуўся трэск, але завесы трымаліся. Чарговы раз. Трэск быў гучней. Чарговы раз. Дзверы выскачылі з завес, і мы кінуліся па іх на двор, знявечаныя рукі цягнуліся да нас, хапалі нашу вопратку, пах паміраючай плоці пранікаў у нашы ноздры.
  
  
  "Дзверы ў офіс!" Я пачуў крык Лі Чын. "Адкрыта!"
  
  
  Я чуў тупат ног, якія беглі па ўсушанай зямлі ў двары, калі пракажоныя пераследвалі нас групай. Нам заміналі халаты хірургаў, і яны хутка набліжаліся да нас. Я ўклаў усе апошнія запасы энергіі ў апошні рывок хуткасці, убачыў, як Лі Чын зрабіла тое ж самае ззаду мяне, і кінулася праз адчыненыя дзверы ў офіс. Постаць Лі Чын за маёй спіной ператварылася ў пляму хуткасці, калі я зачыніў дзверы, жорстка націснуўшы на вагу надыходзячых целаў. На імгненне я адчуў, што дзверы зноў узламалі. Потым яна раптам зачынілася, і я стрэліў у замак. Па той бок дзвярэй раздаўся шум галасоў, затым цішыня.
  
  
  Лі Чын стаяла побач са мной.
  
  
  "Глядзі", - сказала яна, паказваючы на адзін з кутоў пакоя.
  
  
  Жанчына, якая мяне ўпусціла, ляжала грудай, нерухома. Было лёгка зразумець чаму. Яе горла было перарэзана ад вуха да вуха. Побач з ёй ляжаў тэлефонны апарат, дрот яго быў вырваны са сцяны.
  
  
  «Пракажоным, якія напалі на нас, павінна быць, заплаціла ААС», - сказаў я. «Гэтай жанчыне відавочна не заплацілі. Яна, мабыць, нічога пра гэта не ведала. Калі яна пачула рукапашны бой у заразным крыле, яна, мусіць, спрабавала патэлефанаваць у паліцыю і…»
  
  
  «І зрабіла памылку, пакінуўшы дзверы ў двор адчыненымі, калі яна гэта зрабіла», - скончыла за мяне Лі Чын.
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Але няма ніякай гарантыі, што нехта з пракажоных не скарыстаўся тэлефонам для выкліку падмацавання ААС. І я не збіраюся быць тут, калі яны прыбудуць. Мы збіраемся сысці адсюль зараз. І разам. Вы павінны трэба сёе-тое растлумачыць".
  
  
  "Вядома", - спакойна сказаў Лі Чын. "Але як наконт нашага адзення?"
  
  
  Халаты абодвух нашых хірургаў былі разарваныя. Ніжняе адзенне было забруджана. Было відавочна, што трэба было рабіць.
  
  
  "Стрыптыз", - загадаў я, падладжваючы свае дзеянні пад свае словы.
  
  
  "Усё?" - спытаў Лі Чын з падазрэннем.
  
  
  "Усё", - сказаў я. "Калі толькі вы не захочаце аднойчы прачнуцца і выявіць, што ў вас адвальваюцца пальцы".
  
  
  «Але куды мы пойдзем? Без адзення…»
  
  
  «Нехта чакае мяне ў машыне. Усяго ў некалькіх кварталах адсюль», - запэўніў я яе.
  
  
  Лі Чын падняла вочы ад расшпільвання бюстгальтара.
  
  
  "Некалькі кварталаў!" яна сказала. "Вы не маеце на ўвазе, што мы збіраемся…"
  
  
  Я кіўнуў, вылез з шортаў і рушыў да ўваходных дзвярэй.
  
  
  "Гатовы?"
  
  
  Лі Чын, адкінуўшы кавалак трусікаў, выглядала сумнеўна, але кіўнула. Я схапіў яе за руку і расчыніў ўваходныя дзверы.
  
  
  "Бяжым!"
  
  
  Мне падабаецца думаць, што мы былі першымі гульцамі Сан-Хуана.
  
  
  
  Восьмы раздзел
  
  
  Гансалес драмаў. Калі ён прачнуўся ад майго пастуквання па акне, ён выявіў аголенага Ніка Картэра, які стаяў рука аб руку з прыгожай і надзвычай аголенай кітаянкай, яго сківіца ўпала на туфлі. Некаторы час ён нічога не рабіў, акрамя як глядзеў. І не на мяне. Я не мог яго вінаваціць. Лі Чын была маленькай, амаль малюсенькай, але кожны дзюйм яе цела меў ідэальныя прапорцыі. Чорныя як смоль валасы спадалі на яе маленькую цвёрдую грудзі з вялікім венцам і якія тырчаць саскамі. Яе сцягна і ногі былі гладкімі, жывот падціснутым і выгнутым. Яе твар акцэнтаваў ідэальны носік лялькі, і калі яна адвяла ў бок выразна акрэсленыя вусны, яе зубы асляпілі. Цяжка было паверыць, што гэтая дзяўчына была майстрам кунг-фу - ці, лепш сказаць, палюбоўніцай, - якая магла біцца з любой колькасцю мужчын у рукапашным баі. Не тое каб я збіраўся гэта забыцца.
  
  
  Я зноў пастукаў у акно, выбіўшы Гансалеса з яго трансавага погляду.
  
  
  «Гансалес, - сказаў я, - калі ты не супраць перапыніць сваё вывучэнне фізічнай культуры, я быў бы ўдзячны, калі б ты адчыніў дзверы. І я думаю, што дама ацаніла б вашу куртку».
  
  
  Гансалес кінуўся да дзвярной ручкі.
  
  
  "Дзверы", - сказаў ён. «Так. Канечне. Дзверы. Пінжак. Канечне. Я быў бы вельмі шчаслівы аддаць даме мае дзверы. Я маю на ўвазе маю куртку».
  
  
  Запатрабавалася некалькі секунд замяшання, але, нарэшце, дзверы адчыніліся, і Лі Чын была прычынена ад плячэй да каленаў курткай Гансалеса. я атрымаў
  
  
  
  
  плашч, які, улічваючы невысокі рост Гансалеса, з цяжкасцю дацягнуўся да маіх сцёгнаў.
  
  
  «Добра», - сказаў я, усаджваючыся на задняе сядзенне з Лі Чын, часова сядаючы Вільгельміну і Х'юга па кішэнях плашча Гансалеса і ігнаруючы яго нявыказанае, але відавочна адчайнае жаданне даведацца, што адбылося. «Давай прыбіраемся адсюль да д'ябла. Але пакуль не вяртаемся ў гатэль. Проста пакатайся трохі. У гэтай маленькай лэдзі ёсць што сказаць мне».
  
  
  "Вядома", - спакойна сказала Лі Чын. Яна парылася ў кішэнях курткі Гансалеса, пакуль не знайшла пачак цыгарэт, прапанавала адну мне, а калі я адмовіўся, запаліла адну для сябе і глыбока зацягнулася. "З чаго мне пачаць?"
  
  
  "Ў пачатку. З асноў. Напрыклад, што менавіта вы спрабуеце рабіць і чаму?
  
  
  “Добра. Але хіба ты не думаеш, што чалавеку, які за рулём, варта глядзець перад сабой часцей, чым ён глядзіць у люстэрка задняга выгляду?
  
  
  «Гансалес», - сказаў я перасцерагальна.
  
  
  Гансалес вінавата азірнуўся на дарогу і працягнуў ехаць з хуткасцю каля дваццаці міль за гадзіну.
  
  
  "Вы што-небудзь ведаеце аб Чайнатаўне?" - спытала Лі Чын.
  
  
  "Хто-небудзь ведае што-небудзь пра Чайнатаўн, калі яны не этнічныя кітайцы?"
  
  
  "Добры аргумент", - усміхнуўся Лі Чын. «У любым выпадку, я дачка Лунг Чына. Я таксама ягонае адзінае дзіця. Лунг Чын - кіраўнік сям'і Чын або клана Чын, калі хочаце. Гэта вялікі клан, і я не супраць вы, што ён вельмі багаты. У яго шмат розных дзелавых інтарэсаў, не толькі ў кітайскім квартале Нью-Йорка, Ганконгу і Сінгапуры, але і па ўсім свеце. Паколькі ў майго бацькі не было іншых дзяцей, у прыватнасці, ніякіх сыноў, я быў выхаваны і адукаваны, каб клапаціцца аб інтарэсах клана Чын, дзе б яны ні знаходзіліся і якімі б яны ні былі. У любым выпадку, я магла б гэта зрабіць».
  
  
  "Уключаючы разумнае выкарыстанне майстэрства ў баявых мастацтвах?"
  
  
  "Так", - кіўнуў Лі Чын. «І вывучэнне гуманітарных навук у Васары. І вывучэнне тэхналогій у цэлым у Масачусецкім тэхналагічным інстытуце».
  
  
  "Шырока адукаваная маладая лэдзі", - заўважыў я.
  
  
  "Я павінен быць такі. Мая праца на дадзены момант, ну, вы можаце назваць гэта сродкам ухілення непаладак для клана. Калі нешта ідзе не так, як трэба, ці ёсць пагроза інтарэсам клана, дзе б і што б ні было, мая задача - умяшацца і выправіць становішча ".
  
  
  "А што на дадзены момант не працуе гладка ці знаходзіцца пад пагрозай?" - спытаў я, ужо ўпэўнены ў адказе.
  
  
  "Ды добра табе, Картэр", - сказала яна. "Вы, павінна быць, ужо здагадаліся пра гэта. Клан мае сур'ёзныя інтарэсы ў венесуэльскай нафце. І нафту ў некалькіх іншых кропках у Паўднёвай Амерыцы таксама. І ААС пагражае знішчыць афшорныя нафтавыя вышкі і нафтаперапрацоўчыя заводы ўздоўж і ўпоперак. узбярэжжа. Так?"
  
  
  "Вельмі добра", - змрочна сказаў я. «Вельмі добра паінфармаваная. Не думаю, што ты хочаш расказаць мне, чаму ты так добра інфармаваная?»
  
  
  "Вядома, не", - весела адказала яна. "Больш, чым я магу расказаць вам, як я даведаўся, што вы сустрэліся з Мішэль Дзюраш у Танжэры, і навучыліся гэтаму своечасова, каб сачыць за вамі адтуль. Давайце проста скажам, што клан Чын вялікі, і ў яго шмат вушэй у многіх месцах ".
  
  
  "Уключаючы электронныя вушы, устаўленыя ў цыгарэты", - нагадаў я ёй.
  
  
  "Так", - суха адказала яна. «Вы былі маім адзіным ключом да разгадкі месцазнаходжання Дзюраша. Я не магла рызыкаваць страціць вас. І мы абодва па-чартоўску добра ведаем, што Фернан Дзюраш з'яўляецца ключом да ўсёй пагрозе ААС. У любым выпадку, зараз, калі мы абодва ведаем, дзе знаходзіцца наш дарагі доктар. Смерць выкралі пасля таго, як яго схавалі ў лепразарыі..."
  
  
  "Пачакай", - рэзка ўмяшаўся я. "Як вы думаеце, куды менавіта ён быў дастаўлены?"
  
  
  «Ды добра табе, Картэр. Ты зноў гуляеш са мной у гульні», - нецярпліва сказала яна. «Я чуў, што сказаў Хорхе, гэтак жа добра, як і вы. Як вы думаеце, чаму я прыляцела сюды і з'явілася ў якасці медсястры, як толькі мой жук падхапіў вашу размову з дачкой Дзюраша - проста перад тым, як вы выкурылі яго з ладу. , як гэта было на смак? "
  
  
  "Фол", - сказаў я. "Але вы не адказалі на маё пытанне".
  
  
  Хорхе сказаў: «Марцініка. Апошняе слова вашага сябра Ахмеда было «Вулкан». Магу я працытаваць вам даведнік?» Французская карыбская выспа Марцініка з'яўляецца домам для спячага, верагодна патухлага вулкана, Мон-Пеле. Заключэнне: Дзюраш і штаб-кватэра OAS знаходзіцца ў кратары Мон-Пеле на Марцініцы ці побач з ім».
  
  
  Я моўчкі вылаяўся. Гэтая дзяўчына была добрая.
  
  
  «Добра, - сказаў я. «Вашая дэтэктыўная праца старанная. І вы нядрэнна спраўляецеся з суровымі праблемамі. Але зараз, маленькі конік, прыйшоў час вам адмовіцца ад агульнай карціны. Вы можаце прадстаўляць інтарэсы грамадства. Клан Чын, але я прадстаўляю інтарэсы Злучаных Штатаў, ня кажучы ўжо пра любую іншую нафтаздабываючую краіну ў гэтым паўшар'і. Гэта пытанне аб прыярытэце.
  
  
  
  Зразумела? "
  
  
  "Але гэта ўсё", - сказала Лі Чын, выкінуўшы недакурак у акно. «Інтарэсы, якім я служу, і інтарэсы, якім вы служыце, не супярэчаць адзін аднаму. Мы абодва хочам аднаго і таго ж - вывесці схему ААС са строю. І мы абодва ведаем, што павінны дзейнічаць аднолькава, імкнучыся вызваліць Дзюраша. Заключэньне: прыйшоў час аб'яднацца».
  
  
  «Забудзься пра гэта», - сказаў я. "Вы б проста ўсё ўскладнілі".
  
  
  "Як я зрабіла ў лепразарыі?" - спытала Лі Чын, хітра гледзячы на мяне. “Паслухай, Картэр, я магу дапамагчы ў гэтай справе, і ты гэта ведаеш. У любым выпадку ты не зможаш утрымаць мяне ад гэтага. Я больш, чым ўзроўню для любога, з кім ты можаш паспрабаваць утрымаць мяне ў палоне, і калі б вы арыштавалі мяне, гэта б проста ўскладніла вас”.
  
  
  З хвіліну я глядзеў у акно і думаў. Тое, што яна сказала, было праўдай. Напэўна, я не мог утрымаць яе ад гэтага. Верагодна, яна зараз сядзела там, прыдумляючы які-небудзь незразумелы спосаб пашкодзіць мне пазногці на нагах, калі я вырашу паспрабаваць. З іншага боку, магчыма, яна працавала на апазіцыю, нягледзячы на яе даволі праўдападобную гісторыю, і прыйшла мне на дапамогу ў лепразорыі, каб набыць маю добразычлівасць. Але нават у гэтым выпадку, было б лепш мець яе там, дзе я мог бы сачыць за ёй, чым дазволіць поўзаць дзе-небудзь па-за полем зроку.
  
  
  «Давай, Картэр, - сказала яна. «Перастань сядзець і спрабаваць выглядаць неспасціжна. Гэта здзелка?»
  
  
  «Добра, - сказаў я. «Лічыце, што вы часова наняты AX. Але толькі датуль, пакуль вы цягнеце сваю ўласную вагу».
  
  
  Лі Чын пляснула вейкамі і скоса паглядзела на мяне.
  
  
  "Зірніце на старую кітайскую прыказку", - сказала яна з самым хрыплым акцэнтам, які я чуў з часоў Чарлі Чана.
  
  
  "Што гэта такое?" - сказаў я.
  
  
  "Вы не можаце стрымліваць добрага чалавека, таму што, калі справы ідуць цяжка, а калі яны пачынаюць дзейнічаць, і я толькі пачынаю змагацца".
  
  
  "Хммм", - сказаў я. "Канфуцый?"
  
  
  "Не. Chinatown High, 67 клас".
  
  
  Я ўхваляльна кіўнуў.
  
  
  “У любым выпадку, вельмі глыбока. Але зараз, калі ў нас ёсць наша культура на дзень, я хацеў бы абмеркаваць, як мы збіраемся адправіцца на Марцініку».
  
  
  Увесь яе выраз твару змяніўся. Яна была цалкам дзелавы.
  
  
  «Калі вы добра прачытаеце свой даведнік, - сказаў я ёй, - вы ведаеце, што Марцініка - гэта заморскі дэпартамент Францыі, як Гаваі - штат у Злучаных Штатах. Гэта азначае, што законы і адміністрацыя французскія...»
  
  
  «Гэта азначае, - скончыла за мяне Лі Чын, - што ў іх могуць пракрасціся чальцы ААС».
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Гэта азначае, што мы павінны ўехаць на Марцініку без іх ведама аб нашым прыбыцці. Гэта ўзнімае праблему транспарціроўкі. Мы з Мішэль падарожнічаем пад прыкрыццём, але мы не можам рызыкаваць, што яго не будзе, асабліва пасля таго выпадку ў лепразарыі ".
  
  
  Лі Чын задуменна пагладзіла адзін бок яе асобы.
  
  
  "Значыць, не па паветры", - сказала яна.
  
  
  "Не", - пагадзіўся я. «Гэта гарысты востраў. Адзінае месца, дзе можна прызямліцца - гэта аэрапорт, і нам давядзецца прайсці мытны і іміграцыйны кантроль. З іншага боку, хаця ёсць толькі адно месца для пасадкі самалёта, ёсць сотні месцаў адносна невялікага памеру. лодка магла кінуць якар і заставацца незаўважанай на працягу некалькіх дзён».
  
  
  «За выключэннем таго, што арэнда лодкі была б добрым спосабам паведаміць вялізнай колькасці людзей на гэтай выспе, што мы плануем паездку», - рассеяна сказаў Лі Чын, запальваючы яшчэ адну цыгарэту Гансалеса.
  
  
  "Згодны", - сказаў я. "Такім чынам, мы думаем аб тым, каб узяць лодку напракат, а не арандаваць яе".
  
  
  "Вядома, без вядзёнай гаспадара".
  
  
  "Не, пакуль мы не вернем яго з аплатай за яго выкарыстанне".
  
  
  Лі Чын выкінуў цыгарэтны попел у акно і выглядаў дзелавым.
  
  
  «Нам давядзецца абмеркаваць гэтае пытанне з аплатай, Картэр», - сказала яна. «Апошнім часам я крыху перабрала з выдаткамі».
  
  
  "Я пагавару з бухгалтарам", - паабяцаў я ёй. «Між тым нам абодвум трэба крыху паспаць. Сёння ўвечары. Вы не ведаеце, дзе знаходзіцца прычал для яхты?
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  «На ўсходнім ускрайку ёсць кафэ пад назвай «Пуэрта-Рэаль». Я сустрэнуся з вамі там заўтра апоўначы. У вас ёсць, дзе спыніцца да таго часу?»
  
  
  "Вядома", - сказала яна. «Клан Чын…»
  
  
  “Я ведаю, я ведаю. Клан Чын - вельмі вялікі клан. Добра, Гансалес можа высадзіць мяне каля майго гатэля, затым купіць табе адзенне і адвезці цябе туды, куды ты хочаш».
  
  
  «Добра», - сказала яна, выкідваючы недакурак у акно. «Але. Картэр, наконт гэтага адзення…»
  
  
  "Яна пойдуць на мой рахунак", - запэўніў я яе.
  
  
  Яна ўсміхнулася.
  
  
  Ну, што за хрэнь. Варта купіць адну вопратку, каб убачыць, як яна здымае іншыя.
  
  
  
  
  Калі я зноў увайшоў у апартаменты «Сан-Джэроніма», было світанне, а Мішэль усё яшчэ моцна спала. Яна таксама не была занадта апранутая нават для сну. Фактычна, усё, што на ёй было апранута, быў кут прасціны, які сціпла прыкрываў каля чатырох дзюймаў яе сцягна. Я прыняў душ ціха, але старанна, выкарыстоўваючы крыху карболового мыла, якое я ўзяў з сабой спецыяльна для гэтай мэты, і лёг у ложак побач з ёй. Я быў стомленым. Я быў сонны. Усё, чаго я хацеў, гэта заплюшчыць вочы і ад душы храпці. Прынамсі, так я думаў, пакуль Мішэль не паварушылася, не адкрыла адно вока, не ўбачыла мяне і не павярнулася, каб прыціснуць свае пышныя грудзі - такія непадобныя на маленькія, цвёрдыя, прыўзнятыя грудзей Лі Чын - да маіх аголеных грудзей.
  
  
  "Як прайшло?" - Прамармытала яна, адна рука пачала гладзіць мяне па спіне, да падставы шыі.
  
  
  "Акрамя бітвы з палком заразных пракажоных, узброеных нажамі і дубінкамі, у гэтым не было нічога", - адказаў я, уласнымі рукамі прыступіўшы да даследавання нейкай цікавай мясцовасці.
  
  
  «Вы павінны расказаць мне пра гэта», - хрыпла сказала Мішэль, усё яе цела зараз прыціскалася да мяне, прыціскаючыся да мяне.
  
  
  "Я зраблю гэта", - сказаў я. А потым нейкі час больш нічога не казаў, мае вусны былі заняты іншым спосабам.
  
  
  "Калі ты скажаш мне?" - Прамармытала Мішэль праз хвіліну.
  
  
  "Пазней", - сказаў я. "Многа пазней."
  
  
  І гэта было нашмат пазней. Фактычна, у той дзень, калі мы зноў ляжалі на белым пяшчаным пляжы, убіраючы яшчэ крыху гарачага карыбскага сонца.
  
  
  "Але ці сапраўды вы давяраеце гэтай кітайскай дзяўчыне?" - Спытала Мішэль, наносячы цёплае масла для загару на маю спіну, размінаючы мышцы маіх плячэй.
  
  
  "Вядома, не", - сказаў я. "Гэта адна з прычын, па якой я аддаю перавагу мець яе, каб я мог за ёй прыглядаць".
  
  
  "Мне гэта не падабаецца", - сказала Мішэль. "Яна здаецца небяспечнай".
  
  
  "Яна і ёсць такая", - сказаў я.
  
  
  Мішэль нейкі час маўчала.
  
  
  "І вы кажаце, што яна распранулася дагала перад вамі?" - Спытала яна раптам.
  
  
  «Строга пры выкананні службовых абавязкаў», - запэўніў я яе.
  
  
  "Угу!" яна фыркнула. "Мне здаецца, што яна эксперт у некалькіх рэчах, акрамя кунг-фу".
  
  
  Я ўсміхнуўся. "Было б цікава даведацца".
  
  
  "Не, пакуль я побач, ты не будзеш!" - Раўнула Мішэль. "Мне не падабаецца ідэя, што яна будзе з намі".
  
  
  "Вы мне гэта ўжо сказалі", - сказаў я.
  
  
  "Што ж, я кажу табе зноў", - панура адказала яна.
  
  
  І яна мне зноў сказала. Калі мы елі яшчэ гэтых праклятых Пінья Калад перад абедам. І калі мы ў час абеду прыкідваліся львамі. І калі мы ў таксі пасля абеду, ехалі ў казіно.
  
  
  "Глядзі", - нарэшце сказаў я. «Яна ідзе з намі, і ўсё. Я не хачу чуць пра гэта зноў».
  
  
  Мішэль пагрузілася ў панурую цішыню, якая стала яшчэ больш панурай, калі мы выйшлі з казіно і селі ў арандаваны аўтамабіль, які я даставіў. Я праігнараваў яе, засяродзіўшы ўсе свае магчымасці на кіраванні, праездзе і наваколлях Сан-Хуана, пакуль не пераканаўся, што страціў любога, хто мог бы пераследваць нас. Была амаль поўнач, калі я прыпаркаваў машыну ў некалькіх кварталах ад прычала з яхтай, і мы пераапрануліся ў камбінезоны і швэдры, якія я прынёс з сабой у партфелі.
  
  
  "Дзе мы сустрэнем гэтага твайго чэмпіёна па кунг-фу?" - спытала Мішэль, калі я ўзяў яе за руку і павёў па цёмных ціхіх вуліцах да басейна з яхтай.
  
  
  «У брудным, цёмным, зусім сумнеўным трушчобе», - весела сказаў я ёй. "Табе гэта спадабаецца."
  
  
  Пуэрта-Рэаль быў сапраўднай трушчобы. І гэта было брудна, цёмна і зусім блага. Гэта было таксама месца, дзе людзі займаліся сваімі справамі і стараліся не надта пільна глядзець на незнаёмцаў. Іншымі словамі, гэта было найлепшае месца для сустрэч, якое я мог прыдумаць. Я адсунуў фіранкі з пацерак, якія віселі над уваходам, і паглядзеў у цёмны, дымны інтэр'ер. Доўгая перакладзіна з патрэсканай пліткі цягнулася праз увесь пакой, і паўтузіна ўбогіх персанажаў пілі за ёй, некаторыя гулялі ў даміно з бармэнам, некаторыя проста глядзелі ў прастору. Насупраць бара, пастаўленага ля абсыпанай тынкавай сцяны, за некалькімі хісткімі столікамі была шумная гульня ў косці, некалькі самотных якія п'юць і адзін п'яны, які літаральна плакаў у сваім піве. Усё пахла нясвежым півам, нясвежым цыгарэтным дымам і ромам. Мішэль з агідай скрывіліся, калі я падвёў яе да стала.
  
  
  «Гэта горш, чым Танжэр», - прамармытала яна мне. "Як доўга мы павінны чакаць гэтую дзяўчыну?"
  
  
  "Пакуль яна не з'явіцца", - сказаў я. Я якраз збіраўся пайсці ў бар, каб выпіць, калі адзін з адзінокіх пітушчых устаў з-за стала ў другім канцы пакоя і пахіснуўся да нас, несучы бутэльку і некалькі шклянак. Відаць, ён быў п'яны, і яму не пашанцавала з-за неверагодна бруднага, заляпанага фарбай камбінезона, ірванага ваўнянага швэдры і ваўнянай шапкі, якая напалову закрывала твар.
  
  
  
  .
  
  
  «Гэй, amigos», - сказаў п'яны, перагнуўшыся праз наш столік, - «ляшу выпіць разам. Ненавіджу піць у адзіноце».
  
  
  «Адстань, прыяцель. Мы…»
  
  
  Я спыніўся на паўслове. Пад кепкай мне падміргваў знаёмае ўсходняе вока. Я выцягнуў крэсла.
  
  
  "Лі Чын, - сказаў я, - пазнаёмся з Мішэль Дзюраш".
  
  
  «Прывітанне», - сказала Лі Чын, ухмыляючыся, калі яна слізганула ў крэсла.
  
  
  "Добры вечар", - сказала Мішэль. А затым салодкім голасам: "Які ў вас выдатны ўбор".
  
  
  "Я рада, што табе спадабалася", - адказала Лі Чын. «Але вы бачылі б тую, што ў мяне ўчора ўвечары. Картэр можа вам сказаць».
  
  
  Вочы Мішэль небяспечна бліснулі. "Я здзіўлена, што ён наогул заўважыў", - рэзка крыкнула яна.
  
  
  Лі Чын толькі ўсміхнулася.
  
  
  «Канфуцый сказаў, - сказала яна, зноў зрабіўшы хакейны акцэнт, - добрыя рэчы прыходзяць у маленькіх пакаваннях».
  
  
  «Добра, дамы, - умяшаўся я. - Захавайце сяброўскую размову на які-небудзь іншы час. У нас ёсць праца, і мы павінны рабіць гэта разам».
  
  
  Лі Чын неадкладна кіўнула. Мішэль здушыла погляд. Я ўзяў бутэльку, якую прынесла Лі Чын, і разліў усё па чарках. Лі Чын выпіла свой напой адным лёгкім глытком, затым села, гледзячы на мяне, чакаючы. Я зрабіў глыток і ледзь не ўзарваўся.
  
  
  "Божа!" Я ахнуў. "Што гэта за матэрыял?"
  
  
  "Новы ром", - нядбайна сказаў Лі Чын. "Крыху моцны, ці не так?"
  
  
  "Крэпак!" Я сказаў. «Усё… добра, глядзіце. Прыступім да працы. Нам патрэбна лодка, дастаткова вялікая для нас чацвярых, з дастатковай магутнасцю, каб хутка дабрацца да Марцінікі, але недастаткова вялікі, каб прыцягнуць увагу і запатрабаваць глыбокага апускання ў -воднай гавані ".
  
  
  "Дзень лэдзі", - сказаў Лі Чын.
  
  
  Я запытальна паглядзеў на яе.
  
  
  "Ён стаіць на якары прыкладна за чвэрць мілі ад гавані", - сказала яна. «Належыць амерыканскаму мільянеру па імі Хантэр. Ён не быў побач з ім каля трох месяцаў. Толькі адзін чалавек на борце, каб паклапаціцца пра гэта, і ён напіваецца ў горадзе».
  
  
  "Вы былі занятыя", - ухвальна сказаў я.
  
  
  «Мне сумна сядзець без справы, - сказаў Лі Чын. «У любым выпадку, я сплю ўсяго чатыры гадзіны за суткі, так што мне трэба было нечым заняцца, і мне ўсё роўна падабаюцца лодкі. Гэта прыгажуня, Картэр, асабліва для таго, што мы задумалі. Гэта васьмідзесяціфутавая брыганціна. з узмоцненым корпусам і такелажам, трыма шчогламі, нізка пабудаванымі для трываласці на адкрытай вадзе і пры моцным ветры. Падобна, у ім могуць спаць не менш за чатыры, а можа і больш. уваходзіць і выходзіць з гавані, на хуткасці на адкрытай вадзе, нават пад ветразем. Гэта прыгажосць, сапраўдная мара».
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  "Гучыць добра".
  
  
  "Ёсць толькі адна праблема", – дадаў Лі Чын. «Наглядчык. Калі ён вернецца і выявіць, што лодка знікла, ён абавязкова звернецца ў паліцыю».
  
  
  "Ён не знойдзе лодку зніклай", - сказаў я. «Мы будзем ласкавыя чакаць яго. Калі ён прыбудзе, мы прапануем яму невялікае падарожжа. Зразумела, зачыненым у каюце».
  
  
  «Даданне яшчэ аднаго чалавека, якому мы не можам давяраць», - раздражнёна сказала Мішэль. Яе вочы слізганулі па Лі Чын.
  
  
  «Нічога не зробіш, - сказаў я. «А мы сядзім тут дарма дарма. Давайце паглядзім на Дзень лэдзі».
  
  
  Я ўстаў. Мішэль адсунула крэсла, устала і выйшла з бара, не гледзячы на Лі Чына. Мы пайшлі за ім. Пасля агіднай атмасферы бара цёплае карыбскае начное паветра пахвіну незвычайна добра. Па басейне яхты плылі лодкі, міргаючы агнямі. Гэта была мірная, прыемная сцэна. Я спадзяваўся, што так і будзе, пакуль мы пазычым Lady Day.
  
  
  "Глядзі", - сказала Лі Чын, выцягваючы з-пад швэдры невялікі бінокль. "Там."
  
  
  Я ўзяў бінокль і накіраваў яго ў гэтым напрамку. Пасля некаторай невыразнасці і некаторай адаптацыі ў поле зроку выскачыла "Дзень лэдзі". Я ціха свіснуў ад захаплення. Як і сказаў Лі Чын, гэта было так прыгожа. Яго доўгія, гладкія лініі беспамылкова былі падобныя на акіянскія лодкі, а высокая мачта на мідэлі азначала вялікую магутнасць пад ветразем. Мяркуючы па тым, як яна ішла, я мог сказаць, што яна лёгка можа ўзяць якар на плыткаводдзе. Я вывучыў яго крыху больш, чым адарваў бінокль ад вачэй.
  
  
  "Мне ў гэтым не падабаецца толькі адно", - сказаў я.
  
  
  "Што гэта такое?" - спытаў збянтэжаны Лі Чын. Я мог сказаць, што яна закахалася ў лодку з першага позірку. «Да кармы прывязана шлюпка, - сказаў я.
  
  
  "Якая?" - сказаў Лі Чын і схапіла бінокль. Яна вельмі добра ведала, навошта я хілю: калі шлюпка была ля лодкі, вартаўнік, відаць, ужо вярнуўся. Лі Чын на імгненне вывучала "Дзень лэдзі", затым апусціла бінокль і паківала галавой.
  
  
  
  
  «Мая стрыечны брат Хон Фат страціць пару палачак для ежы з-за гэтага», - сказала яна. «Ён павінен быў даглядаць гэты вартаўнік і паведамляць мне, калі ён вернецца. Ён ніколі мяне раней не падводзіў».
  
  
  "Гэта можа быць не вартаўнік", - нагадаў я ёй. «Гэта можа быць іншы чалец экіпажа, які прыбыў, каб падрыхтаваць яе да вандроўкі. Ці нават нехта, які мае на ўвазе невялікі крадзеж. Хтосьці, хто вывучыў звычкі вартаўніка гэтак жа, як і вы. У любым выпадку, Дзень лэдзі таксама добра для нашых мэт здацца. Нам проста трэба падрыхтавацца да новага госця ў паездцы”.
  
  
  Лі Чын згодна кіўнула. Нашы погляды сустрэліся. Мы, мусіць, абодва думалі пра адно і тое ж - калі б у Дзень лэдзі быў нехта, мы не маглі дазволіць яму ўбачыць, як мы набліжаемся на лодцы, - таму што наступнае, што яна сказала, было проста:
  
  
  "Акваланг?"
  
  
  "Правільна", - сказаў я і павярнуўся да Мішэль. "Вы калі-небудзь займаліся падводным плаваннем з аквалангам?"
  
  
  Мішэль зірнула на Лі Чына.
  
  
  "Як наконт цябе?" яна сказала.
  
  
  "Я ў парадку", - адказаў Лі Чын.
  
  
  «Ну, я і сама не так ужо дрэнная, - сказала Мішэль.
  
  
  Я сумняваўся. Калі б Лі Чын сказаў, што яна дасведчаны альпініст, я падазраю, што Мішэль сцвярджала б, што пакарыла Эверэст. Але я пагадзіўся з гэтым.
  
  
  «Добра, - сказаў я Лі Чын. «Аквалангі на траіх. І воданепранікальная торба для зброі».
  
  
  "Вядома", - сказала яна. "Дваццаць хвілін."
  
  
  І яна пайшла, раствараючыся ў цемры, як цень, які рухаўся.
  
  
  «У яе ёсць стрыечны брат, які можа даглядаць вартаўніка. Яна можа атрымаць акваланг па запыце», - раздражнёна сказала Мішэль. "Дзе яна ўсё гэта знаходзіць?"
  
  
  "Клан Чын, - сказаў я з сур'ёзнай асобай, - вельмі вялікі клан".
  
  
  І наша канкрэтная галіна клана Чын вярнулася менш чым праз 20 хвілін. Яе суправаджаў даволі тоўсты кітаец гадоў дзевятнаццаці, які цяжка дыхаў, ставячы рыштунак.
  
  
  «Балоны поўныя», - сказала Лі Чын. «Я змагла дастаць толькі адзін глыбінямер, але мы ўсе можам прайсці за тым, хто яго носіць. Гэта мой стрыечны брат Хонг Фат».
  
  
  «Клічце мяне Джым», - сказаў Хонг Фат. «Слухай, я ніколі не адыходзіў ад гэтага вартаўніка. Я сам напалову п'яны, толькі таму, што нюхаў яго дыханне з адлегласці дзесяці футаў. І ён спіць галавой аб стол, які спіць, як п'янае дзіця, прама ў гэтую хвіліну».
  
  
  «Нам проста трэба будзе рызыкнуць на каго б там ні было ў Дзень лэдзі», - сказаў я. «Пойдзем. Мы апранемся там, на набярэжнай, за гэтай грудай шлакаблокаў».
  
  
  Мы зацягнулі рыштунак на прычал, распранулі і пачалі апранацца ў гидрокостюмы. Яны былі новыя і пахлі гумай. Я надзеў ласты, затым праверыў сваю маску і кісларод, як і іншыя. Х'юга і Вільгельміна ўвайшлі ў воданепранікальную сумку разам са смяротным маленькім дэрынджэрам, які прынесла Лі Чын. П'ер працягваў зручна ўладкоўвацца на ўнутраным боку майго сцягна пад гідракасцюмам.
  
  
  "Вау", - сказаў Хонг Фат. "Істоты з чорнай лагуны зноў атакуюць".
  
  
  «Паслухай, стрыечны брат, - сказаў Лі Чын, - вяртайся ў той бар і не спускай вачэй з гэтага вартаўніка, ці я забяру тваю хонду. Калі ён пачне вяртацца да Лэдзі Дзень, дай мне кайф».
  
  
  Хун Фат паважліва кіўнуў і пакаціў у цемру.
  
  
  "Кайф?" Я сказаў.
  
  
  "Мая завушніца", - коратка сказаў Лі Чын. «Электронны прымач. Часам бывае зручна».
  
  
  "Без сумневу", - суха сказаў я. Я праверыў, ці гатовы мы ўсе трое, затым жэстам запрасіў Лі Чына і Мішэль да краю набярэжнай. Гэта была ноч яркага месячнага святла, але я не бачыў, каб на нас глядзелі.
  
  
  "Выконвайце за мной", - сказаў я. «V-вобразная фармацыя. Заставайцеся на маёй глыбіні».
  
  
  Абедзве кіўнулі. Я надзеў маску на твар, уключыў кісларод і спусціўся ў ваду. Імгненне праз мы трое плаўна слізгалі на плаўніках праз зелянява-чорную глыбіню гавані да Дня Лэдзі.
  
  
  
  Дзявятая частка.
  
  
  Большая частка Карыбскага мора кішыць акуламі, і раён вакол гавані Сан-Хуан не выключэнне, таму я трымаў напагатове стрэльбу, якую Лі Чын падала. Выпадковы погляд праз плячо супакоіў мяне наконт Мішэль. Яна рухалася па вадзе лёгка і плаўна, што сведчыла аб шматгадовым знаёмстве з дайвінгам. Ва ўсякім разе, яна была роўнай Лі Чын, і скрозь шкло яе маскі я падумаў, што магу ўлавіць усмешку задавальнення пры гэтым. Аднак я не часта азіраўся. Гавань была перапоўнена лодкамі, і нам даводзілася прабірацца паміж імі, а часам і пад імі, уважліва сочачы за лёскай, якарамі і нават выпадковай начной лёскай. І, вядома ж, акулы. Вада была зелянява-чорнай і каламутнай ад ночы, але я заўважыў, што час ад часу ад нас ляцяць чароды маленькіх рыбак з востраканцовымі шарамі чорных марскіх вожыкаў.
  
  
  
  
  на марскім дно, а аднойчы грувасткае, дзіўна хупавае і хуткае адступленне кальмара. Я ўсплыў адзін раз, ненадоўга, для вызначэння напрамку, затым зноў нырнуў і рушыў уздоўж дна. Наступным разам я ўсплыў, каб зачапіцца за якар «Дня лэдзі». Праз секунду, за некалькі цаляў ад іх, паказалася галава Мішэль, затым Лі Чын. Мы ўсе выключылі кісларод і знялі маскі з твараў, а затым прыціснуліся кучкай і прыслухоўваліся.
  
  
  З Дня лэдзі не было ні гуку.
  
  
  Я прыклаў палец да вуснаў, заклікаючы да цішыні, затым адлюстраваў, што паднімуся першым, і яны павінны былі чакаць, пакуль я не падам сігнал. Абодва згодна кіўнулі. Я зняў ласты, перадаў іх Лі Чын і пачаў паднімаць якарную вяроўку, трымаючы воданепранікальную сумку, разгойдваючыся, калі лодка разгойдвалася на хвалях.
  
  
  На палубе нікога не было. Ліхтар для прычальвання ўвесь час свяціўся на карме, але ў каюце было цёмна. Я пералез цераз парэнчы, выцягнуў Вільгельміну з воданепранікальнага мяшка і на імгненне моўчкі прысеў на палубе, прыслухоўваючыся.
  
  
  Тым не менш, ні гуку.
  
  
  Я перагнуўся праз парэнчы і жэстам запрасіў Лі Чын і Мішэль далучыцца да мяне. Лі Чын выйшаў першым, хуткі і спрытны, як акрабат. Мішэль ішла за ёй павольней, але з дзіўнай упэўненасцю і лёгкасцю. Да таго часу, як я апусціў кіслародны балон і маску на палубу, дзве жанчыны стаялі побач са мной, капаючы, і іх пальцы працавалі з рамянямі бяспекі.
  
  
  «Заставайся тут», - прашаптала я Мішэль. "Лі Чын і я збіраемся прывітацца з тым, хто знаходзіцца ў каюце".
  
  
  І, спадзяюся, заснуўшы, у думках дадаў я.
  
  
  Мішэль люта паківала галавой.
  
  
  «Я іду з…»
  
  
  Я схапіў яе твар абедзвюма рукамі і пільна паглядзеў на яе.
  
  
  "Мы ўжо праз гэта праходзілі", - прашаптала я скрозь сціснутыя зубы. "Я сказаў, заставайся тут".
  
  
  На імгненне яна абуральна паглядзела ў адказ. Потым яе вочы апусціліся, і яна ледзь прыкметна кіўнула. Я адпусціў яе твар, кіўнуў Лі Чын і бясшумна папоўз па палубе. Каля дзвярэй каюты я спыніўся і нерухома прысеў, прыслухоўваючыся.
  
  
  Нічога. Ні нават храпу. Нават цяжкага дыхання.
  
  
  Ці Чын запытальна падняла бровы. Я кіўнуў. Яна прыціснулася да аднаго боку дзвярэй, калі я асцярожна пакратаў дзвярную ручку.
  
  
  Гэта аказалася.
  
  
  Павольна я прачыніла дзверы. У месячным святле, якое пранікала праз ілюмінатары, я мог бачыць два ложкі, шафы для захоўвання рэчаў, стол і лаву.
  
  
  Ложкі і лава былі пустыя. Ложкі былі акуратна засланыя.
  
  
  Ніякіх слядоў чалавечай прысутнасці не было.
  
  
  Я зноў зрабіў знак Лі Чыну і асцярожна, бясшумна праслізнуў праз шчыліну ў дзверы, круцячыся, каб пазбегнуць любога, хто мог бы апынуцца за ёй.
  
  
  Ніводнага. Ніхто.
  
  
  Ці Чын ззаду мяне, я штурхнуў дзверы на камбуз.
  
  
  Пуста.
  
  
  І ў каюце ці на камбузе не было месца, дзе можна было б схавацца. Я пастаяў на імгненне, задумаўшыся. Шлюпка азначала, што на борце нехта ёсць. Калі не ў каюце ці камбузе, то дзе? Адзін люк быў шчыльна задраны.
  
  
  Тое ж самае павінна было здарыцца з намі абодвума адначасова, таму што Лі Чын раптам схапіў мяне за руку і паказаў на койкі. Затым яна падняла два пальцы і запытальна прыўзняла бровы.
  
  
  Яна мела рацыю. Гэта была занадта вялікая лодка для двух чалавек. Я дазволіў сваім вачам павольна слізгаць па кожным сантыметры сцяны кабіны.
  
  
  Яны спыніліся ля панэлі ў далёкім канцы, за камбузам.
  
  
  Зрабіўшы знак Лі Чыну прыкрыць мяне ззаду, я бясшумна падышоў да панэлі і пачаў адчуваць яе краю. Калі яны хавалі хітры замак ці спружыну, яны добра гэта хавалі. Я асцярожна прыціснуў ляпны арнамент вакол панэлі, асцярожна прасоўваючыся ўверх з аднаго боку, зверху і ўніз з другога боку. Я толькі прыступіў да працы з ніжнім молдынгам, калі пачуў ззаду сябе рыпанне. Я павярнуўся і ў думках вылаяўся.
  
  
  Я працаваў не з той панэллю. Панэль, над якой я павінен быў працаваць, знаходзілася каля дзвярэй, праз якія мы ўвайшлі ў каюту. Гэтая панэль адсунулася.
  
  
  А за ім стаяў высокі хударлявы чорны мужчына. На ім была піжама з кветкавым малюнкам. Ён навучаў драбавік. На мяне.
  
  
  Яго вусны ўсміхаліся. Яго вочы не былі.
  
  
  «О божа», - ён мякка паківаў галавой. «Вы, хлопцы, маўчыце. Я ўвогуле не ведаў, што ў мяне ёсць наведвальнікі».
  
  
  Я кінуў погляд на Лі Чына. Яна стаяла занадта далёка ад драбавіку, каб схапіць яго, перш чым ён зможа стрэліць у каго-небудзь з нас, каб дабрацца да яго. А яе маленькага дэррынжора нідзе не было відаць. Яна ўбачыла, што я гляджу на яе, і паціснула плячыма, як бы са шкадаваннем.
  
  
  «Прабач, Картэр», - сказала яна. "Я ... ну ... ты ведаеш, чорт вазьмі, праўда ў тым, што я забылася ўзяць яго
  
  
  
  
  з мяшка ".
  
  
  "Выдатна", - змрочна сказаў я.
  
  
  "Забыліся выняць яго з сумкі?" - сказаў чорны чалавек з прытворным здзіўленнем. «Забыўся выняць што з торбы? Ката?» Ён зноў пакруціў галавой. «Вы, хлопцы, мяне бянтэжыце.
  
  
  Яго левая рука - тая, у якой не было стрэльбы - апусцілася да стала побач з ім у каюце за трукавай панэллю. Ён сунуў нешта ў рот і нетаропка жаваў, не зводзячы з нас вачэй ні на секунду.
  
  
  "Цяпер я чакаю наведвальнікаў, будучы прыязным. І я вельмі шаную, што вы крыху пацешылі мяне, паколькі я адчуваў сябе крыху адзінокім, звольніўшы майго вартаўніка за тое, што ён больш адданы віну, чым Лэдзі Дэй. Яго левая рука зноў апусцілася і зноў нешта сунула яму ў рот. Гэта было падазрона падобна на кавалак шакаладу. тут адбываецца?
  
  
  Я зірнуў на Лі Чына і злёгку паківаў галавой. Мы абодва маўчалі.
  
  
  Мужчына зноў пакруціў галавой. Іншы шакалад - гэта вызначана было тое, што - з'ядалі моцныя на выгляд зубы.
  
  
  "Што ж, мне шкада гэта чуць", - сказаў ён. “Я шчыра веру. Таму што гэта азначае, што мне давядзецца зрабіць невялікі візіт на бераг, ты разумееш? Прыйдзецца крыху пагаварыць з мясцовай паліцыяй».
  
  
  Я ўсё яшчэ нічога не сказаў. Ён павольна зайшоў у каюту, дзе мы стаялі. Ён жэстам загадаў Лі Чыну адступіць яшчэ далей.
  
  
  "Другарадныя думкі?" ён спытаў. "Я чую якія-небудзь іншыя думкі?"
  
  
  Калі б ён мог чуць мае думкі, ён бы не размаўляў з намі. Ён быў спрабаваў разабрацца з Мішэль - якая спускалася па прыступках у каюту на каціных лапах, дэрынджэр Лі Чына быў накіраваны прама ў патыліцу чорнага чалавека.
  
  
  «Як шкада, - сказаў ён. "Гэта сапраўды ..."
  
  
  "Не рухайся!" - рэзка сказала Мішэль. Яна моцна стукнула руляй дэррынджэра па чэрапе мужчыны. Ён замёр. "Кінь драбавік!"
  
  
  Ён не рушыў ні на дзюйм. Нават ягоныя вочныя яблыкі не паварушыліся. Але і яго рукі не аслабілі хваткі на драбавіку.
  
  
  "Ну, цяпер", - павольна сказаў ён. “Я ня веру, што зраблю гэта. Я нібы прывязаны да гэтай стрэльбы, можна сказаць. І мой палец як бы дужа трымаецца на спускавым кручку, можна сказаць. Калі б куля прайшла мне ў галаву, гэты палец рэфлекторна сціснуў бы спускавы кручок, і два тваіх сябра апынуліся б якія ўпрыгожваюць сцяну”.
  
  
  Мы ўсе замерлі ў цішыні, карціна са стрэльбаў, напругі і якія б'юцца сэрцаў.
  
  
  Раптам, з неверагоднай хуткасцю для чалавека такога высокага і цыбатага, мужчына зваліўся і разгарнуўся. Прыклад стрэльбы патрапіў Мішэль у жывот. Яна смялася і ахнула. Дэррынджэр упаў, і праз паўсекунды чорны чалавек ужо трымаў яго ў левай руцэ. Але Лі Чын ужо быў у руху. Яе правая нага кінулася наперад, і ўсё яе цела слізганула наперад. Стрэльба вылецела з рук чарнаскурага і ўпала на пераборку. Праз некалькі секунд ён апынуўся ў маіх руках, накіраваны проста на яго.
  
  
  Але дэрынджэр, зараз які знаходзіўся ў яго руцэ, прыціснуўся да шыі Мішэль, накіраваўшы ўверх, да яе чэрапа. І ён трымаў цела Мішэль паміж сабой і мной - і драбавіком і Вільгельмінай.
  
  
  Ён усміхнуўся.
  
  
  «Я веру, што гэта мексіканскае супрацьстаянне. Або як наконт афра-амерыканскага супрацьстаяння ў дадзеным выпадку. Ці, калі не грэбаваць маленькай лэдзі, кітайска-амерыканскае супрацьстаянне?»
  
  
  Ён меў рацыю. Ён мог трымаць нас у нерухомасці, выкарыстоўваючы цела Мішэль у якасці шчыта, пакуль мог стаяць. Але ён таксама быў абезрухомлены. Каб выкарыстоўваць радыё "карабель-бераг", яму прыйшлося б вызваліць Мішэль, чаго ён не змог бы зрабіць, не паведаміўшы нам аб ім.
  
  
  Я не збіраўся рызыкаваць, што Мішэль адарве чэрап.
  
  
  І я не мог рызыкнуць выклікаць паліцыю Сан-Хуана.
  
  
  І ўжо сапраўды не меркавалася, што я буду расстрэльваць ні ў чым не вінаватых амерыканскіх уладальнікаў яхт.
  
  
  Я прыняў рашэньне.
  
  
  "Давай пагаворым", - змрочна сказаў я.
  
  
  «Выдатна, чувак, - сказаў ён. Дэррынджэр не ссунуўся ні на цалю.
  
  
  "Я так разумею, вы Хантэр, уладальнік гэтай яхты", - сказаў я.
  
  
  "Гэта я", - сказаў ён. «Роберт Ф. Хантэр. З Robert F. Hunter Enterprises. Але мае сябры называюць мяне Світс. Таму што я крыху заахвоціўся да салодкага».
  
  
  "Добра, Хантэр", - сказаў я павольна і марудліва. «Я збіраюся пагадзіцца з вамі, таму што нам патрэбнае ваша супрацоўніцтва. Мяне клічуць Нік Картэр, і я працую ў агенцтве ўрада Злучаных Штатаў».
  
  
  Зоркія вочы злёгку бліснулі.
  
  
  "Цяпер ты б не стаў мяне падстаўляць, ці не так?" - працягнуў Хантэр. "Таму што я не думаю, што містэр Хоук ацаніў бы, каб нехта выдаваў сябе за чалавека нумар адзін". "Цяпер ты не будзеш
  
  
  
  
  
  На гэты раз мае вочы бліснулі.
  
  
  «Раскажы мне пра Ястраба». - запатрабаваў я.
  
  
  «Ну, разумееш, прыяцель, у мяне ёсць невялікі бізнэс па імпарце-экспарце. Нараўне з невялікім бізнэсам з нерухомасцю, невялікім бізнэсам па рэкламе і парай іншых бізнэсаў. Яны нядрэнна спраўляюцца. , Я думаю, вы маглі б сказаць, што я накшталт як мільянер, што, на мой погляд, даволі крута. Але я не забыўся, што гэта былі старыя добрыя ЗША А. з усімі яго недахопамі. дала мне магчымасць спячы свой хлеб. Таму, калі стары містэр Хоук звязаўся са мной некалькі гадоў таму і папрасіў мяне скарыстацца паслугамі майго экспартна-імпартнага офіса ў Гане, каб аказаць яму і AX некалькі паслуг, я зусім не пярэчыў. Я нават не пярэчыў, калі містэра Ніка Картэра, агента Хоўка, які першапачаткова сказаў мне, што збіраюцца прыступіць да працы, адклікалі ў сувязі з надзвычайнай сітуацыяй недзе ў Паўднёва-Усходняй Азіі, і туды паслалі чалавека другога ўзроўню”.
  
  
  Я ўспомніў пра працу. Гана была важная. Паўднёва-Усходняя Азія была важней. Я ніколі не быў у Гане. Макдональд, N5, быў адпраўлены замест мяне.
  
  
  «Добра, - сказаў я. “Вы ведаеце, хто я. А зараз дазвольце мне сказаць вам, што мне трэба».
  
  
  Раптам загаварыла Мішэль, якая стаяла з ашклянелымі вачыма і паралізаваная жахам, а таксама хваткай Хантэра.
  
  
  «Калі ласка, калі ласка… пісталет…»
  
  
  Хантэр зірнуў на яе і злёгку зняў дэрынджэр з яе галавы.
  
  
  "Перш чым ты скажаш мне, што табе трэба, - сказаў ён мне, - як наконт таго, каб даць мне зірнуць на невялікую ідэнтыфікацыю".
  
  
  Я моўчкі зняў гідракасцюм і паказаў яму татуіроўку на ўнутраным боку рукі. Ён уважліва паглядзеў на яе. Затым расплыўся ў шырокай усмешцы. Дэррынджэр нядбайна кінулі на ложак. Мішэль ўпала на падлогу, і я пачуў глыбокі ўздых палягчэння.
  
  
  «Кілмайстар, - бурна сказаў Паляўнічы, - гэта сапраўднае задавальненне. Паляўнічы за прысмакамі і Дзень лэдзі ў тваім распараджэнні».
  
  
  "Дзякуй", - коратка сказаў я. «Пазнаёмцеся з маімі таварышамі, Лі Чынам, адмыслоўцам па ўхіленні непаладак клана Чын, мелым сусветныя інтарэсы, і Мішэль Дюрош, дачкой французскага навукоўца Фернана Дюроша».
  
  
  "Гэта вельмі прыемна, дамы", - сказаў Хантэр, кланяючыся кожнаму, затым залез у кішэню піжаме і вылез з яго з маленькай скрынкай, якую ён з імпрэзай працягнуў. «Паспрабуйце шакаладу. З густам апельсіна. Зроблена па маёй замове ў Перуджы, Італія».
  
  
  Мішэль моўчкі паківала галавой. Лі Чын выцягнула шакаладку са скрынкі і сунула ў рот.
  
  
  «Гэй, - сказала яна. "Не дрэнна."
  
  
  «Дазвольце прапанаваць вам, хлопцы, крыху асвяжыцца», - сказаў Хантэр, ідучы да камбуза. «У мяне тут поўны фантанчык з содавай. Як наконт добрага марожанага з содавай або марожанага з гарачай памадкай?
  
  
  Мы з Мішэль паківалі галовамі.
  
  
  «Я вып'ю газіроўку», - сказаў Лі Чын. "Маліна, калі яна ў цябе ёсць, Хантэр".
  
  
  «Клічце мяне Цукеркай», - сказаў ён. "Падыходзіць адна свежая малінавая газіроўка".
  
  
  Світс важдаўся ля фантана з газіроўкай. Я зірнуў на Мішэль. Яна выглядала ўзрушанай, але паступова фарба вярнулася да яе твару. Ці Чын, як я і чакаў, не паварушылася.
  
  
  «Прывітанне, чувак, - сказаў Світс, - табе не трэба даваць мне больш інфармацыі, чым ты хочаш, але я, верагодна, мог бы аказаць крыху больш дапамогі, калі б быў крыху больш дасведчаным у плане дадзеных, гэта значыць. "
  
  
  Я ўжо прыняў рашэньне пра гэта. Мая інтуіцыя - а калі агент не можа часта прымаць паспешныя рашэнні на аснове сваёй інтуіцыі, ён мёртвы агент - падказвала мне, што Хантэр меў рацыю.
  
  
  "Лічыце сябе членам каманды", - сказаў я. "А паколькі ў нас няма часу губляць дарма, вось гісторыя".
  
  
  Я даў яму гэта, апусціўшы дэталі, якія ён не павінен быў ведаць, у той час як Лі Чын задаволена пацягвала газіроўку, а Світс сам корпаўся ў сапраўды выглядаў бананавым раскладзе.
  
  
  "Дык вось і ўсё", - скончыла я. "Нам патрэбна ваша лодка для хуткага падарожжа на Марцініку".
  
  
  "Вы атрымалі гэта", хутка сказаў Світс, злізваючы шакаладны сіроп з аднаго пальца. "Калі мы з'яжджаем?"
  
  
  «Цяпер, - сказаў я. «Колькі людзей у камандзе трэба для «Дня лэдзі»?
  
  
  "Ммм, - сказаў Світс, - хто-небудзь з вас калі-небудзь працаваў у камандзе?"
  
  
  "Я спраўлюся", - сказаў я.
  
  
  «Я крыху пагулялася ў яхт-клубе Ганконга», - нядбайна сказала Лі Чын, верагодна, маючы на ўвазе, што яна была капітанам пераможцы рэгаты.
  
  
  «Я вырасла, праводзячы лета на лодцы майго бацькі на возеры Люцэрн», - адразу сказала Мішэль.
  
  
  "Што ж, Карыбскае мора - гэта не зусім возера Люцэрн, - сказаў Світс, - але я думаю, што мы чацвёра справімся з гэтым нармальна".
  
  
  "Карты?" - спытала Лі Чын, дапіваючы газіроўку.
  
  
  "У іншай каюце", - сказаў Світс. "У іншай каюце", - сказаў Світс. Ён палез у скрыню. "Хто-небудзь пасля содавай мяты?
  
  
  
  
  Я пакруціў галавой.
  
  
  «Лі Чын, намалюйце курс на паўночны бок выспы, дзе-небудзь на ўзбярэжжа за Сен-П'ерам», - сказаў я. Затым да Світса: "Наколькі ціхі ў цябе рухавік?"
  
  
  Ён усміхнуўся і ўстаў.
  
  
  «Астынь, чувак, - сказаў ён. «Нават рыба не даведаецца, што мы ідзем. Пойдзем з гэтай гавані, перш чым вы паспееце сказаць "бу". А зараз дазвольце мне прынесці вам некалькі камбенізонаў. Гэтыя гидрокостюмы не занадта добрыя для вады».
  
  
  Менш чым праз паўгадзіны мы выйшлі з гавані Сан-Хуана і накіраваліся на поўдзень, зараз ужо пад ветразямі і з выключаным рухавіком, да Марцініка.
  
  
  У бок вулкана.
  
  
  
  Дзесяты раздзел
  
  
  Ад гавані Сан-Хуан да Марцінікі прыкладна 400 марскіх міль. Да раніцы мы пакінулі ззаду больш за сорак міль, абмінуўшы заходняе ўзбярэжжа Пуэрта-Рыка і выйшаўшы ў адкрытае Карыбскае мора. Па падліках Лі Чын, спатрэбіцца яшчэ дваццаць чатыры гадзіны, перш чым мы кінем якар дзе-небудзь на поўнач ад Сен-П'ера. Гэта азначала, што ў нас будзе ўсяго два дні, каб не дапусціць, каб ААС знішчыла нафтаперапрацоўчы завод на Кюрасаа. Гэта будзе складана. Я выдаткаваў большую частку свайго часу, праглядаючы кожную дэталь наяўнай інфармацыі ў сваёй галаве і распрацоўваючы падрабязны план.
  
  
  Астатні час мы з Мішэль дзялілі ў далёкай каюце. Там было два ложкі, але нам патрэбна была толькі адна. Мы знайшлі гэтаму добрае прымяненне. Калі справа даходзіць да такіх рэчаў, я сам валодаю даволі багатым уяўленнем, але Мішэль паказала тое, што я павінен прызнаць, быў творчым геніем. Да таго часу, калі скончыліся першыя васемнаццаць гадзін на борце, я быў амаль гэтак жа знаёмы з кожным выгібам цела Мішэль і больш захапляўся ім, чым з працай Вільгельміны. Толькі бліжэй да вечара мне ўдалося вызваліцца з яе ўсё яшчэ жаданых рук, прыняць душ і надзела камбінезон, які нам пазычыў Світс.
  
  
  "Куды ты ідзеш?" - спытала Мішэль, юрліва варушачыся ў ложку.
  
  
  "На палубу", - сказаў я. «Я хачу пагаварыць са Світсам і Лі Чын. І я хачу, каб ты таксама быў там».
  
  
  "Не хвалюйся. Я б не падумала аб тым, каб выпускаць цябе з поля зроку цяпер», - сказала Мішэль, неадкладна вылазячы з пасцелі і цягнуўшыся за парай камбінезона і футболкай, якія пры апрананні прымушалі яе выглядаць нават менш апранутай, чым калі яна была без адзення.
  
  
  Я ўсміхнуўся ў адказ і пачаў падымацца па лесвіцы на палубу.
  
  
  "Хай!" Я чуў. Затым якія стукаюць гукі, крактанне і зноў «Хай!»
  
  
  На карме, пад гротам, Лі Чын і Світс займаліся нечым накшталт імправізаванага марскога додзё. Світс быў распрануты да пояса, яго чорная скура блішчала ад поту ў яркім сонечным святле Карыбскага мора. На Лі Чын быў гарнітур, які яе гаспадар, магчыма, не ўхваліў: бікіні было настолькі вузкім, што здавалася, быццам яно зроблена з вяроўкі. Але што было цікава, дык гэта тое, што майстэрства Лі Чына ў кунг-фу супрацьпастаўлена, відавочна, роўнаму майстэрству Світса ў караце. Каратэ вуглаватае, рэзкае, з выкарыстаннем засяроджаных усплёскаў сілы. Кунг-фу з'яўляецца лінейным, каб супернік не мог даведацца, адкуль вы. Я з захапленнем назіраў, як Лі Чын і Світс змагаліся, манеўравалі і пераўзыходзілі адзін аднаго да поўнага прыпынку. З гэтых дваіх я даў Лі Чыну невялікую перавагу. Але толькі нязначнае. Я вырашыў, што Sweets Hunter будзе каштоўным чальцом каманды як на сушы, так і на моры.
  
  
  "Прывітанне, Картэр", - сказаў Лі Чын пасля таго, як яна і Світс урачыста пакланіліся адзін аднаму. "Падыхаць паветрам?"
  
  
  «Дзеля эфіру і канферэнцыі», - сказаў я. «І гэта ўключае цябе. Прысмакі».
  
  
  "Вядома, прыяцель", - сказаў Світс, выціраючы грудзі вялікім ручніком. "Проста дазволь мне праверыць аўтапілот".
  
  
  Праз некалькі хвілін мы ўсе сабраліся на вечку люка, схіліўшыся над картай Марцінікі, якую Лі Чын знайшла ў добра абсталяваным куфры з картамі. Я паказаў на прыбярэжны гарадок Сен-П'ер.
  
  
  «Цяпер гэта проста сонная рыбацкая вёсачка», - сказаў я ім траім. «Мала заселены. Нічога не здараецца. Але за ім, за некалькі міляў ад нас, знаходзіцца наш вулкан, Мон-Пеле».
  
  
  "Занадта блізка для камфорту, калі б ён быў актыўным", - заўважыў Світс; разгортваючы шакаладную карамель.
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  Прыкладна на рубяжы стагоддзяў ён быў актыўны. У той час Сен-П'ер быў не проста соннай вёсачкай. Гэта быў самы вялікі горад на востраве. І адзін з самых ажыўленых і сучасных гарадоў Карыбскага басейна. Фактычна, яны назвалі яго Парыжам Вест-Індыі. Затым узарваўся Мон-Пеле. Сен-П'ер быў цалкам разбураны. Было знішчана больш за сорак тысяч чалавек - усё насельніцтва горада, акрамя аднаго асуджанага, які знаходзіцца ў падземнай турме. Нават сёння можна ўбачыць разваліны будынкаў, залітыя лавай.
  
  
  "Але зараз ён заціх, ці не так?" - сказала Мішэль.
  
  
  "Верагодна, заціх, магчыма, толькі бяздзейны", - адказаў я. "Спіць. Можа зноў падарвацца, улічваючы акалічнасці.
  
  
  
  
  З вулканамі мала што. Справа ў тым, што калі вы збіраецеся вырабляць і захоўваць выбуханебяспечныя прылады, кратэр Мон-Пеле, які велізарны, быў бы добрым месцам для гэтага. Бо любы, хто думае напасьці на вас, будзе вагацца з-за страху выклікаць вулкан”.
  
  
  «І калі б гэтыя выбуховыя прылады былі загружаныя на лодкі, маленькая сонная рыбацкая вёсачка, такая як Сен-П'ер, была б добрым, ненадакучлівым месцам для гэтага», - заўважыў Лі Чын.
  
  
  "Добра", - пагадзіўся я. "Такім чынам, мы будзем шукаць прыкметы незвычайнай актыўнасці як унутры вулкана, так і вакол яго, а таксама на Сен-П'еры. Пасля таго, як мы знойдзем месца, каб кінуць якар, дзе нас не заўважаць, мы падзеліцеся на каманды па два чалавекі". Мы з Мішэль прадставім сябе турыстамі і агледзім Мон-Пеле Лі вы, Світс можаце прыкінуцца тубыльцамі.
  
  
  "Не вельмі добра", - сказала Лі Чын. «Я даволі свабодна размаўляю па-французску, але мой акцэнт - Паўднёва-Усходняя Азія. Лепш прытрымлівацца іспанскай і сказаць, што я эмігрант з Кубы. Там шмат кітайцаў».
  
  
  "І шмат неграў", - заўважыў Світс, разгортваючы яшчэ адну карамель. «Мы маглі б прыехаць на Марцініку ў якасці працоўных на плантацыях. У мяне недзе ёсць выдатнае маленькае мачэтэ».
  
  
  "Добра", - сказаў я. «Тады вы двое зайдзіце на верасні-П'ер».
  
  
  "Што нам рабіць, калі мы нешта знойдзем?" - спытала Мішэль.
  
  
  «У сталіцы ёсць рэстаран. Форт-дэ-Франс, які называецца La Reine de la Caribe. Мы сустрэнемся там і аб'яднаем сілы для дзеянняў у канцы дня».
  
  
  Світс выглядаў крыху ўстрывожаным.
  
  
  "Што за рэстаран, чувак?" ён спытаў. «Я крыху пераборлівы ў сваёй ежы».
  
  
  «На Марцініцы лепшая ежа на Карыбах, - сказала Мішэль. "Чаго яшчэ можна чакаць ад французскай выспы?"
  
  
  "Добрыя дэсерты?" запатрабаваў Цукеркі.
  
  
  "Лепшае", - адказала Мішэль з відавочным адценнем шавінізму.
  
  
  "Я не ведаю пра гэта", - сказала Лі Чын, устаючы і прымаючы немагчымыя паставы. «Мяркуючы па тым, што я чула пра французскую кухню, вы зноў прагаладаецеся праз паўгадзіны пасля таго, як скончылі есці».
  
  
  Мішэль кінула на яе востры погляд, пачала нешта казаць, затым, відавочна усвядоміўшы іронію заўвагі Лі Чын, сціснула вусны і адвярнулася.
  
  
  «Паслухайце, - рэзка сказаў я, - вы двое будзеце працаваць разам у гэтай камандзе, таму вы будзеце супрацоўнічаць і не варожа ставіцца сябар да сябра, падабаецца вам гэта ці не. Я не збіраюся казаць гэта зноў. А цяпер давайце паямо, а потым крыху паспім. Я вазьму першую варту».
  
  
  «А я, - сказала Мішэль, асцярожна не гледзячы на Лі Чына, - буду рыхтаваць. На балазе ўсіх нас».
  
  
  Ежа Мішэль была добрай. Лепш, чым добрай. Нават Лі Чын пагадзіўся з гэтым. Але я не думаю, што нехта з нас спаў лепш, чым неспакойна, калі мы былі па-за дзяжурствам. Калі развіднела, мы ўсе чацвёра стаялі каля парэнчаў, гледзячы на скалісты, гарысты, але пышна-зялёны профіль выспы Марцініка, акрэслены на фоне ўсходняга неба. Каля паўночнага ўскрайка выспы гара Мон-Пеле крута і злавесна ўздымалася да шырокага тупога краю свайго кратэра.
  
  
  «Непрыемны выгляд мурашніка, ці не так, - заўважыў Світс, перадаўшы кола штурвала Лі Чын.
  
  
  "Не так страшна, як тое, што можа быць унутры", - адказаў я. "У вас ёсць агнявая моц, якую вы можаце несці?"
  
  
  Салодкі ўхмыльнуўся. Ён выцягнуў з кішэні кашулі абгорнутую фальгой вішаньку ў шакаладзе, разгарнуў яе і сунуў у рот цалкам.
  
  
  "Хочаце зірнуць на арсенал?" спытаў ён.
  
  
  Праз паўгадзіны мы выйшлі на палубу, якраз у той момант, калі Лі Чын кінула якар у ізаляванай бухце, схаванай ад мора касой і акружанай густой расліннасцю джунгляў, якая хавала б Дзень лэдзі ад наземных дарог. З уражлівай скрыні са зброяй Світс абраў 50-міліметровы Walther, востры, як брытва, гравітацыйны нож, які ён трымаў за поясам у паясніцы, і пятнаццаць магутных міні-гранат, замаскіраваных пад каралі, якія ён насіў ланцуг на шыі. З яго ірванымі штанамі, трапяткім кашуляй і патрапаным саламяным капелюшом, а таксама з зношаным, але вострым мачэтэ, які ён насіў на скураных папружках, ніхто не прыняў бы яго ні завошта, акрамя працоўнага цукровай плантацыі. У паўсядзённых, але дарагіх спартовых кашулях і штанах, якія ён абставіў для Мішэль і мяне, мы былі б прыняты за заможных турыстаў. Лі Чын у камбінезоне, зношанай футболцы, саламяным капелюшы, з кошыкам для сняданку і досыць сціплым выглядам выглядала паслухмянай жонкай, якая несла абед свайго працуючага мужа.
  
  
  Світс прыдумаў і сёе-тое яшчэ: двухтактны міні-байк Honda, якога ледзь хапіла б на дваіх. У цішыні, кожны з нас думаў пра свае думкі, мы перакінулі яе цераз борт у лодку. Усё яшчэ ў цішыні, чуючы хрыплы віск птушак джунгляў вакол нас і адчуваючы пачатак ранішняга сонца.
  
  
  
  
  Каб разагрэцца да пякучага ўдару апоўдні, мы веславалі да берага. Джунглі раслі перад намі, як непраходная сцяна, але пасля таго, як мы надзейна прывязалі лодку да плантацыйнага дрэва і паднялі «Хонду» на бераг, Світс агаліў свой мачэтэ і ўзяўся за працу. Мы павольна ішлі за ім, пакуль ён расчышчаў нам шлях. Амаль праз паўгадзіны мы стаялі на краі паляны. Праз поле, за некалькі тысяч ярдаў ад нас, гладка выбрукаваная дарога вілася да Сен-П'ера на поўдні, а на паўночным усходзе стаяў Мон-Пеле.
  
  
  "Глядзі", - сказала Мішэль. «Бачыце гэтыя яры шырынёй у сотні футаў, якія ідуць ад кратэра вулкана на поўдзень, дзе нічога не расце? Гэта былі сцежкі лавы, якія вядуць да Сен-П'ера».
  
  
  Гэта было неверагоднае відовішча. І выгляд, які ён выклікаў ва ўяўленні, быў яшчэ больш жахлівы - тысячы тон каменя знесла ў неба, распаленыя рэкі лавы з'елі ўсё на сваім шляху, раптоўны лівень вулканічнага попелу ператварыў людзей і жывёл у закамянеласці, пакуль яны стаялі. Але мне не было калі гуляць турыста па-сапраўднаму.
  
  
  "Зберажы агляд славутасцяў на потым", - сказаў я. «Тут мы і раздзяліліся. Мы з Мішэль паедзем на «Хондзе», каб агледзець кратэр вулкана і падыходы да яго. Сладс, вам і Лі Чын прыйдзецца прагуляцца на верасні-П'ер. Але гэта невялікая выспа, і табе засталося не больш пары міль”.
  
  
  "Выдатна", - лёгка сказаў Світс. "Я ўсё роўна мог бы выкарыстоўваць гэта практыкаванне".
  
  
  «Я заўсёды магу несці яго, калі ён стоміцца, - сказаў Лі Чын.
  
  
  Світс усміхнуўся, папраўляючы свой "Вальтар" і гравітацыйны нож.
  
  
  Я зрабіў знак Мішэль, схапіў "Хонду" за руль і пачаў гнаць па полі.
  
  
  «Спатканне сёння ў сем, Рэйн-дэ-ла-Карыб, недалёка ад галоўнай плошчы Фор-дэ-Франс», - крыкнуў я праз плячо.
  
  
  Світс і Лі Чын кіўнулі, памахалі і рушылі ў процілеглым напрамку. Праз некалькі хвілін Мішэль сядзела ззаду мяне на «Хондзе», і мы павольна ехалі на падыходзе да кратара Мон-Пеле.
  
  
  
  Адзінаццаты раздзел
  
  
  Праз сем гадзін мы даведаліся два факты. Гэта былі сем гадзін язды па пыльных грунтавых дарогах пад яркім сонечным святлом, пот прамакаў нашы целы, пыл забівала раты, сонца сляпіла вочы. Сем гадзін спрэчак з паліцыяй, загадзя ілжывыя ўказанні палявых працоўных, панурыя адмовы ад інфармацыі ад гарадскіх уладаў. Сем гадзін хады па зарасніках і вулканічных палях, а затым лежачы на жываце ў тых жа каменных палях, спрабуючы ўбачыць, што адбываецца ў некалькіх сотнях ярдаў ад нас.
  
  
  Усё гэта таго каштавала.
  
  
  Як мы даведаліся, кратэр вулкана быў зачынены для публічнага доступу. Дзве афіцыйна абазначаныя сцежкі ад базы да кратэра, рэкамендаваныя турыстам для прыемнага двухгадзіннага паходу, былі перагароджаны высокімі драўлянымі перашкодамі. У кожнага бар'ера была брама, за якой стаяў ахоўнік ва ўніформе, які ветліва, але рашуча адмаўляў у доступе, кажучы, што шляхі да кратара «зачыненыя на рамонтныя працы».
  
  
  Два іншыя шляхі да кратара таксама былі зачыненыя для публікі. І гэта не былі сцежкі. Гэта былі дарогі з добрым пакрыццём, якія відавочна выйшлі са строю за апошнія паўгода ці каля таго. Яны знаходзіліся на ўсходнім баку вулкана і былі добра ўтоены ад грамадскіх дарог вакол падставы вулкана, злучаных з гэтымі дарогамі грунтавымі дарогамі, кожная з якіх была зачынена цяжкай драўлянай брамай - ізноў жа, з аховай у форме.
  
  
  Калі вы пройдзеце доўгі шлях пешшу, вобмацкам прабіраючыся скрозь зараснікі джунгляў вакол падставы вулкана, затым праз кусты і вулканічныя пароды, вы зможаце ўбачыць, што рухалася па гэтых дарогах да кратара.
  
  
  Грузавыя аўтамабілі. Прынамсі, адзін раз у пятнаццаць хвілін. Цяжкія тэнтаваныя грузавікі з пад'ёмнымі варотамі. Пустыя. Яны ішлі з поўдня, з атлантычнага боку вострава, і набліжаліся хутка. Яны выйшлі з кратэра, вяртаючыся на поўдзень, цяжкія, марудныя, нізкія.
  
  
  У задняй частцы кожнага грузавіка можна было ўбачыць двух ахоўнікаў. Яны былі апрануты ў поўную баявую форму, і ў іх была аўтаматычная зброя.
  
  
  "Магу я растлумачыць гэта вам?" Я спытаў Світса і Лі Чына, расказаўшы ім усю гісторыю ў той вечар.
  
  
  "Не трэба тлумачыць гэта гэтаму чуваку", - сказаў Світс. «Літары - ААС, вышыня ў мілю. І ў ваенізаванай аперацыі шырынёй у мілю. І гэтак жа відавочна».
  
  
  "Гэта адна з прычын, па якой яны зрабілі Марцініку сваёй аперацыйнай базай", - сказаў Лі Чын. "У іх тут ёсць сябры з французскай адміністрацыі, якія гатовы заплюшчваць вочы на ўсё гэта".
  
  
  «Да таго ж, - дадала Мішэль, - гэта, безумоўна, ідэальнае месца для нападу на нафтаперапрацоўчы завод у Кюрасаа».
  
  
  Я згодна кіўнуў і зрабіў яшчэ глыток свайго напою.
  
  
  
  Мы сядзелі за столікам у рэстаране Reine de la Caribe і пілі ў высокіх марозных шклянках мясцовы ромавы пунш. Гэта было добра, і я спадзяваўся, што лангуст - карыбская версія лобстара, якую мы замовілі на потым, будзе не горш. І сытна. У мяне было адчуванне, што нам спатрэбіцца шмат запасаў энергіі ў наступныя 24 гадзіны. Світс і Лі Чын, якім удалося падабраць на рынку больш рэспектабельнае адзенне, выглядалі такімі ж стомленымі, як і Мішэль і я.
  
  
  «Што ж, – сказаў Світс, дадаючы яшчэ дзве лыжкі цукру ў свой пунш, – у цябе быў напружаны дзень, Картэр. Але я і мой сябар тут, афра-азіяцкі альянс, як гэта можна назваць, здолелі адкапаць крыху што адбываецца ў нас саміх”.
  
  
  "Такія як?" - запатрабаваў я.
  
  
  «Напрыклад, Сен-П'ер мёртвы Усходняй Пеорыі ў нядзелю ўвечары ў лютым пасля завеі», - сказаў Лі Чын. «Рыба, рыба і яшчэ рыба. І рыбакі. Рыбалка. Вось і ўсё".
  
  
  "Цяпер мы не маем нічога супраць рыбы", - сказаў Світс. «Насамрэч, у нас быў вельмі смачны абед у кісла-салодкім соўсе. Але…»
  
  
  «Ён мае на ўвазе салодкі і салодкі», - сказала Лі Чын. «Упершыню я еў дэсерт у якасці асноўнай стравы. І яшчэ скумбрыю».
  
  
  «У любым выпадку, - працягваў Світс з усмешкай, - мы вырашылі, што, як вы і сказалі, гэта была невялікая выспа, таму мы селі ў адзін з гэтых маршрутаў, гэтыя грамадскія таксі, і зладзілі нам невялікую экскурсію па выспе на поўдзень. марскі бераг."
  
  
  «Дзе», - перапыніў яго Лі Чын, прымушаючы іх дваіх моцна нагадваць дзеянне Матта і Джэфа, - «мы знайшлі дзеянне. Калі вы хочаце дзеянні, паспрабуйце Ларэна і Марыга».
  
  
  "Рыбацкія вёсачкі на паўднёвым узбярэжжы", - сказаў я.
  
  
  «Там, дзе адбываецца праклятая рыбалка», - сказаў Світс, збіраючы цукар са дна асушанай шклянкі. "Ніколі ў сваім жыцці я не бачыў гэтулькі рыбацкіх лодак, вялікіх і маленькіх, якія сядзяць без справы і не ловяць рыбу ў добрае рыбнае надвор'е. І грузавікі, якія прыязджаюць у гавань, каб везці ім нейкую тэхніку, калі мне гэта здаецца ў шматлікіх з іх нават няма рухавікоў”.
  
  
  "Яхты?" Я спытаў.
  
  
  "Яхты, катэры, шлюпы, брыганціны, яхты - усё, ад лодкі да шхуны", - сказаў Лі Чын.
  
  
  Некаторы час мы ўсе сядзелі моўчкі. Падышоў афіцыянт і паставіў кошыкі з хлебам і булачкамі. Звонку на галоўнай плошчы даносіліся музыка і смех, крыкі мясцовых галасоў. Натоўпы. Гэта пачалося некаторы час таму і неўзаметку нарастала, пакуль мы сядзелі за напоямі. Я ўбачыў, як Світс кінуўся да акна.
  
  
  "Што там адбываецца?" - ляніва спытаў ён афіцыянта. Да майго здзіўлення, ён гаварыў не па-французску ці па-ангельску, а на беглай крэольскай мове, роднай для французскіх Антыльскіх астравоў.
  
  
  «Карнавал, мсье», - сказаў афіцыянт, шырока ўсміхаючыся. «Гэта Мардзі Гра, апошні дзень свята перад Вялікім пастом. У нас ёсць парады, гарнітуры, танцы. Тут шмат весялосці».
  
  
  «Гучыць весела, - сказаў Світс. "Шкада, што мы ..."
  
  
  "Няма нічога пацешнага для мяне з маім бацькам, дзе ён знаходзіцца", - рэзка ўмяшалася Мішэль. Яна павярнулася да мяне. "Нік, што мы будзем рабіць?"
  
  
  Я зрабіў глыток свайго напою. Шум натоўпу рабіўся ўсё гучнейшы, бліжэй. Я мог чуць вадкую калыханне сталёвага барабаннага аркестра, верагодна, прывезенага з Трынідада, і запамінальны рытм мясцовай бягініі Марцінікэ, сыгранай на валторнах.
  
  
  «Базавая ўстаноўка відавочная, - павольна сказаў я. «У ААС ёсць свайго роду штаб-кватэра ў кратары Мон-Пеле. Было б лёгка выразаць сетку тунэляў і камер з вулканічнай пароды - калі б вы не ўлічвалі небяспеку паўторнага выбуху вулкана. І я думаю ААС гатовы скарыстацца нават такім шанцам, заключыўшы з імі здзелку”.
  
  
  "І вы думаеце, што майго бацьку трымаюць там?" - з трывогай спытала Мішэль.
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Я думаю, што якія б падводныя выбуховыя прыстасаванні ні вырабляла ААС, яно вырабляецца там. Затым яго перавозяць грузавікамі ў два порты для пагрузкі на лодкі».
  
  
  "Маленькія лодкі?" - сказаў Світс з лёгкім недаверам. «Малюсенькія лодкі? Звычайныя рыбацкія лодкі?
  
  
  "Вось чаго я яшчэ не разумею", - прызнаўся я. Я выявіў, што мне трэба гаварыць гучней, каб мяне чулі праз вулічныя гукі карнавалу. Парад, мусіць, зараз зусім побач з рэстаранам. «Як можна запусціць падводную прыладу з падводным рухавіком з невялікай лодкі? І калі яно не прыводзіцца ў рух, як можа нават нявінна якая выглядае рыбацкая лодка патрапіць унутр усталяванага ў моры кардона бяспекі, які да цяперашняга часу будзе ўсталяваны вакол Кюрасаа. нафтаперапрацоўчы завод? Але мы ведаем, што ААС нешта загружае на гэтыя лодкі, і мы павінны меркаваць, што гэта выбуховыя прылады. Што падводзіць нас да нашай праблемы».
  
  
  За акном пачуўся хрыплы ражок. Я мімаходам убачыў усмешлівыя, крыклівыя, якія спяваюць твары, якія праходзяць міма, што трымаюць нейкі сцяг.
  
  
  
  
  «Праблема, - працягнуў я, - у тым, што калі мы стукнем па рыбацкіх лодках і зможам вывесці з ладу выбухныя прылады, штаб усярэдзіне вулкана будзе своечасова папярэджаны аб эвакуацыі. Нават калі не ўся тэхніка, прынамсі, персанал трэба было пабудаваць яго зноў у іншы час і ў іншым месцы. І гэта ўключае бацьку Мішэль, які з'яўляецца ключом да ўсёй аперацыі ".
  
  
  Шум звонку перайшоў у роў. Вуліцы па тым боку акна былі забітыя. Я ўбачыў выбліск колеру, а затым яшчэ адну. Вялізныя маскі з пап'е-машэ з птушкамі, рыбкамі, дзіўнымі істотамі з карыбскіх легенд, карыкатуры на людзей, усё ярка маляўніча і з перабольшанымі характарыстыкамі, маршыравалі міма, разгойдваючыся з боку ў бок. Некаторыя з фігур былі ў натуральную велічыню, а людзі ўнутры іх былі поўнасцю схаваны ад вачэй. А калі яны не ішлі маршам, яны танчылі пад ліслівы рытм уцекачы.
  
  
  "З іншага боку, - працягнуў я, перагнуўшыся праз стол, каб мяне было чуваць для іншых, - калі мы спачатку стукнем па вулкане, штаб зможа перадаць лодкам загад адплысці". гавані, гэтыя рыбацкія лодкі будуць страчаныя сярод дзясяткаў тысяч іншых у Карыбскім басейне. З выбуховымі прыстасаваннямі ўжо на борце”.
  
  
  «І я б даў даволі добрую здагадку, - сказаў Лі Чын, - што так блізка да зваротнага адліку нападу на Кюрасаа, яны, верагодна, ужо ўзброеныя».
  
  
  «Мы павінныя выказаць здагадку, што гэта так, - пагадзіўся я. «Так што нам застаецца зрабіць толькі адно. Гэта не вялікі шанец, але гэта наш адзіны шанец».
  
  
  Звонку раздалася яшчэ больш гучная музыка. Адно з шыбаў уваходных дзвярэй разбілася. Я пачуў, як афіцыянт раздражнёна вылаяўся і кінуўся да ўваходных дзвярэй. Ён расхінуў яе і пачаў пярэчыць удзельнікам парада. З вуліцы пачуўся смех і крыкі.
  
  
  "Калі я капаю цябе правільна, прыяцель, - павольна сказаў Світс, - нам давядзецца атакаваць лодкі і вулкан адначасова".
  
  
  "Немагчыма!" - Прашыпела Мішэль.
  
  
  «Неверагодна, - суха сказаў я, - але не немагчыма. І, як я толькі што сказаў, наш адзіны шанц. Світс і Лі Чын будуць кіраваць лодкамі. Мішэль, мы з табой зробім невялікі візіт у Мон-Пеле».
  
  
  Каля дзвярэй раптам успыхнуў колер. Адзін з парадэраў, усё яго цела было пакрыта ярка-зялёна-чырвоным касцюмам рыбы, адштурхнуў афіцыянта і зараз стаяў у дзвярах. Ён махаў рукой, пакрытай плаўніком, сваім сябрам на вуліцы, падклікаючы іх, нягледзячы на пратэсты абуранага афіцыянта.
  
  
  «Прывітанне, дружа, - сказаў Світс. “У мяне ёсць яшчэ адна невялікая ідэя. Чаму б ...»
  
  
  "Глядзіце!" - сказаў Лі Чын. «Яны ідуць! Вау! Якая вар'яцкая сцэна!
  
  
  Парадэры раптам накрылі афіцыянта, як прыліўная хваля, з зялёнымі і чырвонымі рыбамі ў іх галовах. Былі гіганцкія папугаі, акулы з выскаленымі ротамі і зіготкімі зубамі, гіганцкая вугальна-чорная гратэскавая постаць атрымалавечка-напаўптушкі з легенды Карыбскага вуду, ярка-ружовая свіння з велізарнай пысай і, здавалася, дзясяткі бліскучыя рыбіны галавы. Цяпер яны шалёна танцавалі па рэстаране, крычалі, разгойдваліся з боку ў бок. Там, дзе раней у пакоі было ціха і спакойна, цяпер панаваў хаос людзей, рухаў і хрыплы шум.
  
  
  Ты сёе-тое ведаеш. Картэр, - сказаў мне Лі Чын, калі танцоры падышлі да нашага століка, - гэта можа быць вельмі весела. І, можа, гэта ўсё. Але з нейкай прычыны мне гэта не падабаецца. "
  
  
  Я таксама. І я не мог сказаць чаму, як і Лі Чын. Менавіта гэтае шостае пачуццё папярэджвае любога добрага агента аб небяспецы там, дзе нішто іншае не можа. Я хацеў неадкладна вывесці нас чацвярых з гэтага пакоя далей ад натоўпу. Але гэта было немагчыма. Фігуры з пап'е-машэ акружалі цяпер наш стол, шалёна танцуючы вакол нас пад музыку з вуліц.
  
  
  "Дансез!" яны пачалі плакаць. "Дансез!"
  
  
  Раптам рукі працягнуліся, і Лі Чын і Мішэль падняліся на ногі, калі галасы падахвочвалі іх далучыцца да танца. Я бачыў, як Лі Чын пачала скручваць руку і рэгуляваць сваю вагу ў інстынктыўнай рэакцыі кунг-фу, затым, як маланка, рука Світс вылецела, каб утрымаць яе.
  
  
  "Астудзіць іх!" - скамандаваў ён. «Гэтыя людзі далікатныя, ветлівыя і прыязныя па сваёй прыродзе, але абражае іх гасціннасць - уключаючы запрашэнне на танец - і могуць стаць пачварнымі!»
  
  
  Мішэль, усё яшчэ супраціўляючыся пацягнуўшыся да яе рук, пацягнула яе і спалохана зірнула на мяне.
  
  
  «Цукеркі - гэта правільна». Я сказаў. «Іх нашмат больш, чым нас, і апошняе, чаго мы жадаем, - гэта бойка, у якую ўцягнутая паліцыя».
  
  
  Імгненне праз дзве жанчыны падняліся на ногі і пабеглі трушком.
  
  
  
  «Прытрымвайцеся Лі Чын», - кінуў я Світсу. «Не выпускайце яе з поля зроку. Я вазьму Мішэль».
  
  
  Мы абодва ўскочылі на ногі і ўціснуліся ў натоўп, які хутка выносіла дзвюх жанчын ад стала. Я праслізнуў паміж двума рыбамі з фальгі і адштурхнуў локцем чорна-бела-чырвонага пеўня, дзіка пляскаючы крыламі ў такт музыцы, каб ён падышоў да Мішэль. Ружовая свіння кружыла яе галавакружнымі кругамі, яе велізарная пыса дакраналася яе асобы.
  
  
  "Бувез!" - раптам закрычаў голас. Напой! І крык разнёсся па ўсім пакоі. "Бувез! Бувез!"
  
  
  Рашуча спрабуючы трымацца побач з Мішэль, я ўбачыў, як на стойку шпурляюць грошы і хапаюць бутэлькі. Іх падкідвалі ў паветры праз пакой, выцягвалі коркі і пераходзілі з рук у рукі.
  
  
  "Бувез!" - крыкнуў мне ў вуха голас, напалову аглушыўшы мяне. "Voici! Buvez!"
  
  
  Перш чым я зразумеў гэта, мне ў руку сунулі бутэльку і прыціснулі да рота. Каб скончыць з гэтым, я паднесла яго да вуснаў і хутка зрабіла глыток. Гэта быў чысты новы ром з трысняговых палёў, тлусты і салодкі, і ён абпальваў мне горла, як серная кіслата. Падавіўшы жаданне заткнуць рот, мне ўдалося ўхмыльнуцца і перадаць бутэльку яе ўладальніку, серабрыста-шэрай чайцы з доўгім завостраным гаплікам замест дзюбы. Ён вярнуў яго мне ў рукі. Я паднёс яго да рота, прыкінуўся, што раблю яшчэ адзін глыток, і перадаў яго нецярплівым рукам усмешлівай зубастай акулы.
  
  
  Затым я азірнуўся ў бок Мішэль, і яна пайшла.
  
  
  Я люта праціскаўся ў натоўп, выкарыстоўваючы свае плечы і локці, пракладваючы шлях праз кашмарнае мноства фігур жывёл, птушак і рыб.
  
  
  "Мішэль!" Я патэлефанаваў. «Мішэль! Адкажы мне!"
  
  
  "Вось!" Я пачуў яе слабы голас. "Тут!"
  
  
  Раптам я ўбачыў яе. Яна стаяла каля дзвярэй, на гэты раз у абдымках гіганцкага пеўня. І цягнуў яе за дзверы. Потым гэтак жа раптоўна я адчуў, што мяне штурхаюць да дзвярэй. Увесь кірунак натоўпу змяніўся. Гэтак жа, як яны ўварваліся ў рэстаран, як прыліўная хваля, зараз яны зноў выносяцца прэч. Я дазволіў сабе несці сябе сярод целаў, якія штурхалі, адчуваючы густы пах поту, мае вушы заглушаны хрыплымі крыкамі, крыкамі смеху і ровам медных рагоў. Наперадзе я мог бачыць доўгія чорныя валасы Мішэль, калі яе пампаваў з боку ў бок яе партнёр, ці то жывёла, ці то птушка, ці то рыба.
  
  
  "Бувез!" - крыкнулі мне ў вуха голас. "Бувез!"
  
  
  На гэты раз я адсунуў бутэльку ўбок. Цяпер мы былі на вуліцы, і я не мог рызыкаваць страціць з-пад увагі Мішэль нават на імгненне. Прысмакі і Лі Чына нідзе не было відаць.
  
  
  Раптоўны залп выбухаў разнёсся па музыцы. Я напружыўся. Затым неба азарылася ўспышкамі і палосамі святла. Чырвоны, белы, зялёны, сіні - фантаны святла, вадаспады колеру. Феерверк. Па вялікім рахунку. Яны на імгненне асляпілі мяне. Затым мой зрок праясніўся, і ва ўсім маім целе зазвінеў трывожны звон.
  
  
  Натоўп падзяліўся. Вялікая частка ішла прама, але адгалінаванне ператварыла кут у завулак. І Мішэль была сярод гэтага адгалінавання.
  
  
  Я прабіраўся скрозь натоўп, як бык па высокай траве. Калі я завярнуў за рог, я апынуўся на вузкай вуліцы, якая была крыху лепш за завулка. Мішэль была ў цэнтры групы ў канцы, і пакуль я глядзеў, праклінаючы, я ўбачыў, як яе выносяць за іншы кут. Я праціскалася локцямі і плячыма скрозь натоўп гуляк, многія з якіх пілі з бутэлек? разбіваючы бутэлькі аб брук. Па меры таго, як я ішоў, вуліца рабілася ўсё цямнейшай і ўжо, пакуль, нарэшце, адзінай крыніцай святла не сталі зруйнавальныя выбухі святла высока ў небе. Яны адкідалі жудасныя цені на ляпныя сцены будынкаў, на кованые рашоткі вокнаў. Я дайшоў да кута і павярнуў, але апынуўся на яшчэ адной цёмнай вуліцы, падобнай на завулак.
  
  
  У шоку я зразумеў, што там пуста.
  
  
  Мішэль не было відаць.
  
  
  Затым раптоўна ён больш не быў пустым. Быў паток цел, дзіўных масак, і я быў акружаны вакол рыбіных галоў з фальгі.
  
  
  Момант абсалютнай цішыні раптоўна скончыўся выбухам кола іскраў у небе над галавой.
  
  
  У руках навакольных фігур я мог бачыць цьмяны бляск лёзаў мачэтэ, завостраных да ляза брытвы.
  
  
  "А, мсье, - сказаў адзін з персанажаў, - падобна, рыба злавіла рыбака".
  
  
  "Рыбу, - павольна і настойліва сказаў я, - яе можна будзе з'есці на абед, калі яна не будзе стаяць у баку ад рыбака".
  
  
  «Рыба, - зароў галава, - зараз вытрыбушыць рыбака».
  
  
  Лязо мачэтэ ўспыхнула ў яго руцэ, і яго рука ўдарыла наперад. Але ён быў павольней маёй рукі з Вільгельмінай у ёй. Трэск кулі рэхам разнёсся па завулку амаль адразу пасля таго, як ён рушыў з месца, і ён упаў, кроў хлынула праз адтуліну ў яго абгорнутай фальгой грудзей і сачылася з рота.
  
  
  
  Двое мужчын ззаду яго рушылі па абодва бакі ад мяне. Другая куля ад Вільгельміны патрапіла таму, што злева ад мяне, у яго жывот, і ён закрычаў ад болю і жаху, калі мая правая нага стукнула нагой па паху іншага, прымусіўшы яго імгненна зваліцца ў становішча зародка.
  
  
  Я ледзь паспеў павярнуцца, каб убачыць у гратэскавым святле выбухаючай над галавой рымскай свечкі яркае мігаценне ляза мачэтэ, якое шыпела ў паветры. Я павярнуўся і ступіў у бок, і яно бясшкодна лязгнула па бруку ззаду мяне. Вільгельміна зноў плюнула, і яшчэ адна фігура рыбы ўпала, яго чэрап імгненна ператварыўся ў вывяржэнне чырвонай крыві, шэрага рэчыва мозгу і белых аскепкаў костак.
  
  
  Але мае дзеяньні выявілі сёе-тое яшчэ. У іншым канцы завулка да мяне павольна набліжалася іншая група фігурак рыб. На мяне нападалі абапал, і ўсе шляхі да ўцёкаў былі заблакаваныя.
  
  
  Акрамя таго, я раптам усвядоміў, як яшчэ адна рымская свечка ўзарвалася ў небе і асвятліла завулак у адзін бок. Уверх.
  
  
  Тры постаці рыб адлучаліся ад натоўпу перада мной, асцярожна набліжаючыся да мяне, расстаўленыя настолькі далёка, наколькі дазваляла алея. Азірнуўшыся праз плячо, я зразумеў, што тры постаці ззаду мяне робяць тое ж самае. Яны рухаліся павольна, у нейкім рытме, нібы выконвалі нейкі смертаносны рытуальны танец. З натоўпу ззаду іх пачуліся гукі спевы. У яго быў глыбокі тон забойства, які ледзяне кроў.
  
  
  "Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."
  
  
  Забіць... Забіць... Забіць... Забіць...
  
  
  Я чакаў, рухаючыся наперад і крыху ў бок, ацэньваючы іх прасоўванне. Цяпер яны былі дастаткова блізка, так што я мог бачыць вочы, бліскучыя за рыбінымі галовамі з фальгі. Ненатуральна шырока расчыненыя вочы, якія закочваюцца, узбуджаныя. Горача забіць. Тым не менш, я чакаў.
  
  
  "Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."
  
  
  Танец забойства набліжаўся. Я амаль адчуваў на твары смяротнае дыханне. Мачэтэ пачалі паднімацца. Я чакаў, хаваючы Вільгельміна, мае мускулы напружыліся ў гатоўнасці.
  
  
  "Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."
  
  
  У цяперашні час!
  
  
  Я ўскочыў уверх высока, выкарыстоўваючы ўсе свае сілы. Мае працягнутыя рукі ўхапіліся за каваныя парэнчы гаўбца над галавой, у той час як мае ногі, сціснутыя разам, як дзве дубінкі, разгойдваліся па злавеснай дузе ківача. Раздаўся змоклы стук, калі мае туфлі ўрэзаліся ў чэрап, а затым яшчэ адзін, калі яны адкінуліся назад.
  
  
  Затым я перабраўся праз парэнчы на балкон. Лязо мачэтэ лязгала аб парэнчы, кінутае празмеру нецярплівымі, расчараванымі рукамі, а затым яшчэ адно. Праз некалькі секунд Х'юга быў у мяне ў руцэ, я ўдарыў мяне ўніз, адарваўшы чатыры пальцы ад рукі чалавека, які спрабуе ўзлезці на балкон. Яго крык разрываў вушы.
  
  
  Затым я зноў скокнуў уверх, ухапіўшыся за парэнчы балкона нада мной. Спевы ўнізе ператварыліся ў хаос лютых крыкаў, змяшаных са стогнамі і лямантамі тых, каго я параніў. Рыбныя гарнітуры зрывалі ў бок, каб нападнікі маглі забрацца на балконы, як я. Але да таго часу, як я дабраўся да даху, толькі аднаму ўдалося патрапіць на самы ніжні балкон. Я пераскочыў цераз выступ і прысеў, прыжмурыўшыся, у цёмную цемру дахаў вакол мяне.
  
  
  Потым я ахнуў.
  
  
  Усе дамы па абодва бакі ад мяне злучаліся дахамі на адным узроўні. А на даху самага далёкага дома сабраўся натоўп касцюміраваных фігур.
  
  
  Пасярод натоўпу, шчыльна акружаная целамі, была Мішэль.
  
  
  А да натоўпу з запаленага петардамі неба спускаўся верталёт.
  
  
  Вільгельміна скокнула мне ў руку, і я кінуўся наперад, хутка прыгнуўшыся. Я пераадолеў першы парапет, скокнуў на наступны дах і спыніўся, каб стрэліць. Гіганцкае ружовае парася з вялізнай мордай разгарнулася, прыціснула рукі да твару і, упаўшы, закрычала, паліваючы горла пырскамі крыві.
  
  
  "Нік!" Я пачуў крык Мішэль, калі яна ўбачыла мяне. Затым: «Назад, Нік! Назад! Яны цябе заб'юць! У іх аўтамат…»
  
  
  Я ўляцеў у дах якраз своечасова. Жорсткі стук пісталета Сцяна прарэзаў ноч, і кулі выбілі аскепкі цэглы з трубы прама за маёй спіной. Я падняў галаву і стрэліў. Яшчэ адна постаць упала, але стук пісталета Сцяна працягваўся. Верталёт быў проста над дахам, павольна сядаючы на пасадку. Я сціснуў зубы і вырашыў рызыкнуць. Праз хвіліну было б позна; Мішэль возьмуць на борт верталёта.
  
  
  Мае мышцы напружыліся, і я скокнуў наперад.
  
  
  
  
  Я адчайна бег зігзагамі, пераадольваючы парапеты даху, як зорка трэка. Перад сабой я мог бачыць смяротныя ўспышкі стрэлу з пісталета Сцяна і верталёт, які садзіўся на дах, яго дзверы адчыняліся знутры.
  
  
  Потым мой чэрап узарваўся, як сам Мон-Пеле, мой мозг загарэўся, і я адчуў, што кідаюся наперад.
  
  
  Чарната.
  
  
  Цішыня.
  
  
  Нічога.
  
  
  
  Дванаццаты раздзел.
  
  
  Нешта недзе гнала мяне ідэяй. Гэта не было яснай ідэяй, але я ведаў, што гэта было вельмі непрыемна. Я стараўся пазбягаць гэтага як мага даўжэй. Але ён працягваў ныць. Нарэшце мне давялося прызнаць, што я ведаў, што гэта было.
  
  
  "Вочы", - сказаў ён. Вы павінны адкрыць вочы.
  
  
  Я зрабіў. Я не хацеў, але хацеў.
  
  
  Знаёмыя вочы з падвойнымі стагоддзямі на знаёмым усходнім твары глядзелі на мяне зверху ўніз. Яны міргнулі, а затым вусны выгнуліся ў іскрыстай усмешцы палягчэння. Яшчэ адзін твар, на гэты раз чорны і такі ж знаёмы, з'явіўся перад вачыма. Таксама ўсміхаецца.
  
  
  «Прывітанне, Картэр, - сказала ўсходняя фізіяномія, - ты заўсёды кладзешся спаць так рана ўвечар? Я маю на ўвазе, мы яшчэ нават не вячэралі».
  
  
  Я падняў галаву і застагнаў. Боль пранізваў мой чэрап, пакуль я не падумаў, што мае вочныя яблыкі вось-вось выліцца. Я асцярожна, няўпэўнена дакрануўся рукой да чэрапа. Ён знайшоў вялікую павязку.
  
  
  "Я адчуваю сябе", - сказаў я з цяжкасцю, - "як чалавек, чый скальп быў рассечаны куляй з пісталета Сцяна".
  
  
  "Верагодна, таму што вы мужчына, у якога толькі што адарвалася галава ад кулі з пісталета Сцяна", - выказаў меркаванне Лі Чын.
  
  
  "Гэй, прыяцель, - мякка сказаў Світс, - хіба ніхто ніколі не казаў табе, што напад на чалавека, які страляе з аўтаматычнай зброі, можа прывесці да стрэлу?"
  
  
  «Яны зацягнулі Мішэль у верталёт», - сказаў я, усаджваючыся. "Я павінен быў паспрабаваць спыніць іх".
  
  
  «Што ж, гэта была добрая спроба», - сказала Лі Чын. «Я маю на ўвазе, я ніколі раней не бачыла, каб хоць адзін чалавек спрабаваў атакаваць войска. Асабліва войска, апранутую як свінні, пеўні і рыбы. І страляла з пісталета Сцяна. Калі мы са Світсам убачылі, што верталёт прызямляецца, і прыляцелі падняўся на гэты дах і мімаходам убачыў, як ты набіраеш нумар Лёгкай Брыгады, я спачатку не паверыла сваім вачам».
  
  
  «Як толькі яна паверыла сваім вачам, - сказаў Світс, - яна стала даволі хуткай дыбачкай з павязкай».
  
  
  «Гэта проста гуз, Нік, - сказаў Лі Чын. «Усё будзе ў парадку, калі не лічыць галаўнога болю памерам з Вялікую Кітайскую сцяну».
  
  
  «Тым часам, - сказаў я, - яны схапілі Мішэль. І яны сышлі».
  
  
  "Няёмка", - уздыхнуў Світс. "Сапраўдны нязручны час для гэтага".
  
  
  "Горшае", - пагадзіўся я. І гэта было горш за ўсё. Па факце…
  
  
  Недзе ў глыбіні душы пачалі круціцца колы.
  
  
  "Вы ўсё яшчэ не думаеце аб спробе адначасова атакаваць лодкі і вулкан, ці не так?" - спытала Лі Чын. «Таму што, улічваючы ўсе абставіны, я б хацела пражыць яшчэ крыху. А калі…"
  
  
  Я жэстам загадаў ёй замаўчаць. Абапёршыся на локаць, я палез у кішэню кашулі за цыгарэтамі, выцягнуў змятую і закурыў. Некаторы час я курыў моўчкі. І падумаў. І чым даўжэй я думаў, тым больш пераконваўся, што ясна бачу рэчы для першай мелодыі.
  
  
  Мне не спадабалася, як яны выглядалі.
  
  
  Але ў мяне была адна перавага. Я быў амаль упэўнены, што ворагі не ведалі, што ведаў.
  
  
  Я збіраўся выкарыстоўваць гэтую перавагу з усіх сіл.
  
  
  Я зноў павярнуўся да Лі Чына і Світса, адначасова выцягваючы Вільгельміну для перазарадкі.
  
  
  «План, - сказаў я ім, - змяніўся. Мы ўсе трапім у вулкан».
  
  
  Яны кіўнулі.
  
  
  "Гэта іх штаб", - сказаў ён. "Мне здаецца, менавіта туды яны ўзялі Мішэль".
  
  
  «Мне здаецца, што яны таксама так думалі, - уставіў Лі Чын.
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў я. «І я, канешне, не хацеў бы іх расчароўваць. Але ў якасці дадатковага бонуса мы дадамо невялікі інгрэдыент, якога яны не чакаюць».
  
  
  Бровы Світса і Лі Чына падняліся адначасова. Я зноў накрыў Вільгельміну, спрабуючы не звяртаць увагі на галавакружны боль, і пачаў казаць. Калі я скончыў, яны абодва нейкі час моўчкі глядзелі на мяне. Затым Світс павольна ўсміхнуўся. Ён вывудзіў з кішэні шакаладную карамель, разгарнуў яе і сунуў у рот.
  
  
  "Я думаю", - сказаў ён. «Гэта сапраўдная жывая драма. І я заўсёды хацеў быць выканаўцам».
  
  
  "Так, але ты заўсёды хацеў скончыць маленькімі кавалачкамі?" - спытала Лі Чын. Затым мне: «Паслухай, Картэр, я прыхільнік смелых дзеянняў і драмы, але я думаю, што могуць узнікнуць некаторыя ўскладненні, Калі мы ў канчатковым выніку ўзарвём усю выспу да нябёсаў, у нас можа ўзнікнуць некалькі пярэчанняў. І ёсць даволі вялікая імавернасць, што мы гэта зробім. Ня кажучы ўжо пра тое, што мы б узляцелі да нябёсаў».
  
  
  
  ».
  
  
  «Гэта, вядома, гульня, - сказаў я. "Але ў нас засталося ўсяго некалькі гадзін, і гэта наш адзіны шанц".
  
  
  Ці Чын моўчкі задумалася.
  
  
  «Ну што ж, - сказала яна нарэшце, - мне заўсёды было цікава, якое гэта - гуляць у маджонг з TNT. І мне ўсё роўна больш няма чаго рабіць сёння ўвечары. Лічы мяне».
  
  
  «Дакладна, - сказаў я. «Пойдзем. Нельга губляць час».
  
  
  Вярнуўшыся на вуліцу, прабіраючыся скрозь буйныя натоўпы вясёлых карнавалаў, мы знайшлі грамадскае таксі, якое ехала з Форт-дэ-Франс праз Сен-П'ер і далей у Морн-Руж, горад, бліжэйшы да вулкана. Шчодрымі чаявымі я пераканаў кіроўцу ехаць у Морн Руж, пакінуўшы толькі нас траіх пасажыраў. Мы ехалі моўчкі, кожны з нас быў занураны ў свае думкі.
  
  
  У «Морн Руж» мы выйшлі. Мы з Лі Чын моўчкі паціснулі адзін аднаму рукі Світсу, нашы вочы сустрэліся і сустрэліся. Затым мы рушылі па дарозе да таго месца, дзе быў схаваны Дзень лэдзі. Ён пайшоў другой дарогай. У бок Мон-Пеле.
  
  
  Цяпер у Лі Чына была толькі адна завушніца.
  
  
  У Світса была апранутая іншая.
  
  
  У радыёрубцы "Дня лэдзі" я звязаўся з Гансалесам і даў яму свае інструкцыі, падкрэсліўшы іх тэрміновасць. Затым мы чакалі гадзіны дзве. Гэта былі самыя цяжкія дзве гадзіны за ўсю аперацыю. Але нам трэба было даць Сьвітсу час папрацаваць. І мне трэба было атрымаць вестку ад Гансалеса. Калі я гэта зрабіў і пачуў, што ён сказаў, адрэналін хлынуў па маім целе. Я выключыў радыё і павярнуўся да Лі Чын.
  
  
  «Нулявы час», - сказаў я. "Паехалі."
  
  
  Праз паўгадзіны мы ўжо ляжалі на жываце, прабіраючыся скрозь невысокія хмызнякі, якія абрамлялі падыходы да кратара Мон-Пеле. Апроч маёй звычайнай сям'і Вільгельміны, Х'юга і П'ера, у мяне быў ізраільскі MKR Sten. Гэта адно з самых выдатных аўтаматычных прылад, але зробленае з-за яго высокай дакладнасці, нізкай магчымасці паломкі і, што самае выдатнае, глушыцеля, які не змяншае дакладнасць ці хуткастрэльнасць у колькі-небудзь прыкметнай ступені. Лі Чын несла яго блізнюка, абодва з вялікай зброевай скрыні Світса.
  
  
  "Пачакай", - раптам прашаптала я, паказваючы на Лі Чын.
  
  
  Менш чым за сто ярдаў ад нас на фоне начнога неба вылучаўся край кратэра Мон-Пеле. Я паднёс бінокль Світса да вачэй і праглядзеў яго. Я ўжо ведаў з нашай вытворчай паездкі ў той дзень, што кольца з наэлектрызаванага дроту вышынёй сем футаў праходзіць праз увесь дыяметр кольца. Тое, што я шукаў зараз, было іншым. Калі я знайшоў яго, я перадаў бінокль Лі Чын і жэстам паказаў ёй паглядзець.
  
  
  "Пражэктары", - сказаў я коратка. «Усталяваны ўдвая, звернутыя ў супрацьлеглыя бакі, на кожнай апорнай стойкі плота.»
  
  
  «Угу, - сказала Лі Чын, прыкрыўшы вочы біноклем, - і калі нешта тычыцца плота, яны працягваюцца».
  
  
  «Дакладна, - сказаў я. «А цяпер давайце даведаемся крыху больш».
  
  
  Я намацаў хмызняк і знайшоў цяжкі палку, затым прапоўз яшчэ ярдаў пяцьдзесят, Лі Чын ззаду мяне. Потым кінуў палку. Раздаўся гук груку, калі ён стукнуўся аб провад, патрэскванне электрычнасці, калі ток працякаў праз расу па ім, і запаліліся два пражэктары. Толькі два.
  
  
  "Угу", - сказаў Лі Чын. «Пражэктары не толькі асвятляюць, але і вызначаюць крыніцу перашкод на плоце».
  
  
  «За гэтым рушыла ўслед, - сказаў я, расплюшчваючы сябе, як Лі Чын, - і з'явілася ўзброеная ахова».
  
  
  Як па камандзе, на фоне неба з'явіліся два ахоўнікі з вінтоўкамі. Мы глядзелі, апусціўшы галовы, як яны свяцілі ліхтарыкамі ўніз па схіле і вакол плота, а затым, відаць, вырашыўшы, што парушэнне было створана жывёлай, зніклі.
  
  
  Я павярнуўся да Лі Чын.
  
  
  "Як твая акрабатыка сёння ўвечары?"
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне. Я сапраўды сказаў ёй, што мы збіраемся рабіць. Яна кіўнула, не разважаючы, і мы патрацілі яшчэ пяць хвілін, поўзаючы ўздоўж плота, каб сысці ад участку, за якім зараз маглі назіраць ахоўнікі, перш чым мы павярнуліся і папаўзлі прама да яго. Калі мы былі за некалькі футаў ад мяне, я павярнуўся і кіўнуў ёй. Мы ўсталі хутка і адначасова.
  
  
  "Hoop-la!" - рэзка прашаптаў я.
  
  
  Яе правая нага была ў маіх стуленых руках, яе цела выслізнула з іх, і яна кулянулася ў паветры і пералятала праз плот, як хуткі, амаль нябачны цень. Гэтак жа хутка яна кацілася па зямлі знутры, як і я на жываце з другога боку. Усё гэта заняло не больш за тры секунды. На чацвёртым я ўжо намацваў побач іншую палку. Знайшоўшы яго, я зірнуў на гадзіннік і пачакаў пакінутыя трыццаць секунд, аб якіх мы дамовіліся. Потым кінуў.
  
  
  Уключыліся пражэктары.
  
  
  Я падняў Сцен сабе на плячо, пераключыў на адзінарнае дзеянне і двойчы націснуў на курок.
  
  
  Па шкле пачуліся дзве слабыя расколіны, затым трэск і зноў цемра.
  
  
  Калі з'явіліся сілуэты ахоўнікаў, яны спыніліся, пасвяціўшы ліхтарыкамі на пражэктары, якія так невытлумачальна загарэліся, а затым патухлі.
  
  
  Я зноў націснуў на спускавы кручок Сцяна.
  
  
  Левы ахоўнік упаў, ад стрэлу ў галаву. І паколькі я выкарыстоўваў адзіночны, а не бесперапынны агонь, ён упаў наперад, на плот. Амаль - з-за адсутнасці гуку з маёй зброі - як быццам ён раптам нахіліўся, каб агледзець яго. Але ахоўнік справа ведаў лепш, і яго вінтоўка ўжо паднімалася да яго пляча, паварочваючыся, каб вызначыць крыніцу кулі, калі з цемры пачуўся рэзкі шэпт Лі Чына.
  
  
  "Пачакай!" - кінула яна па-французску. «Не рухайся! Я ззаду цябе, а перад табой мужчына. У нас абодвух ёсць аўтаматычная зброя. Калі хочаш жыць, рабі, што я кажу».
  
  
  Нават у цьмяным святле я бачыў жах на твары мужчыны. Ён апусціў вінтоўку і чакаў, відавочна дрыжучы.
  
  
  «Пакліч чалавека ў блоку кіравання, - сказаў Лі Чын. «Скажыце яму, што ваш напарнік упаў на плот. Скажыце яму выключыць ток. І гучыце пераканаўча засмучаным!»
  
  
  Мужчына неадкладна падпарадкаваўся.
  
  
  "Арман!" - закрычаў ён, паварочваючыся і крычучы ў кратэр. «Дзеля бога, адключыце ток на плоце! Марсэль упаў! »
  
  
  Яго жудасны тон быў пераканаўчым нават для мяне, відаць, таму, што ён быў шчыра напалоханы. Праз некалькі секунд слабы гул, які зыходзіў ад электрыфікаванага провада, спыніўся. Ноч была ціхай, калі не лічыць трэска казурак, а затым далёкага крыку з кратэра.
  
  
  «Ток адключаны, - сказаў ахоўнік. Ён усё яшчэ дрыжаў.
  
  
  «Дзеля цябе, я спадзяюся, што гэта так», - пачуў я шэпт Лі Чына. «Бо цяпер ты збіраешся дакрануцца да яго. Спачатку ніжняя пасму. Трымай яе ўсёй рукой прама побач з тычкай».
  
  
  "Не!" - сказаў мужчына. «Калі ласка! Магчымая памылка…»
  
  
  "Зрабі гэта!" - адрэзаў Лі Чын.
  
  
  Дрыжучы некантралюемай, яго дыханне было такім абцяжараным, што я мог ясна чуць яго, мужчына падышоў да плота. Я трымаў свой пісталет нацэленым на яго, але нават пры тым, што цяпер ён быў усяго ў некалькіх футах ад мяне, ён амаль не заўважыў, як павольна, яго твар скажаўся ў скажонай агоніі страху, ён працягнуў руку ўніз да самага ніжняга провада.
  
  
  "Вазьмі гэта!" - пачуўся пагрозлівы загад Лі Чын.
  
  
  Мужчына памарудзіў яшчэ імгненне, затым, як плывец, які нырае ў халодную ваду, схапіўся за дрот.
  
  
  Нічога не здарылася. Твар ахоўніка крыху расслабіўся. Я бачыў, як з яго падбародка капае пот!
  
  
  "Трымай яго, пакуль я не загадаю табе спыніцца", - загадаў я яму.
  
  
  Ён кіўнуў з выразам здранцвення. Я прайшоў яшчэ некалькі футаў, пакуль не дацягнуўся да дроту, і выцягнуў з задняй кішэні пару кусачкоў. Затым, на некалькі дзюймаў далей ад рукі ахоўніка, каб, калі б ток зноў уключылі, пакуль я працаваў, ён зазямляў бы яго сваім целам - і сваім жыццём - я перарэзаў ніжнюю пасму.
  
  
  "А цяпер абдымі наступную пасму", - загадаў я яму.
  
  
  Ён падпарадкаваўся. Я адрэзаў наступную пасму і сказаў яму перамясціць руку да наступнай. Я паўтараў гэтую працэдуру да таго часу, пакуль усе пасмы не былі абрэзаны, затым сказаў ахоўніку адысці і пераступіў цераз агароджу, выкарыстоўваючы цела ахоўніка, каб абараніць мяне ад погляду любога, хто глядзіць уверх з варонкі.
  
  
  "Там нікога не відаць", - ціха сказаў Лі Чын.
  
  
  Я асцярожна выглянуў цераз плячо стражніка ў варонку. Гэта была, мякка кажучы, крэпасць. Лабірынт будынкаў з цэментных блокаў, сцены якіх, здавалася, былі таўшчынёй не менш за чатыры футаў, і нідзе без вокнаў. Такі ж магутны, як праславуты Furhrerbunker, у якім Адольф Гітлер правёў апошнія дні перад сваім самагубствам. У двух кропках пабудовы ўбудоўваліся ў кратэр самога вулкана. Было тры выхады, два з іх былі дзвярамі памерам з чалавека, якія вядуць да процілеглых бакоў знешняга кратэра, адзін з іх быў дастаткова вялікі для грузавіка. Да гэтых дзвярэй вяла вялікая дарога, якая ішла з-за краю кратэра.
  
  
  Лі Чын меў рацыю. Нікога не было відаць.
  
  
  Я ткнуў ахоўніка ў жывот сваім пісталетам.
  
  
  "Дзе астатнія ахоўнікі?" - рэзка запатрабаваў я.
  
  
  «Унутры», - сказаў ён, паказваючы на два крылы з выхадамі памерам з чалавека. "Сістэма відэаназірання скануе ўвесь кратэр".
  
  
  "Як ён могуць дабрацца да краю, дзе мы знаходзімся?" - запатрабаваў я.
  
  
  "Тут, наверсе, гэта іншая траса", - сказаў ён, пераконваючы мяне, што кажа праўду, жахам у яго вачах. "Сканары - гэта пражэктары, і актывуюцца, калі яны ўключаюцца".
  
  
  
  Так што на дадзены момант мы былі па-за полем зроку. Але як толькі мы пачнем спускацца ў кратэр, нас ужо будзе вельмі добра бачна. Я задумаўся на імгненне, затым павярнуўся і прашаптаў некалькі кароткіх слоў Лі Чын, якая ляжала побач на жываце. Праз некалькі хвілін я зняў з забітага вартавога фуражку і куртку і надзеў іх на сябе.
  
  
  «Пакліч чалавека ў дыспетчарскай», - сказаў я. ахоўніку. "Скажыце яму, што ваш партнёр паранены, і вы яго прывядзеце".
  
  
  Ахоўнік павярнуўся і крыкнуў у кратэр. Цяпер я мог бачыць, як адкрылася адна з выходных дзвярэй і з'явілася постаць, апраўленая святлом знутры. Ён махнуў рукой і нешта выгукнуў у знак згоды.
  
  
  "Добра, прыяцель", - сказаў я ахоўніку. «Цяпер ты збіраешся аднесці мяне ў гэтую дыспетчарскую. І павольна. За тваёй спіной з адлегласці ў некалькі футаў на працягу ўсёй паездкі будзе стаяць пісталет».
  
  
  Я чуў, як ахоўнік праглынуў. Затым, выціраючы пот з вачэй, ён выпусціў вінтоўку, нахіліўся і падняў мяне на рукі. Я павярнуўся так, што мой ізраільскі маўклівы Сцен быў напагатове, а палец усё яшчэ быў на спускавым кручку. Але на гэты раз я б стрэліў аўтаматычна.
  
  
  "Добра, выратавальнік", - сказаў я ахоўніку. “Пайшлі. І калі я скажу табе кінуць мяне, рабі гэта хутка».
  
  
  Павольна ён пачаў спускацца па схіле ўнутры кратара. Я чуў, як Лі Чын паўзла на жываце ззаду нас. Унізе, праз адчыненыя дзверы, я мог бачыць фігуры, якія рухаліся ў дыспетчарскай. Я налічыў як мінімум тузін. Яшчэ я ўбачыў сёе-тое цікавае. Аказалася, што была толькі адна дзверы, якая вядзе з дыспетчарскай ва ўнутр комплексу будынкаў.
  
  
  «Картар! Глядзі! Дарога!»
  
  
  Я зірнуў у напрамку, які паказвала Лі Чын. Па краі вулкана па дарозе, якая вядзе да масіўных сталёвых гаражных варот, праехаў цяжкі грузавік са рыпучымі шасцярнямі, калі ён перамыкаўся на паніжаную перадачу на схіле. Ён спыніўся каля дзвярэй. Імгненне праз дзверы бязгучна расчыніліся, і грузавік увайшоў. Пры гэтым я мімаходам убачыў адчыненыя дзверы. Два ўзброеныя ахоўнікі, абодва белыя, абодва з аўтаматамі, і двое мясцовых працоўных, несумненна, нанятыя для пераноскі тэхнікі.
  
  
  Не. Адзін мясцовы працоўны.
  
  
  І адзін Паляўнічы за прысмакамі, апрануты, верагодна, у самае ўбогае адзенне, якое ён калі-небудзь насіў у сваім жыцці. Казаў і смяяўся на беглай гаворцы з Марцінікэ побач з ім, гледзячы на ўвесь свет, як чалавек, задаволены тым, што толькі што атрымаў працу, якая добра аплачваецца.
  
  
  Плануйце дзеянні па графіку.
  
  
  Наступны крок.
  
  
  Цяпер мы былі менш чым за сто ярдаў ад адчыненых дзвярэй дыспетчарскай. Ахоўнік, які нёс мяне, цяжка дыхаў і пачынаў спатыкацца ад стомы. Добра.
  
  
  "Гатовы, Лі Чын?" - Спытала я, сціскаючы рукі на Сцяне.
  
  
  «Гатова», - пачуўся яе кароткі шэпт.
  
  
  «Ахоўнік, пакліч сваіх сяброў, каб яны дапамаглі мне несці», - сказаў я яму. «Тады будзьце гатовыя кінуць мяне. І ніякіх трукаў. Памятайце пісталет, накіраваны вам у спіну».
  
  
  Ён неўзаметку кіўнуў і зноў цяжка праглынуў.
  
  
  "Прывітанне, сябры, а як наконт невялікай дапамогі?" - вяліка прароў ён. "Марсель быў паранены!"
  
  
  Тры ці чатыры постаці ўвайшлі ў дзвярны праём і накіраваліся да нас. Яшчэ некалькі чалавек сабраліся за дзвярыма, з цікаўнасцю гледзячы вонкі. Ззаду мяне я пачуў лёгкую пстрычку, калі Лі Чын пераключыла сваю зброю на аўтаматычны агонь. Мае мускулы напружыліся ад гатоўнасці. Я чакаў. Лічбы павялічыліся. Цяпер яны былі ўсяго за трыццаць ярдаў. 20. 10.
  
  
  У цяперашні час!
  
  
  "Кідайце мяне!" - кінуў я ахоўніку. І праз некалькі імгненняў я каціўся па зямлі з-за лініі агню Лі Чын, прыклад Сцяна лёг мне пад падбародак, яго прыцэл нацэліўся на групу людзей перада мной, калі яны пачалі трапляць пад агонь Лі Чына. Яшчэ адзін упаў, круцячыся ад сілы куль, калі мая ўласная зброя пачала вывяргаць агонь. Гэта была імгненная бойня: чэрапы ператварыліся ў крывавыя масы з мазгоў і костак, твары адарваныя, канечнасці адарваліся ад тулава і ўпалі ў паветра. І з-за глушыцеляў на сценах усё адбывалася ў жудаснай цішыні, як у безназоўным балеце калецтва і смерці, ахвяр білі занадта хутка і занадта моцна, каб яны нават маглі крычаць ці плакаць. з.
  
  
  "Дзверы!" - Раптам крыкнуў я. "Страляйце ў дзверы!"
  
  
  Я навёў пісталет на целы мужчын перад намі і стрэліў у дзверы. Гэта было закрыццё. Потым я вылаяўся. Сцен быў пусты. Я выцягнуў пустую абойму і выцягнуў з кішэні яшчэ адну поўную, усадзілі яе ў пісталет, а Лі Чын за маёй спіной працягвала страляць. На імгненне дзверы перасталі рухацца, а затым павольна пачалі зачыняцца зноў, як быццам нехта за імі быў паранены, але адчайна спрабаваў закрыць лінію абароны. Я зрабіў яшчэ адзін стрэл і ўскочыў на ногі.
  
  
  
  
  
  "Прыкрый мяне!" Я крыкнуў Лі Чын, адначасова пускаючы шэраг куль у аднаго з мужчын прама перада мной, які спрабаваў падняцца.
  
  
  Затым я пабег, прыгнуўшыся, Стэн плюнуў перада мной сваім ціхім, але смяротным агнём. Я стукнуў дзверы плячом на поўнай хуткасці, затым разгарнуўся, абстрэльваючы пакой. Раздаўся аглушальны выбух разбіваецца шкла, і ўся сцяна экранаў тэлевізараў ператварылася ў нішто; затым злева ад мяне адзін стрэл з пісталета без глушыцеля. Я зноў разгарнуўся, Сцен бязгучна ўзарваўся. З-за дзвярэй адна-адзіная постаць ірванулася ўверх з сілай кулі, якая патрапіла яму ў грудзі, а затым павольна павалілася наперад.
  
  
  "Картэр!" Я пачуў знадворку крык Лі Чын. «Іншыя дзверы! Больш ахоўнікаў!
  
  
  Я скокнуў да дзвярэй праз знежывелыя целы, якія былі адзінымі насельнікамі пакоя. Мая рука знайшла і пстрыкнула выключальнікам, пагрузіўшы пакой у цемру. З-за вугла комплексу будынкаў, ад дзвярэй на другім баку кратэра, выйшла вялізная група ахоўнікаў, іх аўтаматычная зброя ўжо стукала. Тэлевізійныя маніторы сказалі ім усё, што ім трэба было ведаць - напад на вулкан!
  
  
  "Унутр!" Я крыкнуў Лі Чыну, адказваючы на агонь ахоўнікаў. "Спяшайся!"
  
  
  Кулі запырскалі цэментны блок побач з дзвярыма, падняўшы смяротны след пылу за пяткамі Лі Чын, калі яна люта кінулася да мяне. Я адчуў рэзкі боль у плячы і адхіснуўся на крок, затым убачыў, як Лі Чын выскачыла ў дзвярны праём, павярнулася і зачыніла за сабой сталёвыя дзверы, зачыніўшы цяжкія завалы. Моршчачыся ад болю ў плячы, я намацаў выключальнік. Праз імгненне я знайшоў яго, і пакой заліў святло. Лі Чын ўстала з дымлівым пісталетам і заклапочана паглядзела на мяне.
  
  
  "Лепш табе пакажы мне гэтую рану, Картэр", - сказала яна.
  
  
  Але я ўжо сам гэта бачыў. Куля толькі што закранула маю верхнюю частку біцэпса. Было балюча, але я ўсё яшчэ мог карыстацца рукой, і крыві было мала.
  
  
  "Няма часу", - адрэзаў я. "Давай!"
  
  
  Я рушыў да дзвярэй унутр комплексу, у той жа час выцягнуўшы са Сцяна пусты абойму на тры чвэрці і пратараніў яшчэ адну поўную. Ствол пісталета распаліўся, дыміўся, і я толькі спадзяваўся, што яно працягне працаваць.
  
  
  "Куды мы пойдзем?" Я чуў, як Лі Чын сказаў ззаду мяне.
  
  
  «Абодва крылы з выхадамі ў кратэр злучыліся ў адно цэнтральнае крыло, дзе яно было ўбудавана проста ў цела вулканічнай пароды. Там яны захоўвалі самую каштоўную зброю і размясцілі свае майстэрні».
  
  
  "І менавіта туды яны і чакалі, што мы паедзем", - нагадаў Лі Чын.
  
  
  "Добра", - сказаў я, павярнуўшыся да яе і ўсміхнуўшыся. "І мы не жадаем іх расчароўваць, ці не так?"
  
  
  «О, не», - сказала Лі Чын, урачыста ківаючы галавой. «Нябёсы Бэтсі, не».
  
  
  Я павольна адчыніў унутраныя дзверы левай рукой, у правай - Сцен напагатове. Яна вёў у доўгі вузкі калідор, голы, калі не лічыць люмінесцэнтных трубак уздоўж столі. Тоўстыя сцены з цэментных блокаў заглушалі ўсе гукі звонку, але на гукі знутры комплексу ён дзейнічаў як гіганцкая рэха-камера. І гукі, якія я тады пачуў, былі менавіта такія, як я чакаў. Удалечыні даносіцца тупат ног у цяжкіх баявых чаравіках. Шмат людзей, якія ідуць з двух бакоў.
  
  
  Я павярнуўся і сустрэўся вачыма з Лі Чын. Гэта павінна было быць самай складанай часткай усёй аперацыі.
  
  
  Я сказаў. "Цяпер"
  
  
  Мы беглі па калідоры бок аб бок, бегам. Стук ног, якія беглі, быў гучней, бліжэй. Ён зыходзіў як ад усходаў у канцы калідора, так і ад калідора, які вядзе налева. Мы былі менш чым за дваццаць футаў ад лесвіцы, калі з'явіліся дзве галавы, якія хутка падымаліся па лесвіцы.
  
  
  Я закрычаў. "Уніз!"
  
  
  Мы ўпалі на падлогу адначасова, нашы Сцены адначасова ляглі нам на плечы, і з іх ротаў вылецела смяротная лінія куль. Два целы былі адкінутыя назад, нібы ад удару гіганцкімі кулакамі, кроў хлынула ўверх, калі яны зніклі ўніз па лесвіцы. Мужчыны ўнізе, відаць, улавілі ідэю. Ніякіх іншых галоў не было. Але я мог чуць галасы, якія даносяцца з лесвіцы, па-за полем зроку. Шмат галасоў.
  
  
  Я таксама мог чуць галасы, якія даносіліся з калідора злева.
  
  
  "Давайце задаволім невялікую рыбалку", - сказаў я Лі Чыну.
  
  
  Яна кіўнула. Побач мы паўзлі па калідоры на жыватах, усё яшчэ трымаючы пальцы на спускавых гапліках Сцяноў. Калі мы дасягнулі павароту калідора, усяго за некалькі футаў ад лесвіцы наперадзе нас, я зняў капялюш, які зняў з мёртвага ахоўніка, і выцягнуў яго перад сабой, за паварот.
  
  
  Раздаліся аглушальныя стрэлы. Капялюш быў разарваны на стужачкі.
  
  
  
  
  "Ну і справы", - сказаў Лі Чын. «Войскі злева ад нас. Войскі перад намі. Войскі ззаду нас. Я пачынаю адчуваць сапраўдную клаўстрафобію».
  
  
  "Гэта будзе нядоўга", - сказаў я. "Яны ведаюць, што злавілі нас у пастку".
  
  
  І гэта было нядоўга. Калі пачуўся голас, ён быў злы, раз'юшаны. Мы забілі не менш за 20 салдат ААС. Але голас таксама кантраляваўся.
  
  
  "Картэр!" - крыкнуў ён, і гук рэхам разнёсся па калідоры з цэментных блокаў. "Вы чуеце мяне?"
  
  
  "Не!" - крыкнуў я ў адказ. «Я чытаю па вуснах. Табе давядзецца выходзіць туды, дзе я цябе бачу».
  
  
  Лі Чын ўсміхнулася побач са мной.
  
  
  "Спыні глупства!" - зароў голас, адгукнуўшыся рэхам мацней, чым калі-небудзь. «Мы атачылі цябе! Якім бы ты ні быў, мы можам разнесці цябе на кавалкі! Я заклікаю цябе і дзяўчыну здацца! Зараз жа!"
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што калі мы зрушымся, вы разнясеце нас на кавалкі, але калі мы здадзімся, вы толькі зварыце нас жыўцом у алеі?" - крыкнуў я ў адказ.
  
  
  Мяркуючы па прыглушаным рыканні, якое рушыла ўслед за гэтым, я быў упэўнены, што гэта менавіта тое, што ён хацеў бы зрабіць. І больш. Але зноў аратар узяў сябе ў рукі.
  
  
  "Не", - крыкнуў ён. «Вам і дзяўчыне гарантаваная ваша бяспека. Але толькі калі вы здасцеся зараз. Вы дарма марнуеце наш час».
  
  
  "Дарма марнуюць час?" - прамармытаў Лі Чын.
  
  
  Я зноў крыкнуў: "Як я магу табе верыць?"
  
  
  "Даю вам слова як афіцэр і джэнтльмен!" голас вярнуўся. "Акрамя таго, дазвольце мне нагадаць вам, што ў вас мала выбару".
  
  
  "Ну, Лі Чын, - мякка сказаў я, - мы паверым яму на слова як афіцэру і джэнтльмену?"
  
  
  «Што ж, Картэр, - сказаў Лі Чын, - у мяне ёсць смутнае падазрэнне, што ён радавы і нягоднік. Але якога д'ябла. Мне заўсёды было цікава, якое гэта быць зварыўшымся жыўцом у алеі».
  
  
  "Якога чорта", - пагадзіўся я. Затым з крыкам: «Добра, я веру табе на слова. Мы выкінем нашу аўтаматычную зброю ў калідор».
  
  
  Мы зрабілі гэта. Не вельмі добра, але мы зладзіліся.
  
  
  "Très bien", - раздаўся голас. «А зараз выходзь туды, дзе мы зможам цябе ўбачыць. Павольна. Склаўшы рукі над галавой».
  
  
  Нам гэта таксама не спадабалася. Але мы зрабілі гэта. Момант, калі мы рушылі, безабаронныя, навідавоку і ў межах дасяжнасці, прайшоў як вечнасць, вечнасць, у якой мы чакалі, каб даведацца, ці разарвуць нас на часткі кулі ці дазволяць жыць яшчэ крыху.
  
  
  Потым момант прайшоў, і мы засталіся жывыя, акружаныя людзьмі ў форме французскіх парашутыстаў. У гэтых мужчын, аднак, былі павязкі на рукавах з ініцыяламі OAS. І смяротныя аўтаматычныя БАРЫ, нацэленыя на нашы целы з адлегласці ў некалькі футаў. Двое з іх хутка і жорстка абшукалі кожнага з нас, забраўшы дэрынджэр Лі Чына, Вільгельміну і Х'юга, але не дзякуючы яго хованцы, П'ера.
  
  
  "Бон", - сказаў чалавек, які, відавочна, быў іх лідэрам і чый голас вёў перамовы. «Я лейтэнант Рэнэ Дорсан, і мне зусім не прыемна знаёміцца з вамі. Але ў мяне ёсць загад. Вы паедзеце са мной».
  
  
  Ён паказаў уніз па лесвіцы перад намі з пісталетам 45 калібра ў руцэ. Ствалы вінтовак тыцнулі нас ззаду, і мы пачалі спускацца па прыступках, лейтэнант ішоў наперадзе нас. Унізе быў яшчэ адзін голы калідор з люмінесцэнтным асвятленнем на столі. Мы ішлі ў мёртвай цішыні, якую парушаў толькі тупат вайсковых чаравік па цэменце. У канцы калідора было дзве дзверы. Дорсан паказаў на тую, што злева.
  
  
  "Увайдзіце", - сказаў ён. «І памятай, на цябе заўсёды будуць нацэлены аўтаматы».
  
  
  Мы ўвайшлі. Гэта быў вялікі пакой з паліраванымі панэлямі з арэхавага дрэва на сценах з цэментных блокаў. Падлога была пакрыта тоўстымі іранскімі дыванамі. Мэбля была сапраўднай Louis Quatorze. На маленькіх століках перад канапамі стаялі крыштальныя кубкі з залатымі абадамі. Прыглушанае святло зыходзіла ад лямпаў на сталах і ўстаўлялася ў панэлі. За старанна прадуманым сталом семнаццатага стагоддзя сядзеў яшчэ адзін чалавек у форме ААС. Ён быў старэйшы за Дорсана, з белымі валасамі, тонкімі, як аловак, белымі вусамі і хударлявым арыстакратычным тварам. Калі мы з Лі Чын увайшлі ў пакой, ён спакойна падняў вочы і ўстаў.
  
  
  «Ах, - сказаў ён. «Містэр Картэр. Міс Чын. Рада пазнаёміцца з вамі».
  
  
  Але я яго амаль не чуў і не бачыў. Мой погляд быў прыкаваны да іншай фігуры ў пакоі, якая сядзіць на канапе і пацягвае з крыштальнага куфля брэндзі.
  
  
  «Дазвольце прадставіцца», - сказаў чалавек за сталом. «Я генерал Рауль Дзясцін, камандуючы заходнімі войскамі арганізацыі «Сакрэтнай арміі». Што тычыцца майго чароўнага таварыша, я думаю, вы ўжо знаёмыя».
  
  
  Мой погляд не адрываўся ад жанчыны на канапе.
  
  
  "Так", - павольна сказаў я. "Я думаю, што так. Прывітанне, Мішэль».
  
  
  Яна ўсміхнулася і зрабіла глыток брэндзі.
  
  
  
  
  "Bon soir, Нік", - мякка сказала яна. "Сардэчна запрашаем у нашу штаб-кватэру".
  
  
  
  
  Трынаццаты раздзел.
  
  
  Рушыла ўслед доўгае маўчанне. Нарэшце, Лі Чын зламала яго.
  
  
  "Бачыш, Картэр?" яна сказала. “Мы павінны былі ведаць. Ніколі не давярайце жанчыне, якая занадта шмат ведае пра французскую кухню».
  
  
  Вочы Мішэль загарэліся. Яна кіўнула генералу.
  
  
  "Я хачу пазбавіцца ад гэтай дзяўчыны!" - злосна сказала яна. "Цяпер! І балюча!"
  
  
  Генерал падняў руку і выдаў дакорлівы гук.
  
  
  «А цяпер, мая дарагая, - сказаў ён на ангельскай мове з оксфардскім акцэнтам, - гэта ці наўрад будзе гасцінна. Не. Насамрэч, я думаю, нам вельмі павезла, што міс Чын стала нашым госцем. Яна, у рэшце рэшт, прадстаўнік буйнога і ўплывовага камерцыйнага канцэрна. Канцэрн, які мае шмат інтарэсаў у нафтавай сферы. Яны наўрад ці захочуць, каб гэтыя інтарэсы былі зьнішчаныя. Так што я ўпэўнены, што яна палічыць выгадным супрацоўнічаць з намі».
  
  
  "Для чалавека, які толькі што страціў каля дваццаці салдат, ты даволі дабрадушны", - сказаў я.
  
  
  "Не турбуйцеся аб гэтым", - спакойна сказаў генерал. «Яны былі некампетэнтныя, таму яны загінулі. Гэта адна з рызык салдат у любым войску».
  
  
  Ён павярнуўся да лейтэнанта.
  
  
  "Я так разумею, вы пераканаліся, што яны бяззбройныя?"
  
  
  Лейтэнант бойка адсалютаваў.
  
  
  «Уі, генерал. Іх старанна абшукалі».
  
  
  Генерал махнуў рукой у бок дзвярэй.
  
  
  “У такім выпадку, пакіньце нас. Нам трэба абмеркаваць справы».
  
  
  Лейтэнант рэзка разгарнуўся і ўвайшоў у дзвярны праём, забраўшы з сабой сваіх людзей. Дзверы ціха зачыніліся.
  
  
  «Калі ласка, містэр Картэр, міс Чын, - сказаў генерал, - сядайце. Ці не хочаце вы далучыцца да нас за каньяком? Гэта нядрэнна. Сорак гадоў у бочцы. Мой асабісты запас».
  
  
  "Запраўлены сінільнай кіслатой?" - сказала Лі Чын.
  
  
  Генерал усміхнуўся.
  
  
  «Вы абодва значна больш каштоўныя для мяне жывымі, чым мёртвымі», - сказаў ён, наліваючы каньяк у два крыштальныя куфлі і працягваючы іх нам, калі мы селі на канапу насупраць Мішэль. "Але, магчыма, мне пара сёе-тое вам растлумачыць".
  
  
  "Я ўвесь у вушах", - суха сказаў я.
  
  
  Генерал адкінуўся на спінку крэсла і павольна зрабіў глыток каньяку.
  
  
  «Як вы, верагодна, ужо зразумелі, - сказаў ён, - ні прэзідэнту дэ Голю, ні яго пераемнікам так і не ўдалося цалкам знішчыць ААС, нават пасля правалу нашых спроб забойства яго і прымусовага выгнання большасці нашых военачальнікаў. Сапраўды, гэтае прымусовае выгнанне проста прывяло да поўнай змены нашай тактыкі. Мы вырашылі стварыць нашу арганізацыю за межамі мацерыковай Францыі, а калі мы зноў дзейнічалі, каб атакаваць звонку. Тым часам мы працягвалі павялічваць колькасць падпольных тых, хто спачувае ва ўрадзе, і павялічыць колькасць актыўных членаў за межамі Францыі. Гэтыя дзеянні дасягнулі апагею некаторы час таму з набыццём Мон-Пеле ў якасці нашай базы і з набыццём Фернана Дзюраша ў якасці нашага - скажам так. , тэхнічнага кансультанта?"
  
  
  "Набыццё Фернана Дзюраша?" - суха паўтарыў я.
  
  
  Генерал зірнуў на Мішэль. Яна паціснула плячыма.
  
  
  «Скажы яму», - нядбайна сказала яна. "Цяпер гэта не мае значэння".
  
  
  «Баюся, што м-сье Дзюраш быў, - сказаў генерал, - выкрадзены. Мішэль доўгі час таемна падтрымлівала нашу справу. М-сье Дзюраш быў катэгарычна супраць нас. Неабходна было рэквізаваць яго паслугі пад прымусам. . "
  
  
  "А лісты, якія ён вам пісаў, якія вы паказвалі Рэмі Сен-П'еру - фальшыўкі", - сказаў я, а не спытаў.
  
  
  "Так", - сказала Мішэль. «Як і лісты, якія мой бацька атрымаў ад мяне, калі быў у палоне. Лісты, у якіх я сказала, што я таксама быў выкрадзена, і буду закатаваная да смерці, калі ён не зробіць так, як яго прасілі».
  
  
  "Вау, - сказаў Лі Чын, - гэтае дзіця - кахаючая дачка".
  
  
  «Ёсць рэчы важнейшыя, чым сямейная сувязь», - холадна сказала Мішэль.
  
  
  "Сапраўды, ёсць", - пагадзіўся генерал. «І з неахвотнай дапамогай Фернана Дзюраша мы збіраемся дасягнуць гэтых мэт. Але дапусцім, я дазволю м-сье Дзюрашу асабіста растлумачыць, як мы гэтага даб'емся».
  
  
  Генерал узяў тэлефон на сваім стале, націснуў на кнопку і аддаў у яго загад. Ён паставіў шклянку і адпіў каньяку. Ніхто не казаў. Я крадком зірнуў на гадзіннік. Праз імгненне дзверы адчыніліся, і ў пакой увайшоў мужчына. Я кажу ступіў. Я б сказаў, прывалокся. Ён упаў, як быццам цалкам пераможаны, яго вочы глядзелі ў падлогу. Я не мог не думаць аб тым, наколькі іранічным насамрэч было яго старое імя, доктар Смерць.
  
  
  «Дзюраш, - сказаў генерал, як бы звяртаючыся да ніжэйшага саслоўя слуг, - гэта Нік Картэр, агент амерыканскай выведкі, і міс Лі Чын, дарадца буйнога фінансавага канцэрна. Падыдзі сюды і раскажы ім як гэта ўладкована.”. Ім цікава даведацца, што вы для нас распрацавалі і як гэта працуе. Падыдзі сюды і раскажы ім”.
  
  
  Дзюраш, не кажучы ні слова, прайшоў наперад і спыніўся пасярод пакоя тварам да нас.
  
  
  "Гавары!" - загадаў генерал.
  
  
  Дзюраш падняў галаву. Яго вочы сустрэліся з вачыма Мішэль. Яна холадна паглядзела на яго. Выраз болю прамільгнуў на яго твары, затым знік. Ён злёгку расправіў плечы.
  
  
  «Дзякуючы жанчыне, якую я лічыў сваёй дачкой, - сказаў ён дрыготкім голасам, але выразна вымавіў ягонае апавяданне, - але якая замест гэтага з'яўляецца здраднікам і свайго бацькі, і сваёй краіны, мяне шантажавалі і прымусілі працаваць на гэтых падонкаў. Я са сорамам прызнаю, што вырабілі для іх унікальная падводная рухальная прылада. Яно не больш за пяць футаў у даўжыню і аднаго фута ў дыяметры і змяшчае больш за трыццаць фунтаў трацілу. Яго не трэба запускаць з труб, але яго можна ўзяць праз борт любога карабля і яно становіцца самаходным, калі дасягае глыбіні 100 футаў. Тым часам аўтаномны кампутар, запраграмаваны для мэты, адпраўляе яе на выпадковы курс да мэты. Яго курс запраграмаваны не толькі быць выпадковым, але і пазбягаць перашкод і прылад пераследу.
  
  
  Дзюраш паглядзеў на мяне.
  
  
  «Як толькі гэта прылада запушчана, - сказаў ён, - яго немагчыма спыніць. Паколькі ягоны курс з'яўляецца выпадковым, яго немагчыма прадказаць. Паколькі яно можа пазбягаць перашкод і праследавацеляў, яго немагчыма паспяхова атакаваць. Кампутар адпраўляе яго на свой кампутар. мэта кожны раз. "
  
  
  "Гэта было праверана", - сказаў генерал. "Праверана шмат разоў".
  
  
  Дзюраша незадаволена кіўнуў.
  
  
  «Такім чынам, разумееце, Картэр, - сказаў генерал, шырока размахваючы чаркай з каньяком, - вы нічога не можаце зрабіць, каб спыніць нас. Менш чым праз дзве гадзіны некалькі дзясяткаў лодак усіх памераў і тыпаў пакінуць Марцініку. Яны пакінуць яго. Будуць раскіданы па Карыбскім басейне і Паўднёвай Атлантыцы. У некаторых выпадках яны перададуць нашу зброю іншым лодкам. Тады яны згубяцца сярод вялізнага насельніцтва мораў, якія жывуць на невялікіх лодках. Вы не зможаце больш знайсці іх за год, не кажучы ўжо з тыдзень ці каля таго – не кажучы ўжо пра тое, каб мы ўдарым па Кюрасаа праз восем гадзін, – чым вы маглі б знайсці некалькі дзясяткаў канкрэтных пясчынак на вялікім пляжы».
  
  
  Ён зрабіў паўзу для эфэкту.
  
  
  «Пазбягайце драматызму, генерал, - сказаў я. "Выкажыце свой пункт гледжання".
  
  
  Ён злёгку пачырванеў, затым паправіўся.
  
  
  «Я хачу сказаць, - сказаў ён, - што нафтаперапрацоўчы завод на Кюрасаа для ўсіх практычных мэт з'яўляецца развалінай. Гэта для таго, каб паказаць вам, што мы можам зрабіць. І што мы будзем рабіць, калі Злучаныя Штаты, скажам так, ня будуць супрацоўнічаць”.
  
  
  «Справа ў тым, генерал, - сказаў я. "Бліжэй да справы. Што за шантаж?"
  
  
  Ён зноў пачырванеў.
  
  
  «Шантаж - гэта не тое слова, якое можна выкарыстоўваць у дачыненні да салдат, якія змагаюцца за сваю справу. Тым не менш. Умовы такія: Злучаныя Штаты праз два дні прызнаюць Марцініку больш не часткай Францыі, а незалежнай рэспублікай».
  
  
  «Без сумневу, з табой і тваімі лёкаямі».
  
  
  «Зноў жа, я пярэчу супраць вашай тэрміналогіі. Але ўсё роўна. Так, ААС будзе кіраваць Марцінікай. Яна будзе абаронена як Злучанымі Штатамі, так і іх становішчам у якасці незалежнай краіны ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый».
  
  
  "І, вядома, вы застанецеся задаволены Марцінікай", - саркастычна сказаў я.
  
  
  Генерал усміхнуўся.
  
  
  «Як незалежная краіна, Марцініка дашле дыпламатычнага прадстаўніка ў Францыю. Упершыню наша радзіма будзе вымушана паводзіць сябе з ААС на роўных. І неўзабаве - неўзабаве пасля гэтага ўзнікне сітуацыя, аналагічная паўстанню генералісімуса Франка. супраць Іспанскай рэспублікі”.
  
  
  «Французскія вайскоўцы пяройдуць на бок ААС, штаб-кватэра якой знаходзіцца на Марцініцы, і захопяць Францыю», - сказаў я.
  
  
  «Цалкам дакладна. А пасля гэтага - ну, не толькі французы спачуваюць нашай справе і нашай філасофіі. Некаторыя іншыя…»
  
  
  "Несумненна, некалькі нацыстаў, якія засталіся пасля Другой сусветнай вайны?"
  
  
  І зноў генерал усміхнуўся.
  
  
  "Многія паклёпленыя людзі, якія падзяляюць наша імкненне да дысцыплінаванага свету, свету без парушальнікаў спакою, свету, у якім вышэйшыя ад прыроды займаюць сваё натуральнае месца ў якасці лідэраў".
  
  
  «Сёння Марцініка, заўтра - увесь свет», - з агідай сказала Лі Чын.
  
  
  "Так!" - люта выклікнула Мішэль. "Светам кіруюць арыстакраты прыроды, па-сапраўднаму разумныя, якія скажуць дурным масам, што для іх добра, і ўхіляць тых, хто створыць праблемы!"
  
  
  "Зіг Хайль", - мякка сказаў я.
  
  
  Генерал праігнараваў мяне. А можа, яму проста спадабалася гучанне слоў.
  
  
  Такім чынам, містэр Картэр, мы падышлі да вашай асабістай часткі нашага плана. Да той часткі, дзеля якой мы да гэтага часу пакідалі вас у жывых».
  
  
  
  «Пацешна, - сказала Лі Чын. "Мне ўвесь час здавалася, што ты захаваў яму жыццё, таму што не змог яго забіць".
  
  
  Генерал зноў пачырванеў. У яго была такая светлая скура, якая вельмі хутка і відавочна чырванее. Напэўна, гэта яго збянтэжыла, і мне гэта спадабалася.
  
  
  «Некалькі разоў вы падыходзілі занадта блізка, занадта хутка. Гэта была няўдача Мішэль. Яна павінна была ўбачыць, што гэтага не адбылося да прыдатнага моманту».
  
  
  Надышла чарга Мішэль праявіць збянтэжанасць, але яна зрабіла гэта, кіўнуўшы галавой.
  
  
  «Я казаў табе. Гэтыя ідыёты-пракажоныя не справіліся са сваім заданнем. Да таго часу, калі я даведалася, што адбылося, ён працаваў з кітаянкай, і ў мяне не было магчымасці сабраць іх разам да Карнавалу. Калі гэта не ўдалося…»
  
  
  Генерал махнуў рукой.
  
  
  "Гэта больш не мае значэння. Важна тое, што нам удалося падманам прымусіць вас атакаваць вулкан у надзеі выратаваць Мішэль, а зараз захапілі вас і абясшкодзілі. Мы будзем трымаць вас тут, пакуль не будзе разбураны нафтаперапрацоўчы завод Кюрасаа, а наша зброя знаходзіцца ў адкрытым" мора і не можа быць выяўлена. Затым вы будзеце дзейнічаць у якасці злучнага звяна, каб праінфармаваць свой урад аб нашых патрабаваннях і аб нашым цвёрдым графіку іх прыняцця. , Калі мы пажадаем, а не калі вы гэта зрабілі.
  
  
  Я адчуў, як у мяне закіпае гнеў. Гэтыя нацысцкія хуліганы чакалі, што я буду іх пасыльным? Я з цяжкасцю стрымліваў голас.
  
  
  "Ёсць толькі адна праблема, генерал", - сказаў я. “Я прыбыў сюды сам. І на сваіх умовах».
  
  
  Ён замахаў рукамі.
  
  
  «Паводле агульнага прызнання, вашае прыбыццё было больш жорсткім, чым я мог бы пажадаць. Але, як я ўжо сказаў, гэта больш не мае значэння».
  
  
  «Думаю, так, - сказаў я. Затым, павярнуўшыся: «Лі Чын? Як тэлефон працуе?»
  
  
  Лі Чын ўсміхнуўся.
  
  
  «Званы звіняць. Тэлефануюць апошнія тры хвіліны».
  
  
  "Тэлефон?" сказаў генерал.
  
  
  Мішэль ахнула.
  
  
  "Яе завушніца!" яна сказала. «Гэта трансівер! А ў яе толькі адна!»
  
  
  Генерал ускочыў і перасек пакой з дзіўнай хуткасцю для чалавека яго ўзросту. Ён узмахнуў рукой і сарваў завушню з мочкі вуха Лі Чына. Я паморшчыўся. Яе вушы былі праколатыя, і ён літаральна вырваў завушню з яе цела. На яе мочку адразу з'явілася шырокая пляма крыві.
  
  
  "Ой", - спакойна сказала яна.
  
  
  "Дзе іншая завушніца?" запатрабаваў генерал. Тон ветлай гасціннасці поўнасцю знік з яго голасу.
  
  
  «Я пазычыў яго свайму сябру, - сказаў Лі Чын. «Хлопец па імені Світс. Нам падабаецца падтрымліваць сувязь».
  
  
  На гэты раз Мішэль уздыхнула яшчэ больш рэзка.
  
  
  "Чорны чалавек!" яна сказала. «Паляўнічы! Напэўна, ён заходзіў у вулкан асобна!»
  
  
  Генерал кінуў на яе позірк, затым зноў паглядзеў на прыёмаперадатчык завушніц.
  
  
  «Усё роўна, - сказаў ён. «Калі ён знаходзіцца ў кратары, нашыя тэлевізійныя маніторы знойдуць яго. І зараз я знішчу гэты чароўны маленькі інструмент, каб перапыніць ваш кантакт з ім».
  
  
  «Я б не стаў гэтага рабіць, генерал, - сказаў я. «Перарвіце нашу сувязь з ім, і ўся выспа можа быць вынесены ветрам на паўдарогі да Францыі».
  
  
  Генерал утаропіўся на мяне, затым, з відавочным намаганнем, расслабіў свой твар у недаверлівай усмешцы.
  
  
  "Я лічу, што вы блефуеце, містэр Картэр", - сказаў ён.
  
  
  Я зірнуў на гадзіннік.
  
  
  «Калі Світс Хантэр не атрымае сігнал на сваім трансіверы роўна праз дзве хвіліны 31 секунду, ва ўсіх нас будзе шанец пазнаць», - спакойна сказаў я.
  
  
  «За гэты час шмат што можа здарыцца», - сказаў генерал. Ён падышоў да свайго стала, зняў слухаўку і аддаў некалькі загадаў. Агульнае папярэджанне. Знайдзіце Паляўнічага. Неадкладна прывядзіце яго сюды.
  
  
  “Гэта бескарысна. Генерал, - сказаў я. "Гэты сігнал азначаў, што Світс ужо знайшоў тое, што шукаў".
  
  
  "Што?" спытаў генерал.
  
  
  «Адно з двух, - сказаў я. "Або ўзбраенне для вашай зброі, або іх кампутары".
  
  
  «Кампутары», - сказаў Фернан Дзюраш, перш чым генерал паспеў прымусіць яго замаўчаць.
  
  
  «Дзюраш, - сказаў генерал, сцяўшы зубы ад ярасці, - яшчэ адно слова, і я выкарыстоўваю пісталет, каб назаўсёды закрыць табе рот».
  
  
  "Гэта не мае значэння, генерал, павінна было быць адно ці іншае", - сказаў я. "Я ведаў, што вы пачакаеце да апошняй хвіліны, каб дадаць хаця б адзін жыццёва важны элемент да сваёй зброі, каб пераканацца, што яна не была захоплена некранутымі падчас раптоўнага налёту на лодкі. І кампутары, якія з'яўляюцца самым важным элементам, верагодней за ўсё, варта пакінуць напрыканцы”,
  
  
  Генерал нічога не сказаў, але яго вочы звузіліся. Я ведаў, што трапіў у цэль.
  
  
  «Ці бачыце, генерал, - сказаў я, - «выкраданне» Мішэль гэтым вечарам адбылося ў занадта зручны час. Зручна для яе і вас, калі вы працавалі разам.
  
  
  
  . Зручна для яе і для вас, калі б вы працавалі разам. Калі б вы ведалі, што мы тут, на Марцініцы, вы б ведалі, што мы знаходзімся ў Пуэрта-Рыка, і яе маглі выкрасці значна раней. Калі б яна не працавала на вас, вядома. Паколькі яна працавала на вас, было зручна дазволіць ёй суправаджаць нас, пакуль яна не даведаецца, што ў нашых планах было напасці на вас. Затым яе зручна «выкралі», каб паспець расказаць вам усё».
  
  
  Я палез у кішэню, знайшоў цыгарэты і закурыў.
  
  
  «Як толькі я зразумеў, - працягнуў я, - я змяніў нашы планы. Мы з Лі Чын прыйшлі сюды, каб зрабіць вам невялікі візіт. Мы ведалі, што гэта не стане сюрпрызам, але мы не хацелі, каб вы даведаліся, што мы гэта ведалі. Вось чаму мы замаскіравалі наш візыт у форме нападу, а затым дазволілі вам захапіць нас».
  
  
  Цяпер погляд генерала быў прыкаваны да майго твару. Ён адмовіўся ад усялякіх прэтэнзій на тое, што мы блефуем.
  
  
  «Ці бачыце, калі б мы проста ўвайшлі і сказалі, што хочам паразмаўляць з вамі, Паляўнічы за Прысмакамі не змог бы нанесці свой невялікі візіт іншым спосабам. паколькі было б бессэнсоўна, калі б адзін чалавек у адзіночку спрабаваў атакаваць звонку ў кратары, ён павінен быць усярэдзіне. Унутры, у сховішча вашага кампутара. Дзе ён зараз».
  
  
  "Патуа!" - раптам сказала Мішэль. «Ён гаворыць на партугальскай! Яго маглі наняць як аднаго з мясцовых працоўных для грузавікоў!»
  
  
  Вочы генерала ўзмацніліся жорсткасць. Яго рука мільганула ў бок тэлефона. Але перш чым ён паспеў падняць слухаўку, ён зазваніў. Яго рука на імгненне замерла, а затым схапіла трубку.
  
  
  "Куі?" - коратка сказаў ён. Пасля яго косткі пальцаў на інструменце пабялелі, і ён некалькі імгненняў слухаў моўчкі.
  
  
  "Нічога не рабі", - нарэшце сказаў ён. "Я вазьму на сябе адказнасць".
  
  
  Ён паклаў слухаўку і павярнуўся да мяне.
  
  
  «Нашыя ахоўнікі кажуць, што высокі худы цемнаскуры мужчына забіў дваіх з іх, адабраў іх аўтаматычную зброю і забарыкадаваўся ў кампутарным сховішчы. Ён пагражае ўзарваць кампутары, калі мы атакуем».
  
  
  "Гэта, - сказаў я, - агульная ідэя".
  
  
  "Немагчыма", - сказаў генерал, вывучаючы мой твар у пошуках рэакцыі. «Можна замаскіравацца пад працоўнага, каб патрапіць унутр, так, але немагчыма пранесці выбухоўку. Усе працоўныя праходзяць ператрус».
  
  
  «Што, калі выбухоўка - гэта гранаты з высокай ударнай сілай, замаскіраваныя пад каралі з караляў?» Я спытаў.
  
  
  "Я вам не веру", - катэгарычна сказаў генерал.
  
  
  "Вы зробіце гэта, - сказаў я, зірнуўшы на гадзіннік, - роўна праз тры секунды".
  
  
  «Зваротны адлік», - сказаў Лі Чын. «Тры… два… адзін… нуль!»
  
  
  Выбух адбыўся сапраўды па графіку, як мы дамовіліся са Світсам. Гэта быў не зусім фунт трацілу ці нават такі ж вялікі, як у стандартнай гранаты, але ў межах бункера з цэментных блокаў, у якім знаходзілася ўся сіла выбуху, гэта гучала гіганцку. Шум быў аглушальным. І нават так далёка мы маглі адчуваць ударныя хвалі. Але больш за ўсё ўзрушыў твар генерала.
  
  
  "Mon Dieu!" ён ахнуў. «Гэта вар'яцтва…»
  
  
  "Гэта толькі пачатак, генерал", - спакойна сказаў я. «Калі Світс не атрымае ад нас гудка на сваім трансіверы яшчэ праз дзве хвіліны, ён запусціць яшчэ адну міні-гранату. Яны не вялікія, але дастаткова вялікія, каб падарваць пару вашых кампутараў».
  
  
  "Вы не можаце!" - выклікнула Мішэль. Яе твар быў белым. «Нельга! Не ўнутры вулкана! Гэта…»
  
  
  "Гэта вар'яцтва!" сказаў генерал. «Любы выбух тут можа выклікаць ударныя хвалі, якія ажывяць вулкан! Можа адбыцца моцнае вывяржэнне, якое разбурыць усю выспу! Нават калі мы выкапалі нашу штаб-кватэру ў вулканічнай пародзе, мы не выкарыстоўвалі выбухоўку, мы выкарыстоўвалі спецыяльна мяккія свердзелы”.
  
  
  "Адзін стрэл кожныя дзве хвіліны, генерал, калі толькі..."
  
  
  "Калі толькі?"
  
  
  «Калі толькі вы і ўсе вашыя людзі не складзеце зброю, не пакінеце вулкан і не здасцеся ўладам Форт-дэ-Франс. Уладам, я мог бы дадаць, якія былі спецыяльна абраныя бюро Deuxieme, каб не сімпатызаваць ААС».
  
  
  Генерал скрывіў вусны ва ўсмешцы.
  
  
  "Абсурд!" ён сказаў. «Чаму мы мусім здавацца? Нават калі вы знішчыце тут усе кампутары, як вы даведаецеся, што мы ўжо не абсталявалі частку зброі на гатовых да адплыцця лодках?
  
  
  "Не ведаю", - сказаў я. "Вось чаму спецыяльная эскадрылля амерыканскіх самалётаў з базы ў Пуэрта-Рыка кружыць над гавані Лорэна і Марыга. Калі хаця б адна з лодак у гэтай гавані паспрабуе перамясціцца ў ваду на дастаткова вялікую глыбіню, каб запусціць адну з вашых гармат, гэтыя самалёты будуць узрываць іх у вадзе”.
  
  
  "Я не веру!" - сказаў генерал. "Гэта было б варожым актам ЗША ў адносінах да Францыі".
  
  
  
  "Гэта будзе акт, ухвалены асабіста прэзідэнтам Францыі ў якасці надзвычайнай меры".
  
