कार्टर निक : другие произведения.

निक कार्टरको बारेमा जासूसी कथाहरूको कार्टर निक 81-90 संग्रह

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  कार्टर निक
  
  निक कार्टरको बारेमा जासूसी कथाहरूको 81-90 संग्रह
  
  
  
  
  
  81. क्रेमलिन केस http://flibusta.is/b/663741/read
  क्रेमलिन फाइल
  82. स्पेनिश जडान http://flibusta.is/b/607273/read
  स्पेनिश जडान
  83. मृत्युको टाउको षड्यन्त्र http://flibusta.is/b/607245/read
  मृत्युको टाउको षडयन्त्र
  84. बेइजिङ डोजियर http://flibusta.is/b/690087/read
  पेकिङ डोजियर
  85. बर्फ आतंक को त्रास http://flibusta.is/b/691313/read
  आइस-ट्र्याप आतंक
  86. हत्यारा: Codename Vulture http://flibusta.is/b/612804/read
  हत्यारा: कोड नाम गिद्ध
  ८७। ==============================
  ८८. भ्याटिकन वेन्डेटा http://flibusta.is/b/635621/read
  भ्याटिकन वेन्डेटा
  ८९. कोब्राको चिन्ह http://flibusta.is/b/671056/read
  कोब्रा को चिन्ह
  ९०. मृत्यु बेच्ने मानिस http://flibusta.is/b/678851/read
  मृत्यु बेच्ने मान्छे
  
  
  
  
  क्रेमलिन मामिला
  
  
  Lev Shklovsky द्वारा अनुवाद
  
  
  आफ्नो छोरा एन्टोनको सम्झनामा
  
  
  
  
  
  अध्याय १
  
  
  
  
  
  
  
  
  अब अमेरिकी विमान अपहरण गर्न असम्भव छ। तपाईलाई थाहा छ, मलाई थाहा छ, र हरेक बेवकूफ जसले अखबार पढ्छ उसलाई थाहा छ।
  
  
  तर ग्रान्डे ल्याक्लेयर आइल्याण्डको उडान ७०९ मा फ्लाइट एटेन्डेन्ट अगाडिको एउटा सिटमा बसेका कालो छाला भएका, कालो कपाल भएका यात्रुसँग किन यति घनिष्ट थिए? के उनी उनीसँग फ्लर्ट गर्दै थिइन्?
  
  
  छोटो ब्यारेल भएको चीज जुन उसले आफ्नो वर्दीको मुनि सधैं राख्छ, उसको स्तनको बीचमा न्यानो पार्छ, जुन मैले उडानको सुरुदेखि नै आनन्दका साथ हेरेको थिएँ। सबैजना सुतेको जस्तो देखिन्थ्यो, र सुरुमा मलाई यो मानिसले उसलाई अलिकति छोएको थियो र उसलाई आफूले चाहेको कुरा गर्न दिइरहेको थियो। राम्रो एयरलाइन्स मा, ग्राहक अझै पनि राजा छ। र जब उनले आफ्नो टाइट ट्युनिकको जिपर अलिकति खोलिन्, म पहिल्यै भ्युरिज्मको खेलको लागि पर्खिरहेको थिएँ। जबसम्म उनले धातुको चम्किलो टुक्रा तानिन् जुन छोटकरीमा उज्यालोमा चम्किन्छ।
  
  
  उसले यसलाई आफ्नो हत्केलामा राखी, मोडियो र ढोकाबाट अगाडिको क्याबिनमा हिंड्यो। त्यो मानिस उठ्यो र फेरि गलियारे तल हेर्यो, हतियार उसको दाहिने हातमा स्पष्ट देखिन्थ्यो। मसँग मेरो ज्याकेट मुनि काँधको होल्स्टरमा लुगर थियो, तर मलाई थाहा थियो कि यदि मैले उस तर्फ एक कदम चालें भने म तुरुन्तै उसको ध्यानाकर्षण गर्नेछु। स्टिलेटोलाई दाहिने हातमा साबर छालाले घेरिएको थियो। म मौन वसन्त संयन्त्र प्रयोग गरेर यसलाई मेरो हातमा अनपेक्षित रूपमा छोड्न सक्छु, तर यसलाई फ्याँक्नु फरक कुरा थियो। मानिसले देख्नेछ। मैले उसलाई हिर्काउनु अघि उसले गोली मार्ने मौका पाएको थियो।
  
  
  परिस्थितिमा कुन कार्यको सफलताको सबैभन्दा ठूलो सम्भावना छ भनेर मैले अझै विचार गरिरहेको बेला, निर्णय मैले गरेन। केबिनमा गोली चलेको आवाजले सबैजना ब्युँझिए । यात्रुहरू आ-आफ्नो सिटमा हाम फालेका थिए, मैले मेरो वरिपरि अचम्मको आवाज सुनें। त्यसपछि ठूलो आवाजले सबैलाई डुबायो। "सबैजना शान्त रहनुहोस्। उडानको दिशा परिवर्तन भयो। हवानामा तपाईं सुरक्षित र स्वस्थ रहन सक्नुहुन्छ। आत्तिनुपर्ने कारण छैन।"
  
  
  उनको उच्चारण थियो: स्पेनिश। मेरो छेउमा, तारा सावियरले गहिरो सास फेरे, र उनको पछाडि रान्डोल्फ फ्लेमिङको सास रोकियो।
  
  
  'शान्त हुनुहोस्..- मैले ओठ नहटाई शब्दहरू फुस्सें। - महिलालाई चुप लगाउन प्रयास गर्नुहोस्।
  
  
  'क्युबा? तर अपहरण विरोधी सन्धिको बारेमा के हुन्छ?
  
  
  बुझाउने समय थिएन । क्युबामा यसबाट बच्न सक्ने व्यक्तिहरू मात्र क्यास्ट्रोका एजेन्ट वा विदेशमा रहेका उनका महान साथीहरू थिए। तर यदि उनले सोचे र चुप लागे भने, उनी आफैले यो पत्ता लगाउन सक्छिन्। उनी त्यति मूर्ख थिइनन्।
  
  
  मानिसले आफ्नो अँध्यारो नजर यात्रुहरूमाथि दौड्यो। उहाँको आँखा एक क्षणको लागि हामी माथि रह्यो, त्यसपछि उहाँले तिनीहरूलाई हाम्रो पछि प्रतिक्रिया नाप्न उठाउनु भयो।
  
  
  म छेउमा रहेकी केटीसँग कुरा गर्न चाहन्छु जस्तो गरी म बिस्तारै छेउमा फर्किएँ। मेरो बाङ्गो काँधले ढाकिएको, मेरो हात लेपल मुनि लुगर तिर सर्यो। त्यो मान्छेले मेरो कुरामा ध्यान दिएन ।
  
  
  यात्रुहरु हतियारधारी थिए भन्ने विश्वास गरिएको थिएन। मैले बायाँ हातमा हतियार राखें। म विमानको दाहिने पट्टिको गलियारेमा बसिरहेको थिएँ र नउठिएर सजिलै सुत्न सक्थेँ। मैले ट्रिगर तानेँ।
  
  
  उसको हातबाट बन्दुक उड्यो र मैले फेरि फायर गरें। उसको हिउँ-सेतो शर्टको अगाडिको भाग रातो भयो। ऊ ढोकामा पछाडी झर्यो र त्यहाँ झुन्ड्याइयो मानौं कि त्यसमा किला लगाएको। उसको मुख कहिल्यै नआएको चिच्याएर खुल्यो। उसको घुँडा हल्लायो र ऊ ढल्यो। कसैले अर्को तर्फबाट ढोका धकेल्यो, तर उसको शरीरले बाटो अवरुद्ध गर्यो। मेरो दुई पहिलो शट पछि, म अगाडि उफ्रें।
  
  
  मेरो पछिल्तिर मैले एउटी महिला हिस्ट्रेली चिच्याएको सुनें। मनोबल नियन्त्रण बाहिर सर्पिल गर्न थाले। मैले लाशलाई एक खुट्टाले तानेँ, र ढोका खोलियो। उडान परिचरको रिभल्भरले ढोकामा फायर गर्यो। गोली मेरो काखमा घुम्यो, मेरो कोट छेड्यो, र विमानको पछाडिबाट एउटा चिच्याउले मलाई कसैलाई हिर्काएको बताउञ्जेल आफ्नो गतिमा जारी रह्यो। मैले डुबुल्की मारें, केटीलाई नाडीमा समातें र उसले रिभल्भर नछोडेसम्म घुमाए। उसले मेरो अनुहारमा आफ्नो लामो धारिलो नङहरू परीक्षण गर्दै, आफूलाई बचाउन सक्दो प्रयास गरिन्, र घाँटीमा कराटे चपको साथ उसलाई ढकढकाउन मैले मेरो लुगर छोड्नुपर्‍यो। उनी मेरो काखमा पछाडी परिन्, र मैले उनको साथीको मृत शरीरमा फ्याँकिदिएँ। मैले तीनवटा रिभल्भर लिएँ, दुईवटा खल्तीमा राखें र लुगर तयार राखें।
  
  
  केबिनमा के थियो मलाई थाहा थिएन। विमान काँप्यो, अचानक दिशा परिवर्तन भयो र समुद्रमा तीव्र रूपमा खस्न थाल्यो। मैले आफ्नो सन्तुलन गुमाए, केबिनको ढोकाबाट खसे, र ढोकाको फ्रेम समात्नुपर्‍यो।
  
  
  पाइलट कन्ट्रोल स्टिकमा झुण्डिएको सिटमा झुन्डिएको थियो। उनको ढाडमा गोली लागेको चोटबाट रगत बगिरहेको थियो । नेभिगेटर उसको माथि उभियो। को-पाइलटले विमानलाई सीधा ट्रयाकमा फर्काउन अथक प्रयास गरे। नेभिगेटरले पाइलटलाई हेल्मबाट टाढा तान्यो र रुमालले रक्तस्राव रोक्न प्रयास गर्यो। उसले नियाग्रा फल्सलाई रोक्ने प्रयास पनि गर्न सक्छ। को-पाइलटले विमानलाई नियन्त्रणमा लिए र अटोपाइलटमा स्विच गरे। सायद नेभिगेटरलाई मद्दत गर्न उ फर्कियो, मलाई देख्यो र जम्यो। निस्सन्देह, उसले मलाई निजी नम्बर तीनको लागि लगे।
  
  
  मैले लुगर समातेर उसलाई आँखा झिम्काए। "हामी Grande Laclerc मा उडान गर्न सक्छौं। तिनीहरूले युद्ध हारे।"
  
  
  को-पाइलटले गल्लीको अराजकतामा मलाई हेर्यो। नेभिगेटर अचानक घुम्यो, पाइलटलाई एक हातले समात्यो, र मलाई हेर्यो। उहाँ मृतक पहेंलो हुनुहुन्थ्यो। "त को होस हँ?"
  
  
  "जात्जे पारात।" मैले पाइलटलाई टाउको हल्लाएँ। - "उनी मरिन्?"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। को-पाइलटले मलाई हेरे।
  
  
  "उनले होवीलाई गोली हानिन् ... उडान परिचर!" त्यसपछि उनको दिमाग दोस्रो गियरमा सर्यो। 'तिमी . .. नमस्ते । .. बन्दुक लिएर के गर्दैछौ ?
  
  
  म उसलाई हेरेर हाँसे । "उनी मसँग भएकोमा तिमी खुसी छैनौ? तपाईले JFK लाई सम्पर्क गरेर रिपोर्ट गर्नु राम्रो हुन्छ। त्यसपछि तपाईले तुरुन्तै सोध्न सक्नुहुन्छ कि निक कार्टरसँग बोर्डमा हतियार बोक्ने अनुमति छ। तिमोथी ह्वाइटसाइडसँग परामर्श गर्न तिनीहरूलाई भन्नुहोस्। यदि तपाईंले बिर्सनुभयो भने, उहाँ यस एयरलाइनको अध्यक्ष हुनुहुन्छ।
  
  
  उनीहरुले एक अर्कालाई हेरे । को-पाइलट आफ्नो सिटमा खसे, उसको आँखा ममाथि राख्यो, र रेडियो सम्पर्क स्थापित गर्यो। केही समयपछि जवाफ आयो । तिनीहरूले सम्भवतः ओछ्यानबाट व्हाइटसाइड तान्नुपर्‍यो। उसको स्वरमा उत्तेजित र रिस उठ्यो । मलाई थाहा थियो उसले गडबडीको बारेमा के सोच्यो। यदि उसको एउटा विमान एक मिनेट ढिलो आयो भने ऊ पहिले नै हत्या गर्न सक्षम थियो।
  
  
  यसैबीच केबिनमा रहेका अन्य दुईजना उडान परिचर हेर्न आए । उनीहरूले तुरुन्तै स्थिति नियन्त्रणमा आएको महसुस गरे र ध्वनि प्रणाली मार्फत आश्वस्त सन्देशहरू खेले।
  
  
  मैले पाइलटको पल्स महसुस गरें। उनी अनियमित थिए । मैले नेभिगेटरलाई यसबारे जानकारी दिएँ र उसलाई पछाडिको खाली सिटमा राख्न प्रस्ताव गरें।
  
  
  उसले अझै पनि मलाई धेरै मन पराउँदैन, तर उसलाई थाहा थियो कि उसलाई मेरो मद्दत चाहिन्छ। हामीले पाइलटको हुक हटायौं र उसलाई बाटोमा लाशहरूमाथि फिर्ता लैजायौं। वर्दी लगाएको गोरा तीनवटा खाली सिटको बीचमा हातखुट्टा फोल्ड गर्न पर्याप्त भाग्यशाली थियो ताकि हामीले उसलाई सुताउन सकौं। उहाँ ठ्याक्कै सहज स्थितिमा हुनुहुन्थ्यो, तर मलाई यो महसुस भयो कि यसले उहाँलाई धेरै लामो समयसम्म परेशान गर्दैन।
  
  
  उडान परिचरहरू मध्ये एकले प्राथमिक उपचार गर्न थाल्यो, र तारा सावियर उनको छेउमा उभिइन्। उसले केही बेर हेरी र त्यसपछि भनी, "मलाई एक्लै छोड्नुहोस्। म यो ह्यान्डल गर्न सक्छु। तिमीले अझै धेरै गर्न बाँकी छ।"
  
  
  नेभिगेटर र मैले पाइलटलाई केटीहरूलाई छोड्यौं। हामीले अझै अचेत फ्लाइट अटेन्डेन्टलाई पाइलटको पछाडिको खाली सिटमा सार्यौं।
  
  
  मैले उनलाई राम्ररी खोजे, तर कुनै हतियार फेला परेन। मैले उनको खुट्टा र नाडी बलियोसँग बाँधें यदि उनी ब्युँझिएपछि उसको विषालु नङले केहि प्रयास गर्न चाहन्थे। यात्रुहरूले उसलाई देख्न नपरोस् भनेर हामीले मृत अपहरणकर्तालाई एउटा कोठामा राख्यौं र केबिनतिर फर्कियौं। को-पाइलट अझै फिक्का र चिन्तित देखिन्थे। उसले पाइलटको अवस्थाको बारेमा सोध्यो, र उहाँ मेरो जवाफबाट सन्तुष्ट हुनुभएन। उसले सराप्यो। - केलेरे... तिनीहरू कसरी यी बन्दुकहरू लिएर बोर्डमा जान सक्थे? अनि तिमी?'
  
  
  "मसँग यसको लागि अनुमति छ, मैले तपाईंलाई भनें। उनको ब्रा मुनि दुई रिभल्भर लुकाइएको थियो। सुरुचिपूर्ण, तपाईलाई लाग्दैन? जहाँसम्म मलाई थाहा छ, चालक दल हतियारहरूको लागि जाँच गरिएको छैन।
  
  
  दुई जना पुरुषले सुरक्षा भंग भएको स्वीकार गर्दै घुर्ने आवाज निकाले। को-पाइलटको लागि यो कस्तो थियो भनेर मलाई अचम्म लाग्यो। हामीले अझै लामो यात्रा गर्न बाँकी थियो।
  
  
  "के तपाईलाई लाग्छ कि तपाई अझै पनि पोर्ट अफ स्पेनमा प्लेन लिन सक्नुहुन्छ, वा तपाई मलाई लिन चाहानुहुन्छ?"
  
  
  उसको भौहें झिलिमिली भयो । उसले सोच्यो कि म उसको मजाक गर्दैछु। "के तिमी यो विमान उडाउन सक्छौ भनौ?"
  
  
  मैले पर्स निकालेर मेरो लाइसेन्स देखाएँ। उसले टाउको हल्लायो। "प्रस्तावको लागि धन्यवाद, तर म आफैं गर्नेछु।"
  
  
  "यदि तपाईले आफ्नो मन परिवर्तन गर्नुभयो भने, म तपाईलाई बदल्न तयार छु," मैले जवाफ दिए। "म नजिकै हुनेछु"।
  
  
  उसले मुस्कुरायो र मलाई आशा थियो कि उसले आराम गर्यो। म केबिनबाट बाहिरिएँ । उडान परिचरले पेय पदार्थ दिए र यात्रुहरूलाई शान्त पार्ने प्रयास गरे। अर्का एक वृद्धलाई अक्सिजन दिइरहेका थिए । सायद उनलाई हृदयघात भएको थियो । तारा साव्यर अझै पाइलट हुन व्यस्त थिइन्। शान्त र कुशल। उसले मलाई झन् मन परायो। धेरै महिलाहरूले यो अवस्थालाई शान्तपूर्वक लिएनन्। म उनको छेउमा उभिएपछि उसले माथि हेरी। "उनले यसलाई सम्हाल्न सक्दैन, निक।"
  
  
  "होइन, म देख्छु।"
  
  
  पाइलटको पछाडि बसेर बाँधिएको फ्लाइट अटेन्डेन्टलाई होश आउन थाल्यो। उसको आँखा एक एक गरेर खुल्यो, र उसले आफ्नो दुखेको घाँटीलाई स्ट्रोक गर्न आफ्नो हात उठाउन चाहन्थी। हात बाँधिएको देखेपछि यताउता हेर्न खोजिन् । यो आन्दोलनको पीडाले उनलाई ब्युँझाएको थियो। 'ओह । ..," उसले गुनासो गरि। 'मेरो घाँटी।'
  
  
  उसले म तिर हेरी ।
  
  
  "भाँचिएको छैन," मैले लाकोनिकली घोषणा गरें। "र तपाईंले शूटिंग पाठहरू लिन आवश्यक छ।"
  
  
  उसले आँखा बन्द गर्यो र घुट्यो। म उसलाई फेरि पास आउट गर्न चाहन्न, त्यसैले मैले अर्को उडान परिचारकहरू मध्ये एकलाई बोलाएँ। मैले उसलाई ह्विस्की र पानीको गिलास ल्याउन भनेँ र उसलाई उसको सहकर्मीले पिएको सुनिश्चित गर्न भन्यो। उनले मेरो आदेशलाई होसियारीपूर्वक पालन गरिन्, कुर्सीमा केटीमाथि झुकेर, आफ्नो टाउको चिनबाट उठाएर र घाँटीमा पेय खन्याइन्। केटीले निल्यो, आफ्नो मुख छोप्यो र श्वास फेर्यो, र उडान परिचरले वायुमण्डलीय हावामा व्हिस्की खन्यायो। त्यसमध्ये केही ह्विस्की उनको वर्दीमा लगाइयो।
  
  
  मैले सोधेँ, "तिमीले उनलाई यो उडान अघि कहिल्यै देखेका छौ?"
  
  
  धुँवादार खैरो आँखा भएको अग्लो उडान परिचरले उनको पछाडि सीधा गरी मलाई हेरी। अब उनले यात्रुलाई सहयोग गरिसकेपछि उनको स्वरमा दबिएको क्रोध थियो। “होइन, एडिथ, सामान्यतया हामीसँगै उड्ने केटीले उडान हुनुभन्दा केही समयअघि फोन गरेर आफू बिरामी भएको कुरा बताइन् र साथीलाई पठाइन्। यो साथी !
  
  
  "के यो अक्सर हुन्छ?"
  
  
  "जहाँसम्म मलाई थाहा छ, यो पहिलो पटक थियो। सामान्यतया एयरपोर्टमा ब्याकअप फ्लाइट अटेन्डेन्टहरू हुन्छन्, तर आज यी मध्ये कुनै पनि केटी देखा परेनन्।
  
  
  मलाई शंका लाग्यो । "कसैले यो संयोग भन्दा बढि सोचेको थिएन?"
  
  
  उसले मलाई ठट्टा गरेर हेरी । “सर, एयरलाइन्स व्यवसायमा तपाईले जहिले पनि अन्तिम मिनेटमा केहि आशा गर्न सक्नुहुन्छ। हामीले केटीलाई केहि प्रश्नहरू सोध्यौं र जब यो थाहा भयो कि उनले पेशा बुझेकी छिन्, हामीले उनलाई साथमा लिएर गए। र जे भए पनि, तपाईं कस्तो प्रकारको पुलिस हो?
  
  
  "जो आज भाग्यशाली छ। कृपया पाइलटमाथि कम्बल लगाउन सक्नुहुन्छ? यी सबै मानिसहरूले लाश देखेर सोच्नेछन्।”
  
  
  उसले रातो कपाल भएको फ्लाइट एटेन्डेन्टलाई हेरी, जो आफ्नो सिटमा निको भईरहेको थियो, र पछाडि हट्यो।
  
  
  भोको बिरालोतिर जङ्गलको बाटोमा हाम फालेको घाइते चरा झैं उसले मलाई हेरी । म उनको छेउमा बसेँ । महिलाहरूलाई मसँग कुरा गर्न सजिलो हुन्छ यदि मैले उनीहरूलाई डराएको छैन भने। मैले सकेसम्म सहानुभूति देखाउने प्रयास गरें।
  
  
  “जब तिमी जेलबाट बाहिर निस्कन्छौ, तिमी अहिले जस्तो मिठो देखिने छैनौ, दिदी। कप्तानको हत्याको आरोप, साथै तिनीहरूले तपाईंलाई विमान अपहरणको लागि दिन इच्छुक छन्। तर अर्कोतर्फ, यदि तपाईं मसँग थोरै काम गर्नुहुन्छ भने, मलाई सभ्य जवाफ दिनुहोस्, सायद म तपाईंको लागि केहि गर्न सक्छु। तिम्रो नाम के हो?'
  
  
  उनले जवाफ दिइन्, र मलाई लाग्यो कि मैले उनको पातलो, तनावपूर्ण आवाजमा आशा र प्रत्याशाको केहि पत्ता लगाएको छु। - "मेरी अस्टिन।"
  
  
  "अनि तिम्रो प्रेमी?"
  
  
  "जुआन... कार्डोजा... ऊ कहाँ छ?"
  
  
  मैले उसलाई कुनै कुरा नगरी भनेँ । 'उसको बारेमा सोच्न धेरै ढिलो भयो।'
  
  
  मैले उनको प्रतिक्रिया जान्न आवश्यक थियो। उसले मलाई बताउन सक्छ कि यदि उनीसँग साँच्चै यसको केहि गर्न थियो। उसको अनुहार हेर्दा मैले उसको मुटुलाई शरीरबाट निकालेको जस्तो देखिन्थ्यो। उनीबाट आँसु बग्न थाल्यो ।
  
  
  म मैत्रीपूर्ण स्वरमा अगाडि बढें। "मलाई जुआन, मेरी बारे थप बताउनुहोस्। उहाँ को हुनुहुन्थ्यो?'
  
  
  रुँदै बोल्दा उसको स्वर मन्द देखिन्थ्यो । "क्युबाली शरणार्थी। ऊ बर्बाद भयो र फर्किनु पर्यो। उनले आफू क्यास्ट्रोसँग सम्बन्धित रहेको र यसका लागि उनीहरूलाई कुनै चोट नपुगेको बताए।
  
  
  मलाई लाग्थ्यो कि ऊ गोप्य प्रहरी अफिसर जस्तो देखिन्छ। यो शरणार्थी स्वीकार गर्न कठिनाइ थियो; तपाईलाई थाहा छैन कि वास्तवमा को भागे र कसले शत्रुको लागि काम गरिरहेको छ।"
  
  
  "तिमीले उहाँलाई कहिलेदेखि चिन्यौ?"
  
  
  'छ महिना।' भाँचिएको खेलौनामा रोइरहेको बालकजस्तै देखिन्थे । "मियामीको उडानमा पूर्वी एयरलाइन्सको लागि काम गर्दा मैले उहाँलाई भेटें। दुई साताअघि उसले मलाई जागिर छोड्न भन्यो। उसलाई मेरो सहयोग चाहिएको थियो। उसले क्युबामा धेरै पैसा पाउनेछ, र यदि उसले त्यो पायो भने, हामी विवाह गर्न सक्छौं। अब। ..तिमीले उसलाई मारे ।"
  
  
  "होइन, मेरी, तपाईंले उसलाई मार्नुभयो जब तपाईंले उसलाई रिभल्भर दिनुभयो र पाइलटलाई गोली हान्नु भयो।"
  
  
  उनी ठूलो स्वरले रोइन् । यात्रुहरूले अचम्म मानेर वरपर हेरे, कोही अझै डराए।
  
  
  "मैले गोली हानेको थियो... यो एउटा दुर्घटना थियो... नेभिगेटरले मलाई आक्रमण गर्यो... उसले मलाई हिर्क्यो... म... म ट्रिगर तान्न चाहन्न... म... म तिनीहरूलाई चाहन्थें। राम्रोसँग परिवर्तन गर्न...'
  
  
  म उठेँ, आर्मरेष्टहरू जोडेर तिनलाई तीनवटा सिटमा सुताएँ। म हकलाई उनको लागि केहि गर्न सोध्छु। कम्तिमा उनलाई बन्दुकको प्रयोगको पहिलो नियम थाहा थिएन: तपाईंले यसलाई प्रयोग गर्ने योजना नभएसम्म रिभल्भर कहिल्यै नउठाउनुस्। दोस्रो नियम: बच्चाहरु रिभल्वर संग खेल्नु हुँदैन।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय २
  
  
  
  
  
  
  
  
  जब मेरो मालिक, डेभिड हकले मलाई N3 बोलाउँछन्, जुन मेरो पहिलो किलमास्टरको रूपमा आधिकारिक कोड हो, मलाई थाहा छ उसले मलाई असम्भव मिशन दिन लागेको छ।
  
  
  सामान्यतया, वरपर कोही नभएको बेला, उसले मलाई निक बोलाउँछ। तर जब उसले खोक्यो र N3 भन्यो, पहिलो कुरा मलाई लाग्छ कि मैले मेरो जीवन बीमा नीति दोब्बर गर्नुपर्छ। दुर्भाग्यवश, कुनै पनि कम्पनीले मलाई बीमा गर्न पर्याप्त पागल थिएन, त्यसैले यसले फरक पार्दैन।
  
  
  रिपोर्ट गर्न आएको हुँ । AX सँग कुनै पनि खुफिया सेवाको सबैभन्दा गरीब मुख्यालय छ। सीआईए र एफबीआई केटाहरूले यसमा नाक घुमाउँछन्, र गोप्य सेवा केटाहरूलाई खुसी पार्न अझ गाह्रो हुन्छ। तिनीहरू सोच्छन् कि तिनीहरू सबै भन्दा राम्रो विकल्प हुन् किनभने तिनीहरूले राष्ट्रपतिलाई बचाउनु पर्छ।
  
  
  म थाकेको थिए। मैले कष्टकर काम पूरा गरें र उत्तरी मिशिगनमा माछा मार्ने केही हप्ताको प्रतीक्षा गर्दै थिएँ। हकले टेबलको छेउमा अखबार मेरो तर्फ धकेल्यो, खोक्दै भन्यो: "N3, तिमीले यसको अर्थ बुझ्दैनौ?"
  
  
  मैले चमकदार शीर्षक पढ्नु अघि जवाफ दिन सक्थें: " कठिनाइहरू ।"
  
  
  
  
  जनरल ह्यामन्ड
  
  
  फ्लेयर मा मारिएको
  
  
  
  
  मलाई लाग्दैन धेरै अमेरिकीहरूले ह्यामन्डलाई चिन्छन्। यो गर्न, तिनीहरूले Grande Lacleir को टापु बारे जान्न आवश्यक छ। जनरल त्यहाँ तानाशाह थिए। टापुको एक जटिल इतिहास छ। यसलाई स्पेनीहरूले जितिसकेपछि, यो फ्रान्सेलीहरूको हातमा पर्यो र पछि अंग्रेजीले कब्जा गर्यो। जनसंख्या ९० प्रतिशत कालो थियो, अफ्रिकाबाट चिनी बगान र घना जंगलमा काम गर्न ल्याइएका दासहरूको सन्तान। दस वर्ष पहिले, टापुवासीहरूले जनमत संग्रहमा बेलायतसँग सम्बन्ध तोडेर स्वतन्त्र गणतन्त्र घोषणा गर्ने निर्णय गरे। रान्डोल्फ फ्लेमिङले त्यहाँ शासन गर्न थाले
  
  
  फ्लेमिङ टापुमा सबैभन्दा प्रतिभाशाली र सबैभन्दा लोकप्रिय व्यक्ति थिए। उहाँले महत्त्वपूर्ण परिवर्तन गर्नुभयो र आफ्ना मानिसहरूका लागि साँचो बुबा बन्नुभयो। त्यसपछि उनीहरूले उनलाई छोडे। उनले सेनालाई धेरै दिएनन्, र तिनीहरूले यसलाई रिसाए। फ्लेमिङ भागेर संयुक्त राज्य अमेरिका गए, जहाँ उनलाई राजनीतिक शरण दिइएको थियो। ह्यामन्डले सत्तामा उठे र जनतालाई दास बनाए, जस्तै सैन्य तानाशाहको लागि उपयुक्त। ह्यामन्ड अब मरेको थियो। दुर्घटना? नहुन सक्छ। केही फरक परेन। उसले एक शक्ति शून्य छोड्यो। तानाशाह अन्तर्गत नेतृत्वको संकेत देखाउने जो कोही पनि ह्यामन्डको शासनकालमा जेलमा परेको थियो वा अन्यथा असक्षम भएको थियो, र मलाई डर थियो कि कूटनीतिज्ञहरूले टापुमा व्यवस्था पुनर्स्थापित गर्न मद्दत गर्न खोजिरहेका थिए भनेर मलाई पहिले नै थाहा थियो।
  
  
  हकले गुनासो गरे: "हामीसँग गुप्तचरहरू छन् कि रूसीहरूले टापुमा मिसाइल आधारहरू स्थापना गरिरहेका छन्। निस्सन्देह, धेरै शान्त, सधैं जस्तै। त्यसैले हामीले पनि चुपचाप र लुकाएर काम गर्नुपर्छ । हामीलाई विचलित गर्न, क्युबाले ग्रान्ड लाक्लेयरको बारेमा हल्ला गर्छ। खाँचोमा परेका छिमेकीलाई सहयोग गर्न चाहन्छन् । तर हामीलाई थाहा छ कि सबै कुरा रूसीहरूको हातमा छ र "मद्दत" को उद्देश्य टापुमा मिसाइलहरू स्थापना गर्नु हो। त्यसोभए, यो अपरेशन क्रेमलिन डोजियरमा समाप्त हुन्छ। ”
  
  
  डेभिड हकले टेबलको छेउमा आफ्नो औंलाहरू ट्याप गरे र मलाई गम्भीर रूपमा हेरे। "यो एक व्यक्तिको अपरेशन हो, N3। हाम्रो सरकार दोस्रो क्युबा मिसाइल संकट चाहँदैन। रान्डोल्फ फ्लेमिङलाई सकेसम्म चाँडो ग्रान्डे ल्याक्लेयरमा पुर्‍याउनु तपाईंको कर्तव्य हो।
  
  
  सेना चुपचाप बस्छ वा यसबारे केही बोल्छ भन्ने शंका थियो।
  
  
  "तपाईँको काम तिनीहरूले हानि नगर्ने सुनिश्चित गर्न हो। तपाईंले फ्लेमिङलाई राष्ट्रपति भवनमा लैजानुपर्छ। र तपाईंले यस्तो तरिकाले कार्य गर्नुपर्नेछ कि कसैलाई थाहा नहोस् कि हाम्रो देशको यससँग कुनै सरोकार छ।"
  
  
  मैले मेरो व्यंग्य प्रष्ट पारे। "मलाई गोली हान्ने, विष खुवाइने, हर सम्भावित तरिकाले धम्की दिने बानी परेको छ, यसमा खास केही छैन, तर मैले आफूलाई अदृश्य बनाउने उपाय अहिलेसम्म फेला पारेको छैन। तपाईं मलाई कसरी अदृश्य बन्न चाहनुहुन्छ? '
  
  
  म धेरै कुरामा राम्रो छु, तर Hawk हँसाउनु ती मध्ये एक होइन। उहाँ पूर्णतया असंवेदनशील हुनुहुन्छ। उनी हाँसेनन् ।
  
  
  “यसलाई पहिले नै हेरचाह गरिएको छ। लकी फ्लेमिङ र टम सावियर असल साथी हुन्।"
  
  
  "मलाई हक फिन राम्रो मन पर्छ, तर मार्क ट्वेन पुस्तकले मलाई कसरी मद्दत गर्न सक्छ?"
  
  
  Hawk लाई यस्तो प्रकारको बुद्धि मन पर्दैन, त्यसैले उसले मलाई खट्टा रूप दियो। थोमस सोयर। तपाईंले उहाँको बारेमा सुन्नु भएको होला। उनी विश्वकै सबैभन्दा ठूलो होटल सवर होटल समूहका अध्यक्ष हुन्। तीन वर्ष पहिले, जनरल ह्यामन्डले उनलाई समुद्र तटमा एउटा होटेल र क्यासिनो बनाउनको लागि जग्गा दिए जहाँ धनी पर्यटकहरूले रमाइलो गर्न र आफ्नो पैसा खर्च गर्न केही पाउन सक्छन्। तिनीहरू दुवै यसको योग्य छन्। तपाईले अवश्य पनि बुझ्नुहुन्छ कि Sawyer ले आफ्नो लाभदायक कम्पनीलाई तुरुन्तै राष्ट्रियकरण गर्ने टेकओभरबाट लाभ उठाउँदैन। मलाई आशा छ कि तपाईंले अब बुझ्नुभएको छ कि Sawyer ले फ्लेमिङको वाचाको बदलामा हाम्रो सबै सहयोगको प्रतिज्ञा गर्नुभयो कि भविष्यमा आफ्नो व्यवसाय जोखिममा पर्नेछैन। र फ्लेमिङले आफ्नो वचन दिए।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। राजनीतिले अनौठो बेडफेलो बनाउँछ। पैट्रियट फ्लेमिङ र इन्भेटेरेट व्यापारी सावयर। र मैले यी दुई सँगै राख्नु पर्छ। मैले हकको अत्यधिक कठोर कार्यालय छोडिदिएँ कि संसार एक गडबड थियो।
  
  
  न्यूयोर्कको Sawyer होटल समान मूल्य दायरामा अन्य सबै होटलहरू जस्तै देखिन्थ्यो: महँगो पसलहरूले घेरिएको सानो लबी। तर एउटा कुरा फरक थियो । त्यहाँ एउटा निजी लिफ्ट थियो जसले सिधै माथिल्लो तलासम्म पुर्‍याउँछ। माथिल्लो तलामा, म फराकिलो हलको नरम कार्पेटमा पाइला टेकें, जहाँ एक सुन्दर लुगा लगाएको गोरो मलाई पर्खिरहेको थियो। सबै भित्ताहरूमा महँगो चित्रहरू टाँसिएका थिए, तर ती मध्ये कुनै पनि टाइट स्कर्टमुनिबाट मलाई आँखा झिम्काउने दुई खुट्टासँग गुणस्तरमा तुलना गर्न सकेन। एउटा सानो पातलो हातले मलाई हात हल्लायो। "मिस्टर कार्टर?" मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "म तारा सावियर हुँ," उनले भनिन्। "बुबा, सधैं जस्तै, फोनमा कुरा गर्दै हुनुहुन्छ र मलाई भेट्न भन्नुभयो।"
  
  
  उसले मलाई आफ्नो हात दिई र मलाई कोरिडोरको अर्को छेउको ढोकामा लैजायो। हामीले प्रवेश गरेको कोठा मैले देखेको सबैभन्दा ठूलो थियो। काँचका ढोकाहरूले बोटबिरुवा र साना रूखहरूले भरिएको टेरेसमा पहुँच प्रदान गर्‍यो। त्यहाँ कुनै डेस्क थिएन, क्याबिनेटहरू थिएनन्, फाइलहरू थिएनन्, केवल आरामदायी कुर्सी र पलंगहरूको टापुहरू थिए। र एक बार। श्री सावयरलाई पाहुनाहरूको मनोरञ्जन कसरी गर्ने भन्ने थाहा थियो। केटीले मलाई जान दिई र बारतिर गइन्।
  
  
  "म तपाईंलाई के प्रस्ताव गर्न सक्छु, श्री कार्टर?"
  
  
  "ब्रान्डी, कृपया।"
  
  
  उनले मलाई ब्रान्डीको गिलास खन्याइन् र आफूलाई व्हिस्की सोडा बनाउन मद्दत गरिन्। हामी काँचको आँगनको ढोकामा पुग्यौं र तलको पार्कमा हिउँलाई हेर्यौं।
  
  
  "कस्तो लाजमर्दो कुरा," उनले भनिन्। "त्यहाँ धेरै राम्रा चीजहरू छन्, र कोही पनि त्यहाँ रातमा जान हिम्मत गर्दैनन्।
  
  
  मैले आफैलाई सोचें कि म धेरै ठाउँहरू सोच्न सक्छु जुन दिनको समयमा पनि केही मानिसहरूका लागि असुरक्षित हुनेछ। उदाहरणका लागि, यो कोठा तारा सावियरका लागि त्यति सुरक्षित हुने थिएन यदि मलाई एउटै भुइँमा उनको बुबाको उपस्थितिको बारेमा थाहा नभएको भए। उनी धेरै घुमाउरो थिइन्, पातलो कपडाको मुनि धेरै स्त्रीत्व जुन उनको छातीबाट ढिलो गरी झुण्डिएको थियो र उनको कम्मरलाई बलियोसँग अँगालेको थियो। मेरो प्रशंसा उसलाई नछोड्नको लागि मैले उसलाई मौन टोस्ट गरें। त्यसपछि हाम्रो पछाडि ढोका खुल्यो र यो सबै समाप्त भयो।
  
  
  थोमस सोयर मैले देख्ने अपेक्षा गरेको थिएन। मैले सफलता र शक्तिको विकिरण गर्ने अग्लो, ऊर्जावान मानिसको कल्पना गरें। बरु, मैले छ फिट अग्लो होइन, तर आधा टाउको छोटो, वास्तवमा, द्रुत गतिमा एक जना मानिसलाई देखें। उनको मात्र बलियो बिन्दु उनको अप्रत्याशित गहिरो आवाज थियो। ऊ मबाट केही फिट टाढा रोकियो र मलाई माथि र तल हेर्‍यो, जस्तो कि कसैले कार किन्ने विचार गरिरहेको छ। "मिस्टर कार्टर?" उनी पक्का थिएनन्।
  
  
  मैले नम्र भएर टाउको हल्लाएँ ।
  
  
  "तिमी मैले सोचे जस्तो होइनौ।"
  
  
  उसले गुनासो गरेन र मलाई थाहा थियो। धेरै मानिसहरूले सुपरस्पाईलाई बोगार्ट र सर ओगिल्भी रेनी बीचको क्रसको रूपमा सोच्छन्, बेलायतको MI6 द्वारा "C" डब गरिएको अभागी साथी, जसको कभर जर्मन पत्रिका डेर स्टर्नको लेखले उडाएको थियो। र म त्यस्तो पटक्कै देखिन्न।
  
  
  "म तपाईसँग थप विस्तारमा कुरा गर्न चाहन्छु," होटल म्याग्नेटले जारी राख्यो। तर त्यो पर्खन सक्छ। तपाईं र तारासँग समात्ने विमान छ र समय छोटो छ। तपाईं दुई बजेको पाँच मिनेटमा केनेडी एयरपोर्टबाट निस्कनुहुन्छ।
  
  
  त्यसैले गोरा अगाडि बढ्यो। कुराहरू थप रोचक बन्दै गए। मैले उसको कुहिनो छोएँ। "यदि तपाईंले पहिले नै आफ्नो चीजहरू प्याक गरिसक्नुभयो भने, हामी जान्छौं। मेरो सुटकेसहरू पहिले नै तल छन्, तर हामीले छोड्नु अघि, मैले कसैसँग कुरा गर्न आवश्यक छ।"
  
  
  सोयरले मलाई हलको ढोकामा लैजाँदा उनी अर्को कोठामा पसिन्। उनी एक मिनेट पछि मिंक टोपी र बच्चाको नीलो पोशाकमा मिल्दो मिंक कोट लगाएर फर्किन्। उनीसँग एउटा सुटकेस थियो, जुन उनले ममाथि पाँच फिट टाढाबाट फ्याकिन्। त्यसैले आफूलाई कसरी सीमित गर्ने भनेर उनलाई थाहा थियो। केहि म प्रशंसा गर्न सक्छु। मैले सुटकेस समातें र उनको बुबालाई बिदाइ गरेको हेरें।
  
  
  केही माफिओसोको कारलाई गरिब टोयोटा जस्तो देखाउन पर्याप्त ठूलो लिमोजिनमा, उनले हामीलाई ड्राइभरबाट अलग गर्ने ह्याच बन्द गरिन् र अचानक व्यापारमा झरिन्। "अब म तपाईलाई केहि कुराहरूमा प्रबुद्ध गर्न सक्छु। डा. फ्लेमिङलाई तपाईं वास्तवमै को हुनुहुन्छ वा तपाईंको वास्तविक काम के हो भन्ने बारे कुनै पनि जानकारी नहुन सक्छ। उसले सोच्नु पर्छ कि मेरो बुबाले तपाईलाई होटल सुरक्षा गार्डको रूपमा काममा राख्नुभयो। उहाँसँग यो अनौठो घमण्ड छ, यदि तपाईं चाहनुहुन्छ भने यसलाई निर्दोषता भन्नुहोस्, र यदि उहाँलाई थाहा थियो कि उहाँका मानिसहरू बाहेक अरूले उहाँलाई सिंहासनमा आरोहण गर्न मद्दत गर्नेछन् भने, उसले राष्ट्रपति पद त्याग्न सक्छ।
  
  
  'बारेमा?' - मैले उनको प्रतिक्रिया हेरे। "तिम्रो बुवाले भर्खरै सेना किनेको उसलाई थाहा छैन?"
  
  
  उनले एक क्षणको लागि आफ्नो मुखको कुनाहरू घुमाए, र उनको ओठले कुरूप शब्द बनाउँछ, तर उनले विषयलाई वेवास्ता नगर्ने निर्णय गरे। "उसलाई कुनै विचार छैन, र उसले कहिल्यै राम्रोसँग थाहा पाउनेछैन। वर्तमान अवस्थालाई सम्हाल्ने आफू मात्रै हो भन्ने सेनाले सोचेको उनको भनाइ छ । तर सेनाको कमाण्डले आफ्नो कुरा राख्छ र यसतर्फबाट अप्रिय आश्चर्यको लागि तयार रहनुपर्छ भन्ने मेरो बुबालाई पक्का छैन।
  
  
  त्यसपछि मात्र बुझेँ । बुबाले आफ्नी प्यारी सानी छोरीलाई म मेरो काम गरिरहेको छ भनी सुनिश्चित गर्न पठाउनुभयो। यो केवल ग्रान्डे ल्याक्लेर्कको सेना थिएन कि उसले विश्वास गरेन। उसले अक्स वा ममाथि विश्वास गरेन, र चीजहरू आफ्नो बाटोमा गयो भनेर पक्का गर्नको लागि उसले आफ्नी सुन्दर छोरीलाई चाराको रूपमा हाल्न तयार थियो। खैर, मैले खुसीसाथ लिएको चारा थियो।
  
  
  “त्यसो भए हामी एकअर्काका हौं जस्तो देखिनु हुँदैन। निस्सन्देह, थोमस सावियरकी छोरी एक नाबालिग नोकरसँग जाने थिएनन्। फ्लेमिङको कुरा पनि त्यस्तै हो । तर तपाईले यसलाई ठीक गर्नु पर्छ।"
  
  
  मैले JFK एयरपोर्टमा पुग्न सबैलाई छुट्टै ट्याक्सी लिन सुझाव दिएँ। यसबाहेक, मैले अरू केही गर्न आवश्यक छ भनेर उसलाई थाहा छैन। मलाई म्यानहट्टनमा एयरलाइनको कार्यालयमा छोडियो, एयरलाइनका अध्यक्षलाई मेरो कागजी कार्य देखाए, र वाशिंगटनको AX मुख्यालयमा फोनद्वारा रेकर्डहरू जाँच गर्दा पर्खिरहे। म सशस्त्र चढ्न चाहन्थें र यात्रुहरू जाँच गर्दा आफूतिर ध्यान खिच्न सकिन।
  
  
  हकको प्रतिक्रिया यति प्रभावशाली थियो कि राष्ट्रपतिले तुरुन्तै एयरपोर्टमा सीईओलाई बोलाए र म त्यहाँ पुग्दा मलाई व्यक्तिगत रूपमा विमानमा लगियो।
  
  
  तारा सावियर पहिले नै विमानमा थिए, तीन सिटको पङ्क्तिमा झ्यालको छेउमा बसिरहेका एक सुन्दर, शिक्षित, कालो छालाको मानिससँग कुरा गर्दै। मलाई शंका थियो कि यो ग्रान्डे ल्याक्लेयरको टापुमा थॉमस सायरको नयाँ बहुमूल्य राष्ट्रपति रान्डोल्फ फ्लेमिङ हो। केटीको छेउमा बस्दा मैले उसलाई हेरेँ र उसले नेतृत्व र इमान्दारिता देखाएको याद गरे। उसले एक पल मलाई हेर्यो र त्यसपछि मलाई ध्यान दिएन।
  
  
  उसले सायद मलाई यात्राको लागि आवश्यक ठानेको थियो। म उसको विचार पढ्न सक्थे। एक पटक उसले टापुमा पुगेपछि, उसले सुरक्षित महसुस गर्नेछ; तर जबसम्म उनी राष्ट्रपतिको अपार्टमेन्टमा थिएनन्, उनी सजिलो लक्ष्य थिए।
  
  
  म एक क्षणको लागि सोचें किन Sawyer ले आफ्नो एक निजी जेट हामीलाई ढुवानी गर्न को लागी प्रयोग गरेनन्, र त्यसपछि तुरुन्तै तारा के बारे मा कुरा गरिरहेकी गर्व बारे सोच्यो: फ्लेमिङ निस्सन्देह यस्तो कुरा अस्वीकार गर्नेछ, किनभने यो एक को फिर्ता जस्तो लाग्न सक्छ। कायर। फ्लेमिङको आवाज नरम थियो, उनका शब्दहरू मापन गरियो, र उनले तारासँग व्यापारिक स्वरमा कुरा गरे। यो यात्रुहरूलाई लाग्थ्यो कि तिनीहरू सानातिना बारेमा कुरा गरिरहेका थिए। हामी हावामा हुँदा, उडान परिचरले तकिया र कम्बल ल्याए। चाँडै अधिकांश यात्रुहरूले बत्तीहरू निभाइदिए र कुराकानी समाप्त भयो। निद्रा मेरो लागि प्रश्न बाहिर थियो। सबैभन्दा पहिले, अवश्य पनि, मैले फ्लेमिङमा नजर राख्नु पर्ने थियो, तर यसबाहेक, मेरो छेउमा ताराको मोहक उपस्थितिले मेरो जीवनलाई सजिलो बनाउँदैन। र मैले महसुस गरे कि तनाव आपसी थियो। हामीले गर्न सक्ने मात्र अरू केही सोच्ने प्रयास थियो। कमसेकम यसले मलाई जागा राख्यो।
  
  
  अपहरणको घटनालाई नियन्त्रणमा लिएपछि मात्र फ्लेमिङसँग मेरो परिचय भएको थियो। त्यसपछि उनले अनिच्छुकता स्वीकार गरे कि यो खुशीको संयोग हो कि ग्रान्डे ल्याक्लेयरको Sawyer होटलमा नयाँ सुरक्षा अधिकारी एउटै उडानमा थिए। उसले आशा गर्यो कि म उसको टापु र त्यहाँका मानिसहरूलाई मन पराउँछु।
  
  
  त्यसपछि, अझै पनि बेचैन यात्रुहरूको लागि उदाहरणको रूपमा, उसले आफ्नो सिटको पछाडि तल ल्यायो र आफूलाई शान्त निद्रामा पर्न अनुमति दियो।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  
  
  
  
  
  ग्रान्ड ला क्लेयर एयरपोर्ट शिकागोको ओ'हारे एयरपोर्ट जत्तिकै ठूलो थिएन, तर अन्तिम विमानले ग्रान्ड ला क्लेयरमा सबै यात्रुहरूलाई फ्याँकिएको जस्तो देखिन्थ्यो। एयरपोर्ट यति आधुनिक थियो कि म सोयरले आफ्नो होटल र क्यासिनोको आम्दानीबाट यसको लागि तिरेको हो कि भनेर सोचें। चम्किलो रंगहरूमा लुगा लगाएका, टापुवासीहरूलाई शर्ट्स र छोटो बाहुलाको शर्ट लगाएका सिपाहीहरूको प्याकेटले पछाडि समात्यो। तिनीहरूका हतियारहरू बाहेक, तिनीहरू ठूला केटा स्काउटहरू जस्तै थिए। तिनीहरूमध्ये केहीले विमानको वरिपरि घेरा बनाए र उनीहरूलाई पर्खिरहेका कालो लिमोजिनहरू।
  
  
  उडान परिचारकले डा फ्लेमिङ एयरपोर्ट नछोडेसम्म हामी सबै बस्नुपर्ने घोषणा गरे। सीढीहरू नजिक आयो र ढोका खोलियो। मैले पहिले नै ठूलो भीड देखेको थिएँ, अब मैले टापुका नयाँ राष्ट्रपतिले आफ्नो माटोमा पाइला राख्दा बहिरो जयकार सुनें।
  
  
  मेरो छेउमा, तारा सावियरले फुसफुसाए, "उनीप्रतिको मनोवृत्ति हेर्नुहोस्। म चाहान्छु कि हामी त्यहाँ तल भएको भए र उसलाई तल आएको हेर्न सक्थ्यो।"
  
  
  - सुरक्षाले तपाईंलाई टाढा धकेल्ने थियो। तपाईं यहाँ हुनुहुन्छ खुशी हुनुहोस्, "मैले जवाफ दिए।
  
  
  झ्यालबाट हामीले देख्यौं कि फ्लेमिङ, जो अहिले विमानको फेदमा थिए, टापुवासीहरूलाई अभिवादन गर्न आफ्नो हात उठाए। मोटो मानिसले हल्का अभिवादन गर्यो, त्यसपछि फ्लेमिङसम्म पुग्यो र हात मिलायो। फ्लेमिङ मुस्कुराए।
  
  
  "कर्नल क्यारिब जेरोम," ताराले भने। "सेना प्रमुख। फ्लेमिङको फिर्ताको योजना बनाउने व्यक्ति।
  
  
  यो मेरो सम्पर्क थियो। मैले उसलाई ध्यान दिएर हेरेँ। उसको कालो अनुहार कालो थिएन। उहाँको ओरिएन्टल आँखा, उच्च गालाको हड्डी र जैतूनको छाला थियो, जसले उहाँ प्रागैतिहासिक समयमा टापु जित्ने ब्राजिलका भारतीयहरूको वंशज हो भनेर सङ्केत गर्छ। उसले ठूलो भियतनामी केटाको लागि पास गर्न सक्छ। जेरोमले आफ्नो ओठ फ्लेमिङको कानमा ल्याए ताकि उसलाई मास हिस्टेरियामा सुन्न सकियोस्।
  
  
  उसको अनुहारको अभिव्यक्तिबाट मैले महसुस गरें कि उसले फ्लेमिङलाई सम्भावित खतराहरूको बारेमा चेतावनी दिइरहेको थियो। उसले फ्लेमिङको हात समात्यो र सिधै प्रतिक्षामा रहेको लिमोजिनतिर लैजायो।
  
  
  फ्लेमिङ मुस्कुराए, जेरोमको हात हल्लाए, र मानिसहरूको हात मिलाउनको लागि पुलिस घेराबाहिर भीडतिर हिंडे - यो कार्य जुन मलाई कुनै पनि विवेकी पुलिस अफिसर वा सुरक्षा गार्डले जस्तै घृणा गर्छ। पखेटामा आधिकारिक झण्डा बोकेको ठूलो कारमा चढ्दा ताली बज्न रोकिएन। केही दर्शकले प्रहरी घेरा तोडेर चलिरहेको गाडीमा पुग्ने प्रयास गरेका थिए । विमान अपहरण गर्न खोज्ने फ्लाइट एटेन्डेन्टलाई पक्रन सैन्य पुलिस बोर्डमा नआएसम्म हामीले विमानमा कुर्नुपरेको थियो। उसले मलाई टाढा लैजाँदा, चिन्ता र प्रश्न गर्दै मलाई हेरी। मैले मुस्कुराएर टाउको हल्लाएँ । सायद मैले उनको लागि हल्का वाक्य सुरक्षित गर्न सक्थेँ; आखिर, उनी पुरानो चालको सिकार भइन्। जब उनी सिपाहीहरूले घेरिएका सिँढीहरूबाट ओर्लिन्, जनताले उनलाई VIP माने र ठूलो स्वरले हर्षोल्लास गरे। अपहरण प्रयासको बारेमा जनतालाई सम्भवतः सूचित गरिएको थिएन। अन्ततः हामीले छोड्ने अनुमति पायौं। भीड अझै हर्षोल्लास गरिरहेको थियो । हामीले चर्चित डा. फ्लेमिङ उड्यो। भीडको ध्यान खिचेर तारा हाँसिन् र हात हल्लाइन्। मलाई कसैले ध्यान दिएनन् । यसबाट म खुसी भएँ। गोप्य एजेन्टलाई हुन सक्ने सबैभन्दा खराब चीजहरू मध्ये एक पर्दाफास भइरहेको छ। हामीलाई अपेक्षाकृत शान्त भन्सार कार्यालयमा लगियो जहाँ हामी कन्भेयर बेल्टमा हाम्रो सामान आइपुग्दा पर्खिरहेका थियौं। मैले ताराको सामान र मेरो तर्फ इशारा गरें। भन्सार अधिकारीहरूले कार्टबाट सुटकेसहरू हटाए र हाम्रो अगाडि राखे; त्यसैले हामी तिनीहरूलाई खोल्न सक्छौं।
  
  
  परीक्षा असामान्य रूपमा विस्तृत थियो। क्यारिबियनमा, त्यस्ता चलनहरू सामान्यतया धेरै सामान्य छन्। तिनीहरू सामान्यतया धनी पर्यटकहरूसँग व्यवहार गर्छन् जसलाई तिनीहरू अपमान वा डराउन चाहँदैनन्। र मलाई अझ अचम्मको कुरा तिनीहरूले मलाई खोज्ने तरिका थियो। तिनीहरूले मेरो काँधको होल्स्टर भेट्टाए, मेरो ज्याकेटको बटन खोलिदिए, र लुगरमा झुके।
  
  
  "कृपया स्पष्टीकरण दिनुहोस्।" यो मानिसले मलाई एक धनी पर्यटक जस्तो व्यवहार गर्न चाहेको जस्तो देखिएन जुन अपमानित हुनु हुँदैन।
  
  
  मैले उनीहरूलाई भने कि म Sawyer होटलमा नयाँ सुरक्षा अधिकारी हुँ। मान्छे प्रभावित भएन। उसले आफ्नो औंलाहरू छ्यायो, त्यसपछि दुईजना प्रहरीहरू, एक सुस्पष्ट ठाउँमा उभिएका, हलको कुनामा अगाडि आए। उहाँले मलाई सोधपुछका लागि प्रहरी चौकी लैजान आदेश दिनुभयो । एकजना अफिसरले मेरो लुगर लगे। तारालाई घटनास्थलमा लड्न मन लाग्यो। मैले उसको औंलाहरूमा पाइला टेकें ताकि उसले कुनै मूर्ख काम नगरोस्। यहाँका अधिकारीहरूसँग झगडा गर्नुको कुनै अर्थ थिएन। मैले उनलाई पछि होटेलमा भेट्छु भनेँ र अधिकारीहरूसँग एयरपोर्ट पछाडिको पुलिस भ्यानमा हिंडें। मलाई मेरो सुटकेस मसँग लैजान अनुमति दिइयो। यदि डेभिड हकले यो सुनेको भए, ऊ क्रोधले मर्ने थियो। उसलाई सामान्य प्रहरी अधिकारीहरूको अपमान थियो। राजधानी पुग्न दश किलोमिटरको यात्रा थियो, र बाटो लामो थियो। भीड अझै पनि सडकमा लाइनमा थियो, र हाम्रो अगाडि फ्लेमिङको जुलुस तीन माइल प्रति घण्टाको गतिमा अघि बढिरहेको थियो। हामीले मोटरसाइकल चालकहरूको अन्तिम काफिले पछ्यायौं। मलाई स्टेशनमा पुर्‍याउने मानिसहरू संसारभरका अन्य सबै प्रहरी अधिकारीहरू जस्तै पेडेन्टिक र बोरिंग थिए। जेरोमले एक दिन बिदाको घोषणा गरे र साँझ सुरु गर्न पार्टी आयोजना गरे। यी केटाहरूका लागि, निस्सन्देह, यसको मतलब थप काम थियो। हामी Sawyer होटल पार गर्दा, मानिसहरू अझै तेस्रो र चौथो पङ्क्तिमा उभिरहेका थिए। होटल अगाडिको ठूलो ल्यान तस्विर खिच्ने पर्यटकले भरिएको थियो । होटेलको वास्तुकला विस्मय जगाउन र पर्यटकहरूलाई तिनीहरू किन त्यहाँ थिए भनेर बिर्सनबाट रोक्नको लागि बाँझ थियो: उनीहरूले रमाइलो मनोरञ्जन भइरहेको भ्रमको साथ जुवाको टेबुलमा उनीहरूको डलर गुमाउन। बन्दरगाहको छेउमा बुलेभार्डमा फैलिएको विशाल भवन व्यापार जिल्लाको बाहिरी भागमा अवस्थित थियो। बन्दरगाहमा मैले तीनवटा ठूला रमाइलो याटहरू देखेँ र सोचेँ कि क्यासिनोले त्यस्ता खेलौनाहरू किन्न सक्ने मानिसहरूसँग राम्रोसँग काम गर्नेछ।
  
  
  प्रहरी चौकी पर्यटकको चनाखो आँखाले नदेख्ने ठाउँमा राखिएको थियो । र यो लगभग एयरपोर्ट जस्तै नयाँ थियो। Sawyer ले आफ्नो भूमि र आफ्नो अधिकार को लागी राम्रो भुक्तान गर्यो। प्रतिक्षा कोठामा उनको उदारताको प्रशंसा गर्ने चिन्ह थियो। तिनीहरूले मलाई पछाडिको ढोकाबाट लगे। पाइलटलाई गोली हानेका विमान परिचर काठको बेन्चमा बसेका थिए । हातकडी लगाएर आँखा बन्द गरेर चुपचाप रोइरहेकी थिइन् । उसले सायद उसलाई हुन सक्ने डरलाग्दो कुराहरू कल्पना गरिन्। म उनको छेउमा बसें र उनको घाँटीमा मालिस गर्न थाले। मैले उनलाई केही सल्लाह दिएँ, सत्य बोल्न र झूट नबोल्न भनेँ र म उनको लागि केही गर्ने प्रयास गर्नेछु भनेर फेरि वाचा गरें। आखिर, उनी सेलमा आफ्नो जीवन बिताउन धेरै आकर्षक थिइन्। उसले मलाई हेरेर मुस्कुराउन खोज्यो, मेरो काँधमा टाउको राखेर रोई। एक गार्ड कोठामा पसे र उनलाई लगे। तिनीहरूले उनलाई सहज महसुस गर्न चाहँदैनन्।
  
  
  मलाई एक घण्टा एक्लै छोडियो। एउटा चाल जसले तपाईंलाई चिन्तित बनाउँछ। म चिन्तित थिएँ। मैले मेरो वास्तविक पहिचान प्रकट गर्न सकिन, र म यस बिन्दुमा Sawyer को मद्दत प्राप्त गर्न चाहन्न। मैले इडियट खेल्ने निर्णय गरें र के हुन्छ हेर्नुहोस्।
  
  
  अन्ततः दुई प्रहरीको पर्खाइको अन्त्य भयो । उनी "प्रशासन" चिन्ह लगाइएको ढोकाबाट हिंडिन्। एकजना मलाई ल्याएको कारको चालक थिए, अर्को नागरिक लुगा लगाएका थिए।
  
  
  "मलाई माफ गर्नुहोस्, मैले तपाईंलाई पर्खिराखें," पछिले भन्यो। ऊ पनि उत्तेजित हुँदै बोल्यो । "तिमीले आफ्नो काँधमा बन्दुक किन लुकायौ?"
  
  
  मैले उसलाई केही भन्नु परेन । मैले भने, "मलाई लाग्छ कि यो लगाउनको लागि यो सबैभन्दा सहज ठाउँ हो।"
  
  
  उसलाई यो मन परेन। "स्थानीय अधिकारीहरूलाई मात्र हतियार बोक्ने अधिकार छ, श्री कार्टर, तपाईंले कानून तोड्नुभयो र। ..'
  
  
  “सवाईर होटलको सुरक्षा प्रमुखको हैसियतमा मलाई हतियार बोक्ने अधिकार छैन?
  
  
  'तपाईंको कार्यस्थलमा मात्र। मैले भन्न खोजेको हो, तपाईले हाम्रा कानूनहरू उल्लङ्घन गर्नुभयो, जुन एक अनावश्यक विदेशीको रूपमा विदेश पठाइने आधार हो।
  
  
  यदि मैले उसलाई फोन गरे र मलाई टापुबाट निकालिएको बताए भने हकको प्रतिक्रियाको बारेमा सोचेर म हाँसे। मैले मूर्त अधिकारको स्नायु प्रणालीमा एक्यूपंक्चर लागू गर्ने निर्णय गरें। मैले सोच्दै भनें, "त्यसो भए म टम सायरलाई फोन गर्छु। उसलाई मन पर्दैन।
  
  
  यसले काम गर्यो। उसले एउटा औँलाले आफ्नो शर्ट मुनि खरानी गर्यो, मानौं उसलाई अचानक कीराले टोकेको हो। 'उम्-म... हामीसँग कहिलेकाहीँ यस्तो हुन्छ... उम-म। ... श्री सावियर संग व्यक्तिगत सम्बन्ध?
  
  
  “हामी सौतेनी दाजुभाइ हौं। उहाँ सबैभन्दा जेठो हुनुहुन्छ।
  
  
  "उम... म यो मेरो... उच्च अधिकारीहरूसँग स्पष्ट गर्नेछु। ऊ अर्को एजेन्टतिर फर्कियो। "हावर्ड, उसलाई उसको सेलमा लैजानुहोस्। बीचमा, म के देख्छु ..." उसले वाक्य पूरा गरेन र हतारमा "प्रशासन" चिन्ह लगाइएको ढोका पछाडि गायब भयो।
  
  
  ती मध्ये एकलाई पनि मेरो पुलिस बलले काममा लिने छैन। लुगरले उनीहरूलाई पहिले नै यति धेरै भ्रमित पारेको थियो कि उनीहरूले अगाडि हेर्ने चिन्ता पनि गरेनन्। मैले मेरो हातमा लगाएको स्टिलेटो फेला परेको छैन। तर यो एकदमै आवश्यक नभएसम्म म थप हड्ताल गर्न चाहन्न। अपहरणको कथामा मेरो भूमिकाको खबर अहिलेसम्म यी अधिकारीसम्म पुग्न सकेको थिएन, तर माथिल्लो तहमा थाहा हुने थियो । मैले हावर्डलाई भवनको तहखानेमा रहेको ठूलो कक्षमा पछ्याएँ।
  
  
  कक्ष अण्डाकार आकारको थियो र बेन्चहरू दुई भित्ताहरूमा एकअर्काको सामना गर्दै थिए। एउटा मोटो मानिस, सायद अमेरिकी व्यापारी, एउटा बेन्चमा बसे। ऊ थाकेको थियो र एउटा कालो आँखा थियो जुन निलो हुँदै गइरहेको थियो। उसले आफु र अर्को कैदी, कालो मानिस बीच सकेसम्म धेरै दूरी राख्न कोसिस गर्यो। जब हावर्ड गए, कालो मानिस उठ्यो, मुस्कुरायो र मेरो वरिपरि घुम्न खोज्यो। म उनीतिर फर्किएँ ।
  
  
  "शान्त रहनुहोस्," उनले भने।
  
  
  उसले मलाई पास गर्ने कोशिस गर्यो, तर मैले ऊ मेरो अगाडि रहेको कुरा सुनिश्चित गरिरहेँ। बिना चेतावनी, उसको मुट्ठी मेरो कम्मरमा ठोकियो।
  
  
  मैले उसको नाडी समातें र उसलाई मेरो माथि पल्टाए, उसलाई भुइँमा उसको पीठमा ढकढक्याएँ। उनी सन्तुष्ट देखिन्थे, मानौं यो उसले चाहेको हो। ऊ आफ्नो खुट्टामा हामफाल्यो र फेरि आक्रमण गर्न लागेको थियो, तर जब उसले मैले उसलाई समातेको स्टिलेटो देख्यो, उसले आफ्नो योजना त्याग्यो, आफ्नो काँध हल्लायो र बस्यो। उनी सामान्य झगडा गर्ने व्यक्ति होइनन् भन्ने धारणा मैले पाएको छु, तर प्रहरीले सोधपुछको क्रममा जे चाहेको कुरा स्वीकार गर्न कैदीहरूलाई डराउनको लागि उसलाई पैसा दिइएको थियो। म कोठरीमा एक झपकी लिन जाँदै थिएँ, तर अब मैले निश्चय गरें कि जागा रहनु र कालो मानिसमा नजर राख्नु राम्रो हो। तर, अर्को आधा घण्टासम्म उनले केही गरेनन् ।
  
  
  त्यसपछि होवार्ड फेरि देखा पर्‍यो, ढोका खोल्यो र मलाई बाहिर आउन संकेत गरे। मातेको अमेरिकीले भाग्न खोज्यो, तर ठूलो कालोले उसलाई समातेर तल हान्यो। मैले उसको घाँटीमा हात थप्पड दिएँ । ऊ भुइँमा ढल्यो र मलाई शंका लाग्यो कि उसले केही सुत्नेछ।
  
  
  "यसलाई अरू कतै राख्नुहोस्," मैले होवीलाई भने। "अथवा म हाम्रो कन्सुलसँग कुरा गर्छु।" कुनै पनि अवस्थामा, म फ्लेमिङलाई चेतावनी दिन जाँदै थिए कि यो सुँगुर सफा गर्न आवश्यक छ। अचेत मानिसलाई कोरिडोरमा तानेर उसलाई त्यहाँ छोडेर बिना हिचकिचाहट मेरो आदेश पूरा गर्नु उचित हो भनी हावर्डले सोचे।
  
  
  तारा सावियर काउन्टरमा उभिइन्। उनले मेरो लुगर समात्दै थिइन्, र एक क्षणको लागि मैले सोचे कि उनी मलाई मुक्त हुन मद्दत गर्न पर्याप्त पागल थिइन्। उनी निकै उद्यमी थिइन् । तर पछि मैले उनको पछिल्तिर रहेका तीन प्रहरीको अनुहारमा डरलाग्दो भाव देखेँ। मलाई सोध्ने केटा पसिना आउन थाल्यो।
  
  
  "तपाईंको गिरफ्तारी एक गल्ती थियो, श्री कार्टर। गलत बुझाइको लागि माफी चाहन्छु।" उसले मलाई मेरो सुटकेस दियो।
  
  
  ताराले मलाई मेरो लुगर दिनुभयो। मैले यसलाई काँधको होल्स्टरमा राखें, र हामी दुई अधिकारीहरूले खोलेको ढोकाबाट सँगै बाहिर निस्कियौं। अब मैले याद गरें कि क्यामेराको एउटा फाइदा थियो: यो बाहिर जत्तिकै न्यानो थिएन। फेब्रुअरीमा पनि, पक्की ढुङ्गाहरूबाट गर्मी बढ्यो र घरका पर्खालहरूबाट प्रतिबिम्बित भयो। मैले तारालाई प्रश्नार्थक नजरले हेरें । उनी अझै आक्रोशित देखिइन् ।
  
  
  "कस्तो हास्यास्पद दृश्य। म सिधै फ्लेमिङ गएँ; उसको पहिलो आधिकारिक कार्य तपाईको रिहाईको आदेश दिनु र तपाईलाई कहिँ पनि र कुनै पनि समयमा हतियार बोक्न अधिकार दिनु थियो। र आज साँझ उहाँले असाधारण बैठकमा संसदलाई सम्बोधन गर्नुहुन्छ। उहाँले हामीलाई सार्वजनिक ग्यालरीमा टिकट दिनुभयो, उहाँ चाहनुहुन्छ कि तपाईंले उहाँको कुरा सुन्नुहुनेछ। 2:30 मा। त्यसैले हामीसँग लंच र पेय पदार्थको लागि अझै समय छ।"
  
  
  'अनि यो सबै हो?' - मैले ठट्टा गर्दै सोधें।
  
  
  उनले मेरो हात समातिन् । "शो अघि, हो। म तिमीमा हतार गर्न चाहन्न, निक। यसबाहेक, मलाई धेरै भोक लागेको छ।
  
  
  हामीले ट्याक्सी भेट्टाउन सकेनौं। सडकहरू नाच्दै, गाउँदै र हर्षोल्लास गरिरहेका मानिसहरूले भरिएका थिए। तिनीहरू उत्सव मनाउन साँझसम्म पर्खन चाहँदैनन्। भीडबाट आफ्नो बाटो बनाउने प्रयास गर्दै, हामी सिंगापुरबाट फिर्ता ल्याइएका स्मारिकाहरू सहित पर्यटकहरू भण्डार गर्ने "घरेलु बजार स्टलहरू" बाट गयौं।
  
  
  बजार र होटलको बीचमा व्यापारिक भवनहरूको पङ्क्ति थियो, साथै एउटा फराकिलो सडक जसले होटेलको मुख्य प्रवेशद्वारमा पुर्‍याउँछ। लबी असामान्य रूपमा ठूलो थियो, ठूला पसलका झ्यालहरूले घेरिएको थियो, र दायाँपट्टि क्यासिनोको प्रवेशद्वार थियो। म अगाडिको डेस्कतिर लागेँ, तर ताराले आफ्नो झोलाबाट चाबी निकालिन्। उसले पहिले नै मेरो लागि कोठा बुक गरिसकेको छ। हामी पर्यटकहरूको भीडबाट लिफ्टमा पुग्यौं र माथिल्लो तलामा पुग्यौं।
  
  
  ताराले मलाई मेरो कोठामा देखायो, खाडीलाई हेरेर एउटा विशाल अपार्टमेन्ट। मैले ताडका रूखहरूको ल्यान, सेतो समुद्र तट र नीलो-हरियो पानीले ढाकेको डुङ्गाहरू हेरें। पैसा। जताततै पैसा थियो । रातभरको उडान र सेलमा बसेपछि, मलाई महँगो फर्निचरमा बस्न पनि फोहोर लाग्यो। म सुत्ने कोठाबाट बाथरुममा गएँ । नुहाउने ठाउँ दुईको लागि पर्याप्त थियो। तारालाई फोन गरेँ । "केही सफा लुगा ल्याउनुहोस् ताकि हामी एकअर्कालाई धुन सकौं।"
  
  
  “अहँ, होइन” उसले हाँस्दै जवाफ दिइ। "खाली पेटमा होइन। मेरो कोठा छेउछाउमा छ र म त्यहाँ नुहाउन जाँदैछु।"
  
  
  खैर, कम्तिमा मैले यो प्रयास गरें। मैले जडान गर्ने ढोका खुला र बन्द गरेको सुनें, फोनमा दुईवटा पेय अर्डर गरें, मेरो लुगाहरू हल्लाएँ र नुहाउन थाले। मेरो सम्पूर्ण शरीर फ्लश नभएसम्म मैले सुखदायक तातो पानीलाई ममाथि बगाउन दिएँ, त्यसपछि चिसो पानीमा स्विच गरियो। यसरी, निद्रा बिना पनि, म सधैं नयाँ मान्छे जस्तै महसुस गर्छु।
  
  
  जब तारा देखा पर्‍यो, उनको सुन्दर नीलो आँखासँग मिल्ने लो-कट पोशाक लगाएर, म मेरो लुगामा फर्किएँ। मैले उनलाई अभिवादन गर्ने क्षणमा पेयहरू आइपुगे।
  
  
  मार्टिनिक पंच अग्लो, चिसो गिलासमा आइपुग्यो, तर जब उनले समाप्त गरिन् उनले अझै पनि आफ्नो मन परिवर्तन गरेनन्, त्यसैले हामीले लिफ्ट तल ल्यायौं। होटलका चारवटा रेस्टुरेन्टमध्ये ताराले दोस्रो तलामा एउटा रोजिन्। हामी हल्का छातामुनि एउटा टेबुलमा बस्यौं, र उनले मलाई बटर र कागतीको रसमा पाइने लबस्टर यहाँ प्रसिद्ध छ भनी बताइन्।
  
  
  रुसीहरूले आफ्नो अर्को कदम चाल्दा अगाडि के हुन्छ भनेर मलाई अचम्म लाग्यो। मैले फ्लेमिङलाई मार्ने उनीहरूको प्रयासलाई विफल पारेँ, उसलाई क्युबाको जेलमा सड्न छोडेर, त्यसैले अब उनीहरूले पूर्ण नयाँ कार्यक्रम विकास गर्नुपर्नेछ।
  
  
  तर म तिनीहरूको जवाफ पर्खिरहँदा भोकै बस्नुको कुनै अर्थ थिएन। हामीले हाम्रो खाना खायौं र त्यसपछि फ्लेमिङको भाषणको लागि सरकारी भवनमा हात मिलाएर हिँड्यौं।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  
  
  -
  
  
  हामी धेरै पछि आउनु पर्दैन थियो। हाम्रा आरक्षित सिटहरू बाहेक सबै सिटहरू पहिले नै लिइसकेका थिए, र सामान्य ग्यालरीले भीडभाड हलको गर्मीले सास फेरिरहेको थियो। रान्डोल्फ फ्लेमिङ मञ्चमा बसेका थिए, एकातिर विधान सभाको प्रमुख र अर्कोतिर क्यारिब जेरोमको खाली कुर्सीको बीचमा। कर्णेल माइक्रोफोनको पछाडि उभिए र उद्घाटन भाषण गरे।
  
  
  जब उनले समाप्त गरे र फ्लेमिङ खडा भए, पर्खालहरू तालीको गर्जनबाट लगभग ढले। मैले पनि ताली बजाएँ, र ताराले हात हल्लाइन्, उनका आँखा उत्साहले भरिए।
  
  
  फ्लेमिङले पन्ध्र मिनेट पर्खनुभयो जबसम्म ताली पूर्ण रूपमा मर्न पर्याप्त मर्न पुग्यो, दुबै हात उठाएर। जब यो पर्याप्त शान्त थियो, स्पिकरहरू मार्फत उनको न्यानो आवाज आयो। उहाँ घर आउन पाउँदा खुसी र खुसी हुनुहुन्थ्यो र जनताले उहाँलाई फेरि देशको नेतृत्व गर्न आह्वान गर्नुभएकोमा कृतज्ञ थिए। उनले एक कार्यक्रम प्रस्तुत गरे जुन सार्थक देखिन्छ र एक वर्ष भित्र सार्वजनिक चुनावको वाचा गरे ताकि उसले एक वर्ष मात्र सैन्य आदेशद्वारा शासन गर्नेछ। उहाँले एक घण्टा बोल्नुभयो र यो मैले सुनेको सबैभन्दा राम्रो राजनीतिक भाषण थियो।
  
  
  तालीको अर्को मिनेट पछि, र सिपाहीहरूको घेराले फ्लेमिङलाई भीडले अँगालो हाल्नबाट रोक्यो। सुरक्षाकर्मीसँगै आएका तीनैजनाले छेउको ढोकाबाट भवनबाट निस्के। अहिले सम्म, सेनाले Sawyer संग आफ्नो सम्झौता को सम्मान गरेको छ। र नयाँ राष्ट्रपतिको अत्यधिक लोकप्रियतालाई ध्यानमा राख्दै उनीहरूले अन्यथा गर्न सक्दैनन् भन्ने मलाई लाग्थ्यो। तारा र म बाहिर निस्केको डर अलिकति कम नभएसम्म पर्ख्यौं। ताराको आँखामा झिल्काहरू चम्किए। "तपाई यस बारे के सोच्नुहुन्छ, निक? फ्लेमिङले के गरे थाहा छ? जनरल ह्यामन्डको परिवार अझै पनि दरबारमा बस्छ, र फ्लेमिङले उनीहरूलाई आफ्नो समय निकालेर अन्यत्र हेर्न भने। उहाँ लामो समयसम्म होटलमा बस्नुहुन्छ र हाम्रो तल पूरै तल्ला छ।
  
  
  कसैले मेरो काम सजिलो बनाउन खोजेको थियो। राष्ट्रपतिको दरबारमा फ्लेमिङलाई नजर राख्न लगभग असम्भव हुने थियो, जहाँ, मैले केही गर्नुपर्दैनथ्यो। र यो घटनाले उहाँलाई प्रत्यक्ष रूपमा मेरो गतिविधिको आधिकारिक क्षेत्रमा ल्यायो। त्यसपछि यो मेरो मनमा उठ्यो। "तपाईले उसलाई यो संयोगवश गर्न लगाउनुभएन, के तपाइँ?"
  
  
  उसको मुस्कानले मेरो शंकालाई पुष्टि गर्यो। - कस्तो सानो षड्यन्त्रकारी!
  
  
  "ठीक छ," मैले उनलाई धन्यवाद दिए। "तपाईंको सहयोगको लागि धन्यवाद, म अब उहाँलाई नजिकबाट हेर्न सक्छु।"
  
  
  धेरैजसो मानिसहरू बाहिर निस्किए, र हामी पनि छोड्यौं। तारा मेरो पाखुरामा झुण्डिएकी थिई । "अब कर्तव्य पूरा भयो..."
  
  
  "तपाईंले आफ्नो मौका गुमाउनुभयो, जवान महिला। ऋण पूरा हुन टाढा छ। मेरो दिन पूर्ण रूपमा व्यस्त छ। म तिमीलाई तिम्रो होटेलमा लैजान्छु, यति हो। धम्कीलाई जवाफ दिने उत्तम तरिका भनेको पछाडि लड्नु हो ताकि अब तारा एक पटक चन्द्रमामा जान सकोस्। र मैले साँच्चै धेरै गर्नुपरेको थियो: होटल प्रबन्धकसँग कुरा गर्नुहोस्, फ्लेमिङमा जानुहोस् र केही सुत्नुहोस्। म विगत छत्तीस घन्टादेखि निदाउन सकेको थिइनँ, र मेरो अगाडि थकाइ लाग्ने रात हुन सक्छ।
  
  
  उनले मलाई शङ्कास्पद नजरले हेरिन् र मैले लिफ्टमा उनलाई अलविदा भनेपछि थोरै टाउको थिइन्। "ठीक छ," मैले सोचें। मैले प्रबन्धकलाई खोजेँ र उसलाई पहिले नै पखेटामा राखिएको देखेँ। उहाँ आफ्नो स्टाफमा मेरो उपस्थितिबाट दुखी हुनुहुन्थ्यो। सायद उसले सोचेको थियो कि यो उसले गरेको गल्तीको कारण हो। उहाँले मलाई उहाँको सुरक्षा प्रमुख, लुईससँग परिचय गराउनुभयो र त्यसपछि हामीलाई सकेसम्म चाँडो उहाँको कार्यालयबाट बाहिर निकाल्नुभयो।
  
  
  लुईस एक अग्लो कालो मानिस थिए जसले संयुक्त राज्यमा व्यावसायिक रग्बी खेल्थे। मैले उसलाई "एक्सप्रेस" (त्यस समयमा प्रेसले उनको लागि बनाएको उपनाम) भनिन र उसलाई उसको केही उत्कृष्ट खेलहरूको सम्झना नगरेसम्म ऊ मसँग असभ्य थियो। यसले उसलाई उत्साहित बनायो र थप मित्रवत व्यवहार गर्यो। उनले मलाई राष्ट्रपतिको सुरक्षाका लागि उठाएका विशेष उपायहरूको बारेमा बताए र मलाई उनको टोलीसँग परिचय गराउन फ्लेमिङको कार्यालयमा लगे।
  
  
  त्यहाँ चारजना थिए, सबै बलियो अमेरिकी अश्वेतहरू, हलको कुनामा लुकेका थिए। लुईसले आफ्नो सासमुनि कसम खाए र सेना अधिकारीहरूको अहंकारमा गनगन गरे। तैपनि, उहाँ रिसाउनुभयो, सधैं सोच्नुभयो कि तिनीहरूले सबैलाई अलग गर्न सक्छन्। लेफ्टिनेन्ट र दुई सिपाहीहरू आफ्ना मानिसहरूलाई पठाएपछि फ्लेमिङको ढोकामा पहरेदार खडा भएकाले उनी रिसाए। थप रूपमा, तिनीहरूले कोठाको अर्को छेउमा एकअर्कालाई फुसफुसाउने दुई अन्य पुरुषहरूलाई पनि पठाए: मोटो, छोटो, मोटो इटालियन अमेरिकीहरू। यसरी, माफियाले फ्लेमिङलाई पनि सुरक्षित गर्यो, र उहाँसँग क्यासिनोमा उनीहरूको रुचि।
  
  
  होटलका मानिसहरूसँग मेरो परिचय भयो, त्यसपछि फ्लेमिङको अपार्टमेन्ट अगाडि तीन सिपाहीहरू उभिरहेका थिए। मैले लेफ्टिनेन्टलाई सोधें कि राष्ट्रपति फर्किनुभएको छ। उसले मलाई अभद्र प्रस्ताव राखे जस्तो गरी हेर्यो । लुईसले म सायरको व्यक्तिगत गार्डको रूपमा सेवा गरें र उनीहरूले मसँग राम्रो काम गर्न सक्छन् भनी भुक्यो। लेफ्टिनेन्टले अझै मलाई याद गरेन; उसले सजिलै घुम्यो र ढोकामा कोड ढकढक्यो। अर्कोतिरका अंगरक्षकले खोलेका थिए । फ्लेमिङले मलाई कोठामा अरूको टाउकोमाथि देखे र मलाई उहाँकहाँ बोलाए।
  
  
  कोठा सकेसम्म ठूलो मान्छेसँग नजिक हुन चाहने सबै प्रकारका सरकारी अधिकारीहरूले भरिएको थियो। कर्नल जेरोमले अरू भन्दा राम्रो गरे। म फ्लेमिङलाई धन्यवाद दिन र उहाँको भाषणको लागि बधाई दिन पर्याप्त समय बसें। उहाँ आफ्नो सरकारको संगठनको प्रेममा टाउकोमा टाउकोमा हुनुहुन्थ्यो, तर उहाँ मेरो कल्याणमा चासो राख्नुभयो। उनले आशा गरे कि मैले टापुमा कुनै समस्या भोग्नु पर्दैन। मैले उहाँलाई धन्यवाद दिएर गएँ ।
  
  
  हलमा, लुईसले मलाई अर्को तल्लामा सुरक्षा उपायहरू पालना गर्न सक्छु कि भनेर सोधे। हामी तल भुइँमा गयौं, र जताततै मैले सिपाहीहरू, निजी अंगरक्षकहरू र माफियाहरू देखे। राष्ट्रपति रान्डोल्फ फ्लेमिङ राम्रोसँग सुरक्षित थिए।
  
  
  मैले लुईसलाई धन्यवाद दिएँ, आफैलाई माफी दिएर मेरो कोठामा गएँ। मैले छोडेका साना जालहरू प्रभावित भएनन्। कसैले मेरो कोठा खोज्ने हिम्मत गरेनन् । ग्रान्ड ल्याक्लेर्कको सेनाको अविश्वसनीयताको बारेमा AX को ज्ञान केही अत्यधिक काम गर्ने कूटनीतिज्ञको अविश्वासबाट उत्पन्न भएको हो कि भनेर मलाई आश्चर्य लाग्यो। मैले हेडक्वार्टरमा फोन गरें र यन्त्रबाट हकको आवाज आउन पर्खिएँ।
  
  
  उसले चर्को स्वरमा सोध्यो, किन मैले अवतरण गरेपछि चाँडै चेक इन नगरेको । जब मैले उसलाई लुगर घटनाको बारेमा भने, उसले अति जोसिलो ग्राहक सेवाको बारेमा आफ्नो पित्त बाहिर निकाल्यो, र जब उसले आफ्नो क्रोधको पर्याप्त मात्रामा बाहिर निकाल्यो, मैले उसलाई घटनाहरूको संक्षिप्त विवरण दिए।
  
  
  "म पक्का छु कि अपहरण रुसीहरूले आयोजना गरेको हो," मैले भनें। "तर यो अन्धकारमा गरिएको थियो। उडान परिचरलाई थाहा थिएन कि उनी प्रयोग भइरहेको छ। उनी मलाई धेरै स्मार्ट देखिनन्, कमसेकम उनी डराएकी थिइन्। उसको लागि केही गर।" त्यहाँ एक विराम थियो जब उसले एक नोट बनायो र त्यसपछि सोध्यो, "फ्लेमिङ, के उसलाई यो शंका थिएन जब ऊ जहाजमा थियो? ऊ मूर्ख होइन।
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि उसले बुझेको छ कि म यहाँ छु। कुनै पनि अवस्थामा, टापुमा सबै कुरा ठीक छ। जनता नयाँ राष्ट्रपति भगवान जस्तै व्यवहार गरिरहेका छन्।"
  
  
  'ठूलो। मलाई अचम्म लाग्छ कि हाम्रा साथीहरूले यसलाई कसरी प्रतिक्रिया दिनुहुनेछ। जसरी भए पनि आँखा खुल्ला राख।"
  
  
  मैले फोनलाई बिदाइ चुम्बन गरे, यसलाई तल राखें र मेरो कोठामा ल्याइएको व्हिस्कीको गिलासमा गएँ। मैले मेरो मालिकलाई टोस्ट गरें, फ्रन्ट डेस्कलाई बोलाएँ र म पाँच बजे उठ्न चाहन्छु भनेँ, र ओछ्यानमा पल्टिएँ।
  
  
  पाँच बजे फोनले उठाउँदा मेरो अनुहारमा मुस्कान आयो । मैले चौतर्फी हावा दिएर तारालाई बोलाएँ। हामी 5:30 मा बारमा भेट्यौं र तब सम्म म नुहाएर फ्रेश भएँ। यो पक्कै नरक जस्तै छुट्टी जस्तै महसुस भयो। जब म बारमा पुगें, उनी पहिले नै त्यहाँ थिइन्, उनको अगाडि चिसो चश्मामा दुई मार्टिन। बारमा भएका सबै पुरुषहरू उनको आँखाले उनको लुगा खोल्दै थिए। शानदार! उनी मोहक भ्रमणको मुडमा थिइन् र म राम्रो मुडमा थिएँ। उसलाई बे स्ट्रिटमा बन्दरगाहलाई हेरेर टेरेस भएको राम्रो रेस्टुरेन्ट थाहा थियो। हामीले शार्क फिन सूपको साथ सुरु गर्यौं, तर म तारासँग धेरै व्यस्त थिएँ कि मसँग अरू के थियो सम्झन।
  
  
  अन्धकारमा परेका बत्तीहरूले समुद्र तटको वरिपरि चम्किलो चाँदीको हार बनाए। सडकबाट उत्सवको आवाज सुनिन्थ्यो। "हामी सामेल गरौं," मैले सुझाव दिए।
  
  
  बजारमा, आर्केस्ट्राले उत्सवलाई बढाएको थियो। टापुवासीहरू मातेका थिए, पर्यटकहरू स्थानीय समस्याहरूको आनन्द लिइरहेका थिए र थकित पनि थिए। होटल फर्कने बाटोमा हामी निरन्तर नाच्यौं। माथिल्लो तलामा गार्डहरू परिवर्तन गरिएको थियो, तर मेरो विशेष आईडीले मलाई छिटो पास गर्न अनुमति दियो। तारा एक शब्द नबोली मेरो कोठाको ढोकामा रोकिन्। मैले यसलाई खोलें, यसलाई समातें जसरी मैले सामान्यतया जबरजस्ती प्रवेशको कुनै पनि संकेतहरू खोजेको थिएँ, तर केही पनि फेला परेन। ताराले आफ्नो जुत्ता फ्याँकिन् र आफ्नो खुट्टाको औँलाले भित्तादेखि भित्तासम्मको गहिरो थुप्रोमा खेलिन् र मैले हामीलाई केही न्यानो व्हिस्की खन्याए। उसले स्वाद चाख्यो, आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्यो र बिस्तारै आफ्नो घाँटी तल गिलास खन्याई।
  
  
  "अब," उनले कर्कश स्वरमा भनिन्, "म तिम्रो सँगै नुहाउने प्रस्ताव स्वीकार गर्छु।"
  
  
  तपाईंले Grand LaClare मा यस्ता धेरै सम्झौताहरू प्राप्त गर्नुहुन्न, त्यसैले तिनीहरूको फाइदा उठाउन सधैं बुद्धिमानी हुन्छ। हामी लुगा खोल्न बेडरूममा गयौं र ताराले प्रतियोगिता जितिन् किनभने उनको लुगामुनि केही थिएन। उनको लामो, पातलो, पूर्ण, चिकनी शरीर थियो।
  
  
  उनी मभन्दा अगाडि नुहाउने ठाउँमा गइन्, नल भरिइन्, अलि न्यानो पारिन् र नुहाइमुनि पुगिन्। कोठा लगभग दुई गुणा दुई मिटर थियो। हामी त्यहाँ वाल्ट्ज गर्न सक्छौं। उसको कपाल भिजेको उसले वास्ता गरिन, उनी मेरो अगाडि उभिइन्, त्यसपछि पछाडि हटिन् ताकि म मेरो शरीर पनि भिजाउन सकूँ। मैले उसलाई साबुन बनाउन थालें। उनको अनुहार, घाँटी, धड़ र खुट्टा।
  
  
  जब उनी सबै चिप्लिए, मैले उसलाई समातें र मलाई थिचें। हामी साबुन धुन चारैतिर फर्कियौं र मैले मेरो ओठ उसलाई थिचेँ। हामीले लामो र जोशका साथ चुम्बन गर्यौं, र मैले उनको इच्छाले काँपिरहेको महसुस गरें।
  
  
  मैले उसलाई उठाएँ, सुत्ने कोठामा नुहाउने तौलिया समातेर ताराको वरिपरि बेरेर ओछ्यानमा सुताएँ। मैले उसलाई सुकाइदिएँ, त्यसपछि तौलिया च्यातिए। जब मैले चाँडै आफैलाई सुकाइदिएँ, सबै तयार थियो। म एक द्रुत गतिमा उसलाई भित्र पसें जब उसले मलाई स्वागत गर्नको लागि उसको पछाडि धनुषा लगाएको थियो। उनी उत्कृष्ट थिइन्, मैले के चाहन्छु भन्ने कुरा बुझिन् र मसँग तरलतापूर्वक सारियो। यो कति समय लाग्यो मलाई याद छैन, तर हामी समाप्त भएपछि म लगभग तुरुन्तै निदाएको थिएँ। उनले मलाई पूर्ण रूपमा थकाइ दिए।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  
  
  
  
  
  बिहानको खाजा ओछ्यानमै खायौं । ताराले उष्णकटिबंधीय फलहरू लिए, मैले दुई दर्जन ओइस्टरहरू लिएँ। मैले तिनीहरूलाई पाउनु अघि, तारा ओछ्यानबाट नुहाउन र आफ्नै अपार्टमेन्टमा लुगा लगाउन उफ्रिन्। दिनभर आराम गर्न पाएको छु । जब म नुहाउँदै थिएँ, मैले बगिरहेको पानीमा फोनको घन्टी सुनें। मैले त्यता ध्यान नदिने कोसिस गरें तर लाइनको अर्को छेउको व्यक्तिले जिद्दी गरिरहेकी थिई। होकाको याद आयो । मैले पानी बगाउन दिएँ र फोनको लागि दौडें, मेरो पछाडि थोपाको ट्रेल छोडेर।
  
  
  लाइनको अर्को छेउमा रहेको कानाफूसी षड्यन्त्रपूर्ण लाग्थ्यो। "शुभ प्रभात, मिस्टर कार्टर। यो क्यारिब जेरोम हो। के म तिमीसँग केहि मिनेट कुरा गर्न सक्छु?
  
  
  मलाई जेरोमको बारेमा चेतावनी दिइएको थियो। AX अधिकारीहरूले सोचे कि उनी टापुमा रूसी एजेन्ट हुन सक्छ। तर सायद यो केवल एक शिष्टाचार कल थियो। कुनै पनि अवस्थामा, म सकेसम्म तटस्थ हुनेछु। "मलाई लुगा लगाउन दस मिनेट दिनुहोस्," मैले जवाफ दिए।
  
  
  मैले रुम सर्भिसलाई फोन गरें, तातो कफी र एक अतिरिक्त कप अर्डर गरें, आफूलाई सुकाइदिएँ, जुत्ता लगाएँ, सफा लुगामा परिवर्तन गरेँ र कफी र कर्नेल आइपुग्दा मेरो काँधको होल्स्टर लुकाउनको लागि ज्याकेट लगाएँ। यस बीचमा, हकले जेरोमको बारेमा मलाई भनेका कुराहरू मैले बुझें।
  
  
  जेरोम एक प्रतिष्ठित परिवारको छत्तीस वर्षीय सदस्य थिए, यद्यपि टापुका होइनन्। उनले अक्सफोर्डमा पढेका थिए र स्यान्डहर्स्टको सैन्य एकेडेमीमा विशेष पाठ्यक्रम लिए। यसपछि उनले वकिलको रुपमा आफ्नो नाम कमाए । जब रान्डोल्फ फ्लेमिङ पहिलो पटक राष्ट्रपति निर्वाचित भए र ब्रिटिश सेनाहरूले टापु छोडे, संसदले टापुलाई आफ्नै सेनाको आवश्यकता महसुस गरे। फ्लेमिङले नयाँ सेनामा जनरलको रूपमा प्रहरी प्रमुख नियुक्त गरे। जेरोम चिफ अफ स्टाफको पदमा पुगे। हकले भने: "कर्नलले हामीलाई छक्क पारे। सीआईएका अनुसार उनी राजनीतिक रूपमा महत्वाकांक्षी थिए र ह्यामन्डको मृत्युपछि सत्ता कब्जा गर्न चाहन्थे। बरु, उसले तुरुन्तै फ्लेमिङलाई फर्काउँछ।"
  
  
  हकको सोच्ने मेसिन धेरै हदसम्म उसको सम्भावित मनसायमा व्यस्त भयो। सत्ता कब्जा गर्ने मौका पाएको महत्वाकांक्षी व्यक्तिले पहिले नै हटाउन मद्दत गरेको राजनीतिक प्रतिद्वन्द्वीलाई किन फर्काउने? हाम्रा विज्ञहरूले जेरोम आफू अलोकप्रिय छ भनी महसुस गर्न पर्याप्त स्मार्ट थियो भनी विश्वास गरे। संसद्ले कहिल्यै समर्थन गर्दैन भन्ने उनलाई थाहा थियो । तर यदि उनले फ्लेमिङलाई राष्ट्रपतिको रूपमा नियुक्त गरे भने, उनी सिंहासन पछाडिको बलियो व्यक्तित्व बन्न सक्छन्।
  
  
  मैले हकलाई सोधें कि जेरोमलाई मेरो वास्तविक पहिचानको कुनै विचार छ। तर जहाँसम्म उसलाई थाहा थियो, म थोमस सायरको प्रतिनिधिबाहेक अरू केही थिएन।
  
  
  कर्नेलले वेटरको अगाडि कोठा छोडे र हामी एक्लै नछोडिएसम्म मुस्कुराउँदै पनि सिधा उभिनुभयो। उसको कालो आँखा मात्रै चल्यो । खोजिरहेका थिए । तिनीहरूले ठूलो ओछ्यान, भुइँमा कम्बल, व्हिस्की र टेबलमा चस्मा जाँच गरे। मैले उहाँलाई कफी खन्याएर उहाँले मलाई लामो समयसम्म अध्ययन गर्नुभयो। कालो, चिनी छैन। अझै मुस्कान छैन। मैले यसलाई सुरक्षित खेल्ने निर्णय गरें। वेटरको पछाडि ढोका बन्द भयो। जेरोम गहिरो कुर्सीमा डुब्यो र कफीको चुस्की लियो।
  
  
  "तिमी राम्रोसँग बस्यौ," कर्कश आवाज कुनै भावना बिना सुनियो। प्रश्नको पछाडि एउटा प्रश्न थियो । मैले यसबारे धेरै पहिले सोच्नुपर्ने थियो। यो एक VIP सुइट थियो। गार्डले यहाँ के गर्नु पर्ने थियो? मैले महँगो फर्निचरलाई अत्यधिक प्रशंसा र ईर्ष्याका साथ हेरे र छोटो हाँसे।
  
  
  "यहाँ तपाईले देख्न सक्नुहुन्छ कि यो उत्कृष्ट स्थानहरूमा हुन कत्ति गाह्रो छ। होटल भरिएको हुनाले मलाई यो गन्ध आउँछ। मलाई चाँडै तहखानेमा सारिनेछ। यो सिजनमा होटल भरिपूर्ण हुनुपर्छ, र कर्नललाई थाहा छ। Grand LaClare जस्ता देशहरूमा, होटलहरूले उनीहरूको अतिथि पुस्तकहरू पुलिसलाई हस्तान्तरण गर्नुपर्छ।
  
  
  'तिम्रो लागि धेरै नराम्रो।' उसले मलाई प्रश्न गर्दै हेरिरह्यो । त्यसपछि उसले भौं उठायो र विषय छोड्यो। "म यो अवसर लिन चाहन्छु विमानमा तपाईंको कामको लागि धन्यवाद। तपाईलाई विमानमा सवार हुनु राष्ट्रपति फ्लेमिङ - र मेरो लागि धेरै भाग्यशाली थियो। र सशस्त्र ।" मुखामुख गरे । "के तपाई साँच्चै लुकेको हतियार बोक्न जान्नुहुन्थ्यो?"
  
  
  मैले झिम्केको छैन। म उसलाई हेरेर मुस्कुराएँ, मानौं ऊ अर्को रहस्य खोलिरहेको मान्छे हो। "मेरो रोजगारदातालाई थाहा छ कि मलाई मेरो बन्दुकसँग काम गर्न रमाइलो लाग्छ। तपाईलाई थाहा छ, उसको केही प्रभाव छ।"
  
  
  ठिक छ त्यसो भए।' अब पहिलो पटक मेरो विशेषाधिकार सम्झेर उनी मुस्कुराए । "र फेरि धेरै खुसी। यदि तपाईंले यति राम्रोसँग प्रतिक्रिया नगरेको भए, राष्ट्रपति फ्लेमिङ पहिले नै मरेको वा गलत हातमा हुनेछ। यो छिटो प्रतिक्रिया गर्न एक धेरै अनुभवी सुरक्षा अधिकारी चाहिन्छ। दोहोरो दिनको बारेमा अर्को प्रश्न। म एक होटल सुरक्षा गार्ड मात्र कसरी थिएँ? म सजग भएँ ।
  
  
  “मैले मिस सोयरलाई साथ दिएँ। उसलाई चोट लागेको वा मारिएको हुन सक्छ, र कसैले मलाई बन्दुक तान्दा मेरो रिफ्लेक्समा किक हुन्छ।
  
  
  'बारेमा? त्यसोभए के यो साँच्चै आश्चर्य थियो? राष्ट्रपतिलाई निशाना बनाइएको थाहा थिएन ? तर, पक्कै पनि, यदि म तपाईं हुँ भने, उनीहरूले उनलाई अपहरण गरेर क्युबामा लैजान चाहन्छन् भनेर तपाईंले थाहा पाउन सक्नुहुन्न।"
  
  
  मैले अविश्वासका साथ सोधे । - "के यो वास्तविक हो?" "के यो उडान परिचारकले स्वीकार गर्यो?"
  
  
  उसका आँखा, कर्कश आवाजले केही बोलेनन् । “हामीले अर्को स्रोतबाट जानकारी प्राप्त गरेका छौं। मैले प्रश्न गर्न नपाउँदै केटी भागिन् ।
  
  
  म जेल परेको जेलबाट भागेको हो? मैले उसको डरलाग्दो उपस्थितिको बारेमा फेरि सोचें। के उनी वास्तवमै मलाई धोका दिन पर्याप्त एजेन्ट हुन सक्छिन्? जेरोमले मेरो विचार अनुमान गरे। "उनको कथित निर्दोषताले महिला गार्डलाई बहकाएको थियो। उनले कराटे चाल प्रयोग गरे, उनको लुगा चोरिन् र भर्खरै छोडिन्।
  
  
  "तर ऊ कहाँ जान सक्छे?"
  
  
  एक चिन्तित काँधमा। "यी लक्जरी क्रूज जहाजहरू यहाँ आउँछन् र जान्छन्। म यो लिन्छु कि उनी ती डुङ्गाहरू मध्ये एउटामा चढ्न पर्याप्त स्मार्ट छिन्।
  
  
  मलाई पत्याउनै गाह्रो भयो। तर मलाई यो पनि विश्वास थिएन कि एक उडान परिचरले विमानमा दुईवटा रिभल्भर बोक्न सक्छ। कर्णेलले बिषयको बहस छाडेर आफ्नो कुर्सीमा फर्किए । - 'कुनै फरक पर्दैन। तपाईलाई धन्यवाद, राष्ट्रपति सुरक्षित आइपुगे। सेना विश्वस्त छ कि यदि उनीहरूले उहाँलाई पूर्ण समर्थन दिए भने उनीहरू अझ राम्रो हुनेछन्, त्यसैले हाम्रा समस्याहरू सबैको सन्तुष्टिमा समाधान भएका छन्। ” कफी सकाएर ऊ उठ्यो । "यदि मैले तपाईंलाई कुनै पनि तरिकाले मद्दत गर्न सक्छु भने, तपाईंले मलाई दरबारमा भेट्टाउनुहुनेछ।"
  
  
  उसले फैलाएको हात मिलाएर छोडिदिएँ । उसले स्वीकार गरेको भन्दा मेरो बारेमा धेरै थाहा थियो। उनको भनाइबाट सेना मौन रहने स्पष्ट भयो । अपहरणको घटनाको लागि केवल कृतज्ञ भएर जेरोमले होटलको सुरक्षा गार्डलाई राजनीतिक बयान दिनु पर्ने थिएन। मलाई शंका लाग्यो कि उहाँले मलाई उहाँसँग मेरो दोहोरो भूमिका निभाउन आवश्यक छैन भनेर बताउन चाहनुहुन्छ।
  
  
  मैले केही बेर पर्खें जब सम्म मैले थाहा पाए कि उसले होटल छोडेको थियो, र त्यसपछि कोठा छोड्यो। माथिल्लो तल्लामा सिपाहीहरू थिएनन्। लुइसका मानिसहरू पनि बेपत्ता भए। त्यहाँ अझै धेरै माफियाहरू मात्र थिए।
  
  
  म तल फ्लेमिङको अपार्टमेन्टमा गएँ। सिन्डिकेटका मान्छे मात्रै थिए । मलाई भनियो कि फ्लेमिङ अझै सुतिरहेको थियो। तलको भुइँमा मैले एउटै पेन्टिङ भेट्टाएँ। अनौठो! मैले निर्णय गरें कि मैले क्यासिनो हेर्नु पर्छ। म जवाफहरू खोज्दै छु र सायद म तिनीहरूलाई त्यहाँ भेट्टाउन सक्छु।
  
  
  रूलेट, जुवा र पोकर टेबलहरूले सोफाको वरिपरि एउटा आयत बनाउँदछ, मखमलले बेरिएको चेनहरूले घेरिएको थियो। यहाँ क्रुपियर र क्यासियर बाहेक कसैलाई अनुमति थिएन। टेबुलहरू पर्यटकहरूले भरिएका थिए। बाहिर हेर्ने झ्याल थिएन, समय बताउनको लागि घडी थिएन। केवल सिक्काको झिल्का, चिप्सको क्रन्च, उत्साहित चिच्याहट र श्रापहरू। यो मेरो खेल होइन। म हरेक बिहान आफैसँग एक शर्त गर्छु: कि राती म सुरक्षित र स्वस्थ ओछ्यानमा फर्कन्छु। जब मैले भीडमा धकेल्ने प्रयास गरें, मलाई उत्तेजित भीडले आधा धकेल्यो, हात्तीको बथान जस्तै ज्याकपोट विजेता तर्फ जाँदै थियो। कारको घण्टी बज्नुको अतिरिक्त, मैले मेरो माथिल्लो तलाको कोठामा अचानक घण्टी बजिरहेको आवाज सुनें। कारण थियो मबाट दश फिट टाढा, असन्तुष्टिले कुरिएको ओठ, सबै उत्साह देखेर चर्का उठेका थिए ।
  
  
  उनी ज्योति जस्तै झिलिमिली भइन् । लामो रातो कपाल र सबै सही ठाउँहरूमा बुल्ज भएको प्यान्टसूट।
  
  
  जब म हात्तीको बथान पास हुनको लागि पर्खिरहेको थिएँ, मैले उनको पालो र नगद दर्ताको छेउमा कतै लुकेको धातु स्लाइडिंग ढोकाबाट गायब भएको देखें। म त्यही ठाउँतिर लागेँ । उसले मेरो भ्रमणलाई अझ जरुरी बनायो।
  
  
  भाग्यशाली केटा मेरो अगाडि चेकआउटमा पुग्यो। म क्लर्कले चिप्स लिएर मानिसलाई तिर्न पर्खें। भाग्यशाली विजेता गायब हुँदा, नोकरले मेरो खाली हातहरू हेर्यो र उदास स्वरमा भन्यो: "म तिमीलाई कसरी मद्दत गर्न सक्छु साथी?"
  
  
  मलाई यो घृणा लाग्छ जब कसैले मलाई साथी बोलाउँछ र मैले मेरो जीवनमा यस व्यक्तिलाई कहिल्यै देखेको छैन। मलाई चिप क्यापोला चाहिन्छ। म उहाँसँग कुरा गर्न चाहन्छु "।
  
  
  मन नलाग्ने अनुहार झन् मन नराम्रो भयो । 'कहिल्यै सुनेको छैन।'
  
  
  म काउन्टरमा मेरो नयाँ आईडी राख्छु। यो भनियो कि म Sawyer होटल मा सुरक्षा को नयाँ प्रमुख हुँ। त्यो मान्छेले मलाई ठट्टा गरेर हेर्यो । "तिमीले मलाई यो कुरा पहिले किन नभन्नुभएको?"
  
  
  “तिमीले यो सोधेका होइनौ। श्री सावयर आफ्ना पाहुनाहरूले आफ्ना कर्मचारीहरूप्रति विनम्र हुने अपेक्षा गर्छन्। तिम्रो नाम के हो?'
  
  
  उनले यो आशा गरेनन्, र उसलाई यो मन परेन। उहाँ एक प्रकारको हुनुहुन्थ्यो जसले भुकाउन नसकेपछि तुरुन्तै डराउनुहुन्छ। "टोनी रिको।" यो गनगन बाहेक केही थिएन।
  
  
  "तपाईंले एउटा चेतावनी प्राप्त गर्नुभएको छ। एक सेकेन्डको लागि गणना नगर्नुहोस्! मलाई तिम्रो गुनासो सुन्न नदिनुहोस्। अब क्यापोला कहाँ छ?
  
  
  "यस ढोकाबाट।" उसले रेडहेड गायब भएको दिशामा औंल्यायो। उसले काउन्टर मुनि एउटा बटन थिच्यो र बाक्लो धातुको ढोका खुल्यो। म अन्धो बाटो भएर हिँडें। यहाँको भवन एक सेफ जस्तै थियो र सुरक्षित रूपमा पनि सेवा गरियो। एउटा अग्लो कालो मानिस आधा टेबुलमा केही प्रकारको कन्ट्रोल प्यानलले भरिएको थियो। उनले कुनै चिन्ह बिनाको खाकी वर्दी लगाएका थिए र होटल पुलिस अफिसरको लागि पास गर्न सक्थे। उहाँ क्यासियर जस्तै मिलनसार हुनुहुन्थ्यो। म नजिक पुग्दा उनका चिसो आँखाले मलाई नराम्रोसँग हेरे ।
  
  
  "मलाई क्यापोला चाहिन्छ," मैले मेरो आईडी देखाउँदै भनें।
  
  
  ऊ बिल्ट-इन माइक्रोफोनमा झुक्यो र गहिरो गर्जनमा भन्यो, "यहाँ कार्टर। नयाँ सुरक्षा गार्ड।
  
  
  जवाफ इन्टरकम मार्फत आयो। "उसलाई पठाउनुहोस्।"
  
  
  उसले एउटा बटन थिच्यो र भारी धातु प्यानल चुपचाप फेरि खुल्यो। उसको पछाडि पहेंलो पर्खालहरू भएको ठूलो कोठा, एउटा खाली टेबल, धेरै खाली कुर्सीहरू र एउटा गहिरो सोफा थियो जसमा रेडहेड बसेको थियो। उसको ओठको बीचमा चुरोटले आधा बन्द आँखाको बीचमा नीलो धुवाँको पातलो धारा छोड्यो। उसले मलाई पुरानो साथीजस्तै हेर्यो ।
  
  
  चिप क्यापोला आफूभन्दा तीस वर्ष कान्छो देखिन चाहने मानिसको प्रतीक थियो। उसको सेतो रेशमी सूटको ज्याकेट भित्तामा ह्याङ्गरमा झुण्डिएको थियो। आस्तीनमा गाढा रातो मोनोग्रामको साथ उसको हल्का बैजनी शर्ट खैरो कोठामा एकमात्र उज्यालो ठाउँ थियो। उसको स्वर उस्तै रंगहीन थियो । "यस वर्ष गिज दक्षिण तर्फ उड्यो।"
  
  
  "उनीहरू मियामीमा रोकिएनन्," मैले जवाफ दिएँ।
  
  
  मलाई थाहा छैन कसले यी मूर्ख कोड शब्दहरूको साथ आयो। यो देखिन्छ कि तिनीहरू अस्पष्ट देखिनु पर्छ, तर एकै समयमा तिनीहरू संयोगले भन्न सकिने कुरा हुनु हुँदैन। क्यापोलाले मलाई तिरस्कार गरी हेरे।
  
  
  निक कार्टर, हह? किलमास्टर? तिमी मलाई चिनेका हत्याराहरू जस्तो होइनौ। तर मलाई केटीहरूको अगाडि तिम्रो अपमान गर्न नदेऊ।" उसले रेडहेडलाई औंल्यायो। मित्जी गार्डनर। सायद तपाईंले उनको बारेमा सुन्नु भएको छ।
  
  
  मैले सुने। तर उनले मलाई सामान्य मित्जीको रूपमा प्रहार गरेनन्। पर्याप्त मूर्ख छैन। मेरो जानकारी अनुसार, उनी धेरै माफिया नेताहरूको मालकिन थिइन्, जसमध्ये चारजना पहिले नै मरेका थिए। उनले सायद उनीहरूका लागि तस्करी पैसाको हेरचाह गर्नेछिन्। स्वीस बैंकको ताला र चाबी मुनि माफिया गुडिया। यो अब चिप क्यापोलाको थियो, संयुक्त राज्य अमेरिकामा वान्टेड उच्च श्रेणीका गैंगस्टर। र यस्तो केटा अब AX को लागी काम गर्यो।
  
  
  क्यापोलालाई राष्ट्रिय सुरक्षामा कुनै चासो थिएन। उनको वफादारी अण्डरवर्ल्डको राष्ट्रप्रति मात्र थियो। तर उसलाई एउटा कुरा पक्कै थाहा थियो: उनी कम्युनिष्टहरूले क्यासिनोमाथि कब्जा गरोस् भन्ने चाहँदैनथे, त्यसैले रान्डोल्फ फ्लेमिङलाई समर्थन गर्नु उनको फाइदाको लागि थियो। काठीमा फ्लेमिङको साथ, ग्रान्डे-लाक्लेयरमा क्यापोलाको मामिलाहरू निर्बाध रूपमा जारी रह्यो, जस्तै तिनीहरू जनरल ह्यामन्डको समयमा थिए।
  
  
  क्यापोलाले कुर्सीतिर इशारा गरे र मैले प्रस्ताव स्वीकार गरें। फ्लेमिङ आइपुगेको विमानमा तपाईं हुनुहुन्थ्यो, म धेरै खुसी छु। यदि हामीले यसलाई गुमायौं भने, हामी सबैले आफ्नो जीवन जोखिममा पार्छौं। त्यसपछि हामी हाम्रो क्यासिनोको बारेमा बिर्सनेछौं, र Sawyer ले होटल गुमाउनेछ।"
  
  
  "हामीले उसलाई अझै गुमाएको छैन," मैले माफियालाई सम्झाएँ। "उनी राष्ट्रपति हुन्, र कर्नेल जेरोम भन्छन् सबै ठीक छ।"
  
  
  उनी तुरुन्तै बसे । "के तपाईले जेरोमसँग कुरा गर्नुभयो? के तिमीले उसलाई भन्यौ तिमी को हौ? उसले यी शब्दहरू रिस उठ्यो।
  
  
  "तिमी किन यति रिसाएको?"
  
  
  "तिमीले उसलाई भन्यौ?"
  
  
  'पक्कै होइन। उहाँको विरुद्धमा पनि के छ ?
  
  
  उसले टेबलमा हात राख्यो र अगाडि झुक्यो। "क्यारिब जेरोमले फ्लेमिङको अपहरणको आदेश दिए।"
  
  
  म तटस्थ भएँ । "तपाईले यो विचार कहाँ पाउनुभयो, क्यापोला?"
  
  
  "विचार? हामीलाई थाहा छ। के के भइरहेको छ भनेर AX लाई मात्र थाहा छ जस्तो लाग्छ? हामीसँग क्युबामा एक जना मानिस छ। उनी क्यास्ट्रोसँग त्यस्तै छन्।" उसले दुई औँला एकसाथ थिच्यो। जेरोम फ्लेमिङलाई सदाका लागि हटाउन चाहन्छ।
  
  
  म प्रभावित भएन। कोसा नोस्ट्रासँग जतिसुकै जानकारी थियो, त्यो हाम्रो भन्दा बढी हुन सक्दैन। यसबाहेक, यो कर्णेलको व्यवहार संग संगत थिएन। फ्लेमिङ संयुक्त राज्य अमेरिकामा हुनुहुन्थ्यो। जेरोमले उसलाई फिर्ता बोलायो।
  
  
  क्यापोला मुस्कुरायो। 'सुन। फ्लेमिङ मुख्य भूमिमा हुँदा, जेरोमले रूसीहरूको सहयोगमा पनि आफ्नो कू गर्न सकेनन्। अमेरिकीहरूले सबै कुरा भ्रमित गर्न सही समयमा फ्लेमिङ पठाउनेछन्। र त्यो जेरोमको अन्त्य हुनेछ। तर क्युबाको जेलमा फ्लेमिङको साथ, जेरोमले जनतालाई धोका दिन सक्षम छन् कि उनी सत्तामा आएपछि फ्लेमिङलाई रिहा गर्नेछन्। उनी सफल हुनेछन् र यो हामीले फ्लेमिङबाट सुनेको अन्तिम हुनेछ।"
  
  
  म सधैं सबै कुरा सुन्छु जुन तुरुन्तै बकवास जस्तो लाग्दैन। तर म माफियाको चिच्याहटबाट छक्क पर्न चाहन्न। यी सबै साँचो भए पनि, जेरोमको हात अहिले बाँधिएको थियो। त्यहाँ एउटा बजिरहेको आवाज थियो, तीन छोटो बीप। क्यापोला उफ्र्यो, मेरो अनुहारमा शंका पढ्यो र रेडहेडलाई भन्यो: "आउनुहोस्, आराम गर्नुहोस्। उनलाई अफिसबाट निस्कने हतार थियो ।
  
  
  मित्जी गार्डनर उठिन् र आफ्नो झोला उनको काँधमा झुकाइदिइन्। उनी कुनै हतारमा थिएनन् र मलाई मूल्याङ्कन गरी र अलिकति जिस्काउने गरी हेरिन्। "कसैलाई क्यासिनोमा हृदयघात भएको थियो," उनले स्पष्ट रूपमा भनिन्। "हरेक पटक एक पटक त्यहाँ ठूलो विजेता वा ठूलो हारेको छ।" उसको स्वर अलिकति कर्कश थियो । "हामी घुम्न जाऔं, प्रिय।"
  
  
  “सुरक्षा प्रमुख एउटी महिलालाई लिएर भागे ? यदि तपाईंलाई जेरोमले फ्लेमिङलाई अपहरण गर्न चाहन्छ भन्ने लाग्छ भने, म राम्रोसँग पक्का गर्छु कि उसले गर्दैन।
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। "अझै पनि क्यासिनोहरूमा मानिसहरू छन्। फ्लेमिङ आज बिल्कुल सुरक्षित छ। ऊ सुतिरहेको छ र आज होटल छोड्न आवश्यक छैन। यसबाहेक, म तिमीलाई केहि भन्न र केहि देखाउन चाहन्छु।" उनले कालो फुटम्यानलाई परिचित रूपमा भनिन्: "हामी तल जाँदैछौं, ड्यूक।"
  
  
  उसलाई हेरेर फराकिलो मुस्कुरायो। उसलाई म भन्दा हजार गुणा बढी माया गर्थे। अब उसले थिचेको बटनले क्यासिनो प्रवेशद्वारको बिरूद्ध लिफ्ट खोल्यो, जसले हामीलाई चारवटा कारहरू फिट गर्न सक्ने बेसमेन्ट ग्यारेजमा लग्यो। त्यहाँ एउटा फक्सवागन भ्यान र हल्का बैजनी क्याडिलैक थियो। हेर्न नचाहने आगन्तुकहरूको लागि सुविधाजनक। मैले यसबारे केही भनेँ ।
  
  
  उनी रुदै मुस्कुराइन् । “लिफ्ट पनि चिपको रूफटप अपार्टमेन्टमा जान्छ। अहिले फ्लेमिङ त्यहीँ छन्।
  
  
  उनी क्याडिलैकको पाङ्ग्रा पछाडि आइन्। म उनको छेउमा बसेँ । "हामी होटेल नछोडुन्जेल भुइँमा लुक," उनले मलाई भनिन्। यदि तपाईं होटलको अगाडि देखा पर्नुभयो भने जेरोमले तपाईंलाई पछ्याउन अनुरोध गर्नेछ।
  
  
  म सँगै खेलें, उसलाई मलाई डराउन दिनुहोस्, र मिट्जीले बटन थिच्दा तल पल्टें। फलामको झोला उठ्यो । उनले इन्जिन स्टार्ट गरिन् र हामी त्यहाँबाट गयौं। बाहिर एउटा सुस्त प्रतिध्वनिले मलाई भन्यो कि हामी ठूलो ग्यारेजबाट गुज्रिरहेका छौं। हामीले पहाडको कुनालाई घुमाउँदा टायर चिप्लियो। उनी बुलेभार्डमा फर्किन् र एक किलोमिटर पछि उनले मलाई मेरो लुक्ने ठाउँबाट मुक्त गरिन्। हिजो रातिको पार्टीको गडबडी हटाइएको थियो र सडक फेरि शान्त भयो। त्यहाँ धेरै भीड थिएन।
  
  
  "जेरोम," मैले भनें। "यदि क्यापोला सहि थिए भने, उनले फ्लेमिङलाई किन मारेनन्? उसलाई किन क्युबा पठाउन मन लाग्यो ? »
  
  
  उसले मलाई हेरेन। “कसैलाई लाश चाहिँदैन। र जीवित फ्लेमिङ अझै पनि रूस संग वार्ता को एक वस्तु को रूप मा प्रयोग गर्न सकिन्छ।
  
  
  'हुनसक्छ। म पनि अचम्ममा छु किन जेरोमले म उहाँलाई पछ्याउन चाहन्थे।
  
  
  उसले अचम्म मानेर मलाई हेरी । "उसले पहिले नै तपाइँलाई एक पटक ट्रिप गर्यो। पिस्तौलको बारेमा यो सबै गडबड, निस्सन्देह, कुनै दुर्घटना थिएन। उसले तिमीलाई यहाँ छोड्न चाहन्छ। आफ्नो दिमाग खोल्नको लागि तपाईले वास्तवमा कति पटक आफ्नो टाउको ट्याप गर्न आवश्यक छ? '
  
  
  मैले यो सबै पछाडिको बर्नरमा राखें। फ्लेमिङ क्यापोलाको पेन्टहाउसमा सुरक्षित थियो, र अब मसँग यो सोच्ने समय थियो। म आराम हुँदा यो सबै भन्दा राम्रो गर्छु। त्यसैले मैले आराम गर्ने निर्णय गरें।
  
  
  हामी बजार र दरबार पार गयौं। अगाडि, पहाडको टुप्पोमा, मैले एक जीर्ण किल्ला देखे, जुन पुरानो दिनहरूमा जेलको रूपमा काम गरेको हुनुपर्छ। तहखाने राजनीतिक बन्दीहरूले भरिएको छ। फोहोर ठाउँ। पुरानो सहर पहाडको फेदमा बनेको थियो। त्यहाँ बाटो साँघुरो भयो । मित्जीलाई गाडाहरू, केटाकेटीहरू खेल्दै, र किराना सामान बोक्ने महिलाहरूलाई कार अघि बढाउन गाह्रो भयो। यहाँ तपाईंले टापुको साँचो स्वाद र आकर्षण पाउनुहुनेछ। हामीले कुनै पर्यटक देखेका छैनौं।
  
  
  जीर्ण अवस्थामा रहेको पुरानो होटेल पार गर्यौं । यो जिंजरब्रेड जस्तो देखिन्छ। ल्यानहरू घाँसले भरिएका छन् र झ्याल र ढोकाहरू प्लाइवुडले भरिएका छन्। सय वर्ष पहिले यो विलासी होटल थियो।
  
  
  "पुरानो पोइन्सियाना," मित्जीले भने। "जब यो बनाइएको थियो, यो क्यारिबियनको सबैभन्दा राम्रो होटल थियो। अब दीमकहरूको लागि स्वर्ग। यो कहिलेकाहीं अझै पनि पहाडका बासिन्दाहरूले प्रयोग गर्छन् जसले शहरको नजिक हुन आवश्यक हुँदा त्यहाँ क्याम्प राख्छन्। ”
  
  
  केटीको बारेमा केहि कुराहरू गलत थिए। तिनी कुहिनी जस्तो लागेन। उनको स्वरमा शिक्षा र बुद्धि थियो । र एक साधारण पैसा कुरियर को लागी, उनको राय माफिया मा ठूलो वजन थियो। उनीहरुले उसलाई मेरो वास्तविक पहिचान समेत बताए । यसले मलाई जिज्ञासु बनायो। मैले उनलाई यसबारे सोधेँ । उनले मोनालिसा मुस्कानका साथ जवाफ दिए।
  
  
  जब चिप चिन्तित थियो कि उसले क्यासिनो हराउन सक्छ, मैले डेभीलाई फोन गरे र उसलाई दिन बचाउन यहाँ पठाउन आग्रह गरें।
  
  
  डेभी? डेभी हक? के हकले यो कुकुरबाट अर्डर लिइरहेको थियो? मलाई बेल्ट मुनि मुक्का मारिएको जस्तो लाग्यो। के Mitzi Gardner AX एजेन्ट थियो? के हकले फेरि आफ्नो खेल खेल्दै थियो र मलाई फेरि आफैंले चीजहरू पत्ता लगाउन दियो? "हनी," मैले भने, "मलाई साँच्चै मजाक मन पर्छ, तर तिमी को हौ?"
  
  
  उसले मेरो प्रश्नको जवाफमा एक प्रश्नको जवाफ दिई। "म तिम्रो लागि कुन टोपी लगाउनु पर्छ?"
  
  
  मैले मेरो सासमुनि सरापें। "म तिमीलाई ती सबै फ्याँक्न चाहन्छु।"
  
  
  उनले आत्मविश्वास गुमाएकी छैनन्। 'तिमी भाग्यमानी छौ। समय लगभग यहाँ छ।"
  
  
  अब हामी घना जङ्गलको वनस्पति भएको खुला क्षेत्र हुँदै गाडी गुडिरहेका थियौं। त्यसपछि उखुको मैदान र केराको सानो बगैंचा आयो। उनले क्षेत्रको बदलिँदो अर्थतन्त्रका बारेमा बताइन् । उखुको तुलनामा केराले बढी नाफा पायो । तिनीहरूले यसलाई हरियो सुन भने। मासु, लौंग, दालचीनी र सुगन्धित टोन्का बीन पनि फलाउन आकर्षक हुन थालेको छ। उनले टापुको अर्को छेउमा आफ्नै सानो वृक्षारोपण गरेको बताइन्।
  
  
  बाटो अलि सीधा थिएन । उनी केही समयको लागि तटमा हिंडिन्, त्यसपछि टापुको बीचमा रिज जस्तै फैलिएको पहाडहरूमा पुगिन्। जब हामीले वृक्षारोपण छोड्यौं, समुद्रको छेउमा क्षेत्र दलदल भयो, र अर्कोतिर मैले रूखहरू र बोटबिरुवाहरूले भरिएको गहिरो घाटीहरू देखे। हामी सहरबाट करिब दश माइल टाढा पुगेका थियौं जब मित्जीले भारी गाडीलाई राजमार्गबाट फोहोर सडकमा तान्यो, आधा माइलसम्म पछ्यायो र त्यसपछि लगुनमा रोकियो।
  
  
  उनले इन्जिन बन्द गरिन्, आफ्नो चप्पल फुकाइन् र ढोका खोलिन्। म दृश्य लिनको लागि एक क्षण बसेँ। गाढा नीलो पानी पार, करिब एक माइल टाढा, जमिन देखिन्थ्यो। त्यहाँको भूभाग ठाडो रूपमा उठ्यो, र पुरानो किल्लाका निशानहरू अझै देखिन्थे।
  
  
  र मेरो अगाडिको दृश्य अझ राम्रो थियो। मित्जीले आफ्ना सबै लुगा फुकालेर पानीतिर दौडिइन्। उनी फर्किन् र मलाई निमन्त्रणा गर्दै हात हल्लाइन्। मलाई दोस्रो संकेतको आवश्यकता थिएन। मैले हतार-हतार लुगा फुकालेर उनको पछि लागे।
  
  
  त्यहाँ एक हल्का लहर मात्र थियो, र पानी लगभग न्यानो थियो। केटी छिटो, चिल्लो गतिमा पौडी थिई, र मैले किनारबाट टाढा उनको साथ मात्र समातें। म सहन सकिन, तर हामी पानीमा थियौं। उनको छाला नरम महसुस भयो। मैले उसलाई कम्मरले मेरो तर्फ तान्न चाहन्थें, तर उनी हतारिएर मेरो वरिपरि डुबुल्की मारिन्। हामी कोही पनि तयार थिएनौं जब उनी सतहमा आइन्, सास फेर्दै र ममा फर्किइन्। गहिरो पानीमा समात्नको लागि केहि छैन, तर हामीलाई यसको आवश्यकता थिएन। उनी महान थिइन्।
  
  
  जब यो सबै समाप्त भयो, उनी सतहमा तैरिन्। म उनको छेउमा गएँ र हामी आराम गर्यौं। म शान्त तातो पानीमा निदाएँ। मेरो टाउको खस्यो र तातो नुन पानीमा डुब्दासम्म मैले याद गरेन।
  
  
  युवती बेपत्ता भइन् । मैले पछाडि फर्केर हेरें र उनी पहिले नै समुद्र तटमा थिइन्। उनको पेटमा, सेतो बालुवा विरुद्ध खैरो। मैले याद गरें कि तपाईंले उनको स्विमसूटमा कुनै अलगाव देख्नु हुन्न। म समुद्र तटमा पौडी खेलें, उनको छेउमा पल्टें र सुत्न गएँ। जबसम्म उनको कर्कश आवाजले मलाई ब्यूँझाउँदैन। "शुभ प्रभात, कार्टर। तपाईं एक सहयोगी भेट्न लाग्दै हुनुहुन्छ।
  
  
  मैले आँखा खोलेँ र सूर्य पश्चिममा अस्ताउन थालेको देखेँ। समुद्र तटमा कोही देखिएन। केवल केहि केकडा र धेरै बालुवा। त्यसपछि उनले पानीको पारिपट्टि हेडल्याण्डलाई औंल्याइन्। केही पानीको छेउमा हाम्रो नजिक आयो, तर त्यो डुङ्गा थिएन।
  
  
  हेर्दा मान्छे जस्तै देखिन्थ्यो । मैले झिम्काए, टाउको हल्लाएँ, र फेरि हेरे। उहाँ अझै त्यहाँ हुनुहुन्थ्यो। तीन सय मिटर टाढा र जहाँ मैले देखेँ कि यहाँ उभिन बिल्कुलै निषेध गरिएको थियो, त्यहाँ एकजना मानिस हिँडिरहेका थिए। अग्लो, पातलो, लामो सेतो लुगा लगाएर फ्यानजस्तै फड्किरहेको। उहाँ हामीसँग सम्मानजनक तर दृढ दृष्टिकोणका साथ आउनुभयो। त्यो अविश्वसनीय थियो।
  
  
  मेरो छेउमा उभिएर हात हल्लाइन् । उनले शान्त लुगा लगाइन्। मलाई थाहा थियो यो एक भ्रम थियो। निस्सन्देह, पानी नुनिलो थियो र सिरप जस्तै लाग्यो, तर म त्यसमा निदाउँदा लगभग डुबेको थिएँ।
  
  
  मान्छे झन झन नजिक हुँदै गयो । किनारबाट करिब दस फिट, उसले आफ्नो लुगा उठायो, आफ्नो कम्मरसम्म पानीमा डुब्यो, र फेरि उठ्यो, किनारमा पुग्यो। ऊ मलाई करिब छ फिट अग्लो देखिन्थ्यो । लामो दाह्री र सेतो कपाल भएको उहाँ बूढो हुनुहुन्थ्यो। ऊ पातलो थियो तर पातलो थियो।
  
  
  म कालो आँखा र फराकिलो मुख लिएर मित्जी गार्डनरमा मुस्कुराउँदै बालुवामा नग्न बसें। उनी मेरो छेउमा उभिइन् र उसले बास्केटबलको लागि पुग्न सक्ने औंलाहरूले उनको हात लियो, बिस्तारै, मानौं यो अण्डा हो। उनले मलाई थाहा नभएको भाषामा केही शब्दहरू भने र तिनीहरू हाँसे। उनले मलाई हेरिन् र भनिन्, "यो नोआ हो, निक। उहाँ यहाँ कसैले सम्झन सक्ने भन्दा लामो समयसम्म हुनुहुन्छ। उहाँ टापुमा कम्युनिष्ट मिसाइलहरूको विरोधी पनि हुनुहुन्छ।
  
  
  म उठ्छु। अरु के नै गर्न सक्थें र ?
  
  
  नोआले मलाई ध्यान दिएर हेरे, त्यसपछि मेरो हात मिलाए। मेरो हत्केलामा मेरो पूर्ण रूपमा गायब भयो, तर उसले इमानदारी र विश्वासलाई प्रेरित गर्न पर्याप्त रूपमा मेरो हात निचोड्यो। मैले मासु छोएँ, न्यानो, भित्र रगतले, जीवित।
  
  
  "म तपाईंलाई धेरै प्रशंसा गर्छु, श्री कार्टर। उनीसँग छुट्टै ब्रिटिश उच्चारण र आवाज थियो जुन उसले चाहेको खण्डमा गुर्न सक्छ। "मित्जीले मलाई तिम्रा कामहरूको बारेमा बताउनुभयो, जसले मेरो विश्वासलाई बलियो बनायो।"
  
  
  मैले निल्यो। -"म मा तिम्रो बिश्वास?" "कमसेकम म अझै पनि के गर्न सक्छु। मलाई डर छ कि तपाईं अविश्वसनीय रूपमा बढाइचढाइ गर्दै हुनुहुन्छ।
  
  
  उसले मित्जीलाई हेर्यो। उनीहरुबीच नजिकको सम्बन्ध भएको हुनुपर्छ । स्पष्ट रूपमा सम्मान, मित्रता र समझ बाहिर। त्यसपछि उसको ध्यान मतिर फर्कियो।
  
  
  "मैले माफी माग्नुपर्छ, श्री कार्टर। मैले मित्जीलाई तपाईलाई आफ्नो काममा फस्नु अघि यहाँ ल्याउन भनें। दुर्भाग्यवश, यहाँ समस्या छ।" उसले पहाडतिर इशारा गर्यो। "मैले गम्भीर रोगलाई हटाउनु पर्छ। म अब बस्न सक्दिन, तर मैले सोचें कि कम्तिमा तपाईलाई भेट्नुपर्छ र तपाईलाई आवश्यक परेमा मेरो सहयोगको वाचा गर्नुपर्छ। मलाई आशा छ कि तपाईं मलाई फेरि भेट्नुहुनेछ।"
  
  
  ऊ झुक्यो, केटीको निधारमा चुम्बन गर्यो, मलाई टाउको हल्लायो, पानीमा फर्कियो, आफ्नो लुगा उठायो र ऊ आएको बाटोमा गायब भयो।
  
  
  मैले उसलाई हेरेँ। मित्जी हाँस्यो। “तिम्रो सन्तुष्टिमा के बाँकी छ ? भूत देखेको जस्तो लाग्छ।
  
  
  मैले भूततिर इशारा गरें। 'कसरी...?'
  
  
  उनी गम्भीर भइन्, एक क्षण मतिर हेरिन् र भनिन्, "निक, धेरै नसोध्नुहोस्। मैले यो मान्छेलाई भेटे पछि मैले साँच्चै अविश्वसनीय चीजहरू देखेको छु। तपाईले पनि यो अनुभव गर्नुहुनेछ। अब हामी फ्लेमिङ ब्युँझनुभन्दा पहिले नै फर्केर हिँड्न चाहँदैनौं।”
  
  
  लुगा लगाउँदा, मैले केपको पहाडको फेदमा चट्टानहरू बीच हराएको अग्लो अँध्यारो आकृतिलाई फर्केर हेरे। "मलाई तिम्रो साथीको बारेमा थप बताउनुहोस्," मैले सोधे।
  
  
  उसले आफ्नो खैरो काँध हल्लाउँदै।
  
  
  “मैले तिमीलाई भनेको कुरा सोच। आश्चर्यको लागि तयार हुनुहोस्। नूहले तपाईंलाई ती मध्ये धेरै प्रदान गर्न सक्छ, र म पक्का छु कि मैले ती सबै सुनेको वा देखेको छैन।"
  
  
  ऊ मभन्दा अगाडि कारतिर दौडिन् । जब म गाडी भित्र पसें, इन्जिन गर्जिरहेको थियो। मैले ढोका बन्द गर्नु अघि, उनले एक्सेलरेटरको पेडल थिचिन् र हामी सडकमा रटको साथ पूर्ण गतिमा ड्राइभ गर्यौं।
  
  
  मलाई एक मिनेटको लागि पनि विश्वास भएन कि यो नोआमा विशेष जादू थियो। ऊ मलाई एकदमै चलाख र चलाख देखियो। "उनी साधु हो?" - मैले मित्जीलाई सोधें। यो बाहेक केहि। उनी सयभन्दा बढी जनजातिको नेता हुन्। तिनीहरू त्यही पुरानो किल्लामा बस्छन्। उनी भन्छन् कि उनका मानिसहरू सयौं वर्ष पहिले दास विद्रोह पछि यहाँ बसोबास गरे। तिनीहरू सँगै डरलाग्दो गुच्छा हुन्। तिनीहरू जङ्गलभरि हुन सक्छन् र तिनीहरूले नचाहेसम्म तपाईंले तिनीहरूलाई देख्न सक्नुहुन्न।"
  
  
  "तिमीले उसलाई कसरी चिन्नुभयो?"
  
  
  उसले आफ्नो ओठ पछार्यो र मलाई हेरी।
  
  
  "यो पनि धेरै अनौठो थियो। म तालमा पौडी खेलिरहेको थिएँ जब उहाँ अचानक मलाई सन्देश दिन आउनुभयो। क्यासिनोमा चिपको सहायक मारिएको थियो, र चिप मलाई मियामीमा लैजान चाहन्थे। तीन बजेको दश मिनेटमा यो व्यक्तिको हत्या भएको थियो। नूहले मलाई साढे तीन बजे भने।
  
  
  त्यो बाटो सजिलो थियो। कमसेकम अब मेरो खुट्टा मुनि बलियो जमीन थियो। "जंगल ड्रम," म हाँसे। "जंगलमा फोन"
  
  
  'हुनसक्छ। तर पछि मैले उसलाई एक पटक धेरै बिरामी महिलालाई वुडुले निको पारेको देखें। उसले उसको ढुकुर भएको बताए । उनी उठिन् र राम्रो महसुस गरिन्।"
  
  
  मेरो टाउको झमझमिरहेको थियो । मेरो छेउमा केटी माफियाको कठोर संसारमा बाँच्नको लागि पर्याप्त बलियो थियो। यसो गर्नको लागि तपाईले सबै कुरामा व्यावहारिक दृष्टिकोण राख्न आवश्यक छ। र अब उनी वूडू र कालो जादूको बारेमा कुरा गरिरहेकी थिइन्, मानौं उनी आफैंमा विश्वास गर्छिन्। मैले उनलाई थप प्रश्न सोधिन।
  
  
  हामीले पाँच मिनेट मौनतामा गाडी चलायौं। अचानक बाटोको बिचमा एकजना कालो मान्छे देखियो । उहाँले हामीलाई रोक्न इशारा गर्नुभयो। मित्जीले बिस्तारै झ्याल खोलिन्। उनी उत्साहित देखिन्थे; उनले स्थानीय बोलीमा केही सोधे र उसले टाउको हल्लायो। एक शब्द पनि नबोली, मित्जीले कारलाई रिभर्समा हाल्यो, घुम्यो र ग्यासमा हान्यो।
  
  
  "नोआले हाम्रो बारेमा सोधे," उनले भनिन्। “हतार थियो। केहि हुन गइरहेको थियो, तर उनले के भनेनन्।
  
  
  मैले मित्जीलाई हेरे र त्यसपछि मेसेन्जरमा फर्के। बाटो सुनसान थियो । अर्को मोड लिँदा बाटो निकै खराब थियो । सबै बाधाहरू सजिलै पार गर्न हामीलाई एउटा जीप चाहिन्छ। आधा यात्रा सडकको ठुलो खाल्डोमा पुगेर सकियो ।
  
  
  "हामी अगाडि बढ्नुपर्छ," मित्जीले भने।
  
  
  तपाईले यसलाई हिँड्न भन्न सक्नुहुन्न। हामी पहाडी बाख्राहरू जस्तै रूखहरू चढ्यौं जबसम्म हामी अन्ततः स्लेटले बनेको अग्लो पर्खालमा पुग्यौं। किल्लाले सम्पूर्ण केप ओगटेको थियो र अभेद्य देखिन्थ्यो। गेटबाट छिर्दा आँगनका पर्खालहरू पनि स्लेटले बनेका थिए । यसको पृष्ठभूमिमा ढुङ्गाका भवनहरू बनाइएका थिए, केही जीर्ण, अरूहरू उत्कृष्ट अवस्थामा। तिनीहरूका छानाहरूले पर्खालको लागि मञ्चको रूपमा काम गरे। मानिसहरू नूहको आकर्षक आकृतिको वरिपरि भेला भए। तिनीहरूको कालो मूल अमेरिकी अनुहारहरू थिए। पुरुषले लङ्गरो मात्र लगाएका थिए, महिलाहरूले छोटो रंगीन स्कर्ट लगाएका थिए। सबै चुपचाप थिए, मन उदास थियो।
  
  
  हामी भित्र पस्दै गर्दा नूह हाम्रो नजिक आयो। उनको अनुहार उदास थियो, तर उनको आचरण गर्व र सम्मानजनक थियो।
  
  
  उनले आँखा झिम्काउन नदिई यो खबर सुनाइन् । डा. फ्लेमिङ अपहरण भएको छ। यसलाई रोक्न खोज्दा चिप क्यापोलाको मृत्यु भयो। जेरोमले होटलको जिम्मा लिए। सबै अमेरिकी र युरोपेलीहरूलाई क्रूज जहाजहरूमा खाली गरिँदैछ। ”
  
  
  मैले सोधें, "तारा सावियर कहाँ छ?"
  
  
  पछि मात्र मलाई थाहा भयो जहाँबाट मैले मेरो जानकारी लिइरहेको छु। तर क्याडिलैकमा हाम्रो मौन सवारीको क्रममा, मैले जंगलमा कुनै पनि ड्रम बजाएको सुनिन।
  
  
  सन्देशले उनको बारेमा केही भनेन, "नूहले मलाई भने। कुनै पनि अवस्थामा, त्यहाँ एक सन्देश थियो। त्यसकारण, उहाँ दर्शनमा मात्र भर पर्नुभएन। -"तिमीले यो सब कसरी थाहा पायौ?"
  
  
  उसले आफ्नो वरपरका मानिसहरूलाई हेर्‍यो र मैले उसको मुख अधीरताले हल्लिरहेको देखें। "कृपया मलाई शंका नगर्नुहोस्, श्री कार्टर। पर्याप्त समय छैन। डा. फ्लेमिङ पुरानो किल्ला मुनि कोठरी मा राखिएको छ र उद्धार गर्न आवश्यक छ। तपाइँको मिस Sawyer सायद जहाजहरु मध्ये एक मा घर पठाइएको थियो।
  
  
  "मलाई यो असम्भव देखिन्छ। मलाई लाग्दैन कि जेरोमले उनलाई फिरौतीको लागि समातेको भए उसलाई छोड्ने थियो।"
  
  
  "यो एक तर्क हो। तर त्यो सबै होइन। तपाईं दुवैको विवरण प्रसारित गरियो, र तपाईंको कब्जाको लागि दस हजार डलर प्रस्ताव गरिएको थियो।
  
  
  मैले ठूलो स्वरले गाली गरें। "जसरी म अलिकति घुम्न लाग्दैछु, आकाश झर्छ।"
  
  
  नूहले टिप्पणी गरे, "तपाईंले त्यो घुमाउरो बाटो लिनुभयो भन्ने खुसी लाग्यो। "नत्र तिमी पहिले नै मरिसकेको हुन्थ्यो।" कम्तिमा अब तपाईं लड्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "म केहि गर्न चाहन्छु," मैले सहमति जनाएँ। मैले केटीलाई हेरें । 'यहाँ बस्नुहोस्। तपाईं यहाँ सुरक्षित हुनुहुन्छ। म तिम्रो गाडी लिएर जान्छु।"
  
  
  'कहिल्यै होइन। तपाईलाई क्षेत्र थाहा छैन। मलाई थाहा छ, र यसबाहेक, मसँग अझै काम गर्न बाँकी छ।" उनको आवाजमा एक धातुको किनारा थियो जसले माफिया बिरादरीमा उनको स्थान कमाएको लक्षणहरूमा संकेत गर्दछ।
  
  
  "उनी सही छिन्," नोआले टिप्पणी गरे। "तपाई तटीय सडकबाट पोर्ट अफ स्पेनमा फर्कन सक्नुहुन्न। निस्सन्देह जेरोमले यसलाई अवरुद्ध आदेश दिए। तपाईंले पहाडहरू पार गर्नुपर्नेछ, र त्यसपछि तपाईंले कुनै पनि मद्दत प्रयोग गर्न सक्षम हुनुहुनेछ।" उसले एउटा मोटो, अँध्यारो मानिसमा लामो औंला देखायो, त्यसपछि अर्कोतिर। "प्यान्ट, शर्ट। हतार गर्नुहोस्। के तिमी म संग आउनेछौ"।
  
  
  मलाई मन परेन। नूहको कथा सत्य थियो भनेर म कसरी पक्का हुन सक्छु? र कसलाई यो यात्रामा यो एस्कॉर्ट चाहिन्छ कि यो कसरी समाप्त हुन्छ भगवान जान्नुहुन्छ? तर मसँग विकल्प थिएन । नूह र तिनका मानिसहरू बहुमतमा थिए, र मित्जीले पनि नूहको पक्षमा थिए। त्यसैले कम्तिमा अहिलेको लागि म सहमत भएँ। जब हामी क्याडिलैक पुग्यौं, दम्पती पनि त्यहाँ थिए, मुस्कुराउँदै। हाम्रा गाइडहरूले अब घुँडा लम्बाइको कपासको ट्राउजर र सेतो शर्ट लगाएका थिए। तिनीहरूले आफ्नो पेटीमा लुकाएर राखेका थिए।
  
  
  उनीहरु पछाडि बसे ।
  
  
  त्यहाँ घुम्नको लागि कतै थिएन र मिट्जीले कारलाई पाँच मिनेटको लागि अगाडि पछाडि धकेल्नुपर्ने थियो जबसम्म हामी अन्ततः पहाडबाट ओर्लन सकेनौं। मुख्य सडक पहिले नै खराब थियो, तर यो एक भयानक छ। हामी कम गियरमा ड्राइभ गरिरहेका थियौं जसमा प्वालहरू सहित स्विस चीज जस्तो देखिन्थ्यो, र कुरालाई अझ खराब बनाउन हामी रिजको अर्को छेउको चट्टानमा पुग्यौं। हामी ओर्लियौं र तल जाने एउटा साँघुरो बाटोमा हिड्यौं। एकातिर गाडीले पहाड छोयो, अर्कोतिर मैले बुझ्न नसकिने गहिराइको खाडलमा हेरेँ । मित्जीलाई विचलित नहोस् भनेर मैले केही भनिन। उनी ड्राइभिङमा राम्रोसँग ध्यान दिन सक्थे।
  
  
  यी कठिनाइहरूको एक किलोमिटर पछि, हामी फेरि झाडीहरूबाट यात्रा गर्यौं, र म फेरि स्वतन्त्र रूपमा सास फेर्न सक्षम भएँ। "त्यसोभए तपाईलाई बाटो थाहा छ," मैले मित्जीलाई भनें। "हामी कसरी जेरोमको कालकोठरीमा पुग्न सक्छौं?"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। “हामीले यसबारे पहिले केही पत्ता लगाउनु पर्छ। पहिले हामीले त्यो पुरानो होटेलमा जानुपर्छ जुन मैले तपाईंलाई नोआसँगको पहिलो भेटको बाटोमा देखाएको थिएँ। त्यहाँ हामी हाम्रा योजनाहरू काम गर्न सक्छौं। ”
  
  
  हामी अन्ततः क्याडिलैकको लागि पर्याप्त चौडा सडकमा पुग्दा अँध्यारो हुँदै थियो। हामीले वनस्पतिबाट तल बत्तीहरू देख्न सक्यौं। त्यसैले हामी सहरको नजिक थियौं। मित्जीले सडकमा ड्राइभ गर्न आफ्नो हेडलाइटहरू खोलिन्।
  
  
  प्रकाशको किरणले वर्दीमा मानिसलाई उज्यालो बनायो। उसले हामीलाई बन्दुक हाने। केटीले तुरुन्तै ढिलो गर्यो, कार रिभर्समा राख्यो र फेरि गति बढ्यो। मैले सहजै फर्केर हेरें । उल्टो बत्तीले अर्को सिपाहीलाई समात्यो जसले भर्खर आफ्नो राइफल माथि देखाएको थियो। उसको बन्दूक हामी मध्ये कसैलाई हिर्काउन पर्याप्त माथि उठ्नु अघि, मेरो लुगरले फायर गर्यो। एकै समयमा, विन्डशिल्ड फुट्यो। मित्जीमा धेरै छर्राहरू थिए, तर उनले ड्राइभ गरिन्। मैले विन्डशील्ड भएको ठाउँबाट गोली हानेँ, र कारको अगाडि सिपाही खसे।
  
  
  मित्जीले कार रोक्यो र मसँग हाम्रा गाइडहरू हेर्ने समय थियो। तिनीहरूमध्ये कोही पनि घाइते भएनन्। तिनीहरू पछाडिको सिटमा घुमेका थिए र अब फेरि सावधानीपूर्वक खडा भए। म कर्नल जेरोमले हामीलाई दिएका उपहारहरू नजिकबाट हेर्न बाहिर गएँ। दुई सैनिकको मृत्यु भएको छ । मैले उनीहरुको वर्दी र हतियार लिएर पछाडिको सिटमा फ्याँकिदिएँ । नूहका मानिसहरूले आफ्नो पिस्तौल समाते। मैले भने। -"तिमी यसलाई सम्हाल्न सक्छौ?"
  
  
  तिनीहरूले सक्थे। फ्लेमिङ राष्ट्रपति हुँदा तिनीहरूले दरबार गार्डको रूपमा सेवा गरे। सायद कुनै दिन हामी यो ज्ञान प्रयोग गर्न सक्षम हुनेछौं। केही क्षणको लागि मैले हतियार मसँग राखें र ती दुईलाई लाशहरूलाई झाडीहरूमा तानेर लैजान आदेश दिए, जहाँ तिनीहरू केही भोकाएका जनावरहरू देखा नपरेसम्म चुपचाप सुते।
  
  
  जे भए पनि, सडक अवरुद्धले नोआको जानकारी सही थियो भनेर प्रमाणित गर्‍यो। यो बूढो मानिसले मैले स्वीकार गर्न चाहेको भन्दा धेरै आफ्नो बाहुला थियो। त्यसैले जेरोम जिम्मेवार थियो, नूहले भने। फ्लेमिङलाई कसरी मुक्त गर्ने भनेर सोच्ने बेला आएको छ। नूहको अख्तियारले मलाई उहाँका साथीहरूमा अझ बढी भरोसा दिलायो। तिनीहरूले अन्ततः आफूलाई परिचय दिए, र अब जब तिनीहरूले साबित गरेका छन् कि तिनीहरूले हतियारहरू ह्यान्डल गर्न सक्छन्, तिनीहरू अझै पनि उपयोगी हुन सक्छन्।
  
  
  हामी बिना कुनै कठिनाई होटलमा पुग्यौं र मित्जीले कारलाई भवनको पछाडि एउटा परित्याग शेडमा पार्क गर्‍यो। त्यहाँबाट हामी जीर्ण लबीमा गयौं। मोल्ड र सडेको काठको गन्धले प्रभुत्वको लागि लड्यो। हाम्रा गाइडहरूले हामीलाई चर्को सिँढी चढेर भान्साकोठामा लैजानुभयो। त्यो एउटा ठूलो भान्छा थियो जसको एउटा भित्तामा सेल्फ र बीचमा काम गर्ने टेबल थियो। हामी त्यहाँ एक्लै थिएनौं। टेबुलमा एउटा मैनबत्ती बलिरहेको थियो र तीनजना मानिसहरूले इगुआना खाइरहेका थिए, एक स्थानीय स्वादिष्ट, जसले मेरो पेट गुर्रायो।
  
  
  पुरुषहरूलाई अभिवादन गरिसकेपछि र हाम्रा दुई गाइडहरू तीनवटा मूल निवासीहरूसँग उत्साहपूर्वक कुराकानी गर्दै, हामीले अन्ततः खाना खान सक्यौं। मेरो क्रूर भोक तृप्त भएपछि, मैले आश्चर्य र कठिनाइहरूको डोरीमा यो-यो जस्तो अलि कम महसुस गरें। तीन जनाले छोड्दा मेरो प्लेट आधा भरिएको थियो। उनीहरु गएको देखेर म खुसी भएँ। हामीले हाम्रो आफ्नै रणनीतिहरू विकास गर्न आवश्यक थियो, र मलाई निमन्त्रणा नगरिएको कम्पनी जस्तो लागेन।
  
  
  नोआले मलाई हाम्रा गाईडहरूको नाम भने, तर भाषा नजानेकोले मैले तिनीहरूलाई बिर्सें। मैले याद गरें कि तिनीहरू लामो थिए, धेरै व्यञ्जनहरूसँग। यद्यपि, म तिनीहरूलाई टम वा ह्यारी भनेर बोलाएर उनीहरूलाई अपमानित गर्न चाहन्न, त्यसैले मैले मेरो समस्या वर्णन गरें र उनीहरूको राय सोधें।
  
  
  दुईको अग्लोले हाँस्यो र भन्यो, "मलाई लाम्बी भन्न सक्छौ।" उनले यसलाई ठोस "B" को साथ उच्चारण गरे।
  
  
  मित्जीले मेरो कानमा भन्यो, "लाम्बी। यो ठूलो क्लम हो। तिनीहरू आफ्नो शक्ति बढाउन यसको मासु खान्छन्।"
  
  
  "उनको शैली छ," मैले हाँसे। "धेरै राम्रो, उदाहरण को लागी, मेरो नाम - N3। अनि तिमी?' मैले दुई नम्बरमा हेरे ।
  
  
  उनी फराकिलो हाँसिन् । 'काको।'
  
  
  "पर्याप्त छ," मैले सहमति जनाएँ। 'यसको मतलब के हो?'
  
  
  ऊ फेरि हाँस्यो । "शिकारी चरा। धेरै खतरनाक।'
  
  
  'ठूलो।' म तिनीहरूलाई माया गर्थे। तिनीहरूले ग्रान्डे लेक्लरको सम्पूर्ण सेनासँग लड्ने सम्भावनाको बारेमा मजाक गर्न सक्थे। सायद हामीसँग अझै सानो मौका थियो।
  
  
  "तपाईंले बुझ्नुभयो कि हामीलाई डा. फ्लेमिङ चाहिन्छ। हामीले फ्लेमिङलाई जेलबाट बाहिर निकाल्नुपर्छ। तर पहिले हामी त्यहाँ पुग्न आवश्यक छ। के तपाईंहरू मध्ये कसैलाई भाग्ने मार्गहरू बारे केही थाहा छ, जस्तै सुरुङहरू जुन कैदीहरूले विगतमा खनेका हुन सक्छन्?
  
  
  जवाफ नेगेटिभ आयो । एक्लै थिए । घुम्न धेरै साँघुरो र सेलमा फिर्ता क्रल गर्न धेरै ठाडो। जहाँ प्वाल बाहिर आयो त्यहाँ अब फलामको ढोका थियो। तिनीहरूको बिरूद्ध अझै पनि भाग्ने अन्तिम प्रयास गरेको दुर्भाग्यपूर्ण मानिसको खोपडी राखिएको छ। यो धेरै समय अघि थियो। त्यसकारण, हामीले हाम्रो आन्द्राको वृत्तिमा काम गर्नुपर्छ, र यो अक्सर रक्तपातपूर्ण हुन्छ। मैले के सोचेको थिएँ भनेँ । "तपाईं कहाँ सुरु गर्न चाहनुहुन्छ जस्तो लाग्छ?"
  