  
  Генерал маўчаў. Ён закусіў губу і прыкусіў яе.
  
  
  «Вы скончылі, генерал, - сказаў я. «Вы і ААС. Здавайцеся. Калі вы гэтага не зробіце, будзе адзін выбух кожныя дзве хвіліны, пакуль не будуць знішчаны ўсе гэтыя кампутары – і, магчыма, усе мы разам з імі. Гэта рызыка, на якую мы гатовы пайсці. ты?"
  
  
  "Містэр Картэр?"
  
  
  Я павярнуўся. Фернан Дзюраш выглядаў занепакоеным.
  
  
  "Містэр Картэр, - сказаў ён, - вы павінны зразумець, што адзін з ..."
  
  
  Генерал быў хуткі, але я быў хутчэйшы. Яго рука не дацягнулася да кабуры на сцягне, пакуль я не кінуўся на яго з разбегу. Маё левае плячо люта ўрэзалася яму ў грудзі, і ён адляцеў назад на крэсле. Калі яго галава стукнулася аб падлогу, мой кулак закрануў яго падбародка. Краем вока я ўбачыў, як Мішэль паднялася, у яе руцэ раптам успыхнуў нож. Я зноў ударыў генерала кулаком па падбародку, адчуў, як ён абмяк, і намацаў у яго на сцягне патрон 45-га калібра.
  
  
  "Стоп!" Мішэль закрычала. "Стой, ці я перарэжу яму горла!"
  
  
  Я стаў на адно калена, трымаючы пісталет 45 у правай руцэ, і ўбачыў гэтую кахаючую дачку з лязом нажа, прыціснутым да яремной вены ў горле яе бацькі. Лі Чын стаяў за некалькі футаў ад іх, асцярожна калыхаючыся, шукаючы шчыліну.
  
  
  "Кінь гэта!" - зароў Мішэль. «Кінь пісталет, ці я заб'ю твайго каштоўнага доктара Смерць!»
  
  
  А потым згасла святло.
  
  
  
  Раздзел чатырнаццаць.
  
  
  Цемра была абсалютнай, абсалютнай. У безаконнай прасторы комплексу будынкаў з цэментных блокаў ніводны прамень святла не мог пракрасціся звонку нават апоўдні. Адразу ж мой слых стаў вастрэй, дакладней. Я мог улавіць амаль гартаннае дыханне Мішэль, спалоханыя задушлівыя гукі яе бацькі і нешта накшталт напалову які пляскае, напалову слізгальнага шуму, калі Лі Чын набліжаўся да яе. І раптам голас Лі Чын:
  
  
  «Картэр! Яна ідзе да дзвярэй!
  
  
  Я павярнуўся вакол стала з пісталетам напагатове і накіраваўся да дзвярэй. Я быў амаль у мэты, калі мая рука дакранулася да рукі.
  
  
  "Адыдзі!" - Прашыпела Мішэль у некалькіх цалях ад майго вуха. "Не падыходзь, ці ..."
  
  
  Дзверы адчыніліся без папярэджання, і прамень ліхтарыка ўрэзаўся ў пакой.
  
  
  "Генеральны!" - закрычаў рэзкі мужчынскі голас. "З табой усё ў парадку? Там было…»
  
  
  Я націснуў на спускавы кручок сарака пяці. Раздаўся гулкі стрэл, і ліхтарык упаў на падлогу. Я падняў яго і накіраваў прамень у калідор. Мішэль ужо прайшла праз дзверы і пабегла. Я падняў 45-й калібр і прыцэліўся, калі з іншага канца залы раздаўся аглушальны стрэл аўтаматаў. Кулі ўрэзаліся ў цэментны блок каля маёй асобы. Я вярнуўся ў пакой, адштурхнуў цела салдата, якога толькі што забіў, і зачыніў і замкнуў дзверы.
  
  
  "Дзюраш!" - Раўнуў я. "Ты там?"
  
  
  "Ён тут", - раздаўся голас Лі Чына. "Ён у парадку. Я выбіла нож з яе рукі».
  
  
  Я накіраваў прамень ліхтарыка на фігуры Лі Чына і Дурашы. Дзюраш дрыжаў; яго вузкі твар быў белы, але вочы былі насцярожаныя.
  
  
  "Вы можаце сказаць нам, дзе знаходзіцца камп'ютарнае сховішча?" Я спытаў.
  
  
  "Вядома", - сказаў ён. «Але вы заўважылі, што паветра тут ужо робіцца кепскім? Сістэма вентыляцыі адключана. Нехта, відаць, адключыў галоўны выключальнік харчавання. Калі мы не пакінем комплекс будынкаў у бліжэйшы час…»
  
  
  Ён меў рацыю. У пакоі ўжо было душна. Станавілася душна, душна.
  
  
  "Яшчэ не", - сказаў я. "Які шлях у кампутарную камору?"
  
  
  "Адсюль ёсць прамы праход у лабараторыі, а далей у складскія памяшканні", - сказаў Дураша, паказваючы на дзверы ў далёкім канцы пакоя. "Ён выкарыстоўваецца толькі генералам і яго вышэйшым штабам".
  
  
  Я нахіліўся, узяў у забітага салдата 45-й калібр і працягнуў Лі Чын.
  
  
  "Пойдзем", - сказаў я.
  
  
  Я асцярожна адчыніў дзверы, на якія паказаў Дураш. Калідор за ім быў такім жа чорным, як пакой і вонкавая зала. Я скіраваў прамень ліхтарыка па ўсёй даўжыні. Ён быў бязлюдны.
  
  
  "Картэр!" - сказаў Лі Чын. "Слухай!"
  
  
  Серыя гучных удараў з іншага калідора. Яны спрабавалі выламаць дзверы ў пакой. У той жа час з боку камп'ютарнага сховішча раздаўся яшчэ адзін выбух. Цукеркі ўсё яшчэ быў за гэтым. Я жэстам запрасіў Лі Чын і Дзюраша ісці за мной, і мы пайшлі рыссю па праходзе з ліхтарыкамі ў адной руцэ і 45 - у іншай. Я чуў крыкі, стрэлы і беганіну з найбліжэйшых залаў і пакояў.
  
  
  "Ваш сябар павінен спыніць выбухі!" Я пачуў ззаду сябе крык Дзюраша. «Небяспека ўзрастае з кожным!»
  
  
  
  
  - крыкнуў Ард Дзюраша ззаду мяне. «Небяспека ўзрастае з кожным!»
  
  
  Яшчэ адзін выбух. Мне здавалася, што на гэты раз я адчуваю, як будынак дрыжыць. А паветра было горш: шчыльнае, цеснае. Дыхаць было цяжэй.
  
  
  "Колькі яшчэ?" - Крыкнуў я Дзюрашу.
  
  
  "Там! У канцы калідора!"
  
  
  Як толькі ён гэта сказаў, дзверы ў канцы калідора адчыніліся, і праз яе нырнула высокая постаць. У яго была аўтаматычная вінтоўка, і ён хутка страляў у тым напрамку, адкуль прыйшоў. Патрон 45 у маёй руцэ аўтаматычна падняўся, а затым упаў.
  
  
  "Саладосці!" Я закрычаў.
  
  
  Галава фігуры ненадоўга павярнулася ў наш бок.
  
  
  "Гэй, прыяцель, - пачуў я крык Світса, нават калі ён аднавіў стральбу, - сардэчна запрашаем на вечарынку!"
  
  
  Мы прабеглі астатнюю частку калідора і плюхнуліся побач са Світсам. Ён перавярнуў цяжкі лабараторны стол перад сабой і страляў у групу салдат, якія хаваліся за іншым сталом у далёкім канцы лабараторыі.
  
  
  "Кампутары", - сказала я, цяжка дыхаючы, спрабуючы дыхаць.
  
  
  "Разбіў да чорта і сышоў", - сказаў Світс, робячы паўзу, каб атрымаць пустую абойму і ўставіць поўную. «Той апошні выбух, які вы чулі, дабіў іх. Мне атрымалася атрымаць галоўны выключальнік сілкавання з дапамогай гэтага зручнага маленькага Бару, якое я запазычыў у кагосьці, каму ён больш не патрэбен. у той каморы і вырашыў падзяліцца”.
  
  
  Дзюраш пацягнуў мяне за плячо, паказваючы на пакой у канцы калідора, пакой, з якога мы выйшлі. Два промні ліхтарыка прарэзалі цемру. Дзверы, відаць, расчыніліся.
  
  
  "Я думаю, - змрочна сказаў я, - нам усім пара расстацца".
  
  
  Світс зрабіў яшчэ адзін выбух у лабараторыі.
  
  
  "У цябе ёсць ідэі, як?" - спытаў ён амаль нядбайна.
  
  
  Промні ліхтарыкаў прарэзалі праход. Я вырваў адну з міні-гранат Світса з яго караляў і шпурнуў яе прама ў калідор. Яна ўляцела ў пакой, і праз імгненне будынак скалануў яшчэ адным выбухам, ледзь не збіўшы нас з ног. Прамянёй ліхтароў больш не было.
  
  
  "Mon Dieu!" ахнуў Дзюраша. "Вулкан…"
  
  
  Я праігнараваў яго, паказваючы ўверх ліхтарыкам.
  
  
  "Вось гэтая шахта", - сказаў я. "Што гэта? Куды гэта вядзе?
  
  
  «Вентыляцыйная шахта», - сказаў Дзюраш. “Гэта вядзе на дах. Калі б мы маглі…»
  
  
  "Мы збіраемся", - адрэзаў я. "Лі Чын?"
  
  
  "Зноў час акрабатыкі, а?" Цяпер яна цяжка дыхала, як і ўсе мы.
  
  
  Не кажучы ні слова, я заняў пазіцыю пад адтулінай вентыляцыйнай шахты. Імгненне праз Лі Чын стаяў у мяне на плячах і здымаў краты з шахты. Я працягнуў ёй свой ліхтарык і ўбачыў, як яна свеціць ім уверх. За некалькі футаў ад яе Світс працягваў страляць па лабараторыі.
  
  
  "Гэта нядрэнны ўзровень нахілу", - сказаў Лі Чын. "Я думаю, мы зможам гэта зрабіць".
  
  
  "Ці можаце вы зачыніць краты, калі мы ўвойдзем унутр?" Я спытаў.
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Тады наперад."
  
  
  Я даў ёй яшчэ адзін штуршок рукамі, і Лі Чын знікла ў шахце.
  
  
  «Добра, Дзюраш», - сказаў я, задыхаючыся, - «цяпер ты».
  
  
  З цяжкасцю Дзюраша ўзлез спачатку на мае счэпленыя рукі, затым на плечы. Рука Лі Чына высунулася з шахты, і павольна, Дураш, крэкчучы ад намаганняў, змог падняцца ўнутр.
  
  
  "Саладосці, - сказаў я, хапаючы ротам паветра, - ты гатовы?"
  
  
  "Чаму б і не?" ён сказаў.
  
  
  Ён зрабіў апошні стрэл у лабараторыю, хутка выкаціўся з дзвярнога праёму і кінуўся да мяне, пстрыкнуўшы Бару, калі скончыў. Я падрыхтаваўся. Ён ускочыў мне на плечы, як вялікая котка, а затым імкліва падняўся ў шахту. Я нацэліў БАР на дзверы лабараторыі і націснуў на спускавы кручок, калі двое мужчын увайшлі ў яе. Іх целы былі выбітыя назад у лабараторыю. Я чуў крык аднаго з іх. Я зірнуў угору і перадаў Бару ў чакаючыя рукі Світса, калі прамень ліхтарыка асвятліў калідор з пакоя, у якім мы былі.
  
  
  "Хутчэй!" Прысмакі настойваў. "Давай, мужык!"
  
  
  Я сагнуўся ў каленях, хапаючы ротам паветра, мая галава закружылася, і я з усёй сілай падскочыў уверх. Я адчуў, як абедзве рукі Світса сціснулі мае і пацягнулі, якраз у той момант, калі прамень ліхтарыка асвятліў мае ногі. Я падняўся, з усяе сілы, кожны мускул майго цела крычаў ад намагання. Раздаўся смяротны грукат BAR-агню, і я адчуў металічны разрэз у штанах. Потым я апынуўся ўсярэдзіне шахт.
  
  
  "Грыль", - адразу выдыхнуў я. "Дай гэта мне!"
  
  
  Нечыя рукі ўклалі краты ў маю. Я ўставіў яго ў раму, пакінуўшы адзін бок адкрытай, спрабуючы расшпіліць рамень.
  
  
  Я сказаў астатнім. "Пачніце лезці!"
  
  
  "Што ў цябе там?" спытаў Світс калі ён павярнуўся.
  
  
  
  Я выцягнуў П'ера з яго хованкі і ўключыў пяцісекундны засцерагальнік.
  
  
  «Проста маленькі развітальны падарунак нашым сябрам унізе», - сказаў я і кінуў П'ера ў калідор, адразу ж паставіўшы рашотку на месца і шчыльна зачыніўшы яе аканіцы. «І будзем спадзявацца, што яны тугія», - змрочна падумаў я, калі павярнуўся і пачаў караскацца па шахце ўслед за астатнімі.
  
  
  Калі П'ер пайшоў, я падняўся прыкладна на пяць футаў. Выбух быў не такім магутным, як міні-гранаты Світса, але праз імгненне я мог пачуць крыкі, якія перайшлі ў задушаны кашаль, хрыпенне горла, жахлівыя гукі смерці чалавека за чалавекам, забітага смяротным газам П'ера.
  
  
  Аканіцы на рашотцы, павінна быць, былі такімі ж шчыльнымі, як я спадзяваўся, таму што паветра ў шахце станавіўся ўсё лепш, калі мы падымаліся ўверх, і ні адна часціца з газаў ад Х'юга не патрапіла ў яе.
  
  
  Праз тры хвіліны мы ўсе ляжалі на даху з цэментных блокаў, усмоктваючы ў лёгкія свежае, прыгожае, чыстае начное паветра.
  
  
  "Гэй, паглядзі", - раптам сказаў Лі Чын. Яна паказвала ўніз. «Выхады. Ніхто імі не карыстаецца».
  
  
  Дзюраш кіўнуў.
  
  
  «Калі генерал разаслаў папярэджанне аб затрыманні тут вашага сябра, выхады былі заблакаваныя электронікай, каб ён не змог уцячы. Пасля таго, як спрацавала газавая бомба містэра Картэра…»
  
  
  Мы паглядзелі адзін на аднаго са змрочным разуменнем. Дзверы, якія былі зачыненыя электронікай, каб прадухіліць уцёкі Світса, не дазволілі сілам ААД уцячы ад П'ера. Паколькі вентылятары не працавалі, газ П'ера зараз са смяротнай эфектыўнасцю распаўсюджваўся па ўсім комплексе будынкаў.
  
  
  Штаб-кватэра ААД была пераўтвораная ў склеп, кашмарную смяротную пастку, гэтак жа эфектыўную і надзейную, як і газавыя камеры, якія нацысты выкарыстоўвалі ў сваіх канцэнтрацыйных лагерах.
  
  
  «Яны, мусіць, выклікалі ўсіх у будынкі, каб пазмагацца са Світсам», - сказаў Лі Чын. "Я не бачу нікога звонку ў кратары".
  
  
  Я паглядзеў уніз, прабягаючы вачыма ўнутраную частку кратэра і яго край. Ніхто. Акрамя ўезду ў гараж…
  
  
  Я ўбачыў яе ў той жа момант, што і Дзюраш.
  
  
  "Мішэль!" ён ахнуў. «Глядзі! Туды! Ва ўезду ў гараж!»
  
  
  Да ўезду ў гараж пад'ехалі два грузавікі. Яго дзверы былі шчыльна зачыненыя, але я падазраваў, што Мішэль хацела пайсці не ў гараж. Яна размаўляла з двума ўзброенымі ахоўнікамі з аднаго з грузавікоў, якія суправаджалі яго на шляху да кратара, жэстыкулюючы люта, амаль істэрычна.
  
  
  "Як яна магла выбрацца?" запатрабаваў Цукеркі.
  
  
  «Аварыйнае выйсце», - сказаў Дзюраш, пільна гледзячы на сваю дачку, і выраз яго твару раздзіраўся паміж відавочнай радасцю ад таго, што яна жывая, і ўсведамленнем таго, што яна здрадзіла і яго, і сваю краіну. «Сакрэтнае выйсце, вядомае толькі генералу і некалькім вышэйшым супрацоўнікам. Яна, відаць, таксама ведала».
  
  
  "Яна ніколі не сыдзе з выспы", - сказаў я. "Нават калі яна гэта зробіць, без распрацаванай вамі зброі або чарцяжоў для яго з ААС будзе скончана".
  
  
  Дзюраш павярнуўся да мяне і схапіў мяне за плячо.
  
  
  "Вы не разумееце, містэр Картэр", - сказаў ён усхвалявана. Гэта тое, што я збіраўся вам сказаць, калі генерал спрабаваў мяне застрэліць. Не ўсе кампутары былі знішчаныя».
  
  
  "Якія?" - Агрызнуўся я. "Што вы маеце на ўвазе?"
  
  
  «Адна з прылад ужо абсталявана кампутарам і гатова да запуску. Гэта было аварыйнае. І зараз яно знаходзіцца на маленькай лодцы ў гавані Сен-П'ера. Не ў Ларэне або Марыга, дзе вашыя самалёты нясуць вахту. . Але ў верасні-П'ер ".
  
  
  Калі ён сказаў апошнія словы, як па камандзе, Мішэль і двое ўзброеных ахоўнікаў забраліся ў кабіну грузавіка. Ён разгарнуўся, а затым пачаў рабіць разварот, каб выйсці з кратэра. Я моўчкі выхапіў Бару ў Світса, накіраваў яго на кабіну грузавіка і націснуў на спускавы кручок.
  
  
  Нічога.
  
  
  Я выцягнуў пустую абойму і паглядзеў на Світса. Ён сумна паківаў галавой.
  
  
  «Больш не, чувак. Вось і ўсё".
  
  
  Я кінуў БАРУ і ўстаў, калі грузавік з Мішэль у ім паскорыўся, выехаўшы з кратэра і знік за вобадам. Мой рот быў сціснуты.
  
  
  «Саладосці, - сказаў я, - я спадзяюся, што Дзень лэдзі пройдзе так хутка, як вы кажаце. Таму што, калі мы не зможам апярэдзіць Мішэль у вусці гавані Сен-П'ер, у Кюрасаа стане на адзін нафтаперапрацоўчы завод менш. . "
  
  
  "Давай паспрабуем", - сказаў Світс.
  
  
  Затым мы караскаліся праз дах да гаража і грузавіку, які застаўся перад ім, двое ашаломленых ахоўнікаў паднялі вочы якраз своечасова, каб іх грудзей ператварыліся ў крывавыя варонкі з-за стрэлаў з правай рукі.
  
  
  
  Пятнаццаты раздзел
  
  
  «Дзень лэдзі» абмінуў вусце гавані Сен-П'ер, Світс у руля, з хуткасцю, якая прымусіла мяне задумацца, яхта гэта ці гідраплан. Стоячы побач са мной на носе, пакуль я змагаўся з аквалангам, Лі Чын абвёў гавань з парай магутных бінокляў Світса.
  
  
  
  
  
  "Глядзіце!" - раптам сказала яна, паказваючы.
  
  
  Я ўзяў бінокль і паглядзеў у яго. У гавані рухалася толькі адна лодка. Невялікая ветразная лодка, не вышэй пятнаццаці футаў і, відаць, не абсталяваная рухавіком, яна павольна рухалася пад лёгкім ветрыкам да выхаду ў гавань.
  
  
  «У іх ніколі не атрымаецца, - сказаў Лі Чын. "Мы дагонім іх праз хвіліну".
  
  
  «Гэта занадта проста», - прамармытаў я, не зводзячы вачэй з лодкі. “Яна павінна зразумець, што мы іх дагонім. У яе павінна быць іншая ідэя».
  
  
  Тады мы былі дастаткова блізка, каб я мог адрозніць фігуры, якія рухаюцца па палубе лодкі. Адной з фігур была Мішэль. На ёй было акваланг, і я мог бачыць, як яна люта жэстыкулюе двум ахоўнікам. Яны неслі па палубе доўгую тонкую трубку.
  
  
  "Што адбываецца?" - з цікаўнасцю спытаў Лі Чын.
  
  
  Я павярнуўся да напружанай, пакутлівай постаці Фернана Дзюраша.
  
  
  "Наколькі цяжка ваша падводнае зброю?"
  
  
  "Прыкладна пяцьдзесят фунтаў", - сказаў ён. «Але якое гэта мае значэнне? Яны не могуць запусціць яго адсюль. Ён проста ўпадзе на дно і застанецца там. Ім давядзецца выбрацца за межы гавані, каб скінуць яго хаця б на глыбіню ста футаў, перш чым яно само-актывуецца і пачне прасоўваць сябе. "
  
  
  "І мы дагонім іх задоўга да таго, як яны дойдуць да ўваходу ў гавань", - сказаў Лі Чын.
  
  
  «Мішэль гэта разумее, - сказаў я. «Вось чаму яна ў аквалангу. Яна паспрабуе спусціць зброю на глыбіню да ста футаў».
  
  
  У Лі Чын адвісла сківіца.
  
  
  «Гэта не так немагчыма, як здаецца», - сказаў я, папраўляючы два астатнія балоны з паветрам на спіне. «Яна добрая пад вадой, памятаеш? А пяцьдзесят фунтаў пад вадой - гэта нешта іншае, як пяцьдзесят фунтаў па-за вадой. Я здагадваўся, што яна можа паспрабаваць нешта накшталт гэтага».
  
  
  Я паправіў нож на поясе, узяў стрэльбу Світса і павярнуўся, каб даць яму інструкцыі. Але ён бачыў, што адбываецца, і апярэдзіў мяне. Ён выключыў рухавікі «Дня лэдзі» і слізгануў па яе носе на адлегласці не больш за пяцьдзесят футаў.
  
  
  Я перабраўся цераз борт гэтак жа, як гэта зрабіла Мішэль, з тарпедай Дзюрашэ ў яе руках.
  
  
  Вада была чорнай, каламутнай. На імгненне я нічога не ўбачыў. Затым, увесь час працуючы плаўнікамі, рассякаючы ваду, я заўважыў неглыбокі кіль ветразніка. Я павярнуўся, павярнуўся і стаў шукаць Мішэль, спадзеючыся ўбачыць прыкметы кантрольных бурбалак з яе маскі. Нікуды.
  
  
  Затым, у пятнаццаці футах ніжэй за мяне і крыху наперадзе, на дне, я ўбачыў тарпеду Дурашка. У адзіноцтве. Няма нідзе Мішэль.
  
  
  Я выгнуўся і адчайна павярнуўся, раптам сцяміўшы, што будзе далей. І яно прыйшло - доўгая смертаносная дзіда рассекла ваду за некалькі дзюймаў ад майго твару. Ззаду мяне я мімаходам убачыў Мішэль, слізгальную за патанулым караблём старажытнага ветразнага карабля.
  
  
  Яна збіралася пазбавіцца ад мяне, перш чым выплыць з тарпедай на вялікую глыбіню. Калі толькі я не пазбавлюся ад яе першым.
  
  
  У мяне не было выбару. Я пайшоў за ёю.
  
  
  Стрэльба напагатове, я павольна абышоў патанулы карабель. З гнілых бакоў небяспечна выступалі вышчэрбленыя драўляныя ланжэроны. На маім шляху праляцела зграя рыбак. Я спыніўся, трымаючыся за зламаную мачту, затым падняўся на некалькі футаў і паглядзеў уніз.
  
  
  На гэты раз яна прыйшла знізу, нож у яе руцэ люта расьсек мой жывот, а затым, калі я саслізнуў у бок, мой твар. Я нарэзаў нажом прагнілае вечка люка, выраўнаваў сваю стрэльбу і стрэліў адным рухам. Стрэлка кінулася наперад і рассекла скуру пляча Мішэль. Я бачыў скрозь яе маску пакутлівае скрыўленне яе рота. Я таксама бачыў тонкі струменьчык крыві з яе пляча, якая афарбоўвае ваду.
  
  
  Цяпер гэта трэба было скончыць хутка. Акулы могуць напасці на нас у любую хвіліну, пачуўшы кроў і галодныя.
  
  
  Я выцягнуў нож з похваў і паволі паплыў наперад. Мішэль праткнула нажом рангоўт патанулага карабля і кінулася на мяне. Яе нож злосна ўрэзаўся мне ў галаву. Яна спрабавала перарэзаць маю кіслародную трубку. Я паплыў уніз, затым раптоўна павярнуў і сальта назад. Я раптам апынуўся на ёй зверху, і мая левая рука схапіла яе руку з нажом жалезнай хваткай. Яна з усіх сіл спрабавала вызваліцца, і на працягу некалькіх імгненняў мы разгойдваліся ўзад і наперад, уверх і ўніз у смяротным падводным балеце. Мы былі ад маскі да маскі, нашы твары былі ўсяго ў фуце адзін ад аднаго. Я бачыў, як яе рот скрывіўся ад намаганні і напружання.
  
  
  І калі мой нож працяў яе ўверх, скрозь яе жывот і ў грудзі, я ўбачыў твар, які я так часта цалаваў, скажонае ў агоніі.
  
  
  
  
  І цела, якое я столькі разоў займаўся каханнем, канвульсіўна курчыцца, уздрыгвае, а затым раптам абмякае ад наступлення смерці.
  
  
  Я ўклаў нож у ножны, схапіў яе цела пад пахі і пачаў павольна плыць уверх. Калі я вынырнуў з вады, Лэдзі Дэй быў усяго ў некалькіх ярдаў ад мяне, і я ўбачыў, як Лі Чын спускае вяровачную лесвіцу, адчайна жэстыкулюючы і крычучы.
  
  
  Потым я пачуў, што яна крычала: «Акулы, Картэр! Акулы!»
  
  
  У мяне не было выбару. Я адпусціў цела Мішэль, сарваў рамяні кіслароднага балона са сваёй спіны і паплыў да "Дня лэдзі", як алімпійская зорка. Я схапіўся за вяровачную лесвіцу і выцягнуў сябе з вады за некалькі секунд да таго, як шэраг вострых як брытва зубоў сарваў палову аднаго з маіх плаўнікоў.
  
  
  Затым я быў на палубе і ўбачыў двух ахоўнікаў з парусніка, якія сядзелі каля Світса, звязаных па руках і нагах, з панурымі тварамі ад паразы. І бачыць, як Фернан Дзюраш глядзіць праз парэнчы, шырока расплюшчанымі вачыма ад жаху, на кіпячую чырвоную мітусню, у якой акулы разрывалі цела Мішэль.
  
  
  Я стомлена зняў ласты і падышоў да яго.
  
  
  "Я ведаю, што гэта не вельмі зручна, - сказаў я, - але яна была мёртвая яшчэ да таго, як яе ўдарылі акулы".
  
  
  Дзюраш павольна адвярнуўся. Яго плечы паніклі яшчэ больш. Ён пакруціў галавой.
  
  
  «Магчыма, - сказаў ён перарывіста, - так лепей. Яе абвясцілі б здрадніцай - судзілі - адправілі ў турму...»
  
  
  Я моўчкі кіўнуў.
  
  
  «Картэр, - мякка сказаў Лі Чын, - ці павінны ўлады ведаць пра Мішэль? Я маю на ўвазе, якая розніца зараз?»
  
  
  Я думаў пра гэта.
  
  
  «Добра, Дзюраш», - сказаў я нарэшце, - «гэта адзінае, што я магу зрабіць для цябе. Наколькі вядома свету, твая дачка памерла гераіняй, змагаючыся за сваю свабоду і за сваю краіну супраць ААС. . "
  
  
  Дзюраш паглядзеў угору. Падзяка на яго твары была амаль балючай.
  
  
  "Дзякуй", - прашаптаў ён. "Дзякуй."
  
  
  Павольна, стомлена, але з некаторай стомленай вартасцю ён пайшоў прэч і спыніўся на карме.
  
  
  «Прывітанне, Картэр, - сказаў Світс з-за руля, - я толькі што атрымаў невялікае паведамленне для цябе па радыё. Ад ката па імі Гансалес. Ён кажа, што стары містэр Хоўк прылятае з Вашынгтона, каб распытаць цябе. французскі ўрад прыляцеў у складзе вайсковага палка, каб захапіць гэтыя караблі ў гаванях Ларэн і Марыга і пазбавіцца ад прыхільнікаў ААС у адміністрацыі Марцінікі ».
  
  
  «Так, - сказаў Лі Чын. «Ён нават казаў нешта аб падзячным лісце ад французскага ўрада за тое, што ён зламаў хрыбет ААС і іх план паглынання».
  
  
  Світс усміхнуўся і паказаў на двух звязаных ахоўнікаў.
  
  
  «У гэтых людзей з ААС засталося не так ужо шмат жадання да барацьбы. Яны здаліся нам у тую хвіліну, калі Мішэль саскочыла з лодкі».
  
  
  "Што здарылася з тарпедай?" - спытаў Лі Чын.
  
  
  «Ён там, прыкладна ў дваццаці ярдаў, - сказаў я. «Пазней, калі акулы пакінуць гэты раён, мы зможам узняць гэта. А пакуль мы застаемся тут, каб упэўніцца, што ніхто іншы не зробіць гэтага».
  
  
  «Паслухайце, чувак, - сказаў Світс, - гэта было крута, але ў мяне амаль скончыўся запас помадкі. Калі вы, хлопцы, не пярэчыце, я збегаю ў горад. "
  
  
  "Вазьмі ветразную лодку", - сказаў я. "І пакуль вы гэта робіце, перадайце ўладам гэтых двух панкаў з ААС".
  
  
  "Містэр Картэр?" - сказаў Фернан Дзюра.
  
  
  Я павярнуўся.
  
  
  «Я ўдзячны табе за тое, што выратавалі мяне, і за…»
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  «Але зараз я павінен вярнуцца да сваіх людзей. Бюро Deuxieme захоча пагаварыць са мной».
  
  
  «Пойдзем са Світсам», - сказаў я. "Ён паклапоціцца аб тым, каб вы патрапілі да патрэбных людзей".
  
  
  Ён кіўнуў, затым працягнуў руку. Я страсянуў яе, і ён павярнуўся і пайшоў да таго месца, дзе Світс цягнуў ветразную лодку побач.
  
  
  "Убачымся пазней, прыяцель", - крыкнуў Світс пасля таго, як на борт скокнулі двое мужчын з ААС, Дураш і ён сам. «Можа, я крыху пачакаю і прывязу з сабой старога містэра Хоўка».
  
  
  "Зрабі гэта", - прапанаваў Лі Чын. "Ня спяшайся. У нас з Картэрам шмат спраў».
  
  
  "Што менавіта вы мелі на ўвазе?" - спытаў я, калі ветразнік адарваўся.
  
  
  Ці Чын падышла да мяне бліжэй. Нашмат бліжэй.
  
  
  «Ці бачыш, Картэр, – сказала яна, – ёсць старая кітайская прыказка: «Ёсць час працаваць і час гуляць».
  
  
  "Так?"
  
  
  "Угу". Цяпер яна была так блізка, што яе маленькія цвёрдыя грудзей прыціскаліся да маіх грудзей. «А зараз час гуляць».
  
  
  "Так?" Я сказаў. Гэта было ўсё, што я мог сказаць.
  
  
  «Я маю на ўвазе, вы не верыце ва ўсю гэтую лухту аб тым, што францужанкі - лепшыя палюбоўніцы, ці не так?»
  
  
  "Ёсць лепш?"
  
  
  "Угу. Нашмат лепш. Хочаш даведацца
  
  
  
  
  Я сказаў. "Чаму б і не?"
  
  
  Я высветліў. Яна мела рацыю. Я маю на ўвазе, яна мела рацыю!
  
  
  Канец.
  
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Шэсць крывавых летніх дзён
  
  
  
  
  Анатацыі
  
  
  
  Пустынная пастка смерці.
  
  
  Забіты амерыканскі амбасадар. Прэзідэнт Менданіцы загінуў у "выпадковай" авіякатастрофе. Яго цудоўная ўдава ў палоне. Бязлітасны і падступны чалавек па імі Абу Асман намышляе звяржэнне новага ўрада. А палкоўнік Махамед Дуза, кіраўнік таемнай паліцыі, са сваімі планамі забойства...
  
  
  AX мог бы дазволіць маленькай паўночнаафрыканскай рэспубліцы гарэць ва ўласнай крывавай бойні, калі б не "Кокай" - скрадзеная ракета, самая смяротная зброя ў ядзерным арсенале НАТА. Заданне для Killmaster: увайсці ў гэта пекла ў пустыні ў адзіноце, знайсці ракету і знішчыць яе.
  
  
  У яго было мала часу. У яго было роўна Шэсць крывавых летніх дзён!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 17
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 18
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 19
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 20
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 21
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Шэсць крывавых летніх дзён
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Я сеў у лодку і прыслухаўся да цішыні. Вада блішчала на сонцы золатам. Я прыжмурыўся ад яго яркасці, гледзячы на хваёвыя дрэвы, сабраныя гномападобнымі канклавамі на беразе возера. На грабяні ўзняліся елкі і бярозы. Але ў межах маёй бачнасці не рухалася нічога буйнейшага за камара. Гэта было ненатуральна; спалучэнне такіх фактараў. Я мог пачакаць ці пачаць дзеянне. Я не люблю чакаць. Тое, што я шукаў, таксама магло не падабацца чаканню. Мая правая рука плаўна вярнулася назад, левая рука расслабілася і расслабілася, а затым рух наперад, прама наперад і асцярожна з запясцем.
  
  
  Запанавала цішыня. Мая левая рука пачала сваё далікатнае заданне. Я адчуваў пот на шыі і лбе. Надвор'е не падыходзіла. Яна павінна была быць рэзкай і прахалодным, а вецер церабіў ваду. Замест гэтага я ўбачыў невялікую хвалю і ўлавіў змену колеру пад ёй.
  
  
  Мой супернік зрабіў свой ход. Забойна імклівы і сапраўды ў цэль, ён уразіў… і пабег. Ён важыў тры фунты, калі быў унцыяй, увесь у крапінках арктычнага вугалю і поўны энергіі. Я стаяў, каб ваяваць. Два дні я пераследваў яго. Я ведаў, што, хоць іншая фарэль апускалася глыбока ў ваду з-за спякоты не па сезоне, гэты адзіночка любіў ісці сваім шляхам, кормячыся на плыткаводдзе сярод чаротаў. Я бачыў яго. Я пераследваў яго, і ў яго незалежнасці было нешта, што мне падабалася. Можа быць, ён нагадаў мне мяне, Ніка Картэра, які атрымліваў асалоду ад гэтак неабходным адпачынкам на возеры ў пустыні ў Квебеку.
  
  
  Я ведаў, што ён будзе змагаром, але ён быў вялікі; ён быў поўны хітрасці. «Мабыць, больш падобны да Хоўка, чым да Картэра», - падумаў я, калі ён скокнуў пад лодку і паспрабаваў парваць лёску. «Няма такой удачы, прыяцель, - сказаў я. На імгненне здалося, што толькі двое з нас спаборнічаюць у пустым свеце. Але гэта не магло працягвацца доўга, як не магло доўжыцца цішыня.
  
  
  Гудзенне камара, але затым гучней, скарга перарастае ў знаёмае глупства. Сарынка ў небе ляцела прама да мяне, і мне не трэба было чароўнага адлюстравання ў вадзе, каб сказаць мне, што гэта азначае развітанне з R&R і яшчэ пяць дзён рыбалкі на возеры Клос. Жыццё сакрэтнага агента ніколі не перарываецца так, як калі ён апраўляецца ад небяспек сваёй прафесіі.
  
  
  Але не зараз, чорт вазьмі! Я даказваў, што не ўсе рыбалоўныя гісторыі маюць даўжыню фута і шырыню пуза акулы. У мяне на лініі быў кіт, а ўсё астатняе пачакае. Але гэтага не здарылася.
  
  
  Вялікі RCAF AB 206A нязграбна наляцеў на мяне, і штуршок яго вентылятараў не толькі ўзбіваў ваду, але і ледзь не збіў мяне з ног. Мяне гэта не пацешыла. Я адмахнуўся ад акрываўленага стварэння, і яна пакацілася ўбок, як страказа-пераростак.
  
  
  Мой супернік пагрузіўся ў замяшанне. Цяпер ён выскачыў на паверхню і разбіў ваду, дрыжучы, як тэр'ер, спрабуючы кінуць кручок. Я спадзяваўся, што гэтае відовішча ўразіць тых, хто сядзіць у верталёце. Мусіць, таму, што яны сядзелі ў паветры нерухома і гучна грымелі, пакуль я гуляў са сваім сябрам на лініі. Ён скакаў па вадзе паўтузіна разоў
  
  
  яшчэ да таго, як я наблізіў яго да лодкі. Затым была няпростая задача - утрымліваць лёску нацягнутай правай рукой, а левай працягваць сетку пад ім. На рыбалцы, калі вы хочаце рыбу, ніколі не спяшаецеся. Вы застаяцеся спакойным і спакойным, зладжаным; сёе-тое ў мяне добра атрымліваецца.
  
  
  Магчыма, ён быў не даўжэй фута, але выглядаў так. І колер у яго - насычаны загару, поўны чырвона-карычневых тонаў, з прыгожым крапчатым жыватом. Ён быў выматаны, але не здаваўся. Нават калі я падтрымліваў яго перад сваёй паветранай аўдыторыяй, ён спрабаваў вызваліцца. Ён быў занадта вольны і поўны духу, каб здацца, да таго ж я ведаў, што сыходжу. Я пацалаваў яго слізістую галаву і адкінуў назад на ў ваду. . Ён пляснуў па вадзе хвастом, але не ў знак падзякі, а ў знак пратэсту, а затым пайшоў.
  
  
  Я даплыў да берага, прывязаў лодку да прычала і сабраў свой рыштунак з каюты. Затым я выйшаў да канца дока, і верталёт скінуў вяровачную лесвіцу, і я падняўся наверх, дыхаючы бальзамам і хвояй, развітваючыся са спакоем і расслабленнем.
  
  
  Кожны раз, калі мне ці любому іншаму агенту AX падаецца час R&R, мы ведаем, што яно запазычана, як і ўвесь астатні час. У маім выпадку я таксама ведаў, што, калі ўзнікне неабходнасць звязацца са мной, RCAF будзе выкарыстоўвацца для перадачы паведамлення, таму нядзіўна, што верталёт праляцеў над верхавінамі дрэў. Што мяне сапраўды здзівіла, дык гэта тое, што ўнутры мяне чакаў Хоук.
  
  
  Дэвід Хок - мой бос, дырэктар і кіраўнік аперацый у AX, самым маленькім агенцтве ва ўрадзе ЗША і самым смяротным. Наш бізнэс - гэта глабальны шпіянаж. Калі справа даходзіць да грубых рэчаў, мы бярэм на сябе адказнасць там, дзе спыняюцца ЦРУ і астатнія хлопцы з разведкі. Акрамя прэзідэнта, аб нашым існаванні ведаюць менш за дзесяць чыноўнікаў з усёй бюракратыі. Такі і павінен быць Інтэлект. AX падобны да аксіёмы Бэна Франкліна: тры чалавекі могуць захоўваць сакрэт, калі двое з іх мёртвыя. Мы адзіныя, хто застаецца ў жывых, а Хоук - галоўны. На першы погляд, вы можаце падумаць, што ён пажылы і не занадта паспяховы прадавец ужываных аўтамабіляў. Добрае прыкрыццё для чалавека, якога я лічу самым праніклівым аператарам у самай смяротнай гульні з усіх.
  
  
  Калі я прасунуў галаву ў люк, і адзін з членаў экіпажа працягнуў мне руку з сумкай, я ўбачыў, як Хоук схіліўся над сваімі складзенымі далонямі, спрабуючы прыкурыць сваю ўсюдыісную цыгару на скразняку. Да таго часу, як я падняўся і ўвайшоў, і люк зачыніўся, ён ужо сядзеў, адкінуўшы галаву назад, і задаволена высмоктваў дым і серу са смярдзюча пахкай маркі цыгары, якую ён песціў.
  
  
  «Добры ўлоў, - сказаў ён, сарданічна гледзячы на мяне. «Сядзьце і прышпіліцеся, каб мы маглі выбрацца з гэтага раю ў пустыні».
  
  
  "Калі б я ведаў, што вы ідзяце, я б злавіў дваіх, сэр", - сказаў я, сядаючы побач з ім.
  
  
  Яго пакамячаны касцюм падыходзіў яму, як кінуты мяшок, і не было ніякіх сумневаў у тым, што ахайна апрануты член экіпажа не мог зразумець, чаму было такое VIP-зварот з неахайным старым дзіваком і рыбаком з добрай стронгай.
  
  
  «Сынок, - пачуўся хрып Хоука, перакрыўшы цяжкі фырканне верталёта, - паглядзі, ці зможаш ты дапамагчы пілоту».
  
  
  Камандзір, капрал, вагаўся толькі імгненне. Затым коратка кіўнуўшы, ён рушыў да кабіны. Мяккасць на твары Хоўка знікла разам з ім. Цяпер хударлявы твар набыў такі выгляд, які часта наводзіў мяне на думку, што нехта ў генеалагічным дрэве Хоўкаў быў ваенным правадыром сіу або шайенаў. Выраз твару адлюстроўваў стрыманую сілу, поўную праніклівасці і ўспрыманні, гатовую дзейнічаць.
  
  
  «Прабачце за перапыненне. У нас ёсць апавяшчэнне DEFCON». Хоук выкарыстоўваў афіцыйныя словы, як быццам шатландзец марнуе грошы.
  
  
  "Глабальны, сэр?" Я адчуў лёгкае паколванне ў патыліцы.
  
  
  "Не. Горш". Калі ён гаварыў, у яго на каленях ляжаў чамадан аташэ. "Гэта дасць вам фон". Ён уручыў мне інфармацыйную тэчку AX з чырвонай паласой на вокладцы, прызначанай толькі для вачэй прэзідэнта. Гэта была другая копія. Было кароткае рэзюмэ. Гэта было падобна на разгорнуты сцэнар размовы, які ў нас з Хоўкам быў не больш за тыдзень таму. Гэта не азначала, што штаб-кватэра AX у Дзюпон-Серкл у сталіцы краіны праслухоўвалася. За патрапанай вокладкай Amalgamated Press and Wire Services мы не робім памылак. Гэта таксама не азначала, што мы былі празорлівымі, хоць бываюць моманты, калі я ўпэўнены, што ў Хоўка ёсць дар. Гэта проста азначала, што з існуючых умоў можна зрабіць выснову, не выкарыстоўваючы кампутар, што будуць пэўныя вынікі. У гэтым выпадку вынік быў запозненым - ядзерны крадзеж. Гэта таксама быў ядзерны крадзеж новай звышсакрэтнай тактычнай зброі, што азначала, што з боку прэзідэнта будуць прынятыя некаторыя далікатныя дыпламатычныя рашэнні.
  
  
  Cockeye ставіцца да класа SRAM ударная ракета малой далёкасці. Гэта разнавіднасць ракеты, якога мы паставілі ізраільцянам падчас вайны Йом Кіппур. На гэтым падабенства заканчваецца. Пеўнік - гэта ядзерная бомба,
  
  
  і ў адрозненне ад любой іншай тактычнай ядзернай зброі блізкага радыусу дзеяння, яе эфектыўнасць складае 90 працэнтаў. У перакладзе гэта азначае, што ў той час як іншыя ядзерныя боепрыпасы таго ж памеру і тыпу - няхай гэта будзе ў арсеналах Варшаўскай дамовы, у пекінскіх бункерах або ў нашым уласным - могуць знішчыць гарадскі квартал, Cockeye можа знішчыць горад. Надзвычай мабільны цыліндрычны аб'ект, даўжынёй роўна шаснаццаць футаў, вагой менш за паўтоны і далёкасцю дзеяння 150 міль, Cockeye - моцны козыр у вашай ахоўнай калодзе. І гэта сцерла некаторыя трывожныя рысы з твараў нашых планаў і палітыкаў у SHAPE і ў Пентагоне.
  
  
  Чытаючы падрабязнасці страты "Пеўнічка", быў відавочны адзін фактар; экспертыза тых, хто праводзіў аперацыю. Гэта была гладкая, хупавая праца, і яна паказала дакладнае веданне размяшчэння бункераў у Кацвейлеры на поўнач ад Кайзерслаўтэна на Рэйнланд-Платц, дзе захоўвалася эскадрылля ракет.
  
  
  Быў густы туман, што было звычайнай з'явай у гэты час года ці ў 03:00. У атрадзе аховы з пяцідзесяці чалавек не было тых, хто выжыў, а дэталі часу і перамяшчэння былі сабраны CID постфактум. Яны прыехалі на грузавіку, які пазней быў знойдзены, замаскіраваны пад амерыканскае войска шэсць на восем. Меркавалася, што, калі б яны не былі апранутыя ў адзенне GI, яны сустрэлі б хоць нейкі супраціў. Нажы былі ўжытыя да трох вайскоўцаў, дзяжурных каля брамы, і да ахоўнікаў бункера. Судзячы па целах апошніх, яны думалі, што іх забойцы былі іх выратавальнікамі. Двое афіцэраў і астатнія памерлі ў сваіх ложках ад атручэння газам.
  
  
  Была скрадзена толькі адна ракета з ядзернай боегалоўкай. Непасрэднае падазрэнне будзе засяроджана на КДБ або Чыкам SEPO, які выкарыстоўвае каманду каўказскіх мааістаў.
  
  
  Але не на доўга. У той жа час, калі захопліваўся «Пеўнік», за некалькі кіламетраў на поўдзень на складзе ў Атэрбаху адбываўся яшчэ адзін крадзеж. Гэта была не тая група, якая скрала Пеўнік, але выкарыстоўваліся тыя ж метады. У дадзеным выпадку захопленым аб'ектам была наша апошняя мадэль ДПЛА - дыстанцыйная беспілотная машына - чорная скрыня і ўсё такое.
  
  
  ДПЛА не нашмат даўжэй, чым Cockeye. У яго кароткія кароткія крылы, і ён можа лятаць з хуткасцю 2 маху. Яго асноўнае прызначэнне - фотаразведка. Але злучыце Cockeye з ДПЛА, і ў вас будзе ядзерная ракета з далёкасцю дзеяння 4200 міль і здольнасцю забіць мільён чалавек.
  
  
  «Ядзерны шантаж, вось і мы ў справе, - сказаў я.
  
  
  Ястраб хмыкнуў, і я пацягнулася за адной са сваіх цыгарэт, зробленых на замову, каб паспрабаваць прыглушыць пах яго цыгары.
  
  
  Быў адзіны абзац, прысвечаны таму, што можна было б назваць горкай пілюляй:
  
  
  З-за ўмоў надвор'я і часовых умоў, а таксама з-за таго, што ўвесь задзейнічаны персанал быў ліквідаваны, крадзеж у Кацвейле быў знойдзены толькі ў 05:40, а ў Атэрбаху - да 05:55. Хаця USECOM у Хідэльбергу і SHAPE у Каста былі неадкладна дасведчаныя аб нападзе ў Атэрбаху, штаб-кватэра ЗША і НАТА не была праінфармаваная па прычынах, якія ў цяперашні час расследуюцца, аб знікненні Cockeye да 07:30.
  
  
  
  
  "Чаму гэтая бязладзіца?" - Сказаў я, гледзячы ўверх.
  
  
  «Нейкі незадаволены сваім званнем камандзір брыгады, які думаў, што зможа вырашыць усё сам, бо ён знайшоў грузавік. Гэта магло мець значэнне».
  
  
  Наступная ацэнка патлумачыла чаму. AX, як і ўсе выведвальныя агенцтвы саюзнікаў, прыклаў усе намаганні, каб высачыць забойцаў і вярнуць выкрадзеныя рэчы. У радыусе 1500 кіламетраў ад Кайзерлаўтэна не было ніводнага грузавіка, цягніка, аўтобуса ці самалёта, якія б не спыняліся і не абшукваліся. Увесь наземны транспарт, які перасякае заходнееўрапейскія межы і межы «жалезнай заслоны», падвяргаўся падвойнай праверцы. Паветранае назіранне з выкарыстаннем спецыяльных прылад выяўлення пакрыла зямны шар. У кожнага агента на месцах ад Кіркенеса да Хартума была адна місія - знайсці Пеўнік. Калі б зумер быў уключаны для павелічэння намаганні падчас адкрыцця, а не амаль дзве гадзіны праз, я, магчыма, усё яшчэ лавіў рыбу.
  
  
  AX высунуў працоўную здагадку, заснаванае на чатырох умовах: 1. Ніякая буйная супрацьстаялая сіла не правяла гэтую аперацыю. У іх былі свае ДПЛА, і скрасці адзін у якасці дыверсіі было б занадта рызыкоўна. 2. Такім чынам, крадзеж ДПЛА была гэтак жа важная для аперацыі, як і крадзеж Cockeye. 3. Пасля крадзяжу час быў ключавым фактарам. Тыя, хто праводзіў падвойную аперацыю, не маглі ведаць, колькі ў іх часу. Гэта азначала неадкладную неабходнасць хованкі ці транспартаванні з гэтай вобласці.
  
  
  Калі яны застануцца ў гэтым раёне, уладальнікі будуць знаходзіцца пад пастаянным ціскам раскрыцця, і іх здольнасць дзейнічаць будзе строга абмежавана. 4. Cockeye і ДПЛА, хутчэй за ўсё, былі дастаўлены з меркаванай кропкі ў межах вобласці ў меркаваную кропку за яе межамі.
  
  
  Даследаванне руху ўсяго паветранага руху ў зоне дзеяння адразу пасля крадзяжоў дае адзіную падказку. Грузавы самалёт шрубавага тыпу DC-7, які належыць Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспубліцы, вылецеў з горада Рэнтштуль Флюгцойгтрагер каля Кайзерлаўтэна ў 05:00 таго ж дня.
  
  
  Самалёт прыбыў на тыдзень раней для рамонту рухавікоў, кампанія Rentstuhl спецыялізуецца на рамонце нерэактыўных самалётаў.
  
  
  У тумане DC-7 узляцеў з мінімальнай праверкай. Яго маніфест, правераны мытняй напярэдадні ўвечар, паказаў, што на ім былі запасныя часткі рухавікоў. Прыпаркаваны ў далёкім канцы рампы, самалёт знаходзіўся ў ізаляваным становішчы і ў тумане яго не было відаць з вышкі ці адміністрацыйнага будынка ў крытычны перыяд.
  
  
  Экіпаж з трох чалавек, якія выглядалі як вайсковыя пілоты NAPR, прыбыў на аперацыю ў 04:00. Яны падалі план палёту ў аэрапорт Іракліёна ў Афінах. У 07:20 Упраўленне паветранага руху Чывітавек'я было праінфармаванае аб тым, што план палёту быў зменены на Ламана- прамой, сталіца НАГР.
  
  
  Магчымы вывад: Cockeye і ДПЛА знаходзіліся на борце DC-7.
  
  
  "Гэта даволі тонка, сэр", - сказаў я, закрываючы тэчку.
  
  
  “Гэта было ўчора. З таго часу яна стала таўсцейшай, і я ведаю, пра што вы думаеце - што Бэн д'Ако Менданіцы з Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспублікі ніколі б не ўцягнуў сябе ні ў што падобнае».
  
  
  Вось пра што я думаў.
  
  
  «Ну, ён больш не замешаны ў гэтым. Ён мёртвы». Хоук пагушкаў абрубкам сваёй цыгары і прыжмурыўся ад заходзячага ў порт сонца». Таксама Карл Пэтэрсан, наш амбасадар у NAPR. Абодва яны забітыя пасля таго, як сустрэліся на сакрэтнай сустрэчы. Петэрсена збіў грузавік і Менданіцы ў авіякатастрофе ў Будане прыкладна праз тры гадзіны, і ўсё гэта ў той жа час, што і ўдар па "Пеўнікам".
  
  
  "Гэта магло быць супадзеннем".
  
  
  "Можа, але ці ёсць у вас ідэі лепей?" - сварліва сказаў ён.
  
  
  “Не, сэр, але апроч таго, што Менданік няздольны спланаваць крадзеж ядзерных матэрыялаў, у яго няма нікога з яго пацуковай зграі, хто мог бы абрабаваць скарбонку. І, як мы абодва ведаем, сітуацыя ў НАГР даўно саспелі для перавароту палкоўнікаў”.
  
  
  Ён пільна паглядзеў на мяне. «Не думаю, што дазволю табе зноў парыбачыць. Адзін!» Ён падняў вялікі палец. «Ядзерная бомба і ДПЛА перанесены з кропкі А. Два!» Яго ўказальны палец падняўся. «Пакуль не з'явіцца што-небудзь лепшае, гэты DC-7 – адзіная праклятая зачэпка, якая ў нас ёсць. Тры!» Астатнія пальцы падняліся ўверх - і я заўважыў, што ў яго доўгая лінія жыцця - "Нік Картэр адпраўляецца ў кропку B, каб паглядзець, ці зможа ён знайсці тое, што было ўзята з кропкі А. Ясна?"
  
  
  "Больш ці менш." Я ўхмыльнуўся яму, і кіслы погляд змяніўся тым, што можна было б назваць яго лагодным хмурным позіркам.
  
  
  «Гэта выклік, сынок, - ціха сказаў ён. “Я ведаю, што гэта тонка, але няма часу. Незразумела, што маюць на ўвазе гэтыя ўблюдкі. яны захапілі зброю, пра якую яны нічога не ведаюць, і што яна магла быць накіравана на адзін з іх гарадоў ".
  
  
  Каршак не з тых, каго нішто не турбуе. Не адзін з нас. Інакш ён бы не сядзеў на сваім месцы, і я б не сядзеў побач з ім. Але ў згасаючым паўдзённым святле маршчыны на яго твары здаваліся глыбейшымі, а за нерухомасцю яго бледна-блакітных вачэй утойваўся пробліск турботы. У нас была праблема.
  
  
  Для мяне гэта назва гульні, у якой мяне абвінавачвалі. Пазбаўцеся ад усіх «а», «калі» і «але», пазбаўцеся ад афіцыйнага жаргону, і гэта проста пытанне таго, як вы зробіце.
  
  
  Хоук паведаміў мне, што мы накіроўваемся ў аэрапорт Дорваль за межамі Манрэаля. Там я сяду на рэйс Air Canada прама ў Рым, а затым на «Каравэлу NAA» да Ламаны. Я дзейнічаў як Нэд Коўл, галоўны карэспандэнт Amalgamated Press and Wire Services – AP&WS. Маё заданне - паведаміць аб раптоўнай і трагічнай смерці прэм'ер-міністра Бэн д'Ако Менданіцы. Дах быў дастаткова трывалым. Але ў якасці падстрахоўкі ў мяне быў другі пашпарт, французскі, на імя Жака Д'Авіньёна, гідролага і інжынера-водніка еўраканцэрна РАПКА. Прэсная вада для НАПР была на адным узроўні з нафтай. І таго, і другога яны мелі страшэнна мала.
  
  
  У нас не было персанала AX, які мог бы мяне падтрымаць. Я б сказаў, што мы маленькія. Маім адзіным афіцыйным кантактам будзе Генры Сатан, рэзідэнт ЦРУ і камерцыйны аташэ пасольства ЗША. Ён чакаў мяне ў сувязі са смерцю амбасадара, але не ведаў аб маёй сапраўднай місіі. Нават у падобнай сітуацыі палітыка AX заключаецца ў разгалашэнні аператыўных планаў супрацоўнічаюць спецслужбам толькі па меркаванні агента на месцах.
  
  
  Спачатку ў мяне было два шляхі падыходу: пакістанская ўдава Менданіцы, Шэма, і экіпаж DC-7. Удава, таму што яна магла ведаць тэму таемнай сустрэчы амбасадара Петэрсена з яе нябожчыкам мужам і прычыну раптоўных уцёкаў у Будан. Што да экіпажа DC-7, то па зразумелых прычынах я хацеў абмеркаваць з імі планы палёту.
  
  
  Як я ўжо сказаў, гэта была звычайная працэдура. Гэта Хоук сказаў: "У вас максімум няма часу, каб даведацца, ці ёсць там Cockeye і ДПЛА".
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  На працягу астатняй часткі шляху з рыбацкага лагера я запомніў большую частку даведачнага матэрыялу, які перадаў мне Хоук. У асноўным гэта датычылася Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспублікі.
  
  
  У кожнага агента AX ёсць актуальная карціна геапалітычнай асобы зямнога шара. Як Killmaster N3, мае веды, вядома ж, шырокія і глыбокія. Так і павінна быць, каб, засяродзіўшыся на дэталях, я ўжо на паўдарогі.
  
  
  З усіх краін Магрыба НАГР з'яўляецца самай беднай. Ён быў створаны ААН у канцы 50-х з засушлівай часткі былых французскіх уладанняў. Як «нядаўняя нацыя трэцяга свету», яе з'яўленне было чыста палітычным.
  
  
  Яго сталіца Ламана - гэта глыбакаводны порт, стратэгічна размешчаны і даўно жаданы для Савецкага Саюза. Адмірал С.Г. Гаршкоў, галоўнакамандуючы ВМФ Расіі, сказаў у сакрэтных паказаннях перад Цэнтральным камітэтам Палітбюро, што Ламана з'яўляецца ключом да кантролю над заходнім Міжземнамор'ем. Не патрабавалася вайсковага генія, каб зразумець чаму.
  
  
  Гэтаму кантролю перашкаджалі адносіны паміж прэзідэнтам НАРН Бэн д'Ако Менданіцы і Вашынгтонам. Гэта не былі адносіны, змацаваныя добрым таварыствам. Адзінае, што падабалася Менданіку ў ЗША, - гэта бесперапынны струмень дапамогі. Ён узяў яго адной рукой, пры кожнай магчымасці вусна пляскаючы свайго дабрадзея па твары. Але ў абмен на дапамогу ён не даў Саветам права на бункероўку ў Ламане, а таксама быў дастаткова разумны, каб баяцца іх прысутнасці на сваёй тэрыторыі.
  
  
  Існавалі некаторыя паралелі з сітуацыяй у дачыненні да Ціта і савецкім націскам на Адрыятычныя парты. Імя Менданіцы часта звязвалі з імем югаслаўскага лідэра. На самай справе тоўсты загаловак на банеры Montreal Star абвяшчаў: "Менданіцы, паўночнаафрыканскі Ціта мёртвы".
  
  
  Цэйлонец па паходжанні, які атрымаў адукацыю ў Оксфардзе, Менданіцы захапіў уладу ў 1964 годзе, зрынуўшы і забіўшы старога караля Факі ў выніку крывавага перавароту. Сваяк Факі, Шык Хасан Абу Асман, не вельмі ўзрадаваўся пераходу, і калі Вашынгтон адмовіўся даць яму зброю, ён адправіўся ў Пекін. Яго дзесяцігадовая партызанская кампанія ў паўднёвым сектары пяшчанага насыпу NAPR вакол Будана час ад часу згадвалася ў прэсе. Уплыў Асмана было мала, але, як і Мустафа Барзані ў Іраку, ён не збіраўся сыходзіць, і яго кітайскія пастаўшчыкі былі цярплівыя.
  
  
  У выніку крушэння з Менданіцы загінулі шэсць яго найбліжэйшых дарадцаў. Фактычна, адзіным пакінутым членам яго кіруючага асяроддзя быў генерал Салем Аззіз Тасахмед. Па да гэтага часу невядомым прычынам яго не выцягнулі з ложка разам з шасцю іншымі, каб здзейсніць нечаканы рэйс па квітку ў адзін канец у калонку некралогаў.
  
  
  Пасля весткі аб катастрофе Тасахмед абвясціў сябе маршалам і заявіў, што ўзначаліць часовы ўрад. Генералу было сорак, ён стажыраваўся ў Сэн-Сіры, былым францускім Вест-Пойнце, і быў палкоўнікам падчас перавароту 1964 году. У яго была жонка, сястра Менданіцы, і яны з Бэнам былі вернымі сябрамі да смерці. З гэтай нагоды AX Inform абвяшчаў:
  
  
  Тасахмед, як вядома, з чэрвеня 1974 года мае справу з агентам КДБ А. В. Селіным, кіраўніком рэзідэнтуры Мальты, прыкамандзіраваным да кіраўніцтва. Побач быў Чарнаморскі флот, якім камандуе віцэ-адмірал У.З. Сысояў.
  
  
  ;
  
  
  Як папярэдзіла Зорка, «трагічная смерць» Менданіцы выклікала абураныя патрабаванні шэрагу лідэраў трэцяга і чацвёртага свету аб скліканні экстранай сесіі Рады Бяспекі ААН. Выпадковая смерць не прымалася да ўвагі. Абложанае ЦРУ зноў стала хлопчыкам для біцця, і хоць не было адчування, што Рада Бяспекі можа выклікаць уваскрашэнне «вядомага дзяржаўнага дзеяча і абаронцы правоў народаў», сустрэча дала б шырокую магчымасць выказаць злосць супраць імперыялістычнай вайны ЗША.
  
  
  З усім дадатковым вопытам, які падаў мне Хок, мая першапачатковая ацэнка не змянілася. Справа ў тым, што гэта было ўзмоцнена. У гэтай сітуацыі прысутнічалі ўсе складнікі класічнага контрперавароту, натхнёнага Савецкім Саюзам. І адзіным сувязным звяном паміж Кацвейлерам і Ламанай быў той самалёт DC-7, які, здавалася, узляцеў звычайным рэйсам, яго адзіным падазроным дзеяннем была змена пункта прызначэння на паўдарогі.
  
  
  Да таго часу, як мы прызямліліся ў ангара RCAF ў Дорвале, я
  
  
  пераапрануўся ў дзелавы гарнітур і прыняў асобу Неда Коўла з AP & WS. Калі я не на дзяжурстве, цалкам упакаваная дарожная сумка і спецыяльны кейс для аташэ AX пакідаюць у штаб-кватэры для хуткага атрымання, і Хоук іх забраў. Па-за службай або на службе мая стандартная адзенне складаецца з Wilhelmina, майго 9-міліметровага люгера, Hugo, штылета з мацаваннем на руку і Pierre, газавай бомбы памерам з грэцкі арэх, якую я звычайна нашу ў сваіх жакейскіх шортах. Мяне старанна абшуквалі больш разоў, чым я магу палічыць, і адна з прычын, па якой я хачу пагаварыць пра гэта, заключаецца ў тым, што ніхто не падумаў абшукаць гэтае месца.
  
  
  Я стаяў на лініі палёту ў ранняй вячэрняй цемры з Хоўкам, калі ён рыхтаваўся да пасадкі ў самалёт прадстаўніцкага класа, які павязе яго назад у сталіцу. Больш не было неабходнасці расказваць падрабязнасці гісторыі.
  
  
  «Натуральна, прэзідэнт страшэнна хоча, каб гэтая справа была запакаваная, перш чым яна стане здабыткам грамадскасці», - сказаў Хоук, склаўшы далоні і закурваючы яшчэ адну цыгару.
  
  
  «Я мяркую, яны маўчаць па адной з дзвюх прычын, а можа і па абедзвюх. Дзе б яны ні схавалі Cockeye, ім патрабуецца час, каб усталяваць яго на ДПЛА і папрацаваць з авіянікай. Гэта можа быць занадта складана для іх."
  
  
  "Якая іншая прычына?"
  
  
  «Лагістыка. Калі гэта шантаж, патрабаванні павінны быць выкананы, умовы выкананы. Патрэбны час, каб ажыццявіць такі план».
  
  
  "Будзем спадзявацца, што гэтага дастаткова, каб даць нам дастаткова… Ты адчуваеш сябе добра?" Ён упершыню згадаў прычыну, па якой я рыбачыў на возеры ў Квебеку.
  
  
  «Я цярпець не магу доўгіх водпускаў».
  
  
  "Як нага?"
  
  
  «Лепш. Прынамсі, яна ў мяне ёсць, а гэты вырадак Тупамаро стаў на галаву ніжэй».
  
  
  "Хммм." Канец цыгары свяціўся чырвоным у халодным прыцемку.
  
  
  "Добра, сэр", - раздаўся голас з самалёта.
  
  
  «Прабач, што пакінуў цябе з маімі рыбалоўнымі снасцямі», - сказаў я.
  
  
  «Я паспрабую поспех у Патамаку. Да спаткання, сынок. Заставайся на сувязі».
  
  
  "Яго рука была як жалезнае дрэва".
  
  
  На машыне мяне адвезлі ў аэравакзал. Падчас кароткай паездкі я зноў нацягнуў вупраж. Рэгістрацыя прайшла неадкладна. Службе бяспекі далі сігнал прайсці мяне, бегла агледзеўшы мой кейс аташэ і абшукаўшы цела як пірожнае. Боінг 747 амаль не меў карыснай нагрузкі. Нягледзячы на тое, што я ехаў эканамічным класам, як любы рэпарцёр добрых навін, у мяне было тры месцы, якія былі добрыя для адпачынку і сну.
  
  
  Падчас піцця і вячэры я расслабіўся. Але, як сказаў Хоук, усё зводзілася да аднаго. Выкрадзенае магло быць недзе ў НАРР. Калі яно там былі, маёй задачай было не толькі знайсці іх, але і пазбавіцца ад таго, хто яго туды змясціў. У дапамогу мне зверху будуць спадарожнік і разведка з маалета СР-71.
  
  
  Раней праўда была мацнейшая за выдумку. Цяпер яе гвалт нашмат апярэджвае фантастыку. Тэлебачанне, фільмы і кнігі не паспяваюць. Гэта стала пытаннем перавагі. І галоўны чыннік паскарэння складаецца ў тым, што сёння ў Лос-Анджэлесе, Мюнхене, Рыме ці Афінах тым, хто занадта часта забівае сваіх субратаў, гэта сыходзіць з рук. У старых добрых ЗША дабрачынцы непакояцца аб тых, хто нападаў, а не аб ахвярах. AX працуе інакш. У адваротным выпадку ён увогуле не мог бы працаваць. У нас больш стары код. Забіць ці быць забітым. Абараняйце тое, што трэба бараніць. Вярніце ўсё, што патрапіла ў рукі ворага. Насамрэч ніякіх правілаў. Толькі вынікі.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  Будынак тэрмінала аэрапорта Леанарда да Вінчы ў Рыме ўяўляе сабой доўгі зашклёны ўвагнуты калідор з кучай стоек авіякампаній, экспрэс-бараў і газетных кіёскаў. Шкло звернута да лініі палёту, і ёсць спускаюцца пандусы ад мноства ўваходных варот, дзе збіраюцца разам самалёты буйных авіякампаній. Менш прэстыжныя перавозчыкі, якія накіроўваюцца ў Паўночную Афрыку і на поўдзень і ўсход, загружаюцца з задніх крылаў тэрмінала, што даказвае, што, прынамсі, у Рыме, нягледзячы на ізноў здабыты ўплыў арабскіх нафтаздабываючых краін, існуе вызначаны набор адрозненняў. усё яшчэ назіраецца.
  
  
  Шпацыр па шырокім, густанаселеным калідоры была карысная для двух рэчаў - назіранні і трэніроўкі якая здаравее ногі. Назіранне было больш важным. З моманту вылету рэйсам Air Canada я ведаў, што знаходжуся пад назіраннем. Гэта ўнутранае пачуццё, заснаванае на доўгім досведзе. Я ніколі не спрачаюся з гэтым. Гэта было там, калі я высадзіўся па пандусе і вырасла разам з капучына, якое я заказаў у экспрэс-бары. Яно заставалася цвёрдым, калі я падышоў да газетнага кіёска і купіў Rome Corriere Delia Sera, а затым сеў у суседняе крэсла, каб прагледзець загалоўкі. Менданік па-ранейшаму заставаўся першай старонкай. Паведамлялася, што ў краіне назіраецца напружанасць, але пад жорсткім кантролем. Я вырашыў, што час пайсці ў мужчынскі туалет паправіць гальштук.
  
  
  Я заўважыў яго, вывучаючы навіны ад Ламаны.
  
  
  Ён быў маленькага росту і жылістага, з зямлістым колерам твару і несамавітым адзеннем. Ён мог быць адкуль заўгодна, тыповы твар у натоўпе. Мяне цікавіў ягоны намер, а не ягоная ананімнасьць. Толькі Ястраб і цэнтральны кантроль AX ведалі, што я ў Рыме… меркавана.
  
  
  У люстэрку мужчынскага туалета мой твар злосна глядзеў на мяне. Я зрабіў пазнаку, каб нагадаць сабе, што трэба больш усміхацца. Калі б я не быў асцярожны, я б пачаў выглядаць так, як быццам нехта прыдумаў сакрэтнага агента.
  
  
  Быў даволі сталы рух людзей, якія выходзяць з пакоя, але мой маленькі назіральнік не ўвайшоў. Магчыма, занадта дасведчаны профі. Калі я выйшаў і спусціўся па лесвіцы ў галоўны калідор, ён знік.
  
  
  Да палёту было дастаткова часу, але я пайшоў да далёкай кропкі рэгістрацыі, каб паглядзець, ці змагу я яго спудзіць. Ён не з'явіўся. Я сеў падумаць. Ён быў сапраўдным шпіком. Яго мэтай, верагодна, было пацвердзіць маё прыбыццё і паведаміць аб гэтым. Каму? У мяне не было адказу, але калі ягоны кантроль быў папярэджаны, я таксама. Магчыма, перавага была за супернікам, але яны здзейснілі сур'ёзную памылку. Іх цікавасць паказвала, што ў далёкім плане Хоўка нешта пайшло не так.
  
  
  Я вярнуўся да чытання Corriere. Ён быў поўны здагадак аб смерці Менданік і яе значэнні для НАР. Дэталі крушэння супалі з тымі, якія падаў Хоук. Самалёт рабіў звычайны заход на пасадку ADF на паласу на краі Буданскага аазіса. Нармальны ва ўсіх адносінах, за выключэннем таго, што ён урэзаўся ў зямлю ў васьмі мілях ад канца ўзлётна-пасадачнай паласы. Самалёт узарваўся пры ўдары. Гэтая катастрофа была сабатажам, але да гэтага часу ніхто не мог растлумачыць, як DC-6 уляцеў у пясок пустыні, з высунутымі коламі і стандартнай хуткасцю зніжэння ў той час, калі надвор'е было «ясным» паміж дзённым святлом і цемрай. Гэта выключала выбух на борце ці іншы самалёт, які збіў Менданіцы. Генерал Тасахмед заявіў, што будзе праведзена поўнае расследаванне.
  
  
  Мае спадарожнікі пачалі збірацца. Змешаная публіка, пераважна арабская, некаторыя ў заходнім адзенні, іншыя няма. Было некалькі неарабаў. Трое, мяркуючы па размове, былі французскімі інжынерамі, двое - брытанскімі прадаўцамі цяжкай тэхнікі. Улічваючы абставіны, я не думаў, што іх час для вядзення бізнесу быў удалым. Але такія рэчы, здаецца, не турбуюць брытанцаў.
  
  
  Група, якая сабралася, мала звяртала ўвагу адзін на аднаго, час ад часу звярала гадзіннік і чакала прыбыцця самалёта, каб пачаць рытуал рэгістрацыі і праверкі. Пасля апошняй бойні ў аэрапорце Рыма нават арабскія авіялініі пачалі сур'ёзна ставіцца да бяспекі. Вільгельміна і Х'юга знаходзіліся ў сваіх зачыненых камерах у аташэ-кейсе. На гэты конт праблем не ўзнікне, але калі прыбыў толькі адзін клерк NAA-мужчына, які спазніўся на дваццаць хвілін з планшэтам пад пахай, я зразумеў, што праблема зыходзіць з іншай крыніцы.
  
  
  Спачатку ён загаварыў на арабскай, затым на дрэннай англійскай, яго гугнявы голас быў роўным і непрымірымым.
  
  
  Некаторыя з чакаючага натоўпу застагналі. Астатнія задавалі пытанні. Некаторыя пачалі пратэставаць і спрачацца са служыцелем, які неадкладна заняў абарончую пазіцыю.
  
  
  «Я кажу, - здавалася, што большы з двух ангельцаў раптам усвядоміў маю прысутнасць, - у чым, здаецца, праблема? Затрымка?»
  
  
  «Баюся, што так. Ён прапануе вярнуцца ў гадзіну дня».
  
  
  «Гадзіна! Але гэта не раней...»
  
  
  «Адна гадзіна», - уздыхнуў яго спадарожнік з сумнымі вачыма.
  
  
  Пакуль яны абдумвалі дрэнныя навіны, я разважаў аб тым, каб патэлефанаваць па рымскім нумары і падаць у сваё распараджэнне самалёт. Па-першае, гэта было пытанне таго, ці каштавала страта часу рызыкі асаблівага прыбыцця, якое прыцягнула б увагу ў той час, калі падазрэнні ў Ламане сталі больш паранаідальнымі, чым звычайна. А па-другое, было пытанне, ці настройвалі мяне на забойства. Я вырашыў, што як-небудзь нагнаць упушчанае. А пакуль я б крыху адпачыў. Я пакінуў двух брытанцаў абмяркоўваць, ці будуць яны ёсць другі сняданак з крывавых біфштэксаў, перш чым яны адменіць сваё браніраванне, ці пасля.
  
  
  На другім паверсе тэрмінала знаходзіцца так званая часовая гасцініца, у якой можна зняць нумар-камеру з двух'ярусным ложкам. Задерните цяжкія фіранкі на вокнах, і вы зможаце перакрыць святло, калі хочаце адпачыць.
  
  
  У ніжнім ярусе я паклаў абедзве падушкі пад коўдру і дазволіў фіранкі звісаць. Потым узняўся на верхні ўзровень і лёг чакаць развіцця падзей.
  
  
  Клерк NAA абвясціў, што трохгадзінная затрымка адбылася з-за механічнай няспраўнасці. Са свайго месца ў зоне чакання я мог бачыць нашу Каравэлу на лініі палёту ніжэй. Багаж загружаўся ў ніжнюю частку самалёта, а служачы бензавоза даліваў у бакі самалёта JP-4. Калі б у самалёта былі механічныя
  
  
  праблемы не было відаць ні механіка, ні доказаў таго, што нехта нешта рабіў, каб нешта выправіць. Гэта была невыразная сітуацыя. Я вырашыў прыняць гэта на свой рахунак. Выжыванне ў маім бізнэсе патрабуе прамога стаўлення. Лепш быць абвінавачаным няправым, чым мёртвым. У рэгістры гасцініцы я напісаў сваё імя буйным і дакладным шрыфтам.
  
  
  Ён прыйшоў праз гадзіну і пятнаццаць хвілін. Я мог бы пакінуць ключ у замку і ўскладніць яму задачу, але я не хацеў, каб гэта было складана. Я хацеў паразмаўляць з ім. Я пачуў слабы пстрычка тумблераў, калі яго ключ павярнуўся.
  
  
  Я спусціўся з ложка і прызямліўся бязгучна на халодную мармуровую падлогу. Паколькі дзверы адчыніліся ўнутр, я абышоў яе край. Здалася шчыліну. Праём пашырэў. Здалося рулю - «Берэты» з грувасткім глушыцелем. Я пазнаў кашчавае запясце, бліскучую сінюю куртку.
  
  
  Пісталет двойчы кашлянуў, і ў паўзмроку падушкі пераканаўча падскочылі ў адказ. Дазволіць яму працягнуць было пустым марнаваннем боепрыпасаў. Я параніў яго запясце, і, калі «Берэта» стукнуўся аб падлогу, я катапультаваў яго ў пакой, ударыў яго аб двухпавярховы ложак і зачыніў дзверы нагой.
  
  
  Ён быў маленькім, але хутка акрыяў і быў хуткі, як атрутная змяя. Ён разгарнуўся паміж шастамі ложка, закруціўся і пайшоў на мяне з лязом у левай руцэ, яно было падобна на маленькае мачэтэ. Ён прысеў з непрыязным выразам твару. Я натупаў, цесна яго, штылет Х'юга кружыўся.
  
  
  Ён плюнуў, спрабуючы адцягнуць мяне, пхаючы мяне ў жывот, а затым ударыў па горле. Яго дыханне было перарывістым, яго жаўтлявыя вочы зашклянелі. Я зрабіў ілжывы выпад з Х'юга, і калі ён нанёс контратакуючы ўдар, я нанёс удар нагой у пахвіну. Ён пазбег большай часткі ўдару, але зараз я прыціснуў яго да сцяны. Ён паспрабаваў адарвацца, маючы намер раскалоць мне чэрап. Я злавіў яго запясце перш, чым ён паспеў падзяліць мае валасы. Затым я прымусіў яго разгарнуцца, яго твар урэзаўся ў сцяну, рука была вывернута да яго шыі, Х'юга пратыкаў яго горла. Яго зброя выдала прыемны ляскаючы гук, калі ўпала на падлогу. Яго дыханне было хрыплым, як быццам ён прабег вельмі доўгі шлях і прайграў гонку.
  
  
  «У цябе няма часу шкадаваць. Хто цябе паслаў? Я паспрабаваў на чатырох мовах, а потым падняў руку да мяжы. Ён курчыўся і задыхаўся. Я праліў кроў з Х'юга.
  
  
  "Яшчэ пяць секунд - і ты мёртвы", - сказаў я па-італьянску.
  
  
  Я памыляўся ні на якой мове. Ён памёр у чатыры секунды. Ён выдаў усхліпваючы гук, а затым я адчуў, як яго цела здрыганулася, яго мускулы сціснуліся, як быццам ён спрабаваў вырвацца знутры. Ён паваліўся, і мне прыйшлося яго ўтрымліваць. Ён нармальна ўкусіў ампулу, толькі яна была запоўненая цыянідам. Я адчуў пах горкага міндаля, калі паклаў яго на ложак.
  
  
  У рытуале смерці ён выглядаў не лепш, чым быў жывы. У яго не было ніякіх дакументаў, што нядзіўна. Тое, што ён наклаў на сябе рукі, каб перашкодзіць мне прымусіць яго гаварыць, даказвала або фанатычную адданасць, або боязь больш пакутлівай смерці пасля таго, як ён загаворыць, - ці і тое, і іншае.
  
  
  Я сеў на ложак і закурыў. Я ніколі не марную час на разважанні аб тым, што магло б здарыцца, калі б я паступіў інакш. Раскоша самаабвінавачання я пакідаю філосафу. Тут у мяне былі астанкі маленькага забойцы, які спачатку праверыў маё прыбыццё, а затым з усіх сіл спрабаваў перашкодзіць майму ад'езду.
  
  
  Недзе паміж яго назіраннем і яго заключным актам нехта са значным уплывам хацеў прывабіць мяне ў турму за забойства, замовіўшы працяглую затрымку запланаванага рэйса. Інструкцыі майго патэнцыйнага забойцы адносна метаду, якім ён мог бы пазбавіцца ад мяне, павінна быць, былі гнуткімі. Ён не мог ведаць, што я вырашу крыху адпачыць. Я мог бы зрабіць яшчэ паўтузіна іншых рэчаў, каб прабавіць час, і ўсе яны былі б на ўвазе. Гэта ўскладніла б працу забойцы і павялічыла б верагоднасць яго злову. Усё гэта паказвала на пэўную ступень роспачы.
  
  
  Спроба таксама выклікала сур'ёзныя пытанні: нехта ведаў, што я Нік Картэр, а не Нэд Коўл. Хто? Калі гэты нехта быў звязаны з NAPR, навошта забіваць мяне ў Рыме? Чаму б мне не дазволіць мне прыйсці ў Ламану і без рызыкі прыкончыць мяне там? Адзін з адказаў можа палягаць у тым, што той, хто накіраваў майго новага суседа па пакоі, быў звязаны не з NAPR, а з North African Airlines. Паколькі гэтыя двое былі часткай адной структуры, загады на забойства зыходзілі звонку, але мелі значны ўплыў усярэдзіне авіякампаній.
  
  
  Невядома, ці быў у трупа на маёй койцы кіраваны. У любым выпадку нехта будзе чакаць справаздачы аб поспеху місіі. Было б цікава паглядзець, што зробіць цішыня. Я пакінуў яго пад коўдрай. З берэтай пад падушкай. Карабінерам было б весела, пры спробе зразумець гэта.
  
  
  Як і Хок. я
  
  
  адправіў яму кадаваную тэлеграму, адрасаваную місіс Хелен Коўл па адрасе акругі Калумбія. У ім я папытаў падаць усю інфармацыю аб валоданні і кантролі над North African Airlines. Я таксама згадаў, што, здаецца, маё прыкрыццё было раскрытае. Затым я выдаліўся ў рэстаран у аэрапорце, каб паспрабаваць нядрэнныя каталонцы і фіяскі Бардаліна. Толькі афіцыянт звярнуў на мяне ўвага.
  
  
  Была без дзесяці хвілін гадзіна, калі я вярнуўся ў зону пасадкі. Пасажыры ўжо праходзілі праверку, механічная праблема вырашана. Два брытанцы, больш счырванелыя, але зусім не схуднелыя з-за затрымкі, рваліся адзін за адным, калі суровы араб з чырвонай фескай абшукваў іх у пошуках зброі.
  
  
  Мой уласны допуск быў звычайнай справай. Ніводзін з трох памочнікаў-мужчын не надаваў мне большай увагі, чым хто іншы. Я прайшоў праз брамку і спусціўся па трапе пад паўдзённае сонечнае святло, імкнучыся апынуцца ў цэнтры патоку пасажыраў. Я не думаў, што нехта будзе страляць у мяне з гэтай выгаднай пазіцыі, але тады я не чакаў і прыёмнай камісіі.
  
  
  Салон Caravelle быў вузкім, а падвойныя сядзенні па баках праходу былі разлічаны на карысную нагрузку, а не на камфорт. Унізе было месца для ручной паклажы, а верхнія паліцы, прызначаныя толькі для паліто і капелюшоў, былі забіты разнастайнымі таварамі. Дзве сцюардэсы ў цёмна-сіняй уніформе з кароткай спадніцай не спрабавалі навязваць правілы, ведаючы, што гэта бескарысна. Фарба адслойвалася, як і бэжавы дэкор у мяне на галаве. Я спадзяваўся, што абслугоўванне самалётаў будзе больш прафэсійным. Я абраў месца ззаду. Такім чынам, я мог правяраць ізноў прыбылых і ні да каго не апынуцца спіной.
  
  
  У 13.20 пасадка пасажыраў спынілася. Большасць месцаў былі занятыя. Тым не менш, хваставая апарэль заставалася апушчанай, і пілот не ўключаў маторы. Забаўляў нас арабскі музак. Ці наўрад мы чакалі чарговай аб'явы аб механічнай затрымцы. Мы не былі да гэтага гатовы. Чакалі прыбыцця апошняга пасажыра.
  
  
  Ён прыйшоў з фырканне і пыхценнем, цяжка спатыкаючыся па прыступках, яму дапамагла больш высокая з двух сцюардэс, якія чакаюць яго сустрэчы.
  
  
  Я чуў, як ён хрыпіць па-французску: «Спяшайцеся, спяшайцеся, спяшайцеся. Усё спяшаецца… А я заўсёды спазняюся!» Затым ён убачыў сцюардэсу і пераключыўся на арабскую: «Ас салам алікум, бінці».
  
  
  «У алікум ас салам, абуі», - адказала яна, усміхаючыся, працягваючы яму руку. А потым па-французску: "Няма спешкі, доктар".
  
  
  "Аааа, скажы гэта сваёй стойцы браніравання!" Ён быў загружаны з поліэтыленавым пакетам, поўным бутэлек з віном, і вялікай патрапанай валізкай.
  
  
  Сцюардэса зарагатала над ім, вызваляючы яго ад рэчаў, у той час як ён цяжка дыхаў і пратэставаў супраць ненатуральнасці часу адпраўлення. Яго таксі затрымалася ў праклятым рымскім руху. Самае меншае, што магла б зрабіць ФАО, - гэта даць яму машыну і т. д. і т. д.
  
  
  Доктар быў буйным мужчынам з цяжкім тварам. У яго была шапка з павойных каротка астрыжаных сівых валасоў. Гэта, нараўне з яго касачавай скурай, паказвала на некаторы чорны радавод. Яго цёмна-сінія вочы ўяўлялі цікавы кантраст. Калі сцюардэса ўкладвала яго рэчы, ён пляснуўся на сядзенне побач са мной, выціраючы твар хусткай і прасячы прабачэння, пераводзячы дыханне.
  
  
  Я загаварыў з ім па-ангельску, калі хваставыя ўсходы паднялася і зафіксавалася на месцы. "Нейкая складаная гонка, а?"
  
  
  Цяпер ён глядзеў на мяне з цікавасцю. «Ах, англійская, - сказаў ён.
  
  
  «Некалькі разоў здымалі рэйс. Амерыканец».
  
  
  Ён шырока раскінуў свае мясістыя рукі: "Амерыканец!" Падобна, ён зрабіў захапляльнае адкрыццё. "Што ж, сардэчна запрашаем! Сардэчна запрашаем!" Ён працягнуў руку. «Я доктар Ота ван дэр Мэер з Харчовай і сельскагаспадарчай арганізацыі ААН». Яго акцэнт быў хутчэй французскім, чым галандскім.
  
  
  «Рамень бяспекі, доктар, - сказала сцюардэса.
  
  
  "Што што!" У яго быў гучны голас, і я заўважыў, што некалькі пасажыраў азірнуліся і альбо ўсміхаюцца, альбо махаюць яму.
  
  
  Рамень зашпіліў яго выпуклую сярэдзіну, і ён зноў звярнуў сваю ўвагу на мяне, калі «Каравела» адышла ад падушкі і пачала руліць. "Так - амерыканец. РАПКА?"
  
  
  «Не, я журналіст. Мяне клічуць Коўл».
  
  
  “Ааа, я разумею, журналіст. Як маецеся, містэр Коўл, вельмі прыемна». Яго поціск рукі паказаў, што пад подпругой ляжыць нешта цвярдзейшае. "З кім вы, The New York Times?"
  
  
  "Не. AP і WS."
  
  
  «О, так, так. Вельмі добра". Ён не ведаў AP&W ад AT&T, і яму было ўсё роўна. "Я мяркую, вы едзеце ў Ламану з-за смерці прэм'ер-міністра".
  
  
  "Гэта тое, што прапанаваў мой рэдактар".
  
  
  «Жахлівая рэч. Я быў тут, у Рыме, калі пачуў».
  
  
  Ён пакруціў галавой. "Сумны шок".
  
  
  "Вы ведалі яго добра?"
  
  
  "Так, вядома."
  
  
  "Не пярэчыце, калі я сумяшчаю прыемнае з карысным і задам вам некалькі пытанняў аб ім?"
  
  
  Ён міргнуў, гледзячы на мяне. Яго лоб быў шырокім і доўгім, з-за чаго ніжняя частка асобы здавалася дзіўна скарочанай. «Не, не, зусім не. Спытай мяне, што табе падабаецца, і я скажу табе ўсё, што магу».
  
  
  Я дастаў свой блакнот, і цягам наступнай гадзіны ён адказваў на пытанні і А. Я запоўніў мноства старонак інфармацыяй, якая ў мяне ўжо была.
  
  
  Лекар прытрымліваўся папулярнай думкі, што, нават калі смерць Менданіцы была выпадковай, у чым ён сумняваўся, пераварот палкоўніка быў недзе ў працэсе.
  
  
  «Палкоўнік - генерал Ташахмед?»
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Ён быў бы найбольш відавочным выбарам".
  
  
  Але дзе ў гэтым пераварот? Менданіку больш няма. Няўжо пераемнасць не пяройдзе да генерала?»
  
  
  «У ім мог быць замешаны палкоўнік. Палкоўнік Махамед Дуса - начальнік службы бяспекі. Кажуць, што ён пабудаваў сваю арганізацыю на ўзор егіпецкага Мухабарата».
  
  
  Якая была змадэлявана з дапамогай савецкіх дарадцаў на ўзор КДБ. Я чытаў пра Дуза ў сваіх інфармацыйных матэрыялах. Яны паказалі, што ён быў чалавекам Тасахмеда. «Што ён можа зрабіць, калі войска належыць Тасахмеду?»
  
  
  «Армія - гэта не Мухабарат», - прамармытаў ён. Затым ён уздыхнуў, скрыжаваўшы свае мясістыя рукі на грудзях, гледзячы на спінку сядзення перад ім. «Вы павінны сёе-тое зразумець, містэр Коўл. Я правёў большую частку свайго жыцця ў Афрыцы. Я бачыў падобныя рэчы раней. Але я міжнародны дзяржаўны служачы. Палітыка мяне не цікавіць, яны выклікаюць у мяне агіду. шакалы змагаюцца за тое, каб убачыць, хто можа быць верхнім шакалам. Менданік, магчыма, здаўся з боку пустазвонам, але ён не быў дурнем на сваёй радзіме. Ён клапаціўся пра свой народ, як мог, і цяжка сказаць, чым скончыцца будзь зараз, калі ён сышоў, але калі ўсё пойдзе як трэба, гэта будзе крывавым”.
  
  
  Лекар затрымаўся ў зубах і не зразумеў сэнсу. "Вы кажаце, што Дуза атрымлівае дапамогу звонку?"
  
  
  "Што ж, я не хачу, каб мяне цытавалі, але ў рамках маёй працы я павінен шмат падарожнічаць па краіне, і я не сляпы".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што Абу Асман упісваецца ў гэта?"
  
  
  "Асман!" Ён паглядзеў на мяне шырока расплюшчанымі вачыма. «Асман - стары рэакцыйны дурань, які бегае па пяску, які заклікае да святой вайны, як вярблюд, які крычыць аб вадзе. Не, не, гэта нешта іншае».
  
  
  "Я не збіраюся гуляць у угадайку, доктар".
  
  
  «Паслухайце, я ўжо зашмат кажу. Вы добры амэрыканскі журналіст, але я сапраўды ня ведаю вас. Я ня ведаю, што вы будзеце рабіць з маімі словамі».
  
  
  «Я слухаю, а не цытую. Гэта даведачная інфармацыя. Што б вы ні мелі на ўвазе, мне ўсё роўна давядзецца праверыць».
  
  
  «Я маю на ўвазе, містэр Коўл, што ў вас могуць узнікнуць праблемы з праверкай чаго-небудзь. Магчыма, вам нават не дазволяць уезд у краіну». Ён станавіўся крыху рэзкім.
  
  
  «Гэта шанец, якім павінен скарыстацца любы журналіст, калі ягоны рэдактар скажа: сыходзьце».
  
  
  «Стары. Я ўпэўнены, што гэта так. Але зараз не будзе ніякай прыязнасці да амерыканцаў, асабліва да тых, хто задае пытанні».
  
  
  «Што ж, калі я збіраюся атрымаць сумнеўны гонар быць выкінутым з гэтага месца да таго, як я патраплю туды, я пастараюся казаць мякка», - сказаў я. "Вы ведаеце, вядома, аб смерці нашага пасла?"
  
  
  “Вядома, але для людзей гэта нічога ня значыць. Яны думаюць толькі пра смерць свайго лідэра. Вы бачыце сувязь паміж імі? Што ж», - ён глыбока ўздыхнуў і ўздыхнуў, чалавек, які неахвотна прыняў рашэнне - «Паслухайце, я скажу яшчэ сёе-тое, і хопіць гэтага інтэрв'ю. У апошнія месяцы ў краіну прыязджала некалькі чалавек. Я ведаю іх погляд, таму што бачыў іх у іншых месцах. Партызаны, найміты, камандас - што заўгодна - некалькі чалавек прыязджаюць адначасова, не застаюцца ў Ламане, з'яжджаюць у вёску. Я бачу іх у вёсках. Чаму такія людзі павінны прыязджаць у гэтае месца? Я пытаю сябе. Тут нічога няма. Хто ім плаціць? Не Менданіцы. Так што, можа быць, яны турысты ў адпачынку, сядзяць у кафэ, любуючыся выглядам. Вы самі разумееце, містэр газетчык. Фініш». Ён паставіў кропку, развёў рукамі. «Цяпер вы мне прабачце. Мне трэба адпачыць». Ён адкінуў галаву, адкінуў сядзенне і заснуў.
  
  
  Яго пазіцыя заключалася ў тым, што чалавек хацеў пагаварыць, але неахвотна рабіў гэта, становячыся ўсё больш неахвотным па меры таго, як ён працягваў, пакуль ён не дасягнуў кропкі, калі ён быў засмучаны і незадаволены сваёй шчырасцю з невядомым журналістам. Або ён занадта шмат казаў, або ён быў добрым акцёрам.
  
  
  У любым выпадку не было неабходнасці расказваць мне пра прыток, калі ён так не лічыў. Камандас скралі ядзерную зброю, і хоць Блізкі Усход ад Касабланкі да Паўднёвага Емена быў поўны імі, гэта магло быць зачэпкай.
  
  
  Калі добры доктар прачнуўся, то
  
  
  пасля дрымоты ён быў у лепшым настроі. У нас заставалася каля гадзіны, і я параіў яму расказаць пра свае сельскагаспадарчыя праекты. Ён правёў большую частку свайго жыцця ў Афрыцы. У яго быў бацька-бельгіец - не галандзец - ён вучыўся ў Лувенскім універсітэце, але пасля гэтага яго жыццё было прысвечана харчовым праблемам Цёмнага кантынента.
  
  
  Калі пілот пачаў зніжэнне, ван дэр Меер пераключыўся з апавядання мне аб сусветнай катастрофе распаўсюджвання засухі на прыфастрыгоўванне рамяня бяспекі. «Нажаль мой сябар, - сказаў ён, - звычаі тут ніколі не бываюць лёгкімі. Для вас тым часам гэта можа быць вельмі складана. Застаньцеся са мной. Я зраблю вас пісьменнікам ФАО, як гэта?
  
  
  "Я б не хацеў даставіць табе непрыемнасцяў".
  
  
  Ён фыркнуў. “Для мяне не праблема. Яны ведаюць мяне дастаткова добра».
  
  
  Гэта было падобна да магчымасці. Калі б гэта было нешта яшчэ, я б высветліў чаму. "Я шаную прапанову", - сказаў я. "Я пайду за табой".
  
  
  "Я мяркую, вы не гаворыце па-арабску?"
  
  
  Заўсёды ёсць перавага ў тым, каб прыглушыць мову варожай краіны. "Гэта не адзін з маіх талентаў", - сказаў я.
  
  
  "Хммм." Ён пантыфікам кіўнуў. "А як наконт французскага?"
  
  
  "Un peu."
  
  
  "Што ж, выкарыстоўвайце гэта як мага лепш, калі вас будуць пытаць, і вас будуць дапытваць". Ён закаціў вочы.
  
  
  «Я паспрабую», - сказаў я, варожачы, ці змагу я пад вокладкай журналіста напісаць артыкул аб тым, чаму «вызваленая» эліта былых французскіх уладанняў аддае перавагу размаўляць па-французску як сімвал статусу, а не на сваёй роднай мове.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  Горад Ламана размешчаны на краі старажытнай гавані ў форме паўмесяца, пабудаванай яшчэ да таго, як рымляне выгналі карфагенян. Мы праляцелі над ім і над пыльным мегаполісам унізе. Ён не моцна вырас з майго апошняга прыпынку.
  
  
  "Ты быў тут раней?" - спытаў доктар.
  
  
  "Я чакаў, што Ламана будзе больш". Я сказаў, маючы на ўвазе, што не.
  
  
  “У яго павінна быць прычына для росту. Рымскія руіны ў Партарыёсе калісьці былі турыстычнай славутасцю. Можа, калі мы знойдзем нафту, хто ведае».
  
  
  Тэрмінал аэрапорта Ламаны ўяўляў сабой тыповы квадратны будынак жаўтлявага колеру з прылеглымі крыламі. Асобна ад яго стаяла адзіны вялікі ангар з высокім скляпеністым дахам. Акрамя нашага іншых самалётаў на лініі палёту не было. На лініі палёту быў узвод пяхоты ў бела-блакітных клятчастых куфіях у якасці галаўных убораў. Яны былі абсталяваныя бельгійскімі аўтаматамі FN 7.65 і падмацаваныя паўтузінам зручна размешчаных французскіх баявых машын Panhard AML.
  
  
  Аддзяленне ўзвода было расцягнута ўздоўж распаленага сонцам асфальта. Мы прайшлі міма іх, накіроўваючыся да мытнага крыла тэрмінала. Адна сцюардэса вяла парад, другая замыкала. Дапамагаючы доктару справіцца з перагрузкай, я заўважыў, што атрад выглядаў неахайна, без выпраўкі і глянцу, толькі панурыя позіркі.
  
  
  "Мне гэта не падабаецца", - прамармытаў доктар. "Можа, пераварот ужо ёсць".
  
  
  Доуан - "мытня" - у любой дзяржаве трэцяга або чацвёртага свету - справа зацяжная. Гэта адзін са спосабаў паквітацца. Гэта таксама зніжае беспрацоўе. Дайце мужчыну форму, скажыце яму, што ён начальнік, і вам не давядзецца плаціць яму шмат, каб ён заставаўся на працы. Але тут дадаліся два новыя фактары - абурэнне стратай лідэра і няўпэўненасць. Вынікам стала напруга і пачуццё страху сярод ізноў прыбылых. Я адчуваў яго пах у смуродным беспаветраным хляве, які служыў для прывітання прыбылых.
  
  
  Чарга рухалася з зададзенай павольнасцю, падарожнік павінен быў прад'явіць карту адхілення, пашпарт і карту імунізацыі на асобных станцыях, дзе знаходзіліся інспектары, якія імкнуцца выклікаць непрыемнасці і затрымку. Наперадзе пачуўся гнеўны голас лаянкі паміж трыма французамі і следчымі. Трыо з Парыжа не баяліся; яны былі мудрыя ў гульні.
  
  
  Калі падышла чарга ван дэр Меера, ён прывітаў афіцэра за стойкай па-арабску - як даўно страчанага брата. Брат унікліва хмыкнуў у адказ і махнуў цяжкай рукой.
  
  
  Калі я падышоў да прылаўка, доктар пераключыўся на французскую мову для мяне. «Гэты чалавек - сябар. Ён прыехаў з Рыма, каб пісаць пра эксперыментальныя фермы».
  
  
  Чыноўнік з тоўстай шыяй і квадратным тварам памахаў доктару і засяродзіўся на маіх паперах. Калі ён убачыў пашпарт, ён ускінуў галаву і ўтаропіўся на мяне з гнеўным задавальненнем. "Амерыканец!" ён выплюнуў гэта па-ангельску, бруднае слова. А потым зароў па-арабску: "Навошта ты сюды прыехаў?"
  
  
  «C'est dommage, M'sieu. Je ne comprend pas», - сказаў я, гледзячы яму ў брудныя вочы.
  
  
  "Raison! Raison!" - крыкнуў ён, прыцягваючы ўвагу. "Porquoi êtes-vous ici?" А затым па-арабску «Сын гнаявоеда».
  
  
  "Як ваш знакаміты доктар
  
  
  Ван дэр Меер сказаў: "Я прытрымліваўся французаў". Я тут, каб далажыць аб тым, чаго вы дабіліся, ператварыўшы пустыню ў ўрадлівую зямлю. Гэта добрыя навіны, пра якія трэба паведамляць усюды. Вы не згодны, пане маёр? "
  
  
  Гэта яго крыху адсунула. Павышэнне звання з малодшага лейтэнанта не пашкодзіла. Гэта выклікала крактанне.
  
  
  "Гэта рэч, якой можна ганарыцца". Я дастаў партабак і працягнуў яму. "Вам пашанцавала, што ў вас ёсць такі чалавек, як доктар". Я ўсміхнуўся ван дэр Мееру, які стаяў у чарзе каля наступнай стойкі і заклапочана глядзеў на нас праз плячо.
  
  
  Маёр, які нядаўна атрымаў званне, зноў крэкнуў, беручы цыгарэту, уражаны залатымі ініцыяламі. Я трымаў запальнічку. "Як доўга вы плануеце заставацца тут?" - Прагыркаў ён, вывучаючы маю візу, падробленую AX.
  
  
  «Тыдзень, ін-Шалах».
  
  
  "Не, не па волі Алаха, а па волі Мустафы". Ён выдыхнуў воблака дыму, паказваючы на сябе.
  
  
  «Калі хочаце, я змясцу вас у артыкул, які збіраюся напісаць. Маёр Мустафа, які вітаў мяне і даў мне магчымасць расказаць іншым пра вялікія справы, якія вы тут робіце». Я зрабіў вялікі жэст.
  
  
  Калі ён ведаў, што гэта падман, ён разумеў, што лепей не паказваць гэтага. Я казаў дастаткова гучна, каб мяне чулі ўсе астатнія інспектары. У арабаў сухое пачуццё гумару. Яны не любяць нічога лепшага, чым бачыць, як смяюцца над крыкунамі сярод іх. Я адчуваў, што прынамсі некаторым не падабаўся Мустафа.
  
  
  Насамрэч, з ім было нашмат лягчэй гуляць, чым з стронгай. Прайшоўшы міма яго, праверка і штампоўка сталі больш руціннымі. Ператрус багажу быў дбайным, але недастаткова дбайным, каб патурбаваць Вільгельміну і Х'юга. Я толькі двойчы чуў, што мяне звалі "брудным амерыканскім шпіёнам". Да таго часу, калі мой чамадан і сумка былі ўзнагароджаны белым мелам допуску, я адчуваў сябе як дома.
  
  
  Ван дэр Меер чакаў мяне, і калі мы выйшлі з душнага хлява, два брытанцы, якія не размаўлялі ні па-французску, ні па-арабску, лаяліся з Мустафай.
  
  
  Ношчык кінуў наш багаж у багажнік старадаўняга шэўрале. Лекар раздаў бакшыш, і з блаславення Алаха мы падняліся на борт.
  
  
  "Вы спыніліся ў палацы Ламана?" Мой гаспадар моцна спацеў.
  
  
  "Так."
  
  
  Я агледзеў сцэну. Тэрмінал спераду выглядаў больш чалавечным. Гэта была кругавая дарога з выступаючай стралой для руху вешалкі і жвіровай дарогай, якая вядзе праз Гара да міражу азёр. У гарачым тумане на поўдні паламаныя ўзгоркі былі вышэй, што прадзімаліся ветрам, выпаленыя сонцам. Жорсткае блакітнае неба было бязлітасным выпраменьвальнікам сонца.
  
  
  "Вы не знойдзеце, што ён адпавядае сваёй назве… палац". Лекар уздыхнуў, адкінуўшыся на спінку крэсла, даўшы кіроўцу інструкцыі. "Але гэта лепшае, што можа прапанаваць Ламана".
  
  
  "Я хачу падзякаваць вам за вашу дапамогу". Я таксама сядзеў, пакуль кіроўца паспрабаваў праштурхнуць педаль акселератара праз падлогу, перш чым ён завяршыў паварот, каб з'ехаць з дарогі.
  
  
  У доктара гэтага цярпення не было. «Прытармазі, шосты сын паганятага вярблюдаў!» Ён зароў па-арабску. "Прытармазі, ці я паведамлю пра цябе службе бяспекі!"
  
  
  Кіроўца здзіўлена зірнуў у люстэрка, прыўзняў нагу і надзьмуўся.
  
  
  "Ах, гэта ўжо занадта". Ван дэр Меер выцер твар хусткай. «Усё гэта так глупства, такая марнатраўнасць. Я хвалю цябе за тое, як ты паводзіў сябе. У цябе была добрая французская».
  
  
  «Магла быць і горш. Яны маглі забраць мой пашпарт».
  
  
  "Яны забяруць яго ў гатэлі, і Бог ведае, калі вы яго вернеце".
  
  
  «Вы ведаеце, можа, я выйду і напішу артыкул пра вашу працу. Дзе я магу вас знайсці?
  
  
  "Для мяне будзе гонарам." Ён гучаў так, нібыта ён сур'ёзна. «Калі б я спыняўся ў горадзе, я б запрасіў вас быць маім госцем. Але я павінен паехаць у Пакар. У нас там ёсць станцыя, дзе мы вырошчваем сою і бавоўну. Я мушу вярнуцца заўтра. Чаму б вам не ўзяць маю картку? Калі вы ўсё яшчэ тут, патэлефануйце мне. Я правяду вас да асноўнага напрамку нашай працы, і вы можаце спытаць мяне, што вам падабаецца ".
  
  
  «Калі я не ў турме ці мяне не выгналі, мы паспрабуем, доктар. Як вы думаеце, ужо адбыўся дзяржаўны пераварот?»
  
  
  Ван дэр Меер звярнуўся да кіроўцы: "У горадзе ўсё ціха?"
  
  
  "Салдаты і танкі, але ўсё ціха".
  
  
  «Пачакайце, пакуль у іх пахаванне. На вашым месцы, містэр Коўл, я ў той час не хадзіў бы з вуліцы. Наогул, чаму б вам не пайсці са мной зараз? Пакуль усё не сціхне».
  
  
  "Дзякуй, але я баюся, што прэса не стане чакаць, нават на пахаванні".
  
  
  З-за скаргаў на дрэнна які выкарыстоўваецца рухавік я пачуў новы гук. Я азірнуўся. Праз шэры экран нашага пылу хутка набліжалася іншая машына. Гэта была двухпалосная дарога. я
  
  
  ведаў, што калі б сустрэчны вадзіцель хацеў абысці, ён бы ўжо павярнуў на паласу для абгону. На інструктаж не было чакай. Я перабраўся праз сядзенне, збіў кіроўцу з руля, цяжка выцягнуў Шэўрале направа, а затым налева. Я з усяе сілы стараўся заставацца на дарозе, пакуль сыпаўся жвір і вішчаў гума. Раздаўся адзіны які ламае ляск металу аб метал, калі міма праляцела іншая машына. Ён ехаў занадта хутка, каб тармазіць і раз'ехацца.
  
  
  Не было магчымасці зірнуць на яго, і, прайшоўшы міма, ён не замарудзіў руху. Шафёр пачаў у лютасці выць, нібы заклікаючы вернікаў да малітвы. Гукавая дарожка Ван дэр Меера, здавалася, затрымалася ў канаўцы. "Маё слова! Маё слова!" было ўсё, што атрымалася. Я вярнуў руль кіроўцу, пачуваючыся лепш, спадзеючыся, што блізкая прамашка была прыкметай чагосьці большага, чым хтосьці ў забойнай спешцы.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Доктар устрывожана развітаўся са мной ля ўвахода ў гатэль. Ён адправіць паведамленне, як толькі вернецца з Пакара. Тэлефанаваць па тэлефоне было б немагчыма. Ён спадзяваўся, што я буду асцярожны і г.д. і г.д.
  
  
  Калі мы ехалі ўздоўж Адрыяна Пельта, абгінаючы гавань, было шмат сведчанняў таго, што генерал Тасахмед выставіў свае войскі на агляд. Калі мы пад'ехалі да брудна-белага фасада гатэля, войскі рассыпаліся сярод пальмаў і кіпарысаў, як пустазелле. Іх прысутнасць, здавалася, толькі ўзмацніла турботу ван дэр Меера пра мяне. "Je vous remercie beaucoup, доктар", - сказаў я, выходзячы з таксі. "A la prochaine fois. Bon Chance en Pakar".
  
  
  "Уі! Уі!" Ён высунуў галаву ў акно, ледзь не страціўшы капялюш. "Mon plaisir, a bientôt, a bientôt!"
  
  
  "Вы робіце стаўку". Кіроўца ніколі не збіраўся дараваць мне за тое, што я выратаваў яму жыццё, але за бакшыш, які я яму ўручыў, прынёс мне мой багаж, і я хутка падняўся па каменных прыступках у цёмную нішу фае гатэля.
  
  
  Сорак гадоў таму палац Ламана быў найлепшым з таго, што французскія каланісты маглі сабе прапанаваць. Засталася старая паціна, засталася прахалода. Але пах быў больш свежым, як і кансьерж.
  
  
  Ціск часу больш не дазваляла раскошы гуляць у гульні. Калі ён выявіў, што я магу размаўляць па-французску, ён увайшоў у звычку не атрымліваць просьбу аб браніраванні. На жаль, усе нумары былі забраніраваны. У яго быў месячны твар з калючымі чорнымі валасамі і празрыстымі чорнымі вачыма. Духі, якімі ён купаўся, адпавядалі яго жэстам, як і яго жоўта-карычневая камізэлька.
  
  
  Я быў адзіным прыбылым у той момант, а фае было дастаткова вялікім, каб ніхто не звяртаў на нас увагі. Я прынёс свой пацвярджальны тэлекс левай рукой, калі правая зашпілялася на камізэльцы. Затым я зблізіў іх, часткова перацягнуўшы яго праз прылавак.
  
  
  "У цябе ёсць выбар", - ціха сказаў я. «Вы можаце з'есці гэтае пацверджанне маёй броні ці даць мне ключ ад майго пакоя прама зараз».
  
  
  Магчыма, гэта быў выраз яго вытарашчаных вачэй у маіх. Ён указаў, што не галодны. Я адпусціў яго. Ачысціўшы ўскудлачаныя пёры, ён дастаў ключ.
  
  
  "Merci, bien". Я прыемна ўсміхнуўся.
  
  
  «Вы павінны запоўніць пасведчанне асобы і пакінуць свой пашпарт», - прахрыпеў ён, паціраючы грудзі.
  
  
  "Пазней", - сказаў я, беручы картку. «Калі я крыху пасплю».
  
  
  "Але мсье ...!"
  
  
  Я пайшоў прэч, паказваючы хлопчыку, каб той нёс маю сумку.
  
  
  Калі мне патрэбна інфармацыя ці паслуга ў горадзе, у мяне ёсць дзве крыніцы: кіроўцы таксі і прыслуга. У дадзеным выпадку гэта было апошняе. Яго звалі Алі. У яго быў прыемны твар і блакітныя вочы. Ён выдатна гаварыў на піджыне-французскай. Я адразу зразумеў, што ў мяне з'явіўся сябар.
  
  
  Ён кінуў на мяне які разумее погляд, пакуль мы ішлі да ліфта ў стылі барока. "Майстар зрабіў дрэннага чалавека ворагам". Яго твар азарыўся шырокай ухмылкай.
  
  
  "Я знайшоў яго манеры дрэннымі".
  
  
  «Яго маці была свіннёй, яго бацька - казлом. Ён прынясе табе непрыемнасці». Яго голас вырваўся з яго жывата.
  
  
  Паднімаючыся ў ліфце памерам са стайню, Алі назваў мне сваё імя і паведаміў, што кансьерж, Арэф Лакуце, быў паліцыянтам шпіёнам, сутэнёрам, педыкам і подлым ублюдкам.
  
  
  «Майстар зайшоў далёка», - сказаў Алі, адчыняючы дзверы ў мой пакой.
  
  
  "І яшчэ далей, Алі". Я прайшоў міма яго ў цьмяна асветлены пакой, які мне вылучыў Лакут. Алі уключыў святло, што не моцна дапамагло. "Калі мне спатрэбіцца машына, ты ведаеш, дзе яе знайсці?"
  
  
  Ён ухмыльнуўся. "Усё, што хоча Майстар, Алі можа знайсці… і кошт не прымусіць цябе лаяць мяне занадта моцна".
  
  
  «Я хачу машыну, якая ездзіць лепш за старога вярблюда».
  
  
  "Або новы", - засмяяўся ён. "Як хутка?"
  
  
  "Цяпер быў бы добры час".
  
  
  "Праз дзесяць хвілін і ён твой".
  
  
  "З'яўляецца"
  
  
  Тут ёсць задняе выйсце? "
  
  
  Ён акінуў мяне крытычным поглядам. "Гаспадар не збіраецца прыносіць непрыемнасці?"
  
  
  "Не сёння. Чаму вакол так шмат салдат? Я заўважыў яго канцэнтрацыю, калі дастаў з паперніка поўны кулак рыялаў.
  
  
  «Гэта справа рук генерала. Цяпер, калі Бос мёртвы. Ён будзе босам».
  
  
  "Ці быў мёртвы Бос добрым чалавекам?"
  
  
  "Як любы бос", - паціснуў ён плячыма.
  
  
  "Ці будзе праблема?"
  
  
  "Толькі для тых, хто супраць генерала".
  
  
  "Ці шмат?"
  
  
  «Ёсць чуткі, што яны ёсць. Некаторыя жадаюць, каб на яго месцы кіравала выдатная лэдзі мёртвага Гаспадара».
  
  
  "Што ты кажаш?"
  
  
  “Я не кажу. Я слухаю".
  
  
  "Колькі з гэтага вам трэба?" Я размахваў яму банкнотамі.
  
  
  Ён пакасіўся на мяне. «Майстар не вельмі разумны. Я мог бы цябе абрабаваць».
  
  
  "Не." Я ўсміхнуўся яму. «Я хачу наняць цябе. Калі ты мяне падманеш - ну, ін-ула».
  
  
  Ён узяў тое, што яму было патрэбна, потым сказаў мне, як дабрацца да задняга выхаду з гатэля. "Дзесяць хвілін", - сказаў ён, падміргнуў мне і пайшоў.
  
  
  Я замкнуў дзверы і зачыніў жалюзі на адзіным акне пакоя. Насамрэч гэта былі дзверы, якія выходзілі на невялікі балкон. З яго адкрываўся від на плоскія дахі і на гавань. Ён таксама ўпускаў свежае паветра. Укладваючы Вільгельміну ў сваю наплечную кабуру і прымацоўваючы Х'юга да перадплечча, я падумаў аб Генры Саттон, рэзідэнце ЦРУ. Калі б нашы пазіцыі памяняліся месцамі, у мяне быў бы хто-небудзь у аэрапорце, каб праверыць маё прыбыццё, кіроўца, які быў бы напагатове, і кантакт тут, у гатэлі, каб аблегчыць мой уваход. Было б паведамленне аб наяўнасці машыны. Генры мала мне паказваў.
  
  
  Задні ўваход у гатэль выходзіў у смуродны завулак. Ён быў досыць шырокім для Fiat 1100. Алі і ўладальнік машыны чакалі мяне, першы, каб атрымаць маё дабраславеньне, а другі, каб паглядзець, наколькі я зраблю яго багацей.
  
  
  "Табе гэта падабаецца, Майстар?" Алі паляпаў плёнкай пылу на крыле.
  
  
  Мне больш спадабалася, калі я ўвайшоў і завёў яго. Прынамсі, усе чатыры цыліндры працавалі. Дзень гаспадара быў сапсаваны, калі я адмовіўся гандлявацца, даў яму палову таго, што ён назваў за чатырохдзённую арэнду, і выехаў з тупіку, заклікаючы Алаха дабраславіць іх абодвух.
  
  
  Ламана больш была падобная на вялікі парк, чым на горад. Французы пабудавалі яго вуліцы ў форме веера і пераплялі іх з мноствам кветкавых паркаў, дзякуючы набыццю, на якім размяшчалася тэрыторыя. Сумесь маўрытанскай архітэктуры і французскага планавання надала Ламане зачараванне старога свету, якое не змаглі сцерці нават яе вызваліцелі.
  
  
  Я запомніў яго вуліцы падчас палёту на верталёце ў Манрэаль, і я рухаўся ў вузкім патоку машын, накіроўваючыся да ўскраін і пасольства ЗША на вуліцы Пепін. На асноўных скрыжаваннях стаялі бранявікі і адпачывалі экіпажы. Я спецыяльна праехаў міма Прэзідэнцкага палаца. Яго багата ўпрыгожаныя вароты былі задрапіраваныя чорным крэпам. Праз залатыя рашоткі я бачыў доўгую, увітую пальмамі дарогу. Планіроўка, экстэр'ер і інтэр'ер таксама былі ў маёй памяці. Абарона Палаца была не лепшая, чым у любой іншай кропцы. Магчыма, Тасахмед накіраваў свае войскі, каб зрабіць уражанне, а не таму, што чакаў непрыемнасцяў.
  
  
  Пасольства, невялікая белая віла, размяшчалася за доўгай высокай белай сцяной. Сцяг на даху быў напалову штатным. Мне было прыемна бачыць марскіх пяхотнікаў, якія стаяць на варце каля варот, і яшчэ больш мяне парадавала іх сур'ёзная манера паводзін. Мой пашпарт праверылі. Fiat праверылі ад капота да багажніка. Сатану патэлефанавалі. Адказ прыйшоў, і мне сказалі, дзе прыпаркавацца і далажыць сяржанту пры ўваходзе ў пасольства. Усё гэта заняло каля дзвюх хвілін, вельмі ветліва, але ніхто не выпусціў ніводнага выкруту.
  
  
  За дзвярыма я знайшоў сяржанта. Яго было б цяжка не заўважыць. Я быў рады, што мы былі на адным баку. Ён пераправерыў, а затым параіў мне ўзяць па левую руку на шырокую лесвіцу з двума галінамі. Пакой 204 быў маёй мэтай.
  
  
  Я падняўся па пакрытай дываном лесвіцы сярод паху кветак, цішыні пахавальнай цішыні. Цішыня была не толькі мерай падзеі, але і гадзінай. Было ўжо больш за пяць.
  
  
  Я пастукаў па нумары 204 і, не чакаючы адказу, адчыніў дзверы і ўварваўся ўнутр. Гэта быў прыём, і рудавалосая жанчына, якая чакала мяне, зрабіла нешта, каб змякчыць паток пара, які я наладзіў на Сатана. "Элегантная" было маёй першай рэакцыяй; не звычайны сакратар, быў маім другім уражаннем.
  
  
  Я меў рацыю па абодвух пунктах.
  
  
  "Містэр Коўл, - сказала яна, падыходзячы да мяне, - мы вас чакалі".
  
  
  Я не чакаў яе ўбачыць, але наш кароткі поціск рукі сказаў сёе-тое добрае на выпадак нечаканага. „Я прыйшоў так хутка, як я змог».
  
  
  "Ой". Яна здрыганулася ад майго сарказму, яе бледна-зялёныя вочы бліснулі. Яе ўсмешка была тонкай, як яе пах, колер яе валасоў быў чымсьці асаблівым, Йейтс і Кэтлін Хуліхан - усё ў адным твары. Замест гэтага яна была Полай Мэцьюз, памочніцай і сакратаром зніклага Генры Сатана. "Дзе ён?" - Сказаў я, ідучы за ёй у офіс.
  
  
  Яна не адказала, пакуль мы не селі. «Генры - містэр Сатан - працуе над падрыхтоўкай… у дачыненні да смерці амбасадара».
  
  
  "Што гэта вырашыць?"
  
  
  "Я… я сапраўды не ведаю… Толькі гэта можа адказаць, чаму яго забілі".
  
  
  "Там нічога няма?"
  
  
  "Не." Яна пахітала галавой.
  
  
  "Калі Сатан вернецца?"
  
  
  "Ён думае да сямі".
  
  
  "Што-небудзь прыйшло для мяне?"
  
  
  «О так, ледзь не забылася». Яна ўручыла мне канверт са свайго стала.
  
  
  "Прабачце мяне." Закадаваны адказ Хоука на мой рымскі запыт быў кароткім і не даў рэальных адказаў: валоданне NAA 60% Mendanike, 30% Tasahmed, 10% Shema. Калі б Тасахмед ці Шэма захацелі забіць мяне, гэта напэўна можна было б зрабіць тут лягчэй, чым у Рыме.
  
  
  Я зірнуў на Паўлу, адзначыўшы, што яе грудзі рэзка павялічылася на фоне блузкі. "Мне патрэбен ваш офіс сувязі".
  
  
  "Чым мы можам дапамагчы". Яе жэст быў хупавым.
  
  
  "Пойдзем пагаворым аб сувязі".
  
  
  Аддзел сувязі і яго галоўны аператар Чарлі Ніл крыху супакоілі. Абсталяванне было найноўшым, Ніл ведаў сваю справу. Выкарыстоўваючы іншы фіктыўны адрас, я закадаваў AX-Sp. для Хоука: трэба ўсё аб ФАО, д-р Ота ван дэр Меер.
  
  
  "Я павінен атрымаць адказ на працягу паўгадзіны, Чарлі". Я сказаў. "Вы дасце мне ведаць".
  
  
  «Мы будзем у маёй каюце», - адукавала нас абодвух Паўла.
  
  
  На тэрыторыі пасольства, абнесенай сцяной, было некалькі невялікіх бунгала для супрацоўнікаў. Паула паведаміла мне, што да нядаўняга часу пражыванне ў такой хаце было неабавязковым, але тэрарыстычныя акты супраць персанала ЗША зрабілі іх абавязковым, каб усе жанчыны, асабліва адзінокія, прызначаныя ў NAPR, пражывалі ў іх.
  
  
  "Нядрэнная ідэя", - сказаў я, пакуль мы ішлі па сцяжынцы да яе катэджу.
  
  
  "У ім ёсць свае перавагі, але гэта абмяжоўвае".
  
  
  Навакольныя кіпарысы надаваў гэтаму месцу прыемнае адчуванне адзіноты, хоць паблізу быў падобны катэдж. Чырвоная бугенвілія на фоне белага абліцоўвання дадавала атмасферу прымірэння, гэтак жа ілюзорнага, як і ўсё астатняе.
  
  
  "Звычайна я б падзяліўся сваім маёнткам з кімсьці, каго я, верагодна, не вытрываю, але на гэты раз недахоп у людзях акупіўся". Мне спадабалася, як яна кіўнула галавой.
  
  
  Ззаду яшчэ меншай кухні было невялікае Паціа, мы селі на ім і паспрабавалі джын з тонікам. "Я думала, тут будзе зручней", - сказала яна.
  
  
  «Мне падабаецца ваша меркаванне. Дазвольце мне папесціць сябе адной з маіх патуранняў». Я прапанаваў свае цыгарэты.
  
  
  "Хм... залатыя літары, як прыгожа".
  
  
  «Табе спадабаецца тытунь. Вы займаецеся тым жа бізнэсам, што і Генры?
  
  
  Яна кіўнула, калі я працягнуў запальнічку.
  
  
  "Калі зносіць дах?"
  
  
  «Заўтра на пахаванні будуць праблемы. Але ў генерала Тасахмеда няма рэальнай апазіцыі».
  
  
  «Што тут адбывалася перад смерцю Менданіцы і амбасадара?»
  
  
  Яна кінула на мяне асцярожны абстрактны позірк. «Можа, табе лепш пачакаць і пагаварыць аб гэтым з містэрам Сатанам».
  
  
  “У мяне няма часу чакаць. Што б вы ні ведалі, давайце прама зараз».
  
  
  Ёй не спадабаўся мой тон. "Паслухайце, містэр Коўл ..."
  
  
  «Не, паслухайце. Вы атрымалі інструкцыі супрацоўнічаць. Мне падабаецца, як вы супрацоўнічаеце, але не кажыце пра мяне афіцыйна. Мне трэба ведаць, і зараз». Я глядзеў на яе і адчуваў іскры.
  
  
  Яна адвярнулася. Я не мог сказаць, ці была чырвань у яе на шчоках, таму што яна хацела сказаць мне, каб я пайшоў да д'ябла, або таму, што мы аказвалі адзін на аднаго ўзаемны ўплыў. Праз імгненне яе вочы вярнуліся да маіх, халодным і злёгку варожым.
  
  
  “Ёсьць дзьве рэчы. Па-першае, я здзіўлена, што вы яшчэ не ведаеце. Са жніўня мы адпраўляем у Лэнглі інфармацыю аб прыбыцці прафесійных тэрарыстаў з розных месцаў…»
  
  
  "Прыбыццё адзінокімі, парамі і тройкамі". Я скончыў за яе. "Пытанне - дзе яны?"
  
  
  “Мы не ўпэўненыя. Яны проста прыходзяць і знікаюць. Мы думалі, што за гэтым стаіць прэм'ер-міністр. Амбасадар Пэтэрсан хацеў абмеркаваць гэта з ім».
  
  
  Мне было сумна, што ў ван дэр Мэера было больш адказаў, чым у гэтых людзей. "Яны ўсё яшчэ ўваходзяць?"
  
  
  "Двое прыбылі дваццаць чацвёртага з Дофара".
  
  
  "Вы адчуваеце, што Менданіку прывёў іх, каб узмацніць свой націск супраць Асмана? "
  
  
  
  "Мы спрабавалі праверыць магчымасць".
  
  
  «Якія адносіны былі ў Бэн д'Ако з генералам?»
  
  
  «Цалуюцца стрыечныя браты».
  
  
  У яе былі ўсе стандартныя адказы. «Ці ёсць доказы таго, што яны маглі перастаць цалавацца, што Тасахмед пазбавіўся Менданіка?»
  
  
  «Натуральна, гэта прыходзіць на розум. Але ў нас няма доказаў. Калі Генры зможа даведацца асобу кіроўцы, які забіў амбасадара Петэрсена, магчыма, мы гэта таксама высветлім».
  
  
  Я паморшчыўся ў сваю шклянку. "Дзе ўпісваецца палкоўнік Дуза?"
  
  
  “У кішэні генэрала. Ён робіць брудную працу і любіць гэта. Калі глядзіш на яго, бачыш луску змеі».
  
  
  Я стаўлю пустую шклянку. "Які другі пункт вы згадалі?"
  
  
  “Гэта можа быць нічога. Ёсць чалавек па імі Ханс Гаер, жадаючы ўсталяваць кантакт з містэрам Сатанам».
  
  
  "Хто ён?"
  
  
  "Ён галоўны механік North African Airlines".
  
  
  Мае вушы насцярожыліся. "Ён даў якое-небудзь указанне на тое, што ён хацеў?"
  
  
  «Не. Ён хацеў прыйсці. Я сказала, што мы патэлефануем».
  
  
  З пункту гледжання маёй сэксуальнай цягі Паўла Мэцьюз мела ашаламляльны поспех. Як аператыўнік ЦРУ ці памагаты аператыўніка, ці як бы там ні было, яна нагадала мне аб сваім зніклым босе. "Вы ведаеце, дзе Гаер?"
  
  
  «Ну, у аэрапорце ёсць толькі адна ангар-стойка. Ён сказаў, што будзе там да васьмі».
  
  
  Я ўстаў. «Паўла, мне вельмі шкада, што ў мяне няма часу казаць пра колер тваіх валасоў і пах язміну. Я хацеў бы праверыць яго ад дажджу. А пакуль не маглі б вы папрасіць Генры сустрэцца са мной у бар у Lamana Palace у восем і прынесці адказ на маю тэлеграму? "
  
  
  Калі яна ўстала, яе шчокі зноў набылі чырвань. «У містэра Сатана можа быць сустрэча».
  
  
  "Скажы яму адмяніць". Я кладу ёй рукі на плечы. "І дзякуй за напой". Я цнатліва пацалаваў яе ў лоб і рушыў прэч, усміхаючыся яе збянтэжанаму погляду.
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  Калі я пад'язджаў да аэрапорта, святло згасала ў выпаленым сонцам небе. Гарэлі палявыя ліхтары, і маяк на вышцы адлюстроўваў цяжкі чырвоны змрок. Цяпер перад пад'ездам стаялі тры браневікі замест двух. Я ведаў, што ўваход у аэрапорт таксама будзе ахоўвацца. За мной не сачылі з горада, і ніхто не назіраў за маім доступам у пасольства ці з яго. Наперадзе блакада будзе крыху больш складана.
  
  
  Я павярнуў з галоўнай пад'язной дарогі на невялікі адрэзак дарогі, якая вядзе да ангараў. У канцы дарогі стаялі пасты аховы, а побач - французскі камандзірскі джып AMX і бронетранспарцёр TT 6. Некаторыя людзі лайдачылі, пакуль не ўбачылі, што я набліжаюся. Затым яны агрызнуліся, як быццам я быў той сілай уварвання, якую яны чакалі. Мне жэстам сказалі спыніцца ў добрых пяцідзесяці футах ад варот.
  
  
  Сяржант вывеў атрад з чатырох чалавек з баявымі сіламі напагатове. Прывітанне было рэзкім і па-арабску. Я быў на забароненай тэрыторыі. Якога чорта я думаў, што раблю!
  
  
  Мой адказ быў на французскай. Я быў прадстаўніком Парыжскага аэранаўтычнага таварыства. У мяне былі справы з м-сье Гаерам, шэф-механікам Mecanicien des Avions Africque Nord. Ці было гэта няправільнае месца для ўваходу? З гэтым пытаннем я прад'явіў свой афіцыйны французскі пашпарт з належным друкам.
  
  
  Сяржант узяў дакумент і выдаліўся з ім у будку аховы, дзе два афіцэры засяродзіліся на гартаванні старонак. Мае чатыры стражніка глядзелі на мяне без кахання. Я чакаў наступнага кроку, добра ведаючы, якім ён будзе.
  
  
  На гэты раз сяржанта суправаджаў лейтэнант. Ён быў крыху менш непрыязны і звярнуўся да мяне па-французску. Якая была мэта майго візіту? Чаму я хацеў пабачыцца з м-сье Геерам?
  
  
  Я растлумачыў, што ў NAA узніклі праблемы з авіянікай свайго новага Fourberge 724C, і мяне паслалі з Парыжа для вырашэння гэтай праблемы. Пасля я даверыўся лейтэнанту і жэстамі апісаў у тэхнічных дэталях усё, што адбылося. Я натхніўся. Нарэшце ён насыціўся, вярнуў мне мой пашпарт і махнуў мне рукой, аддаючы загад прапусціць мяне.
  
  
  "Алах маак!" Я крыкнуў і адсалютаваў, праходзячы праз вароты. Салют быў вернуты. Мы ўсе былі на адным баку. Ды дабраславіць Алах і слабую бяспеку.
  
  
  На стаянцы ў ангара стаяла ўсяго дзве машыны. Я чакаў сустрэць дадатковых ахоўнікаў, але іх не было. Прайшоўшы праз перыметр, вы апынуліся ўсярэдзіне. На лініі палёту была пара старых DC-3. Унутры ангара знаходзіўся яшчэ адзін з вытрыбушанымі рухавікамі. Апроч Каравелы і некалькіх двухрухальных самалётаў паменш, быў яшчэ і надзвычайны новы самалёт Gulfstream. Пад акном кабіны знаходзілася эмблема НАПР. Несумненна, гэта была версія Air Force One Менданіку. Навошта ехаць на DC-6 у Будан?
  
  
  Калі ў вас быў такі шыкоўны самалёт?
  
  
  Зважаючы на розныя самалёты, калі я праходзіў праз унутраную частку ангара, я не заўважыў рухомых тэл. Гэта было падчас звальнення, гэта было дакладна. Уздоўж задняй часткі ангара знаходзілася зашклёная офісная секцыя. У яго вокны я ўбачыў святло і накіраваўся да яго.
  
  
  У Ханса Гейера быў гарэзны твар з хітрымі вачыма, падобнымі на гузікі. Яго лысы купал быў колеру апрацаванай скуры. Ён быў невысокім і каржакаватым, з буйнымі перадплеччамі і вялікімі рукамі, пакрытымі тоўстымі ямкамі. У яго была здольнасць схіляць галаву, як малінаўка, якая выслухоўвае чарвяка. Ён паглядзеў на мяне, калі я ўвайшоў у дзверы.
  
  
  "Містэр Гаер?"
  
  
  "Гэта я." Яго голас быў нацёрты наждачнай паперай.
  
  
  Калі я працягнуў руку, ён выцер сваю брудны белы камбінезон, перш чым працягнуць яго. "Вы хацелі бачыць містэра Сатана?"
  
  
  Ён раптам насцярожыўся і паглядзеў праз шкляную перагародку, а потым зноў на мяне. «Ты не Сатан».
  
  
  «Дакладна. Мяне клічуць Коўл. Мы з містэрам Сатанам ведаем адзін аднаго».
  
  
  "Хммм." Я чуў, як за яго моцна нахмураным ілбом пстрыкаюць колы. «Як ты сюды патрапіў? У іх гэтае месца зашпілена шчыльней, чым каровіна задніца падчас даення».
  
  
  "Я прыйшоў не для таго, каб даіць".
  
  
  Ён паглядзеў на мяне секунду, а затым засмяяўся. «Даволі добра. Сядайце, містэр Коўл». Ён паказаў на крэсла з другога боку яго захламленага стала. "Я не думаю, што нам хтосьці будзе перашкаджаць".
  
  
  Мы селі, ён адчыніў скрыню стала і дастаў бутэльку змацаванага бурбона і некалькі папяровых шкляначак. «Адчуваеш сябе нармальна? Няма лёду?»
  
  
  "У цябе таксама ўсё ў парадку", - сказаў я, ківаючы на бутэльку.
  
  
  «О, я крыху падарожнічаю. Скажы, калі».
  
  
  - сказаў я, і пасля таго, як мы мінулі апладысменты і запалілі нашы ўласныя брэнды, Ханс схіліў галаву да мяне і падышоў да справы. "Што я магу зрабіць для вас, містэр Коўл?"
  
  
  “Я думаю, што ўсё адбываецца наадварот. Вы хацелі нас бачыць».
  
  
  «Чым вы займаецеся ў амбасадзе, містэр Коўл? Я думаў, што ведаю ўсіх там».
  
  
  “Я прыехаў сёння днём. Генры папрасіў мяне яго замяніць. Людзі, для якіх я працую, далі мне інструкцыі - не губляйце часу дарма. Мы зоймемся гэтым?
  
  
  Ён зрабіў глыток са сваёй шклянкі і закінуў галаву. “У мяне ёсць некаторая інфармацыя. Але я выявіў, што ў гэтым свеце няма нічога лёгкага ці таннага».
  
  
  “Без аргументаў. Якая інфармацыя? Які кошт?"
  
  
  Ён засмяяўся. «Госпадзе, ты сапраўды не араб! І так, я ведаю, у цябе няма часу губляць дарма». Ён нахіліўся наперад, паклаўшы рукі на стол. Ад верхняга святла на яго купале блішчаў пот. «Добра, бо ў душы я патрыёт, я аддам вам гэта за капейкі. Тысяча долараў амерыканскіх долараў на рахунак і пяць тысяч, калі я змагу прадставіць доказы».
  
  
  «Што добрага ў першай частцы, калі вы не можаце зрабіць другую?»
  
  
  «О, але я магу. Проста гэта можа заняць крыху часу, таму што зараз тут усё ў жудасным стане. Жадаеш папоўніць запасы?»
  
  
  "Не Дзякуй. Скажам так. Я дам вам трыста на дэпазіт. Калі першая частка будзе добрай, вы атрымаеце астатнія сем і гарантыю ў памеры пяці тысяч, калі будзеце вырабляць».
  
  
  Ён выпіў за мяне рэшткі свайго напою, праглынуў і наліў сабе яшчэ. "Я разумны", - сказаў ён. "Паглядзім на трыста".
  
  
  "Ёсць толькі адна рэч". Я дастаў свой кашалёк. «Калі я не думаю, што тое, што ў вас ёсць, варта дэпазіту, мне давядзецца забраць яго назад».
  
  
  "Вядома, не пацей, вось убачыш".
  
  
  "Таксама я хачу атрымаць адказы на некалькі маіх уласных пытанняў".
  
  
  "Усё, што я магу зрабіць, каб дапамагчы". Ён ззяў, лічачы шэсць пяцідзесятых і сунуўшы іх у нагрудную кішэню камбінезона. "Добра", - ён праверыў перагародку, схіліў галаву і панізіў голас. «Авіякатастрофа Менданіцы не была выпадковасцю. Я ведаю, як гэта адбылося. Доказы знаходзяцца ў абломках у Будане».
  
  
  "Вы ведаеце, хто гэта зрабіў?"
  
  
  «Не, але любы дурань можа зрабіць даволі добрую здагадку. Цяпер Тасахмед - нумар адзін».
  
  
  «Мае людзі не плацяць за здагадкі. Дзе DC-7?
  
  
  DC-7! Гэта была шасцёрка, на якой ляталі Менданіцы і ягоная банда». Яго голас павысіўся. «І яны, чорт вазьмі, павінны былі ляцець на «Гольфстрыме». Гэта было першае, што мяне папярэдзіла. Але гэта была пасадка...»
  
  
  "Ганс", - я падняў руку. "Сямёрка, дзе DC-7, які належыць NAA?"
  
  
  Яго затрымалі. Ён быў няспраўны. «У Руфе, на вайсковай базе. Якога чорта гэта трэба рабіць...»
  
  
  «Чаму ён знаходзіцца ў Руфе? Звычайна ён там грунтуецца?
  
  
  "Ён узяты ў войска на пару месяцаў".
  
  
  "Што наконт яго каманды?"
  
  
  «Строга вайскоўцы. Паслухайце, хіба вам не цікава, як яны ўзялі Менданіцы?
  
  
  
  Гэта пякельная гісторыя. Гэта здарылася раней. Шаблон быў той самы, падыход быў той самы. Гэта была ідэальная ўстаноўка. Гэта…"
  
  
  "Вы былі на дзяжурстве, калі Менданіцы ўзляцеў?"
  
  
  «Чорт вазьмі, не! Калі б я быў там, ён быў бы жывы сёння ... ці, можа быць, я таксама быў бы мёртвы. Халід быў на дзяжурстве. Ён быў начным начальнікам. Толькі яго больш няма побач ні днём, ні ноччу. Мне сказалі, што я хворы. Так што я спрабую сказаць табе сёе-тое, перш чым захварэю, толькі ты жадаеш пагаварыць аб гэтым праклятым DC-7. Калі яны забралі яго адсюль, я сказаў, абрусам дарога! "
  
  
  Пакуль ён грымеў, я праводзіў звычайную праверку праз шкляную перагародку. У вешалцы не гарэла святло, але ў прыцемках было дастаткова, каб разгледзець сілуэты тых, хто зноў прыбыў. Іх было пяцёра. Яны рухаліся па раскладзеным ангары ў пашыраным парадку. Пераключальнік святла над галавой знаходзіўся на сцяне за Гансам.
  
  
  "Выключы святло, хутка!" - Умяшаўся я.
  
  
  Ён атрымаў паведамленне з майго тону і таго факту, што ён быў побач дастаткова доўга, каб ведаць, калі заткнуцца і зрабіць, як яму сказалі.
  
  
  Я адчуў непрыемны бранхіяльны кашаль, змяшаны са звонам разбітага шкла, калі я адкінуўся на спінку крэсла і стаў на калені. Вільгельміна ў руцэ. У цемры я чуў, як Ганс цяжка дыхае.
  
  
  "Ёсць чорны ход?"
  
  
  "У злучальным офісе". Яго голас дрыжаў.
  
  
  «Забярыся туды і пачакай. Я паклапачуся пра ўсё тут».
  
  
  Мае словы былі перапынены яшчэ некалькімі кулямі і парай рыкашэтаў. Мне не хацелася адкрываць агонь з 9-мм кулямёта і выклікаць пяхоту. Атака была цалкам марнай. Не было неабходнасці ламаць шкляныя вокны, каб пяць герояў змаглі схапіць аднаго няўзброенага механіка. Глушыцелі азначалі, што яны не належалі кампаніі, якая ахоўвае аэрапорт. Можа быць, іх ідэя палягала ў тым, каб напалохаць Ганса да смерці.
  
  
  Я чуў, як Ганс праслізнуў у суседні офіс. Я прысеў ля дзвярэй і пачаў чакаць. Не доўга. З ляскам ног уляцеў першы з тых, хто нападаў. Я нізка ўдарыў яго, і, калі ён спатыкнуўся, я ўдарыў яго прыкладам Вільгельміны. Ледзь ён упаў на падлогу, як за ім рушыў услед нумар два. Я прыўзняў яго, і ён атрымаў Х'юга па максімуме. Ён выдаў невыразны крык і паваліўся мне на плячо. Я рушыў наперад, выкарыстоўваючы яго як шчыт, і мы наткнуліся на нумар тры.
  
  
  Калі адбыўся кантакт, я скінуў яму з пляча парэзанае нажом цела. Ён быў больш шустры і разумны. Ён выслізнуў з мёртвага грузу і накіраваўся да мяне з пісталетам, гатовы стрэліць. Я нырнуў проста перад стрэлам, зайшоў пад яго руку, і мы спусціліся на падлогу ангара. Ён быў вялікім і моцным, ад яго пахла потым пустыні. Я трымаў яго за запясце з пісталетам. Ён пазбягаў удару майго калена па пахвіны, левая рука спрабавала схапіць маё горла. У прысутнасці яшчэ двух яго прыяцеляў у мяне не было часу марнаваць час на мастацтва грэка-рымскай барацьбы. Я дазволіў яго свабоднай руцэ знайсці маё горла і загнаў Х'юга яму пад паху. Ён скалануўся і пачаў біцца, і я хутка саскочыў з яго, гатовы да двух іншых. Я чуў, як нехта бяжыць. Я падумаў, што гэта добрая ідэя, і вярнуўся праз дзверы офіса, прыгнуўшыся.
  
  
  "Ганс!" - Прашыпеў я.
  
  
  "Коўл!"
  
  
  «Адчыні дзверы, але стой там».
  
  
  "Не хвалюйся!"
  
  
  Дзверы выходзілі з задняй часткі ангара. Беглі ногі маглі азначаць, што нашы наведвальнікі вырашылі сустрэць нас там. Што з агнямі аэрапорта, агнямі на пасадзе аховы і яснасцю ранняй вячэрняй цемры, не было праблем з тым, каб убачыць, ці ёсць у нас нежаданая кампанія. На дадзены момант мы гэтага не знайшлі.
  
  
  «Мая машына ў абочыны», - сказаў я. «Ты ідзеш за мной. Глядзі за нашай спіной. Пойдзем».
  
  
  Гэта была даволі непрыкрытая прагулка з задняй часткі ангара на свабодную стаянку. Fiat вылучаўся як помнік Вашынгтону.
  
  
  "Дзе твая машына, Ганс?" Я спытаў.
  
  
  "Па той бок ангара". Яму даводзілася бегчы, каб не адставаць ад мяне, і ён задыхаўся не толькі ад таго, што стаміўся. «Я прыпаркаваў яго там, таму што там больш цені, і…»
  
  
  “Добра. Вы сядайце ззаду, кладзецеся на падлогу і не рухаецеся ні на дзюйм».
  
  
  Ён не спрачаўся. Я запусціў Fiat, падлічваючы сумы па двух пунктах. Калі б наведвальнікі пагналіся за мной, яны б ведалі, дзе прыпаркавана мая машына. Калі яны не ўваходзілі ў склад каманды, якая ахоўвае аэрапорт, яны былі разведчыкамі, што для партызан - не праблема. У любым выпадку яны прыйшлі па Ганса, а не за мною.
  
  
  Падышоўшы да пасады аховы, я спыніў машыну, прыглушыў фары, каб паказаць сваю ўважлівасць, і выйшаў. Калі б лейтэнант і яго хлопчыкі ведалі аб атрадзе забойцаў, я б даведаўся зараз.
  
  
  Першапачатковая чацвёрка на чале з сяржантам падышла да мяне. "Vive la NAPR, сяржант", - праспяваў я, рухаючыся да іх.
  
  
  "Ах, ты", - сказаў сяржант
  
  
  .
  
  
  «Я вярнуся раніцай. Вы хочаце паставіць штамп у маім пашпарце?»
  
  
  "Заўтра дзень малітвы і жалобы", - прагыркаў ён. "Не прыходзь сюды".
  
  
  “Ах так. Я разумею".
  
  
  «Прыбірайцеся адсюль», - жэстам жэстам жэстам паказаў сяржант.
  
  
  Я павольна вярнуўся да машыны, не зводзячы вачэй з выгнутага сілуэту ангара. Усё ідзе нармальна. Я ўсміхнуўся, памахаў ахоўнікам і пачаў з'яжджаць.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  Выйшаўшы з аэрапорта і пераканаўшыся, што за намі ніхто не сочыць, я павярнуўся да свайго схаванага пасажыра.
  
  
  «Добра, прыяцель. Падыдзі і далучайся да мяне».
  
  
  Ён падышоў да задняга сядзення і, глынуўшы, выцягнуў з камбінезона бутэльку бурбона. "Ісус!" - сказаў ён і адпіў вялікі глыток. "Вы хочаце адзін?" - выдыхнуў ён, працягваючы бутэльку.
  
  
  "Ніколі не чапаю яго, калі я за рулём".
  
  
  «Божа мой, ты нешта накшталт таго, прыяцель. Вось…» - ён пацягнуўся да нагруднай кішэні, - «забяры гэта назад. Ты толькі што выратаваў мне жыццё. Усё, што я атрымаў, што ты хочаш, - бясплатна».
  
  
  «Лягчэй, Ганс». Я не мог утрымацца ад смеху. «Усе пры выкананні службовых абавязкаў. Пакіньце грошы сабе. Вы іх запрацуеце».
  
  
  «Але чорт! Дзе вы калі-небудзь вучыліся так дзейнічаць!
  
  
  «А? Чаму, усё маё жыццё. Дваццаць гадоў у Афрыцы і« Як доўга ты быў у самалётах? »
  
  
  «А? Чаму, усё сваё жыццё. Дваццаць гадоў у Афрыцы, а да гэтага...»
  
  
  «Я думаю, вы ведаеце, што пілотная труба адрозніваецца ад турбіны. Вы прафесіянал у сваёй справе». Я адзін у сваім. Куды я магу адвезці цябе, дзе ты будзеш у бяспецы? "
  
  
  "Маё месца. У яго высокая сцяна і моцныя вароты, і стары Тор адкусіць азадак бляшанага гусака, калі я яму скажу».
  
  
  «Ты штурман. Ёсць ідэі, хто гэтыя непрыязныя?»
  
  
  «Госпадзе, не! Я ўсё роўна іх не бачыў».
  
  
  «Ці ёсць у войску Ташамеда атрады камандас?»
  
  
  «Забіць мяне. Адзінае, што я ведаю, гэта тое, што ўсе яны носяць сіні клятчасты галаўны ўбор».
  
  
  Гэта было ў кропку. Адзін з тых, хто нападаў быў у берэце, двое іншых - без галаўнога ўбору.
  
  
  Ты ўпэўнены, што не хочаш гэтага? Я вып'ю ўсё гэта, а потым злаўлю кайф».
  
  
  «Толькі не губляйся ў гэтым настолькі, каб не зважаць на тое, што я кажу. Ты ж ведаеш, што смерць Менданіцы не была выпадковасцю. Каму яшчэ ты сказаў гэта?
  
  
  «Нікому. Толькі табе».
  
  
  "Ці ёсць яшчэ адна прычына, па якой камусьці патрэбен твой скальп?"
  
  
  "Заб'юць мяне?".
  
  
  Я націснуў на тормаз і спыніў Fiat. Ганса адкінула наперад да прыборнай панэлі, яго бутэлька небяспечна ляснула. Я схапіў яго за камбінезон і падцягнуў да сябе тварам. «Я хачу атрымаць некалькі адказаў прама зараз, ці ты пойдзеш дадому з бутэлькай у зубах. Зразумела?»
  
  
  Ён утаропіўся на мяне, на гэты раз страціўшы дарунак прамовы, шырока расплюшчыўшы вочы, адкрыўшы рот і тупа ківаючы. Я адпусціў яго, і мы зноў рушылі ў дарогу. Я пачакаў, пакуль ён ачуняе, затым моўчкі прапанаваў яму цыгарэту. Ён успрыняў гэта гэтак жа ціха.
  
  
  "Такім чынам, каму вы распавялі аб сваёй тэорыі аб катастрофе?"
  
  
  «Халіду… Ён быў у ангары, калі я дзяжурыў. Чуткі аб катастрофе ўжо паступілі. Калі я спытаўся ў яго, чаму яны ўзялі DC-6 замест Gulfstream, ён сказаў, што на самалёце не працуе генератар. Я ведаў, што ён ілжэ. Я праверыў усё на Гальфстрыме напярэдадні. Я таксама ведаў, што ён страшэнна напалоханы. Каб напалохаць яго яшчэ больш і прымусіць казаць, я сказаў яму, што ведаю, як DC-6 быў сабатаваны ".
  
  
  "І ён казаў?"
  
  
  "Неа."
  
  
  "Як вы даведаліся, што гэта быў сабатаж?"
  
  
  «Як я ўжо сказаў, гэта было падобна на яшчэ адну аварыю, якая здарылася ў Афрыцы. Тое ж самае. Усе ведалі, што гэта быў сабатаж, толькі ніхто не мог гэта давесці. Тады я даказаў гэта. Калі я змагу дабрацца да Будана, я змагу гэта давесці. на гэтым таксама”.
  
  
  Сірэна, якая завывае ўдалечыні, дала неадназначны адказ. “Гэта можа быць хуткая дапамога. Паглядзім, што гэта за багі для выдмаў». Я пераключыўся на секунду і з'ехаў на Fiat, які, як я спадзяваўся, быў цвёрдым.
  
  
  "Мы сапраўды затрымаемся". Ганс падскокваў, азіраючыся ўзад і ўперад.
  
  
  Колы знайшлі некаторую цягу, калі я рухаўся пад кутом да ўкрыцця невысокага абрыву.
  
  
  "Яны ідуць жудасна хутка!"
  
  
  Я спадзяваўся сысці досыць далёка ад дарогі, каб быць па-за зонай дасяжнасці надыходзячых фар, гэта значыць за абрывам. Колы пачалі закопвацца і скочвацца. З гэтым дужацца было бескарысна. «Пачакай», - сказаў я, заглушыўшы рухавік і вылецеўшы са свайго боку.
  
  
  Белаваты колер Fiat выдатна ўпісваўся ў пустыню. Досыць, каб, калі міма праехала вялікая камандзірская машына, а за ёй і хуткая дапамога, нас не заўважылі. Сірэна завыла ў халодным начным паветры. Потым яны пайшлі, а мы ўсталі і рушылі назад да машыны, а Ганс мармытаў: "Што за спосаб скончыць дзень".
  
  
  . Потым яны пайшлі, а мы ўсталі і рушылі назад да машыны, а Ганс мармытаў: "Што за спосаб скончыць дзень".
  
  
  «Вы можаце дзякаваць Алаху, што не скончылі яго назаўжды».
  
  
  "Так. Як мы зараз выберамся адсюль?"
  
  
  «Мы пратром тваю бутэльку, і, можа быць, прыйдзе думка. Калі не, я ўпэўнены, ты добры ў штурханні машын».
  
  
  Зрабіўшы пару невялікіх прыпынкаў, мы вярнуліся ў дарогу праз дзесяць хвілін і праз дваццаць хвілін дабраліся да вілы Ганса.
  
  
  Замежны квартал Ламаны ўяўляў сабой частку дамоў з белымі сценамі ў маўрытанскім стылі, засяроджаных вакол парка, па імені Лафеет. Мы правялі разведку перад тым, як увайсці ва ўладанні Ганса. Яго дом знаходзіўся ў завулку побач з паркам. Мы абышлі яго двойчы. На вуліцы не было машын і ліхтароў.
  
  
  - І вы ўсё гэта расказалі Халід?
  
  
  "Да уж."
  
  
  "Ты сказаў каму-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Эрыка, мая дачка, але яна нічога не сказала".
  
  
  "А цяпер скажы мне, чым яшчэ ты займаўся, з-за чаго хтосьці настолькі знерваваўся, што захацеў забіць цябе?"
  
  
  «Будзь я пракляты, калі ведаю. Слова гонару!» Ён працягнуў руку, каб утрымаць мяне. «Я крыху займаюся кантрабандай, усё робяць. Але гэта не прычына забіваць хлопца».
  
  
  «Не, яны возьмуць цябе толькі за правую руку. Мяркую, у самалёце ёсць бартавыя часопісы гэтага DC-7».
  
  
  «Так. Калі гэта дапаможа, у вас могуць быць часопісы старога рухавіка. Ты не зможаш патрапіць у Руфу».
  
  
  "Бяспека стражэй, чым тут?"
  
  
  "Так, чорт вазьмі."
  
  
  «Вы кажаце, што самалёт быў прадстаўлены вайскоўцам. Ведаеце для чаго?
  
  
  “Вядома. Навучанне парашутыстаў. Не маглі б вы мне сказаць, чаму вы…»
  
  
  "Дзе вы выконвалі тэхнічнае абслугоўванне, капітальны рамонт і да таго падобнае?"
  
  
  «Мы зрабілі ўсё, акрамя галоўнага, проста тут. Для гэтага я выкарыстаў «Алімпік» у Афінах».
  
  
  "Калі ў яго быў апошняя праверка?"
  
  
  «О, гэта павінна было быць, калі яны яго ўзялі. Яны сказалі, што разбяруцца».
  
  
  "Яшчэ адно пытанне, - сказаў я, выключаючы фары, - на гэтай дарозе ёсць паварот?"
  
  
  Ён рэзка тузануўся, а затым павярнуў галаву, разумеючы паведамленне. «Ні чорта! Госпадзе, ты думаеш, яны нас пераследуюць».
  
  
  Я пад'ехаў, а ён вылез і падышоў да дзвярэй у сцяне, у якой было акно Юды. Я чуў, як Тор ветліва рыкнуў. Ганс патэлефанаваў у званок, пазваніўшы два кароткія і доўгі. Загарэлася верхняе святло.
  
  
  «Яна, відаць, непакоілася пра мяне», - усміхнуўся ён. "Эрыка, гэта я, дарагая", - паклікаў ён. "У мяне ёсць сябар, так што трымай Тора".
  
  
  Ланцуг пацягнулі. Дзверы расчыніліся, і я рушыў услед за ім у двор. У цьмяным святле мне здалося, што яна высокая. На ёй было нешта белае, і яна трымала рыкаючы сабаку. "Тор, перастань!" - сказала яна хрыплым голасам.
  
  
  Ганс апусціўся на калені, паклаўшы руку Тору на галаву. «Тор, гэта мой сябар. Ты ставішся да яго як да сябра!
  
  
  Я прысеў побач з сабакам і дазволіў яму панюхаць маю руку. "Прывітанне, Тор, - сказаў я, - ты з тых хлопцаў, з якімі можна сустрэцца, калі неабходна абарона".
  
  
  Ён фыркнуў і пачаў віляць хвастом. Я ўстаў і ўбачыў, што Эрыка азірае мяне. «Мяне клічуць Нэд Коўл. Я падвёз твайго бацьку дадому».
  
  
  «Мяркуючы па яго паху, я ўпэўнены, што ён меў патрэбу ў гэтым». У гэтай грубасці было адценне гумару.
  
  
  "Гэта добра сказана". Ганс выштурхнуў бутэльку. "Паслухайце, я з цяжкасцю вылавіў гэта на паверхні".
  
  
  Мы ўсе засмяяліся, і мне спадабаўся яе гук, раскаваны. «Заходзьце, містэр Коўл. Што здарылася з вашай машынай, тата?
  
  
  «Ён… ах… зламаўся. Я не хацеў марнаваць час на яго выпраўленне, у асноўным таму, што містэр Коўл тут ...»
  
  
  "Вы займаецеся авіяцыйным бізнэсам?" Яна адчыніла дзверы і працягнула нам прайсці. Пры святле я лепей разгледзеў яе.
  
  
  У яе была мініяцюра носа яе бацькі да скачкоў з трампліна. Акрамя таго, яна, відаць, добразычліва ставілася да сваёй маці. Афрадыта ў белых шортах. На фоне холаду яна была ў сінім швэдры з каўняром-вадалазкай, які выглядаў цяжка, каб утрымаць усё ўнутры. Астатнія яе памеры былі роўныя, і калі яна зачыніла дзверы і прайшла міма, яна выглядала гэтак жа добра, як сыходзіла, як і наперад. Насамрэч, басанож або конна на кані Эрыка Гаер з доўгімі і натуральнымі цёмнымі валасамі, прамымі і праніклівымі блакітнымі вачыма была самым жаданым відовішчам для любога бачання.
  
  
  "Магу я прапанаваць вам нешта?" Слабая ўсмешка дражніла мяне.
  
  
  "Не зараз, дзякуй". Я вярнуў паслугу.
  
  
  «Слухай, дарагая, тут нехта быў? Хто-небудзь тэлефанаваў?
  
  
  «Не… Я адпусціў Каззу дадому, калі прыйшоў з клінікі. Чаму ты чакаеш кампаніі?»
  
  
  «Спадзяюся, што не. Гэта значыць, не. Але зараз усё не так добра і…»
  
  
  "Доктар Рабул сказаў, што будзе лепш, калі я не прыйду заўтра. Я думаю, што ён дурны
  
  
  і ты таксама. Вы згодны, містэр Коўл? »Мы ўсё яшчэ глядзелі адзін на аднаго.
  
  
  «Я тут проста незнаёмец, міс Гаер. Але я мяркую, што ўсё можа выйсці з-пад кантролю. У любым выпадку добрая нагода, каб у вас быў выходны, ці не так?»
  
  
  «Док мае рацыю. Гэй, а як наконт халоднага піва і закускі?» Я не ведала, ці пытаецца ў мяне Ганс ці кажа ёй.
  
  
  «Мне вельмі шкада, - сказаў я. "Я не магу застацца". Маё шкадаванне было шчырым. "Магчыма, табе ўдасца ўзяць выхадны, Ганс".
  
  
  "Што здарылася?" - сказала Эрыка, пераводзячы погляд з мяне на свайго бацьку.
  
  
  "А цяпер не глядзі на мяне так", - здрыгануўся ён. "Я ні чорта не зрабіў, ці не так?"
  
  
  "Не тое, што я ведаю аб." Я падміргнуў ёй. «Я ўдакладню ў вас абедзвюх раніцай. Я не хачу пакідаць гэтую машыну тамака занадта доўга. Яна можа страціць усё неабходнае».
  
  
  «Я адчыню вароты, і вы паставіце яе на двор». Ганс таксама не хацеў, каб я ішоў.
  
  
  "Я прыйду на сняданак, калі вы мяне запросіце". Я кіўнуў Эрыку.
  
  
  "Як табе яйкі?" Яна зноў схіліла галаву да мяне, жэст капіяваў яе бацька.
  
  
  "Я вазьму фірмовую страву дома. У які час?"
  
  
  "Калі ты прыйдзеш, я буду гатова".
  
  
  "A bientôt", - працягнуў я руку. Я вельмі не хацеў адмаўляцца ад гэтага поціску рукі.
  
  
  "A bientôt". Мы абодва засмяяліся, і Ганс выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "Я цябе правяду", - сказаў ён.
  
  
  У машыне я даў яму некалькі парадаў. «Лепш табе ўсё расказаць. Калі ў цябе ёсць сябры, дзе ты зможаш пераначаваць, гэта будзе нядрэннай ідэяй. Калі ты застанешся тут, скажы Тору, каб ён востраць зубы. У цябе ёсць пісталет?
  
  
  «Так. Любы, хто паспрабуе перабрацца праз гэтую сцяну, уключыць сігналізацыю, якая разбудзіць мёртвых. Я сам яе наладзіў».
  
  
  "Убачымся раніцай, Ганс".
  
  
  “Вядома. І, гэй, дзякуй за ўсё, але я яшчэ не зарабіў гэта бабло».
  
  
  "Заставайся свабодным, і ты ім будзеш".
  
  
  Я з'ехаў, жадаючы застацца. У мяне не было часу абараняць іх, і была вялікая верагоднасць, што галаварэзы зноў прыйдуць на паляванне.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Вярнуўшыся ў цэнтр горада, я перажыў доўгі і не вельмі прадуктыўны дзень. За выключэннем прамой спробы застрэліць мяне ў Рыме, мне заставалася рабіць крыху больш, чым калі Хоук выцягнуў мяне з маёй ідылічнай адзіноты ў возера.
  
  
  Амаль усё, што адбылося з таго часу, паказвала на ўнутраныя праблемы для НАРН, але мала на тое, каб яна стала сховішчам для ядзернай зброі. Аўтамабіль, які ледзь не збіў Ван дэр Меера і мяне, мог быць паршывым кіроўцам або гасцінным камітэтам для нежаданага амерыканца. Пакуль што Сатан прапаноўваў толькі дзяўчыну па імені Паўла, якая была нядрэннай прапановай, калі табе не было чаго рабіць.
  
  
  Адзіны падазроны кут нападу на Ганса складаўся ў тым, чаму лічбы і чаму месца? Адказ мог заключацца ў тым, што яны хацелі трымаць усё напагатове, і што можа быць лепш, чым поле пад ваенным кантролем. Лічбы маглі азначаць, што яны не планавалі забіваць яго, пакуль не напалохалі яго да размовы. Прыток наймітаў быў адзінай слабой зачэпкай. Прыведзеныя кімсьці партызаны і навучаныя недзе ўчыняць забойствы. Відавочным кімсьці быў Тасахмед, але вонкавы выгляд і манеры яго салдат толькі ўзмацнялі тое, што паказвалася ў файлах AX, адсутнасць прафесійных якасцяў. Вядома, у Rufa усё магло быць інакш. Тузін савецкіх інструктараў мог зрабіць гэта інакш. Падобна, візіт да Руфы быў прыярытэтам. Адзіным дадатным момантам у DC-7 было тое, што для абслугоўвання яго сышло значна больш часу, чым гэта было неабходна. Складзеце ўсё гэта, і атрымаецца добрая куча загадак.
  
  
  Паркаваць "Фіят" у завулку, дзе я яго ўзяў, было бескарысна. Пакідаць яго на вуліцы таксама было нядобра; гэта быў добры спосаб страціць гэта.
  
  
  У горадзе ўсё было зачынена, пешаходны паток быў амаль такім жа разрэджаным, як рух машын і коней. Я накіраваўся на цэнтральную плошчу. Побач з цэнтральным бюро пошты знаходзіўся Камісарыят паліцыі. Перад яго выцвілым фасадам стаяла паўтузіна машын. Я пад'ехаў да адной - жучку фольксвагена, які выглядаў не больш афіцыйна, чым мая ўласная машына. Два жандары ля ўваходу ў будынак кінулі на мяне беглы позірк. Гэта здавалася добрым месцам для паркоўкі, пакуль Алі не паставіць што-небудзь лепшае. Старажытная Ламанійская прыказка абвяшчае: "Калі вы не хочаце, каб вас заўважылі, прыпаркуйце свайго вярблюда ў статку ворагаў".
  
  
  Бар гатэля называўся "Зялёны пакой". Зялёны, таму што ён быў акружаны старадаўнімі зялёнымі запавесамі. Барнай стойкі не было, але вакол сталоў з цвёрдых парод дрэва быў шэраг мараканскіх крэслаў аднолькавага ўзросту. Паўстагоддзя таму гэта быў элегантны французскі салон, дзе джэнтльмены нюхалі свой какаін ці глыталі каньяк «Курвуазье».
  
  
  
  Цяпер гэта была бакавая кішэня, дзе нявернік мог папіць, таму што мусульманскі закон павінен быў прымаць эканамічныя рэаліі. Рэальнасць была ў чатыры разы даражэйшая за звычайны напой. Прынамсі, гэта была адна са скаргаў Генры Сатана.
  
  
  Я мог бы заўважыць яго на Цэнтральным вакзале а пятай гадзіне пятніцы. Гэта былі Тафт, Ельскі ўніверсітэт і, верагодна, Гарвардская школа бізнэсу. Добравыхаваны твар, высокі, вуглаваты, у яго вопратцы, гадзінніку, бранзалеце, класічным кольцы, і ў гэтай нявызначанай манеры нуднай упэўненасці, якая мяжуе з самазадаволеным выглядам, выяўляецца выгляд багацця. Ён быў праштампаваны Дзярждэпам. Чаму менавіта ЦРУ прыставіла да яго метку, я пакіну экспертам.
  
  
  Зялёны пакой быў запоўнены цыгарным дымам і маленькімі згусткамі бізнесменаў, якія скормліваюць адзін аднаму апошнія чуткі. Я заўважыў сярод іх пары брытанцаў. Сатан, сапраўднае імя якога, несумненна, было чымсьці накшталт Дункана Колдрича Эшфорта Трэцяга, сядзеў адзін у куце, дзелячы свой час паміж тым, каб пацягваць піва і глядзець на гадзіннік.
  
  
  Я сеў побач з ім і працягнуў руку. «Містэр Сатан, я Нэд Коўл. Прабач, я спазніўся, пробкі».
  
  
  Імгненнае здзіўленне саступіла месца хуткай адзнацы. «О, як маецеся. Мы чулі, што вы прыедзеце». Ён быў з іх уласным глупствам. Узровень гуку быў моцным для прысутных, але прысутныя былі дастаткова занятыя, каб мы маглі пагаварыць у поўнай прыватнасці.
  
  
  "Я зраблю некалькі важных нататак", - сказаў я, усміхаючыся, дастаючы кішэнны нататнік. "Вы адкажаце на некалькі пытанняў".
  
  
  «Я думаю, што было б больш сэнсу, калі б мы пайшлі ў амбасаду». У яго быў адэноідны голас, які гарманіруе з яго высокім носам.
  
  
  «Я ўжо быў у амбасадзе, Генры. Я чуў, што вы былі занятыя. Вы прынеслі адказ на мой прыярытэт ад АЗ»?
  
  
  "Ён у мяне ў кішэні, але паглядзі сюды…"
  
  
  «Вы можаце перадаць яго мне, калі мы выйдзем. У вас ёсць што-небудзь наконт сустрэчы Менданіцы і Петэрсена».
  
  
  Ён глядзеў на мяне, засмучаны, ледзяны. «Я не адчытваюся перад табой, Коўл. Я…»
  
  
  «Вы гэта робіце зараз, і вам лепш дабрацца да гэтага страшэнна хутка». Я ўсміхнуўся і кіўнуў, зрабіўшы пазнаку на старонцы. «Вашы інструкцыі прыйшлі праз Белую хату, так што давайце пазбавімся ад гэтага лайна. А што наконт Петэрсена?»
  
  
  «Амбасадар Пэтэрсан, - падкрэсліў ён першае слова, - быў маім асабістым сябрам. Я адчуваю асабістую адказнасць за яго смерць. Я…»
  
  
  "Мне ўсё роўна". Я зрабіў знак афіцыянту, паказаўшы на піўную бутэльку Сатана і падняўшы два пальцы. «Выратуйце свае параненыя пачуцці і раскажыце мне факты». Я запісаў яшчэ адну пустэчу ў блакноце, дазваляючы яму адсапціся.
  
  
  «Грузавік, які ўрэзаўся ў машыну амбасадара, быў грузавіком без апазнавальных знакаў». Ён сказаў гэта так, нібы пляваўся зубамі. "Я знайшоў гэта".
  
  
  Я паглядзеў на яго. Ён надзьмуўся ад прыкрасці, хутка пераходзячы ў лютасць.
  
  
  «П'яны кіроўца для цябе. Ты знайшоў, хто ім валодае?
  
  
  Ён пакруціў галавой. "Яшчэ не."
  
  
  «Гэта ваша адзінае ўказанне на мэту паўночнага сходу?» Мой тон яшчэ глыбей адбіўся на яго загарэлым твары.
  
  
  «Сустрэча адбылася ў 01.00. Мы да гэтага часу не ведаем яе мэты».
  
  
  «Калі б вы сказалі гэта з самага пачатку, мы маглі б зэканоміць хвіліну. Наколькі я разумею, Менданіцы не паважаў амбасадара».
  
  
  “Ён не разумеў амбасадара. Амбасадар спрабаваў і спрабаваў…»
  
  
  "Так што характар званка Менданіку Петэрсену быў незвычайным".
  
  
  "Так, можна было так сказаць".
  
  
  "З кім менавіта Петэрсан размаўляў перад ад'ездам у Прэзідэнцкі палац?"
  
  
  «Толькі з яго жонкай і марскім пяхотнікам. Ён проста сказаў жонцы, куды ён збіраецца, і ён таксама сказаў марскі пяхоце. Яму трэба было забраць свайго вадзіцеля. Калі б ён патэлефанаваў мне…»
  
  
  "У вас няма ніякіх кантактаў у палацы?"
  
  
  "Думаеш, гэта лёгка?"
  
  
  Афіцыянт прынёс піва, і я падумаў, які поўны перабор гэты хлапчук. Адзін рэзервовы агент AX з секцыі R, дыслакаваны ў Ламане, і я атрымаў бы свае адказы.
  
  
  Ёсць сёе-тое, што вам лепш ведаць прама зараз, - сказаў ён, калі афіцыянт пайшоў. - У нас ёсць інфармацыя, што заўтра тут будуць праблемы. Было б разумна правесці дзень у пасольстве. Усё можа стаць вельмі непрыгожым”.
  
  
  Я адпіў піва. "Партызаны, якія прыйшлі сюды, каму яны належаць?"
  
  
  «Я падазраю, што яны былі ўведзеныя Менданіцы для выкарыстання супраць Асмана на поўдні».
  
  
  "Ты кіруешся здагадкамі, а?"
  
  
  Нажаль гэта было так. Яго вочы звузіліся, і ён нахіліўся да мяне. «Містэр Коўл, вы не афіцэр майго агенцтва. Вы з ДВД ці нейкай іншай аперацыі. Вы можаце быць важныя дома, але я кірую станцыяй тут, і ў мяне ёсць уся інфармацыя…»
  
  
  Я ўстаў: "Я пайду з табой", - сказаў я, усміхаючыся яму і кладучы блакнот у кішэню.
  
  
  нататнік. Ён рушыў услед за мной з пакоя ў калідор вестыбюля.
  
  
  "Толькі адно", - дадаў я, калі ён нязграбна пайшоў побач са мной. "Я, напэўна, звяжуся з вамі заўтра. Мне патрэбна пісьмовая справаздача аб смерці пасла з усімі падрабязнасцямі; ніякіх здагадак, толькі факты. Мне трэба ўсё, што ў вас ёсць аб наймітах. Я хачу ведаць, якія кантакты ў вас ёсць у гэтым горадзе". і гэтай краіне. Я хачу ведаць, што задумаў Асман, і ... "
  
  
  Ён спыніўся. "Цяпер вы бачыце тут ...!"
  
  
  «Генры, хлопчык, - і я скончыў з усмешкай, - ты зробіш тое, што я скажу, ці я адпраўлю цябе адсюль так хутка, што ў цябе не будзе часу збіраць танцавальныя туфлі. мы заходзім у салон для дома, і вы можаце даць мне мой прыярытэт ад А да Я. Табе толькі што далі свой ".
  
  
  Ён пайшоў на поўнай хуткасці, і я пабрыў да ліфта, думаючы, што агенцтва зможа дабіцца большага нават у такім месцы ў садзе, як гэты.
  
  
  Раней я адзначаў, што кансьержа Лакута замяніў начны чалавек. Я кіўнуў яму, і ён холадна ўсміхнуўся мне-ведаю-чаго-то-ты-чаго-не ведаў. Краем вока я ўбачыў, як галава Алі высунулася з-за пальмы ў чыгуне. Ён падаў мне хуткі сігнал, і я прайшоў міма культурнага дрэва, рады ўступіць у кантакт. Можа, мой Аладзін выкліча якую-небудзь сталовую ежу.
  
  
  "Майстар!" - прашыпеў ён, калі я спыніўся, каб завязаць шнурок, - не хадзі ў свой пакой. Там паліцыянты свінні. Галоўны і яго крутыя хлопцы.
  
  
  «Мае старыя сябры, Ах, - сказаў я, - але дзякуй. Я хачу нейкае месца, дзе я магу пабыць у адзіноце на некаторы час».
  
  
  "Выйдзіце з ліфта на другім паверсе".
  
  
  Я выпрастаўся, думаючы аб тым, што Алі будзе рабіць з працай Генры Сатана. Магчыма, я змагу атрымаць яму стыпендыю ў Ельскім універсітэце.
  
  
  Ён сустрэў мяне на другім паверсе і правёў у пакой, падобную на мой пакой двума паверхамі вышэй. "Тут вы будзеце ў бяспецы, Майстар", - сказаў ён.
  
  
  «Я б упадабаў сыты страўнік. Вы можаце прынесці мне што-небудзь паесці?
  
  
  "Кускус?"
  
  
  «Так, і кава. Дарэчы, дзе лепш прыпаркаваць машыну?
  
  
  Ён ухмыльнуўся да грудзей. "Можа быць, перад камісарыятам паліцыі?"
  
  
  "Прэч адсюль". Я нацэліў бот яму ў тыл.
  
  
  Ён адвярнуўся. «Майстар не такі ўжо і дурны».
  
  
  Я замкнуў за ім дзверы і сеў чытаць адказ AX. У суме атрымалася два нулі. Доктар Ота ван дэр Мэер быў менавіта тым, кім ён сябе называў, і яго таксама высока шанавалі. Яго маці была зулускай. Афрыка была яго сельскагаспадарчым цэнтрам. Спадарожнікавая і аэрафотаздымка над НАГР нічога не дала.
  
  
  У мяне не было здрабняльніка, каб знішчыць адказ АЗ, але ў мяне была запалка. Я спаліў, затым змыў яго і падумаў аб маіх гасцях, якія чакаюць наверсе. Мяне не здзівіла іх прыбыццё. Тэлефанаваў ім Лакуце ці не. Мытня перадала б слова. Я мог бы пазбегнуць іх, калі б захацеў. Я не выбіраў, але ім давядзецца пачакаць, пакуль мой унутраны чалавек не будзе адноўлены.
  
  
  Ах, пэўна, кус-кус быў добры, і густая чорная кава таксама. Гаспадар хоча, каб сюды прывезлі машыну? ён спытаў.
  
  
  "Думаеш, там бяспечна?"
  
  
  "Я не думаю, што яго выкрадуць". Ён гуляў прама.
  
  
  "Ці можаце вы прапанаваць больш адасобленае месца?"
  
  
  «Так, калі Настаўнік прынясе яго, я пакажу яму».
  
  
  "Гэта можа адбыцца нашмат пазней".
  
  
  «Застаньцеся ў гэтым пакоі сёння ўвечары, гаспадар, і вы будзеце спаць спакойна. Тыя, хто наверсе, стамяцца і сыдуць. Тая свіная бурбалка, Лакуце, ён прынёс іх».
  
  
  "Дзякуй за навядзенне, Алі". Я прынёс некалькі рахункаў. "Заплюшчыце вочы і вазьміце кірку".
  
  
  "Майстар не занадта разбіраецца ў грошах".
  
  
  “Гэта больш, чым падказка. Гэта інфармацыя. Вы ведаеце, што амэрыканскі амбасадар быў забіты. Я хачу ведаць, хто яго забіў».
  
  
  Яго вочы пашырыліся. "Вы маглі набіць руку ў дзесяць разоў больш, чым трымаеце, і я не мог даць вам адказ".
  
  
  "Не цяпер, але трымай свае вострыя вушы адкрытымі, і невядома, што ты пачуеш".
  
  
  Ён пакруціў галавой. "Я не хачу, каб яны былі адрэзаныя".
  
  
  "Слухай ціха".
  
  
  Калі я нешта чую, дык вы мне плаціце. Не цяпер. Вы ўжо заплацілі мне ўдвая больш. Так не весяла. Вы павінны гандлявацца".
  
  
  Калі ён сышоў, я выгрузіў Вільгельміну, Гюго і французскі пашпарт. Люгер сышоў пад матрац, Х'юга - у туалетны пакой, а пашпарт - у задняй частцы паліцы туалета. Час было знаёміцца з апазіцыяй і, як кажуць, захацелася быць чыстым.
  
  
  Я ўвайшоў у свой пакой, зарэгістраваўшы належны сюрпрыз у прыёмнай. Пакой быў бы забіты трыма людзьмі. З пяццю гэта было амаль СРО.
  
  
  
  Дзверы зачыніліся, зачынены, і мяне абшукаў адзін са зламыснікаў у форме.
  
  
  У той час як вайсковыя хлопцы былі апрануты ў хакі, мае наведвальнікі былі апрануты ў аліўкава-зялёны. Палкоўнік, які сядзеў у крэсле тварам да мяне, атрымаў мой пашпарт ад майго пошукавіка, не зводзячы з мяне вачэй.
  
  
  "Што тут адбываецца!" Мне ўдалося выбрацца. "П-хто ты?"
  
  
  «Заткніся, - сказаў ён на ніштаватай англійскай. - Я пагавару, ты адкажаш. Дзе ты быў?" Па амаль запоўненай попельніцы было відавочна, што гэта нецярплівы афіцыянт.
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе, дзе я быў?"
  
  
  Была дадзена кароткая каманда, і бык злева ад мяне ўдарыў мяне па пашчы. Я адчуў смак серы і крыві. Я ахнуў і паспрабаваў адлюстраваць ашаломлены.
  
  
  "Я сказаў, ты адкажаш, а не дурных гукаў". Палкоўнік пастукаў свежай цыгарэтай аб свой сярэбраны партабак. У яго былі жылістыя пальцы. Яны пайшлі з астатнім ад яго; скручаная змяя з блэкджэка. Угаворлівы твар быў забойна прыгожы - тонкія вусны, тонкі нос, тонкія вочы. Абсідыянавыя вочы; бязлітасны, разумны, пазбаўлены пачуцця гумару. Судзячы па ахайнай форме, ён быў пераборлівы, добра арганізаваны, не падобны на тых вайскоўцаў, якіх я бачыў дагэтуль. У пустэльным адзенні ён мог бы згуляць Абд эль Крыма ў росквіце сіл.
  
  
  "Цяпер, дзе ты быў?" - паўтарыў ён.
  
  
  "У… у пасольстве ЗША". Я заткнуў вусны насоўкай. «Я… я быў там, каб засведчыць сваю пашану. Я газетчык».
  
  
  «Мы ўсё ведаем пра вас. Хто вас сюды запрасіў?
  
  
  "Я тупа паківаў галавой." Н-ніхто мяне не запрасіў. Я-я проста прыйшоў ... каб ... напісаць аб вашых сельскагаспадарчых праектах ".
  
  
  «Мы ўсцешаныя, - выдыхнуў ён воблака дыму, - але ты хлус». Ён кіўнуў на кучу мяса справа ад мяне. У мяне было якраз дастаткова часу, каб напружыць мышцы жывата і вытрымаць удар. Але нават у гэтым выпадку пакутлівы кашаль і падваенне не былі ўсяго толькі гульнёй. Я ўпаў на калені, схапіўшыся за жывот. За валасы мяне паднялі на ногі. Я рыдаў, цяжка дыхаючы, правальваючыся пад скальпам.
  
  
  "Якога чорта!" Я слаба ахнуў.
  
  
  "Што, чорт вазьмі, сапраўды. Навошта ты прыйшоў сюды?"
  
  
  "Напісаць аб смерці прэм'ер-міністра". Я выцягнуў гэта, прыкінуўшыся, што глынуў, каб дапамагчы.
  
  
  «І што вы маглі б напісаць пра гэта, акрамя таго, што ваша смярдзючае ЦРУ забіла яго?» Яго голас злосна затрашчаў. «Можа быць, вы з ЦРУ! Адкуль я ведаю, што гэта не так?
  
  
  "Не, не ЦРУ!" Я працягнуў руку.
  
  
  Я не бачыў удару, які ішоў ад трэцяга чалавека ззаду мяне. Гэта быў удар па шыі, і на гэты раз я сапраўды ўпаў. Мне прыйшлося з усіх сіл дужацца, каб не наткнуцца на фарсі кілімок у воку. Самы просты спосаб - прыкінуцца страціўшым прытомнасць. Я замёр.
  
  
  "Дурань!" - раўнуў палкоўнік па-арабску. "Вы, напэўна, зламалі яму шыю".
  
  
  "Гэта быў усяго толькі лёгкі ўдар, сэр!"
  
  
  «Гэтыя амерыканцы шмат чаго не выносяць», - прамармытаў той.
  
  
  «Адкрый твар і набяры вады».
  
  
  Вада была прыемнай. Я заварушыўся і застагнаў. Зноў падняўшыся на ногі, я паспрабаваў адной рукой пацерці шыю, а другой - жывот.
  
  
  «Паслухайце мяне, няпрошаны пісьменнік хлусні, - рука ў маіх валасах падняла маю галаву, каб я надаў палкоўніку належную ўвагу, - ёсць рэйс, які вылятае з Ламаны ў 07:00 у Каір. Вы будзеце ў аэрапорце ў 05:00, так што ў вас будзе дастаткова часу, каб пабыць на ім. Калі вы не на ім, ваша знаходжанне тут будзе пастаянным”.
  
  
  Ён устаў, і погляд у яго быў нават вастрэй, чым у брытвы. Ён патрос мой пашпарт перад маім носам. «Я захаваю гэта, і вы можаце вярнуць яго, калі пройдзеце мытню. Вам гэта зразумела?»
  
  
  Я моўчкі кіўнуў.
  
  
  «І калі вы жадаеце напісаць аповяд аб сваім прыемным знаходжанні тут, скажыце, што палкоўнік Махамед Дуза быў чалавекам, які забаўляў вас больш за ўсё».
  
  
  Ён прайшоў міма мяне, і дэндзі, які стукнуў мяне трусіным кулаком, ударыў мяне ботам у зад і штурхнуў мяне праз пакой на ложак.
  
  
  Дуза сказаў ля дзвярэй. «Я пакіну тут Ашада, каб забясьпечыць вашую абарону. Мы любім праяўляць гасціннасць нават да няпрошаных гасцей».
  
  
  Апроч зацёклай шыі і болі ў жываце, мне не было чаго паказаць з-за таго, што я кінуўся да львоў пустыні. Я сустрэў Дузу і даведаўся, што ён не ведаў Ніка Картэра, а толькі Нэда Коўла, а гэта азначала, што ён не гуляў ніякай ролі ў замове майго забойства. Ён не бачыў ува мне праблемы, і гэта было маім пунктам гледжання. Ён не будзе турбаваць мяне, пакуль я не прыйду на рэйс. Было ўсяго 21:00, а значыць, у мяне заставалася дзевяць гадзін. У мяне на парадку дня было яшчэ пара прыпынкаў, і пара было ісці. Калі яны акажуцца такімі ж сухімі, як і астатнія, я мог бы зладзіць уласны пераварот.
  
  
  Ашад, якога пакінулі наглядаць за мной, быў тым, хто прычыніў мне найбольшую шкоду, прычым ззаду. Пакуль ён сеў у крэсла, якое вызваліў Дуза, я ўвайшоў у кабіну, пазначаную як salle de bain, і прыбраў абломкі. Калі не лічыць выцятай губы, я выглядаў не нашмат горш, чым звычайна.
  
  
  .
  
  
  Ашад з усмешкай назіраў за мной, калі я нахіліўся, каб падняць насоўку. «Ваша маці ела гной», - сказаў я па-арабску.
  
  
  Ён не мог паверыць, што правільна мяне пачуў. Ён падняўся з крэсла з шырока расчыненым ротам і вачыма, поўнымі лютасці, і я кінуўся ў скачку і ўдарыў нагой у караце. Мая нага закранула яго верхавіну шыі і сківіцу, і я адчуў, як косці раскалоліся, калі яго галава ледзь не адарвалася. Ён перабраўся цераз спінку крэсла, стукнуўся аб сцяну і стукнуўся аб падлогу з грукатам, ад якога забрынкаў посуд.
  
  
  Другі раз за дзень я паклаў труп у ложак. Затым я пераапрануўся, надзеўшы чорны гарнітур і прыдатную кашулю з каўняром-стойкай. Не тое каб я быў у жалобе, але колер падыходзіў да выпадку.
  
  
  Ідучы, я спусціўся ў свой пакой на другім паверсе. Там я сабраў сваё абсталяванне і здаў торбу і кейс. З чамадана дастаў самае неабходнае - лішнія дзве абоймы для люгера, адна з іх запальная. За каленам я замацаваў адмысловую прыладу саманавядзення памерам з кнопку AX. Калі ўзнікне неабходнасць, яго сігнал выкліча батальён рэйнджараў у 600 чалавек з Шостага флоту. Запасны П'ер увайшоў ва ўнутраную кішэню. Нарэшце, акуратна спрасаваная нейлонавая вяроўка даўжынёй трыццаць футаў з яе надзейным мацаваннем павярнулася вакол маёй сярэдзіны як другі рамень.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  Я выйшаў з гасцініцы па завулку і, прытрымліваючыся такіх жа завулкаў, дабраўся да Прэзідэнцкага палаца ля яго паўночнай сцяны. Сцяна была даўжынёй у паўмілі са скрынямі для аховы з абодвух канцоў і двума пасярэдзіне.
  
  
  Ахоўнікі не праводзілі сталага патрулявання. Прыкладна кожныя дзесяць хвілін каманды з двух чалавек маршыравалі ў супрацьлеглых напрамках, сустракалі сваіх суайчыннікаў і вярталіся на базу. Хоць вуліца, якая ішла паралельна сцяне, мела верхняе асвятленне, я бачыў, што прабрацца праз перыметр не склала асаблівай праблемы. Гэта было пытаннем часу. Вулічныя ліхтары мала асвятлялі сцяну. Аднак сцяна была добрай дваццаці футаў вышынёй і была белай. Апрануты ў чорнае, я збіраўся выглядаць, як тарантул, які насоўваецца на яго.
  
  
  Я пачакаў, пакуль цэнтральная каманда завершыць сваё нерашучае патруляванне, затым я рушыў ад канавы, дзе я схаваўся, хуткім бегам да самай сцяны. Уздоўж яе былі нізкія кусты, і я ўладкаваўся ў іх, каб падрыхтаваць вяроўку.
  
  
  Калі я быў настроены, я перамясціўся ў кропку прама за цэнтральнай стойкай абароны. Двое пасажыраў сядзелі перад ім і размаўлялі. Я мог бачыць ззянне іх цыгарэт і чуць іх прыглушаныя галасы. Толькі калі яны павернуцца, яны ўбачаць мяне.
  
  
  Я ўстаў, праверыў і зрабіў кідок. Вяроўка пайшла ўгару і зноў. Раздаўся слабы ляск, калі яго адмысловая прынада аўтаматычна ўпіліся ў далёкі бок. Гук не турбаваў курцоў. Я пацягнуў за вяроўку і пайшоў далей. Я зрабіў пазнаку, каб падзякаваць AX Supply за яе абутак для палявых аперацый. Падэшвы былі падобныя на магніты.
  
  
  Па ўсходнім звычаі верх сцяны быў абсыпаны асколкамі бітага шкла. Я асцярожна саслізнуў, змяніў сваё становішча і, перабіўшы вяроўку, саскочыў у паркавую зону прэзідэнцкага двара.
  
  
  У гісторыі краіны ніколі не было прэзідэнта, але як толькі яна стала НАПР, з-за бессэнсоўнасці палітычнага агітпрапа назва была зменена з Каралеўскага палаца на Прэзідэнцкі. Як бы там ні было, гэта быў сапраўдны аб'ект нерухомасці. У цемры здавалася, што ён знаходзіцца ў адным радзе з Версалем.
  
  
  Я накіраваўся да слабога святла ў небе, якое паказвала на размяшчэнне палаца. Былі начныя птушкі, але не было ні ахоўнікаў, ні сабак. Гэта ўмацавала маё пачуццё, што Тасахмед насамрэч не чакаў чыёй-небудзь апазіцыі.
  
  
  Я быў амаль рады бачыць, што сам палац знаходзіцца пад нейкай аховай. Гэта было нароўні з хлопчыкамі, якія ахоўвалі знешнюю сцяну. Я прайшоў праз іх, як віскі па трэснутым лёдзе. Мая кропка ўваходу знаходзілася праз іншую сцяну, усяго каля дзесяці футаў у вышыню. Яна хавала ўнутраны двор, які быў зачынены для ўсіх, акрамя Шэмы Менданіцы і яе дам, нешта накшталт жаночай распусты наадварот. Я спадзяваўся, што ніхто з іх не будзе чакаць, пакуль я ўзлез на яго ахоўную руку. Адзін бок двара была сцяной палаца, і чарцяжы AX паказвалі на тое, што ў гэтым крыле знаходзіліся апартаменты Шэмы.
  
  
  У двары пахла язмінам. У ім былі зачыненыя праходы і цэнтральны фантан. У яго таксама была ўвітая вінаграднай лазой, падобная на лесвіцу рашотку, якая паднімалася па высокім баку палацавай сцяны да кропкі пад акном, у якім свяцілася цьмянае святло. Як мог вандроўны агент ігнараваць гэта?
  
  
  Засяродзіўшыся на ім, я амаль скончыў Ніка Картэра і вечар Дугласа Фэрбенкса.
  
  
  
  Усё гэта было занадта лёгка, і я не бачыў яго ў цемры адасобленай прагулкі. Мой перапынак быў у тым, што ён не бачыў мяне, пакуль я не прызямліўся на клумбе.
  
  
  Калі б ён быў разумны, ён бы пачакаў на месцы, пакуль не ўдарыў мяне ззаду. Або біў у медны гонг і выклікаў вялікую дапамогу. Замест гэтага ён вылецеў з дарожкі з брэхам, як марж, часткова ад здзіўлення, часткова ад злосці.
  
  
  Я ўбачыў выбліск нажа ў яго руцэ і дапамог баязліўцу сысці. Час меў значэнне, а я не хацеў сустракацца з яго сябрамі. Палёт Х'юга быў кароткім і дакладным: ён пракраўся па ручку ва ўразлівае месца, дзе горла злучаецца з вяршыняй грудзіны.
  
  
  Ён упаў, задыхаючыся ад крыві, разбіваючыся аб кветкі. Пакуль ён тузаўся ў апошніх канвульсіях, я двойчы праверыў двор, каб упэўніцца, што мы адны. Калі я вярнуўся, яму ўдалося вырваць Х'юга з горла. Гэта была яго апошняя частка руху. Я выцер штылет аб яго кашулю і перайшоў да агароджы з кратамі.
  
  
  Яна была дастаткова моцнай, каб вытрымаць маю вагу. Я пакінуў вяроўку ў лазах і, як Джэк у Бабовым сцябле, пайшоў далей.
  
  
  Яшчэ да таго, як я падышоў да акна, я пачуў галасы: жаночы і мужчынскі. Каб дабрацца да акна, я ўбачыў, што мне давядзецца балансаваць на вяршыні рашоткі, маё цела прыціснута да сцяны, рукі над галавой, цягнуцца да выступу. Гэта была адна з тых устаноў з глыбокімі выемкамі, з доўгім нахільным падваконнікам і востраканцовай аркай. Трымацца не было за што. Нагрузка павінна была прайсці праз пальцы і ногі. Гук галасоў пераканаў мяне, што выкарыстоўваць вяроўку няма альтэрнатывы. Калі асадка стукнулася б аб шкло ці ляснула аб нешта, гэта было б так. Мне прыйшлося б цяжка.
  
  
  Стоячы на шкарпэтках з Х'юга паміж зубамі, я змог зачапіцца пальцамі за выступ. Затым мне прыйшлося падцягнуць падбародак, прыціснуўшы пальцы ног да сцяны, але не выштурхваючы ніжнюю частку цела вонкі. Калі я ўпёрся падбародкам у выступ, я дазволіў яму ўзяць на сябе частку вагі, адпусціў правую руку і схапіўся за ўнутраную частку падваконніка.
  
  
  Астатняе складалася ў тым, каб патрапіць у пакой, не ствараючы шуму. Гэта было створкаватае акно, якое адчынялася ўнутр, і я прайшоў праз яго, як барсук, які спрабуе прайсці праз тунэль крата. У канцы я ўбачыў, што святло зыходзіць не з пакоя, у які я збіраўся ўвайсці, а з другога. Вось адкуль таксама даносіліся галасы.
  
  
  Я зразумеў, што гэта была спальня, а мяркуючы па памеры ложка і лёгкім паху духоў, гэта быў жаночы будуар. Люстэрка, якое пакрывала ўсю сцяну, злавіла маё адлюстраванне і на імгненне паўтарыла мяне.
  
  
  Праз адчыненыя дзверы я ўбачыў значна большы пакой, сапраўдны каралеўскі салон. Аднак яго памер і абстаноўка проста рэгістраваліся, калі я бачыў яго насельнікаў, асабліва жанчыну.
  
  
  Яна была эльфійкай, чарнавалосай, чарнавокай і, верагодна, сваячкай калібры. На ёй быў цэльны залаты кафтан з ламе, які зашпіляецца на шыі. Тым не менш, у яе гневе яе грудзі акцэнтавалася, а тое, як яна рухалася хуткімі віхурамі і дроцікамі, акцэнтавала астатнюю частку яе ідэальна складзенага цела. «Ты пракляты хлус, Тасахмед»; - раўнула яна па-французску.
  
  
  Патрабуецца абнаўленне файла AX аб генералу. Ён паправіўся. Яго твар быў занадта пульхным, другі падбародак пачынаўся добра, і ён пачаў раздзімаць форму там, дзе яе трэба было заправіць. Ён усё яшчэ быў прыгожым мужчынам; высокі, лёгкі на нагах, з цяжкімі рысамі твару і растрапанымі вусамі. Колер твару ў яго быў аліўкавы, а на скронях вылучалася сівізна.
  
  
  Яго відавочна не турбавалі манеры ці словы Шэмы Менданіку. Фактычна, ён быў адначасова здзіўлены і атрымліваў асалоду ад яе рухамі. "Мая дарагая мадам, - усміхнуўся ён, - вы проста не разумееце прыроду сітуацыі".
  
  
  «Я разумею гэта дастаткова добра». Яна села перад ім, гледзячы ўверх. "Ты трымаеш мяне тут у палоне, пакуль не пераканаешся, што ўсё пад кантролем!"
  
  
  "Ты прымушаеш гэта гучаць як нейкая меладрама", - усміхнуўся ён. «Вядома, я павінен узяць на сябе кіраванне. Хто яшчэ мог?»
  
  
  «Сапраўды, хто яшчэ мог! Ты пазбавіўся старых галубіных пёраў і…!»
  
  
  Ён зарагатаў і паспрабаваў пакласці рукі ёй на плечы. «Мадам, гэта не спосаб казаць пра вашага нябожчыка мужа ці пра мяне. Як я ўжо казаў вам не раз, я нічога не ведаў пра яго ўцёкі да таго, як мне паведамілі аб яго падзенні. Яго смерць - па волі Алаха».
  
  
  "Нават калі я паверыла табе, якое гэта мае дачыненне да таго, што мяне ўтрымліваюць у гэтым месцы?"
  
  
  "Шэма!" Ён зноў паспрабаваў накласці на яе рукі. «Я цябе ніяк не затрымаю. Але зараз сыходзіць небяспечна, а заўтра пахаванне».
  
  
  
  «Сёння днём я хацела пайсці ў пасольства Пакістана, каб перадаць вестку майму бацьку. Вы перашкодзілі мне паехаць. Чаму?
  
  
  «Як я ўжо сказаў, - уздыхнуў ён, чалавек, якога дрэнна выкарыстоўвалі, - для вашай уласнай абароны. У нас ёсць падставы меркаваць, што Бэн д'Ака быў забіты вонкавымі сіламі. У нас няма магчымасці ведаць, што яны не паспрабуюць заб'ю і цябе. Як ты думаеш, у гэты час я рызыкну воласам з тваёй каштоўнай галавы? " Ён працягнуў руку, каб пагладзіць яе, але яна ўцякла. Ён пачаў яе пераследваць.
  
  
  "Якія знешнія сілы?" яна ўсміхнулася.
  
  
  «Напрыклад, ЦРУ. Яны даўно хацелі прыбраць Бэн д'Ако». Ён сумна паківаў галавой.
  
  
  "Яны хацелі займець яго гэтак жа моцна, як і ты?"
  
  
  «Чаму ты такая нядобразычлівая да мяне? Я зраблю для цябе ўсё».
  
  
  "Вы хочаце, каб я стала вашай другой, трэцяй або чацвёртай жонкай?"
  
  
  Ад гэтага яго твар пачырванеў. "Што мне рабіць, каб пераканаць вас, што я шчыры ў вашых інтарэсах?"
  
  
  "Ты сапраўды хочаш ведаць?" Яна зноў апынулася перад ім.
  
  
  "Так." Ён кіўнуў, гледзячы на ??яе.
  
  
  "Вы можаце замовіць мне машыну, каб адвезці мяне ў пасольства Пакістана".
  
  
  «У гэты час, мая дарагая? Гэта выключана». І вось яго рукі былі на яе плячах. Яна паспрабавала адсунуцца, але ён яе схапіў.
  
  
  "Адпусці мяне, гнаявік!" - Прагыркала яна, спрабуючы вырвацца.
  
  
  Калі ён узмацніў хватку, яна паспрабавала стукнуць яго каленам у пахвіну, плюючыся яму ў твар і бадаючы галавой. Яна не збіралася здавацца без бою, нават калі ён быў для яе занадта моцны.
  
  
  Тасахмед падняў яе з падлогі, і пакуль яна змагалася, піналася і лаялася, ён накіраваўся ў спальню. Я прыціснуўся да сцяны ля дзвярэй. Але зараз ён не ўбачыў бы мяне, калі б я быў апрануты ў чырвоны колер пажарнай машыны і быў асветлены неонавымі агнямі.
  
  
  Ён шпурнуў яе на ложак і сказаў нешта скрозь зубы аб неабходнасці разумення. У гэтым яму было дастаткова. Яна вызваліла руку і схапіла яго, калі ён спрабаваў прыціснуць яе. Ён вылаяўся і замахнуўся. Яна ўскрыкнула, і ён даў ёй яшчэ два на ўсякі выпадак. Яна пачала галасіць, але не ад паразы, а ад лютасьці і расчараванні. Я чуў, як кафтан ірвануўся, калі ён здымаў яго з яе, і цяпер ён люта мармытаў па-арабску. Шлях у рай быў изрыт супраціўляюцца хуры.
  
  
  Фізічная сіла і вага канчаткова перамаглі дух і рашучасць. Ён заціснуў яе каленам паміж ног і рассунуў яе сцягна. Левай рукой ён трымаў яе запясці над яе галавой, а правай сцягнуў з сябе вопратку. Адзіным пакінутым у яе зброяй былі сцягна. Яна працягвала падштурхоўваць іх да яго, выгінаючы спіну, спрабуючы адштурхнуць яго. Гэты рух толькі ўзбудзіў яго. Яна лаялася і рыдала, а ён стаяў на каленях паміж яе ног, калі я зламаў гэта.
  
  
  Ён ніколі не ведаў, што яго ўразіла, а я гэтага і хацеў. Я аглушыў яго, пляснуўшы далонямі яму па вушах. Калі ён напружыўся ад шоку, я прыклаў вялікія пальцы да кропак ціску на яго шыі. Затым трэба было адштурхнуць яго і трымаць Шэму пад кантролем.
  
  
  "Кветка ночы", - сказаў я на урду, выцягваючы Тасахмеда. "Павер мне, я сябар".
  
  
  У паўзмроку беласць яе цела здавалася ртуццю. Цяпер усё, што яна магла зрабіць, гэта ўцягнуць паветра і ўтаропіцца на мяне.
  
  
  "Я тут, каб дапамагчы табе". Я падабраў абрыўкі кафтана і кінуў ёй. Падобна, яна не спяшалася яго апранаць. Яна сядзела, паціраючы запясці, і я мог паспачуваць намерам генерала.
  
  
  Нарэшце яна знайшла мову і сказала на брытанскай англійскай: «Пракляты сукін сын! Праклятая свіння! Сабака!»
  
  
  "Ён быў не вельмі ветлівы, асабліва для генерала". Я сказаў гэта па-ангельску.
  
  
  Яна злосна накінула на сябе каптан. "Хто ты? Адкуль ты і чаго хочаш?
  
  
  «Я сябар. І я хачу пагаварыць з табой».
  
  
  Яна паглядзела цераз край ложка. "Ты забіў ублюдка?"
  
  
  - «Не, я проста выбавіў яго на час ад пакут».
  
  
  Яна саскочыла з ложка. "Няшчасце! Я пакажу яму нейкае гора!"
  
  
  Я чуў, як яна стукнулася нагой. Цела генерала сутаргава тузанулася. Ён не ведаў, як яму пашанцавала апынуцца ў іншым месцы. Яна слізганула да алькова сваёй гардэробнай. "Ідзі адсюль, пакуль я што-небудзь апрану", - сказала яна.
  
  
  Я паклапаціўся аб Тасахмедзе, а яна паклапацілася аб прыкрыцці. Я выкарыстаў яго шыйную хустку для павязкі на вочы, яго насоўку для затычкі і яго пояс, каб звязаць яго запясці. Ён стаў добра запакаваны.
  
  
  Калі я скончыў, яна ўключыла верхняе святло, і мы зноў агледзелі адзін аднаго на вялізным ложку. Яна надзела бледна-блакітнае негліжэ. Гэта не хавала таго, што было ўнізе. Ён проста пераканаўся, што вы ведалі, што ўсё гэта ёсць.
  
  
  
  Яе агляд Ніка Картэра быў гэтак жа дбайным.
  
  
  "Ты першы амерыканец, якога я сустрэла, які выглядаў як мужчына", - сказала яна. "Дзе ты навучыўся гаварыць на урду?"
  
  
  Я паступіў у аспірантуру Ісламабадскага тэхналагічнага інстытута. Дзе ты навучыўся размаўляць па-ангельску? "
  
  
  «Бацька ў мяне быў ангельскі губернатар, які быў жанаты на пакістанцы, ці ніхто ніколі не расказваў вам пра Імперыю? Вы да гэтага часу не адказалі на мае пытанні - хто вы? Калі я выкліку ахову, яны перарэжуць вам горла!"
  
  
  "Тады я не змагу сказаць табе, хто я".
  
  
  Яна ўхмыльнулася, выглядаючы адначасова фальшывай і сарамлівай. "І я не змагу падзякаваць табе за тое, што ты зняў з мяне гэтую свінню".
  
  
  "Дык чаму б нам не сесці і не пачаць размову спачатку".
  
  
  «Я павінен сказаць, што раней за мяне не знаёмілі з мужчынам у маёй спальні. Але з таго часу, як мы пачалі тут». Яна села на свой бок ложка і жэстам запрасіла мяне сесці на мой. "А цяпер пачні".
  
  
  «Я прайшоў праз гэтае акно, - сказаў я, - спадзеючыся заспець цябе дома».
  
  
  "Што ты зрабіў, праляцеў праз гэта на сваім дыване-самалёце?" - Агрызнулася яна. "Не спрабуй мяне падмануць".
  
  
  "Я не лётаў, я лазіў, і ў мяне няма часу вас падманваць".
  
  
  "Вы адзін з тых праклятых агентаў, пра якіх казаў генерал".
  
  
  «Я той, хто хоча задаць вам пару пытанняў. Тады я сыду на свой дыван і палячу».
  
  
  Яна ўстала, падышла да акна і высунулася вонкі. Яе рухі рабілі акцэнт на derriere, якому любы паэт мог бы напісаць санэт.
  
  
  «Трымаю ў заклад, ты будзеш добры на Нанга Парбат», - сказала яна, вяртаючыся да ложка. «Гэта дзіўнае здарэнне, але я сёе-тое табе павінна. Што ты хочаш ведаць?"
  
  
  "Чаму ваш муж так спяшаўся ў Будан пасярод ночы?"
  
  
  «Ха! Гэты дзівак! Ён ніколі не расказваў мне, навошта кудысьці ехаў. Звычайна ён проста пасылаў мне вестку, каб я прыехала. Яму падабалася выстаўляць мяне напаказ, каб усе думалі, што ён ведае, як абраць жонку, сэксуальны, багаты пакістанец, які скончыў школу ў Лондане. Маленькія хлопчыкі былі тым, што яму падабалася».
  
  
  «Значыць, вы мала размаўлялі з ім, і вы не бачылі яго да таго, як ён паляцеў?»
  
  
  Яна ўстала, узяўшыся за рукі за локці, і пачала спяваць як калібры. «Так, уласна кажучы, я яго бачыла. Ён разбудзіў мяне. Ён быў напалоханы. Вядома, ён быў як старая, але, магчыма, мне тады трэба было звярнуць на яго больш увагі».
  
  
  "Ты можаш успомніць, што ён сказаў?"
  
  
  «Вядома, магу! Як ты думаеш, я дурная! Ён сказаў, што калі з ім нешта здарыцца, я павінна пайсці ў пасольства маёй краіны і папрасіць пасла Абдул Хана абараніць мяне. Я сказала:« Чаму, куды ты ідзеш? ' Ён сказаў: «Я еду ў Будан, каб сустрэцца з Абу Асманам». Я мог зразумець, чаму ён быў напалоханы. Шык пагражаў яго спакладаць, хоць я не ведаю, ці было гэта магчыма. Я сказаў: «Чаму ты збіраешся ўбачыць гэтую нікчэмнасць? Ён не даў мне адказ. Ён проста сказаў нешта аб тым, што гэта воля Алаха. Я ўсё роўна была ў паўсне і не вельмі шчаслівая, што прачнулася. Можа, мне трэба было звяртаць на яго больш увагі» Яна ўздыхнула. «Бедны стары Бэн д'Ако, калі б ён быў хаця б напалову такі добры ў ложку, як ён падскокваў на трыбуне ААН. Уявіце сабе, ён ганяўся за хлопчыкамі з хору, калі ў яго магла быць любая жанчына ў краіне!»
  
  
  "Шчыра кажучы, у мяне няма такога ўяўлення, Шэма".
  
  
  Яна села на мой бок ложка. "Вы ведаеце, я спала ў гэтым ложку адна чатыры гады!" Яна сказала, што гэта была не мая віна, гледзячы на мяне, соску яе грудзей спрабавалі прарвацца скрозь павуцінне яе нягліжэй. "Як вас завуць?"
  
  
  "Нед Коўл".
  
  
  «Добра, Эдвард», - яна паклала рукі мне на плечы. "Цяпер мая чарга, і калі мы не пакладзем канец чатыром гадам пустаты, я паклічу ахову і дапамагу яму пакончыць з табой".
  
  
  Вы чулі старую прымаўку аб жанчыне, якая была тыграм у ложку. Шэма зрабіла б яе падобнай на котачку. Мы пацалаваліся, і яна схапіла мой мову, пасмоктваючы яго лёгкім рыўком. Калі мае рукі знайшлі яе грудзі, яе рукі пайшлі за мной, як быццам яны былі ў лютасці ад маёй вопраткі. За чатыры гады бясшлюбнасці яна не развучылася расшпільваць пояс і расшпільваць маланку. Калі я пачаў адказваць узаемнасцю, яна адкінула галаву.
  
  
  Яе вочы былі шырока адчыненымі і яркімі, а вусны надзьмутымі. "Ты мой госць!" - Выдыхнула яна на урду. «На Усходзе прынята забаўляць вашага госця. Гэта мой ложак, і вы тут па маім запрашэнні».
  
  
  Яна прыціснула мяне да спіны і пачала сваімі вуснамі маляваць вільготныя карты на маім целе. Затым раптам яна асядлала мяне. З выгнутай спіной, яе грудзей выпучаныя, яе калені абхапляюць мае сцягна, яна схапіла мае рукі сваімі і сказала: «Я буду танчыць для цябе».
  
  
  
  Я назіраў за яе тварам, калі яна павольна, дзюйм за дзюймам, апускалася на месца. Яе вочы міргнулі і пашырыліся, вусны прыадчыніліся, яна ўцягнула паветра. Затым яна пачала танчыць, і ўсе рухі прыходзіліся на яе сцягна і таз. Я лашчыў яе. Яе галава заблудзілася, пакуль яна спрабавала нагнаць чатыры гады без кахання.
  
  
  Калі яна рушыла ўверх, я паклаў канец яе танцы і пачаў свой уласны. Я падняў яе над галавой, утрымліваючы ў паветры. Затым, калі яна пачала супраціўляцца, раз'юшаная тым, што я спыніў яе пачуццёвы гаўот, я збіў яе, перакочваючыся, каб змяніць нашу пазіцыю.
  
  
  "Не!" - сказала яна, пачынаючы змагацца. "Не няма няма!"
  
  
  У рэшце рэшт, я быў яе госцем. Я перакаціўся назад, лёгка зацягнуўшы яе на сябе. Нашы штуршкі сталі хутчэй, мацней. Цяпер мы рухаліся як адно цэлае, і яе вочы закрыліся, калі яна ўпала наперад, стрымліваючы грэбень нашай апошняй хвалі.
  
  
  Я асцярожна выйшаў з-пад яе, перавярнуўшы нас абодвух. Затым я паглядзеў на яе, адчуваючы, як яе ногі стуліліся вакол мяне. Яе пальцы ўпіліся мне ў спіну, яе зубы ўпалі мне ў плячо, калі яна здрыганулася: "Калі ласка!" Цяпер не было стрымлівання. Мы сышліся разам, экстатычная дрыготка перайшла ад майго цела да яе.
  
  
  Калі б мы маглі правесці разам рэшту ночы, мы маглі б напісаць новае выданне Камасутры. Як бы там ні было, Тасахмед вяртаўся ў рэальны свет.
  
  
  "Чаму б табе не забіць яго?" - сказала яна, калі я закурыў для яе адну са сваіх цыгарэт.
  
  
  "Калі б я зрабіў гэта, дзе б ты была?" Я апусціўся на калені, каб агледзець яго.
  
  
  "Не горш, чым я зараз, Эдвард".
  
  
  «О, значна горш, Шэма. Ён не жадае, каб з табой што-небудзь здарылася. Але калі з ім што-небудзь здарыцца тут, у тваіх пакоях - ну, гэта не варта рызыкі».
  
  
  Гэта таго не каштавала з іншай прычыны. Мёртвы Тасахмед мне ні да чаго. Можа, жывы. У той жа час, калі б я спытаўся ў яго перад Шэмай, я не ведаў, што атрымаю. Гэта будзе воз перад вярблюдам. Вярблюд быў Асман.
  
  
  Ён быў заклятым ворагам Менданіцы, і ўсё ж Бэн д'Ако пайшоў на ўсё, каб сустрэцца з ім. Здавалася лагічным, што Асман адмовіўся б прысутнічаць, калі б у яго не было папярэдніх указанняў на мэту пау-вау. Таксама здавалася лагічным, што Ніку Картэр лепш адразу ж сустрэцца з Асманам, перш чым задаваць пытанні Тасахмеду. Вось вам і логіка.
  
  
  «Шма, чаму б табе не патэлефанаваць хлопчыкам і не абкласці генерала ў ложак. Скажы ім, што ён страціў прытомнасць ад хвалявання». Я пачаў здымаць кляп.
  
  
  Яна хіхікнула. «Ты думаеш амаль гэтак жа добра, як займаешся каханнем. Калі ён сыдзе, мы зможам правесці рэшту ночы».
  
  
  Я не паведамляў ёй дрэнных навін. Я схаваўся ў распранальні, пакуль двое ахоўнікаў, некалькі збянтэжаныя, але якія ўхмыляюцца, везлі аслабленага арабскага рыцара да яго хаты.
  
  
  «Цяпер, - яна ўвайшла ў спальню, адкідаючы мантыю, якую надзела перад сыходам генерала, - на гэты раз у нас будзе люстэрка, каб паказаць нам, чым мы атрымліваем асалоду ад». Яна шырока раскінула рукі і зрабіла перада мной піруэт аголенай, зноў калібры.
  
  
  Я абняў яе, ведаючы, што раніцай, мусіць, ненавіджу сябе. Яна адказала. Я ціснуў там, дзе гэтага менш за ўсё чакалі ці жадалі. Яна на імгненне застыла, а затым абмякла. Я падняў яе і занёс у ложак. Я паклаў яе і пацалаваў на ноч. Потым выключыў святло і, агледзеўшы двор з акна, асцярожна выйшаў.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Хоук сказаў бы, што час, праведзены з Шэмай, было небяспечным марнаваннем. Можа быць. Але апроч задавальнення, мне патрэбна была гэтая дзікая сумесь Усходу і Захаду ў якасці саюзніка, кагосьці, каго я мог бы падтрымаць супраць Тасахмеда, калі ўзнікне такая магчымасць. Тым не менш, было патрачана шмат часу. Я больш не марнаваў яго дарма, забіраючы "Фіят" перад Камісарыятам паліцыі і накіроўваючыся ў пасольства. Калі я пад'ехаў да яго брамы, я ўжо пачаў гульні.
  
  
  Вароты былі зачынены. Быў званок і гаворачая будка. Я патэлефанаваў у званок некалькімі доўгімі чэргамі. Калі ў мяне не было прайгравання, я зноў тэлефанаваў мацней.
  
  
  На гэты раз раздаўся голас, які зыходзіць з насценнага дынаміка, як запісанае паведамленне. «Амбасада зачыненая да 8:00, сэр».
  
  
  «Гэта ахоўнік марской пяхоты?» - спытаў я ў будку.
  
  
  "Так, сэр, гэта капрал Сімс".
  
  
  "Капрал, вы ведаеце, што такое сем-пяць-тры?"
  
  
  Адбылася кароткачасовая паўза. "Ды сэр." У гэтым было больш прывязкі.
  
  
  "Ну, гэта сем-пяць-тры, і я быў бы ўдзячны, калі б вы мяне адразу ўпусцілі".
  
  
  "Хто вы, сэр?"
  
  
  "Містэр Сатан можа вам гэта сказаць. Гэта сем, пяць, тры. Я хачу неадкладных дзеянняў, капрал ".
  
  
  
  Яшчэ адна хвілінная паўза, а затым: "Пачакайце, сэр".
  
  
  Я вярнуўся ў машыну, задаволены тым, што прапанова, зробленае AX, ператварылася ў суправаджаецца з пасольствамі ЗША і ўстановамі па ўсім свеце. Ідэя складалася ў тым, што з ростам тэрарызму і выкраданняў неабходна, каб простая ідэнтыфікацыя магла быць дадзена ў любы момант у выпадку ўзнікнення надзвычайнай сітуацыі. На кожны дзень з Вашынгтона даслалі розную паслядоўнасць лічбаў. Паколькі пастаўшчыком была AX, я заўсёды працаваў са спісам, які запамінаў два тыдні запар.
  
  
  Вароты расчыніліся, і я заехаў у асветленую зону ўваходу. Для прывітальнай камітэта былі тры марскіх пехацінца з M16 і капрал Сімс з .45.
  
  
  «Прабачце, сэр, вам давядзецца выйсці з машыны», - сказаў ён, гледзячы на мяне. "Ваша пасведчанне асобы, калі ласка".
  
  
  Містэр Саттон падасць гэта , сказаў я, вылазячы з машыны. "Калі ласка, вазьміце ў яго".
  
  
  "З ім звязваюцца". Капрал хутка агледзеў машыну. Я аддаў яму ключы ад куфра. На гэтым размова скончылася. Марскія пяхотнікі назіралі, як я закурваў цыгарэту і чакалі, пакуль Сатан трасе азадкам. Гэтая задніца была нашмат лепш, чым у Сатана, але яна мяне ашалела.
  
  
  На Паўле Мэтьюз ад холаду былі абліпальныя штаны з твіда і лётная куртка з футравай падшэўкай. З яе валасамі ірландскага сетэра, зачасанымі ў пучок, і з яе крэмава-персікавым колерам асобы, усё яшчэ трохі запэцканым пасля сну, яна стала б жаданым дадаткам практычна любога збору. Хоць трое марскіх пяхотнікаў не зводзілі з мяне вачэй, яны б пагадзіліся.
  
  
  «Вы ведаеце гэтага чалавека, міс Мэцьюз?» - спытаў капрал Сімс.
  
  
  "Так, капрал". Яна крыху задыхалася і не ведала, ці павінна яна быць не ў духу. "У чым праблема, містэр Коўл?"
  
  
  "Дзе Сатан?"
  
  
  "Ён вельмі стаміўся і спытаў мяне…"
  
  
  "Я б хацеў скарыстацца вашым тэлефонам, капрал".
  
  
  Капрал быў крыху няўпэўнены. Ён паглядзеў на Паўлу ў пошуках пацверджання.
  
  
  Замест гэтага я паставіў яго. "Гэта загад, капрал. Прама зараз!" Мой тон атрымаў бы ўхвалу інструктара навучальнага лагера.
  
  
  "Ды сэр!" Мы ўтрох моўчкі падышлі да пасады аховы. У маленькім унутраным пакоі ён паказаў на тэлефон.
  
  
  Ён пайшоў, і я ўбачыла, што твар Паўлы свеціцца яе валасамі. «Глядзі! Як ты думаеш…"
  
  
  "Які ў яго нумар, і не марнуйце час на кіданне чаравіка".
  
  
  Са сціснутымі кулакамі і іскрыстымі вачыма яна выглядала дастаткова добра, каб фатаграфаваць. «Пяць, два нуль, тры», - прашыпела яна.
  
  
  Я павярнуўся і набраў нумар. Ён зазваніў занадта доўга, перш чым Сатан пачаў скардзіцца: "Паўла, я ж казаў табе ..."
  
  
  «Саттан, мне трэба скарыстацца самалётам пасольства прама зараз. Страсяні сваю задніцу і папярэдзь каманду. Затым спускайся сюды, да брамы, каб міс Мэцьюз магла вярнуцца ў ложак, дзе ёй месца».
  
  
  Я чуў, як гудуць правады, калі ён падбірае зубы. Калі ён загаварыў, ён працягнуў мне. - «Самалёт пасольства ўсё яшчэ знаходзіцца ў Тунісе. Я мяркую, што з ім экіпаж. Цяпер, калі вы думаеце…»
  
  
  «Я думаю, што гэта будзе аформлена ў пісьмовым выглядзе і адпраўлена вашаму дырэктару ў Лэнглі. А пакуль ёсць запасны самалёт?
  
  
  "Не. Ёсць толькі Convair".
  
  
  "У вас ёсць умовы для чартара?"
  
  
  Ён саркастычна фыркнуў. "Ад каго! Прыватных крыніцаў няма. Мы пасольства. Мы не валодаем краінай».
  
  
  «Я мяркую, што ў іншых пасольствах ёсць самалёты. Ці няма ўзаемных дамоўленасцей на выпадак надзвычайнай сітуацыі?»
  
  
  "Каб прыняць меры, патрэбен пасол, а, як вы ведаеце… у нас няма пасла". Ён самаздаволена ўсміхнуўся.
  
  
  «Скажам інакш. Гэта прыярытэт Red One. Мне патрэбен самалёт. Ён патрэбен мне зараз. Вы можаце дапамагчы?»
  
  
  Зноў гулі правады. «Гэта вельмі кароткі тэрмін, ды яшчэ і пасярод ночы. Я пагляджу, што магу зрабіць. Ператэлефануйце мне праз гадзіну». Ён павесіў трубку.
  
  
  Я павярнуўся і ўбачыў, што Паула, нахмурыўшыся, вывучае мяне. "Ці магу я дапамагчы?" яна сказала.
  
  
  "Ага." Я дастаў аловак і паперу і пачаў пісаць. «Гэта частаты перадачы УВЧ. Папярэдзіце сваіх сувязістаў, каб яны кантралявалі іх. Я магу тэлефанаваць. Маім кодавым імем будзе Пайпер. Я буду тэлефанаваць Чарлі. Зразумеў?»
  
  
  "Ну, куды ты ідзеш?"
  
  
  "Калі-небудзь мы пасядзім у вас ва ўнутраным дворыку, і я вам усё раскажу".
  
  
  Яна пайшла са мной да машыны. Я забраўся ўнутр. «Генры дапаможа?» яна сказала.
  
  
  Я паглядзеў на яе. "Ідзі спаць, Паўла". Я даў знак капралу ўключыць выключальнік варот.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  У некаторых місіях перапынкі едуць разам з вамі. На іншых вы бераце некалькі на хаду. На некаторых вы іх не атрымаеце.
  
  
  Як толькі я завярнуў за вугал на вуліцу Ганса Гаера. Я падумаў, што ў яго могуць быць ідэі, як дабрацца на самалёце да Будана.
  
  
  Фары асвятлялі вузкую вуліцу. На ім была прыпаркаваная адзіная машына, прама ў варот Гейера. Гэта быў брудны "мерседэс" афіцыйнага выгляду. Я праехаў міма. Там было пуста ці кіроўца спаў на сядзенне. Апошняе было малаверагодна. Я набраў хуткасць і аб'ехаў вугал. Уяўным позіркам я мог бачыць Эрыку ў гэтых шортах і свіцеры з высокім каўняром.
  
  
  Я пакінуў фіят у парку. Не было ні пешаходаў, ні нават вандроўнага сабакі, які мог бы глядзець, як я імчуся па вуліцы, якая ідзе паралельна Гаеру. У мяне была вяроўка, каб перабрацца праз прамежкавыя сцены і праз тэрыторыю вілы, якая стаяла за двухпавярховай гісторыяй Хана ў маўрытанскім стылі. У яго быў ганак з аркамі і пліткай. З акна першага паверха падала святло. Як бы я ні хацеў дабрацца да дому, я спачатку абышоў дом.
  
  
  Старонняй аховы не было. Быў толькі мёртвы Тор. У яго стралялі некалькі разоў. Паміж яго сціснутымі ікламі быў кавалак аліўкавага колеру. Я кінуўся ў бой праз акно.
  
  
  Было нешта ў гэтай сцэне, нечым якое нагадвала папярэднюю, у якой я граў нічога не падазравалага Падглядваючага Тома. У гэтага быў нейкі камічны падтэкст. У гэтым не было нічога смешнага. Ганс Гаер, з распухлым і акрываўленым тварам, з усіх сіл спрабаваў вырвацца з хваткі цяжкага чалавека ў аліўкава-зялёнай форме, які напалову душыў яго адной рукой, прыціскаючы вастрыё нажа да горла механіка.
  
  
  Высілкі Ганса складаліся не гэтулькі ў тым, каб выратавацца ад свайго выкрадальніка, колькі ў тым, каб выратаваць сваю дачку. З Эрыкі знялі адзенне, і яна ляжала на абедным стале. Ззаду яе, трымаючыся за запясці, стаяў яшчэ адзін вядомы заклінальнік аліўкава-зялёнага колеру. Ногі Эрыкі звісалі па абодва бакі стала, шчыкалаткі былі замацаваныя вяроўкай. У канцы стала стаяў выродлівы сукін сын. Апрануты ён таксама быў бы ў аліўкава-зялёным. Кіраваў і накіроўваў маленькую хатнюю сцэну палкоўнік Махамед Дуза. Ён сядзеў тварам да спінкі крэсла, абапіраючыся падбародкам на яго грэбень.
  
  
  Я пакідаю філасофію філосафам, але я заўсёды лічыў, што адзіны спосаб зладзіцца з гвалтаўніком - гэта пазбавіць яго здольнасці гвалтаваць. У выпадку з Шэмай я не думаў, што гэта калі-небудзь будзе згвалтаваннем, прынамсі, у тым сэнсе, што тут павінна было адбыцца. Эрыцы заткнулі рот, і ўсе мускулы яе цела былі напружаны і выгінастыя, крычучы, патрабуючы вызвалення.
  
  
  Я бачыў, як Дуза кіўнуў галаварэзу, пачуў, як Ханс крыкнуў: «Дзеля ўсяго святога, я табе ўсё расказаў!»
  
  
  Затым загаварыла Вільгельміна. Адзін раз для меркаванага гвалтаўніка, які з лямантам упаў. Аднойчы зрабіла трэцяе вока ў галаве катака Ганса. Яшчэ раз, каб заплаціць трэцяму чалавеку, які трымаў Эрыку за запясці. Даўшы ёй магчымасць адправіцца на пошукі сваёй зброі.
  
  
  Дуза быў на нагах, паклаўшы адну руку на свой 45-ы калібр. "Замры, ці ты мёртвы!" Загадаў яму на французскай. "Проста дай мне апраўданне, Дуза!" Ён раздумаўся. «Узніміце рукі над галавой! Тварам да сцяны! Ён падпарадкаваўся.
  
  
  Ганс і Эрыка былі ў шоку. "Ганс!" Я перайшоў на ангельскую. «Выходзь! Хапай пісталет! Калі ён хоць лыпае, страляй у яго!
  
  
  Ганс рухаўся, як чалавек, які ідзе ў сне. Я разбіў астатнюю частку шкла прыкладам Вільгельміны, жадаючы патрапіць унутр. Да таго часу, як я зрабіў гэта, Эрыка вызвалілася і знікла. Які курчыцца персанаж ляжаў на падлозе, скомкнувшись, і ўсё яшчэ ва ўласнай крыві, без прытомнасці або мёртвы.
  
  
  Ганс плыў на нагах, яго вочы заставаліся ашклянелымі, не зусім упэўнены, што кашмар скончыўся. Я вызваліў яго ад ФН і паляпаў па плячы. «Купі сабе пояс гэтага бурбона. Я паклапачуся пра ўсё тут».
  
  
  Ён тупа кіўнуў і, хістаючыся, выйшаў на кухню.
  
  
  Я сказаў Дузе. "Павярніся."
  
  
  Ён падышоў да мяне, жадаючы ўбачыць, ці быў я тым, кім ён мяне лічыў. Ён пачаў ухмыляцца, калі сказаў: «Vous serez…»
  
  
  Мой бэкхенд па яго адбіўных не толькі прыбраў ухмылку і спыніў словы, але і ўдарыў яго галавой аб сцяну, і з яго вуснаў пацякла чырвоная струменьчык.
  
  
  "Ты будзеш маўчаць", - сказаў я, калі яго імгненны шок ператварыўся ў стрымваную лютасьць. «Ты адкажаш, калі з табой загавораць так, як ты мяне праінструктаваў. Не спакушай мяне. Я на мяжы таго, каб вытрыбушыць цябе. Чаго ты хочаш ад гэтых людзей?
  
  
  «Гэты пракляты вырадак хацеў ведаць, што я ведаў пра катастрофу». Ганс вымыў твар, трымаў бутэльку ў руцэ, і хоць ён усё яшчэ дыхаў, як чалавек, які бег надта далёка, яго хрыплы голас вярнуўся ў гармонію, а шклянасць вачэй знікла. «Толькі ён мне не паверыў, калі я яму сказаў. Дай мне разбіць гэтую бутэльку яму па чэрапе! Ён выйшаў наперад, на яго пакрытым сінякамі твары напісана напружанне.
  
  
  "Пайдзі паглядзі, як пажывае Эрыка". Я схапіў яго за руку.
  
  
  Ён раптам успомніў пра Эрыку і кінуўся прэч, паклікаўшы яе па імені.
  
  
  "Чаму вас хвалюе тое, што ён ведае аб катастрофе?"
  
  
  Дуза паціснуў плячыма. «Мая праца - клапаціцца. Калі ён ведае, як гэта адбылося, дык ён павінен ведаць, хто гэта зрабіў. Цябе добра паінфармуюць…»
  
  
  Мой кулак далёка не сышоў. Гэта параніла яго. Я пачакаў, пакуль гэты нягоднік спыніцца і ён не вернецца, затым я прайграў яму яго ўласную пласцінку: «Я сказаў, што ты адкажаш, а не выдаеш дурных гукаў. Відавочна, ён не ведае хто, нават калі ведае як. Ці як вы думаеце, ён адмовіцца адказваць, пакуль вы дазволіце адной з вашых малпаў згвалтаваць яго дачку? "
  
  
  Голас Дузы свіснуў у яго горле. "Гэта мая праца - высвятляць".
  
  
  "Мая таксама." Я ўторкнуў люгер яму ў жывот і ўторкнуў вастрыё Х'юга яму пад падбародак. “У мяне вельмі мала часу, палкоўнік. У вас будзе яшчэ менш, калі вы не будзеце супрацоўнічаць з вамі». Я прыціснуў яго да сцяны, шыю назад, падбародак, адведзены ад вастрыя штылета. "Чаму Менданіцы хацеў бачыць Абу Асмана?"
  
  
  Скрозь зубы, ківаючы галавой, ён падавіўся: "Перад Алахам клянуся, я не ведаю!"
  
  
  Х'юга праліў кроў. Дуза паспрабаваў адступіць праз сцяну. «Клянуся Каранам! На магіле маёй маці!»
  
  
  Я крыху прыслабіў ціск. "Чаму Менданіцы хацеў бачыць пасла Петэрсена?"
  
  
  Ён пакруціў галавой. «Я ўсяго толькі начальнік службы бяспекі! Я б не ведаў такога!
  
  
  На гэты раз Х'юга не проста казытаў. Дуза стукнуўся галавой аб сцяну і завішчаў. "Яшчэ раз. Я сказаў, чаму? Гэта адзіны раз, калі ты атрымаеш».
  
  
  Ён рассыпаўся і пачаў лепятаць, усхліпваючы: «Таму што! Таму што! Ён баяўся перавароту! Бо баяўся, што генерал Ташахмед збіраецца забіць яго!»
  
  
  "І вы забілі нашага амбасадара".
  
  
  "Гэта быў няшчасны выпадак!"
  
  
  «Як быццам сабатаж самалёта быў няшчасным выпадкам. Тасахмед баяўся, што Менданіцы паспрабуе заключыць здзелку з Асманам».
  
  
  "Не няма!" Ён пакруціў галавой з боку ў бок. «Вось чаму я прыйшоў сюды, каб дапытаць Гейера. Мы разгаварыліся аб тым, што ён ведаў, як адбылася аварыя, і ... »
  
  
  «І ваш час выйшаў». Я адступіў, і ён паглядзеў у ствол Вільгельміны, яго вочы былі шырокімі і чорнымі, як яе рулю. Ён упаў на калені, як быццам пачуў, як муэдзін заклікае вернікаў да малітвы. Чамусьці ён не ўразіў мяне сваёй мяккасцю пад агнём, але тады ніколі не ведаеш, колькі каштуе слова ў тваёй гаворцы.
  
  
  Калі тое, што ён сказаў, было праўдай ці хаця б напалову праўдай, то не толькі яго час скончыўся, але і мой таксама. У гэтай кучы не было скрадзенай ядзернай зброі, толькі купка трэцягатунковых удзельнікаў перавароту трэцяга свету. Гульня была дастаткова яснай. Тасахмед заключыў здзелку з Савецкім Саюзам. Ламана была прызам, а Менданіцы - ахвярным казлом. Менданіцы зразумеў, што насамрэч не мела ніякага значэння, хто разбіў яго самалёт ці як… і ўсё ж - і ўсё ж - «Я мог бы ўсё гэта сабраць і паведаміць Ховуку, каб той пачаў шукаць у іншым месцы, ці я мог бы выкарыстоўваць выдаткаваць каштоўны час і разыграць яго да пераможнага канца.
  
  
  «Проста стой на каленях», - сказаў я, калі Ханс і Эрыка вярнуліся ў пакой. На ёй былі штаны і іншая вадалазка. Яна была бледная, але яе вочы былі яснымі і кантраляванымі.
  
  
  "Як жывяце?"
  
  
  У яе была слабая ўсмешка. "Я ў парадку ... дзякуючы табе".
  
  
  "З задавальненнем. Чаму б табе не пайсці ў іншы пакой, пакуль мы тут пра ўсё паклапоцімся?
  
  
  Целы на падлозе, жывыя і мёртвыя, выглядалі як фінальная сцэна з "Гамлета". У якасці медсястры ў гэтай частцы свету яна, несумненна, бачыла сваю долю запечанай крыві і не магла адчуваць асаблівай міласэрнасці да астанкаў. "Я пастаўлю табе сняданак, да якога ты збіраўся", - сказала яна, прабіраючыся праз пакой.
  
  
  "Што ты збіраешся з ім рабіць?" - сказаў Ганс, гледзячы на зрынутага начальніка службы бяспекі.
  
  
  "Я яшчэ не вырашыў, стрэліць яму ў галаву або перарэзаць яму горла".
  
  
  Ганс схіліў галаву да мяне, не ўпэўнены, ці меў я гэта на ўвазе. Адзіны чыннік, па якім я гэтага не рабіў, складалася ў магчымасці таго, што Дуза жывой можа быць карысней, чым Дуза ў раі. "Я вярнуўся сюды, каб задаць вам пытанне", - сказаў я.
  
  
  «Прыяцель, - пакруціў галавой Ханс, - у цябе ёсць сталае запрашэнне прыйсці сюды ў любы час дня і ночы, каб спытаць мяне пра што заўгодна!»
  
  
  “Добра. Адкажыце добра. Мне патрэбен самалёт, каб даставіць мяне ў Будан прама зараз. Дзе мне яго знайсці?
  
  
  Ён паглядзеў на мяне, міргнуў, пацёр падбародак, а затым, ухмыльнуўся, як Чашырскі кот, і накіраваў бутэльку на Дузу. «Гэты сукін сын мог бы замовіць нам адзін. Гэта два NAA Dakotas, якія сядзяць на лініі, правераныя і гатовыя да працы. Адзін з іх павінен адправіцца ў ...»
  
  
  «Мне не патрэбная іх гісторыя палётаў. Дзе нам узяць каманду?»
  
  
  "Ён можа замовіць экіпаж.
  
  
  усё, што яму трэба зрабіць, гэта патэлефанаваць у службу падтрымкі. Дрэнная тэлефонная сувязь, але ў такую гадзіну..."
  
  
  "Уставай, Дуза".
  
  
  Яму не трэба было паўтараць двойчы, але я бачыў, што ён часткова аднавіў самавалоданне. У яго вачах зноў успыхнуў бляск. Ён пачаў абтрасаць форму.
  
  
  Тэлефон быў у вестыбюлі. У ім былі белыя сцены і паркетная падлога. У сталовай усё было прыцемнена, але тут, пры ўключаным святле, мы ўсё выразна вылучаліся. Дуза паглядзеў на мяне так, нібы мой твар ён хацеў запомніць, але ў той жа час хацеў бы забыцца.
  
  
  "Я дам вам некалькі інструкцый", - сказаў я. «Вы сочыце за імі, ці мы пакінем вас для зборшчыка трупаў і смецця. Вы замовіце самалёт, вы замовіце каманду. Яны будуць чакаць вашага прыбыцця». Я паведаміў яму падрабязнасці, пакуль Ханс звязаўся з палётамі.
  
  
  Калі мы выйшлі з дому, мы з Хансам былі ў форме двух людзей Дузы. На хвіліну я падумаў, што Ханс разбурыць уяўленне. Ён убачыў, што яны зрабілі з яго сабакам, і пайшоў за Дуза. Палкоўнік быў удвая вышэйшы за яго, але не мог параўнацца з раз'юшаным механікам. Гэта ўсё, што я мог зрабіць, каб выцягнуць яго, пакуль Эрыка яго супакойвала. Затым я зноў паставіў Дузу на ногі і стварыў нейкае падабенства маршыруючага парадку. Я не хацеў, каб ён выглядаў такім змучаным, каб не прайсці праверку.
  
  
  Ганс ехаў з Дуза побач з ім. Я сеў за палкоўнікам, Эрыка побач са мной. Большую частку шляху яна маўчала, раз-пораз пазіраючы на мяне. Я працягнуў руку і ўзяў яе за руку. Яна трымалася моцна, яе хватка была цёплай і ўдзячнай.
  
  
  "Вы адчуваеце сябе добра?"
  
  
  "Я ўжо ў парадку."
  
  
  "Было дарэмна пакідаць цябе ззаду".
  
  
  "Ты не мог пакінуць мяне".
  
  
  "Вы бывалі ў Будане раней?"
  
  
  «Часта. Я працую ў Сусветнай арганізацыі аховы здароўя. Я рэгулярна наведваю там клініку».
  
  
  “Добра. Тады паездка не будзе выдаткавана дарма для цябе».
  
  
  "У любым выпадку гэта не будзе выдаткавана дарма". Яна падняла тэрмас. "Хочаш яшчэ кубак?"
  
  
  "Не зараз, дзякуй".
  
  
  Ханс не адцягваўся ад ваджэння, а я не спускаў вачэй з Дузы. Я хацеў пасадзіць яго ззаду са мной, але ў гэтым выпадку Эрыка аказалася б наперадзе. Увагу прыцягнула б жанчына, якая едзе перад службовай машынай у гэты час. Дуза ведаў, што ён быў на адлегласці пальца ад смерці. Ён быў альбо баязліўцам, альбо добрым акцёрам. Калі б мы былі сам-насам і быў час, я б досыць хутка даведаўся, кім менавіта. Але пакуль мне даводзілася гуляць навобмацак, і мне не вельмі падабалася тое, што я адчуваў.
  
  
  Дуза даў інструкцыі па тэлефоне, што ён прыбудзе да брамы кантрольна-прапускнога пункта прыкладна ў 02:30. Дзяжурным паведамілі, што затрымак быць не павінна. Гэта быў не той загад, ад выканання якога я мог залежаць. «Давай пераканаемся, што ты ведаеш свае рэплікі, дружа. Калі нас спыняць, як ты з гэтым справішся?»
  
  
  «Я абвяшчу, хто я…»
  
  
  "Па-французску, а не па-арабску".
  
  
  "І я загадаю ім прапусціць нас, калі яны не зробяць гэтага аўтаматычна".
  
  
  "Выкажам здагадку, вас папросяць выйсці з машыны?"
  
  
  "Я застануся на месцы і папрашу ўбачыцца з камандуючым".
  
  
  "Ганс, калі нешта пойдзе не так і я прыстрэлю палкоўніка, што ты будзеш рабіць?"
  
  
  «Я вып'ю яшчэ і праверу самалёт. Не, я спачатку пайду да ангара. Мы выскачым з гэтай штукі ля бакавога ўваходу, пройдзем праз ангар і забярэм маю багі, дзе я яго пакінуў, на другім баку. Пасьля гэтага я пакідаю гэта вам».
  
  
  Пасля гэтага мы будзем гуляць строга на слых. Я спадзяваўся, што ў гэтым няма неабходнасці, але з-за страху Дузы ці яго схаванага акцёрскага таленту гэтага не адбылося.
  
  
  Калі мы падышлі да брамы кантрольна-прапускнога пункта ангара, на нас патрапіла асляпляльнае святло. Ганс спыніўся, а Дуза высунуў галаву ў акно і злосна загарлапаніў.
  
  
  Мы прайшлі праз брамку, адказваючы на салют варты. Гэта не магло быць гладчэйшым. Я адчуў, як Эрыка расслабілася, яе дыханне перайшло ў доўгі ўздых. Я паляпаў яе па калене.
  
  
  «Калі мы пад'едзем да самалёта, Эрыка, ты выйдзеш з майго боку, прайдзі міма мяне і сядзь на борт. Не табе няма чаго сказаць нікому. Дуза, ты ідзі за ёй. Я буду проста ззаду. вы ідзяце ў тыл. Пілот захоча даведацца, куды мы едзем. Скажыце яму, што ў Будане, і што ён можа адправіць свой план палёту пасля таго, як мы ўзляцім ".
  
  
  Наш самалёт знайсці было нескладана. Ліхтары на полі асвятлялі лінію палёту, і мы маглі бачыць двух чалавек лётнага экіпажа, якія правяралі стары DC-3 Dakota. Ханс пад'ехаў да яе, але не выйшаў з машыны, як было сказана. Я рэалізаваў свой план
  
  
  Чаму. Акрамя пілотаў, было яшчэ два спецыялісты па тэхнічным абслугоўванні NAA, якія праводзілі інспекцыю ў апошнюю хвіліну. Нават у яго дрэнна сядзіць форме, Ганс вырашыў, што яны пазнаюць яго.
  
  
  Эрыка хутка паднялася на борт. Пілоты выцягнуліся перад Дузай, вітаючы яго. Ён даў ім інструкцыі, і яны стаялі ў баку, чакаючы, калі ён падымецца па прыступках.
  
  
  Я не мог рызыкнуць пакінуць Ханса ззаду і, вядома ж, не мог адвесці вока ад Дузы. Я ведаў, што наземных байцоў нельга забіваць. Пры старце самалёта ім прыйшлося стаяць з вогнетушыцелямі. Яны парылі ля ўвахода ў самалёт, як пара матылькоў.
  
  
  «Палкоўнік, сэр, - сказаў я, - вы хацелі праверыць, ці паступіў гэты званок. Ці не мог адзін з гэтых людзей зрабіць гэта?» Я кіўнуў пары. А іншы можа зірнуць на нашу заднюю вось .
  
  
  Дуза хутка вучыўся. Ён на секунду тупа паглядзеў на мяне цераз плячо, а потым аддаў загад.
  
  
  "Сэр, - сказаў пілот, - мы можам звязацца з аперацыямі базы па радыё і даведацца аб вашым званку".
  
  
  "Няма неабходнасці. Ён можа выкарыстоўваць гэты самалёт». Ён указаў на больш круглявага з двух і затым падняўся на борт. Я рушыў услед за ім, разважаючы, што трэба мне рабіць далей. Гэта было занадта страшэнна рызыкоўна. Але што б гэта ні было, яно прыводзіла мяне туды, куды я хацеў, і ўтрымлівала Дузу ў жывых, і гэта было нумарам адзін у ягоным спісе.
  
  
  Пілоты рушылі ўслед за намі, і праз некалькі секунд увайшоў Ганс. Ён актываваў механізм зачынення дзвярэй кабіны. Замацаваўшы яго, ён стомлена прыхінуўся да яго. "Божа, абодва гэтых персанажа працуюць на мяне!"
  
  
  "Пілоты ведаюць вас?"
  
  
  «Не. Яны вайскоўцы з Руты. Калі такі вырадак лятае, яны выкарыстоўваюць ваенныя каманды».
  
  
  Дакота была прадстаўнічым тыпам для VIP-асоб. У ім было некалькі шырокіх холаў, якія ішлі па баках, бар, стол, крэслы з адкідной спінкай і дывановае пакрыццё.
  
  
  Другі пілот высунуў галаву з дзвярэй кабіны і сказаў: «Ніякіх паведамленняў для вас, сэр. Вы прышпіліце рамяні бяспекі? Мы адразу ўзляцім».
  
  
  Праз некалькі секунд я пачуў, як матор пачаў будаваць гусці, затым рухавік задыхнуўся, закашляўся і ажыў з моцнай выбліскам. "Усё на борт Будана", - сказаў Ханс, гледзячы на бар.
  
  
  Палкоўнік сеў насупраць мяне, прышпіліўшы рамень бяспекі, і расслабіўся. Яго выраз твар быў дастаткова пустым, але я ўбачыў намёк самаздаволення ў яго вачах.
  
  
  "Дуза, калі ты не сабаціраваў самалёт Менданіцы, як ты думаеш, хто гэта зрабіў?"
  
  
  "Магчыма, містэр Гаер скажа вам гэта", - сказаў ён, спрабуючы вярнуць гульню на кругі свая.
  
  
  "Мне было б цікава пачуць вашыя тэорыі", - сказаў я. «Гэта не толькі доўгі шлях да Будана, гэта будзе доўгі шлях ад вышыні, на якой мы ляцім, да зямлі. Вы можаце выбраць гэты маршрут, а мы - іншы».
  
  
  Ён задумаўся на хвіліну, пакуль самалёт спыніўся і пачаў праверку рухавіка перад узлётам. "Падумай, пакуль мы не паднімемся ў паветра", - сказаў я.
  
  
  Гэта было іншае адчуванне, калі мы ўзляталі ў старым двухматорным самалёце. Вы задаваліся пытаннем, ці набярэ гэтая штука дастатковая хуткасць, каб ляцець, і тады вы зразумелі, што ляціце.
  
  
  Як толькі рухавікі былі заглушаны, я сказаў Гансу ісці наперад і папрасіць пілота выключыць верхняе святло. «Вы едзеце з імі. Калі мы будзем прыкладна за гадзіну язды ад прызямлення, я хачу, каб яны звязаліся з Буданам, каб у штаб-кватэру службы бяспекі можна было паінфармаваць, што іх начальнік прыбывае. Яму патрэбна апошняя інфармацыя аб месцазнаходжанні Асмана, а таксама машына, якая чакае ў аэрапорта”.
  
  
  "Вы робіце стаўку". Ганс устаў з бутэлькай у руцэ.
  
  
  «І вам лепей пакінуць гэта тут. Вы не жадаеце выклікаць падазрэнняў і не жадаеце заводзіць якія-небудзь благія звычкі».
  
  
  Ён нахмурыўся, паглядзеў на бутэльку і паставіў на месца. "Добра, прыяцель, усё, што ты скажаш".
  
  
  "Эрыка", - сказаў я, - "чаму б табе не легчы там і не схавацца?"
  
  
  Яна ўсміхнулася мне і ўстала. "Ды сэр."
  
  
  Выключыўшы галоўнае святло і ўключыўшы ўсяго пару габарытных агнёў, мы з Палкоўнікам сядзелі ў цені. Я не прапаноўваў яму цыгарэту. «А зараз давайце паслухаем гэта гучна і ясна. Вы кляніцеся Каранам, што ваш бос не прыкончыў Менданік. Хто гэта зрабіў?»
  
  
  "Мы падазраем знешнія сілы".
  
  
  «Не трэба казаць мне лухту пра ЦРУ».
  
  
  “Мы не ведаем хто. Парады, кітайцы, ізраільцяне».
  
  
  Я ведаў, што ён хлусіў на рахунак савецкіх, што азначала, што ён хлусіў, кропка. "Якія вашы падставы?"
  
  
  «Паколькі мы гэтага не зрабілі, гэта зрабіў нехта іншы. Асмана падтрымліваюць кітайцы».
  
  
  “Вядома. Дык вось, Менданіцы спяшаецца ўбачыць Асмана, і яны збіваюць яго, перш чым ён скажа ім, чаму».
  
  
  Дуза паціснуў плячыма. «Вы спыталі мяне, хто. Нічога асаблівага. Аварыя выглядала як звычайная аварыя. Твой сябар сказаў, што ведаў пра іншае
  
  
  
  Натуральна, мы хацелі ведаць, мы ... "
  
  
  "А як наконт наймітаў, якіх вы прывялі, сімпатычных хлопчыкаў з Паўднёвага Емена і іншых кропак?"
  
  
  Гэта прынесла момант цішыні. «Гэтыя людзі ўвайшлі ў краіну па загадзе Менданіцы. Ён ніколі не казаў чаму. У нас проста было ўказанне ўпусціць іх. Гэта непакоіла генерала Тасахмеда. Мы…»
  
  
  «Дзе тусаваліся гэтыя найміты?»
  
  
  "У асноўным у Пакары".
  
  
  "Што там?"
  
  
  “Гэта наш другі па велічыні горад. Ён недалёка ад лівійскай мяжы».
  
  
  "Што яны рабілі для хвалявання".
  
  
  «Нічога. Проста боўталіся».
  
  
  Гэта быў слоік змей і слоік хлусні. Гэта ўсё гэта яшчэ дадавала відавочнага. Гэты вырадак быў начальнікам аддзела пакаранняў смерцю НАПР, але, як і Тасахмед, ён усё яшчэ быў для мяне больш каштоўны жывым і ў досыць добрай форме, чым мёртвым - прынамсі, датуль, пакуль у мяне не будзе магчымасці пагаварыць з Асманам.
  
  
  У задняй частцы самалёта меўся невялікі туалет. Я засунуў туды палкоўніка. Каб пераканацца, што ён не рухаўся, я звязаў яму рукі і ногі вяроўкай са штаноў той формы, у якой ён быў. У палосках са штаноў атрымалася даволі светлая вяроўка. Я пакінуў яго сядзець на троне, яго ўласныя штаны былі сцягнуты да шчыкалатак для надзейнасці. Затым я расцягнуўся ў гасцінай насупраць Эрыкі і заснуў праз дзве хвіліны.
  
  
  У нейкі момант у рай патрапіў не Дуза, а Нік Картэр. Цёплая і далікатная рука расшпіліла мой пояс. Яна стала мяне лашчыць і гладзіць. Яна расшпіліла гузікі і расшпіліла маланку. Яна распаўсюдзіўся па маім целе, і да яе далучылася іншая рука. Мая грудзі, мой жывот, усё маё дакрананне было найтонкім дакрананнем да начной музыкі.
  
  
  Я прачнуўся, калі яе вусны і цела закранулі маіх. Я абняў яе, са здзіўленнем выявіўшы, што на ёй няма швэдра, а толькі круглявыя грудзі. Мякка даследуючы нашы мовы, я перавярнуў нас на бок, і мая рука апусцілася, каб выявіць, што тое, што было распранута наверсе, было аголена ўнізе. Я пачаў адказваць ёй ласкамі, і яна застагнала, кіўнуўшы галавой, а затым прашаптала мне ў вусны: «О, так! Так!»
  
  
  Я заглушаў яе словы сваім ротам і дазваляў іншай руцэ засяродзіцца на яе грудзях. Мае вусны таксама прагнулі іх.
  
  
  "Калі ласка!" яна задыхнулася, калі я расслабіў яе пад сабой, адчуваючы, як яе сцягна шукаюць агульны рытм.
  
  
  Я павольна ўвайшоў у яе, яе пальцы вельмі хацелі ўвесці мяне ў яе. "Выдатны!" яна ахнула.
  
  
  Для яе гэта была збольшага эмацыйная рэакцыя на тое, што ледзь не адбылося, а збольшага - нявыказаная, але хутка вядомая цяга паміж намі. Я ведаў гэта, калі займаўся з ёй каханнем, і таму не было стомленасці. Замест гэтага было глыбокае аддаванне і атрыманне, імклівая ўзаемнасць удару і сустрэчнага ўдару.
  
  
  Гэта было занадта добра, каб доўжыцца доўга, і занадта тэрмінова, каб мы абодва маглі знайсці выйсце. Мы прыйшлі, яна плакала ад захаплення ад аргазму, я ведаў, што ты не знойдзеш раю, калі спіш.
  
  
  Мы ляжым у гасцінай, адпачываем і палім цыгарэту. Пастаянны вуркатанне рухавікоў зноў закалыхваў мяне. "Ведаеш, - сказала яна задуменна, - я не ведаю, хто ты".
  
  
  «Я еду ў Будан, падарожнічаючы на дыване-самалёце першага класа».
  
  
  «Але насамрэч гэта не мае значэння, - праігнаравала яна мой адказ, - прынамсі, цяпер».
  
  
  "Нагадай мне аднойчы прадставіцца афіцыйна".
  
  
  Яна натапырылася мае валасы і нахілілася, каб пацалаваць мяне. «Я думаю, ты мне значна больш падабаешся ў нефармальнай абстаноўцы. Мне падабаецца, што ты ратуеш мяне ад гвалтаўнікоў-мужчын, і ты мне падабаешся тут, у небе, дзе нас ніхто не патурбуе».
  
  
  Я прыцягнуў яе да сябе. "Можа быць, вы хочаце паўтарыць выступленне".
  
  
  "Я б хацеў паўтарыць выступ". Яе рука паднялася, каб пагасіць цыгарэту.
  
  
  «Адзін добры паварот заслугоўвае другога, - сказаў я.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Мяне разбудзіў гук рухавікоў, якія змяняюць вышыню тону. Ранняе ранішняе святло залівала хаціну. Эрыка ляжала ў гасцінай насупраць мяне, скруціўшыся клубочкам ў сне. Я сеў, пазяхнуў і выглянуў у порт. Мы былі над засушлівай засушлівай мясцовасцю, прапускаючы чыстае неба, без цеплавой смугі, якая ўтварылася пазней. Горы былі голыя, і паміж імі не было шмат зеляніны. Я ведаў, што Будан быў выключэннем. Ён ляжаў у даліне, сілкаванай падземнымі вадазборамі, адзінай рэальнай крыніцай вады на дзесяці тысячах квадратных міль.
  
  
  Ганс выйшаў з кабіны. Нягледзячы на яго патрапаны выгляд, у яго былі ясныя вочы і пухнаты хвост над перспектывай наперадзе. «Мы ідзем, - сказаў ён, - мы падыдзем прама да месца крушэння. Падыдзі наперад, і я пакажу табе, што адбылося”.
  
  
  "Сядзь на хвілінку", - сказаў я. "Ці быў Будан праінфармаваны аб нашым разліковым часе прыбыцця?"
  
  
  "Вядома, як ты і сказаў".
  
  
  “Добра. А зараз здымай гэтую форму і заставайся тут, з намі».
  
  
  "Але я павінен ..."
  
  
  «Вы кіпіце і слухаеце. Гэта не экскурсія для задавальнення Ханса Гейера».
  
  
  "Так, я ведаю, але аварыя…"
  
  
  «Вы можаце вывучаць гэта колькі заўгодна, як толькі я ўбачу, як ідуць справы. Дуза будзе са мной».
  
  
  "Гэй, а дзе ён?"
  
  
  «Прыпудрыў нос. Вы бывалі тут раней, што за абстаноўка ў аэрапорце - ахова, выгоды і гэтак далей?»
  
  
  Эрыка прачнулася, калі ён мне ўсё расказаў. Там была адзіная паласа ўсход-захад, ангар і будынак тэрмінала. Паколькі гэта быў афіцыйны рэйс, праверка дазволаў праводзілася не была, а ахова заўсёды складалася толькі з аховы тэрмінала. Усё было прыкладна так, як я меркаваў.
  
  
  «Я мяркую, што тут ёсць гасцявы дом ці гатэль для наведвальнікаў».
  
  
  "Вядома, Ашбал".
  
  
  "Вы з Эрыкам застанецеся там, пакуль я не прыйду за вамі".
  
  
  "Пачакай хвілінку, прыяцель, што ты маеш на ўвазе, застанься?"
  
  
  «Калі ты не капаешся ў абломках або не патрапіш у турму, а Эрыка не наведвае клініку - ты застанешся там. Я ня ведаю, колькі часу гэта зойме. Зразумела?»
  
  
  «Так, так, вядома, добра. Я цябе зразумеў». Ён зноў быў шчаслівы.
  
  
  Я пачуў, як стукнула шасцярня. "І калі ты не вылезеш з гэтай формы, я здыму яе з цябе".
  
  
  Я пачаў размаўляць з Эрыкам, імкнучыся не звяртаць увагі на яе погляд. «Гэта можа заняць у мяне дзень, а можа і больш, але з табой усё будзе ў парадку, калі ты будзеш трымацца бліжэй да клінікі. Ці будзе выццё па Менданіку тут гэтак жа інтэнсіўнае, як у Ламане?»
  
  
  "Не", - сказаў Ханс, сцягваючы аліўкава-зялёныя штаны. «Тут шмат тых, хто спачувае Асману».
  
  
  Я ўстаў, вырашыўшы, што час нашаму гаспадару далучыцца да натоўпу. «Яшчэ адно: не бяры з сабой ніякай зброі. Схавай тое, што ў цябе ёсць». Я плянаваў зрабіць тое самае, за выключэньнем .45 Дузы і П'ера.
  
  
  Начальнік службы бяспекі быў не ў найлепшай форме. У яго асмуглага твару было халерычнае адценне. Яго налітыя крывёю вочы блішчалі. Яго ніжняя частка надзьмулася. Ён занадта доўга сядзеў на чыгуне.
  
  
  Я вызваліў яго рукі і ногі, і ён сядзеў, злосна паціраючы запясці. "Вы можаце самі нацягнуць штаны", - сказаў я. "Тады ты можаш далучыцца да нас за каву".
  
  
  Была кава. Эрыка паклапацілася аб гэтым на маленькай камбузе наперадзе. Яна гуляла сцюардэсу і абслугоўвала экіпаж. Ганс не меў часу на аднаўленне, яго твар быў прыціснуты да акна.
  
  
  «Гэй, ідзі сюды, паглядзі! Я бачу, куды яны зайшлі! Прама на капейку, як я сказаў! Выдатна!»
  
  
  Я выглянуў у акно і ўбачыў, што мы ляцім паралельна краю даліны. Гэта выглядала пышна, але горы па абодва бакі ад нас былі нечым іншым. Я спадзяваўся, што Асман не далёка ці адседжваецца ў пячоры. Хоук не ўсталяваў фіксаванага абмежавання па часе для маіх пошукаў, але кожная хвіліна без адказу была занадта доўгай хвілінай.
  
  
  "Вы бачыце абломкі?" Ханс усміхнуўся.
  
  
  Я бачыў абломкі. Гэта было падобна на маленькую звалку, якая раскінулася ўздоўж плоскай зямлі ў некалькіх мілях ад узлётна-пасадачнай паласы, доўгай чорнай паласой, усеянай згарэлымі і зламанымі часткамі самалёта. Было відавочна, што іх ніхто не збіраў для расследавання. Гэты факт павінен быў значыць для мяне больш, але Дуза выйшаў з кабінкі, кульгаючы, усё яшчэ паціраючы запясці, адцягваючы маю ўвагу.
  
  
  "Сядзь тут", - паказаў я, і ён жорстка сеў.
  
  
  «Эрыка, прынясі каву і далучайся да нас. Я павінен даць дабраславеньне. Ганс, ты таксама».
  
  
  Пасля таго, як мы прызямлімся, - сказаў я Дузе, - вы дасце камандзе загад заставацца на базе. Ганс, вы з Эрыкам застанецеся на борце датуль, пакуль мы з палкоўнікам не сыдзем. Ніхто з нас не выйдзе з самалёта, пакуль не будзе павозкі. Ганс, а як наконт транспарта для вас дваіх? "
  
  
  «Павінна быць таксі, але калі яго няма, я магу пазычыць джып начальніка станцыі. Я завязу Эрыку ў клініку, а потым пайду на лінію».
  
  
  «Калі вы не ў «Ашбале» ці не вернецеся на борт, калі я буду гатовы, вы застанецеся ззаду».
  
  
  "Ну, як, чорт вазьмі, я павінен ведаць, калі гэта будзе!"
  
  
  «Калі я буду гатовы, я спачатку праверу Ашбал, потым у клініцы, а потым тут. Гэта лепшае, што я магу для цябе зрабіць».
  
  
  "Што табе трэба?" - Спытала Эрыка, калі самалёт запаволіўся пры зніжэнні, закрылкі былі выпушчаныя, колы выцягнуліся, каб увайсці ў кантакт. "Можа, я змагу дапамагчы".
  
  
  "Я б хацеў, каб вы маглі, але палкоўнік падахвоціўся быць маім правадніком". Палкоўнік сербануў кавы, апусціўшы вечкі.
  
  
  Колы сутыкнуліся, рыпнулі, і мы апынуліся ў Будане. Аэрапорт не выглядаў загружаным. Аднак, пакуль мы рулілі, я заўважыў паўтузіна партызан, якія стаялі перад тэрміналам і назіралі за нашым набліжэннем. На іх былі патранташ і аўтаматы Калашнікава А-47. Таксама быў афіцыйны аўтамабіль прыпаркаваны на лініі палёту.
  
  
  
  "Гэта ганаровая варта або звычайная варта?" - сказаў я Гансу.
  
  
  "Выглядае прыкладна як звычайны".
  
  
  Пілот разгарнуў самалёт, рухавікі заглухлі, шрубы з ляскам спыніліся. Ганс адчыніў дзверы і спусціў трап да таго, як пілоты выйшлі з кабіны. Дуза даў ім свае інструкцыі. Я бачыў, што другі пілот быў збянтэжаны тым фактам, што мы з Гансам больш не насілі аліўкава-зялёны колер. "Змена формы", - сказаў я яму і падміргнуў. Ён атрымаў паведамленне, усміхнуўся мне, і яны пайшлі.
  
  
  Мы селі ў самалёт у цішы ранняй раніцы. Я заўважыў незаўважную змену ў паводзінах Дузы. Магчыма, кава вылечыў яго, ці ён думаў, што бачыў канец свайму палону. Ён глядзеў далей мяне праз маё плячо праз порт, назіраючы за некаторымі з членаў яго ганаровай варты, якія выбраліся на траекторыю палёту.
  
  
  «Les règlec de jeu - правілы гульні - Дуза, ты будзеш гуляць так, як я загадаю, інакш гульня скончыцца. Не будзь мілым. Мы з табой зараз сыходзім. Ты на два крокі наперадзе. ідзі проста да машыны і сядзь у яе. Гэта ўсё, што ты робіш. Пойдзем, зараз”. Я ўстаў з яго 45-м калібрам у руцэ.
  
  
  Я дазволіў яму назіраць, як я накідваю куртку на руку, каб схаваць гэта. «Apres vous, mon Colonel. Пастарайцеся зберагчы вас дваіх ад непрыемнасцяў», - сказаў я, калі мы выходзілі.
  
  
  Ганаровая варта не выстраілася ў належным ваенным парадку, калі мы падышлі да машыны, Citroen, якая мае патрэбу ў касметычным рамонце. Яны стаялі, глядзелі на самалёт, глядзелі на нас і наогул рабілі ўражанне адхіленасці. Іх форма была неаднароднай, адпавядала толькі іх рыштунак. Яны, вядома, не былі наймітамі, але калі я рушыў услед за Дузай у заднюю частку машыны, тэлефанавалі сігнальныя званы. Яны не дзяжурылі для яго, дык што ж яны рабілі, ахоўваючы пусты аэрапорт? Адказ мог быць - проста ў якасці меры засцярогі з прычыны таго, што адбываецца. Шкада, што гэта быў няправільны адказ.
  
  
  "Алоны". Я сказаў кіроўцу, а затым Дузе па-ангельску: "Спытайце яго, ці прынёс ён запытаную інфармацыю".
  
  
  Кіроўца кіўнуў, выязджаючы на круглую замочную свідравіну, якая вядзе да аэрапорта. «Кантакт быў усталяваны, сэр», - сказаў ён па-французску. «Я праводжу вас на сустрэчу з ім. Ён ведае, дзе знаходзіцца Шык Хасан Абу Асман».
  
  
  Дуза адкінуўся назад, скрыжаваўшы рукі на грудзях. Ён зноў апусціў павекі, не паказваючы ніякай рэакцыі.
  
  
  "Спытай у яго, як далёка мы павінны зайсці?"
  
  
  Кіроўца паказаў у бок гор наперадзе. "Усяго дваццаць міль", - сказаў ён.
  
  
  Мы ехалі праз даліну, а не ў сам Будан. Былі шырока раскіданы скрыжаванні сярод палёў пшаніцы, бавоўны і соі. На скрыжаваннях стаялі машыны, падобныя на тую, што была ў аэрапорце. Частка войскаў была ўзброена АК-47. У іншых былі FN, і іх цяжэйшае абсталяванне было аднолькава змяшаным. Яны не прыклалі ніякіх намаганняў, каб спыніць нас, і я быў гатовы прызнаць, што яны былі на нагах, як іх браты ў аэрапорце, таму што гэта быў дзень пахавання Менданік, і Тасахмед запэўніваў, што яго прыход да ўлады быў належным чынам арганізаваны. Пазней, калі ў мяне быў час падумаць над сваёй высновай, я падумаў, што б сказаў Хоук, калі б ён сядзеў побач са мной.
  
  
  «Асман заб'е цябе», - парушыў цішыню палкоўнік, гаворачы па-ангельску.
  
  
  "Я крануты тым, што вы занепакоеныя".
  
  
  "Ён ненавідзіць амерыканцаў".
  
  
  "Натуральна. Што ён з табой зробіць?"
  
  
  "Акрамя таго, вы дарма губляеце час".
  
  
  "Калі так, я падам скаргу на ваш офіс".
  
  
  «Гэтага чалавек, якога мы збіраемся пабачыць, я ведаю. Ён ненадзейны».
  
  
  «Палкоўнік… цішэй. Я ўпэўнены, што нашы кантакты - лепшае, што могуць даць вашыя службы. Без сумневу, стары Хасан павесіць вас за яйкі, каб папрасыхаць, але гэта ваша праблема».
  
  
  Мы перасеклі вузкую даліну і пачалі паднімацца па звілістай жвіровай дарожцы, зеляніна хутка рассеялася. Пачалася спякота, але мы пакінулі некаторую вільготнасць, паднімаючыся ў воблаку пылу. Пад'ём быў нядоўгім. Мы выехалі на паварот, які выходзіць на плато з каменнай структурай па краі. У яго была высокая навакольная сцяна і выгляд крэпасці 19 стагоддзі з квадратным цэнтрам і двума масіўнымі крыламі.
  
  
  Кіроўца з'ехаў з дарогі на вярблюджую сцежку, і мы ўрэзаліся ёй у сцяну. Нікога не было відаць.
  
  
  Кіроўца загаварыў па-арабску, гледзячы ў люстэрка. "Вас чакаюць, сэр".
  
  
  Я выйшаў з машыны ўслед за Дуза, адчуваючы ў ім гарачы вецер і прысмак пылу. «Працягвай», - сказаў я, дазволіўшы яму пачуць пстрычку курка 45-га калібра.
  
  
  Мы прайшлі праз арачную ўваходную браму ў шырокі каменны двор, дзе нічога не расло. У гэтым месцы былі вокны з прарэзамі і адчуванне, што давайце прыбіраемся адсюль.
  
  
  "Як клічуць нашага кантакту?"
  
  
  "
  
  
  "Цфат". Палкоўнік глядзеў на каменны мур. Ён выглядаў доўгім, адубелым і з бледным тварам.
  
  
  "Скажы яму, каб ён выцягнуў сваю задніцу".
  
  
  "Цфат, няшчасны злодзей вярблюдаў", - вымавіў палкоўнік, - "выходзь!"
  
  
  Як непаслухмянае дзіця, Цфат нічога не сказаў, нічога не зрабіў. Дзверы, падвойная жалезная, заставалася зачыненай. Вакол нас дзьмуў вецер.
  
  
  "Паспрабуйце зноў." Я сказаў. Другая спроба выклікала не больш рэакцыі, чым першая.
  
  
  "Паглядзіце, ці адкрыта яно". Я глядзеў, як ён набліжаецца, ведаючы, што ўсё гэта смярдзіць. Вецер кпіў.
  
  
  Над ім я пачуў шэпт чужога гуку. Калі я павярнуўся да яго тварам, я ведаў адказ. Я мімаходам убачыў застылы твар кіроўцы і чатырох людзей з прыстаўленымі аўтаматамі Калашнікава.
  
  
  Я зрабіў два стрэлы, перш чым усё ў маёй галаве выбухнула пякучай хваляй полымя і занесла мяне ў нікуды.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  У нейкі нявызначаны момант і ў нейкім месцы мая галава была расплаўлена і выкавана ў звон. Я прысутнічаў на абодвух імпрэзах. Мне не спадабалася ні тое, ні іншае. Я цярпеў іх моўчкі. Гэта пытанне абумоўленасці. Але калі нейкі ўсемагутны вырадак стаў біць гонгам па маім новым купале, я вырашыў запярэчыць, асабліва калі рахунак пераваліў за дванаццаць.
  
  
  Я звярнуўся да Сусвету на урду, таму што Шэма была царыцай ночы, і гэта здавалася цалкам прыдатным. Я ніколі не даведаюся, ці быў гэта тон маёй непрыстойнасці, стук гонгу або камбінацыя таго і іншага, з-за чаго мяне вырыгнулі з цемры ніадкуль у цемру нейкага месца. На дадзены момант усё, што я ведаў, гэта тое, што я быў гатовы памяняцца нечым ні на што. Затым момант мінуў, і мой мозг павольна сабраўся з сіламі і пачаў пазбаўляцца ад нанесеных удараў.
  
  
  Я ляжаў на цыноўцы з смярдзючай саломы. Мае рукі і ногі былі звязаныя. Мая галава страшэнна балела, пульсавала, як быццам нешта хацелася вырвацца. Я асцярожна павярнуў яе, што прывяло да з'яўлення мноства белых агнёў перада мной там, дзе не было ніякіх агнёў. Пасля яшчэ некалькіх падобных эксперыментаў я вырашыў, што горш за ўсё я пакутую ад лёгкага страсення мозгу. Кіроўца не стрэліў у мяне, ён толькі аглушыў мяне. Мая вопратка не была знятая. П'ер быў на месцы. У жыцці і ў часы Ніка Картэра справы былі яшчэ горш.
  
  
  Нешта слізганула па маіх нагах, і я ведаў, што ў мяне ёсць кампанія. Невялікая бойка пранікала з дзвярэй камеры. Але і без яго маё месцазнаходжанне не патрабавала вывучэнні архітэктуры. Паветра моцна смярдзела. У пацукоў былі папярэднія жыхары.
  
  
  Пасля некалькіх спроб мне ўдалося сесці. Пяткамі я прадзіраўся па падлозе, пакуль за маёй спіной не аказалася каменная сцяна. Калі белыя агні перасталі міргаць і пульсацыя ў маім чэрапе знізілася да прымальнага ўзроўню, я праверыў вяроўкі, якія ўтрымліваюць мае запясці ў цісках.
  
  
  Заставалася толькі расслабіцца і чакаць. Я прыйшоў убачыць Асмана. Цяпер я вырашыў, што ў мяне вельмі добрыя шанцы ўбачыць яго. Я атрымаў паведамленне крыху позна. Калі б я атрымаў яго раней, я б пазбавіўся ад галаўнога болю. Хлопчыкі ў аэрапорце, як і хлопчыкі на скрыжаваннях і сустракаючы камітэт тут, не былі войскамі Менданіку ці Тасахмеда, яны належалі Шыек. Асман заняў Будану, які быў засмучаны смерцю Бэн д'Ако. Кітайцы вырабляюць Ак-47 гэтак жа, як і Рады.
  
  
  Я паведаміў аб прыбыцці Дузы і папярэдзіў прыёмную. Нас не даставілі ў цэнтр Будана, бо мы, відавочна, убачылі б прыкметы таго, што баявыя дзеянні працягваліся. Замест гэтага нас прывялі сюды. Пытанне было ў тым, чаму Дуза не пазнаў людзей Асмана ў аэрапорце? Я таксама думаў, што ведаю адказ. Ва ўсякім разе, мая няздольнасць распазнаць змену варты ў Будане датуль, пакуль я не апынуўся ў пастцы, магла ўсё ж спрацаваць лепш, чым ганяцца за Асманам па ўсіх горах, каб задаць яму пытанне.
  
  
  Мяне разбудзілі ляск ключа ў замку і адмыканне дзвярэй. Сон дапамог. Здранцвенне рук і запясцяў дастаўляла больш дыскамфорту, чым пульсацыя ў галаве. Я заплюшчыў вочы ад яркага святла, адчуў рукі на нагах і нож, які перарэзаў вяроўкі на маіх шчыкалатках.
  
  
  Мяне паднялі на ногі. Свет закружыўся. Белыя ўспышкі ператварыліся ў яркі неон. Я ўцягнуў паветра і дазволіў пары куратараў утрымаць мяне.
  
  
  Усю дарогу па каменным калідоры я гуляў да млоснасці, вывучаючы планіроўку памяшкання. Гэта было не так ужо і шмат - паўтузіна камер з кожнага боку і пакой аховы злева. Мне было цікава, ці далі Эрыке і Гансу від на жыхарства. У насценных кранштэйнах было чатыры цьмяныя свяцільні, і адзіным выхадам былі каменныя ўсходы, якія вялі ўверх пад прамым кутом.
  
  
  Канец прамога кута выводзіў нас у напаўцёмнае фае.
  
  
  Адзінае святло прапускала шчылінныя вокны. Лепшае, што можна было сказаць аб гэтым месцы, - гэта прахалода. За фае было некалькі дзвярэй. Я быў схільны да самага вялікага. Там мой правы ахоўнік - а ён мог бы выкарыстаць некалькі - стукаў у дзверы валасатым кулаком і атрымаў выклік.
  
  
  Яны запусцілі мяне з намерам паставіць мяне тварам уніз перад прысутнымі. Мне ўдалося застацца ў вертыкальным становішчы. Пакой быў асветлены лепш, чым фае, але ненашмат. Перада мною стаяў стол, за якім стаялі трое сыноў пустыні ў чорна-белых клятчастых кефіях. У таго, што ў цэнтры, быў твар старога сцярвятніка, кручкаваты нос, зачыненыя чорныя вочы, тонкі цвёрды рот і востры падбародак. У гэтай пары па абодва бакі ад яго было моцнае падабенства. Сямейны партрэт - Асман і яго хлопчыкі. Яны вывучалі мяне з усім зачараваннем кобраў, якія маюць намер нанесці ўдар.
  
  
  "Цьфу!" Хасан парушыў маўчанне. "Як і ўсе сабакі янкі, ён смярдзіць!"
  
  
  «Бягучы імперыялістычны сабака», - нараспеў вымавіў сын злева.
  
  
  "Давайце навучым яго некаторай рэформе мыслення", - прапанаваў іншы.
  
  
  "Калі б ён мог казаць, што б ён сказаў?" У вачах Асмана бліснула пагарда.
  
  
  Я адказаў яму па-арабску: «Аиш, йа кдыш, тая юнбут аль - хашыш - «жыві, о мулы, пакуль не вырасце трава». "
  
  
  Гэта заглушыла іржанне і заткнула іх на хвіліну. "Такім чынам, - шык паклаў рукі на стол, - вы кажаце на мове вернікаў".
  
  
  «У імя Алаха, літасцівага, міласэрнага, - цытаваў я, - я хаваюся ў Госпада людзей, Цара людзей, Бога людзей ад зла каварнага шэпту, які шэпчуць у грудзях мужчыны або джыну і мужчыны ".
  
  
  Яны ўтаропіліся на мяне, потым сыны паглядзелі на бацьку, каб даведацца рэакцыю. «Вы чытаеце Каран. Вы адзін з нас? У яго голасе з наждачнай паперы прагучаў новы цікавы тон.
  
  
  «Я вывучаў вашу кнігу прарока Мухамеда. У выпадку патрэбы яе словы надаюць сілы».
  
  
  "Давайце паслухаем такія словы". Асман падумаў, што ў яго ёсць я, што я магу добра напісаць пару вершаў, і ўсё.
  
  
  Я пачаў з адкрыцця: "Хвала Алаху, Госпаду ўсяго існага". Затым я перайшоў да некалькіх вершаў з «Каровы», «Дом Імрана», «Трафеі» і «Начное падарожжа».
  
  
  Асман спыніў мяне і пачаў выкідваць радкі з кнігі Мэры і Тая Ха, каб я адпавядаў. Мая здольнасць адказваць прыходзіць з фатаграфічнай памяццю. Праз некаторы час ён кінуў гэта і сеў, каб вывучыць мяне.
  
  
  «Што тычыцца бруднага гнілога імперыялістычнага сына вярблюджага гнаявоеда, то вы дастаткова добра ведаеце нашу кнігу. Гэта ваша заслуга. Магчыма, яна прывядзе вас у рай, але не выцягне вас адсюль. Вы - шпіён, і мы адсякаем галовы шпіёнам. Нашто вы прыйшлі сюды? "
  
  
  "Каб знайсці цябе, калі ты Хасан Абу Асман".
  
  
  Яго сыны здзіўлена паглядзелі на яго. Ён паспрабаваў схаваць ухмылку, і яны ўсё пасмяяліся. «Так, - сказаў ён, - слава Алаху, я Хасан Абу Асман. Чаго ты ад мяне жадаеш?
  
  
  «Гэта асабістая справа кожнага».
  
  
  «Ах! Нічога асабістага ад гэтых двух казлоў. Яны будуць біцца з-за маіх касцей, калі я памру. Навошта янкі-шпіёну захочацца мяне бачыць? Вы хочаце пасадзіць мяне на трон у Ламане? З дапамогай Алаха я зраблю гэта сам”.
  
  
  "Я думаў, што ты атрымаў дапамогу Мао".
  
  
  Ён не ўтаймаваў сябе, ён хіхікнуў, і хлопчыкі далучыліся да яго. «О, я прыму тое, што прапануе гэты нявернік, гэтак жа, як я прыму тое, што вы прапануеце, калі я думаю, што гэта варта таго. ёсць што прапанаваць, янкі-шпіён? "Яму было весела.
  
  
  "Я спадзяваўся, што ў цябе ёсць што мне прапанаваць".
  
  
  «О, не бойцеся гэтага. Перш чым я публічна пакараю вас, я прапаную вам эль-Феддана. Ён прымусіць вас заклікаць да Алаха для хуткага завяршэння».
  
  
  "Я кажу пра нешта важнае".
  
  
  Ён паглядзеў на мяне і зноў усміхнуўся. «Важна, прывітанне! Я згодзен, тваё жыццё не мае значэння». Ён пастукаў па стале і крыкнуў: «Я хачу Эль Феддана! Скажы яму, каб ён прыйшоў неадкладна!
  
  
  Хтосьці ззаду мяне хутка сышоў. "Выкажам здагадку, я магу гарантаваць, што вы захопіце астатнюю частку краіны", - сказаў я.
  
  
  "Гэта было б гарантыяй, на якую я б плюнуў". Ён плюнуў.
  
  
  «Такім чынам, пасля таго, як ты плюнеш на яго, пытанне ўсё яшчэ застаецца ў сіле. У цябе ёсць Будан. Ці зможаш ты ўтрымаць яго ці не - гэта іншае пытанне, але ты ніколі не атрымаеш Ламан адсюль або Пакара. Тасахмед не Менданік. Прынамсі, Менданіцы. быў гатовы заключыць здзелку ".
  
  
  Вочы Асмана ўспыхнулі. «Значыць, я меў рацыю. Вы, праклятыя імперыялісты, стаялі за ім. Калі б ён быў жывы, я б паставіў яго галаву на плошчы!
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што ён не сказаў вам!" Я прыкінуўся здзіўленым, страшэнна добра ведаючы, які будзе адказ.
  
  
  Шык і яго сын абмяняліся позіркамі, потым паглядзелі на мяне.
  
  
  «Ты мне скажы, - сказаў ён.
  
  
  «Тасахмед планаваў пераварот пры падтрымцы расейцаў. Мой урад пераканаў Менданіцы, што ён павінен паспрабаваць прымірыцца з вамі і…»
  
  
  Асман выдаў насмешлівае выццё і ўдарыў па стале: «Вось чаму гэты мяшок кішак хацеў мяне бачыць, каб сапраўды заключыць здзелку! Я сказаў, што гэта так! Гэта тое, што прымусіла мяне заняць Будану. Калі ён быў такі дрэнны, што ён павінен быў мяне ўбачыць, я ведаў, што вытрываю гэта. Ён упаў, як гнілы какос! Ён яшчэ раз плюнуў.
  
  
  Я хацеў далучыцца да яго. Вось і ўсё. Адказ, які я быў амаль упэўнены, я збіраўся атрымаць. Што да крадзяжу ядзернай зброі, увесь гэты натоўп быў недзе яшчэ падчас бітвы пры Хартуме. Бяда ў тым, што я быў падобны на кітайскага Гордана з п'есы, а ён у выніку патрапіў на піку.
  
  
  Я пачуў, як за мной адчыніліся дзверы, і погляд Асмана перамясціўся праз маё плячо. "Эль-Феддан, - паклікаў ён, - пазнаёмцеся са сваім шпіёнам-янкі".
  
  
  Эль-Феддан, што азначае бык, быў усім гэтым. Ён быў не вышэйшы за мяне, але, відаць, зноў быў удвая меншы, і ўсё гэта былі мускулы. Ён выглядаў хутчэй манголам, чым арабам. Гэта быў непрыемны твар, дзе б ён ні нарадзіўся. Жаўтлявыя вочы, пляскаты нос, гумовыя вусны. Шыі не было, толькі мускульны пастамент, на якім трымаўся гарбуз яго голенай галавы. На ім была адчыненая куртка, але нікому не даводзілася здагадвацца, што пад ёй. Ён праігнараваў мяне, гледзячы на свайго начальніка, чакаючы, што слова ператворыць мяне ў ёё.
  
  
  Адбылася затрымка з-за старонняй актыўнасці. Дзверы зноў расчыніліся, і я павярнуўся і ўбачыў, што Эрыку і Ханса зацягнулі ў пакой некалькі членаў прэтарыянскай гвардыі. Ззаду іх увайшоў мой стары прыяцель Махамед Дуза. Я правільна падумаў. Палкоўнік быў альбо чалавекам Асмана ў варожым лагеры, альбо чалавекам Тасахмеда ў палатцы Асмана… альбо і тым, і іншым. У мяне не было часу ўдавацца ў падрабязнасці, але я хацеў сёе-тое спытаць у яго, пры ўмове, што я змагу не спускаць галовы.
  
  
  Пад левым вокам у Эрыкі была ранка. Яна была бледная і цяжка дыхала. Яна глядзела на мяне з сумессю тугі і надзеі.
  
  
  "Трымайся, дзіця", - сказаў я па-ангельску. Яна апусціла галаву і паківала, не ў сілах адказаць.
  
  
  Ганса скавалі кайданкамі, і ён ледзь трымаўся на нагах. Калі куратар адпусціў яго, ён упаў на калені.
  
  
  "Хто з вас хоча яе?" - спытаў Асман у змучаных смагай сыноў.
  
  
  Яны абодва праглынулі адначасова, практычна пусціўшы сліны. Хітры стары вырадак завыў ад радасці і ўдарыў па стале. «Вы можаце змагацца за яе косці, як вы можаце змагацца за мае… калі я скончу з ёй!»
  
  
  Яны абодва заткнуліся, утаропіўшыся на стол, варожачы, як яны маглі прыдумаць спосаб прывесці яго ў хваравіты стан.
  
  
  "Такім чынам, палкоўнік, усё ў парадку?" Асман надарыў Дузу алеістай усмешкай.
  
  
  «Як пажадае Алах», - Дуза дакрануўся да лба ў прывітанні і падышоў да стала. "Ці можна папрасіць аб паслузе?"
  
  
  "Але спытаеце пра гэта", - сказаў Асман.
  
  
  "Я хачу дапытаць яго перад пакараннем смерцю".
  
  
  "Хммм". Асман пачухаў падбародак. «Я планую перадаць яго эль-Фяддану. Калі ён скончыць, я не думаю, што гэты зможа нешта адказаць. А што наконт той кучы вярблюджага гною на падлозе, хіба ён не падыдзе?
  
  
  "О, я таксама хачу яго дапытаць".
  
  
  «Што ж, вам давядзецца здавольвацца тым, што я магу прапанаваць, палкоўнік. Эль-Феддану патрэбныя практыкаванні. У адваротным выпадку ён стане незадаволеным». Гэта выклікала ў Быка выбух смеху і нават ухваляльны вокліч.
  
  
  Я сказаў. - "Калі мне давядзецца біцца з гэтым каровіным вымем, у цябе хаця б будзе дастаткова гонару, каб даць мне магчымасць карыстацца маімі рукамі".
  
  
  Гэта быў першы раз, калі Дуза пачуў, як я размаўляю па-арабску. Гэта сцерла ўхмылку, і мае словы не моцна паўплывалі на пачуццё гумару эль-Феддана.
  
  
  «О, ты атрымаеш рукі», - усміхнуўся Асман. “Вы можаце выкарыстоўваць іх для малітвы. Я нават пагляджу, што ў вас ёсьць зброя».
  
  
  "Вы робіце стаўкі, Шык Хасан Абу Асман?" - сказаў я, ведаючы, што ніколі не было араба, які не нарадзіўся б без кахання да рызыкі. “Вы хочаце, каб гэты бык атрымаў мяне для забойства. Чаму б не ператварыць наш бой у забойства? Калі я выйграю, мы з сябрамі атрымаем бяспечны шлях назад у Ламану».
  
  
  Гэта прывяло да таго, што называецца цяжарнай цішынёй. Усе погляды былі прыкаваныя да галавы чалавека, які глядзеў на мяне. «Ведаеш, шпіён-янкі», - сказаў ён, пацягнуўшы за падбародак. «Я думаю, што вы, мусіць, мужчына. Я захапляюся чалавекам, нават калі ён смярдзючы імперыяліст. Вы можаце памерці ў баі».
  
  
  "А калі я выйграю?"
  
  
  «Ты не выйграеш, але ў мяне няма з табой здзелкі. Калі Алах нейкім нябачным ударам пакіне эль-Феддану з дрэнным лёсам, - ён закаціў вочы на Быка, - тады мы ўбачым». Ён устаў, і я ўбачыў, які ён быў каржакаваты стары пеўнік. "Прывядзіце іх", - загадаў ён.
  
  
  Месца бітвы знаходзілася за сцяной на плато недалёка ад таго месца, дзе мы пакінулі Сітраен.
  
  
  
  Побач стаяла некалькі французскіх джыпаў. На яго дахах сабралася столькі світы Асмана, колькі было магчыма, у той час як астатнія, усяго каля дваццаці чалавек, стаялі паўкругам, каб назіраць за весялосцю. Стол быў прынесены, і Асман, яго сыны і Дуса селі за ім. Эрыку і яе бацьку прымусілі сесці на зямлю.
  
  
  Маіх гадзіннікаў не было, але сонца стаяла каля поўдня і спякота была магутнай. Унізе, на раўніне, дзе канчалася зеляніна, былі пыльныя віхуры. Схіл аголенай гары падымаўся, і я ўбачыў каршака, які ляніва кружыў па крузе ў патоках тэрмікаў. Добрая прымета. Мне яна спатрэбіўся, калі я пацёр запясці, згінаючы пальцы, вяртаючы ім крыху сілы.
  
  
  Я глядзеў, як эль-Феддан зняў куртку і агаліў тулава. Затым ён зняў калеконы пад радасныя воклічы групы. Арабскі нудыст, не менш. Тое, што ў яго было ўнізе, было амаль такое ж грознае, як і тое, што было наверсе. Гэта не зусім ахілесава пята, але я лічыў, што гэта прынясе яму столькі ж карысці, калі я змагу наблізіцца, не будучы раздушаным да смерці.
  
  
  Я распрануўся да пояса пад крыкі. Давід і Галіяф, але без прашчы. І ўсё ж Асман не жартаваў наконт зброі. Я думаў, што гэта будзе строга цялесны кантакт. Магчыма, да гэтага дойдзе, але перш, чым гэта адбылося, мне кінулі тонкую сетку з пальмавага валакна і абгарнулі ў яе нож з васьміцалевым лязом.
  
  
  Як скажа вам аматар дзюдо ці каратэ, важны не памер. Гэта хуткасць, каардынацыя і час. Амаль не было сумневаў, што мой супернік валодае ўсімі трыма. Што да Ніка Картэра, скажам так, што валоданне мячом было не на піку. Мая правая нага не была цалкам адноўлена пасля мінулай сустрэчы. Мая галава, хоць і чыстая, пульсавала ад свежага паветра. Сонечныя блікі патрабавалі кандыцыянавання, чаго не адбывалася з некалькімі марганіямі стагоддзе. Немагчыма было манеўраваць без яго ўздзеяння. Лязо ў маёй руцэ было дастаткова знаёмым, а сетка - не. Тое, як аголеная малпа перада мной абыходзілася са сваім, нагадала мне, што знаходзіцца на іншым канцы быка - тарэадор.
  
  
  Ставіць на карту сваё жыццё - частка маёй працы. У большасці выпадкаў справа ў імгненных дзеяннях. Раптоўны кантакт, бязлітасны адказ і некалі разважаць. Падобны выклік - гэта зноў нешта іншае. Магчымасць ацаніць, з чым я сутыкаюся, дадае гульні пэўную стымуляцыю. Я ведаў дзве рэчы: калі я збіраўся выйграць, я мусіў зрабіць гэта хутка. Лепшай маёй зброяй было вераломства. Мне прыйшлося пераканаць быка і ўсіх прысутных, што яны стануць сведкамі не бойкі, а разні.
  
  
  Я нязграбна падняў сетку: "Я не магу гэтым карыстацца!" Я паклікаў Асмана. "Я думаў, што гэта будзе сумленны бой!"
  
  
  Асман здушыў насмешкі і крыкі. «Гэта ты прасіў аб сустрэчы з эль-Федданам. У цябе такая ж зброя, як і ў яго. Перад Алахам спаборніцтва сумленна!»
  
  
  Я пачаў ліхаманкава аглядацца ў пошуках спосабу ўцячы. Паўкола ператварыўся ў круг. "Але - але я не магу змагацца з гэтым!" У маім голасе была нотка малення і страху, калі я працягваў нож і сетку.
  
  
  Нягледзячы на абразы хору, Асман злосна крыкнуў: «Тады памры з імі, янкі-шпіён! І я прыняў цябе за чалавека!»
  
  
  Я адступіў, адчуваючы грубы камень пад нагамі, радуючыся, што я не басанож, як мой супернік, у якога не было нічога, акрамя кіслай усмешкі. Я ўбачыў, што Эрыка закрыла твар рукамі. Ганс абняў яе і глядзеў на мяне, бледны і бездапаможны.
  
  
  "Прыкончы, эль-Феддан!" - загадаў Асман.
  
  
  З-за раптоўнай цішыні натоўпу мой крык: «Не! Калі ласка!» быў на адным узроўні з выступам Дузы напярэдадні ўвечар. У мяне не было часу ўлавіць ягоную рэакцыю. Я быў заняты, спрабуючы выйсці з рынга, раскінуўшы рукі, беспаспяхова спрабуючы стрымаць непазбежнае.
  
  
  Бык падышоў да мяне, застыўшы на нагах, у чымсьці ў стылі японскага барацьбіта сумо. У левай руцэ ён балбатаў сетку; справа ён прыціснуў нож да сцягна. Яго план быў дастаткова просты: заблытаць мяне ў сеткі, а затым замарынаваць ў маёй уласнай крыві.
  
  
  Натоўп зноў падняў крык: «Забі яго! Забі яго!» Я перастаў падавацца назад і пачаў прасоўвацца ўздоўж яго пярэдняй часткі. Я адчуваў, як сліна б'е мяне па спіне. Цвікі зграблі яго. Я стараўся не адступаць далей. Я не хацеў рызыкаваць, калі мяне штурхнуць ззаду і выб'юць з раўнавагі. Сонца паліла, пот бег.
  
  
  Эль-Феддан упэўнена пераследваў мяне, разыгрываючы гэта для публікі. Паступова ён наблізіўся, яго ўсмешка застыла, а жоўтыя вочы спыніліся. Я чакаў прыкмет ягонага нападу. Заўсёды ёсць нешта, якім бы незаўважным яно ні быў. Паколькі ён быў упэўнены ў сабе, ён тэлеграфаваў. І ў гэты момант я рушыў.
  
  
  Калі я рабіў задні ход і кружыў, я нацягваў сетку. Як толькі яго сеткаватая рука пачала рух, я шпурнуў сваю яму ў твар. Рэфлекторна яго рука паднялася, каб заблакаваць яго, і ў той жа час ён прыгнуўся і змяніў стойку. Я рушыў услед за яго рухам, выкарыстоўваючы яго страту раўнавагі.
  
  
  
  Я залез пад яго сетку, нізка штурхаючыся. Я ўсадзіў у яго лязо на паўцалі. Затым ён разгарнуў сваю руку, каб адбіць мой выпад. Гэта адбылося так хутка, што Асман і кампанія ўсё яшчэ спрабавалі зразумець гэта, калі ён павярнуўся і кінуўся на мяне.
  
  
  Прайшоўшы міма яго ў сваім выпадзе, я трапіў у цэнтр рынга, і калі ён наляцеў на мяне, я выскачыў з-пад яго націску і ўдарыў яго нагой у спіну, калі ён прайшоў міма.
  
  
  Наступіла мёртвая цішыня. Гэта быў іх чэмпіён, у якога па жываце цякла кроў, на камяні падалі чырвоныя кроплі, і, для ўпэўненасці, баязлівы шпіён-янкі толькі што ўдарыў яго нагой па спіне. Яны зразумелі паведамленне, і пачуліся гучныя крыкі смеху. Цяпер каціныя крыкі былі для Эль-Феддана. Што ён такое, курыца замест быка?
  
  
  Арабы любяць жартаваць. Натоўп зразумеў, што я згуляў сваю гульню. Яны гэта ацанілі. Бык гэтага не зрабіў, чаго я і хацеў. Мне не ўдалося злавіць яго, пераканаўшы яго, што я не стаю яго часу. Цяпер маёй адзінай перавагай было тое, што ён настолькі загуляўся, што страціў разважлівасць.
  
  
  Калі ён павярнуўся да мяне, ухмылка знікла, жоўтыя вочы загарэліся. Пот, які сцякаў па яго грудзях, блішчаў на сонцы. Ён спыніўся і сунуў нож у зубы. Затым ён выкарыстаў руку з нажом, каб размазаць кроў з раны па ўсіх грудзях і твары. Значэнне выслізнула ад мяне, але я скончыў яго туалет, стукнуўшы яго нагой у пахвіну. Ён атрымаў удар па сцягне, і мне здалося, што я ўдарыў плугам аб каменную сцяну.
  
  
  Натоўп быў вельмі ўсхваляваны. Яны ведалі, што будзе цікава. Я чуў крык Ганса: "Атрубі яму галаву, Нэд!" Затым я выключаю гукі, канцэнтруючыся на выжыванні.
  
  
  Мы кружылі, ён прыкідваўся, шукаючы шчыліну. Я ўзяў сваю сетку і зноў трымаў яе ў левай руцэ. Цяпер замест шырока адкрытай стойкі я сутыкнуўся з ім у прысядзе фехтавальшчыка, напалову выцягнуўшы руку з нажом, сетку ўверх і звесіўшы. Я не мог дазволіць сабе ўздыхнуць, але пачаў кпіць з яго.
  
  
  «Бык! Ты не бык, ты нават не карова - тоўстая вярблюджая шкура, набітая экскрыментамі свінні!
  
  
  Гэта прывяло яго ў шаленства. Ён зрабіў выпад з сеткі высока і кінуў нізка. Я ніколі не бачыў хутчэйшага руху. Нягледзячы на тое, што я адскочыў назад, сетка зашчымела маю правую нагу, амаль спатыкнуўшы мяне. У той жа час я толькі напалову ўхіліўся ад яго працягу, паколькі ён спрабаваў злавіць маю руку з нажом, схапіўшы маё запясце. Замест гэтага ён атрымаў маё плячо. Яго ўласны нож наляцеў на мяне, рассякаючы ўверх. Я адчуў, як ён ударыў мяне па рэбрах, калі павярнуўся направа і паласнуў яму горла, затаўраваць грудзі. Затым я разгарнуўся і стукнуў сеткай яму ў твар, вызваліўшы плячо. Яго рука ўчапілася мне ў горла. Нашы нажы звінелі і іскрыліся. Ён зрабіў крок назад, каб сысці ад маёй сеткі прама перад яго тварам, і я вырваўся з яго сеткі. Потым я рушыў у атаку, а ён адскочыў.
  
  
  Мы займаліся гэтым нядоўга, але падавалася, што гэта вельмі доўга. Мой рот быў высмаглай адтулінай для вады. Дыханне было гарачым і перарывістым. Боль у правай назе гуляла аналагічна ўдару барабана ў маёй галаве. Я праліў больш крыві, чым ён, але ў яго яе было яшчэ болей. Я зрабіў яшчэ адзін крок наперад, ухмыльнуўся яму, размахваючы нажом.
  
  
  Будзь то гонар, роў натоўпу або лютасьць пры думцы аб тым, што яго паб'юць, ён кінуўся ў атаку. Я зваліўся на спіну, падняў яго на ногі і катапультаваў над галавой. Ён прызямліўся тварам уверх перад Асманам, на імгненне ашаломлены.
  
  
  Натоўп з'еў гэта. Ён адарваўся ад зямлі, нізка сагнуўшыся, хапаючыся за мае ногі. Я скокнуў над яго нажом, але ён быў проста за ім, і ў мяне не было часу ўхіляцца ад яго імклівага рыўка. Яго сетка знікла, але не рука, якая яе трымала. Ён патрапіў мне ў запясце з нажом. Яго клінок вярнуўся для смяротнага ўдару. Калі час скончыўся, я выклаўся з усіх сіл, каб зарабіць дадатковае ачко.
  
  
  Вельмі шмат адчувальных частак цела. Але памятайце пра гэта: калі вы калі-небудзь апынецеся ў пастцы блізка, няма зручнейшай кропкі кантакту, чым галёнка вашага ворага. Там нічога няма, акрамя касцей і нерваў. Пярэдняя частка маіх туфляў была ўзмоцнена тонкай металічнай стужкай якраз на такі выпадак.
  
  
  Эль-Феддан закінуў галаву і зароў да Алаха, яго рука з нажом павісла ў сярэдзіне ўдару. Я ў караце парэзаў яго запясце, вырваў руку з нажом і тыльным бокам перарэзаў горла ад вуха да вуха.
  
  
  Ён упаў на калені, задыхаючыся, спрабуючы аднавіць пашкоджанне рукамі. Артэрыяльная кроў хвастала паміж яго пальцаў. Эль-Феддан упаў, яго цела здрыганулася, яго пяткі пачалі таптацца. Калі не лічыць гукаў яго смерці, панавала абсалютная цішыня. Асман пільна глядзеў, як яго чэмпіён адпраўляецца ў рай.
  
  
  Звычайна падчас бою быкоў тарэадору, які забівае быка да смерці, узнагароджваюць вушы. Я падумаў пра гэта, але потым вырашыў, што дастаткова моцна скарыстаўся сваім поспехам. Замест гэтага я падышоў да стала, змахваючы пот з вачэй, і паклаў на яго скрываўлены нож. "Няхай тысяча гурый прывядзе яго да адпачынку", - сказаў я.
  
  
  .
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  Зыход паядынку патрос старога Асмана. Яго сыны ўсе былі за тое, каб прыкончыць мяне тут жа. Ён заткнуў іх. Эль-Феддан ляжаў у вялізнай лужыне ўласнай крыві, мухі нападалі на яго, канюкі ўжо кружылі. Абарваная рота салдат моўчкі стаяла ў чаканні каманды свайго правадыра. Ганс не мог адвесці вачэй ад мерцвяка, а Эрыка не магла адвесці вачэй ад мяне.
  
  
  Шэйх устаў і паглядзеў на мяне. «Ін-лах, ты мужчына, шпіён-янкі, вялікі чалавек. Калі б усё было інакш, я мог бы скарыстаць цябе. Я падумаю, перш чым вырашу, што рабіць». Ён павярнуўся да барадатага афіцэра, які стаяў са скрыжаванымі рукамі ў канцы стала. "Змесціце іх у камеры!"
  
  
  "Тое, што аб ёй?" правы сын паказаў.
  
  
  Бацька праігнараваў яго. "Двое мужчын у адной камеры, жанчына асобна".
  
  
  Я лёгка выдыхнуў. Калі б яго рэакцыя была іншай, ён быў бы маім закладнікам з нажом у яго горла. Я заціснуў клінок эль-Феддана, і ён уторкнуўся ў заднюю кішэню.
  
  
  Войскі пачалі адыходзіць. Быў аддадзены загад прыбраць труп. Дуза стаяў збоку, стараючыся трымаць язык за зубамі. Калі мне дазволілі надзець кашулю, я дазволіў звісаць хвастам, якія хавалі рукоять нажа.
  
  
  Ахоўнік з шасці чалавек атачыў нас траіх і павёў нас назад у будынак.
  
  
  «Божа, калі я дажыву да ста год, - уздыхнуў Ганс, - я не спадзяюся зноў убачыць нешта падобнае».
  
  
  "Заткніся!" - сказаў камандзір аддзялення па-арабску.
  
  
  Яны змясцілі Эрыку ў першую камеру прама насупраць каравульнай. "Да хуткай сустрэчы, дзіця", - сказаў я. "Падтрымлівайце настрой".
  
  
  "Я паспрабую", - прашаптала яна.
  
  
  Яны засунулі нас у камеру, якую я займаў раней. Як я і меркаваў, яны звязалі нам рукі і ногі і пакінулі нас у смярдзючай цемры.
  
  
  Ганс пачаў мармытаць.
  
  
  Я перабіў яго. "Як сказаў іншы мужчына, заткніся, стары".
  
  
  Ён спыніўся пасярод крыку.
  
  
  «А зараз адкажы мне на пытанне, ці зможаш ты кіраваць DC-3 са мной у якасці другога пілота?»
  
  
  «Дакота? Вядома, але…»
  
  
  “Добра. У нас ёсць справы». Я расказаў яму пра наж, і мы манеўравалі, пакуль не сустрэліся спіной да спіны. Як механік, яго пальцы былі спрытнымі і ўпэўненымі. Ён выцягнуў лязо з маёй кішэні з першай спробы, і шнуры з пальмавага валакна на маіх запясцях прапілавалі за пару хвілін. Нам прыйшлося працаваць хутка па некалькіх прычынах. Калі б нехта раптам зразумеў, што нож эль-Феддана знік, у нас бы хутка з'явілася кампанія.
  
  
  "Я мяркую, у цябе таксама ёсць ключ ад замка". - прашыпеў Ганс.
  
  
  «Не, у цябе ёсць. Я хачу, каб ты пачаў крычаць».
  
  
  "Змяя?"
  
  
  “Гэта мой хлопчык. Які б вердыкт ні вынес Асман, ён хоча, каб мы былі ў добрай форме, калі ён яго вынесе. Калі мы памром ад укусаў змей, нашы наглядчыкі таксама будуць мёртвыя. Прынамсі двое з іх прыбягуць. Я хачу, каб вы селі ў куце спіной да сцяны, рукі за спіной, вяроўка вакол шчыкалатак. Вы пачынаеце крычаць і не спыняецеся, пакуль яны не зойдуць. Пасля гэтага не рухайцеся і не рабіце нічога, пакуль я вам не скажу. Зразумеў?"
  
  
  "Так, вядома, прыяцель, як жадаеш".
  
  
  "Пачну крычаць".
  
  
  - сказаў Ханс, і па тым, як ён працягнуў, я пачаў задавацца пытаннем, ці не патрапілі мы ў кучу змей. З-за ягоных лямантаў я пачуў надыходзячую ахову.
  
  
  Ключ быў у замку, засаўка выдрана, дзверы расчыніліся. Нумар адзін з зараджаным АК-47 напагатове, святло за яго спіной залівае камеру. У той момант нож Эль-Феддана забіў яго. Яго ахвяра яшчэ не ўпала на падлогу, пакуль я не ўзяў за спіну іншага. Я ўдарыў яго галавой аб сцяну, разгарнуў і зламаў яму шыю ўдарам каратэ.
  
  
  «Зніміце іх джэлабы і надзеньце адну з іх, кефію таксама», - загадаў я, хутка аглядаючы калідор.
  
  
  У поле зроку нікога не было, і я кінуўся ўцякаць. У адной руцэ ў мяне быў П'ер, у другой - АК. Мне не хацелася яго выкарыстоўваць з відавочных прычын. Гэта было шоу П'ера. Адзін пах яго духаў - і гэта быў апошні пах.
  
  
  Калі я дабраўся да каравульнай, адзін з турэмшчыкаў пачаў выходзіць, каб правесьці расьсьледаваньне. У яго быў час адкрыць рот. Ствол аўтамата Калашнікава адкінуў яго назад і адключыў любы галасавы водгук. П'ер прызямліўся на стол з адчыненым клапанам, дзе сядзелі астатнія трое. Я зачыніў дзверы. З іншага боку пачулася слабое драпанне. Гэта ўсё.
  
  
  Я палічыў да дзесяці, выпусціў паветра з лёгкіх, а затым зрабіў глыток. Я ўвайшоў і зачыніў за сабой металічныя дзверы. П'ер ляжаў на падлозе і глядзеўся
  
  
  
  як грэцкі арэх. Яго ахвяры былі буйнейшыя. У другога, які я абшукаў, былі ключы.
  
  
  У Эрыцы было шмат рэчаў, якія мне падабаліся. Па-першае, яна магла вытрымаць гэта і захаваць раўнавагу. Да таго часу, як я вывеў яе з камеры і накіраваў у нашу, я даў ёй план, і яна была гатова да пераезду.
  
  
  "Я ведала, што ты прыйдзеш", - усё, што яна сказала. Потым яна глядзела ў калідор, пакуль я апранаў джэлабу і куфію, і мы былі гатовыя выехаць.
  
  
  План быў просты. Я не ведаў, дзе быў Асман, але мы з Гансам збіраліся вывесці Эрыку з гэтага месца, як калі б мы гэта зрабілі. Мы прайшлі па калідоры і падняліся па лесвіцы, сапраўдны ваенны эскорт. Я паказаў Гансу, як страляць з АК з засцерагальніка і страляць аўтаматычна. Як аўтамат Калашнікаў на самой справе з'яўляецца кулямётам.
  
  
  Калі мы падышлі да ўваходу, я заўважыў, што там было нашмат цямней, чым раней. Калі я прачыніў дзверы, я зразумеў чаму. Блакітнае неба счарнела. Нас чакала пахмурная воблачнасць. Алах сапраўды быў літасцівы. Я бачыў паўтузіна салдат, якія накіроўваліся ў сховішча ў левым крыле будынка.
  
  
  "Мы спускаемся па прыступках і прама праз вароты", - сказаў я. «Калі Сітраен не пойдзе, мы паспрабуем адзін з джыпаў.
  
  
  Калі няма транспарту, мы плывём з гары».
  
  
  Моцны раскаты грому прымусіў Эрыку падскочыць.
  
  
  «Прабач, што мы не ўзялі парасон», - усміхнуўся я ёй. "Пойдзем, пакуль не пацярпелі ад граду".
  
  
  Калі мы выйшлі за дзверы, вецер аперазаў нас. Не было часу любавацца выглядам, але я ўбачыў, што па даліне да нас набліжаецца шторм. Неба ўнізе было бледна-жоўтым, а ўверсе чарніла рассыпалася няроўнымі палосамі маланак.
  
  
  Калі мы прайшлі праз браму, унутр беглі новыя людзі. Яны кінулі на нас цікаўныя погляды, але занадта спяшаліся, каб пазбегнуць які насоўваецца патопу, каб зрабіць гэта хутчэй.
  
  
  Сітраен знік, як і джыпы, а гэта азначала, што Асман і кампанія пераехалі ў іншае месца. Гэта былі добрыя навіны.
  
  
  Ганс сказаў дрэнныя словы. "Як, чорт вазьмі, мы збіраемся адсюль выбрацца?"
  
  
  "Гэты грузавік". Я паказаў на вялікую машыну, якая спускаецца па горнай дарозе. Да таго часу, як я быў на адлегласці вокліку, я ўбачыў, што кіроўца плануе спыніцца і перачакаць буру. Мудрэц. Яго грузавік уяўляў сабой адкрытую платформу. Змучаны і ў сіняках, ён не мог справіцца з вялікай колькасцю валуноў, якія цягаў.
  
  
  Я памахаў яму, каб ён спыніўся, калі пачуўся гром. Ён нервова ўхмыльнуўся мне, пакуль мы праходзілі рытуал. "Сябар, - сказаў я, - ты завязеш нас у Будан".
  
  
  "Несумненна, капітан, калі шторм пройдзе".
  
  
  «Не, зараз. Гэта вельмі тэрмінова». Я падаў Эрыку знак абыйсці таксі і залезці ў машыну. "Гэта загад".
  
  
  "Але ж у вас ёсць джыпы, там, за сцяной!" ён жэстыкуляваў.
  
  
  "Не хапае бензіну". З выгаднай пазіцыі на дарозе я ўбачыў, што мы прапусцілі джыпы, таму што іх занеслі ўнутр і прыпаркавалі ў канцы будынка. Яны мелі на ўвазе магчымы пераслед.
  
  
  «Але… але бура!» - абурыўся кіроўца. "І няма месца!" ён замахаў рукамі.
  
  
  "Вы з Шыекам Хасанам Абу Асманам?" Я падняў ствол АК, і ўсмешка знікла.
  
  
  "Так, так! Заўсёды!"
  
  
  Раздаўся гром, і вецер аціх. Я адчуў першыя моцныя падзенні. «Ганс, зайдзі да Эрыкі. Калі мы спусцімся з гары, няхай ён паверне на першым скрыжаванні».
  
  
  "Дзе ты збіраешся быць?"
  
  
  «Я прыму такую неабходную ванну ў каменнай купцы. А зараз ідзі!»
  
  
  Да таго часу, як я пералез праз заднія дзверы, дождж пачаў ліць. Я ўладкаваўся сярод камянёў, калі грузавік уключыў перадачу і выехаў на дарогу. Я ведаў, што праз некалькі хвілін бачнасць упадзе да пяцідзесяці футаў ці менш. Я не баяўся, што мяне заб'е да смерці ледзяной вадой, але, нягледзячы на шанец ар'ергарда, я быў гатовы прыняць пакаранне.
  
  
  Наш ўцёкі заняў не больш за пяць хвілін. Дзякуючы надвор'ю і гэтаму грузавіку ўсё прайшло гладка. Аднак я не думаў, што мы так лёгка сыйдзем, і меў рацыю.
  
  
  Грузавік толькі што праехаў першы шырокі паварот ад плато, калі з-за ўдараў грому і грукату паводкі я пачуў выццё сірэны.
  
  
  Дождж ператварыўся ў асляпляльны струмень, працяты асляпляльнымі выбліскамі маланак. Тыя, хто знаходзіўся ў французскім джыпе, мелі перавагу, знаходзячыся пад прыкрыццём. У мяне была перавага нечаканасці.
  
  
  Наш кіроўца ехаў на нізкай перадачы, павольна рухаючыся ўніз па схіле, і джып Панара хутка пад'ехаў. Я пачакаў, пакуль ён вось-вось разгорнецца, каб апярэдзіць нас, перш чым я выклікаў дзве чаргі на яго пярэднія колы. Я патрапіў у бруд.
  
  
  Я заўважыў смутную пляму на твары кіроўцы, які адчайна спрабуе выправіць
  
  
  верціцца намець аўтамабіля. Затым ён вылецеў з дарогі і зваліўся ў прапушчаную дажджом канаву. У яркім святле маланкі я ўбачыў яшчэ дваіх, падобных на якія ляцяць на нас джыпах. Вядучы ўстанавіў кулямёт 50-га калібра.
  
  
  Кулямёт адкрыўся адначасова са мной. Заднія дзверы ляснулі, і камяні вакол мяне заспявалі з рыкашэтам. Мая мэта была больш прамой. Кулямёт спыніўся, але праз заслону дажджу я ўбачыў другога чалавека, які падымаўся за стрэльбай. Я пайшоў за кіроўцам, і аўтамат Калашнікава пстрыкнуў пустым. У мяне не было запасных патронаў.
  
  
  Другі стрэлак пацягнуўся за шынамі, што дало мне шанец перакінуць валун праз дзверы багажніка. Гэта была вялікая звяруга, і калі б яе не размясцілі так, каб я мог выкарыстоўваць яе пры дапамозе вінтоўкі, я б ніколі не падняў яе.
  
  
  Джып знаходзіўся занадта блізка, і наводчык кідаў свінец па ўсім ландшафце, а кіроўца спрабаваў ухіліцца ад таго, што ён, павінна быць, бачыў. Яго мэта была не лепшая, чым у чалавека з пісталетам. Ён стукнуўся ў валун, і Panhard літаральна раскалоўся напалову, выкінуўшы наезнікаў, як Шытая лялек.
  
  
  Мы таксама былі не ў такой добрай форме. Пры ўсёй сваёй стральбе наводчыку ўдалося ў нешта трапіць, і калі я ўбачыў, як ён імчыцца ў палёце, я адчуў, як кузаў грузавіка пачаў разгойдвацца. Кіроўца таксама адчуў гэта і змагаўся з заносам. Я ведаў, што калі я ўпаду з ношай, мяне не трэба будзе хаваць. Я страціў раўнавагу, але скокнуў за край дзвярэй багажніка. Я схапіўся за яго, калі кузаў грузавіка перакуліўся і паехаў бокам па дарозе. Як бы павольна мы ні ехалі, вага грузу надала руху інерцыю. Вынік мог быць толькі адзін.
  
  
  У мяне была адна нага за бортам, калі ён пачаў пераварочвацца. Нахіл даў мне рычаг, неабходны для таго, каб адарвацца. Я сышоў у скачок назад і прызямліўся ў бруд мяккага пляча. Нават калі я ўдарыў, я ўбачыў, як фургон перавярнуўся. Гук, які ён выдаваў, быў на адным узроўні з грузам. Груз, які аслабеў на спуску, паваліўся лавінай. Усё, што мела значэнне, гэта кабіна грузавіка. Ён быў вызвалены ад грузу. Або Алах, альбо кіроўца не далі яму выйсці з-пад кантролю. Ён спыніўся на супрацьлеглым баку дарогі ў дрэнажнай канаве, вада з раўчука лінула на яго перадпакоі колы.
  
  
  Я выбраўся з глею і пабег да яго. Краем вока я ўбачыў, як трэці джып павольна манеўрае скрозь абломкі свайго блізнюка. Я дабраўся да кабіны і расчыніў дзверы. Усе трое тупа паглядзелі на мяне. Не было часу для размоваў. Я схапіў АК на каленях Ганса.
  
  
  "Прывітанне!" Гэта ўсё, што яму ўдалося, і я зразумеў, калі я разгарнуўся ў пошуках хуткага сховішча, ён мяне не пазнаў.
  
  
  Бачнасць пяцьдзесят футаў? Было не больш за дваццаць. Дождж быў маім саюзнікам. Апошні Панар асцярожна прайшоў скрозь яго. Тыя, хто знаходзіўся там, бачылі разбурэнне другога джыпа і крушэнне грузавіка - прынамсі, у той ступені, у якой яны маглі бачыць штосьці ў дэталях. Яны не бачылі мяне ляжалым у лужыне ў канавы. Яны прапаўзлі міма. Я прыўзняўся і пайшоў па слядах джыпа на сляпой баку. Ён спыніўся недалёка ад кабіны.
  
  
  Іх было ўсяго двое. Яны выйшлі, з АК напагатове. Я пачакаў, пакуль яны не апынуцца паміж таксі і джыпам, перш чым крыкнуць на іх.
  
  
  «Кіньце зброю! Рухайся, і ты мёртвы! Успышка маланкі азарыла нас у залітым нацюрмортам. Я пачакаў, пакуль гром не сціхне, каб расказаць ім больш. "Кіньце зброю перад сабой!"
  
  
  Той, што злева, зрабіў гэта хутка, спадзеючыся разгарнуцца і прыціснуць мяне. Замест гэтага я прыбіў яго, і ён апынуўся на вяршыні сваёй зброі. Мужчына справа зрабіў, як яму сказалі.
  
  
  "Пяройдзі дарогу і працягвай ісці, пакуль не дасягнеш даліны". Я заказаў.
  
  
  Ён не хацеў гэтага рабіць. "Але мяне панясе ў ваду!"
  
  
  «Зрабі свой выбар. Хутка!"
  
  
  Ён пайшоў. Я ведаў, што ён далёка не пойдзе, але ён пойдзе дастаткова далёка. Я назіраў за ім, пакуль ён не знік пад дажджом. Потым я вярнуўся ў таксі.
  
  
  Вада ў канаве падымалася, і яе сіла разгойдвала нос. Я расчыніў дзверы і сказаў: "Давай, выбірайся адтуль, пакуль не перасеклі Ніагрскі вадаспад".
  
  
  «Мой грузавік! А мой грузавік!» кіроўца галасіў.
  
  
  «Скажыце свайму дабрадзею, Хасану Абу Асману, каб ён купіў вам новы. Хадземце, вы двое, - сказаў я па-ангельску, - мы не жадаем прапусціць наш рэйс».
  
  
  Да таго часу, як мы спусціліся з гары, найдужэйшы шторм мінуў. Panhard даваў нам афіцыйнае прыкрыццё датуль, пакуль нас не спынялі на КПП. Нам пашанцавала, таму што лівень загнаў усіх унутр. Я турбаваўся аб затапленні дарогі, але яна была пабудавана з улікам гэтай думкі. Дрэнажныя вадзі абапал былі шырокімі і бурнымі.
  
  
  І Эрыка, і яе бацька маўчалі пра мяне. Адтэрмінаваны шок з адным шокам па-над іншым. Калі вы не навучаны гэтаму, ён можа ператварыць вас у гарбуз.
  
  
  "Гэта быў напружаны дзень", - сказаў я. "Вы выдатна справіліся - засталося перасекчы яшчэ адну раку".
  
  
  "Як мы забярэм адсюль гэты самалёт?" У сваёй галубіі Ганс выглядаў як нешта з Бо Чэстэ, а ў мяне была ўся прывабнасць груды мокрай бялізны.
  
  
  "У нас не павінна быць асаблівых праблем", - сказаў я, не жадаючы, каб яны зноў напружыліся. «Пілоты былі ўзятыя ў палон. (Я не дадаў, і, верагодна, расстраляныя). Гэтая машына - службовая». Я паляпаў па рулі. “Гэта не будзе выглядаць падазрона, калі я прыеду на поле і прыпаркуюся побач з самалётам. Вы ўстаеце ў кабіну і пачынаеце рух. Эрыка, сядай на борт і расслабляйся. Я выцягну стопра і паклапачуся пра ўсё астатняе”.
  
  
  "Вы атрымалі тое, для чаго прыйшлі сюды?" Яна сказала гэта вельмі ціха, гледзячы проста перад сабой.
  
  
  Прамой адказ быў адмоўны. Усё гэта было папяровай пагоняй. З гэтага выйшаў толькі адзін адчувальны факт. Дуза. У якасці падвойнага ці патройнага агента яго цікавасць да магчымай дасведчанасці Ханса Гейера аб катастрофе быў празмеру відавочны. Так, прывядзіце яго на допыт. Застрэліць яго, так. Але праверыць яго так, як ён сказаў, было зусім іншым.
  
  
  "Ганс, - сказаў я, - што наконт цябе, ты атрымаў тое, за чым прыйшоў?"
  
  
  Ён сеў проста, вяртаючыся да жыцця. «Божа, так! Я забыўся! Я меў рацыю, я знайшоў гэта! Я…»
  
  
  "Добра, добра", - засмяяўся я. "Раскажы мне пра гэта, калі мы выберамся з гэтага садовага месца".
  
  
  «Але я заўсёды меў рацыю! Я па-чартоўску добра ведаў, як яны гэта робяць!»
  
  
  “Добра. Наперадзе аэрапорт. А зараз звернеце ўвагу. Калі я не скажу вам інакш, нават калі нас спыняць, план застаецца ў сіле. Забярыцеся на борт і прымусьце маторы працаваць. Думаеце, у вас атрымаецца?
  
  
  "Так, так, вядома".
  
  
  "Яшчэ адно пытанне, ці можа Асман паставіць што-небудзь, каб нас збіць?"
  
  
  «Не, тут няма байцоў. Лепшае, што ў іх ёсць, - гэта слабая ахова».
  
  
  "Калі справы пойдуць дрэнна, не пачынай паднімацца, пакуль я не зраблю гэтага".
  
  
  Я адчыніў акно. Дождж сціх, але ўсё ж гэта было нешта мацнейшае, чым пасляабедзенны душ. "Хто з вас нарадзіўся пад знакам Вады?" Я сказаў. "Я думаю, яна на нашым баку".
  
  
  "Я таксама так думаю", - сказала Эрыка. "Хто ты?"
  
  
  "Скарпіён."
  
  
  "Не эпоха Вадалея". Яна слаба ўсміхалася.
  
  
  «Твая ўсмешка - найлепшы знак з усіх… Добра, паехалі».
  
  
  Мы ехалі па крузе, шыны палівалі вадой, шыпячы на асфальце. За межамі тэрмінала нікога не было. Я ехаў па дарожцы, якая вядзе да брамы. Упоперак яго быў ланцужок са звёнаў. Яго пстрычка заціх ва ўдары грому.
  
  
  Вежа аэрапорта ўзвышалася над тэрміналам. Яго верціцца маяк быў у дзеянні. Мусіць, дзяжурыць пары аператараў. Я павярнуўся да трапа і павольна праехаў міма фасада будынка, прыціскаючыся да яго выступу, каб мяне не заўважылі зверху.
  
  
  Шкляныя вокны тэрмінала былі залітыя дажджавым шклом, але я мог бачыць рух ззаду іх. "Месца поўна салдат!" Ганс ахнуў.
  
  
  «Няма праблем, яны трымаюцца далей ад волкасці. Памятайце, мы выглядаем так, быццам мы на іхнім баку».
  
  
  Я падышоў да канца будынка і зрабіў паварот. З-за дажджу самалёт не знаходзіўся пад аховай, што стала для нас чарговай перадышкай. Ён стаяў адзін, чакаючы.
  
  
  «Ганс, калі пачнецца страляніна, запусці рухавікі і сыходзь адсюль. У адваротным выпадку пачакай, пакуль я далучуся да цябе ў кабіне».
  
  
  "Дайце мне пісталет з джыпа, - сказала Эрыка, - я магу вам дапамагчы".
  
  
  "Ты можаш дапамагчы мне ў кабіне", - сказаў Ханс.
  
  
  «Дзверы кабіны зачынена, значыць, яна зачыненая?»
  
  
  "Не, там няма знешняга замка". Ганс уздыхнуў.
  
  
  Я адскочыў ад сцяны будынка і прыўзняўся паралельна фюзеляжу, але дастаткова далёка, каб хвост мог праслізнуць міма джыпа.
  
  
  "Добра, сябры", - усміхнуўся я ім. «Вернемся да Ламана. Ганс, адчыні дзверы і ўваходзь. Не спяшайся, паводзь сябе натуральна. Я скажу табе калі, Эрыка». Я дазволіў рухавіку папрацаваць на халастым ходу.
  
  
  На імгненне, назіраючы за Гансам, я падумаў, што ён памыляўся, кажучы, што дзверы кабіны не зачынены. Ён не мог адкрыць яго. Эрыка ўцягнула паветра. Затым, павярнуўшы і пацягнуўшы, ён выцягнуў яго. Апынуўшыся ўсярэдзіне, ён павярнуў дзверы і паказаў вялікі палец угару.
  
  
  "Добра, Эрыка, ідзі, як быццам гэта была дзённая прагулка пад дажджом".
  
  
  Калі яна паднялася на борт, я чакаў, назіраючы за рэакцыяй тэрмінала. Калі б гэта ператварылася ў перастрэлку, я б выкарыстоўваў джып, каб адвесці пагоню. Неба праяснілася над гарамі на поўначы і захадзе, дождж перайшоў у марось.
  
  
  
  Хлопчыкі хутка выйдуць падыхаць паветрам.
  
  
  На кожным самалёце ёсць вонкавыя замкі для рулявых паверхняў, каб пры такім ветры, як у нас толькі што былі сігналізацыя, руль вышыні і хвост, не адарваліся, і самалёт не перавярнуўся. Іх называюць штыфтамі, па тры на хваставой частцы і па адным на кожнае крыло. Першага я якраз выпусціў на хвост, калі прыбыла кампанія.
  
  
  Іх было трое, і ў іх былі напагатове АК.
  
  
  "Браты, - крыкнуў я, махнуўшы рукой, - вы можаце дапамагчы?"
  
  
  «Мы не можам лётаць», - адказаў адзін з іх, і. іншыя смяяліся.
  
  
  «Не, але вы можаце дапамагчы тым, хто павінен. Палкоўнік вельмі спяшаецца».
  
  
  Да таго часу, як яны праехалі, у мяне ўжо былі пальцы з хваставой часткі. "Крыло там, - я падняў замак, - проста ссуньце яго".
  
  
  Калі яны сабраліся дзеля гэтага, я перайшоў у іншае крыло і зняў трывогу. Калі я абышоў хвост, у іх быў замак у руцэ. «Ды праславіць цябе Алах», - сказаў я, прымаючы яе.
  
  
  "Калі б вы ляцелі ў тую буру, вам спатрэбілася б больш, чым хвала Алаху", - сказаў самы буйны з іх, гледзячы на мой мокры стан.
  
  
  "Я ляцеў у ім, але без крылаў". Я вывернуў крыху вады з рукава, і мы ўсе засмяяліся, калі я адвярнуўся ад іх і накіраваўся да джыпа. Я скінуў груз у спіну. У мяне была адна з наплечных завес АК. Я прарабіў тое ж самае з яго блізнюком, а трэці нёс у руцэ. Маім апошнім ходам у джыпе было адрэзаць выключальнік і пакласці ключ у кішэню.
  
  
  Трыо ўсё яшчэ было ў крыла, з цікаўнасцю назіраючы за маім набліжэннем, але не зусім падазрона.
  
  
  "Браты, - сказаў я, - не мог бы хто-небудзь з вас папрасіць механіка ў ангары прынесці бутэльку з агнём, каб мы не паляцелі, пакуль не будзем гатовы?"
  
  
  Яны не былі ўпэўненыя ў сабе наконт самалётаў ці бутэлек з запальнай сумессю, і калі адзін з іх пачаў сыходзіць, яны ўсё вырашылі сысці.
  
  
  "Дзесяць тысяч дзякуй!" - паклікаў я, паднімаючыся на борт.
  
  
  Ганс пазбавіўся ад арабскіх гарнітураў і, згорбіўшыся, сядзеў у крэсле пілота, праходзячы апошнюю праверку кабіны. Эрыка сядзела на сядзенне другога пілота, падняўшы руку, каб актываваць выключальнік харчавання.
  
  
  "Усё гатова?"
  
  
  "Калі вы." Ён кіўнуў.
  
  
  "Вы настроены на частату вежы?"
  
  
  "Да уж."
  
  
  "Дай мне мікрафон, і пайшлі адсюль".
  
  
  Ён вярнуў яго назад. «Зараджайся», - сказаў ён Эрыке, і кабіна напоўнілася нарастаючым выццём актывізатара.
  
  
  Яго правая апора круцілася, а левая пачынала круціцца яшчэ да таго, як вежа ажыла. «НАА-чатыры - адзін - пяць! Неадкладна паведамляйце, хто на борце!
  
  
  «Вежа Будан, гэта палёт палкоўніка Дуза». Гэта спыніла яго на секунду, і калі ён вярнуўся, Ганс ужо кіраваў.
  
  
  «Чатыры-адзін-пяць, у нас няма дазволу на палёт палкоўніка Дузы. Хто вы? Які ваш план палёту?»
  
  
  "Буданская вежа, паўтараю, я не чую вас".
  
  
  "Чатыры-адзін-пяць!" яго голас падняўся ў рэгістр: «Вярніся на лінію палёту і дакладзі камандзе аэрапорта!» Я разлічваў, што Асман не будзе мець у сваім звярынцы аператараў дыспетчарскай вышкі. Чалавек на пульце альбо добраахвотна перайшоў на іншы бок, альбо выратаваў сваю шыю. У любым выпадку, ён быў не ў найлепшай форме. Ён пачаў крычаць. - "Вярніся! Вярніся!"
  
  
  Мы ехалі на ўзлётна-пасадачнай паласе паралельна ўзлётна-пасадачнай паласе, рухаючыся супраць ветру. «Ганс, - сказаў я, пачуўшы сірэну, якая завывае рухавікі, - калі ты зможаш прымусіць гэтую птушку ляцець не ў тым кірунку, я б не стаў турбавацца аб правілах палёту».
  
  
  Ён дзейнічаў, ссоўваючы дроселі да ўпора, нахіляючыся наперад, як быццам яго рух мог адарваць нас ад зямлі. Голас у вежы крычаў: «Мы будзем страляць па табе! Мы будзем страляць па табе!
  
  
  Я пачаў задавацца пытаннем, ці будзе ў гэтым неабходнасць. Дрослям больш не было куды дзявацца. Шрубы былі на нізкім кроку, сумесь была аварыйнай, а рухавікі працавалі на поўную магутнасць. Але мы не ляцелі. Пальмы на краі поля раслі да неверагоднай вышыні. Эрыка нахілілася, паклаўшы руку на рычаг пераключэння перадач. Яна глядзела на свайго бацьку, які, здавалася, застыў на месцы. Я стаяў ззаду іх, прыглушаючы адчайны голас аператара вежы, не мог чуць стральбу скрозь рык «Прат-Уітні».
  
  
  "Рыхтуйся!" - раўнуў Ганс. Я быў упэўнены, што мы не адарваліся ад зямлі, але Эрыка не спрачалася, і, пакуль яна рабіла рухі, Ганс вярнуў каромысел, і мы пачалі чапляцца за верхавіны дрэў. З-за шуму рухавікоў я пачуў, як яны скрэблі па бруху самалёта.
  
  
  Падняўшыся ў паветра, ён ссунуў відэлец наперад, адрэгуляваўшы дросель, стойкі і сумесь. Потым уздыхнуў. "Чалавек, ніколі не прасі мяне паспрабаваць гэта зноў!"
  
  
  У мікрафон я сказаў: «Вежа Будан, гэта NAA, чатыры-адзін-пяць. Зноў і зноў".
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  
  
  
  
  На вышыні дзесяці тысяч футаў мы былі зачынены ў заслоне туману. Я адсунуў сядзенне другога пілота назад і дастаў цыгарэты. "Вось, прыяцель, - сказаў я, - ты зарабіў свой заробак".
  
  
  Заняты наладай аўтапілота, ён крыва ўсміхнуўся мне і сказаў: «Гэта быў нейкі дзень.
  