  
  तिनीहरूले बेवास्तापूर्वक आफ्ना काँधहरू हल्लाए। काकोले ती दुवैका लागि भन्नुभयो । "यदि फ्लेमिङ मरे भने, हामी पनि मर्छौं। जेरोम हाम्रो पहाडमा रकेट स्टेशन बनाउन चाहन्छ। हामी लड्नेछौं, तर उसलाई रोक्न हामीसँग पर्याप्त मानिस र हतियार छैन।"
  
  
  मलाई त्यो जोडी झनै मन पर्न थाल्यो । तिनीहरूको उमेर अनुमान गर्न गाह्रो थियो, तर तिनीहरूको छाला चिकनी थियो र तिनीहरूको समन्वय राम्रो थियो। तिनीहरू बाघको कृपाले सरेका थिए। मैले वर्दीतिर इशारा गरें। 'यसलाई लगाउनुहोस्। तपाईं सिपाहीहरूको भूमिका खेल्नुहुनेछ। तिमीले मित्जी र मलाई कब्जा गरेका छौ र हामीलाई किल्लामा लैजादै छौ। तपाईले भन्नुहुनेछ कि जेरोमले हामीलाई फ्लेमिङको कोठरीमा बन्द गर्न आदेश दिए।
  
  
  केटीका आँखा केही बेरका थिए । मलाई उसको ज्यान जोखिममा पार्न मन पर्दैनथ्यो, तर ऊ पनि त्यहाँ भएको भए हाम्रो "ट्रिक" अझ विश्वस्त हुने थियो।
  
  
  काको र लाम्बीले आफ्नो सर्ट र प्यान्ट फुकाले, लज्जास्पद लुगा लगाएर एकछिन हिचकिचाए, त्यसपछि लज्जित भएर फर्किए र तिनीहरूलाई पनि फुकाए। तिनीहरू दुवैले आफ्नो घाँटीमा बेल्टमा ouang, युद्ध ताबीज लगाएका थिए। निस्सन्देह, बन्दुकहरू हातमा थिए, तर सायद उनीहरूले सोचेका थिए कि यो अलिकति अतिरिक्त सुरक्षाको लागि चोट लाग्दैन। तिनीहरूले हाम्रो ताबीजमाथि सेनाको ज्याकेट लगाइदिए, प्यान्ट लगाए र हामी जान तयार छौं भनी स्पष्ट पारे।
  
  
  Mitzi गाडी चलाउँदै थिए। म उनको छेउमा बसें, र हाम्रा दुई सहायकहरू हाम्रो पछाडि बसे, पिस्तोलले हाम्रो घाँटीमा इशारा गरे। किल्लाको बाटोमा, केटीले सर्टकटको सबैभन्दा धेरै बनायो। गल्लीहरू अचम्मको रूपमा खाली थिए। सबैजना भित्र बसे र पर्दा बन्द राखे। पसलहरू अँध्यारो थिए र लुटेराहरूलाई रोक्न बोर्डहरू थिए। पोर्ट अफ स्पेन अचानक एक उदास शहरमा परिणत भयो, अघिल्लो रातको रमाइलो भन्दा धेरै फरक।
  
  
  किल्ला तल्लो पहाडमा उभिएको थियो। उसको अगाडीको हरियो ल्यानले मिलनसार देखाउन सक्दो प्रयास गर्‍यो, तर वरपरको फलामको बार र ल्यानको बिचमा राखिएको तोपले त्यो प्रभाव बिग्रियो। गेट अगाडि पार्किङले यो ठाउँलाई थप सहज बनाएको छैन।
  
  
  एक कर्पोरल र दुई सिपाहीले हाम्रो बत्ती देखे र हतियार तानेर बाटो अवरुद्ध गरे। Mitzeee ढिलो भयो र तिनीहरूको अगाडि केही खुट्टा रोकियो। मेरो पछाडि, ल्याम्बीले चिच्याए: "कर्पोरल, हामीसँग के छ हेरौं। मोटो पकड! उसले आफ्नो पेस्तोलको थूथनले मलाई अगाडि बढायो र उदारतापूर्वक हाँस्यो।
  
  
  कर्पोरल सावधानीपूर्वक नजिक आयो। पहिले यो हेर्न मन लाग्यो। केटाहरूले उनीहरूले हामीलाई कसरी प्राप्त गरे र उनीहरूले जित्न नसक्ने चुनौतीहरूको सफलताको कथा सुनाए। कर्पोरल प्रभावित भयो। जब तिनीहरूले आफ्नो कथा समाप्त गरे, उसले बिस्तारै आफ्नो राइफल उठायो र मलाई लक्ष्य गर्यो।
  
  
  मेरो पेट चिलियो । उसले Mitzeee लाई गोली हान्ने थिएन। म पक्का थिएँ। तिनीहरूले यसको लागि धितो वा फिरौती लिन सक्छन्। तर जेरोमले मेरो लागि जे योजना बनाएको थियो त्यो बिल्कुलै फरक थियो। कर्पोरलले मलाई एक क्षणको लागि अँध्यारोमा छोड्यो, उसको भिजरबाट मलाई हेर्दै। त्यसपछि उसले एउटा आदेश हान्यो। सिपाहीहरूले बाटो सफा गरे। कार्पोरल कारमा चढ्यो र मित्जीलाई किल्लामा ड्राइभ गर्न आदेश दियो। त्यो खैरो भवन थियो। कुनै झ्याल छैन र बीचमा एउटा मात्र ढोका, खुला मुख जस्तो। त्यहाँबाट काठको जिब्रो पनि निस्किएको थियो। मित्जी रोकियो र कार टाईल पार्किङमा पार्क गर्यो, र अब मैले देख्न सकें कि काठको जिब्रो गहिरो खाडलमा ड्रब्रिज थियो। अब त्यहाँ झारपातहरू बढेका थिए, तर धेरै पहिले यहाँ दासहरूको लाइन थियो। समुद्रको पानीले यसलाई बाढी। प्रत्येक आक्रमणकारीलाई वेटसूटमा भर पर्नुपर्थ्यो। पुलको बीचमा एक सिपाही उभिरहेको थियो, र सम्पूर्ण क्षेत्र उज्यालो स्पटलाइटहरूले उज्यालो थियो। कर्पोरल छोडे। "उनीहरूलाई भित्र ल्याउनुहोस् जब मैले त्यो केटालाई बन्दुकको नोकमा समातें।"
  
  
  मलाई गाडीबाट धकेलियो । मिती अर्को तर्फबाट बाहिर आयो। काको र लाम्बीले आफ्नो पिस्तौल हाम्रो पीठमा थिचेका थिए। कर्पोरल अलि बढी खुसी भयो र भित्र पस्यो। केही मिनेट पछि उनी फेरि आइपुगे, साथमा एक लेफ्टिनेन्ट। पुलमा सिपाहीले कडा अभिवादन गरे, र नयाँ आगन्तुकको व्यवहारले मलाई भन्यो कि उनी यहाँ कमाण्डमा थिए।
  
  
  अधिकारीले उसलाई चुप लाग्न नदिँदासम्म कर्पोरल व्यस्त इशाराहरूमा कुराकानी गर्यो। उनको आँखाका ताराहरूबाट, म अनुमान लगाउन सक्छु कि यदि यो वास्तविक क्याप्चर भएको भए कसले पुरस्कार पाउने थियो।
  
  
  लाम्बीले टिप्पणी गरे: "कर्नलबाट आदेश। दुबै फ्लेमिङको रूपमा एउटै सेलमा बन्द हुनुपर्छ। तपाईंले देख्नुहुन्छ, सबै समातिएका चराहरू सँगै छन्।
  
  
  "म देख्छु," लेफ्टिनेन्टले छोटो जवाफ दिए। "उनीहरूलाई गार्डरूममा लैजानुहोस्।"
  
  
  ऊ फर्कियो र हामी उसलाई पछ्याउन बाध्य भयौं एउटा ढुङ्गाको करिडोरमा जुन भयानक प्रतिध्वनि थियो। क्लस्ट्रोफोबियाबाट पीडितहरूका लागि वास्तविक दुःस्वप्न। गार्डहाउसमा, लेफ्टिनेन्टले आफ्नो हात हल्लाउँदै हामीलाई खोजी गर्नुपर्छ।
  
  
  काकोले तुरुन्तै भन्यो, "हामीले पहिले नै तिनीहरूलाई खोजेका छौं, लेफ्टिनेन्ट। तिनीहरू शतप्रतिशत शुद्ध छन्।"
  
  
  लेफ्टिनेन्ट मुस्कुरायो: 'धेरै राम्रो।' "निक कार्टर, सही? "धेरै खतरनाक," कर्णेलले भने। तर मलाई लाग्छ आज राति तिम्रो दाँत निकालिनेछ।"
  
  
  मैले काँध हाने र पिटेको कुकुर जस्तो देखिने प्रयास गरें। अब उसको ध्यान Mitzeee मा फर्कियो। उनको आँखामा आँसु र डरलाग्दो बिरालो जस्तै डराए पनि, उनी अझै पनि हेर्न लायक थिइन्। हुनसक्छ उसलाई यो मन पर्यो जब उनी अलि विनम्र थिइन्। उसको कम्मर एक क्षणको लागि अगाडि पछाडि हिल्यो र उसले एउटा औंलाले उसको चिनलाई उठायो।
  
  
  कर्णेल भन्छन् सिन्डिकेटको लागि तपाई धेरै मूल्यवान हुनुहुन्छ। तिनीहरूले तपाईंलाई फिर्ता प्राप्त गर्न तिर्न चाहन्छन्। त्यो हामीलाई थाहा छ।" मित्जी झन् डरलाग्दो देखिइन्, र आफ्नो हातले आफ्नो मुख छोपेर रुन थाली। "कृपया, सर, मलाई तिनीहरूकहाँ नपठाउनुहोस्। तिनीहरूले मलाई मार्नेछन्।"
  
  
  उसले भौं उठायो। "यदि तपाइँ तिनीहरूलाई यति धेरै मूल्यवान गर्नुहुन्छ भने, तिनीहरूले किन यो गर्छन्?"
  
  
  उसले एक क्षणको लागि आफ्नो ओठ टोक्यो, त्यसपछि, लेफ्टिनेन्टले उसलाई बोल्न बाध्य पार्न सक्छ भन्ने महसुस गरेझैं, उसले फुसफुसाएर भनि, "मैले कतै पैसा ल्याउनु पर्छ। तर मैले डेलिभर गरिन । अब उसको कालो आँखामा डलरका चिन्हहरू थिए। भगवान, उसको कल्पना थियो! उनी अधीर देखिन्थे । "अहिले ती डलरहरू कहाँ छन्?" उनी अचानक आशावादी देखिइन्। "म तपाईंलाई कहाँ देखाउन सक्छु ... यदि तपाईंले हामीलाई जान दिनुभयो भने, म ...।"
  
  
  उसको हाँसो नमिठो लाग्यो ।
  
  
  "तिमी धेरै चाहन्छौ, प्रिय। कार्टरको हकमा, यदि मैले उसलाई हराएको भए, कर्नलले मलाई हथकडी लगाउने थिए। उसले काँध उठायो। "कुनै कारणले उसले वास्तवमै यहाँ यो सज्जनको बारेमा सोचिरहेको छ।"
  
  
  केटीले आफ्ना हातहरू एकसाथ मिलाइन्, तिनीहरूलाई समातिन्, र उहाँको नजिक हिंडिन्, प्रत्येक पाइलामा समर्पण र उत्साहका साथ।
  
  
  - त्यसपछि म मात्र? तिमी र म मात्र?'
  
  
  अनुहारमा वासना देखिन्थ्यो । उसको आँखाबाट आँखा नहटाई, उसले हामी दुई जनासँग कुरा गर्यो। "तिमीहरू मध्ये एक यहाँ बस्नेछौ, अर्कोले कार्टरलाई सेलमा लैजानेछ।"
  
  
  मलाई एक डरलाग्दो क्षण थियो जब मैले सोचें कि लेफ्टिनेन्ट केटीसँग एक्लै बस्न चाहन्छन्। त्यसपछि मैले महसुस गरें कि उसले मलाई एक जना केटासँग पठाउन चाहन्छ। मैले मेरा मांसपेशीहरू अलिकति फ्याक्स गरें, मानौं मलाई यो विचार मन पर्यो र बाटोमा मानिसलाई आक्रमण गर्ने योजना बनाएको थिएँ। Mitzeee ले लेफ्टिनेन्ट ह्यान्डल गर्न सक्थे, तर त्यहाँ एक झगडा हुन सक्छ, र मलाई थप सिपाहीहरू परिचालन गर्ने घटनाको आवश्यकता थिएन। लेफ्टिनेन्टले मेरो चाल देखे, मुस्कुराए र जसरी भए पनि मसँग जाने निर्णय गरे। ऊ लम्बी र म अगाडि ढोकाबाट बाहिर निस्क्यो। मित्जीले मीठो स्वरमा उसलाई बोलायो, "लेफ्टिनेन्ट ... पछि भेटौंला, हो ...।"
  
  
  ऊ कोरिडोरमा हिंड्यो, र मैले याद गरें कि उसको चाल सैन्य भन्दा बढी उत्साहित थियो। लेफ्टिनेन्टको विचार उसको कर्तव्यको बारेमा थिएन। करिडोरको अन्त्यमा, उसले हाम्रो लागि इशारा गर्दै बाक्लो ढुङ्गाको ढोका खोल्यो र उसको पछाडि हान्यो। मलाई शंका लाग्यो कि हाम्रो पछाडिको यो ग्रेनाइट ब्लकको साथ, कालकोठरीबाट पहिलो तलामा कुनै आवाजहरू प्रवेश गर्न सक्दैनन्। हामी ढुङ्गाको घुमाउरो सिँढीबाट तल्लो करिडोरमा प्रवेश गर्यौं। पानी टपकिरहेको थियो र गन्ध थियो। लेफ्टिनेन्टको लालटेन बाहेक अरू कुनै बत्ती थिएन, ऊ फेटिड करिडोरको दुबै छेउका बीस वटा ढोकाहरू पार गर्दै हामीभन्दा अगाडि अघि बढ्यो। करिडोरको छेउमा उसले करिब चार इन्च लामो काँसाको चाबी निकाल्यो, ढोका खोल्यो र सेलमा उभियो।
  
  
  डा. फ्लेमिङ एउटा घुँडा टेकेर भित्तामा बसे। उसले आफ्नो अर्को खुट्टा उसको अगाडि बढायो। यो कुरूप र सुन्निएको देखिन्थ्यो। ऊ ढुङ्गाको भुइँमा ढाकिएको हरियो काईमा बस्यो, र उसको एउटा पाखुरा भित्तामा जोडिएको फलामको चेनबाट टाउकोमाथि झुण्डिएको थियो।
  
  
  उसले माथि हेर्यो, उज्यालोमा झिम्क्यो, मलाई देख्यो, र बस्यो। त्यसपछि उसले मेरो गार्ड र अन्तमा लेफ्टिनेन्ट देख्यो। उसले फेरि आफ्नो काँध छोड्यो र उसको टाउको निराशामा अगाडि झर्यो। अफिसर मुस्कुराउँदै उनको छेउमा उभियो। उसले आफ्नो होल्स्टर खोल्यो, आफ्नो रिभल्भर निकाल्यो, र फ्लेमिङ र मेरो स्पष्ट दृश्य प्राप्त गर्न माथि उठ्यो, बिस्तारै मेरो कम्मरमा हतियारलाई लक्ष्य गर्दै।
  
  
  "श्रीमान राष्ट्रपति।" - आवाज चिप्लो देखिन्थ्यो। "के तपाइँ टापुमा राम्रो सहयोगी भेट्टाउने आशा गर्दै हुनुहुन्छ? एक व्यक्ति जसले तपाईंलाई पहिले नै एक पटक बचाइसकेको छ र सायद फेरि गर्न सक्छ? म तपाईलाई प्रस्तुत गर्दछु। ऊ तिम्रो साथमा बस्न सक्छ।"
  
  
  मेरो पछाडि, लम्बी स्पष्ट रूपमा आफ्नो सास रोकिरहेको थियो। मसँग धेरै विकल्प थिए। म पछाडी हट्न सक्छु र मेरो मान्छे ले लेफ्टिनेन्टलाई गोली हान्न सक्छु। तर सायद अफिसर छिटो थियो, र मैले लाम्बीलाई अझ धेरै बुझ्न थाले। वा म विचलित हुन सक्छु र मेरो लुगर बाहिर निकाल्न सक्छु।
  
  
  म यो सोच्दै गर्दा, बिरालोको आकारको मुसा लेफ्टिनेन्टको जुत्ताको माध्यमबाट सेल भित्र पसे। उसको लालटेनको उज्यालोले सायद जनावरलाई डराएको थियो। लेफ्टिनेन्ट छेउमा हामफाले र उनलाई गोली हाने। यसले मलाई मेरो लुगर समात्न पर्याप्त समय दियो। मैले लेफ्टिनेन्टको टाउकोमा गोली हानें। लालटेन हावामा उड्यो। मैले यसलाई मेरो स्वतन्त्र हातले समात्न सक्षम थिएँ, तातो बत्तीमा मेरो औंलाहरू जलाउँदै, तर यसलाई तोड्न बिना यसलाई तुरुन्तै सेट गर्न सक्षम थिएँ। लेफ्टिनेन्ट झुक्यो । भुइँमा हरियो काई बिस्तारै रातो भयो। Lambie सन्तुष्टि संग snorted। म खुसी थिएँ कि मेरो कदमले उसलाई अचम्ममा पारेन। अन्तमा, रिफ्लेक्समा, उसले ट्रिगर तान्न र मलाई गोली हान्यो। मैले उसको काँधमा थप्पड दिएर धन्यवाद दिएँ ।
  
  
  फ्लेमिङ झिम्काए। ऊ अझै उज्यालोको बानी परेको छैन। उनी लज्जित भए ।
  
  
  "म अब केहि बुझ्दिन," उसले गुनगुन्यो। "कर्नल जेरोमले मलाई फर्केर देशमा शासन गर्न आग्रह गरे। त्यसो भए मलाई अहिले किन पक्राउ गरिएको हो ? तिमीलाई यहाँ किन ल्याइयो ? यो सिपाहीलाई किन यति दयालु?
  
  
  "पछि," मैले उसलाई चुप लगाएँ। "अब समय छैन।" न डेभिड हक न त तारा सावियरले फ्लेमिङलाई AX को हस्तक्षेप बारे जान्न चाहन्थे। जेरोमको विश्वासघात पछि, उनलाई सबै कुरा बताउन प्रलोभन ठूलो थियो। तर यदि हक र तारा सही थिए भने, यदि फ्लेमिङले जिद्दी अभिनय गर्न थाले र अब खेल्न चाहँदैनन् भने, कसले टापुको रक्षा गर्नेछ? त्यसैले म झूट बोल्नुपर्छ। मैले उसको खुट्टातिर इशारा गरें। "तिमीलाई कति गम्भीर चोट लागेको छ?"
  
  
  उनी अझै अलमलमा परेका देखिन्थे, तर मैले उनको ध्यान राजनीतिक विषयबाट हटाउन खोजेँ।
  
  
  उसले सास फेर्यो। "मेरो खुट्टा भाँचिएको छ।"
  
  
  मैले हथकडीको चाबीको लागि लेफ्टिनेन्टको खल्ती खोज्न थालें। उनी साथमा थिएनन्। म चेनमा गोली हान्न सक्छु, तर मसँग थोरै गोला बारुद थियो। मलाई त्यहाँ केही गोली चाहिन्छ। मैले एउटा खुट्टा भित्तामा राखेँ र तानेँ । ढुङ्गाहरू बीचको मोर्टार शताब्दीयौं पुरानो थियो र आर्द्रताले कमजोर भएको थियो। मैले चेन अलिकति झुकेको महसुस गरें, तर निस्केको छैन। मैले धेरै पटक झट्का गरेँ, तर कुनै फाइदा भएन। हामीले यो कुरा खोतल्नुपर्छ । मैले मेरो हातले द्रुत गति गरे, र स्टिलेटो यसको साबर म्यानबाट मेरो घुमाउरो औंलाहरूमा खस्यो। धारिलो धातुले मोर्टारलाई छेड्यो, इँटाको पछि इँटा ढकढक्यो। लाम्बीले सहयोग गर्न थाले। यो मैले सोचे भन्दा धेरै समय लाग्यो। चिसो भए पनि पसिना बगिरहेको थियो । यदि लेफ्टिनेन्ट चाँडै आइपुगेन भने, कसैले गएर उहाँलाई के भयो भनेर सोच्न सक्छ।
  
  
  मैले कोष्ठकको एक छेउमा गहिरो नाली बनाए। त्यसपछि मैले लाम्बीसँगै सकेसम्म कडा चेन तानेँ। जब उनी स्वतन्त्र भइन्, हामी चिल्लो काईमा खस्यौं। फ्लेमिङलाई अगाडि तानियो। Lambie र मैले यसलाई उठाए। उहाँ आफ्नो राम्रो खुट्टामा उभिन सक्नुहुन्थ्यो, यद्यपि उहाँ धेरै कमजोर हुनुहुन्थ्यो र हामीले गर्ने आवाजबाट चक्कर आउँथ्यो। मैले लेफ्टिनेन्टको ज्याकेट फुकाल्दा मैले लम्बीलाई समर्थन गर्न छोडें। मैले उनको बेल्ट र रिभल्भर पनि लिए र ती सबै लाम्बीलाई दिए।
  
  
  “यो ज्याकेट फुकाल र यसलाई लगाऊ। तपाईंले पदोन्नति पाउनुभयो।"
  
  
  Lambie पालन। हामी बीच फ्लेमिङ संग हामी गार्डहाउस फर्कियौं।
  
  
  मित्जी गार्डनरको सुन्दर छाती राहतको विरुद्धमा धनुषा थियो। उनले फ्लेमिङको लागि एउटा कुर्सी समातिन्, र उनी त्यसमा बस्दा उनले सोधिन्, "तिमी यति लामो समयसम्म कहाँ थियौ? हामी गएर हेर्न चाहन्थ्यौं। भगवान, तिनीहरूले उहाँलाई के गरे?
  
  
  "कुञ्जीहरू। दराजमा हेर्नुहोस्।
  
  
  काकोले माथिल्लो दराज खोल्यो र मलाई एक मुट्ठी फ्याँक्यो। अन्ततः सही फेला पार्नु अघि मैले धेरै प्रयास गरे। यसबाहेक, ताला यति खिया थियो कि मैले यसलाई खोल्नु अघि पेपरवेटले हिर्काउनु पर्यो। हातकडी हटाएपछि मात्रै मैले भित्र नङ र फ्लेमिङको नाडीमा लागेको घाउबाट रगत देखेँ। पुरानो चेनबाट खिया घाउहरूमा थियो, तर यसलाई धुन असम्भव थियो। प्रतीक्षालयमा औषधि थिएन । तपाईंले पर्खनुपर्छ।
  
  
  मैले किल्ला छोड्ने तरिका बताए। लाम्बी आफ्नो नयाँ वर्दीमा ढोकामा पछाडि उभिए। काकोले पुलमा सिपाहीलाई भन्नु पर्यो कि लेफ्टिनेन्ट उसलाई भेट्न चाहन्छन्। उहाँ आउनुभयो भने हामीले उहाँलाई बाँधेर उहाँको मुखमा झोला हाल्यौं। मित्जी त्यसपछि दौडिएर कारमा पुगे र ड्रब्रिजमा लगे। हामीले फ्लेमिङलाई पुलमा ल्यायौं र मैले उसलाई कारमा ताने। ल्याम्बी, आफ्नो लेफ्टिनेन्टको ज्याकेटमा, मित्जी र काकोको बीचमा अगाडि बसे।
  
  
  गार्ड पोष्टमा, ल्याम्बीले लेफ्टिनेन्टको रिभल्भर मित्जीतर्फ देखाए र गार्डले उसको अनुहार नदेखोस् भनेर उनीतिर फर्के। काकोले कर्पोरललाई बताउनेछ कि जेरोमले केटीलाई आफूकहाँ लैजान आदेश दिए। काम भयो भने हामी पास भयौं । यदि यसले काम गर्दैन भने, मसँग अझै पनि लुगर हुनेछ। लाम्बी र काको पनि सशस्त्र थिए । र तीन देखि तीन एक धेरै अनुकूल अनुपात हो।
  
  
  हामी कुनै पनि समस्या बिना क्याडिलैक पुग्यौं। मित्जीले हेडलाइटहरू अनाए र पहाडबाट तल गइन्। गार्डहरूले देखे कि हामी ड्राइभ गर्दैछौं र कुनै पनि अवरोध नगरी बाटोमा हिंड्यौं। उनीहरूले भाग्ने प्रयासको आशा गरेका थिएनन्।
  
  
  कर्पोरलले सामान्य जाँच गर्न आफ्नो हात उठायो, र मित्जी झ्यालबाट तल झर्यो। काकोले लाम्बीको अनुहार छोप्न अगाडि झुक्यो र अधीर देखिन खोज्यो। ' कर्णेलले आफ्नो मन परिवर्तन गरे। उनी आफूकहाँ एउटी केटी ल्याउन चाहन्छन् । अब।'
  
  
  कर्पोरल चिन्तित देखिन्थे। "लेफ्टिनेन्ट, यदि तपाईंले उसलाई आफैं ल्याउनुभयो भने, यहाँ कमान्ड कसको छ?"
  
  
  "तिमी," ल्याम्बी चकित भयो। 'म नफर्कुन्जेल कसैलाई पनि जान नदिनुहोस्...'
  
  
  कर्पोरल फर्कियो। लाम्बीको आवाज लेफ्टिनेन्टको जस्तो लागेन। "हे... पर्ख... तिमी छैनौ... हे... यसको मतलब के हो?"
  
  
  मैले गोली सुने र घुँडा टेकें। काकोले कर्पोरललाई गोली हाने। सिपाहीहरू गार्डमा थिएनन्, तर मित्जीले छिटो कार चलाउँदा तिनीहरूमध्ये एकले ढोकाको ह्यान्डलमा आफ्नो हात राख्न सफल भयो। मैले मेरो लुगरको बटले मेरो हात भाँचें र त्यसपछि सिपाहीलाई गोली हानें। अर्कोले आफ्नो राइफललाई लक्ष्य गर्यो, तर ट्रिगर तान्न समय थिएन। मैले समयमै उसको पेटमा सिसा हालें ।
  
  
  यो महान थियो। अब हामी पूर्ण गतिमा सडकमा दौडिरहेका थियौं। हामी पहाडको फेदमा थियौं जब मैले कार सुने। मलाई त्यो आवाज राम्रोसँग थाहा थियो। हामीसँग ग्यास सकिएको छ। मित्जीले कार रोक्यो, मलाई हेरी र काँध हाने। सम्पूर्ण टापुमा आपतकालीन कानून लागू भएकोले, त्यहाँ इन्धन भर्ने कुनै सम्भावना थिएन। सबै ग्यास स्टेशनहरू बन्द थिए। र फ्लेमिङ पहाडहरूमा बीस माइल हिंड्न सक्षम थिएनन्।
  
  
  हामी यसलाई नूहको होटेलमा लैजान सक्षम हुन सक्छौं, तर अब के हुन्छ? यदि जेरोमलाई थाहा थियो कि डा. फ्लेमिङ भागेका थिए, उनी पोर्ट अफ स्पेनको नजिक कतै पनि सुरक्षित हुने थिएनन्। मैले अर्को कार खोज्नु पर्यो। हामी अहिले जहाँ थियौं, म तल कोस्ट रोड देख्न सक्थें। पुरानो सहर नजिकै एउटा जीप रोकिएको थियो । उसको वरिपरि अँध्यारो आकृतिहरू उभिरहेका थिए, र बाटोमा लालटेन बलिरहेको थियो। यो सडक अवरुद्ध थियो। मैले मन बनायो ।
  
  
  "यो हाम्रो यातायातको नयाँ मोड हो। मलाई थाहा छैन कति सिपाहीहरूलाई कारबाहीबाट बाहिर निकाल्नुपर्छ, तर हामी बन्दुकको गोली लागि जोखिम लिन सक्दैनौं।
  
  
  हुनसक्छ त्यहाँ अन्य व्यक्तिहरू छन् जसले हस्तक्षेप गर्न सक्छन्। तपाईं दुई तिनीहरूकहाँ जानुहोस् र यी केटाहरूलाई विचलित गर्नुहोस्। म तिनीहरूलाई हेरचाह गर्नेछु। तिनीहरूलाई सँगै राख्न प्रयास गर्नुहोस्। Mitzy, तपाईंसँग रिभल्भर छ? उनी मसँग रिसाएकी थिइन्, "के म नग्न देखिन्छु?"
  
  
  "यहाँ फ्लेमिङसँग बस्नुहोस्। यदि कोही आयो भने, अर्को विकल्प छैन भने गोली हान्नुहोस्, तर पहिले यो ट्रिक हो कि भनेर हेर्न प्रयास गर्नुहोस्।"
  
  
  लाम्बी र काको बेपत्ता भए। म पहाडमा उभिएका घरहरू वरिपरि घुमें। घरको छेउमा जाँदा मैले परिस्थितिको अध्ययन गरें। अब मैले चेकपोइन्ट बत्तीहरू स्पष्ट रूपमा देखे। मेरा पाइलाहरू फर्न र अन्य बोटबिरुवाहरूले ओझेलमा परेका थिए। म जीपमा गएँ र गस्ती नदेखेसम्म ध्यानपूर्वक वरिपरि हेरे। मैले तिनीहरूलाई बुझिन, तर Lambie र Caco जे भने, यो धेरै रमाइलो भएको हुनुपर्छ। मेरा दुई केटाको वरिपरि समूहमा उभिएका चार सिपाहीहरू हाँसेर दोब्बर भए। उनीहरूले मतिर फर्के। मैले चाँडै काम गरें, तिनीहरू फर्किने डरले। "म लुगर तयार गरी तिनीहरूको पछाडि उभिरहेको थिएँ," मैले कडा स्वरमा भनें। "तिमीहरू सबै बन्दुकको पोइन्टमा छौ। एउटै आन्दोलन होइन! '
  
  
  हाँसो एक्कासी रोकियो । तिनीहरू जमेको उभिए। लाम्बीले केही पाइला पछाडि फर्केर लक्ष्य राखे। उसको ज्याकेटमा इपोलेटको सुनको चोटी अँध्यारोमा चम्किरहेको थियो। काको जीपमा दौडिए, पछाडिको डिब्बामा चढे र डोरी लिएर फर्किन् । बाँकी छिट्टै सकियो। जब काकोले चारवटा मध्ये अन्तिममा बाँधेर बाँधे, मैले जीपमा ग्यास आपूर्ति जाँच गरें। मेरो राहतको लागि, ट्याङ्की भरिएको थियो। "उनीहरूलाई झाडीहरूमा राख्नुहोस् र ती बत्तीहरू बाटोबाट हटाउनुहोस्," मैले भने। "म फ्लेमिङलाई लिन जाँदैछु।"
  
  
  मैले क्याडिलैक छोडेको ठाउँमा जीप चलाएँ। भर्खरै मैले जिपको हेडलाइटले काम नगरेको थाहा पाएँ। एक श्राप!
  
  
  मित्जीले मलाई फ्लेमिङलाई सानो कारमा सार्न मद्दत गर्यो। उनी मेरो छेउमा बसिन् जब म पाङ्ग्रा पछाडि गएँ र तल झरें। “लुम्बी र काको आफैं होटेल पुग्नुपर्छ । त्यहाँबाट उनीहरू सकुशल घर फर्कन सक्छन्।"
  
  
  जीप राम्रो भएको हुनुपर्छ, तर यो एक आदर्श समाधान थिएन। हेडलाइट बिना र गाइड बिना, मैले पहाडमा ड्राइभ गर्ने बारे सोच्नुपर्दैन। सबै किसिमका घुमाउरो सडकहरूमा यसरी गाडी चलाउने सोचले मलाई हँसिलो बनायो। मैले कोस्ट रोडमा हिंड्नु पर्छ।
  
  
  लाम्बी र काकोलाई पछि पर्न मन लागेन, तर तिनीहरूले यो मात्र समाधान हो भनेर देखे।
  
  
  उनीहरु गएपछि मैले फेरि जिप स्टार्ट गरें । अब मैले अन्ततः फ्लेमिङलाई त्यो प्रश्न सोध्न सक्षम भएँ जसले मलाई केही समयदेखि सताएको थियो। मैले मेरो काँधमा चिच्याएँ, "तिमीलाई थाहा छ तारा सावियरलाई के भयो? के तिनीहरूले उनलाई जान दिए?
  
  
  'छैन। मलाई पक्रने सिपाहीहरूले उनको लागि एक मिलियन डलर फिरौती माग्ने बताए। जे भए पनि मलाई कता लैजान्छौ ?
  
  
  "नूहलाई।"
  
  
  उसको स्वरमा पीडा र डर गुन्जियो । "हो, यो पहिलो कुरा हो। त्यसपछि म सहर जानुपर्छ। मानिसहरूले मेरो कुरा सुन्नेछन्।"
  
  
  मैले उसलाई मलाई धोका दिन दिएँ। उहाँसँग बहस नगर्न म आफैंमा पर्याप्त समस्याहरू थिए। मलाई तारा सावियरको चिन्ता थियो। मैले उसलाई केहि हुन दिन सकिन । मैले ग्यासमा पाइला टेकें। जति चाँडो मैले फ्लेमिङ र मिट्जीलाई डेलिभर गर्छु, त्यति नै चाँडो म शहर फर्कन सक्छु। मैले कुना घुमाए र अगाडिको बाटोमा बत्तीहरू देखे। अर्को बाधा ।
  
  
  "तल डुब्नुहोस्," मैले मित्जीलाई चिच्याएँ। "अनि तयार हुनुहोस्।"
  
  
  मैले सुस्त गरें। म चाहन्थें कि उनीहरूले म रोक्न जाँदैछु, अन्तिम मिनेटमा अवरोध तोड्न मात्र। मैले केवल दस मिटर टाढा देखेँ: ट्रंकमा सानो छिटो होविट्जर भएको ठूलो ट्रक। उनले पूरै बाटो अवरुद्ध गरे । बाटो थिएन।
  
  
  हामी मध्ये एक छेउमा, दलदलको तेल पानीले लालटेनबाट उज्यालो प्रतिबिम्बित गर्यो। त्यसैले म त्यहाँ धेरै टाढा जान्न। अर्को छेउमा ताडका रूखहरू थिए। तिनीहरू पानीमा बढ्दैनन्, त्यसैले त्यहाँ बलियो जमीन हुन्थ्यो, तर रूखहरू मलाई मनपर्ने भन्दा नजिक थिए। म जिप चलाउन सक्छु कि भनेर सोचें। तर यो सबैभन्दा खराब विकल्प थियो। मैले पाङ्ग्रा घुमाएँ र बोर्डमा थ्रोटल लगाएर सडक बन्द गरें। मैले उनीहरूलाई कराएको सुनें, "रोक्नुहोस्," त्यसपछि एक शट। गोली हत्केलाको पातबाट अग्लो सिट्टी बज्यो।
  
  
  एक चेतावनी शट।
  
  
  राम्रो मान्छे! Mitzeee आफ्नो कुर्सीमा फर्किए र फायर फर्काइ, तर सावधानीपूर्वक होइन, हावामा होइन। मैले पछाडि फर्केर हेरिनँ। मलाई जीवनमा पहिलो पटक जंगली घोडा चढेको जस्तो लाग्यो। म एउटा रूखमा ठोक्किए, दुईवटा पाङ्ग्रामा अर्को बाटो उफ्रें र लगभग पल्टिए। उनीहरूले हामीमाथि गोली हाने तर हानेनन् । मैले बाटोमा फर्कने प्रयास गरें, तर जब मैले गरें, मैले त्यहाँ अर्को आश्चर्य पाएँ।
  
  
  बाटोमा एउटा जीप थियो, र चार सिपाहीहरू त्यसतर्फ दौडे। फ्लेमिङले मेरो पछाडि पीडाको चिच्याउनुभयो। यो उनको लागि रमाइलो थिएन। मैले सानो कारबाट जति गतिमा निस्कन सक्थेँ जति गतिमा निचोरेर पछ्याइरहेको जीपमा मित्जीले फ्लेमिङको टाउकोमा गोली हाने। यो पर्याप्त छिटो थिएन। हाम्रो एउटा टायर खाली थियो ।
  
  
  "निक, तिनीहरूले हामीलाई समातिरहेका छन्।" - Mitzi करायो।
  
  
  उसले मलाई भन्न आवश्यक थिएन। तिनीहरूको गोली जीपको धातुमा ठोक्किएको थियो जब मैले गोलीहरू सुनेँ। मैले उसलाई लुगर दिएँ।
  
  
  "समूहमा प्रवेश गर्ने प्रयास गर्नुहोस्। लक्ष्य र शूटिंग जारी राख्नुहोस्।" उनले दुबै हातहरू प्रयोग गरे, तर जब तपाईं छेउबाट अर्को छेउमा हल्लाइरहनुभएको छ भने चलिरहेको लक्ष्यमा लक्ष्य गर्न धेरै गाह्रो छ। यो ती समयहरू मध्ये एक थियो जहाँ मैले सोचेको थिएँ कि मेरो नाम सूचीमा थपिनेछ जुन हकले आफ्नो सेफमा राखेको छ, प्रत्येक नामले प्रश्नमा रहेको व्यक्ति मरेको संकेत गर्दछ।
  
  
  मिती चिच्याई । मलाई लाग्यो कि उसलाई हिर्काइयो, तर ऊ सीधा बसिरहेकी थिई। मैले रियरभ्यू मिररमा दुर्घटना देखेँ। हाम्रो पछाडिको जीप नियन्त्रण बाहिर निस्कियो र पूर्ण गतिमा दलदलमा खस्यो, जहाँ यो बिस्तारै र भव्य रूपमा तल डुब्यो। मैले बाहिर निस्कनु अघि एक क्षणको लागि हेडलाइटहरू फ्ल्यास देखें।
  
  
  मित्जीले मेरो खुट्टाको बिचमा लुगर हान्यो र घुम्यो। हामी एउटै टायरमा चलिरहेका थियौं। यो रातमा मात्र कोलाहल थिएन। खोक्रो काठका ड्रममा बाँसको डण्डी ठोकेको आवाज जंगलमा सुनिन्थ्यो। यो एक अशुभ आवाज थियो। काको र लाम्बीले जनजातिलाई ताररहित सन्देश पठाउन सक्छन् कि भनेर सोचें। सायद यो वर्षावनमा नदेखिएका व्यक्तिहरूले पठाएको हाम्रो भाग्ने सन्देश थियो।
  
  
  लय तेज भयो। यो एक विपत्ति जस्तै देखिन्थ्यो। मेरो पछाडि मैले डा. एच. फ्लेमिङको मन्द आवाज सुनें। "हामीलाई पछ्याइँदैछ, र तिनीहरू चाँडै हामीसँग समातिरहेका छन्।"
  
  
  मैले जिपलाई अन्तिम गतिमा धकेलेँ।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  
  
  
  -
  
  
  सडकमा सिधै हाम्रो अगाडि, टर्चलाइट लिएर कसैले हामीलाई देशको सडकमा घुम्न संकेत गर्यो। मैले कुनै प्रश्न सोधिन र फर्किए। मैले कारलाई बालुवा पार गरेर पानीको छेउमा अर्को टर्चमा ल्याएँ, इग्निशन अन गरें र बाहिर निस्कें।
  
  
  नूह त्यहाँ हुनुहुन्थ्यो, अब उसको सेतो लुगा र लङ्गो लगाएको थिएन। बाटोमा हामी भर्खरै ड्राइभ गरिरहेका थियौं, मैले नजिकैको गाडीको आवाज सुने। हामीसँग पर्याप्त समय थिएन। हामी समुन्द्रको छेउमा उभियौं । र मेरो लुगर खाली थियो।
  
  
  मिती पनि बाहिर आयो । नोआले बलियो हातले फ्लेमिङलाई कारबाट बाहिर निकाले।
  
  
  "मसँग आउनुहोस्, कार्टर। Mitzi को हात लिनुहोस् र जान नदिनुहोस्। मेरो पछाडि बस्नुहोस्।"
  
  
  मैले लुगरलाई बेल्टमा टेकें, केटीको हात समातें र नोआलाई पछ्याएँ। अरु के नै गर्न सक्थें । हामी जसरी भए पनि चाँडै मर्नेछौं। र हुनसक्छ हामी यतिसम्म पौडी खेल्न सक्छौं कि हाम्रा पछि लाग्नेहरूले हामीलाई भेट्टाउन सक्दैनन्, यदि हामीले अँध्यारो छालहरूमा हाम्रो टाउको एकदम तल राख्यौं भने।
  
  
  नूह शान्त र विश्वस्त भई समुद्रमा पसे। उनले फ्लेमिङलाई सजिलै बोकेका थिए। उसको खुट्टाको वरिपरि समुद्र उठ्यो, उसको तिघ्राको बीचमा, त्यसपछि अचानक ऊ फेरि पाइला-पाइलामा उठ्न थाल्यो।
  
  
  अर्को चरणमा, मैले मेरो खुट्टाको औंलालाई केहि कडा मा हिर्काए। म झन्डै फसें, त्यसपछि मेरो खुट्टा उठाएँ। मैले मेरो खुट्टाले ढुङ्गा खन्याएँ र अलि अग्लो बलियो जमीन महसुस गरें। मैले मेरो वजन त्यसमा राखें। मैले मेरो घुँडा फैलाएँ र आफूलाई पहिलो भन्दा एक कदम माथि महसुस गरें। हामी चार पाइला माथि चढ्यौं र लगभग छ इन्च पानीमुनि कुनै नराम्रो चट्टानको सतहमा सीधा हिंड्यौं।
  
  
  म चुपचाप हाँसे । म यो जादूमा राम्रोसँग निपुण थिएँ। मैले पहिलो पटक नूहलाई यो ढुङ्गाको बाटोमा हिंडिरहेको देखें। मैले महसुस गरें कि यो पुरानो ढु stone्गाको संरचना हो, सायद बाढी अवरोध जुन धेरै अघि भूकम्पको कारण समुद्र सतह मुनि डुबेको थियो। मैले सोचेकी थिइनँ कि नूहले यसलाई पानी माथि देखेका थिए। उसले सम्भवतः यो जहाज यात्रा गर्दा दुर्घटनावश पत्ता लगाएको थियो, र यद्यपि उनी शोम्यान थिएनन्, उनले यसलाई आफ्ना अन्धविश्वासी अनुयायीहरूलाई डराउन प्रयोग गरे।
  
  
  मेरो पछाडि, मैले मित्जीको हाँसो सुनें। "यो एक सम्मान हो, निक। अब तपाईलाई केहि थाहा छ जुन लगभग सबैको लागि रहस्य हो। चिप्लो क्षेत्रहरूबाट सावधान रहनुहोस् र बीचमा रहनुहोस्। पर्खालको चौडाइ आधा मिटर मात्रै छ ।”
  
  
  मैले उसको हात समातें। पर्याप्त बलियो। "तिमीले मलाई सान्ता क्लॉस, फोहोरी वेश्याको बारेमा कथाहरू थाहा पाउनुहुन्थ्यो। तिमीलाई कसरी थाहा भयो?'
  
  
  "नुहाउने क्रममा। मैले त्यसमा मेरो टाउको प्रहार गरे र होश गुमाए। नूहले मलाई बचाए। मैले आफैंलाई सम्हाल्छु भनेर धम्की नदिएसम्म उसले मलाई के गरिरहेको छु भनेर बताएन। उनले यसलाई गोप्य राख्ने कसम खाए।"
  
  
  हामी लगभग अर्को छेउमा थियौं जब एक जोडी स्पटलाइटहरू पानीमा चम्किरहेका थिए। अचम्म र क्रोधका रोदनहरू थिए। तिनीहरूले एउटा जीप भेट्टाए, तर त्यहाँ कोही पनि थिएनन्। हामी पहिले नै प्रकाशको दायरा बाहिर थियौं, त्यसैले तिनीहरूले हामीलाई देख्न सकेनन्। हामी एउटा ठाडो चट्टानमा पुग्यौं, जहाँ एउटा साँघुरो सिँढी कुँदिएको थियो। यो लामो र कठिन आरोहण थियो, तर फ्लेमिङलाई बोकेर नूहले थकानको कुनै लक्षण देखाएन किनभने ऊ माथिल्लो पाइलामा पुग्यो र मञ्चमा पाँच फिट तल हाम फाले जुन तलका घरहरूको लागि पर्खाल र छानाको रूपमा दोब्बर भयो। मैले सोचे कि उनले AX कार्यक्रममा फिटनेस प्रशिक्षकको रूपमा राम्रो गर्नेछन्। उनले फ्लेमिङलाई आफ्नो फैलाएको हातमा दिए, र राष्ट्रपतिलाई तुरुन्तै कोठामा लगियो।
  
  
  जब हामी आइपुग्यौं, मैले देखे कि उनको उपचारको लागि कोठा पहिले नै सेट गरिएको थियो। ढुङ्गाको पर्खालबाट दन्केको मशाल झुन्ड्याइयो। भुइँको बीचमा सुगन्धित पातले ढाकिएको खाट थियो। हामीले जनजातिहरूको एक प्रकारको सम्मान गार्ड पास गर्‍यौं, जसमध्ये प्रत्येकले फ्लेमिङलाई हल्का रूपमा छोए, मानौं कि उहाँलाई उनीहरूको शक्ति प्रदान गर्न चाहन्छु।
  
  
  जब फ्लेमिङलाई खाटमा पल्टाइयो, मैले भनें, "उहाँको खुट्टा भाँचिएको छ र उसको नाडीमा खिया लागेको छ। उसलाई रगतमा विषाक्तता भएको हुनुपर्छ, र मसँग एन्टिबायोटिकको लागि फार्मेसी जाने समय थिएन। उसलाई तुरुन्तै चाहिन्छ। यो यहाँ प्राप्त गर्न एक तरिका छ? '
  
  
  अग्लो कालो मान्छेले मलाई निरुत्साहित नजरले हेर्यो। फ्लेमिङको आवाज कमजोर देखिन्थ्यो, तर उनी मुस्कुराए। "तपाईंको चिन्ताको लागि धन्यवाद, श्री कार्टर, तर म राम्रो हातमा छु। म नूहको चिकित्सा ज्ञान पार्क एभिन्यूको सबैभन्दा महँगो विशेषज्ञको भन्दा उच्च मूल्याङ्कन गर्छु।
  
  
  कुलपतिले चुपचाप भन्नुभयो: "हामीलाई तपाइँको चोटको प्रकृति बारे सूचित गरिएको छ, र हामी तुरुन्तै उपचार सुरु गर्न सक्छौं।"
  
  
  ती दुई महिलाले फ्लेमिङलाई लुकाइदिए। नूहले आफ्नो छेउमा घुँडा टेकेर खाटको छेउमा रहेको कचौरामा भएको तरल पदार्थमा स्पन्ज डुबाइदिए। यी शब्दहरूले, उनले फ्लेमिङको नाडीको घाउ सफा गरे। त्यसपछि उसले यसमा बाक्लो हरियो जेली फैलाए।
  
  
  "यो कोका पात र हरियो साबुनको न्यानो संयोजन हो," नोआले भने। “हामीले उसलाई पट्टी लगायौं। यो सामग्रीले घाउको फोहोर बाहिर निकाल्छ, र त्यसपछि हात चाँडै निको हुन्छ।"
  
  
  खुट्टाको उपचार गर्न अलि गाह्रो थियो। नोआले आफ्नो खुट्टा सीधा गरे। त्यसपछि उसले गाढा रातो बाक्लो पदार्थको कचौरामा आफ्नो औंला डुबायो। यी शब्दहरूको साथ उसले घाउको वरिपरि एउटा घेरा कोर्यो, र सर्कल भित्र उसले "X" कोर्यो।
  
  
  ऊ मलाई हेरेर मुस्कुराई । "ककको रगत," उनले वर्णन गरे। "शैतानलाई हड्डीबाट बाहिर निकाल्न।" अब खुट्टामा मसलादार पातका धेरै तहहरू बाँधिएका थिए, जसको शीर्षमा न्यानो पीठोको पेस्ट थियो। पूरै खुट्टामा बाक्लो पट्टी।
  
  
  शताब्दीयौंदेखि प्रभावकारी र मनोवैज्ञानिक प्रभाव साबित भएको आदिम औषधिको यो अभिव्यक्ति कति थियो भनेर म सोचिरहेको थिएँ।
  
  
  मलाई थाहा छैन। तर फ्लेमिङले यसमा विश्वास गरे र सायद यो विश्वासले उनलाई निको पार्न सक्छ। धेरै प्रमुख राजनीतिज्ञहरू जस्तै, उनी गोप्य रूपमा गहिरो धार्मिक व्यक्ति हुन सक्छन्।
  
  
  र यदि उसले यसलाई सार्वजनिक रूपमा स्वीकार गरेन भने, हुनसक्छ उसले वूडूको निषेधित रहस्यवादलाई गहिरो रूपमा स्वीकार गर्यो। तर मसँग पर्खने र उनको लागि यो कस्तो हुन्छ भनेर हेर्नको लागि समय थिएन।
  
  
  मैले नूहलाई एकै ठाउँमा तानेर सोधें, "के ड्रमहरूले तपाईंलाई फ्लेमिङ शहरमा फर्केर मानिसहरूको अगाडि प्रदर्शन गर्न चाहन्छन् भनेर पनि भनेका थिए?"
  
  
  'हो।' - बूढो मानिस रुई मुस्कुरायो। फ्लेमिङ एक आदर्शवादी र आफ्नो विश्वास मा धेरै जिद्दी छ। तर जब ऊ आघातबाट निको हुन्छ, म उसलाई सत्य बताउँछु। सायद तपाईं फिर्ता जान चाहनुहुन्छ र मिस Sawyer मुक्त गर्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  मैले उसलाई होटल म्याग्नेटकी छोरीको बारेमा एक शब्द पनि भनिन। डाँडाको टुप्पोमा बसोबास गर्ने मानिसलाई धेरै कुरा थाहा थियो। सायद यो ड्रम थियो जसले उनलाई सूचित राख्यो, निस्सन्देह, निस्सन्देह, जंगलका यी दुर्लभ संकेतहरू सही रूपमा व्याख्या गर्ने क्षमताको साथ।
  
  
  "यदि मैले उसलाई एक टुक्रामा फिर्ता गरेन भने, मलाई लाग्दैन कि म आफ्नै बलमा बाँच्नेछु।"
  
  
  Mitzi सुन्दै थियो। "यदि तपाईंले यो प्रयास गर्नुभयो भने तपाईं पागल हुनुहुन्छ। तर यदि तिमीले गर्छौ भने म तिमीसँग जान्छु।"
  
  
  "गलत अनुमान," मैले भने। "म तिमीलाई प्रयोग गर्न सक्दिन। नूह, उनी यहाँ बस्नुहुन्छ भनेर सुनिश्चित गर्नुहोस्।
  
  
  मेरो आश्चर्यमा, उसले टाउको हल्लायो। "म तिमीलाई गाइड दिन्छु ..."
  
  
  "होइन," मैले उसलाई रोकें। "हामी आएकै बाटोमा फर्कन्छु।"
  
  
  उसले भौं उठायो। थाहा थियो कि अन्तमा उसले मलाई मेरो मन परिवर्तन गराउन सक्षम हुनेछैन। उसले काँध तान्छ, मित्जीको हात समात्यो र फ्लेमिङतिर फर्कियो।
  
  
  म चट्टानमा कुँदिएको सिँढीको नजिक पुगें। मेरो पछाडि मैले आदिवासीहरूको रोमाञ्चक गायन सुनें, सम्भवतः फ्लेमिङलाई निको हुन मद्दत गर्ने उद्देश्यले। म भित्ता पार गरेर अर्को छेउमा पानीमा पसेँ। मैले अस्पष्ट रूपमा जीप हेरे। उनी छाडेको देखिन्थे । सिपाहीहरूको कुनै पत्ता लागेन।
  
  
  आधा बाटोमा, मेरो खुट्टाले चट्टानको बीचमा बढेको समुद्री शैवालको चिप्लो टुक्रामा ठोक्यो र म चिप्लिएँ। म माटो थुक्दै उभिएँ। सीधा भयो र अझ सावधानीपूर्वक हिंड्यो।
  
  
  जब म समुद्र तटमा पुगें म भिजेको थिएँ।
  
  
  मैले मेरा लुगाहरू फुकालें र सकेसम्म तिनीहरूलाई बाहिर निकाल्ने प्रयास गरें। मैले सकेसम्म लुगर सुकाएर जिपको अगाडिको सिटमा पेस्तोल हानेँ। मैले मेरा लुगाहरू हुडमा फ्याँकें ताकि तिनीहरू इन्जिनबाट तातोमा सुकाउन सकून्।
  
  
  मैले जुत्ता फुकालेको छैन । तिनीहरू भिजेका छन्, तर मलाई सवारीको लागि तिनीहरू चाहिन्छ।
  
  
  म त्यो फ्ल्याट टायरको साथ राम्रो सवारीको अपेक्षा गरिरहेको थिएँ र म निराश भएन। अर्को जीप दलदलमा पसेको ठाउँमा पुग्दा म लुगर चार्ज गर्न रोकें। मैले घटनास्थलमा सडकको छेउमा तीन–चार जना मानिसको गतिविधि देखेँ । सायद गाडीमा भएका मानिसहरु डुबेका थिएनन्, तर उनीहरुले के गरे मैले देखेको छैन ।
  
  
  ती मध्ये एकजना अचानक सडकको बीचमा आए र मलाई नजिक आउन इशारा गरे। मैले उसलाई झन्डै ढकढक्याएँ, तर मैले समयमै लंगोट देखेँ। मसँग मेरो लुगर अझै तयार थियो र नजिक गए। मैले हाँसो सुनें, विजयको आवाज जस्तो भयो, र अचानक जीपको नाक दलदलबाट बाहिर निस्कियो। उनीहरूले उसलाई बाहिर निकाले। खाली थियो। लाशहरू छैनन्।
  
  
  नोआका जंगल सहायकहरूले स्पेयर टायर निकाले र मतिर फर्काए। म बाहिर निस्किएँ र ती मध्ये दुई जनाले मेरो जीपको अगाडि उचालेको, टायर फेरेर कारलाई ठुलो मुस्कानका साथ तल राखेको देखे जसको अर्थ अब सबै ठीक छ। त्यसपछि तिनीहरू चाँडै खजूरको रूखहरू बीचमा हराए। यति छिटो, मैले भर्खरै झिम्काएको भए मैले यो देख्ने थिइनँ।
  
  
  एउटा ठुलो ट्रकले बाटो अवरुद्ध गरेको ठाउँमा मैले अगाडि के भेट्टाउने सोच्दै म द्रुत गतिमा गाडी चलाएँ। नूहका मानिसहरू पनि त्यहाँ व्यस्त थिए, तर कार धेरै भारी थियो र तिनीहरूले यसलाई सार्न सकेनन्। म बाहिर निस्केँ, ट्रकको पाङ्ग्रा पछाडि गएँ र उनीहरूलाई बाटोबाट बाहिर निस्कन इशारा गरें। मैले गाडी रिभर्समा हाले र बाहिर हाम फालें । ट्रक दलदलमा सरेको हेर्नको लागि यो एक सुन्दर दृश्य थियो। केवल तोपको ब्यारेल अझै पानी भन्दा अलि माथि थियो।
  
  
  टाढाको होटलमा मेरो अगाडिको यात्रामा मैले कसैलाई भेटिन। भान्साकोठामा एक जोडी खेलिरहेका थिए । खेल मेरो लागि नयाँ थियो। प्रत्येक मानिससँग पालिश गरिएको चिप थियो जुन मानिसको औंला जस्तै अनौठो देखिन्थ्यो। उनीहरूले पालैपालो टेबलको वरिपरि घुमाए। टेबलको बीचमा विभाजनको नजिक आउने जो कोहीले जित्यो, यसले उत्पन्न गरेको उत्साहको आधारमा। कोको रोल गर्ने अन्तिम थियो। उसको औंला दरारमा परेपछि ऊ ठूलो स्वरले चिच्यायो। हार्नेहरूले उनलाई दोब्बर भुक्तान गरे। जब उनी र लाम्बीले मलाई देखे, उनीहरूले खेल्न छोडे। जब मैले उनीहरूलाई सायर होटलमा लैजान चाहन्छु भने, उनीहरू धेरै उत्साहित देखिएनन्।
  
  
  Lambie अर्थपूर्ण रूपमा खोक्यो। "किल्लामा लेफ्टिनेन्टलाई धोका दिन यो धेरै जोखिमपूर्ण थियो," उनले भने। “तर कर्नललाई धोका दिन? - मलाई थाहा छैन।'
  
  
  मलाई एक जोडी सहयोगी चाहियो। यो महत्त्वपूर्ण थियो कि तिनीहरूले अपरेशनको सफलतामा विश्वास गरे। चिन्तित र शंकास्पद मानिसहरू मेरो लागि कुनै काम थिएन। "नोआलाई थाहा छ हामी कहाँ जाँदैछौं," मैले घोषणा गरें। "र उसले हामीलाई मद्दत गर्नेछ।"
  
  
  यी जादू शब्द थिए। यदि नूहले सोचेका थिए कि यो काम गर्न सक्छ, यो हुनेछ। हामी राम्रो मुडमा जीपमा चढ्यौं।
  
  
  सहरका गल्लीहरु अझै खाली थिए । कुलमा हामीले छ जना भन्दा बढी देख्यौं। जीपको आवाज सुनेर मुसाजस्तै डराउँछन् । त्यहाँ कुनै यातायात थिएन, सबै सार्वजनिक भवनहरू बन्द थिए, झ्यालहरू अँध्यारो थिए, Sawyer होटलको पहिलो तल्ला बाहेक।
  
  
  हामी मुख्य प्रवेशद्वारतिर लाग्दा काकोले आफ्नो राइफल मेरो पछाडि देखायो। ढोकाको छायामा एक जना संत्रीले हामीलाई हेरिरहेका थिए।
  
  
  काको बाहिर हाम फाले र मलाई उसको पछि लाग्न इशारा गरे। म काको र "लेफ्टिनेन्ट" लम्बीसँगै ढोकामा गएँ। सुरक्षा गार्डले हामीलाई रोक्यो । 'माफ गर्नुहोस्। कर्णेलले आज राति कोही नआउने बताए ।
  
  
  लाम्बी तानियो र सिपाहीलाई हेर्यो। "हामी भित्र जान्छौं। यदि तपाइँ हामीलाई रोक्न चाहनुहुन्छ भने, तपाइँलाई चोट लाग्न सक्छ। यो बन्दी निक कार्टर हो, जसको लागि जेरोमले एक हजार डलर प्रस्ताव गरेको थियो। चल्नु।
  
  
  "बारेमा।" गार्डले आफ्नो राइफल मतिर देखायो र उसको ओठ चाट्यो। "त्यसो अवस्थामा, म उसलाई त्यहाँ ल्याउँछु।"
  
  
  लाम्बी चिच्यायो। - "अहँ, तपाईंले उसलाई नेतृत्व गर्नुहुन्न। म आफै डेलिभर गर्छु। तपाईलाई लाग्छ कि तपाई मबाट यो पुरस्कार लिन सक्नुहुन्छ। टाढा जानुहोस्, हरामी! '
  
  
  सेन्ट्री दोषी देखिन्थ्यो र पर्याप्त छिटो अघि बढ्न सकेन। काको मेरो छेउबाट गएर आफ्नो राइफलको बटले कानमा हिर्काए। त्यसो गर्दा, उसले गलतीले ट्रिगर छोयो। गोली मेरो खुट्टाको बीचमा सीटी बज्यो, मलाई मनपर्ने भन्दा माथि। यो धेरै वास्तविक हुन थालेको थियो। लाम्बीले फेरि दाँत देखायो। "कर्नल। उ कहाँ छ?'
  
  
  अब बरु प्रभावित गार्डले लगभग अस्पष्ट रूपमा गुनगुनायो: "क्यासिनोमा, लेफ्टिनेन्ट। के मैले तपाईलाई वरिपरि देखाउनुपर्छ?
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामी यसलाई आफैं फेला पार्न सक्छौं।" लाम्बीको आवाजमा चेतावनी थियो। - "आफ्नो पदमा रहनुहोस्।"
  
  
  काकोले मलाई लबीमा धकेल्यो। थोमस सावियर क्षति देखेर छक्क परेका थिए। ठूला बेन्चहरू राखिएका थिए। अखबार र पत्रिकाहरूको र्याकहरू पल्टाइयो, र कुनै पनि प्रदर्शन केसहरू अछुतो रहेनन्। पसलहरु खाली थिए । कस्तो भद्रगोल!
  
  
  कर्नल क्यारिब जेरोम एक महान षड्यन्त्रकारी हुन सक्छ, तर ऊ एक खराब कमाण्डर थियो। यदि उसले आफ्ना मानिसहरूलाई लुट्ने अनुमति दिएको थिएन भने, यदि उसको योजना सफल भएको भए, पक्कै पनि उसले अझ धेरै कमाउने थियो।
  
  
  क्यासिनो लबी भन्दा पनि खराब थियो। हजारौंको गेमिङ टेबल मर्मतभन्दा बाहिर नष्ट भयो। लामो पट्टी माथिको नग्न चित्रहरू स्क्र्याच गरियो र आंकडाहरू काटियो। काको र लाम्बीले सिट्टी बजाए । "राम्रो पार्टी छुटेको छ।"
  
  
  बारको वरिपरि भुइँमा काँचका भाँडा फुटेको थियो। त्यहाँ कुनै बोतल थिएन। काको र लाम्बीले रित्तो कोठा यताउता हेरे । “सबै कहाँ गए ? कर्णेल कहाँ छ?
  
  
  "उनी चकित भएर सुत्छन्। आरामदायी ओछ्यानसहित तीन सय कोठा छन् । जेरोमको लागि, मलाई लाग्छ कि उहाँ चिप क्यापोलाको कार्यालयमा क्यासिनो पैसा गणना गर्दै हुनुहुन्छ। उहाँकहाँ जाऔं।
  
  
  हामी नगद दर्ताको छेउमा हिंड्यौं। तिनीहरू अछुतो रहे। सिसाको विभाजनको पछाडि सिक्काको थैली मात्र थिएन, खुला दराजमा कुनै बिलहरू थिएनन्। सिपाहीहरूलाई यहाँबाट टाढा राखिएको थियो। मैले बटन थिचेँ जसले स्लाइडिङ धातुको ढोका सक्रिय गर्यो।
  
  
  म केटाहरूको बीचमा हिँडें। कन्ट्रोल डेस्कमा अमित्र कालो गार्ड अचम्ममा परेको थियो। ऊ आफ्नो रिभल्भरको लागि पुग्यो, तर त्यसपछि उसले मेरो पछाडि ल्याम्बीको पेस्तोलको ब्यारेल देख्यो, मलाई चिन्यो र हाँस्यो।
  
  
  "होइन, तर, श्री कार्टर। उसलाई कहाँ भेट्टाउनुभयो, लेफ्टिनेन्ट?
  
  
  यो सम्भव छ कि उसले पक्षहरू बदल्यो, तर यो मेरो लागि धेरै सम्भव छ कि ऊ जेरोमको जासूस थियो।
  
  
  'चेक पोइन्टमा हिरासतमा राखियो। कर्नललाई भन्नुहोस् हामी यहाँ छौं।
  
  
  यद्यपि, कालो मानिसले अझै हामीलाई भित्र जान दिएन। "मित्जी यहाँ कार्टरसँग गए। उनी कहाँ छिन्?'
  
  
  लाम्बीले बेवास्ता गर्दै आफ्नो काँध हल्लाउँदै। "उनी उहाँसँग थिइनन्। सायद उनी गएकी थिइन्।"
  
  
  "ठीक छ, ऊ महत्त्वपूर्ण छैन।" उसले इन्टरकम थिच्यो । "कर्नल, तपाईका पाहुना छन्।"
  
  
  उत्साहित सुनियो। - "मैले तिमीलाई भनेको थिएँ कि म ...।"
  
  
  "दुई सिपाही श्री कार्टरलाई उद्धार गर्न आएका छन्।"
  
  
  अब स्वर एकाएक खुसी भयो। - "यो एकदम सही छ। तिनीहरूलाई भित्र जान दिनुहोस्।
  
  
  झ्यालबाट ढोका खुल्यो । क्यारिब जेरोम क्यापोलाको डेस्कमा बसे। उसको अगाडि नोट र सिक्काको थुप्रो थियो। क्यासिनो र होटल र लबी पसलहरूबाट हालको आम्दानी: सिन्डिकेट र Sawyer बाट ठूलो पैसा।
  
  
  म मिलनसार मुस्कुराए । "के तपाईंले धनी हुने बाटो फेला पार्नुभयो, जेरोम?"
  
  
  ऊ फर्केर मुस्कुराई । उसको मुस्कान मेरो भन्दा अलि चिसो थियो । "तपाईले स्वीकार्नु पर्छ कि यो राम्रो तरिका हो।" उसले लाम्बीलाई हेर्यो । "लेफ्टिनेन्ट, त्यो केटी कहाँ छ जो यो मान्छे संग थियो?"
  
  
  म निस्किएँ । 'मरेको।' डुबेको।
  
  
  कालो आँखा साँघुरो भयो । "उनी डल्फिन जस्तै पौडी खेल्छिन्, मिस्टर कार्टर। मलाई मूर्ख बनाउने प्रयास नगर्नुहोस्। मियामीमा उनको धेरै मूल्य छ।"
  
  
  मैले मेरो काँधमा ढोकामा हेरे, जुन अझै खुला थियो। कालो मानिसले हाम्रो कुराकानीलाई पछ्यायो। मेरा मानिसहरूको पछाडि उहाँसँग, मैले मेरो लुगर प्रयोग गर्न सकिन। यसको अर्थ काको र लम्बीको मृत्यु हुनेछ। म ढोका बन्द गर्न चाहन्थे र कर्नललाई आफ्ना गार्डहरूको ध्यानको बारेमा सूचित गर्ने सबैभन्दा छिटो बाटो रोजें।
  
  
  मैले बेवास्ता गर्दै जेरोमलाई भनें, "तिमीले मित्जीको लागि राम्रो फिरौती पाउन सक्छौं, तर म शर्त गर्छु कि लेफ्टिनेन्टले उसको हजार डलर कहिल्यै देख्ने छैन।" त्यो काफी थियो। ढोका ढकढक गरेर बन्द भयो । जेरोम टेबुलमा रहेको पैसाको थैलीतिर झुक्यो। जब उसले फेरि माथि हेर्यो, ऊ सीधा मेरो लुगरको ब्यारेल तल हेर्दै थियो।
  
  
  "तिमीलाई के चाहिन्छ लिनुहोस्," मैले लाम्बी र काकोलाई भनें जब तिनीहरूको पिस्तौल मबाट टाढा गए, जेरोम छक्क परे। उनको अनुहार तनाब भयो । "राजद्रोह, श्री कार्टर? सिपाहीहरूलाई घुस दिनुहोस्! उनीहरुलाई पनि म जस्तै कोर्ट मार्शल गरिनेछ । ..'
  
  
  ऊ छिटो थियो। मलाई यो शंका लाग्यो। तर अझै पनि पर्याप्त छिटो छैन। ऊ टेबलमा थियो र उसको हात छिट्टै आफ्नो होल्स्टरमा सर्यो। म अलि छिटो थिएँ, मेरो दाहिने हातबाट बायाँतिर लुगर स्थानान्तरण गरें, स्टिलेटो मेरो हातमा फ्याँकेर फ्याँकें। स्टिलेटोले उनको हात होल्स्टरमा पिन गर्यो र उनको प्रयास असफल भयो।
  
  
  म स्वीकार्छु कि ऊ कायर थिएन। यो उनको लागि ठूलो जोखिम थियो। तर यदि उसले मलाई गोली चलाउन बाध्य तुल्याउन सक्छ, वा यदि उसले आफैलाई गोली हान्न सक्छ भने, यसले बाहिर निग्रोलाई चेतावनी दिनेछ, र मेरो सम्भावनाहरू गुम्नेछ। ऊ चुपचाप बस्यो । म लुगरसँग छु र उसलाई पर्खालमा उभिन आदेश दिएँ। सानो कालो आँखाले घृणा फैलायो, तर उसले जे भन्यो त्यही गर्यो।
  
  
  लाम्बीले हतियार बिलको थैलीमा राखे र कर्णेललाई राम्ररी खोजे। उसले मेरो स्टिलेटो, मेरो रिभल्भर निकाल्यो र मेरो एउटा खल्तीमा अर्को स्पेयर फेला पार्यो।
  
  
  "अब सोफामा बस्नुहोस् ताकि हामी कुरा गर्न सक्छौं। तारा Sawyer कहाँ छ? मैले भने।
  
  
  जेरोमले पनि आँखा झिम्केनन् । ऊ सोफामा आरामसँग बस्यो र आफ्नो खुट्टा पार गर्यो। उसले व्यंग्यात्मक ढंगले आफ्नो माथिल्लो ओठ घुमाए र बदलामा एउटा प्रश्न सोध्यो। - "मिट्जी गार्डनर कहाँ छ?"
  
  
  मसँग प्रश्न र उत्तरहरू खेल्ने समय वा झुकाव थिएन। निस्सन्देह उनले तारालाई होटलमा राखे। तर जेरोमको पूरै सेना सुतिरहेकोमा मैले भरोसा गर्न सकिन, र म सम्पूर्ण होटल खोज्ने जोखिम लिन चाहन्न। म कर्नलको अगाडि उभिएँ र लुगरको थूथनले उनको अनुहारमा हिर्काए। यो एक कुरूप स्क्र्याच भएको थियो। म उसलाई मार्न चाहन्नथें। त्यतिबेला सेनालाई नियन्त्रण गर्ने उहाँ एक मात्र व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो, र मलाई अझै पनि उहाँको आवश्यकता थियो। तर पहिले, म ताराको सुरक्षाको बारेमा चिन्तित थिएँ। मैले यसबारे जेरोमलाई भनेँ र थपें: “आवश्यक परेमा तिम्रो अनुहार कुरूप गरेकोमा म पछुताउने छैन।”
  
  
  उनी सुन्दर मानिस थिए । उसलाई थाहा थियो, र ऊ व्यर्थ थियो। "ठीक छ," उसले भन्यो। - तपाईंले अझै पनि उसलाई मुक्त गर्नुहुन्न। मिस सोयर माथिल्लो तलामा उनको कोठामा छिन्। तल्लो र माथिल्लो तलामा मेरा ६ सय सिपाही छन् ।”
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  
  
  
  
  
  जब लाम्बीले कर्णेललाई बन्दुकको नोकमा समात्यौं, काको र मैले जेरोमको ज्याकेट र शर्ट फुकाल्यौं र उसलाई बाँध्न शर्टलाई स्ट्रिप्समा च्याते। हामीले उसलाई सोफामा बस्न दियौं।
  
  
  मैले काकोलाई आदेश दिएँ, “उहाँलाई नियाल्न यहाँ बस। मैले उसलाई ढोका नियन्त्रणहरूले कसरी काम गर्छ भनेर देखाएँ। "लाम्बी र म ढोकामा नपुगेसम्म पर्खनुहोस्। तपाईंले यसलाई खोल्नको लागि हामीलाई पर्याप्त रूपमा खोल्नुहोस्, र त्यसपछि यसलाई फेरि बन्द गर्नुहोस्।
  
  
  लाम्बीले फेरि बन्दुक मेरो पछाडि राख्यो र हामी हिँड्यौं। निग्रो एक जासूसी उपन्यासमा मग्न थियो र मैले उसको नाकमुनि मेरो लुगरको थूथन नदिएसम्म उसले आँखा उठाएन। उसले पढेको कुरा देखेर म हाँस्न बाध्य भएँ। "पढ्नुहोस्, तर गर्नुहोस्; लाम्बीले उसको राइफलको बटले खोपडीमा कडा प्रहार गर्नु अघि मैले एक क्षण थपें। ऊ आफ्नो कुर्सीबाट भुइँमा पल्टियो। ऊ मरेको थियो वा थिएन भन्ने कुरा धेरै हदसम्म उसको खोपडीको मोटाईमा निर्भर थियो। हामीले उसलाई एउटा क्यासिनो नगद रजिस्टरमा तान्यौं र त्यहाँ कुर्सीमा बाँधेर राख्यौं। हामी हतार हतार लिफ्टतिर लाग्यौँ । लबीमा आधा बाटोमा, लिफ्टको ढोका अचानक खुल्यो। सिपाही बाहिर आयो, हामीलाई देख्यो र पछाडि डुब्न खोज्यो। मैले स्टिलेटो छोडेँ र उसको एडमको स्याउमुनि क्षणभरमै फेला पारें। लाम्बीले उनलाई रिसेप्शन डेस्कको पछाडि ताने। ताराको कोठाको चाबी त्यहाँ थिएन, त्यसैले हामी सकेसम्म चुपचाप त्यहाँ पुग्नुपर्छ।
  
  
  हामी लिफ्टमा फर्कियौं र मैले उसलाई हिर्काएपछि सिपाहीको बेल्टबाट चिप्लिएका दुईवटा चक्कु उठाएँ। अहिले हामीसँग ५ सय ९९ मात्रै विपक्षी थिए ।
  
  
  माथिल्लो तलामा हामी ताराको अपार्टमेन्टको ढोकातिर दौडियौं। मैले स्टिलेटोको साथ ताला उठाएँ र हलमा कोही देखा पर्नु अघि हामी भित्र थियौं।
  
  
  कोठामा निसास्साउने वातावरण छायो । एयर कन्डिसनर बन्द थियो। तारा सायर ओछ्यानमा हात र खुट्टा फैलाएर सुतिन्। उनले प्यान्टी र ब्रा लगाएकी थिइन् । उनको नाडी र खुट्टालाई पर्दाले ओछ्यानमा बाँधिएको थियो, त्यसैले उनी मुस्किलले हिँड्न सक्थे। उनको मुखमा ग्याग थिएन, तर सायद यो आवश्यक थिएन। Sawyer Grand LaClare मा ध्वनिरोधी उत्कृष्ट थियो। धेरैजसो, यो अर्को कोठामा सुन्न सकिन्थ्यो।
  
  
  उनले मलाई र लाम्बीलाई देखे। उनको अनुहार निराशाले भरिएको थियो, र मलाई लाग्यो कि उनी चिच्याउन लागेकी छिन्। मैले आफ्नो हातले उसको मुख छोपें। "जेरोमका मानिसहरू यहाँ छन्। शान्त हुनुहोस्।'
  
  
  उनको आँखा लाम्बी तिर टल्किन्थ्यो। उसलाई लाग्यो कि म पनि समातिएको छु। मैले उहाँलाई बुझाएँ कि उहाँ हाम्रो पक्षमा हुनुहुन्छ। उनका सुन्दर नीलो आँखाहरू अब ठूला र कालो थिए। उनको आँखामा डरको ठाउँ अब क्रोधले लिएको थियो। मैले उसको मुखबाट हात हटाए र चुम्बन गरें। त्यसपछि मैले उसलाई डोरी खोल्न जान दिएँ। - "उनीहरूले उसलाई मारे?"
  
  
  मलाई थाहा थियो कि उनको मतलब फ्लेमिङ हो। मैले भने। -"छैन। हामीले उसलाई ढाक्न सक्यौं। ऊ घाइते छ, तर नूहसँग पहाडहरूमा सुरक्षित छ।"
  
  
  'यो को हो?'
  
  
  निस्सन्देह, उनले यो पुरानो कालो जादूगर र उनको जनजाति कहिल्यै सुनेका थिएनन्। - "यदि मैले तपाईलाई नोआको बारेमा थप भनेँ भने तपाईले मलाई झूटा भन्नुहुनेछ, तर यदि हामी जिउँदै शहरबाट बाहिर निस्क्यौं भने, म तपाईलाई उहाँसँग परिचय गराउनेछु। तब पनि तिमीले पत्याउने छैनौ ।"
  
  
  पीडा कम गर्न मैले तुरुन्तै डोरी खुकुलो गरें। कम रक्तसञ्चारको कारण उनको हात र खुट्टा सेतो र सुन्निएको थियो। उनी पीडामा थिइन् र मैले देख्न सकें कि उनी फेरि हिंड्न केही समय लाग्ने थिए। तर, मैले उनलाई बोक्ने जोखिम लिन सकिनँ । बाटोमा कसैले हामीलाई रोक्न खोजेको भए मलाई मेरो हात चाहिने थियो र सायद लाम्बीलाई पनि।
  
  
  मैले बाथरुमको चिसो पानीले ताराको नाडी र खुट्टा धुएँ। त्यसपछि उनले कोठरीबाट पातलो कपासको लुगा निकालिन्। उनी आफू जस्तो देखिन्थे, तर प्यान्टी र सरासर ब्रा युद्धकालको यात्राको लागि उपयुक्त थिएनन्।
  
  
  तारालाई आफ्नो खुट्टामा बस्न अमूल्य मिनेट लाग्यो। हामीले यसको कोठा-दर-कोठा परीक्षण गर्यौं। मैले ल्याम्बीलाई हलमा पठाएँ कि बाहिर निस्कने बाटो स्पष्ट छ कि छैन।
  
  
  केही बेरपछि उसले ढोकाको छेउमा टाउको ठोक्यो र हामीलाई इशारा गर्यो। ताराको अवस्थाले अनुमति दिनुभएझैं हामी लिफ्टतिर दौडियौं। बटन थिच्नेबित्तिकै करिडोरमा एउटा ढोका खुलेको देखेँ।
  
  
  हामी पहिलो तल्लामा पुग्यौं र लिफ्टको ढोका बिस्तारै खुल्यो। दरारबाट मैले एक सिपाही देखेँ। कुरालाई अझ नराम्रो बनाउनको लागि, कर्नल क्यारिब जेरोम त्यहाँ बन्दुक लिएर हामीतिर देखा पर्‍यो।
  
  
  मैले धातुको ढोका पछाडि हातेँ र एकै समयमा बेसमेन्ट बटन थिचें। गोली लिफ्टको धातुको पर्खालबाट उड्यो। यो एउटा चमत्कार थियो कि हामी मध्ये कसैलाई चोट लागेन। ढोका बन्द भयो र हामी भित्र पस्यौं। घण्टौं बितिसकेको थियो । यदि ग्यारेजमा कुनै कार थिएन वा बाहिर निस्कने अवरुद्ध थियो भने, डेभिड हकले आफ्ना एजेन्टहरू मध्ये एकलाई हटाउन सक्थे। टम सावियरले आफ्नी छोरी गुमाउनेछन्, र नूहले राम्रो सहायक गुमाउनेछन्।
  
  
  नूहको अर्को सहायक कहाँ छ भनेर म सोचिरहेको थिएँ। सायद मरेको। यदि जेरोमले उसलाई मोटो रकमको लागि जान दिन राजी गरेको भए, उसले गोलीको अपेक्षा गरेको हुन सक्छ। कर्णेलले आफ्नो कुरा राख्नु पर्ने कुनै कारण थिएन। गरीब सिम्पलटन काकोलाई त्यस्तो केटासँग एक्लै छोड्नु गल्ती थियो भन्ने स्पष्ट थियो।
  
  
  लिफ्टले भुइँमा रहेको एयर बफरमा ठोक्कियो। हामी ग्यारेजमा थियौं। त्यहाँ पाहुनाहरू र उच्च तलब भएका कर्मचारीहरूसँग सम्बन्धित धेरै कारहरू थिए, तर मैले तिनीहरूमा चाबीहरू फेला पार्ने आशा गरेन र मसँग ती सबै जाँच गर्न मुश्किलले समय हुनेछ। निकासमा एउटा सैन्य ट्रक थियो। यो सम्भवतः आपतकालिनका लागि तयार थियो र छिटो चलिरहेको थियो। ऊ एक माइल टाढा देखिन बाहेक।
  
  
  मैले यो औंल्याएँ। "त्यो कारमा दौड," मैले भनें। "उसलाई जान दिनुहोस् जब म रिट्रीट कभर गर्छु।"
  
  
  उनीहरु दौडे । कम्तिमा लाम्बी जति सक्दो छिटो दौडियो, ठेस लाग्ने तारालाई हातले तानेर। लिफ्टको ढोका खुल्यो। जब तिनीहरू दुई इन्चमा खुला थिए, मैले जेरोमको नेतृत्वलाई पछ्याउँदै ग्यापमा गोली हानेँ। मैले चिच्याएको सुनें र आशा गरे कि यो कर्नल हो। मैले गोली हान्न जारी राखें जब ढोका खोलियो र थप चिच्याहट सुनियो। अन्तमा, कोहीले लिफ्टलाई ब्याक अप पठाउने शानदार विचारको साथ आयो। ढोका पूर्ण रूपमा बन्द नभएसम्म मैले गोली हान्न जारी राखें। अब हामीलाई अलिकति फाइदा भयो। म हतारिएर ट्रकतिर गएँ र ताराको छेउमा हाम फालें, जसले इन्जिन स्टार्ट गरे र त्यसपछि ड्राइभरको छेउमा सिटमा बसें। खुसी। यदि यो मित्जी गार्डनर भएको भए, हामी कसले ड्राइभ गर्ने भनेर बहस गरिरहेका थियौं, र अहिले त्यसको लागि कुनै समय थिएन।
  
  
  मैले दोस्रो गियरमा गाडी चलाएँ र बाहिर निस्किएँ। उनलाई रोक लगाइएको थिएन । जब मैले होटलको मुख्य प्रवेशद्वारबाट बाहिर निस्किएँ र ढोकामा हेरे, मैले जेरोम आफ्ना धेरै मानिसहरूसँग बाहिर दौडिरहेको देखें। तिनीहरू हामीमाथि गोली हान्न सिढीहरूमा रोकिए, तर तिनीहरू हतारमा थिए। शटहरू कम भए।
  
  
  मैले तिनीहरूको थप प्रहारको सम्भावनालाई कम गर्नको लागि जिग्ज्याग गरें र पछाडिबाट ल्याम्बी फायर सुने। मैले उसलाई माथि तानेर चिच्याएँ । उसले मेरो कुरा सुनेन। वा सायद उनी प्रतिक्रिया दिन धेरै उत्साहित थिए।
  
  
  त्यतिबेला धेरै ढिलो भइसकेको थियो । मैले छोटो चिच्याएर सुने र रियरभ्यू मिररमा मैले लाम्बी कारबाट खसेको देखें। ऊ सडकको बीचमा नीलो र गतिहीन पल्टियो। उनको शर्टको अगाडिको भाग रगतले भिजेको थियो । गोली लागेर उनको शरीर काँप्यो । जेरोमले अब आफ्नो बदला लियो कि हामी समात्न धेरै टाढा छौं।
  
  
  मैले आफ्नो थकानलाई बेवास्ता गर्ने प्रयास गर्दै ड्राइभिङमा ध्यान दिएँ। अब हाम्रो पछि गोलीले सिट्टी बज्दैन। जेरोम र उनका सिपाहीहरू होटलको प्रवेशद्वारमा पार्क गरिएका कारहरूतिर दौडे। हामी घरबाट टाढा र सुरक्षित थियौं।
  
  
  बुलेभार्डमा म फर्केर ग्यासको पेडल थिचेँ। ट्रक गति बढाउन भन्दा भारी बोक्नको लागि उपयुक्त थियो। हामीसँग केही समय थियो, तर कर्णेलको खोजीबाट बच्न पर्याप्त थिएन।
  
  
  हामी शहरबाहिर थियौं र नोआको होटेलतिर लाग्यौं। केही छिट्टै समाधान गर्नुपर्ने थियो । म कोस्ट रोडमा जेरोमबाट बच्न सकिन। मसँग दुईवटा विकल्प थिए । पहिले पुरानो होटेलको पछाडिको गोदाममा ट्रक लुकाउनु हो। अर्को पहाडमा घुम्ने खराब सडक थियो।
  
  
  यो होटेलको अस्तित्वको बारेमा कर्नेललाई थाहा थियो र नोआले यसलाई प्रयोग गर्यो भन्ने कुरा मलाई लाग्यो। उसले झगडा पनि गर्नुपर्दैनथ्यो । सम्पूर्ण भवन काठले बनेको थियो। उहाँले हामीलाई जलाउन सक्नुहुन्थ्यो।
  
  
  त्यसैले मैले पहाडी बाटो रोजें। हाम्रो भारी ट्रकले खाल्डाहरू र बम्पहरू सम्भवतः हाम्रो पछाडिका हल्का गाडीहरू भन्दा राम्रोसँग ह्यान्डल गर्न सक्छ, र तिनीहरू यस सडकमा हामी भन्दा छिटो जान सक्दैनन्।
  
  
  जब हामी झुण्डमा पुग्यौं, तिनीहरूले हामीलाई देखेका थिएनन्। मैले बत्ती निभाएर स्टेयरिङ घुमाएँ। अब हामी जङ्गलमा अदृष्य थियौं कि दुईवटा जीपहरू हामीलाई मुख्य सडकमा गुज्रिरहेका थिए। महान। म रोकें, यसको होल्डरबाट स्पटलाइट निकालें र हामीसँग के छ भनेर हेर्न लोडिङ डकमा गएँ। वा हुनसक्छ Lambie बन्दुक खसाल्यो। मेरो गोलाबारुद आपूर्ति कम भइरहेको थियो।
  
  
  डोरीको कुण्डल, बेलचा र तीनवटा बाकसहरू बीचको बन्दुक मैले भेट्टाउन सकिन। म दौडन लागेको थिएँ जब स्पटलाइट एउटा बक्सको पाठमा पर्यो: "डाइनामाइट।" मैले बक्सलाई अगाडि बढाएँ। केही डण्डीहरू बाहिर खसेका थिए, तर धेरैजसो अझै राम्ररी धुलोले बेरिएका थिए।
  
  
  यदि कर्णेल जेरोमले थाहा पाए कि हामीले मुख्य सडक छोडेका छौं, उनी पक्कै फर्कनेछन्। तर हामी मान्न तयार थियौं । हामी करिब सय मिटर जङ्गलमा पुग्यौं। म कार्गो खाडीबाट हाम फालें र बाटोमा आफूलाई तयार गर्दै चौराहेमा फर्किएँ। जेरोमको जीपहरू देखिएपछि मैले यो बनाएको थिएँ। तिनीहरू छिटो ड्राइभ गर्दै थिए, कुनाको वरिपरि आए, र मैले तिनीहरूको बत्तीहरू चकित गरे। तिनीहरूले टाढामा एउटा ट्रक देखे र, विजयको नारा गर्दै, त्यतातिर गए। जब पहिलो जीप मेरो नजिक आयो, मैले फ्यूज जलाए। मैले डायनामाइटको लठ्ठी पछाडिको सिटमा फालें र सकेसम्म पातहरूमा ढुकुर हाले।
  
  
  विस्फोट तुरुन्तै भयो र मलाई फेरि सडकमा फ्याँकियो। तर मेरो शारीरिक अवस्था जीपका यात्रुहरूको भन्दा धेरै राम्रो थियो। ताराको आवाज सुन्दा सास रोकिराखेको थिएँ । बाटोमा बनेको गहिरो खाडललाई हेरेर मैले मन पराउनुभन्दा पहिले नै उभिएँ र उनलाई टाढा बस्न इशारा गरें। मेरो पछाडि, दोस्रो जीप झुण्डको वरिपरि तानियो। केटी र म ट्रकमा फर्कियौं। हामी पहिल्यै फुल स्पीडमा चलिरहेका थियौं जब ब्रेक ठोक्दै जीप क्रेटरको खाडलमा रोकियो। रियरभ्यू मिररमा, मैले जेरोमको अग्लो आकृतिलाई सडकमा एउटा ठूलो खाल्डोमा झुकेको देखें। गोलीहरू हाम्रो पछाडि सिट्टी बज्यो, तर हामी पहिले नै धेरै टाढा थियौं र तिनीहरूले हामीलाई हानि गर्ने सम्भावना थिएन।
  
  
  ताराले के भएको हो बुझिनन् । मैले उसलाई ट्रकको पछाडि के फेला परेको कुरा बुझाएँ, उसलाई छिटो चुम्बन दिन झुकाएँ, त्यसपछि मेरो ध्यान सडकमा फर्काएँ।
  
  
  "हामी अहिलेको लागि सुरक्षित छौं," मैले उनलाई भनें। "उनीहरूले यो प्वालबाट ड्राइभ गर्न सक्दैनन् वा तिनीहरूले रूखहरू काट्नु पर्छ। र यो समय लाग्छ। असभ्य समुद्रहरूमा सवारीको लागि तयार हुनुहोस्।"
  
  
  अँध्यारोमा, म कुना घुम्दा म लगभग रूखमा ठोक्किए, र यसले मलाई उज्यालो चाहिन्छ भनेर सम्झायो। अब पत्ता लाग्ने जोखिम रूखमा दौडिने जोखिम भन्दा कम महत्त्वपूर्ण छ। घडीमा एक नजरले रात सकिन लागेको बतायो। जब हामी सबै भन्दा कठिन ठाउँहरूमा पुग्छौं, यो लगभग हल्का हुनेछ। यसले धेरै सजिलो बनायो।
  
  
  तर यो अझै अँध्यारो थियो, र हेडलाइटहरू बाक्लो पातहरूमा चम्किरहेका थिए। ताराले छतमा टाउको हान्नबाट जोगिनको लागि ढोकाको फ्रेममा समात्नुपरेको थियो। उनी धेरै माइलसम्म फैलिए, त्यसपछि तिखो हाँसिन्।
  
  
  "निक," उनले भनिन्। "मलाई लाग्दैन कि म यसका लागि योग्य छु। म यहाँ आएर फ्लेमिङलाई भेट्न पागल थिएँ। यो धेरै रोमान्टिक थियो।" उनको हाँसो निराशाजनक लाग्यो। "अब मैले बुझें यो वास्तवमा के हो।"
  
  
  म हाँसे । - "के परी कथा संसार निराशाजनक छ?"
  
  
  त्यसैले उनी डराएकी थिइन्, आफूलाई नियन्त्रण गर्न बोलिन् । हामी माथि र माथि चढ्यौं, र यो अझ कठिन हुनेछ। मैले सोचे कि यो लगाम छोड्ने राम्रो कारण हो। अन्तमा, चिन्ता एक उत्तेजक हो र सेक्स एक महान ट्रान्क्विलाइजर हो। मैले रोकें र इग्निशन कुञ्जी घुमाए। धेरै शान्त थियो। म बाहिर निस्केँ, कारको वरिपरि घुमें, ताराको छेउमा ढोका खोलेर उनलाई बाहिर निकालें। मैले उसलाई कारमा तानेर रमाइलो गर्न सक्ने कुनै सर्प वा पोर्क्युपाइनहरू छन् कि भनेर हेडलाइटको साथ क्षेत्र जाँच गर्न सकूँ। उसको मुख मेरो जस्तै भोको थियो। यो मेरो लागि जति गाह्रो थियो उनको लागि पनि। हामी अन्ततः ट्रकमा छिर्न धेरै समय लाग्यो, पूर्ण रूपमा थकित र खुसी। म मुस्कुराए। 'तिमीलाई राम्रो लाग्छ?' उनले टाउको हल्लाइन्, आफ्नो कुर्सीमा पछाडि झुकेर आफ्नो आँखा बन्द गरिन्।
  
  
  जब हामी सरासर चट्टानमा पुग्यौं, उज्यालो भइसकेको थियो। मैले तारालाई केही बेर आँखा बन्द गर्न भनेँ र निस्सन्देह, उनले चासोका साथ बाहिर हेर्नको लागि तुरुन्तै खोलिन्। जब उनले झ्यालबाट बाहिर हेरे र अगाध खाडल मात्र देखे, उनी फिक्का भइन्। ऊ आफ्नो चिन उठाएर सीधा बसिन्।
  
  
  जब हामी अगाध खाडलको खतरनाक भाग पार गर्यौं, मैले फ्लेमिङको बारेमा सोचें। बाटोको अन्त्य भएको बिन्दुमा, हामी बाहिर निस्क्यौं र पैदल यात्रा जारी राख्यौं। अब मैले पहिले याद नगरेको कुरा पत्ता लगाएको छु। बाटो ठाडो खाडलमा गयो; छेउमा, अर्कोतर्फ, त्यहाँ गुफाहरू थिए जहाँ जनजातिको पहिले अतिरिक्त जनसंख्या बस्थ्यो। अहिले त्यहाँ कोही पनि बसेको देखिँदैन । किल्लाका बाक्लो काठका ढोकाहरू बन्द थिए। मैले पेस्तोलको बटले ट्याप गरें। केही मिनेट पछि मैले चेनहरू र काठको बोल्टहरू सर्ने आवाज सुने। त्यसपछि गेट भित्र पस्यो र सेतो लुगा लगाएको एक व्यक्तिले हामीलाई भित्र पस्यो। ताराले भूत देखे जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  नूहले केटीलाई दयालु अभिवादन गरे, फ्लेमिङलाई राम्रो महसुस भएको बताए, त्यसपछि खराब समाचार विभागमा स्विच गरियो।
  
  
  “हिजो राती हाम्रो लाइन काटियो। तिमी गएदेखि हामीले भित्रबाट केही सुनेका छैनौं। पोर्ट अफ स्पेनको अवस्था कस्तो छ भन्न सक्नुहुन्छ?
  
  
  सहरको बाहिरी भागमा रहेको पुरानो होटेल सहर घुम्न चाहने जनजातिहरूका लागि बस्ने ठाउँ मात्र होइन भन्ने मलाई शंका थियो। यो शहरबाट आएका र जङ्गल ड्रम प्रयोग गरेर प्रसारित गरिएका सन्देशहरूको लागि समाचार केन्द्र हुनु थियो। यदि त्यहाँ थप सन्देशहरू थिएनन् भने, यसको अर्थ जेरोमले उनलाई छापा मारेको थियो।
  
  
  म धेरै थाकेको थिएँ। घण्टा लामो तनाव जम्मा हुन थाल्यो। यो पुरानो किल्ला अभेद्य थियो। राजा, समुद्री डाकू र विद्रोहीहरूले पुरातन समयमा अग्लो पर्खालहरूलाई चुनौती दिन सधैं व्यर्थ प्रयास गरे। तर यस पटक मेरो एकमात्र रक्षा भनेको मेरो लुगर र एक मुट्ठीभर गोली, मित्जी गार्डनरको निफ्टी सानो स्टल र डायनामाइटका केही बक्सहरू थिए। एक आधुनिक सुसज्जित सेना विरुद्ध एक सानो। म ढुङ्गाको बाक्लो पर्खालमा झुकेर नोआलाई खबर गरें। मैले उसलाई भने कि म डायनामाइट संग के गर्न जाँदैछु।
  
  
  "मैले त्यो चट्टानलाई तुरुन्तै उडाउनुपर्थ्यो," मैले स्वीकार गरें।
  
  
  "तर मैले त्यसको बारेमा सोचिन, र अब यो धेरै टाढा छ। तर म यो बाटोलाई माइनफिल्डमा परिणत गर्दैछु। म जेरोम दिउँसो यहाँ जीप लिएर आउने आशा गर्छु। एउटा आश्चर्य उनको पर्खाइमा छ। मलाई भरियाहरू चाहिन्छ।
  
  
  नूहले टोलीलाई भेला गरे र मैले केटीहरूलाई परिचय दिए।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  मानिसहरूले ट्रकबाट डाइनामाइट निकाले। बाटोमा खानी बिछ्याउनको लागि पूरा बाकस छोडेर तिनीहरूले खुला बाकस किल्लामा लगे। ट्रक छोड्नु अघि, मैले वितरकबाट रोटर हटाएँ ताकि अरू कसैले ट्रक सुरु गर्न नपरोस्। एक व्यक्तिले प्रत्येक चार्जलाई अरूभन्दा स्वतन्त्र रूपमा विस्फोट गराउन सकियोस् भनेर डेटोनेटरहरू राखिएको छ भनी सुनिश्चित गरेर मैले बाटोलाई माइनफिल्डमा परिणत गरें। काम गर्दा मैले किल्लामा ड्रमहरू सुनें; यी सन्देशहरू थिएनन्, तर औपचारिक आवाजहरू थिए। नूह अलिकति मनोबल बढाउन खोज्दै थिए भन्ने मैले अनुमान गरें।
  
  
  जब मैले समाप्त गरें, म पूर्ण रूपमा थकित र भोक महसुस गरें। निकै कठिनाईले म किल्लामा पुगें । वास्तवमा, त्यहाँ एक अनुष्ठान थियो। पवित्र चराहरूलाई मारेर उमालेको पानीमा उमालेको थियो। भाला बोकेका नाङ्गो जनजातिहरू भालाको वरिपरि नाचिरहेका थिए। तिनीहरूसँग बाजुका र मेसिन गनहरू लड्न उत्कृष्ट हतियारहरू थिए।
  
  
  मैले केहि खाने मौका पाउनु अघि नोआले यसको हेरचाह गरे। म आधा निदाएको पनि थिइनँ । जब नोआले मलाई ब्युँझाउनुभयो, म चिसो, अँध्यारो कोठामा पल्टिरहेको थिएँ; मैले ढोकाको छायाको रेखाबाट देखेको थिएँ कि सूर्य पहिले नै दिउँसोको स्थितिमा पुगिसकेको थियो। मैले बाटोको छेउमा एक जना मानिसलाई गार्डमा राखें। यस ठाउँबाट तपाईले टाढाबाट आउने सवारी साधनहरू सुन्न सक्षम हुनुपर्दछ। अब उहाँ नूहको अगाडि उभिनुभयो, र उहाँ उत्साहित हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  
  
  नूहले भने, "सेना ट्रकको नजिक आयो।"
  
  
  म तुरुन्तै उठे। - 'कति ओटा छ त्यहाँ?'
  
  
  "उसले गणना गर्न सक्दैन।" - नूहले पर्यवेक्षकसँग कुरा गरे।
  
  
  "उहाँ भन्नुहुन्छ: 'धेरै, धेरै।'
  
  
  म जुरुक्क उठेर गेटमा गएँ । तिनीहरू अहिले सम्म ट्रेलमा हुनुपर्दछ र म उनीहरूले डायनामाइट फेला पारेनन् भनेर सुनिश्चित गर्न चाहन्थें। युद्धको नाच सकियो, र आफ्ना गुफाहरूमा फर्केका मानिसहरू किल्लामा फर्किए।
  
  
  म फ्लेमिङको कोठाको ढोका छिरेँ र एक क्षणको लागि जमेँ। ऊ दुई केटीको बीचमा ढोकामा उभियो। उसको पट्टी लगाएको हातमा कुनै कुरूप रातो लकीरहरू थिएनन्, उनको चकलेट खैरो अनुहारमा कुनै खैरो थिएन। मसँग यसमा बस्ने समय थिएन, तर फ्लेमिङको द्रुत रिकभरीले मलाई आश्चर्यचकित बनायो। मैले दिमागबाट बाहिर निकालें र हिड्न जारी राखें। म गेटबाट दौडेर बाटोमा दौडिएँ। यदि तिनीहरू छिटो थिए भने, म तिनीहरूसँग टक्कर गर्न सक्छु, तर मलाई पक्का हुनुपर्दछ।
  
  
  जब म पासमा पुगें, मैले अझै पनि केहि देखिन। म अब क्लियरिङमा थिएँ र रूखको टुप्पोबाट मैले ट्रकलाई लगभग आधा माइल तलको खाडलमा देख्न सक्थे। नजिकै उभिरहेको तीस जनाको समूहको माथि चढ्ने मनसाय थिएन। मलाई अचम्म लाग्छ किन? त्यसपछि मैले मेरो पछाडि एउटा आवाज सुनें। यो Mitzi थियो। उनीसँग जवाफ थियो ।
  
  
  "त्यहाँ अर्को तर्फबाट अर्को आक्रमण छ, निक। खाडीमा डुङ्गाहरू। धेरै डुङ्गाहरू।'
  
  
  यसले वर्णन गर्‍यो किन समूह अझै तल पर्खिरहेको थियो। यो एक संयुक्त कार्य थियो, एक पिन्सर आन्दोलन जुन दुई मोर्चाहरूमा एक साथ सुरु हुनेछ। मैले उसको काँधमा अँगालो हालें। "के तपाईं खानीहरू विस्फोट गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "यो मेरो जीवनमा सधैं लक्ष्य भएको छ। मैले के गर्नुपर्छ?'
  
  
  मैले उसलाई इग्निशन देखाएँ, लाइटर दिएँ र के गर्ने भनेर बताए। "यी दुई बिन्दुहरू बीचको बाटो खनिएको थियो।" मैले उसलाई दुईवटा कुरा औंल्याएँ। “दायाँतिरको इग्निशनले फ्यूज बत्ती निस्केको तीन मिनेटपछि सबैभन्दा कम चार्ज हुन्छ। जब पहिलो समूह पालोमा पुग्छ, यसलाई प्रज्वलित गर्न आवश्यक छ। मलाई आशा छ कि यो पर्याप्त हुनेछ, यद्यपि केही सिपाहीहरू कहिलेकाहीं मूर्ख हुन सक्छन्। आफ्नो समय लिनुहोस्। तर तिनीहरूलाई रोक्नुहोस्।"
  
  
  'खुशी संग।' उनले मलाई चुम्बन गरिन् र उनले मलाई अलविदा चुम्बन गरिरहेकी थिइन् भन्ने धारणा मैले पाएँ। "बेडाको साथ शुभकामना।"
  
  
  म हाँसे । 'यसले काम गर्छ। नूहलाई विश्वास गर्नुहोस्।"
  
  
  मैले महसुस गरे भन्दा राम्रो आश्वासन दिए। हामीसँग लामो समयसम्म दुवै पक्षको घेराबन्दी सहन सक्ने उपकरण थिएन। मैले उपलब्ध श्रोतको सिमामा जे गर्न सक्छु त्यो गर्नु पर्ने थियो, तर केहिले मलाई यो दिन बाँच्नको लागि चमत्कार लिने कुरा बतायो।
  
  
  मेरो अनुपस्थितिमा, किल्लामा गम्भीर परिवर्तनहरू भए। जनजाति व्यस्त थियो। सीढीहरू ठोस छानाको बिरूद्ध उभिए जसले सुरक्षा पर्खालको रूपमा पनि काम गर्‍यो, र खोपडीको आकारको ढुङ्गाहरू बाल्टिनहरूमा ल्याइयो जुन कन्वेयर बेल्ट जस्तै हातबाट अर्को हातमा पार गरियो।
  
  
  अचम्मको कुरा, यो एक प्रेरणादायक दृश्य थियो। ती सबै कालो हातहरूको लयबद्ध घुमाउरो, जीवित सर्प जस्तै सामग्री पठाउँदै, यी मानिसहरूमा आत्मविश्वास जगायो जसले सायद आफ्नो जीवनमा कहिल्यै वास्तविक युद्ध लडेका थिएनन्।
  
  
  नूहले आफ्नो उपस्थिति कायम राखे, तर आफ्ना मानिसहरू भन्दा कम विश्वस्त देखिन्थे। ऊ गेटको छेउमा शान्त कुनामा फ्लेमिङसँग कुरा गरिरहेको थियो। फ्लेमिङ स्टूलमा झुकेर नूहलाई केही कुरामा विश्वास दिलाउन खोजिरहेको देखिन्थ्यो। म कुराकानीलाई पछ्याउन नजिक गएँ।
  
  
  "ठीक छ, नोआ, म विश्वास गर्न चाहन्छु कि जेरोमले दोहोरो खेल खेलिरहेको छ। तर म तपाईं र तपाईंका मानिसहरूलाई मेरो कारणको लागि आफ्नो ज्यान जोखिममा पार्न अनुमति दिन सक्दिन। यदि जेरोम यति बलियो छ भने, मैले जनरल ह्यामन्डलाई बुझाएजस्तै पेश गर्नुपर्छ। म आत्मसमर्पण गर्नेछु र संयुक्त राज्य अमेरिकामा निर्वासित हुनेछु। जेरोम एक सक्षम मानिस हो, र यो टापु, आखिर, पहिले सैन्य तानाशाही बचेको छ। सायद म उसलाई केहि सल्लाह पनि दिन सक्छु। म तपाईंलाई मेरो सन्देश दिन चाहन्छु।
  
  
  जेरोमलाई शान्तिको सन्देश पठाउनु भनेको आफ्नै मृत्यु वारेन्टमा हस्ताक्षर गर्नु जस्तै थियो। यदि कर्णेलले नोआ र उसको जनजातिलाई एक्लै छोडेको भए पनि, म एक क्षणको लागि पनि जीवितहरूको देशको हुनेछैन। पराजयको सामना गर्नु नराम्रो छ भन्ने लाग्यो । मलाई घृणा लाग्यो। तर जेरोमलाई मैले सोचेजस्तै रिसाएको भए मलाई के हुन्थ्यो होला भन्ने कल्पना गर्नु झनै नराम्रो थियो। म कुलपिताको जवाफको पर्खाइमा थिएँ । यो एक थकाऊ tirade मा विस्फोट भयो।
  
  
  फ्लेमिङ, म तिम्रो आदर्शवादलाई सम्मान गर्छु, तर यसले तिमीलाई अन्धा बनाउँछ। जब जनरल ह्यामन्डले तपाईलाई छुटकारा दिए, मानिसहरूले अझै पनि विश्वास गरे कि उसले टापुलाई टापुवासीहरूलाई छोड्नेछ। उसले तिमीलाई देश निकाला गर्न सक्छ। क्यारिब जेरोम त्यति उदार हुन सक्दैनन्। उनी जति महत्वाकांक्षी छन् त्यति नै लोकप्रिय पनि छैनन् । जबसम्म तपाईं जीवित हुनुहुन्छ, तपाईं उहाँको लागि खतरा हुनुहुन्छ। र यो तपाईंको जीवन मात्र खतरामा छैन। यदि जेरोम आफ्नो योजनामा ​​सफल भयो भने, उसले यो पहाडलाई मिसाइल बेसमा परिणत गर्नेछ। उहाँले हामीलाई भगाउनुहुनेछ र हाम्रा शत्रुहरूलाई यहाँ ल्याउनुहुनेछ। रुसी समर्थन बिना उनी सत्तामा रहन सक्दैनन् । यो पहाड शताब्दीयौंदेखि हाम्रो पवित्र घर हो। हाम्रा मानिसहरू यो पहाड छोड्नु भन्दा मर्न चाहन्छन्। ”
  
  
  बूढाले राम्रो बोल्यो । उनले फ्लेमिङलाई विश्वास दिलाए, जसले देखाए कि उनी तर्कसंगत तर्कहरूप्रति असंवेदनशील थिएनन्। "म स्वीकार्छु, तपाईं सही हुनुहुन्छ, नूह। म सपनाको संसारमा धेरै लामो समय सम्म बाँचेको छु। आशाले कहिलेकाहीं मोहक रूप लिन्छ। यदि तपाईलाई मेरो आवश्यकता छ भने, म एक हातले ढुङ्गा हान्न सक्छु।"
  
  
  उसले सम्मानमा नोआको हात छोयो, त्यसपछि आफ्नो राम्रो खुट्टा प्यारापेट तिर लम्कियो।
  
  
  नोआले मलाई इशारा गरे। म छतमा चढेँ र तालको प्रवेशद्वारमा भएका लडाकुहरू हेरें। आउँदै गरेको फ्लीटले मलाई दोस्रो विश्वयुद्धको दौडान बेलायतीहरूले डन्कर्कलाई कसरी खाली गराएका थिए भनेर सम्झायो। प्रत्येक माछा मार्ने डुङ्गा, हरेक रमाइलो शिल्प, छोटकरीमा, पोर्ट अफ स्पेनमा पाइने सबै चीजहरू पहाडमा आउँदै थिए।
  
  
  मैले अमेरिकी टर्पेडो डुङ्गा र द्रुत लडाकुहरूद्वारा एयर कभरको सपना देखें। तर यो एक अद्भुत सपना साकार भएको थियो।
  
  
  पहिलो डुङ्गाहरू हाम्रो दिशामा पानीको माध्यमबाट अधिकतम गतिमा एकपछि अर्को गर्दै थिए। उसलाई पछ्याउने डुङ्गाहरू बाँच्नेछन्। पहिलोले अचम्मको सामना गर्नेछ। तिनीहरू द्रुत रूपमा पुगे, स्पष्ट रूपमा पानीमुनि बाँधमा बेवास्ता गरे जसले तिनीहरूको प्रगतिलाई रोक्न सक्छ। नूहको प्रतिष्ठाले मानिसहरूलाई यस सानो बन्दरगाहबाट टाढा डराउने थियो, त्यसैले उनीहरूलाई बाढीको बाँधको बारेमा केही थाहा थिएन।
  
  
  मैले पहिलो दुई डुङ्गा छेउछाउमा दौडिरहेको हेरेँ। दूरबीन बिना पनि, म बाजुका र मेसिन गनहरू देख्न सक्थे जुन मानिसहरूले डेकमा राखेका थिए। धातु फुटेको आवाजसँगै उनीहरूले बाँधमा ठोक्किए। धनुहरू माथि उठ्यो, हल हल्लियो, र आघातले मानिसहरूलाई डेकबाट समुद्रमा फ्याँक्यो। र जहाज भत्किएको उत्सव मनाउन, एकै समयमा त्यहाँ पहिलो चार्जको पप थियो, जुन मित्जीले विस्फोट गर्यो।
  
  
  पहिलो दुई दुर्भाग्यपूर्ण नौका पछाडि दुईवटा टगबोटहरू थिए जुन अब ढिलो हुन सक्दैन। तिनीहरू ढुङ्गाको पर्खालमा ठोक्किए र एक कोणमा झुन्डिए। पानीजहाजमा खसेका पुरुषहरूमध्ये केही आफ्ना जुत्ता र अन्य उपकरणको तौलमा डुबेका थिए भने कोही बाँधमा टाँसिन सफल भएका थिए। तलका डुङ्गाहरू तालको बीचमा रोकिन सफल भए। तर दाँतमा सशस्त्र सिपाहीहरूले भरिएका तीनवटा डुङ्गाहरू खासै क्षति नभई बाँधमा ठोक्किए। तिनीहरूले लाठीको साथ एक अप्रत्याशित अवरोध भेट्टाए। तिनीहरू किल्लामा जाने सिढीहरूमा बाढी अवरोधको उचाइमा राख्छन्।
  
  
  पहिलो डुङ्गाका मानिसहरूले बाँध पार गरेर सिँढीहरूमा जान थाले। तेस्रो डुङ्गा अलिकति पछि हट्यो र प्यारापेट तर्फ कभरिङ साल्वो निकाल्यो।
  
  
  मैले नोआ सीढीहरू माथि आएको याद गरेन, तर मैले याद गरें कि उहाँ मेरो छेउमा उभिनुभएको थियो। उनीसँग एउटा अतिरिक्त ऐनाको साथ बाँसको पेरिस्कोप थियो जसले उसलाई प्यारापेटमा सीधा हेर्न अनुमति दियो। उसले हात उठायो, संकेत गर्न तयार भयो। खैरो चित्रहरू प्यारापेटको छेउमा उभिएका थिए, प्रत्येकले ढुङ्गा समातेको थियो।
  
  
  डुङ्गाको गोलीकाण्डका कारण सैनिकको जुत्ताको आवाज झन् स्पष्ट सुनिन्थ्यो । त्यसपछि मैले पर्खालको अर्को छेउमा एउटा गुर्राहट सुने र सिपाहीहरू अब हामीभन्दा तल छन् भनी महसुस गरें। नोआले आफ्नो हात तल ल्याए। एक्कासी पर्खालको छेउमा हलचल भयो।
  
  
  ती मानिसहरूले टाउकोमा गोली चलेको कुरा बिर्से, आठ फिट बाक्लो पर्खालमा झुके, ढुङ्गा फ्याँके र फेरि ढाकिए। तीमध्ये तीनजना घाउबाट ढलेका छन् । अरूले तिनीहरूलाई लगेर आफ्नो ठाउँमा लिए।
  
  
  कभरिङ फायर अचानक बन्द भयो। मैले सिँढीको खुट्टासम्म लडाकुहरू हेरें। मैले सिपाहीहरू खसेको देखें: शवहरूको चेन प्रतिक्रिया समुद्रतिर घुमिरहेको थियो।
  
  
  नूहका मानिसहरूले फेरि ढुङ्गाहरू ल्याए र आफ्नो सफलताको पुनरावृत्तिको लागि तयार भए।
  
  
  कभरिंग आगो फेरि सुरु भयो, र घातक सीसाले फेरि युद्धमा सिट्टी बज्यो, मौसमले पिटेको भित्तामा प्वालहरू मुक्का ठोक्यो।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  
  
  
  
  
  दोस्रो विस्फोटले जङ्गललाई हल्लायो। त्यसैले मित्जीले दोस्रो चार्ज लाइट गर्नुपर्यो। नोआलाई अहिले मेरो आवश्यकता छैन। मैले अझै पनि लुगरको साथ डुङ्गाहरूलाई प्रहार गर्न सकिन, र तिनीहरूको तोपका गोलीहरूले पर्खालमा धेरै क्षति पुर्‍याएको थिएन। पुरानो विशालको सीढीको राम्रो नियन्त्रण थियो। म बाटोतिर दौडिएँ । मित्जी हातमा तेस्रो फ्यूज लिएर भुइँमा बसिन् र चिन्तित देखिइन्। "उनीहरू स्मार्ट भएका छन्," उनले मलाई भनिन्। "पहिलो पटक मसँग सात थिए, र दोस्रो पटक चार, सबै सँगै। तर अहिले एकपछि अर्को गर्दै आएका छन् । आठ मिटरको दुरीमा। यो लज्जाको कुरा हो, एक व्यक्तिको लागि सम्पूर्ण मेरो।
  
  
  "होइन, तिनीहरू यसको लायक छैनन्," मैले सहमति जनाएँ। 'कुनै फरक पर्दैन। म तिनीहरूलाई व्यक्तिगत रूपमा नष्ट गर्नेछु।"
  
  
  सिपाहीहरू अगाडि बढे । तिनीहरू लड्न उत्सुक थिएनन्, तर तिनीहरूको पछिल्तिरका अफिसरहरूको श्रापले आग्रह गर्दै अघि बढे। तिनीहरू अगाडि होइन, तर छेउमा र जमिनतिर हेरे, बूबी पासोहरू खोज्दै।
  
  
  म मेरो लागि उपयुक्त ठाउँमा अन्डरग्रोथ हुँदै दगुरेँ। तल बाटो अवरुद्ध ढुङ्गा को एक फैलिएको टुक्रा। यदि म त्यहाँ सिपाहीहरू अघि पुग्न सक्छु भने, म मेरो लुगरसँग रचनात्मक काम गर्न सक्छु। पहिलो व्यक्ति दायरा भित्र आउँदा म भर्खर त्यहाँ पुगेको थिएँ। ऊ छोटो, स्टक र धेरै कालो थियो। उसको अनुहार पसिनाले भिजेको थियो । उसले सास फेर्न रोक्यो, त्यसपछि बिस्तारै बाटोमा आँखा राखेर हिँड्यो। मैले लुगरको साथ लक्ष्य लिएँ, त्यसपछि मेरो मन परिवर्तन गरे र यसलाई होल्स्टरमा फिर्ता राखें। त्यहाँ एक राम्रो तरिका थियो। आखिर, उसलाई थाहा थिएन कि म त्यहाँ छु।
  
  
  मेरो गोला बारूद आपूर्तिहरू कुनै पनि अवस्थामा वांछित गर्न धेरै बाँकी छ, र म अझै तिनीहरूमा भरोसा गर्न सक्दिन। मैले मेरो दाहिने हातको म्यानबाट स्टिलेटो लिएँ। जब सिपाही मेरो छेउबाट गयो, म पछाडिबाट उमाथि हाम्फालेँ। मैले उसलाई तल झारेँ। उसको फोक्सोमा छोडेको सानो हावा उसबाट बाहिर निस्किएको जस्तो लाग्यो। अचेत विरोधीलाई मार्ने मेरो चलन हैन। तर यसपटक मसँग विकल्प थिएन । अब मसँग कैदीहरू लैजाने विलासिता थिएन। अनिच्छुकताका साथ काम सकिएर, मैले उसलाई झाडीमुनि ताने, उसको राइफल र ब्यान्डोलियर लिएर मेरो आश्रयमा फर्किएँ। यदि मैले यसरी जारी राखें भने, म यसरी धेरै नष्ट गर्न सक्छु, र हतियारको भण्डार पनि जम्मा गर्न सक्छु। सुविधाजनक र व्यावहारिक!
  
  
  अर्कोले कुनाको वरिपरि नाक थुन्यो। आफ्नो अगाडी जमिनमा रगतको दाग देखेपछि आँखामा अचम्म लागेर ऊ रोकियो । उसले झनै टाउको उठायो, फर्केर मलाई देख्यो। उसले आफ्नो पेटको अगाडि एउटा बेल्टमा मेसिन गन बोकेको थियो, र यो मेसिन गन मेरो दिशामा घुम्यो, मैले तुरुन्तै यसको होल्स्टरबाट पिस्तौल निकाले र उसले ट्रिगर तान्न अघि उनको टाउकोमा गोली हाने। मैले गति र चपलतामा प्रशिक्षणको लागि हकलाई चुपचाप धन्यवाद दिएँ, जुन सबै शीर्ष AX एजेन्टहरूले नियमित रूपमा गर्नुपर्छ र जसलाई म सामान्यतया घृणा गर्छु किनभने तिनीहरूसँग मेरो छुट्टीहरू छोटो काट्ने बानी छ। तर कहिलेकाहीँ एक सेकेन्ड बढी स्पीड भनेको जीवन र मृत्यु बीचको भिन्नता हो। "नम्र रहनुहोस्, निक," मैले सोचें।
  
  
  तर अझै सुन्दर ढंगले गरियो।
  
  
  दुर्भाग्यवश, त्यो मानिस ट्रेलबाट धेरै टाढा गएको थियो कि ऊ अब अन्धा ठाउँमा थिएन। तर मैले यो मेसिनलाई अस्वीकार गर्न सकिन।
  
  
  मेरो दाहिने हातमा लुगर लिएर, म तल हाम फालें, लाशमा हतारिए र ट्रेलबाट आँखा नलिई छिटो काम गर्न थालें। यो एक प्याक खच्चर जस्तै गोला बारूद भरिएको थियो। सून खानी!
  
  
  मैले उसलाई बाटोको छेउमा झाडीहरूमा घुमाएँ, मेरो हतियार जम्मा गरे र आफ्नो ठाउँमा फर्किएँ। अहिलेसम्म कोही छेउमा आएका छैनन् । अनौठो। म केही समयदेखि व्यस्त छु। तिनीहरूले लुगर सुनेको हुनुपर्छ।
  
  
  मैले अर्को दस मिनेट पर्खें तर कोही पनि देखाएनन् र मलाई मेरो समय बर्बाद गरेको जस्तो लाग्न थाल्यो। म मेरो लुट लिएर मित्जी फर्किएँ। यहाँबाट म तल ट्रक र जीपहरू देख्न सक्थे। सिपाहीहरू वाकी-टकी लिएर मानिसको वरिपरि जम्मा भए। तिनीहरू सम्भवतः उच्च स्थानमा कसैको नयाँ आदेशको लागि पर्खिरहेका थिए। मित्जीले हाम्रो नयाँ हतियारलाई मूल्याङ्कन गरी हेरे। म हाँसे ।
  
  
  "उनीहरूले जेरोमले हामीलाई फ्याँक्न सक्ने सबै कुरा रोक्दैनन्, तर कम्तिमा हामीसँग थोरै बार्गेनिङ चिप छ। तलको यो सानो सेनाले थाहा पाउनेछ कि हामी सशस्त्र छौं
  
  
  मैले तलको समूहलाई औंल्याएँ। "उनीहरूले आफ्नो योजना परिवर्तन गर्छन्। बाटो धेरै खतरनाक छ र मलाई लाग्दैन कि उनीहरूले अर्को अगाडि आक्रमण गर्नेछन्। तर तिनीहरूमाथि नजर राख्नुहोस् र यदि म गलत छु भने मलाई चेतावनी दिनुहोस्।
  
  
  ओठ चाटिन् । - राइफल यहाँ छोड्नुहोस्, ठीक छ? सायद म यसको साथ केहि उपयोगी गर्न सक्छु।"
  
  
  मैले मेरो राइफल र केही गोलाबारुद छोडें। म जाने बित्तिकै, मैले एउटा नयाँ आवाज सुनें - तटीय सडकमा खानीको गर्जन। स्पष्ट रूपमा यो फेरि डायनामाइट उडाउने समय हो।
  
  
  नयाँ कारहरू सडकको अन्त्यमा रोकिएपछि मैले लोडिङ समाप्त गरें। सिपाहीहरू बाहिर आए र मैले वाकी-टकी बोकेको मान्छेलाई देखें। मलाई थाहा थिएन कि यी सैनिकहरू समूहमा आउँदैछन्। मैले तिनीहरू तितरबितर हुनको लागि पर्खिन, तर पहिलो आरोप विस्फोट गरे।
  
  
  जिपमुनि विस्फोट हुँदा दुई ट्रक पनि ध्वस्त भएको थियो । जब विस्फोटको आवाज कम भयो, मैले पछाडिको कारहरूमा मेरो मेसिन गनबाट फट फायर गरें। अझै अक्षुण्ण रहेका कारहरू रिभर्समा सारियो र सावधानीपूर्वक पछाडि सारियो। त्यहाँ केही बेर शान्त रहने देखिन्छ, त्यसैले मैले किल्लामा फर्कने निर्णय गरें। छतमा कोलाहल थियो । बाजुका र लामो दूरीका राइफलहरूले प्यारापेटमा गोली चलाउँदा सबैजना कभरमा थिए। नोआले मलाई आफ्नो पेरिस्कोप मार्फत हेर्न इशारा गरे। मैले सिपाहीहरूको ठूलो समूहलाई बाढीको अवरोधबाट सिँढीहरू तर्फ हिंडिरहेको देखें। कोही सिँढीमा पुगिसकेका थिए र चढ्न थाले। नोआ उदास देखिन्थे।
  
  
  पूरै आन्दोलन मैले चाहेको भन्दा छिटो चलिरहेको थियो। यदि कभर लामो समयसम्म रह्यो भने तिनीहरूले आफ्ना मानिसहरूलाई हिर्काउने थिए, तर आगो बन्द नभएसम्म हामी उनीहरूसम्म पुग्न सकेनौं। मैले मेसिनलाई ट्याप गरें र नोआलाई उनीहरू माथिल्लो तलामा हुँदा मलाई सचेत गराउन भनें।
  
  
  तर, यो आवश्यक थिएन। केहि सेकेन्ड पछि कभरिंग फायर अचानक बन्द भयो। यो मेरो लागि संकेत थियो। मैले दुई खुट्टाको बीचमा पाइला राख्दा तलवहरू नजिक सरेको सुनें। मैले लगभग सिपाहीको अनुहारमा मेसिन गनले हिर्काएको थिएँ, तर सिपाहीले अन्तिम पाइला चाल्दा ऊ टाढियो। एक मेसिन गनको गोलीले उसलाई पछाडिको मान्छे तिर फ्याँक्यो। उनीहरु दुबै किनारमा खसे । मैले सिँढीहरू र बाँधको अधिकांश भाग खाली नभएसम्म गोली हान्न जारी राखें। अन्तिम मानिसहरू हतारिएर आफ्नो डुङ्गामा फर्के र पानीमा डुबुल्की मारेर ढाकिए।
  
  
  त्यहाँ थप शूटिंग थिएन। फ्लीट बाँधको टाढाको छेउमा गयो र लंगर राख्यो जहाँ मित्जी र मैले नुन पानीमा एकअर्कालाई अँगालो हाले। एक शताब्दी अघिको जस्तो लाग्थ्यो।
  
  
  म नोआकहाँ फर्किएँ। मैले आफूलाई सहज बनाएँ र विशेष गरी इस्तानबुलमा मेरो लागि बनाइएको लामो, पातलो र धेरै स्वादिष्ट चुरोटहरू जलाए। "यो पहिलो कार्य थियो," मैले भने। "हामीले सायद आराम गर्न सक्छौं।"
  
  
  "तपाईको लागि यो सत्य हुन सक्छ, निक। तपाईंले गर्नुभएका सबै कुराको लागि म तपाईंलाई धेरै आभारी छु। तर घेराबन्दी अझै तोडिएको छैन, ढिलो मात्र भएको छ, लामो समयसम्म होइन। जेरोमको सेना फर्किनेछ। मलाई थाहा छ मेरा मानिसहरूले आफूले जितेको ठान्छन्, त्यसैले उनीहरू पार्टीको अपेक्षा गरिरहेका छन्। यदि मैले तिनीहरूलाई भोज दिएन भने, तिनीहरूले सोच्नेछन् कि मैले विजयको लागि देवताहरूलाई धन्यवाद दिन बिर्सें, र तिनीहरू डराउँछन् कि देवताहरूले अब हामीलाई अनुग्रह गर्नेछैनन्। तब तिनीहरूले लड्ने इच्छा गुमाउनेछन्।”
  
  
  नूहले मलाई पवित्र आगो, ड्रम र औपचारिक नृत्य संग उत्सव संगठित गर्न छोडे। मैले मेरो समय उत्सव हेर्न र शत्रुको फ्लीट हेर्ने बीचमा बाँडें। कतिपय जहाजहरू किनारमा झुन्डिएका छन्। म साँच्चै छक्क परें कि सिपाहीहरू डुङ्गाको नजिकै बसे र समुद्र तटबाट किल्लामा पुग्ने प्रयास गरेनन्। रेडियोहरू अर्डर र काउन्टर रिपोर्टहरूको साथ रातो-तातो हुनेछन्।
  
  
  म उभिएर पानीलाई हेरेँ, जब अचानक मैले मेरो हातमा महसुस गरें। यो न्यानो हात थियो, मेरो औंलाहरूमा टाँसिएको थियो। मैले वरपर हेरेँ। एउटी केटी ममाथि झुकेकी थिइन् । तिनी कम्मरदेखि तल नग्न थिइन्, र औपचारिक नाचबाट उनको छाला चम्किरहेको थियो। उसको स्तन फुल्यो । मेरो अनुहार। मेरो सास तिब्र हुन थाल्यो । र त्यो सबै होइन।
  
  
  अहिले सबैजना पार्टीमा व्यस्त छन् भनेर मैले नियाल्नुपर्छ । तर यी ठूल्ठूला ड्रमहरूले मलाई पनि असर गरेनन्। थप रूपमा, डुङ्गाहरूमा कुनै उल्लेखनीय गतिविधि थिएन। म उसलाई पछ्याउँदै सिँढीबाट ओर्लिए। गेटको छेउमा शान्त कुनामा पातहरूको नरम ओछ्यानमा हामीले एक अर्कालाई भेट्टायौं।
  
  
  त्यसपछि यो सबै समाप्त भयो। ढोलको आवाज गुञ्जियो । यो अलिकति प्रार्थना जस्तै लाग्यो, र मैले अनौठो शान्त महसुस गरें। मैले केटीलाई उठ्न मद्दत गरें, र हामी हात समातेर फर्कियौं। मैले उसलाई प्यारापेटमा फर्केर पर्खालहरू हेर्न छोडें।
  
  
  बेडा खुल्ला समुन्द्रमा गयो ! एउटा डुङ्गा अझै पनि लगुनमा थियो, प्राकृतिक बन्दरगाह छोड्ने अन्तिम बन्ने तयारी गर्दै। आखिर के भयो ? फ्लेमिङ र तारासँग भर्खरै कुरा गरेको नोआलाई जानकारी दिन म तल गएँ। मैले उनीहरुलाई खबर सुनाएँ ।
  
  
  "अब हामी फ्लेमिङ र केटीहरूलाई यहाँबाट निकाल्न सक्छौं," मैले भनें। "सायद हामी अर्को टापुमा जान सक्छौं र संयुक्त राज्यलाई सन्देश पठाउन सक्छौं। त्यसपछि उनीहरूले हामीलाई विमानबाट लिन सक्छन्। यसरी, कम्तिमा फ्लेमिङ फेरि प्रयास गर्न जीवित हुनेछ। र म कर्नेल हटाउन पछि फर्कन सक्छु।
  
  
  तर फ्लेमिङले यसको बारेमा सुन्न चाहेनन्। कुनै विमान छैन। जेरोमको उन्मूलन छैन। मैले स्वीकार गरें र उसलाई यो उसको आफ्नै व्यवसाय हो भनेर भने। मैले भत्किएका डुङ्गाहरूको जाँच गर्दा उसले नोआसँग मात्रै यो कुरा मिलाउनुपर्‍यो।
  
  
  नूहले मलाई मद्दत गर्न धेरै मानिसहरू छाने। "उत्कृष्ट पौडी खेलाडी," उनले भने। मलाई पौडीबाजहरू चाहिँदैन, भरियाहरू मात्र चाहिन्छ। मैले मिट्जी कस्तो गरिरहेछ भनेर हेर्ने मौका लिए।
  
  
  मैले उनलाई छोडेको ठाउँमा उनी अझै थिइन्, तर उनको मुनि कुनै जीप थिएन। त्यहाँ ट्रक मात्र थियो। उनले मलाई भनिन् कि तिनीहरू सबै एकैचोटि गए। सम्भवतः जहाजहरू चलिरहेको बेलामा। मैले उसलाई यो कुरा भनेँ, र उसले मलाई शंकालु नजरले हेरी।
  
  
  "तिमीलाई जेरोमले हार मान्ने छैन, हैन? उसले के गर्ला ?
  
  
  मैले नूह र फ्लेमिङलाई मैले साँच्चै सोचेको कुरा बताएको छैन। तर म मित्जीसँग कुरा गर्न सक्छु। "म याद गर्छु कि उनले क्यास्ट्रोलाई मद्दतको लागि बिन्ती गरे। म भविष्यवाणी गर्छु कि हामी बमवर्षकहरू, गनबोटहरू, र रूसले क्युबा हुँदै हाम्रो टाउकोमा पठाउन सक्ने अरू जुनसुकै आशा गर्न सक्छौं। मलाई आशा छ हामी अब यहाँ हुनेछैनौं।" मैले उसलाई बाँधमा भत्किएका डुङ्गाहरूबारे भनें, र मैले नूहलाई आफ्नो जनजातिलाई केही समयको लागि जङ्गलमा पठाउन सल्लाह दिने योजना बनाएको थिएँ। तपाईंको खुट्टा मुनिको जमिन धेरै तातो हुन सक्छ।
  
  
  उनले मलाई दयालु नजरले हेरिन्। "एक आशाहीन मिशन। त्यसको साथमा शुभकामना।"
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  
  
  
  
  
  हेडहावाले पानीको सतहलाई तरंग गर्न पर्याप्त बलियो थियो, तर हाम्रो गतिलाई कम गर्न केही गरेन। टग गतिको लागि डिजाइन गरिएको थिएन, तर भित्री भागबाट पोर्ट अफ स्पेनमा उत्पादनहरू बोक्ने बार्जहरू टोन गर्नको लागि, र यद्यपि हामी उच्च गतिमा यात्रा गरिरहेका थियौं, मलाई हामी क्रल गरिरहेको महसुस भयो।
  
  
  नूहका मानिसहरूको सहयोगमा, मैले यो डुङ्गालाई मुक्त गरें, जुन शत्रुको आक्रमणको बेलामा बगेको थियो, र केही मर्मत पछि यो हाम्रो लागि उपयोगी थियो।
  
  
  नूहले आफ्ना मानिसहरूलाई पहाडको अर्को छेउको इलाकामा पठाए, जहाँ तिनीहरू जेरोमका सिपाहीहरूको हातमा पर्न नदिन फैलिए। मैले नूहलाई किल्ला अब सुरक्षित छैन भनेर महसुस गराउन सक्षम भएँ, र उहाँलाई हामीसँग आउन मनाउन गाह्रो भयो। उसले आफ्नो जनजातिसँग बस्न रुचाउने थियो, तर मैले उहाँलाई औंल्याएँ कि उहाँ हामीसँग आएर र हामीलाई मद्दत गरेर आफ्नो जनजातिको राम्रो सेवा गर्दै हुनुहुन्छ। यसबाहेक, अब जब यो थाहा भयो कि उनले फ्लेमिङलाई आफ्नो पखेटामुनि लिएको छ, उसले निस्सन्देह त्यो मूल्य चुकाउनु पर्छ। फ्लेमिङले पनि हामीलाई साथ दिन जोडदार आग्रह गरे, र अन्तमा उसले अनिच्छुकतासाथ झुक्यो।
  
  
  अब हामी एक कब्जा टोइङ डुङ्गा मा लगून छोड्छौं। हामीसँग भएको गतिमा, नजिकको टापुमा पनि यात्रा केही हदसम्म रातभरको यात्रामा परिणत भयो। यद्यपि, चहकिलो घाममा हामी अब सहज शिकार थियौं यदि हामीले लगुन छोड्नु अघि दुश्मनको विमान देखा पर्‍यो। त्यसपछि म तटको आवरणमुनि डुङ्गा चलाउन खोज्न चाहन्थे र बेवास्ता लुकाउन चाहन्थें, र त्यसपछि हामीले आशा नगरेको ठाउँमा खुला समुद्र पार गर्न चाहन्छु।
  
  
  जहाँ हामी यात्रा गर्यौं बालुवाहरू उथले थिए, तर कम्तिमा मैले समुद्र सतह मुनि कुनै बाढी संरक्षण देखेको छैन। हामीले पत्ता लगाएको भए के हुन्छ? । त्यसपछि हामीसँग थोरै आशा हुनेछ।
  
  
  म तालको घुमाउरो बाटोमा हिँडें। किनारा जङ्गलले भरिएको थियो, तल पानीसम्म। शेल पानीमुनि एउटा अन्डरवाटर क्यान्यनमा गयो। म सकेसम्म किनारको नजिकै बसें। मलाई आशा थियो कि अँध्यारो पातहरू विरुद्धको टग टाढामा देखिने छैन। तर यो आशा व्यर्थ साबित भयो।
  
  
  हामी लगभग त्यहाँ पुगेका थियौं जब हामीले विमान नजिकै आएको सुन्यौं। यो ढिलो र तल उड्यो, यो सिधै हामी भन्दा माथि नभएसम्म हामीलाई ध्यान दिएन जस्तो लागेन, र छिटो घुम्न उड्यो। विमानले बम बोकेको थिएन, तर कुनै न कुनै तरिकाले हतियार राखिएको हुन्थ्यो, नत्र फर्केर उड्नै पर्दैनथ्यो ।
  
  
  हामीले चोरेको सानो वर्कहोर्समा राम्रो गतिशीलता थियो र म छिट्टै फर्किएँ। नोआले फ्लेमिङलाई मेरो पछाडिको क्याबिनमा धकेले र तारालाई त्यसमा धकेले, डेकमा फैलियो।
  
  
  गोलीको एक द्रुत असिनाले पानीको पारी हामीतिर बाटो छोड्यो। मैले बाटो परिवर्तन गरें र गोलीले लक्ष्य छुट्यो। दोस्रो पटक विमान आइपुग्दा मैले हाम्रो मेसिनगनको गर्जन सुनें। स्टर्नमा एक द्रुत नजरले मलाई मित्जी अझै राम्रो केटी थियो भनेर देखायो। हतियार उनको हातमा थियो, र उसले पनि निशाना माथी। एउटा पखेटामा रहेको ग्यास ट्याङ्की विस्फोट भयो र विमान समुद्रमा खस्यो। मित्जीले मेसिन गन तल पार्नुभयो र मलाई विजय चिन्ह दिनुभयो।
  
  
  मैले अझै रमाउने हिम्मत गरेको छैन। पक्कै पनि विमानको आधारसँग रेडियो सम्पर्क थियो। अब त्यो गएपछि, अन्य पाइलटहरूले स्टक लिएको देखिन्छ। तर यसले केही समय लिन सक्छ, र हामी तिनीहरूको लागि पर्खिरहेका थिएनौं।
  
  
  तालको मुखमा गहिराई यति कम थियो कि बालुवाका किनारहरू नाङ्गो आँखाले स्पष्ट देखिन्थ्यो। तर टगको उथले मस्यौदा थियो, र हामी बिना कठिनाई पास गर्यौं। मैले केपलाई खुला समुद्रमा बन्द गरें। र मैले तुरुन्तै उनीहरूलाई देखे: पानीमा काटिरहेका उच्च-गति गस्ती डुङ्गाहरूका दुई रेजर-तीखो कुकुरहरू। पातलो ग्रेहाउन्डहरू हामीलाई देख्ने बित्तिकै पूर्ण गतिमा हामीतिर दौडिए। र तिनीहरूले तुरुन्तै हामीलाई देखे। हाम्रो चार-सिलिन्डर डज तिनीहरूको इन्जिन कोठामा शक्तिशाली इन्जिनहरू खडा हुन सकेन।
  
  
  हामीले गर्न सक्ने मात्र समय किन्न थियो। सायद किल्लाको संदिग्ध रक्षामा फर्कौं? हामी यसलाई ह्यान्डल गर्न सक्छौं कि भनेर सोचें। मैले टग चलाएर सोधेँ । "यहाँ कसैलाई डुङ्गा चलाउन थाहा छ?"
  
  
  केटीहरूले यो गर्न सक्छन्। निस्सन्देह, तिनीहरू केवल नौकाहरूमा यात्रा गरे, तर टगबोटको काम धेरै फरक थिएन।
  
  
  "मलाई बदल्नुहोस्। हामी किल्लामा फर्कियौं। तपाईंले फेरि प्रयास गर्नु अघि अँध्यारोसम्म पर्खनु पर्नेछ।
  
  
  ताराले फ्लेमिङलाई पछाडी पारे र नेतृत्व लिइन्। उनले तनावपूर्ण स्वरमा भनिन् । "तिनीहरू धेरै छिटो छन्, निक। हामी तिनीहरूलाई छोड्ने छैनौं।
  
  
  'मेरो एम्बुसले काम गर्नेछ। अंकल निकलाई विश्वास गर्नुहोस्।
  
  
  मसँग व्याख्या गर्ने समय थिएन। म क्वार्टरडेकमा दगुरेँ, मेसिन गन र गोलाबारुद समातेर ओभरबोर्डमा हाम फालें। म किनारामा गएर जङ्गलमा डुबुल्की मारें। टगले किल्ला तिर सीधा रेखामा अनाठालो रूपमा लम्कियो। गस्ती डुङ्गाहरू पल्टिए र तिनीहरूको मेसिन गनलाई लक्षित गरे। टगको पछाडिबाट तुरुन्तै पानीबाट झरनाहरू निस्किए।
  
  
  तर तिनीहरू धेरै हतारमा थिए। उनीहरू छेउछाउमा पौडी खेलिरहे । त्यसैले तिनीहरू साँघुरो बाटो भएर कहिल्यै जान सकेनन्।
  
  
  यो पनि काम गर्दैन। पहिलो बालुवाको किनारमा दौडियो। द्रुत जहाज माथि उठ्यो, लगभग सम्पूर्ण चालक दल ओभरबोर्डमा फ्याँक्यो। जङ्गलको कभरबाट मैले जहाजमा रहेका मानिसहरूलाई गोली हानें।
  
  
  दोस्रो गस्ती डुङ्गाले पनि यस्तै नियति भोग्यो। तर यो मेरो मेसिन गनको पहुँच बाहिर थियो। दुर्भाग्यवश यसले काम गरेन र मैले मेरो स्थिति परिवर्तन गरें। तिनीहरूले मलाई देख्न सकेनन् र म कहाँ छु भनेर ठ्याक्कै थाहा थिएन, तर दुईवटा मेसिन गनहरू तिनीहरूको बीचमा भएका रूखहरू तिर लामो फटहरूमा फायर गरिरहेका थिए। तिनीहरू थाकेनन् वा गोला बारुद सकिएनन् जबसम्म म बाक्लो लग पछाडि पर्खिरहें। जे भए पनि, यो आउन धेरै समय लागेन। उनीहरूलाई किनारमा रहेको मेसिन गनभन्दा ठूलो समस्या थियो जसले उनीहरूलाई अझै मार्न सकेन। तिनीहरूको इन्जिनको गर्जना उच्च पिचको चीखमा बढ्यो जब तिनीहरूले स्यान्डबारबाट टाढा तान्न खोजे। कडा व्यापक रूपमा हल्लायो। हेल्म्सम्यान बाहेक सबैजना तीखो धनुमा दौडिनबाट बच्नको लागि ओभरबोर्डमा हाम फाले। डुङ्गा एक इन्च इन्च सर्यो, तर यो सारियो। र आधा मिनेटको काम पछि यो बन्द भयो। चालक दल बोर्डमा हाम फाले र पोर्ट अफ स्पेन तिर फर्कियो। म पानीमा गएँ र तालदेखि चट्टानसम्मको पानी हेरें। हाम्रो टग सकुशल आइपुग्यो र सबैजना भर्खरै सिँढी चढिरहेका थिए। मैले सोचें कि मैले तिनीहरूका लागि सुखद आश्चर्यको तयारी गरेको छु। यदि एउटा गस्तीले एउटा डुङ्गालाई बालुवाबाट सजिलै बाहिर निकाल्यो भने, हामी अर्कोलाई पनि बाहिर निकाल्न सक्छौं। हामी यसमा ग्रान्डे लाक्लेयरबाट चाँडै टाढा जान सक्छौं। हामी मध्ये केहीले चालक दलको वर्दी लगाउन सक्छौं। यदि तटमा कसैले हामीलाई देखेको भए, हामी जेरोमका मानिसहरूको रूपमा गल्ती गर्ने थियौं। र डुङ्गा रिफ्लोट गर्दा कुनै समस्या हुनुपर्दैन। म किल्लामा फर्कने, मेरा मानिसहरूलाई उठाउने र यहाँ टग पठाउने योजना गरिरहेको थिएँ। यदि उनीसँग बार्ज तान्न पर्याप्त बल थियो भने, उसले गस्ती डुङ्गालाई सजिलै बाहिर तान्न सक्थे।
  
  
  मलाई अचानक धेरै राम्रो लाग्यो। जब सम्म मैले आवाज सुनेँ। र मेरो पछाडि पहाड चढ्ने जुत्ताको चर्को। त्यहाँ कम्तिमा चार जना थिए। उनीहरु एक अर्कासँग बेलाबेलामा कुरा गर्थे । तिनीहरू अचानक कहाँबाट आए? सायद शुटिङले उनीहरूलाई यहाँ लोभ्यायो। यो मेरो लागि सुरक्षित ठाउँ खोज्ने समय थियो।
  
  
  मैले गस्ती डुङ्गाको कडा डेकमा देखेको डुङ्गाको बारेमा एक क्षणको लागि सोचें। तर यो खुल्ला पानीमा बाहिर जानको लागि उत्तम समाधान जस्तो लागेन। यदि तिनीहरूले मलाई देखेका थिए भने, म मरेको थिएँ। म ओभरहेङ्गिङ पातहरूको आवरण अन्तर्गत किल्लामा पौडीने प्रयास गर्न सक्थे।
  
  
  तर पानीमा यो सबै रगत संग, म संग संग पक्का हुन सक्छु। ब्याराकुडास वा शार्क। मैले गर्न सक्ने सबै भन्दा राम्रो यो थियो कि तिनीहरूले पहिले नै खोजी गरिसकेका क्षेत्रमा सिपाहीहरूको पछि लाग्ने प्रयास गरे।
  
  
  म भुइँमा गएँ र ध्यानपूर्वक झाडीहरूमाथि मेरो टाउको टाँसें। तेस्रो गस्ती डुङ्गा अपतटीय लंगर थियो, यसको डुङ्गा पहाडको फेदमा बालुवाको पट्टीमा थियो। यो डुङ्गाले मुट्ठीभर मानिसहरू बोक्न सक्छ। तिनीहरूमध्ये धेरै थिएनन्, नत्र मैले धेरै आवाजहरू सुन्नुपर्ने थियो।
  
  
  अब के? म मेरो दर्शनको क्षेत्रमा सिपाहीहरू देखा पर्नको लागि पर्खिन चाहन्न। म प्रकृतिले शिकारी हुँ। मलाई कठिनाइहरू आउनको लागि पर्खन मन पर्दैन। म तिनीहरूलाई खोज्दै छु। आक्रमणमा परेको व्यक्तिको सधैं फाइदा हुन्छ। साथै, मसँग अर्को तर्क थियो। म यहाँ जो कोही भेट्छु शत्रु मात्र हुन सक्छ। र तिनीहरूले सुनेका प्रत्येक आवाज तिनीहरूमध्ये एकको आवाज हुन सक्छ। उनीहरूले आफ्ना कुनै पनि मानिसलाई मार्ने छैनन् भन्ने निश्चित नभएसम्म उनीहरूले फायर गर्न कुर्नुपर्थ्यो, र मैले केही देख्ने वा सुनेपछि आक्रमण गर्न सक्छु।
  
  
  ठूला पात र दाखको बोटमा नपरोस् भनेर मेसिन गन समातेर म बिस्तारै भुइँमा अगाडि बढ्न थालेँ। तीस मिटर पछि मैले खैरो केहि चलिरहेको देखें। मानिस दाखको बोट मुनि क्रल गर्न को लागी झुक्यो, उसको ध्यान अगाडिको कुरामा केन्द्रित थियो, उसको पछाडि म तिर। एक द्रुत गतिमा ऊ अचानक पातहरूमा गायब भयो र मैले उसको दृष्टि गुमाए।
  
  
  म उसको पछि लागे। यदि मैले उसलाई मार्न सक्छु भने, यसले तिनीहरूको लाइनमा प्वाल छोड्नेछ। र त्यो प्वाल निक कार्टरलाई पार गर्न पर्याप्त ठूलो हुनेछ।
  
  
  यदि मैले गोली हानेको भए, मैले अरूलाई म तिर प्रलोभन दिने थिएँ, तर उसले जुनसुकै बेला फर्केर मलाई देखेर मलाई पूरा गोली हान्न सक्थे। ऊ स्टिलेटो दायरा भित्र थिएन।
  
  
  मैले बायाँ हातमा मेसिन गन लिएँ, मेरो दाहिने हातमा मेरो स्टिलेटो हल्लाएँ र उहाँमाथि रिसाउन थालें। म उनको तीन मिटर पछाडि थिएँ। त्यसपछि ऊ फर्कियो। उसले अचम्ममा मलाई हेर्यो र आफ्नो सबमेसिन बन्दुक उठायो। मैले चक्कु हानें। उसले ट्रिगर तान्न अघि नै उनको घाँटीमा ठोक्यो। ऊ धेरै हल्ला नगरी ढल्यो। म स्टिलेटोको लागि उहाँको नजिक गएँ।
  
  
  त्यसपछि मेरो टाउको फुट्यो।
  
  
  जब म पुगें, मेरो टाउकोमा बीस बीट ब्यान्डहरू बजिरहेका थिए, प्रत्येकले फरक गीत बजाउँदै थिए। मैले रूखको टुप्पोमा हेरे र सेनाको वर्दी माथि तीनवटा कुरूप खुसी अनुहारहरू देखे। मेरो हात मुनि बाँधिएको थियो। तीनमध्ये एक सार्जेन्ट थिए, अन्य दुई निजी थिए। सार्जेन्टले मेरो स्टिलेटो आफ्नो बेल्टमा टाँस्यो, सिपाहीहरूले मेरो मेसिन गन र मेरो लुगर बोके। सार्जेन्टले मेरो आँखा खोलेको देखे, नजिक आए र आफ्नो बुटले मलाई करङको बीचमा लात हाने।
  
  
  "बेल्मोन्टको लागि," उसले गनगन गर्यो र मलाई फेरि लात हाने। त्यसैले मैले बेलमोन्टको घाँटीको शल्यक्रिया गरें। मेरो गला अर्को हुनेछ। मेरो पीठ पछाडि हात राखेर, मैले यो बल माजेर विरुद्ध केहि गर्न सकिन। उसले आफ्नो लुटपाटमा खुसी भएर हात मिलाउयो। "उठ्नुहोस्, मिस्टर हजार डलर," उसले भन्यो। "र तपाईंले पदोन्नति पनि पाउनुहुनेछ।"
  
  
  म सरिनँ। त्यसैले म तिनीहरूका लागि मरेको भन्दा जिउँदो थिएँ। यदि तिनीहरू मलाई सुरक्षित र स्वस्थ बनाउन उत्सुक थिए भने, तिनीहरूले पनि सबै काम गर्नुपर्छ भन्ने मलाई व्यावहारिक लाग्यो। सार्जेन्टले औँलाहरू ताने। सिपाहीहरूले मलाई खुट्टामा ताने। तिनीहरूमध्ये एकले मेरो काँधको ब्लेडमा लुगर थिचे र धकेल्न थाले। त्यहाँ दुईवटा सम्भावनाहरू थिए। वा म जाँदै थिए, नत्र मैले मेरो काँधको ब्लेड भाँच्ने थिए। म अघि बढें।
  
  
  तिनीहरूले मलाई डुङ्गा किनारमा रहेको ठाउँबाट धकेले। सार्जेन्टले खोजी रोक्नका लागि आफ्ना बाँकी मानिसहरूलाई भुक्यो। तिनीहरूले मलाई समाते।
  
  
  दुई आवाजले जवाफ दिए, र केही बेर पछि साथमा सिपाहीहरू जंगलबाट देखा परे। तिनीहरू सबै आफैंमा धेरै खुसी थिए।
  
  
  सार्जेन्टले नयाँ आगमनहरूलाई मृत सहकर्मी बोक्न आदेश दियो, र हामी आफ्नो बाटो लाग्यौं। मेरो अगाडि शव बोकेर, मेरो छेउमा दुईजना र पछाडि सार्जेन्ट। मलाई मेरो भविष्यको खासै वास्ता थिएन। मेरो सायद भिजेको तहखाने र एक sadistic प्रश्नकर्ता संग एक मुठभेड थियो, र त्यसपछि एक फाँसी संग एक मुठभेड।
  
  
  यदि हकले मेरो भाग्यको बारेमा थाहा पाए पनि, उसले केहि गर्न सक्नेछैन। आफ्नो पोस्टमा, उनले ग्रान्ड लाक्लेयरको आन्तरिक मामिलामा अमेरिकी एजेन्ट संलग्न भएको स्वीकार गर्न गाह्रो भयो।
  
  
  जब हामी समुद्र तटको आधा बाटोमा पुगेका थियौं, जंगलबाट गोली चल्यो। हाम्रो पछिल्तिरको चिच्याहटले सबैलाई घुमाइदियो । सार्जेन्ट रोकियो । ऊ ढल्न लागेको थियो । उसको वर्दी ज्याकेटको अगाडिको भाग रातो भयो। सिपाहीहरू उसलाई पक्रन खोजेझैँ दौडिए। उसलाई नछोडेर, तिनीहरूले हाम्रो वरपरको बाक्लो जमिनमा आफ्नो राइफललाई निशाना गरे। अर्को राइफल गोली। मेरो बायाँ तर्फको सिपाही, मेरो टाउकोको पछाडिको भागलाई खुला गर्दै, उसको टाउकोमा प्रहार भयो र भुइँमा लड्यो। मेरो दाहिनेतिरको एकजना डराए, झुक्यो र दौडियो।
  
  
  सुतेको मान्छेलाई मैले लात हानेँ । ऊ निश्चल सुत्यो । अरु दुई सिपाहीले हात माथि उठाए । Mitzeee अन्डरब्रसबाट निस्कियो, आफ्नो बन्दुक उनीहरूलाई देखाउँदै। म उनको नाडी समात्न पर्याप्त नजिक पुग्नु अघि उसले एउटा गोली हान्यो। बाँकी सिपाहीले आफ्नो हात झनै माथि उठाए।
  
  
  उसले मलाई रिसाएर हेरी । "तपाईं भावुक हुनुहुन्न, के तपाईं, कार्टर? हामीसँग कैदीहरूका लागि समय छैन।" उनले आफ्नो नाडी छोडिन् र सानो हतियारलाई सिपाहीमा फर्काइन्, जो त्यतिबेला फिक्का भइसकेका थिए।
  
  
  "रोक्नुहोस्," मैले भनें। "म तिनीहरूलाई जिउँदै लैजान चाहन्छु। उसलाई बन्दुकको पोइन्टमा समात्नुहोस् र हेर्नुहोस् कि तपाईं एक हातले मेरो नाडी खोल्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  म फर्किएँ र उसले मेरो नाडी वरिपरि डोरी खोल्न थाल्यो। मेरो औंलाहरूबाट मसाज गर्दै, म डोरीले सिपाहीहरू नजिक गएँ र इशारा गरें कि म तिनीहरूलाई घाँटी थिच्न जाँदैछु। मैले के भन्न खोजेको उनीहरुले बुझे ।
  
  
  मैले तल ढाकेको सिपाही आफ्नो काँधमा एक टन सिसा बोकेको जस्तो आफ्नो खुट्टामा उफ्र्यो, र दुई सिपाहीहरूले मलाई किनारमा पछ्याए, कभर पछाडि मिट्जी। पातलो जहाज अझै पनि बालुवाको किनारमा अड्किएको छ। हामी पानी भित्र पस्यौं र मैले दुई जना सिपाहीहरूलाई धनुमा लिएर गए। मैले उनीहरूलाई डुङ्गालाई कसरी धकेल्ने भनेर बताए, मित्जीलाई स्टर्नमा लगे र डेकमा माथि जान मद्दत गरें।
  
  
  केबिनमा पुगेर इन्जिन स्टार्ट गरिन् । मैले इन्जिन स्टार्ट भएको सुने र धनुषसम्म हिंडें। कर्कश आवाज सुनियो । त्यसपछि यो रोकियो। अर्को घरघराहट, र त्यसपछि केहि पनि छैन। मेरो निदान थियो: एक खराबी। र म यसको लागि आफैलाई धन्यवाद दिन सक्छु।
  
  
  "रोक्नुहोस्," मैले मित्जीलाई चिच्याएँ।
  
  
  म सही छु भनेर सुनिश्चित गर्न बोर्डमा हाम फालें र मेरो शटहरूले छोडेको प्वालहरू ट्र्याक गरें। म सहि थिएँ। कमाण्डमा फायरिङ गर्दा मैले इन्धनको लाइनमा हिर्काए। र मामिलालाई अझ खराब बनाउनको लागि, ट्याङ्की तल खाली थियो। पेट्रोलको एक थोपा होइन।
  
  
  मैले शक्तिहीन महसुस गरें। इन्धन छैन, ऊर्जा छैन। कुनै शक्ति छैन, कुनै गस्ती डुङ्गा छैन, टापु छोड्ने बाटो छैन। बिल्कुल होइन।
  
  
  मित्जी ककपिटबाट करायो। "निक, सिपाहीहरू। तिनीहरू भागिरहेका छन्! '
  
  
  मैले हावामा फायर गरे र तिनीहरू रोकिए। ढल्केका काँधहरु संग। सायद उनीहरु अब पछाडि गोली लाग्ने आशामा थिए । म बोर्डमा हामफालेँ र उनीहरूतिर लागे। तिनीहरूलाई अब राख्नुको कुनै अर्थ थिएन, तर म मसँग बारूद राख्न चाहन्थे। मैले तिनीहरूलाई किनारमा आउन संकेत गरें र मित्जीलाई बोलाएँ।
  
  
  जब उनी हामीसँग समातिन्, मैले उसलाई बन्दुकको नोकमा एकलाई समात्न दिएँ र अर्कोलाई उनको जुत्ता र प्यान्टबाट छुटाइदिएँ। मैले मेरो ट्राउजरका खुट्टाहरू एकसाथ बाँधेँ, मेरो ट्राउजरमा कारतूसहरू भरें, बेल्टले मेरो कम्मरलाई कडा पारें, र मेरो खुट्टा मेरो घाँटीमा फ्याँकें।
  
  
  "अब तिनीहरूलाई जान दिनुहोस्," मैले केटीलाई आदेश दिए। "हामीलाई अब तिनीहरूको आवश्यकता छैन, र तिनीहरूले अब हामीलाई हानि गर्न सक्दैनन्। दुई बढी वा कमले धेरै फरक पार्दैन। ”
  
  
  मैले तिनीहरूलाई छोड्न संकेत गरें। उनीहरूलाई समर्थनको आवश्यकता थिएन। जब तिनीहरू गए, मित्जी र म सकेसम्म चाँडो किल्ला तिर लाग्यौं। नूह माछा पकाउँदै थिए र आकाशले मलाई थाहा दियो कि मैले कति समयसम्म खाएको छैन। र मेरो हड्डीले मलाई सुत्न आवश्यक छ भन्यो। अँध्यारो हुनुभन्दा अगाडि मैले काम गर्नुपर्ने भएता पनि अन्धकार मेटाउन केही समय लाग्ने थियो र रम, तातो माछा र फलफूल लिएर विश्राम लिने समय हो जस्तो लाग्यो ।
  
  
  मैले एउटा खाली कोठा भेट्टाएँ, ढुङ्गाको भुइँमा खसेँ र आराम गरें। Mitzy रिपोर्ट गर्नेछ। मलाई थाहा थिएन कि उनी हकको सूचीमा कति उच्च छिन्, तर यदि हामीले यसलाई भाग्यको पागल मोडले जीवित बनायौं भने, म उनको पछि लाग्नेछु। उनी विशेष पदकको हकदार थिइन्।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  
  
  
  
  
  यो सीढीहरू नष्ट गर्ने समय हो। अब त्यो समुद्रबाट भाग्न सम्भव थिएन, उनले अब हाम्रो सेवा गर्न सक्दिनन्।
  
  
  यस्तो पुरातात्विक खजाना नष्ट गर्नु मैले चाल्न नचाहेको कदम थियो, तर किल्लामा पहुँच प्राप्त गर्न यो धेरै खतरनाक थियो। हामीले तटीय सडक र ट्रेलमा गाडीहरू आउँदै गरेको सुन्न सक्छौं, तर जेरोमलाई रातमा रोइङ डुङ्गाहरू पठाउने र आफ्ना मानिसहरूलाई हाम्रो ध्यान नदिई सीढीहरू माथि पठाउने विचार आउन सक्छ। र सबै मोर्चाहरू निगरानी गर्न हामी मध्ये धेरै थोरै थियौं। मैले के गर्ने भनेर नूहको आँखा अँध्यारो भयो।
  
  
  मैले डायनामाइटको अन्तिम बाकस खोले, दुईवटा लट्ठी निकाले र पुरानो कुलपतिलाई हेरे। "यसले मलाई पनि दुख्छ, नोआ। यदि हामी यहाँबाट जिउँदै बाहिर निस्क्यौं भने, म AX ले नयाँ सिँढी बनाउने वाचा गर्छु।
  
  
  मैले मेसिन गनलाई तलबाट तेस्रो पाइलामा उठाएँ, कडा शेलमा केही प्वालहरू प्रहार गरें, नरम, गैर-अक्सिडाइज्ड भागमा डायनामाइटको स्टिकहरू राखें, र फ्यूज जलाए। म फेरि दौडिएँ र विस्फोट हुँदा पर्खाल भित्र नै थिएँ। प्राकृतिक चट्टानको हिमस्खलन पानीमा ठोक्कियो, र आवाज तल मरेपछि, चट्टान फेरि ठाडो, दुर्गम ढलानमा परिणत भयो।
  
  
  त्यसैले अब त्यहाँ दुईवटा मात्र पहुँच सडकहरू बाँकी थिए, जुन रातमा पहरा दिनुपर्ने थियो। डा. फ्लेमिङ राम्रो देखिन्थे, र मलाई कुनै शङ्का थिएन कि हामीले उहाँलाई नोआसँग अर्को टापुमा लैजान सक्षम हुनेछौं। बाँकी समूहहरू जंगलमा नूहका मानिसहरूसँग सामेल हुन सक्षम थिए। म सहरमा जान्छु, जेरोमलाई खोज्छु र उसलाई समाप्त गर्छु। यदि सेनाको टाउको काटिएको भए, चीजहरू शान्त हुने थिए र फ्लेमिङलाई राष्ट्रपतिको रूपमा पुनर्स्थापित गर्न सकिन्थ्यो।
  
  
  मैले नूहलाई योजना प्रस्तुत गरें र उनले आपत्ति गरेनन्। हामीले त्यो रात कोस्टल रोडको पहरा दिने र म ट्रेल हेर्ने कुरामा सहमत भयौं। मैले उसलाई तालिम दिएँ, खानीहरू कसरी विस्फोट गर्ने भनेर देखाएँ र समयको बारेमा सबै कुरा बताए। त्यसपछि म अर्को दिशामा हराए। जबसम्म हामीसँग डाइनामाइट थियो, हामी रातमा कसैले आक्रमण गर्न सक्दैनथ्यो।
  
  
  तारा मद्दत गर्न चाहन्थे। "मेरो बुबाले मलाई तपाईलाई मद्दत गर्न पठाउनुभयो। के तपाईंले यस बारे बिर्सनुभयो? र तपाईलाई आराम चाहिन्छ। तपाईलाई लाग्छ कि मैले आवश्यक पर्दा मित्जी जस्ता चीजहरू उडाउन सक्दिन?
  