  
  «Кава Эрыкі павінна дапамагчы. Ці ёсць яшчэ месца, дзе можна прызямліцца, акрамя Ламаны?
  
  
  "Я думаў пра гэта". Ён узяў цыгарэту, а я трымаў запальнічку. «На ўсход ад горада ёсць старая паласа. Яны выкарыстоўвалі яе для трэніровак. Можа, я змагу нас туды пасадзіць, але што потым?
  
  
  "Калі мы падыдзем бліжэй, я арганізую транспарт".
  
  
  Ён нахіліў да мяне галаву, прыжмурыўшыся. «Я б ні разу ў гэта не паверыў. У любым выпадку, чаго ты шукаеш?
  
  
  «Вы даўно хацелі расказаць мне пра катастрофу Менданіка. Цяпер добры час. Як гэта адбылося?»
  
  
  Гэта яго заспела знянацку. «Добра, зараз я раскажу гэта табе, павольна ... у секцыі насавога кола DC-6B ёсць шэсць цыліндраў з CO-2, па тры з кожнага боку, па адзінаццаць цэлых шэсць дзесятых галёнаў матэрыялу ў кожным. Што ж, калі ў вас загарэўся рухавік, грузавы ці багажны адсек, вы запускаеце гэта з кабіны, і ўсе шэсць з іх прыступаюць да працы і тушаць агонь. Цяпер сістэма працуе аўтаматычна. Газ па шлангах, якія ідуць ад балонаў, CO-2 пад ціскам пераносіцца ў любую кропку, паказаную пілотам. Вы ведаеце аб CO-2? "
  
  
  “Ён без паху. Дыхаць ім дрэнна. Яго нельга адсачыць у крывацёку».
  
  
  «Дакладна. Падыхай дастаткова, гэта заб'е цябе, чорт вазьмі. Цяпер, калі б нехта зрабіў так, каб газ ад гэтых СА-два апынуўся ў кабіне, а экіпаж не ведаў пра гэта, экіпаж заснуў даволі хутка. Ты чуеш мяне? "
  
  
  "Я затрымліваю дыханне".
  
  
  «Добра, зараз гэта патрабуе некаторых дзеянняў, таму што, як я ўжо сказаў, сістэма працуе аўтаматычна, і калі нехта зробіць памылку і выпусціць частку гэтага CO-2, кабіна будзе адключаная ад дыму. Добра, у У секцыі насавога кола ёсць мікравыключальнік на 28 В. Ён падае ток на індыкатарную лямпу ў кабіне, якая паказвае, калі ўключаная перадача. Цяпер, калі б я правёў провад ад гэтага перамыкача да электрычнага саленоіда на Цыліндр нумар адзін на кожным шэрагу, калі перамыкач спрацоўвае, ён вызваляе CO-два ў абодвух, што аўтаматычна запускае іншыя чатыры цыліндры. Вось як працуе сістэма, нумар адзін ідзе, яны ўсё ідуць. Усё яшчэ сочыце за мной? "
  
  
  "Як гэта выклікаць?"
  
  
  "Ах, у гэтым усё хараство. Провад ад саленоідаў прымацаваны да выключальніка з двума высновамі і спускавым кручком. Любы механік можа зрабіць яго. Вы прымацоўваеце яго да гумовай падушцы насавога кола, каб, калі шасцярня была паднімаецца, і насавое кола прыбіраецца ў корпус, яно кранае выключальнік і ўзводзіць яго».
  
  
  І калі шасцярня апускаецца, яна спрацоўвае .
  
  
  «Вы зразумелі гэта! Але гэта яшчэ ня ўсё. Калі гэты перамыкач усталяваны, усе злучэнні ад кабіны да сістэмы пажаратушэння, за выключэннем злучэння з насавым грузавым адсекам, павінны быць адключаныя».
  
  
  "Гэта вялікая праца?"
  
  
  «Не. Дзесяць хвілін з дапамогай абцугоў, і гатова. Адзін чалавек у пярэднім коле можа зрабіць усю працу менш за за дваццаць хвілін».
  
  
  "І калі ён скончыў, што ў цябе ёсць?"
  
  
  «У вас ёсць надзейны спосаб прыкончыць усіх на лётнай палубе падчас заходу на пасадку. Самалёт узлятае, уключаецца шасі, насавое кола ўзводзіць спускавы кручок. Самалёт рыхтуецца да прызямлення, і не мае значэння дзе, паніжаецца шасцярня, і калі пярэдняе кола апускаецца, спускаецца спускавы кручок.
  
  
  Электрычны зарад вызваляе CO-2 у цыліндры нумар адзін, а астатнія запальваюцца аўтаматычна. Такім чынам, у насавой грузавы адсек змяшчаецца каля васьмі галёнаў CO-2. Ён знаходзіцца пад кабінай экіпажа. Ён паднімаецца праз вентыляцыйныя адтуліны, якія былі скарочаныя, таму яны не зачыняюцца аўтаматычна. Як ты і сказаў, пах не адчуваецца. Праз тры хвіліны пасьля таго, як выйшла са строю перадача, экіпаж гатовы».
  
  
  "Відаць, вы гэта ўжо спрабавалі".
  
  
  Ён усміхнуўся, ківаючы. «Правільна, мы паспрабавалі. Толькі гэта было пасля крушэння. Мы спрабавалі давесці, як адбылася яшчэ адна аварыя, але нас ніхто не слухаў, і мы не маглі дастаць абломкі. Яны закапалі яго і забралі. пад аховай. Калі б я мог займець..."
  
  
  "Ці з'яўляецца сістэма пажаратушэння ў DC-6 спецыяльнай для яго?"
  
  
  «Ёсць і іншыя, у значнай ступені падобныя да яго, але абодва самалёты былі DC-6B, і калі я адразу пачуў падрабязнасці, я падумаў, што гэта можа быць паўтарэнне. Гэты палёт таксама быў сакрэтным, мне сапраўды спадабаўся самалёт Менданік. Надвор'е было яснай, усё нармальна, і самалёт робіць робіць стандартны заход на пасадку і ляціць прама ў зямлю.
  
  
  
  Было тры групы следчых, і найлепшае, што яны змаглі прыдумаць, гэта тое, што, магчыма, каманда заснула. Мы ведалі каманду, і мы ведалі, што яны ня з тых, хто гэта робіць, таму пара з нас пачала ўласнае расьсьледаваньне, і гэта тое, што мы прыдумалі».
  
  
  "Вы знайшлі доказы таго, што менавіта так разбіўся Менданіцы?"
  
  
  «Чорт, так! У мяне было чортава доказ! Дуза і гэтыя ўблюдкі забралі яго ў мяне. У сістэме чатыры накіроўвалых клапана. У кожным ёсць зваротны клапан, разумееце? Ён стрымлівае рэчы, пакуль вы не будзеце гатовыя дазволіць паток CO-2. Прыбярыце зваротны клапан, і ўвесь газ пойдзе па лініі. Я выявіў накіроўвалы клапан для пярэдняга адсека. Зваротны клапан знік з яго, але не з трох іншых. Гэтыя клапана..." Ён пляснуў рукамі.
  
  
  Я адкінуўся назад, гледзячы на чырванаватую смугу. Безумоўна, гэта быў наіўны метад сабатажу. "Калі Дуса дапытваў вас, вы прызналіся, што ведаеце, як была праведзена праца?"
  
  
  «Так, вядома. Што яшчэ я мог зрабіць? Эрыка была…»
  
  
  "Але гэта яго не задаволіла".
  
  
  «Не. Ён хацеў ведаць, хто гэта зрабіў. Як, чорт вазьмі, я павінен гэта ведаць?»
  
  
  "Ён пытаўся ў цябе пра гэта яшчэ раз сёння, калі цябе забралі?"
  
  
  «Не. Я не бачыў яго, пакуль яго галаварэзы не паднялі мяне на гару».
  
  
  «Гэта першае крушэнне, якое вы расследавалі раней, ці адбылося гэта тут?»
  
  
  "Неа." Ён зноў усміхнуўся. «Гэта была большая навіна, чым гэтая. Гэта было, калі я быў у Конга, перш чым ён стаў Заірам. Я быў у Леапольдвіле, працаваў на Tansair. Той самалёт клікалі Альбярціна, а хлопец па імені Даг Хамершэльд быў яе пасажырам нумар адзін. Вядома, гэта павінна было быць раней за ваш час. "
  
  
  Я не адрэагаваў. Я дазволіў яму працягваць бязладна. Гэта была мая віна, што я не дастаў ад яго інфармацыю раней. Я працягнуў руку і пачаў наладжваць шкалу частот. "Вы расказалі Дузе аб катастрофе з Хамершэльдам?"
  
  
  "Не... Не, я так не думаю".
  
  
  Я закрыў вочы і ўспомніў: Катанга, адкалоліся правінцыя Конга. Мошэ Чомбэ, яе лідэр, змагаецца супраць войскаў ААН. Брытанская болька. Савецкія ўлады занепакоеныя тым, што іх хлопчык Лумумба збіў іх з ног. Хрушчоў ужо прыходзіў у ААН раней і папярэджваў Хаммаршэльда, што яму лепш пайсці ў адстаўку. Хамершэльд з'ехаў у Конга тушыць пажар. Адлятае на сакрэтную сустрэчу з Чомбе ў Ндоле. Як і Менданіцы, які прыляцеў да Асмана. Самалёт падае пры пасадцы. Вердыкт - прысуду няма. Прычыну аварыі так і не знайшлі. Памылка пілота была лепшай, што яны маглі прыдумаць… Пакуль не з'явіўся Ханс Гаер. Пытанне: Якое дачыненне мае старажытная гісторыя да скрадзенай ядзернай бомбы? Адказ: Пакуль нічога.
  
  
  "Ці дастаткова мы блізкія, каб звязацца з сябрамі ў Ламане?" Я сказаў паправіць навушнікі.
  
  
  «Паспрабуйце. Але што вы думаеце пра маю гісторыю?»
  
  
  "Вы можаце прадаць яе за мільён долараў, але я б пачакаў, пакуль не вярнуся ў Хабакен. Цяпер дайце мне разліковы час прыбыцця, і я думаю, што вам з Эрыкам лепш запланаваць правесці некаторы час у пасольстве, пакуль мы не зможам перавезці вас у больш здаровы клімат».
  
  
  «Так, думаю, сітавіна рухацца далей, але, чорт вазьмі, гэты вырадак Дуза на іншым боку».
  
  
  «Не разлічвай. У гэтай паласы, на якую мы збіраемся прызямліцца, ёсць назва?
  
  
  «Раней называўся Кіла-Сорак, таму што гэта сорак кіламетраў ад Руфы».
  
  
  "Добра, разліковы час прыбыцця".
  
  
  «Скажы 18.30. Каго ты збіраешся выклікаць, Пасла?»
  
  
  "Не, яго боса". Я падняў мікрафон. «Чарлі, Чарлі, гэта Пайпер, гэта Пайпер. Я паўтарыў званок тройчы, перш чым вярнуўся статычны адказ.
  
  
  Свіна-латынь - гэта састарэлая дзіцячая мова, у якім вы ставіце апошнюю частку слова перад ім, а затым дадаеце ай, накшталт, ілкай умбай - забі лайдака. Ён выдатна працуе тамака, дзе яго выкарыстанне невядома. Вы гаворыце адкрыта - і ваша паведамленне кароткае. Я быў упэўнены, што Чарлі з амбасады зможа пераводзіць.
  
  
  Я даў яму двойчы і атрымаў адказ, які хацеў.
  
  
  «Ілакай артыфай - eeneightay irtythay, - сказаў я, - кілаграм сорак, васемнаццаць трыццаць».
  
  
  Адказ быў: «Ядынгрэй, ойя, удлей і вушная гліна - чытаюць вас гучна і выразна».
  
  
  "Хіба ты не такі наварочаны?" - усміхнуўся Ганс. «Я не карыстаўся гэтым з таго часу, як быў у Ікерсне».
  
  
  "Будзем спадзявацца, што ніхто іншы таксама".
  
  
  Тое, што я жадаў паслаць замест таго, дзе і калі сігналам, было заклікам да AX перадаць свой файл аб катастрофе Хамершэльда ў верасні 1961 гады. Справа даўно прайшла, але я аднойчы бачыў на ёй файл, і я ведаў, што ён быў у спісе. пад спецыяльнай зялёнай картай, якая азначала - "Верагоднае забойства". Але нават на свіны латыні я не мог рызыкнуць. Дуза хацеў ведаць, ці ведаў Ганс, хто падарваў самалёт Менданіцы. Калі б паміж гэтай аварыяй і аварыяй амаль пятнаццаць гадоў таму існавала сувязь,
  
  
  тое з'яўленне імя Хамершэльд на адкрытай радыёчастаце ў любой форме не магло быць выпадковым. У тэхніцы знішчэння абодвух самалётаў не было нічога з краін трэцяга свету ці няхітрай тэхнікі. Гэта было першай прыкметай таго, што ў NAPR можа быць нехта з тэхнічнымі ведамі - накшталт таго, што было звязана з крадзяжом Cockeye і ДПЛА.
  
  
  «Ганс, падчас крушэння Хамершэльда, ты хоць уяўляў, хто за гэтым стаіць?»
  
  
  «Не. Было шмат персанажаў, якія хацелі пазбавіцца ад старога Дага. Самалёт доўга не ахоўваўся, перш чым узляцеў. Любы механік...»
  
  
  «Любы механік мог гэта зрабіць, але нехта павінен быў спачатку высветліць гэта. Вы калі-небудзь бачылі каго-небудзь у Ламане, якога вы ведаеце з часоў Конга?
  
  
  “Калі ёсьць, то я іх ня бачыў. Канешне, гэта было даўно. Гэй, а ты куды?
  
  
  «Паставіць яшчэ каву і праверыць Эрыку».
  
  
  «Божа, можна мне выпіць! Але я пагаджуся на каву».
  
  
  Эрыка сядзела на канапе, скруціўшыся абаранкам на коўдры. Я пачаў адыходзіць ад таго месца, дзе яна ляжала, калі яе рука абвілася вакол маёй нагі. Яна расплюшчыла вочы і ўсміхнулася. "Я хацеў, каб ты прыйшоў".
  
  
  "Табе трэба было націснуць кнопку выкліку".
  
  
  Яна скінула коўдру. У бюстгальтары і трусах бікіні яна вылечыла б чые-небудзь запалёныя вочы - проста для пачатку. «Я хачу, каб ты зрабіў мне ласку…»
  
  
  Я стаяў і глядзеў на яе. Усмешка знікла, голас гучаў у яе ў горле. "Не думаю, што ў нас шмат часу", - сказала яна, падымаючы руку ўверх па маёй назе.
  
  
  Я аказаў нам абодвум паслугу. У рэшце рэшт, часу было мала. Я выслізнуў з уласнай вопраткі, а яна выслізнула з таго маленькага, што было на ёй. Я асцярожна лёг на яе на кушэтцы, і ў імгненне вока нашы целы сталі адзіным цэлым, калі мы рухаліся разам, спачатку павольна, затым яшчэ больш настойліва, пакуль мы абодва не задрыжалі ў саюзе, сагнуліся разам ...
  
  
  Пасля таго, як я зноў паклаў яе, яна адкрыла млявае вока і паклала руку мне на патыліцу. "Як вы думаеце, я калі-небудзь даведаюся, хто вы?"
  
  
  "Калі ў нас будзе магчымасць, я вам скажу". Я сказаў. "Хочаш кавы?"
  
  
  "Гэта будзе добра". Яна ўсміхнулася, прыцмокнула і закрыла вочы.
  
  
  Я прыгатаваў каву.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  
  
  
  
  
  
  
  Калі мы наблізіліся да Кіла-Сорак, Ганс страціў вышыню і змяніў курс. Мы ўвайшлі ў загарадзь, спадзеючыся на вяршыні выдмаў, не толькі для таго, каб сысці ад радыёлакацыйнага кантролю Руфы, але і каб схаваць магчымае візуальнае назіранне.
  
  
  Ганс быў гэтак жа добры ў якасці паштовага голуба, як і ў якасці механіка, таму што раптоўна мы ляцелі над паласой бетону, занесенага пяском. Я заўважыў паласу пасля таго, як убачыў прыпаркаваны побач Land Rover. З падвескі рухавіка развяваўся амерыканскі сцяг. Побач з ім два чалавекі назіралі за намі.
  
  
  Я назіраў за авіядыспетчарам Руфы, і калі Ханс праляцеў міма, каб праверыць стан узлётна-пасадачнай паласы, я пачуў знаёмы голас. Гэта быў Дуза, ледзь чутны голас. Ён назваў сябе і пазыўныя Біч-блізнюка. Ён папярэдзіў Руфу, каб той высочваў нас і збіваў нас, калі мы не падпарадкуемся загаду прызямліцца. Калі нас забяруць жывымі, нас затрымаюць да яго прыбыцця.
  
  
  «Гэта можа быць крыху груба», - сказаў Ханс. «Можа, табе лепш вярнуцца і пасядзець з Эрыкам на выпадак, калі гэтыя расколіны большыя, чым яны выглядаюць адсюль».
  
  
  "Проста апусці яе, прыяцель, я займуся механізмам і закрылкі па тваёй камандзе". У яго было дастаткова, каб падумаць, і я не сказаў яму, што ў нас можа быць кампанія.
  
  
  Ён вёў старую птушку да пасадачнай паласы з дастатковай магутнасцю, каб ён мог зноў хутка ўзляцець, калі выявіць, што паласа занадта разарваная або зрушаная.
  
  
  Калі мы пад'ехалі да выбоістай прыпынку на паўдарогі да размытай узлётна-пасадачнай паласе, я сказаў: «Ганс, ты сапраўдны профі. А зараз адключы перамыкачы і давай прыбіраемся адсюль».
  
  
  Эрыка ўжо была каля дзвярэй каюты, адчыняючы зашчапку, калі я ішоў па праходзе. «Не пакідай нічога, што належыць табе, дарагая, - сказаў я.
  
  
  "Я не так шмат прынёс". Яна ўсміхнулася мне. "Што зараз?"
  
  
  «Цяпер мы едзем, а не ляцім».
  
  
  «Куды заўгодна з табой», - сказала яна, і мы расчынілі дзверы.
  
  
  Сатан стаяў унізе і глядзеў на нас, за ім капрал Сімс.
  
  
  "Рады, што ты змог гэта зрабіць", - сказаў я, саскокваючы ўніз. Я трымаў руку за Эрыку.
  
  
  "Нам лепш рухацца", - сказаў ён, гледзячы на яе.
  
  
  Калі мы селі ў Land Rover, святло разгаралася хутка, што было адным з добрых слоў аб вячэрнім прыцемку ў пустыні.
  
  
  "Я не думаю, што цябе заўважылі". Сатан павярнуўся да нас тварам, каб зноў даследаваць Эрыку.
  
  
  "Гэта міс Гаер і містэр Гаер", - прадставіўся я. "Іх трэба будзе размясціць у пасольстве на гэты момант.
  
  
  
  Яны могуць захацець хутка адляцець адсюль. Я растлумачу пазней. Якая сітуацыя ў Ламане? "
  
  
  «Прыкладна, як мы і чакалі, на пахаванні паднялося шмат шуму, натоўп ля амбасады. Цяпер усё цішэй. Я мяркую, вы ведаеце, што Асман забраў Будан. Тасахмед плануе вярнуць яго. Здаецца, тут ён усё цьвёрда кантралюе».
  
  
  "Што-небудзь адбываецца звонку?"
  
  
  Ён адвёў погляд ад Эрыкі. "Нічога агульнага не вядома", - цвёрда сказаў ён. Было відавочна, што яго ўласная штаб-кватэра паінфармавала яго, верагодна, з-за той смуроды, якую ён падняў з нагоды маёй прысутнасці на месцы здарэння. Але што б ён ні ведаў і што б ні думаў, мяне цікавіў толькі адзін момант. Той, хто скраў «Пеўнік» і ДПЛА, яшчэ не абвясціў аб гэтым публічна.
  
  
  Мы ехалі па тым, што некалі было пад'язной дарогай. У прыцемках капрал выцягнуў усюдыход па крутым схіле і выбраўся на лепшую дарогу. Я спытаў. - "Капрал, вы можаце паслухаць Руфу на гэтай штуцы?"
  
  
  «Так, сэр. Мы назіралі за імі», - сказаў ён, яго рука перамясцілася да шкал налады на прымачы на пастаменце. Раздаўся голас, які размаўляў па-французску, а затым паўтараўся па-арабску, папярэджваючы байцоў, каб яны выглядалі нас на поўдзень ад Ламаны.
  
  
  «Падобна, вы прыбылі якраз своечасова», - спроба Сатана высахнуць была злёгку вільготнай.
  
  
  У пасольстве менавіта Паўла правяла Эрыку і яе бацьку кудысьці, дзе была гарачая вада і ежа. Яна таксама паведаміла мне, што я атрымаў спецыяльнае запрашэнне ўзяць інтэрв'ю ў мадам Менданіцы ў Прэзідэнцкім палацы заўтра ў чатыры гадзіны дня. Аказалася, што Шэма шукала зваротную сустрэчу.
  
  
  Потым я застаўся сам-насам з Сатанам. «Ты мог бы сказаць мне, - сказаў ён, яго тон паказваў на тое, што ўсё было б інакш, калі б я зрабіў гэта. - Вядома, я думаю, што знаходжанне Пеўнічка дзе-небудзь у радыусе тысячы міль адгэтуль - чыстае глупства».
  
  
  "Тады які сэнс табе казаць?"
  
  
  "Няма абсалютна ніякай сувязі паміж смерцю пасла Петэрсена і крадзяжом", - сказаў ён. «У нас ёсць грузавік, і паліцыя знайшла кіроўцу. Ён ва ўсім прызнаўся. Гэта была чортава дурная аварыя».
  
  
  «Жыццё поўная імі, ці не так. Дзякуй, што падабралі нас». Я адвярнуўся і падняўся па лесвіцы, накіроўваючыся ў пакой сувязі.
  
  
  Чарлі Ніл пакінуў мяне аднаго ў гукаізаляванай кабіне са скрэмблерам, а сам пайшоў усталёўваць правільнае злучэнне. Скрамблер - вялікае вынаходства. Ён працуе ў электронным выглядзе, ператвараючы вашыя словы ў незразумелыя, а затым выплёўваючы іх на іншым канцы, як новенькія. Скрамблер мае адзін недахоп. Калі іх адсочвае трэцяя асоба, словы могуць быць расшыфраваны ў шляхі з дапамогай яшчэ прасцейшага электроннага прылады. Такім чынам, вельмі многія дзяржаўныя сакрэты сталі вядомыя шмат каму. Процідзеяннем гэтаму з'яўляецца наяўнасць стала які змяняецца кода ўсярэдзіне скрэмблера. Гэта робіць немагчымым кантраляваны пераклад. Прынамсі, пакуль.
  
  
  У AX быў такі код, і, даўшы Чарлі Нілу асаблівую паслядоўнасць набору, я ведаў, што Хоук і я будзем размаўляць канфідэнцыйна, хоць і доўга, з-за доўгіх паўзаў, неабходных для скремблирования.
  
  
  Я не марнаваў час на прывітанні. «Катастрофа Хамаршэльда». Я сказаў. "Высновы адносна матывацыі і індывідуальнага ўдзелу".
  
  
  Нават праз скрэмблер голас Хоука валодаў такімі ж драйвовымі якасцямі. «Запыт правяраецца. Між тым, няма ніякіх станоўчых указанняў з якіх-небудзь крыніц адносна месцазнаходжання зніклага абсталявання. Нямецкая прэса паведаміла пра чуткі аб знікненні. Бундэсвер і SHAPE абверглі гэта. Крэмль пагражае абнародаваць абвестку ў 12.00 па Грынвічы заўтра, калі праблема не знікне. вырашана".
  
  
  Ён перастаў гаварыць; і я сядзеў, нічога не кажучы, чакаючы, што ён адкажа на мае пытанні. Аб крадзяжы ядзерных матэрыялаў - аб яго расце магчымасці - напісана шмат. Таксама было напісана, што мы на Захадзе настолькі абвыклі да тэрарыстычных дзеянняў, што пагроза ядзернага шантажу будзе проста разглядацца як наступны крок у які расце маштабе гвалту. Я не купіў гэта.
  
  
  Зробленая Крамлём заява стане смяротным псіхапалітычным ударам для НАТА і ЗША. Гэта выкліча ўсеагульнае абурэнне. І адзінае, што вырашала, гэта пытанне аб тым, у каго быў Пеўнік і куды ён быў накіраваны. У выніку можа ўзнікнуць ядзерная канфрантацыя, у выніку якой усё астатняе будзе здавацца нязначным.
  
  
  Голас Хоука перапыніў мае думкі, выкліканыя скрэмблерам. «Заключэнне AX аб катастрофе ў Хамаршэльдзе было магчымым сабатажам з выкарыстаннем невыяўленага газу. Механічных доказаў не выяўлена. Падазрэнні сканцэнтраваны на доктару Карнеліусе Мертэнсе, грамадзяніне Бельгіі. Мертэнс, які доўгі час працаваў у КДБ, які спецыялізуецца ў тэхнічных галінах, адначасова выконваў функцыі службы бяспекі Арганізацыі Аб'яднаных Нацый афіцэр. Мертэнс не схільны да дысцыпліны.
  
  
  Магчыма, ён дзейнічаў самастойна ў Конга. Паведамляецца, што ён быў забіты ў Егіпце падчас вайны 67-га».
  
  
  Калі Хоук перадаў справаздачу, мае надзеі адкрылі вочы. Ён зноў быў зачынены. Я сядзеў з заплюшчанымі вачыма: «Наколькі дакладная справаздача аб яго смерці?»
  
  
  Я чакаў. «Вядома, што ён знаходзіўся ў штаб-кватэры Мухабарата ў Порт-Саідзе. Будынак быў падарваны, тых, хто выжыў, няма. З таго часу Мертэнса не бачылі».
  
  
  Гэта было падобна на тупік. У мяне быў апошні туз. "Ці быў доктар Ота ван дэр Мэер у Егіпце падчас вайны 67-га?"
  
  
  Гэта было самае доўгае чаканне. Калі Хоук зноў загаварыў, нават па-над скрэмблерам наждачная папера была больш светлай. «Сцвярджальна ў дачыненні да ван дэр Меера. Ён быў там у чэрвені. Паведамлялася, што ён захварэў. Пасля вайны яго ніхто не бачыў, пакуль ён не з'явіўся ў верасні ў Алжыры».
  
  
  "Я буду падтрымліваць сувязь", - сказаў я.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 17
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пакуль я прымаў душ і галіўся ў кватэры Сатана, кіроўца пасольства вярнуў мой Fiat у цэласці і захаванасці. На ўсе пытанні яму давалі правільныя адказы, але не было каму іх задаць.
  
  
  Сатан вельмі хацеў усё даведацца і ачысціцца ад мінулых грахоў. Усё, што я хацеў ад яго, - гэта карта горада. Пакуль я яе вывучаў, зазваніў тэлефон. Гэта была Паўла. Вячэра была б гатова, калі б мы былі галодныя. Мне не хацелася адмаўляцца ад задавальнення. Я сказаў Сатан выбачыцца. Потым я сышоў з месца. Я стаміўся ад людзей на маім шляху, афіцыйных ці іншых. Калі ў мяне ёсць праца, я аддаю перавагу рабіць яе ў адзіночку.
  
  
  Віла Ван дэр Меера знаходзілася на вуліцы Флажэй, у некалькіх кварталах ад цэнтральнай плошчы. Я зноў прыпаркаваўся перад будынкам паліцыі. Я хацеў выпрабаваць атмасферу Ламаны на наступны дзень пасля вялікіх пахаванняў. «Ціха» было прыдатным словам. Войскі сышлі. Ахоўнікі міліцыі лайдачылі ў арцы, палілі цыгарэты і балбаталі. Яны кінулі на мяне толькі позірк. Падобна, Тасахмеда непакоіў толькі гнеў Шэмы, а ў Будане - акупацыя Асмана. Першую яму хацелася прыручыць, а другога ён зможа злавіць, калі будзе готаў.
  
  
  Я перасек парк у цьмяна асветленай цемры, ведаючы, што, калі гэтае захапленне прывядзе толькі да соевых бабоў і бавоўны, мне давядзецца падаць сігнал Хоуку аб няўдачы і сысці. Тое, што Мертэнс мог быць дублем ван дэр Меера, было цалкам магчымым. Маскіроўка і афарбоўка скуры - не праблема для прафесіянала. Таксама можна атрымаць досвед у сельскай гаспадарцы. Паколькі Афрыка і ААН былі іх сумеснымі раёнамі аперацый, Мертэнс цалкам мог імітаваць ван дэр Меера, і калі б ван дэр Меер памёр у выніку няшчаснага выпадку або па ўказанні падчас Шасцідзённай вайны, прыняцце яго асобы было б сапраўдным пераваротам з боку Мертэнса. Ніхто не мог і марыць аб лепшым прыкрыцці.
  
  
  Вуліца Флажы была ў цемры, і на варотах ван дэр Меера не было святла. Прыйшлося зноў пералезці цераз сцяну. Але спачатку, каб абараніць рукі ад бітага шкла, я накінуў паліто. Я зрабіў нядрэнны ўлоў. Вытрасшы яго, я праверыў Вільгельміну і Гюго, узрадаваўшыся, што блізнюк П'ера жыве ў хаце. Затым я ўскочыў на кукішкі.
  
  
  Іншы бок сцяны быў такі ж цёмны. На віле не было святла. Было рана класціся спаць. Дактары не было дома. Больш нікога не было. Месца было зачынена і зачынена аканіцамі, як егіпецкая грабніца, вокны наверсе былі запячатаны гэтак жа, як і ўнізе. Глушыцель, схаваны ва ўнутранай кішэні рукі, шчыльна прылягаў да Вільгельміны. Адзін стрэл у замак задняга ўваходу, і я апынуўся ўсярэдзіне.
  
  
  Паветра было цяжкім, як цемра. Некаторы час мабыць нікога не было дома. Тонкі прамень маёй выбліску ўлоўліваў мэблю, кілімкі, габелены, артэфакты. Гэта быў вялікі цэнтральны пакой, усеяны пуфамі. Да яго прымыкала сталовая, затым хол, а за ім - кабінет доктара. Вось дзе я патрапіў у бруд.
  
  
  Сцены былі абстаўлены кнігамі, але мяне затрымаў масіўны стол у цэнтры пакоя. Прамень маёй выбліскі гуляў на мініяцюрах з пап'е-машэ. Гэта была не мадэль эксперыментальнай сельскагаспадарчай станцыі, а маштабная экспазіцыя руін Партарыуса.
  
  
  У інфармацыйных матэрыялах, якія Хоук даў мне вывучыць, было згадванне аб руінах. Менданіцы закрыў іх для публікі чатыры гады таму пасля аварыі падчас светлавога і гукавога паказу, калі калона ўпала і забіла пару ў аўдыторыі. У той час, калі я прачытаў гэты пункт, мяне адышла думка аб тым, што інцыдэнт наўрад ці здаваўся дастаткова важным, каб закрыць руіны і тым самым адрэзаць адну з нямногіх турыстычных славутасцяў Ламаны. Цяпер я мог вінаваціць сябе за тое, што не зацыкліўся на незразумелым моманце. Невядома, як праходзілі рымскія гонкі на калясніцах спякотным суботнім днём.
  
  
  Я рызыкнуў і ўключыў лямпу. У яго ззянні Партарыус раскінуўся ва ўвесь свой час зношанай пышнасці. Гэта была буйная гарадская калонія, заснаваная пасля падзення Карфагена.
  
  
  На піку свайго развіцця горад быў домам для трыццаці тысяч рымлян і іх нявольнікаў. Цяпер яго мадэль ляжала перада мной - дэманстрацыя зламаных сцен, калон і вузкіх вуліц - месца, поўнае вельмі старажытных зданяў і, магчыма, адной вельмі сучаснай ядзернай зброі і яго ракеты-носьбіта. Якое высакароднае месца, каб схаваць яго, узлезці на яго і запусціць! Яго можна было лёгка замаскіраваць, каб ён выглядаў як іншая калона ці арка. Спадарожнікавыя камеры не змаглі б яго выявіць.
  
  
  Ні ў пакоі, ні сярод кніг, ні на багата упрыгожаным стале не было нічога, што паказвала на тое, што археалогія была захапленнем доктара ван дэр Меер, народжанага Мертэнса. На сцяне была добрая карта, якая паказвае, што Партарыус ляжыць за 30 кіламетраў - прыкладна за 18 міляў на ўсход ад Ламаны, і што яшчэ за 60 кіламетраў на поўдзень ад Партарыуса ляжыць Пакар. Пасля такой вялікай колькасці нічога не прыдатнага ўсё падыходзіла ідэальна: адабраная каманда камандас Доктара прыбывала да Ламана па два і па тры за раз, накіроўваючыся на Пакар, а затым на Партарыус. У ланцугу маіх думак зазвінеў папераджальны званок.
  
  
  Я выключыў лямпу і спыніўся ў цемры, прыслухоўваючыся да скрыгату - чацвераногага, а не двухногага. Але з таго часу, як я дабраўся да логава, бегу не было. Я зачыніў дзверы кабінета пры ўваходзе. Я стаяў збоку ад яго з Вільгельмінай у руцэ. Праз два зачыненыя аканіцы акна ў пакоі не магло быць відаць ніякай барацьбы. Перш чым я ўвайшоў ззаду, я не заўважыў ніякай праводкі, якая сігналізуе аб трывозе. Тым не менш, з такім прафесіяналам, як Мертэнс, я мог бы спатыкнуцца аб чым-небудзь, здольным папярэдзіць Варшаўскую дамову.
  
  
  У мяне не было настрою стаяць і дыхаць пылам і перагрэтым паветрам, чакаючы адказу. Я падышоў да бліжэйшага акна. Аканіцы былі металічнымі якія апускаюцца з жалюзі. Яны былі прымацаваны да кольцаў абапал простай зашчапкай. Я паклаў люгер у кішэню і расшпіліў іх. Я дазволіў затвору падняцца, прыціскаючыся да яго спружыны, каб ён не закруціўся. Стоячы спіной да дзвярэй, мне страшэнна не падабалася сітуацыя; Я зрабіўся ідэальным сілуэтам для трэніроўкі па стральбе. Каля акна была ручка, і я павярнуў яе амаль адразу, як толькі падняў аканіцы. Пасля ўсё скончылася.
  
  
  Я не б Killmaster N3 з-за адсутнасці адчувальнасці. Менавіта гэтая прыхаваная адчувальнасць - пятае, шостае ці сёмае пачуццё - захавала мне жыццё. Калі я пабег да сцяны, усе мае пачуцці ўспыхнулі чырвоным. Яны не маглі выратаваць мяне, але папярэджанне было дастаткова ясным, і калі раптоўна ўсё месца стала падобна на стадыён Кэнэдзі падчас пачатку матчу, я ведаў, што мае інстынкты ў добрай форме, нават калі мая будучыня была пад сумневам.
  
  
  Я разгарнуўся і скруціўся за адзіным даступным сховішчам - велічнай пальмай. На спіне я стрэліў у дзве бліжэйшыя крыніцы святла на сцяне, а затым патушыў найбліжэйшы на даху. Мая трапная страляніна выглядала так, як быццам засланяла святло павуціннем. Іх было зашмат.
  
  
  У мегафон па-французску прагрымеў голас. "Выкіньце пісталет і тварам да сцяны!"
  
  
  Аўтаматычная стральба перапыніла каманду, расколаў ствол пальмы ў некалькіх футах над маёй галавой. Стральба вялася з зубчастага парапета вілы. За ім рушыла яшчэ адна чарга з кустоў перад домам. Большая частка пальмы пацярпела. Трэці, гэты з задняй часткі дома, паспрабаваў. Калі яны так і стануць страляць, то дрэва заб'юць.
  
  
  Яны пасадзілі мяне ў каробку. Нават калі б я змог пералезці цераз сцяну, там бы кагосьці чакаў. пастка была старанна настроена. Адзінае пытанне заключалася ў тым, ці ведалі яны да або пасля таго, як я ўвайшоў у дом, што я прыйшоў патэлефанаваць.
  
  
  Я атрымаў свой адказ дастаткова хутка. «Мсье Картэр, вы памраце праз хвіліну, калі не падпарадкуецеся!»
  
  
  Гэта сапраўды прымусіла мяне слухацца. Не з-за пагрозы, што я памру, калі я гэтага не зраблю, а таму, што нехта ведаў, хто я. І адзіным, хто павінен быў ведаць пра гэта ва ўсёй NAPR, быў Нік Картэр.
  
  
  Неахвотна я выкінуў Вільгельміну на халоднае святло і падышоў да сцяны, як чалавек, які быў упэўнены, што вось-вось сутыкнецца з ёй.
  
  
  «Пакладзі рукі на сцяну і нахіліся!» прыйшла каманда.
  
  
  Я доўга чакаў, хутчэй за ўсё, з-за псіхалагічнага ўздзеяння, якое гэта павінна было на мяне аказаць, перш чым я пачуў надыходзячыя крокі. Нечая рука ўчапілася мне ў валасы і тузанула за галаву. Я мімаходам убачыла вайсковыя чаравікі і аліўкава-зялёны рукаў, перш чым мне на вочы патрапіла павязка. Нечая рука ўмела лашчыла маё цела ў пошуках схаванай зброі. Ён не знайшоў Гюго або П'ера, але я пазбавіўся магчымасці дужацца. Мае рукі былі адведзены назад, запясці звязаныя. Затым, трымаючы рукі з кожнага боку, мяне штурхалі наперад. Ідэя, здавалася, складалася ў тым, каб накіраваць мяне на шляхі ўсяго, што прымусіць мяне спатыкнуцца і выцяць галёнкі. Палосы перашкод скончыліся, як я і меркаваў, калі я сядзеў на заднім сядзенні машыны, а два маіх ворага з кожнага бакавіцы.
  
  
  Потым усё спынілася.
  
  
  Я закінуў галаву, удыхаючы начное паветра.
  
  
  Пасля я спытаў. - "Колькі міль да Партарыуса?"
  
  
  «Заткніся», - сказаў адзін з маіх ахоўнікаў.
  
  
  "Дастаткова далёка для паездкі ў адзін канец", - адказалі спераду.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 18
  
  
  
  
  
  
  
  
  Я зусім не пярэчыў супраць паездкі ў адзін канец. Акно было апушчана, з мора дзьмуў ветрык, а недзе там патруляваў авіяносец. Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта актываваць кнопку саманавядзення, прымацаваную да маёй правай нагі за каленам, і я мог дастаткова хутка прывесці шэсцьсот дэсантнікаў. Але на дадзены момант я быў задаволены гульнёй.
  
  
  З самага пачатку было відавочна, што крадзеж не планаваўся за ноч. Хутчэй, чатыры гады працы - з таго часу, як Менданіцы закрыў Portarius з-за інцыдэнту, які не быў выпадковасцю. Магчыма, Мертэнс, выдаючы сябе за ван дэр Меера, пераканаў Менданіцы, што ён хоча выкарыстоўваць руіны для нейкай іншай мэты, акрамя цяперашняй. З гэтага моманту Мертэнс рабіў свае падрыхтоўкі за трайным прыкрыццём сваёй асобы, развалінамі і безнадзейным станам.
  
  
  У яго кольца ўваходзілі агенты ў Каста і Хідэльбергу. У адваротным выпадку ў яго не было б магчымасці даведацца, што, хоць «Пеўневае вока» з'яўляецца самай смяротнай тактычнай ядзернай зброяй у арсенале НАТА, яно таксама з'яўляецца найбольш уразлівым. Усе іншыя ядзерныя боепрыпасы маюць сістэму падвойнага ключа, якая абараняе ад такога крадзяжу.
  
  
  У 1970 годзе мяцежныя элементы ў грэчаскім войску паспрабавалі захапіць бункеры недалёка ад Салонік, дзе захоўвалася тактычную ядзерную зброю. Іх спыніла эскадрылля знішчальнікаў ВПС Грэцыі. Нават калі б яны завалодалі ядзернай зброяй, яны былі б бескарысныя для іх і нікому не пагражалі б. У іх не было б другога ключа.
  
  
  З Cockeye усё інакш. Яго інтэгральная схема і авіяніка такія, што любы, хто схопіць яго чорную скрыню і зразумее яго працу, можа падарваць яго. Па гэтай прычыне «Пеўнік» знаходзіўся пад асаблівай аховай. Тое, што Мертэнс змог уразіць ахоўнікаў, паказала, наколькі спрытнымі былі ён і яго таварышы па гульні.
  
  
  Бедны стары Менданіцы ці пазнаў горкую праўду, ці пахаладзеў, калі Пеўнік апынуўся на яго роднай зямлі. У роспачы ён папярэдзіў амбасадара Петэрсена. Хоць у мяне не было ўсіх дэталяў, я бачыў, што Дуза і Тасахмед удзельнічалі ў пагадненні. Іх праца складалася ў тым, каб падтрымліваць фронт і ўтрымліваць на ім увага грамадскасці. Шэма не ўяўляў пагрозы. Яна ідэальна падыходзіла для стварэння міфа аб контрперавароце. Толькі Ганс Гаер уяўляў пагрозу, і менавіта дзякуючы яму я сядзеў на заднім сядзенні машыны, скаваны, як кураня, на маім шляху да славы, якая калісьці прыналежыла Рыму.
  
  
  У рэшце рэшт, гэта была пара доўгіх дзён. Я вырашыў, што крыху паспаць мне трэба. Мяне абудзіла тое, што я адчуў няроўную зямлю і начны холад.
  
  
  Машына спынілася. Галасы гаварылі хутка, шэптам. Мы рушылі далей. Удары спыніліся, і я зразумеў, што мы спускаемся. Ветрык, шум мора сціхлі. Рэха, адкіданае машынай, казала, што мы знаходзімся ў зачыненым памяшканні. Мы зноў спыніліся. На гэты раз рухавік быў выключаны. Дзверы адчыніліся. Больш за прыглушаныя галасы, двое гавораць па-нямецку, адзін кажа: «Не губляйце час дарма».
  
  
  Ахоўнік справа ад мяне штурхнуў мяне налева. Той, што злева ад мяне, трымаў мяне за каўнер. Мне ўдалося ўтрымацца ад удушша. Гудзеў генератар. Металічныя дзверы ляснулі. У яго быў карабельны гук. Быў яшчэ шпацыр. Я адчуваў цыркуляцыю прахалоднага паветра. На Portarius былі ўсталяваныя абнаўленні.
  
  
  Пачулася хуткая каманда, і я сеў. Рука на маім каўняры лягла на павязку на вачах. Я міргнуў у раптоўным святле, спрабуючы сфакусаваць погляд.
  
  
  Іх трое сядзела за сталом насупраць мяне. Пара па абодва бакі ад старэйшага здавалася незнаёмай, і ў цьмяным святле яны больш знаходзіліся ў цені, чым іх начальнік. Таксама ў цені ззаду іх была высокая хваставая частка DC-7. Гэта быў падземны ангар, і я быў рады, што не паехаў паляваць на самалёт у Руфе. Сцены абапал былі металічнымі, але навес наверсе быў камуфляжным. Без сумневу, за ім павінна быць замаскіраваная ўзлётна-пасадачная паласа, але мне было цікава, чаму спадарожнікавыя датчыкі не выявілі яе.
  
  
  "Вы знаходзіце гэта ўражлівым?" - спытаў мой гаспадар.
  
  
  "Як вы гэта называеце, познія рымляне або браты варвары?"
  
  
  "Я павінен сказаць, што чакаў цябе раней", - праігнараваў ён мой каментар.
  
  
  «Я прыехаў, як толькі змог, але думаю, вам давядзецца абмеркаваць затрымку з палкоўнікам».
  
  
  Ён таксама праігнараваў гэта. «Вы ведаеце, што ледзь не прайгралі мне заклад. Ненавіджу прайграваць стаўкі. Няўжо гэта не так, доктар Шродэр?
  
  
  Злева ад яго быў доктар Шродэр з круглым жорсткім тварам і шэрай кароткай стрыжкай. "Так", - быў яго адказ.
  
  
  
  "Скажыце, як вас клічуць, ван дэр Меер або Мертэнс?"
  
  
  
  "Ха!" ён стукнуў далонню па стале. "Добра! Я сказаў табе, я сказаў табе!" - усхвалявана сказаў ён сваім прыяцелям. «І гэта адна стаўка, якую я выйграю, доктар Вілья. Я сказаў, што ён даведаецца».
  
  
  Доктар Вілья, больш худы тып з вусамі, хмыкнуў.
  
  
  "Вы кажаце, як чалавек, які гуляе ў азартныя гульні", - сказаў я.
  
  
  «О не, я ніколі не гуляю ў азартныя гульні. Я стаўлю толькі на пэўныя рэчы. Як і я стаўлю на вас, містэр Картэр. Я сапраўды думаў, што вы будзеце тут снедаць».
  
  
  "Ну, у вас была магчымасць запрасіць мяне".
  
  
  «Я хацеў, але ўчора было зарана. Ты сапсаваў мне дзень, і было шмат спраў».
  
  
  "Лепш быць дбайным".
  
  
  "Дакладна!" Ён міргнуў і пацягнуў за нос. «Як адзін прафесіянал перад іншым, я ўпэўнены, вы пагадзіцеся, што гэта рыса, якая мае значэнне. Я ведаю сваіх калег і магу падвесці вынік поспеху нашай дзейнасці - нашай місіі», - ён працягнуў руку ў дабраславенні. "праз дбайнасць. Хіба гэта не так, спадары?"
  
  
  Яны прамармыталі ў адказ. «Так, дбайнасць. Вы ведаеце, містэр Картэр, чаму большасць рабаванняў банкаў, незалежна ад таго, наколькі добра яны спланаваны, сканчаюцца няўдачай? Абрабаванне можа быць выдатна выканана, але гэта постфактум - пасля яго!» ён падняў палец, чытаючы лекцыю, «дзе рэч развальваецца. І прычына, вядома ж, у няздольнасці быць дбайным у агульным планаванні - як постфактум, так і да яго». Ён міла ўсміхнуўся. "Вы ведаеце, як доўга ў нас гэтая аперацыя знаходзілася на стадыі планавання?"
  
  
  "Каля чатырох гадоў плюс-мінус пару месяцаў".
  
  
  «Выдатна! Выдатна! Вы разумееце, пра што я? Ён звярнуўся да сваіх маўклівых партнёраў, а затым зноў павярнуўся да мяне. «Калі першая фаза была завершана, мы ведалі, што знаходзімся ў крытычным сямідзесяцідвухгадзінным перыядзе. Які вызваліўся матэрыял павінен быў быць дастаўлены сюды без выяўлення. І, апынуўшыся тут, мы павінны былі пераканацца, што ён не быў знойдзены. грунтоўнасць, містэр Картэр ".
  
  
  "Я ведаў, што недзе для мяне павінна быць месца".
  
  
  “Мы ведалі, што на Захадзе ёсць адна арганізацыя, ад якой мы можам чакаць непрыемнасцяў. AX, а ад AX - Нік Картэр. Але ж у нас на вас дасье такой жа таўшчыні, як Вайна і мір».
  
  
  "Я спадзяюся, што гэта таксама чытаецца".
  
  
  "О, у некаторых адносінах лепш". Ён выкарыстоўваў свае пальцы. «Заходнегерманскі BND - гэта смех. ЦРУ страціла сваю аперацыйную здольнасць з-за выкрыцця і выкарыстанні тых ідыётаў, якіх яны адпраўлялі сюды. МІ-6 занята ў Ольстэры і на Кіпры. Французская і італьянская SID звязаны з дамарослымі тэрарыстамі і гэтак далей, і гэтак далей. Толькі AX і ад AX вы самі - вось як мы гэта чытаем, і нам не патрэбен быў кампутар, каб паведаміць нам пра гэта».
  
  
  "Магу я ўстаць і падзякаваць вам за панегірык?"
  
  
  “У гэтым няма неабходнасці. Паколькі ваша арганізацыя ганарыцца сваёй перавагай, мы, містэр Картэр, таксама ганарымся сабой. Як я ўжо сказаў, мы чакалі вас».
  
  
  "Калі вы чакалі мяне, чаму вы спрабавалі забіць мяне ў Рыме?"
  
  
  Мертэнс нахмурыўся: «Гэта была памылка, і я прашу прабачэння. Нашага начальніка станцыі ў Рыме папярэдзілі, каб ён сачыў за вамі. З-за празмернай стараннасці ён няправільна вытлумачыў свае інструкцыі. У яго не было магчымасці даведацца, што вы граеце ролю ў нашым арганізацыйным плане. Нават у гэтым выпадку яго дзеянні былі недаравальныя, і яго больш няма з намі. Я прыехаў з Ламаны, каб далучыцца да вас па вяртанні. Такім чынам, зараз вы разумееце».
  
  
  "Не не ведаю. Калі б Дуза дабіўся свайго, я б вярнуўся ў Рым праз Каір».
  
  
  «Дуза часам дурань. Ён недаацаніў твае здольнасці, але павер мне, ты б не паехаў у Каір, ты б прыйшоў сюды. Замест гэтага ты адправіўся ў Будан у пагоні за дзікай гусяй».
  
  
  "Вы падыходзіце пад апісанне", - сказаў я, назіраючы, як знікла застылая ўхмылка.
  
  
  «Цалкам. Што ж, час рухацца далей». Ён кіўнуў ахоўнікам ззаду мяне.
  
  
  Пакуль ён працягваў, я падумаў, што прыціснуць заднюю частку нагі да крэсла і ўключыць сігнал саманавядзення. Я вырашыў пачакаць з двух прычын. Ён разлічваў выкарыстоўваць мяне, а гэта азначала, што пакаранне прама зараз не ўваходзіла ў планы, і я быў гатовы падыграць, пакуль не ўбачу "Пеўнік" у плоці.
  
  
  Ахоўнікі паставілі мяне на ногі. Мертэнс і яго калегі-доктара былі гэтак жа апрануты ў акуратную зялёную баявую форму. Іх боты былі адпаліраваныя да бляску. Выглядала так, быццам Мертэнс і кампанія былі замяшаныя не толькі ў ядзернай зброі.
  
  
  Шродэр стаяў на галаву вышэй за два іншыя. Дуэльныя шнары на яго шчоках, плоскае прускае твар - адніміце трыццаць гадоў, і вы захапілі СС на ўсходнім фронце, рэструктуравалі, вярнулі ва Усходне-Германскую Дэмакратычную Рэспубліку, каб узначаліць тэрарыстычны атрад МБС, а затым у Афрыку для таго ж , і, як сказаў бы мой гаманкі гаспадар, "і гэтак далей, і таму падобнае".
  
  
  Іншы, Вілі, родам з таго ж месца
  
  
  маршчыністы, вузкі замкнёны твар з бліскучымі чорнымі вачыма. У яго быў выгляд заўзятага інквізітара, з тых, хто сам згарае, каб спаліць цябе.
  
  
  "Мае запясці, - сказаў я, - ім было б лепш развязаць".
  
  
  «Я шкадую аб гэтым, містэр Картэр, - сумна прагучаў Мертэнс, - але, як я ўжо сказаў, мы плануем старанна, і мы плануем засцерагчы вас, наколькі гэта магчыма. Мы не недаацэньваем вашыя здольнасці».
  
  
  Ён зрабіў жэст, калі адзін з ахоўнікаў адышоў ад мяне да металічных дзвярэй і павярнуў яе круглую ручку. Дзверы расчыніліся, і я ўбачыў прастору, якая рабіла ўражанне футбольнага поля са стадыёнам. Гледачы імкнуліся да нечага больш тонкага, чым свіная скура. Гэта быў гарадскі калізей. Мы выйшлі на тое, што калісьці было падзямеллямі і клеткамі пад падлогай амфітэатра. Ад старажытнага мура засталіся толькі каменная падлога і навакольныя сцены.
  
  
  Быў месяц, і ў яго святле я мог бачыць сеткаватую маскіровачную сетку над галавой, а над ёй - круглыя руіны самога Калізея. У цэнтры вычышчанай вобласці падзямелля быў зніклы "Пеўнік". Ён устанаўліваўся на ДПЛА. Абодва сядзелі на стартавай рампе, нахіленай пад вельмі нізкім кутом.
  
  
  Мы рушылі да стартавай рампы. Гэта было ідэальнае прытулак. Ні спадарожнік, ні камеры SR-71 у космасе ніколі не заўважаць яго - прынамсі, пакуль ён не будзе запушчаны. Гэта было, вядома, іранічна - тут, у руінах, была ідэальная прылада для стварэння руін.
  
  
  "Ну, містэр Картэр, што вы думаеце?" - сказаў Мертэнс.
  
  
  «Я збянтэжаны».
  
  
  Ён спыніўся. "О, як гэта?"
  
  
  «Вы казалі аб дбайнасці. Нават у цемры я бачу гэта вакол сябе, нават для снайпераў, якіх вы там размясцілі. Гэта не мае сэнсу».
  
  
  «Праўда? Вы чуеце, што ён кажа таварышам? Што не мае сэнсу?
  
  
  «Тое, што вы казалі пра людзей, якія плануюць рабаванні, а затым церпяць няўдачу пры ўцёках, я б сказаў, што вы здзейснілі тую ж памылку».
  
  
  "Вы б? Хорст, Хасэ, дзе мы зрабілі памылку?"
  
  
  «Першая памылка, - казаў Шродэр па-нямецку, - складалася ў тым, каб прывесці яго сюды».
  
  
  "О, не пачынай гэта зноў, - адрэзаў Вілья, - проста таму, што ты занадта дурны, каб зразумець…"
  
  
  «Джа! Я разумею дастаткова добра. Калі б не мая каманда, гэтая ракета не сядзела б там. Калі б…"
  
  
  «Ваш камандас! Гэта я планаваў, каб…»
  
  
  «Джэнтльмены! Джэнтльмены!» Голас Мертэнса заглушыў сваркі. «Тое, што перад намі, - вынік нашых сумесных намаганняў. Няма неабходнасці спрачацца і няма часу. Але наш госць гаворыць, што мы зрабілі памылку, і я, напрыклад, хацеў бы ведаць, у чым мы памыліліся. Скажыце нам, Містэр Картэр ".
  
  
  Хоць у той момант я не мог гэтага зрабіць, я быў гатовы націснуць кнопку саманавядзення на тыльным баку нагі. Я знайшоў тое, што мяне паслалі знайсці, але ўсё, што я мог зрабіць на дадзены момант, - гэта шукаць выйсце. «Пакуль вы не запускаеце гэтую птушку, - сказаў я, - яна добра схаваная. Як толькі вы гэта зробіце, Надж або Шосты флот саб'е яе. Вы будзеце ў мяшку, перш чым трапіце ў мэту. "
  
  
  «Гэта ніколі не падыходзіць, ці не так? Ой, не. Добра, паглядзіце ўважліва, містэр Картэр. Я хацеў, каб вы ўбачылі, што вы будзеце дапамагаць запускаць. А пакуль яшчэ шмат чаго трэба зрабіць».
  
  
  Яны вярнулі мяне ўнутр, але не ў агароджу DC-7, а ў пакой на супрацьлеглым баку стартавай пляцоўкі. Я быў у некалькіх цэнтрах кіравання палётамі. Я бачыў электронныя кансолі і іх сістэмы навядзення, іх тэлеметрыю назірання. Я не бачыў нічога больш выдасканаленага, чым тое, што Мертэнс і група сабралі ў нетрах Партарыуса.
  
  
  У пакоі было з паўтузіна тэхнікаў, усё ў такой жа элегантнай форме, як і іх начальства. Двое сядзелі ля модуля кіравання і праглядалі кантрольны спіс. Калі мы ўвайшлі, яны ўсё звярнулі ўвагу, і Шродэр іх супакоіў.
  
  
  "Я хацеў, каб ты таксама гэта ўбачыў". Мертэнс заззяў. «Цяпер нам прыйшлося адаптаваць наша ўласнае кіраванне да чорнай скрыні „Пеўневага вока“. Няпростая задача, мой сябар, але дзякуючы талентам, якіх мы сабралі тут, мы набліжаемся да зваротнага адліку».
  
  
  «Андрэ, магу я перапыніць на хвілінку. Думаю, нашаму госцю не перашкодзіць кароткі інструктаж. Можна нам зірнуць на мэту, калі ласка?»
  
  
  У Андрэ былі бясколерныя вочы і доўгія гнуткія пальцы. Адзін з іх націснуў дзве кнопкі на панэлі злева ад яго. Сканавальны экран ERX з блакіроўкай Mark 7 пакрыў сцяну. На ім з выключнай выразнасцю ляжаў выгляд Чорнага мора. Вузлом у ім быў Крымскі паўвостраў у форме ромба. Чыгуначная ветка ад Днепрапятроўска была шнурком, які ішоў праз вушка Джанкой на Севастопаль.
  
  
  Севастопаль - гэта больш, чым штаб Савецкага Чарнаморскага флота, ён знаходзіцца на паўднёвай марской мяжы СССР, як Мурманск на поўначы.
  
  
  У Адмірала Ягорава ў паўночным флоце можа быць на сотню больш караблёў, чым у адмірала Сысоева ў яго чарнаморскім камандаванні, якім ён забяспечвае Міжземнае мора, але з шасцю ракетнымі крэйсерамі класа "Крыж", 50 эсмінцамі "Кашын" і амаль такой жа колькасцю падводных лодак класа Y, ён не будзе вагацца.
  
  
  Сканар наблізіўся да Севастопаля буйным планам. Мне ён не патрэбен. Я быў там. Гэта вызначана была мэта для кагосьці з ядзернымі амбіцыямі.
  
  
  "Вы даведаецеся гэта?" Мертэнс фыркнуў.
  
  
  "Не зразумела. Хтосьці сказаў мне, што яго радар непрабіўны».
  
  
  «Нехта сказаў табе няправільна. Няўжо гэта не так, Андрэ?»
  
  
  "Ды сэр."
  
  
  "Андрэ, пакажы нашаму госцю намечаны курс".
  
  
  Андрэ націснуў яшчэ некалькі кнопак, і мы сталі глядзець на ўвесь Міжземнаморскі рэгіён ад Ламаны на ўсход, у тым ліку Італію, Грэцыю, Турцыю і Чорнае мора. Зялёная лінія працягнулася амаль аж да Іанічнага мора паміж Кітэрай і Антыкіферай, паміж Пелапанесам і Крытам. Там лінія пралягала праз астравы Кіклады ў Эгейскім моры. Яна праходзіла на поўнач ад Лемнаса і на ўсход ад Самафракіі. Яна абмінуў вузкі праход праз Дардэнэлы і, прайшоўшы па сушы на поўдзень ад Александрапаліса, перасякала турэцкую тэрыторыю, накіраваўшыся на поўнач ад Хаяболу, выходзячы ў Чорнае мора каля Даглары. Адтуль яна ішла проста ў Севастопаль.
  
  
  «Вельмі прама і па справе, - сказаў Мертэнс. «О, я ведаю, аб чым вы думаеце. Радар уловіць тое, што не ўдалося выявіць спадарожнікавым камерам. ДПЛА рухаецца не так хутка, і гэта зрабіла б усё гэта пустым марнаваннем часу. Няўжо гэта не так? "
  
  
  "Вам слова", - сказаў я, жадаючы атрымаць усё.
  
  
  «Вядома, радар улавіў бы нашы невялікія намаганні… калі б яму было што ўлоўліваць. Вышыня, містэр Картэр, вышыня. Як вы бачылі, наша ракета будзе перамяшчацца над вадой на невялікай ад яе адлегласці. Мы запраграмавалі яго на пастаянную вышыню трыццаць футаў. Калі ён перасякае зямлю, ён будзе прытрымлівацца контуру зямлі, дрэвам, цяснінам - што заўгодна, і яго вышыня не будзе мяняцца. І, як вы добра ведаеце, радар не будзе сканаваць яе на такой нізкай траекторыі”.
  
  
  Я ўбачыў Севастопаль з яго вузкім ліманам, якія атачаюць яго скалы, парэзаныя веерамі-дэтэктарамі. Праклён быў у тым, што любая ракета павінна мець кут на траекторыі. "Пеўнік", устаноўлены на ДПЛА, не меў патрэбы ў гэтым. Гэта і было мэтай яго крадзяжу. Ён мог увайсці амаль у нулявую кропку, проста як страла.
  
  
  "Я адказаў на ўсе вашыя пытанні?" Ён зноў ззяў.
  
  
  «Усе, акрамя аднаго. Чаму вы ўсё так хочаце пачаць Трэцюю сусветную вайну?»
  
  
  «Вось чаму вы тут, містэр Картэр, каб прадухіліць гэта! Падумайце аб ахвярах, якія вы прынесяце чалавецтву. Хадземце, у мяне ёсць яшчэ сёе-тое, што я хачу паказаць вам да пачатку праграмы. Дзякуй, Андрэ. "
  
  
  У дыспетчарскай таксама была блакіроўка дзвярэй. Яна была пабудавана з улікам абароны ад выбуху. У гэтым не было б асаблівай патрэбы запускаць ДПЛА з грузам JP-4. Магчыма, першапачаткова Мертэн планаваў падняць міжкантынентальную балістычную ракету.
  
  
  Яны вялі мяне з цэнтра кіравання палётам па неасветленым каменным калідоры, выкарыстоўваючы ліхтарыкі. Мы падняліся па старадаўняй лесвіцы і апынуліся сярод руін. Там месяц стаў нашым правадніком. Мы ішлі па тым, што павінна быць галоўнай вуліцай, пакуль не дашлі да аднапавярховага комплексу сучаснай пабудовы. Падчас прагулкі я заўважыў ахоўнікаў, якія стаялі на вышынях.
  
  
  «Што ж, - сказаў Мертэнс, - я ўпэўнены, што вы прабачце доктара Шродэра і доктара Вілья. Вы ўбачыце іх пазней, але зараз у іх ёсць справы, і ў нас таксама».
  
  
  Мне не цярпелася сесці па адной прычыне. Прыціснуўшыся спінкай крэсла да нагі, я мог бы павялічыць насельніцтва Партарыуса на шэсцьсот чалавек. Звычайна я раблю сваю працу, і падмацавання няма. Але гэта было незвычайна, і Хоук аддаў мне загад. Праблема была ў тым, што мне не ўдалося сесці.
  
  
  Унутры комплексу не гарэлі агні, што было яшчэ адной прыкметай планавання. Нашы камеры сачэння Samos дастаткова магутныя, каб улавіць блыху на мячы для гольфа з адлегласці пары сотняў міль. У звычайным рэжыме спадарожнік улоўліваў агні ў руінах. У гэтай нестандартнай сітуацыі фотаінтэрпрэтатар прыме да ўвагі і перадасць інфармацыю.
  
  
  Мертэнс пайшоў па калідоры ў свой працоўны кабінет. Там быў стол і некалькі крэслаў, але ўвесь пакой уяўляў сабой бязладную кучу частак і частак электроннага абсталявання.
  
  
  "Я павінен папрасіць прабачэння за беспарадак", - сказаў ён.
  
  
  «Вы, мусіць, былі акуратнейшыя за гэта з Хамаршэльдам». - сказаў я, шукаючы пустое крэсла, але не бачачы яго.
  
  
  Ён глядзеў на мяне секунду, а затым усміхнуўся. Ён сядзеў за сваім сталом, важдаўся са сваімі паперамі.
  
  
  "Колькі вас у гэтай штуцы?" - Спытала я, падыходзячы да стала, збіраючыся сесці на яго. "Ці гэта дзяржаўная таямніца?"
  
  
  
  "Ад вас няма нічога сакрэтнага, містэр Картэр". Ён падняў нейкія паперы. «З вамі нас роўна пяцьдзесят адзін. Усе мы тут гатовы да запуску. Калі пыл, так бы мовіць, уляжацца, мы пяройдзем да наступнага этапу. Цяпер я збіраюся прачытаць вам ваш удзел у праграме. Вы запішаце гэта на плёнку, і мы ўбачым, што гэта будзе перададзена ў надзейныя рукі для сусветнага вяшчання. Вы будзеце знакамітыя». Ён ухмыльнуўся. Выраз твару нагадаў мне гіену, якая адарвалася ад чужой здабычы.
  
  
  "Людзі свету!" ён чытаў як дыктар трэцяга гатунку: «арганізацыя, адказная за ядзернае разбурэнне расійскага порта Севастопаль, называецца AX. AX - гэта спецыяльнае шпіёнскае агенцтва ўрада ЗША, якое займаецца забойствамі і звяржэннем урадаў. Яго дырэктар і начальнік аперацый - Дэвід Хоук. Крадзеж ракеты "Кокай" і яе ракеты-носьбіта, а таксама іх навядзенне былі ажыццёўлены "Хоўкам". Я, Нік Картэр, дапамагаў у выкананні місіі. Я зрабіў гэта ў знак пратэсту. Я буду мёртвы да таго часу, калі гэтыя словы транслююцца. Я адказваю за забойствы AX.
  
  
  "За гэтым актам ядзернага генацыду стаіць дваякі план. За разбурэнне Севастопаля будзе ўскладзена адказнасць на Кітайскую Народную Рэспубліку. У магчымай ядзернай вайне і наступных сусветных узрушэннях Хоук пры падтрымцы Пентагона плануе захапіць уладу ў Злучаных Штатах. Няма часу паведамляць падрабязнасці. Мая апошняя надзея. мае словы будуць пачуты паўсюль!
  
  
  "Ну, - ён падняў вочы, чалавек, які толькі што вымавіў праграмную прамову, - як гэта гучыць?"
  
  
  «Штрыхі. Сінтаксіс таксама не занадта дакладны».
  
  
  "Ааа, але падумай аб уплыве".
  
  
  "Гэта будзе падобна на разбітае яйка", - сказаў я.
  
  
  "Больш падобна на яечню, містэр Картэр, ці, можа быць, на варанай гусі?"
  
  
  "Як бы вы ні падалі яго, ніхто не купіць".
  
  
  «Ха! Севастопаль спустошаны. Свет стаіць на грані разбурэння. Падумайце толькі аб наступствах вашага прызнання ў Злучаных Штатах. Па-першае, яно пакажа, што за гэты жах нясе адказнасць сакрэтнае падраздзяленне разведкі вашага ўрада. ён праінфармуе амерыканскую грамадскасць аб шпіёнскім агенцтве, аб якім ніхто не ведаў. Па-трэцяе, з прычыны расце адсутнасці грамадскай падтрымкі, гэта прывядзе да збою вашай сістэмы! Ён ударыў кулаком па стале, і на імгненне ў яго вытарашчаных вачах бліснула вар'яцтва.
  
  
  «О, запэўніваю вас, містэр Картэр, мы ўсё прадумалі, мы даўно запланавалі гэты момант. Ці бачыце, у гэтай арганізацыі мы ўсе абавязаны імкнуцца да адной і той жа мэты. Вы можаце здагадацца, што гэта такое?
  
  
  «Прысутнічаць пры ўласным пакаранні».
  
  
  Ён брыдка ўхмыльнуўся. «Вашай краіне не хапае сілы духу, каб пакараць смерцю каго-небудзь. Наша мэта - разбурыць вашу невыносную сістэму. Пасеяць анархію… а затым пры належнай падтрымцы сабраць аскепкі і правільна іх сфарміраваць». Ён сціснуў кулак, і святло вярнулася.
  
  
  «Вітаю Цэзара». Я адступіў назад і сеў на стол, але адзін з ахоўнікаў адштурхнуў мяне.
  
  
  Ён паводзіў сябе так, як быццам не чуў мяне. «Што там кажа ваша марская пяхота - некалькі добрых людзей? Ну, нашы нямногія лепш, чым хто-небудзь іншы. Кожны чалавек прафесіянал у сваёй вобласці, ведае, што яму рабіць, як гэта рабіць, і з вызначанай мэтай. мэта, якая мае значэнне ў канцы. Я пакажу вам, што я маю на ўвазе".
  
  
  "Скажыце мне, Тасахмед адзін з вашых пяцідзесяці прафесіяналаў?"
  
  
  «Генерал - саюзнік. У абмен на яго супрацоўніцтва мы пазбавіліся Менданіка. Яго ўзнагарода - NAPR, а наша - ціха сысці ў патрэбны час». Пакуль ён віраваў, ён усталяваў кінапраектар і прасунуў у яго плёнку. Ён паставіў яго на стол, і ён нацэліў яго на сцяну.
  
  
  "Вы не ўяўляеце, як доўга я чакаў вас тут, містэр Картэр. Вы таксама прафесіянал, але нават калі б не быў, я ўпэўнены, вам было б цікава, як мы дасягнулі такога шмат ведаў аб AX і аб сабе. Дбайнасць. Вось убачыш ".
  
  
  Я бачыў, але раней мне прыйшлося паслухаць больш. «У сённяшнім свеце медыцынскіх тэхналогій няма чалавека, якога нельга было б прымусіць працаваць так, як трэба. Аднак у некаторых рэчах я старамодны. Іголка ад гіпердэрміі занадта простая. Я аддаю перавагу выкарыстоўваць фізічныя сродкі для дасягнення псіхалагічных мэт».
  
  
  "Вы дае месцы для фільмаў?"
  
  
  “Не ў гэтым выпадку. Я б хацеў, каб ты ўстаў. Ваш камфорт не ўваходзіць у мае інтарэсы». Ён зрабіў жэст, і ахоўнікі павярнулі мяне так, каб я глядзеў на сцяну, якая служыла шырмай.
  
  
  Ён пстрыкнуў выключальнікам. «Я ўпэўнены, што ты даведаешся старога сябра», - забзыкаў праектар.
  
  
  Ён меў рацыю. Я б пазнаў Джо Бэнкса, калі б ён быў замаскіраваны пад гарылу. Я N-3 у іерархіі. Ён быў N-6, пакуль не знік у Трыпалі каля чатырох гадоў таму. Хоук сказаў мне, што Джо сёе-тое даведаўся выпадкова. Аварыя скончылася смяротным зыходам.
  
  
  Аднойчы ўвечары ён пакінуў гатэль, у якім жыў з блышынымі мяшкамі, і знік. Ніякіх сьлядоў. І зараз я ведаў, куды яго завёў вецер.
  
  
  Пакуль я не паглядзеў фільм Мертэна, у якім ён быў паказаны, маё стаўленне да яго было проста стрыманым. Я заб'ю яго, як толькі змагу. На паўдарозе да яго пастаноўкі мае зубы стуліліся так моцна, што мышцы сківіцы былі гатовыя ўзарвацца. Я адчуваў пот на шыі, прысмак жоўці ў горле і белы агонь, які палае ў кожнай пары.
  
  
  Я ніколі не бачыў, каб забойства чалавека здымалі жыўцом. Я назіраў, як гэта здарылася з Джо Бэнксам, прыколатым, як матылёк, да дошкі. Я назіраў, як Мертэнс накіроўвае двух галаварэзаў, нажы для зняцця скуры б'юць яго, як скрываўлены вінаград. Я бачыў, як Мертэнс практычна зыходзіў сліной з-за агоніі Джо.
  
  
  Плёнка пачалася, але я закрыў вочы. Я павінен быў думаць, і я не мог гэтага зрабіць, гледзячы, як жыццё рвецца і вырываецца са старога сябра. Стоячы ці лежачы, я не мог націснуць кнопку саманавядзення са звязанымі рукамі. Спроба прымусіць Х'юга вызваліць мае запясці зойме занадта шмат часу і прыцягне ўвагу маіх назіральнікаў. Мне трэба было падабраць што-небудзь цвёрдае.
  
  
  Я чуў, як працягвае няскладна Мертэнс. «Ведаеш, у рэшце рэшт ён пагадзіўся расказаць нам усё - калі б мы толькі яго застрэлілі. Вы паліваеце соллю сырую плоць, і боль вельмі моцны».
  
  
  Я застагнаў і паспрабаваў пахіснуцца да стала. У мяне не было шасці цаляў, пакуль мае памагатыя не вярнулі мяне на месца.
  
  
  "О, гэта засмучае, так". Мертэнс уздыхнуў. «І, канешне, мы стрымалі сваё слова. Але перш, чым мы пазбавілі яго ад пакут, ён распавёў нам дастаткова пра AX і Ніка Картэра, таму з часам мы змаглі сабраць разам тое, што нам трэба было ведаць. Канешне, гэта было не так». Да таго часу, пакуль значна пазней мы вырашылі запраграмаваць вас і AX у нашай аперацыі. Такім чынам, вы бачыце. Ён выключыў машыну і ўключыў святло.
  
  
  Я дазволіў сліне выцячы з рота і паваліўся на падлогу, атрымаўшы ўдар на плячо. Калі на мяне ўсклалі рукі, я хутка падышоў, плануючы сальта назад, якое прызямліць мяне на стол, дзе я змагу ўперціся нагой у яго край.
  
  
  Ні за што. Яны блакіравалі ўсе рухі, моцна ўтрымліваючы мяне. Яны былі даволі мілымі. Адзін быў карэйцам, а іншы - лацінаамерыканцам. Незалежна ад іх геаграфіі, яны вывучалі адзін і той жа тэкст. -
  
  
  «Божа мой, - закрычаў Мертэнс, - я думаў, што ты зроблены з больш суровага матэрыялу. Вы турбуецеся аб тым, што з вамі могуць абыходзіцца гэтак жа? Не бойцеся, вы нам не спатрэбіцеся ў такім распранутым стане. Мы хочам, каб вы былі добры голас."
  
  
  Ён падышоў да дзвярэй, і я дазволіў сваім ахоўнікам зрабіць працу, адлюстраваўшы прытомнасць, дазволіўшы ім напалову пацягнуць мяне за сабой.
  
  
  У канцы калідора мы зноў прыйшлі да руін і каменных прыступак, якія спускаюцца ўніз. Мертэнс націснуў на выключальнік, і знізу лінула святло, паказваючы пыльны шлях да смерці.
  
  
  Ён зрабіў тое, на што я спадзяваўся. Ён пайшоў першым. У маім бізнэсе вы не адчуваеце асаблівых цяжкасцяў, вы іх атрымліваеце. Я спатыкнуўся і, адчуўшы, што хватка на мне ўзмацняецца, ускінуў ногі, падаткнуў іх і выкінуў. Я звязаўся са спіной Мертэн. З віскам ён паваліўся ўніз па лесвіцы. Сіла майго ўдару вырвала маю абарону з раўнавагі, і мы не моцна адставалі падзенні.
  
  
  Спрабаваў засунуць галаву, але без рук усё роўна. Я так і не дайшоў да дна. Недзе паміж ім і кропкай запуску я выйшаў у глыбокі космас, дзе цёмна, холадна і пуста.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 19
  
  
  
  
  
  
  
  
  Хтосьці клікаў мяне па імені, але на самой справе гэта было не маё імя. "Вы памыліліся, - сказаў я, - вам давядзецца пачынаць усё спачатку".
  
  
  «Нед! Нед Коўл! Калі ласка, калі ласка!»
  
  
  “Не трэба баяцца. Паспрабуйце глыбока ўдыхнуць». Я мог чуць свой голас, але была розніца ў тым, што я думаў і што казаў. Я змагаўся, каб выправіць гэта, адкрыўшы вочы. Я зноў закрыў іх на яркім святле. "Проста вазьмі нож", - прамармытаў я.
  
  
  «Нед! Нэд, гэта я, Паўла Мэцьюз!
  
  
  Пры наступнай спробе я пераканаўся, што яна мае рацыю. Яна глядзела на мяне тварам і ніколі не выглядала так міла. На ёй не было нічога, акрамя макіяжу, ды і тое амаль. Яе паставілі на старажытную каменную пліту - ахвярны алтар. Калісьці гэта была камера катаванняў. Адзіным сучасным дадаткам было яркае і яркае асвятленне.
  
  
  У любым свеце Паула была выдатнай істотай. З адведзенымі назад рукамі, з выпнутымі грудзьмі, саскамі, узбуджанымі не ад запалу, а ад страху, з падкрэсленымі выгінамі і сучляненнямі яе цела, я хутка з усім разабраўся.
  
  
  "О, дзякуй богу!" - сказала яна, калі ўбачыла, што я гляджу на яе.
  
  
  "Як доўга я тут?" У цэнтры пакоя стаяў каменны слуп. Я быў прывязаны да яго не толькі па руках і нагах, але і вакол грудзей.
  
  
  «Я… я не ведаю. Калі я прачнуўся, ты быў... увесь у крыві. Я падумала ...»
  
  
  Паведамленне прагучала як парэз нажа для зняцця шкур. Яны збіраліся зрабіць з ёй тое ж самае, што і з Джо Бэнкс, калі я не буду гуляць у мяч. "Як яны цябе дасталі?"
  
  
  «Быў званок. Яны сказалі, што ты патрапіў у аварыю, і…»
  
  
  "Чаму не прыйшла Сатан?"
  
  
  «Яго… яго выклікалі на сустрэчу ў палац з генералам Тасахмедам».
  
  
  Я пакруціў галавой, каб пазбавіцца ад невыразнасці, і пашкадаваў, што не зрабіў гэтага. "Паўла", - пачаў я.
  
  
  "Ну, што ў нас тут?" Палкоўніку Дузе прыйшлося нагнуцца, каб увайсці. На ім была новая форма з генеральскай зоркай на плячах. "Ой, як міла". Ён падышоў і доўга і пакутліва паглядзеў на Паўлу. Ён працягнуў руку і пагладзіў яе грудзі. Я чуў, як яна ўцягнула паветра.
  
  
  "Цудоўна, сапраўды цудоўна". Ён правёў рукамі па яе нагах. «Сапраўдная чыстакроўная. Я выдатны наезнік чыстакроўных». Яна ўсхліпнула, калі ён прасунуў лапу паміж яе сцёгнаў. "Чыстае золата", - уздыхнуў ён.
  
  
  "Ты недастаткова чалавек, каб ездзіць на казе, і мацёр выкіне цябе з загону", - сказаў я, спадзеючыся прыцягнуць яго да сябе.
  
  
  Гэта спрацавала. Ён падышоў да мяне з алеістай ухмылкай. "Я рады зноў бачыць Вас."
  
  
  У мяне ледзь хапіла часу напружвацца, як яго левы бок урэзаўся ў яе, а правы - у маю сківіцу. Я плюнуў на яго крывёй, і ён пачаў працаваць трэба мной.
  
  
  Я зусім не рабіў выгляду, што ён мяне павёў. Але з-за болю і здранцвення я працягваў цягнуць час. Гэта быў цяжкі спосаб набыць, але іншага ў мяне не было.
  
  
  Калі ён спыніўся, ён цяжка дыхаў. "Урач сказаў, што я не прычыню вам занадта вялікай шкоды, але мы паспрабуем яшчэ раз, калі вы адчуеце сябе больш гатовым". Ён адвярнуўся ад мяне і вярнуўся да Паўлы.
  
  
  У мяне было адчуванне, што мае запясці занадта доўга былі заціснутыя ў цісках, але я ўсё яшчэ мог рухаць пальцамі. Шмат гадзін я практыкаваў такое практыкаванне ў трэнажорнай зале AX з Пітэрам Андрусам. Піцер не быў Гудзіні. Яму было лепш. Яго праца складалася ў тым, каб праінструктаваць і навучыць секцыю N таму, як рабіць тое, што ніхто іншы не мог зрабіць, няхай гэта будзе злучаны, у кайданках або кінуты ў раку ў бочцы з цэментам. Мае пальцы пачалі працягваць палову Х'юга пад кашуляй.
  
  
  Потым час скончыўся, і ўвайшлі Мертэнс і Вілья.
  
  
  "Палкоўнік, прыбярыце рукі ад гэтай дзяўчыны!" Галава Мертэнса была забінтаваная, і нават з апушчанай галавой я мог сказаць, што яму не нашмат лепш. Ён кульгаў на свет і ўбачыў мяне - капала кроў, відаць, халодная.
  
  
  "Чаму, чорт вазьмі!" - зароў ён. "Што ты з ім зрабіў?"
  
  
  Ён схапіў мяне за валасы і прыўзняў. Я чуў, як ён уцягнуў паветра пры выглядзе мяне. «Доктар Вілья, прынясіце воды, атрымаеце стымулятар! Дуза, калі…»
  
  
  «Я толькі крыху змякчыў яго, так што ён будзе больш схільны да супрацоўніцтва».
  
  
  "Прэч адсюль! Выходзь, прэч!"
  
  
  Мертэнс зноў агледзеў мяне, памацаўшы маё сэрца. Затым ён падышоў да Паўлы, трапечучы: «Спадзяюся, вы прабачце яго за паводзіны».
  
  
  "Я таксама хачу пайсці адсюль, доктар ван дэр Меер". Голас Паўлы дрыжаў, але яна не была істэрычкай.
  
  
  "І ты, мая дарагая… пры ўмове, што мы зможам заручыцца дапамогай гэтага джэнтльмена".
  
  
  Ён быў ветлівы, гэты чарадзей - клапаціўся аб яе дабрабыце, рыхтуючыся жыўцом зняць з яе шкуру.
  
  
  Вярнуўся стары Чэ, і прынёс вядро вады для ныючай галавы. Я не адрэагаваў. Віла напаў на мяне, апускаючы мне павека, правяраючы мой чэрап. "Ён мог моцна пашкодзіць яму", - сказаў ён. "У яго вуху і на патыліцы, дзе ён стукнуўся аб камень, кроў".
  
  
  "Але гэтага не можа быць!" Мертэнс сапраўды галасіў.
  
  
  "Або ён мог блефаваць".
  
  
  "Так!" Цяпер яны абодва стаялі перада мной. Я чуў, як запалілася запалка.
  
  
  "Чым ты плануеш заняцца?"
  
  
  "Кантрольная работа."
  
  
  Полымя апаліла маю шчаку і натапырыў валасы. Мне запатрабаваўся ўвесь пакінуты кантроль, каб заставацца бязвольным. Агонію немагчыма было вымераць. Полымя ўелася ў маю плоць. Я адчуваў пах гару.
  
  
  «Гэтага дастаткова, - сказаў Мертэнс. «Ён сапраўды без прытомнасці. У мяне няма жадання крэміраваць яго тут».
  
  
  «Я ўсё яшчэ не ўпэўнены. Мы можам паспрабаваць іншы спосаб, мы можам пачаць з яе».
  
  
  Я не бачыў, як Шродэр увайшоў у пакой. Яго гартанны голас раптам загрымеў. «Доктар, у нас ёсць пятнаццаць хвілін, каб пачаць зваротны адлік. Вы патрэбны».
  
  
  "Запуск не адбудзецца, пакуль мы не атрымаем тут тое, што хочам", - сказаў Мертэнс.
  
  
  "Але праграмаванне ўстаноўлена, усе дадзеныя ўведзены".
  
  
  “Я ведаю, я ведаю. Табе давядзецца пачакаць, пакуль я не прыйду».
  
  
  "Гэта не можа доўжыцца доўга. Няма ніякіх палажэнняў аб затрымцы звыш устаноўленага часу для запуску ".
  
  
  "Я прыйду, як толькі змагу!"
  
  
  «Джа! Я сказаў, што твой план з ім не падыходзіць, і ён не падыходзіць». Ён сышоў, мармычучы.
  
  
  "Ён асёл, - уздыхнуў Мертэнс, - усё, што ён хоча зрабіць, гэта падарваць Севастопаль".
  
  
  "Няхай гэты садыст Дуза нападзе на яе з нажом, і мы паглядзім, ці дапаможа гэта яму". Віла пакуль што гаварыла па-нямецку, і я спадзяваўся, што Паўла яго не чытае.
  
  
  У маіх пальцах было мала сілы і менш адчуванні, але я мог выявіць камяк на рукояти Х'юга. Скруціўшы руку, я змог накласці на яе тры пальцы. Я пачаў спрабаваць аблегчыць яго на далоні. Ціск быў структураваны так, каб вызваліць стужку, якая ўтрымлівала лязо на маім перадплеччы. Але ён не быў выпушчаны да таго моманту, калі Віла вярнулася да Дузы.
  
  
  «Я не ведаю, ці вывелі вы яго са строю, палкоўнік», - адрэзаў Мертэнс. «Калі так, то цябе караюць смерцю. Доктар Вілья думае, што ён мог блефаваць. Калі гэта так, ты жывы. Табе так падабаецца дзяўчына, ты можаш пачаць з яе».
  
  
  "Я не разумею". Голас Дузы быў нізкім і кіпячым.
  
  
  «Гэта зусім проста. У цябе ёсць досвед. Пачні з яе рукі ці грудзей, ці дзе заўгодна. Але прыступай да справы зараз!»
  
  
  "Ч-што ты збіраешся рабіць!" Голас Паўлы быў высокі, амаль на мяжы. Маім пальцам не хапіла сілы вызваліць Х'юга.
  
  
  «Я ніколі не рабіў гэтага з жанчынай», - дрыжаў голас Дузы.
  
  
  «Ты будзеш зараз, ці ты памрэш». Голас Мертэнса быў падобны на абарваны дрот, гатовы зламацца.
  
  
  Я трымаў галаву апушчанай, пальцы напружваліся. Я чуў толькі цяжкае дыханне. Паўла захныкала: "Калі ласка, не!" а потым яна пачала крычаць.
  
  
  Раменьчык аслабеў, і рукоять Х'юга апынулася ў мяне ў далоні. Я ссунуў яго, і лязо прарэзала маю кашулю. Цяпер трэба было прыкласці штылет да шнуроў, не выпусціўшы яго. Я заглушыў крык Паўлы і засяродзіўся. Я спацеў крывёю, і кроў рабіла мае пальцы ліпкімі, калі я нарэшце пераканаўся, што прыслабіў свае путы.
  
  
  Я ахнуў. - "Пачакай! Стой!"
  
  
  Гэта прывяло іх да ўцёкаў.
  
  
  "Вы мелі рацыю, доктар Вілья, вы мелі рацыю!" Мертэнс фыркнуў.
  
  
  "Пакінь яе ў спакоі", - прамармытаў я.
  
  
  «Вядома, вядома! Мы не кранем ніводнага воласа на яе галаве, калі ты згуляеш сваю ролю».
  
  
  Паўла страціла прытомнасць. Яе левая рука была ў крыві. Па праўдзе кажучы, калі б прыйшлося прынесці яе ў ахвяру, каб прадухіліць запуск, я б маўчаў, якой бы жудаснай ні была сцэна.
  
  
  Калі Дуза мяне збіў, я выйграў час. Паўла купіла мне яшчэ крыху. Адзін рывок, і мае рукі будуць вольныя. Калі б мае ногі былі вольныя, я б не стаў чакаць. Як бы там ні было, з трыма з іх мне прыйшлося падыграць.
  
  
  "Доктар Вілья, калі ласка, магнітафон".
  
  
  "Вады!" - прахрыпеў я.
  
  
  «Сеньёр Картэр перастане прыкідвацца, ці палкоўнік вернецца да дзяўчыны». Віла праверыла партатыўны кампутар Sony, калі Мертэнс прадставіў маё прызнанне.
  
  
  "Прачытайце гэта да канца", - сказаў ён, трымаючы паперу перад маімі вачыма.
  
  
  "Нічога не магу чытаць без вады".
  
  
  У вядры яшчэ заставалася няшмат, і Дуза трымаў яго, пакуль я душыўся і глытаў.
  
  
  «А зараз прачытай, і ніякіх фокусаў», - загадаў Мертэнс. Ён быў узрушаны гэтым узбуджэннем.
  
  
  "А што наконт дзяўчыны?"
  
  
  "Даю слова, што яе больш не крануты". Ён прыклаў руку да сэрца.
  
  
  Яе не крануць, яе застрэляць, як толькі я пайду з дарогі.
  
  
  "Прачытайце Картэра! Прачытайце!" Папера задрыжала перад маім тварам, калі Вілья паднёс мікрафон да рота.
  
  
  Яны заб'юць мяне, як толькі прызнанне будзе запісана на плёнку. Калі яны абодва будуць побач, я змагу знайсці іх з Х'юга. Застаўся Дуза, які быў па-за дасяжнасцю. Апроч яго ўласнай кабуры 45-га калібра, яму атрымалася канфіскаваць Вільгельміну, і яна затрымалася ў яго за поясам. Калі б я мог падабрацца да яго бліжэй, я б узяў "Люгер" і застрэліў іх усіх.
  
  
  Мне ўдалося тройчы сапсаваць прызнанне, перш чым Віла папярэдзіў мяне, што, калі я не спраектую належным чынам, Дуза зноў пачне стругаць Паўлу.
  
  
  На чацвёртым дублі я быў гатовы. Калі я падышоў да радка "У мяне няма часу паведамляць падрабязнасці", я збіраўся даць некалькі сваіх. У мяне не было шанцу. Калі я прачытаў: «За гэтым актам ядзернага генацыду стаіць дваякі план», Шродэр прасунуў галаву ў праход і сапсаваў мой выступ.
  
  
  "Мертэнс!" - раўнуў ён па-нямецку. “Мы не можам стрымліваць адлік. Вы павінны ісці неадкладна!»
  
  
  «Праз хвіліну», - завішчаў Мертэнс. "Цяпер ты ўсё сапсаваў!"
  
  
  “Няма часу спрачацца. Вы абодва патрэбныя адразу, інакш нам давядзецца перапыніць».
  
  
  Ён сышоў перш, чым Мертэнс паспеў тупнуць нагой.
  
  
  "Палкоўнік можа
  
  
  заняцца запісам, доктар, - прапанаваў Віла, перадаючы дыктафон і мікрафон Дузе, накіроўваючыся да ўваходу без дзвярэй.
  
  
  «Добра, добра! Палкоўнік, пачніце запіс з самага пачатку. Я хачу, каб ён быў жывы, калі я вярнуся. Калі яго цела будзе знойдзена ў Штутгарце, я хачу, каб яго можна было пазнаць». Ён уцёк прэч.
  
  
  Паўла зноў была прытомная, але вочы яе зашклянелі ад шоку. Яе галава кружылася, як быццам яна не магла зразумець, што адбываецца. Дуза ўхмыльнуўся мне, калі ён падышоў, трымаючы паперу ў адной руцэ, мікрафон у другой.
  
  
  Я плюю на яго новую форму. Калі ён адрэагаваў, гледзячы ўніз, я абарваў апошнюю пасму, якая ўтрымлівае мае запясці. Мае рукі, вызваленыя ад тычкі, закруціліся, як спружыны. Я схапіў левай рукой за яго шыю, і калі я прыціснуў яго ўшчыльную, мая правая штурхнула Х'юга ў нізкім і сядзібным руху.
  
  
  Яго крык быў лямантам пакутлівага нявер'я. Ён спрабаваў адарвацца ад смяротнага клінка, але зараз мая рука была вакол яго спіны. Яго шыя выгнулася, галава закінута, вочы і рот адкрыты Алаху, яго рукі спрабавалі схапіць мяне за запясце.
  
  
  У мяне не было да яго літасці. Ён нічога не заслужыў. Я вытрыбушыў яго, як рыбу, ад жывата да грудзінкі, і адкінуў прэч. Ён спусціўся з мяўканнем, падцягнуўшы ногі ў позе эмбрыёна. Пакуль ён кідаўся, штурхаючы пяткамі, без асаблівага поспеху спрабуючы ўтрымаць свае вантробы, я перарэзаў вяроўку з тых, хто трымалі мае ногі. Нарэшце мая рука лягла на кнопку саманавядзення. Маніторы Шостага флота ўлоўліваюць мой сігнал.
  
  
  Паула не ведала, што адбываецца, і ў мяне не было часу расказаць ёй. Яе вочы былі падобныя агату, калі яна глядзела, як палкоўнік спрабуе прабіцца ў рай. Ён усё яшчэ корпаўся ў моры ўласнай крыві і кішак, пакуль я яе вызваляў. Я бачыў, што яна зноў страціла прытомнасць, што ў дадзеных абставінах было нядрэннай ідэяй.
  
  
  Я падняў Вільгельміну з падлогі, апрацаваную Doosa's Danse Macabre. Я таксама зняў з яго пісталет 45-га калібра і знайшоў у яго кішэні сваю абойму з запальнымі рэчывамі.
  
  
  "Куды б вы ні накіраваліся, вы можаце падарожнічаць ўлегцы", - сказаў я яму. Ён мяне не чуў. Ён ужо быў у дарозе.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 20
  
  
  
  
  
  
  
  
  У офісным комплексе Мертэнса я нікога не знайшоў, ды і не чакаў. Акцыя была на стартавай пляцоўцы. Пяцьдзесят чалавек будуць знаходзіцца ў цэнтры кіравання місіяй або стаяць на сценах, забяспечваючы бяспеку. Тыя, хто знаходзіцца ў дыспетчарскай, будуць зачынены. Ніякіх шанцаў спыніць запуск адтуль не будзе. Мне трэба было дастаць сам «Пеўнік».
  
  
  Я не прайшоў і дзесяці футаў за комплекс, ідучы па галоўнай вуліцы, калі пражэктарны ліхтар на выступе руін усек прамень, і голас крыкнуў мне, каб я спыніўся. Я спусціўся за невысокую сцяну на кукішкі і пабег. Святло паспрабаваў рушыць услед за мной. Загрымеў кулямёт, узрываючы старажытную цэглу.
  
  
  Я загарнуў за вугал, высекшы абсыпаны камянямі завулак. Святло згасла, але я чуў свіст і тупат ног. У цёмнай цемры я заўважыў арку. Я прайшоў праз яго і стукнуўся аб зямлю за дарыйскім слупам. Міма пранеслася пара праследавацеляў. Затым я перабраўся праз заднюю сцяну, зноў спрабуючы павярнуць у бок галоўнай вуліцы. У лабірынце руін я прасоўваўся занадта павольна. Перада мною стаяла сцяна вышэй за астатніх. Я скокнуў на яе з разбегу і, лежачы на няроўнай вяршыні, убачыў узвышша. Як толькі я дабяруся да яго, мне будзе зручней засяродзіцца на Калізеі.
  
  
  Пераходзячы праз участкі, я натыкнуўся на іншы пражэктар. На гэты раз з аўтаматычнага агню заставаліся гранаты. Я зрабіў пазнаку, каб павіншаваць рымлян з трывалай канструкцыяй іх муроў. Я пабег за адзін з іх і пазбег шуму і блытаніны.
  
  
  Гэта ператварылася ў пякельную гульню ў хованкі. Я не мог рызыкнуць адкрыць агонь у адказ; гэта толькі вызначыць мяне. Да таго часу, пакуль яны не злавілі мяне ў сваіх агнях і не ўбачылі мяне, яны не маглі быць упэўнены, дзе я быў і куды кіруюся. Калі я нарэшце ўбачыў горб на адным баку Калізея на фоне неба, я таксама ўбачыў агні, якія мігцяць уздоўж яго вяршыні. Пагоня або апярэдзіла мяне, або той, хто камандаваў, быў дастаткова разумны, каб разумець, што бескарысна пераследваць мяне па завалах, калі адзінае, што ім трэба было ахоўваць, - гэта "Пеўнік" і ДПЛА.
  
  
  Я ведаў, што да запуску можа быць усяго некалькі хвілін, і мне прыйшлося выдаткаваць занадта шмат з іх, каб дабрацца да амфітэатра Калізея, і мяне не заўважылі. У рэшце рэшт я трапіў у засаду. Іх насцярожыў падаючы камень, калі я пералазіў цераз сцяну. Але замест таго, каб чакаць, яны пачалі страляць. Я выпусціў крык, а затым, прыгнуўшыся і пабегшы, я дасягнуў уваходнага партала і нырнуў у яго тунэль.
  
  
  Трое з іх пайшлі за мною. Апусціўшы рулю, я дазволіў пісталету "Дузы" скончыць іх бег. Тунэль адгукнуўся рэхам на роў стрэлаў,
  
  
  
  
  і перш, чым гук заціх, я быў у ўваходу ў амфітэатр у калідоры, шукаючы зорку шоў.
  
  
  Камуфляж хаваў гэта. Я пачаў спускацца па забітых натоўпам прыступках. Амаль адразу пачуўся крык папярэджання. Зверху пранікала святло. Аўтаматычная стральба пачала штабнаваць і рэхам адгукнуцца ззаду мяне і з трох бакоў. Я выдаў крык і ўзяў забег. Пасля трох скачкоў я прытармазіў і здолеў спыніць спуск, перш чым зрабіў яго занадта рэальным. Я на карачках падышоў да наступнага праходу. Потым я зноў падняўся і зноў імчаўся ўніз.
  
  
  Яны заўважылі мяне, і іхні агонь адшукаў мяне. Куля патрапіла мне ў нагу. Яшчэ адна дакранулася да мяне, удар трэскі скруціў мяне, амаль выпусціў. Унізе была лужына чорнага колеру. Яе даўгаватая форма пазначала мяжу таго, што калісьці было падлогай Калізея. Чорны быў маскіровачнай сеткай. Я нырнуў, выгнуўшыся над ім, затым упаў прама ўніз.
  
  
  Мае рукі закранулі сеткі. Я адчуў, як яна сагнулася пад цяжарам майго скачка, а затым пачала ламацца. Мае ногі апусціліся, гатовыя вытрымаць удар. Я не чакаў, што сетка ўтрымае мяне, проста можа стрымаць перад падзеннем. Падаю стандартным парашутысцкім стылем, апускаюся на карачкі і перакочваюся. Камуфляж хаваў тое, што было пад ім, але ён не мог зацямняць святло, якое праходзіць скрозь яго, асабліва зараз, калі я прарабіў у ім дзірку. Тры магутныя промні зверху пайшлі за мной. Былі выкрыкваемыя каманды і гукі салдат, якія збіраюцца страляць. Яны прыйшлі хаваць не Цэзара, а Ніка Картэра. І я прыйшоў не для таго, каб біцца са львамі голымі рукамі, а каб пазмагацца з "Петушком" і яго ДПЛА. Апошні быў маёй мэтай. У мяне была Вільгельміна, запраўленая патронамі запальных рэчываў.
  
  
  Звычайна я б не ўзяў з сабой такія экзатычныя боепрыпасы. Куля выканае гэтую працу без дадатковых феерверкаў. За выключэннем выпадкаў, калі мэтай з'яўляецца ДПЛА, поўны JP-4. Стандартны снарад Люгера не ўзгарэў бы рэактыўнае паліва.
  
  
  Я не думаў аб тым факце або аб тым, як у маёй прафесіі вы вучыцеся ацэньваць і рыхтавацца да непрадбачаных абставін, перш чым яны будуць кінуты на вас. Я быў заняты, спрабуючы знайсці дастаткова хованкі, каб даказаць, што я добра падрыхтаваўся, перш чым стрэлкі наверсе выявілі адлегласць і мэта.
  
  
  Перада мной быў чорны сілуэт ДПЛА на стартавай лініі з «Пеўнікам» на спіне. Ён быў накіраваны на стварэнне большага глабальнага пекла, пра што яго стваральнікі не маглі нават марыць. За гэтым смяротным нацюрмортам, уздоўж далёкага краю агароджы, была шчыліна блакітнаватага святла, якая адзначала назіральнае акно цэнтра кіравання палётамі Мертэнса.
  
  
  З таго месца, дзе я ляжаў проста насупраць цэнтра кіравання палётамі, было занадта далёка для дакладнай стральбы з Люгера. Я ведаў, што як толькі пачну страляць, я наткнуся на агонь. У мяне не было выбару, не было часу. Я вырваўся з хованкі і кінуўся проста да ДПЛА. Я зрабіў тры стрэлы, перш чым мяне злавіў святло і кулі пачалі лётаць вакол. Я ўпаў у перакаце пляча і стрэліў чацвёрты і пяты раз на зямлі і седбмай, калі я ўстаў прама.
  
  
  Тады мне больш не прыйшлося страляць. ДПЛА успыхнуў раптоўным выбліскам полымя. Ён ярка ўспыхнуў, выдаўшы злосны фыркаючы гук. Я зноў ударыўся аб зямлю, і на гэты раз, калі я падышоў бліжэй, я вынырнуў ззаду стартавай дарожкі і накіраваўся да сіняга святла.
  
  
  Промні пражэктараў затрымаліся на падпаленым ДПЛА і затрымаліся. Стральба спынілася. Замест гэтага былі шматмоўныя крыкі. Усе яны складаліся ў: Бяжы, як з пекла! Я чуў прадпрымаемыя дзеянні. Вышэйзгаданая банда, дасведчаныя тэрарысты, была моцнай і добра навучанай, выдатна падыходзіла для згону самалёта, забойствы закладнікаў ці нават крадзяжы ядзернай зброі. Але на гэтым іх навуковая адукацыя скончылася. Яны бегалі так, як ніколі раней, бо асабістая атамізацыя не была часткай кантракта.
  
  
  Наступныя два гукі былі механічнымі. Раздаўся нізкае выццё пачынаючай круціцца турбіны ДПЛА і ляск замка металічных дзвярэй. Дзверы былі побач з блакітным аконным святлом, і з іх выйшаў доктар Карнеліюс Мертэнс. Ён мармытаў, як раз'юшаная малпа. У нарастаючым святле полымя і беспілотных агнёў ён быў падобны на аднаго, калі ён караскаўся да стартавай пляцоўкі. Вылупіўшы вочы, размахваючы рукамі, ён прайшоў міма мяне, не звяртаючы ўвагі ні на што, акрамя сваёй ракеты. Ён атакаваў полымя сваім плашчом, спрабуючы збіць яго, чалавек ашалеў.
  
  
  Не маючы магчымасці прасунуцца ззаду, ён пабег да пярэдняй часткі рэйкавага шляху і ўзлез на яго, трасучыся і размаўляючы. Затым яго крык на секунду спыніўся, а калі ён зноў крыкнуў, гэта быў пранізлівы крык жаху.
  
  
  Мне не трэба было рухацца, каб даведацца, што адбылося. Я бачыў, як ён адкінуў галаву, яго рукі больш не размахвалі, а ўпіраліся прама ў паветразаборнік ДПЛА, спрабуючы вырвацца з ціскоў сваёй гонару і радасці.
  
  
  Але гэта яго не адпускала. Ён хацеў яго, і пакуль ён змагаўся, маліў і крычаў, павольна
  
  
  усмоктваў яго ў сваю турбіну, пакуль той не задыхнуўся да смерці тым, што, я мяркую, можна было б назваць Мертэнсбургерам. Гэта здавалася яму прыдатным спосабам пайсці.
  
  
  Яшчэ да таго, як ён булькнуў апошні раз, я збіраўся вырашыць сякія-такія пытанні. Металічныя дзверы былі адчынены. Яна вяла да ўваходу ў галоўныя дзверы дыспетчарскай. Яна таксама была адкрыта. Праз яе я ўбачыў пакой і яе насельнікаў. Іх было дзесяць, у тым ліку Вілья і Шродэра. Усе яны глядзелі на свой стартавы экран, у застылым здзіўленні назіраючы за сыходам свайго лідэра. Яны не адставалі ад яго, і я не знайшоў часу, каб пажадаць ім прыемнай вандроўкі.
  
  
  Я кінуў П'ера ў іх асяроддзе. Затым я зачыніў дзверы і павярнуў якое фіксуе кола.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 21
  
  
  
  
  
  
  
  
  Полымя ДПЛА падпаліла нешта лёгкаўзгаральнае ў маскіровачнай сетцы, і ўсё гэта імгненна, але ўражліва ўспыхнула. Гэта дало пілотам Huey з каманды Ranger больш, чым проста электронны гукавы сігнал.
  
  
  Калі глядзець з боку Ламаны, гэта таксама прывяло да ўцёкаў Тасахмеда. Ён ведаў гадзіну старту. Раптоўная піратэхніка сігналізавала, што нешта пайшло не так, і ў ягоным становішчы ён не мог гэта ігнараваць. І пры такіх абставінах ён не адправіў бы каго-небудзь яшчэ для расследавання.
  
  
  Ён прыбыў з атрадам з дваццаці чалавек, якія былі хутка раззброеныя рэйнджарамі, але прыбыццё генерала паставіла камандзіра групы, палкоўніка Біла Мура, на месца, якое ён лічыў палітычным. Яго загад быў - вярнуць выкрадзенае і прыбірацца да д'ябла. Яго сіла ўрывалася на суверэнную тэрыторыю. Неабходна было любой цаной пазбегнуць міжнароднага інцыдэнту. Калі яму давядзецца змагацца, каб вярнуць «Пеўнік», гэта адно, але апроч гэтага, нават калі на яго нападаюць, ён не павінен адказваць.
  
  
  У першыя моманты нашай сустрэчы пад веерам камандзірскага верталёта я папярэдзіў яго і сказаў, што ён павінен быць гатовы да прыезду генерала. Я ведаў, што калі Тасахмед не з'явіцца, я пайду ў Ламану, каб знайсці яго. Як бы там ні было, аперацыя па зачыстцы заняла больш часу, чым меркавалася. Фізічная мэта заключалася ў тым, каб даглядаць Паўлу - з чым акуратна справіліся пара медыкаў - і сачыць за тым, каб камандас Мертэнса альбо здаліся, альбо працягнулі рух у пустыню. Час патрабаваў тэхнічнай часткі. З усімі мудрагелістымі электроннымі гульнямі Мертэнса тэхнічным спецыялістам Мура даводзілася сачыць за тым, каб Cockeye быў нерухомы і бяспечны.
  
  
  Мур быў цвёрды абыякавым тыпам, нешматслоўным, прамым па загадзе - з тых, людзі якіх гатовыя ісці за ім куды заўгодна. Генерал амаль поўнасцю аднавіў самавалоданне, калі яго прывялі да палкоўніка на стартавай пляцоўцы.
  
  
  «Хто вы, сэр? Што вашыя войскі тут робяць? - буркнуў Тасахмед па-французску.
  
  
  «Палкоўнік Уільям Дж. Мур, войска Злучаных Штатаў»! ён адказаў па-ангельску. «Мы забіраем адсюль гэтую ядзерную ракету. Яна належыць нам».
  
  
  «Вы ўрываецеся! Вы імперыялістычная сіла ўварвання! Вы…!» Ён перайшоў на ангельскую.
  
  
  «Генерал, абмяркуйце гэта з маім урадам. Цяпер, калі ласка, адыдзеце далей».
  
  
  "І мае суайчыннікі, якіх вы зарэзалі, - ён указаў на акуратны шэраг цел, якія былі сабраны і раскладзены перад цэнтрам кіравання місіяй Мертэнса, - я вазьму гэта з сабой не толькі з вашым урадам!" Ён даводзіў сябе да пены.
  
  
  Я выйшаў з ценю. "Колькі часу, палкоўнік?"
  
  
  "Сем хвілін і мы ў паветры".
  
  
  Генерал і я будзем у агароджы. Я пайду з табой».
  
  
  "Сем хвілін", - паўтарыў палкоўнік і адышоў, каб паглядзець, як яго людзі павольна здымаюць "Пеўнік" з згарэлага ДПЛА.
  
  
  "Хто ты?" Тасахмед вывучаў мой сапсаваны твар у святле дугі.
  
  
  «Чалавек са стрэльбай», - сказаў я, дазваляючы яму памацаць морду Вільгельміны. "Мы ідзем туды з DC-7 прама цяпер".
  
  
  Ён не спрачаўся. Я пасадзіў яго ў крэсла, якое займаў раней, і сеў за стол, абапіраючыся на люгер.
  
  
  "У вас ёсць два варыянты", - сказаў я. "Або ты можаш далучыцца да гэтага шэрагу сваіх сяброў… альбо ты можаш папрасіць прытулак".
  
  
  Гэта прымусіла яго выпрастацца, чорныя вочы заблішчалі. "Сховішча!"
  
  
  «Генерал, я не збіраюся марнаваць свой час на балбатню з вамі. Мне трэба паднімаць верталёт. Вы таксама адказныя за тое, што тут ледзь не адбылося, як і любы з вашых мёртвых сяброў. У той час як Мертэнс і яго хлопчыкі былі псіхамі, Ты не такі. У цябе ёсць усе свае кнопкі. Ты падыгрываў, каб атрымаць тое, што хацеў. Што ж, ёсць тое, што мы хочам. Вы можаце даць гэта нам ці гэта ўсё ". Я ўзяў Вільгельміну.
  
  
  Ён аблізнуў вусны. "Што ... што ты хочаш?"
  
  
  “Дзве рэчы. Шэма Менданік ў якасці новага PM, і вашыя планы дазволіць савецкаму флоту захапіць Ламану. Альбо вы ўцячэце, і Вашынгтон зробіць гэта».
  
  
  афіцыйную аб'яву, ці мадам Менданіцы давядзецца абвясціць аб вашай смерці ".
  
  
  "Я… мне патрэбны час, каб падумаць".
  
  
  "У цябе яго няма". Я ўстаў. "Мы выходзім за дзверы разам, ці я выходжу адзін".
  
  
  Мы выйшлі разам, як толькі вентылятар на камандным верталёце пачаў круціцца.
  
  
  Я ехаў з Полай. Яна была пад снатворным і млявай, але рада мяне бачыць. Я сядзеў, трымаючы яе за здаровую руку, побач з насілкамі, да якіх яна была прывязана. «Ведаеш, - сказала яна, - гадоў сто таму ты сказаў, што прыйдзеш, сядзеш у маім Паціа, вып'еш джын з тонікам і раскажаш мне, у чым справа. Думаю, зараз мы не можам гэтага зрабіць. "
  
  
  “Не тут. Занадта шумна. Але я ведаю месца за межамі Афін, у Вулагміні, поўнае руж на беразе мора, дзе віно сухое і добрае апавяданне».
  
  
  Яна няўпэўнена ўздыхнула: «О, гучыць нядрэнна. Я б гэтага хацеў». Затым яна хіхікнула: "Цікава, што падумае Генры?"
  
  
  «Мы дашлем яму паштоўку», - сказаў я. Я падумаў, што таксама адпраўлю адну Хоўку.
  
  
  
  
  
  
  Картэр Нік
  
  
  Дакумент Z
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Дакумент Z
  
  
  перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне
  
  
  Арыгінальная назва: The Z Document
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  Я працягваў змагацца са сваёй новай асобай. Гэта тое, што вы адчуваеце як агент, асабліва калі ў вас не было магчымасці падумаць аб сваім новым прыкрыцці. Я Нік Картэрадчуваў сябе, , якія ненавідзяць аўтобусы Greyhound, асабліва пасля паўночы. А паўпарожні аўтобус Greyhound - ідэальнае месца для крызісу ідэнтычнасці.
  
  
  Аднак Фрэд Гудрам прывык да аўтобусаў. Ён досыць паматаўся па краіне ў гэтых аўтобусах, яго патрапаны чамадан і брудная спартовая торба дзесьці ў багажніку, глыток таннага бурбона ў яго глотцы, шчацінне на твары і рэшткі дваццаці-пяць танных абедаў за спіной, мяты гарнітур. Я дастаткова добра разумеў сваё прыкрыццё, каб ведаць, да чаго абвык гэты Фрэдзі, танны паразіт, у якога былі сапраўдныя непрыемнасці з тых часоў, як ён не расплаціўся з пастаўшчыком. Але я яшчэ не прывык быць старым добрым Фрэдзі.
  
  
  Хоць я не мог спаць, у мяне не было ўключанае святло, таму што ні ў каго не было ўключанага святла. Пасажыры складаліся з сямі маракоў, якія вярталіся ў сваю частку ў Норфалку, і васьмі грамадзянскіх асоб, двое з якіх былі жонкамі салдат з смярдзючымі, крыклівымі немаўлятамі, якія зараз спалі.
  
  
  Танны гарнітур, які даў мне АХ, прымусіў мяне зліцца з навакольным асяроддзем, акрамя таго, ён служыў хованкай для Вільгельміны, майго Люгера, П'ера, маленькай газавай бомбы і Х'юга, майго штылет. Адзінае, што кравец выпусціў з-пад увагі, дык гэта падшэўку для маіх ягадзіц, улічваючы тое, як падскокваў аўтобус.
  
  
  Дэвід Хоук пасылаў мяне на мноства мудрагелістых місій за маю кар'еру ў якасці Killmaster N3, і я быў упэўнены, што ён паслаў мяне за маёй смерцю. Я не мог прыгадаць, каб ён калі-небудзь адпраўляў мяне на заданне з такой невялікай колькасцю дакладнай інфармацыі і ў такіх выбачальных выразах. Чорт, Хоук сказаў, што нават не ведае, ці была гэта праца для Кілмайстра. А я ведаў яшчэ менш.
  
  
  Чакалася, што я даведаюся больш, калі апынуся ў Масаве, і ўрад Эфіопіі звязалася са мной. Але паміж Вашынгтонам і Масава я дзейнічаў невуцка.
  
  
  Гэта пачалося дванаццаць дзён таму, якраз у той момант, калі я збіраўся пакінуць сваю кватэру на Каламбус-Серкл. Прычынамі майго ад'езду былі бландынка па імені Сінція, вячэра і італьянскі фільм. Мне ўжо падабалася Сінція і рэстаран, і я быў гатовы пагадзіцца з меркаваннем кінакрытыка аб тым, што фільм добры. Але тут зазваніў тэлефон, і Хоук пачаў псаваць мне вечар. Мы пагаварылі па скрэмблеру, і ён сказаў мне, дзе забраць ключы ад машыны ў міжнародным аэрапорце Балтымор-Вашынгтон два дні праз. Фільм аказаўся поўны адстой, у рэстарана быў новы ўладальнік, а Сінція застудзілася.
  
  
  Хоук абраў рэстаран Мардока ў якасці месца сустрэчы, разлічыўшы час абеду з вылетам майго рэйса і колькасцю хвілін, якія мне спатрэбіліся, каб даехаць на пакамячаным «фордзе» з заведзеным на поўную магутнасць рухавіком да прыгарада Вашынгтона, акруга Мантгомеры, штат Мэрыленд.
  
  
  Звонку «Мардок» выглядаў сапраўды гэтак жа, як і любы іншы рэстаран у гандлёвым цэнтры. Па суседстве быў нават супермаркет, а крыху далей была аптэка. Я чакаў пасрэднай ежы, дрэннага афармлення і неапісальна дрэннага абслугоўвання. Уваход мяне не расчараваў.
  
  
  Іграла ціхая фонавая музыка, мядовыя струнныя перабіралі старыя мелодыі. Касавы апарат стаяў на шкляным прылаўку, поўным цукерак і цыгарэт. Знакі ўказвалі, якія крэдытныя карты прымаліся. Справа была гардэробная, а злева дзверы вялі ў сталовую. На сценах быў нейкі фальшывы японскі кветкавы ўзор балюча-ружовага колеру. Сіні дыван быў зношаны, а святла было дастаткова, каб афіцыянты лічылі свае грошы.
  
  
  Гаспадыня не падышла па становішчы. Я чакаў афіцыянтку, таму што такія рэстараны ў гандлёвых цэнтрах не могуць дазволіць сабе метрдатэля. Я нават прадставіў яе загадзя - былую афіцыянтку, якая ведае ўсе ветлівыя фразы, але зусім не мела стылю. Бландынцы, якая падышла да мяне, як толькі я ўвайшоў у фае, было каля трыццаці, высокая і стройная, але не худая, і відавочна развітая. Яна рухалася з плыўнай грацыяй у сваёй светла-зялёнай сукенцы.
  
  
  Яна спытала. - Вы будзеце есці адзін, сэр?
  
  
  - Мяне завуць Картэр, - сказаў я. — У мяне прызначаная сустрэча з містэрам Хоўкам.'
  
  
  Яна паглядзела на блакнот у левай руцэ, потым паклала яго на прылавак. - О так, містэр Картэр. Містэр Хоук у асобным кабінеце нумар чатыры. Можна мне ваша паліто, сэр?
  
  
  З самага пачатку пашырэння правоў і магчымасцяў жанчын адной з самых пацешных рэчаў было тое, што жанчыны спрабуюць зацвердзіць сваю ідэнтычнасць, аказваючы ўсе тыя маленькія ветлівасці, якія мужчыны традыцыйна аказвалі жанчынам. Я бачыў, як дзяўчаты ледзь не ламалі рукі, здымаючы паліто, ці ледзь не абпальвалі сабе нос, калі прыкурвалі цыгарэты. Гэтая жанчына, аднак, ведала сваю справу - дапамагла мне вылезці з паліто і зрабіла гэта вельмі ўмела. Калі яна прытрымала для мяне дзверы, я падумаў, ці будзе ежа такой жа дрэннай, як шпалеры, ці такой жа добрай, як гаспадыня.
  
  
  Але калі б Хоук абраў рэстаран Мардока, мне прыйшлося б сутыкнуцца з дрэннай ежай. Хоук ведаў шмат чаго, але ежы і пітва ў яго слоўніку не было.
  
  
  Мы ішлі прама, пакуль не дасягнулі шэрагу пакояў з зачыненымі дзвярыма. Я не чуў, каб нехта размаўляў, значыць, Хоук знайшоў дастаткова бяспечнае месца для сустрэчы. Дзяўчына без груку адчыніла другія дзверы справа. Мяне ўразіў дым цыгарнага дыму. Яна патрапіла ў патрэбны пакой. Гаспадыня прыняла нашу замову на выпіўку, Хоук вярнуў мне працягнутую руку, і я заўважыў, што ежа ўжо замоўлена. - А меню няма? - спытаў я, калі гаспадыня пайшла.
  
  
  "Ёсць толькі адна страва ў меню", – сказаў Хоук. "Стэйк".
  
  
  - О, вось чаму. Мяркую, менавіта таму ты абраў гэты рэстаран.
  
  
  "Я абраў гэтае месца, таму што яно належыць AX, што б гэта ні было". Далей ён нічога не растлумачыў.
  
  
  Хоук заўсёды быў маўклівым чалавекам, і гэта адна з прычын, па якой ён узначальвае AX агенцтва ўрада ЗША. Гаманкія людзі бескарысныя для сакрэтнай службы. Хоук нават не паведаміў мне, чаму AX валодае гэтым рэстаранам, а я адзін з яго найлепшых людзей. Ён пачакаў, пакуль мы з'ямо нашы стэйкі, смачныя вытрыманыя кавалкі мяса, і дапіў чарку віна, перш чым пачаць сваю прамову.
  
  
  «N3, у нас тут справа, якой можа і не быць. Я раскажу вам усё, што ведаю пра гэта, але гэтага недастаткова, каб прыняць разумнае рашэнне.
  
  
  «Гэта праца Кілмайстра?»
  
  
  - Гэта твая справа, - сказаў мне Хоук. Ён дастаў новую цыгару - калі гэтыя смярдзючыя палачкі, якія ён дыміць, наогул могуць быць новымі, - зняў абгортку і запаліў яе, перш чым працягнуць.
  
  
  Тэхнічна гэта не праца для AX. Мы дапамагаем пэўным элементам у сяброўскім, нейтральным урадзе».
  
  
  'Хто гэта?'
  
  
  "Эфіёпы".
  
  
  Я выпіў віно - каліфарнійскае бургундскае, якое не было ні добрым, ні дрэнным, - потым сказаў: "Я не разумею, сэр". Я думаў, што эфіопаў не падабаецца, калі амерыканская сакрэтная служба капаецца ў іх каштоўнай пустыні.
  
  
  «Звычайна не. Але ім патрэбна наша дапамога, каб знайсці чалавека па імі Чэзарэ Борджыа.
  
  
  "Я думаў, што ён памёр некалькі стагоддзяў таму".
  
  
  — Сапраўднае імя гэтага хлопца — Карла Борджа. Мянушка Чэзарэ - наўмысны выкрут, спосаб даць сьвету зразумець, што ён бязлітасны вырадак. Мы нават не ўпэўненыя, што ён у Эфіопіі. Магчыма, ён у іншым месцы. І вы павінны даведацца гэта зараз.
  
  
  - А эфіёпы не ведаюць дзе ён?
  
  
  "Не, калі яны сумленныя з намі", – сказаў Хоук. «І ЦРУ таксама. Я думаю, што і ЦРУ, і эфіёпы збянтэжаныя гэтак жа, як і я. Вось што ў нас ёсць на гэтага Борджа.
  
  
  Хоук выцягнуў з партфеля тэчку, поўную справаздач з грыфам "Цалкам сакрэтна". Уверсе аднаго з лістоў была этыкетка з літарай Z, апошняй літарай алфавіту, і ў AX, што азначала толькі адно: якую б інфармацыю ні ўтрымоўвала гэтая папера, гэта магло азначаць канец святла. Гэта была надзвычайная сітуацыя з вялікай літары. Хоук прагледзеў дакумент, перш чым загаварыць.
  
  
  «У канцы 1950-х Борджа быў неафашыстам у Італіі. Пакуль ён прытрымліваўся палітычнай дзейнасці і легальных арганізацый, ён заставаўся вельмі карысным. Ягоная група перавабіла некаторых з гэтых маргінальных камуністаў, каб больш умераныя партыі маглі працягваць нармальную працу. Але потым ён адкрыў для сябе каштоўнасць палітычнага гвалту. Ён знік з Ліворна якраз перад тым, як італьянская паліцыя паспрабавала яго схапіць. Яны высачылі яго да Масавы, а затым да Асмэры. Да 1960 году ён зьнік”.
  
  
  "Дык што ж ён зрабіў у апошні час, каб зацікавіць нас?"
  
  
  «Можа быць, нічога. Можа быць, нешта настолькі вялікае, што мяне палохае», - сказаў Хоук. «Егіпцяне страцілі 14 ракет малой і сярэдняй далёкасці, якія яны накіравалі на Ізраіль. І ізраільцяне страцілі дзевяць, якія прызначаліся для Егіпта і Сірыі. Абодва бакі думаюць, што адваротны бок іх скрала..."
  
  
  "Хіба гэта не так?"
  
  
  “Мы не змаглі знайсці ніякіх доказаў гэтага. Рускія, відаць, таксама. Яны былі першымі, хто вылічыў гэтага Борджа, але іх хуткасць і эфектыўнасць ні да чаго не прывялі. Іх агент знік два месяцы таму.
  
  
  - Як вы думаеце, кітайцы могуць мець да гэтага нейкае дачыненне?
  
  
  - Я гэтага не выключаю, Нік. Але ўсё ж ёсць верагоднасць, што Борджа працуе самастойна. Ні адна з гэтых ідэй мне не падабаецца.
  
  
  - Вы ўпэўненыя, што ён не рускі агент?
  
  
  - Так, Нік, я ўпэўнены. Яны не жадаюць непрыемнасцяў на Блізкім Усходзе гэтак жа моцна, як і мы. Але няшчасце ў тым, якія гэтыя ракеты. Усе дваццаць тры маюць ядзерныя боегалоўкі.
  
  
  Хоук зноў закурыў цыгару. Падобныя сітуацыі былі непазбежныя з 1956 года, калі выліўся Суэцкі крызіс і Амерыка заваявала ўсеагульны недавер. Калі ізраільцяне і арабы жадаюць кожны год страляць сябар у сябра з звычайнай зброі, нас і рускіх гэта ўладкоўвае. Мы заўсёды маглі ўмяшацца зноў пасля таго, як нашы танкі і супрацьтанкавыя сродкі прайшлі дбайную палявыя выпрабаванні. Але ядзерныя боегалоўкі дадаюць новае вымярэнне, якое палохае нават рускіх».
  
  
  Я спытаў. — У якой частцы Эфіопіі мог дзейнічаць гэты Борджа?
  
  
  - Эфіёпы самі думаюць пра Данакіла, - сказаў Хоук.
  
  
  "Гэта пустыня".
  
  
  «Пустыня як Сінай. Гэта пустка, дзе амаль нічога няма і эфіёпы яе не кантралююць. Людзі, якія жывуць там, не грэбуюць забіваць незнаёмцаў. Данакіль акружаны тэрыторыяй Эфіопіі, але кіруючыя там Амхарскі плямёны не плануюць рыхтаваць экспедыцыю для асваення раёна. Гэта пякельнае месца.
  
  
  Гэта была рэдкая заява для Хоўка, і яна прымусіла мяне нервавацца. Больш за тое, тое, што я змог даведацца пра Данакілу ў наступныя дні, мяне не супакоіла. Маё прыкрыццё таксама мяне турбавала. Фрэд Гудрам быў вядомы як інжынер грамадскіх прац, але ўсе прафсаюзы Амерыкі занеслі яго ў чорны спіс з-за праблем з плацяжамі. А зараз ён замовіў нарвежскае грузавое судна да Масауа. Эфіёпскаму ўраду патрэбны былі людзі, якія маглі б будаваць дарогі.
  
  
  «Грэйхаўнд» прыбыў у Норфалк. Я знайшоў сваю спартовую торбу і пакамячаны чамадан, у патаемным аддзяленні якога знаходзілася шмат боепрыпасаў для Вільгельміны і трансівер. Пасля я знайшоў таксі. Кіроўца ўважліва паглядзеў на мой выгляд і спытаў: "У вас ёсць восем даляраў?"
  
  
  'Так. Але ты акуратна вядзі сваю машыну, ці я засуджу ўсё, што ад цябе застанецца.
  
  
  Ён зразумеў мой жарт. Можа быць, я занадта шмат дазволіў Ніку Картэр пракрасціся ў маё аблічча Фрэда Гудрама, таму што ён не выдаў ні гуку.
  
  
  Ён высадзіў мяне на мытні, і ў мяне не было праблем з праходжаннем. Кіроўца грузавіка падвёз мяне да "Ханса Скейельмана".
  
  
  Бортправаднік, высокі мужчына з пясочнага колеру валасамі па імені Ларсен, быў не вельмі рады мяне бачыць. Гэта адбылося з-за таго, што было дзве гадзіны ночы, так і з-за майго знешняга выгляду. Ён правёў мяне ў маю каюту. Я даў яму чаявыя.
  
  
  "Сняданак паміж сям'ю і дзевяццю", - сказаў ён. Вы знойдзеце сталовую па ўсходах ззаду і адной палубай ніжэй .
  
  
  "Дзе туалет?"
  
  
  - Адразу за каютамі. Душ таксама. Будзьце асцярожныя, каб не агаломшыць дам.
  
  
  Ён пайшоў. Я паклаў зброю ў багажнік, замкнуў дзверы і агледзеў маленькую каюту. Адзіны ложак знаходзіўся побач з ілюмінатарам, які выходзіць на галоўную палубу па левым борце. Гэта таксама быў бок набярэжнай, і тонкая фіранка не замінала яркаму святлу пранікаць унутр. Ракавіна была ў адной сцяны, камбінаваная навясная шафа і шафа ў іншай. Вырашыў распакаваць рэчы на наступную раніцу.
  
  
  AX сказаў мне, што спіс пасажыраў выглядае нармальна. Малады чалавек, які даў мне інструкцыі, патлумачыў: «У ЛЮБЫМ ВЫПАДКУ НА БОРТУ НЕ ВЯДОМЫХ РУСКІХ АБО КІТАЙСКІХ АГЕНТАЎ. У НАС НЕ БЫЛО ЧАСУ Дбайна праверыць экіпаж. ТАМУ Будзьце АСЦЯРОЖНЫЯ, N3».
  
  
  Усе казалі мне быць асцярожным, нават Хоўк. Цяжкасць заключалася ў тым, што ніхто не мог сказаць мне, каго ці чаго трэба сцерагчыся. Я выключыў святло і залез у ложак. Я не вельмі добра спаў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  Адплыццё карабля - справа шумная, але экіпаж Hans Skejelman сапраўды зрабіў усё магчымае, каб абудзіць пасажыраў. Я паглядзеў на гадзіннік. Сем гадзін - час прымаць рашэнне. Ці ўзяў я Х'юга, ці Фрэдзі Гудрам наўрад ці б насіў штылет? Так што ўвогуле ніякага рашэння.
  
  
  Х'юга склаў кампанію Вільгельміне і П'еру ў патаемным аддзяленні валізкі. Людзі, якіх я сустракаў, былі значна больш назіральныя, чым тая сцюардэса раніцай.
  
  
  Я прайшоў наперад і прыняў душ. Затым я вярнуўся ў сваю каюту і абраў адзенне. Я надзеў фланэлевую кашулю, працоўныя штаны і непрамакальную куртку.
  
  
  Пасля быў сняданак.
  
  
  Сталовая працавала. Там было месца дзесяці чалавек. Гэта азначала, што карабель не перавозіў шмат пасажыраў. Ларсен, сцюардэса, прынесла мне апельсінавы сок, яечню-балбатунню, бекон і каву. Я амаль скончыў, калі ўвайшла пажылая пара.
  
  
  Гэта былі ангельцы - Гаральд і Агата Блок. У яго быў хударлявы целасклад і бледны твар бухгалтара. Ён сказаў мне, што яму ўдалося забіць два шчаслівыя галы ў футбольным пуле і зрабіць мудрае ўкладанне. У яе быў пахкі лавандай стыль вечнай хатнія гаспадыні, з тых жанчын, з якіх муж будуе плот, каб абаперціся на яго. На выгляд ім было за пяцьдзесят, і іх раптоўнае шчасце ператварыла іх у тусоўшчыкаў сярэдняга ўзросту. Абодва былі балбатлівыя. - Вы з Норфолка, містэр Гудрум? - спытаў Блок.
  
  
  "Не, я сказаў.
  
  
  «Мы любім поўдзень Злучаных Штатаў, - растлумачыў ён.
  
  
  "Мы вельмі любім Амерыку", - умяшалася місіс Блок. «Шкада, што ваш урад не рэкламуе свае турыстычныя славутасці лепш. Два гады таму мы падарожнічалі па Захадзе, і такія месцы, як Гранд-Каньён і Скалістыя горы, нас вельмі ўразілі. Але кошт дастаткова высокая. А таксама...'
  
  
  Я часткова перапыніў яе лекцыю. Як Фрэд Гудрам, я павінен быў слухаць, але маім адзіным укладам у размову было час ад часу бурчанне.
  
  
  Фрэд Гудрам слухаў, бо мог выпіць за кошт гэтых людзей падчас паездкі. Фрэд любіў спажываць напоі - амаль гэтак жа моцна, як атрымліваць даляры. Нарэшце, яна задала непазбежнае пытанне. - Што вы робіце на борце гэтага карабля, містэр Гудрум?
  
  
  "Я еду ў Эфіопію".
  
  
  "Для чаго?"
  
  
  'Для працы. Я тэхнік. Я будую дарогі і дрэнажныя сістэмы. Нешта ў гэтым родзе.
  
  
  - Мне гэта здаецца цікавым.
  
  
  «Трэба ж нешта зарабіць, - сказаў я ёй.
  
  
  Бухгалтар і хатняя гаспадыня не маглі занадта шмат ведаць пра дарожнае будаўніцтва, так што, калі яны былі тым, чым яны заяўлялі, я быў у парадку. Я б упадабаў, каб AX арганізаваў рэйс у Адыс-Абебу, але агенты КДБ сочаць за аэрапортамі. І гэты танны від транспарту больш падыходзіў для майго прыкрыцця.
  
  
  Допыт і маналог спадарыні Блок былі спынены, калі ў памяшканне ўвайшоў яшчэ адзін пасажыр грузавога карабля. У той момант, калі яна ўвайшла ў дзверы, яна прымусіла мяне прагледзець усе мае ментальныя файлы. Доўгія цёмныя валасы, поўная постаць, прыемны, калі не сказаць прыгожы твар - мне запомнілася больш, чым проста паліцэйскае фота. Недзе я бачыў яе цалкам аголенай. Але дзе?
  
  
  - Я Джын Феліні, - сказала яна.
  
  
  Калі яна гэта сказала, што я быў у стане ўспомніць яе.
  
  
  Блокі прадставіліся. Мяне прадставілі - у Джыны быў моцны прахалодны поціск рукі. Мне хацелася вырвацца з каюты, пайсці ў радыёрубку і паслаць лютае кодавае паведамленне Хоуку. За выключэннем таго, што Хоук мог апынуцца невінаватым - ЦРУ заўсёды магло пасадзіць агента на гэты карабель, не паведаміўшы яму пра гэта. Гэта будзе не першы раз, калі яны адпраўляюць кагосьці адсочваць місію AX.
  
  
  Місіс Блок вярнулася да сваёй гульні-футбол-басейн-мы-любім-падарожнічаць. Джын ветліва слухала, але іду ў заклад, што не больш за мяне. Затым місіс Блок пачала пытанні.
  
  
  'Што ты робіш?' - весела спытала яна.
  
  
  «Я незалежны журналіст, - сказала Джын.
  
  
  - Маладая істота накшталт цябе?
  
  
  'Так.' - Яна дапіла сваю каву. «Мой бацька хацеў хлопчыка. І ён не збіраўся дазваляць некалькім біялагічным фактарам падманам навучыць сваё дзіця таму, як выжываць у свеце мужчын. Таму, калі я скончыла школу журналістыкі, я паглядзела на тыя вакансіі, якія даступныя жанчынам, і вырашыла, што ніводная з іх мне не падыходзіць».
  
  
  - Вы за жаночую эмансіпацыю? - спытаў містэр Блок.
  
  
  'Не. Проста дзеля прыгод.
  
  
  Яе стрыманасць патрэсла іх настолькі, што яны на імгненне перасталі яе мучыць. Яна паглядзела на мяне. Я вырашыў, што першы ўдар будзе каштаваць талер.
  
  
  - Вы выглядаеце знаёма, міс Феліні, - сказаў я. "Хоць я мала чытаю".
  
  
  - Вы, напэўна, чытаеце мужчынскія часопісы, містэр Гудрум, - сказала яна.
  
  
  'Так.'
  
  
  - Значыць, ты бачыў мяне там. Выдаўцы мяркуюць, што мужчыны атрымліваюць задавальненне ад артыкула, напісанага жанчынай аб прыгодах у адзіночку. І, дадаўшы некалькі фатаграфій, мне ўдалося прадаць некалькі гісторый. Вы маглі бачыць мяне там.
  
  
  - Магчыма, - сказаў я.
  
  
  - Часопісы? - сказала місіс Блок. 'Фота?'
  
  
  'Так. Вы ведаеце - карэспандэнт прымае ванну ў Джакарце. Гераіня з голай азадкам у Рыа. Нешта ў гэтым родзе.
  
  
  Цяпер, калі я ўспомніў усё яе дасье, AX так і не змог вырашыць, ці была Джын Феліні добрым агентам ці не. Цяпер, калі я ўбачыў яе ў дзеянні, я мог уявіць афіцыйнае замяшанне.
  
  
  Блокі вызначана ўспомняць яе, як толькі перажывуць гэты шок. Але дзяўчына таксама паклапацілася аб тым, каб яны пакінулі яе ў спакоі. Гэта быў альбо вельмі разумны, альбо вельмі бязглузды ход. Я ніяк не мог зразумець, што менавіта.
  
  
  «Магчыма, вы - гісторык, містэр Гудрам, - сказала Джын. - Чаму вы на гэтым грузавым судне?
  
  
  "Я тэхнік, і мне трэба будаваць дарогі ў Эфіопіі".
  
  
  - Для цябе там ёсць праца?
  
  
  'Так. Хто-небудзь падбярэ мяне там, калі мы дабяромся да Масауа.
  
  
  «Дрэнная краіна. Эфіопія. Будзьце асцярожныя, яны перарэжуць вам горла.
  
  
  - Я буду асцярожны, - сказаў я.
  
  
  Нам абодвум было вельмі весела гуляць у гэтую гульню. Магчыма, мы маглі б падмануць Блокаў і каго яшчэ мы маглі б сустрэць на борце - можа быць; нішто не магло мяне парадаваць Фрэда Гудрама і гэтай павольнай паездкай у Масауа, але мы ні на секунду не падманвалі адзін аднаго. Джын трымала рот на замку, і я таксама паводзіў сябе добра. Я шмат чаго хацеў даведацца пра яе місію, і ў мяне былі сумневы адносна атрымання гэтай інфармацыі ад яе добраахвотна. Нашаму супрацьстаянню трэба пачакаць да лепшых часоў.
  
  
  Таму я папрасіў прабачэння, узяў некалькі кніг у мяккай вокладцы з бібліятэкі на караблі і вярнуўся ў сваю каюту.
  
  
  Гаральд Блок і я паспрабавалі згуляць у шахматы ў першыя дзве ночы ў моры. Даўшы яму фору ладдзю і слана, я змог расцягнуць партыю прыкладна на сорак пяць хадоў, перш чым ён пазяхнуў і я паставіў мат. Так што мы перасталі гуляць у шахматы і згулялі некалькі партый у брыдж, гульню, якую я не надта люблю. Я правёў час, спрабуючы нешта зразумець. Блокі ўсё больш і больш здаваліся мне балбатлівай ангельскай парай, нявіннай і бяскрыўднай, якая прагне падарожнічаць па свеце, перш чым, нарэшце, асесці і надакучыць сваім менш удачлівым сябрам, якія так і не дабраліся да Брайтана. Джын была большай загадкай.
  
  
  Яна безразважна гуляла ў карты. Або мы цяжка перамагалі - мы зноў і зноў апыняліся партнёрамі, - альбо яна цягнула нас да зруйнавальнай паразы. Кожны раз, калі яна брала хабар, яна разгульвала сваю карту рухам запясці, прымушаючы яе круціцца на вяршыні чаркі. І нязменна горача ўсміхалася мне, адкідваючы галаву назад, каб прыбраць доўгія чорныя валасы з бліскучых карычневых вачэй. Яе ўніформа, здавалася, складалася з цёмных штаноў і мехавата швэдры, і мне было цікава, што яна надзене, калі мы дасягнем трапічных і экватарыяльных вод.
  
  
  На трэцюю раніцу мы прачнуліся ад трапічнай спякоты. Судзячы па карце ў сталовай, мы знаходзіліся ў супрацьветраным канале. Мы не пабілі рэкорд хуткасці. «Ганс Скейельман» больш не слізгаў па шэра-зялёных морах, якія былі ў Хатэраса і ўзбярэжжа Злучаных Штатаў, а мякка каціўся па цёмна-сініх водах мора вакол Кубы. Увечары мы павінны былі прыбыць у Джорджтаўн. Я ўстаў да сямі і паснедаў у сталовай з дзяжурнымі афіцэрамі. Кандыцыянер працаваў недастаткова добра, каб зрабіць маю каюту камфортнай.
  
  
  Блокі і Джын яшчэ не скончылі. Таму я перацягнуў шэзлонг на частку палубы, прызначаную для пасажыраў, і стаў дазваляць сонцу садзіцца на мяне, абпальваючы мяне па левым борце. Калі я пачуў скрыгат, я падняў галаву і ўбачыў, як Джын цягне яшчэ адзін шэзлонг па сталёвых плітах насцілу.
  
  
  "Я не думаю, што нашы ангельцы любіць ранішняе сонца", – сказала яна.
  
  
  «Яны чакаюць да поўдня і потым выходзяць вонкі», - сказаў я ёй.
  
  
  Яна была апранута ў скарочаныя джынсы, якія ледзь хавалі ўздуцце яе ягадзіц, і топ ад бікіні, які адкрываў мне, наколькі вялікі і пругкай была яе грудзі. Яе скура, дзе яна не была пакрыта, была раўнамерна загарэлай. Яна выцягнула свае доўгія ногі на шэзлонгу, скінула сандалі і запаліла. «Нік Картэр, пара нам пабалбатаць», - сказала яна.
  
  
  "Мне было цікава, калі ты афіцыйна паведаміш, што ведаеш мяне".
  
  
  "Ёсць шмат такога, аб чым Дэвід Хоук табе не сказаў".
  
  
  - Шмат чаго?
  
  
  «Інфармацыя аб Чэзары Борджа. Хоук не сказаў табе, бо не ведаў. Перад смерцю супрацоўнік КДБ склаў паведамленне. Нам удалося яго перахапіць. А зараз яны чакаюць, што я буду працаваць на сувязі з новым супрацоўнікам КДБ. Але мы з ім не даведаемся адзін аднаго, пакуль не дабяромся да Эфіопіі. Я не зусім упэўнена, што ты вернешся.
  
  
  Я спытаў. - "Ці можаце вы сказаць мне, хто гэта?"
  
  
  Яна выкінула цыгарэту за борт. - Будзь цалкам спакойны, Фрэд Гудрам - пераканайся, што я выкарыстоўваю тваё кодавае імя, калі ласка. Гэта сцюардэса.
  
  
  "Я не верыў, што КДБ выкарыстоўвала б якіх-небудзь Блокаў".
  
  
  - Яны бяскрыўдныя, калі не надакучаюць нам да смерці. Вы разумееце, што гэта можа стаць маёй апошняй місіяй на доўгія гады?
  
  
  'Ага. Калі толькі вы не заб'яце свайго калегу, калі скончыце.
  
  
  «Я не Кілмайстар. Але калі вы зацікаўлены ў пазаштатнай працы, дайце мне ведаць. Зрабіць выгляд, што дзядзька Сэм невінаваты».
  
  
  - Што менавіта робіць гэты Борджа?
  
  
  - Пазней, Фрэд. Пасля. Мы памыляліся наконт нашых сонцабаязных ангельцаў.
  
  
  Выйшлі Блокі, цягнучы за сабой шэзлонгі. У мяне была з сабой кніга, але я не рабіў выгляду, што чытаю яе. Джын палезла ў маленькую пляжную сумку, у якой захоўвала свае фотаматэрыялы. Яна навярнула тэлеаб'ектыў на сваёй 35-мм камеры і сказала нам, што паспрабуе зрабіць каляровыя фатаграфіі лятучых рыб у дзеянні. Гэта ўключала ў сябе перагінанне праз парэнчы, каб трымаць камеру нерухома, дзеянне, пры якім яе абрэзаныя штаны туга нацягваліся на азадак такім чынам, што здавалася малаверагодным, што на ёй было нешта большае, чым проста скура. Нават Гаральд Блок кінуў выклік замяшанні сваёй жонкі і назіраў.
  
  
  Нягледзячы на кірунак майго погляду, мае думкі былі занятыя іншымі рэчамі, чым тое, што паказала нам Джын. Ларсен, сцюардэса, была з КДБ. Людзі з нашага аддзела дакументацыі ператварылі гэты выпадак у ракавую пухліну. Яны праверылі пасажыраў і не знайшлі, што перад імі была агент ЦРУ, чые фатаграфіі і інфармацыю нам трэба было мець у нашых файлах. Відавочна, ЦРУ дзейнічала даволі ўтойліва - Джын ведаў пра Борджа больш, чым я, магчыма, дастаткова, каб сказаць мне, ці патрэбен ён нам жывым ці мёртвым.
  
  
  Да таго часу, калі судна дасягнула Джорджтаўна, каб правесці ноч на беразе, і перш чым мы зноў адправіліся абмінуць мыс вакол Афрыкі, я вырашыў, што Фрэду Гудраму занадта сумна і ён згалеў, каб сысці на бераг. У КДБ была на мяне справа - я ніколі яго не бачыў, але я размаўляў з людзьмі, у якіх яно ёсць, - і, магчыма, Ларсен даведалася б мяне. Гаяна была для яе прыдатным месцам, каб звязацца з іншым агентам, і знікненне амерыканскага турыста па імі Гудрам ніякім чынам не перашкодзіла б "Гансу Скейельману" адправіцца ў далейшае плаванне.
  
  
  - Ты не збіраешся агледзецца? - спытала мяне Агата Блок.
  
  
  - Не, місіс Блок, - сказаў я. «Шчыра кажучы, я не люблю так шмат падарожнічаць. І я на апошнім дыханні ў фінансавым плане. Я збіраюся ў Эфіопію, каб паглядзець, ці змагу я зарабіць крыху грошай. Гэта не забаўляльная паездка.
  
  
  Яна паспешна пайшла, узяўшы з сабой мужа. Мяне цалкам задавальняла, што я сумаваў падчас ежы і падчас брыджу, але яна не губляла часу, спрабуючы ўгаварыць мяне сысці на бераг. Джын, вядома ж, сышла на бераг. Гэта было такой жа часткай яе прыкрыцця, як знаходжанне на борце было часткай майго. У нас яшчэ не было магчымасці пагаварыць пра Борджа, і я задаваўся пытаннем, калі менавіта ў нас з'явіцца такая магчымасць. Да абеду ўсе былі на беразе, акрамя капітана і другога памагатага, і ўсё скончылася тым, што я тлумачыў двум афіцэрам каханне Амерыкі да аўтамабіляў .
  
  
  За кавы і каньяком Ларсен папрасіла ў капітана дазволу сысці на бераг.
  
  
  "Я не ведаю, Ларсен, у вас ёсць пасажыр..."
  
  
  - Мяне гэта задавальняе, - сказаў я. - Мне нічога не трэба да сняданку.
  
  
  - Вы не збіраецеся на бераг, містэр Гудрам? - спытала Ларсен.
  
  
  Я сказаў. - "Не. "Шчыра кажучы, я не магу сабе гэтага дазволіць".
  
  
  «Джорджтаўн - вельмі дынамічнае месца, - сказаў ён.
  
  
  Яго заява стала б навіной для мясцовых улад, паколькі турысты-свінгеры проста не займаюць занадта шмат месца ў спісе прыярытэтаў Гаяны. Ларсен хацела, каб я сышоў на бераг, але не адважылася мяне прымусіць. У тую ноч я спаў побач з Вільгельмінай і Х'юга.
  
  
  На наступны дзень я таксама трымаўся далей ад чыіх-небудзь вачэй. Перасцярога, верагодна, была бескарыснай. Ларсен высадзілася, каб паведаміць Маскве, што Нік Картэр накіроўваецца ў Масауа. Калі і не паведаміла, дык толькі таму, што не пазнала мяне. Калі б яна апазнала, я не мог бы змяніць нічога.
  
  
  "Знайшла якія-небудзь добрыя гісторыі ў Джорджтаўне?" - спытаў я Джын у той вечар у час вячэры.
  
  
  «Гэты прыпынак была па-чартоўску пустым марнаваннем часу», - сказала яна.
  
  
  Я чакаў яе мяккага груку ў маю дзверы ў той вечар. Было крыху больш за дзесяць гадзін. Блокі рана ляглі спаць, відаць, усё яшчэ стомленыя пасля ўчарашняй прагулкі. Я ўпусціў Джын. На ёй былі белыя штаны і белая кашуля ў сетку, з-за якой адсутнічала ніжняе бялізну.
  
  
  "Я мяркую, што Ларсен апазнала вас", – сказала яна.
  
  
  - Напэўна, - сказаў я.
  
  
  «Ён хоча сустрэцца са мной на кармавой палубе, за надбудовай. Праз гадзіну.'
  
  
  - І ты хочаш, каб я цябе прыкрыў?
  
  
  «Вось чаму я нашу белае. У нашых файлах сказана, што ты добра валодаеш нажом, Фрэд.
  
  
  'Я прыйду. Не шукай мяне. Калі ты мяне ўбачыш, ты ўсё сапсуеш.
  
  
  'Добра.'
  
  
  Яна бясшумна адчыніла дзверы і басанож пракралася па калідоры. Я дастаў Х'юга з валізкі. Затым я выключыў святло ў сваёй каюце і пачакаў крыху за поўнач. Затым я знік у калідоры, накіроўваючыся на кармавую палубу. У задняй частцы калідора былі адчыненыя дзверы, якія вялі на левы борт галоўнай палубы. Ніхто не зачыніў яе, бо вада была спакойнай, а перагружанаму кандыцыянеру "Ханса Скейельмана" магла спатрэбіцца ўся дапамога прахалоднага начнога ветра.
  
  
  Падобна большасці грузавых судоў, якія максімальна абыходзяць бурныя хвалі, Hans Skejelman быў у бязладзіцы. Брызент ляжаў па ўсёй кармавой палубе за надбудовай. Я абраў некалькі адрэзкаў і склаў іх вакол стралы.
  
  
  Потым я пагрузіўся ў яго. Я спадзяваўся, што Ларсен не вырашыць выкарыстоўваць іх як падушкі. Некаторыя караблі мелі на борце ахову. Каманду "Ганса Скейельмана" гэта не турбавала. Унутры знаходзіліся праходы, якія вядуць з памяшканняў экіпажа на масток, радыёрубку, машыннае аддзяленне і камбуз. Я лічыў, што ёсць усе шанцы, што дазорны спіць, і мы плылі на аўтапілоце. Але я не паказваўся. Ларсен з'явілася роўна ў гадзіну ночы. На ёй усё яшчэ была куртка бортправадніка, белая пляма ў ночы. Я бачыў, як яна перабірала свой левы рукаў, і выказаў здагадку, што яна хавае там нож. Гэта было добрае месца для гэтага, хоць я аддаў перавагу месца, дзе ў мяне быў Х'юга. Я трымаў штылет у руцэ. Пасля з'явілася Джын.
  
  
  Я мог сачыць толькі за фрагментамі іх размовы.
  
  
  «Вы гуляеце падвойную ролю, - сказала яна.
  
  
  Адказ быў нячутны.
  
  
  «Я даведалася яго, калі ён падняўся на борт. Маскве ўсё роўна, дабярэцца ён да Масауа ці не».
  
  
  'Я зраблю гэта.'
  
  
  Адказ зноў быў незразумелы.
  
  
  "Не, гэта не сэкс".
  
  
  Іх сварка рабілася ўсё больш жорсткай, а галасы цішэй. Ларсен павярнулася да мяне спіной, і я назіраў, як яна паступова вядзе Джын да сталёвай надбудове, хаваючыся ад усіх на мастку. Я асцярожна падняў брызент і выслізнуў з-пад яго. Амаль на карачках, з Х'юга напагатове ў руцэ, я падпоўз да іх.
  
  
  «Я з вамі не працую», - сказала Ларсен.
  
  
  'Што ты маеш на ўвазе?'
  
  
  «Ты змяніла мне ці твайму начальству. Спачатку я пазбавлюся ад цябе. Потым ад Картэра. Паглядзім, што Кілмайстар думае аб плаванні праз акіян.
  
  
  Яе рука пацягнулася да рукава. Я кінуўся на яе і схапіў левай рукой за горла, заглушаючы яе крык. Я ўдарыў яе штылет Хьюго ў цела і працягваў ўтыкаць яго, пакуль яна не обмякла ў маіх руках. Я падцягнуў яе цела на руках да парэнчаў і падняў. Я пачуў усплёск. І напружана чакаў.
  
  
  Крыку з мастка не было. Рухавікі грукаталі ў мяне пад нагамі, - мы імчаліся ў бок Афрыкі.
  
  
  Я асцярожна выцер Х'юга аб штаны і падышоў да Джын, якая стаяла прыхінуўшыся да надбудовы.
  
  
  "Дзякуй, Нік ... гэта значыць, Фрэд".
  
  
  «Я не мог зразумець усяго гэтага, - сказаў я ёй. - Яна аб'явіла, што я не даеду да Афрыкі?
  
  
  - Яна гэтага не казала, - сказала яна.
  
  
  «Я адчуваў, што Маскве ўсё роўна, прыеду я ў Масауа ці не».
  
  
  "Так, але, магчыма, яна не напісала справаздачу".
  
  
  'Магчыма. У яе быў нож у рукаве.
  
  
  - Ты добры, Нік. Пойдзем у тваю каюту.
  
  
  - Добра, - сказаў я.
  
  
  Я замкнуў дзверы каюты на засаўку і павярнуўся, каб паглядзець на Джын. Я ўсё яшчэ чакаў, што яна здрыганецца, выкажа рэакцыю на тое, што Ларсен ледзь не забіла яе, але яна гэтага не зрабіла. Спякотная ўсмешка з'явілася на яе твары, калі яна расшпіліла маланку на штанах і зняла іх. Яе белая футболка нічога не хавала, яе соску напружыліся, калі яна нахілілася і сцягнула футболку праз галаву.
  
  
  "Давай паглядзім, ці так ты добры ў ложку, як спраўляешся з нажом", - сказала яна.
  
  
  Я хутка распрануўся, гледзячы на ??яе вялікія грудзі і пышныя ногі. Яе сцягна павольна рухаліся, калі яна мяняла ногі. Я хутка падышоў да яе і ўзяў яе на рукі, і мы абняліся. Яе скура была гарачай, як быццам яна не была на прахалодным начным паветры.
  
  
  - Выключы святло, - прашаптала яна.
  
  
  Я зрабіў, як яна сказала, і лёг побач з ёй у вузкай клетцы. Яе мова патрапіў мне ў рот, пакуль мы цалаваліся.
  
  
  "Паспяшайцеся," прастагнала яна.
  
  
  Яна была вільготнай і гатовай, і яна ўзарвалася дзікім вар'яцтвам, калі я пракраўся ў яе. Яе пазногці драпалі маю скуру, і яна выдавала мудрагелістыя гукі, калі я падарваў у ёй сваю страсць. У поўнай знямозе мы прыціснуліся адзін да аднаго, і адзінымі гукамі ў нашай каюце былі наша дыханне, глыбокае ад задавальнення, і рыпанне карабля, калі мы аддаляліся ад таго месца, дзе я скінуў Ларсен у мора.
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  У тры гадзіны мы нарэшце разгаварыліся. Нашы целы былі потнымі, і мы ляжалі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, у вузкай каюце. Джын выкарыстоўвала мае грудзі як падушку і дазволіла сваім пальцам гуляць па маім целе.
  
  
  - З гэтым караблём нешта не так, - сказала яна.
  
  
  - Ён едзе занадта павольна, кандыцыянер не працуе. А Ларсен варыла агідную каву. Вы гэта маеце на ўвазе?
  
  
  'Не.'
  
  
  Я чакаў, што яна растлумачыць далей.
  
  
  «Нік, - сказала яна, - ці можаш ты сказаць мне, што АХ распавяла аб "Гансе Скейельмане"?"
  
  
  - Што ён прыйдзе ў Масауа ў патрэбны час. І што з пасажырамі ўсё добра.
  
  
  'Ага. А каманда?
  
  
  - Я не ведаў пра Ларсен, - сказаў я. "ЦРУ трымала гэта пры сабе".
  
  
  - Я ведаю, чаму ты такі закрыты і ўтойлівы. Яна павярнулася ў каюце. - Ты думаеш, я табе змяняю. Але гэта не так. Я знайшла тры зніклыя ракеты.
  
  
  "Поўныя ракеты?"
  
  
  - Не, але дэталі для іх зборкі. З ядзернымі боегалоўкамі.
  
  
  - А дзе яны?
  
  
  - У кантэйнерах на палубе за мастком.
  
  
  Я спытаў. -'Ты ўпэўненая?'
  
  
  'Дастаткова.'
  
  
  — І яны накіроўваюцца да Борджыа?
  
  
  'Так. Ларсен узяла на сябе занадта шмат паўнамоцтваў. Я падазраю, што КДБ палічыла б за лепшае знішчыць гэтыя ракеты, чым забіць Ніка Картэра».
  
  
  "Значыць, мы справімся з працай без дапамогі Расіі", – сказаў я. - Лепш заначуй тут.
  
  
  - І сапсаваць маю рэпутацыю?
  
  
  - Іначай ты ўжо была б анёлам, дапамагаючы Богу.
  
  
  Яна засмяялася і зноў правяла рукамі па маім целе. Я адказаў на яе ласкі. На гэты раз заняткі каханнем былі мяккімі і павольнымі, іншага роду суцяшэнне, чым нашы першыя абдымкі. Калі б страхі Джын апраўдаліся напалову, мы былі б у добрым стане. Але прама зараз я адмовіўся турбавацца аб гэтым.
  
  
  Джын спала. Але не я. Мяне занепакоіла яе пытанне аб тым, якой інфармацыяй аб экіпажы валодае АХ. Нашы людзі выказалі здагадку, што «Ханс Скейельман» быў нявінным грузавым суднам з некалькімі пасажырамі. Але часам бывае інтрыга ўнутры інтрыгі, змова ўнутры змовы і пробныя паветраныя шары, выпушчаныя з ні ў чым не вінаватым пасажырам, які нічога не падазрае на борце. Магчыма, у AX былі свае падазроны наконт "Гансу Скейельмана", і ён запрасіў мяне ў якасці каталізатара. Гэта быў стыль Хоука - хай усё адбываецца само па сабе. Я пазнаёміўся толькі з некалькімі чальцамі павозкі. З пасажырамі не размаўлялі. За абедам мы з капітанам Эргенсенам казалі аб машынах. г-н. Гаард, другі памагаты, слухаў. Старэйшы памагаты, містэр Туле, час ад часу прывітальна бурчаў і прасіў яшчэ бульбы, але яго, падобна, не турбавала, жывыя пасажыры ці мёртвыя. Сцюард, містэр Ск'ёрн, пакінуў Ларсен клопат пра нас і нашу ежу і, падобна, аддаваў перавагу спажываць штодзённае колькасць калорый у цішыні і спакоі. Радзістка, высокая хударлявая бландынка па імені Біргітэ Аронсен, была шведкай і была такой жа маўклівай, як і старэйшы памочнік. Калі яна ўваходзіла ў сталовую, дык не для свецкага візіту.
  
  
  Нарэшце я заснуў лёгкім сном, чакаючы крыку ці таго, хто прыйдзе шукаць Ларсен. Я прачнуўся, калі ў ілюмінатар уварвалася першае ранішняе святло. Джын паварушылася і нешта прамармытала.
  
  
  Я сказаў. — "Усе яшчэ жахлівыя падазрэнні?"
  
  
  'Так.' Яна скінула лёгкую коўдру і пералезла праз мяне.
  
  
  - Давай прымем душ, - сказала яна.
  
  
  - Нам абавязкова быць такімі прыкметнымі разам?
  
  
  'Канкрэтна. Мне патрэбнае гэтае прыкрыццё. Можа быць, Ларсен была сумна вядомай забойцам жанчын.
  
  
  - Сумняваюся, - сказаў я.
  
  
  Калі б Джын хацела думаць, што я магу зняць з яе ўсе падазрэнні, я б не пярэчыў. У свой час гэта місія дасягне моманту, калі яна стане сур'ёзнай перашкодай. Тады б я яе звольніў. У Данакіле не месца жанчыне, асабліва той, якая не можа скончыць жыццё самагубствам. Але пакуль мы не дабраліся да Эфіопіі, я хацеў працягваць атрымліваць асалоду ад яе грамадствам.
  
  
  Яна была майстрам у ложку. І яна цалкам усведамляла, які эфект яе цудоўнае цела вырабляла на мужчын. Апошнія пяць гадоў яна прадавала пасрэдныя гісторыі, у тым ліку свае аголеныя фатаграфіі. Я глядзеў, як яна абматала сябе ручніком і пайшла ў душ з доўгай футболкай у руках. Калі мы, нарэшце, скончылі намыльваць і апалоскваць адзін аднаго, нас чакаў доўгі душ.
  
  
  Калі мы зноў выйшлі ў калідор, я ў штанах, а Джын толькі ў сваёй доўгай футболцы, якая амаль нічога не хавала, мы ледзь не натыкнуліся на Біргітту Аронсен.
  
  
  - Ты бачыў Ларсен? - спытала яна мяне.
  
  
  "Не пасля абеду," адказаў я.
  
  
  - Я таксама, - сказала Джын, схіляючыся да мяне і хіхікаючы. Міс Аронсэн кінула на нас погляд, у якім было мала ўпэўненасці, і прайшла міма нас. Джын і я абмяняліся поглядамі і пайшлі назад у маю каюту.
  
  
  - Забяры мяне з каюты праз дзесяць хвілін, - сказала яна. - Я думаю, нам варта паснедаць разам.
  
  
  'Добра.'
  
  
  Я апрануўся і зноў паспрабаваў вырашыцца на нашэнне зброі. Тэорыя Джын аб тым, што «Ганс Скейельман» перавозіў дэталі, неабходныя для выраба трох міжкантынентальных балістычных ракет, меркавала, што я рабіў мудра, не выкарыстоўваючы радыё для адпраўкі кодавага паведамлення. Экіпаж мог не ведаць, што яны вязуць, паколькі ні ў кога на борце кантэйнеравоза няма прычын адчыняць кантэйнеры.
  
  
  Але калі б я ведаў? Ці давядзецца мне быць узброеным? Нажаль, я паклаў Х'юга і Вільгельміну разам з П'ерам у сакрэтнае аддзяленне маёй валізкі, дзе знаходзіўся мой маленькі перадатчык, і зачыніў яго. На гэтым караблі я здзейсніў сумленнае падарожжа ў Эфіопію, ці я быў нашмат больш у лайне , чым я мог бы вырашыць з дапамогай аднаго толькі Люгера. Альтэрнатыўныя віды зброі былі вельмі абмежаваныя.
  
  
  Мяне таксама непакоіла тое, што я ніколі не бачыў нікога з машыністаў. Прынамсі, я павінен быў сустрэць аднаго з іх у сталовай. Але Ларсен растлумачыла нам ужо ў першы дзень у моры: «Ніхто з нашых пасажыраў ніколі не бачыў машыністаў, місіс Блок. Яны лічаць за лепшае заставацца ўнізе. Гэта іх… як бы гэта сказаць па-ангельску… іх ідыясінкразія». Канешне, гэтае пытанне задала Агата Блок. Я прыняў на веру заяву Ларсен. Цяпер я падумаў, ці не быў я дурны. У маёй выяве жыцця чалавек заўсёды рызыкуе быць забітым па дурасці, але я не збіраўся падаваць тую дурасць, якая прывяла б да маёй смерці. Я зноў паглядзеў на свой чамадан. У мяне былі з сабой курткі, у якія Вільгельміна магла схавацца. Вы павінны былі насіць па меншай меры куртку, калі вы хацелі трымаць Люгер з сабой незаўважаным. Але нашэнне курткі на звычайным грузавым судне ў спякотны дзень паблізу экватара выкліча падазрэнне ў любога сумленнага экіпажа. І я не быў занадта перакананы ў сумленнасці гэтай каманды.
  
  
  Бяззбройны я ўвайшоў у калідор, зачыніў за сабой дзверы сваёй каюты і прайшоў некалькі ярдаў да каюты Джын. Я ціхенька пастукаў. «Уваходзьце», - паклікала яна.
  
  
  Я чакаў жаночага бязладзіцы, але знайшоў акуратнае месца, багаж акуратна схаваны пад ложкам, а яе сумка з фотаапаратам у адкрытым гардэробе. Я задавалася пытаннем, ці ёсць у яе камеры пісталет 22 калібра ў адным з аб'ектываў.
  
  
  Джын была апранута ў сінюю футболку і скарочаныя джынсы. Сёння на ёй былі туфлі замест сандаль. Адно можна было сказаць напэўна, у яе не было зброі.
  
  
  Яна спытала. - «Гатовы да багатага сняданку?»
  
  
  - Так, - сказаў я.
  
  
  Аднак у сталовай не было багатага сняданку. г-н. Скёрн, стюард, прыгатаваў яешню-балбатуху і падсмажыў тосты.
  
  
  Яго кава была не горшая, чым у Ларсен, але і не лепшая.
  
  
  Ніхто з іншых афіцэраў не прысутнічаў. Блокі, якія выглядалі вельмі няшчаснымі, ужо сядзелі за сталом. Мы з Джын былі сустрэты холадна, з усведамленнем таго, што мы, як спадарожнікі, усё яшчэ існуем, нягледзячы на нашыя благія норавы.
  
  
  "Мы не можам знайсці Ларсен", – сказаў Ск'ёрн. "Я не ведаю, што з ёй здарылася".
  
  
  «Мабыць, яна выпіла занадта шмат бурбона», - паспрабаваў умяшацца я.
  
  
  "Яна ўпала за борт", - сказала Агата Блок.
  
  
  - Тады хто-небудзь павінен быў гэта пачуць, - запярэчыў я. «Учора не было дрэннага надвор'я. І мора па-ранейшаму вельмі спакойнае.
  
  
  - Дазорны, відаць, спаў, - настойвала місіс Блок. - О не, місіс Блок, - хутка сказаў Скёрн, - такога не можа быць на караблі пад камандаваннем капітана Эргенсена. Асабліва калі Гаард і Туле дзяжураць.
  
  
  – Правер свае запасы віскі, – зноў сказаў я. Я ўсміхнуўся Толькі Джын усміхалася разам са мной.
  
  
  - Праверу, містэр Гудрум, - сказаў Скёрн.
  
  
  Яго хуткае пярэчанне місіс Блок аб спячым назіральніку, падобна, пацвердзіў мае падазрэнні мінулай ночы. Экіпаж уключыў аўтапілот і задрамаў, калі дазваляла надвор'е і становішча. Гэта адбываецца на многіх гандлёвых судах, што тлумачыць, чаму караблі часам збіваюцца з курса або сутыкаюцца адзін з адным без якіх-небудзь навігацыйных тлумачэнняў.
  
  
  - Тут ёсць матэрыял для артыкула, - сказала Джын.
  
  
  - Думаю, так, міс Феліні, - сказаў Скёрн. - Я забыўся, што ты журналістка.
  
  
  - Яна ўпала за борт, - проста сказала місіс Блок. "Бедная жанчына".
  
  
  Паміж яе канчатковым вердыктам па справе Ларсен і яе халодным стаўленнем да людзей, якія атрымліваюць асалоду ад сэксу, было мала месца для таго, каб зрабіць місіс Блок стымулюючай кампаніяй. Яе муж, які крадком глядзеў на цяжкія грудзі Джын, якія пагойдваліся пад тонкай тканінай, баяўся больш гуманнага адказу.
  
  
  Паеўшы, мы з Джын вярнуліся ў яе каюту. "Я ўпэўнена, што ты ўмееш звяртацца з камерай", – сказала яна.
  
  
  'Так.'
  
  
  - Тады, Фрэд Гудрум, мая даўняя страсць, табе спадабаецца гэтая прапанова. Я апрану на камеру 28-міліметровы аб'ектыў, каб вы маглі сфатаграфаваць мяне ў гэтай каюце.
  
  
  Джын сказала мне, якую вытрымку і дыяфрагму абраць, і вяла мяне з аднаго кута ў іншы. Зусім аголеная, яна пазіравала мне ў розных частках каюты, з надзвычай пачуццёвым выразам твару. Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта прыцэліцца, сфакусаваць і націснуць на спуск. Калі мы скончылі рулон плёнкі, мы зноў апынуліся ў ложку. Я пачаў турбавацца аб яе сэксуальным голадзе. Як бы мне ні падабалася яе курчыцца, пульсавалае цела, мне даводзілася ўвесь час нагадваць сабе, што я на борце «Ганса Скейельмана» па больш сур'ёзнай справе.
  
  
  "Сёння я збіраюся задаць некалькі пытанняў аб Ларсен", – сказала яна. «Мая роля дапытлівага журналіста. Чым ты плануеш заняцца?
  
  
  "Я выйду на палубу і паспрабую адпачыць".
  
  
  Я расцягнуўся на шэзлонгу, мой твар быў у цені, калі я пачуў рух і мужчынскі голас сказаў: "Не рухайцеся, містэр Картэр".
  
  
  Я зрабіў выгляд, што не чую яго.
  
  
  - Тады, калі хочаце, містэр Гудрум, не рухайцеся.
  
  
  "Калі я аддаю перавагу што?" - сказаў я, даведаўшыся па голасе Гаарда, другога памочніка.
  
  
  - Калі ты аддаеш перавагу застацца ў жывых.
  
  
  Перада мною ўсталі два матросы, абодва з пісталетамі. Потым у поле майго зроку патрапіў Гаард, у яго таксама быў з сабой пісталет.
  
  
  "Генерал Борджа хоча, каб вы засталіся жывыя", — сказаў ён.
  
  
  - Хто, чорт вазьмі, такі генерал Борджа?
  
  
  "Чалавек, за якім вы павінны паляваць для эфіёпскага ўрада".
  
  
  «Гаард, нават эфіёпскі ўрад не наняў бы ні генерала Борджа, ні генерала Гранта».
  
  
  - Досыць, Картэр. Такім чынам, вы Кілмайстар. Вы сапраўды паклапаціліся аб Ларсен. Бедная шлюха - павінна быць, рускія завербавалі яе за бясцэнак».
  
  
  "Я думаю, вам трэба праверыць запасы віскі", - сказаў я. - Хіба Скёрн не перадаў табе гэтае паведамленне? Ён адказаў мне гутарковым тонам: «Дзіўна, як такая балбатлівая асоба, як гэтая місіс Блок, можа часам казаць праўду. Дазорны сапраўды спаў мінулай ноччу. Дазорны спіць амаль кожную ноч. Ня я. Але я проста аддаваў перавагу не пераварочваць карабель з-за Ларсен. На што нам агенты КДБ?
  
  
  "Рускія пераб'юцца".
  
  
  - Ты вельмі спакойны, Картэр. Вельмі моцны. Вашы нервы і ваша цела цалкам пад кантролем. Але мы ўзброеныя, а вы не. Гэты экіпаж увесь з агентаў Борджа, акрамя тэхнічнага экіпажа. Яны зачынены ва ўласным машынным аддзяленні. І, вядома ж, не Ларсен, якога вы ласкава ўхілілі мінулай ноччу. Дзе нож, якім ты карыстаўся?
  
  
  «Застаўся ў целе Ларсен».
  
  
  "Я памятаю, як ты выцягнуў яго, а потым выцер кроў".
  
  
  - У цябе дрэнны начны зрок, Гаард, - сказаў я. "Гэта выклікае галюцынацыі".
  
  
  'Не мае значэння. Цяпер у цябе няма гэтага нажа. Ты вельмі добры, Картэр. Ты лепшы за любога з нас. Але ты нічым не лепшы за нас траіх са зброяй. І мы добра ведаем зброю, Картэр?
  
  
  - Сапраўды, - сказаў я.
  
  
  - Тады павольна ўставай і ідзі наперад. Не абарочвайся. Не спрабуйце дужацца. Хоць генерал Борджа хоча, каб вы былі жывыя, ваша смерць наўрад ці яго пахістае. Мая праца складалася ў тым, каб знайсці Борджа і пераканацца, што ён задумаў. Я хацеў бы зрабіць гэта ў адпаведнасці з маім першапачатковым планам, але, па меншай меры, я дабяруся да яго. Акрамя таго, Гаард меў рацыю, калі сказаў, што ён і двое ягоных людзей ведаюць пра зброю. Аднаго з іх з пісталетам было б для мяне зашмат. І яны паважалі мяне, што рабіла іх удвая насцярожанымі.
  
  
  Спякотнае трапічнае сонца адбівалася ў вадзе. Мы прайшлі наперад, міма прывязаных кантэйнераў. Людзі з пісталетамі былі ззаду. Мне гэта не падабалася. Калі б мне ўдалося выбрацца, мне давялося б прабегчы шмат, каб дабрацца да сваёй зброі. Я кінуў апошні погляд на акіян, перш чым увайсці ў дзвярны праём надбудовы. У большасці грузавых судоў масток знаходзіцца на карме, і мне стала цікава, ці не быў "Hans Skejelman" часткова пераўтвораны ў ваенны карабель, нешта накшталт нямецкіх Q-катараў часоў Другой сусветнай вайны.
  
  
  - Стоп, - загадаў Гаард.
  
  
  Я быў прыкладна за дзесяць футаў ад радыёрубкі. Выйшла Біргітэ Аронсен, накіраваўшы пісталет мне ў жывот.
  
  
  "Капітан кажа, што мы павінны выкарыстоўваць кладоўку пад каморкай боцмана", – сказала яна.
  
  
  "Гэта ўсё наперадзе", сказаў Гаард.
  
  
  'Што ж?'
  
  
  «Два ангельцы-пасажыры маглі нас бачыць. Нарэшце, Картэр зараз пацыент лазарэта. Страшная трапічная ліхаманка. Заразіўся за адну ноч з міс Феліні.
  
  
  "Пацыентаў змяшчаюць у лазарэт", – сказала яна.
  
  
  Я ведаў, што адбудзецца, але нічога не мог зрабіць з яе пісталетам, накіраваным проста мне ў пупок. І нават калі б яна не ўмела добра страляць, было б страшэнна складана прамахнуцца па мне на такой адлегласці. Яна таксама падстрэліць Гаарда і двух іншых, але я падумаў, што яна спіша іх як неабходныя страты. За маёй спіной пачуліся крокі. Я паспрабаваў сабрацца і зразумеў, што гэта непатрэбна. Затым я ўбачыў, як перада мной выбухнула святло, адчуў, як боль працяў маю галаву і паляцеў у цемру.
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  Я прачнуўся з галаўным болем, які ўжо не быў свежым, і ў мяне ўзнікла думка, што расхістаным часткам цела спатрэбіцца некаторы час, перш чым яны зноў супакояцца. Гэтая голая лямпачка, якая свяціла мне прама ў вочы, мала што рабіла, каб прадухіліць гэтае пачуццё. Я закрыў вочы, стагнаючы, спрабуючы зразумець, хто і дзе я.
  
  
  'Нік?' Жаночы голас.
  
  
  "Што" - прагыркаў я.
  
  
  'Нік?' Зноў гэты настойлівы голас.
  
  
  Нягледзячы на боль, я расплюшчыў вочы. Адразу мой погляд упаў на сеткаватыя дзверы. Я ўспамінаў... Біргіт Аронсен. Яе пісталет. Хтосьці згадаў аб складзе пад каморкай боцмана. Джын таксама забралі. Я перакаціўся на левы бок і ўбачыў, як яна прысела ля борта карабля. Сіняк пад левым вокам сказіць яе твар.
  
  
  Я спытаў. - "Хто даў табе аплявуху?"
  
  
  "Гаард." - Гэты вырадак быў занадта хуткі для мяне. Ён скокнуў на мяне і збіў з ног, перш чым я паспела гэта ўсвядоміць. Потым ён заткнуў мне рот вехцем. Гэты цуд, што ён не разбіў маю камеру, яна была ў мяне на шыі».
  
  
  - Ён адключыў мяне ўдарам ззаду, Джын. Калі радыстка накіравала пісталет мне ў жывот.
  
  
  Дзве дэталі яе гісторыі гучалі не надта добра. Джын сказала гэтую заўвагу аб сваёй камеры занадта нядбайна, як быццам каб пазбегнуць якіх-небудзь падазрэнняў. І як у агента ў яе павінны былі быць нейкія мінімальныя баявыя навыкі. Гаард быў вялікай скацінай, і ён, верагодна, таксама нядрэнна абыходзіўся з кулакамі, але яна ўсё ж магла нанесці нейкі ўрон, і ёй трэба было быць напагатове.
  
  
  "У адваротным выпадку твой сіняк пад вокам дастаткова пераканаўчы", - сказаў я. - Пераканаўчы? Яна пацерла левы бок твару рукой і здрыганулася.
  
  
  Не жадаючы спрачацца з ёй аб тым, ці цалкам яна добрасумленная ў адносінах да Злучаных Штатаў - яна, несумненна, паклялася б у гэтым, а я не мог даказаць сваё падазрэнне, - я з цяжкасцю падняўся на ногі. Маленькая прастора разгойдвалася мацней і хутчэй, чым можна было меркаваць па руху карабля. Мяне ледзь не вырвала. праклён. Чаму Гаард не ужыў наркотык? Ін'екцыя праходзіць праз некаторы час, але ўдар па патыліцы можа прывесці да страсення мозгу, якім вы можаце атрымліваць асалоду ад на працягу некалькіх дзён, тыдняў ці месяцаў. Я спадзяваўся, што мая траўма была часовай.
  
  
  - Нік, ты ў парадку?
  
  
  Рука Джын слізганула мне на стан. Яна дапамагла мне сесці на сталёвыя пліты дна і прыставіла спіну да корпуса карабля. 'У цябе ўсё нармальна?' - паўтарыла яна.
  
  
  - Гэты пракляты карабель працягвае круцiцца, - сказаў я. "Гард нанёс мне страшны ўдар".
  
  
  Яна ўстала перада мной на калені і паглядзела мне ў вочы. Яна памацала мой пульс. Пасля вельмі ўважліва паглядзела мне на патыліцу. Я застагнаў, калі яна дакранулася да гуза.
  
  
  - Трымайся мацней, - сказала яна.
  
  
  Я проста спадзяваўся, што яна не знайшла там нічога зламанага.
  
  
  Джын устала і сказала: «Я не вельмі добра ўмею аказваць першую дапамогу, Нік. Але я не веру, што ў цябе страсенне мазгоў або пералом. Вам проста давядзецца пацярпець некалькі дзён.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Гэта было пасля трох.
  
  
  Я спытаў. - "Гэта яшчэ ўсё на сёння?"
  
  
  - Калі ты маеш на ўвазе, калі гэта той дзень, калі нас злавілі, то так.
  
  
  'Добра.'
  
  
  'Што ж нам зараз рабіць?'
  
  
  «Я буду рухацца вельмі асцярожна, калі ўвогуле змагу рухацца, і спадзяюся, што там, наверсе, нічога не пайшло не так».
  
  
  - Я кажу пра тое, каб выбрацца адсюль, - сказала яна.
  
  
  Я спытаў. – "У цябе ёсць якія-небудзь бліскучыя ідэі?"
  
  
  "Мая камера – гэта скрыня з інструментамі".
  
  
  "Вялікія інструменты там не змяшчаюцца".
  
  
  "Лепш, чым нічога."
  
  
  Я спытаў. – "Яны прынеслі нам абед?"
  
  
  Яна выглядала здзіўленай. - 'Не.'
  
  
  "Паглядзім, ці накормяць яны нас, перш чым мы...".
  
  
  'Добры.'
  
  
  Яна некалькі разоў спрабавала завязаць размову, але здавалася, калі заўважала, што я адмаўляюся адказваць. Я сеў, прыхінуўшыся да металічнага корпуса, і прыкінуўся, што адпачываю. Ці, можа, я не прыкідваўся, бо тое, што я спрабаваў думаць, не дапамагала майму галаўному болю. Пакуль я вырашыў не абмяркоўваць нашу сітуацыю з Джын. Мае галавакружэнні і галаўныя болі не перашкодзілі мне даследаваць нашу прастору, а адсутнасць некаторых неабходных прадметаў прымусіла задумацца, як доўга мы тут прабудзем.
  
  
  Напрыклад, у нашай турме не было прыбіральні. Хоць я і не верыў, што вадаправод ідзе так далёка ніжэй ватэрлініі, я верыў, што часавае жыллё павінна быць абсталявана вядром. Гэта было б не толькі лягчэй для нас, але і было б разумнай санітарнай мерай для самога карабля. І нягледзячы на тое, што каманда прытрымлівалася неахайных у міжнародным маштабе звычаяў гандлёвых судоў, яны ўсё ж утрымлівалі «Ганс Скейельман» у дастатковай чысціні.
  
  
  Я таксама бачыў, што нам не хапала пітной вады. І калі вада і вядро не з'яўляліся б тут да паўночы, я мог выбраць адну з двух непрыемных магчымасцяў: альбо капітан і яго каманда не збіраліся дастаўляць Джын і мяне да Борджыа, альбо захоп Джын быў фікцыяй. Я працягваў думаць, што забойства Ларсен раскрыла маё прыкрыццё, што я зрабіў па яе падгаворванні. Можа быць, гэтай Джын не перашкодзіла б некаторы ціск.
  
  
  Адразу пасля чатырох я спытаў: "Як вы думаеце, на борце "Ганса Скейельмана" ёсць пацукі?"
  
  
  Яна спытала. - "Пацукі?"
  
  
  У яе голасе я ўлавіў некаторы страх. Я больш нічога не сказаў. Я хацеў, каб гэтая думка нейкі час прамільгнула ў яе ўяўленні.
  
  
  - Я не бачыла пацукоў, - сказала яна.
  
  
  – Іх, напэўна, не, – заспакаяльна сказаў я. - Я заўважыў, што "Ханс Скейельман" - незвычайна чысты карабель. Але калі ёсць пацукі, яны жывуць тут, на дне карабля.
  
  
  - Адкуль ты ведаеш, што мы на дне?
  
  
  - Крывізна корпуса, - сказаў я, праводзячы рукой па прахалоднай металічнай пласціне. «Рух вады. Гук.'
  
  
  "Здавалася, што яны неслі мяне вельмі далёка ўніз", - сказала яна.
  
  
  На працягу дзесяці хвілін ніхто з нас не казаў.
  
  
  - Чаму ты падумаў аб пацуках? - нечакана спытала Джын.
  
  
  "Я прааналізаваў патэнцыйныя праблемы, з якімі мы тут маем справу", – сказаў я ёй. «Пацукі таксама частка гэтага. Калі яны стануць агрэсіўнымі, мы можам па чарзе стаяць на варце, пакуль іншы спіць. Гэта заўсёды лепш, чым быць укушанымі».
  
  
  Джын здрыганулася. Я падумаў, не параўнала ці яна свае шорты і футболку з маімі доўгімі штанамі і ваўнянай кашуляй. У яе было шмат мяса, каб адкусіць. І любы разумны пацук схопіцца за яе аксаміцістую скуру, замест таго каб спрабаваць прагрызці маю тоўстую шкуру.
  
  
  — Нік, — ціха сказала яна, — больш нічога не кажы аб пацуках. Калі ласка. Яны мяне палохаюць.
  
  
  Яна села і ўладкавалася побач са мной. Магчыма, я хутка даведаюся, на чыім яна баку.
  
  
  У 5:30 раніцы, пры ўмове, што мой гадзіннік не зламаўся, мне прынеслі ежу. г-н. Туле, старэйшы памагаты, быў галоўным. Побач з ім быў Гаард.
  
  
  Яго адзінымі словамі былі: "Вы абодва спіной да сцяны, калі не хочаце памерці".
  
  
  З ім было чатыры матросы. Адзін з іх навёў пісталет на нашыя ніжнія часткі цела. Іншыя кінулі коўдры і вядро. Затым паклалі ежу і ваду. Г-н. Туле зачыніў сеткаватыя дзверы, уставіў завалу і зачыніў вісячы замак.
  
  
  "Вады хопіць на ўсю ноч", - сказаў ён. - Мы спустошым гэтае вядро раніцай.
  
  
  Ён не дачакаўся нашай падзякі. Пакуль ён быў там, я нічога не казаў, але рашуча прыхінуўся да сцяны. Я не ведаў, што гэта можа са мной зрабіць, калі ён недаацэніць маю сілу ці не, але я не мог дазволіць сабе ўпусціць ніводнай магчымасці. Джын узяла дзве талеркі і сказала: «Гатэль з усімі выгодамі. Яны становяцца бесклапотнымі».
  
  
  - Або ўпэўнена. Не будзем іх недаацэньваць. Гаард сказаў мне, што Борджа наняў усю каманду, акрамя матарыстаў.
  
  
  Яна сказала. - "Матарыстаў-механікаў?"
  
  
  «Вось чаму мы ніколі не бачылі іх падчас ежы. Я не мог адкараскацца ад думкі, што з гэтым караблём было нешта дзіўнае, але я не мог зразумець, што менавіта».
  
  
  — Я таксама не была занадта разумная, Мік.
  
  
  Пасля таго, як мы паелі, мы разаслалі коўдры на сталёвай падлозе, каб зрабіць нешта накшталт ложка. Ставім вядро куды-небудзь у кут наперадзе.
  
  
  «Наша знаходжанне тут прымушае мяне шанаваць каюты», - сказаў я. "Цікава, як пажываюць гэтыя Блокі".
  
  
  Джын нахмурылася. - 'Вы думаеце...'
  
  
  'Не. AX праверыў пасажыраў, хаця мне ніхто не паведаміў, што вы з ЦРУ. Гэтыя Блокі - менавіта тыя, за што яны сябе выдаюць - пара надакучлівых ангельцаў, якім пашанцавала ў футбольным пуле. Нават калі яны падазраюць, што на борце "Ганса Скейельмана" нешта адбываецца, яны ўсё роўна не адкрыюць рота, калі сыдуць на бераг у Кейптаўне. Мы самі па сабе, Джын.
  
  
  - А гэтыя матарысты?
  
  
  - Мы не можам на іх разлічваць, - сказаў я ёй. «У гэтай брыгадзе каля трыццаці ці сарака чалавек Борджа. І ў іх ёсць мы. Яны ведаюць, хто я такі, аж да майго звання Майстра забойцаў. Гаард выпусціў гэта з-пад увагі, калі яму прыйшлося так весела адключыць мяне. І я мяркую, што яны ў роўнай ступені знаёмыя з вашай кар'ерай. Адзінае, чаго я не разумею, дык гэта чаму яны пакідаюць нас у жывых.
  
  
  "Тады мая камера..."
  
  
  «Забудзьцеся зараз аб гэтай камеры. Наш першы клопат - высветліць, на што падобны іх распарадак дня. У нас яшчэ ёсць тры-чатыры дні шляху да Кейптаўна.
  
  
  Ежа была ядомай: сечаны стейк на тосце з бульбай. Відавочна, мы былі на тым жа паянні, што і каманда. Скёрн, стюард, пайшоў насустрач нечым пажаданням - верагодна, сваім уласным - не забяспечыўшы нас ежай, на якую мы, як пасажыры, мелі права і за якую заплацілі. Джын амаль не ела. Я не заахвочваў яе. Яна, здавалася, не разумела, наколькі бескарыснай, на маю думку, яна была, нават нягледзячы на тое, што яна ператварыла сваю камеру ў скрыню з інструментамі. Я з'еў сваю долю і ўсё, што яна не хацела. Я мусіў аднавіць свае сілы. Потым я лёг на коўдру, каб заснуць. Джын выцягнулася побач са мной, але не магла знайсці зручнае становішча. «Мне перашкаджае святло, - сказала яна.
  
  
  - Выключальнік з другога боку дзвярэй, прыкладна ў трох футах ад зашчапкі, - сказаў я.
  
  
  - Мне выключыць яго?
  
  
  "Калі вы можаце дабрацца да яго."
  
  
  Яна прасунула свае тонкія пальцы скрозь сетку, знайшла выключальнік і пагрузіла нашу прастору ў цемру. Яна скарысталася вядром, зноў лягла побач са мной і загарнулася ў коўдру. Хоць на дне карабля было не так ужо холадна, ад вільготнасці ў нас хутка халаднела скура. І смурод з трума таксама не палепшыў нашу абстаноўку.
  
  
  "Шкада, што нам не далі падушкі", - сказала яна.
  
  
  - Папрасі заўтра, - прапанаваў я.
  
  
  «Гэтыя ўблюдкі проста пасмяюцца з мяне».
  
  
  'Магчыма. Ці, можа, яны дадуць нам падушкі. Я не думаю, што з намі так дрэнна звяртаюцца, Джын. Экіпаж мог бы ставіцца да нас нашмат горш, калі б захацеў.
  
  
  Яна спытала. - Вы думаеце над тым, каб выбрацца адсюль? «Мы выберамся адсюль толькі ў тым выпадку, калі хто-небудзь наставіць на нас стрэльбу і скажа «ідзі». Я проста спадзяюся, што яны не ўдараць мяне зноў. Я да гэтага часу чую ў галаве званы».
  
  
  — Бедны Нік, — сказала яна, далікатна праводзячы рукой па маім твары.
  
  
  Джын прыціснулася да мяне ў цемры. Яе сцягна мякка павярнуліся, і я адчуў гарачае цяпло яе поўных грудзей на маёй руцэ. Я хацеў яе. Мужчына не можа ляжаць побач з Джын, не думаючы аб яе панадлівым целе. Але я ведаў, што мне патрэбен сон. Нават пры выключаным святле я працягваў бачыць выбліскі святла, якія ўспыхваюць перад маімі вачыма. Калі б Джын мела рацыю і ў мяне не было страсення мозгу, да раніцы я быў бы ў даволі добрай форме.
  
  
  Яна выпусціла сваё расчараванне з гучным уздыхам. Пасля яна ляжала нерухома.
  
  
  Яна спытала. - "Пацукі прыходзяць, калі цёмна, Нік?"
  
  
  "Вось чаму я не выключаў святло".
  
  
  'Ой.'
  
  
  - А калі іх няма?
  
  
  «Мы не даведаемся пра гэта, пакуль адна з іх не з'явіцца».
  
  
  Джын заставалася клапатлівай. Я задавалася пытаннем, ці быў яе страх перад пацукамі рэальным. Яна працягвала збіваць мяне з панталыку. Альбо яна была вельмі паспяховым агентам, або яна была звар'яцелай, і я не мог зразумець, хто яна на самой справе.
  
  
  "Чорт вазьмі, лепш я буду турбавацца аб неіснуючых пацуках, чым спаць са святлом у вачах", - сказала яна. - Дабранач, Нік.
  
  
  - Дабранач, Джын.
  
  
  Я не спаў усяго некалькі хвілін. Я збіраўся спаць вельмі абачліва, але гэты ўдар па галаве перашкодзіў мне сабрацца з неабходным самавалоданнем. Я пагрузіўся ў глыбокі сон і прачнуўся толькі тады, калі Джын уключыла святло, крыху больш за шэсць раніцы наступнага дня.
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  Мне спатрэбілася тры дні, каб прыдумаць разумны план. Да гэтага часу мая галава досыць зажыла, і мяне гэта не моцна турбуе, калі толькі хто-небудзь не вырашыць стукнуць мяне сапраўды ў тое ж месца. Я вырашыў даверыцца Джын. Яна выдаткавала шмат часу на складанне плана ўцёкаў, але беспаспяхова.
  
  
  Мы абвыклі да таго, што нашы ахоўнікі з'яўляліся тры разы на дзень, каб сабраць брудны посуд, замяніць вядро на новае і прынесці поўны збан вады. Як толькі яны прынеслі вячэру, мы маглі быць упэўнены, што астатнюю частку вечара застанемся адны. Асабліва мяне зацікавілі дзвярныя завесы з сеткай. Абодва былі трывала прымацаваныя да металічнага стрыжня трыма нітамі, а яшчэ тры ніта трывала ўтрымлівалі яго ў сталёвых дзвярэй. Я сумняваўся, што змагу сабрацца з сіламі, каб аслабіць гэтыя балты. Але самі завесы былі падобныя на тыя, што можна знайсці ў вашай уласнай хаце, яны змацоўваліся металічным штыфтам, устаўленым вертыкальна скрозь сталёвыя кольцы.
  
  
  Я спытаў. - "У тваёй камеры ёсць маленькая моцная адвёртка, Джын?"
  
  
  'Так. І яшчэ…»
  
  
  - Не, - сказаў я ёй. "Мы не збіраемся бегчы".
  
  
  'Чаму б і не?'
  
  
  — Калі мы ўдваіх нейкім цудам захопім гэты карабель і будзем трымаць яго на плаву, пакуль нас не падбярэ флот, мы апынемся не бліжэй да «Борджыа» і яго дваццаці тром ракетам, чым цяпер. Я нават не буду спрабаваць вярнуць сваю зброю, Джын. Яна, хістаючыся, ускочыла на ногі, калі «Ханс Скейельман» баразніў хвалі. - Тады навошта табе адвёртка, Нік?
  
  
  «Я маю намер адправіць паведамленне AX, а затым зноў замкнуцца з табой. Як толькі Вашынгтон даведаецца, дзе мы знаходзімся, яны будуць ведаць, як дзейнічаць і што сказаць ураду Эфіопіі».
  
  
  Карабель зноў нырнуў. - Ты абраў выдатную ноч, каб зрабіць гэта, - сказала Джын.
  
  
  - Гэта адна з прычын, па якой я абраў яго. Ці наўрад зараз хтосьці прыйдзе ў боцманскую каморку за нейкімі рэчамі. І малаверагодна, што які-небудзь шум, які мы вырабляем, будзе пачуты.
  
  
  «Ці не рызыкуем мы быць змытымі за борт?»
  
  
  - Не. Я гэта зраблю.
  
  
  "Дзе буду я тады?"
  
  
  - Тут, - сказаў я.
  
  
  Нейкі час яна глядзела на мяне. Затым яна працягнула руку і схапіла мяне за плячо.
  
  
  - Ты мне не давяраеш, Нік, - сказала яна.
  
  
  "Не ва ўсім," прызнаў я. - Ты не забівала Ларсен, Джын. Гэта быў я. Гаард накіраваў на мяне пісталет, але ён паваліў цябе на зямлю перш, чым ты паспела яго дакрануцца. Калі хто-небудзь убачыць мяне сёння ўвечары, ён павінен памерці. Хутка і ціха. Гэта наша спецыяльнасць?
  
  
  'Не.' - Яна адпусціла маю руку. “Я проста збіраю інфармацыю. Чым я магу дапамагчы?'
  
  
  "Падзяліўшыся сваёй інфармацыяй".
  
  
  'Аб чым?'
  
  
  «Калі мяне прывезлі сюды, я быў без прытомнасці; Звязаны на насілках з вехцем ў роце. Але вы, відаць, бачылі, дзе люк на гэтую палубу.
  
  
  — Мы на чатыры палубы ніжэйшыя за галоўную палубу, — сказала яна. «У насавой частцы, там, дзе надбудова на палубе, ёсць люк. Вялікі люк і ўсходы вядуць на другі ўзровень. На тры ніжнія паверхі вядуць вертыкальныя лесвіцы побач з вентыляцыйнымі шахтамі.
  
  
  Я спытаў. – "Галоўны люк адкрываецца на масток?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Гэта павялічвае шанец быць злоўленым".
  
  
  Яна пачала разбіраць камеру. Адвёртка ў шпульцы з плёнкай, была невялікая, таму мне прыйшлося выкарыстоўваць сілу, каб прыслабіць штыфты ў завесах. Карабель шалёна нырнуў, і кут, пад якім ён нырнуў, быў выключна вострым, таму што мы былі так далёка наперад. Калі штыфты адарваліся, Джын утрымлівала дзверы на месцы, пакуль я іх выкручваў.
  
  
  Калі іх не стала, я паклаў іх на нашы коўдры, і мы разам штурхнулі сеткаватыя дзверы. Завесы зарыпелі, а затым разышліся. Мы асцярожна адштурхнулі дзверы дастаткова далёка, каб прапусціць мяне.
  
  
  'Што зараз?' - спытаў Джын.
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. Было крыху менш за дзевяць гадзін.
  
  
  - Мы чакаем, - сказаў я, вяртаючы дзверы на месца. 'Колькі?'
  
  
  - Прыкладна да дзесяці гадзін, калі вахта ўжо напалову скончана і дазорца і дзяжурны ўжо не так пільныя. Калі я не памыляюся, Туле на мосце. Паколькі Гаард бачыў, як я выкінуў Ларсен за борт, у мяне можа быць больш шанцаў з Туле там, наверсе.
  
  
  «Зайдзі ў радыёбудку да адзінаццаці», - сказала Джын. «Па словах Ларсена, Біргітэ Аронсен замыкае яе кожную ноч прыкладна ў гэты час, а затым ідзе ў каюту капітана».
  
  
  - У вас ёсць яшчэ якая-небудзь карысная інфармацыя?
  
  
  Яна задумалася на імгненне. - Не, - сказала яна.
  
  
  Я зачыніў за сабой аканіцы так, што збеглы агляд наўрад ці мог іх становішча выявіць. Але калі я хацеў прымчацца да іх на зваротным шляху, усё, што мне трэба было зрабіць, гэта крыху павярнуць, каб яны зноў адкрыліся. Я абшукаў другую палубу, але не знайшоў вопраткі для непагадзі. Таму я пралез праз адтуліну ў цэнтры люка, які вядзе на галоўную палубу, і агледзеў частку каюты боцмана. Адзін з матросаў пакінуў у бочцы старыя штаны і плашч. Я зняў штаны і туфлі і ўлез у вузкія штаны і куртку.
  
  
  "Hans Skejelman" ішоў у непагадзь. Кожны момант нос гушкала ў хвалях, і я чуў, як вада разбіваецца аб паўбак. Я капаўся ў каморы, пакуль не знайшоў кавалак брызента, які паклаў на палубу побач з люкам, які выходзіў вонкі, і два меншыя кавалкі, якія можна было выкарыстоўваць як ручнікі. Я таксама знайшоў плашч, які мне пасаваў. Я зняў куртку, зняў кашулю і завадатараў яе ў штаны і туфлі. Пасля я зноў надзеў куртку.
  
  
  Я пагасіў святло. У апраметнай цемры я паклаў руку на рычаг, які прыводзіў у дзеянне ўсе замкі люка, і стаў чакаць, пакуль "Ганс Скейельман" праб'е хвалю і зноў усплыве. Тады я адкрыў люк і праслізнуў унутр. З усёй магчымай хуткасцю я пабег па мокрай палубе да насавой надбудовы.
  
  
  Нос карабля зноў пагрузіўся, і я адчуў, як ззаду мяне ўзвышаецца сцяна вады. Я кінуўся на надбудову і ўчапіўся ў парэнчы, калі хваля стукнула мяне. Яна пляснула мяне аб метал і выціснула паветра з маіх лёгкіх. Вада раўла вакол мяне, прыцягваючы мяне і спрабуючы сцягнуць у цёмную Атлантыку. Я адчайна ўчапіўся ў парэнчы, задыхаючыся і змагаючыся з хваляй галавакружэння.
  
  
  Калі вада шкла мне па шчыкалатку, я працягнуў рух уздоўж левага борта карабля. Я трымаўся за парэнчы і прыціскаўся да надбудовы як мага бліжэй. Мосцік быў на вышыні трох палуб, і малаверагодна, што там знаходзіліся афіцэры ці дазорцы. Яны будуць у рулявой рубцы, з рулявым. І калі яны не бачылі, як я ішоў па палубе, яны б не ўбачылі мяне зараз.
  
  
  Наступная хваля нагнала мяне, калі я дабраўся да трапа левага борта. Я абхапіў рукамі перакладзіну і павіс. Моц хвалі тут была не такая моцная, але з-за таго, што я быў на борце карабля, мяне з большай верагоднасцю пацягнула б за борт. Трэцяя хваля абрынулася на палубу якраз у той момант, калі я быў каля надбудовы, і толькі невялікая колькасць вады выплюхнулася на мае шчыкалаткі.
  
  
  Я прыхінуўся да задняй сценкі надбудовы і дазволіў свайму дыханню прыйсці ў норму. Мы былі недалёка ад экватара, таму вада была не такой халоднай, каб нямелі ногі. Я выйграў першы раунд у мора. Але потым быў яшчэ другі бой - шлях назад у пакой боцмана. Для гэтага мне спачатку трэба было ўвайсці ў радыёрубку, вывесці Біргіт Аронсен са строю і перадаць сваё паведамленне.
  
  
  Я праверыў галоўную палубу паміж двума надбудовамі. Вялікая частка яе была ў цемры, хоць святло лілося з задніх ілюмінатараў. Я спадзяваўся, што калі хто-небудзь убачыць мяне, то падумае, што я член экіпажа, проста які выконвае сваю працу. Я падышоў да цэнтра карабля і хутка адкрыў люк, які вядзе ў калідор, які ідзе па ўсёй даўжыні насавой надбудовы. Люк не выдаваў асаблівага шуму пры адкрыцці і закрыцці, а рыпанне і стогны Ганса Скейельмана павінны былі заглушыць мае гукі і рухі. Я моўчкі падкраўся наперад і прыслухаўся да адчыненых дзвярэй радыёрубкі. Я нічога не чуў. Калі аператар праслухоўваў якія-небудзь запісы, яны альбо былі настроены ціха, альбо яна была ў слухаўках. Я зазірнуў унутр. Яна была адна. Я ўвайшоў, быццам мне трэба было нешта шукаць у радыёрубцы.
  
  
  Біргітэ Аронсен сядзела за прыборнай панэллю злева ад мяне. Яна падняла погляд, калі мая рука выгнулася да яе шыі. Яна памерла, не паспеўшы крыкнуць. Я хутка злавіў цела і адцягнуў яго ад які ляжаў перад ёй ключа. Гучны шум не меў значэння, калі сістэма не была падключана да каюце капітана.
  
  
  Я павярнуўся і асцярожна зачыніў дзверы. Я праверыў пульс і вочы Біргіты, каб пераканацца, што яна мёртвая. Затым я засунуў цела пад прыборную панэль, каб не спатыкнуцца аб яго. Вялікі перадатчык быў ля сцяны правага борта. Калі я ўбачыў яго, я ледзь мог здушыць пераможны вокліч. У яго было значна больш магутнасці, чым я думаў.
  
  
  Выставіў частату, узяў ключ і падключыў напрамую да перадатчыка. У мяне не было часу разбірацца, як працуе прыборная панэль. Я спадзяваўся, што кнопкі наладкі працуюць адносна добра, і хто б ні быў на дзяжурстве ў Бразіліі ці Заходняй Афрыцы - я не быў упэўнены, дзе мы знаходзімся, але мы вызначана былі ў межах дасяжнасці адной з гэтых падслухоўваючых станцый - ён не спаў на дзяжурстве .
  
  
  Код быў простай справаздачай аб сытуацыі, па-чартоўску бессэнсоўным для нейкага варожага агента, які выпадкова б узламаў яго. Ён утрымліваў каля сарака фраз, кожная з якіх была скарочана да некалькіх груп з чатырох літар. Маё паведамленне, якое папярэднічае і зачыняецца сігналам апазнавання, дало мне пяць груп для адпраўкі. Я спадзяваўся, што людзі, якія запісалі гэта, неадкладна перададуць Хоўку, таму што ён быў адзіным, хто мог зразумець гэтую камбінацыю фраз, якую я абраў.
  
  
  'N3. Злоўлены ворагам. Працягваю місію. Працую з іншым агентам. N3.'
  
  
  Ён паслаў паведамленьне двойчы. Затым я ўставіў ключ зваротна ў панэль кіравання, адключыў перадатчык ад эфіру і пераналадзіў яго на зыходную даўжыню хвалі. Нік падышоў да дзвярэй на дыбачках.
  
  
  У калідоры пачуўся голас. «Чаму радыёрубка зачынена?»
  
  
  «Можа быць, яна пайшла ў каюту старога крыху раней». Смех. Захлопванне люка, магчыма, люка, які вядзе на галоўную палубу. Мужчыны размаўлялі па-італьянску.
  
  
  Ім спатрэбіцца як мінімум дзве хвіліны, каб дабрацца да кармавой надбудовы. Пакуль я быў зачынены ў радыёрубцы, я мог зымправізаваць некаторыя падказкі, якія ўводзяць у зман. Я выцягнуў цела Біргіттэ з-пад панэлі кіравання і расцягнуў яе на спіне. Я сцягнуў з яе швэдар праз галаву і сарваў з яе станік. Затым я сцягнуў з яе штаны, разарваў тканіну вакол маланкі і разарваў яе трусікі. Я сцягнуў штаны з адной нагі, але дазволіў ім часткова звісаць з іншай. Нарэшце я рассунуў ёй ногі. Гледзячы на ??яе хударлявае цела, я задаваўся пытаннем, што знайшоў у ёй капітан. Магчыма, толькі тое, што яна была даступная.
  
  
  Эфектыўнае расследаванне хутка пакажа, што Біргітэ не забіў нейкі гвалтаўнік. Прафесійная дбайнасць таксама выявіла б некаторыя сляды Ніка Картэра, такія як адбіткі пальцаў і, магчыма, валасы. Але калі я выслізнуў за дзверы і хутка накіраваўся да люка, я вырашыў, што малаверагодна, каб "Ганс Скейельман" быў абсталяваны для такога расследавання. Я разлічваў, што капітан будзе так засмучаны тым, што здарылася з яго палюбоўніцай, што не праверыць мае рухі, акрамя беглага агляду. І гэта паказала б, што я быў зачынены ў сваёй клетцы.
  
  
  Ніхто не крычаў і не атакаваў мяне, калі я з'явіўся на галоўнай палубе. Я прабраўся да борта надбудовы і разлічыў свой спрынт наперад, каб дабрацца да трапа, калі вада дагоніць нос і хлыне на карму. Я толькі што зрабіў гэта. Мая другая спроба прывяла мяне прама да пярэдняй часткі надбудовы, і зноў хваля стукнула мяне аб метал, чапляючыся за парэнчы.
  
  
  Я ў добрай форме, маё цела моцнае і мускулістае. Паколькі сіла і цягавітасць з'яўляюцца каштоўнай зброяй у маім рамястве, я трымаў іх на першым месцы. Але ніхто не можа заваяваць мора адной тупой сілай. Я мог бы сядзець там, дзе я быў, усю ноч, але сонца ўзыдзе да таго, як мора супакоіцца. Аднак у той момант у мяне не было сілы рухацца наперад. Я пачакаў з яшчэ двума хвалямі, якія стукнулі мяне аб надбудову. Калі я паспрабаваў разлічыць іх час, я зразумеў, што магу атрымаць толькі прыблізнае значэнне інтэрвалу паміж дзвюма вадзянымі сценамі, якія перакрываюць палубу.
  
  
  Да гэтага часу дрэннае надвор'е было маім саюзнікам. Цяпер, калі я не пабягу наперад і не прабяруся праз люк, мяне можа выкінуць за борт. І здавалася, што гэта будзе на грані. Я спрабаваў прабегчы міма стралы, якая была бачная толькі як слабая чорная постаць, тады я ўсё яшчэ мог паспрабаваць схапіцца за яе, калі я наўрад ці паспею зрабіць гэта за адзін раз.
  
  
  Вада зноў паднялася, хваля такая ж ярасная і высокая, як і папярэдняя. Нос толькі пачаў падымацца і вада сцякала, калі я пачаў ісці наперад, ледзь не падаючы на слізкую палубу. Вада патрапіла мне на калені. Потым да шчыкалатак. Я падняў ногі і пабег наперад так хутка, як толькі мог. Я прайшоў пагрузачную стралу. Нос карабля нырнуў - занадта хутка, - але я не мог спыніць свой шалёны парыў і схапіцца за мачту.
  
  
  Я пачуў які ўсмоктвае, які б'е гук вады, якая кружыцца вакол носа. Я паглядзеў уверх і ўбачыў белую пену высока нада мной, а надбудовы на шляху мяне ўжо не было відаць.
  
  
  Я нырнуў наперад і памаліўся, каб не памыліцца і не стукнуцца аб люк ці металічны выступ, пад якім мне трэба было мінуць. Я ўсведамляў, што на мяне падаюць тоны вады.
  
  
  Цяпер маё цела было амаль на адным узроўні, і здавалася, што толькі пальцы ног датычацца палубы. Я адчуў, як мае рукі закранулі сталёвыя дзверцы люка, і ўчапіўся ў рычаг, які зачыняе заціскі. Вада асела на ніжнюю частку майго цела, прыціснуўшы мяне да палубы і спрабуючы адкінуць назад да надбудовы, каб выкінуць за борт. Мае пальцы закранулі рычага. Мая левая рука саслізнула, але правая выстаяла, калі запясце разгарнулася, і пакутлівы боль працяў маю руку. На імгненне мне здалося, што мае плечавыя суставы паслабяцца.
  
  
  Кліпса, якая закрывала пояс маіх штаноў, расшпілілася. Хваля часткова сарвала з мяне штаны. Вада закружылася пад падстрэшкам, удараючы соллю ў вочы і прымушаючы мяне затрымаць тое нямногае, што ў мяне засталося. Мая галава пачала хварэць там, дзе мяне ўдарыў Гаард, упершыню за гэты вечар. Калі б "Ганс Скейельман" хутка не падняў свой нос з вады, я быў бы ўсяго толькі некалькімі шмаццём, якія плаваюць над паўбак.
  
  
  З неверагоднай маруднасцю нос грузавога карабля зноў пачаў паднімацца. Вада скацілася з майго твару і сцякала з майго цела. Мокрыя штаны заблыталіся вакол маіх шчыкалатак, таму мне прыйшлося рукамі падцягвацца наперад, выкарыстоўваючы ручку люка. У роспачы я скінуў з сябе мокрую тканіну. Карабель цяпер хутка паднімаўся, хутка дасягаючы грэбеня заліва і рыхтуючыся зноў пагрузіцца ў новую сцяну вады.
  
  
  Я паспрабаваў падняць рычаг. Нічога не здарылася. Я зразумеў, што ня так. Мая вага на рычагу ссунуў яго нашмат тужэй, чым было неабходна, каб зачыніць воданепранікальную пераборку. Але веданне таго, чаму рычаг не рухаецца, мала дапаможа мне, калі прыйдзе наступная хваля; У мяне не было сілы вытрымаць яшчэ адзін смерч.
  
  
  «Ганса Скейельман» усё яшчэ ныраў. Я разгарнуўся на паўабарота і ўдарыў левым плячом па рычагу. Ён пайшоў наверх. Я рыўком адкрыў люк, ухапіўся за край і праслізнуў унутр. Мая левая рука ўчапілася ў рычаг усярэдзіне. Калі я ўпаў, мне ўдалося ўхапіцца за гэты рычаг. Люк зачыніўся за маёй спіной. Вада хлынула на палубу нада мной, калі я дарэмна замыкаў люк. Мая рука была занадта блізка да цэнтру люка.
  
  
  Я адштурхнуўся назад і рэзка павярнуўся, мая правая рука моцна ўдарыла па рычагу. Вада капала ўнутр, калі я захлопваў заціскі. Мая галава стукнулася аб сталёвы люк. Я застагнаў, калі боль працяў мой чэрап. Успыхнулі яркія агні, і я цяжка ўпаў на брызент, разасланы на палубе. Свет перавярнуўся ў мяне на вачах - ці то ад руху карабля, ці то ад чарговага ўдару па галаве. Я не мог гэтага сказаць.
  
  
  Пакуль «Ханс Скейельман» баразніў ваду, я паўстаяў на каленях, напаўляжаў на брызентавым брызенце, спрабуючы не ванітаваць. Мае лёгкія хварэлі, калі я ўцягваў паветра. Маё левае калена было пашкоджана, і мне здавалася, што мая галава вось-вось узарвецца асляпляльным магутным выбухам.
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  Я не адпачываў больш за дзве-тры хвіліны, хоць здавалася, што паўгадзіны. Мой гадзіннік паказваў 10.35, але з такім жа поспехам магло быць 9.35 ці 11.35. Я мог толькі здагадвацца пра змену часавага пояса.
  
  
  Я знайшоў выключальнік і ўключыў святло. Вельмі асцярожна я зняў плашч, які моцна нацягнуў на сябе, перш чым пакінуць гэты пакой. Пасля таго, як я выцер рукі аб кавалак палатна, я асцярожна дакранулася да сваіх валасоў. Яны былі яшчэ вільготным па краях, але сухім зверху. Я зблытаў іх, каб схаваць мокрыя шматкі. Затым я зняў цырату. Я кінуў яе на палатно і пачаў выціраць цела. Я пераканаўся, што высах, затым згарнуў маленькі кавалак палатна і цырату ў вялікі кавалак і пранёс гэты скрутак праз каюту боцмана. Я паклаў яго ў шафу за іншымі рэчамі і палатном.
  
  
  Раптам я пачуў гукавы сігнал. Я схапіў кавалак металічнай трубы і хутка павярнуўся. Люк на ніжнюю палубу адчыніўся. Я скурчыўся, каб падскочыць, калі ўбачыў доўгія валасы і цёмныя вочы.
  
  
  'Нік?' - сказала Джын.
  
  
  "Вы лепш былі б там," сказаў я ёй.
  
  
  «Заставацца ўнізе і чакаць у гэтай дзірцы зводзіла мяне з розуму. Вы адправілі паведамленне?
  
  
  'Так.' Я паказаў на палубу, дзе вакол плёскалася некалькі дзюймаў вады.
  
  
  - Не падыходзь далей, - сказаў я ёй. - Калі мы не пакінем там вадзяны след, не будзе ніякіх доказаў таго, што мінулай ноччу мы калі-небудзь пакідалі нашу турму. Трымайся далей ад гэтых усходаў на некаторы час.
  
  
  Усё яшчэ голы, я сабраў свае туфлі, шкарпэткі, кашулю і мокрыя трусы. Я нахіліўся і дазволіў ім упасці праз люк на ніжняй палубе. Затым я адвёў свой твар дастаткова далёка, каб Джын магла бачыць.
  
  
  «Вазьмі анучу, каб выцерці ногі. Я спушчу іх праз дзірку.
  
  
  Я пачакаў, пакуль не пачуе яе на лесвіцы. Затым я сеў на край люка і асцярожна прасунуў ногі ў адтуліну. Я адчуваў, як грубая тканіна выцірае іх.
  
  
  - Добра, - сказала яна.
  
  
  Я хутка спусціўся па трапе, зачыніў за сабой люк і павярнуў дзяржальню. Дайшоўшы да палубы, я паглядзеў на Джын. Яна стаяла побач са мной, трымаючы ў руцэ шорты.
  
  
  "Гэта ўсё, што я змагла знайсці", - сказала яна.
  
  
  - Паспяшайся, - загадаў я. "Вернемся да нашай клеткі".
  
  
  Я нацягнуў штаны, але не звярнуў увагі на астатняе адзенне. Джын перастала апранаць мокрыя штаны. Дабраўшыся да сваёй турмы, мы кінулі вопратку на коўдру. Пакуль я важдаўся з сеткаватым дзвярыма, каб вярнуць яе на месца, Джын парылася паміж вечкамі і выхапіла шарнірныя штыфты. Нам спатрэбілася дзесяць хвілін, каб вярнуць іх на месца.
  
  
  Я выцер заднюю сценку рукой і забрудніў пальцы. Пакуль я наносіў бруд на штыфты і завесы, Джын зноў сабрала сваю камеру. Наступная праблема - як растлумачыць мокрую бялізну Джын і мокрыя джынсы?
  
  
  Я спытаў. — "Ты сёння ўвечары выпіла столькі вады, колькі хацела? Яна ўзяла збан і зрабіла вялікі глыток. Затым я прапаласкаў салёны прысмак з рота. У ім усё яшчэ было дастаткова вады, каб намачыць куток коўдры. Я кінуў трусы і джынсы на мокрае месца.
  
  
  — Мараль усяго гэтага такая: не займайся каханнем у дрэннае надвор'е, паставіўшы ногі побач са збаном з вадой, — сказаў я.
  
  
  Яе смех адбіваўся ад сталёвых сцен. «Нік, - сказала яна, - ты цудоўны. Колькі часу ў нас ёсць?
  
  
  Я паглядзеў на гадзіннік. "Калі яны прыйдуць сёння ўвечары, яны будуць тут праз паўгадзіны".
  
  
  Рука Джын слізганула мне на стан. Яна закапалася вуснамі ў клубок валасоў на маіх грудзях. Затым яна паглядзела на мяне, і я нахіліўся, каб пацалаваць яе. Яе вусны былі цёплымі, як скура яе голай спіны.
  
  
  «Я ведаю, як сабраць доказы таго, што мы былі занадта занятыя, каб пакінуць клетку», - хрыпла сказала яна. «На коўдрах застанецца дастаткова слядоў».
  
  
  Я зняў з яе апошнюю частку адзення, і мае рукі рушылі ўверх па яе целе, абхапіўшы яе вялікія грудзі. У гэтага была яшчэ адна карысць, калі меркаваць, што нашы турэмшчыкі знойдуць Біргіту і правядуць расследаванне па графіку. Калі мы з Джын былі занятыя каханнем, яны не турбавалі б нас пытаннямі аб тым, што менавіта адбылося ў радыёрубцы. Я ўсё яшчэ не зусім давяраў ёй. Яна хацела, каб гэта было хутка і люта. Я наўмысна рабіў гэта павольна і спакойна, выкарыстоўваючы свае рукі і рот, каб давесці яе да ліхаманкавага аргазму. «Паспяшайся, Нік, пакуль яны не прыйшлі», — паўтарала яна. Не прайшло і пяці хвілін, і мы ляжалі побач на чахлах, калі люк, які вядзе на нашу палубу, расхінуўся і з'явіўся ўзброены матрос.
  
  
  - Дазволь мне разабрацца з гэтым, Нік, - прашаптала Джын.
  
  
  Я прарычэў сваю згоду. Калі яна збіралася здаць мяне, яна знайшла спосаб.
  
  
  - Яны тут, - сказаў марак Гаарду. "Я ўжо казаў табе..."
  
  
  - Карабель тоне? - закрычала Джын, ускокваючы на ногі і хапаючыся за сетку.
  
  
  Сад утаропіўся на яе аголенае цела, і ў яго адвісла сківіца. — Мы тонем, Нік, — закрычала яна, павярнуўшыся да мяне. "Мы не тонем", - сказаў Гаард.
  
  
  Яна тузанула сетку. - Выпусціце мяне адсюль, - сказала яна. Дзверы затрэслася пад сілай яе лютай атакі. "Я не хачу патануць, калі карабель тоне".
  
  
  - Заткніся, - раўнуў Гаард. Ён паглядзеў на маё аголенае цела, часткова прычыненае коўдрай, і засмяяўся. «Падобна, вы спрабавалі супакоіць даму, Картэр, - сказаў ён. - Я спрабаваў яе супакоіць, - суха адказаў я. «На жаль, наш збан з вадой упаў з-за гэтай гайданкі. Вось калі б вы былі так ветлівыя ...
  
  
  - Ідзі да д'ябла, - раўнуў ён.
  
  
  «Мы тонем», - істэрычна закрычала Джын, калі на вочы навярнуліся слёзы. - Выпусціце мяне, містэр Гаард. Я зраблю ўсё для цябе. Усё. Выпусці мяне.
  
  
  - Табе яшчэ мала таго, што было сёння ўвечары?
  
  
  - Па-чартоўску міла, - сказала Джын, усхліпваючы яшчэ гучней. «Феліні, калі ты не заткнешся, я папрашу матроса прастрэліць тваю глотку», холадна сказаў Гаард. Ён паглядзеў на мяне. - Як доўга гэта працягваецца, Картэр?
  
  
  'Усю ноч. Яна была б у парадку, калі б вы не ўмяшаліся. Я сапраўды думаю, што вам варта даслаць сцюарда ўніз з глытком віскі для Джын.
  
  
  «Паслаць сцюарда ўніз? Ты хоць уяўляеш, якое гэта на палубе, Картэр?
  
  
  - Адкуль мне ведаць?
  
  
  "Я думаю." - Ён агледзеўся. - Я сказаў капітану Эргенсену, што тут вы ў бяспецы. Але калі хтосьці забіў палюбоўніцу старога, можна чакаць, што ён на нейкі час ашалее.
  
  
  Я сказаў. - Яна яго палюбоўніца?
  
  
  «Біргітэ, сувязістка».
  
  
  - Худая жанчына з пісталетам, - сказаў я.
  
  
  'Так. І нехта згвалтаваў і забіў яе мінулай ноччу. Я сказаў капітану, што гэта ня ты. Вы павінны быць рады, што гэта так.
  
  
  Гаард і матрос пайшлі. Джын прыціснулася да сцяны, пакуль яны не зачынілі люк, яе рыданні рэхам разносіліся па невялікай прасторы. Калі яна адвярнулася ад металу і пачала ўхмыляцца, я паглядзеў на яе прыжмуранымі вачыма.
  
  
  - Табе лепш галасіць яшчэ гучней, - прашаптала я. «Можа быць, яны слухаюць. Гэта выдатна, але трэба працягнуць яшчэ пяць хвілін».
  
  
  Яна пратрымалася яшчэ чатыры хвіліны. Гэта было такое добрае шоў, што я вырашыў, што гэтай вар'ятцы дыбачцы з ЦРУ можна давяраць.
  
  
  Не было чаго сказаць аб тым, што павінна было адбыцца, і мне не падабалася схадзіць з шляху AX, але пакуль адзін з нас верне дадзеныя ў Злучаныя Штаты, мы зможам ўразіць Борджа.
  
  
  Джын сядзела на коўдры і глядзела на мяне. - Ён сказаў «згвалтаванне», Нік?
  
  
  - Я раскажу табе, што здарылася, Джын, - сказаў я.
  
  
  Я распавёў ёй усю гісторыю, уключаючы змест паведамлення, якое я адправіў.
  
  
  — Я не думала, што табе трэба было гвалтаваць жанчыну, Нік, — сказала яна, праводзячы рукой па маёй назе.
  
  
  У Кейптаўне мы так доўга не затрымаліся. Джын і я былі ў выдатным становішчы, каб судзіць пра гэта. Мы былі ў якарным адсеку. Што б «Гансу Скейельману» ні даводзілася разгружаць у Кейптаўне, для гэтага не патрабавалася ніякіх партовых збудаванняў. Такім чынам, мы стаялі на якары ў гавані шэсць гадзін трынаццаць хвілін.
  
  
  Аднак сярод тых, хто пакідаў карабель, былі Блокі. Гэта прыйшло мне ў галаву, калі на наступны дзень містэр Туле і чатыры матросы прыйшлі за Джын і за мной. Надвор'е ў мыса Добрай Надзеі было не вельмі прыемным, але капітан, відаць, вырашыў, што нам трэба адпачыць на палубе.
  
  
  - Як наконт душа і чыстага адзення? - сказаў я Туле.
  
  
  - Калі хочаш, - сказаў ён.
  
  
  Толькі адзін матрос быў на вахце, калі я прымаў душ, і было ясна, што Туле лічыў Джын значна больш небяспечным чалавекам, паколькі ён уважліва сачыў за ёй, калі яна прымала душ. Але калі я пераапранаўся, у мяне не было магчымасці выцягнуць з багажу Гюго, Вільгельміну ці П'ера; людзі на борце карабля былі прафесіяналамі.
  
  
  Да канца дня нас адправілі на масток для допыту капітанам Эргенсенам. - Баюся, я западозрыў вас у жудасным злачынстве, містэр Картэр, - сказаў капітан.
  
  
  'Г-н. Гаард сказаў мне нешта падобнае мінулай ноччу, - сказаў я.
  
  
  "Вы - варожы агент на борце", - сказаў ён. "Гэта мае сэнс толькі ў тым, што я падазраю цябе".
  
  
  'Што здарылася?' Я папрасіў.
  
  
  Ён перавёў погляд з Джын на мяне, а затым зноў на Джын. - Ты ведаеш гэта, ці не так?
  
  
  Капітан Эргенсэн хацеў пагаварыць аб сваім горы. Біргітэ Аронсен плавала пад яго пачаткам некалькі гадоў, і іх адносіны ўжо сталі прадметам жартаў сярод экіпажа. Джын і я былі незнаёмцамі, якім ён мог расказаць пра сваё ціхае каханне да яе. У Норфалку яна адбіла заляцанні аднаго марака, і менавіта гэты чалавек зараз падазраваўся Эргенсенам у забойстве і згвалтаванні. "Я высадзіў яго ў Кейптаўне", - сказаў капітан, заканчваючы сваё апавяданне.
  
  
  "Значыць, ён збег, каб згвалтаваць кагосьці яшчэ", - сказала Джын. 'Не зусім.' У смеху капітана не было ні кроплі гумару. — У генерала Борджа ёсць сувязі па ўсёй Афрыцы. І чаго вартае жыццё нарвежскага марака на гэтым небяспечным кантыненце?
  
  
  Вярнуўшыся ў нашу турму, Джын сказала мне: "Цяпер з-за нас забіты невінаваты чалавек".
  
  
  'Невінаваты?' - Я паціснуў плячыма. «Джын, ніхто з тых, хто працуе на Борджа, не невінаваты. Я ўсімі магчымымі спосабамі пастараюся знішчыць ворагаў».
  
  
  «Я не думала пра гэта раней, - сказала яна.
  
  
  Джын уяўляла сабой дзіўнае спалучэнне нявіннасці і праніклівасці. Хоць яна і так ужо некалькі гадоў працавала агентам, ёй нячаста ўдавалася ўсё абдумаць. Я задаваўся пытаннем, ці стане яна дапамогай або клопатам, калі мы сустрэнем гэтага Борджыа. Наша палубная практыка стала паўсядзённай руцінай. Праз дзень нам дазволілі прыняць душ. І я пачаў гуляць у шахматы з капітанам.
  
  
  Аднойчы ноччу, калі мы зноў былі ў трапічных водах, ён паслаў па мяне. Джын засталася на ложку пад каютай боцмана. Ён загадаў замкнуць мяне ў яго каюце з ім адным.
  
  
  Я спытаў у яго. – "Ты не рызыкуеш?"
  
  
  «Я рызыкую сваім жыццём супраць вашага інтэлекту, містэр Картэр, - сказаў ён на сваёй дрэннай ангельскай. Ён дастаў са скрыні шахматныя фігуры і дошку. - Генерал Борджа вельмі хоча сустрэцца з вамі. Што вы збіраецеся рабіць, містэр? Картэр?
  
  
  'Зрабіць што?'
  
  
  «Амерыканцы ніколі раней не дасылалі агента па генерала. Ён ведае аб вашым рангу Кілмайстра. Я ўпэўнены, што ён хутчэй завербуе вас, чым карае смерцю.
  
  
  "Цікавы выбар".
  
  
  - Вы гуляеце са мной у вашыя гульні, містэр. Картэр. З генералам Борджа ў вас не будзе часу на гульні. Падумайце аб тым, каму вы хочаце служыць».
  
  
  На наступны вечар мы спыніліся ў Чырвоным моры, калі побач з «Гансам Скейельманам» манеўраваў пагрузчык. Пярэдняя пагрузачная страла перамяшчала ракеты да ўнутранай часткі пагрузчыка. Мы з Джын перабраліся ў яго грузавую частку, якую ззаду трымалі пад прыцэлам нарвежскія маракі, а спераду пад прыцэлам арабы з вінтоўкамі, якія стаялі на рубцы. г-н. Гаард суправаджаў нас.
  
  
  Я прыхінуўся да драўляных парэнчаў і глядзеў, як «Ганс Скейельман» сплывае. Спачатку я бачыў толькі левы агонь, але затым прасвет павялічыўся, і я ўбачыў белае святло на карме.
  
  
  «Я не думаў, што буду сумаваць па гэтым начоўках, але я ўжо сумую па ім», - сказаў я.
  
  
  За маёй спіной аддаваліся загады на арабскай мове. Я не паказаў, што зразумеў.
  
  
  «Вашы грошы за квіток ідуць на добрую справу», - сказаў Гаард.
  
  
  - Борджа? - спытала Джын.
  
  
  'Так. Ты таксама паедзеш да яго.
  
  
  Яго італьянскі быў жудасны, але каманда яго разумела. Яны суправаджалі нас пад палубай, і мы былі зачынены ў каюце. Апошняе, што я бачыў, быў узнімальны ўверх трохкутны ветразь. Рух нашага карабля падказаў нам курс па моры да эфіёпскага ўзбярэжжа.
  
  
  З урыўкаў гутарак, падслуханых скрозь драўляныя сцены, я зрабіў выснову, што мы недзе на поўнач ад Асаба і на поўдзень ад Масауа. Мы кінулі якар. На борт узнялася група мужчын. Ракеты перамяшчалі па палубе. Некалькі разоў я чуў гук адчыняных пакавальных скрынак.
  
  
  "Наколькі бяспечныя гэтыя ракеты?" - спытаў я шэптам у Джын.
  
  
  'Я не ведаю. Мне сказалі, што Борджа не краў дэтанатары для ядзерных боегаловак, і я ведаю, што ў іх няма паліва.
  
  
  Калі б гукі, якія я працягваў чуць, былі тым, чым я думаў, то Борджыа стварыў бы даволі кампетэнтную арганізацыю. Большасць людзей схільныя думаць, што ракеты - гэта проста цыліндрычныя машыны для забойства, якія складаюцца з дзвюх ці трох частак. Але насамрэч яны складаюцца з незлічонага мноства частак, і толькі добрая, вельмі вялікая брыгада на чале са спецыялістам па ракетах можа разабраць тры за адну ноч. Над намі гучала так, быццам там сапраўды працавала неабходная працоўная сіла.
  
  
  У салоне стала душна. Эрытрэйскае ўзбярэжжа Эфіопіі - адзін з самых гарачых рэгіёнаў у свеце, і сонца хутка падымалася ўверх. Праз некалькі хвілін дзверы каюты адамкнулі і адчынілі. У дзвярах з'явіўся Гаард з рускім аўтаматам у руцэ. За ім стаялі два матросы са зброяй. Трэці матрос нёс вузел з адзеннем. - Ты ведаў, куды едзеш, Картэр, - сказаў Гаард. «Калі б мне падышлі твае боты, я дазволіў бы табе клыпаць па пустыні ў тапачках».
  
  
  - Я ведаў пра Данакіла, - прызнаўся я. "Ты ўзяў увесь рыштунак для пустыні з маёй спартыўнай сумкі?"
  
  
  - Не, толькі боты і тоўстыя шкарпэткі. Тое ж самае і з міс Феліні. Вы таксама адзенецеся па-туземнаму.
  
  
  Ён кіўнуў мужчыну з адзеннем. Мужчына выпусціў яе на драўляную палубу. Яшчэ адзін ківок ад Гаарда. Ён падаўся з каюты. Гаард адышоў да дзвярэй. Пісталет-кулямёт у абавязковым парадку наводзіўся на нас.
  
  
  - Пераапраніся, - сказаў ён. “Белы чалавек не можа змяніць колер скуры. Але калі хтосьці знойдзе львоў і гіен, якія, загрызуць вас, я не хачу, каб вас даведаліся па вопратцы. Усё будзе мясцовае, акрамя вашых чаравік і гадзінніка. Ён выйшаў, бразнуў дзвярыма і замкнуў іх.
  
  
  - Мы робім тое, што ён кажа, Нік? - спытаў Джын.
  
  
  "Вы ведаеце альтэрнатыву, пры якой яны не прыстрэліць нас адразу?"
  
  
  Мы пачалі распранацца. Гэта быў не першы раз, калі я насіў арабскае адзенне, і я ведаў, што гэтыя нязграбныя з выгляду адзенні былі значна больш практычнымі, чым усё, што мы бачым у заходнім свеце. Карычневая тканіна была грубай навобмацак, а ў салоне з збедненым кіслародам было непрыемна горача. Я на імгненне зняў галаўны ўбор.
  
  
  - Што мне рабіць з гэтым вэлюмам? - спытаў Джын.
  
  
  «Заткніся, - параіў я ёй. — І трымай сваё верхняе адзенне, якое шчыльна прылягае да цела. Большасць мужчын тут мусульмане. Яны сур'ёзна ставяцца да сімвалаў жаночай цноты».
  
  
  Гаард вярнуўся і загадаў нам сысці з лодкі. Я надзеў галаўны ўбор, і мы падняліся наверх. Сонца асвятляла блакітныя воды маленькай бухты, дзе мы кінулі якар, а пяскі пустыні распасціраліся на захад. Мы спусціліся ў маленькую лодку па вяровачнай лесвіцы. І неўзабаве нас даставілі на бераг.
  
  
  Джын оглянуласт у пошуках машыны. Гэтага не было. - Пойдзем, - сказаў Гаард.
  
  
  Мы прайшлі тры кіламетры ўглыб. Двойчы мы праходзілі дарогі, каляіны па пяску і скалах вялікіх грузавікоў. Яны не выглядалі занадта занятымі, але кожны раз, калі мы набліжаліся, Гаард загадваў нам спыніцца і пасылаў людзей з біноклямі паглядзець, ці няма надыходзячага транспарта. Мясцовасць была ў асноўным голым пяском, але пустыня была працята ўзгоркамі і ярамі, акружанымі скаламі. Мінуўшы другую дарогу, мы павярнулі на поўнач і ўвайшлі ў адну з вузкіх цяснін. Там мы далучыліся да каравана вярблюдаў.
  
  
  Сярод скал было схавана каля сямідзесяці пяці вярблюдаў. У кожнага аказаўся вершнік. Мужчыны размаўлялі на мешаніне моў. Адзіная мова, якую я даведаўся, была арабская. Я таксама чуў некаторыя роднасныя арабскай мовы, магчыма, самалійскія дыялекты. Убачыць адказных мужчын не склала працы. Яны былі апрануты інакш. І многія сядзелі без галаўных убораў у цені скал. Скура ў іх была светла-карычневай. Яны былі сярэдняга росту і насілі высокія хвалістыя прычоскі. У большасці былі раздвоеныя мочкі вушэй і калекцыя бранзалетаў. У мяне было не так шмат інфармацыі для гэтага задання, але людзі з AX папярэдзілі мяне аб Данакілах - народзе, названым у гонар пустыні, якой яны кіравалі. Раздвоеныя мочкі вушэй былі памяццю пра першага ворага, якога яны забілі; бранзалеты трафеі за столькіх супернікаў, якіх воін перамог.
  
  
  «Больш за сотню вярблюдаў ужо накіроўваюцца ўглыб краіны, - сказаў Гаард.
  
  
  «Табе атрымалася крыху прасунуцца», - быў мой каментар. «Заразся чумой», - быў яго адказ.
  
  
  Яго рэакцыя мяне здзівіла. Нейкі час я вывучаў гэтую сцэну, а затым зразумеў, чаму нарвежскі памагаты адрэагаваў так раздражнёна. Гаард быў статыстам у гэтым падарожжы, мараком, які быў недарэчны ў пустыні. Ён падняўся са скалы, на якой сядзеў, калі наблізіўся жылісты, ухмыляючыся Данакіл. - Гэта Луіджы, - сказаў Гаард па-італьянску. «Яго сапраўднае імя не Луіджы, але вы не можаце вымавіць яго сапраўднае імя».
  
  
  Калі Гаард палічыць гэта выклікам, я не збіраўся адказваць. У мяне ёсць талент да моў у спалучэнні з дастатковым разумным сэнсам, каб ведаць, калі прыкінуцца, што я нічога не разумею.
  
  
  Данакіл нерухома глядзеў на Гаарда. Левай рукой ён жэстам паказаў Гаарду прыбраць пісталет. Вялікі марак хацеў пратэставаць, але потым раздумаўся. Данакіль павярнуўся да нас.
  
  
  - Картэр, - сказаў ён, паказваючы на мяне. «Феліні». Ён паглядзеў на Джын.
  
  
  - Так, - сказаў я.
  
  
  Яго італьянскі быў не лепшы, чым у Гаарда. Але і не нашмат горш.
  
  
  - Я камандзір вашага каравана. Едзем трыма караванамі. Што хочаце спытаць?
  
  
  Я спытаў. - 'Як далёка?'
  
  
  "Некалькі дзён. Вярблюды вязуць нашу ваду і груз для генерала Борджа. Усе мужчыны і жанчыны едуць. У гэтай пустыні няма нічога, акрамя майго народа і смерці. Няма вады, калі ты не Данакіль. Ты зразумеў гэта?'
  
  
  'Так.'
  
  
  'Добра.'
  
  
  "Луіджы, гэты чалавек небяспечны", - сказаў Гаард. «Ён прафесійны забойца. Калі мы не...
  
  
  - Ты думаеш, я не забіў шмат людзей? Луіджы крануў бранзалетаў на запясце. Ён заставаўся абыякавым, гледзячы на мяне. - Ты забіваеш сваіх супернікаў з пісталета, Картэр?
  
  
  'Так. І нажом. І рукамі.
  
  
  Луіджы ўсміхнуўся. - Мы з табой маглі б забіць адзін аднаго ў гэтым падарожжы, Картэр. Але гэта няправільна. Генерал Борджа хоча сустрэцца з вамі. І вас атачаюць людзі, якія абароняць вас ад ворагаў Данакіла. Вы што-небудзь ведаеце аб гэтай пустыні?
  
  
  - Я сёе-тое пра гэта ведаю.
  
  
  'Добра.'
  
  
  Ён пайшоў. Я пералічыў яго бранзалеты. Калі б я не прапусціў адзін, на ім было б чатырнаццаць. Я сумняваўся, што гэта быў мясцовы рэкорд, але гэта было лепшае папярэджанне, чым Луіджы мог бы выказаць любым словам.
  
  
  Позна раніцай каля трэці групы сфарміравалі караван і адправіліся ў шлях. Назіраючы за іх доглядам, я захапляўся арганізацыяй. Данакілі былі эфектыўныя. Яны хутка пабудавалі вярблюдаў з іхнімі вершнікамі, прывялі палонных і лішніх людзей у сярэдзіну і адышлі, аглядаючы мясцовасць вачыма, хоць яны ўсё яшчэ знаходзіліся ў сховішчы цясніны. Нават паганяльнікі вярблюдаў разумелі ваенную дакладнасць пабудовы. Яны не спрачаюцца аб тым, куды іх паставілі іх лідары. Мужчыны, якія ахоўвалі зняволеных, не крычалі і не білі, а аддавалі ціхія каманды, якія хутка выконваліся. Самі вязні надзвычай цікавіліся мной.
  
  
  На некаторых былі ланцугі, хоць цяжэйшыя часткі былі знятыя. Некаторыя з іх былі жанчынамі, большасць з іх зноў былі цемнаскурымі. Эфіопія, як цывілізаваная краіна, якая шукае адабрэння свету дваццатага стагоддзя, афіцыйна не церпіць рабства. На жаль, новыя традыцыі яшчэ не да канца праніклі ў некаторых жыхароў вялізнай краіны Афрыкі. Час ад часу ўрады ўсходнеафрыканскіх і азіяцкіх краін вакол Індыйскага акіяна наносяць удары па рабагандлярам, але ніводны ўрадавы чыноўнік не падумае раззлаваць іх ці ўстаць у іх на шляху. Гандляры чалавечым мясам утрымоўваюць прыватныя войскі, і мінуе шмат стагоддзяў, перш чым будзе выкаранены звычай, калі адзін чалавек можа заняволіць іншага.
  
  
  - Гэтыя дзяўчаты рабыні? - ціха спытаў Джын.
  
  
  'Так.'
  
  
  Яна горка ўсміхнулася. «Аднойчы, калі я была падлеткам, мы, дзяўчынкі, пайшлі глядзець нямое кіно. На ім быў паказаны натоўп напаўголых жанчын, якія прадаюцца на аўкцыёне. Мы ўсё хіхікалі і казалі аб тым, як жудасна апынуцца на такім аўкцыёне. Але ў кожнага з нас былі свае фантазіі аб сабе ў той сітуацыі. Як ты думаеш, Нік, я сапраўды збіраюся жыць гэтай фантазіяй?
  
  
  - Сумняваюся, - сказаў я.
  
  
  'Чаму б і не?'
  
  
  - Таму што ты прафесійны агент. Я не думаю, што табе б пашанцавала быць жонкай нейкага правадыра. Борджа хоча даведацца тое, што вядома нам абодвум, а гэты вырадак, верагодна, бязлітасны.
  
  
  - Дзякуй, - сказала яна. "Ты сапраўды ведаеш, як развесяліць кагосьці".
  
  
  - Чаму б вам дваім не заткнуцца? - сказаў Гаард.
  
  
  "Чаму б табе не трымаць свой твар пад капытом вярблюда," адказала яму Джын.
  
  
  Вось што мне падабалася ў Джын - яе баявыя інстынкты цалкам адпавядалі яе адсутнасці разумнага сэнсу. Гаард выдаў абураны роў, які, відаць, напалохаў любога вярблюда ў гэтым раёне, ускочыў на ногі і замахнуўся кулаком, каб збіць яе са скалы, на якой мы сядзелі.
  
  
  Я схапіў яго за руку, кінуў сваю вагу наперад, вывернуў сцягно і плячо і кінуў яго на спіну.
  
  
  «Цяпер ты сапраўды ўсё сапсавала», - прамармытаў я Джын. Да нас падбегла некалькі данакілаў. Калі яны ўбачылі Гаарда ляжалым на падлозе, некаторыя засмяяліся. Хуткая балбатня паведаміла мне, што тыя нямногія, хто бачыў, як я кідаў Гаарда на зямлю, паведамлялі пра гэта астатнім.
  
  
  Гаард павольна падняўся. "Картэр, - сказаў ён, - я заб'ю цябе".
  
  
  Я ўбачыў Луіджы, які стаіць у коле вакол нас. Мне было цікава, што задумалі гэтыя Данакілы. Гаард, магчыма, хацеў забіць мяне, але я не збіраўся забіваць яго. Я не асмеліўся б. І гэтае абмежаванне не палегчыла б барацьбу.
  
  
  Ён быў высокім, не менш за пяць футаў, і на добрых дваццаць фунтаў цяжэй мяне. Калі яму ўдавалася стукнуць мяне сваімі вялізнымі кулакамі або калі ён злавіў мяне, я быў у поўным замяшанні. Ён падышоў да мяне, падняўшы рукі. Гаард быў хвалько, дастаткова моцным, каб па загадзе ўдарыць буянага матроса, але лёгкай здабычай для агента АХ, калі б ён правільна выкарыстоўваў сваю падрыхтоўку.
  
  
  Гаард атакаваў. Я ступіў убок і тут жа ўдарыў правай нагой, калі змяніў пазіцыю. Доўгае пустэльнае адзенне перашкаджала мне, так што мой выпад не збіў яго з ног. Запаволіўшыся з-за адзежы, мая нага закранула Гаарда толькі павярхоўна ў дыяфрагму, выклікаўшы толькі рык, калі ён злёгку пахіснуўся. Я нырнуў на зямлю і перакаціўся, вострыя камяні ўпіліся мне ў спіну. Калі я зноў устаў, я пахіснуўся і адчуў, як рукі за маёй спіной штурхаюць мяне назад у цэнтр круга, перад які стаіць Данакілам.
  
  
  Ён зноў атакаваў. Я заблакаваў яго дзікую атаку правую правым перадплеччам, павярнуўся так, каб яго ўдар прайшоў міма мяне, і злавіў яго стукнуўшы левай паміж яго вачэй. Ён зароў, паківаўшы галавой. Яго левы ўдар трапіў мне ў рэбры, і я задыхнуўся, калі боль працяў маё цела.
  
  
  Гаард зноў атакаваў, размахваючы кулакамі. Я нырнуў пад яго рукі і паклаў абедзве рукі яму на жывот і грудную клетку. Я адчуў, як яго вялікія кулакі апусціліся мне на спіну. Адступіўшы назад, я парыраваў яшчэ адзін яго левы і прымудрыўся патрапіць сваім левым кулаком яму ў падбародак. Удар прымусіў яго прыўзняцца, але ён не хацеў падаць. Я кінуў усю сваю вагу на правую руку, якая трапіла яму проста пад сэрца. Гаард упаў.
  
  
  Ззаду мяне раздаўся арабскі голас: "Забі гэтага падонка".
  
  
  Павольна Гаард перавярнуўся і стаў на адно калена. Я падышоў, каб нацэліць свой цяжкі пустынны чаравік яму пад падбародак. Ён пацягнуўся да пісталета на поясе. Гэта павінна было быць блізка, але я падумаў, што ён збіраецца стрэліць, перш чым я дастану яго.
  
  
  Злева мільганула постаць у карычневым. Стук прыкладам выбіў пісталет-кулямёт з рук Гаарда. Вінтоўка зноў паднялася і з грукатам прызямлілася на грудзі Гаарда, прыціснуўшы яго да зямлі.
  
  
  - Стой, - скамандаваў Луіджы. Ён павярнуў вінтоўку і нацэліў яе на ляжачага Гаарда.
  
  
  Моцныя рукі схапілі мяне ззаду і прыціснулі да майго цела. Я не супраціўляўся.
  
  
  - Ён ... - пачаў Гаард.
  
  
  - Я бачыў, - сказаў Луіджы. "Мае людзі бачылі гэта".
  
  
  Ён тыцнуў Гаарда руляй пісталета. 'Уставаць. Вы едзеце з наступным караванам.
  
  
  Гаард падпарадкаваўся. Ён падняў свой пісталет. Данакілы ўсё яшчэ былі вакол нас. Ён кінуў злосны погляд у мой бок і схаваў зброю ў кабуру. Чатыры данакіла суправаджалі яго, калі ён ішоў нязграбнымі крокамі.
  
  
  Луіджы кіўнуў. Мужчыны, якія мяне трымалі, адпусцілі мяне. Луіджы паказаў вінтоўкай на камень, на якім сядзела Джын, і я сеў. - Ты кажаш, што забіваў людзей сваімі рукамі, Картэр, - сказаў ён. - Чаму ты не забіў Гаарда?
  
  
  - Я баяўся, што табе гэта не спадабаецца.
  
  
  “Мне б гэта спадабалася. Той, хто камандуе на моры, не камандуе ў пустыні. Картэр, ты не будзеш спрабаваць мяне забіць.
  
  
  Ён гучаў вельмі пераканана, і я пагадзіўся з ім.
  
  
  Другі караван пайшоў у другой палове дня. У тую ноч мы спалі ў каньёне. Двойчы я прачынаўся і бачыў тубыльцаў, якія стаяць на варце.
  
  
  На наступны дзень мы рушылі на захад.
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  Я ніколі не бачыў Луіджы з компасам, хоць часта бачыў, як ён ноччу вывучае зоркі. Здаецца, у яго нават не было грубага секстанта. Мабыць, ён быў настолькі добра знаёмы з зорным небам, што мог па ім вызначыць нашае становішча. Ці, можа, ён ішоў следам, які мог прачытаць. Калі б гэта было так, ён мог бы неадкладна пайсці і атрымаць дыплом чараўніка. Вялікая частка ўсходняга Данакіла ўяўляе сабой шырокае прастору пяску і настолькі варожа для жыцця, што цэлыя рэкі знікаюць і выпараюцца ў саляных басейнах.
  
  
  Мы нядрэнна прасоўваліся наперад, нягледзячы на моцную спякоту і выпадковыя пясчаныя буры, якія прымушалі нас нацягваць на твары грубую вопратку і ціснуць сябар да сябра. Хоць я быў усяго толькі палонным і таму не ведаў аб рэальным прасоўванні каравана, я разумеў, чаму Луіджы прымушае нас спяшацца. Людзі пілі мала вады, а вярблюды не пілі ўвогуле.
  
  
  На чацвёрты дзень нашага падарожжа, калі мы праходзілі праз пустыню, запар пакрытую пяском, не перапыняную скальнымі ўтварэннямі, справа ад нас на пясчаным насыпе з'явіўся натоўп крычаць і крычаць Данакілаў, якія пачалі страляць у нас са стрэльбаў.
  
  
  Пагоншчык ззаду мяне гучна вылаяўся і паваліў сваю жывёлу на зямлю. Я хутка пераканаўся, што вярблюд застаўся паміж мною і нападаючымі. Я зайздросціў гэтым капрызным звярам не толькі таму, што яны так дрэнна пахлі, але і таму, што ім, здавалася, падабалася кусаць любога, хто падыходзіў да іх заблізка. Але цяпер я лічыў укус вярблюда менш сур'ёзны, чым куля з вінтоўкі.
  
  
  Усе коннікі ўжо спусцілі вярблюдаў на зямлю і пачалі здымаць з плячэй стрэльбы. Схаваўшыся ў пяску ля вярблюджай крупы, я ацаніў атакавалыя сілы ў пятнаццаць ці дваццаць чалавек. У нас было дваццаць пяць пагоншчыкаў і шэсць ахоўнікаў, а таксама чатыры жанчыны і два зняволеныя-мужчыны. Кулі закідалі мяне пяском у твар, і я адскочыў. Я быў ззаду даволі тоўстага вярблюда, і кулі не маглі б прайсці так лёгка. Я падумаў пра Вільгельміна недзе на борце «Ганса Скейельмана» і пашкадаваў, што яна не была са мной. Некалькі тых, хто нападаў апынуліся ў межах дасяжнасці «Люгера».
  
  
  Сама меней двое з нашых данакільскіх ахоўнікаў упалі разам з некалькімі паганятымі. Раптоўная атака звяла на нішто наша перавага ў колькасці. Калі Луіджы і яго хлопцы не змогуць хутка нанесці якую-небудзь шкоду, у нас будуць вялікія непрыемнасці. На шчасце, пясчаная града ішла толькі справа ад нас. Калі б нехта быў з іншага боку, мы б загінулі пад крыжаваным агнём.
  
  
  Вярблюд непадалёк закрычаў у агоніі, калі ў яго патрапіла куля. Яго растапыраныя капыты раскалолі чэрап паганятага. Я пачаў сумнявацца ў бяспецы ўласнага сховішча. Тады мой вярблюд зароў ці то ад страху, ці то ад спачування параненаму вярблюду. Пагоншчык устаў. Вылаяўшыся, ён стрэліў з старой вінтоўкі М1, якая ў яго была. Раптам ён шырока раскінуў рукі, адхіснуўся і паваліўся на зямлю.
  
  
  Я падпоўз да яго. Кроў цякла з дзіркі ў яго горле. Я пачуў пранізлівыя крыкі жанчын, а справа ад мяне ўпалі яшчэ двое мужчын... Куля прайшла міма майго калена ў дзюйме.
  
  
  - Трэба ўмяшацца, - прамармытаў я. Я схапіў вінтоўку М1 паганятага і папоўз назад вакол крупы вярблюда. Лежачы там, я падстрэліў данакіла, які бег уніз па ўзгорку. Ён нырнуў наперад. Я прыцэліўся ў іншага нападаючага. Стрэльба пстрыкнула. Куля прасвістала над маёй галавой.
  
  
  Я неадкладна зрэагаваў і хутка папоўз назад да мёртвага паганятага, пясок увабраўся ў маё адзенне. Яго пояс з боепрыпасамі заблытаўся ў яго карычневай вопратцы, і мне прыйшлося двойчы павярнуць яго, каб вызваліць. У гэты момант ніводная куля не наблізілася да мяне. Я хутка наткнуўся на новую краму з патронамі і павярнуўся, каб паглядзець на перастрэлку.
  
  
  Каля тузіны тых, хто нападаў, усё яшчэ стаялі на нагах, але, прынамсі, мы выпусцілі досыць куль, каб спыніць іх першы напад. Стоячы або стоячы на каленях на пясчаным схіле, яны стралялі ў нас. Я стаў на калені і абраў мэту. Я стрэліў адзін раз. Я бачыў, як мужчына ўздрыгнуў, але, відаць, я яго не забіў. Праклінаючы ML як самае горшае ваеннае зброю з калі-небудзь створаных, я крыху скарэктаваў яго прыцэл направа і зноў стрэліў .
  
  
  Ён апусціў вінтоўку. Я быў занадта далёка, каб разгледзець выраз яго твару, але мне здалося, што ён выглядаў збітым з панталыку. Старанна прыцэліўшыся, я зноў стрэліў. Ён упаў галавой у пясок, некалькі разоў тузануў нагой і замёр.
  
  
  Высокі ваяр злева ад лініі тых, хто нападаў ускочыў на ногі і пачаў страляць у мой бок. Я падумаў, што яго прыцэльванне павінна быць жахлівым, ніводная куля не прайшла нават блізка да мяне, але тут мой вярблюд залямантаваў. Ён паспрабаваў падняцца на ногі, калі куля раздрабніла частку грузу на яго спіне. Я перамясціўся да галавы каравана, каб не апынуцца на шляху спалоханай жывёлы. Кулі ўзнімалі пясок вакол наступнага вярблюда, і раптоўныя крыкі з абодвух бакоў каравана сказалі мне, што атакуючыя воіны спрабуюць прымусіць нашых вярблюдаў бегчы. Сем ці восем вярблюдаў ужо былі на нагах, кідаліся ўзад і ўперад, топчучы абаронцаў. Пагошчыкі кінулі зброю і пабеглі да іх. Зноў упалі двое мужчын, расстраляныя бандытамі.
  
  
  Я бег наперад да каравана, пакуль не дабраўся да зняволеных, дзе знайшоў адкрытую прастору для стральбы. Нападаючыя былі цяпер нашмат бліжэй, і калі я кінуўся на жывот, каб прыцэліцца, я зразумеў, што мы прайграем. Высокі воін злева ў варожым страі, здавалася, быў іх лідэрам. Мне спатрэбілася два стрэлы, каб паваліць яго.
  
  
  Ахоўнік-данакіл злева ад мяне нешта крыкнуў, устаў і стрэліў у надыходзячую лінію. Яшчэ адзін бандыт упаў. Затым упаў і ахоўнік. У мяне заставалася тры стрэлы. Я стрэліў у аднаго з тых, хто нападаў.
  
  
  Я агледзеўся. Я не мог успомніць, куды я выпусціў патроны да M1. Але недзе, адхінаючыся ад вярблюдаў, я, відаць, выпусціў іх. Я схапіў вінтоўку ахоўніка, які ўпаў. Гэта быў «Лі-Энфілд», добрая стрэльба, але старая. Спадзяючыся, што ён усё яшчэ будзе добра страляць, я накіраваў яго на надыходзячых нападаючых, якія наблізіліся да нас. Яшчэ адзін упаў, паранены ў жывот з блізкай адлегласці.
  
  
  Злева ад мяне раздалася серыя стрэлаў, і яшчэ двое тых, хто нападаў упалі. Толькі чацвёра ці пяцёра засталіся ў страі, але яны хутка набліжаліся. Мая стрэльба пстрыкнула. Пустое. - Чорт вазьмі, - закрычаў я.
  
  
  Данакіл стрэліў у мяне з адлегласці ў дзесяць футаў. І ўсё ж яму не ўдалося патрапіць у мяне. Я хутка павярнуў стрэльбу і ўдарыў прыкладам яму па твары. Калі ён упаў, я ўдарыў яшчэ раз, раздрабніўшы і драўляны прыклад, і яго чэрап.
  
  
  На поясе ён насіў нож. Яго вінтоўка ўпала занадта далёка ад яго, каб дацягнуцца да яе, як наблізіўся наступны апрануты ў карычневае які нападаў. Я схапіў нож і прысеў, каб супрацьстаяць нападаючаму бандыту. Ён высока падняў стрэльбу, і я нырнуў пад яго люты ўдар. Пясок быў дрэннай апорай, таму ўдар нажом па жываце, які я задумаў, толькі зачапіў яму рэбры.
  
  
  Ён закрычаў, калі праляцеў міма мяне. Я хутка павярнуўся, каб кінуцца за ім. Вакол нас раздалося яшчэ некалькі стрэлаў, за якімі рушылі ўслед крыкі і рык воінаў у рукапашнай сутычцы. Мой супернік выпусціў вінтоўку і выхапіў нож.
  
  
  Усмешка зморшчыла яго твар, калі ён зразумеў, што я не Данакіл. Яго бранзалеты зіхацелі на сонца. Вакол нас бушавала ўсеагульная вайна, але сусвет сціснуўся да нас абодвух.
  
  
  Ён неабдумана ступіў наперад, трымаючы перад сабой нож. Прыгнуўшыся, я адскочыў. Крывое лязо непакоіла мяне. Ручка здавалася няправільнай. Калі б са мной быў Х'юга, я б упэўнена атакаваў гэтага чалавека, але штылет застаўся на борце гэтага праклятага нарвежскага грузавога карабля.
  
  
  Я працягваў адыходзіць назад, адлюстроўваючы страх і замяшанне і прыкідваючыся, што часткова загіпнатызаваны хістаючыся лязом. Данакіл быў цяпер у захапленні і не звяртаў увагі на тое, што я рабіў сваімі рукамі. Ён быў цалкам засяроджаны на тым, каб уторкнуць нож мне ў жывот. Я прысядаў усё глыбей і глыбей, адыходзячы назад, дазваляючы каленам вытрымліваць напругу майго згорбленага становішча. Калі адлегласць паміж намі была правільнай, я хутка апусціў левую руку на зямлю, зачэрпнуў крыху пяску і кінуў яму ў вочы.
  
  
  Ён, вядома, ведаў гэты стары трук, але ён, магчыма, не думаў, што я ведаю яго. Кончык яго клінка саслізнуў з траекторыі, калі ён драпнуў мой твар. Я хутка скокнуў наперад, падняў левую руку пад яго правую руку, каб адбіць лязо, і секануў сваім уласным лязом. Яго жывот быў цалкам разарваны. Ён закрычаў.
  
  
  Данакіл адхіснуўся, з яго разарванага жывата хлынула кроў. Выцягнутай левай рукой я сек яго руку з нажом. Ён выпусціў сваю зброю, і я зноў падышоў і стукнуў яе ў сэрца. Мая зброя магла быць нязграбнай, але яе нябожчык уладальнік зрабіў усё магчымае, каб вастрыё было вельмі вострым.
  
  
  Мой супернік упаў на зямлю. Я нырнуў на яго і пакруціў нажом у яго грудзях, пакуль ён не спыніўся. Я ўскочыў і агледзеўся. Вакол мяне стаяла група мужчын у карычневай вопратцы. Нашыя? Або атакавалая група?
  
  
  — Кінь гэты нож, Картэр, — сказаў Луіджы, адштурхоўваючы іншых мужчын у бок.
  
  
  Я выпусціў зброю.
  
  
  Ён нахіліўся, падняў яго і сказаў: "Нешматлікія людзі могуць так лёгка забіць данакіла, Картэр".
  
  
  Я сказаў. — Хто сказаў, што гэта лёгка, Луіджы? - Мы выйгралі бітву?
  
  
  'Яны мёртвыя.' Раздаўся стрэл. - Або амаль. Дапамажы ім сабраць ваду.
  
  
  Мы пераходзілі ад мужчыны да мужчыны, забіраючы кожную пляшку. Ворагі, якія яшчэ дыхаюць, былі забітыя смяючымся Данакілам Луіджы стрэлам у галаву. Мне здавалася, што некаторых яшчэ можна было б вылечыць, каб яны служылі рабамі, але я не давёў гэтую думку да сваіх ахоўнікаў.
  
  
  Калі мы вярнуліся да фургона і склалі бутэлькі з вадой, многія з якіх былі зроблены са шкур жывёл, адна з пагоншчыц нешта сказала і жэстам паклікала мяне наперад. Я рушыў услед за ёй туды, дзе сабраліся іншыя зняволеныя.
  
  
  - Я хачу, каб ты яе ўбачыў, Картэр, - сказаў Луіджы. — Ты можаш расказаць Борджыа, як гэта адбылося.
  
  
  Джын ляжала на ўласнай грубай вопратцы. Хтосьці разрэзаў яе ніжняе бялізну і агаліў яе цела. Маленькая дзірачка прама пад яе левай грудзьмі ўсё яшчэ сыходзіць крывёй.
  
  
  «Гэта было ў самым пачатку бою», - сказала жанчына па-арабску.
  
  
  Я адказаў ёй на той жа мове. "Куля ад каго?"
  
  
  - З пустыні, - сказала яна.
  
  
  Я памацаў пульс Джын. Яна была мёртвая. Я закрыў ёй вочы і нацягнуў на яе адзенне. Гэта было іранічна, але я ўсё яшчэ не ведаў, была яна добрым агентам ці не. Усё, што я ведаў, гэта тое, што гэта мог бы быць яе лепшы аповед пра падарожжы «Я як рабыня ў эфіёпскай пустыні», калі б яна пражыла дастаткова доўга, каб напісаць яго. Я ўстаў.
  
  
  Луіджы сказаў мне па-арабску: «Гаард сцвярджаў, што яна твая жонка. Гэта праўда?'
  
  
  'Так.'
  
  
  - Для тваёй помсты ў жывых не засталося нікога. Той, хто забіў яе, зараз гэтак жа мёртвы, як і яна, Картэр.
  
  
  - Так, - сказаў я зноў.
  
  
  Мне было цікава, што здарылася з яе камерай.
  
  
  — Ты размаўляеш па-арабску, — ціха сказаў Луіджы. - Але гэта не дапаможа табе пасябраваць з афарамі.
  
  
  - Афары?
  
  
  'Мае людзі. Людзі Данакіла.
  
  
  "Прама цяпер, Луіджы, - сказаў я, - мне патрэбны не столькі вашыя людзі, колькі мае сябры".
  
  
  'Я разумею. Вы можаце пахаваць яе. Я пахаваю свой народ».
  
  
  Караван перагрупаваўся, але ўвесь дзень пайшоў на тое, каб пахаваць мёртвых, уключаючы Джын, і высветліць, якія вярблюды змогуць прайсці астатнюю частку шляху да лагера Борджа. Чатыры вярблюды выйшлі з-пад кантролю і зніклі ў пустыні, дзевяць ці больш былі мёртвыя або занадта цяжка паранены, каб працягваць шлях. У нас засталося дванаццаць вярблюдаў і дзесяць пагоншчыкаў. Двое з чатырох Данакілаў, якія выжылі, выступілі ў якасці пагоншчыкаў, пакінуўшы Луіджы і яшчэ аднаго воіна ў якасці ахоўнікаў. Вярблюдаў тых, хто нападаў, мы не знайшлі.
  
  
  Слухаючы дыскусію паміж Луіджы і паганятымі, я заўважыў, што нападнікі аказалі мне паслугу. Ён спытаў. - «Што неслі зніклыя вярблюды?»
  
  
  «Двое з іх неслі ваду. Але многія з нашых збаноў разбіты. З вадой, якую мы ўзялі ў ворага, і з тымі нямногімі збанамі і шкурамі, якія ў нас засталіся, нямногія з нас павінны быць у стане дабрацца да калодзежа жывымі».
  
  
  - Добра, - сказаў ён. "Загрузі ваду і ежу на першага вярблюда".
  
  
  Я сядзеў у цені аднаго з нашых здаровых вярблюдаў, спрабуючы зразумець, як знайсці камеру Джын. Напэўна, мне ўсё роўна не варта было яе захоўваць, нават калі б я яе знайшоў, але чамусьці я спадзяваўся, што Луіджы дазволіць мне пакінуць яе па сентыментальных прычынах. Як набожны мусульманін ён быў перакананы ў непаўнавартаснасці жанчыны, але як чалавек, які жыў у жорсткім свеце, дзе смерць заўсёды магла хавацца за чарговай пяшчанай выдмой, ён мог ацаніць пачуццё, якое выпрабоўваў мужчына да сваёй вельмі таленавітай партнёркі.
  
  
  Наколькі каштоўнымі былі інструменты ў камеры? Я ўсё яшчэ быў перакананы, што ў Джын дзесьці ёсць аб'ектыў з адназарадным пісталетам 22 калібра. Яна не расказала мне ўсяго аб сваім заданні, як і я не расказаў ёй пра сваё. Вядома, гэты аб'ектыў, хутчэй за ўсё, усё яшчэ знаходзіўся на борце "Ганса Скейельмана". Пасля я ўбачыў, як адзін з пагоншчыкаў ішоў з гэтай камерай. Забудзьцеся аб гэтай ідэі, вырашыў я. Гэта не каштавала рызыкі падазрэнняў Луіджы.
  
  
  Мужчыны старанна працавалі, каб перанесці груз, і прыкладна праз гадзіну Луіджы жэстам папрасіў мяне дапамагчы. Я працаваў як конь і як мінімум тройчы, калі ніхто не глядзеў, прымудраўся хаваць электронныя дэталі, якія выслізнулі з трэснутых каробак, пад пясок. Мне таксама ўдалося ўзламаць некалькі куфраў у працэсе перагрузкі. І здавалася па-чартоўску малаверагодным, што Чэзарэ Борджыа падрыхтуе ўсе тры свае міні-ракеты, як на гэта спадзяецца.
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  Праз тры дні, амаль без вады, мы аказаліся ў зусім іншай краіне. Там было шмат камяністых узгоркаў. Раслі невысокія расліны. Усмешкі на тварах пагоншчыкаў і ахоўнікаў сказалі мне, што мы падышлі блізка да вады. Гэта не было лёгкім падарожжам. Мы страцілі яшчэ двух вярблюдаў. Яны ляглі на пясок і адмаўляліся ўставаць, нават пасля таго, як іх разгрузілі.
  
  
  - Не марнуйце на іх кулі, - сказаў Луіджы. "Проста перадайце ваду іншым жывёлам".
  
  
  Басейн маленькі, вада каламутная. Гэта была не што іншае, як дзірка ў скалах з невялікімі кусцікамі вакол яе. Вада мела шчолачны смак. Аднак пустынная мудрасць паганятых казала, што піць яе бяспечна, і, наколькі мне вядома, гэта самая смачная вада ў свеце. У першай частцы шляху мы былі на строгай пайцы, а апошнія тры дні нам давалі вады яшчэ менш, так што мы былі практычна абязводжаны.
  
  
  Нашы вярблюды прагна напіліся, хутка панізіўшы ўзровень басейна. Відаць, тут была падземная крыніца, якая паспявала за выпарэннем і прасочвалася ў навакольную зямлю. Змучаныя смагай вярблюды зачаравалі мяне, і я зразумеў, што плямёны пустыні жылі з імі ў нейкім сімбіёзе. Здавалася амаль немагчымым, каб якая-небудзь наземная жывёла магла праглынуць гэтулькі воды, не распухнуўшы і не памершы. Паганяльнікі кармілі іх, сачылі за тым, каб груз быў зручны для іх і моцна прывязаны.
  
  
  «Сёння ўвечары мы разаб'ем тут лагер, Картэр, - сказаў мне Луіджы. «Заўтра раніцай, калі студня зноў напоўніцца, мы напоўнім бурдзюкі вадой».
  
  
  Я спытаў. - "А што, калі хтосьці яшчэ захоча вады?"
  
  
  Ён смяяўся. 'Львы?'
  
  
  "Або людзі".
  
  
  Ён пастукаў па стрэльбе. "Калі іх будзе шмат, Картэр, мы дамо табе яшчэ адна стрэльба".
  
  
  Той ноччу мы распалілі два вогнішчы: адно для паганятых, ахоўнікаў данакілаў і зняволеных, другое для Луіджы і ўсіх, каго ён хацеў запрасіць. Ён запрасіў мяне.
  
  
  - Мы будзем у Борджа праз два дні, Картэр, - сказаў ён.
  
  
  Я спытаў. - «Хто такі Борджа?»
  
  
  - Хіба ты гэтага не ведаеш?
  
  
  "Проста чуткі".
  
  
  «Чуткі». Ён плюнуў у агонь. Гэтыя чуткі, гэтыя гісторыі, якія караваншчыкі распавядаюць пра генерала Борджа, нядобрыя. Ён патрапіў у нашу краіну шмат гадоў таму. Мы маглі б забіць яго, але некаторыя супляменнікі папрасілі нас бачыць у ім сябра і ставіцца да яго адпаведна. Борджа абяцаў нам багацце і рабоў, калі мы яму дапаможам. Таму мы яму дапамаглі.
  
  
  Я спытаў. — "У цябе зараз ёсць багацце?"
  
  
  'Так. Такое багацце. Ён паказаў на караван. Крыкі жанчын даносіліся да нас ад іншага вогнішча. Я ўзіраўся ў цемру, якая раздзяляла нас. Трох рабыняў прымусілі распрануцца, і мужчыны схапілі іх. Успыхнула некалькі боек. Я зноў паглядзеў на Луіджы. Ён ігнараваў тое, што там адбывалася.
  
  
  - Яны рабы, - сказаў ён. - Вось для чаго яны ў нас ёсць. Генерал Борджа прывёў сюды шмат людзей, некаторыя нават бялейшыя за вас. І ім патрэбны жанчыны. Гэта багацце Борджа.
  
  
  - І табе гэта не падабаецца?
  
  
  «Воін любіць сваіх жонак, сваю зброю і сваіх вярблюдаў. Мой народ жыве на гэтай зямлі даўжэй, чым можна сказаць. Мы ведаем, што для многіх людзей, якіх Борджа прывёў з сабой, няма месца. І хоць мы заўсёды абаранялі нашу краіну ад Амхарскіх хрысціян з поўначы, мы не хочам ваяваць супраць тых, у каго ёсць тая дзіўная зброя, якую будуе Борджа. Чаму вы падняліся на борт карабля Гаарда?
  
  
  «Каб даведацца, хто такі Борджа».
  
  
  "Вось што адбываецца". - Луіджы нявесела засмяяўся. «Іншыя мужчыны спрабавалі гэта высветліць. Некаторыя далучыліся да генерала. Астатнія мёртвыя. Спадзяюся, вы далучыцеся да яго.
  
  
  Я не адказаў.
  
  
  "Ці не так?"
  
  
  - Не, Луіджы, - сказаў я. — Вы маеце рацыю, баючыся яго планаў. У нейкі момант ворагі Борджыа знойдуць яго і знішчаць. Яны таксама заб'юць тых, хто змагаецца разам з Борджа».
  
  
  'Маіх людзей?'
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён зноў плюнуў у агонь. «У часы майго бацькі сюды прыйшлі людзі, якія звалі сябе італьянцамі. У іх была з сабой дзіўная зброя, у тым ліку самалёты і бомбы. У гарах кіравалі Амхарскі хрысціяне, на поўдні кіравалі галы. Але афары супраціўляліся. Італьянцы праніклі ў пустыню і загінулі. Так было заўжды. Калі чужынцы ўрываюцца ў Данакіль, яны памруць.
  
  
  Каля другога вогнішча трох жанчын прывязалі да калкоў у зямлі, а данакілы дамовіліся аб парадку згвалтавання. Луіджы жэстам адаслаў мяне. Я падышоў да прызначанага месца, побач з іншым рабом, якога я не мог зразумець, і скруціўся абаранкам у верхнім адзенні. У тую ноч я прачынаўся тры разы. Адзін раз, калі дзве жанчыны закрычалі адначасова, адзін раз, калі леў закашляўся, і адзін раз без бачнай прычыны. А Луіджы заўсёды не спаў.
  
  
  У галоўным лагеры Борджа было чатыры памяшканні для рабоў, адно для жанчын і тры для мужчын. Яны былі абнесены калючым дротам і ляжалі ў вузкіх цяснінах сярод скалістых узгоркаў. Намёты, пастаўленыя ў кустоў і крыніц, прызначаліся для правадыроў і вольных людзей. Насустрач нашаму каравану прыбегла група данакілаў. Яны пачалі размаўляць з Луіджы. Іх мова пазбавіла мяне дару мовы. Але, мяркуючы па жэстах Луіджы і яго выпадковым поглядам на мяне, я выказаў здагадку, што ён апісвае бойку. Група ахоўнікаў хутка прывяла мяне ў адзін з лагераў рабоў. Яны адчынілі вароты і загадалі мне ўвайсці.
  
  
  "Вы, павінна быць, той самы амерыканец", – сказаў брытанскі голас справа ад мяне. Я павярнуўся. Да мяне падышоў чалавек з адной нагой на мыліцах. Ён працягнуў руку.
  
  
  - Нік Картэр, - сказаў я.
  
  
  - Эдвард Смайт, - сказаў ён. «Па чутках, вы былі ў ЦРУ ці ў нейкім шпіёнскім атрадзе. Што здарылася з той жанчынай, якая была з табой?
  
  
  «Яна мёртвая», - сказаў я, апісваючы напад на лагер. - Крыважэрныя ўблюдкі, гэтыя Данакілы, - сказаў ён. «Мяне схапілі пяць гадоў таму. Я тады быў кансультантам эфіёпскага вайсковага патруля, калі мы сутыкнуліся з групай людзей Борджа. Менавіта тады я страціў нагу. Я адзіны, хто выжыў. Борджа, падобна, забаўляецца, пакідаючы мяне ў жывых і дазваляючы рабіць усякую брудную працу.
  
  
  Эдвард Смайт здаўся мне вельмі фальшывым. Усё, што ён сказаў, магло быць праўдай, але яго фальшывае ангельскае турнэ занадта моцна смярдзела. І ўсё ж ён мог аказацца вельмі карысным.
  
  
  - Я не думаю, што ёсць нейкая шкода ў тым, каб прызнаць, што я шпіён, - сказаў я. «Яны чакаюць, што я высвятлю, што задумаў гэты Борджа».
  
  
  "Ён плануе захапіць увесь гэты гробаны свет", - засмяяўся Смайт. - Ён хутка раскажа вам пра гэта. Як яны цябе дасталі?
  
  
  — Я быў на борце нейкай дзікай баржы, якая накіроўвалася з Норфолка ў Масауа. Пакуль я быў на палубе, забаўляючыся і віншуючы сябе з прыкрыццём, з'явіўся другі памагаты і група матросаў з гарматамі. Я ніяк не мог супраціўляцца. З таго часу я зняволены.
  
  
  - Ёсць ідэі, як вас выявілі?
  
  
  'Так.' Я зрабіў выгляд, што на імгненне задумаўся, каб рашыць, наколькі я магу давяраць Смайту. “На борце была агент КДБ. Я забіў яе, але толькі пасля таго, як яна расказала камусьці з каманды, хто я такі. Другі памагаты сцвярджае, што бачыў, як я забіў гэтага чалавека, але я ў гэтым сумняваюся.
  
  
  - Гэта, павінна быць, Гаард, гэты выхвастлівы нарвежац, - сказаў Смайт. - Між іншым, Картэр, гэта не аперацыя КДБ. Калі б рускія ведалі аб гэтым месцы, яны былі б гэтак жа шчаслівыя сцерці яго з зямлі, як і ваш урад. Некалькі тыдняў таму ў нас быў рускі шпіён, пакуль ён не зрабіў генерала Борджа вельмі няшчасным. Смайт правёў мяне па лагеры, пазнаёміўшы з некалькімі зняволенымі-амхарцамі і іншымі еўрапейцамі - двума немцамі, шведам і чэхам. Усе яны прыйшлі на Данакіль, мяркуючы, што іх наняў Борджа, і ў рэшце рэшт апынуліся рабамі.
  
  
  - Гучыць цудоўна, - сказаў я Смайту.
  
  
  «Так, пакуль ты застаешся верным слугой, які не праваліць ніводнага загада».
  
  
  Пасля абеду ў мяне была магчымасць сустрэцца з Борджа. У мяне не склалася ніякага ўяўлення аб ім наўмысна. Адзіныя фатаграфіі, якія я бачыў, былі зробленыя некалькі гадоў таму, і на іх быў намаляваны худы палітычны агітатар з пустымі вачыма. Чалавек, які сядзеў на тоўстым дыване ў вялікім намёце, не быў ні худым, ні з трапяткімі вачыма. Ён быў загарэлы на сонцы, і яго вочы здаваліся амаль знежывелымі.
  
  
  - Сядай, Картэр, - сказаў ён запрашальна. Я сеў з другога боку нізкага століка, за якім сядзеў ён. Ён адпусціў двух узброеных данакілаў, якія прывялі мяне сюды з лагера. І ў той жа час паклаў пісталет, які вісеў у яго на поясе, у лёгкадаступнае месца. - Я чуў пра вас цікавыя гісторыі, - сказаў ён.
  
  
  "Ці з'яўляюцца яны праўдай?"
  
  
  - Заўсёды можна верыць Луіджы, Картэр. Ён запэўніў мяне, што вы адыгралі важную ролю ў шчасным прыбыцці нашага апошняга каравана. Можа, я вам павінен.
  
  
  - Я выратаваў сабе жыццё, - сказаў я. "Гэтыя бандыты не былі зацікаўлены ў маім выратаванні".
  
  
  - Цалкам дакладна. Віно?'
  
  
  - Калі ласка, - сказаў я. Я пастараўся не засмяяцца, калі ён асцярожна наліў віно левай рукой і перадаў келіх праз стол. Ён ледзь не праліў чырвоную вадкасць, бо так пільна глядзеў на мяне.
  
  
  - Па словах Гаарда, вы вельмі небяспечныя, хоць ён і сцвярджае, што вы не забівалі сувязістку. Гэта праўда, Картэр?
  
  
  'Не.'
  
  
  'Я таксама так думаю.' Ён падняў плечы. - Але гэта ўсё роўна. Чаму ты прыйшоў сюды?
  
  
  «Урад Эфіопіі звярнулася да нас за дапамогай, - сказаў я.
  
  
  - Вы працуеце разам з КДБ?
  
  
  'Не. Хаця я разумею, што яны ў роўнай ступені зацікаўлены ў табе.
  
  
  - Так, - сказаў ён. - Таксама як кітайцы. У чым прычына такой цікавасці, Картэр?
  
  
  "Дваццаць тры ракеты".
  
  
  - Ну, які ты балбатлівы. Ваш рускі калега адмовіўся мне штосьці казаць».
  
  
  Я засмяяўся. “Я думаю, вы ведаеце, дзе гэтыя ракеты. Я нават хачу табе сказаць, навошта мяне сюды паслалі, - навошта яны табе? Чаму вы дадалі ў свой спіс пакупак тры ракеты «Мінітмэн»?
  
  
  — Забудзься пра гэтых мінімэнтаў, — загадаў ён.
  
  
  Борджа наліў мне віна і наліў сабе яшчэ шклянку. Ён спытаў. — "Вы калі-небудзь чулі пра прэзбітэра Яна?"
  
  
  «Той легендарны імператар, які кіраваў Эфіопіяй у Сярэднія стагоддзі».
  
  
  - Ты набліжаешся да праўды, Картэр. Але прэзбітэр Іаан не легенда, як і царыца Саўская. Гэтыя двое забяспечылі эфіёпаў дастатковай колькасцю міфаў, каб прымусіць іх паверыць у тое, што яны лепшыя людзі ва ўсёй Афрыцы. Яны будуць рады паведаміць вам, што гэта адзіная афрыканская краіна, якая ніколі не ведала еўрапейскага панавання. Вядома, у канцы мінулага стагоддзі ангельцы трохі тут павесяліліся, а італьянцы былі тут у 1930-х гадах, але такія непрыемныя факты зручна забываюцца. І яны прагнуць каранаваць новага прэсбітэрыя Іаана».
  
  
  Я сказаў. - "Цябе?"
  
  
  'Так, мяне.'
  
  
  Калі Борджа і быў вар'ятам, ён не быў цалкам дурны. Плюс у яго былі ядзерныя ракеты. Таму я вырашыў ставіцца да яго як да разважнага чалавека.
  
  
  Я спытаў у яго. - «Вы не думаеце, што эфіёпскі ўрад будзе пярэчыць?»
  
  
  'Так. Але яны не могуць кантраляваць Данакіл. І менавіта таму яны паехалі ў Амерыку. А потым прыходзіць N3, Нік Картэр. Кілмайстар з AX. І дзе ты зараз, Картэр?
  
  
  “Я раблю сваю працу. Я павінен быў даведацца, што ты намышляеш.
  
  
  «Тады я спрашчу тваю задачу, Картэр, - сказаў ён. «Я хачу кіраваць Усходняй Афрыкай. Прэзбітэр Іаан стаў легендай, таму што атачыў сябе лепшымі войскамі ва ўсёй Паўночна-Усходняй Афрыцы і спыніў замах ісламу. Я атачыў сябе лепшымі ваярамі сучаснага свету. Вы бачылі маіх людзей?
  
  
  - Данакілы, - сказаў я.
  
  
  “У іх няма ніякага страху. Ім проста патрэбен лідэр і сучасная зброя».
  
  
  - Хіба тыя бандыты, якія напалі на караван і перашкодзілі вам забраць тых трох мінітменаў, таксама Данакіла?
  
  
  - Адступнікі, - злосна сказаў ён. - І гэтых трох мінітменаў зараз збіраюць, Картэр. На мяне працуюць адны з найлепшых у свеце спецыялістаў па ракетах. І хутка імя Чэзарэ Борджыа стане намінальным ва ўсім свеце».
  
  
  — Я думаў, цябе клічуць Карла Борджа.
  
  
  «Карла Борджыа быў выгнаны з Італіі, дэкадэнцкай дэмакратыі, якую гэтак жа дэкадэнцкія камуністы імкнуліся прыняць. Карла Борджа быў маладым дурнем, які спрабаваў прымусіць працоўны клас прагаласаваць за сваю веліч і спрабаваў перамагчы злачынных палітыкаў у іх уласных маніпуляцыях з выбаршчыкамі. Італія выгнала Карла Борджа. Так што Італія будзе ў ліку першых краін, якія адправілі амбасадараў да Чэзары Борджа».
  
  
  — За бацькам сапраўднага Чэзарэ стаяла царква, — сказаў я.
  
  
  «Не кажыце больш нічога аб арыгінальным Чэзары, - сказаў ён. «У школе з мяне смяяліся і жартавалі. - "Твой бацька жанаты на тваёй маці, Чэзары"? . «Дзе Лукрэцыя? »
  
  
  Я бачыў, як ён сеў. - Вось Лукрэцыя, - сказаў ён, тэлефануючы ў званочак.
  
  
  Полаг палаткі адчыніўся, і ўнутр увайшла маладая амхарка. Яна была амаль пяці футаў ростам, і яе адзенне павінна была толькі дэманстраваць яе ганарлівае цела. Пад ісламскім данакілем яна хадзіла ў чадры, а цяпер была апранута толькі ў доўгую спадніцу. Яе карычневыя грудзі была вялікай і пругкай, а тонкая спадніца мела доўгія разрэзы па баках, якія агалялі яе мускулістыя ногі.
  
  
  - Гэта Мар'ям, - сказаў ён. «Марыям, прынясі нам яшчэ віна».
  
  
  - Так, генерал Борджа, - адказала яна па-італьянску без акцэнту.
  
  
  Калі яна сышла, Борджа сказаў: «Яе бацька і дзядзька — лідэры Копцкай царквы. Яны ўплываюць на ўрад. Так што, пакуль яна мая заложніца, эфіёпы нічога не зробяць супраць мяне.
  
  
  Вярнулася Мар'ям і працягнула Борджыа новую адкрытую бутэльку чырвонага віна.
  
  
  - Мар'ям, - сказаў ён, - містэр Картэр амерыканец. Ён прыбыў сюды па просьбе эфіёпскага ўрада.
  
  
  'Гэта праўда?' - спытала яна па-ангельску.
  
  
  'Так.'
  
  
  - Гавары па-італьянску, - крыкнуў Борджа. 'Г-н. Картэр будзе нашым госцем на некалькі дзён, - сказаў ён Марыям. "Можа быць, ён пражыве дастаткова доўга, каб убачыць, як твой бацька і дзядзька адсвяткуюць наша вяселле".
  
  
  - Я ўжо казаў табе, што яны не хочуць гэтага.
  
  
  - Будуць, калі захочуць зноў убачыць цябе жывой.
  
  
  "Я ўжо мёртвая для іх".
  
  
  - Натуральна. Вось чаму з'явіўся Картэр, наш працавіты амерыканец. Вось чаму нас не турбуюць эфіёпскія войскі».
  
  
  Ён адаслаў Мар'ям. Мне было цікава, чаму ён знайшоў час паказаць яе мне.
  
  
  - Я не дурань, Картэр, - сказаў ён. Пакуль мая імперыя не стане прызнаным урадам Эфіопіі, амерыканцы застануцца маімі ворагамі. Як і рускія. Так што я вас не выключаю.
  
  
  - Я застануся вашым палонным?
  
  
  'На дадзены момант. Данакілы высочваюць усё, што рухаецца па пустыні. Мы пагаворым ізноў праз некалькі дзён. Ёсць яшчэ некалькі дэталяў, пра якія ты мне не расказаў.
  
  
  Ён пляснуў у ладкі. Двое ахоўнікаў завялі мяне назад у лагер рабоў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  Наступныя два дні я вывучаў жыцьцё ў лягеры. Адразу пасля ўзыходу сонца рабоў накармілі сняданкам, а затым яны зніклі ў працоўных атрадах, якія ахоўваюцца ваярамі Данакіл. Я застаўся ў лагеры з некалькімі іншымі мужчынамі. Затым я ўбачыў свабодных Амхарскі мужчын, якія расхаджваюць узад і наперад па пыльнай камяністай даліне. Калі Борджа падкупіў адпаведных эфіёпскіх чыноўнікаў, ён мог атрымаць інфармацыю пра мяне, перахапіўшы паведамленне Ларсен. Я ведаў, што сцюардэсу апазналі, і я выказаў здагадку, што яго паведамленне з Джорджтаўна ў Расею здрадзіла мне, але зараз я зразумеў, што яны ведалі, што я быў агентам AX, перш чым я сеў на "Ханса Скейельмана". Усё залежала ад таго, што Хоук распавёў эфіёпскаму ўраду і наколькі добра была забяспечана бяспека.
  
  
  У мой першы поўны дзень у лагеры Эдвард Смайт зайшоў да мяне проста перад абедам. З ім быў данакіл з аўтаматам і цемнаскуры раб, які нясе скрутак з адзеннем.
  
  
  - Пайшлі, Картэр, - сказаў Смайт. «Генерал Борджа хоча, каб вы памыліся і надзелі заходняе адзенне».
  
  
  Мы падышлі да ржавага металічнага бака. Вада ў ім не была чыстай, але мне ўдалося змыць большую частку бруду пустыні. Затым я надзеў штаны колеру хакі і кашулю, а на галаву надзеў плецены шлем.
  
  
  «Я адчуваю сябе нашмат лепш», - сказаў я Смайту.
  
  
  — Ты далучышся да Борджыа? - спытаў Сміт.
  
  
  "Ён кажа, што не можа даць мне шанец у гэтым".
  
  
  - Вельмі дрэнна, Картэр. Борджа можа быць вар'ятам італьянцам, але ён таксама вельмі разумны. Яго план дастаткова спрытны, каб увянчацца поспехам.
  
  
  "Ты з ім?"
  
  
  - Магчыма - калі ён дасць мне шанец.
  
  
  Зваротны шлях ад бака даў мне новы погляд на лагер. За кароткі час ім удалося зрабіць яго амаль цалкам нябачным з паветра. І не хапала адной маленькай дэталі, а дакладней дваццаці трох дэталяў. Дзе былі гэтыя праклятыя ракеты? Тапаграфічна я дрэнна арыентаваўся, але здавалася, што мы знаходзімся на высокім плато, значна вышэй за самую пустыню Данакіль. Магчыма, гэтыя ракеты былі схаваны недзе ў пагорках.
  
  
  Калі я хачу ўцячы з гэтага лагера, я павінен зрабіць гэта да таго, як Борджа пачне мяне дапытваць. У мяне было адчуваньне, што гэты агент КДБ паддаўся катаваньням. Але прама зараз я не мог прыдумаць, як зрабіць свой ход. Днём лагер ахоўвалі воіны данакілаў, а ноччу адзіным спосабам выратавацца было толькі падчас усеагульнага хаосу. Рабы адразу не выглядалі так, быццам у іх хапіла баявога духу, каб пачаць паўстанне. Што, калі б я ўцёк з лагера? Я нават не ведаў, дзе я быў. Я мог бы адправіцца на паўночны ўсход, да Эфіёпскага нагор'я, і спадзявацца сустрэць цывілізацыю. Але больш за верагодна, што я сустрэў бы вёску Данакілаў, калі б пустыня не абрынулася на мяне раней. Без правадніка, які правёў бы мяне праз пустыню, я блукаў як сляпы і пакуты ад смагі.
  
  
  Я ўсё яшчэ абдумваў мінімальны план уцёкаў, калі на наступны вечар побач са мной сёлаў чэх Васіль Пачек.
  
  
  'Вы кажаце па-нямецку?' - спытаў ён на гэтай мове.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Добра". Ён агледзеўся. - Гэты пракляты Смайт дзеля разнастайнасці шпіёніць за кімсьці іншым. Заўтра я мушу паказаць табе ракеты.
  
  
  'Заўтра?'
  
  
  'Так. Разам з генералам Борджыя і Мар'ям. І з маёй нязграбнай камандай памочнікаў, Данакілаў і Самалі. Вы з ЦРУ, містэр Картэр?
  
  
  "Не, але ты блізкі", - сказаў я.
  
  
  “Добра, што вы не з КДБ. Што тычыцца мяне, то я лепш буду з Борджа, чым з КДБ. Мне ўдалося ўцячы, калі тыя рускія захапілі Прагу са сваімі танкамі. Я думаў, што Борджа нацэліў свае ракеты на Маскву. Але потым я выявіў, што ён цэляцца на ўвесь свет. І замест таго, каб быць яго лейтэнантам, я зараз яго раб.
  
  
  Ён устаў і пацёр ногі, як быццам яго мышцы былі напружаны. Калі ён скончыў з гэтым, ён старанна агледзеў сваё асяроддзе на наяўнасць варожых вачэй.
  
  
  Калі ён зноў сеў, я ціха сказаў: «Ваш пільны агляд павінен мець прычыну. Я гатовы ісці.
  
  
  «Можа быць, заўтра не будзе магчымасці. Прынамсі, не сёння. Калі ты сакрэтны агент, ты павінен добра абыходзіцца са зброяй. Так?'
  
  
  - Так, - сказаў я.
  
  
  Ён кіўнуў. «Калі настане раніца, і ахоўнікаў будзе мала, і іх будзе мала, ты дапаможаш мне, калі пачнецца бітва. Вы ведаеце, што данакілы б'юцца толькі для таго, каб забіваць?
  
  
  "Яны напалі на караван, з якім я прыйшоў".
  
  
  «У караване знаходзіліся органы кіравання трыма ракетамі мінімэнтаў. Магчыма, заўтра мы не будзем спаць у лагеры. Вазьмі гэта.'
  
  
  Ён сышоў перш, чым я паспеў схаваць тонкае выгнутае лязо паміж сваім адзеннем. Васіл Пачак нават падумаў аб тым, каб прымацаваць зброю да маёй скуры скотчам.
  
  
  Борджа ездзіў на вярблюдзе. А таксама чатыры ахоўнікі, якія суправаджалі нас. Мар'ям, Пачака, двух ягоных памочнікаў і я пайшлі пешшу. Нам спатрэбілася ўся раніца і частка дня, каб дабрацца да ланцуга невысокіх узгоркаў.
  
  
  За ім блішчала невялікая рэчка. Вёска Данакіль ляжала на пяску і камянях ля вады. Да нас пад'ехала мясцовая шляхта, і яны з Борджа абмяняліся шчодрымі прывітаннямі на роднай мове.
  
  
  - Хто правадыр? - спытаў я Мар'ям.
  
  
  «Ён кіруе людзьмі, якія працуюць на Борджа. Ён думае, што стане вельмі прадстаўнічым пры новым двары Борджа.
  
  
  Я не сказаў ёй, што ў правадыра вельмі добрыя шанцы на тое, што яго жаданне спраўдзіцца. Нават калі б нам удалося збегчы сёння ці ноччу, мяне не ўразіў шанец, які ў нас быў у пустыні. А сваімі ядзернымі ракетамі Борджыа мог проста ажыццявіць свой міжнародны шантаж.
  
  
  Я спытаўся ў яе. - "Чаму ты са мной?"
  
  
  «Я павінна стаць жонкай Борджа, хоць зараз я яго рабыня. З-за маёй сям'і мая прысутнасць тут робіць вялікае ўражанне на гэтую маленькую вёску. А сёння будзе п'яная вечарынка.
  
  
  - Ты таксама ўдзельнічаеш?
  
  
  - Не, - сказала яна. «Будучы рабыняй, я магла б забяспечыць забаўку, але Борджа не можа дазволіць сабе разбурыць маё будучыню ў вачах гэтых мужчын».
  
  
  Борджа і правадыр абмяняліся рытуальным напоем з чарай. Быў бурны смех, перш чым Борджыа вярнуўся да нашай групе.
  
  
  - Ракеты, Пачак, - сказаў ён. “Ракеты”.
  
  
  Па ўказанні Пачака данакілы і самалійцы адвалілі некалькі камянёў і валуноў перад пячорай.
  
  
  «Гэта адна пячора з дваццаці шасці», - сказаў мне Борджа. "Хутка будуць запоўненыя і тры самыя вялікія".
  
  
  Я думаў пра гэта. Ракета, якую ён паказаў нам, была змешчаная ў грузавік, гатовы да вывазу. Гэта была расійская мадэль з запасам ходу ад васьмі да адзінаццаці соцень кіламетраў. Яе стартавая пляцоўка і ўсё, што вакол яе, будзе спалена пры запуску.
  
  
  'Пакажы спадару Картэр, як настроена яе АС, Пачак, - загадаў Борджа.
  
  
  Чэшскі эксперт заблытаўся ў падрабязным апісанні, паказваючы на розныя перамыкачы і кнопкі на панэлі кіравання. Ён ставіўся да гэтага вельмі сур'ёзна і часам губляўся ў гучных лаянках, калі два яго памагатыя рабілі дурасці. І гэта здаралася часта. Занадта часта, падумаў я. Нават неадукаваныя супляменнікі могуць навучыцца выконваць загады і пстрыкаць перамыкачамі па камандзе.
  
  
  Я з усяе сілы стараўся выглядаць уражаным. Я гучна закрычаў, што планы Борджыа жахлівыя і вар'яты, калі Пачек сказаў мне, што гэтая ракета ўразіць нафтаперапрацоўчыя заводы ў Ізраілі.
  
  
  Борджа засмяяўся майму жаху.
  
  
  «Скажы яму, на што яшчэ яны нацэлены, Пачак, - сказаў ён. 'Каір. Афіны. Багдад. Дамаск. Асноўныя гарады. Блізкага Усходу, містэр Картэр, калі свет адмовіць генералу Борджа ў яго тэрыторыі.
  
  
  "І адну ракету я нацэліў на Адыс-Абебу, калі эфіёпы адмовяцца капітуляваць", — дадаў Борджыа.
  
  
  Мар'ям утаропілася на яго, яе вочы пашырыліся ад страху або гневу. "Можа быць, ты зможаш прадухіліць запуск гэтай ракеты, Мар'ям", - сказаў ён. "Пачак, зачыні гэта зноў."
  
  
  Я сядзеў на камені і стараўся выглядаць адпаведным чынам якім у роспачы, пакуль Пачек вёў сваіх памагатых на маскіроўку хованкі ракеты. Я падумаў, няўжо ўсе гэтыя ракеты бескарысныя.
  
  
  - Што ты думаеш, Картэр? - спытаў Борджа.
  
  
  - Што трэба мець страшэнна вялікі ўплыў, каб завалодаць гэтымі рэчамі. Згодна з нашымі паведамленнямі, яны былі выкрадзеныя, і ні егіпецкі, ні ізраільскі ўрад не ведалі, што адбылося».
  
  
  - Я хацеў, каб ты таксама так думаў, - сказаў ён.
  
  
  - Значыць, у вас ёсць сувязі ў абедзвюх краінах.
  
  
  - Гэта хітрая выснова, містэр. Картэр.
  
  
  Я спытаў. - "Як вы атрымліваеце неабходныя сродкі?"
  
  
  "Што гэта за пытанне такое?"
  
  
  “Вельмі лагічна. Вы абсалютна правы, Борджа, што думаеце, што мы вельмі мала пра вас ведаем. Але мы ведалі, што вашыя палітычныя сутычкі ў Італіі не былі для вас цалкам стратным прадпрыемствам. Але неўзабаве табе прыйшлося знікнуць з Ліворна, так што ў цябе, відаць, даўно скончыліся грошы. Цяпер у вас ёсць грошы і людзі, неабходныя для стварэння ўласнай ракетнай базы пасярод эфіёпскай пустыні».
  
  
  "Вы страцілі мяне?"
  
  
  "Мы чулі, што вы былі ў Афрыцы".
  
  
  - Але мяне не варта было адсочваць?
  
  
  "Гэта было няправільна, і мы больш не зробім гэтую памылку", – сказаў я.
  
  
  "Занадта позна, містэр. Картэр. Заўтра мы пагаворым пра тваю будучыню. Калі б ты не быў так страшэнна небяспечны, многія правадыры ў акрузе хацелі б мець белага раба».
  
  
  Пачак і двое яго людзей скончылі маскіроўку ракеты. Ахоўнікі акружылі нас і адвялі ў невялікую хаціну недалёка ад вёскі. Нас уштурхнулі туды і сказалі не ствараць ніякіх праблем. Мар'ям чакала нашу ежу ля дзвярэй. Нам далі вялікія міскі з гарачай ежай.
  
  
  «Мы ямо рукамі», - сказала яна.
  
  
  Я спытаўся ў яе. - 'Што адбываецца?'
  
  
  «Борджыа збіраецца на вечарынку. І толькі двое воінаў застануцца тут.
  
  
  Пасля таго, як мы паелі, Мар'ям зноў перадала міскі звонку аднаму з ахоўнікаў. Ён нешта зароў, і яна выйшла вонкі. Мы чулі гучныя гукі, зрэдку стрэлы, а часам і залпы з вёскі.
  
  
  - Вы бачылі вярблюдаў? - спытаў Арфат дэ Самалі па-італьянску. - Так, - сказаў я.
  
  
  "У нас павінны быць жанчыны", - сказаў ён нам.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  - Таму што яны жанчыны. Я ведаю вярблюдаў.
  
  
  "Няхай ён выкрадзе для нас вярблюдаў", - прапанаваў я Пачака. Саіфа Данакіль выглядаў раззлаваны. Пачак працягваў пытацца ў яго, што здарылася, але ён толькі лаяўся.
  
  
  Мар'ям сказала: «Вы паставілі самалійца ў становішча небяспекі і даверу. Тады чаму данакіл не павінен пярэчыць супраць гэтага?
  
  
  — Я мяркую, яны не забудуць міжплемянныя звады, калі мы паспрабуем уцячы, — сказаў я.
  
  
  'Канечне не. Самалійцы і данакілы не лічаць адзін аднаго роўнымі. І абодва яны ненавідзяць мой народ, які кіруе Эфіопіяй па законе старажытных заваёў».
  
  
  «Толькі праваднік з Данакілаў можа правесці нас праз пустыню», - сказаў Пачак.
  
  
  «Дзеля бога, скажы гэтаму Сайф, пакуль ён не раззлаваўся і не разбурыў увесь наш план», - сказаў я. Пачак прысеў побач з Сайфай. Данакіл амаль не гаварыў па-італьянску, і чэху запатрабавалася шмат часу, каб данесці думку. Урэшце Саіфа зразумеў. Ён павярнуўся да мяне.
  
  
  "Я буду вашым правадніком, якімі б паршывымі ні былі гэтыя вярблюды, якіх выкрадзе гэты самаліец", - сказаў ён.
  
  
  - Колькі нам яшчэ чакаць? - спытаў Пачак.
  
  
  - Да апоўначы, - сказала Мар'ям. 'Калі яны будуць поўныя ежы і пітва. Тады іх лёгка забіць. Я чуў, што вы ваяр, містэр Картэр?
  
  
  «Калі мы збяжым разам, кліч мяне Нік», – прапанаваў я.
  
  
  - Васіль не воін, Нік. Мы залежым ад вас. Пакуль мы чакалі, я паспрабавала даведацца крыху больш. Я паказаў Васілю Пачаку на ціхае месца ля задняй сцяны хаціны. Мы размаўлялі адзін з адным на ламанай нямецкай мове.
  
  
  Я спытаў у яго. — "Усе ракеты гэтак жа бескарысныя, як тая, што ты мне паказаў?"
  
  
  "Чатыры з гэтых ракет малой далёкасці маюць уласныя пераносныя пускавыя ўстаноўкі", – сказаў ён. "Два з іх у мяне пад кантролем, так што яны бясшкодна апынуцца ў моры".
  
  
  "А як наконт іншых?"
  
  
  - Яны належаць немцам. Прабач , Картэр, але я не давяраю немцам. Я чэх. Але іншыя ракеты - хто б імі ні кіраваў, гэта не мае значэння - самазнішчаць ў момант запуску і не прычыняць асаблівай шкоды.
  
  
  - Значыць, вялікая пагроза Борджа з гэтымі ракетамі не рэальная?
  
  
  - Я спадзяваўся, што вы гэта ўбачыце, містэр Картэр.
  
  
  Я перамясціў сваю вагу і адчуў, як стужка, якая ўтрымлівае лязо на ўнутраным боку майго сцягна, нацягнулася. "Магчыма, мы не ўсе выберамся жывымі", - сказаў я.
  
  
  "Можа быць, ніхто", – сказаў Пачак.
  
  
  «Добра, слухай. Калі вам атрымаецца дабрацца да амбасады ЗША, заходзіце ўнутр. Знайдзіце там адказнага. Скажыце яму, што ў вас есць паведамленне ад N3 для AX. N3. АХ. Вы запомнілі гэта?
  
  
  Ён паўтарыў мой код і назву маёй сакрэтнай службы. - Што я павінен ім сказаць?
  
  
  - Тое, што ты мне толькі што сказаў.
  
  
  Не мог прыдумаць нічога лепшага, каб прабавіць час, я лёг на падлогу, каб крыху паспаць. Калі мы збіраліся красці вярблюдаў большую частку ночы і прабівацца з вёскі з п'янымі Данакіламі, то я мог бы крыху адпачыць.
  
  
  Прыкладна праз пятнаццаць хвілін пасля таго, як я лёг, я зноў прачнуўся. Побач са мной расцягнулася Мар'ям.
  
  
  Яна спытала. - 'Гэта добра?'
  
  
  - Так, - сказаў я, стараючыся не дакранацца да яе.
  
  
  Я зноў заснуў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  Каля паўночы я зноў прачнуўся. Мар'ям усё яшчэ ляжала побач са мной з расплюшчанымі вачыма.
  
  
  Яна спытала. - "Пара ?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Сайфа выпрастаўся, калі я выцягнуў свой нож. Ён дастаў такую ж зброю са складак сваёй мантыі і ўсміхнуўся ў цемры хаціны. У адным стаўленні мы абралі няўдалую ноч для нашых уцёкаў, бо месяц была высокай і поўнай.
  
  
  Я прапусціў Сайфу наперад. Асцярожна ён рассунуў галінкі, якія служылі шырмамі. Я стаяў там, пакуль яго рука не вярнулася і не пацягнула мяне наперад.
  
  
  Ён бясшумна праслізнуў праз фіранку. Я рушыў услед за ім, асцярожна ставячы галінкі на месца, каб яны не шамацелі. Двое вартавых, якія ахоўвалі дзвярны праём, сядзелі да нас спіной, апусціўшы галовы. Побач з імі стаялі тры вялікія чары. Я накіраваў на іх нож.
  
  
  Сайфа пайшоў злева ад мяне, калі мы рушылі наперад. Ён падстроіўся пад маю хаду, пакуль яны асцярожна ішлі па ўтрамбаванай зямлі, якая аддзяляла нас ад двух ахоўнікаў. Не паспелі мы дабрацца да іх, як зарыпела грубая зямля пад маім ботам, і правы вартавы рушыў. Я нырнуў наперад, абхапіў левай рукой яго горла, каб здушыць крык, і нанёс удар. Я павярнуў зброю ў яго целе ў пошуках сэрца. Ён упаў наперад. Я выцягнуў пісталет, павярнуўся і ўбачыў, што Сайфа робіць тое ж самае з іншым ахоўнікам. «Я вазьму зброю», - прашаптаў Сайфа і знік у цемры, перш чым я паспеў нешта сказаць.
  
  
  Тады ў дзвярах хаціны з'явіўся Арфат і бязгучна пабег да статка вярблюдаў. Здавалася, ён ведаў, куды ідзе, і я не спрабаваў ісці за ім.
  
  
  Я стаў на калені перад двума мёртвымі ахоўнікамі. У аднаго быў ізраільскі кулямёт. У другога былі і «Лі-Энфілд», і стары «Сміт-энд-Вэсан». 38. Я разабраў патроны і хацеў аддаць вінтоўку Пачаку.
  
  
  «Я ніколі раней не трымаў у руках зброю, - сказаў ён.
  
  
  "Мар'ям?" Я прашаптаў.
  
  
  - Дай мне стрэльбу, - сказала яна. "Я магу страляць, калі даведаюся, як яго зараджаць".
  
  
  Я хутка паказаў ёй, як і дзе зараджаць "Лі-Энфілд". .«Сміт-энд- Вессон» 38 я аддаў Пачака. "Гэта не цяжка," сказаў я. «Але калі вы наблізіцеся да сваёй мэты, проста прыцэльцеся ў жывот і націсніце на цынгель».
  
  
  У цені злева я ўбачыў рух. Я хутка павярнуўся, падымаючы аўтамат, але Мар'ям сказала: "Гэта наш таварыш з Данакіла".
  
  
  Праз імгненне Сайфа апынуўся побач з намі, з вінтоўкай у руцэ і пісталетам на поясе.
  
  
  «Я магу забіць многіх», - выхваляўся ён.
  
  
  - Не, - сказаў Пасек. "Давайце збяжым да вашых людзей".
  
  
  «Толькі ў дома правадыра ёсць вартавы, - сказаў данакіл. - Пайшлі, - прамармытаў я і пайшоў да кашары для вярблюдаў.
  
  
  Інфармацыя Сайфы вырашыла маю праблему. Калі я змагу забіць Борджа, ёсць шанец, што яго арганізацыя разваліцца. Але я не быў з ім дастаткова блізкі, каб быць у гэтым абсалютна ўпэўненым. Я не ведаў, якія пазіцыі займаюць вольныя еўрапейцы ў яго лагеры. Я таксама не ведаў, наколькі моцнай была ягоная эфіёпская арганізацыя. Забіць яго можна было толькі ў тым выпадку, калі мне ўдасца ўцячы з вёскі, поўнай раз'юшаных, пахмельных Данакілаў, але гэта здавалася вельмі малаверагодным.
  
  
  І я лічыў, што нехта такі важны, як Борджа, каб атрымаць такі прыём, як у той дзень, ён будзе спаць у доме правадыра ці недзе паблізу, у доме для гасцей. І Сайфа сказаў, што там былі вартавыя. Так што, хоць забойства Борджа магло пакласці канец маёй місіі, я адпрэчыў гэтую магчымасць.
  
  
  Інфармацыя, якую я атрымаў, была важнейшай. Альбо Пачак, альбо я павінны былі дабрацца да амбасады ЗША. Як толькі AX даведаецца, дзе Борджиа схаваў большую частку сваіх ракет, што большасць з іх бескарысныя і дзе знаходзіцца лагер, заўсёды знойдзецца спосаб пакласці канец яго ядзернага шантажу. Мы маглі б нават падзяліцца нашай інфармацыяй з рускімі, якія таксама, як і мы, былі заклапочаныя Блізкім Усходам.
  
  
  Дабіраемся да загону для вярблюдаў. Побач з адтулінай, якую Арфат закрыў тоўстым жалезным дротам, ляжаў мёртвы Данакіль. Пяць вярблюдаў стаялі побач з невялікай хацінай, і самаліец быў заняты асядланнем вярблюдаў.
  
  
  "Дапамажыце яму", - сказаў Пачак Сайф.
  
  
  - Яны дрэнныя вярблюды, - прабурчаў ён. «Самалійцы нічога не ведаюць аб вярблюдах.
  
  
  Мар'ям, Пачак і я абшукалі хаціну ў пошуках усіх даступных бурдзюкоў з вадой і колькасці кансерваў. Я быў бы нашмат больш шчаслівым, калі б мы маглі знайсці больш, але ў нас не было часу на паход за ежай.
  
  
  "Мы гатовы", - сказаў Арафат. «Гэта вярблюдзіцы».
  
  
  Я вырашыў потым спытаць самалійца, чаму ён настаяў на тым, каб узяць вярблюдзіц. Мой досвед зносін з гэтымі звярамі быў абмежаваны, але я ніколі раней не заўважаў, што адна падлога пераважней іншага. І вярблюды і вярблюдзіцы валодалі выключнай цягавітасцю і неверагодна кепскім характарам.
  
  
  Мы былі ўжо амаль за горадам, калі нейкі ўзброены чалавек пачаў страляць. Калі міма нас прасвісталі кулі, я схапіў аўтамат і разгарнуўся ў высокім сядле. Я ўбачыў выбліск стрэлу і адказаў залпам. Я не спадзяваўся патрапіць у што-небудзь, бо хада вярблюда робіць гэта зусім немагчымым, але страляніна спынілася.
  
  
  - Хутчэй, - сказаў Пачак.
  
  
  "Табе не абавязкова мне гэта гаварыць", - сказаў я. «Скажы гэтым праклятым звярам, каб беглі хутчэй».
  
  
  Арфат абраў добрых жывёл, што б Сайфа ні думаў аб узроўні інтэлекту самалійцаў. Вярблюд не зусім самая хуткая жывёла ў свеце і калі б у вёсцы былі коні, яны б нас сапраўды абагналі. Але вярблюды трымаюць пастаянны тэмп, як карабель, які ратуецца ад першых хваляў урагану, і, калі вы не захварэеце марской хваробай ці не разаб'ецеся, яны даставяць вас туды, куды вам трэба, у патрэбны час. Праз дзве гадзіны пасля таго, як мы пакінулі вёску, мы прайшлі па невысокіх узгорках і пясчаных палосах уздоўж ракі. Затым Саіфа жэстам паказаў нам шлях да вады.
  
  
  "Няхай вярблюды п'юць, колькі хочуць", - сказаў ён. "Напоўніце кожны посуд вадой і самі шмат піце".
  
  
  "Чаму б нам не пайсці далей па рацэ?" - спытаў Пачак. «Мы проста ідзем уверх па плыні, і гэта менавіта той кірунак, у якім мы жадаем рухацца».
  
  
  "Рачныя людзі там іх сябры". - Сайфа паказаў на вёску ззаду нас і на тое, што мы толькі што беглі. «Яны не мае сябры. Нас шукаюць уздоўж ракі. Мы ідзем у пустыню.
  
  
  - Ён мае рацыю, - сказаў я Пачака. Я павярнуўся да нашага правадніка Данакіла. - У нас дастаткова вады і ежы?
  
  
  - Не, - сказаў ён. - Але, магчыма, мы нешта знойдзем. Або людзей, у якіх яна ёсць. Ён пастукаў па пісталеце.
  
  
  «Калі я прыехаў сюды, мы пераплылі раку на плыце, - сказаў Пачак. "Гэта не доўгае падарожжа і..."
  
  
  - Пустыня, - сказаў я, завяршаючы дыскусію. - Васіль, пачынай напаўняць бурдзюкі. Калі Борджа адкрыта вазіў вас па рацэ, то яго сувязі па рацэ для яго цалкам бяспечныя.
  
  
  «Я не думаў пра гэта раней», - сказаў ён.
  
  
  - Пустыня, - сказаў Арфат, - пустыня - вельмі добрае месца для жыцця.
  
  
  Ён і Сайфа спрабавалі перасягнуць адзін аднаго ў абыходжанні з вярблюдамі і ў веданні пустыні. Мяне задавальняла, што іх племянныя адрозненні лаяліся такім чынам, паколькі мы ўсё здабывалі з гэтага выгаду. Але мне было цікава, наколькі выбуханебяспечнай стане камбінацыя Данакіл-Самаліец, калі ў нас будзе не хапаць ежы і пітва. І мяне непакоіла стаўленне Сайфы, калі мы ўвайшлі на тэрыторыю яго племя. Магчыма, ён і далей будзе лічыць нас таварышамі, але, магчыма, ён таксама вырашыць лічыць нас захопнікамі, такімі цудоўнымі ахвярамі для атрымання некалькіх новых бранзалетаў.
  
  
  Мы перасеклі раку і беглі ў ноч. Я бачыў, што мы едзем на паўночны ўсход, таму што з надыходам ночы цёмныя ўзгоркі на захадзе пачалі знікаць. На імгненне я ўсумніўся ў мудрасці Сайфы. Ён не лічыў пустыню варожым асяроддзем, але астатнія з нас былі б там бездапаможныя.
  
  
  Тады я сказаў, што план мае сэнс. Выбраўшы найгоршы раён пустыні, мы пазбягалі вёсак або селішчаў з невялікімі або разгалінаванымі камунікацыямі, што дазволіла нам дабрацца да правінцыі Тыграй на поўначы і, такім чынам, выйсці са сферы ўплыву Борджыа. Нядзіўна, што Сайфа сказаў узяць шмат вады. Пакуль мы не рушым на захад, мы застанемся ў бясплоднай, палаючай пустыні.
  
  
  Было ўжо далёка за поўдзень, калі Сайфа нарэшце аддаў загад спыніцца. Пыльны пясок утварыў у пустыні нешта накшталт катлавіны, уваход у якую быў толькі праз вузкую цясніну на ўсходзе. Яна была дастаткова вялікай для дзесяці вярблюдаў, і для нас. Я расцерці ногі і выпіў невялікую порцыю вады. Яшчэ праз гадзіну выдмы дадуць цень. Цень. Я моўчкі пракляў Эдварда Смайта з яго адзеннем у стылі вестэрн. Я б з задавальненнем прамяняў свой шлем на туземнае адзенне. На заключным этапе нашага вандравання я прыйшоў, каб убачыць рэсурсы, людзей і жывёл, якіх тут не было. Я выпіў яшчэ крыху вады і падумаў, як жа мы выжывем у гэтым падарожжы. - Можа, нам паставіць ахову? - Спытаў я Сайфу.
  
  
  'Так. Афары Борджа пераследуюць нас. У іх моцныя вярблюды і шмат людзей. Вецер не сцёр нашы сляды за адзін дзень. Я і самаліец дзяжурым днём. Вы з Пачакам дрэнна бачыце на сонцы.
  
  
  "Тады мы будзем дзяжурыць ноччу", - сказаў я.
  
  
  'Добра.'
  
  
  Занадта стомлены, каб есці, я назіраў, як Сайфа ўзлез на вяршыню самай высокай выдмы і закапаўся ў пясок, каб аглядаць мясцовасць незаўважным. Я лёг у цяні свайго вярблюда і заснуў. Я прачнуўся, калі Арфат трос мяне за плячо з боку ў бок. Сонца сяло.
  
  
  - Пачакай цяпер, - сказаў ён. "Паешце крыху ежы".
  
  
  Ён гаварыў на самалійскім дыялекце, які блізкі да арабскай мовы, на якой я размаўляў з ім. - Паспі, Арфат, - сказаў я. "Я вазьму што-небудзь паесці, калі буду на варце".
  
  
  Я знайшоў слоік ялавічыны. Каб дабрацца да ежы, мне давялося пераступіць цераз спячага Пачака. Чэху было каля пяцідзесяці, і ён быў у дрэнным фізічным стане. Я задавалася пытаннем, колькі дзён ён вынесе, як гэта ён пражыве. Ад яго лабараторыі ў Празе да эфіёпскай пустыні была цэлая прорва. У Пачака, мусіць, была вельмі важкая прычына ўцякаць ад рускіх. Я павінен быў даведацца больш пра гэта.
  
  
  Калі я зразумеў, што тое нямногае, што я ведаў пра Пачака, амаль зрабіла яго маім старым сябрам, я ледзь не засмяяўся. Мар'ям была амхаркай, прыгожай дачкой і пляменніцай высокапастаўленых копцкіх саноўнікаў. Гэта ўсё, што я ведаў пра яе. Арфат, самаліец, быў добрым злодзеем вярблюдаў. Я даверыў сваё жыццё Сайфе проста таму, што ён быў Данакілам. Я адкрыў банку і сеў на выдму. Сайфа і Арфат прайшлі спадзісты шлях да вяршыні, і я з усіх сіл спрабаваў утрымаць раўнавагу на небяспечна зыбучым пяшчаным схіле ўнізе. Зоркі былі на небе, і ясная ноч пустыні здавалася амаль халоднай пасля жахлівай дзённай спёкі.
  
  
  Наверсе я сеў і пачаў есці. Мяса было салёным. У нас не было агню. У грудах на захад ад нас знаходзілася яшчэ адна група, больш упэўненая ў сваім выжыванні, чым мы, і яны відавочна не чакалі напады. Іх агонь быў невялікім. Але ён гарэў там, як яркі маяк у цемры. І я спадзяваўся, што гэта саб'е людзей Борджа са шляху.
  
  
  Зверху нада мной данёсся гук рэактыўнага самалёта. Я ўбачыў мігатлівыя агні самалёта і ацаніў яго вышыню прыкладна ў дзве з паловай тысячы метраў. Прынамсі, у Борджа не было самалётаў і верталётаў. Я падумаў, што эфіёпы не змаглі выявіць Борджа з паветра. І гэтая думка засела ў мяне ў галаве, пакуль я назіраў.
  
  
  Калі Пачак змяніў мяне і я выявіў, што Мар'ям яшчэ не спала, я спытаўся ў яе пра гэта.
  
  
  - У яго ёсць грошы, - сказала яна. «Калі я вярнуся, у некаторых людзей узнікнуць вялікія праблемы. Я ведаю іх імёны. Борджа з тых, хто выхваляецца, калі хоча зрабіць уражанне на жанчыну.
  
  
  - Як палітычная сітуацыя ў Эфіопіі, Мар'ям? - Я думаў, у вас стабільны ўрад.
  
  
  Яна прытулілася да мяне. - «Леў Юды - стары, ганарлівы чалавек, Нік. Маладыя людзі, яго сыны і ўнукі могуць рыкаць і пагражаць, але стары леў застаецца важаком зграі. Часам узнікаюць змовы, але Леў Юды застаецца ва ўладзе. Тыя, хто не служаць яму дакладна, адчуваюць яго помсту».
  
  
  "Што адбываецца, калі Леў памірае?"
  
  
  «Затым прыходзіць новы Леў, Амхарскі правадыр. «Можа быць, нехта з ягонай расы, а можа і не. Гэта не прадвызначаная выснова. Гэта таксама было не важна. Усё, што я ведаў пра Эфіопію, адпавядала нацыянальнаму характару, які Борджа даў мне пра яе. Яны ганарыліся тым, што з'яўляюцца адзінай афрыканскай краінай, не каланізаванай Еўропай. Аднойчы яны прайгралі кароткую вайну з ангельцамі, у выніку якой імператар скончыў жыццё самагубствам. Незадоўга да Другой сусветнай вайны яны пацярпелі ад італьянцаў, калі занадта позна даведаліся, што паўнамоцтвы Лігі Нацый не распасціраюцца так далёка, як яны заяўлялі. Але яны ніколі не былі дзяржавай-кліентам. Што б ні зрабіў Борджа, каб пасяліцца ў пустыні, гэта была ўнутраная праблема Эфіопіі. І любы еўрапеец ці амерыканец, які ўвязаўся ў гэта, быў вялікім ідыётам. Мар'ям паклала руку мне на спіну і расцерла мышцы пад кашуляй.
  
  
  "Вы такога ж росту, як мужчыны майго народа", - сказала яна.
  
  
  - Ты таксама вялікая, Мар'ям, - сказаў я.
  
  
  "Занадта вялікая, каб быць прыгожай?"
  
  
  Я ціха ўздыхнуў. "Вы можаце запалохаць невысокага мужчыну, але разумны чалавек ведае, што ваш рост - гэта частка вашай прыгажосці", - сказаў я. «Нават калі твае рысы схаваныя пад вэлюмам».
  
  
  Яна падняла руку і сарвала вэлюм.
  
  
  «Дома, - сказала яна, - я апранаюся па-заходняму. Але сярод данакілаў, якія з'яўляюцца паслядоўнікамі Прарока, я нашу чадру ў знак сваёй цноты. Нават маленькі самаліец, чые курыныя косці я зламаю адной рукой, можа падумаць, што мой твар - гэта запрашэнне да згвалтавання».
  
  
  - Бедны Арфат, - сказаў я. «Сайфа мяркуе, што нічога не ведае аб вярблюдах. Пачак загадвае яму ва ўсіх кірунках. А вы здзекуецеся з яго росту. Чаму ён нікому не падабаецца?
  
  
  - Ён самаліец. Ён злодзей.
  
  
  «Ён абраў для нас добрых вярблюдаў».
  
  
  "Вядома," сказала яна. - Я і не казала, што ён дрэнны злодзей. Я толькі што сказала, што ўсе самалійцы - злодзеі».
  
  
  Я ўсміхнуўся ў цемры. Было дастаткова гістарычных сведчанняў нянавісці, якая ператварыла Эфіопію ў свабодную федэрацыю плямёнаў, а не ў згуртаваную нацыю. Мар'ям належала да традыцыйна кіруючай касты воінаў-хрысціян, якія стрымлівалі паўстанне мусульманскіх орд у перыяд сярэднявечча, які доўжыўся даўжэй, чым цёмныя стагоддзі Еўропы. Больш свежыя ўспаміны пра Еўропу зрабілі мяне крыху больш памяркоўным да напружанасці сярод эфіёпаў нашага гурта.
  
  
  Пачак, чэх, адмовіўся давяраць якому-небудзь немцу, таму ў нас не было дакладных звестак аб працоўным стане ўсіх дваццаці трох ракет.
  
  
  — Барджа таксама маленькі чалавек, — сказала Мар'ям. «Ён хацеў ажаніцца са мною. Я думаў, ты сказаў, што ўсе маленькія чалавечкі баяцца мяне?
  
  
  - Чаму ён хацеў ажаніцца з табою?
  
  
  - Мой бацька ўплывовы. Сілаю, якую я магла яму даць. Яна памаўчала. «Нік, гэта небяспечнае падарожжа. Мы ўсё не выжывем.
  
  
  - У цябе ёсць які-небудзь асаблівы талент ведаць такія рэчы?
  
  
  'Я жанчына. Па словах майго бацькі і дзядзькі, такімі талентамі валодаюць толькі мужчыны.
  
  
  - Куды ты вяртаешся, Мар'ям?
  
  
  'Да бацькоў, мне сорамна. Але гэта заўсёды лепш, чым Борджа. Лепш быць дрэннай амхаркай, чым замужняй мусульманкай. Я не страціў свой гонар у пустыні. Але хто мне паверыць?
  
  
  - Я, - сказаў я.
  
  
  Яна паклала галаву мне на плячо. - Я страчу яе, Нік. Але не сёньня. Не з іншымі, якія насцярожаныя, назіраюць і зайздросцяць. "Я не вярнуся ні да шлюбу, ні да мужчыны, Нік".
  
  
  Мы разаслалі нашы ложкі, выкрадзеныя самалійцамі грубыя коўдры, каб накінуць іх на вярблюджыя сядла, побач. Мар'ям заснула, паклаўшы галаву мне на плячо.
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  Людзі Борджа напалі на нас, пакуль Пачек дзяжурыў. Яго папераджальныя крыкі разбудзілі мяне. Затым я пачуў кароткія стрэлы 38 калібра. Адказам быў залп, як мінімум два аўтаматы і некалькі вінтовак. Я схапіў свой аўтамат.
  
  
  З выдмы збеглі трое тых, хто нападаў, страляючы і спатыкаючыся. Я падняў стрэльбу і пачаў страляць. Калі яны спусціліся, ніхто з іх не ўстаў.
  
  
  Стрэльба Мар'ям грымнула побач са мной. Куля прасвістала над маёй галавой. Арфат і Сайфа далучыліся і адначасова адкрылі агонь. Асноўная хваля нашых тых, хто нападаў прайшла праз цясніну ў пяшчаных выдмах. Паколькі яны былі так блізка адно да аднаго, гэта было памылкай. Мы з лёгкасцю іх перастралялі.
  
  
  Гэтак жа хутка, як і пачаўся, шум зноў спыніўся. Я агледзеўся ў пошуках іншых мэт. Адзін з нашых вярблюдаў ляжаў на зямлі і брыкаўся. Астатнія шумелі, спрабуючы вызваліцца ад вяровак.
  
  
  - Вярблюды! - крыкнуў я. «Да вярблюдаў, Арфат».
  
  
  Самаліец пабег да іх.
  
  
  «Я магу назіраць там», - сказаў Сайфа, паказваючы на прорву, з якой зыходзіла асноўная атака. "Ты пашукаеш Пачака".
  
  
  Данакіл безразважна пабег да целаў, якія былі раскіданыя там у месячным святле. Я падышоў да тых трох, каго падстрэліў, асцярожней. З боку цясніны пачуўся крык страху і болі. Я агледзеўся. Сайфа нацэліў вінтоўку на якое курчыцца цела.
  
  
  Я зноў адвярнуўся, перш чым пісталет стрэліў. Я пачаў аглядаць тры выкладзеныя мною. Адзін з іх быў мёртвы, але двое іншых, хоць і былі сур'ёзна паранены, яшчэ дыхалі.
  
  
  Я схапіў іх зброю і адкінуў у бок лагера. Потым я падняўся на выдму.
  
  
  За маёй спіной раздаўся стрэл. Я хутка павярнуўся, падымаючы вінтоўку. Мар'ям стаяла над мужчынам. Пакуль я глядзеў, яна падышла да іншага, які яшчэ дыхае, і ўсадзіла яму ў галаву вінтовачную кулю. Затым яна далучылася да мяне на схіле.
  
  
  Яна сказала. - «Што добрага ў палонных?»
  
  
  - Я збіраўся пакінуць іх там.
  
  
  — Каб яны паведамілі Борджа, калі і куды мы з'ехалі? Яна засмяялася. - Яны прыйшлі забіць нас, Нік. Не для таго, каб захапіць нас.
  
  
  Я падняўся далей па пясчанай выдме з Мар'ям ззаду мяне. Васіль быў амаль на вяршыні. Я перавярнуў яго і сцёр пясок з яго твару. Кроў капала ў яго з рота. Яго грудзі і жывот былі зрашэчаныя кулявымі адтулінамі. Я паклаў яго назад у пясок і залез наверх; Я пільна паглядзеў уніз. Першае, што я ўбачыў, было цела на паўдарозе ўверх па схіле. Такім чынам, Пачака атрымалася застрэліць прынамсі аднаго чалавека. Я падумаў, ці заснуў ён на вахце ці проста не заўважыў іх набліжэння. Я паглядзеў праз залітую месячным святлом пустыню на іх вярблюдаў. Я іх не бачыў.
  
  
  Напэўна, яны прыйшлі з вярблюдамі. Аўтамабіль, я б пачуў. Я працягваў аглядаць мясцовасць, трымаючыся нізка, каб у месячным святле не быў бачны мой сілуэт. Затым я ўбачыў вярблюдаў у цёмных ценях адной з пяшчаных выдмаў. Побач стаялі двое мужчын; іх усхваляваныя рухі паказвалі на тое, што іх пачало турбаваць тое, што адбылося ў чары з другога боку. Яны былі паміж мной і прорвай, якая вядзе да басейна, так што гэтае месца не дазваляла ім убачыць, як Сайфа бязлітасна вынішчае іх саюзнікаў.
  
  
  Я вельмі асцярожна заняў агнявую пазіцыю і прыцэліўся. Але я быў недастаткова асцярожны. Адзін з мужчын закрычаў і нацэліўся на мяне. Я даў хуткі стрэл і прамахнуўся, але яго прыцэл быў настолькі скажоны, што яго куля толькі падняла пясок. Некалькі вярблюдаў пачалі турбавацца. Другі мужчына заскочыў на вярблюда. На гэты раз у мяне было больш часу, каб правільна прыцэліцца. Я падстрэліў яго, і тады жывёліна знікла ў пустыні. З прорвы з'явілася цёмная постаць, куля падняла пясок побач з маім тварам. Я не мог страляць праз вярблюдаў, якія беглі ў паніцы. І праз кароткі час усе яны пайшлі ў пустыню, скачучы без вершнікаў. Я ўбачыў металічную ўспышку і пачуў крык.
  
  
  Мужчына ўстаў. Іншы застаўся на месцы. Мар'ям паўзла побач са мной па вяршыні выдмы. Я трымаў аўтамат напагатове.
  
  
  «Гэта Сайфа», - сказала яна.
  
  
  'Ты ўпэўнена?'
  
  
  'Так.'
  
  
  - У цябе страшэнна добрыя вочы.
  
  
  Мы ўсталі. Данакіл памахаў нам рукой.
  
  
  "Ідзі, скажы Арфату, каб ён у нікога не страляў", - сказаў я Мар'ям.
  
  
  - У гэтым няма неабходнасці. Сапраўдны самаліец хаваецца з вярблюдамі». Я саслізнуў з выдмы і далучыўся да Сайф.
  
  
  - Добрая праца з гэтым нажом, - сказаў я.
  
  
  - Мы забілі іх, - сказаў ён, па-таварыску абдымаючы мяне за плячо. «Яны схапілі мяне, калі адзін з іх напаў на мяне ззаду і ўдарыў па галаве. Але гэтыя афары не воіны. Нават жанчына забіла некалькіх. Ён радасна засмяяўся.
  
  
  - А Арфат? Няўжо ён не забіў некалькіх таксама?
  
  
  «Самаліец? Магчыма, ён забіў іх з-за страху. Ён агледзеўся ў цемры. - Што, калі б у іх зараз было радыё? Можа быць, яны патэлефанавалі Борджа да таго, як мы іх забілі. Я знайшоў нешта на спіне мужчыны. Я думаю, гэтае радыё.
  
  
  - Пабачым, - сказаў я.
  
  
  Ён падвёў мяне да мёртвага цела. Я зазірнуў у адкрыты заплечнік, які нёс мужчына. У ім была палявая радыёстанцыя з даволі вялікім радыусам дзеяньня.
  
  
  - Гэта радыё, - сказаў я.
  
  
  Ён стрэліў у прыёмаперадатчык. Я глядзеў, як разлятаюцца часткі, калі кулі прабівалі яго вантробы. Я павярнуўся, каб крыкнуць Сайф, каб ён спыніўся, але перш чым я паспеў нешта сказаць, яго пісталет быў пусты. Ён выкінуў яго.
  
  
  "Цяпер яны не могуць нас знайсці", - сказаў ён. "Ніхто больш не будзе выкарыстоўваць гэта радыё, каб знайсці нас".
  
  
  - Ніхто, - прызнаўся я. Затым я прабраўся праз трупы да нашых вярблюдаў.
  