  
  त्यहाँ प्रकाश मिलानहरू छन्, हो। तर तिनले आफ्नो चिन्ताको सामना कसरी गर्ने? तर कम्तिमा उसको कम्पनीले मेरो समयलाई अझ रमाइलो बनाउने थियो। यसबाहेक, मैले रातमा आक्रमणको आशा गरेन। कर्णेलको सेनाले ठूलो क्षति बेहोरेको थियो, र मलाई शंका थियो कि उनको गस्ती डुङ्गा हराएपछि, जेरोमले आफ्नो घाउ चाट्न केहि समय चाहिन्छ।
  
  
  मैले केटीलाई भनें कि म सुरुका केही घण्टा ड्युटीमा हुनेछु, तर उसले यसको बारेमा सुन्न चाहिन। उनले मलाई आराम गर्नुपर्छ भन्ने सोचिन् । कुनै विशेष अर्थ बिना। त्यसैले मैले तन्काए र निद्राले मलाई जित्न दिए।
  
  
  मेरो आँखामा सूर्यले मलाई ब्यूँझाएको दिनको उज्यालो पहिले नै थियो। सिपाहीले मलाई हिर्काएको मेरो टाउकोको टक्कर बाहेक मैले फेरि मानव महसुस गरें। तारा उसको पछाडि रुखको टुक्रामा बसी, जागा तर निद्रामा। उनको आँखा मुनि कालो घेरा थियो । म उनीतिर फर्किएँ।
  
  
  उसको स्वर सुस्त लाग्यो । "निक, म बिरामी छु, मेरो पेट दुख्छ। पछिल्ला केही घण्टामा यो झन् खराब भएको छ।"
  
  
  हामी रूखहरूको अग्लो आर्क मुनि थियौं र पातहरूबाट फिल्टर गरिएको पहेंलो सूर्यको किरणहरू। ताराको छाला हरियो-पहेंलो र पसिनाको सानो मोतीले चम्किरहेको थियो। उसको आँखा अगाडि खरानी धुवाँ थियो । मैले उसलाई काखमा लिएर पहाडबाट गेटसम्म दौडेँ। म भित्र गएर नोआलाई बोलाएँ। मलाई डर थियो कि ऊ अझै पहरामा छ। आखिर, उहाँ एक मात्र औषधि मानिस हुनुहुन्थ्यो, जे भए पनि।
  
  
  ऊ मेरो केही सेकेन्ड पछि किल्लामा प्रवेश गर्यो। मैले तारालाई ध्यानपूर्वक भुइँमा राखें र नोआ तुरुन्तै काममा लागे। उसले उनको घाँटीमा ग्रन्थीहरू महसुस गर्यो, उनको नाडी समात्यो, उनको मुख खोल्यो र उनको हत्केला जाँच्यो। उसले तिनीहरूलाई छोड्नु अघि, मैले उसको औंलाहरूमा छालाहरू देखेँ।
  
  
  बुढालाई यस्तो हतार पहिले कहिल्यै भएको थिएन। ऊ एउटा कोठामा उड्यो। म उसको पछि दौडे, तर ढोकामा पुग्नुअघि नै ऊ विकर म्याट र कद्दू लिएर बाहिर निस्कियो। उसले चटाई फ्याँक्यो, लात हाने र मलाई केटीलाई उसमा राख्न इशारा गर्यो। मैले बुझें कि उसलाई उज्यालो चाहिन्छ र एउटा अँध्यारो कोठामा टर्च बाल्ने समय थिएन।
  
  
  मैले तारालाई चटाईमा राखें र उनको लुगा हटाएँ। अचानक मित्जी आँगनमा थिइन्, पहिले चासो राखे, तर केटीको रगतविहीन ओठ देखेर चिन्तित भइन्।
  
  
  नूहले आफ्नो एउटा ठूलो हातमा आधा कद्दू समात्यो। उसले सामग्रीहरू हल्लायो, जुन पानी र हरियो साबुनको मिश्रण जस्तो थियो।
  
  
  "पछाडि"। उसको बोली कडा थियो। हामीले पालना गरेपछि उसले ताराको टाउको उठायो, उसको मुख खोल्यो र घाँटीमा तरल खन्यायो। "मन्चिन," उसले नाप्दै भन्यो। "एक धेरै विषालु रूख। यसको फलको एक टोकाइले अचानक, पीडादायी मृत्यु निम्त्याउन सक्छ। ट्रंक छुनु पनि धेरै खतरनाक हुन सक्छ। गरिब बच्चालाई हेर ।" अचानक तारा तानियो। नोआले तिनलाई फेरि उठाए र केही तरल पदार्थ फेरि उनको घाँटीमा खन्याए। जब उनी सास फेर्दै सुतिरहेकी थिइन्, मलाई मनचिनेलाको बारेमा पहिले नै थाहा भएको कुरा याद आयो। नूहले भर्खरै उल्लेख गरेझैं यो एकदमै गम्भीर थियो।
  
  
  बुढालाई सहयोग चाहियो। उसले भन्यो, "उनको औंलाहरूमा केही तरल खन्याइदेऊ। रग नगर्नुहोस्!
  
  
  मैले गरे। हामीले उसलाई फर्केर हेर्न सकौं भनेर उसले उसलाई घुमाउनुभयो। त्यो पनि पातले ढाकिएको थियो। मैले तरल पदार्थ उसको पीठमा खन्याएँ किनकि उसको शरीरमा पीडा भयो।
  
  
  मैले बूढो मानिसले राहतको सास सुने। "मलाई लाग्छ कि हामीले यो समयमै गर्यौं," उनले भने। "उनी ठीक हुनेछिन्।"
  
  
  केहि समय पछि, आक्षेप रोकियो, र केटी निश्चल रह्यो। अब नूहले साबुनको मिश्रणले कद्दू तल राखे र अरू कद्दूहरू लिए। उसले सेतो पाउडर र मह जस्तो देखिने बाक्लो पायस बनाउन थाल्यो। उनले केटीलाई पल्टाएर उनको लागि खन्याए। त्यसपछि उसले उसलाई आफ्नो छेउमा राख्यो।
  
  
  'अब तिमी।' ऊ उठ्यो, मेरो शर्टको बटन फुकाल्यो र भित्र बाहिर घुमाउनुभयो। कपडा पनि विषाक्त थियो। उसले मेरो हातलाई कीटाणुनाशकले पुछ्यो, आफ्नै हातले पनि त्यस्तै गर्यो र मुस्कुराउनुभयो। "मैले तपाईंलाई चेतावनी दिनुपर्थ्यो। जङ्गल प्राय: मित्र हुन्छ, कहिले शत्रु। चटाईको अर्को पक्ष लिनुहोस्; अब हामी उसलाई छायामा लैजान्छौं।"
  
  
  हामीले एउटा अँध्यारो कोठामा लगेर ओछ्यानमा सुतायौं भने ताराले आँखा खोलिन् । उनी सचेत थिइन् तर अझै धेरै बिरामी थिइन्।
  
  
  यसको मतलब किल्लाबाट कुनै पलायन हुनेछैन। हामीले फ्लेमिङ र तारालाई बोक्नुपर्ने थियो, तर त्यो सम्भव भएन। ठाडो पहाडमा होइन । हामीलाई धम्की दिने सबै खतराहरूसँग होइन। हामीले पर्खनुपर्छ। म गोराको छेउमा बसें र अचानक महसुस गरें कि म स्वीकार गर्न चाहानु भन्दा म उनको बारेमा बढी चिन्तित थिएँ। मैले उसलाई मन पराएँ, र अब यो मलाई पहिले भन्दा स्पष्ट भयो। यदि नूहले विषलाई तुरुन्तै नचिनेको भए, ऊ पहिले नै मरेको थियो। बूढो मानिसले उनलाई अन्तिम क्षणमा बचायो, र यसका लागि उनी फेरि मेरो सम्मानमा उठे। बिहानको खाजाको सुगन्ध आयो । नोआले बोलाएसम्म मैले ध्यान दिएन। त्यसपछि म पहिले नै खाजा खाइरहेका अरूहरू नजिक पुगें।
  
  
  म अचम्मको लागि भित्र थिएँ। हामीसँग पाहुना थिए । एक कालो छालाको युवक लङ्गोमा। उसले समाचार ल्यायो, र नूहको अनुहार हेरेर न्याय गर्दै, यो राम्रो समाचार थिएन। नूहले मलाई एक स्वरमा भने जुन थकानले प्रतिध्वनित भयो जब मित्जी र फ्लेमिङ उदास थिए। त्यो रात जनजाति निष्क्रिय थिएन। तिनीहरूले आफ्ना स्काउटहरू पठाए।
  
  
  क्यारिब जेरोमका सिपाहीहरू पनि चुपचाप बसेनन्। तिनीहरूले लगूनको किनारबाट समुद्र तटसम्म घेरा हालेका थिए, जहाँ तेस्रो गस्ती डुङ्गा मुर गरिएको थियो। हामी घेरिएका थियौं । दुई बिरामीको साथ, मैले कर्डन मार्फत जाने बारे सोच्नु पनि परेन। मैले केटालाई सोधें कि उसले मलाई बाहिर निकाल्न सक्छ र जवाफ छोटो थियो: होइन। घेराबन्दी पूरा हुनुअघि नै उनी यहाँ आइपुगेका थिए । अब उनी पनि फर्किन सकेनन् ।
  
  
  यसको मतलब ताराले सेनाको आन्दोलनलाई ध्यान दिएनन्। यदि म ब्यूँझिएको भए, मैले केहि सुनेको हुन सक्छ। वा सायद तिनीहरू सबै पछि धेरै टाढा थिए। मैले मेरो वरपरका मौन आकृतिहरू हेरे, महसुस गरें कि हामी कति कमजोर छौं, र अचानक मलाई भोक लागेन।
  
  
  मैले खाए। कमसेकम यसले मलाई व्यस्त राख्यो। खाजा खाइसकेपछि हामी चुपचाप बस्यौँ । हामीले पर्ख्यौं।
  
  
  मैले आवाज पहिले सुनें, नूहले मेरो अनुहार फर्काउनु भन्दा एक सेकेन्ड अघि। यो विमानहरूको अँध्यारो, अल्छी ड्रोन थियो। बूढा बिस्तारै उठ्यो र हामीलाई चियामा निम्तो दिएझैं भन्यो: "म सुझाव दिन्छु कि हामी क्याटाकम्ब्समा शरण लिनुहोस्। मिस्टर कार्टर, के तपाई मिस सोयरलाई साथमा लैजानुहुन्छ?
  
  
  मित्जीले एक पटक मलाई भनेझैं, बूढा मानिस अचम्मले भरिएको थियो। त्यसैले उसको किल्ला मुनि एउटा तहखाने थियो। मलाई कत्तिको गहिरो छ, र यदि यसले बमहरू सामना गर्न सक्छ, र यदि हामीलाई त्यहाँ जिउँदै गाडिएन भने। Mitzi पहेंलो भयो, र मलाई थाहा थियो कि उनी अहिले त्यही कुरा सोचिरहेकी छिन्। तर फेरि हामीसँग विकल्प थिएन।
  
  
  म ताराको पछि लागेँ । उसले पहिले नै मेरो घाँटी वरिपरि आफ्नो हतियार राख्न सक्छ भन्ने थाहा पाउँदा मलाई राहत मिल्यो। मैले उनलाई बाहिर लैजाँदा, नोआले बाक्लो स्लेटको ढोका खोले जुन मैले पहिले कहिल्यै देखेको थिइनँ।
  
  
  Mitzi र केटा पहिले नै दृष्टि बाहिर थिए। फ्लेमिङ केवल बैसाखीको प्वालबाट हिँडे। म उसको पछि लागे। नूहले हामीलाई अन्धकारमा छोडेर आफ्नो पछाडिको बाक्लो ढोका बन्द गरे।
  
  
  एक सेकेन्ड पछि उसले चकमकको टुक्राको साथ एउटा चिंगारी बाल्यो र मैनबत्ती बाल्यो। हामीसँग उज्यालो थियो। नोआले केटालाई मैनबत्ती दियो, फ्लेमिङलाई काखमा लिएर सुरुङको अँध्यारो प्रवेशद्वारतिर हिंड्यो, केही पाइला तल ओर्लियो, केटाको टाउको माथि एउटा सानो ज्वालाले हामीलाई इशारा गर्दै।
  
  
  सुरुङ फराकिलो थियो हामीलाई पार गर्नको लागि, तर उचाइले चाहिने धेरै छोड्यो। एक अग्लो मान्छे झुक्नु पर्छ। मैले मेरो घुँडा झुकाउनु पर्यो र मिट्जीले आफूलाई हिर्काउनबाट बच्नको लागि आफ्नो टाउको तल ल्याइन्।
  
  
  यो लामो पैदल यात्रा थियो। जे होस्, बलियो प्रहारको सामना गर्न हामी माथि पर्याप्त चट्टानहरू थिए। जब हामी तल पुग्यौं, हामीले आफैलाई, एक तीव्र मोड पछि, बरु ठूलो कोठामा भेट्टायौं।
  
  
  हामी भुइँमा बस्यौं र नूहले मैनबत्ती निभाइदियौं। "हावा बचाउन," उनले भने। केही मिनेट बित्यो । विमानहरू हाम्रो माथि लामो समयसम्म हुन सक्थे, तर मौनता तोड्ने कुनै विस्फोट थिएन। आवाज होइन। मलाई मन परेन। तिनीहरू के पर्खिरहेका थिए?
  
  
  त्यसपछि मैले अर्को कुरा सोचें। बमबाट बच्नको लागि हाम्रो हतारमा, हामीले पूर्णतया बिर्सियौं कि हामीलाई थप निकास चाहिन्छ। आखिर, यो पूर्णतया सम्भव थियो कि एक हवाई आक्रमणले catacombs को ढोका रोक्न सक्छ। त्यहाँ एउटा मात्र चीज थियो जसले हामीलाई सधैं बाहिर निस्कने बाटोको ग्यारेन्टी दियो: डाइनामाइट। र हामीले यसलाई शीर्षमा छोड्यौं।
  
  
  मित्जीले मेसिन गन ल्याए, र मैले अँध्यारोमा यसको लागि महसुस गरें। म सिँढीहरू माथि हिंडें, माथि फर्किएँ, र भारी स्लेटको ढोका झन्डै तीन इन्च खोलिदिएँ। उज्यालो दिनको उज्यालोले मलाई अन्धो बनायो, तर मैले केही चाल पाए। मेरो आँखाले उज्यालोमा समायोजन नभएसम्म म जहाँ थिएँ त्यहीँ बसें। रुसी वर्दीमा चार जना पुरुष देखा परे। पक्कै पनि। कर्णेल फ्लेमिङलाई जिउँदै लैजान चाहन्थे, बमले मारेको होइन। त्यसोभए ऊ सधैंको लागि निष्कासन हुनेछैन भनेर ढुक्क हुन सक्छ।
  
  
  उनीहरुसँग मेसिन गन थियो । प्यारासुटबाट ओर्लिएपछि, तिनीहरू अलग भए। दुई एकै दिशामा गए, दुई अर्को दिशामा गए। तिनीहरू कोठाहरू मार्फत हिंडे र स्पष्ट रूपमा कोही नभेट्दा छक्क परे। बिस्तारै उनीहरुले छिटो काम गर्न थाले। तिनीहरूमध्ये कसैले मेरो दिशामा हेरेनन्। मैले ढोका अलि फराकिलो पारेँ र छायाँमा रहेको पर्खालमा थिचेँ। मैले मूर्ख गल्ती गरें। यदि मैले शीर्षमा पर्खेको भए, म सजिलै गोली मार्न सक्थे। अब मैले यहाँ कुर्नुपरेको थियो र यसलाई राम्रो बनाउन प्रयास गर्नुपर्‍यो।
  
  
  म पछाडि उभिएको ढोकाबाट टाउको टाँस्न तिनीहरूमध्ये एकलाई धेरै समय लाग्यो। यी सबै खाली कोठाहरूले उसलाई अनौपचारिक बनायो, उसको बन्दुक तलतिर देखायो। म केही पाइला पछाडि फर्किएँ । जब उनी भित्र थिए, मैले मेसिन गनको बटले उनको मन्दिरमा प्रहार गरें। ऊ लडेर हिँडेन । म ढोकातिर फर्किएँ।
  
  
  दुई नम्बरले उसको पीठ मतिर राखेर कोठा छोड्यो। यो स्टिलेटोको लागि पर्याप्त नजिक थियो। मैले लगभग कहिल्यै नछुटें, तर ऊ फर्कियो। धारिलो स्टिलले उसलाई पार गर्यो, पर्खालमा ठोक्कियो र उसको खुट्टाको अगाडि जमिनमा ठोक्कियो। उसले अचम्ममा चारैतिर हेर्यो र मतिर फर्कियो। म ढोका पछाडि हराइसकेको थिएँ। उसले अरुलाई रुसी भाषामा केही चिच्यायो। जवाफ तुरुन्तै आयो। उनीहरुले आगो लगाएर प्रवेश गर्ने योजना बनाएका थिए । यो मलाई उपयुक्त थियो। म सिँढीबाट तल क्याटाकम्ब्समा गएँ। मैले अपेक्षा गरेझैं, तिनीहरूले तल शूट गरेनन्, तर सीधा अगाडि, एक पछि अर्को हतार गर्दै। मेरो आफ्नै हतियार अलार्मको आवाज चौथो मरिनलाई नपरोस् भनेर तिनीहरूको आफ्नै भ्याली मफल हुनु अघि मैले तिनीहरूलाई आगोको फटले आधामा काटें।
  
  
  कोलाहलको कारण मित्जी मेरो पछाडिको सिढीबाट माथि आउँदै गरेको मैले सुन्न सकिन। अब मेरो पछाडिबाट उनको आवाज आयो। 'के हुँदैछ?'
  
  
  “हामीसँग आगन्तुकहरू छन्। चार। म यहाँ पहिले नै तीन सुतिरहेको छु, एक बाहिर कतै छ।
  
  
  म ढोकामा गएँ, तर चौथो व्यक्तिलाई देखेन। म चर्को स्वरले चिच्याएँ, तर ऊ आश्रयमै रह्यो। आँगनमा सन्नाटा छायो । धेरै शान्त। मलाई थाहा थिएन ऊ कहाँ छ र यदि मैले मेरो टाउको ढोकाबाट धेरै टाढा टाँसें भने उसले मलाई छिट्टै गुमाउने खतरा थियो। मलाई विश्वास थिएन कि उसले आफैलाई यहाँ फेरि प्रलोभनमा पार्न अनुमति दिन्छ। सायद तिनीहरु मध्ये उनी सबैभन्दा चतुर थिए ।
  
  
  मैले मित्जीमा रुसी मेसिन गन हानें। "गोला बारुद हेर।"
  
  
  'पर्याप्त।'
  
  
  "मार्गलाई नियन्त्रणमा राख्नुहोस्। म फर्केर आउनेछु र बाहिर निस्कने अर्को उपाय छ कि भनेर सोध्नेछु, यो एक मात्र बाटो हो।
  
  
  मैले अवस्था वर्णन गरेपछि, नूहले मैनबत्ती बाल्यो। ज्वालाको मधुरो प्रकाशमा मैले फ्लेमिङलाई भित्तामा झुकेको देखेँ। तारा उनको छेउमा केही फिट टाढा बसे। उनी अहिले राम्रो देखिन्थे, यद्यपि उनी अझै चकित देखिइन्। पहाडको गहिराइमा रहेको यो कालो प्वाल, फोहोर र मोल्डको दुर्गन्ध, निको हुनेहरूको लागि पनि उपयुक्त घर थिएन। तर चौथो केटालाई नकआउट नगरेसम्म मैले उनको अवस्था परिवर्तन गर्न सकिन। नूहले जेरोमको सेनाको लाइन तोड्ने केटालाई केही भने। केटाले टाउको हल्लायो, मैनबत्ती लियो र मलाई उसको पछि लाग्न इशारा गर्यो। एक प्रकारको आदिम वेदीको पछाडि झुण्डिएको चित्रित क्यानभासमा एउटा मधुरो प्रकाश खस्यो। उसले क्यानभासको छेउ उचाल्यो। उसको पछाडि एउटा करिडोर देखा पर्‍यो।
  
  
  मलाई आशा थियो कि केटाले बाटो थाहा पाएको छ, किनकि यो मैनबत्तीको स्टम्प लामो समयसम्म जल्दैन। हामी सिँढीहरूबाट तल ओर्लियौं र पर्खालहरूमा निचहरू भएको सुरुङमा प्रवेश गर्यौं। केही स्थानहरूमा, मैनबत्तीहरू पर्खालमा जोडिएका थिए, सामान्यतया यी धेरै सेन्टिमिटर लामो सिन्डरहरू थिए। त्यहाँ एक घिनलाग्दो, सडिएको गन्ध थियो। मैले चाँडै कारण देखे। धेरै जसो निचहरूमा मानव कंकालहरू थिए, जसको पछाडि ढुङ्गाको सेल्फहरूमा खोक्रो खोपडीहरू थिए। जनजातिको चिहान मानिएको थियो ।
  
  
  मेरो दिशाको अनुभूतिले मलाई भन्यो कि हामी किल्लाको अर्को छेउमा जाँदैछौं। केही बेरपछि मैले ढुङ्गाको भुइँमा उज्यालोको घेरा देखेँ। उसको माथि पर्खालमा गोलो प्वाल थियो, मेरो काँधभन्दा अलि फराकिलो थियो। म उनीसम्म पुग्न सकिन। केटाले पनि देख्यो । उसले मबाट मेसिन गन लियो, मैनबत्तीको छेउमा भुइँमा राख्यो र मलाई भित्र चढ्न मद्दत गर्यो। मैले मेरो हात माथि राखे र त्यसबाट बाहिर निस्किएँ।
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। म बाहिरी पर्खालमा उभिएँ। कतै आन्दोलन भएन । मैले मेरो हात प्वालमा ठोकें र मेसिन गन लिएँ।
  
  
  म छतको छेउमा चढें र मेरो चौथो श्रीमानलाई देखे। ऊ प्यारासुटको पछाडि पेटमा सुतिरहेको थियो, उसको हतियारले ढोकामा औंल्यायो जसको पछाडि मित्जी उभिएको थियो। स्वतन्त्र रूपमा काम गर्दा, तिनीहरू सामान्यतया धेरै प्रभावशाली छैनन्। उहाँ जवान र पातलो हुनुहुन्थ्यो, तर आफ्नो शिशुको हातमा घातक हतियारको कारण घातक थियो। मैले उसलाई रुसी भाषामा बोलाएँ: "तिमीले यहाँ हेर्यौ?"
  
  
  ऊ घुम्यो । मैले ट्रिगर तानेँ। विदाई, अज्ञात सैनिक। मित्जी ढोकामा देखा पर्‍यो, शव देख्यो र त्यतातिर हिंड्यो। म छतबाट हाम फालेँ । आँखा झिम्केमा, पाँचौं प्याराट्रूपर अलिकति खुला ढोका पछाडिबाट उड्यो। उसले भारी रिभल्भर मित्जीको घाँटीमा हाने। यदि म उसलाई मार्न चाहन्छु भने, मैले मित्जीलाई गोली हान्नु पर्छ। एक श्राप!
  
  
  उसले मलाई हेर्यो र राम्रो अंग्रेजीमा करायो: "तिम्रो हतियार फालिदेऊ।"
  
  
  उनले केटीलाई केहि भने। मैले मेसिन गन छोडें।
  
  
  "यहाँ आउनुहोस्, धेरै नजिक छैन। यो पर्खालको सामु उभिनुहोस्।"
  
  
  उनको वर्दी सहकर्मी भन्दा राम्रो सामग्रीले बनेको थियो। उसले अफिसरको काँधमा पट्टा लगाएको थियो, र उनको बेल्टमा वाकी-टकी झुण्डिएको थियो। टाढाबाट पनि, मैले मित्जीको भारी सास फेर्न सुन्न सक्थे। उसले उसलाई अझ बलियो अँगालो हाल्यो र ऊ चुप भयो।
  
  
  ऊ हाँस्यो । - "म तिमीलाई मौका दिन्छु। मलाई भन्नुहोस् डा. फ्लेमिङ कहाँ हुनुहुन्छ। यदि तपाईं छैन भने, म उसलाई पहिले गोली मार्नेछु। तब तिमी पनि मर्ने छौ।”
  
  
  मेरो स्टिलेटो आँगनमा पहुँच बाहिर थियो। दाँतबाट मिट्जीको आवाज आयो। - "उसलाई नरकमा जान दिनुहोस्।"
  
  
  म बिस्तारै घुमे ताकि उसले ट्रिगर तान्दैन। धम्की दिन थाले । - "मैले तिमीलाई नचल्न भनेको थिएँ।"
  
  
  मैले डराएको नाटक गरें। - 'गोली नगर्नुहोस्। म तिमीलाई भन्छु। ऊ लुकेको छ। म उसको पछि लाग्नेछु।
  
  
  Mitzi मलाई सराप्यो। अभिनय पनि गर्न सक्थिन् । कस्तो हत्यारा केटी। यदि उसले मलाई ढोकाबाट जान दियो भने, म एक रूसीबाट हतियार खोस्न सक्छु। तर चालले काम गरेन। रूसीलाई पनि थाहा थियो कि उनका साथीहरू कहाँ छन्। मैले हेरें उसले कस्तो सोच्छ।
  
  
  उसले मित्जी र मलाई ढालको रूपमा प्रयोग गर्न सक्थे र हामीसँगै क्याटाकम्ब्समा जान सक्थे। बन्धकहरूको रूपमा हामीसँग, उहाँले फ्लेमिङलाई आत्मसमर्पण गर्न आदेश दिन सक्नुहुन्छ। तर यदि फ्लेमिङले हाम्रो जीवनको वास्ता गर्दैन भने के हुन्छ? के हुन्छ यदि उसले शत्रुलाई मार्न हामीबाट गोली हान्छ? यो उसले जोखिम लिन नसक्ने अवसर थियो। त्यसैले उनले अर्कै बाटो अपनाए । उसले उसलाई समात्ने बित्तिकै मैले बन्दुक खसालेको गतिबाट मित्जी मेरो लागि कत्तिको महत्त्वपूर्ण छ भनेर सायद थाहा थियो।
  
  
  
  'हो। गर। उहाँलाई पछ्याउनुहोस्। तर यदि तपाईंले केहि प्रयास गर्नुभयो भने, त्यो वेश्याको टुक्रा मर्नेछ।"
  
  
  मैले त्यसलाई कारबाही गर्नुपर्यो । ऊ केटी भन्दा टाउको अग्लो थियो, र मलाई थाहा थियो कि म लुगरलाई राम्रोसँग ह्यान्डल गर्न सक्छु कि उसको टाउकोमा गोली हान्न सक्छु किनकि उसले मलाई प्रवेश गरेको ढोकाबाट हेर्यो।
  
  
  "बिस्तारै हिँड," उनले आदेश दिए। "आफ्ना हात हावामा राख्नुहोस्। झुक्नु हुँदैन। मैले तिमीलाई हेरिरहेको छु।'
  
  
  हामी क्याटाकम्ब्समा गयौं। म सिँढीमा पुग्नु अघि उसले मलाई रोक्यो। सायद ताकि तपाईको आँखालाई उज्यालोको बानी पर्यो। त्यसोभए उनी त्यति मूर्ख थिएनन्।
  
  
  मलाई जारी राख्न अनुमति दिइयो। उसले अब मेरो पछि लागेन। जब म तल गएँ, मैले मेरो हातमा कसैको हात महसुस गरें। "मैले देखे र सुनें। मसँग आउ।' - नोआले मेरो कानमा फुसफुसाए।
  
  
  उसले मलाई समातेर अगाडि बढ्यो। मैले उसलाई फुसफुसाएर भनेँ कि म के गरिरहेको छु र उसको औंलाहरूले मेरो नाडी निचोयो।
  
  
  "यसले कहिल्यै काम गर्दैन। तपाईं आफ्नो पछाडि देख्न सक्नुहुन्न। छाया देख्ने र ट्रिगर तान्नको जोखिम धेरै ठूलो छ। हामी यसलाई फरक तरिकाले प्रयास गर्नेछौं। "छाया" शब्दले नूहलाई एउटा विचार दियो। कम्तिमा उसले मलाई पछि भनेको कुरा हो। उसले एउटा मैनबत्ती बाल्यो, जसले सानो काठको पुतलीले भरिएको बाकसलाई उज्यालो बनायो। नूहले ती मध्ये एउटालाई लिएर त्यसमा एउटा लामो सियो टाँस्यो, जुन उसले बाकसबाट पनि निकाल्यो, त्यसपछि पुतलीलाई उसको अगाडि उठायो।
  
  
  उसको ओठ मौन प्रार्थनामा चल्न थाल्यो। हे भगवान, मित्जी आफ्नो घाँटीमा बन्दुक लिएर बाहिर उभिरहेकी थिइन् र नूहलाई केही गर्जन देवतालाई पुकार्नु बाहेक के गर्ने थाहा थिएन।
  
  
  फ्लेमिङ र ताराले पनि फराकिलो आँखाले वृद्ध मानिसलाई हेरे। नूह सिँढीहरूतिर लागे, अझै पनि आफैंमा गुनगुनाउँदै। म उसको पछि लागे।
  
  
  मैले यो हेर्नु पर्यो। यसबाहेक, यदि यो चाल असफल भएको थियो भने मैले Mitzeee लाई रिहा गर्नुपर्थ्यो।
  
  
  मिट्जी र सिपाही ढोका बाहिर अँध्यारोमा उभिए, दुबै छायामा। नूह र म तिनीहरूबाट लुक्न धेरै टाढा सिढीहरूमा रोकियौं। रुसीले सिँढीबाट खुल्ला ढोकासम्म चिन्तित भई हेर्यो। मित्जी तनावग्रस्त थियो र आवश्यक परेमा ती मध्ये कुनै पनि तर्फ हतार गर्न तयार थिए। म चुपचाप आफैंमा रिसाए । असम्भव! तपाइँ केहि पागल चाल संग यो प्राप्त गर्न सक्षम हुनेछैन।
  
  
  बुढाले पुतली फाले । एक तीव्र क्लिकको साथ, उनी ढुङ्गाको भुइँमा सिधै सूर्यको किरणमा खसे। रुसीको टाउको एकाएक जमिनतिर सर्यो । मैले मित्जीको जीवन समाप्त गर्ने शटको अपेक्षा गरें। केही छैन। मैले नोआलाई सराप दिएँ। "कुनै चाल छैन," रूसीले भन्यो। यो पुतली, यसको पछाडि सुई अड्किएको, मैले देखेको सबैभन्दा ठूलो सुपर चाल थियो।
  
  
  छायामा अचानक जंगली आन्दोलन भयो। मान्छेले दुबै हात हल्लायो । उसको औंलाहरू बिजुलीको झटकाले चकित भएजस्तै फैलियो। बन्दुक ठोक्किएर भुइँमा खस्यो । ऊ छक्क पर्यो, दुवै हातले आफ्नो छाती समातेर, आफ्नै अक्षमा घुम्यो, र त्यसपछि निर्जीव मास जस्तै भुइँमा खस्यो।
  
  
  म उनीहरूकहाँ पुग्नु अघि मिट्जीको हातमा बन्दुक थियो। सिपाहीदेखि पुतलीसम्म चकित भएर हेर्दा उनले हतियारलाई सुस्त रूपमा झुण्ड्याउन दिइन्। मैले त्यो मानिसलाई पछाडि फर्काएँ कि ऊ उसको पछाडि सुतिरहेको थियो। ऊ मर्यो। उसको अनुहार पीडाको मुहारले बिग्रिएको थियो । उसका आँखा रसाए । ठूलो हृदयघातको क्लासिक छवि।
  
  
  यो डरले मारिएको मान्छे थियो। मलाई थाहा थियो। किनभने यो एक मात्र विकल्प थियो। एक सिपाही जसले आफ्ना चार साथीहरूलाई पुरानो समुद्री डाकू किल्लामा मारेको देख्यो जुन पौराणिक थियो। शत्रुहरूले घेरेको मान्छे। अधिकतममा तनाव। कतैबाट मृत्युको प्रतीक उनको खुट्टामा खस्छ। उनको मुटु रोकियो । असम्भव?
  
  
  मैले नोआलाई हेरेँ। बूढो मानिस लाशहरू लिएर हिडिरहेको थियो। उनले प्यारासुटले पाँच जना मृत सैनिकलाई ताने। उसले काउन्टरमा दुईजनालाई बस्यो, खुट्टा काट्यो। एक आराम स्थिति मा जस्तै। उसले तेस्रोलाई पर्खालमा पिन गर्यो, घुँडा टेके र हातहरू पार गरे। उसले चौथो रोप पनि त्यस्तै गरी। उनले अफिसरलाई विकर कुर्सीमा बसाए जसमा फ्लेमिङ बसिरहेका थिए। कार्य पूरा गरी अब पर्खिरहेका पुरुषहरूको समूहको उपस्थिति सिर्जना गरियो।
  
  
  के को लागि? पक्कै पनि! म कसरी यति मूर्ख हुन सक्छु। यदि फ्लेमिङलाई समातिएको भए, उसलाई लगिने थियो। पुरुषहरूलाई कैदीसँगै लैजानुपर्थ्यो। एक हेलिकप्टर चाँडै देखा पर्नेछ। पाइलट एक्लै हुनेछ किनभने सबै उपलब्ध ठाउँ यात्रुहरूले ओगटेको हुनुपर्छ। म यसलाई बन्द गर्न सक्छु! मलाई अफिसरको रेडियो चाहिएको थियो।
  
  
  म कुरा लिन गएँ । नूहले स्थिर जीवन पूरा गरे र आकाश अध्ययन गरे। । ऊ मुस्कुराई । - "हामीले हेलिकप्टर लिइरहेका छौं। यो कुनै दिन काममा आउन सक्छ।
  
  
  उसले मलाई उसको वूडू कलामा आक्रमण गर्न चुनौती दिन चाहन्छ जस्तो गरी हेर्यो। त्यसपछि उनी क्याटाकम्ब्समा गए। मित्जी र म हेलिकप्टर पर्खिरहेका थियौं।
  
  
  आधा घण्टा पछि हामीले प्रोपेलर ब्लेडको आवाज सुने। ऊ तल उड्यो, किल्लाको परिक्रमा गर्यो, र रेडियोमा आवाज आयो। उनी जान्न चाहन्थे कि हामीसँग फ्लेमिङ छ कि छैन। यो सजिलो थियो, मैले झुट बोल्नु पनि परेन। मैले जवाफ दिएँ कि हामीसँग फ्लेमिङ छ र उहाँ जीवित हुनुहुन्छ। पाइलट हाँसे, सम्पर्क तोड्यो र अवतरण गर्न थाले।
  
  
  त्यसपछि हामीले कल्पना नगरेको कुरा भयो। प्यारासुटहरू एक्कासी हावाको हावाले तानेका थिए। रुसी सिपाहीहरूको लाशहरू मोमको मूर्ति झैं ढालिएका थिए।
  
  
  इन्जिनको आवाज तुरुन्तै छेड्ने चीखमा परिणत भयो, र हेलिकप्टर माथितिर गयो। जब म बन्दुक लिएर ढोकाबाट बाहिर निस्किएँ, विमान सिधै मेरो माथि थियो। मैले पाइलटलाई देखेको छैन। उनलाई अवतरण गर्न असम्भव थियो। मैले गोली हाने, हेलिकप्टर हल्लायो। उनी प्यारापेटको पछाडि हराए र तालको पानीमा जले। हाम्रो यातायात हराइरहेको छ। म आफैलाई टाउकोमा हिर्काउन सक्छु।
  
  
  मेरो पछाडि, मैले मित्जीले धेरै श्रापहरू सुनें जुन मेरो लागि पनि नयाँ थिए।
  
  
  हामी तल गयौं। मैनबत्ती बलिरहेको थियो, जो जिज्ञासु आँखामा प्रतिबिम्बित थियो। मैले टाउको हल्लाएँ। 'नराम्रो भाग्य। हामीले जाल सुरक्षित गर्नुपर्‍यो। नोआ मौन थिए। उसले गम्भीर देखिन र आफ्नो भौं उठायो कि उनको उच्च निधारमा झुर्रियाँ देखा पर्यो। उसले गहिरो सास फेर्यो।
  
  
  "यहाँ जाडोमा लगभग कहिल्यै आँधी हुँदैन। सामान्यतया जून, जुलाई, विशेष गरी अगस्तमा मात्र। तर प्रयास गर्दा दुख लाग्दैन। मलाई एक्लै छोडेर जानुहुन्छ कि ? म समारोहको तयारी गर्छु।" किन नगर्ने ? जेरोमको अर्को आक्रमण नभएसम्म राम्रो शोले समयलाई मार्नेछ।
  
  
  मैले फ्लेमिङलाई केटीहरू र युवा मूलका पछाडि सिँढीहरू माथि जान मद्दत गरें। नूहले हामीलाई बोलाए। - "ती लाशहरू लैजानुहोस्। यो देवताहरूको अपमान हो।" उनको स्वरमा एक्कासी क्रोधले मलाई अचम्मित बनायो।
  
  
  मैले अफिसरको शरीरलाई कुर्सीबाट तानेर फ्लेमिङलाई त्यसमा बस्न दिएँ। त्यसपछि मैले शवहरूलाई प्यारापेटमा खोल्न ल्याएँ। मैले तानेको सक्दो प्रयास गरें र अन्ततः ती सबैलाई समुद्रमा धकेल्न सफल भएँ। त्यसपछि म फ्लेमिङको छेउमा बसें। अचानक नूह देखा पर्नुभयो। उनी पूर्णतया फरक व्यक्ति जस्तो देखिन्थे। उनलाई पगडी लगाइएको थियो, ताबीज र साङ्लाले झुण्ड्याइएको थियो, र उनको बेल्टमा झुण्डिएको लौकीहरूले उनी हिँड्दा सुस्त संगीत बजाउँछन्। उसको आँखा खुल्ला थियो, तर उसले केहि देखेन जस्तो थियो। उसले हामीलाई पूर्णतया बेवास्ता गरेको देखिन्थ्यो र सीढीहरू माथि छतमा हिंड्नुभयो।
  
  
  त्यहाँ उनले नाच्न र गाउन थाले। उसले झुण्ड्याउने वस्तुहरूले उसको चालको लय अनुसार आवाज निकाल्छ। उसले आफ्नो लामो खुट्टा फैलायो, आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्यो र आफ्नो हात आकाशतिर उठायो। पहिलेको भन्दा बलियो हावाले उसको कपाल र दाह्रीलाई जथाभावी फ्याँक्यो। मैले पहिले बूम गर्न सक्ने आवाज अब वास्तवमा बूम भयो।
  
  
  अब उ चुपचाप उभिई सुने । उसलाई केही जवाफ दियो। सुरुमा मैले यो टाढाबाट आउँदै गरेको आँधी हो जस्तो लाग्यो। मेरो छेउमा एउटा काँप चल्यो । त्यसपछि मैले महसुस गरें यो फरक आवाज थियो। अब म झन् झन् काँप्न थालेँ । यो आँधीले जवाफ दिएको होइन, जवाफ विमानहरूबाट आयो। बमवर्षकहरू। स्पष्ट रूपमा जेरोम र उनका विदेशी सहयोगीहरूले फ्लेमिङलाई जिउँदै समात्ने प्रयास छोडेका थिए। अब फ्लेमिङले तिनीहरूलाई टापुमा प्रवेश गर्नबाट रोक्ने बाधा मात्र थियो।
  
  
  मैले प्यारापेटमाथि विमानहरू देखे, सायद दुई माईल टाढा। म दौडेर पहुँच दिने ढोकामा पुगेँ। क्याटाकम्ब्समा पसे र अरूलाई इशारा गरे। केटी र केटाले फ्लेमिङ, कुर्सी र सबैलाई सुरुङमा लगे। नूह तिनीहरूको पछि लागे। मैले कतै वेदीबाट एउटा मैनबत्ती लिएर, जलाएर तल गएँ।
  
  
  जब हामी भूमिगत कक्षमा प्रवेश गर्यौं, त्यहाँ एक सुस्त विस्फोट भयो। अर्कोले तुरुन्तै पछ्यायो। र एक थप। धुलो र तिखो धुवाँ दरारहरू हुँदै कोठा भित्र पसे। त्यहाँ लगातार पाँच हिट थिए।
  
  
  ताराले क्लस्ट्रोफोबिक महसुस गरिन्। उनी दौडिएर सिढी चढिन् । म उसको पछि लागे, उसलाई समातेर बलियोसँग समातें। त्यसपछि शान्त भयो। त्यहाँ थप विस्फोटहरू थिएनन्। विमानहरूको पहिलो लहर गायब भयो। अब हामी हेलिकप्टर र प्याराट्रूपर्स को आगमन र बम विष्फोट को नतिजा को खोज को आशा गर्न सक्छौं। म तिनीहरूलाई समयमै तिर्न चाहन्थें।
  
  
  मैले चढ्न थालें र थाहा पाएँ कि म एक्लो होइन। तलको यो चिहानबाट सबै थकित छन्। तारा, मित्जी र केटा पछि लागे। फ्लेमिङ र नूह, एक अर्कालाई समर्थन गर्दै, उहाँको पछि लागे।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  
  
  
  
  
  वेदीलाई भग्नावशेषले ढाकिएको थियो र त्यसमाथि एउटा प्वाल बनाइएको थियो। सायद नूहले आफ्नो मौसम नृत्यमा आफ्ना देवताहरू मध्ये एकलाई असफल बनाए। माथिको कोठा अस्तव्यस्त थियो। निकास स्पष्ट थियो, केवल बाक्लो ग्रेनाइट ढोका पूर्ण रूपमा भत्किएको थियो।
  
  
  आँगन भित्तादेखि पर्खालमा खाल्डो र भग्नावशेषले भरिएको थियो। प्यारापेटमा रहेको टावरमा प्रत्यक्ष प्रहार भयो। उनी अब त्यहाँ थिइनन्। धेरै कोठाहरू भत्काइयो र ती मध्ये एक पछाडिको पर्खाल भत्कियो।
  
  
  पुरानो कुलपिताले क्षतिको निरीक्षण गर्दै फ्लेमिङको काँधमा हात राखे। उनको अनुहारमा क्रोध स्पष्ट देखिन्थ्यो । उसले फर्केर हिमालका चुचुराहरूलाई हेर्यो, एक क्षणको लागि सोच्यो, त्यसपछि फ्लेमिङलाई आफ्नो मातृभाषामा केही भन्यो। ग्रान्ड लाक्लेयरका अध्यक्षले एउटा अनौठो, हँसिलो हाँसो निकाले।
  
  
  कालो-निलो आकाश रूखको टुप्पोमा हामीतिर तैरिरहेको थियो। रूखका हाँगाहरू अगाडि-पछाडि हिलिरहेका थिए, र पातहरूबाट कडा हावाले सिट्टी बजाएको थियो। बाहिरी पर्खालको प्वालबाट मैले तालमा ठूला छालहरू देख्न सक्थे।
  
  
  लगुनको प्रवेशद्वारमा एउटा अग्लो खैरो फिगर देखा पर्‍यो: एक कार्वेट। मलाई आश्चर्य छ कि तिनीहरूले यो हल्का जहाजबाट के चाहन्छन्। यस जहाजमा स-साना तोपहरूले बमबारीको प्रभाव पार गर्न सकेनन्।
  
  
  मेरो छेउमा, मित्जी गार्डनर मुस्कुराए। "तपाईं के सोच्नुहुन्छ जेरोम नौसेनाले फेरि प्रयास गर्न गइरहेको छ?"
  
  
  “यो जहाज जेरोमको होइन। तिनीहरू क्युवाली झण्डामुनि यात्रा गर्छन्, तर कप्तानको नाम जुआन भन्दा इभान जस्तो हुन सक्छ। तिनीहरू पनडुब्बी शिकारी हुन्, त्यसैले तिनीहरूले गहिरो शुल्क र खानहरू बोक्छन्। हुनसक्छ उनीहरू सोच्छन् कि उनीहरूले हामीलाई पानीमुनिको चट्टान उडाएर उडाउन सक्छन्।"
  
  
  यदि त्यसो हो भने, तिनीहरू नजिक जान वा गोताखोरहरू प्रयोग गर्नुपर्नेछ र म तिनीहरूसँग व्यवहार गर्न सक्छु। अरूहरू हामीसँग सामेल भए, ध्यानपूर्वक जहाजको बाटो हेर्दै। उनीसँग लगभग कुनै गति थिएन र उथलपुथलको बीचमा सबैभन्दा ठूलो सावधानीका साथ सीधा बाढी सुरक्षा तर्फ अघि बढ्यो। मैले सोचेको थिइनँ कि तिनीहरूले आक्रमण गर्न सक्छन्, तर मैले अन्तिम क्षणसम्म आशा गरें।
  
  
  तर त्यसो भएन । हाम्रो हतियारको दायराभन्दा बाहिर तिनीहरूले लंगर खसाले र चार पौडी खेल्नेहरूलाई पानीमा फाले। उनीहरु गहिरो आरोप लगाएर भागे। मैले तिनीहरूलाई मेरो मेसिन गनको नजिक जानको लागि समय दिएँ, र त्यसपछि तिनीहरूले सम्भवतः लिएको बाटो पछ्याउँदै पानीमा फट फायर गरे। पहिलो चरण असफल भयो। तर अर्कोले सबैलाई चकित पार्यो।
  
  
  एकैपटक चार चार्ज विस्फोट हुँदा पानीको फोहरा फुटेको थियो । टन पानी र कालो रबरका टुक्रा हावामा उड्यो। यसले एउटा लहर निम्त्यायो जसले कर्भेटलाई कडा हिट गर्यो। जहाज तालबाट बाहिर निस्कन थाल्यो, तर मलाई यो महसुस भयो कि यसले ठूलो क्षति भोगेको छ। र लगुन बाहिरको असभ्य समुद्रलाई हेर्दै, मैले सोचे कि उसले पोर्ट अफ स्पेनमा पुग्न सक्दैन। कालो बादल छिट्टै नजिकिँदै थियो। हावाले गर्ज्यो, पानीभरि फोमका ठूला टाउकोहरू छर्दै।
  
  
  सुरुमा मैले अरू कुनै आवाज सुनिनँ। तर अचानक मैले हेलिकप्टरहरूको एक स्क्वाड्रन नजिकै देखे। यस्तो मौसममा हेलिकप्टर उडान गर्न असम्भव थियो, तर कतिपय देशहरूमा मानव जीवनको हिसाब छैन।
  
  
  "कभर लिनुहोस्," मैले हावामा सकेसम्म ठूलो स्वरले कराएँ। "उनीहरूले हामीलाई यहाँ आक्रमण गर्ने प्रयास गर्नेछन् र त्यसपछि एउटा हेलिकप्टरबाट यहाँ अवतरण गर्नेछन्। - हतार गर्नुहोस्! '
  
  
  नोआ र केटाले फ्लेमिङलाई सुरुङमा लगे। तारा पछ्याई, र मित्जी र मैले पछाडि ल्यायौं। तारा सिँढीमा पुगेपछि एक्कासी फर्किइन् । "धिक्कार, मसँग पर्याप्त छ। यस्तो मेसिन गन कसरी ह्यान्डल गर्ने मलाई देखाउनुहोस्। म तिमीलाई सहयोग गर्न चाहन्छु! '
  
  
  उनीसँग साहस थियो र केही कारणले गर्दा मलाई उनीप्रति गर्व थियो। मैले शत्रु नजिकै छ भनी पक्का नभएसम्म गोली चलाउन नपरोस् भन्ने कुरामा जोड दिँदै मैले उनलाई छोटो निर्देशन दिएँ।
  
  
  "यहाँ बस, तारा," मैले उनलाई भनें। "Mitzy, अर्को प्वाल बन्द गर्नुहोस्। म अर्को तिर जान्छु। अवतरण पछि, चालक दललाई बाहिर नआएसम्म गोली नदिनुहोस्। सायद हामी यहाँबाट निस्कन सक्छौं। म मित्जी एउटा भवनमा हराएसम्म पर्खिरहेँ। त्यसपछि म आँगनको अर्को छेउमा दगुरेँ। हेलिकप्टरहरू तल उडेर पर्खालहरूमा ५० एमएमका गोलीहरू पठाउँदा म छतमुनि लुकेको थिएँ। जब फट समाप्त भयो, म बाहिर आँगनमा गए र नजिकैको गोली हाने। ऊ जङ्गल तिर टिप्सी चरा जस्तै उड्यो। मैले मित्जीको मेसिन गनको क्र्याक सुनें। यसले एउटा हेलिकप्टरलाई प्रहार गर्‍यो, तर यो प्रभावकारी हिट थिएन। ताराले धेरै लामो फटहरू गोली हानिन्, तर केही लागेन।
  
  
  आफ्नै बन्दुकको आवाजको कारण, तिनीहरूले सायद उनीहरूमाथि गोली चलेको सुनेका थिएनन्। तिनीहरू फेरि हामीमाथि उडान गर्न आए र हेलिकप्टरहरू मध्ये एउटाको अवतरणलाई कभर गरे जुन स्पष्ट रूपमा समस्या भइरहेको थियो। भारी पानी पर्न थाल्यो ।
  
  
  हेलिकप्टर थकित चरा जस्तै भुइँमा खस्यो । अर्को तर्फबाट ढोका खोलियो, र केटीहरू बसिरहेका पर्खालहरूमा मेसिन गनले फायर गर्यो। त्यसपछि पाइलट हेलिकप्टरबाट ओर्लिए र वरपर घुमे। केटीहरुको मेसिन गन बज्न थाल्यो । ऊ लड्यो, रगत बग्यो। हेलिकप्टरमा रहेको दोस्रो व्यक्तिले हाम्रो दिशामा गोली हानेको थियो । म उभिएको ठाउँबाट उहाँलाई देख्न सकिन, त्यसैले म कोठाबाट बाहिर दगुरेँ र हेलिकप्टरतिर दगुरेँ। मैले उसलाई चुप लगाउनु पर्यो। मैले गिलासबाट गोली हानेँ र शूटरको टाउको रातो पल्पमा परिणत भएको देखें।
  
  
  अहिले हावाहुरीसहित पानी परेको छ । आकाश फोहोर हरियो रंगमा परिणत भयो। बिजुली चम्कियो र गर्जनको बहिरो ताली बज्यो। बाँकी हेलिकप्टरले आँधीको सामना गर्न सकेनन्। तिनीहरू समुद्र तटमा अवतरण गर्न खोजे।
  
  
  हेलिकप्टर अवतरण गर्न म डोरी समात्दै थिएँ जब मित्जीको चिच्याएर मलाई रोकियो। उसले तारा हुने कोठातिर इशारा गरिन् ।
  
  
  त्यहाँ पुग्नुअघि नै मलाई थाहा थियो: तारा सावियर भुइँमा सुतिरहेको थियो। उनको सुन्दर शरीर हेलिकप्टरबाट भारी गोलीले च्यातिएको रगतमा परिणत भयो। एकछिन हेरेर म हतार हतार कोठाबाट गायब भएँ । म कुनै कुरामा बस्न सकिनँ। मैले यो हेलिकप्टरलाई टेदर गर्नुपर्यो। तर यो मेरो लागि सजिलो थिएन, म धेरै चिन्तित थिएँ। बिचरा तारा ! उनले लड्नुपर्दैनथ्यो।
  
  
  Mitzi ले मलाई मद्दत गर्नुभयो। जब हामीले समाप्त गर्यौं, हावाले उडाउनबाट जोगिन हामीले जमिनमा तल झर्नुपर्थ्यो, जुन लगभग 150 माइल प्रति घण्टाको गतिमा पुग्यो। हामी सुरुङभित्र पसेका छैनौँ । म तारालाई तुरुन्तै फेरि हेर्न चाहन्न।
  
  
  शान्त भएर सोच्न मन लाग्यो । र म नूहलाई पनि हेर्न चाहन्न। उसले तूफान मागे र ग्रहण गर्यो। फेब्रुअरीमा! मैले केही कुराहरू सोचें।
  
  
  हामी छेउछाउमा बस्यौं, एक शब्द पनि बोलेनौं, दुबै आफ्नै अँध्यारो विचारहरूले भरिएका। यो आँधी मर्नु अघि अर्को एक घण्टाको लागि क्रोध जारी रह्यो। एकाएक दमनकारी सन्नाटा छायो । दक्षिणमा, तूफानहरू घडीको दिशामा घुम्छन्, उत्तरमा तिनीहरू घडीको उल्टो दिशामा घुम्छन्। केन्द्रबाट बाहिरी घण्टीमा गति बढ्छ। यदि नूहले तूफान मात्र ल्याउन सक्दैन, तर यसको मार्ग पनि परिवर्तन गर्न सक्छ, हामी चाँडै अर्को दिशाबाट पूर्ण प्रहार गर्नेछौं।
  
  
  मैले बाहिरी पर्खालमा बमहरू बनाएको प्वालबाट हेरे। मैले एउटा कर्भेट देखेँ। जहाज जमिनमा दौडियो र माथि र तल ढल्कियो। धेरै मिटर अग्लो छालहरूले यसलाई भयानक बलले हिर्काउँछन्। अधिकांश हेलिकप्टरहरू रूखहरूमा समातिए र दुर्घटनाग्रस्त भए, र फसेको गस्ती डुङ्गा बेपत्ता भयो। तालमा तैरिरहेका क्षतिग्रस्त याटहरू किनारमा धोएर पूर्ण रूपमा नष्ट भएका थिए।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  
  
  
  
  
  नोआ उत्सुकतापूर्वक हेलिकप्टरको वरिपरि हिंड्यो र आफैंमा टाउको हल्लायो। तर जब उहाँ हामीकहाँ आउनुभयो, उहाँको अनुहार अँध्यारो थियो र उहाँका आँखा उदास थिए।
  
  
  मैले सकेसम्म कोमल स्वरमा भनें, "मैले तपाईलाई कम मूल्याङ्कन गरें र म यो बुझ्दिनँ, तर तपाईले हामीलाई यहाँबाट निकाल्नको लागि ट्याक्सी भाडामा लिनुभयो।"
  
  
  ऊ उदास देखिन थाल्यो । "मिस सोयर हामी सबैको लागि ठूलो क्षति हो। जुन कलामा म मास्टर छैन त्यो पुनरुत्थानको कला हो। तर हामी कम्तिमा उसलाई हाम्रा नायकहरूमा स्थान दिन सक्छौं। ”
  
  
  ताराको लागि वूडू अन्त्येष्टि? मलाई त्यस्तो लागेन। उसको बुबाले कदर गर्नुहुन्छ भनेर मैले कल्पना पनि गर्न सकिन। म उनको शवलाई साथमा लैजाँदै थिएँ, तर मैले यसबारे अझै कुरा नगर्ने निर्णय गरें।
  
  
  नूहले अझै बोल्न सकेका थिएनन्। - "हावा छिट्टै फर्किनेछ।" उसले वरिपरि औंल्यायो। “बमबारीले किल्ला धेरै कमजोर भएको छ। जब फेरि आँधी आउँछ, पर्खालहरू भत्किनेछन्। हामी तल झर्नु राम्रो हुन्छ।
  
  
  उहाँले हाम्रो जवाफ पर्खनुभएन, तर सुरुङ छेउमा हिँड्नुभयो। मित्जी र म उसको पछि लाग्यौं। अचानक ताराको बारेमा सोच्यो । उनको मृत्युको विचारले मलाई बिरामी बनायो। कर्नल क्यारिब जेरोम विरुद्ध मलाई थाहा भएको हाम्रो एएच संगठनका सबै प्रविधिहरू प्रयोग गर्न पाउँदा म खुसी हुनेछु।
  
  
  वेदीको अगाडि दुईवटा मैनबत्ती बलिरहेका थिए। सायद एकले देवताहरूलाई धन्यवाद दिन र भविष्यको लागि राम्रोको लागि बिन्ती गर्न। र हामी कुनै पनि मद्दत प्रयोग गर्न सक्छौं। नूह फेरि एकपल्ट गुनगुनाउनमा डुबेका थिए, सायद ताराको पछिको जीवनको बाटोलाई सहज बनाउने उद्देश्यले।
  
  
  मैले नचाहिने महसुस गरें। म बेचैन र फँसिएको महसुस गरें। नूहले शान्त स्वरमा मलाई भने, "तिमी यहाँ बस्नु पर्दैन, मिस्टर कार्टर। यो भूलभुलैया हो; त्यहाँ अरू कोठाहरू छन् जुन तपाईं पनि हेर्न चाहनुहुन्छ।" उसले एउटा ढुङ्गा छोयो जुन पर्खालको भाग जस्तो देखिन्थ्यो। नतिजाको रूपमा, पर्खालको एक भाग भित्रतिर घुम्यो। उनको पछाडि एउटा करिडोर थियो।
  
  
  मैले उसको स्वरमा अलिकति गाली सुनें। उसले सायद सोचे कि मैले समारोहमा हस्तक्षेप गरिरहेको छु र उसले छोड्न पाउँदा खुसी थियो। मेरो खल्तीमा धेरै मैनबत्तीहरू थिए र मैले एउटा जलाए। नूहले हाम्रो पछाडि फेरि बन्द गर्नु अघि म मित्जीसँग खुला ढोकाबाट हिंडें।
  
  
  हामीले आफूलाई बीचमा इनार भएको कोठामा भेट्टायौं। त्यसैले, यो एक लामो घेराबन्दी को समयमा पानी भण्डारण गरिएको ठाउँ थियो। बाँकी कोठाहरू खाना तहखानेको रूपमा सेवा गरियो। तिनीहरू लामो समयसम्म खाना राख्नको लागि पर्याप्त चिसो थिए। र त्यसपछि हामी एक पूरै कसाई पसल भेट्यौं; शवहरूले भरिएको एउटा कोठा। पर्खाल बाहिर सुरक्षित रूपमा शिकार गर्न नसकेमा बुढो मानिसले आफ्नो जनजातिलाई कसरी खुवायो होला भनेर मलाई अचम्म लाग्यो।
  
  
  हामी एक घण्टाको लागि भूमिगत कक्षहरू वरिपरि हिंड्यौं, तर त्यहाँ जताततै ताजा हावा थियो। म यसको स्रोत खोज्न चाहन्थे। हामी सतहमा पुग्ने घुमाउरो कोरिडोरमा हिंड्यौं। हामी आंगन तहमा भएको शंका गरेको बिन्दुमा, हामीले बाटो अवरुद्ध गर्ने जालीको ढोका भेट्टायौं। मैले मेरो स्टिलेटोको साथ ताला नखोल्दासम्म उठाएँ। हामी अगाडि हिंड्यौं र कुनाको टावरमा जाने एउटा सीढी भेट्टायौं। एम्ब्रेसरहरूबाट हावा बग्यो।
  
  
  हामी बन्द ढोकामा पुग्यौं। मैले बोल्ट फिर्ता लिएँ र हामी महोगनी सीढीहरू माथि हिंड्यौं जुन टावरको शीर्षमा कोठामा पुग्यो।
  
  
  मितीले यसअघि पनि भनिसकेका छन् । यो पुरानो ठगका सबै चालहरू कसैलाई थाहा थिएन! त्यो रेडियो कोठा थियो! प्रसारण र प्राप्त उपकरणले भरिएको: उत्तम।
  
  
  म कन्सोलको अगाडि बसेर हाँसे। Mitzy धेरै फरक प्रतिक्रिया। उनी रिसाएकी थिइन् ।
  
  
  "अब यो पुरानो कपटी-ठगीसँग कुरा गरौं!" - उनी चिच्याइन्। "उसले सबैलाई मूर्ख जस्तो देखाएको छ। उसले सबैलाई पठाउँछ कि उसले शान्तिमा देवताहरूलाई बोलाउन सक्छ, तर वास्तवमा ऊ मौसम रिपोर्टहरू सुन्न रेडियो कोठामा जान्छ। कुनै अचम्मको कुरा होइन उसलाई थाहा थियो कि तूफान आउँदैछ।"
  
  
  "हेल हो," मैले थपे। “उनले मलाई त्यहाँ नभएका आवाजहरू सुन्न लगाए। जंगल ड्रम! मलाई लाग्छ कि त्यहाँ पोर्ट अफ स्पेन नजिकैको झाडीहरूमा लुकेको अर्को स्थापना छ ताकि नवीनतम समाचार यहाँ संकेत गर्न सकिन्छ। हेरौं संसारमा के हुन्छ ।"
  
  
  मैले केही स्विचहरू पल्टाए र बत्ती बल्यो। उपकरण गुनगुनाउन थाल्यो। तर हामीले पाएको एउटै आवाज स्थिर बिजुलीको कर्क आवाज थियो। आँधीले कुनै पनि कुरा लिन सक्तैन। मैले रेडियो बन्द गरें। रेडियो कोठामा रहेका लुफफोल्स बन्द थिए । हामीसँग बाहिर हेर्न कतै थिएन, तर कम्तिमा हामीले सुनेका आवाजहरूबाट, हामी बताउन सक्छौं कि आँधी पूर्ण शक्तिमा फर्किएको छ।
  
  
  हामीले हाम्रो उपस्थितिका सबै निशानहरू मेटाउने प्रयास गर्दै रेडियो कोठा छोड्यौं। मैले नूहलाई उसको खेल पत्ता लगाएको छु भनेर म भन्न गइरहेको थिइनँ। र एक घण्टा पछि, हेलिकप्टरले आँधीबेहरीलाई कसरी हेर्छ भनेर हेर्न वृद्ध मानिसको छेउमा हिंड्दा, मैले निर्दोष अनुहार राख्ने प्रयास गरें। तर यो सजिलो थिएन।
  
  
  आँधी सकियो। तर, हेलिकप्टर पनि त्यस्तै छ। त्यसबाट बाँकी रहेका सबै पर्खालहरूमध्ये एउटामा स्क्र्याप धातुको थुप्रो थियो। प्रोपेलर ब्लेडहरू टेन्टाकलहरू जस्तै झुकेका थिए।
  
  
  बाहिरी संसारसँग हाम्रो अन्तिम सम्पर्क रेडियो बन्यो । र हामी यसलाई अर्को केही घण्टाको लागि प्रयोग गर्न सक्षम हुने छैनौं। यदि मैले हकलाई सम्पर्क गर्न सक्षम भएको भए पनि, उसले क्रोध जारी राखेको आँधीमा हेलिकप्टर पठाउन सक्षम हुने थिएन। भोलिपल्ट बिहानसम्म पर्खनु मात्र बाँकी थियो ।
  
  
  त्यसबेला टापुको दृष्य कस्तो होला भन्ने मलाई कल्पना थियो । जे भए पनि, यो स्पष्ट थियो कि सबै सडकहरू झरेका रूखहरूले अवरुद्ध गरेका थिए। ठूला ट्याङ्कीहरूले पनि सडक पार गर्न सकेनन्। त्यसैले हामीले राती आक्रमणको आशा गरेका थिएनौं। हेलिकप्टरको खबर सुनाउन तल गएँ ।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  हामी नूहको अनन्त आपूर्तिबाट खाना खाइरहेका थियौं जब पुरानो विशालले अचानक आफ्नो टाउको उठायो। मैले यो पनि सुनें: गेटहरू बाहिर उत्साहित आवाजहरूको आवाज। नूह दुई छलाङमा सीढीहरू माथि थिए। म उसको पछिपछि गेटमा दौडिएँ ।
  
  
  जनजाति फिर्ता भयो। नूहले ढोका खोले र मानिसहरू भित्र पसे। नूहले मेरो लागि तिनीहरूका शब्दहरू अनुवाद गरे। जब तूफान प्रहार भयो, तिनीहरू टापुभरि छरिएका गुफाहरूमा लुके। त्यसपछि तिनीहरूले स्पेनको पोर्टबाट ड्रमहरू सुने: राजधानी नष्ट भयो, सेना भंग भयो। र जेरोम मरेको थियो!
  
  
  उनीहरू किल्लाको अवस्था देखेर छक्क परे तर अब फेरि सुरक्षित भएकाले क्षतिको मर्मत गर्ने आशा राखे। तिनीहरूले छुट्टीको रातको लागि तयारी गर्न थालेपछि, मिट्जी र मैले त्यसै गरे, थोरै मात्रामा भए पनि।
  
  
  मेरो कार्य पूरा भएको छ भनी सुनिश्चित गर्नको लागि मैले भोलिपल्ट बिहानसम्म पर्खनुपर्नेछ। मैले कर्नेलको शव आफ्नै आँखाले हेर्नुपर्‍यो र AX को लागि औंठाछाप बनाउनुपर्‍यो। नूहको जनजातिको अनुसार, उनको शव अझै पनि Sawyer होटलमा थियो, त्यसैले म जतिसक्दो चाँडो त्यहाँ पुग्नु पर्छ। यदि ट्रक नष्ट भएको थिएन भने, म यसलाई छिटो राजधानी पुग्न प्रयोग गर्न सक्थें। आवश्यक ठाउँमा बाटो खाली गर्नका लागि मचेट भएका मानिसहरूलाई साथमा लैजानेछु। लगुनमा हेलिकप्टर र डुङ्गाहरू जस्तै ट्रकले उस्तै नियति भोग्नु पर्दैन भन्ने आशा गरौं।
  
  
  अन्ततः, मध्यरातमा, हामी निदायौं। भोलिपल्ट बिहान मैले हकलाई मद्दतको लागि फोन नगर्ने निर्णय गरें। मलाई यो मन पर्दैन, र यसबाहेक, हकले भने कि यो महत्त्वपूर्ण छ कि म यो सबै आफैं गर्छु, विदेशी सहयोग बिना। मसँग अझै पनि फ्लेमिङलाई आफैंले राष्ट्रपति बन्न मद्दत गर्ने मौका थियो।
  
  
  फ्लेमिङले सकेसम्म चाँडो पोर्ट अफ स्पेनमा प्रवेश गर्ने वकालत गरे। तर नोआ कम विश्वस्त देखिन्थे। जंगल ड्रमहरू हास्यास्पद थिए, तर पक्कै पनि उनले रेडियोमा केही सुनेका थिएनन्। पक्कै पनि ऊ ठूलो स्वरमा भन्न चाहँदैनथ्यो। उसले मसँग धेरै युवाहरूलाई बाटो खाली गर्न चक्कुहरू लिएर पठायो र म उनीहरूसँगै ट्रकमा गएँ। सौभाग्यवश, उनीमाथि एउटा रुख पनि परेन। मैले रोटर घुसाएँ, कार्बोरेटर सुकाइदिएँ र हुड बन्द गरें। मित्जी गार्डनर अगाडिको सिटमा बसे, भिजेको असबाबमा पातहरू बिछ्याउँदै। उनको मेसिन गन ड्यासबोर्डमा राखिएको थियो।
  
  
  मैले विरोध गरेन । उनको अन्तिम भागमा उपस्थित हुने अधिकार थियो। अब हामी फेरि एक्लै थियौं, र नूहका मानिसहरूले मात्र हाम्रो लागि बाटो खोलिदिए। यो अझ खराब हुन सक्छ। बाटो छेउका रूखहरू प्रायः साना थिए र सार्न सजिलो थियो। जहाँ सडक समुद्रको नजिक पुग्यो, कहिलेकाहीँ सबै खण्डहरू बगाइयो। आवश्यक भएमा, मानिसहरूले गहिरो ठाउँहरूमा लगहरू राखे ताकि हामी तिनीहरूलाई धेरै समस्या बिना ड्राइभ गर्न सकौं।
  
  
  दिन स्पष्ट थियो। आकाश निर्दोष नीलो थियो र समुद्र शान्त थियो। तर समुद्र तटहरू डुङ्गा चिहानहरू जस्तै थिए, र तटमा घरहरू प्रायः पूर्ण रूपमा नष्ट भएका थिए। हामीले पार गरेको पहिलो ठूलो भवन, पुरानो होटल पोइन्सियाना, भग्नावशेषमा छोडियो। त्यहाँ, नोआका केटाहरू विपत्ति हेर्न र भग्नावशेषमा मूल्यवान अवशेषहरू खोज्न कारबाट हाम फाले। अगाडिको पुरानो गाउँ उदास दृश्य थियो। मान्छेहरू भग्नावशेषबाट लक्ष्यविहीन हिँडे, कहिलेकाहीँ केही उठाए, त्यसपछि फ्याँकिए र अघि बढे।
  
  
  पुरानो पहाडी किल्ला, जुन धेरै आँधीबेहरी सहेको थियो, यो प्रहार सह्यो।
  
  
  सरकारी चौक अझै राम्रो देखिन्थ्यो, एउटा झ्याल पनि अक्षुण्ण थिएन र सडक भग्नावशेषले भरिएको थियो। त्यहाँका सिपाहीहरू निशस्त्र थिए र चकित रोबोटहरू जस्तै घुमिरहेका थिए। व्यापारिक जिल्लामा, कनिष्ठ अधिकारीहरूको निर्देशनमा धेरै सिपाहीहरू भग्नावशेष हटाउँदै थिए। हामी बाटो हिड्दा उनीहरूले हामीलाई हेरे, तर रोक्ने प्रयास गरेनन्। अब जब कर्नेल मरिसकेका थिए, तिनीहरू शक्ति शून्यमा थिए। Sawyer Grand LaClare होटलमा, ल्यानहरू सजाउने सुन्दर अग्लो रूखहरू हाँगाहरू जस्तै काटिएका थिए। तिनीहरू यता-उता छरिएका थिए। बन्दरगाहमा पानीले भरिएका कैयौँ डुंगा तैरिरहेका थिए । पानी फोहोर थियो । सेतो समुद्र तट ध्वस्त सूर्य लाउन्जर र छाताहरूको भग्नावशेषमा परिणत भएको छ। होटल नजिक कुनै पनि सैनिक थिएनन्।
  
  
  म मुख्य प्रवेशद्वारमा चढेँ। हामी हतियारसहित भित्र पस्यौँ । मैले जेरोमलाई सम्मान गार्डको रूपमा धेरै सिपाहीहरूले पहरा दिएको हुन सक्छ भन्ने कुरालाई ध्यानमा राखें। मैले यसलाई ध्यानमा राख्नु पर्छ। तर त्यस्तो भएन । क्यासिनो जस्तै हल पनि खाली थियो ।
  
  
  "सायद चिपको खोहमा?" - Mitzi ठूलो स्वरमा सोचे। हामी त्यहाँ गयौं। निस्सन्देह, नगद दर्ता पछाडि कुनै कालो सुरक्षा गार्ड थिएन। मेरो आश्चर्यको लागि, बिजुली लक अझै काम गर्यो। हामी अघि बढ्यौं। अझै कोही देखिदैनन् । हामीले कन्ट्रोल प्यानलमा रहेको बटनले क्यापोलाको कार्यालयको ढोका खोल्यौं। जेरोम त्यहाँ थिएन, तर पैसा त्यहाँ थियो। मेरो छेउमा, मैले राहतको गहिरो सास सुनें। बिलको थुप्रो देखेर मित्जीले आफ्नो जिब्रो ओठमा दौडिइन्।
  
  
  "मियामीका केटाहरू यो सुनेर खुसी हुनेछन्," उनले भनिन्। "मलाई लाग्छ Sawyer होटल चाँडै खुल्नेछ।"
  
  
  "तर जेरोमको शरीर कहाँ छ?" - मैले अधीर भएर सोधें। मलाई फिंगरप्रिन्ट चाहियो। मित्जीले मलाई रूफटप अपार्टमेन्टमा हेर्ने सुझाव दिए।
  
  
  "जानुहोस्, निक। म पैसा यहीं छोडिदिन्छु। अझै पनि जे पनि हुन सक्छ, र म त्यो पैसा अन्तिम क्षणमा हराउन चाहन्न।"
  
  
  "म तिमीलाई यहाँ एक्लै छोड्न चाहन्न," मैले उसलाई भनें। "यस्ता अवस्थामा, यो शहर लुटेराहरूले भरिएको हुनुपर्छ।"
  
  
  उसले आफ्नो ओठ पछार्यो। "ढोका भित्रबाट बन्द गर्न सकिन्छ, तर हलबाट मात्र खोल्न सकिन्छ। यो यहाँ लगभग एक भल्ट जस्तै सुरक्षित छ। के तपाईलाई थाहा छ कि लिफ्ट नियन्त्रण प्यानल कसरी काम गर्दछ?
  
  
  मलाई थाहा थियो। हामीले यसलाई पहिलो पटक सँगै प्रयोग गर्दा उनले यो कसरी गरिन् भन्ने मैले नजिकबाट हेरेँ। मैले लिफ्ट बन्द भएको महसुस गरें, तर जब ढोका खुल्यो, म माथिल्लो तलाको बाक्लो कार्पेटमा पाइला टेकें।
  
  
  आन्दोलन धेरै तीव्र थियो। रिभल्भरले मेरो टाउकोमा हात लाग्यो। म रिफ्लेक्सिभ रूपमा तल झुके, तर तिनीहरूले मलाई हिर्काए। मेरो पाखुरा क्षणभरको लागि पक्षाघात भयो। मेरो बन्दुक भुइँमा खस्यो र म लुगर समात्न मेरो कुहिनो झुकाउन सकिन।
  
  
  म पछाडि उफ्रें र मेरो देब्रे हातले रिभल्भर समातेको मानिसको नाडी समातें: त्यो जेरोम थियो।
  
  
  त्यसैले उनको मृत्यु भएन। उनको निधारमा घाउ थियो । ऊ सायद केही समयको लागि गएको थियो, तर उनको मांसपेशिहरु अब पूर्णतया अक्षुण्ण थिए। र उसले लगभग म जस्तै लड्न सक्छ। उसलाई यी सबै चालहरू थाहा थियो।
  
  
  जब मेरो दाहिने हात अझै बेकार थियो र मैले मेरो देब्रे हातले उसको नाडी समातिरहेको थिए, उसले मलाई चिनमा मुक्का हाने र तुरुन्तै मलाई कम्मरमा घुँडा हान्यो। म पीडाले चिच्याएँ । तर मैले त्यो रिभल्भर मबाट टाढै राख्नुपर्छ । मैले पहिले मेरो मांसपेशीलाई तनाव दिए र त्यसपछि अचानक भुइँमा खसे। जवाफमा उसले आफ्नो पकड ढिलो गर्यो। म घुँडा टेकें। उसले आफ्नो नाडी तान्यो र आफ्नो रिभल्भरले निशाना लगाउन खोज्यो। मैले उसको खुट्टामा दाँत गाडेर टोकेँ । ऊ पीडाले चिच्यायो र मेरो पछाडि दोब्बर भयो। रिभल्भर भुइँमा खस्यो । मैले फेरि काटें। ऊ चिच्यायो र मैले उसको प्यान्टबाट तातो रगत बगिरहेको महसुस गरें। त्यसपछि मेरो औंलाहरूले रिभल्भर फेला पारे। म मेरो खुट्टामा हाम फालें, उसलाई फ्याँकें, एक घुँडामा खसें र जेरोमलाई गोली हानें।
  
  
  मैले शक्ति फिर्ता महसुस नगरेसम्म मैले मेरो दाहिने हातको मालिश गरें। त्यसपछि मैले शवलाई लिफ्टमा तानेँ। फिंगरप्रिन्ट लिन मसँग समय थिएन। ह्युगो, मेरो स्टिलेटोले मेरो औंलाहरू काट्ने काम छिटो भयो। मैले तिनीहरूलाई रुमालले बाँधेर मेरो खल्तीमा राखें।
  
  
  जब म पहिलो तल्लामा प्रवेश गरें, म मिट्जी अझै त्यहाँ रहेको देखेर छक्क परें। मैले उसलाई इन्टरकम बाट फोन गर्दा उसले भित्रबाट ढोका खोल्यो । "तिमीले उसलाई भेट्टायौ?"
  
  
  'हो, मैले भेट्टाएँ।'
  
  
  "निक, मैले सोचें। एउटा ट्रक लिएर नूहलाई पैसा पुर्‍यौं, त्यहाँ सुरक्षित हुनेछ।”
  
  
  'राम्रो। ट्रकलाई ग्यारेजमा लैजाँदा यहाँ पर्खनुहोस्।"
  
  
  मैले ट्रक लिएँ, हामीले पैसा टारपमुनि राख्यौं र पहाडहरूतिर फर्कियौं।
  
  
  हामी राजधानी नजिकैको किल्लामा पुगेका थियौं कि उल्टो दिशाबाट एउटा जीप आयो र हाम्रो अगाडिको बाटो अवरुद्ध भयो। रुसी वर्दीमा एक कर्णेल कारबाट ओर्ले र रिभल्भर निकाले। उहाँले हामीलाई केही चिच्याउनुभयो। “सडकमा कुनै पनि सवारी साधन चल्न नदिने आदेश दिइएको छ । तिमीलाई थाहा छैन..." त्यसपछि उसले मित्जीको रातो कपाल देख्यो र केही शंका गर्न थाल्यो। 'तिमी को हौ? यो ट्रकमा के गर्दै हुनुहुन्छ?
  
  
  मैले मेसिन गन निकालेर उसलाई गोली हानेँ । अफिसर र जीपका चालकलाई छुटकारा दिएपछि मैले सडकको छेउमा ग्यासमा गाडी चलाएँ। त्यसकारण हामीले टापुमा कहीँ पनि वरिष्ठ अधिकारीहरू देखेनौं। अहिले उनीहरू किल्लामा बसेर नयाँ आदेश सुनिरहेका थिए। स्पेनको बन्दरगाह विदेशी शक्तिको युद्धको नियम अन्तर्गत थियो!
  
  
  जब हामी सहरबाट केही टाढा पुग्यौं, हामीले नूह र तिनका मानिसहरूलाई भेट्यौं। अगाडि नोआ र फ्लेमिङलाई काठको पाल्कीमा राखेर तिनीहरू हामीतिर लागे।
  
  
  मैले रिसाएर ब्रेक पेडल थिचेँ। फ्लेमिङले बुढालाई यस्तो काम गर्न कसरी मनाउन सक्थे? टापुमा कति विदेशी सेना छन् भगवानलाई थाहा छ। म कारबाट हाम फालेर नोआकहाँ गएँ। मैले रिसले मेरो स्वरलाई नियन्त्रण गर्न नसक्ने पाएँ। मैले उसलाई चिच्याउन थालेँ, तर उसले फर्कने बारे सोचेन। मैले शहरको अवस्था, सत्ता कब्जाको वर्णन गरें। कुनै प्रतिक्रिया छैन!
  
  
  "अब जेरोम मरेको छ, मानिसहरू उठ्नेछन्," उनले भने। "उनीहरूले राष्ट्रपति फ्लेमिङलाई समर्थन गर्नेछन्।"
  
  
  कसरी? माचेट संग? मेचेट्स बनाम मेसिन गन? नूह मेरो वरिपरि हिंड्यो र भव्य रूपमा अघि बढ्यो। जनजातिले ट्रकको छेउमा पौडी खेल्दै उनको पछि लागे। तिनीहरूले काठको ड्रममा संगीत गाए र बजाए। म गाडीमा हाम फालेर ट्रक घुमाउन थालें। तर मित्जीले स्टेयरिङ ह्विल समातिन्।
  
  
  "हामी यो कार्गो लिएर फर्कने छैनौं, प्रिय। यो उकालोमा लैजानुपर्छ, चाहे मैले एक्लै गर्नुपर्‍यो।"
  
  
  महिला। खैर, हकले उनलाई फ्लेमिङको मामलामा मात्र काममा राखे। यदि उनी मारिन जिद्दी गरिरहेकी छिन् र कम्तिमा पैसा लिनका लागि आफ्ना भीडका साथीहरूलाई भेट्ने निर्णय गर्छिन् भने, म उनलाई दोष दिन सक्दिन। कमसेकम उनको ज्यान जोगिन्छ। म ट्रकबाट हाम फालेर जुलुसको टाउकोमा फ्लेमिङतिर दौडेँ।
  
  
  जब हामी हिँडिरह्यौं, मैले देखेँ कि हाम्रो पछाडि चर्को आवाज आयो। पछाडि फर्केर हेर्दा कारण थाहा भयो । कतैबाट देखिन्थे जस्तो देखिने धेरै भन्दा धेरै मानिसहरू हामीसँग जंगलबाट सामेल भए।
  
  
  पुरानो गाउँका मानिसहरू अजिङ्गरको दाँत झैँ जंगलबाट निस्किए। पहाडबाट मानव नदीहरू बगेका छन्। हामीलाई राजधानीका बासिन्दाहरूले भेटेका थिए।
  
  
  त्यसपछि केहि पागल भयो। स्थानीय सेनाले हामीलाई आक्रमण गर्न होइन, हामीसँग सामेल हुन किल्ला छोडे। उनीहरु किल्ला तर्फ गोली हान्न थाले ।
  
  
  त्यसपछि बुझेँ । जेरोमका सिपाहीहरू उहाँको पछि उभिए जबसम्म उनीहरूले वास्तवमा के गरिरहेको थाहा पाएनन् जबसम्म रुसीहरूले उनीहरूलाई नभने। अहिले उनीहरुले क्रान्ति गरेका छन् । सिपाहीहरू र मानिसहरू फ्लेमिङको लागि बाहिर आए। र सिपाहीहरू हृदयमा फ्लेमिङको पक्षमा रहेका अफिसरहरूसँग सामेल भए। क्युबाका लागि भएका मानिसहरू र केही रुसी सल्लाहकारहरू अब किल्लामा थुनिएका थिए र मानिसहरू र सैनिकहरूको भीडले घेरेका थिए। र धेरै मानिसहरू अब डर थाहा छैन।
  
  
  कराउँदै र चक्कु हल्लाउँदै स्थानीयहरूले आक्रमणकारी सशस्त्र सिपाहीहरूको पछि लागे। धेरै घाइते भए । तर धेरैले किल्लाको पर्खालमा आँधीबेहरी गर्न थाले। किल्लाबाट गोली चल्न नरोकेसम्म उनीहरू लडिरहेका थिए। यसका लागि आधा घण्टाभन्दा बढी समय लागेन । झ्यालहरू र पर्खालहरूबाट भित्र पसेका मानिसहरू ढोकाबाट खन्याए। तिनीहरूमध्ये न क्युबाली न रूसी "सल्लाहकार" थिए।
  
  
  सेनाले एउटा संरचना बनाए र फ्लेमिङले युद्धको अवलोकन गरिरहेको ठाउँमा सारियो। उनीहरूले वफादारीको प्रतीकको रूपमा राइफललाई सलामी दिए। मलाई थाहा थियो कि मैले फ्लेमिङलाई मेरो सरकारले चाहेको ठाउँमा लगेको थिएँ।
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १५
  
  
  
  
  
  
  
  
  विमानस्थलमा एउटा पनि जहाजले उडान भर्न सकेन । बन्दरगाहमा एउटा मात्र जहाज थियो, जहाज चल्न तयार थियो। सबै विदेशी पाइलट, अफिसर र "सल्लाहकार" लाई बोर्डमा ल्याइयो र नचाहिने विदेशीको रूपमा देश छोडियो।
  
  
  फ्लेमिङले कुशल सफाई सुरु गरे। नूहको जनजाति फेरि किल्लामा फर्किए। ह्यामन्ड परिवारले फ्लेमिङलाई दरबारमा बस्न निम्तो दिए। विमानस्थल सामान्य ट्राफिकमा खुल्ने बित्तिकै उनीहरू प्रस्थान गर्नेछन्।
  
  
  Mitzeee ले एउटा नोटको साथ कुरियर पठायो। यदि म डेभीलाई मियामीका केटाहरूलाई उनी कहाँ छिन् र उनी अर्को आदेश नआएसम्म उनी त्यहीँ बस्ने भनेर भन्न चाहन्छु भने।
  
  
  "तारा सावियरलाई एक सुन्दर औपचारिक अन्त्येष्टिमा राखिएको थियो"; उनले लेखिन्। "उनी क्याटाकोम्ब्समा कतै संगमरमरमा आराम गर्छिन्।"
  
  
  यदि आवश्यक भएमा फ्लेमिङलाई मद्दत गर्न म अर्को हप्ता बसें। तर त्यहाँ कुनै समस्याहरू थिएनन्, र उसलाई मेरो सहयोगको आवश्यकता थिएन। यो एक प्रकारको छुट्टी थियो।
  
  
  जब म वाशिंगटन फर्किएँ, Sawyer हकलाई आफ्नो छोरीको मृत्युको बारेमा बताउँदै थिए। उनले घरमै गाड्न माग गरे । ताराको भाग्यको बारेमा मैले अहिलेसम्म जानकारी दिएको छैन । हकले मलाई समस्या बुझ्न अनुमति दिनुभयो।
  
  
  मैले सोयरलाई शान्त पार्ने कोसिस गरें र ताराको कारनामको बारेमा बताएं। मैले उहाँलाई मूल निवासीहरूको ठूलो कृतज्ञता औंल्याएँ र देखे कि सायरको केही क्रोध र उदासी गर्वमा परिणत भएको थियो।
  
  
  मैले उसलाई Mitzeee बारे भनिन। उहाँ र माफियाबीच युद्ध सुरु गर्नुको कुनै अर्थ छैन। यदि एउटी केटीले क्रीमको माथिल्लो तह हटाउन चाहन्थे भने, मैले सोचे कि उनी यसको योग्य छिन्। थोमस सोयरले आफ्नो कम्पनीको मुनाफाबाट नवीकरणको लागि सजिलै भुक्तान गर्न सक्थे, र सायद मित्जीले अब व्यवसायबाट अवकाश लिएर शान्त जीवन बिताउन सक्थे।
  
  
  मैले तिनीहरूलाई नूहको बारेमा भनें। हकले मलाई यसरी हेर्यो कि उसले त्यो नाम पहिले कहिल्यै सुनेको थिएन, तर सावियर मैले उसको बारेमा भनेका कथाहरूबाट धेरै प्रभावित देखिन्थे।
  
  
  जब हक र म एक्लै थियौं, मैले जेरोमको औंलाहरूको जार टेबुलमा राखें। हकले उसलाई हेर्यो कि ऊ बदामको मक्खनको भाँडो जस्तो थियो। त्यसपछि, एक व्यापक इशाराको साथ, मैले मित्जी गार्डनरको नोट उनको छेउमा राखें। उसले उसलाई हेर्यो अनि मलाई हेर्यो। मैले चर्मपत्र छाला मुनि एक मांसपेशी चलेको देखेको छैन। उसले झिम्क्याएको पनि थिएन ।
  
  
  'मलाई तिम्रो काम मन पर्छ।' "म तिम्रो रिपोर्टको पर्खाइमा छु।"
  
  
  मैले स-साना कुराबाट सुरु गरें। भण्डारी; "म पक्का थिएँ कि जेरोमले उनको हत्या गरे, तर हामीले अझै पनि जाँच गर्न सक्छौं।" फ्लेमिङले निरीक्षण गर्नु पर्ने जेल। कालकोठरीहरू जुन उनी विश्वविद्यालयको लागि प्रयोगशालामा परिणत गर्न चाहन्थे। त्यसपछि, उदासीन अनुहारको साथ, मैले नूहका गतिविधिहरूको कालानुक्रमिक सिंहावलोकन दिएँ।
  
  
  "उसलाई आँधीको बारेमा दुई घण्टा अघि सबै थाहा थियो," मैले हकलाई भने। "उनी डराउँदैनन् भनेर देखाउन र पूरा तस्वीर दिन पर्याप्त समय। म आश्चर्यचकित छु किन बाँकी टापुलाई गार्ड बन्द गरियो ताकि तिनीहरूले आफ्नो जहाज र विमानहरू समयमै सुरक्षित गर्न सकेनन्। के म फोन कल गर्न सक्छु? '
  
  
  यो सम्भव थियो। मैले मौसम विभागलाई फोन गरे र उनीहरूले मलाई त्यहाँ काम गर्ने मेरा एक साथीसँग सम्पर्कमा राखे। "जिम, तपाईंले गत हप्ता कहिले आँधीको चेतावनी पाउनुभयो?"
  
  
  अर्को छेउमा श्राप जस्तो केहि थियो। "धिक्कार छ, निक, केहि पनि बचाउन ढिलो भयो। ग्रान्डे ल्याक्लेयर माथि उडान नगरेसम्म उपग्रहले यसलाई देखेन। हामीले चेतावनी पाएसम्म, यो सबै समाप्त भइसकेको थियो। हामीले यति छिटो आँधीबेहरी कहिल्यै देखेका छैनौं। र यो फेब्रुअरी मा छ! नूहले पनि हामीलाई पहिल्यै चेतावनी दिएनन्।”
  
  
  मलाई लाग्थ्यो म पागल हुँदैछु। "तपाईलाई नोआको बारेमा के थाहा छ?"
  
  
  “उहाँ हाम्रो क्षेत्रमा पर्यवेक्षक हुनुहुन्छ। NOAH (Noah) उहाँको कोड अक्षर हो। उहाँ धेरै राम्रो हुनुहुन्छ। उसले सामान्यतया हामी सकेसम्म चाँडो मौसम भविष्यवाणी गर्छ। कसरी? अलिकति अनौठो लाग्छ।
  
  
  'नोह... केही छैन। धन्यवाद।'
  
  
  मैले फोन काटें। हकले अर्को तल राख्यो। उसको स्वर मन्द देखिन्थ्यो । ‘यदि उनले समयमै जानकारी गराएका भए धेरै क्षति हुनबाट जोगिन सक्थे। धेरैको ज्यान बच्ने थियो।"
  
  
  "र टापु समुद्रको अर्को छेउमा हाम्रो जेठो भाइको हातमा पर्यो," मैले थपे।
  
  
  म चुपचाप अफिसबाट निस्किएँ र चुपचाप मेरो पछाडिको ढोका बन्द गरें। मौसम उपग्रहले निरन्तर समुद्रका ठूला क्षेत्रहरूको फोटो खिच्ने गर्दछ। र यो पागल तूफान टापुको तटमा नआउञ्जेल फोटो खिचिएको थिएन। के स्याटेलाइटले आँधी पहिले देखेको थिएन?
  
  
  मैले चुरोट सल्काएँ र यसबारे सोच्न नपाउने प्रयास गरें। मैले चुरोट फ्याँकिदिएँ । के यो कामले मलाई बूढो बनाउन थाल्यो?
  
  
  
  
  ****
  
  
  
  
  
  
  पुस्तकको बारेमा:
  
  
  
  
  
  त्यहाँ एक व्यक्ति मार्न धेरै तरिकाहरू छन् ... चिनियाँ हत्याराहरू चक्कु मन पराउँछन्, अरूले आफ्नो खाली हातले मार्छन्।
  
  
  अमेरिकी माफिओसीले ठूलो क्यालिबर रिभल्भर मन पराउँछन्, रूसी हत्याराहरूले डायनामाइट प्रयोग गर्छन्।
  
  
  यद्यपि, त्यहाँ एक व्यक्ति मात्र छ जसले हत्याका सबै विधिहरू अभ्यास गर्न सक्छ। उसको नाम किलमास्टर हो !!!
  
  
  यस पटक, निक कार्टरले क्रेमलिन फाइलको बाटोमा भेट्ने कसाईहरूसँग व्यवहार गर्न आफ्नो सबै सीपहरू प्रयोग गर्नुपर्नेछ।
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  स्पेनिश जडान
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  स्पेनिश जडान
  
  
  संयुक्त राज्य गोप्य सेवामा समर्पित
  
  
  
  
  पहिलो अध्याय
  
  
  यो हक थियो, र ऊ संसाधन थियो। उसको यसमा धेरै अभ्यास थिएन र ऊ राम्रो आकारमा भए पनि यसमा राम्रो हुने थिएन।
  
  
  "के तपाई स्की गर्नुहुन्छ, N3?" उसले मलाई फोनमा सोध्यो।
  
  
  "अवश्य पनि म स्की गर्छु। र धेरै राम्रो, यदि मैले त्यसो भन्न सक्छु।
  
  
  "तपाईंको स्की प्याक गर्नुहोस्। तिमी स्पेन जाँदैछौ।"
  
  
  "स्पेनमा स्की गर्न गाह्रो छ," मैले भनें। "हिउँ छैन"
  
  
  "संशोधन। सिएरा नेभाडा। अनुवाद। हिउँ परेको पहाड।"
  
  
  "ठीक छ, सायद यो समय समयमा हिउँ पर्छ ..."
  
  
  "तपाईसँग एक साथी हुनेछ।"
  
  
  "एक स्कीयर पनि?"
  
  
  "ठ्याक्कै। लागूऔषध ओसारपसारका विज्ञ पनि हुन् । ट्रेजरी विभागको औषधि प्रवर्तन प्रशासनबाट ऋणमा।"
  
  
  "स्नोबर्ड?"
  
  
  "धेरै हास्यास्पद। तपाईं दुबैले सिएरा नेभाडाको स्की रिसोर्टमा पार्टीलाई भेट्नुहुनेछ।"
  
  
  "बोलायो...?"
  
  
  "सोल र निभ"।
  
  
  "अनुवाद: "सूर्य र हिउँ / होइन, सर।" मेरो मतलब, पार्टी को हो? »
  
  
  "म तिमीलाई पछि थाहा दिनेछु। यस बीचमा, स्यान डिएगोबाट एन्सेनाडा उडान गर्नुहोस्।
  
  
  "एन्सेनाडा?"
  
  
  "बाजा क्यालिफोर्नियामा एउटा सानो माछा मार्ने शहर।"
  
  
  "मलाई थाहा छ यो के हो र मलाई थाहा छ यो कहाँ छ। मलाई यसको विशेष गन्ध पनि थाहा छ। मरुभूमिमा भएको सहरले क्रस-कन्ट्री स्कीइङसँग के गर्छ?
  
  
  "तपाईंले त्यहाँ एक ट्रेजरी एजेन्टलाई भेट्नुहुनेछ।"
  
  
  "ओह।"
  
  
  "उनीसँग विनम्र हुनुहोस्। हामीलाई उनको अनुभव चाहिन्छ। ”
  
  
  "उनको?" मेरो स्नायु केन्द्रहरूमा घण्टी बज्यो।
  
  
  "उनको।"
  
  
  "यो के हो? के म लागूपदार्थ दुर्व्यसनीहरूको लागि दाई बन्नु पर्छ?
  
  
  "तपाईंले हेर्नु पर्छ कि बैठक हुन्छ।"
  
  
  "बैठक?"
  
  
  "यसको बीच र Türkiye-Corsica-क्यालिफोर्निया श्रृंखलाको लिङ्कहरू मध्ये एक। उनी गाउन चाहन्छन् । उनको घाँटी काट्नु अघि म संगीत सुन्न चाहन्छु।"
  
  
  "हजुर, कहिलेकाहीँ तपाई..."
  
  
  “त्यसो नभन ! ठेगाना - La Casa Verde। जुआना रिवेरालाई सोध्नुहोस्।"
  
  
  "अनि तेस्पछि?"
  
  
  "उनीलाई वाशिंगटनमा ल्याउनुहोस्।"
  
  
  "कहिले?"
  
  
  "एन्सेनाडाबाट अर्को विमानमा।"
  
  
  "सही।" उसले मेरो बाँधिएको मुट्ठी देखेन।
  
  
  "निकोलाई!" हकले सास फेरे । उसले म निरीह भएकोमा शंका गर्छ ।
  
  
  मैले फोन काटें। फिलिपिन्समा ओभरपाकेको नरिवल जस्तो सुगन्धित केस बन्द गरेपछि, म दुई दिन अघि हवाईबाट सान डिएगो उडेको थिएँ। म भर्खरै मेरो मांसपेशिहरु मा kinks र मेरो मानसिक तनाव मा छुटकारा पाउन थालेको थियो। मार्नु कहिल्यै रमाइलो हुदैन, मैले P.I मा कोटा नाघेको छु।
  
  
  तपाईको दिमागबाट, तपाईको दिमागबाट यो सबै बाहिर निकाल्ने उत्तम तरिका भनेको टिभी शृंखला फिलिम गर्न सान डिएगोमा सुन्दर स्टारलेटहरूको ग्यागलको मद्दतले हो। तर अहिले…
  
  
  मैले क्लर्कलाई बोलाएँ, मेरो योजनाको सबैभन्दा दुर्भाग्यपूर्ण परिवर्तनको बारेमा जानकारी दिँदै, र उसलाई मेरो बिल तयार गर्न भन्यो। त्यसपछि मैले एयरपोर्टमा फोन गरें र एन्सेनाडाको अर्को विमान डेढ घण्टामा छुटिरहेको थाहा पाए।
  
  
  यदि मैले मेरो स्पाइकी नुहाउनेबाट विश्राम लिनुभयो भने, म यो गर्न सक्षम हुन सक्छु।
  
  
  ****
  
  
  बाजा क्यालिफोर्निया भनेको क्यालिफोर्नियाबाट झुण्डिएको पुच्छर हो। यसमा के गर्ने भनेर कसैलाई थाहा भएन । यो वर्षौंदेखि अमेरिका र मेक्सिकोबीचको विवादको बिन्दु हो। मरुभूमि पट्टीको स्वामित्वमा महिनौंको झगडा पछि, मेक्सिकनहरूले अन्ततः दिए र यसलाई लिन सहमत भए।
  
  
  एन्सेनाडा नामक सानो माछा मार्ने गाउँको छेउमा एउटा फोहोरको पट्टीमा सानो एयरपोर्टसम्म म पल्टिएर सुतेँ। यदि तपाइँ ट्रिभियामा हुनुहुन्छ भने शब्दको वास्तवमा "बे" वा "सानो स्ट्रिम" हो।
  
  
  जब म चम्किलो सूर्यको किरणमा विमानबाट ओर्लें, उज्यालो यति तीव्र थियो कि मैले सनग्लास लगाएँ।
  
  
  एउटा नयाँ मुस्ताङ ट्याक्सी अपरेसन टावरको ढोकामा पार्क गरिएको थियो, र मैले चालकलाई शहरमा लैजान बोलाएँ। खसेको सडक, सवाना, सेजब्रस र घना जङ्गल पार गरेर हामी सहरको मुख्य सडकमा पुग्यौं।
  
  
  ला कासा भर्डे - जुन मेरो स्प्यानिश अझै पर्याप्त भएमा हरियो हुनुपर्छ भन्ने मानिएको थियो, तर वास्तवमा एक प्रकारको फेडिंग पेस्टल लाइम थियो - एक ढिलो ब्लकको अन्त्यमा थियो जहाँ यो चट्टानमा छेपारो जस्तै घाममा परेको थियो।
  
  
  म ट्याक्सीबाट निस्केँ, झोला लिएर लबीमा गएँ। उज्यालो घाम पछि, मोटेल अँध्यारो थियो, तर मैले देखेँ कि कसरी जुँगा लगाएको युवकले मेरो आगमनमा चासो देखाएको नाटक गरे। मैले उसलाई हात हल्लाएर घरको फोन उठाएँ।
  
  
  "डिगा।" यो केहि सानो स्विचबोर्ड मा एक केटी थियो।
  
  
  "के तपाईंले मलाई सेनोरिटा जुआना रिवेरासँग सम्पर्कमा राख्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "ओ हो।" त्यहाँ एक क्लिक र लामो रिंग थियो।
  
  
  "डिगा।" त्यो अर्की केटी थियो।
  
  
  "जुआना रिवेरा?"
  
  
  "सि"।
  
  
  "के तपाईँ अङ्ग्रेजी बोल्नुहुन्छ?"
  
  
  अन्योलताहरू थिए। "जेस?"
  
  
  मैले आँखा बन्द गरें। यो ती मिसनहरु मध्ये एक हुनु पर्ने थियो। मैले मेरो टाउको हल्लाएँ र एक कोड वाक्यांश भने, मूर्खता महसुस नगर्ने प्रयास गर्दै:
  
  
  "अक्टोबर वर्षको आठौं महिना हो।"
  
  
  "मलाई माफ गरिदेउ? अँ साञ्ची! त्यसपछि स्याउ पाकेका छन्।"
  
  
  "राम्री केटी! यो जर्ज पीबडी हो।" यो मेरो हालको कभर नाम थियो, र हकले मलाई यसलाई परिवर्तन गर्न आग्रह गरेन। त्यसैले म अझै पनि जर्ज पिबोडी थिएँ।
  
  
  "ओह, सेनोर पीबडी।" उच्चारण हरायो भन्ने सुनेर खुसी लाग्यो। "तिमी कंहा छौ?"
  
  
  "म लबीमा छु," मैले भनें। "म आउनु पर्छ?"
  
  
  "होइन होइन!" - उनले छिटो भनिन्। "म तल हुनेछु।"
  
  
  "बारमा," मैले सास फेरेँ, लबीको एकदम अँध्यारो छेउतिर हेर्दै जहाँ काउन्टर पछाडिको मानिसले आफ्नो चश्मा पुछिरहेको थियो।
  
  
  म फर्केर अँध्यारो बारतिर लागेँ। बारटेन्डरले मलाई हेरे। "सेनर?"
  
  
  "पिस्को खट्टा," मैले भनें।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो
  
  
  
  र त्यसो गर्न फर्कियो।
  
  
  मलाई ताजा कागतीको सुगन्ध बोकेर मेरो पछिल्तिर भारी हावा चलिरहेको महसुस गरें। मैले फर्केर हेरें र लगभग पच्चीस वर्षको पातलो, कालो आँखा भएको, कालो कपाल भएको केटीलाई देखे, जसमा पानीको लिलीको लगभग चम्किलो फिक्का सेतो छालाको विशेषता थियो।
  
  
  "जर्ज," उनले स्पेनिशमा भनिन्। यो "होर-हे" जस्तै थियो।
  
  
  "जुआना?" मैले "h" र "w" बीचको आधा बाटोमा सही उच्चारण गर्दै भनें।
  
  
  उसले हात फैलायो। म लिन्छु। त्यसपछि मैले भित्ताको छेउमा रहेको टेबुलतिर इशारा गरें।
  
  
  हामी आइपुगेका छौं। उनी सुन्दर, शुद्ध र धेरै नारी थिइन्। उनको शरीर लचिलो र सुन्दर आकारको थियो। उनको खुट्टा पनि। "राम्रो पुरानो हक!" मैले सोचें। कति बेग्लै उनको!
  
  
  हामी बस्यौँ ।
  
  
  उनले आइस्ड चिया अर्डर गरि, आफ्नो कुर्सीमा बसिन्, र अगाडि झुकिन्, उनका आँखा चम्किरहेका थिए। "अब। यो सबैको अर्थ के हो?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "मलाई केही थाहा छैन। वाशिंगटनमा मेरो मालिकले हामीलाई निर्देशन दिनेछन्।
  
  
  "कहिले?"
  
  
  "यो रात।"
  
  
  उनको अनुहार खाली थियो । "तर यसको मतलब हामी आज यहाँ हुनेछैनौं।"
  
  
  "Es verdad"।
  
  
  उसको मुख खुल्यो । "त्यसो भए समय हुनेछैन ..." उसले अचानक मुख बन्द गरि।
  
  
  "के, जुआना?"
  
  
  उनको अनुहार गुलाबी थियो। "उनी मेरो लागि ओल्विडोडो हो।"
  
  
  "तपाईसँग छोटो मेमोरी छ," मैले भने र मेरो पिस्को खट्टा समाप्त गरे। "अद्भुत अभिभावक," मैले सोचें। कुनै दिन म पिस्को, पेरु जानु पर्छ।
  
  
  म उठ्छु। "आफ्नो झोलाहरू प्याक गर्नुहोस्, जुआना। हामी यहाँबाट अर्को उडान लिइरहेका छौं। ”
  
  
  "तर तपाईलाई मिशनको बारेमा केहि थाहा हुनुपर्छ ..."
  
  
  "औषधि," मैले भनें।
  
  
  "अवश्य पनि म ड्रग्सको बारेमा कुरा गर्दैछु"
  
  
  "र भूमध्य सागर। हामी स्पेन जाँदैछौं।"
  
  
  उनको मुखले "ओ" अक्षर बनायो।
  
  
  "स्की।"
  
  
  उनले बरफको चिया पिइन् । "के तपाइँ यसलाई दोहोर्याउन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  मैले ठ्याक्कै त्यही गरें।
  
  
  त्यसपछि मलाई धोका दिइन् । उसका आँखा रसाए । "ओह! अवश्य पनि, सिएरा नेभाडा! त्यहाँ एक प्रथम श्रेणी स्की रिसोर्ट छ, ग्रेनाडा देखि टाढा छैन।"
  
  
  मैले हेरें।
  
  
  "के तपाईं स्की गर्न सक्नुहुन्छ?" उनले मलाई सोधिन्।
  
  
  यो प्रश्नको दिन थियो। "हो तिमी?"
  
  
  "धेरै राम्रो," उनले शान्त जवाफ दिए।
  
  
  "र विनम्र," मैले सोचें। मैले चुपचाप भने, "हामी वरिपरि मूर्ख हुनेछौं।"
  
  
  बारटेन्डरले मलाई हेरिरहेको थियो। मैले जुआनामा आँखा झिम्काए र उनी फर्किइन्। उनी सुन्दर, परिष्कृत, प्राप्य थिइन्।
  
  
  ****
  
  
  जब हामी बाहिर निस्कियौं, राइफलको ब्यारेलबाट परावर्तित प्रकाशको फ्ल्यासले मेरो नजर यसको अन्त्यमा रहेको ब्ल्याक होलमा तान्यो। त्यो मानिस सडकको तातो टारको छतमा सुतिरहेको थियो, र मलाई थाहा थियो कि उसले मलाई आफ्नो दायराको क्रसहेयरहरूमा केन्द्रित गरेको छ।
  
  
  एक पल को लागि म निदिए। त्यसपछि मैले जुआनालाई छेउमा फ्याँकिएँ र ढुकुरलाई विपरित दिशामा, ढोकाको ढकनी तिर। गोली सडकमा प्रतिध्वनित भयो।
  
  
  "होल्ड!" मैले उसलाई चिच्याएँ।
  
  
  "तर निक..."
  
  
  "शान्त!" - मैले चिच्याएँ।
  
  
  म हतार हतार उभिएँ र लबीको झ्यालतिर दौडिएँ। आफूलाई छोप्दै झ्यालबाट बाहिर हेरेँ । मैले फेरि राइफल ब्यारेलको चमक समातें। त्यो मानिस अझै सुक्खा सामान पसलको छतमा थियो।
  
  
  जब म मेरो बन्दुकको नजिक पुगें, उसले राइफल उठायो र फेरि फायर गर्यो। गोली जुआनाको टाउको माथि सिधै काठको संरचनामा प्रवेश गरेको थियो। अब ऊ ढोकामा फर्किँदै थियो। "चलाख केटी!" मैले सोचें।
  
  
  मैले फेरि माथि हेरेँ, मान्छे गायब थियो।
  
  
  दौडिरहेको खुट्टा सुनेँ । मैले धुलोको झ्यालबाट हेरेँ र कालो सूट लगाएको एक जना मानिस सडकमा एउटा पसलबाट बाहिर निस्केर स्नाइपरले हामीलाई पर्खिरहेको ठाउँतिर हेरिरहेको देखें।
  
  
  म जुआनालाई भित्रै बस्नको लागि हल्लाउँदै होटेलबाट बाहिर दगुरेँ, र ह्याबरडाशेरी स्टोरको दुईवटा सिँढीहरू माथिल्लो तलामा हिंडें।
  
  
  म ढिलो भएँ। उस्ले छोड्यो।
  
  
  तलको पसलबाट दुई दिन अघि किनेको धेरै मेक्सिकन चुरोटको बट र सोम्ब्रेरो बाहेक छतमा केही बाँकी थिएन।
  
  
  "विदेशी," पसलका मालिकले भने, मोटो पेट र हँसिलो अनुहार भएको मानिस। गोन्जालेज।
  
  
  "पर्यटक?"
  
  
  "हो"।
  
  
  "के तपाईं यसलाई वर्णन गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  गोन्जालेजले काँध हाले। "तपाईको उचाइको बारेमा। खैरो कपाल। खैरो आँखा। पातलो मान्छे। नर्भस"।
  
  
  यो सबै हो।
  
  
  मैले जुआनालाई होटेलको लबीमा तानेर ट्याक्सीको पर्खाइमा हामीलाई उठाएर एयरपोर्टमा लैजान्छु।
  
  
  "उनी यहाँ दुई दिन अघि थिए," मैले उनलाई भने।
  
  
  "तर?"
  
  
  "तपाई यहाँ कहिले देखि हुनुहुन्छ?"
  
  
  भ्रमण।"
  
  
  "के तिमीलाई लाग्छ कि उसले तिमी को हौ भनेर बुझ्यो?"
  
  
  उसका आँखा साँघुरिए । उनले यसलाई अपमानको रूपमा लिइन्। उनी ल्याटिना, सुन्दर र आगोले भरिएको थिइन्। "मलाई त्यस्तो लाग्दैन!" -उनले रिसाउँदै भनिन्।
  
  
  मैले यसलाई अपमान ठान्दिनँ।
  
  
  "तपाईंलाई यो असाइनमेन्टको बारेमा सम्पर्क गर्नु अघि तपाईं के मा काम गरिरहनु भएको थियो?"
  
  
  "औषधिको एक थोपा।"
  
  
  "चोच्नु?"
  
  
  उसले निहुराएर आँखा निहुराइ।
  
  
  "याे सबै?"
  
  
  "हो।" उसको चिउँडो बेवारिसे उठ्यो।
  
  
  "एउटा बाँकी?"
  
  
  "हुनसक्छ," उनले बेवास्ता गर्दै भनिन्।
  
  
  म फर्केर सुक्खा सामान पसलको शीर्षमा ढोका बाहिर हेरे।
  
  
  "हो," मैले सहमति जनाएँ। "मलाई लाग्छ सायद त्यस्तै।"
  
  
  उसको अनुहार क्रोधले चकनाचुर भयो।
  
  
  मैले उसको कुहिनो समातें। ट्याक्सी आइसकेको छ । भाग्यशाली निक। Ensenada Taxicab द्वारा सुरक्षित।
  
  
  "आउनुहोस्, जुआना। अर्को स्टप, वाशिंगटन, डीसी।"
  
  
  धेरै अधिनायकवादी। धेरै हाकिम।
  
  
  तिनी नम्रतापूर्वक ट्याक्सीमा चढिन्, तिघ्राको सुन्दर टुक्रा चम्काउँदै। तर मैले त्यसलाई कमै ध्यान दिएँ ।
  
  
  दुई
  
  
  हक AX थिएटर कन्ट्रोल प्यानलको कन्सोलमा बस्यो, बटन थिचेर र डायलहरू समायोजन गर्दै। ध्वनिको लागि एउटा बटन। रिबनको लागि एउटा बटन। 16mm फिल्मको लागि एउटा बटन। प्रत्यक्ष प्रसारणको लागि एउटा बटन। पुरानो कालो र सेतो फिल्मको लागि एउटा बटन।
  
  
  
  
  
  
  स्लाइडहरूको लागि एउटा बटन। वा, यदि तपाइँ आफ्नो आँखालाई आराम गर्न चाहानुहुन्छ भने, नरम महिला आवाजको लागि एउटा बटन बौद्धिक स्कोरहरू वर्णन गर्ने।
  
  
  यस बिन्दु सम्मको कुराकानी केवल बकवास मात्र थियो। मैले मनबाट सबै मेटाइदिएँ। मलाई केवल याद छ कि मैले जुआना रिवेरालाई नेत्रहीन रूपमा बुझ्न सक्छु। यद्यपि, उनको विचारमा केहि पूर्व-कंडिशन्ड, पूर्व-परीक्षण र बाँझ देखिन्थ्यो।
  
  
  तर उनी सुन्दर थिइन्, र मलाई सुन्दर महिलाहरू मनपर्छ। मैले सोचे, "यदि मैले उनको आवाज मेटाउन सक्छु, हकले सुन्न नचाहेको रेकर्डिङ मेटाउन सक्छ।"
  
  
  बत्तीहरू पूर्ण रूपमा निभ्यो, र हाम्रो अगाडि स्क्रिनमा एउटा तस्वीर थियो जुन जादुई रूपमा भित्तामा देखा पर्‍यो।
  
  
  "एनरिको कोरेली," स्क्रिनमा झल्किएको तस्विरमा नरम महिला आवाजले भन्यो। यो लगभग पन्ध्र वर्ष पहिले लिइएको एक स्थिर तस्बिर थियो, केहि ठूला फोटोको सानो भागबाट उडाइएको। पृष्ठभूमि भ्याटिकन रोटुन्डा थियो।
  
  
  "1954 को आसपास फोटो खिचिएको," आवाज जारी राख्यो। "यो कोरेलीको अन्तिम जीवित फोटो हो। उनका बाँकी तस्बिरहरू धेरै पैसामा किनेका थिए। उक्त रकम माफियाको कोषबाट आएको अनुसन्धानले प्रमाणित गर्न सक्दैन । तर तिनीहरूले विश्वास गर्ने कुरा यही हो।”
  
  
  मैले लामो र ध्यान दिएर फोटो हेरे। अनुहार अर्को भन्दा लगभग अविभाज्य थियो। अनुहारका विशेषताहरू एकदम सामान्य थिए: कालो कपाल, कडा चिन, अनुहारको आकारमा कुनै भिन्नता छैन। मैले यसलाई सकेसम्म राम्रोसँग सम्झें, तर किनकी यो ग्रेनी फिल्मको यस्तो सानो टुक्राबाट धेरै पटक उडाइएको थियो, त्यहाँ मेरो ध्यान केन्द्रित गर्न लगभग केहि थिएन।
  
  
  स्क्रिनमा एउटा नक्सा झल्कियो । यो कोर्सिकाको नक्सा थियो। बसरिया सहरलाई सर्कलमा रेखांकित गरिएको थियो।
  
  
  "यो स्थापित भएको छ कि एनरिको कोरेली यहाँ बसोबास गर्दछ, बसरियाको उपनगरमा, कोर्सिकामा, नेपोलियन युगमा बनाइएको विलामा। उहाँसँग दस नोकर र दुई अंगरक्षकको कर्मचारी छ। उनी टीना बर्गसन नामकी महिलासँग बस्छन्।
  
  
  "कोरेली अहिले पैंतालीस वर्षको भइसकेको छ। उनले रोममा इटालियन सरकारको लागि काम गरे, तर केहि महिना पछि बर्खास्त गरियो। उनको विवाह छोटो समयमै भएको थियो, तर उनको श्रीमती कोरेलीले काम नगर्दा निमोनियाका कारण मृत्यु भयो। असन्तुष्ट भएर, उसले जालसाजी र चोरहरूको रिंगका सदस्यहरूको लागि काम गर्न थाल्यो - संयुक्त राज्य अमेरिकाबाट निर्वासितहरू जो सिसिलीमा जन्मेका थिए र न्यूयोर्क र शिकागोमा माफियाका सदस्य थिए। उहाँ तिनीहरूको लागि एक राम्रो सुरक्षा अधिकारी र एक धेरै राम्रो व्यापारी बने। जब फार्मेसीहरूको श्रृंखला सिर्जना गरियो, उहाँ नेपल्स नजिकै फ्लो पोइन्ट खोल्ने पहिलो व्यक्तिहरू मध्ये एक हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  “१९६० को दशकमा लागूऔषधको सञ्जाल फस्ट्यो र यस समयको अन्त्यसम्ममा कोरेली सम्पूर्ण माफिया श्रृंखलाको प्रमुख व्यक्तित्व बनेको थियो।
  
  
  “त्यसबेलादेखि उसले विभिन्न उपपत्नीहरू पाइरहेको छ। अर्की महिलाको लागि छोडेपछि एकले उनलाई मार्ने प्रयास गरे। पछि उनी नेपल्सको खाडीमा डुबेको अवस्थामा फेला परे।"
  
  
  नक्सा गायब भयो र लक्जरी याट, लगभग 180 फिट लामो, स्क्रिनमा सुन्दर रङ स्लाइडले भरियो।
  
  
  "यो कोरेलीको रमाइलो याट हो, लिसिस्ट्राटा। उनी फ्रान्सको झण्डामुनि उड्छिन्। कोरेलीले आफूलाई कोर्सिकाको नागरिक ठान्छन्, यद्यपि उनी मिलानमा जन्मेका थिए।
  
  
  अब स्क्रिनमा ठूलो विलाको तस्वीर देखा पर्‍यो।
  
  
  "कोरेलीको घर। उहाँको सुरक्षाका लागि दुईजना अंगरक्षक मात्र भए पनि उहाँको घरजग्गामा आधा दर्जन बन्दुकधारीहरूले निरन्तर गस्ती गरिरहेका छन्।”
  
  
  नयाँ तस्विर झल्कियो । घाँसमा लडिरहेको थियो । उनलाई धेरै पटक गोली लागेको थियो। लाश चिन्न नसकिने थियो, तर अवशेषहरूको उपस्थितिबाट मैले निर्णय गरें कि उसलाई लागेका गोलीहरू डमीहरू थिए - साधारण गोलीहरू X को टुप्पोमा काटिएका थिए। डम्ममका गोलीहरूले च्याउलाई काटेर टार्गेटमा लाग्दा आकारलाई नष्ट पार्छ।
  
  
  "यो एमिल फेरेन्क नामको फ्रान्सेली एजेन्ट थियो। उसले विला कोरेलीमा तोड्ने प्रयास गर्यो, जसलाई एस्टेट भनिन्छ। स्पष्ट रूपमा उसलाई गस्तीले फेला पारेको थियो र मारिएको थियो।"
  
  
  त्यसपछि स्क्रिनमा सुनसान, मरुभूमि जस्तो ग्रामीण इलाकाको चित्र देखा पर्‍यो। लेन्सले भव्य लोम्बार्डी चिनारको छेउमा उभिएको आकृतिमा जुम इन गर्यो, जुन देखिने कुनै पनि आकारको एकमात्र रूख हो। आकृति बढ्दै जाँदा, कसैले देख्न सक्छ कि ऊ अनिश्चित उमेरको मान्छे थियो, तर अग्लो र बलियो बनाइएको थियो। अनुहार छायामा थियो ।
  
  
  "एनरिको कोरेली। यो विगत दश वर्षमा कसैले खिच्न सकेको सबैभन्दा नजिकको तस्बिर हो। यो तस्बिर विपरित पहाडको सुरक्षित भ्यान्टेज पोइन्टबाट टेलिस्कोपिक लेन्स प्रयोग गरेर खिचिएको हो। अनुहार फरक नदेखिने भए पनि मानिसको शरीर कम्प्यूटरको अनुमान अनुसार उनको तौल लगभग १८२, उचाई ६ फिट, उभिएको र स्वास्थ्य उत्कृष्ट रहेको बताइएको छ ।
  
  
  पर्दा अँध्यारो भयो। त्यसपछि उनीहरुले चलचित्र सुरु गरे । यो एक समुद्र तट मा एक दृश्य थियो, सम्भवतः फ्रान्सेली रिभिएरा मा। सानो बिकिनीमा एउटी अचम्मको गोरो बालुवामा हिड्दै, आफ्नो कम्मर हल्लाउँदै र उनको लामो गोरो कपाल आफ्नो काँधमा बगिरह्यो। उनी केही बेर रोकिए र कोही उनीसँग कुरा गरिरहेको जस्तो गरी फर्किन्। क्यामेरा हेरेर मुस्कुराईन् ।
  
  
  "टीना बर्गसन। उनी तेईस वर्षकी छिन्। स्वीडेनमा जन्मेकी उनी रोममा सरे, जहाँ उनको छोटो तर असफल फिल्म क्यारियर थियो।
  
  
  
  
  
  त्यसपछि, दुई वर्ष अघि, उनी स्विट्जरल्याण्डमा सरे, जहाँ उनी पैसाको हेरफेरमा संलग्न थिइन्, स्पष्ट रूपमा माफिया वा कुनै प्रकारको माफिया-जस्तो संगठनको फाइदाको लागि। उनी पक्राउ परिन्, तर कहिल्यै मुद्दामा ल्याइनन्। धेरै पैसाले उनलाई स्विस अधिकारीहरूबाट भाग्न मद्दत गर्न हात परिवर्तन गरेको भनिन्छ।
  
  
  चाँडै पछि, उनले आफूलाई एनरिको कोरेलीको घरमा भेट्टाइन्। कोरेलीले उनीसँग विवाह गरेनन्, तर उनी उनको निरन्तर साथी हुन्। उनी स्वीडिश, फ्रेन्च, इटालियन र स्पेनिसका साथै अंग्रेजी बोल्छिन्। उनले स्विस बैंकमा जागिरको आवेदन भर्दा लिइएको वास्तविक परीक्षणको आधारमा उनको IQ 145 रहेको बताइएको छ। उनी एक महान स्कीयर हुन्।"
  
  
  फिल्ममा उनी अहिले स्लोपमा स्कीइङ गरिरहेको देखिएकी छिन् । मैले स्वीकार गर्नु पर्यो कि उनी धेरै राम्रो थिइन्। यो कुनै अचम्मको कुरा होइन कि उनी जाडो महिनाहरू स्की ढलानमा बिताउन चाहन्थिन्। उनी खेलकुदलाई माया गर्छिन्।
  
  
  स्क्रिनमा अर्को कार्ड देखा पर्‍यो। उनले मध्य पूर्वबाट टर्की, टर्कीबाट सिसिली, सिसिलीबाट कोर्सिका, रिभिएरा, फिर्ता कोर्सिका र त्यसपछि पोर्चुगल, त्यहाँबाट क्युबासम्म जाने लाइनको साथ मर्केटर प्रक्षेपणमा संसारलाई देखाए। , त्यसपछि सेन्ट्रल मेक्सिको र त्यसपछि क्यालिफोर्नियाको सान डिएगोमा।
  
  
  ड्रग्सको चेन।
  
  
  "विगतका केही वर्षहरूमा, मुख्य औषधि आपूर्ति श्रृंखलामा धेरै परिवर्तनहरू भएका छन्। सामान्यतया, कडा औषधिहरू पूर्वबाट सुरु हुन्छन् र भूमध्यसागर हुँदै पश्चिममा यात्रा गर्छन्, जहाँ तिनीहरू प्रशोधन हुन्छन्। यस श्रृंखलाको नियन्त्रण कोर्सिकामा लंगरिएको छ, केवल रोक्दै। रिभिएरामा सबै-महत्वपूर्ण प्रशोधन गर्नु अघि औषधिहरू कोर्सिका र क्युबामा तीन स्टपहरू: पोर्चुगल, मोरक्को वा अल्जेरियामा फिर्ता गरिन्छ।
  
  
  नयाँ नक्सा। उसले फेरि कोर्सिका देखायो।
  
  
  "यस क्षेत्रबाट, वितरण लाइनहरू मध्य पूर्व र पश्चिममा उनीहरूको अन्तिम गन्तव्यमा विस्तार हुन्छ। पश्चिमबाट पैसा यहाँ आउँदछ, जहाँ यसलाई चेनका लिङ्कहरूमा बाँडिन्छ।
  
  
  लेन्सले नक्सामा फोकस गर्‍यो, बसरियाको उपनगरमा रहेको कोरेली इस्टेट देखाउँदै, परिक्रमा गरेको थियो।
  
  
  "रिको कोरेली त्यो मानिस हो जसले चेनलाई नियन्त्रण गर्छ। उसले सिसिलीबाट आफ्नो आदेश पाउँछ, जहाँ एक माफिया डिप्टीले चेनको पूर्वी आधा नियन्त्रण गर्दछ। पश्चिममा डनले चेनको बाँकी भाग र वितरणलाई नियन्त्रण गर्दछ।"
  
  
  छवि फिक्का भयो र बत्ती आयो।
  
  
  केही बेर चुपचाप बस्यौँ ।
  
  
  हकले आफ्नो घाँटी सफा गर्यो "खै?"
  
  
  "रमाइलो," मैले भनें।
  
  
  "शैक्षिक," जुआनाले भने।
  
  
  "म उहाँसँग सहमत छु," मैले जारी राखें।
  
  
  हकले निहुरायो। "यो केवल एक ब्रीफिंग हो।"
  
  
  "कोरेलीको बारेमा के?" - जुआनालाई सोधे।
  
  
  हकले आफ्नो आँखा बन्द गर्यो र आरामदायी कुंडा कुर्सीमा हिलायो।
  
  
  "मोबस्टरहरू औषधि कार्यक्रमबाट हुने नाफाबाट असन्तुष्ट भए," हकले अन्तमा भने। “छ महिनाअघि नै उनीहरूले नेटवर्क प्रणाली जाँच गर्न भित्रबाट मानिसहरू पठाउन थाले। कोरेलीले महत्त्वपूर्ण रकम लिए - धेरै धेरै, डन यूएसएका अनुसार। तर सिसिलियन सेकेन्डले अवस्था सुधार्ने तरिका सोच्न सकेन। बैठकमा कोरेली छोड्नुपर्ने निर्णय भयो। एक जना मानिसलाई उसलाई प्रहार गर्न पठाइयो, तर ऊ नजरबाट गायब भयो। एस्टेटमा घुसपैठ गर्ने प्रयास गर्ने तथाकथित ट्रेन्च एजेन्टलाई के भयो तपाईंले देख्नुभयो।
  
  
  "त्यसपछि माफिया क्यापोसले टीना बर्गसन मार्फत कोरेलीलाई आक्रमण गर्ने निर्णय गरे। स्विट्जरल्याण्डकी भएको दाबी गर्ने एक जासूसले उनलाई एक दिन बसरियामा पुरानो स्विस आरोपमा पक्राउ गर्ने प्रयास गरे। तर कोरेलीको एक अंगरक्षकले हस्तक्षेप गरेर टीनालाई बचायो। त्यसपछि उसले जासूसलाई नजिकैको समुद्र तटमा लगे, उसलाई बाँधे र उसलाई डुब्नको लागि उच्च ज्वार पर्खन अनुमति दियो। त्यो मानिस भाग्यो र कोर्सिका छोड्यो, कहिल्यै नफर्कने।
  
  
  मैले हात उठाएँ ।
  
  
  "निक?"
  
  
  "हामीलाई यो सबै कसरी थाहा छ?"
  
  
  "कोरेलीले हामीलाई भने।"
  
  
  "सीधै?"
  
  
  हकले सास फेरे । "हामीसँग कोरेलीको नजिकको व्यक्ति छ, यद्यपि उसले उहाँलाई कहिल्यै भेटेको छैन। कोरेलीले आफ्नै पहलमा जानकारी दिए।"
  
  
  "किन?" - जुआनालाई सोधे।
  
  
  "उनले भने कि उनी राम्रोको लागि छोड्न चाहन्छन्।"
  
  
  "आफूलाई र केटीलाई बचाउन?" मैले सोधे ।
  
  
  "ठ्याक्कै। र राज्यहरूमा शरण पाउनुहोस्।"
  
  
  "बदलामा...?"
  
  
  "पूरै कमाण्ड लाइन, कमाण्डको सही चेन र यसले कसरी काम गर्छ।"
  
  
  "हामीलाई कसरी थाहा छ यो एक चाल होइन?" मैले सोधे ।
  
  
  "हामीले गर्दैनौं।" हकले अल्छी भएर आँखा खोल्यो । "यही हो जहाँ तपाईं भित्र आउनुहुन्छ।" ऊ जुआनातिर फर्कियो।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  "तपाईको अनुभवको साथ, तपाईले पत्ता लगाउनु पर्छ कि कोरेलीले हामीलाई सत्य भनिरहेको छ - वा हामीलाई बगैंचाको बाटोमा लैजान्छ।"
  
  
  मैले सास फेरे । कहिलेकाहीं, हकको डिक्शन आशाहीन रूपमा भिक्टोरियन हुन्छ।
  
  
  जुआनाले शब्दहरूमा ध्यान दिएन। "म पत्ता लगाउँछु।"
  
  
  "केही सेटअप गरिएको छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "सोल वाई निभमा बैठक आउँदैछ। स्पेनको स्की रिसोर्टमा। के मैले तपाईलाई यस बारे भनेको थिएँ?
  
  
  "छोटकरीमा"
  
  
  हक पछाडि झुक्यो। “हरेक वर्ष टीना बर्गसन यस स्की रिसोर्टमा जान्छिन्, र कोरेली उनीसँगै जान्छिन्। तिनीहरू त्यहाँ एक महिना बिताए।"
  
  
  "के ऊ त्यहाँ रिको कोरेली जस्तै जाँदैछ?"
  
  
  "छैन। उहाँले कुन नाम प्रयोग गर्नुहुन्छ हामीलाई थाहा छैन। तर हामी जान्दछौं कि तिनीहरू सधैं हिँडिरहेका छन्। र कोरेली त्यहाँ भेट्न चाहन्छ।"
  
  
  "यो एक सेटअप हुन सक्छ," मैले गुनगुनाएँ।
  
  
  "अवश्य पनि," हकले भने। "त्यसैले तिमी यहाँ छौ, निक। त्यसैले त फोटोमा AX छ।"
  
  
  "हडताल गर्न पर्खँदै।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "मानौं माफिओसीलाई कोरेलीको योजना बारे थाहा थियो। के तिनीहरू हाम्रो नम्बर एक प्रवर्तनकर्ता हुन चाहँदैनन्?
  
  
  
  
  
  
  र हाम्रो नम्बर एक औषधि विशेषज्ञ? "
  
  
  मैले मेरो ठोडी माल्नुभयो। "हामीले सम्पर्क कसरी गर्ने?"
  
  
  हकले भने: "हामीसँग मलागामा एक जना मानिस छ। उनको Sol y Nieve मा एक केटा छ। कोरेलीका अंगरक्षकहरू उहाँको नजिक जानेछन्। तपाईंले मालागामा हाम्रो मानिसलाई भेट्नुहुनेछ र उसले रिसोर्टमा केटासँग भेटघाट गर्नेछ। त्यसपछि तपाई कोरेलीलाई आमनेसामने भेट्नुहुनेछ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "अनि तेस्पछि?"
  
  
  "त्यसो भए मिस रिवेराले जिम्मा लिनेछ *
  
  
  "के तपाईंले हाम्रो राहदानी तयार गर्नुभयो?"
  
  
  “एएक्स आइडेन्टिफिकेसनसँग कागजातहरू छन्। तपाईं अझै पनि जर्ज पीबडी हुनुहुनेछ, तर अब तपाईं एक पेशेवर फोटोग्राफर हुनुहुन्छ।"
  
  
  "सर, म ब्राउनी पनि चलाउन सक्दिन, धेरै कम ह्यासलब्लाड!"
  
  
  "यी क्यामेराहरू आज भरपर्दो छन्! तिनीहरूले तपाईंलाई आधारभूत कुराहरू पनि राम्रोसँग सिकाउनेछन्। र तपाईं, मिस रिवेरा, एक फोटोग्राफर को प्रतीक हुनुहुन्छ। तपाईका सबै कागजातहरू सकियो। आफ्नो विगत सम्झेर जलाइदेउ ।"
  
  
  "के म नग्न पोज गर्दैछु?" - जुआनालाई सोधे।
  
  
  हक स्तब्ध भयो। उसको निलो आँखा फराकिलो भयो। उहाँ पुरानो प्युरिटनहरूमध्ये अन्तिम हुनुहुन्थ्यो, यौन स्वतन्त्रताको शासन भएको समाजमा पूर्ण रूपमा दमन गरिएको व्यक्ति। "मेरी प्यारी केटी!"
  
  
  "के तपाई नग्न पोज गर्नुहुन्छ?" - मैले छिटो सोधें।
  
  
  "अवश्य पनि," उनले जवाफ दिइन्। "व्यावसायिक अर्थमा। जब म कुनै भूमिका खेल्छु, म त्यसैलाई राम्रोसँग खेल्छु।"
  
  
  हकको अनुहारको रंग फेरियो। यो धेरै रातो थियो। उसले लाजको पीडाले हाततिर हेर्यो । "यदि तपाईंले पहिले नै गरिसक्नुभयो," उसले अन्तर्क्रिया गर्यो।
  
  
  म हाँसे । "जारी राख्नुहोस्।"
  
  
  "मलाई थाहा छ तपाईलाई कुनै आपत्ति छैन कि हामीले पति र पत्नीको टोलीको रूपमा तपाइँको कभर सेट अप गर्यौं," उसले तुरुन्तै भन्यो, उसको आँखा चम्किलो।
  
  
  "हजुर!" - मैले चिच्याएँ।
  
  
  "मिलर्स फल्स, मिनेसोटाको श्री र श्रीमती जर्ज पिबोडी।"
  
  
  "मलाई यो मन पर्छ!" - जुआनाले नरम स्वरमा भन्यो।
  
  
  "म यो घृणा गर्छु!" - म चिच्याएँ। "यो धेरै टाढाको कुरा हो! र यसले जटिलता निम्त्याउँछ! ”
  
  
  "तर यसले सुश्री रिवेरालाई अझ सजिलैसँग काम गर्न अनुमति दिन्छ - यदि उसलाई छ भने।" हकको अनुहार फेरि रातो भयो।
  
  
  "म तर्क पछ्याउँदैन!" - मैले छ्याप्यो।
  
  
  "एकल महिला, मिस रिवेरा जस्तै केटी ..."
  
  
  "म यसबाट आक्रोशित छु!" - जुआना बाधा भयो।
  
  
  "... यो एक विवाहित महिला हुनु भन्दा, ओह, पछि लाग्ने, हुन धेरै गाह्रो हुनेछ। देख्नुहुन्छ ?
  
  
  म बालुवामा अनुहार सुतेँ। मैले साँच्चै टुटेड तर्क देखे।
  
  
  हक जुआनातिर फर्कियो। "तिमीले अनुमोदन गर्छौ?"
  
  
  "पूरै।" उनी मनमोहक हाँसिन् ।
  
  
  हकले सन्तुष्टिले टाउको हल्लायो। त्यसपछि उसले मलाई हेर्यो। "के त्यहाँ कुनै बेफाइदाहरू छन्?"
  
  
  उसलाई धिक्कार ! "यो ठोस देखिन्छ," मैले स्वीकार गरें। "हामीले कुनै प्रकारको अलार्म सेट गर्नुपर्छ," मैले जारी राखें। "मेरो मतलब, यदि सबै कुरा बिग्रियो भने। म जुआना र मेरो छालालाई जे भए पनि बचाउन सक्षम हुन चाहन्छु।
  
  
  "हामीसँग ग्रानाडामा कोही छ, रिसोर्टबाट आधा घण्टाको दूरीमा। मलागाले तपाईंलाई जानकारी दिनेछ। ”
  
  
  "सही। यसले यसलाई ढाक्नु पर्छ। ”
  
  
  "तपाईंले चाहेको कुनै पनि कोडेड सन्देश ग्रेनाडा मार्फत पठाउन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। म जुआनातिर फर्केँ। "तपाईसँग छलफल गर्न केहि छ?"
  
  
  उसले मलाई र त्यसपछि हकलाई हेरी।
  
  
  "मलाई लाग्दैन। श्री कोरेलीलाई नभेटेसम्म म तपाईंको हातमा छु। त्यसपछि म ख्याल गर्छु।"
  
  
  ****
  
  
  म भर्खरै निदाएकी थिएँ जब मेरो कोठा जुआनाबाट छुट्याइएको बन्द ढोकामा ठुलो ढकढक भयो।
  
  
  म उठ्छु। "हो?"
  
  
  "निक!" उनले फुसफुस गरिन्।
  
  
  "कुन?"
  
  
  "झ्याल।"
  
  
  म घुमाएँ । "यो कस्तो छ?"
  
  
  "बाहिर हेर।"
  
  
  म ओछ्यानबाट झुण्डिएको काँधको होल्स्टरमा पुगें। म झ्यालमा गएँ, छायाँमा बसेर पर्खालमा थिचेँ। मेरो लुगरको ब्यारेलले पर्दाहरू पछाडि फ्याक्दै, मैले तलको अँध्यारो सडकमा हेरे।
  
  
  सडक पार एउटा क्याडिलैक थियो, ब्लकमा एक मात्र कार।
  
  
  त्यसमा ड्राइभरको छेउमा एकजना मानिस बसेका थिए, जो मेरो तर्फ थियो। त्यसपछि, मैले हेर्दै गर्दा, अर्को मानिस हतारमा सडक पार क्याडिलैकमा आयो, ड्राइभरसँग छोटो कुरा गरे र पछाडिको सिटमा चढ्यो।
  
  
  क्याडी सुरु भयो र छिटो सडक तल झर्यो, दायाँ कुनामा घुम्दै।
  
  
  म हाम्रो कोठा छुट्याएर ढोकामा फर्किएँ।
  
  
  "तिमीले उसलाई चिन्यौ?" मैले उसलाई सोधें।
  
  
  "हो। केही बेर अघि मैले उसलाई कारबाट बाहिर निस्केको देखें। उसले मेरो कोठा हेर्यो - वा तिम्रो। मैले उसको अनुहार हेरे । अनि हतार हतार होटेलको लबीमा पसे।"
  
  
  "उनी को थिए?"
  
  
  “मैले उनलाई आज दिउँसो डुलेस एयरपोर्टमा देखेँ। हामी आइपुग्दा। उनीसँग एउटा सानो छालाको सुटकेस थियो। अप्टिकल दृश्यको साथ तपाईले हतियार राख्न सक्नुहुन्छ भन्ने प्रकारको।
  
  
  "राम्रो केटी," मैले बेवास्तामा भने।
  
  
  त्यहाँ एक विराम थियो। "अब हामीले के गर्नुपर्छ?"
  
  
  "सुत्न जाउ," मैले भनें। "कम्तिमा हामीलाई थाहा छ उनीहरूलाई थाहा छ।"
  
  
  "तपाई उसलाई खोज्न जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "वाशिंगटनमा? यो ठूलो शहर हो।"
  
  
  "निक!"
  
  
  "सुत्न जाउ, जुआना।" म ढोकाबाट टाढिएँ । "मिठो सपना।"
  
  
  मैले उनी आफैंसँग गनगन गरेको सुनें र त्यसपछि उनी ढोकाबाट टाढा गइन्। एक वा दुई क्षण पछि मैले ओछ्यानमा चर्को आवाज सुने जब उनी भित्र चढिन् र बसिन्।
  
  
  त्यसपछि मौनता छायो ।
  
  
  म झ्यालको छेउमा बसें, हेरें, पर्खिएँ। तर कोही आएनन् ।
  
  
  तीन
  
  
  हामी तल्लो पहाड हुँदै मालागा नजिकैको हवाई पट्टीमा पुग्यौं। ट्याक्सी चालकले सबै बनावट र आकारका मिनिएचर युरोपेली कारहरूको घुमफिर हुँदै हामीलाई सहरमा पुर्‍यायो।
  
  
  मालागा बन्दरगाह हेरेर हामी सहरको एउटा मुख्य होटेलमा बस्यौं। त्यहाँ धेरै व्यापारी जहाजहरू र आनन्द डुङ्गाहरू राम्रोसँग राखिएको बन्दरगाहहरू नजिक वा लंगरमा राखिएका थिए।
  
  
  जुआना थाकेको छ। उनले आफूलाई कोठाको छेउमा बन्द गरे, एक झ्याल लिए र नुहाई। म तुरुन्तै एक्स सेफ हाउसमा गएँ।
  
  
  एक ब्लक टाढाको घरमा एउटा सानो कार्यालय थियो
  
  
  
  
  
  
  सडक र कुना वरपर।
  
  
  "निर्माण," ढोकामा चिन्ह पढ्नुहोस्। "SRS. रामिरेज र केली"
  
  
  मैले ढकढक्याएँ।
  
  
  "Quién es?"
  
  
  "Señor Peabody।"
  
  
  "सि"।
  
  
  ढोका खोलियो। यो मिच केली थियो।
  
  
  "नमस्ते, केली," मैले भने।
  
  
  "नमस्ते, सेनर।" उसले मुस्कुरायो र मलाई भित्र पस्यो। त्यसपछि, अँध्यारो, पुरानो हलवेलाई माथि र तल हेर्दै, उसले ध्यानपूर्वक ढोका बन्द गर्यो।
  
  
  मैले अफिस हेरे । यो सानो थियो, एउटा बिट-अप डेस्क, पुरानो फाइलिङ क्याबिनेटहरूको गुच्छा, र शौचालयमा जाने ढोका। टेबलको पछाडिको झ्यालले बन्दरगाह र मलागा शहरलाई हेर्यो।
  
  
  केलीले मलाई पिठ्युँमा थिच्यो। "ब्लड ओरेन्ज केसको बारेमा सुनेदेखि तिमीलाई देखेको छैन, निक।"
  
  
  यो घटना ग्रीसमा भएको हो । "पाँच वर्ष पहिले, हैन?"
  
  
  "सही। बाजले तिमी आउनु भन्यो ।"
  
  
  उसले दराज खोल्यो र सुन्दर Bausch & Lomb 30x दूरबीनको एक जोडी निकाल्यो, जुन उसले विचारपूर्वक आफ्नो हातमा उठायो।
  
  
  "म तिम्रो लागि समाचार हुन सक्छ।"
  
  
  "ओह?"
  
  
  उसले आफ्नो आँखामा चश्मा लगायो र बन्दरगाह वरिपरि हेर्यो। मैले ढकढक्याएपछि उसले डुङ्गाहरू हेरिरहेको महसुस गरें।
  
  
  केलीले कम्तिमा तीन वर्ष मालागामा AX को नेतृत्व गरे। उसको काम मालागाबाट के र को आउँदैछ र जाँदैछ भनेर जान्न थियो।
  
  
  मैले उसको काँधमा हेरेँ। उनले बन्दरगाहको केन्द्रमा रहेको आनन्द घाटको अध्ययन गरे। बीचमा कतै लंगरमा राखिएको ठूलो याटमा उसलाई विशेष चासो देखिन्थ्यो।
  
  
  "त्यो हो," उसले भन्यो। "यो Lysistrata हो।" कोरेलीको याट।
  
  
  मैले AX HQ मा देखेको एउटा तस्बिर याद आयो।
  
  
  उहाँले मलाई दूरबीन दिनुभयो। मैले यसलाई केन्द्रित गरें। उहाँ उत्कृष्ट हुनुहुन्थ्यो; मैले याट एकदमै स्पष्ट देखे। धेरै चालक दलका सदस्यहरू डेकमा हलचल गरिरहेका थिए। बोर्डमा सबै शान्त र शान्त थियो। मैले मुख्य डेकमा विन्डोका दुई पङ्क्तिहरू भएका केबिनहरूको पङ्क्ति देख्न सक्थे, मतलब केबिनहरू तल दुईवटा डेक थिए।
  
  
  यो एक ठूलो, सुन्दर रमाईलो नौका थियो। फ्रान्सको झण्डा स्टर्नमा उड्यो।
  
  
  मिच केली आफ्नो डेस्कमा बसे र केही कागज खसाले। मलाई थाहा थियो कि उसले भनेको कुरामा ध्यान दिन चाहन्छु। जब म मेरो चश्मा हस्तान्तरण गर्न लागिरहेको थिएँ, मैले स्वेटर र ट्राउजरमा कोही मुख्य केबिनबाट डेकमा आएको देखें। यो लामो गोरो कपाल भएको महिला थियो। उनी धेरै व्यस्त र पातलो कम्मर भएको थिइन्, र उनको कम्मर र तिघ्रालाई अँगालो हाल्ने टाइट-फिटिंग प्यान्टले कल्पनालाई केही छोडेन। ती नीलो प्यान्ट मुनि उनको राम्रा खुट्टाहरू थिए। उनको छाला गोरो र चिल्लो थियो, र उनको आँखा नीलो थियो। घामको किरणमा बाहिर निस्केर, उनले आफ्नो सनग्लास लगाइन् र बेवास्ता गर्दै तिनीहरूलाई ठाउँमा राखिन्।
  
  
  "टीना बर्गसन," मैले ठूलो स्वरले भने।
  
  
  केलीले आफ्नो घाँटी थिचेर झ्यालबाट बाहिर हेरी, पानीमा घामको किरणलाई हेर्दै। "हो।"
  
  
  "एक सिद्ध केटी," मैले टिप्पणी गरें।
  
  
  "निक कार्टरको बारेमा अर्को कुरा," केलीले रिसाए। "कसरी सामना गर्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "म वासिङ्टनको मान्छेले भनेको कुरा मात्रै गरिरहेको छु," मैले गुनगुनाएँ।
  
  
  "यो हिजो आयो," केलीले फेरि कागज हल्लाउँदै भन्यो।
  
  
  मैले स्वेटरले ढाकिएको टिना बर्गसनको पातलो काँध र छातीबाट आँखा हटाएँ र अनिच्छुकतासाथ दूरबीन तल झारेँ। केलीले यसलाई उठाए, आफ्नो कुर्सी घुमाए, र मैले छापिएको जानकारी पढ्दा टिना बर्गसनमा ध्यान केन्द्रित गरे।
  
  
  केली। रामिरेज र केली। 3 PASEO ZAFIO। लिसिस्ट्राटामा मंगलबार आगमन। आगन्तुक तयार छ। टिना बर्गसनले उसलाई याटमा ल्याउनुहुन्छ। पछि लागुऔषध विशेषज्ञसँग स्की रेन्डेज्भोस।
  
  
  "रोमन नाक!" - मैले मुस्कुराएर दोहोर्याएँ।
  
  
  "यो कोरेलीको उपनाम हो," केलीले भनिन्। "धेरै कोर्नी, हैन?"
  
  
  "धेरै कोर्नी, हो।" रोमन नोज भारतीयहरूको नेता थिए।
  
  
  "कोरेलीले आफूलाई बहिष्कृत ठान्नुहुन्छ। तपाईलाई थाहा छ - माफियाबाट।"
  
  
  मैले फेरि म्यासेज हेरे । "शब्द द्वारा न्याय गर्दै, मलाई लाग्छ कि उसले मलाई भेट्दैछ, हह?"
  
  
  "सही। उसलाई तिम्रो होटेल थाहा छ। मैले पहिले नै नोट पठाएको छु।"
  
  
  "उनी त्यहाँ कहिले हुनेछ?"
  
  
  "उनले तपाईंलाई दिउँसो लबीमा उठाउनु पर्छ।" केलीले आफ्नो घडी हेरिन्। "यसले तपाईंलाई आधा घण्टा दिन्छ।"
  
  
  "जुआनाको बारेमा के हो?"
  
  
  "उनी पर्खन सक्छिन्। यो प्रारम्भिक अनुसन्धान हो।"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "किन यो सब बकवास?"
  
  
  "रोमन नाक डराएको थियो। मलाई लाग्छ ऊ जान्न चाहन्छ कि उसलाई पछ्याइएको छ कि छैन।"
  
  
  "वा यदि त्यसो हो," मैले सोचें।
  
  
  ****
  
  
  म दिउँसो लबीमा पर्खिरहेको थिएँ।
  
  
  जब उनी भित्र पसे, लबीमा सबैको आँखा उनीतिर फर्के, महिलाहरू क्रोधले हेरे, पुरुषहरूले चासोका साथ हेरे। टेबुलमा रहेका स्थानीयहरू अचानक मित्रवत लोथारियोमा परिणत भए।
  
  
  म उठेर उनको नजिक गएँ। "मिस बर्गसन," मैले अंग्रेजीमा भनें।
  
  
  "हुन्छ," उसले थोरै स्वरमा मात्र जवाफ दिइ। "म ढीलो भए। म साँच्चै दु: खी छु"।
  
  
  "तिमी प्रतिक्षा गर्न लायक छौ," मैले भनें।
  
  
  उसले मलाई चिसो नजरले हेरी । मैले fjords मा आइसबर्ग बारे सोचें। "त्यसो भए जाऔं?"
  
  
  "हो," मैले भनें।
  
  
  उनी फर्केर मलाई लबीबाट बाहिर चम्किलो स्पेनिस घाममा लगिन्।
  
  
  "यो स्क्वायरको ठीक विपरीत छ," उनले भनिन्। "हामी हिड्न सक्छौं"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ र साहसपूर्वक उनको हात समातें। आखिर, म युरोपमा थिएँ। उनले मलाई टिप्पणी बिना नै दिए। प्रत्येक स्पेनिस आँखाले हामी दुईलाई अभिवादन गर्न थाल्यो - उनको प्रशंसाको साथ, मलाई ईर्ष्याले।
  
  
  "यो एक सुन्दर दिन हो," उनले लामो सास फेर्दै भनिन्।
  
  
  "तिमीलाई मलागा मन पर्छ?" मैले आँखा उसको अनुहारमा टाँसेर बसेँ ।
  
  
  "ओ हो," उनले भनिन्। "यहाँ अल्छी र सजिलो छ। मलाई घाम मन पर्छ। मलाई न्यानो मन पर्छ।"
  
  
  उनले भनिन्
  
  
  
  
  
  तर मैले यो उल्लेख गरिन। "तपाईको डुङ्गाको यात्रा कस्तो लाग्यो?"
  
  
  उनले सास फेरिन्। “हामी कोस्टा ब्राभाको बाहिरी खेलमा फसेका थियौं। अन्यथा…"
  
  
  "अनि तिम्रो - तिम्रो साथी?"
  
  
  उसले सोचेर मलाई हेरी । "मिस्टर रोमन?"
  
  
  "मिस्टर रोमन" झडप जारी थियो ।
  
  
  "तिमीले उसलाई चाँडै भेट्नुहुनेछ।"
  
  
  "म तिमीलाई स्की लिन्छु," मैले मरीना नजिक पुग्दा भनें।
  
  
  "मलाई यो मन पर्छ।" उनी मुस्कुराइन् । "अनि तिमी?"
  
  
  "मध्यम," मैले भनें। "अधिकांश संयुक्त राज्य अमेरिका मा। एस्पेन। स्टोव। *
  
  
  "म एक दिन अमेरिका जान चाहन्छु," टिना बर्गसनले भनिन्, उनका निलो आँखा न्यानो छन् र मलाई घुरेर हेरिरहेका छन्।
  
  
  "सायद मिस्टर... उह, रोमन - यसको बारेमा केहि भन्नु हुनेछ।"
  
  
  उनी हाँस्दै थिइन् । दाँत सिद्ध थियो। "सायद, साँच्चै।" उसले मलाई घुरेर हेरी । "मलाई लाग्छ तपाईं र उहाँ राम्रोसँग मिल्नुहुनेछ।"
  
  
  त्यसपछि हामी तटबन्धमा थियौं, र अन्तमा जवान मानिस ध्यानमा उभियो, टिना बर्गसन तर्फ आफ्नो मनोवृत्ति निर्देशित। ऊ एकदम पातलो थियो, तर तारीफ र बलियो देखिन्थ्यो। उसको घुमाउरो कालो कपाल र पेन्सिल-पातलो जुँगा थियो।
  
  
  "सेनोरिटा," उनले भने। उसले डकमा बाँधिएको सानो, पातलो मोटरबोटमा उनलाई मद्दत गर्न आफ्नो हात बढायो।
  
  
  "धन्यवाद, बर्टिलो," उनले नम्र भएर भनिन्। "यो मिस्टर पिबडी हो," उनले मलाई औंल्याएर भनिन्।
  
  
  "सेनोर," बर्टिलोले भने। उनका आँखा कालो र बुद्धिमान थिए।
  
  
  टिना बर्गसन र बर्टिलो टाढा गएपछि म हाम फालें, इन्जिन सुरु गरे, र हामी तीन सय गज टाढाको याट तिर लाग्यौं।
  
  
  खाडी घाममा चम्कियो, सीगलहरूले समुद्रबाट फोहोर जम्मा गरे, र हामीले पानी काट्दा तिनीहरू क्रोधित हुँदै आकाशमा उड्यो, हामीलाई समुद्री पानीले छ्याप्यो।
  
  
  केही मिनेटमा हामी याटमा बाँधिएका थियौं। अब म नाम देख्न सक्थे, Lysistrata। हामी माथि, दुई जना नाविकहरूले तल हेरे र सीढी तल फ्याँके। हामी जहाज चढ्यौं।
  
  
  मुख्य डेकमा रहेको केबिनमा, जुन सैलुनमा परिणत भयो, मैले आरामदायी लाउन्ज कुर्सीमा एक मांसपेशी मानिस बसिरहेको देखें। उसले चुरोट पिइरहेको थियो जसले उसको टाउको माथि नीलो धुवाँको हलो पठाएको थियो।
  
  
  हामी प्रवेश गर्यौं। ऊ उठ्यो, उसको ठूलो टाउको धुवाँको बादलमा उठ्यो। टिना! "उनले उनलाई अभिवादन गरे र उनी मुस्कुराईन्।
  
  
  "यो अमेरिकाको मिस्टर पिबडी हो," उनले भनिन्। "मिस्टर पिबोडी, यो मिस्टर... उह... रोमन हो।"
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। परिवेश रमणीय थियो ।
  
  
  उसले हाँस्यो र हात मिलायो। उसको पकड बलियो थियो । "मिस्टर पीबडी, म तपाईंलाई स्की मान्छु?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "म स्लालम गर्दैछु।"
  
  
  "टिना पनि। म पनि, तर लामो समयको लागि। हामी Sol y Nieve मा केहि समय बिताउँछौं। म लिन्छु तपाईं त्यहाँ हुनुहुनेछ?"
  
  
  "म।"
  
  
  "तिम्रो साथीसँग?"
  
  
  "हो।"
  
  
  "यो कमरेड। के उसले बैठकको सार बुझ्छ?
  
  
  "उनी"।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्?"
  
  
  "मेरो साथी एक महिला हो। बुझिन्"।
  
  
  मैले "रोमन नाक" अध्ययन गरें। मैले देखेको तस्विरबाट, मैले महसुस गरें कि उनी सजिलै रिको कोरेली हुन सक्छन्। वास्तवमा, म पक्का थिएँ कि यो रिको कोरेली थियो। उहाँ सही उमेर हुनुहुन्थ्यो, यद्यपि उहाँले आफ्नो उमेर व्यवसायमा अधिकांश पुरुषहरू जत्तिकै देखाउनुभएन।
  
  
  "मेरो अमेरिकीहरूसँग सधैं राम्रो सम्बन्ध रहेको छ," कोरेलीले भने।
  
  
  टिना मुस्कुराई। "सधैं।"
  
  
  "हामी हाम्रो देशमा तपाईंको उपस्थितिको लागि तत्पर छौं," मैले भने। "कमसेकम म बुझ्छु कि तपाइँ ..."
  
  
  कोरेलीले आफ्नो हात उठाए। "म यात्रा गर्न आशा गर्छु। यदि हामी सम्झौता गर्न सक्छौं।"
  
  
  "यसले एउटा मात्र बैठक लिन्छ," मैले भने। "स्की रिसोर्टमा।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो।
  
  
  "यो प्रारम्भिक बैठकको कारण के हो?" - मैले कडा स्वरमा सोधें।
  
  
  "सुरक्षा," उसले चुरोट पिउँदै भुक्यो। बाक्लो धुवाँ केबिनभरि घुम्न थाल्यो।
  
  
  "तिमी पर्याप्त सुरक्षित देखिन्छौ।" म अगाडि झुकेँ र समान र अर्थपूर्ण रूपमा बोलें। "म तपाईलाई आश्वासन दिन्छु, जबसम्म म वरपर छु, त्यहाँ कुनै सुरक्षा समस्याहरू हुनेछैनन्।"
  
  
  उसको ओठमा मलिन मुस्कान छायो । "सायद होइन।"
  
  
  भण्डारीले पेय ल्याए। म पछाडि झुके। बैठकमा छलफल र सहमति भएको थियो । रिसोर्टमा उहाँलाई सम्पर्क गर्न र जुआनालाई उहाँसँग लैजान सजिलो हुनेछ।
  
  
  हामीले पियौं।
  
  
  हामी अर्कै कुराको कुरा गर्दै थियौं । पन्ध्र मिनेट बित्यो । अन्ततः टिना उठिन् ।
  
  
  "मलाई विश्वास छ कि श्री पिबोडी आफ्नो होटल फर्कन उत्सुक हुनुहुन्छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तपाईंको समयको लागि धन्यवाद, मिस्टर रोमन। म हिउँ देशमा पूर्ण छलफलको लागि तत्पर छु। ”
  
  
  हामीले एकअर्कालाई हेरे र म बाहिर निस्किएँ। टिना मेरो छेउमा आयो र मेरो हात समात्यो।
  
  
  "म धेरै दु: खी छु कि म तपाईं संग किनारमा फर्कन सक्दिन। तर बर्टिलोले तिमीलाई फिर्ता लैजानेछ।"
  
  
  मैले बिस्तारै हात मिलाएँ । "तपाईंको आकर्षक आतिथ्यको लागि धन्यवाद।"
  
  
  हामी डेकमा थियौं र म डुङ्गामा गएँ। डुङ्गा बाहिर घुम्न थाले र डक तिर लाग्दा उनले डेकबाट मलाई हात हल्लाइन्।
  
  
  हामी पचास गज मात्रै गएका थियौं कि अचानक डुंगाबाट रोएको आवाज आयो। चकित पार्ने आवाज चाँडै र लगातार पानीको सतहमा फैलियो।
  
  
  म हतार हतार घुमाएँ । "रोक्नुहोस्, बर्टिलो!"
  
  
  मैले टीनालाई सलुन छोडेको देखेँ जहाँ उनी भर्खर गएकी थिइन्। उनी ठक्कर खाइन्।
  
  
  केबिनमा सुन्तला फ्ल्यासको एक श्रृंखला चम्कियो, त्यसपछि मेसिन गनको गर्जन पानीभरि गुन्जियो।
  
  
  मैले चिच्याएको सुनें।
  
  
  अर्को शट बज्यो र मैले टिना बर्गसन डेकमा खसेको देखें, उनको आवाज बीचको चिच्याई काटियो।
  
  
  अँध्यारो वेटसूटमा एक आकृति छिट्टै डेकको छेउमा सर्यो
  
  
  
  
  
  प्यान्थर, र टाढाको रेलिङमाथि पानीमा हाम फाल्यो। मैले पेस्तोल निकालें, तर उसलाई सही रूपमा गोली हान्न सकिन।
  
  
  "याट वरिपरि जानुहोस्!" - मैले Bertillo मा भुंकें।
  
  
  आश्चर्यचकित, डराएको, तर सक्षम, उसले मोटरबोटमा फायर गर्यो, र हामी डुङ्गाको धनुको छेउमा स्टारबोर्ड छेउमा दौडियौं।
  
  
  केवल बुलबुलेले वेटसूट लगाएको मानिस कहाँ गएको देखाएको थियो। उसले आफ्नो स्कुबा गियर त्यहाँ छोड्यो, त्यो स्पष्ट थियो। उहाँ सदाको लागि गइसक्नु भएको छ।
  
  
  हामीले एक मिनेटको लागि परिक्रमा गर्यौं, तर उहाँ कहिल्यै देखा परेन।
  
  
  म सिँढी चढेर डेकमा पुगेँ, जहाँ चालक दलका चार सदस्यले टिनालाई घेरेका थिए, जो सास फेर्दै तर चुपचाप कराइरहेकी थिइन्। उनको स्वेटरको काँध छिटो सुकिरहेको रगतले ढाकिएको थियो।
  
  
  म दौडेर सैलुन भित्र पसे ।
  
  
  ठूलो मान्छे भुइँमा सुतिरहेको थियो। गोली प्रहारबाट उनको टाउको लगभग पूर्ण रूपमा नष्ट भएको थियो। छतमा ठोक्किनुअघि नै उनको मृत्यु भयो ।
  
  
  बाहिर मैले किनारमा हेरे, तर भिजेको सूट लगाएको कोही थिएन।
  
  
  मैले किनार तर्फ जाँदै गरेको जहाज समातें र मिच केलीलाई बोलाएँ। उहाँ छक्क पर्नुभयो, तर उहाँ एक समर्थक हुनुहुन्थ्यो। उनले तुरुन्तै मालागा गार्डलाई बोलाए।
  
  
  टिनाले आँखा खोलिन् ।
  
  
  "यसले दुखाउँछ!" उनी रुइन्।
  
  
  त्यसपछि उनले रगत देखे र बेहोस भइन्।
  
  
  चार
  
  
  मिच केलीले फाइल क्याबिनेटको तल्लो दराज खोले। उसले देख्यो म के हुँदैछु। मैले रेडियोटेलीफोन ट्रान्समिटर भएको छालाको केस खोल्दा मैले हेरेँ।
  
  
  यो एक राम्रो सानो किट थियो: जापानी बनाइएको, ठोस राज्य ट्रान्जिस्टर संग। तपाईं लगभग चन्द्रमा जान सक्नुहुन्छ र यसको साथ फर्कन सक्नुहुन्छ।
  
  
  यो न्यानो नभएसम्म उनले यसलाई अन गरेपछि केही क्षणको लागि गुनगुनायो। उसले मलाई पटक्कै हेरेन, तर काममा लाग्यो, केहि प्रारम्भिक कल पछि AX लाई सम्पर्क गर्यो, र सामान्य R/T गब्बरिश प्रयोग गरेर AX मनिटरमा छोटकरीमा कुराकानी गर्यो।
  
  
  "मसँग हक छ।"
  
  
  मैले फोन उठाएँ "सर?" मैले आफ्नो रिस थाम्न सकिनँ ।
  
  
  "निक, यो आधिकारिक कल होइन! म तपाईंलाई जान्न चाहन्छु…"
  
  
  "के हामी स्पष्ट छौं?"
  