  
  Цяпер, калі Пачак быў мёртвы, я апынуўся паміж гэтым Самалійцам і гэтым Данакілам. Я страціў самавалоданне. Я павінен быў расказаць гэтаму тупому разбойніку з пустыні, што ён толькі што зрабіў, але гэта не дапамагло б. Гэта была мая віна. Калі б я спачатку растлумачыў Сайф, што мог бы выкарыстоўваць гэтае радыё, каб выклікаць кагосьці, каб выратаваць нас, ён бы не знішчыў яго. Я мусіў думаць, як гэтыя людзі з пустыні, калі я хацеў выжыць.
  
  
  - Дрэнныя навіны, Нік, - сказала Мар'ям, калі мы вярнуліся ў лагер. «Вярблюд, які вёз больш за ўсё ежы, мёртвы. Яго груз, у тым ліку шмат вады, быў пашкоджаны. Вада сцякае ў пясок. Самаліец спрабуе выратаваць тое, што можа».
  
  
  'Што?' - сказаў Сайфа.
  
  
  Яна павольна растлумачыла яму гэта па-італьянску.
  
  
  «Можа быць, у людзей Борджа была вада».
  
  
  Усяго іх было дзесяць. Пчальнік забіў аднаго. Я застрэліў траіх, якія спускаліся з узгорка. І яшчэ чатырох у каньёне. Двое іншых былі мерцвякамі, пакінутымі разам з вярблюдамі. Мы б нядрэнна справіліся з такім форс-мажорам, хоць іх неабдуманая атака вельмі аблегчыла нам задачу. Я думаў, што пачынаю разумець сёе-тое пра розум данакілаў. Прынамсі, калі б Сайфа і Луіджы былі тыповымі прыкладамі гэтага. У іх не было нічога, акрамя пагарды да любога, хто не належаў да іх уласнага племя.
  
  
  Наша група складалася з двух белых, жанчыны-амхаркі, самалійкі і данакіля з варожага племя. Людзі Борджа не адчувалі неабходнасці акружаць і абложваць нас, пакуль клікалі на дапамогу па рацыі.
  
  
  Толькі трое з іх мелі пры сабе пляшкі. І яны былі паўпустыя. Відавочна, большая частка іх вады засталася на вярблюдах - вярблюдах, якія вольна блукалі цяпер недзе па пустыні.
  
  
  «Мы павінны сысці адсюль», - сказаў мне Сайфа.
  
  
  'Так. Магчыма, яны выкарыстоўвалі радыё да таго, як напалі на нас. Я пайшоў да Арфата. "Як іншыя вярблюды?"
  
  
  - Добра, - сказаў ён.
  
  
  Мы селі і паехалі ў ноч. Сайфа і Арфат неадрыўна сачылі за пустыняй, а калі ўзышло сонца, яны агледзелі гарызонт ззаду нас у пошуках прыкмет пагоні. Я таксама паглядзеў, хаця не чакаў убачыць нічога такога, чаго не бачылі людзі пустыні. Нашы ўцёкі, здавалася, мінулі незаўважаным.
  
  
  «Як далёка распасціраецца ўплыў Борджыа?» - спытаў я Мар'ям. “Мы павінны выйсці сёння ці заўтра. Калі правадыр становіцца занадта магутным або яго ўладанні становіцца занадта вялікімі, пра гэта даведаюцца ў Адыс-Абебе. А пра Борджа не ведаюць. Прынамсі, я так не думаю.
  
  
  Стан колькасці нашай вады мяне непакоіла. Моцная спякота высушыла нас. Мы так нарміравалі ваду, што я ўвесь час адчуваў пясок у горле. Я адчуў галавакружэнне і ліхаманку. Калі мы спыніліся ў той дзень, я спытаў Сайфа аб праблеме.
  
  
  "Нам патрэбна вада яшчэ на чатыры дні", - сказаў ён. - Але праз два дні мы можам пайсці ў горы і паспрабаваць знайсці яе. Мы таксама можам знайсці людзей са зброяй.
  
  
  «Наша вада не праблема, - сказаў Арфат.
  
  
  Данакіл праігнараваў яго.
  
  
  Я спытаў у яго. - Ты ведаеш, дзе мы можам знайсці ваду?
  
  
  'Не. Але я ведаю, дзе ёсць малако. Глядзі.'
  
  
  Арфат падышоў да свайго вярблюда і ўзяў з сядла пусты бурдзюк. Ён уважліва агледзеў сумку, каб пераканацца, што яна ўсё яшчэ цэлая. Затым ён зрабіў некалькі крокаў назад і пачаў вывучаць вярблюдаў. Ён падышоў да аднаго з іх і пачаў з ім размаўляць. Звер адскочыў ад яго.
  
  
  «Калі ён прымусіць звера ўцячы, яму давядзецца ўцякаць», — сказала Сайфа.
  
  
  Арфат працягваў казаць. Вярблюд, здавалася, амаль зразумеў яго. Яна зрабіла яшчэ некалькі крокаў і спынілася ў нерашучасці; вялікі паршывы звер, амаль ашаломлены надыходзячай да яе маленькай фігурай. Яе шыя выйшла вонкі, і я падумаў, што яна зараз укусіць або плюне. З моманту нашага ўцёкаў я ўвесь час ваяваў са сваім скакуном, і чатыры ўкусу на маёй назе нагадалі мне, што звер перамагае.
  
  
  Арфат працягваў ціха гаварыць. Вярблюд падышоў да яго, абнюхаў і пачаў чакаць, пакуль ён яе пагладзіць. Павольна ён прыціснуўся да яе і павярнуў яе бокам да сябе. Працягваючы гаварыць, ён залез пад вялікага звера і схапіў вымя. Вярблюд перамясціў сваю вагу.
  
  
  - Гэта данакільскія жывёлы, - сказала Мар'ям. "Верагодна, іх ніколі не даілі".
  
  
  "Гэта будзе яго смерць", - сказаў Сайфа.
  
  
  - Дай бог, каб гэта было не так, - сказаў я, раптам раззлаваўшыся на пастаянныя этнічныя абразы. "Калі ён не даб'ецца поспеху, мы ўсе памром".
  
  
  Данакіл трымаў рот на замку. Я паглядзеў на Арфата. Ён дзейнічаў вельмі павольна і спрабаваў угаварыць вярблюдзіцу даць яму малака. Я бачыў, як яго рука слізганула вакол соску, калі ён іншай рукой усталёўваў пакет на месца. Вярблюд адарваўся і пайшоў.
  
  
  Імгненне Арфат стаяў зусім нерухома, разумеючы, што любы раптоўны рух адправіць звера па пяску, у выніку чаго прынамсі адзін з нас памрэ ў пустыні.
  
  
  Мар'ям, Сайфа і я паспрабавалі нейкі час заставацца нерухомымі. Гледзячы на вярблюдзіцу, я зразумеў, што прырода не стварыла яе для лёгкага доступу да жаночага малака. З каровай можна проста сесці, і нават неспецыяліст усё роўна знойдзе там вялікі мяшок. Казу цяжэй даіць, але гэта нішто ў параўнанні з вярблюдзіцай. Проста яшчэ адзін вярблюд - або самалійскі - дастаткова вар'ят, каб нават падумаць аб такім.
  
  
  Ён зноў падышоў да вярблюдзіцы і прыціснуў мяшок да боку. Зноў працэс быў паўтораны, каб прымусіць выродлівага звера перавярнуць яго на бок, каб ён мог схапіць яе пад жывот. Ён зноў сціснуў сасок. Вярблюд выдаў ціхі, пявучы гук, пасля змоўк. Арфат даіў хутка, зрэдку прапускаючы струменьчык, які потым знікаў у пяску. Нарэшце ён злез з вярблюда, пяшчотна паляпаў яе па тулава і павярнуўся да нас з шырокай усмешкай на твары.
  
  
  Скураны бурдзюк брыняючы ад малака. Арфат піў шмат і прагна і падышоў да мяне.
  
  
  - Добрае малако, - сказаў ён. 'Паспрабуй.'
  
  
  Я падняў бурдзюк і паднёс яго да вуснаў.
  
  
  «Самалійцы вырошчваюцца на вярблюджым малацэ, - кажа Саіфа. "Яны самі выходзяць з чэрава вярблюда".
  
  
  Арфат у гневе закрычаў і пацягнуўся за нажом на поясе. Я хутка перадаў сумку Мар'ям і схапіў абодвух мужчын. У мяне не хапіла розуму ўстаць паміж імі, але, заспеўшы іх знянацку, я здолеў рукамі паваліць абодвух мужчын на зямлю. Я навёў на іх аўтамат, стоячы над імі.
  
  
  - Хопіць, - сказаў я.
  
  
  Яны раз'юшана паглядзелі адзін на аднаго.
  
  
  «Што вы думаеце пра ежу і пітво для нас, акрамя гэтага вярблюджага малака?» - Спытаў я Сайфу.
  
  
  Ён не адказаў.
  
  
  А Арфату я сказаў: "Вы можаце памірыцца?"
  
  
  «Ён абразіў мяне, - сказаў Арфат.
  
  
  - Вы абодва мяне пакрыўдзілі, - закрычаў я.
  
  
  Яны ўтаропіліся на мой пісталет.
  
  
  Я старанна падбіраў словы і павольна размаўляў па-італьянску, каб яны абодва мяне зразумелі. - Калі вы двое хочаце забіць адзін аднаго, я не магу вас спыніць, - сказаў я. - Я не магу ахоўваць вас дзень і ноч з вінтоўкай, пакуль мы не апынемся ў бяспецы. Я ведаю, што вы традыцыйна з'яўляецеся ворагамі адно аднаго. Але памятайце адно: калі адзін з вас памрэ, калі адзін з нас памрэ, мы ўсе памрэм.
  
  
  'Чаму?' - сказала Сайфа.
  
  
  «Толькі Арфат можа забяспечыць нас ежай. Толькі ты можаш вывесці нас з пустыні.
  
  
  'І ты?' - спытаў Арфат.
  
  
  «Калі я памру, Борджа хутка будзе кіраваць усёй пустыняй і значна большай зямлёй. Ён будзе шукаць вас асабліва старанна, бо вы былі яго ворагамі і яго рабамі. І толькі Мар'ям можа своечасова папярэдзіць сваіх людзей, каб яны маглі даць зброю, каб забіць яе».
  
  
  Яны памаўчалі. Затым Сайфа перамясціў сваю вагу і ўклаў свой нож у ножны. Ён адкаціўся ад мяне і ўстаў. «Ты маршалак воінаў. Калі вы гаворыце, што гэта праўда, то я вам веру. Я больш не буду абражаць гэтага самалійца».
  
  
  - Добра, - сказаў я. Я паглядзеў на Арфата. «Забудзься крыўду і прыбяры свой нож».
  
  
  Ён прыбраў нож і павольна ўстаў. Мне не спадабалася выраз яго асобы, але я не асмеліўся стрэліць у яго. Я не ведаў, як, чорт вазьмі, даіць вярблюда.
  
  
  «Гэта не вельмі смачна, Нік», - сказала Мар'ям, працягваючы мне пакет. "Але гэта пажыўна".
  
  
  Я глыбока ўздыхнуў і зноў паднёс сумку да вуснаў. Мяне ледзь не вырвала ад паху. У параўнанні з ім казінае малако па гусце нагадвала мядовы напой. Яно пахла прагорклым, і я сумняваўся, што гамагенізацыя, пастэрызацыя і астуджэнне зробяць яго смачнейшым. Нейкія згусткі ў ім плавалі, і я не быў упэўнены, ці былі гэта вяршкі, тлушч ці смецце з самага пакета. Малако таксама нясмачнае. Я перадаў бурдзюк Сайф і зноў удыхнуў свежае паветра. Ён выпіў, паглядзеў на нас з агідай і вярнуў яго самалійцу. Арфат напіўся і засмяяўся.
  
  
  "Чалавек можа жыць вечна на вярблюджым малацэ", - сказаў ён. «Доўгае жыццё таго не вартае», - сказаў я яму.
  
  
  «Упершыню я піла вярблюджае малако, - сказала мне Мар'ям.
  
  
  "Хіба вы не п'яце яго ў Эфіопіі?"
  
  
  - Ты адзін з лідэраў свайго народа, Нік. Няўжо ў беднякоў сярод вас няма ежы, якую вы ніколі не ясце?
  
  
  Я не мог прыгадаць, каб калі-небудзь еў свіную галаву з крупамі ў сваёй кватэры на Каламбус Серкл. І ў меню майго каханага рэстарана вотруб'я таксама не было.
  
  
  - Сапраўды, - сказаў я.
  
  
  Мы зноў селі ў сядла і ехалі да канца дня. Незадоўга да заходу сонца мы дасягнулі шырокай раўніны, падобнай на саланчак. Сайфа спешыўся і зняў вузлы з седлавых сумак.
  
  
  "Калі мы будзем назіраць, ніхто не зможа нас здзівіць тут", - сказаў ён.
  
  
  Неўзабаве пасля паўночы, калі Арфат і Сайфа спалі, а я нёс вахту на маленькім астраўку ўдалечыні ад іх, да мяне прыйшла Мар'ям. Яна агледзела шырокую паласу пяску, якая была амаль прыгожая ў мяккім святле месяца.
  
  
  - Я хачу цябе, Нік, - сказала яна.
  
  
  Яна ўжо зняла вэлюм. Цяпер яна пазбавілася сваёй доўгай спадніцы, разаслала яе на пяску, яе гладкая карычневая скура блішчала ў месячным святле. Яе цела складалася з выгібаў і выгібаў, западзін і ценяў.
  
  
  Яна была цёплай і поўнай жадання, калі мы абняліся і павольна апусціліся на яе спадніцу. Мы цалаваліся - спачатку далікатна, потым больш горача.
  
  
  Я правёў рукамі па яе фантастычным целе і затрымаў іх у яе цудоўнай грудзей. Яе соску зацвярдзелі пад маімі пальцамі. Яна адрэагавала ніякавата, як быццам не зусім ведала, як даставіць мне задавальненне. Спачатку яна проста правяла рукамі па маёй аголенай спіне. Затым, калі я дазволіў сваім рукам слізгануць ад яе грудзей ўніз па яе плоскім цвёрдым жываце да вільготнай ямцы паміж яе сцёгнамі, яна пачала лашчыць ўсё маё цела сваімі рукамі.
  
  
  Я павольна перакаціўся праз яе і дазволіў сваёй вазе павіснуць на некаторы час.
  
  
  - Так, - сказала яна. Цяпер.'
  
  
  Я пракраўся ў яе і сутыкнуўся з момантам супраціву. Яна выдала ціхі крык, а затым старанна пачала рухаць сцёгнамі.
  
  
  Павольна яна павялічыла свой рытм, рэагуючы на мае рухі. Я не думаў, што яна ўсё яшчэ будзе нявінніцай.
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  Праз тры дні, калі нашы запасы вады былі амаль вычарпаныя, а ежа цалкам скончылася, мы накіраваліся на захад, да нізкіх скалістых узгоркаў правінцыі Тыграй. Незадоўга да заходу сонца Сайфа выявіў невялікую студню. Мы асцярожна выпілі, а затым напоўнілі бурдзюкі вадой. Вярблюды выказалі сваю звычайную смагу, перш чым пачалі пасвіцца сярод беднай зеляніны.
  
  
  - Гэта дрэннае месца, - сказаў Сафаі.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Мае людзі жывуць там унізе". Ён паказаў на бязмежныя прасторы пустыні. - Мы дабяромся да горада праз два дні. Тады мы ў бяспецы. Шмат вады, але ў гэтым раёне жывуць кепскія людзі».
  
  
  Паколькі ў апошнія дні мы не атрымлівалі шмат пажыўнай ежы, акрамя вярблюджага малака, мы хутка стаміліся. Той ноччу я правёў першую вахту, пакуль астатнія спалі. Сайфа прачнуўся каля дзесяці гадзін і сеў побач са мной на вялікі валун. - Ты зараз паспіш? - сказаў ён. «Я паназіраю некалькі гадзін, а потым пабуджу гэтага самалійца».
  
  
  Я дакульгаў да нашага лагера. Мар'ям мірна ляжала побач з вярблюдам, і я вырашыў яе не турбаваць. Каля калодзежа я знайшоў крыху травы і расцягнуўся на месцы. Здавалася, свет на імгненне закружыўся вакол мяне, але потым я заснуў.
  
  
  Мяне разбудзіў нервовы рух сярод вярблюдаў. Я адчуў нешта дзіўнае, але я не мог вызначыць. Мне давялося так доўга жыць з вярблюдамі і ўласным нямытым целам, што мой нюх прытупіўся. Потым я пачуў кашаль, рык.
  
  
  Я павярнуў галаву ўправа. Цёмная форма адхілілася ад мяне прэч. Паветра стала мацней пахнуць, калі я ідэнтыфікаваў гук як звычайнае дыханне. Я ўспомніў, што недзе чытаў, што львы страшэнна смярдзяць з рота, але я не думаў, што мне давядзецца адчуць гэтае салодка пахкае дыханне зблізку.
  
  
  Аўтамат ляжаў злева ад мяне. Я не змог бы разгарнуцца, схапіць яго і падняць над сваім целам, каб нацэліцца на льва. Або я мог перавярнуцца, падскочыць, падняць пісталет і адным рухам адшчоўкнуць засцерагальнік. Але ў ільва ўсё ж была перавага. Ён мог заскочыць на мяне зверху і пачаць кусаць перш, чым я змагу як след прыцэліцца.
  
  
  - Нік, калі прачнешся, ляжы вельмі ціха, - ціха сказала Мар'ям.
  
  
  Леў падняў галаву і паглядзеў у яе бок.
  
  
  "У яго круглы жывот", - сказаў Сайфа.
  
  
  "Што гэта значыць?"
  
  
  - Што ён не галодны. Леў з плоскім жыватом хоча есці і нападае. Але гэты толькі што паеў.
  
  
  Са свайго ракурсу я не мог праверыць, што бачыў Данакіл, але я бачыў, што мой новаздабыты знаёмы быў самцом з доўгай растрапанай грывай. Я спрабаваў успомніць усё, што ведаў пра львоў. Гэта было не надта шмат. Я, вядома, ніколі не чуў аб тэорыі Сайфы аб тым, што трэба глядзець на жывот ільва, каб пераканацца, што яно плоскае. Мне здавалася, што любы, хто быў так блізка да льва, каб вывучыць яго жывот, верагодна, змог бы больш уважліва вывучыць яго стрававальныя працэсы знутры.
  
  
  Мар'ям сказала ляжаць спакойна. Леў таксама стаяў нерухома, толькі хвастом махаў. Гэтая дэталь непакоіла мяне. Я бачыў мноства котак, якія цярпліва чакалі птушку ці мыш, і іх намеры выдаваліся толькі міжвольным рухам хваста. Я падумаў, ці не мае намеру гэты вялікі кот выставіць лапу і нанесці мне ўдар пры найменшым руху з майго боку. Савет Мар'ям здаўся мне вельмі разумным.
  
  
  Потым я ўспомніў яшчэ нешта - ільвы здыхлятнікі. Напрыклад, яны адганяюць сцярвятнікаў ад гнілай тушы, каб лёгка перакусіць. Калі я буду ляжаць спакойна, гэты леў можа вырашыць пацягнуць мяне на наступную трапезу ў пустыні.
  
  
  Ён варушыўся і кашляў. Мяне накрыла хваля непрыемнага паху з рота. Мае нервы былі на мяжы зрыву, і я змагаўся з жаданнем схапіць аўтамат.
  
  
  Вельмі павольна леў павярнуў сваё цела так, каб яно аказалася паралельна майму. Я паглядзеў на ягоны жывот. Ён здаваўся даволі круглым, калі гэта сапраўды нешта значыла. Леў павярнуўся, каб зноў паглядзець на мяне. Пасля ён павольна пайшоў да калодзежа. Спачатку я скасіў вочы, калі ён прайшоў міма маёй галавы. Леў ішоў вельмі марудна, ці не ведаў, ці есці, ці піць. Я пачакаў, пакуль ён апынецца амаль ля вады, перш чым вырашыў, што час браць аўтамат. З усёй сілай волі я пачакаў яшчэ хвіліну, пакуль леў сапраўды не схіліўся над вадой. Там ён зноў агледзеў лагер. Ніякіх гукаў і рухаў ад Мар'ям і Сайфы я не чуў. Задаволены тым, што яму нічога не пагражае, леў апусціў галаву і пачаў шумна піць. Мне было цікава, як я адрэагую наступным разам, калі ўбачу кацяня, якое пускае сліны ў сподак з малаком. Павольна я працягнуў левую руку і пачаў корпацца ў зямлі, пакуль не знайшоў халодную сталь аўтамата. Я тут жа ўзяў яго. Для гэтага мне прыйшлося адвесці погляд ад ільва, але я ўсё роўна чуў, як ён п'е.
  
  
  Я трымаў зброю так, каб перавярнуцца налева, адключыць засцерагальнік і прыняць класічную стойку лежачы адным плыўным рухам. Немагчыма было выканаць гэты манеўр, не патрывожыўшы льва, але я адчуваў, што гэта шанец узяць верх. У зброі была поўная крама, так што калі б леў хаця б хвастом паварушыў, я б паспеў чаргой. Працяглы залп вызначана ўразіў бы нешта жыццёва важнае.
  
  
  Я перавярнуўся і прыцэліўся. Мар'ям гучна ахнула, калі леў падняў галаву.
  
  
  «Не страляйце», - сказала Сайфа.
  
  
  Я не адказаў. Страляць ці не, залежала ад самай жывёлы. Калі б ён зноў пачаў піць, я б не стаў страляць. Калі б ён не пайшоў бы да Мар'яў і Сайфы, не па вярблюды, калі выйшаў з лагера, я б не стаў у яго страляць. І калі б ён не павярнуўся, каб зноў мяне агледзець, я б не стаў яго страляць. У гэтай ступені я быў готаў прыняць гэты кампраміс.
  
  
  Было як мінімум дзве важкія прычыны, па якіх Сайфа сказаў не страляць. Ён не давяраў людзям, якія жылі ў гэтай частцы краіны, і страляніна магла прыцягнуць іх увагу. Іншая прычына была бліжэй: стрэлы маглі раззлаваць ільва. Як бы добра чалавек ні страляў, заўсёды ёсць шанц, што ён прамахнецца, нават пры самых спрыяльных абставінах. Ды і цяперашнія ўмовы былі не надта добрыя.
  
  
  Святло зманлівае. Месяц, хоць і поўны, амаль зайшоў. І леў прыгожа ўпісаўся ў ягонае атачэнне. Як толькі я апынуўся ў становішчы лежачы, я застаўся ў гэтым становішчы і пачаў чакаць, што будзе рабіць леў.
  
  
  Леў выпіў яшчэ крыху вады. Задаволены, ён падняў галаву і зароў. Вярблюды завылі ад страху.
  
  
  - Леў, - крыкнуў Арфат са сваёй пасады. "У лагеры леў".
  
  
  "Гэта было доўгі час," сказала Мар'ям.
  
  
  Гэтая гучная размова, здавалася, засмуціла льва. Ён паглядзеў на Мар'ям, на вярблюдаў, а потым на тое месца, дзе павінен быў стаяць Арфат. Я мацней сціснуў аўтамат і ўзмацніў ціск указальным пальцам правай рукі. Яшчэ крыху, і я стрэлю.
  
  
  Леў павольна пайшоў улева, прэч ад нас. Здавалася, ён растварыўся ў ночы, і я хутка страціў яго з-пад увагі.
  
  
  Праз дзве хвіліны Сайфа сказаў: «Ён сышоў».
  
  
  Я ўстаў. «Цяпер я хачу ведаць, як, чорт вазьмі, ён трапіў у гэты лагер», — зароў я.
  
  
  Арфат сустрэў мяне на паўдарозе праз наш лагер і яго валун.
  
  
  "Леў прыйшоў з таго боку, на які я не глядзеў", - сказаў ён.
  
  
  - Ці ты спаў?
  
  
  'Не. Я проста не бачыў гэтага льва.
  
  
  - Ідзі ў лагер і паспі, - сказаў я. "Я ня сплю. Гэты звер ужо даўно дыхаў мне ў твар.
  
  
  - Значыць, ён не быў галодны, - сказаў ён.
  
  
  Мне хацелася павярнуцца і штурхнуць Арфата ботам. Але мне ўдалося ўзяць сябе ў рукі. Нават калі самаліец не заснуў, з яго боку было чыстай нядбайнасцю не заўважыць гэтага льва. Ці гэта «недагляд» быў наўмысным. Я не забыўся выраз яго асобы, калі я разняў яго з Сайфай.
  
  
  Неўзабаве пасля поўдня наступнага дня мы спыніліся ля іншай студні для кароткага адпачынку. Прысутнасць вады прымусіла мяне адчуваць сябе нашмат лепш, хоць я быў такі галодны, што з прагнасцю праглынуў бы кавалак мяса, адрэзаны ад аднаго з нашых уласных вярблюдаў. За час нашага падарожжа па пустыні я страціў каля пятнаццаці фунтаў, і мне прыйшлося зацягнуць пояс да апошняй дзіркі. Але ў астатнім я адчуваў сябе даволі моцным. Я, вядома, змог перажыць той дзень, які адлучаў нас ад горада.
  
  
  - Як вы думаеце, ці ёсць у горадзе паліцэйскі ўчастак? - спытаў я Мар'ям. “Ён мусіць быць там. Дай мне пагаварыць з імі, Нік. Я ведаю як з імі размаўляць.
  
  
  'Добра. Я павінен дабрацца да Адыс-Абебы ці Асмэры як мага хутчэй».
  
  
  Мы толькі што пакінулі калодзеж, калі дасягнулі вяршыні схілу і натрапілі на групу з трох данакілаў. Хаця яны таксама былі здзіўлены, але адрэагавалі хутчэй, чым мы. Яны пачалі страляць. Арфат закрычаў і ўпаў з вярблюда.
  
  
  Да таго часу ў мяне ўжо быў аўтамат. Саіфа і Мар'ям таксама пачалі страляць. І ўжо праз хвіліну трое нашых сапернікаў аказаліся на зямлі. Я паглядзеў на Мар'ям. Яна смяялася. Затым Сайфа павольна спаўз з сядла.
  
  
  Я саскочыў з вярблюда і пабег да яго. Ён атрымаў кулю ў плячо, але, наколькі я мог судзіць, рана была не занадта глыбокай, каб куля магла пашкодзіць які-небудзь жыццёва важны орган. Я прамыў адтуліну вадой і перавязаў яе. Мар'ям схіліла калені перад Арфатам.
  
  
  - Ён мёртвы, - сказала яна, вярнуўшыся і ўстаўшы побач са мной.
  
  
  - Гэта вельмі дрэнна, - сказаў я. «Ён выратаваў нас сваім вярблюджым малаком».
  
  
  - І ён ледзь не забіў нас - асабліва цябе, - таму што своечасова не папярэдзіў нас аб гэтым ільве.
  
  
  «Арфат заснуў. Ён быў адважны, але недастаткова моцны для гэтага падарожжа.
  
  
  - Ён спаў? Мар'ям ціха засмяялася. «Нік, я казаў табе ніколі не давяраць самалійцам. Ён ненавідзеў цябе за тое, што ты не дазволіў яму пазмагацца з гэтым Данакілам.
  
  
  - Магчыма, - сказаў я. - Але гэта ўжо не мае значэння.
  
  
  Сайфа міргнуў, павольна прыходзячы ў прытомнасць. Я чакаў, што ён застане, але ён перавёў погляд на мяне і застаўся па-стаічнаму спакойны.
  
  
  Ён спытаў. - «Наколькі моцна я паранены?»
  
  
  - Можа быць, у цябе зламанае плячо. Унутры нічога не зачапіла, але куля ўсё яшчэ там».
  
  
  - Нам трэба выбірацца адсюль, - сказаў ён, выпростваючыся.
  
  
  «Не, пакуль я не надзену на цябе перавязь», - сказаў я яму.
  
  
  Мы пакінулі целы трох тых, хто нападаў і Арфата. Я спадзяваўся, што вялікая зграя галодных ільвоў пройдзе міма перш, чым іх прысутнасць выкліча падазрэнне.
  
  
  Мы ішлі да наступлення цемры. Данакіль, адчуваючы моцны боль, але быў усё яшчэ напагатове, сказаў нам разбіць лагер у вадзі.
  
  
  "Мы, можа быць, у двух гадзінах язды ад горада", – сказаў ён. - Мы збіраемся туды заўтра. Сёння агню не будзе.
  
  
  - Ты будзеш спаць, - сказаў я яму.
  
  
  - Вы павінны ахоўваць нас.
  
  
  'Я зраблю гэта.'
  
  
  Я прывязаў вярблюдаў да рэдкіх кустоў, каб яны маглі паесці. Здавалася, яны здольныя есці амаль усё, і мне стала цікава, ці могуць яны пераварваць нават камяні. Я быў вельмі ганарлівы сабой — я стаў даволі майстэрскім у абыходжанні з гэтымі звярамі, і я раскажу Хоўку пра свой нованабыты талент і папрашу яго занесці яго ў маю справу.
  
  
  Я абраў добрае месца на невысокім узгорку і пачаў глядзець. Мар'ям падышла і села побач са мной.
  
  
  «Думаю, мы дабяромся да маіх людзей, Нік», - сказала яна.
  
  
  - Ты думала інакш, калі мы сыходзілі?
  
  
  'Так. Але я лепш памру, чым стану жонкай Борджа.
  
  
  Я абняў яе і пагладзіў яе вялікія грудзі. "Мы не можам сёння ўвечары," сказала яна. «Мы павінны даглядаць Сайфу».
  
  
  - Я ведаю, - сказаў я.
  
  
  «Пачакайце, пакуль я ня здолею апранацца як хрысьціянка. Жанчыны Ісламу павінны хаваць свае твары, але ім дазволена агаляць грудзі. Дзіўныя ў іх звычаі.
  
  
  - Мне падабаецца, калі твае грудзі аголена, - сказаў я.
  
  
  «Я рада, што атрымала адукацыю, - сказала яна.
  
  
  Я паспрабаваў звязаць яе каментар з нашай размовай, але не змог. 'Чаму?'
  
  
  «Эфіёпія змянілася, Нік. Некалькі гадоў таму, у дзяцінстве маіх бацькоў, такой выкрадзенай дзяўчыне, як я, прыйшлося б жыць са сорамам, калі б яна не змагла даказаць сваю некранутасць. Цяпер ужо не трэба заключаць узгоднены шлюб. Маё развіццё гарантуе мне працу ва ўрадзе. Мой бацька і дзядзька могуць самі зрабіць гэта для мяне без збянтэжанасці. Тады жыццё будзе такім жа, як у заходніх краінах».
  
  
  - Ты магла б вярнуцца нявінніцай, калі б не пераспала са мной, - сказаў я.
  
  
  "Я не хацеў вяртацца нявіннікам, Нік". Яна ўстала. — Пабудзі мяне, калі стомішся. Пастарайцеся не спаць усю ноч. Я бачу ўначы гэтак жа добра, як і вы, і хаця я не вельмі добра страляю, я заўсёды магу паклікаць, калі пагражае небяспека».
  
  
  - Добра, - сказаў я.
  
  
  Яшчэ адна частка галаваломкі ўстала на свае месцы, калі я глядзеў, як яна знікае ў цемры ў сваёй белай спадніцы. Марьям згадала аб важнасці яе некранутасці, калі мы ўпершыню займаліся каханнем, і я на імгненне спалохаўся, што яна пашкадуе аб тым, што пераспала са мной, як толькі мы дасягнем Амхарскі нагор'я. Аднак яна думала наперад. Мар'ям была адважная жанчына і заслужыла ўсё шчасце, якое толькі магла атрымаць. Мне б не хацелася, каб яе людзі па нейкай прычыне дрэнна абыходзіліся з ёй. Я таксама быў шчаслівы мець такую ўплывовую каханку. Уцёкі з «Данакіла» былі дзікай здагадкай, і я не паверыў бы ў яе, пакуль не ўбачыў грузавікі і людзей у форме і няўзброеных грамадзянскіх асоб, якія мірна ідуць па вуліцах.
  
  
  Але ўцёкі ад Борджа не быў канцом маёй місіі. Гэта быў толькі шанц сутыкнуцца з новымі праблемамі. У мяне не было з сабой дакументаў, якія пацвярджаюць асобу. Гаард забраў мае дакументы. Дабраўшыся да амбасады ў Адыс-Абебе ці Асмэры, я мог ідэнтыфікаваць сябе, паказаўшы адказнаму там чалавеку сваю татуіроўку з сякерай. Ён павінен быў ведаць усё. Але што, калі гэта не так? Ці будзе ён тады лічыць гэта рэальным?
  
  
  А як наконт урада Эфіопіі? Па іх просьбе я адправіўся за Борджа. Цяпер я прыкладна ведаў, дзе ён і чым займаецца. Больш за тое, у мяне не было ніякіх доказаў таго, што яго ўразлівасць складалася ў дэактываваных ракетах. Калі б я забіў яго ў той вёсцы Данакіл, мая праца для AX была б скончана. Але я не забіў яго. І я паняцця не меў, чаго хочуць эфіёпы.
  
  
  У Мар'ям былі добрыя сувязі. Яна гарантавала б бяспеку для мяне. Я перамясціў сваю вагу і прымусіў сябе заставацца напагатове. Калі я засну, мы можам больш ніколі не дасягнуць цывілізацыі.
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  Праз дзве гадзіны пасля ўзыходу сонца Сайфа вывеў нас на выразна пазначаную сцежку, якая вядзе да вёскі, якую мы добра бачылі ўдалечыні. Ён быў слабы і ў ліхаманцы, і час ад часу я бачыў, як ён гойдаўся ў сядле. Перад ад'ездам з лагера я агледзеў яго рану і ўбачыў, што яна запалілася. Куля, аскепкі косткі і аскепкі павінны быць выдаленыя хутка.
  
  
  Я спытаў. – "Ты можаш застацца ў сядле? – Я панясу цябе?"
  
  
  - Ты ўжо выратаваў мне жыццё, - сказаў ён. - Нік, я спадзяваўся толькі на адно.
  
  
  'На што?'
  
  
  "Каб вы дазволілі мне забіць гэтага самалійца".
  
  
  «Перш чым ты памрэш, ты заб'еш шмат ворагаў», - сказаў я яму.
  
  
  - Так, Нік. Але я больш ніколі не здзейсню такую паездку. Людзі пачнуць расказваць гісторыі пра тое, што мы з табой зрабілі. Пачак памёр у нашым першым лагеры. Самаліец не быў ваяром. І адзіным іншым чалавекам была жанчына. Колькі мы забілі?
  
  
  - Я збіўся з рахунку, - сказаў я. - Думаю, трынаццаць.
  
  
  «Цяпер мы павінны знайсці месца, каб пазбавіцца нашай зброі. У горадзе яно нам не патрэбна.
  
  
  Вярблюды ішлі сваім шляхам па сцежцы. Калі мы дасягнулі ўчастка з вялікімі валунамі, я спыніў свайго вярблюда. "Давай схаваем нашу зброю сярод камянёў", - сказаў я. - Добра, - сказаў Сайфа.
  
  
  Мы з Мар'ям узялі яго пісталет, патроны, якія ён нёс, і адшпілілі пісталет ад яго рамяня. Я ўскараскаўся па валунах, пакуль не знайшоў расколіну. Я паклаў туды абедзве вінтоўкі і пісталет, затым утаропіўся на свой аўтамат.
  
  
  Я б адчуваў сябе голым, калі б у мяне яго больш не было, але мы не маглі дазволіць сабе заехаць у горад, размахваючы зброяй. Мы шукалі сяброў, а не чарговую бойню. Мар'ям ехала з аднаго боку ад яго, я з другога. Ён не хацеў, каб яго неслі ў паліцэйскі ўчастак, і працягваў толькі свой гонар.
  
  
  "Марыям, - сказаў я па-ангельску, - вы можаце пераканаць паліцыю паклапаціцца пра гэтага чалавека?"
  
  
  'Я не ведаю. Ад імя майго бацькі я буду маліць іх неадкладна выклікаць лекара. Я скажу, што ён галоўны сведка злачынства, якое караецца смяротным пакараннем.
  
  
  "Пасля ўсяго, што Сайфа зрабіў для нас, я не хацеў каб ён страціў руку".
  
  
  - Я разумею, Нік, - сказала яна. «Але спатрэбяцца некаторыя намаганні, каб упэўніць паліцыю, хто я такая. Яны мусяць падрыхтаваць справаздачу. Яны павінны назваць начальству нашыя імёны. Але яны адмовяцца прыспешыць свае дзеянні, калі ўбачаць Амхарскі жанчыну, апранутую як мусульманка ».
  
  
  Мяркуючы па вопратцы, гэта быў мусульманскі горад, падумаў я. Мы паехалі проста ў паліцэйскі ўчастак. Выбеглі двое мужчын у форме колеру хакі з адкрытымі кабурамі. Мар'ям пачала размаўляць на Амхарскай мове, і я пачуў, што маё імя свабодна выкарыстоўваецца. Я быў рады бачыць, што яны былі асцярожныя з параненым Сайфай. Адзін з іх падвёў мяне да камеры, упіхнуў унутр і зачыніў дзверы.
  
  
  "Ты амерыканец?" - спытаў ён на дрэннай ангельскай.
  
  
  'Так. Мяне клічуць Нік Картэр.
  
  
  - У вас ёсць дакументы?
  
  
  'Не.'
  
  
  'Чакай тут.'
  
  
  Баючыся пакрыўдзіць яго, я стрымаў смех. Мне было цікава, куды, на яго думку, я пайду.
  
  
  У куце камеры валялася зношаная вайсковая коўдра. Я спадзяваўся, што там не надта шмат шкоднікаў. Апошнія некалькі дзён я спаў вельмі чула, увесь час выглядаючы найменшыя прыкметы небяспекі. Але паколькі я мог толькі чакаць дзеянняў іншых, я вырашыў задрамаць. Малаверагодна, што марадзёрныя Данакілы стануць штурмаваць турму. Улада Борджа не распасціралася так далёка на поўнач. Я ўпаў на ложак і праз хвіліну заснуў.
  
  
  Я прачнуўся ад гуку настойлівага голасу. 'Г-н. Картэр. г-н. Картэр, г. Картэр.
  
  
  Я расплюшчыў вочы і паглядзеў на гадзіннік. Я паспаў крыху больш за дзве гадзіны. Я адчуў сябе нашмат лепш, хоць быў дастаткова галодны, каб з'есці вярблюджы стейк, усё яшчэ прымацаваны да жывёлы.
  
  
  'Г-н. Картэр, калі ласка, пойдзем са мной, - сказаў паліцыянт, які адвёў мяне ў камеру.
  
  
  - Іду, - сказаў я, устаючы і чухаючыся.
  
  
  Ён правёў мяне па калідоры ў абнесены сцяной турэмны двор. Зняволены кінуў дровы ў вогнішча, над якім была кадка з гарачай вадой. Паліцыянт выгукнуў загад. Зняволены наліў у ванну гарачай вады і дадаў лядоўні.
  
  
  «Ёсць мыла, містэр. Картэр, - сказаў мне паліцыянт. - І мы знайшлі табе адзенне.
  
  
  Я зняў свае брудныя штаны колеру хакі і добра вымыўся. Я атрымліваў асалоду ад гарачай вадой і адчуваннем мыла на маёй скуры. Зняволены працягнуў мне вялікі баваўняны ручнік, і я ляніва выцерся, атрымліваючы асалоду ад пякучым сонцам на голай скуры. У кучы адзення на канапе я знайшоў чыстыя штаны, караткаватыя ў штанінах усяго на некалькі сантыметраў, чыстыя шкарпэткі і чыстую кашулю.
  
  
  Паліцыянт пакорпаўся ў кішэні ў пошуках ляза для галення. Зняволены прынёс міску з вадой і паставіў на лаўку маленькае люстэрка. Мне прыйшлося прысесці на кукішкі, каб убачыць свой твар у люстэрку, але пасля галення я адчуў сябе зусім іншым чалавекам. 'Калі ласка, пойдзем са мной, містэр. Картэр, - сказаў афіцэр.
  
  
  Ён правёў мяне назад у турму і адвёў у асобны пакой, дзесьці ў пярэднім, побач з каравульным памяшканнем. Там сядзелі Мар'ям і чыноўнік. Перад імі на стале стаяла дымлівая міска з ежай. Цяпер на Мар'ям была доўгая сукенка, якая закрывала большую частку яе цела.
  
  
  'Г-н. Картэр, я начальнік гэтай турмы, - сказаў мужчына па-арабску, устаючы і працягваючы руку. «Пасля таго, як ты спяваеш, мы паедзем у Асмэру».
  
  
  Ён паказаў мне на месца побач з Мар'ям і пачаў аддаваць загады маленькай таўстушцы. Яна хутка прынесла мне бохан хлеба і міску з ежай. Я не стаў задаваць пытанняў аб яе складзе і пачаў есці. Яна была цёплай і поўнай сытных кавалкаў мяса - ягня, як я аптымістычна вырашыў, - які плавае ў тлушчы.
  
  
  Хлеб быў свежы і смачны. Я запіваў ежу горкай гарбатай.
  
  
  «Я думаю, што вы нехта важная», - мякка сказаў я Мар'ям.
  
  
  "Не, гэта ты", - сказала яна мне. «Усё пачалося з таго, што паліцыя назвала вашае імя па радыё».
  
  
  Я павярнуўся да камандзіра. - Як Данакіл, які быў з намі?
  
  
  - Ён цяпер у мясцовай клініцы. Лекар прапісаў яму антыбіётыкі. Ён выжыве.'
  
  
  'Добры.'
  
  
  Камандзір прачысціў горла. 'Г-н. Картэр, дзе ты пакінуў сваю зброю?
  
  
  Я сказаў. - "Якая зброя?"
  
  
  Ён усміхнуўся. «Ніводзін чалавек не праходзіць праз Данакіль без зброі. Ваш сябар быў падстрэлены. Стральба відавочна адбылася па-за межамі маёй юрысдыкцыі, і я разумею, што вы працавалі ад імя ўрада. Я задаю сваё пытанне толькі для таго, каб зброя не патрапіла ў рукі чальцоў племя, якое ў вас ёсць чыннікі не кахаць.
  
  
  Я задумаўся. - Не ведаю, ці змагу я дакладна апісаць гэтую сховішча. Адсюль мы дабіраліся да горада хвілін дваццаць, бо вярблюды ішлі марудна. Там былі камяні...
  
  
  'Добра.' Ён засмяяўся. - Вы добра разбіраецеся ў пейзажах, містэр. Картэр. Кожны Данакіл, які прыходзіць у горад, захоўвае там сваю зброю. Гэта можа быць толькі ў адным месцы.
  
  
  Пасля вячэры камандзір праводзіў нас да джыпа і паціснуў нам рукі. Я падзякаваў яму за дабрыню. - Гэта мой абавязак, - сказаў ён.
  
  
  «Эфіопіі патрэбны людзі, якія ведаюць свой абавязак гэтак жа, як і вы, - сказала яму Мар'ям.
  
  
  Прагучала крыху банальна, як каментар нейкага кінафільма. Але адказ камандзіра распавёў мне дастаткова аб статусе Мар'ям. Ён выпрастаўся і ўсміхнуўся - як верны слуга, якога гаспадыня дома ўзнагародзіла кампліментам. Я зразумеў, што яе становішча было забяспечана яе сям'ёй, і я толькі спадзяваўся, што яе чальцы мужчынскай падлогі не адчуюць, што яе сувязь са мной наклікала ганьбу на гэтую сям'ю.
  
  
  Двое копаў прытрымалі дзверы джыпа і дапамаглі нам сесці на задняе сядзенне. Затым мы паехалі па грунтавай дарозе, якая, здавалася, ішла па паглыбленні паміж двума невялікімі горнымі хрыбтамі. Першыя дзесяць міль мы сутыкнуліся толькі з адным транспартным сродкам, старым Land Rover, які, здавалася, прытрымліваўся даволі цікавым курсам. Наш кіроўца вылаяўся і ўдарыў у гудок. Мы прайшлі так блізка, што Мар'ям, якая сядзела злева, магла лёгка дакрануцца да яго.
  
  
  За тры кіламетры мы прабраліся праз караван вярблюдаў. Я не ведаю, як кіроўца гэта зрабіў, таму што мае вочы былі зачыненыя. Калі мы пераадолелі дваццаць кіламетраў, грунтавая дарога стала крыху цяжэйшай, і кіроўца выцягнуў з джыпа лішнія дзесяць кіламетраў хуткасці. Мы абагналі іншыя машыны. Не даязджаючы да даволі вялікага горада, мы зрабілі круты паварот перад старэнькім італьянскім верталётам. Яго кіроўца гучна крыкнуў. Мы выехалі ў поле і спыніліся побач з верталётам.
  
  
  Пілот, вайсковы афіцэр, выскачыў і аддаў гонар.
  
  
  Ён сказаў. - 'Г-н. Картэр?
  
  
  'Так.'
  
  
  "Я павінен адвезці цябе ў Асмэру як мага хутчэй".
  
  
  Праз пяць хвілін мы былі ў паветры. Прылада выдавала такі шум, што любая размова была немагчымай. Мар'ям паклала галаву мне на плячо і закрыла вочы. Я меркаваў, што як толькі мы дабяромся да Асмэры, я высвятлю, хто нясе адказнасць за ўвесь гэты паспех.
  
  
  Верталёт прызямліўся ва ўрадавым аэрапорце. Карычневы фургон з афіцыйнымі надпісамі на борце імчаўся да нас яшчэ да таго, як лопасці вінта поўнасцю спыніліся. Я ўбачыў, як старэйшы вайсковы афіцэр выйшаў з задніх дзвярэй. Я ўгледзеўся ў яркае сонечнае святло. Калі я не памыліўся...
  
  
  Хоук падбег да мяне, калі я злез з верталёта і павярнуўся, каб дапамагчы Марыям спусціцца. Яго хватка была моцнай, і на імгненне мне здалося, што я ўбачыў выраз палягчэння ў яго вачах, калі мы віталі адзін аднаго.
  
  
  Я спытаў. - Што вы робіце ў Асмэры, сэр? «Калі гэта Асмара».
  
  
  "Капітан "Ганса Скейельмана" паведаміў, што вы загінулі, N3." - сказаў Хоук. «Усё пекла вырвалася на волю».
  
  
  - Верагодна, капітан Эргенсэн падумаў, што я памёр, - сказаў я. - Уся яго праклятая каманда, акрамя людзей з машыннага аддзялення, належыць да хеўры Борджа. Я так разумею, карабля больш няма ў Масауа?
  
  
  'Не. У мясцовых уладаў не было падставаў яго затрымліваць. Як астатнія двое?
  
  
  - Якія яшчэ двое?
  
  
  - Джын Феліні, - сказаў Хоук. «Агент ЦРУ. Я ведаў, што яна на борце, але я яшчэ не быў упэўнены, што хачу, каб вы працавалі разам.
  
  
  «Мы аб'ядналі намаганні, каб забіць агента КДБ па імені Ларсен. Яна была сцюардам на борце Hans Skejelman. Нас разам узялі ў палон. Пазней Джына атрымала кулю ў грудзі па шляху ад Чырвонага мора да штаб-кватэры Борджа.
  
  
  - А іншы?
  
  
  - Хто іншы?
  
  
  "Яго клічуць Гаард..."
  
  
  «Другі памочнік. Гэты вырадак у лагеры Борджа. Прынамсі быў, калі мы з'яжджалі. Але што гэта за гісторыя, што мы мёртвыя?
  
  
  - Спосаб растлумачыць, чаму ты не даехаў да Масауа, - сказаў Хоук. - Капітан сцвярджаў, што вы ўсе трое памерлі ад бубоны чумы. У якасці меры бяспекі ён пахаваў вас усіх траіх у моры. Гэта была гісторыя, якую эфіёпскія ўлады не маглі не ўхваліць. Менавіта таму ім зноў дазволілі пакінуць гавань. Нік, ты будзеш першым агентам AX, які памёр ад бубоны чумы.
  
  
  Ён здаваўся крыху расчараваным тым, што я не стварыў новай праблемы для машыністак у штаб-кватэры, і я мог бы сказаць што-небудзь саркастычнае, калі б Мар'ям і эфіёпскі генерал не падышлі да нас у той час. Яны размаўлялі на Амхарскай мове, і ў мяне склалася ўражанне, што гэты чалавек быў маім старым сябрам.
  
  
  - Генерал Сахеле, гэта Нік Картэр, - сказаў Хоук.
  
  
  Мы з генералам паціснулі адно аднаму рукі. Ён быў выдатным прыкладам Амхарца шляхетнага паходжання, каля пяці футаў ростам, з густымі чорнымі валасамі, якія толькі пачыналі сівець.
  
  
  'Г-н. Картэр, я ведаю Мар'ям з яе нараджэння. Дзякуй, што вярнулі яе ў цэласці і захаванасці, і я таксама дзякую вам ад імя сям'і».
  
  
  У яго ангельскай быў ідэальны школьны акцэнт, і я выказаў здагадку, што ён атрымаў адукацыю ў Англіі.
  
  
  «Генерал Сахеле, - сказаў я, - я не магу паставіць сабе ў заслугу яе вяртанне. Мы вярнуліся разам. Яна несла вахту, ездзіла на вярблюдзе і страляла з вінтоўкі, як добра навучаны салдат. Мы абодва абавязаны сваім жыццём Сайфе, Данакілу, які ўцёк разам з намі.
  
  
  «Калі вы збеглі ад Борджыа, магчыма, вам давядзецца працягваць бегчы». Сахеле павярнулася да Хоука. «Марыям дала мне некалькі імёнаў яго саюзнікаў, якія служаць у нашым урадзе. Жадаў бы я ведаць гэта некалькімі днямі раней.
  
  
  'Што здарылася?' - спытаў я Хоўка.
  
  
  - Як толькі ты збег, калі я правільна зразумеў паслядоўнасць, Борджиа зрабіў свой ход, - сказаў Хоук. "Яго ультыматум прыйшоў чатыры дні таму".
  
  
  - Гэта не адразу пасля таго, як мы збеглі, - сказаў я. «Напэўна, ён чакаў, пакуль ягоны патруль верне нас».
  
  
  - Патруль, якога мы забілі? - спытала Мар'ям.
  
  
  - Так, - сказаў я.
  
  
  - Вы ведаеце яго патрабаванні? - спытаў генерал Сахеле.
  
  
  «Здаецца, яму патрэбная палова Ўсходняй Афрыкі», - сказаў я. - Ён пагражаў выкарыстоўваць свае ракеты?
  
  
  - У тым ліку тры мінімэны, - сказаў Хоук. - Яны былі на борце «Ганса Скейельмана». Жан Феліні быў пасля гэтага.
  
  
  Я спытаў. – "Калі ён пачне страляць?"
  
  
  'Заўтра ўвечары. І раней, калі мы захочам напасці на яго.
  
  
  "Я думаю, вам варта пераканаць яго выкарыстоўваць гэтыя ракеты, сэр", – сказаў я Хоўку. "Асабліва тыя мінімэнты". Рот генерала Сахеле адкрыўся. Ён утаропіўся на мяне. Хоук на імгненне выглядаў збянтэжаным, затым на яго твары з'явілася слабая ўсмешка. - "Што ты ведаеш такога, чаго не ведаем мы, N3?".
  
  
  «Прынамсі, палова ракет Борджыа небяспечная толькі для людзей, якія іх запускаюць. Я сумняваюся, што ён увогуле выкапаў аперацыйную сістэму мінітменаў з пяску ці нават ведае, што яна знікла. Ён так добра схаваў свае ракеты, бо ў яго няма належных пускавых установак. Адзін з яго найлепшых людзей і, магчыма, адзіны тэхнік, які ў яго быў, уцёк разам з намі. Васіль Пачак мог бы даць вам поўную тэхнічную справаздачу. Але, на жаль, ён быў забіты патрулём Борджа, калі яны напалі на нас у ноч пасля ўцёкаў. На баку Борджа куча страшэнна стромкіх воінаў Данакіль, узброеных аўтаматычнай зброяй. Вось і ўся яго пагроза.
  
  
  - Вы ўпэўнены, містэр? Картэр? - спытаў генерал Сахеле.
  
  
  'Так. Пачак працаваў над гэтымі ракетамі. Борджыа падмануў яго, таму Пачек з усіх сіл стараўся сабатаваць ўвесь план. Борджа, відаць, разлічваў на тое, што пустыня заб'е нас, таму што, як толькі Пачак або я пройдзем праз яе, каб раскрыць факты, усе даведаюцца, што ўся яго пагроза - не што іншае, як паветраны шар.
  
  
  «Ён не ведае таго, што ведаў Пачак, - сказала Мар'ям. "Ён сапраўды думае, што гэтыя ракеты спрацуюць".
  
  
  - Тым горш для яго, - сказаў генерал Сахеле. Ён зноў павярнуўся да мяне і паклаў вялікую руку мне на плячо.
  
  
  - Як бы вы хацелі сёння пераначаваць у гасцініцы, а потым вярнуцца ў штаб-кватэру Борджа, містэр Картэр?
  
  
  Я спытаў. - "Як мы туды патрапім?"
  
  
  - З маім верталётам. Ты будзеш камандаваць ста пяццюдзесяццю лепшымі ваярамі Афрыкі.
  
  
  «Я не мог уявіць сабе лепшага спосабу. Я проста спадзяюся, што змагу зноў знайсьці гэтае месца”.
  
  
  - Пакажы мне карту, - ціха сказала Мар'ям. "Я дакладна ведаю, дзе мы былі".
  
  
  Генерал Сахеле правёў нас да сваёй штабной машыны, і мы пайшлі ў ваенны лагер. Ён двойчы папрасіў прабачэння за адсутнасць кандыцыянера ў машыне. Я не мог пераканаць яго, што люблю дыхаць свежым горным паветрам.
  
  
  Пакуль Мар'ям і генерал схіляліся над картай, мы з Хоўкам абмяняліся інфармацыяй.
  
  
  Я спытаў у яго. - "Хіба AX не атрымаў маё паведамленне?"
  
  
  «Так, але код, які вы выкарыстоўвалі, патрабуе ўважлівай інтэрпрэтацыі. Калі "Ганс Скейельман" кінуў якар у Масауа і былі прадстаўлены фальшывыя сведчанні аб смерці, мы былі перакананыя, што ваша паведамленне азначала, што карабель належыць Борджыа. Заўсёды праходзіць некалькі дзён, перш чым вы разумееце, што маеце справу з фальшывай холдынгавай кампаніяй , нават калі яна грунтуецца ў сяброўскай краіне, такі як Нарвегія. Акрамя таго, мы не ведалі, ці жывыя яшчэ вы і міс Феліні, і не маглі зразумець, як вы адправілі сваё паведамленне.
  
  
  Ён спыніўся ў чаканні. Я расказаў яму пра свае ўцёкі з клеткі пад каютай боцмана і пра тое, як пасля гэтага я зноў замкнуўся. Ён ціха засмяяўся.
  
  
  - Добрая праца, Нік, - мякка сказаў ён. «Ваша паведамленне дало нам неабходны час. Прама зараз эфіёпы і іх афрыканскія саюзнікі высочваюць "Ганса Скейельмана". Гэтая праблема таксама палепшыла супрацоўніцтва паміж намі і Расіяй, а таксама паміж дзвюма сусветнымі дзяржавамі і трэцім светам. У любым выпадку гэта больш, чым я думаў. Але калі гэтая баржа пойдзе ў Атлантычны акіян, яна будзе здабычай для ваенна-марскіх сіл краін НАТА».
  
  
  'Г-н. Картэр, не маглі б вы дапамагчы нам на хвілінку? - спытаў генерал Сахеле.
  
  
  Я прайшоў праз пакой і вывучыў тапаграфічную карту Данакіла. Мар'ям ужо знайшла штаб-кватэру Борджыа.
  
  
  "Гэты раён падыходзіць для верталётнага нападу?" - спытаў генерал Сахеле.
  
  
  «Гэта залежыць ад колькасці людзей і агнявой моцы, якой вы размяшчаеце». Я паказаў на кропку вышэй па цячэнні, другую кропку ніжэй па плыні і трэцюю кропку ў невысокіх пагорках. "Калі вы змясціце людзей у гэтыя тры кропкі, - сказаў я, - тады вы зможаце сцерці гэтую вёску Данакіль з карты".
  
  
  "У нас таксама ёсць дзве канонерскія лодкі", – сказаў Сахеле.
  
  
  — Пастаў адну ля лагера Борджа, — прапанаваў я. - Затым яна пагоніць яго людзей у абдымкі вашых войскаў. У яго няма вялікіх баяздольных сіл, па большай частцы ён залежыць ад рабскай працы».
  
  
  Гэтая кансультацыя была толькі ветлівасцю, паколькі генерал Сахеле ўжо ведаў, як выкарыстоўваць свае войскі. Нік Картэр збіраўся далучыцца да паездкі, і калі амерыканскі агент быў уражаны баявымі якасцямі эфіёпскіх войскаў, тым лепш.
  
  
  Ніхто раней не згадваў пра ракеты, і ў нас з Хоўкам не было магчымасці вырашыць гэтую праблему. Але гэта была галоўная прычына, па якой я пагадзіўся суправаджаць урадавыя войскі ў іх місіі, калі яны нападуць на штаб-кватэру Борджа. Я хацеў упэўніцца, што гэтыя ядзерныя ракеты не трапяць не ў тыя рукі.
  
  
  "Нік, ты спаў у апошні час?" - спытаў Хоўк.
  
  
  "Сёння раніцай, некалькі гадзін, у турме".
  
  
  "Сёння таксама будзе не да сну", – сказаў генерал Сахеле. - Мы выязджаем у тры гадзіны ночы і атакуем лагер Борджыа адразу пасля ўзыходу сонца. Лётаць праз горы ў цемры небяспечна, але мы павінны разабрацца з Борджа, пакуль ніхто не паспеў яго папярэдзіць.
  
  
  — Я лягу спаць крыху раней, — паабяцаў я.
  
  
  "Цяпер ты можаш пайсці ў гатэль", — сказаў Хоук. «Дарэчы, мясцовыя ўлады загадалі „Гансу Скейельману“ пакінуць усе вашыя рэчы. Ты знойдзеш іх у сваім пакоі.
  
  
  'Я адчуй сябе VIP-персонай».
  
  
  «Навіны, якія вы прынеслі, важныя для эфіёпскага ўрада», - сказаў генерал Сахеле.
  
  
  Атмасфера станавілася афіцыйнай, генерал паціснуў мне руку і загадаў кіроўцу вельмі добрае пра мяне паклапаціцца. Хоук, відаць, збіраўся пагасціць у генерала нейкі час, таму ён, вядома ж, падкрэсліў, што мае рэчы ў гатэлі. Таму што, калі б экіпаж «Ганса Скейельмана» не знайшоў патаемнае аддзяленне ў маёй валізцы, заўтра мяне суправаджала б Вільгельміна.
  
  
  Я падумаў, як добра было б пазнаёміць яе з Гаардам або Борджа.
  
  
  Нягледзячы на фармальнасці, Мар'ям удалося падабрацца да мяне і прашаптаць: «Убачымся пазней, Нік. Гэта будзе каштаваць мне некаторай інтрыгі, але я спынюся ў вашым гатэлі.
  
  
  Я спытаў. - Як наконт таго, каб павячэраць разам сёння ўвечары?
  
  
  - Я прыйду да цябе ў пакой у сем.
  
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  
  Калі я апранаўся да вячэры, я выявіў збой: адзенне, якую Хоук даслаў у гатэль, прызначалася для майго прыкрыцця ў ролі Фрэда Гудрама, п'яніцы і лайдака, які адправіўся ў Эфіопію, каб збегчы ад сваіх мінулых грахоў. На імгненне я занепакоіўся аб тым, як мы з Мар'ям будзем выглядаць, калі ўвойдзем у рэстаран, але потым я паслаў усё гэта да халеры. Эфіопія была поўная еўрапейцаў, і многія з іх зараблялі вялікія грошы. Пакуль я чакаў, калі Мар'ям увойдзе ў мой пакой, я думаў пра тое, што Генерал пачуў ад мяне, і што пачуў Хоук. Калі два чалавекі працуюць разам так доўга, як Хоук і я, ім не абавязкова патрэбныя словы, каб перадаць ідэю ці папярэджанне. Выраз твару, маўчанне, змена тону - усё гэта можа сказаць не менш, чым доўгая гаворка. Я паведаміў менавіта тое, што Пачак сказаў мне ў Данакіле. Чэх сказаў мне, што ён абсалютна ўпэўнены, што палова ракет Борджа не працуе належным чынам. Генерал Сахеле адразу ж выказаў меркаванне, што гэта былі ўсе ракеты. Хоук няма. Я ніякім чынам не быў упэўнены, што Хоук разумеў рызыку, звязаную з нападам на Борджа, але тым не менш я быў упэўнены, што ён зразумеў.
  
  
  Паколькі я ішоў з эфіёпскімі войскамі, я спадзяваўся, што іх план нападу ўлічыць, як абясшкодзіць ядзерныя боегалоўкі. Генералу Сахеле прыйшлося так хутка атакаваць сваімі войскамі, што людзі Борджа не змаглі б выняць ракеты з пячор і паставіць іх на стартавую пазіцыю. Пачак сабаціраваў толькі палову - і Пачак не давяраў нямецкім інжынерам, якія працавалі над другой паловай. Цяпер не час давяраць людзям, якіх я не ведаю.
  
  
  Я пачуў ціхі стук Мар'ям у дзверы. Яна апранулася ў заходнюю вопратку, што мне не вельмі спадабалася. Але як ні глядзі на яе, яна ўсё роўна была прыгожая. Яе бледна-блакітная сукенка, абліпальныя яе цела, падкрэслівала яе аліўкава-карычневую скуру. Высокія абцасы рабілі яе вышэй за сто восемдзесят пяць. Яе ўпрыгожанні былі дарагімі і сціплымі - залаты крыж на цяжкім ланцужку і бранзалет з каштоўнага золата. Так як я зусім не ведаў Асмэру, то папрасіў яе выбраць рэстаран. Тое, што я быў апрануты як жабрак, аказалася зусім не недахопам. Сам гаспадар абслугоўваў нас у ціхім кутку. Стейк быў цвёрдым, але цудоўна запраўленым, а віно было італьянскім. Кожны раз, калі я хацеў зрабіць камплімент уладальніку, ён паказваў на гонар, які ён адчуваў, служачы дачцэ арцыбіскупа. Кожная новая згадка пра сям'ю Мар'ям прымушала мяне задумацца пра тое, наколькі складанай яна стане, калі я захачу пакінуць Эфіопію. Нібы адгадаўшы мае думкі, Мар'ям сказала: «Я сказала генералу Сахеле, што мяне згвалтавалі ў лагеры Борджа некалькі мужчын, у асноўным Данакілы і Самалійцы».
  
  
  'Чаму?' - спытаў я, хоць ужо ведаў адказ.
  
  
  — Тады ён не стаў бы турбавацца аб тым, што я пайду да цябе, Нік.
  
  
  Можна было задаць яшчэ шмат пытанняў, але я трымаў рот на замку. У Мар'ям былі вельмі цвёрдыя ўяўленні аб сваёй будучыні, як я ўжо пераканаўся ў пустыні. Яна не збіралася вяртацца дадому і чакаць, пакуль яе бацька і дзядзькі зробяць шлюб, каб абяліць апальную жанчыну, якая займае высокае становішча ў копцкай царкве. Ды і быць каханкай якога-небудзь багатага амхарца ёй, відаць, таксама не хацелася. Пакуль мы пацягвалі віно і заканчвалі трапезу кубкамі моцнай эфіёпскай кавы, я слухаў яе балбатню аб сваіх планах знайсці працу. Магчыма, у яе было занадта рамантычнае ўяўленне пра працуючую жанчыну, але яе жаданне зрабіць гэта самой, а не вярнуцца да мясцовай формы Пурдаха, у якой жылі ўсе заможныя Амхарскі жанчыны, здалося мне вельмі разумным. Нават калі б я не бачыў яе ў дзеянні ў пустыні, яе імкненне быць асобай ужо заслужыла б маю павагу.
  
  
  Мы вярнуліся ў гатэль і забралі наш ключ. Клерк асцярожна павярнуў галаву, пакуль мы разам ішлі да ліфта. Мар'ям націснула кнопку майго паверха.
  
  
  Пакуль ліфт павольна паднімаўся, яна спытала мяне: «Нік, а што наконт тых ракет, якія Пачак не сабатаваў. Яны спрацуюць?'
  
  
  - Ніхто не ведае, - сказаў я.
  
  
  - Значыць, заўтра ты ў небяспецы?
  
  
  'Так. Разам з генералам Сахеле.
  
  
  Я чакаў, што яна адкажа. Яна гэтага не зрабіла. Не раней, чым мы дабраліся да майго пакоя. Я адчыніў дзверы і па звычцы праверыў ванную, перш чым зняць куртку. Мар'ям ахнула, убачыўшы Вільгельміну і Х'юга.
  
  
  - Вы думалі, што сёння ноччу мы былі ў небяспецы? яна спытала.
  
  
  - Я не ведаў, - сказаў я. - Цябе не выкралі пасярод Данакіла. Але яны знайшлі цябе ў горадзе. Вы і Сахеле абодва казалі аб здрадніках ва ўрадзе. Я занадта позна даведаўся, што "Ганс Скейельман" належыць Борджа.
  
  
  — Спадзяюся, ты заб'еш яго заўтра, Мік.
  
  
  - Гэта вырашыла б шмат праблем, - прызнаў я.
  
  
  Я паклаў свой люгер і штылет на тумбачку, а Мар'ям села на адзінае крэсла ў пакоі. Гатэль быў функцыянальным, вельмі стэрыльным. Я ніколі нідзе не бачыў шыльды ці ўлёткі, якая рэкламуе «абслугоўванне нумароў». Там быў ложак, крэсла, невялікая камода, тумбачка і ванны пакой. Я не мог зразумець, ці рэагавала Мар'ям, якая нерухома сядзела ў крэсле, спрабуючы нацягнуць блакітную сукенку на скрыжаваныя ногі, на пусты пакой, на маю зброю ці на тое, што магло здарыцца на наступны дзень.
  
  
  - Нік, - ціха сказала яна. "Я не выкарыстоўвала цябе".
  
  
  'Я ведаю гэта.'
  
  
  «Калі я прыйшла да цябе ў пустыні, я хацела гэтага. І сёння ўвечары я застануся ў тваім пакоі для нашага задавальнення - для нас абодвух. Я зманіла генералу Сахеле, бо баялася, што ён паспрабуе знішчыць вас. Ён уплывовы чалавек, Нік. І ён ненавідзіць усіх жыхароў Захаду, еўрапейцаў і амерыканцаў. Ён навучыўся ненавідзець іх у Сандхёрсце.
  
  
  - Я чуў яго брытанскі акцэнт, - сказаў я.
  
  
  "Відаць, у Англіі яму было не вельмі прыемна".
  
  
  «Хацеў бы я вярнуцца ў пустыню, Мар'ям».
  
  
  Яна ціха засмяялася, раптоўная змена настрою. - Але гэта не так, Нік, - сказала яна, устаючы. - А калі так, дык я зноў была б рабыняй. Прынамсі, мы будзем тут сёння ўвечары. Яна расшпіліла сукенку і хутка выйшла. Затым яна прайшла праз пакой і села на ложак. Я нахіліўся з другога боку і абняў яе. Наш пацалунак пачаўся павольна і мякка з дражніла даследавання. Але калі нашы вусны самкнуліся, яна прыцягнула мяне да сябе, і яе рукі ўчапіліся мне ў плечы.
  
  
  «Сёння ўвечары нам не трэба глядзець на пясчаныя выдмы», - прашаптаў я.
  
  
  Мар'ям павалілася назад на ложак. Калі мы зноў пацалаваліся, я паклаў рукі ёй на грудзі. Яе трусікі былі цёплымі ад яе цела.
  
  
  У пустыні яна была баязлівай нявінніцай. Але сёння яна была жанчынай, якая дакладна ведала, чаго хоча, і мела намер атрымліваць асалоду ад кожным момантам, уключаючы бяспеку пакоя з зачыненымі дзвярыма. Да таго часу, калі мы абодва былі аголены, я быў гатовы. Ніхто з нас не павярнуўся, каб выключыць святло, і ёй, здавалася, падабалася паказваць мне сваё цела гэтак жа, як я любаваўся ім.
  
  
  Расцягнуўшыся на ложку, яе загарэлая скура выглядала такой жа гладкай, як і навобмацак. Яе вялікія грудзі шырока ляжалі на яе тулава. Яна павольна рассунула ногі. Яна павярнула сцягна, даючы ўвайсці ў яе цёплае цела. Мы спрабавалі пачаць павольна і прасоўвацца да кульмінацыі, але гэта былі дарэмныя намаганні для нас абодвух. Яна выгіналася і прыціскалася да мяне, і цяпер, калі мы былі адны, яна свабодна стагнала і крычала, калі мы дасягнулі кульмінацыі разам.
  
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  
  Генерал Сахеле запрасіў мяне праінспектаваць яго войска на маленькім ваенным аэрадроме. Яны выглядалі ваяўніча і сурова. Большасць з іх былі выхадцамі з Амхарскі плямёнаў, і я выказаў меркаванне, што яны былі абраныя для вырашэння канкрэтнай праблемы Эфіопіі. Яны прадстаўлялі пераважную копцкую хрысціянскую культуру і з радасцю напалі б на селішча Данакіль.
  
  
  Сама ваенная аперацыя была да абсурду простая. У верталёце генерала я назіраў з паветра, як тры часткі яго дэсанта атачылі вёску Данакіль. Затым мы накіраваліся да штаба Борджа і праз дваццаць хвілін палёту апынуліся над лагерам.
  
  
  Па радыё лінуў паток Амхарскага. Генерал Сахеле ўзяў мікрафон і аддаў шэраг загадаў.
  
  
  "Яны выводзяць ракеты", – сказаў ён. - Мы паднясём ім непрыемны сюрпрыз.
  
  
  Тры знішчальнікі напалі на ворагаў з неба, вывяргаючы ракеты і напалм. За імі рушылі ўслед шэсць бамбавікоў. Я назіраў, як клубы дыму ўздымаліся ад дзвюх ракетных баз Борджыа, адной на поўнач паміж лагерам і вёскай Данакіл і адной на поўдзень ад яго лагера. Серыя абстрэлаў напалмам рассеяла байцоў лагера, якія пачалі страляць па нашых верталётах. Гучны выбух недзе на поўдні прымусіў наш верталёт моцна разгойдвацца.
  
  
  "Спадзяюся, гэтыя ідыёты нічога не пераблытаюць", – сказаў я.
  
  
  «Ядзерны выбух напэўна заб'е нас, — сказаў генерал Сахеле са скупым смехам, — але заўсёды лепшы выбух тут, дзе няма нічога, акрамя пяску, вярблюдаў і данакіляў, чым дзесьці ў важным горадзе на Блізкім Усходзе.'
  
  
  Гэта быў не ядзерны выбух. Генерал загадаў размясціць нас у лагеры Борджа. Адна з канонерскіх лодак абстраляла якія аказваюць апошняе супраціў, якія заселі ў камяністай траншэі ў іншым месцы.
  
  
  "Сцеражыцеся забойцаў", - папярэдзіў ён, вымаючы пісталет з кабуры.
  
  
  Я зняў куртку і выхапіў Вільгельміну. Генерал паглядзеў на "люгер" у маёй руцэ і ўсміхнуўся. Ён паказаў на штылет у нарукаўных ножнах.
  
  
  - Вы заўсёды гатовы да бою, містэр. Картэр, - сказаў ён. І бой у нас атрымаўся. Калі мы ішлі да намёта Борджа, нас абстраляла невялікая група, якая засела ў скалах каля жаночага лагера. Мы нырнулі на зямлю і адкрылі агонь у адказ.
  
  
  — генерал Сахеле нешта крыкнуў свайму радысту. Праз некалькі імгненняў невялікі атрад яго войскаў увайшоў у раён з паўднёвага боку даліны і пачаў закідваць скалы ручнымі гранатамі. Адзін з ворагаў кінуўся на нас. Я падстрэліў яго з пісталета. Гэта быў мой адзіны стрэл у той дзень. Ваенныя кінулі яшчэ некалькі ручных гранат па скалах, а потым пабеглі ў той бок. У лічаныя секунды бітва скончылася.
  
  
  - Простая аперацыя, - сказаў генерал Сахеле, устаючы і здымаючы форму. - Давайце знойдзем гэтага самаабвешчанага генерала Борджа, містэр Картэр.
  
  
  Мы праверылі палатку. Мы абшукалі ўвесь лагер. І хоць мы знайшлі шмат мёртвых Данакілаў і некалькі мёртвых еўрапейцаў, генерала Борджа не было відаць. Не было яго і сярод жменькі палонных.
  
  
  "Нам спатрэбіцца як мінімум некалькі гадзін, каб прымусіць Данакілаў загаварыць", - сказаў генерал Сахеле.
  
  
  Пакуль урадавыя войскі спрабавалі пераканаць людзей Борджа, што лепш здацца, я блукаў па наваколлях. Рабаў вызвалілі, а затым зноў сабралі разам пад аховай прыкладна тузіны салдат. Убачыўшы двух немцаў, з якімі я быў у лагеры, я папрасіў у дзяжурнага афіцэра дазволу пагаварыць з імі.
  
  
  'Я не ведаю ..
  
  
  - Пагаварыце з генералам Сахеле, - сказаў я.
  
  
  Ён адправіў ганца да генерала, што было выдаткавана дарэмна яшчэ пятнаццаць хвілін. Генерал дазволіў мне паразмаўляць з немцамі.
  
  
  - Дзе Борджыя? - спытаў я іх.
  
  
  "Ён пайшоў праз некалькі дзён пасля цябе", - сказаў адзін з іх. - Як Пачак?
  
  
  'Ён мёртвы. Куды падзеўся Борджа?
  
  
  'Я не ведаю. Ён і Луіджы сфарміравалі караван вярблюдаў. Гаард пайшоў з імі.
  
  
  Гэта ўсё, што я хацеў ведаць, але генерал Сахеле правёў астатак дня, катуючы Данакілаў і атрымліваючы ад іх пацверджанне.
  
  
  - Значыць, Борджа ў моры, - сказаў генерал. "Яго больш няма на эфіёпскай зямлі".
  
  
  "Гэта не значыць, што ён больш не з'яўляецца эфіёпскай праблемай", – выказаў меркаванне я.
  
  
  «Мы нейтральная краіна, у якой няма вялікага флота. - Як вы думаеце, што мы можам зрабіць?
  
  
  - Нічога, - сказаў я. «Вашыя людзі і ваенна-паветраныя сілы вашай краіны прарабілі выдатную працу. Ні ты, ні я не можам даплысці да карабля Борджа і пацяпліць яго ў адзіночку. І я падазраю, што "Ханс Скейельман" зараз па-за зонай дасяжнасці эфіёпскіх знішчальнікаў. Нам давядзецца пакінуць гэта нашаму начальству, калі мы вернемся ў Асмэру.
  
  
  Вонкава я заставаўся спакойны, хоць пра сябе праклінаў затрымку, выкліканую ганарыстасцю генерала Сахелеса. Чым раней я змагу паведаміць Хоуку аб уцёках Борджа, тым раней ён зможа пачаць будаваць планы па знішчэнні "Ганса Скейельмана". Але я не мог абмяркоўваць гэтую праблему па адчыненай радыёлініі. І выкарыстанне кода закране гонар генерала Сахелеса. Насамрэч, любое дзеянне з майго боку раззлавала б яго. Ён быў тут босам і атрымліваў асалоду ад сваім становішчам.
  
  
  «Для нашага ўласнага разважнасці, – сказаў Хоук, калі я тым вечарам вярнуўся ў Асмэру, – давайце выкажам здагадку, што ў Борджа няма свайго праклятага флота і што ён знаходзіцца на борце «Ганса Скейельмана». Ён знаходзіцца ў Атлантычным акіяне, у адкрытым моры і ўдалечыні ад гандлёвых шляхоў. За ёй ідуць авіяносец і чатыры эсмінцы. Дзве рускія падводныя лодкі затуляюць афрыканскае ўзбярэжжа.
  
  
  "У мяне такое адчуванне, што "Ганс Скейельман" узброены", — сказаў я. І я расказаў Хоўку пра дзве асобныя надбудовы, указаўшы, што, падобна, пад палубай ёсць шмат месцаў, для якога ў мяне няма тлумачэння.
  
  
  "75-міліметровыя гарматы". Ён кіўнуў: "AX быў заняты зборам дадзеных з таго часу, як вы пакінулі Норфалк".
  
  
  «Як мы можам пераканацца, што Борджа на борце?»
  
  
  "Вы можаце спытаць у тых, хто выжыў, калі яны ёсць", — сказаў ён.
  
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  
  
  
  
  Я чакаў, што Хоук адправіць мяне назад у Вашынгтон і абвесціць, што місія выканана. Штаб Борджа ўяўляў сабой не што іншае, як разваліны і мноства трупаў, і хоць у войска генерала Сахеле не было шанцаў забіць самога Борджа, яны думалі, што ведаюць, дзе ён знаходзіцца. Адзінае, чаго Нік Картэр у значнай ступені дамогся ў Эфіопіі, - гэта выратаванне Мар'ям, што даставіла мне асабіста велізарнае задавальненне, але не было прычынай для эфіёпскага ўрада трымаць мяне там. Таму я быў вельмі здзіўлены, калі Хоук знайшоў мне кватэру і сказаў, каб я купіў адзенне лепей у Асмеры.
  
  
  - Тады што мне тут рабіць?
  
  
  - Ты ўпэўнены, што Борджа на Гансе Скейельмане?
  
  
  'Не.'
  
  
  'І я не. Гэта занадта проста, занадта проста для гэтай каманды. Гэта не правільна. Тады ў нас ёсць праблема з гэтымі ракетамі. Нават калі б гэта была саюзная краіна, у нас усё роўна былі б праблемы з іх вяртаннем, але Эфіопія аказалася нейтральнай краінай. Як вы думаеце, чаму генерал Сахеле не дазволіў вам зазірнуць далей у пустыню?
  
  
  "Дзве прычыны - ён ненавідзіць белых наогул і мяне ў прыватнасці, і ён думаў, што можа нешта там хаваць".
  
  
  «Эфіопія – страшэнна далікатная праблема, – сказаў Хоук. «Некаторыя з гэтых ракет афіцыйна егіпецкія, іншыя - ізраільскія. З-за ўнутранага ціску з боку мусульман Эфіопія схіляецца ў бок Егіпта. Але эфіёпы зусім не зацікаўлены ў павелічэнні ўзбраенняў абедзвюх краін. У выніку яны ня ведаюць, што рабіць з гэтымі ракетамі. Так што ты тырчыш у Асмэры. Ваша звычка на кожнай місіі знаходзіць жанчын, AX, нарэшце, пачынае акупляцца».
  
  
  - Даўшы мне падставу застацца тут?
  
  
  'Так. І я назаву вам яшчэ адну афіцыйную прычыну — тыя тры ракеты «Мінітмэн», якія вы так старанна сабатавалі.
  
  
  Хоук вярнуўся ў Вашынгтон і пакінуў мяне ў Асмэры. Чаканне - частка маёй працы, і нярэдка вы не ведаеце, чаго чакаеце. Аднак у дадзеным выпадку я ўвогуле не ведаў, ці адбудзецца што-небудзь у канцы гэтага чакання.
  
  
  Генерал Сахеле цалкам мяне ігнараваў, і калі б не Мар'ям, мне было б вельмі сумна. Асмэра не такі захапляльны горад.
  
  
  Маім сувязным быў афіцэр амерыканскага консула. Праз дзесяць дзён пасля таго, як Хоук сышоў, ён з'явіўся і зрабіў мне доўгую справаздачу. Мне спатрэбілася дзве гадзіны, каб расшыфраваць гэта, і калі я скончыў, я зразумеў, што нехта дапусціў сур'ёзную тактычную памылку.
  
  
  Ваенна-марскі флот знайшоў "Ганса Скейельмана" дзесьці ў Атлантычным акіяне, далёка за межамі суднаходных шляхоў, дзесьці паміж Афрыкай і Паўднёвай Амерыкай, ледзь вышэй экватара. Падышла ўдарная група з авіяносца і чатырох эсмінцаў, а «Ганс Скейельман» абараняўся. Яго 75-мм прылады не аказалі асаблівага супраціву, і е. Няма тых, хто выжыў і па-чартоўску мала абломкаў. У гэтым раёне было шмат акул, таму не змаглі выявіць ніводнага трупа. Гэта азначала, што мы ўсё яшчэ не ведалі, жывы Борджа або мёртвы.
  
  
  Генерал Сахеле нанёс мне візіт на наступны дзень. Ён атрымаў уласную копію справаздачы. Ён адмовіўся ад маёй прапановы выпіць, сеў на канапу і завёў размову.
  
  
  "Прынамсі адна з нашых мэт не знаходзілася на борце гэтага карабля", - сказаў ён.
  
  
  - Борджа? У справаздачы, якую я атрымаў, не было ўпэўненасці ў гэтым».
  
  
  - Я не ведаю пра Борджа, містэр. Картэр. Мар'ям дала мне некалькі імёнаў яго меркаваных сяброў, калі вы выйшлі з Данакіла.
  
  
  Разведка не мая спецыяльнасць. І я не ў стане давяраць большай частцы нашага разведвальнага апарата. Але я веру ў даклады некаторых агентаў. Неўзаметку яны назіралі за некалькімі генераламі і палітыкамі. І яны бачылі, што ў аднаго з гэтых афіцэраў былі таемныя сустрэчы з буйным белым мужчынам.
  
  
  — З таго няшмат, што я бачыў у лагеры Борджа, там быў толькі адзін высокі белы мужчына, — сказаў я, — калі выказаць здагадку, што ваш агент казаў пра кагосьці вышэй за мяне ростам. А гэта Гаард. Вы хочаце сказаць, што яго не было на борце «Ганса Скейельмана»?
  
  
  «Ваш флот праваліў сваю місію, - сказаў мне Сахеле.
  
  
  'Магчыма. Але гэтыя 75-мм прылады, відавочна, зрабілі абардаж немагчымым».
  
  
  - Што вы цяпер будзеце рабіць, містэр? Картэр?
  
  
  - Тое, што я збіраюся зрабіць, залежыць ад вашага ўрада, генерал. Мне загадана заставацца ў Асмэры, пакуль вы не вырашыце, як дэмантаваць гэтыя ракеты, каб прадухіліць іх паўторнае выкарыстанне Борджыа, калі ён усё яшчэ жывы. Як вядома, тры з іх былі скрадзеныя з ЗША. Я амаль упэўнены, што ніводзін з гэтых трох не працуе, але я ўсё роўна хацеў бы забраць іх дэталі дадому».
  
  
  - Гэтыя праклятыя ракеты, - горача сказаў генерал Сахеле.
  
  
  Я чакаў тлумачэнні яго парыву. Генерал Сахеле і я ніколі не будзем сябрамі. Яго досвед у Сандхёрсце наладзіў яго супраць кожнага англамоўнага белага чалавека. Цяпер у нас была праблема з Мар'ям. Я выказаў здагадку, што ён бачыў ува мне вельмі дрэнны ўплыў на яе. І ўсё ж я давяраў яго пачуццю гонару. Ён пакляўся ў вернасці інтарэсам Эфіопіі, і пакуль гэтыя інтарэсы супадаюць з інтарэсамі AX, ён будзе надзейным саюзнікам.
  
  
  'Г-н. Картэр, - сказаў ён, - Эфіопія не зацікаўлена ў тым, каб стаць ядзернай дзяржавай. Мы не можам дазволіць сабе звязаныя з гэтым праблемы».
  
  
  - Гэта пытанне, якое павінны вырашаць толькі эфіёпы, генерал, - сказаў я. «Я тут не дзеля таго, каб умешвацца ў ваш суверэнітэт. Але калі вам патрэбен ядзерны патэнцыял, вы можаце пачаць з гэтых ракет. Тым не менш, я буду змушаны папрасіць вас вярнуць гэтых трох мінімэнтаў.
  
  
  'Г-н. Картэр, - сказаў ён, - вельмі часта ў апошнія некалькі дзён я чуў довады на карысць таго, што мы сталі ядзернай дзяржавай. Калі ў вас ёсць ракеты, вам таксама патрэбна мэта, супраць якой вы можаце іх выкарыстоўваць. Ізраільцяне і егіпцяне нацэльваюць ракеты сябар на сябра. Вы пагражаеце рускім і наадварот. У Эфіопіі ёсць плямёны, якія могуць цэліцца гэтымі ракетамі сябар у сябра. Але я застаюся супернікам гэтага, нават калі прыхільнікі не былі б звязаныя з Борджа ў мінулым».
  
  
  "Магчыма, лепшае рашэнне - вярнуць ракеты тым краінам, з якіх яны былі выкрадзеныя, генерал".
  
  
  'Не зусім. Егіпцяне з радасцю забралі б свае, але з трывогай успрынялі б такі варожы акт, як вяртанне ракет ізраільцянам. Ваш урад прапанаваў аддаць іх усё вам. Але егіпцянам гэта таксама не спадабаецца.
  
  
  - Відаць, усім не дагодзіш, генерал. Паглядзіце на светлы бок захавання гэтых ракет. Яны састарэюць праз дваццаць гадоў.
  
  
  - Я ведаю, - сказаў ён. "Паколькі вы плануеце застацца ў Асмэры на некаторы час, я магу зноў наведаць вас, каб абмеркаваць, як гэтая праблема можа стаць таямніцай".
  
  
  Ён пайшоў. Я адправіўся ў консульства і склаў кадаваную тэлеграму для Хоўка. Я хацеў ведаць, колькі часу спатрэбіцца, каб даставіць спецыялістаў па ракетах у Эфіопію. Генерал Сахеле не сказаў, што ракеты былі не небяспечныя, але ён не стаў бы так турбавацца аб бяспечных ракетах.
  
  
  Двума начамі пазней Мар'ям прапанавала ім разам пайсці ў начны клуб у Асмэры. Яна ўладкавалася на працу ў дзяржаўную ўстанову - яе праца была неяк звязана з архівамі, і Сахеле яе туды ўладкаваў - і калега-жанчына парэкамендавала ёй гэтае месца. Я не чакаў ніякіх непрыемнасцяў, але ўсё ж са мной былі Вільгельміна, Гюго і П'ер.
  
  
  Клуб паказаў усе дрэнныя бакі заходняй культуры. Там быў рок-гурт, які быў не надта добры, і падавалі занадта дарагія напоі. Часам мне падаецца, што рок-н-рол стаў галоўным экспартным таварам Амерыкі. Калі б мы атрымлівалі ўсе ганарары толькі за яго ідэі і стылі, у нас ніколі больш не было б дэфіцыту плацежнага балансу. Мы з Мар'ям пайшлі пасля дзвюх гадзін шуму.
  
  
  Быў прахалодны вечар, тыповая горная ноч. Калі мы выйшлі з клуба, я дарэмна шукаў таксі. Швейцар, які мог бы патэлефанаваць, ужо пайшоў дадому. Але, на шчасце, перад клубам былі прыпаркаваны конь і фурманка, з драўлянымі лаўкамі, пастаўленымі адзін насупраць аднаго. Мы з Мар'ям селі, і я даў кіроўцу адрас сваёй кватэры. Фурман няўцямна паглядзеў на мяне. Я паўтарыў адрас па-італьянску.
  
  
  Ён сказаў. - "Сі, сіньёр".
  
  
  Мар'ям прытулілася да мяне злева ад мяне, калі карэта кранулася. Вечар здаваўся ўдвая ціхім пасля клубнага шуму і стук капытоў на вуліцы былі такія роўныя, што я ледзь не засынаў. Мар'ям відавочна расслабілася. Але не я. Я спрабаваў разгадаць маленькую загадку.
  
  
  Англійская з'яўляецца вельмі распаўсюджанай другой мовай у эфіёпскіх школах. Асмэра - даволі касмапалітычны горад, дзе кіроўцы таксі, персанал гатэляў, уладальнікі крам, афіцыянты, бармэны, прастытуткі і іншыя супрацоўнікі сэрвісных кампаній, як правіла, гавораць на дзвюх мовах. У тым, што наш кіроўца не гаварыў па-ангельску, не было нічога злавеснага, але гэта было дастаткова незвычайна, каб прымусіць мяне насцярожыцца.
  
  
  Часам чарада бязладных падзей і акалічнасцяў, якія самі па сабе могуць здацца суцэль бяскрыўднымі, можа служыць папярэджаннем аб утоенай небяспецы. Той факт, што я прагледзеў такую заканамернасць на борце "Ганса Скейельмана", прымусіў мяне атрымаць удар па галаве. І я не збіраўся паўтараць тую ж памылку зноў. Неўзабаве я знайшоў другую няправільную дэталь. Падчас майго знаходжання ў Асмэры я даследаваў мясцовасць, часткова з Мар'ям, а астатняе самастойна, каб скараціць час чакання. І хоць я дрэнна ведаў горад, я пачаў падазраваць, што фурман едзе не ў той бок, каб дабрацца да маёй кватэры.
  
  
  - Я не думаю, што ён вязе нас дадому, - мякка сказаў я Мар'ям. "Можа быць, ён не разумее па-італьянску".
  
  
  Яна сказала нешта на мясцовым дыялекце. Кіроўца адказаў і павярнуўся, каб жэстыкуляваць рукамі. Яна зноў загаварыла. Ён даў другое тлумачэнне і зноў спадзяваўся прадоўжыць рух.
  
  
  «Ён кажа, што ідзе кароткім шляхам, - сказала мне Мар'ям. - Я ўжо чуў гэта раней, - сказаў я, адшпільваючы Вільгельміну з яе наплечной кабуры.
  
  
  Мой недаверлівы тон, здавалася, дайшоў да кіроўцы, хоць ён, падобна, не разумеў па-ангельску - калі разумеў, - і, хутка павярнуўшыся, пашнарыў у кішэні.
  
  
  Я стрэліў яму ў галаву. Ён напалову ўпаў з сядзення. Пісталет, які ён хацеў выцягнуць, з грукатам упаў на вуліцу. Выспеў майго Люгера напалохаў каня, і страта ціску на павады прымусіла яе імчацца.
  
  
  - Пачакай, - сказаў я Мар'ям.
  
  
  Я сунуў пісталет назад у кабуру, скокнуў наперад і штурхялем скінуў фурмана з сядзення. Ён апынуўся на вуліцы, і левае кола стукнула яго. Я схапіў павады і пастараўся не цягнуць занадта моцна, каб конь не ўстаў на дыбкі і не перакуліў воз, але так моцна, каб жывёла адчула б ціск цуглі. Мы няўпэўнена хіснуліся, усё яшчэ страціўшы раўнавагу з-за таго, што пераскочылі цераз цела мёртвага фурмана.
  
  
  Павады заблыталіся, і я паспрабаваў разблытаць іх, пакуль мы імчаліся па вуліцы. Некалькі пешаходаў кінуліся ўбок, і я маліўся, каб мы не ўбачылі ніводнай машыны. Тая частка горада, у якой мы знаходзіліся, здавалася зусім бязлюднай, толькі некалькі аўтамабіляў стаялі ля абочыны дарогі. Конь выглядаў занадта слабым, каб разагнацца да такой ступені, але ў гэты момант здавалася, што ён здольны выйграць Grand National.
  
  
  Нарэшце я развязаў павады і пачаў націскаць крыху мацней. Я паклапаціўся аб тым, каб ціск быў раўнамерным абапал.
  
  
  У карэты быў высокі цэнтр цяжару, і калі конь раптам тузануўся, мы з Мар'ям вылецелі б з каляскі. Паступова я павялічваў ціск. Конь стаў ісці павольней. Я пагаварыў з ёй.
  
  
  - Супакойся, хлопчык, - сказаў я. "Ідзі ціха".
  
  
  Я сумняваўся, што яна разумее па-ангельску, кіроўца размаўляў на мясцовым дыялекце, але, магчыма, мой спакойны, мяккі тон супакоіць яго. Я не бачыў, ці была жывёла жарабцом ці кабылай. Гэта таксама было не час правяраць.
  
  
  Конь ужо быў амаль пад кантролем, калі я пачуў крык Мар'ям. 'Нік. Па нас вельмі хутка едзе машына.
  
  
  "Як блізка?"
  
  
  «За некалькі кварталаў. Але яна хутка набліжаецца.
  
  
  Я тузануў павады. Конь устаў на дыбкі, фурманка захісталася. Потым конь зноў спусціўся і зноў паспрабаваў уцячы. Я зноў тузануў, мае плечавыя мышцы напружыліся, каб спыніць жывёлу. Яно зноў устала на дыбкі, прымусіўшы карэту нахіліцца назад.
  
  
  - Скачы, - крыкнуў я Мар'ям.
  
  
  Я адпусціў павады і пераскочыў цераз пярэдняе кола. Я выкаціўся на дарогу, нацёр калена і парваў куртку. Я, хістаючыся, ускочыў на ногі, прыхінуўшыся да будынка, і азірнуўся, каб паглядзець, ці не зрабіла гэта Мар'ям. Яна ўстала за дзесяць футаў ад мяне.
  
  
  Конь, вызвалены ад павады, зноў пабег. Ваз перавярнуўся, і жывёліна ўпала. Яно адчайна брыкалася і іржала. Машына імчалася да нас; яна ехала занадта хутка нават для эфіёпскага кіроўцы, ахвочага памерці.
  
  
  Мар'ям падбегла да мяне і сказала: "Нік, машына..."
  
  
  - Знайдзі ганак, - сказаў я.
  
  
  Мы пабеглі па вуліцы, спрабуючы знайсці шчыліну паміж дамамі, якія аказаліся складамі. Але не было ніводнай, праз якую мог бы праціснуцца чалавек. Потым мы падышлі да ўваходу ў падвал. Я павёў Мар'ям уніз па лесвіцы. Унізе мы прытуліліся да будынку. Мы былі крыху ніжэй за ўзровень вуліцы. Фары аўтамабіля пачалі асвятляць мясцовасць. Я пачуў скрып шын пры тармажэнні.
  
  
  - Цішэй, - прашаптала я, спрабуючы аднавіць нармальнае дыханне.
  
  
  Мар'ям сціснула маю левую руку, а затым адступіла назад, каб у мяне было месца для зброі.
  
  
  Хлопнулі дзверцы машыны. Другая. Трэцяя. Рухавік працягваў працаваць. Не менш як тры і, магчыма, больш за чатыры пасажыры.
  
  
  - Знайдзіце іх, - загадаў мужчына на дрэнным італьянскім.
  
  
  Нават без гэтага агіднага акцэнту я бы пазнаў голас Гаарда. Я чакаў яго з таго моманту, як фурман выцягнуў пісталет, і спадзяваўся сустрэць яго з таго моманту, як Сахеле сказаў мне, што ён у Эфіопіі. На гэты раз пісталет быў у маёй руцэ.
  
  
  - Іх няма ў павозцы. Гэты акцэнт належаў выхадцу з Эфіопіі.
  
  
  "Яны павінны быць дзесьці тут", - сказаў Гаард. Скажы Джо, каб ён выключыў гэты чортаў рухавік, каб мы маглі іх пачуць . Мар'ям тузанула мяне за руку. Яна паспрабавала дзверы ззаду нас, і яна апынулася адчыненай. У мяне была спакуса бегчы такім шляхам, але я не рашыўся. Іх размова навёў на думку, што нашы праследавальнікі думалі, што мы параненыя, так што, магчыма, мне ўдалося заспець іх знянацку і павярнуць шанцы на нашу карысць. Я б хацеў, каб у Мар'ям быў пісталет. У «Данакіле» я ўжо бачыў, як добра яна ўмее ваяваць.
  
  
  Я павярнулася, каб залезці ў штаны і зняць П'ера з сцягна. Бомба ўтрымлівала даволі новы тып нервова-паралітычнага рэчыва, здольнага вывесці чалавека са строю на некалькі гадзін. Дадзеныя, якія былі прадстаўлены агентам AX, калі былі выпушчаныя гэтыя новыя газавыя бомбы, утрымоўваюць папярэджанне аб тым, што яны вельмі небяспечныя. У мяне не было ніякіх пераваг адносна выніку, калі я паднімаўся па ўсходах, амаль складзенай напалову.
  
  
  Больш галасоў. Гук рухавіка рэзка спыніўся. Потым пачуўся гук адчыняных дзвярэй. У вертыкальным становішчы я кінуў левай рукой П'ера, у апошні момант скарэктаваўшы дыстанцыю.
  
  
  Бомба трапіла ў цэль і ўзарвалася каля левага борта аўтамабіля. Я азірнуўся на асветленую фарамі прастору. Я стрэліў і ўбачыў, як чалавек упаў. Затым нехта адкрыў агонь, магчыма, Гаард, з аўтамата.
  
  
  Я прыгнуўся, калі кулі адскочылі ад каменнай сцяны над намі.
  
  
  - У будынак, - сказаў я Мар'ям.
  
  
  Мы хутка ўвайшлі ў склеп. У цемры нас акружалі высокія штабелі каробак. Мы ішлі далей у поўнай цемры. На вуліцы раздалася чарговая чарга з аўтамата, разляцелася шкло. Наверсе па падлозе загрукалі крокі. - Начны вартаўнік, - прамармытаў я Мар'ям. "Спадзяюся, ён патэлефануе ў паліцыю".
  
  
  "Магчыма, мы будзем у большай бяспецы, калі ён гэтага не зробіць", – мякка сказала яна. "Мы ніколі не ведаем, на чый бок яны ўстануць". Крокі загрукацелі ўніз па лесвіцы. Мар'ям прабралася паміж дзвюма кучамі скрынак, і мы прыселі.
  
  
  Затым мы пачулі гук цяжкіх чаравік па тратуары звонку.
  
  
  Гаард?
  
  
  Двое мужчын сустрэліся на паміж радамі скрынь. Абодва стрэлілі. Гаард толькі што ўвайшоў у дзверы. Начны вартаўнік быў паміж ім і намі. Начны вартаўнік зрабіў першы стрэл, але здзейсніў фатальную памылку, прамахнуўшыся. Гаард адкрыў агонь з аўтамата, і я амаль бачыў, як кулі ўпіліся ў цела начнога вартаўніка, калі ён выпусціў ліхтар і зваліўся на зямлю.
  
  
  Гаард перастаў страляць. Я скокнуў у праход, апусціў Вільгельміну на ўзровень жывата і стрэліў адзін раз. Потым я ўпаў на зямлю.
  
  
  Гаард адказаў. Яго пісталет-кулямёт даў яшчэ адну чаргу, затым пстрыкнуў пусты. Кулі прайшлі над маёй галавой. Я зноў стрэліў у яго ліхтарык і пачуў, як Гаард упаў на зямлю.
  
  
  Я пераклаў Вільгельміну ў левую руку і ўзяў Х'юга ў правую, затым пабег да Гаарда. Ён ляжаў каля дзвярэй. Ён яшчэ дыхаў, але дыханне яго было слабым і няроўным.
  
  
  Я сказаў : « 'Мэры выходзь. Ён не небяспечны. Мы выйшлі за дзверы і падняліся па лесвіцы на вуліцу. Мы бачылі фігуры цікаўных людзей, якія старанна трымаліся крыху ўбаку. Я трымаў Вільгельміну на бачным месцы. Ніхто не стаў бы накідвацца на чалавека са зброяй, асабліва пасля перастрэлкі.
  
  
  "Гатова пабегчы?" - спытаў я Мар'ям.
  
  
  - Так, - сказала яна. "Нам трэба знайсці тэлефон і паведаміць генералу Сахеле".
  
  
  Мы імчаліся па цёмных завулках і звілістых вулачках. Праз некаторы час я прыбраў пісталет і штылет і засяродзіўся на тым, каб не адставаць ад Мар'ям. Нарэшце мы знайшлі вуліцу з мноствам кавярняў. Мы спыніліся і разгладзілі адзенне. Затым мы ўвайшлі ўнутр.
  
  
  
  
  Кіраўнік 17
  
  
  
  
  
  Мы выбралі не лепшае месца. Падчас нашых уцёкаў ад таго месца, дзе Гаард і яго людзі задаволілі нам засаду, мы патрапілі ў даволі суровы раён. І зараз мы былі ў кафэ, якое, верагодна, служыла месцам збору прастытутак. Дзяўчаты, большасць з якіх былі апрануты ў лёгкія летнія сукенкі, якія вытрымліваюць вячэрнюю прахалоду, бадзяліся па пакоі, дэманструючы сваё зачараванне. Калі мы ўвайшлі, яны паглядзелі на Мар'ям. Нават тыя жанчыны, якія былі занятыя з некалькімі наведвальнікамі-мужчынамі ў пакоі, перасталі размаўляць, каб люта паглядзець на незнаёмцаў, якія ўвайшлі на іх тэрыторыю.
  
  
  За іх варожасцю стаяў і менш відавочны фактар, нешта тыпова эфіёпскае. Генерал Сахеле ўсё цудоўна мне растлумачыў. Замест ворагаў за мяжой у эфіёпаў былі плямёны, якія прагнуць перарэзаць адзін аднаму глоткі.
  
  
  Мар'ям была амхаркай, прадстаўніцай традыцыйнага кіруючага класа. Прастытуткі ў гэтым бары былі з іншых плямёнаў. Такім чынам, Мар'ям раззлавала іх двума спосабамі. Яна магла б быць яшчэ адной шлюхай, якая блукае па іх тэрыторыі, і яна нагадала ім, кім яны не былі і кім яны не маглі стаць з-за свайго паходжання. Я расшпіліў куртку. Калі наведвальнікі гэтага кафэ ўбачаць Вільгельміну ў наплечной кабуры, яны, магчыма, не забудуцца здушыць сваю варожасць. Мар'ям ацаніла сітуацыю гэтак жа хутка, як і я, і ціха сказала: «Глядзі за спіной, Нік. І будзьце гатовыя да бою. - Добра, - сказаў я. Я прыхінуўся да стойкі і спытаў у бармэна: "Можна скарыстацца вашым тэлефонам?"
  
  
  "Ёсць тэлефон у некалькіх кварталах адсюль", – сказаў ён.
  
  
  Я расхінуў сваю куртку крыху шырэй.
  
  
  "Мне не хочацца праходзіць некалькі кварталаў і шукаць тэлефон-аўтамат", – сказаў я.
  
  
  На мясцовым прыслоўі Мар'ям нешта злосна сказала. Што б яна ні сказала, мужчына ў двух крэслах ад бара відавочна не зразумеў. Ён палез у кішэню штаноў і выцягнуў нож. Я выцягнуў Вільгельміну і яго твары. Ён упаў на зямлю і застагнаў, кроў цякла з рота.
  
  
  - Тэлефон, - нагадаў я бармэну.
  
  
  "Ён ззаду мяне."
  
  
  Мой скачок праз перакладзіну здзівіў яго. Гэта таксама перашкодзіла яму ўзяць свой пісталет, які ён трымаў побач з піўной помпай. Левай рукой я моцна сціснуў яго правую і пачаў падштурхоўваць яго да задняй часткі бара.
  
  
  - Не рабі глупстваў, - сказаў я. "Калі ты возьмеш пісталет, я заб'ю цябе".
  
  
  Мар'ям таксама нырнула за стойку, яе спадніца паднялася ўверх, і здаліся яе доўгія ногі. Яна схапіла пісталет бармэна і падняла яго над барнай стойкай, каб прастытуткі і суценёры маглі бачыць. Яна гаварыла коратка і цвёрда, і мне не спатрэбіўся афіцыйны пераклад, каб зразумець, што яна прамаўляла натхняльную пропаведзь аб вартасцях таго, каб спакойна сесці, спакойна выпіць свой напой, замест умешвацца.
  
  
  Бармэн падвёў нас да тэлефона. Я трымаў яго, пакуль Мар'ям тэлефанавала генералу Сахеле. Яна расказала яму, дзе мы былі і што здарылася. Затым яна перадала тэлефон бармэну. Я так і не даведаўся, што Сахеле казаў бізнэсмэну, але гэта напалохала яго нават больш, чым мы з Мар'ям здолелі абудзіць сваімі подзвігамі. Пакуль мы чакалі, да бара не падыходзіў ні адзін наведвальнік, і бармэн літаральна цалаваў падлогу, калі праз пятнаццаць хвілін увайшоў Сахеле з аднымі з самых страшных на выгляд і высокіх салдат.
  
  
  - Добры вечар, містэр. Картэр, - сказаў генерал. «Марыям дала мне кароткую справаздачу аб вашай дзейнасці. Здаецца, мой агент меў рацыю, апазнаўшы Гаарда.
  
  
  – Я ні на імгненне не сумняваўся ў гэтым, – сказаў я. “Неэфектыўныя людзі доўга не пратрымаюцца пад вашым камандаваннем.
  
  
  - Я прапаную суправаджаць вас і Мар'ям. Я звяжыцеся з адпаведнымі людзьмі, каб гарантаваць, што падзеі гэтага вечара застануцца неапублікаванымі. Дазвольце мне пагаварыць з гэтымі злачынцамі.
  
  
  Пагрозы генерала Сахеле, верагодна, былі залішнімі. Бар і яго кліентура ўяўлялі сабой крымінальны элемент, які рэдка, калі ўвогуле калі-небудзь, залучаецца ў шпіёнскую дзейнасць. Калі па нейкім чынніку ў справу ўмешваюцца гэтыя маленькія нягоднікі, асноўны ўдар заўсёды дастаецца галаварэзам. Бармэн, кліенты і прастытуткі павінны быць дастаткова разумныя, каб ніколі больш не казаць пра гэта, нават паміж сабой. Сахеле адвёў нас у свае асабістыя пакоі на ваеннай базе недалёка ад Асмэры. Мы з Мар'ям сядзелі ва ўтульнай гасцінай і чакалі, пакуль ён скончыць серыю тэлефонных званкоў у іншым пакоі. Нам нічога не заставалася рабіць, як балбатаць аб дробязях і піць. Прызыўнік, які забяспечваў нас напоямі, таксама вельмі эфектыўна выконваў функцыі суправаджаючага. І я таксама падазраваў, што генерал з гэтай прычыны змясціў яго ў гасцёўні. Калі генерал, нарэшце, прыйдзе, каб дапытаць нас, мне давядзецца не дазволіць чортавай кучы варожасці ад яго, якая засталася ў яго з часоў яго знаходжання на Сандрусце, захліснуць мяне.
  
  
  Толькі праз чатыры гадзіны, каля трох гадзін раніцы, у пакой увайшоў генерал Сахеле і адпусціў прызыўніка. Пераканаўшыся, што ўсе слугі ляглі спаць, ён наліў сабе выпіць і сеў у крэсла з прамой спінкай. Яго спіна заставалася зусім прамой.
  
  
  - Вы ўсё яшчэ верыце, што Борджа не быў на борце таго карабля, які патапіў ваш флот, містэр? Картэр? - спытаў ён.
  
  
  Я паціснуў плячыма. - Мы проста мяркуем. Правільнае пытанне заключаецца ў тым, ці думаю я, што Гаард дзейнічаў па ўласнай ініцыятыве. Паколькі я бачу ў Гаардзе не больш чым не вельмі разумнага злыдня, адказ на гэтае пытанне - не. Яны абодва засталіся тут.
  
  
  - Дзе ж тады Борджа?
  
  
  - Недзе ў Эфіопіі, - сказаў я. - Улічваючы абставіны, я наўрад ці захачу яго шукаць. І я не думаю, што такія пошукі будуць сустрэты з распасцёртымі абдымкамі».
  
  
  "Вядома, не", - сказаў Сахеле. 'Г-н. Картэр, табе ўсё менш і менш рады ў гэтай краіне. Гаард памёр на аперацыйным стале, не прыходзячы ў прытомнасць. Гэта азначае яшчэ адну страчаную магчымасць даведацца, дзе зараз хаваецца Борджа.
  
  
  - Вам давядзецца нешта рабіць з гэтымі ракетамі, генерал. Гэта тое, што прыцягвае ў вашыя краіны неспрыяльныя элемэнты».
  
  
  - Не, містэр. Картэр, ты той, хто збіраецца нешта з гэтым рабіць. На гэты момант вядуцца даволі далікатныя перагаворы. Мы даем вам дазвол скрасці іх. Такі нядобры ўчынак, вядома, робіць вас персонай нон грата ў Эфіопіі, але гэта невялікі кошт, каб пакласці канец пагрозе, якую яны ўяўляюць».
  
  
  На твары Сахеле была акулья ўхмылка.
  
  
  У вашай краіны ёсць ці будзе авіяносец у берагоў Эфіопіі. Верталёты даставяць тэхнікаў у краіну. Ракеты застаюцца ў пустыні, а ядзерныя боегалоўкі даставяць у Амерыку. Стварэнне ракет патрабуе даволі простай тэхналогіі, толькі ядзерныя боегалоўкі робяць іх небяспечнымі. Гэты план патрабуе з майго боку здрады, але ніхто не даведаецца пра гэты крадзеж, пакуль ён не будзе здзейснены, і я ўскладу ўсю віну на амерыканцаў».
  
  
  " Вы кіруеце войскамі, якія іх ахоўваюць?"
  
  
  - Так, - сказаў ён. «Яны былі перамешчаныя далёка ў пустыню. Разумная ідэя, ці не так?
  
  
  Вельмі разумна, сказаў я, кантралюючы свой голас, каб не паказаць ніякіх эмоцый. «Ваш план адпавядае шэрагу запатрабаванняў, якія прыносяць карысць усім удзельнікам. І калі ты лічыш, што немагчымасць вярнуцца ў Эфіопію - невялікі кошт для мяне, хай будзе так.
  
  
  - Генерал... - пачала Мар'ям.
  
  
  «Зберажы свае словы, Мар'ям, - сказаў генерал Сахеле. «Я думаю, вы ведаеце, што г. Картэр найперш адданы сваёй краіне, а не табе.
  
  
  'Я ведаю гэта. І таму я яго і паважаю, - злосна сказала яна.
  
  
  Сахеле нахмурыўся. Я задаваўся пытаннем, ці быў ён дастаткова пыхлівы, каб падарваць гэты план і парушыць бяспеку сваёй краіны дзеля капрызе. Потым ён з каменным тварам устаў і адпусціў нас.
  
  
  «Канчатковыя дэталі будуць узгодненыя цягам наступных некалькіх дзён. Атрымлівайце асалоду ад пакуль гасціннасцю Эфіопіі, містэр Картэр.
  
  
  Я ўстаў. «Я атрымліваю асалоду ад найвялікшай гасціннасцю, якую можа прапанаваць Эфіопія, генерал».
  
  
  Кіроўца адвёз нас назад у маю кватэру. Там, калі мы зноў засталіся адны, Мар'ям выказала свой гнеў.
  
  
  - Нік, - сказала яна. "Як Сахеле можа быць такім жорсткім?"
  
  
  - Ён больш не хоча, каб ты была яго палюбоўніцай?
  
  
  'Ўжо няма.'
  
  
  «Ён перакананы, што робіць правільна. А людзі бываюць самымі жорсткімі, калі па-свойму разумеюць цноту.
  
  
  Праз пяць дзён мы паклапаціліся аб кожнай дэталі, акрамя таго, як вывезці маё адзенне з Асмэры, калі мяне не стане. І гэтая праблема мяне не турбавала. Хоук мог бы замяніць яе ці падабраць, як толькі я сяду на авіяносец.
  
  
  Генерал Сахеле паведаміў мне, што ён асабіста суправаджае мяне з Асмэры ў шэсць гадзін раніцы наступнага дня. Гэта дало нам з Мар'ям апошнюю ноч разам. Я патэлефанаваў ёй, калі яна скончыла працу, і спытаў, куды яна хоча пайсці. - Нам няма куды ісці, - сказала яна. - Прыходзь да мяне дадому, Нік.
  
  
  Яна падала лёгкую ежу і наўмысна не перакладала размову на тэму майго хуткага развітання. Пасля вячэры яна паставіла талеркі ў ракавіну і паказала мне на плюшавы канапа ў гасцінай.
  
  
  - Нік, - сказала яна, - я не павінна табе казаць, але генерал арганізаваў для мяне працу ў нашым разведвальным агенцтве. У сувязі з гэтым мне даводзіцца здзяйсняць шматлікія паездкі, каб наведаць нашыя амбасады і консульствы».
  
  
  - Ты добра папрацуеш, - сказаў я.
  
  
  «Можа быць, мы калі-небудзь сустрэнемся твар у твар».
  
  
  "Спадзяюся, што не, але ніхто з нас не можа гэта кантраляваць".
  
  
  - Я мяркую, што не. Вы прабачце мяне, Нік? Яна ўвайшла ў спальню. Я ўзяў цыгарэту са скрынкі са слановай косці на стале. Магчыма, яна пайшла ў спальню плакаць. Улічваючы тое, праз што мы ўсе разам прайшлі, я быў уражаны тым, што ніколі не бачыў, каб Мар'ям страціла прытомнасць або заплакала. Было шмат прычын для радасці - у Данакіле, калі здавалася, што мы, верагодна, не перажывём голад ці смагу ці што нас заб'юць варожыя плямёны Данакіла; у тую ноч яна прапанавала мне сваю некранутасць; той ноччу ў маім гасцінічным нумары, калі я развітаўся з генералам Сахеле ў той атацы на штаб-кватэру Борджа; той ноччу ў асабістых пакоях Сахеля, калі ён пераможна абвясціў, што я буду аб'яўлены персонай нон грата ў Эфіопіі; і, вядома ж, сёння ўвечары.
  
  
  Марыям, здавалася, марнавала занадта шмат часу на тое, што яна рабіла, таму я падумаў аб тых некалькіх тыднях, што ведаў яе. Знаёмства з многімі жанчынамі, многія з якіх былі вельмі прыгожымі, было часткай маёй прафесіі, але я мог успомніць вельмі нямногіх, якія былі б гэтак жа моцныя ў стрэсе, як гэтая высокая Амхарскі дзяўчына. Але колькі б разоў я ні бачыў яе, я заўсёды буду памятаць яе як маленькую рабыню, схаваную і з аголенымі грудзьмі, ганарлівую і акружаную пяском пустыні.
  
  
  Дзверы спальні адчыніліся. Я паглядзеў туды. На імгненне мне падалося, што ў мяне галюцынацыі. Мар'ям увайшла ў пакой як рабыня. Потым я адчуў пах салодкага масла, які ззяў на яе целе, і зразумеў, што гэта была рэальнасць і што яна, відаць, неяк прачытала ці адгадала мае таемныя жаданні. І зараз яна пераканалася, што яны былі выкананы ў гэтую апошнюю ноч.
  
  
  Дзве дэталі адрозніваліся ад майго першага ўспаміну пра Мар'ям: мы не былі ў пустыні і яна не была пакрыта чадрай. На ёй была толькі белая спадніца з амаль павуцінападобнай тканіны, абчэпленая бісерам. Яно нічога не хавала і паказвала кожны слізгальны мускул, калі яна грацыёзна ішла па дыване.
  
  
  «Вось як усё пачалося, Нік, - сказала яна.
  
  
  - Не зусім так, Мар'ям. Борджыа не спадабалася б цябе так прыгожа апранаць.
  
  
  "Хочаш выпіць ахаладжальнага напою?"
  
  
  - Я хачу цябе, - сказаў я, працягваючы ёй руку.
  
  
  Яна адступіла з усмешкай і сказала: «Ісламскія жанчыны напояць сваіх мужоў перад тым, як легчы з імі ў ложак. "Тады зрабі гэта," сказаў я, адказваючы на яе ўсмешку.
  
  
  Яна пайшла на кухню. Я пачуў гук адчынянай бутэлькі і бразнулыя дзверцы халадзільніка. Праз імгненне яна вярнулася са срэбным падносам са шклянкай на ім. Яна працягнула мне паднос з лёгкім паўпаклонам, каб я мог узяць запацелае шкло.
  
  
  - Дзе твая шклянка, Мар'ям? Я сказаў.
  
  
  - Ісламскія жанчыны не п'юць, Нік. Алкагольныя напоі забароненыя для добрапрыстойнага мусульманіна».
  
  
  - Тады як жа гэтыя данакілы так напіліся той ноччу, што мы ўцяклі з іхняй вёскі?
  
  
  «Згодна з Данакіль, Каран кажа не піць віно, - сказала яна. - І яны пілі тады не віно, а мясцовую самагонку. У іх вельмі гнуткая вера».
  
  
  Я піў салодкі напой, пакуль яна стаяла ў цэнтры пакоя і чакала. Мар'ям была Эфіопкай, гэта было так проста. Высокія, ганарлівыя, царскія - нядзіўна, што Амхарскім плямёнам ўдавалася трымацца далей ад еўрапейскіх каланіяльных дзяржаў у васемнаццатым і дзевятнаццатым стагоддзях, якія знаходзяцца пад ярмом еўрапейскіх каланіяльных дзяржаў.
  
  
  Я спытаў. - "Чаму ты сёння апранаешся як рабыня, Мар'ям?" - Таму што я ведала, што ты гэтага хочаш. Аднойчы ты сказаў, што хацеў бы, каб мы вярнуліся ў пустыню. І я бачыла твой твар, гэта лёгкае агіду, калі я расшпільвала станік або здымала трусікі. Я хачу, каб ты быў шчаслівы.'
  
  
  Я асушыў сваю шклянку. Яна ўзяла яго, паставіла на паднос і паставіла іх на стол. Я паказаў ёй на канапу побач са мной. Амаль нерашуча яна апусцілася на мяккія падушкі. Мы абнялі адзін аднаго. Я адчуў, як яе рукі аслабілі мой гальштук і мая кашуля расшпілена. Яна адштурхнула маё адзенне, пакуль я таксама не аказаўся голым да пояса. Яе скура была гарачая на маёй скуры, калі яна прыціскала свае вялікія цвёрдыя грудзі да маіх грудзей. Мы павольна распранулі адзін аднаго. На імгненне я падумаў, што Мар'ям прайграе сітуацыю ў пустыні, разаслаўшы спадніцу на канапе або дыване. Але калі яна расшпіліла пояс і выпусціла адзенне, то амаль адразу ўстала і пайшла ў спальню.
  
  
  Я зноў любаваўся яе прамой спіной, пругкімі ягадзіцамі і доўгімі нагамі, пакуль яна ішла праз пакой.
  
  
  Цьмянае святло пракралася ў спальню. Пасцеля ўжо была адкінутая. Усміхаючыся, Мар'ям легла на спіну і раскінула рукі. Я пагрузіўся ў яе цёплыя абдымкі і прыціснуўся да яе. Потым я быў у ёй, і мы так захапіліся, што ў нас была адна думка аб сусвеце, потым думкі адна пра адну, і мы абодва спрабавалі забыцца, што гэтая ноч будзе апошняй.
  
  
  Але мы не маглі гэта зрабіць, і гэтае ўсведамленне дало дадатковае вымярэнне нашага запалу, новую сілу і пяшчоту, якія паднялі яе на новую вышыню.
  
  
  У пяць гадзін мы яшчэ не заснулі. Мар'ям моцна абняла мяне, і на імгненне мне здалося, што яна ўсё ж заплача. Яна паглядзела ў іншы бок. Потым яна зноў паглядзела мне ў вочы, стрымліваючы слёзы.
  
  
  Я не ўстану, Нік, - сказала яна. - Я разумею, чаму ты павінен ісці. Я разумею, чаму ты ня можаш вярнуцца. Дзякуй табе за ўсё.'
  
  
  - Дзякуй, Мар'ям, - сказаў я.
  
  
  Я ўстаў і апрануўся. Я больш не цалаваў яе і больш нічога не казаў. Больш не было чаго сказаць.
  
  
  
  
  Кіраўнік 18
  
  
  
  
  
  Нават калі б у мяне было дастаткова часу, калі я раставаўся з Мар'ям, я б усё роўна не сабраў чамадан. Адзіным багажом, які мне быў патрэбен, былі Вільгельміна і Х'юга. Я не ведаў, хто можа сачыць за маёй кватэрай, але я не хацеў, каб у людзей Борджа было час, каб стварыць сетку назіральнікаў і пераследваць мяне на поўдзень. Як бы мне ні падабалася жартаваць з гэтым маніякальным ублюдкам, які назваў сябе ў гонар бязлітаснага таты эпохі Адраджэння, я зразумеў, што мая галоўная задача — вывезці гэтыя ядзерныя боегалоўкі з Эфіопіі. Я скокнуў у машыну Сахеле, як толькі ён пад'ехаў да бардзюра, і ён, не марнуючы часу, паехаў. Сёння ён вёў машыну сам.
  
  
  "Наша падарожжа зойме ўвесь дзень," сказаў генерал. "Адпачні."
  
  
  Я крыху паспаў, а потым прачнуўся. Генерал Сахеле добра вёў машыну і спрытна манеўраваў паміж усімі жывёламі і старымі транспартнымі сродкамі, з якімі мы сутыкаліся або праязджалі на нашым шляху крыху на поўдзень.
  
  
  Хоць у Эфіопіі аўтамагістралі лепш, чым чыгункі, самалёты значна пераважней. Ён не растлумачыў, чаму вырашыў ехаць, і я не збіраўся сумнявацца ў ягонай мудрасці.
  
  
  Большую частку шляху ён расказваў пра свае дні ў Сандхёрсце, пра сваё захапленне і нянавісць да брытанцаў. У мяне ўзнікла адчуванне, што ён хацеў прымусіць мяне адчуваць сябе вінаватай за тое, што я белы. У маналогу была свая мэта.
  
  
  "Мар'ям будзе больш шчаслівы з Амхарскі мужчына", - сказаў ён.
  
  
  - Значна шчаслівей, - згадзіўся я з ім.
  
  
  - Хіба ты не любіш яе?
  
  
  Я паважаю яе, - сказаў я, старанна падбіраючы словы. - Вы ведаеце, хто я, генерал.
  
  
  "Ты шпіён".
  
  
  "І менавіта таму я пазбягаю сталага кантакту з жанчынамі".
  
  
  "Я дапамагаю вам толькі таму, што Эфіопія не можа дазволіць сабе стаць ядзернай дзяржавай".
  
  
  Генерал Сахеле пацешыў мяне. Ён быў добрым чалавекам з моцным пачуццём асабістага гонару, але яму ніколі не выжыць у свеце шпіянажу. Ён не разумеў правіл. І цяпер, калі мой свет зліўся з яго афіцыйным светам, ён здрадзіў яго, выказаўшы нізкае меркаванне аб сакрэтных агентах. Яму было балюча, што яго войска не можа выйграць бітвы без мяне... ці кагосьці накшталт мяне.
  
  
  Мы начавалі ў гасцях у сваякоў генерала. Я не бачыў ніводнай жанчыны. Наш гаспадар, таксама вайсковец, коратка загаварыў са мной, але мяне ўгаварылі заставацца ў сваім пакоі, пакуль мы не збярэмся сыходзіць. І гэты момант ад'езду наступіў за гадзіну да ўзыходу сонца.
  
  
  Генерал Сахеле адвёз нас у невялікі аэрапорт.
  
  
  "Пілоту можна давяраць", - сказаў ён. "Выкарыстоўвайце радыё, каб патэлефанаваць сваім людзям".
  
  
  Я уладкаваўся ў адсеку сувязі ў задняй частцы шрубалёта і звязаўся з авіяносцам, калі рухавікі прагрэліся.
  
  
  «Ракеты былі дастаўлены глыбока ў пустыню, - сказаў генерал Сахеле. Няма войскаў, каб ахоўваць іх. Калі вашыя людзі прыбудуць туды, я пайду. Тады вы паедзеце з Эфіопіі, і я б не раіў вам вяртацца. З часам я здзейсню інспекцыйную паездку і афіцыйна выявлю, што ядзерных боегаловак больш няма. Будзе шмат хваляванняў, а потым нехта даведаецца, што шпіён Нік Картэр быў у Асмэры і раптам знік. Потым нехта яшчэ ўспомніць, што ў гэты ж час ля берагоў Эфіопіі знаходзіўся амерыканскі авіяносец. Рускія будуць шпіёніць і выявяць, што ядзерныя боегалоўкі знаходзяцца ў ЗША. Яны скажуць нам, а я буду размаўляць пра гэта і праклінаць Амерыку за яе ненадзейнасць. Вы разумееце, г. Картэр?
  
  
  - Так, - сказаў я.
  
  
  Падраздзяленне ЗША ўжо было ў паветры, пятнаццаць марскіх верталётаў, якія тэхнічна ўварваліся ў Эфіопію. Ніхто б пра гэта не ведаў, калі б генерал Сахеле стрымаў сваё абяцанне. Я быў упэўнены, што пасля таго, як верталёты прайшлі шлях углыб сушы і ўзялі на борт ядзерныя боегалоўкі, зваротны шлях на авіяносец быў зусім не рызыкоўным, за выключэннем хіба што некалькіх тэхнічных дэфектаў. Дваццаць тры розныя ядзерныя прылады давалі вельмі надзейную гарантыю ад здрады. Іх абсталяванне добра вытрымала атаку на лагер Борджыа, але гэта не азначала, што яно вытрымае крушэнне верталёта.
  
  
  Я не верыў, што Сахеле плануе здраду. Ён распрацаваў цудоўны план па вывазе ядзерных боегаловак з краіны і вызваленні мяне з Эфіопіі, усклаўшы на мяне віну, якая зрабіла б мяне персонай нон грата. Генерал вельмі хацеў гэтага - гэта быў яго спосаб разлучыць мяне і Мар'ям. Калі толькі ён не падмануў многіх людзей, у тым ліку Хоука, ён дапамог мне з цвёрдай упэўненасці ў тым, што сяброўства ў Ядзернай асацыяцыі не прынясе Эфіопіі ніякай карысці.
  
  
  Сам факт таго, што такая дапамога павінна была прадастаўляцца таемна, азначаў, што іншы моцны бок хацеў, каб гэтыя ядзерныя боегалоўкі заставаліся ў Эфіопіі. Мне заставалася толькі спадзявацца, што генерал Сахеле перахітрыў іншы бок. Яны былі тымі, хто мог збіць ваенныя верталёты і пераследаваць нас.
  
  
  Мы праляцелі над трыма вярблюджымі караванамі, якія накіроўваліся на ўсход. Яны вярнулі ўспаміны, якія мне не асабліва падабаліся. Я таксама задаваўся пытаннем, ці распачалі эфіёпы якія-небудзь дзеянні супраць данакілаў, якія падтрымалі Борджа, але якіх не было ў вёсцы ў лагеры падчас нападу. Цяперашні настрой генерала Сахеле перашкодзіла мне задаволіць сваю цікаўнасць. Пытанне ў гэтым напрамку ён можа інтэрпрэтаваць як умяшанне ва ўнутраныя справы.
  
  
  Мы пачалі страчваць вышыню. Я паглядзеў уніз і ўбачыў сонца, ззяючае ад ракет, выбудаваных акуратнымі радамі. Вялікія трактары, якія іх адбуксіравалі са штаб-кватэры Борджыа ў пустыню, зніклі. Верагодна, плі па паветры, таму што ўсе сляды, здавалася, ішлі толькі ў адным напрамку.
  
  
  «Колькі часу спатрэбіцца вашаму падраздзяленню, каб дабрацца сюды, містэр Картэр? - спытаў генерал Сахеле.
  
  
  - Дваццаць хвілін, - сказаў я яму.
  
  
  Ён крыкнуў пілоту загад. Мы завіслі над раёнам крыху на захад ад ракет і пачалі зніжацца. "Няма прычын марнаваць паліва марна", – сказаў генерал. Верталёт стукнуўся аб зямлю. Генерал узяў з паліцы вінтоўку і жэстам прапанаваў мне ўзяць адну. Я пераканаў сябе, што ў вінтоўкі, якую я абраў, была поўная крама.
  
  
  "Давайце агледзім іх", - сказаў ён, выскокваючы з дзвярэй справа ад верталёта.
  
  
  Я якраз збіраўся рушыць услед за ім, калі аўтаматы адкрылі агонь. Кулі вырачылі борт верталёта, калі я нырнуў назад унутр. Генерал Сахеле пахіснуўся і схапіўся за край падлогі верталёта. Я нахіліўся і хутка ўцягнуў яго. Верталёт скаланула, калі шрубы зноў закруціліся. У нас патрапілі новыя кулі, і я адчуў свіст кулі, якая ўляцела ў адчыненыя дзверы. - Уверх, - крыкнуў я пілоту.
  
  
  Ён паскорыўся, і мы ўзляцелі ў паветра. Затым прапелеры зарабілі на поўную магутнасць, і мы сышлі з-пад абстрэлу. Я схіліў калені перад генералам Сахеле.
  
  
  - Вывезці іх з Эфіопіі, - слаба сказаў ён.
  
  
  - Так, генерал.
  
  
  - Ім тут не месца. Ты чуеш...'
  
  
  Ён кашлянуў крывёю і памёр, не паспеўшы скончыць прапанову.
  
  
  Я пайшоў наперад, каб скіраваць верталёт, і сказаў яму, што генерал мёртвы.
  
  
  «Я завязу яго ў шпіталь», - сказаў пілот.
  
  
  - Не, мы застаемся тут.
  
  
  «Я вязу генерала Сахеле ў шпіталь», - паўтарыў ён, пацягнуўшыся за пісталетам за поясам.
  
  
  Мой правы кулак патрапіў яму пад сківіцу. Я сцягнуў яго з месца пілота і ўзяў на сябе кіраванне верталётам. Гэта быў амерыканскі самалёт, з якім я пазнаёміўся ў аэрапорце АХ гадоў пяць-шэсць таму. Я лётаў не вельмі добра, але ў мяне было дастаткова вопыту, каб апісваць вялікія колы, пакуль не прыбылі амерыканцы. Я на імгненне адпускаю кіраванне, каб забраць у пілота кольт 45 з кабуры і пераканацца ў тым, што ў патронніку ёсць куля і засцерагальнік зашчоўкнуць. Затым я працягнуў круціцца па крузе.
  
  
  За намі назіралі, і калі я ляцеў на ўсход ад ракет, я мог ясна бачыць войска.
  
  
  Пілот пачаў рух. Ён расплюшчыў вочы і ўтаропіўся на мяне. Ён паспрабаваў устаць.
  
  
  - Сядай, - сказаў я, трымаючы ў руцэ кольт 45 у яго бок.
  
  
  - Ты напаў на мяне, - сказаў ён.
  
  
  "Мы застанемся ў паветры, пакуль мае людзі не прыбудуць сюды", - сказаў я. "Калі б ты лётаў коламі, як я табе казаў, я б не напаў на цябе". Я вырашыў заклікаць да яго лаяльнасці. "Апошнім загадам генерала Сахеле было вывезці гэтыя ядзерныя боегалоўкі з Эфіопіі… і мы не зможам гэтага зрабіць, калі паляцім назад у горы".
  
  
  Верталёт увайшоў у паветраную яму, і мне спатрэбіліся абедзве рукі, каб зноў узяць яго пад кантроль. Калі я зноў азірнуўся, пілот ужо ўстаў і, хістаючыся, накіраваўся да гарматнай стойцы. Калі б я не дазволіў верталёту ненаўмысна падскочыць, у яго быў бы шанец схапіць пісталет і стрэліць у мяне. Я старанна прыцэліўся і прастрэліў яму калена.
  
  
  Ён пахіснуўся, замест таго каб упасці. Верталёт зноў нырнуў. Пілот спатыкнуўся аб цела генерала Сахеле і вываліўся праз адчыненыя дзверы. Я не хацеў, каб гэта адбылося. Ён павінен быў дажыць да таго, каб расказаць начальству пра ракеты, схаваныя ў «Данакіле». Цяпер было вельмі верагодна, што эфіёпы абвінавацяць мяне ў смерці генерала Сахеле. Я ўзяў мікрафон, каб паклікаць надыходзячых амерыканцаў.
  
  
  Я спытаў. - З вамі ёсць узброеныя людзі?
  
  
  «Дванаццаць», - рушыў услед адказ.
  
  
  - Гэтага недастаткова, але гэта неабходна зрабіць. Вось у чым праблема. Я далажыў людзям, якія ахоўвалі ракеты.
  
  
  - Дванаццаць марпехаў, - сказаў камандзір падраздзялення. «Спачатку мы пасадзім верталёт з імі на борце. Вы зможаце ўбачыць нас прыкладна праз тры хвіліны.
  
  
  - Выдатна, - сказаў я. - Я прызямлюся проста перад табой.
  
  
  Дванаццаць марскіх пяхотнікаў - мы саступалі толькі ў суадносінах адзін да двух.
  
  
  ***********
  
  
  Я пасадзіў свой верталёт якраз перад тым, як прыбылі марскія пяхотнікі. Гэта быў рызыкоўны манеўр, але, прызямліўшыся збоку ад ракет, я спадзяваўся высачыць Данакілаў, які наладзіў на нас засаду. Я прызямліўся прыкладна за сотню ярдаў у адкрытай пустыні. Я выскачыў і пабег ад верталёта.
  
  
  Гарачае сонца абпальвала маё цела. Я чуў грукат стрэлаў і кулі, якія ўрэзаліся ў эфіёпскі верталёт. Затым адбыўся выбух; мяне працяла пякучая спякота, калі куля прабіла паліўны бак і падпаліла яго. Я ўжо адмовіўся ад ідэі паўзці, моцна сціснуў стрэльбы і памчаўся прэч па пяску, імкнучыся быць як мага менш.
  
  
  Я нырнуў за нізкую дзюну, калі кулі ўпіліся ў пясок і праляцелі над маёй галавой. Я ўзяў першую вінтоўку і прыняў агнявую пазіцыю лежачы. Каля дзесяці данакілаў стралялі ў мяне ў пустыні. Яшчэ дзесяць былі яшчэ з ракетамі. Я адкрыў агонь у адказ і знішчыў дваіх перш, чым мая вінтоўка апусцела.
  
  
  Другая вінтоўка была напалову пустая, а яшчэ адзін данакіл упаў, калі яны нырнулі ў пясок. Яны сталі набліжацца да мяне, прыкрываючыся агнём іншых. Я перабраўся на другі бок выдмы і паспеў паваліць яшчэ аднаго суперніка да таго, як у другой вінтоўкі скончыліся патроны.
  
  
  Яны былі ўжо зусім блізка, і хутка адзін з іх мяне падстрэліць. Я пачаў думаць аб тым, што пралічыўся, калі ў небе з'явіліся верталёты ВМС ЗША і марпехі адкрылі агонь. Бой скончыўся праз пяць хвілін. У мяне не было магчымасці зрабіць яшчэ адзін стрэл. Сяржант марской пяхоты паволі ішоў да мяне па пяску. Ён аддаў гонар і сказаў: «Спадар. Картэр?
  
  
  - Так, сяржант, - сказаў я. 'Дакладна своечасова. Праз хвіліну, і вы павінны былі выпусціць задавальненне выратаваць мяне.
  
  
  "Кім яны былі?"
  
  
  Данакілы. Вы калі-небудзь чулі пра гэта?
  
  
  "Не, сэр".
  
  
  "Яны другія лепшыя байцы ў свеце".
  
  
  Ухмылка раскалола яго твар. - Хто лепшыя, сэр?
  
  
  - Марскія пяхотнікі ЗША, - сказаў я.
  
  
  Ён паказаў на палаючы эфіёпскі верталёт. - Хто-небудзь яшчэ быў з вамі, сэр?
  
  
  'Адзін чалавек. Але ён ужо быў мёртвы. Як хутка мы зможам запусціць сюды адмыслоўцаў па ракетах?
  
  
  Лейтэнант, які меў досвед абыходжання з ядзернай зброяй, камандаваў атрадам з дваццаці тэхнікаў. У яго было шмат пытанняў, але я прымусіў яго замаўчаць.
  
  
  - Гэта доўгая гісторыя, камандар, - сказаў я. "Вы не ўпаўнаважаны слухаць усё гэта, і вам не спадабаецца тая частка, якую я збіраюся вам расказаць".
  
  
  - Што гэта, містэр? Картэр? - Сказаў ён.
  
  
  «Што гэтая пустыня кішыць людзьмі, якія думаюць, што забіваць ворагаў весялей, чым гуляць у футбол. У нас дванаццаць марскіх пяхотнікаў. І я бачыў трыццаць ці сорак такіх данакілаў разам.
  
  
  Ён зразумеў сітуацыю. Мужчыны неадкладна прыступілі да дэмантажу ядзерных боегаловак. Яны дэмантавалі пяць ядзерных боегаловак і пагрузілі іх у верталёт, калі з усходняга боку ракет раздалося некалькі стрэлаў. Марскія пяхотнікі тут жа ўступілі ў бой, як толькі я выйшаў з ценю адной з ракет, дзе сядзеў, і выцягнуў Вільгельміну. Я чакаў гуку новых стрэлаў, але яго так і не было. Потым да мяне па пяску падбег адзін з матросаў.
  
  
  г-н. Картэр, - сказаў ён, задыхаючыся. - Вы можаце прыйсці зараз жа? Нейкі маньяк хоча ўзарваць ракеты.
  
  
  Я пабег за ім па пяску. Мы дасягнулі вяршыні невысокай выдмы, і я ўбачыў тоўстага белага чалавека са скрынкай у руках. Ён стаяў побач з адной са скрадзеных у егіпцян ракет расійскай вытворчасці. У тую ноч у апартаментах Сахелеса я адгадаў: Чэзарэ Борджыа быў усё яшчэ дзесьці ў Эфіопіі.
  
  
  
  
  Кіраўнік 19
  
  
  
  
  
  Я стаяў прыкладна за пятнаццаць ярдаў ад Борджыа. Лёгкі стрэл з Вільгельміны. Нажаль, я не мог дазволіць сабе зрабіць гэты стрэл. Я не меў патрэбы ў тлумачэнні той маленькай скрыначкі, якую Борджа трымаў у руцэ, асабліва калі я ўбачыў правады, якія ідуць ад скрынкі да ядзернай боегалоўкі. Гэта была простая зброя. Звычайныя выбухі прыводзяць у дзеянне ядзерныя боегалоўкі. Электрычныя імпульсы выклікаюць звычайныя выбухі. Усё, што трэба было зрабіць Борджыа, - гэта націснуць кнопку або пстрыкнуць выключальнікам, і ў пясках Данакіла адбудзецца найбуйнейшы і наймацнейшы ядзерны выбух у гісторыі з Нікам Картэрам у эпіцэнтры. - Апусціце пісталет, містэр. Картэр, - закрычаў Борджа.
  
  
  Я кінуў Люгер у пясок. У той момант мне хацелася зрабіць дзве рэчы. Адным з іх было забіць Борджа. А іншая справа была не раззлаваць камандзіра часці. Калі б ён не паслаў да мяне ганца, я мог бы знайсці спосаб даведацца ўсё пра Борджыа і забіць яго.
  
  
  — Падыдзі да мяне вельмі павольна, — загадаў Борджа.
  
  
  Ці ведаў ён пра Х'юга? Я падумаў аб сваіх папярэдніх кантактах з людзьмі Борджа. Гаард бачыў, як я забіў Ларсен на борце «Ганса Скейельмана», і калі б у яго быў выдатны начны зрок, ён бы бачыў, як я ўдарыў яго нажом. Аднак, калі ён схапіў мяне, я быў бяззбройны, і шпікам "Ганса Скейельмана" не атрымалася выявіць Х'юга ў маім багажы. Зразумела, у лагеры Борджа я таксама быў бяззбройны, а калі вярнуўся, то быў за спіной роты эфіёпскіх інспекцыйных войскаў. Шэсць начэй назад у Асмэры, калі Гаард і яго падручныя напалі на мяне, я выкарыстоўваў толькі пісталет і газавую бомбу. Х'юга заставаўся ў ножнах. Так што, нават калі разведка Борджа працавала нармальна, цалкам верагодна, што ён думаў, што адзіны нож, якім я калі-небудзь карыстаўся, знаходзіўся на дне Атлантыкі.
  
  
  Ну я быў гатовы яго прымяніць. І як я б яго выкарыстаў зараз? Борджа трымаў правы ўказальны палец на кнопцы. Цяпер я быў дастаткова блізка, каб злічыць правады. Двое з іх беглі ад скрыні да галаўной часткі ракеты, якая выцягнулася за спіной Борджыа справа - злева ад мяне - нібы нейкі футурыстычны змей, які грэецца на сонцы. Я задавалася пытаннем, наколькі Борджыа дазволіць мне стаць яшчэ бліжэй.
  
  
  «Спыніцеся, містэр. Картэр, - сказаў ён.
  
  
  Тры метры. Я спыніўся. Быў амаль поўдзень, і гарачае сонца абпальвала мае ногі скрозь падэшвы цяжкіх чаравік і тоўстыя шкарпэткі, якія былі на мне.
  
  
  — Борджа перастаў крычаць. Ён люта паглядзеў на мяне. Ён сказаў: “Г-н. Картэр, зрабі два асцярожныя крокі направа.
  
  
  Я падпарадкаваўся. Маё цела больш не закрывала агляд матросам і марскім пяхотнікам. Я спадзяваўся, што ніхто ззаду мяне не выявіць гераічнасці. Большасць марскіх пяхотнікаў - снайперы з вінтоўкай. Без сумневу, адзін з іх мог бы паваліць Борджыа з-за ракеты, але канвульсіўны рух яго пальца пстрыкнуў бы выключальнікам і падарвала б нас усіх. "Прыгатуйцеся да таго, каб вы ўсё сышлі", - сказаў ён ім. "Я хачу, каб вы ўсе былі ў верталётах і ў паветры праз пяць хвілін".
  
  
  Борджыа сышоў з розуму. Я заўсёды лічыў яго вар'ятам, з таго часу, як даведаўся, што ён змяніў імя з Карла на Чэзары. Але зараз у мяне было доказ. У яго не было ніякай зброі, акрамя дэтанатара, прымацаванага да ядзернай боегалоўкі.
  
  
  Ён ніяк не мог прыкончыць мяне. Ён мог забіць мяне, толькі ўзарваўшы ракету, чым забіў бы і сябе. Ён выклікаў мяне, каб я стаў сведкам яго апошняга акту, яго дзікага, самагубства ў выбуху атамнай бомбы.
  
  
  Але ці разумеў ён сваю бесперспектыўнасць? Вада струменілася па маім целе не толькі з-за сонца і гарачага пяску. У мяне было тры, а то і чатыры хвіліны, каб пранікнуць у думкі гэтага вар'ята, пазнаць яго планы і прыдумаць спосаб іх нейтралізаваць. Нават калі б ён прымусіў мяне распрануцца дагала і легчы на жывот на пясок пасля таго, як матросы і марскія пяхотнікі зніклі, нават калі б ён выхапіў Х'юга і трымаў яго ў некалькіх цалях ад майго цела, было б вельмі малаверагодна, што ён змог бы адолець Кілмайстра. Я павінен быў справіцца з ім хутка. - "З гэтымі вашымі сябрамі ва ўрадзе Эфіопіі было б значна разумней з вашага боку паспрабаваць выжыць, а не турбаваць нас падобнай выявай", - сказаў я стрыманым тонам. - Ты ўсё яшчэ можаш пазмагацца з намі пазней.
  
  
  «Мае сябры напалоханыя, - сказаў ён. - «Яны дурні. Яны не ведалі, што я падрыхтаваў засаду для вас і вашага аперэтачнага генерала ў Данакіле.
  
  
  — У вас шмат кантактаў сярод данакілаў, — сказаў я.
  
  
  Я не хацеў, каб Борджа раптоўна прыйшоў у сябе. Ён не чакаў, што Данакілы сёння прайграюць бітву. Ён лічыў, што яны маглі б знішчыць марпехі з засады, якую ён зладзіў для Сахеле і мяне. Але адзін з ягоных людзей быў занадта нецярплівы і стрэліў у той момант, калі з'явіўся генерал. Цяпер у Борджа не было выхаду. Як толькі ён даведаецца гэта, ён пстрыкне выключальнікам і пашле электрычны ток па правадах, якія вядуць да ядзернай боегалоўкі.
  
  
  Правады? Я хутка агледзеў іх. Я спадзяваўся, што яны выратуюць мне жыццё.
  
  
  Я збянтэжана марудзіў з аналізам біяграфіі і характару Борджа. Палітычны агітатар у Італіі, студэнт каледжа , чыё навучанне было ў асноўным акадэмічным і тэарэтычным, бліскучы лідэр, які ўмеў звяртацца з палітыкамі і вайскоўцамі, самаабвешчаны галоўнакамандуючы, які пакінуў брудную працу такім людзям, як Васіль Пачек… чаму ў Борджыя хапіла гэты розум? Я знайшоў яго ўразлівае месца.
  
  
  Правады сканчаліся металічнымі заціскамі, накшталт тых, што мацуюцца шрубай. Борджа толькі што пасадзіў іх на ядзерную боегалоўку. Я вывучыў іх максімальна ўважліва. Адзін, які быў падлучаны да верхняй кропкі кантакту, быў прымацаваны толькі да наканечнікаў. Найменшая тузаніна за провад разарве ланцуг і зробіць дэтанацыю немагчымай. Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта ўстаць так, каб я мог схапіцца за правады, перш чым ён пстрыкне выключальнікам. Я зрабіў крок наперад.
  
  
  - Стой на месцы, - крыкнуў Борджа.
  
  
  Рухавікі верталётаў зараўлі, калі баявы атрад рыхтаваўся да адыходу.
  
  
  - Прабач, - мякка сказаў я. «У мяне сутарга ў назе. У гэтым чортавым эфіёпскім верталёце было мала месца, што я ледзь мог нават выцягнуцца, каб сесці ямчэй».
  
  
  - Ідзі сюды, каб я мог прыглядаць за табой.
  
  
  Я зрабіў некалькі крокаў налева, пакуль амаль не крануў атамнай боегалоўкі. Борджа не зводзіў з мяне вачэй, калі хацеў лепей разгледзець мяне і якія адлятаюць людзей. Гэта азначала, што ён ведаў, што яго сувязі былі кепскімі. Я задаваўся пытаннем, ці дапаможа мне гэтыя веды ці перашкодзіць.
  
  
  Мне амаль прыйшлося крычаць, каб быць пачутым з-за шуму верталётнага флота. - Ты памятаеш Мар'ям, Борджа?
  
  
  - Я вярну яе, - блефаваў ён. «Яны вернуць яе мне, ці я каштарысу ўсю гэтую забытую Богам краіну з карты».
  
  
  — Яна крыху пашкоджана, — сказаў я, ціха просячы прабачэння за яе.
  
  
  - Што вы маеце на ўвазе, містэр? Картэр?
  
  
  «Яна была маёй палюбоўніцай з таго часу, як мы збеглі з твайго лагера».
  
  
  Такія мужчыны, як Борджа, пакутуюць ад памылковага ўяўлення, што кожная жанчына з'яўляецца прыватнай уласнасцю. Нармальны мужчына згвалтаваў бы ці паспрабаваў бы спакусіць такую прыгожую рабыню. У любым выпадку, ён дакладна не стаў бы спрабаваць зрабіць яе сімвалам сваіх надзей на тое, што аднойчы ён будзе кіраваць Эфіопіяй. Ён перастаў думаць пра яе як пра жанчыну са сваімі жаданнямі і патрэбамі. І менавіта таму мой каментар раззлаваў яго. І толькі на нейкі час ён ненадоўга страціў увагу да бягучых абставінаў.
  
  
  Ён зрабіў крок да мяне, трымаючы чорную скрынку з дэтанатарам у правай руцэ і трымаючы палец прыкладна ў трох чвэрцях цалі ад перамыкача. Магчыма, гэта была не зусім тая, якая мне была патрэбна, але гэта было ўсё, што я збіраўся атрымаць. Я нырнуў наперад.
  
  
  Ён інстынктыўна ўскінуў левую руку, каб адбіць мой напад. Час дзейнічаць скончыўся, калі ён зразумеў, што я ныраю на правады, а не на яго.
  
  
  Мае рукі знайшлі іх. Я іх проста тузануў. Верхні провад, які я вызначыў як самы слабы, адарваўся ад месца кантакту ядзернай боегалоўкі.
  
  
  Я пачуў, як Борджа лаецца ззаду мяне. Я павярнуўся, каб разабрацца з ім. Бессэнсоўна, ён некалькі разоў пстрыкнуў выключальнікам. Я схапіў адзіную нітку, якая ўсё яшчэ была прымацавана, і тузануў яе; яна таксама адарвалася. Цяпер у Борджа ў руках не было нічога, акрамя дэтанатара, злучанага з пяскамі пустыні Данакіль. Верталёты ўзляцелі і хіснуліся над нашымі галовамі. Я спадзяваўся, што нехта зазірне туды, таму што, калі я застануся тут адзін, у мяне будзе сапраўдная праблема. Аднойчы я перажыў пераход праз Данакіль, але шанцы зрабіць гэта ў другі раз былі нікчэмна малыя.
  
  
  Борджа перастаў спрабаваць усталяваць кантакт перамыкача і люта ўтаропіўся на мяне. Я спакойна выцягнуў Х'юга з похваў.
  
  
  - Картэр, вырадак, - люта сказаў ён.
  
  
  Мне больш няма чаго было сказаць Борджа. Калі Хоук адправіў мяне на гэтую місію ў той дзень, калі ў нас была прызначаная сустрэча ў рэстаране ў прыгарадзе Вашынгтона, ён сказаў, што не ведае, ці была гэта праца Кілмайстра ці не. Гэтае рашэнне было часткай майго задання. У Борджа было занадта шмат важных кантактаў у Эфіопіі.
  
  
  Цяпер, калі генерал Сахеле быў мёртвы, я не ведаў, якія непрыемнасці ён зноў можа прычыніць. Акрамя таго, яму занадта падабалася падрываць такія штукі, як ядзерныя боегалоўкі, каб бачыць у ім карыснага грамадзяніна.
  
  
  Я падышоў да яго, Х'юга нацэліўся яму ў сэрца. Ён кінуў у мяне бескарысны дэтанатар. Я нырнуў, але рух перашкодзіла мне прыцэліцца. Борджыа паспрабаваў уцячы па друзлым пяску, але апоры ў яго было занадта мала. Левай рукой я схапіў яго за каўнер і шпурнуў на зямлю. Маё калена ўперлася яму ў горла, калі я ўпаў на яго зверху, і штылет упіўся яму ў грудзі.
  
  
  Я ўстаў і замахаў рукамі. Паляцелі яшчэ два верталёты. Пасля адзін раптам павярнуўся. Ён прызямліўся на пясок за некалькі ярдаў ад мяне, і з яго выскачыў сяржант марской пяхоты.
  
  
  - Я бачу, вы яго нейтралізавалі, сэр, - сказаў ён.
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён павярнуўся да верталёта і закрычаў. "Паведаміце камандзіру, перш чым ён цалкам выйдзе з зоны радыёсувязі".
  
  
  - Гэты камандзір быў у паветры з першым верталётам, сяржант?
  
  
  'Секунда.'
  
  
  "Гэта ўсё яшчэ выдатная гісторыя для сталовай авіяносца сёння ўвечары".
  
  
  Яго ўсмешка выдатна выказвала мае пачуцці.
  
  
  Лейтэнант-камандар Уільям К. Шэдвел не любіў мяне ўсім сэрцам. Як і большасць салдат, ён мала што ведаў аб AX. І тое, што ён ведаў пра гэта, не супакойвала яго. І маё меркаванне аб ім зрабіла яго яшчэ менш задаволеным. Я адклаў гэта ў бок, пакуль інжынеры працягвалі дэмантаваць ядзерныя боегалоўкі і грузіць іх на борт верталётаў. У нас была доўгая і вельмі непрыемная размова.
  
  
  - Я прызнаю, што дапусціў некалькі сур'ёзных памылак, містэр Картэр, - сказаў ён нарэшце.
  
  
  - Працягвайце гэта прызнаваць, камандар, - прапанаваў я. «Пайсці на другім верталёце - гэта баязлівасць. Гэта абвінавачанне, і я амаль звар'яцеў, каб прад'явіць яго».
  
  
  У другі раз, калі ён сыходзіў, ён зрабіў лепш. Ён сеў на апошні верталёт, каб узляцець разам са мной. Мы кружылі над раёнам, цяпер асветленым заходзячым сонцам. Ядзерныя боегалоўкі былі ў іншых верталётах, і частка самалётаў ужо павінна быць у бяспецы на авіяносцы. Да гэтага часу эфіёпскія войскі не пачалі расследаванне парушэння намі іх паветранай прасторы. І я меркаваў, што загады Сахеля будуць дзейнічаць да канца нашай місіі. Ракеты ляжалі ў пустыні, як частка ўпалага, скамянела лесу. І яны б доўга там ляжалі, калі б іх ніхто не знайшоў.
  
  
  'Г-н. Картэр, - сказаў камандэр Шэдвел, - хто быў гэты Борджыа?
  
  
  «Таленавіты вар'ят. Ён хацеў стаць імператарам Усходняй Афрыкі і пачаць Трэцюю сусветную вайну. Сабраныя вашымі людзьмі ядзерныя боегалоўкі былі накіраваны на Каір, Дамаск і Тэль-Авіў.
  
  
  - Ён сапраўды быў вар'ятам. Ён быў гатовы ўзарваць нас усіх. Хапіла б і адной ядзернай боегалоўкі, але ланцуговая рэакцыя пакрыла б усю гэтую частку свету радыеактыўнымі ападкамі».
  
  
  Мы былі на паўдарогі праз Чырвонае мора, калі Шэдвел задаў яшчэ адно пытанне: Картэр, чаму гэтыя эфіёпы не хацелі пакінуць сабе ядзерныя боегалоўкі?
  
  
  Я паглядзеў на пясок, цяпер ледзь прыкметны ў прыцемках. Я падумаў аб караванах вярблюдаў, якія прабіраюцца праз пустыню Данакіль. Потым я падумаў пра Мар'яў.
  
  
  - У іх ёсць лепшыя рэчы, - сказаў я.
  
  
  
  
  
  
  Пра кнігу:
  
  
  Знікненне ракет з Егіпта і Ізраіля выклікала ўзаемныя абвінавачанні паміж дзвюма краінамі. Але ў AX, выведвальнай службы прэзідэнта Амерыкі, ёсць дакладная інфармацыя, якая паказвае на іншы кірунак, на эфіёпскі Данакіль, адзін з апошніх рэгіёнаў свету, дзе здраднік-італьянец, які заве сябе генералам "Чэзарэ Борджыа", займаўся гнюснымі справамі. Чалавек без згрызотаў сумлення, на шляхі да ўлады. Высачыць і знішчыць Борджа ў яго добра ўзброеным горадзе, у пустыннай мясцовасці, поўнай зыбучых пяскоў, было амаль невыканальнай задачай нават для Картэра. Але неабходнасць дэмантаваць ядзерную зброю, якое суцэль можа развязаць Трэцюю сусветную вайну, варта выдаткаваных высілкаў, нават коштам цяжкіх ахвяр... Адзінай партнёркай Картэра была Марьям, выдатная дачка эфіёпскага саноўніка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Кантракт у Катманду
  
  
  перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне
  
  
  Арыгінальная назва The Katmandu Contract
  
  
  
  
  Першы раздзел
  
  
  Ён быў хутчэйшы і спрытнейшы, чым я сабе ўяўляў. І ён быў смяротна небяспечны. У адной руцэ ён трымаў моцную драўляную дубінку памерам з кавадлу, здольную раскалоць мой чэрап на сотні крывавых аскепкаў. Чалавечая костка ўжо ламаецца пад ціскам у восем з паловай фунтаў, а чалавек, які валодае дубінкай, можа лёгка прыкласці намаганне, у тры разы перавышае гэтую сілу.
  
  
  Залішне казаць, што я не збіраўся дазваляць гэтаму здарыцца.
  
  
  Мае ногі слізганулі па гладкай падлозе, калі ён кінуўся наперад для нападу. Ён накінуўся, размахваючы бітай, маючы намер зламаць мне грудную клетку. Я адказаў так, як мяне вучылі, бо я практыкаваў зноў і зноў з вялікім болем і намаганнем. Маё цела рухалася інстынктыўна; дзеянне было амаль рэфлексам. Я тузануўся направа, па-за дасяжнасцю дубінкі, якая гойдалася ў паветры. Я чуў, як яна свішча ў паветры, але я не збіраўся стаяць бязмэтна, пакуль не адчуў, як ён ударыў мяне па рэбрах, ламаючы косці і мышцы з пакутлівай сілай паравога катка. Я блакаваў атаку, пляскаючы далонямі і перадплеччамі па руцэ суперніка. Мая мазалістая рука стукнула мужчыну па локці. Іншая мая рука дакранулася да яго пляча.
  
  
  На імгненне ён быў паралізаваны. Затым ён паспрабаваў адступіць і зноў ударыць бітай. Але цяпер мой час рэакцыі быў лепшы за яго. Я нырнуў наперад, перш чым ён паспеў прымяніць сваю зброю, схапіў яе за рукаў і прыцягнуў да сябе. Яго гарачае дыханне
  
  
  саслізнула на маім твары, калі я падняў іншую руку. Гэта павінен быў быць апошні ўдар, жорсткі ўдар маёй рукі, які я нарэшце асвоіў тыдзень таму.
  
  
  Я хацеў падняць руку для вострага ўдару пяткай па яго падбародку. Але перш чым я паспеў зрабіць рух, ён схапіў мяне за нагу і зачапіў ступакоў за шчыкалатку. Адным хуткім рухам яго галава адкінулася назад, па-за дасяжнасцю маёй рукі, і мы абодва апынуліся на падлозе. Я пацягнуўся да біты, спрабуючы завалодаць смяротнай зброяй.
  
  
  Мой супернік задыхаўся, амаль засопшыся, спрабуючы збіць мяне з ног. Але я не варушуся. Я прыціснуў калені да ўнутранага боку яго запясцяў усёй сваёй вагай ззаду іх, выклікаючы пакутлівы боль у патрэбных кропках ціску яго рук. Косці запясці важныя, калі вы хочаце забіць кагосьці, і мае калені паралізавалі яго рукі роўна настолькі, каб я мог вырваць біту з яе саслабелай хваткі.
  
  
  Я прыціснуў біту да яго шыі. Яго твар пачырванеў, калі я наткнуўся на яго кадык і прыгразіў раздушыць яму дыхальнае горла. Але потым я пачуў, як ён пляснуў далонню па добра нацёртай паркетнай падлозе.
  
  
  Гэта быў знак, якога я чакаў.
  
  
  Я тут жа адскочыў і ўстаў. Я пакланіўся ў пояс, дапамог суперніку падняцца з падлогі і глядзеў, як ён таксама пакланіўся. Ён павярнуўся, каб паправіць свой то бок, прадпісанае сукенка з грубай белай тканіны. Кашуля была зашпілена вялікім чорным поясам сёмай ступені. Было б груба, калі б ён прывёў сваё адзенне ў парадак, не павярнуўшыся да мяне спіной. Я пачакаў, пакуль ён зноў павернецца да мяне тварам. Затым ён паклаў руку мне на плячо і кіўнуў, ухвальна ўсміхаючыся.
  
  
  «З кожным днём ты становішся ўсё лепшым і спрытнейшым, Чу-Мок», - з ухмылкай сказаў мой інструктар.
  
  
  У яго роднай Карэі гэтае імя азначала «Кулак». Я быў задаволены кампліментам, таму што ён быў найлепшым майстрам баявых мастацтваў нашага ўрада і АХ мог сабе дазволіць карыстацца яго дапамогай. А майстар Чжоен быў не з тых, хто шчодры на пахвалы. Ён не спяшаўся рабіць кампліменты, калі толькі не адчуваў, што яны сапраўды заслужаны.
  
  
  «Маё майстэрства - гэта тваё майстэрства, Кван-Чанг-нім», - адказаў я, выкарыстоўваючы правільны тэрмін для пасады інструктара.
  
  
  "Вашыя добрыя словы вельмі шчодрыя, мой сябар". Пасля гэтага мы абодва замоўклі, сціснуўшы кулакі і паднясучы іх да грудзей у класічнай позе Калесніцы разумовай і фізічнай канцэнтрацыі, позе поўнай і абсалютнай увагі.
  
  
  «Кван-джанг-нім ке кён-не», Я раўнуў, паварочваючыся, каб пакланіцца мужчыну побач са мной. Ён быў самай суважанай чалавечай машынай, якую я калі-небудзь бачыў.
  
  
  Ён адказаў на мой паклон і павёў мяне да выхаду з доджанга, добра абсталяванай спартзалы, дзе мы правялі большую частку дня. Каля дзвярэй мы абодва павярнуліся і пакланіліся. Гэты просты рытуал сведчыў як аб узаемнай павазе майстра і вучня, так і аб павазе да спартыўнай залы як навучальнай установы. Хоць гэта можа здацца дзіўным, усе гэтыя цывілізаваныя ветлівасці, якімі акружаны такі жорсткі занятак, з'яўляюцца неад'емнай часткай Кёнг-фо і карэйскай формы каратэ, тайкванда.
  
  
  Яшчэ раз дзякуй, майстар Чжоен, - сказаў я. Ён кіўнуў, папрасіў прабачэння і знік праз бакавыя дзверы, якія вялі ў яго кабінет. Я ішоў па калідоры ў душавыя, калі з-за вугла з'явіўся мужчына і заступіў мне шлях.
  
  
  - Ты смярдзіш, як казёл, Картэр, - сказаў ён з лагодным смехам. Але ва ўсмешцы, здавалася, было адценне невыяўленай турботы.
  
  
  Нялёгка было ігнараваць яго заклапочанасць або смярдзючую цыгару. Але я не стаў жартаваць, бо Хоук цяпер глядзеў на мяне з халоднай і амаль ашчаднай рашучасцю. На пасадзе дырэктара і аператыўнага начальніка АХ, самага ўтоенага і смяротнага падраздзялення амерыканскай разведкі, яго нельга было ўспрымаць легкадумна. Таму я захоўваў поўнае глыбокай пашаны маўчанне.
  
  
  - Ты добра мяне ведаеш, ці не так?
  
  
  Брудная чорная смярдзючая цыгара боўталася паміж яго вуснамі, абгрызены канец быў заціснуты паміж яго зубамі. Ён гаварыў са смяротнай сур'ёзнасцю, і я злавіў сябе на тым, што рухаю галавой уверх і ўніз, як быццам у мяне раптоўна скончыліся словы.
  
  
  - Вось чаму вы мяне навучылі, сэр, - сказаў я нарэшце.
  
  
  "Усё занадта дакладна," сказаў ён. Ён глядзеў міма мяне, яго вочы былі на далёкай кропцы. - Як твая нага? - спытаў ён праз імгненне.
  
  
  Калі я быў на заданні ў Нью-Дэлі , мяне ўдарылі штылет, які нагадваў мой уласны неацэнны Х'юга, у сцягно. Але рана добра загаілася, і, калі не лічыць злёгку накульгваючай хады, якая хутка знікне, я быў у даволі добрай форме. «Нічога страшнага… проста шнар, які можна дадаць да спісу. Але ў астатнім я ў парадку.
  
  
  "Я спадзяваўся пачуць гэта", - адказаў мой бос. Хоук выцягнуў недажаваную цыгару з рота і стаў хадзіць узад-наперад на ступнях. Ён выдыхнуў нервовую напругу; неспакой, нават калі ён паспрабаваў пажартаваць і сказаў мне, як цяжка ў нашы дні атрымаць добрую гавану. Але я ведаў, што цыгары былі апошнімі, пра што ён зараз думаў.
  
  
  - Наколькі ўсё дрэнна на гэты раз, сэр? - пачуў я сваё пытанне. Ён нават не здаваўся здзіўленым, што я прачытаў ягоныя думкі. - Як бы дрэнна гэта ні было, - задуменна адказаў ён. - Але... тут не месца гаварыць пра гэта. Спачатку прымі душ, а потым прыходзь, скажам, праз паўгадзіны да мяне ў офіс. Гэтага дастаткова, каб крыху прывесці сябе ў парадак?
  
  
  - Буду праз дваццаць хвілін.
  
  
  Як я ўжо сказаў, роўна праз 20 хвілін я быў у офісе Хоука. Яго настрой пагоршыўся, і ў кутках яго рота і на зараз ужо маршчыністым ілбе праступілі лініі хвалявання і турботы. Ён паглядзеў на гадзіннік, паказаў на крэсла і паклаў рукі на стол. Адсунуўшы ў бок крыштальную попельніцу, напоўненую не менш чым шасцю недакуркамі яго смярдзючых каханых цыгар, Хоук падняў вочы і стомлена і занепакоена мне ўсміхнуўся.
  
  
  - Што вам вядома пра сенатар Голфілд?
  
  
  Я не прасіў яго паўтарыць гэтае імя, але і не расслабіўся і не паваліўся на крэсла. «Пачнем з таго, што ён адзін з самых паважаных людзей ва ўрадзе. Ён таксама з'яўляецца кіраўніком уплывовага Камітэта ўзброеных сіл. У многім гэта звязана з памерам нашага бюджэту, калі я правільна памятаю. У мінулым годзе ён быў пераабраны на трэці тэрмін. Даволі ўражлівая рэч, калі падумаць. Нешта каля шасцідзесяці сямі працэнтаў пададзеных галасоў. Яго выбаршчыкі поўнасцю ігнаравалі партыйныя інтарэсы. Яны проста хацелі Голфілда... і яны яго атрымалі.
  
  
  "Я рады, што вы ўсё яшчэ знаходзіце час чытаць газеты", – адказаў Хоук. "Але аднаго ты яшчэ не чытаў, Нік, а менавіта таго, што ў Голфілда праблемы, вялікія праблемы".
  
  
  Я нахіліўся наперад у сваім крэсле. Нацыянальная бяспека была не для АХ. Калі б мне прыйшлося мець справу з праблемамі Голфілда, то толькі таму, што праблемы сенатара распаўсюдзіліся па ўсім свеце. Але я паняцця не меў, у якія непрыемнасці можа патрапіць сенатар. - Слухай, Нік, я ўсю ноч не спаў з гэтай чортавай штукай. Прэзідэнт патэлефанаваў мне ўчора днём, і тое, што ён павінен быў сказаць мне, было не надта добрым. Слухай, я згуляю з табой у адкрытую, таму што я думаю, ты ўжо ведаеш, чаму я хачу пагаварыць з табой.
  
  
  Калі б Белы дом тэлефанаваў, праблемы Голфілда відавочна ўяўлялі пагрозу міжнароднай бяспецы і сусветнаму парадку. Так што я кіўнуў, трымаў рот на замку і чакаў.
  
  
  «Голфілд удавец. Магчыма, вы таксама гэта чыталі. Яго жонка загінула ў аўтакатастрофе на пачатку мінулага года. Бессэнсоўная трагедыя, якая ўзмацняецца тым, што яна пакінула не толькі мужа, але і дваіх дзяцей. Блізняты, хлопчык і дзяўчынка. Я ведаю Чака асабіста, Нік, хоць гэта не мае ніякага дачынення да гэтай аперацыі. Я таксама ведаў ягоную жонку. Я вельмі любіў яе і да гэтага часу жудасна па ёй сумую. Я таксама сустракаўся з дзецьмі Галфілда. Прыстойныя, разумныя дзеці, якімі можа ганарыцца кожны мужчына.
  
  
  Ён рэзка спыніўся, паглядзеў на свае рукі і вывучыў пазногці; жоўтая пляма ад нікатыну бегла па адным з яго ўказальных пальцаў. Я маўчаў, чакаючы, што ён растлумачыць мне, у чым справа.
  
  
  - Іх выкралі, Нік, - раптам сказаў Хоук. 'Абодвух. Хлопчыка і дзяўчынку.
  
  
  «Выкрадзены? Дзе...? Што здарылася?'
  
  
  «Дзеці адпачывалі з гуртом. Настаўнік і некалькі вучняў са школы тут, у Вашынгтоне, якую яны наведваюць. Пяць дзён таму яны былі ў Грэцыі. Затым сенатар атрымаў паведамленне. Ён дадаў шэптам: "І прэзідэнт таксама".
  
  
  - Дзе яны былі ў гэты момант?
  
  
  "У Афінах", - адказаў ён. - Але гэта нічога не значыць, таму што іх больш няма ў Афінах, Нік. Нейкім чынам яны былі вывезены з краіны кантрабандай, хаця мы да гэтага часу не ведаем, як гэта было зроблена. Але іх больш няма ў Грэцыі.
  
  
  - Дык дзе яны?
  
  
  'У Непале.'
  
  
  Ён дазволіў мне гэта асэнсаваць, і нават калі я думаў пра гэта, у гэта было цяжка паверыць. 'Непал?' - паўтарыў я. У мяне быў вобраз заснежаных вяршыняў, хіпі.
  
  
  Нічога іншага, зусім нічога. - Навошта, калі ласка, іх туды везці?
  
  
  - Каб дапамагчы фінансаваць рэвалюцыю, вось чаму, - адказаў ён. Вось чаму прэзідэнт папрасіў падключыць АХ. Таму што Непал усё яшчэ манархія. Кароль валодае абсалютнай уладай. - Так… - ён падняў руку, калі я ўмяшаўся, - ёсць выбарны ўрад, закон, але кароль захаваў амаль поўны і татальны кантроль над краінай. Цяпер, як вы ведаеце, Непал - гэта клін, буферная зона. Яна можа быць маленькай, ненашмат больш Паўночнай Караліны, але гэта не прымяншае яе важнасці, асабліва калі гэтая маленькая краіна знаходзіцца прама паміж Кітаем і Індыяй. І ў гэты момант кароль прыхільны да захаду.
  
  
  "Але не рэвалюцыянеры ў Непале".
  
  
  'Верна. Паспяховая левая рэвалюцыя там, у Непале, перакрые буферную зону і, магчыма, прывядзе да палітычнай анэксіі гэтага раёна Пекінам. Вы ведаеце, што здарылася з Тыбетам. Што ж, той жа, той жа палітычны сцэнар і тыя ж палітычныя звады можна было з такім жа поспехам рэалізаваць і ў Непале. І калі Непал упадзе перад Пекінам, мы не ведаем, што будзе з Індыяй ці з усім кантынентам».
  
  
  - І якое дачыненне да гэтага маюць дзеці Голфілда? - спытаў я, хоць ведаў адказ яшчэ да таго, як задаў пытанне.
  
  
  Іх аддадуць за брыльянты коштам адзін мільён долараў. Вось што яны павінны з гэтым рабіць, N3, - сказаў ён. Ён адкінуўся на спінку крэсла і стукнуў кулаком па стале. «Адзін мільён, калі Чак Голфілд калі-небудзь зноў захоча ўбачыць сваіх дзяцей… гэта значыць жывымі. Адзін мільён, які мы не жадаем плаціць, калі гэта залежыць ад нас. Так што я спыніўся на класічным варыянце выкупу. Заплаціце выкрадальнікам, і Кітай возьме Непал, як ні ў чым не бывала. Не плаціце выкуп, а ў Голфілда толькі двое вельмі мёртвых дзяцей.
  
  
  - І ты хочаш, каб я аддаў гэта ім, ці не так?
  
  
  - І вярнуў назад, - сказаў ён. 'Зразумела?'
  
  
  "Прынесці... і забраць..."
  
  
  - Не толькі брыльянты, але і двое дзяцей сенатара. Вось як прэзыдэнт хоча, каб гэта было зроблена, вельмі проста”.
  
  
  У заданні не было нічога простага. Ані.
  
  
  - Гэта будзе не так проста, - сказаў я.
  
  
  "Вось чаму ты тут, N3". Ён стомлена ўсміхнуўся, працягнуў руку і адным пальцам націснуў кнопку інтэркама. "Вы можаце папрасіць сенатара ўвайсці", - сказаў ён сакратару. - Вам лепш пачуць гэта з першых рук. Тады ў цябе будзе менш шанцаў памыліцца, Нік. Нельга было адмаўляць, што сенатар Голфілд зрабіў уражанне... У яго быў квадратны і рэзка акрэслены твар, але гэта ўжо не было твар чалавека, які выпраменьваў упэўненасць у сабе і рашучасць. Ён выглядаў бледным і прыгнечаны, калі ўвайшоў у кабінет. Ён плюхнуўся ў крэсла і дазволіў Хоук прадставіцца.
  
  
  - Яны ўсяго толькі дзеці, падлеткі, - прамармытаў ён. «Я не выношу, што людзі могуць проста выкрасці дзецьмі, забіць іх, не турбуючыся пра гэта. І я сапраўды лічыў рух "Чорны верасень" бесчалавечным. Яны знайшлі сабе пару закладнікаў… за мой рахунак.
  
  
  За рахунак усіх нас, падумаў я пра сябе.
  
  
  Голфілд паглядзеў у мой бок і сумна паківаў галавой. - Мне вельмі рэкамендавалі вас, містэр Картэр. Хоук кажа, што ты адзіны, хто можа з гэтым зладзіцца.
  
  
  «Дзякуй, што давяраеце мне, сенатар, - адказаў я. - Але магу я спытаць у вас пра нешта, перш чым вы раскажаце мне, што менавіта адбылося?
  
  
  'Вядома.'
  
  
  «Чаму вы не звязаліся з урадам Непала? Навошта ўся гэтая сакрэтнасць? Чаму цішыня? Магчыма, гэта дурное пытанне, але я падумаў, што гэта правільнае пытанне.
  
  
  «Гэта не дурное пытанне, містэр Картэр, - адказаў сенатар. Ён выцягнуў з кішэні курткі белы скамечаны канверт. Улічваючы стан паперы, я выказаў меркаванне, што яе ўжо вывучылі многія людзі.
  
  
  Ён даў яго мне, і я ўважліва яго вывучыў. На ім быў грэцкі паштовы штэмпель, і ён быў адпраўлены з Афін. Унутры быў ліст надрукаваны пад капірку, без вадзяных знакаў, акуратна складзены ўтрая. - Машынны ліст, - заўважыў я. - О, яны вельмі прафесійныя, містэр Картэр. Амаль жахліва, - змрочна прамармытаў сенатар.
  
  
  Ліст меў наступны змест:
  
  
  СЕНАТАР: ДЖЫНІ І МАРК ЯШЧЭ ЖЫВЫЯ. АЛЕ НЕ Ў АФІНАХ. У НЕПАЛІ ЯНЫ Ў ДОБРЫМ ЗДАРОЎЕ. Вы павінны заплаціць нам адзін мільён даляраў ЗША, каб убачыць іх зноў. Але не наяўнымі. АПЛАТА ПАВІННА ВЫРАБЛЯЦЦА Алмазамі. МЫ ПАВЕДАМЛІВАМ ВАМ ПРА ДАМОВУ ЯК МОЖНА ХУТЧЭЙ. НЕ Спрабуйце знайсці дзяцей. КАЛІ НЕПАЛЬСКІ УРАД БУДЗЕ ПАВЯДЗЕНА, ЯНЫ БУДУЦЬ ЗАБІТЫ. АЛМАЗЫ ПАВІННЫ БЫЦЬ ТУТ 27 ЛІКІ ГЭТАГА МЕСЯЦА. Не пазней ці дзеці будуць забітыя. НЕ Спрабуйце ўступіць у КАНТАКТ. МЫ З ЧАСУ АБ'ЯСНЫМ ВАМ УСЕ.
  
  
  "Гэта праз два тыдні", сказаў Хоук. «За два тыдні да пакупкі гэтых бліскучых рэчаў і паездкі ў Катманду».
  
  
  Я спытаў. - "Чаму Катманду? Чаму не іншы горад?"
  
  
  «Учора днём я размаўляў з дачкой, - адказаў сенатар. «Званок быў адсочаны да галоўнага тэлеграфа Катманду, які таксама абслугоўвае ўсю краіну. Нават дамы з прыватнымі тэлефонамі не абсталяваны для міжгародніх званкоў».
  
  
  - Што яна табе сказала?
  
  
  “Вельмі мала, мне шкада гэта казаць. Яны не дазвалялі ёй размаўляць са мной больш за хвіліну ці каля таго. Але яна пацвердзіла ўсё, што вы толькі што прачыталі. Яна сказала мне, што яны ў роспачы. І яна расказала мне, для чаго патрэбны грошы.
  
  
  «Так, Хоук сказаў мне, што яны тут праз цябе. Што небудзь яшчэ?'
  
  
  - Нічога, - сказаў ён. «Яна і Марк у бяспецы… гэта значыць настолькі, наколькі спатрэбіцца. І яна ў жаху, Картэр. Божа, гэтае дзіця напалохана.
  
  
  - Я не вінавачу яе, - прамармытаў я. «Гэта не самы прыемны досвед для таго, хто… колькі, па вашых словах, гадоў вашым дзецям, сенатар Голфілд?»
  
  
  "Шасцінаццаць, споўнілася два месяцы таму". Ён склаў рукі на каленях і паспрабаваў утрымацца, але я ўбачыў, як ён дрыжыць і не можа кантраляваць свае эмоцыі. - Я сапраўды прытрымліваўся іх інструкцый, - сказаў ён нарэшце. «Я паняцця не меў, што на карту пастаўлена міжнародная бяспека, пакуль мне не сказалі, чаму дзяцей трымаюць з мэтай атрымання выкупу. Але зараз, калі ёсць верагоднасць, што Непал стане дзяржавай-сатэлітам Пекіна...»
  
  
  «…вельмі важна, каб рэвалюцыянеры былі спыненыя», — спыніў яго Хоук.
  
  
  - Менавіта, - адказаў Голфілд.
  
  
  - А мільён долараў?
  
  
  «Прэзідэнт ужо паклапаціўся пра гэта, - сказаў мне Хоук. "Такім чынам, мая праца зараз складаецца ў тым, каб купіць неапрацаваныя алмазы і даставіць іх да дваццаць сёмага чысла гэтага месяца, даставіць дваіх дзяцей сенатара ў бяспечнае месца, а затым вярнуць камяні", – сказаў я. "Гэта не дае мне шмат часу".
  
  
  - У нас няма выбару, - змрочна сказаў Хоук. - Думаеш, ты справішся?
  
  
  - Я зраблю ўсё магчымае, сэр. Але яшчэ сёе-тое… Я паглядзеў на Хоўка, у якога паміж тонкімі, сціснутымі вуснамі была заціснута новая цыгара. "Як менавіта мне пранесці гэтыя брыльянты праз мытню на межах, якія я ўсё перасякаю?"
  
  
  "Кантрабандай." адказаў ён. Ён спыніў свой погляд на мне.
  
  
  «Кантрабанда, сэр? Ён кіўнуў. "Але ёсць некалькі рэчаў, якія можна задаволіць..."
  
  
  Мяне перапыніў манатонны голас Хоука. «Белы дом не хоча, каб у гэтым удзельнічалі якія-небудзь іншыя ўрады. Гэта мусіць стаць цалкам нашай справай і цалкам сакрэтнай. Калі мы скажам каму-небудзь яшчэ, асабліва ўраду Непала, што збіраемся пераправіць у гэтую краіну дыяменты на суму 1 мільён долараў, ад нас напэўна запатрабуюцца нейкія тлумачэнні. У нас проста няма часу прыдумляць разумную гісторыю».
  
  
  Сенатар Голфілд прыціснуў пальцы да скроняў. «А хто ведае, дзе ў гэтых партызан агенты, ці інфарматары? Калі ён наогул думае, што непальскі ўрад пранюхаў аб гэтай справе, тады мае дзеці могуць ... - Ён уздыхнуў. - У гэтым ты маеш рацыю, - сказаў я. "Ёсць шанец, што я патраплю пад назіранне, як толькі яны даведаюцца, што алмазы ўжо ў дарозе".
  
  
  "Каб пераканацца, што вы вынікаеце іх інструкцыям", – дадаў Хоук. «Што азначае, што ніхто больш не ведае пра гэты выкуп».
  
  
  "Кантрабанда..." Я ведаў, што гэта можа прывесці да велізарных ускладненняў.
  
  
  - Гэта адзіны спосаб, Нік. Толькі так мы зможам даставіць туды алмазы за такі кароткі час і захаваць усё гэта ў таямніцы.
  
  
  Сенатар Голфілд устаў, падзякаваўшы нам за тое, што мы ўзяліся за заданне. Яго рука была цвёрдай, а люты позірк яго вачэй выдаваў тое, што ён, відаць, адчуваў унутры.
  
  
  Калі ён пайшоў, я павярнулася да Хоука. Ён ужо працаваў над сцэнарам, у якім я буду граць галоўную ролю. - Ты атрымліваеш банкаўскі чэк, Нік. Нешта, што вы можаце ператварыць у мільён долараў у швейцарскіх франках».
  
  
  - Я мяркую, мне трэба неадкладна прыступіць да працы, сэр?
  
  
  'Заўтра.' Ён выцягнуў са скрыні стала жоўты нататнік і ўважліва вывучыў напісанае. "Але перш чым адправіцца ў Амстэрдам, схадзіце да свайго дантыста".
  
  
  - Сэр?
  
  
  - Досыць уласнага дантыста. Ён быў правераны і не ўяўляе пагрозы бяспецы. Тым не менш, не кажыце яму больш, аб працы, якую вы хочаце, каб ён зрабіў.
  
  
  Я з задавальненнем выслухаў тую частку, для якой у АХ быў час разабрацца. Мне яшчэ трэба было шмат прыдумаць, калі ўзнікалі сітуацыі.
  
  
  Скончыўшы брыфінг, Хоук падняўся са свайго месца. - Я разлічваю на цябе, Нік. Прэзідэнт і, мушу сказаць, Голфілд, разлічваюць на поспех гэтай місіі.
  
  
  Шмат яшчэ трэба было ўладзіць, перш чым я сяду на рэйс у Амстэрдам.
  
  
  Сярод іншага, быў той візіт да майго дантыста, дзе мяне ведалі як: Нік Картэр.
  
  
  Але не як: Картэр, Нік, Кілмайстар N3.
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  Усе атрымалі свае загады.
  
  
  Галфілду было прасцей за ўсё. Як толькі ён атрымаў паведамленне ад выкрадальнікаў, яму сказалі, што кур'ерам будзе нейкі Нікалас Картэр з яго ўласнага офіса. Мы не хацелі рызыкаваць. Звычайна я прыкідваюся супрацоўнікам Amalgamated Press and Wire Services, але Хоук не думаў, што гэта спрацуе ў якасці прыкрыцця, асабліва калі я еду так далёка ад дома.
  
  
  Загады АХ былі больш прамыя. Белы дом хацеў, каб місія прайшла без сучка і задзірынкі. Калі нешта пойдзе не так, калі нешта пойдзе не па плане, Хоук накліча на сябе заклапочанасць прэзідэнта.
  
  
  Мае загады ўжо былі дадзены мне на залатым падносе падчас майго брыфінгу ў офісе Хоука. Якраз перад тым, як я збіраўся ўзяць таксі ў аэрапорт, ён сабраў усё назад. "Нік, усё залежыць ад цябе", — сказаў Хоук. «Ніякай рэвалюцыі. Ніякіх мёртвых дзяцей. Ніякіх зьніклых дыяментаў.
  
  
  Усё, што я мог зрабіць, гэта кіўнуць. Гэта была, мякка кажучы, непрыемная сітуацыя, за якой стаяла мноства дбайных, але паспешных планаў, што, магчыма, было адной са шматлікіх чыннікаў, па якіх я правёў папярэдні дзень, наведваючы свайго дантыста Бертана Шаліера.
  
  
  "Нік, ты не сур'ёзна ..." - сказаў ён.
  
  
  І я сказаў: "Берт, зрабі мне ласку і не пытай мяне ні пра што". Паверце, у майго вар'яцтва ёсць прычына. Акрамя таго, як даўно мы ведаем адно аднаго?
  
  
  'Прафесійна? Пяць гадоў.'
  
  
  - Сем, - паправіў я. «Такім чынам, калі я папрашу ў вас адмысловую каронку для аднаго з маіх ніжніх маляраў, што вы зробіце?»
  
  
  Ён уздыхнуў і паціснуў плячыма, надарыўшы мяне стомленай усмешкай дантыста. «Тады я апрану адмысловую каронку, не пытаючыся для чаго яна».
  
  
  - Ты добры хлопец, Бертан Шаліер, - сказаў я. Затым я адкінуўся на спінку крэсла і адкрыў рот.
  
  
  Шаліер узяўся за работу, нічога больш не сказаўшы.
  
  
  Я быў рады, што ён давяраў мне, таму што без яго спецыяльнага вопыту мая місія пачалася б не з той нагі ці, хутчэй, не з таго зуба. Гэтыя рэчы займалі мае думкі, калі я сеў на рэйс Боінг-747 у Схіпхол, Амстэрдам. Калі сцюардэса вярнулася з маім падвойным віскі з вадой, я дазволіў сваім вачам блукаць па яе целе, абмацаў яе галодным позіркам, потым агледзеў усіх людзей, якія працавалі ў звышсакрэтных лабараторыях АХ. Яны непераўзыдзеныя героі, бо без іх ведаў і ўменняў мая місія ніколі б не пачалася належным чынам. У гэты момант ва ўлонні авіялайнера ўтульна ўладкаваўся брызентавы чамадан з самым прыгожым падвойным дном, калі-небудзь створаным рукамі чалавека. Без гэтага па-майстэрску схаванага адсека я б ніколі не змог пераправіць люгер Вільгельміну праз менш мудрагелістае электроннае абсталяванне аэрапорта, не кажучы ўжо пра двух іншых маіх улюбёнцаў, штылет Х'юга і мініятурнай бомбе П'еры.
  
  
  І ўсё ж гэта было дзіўнае пачуццё там, на вышыні тысячы футаў над Атлантыкай, без трох маіх каштоўных таварышаў, да якіх я так прывык. Я не зашпіліў плечавую кабуру, у якой звычайна знаходзіўся Люгер. Замшавыя ножны, якія звычайна носяць на штылеце, не былі прывязаныя да майго перадплечча. І не было металічнай штукі, якая церлася б аб маё сцягно: маленькая газавая бомба, якую я ласкава назваў П'ерам.
  
  
  Наступныя шэсць гадзін будуць найлягчэйшымі з усіх, таму што да таго часу, калі я прыбуду ў Амстэрдам, у мяне ўжо не будзе часу паслабіцца, пасядзець са шклянкай у руцэ і дазволіць свайму розуму і вачам трохі блукаць.
  
  
  У гэты момант яны спрабавалі вызваліцца ад цудоўнай штучкі ў джынсавай спадніцы і карычневай замшавай камізэльцы. Я ведаў яе тып. Але я ведаў гэта па шумных вуліцах Ганконга, па заняпалых ігральных установах Макао, па больш небяспечных, але гэтак жа ажыўленых цэнтральных вуліцах Манілы, Сінгапура і Тайбэя. Наколькі я мог меркаваць, яна была еўразійкай, з неверагодна доўгімі прамымі чорнымі валасамі і самым пышным целам па гэты бок Тропіка Рака.
  
  
  Яна сядзела праз два месцы ў радзе з трох чалавек, бліжэй да акна; яе тонкія плечы згорбіліся, яе вочы былі на кнізе, якую яна трымала абедзвюма тонкімі рукамі. Я нічога не мог зрабіць. "Распавесці вам, што адбываецца на старонцы сто трынаццаць?" Я сказаў з ухмылкай, спадзеючыся, што яна адкажа.
  
  
  Яна падняла вочы, ігнаруючы ўхмылку, і сказала з вялікім замяшаннем і стрыманасцю, чым я чакаў: «Прабачце? Я не чуў, што вы сказалі.
  
  
  "Я спытаў, ці магу я расказаць вам, што адбываецца на старонцы сто трынаццаць".
  
  
  - Не трэба, - сказала яна. "Я ўжо на старонцы…" і яна паглядзела на сваю кнігу "сорак". Гэта было б несправядліва.
  
  
  У яе не было і следа акцэнту. Яе голас гучаў як цэнтральнаамерыканскі, хаця знешне ў ёй было шмат прыкмет таямнічага Усходу. - Хочаш выпіць? - спытаў я, назваўшыся. - Дзякуй, - сказала яна. «Мяне клічуць Андрэа. Андрэа Юэн, містэр Картэр.
  
  
  - Нік, - аўтаматычна паправіў я.
  
  
  - Добра, Нік. Яна глядзела на мяне насцярожана, цікава і крыху забаўляючыся. - Я б хацела келіх віна.
  
  
  "Белага або чырвонага".
  
  
  - Белага, - сказала яна. "Чырвонае віно ўплывае на зубы". Яна на імгненне адхапіла вусны, і я з першага погляду ўбачыў, што яна ні разу не дакраналася да чырвонага віна за ўсе свае больш за дваццаць гадоў.
  
  
  «У мяне ёсць дантыст, які шмат што б аддаў, каб папрацаваць над такім прыгожым ротам».
  
  
  - Гэта можна растлумачыць па-рознаму.
  
  
  «Бярыце, што вам больш падабаецца», - сказаў я з усмешкай і паклікаў сцюардэсу.
  
  
  Да таго часу, калі была пададзена вячэра, значна расслабілася Андрэа памянялася месцамі і зараз сядзела прама побач са мной. Яна была пазаштатным журналістам і накіроўвалася ў Амстэрдам, каб напісаць серыю артыкулаў аб праблеме наркотыкаў сярод моладзі гэтага горада. Яна скончыла вучобу два гады таму. Цяпер яна адчувала сябе гатовай сустрэць усё, што магло здарыцца. 'Усё?' - спытаў я, спрабуючы не звяртаць увагі на шэрае рэчыва, якое лічылася біфштэксам на маёй талерцы. - Ты любіш задаваць пытанні, ці не так, Нік? - сказала яна не столькі як пытанне, колькі як сцвярджэнне.
  
  
  "Залежыць ад таго, каму".
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваімі глыбокімі цёмнымі вачыма і шырока ўсміхнулася. Але калі яна паглядзела на сваю талерку, усмешка знікла, а за яе вачыма прабеглі хмары.
  
  
  "Я думаю, што наступныя напоі будуць у парадку, міс Юэнь," сказаў я.
  
  
  - Андрэа, - паправіла яна мяне.
  
  
  Так што не было нічога дзіўнага ў тым, што мы ехалі са Схіпхола ў горад на адным і тым жа таксі. І калі Андрэа прапанавала гатэль Embassy, які, паводле яе слоў, быў размешчаны ў цэнтры горада па разумнай цане, мне не прыйшлося доўга разважаць, перш чым прыняць яе прапанову. Але паколькі існавала такая рэч, як "занадта блізка да маёй шыі, каб адчуваць сябе добра", я паклапаціўся аб тым, каб мы зарэгістраваліся ў двух розных пакоях. Яе была праз залу. Гатэль знаходзіўся на Херэнграхце. Нашмат больш ананімна, чым Хілтан на Апалоне. Гатэль Ambassade быў поўнасцю абсталяваны, без той паказной мішуры, якую любяць бачыць амерыканскія турысты.
  
  
  Кожны раз, калі я бываю ў Амстэрдаме, я стараюся паесці ў рэстаране Балі. Іх фірмовай стравай з'яўляецца рысавы стол. Мы былі якраз своечасова, і, нягледзячы на розніцу ў часе, якую мы абодва адчувалі, не было больш прыемнага спосабу правесці рэшту вечара.
  
  
  Андрэа пачала расказваць. Яна расказвала пра сваё дзяцінства, пра свайго бацьку-кітайца, маці-амерыканку. Яна была прататыпам суседскай дзяўчыны, толькі крыху больш цывілізаванай, чым можна было выказаць здагадку па яе паходжанні з Сярэдняга Захаду. І чым даўжэй я глядзеў на яе, якая сядзела насупраць мяне за сталом, тым больш я хацеў яе. Верагодна, гэта быў мой апошні выходны на нейкі час, і я хацеў максімальна выкарыстоўваць яго.
  
  
  Каля рэстарана я выклікаў таксі, якое праехала праз Лейдсястраат. Андрэа навалілася на мяне, падавіла пазяханне і закрыла вочы. "Вы сустракаеце самых прыемных людзей, калі падарожнічаеце", - сказала яна. «Гэта быў цудоўны вечар, Нік».
  
  
  - Гэта яшчэ не канец, - нагадаў я ёй.
  
  
  Я ўжо адправіў тэлеграму АХ каб паведаміць ім, дзе я спыніўся, але калі мы вярнуліся ў гатэль, у прылаўка не было лістоў, якія чакаюць мяне. Калі клерк выглядаў крыху цікаўным (і крыху раўнівым, я магу сабе ўявіць), я амаль не заўважаў. У гэты момант у мяне было толькі адно ў галаве, і Андрэа не трэба было ўгаворваць далучыцца да мяне ў маім пакоі, каб выпіць апошнюю шкляначку брэндзі.
  
  
  "Проста дазвольце мне выправіць гэта," сказала яна; стары выслоўе, якое, аднак, зыходзіла з яе поўных вільготных вуснаў, гучала зусім па-новаму.
  
  
  І яна была верная свайму слову. Ледзь я распрануўся і паспрабаваў надзець зручны махрысты халат, як яна ціхенька пастукала ў дзверы майго пакоя. Усё, што ёй не трэба было бачыць, Вільгельміна, Х'юга і П'ер, былі надзейна схаваны. Я мімаходам праверыў пакой у апошні раз, перш чым адчыніць перад ёй дзверы.
  
  
  - А я думала, што я смелая, - сказала яна ў сваёй чорнай шаўковай сукенцы, якая звісала да падлогі. Начная кашуля была празрыстай. Яе маленькая цвёрдая грудзі цёпла прыціснулася да мяне, калі я прыцягнуў яе да сябе. Выскачыла нага і зачыніла дзверы. Вольнай рукой я замкнуў яе і праз імгненне асцярожна апусціў яе на ложак.
  
  
  Яна рухалася пада мной, яе мова высоўваўся з-пад мяккіх і галодных вуснаў. Яна ўжо не школьніца, а я не школьнік. Я адчуваў, як яе доўгія пазногці малююць мудрагелістыя ўзоры на маёй спіне. Яе мова упіўся ў мой рот, калі я правёў рукамі ўверх па яе сцёгнах, жадаючы даследаваць яе.
  
  
  — Павольна, павольна, Нік, — прашаптала яна. "Часу поўна."
  
  
  Але маё нецярпенне ўзяло верх, і калі яна працягнула руку і расшпіліла мой халат, я не стаў больш чакаць. Халат валяўся забыты на падлозе побач з ложкам. У мяккім жоўтым святле яе скура здавалася жаўтлява-карычневай, гладкай і эластычнай. Я не мог налюбавацца ёю, калі яна выцягнулася і рассунула ногі, каб дазволіць маім вачам палюбавацца мяккім мехам паміж яе сцёгнамі. Я уткнуўся ў яе тварам, павярнуўшыся, каб даць ёй усё пра мяне ведаць. Усё, акрамя таго, што пасля майго імя з'явілася б абазначэнне N3.
  
  
  З яе скуры знікла ззянне. Цяпер свяціўся толькі цыферблат майго дарожнага будзільніка. У цёмным пакоі я ўбачыў, якая гадзіна. Тры гадзіны. Я чакаў, пакуль мае вочы прывыкнуць да амаль поўнай цемры. Затым павольна і бясшумна я саслізнуў з ложка і ўстаў. Я паглядзеў на яе зверху ўніз. Яе твар павярнуўся да мяне, і яна паднесла руку да вуснаў, як маленькі кулачок, як завялую кветку. Яна выглядала як дзіця, безабароннае. Я спадзяваўся, што яна мяне не расчаруе.
  
  
  Я знайшоў ключ ад яе пакоя там, дзе яна выпусціла яго на падлогу. Я зноў паглядзеў на яе. Дыханне Андрэа было глыбокім і роўным, ніякіх прыкмет таго, што яна прыкідваецца спячай ці нявіннай. Але нешта грызла ў глыбіні майго розуму, шостае пачуццё павышанай свядомасці, якая пазбаўляла мяне спакою, у якім так адчайна мела патрэбу маё цела.
  
  
  Я занадта доўга ў гэтым шпіёнскім рамястве. Зноў і зноў я быў вымушаны прымаць рашэнні і ісці на рызыку. Тое ж самае і сёння ўвечары, і, выходзячы з пакоя, я хацеў пераканацца, што мае жывёлы інстынкты не занялі месца здаровага сэнсу.
  
  
  Калідор быў пусты, тоўсты плюшавы дыван заглушаў мае крокі. Ключ плаўна ўвайшоў у замак. Я павярнуў ручку і ўвайшоў унутр. Яна пакінула свой чамадан на ложку, шырока раскрыты, у якім відаць была куча адзення і туалетнага прыладдзя. Яе сумка праз плячо ад Гучы стаяла, як трафей, на драўлянай шафе ля ложка. Я расшпіліў спражку і пакорпаўся ў змесцівам. Я пашукаў пашпарт Андрэа, спадзеючыся, што ён пацвердзіць усё, што яна мне сказала.
  
  
  Але гэтага не было.
  
  
  На наступную раніцу мы зноў займаліся каханнем. Але салодкае, прыемнае паколванне, якое я адчуваў мінулай ноччу, знікла. Сонца ўжо стаяла высока ў металічна-блакітным небе, калі я выйшаў з гатэля, усё яшчэ без доказаў, якія, як я думаў, мне былі патрэбны. Можа быць, яна была менавіта такой, як ёй сказалі, звычайнай амерыканкай змешанай крыві. Але пакуль я не ўбачыў яе пашпарт, я не збіраўся быць напалову такім даверлівым і напалову такім даверлівым, як мінулай ноччу.
  
  
  Калі Андрэа і заўважыла перамену ў настроі, яна гэтага не паказала. Мне было вельмі шкада, мне было жудасна шкада, але я не быў у адпачынку, і трэба было яшчэ занадта шмат зрабіць, каб турбавацца аб яе крыўдах.
  
  
  Адразу ж пасля багатага сняданку я прыбыў у Credit Suisse. Не так шмат людзей проста прыходзяць з чэкам на мільён долараў. Як толькі я абвясціў аб сваіх намерах, мяне сустрэлі на чырвонай дывановай дарожцы. Містэр ван Зэйдэн, адзін з дырэктараў, правёў мяне ў свой асабісты кабінет. Праз паўгадзіны ён асабіста адлічыў крыху больш за тры мільёны швейцарскіх франкаў.
  
  
  "Спадзяюся, усё ў парадку, містэр Картэр", - сказаў ён пасля.
  
  
  Я запэўніў яго, што не мог быць больш задаволены. Затым я закурыў "Вірджынію" з выбітымі на фільтры ініцыяламі "NC". "Можа быць, вы будзеце так ласкавы, каб дапамагчы мне ў іншым невялікім пытанні," сказаў я.
  
  
  "І пра што гэта, містэр Картэр?"
  
  
  Я дазволіў дыму вырвацца з кутка рота. - Алмазы, - сказаў я з шырокай усмешкай.
  
  
  Ван Зэйдэн даў мне ўсю неабходную інфармацыю. Хоць Антвэрпэн і Амстэрдам з'яўляюцца двума найбуйнейшымі алмазнымі цэнтрамі ў Еўропе, я хацеў здзяйсняць пакупкі, не прыцягваючы да сябе лішняй увагі. Наколькі мне было вядома, у той час за мной ужо назіралі адзін ці некалькі агентаў-шэрпаў.
  
  
  Насамрэч, у мяне было смутнае і трывожнае адчуванне, што за мной сочаць, калі я выходзіў з банка праз некалькі імгненняў. Я спыніўся, каб палюбавацца вітрынай. Не столькі таму, што я нешта шукаў, колькі таму, што адлюстраванне шыбы дало мне магчымасць вывучыць іншы бок вуліцы. Нехта, здавалася, вагаўся перад кафэ, яго твар быў схаваны ў цені. Дайшоўшы да кута, я рыўком павярнуў галаву, але ўсё, што я ўбачыў, гэта людзі, якія робяць пакупкі, і людзі, якія ідуць на працу.
  
  
  І ўсё ж пачуццё не знікла, калі я крыху пазней пад'ехаў да Цэнтральнага вакзала. Рух на Дамраку быў занадта ажыўлены, каб убачыць, ці пераследуюць маё таксі. Як толькі я дабраўся да станцыі, мне было лягчэй зліцца з натоўпам. Я купіў зваротны білет да Гаагі, гэта прыкладна пяцьдзесят хвілін на цягніку. Паездка прайшла без здарэнняў. Мой праследавацель, калі б маё ўяўленне не згуляла са мной злы жарт, павінна быць, згубіўся дзесьці паміж банкам і Цэнтральным вакзалам.
  
  
  Недалёка ад Маурыцхейса, аднаго з лепшых невялікіх музеяў ва ўсёй Еўропе, я знайшоў звілістыя вузкія вулачкі, якія шукаў. Hooistraat 17 быў маленькім і безназоўным домам, крыху шырэй, чым тыповыя дамы ў каналаў Амстэрдама.
  
  
  Я патэлефанаваў у званок і пачаў чакаць, аглядаючы вуліцу, каб рассеяць апошні сумнеў у тым, што маё прыбыццё ў Гаагу прайшло незаўважаным. Але Hooistraat была пустая, і праз некалькі імгненняў дзверы адчыніліся, і я ўбачыў чалавека з расчырванелым, ярка-чырвоным тварам, які сціскае ў адной руцэ ювелірную лупу, а іншы прыхінуўшыся да дзвярэй.
  
  
  - Добры дзень, - сказаў я. Містэр ван Зэйдэн з Credit Suisse падумаў, што мы маглі б весці бізнэс. Ты...'
  
  
  — Клас ван дэ Хэувел, — адказаў ён, не спрабуючы запрасіць мяне ўвайсці. - А якую справу вы задумалі, сэр?..
  
  
  - Картэр, - сказаў я. Нікалас Картэр. Я хацеў бы купіць некалькі неапрацаваных камянёў. Алмазаў.
  
  
  Словы павіслі ў паветры, як бурбалка. Але ўрэшце бурбалка лопнула, і ён сказаў: «Дакладна. Правільна.' Ягоны акцэнт быў цяжкім, але зразумелым. "Сюды, калі ласка."
  
  
  Ён зачыніў і замкнуў за намі дзверы.
  
  
  Ван дэ Хевел правёў мяне па цьмяна асветленым калідоры. У канцы ён адчыніў цяжкія сталёвыя дзверы. Імгненна я звузіў вочы, на імгненне аслеплены яркім сонечным святлом, якое льецца ў ідэальна квадратны пакой. Гэта быў ягоны кабінет, яго вялікі прытулак. Калі ён зачыніў за намі дзверы, мае вочы хутка агледзелі ўсё вакол.
  
  
  «Сядайце на крэсла, містэр Картэр», - сказаў ён, паказваючы мне на крэсла, якое стаяла каля драўлянага стала, пакрытага доўгім чорным аксамітным абрусам. Стол стаяў проста пад вялізным акном, праз якое лілося сонечнае святло; адзіна правільнае месца, каб меркаваць аб якасці дыяментаў.
  
  
  Перш чым Клаас ван дэ Хевель паспеў нешта сказаць, я палез ва ўнутраную кішэню і намацаў заспакаяльную кабуру з Вільгельмінай. Затым я дастаў дзесяціразовую ювелірную лупу і паставіў лупу на стол. На круглым, шырокім твары ван дэ Хэвеля гуляў слабы цень усмешкі.
  
  
  - Я бачу, вы не аматар, містэр Картэр, - ухвальна прамармытаў ён.
  
  
  "У нашы дні вы не можаце сабе гэтага дазволіць", - адказаў я. Ранг Кілмайстар уключаў у сябе значна больш, чым проста веданне зброі, каратэ і здольнасць перахітрыць супернікаў. Вы павінны былі спецыялізавацца на многіх рэчах, у тым ліку каштоўныя камяні. «Я тут, каб ператварыць тры мільёны швейцарскіх франкаў у неапрацаваныя камяні. І мне патрэбны камяні вагой не больш за пяцьдзесят каратаў».
  
  
  - Я ўпэўнены, што магу быць вам карысны, - адказаў мой гаспадар без найменшага вагання.
  
  
  Калі ван дэ Хёвель і быў здзіўлены, выраз яго твару не выказваў і следу гэтага замяшання. З металічнай шафы проста насупраць таго месца, дзе я сядзеў, ён дастаў паднос, абабіты такім жа аксамітам, як і на стале. Усяго на ім было шэсць пакетаў з камянямі. Не кажучы ні слова, ён працягнуў мне першы.
  
  
  Дыяменты былі загорнуты ў папяросную паперу. Я асцярожна зняў пакаванне і затаіў дыханне. Яркія колеры вясёлкі мігцелі перад маімі вачыма, страляючы іскрамі злоўленага агню. Камяні, здавалася, былі выдатнай якасці, але я не мог ведаць напэўна, пакуль не паглядзеў на іх праз павелічальнае шкло.
  
  
  Я хацеў толькі алмазы самай высокай якасці, бо іх, магчыма, давядзецца перапрадаць на адкрытым рынку. Калі б яны першапачаткова былі нізкай якасці, АХ ніколі не зможа вярнуць свае інвестыцыі ў 1 мільён долараў. Таму я не спяшаўся, уставіў лупу ў правае вока і ўзяў адзін з камянёў. Трымаючы яго паміж вялікім і ўказальным пальцамі, я паглядзеў на яго праз павелічальнае шкло. Я пакруціў у руцэ вялікі неапрацаваны камень і ўбачыў, што ён такі ж дасканалы, якім здаваўся няўзброеным воку. Камень быў падыходнага колеру, без найменшага намёку на жаўцізну, якая памяншала б яго каштоўнасць. Дэфектаў не было, акрамя невялікага нагару ўздоўж адной з бакоў. Але ў астатнім лупа не выявіла ні веераў, ні уключэнняў, ні бурбалак, ні аблокаў, ні іншых плямак.
  
  
  Так я рабіў больш за дваццаць разоў, выбіраючы толькі тыя камяні, якія мелі абсалютную чысціню і белы колер. У некаторых былі вугляродныя плямы, якія пранікалі так глыбока ўнутр, што псавалі дасканаласць. У іншых былі крыштальныя палосы, і больш за ў аднаго былі непрывабныя імгі, якіх можа пазбегнуць любы дасведчаны пакупнік дыяментаў.
  
  
  Нарэшце, праз гадзіну ў мяне была калекцыя камянёў агульнай вагой крыху менш за шэсцьсот карат.
  
  
  Ван дэ Хевел спытаў, калі я скончыў. - Вы задаволены сваім выбарам, містэр? Картэр?
  
  
  - Накшталт нядрэнныя, - сказаў я. Я дастаў з унутранай кішэні пачак швейцарскіх франкаў.
  
  
  Ван дэ Хевел працягваў строга прытрымлівацца дзелавога этыкету. Ён падлічыў агульны кошт каштоўнасцяў і прад'явіў мне рахунак. Гэта было крыху менш за тры мільёны франкаў, якія я прывёз з Амстэрдама. Калі адплата скончылася, ён пакланіўся. - Глік бе ацлаха, - сказаў ён. Гэта два ідышскія словы, якімі гандляр дыяментамі прымае рашэнне аб куплі і прывязвае чалавека да свайго слова. Дзякуй, Містэр Ван дэ Хевель, - паўтарыў я. "Вы мне вельмі дапамаглі".
  
  
  - Вось для чаго я тут, містэр Картэр. Ён загадкава ўсміхнуўся і павёў мяне да дзвярэй.
  
  
  Дыяменты надзейна захоўваліся ў алюмініевай тубе, падобнай на тую, што ўкладвалі ў цыгары, якая была шчыльна зачынена. Калі я ступіў на вуліцу Hooistraat, я ледзь пачуў, як Клаас ван дэ Хевел зачыніў за мной уваходныя дзверы. Сонца ўжо стаяла нізка на бясхмарным небе. Хутка надыходзіць змрок, таму я спяшаўся па пустых вуліцах, жадаючы дабрацца да вакзала і вярнуцца ў Амстэрдам.
  
  
  Да Амстэрдама ходзіць каля трох цягнікоў за гадзіну, таму мне не трэба было спяшацца. Але з надыходам змяркання маё замяшанне ўзмацнілася. Я не бачыў таксі, і сыры, халодны вецер дзьмуў на мяне з паўночнага ўсходу. Я падняў каўнер свайго паліто і паскорыў крок, больш пільны і асцярожны, чым калі-небудзь. У мяне былі брыльянты на мільён долараў. А наперадзе ў іх было яшчэ шмат тысяч міль да каралеўства Непала. Менш за ўсё мне хацелася страціць свой выкуп, той выкуп, на які шэрпы купяць зброю, каб пачаць сваю рэвалюцыю.
  
  
  Крокі рэхам пачуліся ззаду мяне, калі я паспяшаўся да станцыі. Я азірнуўся і ўбачыў толькі згорбленую постаць старой, абцяжараную цяжарам перагружанага гаспадарчага мяшка. Ззаду яе ляжала пустынная алея, абсаджаная дрэвамі; толькі даўжэюць цені, якія адкідалі свае мудрагелістыя формы на асфальт. Не будзь дурнем, сказаў я сабе.
  
  
  Але нешта здавалася няправільным, нешта, чаго я не мог зразумець. Калі за мной сачылі, то той, хто ішоў за мной, быў нябачны. Тым не менш, я не збіраўся адцягвацца, пакуль не дабяруся да Амстэрдама і не пакладу камяні ў сейф гатэля. Толькі тады я дазволіў бы сабе часовую раскошу ўздыхнуць з палёгкай.
  
  
  Дзесяціхвілінны шпацыр ад Хустрата да вакзала скончылася, перш чым я паспеў гэта ўсвядоміць. Цягнік падыходзіў праз пяць хвілін, і я цярпліва чакаў на платформе, імкнучыся трымацца далей ад растучага натоўпу пасажыраў у гадзіну пік. Я ўсё яшчэ быў насцярожаны, але мае вочы, якія ўвесь час рухаліся, не ўлоўлівалі нічога, што здавалася б хоць трохі падазроным, нічога, што магло б выклікаць хоць найменшую трывогу. Я паглядзеў уздоўж платформы, убачыў надыходзячы цягнік і ўсміхнуўся сам сабе.
  
  
  Ніхто не ведае, хто ты і дзе ты быў, паўтараў я сабе, не зводзячы вачэй з надыходзячага цягніка. Іскры зляталі з рэек, як рознакаляровыя ўспышкі брыльянтаў у дыяментах. Я скрыжаваў рукі на грудзях і адчуў заспакаяльную выпукласць алюмініевай трубкі. Потым я адчуў, як нехта дакрануўся да маіх кішэняў, хітрая рука крадком, якая з'явілася з ніадкуль.
  
  
  У той момант, калі ў маіх вушах пачуўся аглушальны гук цягніка, я адкінуў левую нагу назад. Удар у спіну, ці ды-іт ця-кі, павінен быў зламаць каленны кубачак таму, хто спрабаваў закатаць мае кішэні за маёй спіной. Але перш чым я каго-небудзь ударыў, мяне штурхнула наперад пара моцных рук. Я пахіснуўся і закрычаў, спрабуючы застацца ў вертыкальным становішчы. Жанчына закрычала, і я рэзаў разрэджанае паветра, і больш нічога. Я прызямліўся на рэйкі з жахлівым грукатам, калі цягнік каціўся па рэйках, тысячы тон жалеза і сталі былі гатовыя раскачаць мяне, як блін.
  
  
  У вельмі крывавы блін.
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  У мяне не было часу падумаць.
  
  
  Я дзейнічаў інстынктыўна. Колькі б сіл у мяне ні заставалася, я перакаціўся бокам у вузкую прастору паміж платформай і поручнямі. Роў і дзікі свіст цягніка напоўнілі мае вушы. Я прыціснуўся спіной да краю платформы і закрыў вочы. Адзін вагон, які імчаў за другім, праносілася міма мяне. Мяне акружалі гарачыя іскры, а смуродны вецер, нібы гарачае дыханне самай пякельнай гончай, імчаўся па маіх шчоках, пакуль мне не здалося, што мая скура вось-вось згарыць.
  
  
  Затым раздаўся пранізлівы віск тармазоў. Адразу пасля гэтага ў паветры пачуліся крыкі жанчын, падобныя на крыкі перапалоханых жывёл у джунглях. Калі я зноў расплюшчыў вочы - я заплюшчыў іх ад пылу і іскраў - я ўтаропіўся на колы аднаго з вагонаў. Вельмі павольна яны зноў пачалі паварочваць, таму праз некалькі імгненняў прыгарадны цягнік пачаў рухацца заднім ходам.
  
  
  «Ты зрабіў гэта, Картэр, - падумаў я. Так што захоўвай спакой, аддыхайся і падумай, якім павінен быць твой наступны крок. Я і раней бываў у небяспечных сітуацыях, але на гэты раз я быў бліжэй да смерці, чым калі-небудзь. Адна справа злая свінцовая куля, якая праляцела міма галавы, і зусім іншая, калі над табой вось-вось прагрыміць цэлы цягнік, лакаматыў з пятнаццаццю вагонамі. Калі б не гэтая вузкая прастора паміж платформай і рэйкамі, Killmaster-а N3 больш не існавала б. Тады маё цела было б раскідана па рэйках грудай маленькіх кавалачкаў скуры, костак і раздробненага мазгавога рэчыва.
  
  
  Раптам зноў стала светла. Я асцярожна падняў галаву і ўбачыў тузін спалоханых і недаверлівых вачэй. Начальнік станцыі, кандуктар, пасажыры, здавалася, усё адначасова ўздыхнулі з палёгкай. Я ўстаў, дрыжучы. Мая вопратка была разарваная, а цела было пакрыта сінякамі і балела, як быццам я перанёс адно з самых страшных пабояў у сваім жыцці. Але я выжыў, і брыльянты ўсё яшчэ былі ў бяспецы дзякуючы спецыяльна сканструяванай кабуры, якую я прывязаў да ўнутранага боку рукі, вельмі падобнай на замшавыя ножны, у якіх Х'юга пастаянна знаходзіўся напагатове. Алюмініевы футарал шчыльна змяшчаўся ў кабуры, і ніводны кішэннік ніколі не змог бы яго знайсці, з дапамогай або без дапамогі грукатлівага цягніка.
  
  
  Кандуктар хутка сказаў па-галандску: "Як справы?"
  
  
  'Выдатна.' Па-ангельску я дадаў: “Я адчуваю сябе добра. Дзякуй.'
  
  
  'Што здарылася?' - спытаў ён, працягваючы руку і дапамагаючы мне падняцца на платформу.
  
  
  Нешта падказала мне заткнуцца аб гэтым. - Я страціў раўнавагу, - сказаў я. "Няшчасны выпадак." Калі б гэта залежала ад мяне, я б не хацеў, каб умешвалася паліцыя.
  
  
  "Па словах гэтай дамы, адразу пасля таго, як вы ўпалі, праз платформу перабег мужчына", – сказаў кіроўца. Ён паказаў на жанчыну сярэдніх гадоў побач з ім, якая глядзела з бледным, як крэйда, тварам і змрочным выразам твару.
  
  
  - Нічога не ведаю, - адказаў я. - Я... я спатыкнуўся, вось і ўсё.
  
  
  "Тады вам варта быць асцярожней з гэтага моманту, сэр", - сказаў начальнік станцыі з ясным перасцярогай у голасе.
  
  
  - Так, я буду за гэтым сачыць. Гэта быў няшчасны выпадак, вось і ўсё, - паўтарыў я.
  
  
  Кандуктар вярнуўся ў пярэдні вагон, і цягнік павольна вярнуўся на ранейшае месца. Натоўп пасажыраў працягваў глядзець на мяне, але іх дапытлівыя, цікаўныя вочы былі нашмат дабрэй, чым толькі што ледзь не які забіў мяне цягнік. Калі дзверы адчыніліся, я сеў і не зводзіў вачэй з каленаў. Праз некалькі хвілін мы слізгалі па ўскраінах Гаагі і вярталіся ў Амстэрдам.
  
  
  Гадзіна язды дала мне дастаткова часу, каб усё абдумаць. Я ніяк не мог даведацца, ці можа нападнік быць звязаны з шэрпамі. Ён ці яна, калі ўжо на тое пайшло, маглі быць звычайнай кішэннікам, які прыняў мяне за багатага амерыканскага бізнэсмэна-турыста. Іншая магчымасць складалася ў тым, што іх паслаў Ван дэ Хёвель, каб вярнуць дыяменты і пакласці тры мільёны швейцарскіх франкаў у сваю кішэню. Але ван Зэйдэн з банка запэўніў мяне, што ван дэ Хёвель надзвычай надзейны. Я сумняваўся, што ў яго быў час і намер прыдумляць такую падступную падвойную гульню. Не, гэта павінен быў быць нехта іншы, хоць у мяне не было ні найменшага паняцця пра яго асобу. Мужчына ці жанчына, перапранутая мужчынам, уцякае праз платформу. Гэта было ўсё, што я павінен быў уявіць. І гэта было не так ужо і шмат.
  
  
  Я не мог не задацца пытаннем, ці вырашылі б шэрпы звярнуцца да сенатару з патрабаваннем дадатковага выкупу, як толькі яны атрымалі ў свае рукі неапрацаваныя дыяменты. Калі гэта так, то ім няма чаго губляць у маёй смерці... пакуль у іх ёсць гэтыя брыльянты. І калі гэты чалавек не быў пасланы шэрпамі, то гэта мог быць нехта трэці, які працаваў на яго самога, ці нехта, каму ўдалося ўкараніцца ў рэвалюцыйную арганізацыю. Але па-ранейшаму не было ніякага спосабу даведацца, якое рашэнне куды падыходзіць. Гэта было падобна на ключ у кішэні, але не было замкаў, каб прымерыць яго. Прынамсі, у адным я быў упэўнены: Амстэрдам больш не быў для мяне бяспечным, і чым хутчэй я выберуся з гэтага горада, тым лепш. Я вырашыў зладзіць працяг паездкі на наступную раніцу.
  
  
  Але перш чым я гэта зраблю, я спачатку даведаюся, як правяла свой дзень гуллівая і раскаваная еўразійская дзяўчына. Яна цалкам магла б наведаць Гаагу. І гэта не было б супадзеннем, падумаў я.
  
  
  Акрамя таго, гэта была не вельмі радасная думка. Ані.
  
  
  Я пакінуў ключ ад свайго пакоя на стале. Там ён чакаў мяне разам з паведамленнем. Я разгарнуў квадратны ліст паперы і прачытаў: Як наконт таго, каб зайсці ў мой пакой выпіць у пяць гадзін? Андрэа.
  
  
  Дзіва што, падумаў я, спадзеючыся, што яна пакажа мне амерыканскі пашпарт. Гэта і захапляльная гісторыя аб тым, як яна правяла дзень. Таму я падняўся наверх, замкнуўся ў сваім пакоі і прастаяў пад пякучым гарачым душам амаль трыццаць хвілін. Гэта, галенне і перапрананне вярнулі мяне ў патрэбнае рэчышча. Я пакінуў дыяменты ў сейфе гатэля, бо трымаць іх у нумары было занадта рызыкоўна. Я не збіраўся больш рызыкаваць, калі б мог нешта з гэтым зрабіць.
  
  
  Люгер Вільгельміна не пацярпеў, нягледзячы на ??падзенне, якое я здзейсніў. Я праверыў яе, перш чым сунуць назад у кабуру, якую насіў пад курткай. Затым, у апошні раз зірнуўшы ў люстэрка, я выйшаў з пакоя і абавязкова замкнуў за сабой дзверы. Я пайшоў па калідоры, спадзеючыся, што Андрэа Юэн зможа даць мне ўсе адказы, якія, як мне здавалася, мне былі патрэбны.
  
  
  Але не дайшоўшы да яе пакоя, я зразумеў, што ў мяне скончыліся цыгарэты. У мяне яшчэ было крыху часу, таму я спусціўся на ліфце ў фае, каб пашукаць гандлёвы аўтамат.
  
  
  Там менеджэр знайшоў мяне, пакуль я клаў некалькі гульдэнаў і чацвертакаў у галодны слот аўтамата. Як толькі я націснуў кнопку па свайму выбару, раздражнёны тым, што я толькі што выкурыў апошнюю са сваіх асаблівых цыгарэт, ён паляпаў мяне па плячы. - А, містэр Картэр, - сказаў ён. "Як міла."
  
  
  'У чым справа?' - спытаў я, адкладаючы пачак цыгарэт. - Каб знайсці цябе тут. Я толькі што тэлефанаваў у твой пакой, але не атрымаў адказу. Ёсць званок тэлефона для вас. Калі хочаце, можаце пагаварыць у стойкі.
  
  
  Я падумаў, ці не Хоук гэта, каб даць мне апошнія інструкцыі. Магчыма, сенатар Голфілд звязаўся з выкрадальнікамі і паведаміў інфармацыю, якая зменіць мае планы. Каля стойкі я павярнуўся спіной да касіра і ўзяў трубку. "Добры дзень, гэта Картэр", - сказаў я, чакаючы пачуць тонкі, бляшаны варыянт зычнага голасу майго начальніка. Замест гэтага той, хто быў на іншым канцы лініі, гучаў так, быццам яна была проста за вуглом.
  
  
  'Нік?' яна сказала. - Гэта Андрэа. Я спрабавала зьвязацца з вамі ўвесь дзень.
  
  
  'Што ты маеш на ўвазе?' Я сказаў, ігнаруючы тое, што ўразіла мяне як няўдалае супадзенне. 'Ўвесь дзень? - Я думаў, што падымуся наверх, каб выпіць у тваім пакоі?
  
  
  "Дзе?" яна сказала.
  
  
  - У тваім пакоі тут, у гатэлі. Адкуль ты тэлефануеш?'
  
  
  - На Ван дэ Дам, - сказала яна. «Я ніколі нічога не пісала аб выпіўцы. Я хацела спытаць вас, ці не павячэраем мы разам, вось і ўсё.
  
  
  "Хіба ты не пакінула паведамленне для мяне на стале?"
  
  
  'Паведамленне?' - паўтарыла яна, павысіўшы голас. 'Не, вядома не. Я была ўвесь дзень тут і балбатала з хлопчыкамі і дзяўчынкамі ў Paradiso на Weteringschans. У мяне дастаткова матэрыялу для майго першага артыкула. Дарэчы, аб ужыванні наркотыкаў...
  
  
  – Слухай, – хутка сказаў я. 'Заставайцеся на месцы. Убачымся на плошчы Дам праз дзве гадзіны. Калі мяне не будзе да сямі, ты пойдзеш адзін. Мне яшчэ трэба сёе-тое зладзіць тут, у гатэлі.
  
  
  - Ты кажаш так загадкава. Ці магу я вам чым-небудзь дапамагчы?
  
  
  "Не, я сказаў. Потым я перадумаў. 'Так, ёсць што-небудзь. Дзе твой пашпарт?
  
  
  'Мой пашпарт?'
  
  
  'Верна.'
  
  
  - Я здала яго на стойцы. Што здарылася?'
  
  
  Нічога, сказаў я з вялікай палёгкай. - Але ўбачымся ў сем. Прынамсі, я на гэта спадзяваўся.
  
  
  Калі я паклаў трубку, я ведаў, што нарэшце атрымаю кантакт, які выслізгваў ад мяне ўвесь дзень. Той, хто рушыў услед за мной у Credit Suisse, відавочна, атрымаў поспех і ў Гаазе. Цяпер яны зладзілі больш інтымную вечарынку ў пакоі Андрэа Юэн. Сустрэча, якая, як я спадзяваўся, адкажа на многія пытанні.
  
  
  Калі я быў адзін у ліфце, я дастаў Вільгельміну з кабуры. Luger страляе вельмі надзейна, таму не было неабходнасці ўносіць папраўкі ў апошнюю хвіліну. Акрамя таго, спускавы кручок быў зменены такім чынам, каб намаганне было выдатным ад іншых. Гэта б заняло вельмі мала часу. Куля стрэліць у той момант, калі я прыкладу ціск. Але я не хацеў выкарыстоўваць яго, калі б мне не прыйшлося. Мёртвыя не размаўляюць. Мне патрэбны былі адказы, а не целы.
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  Зачыненыя дзверы абаранялі не цноту дамы, а ананімнасць забойцы. Каля дзвярэй пакоя Андрэа я затрымаў дыханне і стаў чакаць, прыслухоўваючыся да найменшага гуку.
  
  
  Яго не было.
  
  
  Далей па калідоры загрукатаў ліфт. Я адчуў лёгкае раздражненне і перанёс вагу з адной нагі на іншую. Вільгельміна лягла ў маю руку. У яе добрае размеркаванне вагі, можна сказаць, добрая постаць, і яна адчувала сябе гладка і ўпэўнена, калі я націскаў пальцам на вельмі адчувальны спускавы кручок. Хто б ні чакаў унутры, яго там не было, каб прыкалоць мне медаль. Але я, вядома, не даў бы ім магчымасці ўсадзіць кулю ў мой гром. - Андрэа, - паклікала я, ціхенька пастукала ў дзверы. "Гэта я... Нікалас... Нікалас Картэр".
  
  
  Замест адказу я пачуў крокі: занадта цяжкія для жанчыны і занадта асцярожныя, каб стаць залішне аптымістычнымі. Але я быў максімальна ўважлівы. Я прыціснуўся спіной да сцяны калідора, калі ключ павярнуўся ў замку. Праз некалькі імгненняў дзвярная ручка апусцілася, і дзверы расчыніліся. Усё, што вырвалася з пакоя, было паласой белага святла. Гэта было зараз ці ніколі.
  
  
  Альбо мне знесла галаву, альбо той, хто быў усярэдзіне, быў досыць разумны, каб зразумець, што мёртвы Нік Картэр будзе азначаць мільён якія адсутнічаюць дыяментаў. Я спадзяваўся, што яны і напалову не такія дурныя, як я думаў. Вільгельміна паказала на грудзі мажнага галандца з ільняной галавой.
  
  
  Яго вялікія пальцы былі засунуты за пояс мехаваты штаноў, але з-за яго спіны тырчала Астра. 32 у процівагу гладкаму, смяротнаму ствалу Вільгельміны. "Астра" дзівіць усё, што знаходзіцца на адлегласці ста ярдаў, а ў гэтага таксама была перавага ў выглядзе дванаццацісантыметровага глушыцеля, гатовага заглушыць стрэл нават самай цяжкай кулі, калі яны былі на мяжы імгненнай смерці. - Добры вечар, містэр Картэр, - сказаў галандзец з моцным гартанным акцэнтам. - Я бачу, ты гатовы да ўсяго. Але няма прычын абмяркоўваць рэчы ў калідоры, як купка звычайных злодзеяў.
  
  
  Я не сказаў ні слова, проста трымаў указальны палец на спускавым кручку. Увайшоўшы ў пакой Андрэа, я адчуў яе апаганьванне прысутнасцю гэтых змрочных людзей з змрочнымі тварамі. Мужчына з «Астрай» быў азіятам з тварам у выглядзе поўнага месяца і чорнымі як смоль валасамі. У адрозненне ад свайго спадарожніка, у яго пільным і падступным позірку не было нічога дурнога або прыдуркаватага. Калі за намі зачыніліся дзверы, ён зрабіў амаль незаўважны рух галавой.
  
  
  - Я рады, што вы далучыліся да нас, каб выпіць, містэр Картэр, - сказаў ён. Ён размаўляў па-ангельску гэтак жа хутка і дакладна, як жыхары Бамбея і Нью-Дэлі. Але ён не быў індзейцам. Хутчэй кітаец, у рысах якога дастаткова прымешкі крыві, каб выклікаць ва ўяўленні выявы заснежаных пікаў і маленькіх будыйскіх храмаў.
  
  
  "Я раблю ўсё магчымае, каб дагадзіць людзям".
  
  
  "Я спадзяваўся на гэта", адказаў азіят, "Астра" па-ранейшаму была накіравана прама мне ў грудзі.
  
  
  - Чаго мы чакаем, Каенвар? - раўнуў галандзец на свайго саўдзельніка.
  
  
  Імя было непальскае, што адказала на першае з маіх шматлікіх пытанняў. Але ніхто не падаваўся вельмі зацікаўленым у адказах на астатнія пытанні.
  
  
  «Мы пачакаем, пакуль містэр Картэр выцягне алмазы», — сказаў Коенвар прама, яго твар ператварыўся ў пустую маску, халоднае і пазбаўленае выразы.
  
  
  - Алмазы? - паўтарыў я.
  
  
  "Вы чулі яго," сказаў галандзец, цяпер нервуючыся і менш упэўнены ў сабе. У яго былі толькі мясістыя кулакі, нядзіўна, што яму было няёмка. - Менавіта так, містэр Картэр, - адказаў Каенвар. "Гэта зэканоміла б мне шмат часу ... і даставіла б вам шмат нязручнасцяў, калі б вы проста выцягнулі камяні, каб я мог завяршыць гэтую здзелку і сысці".
  
  
  Я спытаў. - А які ж гэта шлях?
  
  
  Яго твар расплыўся ва ўсмешцы. Гэта было горшае, што ён мог зрабіць. Яго іклы былі падпілаваныя да вастрыні кінжалаў: кадры з трэцягатунковага фільма жахаў "Усходні граф Дракула".
  
  
  - Хадземце, містэр Картэр, - сказаў Каенвар. - Ты ж не хочаш памерці ўсяго за некалькі дыяментаў, ці не так? Я ўпэўнены, што добры сенатар Голфілд зможа сабраць больш сродкаў, каб у канчатковым выніку выкупіць дзяцей. Так што давайце пазбягаць непатрэбнага кровапраліцця.
  
  
  Адказ на іншае пытанне. Ён ведаў, што я эмісар Голфілда. Але калі ён быў эмісарам шэрпаў, некаторыя важныя аспекты пагаднення былі выпушчаны з-пад увагі, уключаючы дзяцей Голфілда. Калі б я перадаў іх зараз, шэрпы маглі б запатрабаваць усё больш і больш брыльянтаў. І калі б ён не быў шэрпам, я не думаў, што мне будзе лёгка растлумачыць адчайным рэвалюцыянерам, што выкуп быў выкрадзены тоўстым галандцам і напалову непальцам, вельмі падобным на вампіра.
  
  
  Мне прыйшлося прымусіць іх казаць нейкі час. - А калі я не аддам тыя каштоўнасці, якія, як ты думаеш, у мяне ёсць, што тады?
  
  
  Каенвар зноў усміхнуўся, павольна паднімаючыся на ногі. Яго цела было вузкім і жылістым. Яго каціныя рухі нагадалі мне аб Майстру Тсьоэне, маім інструктару па караце.
  
  
  'Што тады?' - Ён пастукаў па ствале "Астры" адным пальцам. «Гэты цудоўны інструмент абсталяваны пяццю звышхуткімі патронамі. Калі я націсну на курок, палову з вас панясе ў бок дзвярэй, пакінуўшы вашыя ногі на месцы. Ты разумееш?'
  
  
  - Выдатна, - сказаў я.
  
  
  - Так што давай перастанем спрачацца. Камяні, калі ласка.
  
  
  - Хто цябе паслаў?
  
  
  - Якая вам розніца, містэр Картэр?
  
  
  Яго голас і ўвесь яго настрой пацямнелі ад расце рашучасці, і яго палец нервова слізгануў па спускавым гапліку.
  
  
  "Ты перамог", - сказаў я, думаючы сам сабе: "Ты яшчэ большы вырадак, чым ты калі-небудзь ведаў". Я апусціў Вільгельміну і свабоднай рукой пацягнуўся да курткі, нібы хацеў дастаць брыльянты з унутранай кішэні.
  
  
  Падабаецца гэта ці не, адказаў больш не будзе. Калі Каенвар накіраваў свой рэвальвер у мой бок, я зрабіў хуткі рух запясцем, так што праз долю секунды ў мяне ў руцэ апынуўся Х'юга, і я ўпаў на калені. Я перавярнуўся, калі «Астра» выкінула выбухны агонь. Куля была далёка ад мэты, але Х'юга трапіў у яблычак, у гэтым не было ніякіх сумневаў.
  
  
  Галандзец кінуўся ў мой бок, калоцячыся, робячы адзін сутаргавы рух за іншым. Мой кідок быў цвёрдым і смяротным. Х'юга тырчаў з яго сэрца, як шпілька, якая трымае матылька, прышпілены да паперы. Абедзвюма рукамі льняная галава спрабавала выдраць шпільку, але кроў ужо хвастала з яго гейзерам, заліваючы перад кашулі бурбалкамі і чырвонай пенай.
  
  
  Ён рухнуў, як лялька, якая страціла набіванне, яго вочы звярнуліся ўнутр, як быццам яны ўдараліся аб неапетытны і акрываўлены касавы апарат. Але Каенвара гэта зусім не цікавіла. Ён зноў націснуў на спускавы кручок, і я пачуў шыпенне распаленай кулі, якая прапальвае сабе шлях амаль праз рукаў маёй курткі.
  
  
  Маленькі чалавек нерваваўся, тым больш што я не хацеў выкарыстоўваць Вільгельміну. Я ўсё яшчэ хацеў, каб ён быў жывы, таму што я ведаў, што ён можа даць мне значна больш інфармацыі, пакуль яго мова ўсё яшчэ выкарыстоўваецца, чым калі б я выбіў увесь яго моўны цэнтр з яго рота . Нейкі час я быў у бяспецы за ложкам. Каенвар папоўз наперад, выразнымі рухамі па старой, скрыўленай падлозе. "
  
  
  Я маліў. — "Кампраміс, Каенвар, давай дамовімся!
  
  
  Ён не адказаў і дазволіў сваёй Астры гаварыць за сябе. Падроблены вальтэр зноў плюнуў, і люстэрка каля ложка разляцелася на сотні вострых аскепкаў. Я б разляцеўся на столькі ж аскепкаў, як толькі патраплю пад яго лінію агню. Так што ў мяне не было выбару, апроч як прывесці Вільгельміну ў дзеянне. Цэлячыся ўздоўж яе гладкага сінявата-чорнага ствала, я націснуў на курок. Адразу за Каенварам, менш чым за два дзюймы над яго галавой, у сцяне з'явілася дзірка.
  
  
  Ён прыгнуўся і слізгануў за туалетны столік, спрабуючы наблізіцца да дзвярэй. Я баяўся зноў выкарыстоўваць Вільгельміну; асцерагаліся, што персанал гатэля пачуе, што адбываецца ў іх велічнай і рэспектабельнай установе. Але зараз Коэнвар выглядаў спалоханым і ўнутрана зрабіў высновы. Трэці раз за столькі хвілін «Астра» заскуголіла з пякельнай упартасцю, і «Вільгельміна» вылецела з маіх рук.
  
  
  "Вось, бяры брыльянты!"
  
  
  Я маліў, задаючыся пытаннем, ці быў ён настолькі адчайным і прагным, каб паверыць мне ў другі раз.
  
  
  Ён паверыў.
  
  
  Павольна і дрыжучы, я ўстаў і пайшоў да яго вельмі цяжкай хадой. Ён трымаў пісталет накіраваным мне ў грудзі. - Падніміце рукі, - сказаў ён, ані не засопшыся.
  
  
  Падышоўшы бліжэй, я зрабіў, як мне сказалі. Але калі Коенвар пацягнуўся да маёй куртцы, жадаючы даследаваць значна больш, чым адну толькі дарагую шаўковую падшэўку, я стукнуў левай рукой і сціснуў пальцы. вакол яго запясці, адштурхоўваючы ствол «Астры» ад маіх грудзей і накіроўваючы яго да зямлі.
  
  
  Ён выдаў здзіўлены рык, і зброя выслізнула з яго пальцаў. Затым ён паспрабаваў вырвацца, ледзь не выпусціўшы эфекту со-нал-чы-кі, удару рукоятью нажа, які павінен быў раздрабніць яму гартань. Але я не прасунуўся далей слізгальнага ўдару збоку па яго мускулістай шыі.
  
  
  Затым надышла чарга Каенвара здзівіць мяне. Калі я ўдарыў яго нагой у пахвіну, ён тузануўся назад і здзейсніў адзін з самых хуткіх скачкоў, якія я калі-небудзь бачыў.
  
  
  Я адхапіў галаву назад, так што шкарпэтка яго чаравіка дакранаўся да паветра, а не маёй шыі і падбародка. У любым выпадку, ён страціў перавагу сваёй Астры. Але насамрэч яму гэта было не трэба. Каенвар аднолькава ўмела валодаў рукамі і нагамі і зноў нанёс удар, на гэты раз нагой у палёце назад. Калі б ён ударыў мяне, калі б я не павярнуўся ў апошнюю хвіліну, селязёнка Ніка Картэра была б падобная на мяшок з гарохам. Але зноў ён не трапіў у цэль. Я падняў руку, мая рука ператварылася ў смяротную і асляпляльную двухпалую дзіду. Я дакрануўся да яго вачэй, і ён выдаў здушаны крык болю.
  
  
  Затым ён пляснуў каленам і стукнуў мяне па самым кончыку падбародка. Мне здалося, што я пачуў храбусценне косці, калі я адкінуўся назад, пакруціў галавой і паспрабаваў аднавіць раўнавагу. Каенвар ужо стаяў каля дзвярэй, відавочна, маючы намер адкласці сеанс да другога візіту, замест таго, каб мець справу са мной тут жа і назаўжды. Праз некалькі імгненняў я ўжо быў каля дзвярэй, у маіх вушах рэхам аддаваўся панічны рытм бегу. Я нырнуў у калідор.
  
  
  Ён быў пусты.
  
  
  'Немагчыма.' Я ціха вылаяўся сам сабе. У калідоры раптам стала дастаткова ціха, каб пачуць падзенне шпількі. Я прабегся па шэрагу з боку ў бок. Але Каенвар сышоў.
  
  
  Як гэты чалавек бясследна знік, заставалася загадкай. Яго сувязі і матывы заставаліся дзіўнай серыяй пытанняў без адказаў. Але я мог быць цалкам упэўнены ў адным: Каенвар вернецца, падабаецца мне гэта ці не.
  
  
  Мне было цяжка стукаць ва ўсе дзверы, пытаючыся, ці магу я абшукаць пакоі. У любым выпадку, нікога не цікавіў шум, які даносіўся з пакоя Андрэа, хоць я лічыў, што большасць гасцей гатэля ўжо сядзелі за незлічонымі столікамі па ўсім горадзе перад вячэрай. Таму я вярнуўся ў яе пакой і ціха зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  Галандзец ляжаў скамечаны на падлозе, як выкарыстаная папяровая насоўка, у пакоі пахла прагорклым пахам крыві, пораху і страху. Я адчыніў акно, якое выходзіць на Херэнграхт, і спадзяваўся, што смурод вады рассее больш адчувальныя пахі гвалту і смерці.
  
  
  Калі б я мог што-небудзь з гэтым зрабіць, Андрэа не ведала б, што адбылося нешта незвычайнае. Але спачатку мне трэба было пазбавіцца ад гэтага цела.
  
  
  Зразумела, на вопратцы мужчыны былі галандскія лэйблы. Але яго кішэні былі пустыя, калі не лічыць пачкі цыгарэт і некалькіх гульдэнаў. У яго не было нічога, што магло б яго ідэнтыфікаваць, і я падазраваў, што Коенвар наняў гэтага хлопца тут, у Амстэрдаме.
  
  
  - Дурны вырадак, - прашаптаў я, гледзячы на прасякнутую крывёю пярэднюю частку яго кашулі. Адной рукой я ўтрымліваў яго цела прыціснутым да падлогі, пакуль выцягваў Х'юга з яго знежывелага цела. Цямнеючая кроў сцякала па яго грудзях. Яго скура ўжо набыла бляклы, хваравіта-зялёны бляск, а змоклыя штаны і бяскроўны выгляд амаль прымусілі мяне пашкадаваць аб марнасці яго смерці. Ён нічога не выйграў ад гэтага. Каенвара зусім не цікавіла, што з ім адбылося.
  
  
  Але цяпер нават гэта знежывелае цела павінна было знікнуць. Я ўбачыў супрацьпажарную дзверы ў канцы калідора і пачаў цягнуць цела мужчыны да дзвярэй, не звяртаючы ўвагі на чырвоны след, пакінуты мужчынам на падлозе. Як толькі цела знікне, я прыбяру беспарадак. Гэта было не тое, каб пакінуць для пакаёўкі. На шчасце, ніхто не выйшаў у калідор, калі я пацягнуў яго да пажарных дзвярэй. Я адкрыў яго і выцягнуў.
  
  
  Праз дзесяць хвілін ён ужо ляжаў на даху гасцініцы "Эмбасі" ў кучы старой вопраткі. Яны знойдуць яго там, але, верагодна, праз шмат часу пасля таго, як я з'еду з Амстэрдама. Спі спакойна, з горыччу падумаў я. Я вярнуўся назад і праслізнуў назад у пакой Андрэа.
  
  
  Прыйшлося прыбіраць усю гэтую кроў без такога цудадзейнага мыйнага сродку. Таму я проста выкарыстоўваў мыла і ваду, каб пазбавіцца ад самых жудасных плям. Я нават зрабіў гэта не так ужо дрэнна, улічваючы, што падлога была падобная на поле бітвы. Затым я замяніў разбітае люстэрка на адно са свайго пакоя. Нарэшце я падсунуў туалетны столік да дзіркі ад кулі ў сцяне, сунуў у кішэню "Астру" Каенвара і ўважліва агледзеў Вільгельміну.
  
  
  Куля з «Астры» толькі закранула яе і адскочыла ад доўгага спецыяльнага ствала высокага ціску. Я праверыў візар Bomar і быў задаволены, што ўсё яшчэ ў такім добрым стане. У мяне была Вільгельміна значна больш гадоў, чым я хачу ведаць ці магу ўспомніць. І я не хацеў яе губляць, асабліва зараз, калі місія ледзь ссунулася з мёртвай кропкі.
  
  
  Перш чым выйсці з пакоя, я паправіў гальштук і правёў расчоскай па валасах. Ад'езд выглядаў нядрэнна. Не вельмі добра, памятаеце, але я не думаў, што Андрэа Юэн таксама заўважыць, калі не лічыць перасунутай мэблі. Акрамя таго, яна ніяк не магла ведаць, што нейкі чалавек памёр тут.
  
  
  Я зачыніў за сабой дзверы і спусціўся на ліфце ў фае. У мяне яшчэ было дастаткова часу, каб з'ездзіць на плошчу Дам, забраць яе і разам што-небудзь паесці. Спадзяюся, рэшта вечара прайшла ціха і спакойна. І без здарэнняў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  «Ведаеш, - сказала яна, - ты нашмат смачнейшы за ўчарашні рысавы стол».
  
  
  - Значыць, табе ўсё ж падабаецца індыйская ежа?
  
  
  - Я аддаю перавагу цябе, Картэр, - сказала Андрэа.
  
  
  - Гэта заўсёды прыемна чуць, - прамармытаў я. Я перакаціўся на спіну і пацягнуўся за цыгарэтай. Андрэа паўзла на мяне і паклала галаву мне на грудзі. "Шкада, што мне трэба з'яжджаць сёння днём".
  
  
  Яна спытала. - 'Чаму?'
  
  
  «Дзелавыя пагадненні.
  
  
  "Што гэта за бізнэс?"
  
  
  'Не твая справа.' - Я засмяяўся і спадзяваўся, што яна зразумее.
  
  
  Яна зрабіла гэта. Насамрэч яна здавалася цалкам задаволенай сваім становішчам, яе скура ўсё яшчэ была вільготнай і ружовай ад ззяння нашых заняткаў каханнем. Яна не давала мне спаць поўначы, але правесці ноч з ёй было нашмат прыемней, чым, скажам, з Коенвар або яго чортавым кампаньёнам.
  
  
  "Куды ты едзеш далей, ці мне не дазволена ведаць?" - спахмурнела Андрэа.
  
  
  - Усё паказвае на ўсход, - сказаў я. Я патушыў цыгарэту ў попельніцы і павярнуўся да яе тварам. Мае рукі блукалі ўверх і ўніз па яе гладкай атласнай скуры. Гэта была кітайская лялька, уся ружовая і фарфоравая; дасціпнасць і прыгажосць акуратна спакаваныя ў падарунак. Я не мог утрымацца, каб не распакаваць усё гэта яшчэ раз, каб палюбавацца зместам. Раптам яе мова апынулася паўсюль, і, перш чым я зразумеў, што адбываецца, я цяжка лёг на яе зверху, глыбока ўтыкаючыся ў яе скарбніцу.
  
  
  "Ты збіраешся вярнуцца ў Paradiso для новых інтэрв'ю?" - спытаў я праз гадзіну, калі яна выйшла з душа. «Можа быць, гэта добрая ідэя», - сказала Андрэа, пакуль я выціраў ёй спіну, вагаючыся пры выглядзе мяккіх выгібаў яе ягадзіц. «Менавіта там тусуецца большасць з іх, каб уступіць у кантакт… ці, дакладней сказаць, заключыць здзелку. І яны не супраць пагаварыць са мной, пакуль знаходзяцца ў сваім асяроддзі».
  
  
  "Я магу адвезці вас на таксі, калі я збіраюся купіць квіткі на самалёт".
  
  
  'Выдатна. Гэта эканоміць мне шмат часу», - сказала яна. - Але хіба ты не паснедаеш перад ад'ездам?
  
  
  "Проста кава".
  
  
  Пасля ўсяго гвалту і сюрпрызаў мінулай ночы апошні сняданак у Амстэрдаме быў лепшым стымулятарам, які я толькі мог сабе ўявіць. Проста сядзець там, насупраць Андрэа, за дымлівым кубкам кавы, прымусіла мяне пакахаць яе так, што я амаль спалохаўся. Без яе было б значна больш самотна. Але маё жыццё было зроблена не так, і я нічога не мог з гэтым зрабіць. Таму я паспрабаваў выкінуць Андрэа Юэн з галавы ў той момант, калі апрануўся і абняў яе, магчыма, апошні раз.
  
  
  Сама яна не выглядала занадта шчаслівай. - Вы яшчэ раз заедзеце ў Амстэрдам на зваротным шляху? - Спытала яна, пакуль мы чакалі ліфт.
  
  
  «Я не ўпэўнены, - сказаў я, - таму нічога не магу вам абяцаць. Але калі я вярнуся сюды, а ты ўсё яшчэ тут..."
  
  
  «Тады ў нас зноў будуць сталы з рысам, каб адсвяткаваць», - сказала Андрэа з ухмылкай, якую яна, здавалася, з усіх сіл спрабавала ўтрымаць на месцы. Затым яна прыціснула палец да маіх вуснаў і хутка адвяла погляд.
  
  
  Выйшаўшы з гатэля, мы ўвайшлі ў ярка асветленае святло яркай, спрыяльнай вясновай раніцы ўнутры. Паветра было ззяючым і пахла прыгодамі і хваляваннем. Андрэа ўчапілася ў маю руку, нібы баялася мяне страціць. Раптам на паўдарозе па тратуары яна, здавалася, спатыкнулася. Яна спатыкнулася, і я схапіў яе, каб яна не ўпала. Затым я ўбачыў, як на яе плячы распусцілася ярка-чырвоная кветка.
  
  
  - Нік, калі ласка… - пачала яна. Затым яе вочы закрыліся, і яна павалілася на мяне мёртвым грузам.
  
  
  У мяне не было часу губляць. Я зацягнуў яе за прыпаркаваную машыну і абшукаў позіркам даху па ўсім Херэнграхце. Нешта металічнае бліснула ў яркім ранішнім сонечным святле, і над галавой пачуліся лютыя стрэлы.
  
  
  Швейцар бачыў, як яна ўпала. Ён пабег па вуліцы, калі я закрычаў яму, каб ён хаваўся, бо на адным з дахаў праз вуліцу быў снайпер.
  
  
  - Выклічце хуткую, - крыкнуў я. "Яна была застрэлена". Я паглядзеў на Андрэа. Яе вочы ўсё яшчэ былі зачыненыя, а чырвань знік з яе твару. Цяпер яе дыханне было перарывістым, а кроў працягвала цечу з гідкай раны на плячы.
  
  
  У гэты момант я мог зрабіць крыху больш, чым паспрабаваць дабрацца да другога боку вуліцы. Я не сумняваўся, што гэта быў мой сябар з Непала і што яго мэта была не такая зразумелая, як ён спадзяваўся. Я не збіралася дазваляць яму зноў уцячы ад мяне, не з крывёй Андрэа на яго руках і, магчыма, нават з яе жыццём, за якую ён павінен быў адказваць.
  
  
  Вузкі мост Пэна быў адзіным спосабам патрапіць на іншы бок канала. Я трымаўся як мага ніжэй, хаця заставаўся лёгкай мішэнню. Ззаду мяне раздаўся падвойны гук сірэны хуткай дапамогі, які імчыць да гасцініцы «Эмбасі»; гэта і лютыя крыкі хутка які збіраецца натоўпу. Я пранёсся праз мост і шчасна перабраўся на іншы бок. Хтосьці крыкнуў мне папярэджанне, калі яшчэ адна куля патрапіла ў тратуар злева ад мяне, падкінуўшы ў паветра кавалкі бруку.
  
  
  Праз імгненне я ўзбег па лесвіцы дома на канале. На шчасце, дзверы былі адчыненыя. Гэта быў офісны будынак, і мне спатрэбілася крыху часу, каб дабрацца да верхняга паверха. Дзверы, якія вялі на дах, былі зачынены знутры, а гэта азначала, што Каенвар або, магчыма, адзін з найманых ім мясцовых забойцаў не скарысталіся гэтым домам, каб патрапіць на шэраг плоскіх дахаў.
  
  
  Вільгельміна ўтульна ўладкавалася ў маёй руцэ, і мне было цёпла і заспакаяльна. Я адхапіў засаўку і як мага цішэй адчыніў дзверы. Сонечнае святло хлынула ўнутр разам з равучай сірэнай машыны хуткай дапамогі праз канал перад гатэлем пасольства.
  
  
  Хутчэй, сволач, здайся, падумаў я, вылазячы на плоскі, заасфальтаваны дах. У гэты самы момант куля прабіла цагляны комін менш за ў паўметры ад мяне. Я плюхнуўся на дах і пачаў паўзці наперад. Каенвара не было відаць, хоць я ведаў, з якога боку быў зроблены стрэл. Ён бачыў мяне, але я яшчэ не знайшоў яго. Мне не вельмі падабалася мая ўразлівасць, але я мала што мог зрабіць, пакуль не злавіў яе ўздоўж бліскучага чорнага ствала маёй Вільгельміны.
  
  
  Затым я пачуў гук, якога чакаў, гук крокаў, якія беглі прама ззаду мяне. Я прысеў на кукішкі і выглянуў з-за краю коміна. Гэта сапраўды быў Коэнвар, апрануты ва ўсё чорнае, гнуткі і няўлоўны, як ягуар. Я падняў Вільгельміну, прыцэліўся і стрэліў...
  
  
  Але гэты самаўпэўнены вырадак нават не стрымліваўся. Выглядала так, быццам куля закранула яго чэрап, але Коенвар нават рэфлекторна не падняў руку да галавы.
  
  
  Я пайшоў за ім і заставаўся як мага бліжэй да яго. У яго быў з сабой 12-зарадны Мосберг, стандартная вінтоўка шматлікіх амерыканскіх паліцыянтаў участкаў. Але ён, відавочна, унёс у яго некаторыя змены, бо боепрыпасы, якія ён выкарыстоўваў, больш былі падобныя на стрэл мінамёта М-70.
  
  
  Каенвар слізгануў за выступ праз два дахі. Яго Мосберг бліснуў на святла, потым гук прагучаў як сталёвы корак: пвок, злева ад мяне. Я нырнуў назад, але яго трапнасць была і напалову не так добрая, як яго навыкі каратэ. У той момант я мог толькі радавацца гэтаму.
  
  
  Я націснуў на курок Вільгельміны. За яе стаката тут жа рушыў услед стогн раптоўнага спазматычнага болю. Мая кроў закіпела, калі я зразумеў, што адна з маіх куль нарэшце патрапіла ў мэту. Каенвар пацягнуўся да сваёй рукі, спрабуючы спыніць кроў. Ён паднёс «Мосберг» да шчакі. Але калі ў дзеянні засталася толькі адна рука, куля прайшла міма і зрыкашэціла ад аднаго даху да другога серыяй лютых выбухаў.
  
  
  Затым ён зноў пабег, як чорная пантэра, спрабуючы схавацца. Я ўскочыў і пабег за ім, моцна сціскаючы пальцам спускавы кручок Вільгельміны. Каенвар быў хуткі, але больш за тое, ён быў неверагодна спрытны. Калі я зрабіў яшчэ адзін стрэл, мужчына скокнуў паміж двума дамамі і схаваўся за кароткай абвугленай трубой. Калі я дабраўся да краю даху, яго і Масберга нідзе не было відаць. Я даў задні ход, узяў на сябе ініцыятыву і скокнуў. На імгненне я ўявіў сабе моцна раздушанага, знявечанага Ніка Картэра на вуліцы ўнізе. Мая нага саслізнула з краю. Я кінуў сваю вагу наперад, каб лепш ухапіцца за дах. Чарапіца грымнула і стукнулася аб вуліцу ўнізе з гукам кулямётнай чаргі. Але я паспеў і якраз своечасова ўбачыў, як мая здабыча знікла за ацынкаванымі дзвярыма, якія, без сумневу, вяла на вуліцу ўнізе.
  
  
  Менш чым праз дваццаць секунд я ўжо быў каля дзвярэй, але Коэнвар не быў ні дурны, ні нядбайны. Ён прадбачліва замкнуў дзверы знутры. Я пабег назад па даху, прыгнуўся і выглянуў праз франтон. У мяне быў выдатны від на ўсю вуліцу. Хуткая дапамога ўжо з'ехала. Замест гэтага перад гатэлем былі прыпаркаваны тры "Фальксвагена-жука" з эмблемай амстэрдамскай паліцыі.
  
  
  Але ніякіх слядоў Коенвара, нічога, што паказвала б на тое, што менш за пяць хвілін таму ён хаваўся на даху, каб стрэліць у мяне.
  
  
  Нябачны і зніклы Каенвар быў небяспечней за ўсё на свеце. Я быў упэўнены, што ён усё яшчэ дзесьці ў хаце, не ў сілах зрабіць рывок да вуліцы і ў канчатковым рахунку да бяспекі, таму я адпоўз назад і агледзеў іншы бок даху. Задняя частка будынка выходзіла ў вузкі тупік. Каэнвару таксама не было куды падзецца.
  
  
  Дзе ён быў тады?
  
  
  Высветліць гэта было немагчыма, акрамя як адчыніць дзверы і абшукаць дом. Куля прайшла праз дзверы і замок, нібы гэта быў торт з маслам. Праз імгненне я таемна і бясшумна спусціўся па лесвіцы, робячы дзве прыступкі за раз. Ярка-чырвоная пляма крыві падказала мне, што Коэнвар ішоў тым жа маршрутам менш за дзве хвіліны таму. Я ведаў, што ён сплывае крывёю, як вол, калі ледзь не страціў раўнавагу пры першым прызямленні і паслізнуўся ў лужыне цямнелай крыві.
  
  
  Я спусціўся па лесвіцы на наступную пляцоўку і нічога не чуў, апрача ўласнага дыхання. Я быў не ў настроі для гульняў. Калі ў цёмным канцы калідора расчыніліся дзверы, я хутка павярнуўся і своечасова паспеў утрымаць палец на спускавым кручку. Вызірнуў стары ў акулярах у сталёвай аправе. Ён зірнуў на зброю, міргнуў блізарукімі вачыма і ўскінуў рукі ў жэсце поўнага і поўнага жаху.
  
  
  - Калі ласка... не, не. Калі ласка, - завыў ён. 'Калі ласка. Не.'
  
  
  Я апусціў свой Люгер і жэстам загадаў яму замаўчаць. Усё яшчэ калоцячыся, ён адступіў назад і схаваўся за дзвярыма. Затым пачуўся стук, а затым тупат ног. Я адстрэльваўся і чакаў, ня ведаючы, чаго чакаць. Але перш чым я паспеў штосьці сказаць ці зрабіць, я сутыкнуўся з трыма супрацоўнікамі амстэрдамскай паліцыі.
  
  
  'Рукі ўгору! Не рухайся! - забрахаў па-галандску адзін з мужчын.
  
  
  Я зрабіў тое, што мне сказалі.
  
  
  - Ты не разумееш, - паспрабаваў сказаць я.
  
  
  "Мы разумеем, што жанчына можа памерці", - адказаў паліцэйскі.
  
  
  "Але я шукаю такога ж чалавека, як і вы, снайпера".
  
  
  Мне спатрэбілася шмат размоваў, каб растлумачыць ім, што Каэнвар і я — два розныя чалавекі. І нават тады я ведаў, што губляю каштоўны час, таму што ў азіята зараз з'явіўся шанец знайсці бяспечнае сховішча.
  
  
  Урэшце яны мяне зразумелі. Двое мужчын кінуліся назад на вуліцу, а трэці паліцыянт суправаджаў мяне, каб абшукаць увесь дом. Але другі раз за некалькі дзён Каенвара не стала. Нарэшце я падняўся па лесвіцы і вярнуўся на дах, праклінаючы сваё нешанцаванне. Затым я ўбачыў нешта каля разбітых дзвярэй, чаго не заўважыў дзесяць хвілін таму. Я нахіліўся і падняў яго. Гэта была пустая пачак запалак з вельмі асаблівым надпісам. На вонкавым баку паперы было надрукавана:
  
  
  Cabin Restaurant, 11/897 Асон Толе,
  
  
  Катманду
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  Мне трэба было шмат чаго растлумачыць.
  
  
  "Якія ў вас былі адносіны з міс Юэнь?"
  
  
  'Раней былі?' - сказаў я, раздражнёны тым, што мой следчы звяртаецца са мной як са звычайным злачынцам. Я сядзеў на прамым драўляным крэсле ў маленькім змрочным пакойчыку паліцэйскага ўчастка на Марніксстраат. Вакол мяне плакаты з надпісам "знойдзены", а перада мной нерухомы твар інспектара Шона.
  
  
  «Ёсць, паколькі яна ўсё яшчэ жывая… прынамсі, пакуль», - адказаў ён.
  
  
  Прынамсі, мне нешта распавялі, вельмі няшмат, але нешта пра стан Андрэа. Калі я вярнуўся ў амбасаду, каля гатэля мяне чакала паліцыя. Яны ўсё занадта рваліся перавесці мяне ў штаб, а не для сяброўскай гутаркі. Цяпер, калі снайпер сышоў, яны не збіраліся адпускаць мяне, не атрымаўшы спачатку некалькі адказаў.
  
  
  'А таксама, што яшчэ вы можаце сказаць?' — Паўтарыў Шэн, нахіляючыся так далёка, што я мог сказаць, што ён еў на сняданак.
  
  
  - Што менавіта? - спытаў я, спрабуючы даць рады са сваім расце гневам. Калі б паліцыя наогул не ўварвалася ў дом ля канала, я, магчыма, змог бы спыніць Каенвара. Тады я мог бы загнаць яго ў кут, перш чым ён уцёк. Але зараз ён сышоў, і з гэтым мала што можна было зрабіць.
  
  
  "Якія ў вас адносіны з міс Юэнь?"
  
  
  - Я сустрэў яе ў самалёце да Амстэрдама, вось і ўсё, - адказаў я. - Мы былі проста сябрамі, інспектар.
  
  
  - У замаху на забойства няма нічога звычайнага, містэр Картэр, - сказаў ён. Ён спыніўся, каб запаліць цыгарэту, але не знайшоў час прапанаваць мне. «І як вы патрапілі ў гэтую краіну з забароненай зброяй? Агнястрэльная зброя павінна быць задэкларавана на мытні. Аднак нічога з гэтага не вядома ў мытных кнігах, містэр Картэр. Нічога такога.
  
  
  - Не падумаў пра гэта, - сказаў я, нахмурыўшыся. Мне нават не далечы скарыстацца тэлефонам. Я проста хацеў патэлефанаваць у пасольства, якое потым зноў звяжацца з Хоўкам і ўладзіць для мяне гэты бардак, не губляючы ні дня. Як і зараз, я так і не выбраўся з Амстэрдама так, як планаваў. Чым даўжэй мяне ўтрымлівалі, тым больш часу я траціў і тым цяжэй рабілася мая місія. Але я не збіраўся соваць усё ў нос Шэну і расказваць яму, чаму ў мяне з сабой «люгер» і чаму нехта спрабаваў застрэліць мяне той раніцай.
  
  
  Быў ужо апоўдні, але інспектар, відаць, не быў зацікаўлены ў абедзе для нас абодвух. Шэн круціўся вакол мяне, як злоўлены тыгр у клетцы; рукі за спіной і цыгарэта, боўтаецца паміж тоўстымі вуснамі. «Вы вельмі ўскладняеце мне жыццё, містэр Картэр, - сказаў ён. - Здаецца, вы ведаеце аб гэтай справе значна больш, чым я. І я зусім не рады гэтаму».
  
  
  - Прабачце, - сказаў я, паціснуўшы плячыма.
  
  
  "Нам недастаткова шкадавання".
  
  
  “Гэта найлепшае, што я магу даць. Я працую ў сенатара са Злучаных Штатаў, і таму я заклікаю вас да дыпламатычнай недатыкальнасці…»
  
  
  "Пакуль я што?" - спытаў ён камандным тонам.
  
  
  Мне не хацелася праходзіць праз гэта, таму я трымаў рот на замку і апусціў вочы. Якая бязладзіца, падумаў я. Як бы ў мяне і так не хапала праблем, мне зараз яшчэ і з галандскай паліцыяй даводзіцца мець справу.
  
  
  Між тым я паняцця не меў, што здарылася з Андрэа, куды яе павезлі, якое лячэнне яна зараз атрымлівае і ці крытычны яе стан. «Паслухай, Шон, усё, што трэба зрабіць, гэта зрабіць адзін тэлефонны званок, і ты не будзеш мець нічога агульнага з усім гэтым. Тады табе больш няма пра што турбавацца».
  
  
  "Ды няўжо?" - Ён ухмыльнуўся, як быццам не верыў мне ні на слова.
  
  
  - Так, праўда, - сказаў я, сцяўшы зубы. - Чорт вазьмі, чувак. Выкарыстоўвай свой мозг. Як я мог застрэліць дзяўчыну, калі я быў побач з ёй, калі гэта адбылося?
  
  
  "Я не абвінавачваю вас у тым, што вы застрэлілі міс Юэнь", - сказаў ён. “Мяне цікавіць толькі інфармацыя. Але вы можаце выкарыстоўваць тэлефон. Адзін тэлефонны званок, і ўсё.
  
  
  Адзін тэлефонны званок змяніў усё.
  
  
  У чатыры гадзіны дня Вільгельміна вярнулася на сваё месца, у цэласці і захаванасці, у маёй наплечной кабуры. Я таксама быў на сваім месцы, накіроўваючыся ў лякарню паглядзець, як пажывае Андрэа.
  
  
  Шэн не хацеў адпускаць мяне без далейшых роспытаў. Але Белы дом можа аказваць пэўны ціск, асабліва ў краінах НАТА. І напрыканцы прэзідэнт, і АХ хацеў, каб у сродках масавай інфармацыі быў міжнародны інцыдэнт, які мог бы сапсаваць маё апошняе прыкрыццё. Каенвар ведаў, што мяне паслаў Голфілд. Хто дапамог яму з гэтай інфармацыяй, засталося загадкай, спадабалася мне гэта ці не. Чаго ён, падобна, не ведаў, дык гэта таго, што я таксама быў N3, і мне было даручана не толькі дастаўляць алмазы, але і прадухіляць небяспечную рэвалюцыю.
  
  
  Па дарозе ў лякарню я спыніўся ў гатэлі Ambassade. Калі я пакідаў кабінет інспектара Шона, я не збіраўся гэтага рабіць, але, азнаёміўшыся з падзеямі сённяшняй раніцы, прыняў хуткае рашэнне. Дзве паліцэйскія машыны ўсё яшчэ стаялі звонку. Я прайшоў незаўважаным. Кароткі момант за сталом, а затым у мой пакой. Перад адыходам я плюхнуў крыху вады на твар, хутка пераапрануўся ў іншую куртку і правёў расчоскай па валасах. Некалькі чалавек чакалі таксі перад гатэлем, таму я пайшоў уніз па канале, каб злавіць таксі, якое накіроўвалася ў гатэль.
  
  
  Я назваў кіроўцу назву лякарні, у якую, па словах Шона, была дастаўлена Андрэа, і падчас паездкі спрабаваў выкінуць з галавы самае горшае. Па дадзеных паліцыі, яна была ў вельмі дрэнным стане, і, наколькі я мог судзіць, я нясу адказнасць за яе стан. Яна атрымала кулю, прызначаную для мяне.
  
  
  Што ж, адно было ясна: сёння я не з'еду з Амстэрдама, пакуль не выгадую пару крылаў.
  
  
  «Я шукаю міс Андрэа Юэнь», - сказаў я швейцару ў шпіталі.
  
  
  Ён адразу зразумеў, што я размаўляю па-ангельску, але яго гэта не збянтэжыла. Для многіх людзей у Нідэрландах англійская з'яўляецца свайго роду другой мовай. Ён правёў пальцам па спісе пацыентаў, затым падняў вочы з адным з найменш вясёлых выразаў, якія я бачыў за апошнія дні. «Выбачайце, але да пацыента не дапускаюцца наведвальнікі. Яе стан… як сказаць, калі яе стан вельмі сур'ёзны?
  
  
  "Вельмі крытычна".
  
  
  "Так, такая сітуацыя".
  
  
  - Яе лекар вольны? Я хацеў бы пагаварыць з ім, калі гэта магчыма, - сказаў я. "Ці бачыце, я еду з Амстэрдама раніцай, і мне неабходна ўбачыць яе перад ад'ездам".
  
  
  "Цяпер з ёй нікога не пускаюць", - адказаў швейцар. - Яна ў коме з таго часу, як яе прывезлі сёння раніцай. Але я выкліку доктара Бутэнса, яе лекара. Магчыма, ён зможа пагаварыць з вамі.
  
  
  Бутэнс аказаўся ветлівым мужчынам гадоў сарака. Ён сустрэў мяне ў прыёмнай на першым паверсе, але настаяў, каб я праводзіў яго ў яго кабінет на чацвёртым паверсе бальніцы.
  
  
  "Вы сябар міс Юэнс...?"
  
  
  - Добры сябар, - сказаў я. - Наколькі сур'ёзны яе стан, доктар?
  
  
  - Баюся, вельмі сур'ёзна. Куля затрымалася ў верхняй долі левага лёгкага. На шчасце для яе, яна не патрапіла ў артэрыю. Калі б гэта адбылося, яна б памерла за лічаныя хвіліны.
  
  
  'А таксама?'
  
  
  Ён жэстам запрасіў мяне ў свой кабінет і паказаў крэсла. «У выніку гэтага, - працягваў ён, - яна страціла значную колькасць крыві з-за ўнутранага крывацёку. Мы аперуем яе раніцай. Але гэта будзе вельмі цяжкая... і вельмі небяспечная справа, сэр...
  
  
  - Картэр, Нікалас Картэр, - сказаў я, апускаючыся на крэсла побач са сталом.
  
  
  Хаўтэнс падсунуў да мяне попельніцу. Я закурыў і выпусціў у пакой нервовае воблака дыму. «Я хацеў бы аплаціць медыцынскія рахункі тут, перш чым пакінуць краіну», - нарэшце сказаў я яму. - Гэта было б вельмі міла, - шчыра сказаў ён. "Вядома, мы не змаглі абмеркаваць гэты аспект сітуацыі з міс Юэнь, паколькі яна знаходзілася ў коме з таго часу, як яе прывезлі, разумееце". Я зразумеў, што Каенвар ледзь не забіў яе. І гэта мяне зусім не радавала. Прама зараз усё, што я мог зрабіць, гэта пераканацца, што яе рахункі аплачаны і што яна ведае, як звязацца са мной… калі яна перажыве аперацыю. Я даў Др. Бутэнс, нумар амерыканскага пасольства. Я б таксама сам з імі звязаўся. У АХ у мяне ёсць рэзервовы фонд на такія непрадбачаныя сітуацыі, і, паколькі Андрэа была адным з самых нявінных сведкаў, я ведаў, што ў мяне не будзе праблем з пакрыццём бальнічных выдаткаў за рахунак службы. Я б таксама адправіў паведамленне пакінуўшы яе ў пасольстве, хаця я паняцця не меў, ці змагу я заехаць у Амстэрдам ў другі раз на зваротным шляху ў Амерыку.
  
  
  Усё было па-ранейшаму ў вакууме. Стан Андрэа, поспех або правал маёй місіі, жыцця Джыні і Марка Голфілдаў, непальская рэвалюцыя, а затым Каенвар.
  
  
  Хто наняў яго? Заставалася магчымасць, што, нягледзячы на ўсе мае сумневы, ён усё ж належаў да шэрпаў. А калі так, то з дзецьмі Галфілда магло нешта здарыцца. Нешта, пра што я не хацеў думаць. Далібог, калі б я ведаў адказы. Але пакуль я не дабраўся да Катманду і да рэстарана «Халупа», я блукаў навобмацак у цемры. Таму я патушыў цыгарэту і ўстаў стомлены. Доктар Бутэнс працягнуў руку і паабяцаў перадаць маё паведамленне Андрэа, як толькі яна прыйдзе ў прытомнасць.
  
  
  - Якія яе шанцы, доктар? - спытаў я, стоячы каля дзвярэй.
  
  
  Ён адвярнуўся і пачаў разглядаць свае падстрыжаныя пазногці. Нарэшце ён зноў перавёў позірк на мяне. - Не вельмі добрыя, містэр Картэр, - прызнаў ён. «Гэта будзе… як вы гаворыце гэта ў Амерыцы? Быць на грані? Так, я лічу, што гэты выраз. Ён застанецца на краі, пакуль мы не зможам бяспечна дастаць кулю. А потым... - Ён паціснуў плячыма і зноў апусціў вочы.
  
  
  "І што потым?" - мякка сказаў я сабе. Я зачыніў дзверы і пайшоў па калідоры да шэрагу ліфтаў. Што б ні здарылася ў наступныя некалькі дзён, я быў поўны рашучасці звесці лічыльнікі з падступным і няўлоўным Каенварам. І гэта не была пустая пагроза ці проста маўклівае пажаданне. Гэта было абяцанне. Факт.
  
  
  Я не мог у гэта паверыць, але паліцыя ўсё яшчэ абівалася вакол гатэля.
  
  
  Няўжо ім больш няма чым заняцца? Падумаў я, расплачваючыся з таксістам і ідучы ў гатэль. Але ля пад'езда стаялі тры белыя «фальксвагены» і дзіўна ціхі натоўп людзей. Я праціснуўся праз натоўп да дзвярэй, якія круціліся, але мяне спыніў паліцэйскі, які стаяў проста перад уваходам.
  
  
  "Нікому не дазволена ўваходзіць, сэр", – сказаў ён па-галандску.
  
  
  - Я спыніўся ў гатэлі, - сказаў я. - Што адбываецца, афіцэр?
  
  
  Ён панізіў голас, хаця тое, што ён хацеў сказаць, хутка стала для мяне ясным. Сутнасць у тым, што менш за гадзіну таму хтосьці спрабаваў падарваць сейф гатэля. Мэнэджар быў лёгка паранены, а швейцар моцна пацярпеў ад выбуху. Двое мужчын былі заўважаныя бягучымі з месца выбуху, хоць да моманту прыбыцця паліцыі і хуткай дапамогі ім удалося збегчы.
  
  
  "Ах, містэр Картэр... Я думаў, што рана ці позна сустрэнуся з вамі".
  
  
  Я паглядзеў праз плячо і нахмурыўся. Інспектар Шон вырваўся з натоўпу і паклаў мне руку на плячо. Гэта быў не самы прыязны жэст, які я мог сабе ўявіць.
  
  
  - Што я магу зрабіць для цябе, Шон? - сказаў я, спрабуючы захоўваць спакой.
  
  
  «Мне вельмі цікава, што гэтыя цяжкасці пераследуюць вас, містэр Картэр, - сказаў ён з адценнем фанабэрыстасці на вуснах. «Спачатку ў цябе сёння раніцай стрэліў снайпер. Затым у вашым гатэлі адбываецца выбух. Вельмі цікава. І вельмі дрэнна. Я спадзяюся, што вы плануеце хутка пакінуць Нідэрланды. Мне здаецца, што вы прыносіце з сабой вядомую… скажам, непрыемнасць… куды б вы ні пайшлі.
  
  
  - Я не разумею, пра што ты кажаш, Шон, - сказаў я. "Я пайшоў у гатэль Wilhelmina Gasthuis, каб даведацца, як справы ў міс Юэнь".
  
  
  - А як жа твая... сяброўка? ён спытаў. Гук яго голасу не пакідаў нічога для ўяўлення.
  
  
  «Мая дзяўчына, - сказаў я, - вельмі дрэнная. "Раніцай у яе аперацыя".
  
  
  "А дзе вы будзеце заўтра раніцай, калі я магу спытаць, містэр Картэр?"
  
  
  «Па-за краінай, інспектар. І калі вы прабачце мяне зараз, мне трэба шмат што спакаваць. Я хацеў павярнуцца, але ён усё яшчэ трымаў руку на маім плячы. "Мы назіраем за вамі, містэр Картэр", - сказаў ён, перш чым прыбраць руку. "І вельмі асцярожна, магу я дадаць, што б ні падумала міністэрства замежных спраў".
  
  
  - Гэта папярэджанне, iнспектар? Ці пагроза?
  
  
  «Я пакіну гэта вам, містэр Картэр, - адказаў Шон. «Я пакідаю інтэрпрэтацыю на ваша меркаванне».
  
  
  Ён адышоў, і мне нарэшце атрымалася ўвайсці праз якія верцяцца дзверы. Я не мог паверыць сваім вачам.
  
  
  Фае было зонай бедства.
  
  
  Калі я адкінуў у бок натоўп перапалоханых гасцей, якія спрабавалі адмовіцца ад падпіскі, усё вакол стала было цалкам знішчана. Нішто не паказвала на тое, што менш за гадзіну таму ўсё ішло гладка.
  
  
  Адміністрацыя гатэля будзе рада пачуць, што я еду, падумала я, націскаючы пальцам кнопку побач з ліфтам. Кабіне ліфта, здавалася, спатрэбілася некалькі гадзін, каб дабрацца да вестыбюля. Праз хвіліну я памчаўся па калідоры ў свой пакой.
  
  
  Я чакаў горшага, і гэта менавіта тое, што знайшоў. Ложак быў перавернуты ўверх дном, матрац быў разарваны з усіх бакоў, як знявечаны труп. Усе скрыні былі вылучаны, а іх змесціва раскідана па падлозе. Адзенне, якую я павесіла ў шафе, была раскідана па ўсім пакоі.
  
  
  Я зачыніў за сабой дзверы і пайшоў у ванную, напалову чакаючы знайсці нейкае паведамленне на… люстэрка аптэчкі, надрапанае самымі меладраматычнымі чарніламі, якія толькі можна ўявіць, крывёй. Але нічога не было: ні зачэпак, ні спехам напісаных папярэджанняў.
  
  
  Вельмі асцярожна я правёў лязом Х'юга па краі шафы і павольна выцягнуў яго з паглыблення ў пліткавай сцяне. Нарэшце, калі ўсё гэта было дастаткова аслаблена, я паклаў штылет назад у ножны, а затым асцярожна дастаў маленькую металічную скрыначку.
  
  
  Упершыню за гэты дзень я злавіў сябе на тым, што ўсьміхаюся. Да незашмараванай задняй сценкі прастакутнай адтуліны скотчам была прылеплена алюмініевая трубка з ромбамі. Я зняў стужку і адкруціў каўпачок са ўтулкі. Яркія ўспышкі святла замігцелі перада мной, як маяк святла. Дыяменты зіхацелі ўсімі колерамі вясёлкі, сотні карат, неапрацаваная, натуральная прыгажосць. Эфект быў гіпнатычны. Нейкі час я працягваў глядзець на камяні, як быццам яны былі святыя. Затым я сунуў муштук у форме цыгары ў кішэню і паставіў на месца аптэчку. Ты не дурны, Каенвар, падумаў я. Але ты таксама і не геній.
  
  
  Маё рашэнне зрабіць кароткі прыпынак у гатэлі перад паездкай у бальніцу было яшчэ больш разумным, чым я мог сабе ўявіць у той час. І ў той момант я не прасіў мэнэджара адкрыць мне сейф, таму што думаў, што Каенвар яго ўзарве. Тым не менш, я ведаў, што мушу быць максімальна асцярожны. У яго было дастаткова часу, каб прыйсці да высновы, што я паклаў камяні ў сховішча, і мне здавалася, што я ведаю, куды лепш іх пакласці.
  
  
  Таму я акуратна паклаў камяні за аптэчку, перш чым адправіцца ў лякарню, каб даведацца пра стан Андрэа. Мая здагадка была шчаслівай, і змрочная ўхмылка слізганула па маіх вуснах, пакуль я перастаўляў пакой. Каенвар сапсаваў мой чамадан, але ён не знайшоў мудрагелістай пустой прасторы, якую інжынеры ў АХ зрабілі для мяне. Я проста спадзяваўся, што тутэйшыя мытнікі такія ж сьляпыя. Бо калі б гэта было не так… ну, мне, напэўна, давялося б зноў рыхтавацца да размовы з інспектарам Шонам.
  
  
  Сабраўшы рэчы назад, я сеў на край ложка і ўзяў слухаўку. На размову спатрэбілася каля дваццаці хвілін. І калі прыйшоў час, яго голас выбухнуў у мяне ў вушах брэхам гэтак жа злосным, як удар буйнакалібернай кулі. «Што, чорт вазьмі, адбываецца, N3?» крычаў Ястраб.
  
  
  - Цяжкасці, ускладненні, - сказаў я як мага цішэй.
  
  
  - Ну, гэта мне любы ідыёт можа сказаць, - раўнуў ён. "Мой чырвоны тэлефон не маўчаў увесь дзень".
  
  
  Чырвоны тэлефон быў яго "гарачай лініяй" з Белым домам, і ён не адчуваў сябе такім ужо ўдачлівым. Я глыбока ўздыхнуў і ўвайшоў у яго, так бы мовіць, па шыю. Я распавёў Хоўку, што адбылося з самага пачатку.
  
  
  "Хто гэтая жанчына, якую ледзь не застрэлілі?" - спытаў ён, калі я растлумачыў, што адбылося за апошнія трыццаць шэсць гадзін.
  
  
  – Знаёмая… – прамармытаў я.
  
  
  «Знаёмая… мая задніца, Картэр», - крычаў ён. 'Глядзець. Я не пасылаў цябе ў падарожжа, каб падчапіць шлюха і ўсё сапсаваць ... »
  
  
  - Я ведаю, сэр.
  
  
  «Тады выявіце крыху больш абачлівасці ў будучыні. І не вінаваці мяне за мой настрой, Картэр. Але сёння я вельмі злы з усіх бакоў. Падобна, гэтыя хлопцы ў Пекіне зараз збіраюцца праводзіць свой штогадовы манеўр на мяжы з Непалам. Шэрпы павінен быць на нябёсах, са сваімі сябрамі менш чым за шэсць міль ад мяжы.
  
  
  "Якая ў мяне місія..."
  
  
  - Тым больш гэта тэрмінова, - сказаў ён. - Што ж, Нік. Што наконт…"
  
  
  - Яны спрабавалі ўзламаць сейф гатэля гадзіну назад ці каля таго.
  
  
  'А таксама?'
  
  
  - Усё ў парадку, сэр. Заўтра я адлятаю самалётам, як толькі куплю білет».
  
  
  - Вось што я хацеў пачуць. Паслухайце, з Голфілд зноў звязаліся. Ён сказаў ім, што вы ўжо ў дарозе. Яны сказалі яму, што пакінуць вам паведамленне, - я чуў, як ён корпаўся ў нейкіх паперах, - у гатэлі «Кэмп», Мараэхіці 307, недалёка ад плошчы Дурбар у Катманду. Наколькі я разумею, гэтае хіпі-месца ў цэнтры горада. Так...'
  
  
  — Трымай вочы адчыненымі, — скончыў я фразу.
  
  
  'Менавіта так.'
  
  
  - Заўтра да вечара я павінен быць у Катманду. Палёт займае ад дванаццаці да чатырнаццаці гадзін. Тады, калі ў вас ёсць далейшыя інструкцыі для мяне, сэр, я спынюся ў «Інтэркантыненталь».
  
  
  'Адзін?'
  
  
  - Так, сэр.
  
  
  - Гэта тое, што я хацеў пачуць, - адказаў ён, ціха пасмейваючыся. - Акрамя таго, калі ты вернешся, у цябе будзе дастаткова часу для такіх заняткаў.
  
  
  "Дзякуй, сэр".
  
  
  - Удалай паездкі, Нік. Дарэчы, яна была прыгожая?
  
  
  'Вельмі добрая.'
  
  
  'Я так і думаў.'
  
  
  Павесіўшы трубку, я вырашыў павячэраць у гатэлі, а не дзе-небудзь на вуліцы. Цяпер, калі супернік звярнуўся да бомбы ў апошні раз, немагчыма было прадказаць, якія яшчэ жарты ў яго былі ў рукаве. Па-першае, у мяне была праца. Адзіным спосабам завяршыць гэта было сысці з Амстэрдама. .. жывым...
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  Быў толькі адзін спосаб трапіць з Амстэрдама ў Катманду - праз Кабул, ізаляваную сталіцу Афганістана. Ведаючы гэта, я ўжо забраніраваў нумары ў «Інтэркантыненталь», як сказаў Хоўку. Адзінае, пра што мне трэба было паклапаціцца, дык гэта пра квіток на самалёт.
  
  
  На наступную раніцу я вельмі шчыльна паснедаў у якасці меры засцярогі. Пакаёўка прынесла паднос з яйкамі, рознымі гатункамі галандскага сыру, вяндлінай, чатырма лустачкамі тостаў з маслам, джэмам і салодкімі булачкамі. Я з'еў усё, што яна паставіла перада мной, і запіў дзвюма шклянкамі ледзянога малака. Кожная маці будзе ганарыцца тым, што ў яе ёсць такі сын. Я не піў каву. Ва ўсякім разе, я адчуваў сябе нядрэнна, і гэта было менавіта тое, што я хацеў.
  
  
  Калі паднос прыбралі, я працягнуў апранацца. Я выслізнуў з гатэля праз заднюю дзверы. У мяне не было намеру даваць Каенвару яшчэ адзін шанец нацэліцца на мяне, як ён гэта зрабіў напярэдадні. Будынак КЛМ знаходзіўся на музейнай плошчы, прыкладна за пятнаццаць хвілін хады ад гатэля. Франтоны зіхацелі ў яркім сонечным святле, але не было ні бляску металу, ні адлюстравання ад ствала снайперскай вінтоўкі. Тым не менш, я працягваў сачыць за навакольным асяроддзем. Неасцярожнасць азначала б верную смерць, таму што я быў упэўнены, што Каенвар не з'ехаў з горада і не збіраўся здавацца пасля ўсіх намаганняў, якія ён прыклаў, каб атрымаць каштоўнасці.
  
  
  Аднак прыгажосць дня не парушала нічога, акрамя маіх асцярог з нагоды стану Андрэа Юэнь. У той момант, калі я ішоў па Шпігельстраат, мае думкі працягвалі круціцца вакол аперацыі, якая зараз праводзілася ў Вільгельміне Гастуіс.
  
  
  А недзе ў горадзе мяне чакаў Каенвар. Калі б я толькі ведаў, дзе...
  
  
  Я забраніраваў месца ў кампаніі KLM на рэйс Амстэрдам-Тэгеран-Кабул, які вылятаў у палове трэцяга таго ж дня. З-за розніцы ў часе на ўсходзе я прыеду ў Кабул толькі наступнай раніцай. Але калі я не паеду гэтым рэйсам, мне давядзецца тырчаць у Амстэрдаме да канца тыдня. Таму я забраніраваў білеты і ўзяў таксі назад у гатэль.
  
  
  Мэнэджар стаяў за імправізаванай стойкай з павязкай на адным воку і адной рукой на перавязі. Калі б погляды маглі забіваць, я быў бы мёртвы, праз дзве секунды. "Мне не трэба гаварыць вам, містэр Картэр, - сказаў ён, узяўшы мае грошы, - што вам не будуць рады ў гатэлі, калі вы калі-небудзь вернецеся ў Амстэрдам".
  
  
  - Нічога іншага я і не чакаў, - сказаў я з жорсткай усмешкай. Затым я падняўся наверх, каб прадоўжыць зборы.
  
  
  Мне здавалася, што лепш ехаць адразу ў Схіпхол, чым забіваць час у гатэлі, таму я ўсё падрыхтаваў да ад'езду. Я зноў скарыстаўся заднім выхадам і выйшаў з гатэля праз завулак ззаду. Пакуль усё ішло добра, падумаў я.
  
  
  За маёй спіной не было ні крокаў, ні ценяў, якія ажывалі вокамгненна. У завулку пахла непрыбраным смеццем, але Каенвар не стаў хавацца за смеццевымі бакамі, каб скасіць мяне сваёй стральбой. Гук машын наперадзе прывабіў мяне ў гэты бок і прытупіў мае пачуцці. Я паспяшаўся ў гэтым кірунку, жадаючы плюхнуцца на задняе сядзенне таксі і растварыцца ў шумным натоўпе Схіпхола.
  
  
  Нейкі час здавалася, што ўсё ідзе па плане і без сучка і задзірынкі. Ніхто нават не паглядзеў на мяне, калі я злавіў таксі і зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  — У Схіпхол, калі ласка, — сказаў я кіроўцу, кучараваму маладому чалавеку, які аберуч трымаў руль і абодва вочы глядзеў у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  'Ангелец?' - спытаў ён, калі мы ўліліся ў шчыльны рух.
  
  
  "Амерыканец".
  
  
  - Выдатна, - сказаў ён. - Тады мы гаворым па-ангельску. Мне патрэбна практыка; хутка я паеду ў Амерыку. Вы едзеце сёння з Амстэрдама?
  
  
  Дзякуй богу, падумаў я. Затым услых: "Так, сёння днём". Кажучы, я не зводзіў вачэй з машын і грузавікоў ззаду нас. "Пробкі тут заўсёды такія?"
  
  
  'Не заўсёды. Але я паеду прасёлачнымі дарогамі, - адказаў ён, паварочваючы за наступным святлафорам. Менавіта тады я зразумеў, што ў некага яшчэ ёсць гэтая бліскучая ідэя. Я вырашыў трымаць рот на замку, пакуль не ўпэўніўся, што за намі сочаць. Гэта было вельмі падобна на гэта, таму што, калі мой кіроўца павярнуў налева, кіроўца цёмна-сіняга "Рэно" прарабіў той жа, здавалася б, бяскрыўдны манеўр. Хто знаходзіўся за рулём аўтамабіля, сказаць не ўдалося. Сонца свяціла яму ў вочы, а лабавое шкло было проста святлівай паверхняй, якая эфектыўна хавала твар і яго асобу. Калі гэта быў не Каенвар, то хтосьці, хто працаваў на яго, таму што пасля чатырох паваротаў запар сіні «Рэно» усё яшчэ заставаўся ззаду нас, падабалася мне гэта ці не. Я прыгнуўся і нахіліўся да кіроўцы. - Прабачце, што прычыняю вам столькі клопату, - пачаў я. "Якія непрыемнасці?" сказаў ён са смехам. «Я дзесяць разоў езджу ў Схіпхол і назад з пасажырамі. Няма праблем, павер мне.
  
  
  "Сумняваюся, што вы возіце пераследуемых пасажыраў", – адказаў я.
  
  
  'А што?'
  
  
  “За намі сочаць. Пераследуюць. Паглядзіце ў люстэрка задняга віду. Бачыш гэты сіні "рэно"?
  
  
  'Ну і што?' сказаў кіроўца, усё яшчэ не ўражаны. - Ён едзе за намі яшчэ з вуліцы Розенграхта.
  
  
  - Ты жартуеш, чувак, - сказаў ён на бездакорным амерыканскім. - Што гэта, чорт вазьмі, наогул такое? Я падумаў, што ў Сан-Францыска яму будзе добра.
  
  
  - Небяспечны жарт, - сказаў я са смехам, у якім не было гумару. «Калі ты адарвешся гэтага лайдака, ты заробіш пяцьдзесят гульдэнаў».
  
  
  Кіроўца, відавочна, правёў шмат часу з амерыканскімі хіпі, таму што ён кіўнуў і сказаў: «Дзярмо, чувак. Вы клёвы.' Затым ён націснуў на педаль акселератара, і мы рванулі наперад.
  
  
  Ён мінуў наступны паварот менш за на чатырох колах, але Renault не збіраўся так хутка здавацца. Ён з віскам загарнуў за вугал і пагнаўся за намі па вузкай брукаванай вулачцы недалёка ад цэнтра горада. Я азірнуўся, але так і не змог разглядзець, хто быў за рулём.
  
  
  Дыяменты не захоўваліся ў сейфе. Яны таксама не былі прылеплены да аптэчкі. Я павінен быў пазбавіцца ад Каенвара або ад таго, хто сеў за руль гэтага "рэно", інакш справы маглі стаць вельмі непрыемнымі для знешняй палітыкі Злучаных Штатаў і бяспекі Індыі, не кажучы ўжо пра двух дзяцей Голфілда. - Ён усё яшчэ ззаду нас? - спытаў кіроўца з ноткай нервовасці ў голасе.
  
  
  «Чорт вазьмі, ён усё яшчэ ззаду нас», - раўнуў я. - Ты не можаш пайсці крыху хутчэй?
  
  
  - Я спрабую, чувак. Гэта не Формула-1, калі вы разумееце, пра што я».
  
  
  - Так, я разумею, што вы маеце на ўвазе. І гэта не весела. Я трымаўся так нізка, як толькі мог, не зводзячы вачэй з «Рэно», які імчыць па вуліцах ззаду нас. Мой кіроўца рухаўся зігзагам, як быццам заязджаючы ў гавань на кліперы, але гэта давала нам перавагу толькі ў дваццаць-трыццаць ярдаў.
  
  
  Шыя таксіста была нацягнута, як спружына, па каўняры кашулі сцякалі кроплі поту. Хутчэй, хутчэй, падумаў я. Ну давай жа. Але хлопчык зрабіў усё, што мог. Чаму паліцыя да гэтага часу не прыйшла за намі, я яшчэ не паспеў абдумаць, таму што ў гэты момант «рэно» урэзаўся ў заднюю частку таксі. Кіроўца не справіўся з кіраваннем, кінуўся ўверх па тратуары, на дзюйм не патрапіў у вялікую вітрыну, а затым зноў апынуўся пасярод вуліцы.
  
  
  «Гэта пачынае зводзіць мяне з розуму, чувак», - крычаў ён, тузаючы руль.
  
  
  "Высадзі мяне на наступным куце", - раўнуў я ў адказ, думаючы, што мне будзе лепш ісці аднаму і пешшу. Я з усіх сіл схапіўся за край пярэдняга сядзення, калі "рэно" урэзаўся ў нас у другі раз. Мы страцілі крыло, задні ліхтар і частка бампера. Кіроўца круціў руль, нібы гуляў у рулетку, спрабуючы здзейсніць небяспечны разварот у надзеі назаўжды пазбавіцца ад Рэно і скінуць яго. Мы зноў былі ў цэнтры горада і ехалі ад аэрапорта, а не да яго. Я праверыў свой гадзіннік. Было пяць хвілін адзінаццатай.
  
  
  Вузкія звілістыя вулачкі, апісаныя ў турыстычных брашурах, праносіліся паабапал. Неахайныя хаткі з мудрагелістымі вокнамі, стракатыя вітрыны крам - усё гэта было часткай няпрошанага дэкору.
  
  
  - Дзе, чорт вазьмі, мы? Я закрычаў гэта, зусім дэзарыентаваны. - Марская дамба, - сказаў ён. ягоны голас быў цяпер высокі і ўтрапёны.
  
  
  'Дзе?'
  
  
  - Зiдейк, Зiдейк, - крычаў ён. «У квартале чырвоных ліхтароў. І вось я высаджваю цябе. Я не Джэймс Бонд, чувак, - дадаў ён, гучна лаючыся, спрабуючы перасекчы мост, прызначаны толькі для веласіпедыстаў і пешаходаў, але не для аўтамабіляў.
  
  
  Гэта была вялікая памылка.
  
  
  «Рэно» набліжаўся да нас, як раз'юшаны бык, поўны рашучасці скончыць пачатую справу. Не даязджаючы да сярэдзіны маста, таксі ўпала ў здрадлівы лейцар у выніку штуршку Рено ззаду. Мы ўвайшлі ў штопар, і мы нічога не маглі з гэтым зрабіць.
  
  
  «Падаем, чорт вазьмі», - залямантаваў таксіст, з усіх сіл спрабуючы аднавіць кантроль над машынай.
  
  
  Ён не змог.
  
  
  Наступнае, што я зразумеў, гэта тое, што мы аказаліся пасярод канала.
  
  
  Мільганула яснае блакітнае неба, каменныя фасады дамоў ля каналаў семнаццатага стагоддзя, абветраныя каваныя парэнчы моста. Затым мы патрапілі ў ваду, усё яшчэ на хуткасці, блізкай да 40 міль. Я сціснуў галаву каленамі і машына ўперлася ў масляністыя хвалі, якія плёскаліся вакол нас. На шчасце, вокны былі зачыненыя, і машына як быццам парыла. Калі б было інакш, нам было б нашмат горш.
  
  
  Кіроўца стукнуўся галавой аб руль і страціў прытомнасць. Я нахіліўся наперад і выключыў рухавік якраз у той момант, калі куля разбіла лабавое шкло і аскепкі шкла пасыпаліся на пярэдняе сядзенне. Кроў патрапіла мне ў вочы, калі я штурхнуў кіроўцу і зноў сцяўся. Яшчэ адна куля давяршыла справу, і ад ветравога шкла не засталося нічога, акрамя некалькіх вострых аскепкаў па краях.
  
  
  Каенвара я ўсё яшчэ не бачыў, але я не збіраўся сядзець і чакаць, пакуль хто-небудзь нас выловіць. І апошняя сустрэча з паліцыяй будзе азначаць, што мае праблемы далёкія ад завяршэння, асабліва калі Шон пранюхае аб гэтым апошнім інцыдэнце. Таму я, наколькі мог, ухіляўся ад лініі агню і спрабаваў усё абдумаць. Я быў упэўнены, што ў любы момант пачую гук паліцэйскай сірэны. Але пасля гэтага я пачуў толькі рэзкую бавоўну, калі чарговая куля прабіла дах таксі. Я павінен быў прыняць меры, якімі б небяспечнымі яны ні былі.
  
  
  Калі б я адчыніў дзверы, машына імгненна напоўнілася б вадой. Я не хацеў, каб жыццё таксіста было на маім сумленні, пакуль ён быў без прытомнасці на пярэднім сядзенні. Таму я апусціў акно і спадзяваўся на лепшае. Партфель будзе плыць, прынамсі, на працягу некалькіх хвілін, бо зачыненае аддзяленне служыла свайго роду рэзервуарам для паветра. Ён першы выпаў з акна. Я кінуў крыху грошай на пярэдняе сядзенне і слізгануў назад да акна. Затым мая галава і плечы, а затым і ўсё астатняе цела адправіліся па тым жа маршруце, што і мой партфель.
  
  
  Каенвар - усё ж я не быў упэўнены, ці быў гэта той, хто сядзеў за рулём "Рэно", мабыць гэта не заўважыў, бо стрэлаў не раздалося, калі я вылез з машыны. Гэта заставалася небяспечным і цяжкім, але я зладзіўся і падрыхтаваўся прыняць ледзяную ванну. Затым рушыла ўслед апусканне, і я стукнуўся аб ваду, як дзіця, які скача ў халодную сажалку.
  
  
  Было гэтак жа холадна, як я і чакаў.
  
  
  Адзенне пацягнула мяне ўніз, але я схапіўся за ручку партфеля і паплыў да маста. Некалькі мінакоў перагнуліся праз парэнчы і назіралі за маім пасоўваннем, выкрыкваючы словы ў падтрымку, як быццам яны былі гледачамі на спаборніцтвах па плаванні. Але гэта было зусім не тое, чаго я хацеў, натоўп напэўна прыцягнуў бы ўвагу цікаўнага паліцыянта.
  
  
  Цагляны мур маста зарос і быў слізкім. Я спрабаваў знайсьці, за што ўхапіцца, за што падцягнуцца. У гэты момант я пачуў выццё сірэн, як і баяўся. Кожная секунда была каштоўная, таму што, калі паліцыя зловіць мяне да таго, як я паспею на свой самалёт і ўцяку, Каенвар зноў выйдзе пераможцам з сутычкі. Так што я ўзлез наверх, што не так ужо і проста, улічваючы партфель, заціснуты ў мяне пад пахай.
  
  
  Потым я заўважыў тое, што раней не заўважаў, старыя іржавыя ўсходы ля крапасной сцяны на другім баку маста. Я зноў пагрузіўся ў цёмную ваду. Я змагаўся з алеістай вадой і смеццем, напалову аслеплены крывёю, якая ўсё яшчэ капае мне ў вочы. І вось я, нарэшце, дасягнуў ніжняй прыступкі лесвіцы. Пасля гэтага мне спатрэбілася крыху больш за дзве хвіліны, каб вярнуцца на сушу.
  
  
  Зразумела, пасярэдзіне маста быў прыпаркаваны "фальксваген" амстэрдамскай паліцыі. Натоўп мінакоў павялічыўся. Людзі крычалі і паказвалі на таксі на ніжнюю частку маста, дзе я павінен быў знаходзіцца. Адзін з афіцэраў ужо плыў у бок таксі. Я пабег, не збіраючыся сядзець і чакаць запрашэння ў паліцэйскі ўчастак.
  
  
  Я прамок да ніткі. Першае, што мне трэба было зрабіць, гэта ўзяць сухое адзенне, таму я агледзеўся ў пошуках шыльды з надпісам «пральня».
  
  
  Але замест таго, каб знайсці гэтае ці нешта падобнае і гэтак жа эфектыўнае, я знайшоў забойцу, які хаваецца ў цені дамоў, па-за полем зроку паліцыі.
  
  
  На шчасце, я ўбачыў яго раней, чым ён мяне. Калі б было наадварот, усё стала б нашмат складаней, чым было да гэтага часу. Гэта быў нехта іншы, а не Каэнвар: яшчэ адзін з яго таварышаў. Гэты быў падобны на мускулістага былога марака, з вушамі колеру каляровай капусты, зламаным носам і рэвальверам S&W, мадэль 10. А . Мне не хацелася спрачацца з нумарам 38, таму я нырнуў на ганак нейкага дома ля канала.
  
  
  - Шукаеце кагосьці канкрэтна? раптам прашаптаў мне на вуха голас, за якім рушыла ўслед мільганне вільготнай мовы.
  
  
  Я павярнуўся і апынуўся твар у твар з маладой жанчынай з вялікай колькасцю румяны і ў светлай парыку. Яна выскаліла зубы ў смеху і, шчоўкнуўшы языком, паклікала мяне далей, на цёмны ганак. Я забыўся, што гэта сэрца квартала чырвоных ліхтароў, але цяпер я ўспомніў пра гэта, і ў маёй галаве пачаў фармавацца іншы план.
  
  
  'Колькі?' - спытаў я, не губляючы больш часу. Было 11:03 раніцы. Мой самалёт вылецеў у 1.30. У білеце было дакладна пазначана папярэджанне аб тым, што пасажыры павінны знаходзіцца ў аэрапорце як мінімум за гадзіну да вылету. Так што гэта будзе на грані, у гэтым не было ніякіх сумневаў.
  
  
  - Трыццаць гульдэнаў табе... без лішніх слоў, - без ваганняў сказала яна. Мая мокрая вопратка і ўздых у маёй галаве відавочна нічога ёй не зрабілі.
  
  
  "Я дам табе пяцьдзесят, калі ты зробіш сёе-тое для мяне".
  
  
  «Залежыць ад таго, - адказала яна, як сапраўдны прафесіянал.
  
  
  Я паклікаў яе да краю ганка і паказаў на саўдзельніка Каенвара; яго рэвальвер S&W тырчаў з-пад грубай ваўнянай курткі. - Бачыш таго чалавека са зламаным носам і пакамячаным тварам?
  
  
  - Ты ж не маеш на ўвазе нас траіх? - сказала яна з яўнай цікаўнасцю ці яўнай агідай, таму што выраз яе твару заставаўся неспасціжным.
  
  
  Я пакруціў галавой. — Я проста хачу, каб ты пайшла і паразмаўляла з ім, адцягнула яго, пакуль я не знікну. Ты разумееш?' Я выцер кроў з твару. Яна адразу ўсё зразумела і сказала: "Вядома, за семдзесят пяць гульдэнаў".
  
  
  - Сто, каб пераканацца, што ты добра працуеш. У любым выпадку, адцягвайце яго ўвагу.
  
  
  Яна ўспрыняла гэта амаль як асабістую абразу. Але грошы змянілі яе карэнным чынам. Яна сунула грошы ў станік, як быццам адабрала цукерку ў дзіцяці. Дэманстратыўна калыхаючы сцёгнамі, яна выйшла на вуліцу, гатовая згуляць сваю ролю ў поўнай меры. Калі б гэтая маленькая хітрасць не спрацавала, у мяне сапраўды былі б занятыя рукі, таму што Вільгельміна была такой жа мокрай, як і я. Пакуль яна была мокрай, яна была бескарысная. І зараз не было часу разбіраць яе, выціраць насуха, а потым збіраць назад.
  
  
  Прыходзілася спадзявацца на сваю вынаходлівасць, свае голыя рукі і, магчыма, у выпадку неабходнасці, на Х'юга. Але я не хацеў выкарыстоўваць нічога з гэтага, калі гэта залежала ад мяне. Пакуль мой дар, пасланы Богам, добра згуляе сваю ролю ў гэтых сотнях мячоў, усё, што мне трэба будзе зрабіць, гэта знайсці пральню самаабслугоўвання.
  
  
  З-за вугла ганка і назіраў, як яна ідзе па вуліцы, гатовая адыграць сваю ролю.
  
  
  Спачатку здавалася, што саўдзельнік Каенвара на гэта не трапіцца. Ён сказаў нешта па-галандску, словы былі занадта далёкімі, каб іх можна было зразумець. Але яго дзеянні казалі гэтак жа яснай мовай і крыху пазней мне ўсё вельмі ясна растлумачылі. Я бачыў, як ён адштурхнуў яе грубым, непрыязным штуршком. На шчасце, яна была смелай і не збіралася дазволіць сябе адапхнуць. Яна правяла пальцамі ўверх і ўніз па яго спіне і ўстала перад ім, загароджваючы яму агляд. Я чакаў гэтага. Я выскачыў з ганка, не спыняючыся, пакуль не дасягнуў бяспечнага завулка праз дарогу.
  
  
  Усё павінна было прайсці добра.
  
  
  Але гэта было ня так.
  
  
  Я быў ужо на паўдарогі ўніз па вуліцы, калі ўвагу злыдня прыцягнуў хрыплы аўтамабільны гудок. Ён азірнуўся праз плячо, нягледзячы на ??ўсе намаганні прастытуткі, каб утрымаць яго ўвагу сваім сакавітым і ўзбуджальным целам. Нашы погляды сустрэліся, і праз секунду ён палез у куртку за сваім «сміт-і-весонам».
  
  
  Я не стаў чакаць нейкага феерверка, дэманстрацыі яго смяротнай стральбы.
  
  
  На гэты раз блізкасць паліцыі дала мне некаторую перавагу. Памагаты Каенвара трымаў палец пад кантролем; ён не збіраўся страляць, калі паліцыя знаходзілася так блізка. Але, відаць, яго гэта моцна непакоіла, бо ён пабег за мною, і яго гулкія крокі трывожным рэхам аддаваліся ў маіх вушах. Я ўжо быў у завулку, калі пачуўся першы прыглушаны стрэл, які прасвістаў у дзюйме над маёй галавой. Я кінуўся плазам на зямлю, але ён не стрэліў у другі раз. Ён рызыкнуў сваім стрэлам, і я выказаў здагадку, што зараз ён баіцца зрабіць яшчэ адзін промах.
  
  
  - Уставай, - прашыпеў ён скрозь зубы па-ангельску, нібы запазычыўшы манеру з некаторых фільмаў Джорджа Формбі. Але ён зусім не быў падобны на ліліпута ў мехаватай вопратцы. Я падняўся на ногі, адчуваючы, як маё цела напружылася для першага дзеяння.
  
  
  Стогн, які я пачуў праз некалькі імгненняў, быў падобны музыцы для маіх вушэй. Рэвальвер S&W гучна ўрэзаўся ў брук. Я нанёс удар ча-кі ў бок, з-за чаго мая левая нага патрапіла яму ў сонечнае спляценне. Ён сагнуўся напалову ад раптоўнага моцнага болю, і я нанёс яму серыю ўдараў, на гэты раз у пахвіну.
  
  
  Мабыць, я пашкодзіў яму пахвіну, таму што яго твар стаў белы, як снег. Ён пахіснуўся, закінуў рукі на пахвіну і паваліўся на камяні, як куча старога бруду. Наступным рушыў услед просты, але пышна выкананы прыём ча-кі, лэбавы ўдар, які з сакрушальнай сілай абрынуўся на яго шыю. Шыйныя пазванкі яшчэ не зламаліся, але гэта было страшэнна блізка.
  
  
  «Цябе цяжка збіць з ног, сябар», - сказаў я, працягваючы практыкаванне з раптоўным ударам нагой па яго галаве. Той быў цудоўны. Усе асабовыя косці здаваліся зламанымі, а яго твар набыў ярка-фіялетавы колер. Ён здзейсніў памылку, прычыніўшы рукамі зламаную сківіцу і пакінуўшы неабароненымі ныркі. Гэта было вельмі прывабна для наступнага ўдару, з акрываўленага рота пасля якога палілася зялёная, падобная на жоўць ваніты.
  
  
  Для такога магутнага чувака ён мала што рабіў, каб абараніць сябе. Я не павінен быў так зазнавацца, таму што адразу пасля гэтага ён схапіў мяне за шчыкалатку, ухапіўся за яе і пацягнуў мяне на зямлю. Але ненадоўга, калі мне яшчэ ёсць што сказаць на гэты конт. У той момант, калі мае ногі пада мной склаліся напалову, я апусціў руку, як касу. Край маёй далоні прызямліўся на яго пераноссе. Унутраная структура носа, насавая костка, сама пераноссе ператварыліся ў крывяністую масу. Кроў лінула яму ў твар, асляпіўшы яго. У любым выпадку, ён не выглядаў занадта свежым, але гэта перасягнула ўсё.
  
  
  Ён жаласна застагнаў, але мне было не да жалю. Ён бы забіў мяне, і ён спрабаваў зрабіць гэта з таго моманту, як я сеў у таксі. Цяпер я хацеў скончыць працу, якую ён пачаў, і заняцца сваімі справамі.
  
  
  Усё, што мне заставалася, гэта ўдар пад падбародак, які я выканаў у імгненне вока. Жаласны стогн, апошні стогн, які ён выдаў, пазбавіў яго ад пакут. Шыйныя пазванкі зламаліся напалам, і злыдзень упаў мёртвым.
  
  
  Задыхаючыся, я ўстаў. Ён не ўяўляў сабой прыемнага відовішча. Але маё купанне ў канале таксама не было такое прыемнае. Яго мова высоўваўся з акрываўленага рота. Частка яго асобы ператварылася ў крывавае жэле. Там, дзе калісьці была складаная структура з костак і плоці, цяпер была не што іншае, як сырая лалава-чырвоная мякаць, падобная на ўнутраную частку інжыра.
  
  
  Я адхіснуўся, мой партфель быў прыціснуты да мяне. Мне спатрэбіцца нешта большае, чым пральня самаабслугоўвання, каб змыць кроў з рук і змыць пах смерці з адзення.
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  Цяпер было 11:17. Мне спатрэбілася каля чатырнаццаці хвілін, каб скончыць яго жыццё, ад пачатку да канца. Калі я дайшоў да кута завулка, шлюха паклікала мяне наўздагон. Яе твар збялеў, як мел, калі яна ўбачыла мерцвяка пасярод завулка.
  
  
  — Усё роўна, — крыкнуў я і знік з вачэй.
  
  
  Праз тры кварталы і прыкладна праз тры хвіліны я знайшоў пральню. Грошы гавораць на ўсіх мовах, і праз некалькі хвілін я быў загорнуты ў свярбячую ваўняную коўдру, а маё адзенне высахла. Я змог змыць кроў з асобы. Парэзы былі шматлікія, але павярхоўныя. Я зачасаў валасы наперад, каб пакрыць большую іх частку, і спадзявалася, што яны зажывуць гэтак жа хутка, як звычайна. Але гэта, у канчатковым рахунку, было маім апошнім клопатам.
  
  
  Мне трэба было ехаць у аэрапорт і яшчэ прайсці мытню. Гэта было гэтак жа непрыемна, як думаць аб Каенвары, думаць аб поспеху або правале аперацыі Андрэа.
  
  
  'Колькі?'
  
  
  Я спытаўся ў уладальніка пральні, калі ён увайшоў у задні пакой, каб паглядзець, як я гэта раблю. «Дзесяць хвілін, пятнаццаць хвілін. Я раблю, што магу, - адказаў ён.
  
  
  - Ў вас ёсць тэлефон?
  
  
  'Што?'
  
  
  'Тэлефон?' - паўтарыў я, стараючыся не рыкаць, калі заўважыў, што маё цярпенне на зыходзе.
  
  
  - Так, так, вядома. Гук у яго голасе выдаў яго нявыказаную страх. Ён паказаў мне за спіну, дзе старадаўняя чорная прылада была напалову схавана пад кучай несціранага адзення. Ён застаўся на месцы, цалкам увасабляючы самаздаволенне галандцаў.
  
  
  Я паклаў руку на слухаўку і паглядзеў на яго. Мой выраз выдавала ўсё. Ён паглядзеў на мой зранены лоб, маё цела, захутанае ў коўдру, і хутка схаваўся за парай фіранак, якія вельмі эфектна падзялілі краму на дзве часткі.
  
  
  Затым я патэлефанаваў у даведачную, атрымаў нумар Вільгельміны Гастуіс і паглядзеў на свой наручны гадзіннік. На маім Ролексе было 11:27.
  
  
  - Вільгельміна Гастуіс, - сказаў голас на іншым канцы провада.
  
  
  «Так, я тэлефаную наконт міс Андрэа Юэнь. Ёй зрабілі аперацыю сёння раніцай.
  
  
  "Адзін момант, калі ласка", – адказала жанчына на іншым канцы провада. "Я праверу."
  
  
  Я бяздумна пацягнуўся за цыгарэтай і нічога не адчуў, акрамя валасоў на грудзях і калючай ваўнянай коўдры. Я стомлена ўсміхнуўся сам сабе. Як толькі я сяду на гэты рэйс, са мной усё будзе ў парадку, падумаў я, але тым часам здавалася, што гэтая жанчына вечна не можа вярнуцца да тэлефона.
  
  
  - Прабачце, што прымусіла вас чакаць, - сказала яна нарэшце. - Але аб выніку яшчэ рана казаць.
  
  
  "Каб даведацца, які вынік?"
  
  
  «Вынікі аперацыі міс Юэнь», - адказала яна звычайным тонам. «Яна да гэтага часу не выйшла з наркозу».
  
  
  - Вы можаце спалучыць мяне з доктарам Бутэнсам? Гэта вельмі важна. У адваротным выпадку я б не турбаваў вас.
  
  
  "Я пагляджу, што я магу зрабіць для вас", сказала яна, яе голас абяцаў толькі мінімум намаганняў. Так што я зноў пачаў чакаць. Цяпер было 11:31.
  
  
  "Добры дзень, доктар Бутэнс, гэта Картэр", - паспешна сказаў я праз некалькі хвілін. Нікалас Картэр. Я размаўляў з вамі ўчора днём, калі вы памятаеце.
  
  
  - О так, вядома, - сказаў ён гэтак жа ласкава і ветліва, як і напярэдадні.
  
  
  'Як яна гэта робіць?'
  
  
  Цішыня такая густая, што яе можна разразаць нажом. 'Прывітанне? Доктар Бутэнс?
  
  
  - Так, я ўсё яшчэ тут, містэр Картэр, - сказаў ён з адценнем стомы ў голасе. «Сёння раніцай мы змаглі дастаць кулю. Але нельга дакладна сказаць, ці акрыяе яна. Вы павінны паверыць мне, калі я кажу вам, што яшчэ занадта рана казаць штосьці напэўна.
  
  
  - Калі ты зможаш гэта зрабіць? - спытаў я, адчуваючы, як мой маральны стан падае да новага мінімуму.
  
  
  'Можа быць сёння ўвечары. Заўтра раніцай самае большае. Мы зрабілі, што маглі..."
  
  
  - Я ў гэтым не сумняваюся, доктар. Дзякуй вам за ўсё, і я ўпэўнены, што міс Юэнь таксама».
  
  
  "Калі б вы маглі патэлефанаваць мне заўтра," пачаў ён.
  
  
  Я перапыніў яго: «Я не думаю, што змагу гэта зрабіць, доктар Бутэнс. Я еду з Амстэрдама. І я машынальна зірнуў на гадзіннік у соты раз. - Я еду крыху менш чым праз дзве гадзіны. Але вы перадаеце маё паведамленне, ці не так?
  
  
  - Натуральна. Мне шкада, што я не магу паведаміць вам... навіны лепей, містэр Картэр.
  
  
  "Мне таксама шкада".
  
  
  Мае туфлі ўсё яшчэ былі мокрымі, але я нічога не мог з гэтым зрабіць. Прынамсі, у астатнім усё было суха і больш-менш прэзентабельна. Я зноў сабраў чамадан, падзякаваў уладальніку бізнесу і зноў апынуўся на вуліцы.
  
  
  Калі вам трэба таксі, вы ніколі не знойдзеце яго. Я паспяшаўся назад праз Зэйдзейк на Ніўмаркт. Праз хвіліну ці дзве ў мяне было таксі, якое было гатова адвезці мяне ў Схіпхол.
  
  
  Цяпер было 11:53.
  
  
  - Як доўга ехаць да Схіпхола? - спытаў я кіроўцы.
  
  
  "Каля дваццаці хвілін".
  
  
  Адзіным транспартным сродкам, які рухаўся за намі, быў грузавік. Я думаў, што заслужыў крыху адпачынку зараз. Але калі я апусціўся на сядзенне, у мяне завуркатаў ў жываце. Нягледзячы на ??шчыльны сняданак, гэта быў відавочнай прыкметай таго, што мне трэба што-небудзь паесці. Калі не... але не, я б не сядзеў і не думаў пра гэта, калі б гэта залежала ад мяне.
  
  
  Але пробкі на шляху ў Схіпхол мала спрыялі майму душэўнаму стану. Я нерваваўся і напружваўся і спрабаваў адвесці погляд ад гадзінніка, але беспаспяхова. Праз дзесяць хвілін усё скончыцца, а пакуль нічога не заставалася рабіць, як глядзець проста наперад і спадзявацца, што маё шчасце працягнецца.
  
  
  На шчасце, гэта было добра.
  
  
  Гадзіны ў аэрапорце пераскочылі на 12:29, калі я паставіў свой чамадан на мытную праверку і глыбока ўздыхнуў. «Якраз своечасова, сэр», - сказаў супрацоўнік авіякампаніі, узяўшы мой білет і ўзважыўшы чамадан.
  
  
  - Скажы мне сёе-тое, - сказаў я са стомленай усмешкай. "Ці ёсць у мяне яшчэ час патэлефанаваць каму-небудзь і прынесці што-небудзь паесці?"
  
  
  "Баюся, вам зараз трэба прайсці мытню, але ў зале вылету ёсць тэлефоны і буфет".
  
  
  'Дзякуй. Я гэта запомню. Інакш мой страўнік нагадаў бы мне.
  
  
  Я хацеў пагаварыць з Хоўкам, калі ў мяне будзе час. Але што яшчэ больш важна, я павінен быў дапоўніць свой сняданак нечым сытным, нечым, што было прыемным і цяжкім для страўніка, пакуль абед не быў пададзены ў самалёце. Я ўжо адчуў надыходзячую лёгкую млоснасць, выкліканую пачуццём голаду. План, які я распрацаваў, відаць, праваліўся, нягледзячы на ўсе прынятыя мной меры засцярогі.
  
  
  Але спачатку мне прыйшлося разабрацца з мытняй... млоснасцю, стомленасцю, чым заўгодна.
  
  
  Я адчуваў сябе эмігрантам, які прыбыў на востраў Эліс і сутыкнуўся з платамі, дарогамі і вялікай колькасцю знакаў, чым я хацеў чытаць. Гэта было падобна на Radio City падчас святаў, калі сотні людзей выстройваліся ў чаргу, каб не прапусціць гэтае шоў. Галандскія звычаі. Было цяжка цярпець, калі страўнік гучна пратэставаў, а скура набывала колер зялёнага сыра. Тым не менш, у мяне не было выбару, акрамя як прайсці серыю праверак.
  
  
  «Ваш пашпарт, калі ласка», - праз імгненне сказаў ахайна апрануты чыноўнік.
  
  
  Ён быў вельмі ветлівы, і я ўсміхаўся так цярпліва, як толькі мог. Я не вельмі добра гуляю, але я не думаю, што вельмі добра перадаў сваю ўхмылку ці адсутнасць здзіўлення, калі выявіў, што гляджу проста ў здзіўленыя вочы інспектара Шона.
  
  
  - Такім чынам, мы зноў сустрэліся, - сказаў я, пастукваючы па палях неіснуючага капялюша ў жэсце насмешлівай павагі.
  
  
  "Сапраўды, містэр Картэр", - адказаў ён гэтак жа прафесійна, як прастытутка ў "Зедийка" некалькі гадзін таму.
  
  
  — Ну, свет цесны, — працягнуў я, з усіх сіл імкнучыся стрымаць самаўпэўнена ўсмешку.
  
  
  - Не зусім, - сказаў ён з задавальненнем. «Наогул, дык я гэта і задаволіў».
  
  
  «О, накшталт развітальнай вечарынкі для аднаго з вашых каханых турыстаў, ці не так?»
  
  
  - Не зусім так, містэр Картэр. Але я ўпэўнены, што вы не будзеце супраць адказаць на некалькі пытанняў. Яго голас не даў мне зразумець, што ён хоча ад мяне далей.
  
  
  "Калі я не спазнюся на свой самалёт, інспектар", - сказаў я. "Але я не думаю, што мне ёсць што сказаць, калі вы не хочаце пачуць маё сумленнае меркаванне аб праблемах, звязаных з вытворчасцю соі або прэзідэнцкімі выбарамі ў Злучаных Штатах".
  
  
  Бесклапотна і не забаўляючыся, ён паклаў руку мне на плячо і паказаў на двух мужчын у форме, якія былі ў межах чутнасці.
  
  
  - Паслухай, Шон, - сказаў я, калі двое дужых мытнікаў падышлі да мяне. "Што на самой справе адбываецца?"
  
  
  «Ну, містэр Картэр, - сказаў ён як заўсёды самаздаволена, - некаторыя з маіх людзей паведамілі сёння раніцай аб даволі дзіўным здарэнні».
  
  
  - Дык якое гэта мае дачыненне да мяне?
  
  
  «Можа быць, нічога. Але... можа, і ўсё, - адказаў ён. - Вядома, ты не памятаеш, як плаваў сёння раніцай каля Зэйдзейка, ці не так?
  
  
  'Што?' — сказаў я, з усяе сілы стараючыся, каб гэта гучала як мага больш пераканаўча, нават нягледзячы на тое, што вакол майго каўняра выступіў пот, а мая млоснасць узмацнілася ўтрая, калі не болей. «На Гелдэрсе Кадэ ў вадзе знайшлі машыну. Таксі. Кіроўца сказаў, што падабраў на Херэнграхце чалавека, амерыканца, які хацеў, каб яго адвезлі ў Схіпхол.
  
  
  'А далей?'
  
  
  - А вы - амерыканец, у якога быў пакой на Херэнграхце, гэта значыць да сённяшняй раніцы. Больш за тое, апісанне пасажыра, якое ён даў, дакладнае».
  
  
  "Што правільна?"
  
  
  "Ну, вы, вядома, містэр Картэр," сказаў ён. «Тады ў нас ёсць той выпадак са знявечаным целам, якое мы знайшлі недалёка ад месца аварыі».
  
  
  - Ты ж не хочаш абвінаваціць мяне ў гэтым, ці не так? - сказаў я як мага больш пакрыўджана.
  
  
  «Вядома, не, містэр Картэр», — запэўніў мяне Шон з ледзь замаскіраваным сарказмам і злосным і нячулым голасам. “Як ты можаш так думаць? Я толькі прапаную вам суправаджаць гэтых двух паноў... - Адной рукой ён паказаў на двух мытнікаў, якія стаялі побач з ім. "Рабіце ў дакладнасці, як яны кажуць".
  
  
  Я і раней меў справу з ганарыстасцю такіх людзей, як палітыкі і фінансісты, як з маленькай рыбкай у вялікай сажалцы, але ніколі не з такімі ўпартымі супрацоўнікамі праваахоўных органаў. Вы нешта даведаецеся, паверце мне.
  
  
  - Калі гэта тваё апошняе слова... - пачаў я.
  
  
  - Так, - коратка сказаў ён. Затым ён хутка загаварыў з двума мытнікамі і бездапаможным і няшчасным Нікам Картэрам.
  
  
  Мяне адправілі ў маленькі асобны пакой недалёка ад таго месца, дзе мяне падабралі. Мой чамадан прыбыў праз хвіліну.
  
  
  Двое мытнікаў выглядалі як два былыя прызавыя змагары, хоць я не збіраўся ні ў чым з імі мерацца. У пакоі быў стол, крэсла. Нічога болей. Ён быў ярка асветлены. Я ўзяў крэсла, хоць мне яго не прапанавалі, паклаў рукі на калені і пастараўся забыць сваё вартае жалю становішча.
  
  
  Шэн гуляў не толькі ў злую гульню, але і ў небяспечную.
  
  
  Уся Заходняя Еўропа пацерпіць, калі Кітай захопіць Непал. Тады нельга было сказаць, што гэта магло азначаць для ўсяго заходняга свету. Нажаль, мір Шона быў нашмат менш і абмяжоўваўся толькі гарадской рысай Амстэрдама. Яго погляд распасціраўся крыху далей, чым Эйсселмер на поўначы і жылое гета Бейлмермер на поўдні. De Zeedijk быў тады недзе пасярэдзіне, у цэнтры сваёй юрысдыкцыі.
  
  
  Адзінае, што мяне здзівіла, гэта тое, што ён не ўмешваўся. Не тое каб мне гэта спадабалася ў адваротным выпадку, але мне здалося дзіўным, што пасля ўсяго, што ён прыклаў да намаганняў, каб знайсці мяне, ён зараз адступіў і пакінуў брудную працу іншым. Магчыма, такія былі мытныя правілы, але ў мяне было мала часу пра гэта падумаць, бо ў гэты момант у мяне папрасілі ключ, каб адчыніць партфель.
  
  
  Надышоў момант ісціны.
  
  
  Сам партфель быў яшчэ вільготным, але двух бясстрашных і негаваркіх мытнікаў гэта, падобна, не збянтэжыла. Адзін не зводзіў з мяне вачэй-пацерак, як быццам баяўся, што я паспрабую збегчы, а іншы адкрыў партфель і дастаў усё, што было ўнутры. Трэба сказаць, што зрабіў ён гэта акуратна, бо зноў акуратна склаў адзенне, пераканаўшыся, што ў ім няма нічога ў сэнсе кантрабанды.
  
  
  Гэта працягвалася каля дзесяці хвілін, пакуль усё, што я пакаваў у верхнюю бачную прастору валізкі, не было выяўлена і абшукана. Я сядзеў на прамым драўляным крэсле, назіраючы за ўсім уяўленнем з пустым і абыякавым выразам твару. Але калі мытнік правёў цікаўнымі пальцамі па краях брызентавага пакрыцця, я забыўся пра сваю млоснасць і мімаволі злёгку нахіліўся наперад на сваім сядзенні.
  
  
  Ён ведаў, што робіць, хоць я і старалася не даць яму зразумець па незацікаўленым выразе асобы. На імгненне здалося, што ўсё скончыцца без далейшых цяжкасцяў, але мой аптымізм аказаўся заўчасным. Пачулася слабая, але выразна чутная пстрычка. Інспектар хутка загаварыў са сваім напарнікам, які стаяў побач з ім, пакуль ён працягваў здымаць тое, што спачатку здавалася дном. Калі б ён падняў чамадан са стала, розніца ў вазе дала б выразную прыкмету, але чамадан застаўся на месцы, а я прымусіў сябе сесці нерухома, нервова прыляпіўшыся да свайго месца.
  
  
  Унутраны механізм зноў гучна пстрыкнуў, а затым раздаўся адзін з самых шумных уздыхаў, калі-небудзь чутых па гэты бок Атлантыкі. Вочы мужчыны загарэліся, як меч праведнасці, калі два пальцы ўхапіліся за дно і вырвалі яго. Утоены адсек больш не быў утоены. Але ўявіце сабе іх расчараванне, калі ён выявіў, што глядзіць толькі на чарговае палатно.
  
  
  Адчыненая цяпер прастора багажніка была зусім пустая; там не было нічога ў духу зброі ці неапрацаваных каштоўных камянёў, тым больш алмазаў. Віншую, я ўсміхнуўся сам сабе. Праца тэхнікаў АХ былі нават прыгажэй, чым вы думалі. Мала таго, што паспрабавалі змайстраваць патаемны адсек, дык яшчэ і зрабілі так, што ў фальшдоне было два месцы, а не адно, як цяпер думалі мытнікі.
  
  
  Калі б яны паглядзелі далей, я не сумняваюся, што знайшлі б схаваны механізм, з дапамогай якога можна было б адкрыць апошняе аддзяленне. Там я схаваў Вільгельміну, Гюго і П'ера, а таксама яшчэ некалькі рэчаў для маёй бяспекі. Але я не паклаў брыльянты ў партфель, таму што не збіраўся рызыкаваць іх выяўленнем.
  
  
  Расчараваўшыся, інспектар зачыніў дно. Яго маўчанне, маўчанне яго партнёра, непакоіла мяне. Мне здавалася, што я далёка не вольны, падабаецца мне гэта ці не. Маё адзенне і туалетныя прыналежнасці былі акуратна складзеныя назад і, нарэшце, зноў зачыненыя. Я хацеў устаць са свайго месца, хаваючы пачуццё палягчэння, калі чалавек, які фактычна праводзіў расследаванне, жэстам паказаў мне на месца.
  
  
  "Калі ласка, распраніцеся, містэр Картэр", – сказаў ён пасля таго, як прашаптаў свайму партнёру. "Для чаго?"
  
  
  - У інспектара Шона ёсць падставы меркаваць, што вы былі з ім не зусім сумленныя. Калі ласка, рабіце тое, што вам гавораць, - ён паглядзеў на гадзіннік, - інакш вы спозніцеся на свой самалёт». Нішто б не раззлавала мяне больш. Але спрачацца з імі было бескарысна. Яны былі галоўныя, а не я.
  
  
  Таму я ўстаў і зняў куртку. За цёмным блэйзерам рушылі ўслед цёмна-сіні гальштук і цёмна-сіняя кашуля егіпецкай вытворчасці. Затым прыйшоў рамень з кракадзілавай скуры з залатой спражкай ручной працы, падарунак ад маладой дзяўчыны, чыё жыццё я выратаваў некалькі месяцаў таму падчас камандзіроўкі ў Нью-Дэлі. Я расшпіліў маланку і зняў штаны з лёгкай камвольнай пражы, зробленай па маім указанні кампаніяй Paisley-Fitzhigh у Лондане.
  