  
  "हो।"
  
  
  "शुटआउट।"
  
  
  "सही।" हकको आवाज सजग भयो। "के भयो, निक? तपाईंले सुरक्षा सावधानीहरू पालना गर्दा यसले मलाई सधैं पुतलीहरू दिन्छ।"
  
  
  "यो मिशन कसले आयोजना गर्यो? खजाना विभाग?"
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ म बोल्ने अधिकार छैन।"
  
  
  "यो हास्यास्पद गन्ध छ।"
  
  
  "फेरी भन?"
  
  
  "यो गन्ध छ! कोरेली मरेको छ।"
  
  
  "मरेको?" रोक्नुहोस्। "ए, प्रिय म।"
  
  
  "यसको व्यवस्था कसले गर्यो?" - मैले फेरि सोधें।
  
  
  "म सक्दिन..."
  
  
  "यो एक सेटअप थियो। र जसले यसलाई व्यवस्थित गर्यो जसले मलाई कोरेलीलाई मार्न प्रयोग गर्यो।
  
  
  "होइन! ओह, म तिमीले के भन्न खोजेको देख्छु।"
  
  
  "यो जाँच गर्नुहोस्, सर, कृपया! यदि माफिया सफा छ भने, हाम्रो तर्फबाट केहि गलत भयो। यदि कोरेलीले कुनै प्रकारको खेल खेलिरहेको थियो भने, तब ट्रेजरी धोखाधडी थियो।"
  
  
  "के तपाई पक्का हुनुहुन्छ कि उहाँ मरेको छ?" - हकले तीव्र रूपमा सोध्यो। उसको स्वरको अर्थ थियो कि ऊ आफ्नो सुरुको झटकाबाट निको भइसकेको थियो।
  
  
  “तिम्रो आधा टाउको उडेको थियो ? ओ हो। उ मरिसक्यो सर।"
  
  
  "अनि उसको साथी?"
  
  
  "उनी जीवित छिन्, तर घाइते छिन्।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि यो गर्नु सही कुरा थियो," हकले भने। "रोमन नियन्त्रणले Corelli जाँच गर्यो।"
  
  
  "रोमन नियन्त्रण माफिया द्वारा भुक्तान हुन सक्छ!"
  
  
  "निकोलस..." उसले मलाई गाली गर्यो।
  
  
  "यस मिशनलाई विचार गर्नुहोस्, सर।"
  
  
  "शान्त हुनुहोस्, निक। मैले केही कल गर्ने बित्तिकै म तपाईंलाई सम्पर्क गर्नेछु।"
  
  
  "सुश्री रिवेरा र म थप निर्देशनहरूको लागि उपलब्ध हुने छैनौं।"
  
  
  "त्यहाँ बस्नुहोस्! म यो स्पष्ट गर्न चाहन्छु।"
  
  
  "यो पहिले नै स्पष्ट भइसकेको छ, हक। वा सायद थप सटीक शब्द म्याप गरिएको छ। अलविदा"।
  
  
  "निक!"
  
  
  मैले साइन अप गरें।
  
  
  हक र मेरो बीचको कुराकानीले केली छक्क परे। उहाँले जानाजानी अवज्ञामा संलग्न हुनुभएन। त्यसैले उनले महत्वहीन कुराहरु बोलेका थिए । ऊ आफ्नो डेस्कमा गएर बस्यो। उसले मलाई राम्ररी अध्ययन गर्यो र ममाथि छत खस्ने प्रतिक्षा गर्यो।
  
  
  "के तपाईलाई AX प्रयोग गरिएको थियो जस्तो लाग्छ?" - उसले अन्तमा सोध्यो।
  
  
  "मलाई लाग्छ, तर मलाई थाहा छैन।"
  
  
  "एक चुहावट?"
  
  
  मैले हातमा हेरेँ। "हुनसक्छ।"
  
  
  "के छोरीलाई?"
  
  
  "जुआना? मलाई उनको बारेमा साँच्चै थाहा छैन। यदि उनी यसमा संलग्न भइन् भने, उनी लामो समयसम्म टाढा हुनेछिन्।
  
  
  "तिमि कहाँ जादै छौ?"
  
  
  म ढोकातिर फर्केँ। “हामी होटलमा फर्कन्छौं। म सोच्दै छु कि उनी त्यहाँ हुनेछिन्। ”
  
  
  उनी थिइन्। म कोठाको छेउमा पस्ने बित्तिकै उनको कोठामा उनको रमाइलो सुनेँ। कमसेकम यो उनको जस्तै देखिन्थ्यो। मैले मेरो लुगर बाहिर निकालें र छेउछाउको ढोका तिर लागे भनेर निश्चित गर्न मात्र।
  
  
  "जुआना?" - मैले चुपचाप भनें।
  
  
  "ओह। निक?"
  
  
  "मिस्टर पिबडी।"
  
  
  "त्यो कस्तो रह्यो?"
  
  
  यो जुआना थियो, ठीक छ। आवाजले बताउन सक्थेँ । मैले लुगरलाई समर्थन गरें, यो निर्णय गर्दै कि यदि उनी हिटम्यानसँग भएको भए, उनले मालागा छोड्ने थिए, किनकि उनको सहभागिता पूरा भएको थियो।
  
  
  म ढोका खोलेर भित्र पसे । उनी एकदमै औपचारिक तर सुन्दर देखिने सूटमा लुगा लगाएकी थिइन् जसले महँगो नभई स्वाद र पैसालाई संकेत गर्छ। उनी मुस्कुराइरहेकी थिइन्, जसको अर्थ उनलाई कोरेलीको बारेमा केही थाहा थिएन।
  
  
  "तिमी थाकेको देखिन्छौ, निक।"
  
  
  "म हुँ। उर्जाबाट ताजा।"
  
  
  "किन?"
  
  
  म खाटको छेउमा बसेर उसलाई हेरे । उनको अनुहार पढ्दा म उज्यालोको पूरा फाइदा लिन चाहन्थें। उनी मतिर फर्किन्, मलागाको कडा सूर्यको किरणले उनको अनुहारको हरेक विवरणलाई उज्यालो पार्दै।
  
  
  "रिको कोरेली मरेको छ।"
  
  
  उसको अनुहार पहेंलो भयो। यदि उनले अभिनय गरे भने, उनको धमनी प्रणालीमा उत्कृष्ट नियन्त्रण थियो। कुनै पनि फिजियोलोजिस्ट
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  उसले तपाईंलाई बताउनेछ कि धमनी प्रणाली अनैच्छिक छ।
  
  
  "मार्यो? डुंगामा?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "एक wetsuit मा चरित्र।"
  
  
  "उनीसँग थिइन्‌की महिलाको बारेमा के हो?"
  
  
  "टीना बर्गसन घाइते भए, तर उनी अझै जीवित छिन्। यो सेटअप जस्तो देखिन्थ्यो, जुआना।"
  
  
  "अब हामीले के गर्नुपर्छ?"
  
  
  "हामी पर्खिरहेका छौं," मैले भने। "हकबाट शब्दहरूमा। मैले पहिले नै जानकारी गराएको छु ।"
  
  
  उनले मलाई हेरिन् । "के तिमीले कोरेलीलाई मार्ने मान्छे देख्यौ?"
  
  
  "केवल उसको सिल्हूट।"
  
  
  "के ऊ हामीलाई एन्सेनाडामा गोली हानेको जस्तो देखिन्थ्यो?"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "मैले पनि उसलाई कहिल्यै देखेको छैन।"
  
  
  "यो वाशिंगटन मा कार मा मान्छे हुन सक्छ।"
  
  
  “यस पटक उसले वेटसूट लगाएको थियो। उहाँ एक हुन सक्नुहुन्छ। यसबाहेक, उहाँ सिनेटर ब्यारी गोल्डवाटर हुन सक्नुहुन्थ्यो।
  
  
  जुआनाले यसलाई बेवास्ता गरिन्। "उनले हामीलाई एन्सेनाडामा उठाए र हामीलाई वाशिंगटन हुँदै मालागामा पछ्याए।" उनी अब सकारात्मक थिइन् र मलाई सीधा हेर्दै।
  
  
  "हुनसक्छ"।
  
  
  "यो हुनुपर्छ!"
  
  
  "यदि तिमिले भने ।"
  
  
  उनी मबाट छ इन्च टाढा नरोकिँदासम्म उनी म तिर सरिन्। "उनीहरूले भने कि तपाईं उत्कृष्ट मध्ये एक हुनुहुन्छ। तपाईंले यो कसरी हुन दिनुभयो?"
  
  
  मैले उसलाई ध्यान दिएर हेरेँ, मेरो अनुहारमा कुनै भाव देख्न नदिई। तर म भित्र यति धेरै क्रोध थियो कि भावनाका छालहरू उसलाई छुन पुगे होलान्, किनकि ऊ पछि हट्यो जस्तो कि उसले मैले उसलाई हिर्काउने अपेक्षा गरेकी थिई।
  
  
  "म तिमीले त्यो भनेको कहिल्यै बिर्सनेछु।"
  
  
  उसले आफूलाई एकै ठाउँमा तान्यो र आफ्नो टाउको नराम्रोसँग हल्लाइन्। "म गर्दिन"
  
  
  टेलिफोनको घण्टी बज्यो ।
  
  
  "केली यहाँ छ," आवाजले भन्यो। "म टिना बर्गसनसँग सम्पर्कमा छु।"
  
  
  "ओह?"
  
  
  “सिभिल गार्डले उनलाई अल्काजाबा नजिकैको एउटा निजी क्लिनिकमा लगे। उनको डाक्टरले हाम्रो तलब पाउँछन्।
  
  
  "कति सुविधाजनक।"
  
  
  "उनी सचेत छिन्। उनी तिमीलाई भेट्न चाहन्छिन्।"
  
  
  मैले हतारमा सोचें । "ठीक छ। ठेगाना देउ ।"
  
  
  "मैले तिमीलाई त्यहाँ लैजानुपर्छ।"
  
  
  "ठीक छ। म तपाईलाई पन्ध्र मिनेटमा सम्पर्क गर्नेछु। केली, सिभिल गार्डले उनलाई कहाँ लैजाने भनेर कसरी थाहा पायो?"
  
  
  केली मुस्कुराइन्। "हामीसँग पनि तिनीहरू मध्ये एक जोडी छ।"
  
  
  मुस्कुराउँदै मैले फोन काटिदिएँ ।
  
  
  "यो सबै के थियो?" - जुआनाले मलाई सोधे। कोरेलीको मृत्युको खबरले उनी अझै स्तब्ध भइन्। त्यो क्षण मैले निर्णय गरें कि उनी निर्दोष थिए।
  
  
  "टीना बर्गसन। उनी निको भैरहेकी छिन् । म उनीसँग कुरा गर्छु।"
  
  
  "र म?"
  
  
  म जुआना सधैं देखिन चाहन्थें। "तिमी जाउ"।
  
  
  आराम गरिन् । "ए राम्रो।" मुस्कान। "तिमीले मसँग के गर्ने भनेर म सोचिरहेको थिएँ।"
  
  
  "जस्तै, म तिमीलाई मेरो साथमा लैजान्छु। तिमी धेरै सुन्दर केटी हौ, र मलाई सुन्दर केटी मन पर्छ।" म हाँसे ।
  
  
  उनी वास्तवमा लजाइन्। "तिमीलाई बेइमान।" मलाई लाग्छ उनी फेरि आफ्नो विवेकको बारेमा चिन्तित थिइन्।
  
  
  ****
  
  
  मिच केलीले अफिस र क्लिनिकमा हिड्ने अधिकांश समय जुआना रिभेरालाई देखाउन बिताए। उनले धेरै कडा, परिष्कृत विशेष एजेन्टको भूमिका खेले। वास्तवमा, उनले भूमिका खेलिरहेको बेला पनि महिलाहरूलाई आकर्षण गर्न सक्थे। जुआनाले आफ्नो चाल स्वीकार गर्न कटिबद्ध देखिन्, स्पष्ट रूपमा केलीमा उनको रुचि प्रयोग गरेर मलाई उत्प्रेरित गर्न।
  
  
  तर मैले खासै ध्यान दिएन, म धेरै सोच्नमा व्यस्त थिएँ।
  
  
  सबैभन्दा पहिले उत्पादन नआएको देखेर म आफैसँग रिसाएको थिएँ । एन्सेनाडामा यो स्नाइपर सञ्चालन गर्दै र वाशिंगटनमा हामीलाई हेरिरहेको एउटा अनौठो टोलीको साथ, म मालागामा समस्याको लागि तयार हुनुपर्यो। यद्यपि, मलाई लाग्थ्यो कि हत्याराहरू म र जुआना पछि थिए, कोरेली होइन। यति मूर्ख!
  
  
  यो मैले मेरो विचारमा बुझेको कुरा थियो। बाहिरबाट कारको हर्नको आवाजले अन्ततः मलाई मेरो चकितबाट बाहिर ल्यायो र मैले मलागाको साँघुरो सडकहरू मेरो छेउबाट पार गरेको हेर्न थाले।
  
  
  गाडी सडकको छेउमा पुग्यो र हामी बाहिर निस्कियौं। क्लिनिक एक साँघुरो सडकमा अवस्थित थियो, यसको वरपरका भवनहरूले प्रत्यक्ष सूर्यको किरणबाट छायामा। भवनहरू सफा र राम्रोसँग मर्मत गरिएको थियो। यो निश्चित रूपमा मलागाको बस्तीको भाग थिएन।
  
  
  केली मुख्य प्रवेशद्वारबाट भित्र पसिन्। हामी घुमाउरो संगमरमरको सिँढी माथि हिंड्यौं, सेतो वर्दीमा एउटी महिलालाई पछ्याउँदै, जसको पछाडिको छेउ थियो, जसले मिच केलीसँग छोटकरीमा कुराकानी गर्‍यो। जब हामी दोस्रो तलाको हलवेबाट ओर्लियौं, बिजनेश सूट र कालो टाई लगाएको एक पातलो मानिसले फराकिलो मुस्कानका साथ केलीलाई स्वागत गरे।
  
  
  केलीका अनुसार, यो डा. हर्नान्डेज, टीना बर्गसनको उपस्थित चिकित्सक थिए। म हर्नान्डेजको मुस्कानले भन्न सक्छु कि AX को पैसाले उसको बिलहरू तिर्छ र उसले आफ्ना रोजगारदाताका दासहरूलाई अभिवादन गर्दा सबैलाई हटाइदिन्छ।
  
  
  "उनी कस्तो छ?" - केलीले सोधे।
  
  
  हर्नान्डेजले उसको अगाडि हात जोडे, लामो सास फेरे र लामो समयसम्म चिन्तित भए।
  
  
  "यो गोलीको घाउ हो, तपाईंले बुझ्नुभयो। यस्तो घाउले कहिलेकाहीँ रक्तप्रवाहमा सेप्सिस निम्त्याउँछ। सेप्सिस विष हो," उसले मलाई भन्यो, मानौं म समूहको मुख्य मूर्ख हुँ। "मलाई साँच्चै लाग्छ कि उनी यसबाट बाहिर आउनेछिन्। भगवानको सहयोगले उनी बाहिर आउनेछिन्! ”
  
  
  "कति छिटो?" मैले सोधे ।
  
  
  "केहि दिन," हर्नान्डेजले एक मिनेट सोचे पछि भने।
  
  
  "ए," मैले भने। "त्यसो भए यो त्यति गम्भीर छैन।"
  
  
  उसको कालो आँखा केही क्षणको लागि चम्कियो। त्यसपछि उसले चिन्तित, चिन्तित मुस्कान हाँस्यो। "पर्याप्त गम्भीर, सेनोर पीबडी," उसले भन। यसको मतलब उसले उनलाई तुरुन्तै जान दिनेछैन। मैले यो तथ्यलाई स्वीकार गर्नुपर्‍यो कि उनको प्रतिरोध चिकित्सकीय रूपमा उचित हुन सक्छ। गोलीको घाउ नराम्रो सानो कुरा हुन सक्छ। "तर यो राम्रो छ कि उनी
  
  
  
  
  
  "म तुरुन्तै यहाँ आइपुगे," हर्नान्डेजले जारी राखे। - उनी लगभग स्तब्ध भइन्। जब यो बन्दुकको गोलीको घाउ को लागी आउँछ, तपाईले आघातको बारेमा चिन्ता गर्नुपर्छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "के हामी उसलाई भेट्न भित्र आउन सक्छौं?"
  
  
  "अवश्य पनि!" हर्नान्डेज बिम भयो, केलीतिर फर्केर हलवेको ढोकातिर हल्लाउँदै। "कृपया भित्र आउनुहोस"।
  
  
  केली ढोका खोले र बीचमा अस्पतालको ओछ्यान भएको ठूलो फराकिलो कोठामा गइन्। ओछ्यानको छेउमा नाइटस्ट्यान्डमा अन्धाहरू कोरिएको थियो र बत्ती बलेको थियो।
  
  
  टीना बर्गसन सुन्दर थिइन्, यद्यपि उनी धेरै विस्तृत सेतो कपडामा बेरिएकी र अस्पतालको कम्बलमा छातीको गहिरो ढाकिएकी थिइन्। उसको कपाल सिरानीमा फैलिएको थियो, कातिएको सुनको हलो।
  
  
  हामी भित्र पस्दा उनको आँखा बन्द थियो, तर हामीले उनलाई तल हेर्दा उनले ती आँखा खोलिन्।
  
  
  उसको नजरले मलाई खोज्यो । "मिस्टर पीबडी," उनले भनिन्।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तिमीलाई धेरै राम्रो देखेर म खुसी छु।"
  
  
  मुस्कुराउने प्रयास गरिन् । "यो ... यो थियो ..." र मेरो आँखामा आँसु आयो।
  
  
  म उनको नजिक गएँ। "टीना, यो भयानक थियो। के तपाई मलाई केहि भन्न चाहनु भयो?
  
  
  उसको स्वरमा फुर्सद थियो । "मलाई धेरै लाज लाग्छ। म..." उसले हामीलाई बिन्ती गरि हेरी।
  
  
  म घुमाएँ । "ठीक छ। कोठा खाली गर्नुहोस्। उनी मसँग एक्लै कुरा गर्न चाहन्छिन्।"
  
  
  जुआना सीधा भयो। "र म।"
  
  
  हाम्रो आँखा भेटियो। "बस, जुआना। बाँकी बाहिर छ!”
  
  
  हर्नान्डेज र केलीले आज्ञाकारी भई सेतो वर्दीमा महिलासँग कोठा छोडे।
  
  
  मैले टिनाको हात समाए । "के हो टीना? किन लाज लाग्छ?"
  
  
  उनी मबाट टाढा भइन् । "यो एक चाल हो," उनले भनिन्। "हामीले खेलेको खेल।"
  
  
  "एउटा खेल?" मैले जुआनाको तीखो र समान आवाज सुनेँ।
  
  
  "हो," टिनाले डराउँदै जवाफ दिइन्।
  
  
  "हामीलाई खेलको बारेमा बताउनुहोस्," मैले उनलाई आदेश दिए।
  
  
  "यो रिकोको विचार थियो। मेरो मतलब, ऊ डराएको थियो र थाहा थियो कि कसैले उसलाई मार्न खोज्दैछ।"
  
  
  "उसलाई कसरी थाहा भयो?"
  
  
  "यो पहिले नै प्रयास गरिएको छ।"
  
  
  "ठीक छ। उनलाई कसैले मार्न खोजेको आशंका गरेको थियो । उहाँको हामीसँगको सम्झौताको कारण ?
  
  
  "हो," उसले फुसफुस गरि।
  
  
  "यदि उसलाई थाहा थियो कि कसैले उसलाई हिर्काउँदैछ भने, ऊ किन जालमा सिधै हिँड्यो?"
  
  
  "उनले गरेनन्," टीनाले भनिन्। “उनी पासोमा परेनन्। वास्तवमा मामिला"।
  
  
  म फर्केर जुआनालाई हेरें। मेरो दिमागमा एउटा अनौठो विचार आयो । मैले टिनाको हात जोडले समातें।
  
  
  "जारी राख्नुहोस्," मैले उसलाई आग्रह गरें।
  
  
  "यो याटमा रिको थिएन," टिनाले अन्ततः विन्तीपूर्वक आँखा घुमाउँदै भनिन्।
  
  
  तर! कुनै अचम्म छैन कि सबै कुरा यति छिटो भयो!
  
  
  "होइन?"
  
  
  तपाईंले बोलेको व्यक्ति रिको कोरेली होइन। यो रिको धेरै वर्ष देखि चिनेको मान्छे थियो। उनको नाम Basilio di Vanessi थियो। सिसिलियन।
  
  
  "रिकोको बारेमा के हो? के उहाँ याटमा हुनुहुन्थ्यो?
  
  
  "होइन। रिको सिएरा नेभाडामा छ। याटमा भेट हुने बित्तिकै, हामीले उसलाई सूचित गर्नुपर्थ्यो - र त्यसपछि तपाईं र उहाँ स्की रिसोर्टमा भेट्नुहुनेछ। यो प्रारम्भिक भेटघाट एक परीक्षण थियो। परीक्षणमा, रिकोले Guernini प्रयोग गर्यो।"
  
  
  "गुर्निनी?"
  
  
  "हो। कस्तो छ ? - जुम्ल्याहा!
  
  
  "डबल," जुआनाले भने।
  
  
  "हो! तपाईलाई थाहा छ, कसैले रिकोलाई मार्ने प्रयास गर्यो कि भनेर पत्ता लगाउन। देख्नुहुन्छ ?
  
  
  "वा मलाई मार्नुहोस्," मैले सोचें।
  
  
  "यो सहि हो।"
  
  
  - त्यसोभए भेनेसी मरेको छ, कोरेली होइन?
  
  
  उनले भनिन्, “हो । यो सत्य हो"।
  
  
  जुआनाले मलाई टाढा धकेलिन् र ओछ्यानमा उभिइन्। "तिमी झूट बोल्दैछौ," उसले झोक्क्यो। "म भन्न सक्छु।"
  
  
  टिना ओछ्यानमा आधा बाटोमा बसे, उनको आँखा जंगली। "तिमी मसँग किन यसरी बोल्दैछौ?"
  
  
  "तिमी साँचो बोल्दैनौ! Corelli मरेको छ! र तपाईं हामीलाई नक्कली बनाउन खोज्दै हुनुहुन्छ! ”
  
  
  "यो सत्य होइन! म कसम खान्छु!" टिनाको अनुहार पसिनाले छोपिएको थियो ।
  
  
  "मलाई विश्वास छैन!" जुआनाले कडा थिच्यो।
  
  
  "रिको अहिले सिएरा नेभाडामा छ। हामीले उसलाई भ्यालेन्सियाको याटबाट रिहा गर्यौं। म प्रमाणित गर्न सक्छु"
  
  
  "कसरी?"
  
  
  "म... म..." टिनाले सहन सकिन। उनी रुन थालिन् ।
  
  
  "कसरी?" - जुआना निहुरिएर हिंस्रक ढंगले हल्लाउँदै भनिन्।
  
  
  टिना काँपिन र पीडाले सुस्केरा गरिन् । उनको आँसु बग्यो । "यो सत्य हो!" उनी रोइन्। "कोरेली जीवित छ!" अहिले उनी खुलेर रोएकी थिइन् । "भ्यालेन्सियामा उसले याट छोडेको रेकर्ड छ!"
  
  
  जुआना सीधा भयो, उनको आँखा साँघुरो तर सन्तुष्ट थियो। "हामी यसलाई जाँच गर्न सक्छौं।"
  
  
  मैले बिस्तारै जुआनालाई छेउमा धकेले, उसलाई चिनेको र चिनेको रूप दिँदै। जुआना बोल्ड थियो र मलाई त्यो मन पर्यो। अब हामीलाई थाहा भयो कि कोरेली जीवित छ।
  
  
  "उ कहाँ छ?" मैले टिनालाई सोधें ।
  
  
  "मैले भनेको थिए। सिएरा नेभाडामा।" उसका आँखा डरले फर्किए ।
  
  
  "तर..."
  
  
  "उसले मलाई बताउनेछ कि उसले तिमीलाई कहाँ भेट्ने छ।"
  
  
  "के उहाँ रिसोर्टमा गुप्त हुनुहुन्छ?"
  
  
  टिनाले निक्कै टाउको हल्लाइन् । "हो हो! ओह, मिस्टर पिबोडी, मलाई धेरै माफ गर्नुहोस् यो राम्रो हुन सकेन।"
  
  
  "तिमी हुनुपर्छ!" - मैले छ्याप्यो।
  
  
  "तिमी उसलाई भेट्न त्यहाँ जान्छौ?"
  
  
  "कहिल्यै होइन!"
  
  
  "होइन?" उसको अनुहार बिग्रियो ।
  
  
  "होइन!" म स्पष्ट थिएँ।
  
  
  "किन, किन छैन?" उनी फेरि आँसु झारिन् । "उ... उसले... मलाई मार्नेछ!"
  
  
  "हो," मैले चुपचाप भनें। "मलाई विश्वास छ उसले गर्नेछ।"
  
  
  अध्याय पाँच
  
  
  तपाईंको दिमागबाट विचारका तरंगहरू अरू कसैमा प्रोजेक्ट गर्न सजिलो छैन। मैले वर्षौंदेखि यो प्रयास गरेको छु, कुनै सफलता छैन। तर त्यस क्षणमा मलाई थाहा थियो कि मैले जुआना रिवेरासँग मस्तिष्कका तरंगहरू मार्फत मात्र संवाद गर्नुपर्छ - साँचो एक्स्ट्रासेन्सरी धारणा।
  
  
  मैले उसको अनुहार हेरें र धेरै सोच्न थाले। मैले सोचे, "उसको सहयोगमा आउनुहोस्, जुआना।" तपाईं राम्रो मान्छे हुनुहुन्छ;
  
  
  जुआनाले मलाई हेरिन्, लज्जित भइन्, मानौं कि एक व्यक्तिले उनलाई यति नजिकबाट हेरिरहेको छ।
  
  
  मलाई थाहा थियो मेरो मौलिक विचार भित्र डुबेको छैन। तिमी सायद मेरो हराएको मान्छे
  
  
  
  
  
  केटा, यद्यपि।
  
  
  "यी सबैको साथ नरकमा," मैले अन्तमा सोचें। मलाई एक अनुभूति छ कि उनले यसलाई समातिन्।
  
  
  म टिनातिर फर्केँ र बोलेँ: "होइन!" मैले फेरी भने । "सबै कुरा सकियो। तपाईंले हामीलाई अन्तिम पटक झूट बोल्नुभयो। बैठक छैन।"
  
  
  जुआनाको आँखा साँघुरो भयो र मैले उनको विचार प्रक्रियालाई लगभग पछ्याउन सक्थें किनभने उनले खेल र काउन्टर प्लेको कन्भोलुसनहरू पार गरिन्।
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्," उनले छिटो भनिन्। "हामी श्री कोरेलीलाई नदेखी स्पेन छोड्न सक्दैनौं!"
  
  
  टिना रोई र मलाई आशावादी नजरले हेरी।
  
  
  मैले ताजा सलादमा बगैंचाको कीरालाई हेरिरहे जस्तै जुआनालाई हेरेँ। "ओ हो हामी सक्छौं!" - मैले रिसाउँदै भनें। "उनीहरूले हामीलाई झूट बोले र त्यो यसको अन्त्य हो।"
  
  
  "तर कोरेलीले हामीलाई दिनु पर्ने जानकारीको बारेमा के हो?"
  
  
  "हामीलाई यो आवश्यक छैन।"
  
  
  "तपाईंलाई यो चाहिँदैन," जुआनाले बिन्ती गरे, "तर मलाई यो चाहिन्छ!" म नै हुँ जसलाई उनलाई लिन यहाँ पठाइएको थियो। तिमी त अंगरक्षक मात्र हौ!"
  
  
  उनले हाम्रो सानो नाटकीय सुधारलाई कसरी लिइरहेकी छन् भनेर मैले टिनालाई हेरें। उनी तीव्र गतिको टेनिस खेलमा दर्शक बनिन्।
  
  
  "म AX लाई सम्पर्क गर्नेछु," मैले लेट भिन्टेज "बोगार्ट" जस्तै केहि गरिरहेँ। "मिसन खाली भयो!"
  
  
  "मलाई उनीहरूसँग कुरा गर्न दिनुहोस्!" - जुआनाले भने, पहिले नै उत्साहित। "मसँग धेरै दाउमा छ!"
  
  
  "हामीले उनको अगाडि कुरा गर्नु हुँदैन," मैले टिनालाई हल्लाउँदै भनेँ।
  
  
  "कसले सुन्छ मलाई मतलब छैन! यो मेरो काम हो!
  
  
  मैले सोचें, नतिजाहरू तौलने नाटक गर्दै। अन्तमा मैले भनें, "के तपाई साँच्चै गएर कोरेलीलाई भेट्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  जुआनाले टाउको हल्लाई। "पक्कै पनि! तिमीले पहिलो भेट बिगारेको कारण..."
  
  
  "अनि तिमी?" - मैले बाधा दिएँ, टीनातिर फर्केर। "तपाईंले हामीलाई सिएरा नेभाडामा वास्तविक कोरेलीलाई भेट्नुहुनेछ भनेर के ग्यारेन्टी दिन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "मैले पहिले नै भनेको छु! तपाईंले सही जानकारी पाएपछि थाहा पाउनुहुनेछ।”
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ ।
  
  
  - जुआनाले हस्तक्षेप गरे। "हामीले कोरेलीलाई भेट्नुपर्छ," उनले भनिन्। "यो मेरो लागि धेरै महत्त्वपूर्ण छ!"
  
  
  "राम्रो केटी," मैले सोचें। आवेगरहित अनुहार राख्दै म टिनामाथि झुकेँ । "हामी यसलाई अर्को प्रयास दिनेछौं।"
  
  
  उसले आरामले आँखा बन्द गर्यो र मुस्कुराई।
  
  
  "तिमीले हामीसँग मिलेर काम गर्नुपर्नेछ, टिना," मैले उनलाई भनें। “हत्यारा अब घर जान्छ भन्ने अनुमान गर्ने कुनै कारण छैन। उसले पनि तिमीलाई मार्न चाहान्छ ।”
  
  
  जुआना झुक्किए। "किन? यदि उसले रिको कोरेलीलाई मार्न पैसा पायो भने, उसले आफ्नो सम्झौता पूरा गरेको छ।"
  
  
  “तर उसले आफ्नो गल्तीको बारेमा पक्कै सिक्नेछ। माफियालाई थाहा छ कि कोरेली जीवित छ - वा चाँडै मर्नेछ। त्यसपछि हत्याराले टीनालाई पछ्याउनेछ - उसलाई कोरेलीमा लैजान!
  
  
  टिना चिच्याइन् ।
  
  
  "हामी यो कोठामा गार्ड राख्नेछौं," मैले घोषणा गरें। "म मिच केलीलाई भन्छु।"
  
  
  तर तालिम प्राप्त हत्यारा जहाँ पनि पसेर जान सक्छ। गार्डलाई कसले हेर्ने भनेर कसरी थाहा हुन्छ?" - जुआनालाई सोधे।
  
  
  मैले निहुरेँ । “हामीलाई हत्यारा को हो भन्ने थाहा छैन। उसले आफ्नो नजिक कसैलाई पनि जान नदिनेछ। ”
  
  
  "तर हामीलाई थाहा छ," टीनाले अचानक उठेर बसे र अचानक आन्दोलनमा पीडाले जित्यो।
  
  
  जुआना र म मुख खोलेर उनीतिर फर्कियौं। "तिमीलाई थाहा छ?"
  
  
  "हत्यारा को हो? यो लामखुट्टे नामको मान्छे हो। यो हुनुपर्छ। ऊ एक पेशेवर हत्यारा हो। उनको वास्तविक नाम अल्फ्रेडो मोसकाटो हो।"
  
  
  "तिमीलाई कसरी थाँहा छ?"
  
  
  "किनभने एक हिटम्यानले छ महिना अघि कोर्सिकाको रिकोको भिलामा प्रवेश गर्ने प्रयास गरेको थियो। पर्खालमा धेरै पासो र उपकरणहरू थिए, त्यसैले उनी भित्र पस्न सकेनन्। तर जब उसले प्रयास गर्यो, उसले इन्फ्रारेड तस्बिरहरू लिने तारहरूमा ठोक्यो। तस्बिरहरू विकसित भयो र उसले यसलाई मोस्कटोको रूपमा चिन्यो।
  
  
  "रिको कोरेलीलाई मोस्काटो थाहा छ?"
  
  
  "छैन। उनीहरु कहिल्यै भेटेका छैनन् । रिकोका एकजना मानिसले मोस्काटोलाई चिने।"
  
  
  "त्यसोभए तपाईले भन्नु भएको छ कि मोस्काटोले कोरेलीलाई आँखाले चिनेको छैन र सोच्दछ कि उसले उसलाई मार्यो।"
  
  
  टिनाले टाउको हल्लाइन्। "मैले यसको बारेमा सोचेको छैन, तर हो, म यो भन्छु।"
  
  
  "मस्काटोको बारेमा तपाईलाई अरू के थाहा छ? हामीलाई उहाँलाई चिन्न मद्दत गर्न सक्ने कुनै पनि कुराले?”
  
  
  टिनाको अनुहार गुलाबी भयो। "उहाँ साँच्चै केटीहरू मन पराउनुहुन्छ," उनले स्वीकारिन्।
  
  
  "यो भन्दा बढि केहि छ?"
  
  
  "उहाँलाई जोडी मन पर्छ," टिना लज्जित भई।
  
  
  "जोडीमा?" - मैले खुसीसाथ सोधें।
  
  
  "यो हास्यास्पद छैन!" - जुआना तीव्र रूपमा भन्यो।
  
  
  म टिनातिर फर्किएँ। "के उसलाई तीन तले सेक्स गर्ने बानी छ?"
  
  
  "हो," टीनाले भनिन्। "यससँग उहाँसँग केही सम्बन्ध छ। कामको लागि जानु अघि उसले हरेक पटक यो गर्छ। यसले उसलाई आराम दिन्छ।"
  
  
  "हुनसक्छ हामीले यो ज्ञान उसलाई भेट्टाउनको लागि प्रयोग गर्न सक्छौं उसले हामीलाई भेट्टाउनु अघि।"
  
  
  "हामीलाई भेट्टाउनुहुन्छ?" - जुआना मूर्खतापूर्वक दोहोर्याइयो।
  
  
  "उहाँ पक्कै पनि, कोरेलीमा आफ्नो बाटो फेला पार्न फेरि प्रयास गर्नुहुनेछ। किनभने उसले पहिलो नजरमा उसलाई चिन्दैन। मैले बन्द गरिएको झ्यालतिर हेरेँ। "र कोरेलीलाई समात्ने सबैभन्दा सजिलो तरिका हामीलाई हेर्नु हो।"
  
  
  जुआनाका आँखा रसाए । "त्यसपछि हामीले आफूलाई मालागामा देख्छौं र उसले हामीलाई पछ्याउँछ।"
  
  
  "छैन। हामी पहिले उसलाई फेला पार्नेछौं।" तर मलाई केहि ठीक गर्न आवश्यक थियो। "टीना, म कसरी वास्तविक कोरेलीलाई सम्पर्क गर्न सक्छु?"
  
  
  उनी फर्किन् । "उहाँले मलाई कल नगरेसम्म तपाईंले पर्खनु पर्छ।"
  
  
  "तर उसले कसरी थाहा पाउँछ कि तपाईं कहाँ हुनुहुन्छ - मेरो मतलब, यो विशेष क्लिनिकमा लुकेको छ?"
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। "उसले गर्नेछ। म ग्यारेन्टी दिन सक्छु।"
  
  
  "म स्की रिसोर्टमा जान चाहन्न र उनको लागि त्यहाँ पर्खन चाहन्न," मैले भने।
  
  
  "डाक्टरले भने म केही दिनमा निको हुन्छु।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "त्यसो भए हामी पर्खनेछौं। यस बीचमा, हामी लामखुट्टे स्वाट गर्ने प्रयास गर्नेछौं। हामी यो र्‍यालीमा काम गर्दा उहाँ बेपत्ता होस् भन्ने म चाहन्छु।"
  
  
  ****
  
  
  मैले तुरुन्तै मिच केलीलाई सूचित गरें
  
  
  
  
  
  
  , र एक मिनेट भित्र उनी फोनमा थिए, मालागाका कमान्डेन्टलाई सिभिल गार्डको एक सदस्यलाई टिना बर्गसनमा नजर राख्नको लागि छल्दै। होटलको बाटोमा, मैले केलीलाई अपरेशनको दिशा बारे बताए।
  
  
  उनले भने कि उनले लामखुट्टे मलागामा भएको सुनेका थिएनन्, तर पक्कै पनि उनले यस क्षेत्रमा कुनै भावनाहरू पत्ता लगाएनन्। मैले उसको आलोचना गरिरहेको छु जस्तो लाग्यो । मैले उसलाई होइन भनेर आश्वासन दिएँ।
  
  
  "नरक," उसले भन्यो। "किन नहेर्नु?"
  
  
  "कस्तो अन्डरवर्ल्ड?"
  
  
  "मालागा स्टू," उनले भने। “तिनीहरूले लामखुट्टेको बारेमा यसरी सुन्छन्। धिक्कार छ, तपाईं र जुआना पूर्ण रूपमा वैध देखिन्छ। तपाई अंगरक्षक भाडामा लिने कोशिस गर्ने एक जोडी सींगको एक्स्प्याट हुन सक्नुहुन्छ। मसँग एउटा सम्झौता छ जसले स्ट्युलाई भित्र बाहिर जान्दछ। उनको नाम डिएगो पेरेज हो। सुन, म आज साँझ तपाईलाई पठाउनेछु। उसले तिमीलाई घेर्नेछ।"
  
  
  मैले जुआनालाई हेरेँ, सबै प्राइम र तनावको कारणले गर्दा।
  
  
  "ठीक छ। प्रयास गराैँ"।
  
  
  हामीले मौनतामा यात्रा समाप्त गर्यौं।
  
  
  होटलमा फर्किने बित्तिकै फोनको घण्टी बज्यो ।
  
  
  यो केली थियो।
  
  
  "एउटा। मैले डिएगोसँग सम्झौता गरें।"
  
  
  "ठीक छ।"
  
  
  "उनी पाँच फिट सात इन्च अग्लो, पातलो देखिने, सानो जुँगा र धेरै बुद्धिमान छन्। बन्धनले तिमीलाई मूर्ख बनाउन नदिनुहोस्।"
  
  
  "सही"
  
  
  "दुई। मैले भर्खरै इन्टरपोलको संकेत बुझे।"
  
  
  "इन्टरपोल?"
  
  
  “मैले तिनीहरूलाई प्रिन्टसहित मृत मानिसको विवरण पठाएँ। यो Corelli होइन। यो भेनेसी हो, ठीक छ"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "त्यसोभए टिनाले सत्य बोल्दै छ।"
  
  
  "हो। शुभ रात्रि, निक।"
  
  
  ****
  
  
  डिएगो पेरेज ठ्याक्कै मिच केलीले वर्णन गरे जस्तै भयो - एक पातलो देखिने एस्कर्ट प्रकार जसले चम्किलो तर सही लुगा लगाएको थियो र महिलाहरूको मनोरन्जन गर्न अप्रासंगिक कुराकानीको निरन्तर प्रवाह कायम राख्यो, यस अवस्थामा जुआना रिवेरा।
  
  
  "म डिएगो पेरेज हुँ," मैले उसलाई भित्र पस्दा उनले मलाई भने।
  
  
  "तिमीलाई कस्तो छ?" मैले भने। "यो मेरी श्रीमती जुआना हो।"
  
  
  "सुन्दर महिला," उसले धनुष लिएर भन्यो। मैले जुआनामा एक नजर चोरें। उसले आफ्नो अनुहार शान्त राख्न खोज्यो, तर मैले भित्र रिस उठिरहेको देखेँ। उसलाई शंका लाग्यो कि म उसलाई हाँसेको छु।
  
  
  "मिस्टर केलीले मलाई हाम्रो साँझको उद्देश्य बताउनुभयो," डिएगोले मलाई अर्थपूर्ण रूपमा हेर्दै भने।
  
  
  "कहाँ सुरु गर्ने?" मैले सोधे ।
  
  
  उसले ठाउँको नाम राख्यो र हामीले ट्याक्सी बोलाएर त्यसमा चढ्यौं। डिएगो जुआनासँग बसे, स्प्यानिश र त्यसपछि अंग्रेजीमा च्याट गर्दै। मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे ।
  
  
  मालागामा तपाईलाई साँच्चै थाहा छैन कि स्टू कहाँबाट सुरु भयो र क्लबहरू कहाँ समाप्त भयो। हामीले बन्दरगाहको छेउमा, ला मालागुटा भनिने सहरको क्षेत्रमा रहेको भूमध्यसागरलाई हेरेर एउटा रेस्टुरेन्टमा सुरु गर्यौं। सूर्य भूमध्य सागरको सतहमा अस्त्यो र हामीले समुद्री खाना खायौं र वाइन र कोग्नाक पियौं। वेटरहरूले रंगीन चस्मामा मैनबत्ती बालेका थिए र रात पर्यो।
  
  
  "मसँग एउटा विचार छ, डिएगो," मैले भनें।
  
  
  "विचार?" डिएगो मुस्कुराउन थाले। उसलाई षड्यन्त्र मन पर्यो।
  
  
  "म एक धनी अमेरिकी पर्यटक हुँ। मैले पैसा फाल्ने तरिकामा तपाईंले यसलाई देख्न सक्नुहुन्छ। म मेरी श्रीमती संग हिड्दै छु। तर म मेरी श्रीमतीसँग बोर छु। म एक साधारण किसान केटीलाई मात्र ओछ्यानमा राख्न चाहन्छु। म दुई चाहन्छु!"
  
  
  डिएगो खुसी थिए। "तर तपाईले आफ्नी श्रीमतीको उपस्थितिलाई कसरी व्याख्या गर्नुहुन्छ, सेनर?"
  
  
  "उनी तपाईं संग छ, डिएगो।"
  
  
  उसको अनुहारमा मुस्कान छियाछिया भयो । "ओह!"
  
  
  "र जब हामीले जोडीमा काम गरिरहेका दुई केटीहरू फेला पार्छौं, हामीले थाहा पाउँछौं कि उनीहरूलाई पछिल्ला केही दिनहरूमा, विशेष गरी हिजो राती प्रदर्शन गर्न भनिएको थियो।"
  
  
  "मैले देखें!" डिएगोको अनुहारले प्रशंसा व्यक्त गर्यो: "त्यसो भए जाऔं।"
  
  
  "सही। हेरौं अब के हुन्छ।"
  
  
  हामीले मलागामा डिस्कोमा जान थाल्यौं। एक युरोपेली डिस्को अनिवार्य रूपमा कम छत र धेरै थोरै विन्डोजहरू भएको अँध्यारो ठाउँ हो। साना टेबलहरू बीचमा प्लेटफर्म वरिपरि व्यवस्थित छन्। त्यहाँ छतबाट झुण्डिएका सबै प्रकारका सजावटहरू छन् - सुकेको काई, बेल्ट, डोरी, गार्टर, थोंग्स, ब्रा, ह्विपहरू, तपाईले कल्पना गर्न सक्ने लगभग सबै चीजहरू।
  
  
  स्टेरियो क्यासेटबाट कतै चर्को स्वरमा संगीत बजिरहेको हुन्छ। लाउडस्पीकरहरूले लुकेका रिसेसहरूबाट सबै दिशाहरूमा आवाज निकाल्छन्। स्ट्रोबहरूले सबै दिशाहरूमा बहु-रंगको बत्तीहरू फ्ल्यास गर्छन्। भित्ताहरूमा विभिन्न यौन आसनहरूमा नग्न शरीर र जोडीहरूको रंगीन स्लाइडहरू प्रक्षेपित छन्। शोर शानदार छ।
  
  
  त्यसपछि सबै स्ट्रोब लाइटहरू बन्द हुन्छन् र गिटारवादकहरूको समूह चरणमा प्रवेश गर्दछ। एक फ्लेमेन्को नर्तक देखिन्छ - पुरुष वा महिला।
  
  
  मध्यरातअघि नकारात्मक नतिजासहित आधा दर्जन ठाउँमा गएका थियौँ ।
  
  
  "ठिक छ?" केही समयपछि मैले डिएगोलाई सोधें।
  
  
  "केही छैन, सेनर," उसले भन्यो। "त्यहाँ धेरै महिलाहरू उपलब्ध छन् - एकल, डबल्स, यहाँ सम्म कि ट्रिपल - तर हालै कसैले ट्रिपल गरेको छैन।"
  
  
  "त्यसोभए हामी फेरि प्रयास गर्नेछौं।"
  
  
  "हामी ठाउँ बाहिर छौं।" डिएगोको आँखा साँघुरो भयो। "मलाई लाग्छ कि हामीले Torremolinos कोसिस गर्नुपर्छ।"
  
  
  "त्यो कहाँ छ?"
  
  
  “अलि दक्षिणतिर। कोस्टा डेल सोलमा।"
  
  
  "थप डिस्को?"
  
  
  "सबै भन्दा राम्रो। जीवित। जनावर। भ्रष्ट।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "राम्रो लाग्छ। जाउ"।
  
  
  करिब एक तीस बजे हामी टोरेमोलिनोसको मुख्य सडकको आधा बाटो तल एउटा ठाउँमा प्रवेश गर्यौं। त्यो अँध्यारो ठाउँ थियो। खोरमा बाँधिएका जनावरहरू प्रवेशद्वारको छेउमा छतमा झुन्ड्याइएको पिंजराहरूमा पछि-पछि हिँड्थे।
  
  
  अन्धकारमा चम्किएका कुर्सी र टेबलहरू चम्किरहेका थिए। फ्लेमेन्को नर्तक सामान्य चरणमा वाष्पीकरण हुन्छ
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  कोठाको बीचमा एउटा सानो स्टेजमा छ। एक्स्टेसीमा दुई समलैंगिकहरूको स्लाइड पर्खालमा प्रक्षेपित गरिएको थियो। एम्प्लीफाइड गितार संगीतले सबै संरक्षकहरूलाई बहिरो पार्ने स्पष्ट प्रयासमा गायकको उन्मत्त रोइङसँग प्रतिस्पर्धा गर्‍यो।
  
  
  हामी बस्यौं, साङ्रिया अर्डर गर्यौं र हेर्न थाल्यौं।
  
  
  डिएगो गायब भएको छ।
  
  
  जुआना र म एकअर्कालाई हेरे।
  
  
  मेरो हातले मेरो काँध समात्यो। अप्रत्याशित मानवीय सम्पर्कबाट चकित भएर म अकस्मात फर्किए।
  
  
  "मसँग छ," डिएगोले मेरो कानमा भने।
  
  
  मैले जुआनाको हात छोएँ, उसलाई त्यहाँ बस्न चेतावनी दिए, र अन्धकारमा डिएगोलाई पछ्याएँ। डिस्कोको छेउमा एउटा सानो ढोका थियो। डिएगोले मलाई त्यसको माध्यमबाट डोर्यायो र हामी अँध्यारो कोरिडोरबाट अन्तमा एउटा कोठामा गयौं। फोहोर, फाटेको फ्लामेन्को पहिरनमा एक अज्ञात उमेरकी महिला टेबलमा बसिरहेकी थिइन्। उनको टाउको माथिको भित्तामा बेहोस बिजुलीको बत्ती थियो। उनको मुनि कालो कपाल, कालो आँखा र कालो झोला थियो।
  
  
  "बियान्का," डिएगोले भने। "यो मान्छे हो"।
  
  
  बियान्का थाकेर मुस्कुराइन्। "म तिमीलाई मन पराउँछु," उनले भनिन्।
  
  
  म मुस्कुराए। "तिम्रो साथी?"
  
  
  "उनी म जस्तो राम्रो छैन, तर उनी त्यहाँ हुनेछिन्।"
  
  
  "उसको नाम?"
  
  
  "कार्ला।" उनले काँध हल्लाइन्।
  
  
  "बियान्का," मैले भनें। "तिमी राम्रो हुनुपर्छ। म पैसा बर्बाद गर्न चाहन्न।"
  
  
  "बिआन्का र कार्लामा आफ्नो पैसा बर्बाद नगर्नुहोस्!" महिलाले चिच्याइन्। "हामी राम्रो छौं। धेरै राम्रो"।
  
  
  "म एमेच्योरहरू चाहन्न!" मैले भने। "म जान्न चाहन्छु कि तपाईं दुईले पहिले सँगै काम गर्नुभएको छ कि छैन।"
  
  
  "अवश्य पनि हामी सँगै काम गर्छौं," बियान्काले मलाई आश्वस्त हुँदै हात हल्लाउदै भनिन्। "त्यसको चिन्ता नगर। हामी पैसा बाँड्छौं।"
  
  
  "कति वटा?"
  
  
  "प्रत्येक सात हजार पेसेटा।"
  
  
  "यो धेरै छ! म जान्न आवश्यक छ यदि तपाईं कुनै राम्रो हुनुहुन्छ!"
  
  
  "सुन्नुहोस्, कसैलाई सोध्नुहोस् ..."
  
  
  डिएगोले भने: "को, बियान्का? तपाईंसँग कुनै सिफारिसहरू छन्?
  
  
  "पक्कै पनि मसँग सिफारिसहरू छन्! यो फ्रान्सेली मार्बेलामा बस्छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "म कुनै पनि फ्रान्सेलीलाई विश्वास गर्दिन!"
  
  
  उनी हाँस्दै थिइन् । "यो राम्रो छ। म पनि!"
  
  
  डिएगो र मैले काँध हाले।
  
  
  "हे," उनले भनिन्। "त्यहाँ एउटा थियो जुन हामीले हिजो मात्र बनायौं! कार्ला र म। एक वास्तविक हरामी, ऊ थियो! उसले सबै कुरा चाहियो! र तुरुन्तै! ओह, म तिमीलाई भन्छु ..."
  
  
  "उनी को थिए?"
  
  
  उनले निहुरिन्। "मलाई थाहा छैन। उहाँले हामीलाई आफ्नो नाम बताउनुहुन्न। ऊ कालो मान्छे हो। तिमीलाई थाहा छ। इटालियन वा केहि देखिन्छ। स्पेनिश बोल्दैनन्।"
  
  
  मैले डिएगोलाई हेरे र उसले एउटा पलक तल ल्यायो।
  
  
  "उनि कहाँ बस्छन?" मैले सोधे ।
  
  
  "हामी यहाँ Torremolinos मा एक विला गयौं।"
  
  
  मैले वालेटमा रमाएर दश हजार पेसेटा निकालें। "ठेगाना दिनुहोस्," मैले भने, "र दस हजार राख।"
  
  
  उसको आँखा फराकिलो भयो र मैले उसको निधारमा पसिनाको रूप देखे। उसको ओठ र्यालले भिजेको थियो। उनी लोभ र सावधानीको बीचमा फसेकी थिइन्। उनलाई अब म अनौठो यौन चाहना भएको ग्राहक मात्र हुन सक्छु भन्ने शंका गरिन् । तर उनलाई शंकाभन्दा पैसामा बढी चासो थियो ।
  
  
  पैसा लिन पुगिन् ।
  
  
  "ठेगाना?"
  
  
  "मलाई ठेगाना थाहा छैन। म... म तिमीलाई त्यहाँ लैजान्छु।"
  
  
  मैले पैसा फिर्ता गरे र पाँच हजार निकाले। "बाँकी जब हामी त्यहाँ पुग्छौं, बियान्का।"
  
  
  डिएगो अचम्मित देखिन्थे। "सेनर। अन्य सेनोराको बारेमा के हो? तिम्रो...?"
  
  
  "त्यहाँ फर्कनुहोस्, डिएगो, र आधा घण्टामा उसलाई घर लैजानुहोस्।"
  
  
  मैले सोचे कि यदि कसैले डिएगोलाई हेरिरहेको छ भने, तिनीहरूले उसलाई र जुआनालाई होटलमा पछ्याउनेछन्।
  
  
  मैले बियान्काको हात समातें र हामी डिस्कोको पछाडिको ढोकाबाट बाहिर निस्कियौं।
  
  
  बाहिर निक्कै अँध्यारो थियो । नियोन बत्तीहरूले भवनको अगाडि उज्यालो बनायो, तर पछाडि लगभग कालो थियो।
  
  
  बियान्काले भनिन्, "यहाँ पर्खनुहोस्।"
  
  
  उनी गइन्, र आधा मिनेट पछि एउटा ट्याक्सी घरतिर तानियो, र उनले मलाई हात हल्लाइन्।
  
  
  म उनको छेउमा बसें, उनको मेकअप, उनको पसिना र उनको लुगाको गन्ध गन्ध।
  
  
  उनले ट्याक्सी ड्राइभरसँग कुरा गरिन्, एक उदास आँखा, बेरेट लगाएको भिइजो, र ऊ सहरको बाहिरी भागमा फेदमा पुग्ने साँघुरो गल्लीहरू हुँदै घुम्यो। हामीले Torremolinos को व्यापारिक भाग छोडेर उपनगरीय आवासीय भागमा प्रवेश गर्यौं।
  
  
  दस मिनेट पछि, बियान्का अगाडि झुक्यो र ट्याक्सी चालकको काँधमा ट्याप गरि।
  
  
  “एकी! यहाँ"।
  
  
  उसले ट्याक्सी रोक्यो ।
  
  
  "त्यो ?" - मैले बियान्कालाई सोधें, उसले औंल्याएको भिला चिन्ने।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  "मानिस - के ऊ त्यहाँ एक्लै बस्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "यो सहि हो। अरू कोही छैन।"
  
  
  मैले उसलाई पाँच हजार पेसेटा दिएँ, ट्याक्सीबाट ओर्लेँ, चालकलाई पैसा दिएँ र दुवैलाई हात हालेँ।
  
  
  ट्याक्सी हराएको छ।
  
  
  मैले काँधको होल्स्टर जाँच गरें। लुगर पर्खिरहेको थियो।
  
  
  बियान्काले पहिचान गरेको भिला एउटा राम्रोसँग राखिएको बगैंचाले घेरिएको एउटा सानो स्टुको घर थियो। घरको अगाडि एउटा खुला गेट थियो।
  
  
  म प्रवेश गरें।
  
  
  घर अँध्यारो थियो ।
  
  
  मैले त्यसलाई टारेँ। घरमा बस्ने मानिस या त बाहिर वा ओछ्यानमा सुतिरहेको स्पष्ट थियो ।
  
  
  मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे र भान्साकोठा र भोजन कक्ष देखे।
  
  
  दोस्रो झ्यालले सुत्ने कोठामा हेर्यो, कोही त्यही ओछ्यानमा सुतिरहेको थियो।
  
  
  कसैले मलाई हेरिरहेको छैन भनी सुनिश्चित गर्न मैले वरपर हेरेँ। त्यसपछि, सकेसम्म थोरै आवाज गर्दै, म भान्साको झ्यालमा गएर खोल्ने प्रयास गरें।
  
  
  मेरो अचम्मको लागि, ऊ रिहा भयो र बाहिर उड्यो।
  
  
  मैले पार गरें।
  
  
  भिलाको भुइँमा टाइल गरिएको थियो, र म कुनै आवाज बिना त्यसमा डुबें। म फर्किए
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  उसले आफ्नो लुगर बाहिर निकाल्यो र भान्साको पछाडिको हलवेमा ढोका तिर लाग्यो।
  
  
  सुत्ने कोठाको ढोका अधुरो थियो । म चाँडै त्यसबाट सुत्ने कोठामा गएँ र ढोकाको छेउमा बत्तीको स्विच देखेँ। मैले मेरो टुक्रा ओछ्यानमा राखे र बत्ती बालें।
  
  
  "फ्रिज गर्नुहोस्," मैले भने, उसको हातमा हतियार हुन सक्छ।
  
  
  आन्दोलन छैन। केही छैन। मैले हेरें। कोठामा बाढी आएको उज्यालोले मलाई के भएको थियो भनेर देखायो, र म बिरामी महसुस गरें। ओछ्यानमा सुतेको मान्छे अब त्यहाँ थिएन। सिरानी र ओछ्यानलाई कोही सुतिरहेको जस्तो देखिन थाल्यो।
  
  
  पूर्ण आतंकको एक क्षण महसुस गर्दै, म यसलाई बन्द गर्नको लागि बत्तीको लागि पुगें।
  
  
  मेरो पछाडिको आवाज धेरै छिटो आयो। यद्यपि मैले सकेसम्म छिटो घुमेँ, लुगरलाई जोसुकै भए पनि समात्न, मैले चाल कहिल्यै पूरा गरिन। एउटा कडा धातुको वस्तु मेरो खोपडीमा लाग्ने क्षणमा म अन्धकारमा डुबेको थिएँ।
  
  
  होश आएपछि मैले सास फेर्न सक्दिन भन्ने पहिलो कुरा बुझेँ। र त्यसपछि मैले पत्ता लगाए कि मेरो पनि टाउको दुखेको थियो। तेस्रो कुरा मैले महसुस गरें जुन स्थितिमा मेरो शरीर घुमाइएको थियो। म दुखेको हड्डीहरूका लागि पर्याप्त ठाउँ नभएको धेरै साँघुरो ठाउँमा थिएँ।
  
  
  म निसासिरहेको थिएँ, मलाई घेरेको विषाक्त धुवाँको कुहिरोबाट सफा हावा सास फेर्न खोज्दै थिएँ।
  
  
  मैले आँखा खोलें र सुरुमा मैले केही देखिन। मेरा आँखा धमिलो, धमिलो र पुनः केन्द्रित भए। अकस्मात् मैले हात र खुट्टा चलाउन नसक्ने महसुस गरें।
  
  
  जब म सीधा बस्न खोज्दै थिएँ, मैले मधुरो प्रकाशमा देखे कि म एउटा सानो भोक्सवागनको अगाडिको सिटमा अड्किएको थिएँ। इन्जिन चलिरहेको थियो, तर कार चलिरहेको थिएन।
  
  
  मैले खोकी र घाँटी खाली गर्ने प्रयास गरें, तर सकिन।
  
  
  ट्राफिकको धुवाँ! यो विचार मेरो टाउकोमा फ्याँकियो, र म सीधा बसें, वरपर हेर्दै, पहिलो पटक नलीले लगभग बन्द झ्याललाई छेडिरहेको थियो।
  
  
  निकास नलीबाट भोल्क्समा बग्यो। मलाई यी कारहरूको बारेमा पर्याप्त थाहा थियो कि तिनीहरू व्यावहारिक रूपमा हावा र भित्र पानी-टाइट थिए। र कार्बन मोनोअक्साइडको आगमनको साथ, मसँग थोरै समय थियो।
  
  
  मेरो नाडी र खुट्टा एक साथ बाँधिएको डोरीले बाँधिएको थियो ताकि म गोरु कुकुरलाई पछ्याउँदै गरेको गोरु जस्तो देखिन्थ्यो। मैले अगाडि बढें, इग्निशनमा साँचो समात्न प्रयास गरें, तर मैले चाबीमा पुग्नको लागि कार भित्र मेरो खुट्टाहरू माथि उठाउन सकिन।
  
  
  म त्यहाँ सुतेँ र निराशाको भारी सास फेरेँ। मलाई थाहा थियो कि मलाई मेरो फोक्सोमा ताजा हावा सास फेर्न मौका छैन।
  
  
  मलाई थाहा थियो लामखुट्टे बाहिर पर्खिरहेको थियो, र पाँच वा दस मिनेट पछि ऊ ग्यारेजमा आयो, कारको ढोका खोल्यो, इन्जिन बन्द गर्यो र मलाई डेलिभरीको लागि कतै लगे। उसले मलाई पूर्णतया आउटस्मार्ट गर्यो!
  
  
  म मेरो दाहिने हातले मेरो खुट्टामा पुग्न सक्छु, तर मैले मेरो खुट्टाको पछाडि जोडिएको स्टिल ब्लेडलाई छुने पर्याप्त माथि उठाउन सकिन। म सिटबाट झरें र गियर लिभरमा हिर्काए, लगभग यसको आकार गुमाए।
  
  
  अनि मैले स्टिलको ब्लेड छोएँ।
  
  
  मैले एक क्षणको लागि होश गुमाएँ, मेरो सम्पूर्ण शरीर पीडादायी खोकीले सताएको थियो। मसँग समय थिएन।
  
  
  ब्लेड बाहिर आयो र मैले मेरो खुट्टा समातेर डोरी काट्ने प्रयास गरें। एक मिनेट पछि डोरी फुट्यो। मैले अब सास फेर्न सकिन र मेरो सास रोकें। चारैतिरबाट अँध्यारो आउन थाल्यो । अब म मुस्किलले मेरो औंलाहरू हल गर्न सक्थे।
  
  
  कारमा कार्बन मोनोअक्साइड निरन्तर बगिरह्यो।
  
  
  त्यसपछि मेरो खुट्टा चमत्कारिक रूपमा स्वतन्त्र भयो। मैले तिनीहरूलाई मेरो नाडीबाट टाढा धकेले र ग्यास पेडलमा एक खुट्टा थिचेँ। फक्सवागन उफ्र्यो, तर ब्रेक रोकियो।
  
  
  मैले गियर लिभरलाई बाहिर र तल उल्टोमा घुमाएँ र मेरो खुट्टालाई फेरि ग्यास पेडलमा थिचेँ।
  
  
  फक्सवागन बन्द ग्यारेजको ढोकाबाट गोली हानेर त्यसमा ठोक्कियो।
  
  
  तर ढोका खोलेन, जतिसुकै दाउरा फुटेको आवाज सुनें।
  
  
  मैले फक्सवागनलाई अगाडि बढाएँ।
  
  
  मेरो दृष्टि फेरि फिक्का भयो र मैले लगभग केहि देख्न सकिन। विषाक्त हावाले मेरो फोक्सो काँप्यो।
  
  
  फेरि - फिर्ता, यसलाई तोड्नुहोस्।
  
  
  ढोकाहरू खुल्यो।
  
  
  बाहिर रात देखेँ । अगाडि।
  
  
  मैले फक्सवागनलाई फेरि रिभर्समा राखें र खुला ढोकाबाट ड्राइभवेमा उडें। म खुला ठाउँमा तानेर रोकिएँ। झ्यालबाट ताजा हावा भित्र पस्यो।
  
  
  मेरो दायाँतिर मैले बन्दुकको गोलीको आवाज भन्दा पहिले सुन्तलाको ज्वालाको अचानक विस्फोट देखेँ।
  
  
  मैले मेरो नाडीमा डोरी काटें र मेरो नाडी मुक्त गरें। मैले ढोका च्यातेँ र झ्यालबाट तल झारेँ, ताजा हावामा खोक्दै। एक मिनेट पछि स्टेयरिङ ह्वील मेरो हातमा थियो। मैले फक्सवागन घुमाए, बत्ती अन गरें र शट आएको ठाउँमा लक्ष्य राखें।
  
  
  कोही चिच्याए । अर्को गोली चल्यो। म ड्राइभवे पार गरेर ल्यानमा पुगें र ग्यारेजको छेउमा बढेका झाडीहरूतिर लागें। मैले एउटा मानव सिल्हूट झाडीबाट हाम फालेर ल्यान पार गरेको देखें। मैले फक्सवागनलाई उसलाई औंल्याएर राखें।
  
  
  ऊ एकपटक फर्कियो, उसको डराएको अनुहार कारको उज्यालो हेडलाइटले उज्यालो भयो। ऊ छोटो, कालो कपाल भएको, बाक्लो भौं, लामो साइडबर्न र नीलो दाह्री र बङ्गारा भएको गोलो अनुहार भएको मानिस थियो - लामखुट्टे।
  
  
  उसले फेरि फायर गर्यो, तर छुटेको थियो, र मैले ग्यासलाई कडा थिचेँ। फक्सवागन अगाडि बढ्यो।
  
  
  Moscato zigza
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  gged अहिले, सानो आँगनमा आश्रय खोज्ने प्रयास गर्दै। मैले ग्यास पेडलमा पाइला टेकें र भोल्क्सलाई सकेसम्म कडा बनायो। मैले उसलाई इँटाको पर्खालमा हाम फालेको देखें।
  
  
  मैले ग्यासको पेडलबाट खुट्टा हटाएँ र ब्रेकमा हानें। फक्सवागन छेउमा फर्कियो, घाँस खने र इट्टाको पर्खालमा ठोक्कियो, बत्ती तुरुन्तै निभ्यो।
  
  
  पाङ्ग्रा मेरो पेटमा छ, तर म गम्भीर रूपमा चोट पुर्याउन पर्याप्त छिटो गइरहेको थिएन।
  
  
  म गाडीबाट ओर्लेर पर्खालमा हामफालेँ, छिमेकी आँगनमा रहेको वनस्पति र झाडीहरूको जडलाई हेर्दै।
  
  
  नजरमा कोही थिएन ।
  
  
  म घर फर्केर भित्र पसे । सुत्ने कोठामा म कहाँ उभिरहेको छु र लामखुट्टेले मलाई हिर्काउनु अघि कहाँ लुकेको देख्न सक्थे। मैले मेरो लुगर भुइँमा भेट्टाएँ जहाँ मैले यसलाई खसालें।
  
  
  मैले त्यसलाई उठाएँ र मस्काटोको लागि पासो बनाउने योजना बनाएर सुत्ने कोठाबाट बाहिर निस्कन थालें। ढिलो वा ढिलो उसले फर्किनु पर्छ।
  
  
  एक्कासी घरमा म एक्लै नभएको महसुस भयो ।
  
  
  करिडोरमा एकजना मानिस उभिएर मलाई हेरेर मुस्कुराउँदै थिए ।
  
  
  मैले देखेको पहिलो कुरा Webley मार्क VI थियो, एक धेरै घातक हतियार। लगभग तुरुन्तै मैले बन्दुक समातेको मानिसमा ध्यान केन्द्रित गरें।
  
  
  ऊ एउटा ठूलो, बेल्ट लगाएको लुगा लगाएको मानिस थियो। उसले Webley लाई लगभग अनौपचारिक रूपमा समात्यो, मानौं यो मेरो पेटमा सीधा लक्ष्य राख्दै, व्यापार कार्ड बाहेक केही होइन।
  
  
  छ
  
  
  उसको कालो आँखा र लहरा कपाल भएको लामो, लगभग पातलो अनुहार थियो जुन उसको निधारमा झरेको थियो। र एकै समयमा, यद्यपि उहाँको अनुहारका विशेषताहरू निष्पक्षताको अभिव्यक्तिहीन मुखौटामा गतिहीन थिए, उहाँका ओठहरू सपाट मुस्कानमा झुकेका थिए।
  
  
  "उ उडिरहेको थियो," उसले धेरै ब्रिटिश अंग्रेजीमा दुःखी भनी भन्यो। "अब उसलाई उम्कन दिनु तिम्रो सबैभन्दा मुर्खता थियो।"
  
  
  मैले उसलाई हात हल्लाएँ, उसलाई मेरो इशारा नगर्ने प्रयास गरें। "के तिमी मेरो पेटबाट त्यो अनुहार हटाउन सक्छौ?"
  
  
  "के? ओह!" ऊ मुस्कुराई । वेबले आफ्नो बेल्टको कोटको छेउको खल्तीमा पसेर गायब भयो। "तिमी अमेरिकी हौ, हैन?" यो विचारले उनी दुःखी देखिन्थे ।
  
  
  "हो। र मलाई भागेकोमा दोष लगाउनुको कुनै अर्थ छैन। यदि तपाईंले QE II जस्तै यो करिडोरमा नफुट्नु भएको भए, म उसलाई मार्ने थिए!"
  
  
  उसले काँध हल्लायो। "ठीक छ, यो कहिलेकाहीं यसरी जान्छ, हैन?" ऊ फराकिलो हाँस्यो । "तिम्रो के बिचार छ? के हामी उहाँलाई पछ्याउने? मौका छ?"
  
  
  "उनी पहिले नै यहाँबाट टाढा छ," मैले भने। "मलाई डर छ कि हामीले उसलाई बिर्सन सक्छौं।"
  
  
  उहाँले मलाई ध्यानपूर्वक अध्ययन गर्नुभयो। "मैले तिमीलाई चिन्दिन, साथी। CIA? सैन्य खुफिया?
  
  
  मैले शान्त भएर भने, "म अमेरिकी पर्यटक हुँ। के कुरा गर्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  ऊ हाँस्यो । उसको एडमको स्याउ माथि र तल उक्लियो जब उसको टाउको पछाडि खस्यो। ऊ सामान्यतया ब्रिटिश ट्वीड लुकको साथ एक ठूलो, सुन्दर मानिस थियो। "तिमीलाई थाहा छैन, के तपाइँ?"
  
  
  उसले सास फेर्यो। "धिक्कार छ। म पार्सन हुँ। ब्यारी पार्सन। ब्रिटिश विषय। स्पेन मा छुट्टी मा। अनि तिमी?"
  
  
  "जर्ज पीबडी। ठ्याक्कै उस्तै, म पक्का छु।"
  
  
  ऊ रिसाएर मुस्कुरायो । "बकवास।"
  
  
  "वास्तवमा, हो," मैले पनि मुस्कुराउँदै जवाफ दिएँ। "यहाँ अँध्यारो छ। के तपाई उसलाई बाहिर निकाल्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "माफ गर्नुहोला?"
  
  
  "यो बाहिर राख्नुहोस्। तिमीलाई थाहा छ। उहाँलाई यहाँ पर्खनुहोस्।"
  
  
  "बारेमा। निगरानी राख्ने? सकारात्मक। म तपाईंसँग पूर्ण रूपमा सहमत छु, वृद्ध मानिस।"
  
  
  "मलाई जर्ज भन्नुहोस्।"
  
  
  उसले रिसाए। "त्यसो भए जर्ज।"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "हामी पर्खनेछौं"। म ओछ्यानमा गएर त्यसको छेउमा बसेँ।
  
  
  ऊ मेरो छेउबाट हिंड्यो र हेडबोर्डमा आफ्नो पछाडि झुकेर सिरानीमा ढल्यो। मैले उसको खल्तीमा डगमगाएको सुनें। उसले स्पेनिश चुरोटको प्याकेट निकाल्यो, एउटा आफ्नो मुखमा राख्यो र चाँडै लामो मैन म्याचको साथ जलाए। "ओह। माफ गर्नुहोस्। धुवाँ?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "छाडियो।"
  
  
  "तिमीले उसलाई कसरी पन्छ्यौ?" - उसले अचानक सोध्यो।
  
  
  "WHO?" म झस्किएँ किनकि मलाई थाहा थियो कि यो सबै कति मूर्ख छ। तर त्यहाँ सधैं सुरक्षा थियो।
  
  
  "लामखुट्टे," पार्सनले भने, मानौं म पूर्ण रूपमा अक्षम छु।
  
  
  "ठीक छ।" मैले दायाँ कभरमा मेरो बाटो हेर्न प्रयास गरें। "यो महिला मलागामा बस्छिन्," मैले भनें। "उनी मैले चिनेका एक व्यापारीसँग विवाह गरेकी छिन्, जब उनको श्रीमानले आफ्नी श्रीमतीसँग खेल्न थाले, त्यो महिलाले तपाईलाई मस्किटो भनिने मानिससँग सम्बन्ध राख्ने निर्णय गर्यो, अब उसले आफ्नो सम्बन्धको बारेमा बताउन धम्की दियो उनको श्रीमान्।
  
  
  चुरोटको धुवाँ हावामा उड्यो । अँध्यारो थियो, तर मैले पार्सनलाई मुस्कुराएको देखेँ। ऊ फेरि मुस्कुरायो, धेरै शान्त, धेरै अपमानजनक।
  
  
  "तपाईलाई क्लिच कसरी प्रयोग गर्ने थाहा छ," उनले कुराकानीमा भने। "जर्ज? जर्ज, यो आवश्यक छ?"
  
  
  “तिमीले साँचो कथा सोध्यौ। यो एक सत्य कथा हो।" म उनीतिर फर्किएँ । "अनि तिमी?"
  
  
  "ए हो।" उसले गहिरो सास फेर्यो। "ठीक छ, लामखुट्टे मलाई धेरै तरिकामा चिनिन्छ, तर महान प्रेमीको रूपमा होइन।"
  
  
  "ठीक छ," म डराउँदै सुरु गरें।
  
  
  "उनी मलाई प्रायः पिस्टल प्रिजोलाटा भनेर चिनिन्छन्। यो टुट म्यानको लागि टुटेको ल्याटिन शब्द हो / उसको वास्तविक नाम अल्फ्रेडो मोस्काटो हो, त्यसैले मोस्किटो। उसलाई रोमबाट यहाँ स्पेनमा काम गर्न पठाइएको थियो, तर मलाई के काम थाहा छैन। नेपोलिटन मूलको लामखुट्टे"
  
  
  "तर तिमी उसलाई किन खोज्दैछौ?"
  
  
  "यो
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  सुरुमा यो गैर-सैनिक मामिला थियो, तर अहिले यो अर्धसैनिक मामिला भएको छ। छ महिनाअघि रोममा हाम्रा एकजना पुरुषलाई लामखुट्टेले झर्‍यो र उसलाई मार्यो।”
  
  
  "तिम्रो एउटा मान्छे?"
  
  
  "मिलिटरी इन्टेलिजेन्स," पार्सनले सुक्खा भएर भने। "हामी भूमध्यसागरमा लागुऔषध तस्करीको बारेमा चिन्तित छौं। सशस्त्र बलहरू भरिएका छन्। हामीले दोस्रो विश्वयुद्धको अन्त्यदेखि नै यसलाई रोक्ने प्रयास गरिरहेका छौं। र हामी वास्तविक पाइपलाइनमा थियौं जब जस्टिनलाई मोस्कटोले मारेको थियो।" पार्सन विचारपूर्वक रोकियो।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "यो स्पष्ट छ। माफ गर्नुहोस्।"
  
  
  "म गत हप्ता स्पेनमा थिएँ जब हामीले लामखुट्टे यहाँ छ भन्ने खबर पाएका थिए। मैले उसलाई खोज्ने प्रयास गरे तर असफल भयो। त्यसपछि, आज साँझ, मैले नेतृत्वबाट भागेँ र तिमीलाई एक वेश्यासँग कुरा गरिरहेको भेटें जसलाई मैले भर्खरै सोध्नुपर्थ्यो। उनी डिस्कोमा फर्किन् र यहाँ डबलमा आइन्।
  
  
  "सैन्य खुफिया?" मलाई बानी परेको छ। "MI6?"
  
  
  "पाँच, वास्तवमा।" ऊ मुस्कुराई । "तपाईं धेरै अन्तरदृष्टि हुनुहुन्छ जब तपाईं MI6 को बारेमा सोच्नुहुन्छ। छैटौं, अवश्य पनि, जासूसी हो। र शीर्ष पाँच विरोधी बुद्धि हो। सही? अब म तपाइँलाई तपाइँको विशेष आईडी ट्याग को बारे मा चिन्ता गर्दिन किनकी मलाई थाहा छ कि तपाइँ Yankees सुरक्षा र ती सबै को बारे मा धेरै संवेदनशील हुनुहुन्छ। यद्यपि, यसले हाम्रो सम्बन्धलाई जटिल बनाउनु हुँदैन। म सुझाव दिन्छु कि हामी मिलेर काम गर्छौं र हाम्रो मानिस मोस्काटो प्राप्त गर्ने प्रयास गर्छौं।"
  
  
  "मोस्काटोको बारेमा तपाइँको आदेश के हो?" मैले सोधे ।
  
  
  "मलाई माफ गरिदेउ? A. वास्तवमा, लामखुट्टे एक धेरै कष्टप्रद खेलाडी हो। तिनीहरूले मलाई गणना गर्न भने।"
  
  
  "यो सबै?"
  
  
  "हो। उसलाई हटाउनुहोस्।"
  
  
  "उसको पछाडि को छ जस्तो लाग्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "माफिया, कुनै शंका छैन। उसले पहिले पनि धेरै पटक बुबाको लागि काम गरेको छ।
  
  
  "म जस्टिनको बारेमा माफी चाहन्छु।"
  
  
  "जस्टिन?" उसले मलाई खाली अनुहार प्रस्तुत गर्यो।
  
  
  " मारिएको मान्छे। तिम्रो..."
  
  
  "ओह, जस्टिन डेलानी। हो। गरीब जस्टिन।" पार्सनले सास फेरे। "ठीक छ, उसलाई थाहा थियो कि उनी सामेल हुँदा उनी के पाउँछन्, होइन र?"
  
  
  मैले अँध्यारोमा उसलाई हेरें । मलाई यो अंग्रेज जस्तै लाग्यो। कडा माथिल्लो ओठ र त्यो सबै।
  
  
  "तपाईं आफ्नो संरक्षकबाट के प्राप्त गर्नुहुन्छ?" - उसले मलाई व्यंग्यात्मक स्वरमा सोध्यो।
  
  
  "संरक्षक?"
  
  
  "श्रीमती हराएको?" उसले एक विराम दियो। "तिमीले लामखुट्टेको ठाउँ उसमा लियौ... माया?"
  
  
  ओह। मेरो कभर स्टोरी। मैले मुस्कुराउँदै भनें, "यो विशुद्ध निर्मम प्रश्न हो।"
  
  
  "तपाई यान्कीहरूसँग पुरानो जमानाको वीरता धेरै छ। राम्रो काम!"
  
  
  हामी चुप लाग्यौं ।
  
  
  एक घण्टा पछि हामीले निर्णय गर्यौं कि मोस्कटो फिर्ता आउँदैन।
  
  
  दुई घण्टा पछि हामी मेरो होटेलको कोठामा पिउदै थियौं। पछि यो "बैरी" र "जर्ज" थियो। म अझै पनि शंकास्पद थिए, तर निर्णय गरे कि यसले जानकारी लिन सक्छ।
  
  
  ****
  
  
  जुआना आफ्नो लुगामा ढोकामा उभिरहेकी थिइन्, उनको कपाल उनको काँधमा परेको थियो, उनको निद्राले भरिएको आँखा र उनको सुन्दर अनुहारमा भ्रूण थियो।
  
  
  "यो पुल्च्रिटुडको कस्तो दर्शन हो?" - पार्सन रोए, कोग्नाकको गिलास हल्लाउँदै।
  
  
  "यो जुआना हो," मैले भनें। "नमस्ते जुआना।"
  
  
  "के यो सेनोरा हो जुन तपाईंले मलाई भन्नुभएको थियो?" - पार्सनले जटिल इशाराहरूसँग सोधे। ऊ लगभग म जस्तै मातेको थियो।
  
  
  "पक्कै पनि होइन," मैले भनें। "यो मेरी श्रीमती हो!" पार्सनले मलाई हेर्यो। त्यसपछि ऊ फर्केर जुआनालाई हेर्यो।
  
  
  "म अहिले भन्छु! तपाईलाई राम्रो स्वाद छ, बुढा मान्छे! राम्रो स्वाद!"
  