  
  Калі я здымаў чаравікі, адзін з мытнікаў сказаў: "Яны мокрыя", як быццам толькі гэта і было прычынай, каб мяне арыштаваць.
  
  
  «У мяне потныя ногі», - змрочна адказаў я, здымаючы шкарпэткі і засоўваючы вялікія пальцы за пояс трусоў.
  
  
  "Калі ласка, - працягваў ён, - і гэта таксама", прымушаючы мяне стаяць голым, пакуль кожны прадмет адзення аглядаецца і пераглядаецца.
  
  
  Яны нічога не маглі знайсці, акрамя пуху з маіх кішэняў і дробязі. Але яны яшчэ не збіраліся здавацца. Поўнае прыніжэнне наступіла праз некалькі хвілін, калі я зразумеў, што павінен быў адчуваць чалавек, калі яго прымусілі нахіліцца і рассунуць ягадзіцы. Затым мае зубы былі агледжаны, як калі б я быў канём, прададзенай таму, хто больш заплаціць.
  
  
  Яны не знайшлі таго, што шукалі, і я прыклаў больш намаганняў, каб схаваць гэта ад іх дапытлівых вачэй, чым яны маглі сабе ўявіць.
  
  
  Да таго часу, калі яны скончылі з гэтым, у мяне так кружылася галава, што я ледзь мог стаяць на нагах. "Вы не занадта добра выглядаеце, містэр Картэр", - сказаў адзін з мытнікаў з усмешкай, якую я спрабаваў ігнараваць.
  
  
  - Гэта з-за вашай выдатнай галандскай гасціннасці, - сказаў я. - Магу я зараз апрануцца, джэнтльмены?
  
  
  'Ну вядома. Мы болей не будзем вас затрымліваць. На жаль, мне не ўдалося ўбачыць твар Шона, калі ён пачуў дрэнныя навіны. Але гэта гульня, я думаю. Акрамя таго, я быў занадта заняты, набіваючы сябе кракетамі ў чаканні, калі мяне пераправяць на іншы бок акіяна, каб турбавацца аб расчараваным і непрыемным інспектары. У мяне было дзесяць хвілін да пасадкі. Пасля ўсяго, праз што я прайшоў, я быў асцярожны, каб не спазніцца на свой самалёт.
  
  
  Калі мяне, нарэшце, злучылі з Хоўкам, я хутка паінфармаваў яго пра апошнія падзеі. "Не магу паверыць, што за гэтым стаіць шэрпы", - сказаў ён пасля таго, як я расказаў яму, што адбылося з таго часу, як я зрабіў памылку, устаўшы раніцай з ложка. Яны нічога не атрымаюць, забіўшы цябе, Нік. Дарэчы, ці ўдалося вам...
  
  
  - Толькі што, - сказаў я. - Але мне ўдалося. Яны ў бяспецы.
  
  
  'Выдатна.' І я мог бачыць, як ён усміхаецца за сваім сталом за тры тысячы міль адсюль.
  
  
  «Справа ў тым, - працягваў я, - што Коенвар хацеў бы, каб я быў ліквідаваны, чым выканаў здзелку. І гэта непакоіць мяне. Як вы думаеце, урад Непала мог даведацца пра гэта і падаслаў Каенвара, каб перахапіць мяне? Калі місія не праваліцца, шэрпы атрымае ўсе грошы, неабходныя для пакупкі рыштунку. Прынамсі, яны так думаюць.
  
  
  "Гучыць даволі надумана, калі вы спытаеце мяне," адказаў ён. "Хоць у гэтым відзе бізнесу магчыма ўсё".
  
  
  - Скажы мне яшчэ сёе-тое, - ціха сказаў я.
  
  
  «Важна тое, што вы справіліся, прынамсі, да гэтага часу. Я пагляджу, ці не змагу я прыдумаць што-небудзь, што магло б дапамагчы табе. Пачнём з таго, што палітычная сітуацыя там даволі нявызначаная. У мяне ёсць некалькі кантактаў, якія маглі б праліць святло на тое, што адбылося. Я выцісну крыху інфармацыі. Проста патрэбны час, вось і ўсё.
  
  
  "Гэта адна з тых рэчаў, якіх нам крыху не хапае", — сказаў я.
  
  
  - Ты выдатна спраўляешся, Нік. Мне давяраюць усё ў свеце, - адказаў мой начальнік, рэдкі камплімент, які не застаўся незаўважаным. — Справа ў тым, што я нешта чуў пра нейкія разлады ў каралеўскім доме, пра нейкую крыважэрную міжусобіцу. Нам давядзецца капнуць крыху глыбей, але, можа быць, гэта дапаможа зразумець, у чым заключаецца цяжкасць.
  
  
  У гэты момант я пачуў, як мой рэйс выклікаюць па гучнай сувязі.
  
  
  Прыйшлося завяршыць выклік. Мой рот усё яшчэ быў поўны ежы, і мая млоснасць часова знікла.
  
  
  «Я звяжыцеся з вамі зноў, калі прыеду ў Кабул. Але калі вы што-небудзь знойдзеце, я буду ўдзячны, сэр. Хтосьці пойдзе на шматлікае, каб дабрацца да мяне раней, чым шэрпы. І я хацеў бы ведаць чаму.
  
  
  'І хто.'
  
  
  - Я таксама так думаю, - сказаў я.
  
  
  "Я буду выкарыстоўваць усе існуючыя ў маім распараджэнні каналы", - сказаў ён. "Дарэчы… як там падстрэленая дзяўчына?"
  
  
  - Ёй зрабілі аперацыю сёння раніцай, - сказаў я.
  
  
  'І што?'
  
  
  "Яны не даведаюцца, якія яе шанцы, да заўтрашняй раніцы".
  
  
  ' Мне шкада гэта чуць. Але я ўпэўнены, што вы зрабілі для яе ўсё, што маглі, - сказаў ён. - Я пагавару з табой, N3. Упэўніцеся, што вы шчасна дабярэцеся туды.
  
  
  "Дзякуй, сэр".
  
  
  Шон прыкметна адсутнічаў у натоўпе тых, хто развітваўся, калі я аформіў білет, атрымаў пасадачны талон і прайшоў праз тунэль да самалёта. Але мне гэта спадабалася найбольш. Чым раней мы адарваліся ад зямлі, чым раней я з'ехаў з Амстэрдама, тым больш ён мне падабаўся.
  
  
  Акрамя таго, я ўсё яшчэ быў галодны.
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  Задоўга да таго, як горы Эльбурц узышлі жамчужным світаннем, я вымавіў тост за свайго дантыста Бертана Шаліера. Без яго дапамогі, яго досведу мая місія павалілася б на яго вачах, а разам з ёй і лёс двух дзяцей і будучыня ізаляванага, акружанага гарамі каралеўства.
  
  
  Мой жудасны голад быў чакаем, млоснасць таксама. Але цяпер, калі фізічны дыскамфорт прайшоў і мой твар зноў набыў колер, я адчуў сябе крыху больш падобным да сябе, а не так, як быццам я праглынуў нешта, чаго не павінен быў, як гэта здарылася.
  
  
  Я правёў мовай па спецыяльнай залатой каронцы, якую дантыст надзеў мне перад ад'ездам з Вашынгтона. Шаліер акуратна прымацаваў зубец да аднаго з ніжніх карэнных зубоў. Уціснуты ў дзясны, ён сапраўды не быў бачны, што ўжо было даказана пры аглядзе майго рота ў Схіпхоле. Гэты кручок выкарыстоўваўся для мацавання нейлонавай ніткі, таксама званай рыбалоўнай лёскай. З іншага боку нітка, якая ідзе ад стрававода да страўніка, была далучана да хімічна стойкай трубкі.
  
  
  Уся канструкцыя нагадала мне набор матрошак. У кожнай ляльцы ёсць лялька паменш, і так да бясконцасці. У маім выпадку ў вас быў я, і ўва мне ў вас быў мой стрававальны тракт, часткай якога быў мой страўнік, а ў гэтым страўніку была трубка, а ў гэтай трубцы былі неапрацаваныя алмазы.
  
  
  Прычына, па якой у мяне быў такі шчыльны сняданак, што ў мяне так кружылася галава. Калі я прыбыў у Схіпхол, мне даводзілася ўвесь час падтрымліваць працу страўнікавага соку. Калі б я праглынуў трубку нашча, наступная сэкрэцыя ферментаў разам з салянай кіслатой, якая выдаткоўваецца падчас страваванні, выклікала б у мяне боль у жываце, якая магла б зваліць слана. Нараўне з усёй ежай, якую я мог пераварыць, я прыняў здаровую дозу ачышчальных таблетак, якія мне даў фармацэўтычны аддзел AX labs. Трубка была дастаткова гнуткай, каб ежа магла трапіць у страўнік. Гэта была не самая прыемная аперацыя, але зноў жа, мая праца ніколі не бывае асабліва тонкай ці вытанчанай. Цяпер я прыняў яшчэ адну таблетку ад млоснасці, віншуючы сябе з поспехам майго прадпрыемства. Прынамсі, пакуль гэта працягвалася.
  
  
  Дыяменты былі ў мяне ў страўніку з папярэдняй раніцы, калі я выйшаў з гатэля "Эмбібі", каб замовіць білет. Яны маглі заставацца там амаль бясконца, пакуль я прымаў лекі і працягваў узмоцнена харчавацца. У гэтым пераканалася сцюардэса, захопленая тым, што яна лічыла здаровым, мужчынскім апетытам.
  
  
  Задаволены тым, што ўсё ідзе па плане, я павярнуўся да акна і пачаў назіраць за ўзыходам сонца. Толькі што замігцела таблічка "Не паліць", калі пілот рыхтаваўся да пасадкі ў Тэгеране. Пада мной ляжаў заснежаны горны хрыбет Эльбурц. Яшчэ больш уражлівым быў Дэмавенд, вулканічная вяршыня, якая ўзвышалася амаль на 5700 метраў над узроўнем неба.
  
  
  Але ў мяне не было б чакай на турыстычныя паездкі. Мой пункт прызначэння, хоць і не апошні, знаходзіўся далей на ўсход, прыкладна на 1800 міль па перасечанай і сапраўды непраходнай мясцовасці. Кабул, некалі падобная на пустыню ізаляваная цытадэль вялікага палкаводца Бабура, які заснаваў Мангольскую імперыю, здавалася, чакала мяне дзесьці за гэтым світанкам.
  
  
  На схілах гор паміж палосамі снега пасвіліся авечкі, а з крывых труб маленькіх каменных домікаў валіў дым. Затым, заціснуты паміж бясплоднымі і бясплоднымі гарамі, паўстаў выгляд горада, які захопліваў уяўленне людзей з таго часу, як Аляксандр Македонскі далучыў да сваёй імперыі старажытную Бактрыю. Цяпер Кабул выглядаў маленькім і нязначным. Там, на голых узгорках, гэта здавалася няважным.
  
  
  Часы змяніліся. Чынгісхан, Тамерлан і Бабур былі імёнамі ў падручніках гісторыі, героямі захапляльных фільмаў. Але яны пакінулі свой след у ганарлівым і незалежным народзе. Аднак цяпер Аўганістан быў часткай дваццатага стагоддзя, яго гісторыя ўяўляла сабой чараду турыстычных славутасцяў, а былыя дні славы былі даўно забытыя.
  
  
  Калі я стаў сентыментальным, то не таму, што зашмат выпіў. Проста я бачыў столькі летуценняў, якія рассыпаліся ў прыцемках гэтых бясплодных і голых узгоркаў, што я адчуваў сябе нейкім чынам кранутым тым, што стаў сведкам апошніх старонак бурнай і крывавай драмы.
  
  
  Было 6:23 раніцы.
  
  
  Магчыма, менавіта з-за ранняй гадзіны мытнікі не абшуквалі мае рэчы з скурпулёзнасцю і метадычнасцю.
  
  
  "Якая мэта вашага візіту?" .
  
  
  'Адпачынак.'
  
  
  "Як доўга вы будзеце заставацца тут?"
  
  
  «Дзень ці два, тры», — зманіў я, думаючы, што менш за дваццаць чатыры гадзіны будзе аплявухай для маладой турыстычнай індустрыі.
  
  
  'Дзе ты спынішся?'
  
  
  «У Інтэркантыненталь».
  
  
  "Далей", - сказаў афіцэр, ставячы штамп у мой пашпарт і звяртаючы ўвагу на чалавека, які стаіць у чарзе ззаду мяне.
  
  
  Гэта было асвяжальнае змяненне, як вы можаце сабе ўявіць. Я быў гатовы распрануцца дагала і адчуваў сябе выдатна, што нікому няма справы да маёй прысутнасці тут, да змесціва маёй валізкі, не кажучы ўжо аб маім страўніку. За межамі мытні бурны і нецярплівы натоўп афганскіх таксістаў чакаў жаданага кліента. Але спачатку я абмяняў крыху грошай, мяркуючы, што 45 афгані за даляр - гэта добры курс, тым больш што чорнага грашовага рынку, як у Непале, амаль не было. - Таксі, сэр? - усхвалявана сказаў невысокі цёмнавалосы малады чалавек, калі я адышоў ад абменнага пункта. Я паклаў афгані ў кішэню, і ён падскочыў, як скача жаба. «У мяне ёсць добрая амерыканская машына. Шэўрале. Возіць вас паўсюль, сэр.
  
  
  "Колькі да Інтэркантыненля?" — спытаў я, здзіўлены яго энтузіязмам і праявай энергіі. - Дзевяноста афгані, - хутка сказаў ён.
  
  
  Тут жа пачуўся іншы голас: "Семдзесят пяць".
  
  
  - Семдзесят, - раздражнёна сказаў шафёр, злосна звяртаючыся да пажылога чалавека, які з'явіўся ззаду, апранутага ў багатую парчовую камізэльку і астраханскую шапку. "Шэсцьдзесят пяць."
  
  
  - Пяцьдзесят, - усклікнуў малады чалавек, відавочна загнаны ў кут. - Прададзена, - сказаў я з ухмылкай. Я прымусіў яго несці мой багаж і рушыў услед за ім з залы прыбыцця.
  
  
  Chevrolet ведаў лепшыя часы. Але да гатэля было не больш за пятнаццаць-дваццаць хвілін хады. Я адчуваў сябе крыху ў невыгодным становішчы, бо ў мяне не было магчымасці вывучыць падрабязную карту мясцовасці. Я ніколі не быў у Кабуле, хаця некалькі гадоў таму ўдзельнічаў у даволі далікатных «перамовах» пад Гератам, недалёка ад Туркменскай рэспублікі і мяжы з Расеяй.
  
  
  Я пакінуў свой чамадан пры сабе, калі кіроўца сеў за руль.
  
  
  «Колькі часу да гатэля?»
  
  
  - Паўгадзіны, - сказаў ён. 'Без праблем. Азіз вельмі добры кіроўца.
  
  
  - Я аддаю сябе ў твае рукі, Азіз, - сказаў я са смехам, за якім тут жа рушыў услед пазяханне. Я мала спаў у самалёце, і надзея на цёплую пасцелю здавалася занадта добрай, каб быць праўдай.
  
  
  Руху не было, за выключэннем некалькіх вазоў з асламі. Але ў астатнім дарога, пабудаваная з дапамогай амерыканцаў, была пустая. У люстэрка задняга выгляду старога, патрапанага Шэўрале я ўбачыў, што Азіз пільна глядзіць на мяне. Яго вочы былі неверагодна блакітнага колеру. Легенда абвяшчае, што блакітнавокія афганцы - прамыя нашчадкі воінаў Іскандэра Македонскага, сына Аляксандра Македонскага.
  
  
  Калі я спытаў Азіза, што з гэтай гісторыі праўда, ён, відаць, не зразумеў, пра што я кажу. Не падобна, каб ён надта добра арыентаваўся ў горадзе.
  
  
  Шыльда з надпісам «Гатэль «Интеркантыненталь» - 5 міль» са стрэлкай, якая паказвае направа, праляцела міма, а Азіз не зняў нагу з акселератара. Ён праехаў міма выезду, і нешта падказвала мне, што гэта не была нявінная памылка ці што гэта адбылося выпадкова. Я апусціў чамадан на ногі і здолеў выхапіць Вільгельміну і двух яе сяброў, Х'юга і П'ера, не выклікаўшы падазрэнняў у Азіза.
  
  
  Цяпер Люгер быў сухі, але я не ведаў, ці працуе ён, пакуль не праверыў. Але калі ён яшчэ не быў гатовы справіцца з чымсьці, два яго памагатыя былі гатовыя дапамагчы мне.
  
  
  У гэты момант я ўжо не сумняваўся, што бяда прыйдзе. Азіз не павёз мяне ў гатэль, да радасцяў гарачага душа і зручнай пасцелі. Я быў перакананы, што тое, што ён прыгатаваў для мяне, будзе значна цяжэй пераварыць, і прыстасаваўся да небяспекі, якая чакала мяне наперадзе.
  
  
  Адсутнасць Каенвара ў Амстэрдаме напярэдадні раніцай магла азначаць толькі адно. Ён з'ехаў з Амстэрдама і паспеў дабрацца да Кабула раней за мяне. Без сумневу, ён абраў доўгі шлях праз Стамбул, Бейрут і Равалпіндзі. Такі маршрут існаваў, але я пазбягаў яго з-за рызыкі пасадкі і высадкі з трох розных самалётаў і праходжання кантролю бяспекі ў трох аэрапортах. Каэнвар відавочна менш за мяне клапаціўся аб мытні.
  
  
  Я вельмі лёгка мог прыціснуць ствол Вільгельміны да шыі Азіза і папрасіць яго развярнуцца і завесці мяне ў гатэль «Інтэркантыненталь». Але я хацеў дабрацца да сутнасці справы і атрымаць тыя адказы, якія да гэтага часу выслізгвалі ад мяне. У Каенвара была ўся неабходная мне інфармацыя, і я быў гатовы пайсці на любую рызыку, каб прымусіць яго загаварыць.
  
  
  Акрамя таго, нам яшчэ трэба было сёе-тое ўладзіць, усведамляў ён гэта ці не. Наколькі я ведаў, Андрэа магла памерці. Я сам быў блізкі да канца сваёй кар'еры ў Амстэрдаме. Я хацеў пераканацца, што Каенвар не апынецца ў стане перашкодзіць поспеху маёй місіі. І калі гэта азначала забіць яго, то я быў готаў. Так што я адкінуўся на спінку крэсла і не зводзіў вачэй з дарогі, варожачы, як было арганізавана наша сустрэча.
  
  
  Менш як праз дзесяць хвілін я даведаўся.
  
  
  За некалькі соцень метраў перад намі быў устаноўлены блокпост. Па абодва бакі драўлянага бар'ера стаялі двое мужчын, хоць мы былі яшчэ занадта далёка, каб разглядзець, хто з іх Каэнвар.
  
  
  - Што адбываецца, Азіз? - спытаў я, адыгрываючы ролю дурнога турыста.
  
  
  Замест таго, каб адказаць мне, ён звярнуў маю ўвагу на Асамая і Шэрдарваза, дзве горы, якія былі часткай горнага хрыбта Гіндукуш і былі бачныя практычна з любой кропкі Кабула.
  
  
  «Чаму тут блокпост?»
  
  
  Я настойваў, і ён павольна прыбраў нагу з педалі акселератара.
  
  
  Ён паціснуў плячыма, калі за пыльным ветравым шклом сталі бачныя твары двух мужчын. Я без працы пазнаў месяцападобныя рысы майго непальскага ворага, спрытнага і ўтойлівага Каенвара. Ён быў апрануты ў белую чалму і каракуль, які даходзіў да каленяў, але нельга было адмаўляць праніклівага выразу яго твару. Іншы чалавек здаўся мне сапраўдным афганцам, без сумневу, нанятым у Кабуле, як і Азіз, менавіта для гэтай аперацыі.
  
  
  "Яны хочуць, каб мы выйшлі з машыны", – сказаў Азіз, не ў сілах схаваць якая ахапіла яго нервовасць.
  
  
  'Чаму?' Я сказаў гэта, зацягваючы час, рыхтуючы ўсё, што мне трэба.
  
  
  "Памежнікі, урадавыя патрулі", - сказаў ён, паціснуўшы плячыма.
  
  
  "Тады выйдзі і пагавары з імі", - сказаў я з тонам у голасе, які паказваў на тое, што я не ў настроі гуляць у гульні.
  
  
  Азіз зрабіў, як яму сказалі. Ён выйшаў з машыны і павольна пайшоў у бок Каенвара. Азіят не апускаў асобы, нібы баяўся, што яго даведаюцца. Але было занадта позна. Ніякім чынам ён не аднавіў сваю ананімнасьць. Праз некалькі імгненняў яго саўдзельнік падышоў да «Шэўрале», пастукаў у акно і жэстам запрасіў мяне выйсці і далучыцца да іх.
  
  
  Выйшаў не я, а П'ер.
  
  
  Нетутэйша час пстрыкнуць выключальнікам, як для П'ера, так і для Каенвара. Я адчыніў дзверы, як бы падпарадкоўваючыся іх загаду, але замест таго, каб выйсці, як яны, без сумневу, спадзяваліся і нават чакалі, я шпурнуў П'ера ў бок Каенвара. Я зноў зачыніў дзверы, якраз у той момант, калі ў цэнтры ўзарвалася з'едлівае, палаючае воблака газу. Іх здзіўленне было гэтак жа раптоўным. Сумесь канцэнтраванага слёзатачывага газу і несмяротных хімікатаў кружылася вакол іх, густая і задушлівая. Раздаўся стрэл, але наўздагад, таму што ні Каэнвар, ні яго саўдзельнік не маглі бачыць далей, чым на дзюйм перад сабой.
  
  
  Газ быў адцягненнем, а не самамэтай. Часова аслеплыя, трое аглушаных мужчын хісталіся кругамі, драпаючы сабе вочы. Азіз, які атрымаў сваю долю газу, страціў раўнавагу і скаціўся па схіле на абочыну. Калі б ён быў разумны, то стаіўся б і больш не рызыкаваў сваім жыццём. У любы момант вецер мог разгарнуцца і разнесці газ ва ўсе бакі. Я не мог болей чакаць. Я выскачыў з "Шэўрале" да таго, як яны зразумелі, што адбылося. Але я не хацеў страляць, не хацеў забіваць Каенвара, пакуль ён не дасць мне патрэбную мне інфармацыю.
  
  
  Пара рук стукнула і ўперлася мне ў дыяфрагму. Не думаючы аб гэтым, я сагнуўся напалову, спрабуючы набраць паветра ў здутыя лёгкія. Паміж газам і болем Вільгельміна нейкім чынам выслізнула з маіх пальцаў. Тая ж пара рук схапіла мяне і прыцягнула да моцна спатнелага цела.
  
  
  Нападнік вылаяўся сабе пад нос, мімаволі намякаючы, што ён не Каенвар, а гэта ўсё, што я хацеў ведаць. У той момант, калі афганец трымаў мяне ў падвойным Нэльсане, я сціснуў рукі і прыціснуў іх да лба, спрабуючы аслабіць ціск яго мёртвай хваткі. Яго сіла была дзіўнай, і боль узмацнялася, пакуль мае нервы не закрычалі, а шыйныя пазванкі былі на мяжы пералому.
  
  
  - У мяне ёсць Коен… - пачаў ён.
  
  
  Прапанова так і не была скончана.
  
  
  Я адкінуў нагу назад, і абцас майго чаравіка стукнуў яго па галёнцы. Раптоўны ўдар выклікаў у яго здзіўлены рык. Яго хватка аслабла, і гэта дало мне якраз тую невялікую прастору, якая мне была патрэбна, каб цалкам вызваліцца. Я слізгануў левай нагой паміж яго ног і ўставіла правае калена ў западзіну яго калена. У той жа час мне ўдалося схапіць яго за штаны і пацягнуць за сабой, прымусіўшы яго стукнуцца аб маё сцягно і пляснуцца аб зямлю.
  
  
  Я тузануўся і выставіў нагу ва ўдары ча-кі, што адразу ж прывяло да злоснага гуку. пералому рэбраў. Афганец выў, як паранены сабака. Ён ўскрыкнуў і скрыжаваў рукі на грудзях, калі выраз непрыхаванага жаху адбілася на яго твары. Я не марнаваў часу дарма і зноў ударыў нагой, каб скончыць працу. З яго скрыўленага рота вырваўся булькатлівы гук. Газ паволі рассеяўся, але яшчэ не мой гнеў. Я быў упэўнены, што адно з яго лёгкіх было праколатае, і зламаная косць усё глыбей і глыбей утыкалася ў яго грудзі.
  
  
  Я хацеў нагнуцца, каб нанесці апошні ўдар, але Каенвар схапіў мяне ззаду за стан і пацягнуў назад. Мы скаціліся па дарозе і прызямліліся на насып у некалькіх цалях ад акопа, дзе чакаў Азіз, несумненна, дрыжучы ад страху. Пыл асеў у мяне ў роце, вачах і вушах. Я больш нічога не бачыў, калі Каенвар прыціснуў абодва вялікія пальцы да майго дыхальнага горла.
  
  
  - Дыяменты, - выдыхнуў ён, трасучы мяне, нібы быў упэўнены, што яны выляцяць з майго горла.
  
  
  Брыкаючы, як дзікі конь, я паспрабаваў скінуць яго з сябе. Ён упёрся каленамі мне ў пахвіну і зноў і зноў біў імі паміж маімі нагамі. Аслеплены пылам і болем, я інстынктыўна зрэагаваў, больш не ў стане ясна думаць. Усё, што я памятаў, гэта тое, як я дазволіў сваёй руцэ прызямліцца на яго ключыцу з усёй астатняй сілай.
  
  
  Яго пальцы страцілі хватку, але ён аказаўся нашмат мацней і цепчэй, чым я думаў спачатку. Ён чапляўся за мяне так, нібы ад гэтага залежала яго жыццё, абедзвюма рукамі сціскаючы маю шыю. Я зноў ужыў усе свае веды тайквандо ў баі і паспрабаваў стукнуць яго локцем у лоб. Пал-коп чы-кі пераканаў яго, што я не збіраюся прасіць аб літасці. Гэта быў скрышальны ўдар, які прымусіў яго адпусціць задушлівую хватку. Жахлівая барвовая пляма пакрывала яго лоб, як знак Каіна.
  
  
  Я зрабіў глыбокі ўдых, паварушыўся і зноў паспрабаваў устаць. У той жа час, адным рухам запясці Х'юга шчасна апынуўся ў маёй руцэ. Лязо штылет бліснула ў раннім святле. Слёзатачывы газ рассеяўся, і зараз я мог бачыць свайго суперніка настолькі ясна і сапраўды, наколькі мне было трэба. Стылет залез пад яго каракулевае футра. Імгненне праз Х'юга разрэзаў паветра. У мяне не было намеру даваць яму магчымасць зноў прадэманстраваць сваё майстэрства абыходжання з агнястрэльнай зброяй.
  
  
  Я не памятаў, у якую яго руку патрапіла куля Вільгельміны, і прыцэліўся Х'юга ў верхнюю частку сцягна, у доўгую вузкую кравецкую мышцу. Калі штылет стукне, Каенвар не зможа хадзіць. Нажаль, футра да каленаў перашкодзіла Х'юга выявіць сябе ў поўнай меры. Стылет упіўся ў край тоўстай трапяткім футры, і Каенвар зноў выцягнуў яго, шыпаючы, як кобра.
  
  
  Паколькі Вільгельміны нідзе не было відаць, у мяне засталіся толькі рукі. Я адступіў назад, спрабуючы дасягнуць роўнай паверхні. Але Коэнвар падштурхоўваў мяне ўсё бліжэй і бліжэй да краю дарогі, несумненна, спадзеючыся, што я страчу раўнавагу і кульнуся ў кювет. Гэта быў дрэнажны канал, мяркуючы па гніласным смуродзе, які вісеў у паветры і напаўняў мой ноздры гніласным пахам гніення і смецця.
  
  
  - Аддай мне брыльянты, Картэр, - катэгарычна сказаў Каенвар. Яго грудзі цяжка ўздымалася і апускалася, калі ён спрабаваў адсапціся. "Тады ўсе нашы беды скончацца".
  
  
  — Забудзься, — сказаў я, ківаючы галавой і не зводзячы абодвух вачэй з Х'юга на выпадак, калі Коэнвар раптам адправіць яго ў палёт.
  
  
  "Ты мяне вельмі раздражняеш, Картэр".
  
  
  «Гэта недахопы гульні», - адказаў я, змушаны зрабіць небяспечны крок назад, калі ён наблізіўся, каб забіць мяне. « На каго ты працуеш, Каенвар? Хто плаціць вам за ваш час?
  
  
  Замест таго, каб адказаць мне, ён палез у куртку і выцягнуў рэвальвер. 45, амерыканскі Кольт. Ён накіраваў зброю ў мой бок. «Гэты зараджаны экспансіўнымі кулямі, - сказаў ён мне. - Ты ведаеш, якія страты можа нанесці такая куля, Картэр?
  
  
  «Яны не трапляюць у мэту, - сказаў я.
  
  
  'Менавіта так.' І ён усміхнуўся, паказваючы вострыя, падпілаваныя кончыкі сваіх разцоў. На гэты раз мяне менш забавіла стаматалагічная вынаходлівасць, якая стаіць за гэтым. «Яны затрымаюцца і робяць вельмі вялікую дзірку, скажам, у целе. Тваім целе, Картэр. Было б вельмі сумна, калі б вам прыйшлося сутыкнуцца з дзеяннем гэтага тыпу боепрыпасаў… між іншым, прадукт амерыканскай вынаходлівасці.
  
  
  У яго быў нож, і ў яго быў Кольт. 45. У мяне было дзве рукі, дзве нагі і чорны пояс па каратэ. Але цяпер, калі я знаходзіўся ўсяго за некалькі футаў ад краю неглыбокай цясніны, я адчуваў сябе не вельмі камфортна. Калі я страчу раўнавагу і апынуся ў канаве, у Коэнвара будзе дастаткова часу, каб забіць мяне.
  
  
  Я не мог гэтага дапусціць.
  
  
  "Калі ты заб'еш мяне, ты ніколі не знойдзеш брыльянты", - сказаў я, спрабуючы зэканоміць яшчэ некалькі секунд каштоўнага часу.
  
  
  «Мой кліент даў мне строгія інструкцыі. Калі я не вярнуся з камянямі, табе больш не дазволяць свабодна блукаць. Так што, як бачыш, Картэр, мне ўсё роўна; ці тое, ці іншае.
  
  
  Так што я нарэшце нешта ведаў. Каенвар быў проста наймітам, які працуе на кагосьці іншага. Але я ўсё яшчэ не ведаў, хто гэты іншы бок. У любым выпадку, я чакаў столькі, колькі адважыўся. У любы момант мёртвы і вельмі акрываўлены Нік Картэр мог апынуцца ў смярдзючай дрэнажнай канаве. У любы момант я мог стаць чарговым смеццем, якое ўнясе свой уклад у брудны, з'едлівы смурод. «Той машыне, якая едзе сюды, не спадабаецца гэты блокпост. Каенвар, - сказаў я.
  
  
  'Якая машына?' - У той жа час ён зрабіў памылку, нервова азіраючыся праз плячо.
  
  
  Ён не мог адвесці вочы больш, чым на секунду, але менавіта гэтая секунда мне была патрэбна. Усё, чаму мяне навучыў майстар Чанг, я зараз ужыў на практыцы і спрытна ўдарыў у скачку па яго руцэ з пісталетам. Падэшва майго чаравіка патрапіла ў Кольт 45, і перш чым Каенвар дакладна зразумеў, што адбываецца, Кольт упаў на зямлю. Машына ўвогуле не пад'язджала, але падман спрацаваў лепш, чым я спадзяваўся. Каенвар трапіўся на вуду, і зараз я быў гатовы схапіць яго і забіць, як ён спрабаваў зрабіць са мной.
  
  
  Яшчэ больш спрытны, чым калі-небудзь, маленькі жылісты азіят выскаліў зубы ў лютым пырханне. Стылет Х'юга пагрозліва пабліскваў у промнях сонца. Затым Каенвар кінуўся наперад, спрабуючы перакінуць мяне праз абочыну ў канаву. Я адышоўся ўбок і падняў руку, нібы збіраўся яе выкарыстоўваць. Ён разгарнуўся, калі мой кулак пранёсся па паветры. У той момант, калі яго погляд спыніўся на ёй, мая нага ірванулася наперад з усёй сілай, на якую я была здольная. Калі мая нага дакранулася да яго запясця, косць раскалолася, як быццам яе раздушыла кувалдай.
  
  
  Убачыць спачатку гэты выраз здзіўлення, а потым боль быў адным з самых прыемных момантаў у свеце. Яго рука з нажом абмякла, але ён яшчэ не здаўся. Каенвар хутка схапіў Х'юга іншай рукой, перш чым штылет паспеў зваліцца. Ён выдаў рэзкі крык і кінуўся да мяне, рассякаючы паветра штылет. Я прыняў стойку ёю-чум со-кі, якая дазваляла мне вызваліць нагу для серыі жудасных, зруйнавальных удараў нагой наперад. Зноў і зноў я біў нагой, цэлячыся спачатку ў яго сонечнае спляценне, затым у селязёнку і, нарэшце, у падбародак.
  
  
  Каенвар паспрабаваў нанесці мне бакавы ўдар у скронь. Я схапіў яго за нагу і тузануў да сябе, шпурнуўшы на сухую, выпаленую зямлю. Я абышоў яго, трымаючы яго руку з нажом так, што Х'юга курчыўся, як нямоглая якая б'ецца ў канвульсіях змяя, і кінуўся на яго
  
  
  Я націснуў на яго локаць усёй сілай майго перадплечча. Джы - Лоэ-кі літаральна разбурыў касцяную структуру яго рукі. - Ан-ньёнг ха-сіп-ні-ка? Я закрычаў на яго, пытаючыся, як ён сябе адчувае цяпер, калі крычыць, як маладое парася, і спрабуе вырвацца на волю.
  
  
  Але гэта было дарма.
  
  
  - У чым справа, Каенвар? Больш не жадаецца?
  
  
  Рушыў услед струмень непальскіх праклёнаў, калі я падняў калена і ўдарыў яго па хвасцец, а ён працягваў крычаць ад болю. З яго запясці тырчалі кавалачкі косткі. Бардовая пляма хутка расцяклася па рукаве каракулевай футры.
  
  
  Яго пальцы сутаргава сціснуліся, і Х'юга ўпаў на дарогу. Праз імгненне я ўзяў штылет у руку і накіраваў яго на горла Каенвара.
  
  
  - Хто цябе паслаў?
  
  
  Я мог бачыць страх у яго звужаных вачах, боль, відавочны ў тым, як ён кусаў вусны, каб не закрычаць, каб выказаць пакутлівы боль, які ён, відаць, адчуваў. Калі ён не адказаў, я прыціснуў кончык штылет да яго горла. Зьявілася невялікая кропля крыві.
  
  
  - Я... я не скажу, - выдыхнуў ён.
  
  
  - Як хочаце, - сказаў я. Я прыціснуў яго і дазволіў Х'юга слізгануць у рукаў яго курткі. Калі рукаў быў цалкам разрэзаны, я змог убачыць пашкоджанне, якое я нанёс яго локцю. Гэта быў складаны пералом, бо частка косткі тырчала ў суставе рукі. Рукаў яго кашулі быў прасякнуты крывёю.
  
  
  - Я... я не загавару, - зноў сказаў ён.
  
  
  Ніводны лекар не мог сабраць яго руку разам і прымусіць яе працаваць. «Ты хочаш памерці зараз ці пазней, Каенвар?»
  
  
  Я сказаў. - "Скажы мне, на каго ты працуеш, і пойдзеш на волю".
  
  
  - На... Нара... - пачаў ён. Потым ён зноў падціснуў губы і пакруціў галавой.
  
  
  - Нара што? — Рэзка спытаў я, зноў прыціскаючы Х'юга да горла.
  
  
  - Не, я гэтага не скажу, Картэр, - прашыпеў ён.
  
  
  - У такім выпадку, Коэнвар, я больш не марную на цябе час. І калі я сказаў гэта, я паклаў канец яго садысцкай кар'еры хуткім і, магчыма, міласэрным рухам запясця. Х'юга зрабіў слабы паўкола ад вуха да вуха. Плоць разарвалася, як мяккая папера; затым цягліца шыі, за якой адразу варта сонная артэрыя. Калі гарачыя патокі крыві лінулі мне ў твар, Коэнвар выдаў апошні булькатлівы гук. Усё яго цела трэслася, калі ён праходзіў праз перадсмяротныя курчы. Ён усё яшчэ сцякаў крывёю, як вол на бойні, калі я павольна апусціў яго на падлогу і выцер свае брудныя, скрываўленыя рукі аб яго паліто.
  
  
  - Гэта за Андрэа, - сказаў я ўслых. Я павярнуўся і падышоў да яго напарніку. Але афганец быў гэтак жа мёртвы, як і Коенвар, яго твар быў барвовым і пакрытым плямамі з-за павольнага ўдушша з прадзіраўленага лёгкага.
  
  
  Я не атрымаў бы ніякай дадатковай інфармацыі ад ніводнага з іх. - Азіз, - закрычаў я. "Падыміся сюды, калі табе дарагая тваё жыццё".
  
  
  Маленькі чалавечак папоўз угору па схіле неглыбокага яра. Яго твар быў белым, як крэйда.
  
  
  «Калі ласка, калі ласка, не забівайце Азіза», — узмаліўся ён жаласным выючым голасам. Азіз не ведаў. Азіз атрымаў грошы, каб прывезці вас сюды. Гэта ўсё.'
  
  
  'Калі?'
  
  
  'Учора ўвечары. Той... гэты чалавек, - і ён паказаў дрыготкай рукой на нежывое цела Каенвара. «Ён даў мне грошы, каб я сустрэў цябе ў самалёце і прывёз сюды. Ён кажа, што вы скралі нешта, што належыць яму. Больш нічога не ведаю.
  
  
  - Ты ж нікому пра гэта не раскажаш? - Ён люта закруціў галавой. - Я нічога не кажу, містэр амерыканец. Нас ніколі тут не было, цябе і Азіза. Мы ніколі не бачылі гэтага месца. Так? Так?'
  
  
  - Дакладна, - сказаў я. Калі гэта ўвогуле магчыма, я не хацеў яго забіваць. Ён быў малады, дурны і прагны. Але я не думаю, што ён ведаў, у што ўвязваецца, калі прымаў несумненна выгадную прапанову Каенвара. "Дапамажыце мне пакласці гэтыя целы ў іншае месца, і мы пойдзем".
  
  
  Ён зрабіў, як яму сказалі.
  
  
  Драўляны бар'ер, які служыў блокпастом, сканчаўся дрэнажнай канавай, куды рушылі ўслед абмяклыя і знявечаныя трупы Коенвара і яго саўдзельніка-афганца. У крамяневым футры з адным рукавом непальскі забойца плаваў тварам уніз у брудным струмені смецця. Нарэшце ён апынуўся на сваім месцы.
  
  
  - Я бясплатна завязу вас у гатэль, - прамармытаў Азіз, пакуль мы ішлі назад да машыны.
  
  
  Гэта было не ў той час і не ў тым месцы. Але я нічога не мог зрабіць. Раптам я засмяяўся, і я засмяяўся мацней, чым калі-небудзь раней.
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  Кэмп-гатэль на Мараэхіці быў месцам, якога варта пазбягаць любой цаной.
  
  
  Я ўвайшоў і выйшаў з які кішыць вошамі вестыбюля так хутка, як толькі мог, узяўшы кавалак паперы, які даў мне клерк, калі я прадставіўся. Я пайшоў проста да плошчы Дурбар, за некалькі кварталаў адсюль. Адчуваючы сябе напружаным, я сеў перад храмам Таліджыоэ Бхавані, проста ў цені статуі Ханумана, малпавага бога індусаў. У касматага бажаства не было для мяне ні інфармацыі, ні парады, але ў запісцы была.
  
  
  Гэта было строга па справе і проста па справе. Я павінен быў сустрэцца са сваім сувязным з шэрпам у рэстаране «Халупа» на Асон Толі. Мне прыйшлося надзець белую нагрудную хустку, каб мяне пазналі. Яны паклапоцяцца аб астатнім. Дзіўна, падумаў я. Каенвар ведаў, хто я такі, але шэрп, відаць, паняцця не меў, як будзе выглядаць кур'ер Голфілда.
  
  
  Гэта зрабіла ўсё, што Хоук сказаў мне раней той раніцай, ясным, як крышталь з прыказкі. - Ты што-небудзь ведаеш аб Шуце або Нары? - спытаў я свайго боса, калі мяне нарэшце злучылі з ім на пошце недалёка ад майго гатэля.
  
  
  «Вы ўмееце чытаць думкі, N3. Вось пра гэта я і збіраўся табе расказаць, — адказаў Хоук, яго голас быў слабым і жорсткім адлюстраваннем яго звычайнага ўладнага тону. - Памятаеш, што я казаў табе аб тым разладзе ў каралеўскім доме?
  
  
  'Ты маеш на ўвазе...'
  
  
  'Менавіта так. Нам стала вядома аб варожасці паміж дарадцамі караля і так званым прынцам па імені Баль Нараян. Вы маглі б назваць Нараяна чымсьці накшталт міжнароднага плэйбоя. Некаторы час меў яхту ў Канах і меў справу з кучкай гэтых прадстаўнікоў эліты, звычайных сацыяльных паразітаў.
  
  
  - Але як ён даведаўся аб аперацыі шэрпаў?
  
  
  - Мы можам толькі здагадвацца пра гэта, - адказаў Хоук. - Я не магу дапамагчы табе з гэтым. Я ведаю, што Нараян мае рэпутацыю даволі сумнеўнага дзялка. Вы памятаеце тую маленькую праблему, якую вы вырашылі для нас у Калькуце ў мінулым годзе?
  
  
  'Так. Што пра гэта?
  
  
  «Ён павінен быў мець з гэтым справу… пакуль усё не пайшло не так… Здаецца, ён трымае пальцы ў мностве выбуханебяспечных рэчаў, калі вы разумееце, пра што я кажу.
  
  
  'Вы ў бяспецы.'
  
  
  "Усё добра?" - Вы туды без праблем туды патрапілі?
  
  
  - Як мага прасцей, хоць маё прыбыццё ў Кабул не засталося незаўважаным, - сказаў я яму. - Але пра ўсё гэта паклапаціліся. Нараян зараз застаўся адзін.
  
  
  «Нічога іншага я і не чакаў ад цябе, Нік», — сказаў Хоук з лагодным смехам, за якім адразу ж рушыў услед хрыплы хрыплы кашаль. Ён занадта шмат паліў, але не хацеў чуць гэтага ад мяне. Некаторыя рэчы лепш не казаць, напрыклад, што цыгары смярдзяць. - Але майце на ўвазе адну рэч, - працягнуў ён. «Спачатку пераканайцеся, што гэтыя дзеці ў бяспецы. Затым ты вернешся і скончыш тое, што трэба зрабіць.
  
  
  - Я не забуду, - запэўніў я яго.
  
  
  - Вось што я хацеў пачуць. Я дашлю вам тэлеграму, калі даведаюся што-небудзь яшчэ. Я не вельмі давяраю гэтым тэлефонным злучэнням. Ён ведаў, дзе са мной звязацца, так што нічога не заставалася рабіць, акрамя як прывітацца з ім.
  
  
  Цяпер, у цені усмешлівага малпавага бога, я паспрабаваў каб сабраць усе часткі галаваломкі разам. У нейкі момант Нараян даведаўся аб выкраданні дзяцей шэрпамі. Ён наняў Каенвара, каб атрымаць дыяменты да таго, як у мяне з'явілася магчымасць прывезці іх у краіну. Ён таксама загадаў свайму найміту забіць мяне, калі я не аддам гэтыя камяні. Відавочна, ён не імкнуўся пачаць гэтую рэвалюцыю. Як член каралеўскай сям'і, звязаны з каралём крэўнымі сувязямі, Нараяну не было чаго выйграць і ўсё страціць, паколькі трон быў скінуты, манархія знішчана, а зямля паднесена Кітаю на сподачку з блакітнай аблямоўкай.
  
  
  Вось як я сабраў кавалачкі галаваломкі, якія былі часткай маёй місіі ў Катманду. Але ў мяне ўсё яшчэ не было гатовага рашэння. Па-першае, я не ведаў, як Нараян даведаўся аб планах шэрпаў. Больш за тое, я не ведаў, што ён паспрабуе зрабіць, якім будзе яго наступны крок, калі ён выявіць, што Коенвар вернецца ў Непал толькі ў драўлянай скрыні. Паводле паведамлення, якое я атрымаў у гатэлі "Кэмп", я не сустрэнуся са сваім сувязным да наступнага вечара. Я вырашыў скарыстаць вольны час з карысцю і накіраваўся проста ў сталічную бібліятэку. Для пачатку я хацеў вывучыць усе існуючыя фатаграфіі Прынца каралеўскай крыві. Па-другое, мне было неабходна азнаёміцца з тапаграфіяй мясцовасці, бо я меў даволі моцнае адчуванне, што мая дзейнасць не абмяжуецца Катманду. Чым больш я ведаў пра навакольнае асяроддзе, тым лепш я быў падрыхтаваны да сустрэчы з шэрпам... кім бы ён, ці яна ні былі.
  
  
  Усюды, куды б я ні пайшоў, я бачыў друкаваныя аб'явы: "Шыкоўны рэстаран". Кітайскія, тыбецкія, непальскія і заходнія сталы. Спецыяльная прапанова для салона: торт з гашышам, цыгарэты з гашышам і гашыш даступныя на стойцы рэгістрацыі. Затым драбнейшымі літарамі: «Бітлз! Ролінг Стоўнз! Джаз! Апошнія кадры. А таксама Хайбэр у Кабуле, дзе я правёў некалькі дзён да гэтага зрабіў памылку, замовіўшы жылісты стейк, Гасцініца была такім жа месцам для хіпі.
  
  
  Салон быў маленькім, цьмяна асветленым, амаль такім жа брудным, як гатэль "Кэмп", але вызначана значна папулярнейшым. Уздоўж сцяны стаялі грубыя сталы і крэслы, а таксама лавы. А на лаўках сядзеў самы дзіўны збор амерыканскіх і еўрапейскіх турыстаў, які я калі-небудзь бачыў. Я чуў акцэнты ад бруклінскага да крайняга поўдня. Там былі аўстралійцы, некалькі валійцаў, дзяўчаты з Новай Зеландыі і некалькі францужанак. Нешта накшталт гранд-гатэля Himalaya, дзе ўсе накураныя, як малпы.
  
  
  У мяне было месца і шклянка піва, і мне ўсё спадабалася. Усе вакол мяне, здавалася, збіраліся разбіць свае галовы, і як толькі галава ўдаралася аб стол, гаспадар падбег да яе, падняў твар злачынцы і даў яму некалькі аплявух, каб прымусіць яго вярнуцца, каб прынесці. «Гэта не гасцініца», - паўтараў ён. 'Ёсць. напой. Але не гасцініца, - паўтарыў ён, насенне трушком, як які-небудзь камічны дзікенаўскі карчмар.
  
  
  Але нічога камічнага ў гэтай сытуацыі не было, наколькі я мог меркаваць. Я насіў сваю белую нагрудную хустку як мага больш прыкметна, не зводзіў вачэй з дзвярэй і чакаў як мага цярплівей і спакайней. Шэрп спазніўся на пяць хвілін, але я ведаў, што мой кантакт прыйдзе ў патрэбны час. Тым часам светлавалосая амерыканка гадоў васемнаццаці ці дзевятнаццаці кінула на мяне непрыхаваны погляд праз увесь пакой. Пад яе экзатычным уборам і за яе летуценнымі вачыма ў яе было ўсё, што трэба ўзыходзячай зорцы, у гэтым не было ніякіх сумневаў. І калі, злёгку памахаўшы, яна ўстала і падышла да мяне, я зусім не адчуў раздражнення.
  
  
  'Магу я?' - спытала яна, паказваючы на вольнае месца побач са мной. - Натуральна. Я кіўнуў і ўбачыў, як яна павалілася на канапу.
  
  
  «Гэта не падобна на тое месца, якое вы часта наведваеце», - сказала яна, адкусіўшы вялікі кавалак адной з многіх шырока разрэкламаваных закусак з гашышам у рэстаране.
  
  
  "Ці не так?"
  
  
  - Проста агледзецца?
  
  
  'Не зусім.'
  
  
  - Ты выглядаеш зусім звычайным. Ці не буржуазна ці нешта ў гэтым родзе, проста. Як нейкі паліцыянт. Гэта так?'
  
  
  'Я? Паліцыянт? _ Я пляснуў сябе па грудзях і засмяяўся. 'Не зусім.'
  
  
  «Гэта добра, таму што гэта дзярмо тут, - паказваючы на тое, што засталося ад яе ледзянца, - цалкам законна».
  
  
  - Я нешта сказаў, міс…
  
  
  - Мэм, - паправіла яна мяне. "А мяне клічуць Дыксі". Імгненнем пазней яна паклала руку мне на сцягно. Я ведаю гэта толькі таму, што яна была пад кайфам. Яе пальцы пачалі рухацца, нібы ў іх быў уласны розум. Я мякка адштурхнуў яе руку і ласкава даў ёй зразумець, што мне гэта нецікава, не спрабуючы растлумачыць ёй, што калі б справа пайшла крыху далей, то яна знайшла б не аб'ект для сваіх сэксуальных жаданняў, а газавую гранату - П'ера. .
  
  
  'Гэта не прыемна.' Яна пачала хіхікаць, і я ўбачыў, што мае рукі занятыя ёю.
  
  
  Але перш чым я паспеў нешта сказаць, я заўважыў, што месца насупраць мяне заняў малады непалец гадоў дваццаці. Ён быў апрануты ў заходнім стылі і меў лёгка забываную знешнасць, правільныя рысы асобы і сціплыя манеры. Ён не сказаў ні слова, але пацягнуўся праз стол і дастаў з нагруднай кішэні белую хустку. Ён засунуў рукі пад стол і праз імгненне вярнуў кішэнную хустку, цяпер акуратна складзеную, як ільняны канверт.
  
  
  Я разгарнуў хустку і ўтаропіўся на зялёна-шэрую вокладку амерыканскага пашпарта. Калі я адкрыў яго, я ўбачыў яе імя, акуратна надрукаванае: Вірджынія Хоуп Голфілд. На наступнай старонцы на мяне паглядзела прывабная ўсмешлівая амерыканка. Я зачыніў пашпарт і сунуў яго ва ўнутраную кішэню.
  
  
  "Адзін момант", - сказаў я свайму кантакту. Малады чалавек маўчаў і глядзеў ва ўсе вочы, калі я падняўся і ласкава дапамог Дыксі ўстаць на ногі.
  
  
  Яна спытала. - 'Куды мы ідзем?' Яна зноў пачала хіхікаць. - Проста вяртайся на сваё месца, - сказаў я, адводзячы яе ад стала.
  
  
  'Але чаму? Ты мне падабаешся. Ты гарачы хлопец, і я з нецярпеннем чакаю цябе».
  
  
  Прынамсі, яна ведала, чаго хацела, чаго нельга сказаць пра большасць людзей. - А ты жудасна смачны кавалак. Але ў мяне ёсць іншыя справы, так што будзь мілай дзяўчынкай. Можа, я зайду да цябе заўтра.
  
  
  Яна хмурылася і дзьмулася, як распешчанае дзіця, мабыць, які звыкся дамагацца свайго. Але яна не ныла.
  
  
  Калі я вярнуўся да стала, малады шэрп усё яшчэ цярпліва чакаў, як Буда.
  
  
  - Вы містэр Картэр?
  
  
  Я кіўнуў і зрабіў яшчэ глыток піва.
  
  
  «Мяне клічуць Рана. Ты ...'
  
  
  - Так, - сказаў я, запаўняючы цішыню. - А ў вас ёсць гэтая дзяўчына і яе брат?
  
  
  "У цэласці і захаванасці", - адказаў ён.
  
  
  "Давайце тады..." Я хацеў устаць са свайго месца, але Рана жэстам запрасіў мяне зноў сесці.
  
  
  «Я павінен растлумачыць вам ход падзей, за якім мы сочым, Картэр, - сказаў ён. - Так што блытаніны не будзе. Ты разумееш?'
  
  
  'Працягваць. Я ўвесь ва ўвазе.'
  
  
  'Прабачце мяне?'
  
  
  - Я сказаў: давай, я слухаю. У мяне быў дрэнны настрой, мякка кажучы. Мне не вельмі падабалася весці бізнэс у такім аддаленым кутку, і мне не вельмі падабаўся характар нашага бізнэсу. І больш за ўсё на свеце мяне зноў пачаў непакоіць страўнік. Чым хутчэй я выплюну дыяменты і вярну дзяцей сенатара, тым лепш буду сябе адчуваць».
  
  
  Тлумачэнне Раны было кароткім і ясным. Мне завяжуць вочы і давядуць да таго месца, дзе я атрымаю дваіх дзяцей у абмен на неапрацаваныя брыльянты. Як бы прамалінейна гэта ні здавалася, я не збіраўся рызыкаваць або давяраць Ране толькі з-за яго прыязнай асобы. Наколькі я разумею, ён цалкам можа працаваць на таямнічага Балю Нараяна, а не на гэтак жа няўлоўную арганізацыю, вядомую пад назовам Шерпа. - Так і ёсць, Картэр, - сказаў на заканчэнне ён. «Мы аддаём вам дзяцей, а вы аддаяце нам выкуп. І ўсё шчаслівыя. Так?'
  
  
  Не зусім так, падумаў я, калі сказаў: «Гучыць нядрэнна, Рана. Але Баль Нараян загадаў мне сустрэцца з ім тут, - і я падкрэсліў тое, што сказаў, доўга гледзячы на свой «Ролекс». - Прыкладна праз гадзіну. Як вы растлумачыце змяненне планаў?
  
  
  — Баль Нараян, — усклікнуў ён, ледзьве стрымліваючы голас. "Па якім праве ён гэта робіць?"
  
  
  "Я не маю ні найменшага падання," сказаў я катэгарычна.
  
  
  Мой сарказм, здавалася, прайшоў міма яго. - Гэта не план Нараяна, - працягваў Рана, ні на імгненне не падазраючы, што мая гісторыя - блеф; гісторыя, якую я выкарыстаў, каб даведацца, ці працаваў ён на шэрпаў ці не, ці быў ён заменай сапраўднага кур'ера. «Канты паклапаціўся пра ўсе дэталі. Я не ведаю, што задумаў Нараян, але Канці зусім не спадабаецца. З яго боку было няправільна ўмешвацца ў справы шэрпаў».
  
  
  "Хто гэты Канці, калі я магу спытаць?"
  
  
  - Нам пара ісці, Картэр, - сказаў Рана, упэўнена гледзячы на гадзіннік. Ён хутка ўстаў. Машына чакае .
  
  
  «Ну, - падумаў я, - з кожным крокам ты даведаешся пра нешта новае. Нараян і Шэрпа, здаецца, добра ведалі адзін аднаго, хоць мне хацелася б ведаць, хто такі Канці. І я хацеў бы, каб яны ведалі, што Нараян жульнічаў.
  
  
  Але я вырашыў трымаць сваё раскрыццё пры сабе да таго часу, пакуль гэта не будзе служыць маім інтарэсам, а не чыім-небудзь яшчэ. Мне было прыемна даведацца, што Рана не быў наняты прынцам, і я рушыў услед за ім з рэстарана. Мы пайшлі па Асон Толі, вуліцы, больш падобнай на тупік, да кірмашу. Ужо цямнела, але плошча ўсё яшчэ была поўная гандляроў і турыстаў. Рана паказаў на стары "фіят", прыпаркаваны перад тату-салонам.
  
  
  - Пасля цябе, Картэр, - сказаў ён, прытрымаўшы для мяне заднюю дзверы адчыненай.
  
  
  Я слізгануў на задняе сядзенне і раптам адчуў, як халодны цвёрды ствол рэвальвера ўпіраецца мне ў шыю. Улічваючы памер, ён быў падобны на Beretta. Не тое, каб я не баяўся. 22. Наадварот. Якімі б маленькімі і лёгкімі яны ні былі, яны надзвычай моцныя, асабліва на блізкай адлегласці.
  
  
  "Прасад проста прымае неабходныя меры засцярогі, Картэр", – растлумачыў Рана, калі я збіраўся пракаментаваць недружалюбны характар сітуацыі, якую я адчуваў. Потым ён сеў за руль.
  
  
  Прасад, такі ж малады, як і яго напарнік, нарэшце прыбраў рэвальвер з маёй патыліцы. «Канты не вельмі спадабаецца, калі нешта пойдзе не так», - нагадаў ён мне.
  
  
  "Нішто не можа пайсці не так", - запэўніў яго Рана. - Ці не так, Картэр?
  
  
  - Абсалютна, - сказаў я з ухмылкай.
  
  
  Прасад даў мне тое, што аказалася чорным капюшонам, і загадаў нацягнуць яго на галаву і сесці на падлогу. У мяне не было выбару, і я зрабіў, як мне сказалі. Галоўнае мне растлумачылі яшчэ да ад'езду з Вашынгтона. Я пачуў, як Хоук зноў нагадаў мне вывесці дзяцей, перш чым я зраблю што-небудзь яшчэ. Вобраз спалоханай і сумнай асобы сенатара Голфілда, калі я сустрэў яго ў кабінеце Хоўка, выразна ўрэзаўся ў маю памяць.
  
  
  Тады я бачыў вельмі мала.
  
  
  Цень быў амаль непразрысты, а тканіна была настолькі шчыльнай, што амаль не прапускала святло. Я быў узброены, дзякуючы Прасаду і Ране, што яны не знайшлі час мяне абшукаць. Але я быў не кім іншым, як Нікаласам Картэрам, супрацоўнікам сенатара Чака Гола...
  
  
  Па іх меркаванні, N3, Killmaster, нават не існавала. І менавіта так я і хацеў.
  
  
  З астматычным кашлем, лёгкім скачком і бразджаннем "фіят" крануўся з месца. Нягледзячы на тое, што я больш не мог карыстацца вачыма, у мяне ўсё яшчэ былі абодва вухі, і я засяродзіўся на кожным гукавым сігнале, які мог атрымаць. І ўсё ж я не быў у тым, што вы маглі б назваць зайздросным становішчам. Вядома, існавала верагоднасць, што недзе па шляху Прасад скарыстаецца сваёй «Берэтай» і заб'е мяне, спадзеючыся займець дыяменты і прымусіць сенатара зноў заплаціць выкуп. У любым выпадку ў мяне была Вільгельміна, сухая і дзейная, гатовая выконваць сваю працу. А калі люгер не спатрэбіўся, за яе гэта маглі зрабіць П'ер і Х'юга.
  
  
  - Не бойся пісталета, Картэр, - сказаў Рана, нібы мог чытаць мае думкі. Шэрпа не цікавіць бессэнсоўны гвалт. Неапрацаваныя камяні коштам мільён долараў ужо выдатна служаць нашай мэце. У нас няма жадання турбаваць вас яшчэ больш пасля таго, як абмен адбудзецца.
  
  
  «Прыемна чуць, - сказаў я, - таму што ўсё, што хвалюе сенатара Голфілда, - гэта здароўе яго дзяцей».
  
  
  - З імі добра абыходзіліся, - запярэчыў Прасад. "Вы знойдзеце іх у выдатным здароўе."
  
  
  - І добрым настроі, - з жорсткім смехам дадаў Рана.
  
  
  «Гучыць… абнадзейліва».
  
  
  "Акрамя таго, - працягвала яна, - сенатар цвёрда верыць у асабістую свабоду, ці не так?"
  
  
  "Усе нашы сенатары".
  
  
  Яна ціха засмяялася пра сябе. «Мы збіраемся выкарыстоўваць грошы не для гвалту, а для выратавання ўсяго непальскага народа, які столькі сотняў гадоў знаходзіцца ў рабстве. Кароль - дэспат, карумпаваны і тыранічны. Вы ведаеце, як ён трымае ў сваіх руках поўны кантроль над усёй краінай? Ён вынаходнік таго, што мы тут называем панджаяцкай сістэмай дэмакратыі».
  
  
  "І гэта значыць?"
  
  
  - Значыць, гэта адзіная форма дэмакратыі, заснаваная на рашэннях аднаго чалавека: караля, - адказала яна, не спрабуючы схаваць горыч, якая закранулася ў яе голас.
  
  
  Што да мяне, то ёй было дазволена працягваць казаць, хоць я і прыслухоўваўся да гукаў звонку машыны, якія маглі дапамагчы мне пазней аднавіць маршрут, па якім мы ішлі цяпер.
  
  
  Я спытаў. - "А прынц Нараян?"
  
  
  Яна абмянялася некалькімі словамі з Ранай, перш чым адказаць на маё пытанне. «Людзі прызвычаіліся да караля. Як і ў Англіі, манархія можа быць добрай і прыносіць перамогу. Калі ўсё пойдзе добра, Нараян стане новым каралём, як толькі мы возьмем на сябе кіраванне дзяржавай…
  
  
  - Разам з Пекінам, - з задавальненнем сказаў я. 'Не забывайце гэта.'
  
  
  "Ты нічога не ведаеш пра нас, Картэр", - адрэзаў ён. "Гаварыць аб гэтых рэчах - пустая трата часу".
  
  
  Значыць, Нараян хацеў быць каралём, падумаў я. Я ўсё яшчэ не верыў у гэта, таму што, калі б Прасад казаў праўду, прынц быў бы апошнім чалавекам у свеце, які хацеў бы маёй смерці. Калі, вядома, ён сам не нацкаваў абодва бакі адзін на аднаго. Але адно было зразумела: тут адбывалася значна больш, чым звычайная канкурэнцыя. Нашмат больш.
  
  
  Тым часам маўчанне Прасада значна палегчыла мне засяроджванне ўвагі на тым, што адбывалася вакол мяне. Мы ехалі па дарозе, да якой ужо амаль не ўжывалася слова "выбоістая". Наколькі я зразумеў, паваротаў не было. Далёка даносіўся мяккі і прыглушаны звон храмавых званоў. Потым святло прыкметна згасла, і я падумаў, ці не едзем мы праз нейкі тунэль. Я не быў упэўнены, але калі менш чым праз хвіліну святло, якое прасочваецца праз каўпак, зноў павялічыўся, я пачуў шум вады паблізу. Шум ручая ці нават вадаспаду. Цішыня хвілін пяць, потым ціхае мыканне жывёлы. Паверхня дарогі паступова выраўноўвалася, час ад часу каменьчык адскокваў ад дна машыны з рэзкім металічным гукам.
  
  
  Я налічыў трыста дваццаць секунд, калі мыканне кароў больш не было чуваць. Рана стукнуў нагой па тормазе, і мы рэзка спыніліся, відаць, пасярод дарогі. - Пачакай тут, - сказаў ён, выходзячы. Іржавыя завесы храбусцелі, і лёгкія крокі рэхам аддаваліся ў цемры.
  
  
  Цяпер я пачуў іншыя, дзіўныя гукі. Калі каптур быў нарэшце зняты, я адразу зразумеў, што шерпа не збіраўся ісці на непатрэбную рызыку. Яны былі прафесіяналамі да драбнюткіх дэталяў. Яны прынялі меры засцярогі, каб яшчэ больш схаваць месца абмену. Яны накінулі на машыну коўдры, а святло на прыборнай панэлі надаваў сцэне злавесны выгляд. Твар Прасада заліўся чырванаватым ззяннем. Ён мацней сціснуў «берэт» і, не кажучы ні слова, накіравала яе ў мой бок.
  
  
  - Выдатны вечар для паездкі, - сказаў я. Нішто не зламала гэтую маску рашучасці, нават лёгкая ўсмешка.
  
  
  - Ты быў добрай кампаніяй, - працягнуў я, гледзячы на «берэт», накіраваную мне ў грудзі.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і на пярэдняе сядзенне ўпіхнулі двух дрыготкіх падлеткаў з завязанымі вачыма. Затым дзверы зноў зачыніліся, але не раней, чым мне ўдалося разгледзець роўную грунтавую дарогу і тэрасны схіл гары.
  
  
  Мне спатрэбілася крыху больш за хвіліну, каб апазнаць пачаткоўцаў. Голфілд даў мне здымак двух сваіх дзяцей, і з першага позірку я зразумеў, што Джыні і Марк далучыліся да нас у машыне. Дзяўчына аказалася нават больш прывабнай, чым на фота ў пашпарце. А што да яе брата Марка, падабенства з яго бацькам было амаль звышнатуральным.
  
  
  — Не размаўляйце, — раўнуў Прасад, хоць блізняты не адважыліся вымавіць ні слова. «Берэта» цяпер кідалася туды-сюды, паказваючы то на мяне, то на двух перапалоханых дзяцей.
  
  
  Дзверцы машыны зноў адчыніліся, на гэты раз упусціўшы асляпляльна прыгожую непальскую жанчыну гадоў трыццаці пяці. Нават яе прасторнае вайсковае адзенне, стандартнае партызанскае адзенне ва ўсім свеце, не магло схаваць яе стройнае, сладастраснае цела, а напышлівае зачараванне, якое зыходзіла ад яе вачэй, было вельмі відавочным.
  
  
  Яна сказала. - "Ты Картэр?"
  
  
  Я кіўнуў.
  
  
  "Я Канці".
  
  
  "Мозг "Шэрпа"?"
  
  
  - Не мозг, Картэр. Душа "Шэрпа", - адказала яна з халодным пільным позіркам. - Але гэта не твой клопат. У вас, вядома, ёсць брыльянты?
  
  
  - Натуральна.
  
  
  - Вельмі добра, - сказала яна. - Тады мы можам перайсці да справы.
  
  
  Я сказаў. — "А якія ў мяне гарантыі, што вы не заб'яце нас усіх на месцы, як толькі я аддам алмазы?"
  
  
  Я не хацеў занадта быць падобным на прафесіянала, так як яны ўсё яшчэ лічылі мяне звычайным офісным работнікам. Але ў той жа час я дакладна не мог паверыць Канці на слова.
  
  
  'Бяспека?' - паўтарыла яна. - Мы зайшлі так далёка, Картэр. Нам не давядзецца нікога забіваць, калі вы аддасце нам алмазы, як дамаўляліся. Ты разумееш?'
  
  
  Я разумеў вельмі добра, але мне здавалася, што яна зразумее пісталет значна лепей. Таму я кіўнуў галавой і палез у куртку. Замест акуратнага пачка брыльянтаў я выцягнуў люгер "Вільгельміну". Люгер злавіў лалавае святло на прыборнай панэлі. На імгненне яна, здавалася, свяцілася, як вугаль. Прасад напружыўся, калі я выцягнуў Вільгельміну. - Хіба ты не абшукваў Картэра? - спытала Канці.
  
  
  Малады чалавек апусціў вочы і пакруціў галавой з відавочным пачуццём агіды да сябе і знявагі.
  
  
  - Усё роўна, - сказала Канці, не здрыгануўшыся. Яна павярнулася да мяне, ігнаруючы пісталет, накіраваны ёй прама ў сэрца. - Калі ты стрэліш, Картэр, Прасад заб'е дзяцей. Зразумеў?'
  
  
  - Выдатна, - сказаў я. - Але гэта тая ўпэўненасць, пра якую я казаў. Добра, я так разумею, табе зараз патрэбныя брыльянты?
  
  
  Яна кіўнула і чакала ў абсалютным спакоі. Апошняй жанчынай такога калібра, з якой я сутыкнуўся, была прынцэса Электра. І калі б я ведаў людзей так, як мне здавалася, Канці была б такім жа падступным і цяжкім супернікам. Але прама зараз я павінен быў гуляць па яе правілах, а не па сваіх. Трымаючы палец на спускавым кручку, я свабоднай рукой выхапіў дыяменты. Нейлонавая нітка адарвалася ад мацавання. Вельмі павольна, каб мяне не званітавала, я пачаў здабываць дрот і трубку, якая змяшчае цэлы стан неапрацаваных камянёў. Сказаць, што тры шэрпы былі здзіўлены, значыць моцна пераменшыць іх рэакцыю. Іх вочы прыкметна пашырыліся, калі нейлонавая нітка падаўжэла, і трубка павольна паднялася ўверх па маім страваводзе. Аперацыю трэба было рабіць вельмі асцярожна. Адзін няправільны рух, адзін нязграбны паварот пальцаў, і брыльянты зноў плавалі б у змесцівам майго страўніка. Самае складанае было, калі яны дасягнулі майго горла. Я адкрыў рот так шырока, як толькі мог, душачы пазывы да ваніт, затым выцягнуў трубку.
  
  
  - Вельмі разумна, - сказала Канці, ззяючы вачыма, калі я працягнуў ёй вільготны зіхоткі калчан. - А брыльянты ў гэтай трубцы?
  
  
  - Да апошняга каменя, - сказаў я.
  
  
  'Добры. Ты зрабіў для нас усё, што мог, Картэр. Калі вы пачакаеце хвілінку, калі ласка.
  
  
  Яна адчыніла дзверы, загаварыла на хуткай непальскай мове і перадала трубку трэцяй асобе, якая чакала звонку машыны. Я па-ранейшаму трымаў Вільгельміну напагатове, хоць зараз я быў апошнім у свеце, хто хацеў бы яе выкарыстоўваць. Ва ўсякім разе, не зараз. Прайшло некалькі хвілін, перш чым дзверы зноў прачыніліся, і мужчынскі голас абвясціў, што камяні сапраўдныя і найвысокай якасці.
  
  
  Блізняты па-ранейшаму не гаварылі ні слова. Гэта была лёгкая здабыча для Прасада, калі б ён занерваваўся і націснуў на курок. Але паступова, калі дыяменты апынуліся ў руках шэрпаў, напарнік Раны паслабіўся.
  
  
  Я спытаў. - "Мы цяпер вяртаемся ў Катманду, ці не так?
  
  
  - Так, вядома, - сказала Канці. «Прасад надзене павязку на вочы, а Рана павядзе машыну. Сенатар быў вельмі ветлівы, Картэр. Перадайце яму нашу ўдзячнасць.
  
  
  “Усё, што ён хоча, гэта яго двое дзяцей. Гэтага больш за досыць, Канці.
  
  
  «І ўсё, што трэба шерпам, - гэта дыяменты. Паколькі яны ў нас, у вас ёсць дзеці. Справядлівы гандаль, так?
  
  
  - Вядома, - сказаў я, калі яна адчыніла дзверы і выслізнула з машыны.
  
  
  "Удалай паездкі ў Амерыку", - было апошняе, што яна сказала, перш чым зноў зачыніць дзверы.
  
  
  Прасад накінуў мне на галаву чорны капюшон. Толькі цяпер я трымаў Вільгельміну за ягонай вузкай спіной. Здавалася, ён не пярэчыў, і я не збіраўся гэтага мяняць. Пасля чарговага прыступу кашлю "фіят" загрымеў па дарозе.
  
  
  "Вы ў парадку?" - спытаў я блізнят.
  
  
  «Што ж, дзякуй вам, містэр Картэр, - адказаў Марк Голфілд.
  
  
  - Не размаўляйце, - рэзка сказаў Прасад, і гэта быў самы нервовы голас, які я калі-небудзь чуў.
  
  
  "Ты не хвалюйся, дзіця", - адказаў я, ухмыляючыся пад капюшонам. На гэты раз цемра была амаль камфортнай. І менш чым праз паўгадзіны Шэрпы выканалі сваю палову ўгоды і шчасна высадзілі нас на ўскраіне горада. Дрэнна было тое, што я не збіраўся стрымліваць сваё слова, хоць Канці і стрымала сваё. Гэта былі мінусы гульні.
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  Амбасада ЗША знаходзіцца ўсяго ў квартале ад парка Ратна і ад кірмаша Багх, недалёка ад цэнтра горада. Адразу пасля таго, як Рана выпусціў нас з машыны, я адвёў Джыні і Марка Голфілдаў туды, у цэласці і захаванасці. Дзеці, вядома, былі ў шоку, але добры начны сон, тэлефонны званок ад бацькі і шчыльны амерыканскі сняданак на наступную раніцу рабілі цуды. Калі я пайшоў да іх на наступны дзень, гэта было падобна на тое, што я ўбачыў іх упершыню. У Джыні палепшыўся настрой, а Марку не цярпелася расказаць мне пра ўсё, што адбылося пасля таго, як іх выкралі ў Афінах амаль два тыдні таму.
  
  
  Самалёт ВПС вылецеў з Дакі, каб забраць іх і вярнуць у Вашынгтон. Але перад тым, як яны паляцелі, я хацеў атрымаць ад іх як мага больш інфармацыі, столькі, колькі яны маглі прыгадаць. Марка патлумачыў, як іх злавілі ў Афінах, пасярод ночы пасадзілі на невялікі прыватны самалёт і павезлі з краіны. Але паколькі і ён, і Джыні былі з завязанымі вачыма падчас іх доўгага, знясільваючага падарожжа, ён не мог шмат распавесці мне аб хованцы шэрпаў.
  
  
  "Падобна на пячору, містэр Картэр, але гэта ўсё, што я магу вам сказаць", - сказаў ён, адкусваючы яшчэ адзін кавалак тоста.
  
  
  Я піў каву і ўважліва слухаў. - Чаму пячора, Марк?
  
  
  - Ну, - сказаў ён нерашуча, - нас пасадзілі ў нейкай... нішы.
  
  
  Але сцены былі разьбяныя і даволі вільготныя, калі да іх датыкаешся...
  
  
  - І было слізка, - перабіла Джыні, - як быццам мы былі пад зямлёй. А падлога камеры была проста брудам. Без цэменту і іншага. І святла амаль не было. Няма сонечнага святла, я маю на ўвазе. Толькі некалькі голых лямпаў на столі. І гэта выглядала так, як быццам яно таксама было выразана ў скале.
  
  
  - Колькі людзей ты бачыла?
  
  
  "Можа быць, тузін або каля таго".
  
  
  «Не, сястра, іх было нашмат больш за дзесяць», - сказаў Марк. "Можа быць, у два разы больш".
  
  
  "Усе непальцы?"
  
  
  - Я так не думаю, - працягнуў сын сенатара. “Я не ўпэўнены, але я думаю, што там было некалькі кітайцаў. Прынамсі, яны гэтага чакалі. Але, па праўдзе кажучы, містэр Картэр, мы былі такія напалоханыя, што амаль нічога не памятаем.
  
  
  — Ну, прынамсі, цяпер вам не трэба баяцца, — ухмыльнуўшыся, сказаў я. - Вы вернецеся ў Вашынгтон праз дваццаць чатыры гадзіны. І я скажу вам адну рэч: ваш бацька будзе па-за сябе ад радасці, убачыўшы, што вы шчасна сышлі з самалёта.
  
  
  Я не хацеў больш пытацца. Яны прайшлі праз даволі шмат, і я не думаю, што яны маглі б сказаць мне нашмат больш. Дэталі іх выкрадання былі не такія важныя, як месцазнаходжанне штаб-кватэры шэрпаў. Рана пакінуў нас каля гары Шыва-пуры і суседняй вёсачкі Будданікантха, на поўнач ад цэнтра Катманду. Паводле інфармацыі, якую я атрымаў з бібліятэкі, за Шыва-пуры знаходзіўся раён Сундарыджал, вядомы сваімі вадаспадамі, парогамі і горнымі краявідамі. Гэта было ўпадабанае месца для пікнікоў жыхароў наваколля. А можа, толькі можа, гэта было і любімае месца Канці і яе партызан.
  
  
  Напярэдадні вечарам я чуў вадаспад, да таго ж у гэтых гарах маглі быць і тунелі, і пячоры. У любым выпадку гэта быў старт, штуршок у правільным напрамку. І калі я размаўляў з Хоўкам пасля сняданку ў пасольстве, я ведаў, што ў мяне няма іншага выбару, акрамя як мага хутчэй даследаваць мясцовасць. Тое, што ён мусіў сказаць мне, было настолькі простым і падступным, наколькі гэта магчыма. Паведамлялася аб канцэнтрацыі войскаў на кітайскім баку паўночнай мяжы Непала. Тое, што калісьці выглядала як ваенныя вучэнні, аказалася прадвеснікам поўнамаштабнага нападу, іншымі словамі, ўварвання. "Я даведаўся пра гэта толькі з учорашняга дня", – растлумачыў Хоук. — Але я не хацеў нічога рабіць, пакуль ты не выцягнеш адтуль дзяцей у цэласці і захаванасці. Цяпер у мяне няма выбару, акрамя як перадаць інфармацыю каралю.
  
  
  - У такім выпадку мы ніколі не вернем брыльянты, - нагадаў я яму.
  
  
  - Ну, што ты хочаш, каб я зрабіў, Нік? Увесь Пекін чакае першых знакаў ад шэрпаў. Яны дасылаюць сваіх людзей так хутка, што ім больш не патрэбны прывітальны камітэт.
  
  
  Пасля таго, што сказаў мне Прасад, у мяне ўзнікла адчуванне, што шэрпы хацелі б, каб Непал застаўся ў руках непальцаў. - Яны не ідуць на такую рызыку, - сказаў я. - Таму што ўсе яны перакананыя нацыяналісты. Яны могуць залежаць ад дапамогі Кітая, але я не веру, што зараз яны гатовы да адкрытага ўмяшання. Ва ўсякім разе, яшчэ не.
  
  
  - Дык што ты прапануеш?
  
  
  - Дайце мне яшчэ дваццаць чатыры гадзіны, сэр. Гэта ўсё, пра што я прашу. Калі я яшчэ не вярну камяні, вы можаце сказаць ураду ўсё, што хочаце. Тым часам, няхай яны выставяць свае войскі на мяжы, каб... Скажам, будзе зроблена спроба пераправіць транспарт са зброяй праз мяжу. Раскажы ім усё, але дазволь мне разабрацца з шэрпамі. Апошняе, чаго мы хочам, - гэта рэвалюцыя. Ты ведаеш гэта так добра, як і я.
  
  
  "Дваццаць чатыры гадзіны?" - паўтарыў ён.
  
  
  'Адзін дзень. Вось і ўсё, - адказаў я. «Без грошай у шэрпаў не будзе сродкаў, каб пакрыць выдаткі на зброю. Тады яны будуць цалкам банкрутамі, і я не думаю, што Кітай пашле свае войскі ў Непал для ўварвання ў краіну, калі даведаецца, што яго саюзнікі былі цалкам разбітымі.
  
  
  "Мне трэба нагадаць вам, што адбылося ў Тыбеце?" Цяжка, як звычайна, падумаў я. - Я ведаю, сэр. Але ў Непала яшчэ ёсць свая незалежнасць, свой суверэнітэт. Кітайцы ніколі не лічылі гэтую краіну сваёй. Так што сітуацыя зусім іншая».
  
  
  - Я не ўпэўнены, што згодны з табой, Нік. Але я дам вам дванаццаць гадзін, а не дваццаць чатыры. Я не хачу больш рызыкаваць. І калі я не атрымаю ад цябе вестак да таго часу, у мяне не будзе іншага выбару, акрамя як перадаць усю інфармацыю, якую мы сабралі, каралю Махендрэ. Мы проста не можам рызыкаваць, вось і ўсё.
  
  
  Было 10:37 раніцы, і ў Killmaster N3 была праца. У гэтым не было ніякіх сумневаў.
  
  
  Машына прыцягнула б занадта шмат увагі, асабліва калі б шэрпы сачыў з-за дарогай. Да таго ж Авіс і Герц яшчэ не праніклі сюды. Магчыма, у наступным годзе. Але ў мяне было толькі дванаццаць гадзін, а не дванаццаць месяцаў. Таму я ўзяў напракат ровар у маленькай заняпалай краме недалёка ад Дурбарплейн. Там былі старыя жанчыны, якія гандлююць тонкай зялёнай гароднінай і такімі ж зялёнымі кавалкамі мяса, і босыя хлопчыкі гадоў дзевяці ці дзесяці, якія тузалі мяне за руку і казалі: «Добра. Абмяняць грошы? Я на правільным шляху.
  
  
  У мяне было столькі непальскіх рупій, колькі мне было патрэбна. - Заўтра, - сказаў я ім. "Мы зоймемся справай, калі ты будзеш тут заўтра", калі я ад'ехаў ад ажыўленай плошчы, і сонца паднялося ў блакітнае бясхмарнае неба. Дванаццаць гадзін..., падумаў я. Лухта сабачая, але гэта не дало мне гэтулькі часу.
  
  
  Таму мне прыйшлося працаваць хутка.
  
  
  Катманду быў слабым плямай на поўдні, калі я дасягнуў падножжа гары Шывапуры, прыкладна за дванаццаць кіламетраў ад горада. Ззаду мяне нізкія ўзгорыстыя горныя схілы з зялёнымі тэрасамі, здавалася, рыхтавалі вока да вышчэрбленых заснежаных вяршыняў Гімалаяў. Яны ўзвышаліся, як шэраг помнікаў, рэзкіх, саманадзейных, якія патрабуюць, каб іх заўважылі. Я злез з ровара і пайшоў пешшу на вяршыню ўзгорка. Я прайшоў міма статуі Вішну. Індуісцкае боства ляжала на ложы, утвораным кольцамі змеі Шэшы. Ён таксама не выглядаў занадта лёгкім і шчаслівым.
  
  
  Без дзесяці палова другой, і я рухаўся па выбоістай дарозе з другога боку гары Шывапоэры, недалёка ад таго месца, дзе напярэдадні ўвечар Рана высадзіў нас з машыны. У мяне не было ніякіх падстаў меркаваць, што яны паехалі той самай дарогай, калі везлі нас назад ад таго пункта. Але паколькі мне не было з чаго пачаць, гэты ўзгорак здаўся мне адпраўной кропкай як нельга лепш.
  
  
  Я спыніўся, каб зарыентавацца, і задумаўся, што задумаў прынц Баль Нараян, калі алмазы былі дастаўлены шэрпам. Дыяменты відавочна былі для яго важней непальскага трона, што, здавалася, азначала, што ён не верыў у канчатковы поспех рэвалюцыйных намераў Канці. Брудная гульня, у якую ён гуляў з ёй, саслужыць мне добрую службу, як толькі я знайду штаб партызан.
  
  
  Гэта, канешне, была самая вялікая праблема.
  
  
  Дарога раздвойвалася ля падножжа ўзгорка. Шлях, які ішоў направа, здавалася, апускаўся ў даліну, а левая дарога вілася ў горы. Я выбраў апошняе, спадзеючыся хутка знайсці тунэль і вадаспад, якія, як мне здавалася, я чуў мінулай ноччу. На дарозе аказалася больш паваротаў, чым я чакаў. Я не мог прыгадаць, каб Рана рабіў так шмат паваротаў. Толькі збіраючыся павярнуць і вярнуцца, дарога раптам разгарнулася да гарызонту, як прамая стужка. Дарога была прамой як лінейка. Наперадзе маячылі горы, а мясцовасць вакол мяне была няроўная і густая. мне спатрэбілася больш часу, чым я чакаў, і я падазраваў, што Рана зрабіў некалькі няслушных паваротаў. Але я таксама павінен быў прыняць да ўвагі той факт, што я не быў за рулём аўтамабіля. Нягледзячы на ўсе мае намаганні, я не ехаў хутчэй за дваццаць пяць кіламетраў за гадзіну.
  
  
  Я дастаў біклагу і спыніўся на ўзбочыне, каб выпіць. Здалёку даносіўся слабы, але настойлівы звон званочкаў.
  
  
  Праз імгненне я зноў апынуўся на ровары і пачаў круціць педалі ў тым жа напрамку. Затым, праз пяць хвілін, я знайшоў тунэль, прасечаны ля падножжа ўзгорка. А проста з другога яго боку плёскалася вада такая чыстая і празрыстая, як абяцаюць даведнікі. Гэта быў Сундарыджжал і далей... Калі я праходзіў міма вадаспаду, неба было нерухомым. Паветра было халаднаватае, вільготнае і духмянае, але я не чуў нават птушынага крыку; так што я прытармазіў і пачаў аглядаць узгоркі ў пошуках якіх-небудзь прыкмет небяспекі, магчыма, патруля шэрпаў. Канешне, яны былі паблізу, каб захаваць свой лагер і сакрэт сваёй арганізацыі. Тым не менш, мне не здавалася малаверагодным, што яны дадуць аб сабе шляхта, калі адчуюць пагрозу ў прысутнасці незнаёмца. Але пакуль што паміж дрэвамі нічога не варушылася, і ў падлеску не пачулася ні гуку крокаў.
  
  
  Праз пяць хвілін статак кароў падняў галовы і глядзеў за мной па дарозе сваімі карымі сумнымі вачыма. Яны перасталі жаваць, каб выказаць сваё незадавальненне глыбокім мыканнем, якое рабілася ўсё слабей па меры таго, як дарога працягвала цягнуцца, а жвір дарожнага пакрыцця раствараўся ў гладкім асфальце. Я паглядзеў на гадзіннік, калі мыканне больш не было чуваць. Напярэдадні вечарам я налічыў пяць хвілін і дваццаць секунд, перш чым Рана націснуў на тормаз. Цяпер я дазваляю сваім гадзінам Rolex рабіць разлікі, пакуль я канвертую розніцу ў хуткасці. Я быў упэўнены, што дасягну таго месца, дзе шэрпы вырашылі весці свой бізнэс.
  
  
  Усе прыкметы былі ў наяўнасці, гэта дакладна. Я выйшаў, паставіў ровар на падстаўку і крыху больш выразна агледзеў наваколлі. Я быў пасярод паляны з узгорыстай тэрасай з аднаго боку і крутым схілам з калючым хмызняком з другога. Было дзве пары слядоў шын; адзін пайшоў назад у Катманду, другі па роўнай дарозе. Двайняты згадалі пячору. Па ўсёй верагоднасці, яна была б замаскіраваная і несумненна знаходзілася б дзесьці ў навакольных пагорках, нябачная для цікаўных і дапытлівых вачэй.
  
  
  Было ўжо каля дзвюх гадзін, калі я пакінуў веласіпед на абочыне дарогі. Не жадаючы рызыкаваць крадзяжом або выкрыццём, я прычыніў яго галінкамі, якія змог зрэзаць з калючых кустоў. Ніхто, праязджаючы міма на матацыкле ці ў машыне, не выявіць ровар. Задаволены тым, што мае шляхі да выратавання застануцца некранутымі да таго часу, пакуль я не буду гатовы вярнуцца ў Катманду, я зноў уклаў Х'юга ў замшавыя ножны і пайшоў. Сляды шын былі цьмянымі, і іх цяжка было адсачыць. Я застаўся на абочыне дарогі, каб быць як мага больш незаўважна.
  
  
  Відаць, гэтага было недастаткова.
  
  
  Толькі ў вінтоўкі М-16 гук знішчальніка, які пралятае ў вас над галавой. Выключна высокая хуткасць кулі малога калібра зрабіла гэты сучасны карабін пераважнай зброяй для вядзення баявых дзеянняў у джунглях. На жаль, шэрпы, здаецца, ведалі каштоўнасць і перавагі такой зброі. Замест старога М1 ці нават М-14 за мной гналіся з высокаразвітым узбраеннем. А на вялікай адлегласці Вільгельміна не магла параўнацца з трыццацізарадным карабінам.
  
  
  Я ляжаў на жываце, калі дрэвы пранізвалі свісцячыя кулі. Нехта ўбачыў мяне і не збіраўся адпускаць без бою. У паветры вісеў пах пораху, і гарачыя кулі М-16 падалі на зямлю, як трусіны памёт. Я не зварухнуўся, моцна прыціснуўся жыватом да цвёрдай утрамбаванай зямлі і пачаў чакаць, пакуль аслабне і спыніцца страляніна.
  
  
  Але гэтага не здарылася.
  
  
  Праз некалькі секунд стрэлілі яшчэ адну краму. Галінкі ляцелі па паветры, калі кулі выдавалі шалёны, ванітны грукат. Трэск аўтамата заглушаў гук майго дыхання. Я трымаў галаву апушчанай і лічыў секунды, пакуль не пачуў, як кроў стукае ў маіх скронях з гучным і роўным рытмам.
  
  
  У той момант, калі страляніна спынілася, я ўскочыў на ногі і адскочыў у бяспечнае месца за густым падлескам. Не прайшло і трыццаці секунд, як карабін аднавіў свой гулкі агонь. Кулі не наблізіліся, але і не паляцелі далей. Каб знайсці патруль шэрпаў, мне прыйшлося зрабіць вялікую пятлю, каб абрацца з іншага боку ўзброенага атрада. Да гэтага часу не было магчымасці даведацца, колькі мужчын там было, што крыху ўскладняла сітуацыю, калі не сказаць чыстае самагубства. Але калі б я не ўбачыў партызан, я б ніяк не ведаў сваіх шанцаў і ніяк не мог знайсці іх прытулак.
  
  
  Цяпер, калі я патраплю пад адну з гэтых смяротных куль М-16, брыльянты будуць амаль страчаныя. Таму я трымаўся як мага ніжэй і пачаў паўзці цераз кусты. Не было ніякага спосабу пазбегнуць вострых як іголкі шыпоў, якія раздзіралі мае рукавы і галёнкі. Галінкі білі мне ў лоб, зноў адкрываючы раны, якія толькі што зацягнуліся; парэзы, якія я атрымаў у Амстэрдаме, падарунак ад падвойнага гульца Балю Нараяна.
  
  
  Стук куль верш, як прыпеў песні, якую немагчыма забыцца. Я прысеў на кукішкі і выглянуў з-за кустоў. Я ўбачыў нешта цёмнае і смутнае, якое рухалася скрозь падлесак. Гук галінак, што ламаліся, рабіўся ўсё гучней, і я напружыўся перад непазбежным, чым бы яно ні было.
  
  
  Пры гэтым гэта быў адзін з партызан з вострым канцом металічнага штыка, прышпіленага да ствала яго карабіна. У яго быў стары брытанскі карабін Mk V для джунгляў, а гэта азначала, што ў лесе схаваўся як мінімум яшчэ адзін чалавек, гатовы скасіць мяне крывавай чаргой. Я ніяк не мог даведацца, ці прыкрыты непальскі рэвалюцыянер. Але ў сітуацыі, якая склалася я не мог дачакацца адназначнага адказу «так» ці «не».
  
  
  Менавіта тады ён знайшоў мяне ў падлеску. У мяне не было часу, каб прадставіцца, фармальна ці нефармальна. З дзікім лямантам чалавек кінуўся да мяне, яго накіраваны наперад штык блішчаў у мяккім плямістым святле. Ён быў бескарысны для мяне мёртвым. А мёртвы я сам быў яшчэ менш карысны. Так што ў існуючых абставінах я мала што мог зрабіць. Выбар быў за ім. Мне проста трэба было прымаць рэчы такімі, якія яны ёсьць. І яны прыйшлі даволі хутка і смяротна.
  
  
  Задоўга да таго, як партызан паспеў паказаць мне, як добра ён валодае багнетам, я ўстаў і ўзяў Х'юга ў руку. Выскаліўшы зубы, ён накінуўся на яго, кроплі поту выступілі на яго лбе і скаціліся па загарэлых шчоках. Вастрыё штыка закранула папружка маіх гадзін, і я кінуўся ўбок, павольна рухаючыся вакол яго.
  
  
  Я закрычаў. - "Дзе Канці?"
  
  
  Ён не разумеў ангельскай і не збіраўся адцягвацца. Ён быў занадта заняты, каб трымаць мяне на вастрыі штыка, і не знайшоў час адказаць. Я бачыў, як яго палец пяшчотна слізгануў да спускавага кручка яго аўтаматычнай зброі. Я заткнуў Х'юга за пояс і нырнуў наперад, спрабуючы абяззброіць яго. Мы разам з усяе сілы спрабавалі выхапіць адзін у аднаго стрэльбу, а я стараўся накіраваць ствол у неба.
  
  
  Калі калі-небудзь і быў час прымяніць свае веды тай-кватэр-да на практыцы, то зараз.
  
  
  Бакавы ўдар у калена, і яго нага сагнулася пад ім, як зламаная галінка. Мужчына завыў ад болю і гневу і адчайна змагаўся, каб захаваць сваю вінтоўку. Але я не збіраўся гэтага дапушчаць. Затым мы абодва апынуліся на каленях, разгойдваючыся, як быццам патрапілі ў цыклон. З яго вуснаў ліўся бесперапынны паток непальскіх праклёнаў. Я не збіраўся прасіць даслоўны пераклад.
  
  
  Я сціснуў кулакі і ўдарыў яго па жываце хуткім і лютым мом-джонг-джы-ло-кі. Гэта быў удар, які зламаў яму рэбры і грудзіну, і яго цела павалілася, як марыянетка, у якой раптоўна абарваліся ніткі. Хватка ляснога байца аслабла, і ў гэтую долю секунды я моцна трымаў карабін абедзвюма рукамі, вастрыё вострага, як брытва, штыка ўпіралася ў яго выступае кадык.
  
  
  'Дзе яна?'
  
  
  Як рыба ў вадзе, ён усё яшчэ спрабаваў набраць паветра ў лёгкія. Румянец сышоў з яго шчок, і скура стала шэрай і балючай.
  
  
  - Дзе Канці? - паўтарыў я.
  
  
  Адна з яго рук тузанулася. Я ўбачыў лязо нажа, перш чым усадзіў у яго штык. Баец джунгляў не паспеў скарыстацца сваім нажом. Ён выпаў у яго з рук, а ў вачах яго з'явілася дзікае і разгубленае выраз. Затым яны сталі мёртвымі і пустымі, як два шкляныя шарыкі. Я адступіў убок і адпусціў, кроў хлынула з агіднай раны, прабітай штыком у яго горле.
  
  
  Гэта было не так хупава, як смерць Каенвара, але гэтак жа эфектыўна. Адзіная прыкрасць заключалася ў тым, што мяцежнік больш не мог сказаць мне тое, што я хацеў ведаць. Недзе ў навакольных узгорках пячора выкарыстоўвалася ў якасці штаба фанатычнай групы непальскіх рэвалюцыянераў. Я павінен быў знайсці гэтую пячору і алмазы, а затым выбрацца з Непала
  
  
  .
  
  
  На шкле маіх гадзіннікаў была кроў. Я працёр яго і праверыў час. Было 2:27 ночы. У мяне быў час да 22:30, каб стрымаць абяцанне, дадзенае Хоуку і Белай хаце. Але з чаго мне пачаць? Гэта было самае цяжкае пытанне, якое мне даводзілася задаваць сабе за апошнія некалькі дзён. Я паняцця не меў, з чаго пачаць пошукі, дзе можа быць схованка.
  
  
  Адно я ведаў дакладна: я павінен рухацца далей, нягледзячы ні на што.
  
  
  Я стаў прабірацца праз кусты па дарозе, па якой мёртвы паўстанц прайшоў менш за дзесяць хвілін таму. Шыпы былі пякельнымі, але не такімі падступнымі, як два карабіны М-16, раптам нацэленыя на маё падрапанае і акрываўленае цела.
  
  
  "Як справы, хлопцы?" - сказаў я, не рухаючыся далей. "Вы кагосьці канкрэтна шукаеце?" Ніхто не засмяяўся.
  
  
  Ніхто нават не ўсміхнуўся.
  
  
  Але , прынамсі, я знайшоў сваіх праваднікоў. Спадзяюся, жывы я быў для іх даражэйшы, чым мёртвы, зрашэчаны кулямі ці штыком. Выбар быў за імі, падабаецца мне гэта ці не.
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  «Канты», - было наступнае, што вырвалася ў мяне з рота. Гэта было так, як калі б Алі-Баба закрычаў: "Сезам, адкрыйся". У той момант, калі я згадаў яе імя, два партызаны палічылі за лепшае праігнараваць вельмі акрываўленае, знежывелае цела, якое ўсё яшчэ віднелася ў густым падлеску ззаду мяне. - Адвядзіце мяне да Канці, - паўтарыў я. "Яна ведае, хто я". Калі гэта спрацуе, яны адвядуць мяне проста ў сваё сховішча. Калі б гэта не спрацавала, я падазраваў, што нехта гадоў праз пяць ці дзесяць наткнецца на мае астанкі, што б ад іх ні засталося.
  
  
  Як і іх знежывелы таварыш па зброі, ніводны з мужчын не разумеў ніводнага слова па-ангельску. Я паўтарыў сказанае на непальскай, радуючыся, што знайшоў час асвяжыць у памяці мову. Я мучыўся з грубым перакладам на тыбецка-бірманскі дыялект, на якім таксама казала гэтая група тубыльцаў, пакуль яны, нарэшце, не зразумелі, што я маю на ўвазе. Канці была Канці на кожнай мове, якую я спрабаваў, і яны, нарэшце, зразумелі.
  
  
  Самы высокі і хударлявы з двух узброеных мужчын зрабіў мне знак, задаволіўшыся толькі тым, што ўваткнуў белы наканечнік свайго штыка паміж маімі лапаткамі. Ён прымусіў мяне ісці праз падлесак сярэдняй вышыні, пакуль мы не дасягнулі няроўнай сцежкі, якая выгіналася ў груды, як змяя.
  
  
  На гэты раз я цалкам меў намер прытрымлівацца іх правілам, а не сваім. Мяне адвядуць да Канці і, калі павязе, спадзяюся, і да дыяментаў. Штыка было дастаткова, каб гуляць згодна з іх планам гульні. Але калі б гэта не ставіла пад пагрозу вяртанне каштоўных камянёў, я б, не вагаючыся, ужыў вучэнне Майстра Чуна на практыцы.
  
  
  Так што я гуляў рахмана, паслухмянага зняволенага і рабіў менавіта тое, што ад мяне чакалі. Што менавіта адбудзецца, калі мы дабяромся да пячоры, мяркуючы, што мяне раней не закалолі б багнетам, было непрадказальна. І тое, што магчыма сярод непальскіх джунгляў, таксама адкрыта для спекуляцый. Цяпер мы падняліся па схіле ўзгорка па крутой і камяністай сцежцы. Мае туфлі з цялячай скуры не былі створаны для гор, але гэта заўсёды лепш, чым хадзіць басанож. Калі я схапіўся за каржакаваты абрубак для дадатковай падтрымкі, я пачуў нешта такое, ад чаго валасы на патыліцы імгненна ўсталі дыбам. Гэты гук нагадаў мне скрыгат зубоў, і я замёр на месцы. Два мае «праваднікі» спынілі свой марш-кідок, каб першымі пасмяяцца над маёй яўнай праявай страху, і адступілі назад, дазволіўшы дзіку прабрацца праз густы і амаль непраходны падлесак.
  
  
  Я адчуў не столькі страх, колькі здзіўленне. Але я падумаў, што будзе лепш, калі цяпер яны палічаць мяне нашмат ніжэй за іх. У дадатак да гэтага іх відавочную адсутнасць цікавасці да смерці свайго таварыша можна было лёгка расцаніць як агульны нізкі маральны дух сярод прыхільнікаў шэрпаў. Калі так, то гэта значна аблегчыла б маю місію.
  
  
  Рэвалюцыйная арганізацыя, якая раздзіраецца ўнутранымі дысідэнтамі, - гэта рэвалюцыйная арганізацыя, асуджаная на правал. Я спадзяваўся, што гэта, плюс прыхільнікі Балю Нараяна, можа стаць смяротным ударам для шэрпаў. Але пакуль у мяне не было магчымасці сустрэцца тварам да твару з Канці, я павінен быў рабіць тое, што мне казалі мае ахоўнікі.
  
  
  Менш напалоханыя, чым дзесяць хвілін таму, яны прыкметна расслабіліся, калі мы падняліся наверх. працягнуць наш шлях. Абапал нас акружаў лес, густую зялёную коўдру, якое ўбірала дзённае святло, як губка. Чым больш я абвыкаў да свайго асяроддзя, тым менш баязлівым станавіўся мой розум. Цяпер я пачуў спевы птушак і некалькі дробных жывёл, якія ганяць у падлеску. Але ні кабан, ні алень не прабіваліся скрозь густы падлесак, і штык усё ўтыкаўся мне ў спіну; дастатковы стымул для мяне працягваць ісці па шляху, абсыпанаму друзлымі камянямі.
  
  
  Сховішча шэрпаў было так па-майстэрску схавана, што я мог бы зусім яго не заўважыць, калі б пайшоў па тым жа шляху ў адзіночку. Уваход у пячору, аб якім казалі Марк і Джыні Голфілд, быў замаскіраваны рухомым экранам з лістоты; настолькі майстэрска спраектаваны, што на першы погляд ён выглядаў не больш за як частка навакольнага расліннасці. Пры бліжэйшым разглядзе і толькі пасля таго, як адзін з мужчын прыбраў лістоту, я ўбачыў драўляную канструкцыю пад ілжывым фасадам. Гэта былі краты з лёгкіх, гнуткіх бальзавых ці бамбукавых калоў, звязаных паміж сабой зялёнымі лозамі.
  
  
  У той момант, калі экран быў адсунуты ўбок, тузін кажаноў, цвыркаючы, вылецеў на халоднае горнае паветра. Кончык зношанага штыка мацней упёрся мне ў спіну, і я ступіў наперад, з ценю, у цёмны праход падземнага ходу.
  
  
  Адтуліна ў схіле гары была дастаткова высокай, каб я мог ісці прама. Сам уваход быў натуральнымі варотамі, якія адчыняліся ў тунэль з каменнымі сценамі, які амаль адразу ж пачаў злёгку спускацца ўніз. За некалькі соцень метраў наперадзе я ўбачыў слабое свячэнне, відаць, ад лямпачкі. Адзін з мужчын, якія былі ў патрулі, крыкнуў голасам, які неадкладна вярнуўся глыбокім рокачкім рэхам. Ён пабег наперад, несумненна, каб паведаміць Канці аб маім нечаканым візіце.
  
  
  Я разлічыў наш спуск; дзве поўныя хвіліны хуткім крокам, магчыма, палова бягом. Падлога тунэля была зроблена з той жа цвёрдай, утрамбаванай зямлі, аб якой Джыні згадвала раніцай. Былі бачныя шматлікія сляды; усё гэта паказвае на значную актыўнасць, якая, відаць, мела месца ў штаб-кватэры шэрпаў.
  
  
  У іх, відаць, быў свой генератар, таму што ў канцы тунэля пад столлю гарэла магутная лямпа. Затым я шырока расплюшчыў вочы ад здзіўлення і недаверліва ўтаропіўся на драўляныя скрыні і скрыні, складзеныя паабапал. У іх у пячоры было дастаткова ўзбраення, каб падарваць увесь Катманду, калі не палову Непала. Шэрпы ператварылі прастору пячоры ў зброевы склад, сховішча зброі для смерці і разбурэнні. Большасць драўляных скрынь былі пазначаны чырвонымі кітайскімі іерогліфамі. Некаторыя, нешматлікія, былі адзначаны кірылічнымі літарамі, з буйнымі літарамі CCCP.
  
  
  Навошта ім трэба было зарабіць на неапрацаваных дыяментах, было ўжо не так зразумела, як раней. Калі толькі гэтыя камяні ўжо не былі абмяняны на гэты арсенал. З таго, што я мог сказаць на першы погляд, у іх было дастаткова абсталявання, боепрыпасаў, асабістай зброі, ручных гранат, кулямётаў, карабінаў, каб здзейсніць паспяховы рэвалюцыйны пераварот.
  
  
  У асяроддзі ўсёй гэтай зброі знаходзілася Канці, душа шэрпаў. Побач з ёй стаялі двое мужчын, чыя форма і твары не пакідалі сумневаў у тым, што яны кітайцы. Гэта аказаліся ваенныя саветнікі, апранутыя ў баявую форму і ўзброеныя штатнымі вінтоўкамі Чырвонай Арміі. Прасад і Рана таксама былі там, занятыя інвентарызацыяй даспехаў, якія захоўваюцца ў пячоры.
  
  
  Канці падняла вочы, калі мяне штурхнулі наперад і проста пад магутную лямпу. Адзін з маіх праваднікоў растлумачыў ёй, што адбылося. Яна слухала з задуменным выразам твару; затым яна павольна ўстала, абышла стол і ўстала перада мной.
  
  
  Нават у гэтым яркім святле яна была прыгажэйшая, чым я памятаў. Таксама больш напышлівы. У мяне не было гаворкі, але я ведаў, што хачу ёй сказаць, і што Баль Нараян не вельмі добра да яе ставіцца.
  
  
  Але перш чым я паспеў нават кіўнуць у знак прызнання, адзін з кітайскіх саветнікаў заўважыў мяне і здзіўлена ікнуў. Ён абышоў стол, каб разгледзець мяне бліжэй. Затым ён павярнуўся да Канці і сказаў спачатку на мандарынскім дыялекце, якога Мао падтрымліваўся на працягу многіх гадоў, а затым на непальскай: «Вы ведаеце, хто гэты чалавек? У вас ёсць ідэі, таварыш Канці?
  
  
  Я зараз перакладаю гэта на сваю родную мову, але справа ў тым, што ён быў гэтак жа ўсхваляваны, як глядач на футбольным матчы, калі цэнтральны нападаючы не забівае пенальці. Яго твар літаральна свяціўся, калі ён перакладаў погляд з мяне на лідэра шэрпаў і назад.
  
  
  «Гэта Нікалас Картэр», - сказала яна па-ангельску, нібы даючы мне ведаць, што адбылося, не разумеючы, што я кажу і на мандарынскай, і на непальскай мовах. - Ён працуе на Голфілда, сенатара, з якім мы мелі справу. Я казаў табе ўсё гэта, Лу Тиен. Чаму ты так здзіўлены? Валоданне таварышам Лу Тиенам англійскай мовай было далёка не такім уражлівым, як маё валоданне мандарынскай. Але ўсё ж паспеў удакладніць. - Гэты чалавек, Канты... - сказаў ён. “Гэты чалавек працуе на імпэрыялістычную выведку. †
  
  
  "Ён працуе на сенатара ЗША", – адказала яна. Лу Тиен паківаў галавой, паказваючы, што ён катэгарычна з ёй не згодзен. - Не, гэта хлусня, - сказаў ён гучна і помсліва.
  
  
  Яна спытала. - Што ты маеш на ўвазе пад хлуснёй?
  
  
  «Гэта хлусня, таму што я бачыў фатаграфію гэтага чалавека, гэтага Нікаласа Картэра, у Пекіне. Ён працуе на вельмі сакрэтную шпіёнскую арганізацыю імперыялістычнага, капіталістычнага рэжыму і навучаны звяргаць народныя рэспублікі па ўсім свеце. Яго клічуць не Нікалас Картэр, а N3, Killmaster.
  
  
  Ён крыху павярнуўся, але Канці пачала разумець, што спрабуе сказаць яе кітайскі саветнік. Яна зноў паглядзела на мяне, выраз яе асобы рэзка змянілася. Тое, што калісьці было выразам збянтэжанай цікавасці, зараз цалкам ператварылася ў выраз здзіўлення, якое перарасло ў здзіўленне, і, нарэшце, у выраз хутка расце гневу.
  
  
  - Гэта… гэта праўда, што ён кажа, Картэр? - спытала яна мяне, калі я стаяў, раскінуўшы рукі па баках, і штык не быў паміж лапаткамі. Прасад і Рана спынілі свае заняткі і падышлі бліжэй, здзівіўшыся, убачыўшы мяне, менш, чым я чакаў.
  
  
  'Што ж?' - спытаў Канці. - Адкажы, Картэр. Гэта праўда ці хлусня?
  
  
  «Вядома, гэта хлусня. Я не ведаю, пра што гаворыць ваш сябар. Я звычайны грамадзянін. Я наняты сенатарам Голфілдам, - адказаў я спакойна і роўна. Лу Тиен стукнуў кулаком па стале. - Хлусня, - крыкнуў ён. «Гэты чалавек, гэты Картэр, N3, гадамі быў ворагам Кітайскай Народнай Рэспублікі. Ён павінен быць забіты як вораг усіх свабодалюбівых працоўных ва ўсім свеце». Ён пацягнуўся за рэвальверам, і я мімаволі адступіў назад, далей ад круга святла.
  
  
  «Ну, пачакай хвілінку, прыяцель», - сказаў я на кітайскай мове. «Твая памяць крыху зблыталася. Вы мяне з кімсьці блытаеце.
  
  
  Канці працягнула руку і паклала яе на рэвальвер Лу Тьена. "У нас будзе дастаткова часу, каб забіць яго, калі ён сапраўды той чалавек, за якога вы яго прымаеце", - сказала яна яму. «Акрамя таго, - паспяшаўся дадаць я, - калі б я быў шпіёнам, аддаў бы я табе брыльянты так ахвотна, Канці?» Але калі б я быў бяскрыўдным дзяржаўным чыноўнікам, я б не размаўляў на мандарынскай, непальскай ці тыбецка-бірманскай мовах. На шчасце, гэта непакоіла яе менш, чым палкія абвінавачванні Лу Цьена.
  
  
  - Можа быць, і не, - сказала яна пасля хвіліннага маўчання і задуменнага ваганні. - Але чаму ты тут, Картэр? як ты гэта атрымаў знайшоў месца?
  
  
  У мяне ніколі не было магчымасці растлумачыць гэта.
  
  
  Лу Тиен кінуўся наперад, яго твар і ўсё цела дрыжалі ад лютасці. Ён схапіў мяне двума дрыготкімі рукамі. - Ты забойца, - крыкнуў ён. «Вы забілі кіраўніка Кіпцюра. Вы забівалі нашых міралюбівых агентаў на Кубе і ў Албаніі. Вы забівалі свабодалюбівых працоўных-камуністаў у Гвінеі, Сафіі, Тайпе».
  
  
  Яго ўспышка была некалькі меладраматычнай, але, на жаль, яго немыя, гучныя, тэатральныя рэчы, здавалася, зрабілі на Канці вялікае ўражанне, што, несумненна, было намерам Лу Тьена.
  
  
  Яна спытала. - "Вы ўпэўненыя, што гэта той жа чалавек, вядомы як N3?"
  
  
  «Няхай памяць аб нашым дарагім таварышу Мао неадкладна звяне, калі гэта няпраўда», — адказаў Лу Тиен так сур'ёзна, што амаль прымусіў бы ўсіх плакаць.
  
  
  — Знайдзіце яго на наяўнасць зброі, — раўнуў Канці.
  
  
  Мая ахова неўзабаве скончыла з гэтым і пазбавіла мяне ад Вільгельміны і Х'юга. П'ер, аднак, застаўся на месцы: прыемна і ўтульна ўладкаваўшыся на ўнутраным боку майго сцягна. Па стрыманасці, далікатнасці або звычайнай нядбайнасці яны зусім выпусцілі з-пад увагі маленькую, але вельмі эфектыўную газавую бомбу.
  
  
  - Ты вярнуўся за дыяментамі, ці не так, Картэр? - сказала яна адразу пасля гэтага.
  
  
  Нават калі мае рукі былі туга звязаныя за спіной тоўстай пяньковай вяроўкай, я стараўся захоўваць знешняе самавалоданне. «Я прыйшоў сюды, каб расказаць вам, што я ведаю пра аднаго з вашых паплечнікаў, прынца Бала Нараяна», — гучна сказаў я, адкрытае абурэнне змяніла фанатычны лютасьць Лу Тиена.
  
  
  - Баль Нараян? Яна нахіліла галаву і вывучала мяне сваімі вузкімі міндалепадобнымі вачыма. — Дакладна, відавочны спадчыннік прастола, — сказаў я. - "Ваш верны саюзнік".
  
  
  "Што з ім?"
  
  
  "Ён падманвае вас з таго часу, як я прыехаў у Амстэрдам, каб купіць брыльянты", — сказаў я. Павольна, крок за крокам, я расказаў ёй гісторыю з самага пачатку. Яна ўважліва слухала, калі я расказваў ёй пра тое, што адбылося ў Галандыі, пра замахі на маё жыццё, пра тое, як Каенвар і двое яго саўдзельнікаў прыклалі намаганні, каб завалодаць неапрацаванымі камянямі.
  
  
  Я тут жа зноў падумаў пра Андрэа, але зараз быў непрыдатны час, каб засмучацца з-за гэтага. Коенвар атрымаў свой належны канец, і калі б гэта залежала ад мяне, Баль Нараян пайшоў бы той жа крывавай і жорсткай дарогай. Нарэшце я расказаў ёй пра сваю сустрэчу ў Кабуле, пра смерць двух кілераў і пра апошнія словы Коенвара.
  
  
  Калі я скончыў, яна хутка павярнулася да Рану, які стаяў побач з ёй. - Дзе зараз Нараян? - нецярпліва спытала яна. - Ён… ён у аэрапорце, Канці, як ты і сказала, - прамармытаў Рана, адчуваючы, што яна не ў настроі жартаваць.
  
  
  "Ён ляціць у Пекін праз гадзіну, каб даставіць брыльянты".
  
  
  "Апошняе месца, куды ён збіраецца, - гэта Пекін", - умяшаўся я. - Ён едзе з краіны, і ты яго апошні раз убачыш; гэтага прынца і брыльянты, Канці.
  
  
  «Калі ты ілжэш, Картэр, - адказала яна, - то Лу Тиен можа рабіць з табой усё, што яму заманецца». А пакуль я веру тваёй гісторыі. Яна загадала Прасаду і Ране ехаць у аэрапорт і перахапіць прынца, мяркуючы, што яны будуць там своечасова, перш чым ён пакіне краіну.
  
  
  "Скажы яму, што ў планах адбыліся змены, і мне трэба неадкладна з ім пагаварыць".
  
  
  Прасад ужо прайшоў палову тунэля. - А калі ён... - пачаў Рана.
  
  
  - Дыяменты ў яго, - сказала яна, раздражнёна ўзмахнуўшы рукой.
  
  
  - Ты прывядзі яго сюды. Гэта зразумела?
  
  
  — Так, Канці, — адказаў ён пакорліва і поўна глыбокай пашаны да самага канца. Ён кінуўся за Прасадам, і я мог толькі спадзявацца, што яны зловяць Балю Нараяна перш, чым ён выслізне. Рэйсаў з Катманду было не так шмат. Спадзяюся, яго своечасова зловяць. Калі не, мне давялося б працягваць пошукі, куды б яны мяне ні прывялі. І ўсё залежала ад таго, ці змагу я ўцячы ад Канці, Лу Цьена і тузіна або каля таго партызан, якіх я бачыў вакол цэнтральнай падземнай прасторы, якая служыла штабам і складам боепрыпасаў для паўстанцаў.
  
  
  Як толькі Прасад і Рана адправіліся перахапляць Балю Нараяна, Канці загадала двум сваім людзям адвесці мяне ў камеру, якая апынулася той жа самай, у якой былі зняволеныя двайняты. Лу Тиен працягваў казаць пра мяне, выкарыстоўваючы ўсе банальныя тэрміны. Але Канці, здавалася, больш цікавіла даведацца, ці здрадзіў яе прынц, чым неадкладна пакараць смерцю мяне. На дадзены момант яна была больш зацікаўлена ў тым, каб захаваць мне жыццё, прынамсі, да таго часу, пакуль Баль Нараян не вернецца ў пячору, каб адказаць на ўсе яе пытанні.
  
  
  Тым часам мяне правялі па вузкім калідоры, які вядзе з цэнтральнага пакоя. Лямпы віселі на натуральнай столі праз роўныя прамежкі, але цёмны пакой, які апынуўся маім канчатковым пунктам прызначэння, была зусім не ўражлівай. Цёмная, волкая, адрэзаная ад навакольнага свету цяжкімі зачыненымі дзвярыма, мая камера ўяўляла сабой не больш за нішу ў сцяне. Двое маіх суправаджаючых, здавалася, атрымлівалі садысцкае задавальненне, кідаючы мяне ўнутр. Я прызямліўся стрымгалоў на цвёрдую халодную падлогу камеры, моцна ўзрушаны, але цэлы. Праз некалькі імгненняў дзверы зачыніліся, завалы слізганулі па іх, і іх смех пратачыўся скрозь жалезныя пруты. Я прыслухоўваўся да іх якія аддаляюцца крокаў, рэхі іх узбуджаных галасоў. Потым наступіла цішыня, падкрэсленая гукам майго ўласнага дыхання.
  
  
  "Дзеля бога, як ты збіраешся выбрацца адсюль, Картэр?" - сказаў я ўслых.
  
  
  Пакуль у мяне не было ні найменшага падання.
  
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  
  Я не Гудзіні.
  
  
  Я паспрабаваў вызваліць рукі, каб у вяроўках на запясцях заставалася крыху месца. Але чым больш я важдаўся з гэтымі вузламі, тым тужэй яны станавіліся. Кровазварот у маіх пальцах ужо пакідаў жадаць лепшага. Мае рукі анямелі. Яны былі халодныя і паколваючы, і я ведаў, што вельмі хутка яны зусім перастануць адчуваць. Я прыхінуўся да цвёрдай каменнай сцяны сваёй камеры, спрабуючы зарыентавацца і сабрацца з думкамі. Але ў сырой, зацвілай пячоры, куды мяне кінулі, як мех з бульбай, не было чаго адкрываць. Два метры ў даўжыню, два метры ў шырыню і занадта высокая столь; у маёй камеры было мала камфорту, толькі некалькі вострых скалістых выступаў, з-за якіх я амаль не мог прыхінуцца да адной са сцен, не адчуўшы, як адзін з гэтых каменных шыпоў утыкаецца мне ў спіну.
  
  
  Менавіта тады я зразумеў, чаму песімізм ніколі не быў маім моцным бокам.
  
  
  Асцярожна, каб не пашкодзіць запясці, я пачаў церці рукі ў вяроўках узад-наперад аб вострыя камяні. Паднесці трывалую вяроўку да аднаго з грубых выступаў аказалася складаней, чым здавалася на першы погляд. І рэжу скуру часцей, чым вяроўку. Нават мае косткі пальцаў біліся аб вострыя выступы. Але я не збіраўся здавацца. Мае запясці пачалі гарэць ад працягваецца шаравання, але я працягваў ісці, спрабуючы прыслухацца да павольнага, але ўстойлівага храбусцення нітак, калі вяроўка паступова сціралася, як і большая частка маёй скуры.
  
  
  Гадзіны ў мяне не забралі, але пакуль нельга было даведацца, колькі часу я быў пад замком. Па маіх прыкідках, прайшло не больш за трыццаць пяць хвілін з тых часоў, як цяжкая закратаваныя дзверы зачыніліся за мной з гучнай злавеснай бавоўнай. Хутка наступіць змрок. У мяне было час да 10:30, каб скончыць тое, што я пачаў. Гэта будзе значна складаней, чым я меркаваў спачатку. Калі б Лу Тиен не пазнаў мяне, усё магло б скласціся інакш. Але кітайскі дарадца быў настолькі ўпарты, што Канці не збіраўся абыходзіцца са мной як з прастачын пасля таго, як мой пекінскі сябар сказаў ёй, што я не хто іншы, як знакаміты майстар-забойца N3 з АХ.
  
  
  Так што я працягваў церці свае запясці ў кайданках аб камяні, адпачываючы толькі да таго часу, пакуль мышцы рук не пачыналі тузаць курчы. І тое толькі на хвіліну-дзве. Я не мог дазволіць сабе раскоша крыху расслабіцца, бо на карту пастаўлены лёс цэлай краіны.
  
  
  Валокны вяроўкі паддаліся толькі пры вялікім намаганні. Пасмы апынуліся таўсцей, чым я думаў, і, здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым я змог вызваліць рукі, перш чым я змог, нарэшце, разарваць апошнія сцёртыя валакна. Мае рукі больш не былі звязаныя, але скура на ўнутраным боку запясцяў была здзёртай і акрываўленай. З белай нагруднай хусткі, якая ў мяне была з сабой, я зрабіў дзве імправізаваныя абшэўкі. Я завязаў разарваныя палоскі тканіны вакол запясцяў, каб спыніць крывацёк і захаваць раны як мага чысцейшымі. Гэта было няшмат, але інакш кроў зрабіла б мае рукі слізкімі, і я проста адчуваў, што мне спатрэбіцца ўся сіла і хватка, на якія я быў здольны.
  
  
  Цыферблат майго Ролекса загарэўся. Нават у цьмяным святле можна было вызначыць, якая зараз гадзіна. Я ўбачыў сумнае 4:31, спрабуючы зразумець, якім будзе мой наступны крок. У мяне не было занадта шмат варыянтаў, я, вядома, не мог выкарыстоўваць П'ера, ужо сапраўды не зачынены ў сваёй камеры. І пакуль я не адчыніў гэтыя дзверы, я мала што мог зрабіць.
  
  
  Акрамя стогнаў.
  
  
  Можа, спрацуе, можа, не. Шанцы былі даволі роўнымі, нягледзячы на тое, што гэта быў шырока выкарыстоўваны выкрут. Тым не менш, у мяне было адчуванне, што нешта лепшае, чым нічога. Як дасведчаны акцёр, я выклікаў ва ўяўленні выява сутаргі, перамясціў адчуванне ў вобласць жывата і завёў рукі за спіну, як быццам яны ўсё яшчэ тамака былі звязаныя. Я пачаў стагнаць і катацца ўзад і ўперад, спадзеючыся, што рана ці позна мае крыкі прыцягнуць увагу аднаго з маіх ахоўнікаў. Дзякуючы натуральнаму эфекту рэха ў калідоры гук распаўсюдзіўся, і не прайшло і хвіліны, як я пачуў рэзкія крокі па іншым боку дзвярэй. У камеру запытальна зазірнуў твар, акуратна падзелены трыма жалезнымі прутамі. Я пазнаў чалавека, які ўсадзіў штык мне ў спіну днём раней.
  
  
  Я са стогнам катаўся па камеры, відавочна сагнуўшыся ад болю. 'Што гэта?' - спытаў ён па-непальску.
  
  
  «Сурогі. Я хворы, - выціснуў я, спадзеючыся, што мой слоўнікавы запас не падвядзе мяне цяпер, калі я быў такі блізкі да поспеху. Мае словы фізічнай пакуты працягвалі гучаць у маёй камеры. На імгненне я падумаў, што пацярпеў няўдачу. Мужчына адышоў ад дзвярэй, і яго твару больш не было відаць у цьмяным святле. Затым я пачуў рыпанне ключа ў замку і павіншаваў сябе, працягваючы выліваць шмат немых гукаў. Расколіна жоўтага святла пракралася ў камеру якраз у той момант, калі мой дабрачынца, які нічога не падазрае, адчыніў цяжкія дзверы. Там ён стаяў, трымаючы карабін абедзвюма грубымі, абветранымі рукамі.
  
  
  'Што з табой?' - зноў спытаў ён, уважліва вывучаючы мяне, як быццам баяўся, што я яго падманваю.
  
  
  - Я хворы, - прашаптаў я. 'Мне трэба ў туалет.'
  
  
  Яму гэта здалося вельмі пацешным, і ён зрабіў памылку, падышоўшы крыху бліжэй. Я не мог рызыкаваць тым, што хтосьці яшчэ прыйдзе, таму што неабходнасць сьцерці двух мужчын адначасова не аблегчыла б мне задачу. Па меры таго, як я працягваў успамінаць усё, чаму мяне вучыў Майстар Чжоен, не забываючы засяродзіць сваю сілу на самым моманце ўдару, я адчуў, як сціскаюся, гатовы стрэліць, як чорт са скрынкі, са скрынкі ў той момант, калі вечка плясне.
  
  
  У дадзеным выпадку вечка была чыста метафізічнай. Гэта было падобна на заднюю дзверы, якая вядзе ўнутр мяне.
  
  
  - Хворы, - зноў прамармытаў я, падманваючы ахоўніка яшчэ бліжэй.
  
  
  - Я прынясу табе... - пачаў ён.
  
  
  І перш чым ён паспеў паказаць сваю гатоўнасць, што паверыў мне, я ўскочыў на ногі і з усяе сілы ўдарыў. Мая размахнулася нага трапіла ў яго карабін, і той закруціўся ў паветры. Ахоўнік ускрыкнуў ад здзіўлення, быццам ён усё яшчэ не верыў, што мае рукі больш не звязаны, што я не хворы і што мая правая нага не лягаецца ў лютым удары яму ў жывот. Цяпер надышла яго чарга сагнуцца ад болю. Яшчэ адзін стогн сарваўся з яго вуснаў. Пасля ён апынуўся на каленях, як я і хацеў.
  
  
  Ён драпаў брудную падлогу камеры ў пошуках свайго карабіна, які знаходзіўся менш чым у фуце ад яго, але больш ніколі да яго не дакранецца. Я падскочыў высока ў паветра, і мая выцягнутая нага заскрыгатала па яго падбародку. Гук быў падобны на ўдар більярднага шара. Галава ахоўніка была закінута назад пад дзіўным і ненатуральным кутом. Праз некалькі імгненняў густая бруя крыві хлынула з рота, упрыгожваючы падбародак зіготкай агніста-чырвонай стужкай.
  
  
  У яго была зламаная сківіца, але не было прычын забіваць чалавека, пакуль ён быў без прытомнасці і не перашкаджаў. Хуткі, міласэрны ўдар па шыі паклаў гэтаму канец. Ён рухнуў наперад, яго твар быў у лужыне ўласнай крыві.
  
  
  Я моўчкі падкраўся да дзвярэй і ціхенька зачыніў іх. Я зняў з мяцежніка кашулю. Ён быў зусім без прытомнасці і паняцця не меў, хто ці што яго ўдарыла. Я выкарыстаў адзін рукаў кашулі як апору і туга завязаў яго вакол яго акрываўленага рота. Рэшту кашулі колеру хакі быў хутка выкарыстаны, каб звязаць яму рукі за спіной. Думаю, мінуе нейкі час, перш чым ён прыйдзе ў прытомнасць. І калі б гэта адбылося, ён больш не быў бы ў стане абараняцца ці спяшацца на дапамогу сваім субратам-мяцежнікам.
  
  
  Але заставалася яшчэ некалькі чалавек, з якімі можна было ўмяшацца. Нягледзячы на маю практыку ў караце, баявыя мастацтвы ўсё яшчэ маюць свае межы. Асабліва, калі вы ў меншасці. Цяпер я быў не толькі далёка ў меншасці, але і час быў супраць мяне. Звонку пячоры запанавала цемра. Калі б не месяц, было б удвая цяжка перамяшчацца па крутой і камяністай мясцовасці. Мне трэба было знайсці дарогу назад да дарогі, да свайго ровара і да амбасады ЗША ў Катманду. І ўсё гэта трэба было зрабіць да 10.30 таго ж вечара. Але перш чым я паспеў нават падумаць аб тым, каб пакінуць штаб-кватэру шерпаў, мне прыйшлося чакаць, пакуль Прасад і Рана вернуцца з Балем Нараянам. Калі б яго не паспелі злавіць да таго, як ён узляцеў на самалёце, тады мае праблемы сталі б не толькі крыху больш складанымі, але, магчыма, і зусім немагчымымі.
  
  
  Так што ўсё па-ранейшаму вісела ў паветры: адзін вялікі пытальнік. Карабін, які ўпаў на падлогу камеры, быў зараджаны і гатовы да выкарыстання. Я націснуў на засцерагальнік, выслізнуў за дзверы і ціха зачыніў іх за сабой. Калідор быў пусты; голыя лямпы павольна пагойдваліся ўзад і ўперад на паветранай плыні ў падземных камерах і калідорах. Злавесныя цені скрыжаваліся і зноў разышліся, калі я наблізіўся да сцяны да знешняй пячоры, дзе шэрпы захоўвалі свае боепрыпасы.
  
  
  Але я не сышоў далёка.
  
  
  Нехта імчаўся да мяне па вузкім калідоры. Я прыціснуўся спіной да сцяны, затаіў дыханне і пачаў чакаць. Крокі сталі гучнейшы, хуткі і амаль нецярплівы стук. Авальнае твар, апраўлены кароткімі чорнымі валасамі, гнуткае, пругкае цела, і Канці прайшла міма мяне, несумненна, накіроўваючыся ў маю камеру. Калі б я скарыстаўся карабінам зараз, стрэл, несумненна, устрывожыў бы ўсіх паўстанцаў. У мяне былі занятыя рукі, занадта занятыя, таму я падняў арэхавае ложа карабіна, маючы намер прызямліцца ёй на патыліцу.
  
  
  Але зноў жа, я не прасунуўся вельмі далёка.
  
  
  З рэзкім віскочуць гукам яна разгарнулася вакол сваёй восі, хутка ўзмахнуўшы нагой. Бакавіна яе акаванага сталлю чаравіка дакранулася да майго калена, і ўсё, што я мог зрабіць, гэта захаваць раўнавагу. "Ты вельмі дурны, Нікалас Картэр," сказала яна з усмешкай. - І вельмі неасцярожны. Вы думалі, што я не ў стане абараніць сябе?
  
  
  — Праўду кажучы, я не быў упэўнены, — сказаў я, кідаючыся наперад, калі штык закрануў яе руку. Канці была хуткая, нашмат хутчэй, чым я мог пра яе падумаць. Яна была гэтак жа ўмелая ў баявых мастацтвах, як і я, плюс перавага ў тым, што яна была лягчэй, што дазваляла ёй рэагаваць нашмат хутчэй і больш эканамічна.
  
  
  Яна павярнула сваё цела ў бок і зноў стукнула нагой наперад. На гэты раз яна не патрапіла ў мяне, а стукнула па карабіне ўсёй сваёй вагай, сканцэнтраваўшыся на падэшве ногі. Было падобна, што нехта зверху выхапіў пісталет з маіх рук.
  
  
  "Цяпер мы адразу і адпачылі", - сказала яна. Яна нават не задыхала хутчэй, калі спрабавала трымацца на адлегласці, пакуль я рыхтаваўся да ахоўнай пазіцыі, dyit-koe-bi, стойкі, якая ўтрымлівала цэнтр цяжару ў маіх сцёгнах, што дазваляла мне штурхаць як убок, так і разгойдвацца. ўдары, каб парыраваць.
  
  
  Канці зрабіла наступны ход. Халаднакроўная і даволі здзіўленая тым, што адбываецца, яна дазволіла сваёй левай назе стрэліць, як маланка, калі я паспрабаваў адкінуць сябе ў бок. Але яе разлік часу быў бездакорны, а яе рэфлексы былі такімі ж хуткімі, калі не хутчэй, чым мае. Яе вуп-ча-кі патрапіла мне прама пад дыяфрагму, штуршок прымусіў мяне адхіснуцца назад, застагнала ад болю. Яна не губляла часу дарма, а затым прыдумала складаны paion-sjon-koot ji-roe-ki. Гэта быў самы эфектыўны і небяспечны напад рукамі. Калі яна зробіць гэта правільна, ад маёй селязёнкі не застанецца нічога, акрамя ружовай мякаці.
  
  
  Але я не збіраўся дазваляць гэтаму здарыцца, пакуль мая нага не скажа сваё слова ў гэтай падзеі. Я парыраваў удар бакавым ударам. Мая нага апісала ў паветры высокую дугу. Падэшва маёй нагі стукнула яе ў скронь, і яна ўрэзалася ў сцяну ззаду яе, трасучы галавой, нібы спрабуючы стрэсці павуцінне з галавы.
  
  
  Я зноў паспрабаваў нанесці бакавы ўдар, на гэты раз нацэліўшыся на ўразлівую ніжнюю частку яе падбародка. Бок яе застылага перадплечча прызямліўся на маю галёнку з усёй сілай і цвёрдасцю малатка. Я адчуў, як боль папаўз па маіх нагах. Я ухіліўся, не зважаючы на яе хітрую і пагардлівую ўхмылку. "Ты дурань, Картэр," сказала яна са смяшком. "Чаму вы вырашылі, што я душа шэрпаў, калі б не такая здольнасць?"
  
  
  "Такога роду здольнасці" азначалі, што яна відавочна была мне раўней у баявых мастацтвах. Свядомасць перш за ўсё, Нік. Пасля рашучасць. Затым канцэнтрацыя. Вы павінны ўвесь час думаць аб гэтых рэчах, каб кі-ай працаваў на вашу карысць. У добры дзень гэта можа ўратаваць вам жыццё. Я пачуў, як Майстар Чэен кажа ў сябе ў галаве, зрабіў глыбокі ўдых і напружыў мышцы жывата. Я ўбачыў, як левая нага Канты набліжаецца да мяне ў запаволенай здымцы, па прыгожай дузе, рух, які вывеў бы мяне са строю, калі б яна прызямлілася гэтак жа добра, як і была выканана.
  
  
  Пранізлівае "Зут!" сарвалася з маіх вуснаў, калі я прыгнуўся, адышоў у бок і вярнуўся, перш чым яна аднавіла раўнавагу. Кі-ай - гэта форма інтэнсіўнай канцэнтрацыі, якая прыводзіць не толькі да адрэналінавай прыліву ўпэўненасці, але і да адчування неверагоднай сілы і фізічных магчымасцяў. Практыкуючы гэтую тэхніку, я змог ухіліцца ад скрышальнага ўдару Канці па нырках і атакаваць серыяй хуткіх, рэжучых рук. Край маёй мазолістай далоні прызямліўся ў лагчынцы паміж шыяй і плячом. Яна застагнала і адкінулася назад, але не раней, чым мне ўдалося мабілізаваць усю сілу Кі-ай і дазволіць маёй руцэ прызямліцца на яе пераноссе. Косць раскалолася з рэзкім гукам, і густыя струменьчыкі крыві сцякалі па яе роце і падбародку.
  
  
  Было ясна, што Канці пакутавала. Было таксама ясна, што яна ўжо не была і напалову такой дзёрзкай і прыгожай, якой была на пяць хвілін раней. Але яна ўсё яшчэ была ў стане забіць мяне, калі я не абясшкоджу яе раней.
  
  
  Пакутлівы боль, здавалася, толькі падшпіліў яе, нібы шып, які ўпіўся ў бок. «Цяпер я загадаю забіць цябе Лу Тиену», - прашыпела яна. - І павольна. Так, вельмі павольная смерць для цябе, Картэр.
  
  
  Я не адказаў, але працягваў цяжка выдыхаць, каб захаваць напругу цягліц дыяфрагмы. Мой розум запісаў наступнае дзеянне за некалькі секунд да таго, як маё цела пачало дзейнічаць. Эфектыўнасць удару нагой у каратэ можна вымераць скорасцю, з якой ён выконваецца. Я ірвануў наперад правую нагу, які суправаджаецца лютым шыпеннем "Зут!" Выбухны гук маёй нагі, якая пранеслася па паветры, на імгненне выбіў Канці з раўнавагі.
  
  
  Яна паспрабавала схапіць мяне за нагу, маючы намер перавярнуць яе так, каб я прызямліўся на падлогу. Але на гэты раз я быў занадта хуткі для яе. Яна прамахнулася на некалькі цаляў, калі ўся мая вага, сканцэнтраваны на выцягнутай назе, ударыў яе па грудной клетцы.
  
  
  Лямант жывёльнага болю пачуўся ў паветры, нібы крык аб дапамозе. Параненая, з крывёю, якая ўсё яшчэ струменілася з яе твару, Канці схапілася абедзвюма рукамі за зламаныя рэбры і падалася назад, спрабуючы дабрацца да канца калідора. Калі ёй гэта ўдасца, я вярнуся да таго, з чаго пачаў.
  
  
  Яна не магла рухацца хутка зараз, калі мне ўдалося зламаць некалькі рэбраў. Справа была не ў жаданні прычыніць ёй боль. Гэта былі толькі Канці ці я. Пытанне самазахавання. А самазахаванне заўсёды важней за ўсё астатняе. Я паспяшаўся за ёй, калі атрад паўстанцаў пачуў яе крыкі аб дапамозе і прыбег, бесперапынны паток узброеных людзей блакіраваў канец тунэля і не даваў мне збегчы. Якраз своечасова я схапіў яе за руку і здолеў прыцягнуць да сябе, калі некаторыя з яе людзей паднялі зброю і падрыхтаваліся страляць.
  
  
  Канці брыкалася і з усяе сілы спрабаваў вырвацца, лаючыся, як драгун. Але ў яе становішчы яна не магла параўнацца ні з маёй сілай, ні з маёй рашучасцю. Я трымаў яе прыціснутай да сябе перад сабой; які змагаецца, скрываўлены, чалавечы шчыт. «Калі вы зараз стрэліце, яна будзе мёртвая», - крыкнуў я.
  
  
  Дзеянне гэтых слоў нагадала мне жывую карціну. Усе замерлі на месцы. Вы маглі чуць дзесяць выразных водгукаў чалавечага дыхання. Канці ўсё яшчэ брыкалася і спрабаваў вырвацца. Але на гэты раз яна нікуды не ўцячэ, пакуль я не скажу, не аддам загад.
  
  
  Адной свабоднай рукой я палез у свае брудныя штаны і выцягнуў П'ера. Газавая бомба была маёй адзінай надзеяй, і я меў намер выкарыстоўваць яе зараз. З-за ізаляцыі пячор было мала шанцаў, што газ хутка паднімецца. Газ некаторы час затрымоўваецца ў тунэлях і праходах.
  
  
  Прасад і Рана яшчэ не вярнуліся са сваёй ношай, але я не мог дачакацца іх вяртання з аэрапорта, тым больш што маё жыццё было ў літаральным сэнсе ў небяспецы. Клішэ ці не, але менавіта гэта і адбывалася. - Скажы ім, каб адступілі, - папярэдзіў я Канці, павольна рухаючыся да цэнтральнага пакоя.
  
  
  «Забіце мяне першай», - крычала яна. - Але не дайце яму збегчы.
  
  
  "Ты д'ябал на колах, ці не так?" - прамармытаў я, мацней сціскаючы яе руку. Яна была такой тугі, што я без ваганняў вырваў бы костка з сустаўнай западзіны пры першым няслушным руху з яе боку. Яна таксама гэта ведала, таму што па меры таго, як узмацняўся яе боль, расла і яе гатоўнасць прытрымлівацца маіх загадаў. "Скажы ім, каб адступілі і прапусцілі нас", - працягнуў я. Мне не стане лепш, пакуль мы не дабяромся да склада боепрыпасаў. У мяне ўжо было цьмянае ўяўленне аб тым, што трэба зрабіць, але гэта можна было зрабіць толькі ў тым выпадку, калі я быў упэўнены, што змагу ўвайсці ў той калідор, які вёў у лес.
  
  
  - Не слухайце, - закрычала яна. Але ў яе не засталося сіл. Змучаная невыносным болем, Канці ўпала ў мае абдымкі, горка плачучы; але яна плакала без бачных слёз.
  
  
  «Ён заб'е цябе», - сказаў ёй адзін з яе людзей. "Гэта не мае значэння," сказала яна.
  
  
  Затым Лу Тиен падняў свой аўтаматычны пісталет, задаволены толькі тым, што яму ўдасца абкласці мяне, незалежна ад таго, што здарылася б з Канці. У той момант, калі пісталет падняўся ад яго сцягна, я кінуў нас абодвух наперад і кінуў П'ера наперад праз тунэль. Раздаўся стрэл, куля стукнула ў скалу над маёй галавой, а затым газавая бомба ўзарвалася шчыльным шчолачным воблакам.
  
  
  Пачуўся хор устрывожаных лямантам, амаль імгненна заглушаны іншым хорам, на гэты раз хрыплым, здушаным кашлем. Аслепленыя з'едлівым газам, партызаны пачалі разбягацца ў розных кірунках, спрабуючы адысці ад палаючага слёзатачывага газу. Гэта непакоіла мяне амаль гэтак жа моцна, але я павінен быў пераканацца, што дасягнуў канца тунэля, інакш не будзе нічога, акрамя дакладнай смерці.
  
  
  Я прыцягнуў Канці з сабой у якасці абароны ад далейшых нападаў. Яна абмякла, нібы мёртвы груз у маіх руках, напаўпрытомная ад болю. Кожны раз, калі яна кашляла, я ўяўляў сабе, як кавалак зламанага рабра ўсё глыбей апускаецца ў яе лёгкія. Калі б у яе зараз не было лёгачнага крывацёку, то праз некалькі хвілін яна адчула б, што тоне і не можа набраць паветра ў свае пазбаўленыя кіслароду лёгкія.
  
  
  Трымаючы галаву як мага ніжэй, іду ў заклад, што людзі будуць збітыя з панталыку і аслепленыя густым задушлівым дымам. Гэта была рызыка, на якую я проста павінен быў пайсці, таму што ў мяне не было іншага выбару. Калі Канці прыціснулася да мяне, я спатыкнуўся і пабег. Раздаўся яшчэ адзін стрэл, але ён трапіў у сцены вузкага дымнага тунэля.
  
  
  Я ўбачыў груды драўляных скрынь, грубы драўляны стол і Х'юга і Вільгельміну менавіта там, дзе іх пакінулі паўстанцы пасля ператрусу. Я падышоў да стала, схапіў двух сваіх верных сяброў, а затым здолеў дабрацца да драўляных скрыняў да таго, як Лу Тиен і яго суайчыннікі ці любы з паўстанцаў змаглі мяне спыніць. Мужчыны хісталіся вакол, драпаючы вочы, не ў сілах бачыць. Хуткі ўдар па шыі Канці, і я выратаваў яе ад пакут, па меншай меры, на імгненне. Спадзяюся, калі б яна ачуняла, мяне б ужо даўно не было.
  
  
  Мой палец сцяўся, і Вільгельміна люта выплюнула агонь. Кітайскі прыяцель Лу Тиена быў амаль літаральна прыбіты да сцяны, калі кроў хлынула з жудаснай дзіркі, якая раптам расцвіла на яго шчацэ. Яго рукі махалі, нібы спрабуючы ўзляцець. Затым ён апусціўся на скалістай сцяне.
  
  
  Скрыні былі пазначаныя, каб я ведаў, што шукаць, а чаго пазбягаць. Але тым часам дзеянне слёзатачывага газу сканчалася, і дэмаралізаваныя непальскія паўстанцы зноў імкнуліся пакласці канец майму недаўгавечнаму пераследу.
  
  
  Скрыні служылі каштоўным прыкрыццём, хоць Лу Тиен, зараз, калі Канці не было ў страі, раптам спыніў стральбу. «Вы заб'яце нас усіх», - крычаў ён, спыняючы стрэлы шэрпаў, і я пачаў выкрываць адну з драўляных скрынь. «Адна шалёная куля, і на нас абрынецца ўся пячора», — крычаў ён спачатку на мандарынскай, а затым на непальскай. Сутнасць яго грубых, трывожных слоў можна было перакласці на любую мову.
  
  
  Ты прачытаў мае думкі, прыяцель, падумаў я, калі мне нарэшце ўдалося ўзламаць адно з шчыльна прыбітых накрывак на адной са скрынь. Змесціва не было акуратна загорнута ў папяросную паперу, як дарагія садавіна, але ў ручных гранатах было значна больш сілы, чым у апельсіне ці цытрыне.
  
  
  Было 5:17 раніцы.
  
  
  Занадта рана для даклада ў шэсць гадзін, падумаў я, выцягваючы чэку з адной з гранат і кідаючы яе прама ў Лу Цьена і яго банду фанатычных змагароў за свабоду. Тады не было калі думаць, усё залежала ад хуткасці. Я пабег да тунэля, я пабег так, як ніколі раней не бегаў. Каб выбрацца з пячоры, мне спатрэбілася не менш за шэсцьдзесят секунд. Але задоўга да таго, як я адчуў прыемнасць ад прахалоднага начнога ветру на сваім твары, куля патрапіла мне ў ікру і раптам кінула мяне на калені. Я пачаў паўзці наперад, калі ўзарвалася ручная граната.
  
  
  Сфера сляпучага агню, пакутлівыя крыкі чалавечых паходняў; і кавалкі каменя і каменя пасыпаліся на маю галаву.
  
  
  Я не думаў, што патраплю ў шасцігадзінныя навіны. Ва ўсякім разе, не сёння.
  
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  
  Што мяне выратавала, дык гэта тое, што я ўжо быў па-за цэнтральным пакоем і ў тунэлі.
  
  
  Калі ручная граната ўзарвалася, запаліўшы ўсе скрыні з боепрыпасамі, як і іншыя ручныя гранаты, інтэр'ер штаб-кватэры шэрпаў, верагодна, нагадваў Дрэздэн падчас буйных бамбёжак. Канці так і не даведалася, што яе ўразіла. Ва ўсякім разе, яна памерла, не адчуваючы полымя, якое спальвала яе жыўцом, не разумеючы, што ўсе яе выдатныя планы і палітычныя інтрыгі сышлі на няма.
  
  
  І калі б адна секцыя тунэля не абрынулася і ледзь не пахавала мяне пад падаючымі абломкамі, я б сам стаў яшчэ адной ахвярай. Але выбух разбурыў калідор, які вядзе ў вялікае памяшканне. Я ўсё яшчэ спрабаваў вызваліцца, калі другі выбух пранёсся па сотах калідораў.
  
  
  Больш ніхто не крычаў, ужо не.
  
  
  Куля, якая трапіла ў мяне, прайшла праз мясістую частку левай галёнкі, не даляцеўшы да косткі на валасінку. Я ўсё яшчэ сплываў крывёю, але, прынамсі, не адчуваў сябе чалавекам-паходняй. Мне спатрэбілася добрых пяць ці дзесяць хвілін, каб вызваліцца. Я адчуваў запал зачыненага агню і хацеў выбрацца з тунэля як мага хутчэй, пакуль на мяне не абрынуўся ўвесь дах.
  
  
  Тое, што магло заняць шэсцьдзесят секунд, ператварылася амаль за дзесяць хвілін. З-за паваленых кавалкаў каменя і крывавай дзіркі ў назе я быў не ў форме для спрынту. Але калі я адчуў, як ветрык зялёнага лесу дакрануўся да маіх шчок, і паглядзеў на зіхоткае зорнае неба, я падумаў, што заслужыў крыху адпачынку.
  
  
  Я апусціўся на зямлю і глыбока ўздыхнуў. Ззаду мяне з-за ўваходу ў тое, што калісьці было добра схаваным сховішчам паўстанцаў, клубілася воблака дыму. Цяпер гэта было не што іншае, як скопішча вуглёў і камянёў. Але мая місія была далёкая ад завяршэння. У мяне яшчэ праца, незалежна ад кулявога ранення. Мне патрэбна была не столькі павязка, колькі швы, але я змог зрабіць толькі адно, калі вярнуся ў Катманду. І перш чым вярнуцца ў горад, я павінен быў даведацца, што здарылася з Ранай, Прасадам і збеглым Балем Нараянам.
  
  
  Але спачатку я павінен быў паспрабаваць спыніць кроў, якая вольна цякла з раны. Рукавы кашулі страшэнна карысныя, калі вы знаходзіцеся ў цяжкім становішчы. Я зняў куртку ці тое, што ад яе засталося, затым кашулю і разрэзаў адзін рукаў з дапамогай штылет. Затым я абвязаў палоску тканіны вакол параненай нагі. Праз некалькі секунд павязка была накладзена. Занадта тугое перавязванне падвяргала мяне рызыцы гангрэны, таму мне прыйшлося здавольвацца тым, як гэта было зроблена, пакуль у мяне не было магчымасці зірнуць на гэта.
  
  
  Хадзіць зараз стала праблемай, але, паколькі я меў справу з пакалечанымі нагамі раней, у мінулы раз у Індыі, калі мне не змяняе памяць, мне ўдалося падцягнуцца і дабрацца да крутой камяністай сцежкі, якая вядзе ўніз да дарогі. Мабілізацыя ўладаў пасля выбуху была толькі пытаннем часу, але я спадзяваўся, што яны не будуць спяшацца на месца "няшчаснага выпадку". Прысутнасць паліцыі ці ўрадавых сіл стрымае Рану і яго групу. І прама зараз я дакладна не мог выкарыстоўваць гэта.
  
  
  Мой "Ролекс" засвяціўся ў 6:01 раніцы, калі я дабраўся да дарогі. Паколькі да таго, як мне ўспомніўся загад Хоука, засталося менш за пяць гадзін, мне яшчэ трэба было шмат зрабіць. Мяне турбавала тое, што Рана не змог вярнуцца ў пячору. У яго было тры гадзіны, і адзінае тлумачэнне, якое я змог знайсці, заключалася ў тым, што Баль Нараян не надта спяшаўся адмяняць броню на самалёт і падпарадкоўвацца загадам Канці.
  
  
  Я паставіў сябе на маім ровары, на абочыне дарогі. Свяціў паўмесяц, але, прынамсі, не апраметная цемра; святла было дастаткова, каб бачыць на некалькі сотняў ярдаў. Яшчэ тры стрэлы, і Вільгельміна будзе пустая. Мне даводзілася выкарыстоўваць яе вельмі эканомна і працягваць спадзявацца на Х'юга, каб пакласці канец таму, што цалкам магла пачаць Вільгельміна.
  
  
  Не было сэнсу ехаць назад у Катманду. Прасад і Рана безумоўна падпарадкоўваліся Канці. Нават калі ім не ўдасца займець Балю Нараяна, у нейкі момант яны абавязкова вернуцца ў пячору. Колькі часу гэта зойме, можна было толькі здагадвацца. Да таго ж пачало халадаць. Я падняў каўнер курткі, зноў завязаў павязку на назе і сеў у кустах.
  
  
  Пасля гэтага ўсё, што я мог зрабіць, гэта чакаць і спадзявацца, што маё трыванне будзе ўзнагароджана да 10:30 раніцы, калі наступіць крайні тэрмін Хоука.
  
  
  Я сядзеў, як Буда, скрыжаваўшы ногі і старанна выяўляючы столькі ж цярпення. Было каля сямі, калі я пачуў грукат, які адразу ж прыцягнуў маю ўвагу. Гэта быў стары патрапаны "Фіят"; яго фары слізгалі па пустой дарозе. Я навёў Вільгельміну на задняе кола. Я націснуў на курок і пачуў крык Раны, які з усіх сіл спрабаваў кіраваць машынай. Выбух вымусіў яго націснуць на тормазы, і машына спынілася метрах у пятнаццаці ад мяне. Я ўбачыў дзве цёмныя фігуры, два сілуэты на заднім сядзенні. Калі б мне пашанцавала, адным з ценяў быў бы чалавек, якога я ведаў толькі па фатаграфіях у газетах і ніколі раней не бачыў ужывую.
  
  
  Але было ўжо занадта цёмна, а я быў яшчэ занадта далёка, каб дакладна ідэнтыфікаваць яго.
  
  
  Я прыгнуўся і падкраўся бліжэй якраз у той момант, калі дзверцы машыны расхінуліся, і нехта выслізнуў у цень. "Нараян, пачакай", - пачула я крык Прасада, яго голас сарваўся ад панікі.
  
  
  Але Нараян слухаў толькі сваю прагнасць. «Пачакайце нас», - крыкнуў ён па-непальску, калі прыселая постаць пабегла да абочыны дарогі ў бяспечнае месца ў густым, непраходным лесе.
  
  
  Прынц патрапіў пад раптоўны крыжаваны агонь абапал. Прасад стрэліў праз долю секунды пасля таго, як Вільгельміна выпусціла ў цемру сваю кулю. Два паслядоўныя стрэлы сарвалі планы прагнага непальскага прынца. Нараян выпусціў немы крык і пахіснуўся ў маім кірунку. Ён быў ужо на паўдарогі да Нірваны, ці дзе б ён ні апынуўся, калі я дабраўся да яго. "Кіньце пісталет", - сказаў я, цяпер больш зацікаўлены ў Прасадзе, чым у Нараяне, які вывяргае кроў, і не ў стане ўмешвацца далей у тое, што я лічыў апошнім кіраўніком сваёй місіі. Вільгельміна аказалася яшчэ больш пераканаўчай, чым мой гнеўны голас. Прасад дазволіў «берэт» выслізнуць з яго пальцаў. Ён з глухім глухім стукам стукнуўся аб асфальт. Рана цяпер стаяў каля машыны і недаверліва пераводзіў позірк з шакавальнага цела Нараяна на мяне, акрываўленага, але вельмі жывога.
  
  
  - Значыць, мы яшчэ сустрэліся, Картэр, - саркастычна сказаў ён.
  
  
  - Так, Рана, - адказаў я. «Дзе брыльянты? І дзе ты быў так доўга?
  
  
  «Гэта тычыцца толькі Канці», - сказаў Прасад са змрочным тварам, хоць я ўтрымліваў увагу Вільгельміны на яго постаці.
  
  
  Я выдаў глухі, пазбаўлены гумару смяшок. - Канці больш няма, - сказаў я. «Шэрпаў больш няма. І пячоры больш няма.
  
  
  - Пра што ён? - спытаў Рана.
  
  
  - Лепшае, што я магу прыдумаць, - сказаў я. "Паглядзіце туды." Я паказаў над лініяй дрэў на густыя чорныя аблокі, якія схаваліся за месяцам. Цяжкі слуп попелу і дыму быў добра бачны з таго месца, дзе мы стаялі.
  
  
  - Яны ў яго... у Нараяна, - сказаў Прасад, моцна дрыжучы. Упершыню як я ведаў яго, ён быў напалоханы. І калі Вільгельміна паказала на яго, я не мог яго вінаваціць.
  
  
  - Прынясі іх мне. Хутка' - Мой тон не пакідаў нічога для ўяўлення.
  
  
  Рана падышоў да прынца і палез у яго куртку. Я разгарнуўся і накіраваў пісталет прама ў цэнтр яго грудзей.
  
  
  - Гэта было б вельмі глупства з твайго боку, Рана, - папярэдзіў я яго. "Не сказаць, што дурное".
  
  
  «Канты памылілася, даверыўшыся табе, - адказаў ён. Яго рука слізганула назад і бязвольна павісла. Не патрабавалася павелічальнага шкла, каб убачыць, што ён напалоханы, што ён дрыжыць зараз, калі зразумеў, што я не ў настроі для гульняў.
  
  
  "Магчыма, але цяпер вы нічога не можаце для яе зрабіць", - сказаў я. - Павер мне, у мяне няма ніякага жадання цябе забіваць. Ты малады і дурны, але хто ведае... магчыма, калі-небудзь ты здабудзеш сэнс у жыцці. Так што зрабі нам усім ласку і аддай мне гэтыя дыяменты.
  
  
  - Я дастану іх, - сказаў Прасад. - Тады вы нас адпусціце? Так?'
  
  
  «Як толькі вы памяняеце для мяне гэтую шыну, вы абодва зможаце адправіцца куды заўгодна.
  
  
  Ён схіліўся над целам Нараяны. Прынц быў усё яшчэ жывы, ва ўсякім разе, фізічна. У думках ён ужо сышоў ад нас пяццю хвілінамі і двума кулямі раней.
  
  
  «Ён не хацеў аддаваць іх нам раней», - прашаптаў ён па-ангельску, калі знайшоў трубку, у якой я перавёз алмазы з аднаго краю зямлі на іншы. "Ён сказаў, што мы хлусы".
  
  
  - Хлус, - паправіў я.
  
  
  "Так, усё гэта хлусня". Ён устаў і працягнуў мне пластыкавую трубку.
  
  
  Мне спатрэбілася роўна хвіліна, каб вызначыць, што ўсе камяні ў вузкай гнуткай трубцы ўсё яшчэ цэлыя.
  
  
  Рана ўжо пачаў мяняць шыну. Я дазволіў Прасаду дапамагчы яму, а Вільгельміну трымаў напагатове на выпадак, калі адзін з гэтых няўдачлівых рэвалюцыянераў вырашыць, што яму не падабаюцца мае загады. Цалкам усведамляючы, што я, не вагаючыся, націсну на курок і адпраўлю іх у тым жа напрамку, куды ўжо пайшоў прынц Баль Нараян, яны зрабілі, як ім было сказана, і ў гэты раз маўчалі.
  
  
  Калі яны скончылі, было 7:52 раніцы.
  
  
  «Цяпер ровар», - сказаў я, уважліва назіраючы за імі, пакуль ён не апынуўся на заднім сядзенні машыны. "І, нарэшце, твой рэвальвер, Рана".
  
  
  «Ты прыстойны чалавек», - сказаў ён, малюючы смех і злосна аддаючы свой. 38 American Detective Special, кінуты на дарозе.
  
  
  - Старанна, але спагадліва, - адказаў я. — І я думаю, што зараз самы час растацца. Вы так не думалі?
  
  
  Прасад нават не стаў чакаць, пакуль Рана прыме рашэнне. Не азіраючыся і ні секунды не вагаючыся, ён знік, як палахлівае жарабя. Гук яго лёгкіх беглых крокаў, здавалася, вырваў Рану са здранцвення. Ён пабег за ім, пакінуўшы мяне з сынам непальскай каралеўскай сям'і. Адзінае, што мяне засмуціла, гэта тое, што яны абодва забыліся развітацца са мной і з прынцам.
  
  
  Я адцягнуў абмяклае і знежывелае цела Нараяны да абочыны дарогі. Яго кішэні аказаліся сапраўдным скарбнікам вельмі трывіяльных рэчаў. Нічога стаячага, акрамя скрынкі запалак. Нядзіўна, што на ім быў ужо знаёмы тэкст: Рэстаран "Каюта", 11/897. Асон Толе. Катманду.
  
  
  Крывавая пена пакрыла яго тонкія і жорсткія вусны. Твар смерці застыў у гневе і злосці. Ён працаваў амаль гэтак жа старанна, як і я, і амаль дабіўся поспеху. Дзве кулі паклалі канец усім яго эгаістычным марам. Цяпер ён нават не каштаваў успамінаў.
  
  
  Выкарыстоўваючы тыя ж самыя абрэзаныя галінкі, якія раней хавалі ровар, я зрабіў нешта, на першы погляд падобнае на пахавальнае вогнішча. Але я ніколі не знайшоў час кінуць запалку ў кучу лісця. Верагодна, дрэва было яшчэ занадта зялёным, яшчэ не гатовым успыхнуць залатым, аранжавым і крывава-чырвоным полымем.
  
  
  Таму я пакінуў яго там, нябачным і замаскіраваным, пакуль гэта заўгодна багам. Я дакульгаў да "фіята" і сеў на пярэдняе сядзенне. Было 8:13 раніцы. Я ўкладуся ў тэрмін Хоука, і ў мяне нават застанецца крыху часу.
  
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  
  Я ўсё яшчэ кульгаў, нават з алюмініевымі мыліцамі, калі ішоў па бліскучым белым калідоры бальніцы. Катманду стаў успамінам, а Непал - бачаннем з дзённіка даследчыка. Шэрпы былі сасланыя на старонкі азіяцкай гісторыі такімі ж мёртвымі, як прынц Баль Нараян, такім жа знежывелымі, як наёмны забойца, якога мы калісьці ведалі як Каенвара.
  
  
  Тое, што я не змог скончыць, зрабілі войскі караля Махендры. Апошнія партызаны былі сабраны каля прымежнага кітайскага горада Мустанг, недалёка ад Аннапоэрны. Партызанская арганізацыя спыніла сваё існаванне. Але я не думаю, што было б рэалістычна думаць, што ніякія іншыя жанчыны і мужчыны ў Непале не марылі пра большую палітычную свабоду, хаця, спадзяюся, менш гвалтоўным шляхам.
  
  
  Я абмеркаваў усё гэта з Хоўкам перад тым, як пакінуць Гімалайскае каралеўства. Белы дом заявіў, што разам са значнымі намаганнямі па аказанні дапамогі рушыць услед серыя перамоў на высокім узроўні паміж дзяржсакратаром і каралём Непала. Магчыма, можна было б знайсці нейкі дзяржаўны лад, які даў бы людзям больш шанцаў сказаць тое, што яны хацелі сказаць, і большую частку ўсяго заканадаўчага працэсу.
  
  
  Але я занадта вялікі рэаліст, каб не ведаць, што нават калі б непальскі трон дапускаў большую дэмакратычную свабоду, заўсёды існавала б небяспека ўмяшання Кітая. Пагроза рэвалюцыі, верагодна, заўсёды будзе вісець над краінай, як крывавы кітайскі дамоклаў меч.
  
  
  І калі б гэта здарылася, усё, што я мог бы падрыхтаваць, ня мела б рэальнага значэньня. Але ў гэты момант уся мая ўвага была прыкавана ўжо не да Непала, а да прыгожай маладой жанчыны, якая паняцця не мела, што я збіраюся зрабіць ёй візіт. Дзверы ў пакой Андрэа была зачынена. Я ціхенька пастукаў і адчыніў дзверы.
  
  
  Яна сядзела на ложку, гартаючы модны часопіс. У той момант, калі яна ўбачыла мяне, чырвань вярнуўся да яе шчок, а ўсмешка прымусіла куткі яе рота выгнуцца ў відавочным і нескрываемым задавальненні.
  
  
  "Нік... што... я маю на ўвазе, калі... як...", - прамармытала яна, не верачы, што я сапраўды быў там і быў нашмат больш істотным, чым у сне.
  
  
  - Усяму свой час, - паабяцаў я. Я падышоў да ложка і далікатна прыціснуўся вуснамі да яе вуснаў. Калі я адступіў, яна ўсё яшчэ ўсміхалася, і я быў рады, што вярнуўся ў Амстэрдам і да бальніцы Вільгельміна Гастуіс , перш чым паляцець назад у Вашынгтон. - Мне сказалі, што ты зможаш выбрацца адсюль праз два тыдні, а можа, і раней. Як ты сябе адчуваеш, Андрэа?
  
  
  «Лепш, Нік. Нашмат лепей. І я хацела падзякаваць вам за тое, што вы зрабілі… я маю на ўвазе рахункі».
  
  
  "У мяне ёсць значна лепшыя навіны", - сказаў я, падсоўваючы крэсла, каб пакласці нагу на яго. Рана ўжо гаілася, але спатрэбіліся тыдні, перш чым я цалкам ачуняў. - Памятаеце, я казаў пра сенатар Голфілд?
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  - Ну, ён загадаў мне перадаць вам, што, як толькі вы паправіцеся, вас будзе чакаць праца ў Вашынгтоне ў якасці аднаго з яго памочнікаў па адміністрацыйных пытаннях. Я б сказаў, што гэта аплачваецца нашмат лепш, чым пазаштатная журналістыка. А Голфілд не з тых, хто мяркуе аб людзях па знешнасці, а толькі па здольнасцях.
  
  
  "А як у цябе справы?" - спытала яна са смехам.
  
  
  "Гэта залежыць ад таго, каго я сустрэну, міс Юэнь".
  
  
  - І ты застаешся, Нік? Ненадоўга.
  
  
  - Магчыма, я застануся яшчэ крыху.
  
  
  Мы абодва смяяліся, як два маленькія дзіцяці. Непал быў проста руцінай у маім жыцці; небяспека і кровапраліцце частка майго мінулага. Не азірайся назад, Картэр, падумаў я пра сябе, таму што наперадзе цябе заўсёды чакае нешта большае, і яно ўжо за кутом.
  
  
  
  
  
  Пра кнігу:
  
  
  Як пераправіць з Амстэрдама ў Непал неапрацаваных алмазаў на мільён долараў, як затым выкарыстоўваць іх у якасці валюты для выкупу выкрадзеных дзяцей сенатара, як забраць іх назад і зноў вывезці з краіны? Вельмі проста!
  
  
  Але ёсць яшчэ:
  
  
  Шэрпы, банда прафесійных рэвалюцыянераў, з жахлівымі вынаходствамі яе Канці, - яна тыповы "дух" рэвалюцыі, гэтак жа выдатны, як і смяротны, з яе "рукамі кунг-фу", бязлітасна слухаючымі балючыя каманды свайго мозгу.
  
  
  Каенвар, забойца пры любых абставінах. Каенвар можа красціся, як лясны кот, і забіваць гэтак жа хутка і подла.
  
  
  Баль Нараян, міжнародны плэйбой, член каралеўскай сям'і. Ён быў з тых людзей, якія прадаюць усё і ўсіх дзеля ўласнага багацця.
  
  
  Нік Картэр, ён жа N3, Майстар забойцаў Картэр, які павінен вывучыць новую мову смерці, каб выжыць...
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"