  
  म जुरुक्क उठेँ । "धन्यवाद, ब्यारी। ओ जुआना। कृपया भित्र आउनुहोस्। माफ गर्नु होला म ढिलो भए। मैले मेरो पुरानो साथीलाई भेटें।"
  
  
  पार्सन मुस्कुरायो। "हो, साँच्चै, मेरो प्रिय। नाम ब्यारी पार्सन हो।"
  
  
  "यो जुआना पिबोडी हो," मैले भनें।
  
  
  जुआना अब सुतिरहेको थिएन। मलाई रिसाएर हेर्दै कोठामा पसिन् । "के भयो?"
  
  
  "म तिमीलाई पछि भन्छु, श्रीमती," मैले उनलाई पार्सनको साथको स्थिति सम्झाउँदै भनें। "म छ बाट मेरो पुरानो साथी ब्यारी पार्सनमा दौडिएँ भन्न पर्याप्त छ।"
  
  
  "पाँच," पार्सनले भने।
  
  
  "पाँच र एक छ, मैले भने जस्तै।" म मुस्कुराए। "के तपाईं हामीसँग सामेल हुनुहुनेछ, जुआना?"
  
  
  "ढिलो भयो र म थाकेको छु।"
  
  
  "तिमी थाकेको देखिदैनौ," पार्सनले उसको छेउमा गएर उसलाई ध्यानपूर्वक हेर्दै भने। "तिमी धेरै हँसिलो देखिन्छौ।" उसले तल झुक्यो, उसको ठोडी उठायो र उसको ओठमा छिटो चुम्बन गर्यो। "तिमीले देख्यौ?"
  
  
  म विष्फोटको पर्खाइमा आँखा बन्द गरें। यो कहिल्यै भएको छैन। जब मैले मेरो आँखा फेरि खोले, मैले उनलाई पार्सनमा मुस्कुराउँदै र चुरोट पिइरहेको देखें, जुन जादुई रूपमा उनको मुखमा खसेको थियो। यसको चम्किलो माथिबाट स्पेनिस धुवाँ उठ्यो।
  
  
  म स्तब्ध भएर सोफामा बसेँ । जुआना मुक्तलाई के भयो?
  
  
  जुआना अब पार्सनलाई आँखामा हेर्दै थिई, उनको शरीर खुकुलो र उनीतिर फर्केको थियो। "तिमी ब्रिटिश हौ, हैन?"
  
  
  "पार्सनमा ढाड पुरानो सिंह!" - उसले हाँस्दै भन्यो। उसलाई अँगालो हाल्यो। "तपाईं याङ्कीहरूले महिलाहरूको सुपर नस्लहरू सिर्जना गर्दै हुनुहुन्छ।"
  
  
  उनले यसलाई हल्लाइनन्। "५?" - जुआना दोहोर्याइएको। "पाँच भनेको के हो?"
  
  
  "मिलिटरी इन्टेलिजेन्स," मैले भनें। "काउन्टरइन्टेलिजेन्स, हह, ब्यारी?"
  
  
  पार्सनले टाउको हल्लायो। "ठ्याक्कै, बुढा मान्छे। मैले भनेँ, तिमीहरु दुईजना मेरो खन्ने ठाउँमा पिउन आउन चाहँदैनौ ?”
  
  
  जुआना तेज मुस्कुराई। "प्रेममा हुनुहोस्।"
  
  
  मैले कमजोर नजरले हेरेँ। "ठीक छ।"
  
  
  "तिमी पनि आउन सक्छौ, जर्ज।"
  
  
  "म बोल्दैछु," मैले सकेसम्म इमानदारीपूर्वक भनें। म डेभिड निभेन जस्तै आवाज गर्न थाले।
  
  
  ****
  
  
  मैले जुआनालाई दिनु पर्यो। उनले उसलाई खेले जस्तै कुशलतापूर्वक खेले।
  
  
  ब्यारी पार्सनको भिलाको बैठक कोठामा बत्ती बलिरहेको थियो। यो एक सुन्दर ढंगले सुसज्जित अपार्टमेन्ट थियो।
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  ce, स्पेनिश तट को लागी सामान्य शैली मा सजाइएको - रग, टेपेस्ट्री, बाक्लो काठको कुर्सी, सोफा, टेबल।
  
  
  कोठामा पस्दा म मातेर खेलिरहेको थिएँ । यो सबैभन्दा नजिक भएकोले, म सोफामा गएँ र छेउमा बसें, मेरो टाउको पछाडि फ्याँकिएँ र डरलाग्दो रूपमा हावा खाएँ।
  
  
  जुआनाले मलाई हेरे र त्यसपछि फर्केर पार्सनमा मुस्कुराई। उसले मेरो बाटो हेर्यो, मुस्कुरायो र जुआनालाई काखमा लिए। तिनीहरूले लामो र गहिरो चुम्बन गरे। मैले तिनीहरूलाई मेरो आँखाको स्लिट्स मार्फत हेरे र पूर्ण कलाकार जुआन रिवेराको बारेमा फेरि सोचें।
  
  
  "Que bruto! en nuestra casa! Mil rayos te patten!"
  
  
  मैले टाउको उठाएँ । एउटी महिला ढोकामा उभिइन्, हतियार पार गर्दै, पार्सन र जुआनालाई हेर्दै। उनी खैरो कपाल, गाढा खैरो आँखा र क्रीमयुक्त छाला भएको सुन्दर युवती थिइन्।
  
  
  पार्सनले जुआनालाई आफूबाट टाढा तान्यो र ढोकामा रहेको महिलातिर फर्कियो। "एलेना," उसले भन्यो। "यो जर्ज हो र यो जुआना हो।"
  
  
  "हम्म!" एलेना रिसाए।
  
  
  जुआनाले पार्सनलाई हेरिन् र त्यसपछि महिलालाई हेरिन्। "तिमी को हौ?" - उसले चुपचाप सोध्यो।
  
  
  "यो मेरो हो ..." पार्सन म तिर फर्कियो र आँखा झिम्काए जस्तो भयो, "... पत्नी।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तिमीलाई कस्तो छ, एलेना?"
  
  
  "एलेना मोरालेस," उनले भनिन् र मुस्कुराई। उनी पार्सनतिर फर्किन्, आफ्नो चिउँडो उठाइन्, उसलाई तल हेरिन् र मेरो छेउमा ओछ्यानमा पल्टिन।
  
  
  जुआनाको अनुहार एक क्षणको लागि बादल भयो, तर त्यसपछि जादुई रूपमा सफा भयो जब पार्सनले उसलाई निचोल्यो र कोठाबाट बाहिर लैजायो जुन ढोकाबाट एलेना भित्र पस्यो। केही बेरपछि मैले उसलाई चस्मा र बोतलहरू हल्लाएको सुनें। थप पेय!
  
  
  एलेनाको लुगा उनको काँधबाट खस्यो। उनले आफ्नो लुगामुनि पातलो नाइटगाउन लगाएकी थिइन्, र मैले उनको स्तनको रूपरेखा स्पष्ट रूपमा देख्न सकिन। उनको टाउको देखि खुट्टा सम्म एक पूर्ण फिगर र एक उत्कृष्ट आकार थियो।
  
  
  "के तपाइँ साँच्चै पार्सनसँग विवाहित हुनुहुन्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  उनी नराम्ररी मुस्कुराइन् । "किन जान्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "किनभने म जिज्ञासु छु।"
  
  
  "म तपाईँलाई खबर गरिरहूँला"।
  
  
  "तिमीले बताउदैनौ?"
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि यो ठूलो कुरा हो।" उसले मेरो नाक छोयो र छोयो। "मलाई शंका छ कि तपाईलाई थाहा छ।"
  
  
  मैले अगाडि बढेर उनको काँध समातें।
  
  
  "हे, तिम्रो श्रीमती," उनले भनिन्। "उनी सुन्दर छिन्। मलाई लाग्छ ब्यारीले उसलाई मन पराउछ।"
  
  
  "आउनुहोस्, महिला," मैले भनें जब उनी मेरो विरुद्धमा झुकेँ र लुगा आरामसँग पूर्ववत आयो।
  
  
  "तिमीले भनेको कुरा मैले बुझिन," उनी हाँसिन्।
  
  
  "त्यहाँ जहिले पनि धेरै कुरा हुन्छ," उनले विवेकपूर्ण रूपमा भनिन्। "के तिमीलाई त्यस्तो लाग्दैन, जर्ज?" उनले यसलाई "होर-हे" उच्चारण गरिन्।
  
  
  "हो।"
  
  
  हामी गर्जनको कुनै देशमा जस्तै एकसाथ भेला भयौं, र मलाई अर्को कोठामा बोतल र चश्माको ढकढक सुनेको याद आयो। तर त्यो सबै थियो। पार्सनले जे पनि मिसाएको छ, यसले एलेना वा मेरो चश्मामा बनाउँदैन। त्यसपछि मैले पार्सन वा जुआनालाई देखेको छैन।
  
  
  एलेनाले पनि रक्सीको कमीमा टिप्पणी गरेनन्। उनी बिनाको मेरो सम्पूर्ण जीवन कति मिस गरें भनेर देखाउन उनी धेरै व्यस्त थिइन्।
  
  
  उसले मेरो काँधको होल्स्टर र मेरो .38 लुगरमा ठूलो आनन्द लिई। उनले यसलाई खोल्ने प्रयास गरिन् र सबै कुरा मिल्यो। यो मैले लगाएको अन्तिम चीज थियो, र उसले लगाएको भन्दा पनि बढी। जसरी उसले मेरो होल्स्टर हटाई र टाइल भुइँमा फ्याँक्यो।
  
  
  मैले महसुस गरें - रक्षाहीन - उहाँ बिना मैले लगभग "नग्न" भनें।
  
  
  उनी बत्तीको स्विचमा पुगिन् र बत्ती निभाइन्।
  
  
  मैले देखेँ कि छेउको कोठामा बोतलहरू बज्न रोकिएको थियो।
  
  
  सात
  
  
  Sol i Nieve स्की रिसोर्टमा पुग्नको लागि, तपाईंले मलागाबाट सिएरा नेभाडाको दक्षिणी ढलानमा घुमाउरो बाटोमा यात्रा गर्न आवश्यक छ। होटल सिएरा नेभाडा जहाँ हामीले चेक इन गरेका थियौं त्यो प्राडो लानोको फेदमा अवस्थित थियो, र जुआना र मेरो सूटले स्की ढलानलाई बेवास्ता गर्‍यो।
  
  
  Borreguilas को सेतो ढलानले Picacho de Veleta र Prado Llano को बीचमा लगभग आधा बाटो स्की रनलाई विभाजित गर्दछ। Prado Llano बाट तल्लो केबल कार समाप्त हुन्छ र माथिल्लो केबल कार Borregilas बाट सुरु हुन्छ। इन्जिन कोठा नजिकै छ।
  
  
  दुई समानान्तर ब्यारान्कासले बोरेजिलासदेखि प्राडो लानोसम्म तल्लो स्की ढलानहरू समावेश गर्दछ। तिनीहरू ग्रेनाइट र अभ्रकको तीखो रिजद्वारा अलग गरिएका छन्, जसमा भारी हिमपात पछि पनि हिउँको सानो भाग मात्र देखिन्छ।
  
  
  प्राडो ल्लानो देखि बोरेगुइलास सम्मको केबल कार मुख्य ब्यारान्का माथि निलम्बन गरिएको छ जहाँ सजिलो रनहरू अवस्थित छन्। थप कठिन ट्र्याकहरू छिमेकी खोलामा पूर्वमा अवस्थित छन्।
  
  
  म होटेलको वरिपरि दौडिएको बालकनीमा बसें र स्कीयरहरू हेरेँ, तर चाँडै नै म हेर्नु भन्दा स्की गर्ने निर्णय गरें। तर मेरो आवरण सुनिश्चित गर्नको लागि, मैले तलका संरक्षकहरूले मलाई देखेको सुनिश्चित गर्न AX को प्रोप्स विभागद्वारा नि:शुल्क उपलब्ध गराइएको Rolleiflex 1 प्रयोग गरेर आधा दर्जन तस्बिरहरू खिचेँ।
  
  
  यो एक थाकाउने यात्रा थियो, र चाँडै म भित्र गए, मेरो जुत्ता लात हाने र थकित सास लिएर ओछ्यानमा पल्टें। तर म निदाउन सकिन। मैले पछिल्ला दुई दिनको घटनाबारे सोचें।
  
  
  लामखुट्टेले उनका सहायक रिको कोरेलीको जुम्ल्याहा बच्चा मारेको दुई दिन बितिसकेको छ। ब्यारी पार्सन र एलेना मोरालेससँगको मेरो भेट पछि दुई दिनमा पक्कै पनि केही भएन। तर मैले मिच केलीसँग सम्पर्कमा रहें, र हकबाट केही सन्देशहरू थिए:
  
  
  कुरा
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  : कुनै पनि परिस्थितिमा, रिको कोरेलीसँग सीधा कुराकानी गर्ने प्रयास नगर्नुहोस्। उनीसँग AX को सम्झौता अपरिवर्तित छ। उनको तर्फबाट दोहोरोपनको कुनै संकेत छैन। तपाईंले टिना बर्गसन मार्फत उहाँबाट सुन्नुभएसम्म पर्खनुहोस्।
  
  
  ITEM: हाम्रो जानकारीले देखाउँछ कि Moscato हाल मालागा वा Torremolinos मा छैन। नदोहोर्याउनुहोस्, उहाँलाई पछ्याउने प्रयास नगर्नुहोस्। उसलाई नजिकबाट हेर्नुहोस्।
  
  
  ITEM: Sol y Nieve मुठभेड अझै प्रगतिमा काम छ।
  
  
  ITEM: ब्यारी पार्सन सम्बन्धी अनुरोध गरिएको जानकारी उपलब्ध छैन। MI5 ले त्यस्तो व्यक्ति अवस्थित छ कि छैन भनेर खुलासा गर्दैन। स्पष्ट रूपमा नाम छद्म नाम हो; MI6 ले सम्भवतः उसको हालको मिशन पूरा नभएसम्म उसको पहिचान प्रकट गर्दैन। माफ गर्नुहोस्, तर यस योजनामा उहाँ वा उहाँको भूमिकाको कुनै पुष्टि वा अस्वीकार छैन।
  
  
  POINT: Moscato एक हिटम्यान हो जसले धेरै वर्षसम्म माफियाको लागि काम गर्यो। उनी स्वतन्त्र एजेन्सीमा पनि हिट गर्छन्।
  
  
  ITEM: एलेना मोरालेस - उनको बारेमा धेरै थाहा छैन। उनीसँग सरकारको लागि स्पेन भित्र जासुसी, काउन्टर इन्टेलिजेन्स वा गोप्य काममा अघिल्लो संलग्नताको कुनै रेकर्ड छैन। यद्यपि, उनी स्पेनिस हुन सकेनन्, तर फ्रान्सेली वा इटालियन। कुनै सुराग छैन।
  
  
  ITEM: एन्सेनाडामा स्नाइपरले तपाईंलाई आक्रमण गर्दा मेक्सिकोमा मोसकाटोको उपस्थितिको पुष्टि। थप रूपमा, त्यहाँ रेकर्ड छ कि उसले तपाई जस्तै एकै समयमा युरोपको यात्रा गर्यो, यद्यपि इबेरिया मार्फत होइन।
  
  
  यो Hawk बाट थियो।
  
  
  रिको कोरेलीको स्टन्ट डबलको हत्या पछि दोस्रो बिहान, जुआनासँग ब्रेकफास्ट गर्दै गर्दा मलाई फोन आयो।
  
  
  "केली," आवाजले भन्यो। "टीनाले रोमन नाकबाट सुने। तपाईं आज Sol y Nieve जानु पर्छ।"
  
  
  "सही।"
  
  
  “उसलाई नखोज। पहिलो रात सम्म पर्खनुहोस्। मध्यरातमा केबलकारको इन्जिन कोठामा जानुहोस् र त्यहाँ उनको सम्पर्कलाई भेट्नुहोस्। सम्पर्क नाम Arturo हो। उसले तपाई र रोमन नोज बीचको बैठक सेट गर्नेछ जुन तपाईले जुआनासँग भेटघाट गर्नु पर्छ। तर पहिलो दुई बैठकको लागि तपाईं एक्लै जानुपर्छ।
  
  
  "बुझियो।"
  
  
  "यो हो," केलीले भनिन्। "भाग्यले साथ दिओस्।"
  
  
  "पर्ख। टिना कस्तो छ?"
  
  
  "सामेल हुनुहोस्।"
  
  
  "उनी कहिले रिसोर्ट जान्छिन्?"
  
  
  "केही भनिदैन। हर्नान्डेजले अझै उनलाई रिहा गरेका छैनन् वा उनले उनलाई कहिले रिहा गर्ने भनेर भनेका छैनन्।
  
  
  "पार्सनको बारेमा केहि छ?"
  
  
  "नकारात्मक"।
  
  
  "एलेना मोरालेस?"
  
  
  "समान"।
  
  
  "तिमीहरू साँच्चै कडा मेहनत गर्छौ, हैन?"
  
  
  "ओह, निक!"
  
  
  ****
  
  
  दिउँसो चार बजेतिर म ओछ्यानबाट बाहिर निस्केँ र स्की प्यान्ट, सर्ट र स्वेटर लगाए।
  
  
  स्कीयरहरू अझै ढलानमा थिए। मैले रातो ज्याकेटमा पुरुषहरू, हरियो ज्याकेटमा केटीहरू, ज्याकेटमा दुवै लिङ्गका व्यक्तित्वहरू, तल्लो तल्लाको गल्लीहरूमा हिंडिरहेको देख्न सक्थें। केबलकारको सबैभन्दा तल्लो ढलानमा इन्जिन कोठाको छेउमा हिंड्दै, मैले दोस्रो ढलान बोररेगिलासभन्दा अग्लो वंश, भेलेटाको शीर्षमा ठूलो मोडमा बढेको देखें।
  
  
  केबलकारहरू अझै दौडिरहेका थिए, एकै समयमा माथि र तल जाँदै, एकअर्कालाई पार गर्दै, भरी माथि जाँदै, खाली जाँदै। मैले सोचेर इन्जिन कोठामा हेरे ।
  
  
  रिको कोरेली। यदि मलाई मात्र थाहा थियो कि ऊ वास्तवमै कस्तो देखिन्छ। होटल सानो थियो - म लबीमा मेरो ठाउँ लिन सक्थें र हक र तिनका मिनिन्सहरूलाई मनपर्ने सबै हास्यास्पद केप र डगरहरू बिना नै उहाँलाई भेट्न सक्थे।
  
  
  अझै। यसअघि पनि एक जनाको मृत्यु भइसकेको छ । रिको कोरेली खतरनाक मिशन मा एक ठूलो मान्छे थियो। सुरक्षा महत्त्वपूर्ण थियो।
  
  
  मैले जुआनाको कोठाको ढोका ढकढक्याएँ।
  
  
  "हो?"
  
  
  "हामी तल जाऔं, जुआना।"
  
  
  हामी पति र पत्नी जस्तै सँगै बाहिर गयौं - एक पुरानो विवाहित जोडी जसमा यौन र प्रेमको आगो लामो समय सम्म निभ्यो। स्नातक पति र कुमारी पत्नी।
  
  
  ****
  
  
  हावा चिसो थियो तर उत्साहजनक थियो। हिउँ स्कीइङको लागि उपयुक्त थियो, सही ठाउँहरूमा पाउडरको हल्का तह मात्र। आँधीको भविष्यवाणी गरिएको थिएन। तर त्यो रात हिउँ पर्न सक्छ भन्ने लाग्यो ।
  
  
  हामी प्राडोको अन्तिम टेबलहरू मध्ये एउटामा बस्यौं र हट चकलेट र कोग्नाक पियौं। चारजनाको एउटा समूह ढलानबाट ओर्लियो, खानाको पर्खालमा आफ्नो स्की र पोलहरू पार्क गरे र टेबल र कुर्सीहरू खोज्न थाले।
  
  
  उनीहरू जर्मन बोल्थे। म थोरै जर्मन जान्दछु, त्यसैले मैले तिनीहरूलाई हाम्रो टेबलको आधा प्रस्ताव गरें। तिनीहरूले जुआनालाई हेरे र चाँडै सहमत भए। पार्टी चारजनाको थियो । एक जना चालीस भन्दा माथिको थियो र स्पष्ट रूपमा समूहको नेता; अन्य तीनजना सायद तीसको दशकमा थिए। नेता जर्मन बोल्थे, तर वास्तवमा स्विस थिए। अन्य तीन मिश्रित थिए - एक डेन र दुई जर्मन।
  
  
  उनीहरूले जुआनाबाट आँखा हटाउन सकेनन्, मुचाचोले उनीहरूलाई चकलेटका चार वटा मग ल्याएपछि पनि।
  
  
  "हेर ब्रुनो हौप्टली," ठूला मानिसले मेरो हात मिलाउन आफ्नो हात बढाउँदै भने।
  
  
  "जर्ज पीबडी। राज्यहरूबाट।"
  
  
  "अँ साञ्ची! पक्कै पनि। मैले तिम्रो जर्मनमा अमेरिकी उच्चारणबाट केही चिनेँ।"
  
  
  "माफ गर्नुहोस्," म हाँसे। "यो जुआना हो, मेरी श्रीमती।"
  
  
  "साह्रै भाग्यमनी!" - ब्रुनो हाउप्टलीले आफ्ना साथीहरूतिर फर्केर र जर्मनमा व्याख्या गर्दै भने कि उनी मसँग विवाहित थिए।
  
  
  "हो, हो," दुई जर्मनले जुआनालाई हेर्दै भने। डेन चकलेटमा डुब्यो।
  
  
  "के तपाई भोलि स्की गर्दै हुनुहुन्छ?" - Herr Hauptli सोधे।
  
  
  जुआनाले टाउको हल्लाई। "हामी गर्न चाहन्छौं।"
  
  
  "अह! भोलि म ढलानमा हुनेछैन, तर अर्को दिन - वा चाँडै
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  t! "हेर हौप्टलीले उत्साहपूर्वक आफ्नो तिघ्रा थप्पड हाने। 'यसबाट हामी किन युगल गीत बनाउँदैनौं - मेरो मतलब तीनै हो," उसले मलाई सम्झँदै भन्यो।
  
  
  जुआना चम्कियो। "मलाई त्यो मनपर्छ!"
  
  
  "हेर पीबडी?"
  
  
  "ओह, यो माया, यो माया!"
  
  
  सबैजना हाँसे किनभने यो स्पष्ट थियो कि मलाई यो मन पर्दैन।
  
  
  कुराकानी जारी थियो। हौप्टलीले अचानक जुआनाको हात समातेर उनलाई टेबुलबाट टाढा लैजायो र आफ्नो स्की र पोलमा झुक्यो। तिनीहरूले आफ्नो स्कीमा रहेको लकको बारेमा केही प्राविधिक छलफलहरू गरे। जुआना चिच्याइन् र चिच्याइन्।
  
  
  "हेर हाउप्टली," मैले एकजना युवालाई जर्मनमा भनें। "उनी एक व्यापारी हो, हो?"
  
  
  मेरो छेउमा जर्मन शास्त्रीय रूपमा निलो आँखा र गोरो थियो। "हो! हेर हौप्टली साझा बजारका सबैभन्दा सफल व्यवसायी हुन्, ”उनले भने। "उनीसँग धेरै जिम्मेवारी छ।"
  
  
  "उनी बिदामा छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "एक हप्तामा पेरिसमा ठूलो बैठक हुनेछ। अब हेर हौप्टली आराम गर्दैछ, घाम, हिउँ र..."
  
  
  रोक्नुहोस्।
  
  
  जर्मनहरू हाँसे, र पूर्ण रूपमा उदास नभएको डेनले टेबलमा आफ्नो हात हान्यो।
  
  
  "केटीहरू!"
  
  
  हाँसो।
  
  
  यसले मलाई ती पुरानो कमिक ओपेराहरू मध्ये एउटाको सम्झना गरायो जुन मैले ढिलो प्रदर्शनमा देखेको थिए - 1930 को दशकका पुराना चलचित्रहरू। यस बारेमा केहि मलाई एकदम सही लागेन। तर मैले बुझ्न सकिन।
  
  
  ****
  
  
  रेस्टुरेन्ट एक सामान्य स्की रिसोर्ट भोजन कक्ष जस्तै सेट अप गरिएको थियो, कोठाको बीचमा एउटा लामो टेबल, ट्रेसल शैली, र कोठाको भित्तामा साना टेबलहरू।
  
  
  हाम्रो समूह - जुआना र म हेर हउप्टली र उनका साथीहरूसँग सामेल भयौं - सम्पूर्ण बैठकको केन्द्रमा थियो। श्री हौप्टली ट्युटोनिक बकबकको साथ लगातार बडबड गरिरहनुभयो, जसले एकैचोटि सबैलाई छक्क पार्यो। जर्मन वा अङ्ग्रेजी नबुझ्नेहरू पनि उनको करिश्माबाट पूर्णतया मंत्रमुग्ध देखिन्थे।
  
  
  मैले लामो खानाको समयमा मेरो समय निकालें र होटेलका बाँकी डिनरहरूमा ध्यानपूर्वक हेरे।
  
  
  म रोमन नाक खोज्दै थिएँ, मेरो वरिपरिको अनुहारको समुद्रमा वास्तविक रिको कोरेली भेट्टाउने प्रयास गर्दै थिएँ। कुनै सम्भावना देखिएन ।
  
  
  समय थाहै नपाई साढे ११ बजिसकेको थियो । ब्रान्डी आइपुग्यो र म यसलाई चुस्न बसें। जब हेर हउप्टलीले आफ्नो सास फेर्न रोके, म जुआनातिर फर्के र भने, "म सुत्नु अघि केही ताजा हावाको लागि बाहिर जाँदैछु। तिमी आउदै छौ प्रिय ?
  
  
  उनी मलाई हेरेर शान्त मुस्कुराइन् । "होइन, प्रिय। माफ गर्नुहोस्। धेरै चिसो। ढिला नगर"।
  
  
  मैले मुस्कुराए र मेरो ब्रान्डी समाप्त गरें।
  
  
  "हेर हाउप्टली, यो साँच्चै खुशी थियो। भोलि वा कहिलेकाहीँ भेटौँला - हैन?"
  
  
  "हो," हेर हउप्टलीले भने, उसको अनुहार वाइन, ब्रान्डी र खानको उत्साहले रसाएको थियो। "Auf weidersehen"।
  
  
  मैले मेरो कुर्सी पछाडि धकेले, दुई जर्मन र डेनलाई झुकाएँ, र भीडभाडको रेस्टुरेन्टबाट हिंडें।
  
  
  बाहिर निकै चिसो थियो । हावा चिसो थियो। मैले मेरो टाउको बाहिर टाँसें र त्यसपछि माथिल्लो तलामा हाम्रो कोठामा गएँ र आफैलाई केही हेडफोन र एक स्टकिङ किने। मैले मेरो विन्डब्रेकर पनि लगाइदिएँ, मेरो काँधको होल्स्टरमा तौलहरू जाँच्दै र चक्कु मेरो घुँडामा बाँधिएको छ भनी सुनिश्चित गर्दै।
  
  
  मैले कुनै घटना बिना घुमाउरो ट्रेलको शीर्षमा पुगें। भवनहरूको सुरक्षाबाट टाढा, मैले सिएरा नेभाडामा आइपुगेपछि मैले महसुस गरेको भन्दा चिसो महसुस गरें। हावाले मेरो लुगा काट्यो जब सम्म म आधा नग्न महसुस गर्यो।
  
  
  इन्जिन कोठामा बत्ती थिएन । पहाडमा पनि कुनै आवाज थिएन। मैले मेरो काँध माथि हेरे। होटेलका कोठाहरू र झ्यालहरूबाट निस्कने पहेँलो किरणहरूले प्राडोलाई हेरेर सेतो हिउँमा सुनौलो ढाँचाहरू सिर्जना गरे।
  
  
  कुर्सी लिफ्ट मेसिन रहेको भवन हिउँले घेरिएको थियो । मैले उपत्यकामा मुख्य प्रवेशद्वार खोलिएको देखेँ। इन्जिन कोठाको ढोका बन्द थियो तर ताला लगाइएको थिएन। मैले ह्यान्डल पल्टाएर धक्का दिएँ। भवन भित्र धेरै अँध्यारो थियो, यद्यपि हिउँमा ताराहरूको प्रतिबिम्बले केही प्रकाश ल्यायो। यो अचम्मको थियो कि राती अबेरसम्म आकाश कति उज्यालो थियो।
  
  
  मैले पाङ्ग्राको पछाडिको टर्नअराउन्ड देख्न सक्थे, जहाँ केबल कारहरू अर्धवृत्तमा विपरित दिशामा घुमिरहेका थिए। अर्धवृत्तको बीचमा केबल कार थियो, जुन बिहान उपकरणहरू सुरु नभएसम्म चल्थ्यो।
  
  
  म अगाडि हिड्दै थिएँ जब मैले केबलकारको छेउमा कोही गएको देखेँ। म भित्र पस्दा जो कोही पनि भवन भित्र थिए वा कुनै अर्को प्रवेशद्वारबाट भित्र पसेका थिए। मलाई लाग्यो उसले मलाई पर्खिरहेको हुनुपर्छ। त्यसपछि, पक्कै पनि, उहाँ मेरो सम्पर्क व्यक्ति हुनेछ।
  
  
  आर्टुरो।
  
  
  मैले मेरो टुक्रा समातें, बाहिर तानें, र अगाडि बढ्दै जाँदा तनावमा परें, "आर्टुरो" भनेर मुख खोलेर।
  
  
  मैले यसबारे कहिल्यै केही भनिनँ ।
  
  
  अरू कसैले गर्यो!
  
  
  "अर्तुरो!"
  
  
  आवाज केबलकारको पछाडिबाट आएको जस्तो देखिन्थ्यो। मैले टुक्रा उठाएँ र त्यहाँ सिल्हूटमा औंल्याएँ। यदि उसले आर्टुरोलाई बोलाउँछ भने, ऊ आर्टुरो थिएन। र मैले आर्टुरोलाई कल गर्नुपर्दा, मलाई थाहा थियो कि यो व्यक्ति अरू कोही हुनेछ जसले मेरो अगाडि आर्टुरोलाई खोज्ने प्रयास गर्नेछ, कोही मेरो पक्षमा छैन।
  
  
  "हो?" - ठूलो इन्जिन कोठाको अर्को आधामा आवाज सोध्यो।
  
  
  एकैछिनमा ठूलो आवाज आयो
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  , बन्दुकको गोलीको प्रतिध्वनि - एक रिपोर्ट जुन त्यो सानो कोठामा एक सय ड्रमको ताल जस्तै अगाडि पछाडि हिल्यो। सुन्तला ज्वालाको फ्ल्यास देखा पर्‍यो र तुरुन्तै गायब भयो। मैले मेरो देब्रेतिर चिच्याएको सुनें।
  
  
  म तुरुन्तै तल झारेँ र केबलकारको पछाडिको चित्रमा गोली हानेँ।
  
  
  कोही स्पेनिशमा कसम खाइरहेका थिए। मेरो देब्रेतिर मैले लडेको शरीर र चिच्याएको आवाज सुनें। मैले फेरि गोली हानेँ, केबलकार पछाडिको मान्छेलाई हेर्ने प्रयास गरें। मैले यसको कुनै अंश बनाउन सकिन।
  
  
  ढोका फेरि खुल्यो र मैले चित्र चिनें; भागेको। मैले ढोकाको आवाजको दिशामा फेरि फायर गरें, र त्यसपछि अँध्यारो हुँदै ठाउँतिर दौडे।
  
  
  त्यहाँ कोही थिएन।
  
  
  त्यहाँ एउटा ढोका थियो - इन्जिन कोठाको दोस्रो प्रवेश। मैले खोलेर बाहिर हेरे । नजरमा कोही थिएन । म हतार-हतार बाहिर गएँ र हिउँको ढलान माथि र तल हेरे। कोही पनि हैन। कोही छैन।
  
  
  भवनमा फर्केर, मैले कसैको श्वास फेर्दै र घरघराहट गरेको सुने, मैले केटालाई भेट्टाएँ र कंक्रीटको भुइँमा उसलाई घुँडा टेकें। मैले उसलाई पटक्कै देख्न सकिन।
  
  
  "अर्तुरो?" मैले सोधे ।
  
  
  "हो"। ऊ छक्क पर्यो ।
  
  
  "म भेट्न आएको मान्छेलाई म कहाँ भेट्न सक्छु?"
  
  
  "Veleta को शीर्ष Picacho de Veleta हो। बाह्र बजे। भोलि राति"।
  
  
  "ठीक छ," मैले फुसफुस गरें। म माथि झुके। मैले उसको परिश्रम, बीच-बीचमा सास फेर्न सुने। त्यसपछि, मैले अरू केही भन्नुभन्दा पहिले, मैले एउटा परिचित गुरगिङ रैटल सुनें जुन धेरै रैटल जस्तो सुनिन्छ, तर वास्तवमा यो कुनै पनि रैटल होइन।
  
  
  अरु केहि।
  
  
  जीवनले शरीर छोड्छ।
  
  
  आर्टुरो मरेको थियो।
  
  
  म चाँडै उठे र इन्जिन कोठाबाट बाहिर निस्किएँ, मेरो फिगर लामो र तयार भएको आउटक्रपको वरिपरि ड्राइभ गर्दै, जब सम्म म प्राडो लानोमा नपुगेको र होटेलतिर दगुरेँ।
  
  
  मैले एकचोटि फर्केर हेरेँ र इन्जिन कोठामा बत्ती आएको देखेँ, र भित्र अँध्यारो आकृतिहरू घुमिरहेका थिए।
  
  
  शटहरू पूरै Sol-y-Nieve पुलिस बललाई सतर्क गर्न पर्याप्त चर्को थिए। त्यहाँ सिभिल गार्ड थियो ।
  
  
  स्तब्ध हुँदै, म सिँढीहरू माथि र लबी हुँदै, बार तिर बायाँ घुम्दै, कोग्नाकको बलियो चुस्कीले मेरो सास फेर्न प्रयास गरें।
  
  
  यसले मद्दत गर्यो।
  
  
  केही।
  
  
  तर अलिकति।
  
  
  ८
  
  
  आर्टुरोको गोली प्रहार र त्यसपछिको हत्याको अनुसन्धानपछि तुरुन्तै चरम उत्कर्षमा पुगेको मौन उत्साह आधा घन्टाभित्रै पूरै शान्त भयो। स्की रिसोर्टमा तैनाथ सिभिल गार्डले शवको हेरचाह गरे र रिसोर्टमा आगन्तुक र कर्मचारीहरूलाई सोधपुछ गर्ने लामो थकित प्रक्रिया सुरु गरे।
  
  
  मलाई प्रहरीको कामको ईर्ष्या लागेन । वर्षको यस समयमा यस्तो उचाइमा यो कठोर, कृतज्ञ र विशेष गरी असहज काम थियो। तिनीहरू असल मानिसहरू थिए।
  
  
  म भाग्यमानी छु। कुनै कुराले तिनीहरूलाई मतिर डोऱ्‍यो।
  
  
  कोग्नाकले मलाई अलिकति शान्त बनायो। सबैजना आउने-जाने हेरेर मैले होटेलको लबीमा आँखा राखेँ। म टोरेमोलिनोसको भिलामा ओछ्यानमा भेटेको मान्छे जस्तो देखिने मान्छेलाई खोज्दै थिएँ, जसलाई म मच्छर हो भन्ने विश्वास गर्न आएको थिएँ।
  
  
  अन्ततः म उठें, हलमा गएँ र प्राडो लानोलाई हेरे। अब विदेशमा कोही रहेन जस्तो लाग्थ्यो ।
  
  
  म लबी पार गरे र हाम्रो कोठा रहेको दोस्रो तलामा सीढीहरू माथि पुगें। जब मैले ढोकामा चाबी घुसाए, मैले अर्को कोठामा हाँसो सुनें। जुआनाको हाँसो।
  
  
  मुस्कुराउँदै मैले ढोका ढकढकाएर बत्ती बालें । त्यसैले उसले हेर हप्तलीलाई आफ्नो कोठामा लगे। कम्तिमा उनी हास्यास्पद देखिन्थे, उनको बोरिश ट्युटोनिक तरीकामा पनि। त्यहाँ एक सान्त्वना थियो - यस्तो बहिर्मुखी व्यक्ति धेरै लुकेका झुर्रियाँ थियो।
  
  
  म ढोकामा गएर कानमा राखेँ।
  
  
  हाँस्न। रमाइलो शैम्पेनको गिलासबाट बुलबुले जस्तै उनको बाहिर उड्यो। मिस्टर हाउप्टली बैठक कोठामा भन्दा ओछ्यानमा बस्नु राम्रो हुनुपर्छ, मैले अल्छी सोचें। मैले यो मान्छेलाई विश्वास गरेन।
  
  
  "कृपया," जुआनाले भने। "र त्यहाँ केही बरफ राख्नुहोस्, कृपया, ब्यारी?"
  
  
  ब्यारी!
  
  
  म निहुरिएर ढोकाबाट टाढा गएँ ।
  
  
  ब्यारी पार्सन?
  
  
  मैले त्यतिबेला उसको स्वर सुन्न सकिन, मफ्फुड तर अस्पष्ट - एक अस्पष्ट ब्रिटिश उच्चारण, मौन मनोरञ्जन र मौन उत्तेजना।
  
  
  "ठीक छ, प्यारी। एक गिलास व्हिस्की, आउँदैछ!"
  
  
  हामीले अन्तिम पटक पार्सनलाई मालागामा देख्यौं। रिको कोरेलीको लुकाइलाई मारिएको दिन पछि, उनी र एलेना जुआना र मसँग किनमेल र खाजामा सामेल भए। हामी सोल-ए-निभ जानु अघि राती तिनीहरूसँग डिनरमा गयौं। तर हामीले तिनीहरूमध्ये कसैलाई पनि हामी कहाँ जाँदैछौं भनेर बताएनौं किनभने हामीलाई बिहानसम्म थाहा थिएन। पार्सनलाई हामी कहाँ छौं भनेर कसरी थाहा भयो? अनि उसले हामीलाई किन पछ्यायो? के उसले पत्ता लगायो कि लामखुट्टेले पनि हामीलाई पछ्याइरहेको थियो? एकदम सम्भव छ। लामखुट्टे यहाँ थियो - मलाई शंका थियो कि उसले आर्टुरोलाई मारे। कम्तिमा त्यो सबैभन्दा स्पष्ट सम्भावना थियो।
  
  
  तर लामखुट्टेलाई रोक्न पार्सन किन त्यहाँ थिएन यदि उसले उसलाई पछ्यायो? र किन…?
  
  
  लामखुट्टेको विचारले मलाई रोक्यो। मैले चाँडै मानसिक रूपमा पुनर्विचार गरे र कार्डहरू पूर्ण रूपमा नयाँ हातमा फेरें। त्यसपछि मैले महसुस गरें कि यो पूर्ण रूपमा सम्भव छ कि ब्यारी पार्सन निर्दोष ब्रिटिश MI5 अफिसर नभएको हुन सक्छ जुन उनले दाबी गरेका थिए।
  
  
  यसरी:
  
  
  एउटी वेश्याले मलाई टोरेमोलिनोसमा लामखुट्टे लुकेको भिलामा लगिन्।
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  जसले उनलाई अघिल्लो रात सेवा गर्न मद्दत गरेको थियो।
  
  
  मैले त्यो मानिसलाई शयनकक्षमा भेट्टाएँ, उसलाई समात्ने प्रयास गरे, तर बाधा भयो। मान्छे भाग्यो। अर्को मानिस, आफूलाई ब्यारी पार्सन भनिने, लामखुट्टे पछि गोप्य ब्रिटिश एजेन्ट भएको दाबी गर्दै बेडरूममा प्रवेश गरे।
  
  
  मानौं पार्सन कुनै पनि एजेन्ट थिएन। मानौं ओछ्यानमा बसेको मान्छे जोन डो मात्र थियो। मानौं लामखुट्टेले जोन डोलाई त्यहाँ राख्यो र त्यसपछि मलाई झूटो लामखुट्टे हराउनको लागि बाधा दियो। र त्यसपछि मानौं कि उसले मलाई लामखुट्टे गायब भएको कुरा मनाउन सफल भयो।
  
  
  तब ऊ लामखुट्टे थियो! ब्यारी पार्सन! र उसले भर्खर मलाई सोल-ए-निभमा पछ्यायो, इन्जिन कोठामा पछ्यायो, आर्टुरोलाई मार्यो, सायद आर्टुरो म हुँ भन्ने अनुमान गर्दै, र भागे। अब उहाँ जुआनासँग ओछ्यानमा हुनुहुन्थ्यो, वास्तविक रिको कोरेलीको नेतृत्व गर्ने आशामा!
  
  
  म चिसो पसिनाले निस्किएँ।
  
  
  हतार हतार फोनमा गएँ । प्रत्येक सुइट कोठामा एक। मैले फोन उठाएँ र डेस्कले तुरुन्तै जवाफ दियो - धेरै राती कलहरू होइन।
  
  
  "श्रीमती पिबडी, कृपया।"
  
  
  केही बेरपछि अर्को कोठामा फोन बजिरहेको सुनेँ।
  
  
  "हेल्लो?" यो जुआना थियो।
  
  
  "एक शब्द पनि नभन। यो निक हो। म त्यहाँ पार्सन सुन्न सक्छु। कल्पना गर्नुहोस् यो गलत नम्बर हो।"
  
  
  "म साँच्चै दु: खी छु। मलाई विश्वास छ कि तपाईंसँग छ ..."
  
  
  "त्यहाँ राख्नुहोस्। म भोलि राति, मध्यरातमा कोरेलीलाई भेट्नेछु। भेलेटा। सम्पर्क मरेको छ। यदि तपाईं सक्नुहुन्छ भने रातभर पार्सनलाई त्यहाँ राख्नुहोस्। कोरेलीको दोहोरो हत्या गर्ने मान्छे हुन सक्छ।"
  
  
  "तिमीले मलाई विचलित गर्दैछौ, कृपया, र मैले यसलाई सहन गर्नुपर्दैन।"
  
  
  “उसलाई केही नभन। उहाँलाई सम्पर्कमा राख्नुहोस्। यदि तपाइँ यो सबै बुझ्नुहुन्छ र पालन गर्न सक्नुहुन्छ भने, भन्नुहोस्: "म अशिष्ट देखिन चाहन्न, तर म तपाईंलाई मद्दत गर्न सक्दिन। त्यसपछि टाँसिनुहोस्।"
  
  
  "म असभ्य हुनु भनेको होइन, तर म तपाईंलाई मद्दत गर्न सक्दिन।"
  
  
  मैले फोन काटें। मैले कोठाभरि पार्सनको आवाज सुनें।
  
  
  "यो को थियो, जुआना?"
  
  
  "गलत नम्बर। कोही रक्सी माते अंग्रेज।"
  
  
  पार्सन हाँस्यो। "के तपाई पक्का हुनुहुन्छ कि उनी अमेरिकी होइनन्?"
  
  
  "उसको पनि तपाईं जस्तै उच्चारण थियो," जुआनाले जवाफ दिइन्।
  
  
  राम्री केटी! उनी पाउडर जस्तै चिसो थिइन्।
  
  
  मैले मेरो स्टिलेटोस, मेरो लुगर जाँच गरें र टर्टलनेक स्वेटर र ज्याकेटमा परिणत भएँ। म फेरि बारमा जाँदै थिएँ। सोच्न मन लाग्यो । र म त्यो कोठामा बाँकी रात बस्न चाहन्न। सायद मैले बारटेन्डरलाई तिरेर मलाई बारको छेउमा लाउन्जमा जान दिन सक्छु।
  
  
  मैले बत्ती निभाएर चुपचाप बाहिरिएँ ।
  
  
  बार ठ्याक्कै त्यस्तै थियो जसरी मैले छोडेको थिएँ। मैले वरपर हेरेँ। यो सम्भव छैन कि सबै पहिले नै सुतिसकेका थिए।
  
  
  मैले टेबल कोसिस गरें। "सबैजना काहा छन्?"
  
  
  "डिस्को," क्लर्क छक्क पर्यो। "तहघरमा।"
  
  
  "मैले कुनै आवाज सुनिन।"
  
  
  "यो साउन्डप्रूफ छ, सेक्टर।"
  
  
  म काँध हाले र सीढीहरू तल गएँ, जुन मैले सोचेँ कि होटेलको तल्लो तहमा पुग्यो जहाँ आपूर्ति कोठाहरू थिए।
  
  
  तलको अवतरणबाट तीनवटा ढोकाहरू थिए, र एउटाले भन्यो: डिस्कोथेक।
  
  
  म दायाँतिरको बारमा गएँ र पेय अर्डर गरें। बार्टेन्डर, आफ्नो खोपडी नजिकै लामो साइडबर्न भएको फ्लामेन्को डान्सर जस्तै लुगा लगाएको, तुरुन्तै एक पेय तयार गर्यो।
  
  
  अब मैले मेरो आँखा डिस्कोका संरक्षकहरूमा ध्यानपूर्वक घुम्न दिन्छु। मैले यो ठाउँ याद गरेन: यो हत्या पछि लामखुट्टे लुकेको हुन सक्छ, जबसम्म लामखुट्टे ब्यारी पार्सन थिएन।
  
  
  तर टोरेमोलिनोसको भिलाको शयनकक्षमा मैले पहिलो पटक देखेको मानिसलाई मैले देखेको छैन।
  
  
  मैले चिनेको मान्छे देखेपछि म बस्न लागेँ।
  
  
  ऊ टाढाको कुनामा बसिरहेकी थिई, एक्लै, एउटा ठूलो समतल ढुङ्गाको नक्कल गर्ने संरचनाको अत्याधिक भाग मुनि। यी उज्यालो क्षणहरू मध्ये एकमा, उज्यालोले उनको अनुहारमा दायाँ हान्यो, उनी झिम्किन् र फर्किन्।
  
  
  स्पष्ट रूपमा यो एलेना मोरालेस थियो।
  
  
  उनको यो नाटकमा भूमिका के थियो ? के उनलाई थाहा थियो किन ब्यारी पार्सन सोल वाई निभमा आए? के उनी यसका भाग थिइन्? वा उनी केवल एक निर्दोष दर्शक थिए, पार्सनले आफ्नो भागको सुरक्षाको लागि स्थापना गरेको प्रदर्शनको अंश थियो?
  
  
  वा म पार्सनको बारेमा गलत थिएँ?
  
  
  म उनको छेउमा गएँ, अचानक उनको माथिको अन्धकारबाट देखा पर्‍यो र व्यापक रूपमा मुस्कुराउँदै।
  
  
  "हेलो, एलेना।"
  
  
  "जर्ज! कस्तो सुखद आश्चर्य!"
  
  
  "तिमी कहिले आइपुग्यौ?"
  
  
  "ओह, ब्यारी र म यहाँ एघार करिब पुग्यौं। हामी दुबैले नुहाइयौं, परिवर्तन गर्यौं र सिधै भोजन कक्षमा गयौं, तर पक्कै पनि खाना खाने समय थियो। अनि हामीले तिम्रो श्रीमतीलाई देख्यौं। उसले तिमी जाँदैछ भन्यो।" उसको आँखा चम्क्यो। "व्यापार मा।"
  
  
  "तर यहाँ तिमी एक्लै छौ!"
  
  
  "ठीक छ, हामी तीनजना यहाँ तल आयौं। यहाँ अर्को मनमोहक मानिस थियो। जर्मन। ब्यारीले केही सामानहरू मिलाउन माथिल्लो तलामा जानुपर्ने थियो। करिब आधा घण्टापछि उनी फर्किए । छोड। त्यसपछि हामी नाच्यौं र ..."
  
  
  "जर्मन कति समय बस्यो?"
  
  
  एलेना मुस्कुराई। "यसलाई तपाईले क्रस एक्जामिनेशन भन्नुहुन्छ, जर्ज?"
  
  
  म हासे। "होइन। ब्यारी सामानबाट फर्किएपछि के भयो?"
  
  
  "मैले भनेझैं जर्मन गयो, र त्यसपछि करिब १२-तीस ब्यारीले भने कि उसले जुआनालाई उनको कोठामा लैजान्छ। जुआना थाकेको छ। उहाँले मलाई यहाँ पर्खन भन्नुभयो। उसले रिसाएर निहुराइ । "म अझै यहि छु।"
  
  
  मैले पेय अर्डर गरें।
  
  
  "यदि ब्यारीले तिमीलाई फोन गरेन भने के हुन्छ?" मैले सरलाई सोधे ।
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  मैले जुआनलाई दिएको निर्देशन सम्झँदै।
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । "म एक्लै ओछ्यानमा जान्छु।"
  
  
  "नहुन सक्छ।"
  
  
  उनको आँखा मेरो अनुहारमा केन्द्रित थियो। "तिमी मलाई केहि भन्दैछौ?"
  
  
  "हुनसक्छ"।
  
  
  "ठीक छ," उनले मतिर फर्केर मेरो तिघ्रामा हात राखेर भनिन्। "म तिमीलाई के भन्छु। तिमी बोतल लिएर मेरो कोठामा किन आउँदैनौ? ब्यारी त्यहाँ नआएसम्म हामी पर्खनेछौं।"
  
  
  मैले कोग्नाकको बोतल लिएँ र हामी सँगै सीढीहरू माथि हिंड्यौं। एलेना थोरै बुने, तर उनको रक्सी राम्रोसँग समातिन्।
  
  
  उनीहरुको कोठा तेस्रो तल्लामा थियो । एलेनाले आफ्नो झोलाबाट चाबी निकालेर मलाई दिई। मैले ढोका खोलेर उसलाई भित्र पसें। उनले बत्ती बालिन् र मैले हाम्रो पछाडि ढोका बन्द गरें।
  
  
  उनले धेरै कागजका कपहरू निकाले, मैले बोतल खोले, केही कोग्नाक खन्याएँ र खाटको छेउमा बसेर पिउन थालें।
  
  
  एलेनाले भनिन्, “तिम्रो श्रीमती धेरै राम्री छिन् ।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "तिमीलाई पारिवारिक समस्या छ?"
  
  
  "अरू कोही भन्दा बढि छैन।"
  
  
  "तर तिम्री श्रीमतीलाई अरु पुरुष मन पर्छ जस्तो लाग्छ।"
  
  
  "कस्तो छ ब्यारी?"
  
  
  "हो।"
  
  
  "बैरी तिम्रो श्रीमान् हो?" मैले सोधे ।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "हामी नाटक गरिरहेका छौं।" उनी मुस्कुराइन् ।
  
  
  "तिमीले उहाँलाई कहिलेदेखि चिन्यौ?"
  
  
  "ओह। एक महिना हुन सक्छ।"
  
  
  "तिमीले उसलाई कहाँ भेट्यौ?"
  
  
  उसले एउटा भौं उठाई। "मालागामा।"
  
  
  "ब्यारीले जीविकोपार्जनको लागि के गर्छ?"
  
  
  उनी हाँस्दै थिइन् । "उसले प्रेम गरिरहेको छ।"
  
  
  "होइन। मेरो मतलब, उसको काम के हो?"
  
  
  "म पुरुषको मामिलामा हस्तक्षेप गर्दिन।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। पक्कै पनि। उनले गरिनन्। उनी स्पेनिस थिइन्। स्पेनी महिलाले आफ्नो पतिको "अर्को" जीवनमा हस्तक्षेप गर्दैनन् - कहिल्यै।
  
  
  "अनि तिमी," उसले मुस्कुराउँदै भनि। "तपाईं के गर्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "म एक फोटोग्राफर हुँ," मैले भनें, मेरो कभरमा के थियो सम्झन कोशिस गर्दै पूर्ण भूलको क्षण पछि। "म चित्रहरू बेच्छु।"
  
  
  "ओह।" एलेनाले मलाई ध्यानपूर्वक हेरी। "तिमीलाई थाहा छ, मैले तपाईलाई क्यामेराको साथ कहिल्यै देखेको छैन।"
  
  
  "हामी बिदामा छौं," मैले अविश्वासमा भनें।
  
  
  "ठीक छ, यो ब्रिटिशको लागि पनि सत्य हो," उनी चुपचाप गुनगुनाइन्।
  
  
  "ब्यारीले पनि काम गर्दैन?"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "उनी भन्छन् कि उनी कम्पनीको लागि बेलायती प्रतिनिधि हुन्। बिक्री प्रतिनिधि।"
  
  
  यो नयाँ थियो। स्पष्ट रूपमा यो पार्सनको कथा थियो। मैले उनको बारेमा थप जान्न निर्णय गरें।
  
  
  "उनी के बेच्दै छ?"
  
  
  "मलाई साँच्चै थाहा छैन। मैले सोधिन ।"
  
  
  "के उसले कहिले बेलायतसँग पत्राचार गर्छ?"
  
  
  "मलाई लाग्दैन। मैले उसलाई पत्र लेखेको कहिल्यै देखेको छैन । तर उसले धेरै फोन कल गर्छ।"
  
  
  "ओह।"
  
  
  "मलाई लाग्छ उहाँसँग एक सचिव छ। उनी सधैं उनीसँग कुरा गर्छिन्।"
  
  
  "मैले देखें।" मैले निहुरेँ । "उनी कहाँ छिन्?"
  
  
  "मलाई थाहा छैन। उसले फोनमा कल गरिरहेको छ, र मलाई थाहा छैन उसले कहाँ कल गरिरहेको छ किनभने म कोठामा थिइनँ जब उसले सुरु गर्छ। वा जब उसले उसलाई कल गर्छ, मैले उसलाई फोन दिनु पर्छ र ऊ पर्खिरहेको छ। मलाई कोठा छोड्न को लागी।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तिमी स्पेनी केटीहरू अद्भुत छौ," मैले भनें। "अमेरिकी ढोकामा सुनिरहेको थियो। वा उसलाई बगाएको छ।" "तर नछुटाउन विशेष अनुशासन चाहिन्छ।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। त्यसपछि उनी मुस्कुराइन् । "मेरो लागि धेरै।"
  
  
  "तिमि सुन?"
  
  
  "म गर्छु।"
  
  
  म हाँसे । "राम्री केटी।"
  
  
  “यद्यपि, उनी व्यापारको बारेमा कहिल्यै बोल्दैनन्। उहाँ सधैं मानिसहरूको बारेमा कुरा गर्नुहुन्छ। मैले नबुझेका मानिसहरू। उहाँले तिनीहरूलाई "उहाँ, वा आफै, वा पुरुष, वा स्त्री" भन्नुहुन्छ।
  
  
  यो एजेन्टसँग राम्रो कुराकानी जस्तो लाग्थ्यो।
  
  
  "के तपाईंले उहाँको सचिवसँग कहिल्यै कुरा गर्नुभएको छ?"
  
  
  "हो। मैले उसको लागि अलिकति उच्चारण गरें ताकि उसले म मूर्ख छु भनेर सोचोस्। पिक्सी जस्तो हास्यको अचानक फ्लैशको साथ उनी मलाई देखेर मुस्कुराईन्।
  
  
  मैले उसको तिघ्रा थिचेँ। "तिमी बिल्कुलै मूर्ख छैनौ, एलेना।"
  
  
  "तर उसले मलाई बेवकूफ हुँ भन्ने सोच्दछ।"
  
  
  "WHO?"
  
  
  "क्रिस। महिला ब्यारीसँग कुरा गरिरहेकी छिन्।"
  
  
  "तिमीलाई उनको अर्को नाम थाहा छ?"
  
  
  एलेनाले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  "तिमीले चिन्ने बित्तिकै उनले उनीसँग कुरा गरे?" - मैले सोधें, यद्यपि हामी कहाँ जाँदैछौं, जानकारी सङ्कलन गर्ने सामान्य बाटो जारी राख्दै।
  
  
  "ए हो। उनी सधैं उनको सम्पर्कमा थिए। उसले आफ्नो केही व्यापारिक मामिलाहरूको हेरचाह गर्न लामो दूरीको कलहरू गर्यो।"
  
  
  "इंग्ल्याण्डमा?"
  
  
  "अहँ, सधैं होइन। कहिलेकाहीँ फ्रान्समा।"
  
  
  "के तपाई पक्का हुनुहुन्छ कि यो फ्रान्स थियो?"
  
  
  उनले निहुरिन्। "मेरो बिचारमा हो। म सधैं ध्यान दिएर सुन्दिन, जर्ज। मसँग सधैं सही मौका छैन। तपाईलाई किन यति चासो छ?
  
  
  "मलाई ब्यारी मन पर्छ।" म मुस्कुराए। "म भर्खर सोच्दै छु कि उनी कुन देशको व्यवसायमा छन्।"
  
  
  "मलाई पनि ब्यारी मन पर्छ।"
  
  
  "के तपाईलाई थाहा छ राति ब्यारी र म जुआनासँग विलामा घर आएका थिए?"
  
  
  "हो।"
  
  
  "त्यस दिन ऊ कहाँ थियो?"
  
  
  “उनी दिनभर घरमै थिए। मलाई लाग्छ"।
  
  
  यसको मतलब उसले कोरेलीलाई गोली हानेको छैन - यो मच्छर वा केहि अज्ञात कम्पनी थियो। ब्यारी लामखुट्टे थिएन - कुनै मौका छैन।
  
  
  "र उसले त्यो दिन क्रिससँग कुरा गर्यो?"
  
  
  "क्रिस?"
  
  
  "जवान महिला। सचिव"।
  
  
  "बारेमा। छैन। मलाई त्यस्तो लाग्दैन। उनी भिल्लामा बसे । हामी समुद्र तटमा गयौं।"
  
  
  "समुद्र तट? जाडोमा?"
  
  
  "हामी घाममा बालुवामा बस्यौं।" उनी हाँसिन् । "रमाइलो भएको थियो।"
  
  
  “अर्को दिन कस्तो हुन्छ ? इङ्गल्याण्ड कल?
  
  
  "होइन। त्यो दिन केही थिएन।"
  
  
  "पछि?"
  
  
  "ठीक छ, मलाई लाग्छ उसले आज बिहान फोन गरिरहेकी छे। थाहा छ, आज चाँडो भयो।"
  
  
  "केटी क्रिस?"
  
  
  "सेन्ट। उनी प्यारी केटी हुन्। धेरै प्रभावकारी। मेरो टाउकोमा उनको फोटो छ। तिमीलाई थाहा छ? यो कार्यालयको डेस्कमा बस्छ । धेरै औपचारिक।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "म उसलाई फोनमा देख्छु। म उसलाई ब्यारीसँग कुरा गरिरहेको देख्छु। उनी मेरो बारेमा सोच्छिन् र मलाई मन पराउँदैनन्।" एलेनाले दाँत देखाइन्।
  
  
  "के उसलाई तपाइँ र ब्यारीको बारेमा थाहा छ?"
  
  
  "ओ, पक्का। क्रिस्टिना र म..."
  
  
  पुगेको छु
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  र उनको हात समात्यो। मैले उसको रक्सी झन्डै फालिदिएँ। "के भयो?" उनले एक उच्चारणमा स्विच गरिन्।
  
  
  "क्रिस्टिना? तपाईंले क्रिस भन्नुभयो।"
  
  
  "यो एउटै नाम हो। केहि गलत छ?"
  
  
  केही गडबड छ? केहि धेरै सहि लाग्यो। अब सबै ठाउँमा खसेको छ। क्रिस क्रिस्टिना थियो। क्रिस्टिना क्रिस्टिना थियो। क्रिस्टिना, अगाडि हराइरहेको बीचमा काटिएको, टीना थियो।
  
  
  एलेनाले सास फेरिन्। "तिमी जादै छौ?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तपाईलाई पहिलो स्थानमा यो विचार के दिनुभयो?"
  
  
  "तपाईको दिमाग पहिले नै अन्यत्र गएको छ।"
  
  
  मैले अगाडि बढेर उसलाई काखमा लिएँ। "अझै छैन। हेर्नुहोस्। त्यहाँ कुनै थप cognac छैन। कुनै विचार ?"
  
  
  "म यसको बारेमा सोच्दै छु," एलेनाले आफुलाई मेरो काखबाट मुक्त गर्दै भनिन्। "मैले थप सहज चीज लगाइदिएँ।"
  
  
  उठेर बाथरुममा गइन् ।
  
  
  जब उनी बाहिर आए, उनले लगभग केहि पनि सहज महसुस गरेनन्।
  
  
  र मैले पूर्ण रूपमा सहज महसुस गरें।
  
  
  नौ
  
  
  बिहान मैले खाजा खाइसकेका थिए जब जुआना होटेलको डाइनिङ रुममा पसे र मेरो नजिक आयो। भर्खरै नुहाएर मुस्कुराइरहेकी थिइन् ।
  
  
  "शुभ प्रभात, श्रीमती पीबडी," मैले उठेर बसेर कम्मरमा धनुष राख्दै भनें।
  
  
  "शुभ प्रभात, मिस्टर पीबडी," उनले सुक्खा स्वरमा भनिन्।
  
  
  उनी बसिन् ।
  
  
  "तिमी रिसाएको देखिन्छौ," मैले क्रोइसेन्ट बटर गर्दा मैले टिप्पणी गरें। "तिम्रो ओछ्यानमा ढुङ्गा छ?"
  
  
  कसैले सुनिरहेको छैन भनी सुनिश्चित गर्न उनले वरपर हेरिन्। त्यसबेला भोजन कक्षमा अन्य ६ जना मात्रै ग्राहक थिए ।
  
  
  "मैले रातभरि त्यहीँ राखेँ, केवल तिम्रो लागि!" उसले आफ्नो सासमुनि मलाई आक्रमण गर्यो।
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें। "म पक्का छु कि तपाईंले यसलाई रमाइलो गर्नुभयो।"
  
  
  उनी आक्रोशित भइन् । "अब यो सब के हो?"
  
  
  "मैले भनेको थिए। म ब्यारी पार्सन मात्रै हो भन्ने कुरामा पनि पक्का छैन उनले भनेका छन् कि उनी अझै छन्।"
  
  
  उसले वरपर हेरिन् । वेटरले हामी माथि हेर्यो। उनले मुस्कानका साथ अर्डर गरिन् र वेटर हतार हतार भयो। उनी मतिर फर्किन् । "म पनि," उनले स्वीकारिन्।
  
  
  मैले माथि हेरेँ। "ओह?"
  
  
  "तपाईले भन्नुभयो कि ऊ कोरेलीको दोहोरो हत्या गर्ने मान्छे हुन सक्छ।"
  
  
  "म फिर्ता लिन्छु। उसले गर्न सकेन। उहाँसँग एलीबी छ।"
  
  
  "तर उसलाई माफियाको बारेमा धेरै थाहा छ जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । “उनी एजेन्ट भएको दाबी गर्छन्। र त्यो ब्रिटिश सैन्य खुफियाले माफिया ड्रग नेटवर्कलाई ध्वस्त पार्ने प्रयास गरिरहेको छ।"
  
  
  "मलाई यो सबै थाहा छ। तर पत्यार लाग्दैन।"
  
  
  "रमाइलो," मैले सोचें। मेरो सधैं एउटै विचार थियो।
  
  
  "तिमी रातभरि कहाँ थियौ?" - उनले अचानक सोधिन्।
  
  
  वेटरले उनलाई कन्टिनेन्टल ब्रेकफास्ट ट्रे र कफीको भाँडो ल्यायो।
  
  
  "म साथीसँग बसेको थिएँ।"
  
  
  रोल खोलेर बटर लगाउँदा एउटा भौं उठ्यो। "ओह?"
  
  
  "श्रीमती पार्सन।"
  
  
  "यदि त्यहाँ श्रीमती पार्सन हो," उनले मुस्कुराई। "मलाई लाग्यो कि तपाईं डिस्कोमा उसलाई पस्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "त्यसोभए मैले गरें।"
  
  
  "साँच्चै के भयो मारिएको मानिसलाई?"
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। “लामखुट्टेले मलाई इन्जिन कोठामा पछ्यायो र उसलाई मार्यो। तर, मैले भेट्ने ठाउँ चिनेँ । म आज मध्यरातमा कोरेलीलाई भेट्दै छु।"
  
  
  "यहाँ यति खुलेर कुरा गर्नु तपाईको लागि साँच्चै राम्रो हो?"
  
  
  "कफीको भाँडोमा बग छ?" म हाँसे । "मलाई शंका लाग्छ; म शंका गर्छु। तर आफ्नो कोठामा गोप्य राख्न चाहेको कुरा नभन्नुहोस्। म पक्का छु कि धिक्कार चीज बग भएको छ। मलाई लाग्छ यसरी म कोरेलीको हत्याराले आक्रमण गरेको थियो। जुआना, पार्सनले कोरेलीको बारेमा केहि भने? "
  
  
  "कोरेली?" उनले टाउको हल्लाइन्। "होइन, किन?"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उसले टीना बर्गसनलाई चिन्छ।"
  
  
  जुआना जम्यो। "के तपाई यो कुरामा ढुक्क हुन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "साँच्चै होइन।" म पछाडि झुके। "किन?"
  
  
  "उनी, तपाईलाई थाहा छ, इटालियन बोल्छ। धेरै राम्रो"।
  
  
  "टीना बर्गसनले यससँग के गर्नु पर्छ?"
  
  
  "केहि पनि होईन। म कोरेलीको बारेमा सोचिरहेको थिएँ।"
  
  
  "के तपाई पार्सन इटालियन हो र कोरेलीलाई चिन्नुहुन्छ?"
  
  
  जुआनाले टाउको हल्लाइन्। "म केहि सोच्दिन। मैले भर्खरै भने कि उनले मलाई चकित पारे जब उनी इटालियन वाक्यांशको साथ बाहिर आए।
  
  
  "कुन वाक्यांश?"
  
  
  उनी रमाइन्। "मलाई याद छैन"।
  
  
  "तर तपाईलाई थाहा छ यो इटालियन थियो?"
  
  
  "उनले स्वीकार गरे। उहाँ पनि धेरै राम्रो हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "अनि यो एक दुर्घटना थियो?"
  
  
  "अझ बढी।" जुआनाले आफ्नो प्लेट हेरे। उनी अचानक प्राइम र सटीक भइन्। भित्रभित्रै हाँसे पनि म हाँसेन । प्रेम निर्माणको बिचमा अनजानमा केहि, मलाई थाहा थियो। र उनी एक राम्रो समृद्ध इटालियन वाक्यांशको साथ बाहिर आए। रोचक। निकै रोमान्चक।
  
  
  "उनी स्कीइङ गर्दै हुनुहुन्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "मलाई थाहा छैन। मेरो मतलब, मैले थाहा पाउनु पर्छ?"
  
  
  "मैले मात्र सोचेको थिएँ। हामी आज ढलानमा हिर्किरहेका छौं, जुआना। म आवरणमा हुनुपर्छ। र म केहि तस्बिरहरू खिच्नु राम्रो हो।" "ठीक छ। म यी सबै बोडोयर कामबाट थकित छु।"
  
  
  "तपाईले यो धेरै राम्रोसँग लिनुभएको जस्तो देखिन्छ," मैले अनायासै उसलाई हेर्दै भनें। "वास्तवमा, मैले तिमीलाई यस्तो देखेको कहिल्यै देखेको छैन ... ओह, खुसी, यदि तपाईंले मेरो मतलब के हो भने।"
  
  
  उनी रिसाएकी थिइन् । "म तिम्रो..."
  
  
  "अब, अब," मैले मेरो क्याफे कोन लेचेको बाँकी भागमा घुलमिल गर्दै चेतावनी दिए।
  
  
  "तिमी कहिले स्कीइङ जान्छौ?"
  
  
  "म मेरो कोठामा गएर पहिले सफा गर्नुपर्छ।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "म साढे नौ बजे तयार हुन्छु।"
  
  
  “त्यसपछि नौ बज्यो। शीर्षमा जाऔं। भेलेटा। तपाईं खेल्नुहोस?"
  
  
  "पक्कै पनि!" उसको घुँडा उठ्यो । उनले मलाई चुनौती दिइन् । मलाई राम्रो लाग्यो। उनी अझै पनि आफ्नो विवेक र समानताको लागि लड्दै थिइन्। राम्री केटी।
  
  
  ****
  
  
  हामीले हाम्रो गियरलाई प्राडो लानोमा लैजायौं र बोर्रेगुइलासको पहिलो यात्राको लागि केबल कारहरू मध्ये एउटामा चढ्यौं।
  
  
  यो एक तेज दिन थियो, घाम आकाशमा उच्च थियो र हावाले केही चिसो बोकेको थियो।
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  पुन। "त्यस रात हिउँ पर्नेछ," मैले सोचें। अघिल्लो रात हावामा हिउँको गन्ध आएको याद आयो। अब यो हुनेछ, म ढुक्क थिएँ।
  
  
  हामी सिएरा नेभाडा चुचुराहरू माथि र माथि चढ्दै बस्दा केबल कार उछालियो र झट्का लाग्यो। त्यहाँबाट सबै कुरा देखिन्थ्यो । यो चिसो र चिसो भयो - चाँडै। मैले पछाडि फर्केर तल हेरे, र यो संसारको अन्त्य हेर्दै थियो। मेरो अगाडि ठूलो दूरीमा ग्रानाडाको सम्पूर्ण मैदान छ, यद्यपि त्यहाँ केही धुवाँ थियो, सबै कुराको पूर्ण मनोरम दृश्य अस्पष्ट गर्न पर्याप्त थियो।
  
  
  परिचारकले समातिरहेको बेला हामी केबलकारबाट हामफाल्यौं र सडकमा रहेको अपार्टमेन्टमा गयौं। यहाँ धेरै उचाइ थियो, हावा पातलो थियो, चिसोले हामीलाई चारैतिरबाट घेर्यो र हाम्रो कपडाको माध्यमबाट छालामा प्रवेश गर्यो।
  
  
  हामी चुपचाप स्की स्लोपको सुरुमा पुग्यौं। यो एक मरुभूमि देश थियो - पूर्णतया मीका स्किस्ट र हिउँले ढाकिएको थियो - त्यहाँ कुनै रूखहरू वा झाडीहरू थिएनन्। केवल हिउँ, चट्टान र आकाश। मैले चुपचाप आफूलाई अस्ट्रियामा बाँधेँ र जुआनाले क्यानेडियनहरूसँग लडिरहेको हेरेँ।
  
  
  हामी त्यहाँ केही मिनेट उभियौं, ढलानलाई हेर्दै, र त्यसपछि मैले मेरो टोपीबाट मेरो चश्मा हटाएँ, मेरो कानमा टोपी तानें, र उसलाई हल्लाएँ।
  
  
  "पहिले तिमी!"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन् र आफैलाई अगाडि धकेलिन्, घुँडा टेकेर, र पहिलो थोपाको ठाडो भागबाट तल जान थालिन्।
  
  
  म उनको पछि लागे, आराम गर्दै र मेरो स्कीको किनारमा कुरकुरा हिउँको मजा लिदै। हामी उत्तम मौसम अवस्थामा थियौं।
  
  
  एक दिन हामी आराम गरिरहेका थियौं र उनले दुईवटा स्यान्डविच ल्याइन् जुन उनले उनीहरूको अद्भुत मूल्यको लागि ल्याइन्। हामीले ती खायौं र एकअर्कालाई एक शब्द पनि भनेनौं। हामी भर्खरै घाममा र पहाडको एकान्त र सौन्दर्यको डरमा नुहाउँदै थियौं।
  
  
  हामीले हाम्रो स्यान्डविच समाप्त गर्यौं र अगाडि बढ्यौं।
  
  
  यो एक महान दौड थियो।
  
  
  अद्भुत।
  
  
  बोररेगिलासबाट छोटो अवतरण गरेपछि, हामी दिनभर होटलको लबीमा बस्यौं, ब्यारी पार्सन र एलेना मोरालेससँग आगो बलेको र पर्यटकहरू आए र गएका कथाहरू आदानप्रदान गर्यौं। हामीले झ्यालबाहिर बोरेजिलासदेखि प्राडो लानोसम्मको तल्लो पिस्टे देख्यौं र विभिन्न स्कियरहरूको आकारमा टिप्पणी गर्दै समय बितायौं।
  
  
  अन्ततः म आराम गर्न र नुहाउन गएँ। डिनर सामान्य थियो, सामान्य धेरै परिकारहरू सहित, र एघार-तीस मा म अलिकति नर्भस हुन थाले। त्यतिबेला हामी बसेर रक्सी खाइरहेका थियौँ ।
  
  
  मैले आफैलाई माफ गरे, मेरो कोठामा माथि गएँ र मेरो लुगर र स्टिलेटो जाँच गरें। मैले त्यसपछि क्षेत्रको नक्सा निकालें र भेलेटा स्मारकको मार्ग जाँच गरें, जुन मैले त्यो बिहान स्की दौडको माथिबाट देखेको थिएँ। मैले भनेझैं, कोस्टा डेल सोलको ग्रानाडादेखि मोट्रिलसम्मको सरकारी सडक कंक्रीट संरचनाको छेउमा दौडिएको थियो।
  
  
  Prado Llano को सडक Prado देखि लगभग तीन माइल नियमित राजमार्ग मा मिल्यो। मैले मेरो मार्ग उत्तर जंक्शन र त्यसपछि राजमार्गमा भेलेटाको दक्षिणपूर्वमा चिन्ह लगाए। मैले कार्ड खल्तीमा राखें, भाडामा लिएको रेनोको चाबी लिएर लबीमा गएँ।
  
  
  भोजन कक्षमा मैले जुआना अझै एलेनासँग बसिरहेको देखें। म अचम्ममा पर्सन कहाँ गए। त्यहाँ उभिएर मैले रेनो पार्क गरिएको होटेलको अगाडिको झ्यालबाट हेरेँ। प्राडोबाट धेरै व्यक्तिहरू सर्दै थिए, सम्भवतः एस्कीको बारबाट। तीमध्ये एक थिए हेर हौप्टली।
  
  
  म होटेलको अगाडिको ढोकाबाट बाहिर अँध्यारोमा पुगेँ र उसले मलाई हल्लाउँदै गरेको देख्यो।
  
  
  "बिर्सनु हुँदैन, हामी यो दौड कुनै दिन गर्नेछौं!
  
  
  "म यसलाई दिनको उज्यालोमा रुचाउँछु," मैले जर्मनमा भनें।
  
  
  ऊ चर्को स्वरमा हाँस्यो र लबी भित्र पस्यो ।
  
  
  म रेनोमा छिरेँ। भिरालोबाट चिसो हावा चल्यो । यो कार मा चिसो थियो, तर आरामदायक। इन्जिनबाट तातो छिट्टै तातो हुनेछ।
  
  
  हल्का हिउँ पर्न थाल्यो । यो टाँस्न धेरै चाँडो थियो, तर यो पहिले नै सडकमा रहेका हिउँका ठाउँहरूमा खस्यो। फुटपाथको छेउमा हिउँ जम्न थाल्यो।
  
  
  रेनो खुसी चरा जस्तै गुनगुनायो। मैले बिस्तारै गाडी चलाएँ र सडकको बीचमा रहेको उज्यालो सेतो रेखामा नजिकबाट नजर राखें। दोहोरो लेनको बाटो दुईवटा गाडी गुड्ने साँघुरो लेन थियो। मैले ग्रानाडाबाट यात्रामा बस र कार एकअर्काको छेउमा लडिरहेको देखेँ, जसले मलाई सहयोग नगर्ने मृगसँग हात्तीको संभोगको सम्झना दिलाउँछ।
  
  
  मैले प्राडो लानो तर्फ लागेका दुईवटा कारहरू भेटें र त्यसपछि मुख्य सडकमा प्रवेश गरें जहाँ म स्वीचब्याकहरू पछ्याउन र भेलेटा तर्फ फर्किएँ। हिउँ झन् भारी हुँदै गयो । यसले उज्यालोका किरणहरू पार गर्यो र मेरो अगाडि एउटा पर्दा बनायो। मैले राजमार्ग मात्रै देख्न सकिन, र यो ड्राइभवे भन्दा फराकिलो भए पनि, यो कुनै पनि जमिनमा ओभरटेक गर्न वा स्टन्ट ड्राइभिङको लागि डिजाइन गरिएको थिएन।
  
  
  रेनोले घुमाउरो बाटोमा सजिलैसँग गाडी चलाएको थियो, तर मैले देखेको थिएँ कि हिउँ फुटपाथमा अलिकति टाँस्न थालेको थियो। कहिलेकाहीँ मैले राजमार्गको छेउ पनि देख्न सकिनँ।
  
  
  एउटा फलामको ढलान माथि उक्लियो
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  अब मैले मेरो सबै ग्यास रेनोलाई दिनु पर्यो। म कम गियरमा सरें र हिउँको बढ्दो सतहबाट बिस्तारै र सावधानीपूर्वक सारियो।
  
  
  अन्तमा मैले एउटा चिन्ह देखे: VLETA। र चिन्ह भन्दा पर, एउटा फोहोर सडकले मुख्य सडकलाई चट्टानको माथिको परिचित कंक्रीट स्मारक तिर बन्द गर्यो।
  
  
  मैले रेनोलाई फोहोर सडकमा धकेलें र चट्टान र बरफको वरिपरि घुमेँ जबसम्म म कडा चट्टानबाट बाहिर निस्केको फ्ल्याट पार्किङ स्थलमा नपुगें। गाडी देखिएन ।
  
  
  मेरो घडीले बाह्र बजेको पाँच मिनेट देखायो। रिको कोरेलीलाई के भयो भनेर म आश्चर्यचकित छु। त्यसपछि मलाई अर्को विचार आयो: के कोरेलीले आर्टुरो मरेको थाहा पाएपछि भेटघाट नगर्ने निर्णय गरे? के कोरेली अहिले चट्टान पछाडी कतै लुकेको थियो, मलाई खुल्ला ठाउँमा आउनको लागि पर्खिरहेको थियो ताकि उसले मलाई गोली हान्यो?
  
  
  मैले इग्निशन बन्द गरें र रेनोको मृत्यु भयो। जमेको स्लशमा जताततै टायर ट्र्याकहरू थिए, तर तिनीहरूको कुनै मतलब थिएन। म काँपिए । यहाँ एक्लो थियो, पहाडको सबैभन्दा सुनसान ठाउँमा। यो केवल कोरेली र म थिए - र उसले यसलाई यसरी व्यवस्थित गर्यो। आर्टुरोको मृत्युको लागि मलाई मार्नुहोस्? Basiglio di Vanessi को मृत्यु को लागी?
  
  
  मैले सावधानीपूर्वक हेडलाइटहरू बन्द गरें। म केही बेर बसेँ, सम्भावनाको तौल गर्दै । त्यसपछि म मेरो विन्डब्रेकरमा पुगें र लुगर निकालें। ड्यासबोर्डको डिब्बामा एउटा टर्चलाइट थियो जुन म सामान्यतया बोक्ने गर्छु, त्यसैले मैले यसलाई बाहिर निकालें र यसलाई खोलें।
  
  
  त्यसपछि मैले रेनोको ढोका खोलेँ। हावाले डरलाग्दो प्रभावले मभित्र पस्यो। मैले मेरो विन्डब्रेकरलाई मेरो नजिक तानें र रेनोको छेउमा उभिएँ, ठक्करले ढोका बन्द गरें। मैले रातमा मेरो टर्चलाई औंल्याएँ र मैले देखेको सबै हिउँ मेरो तर्फ घुमिरहेको थियो, चुचुरोको शीर्षमा चारै दिशामा हप्काइरहेको थियो, जहाँ कम्पासको सबै बिन्दुहरूबाट हावा चलिरहेको थियो।
  
  
  स्मारक त्यहाँ बस्यो, अँध्यारो र मौन, र म यसको वरिपरि हिंडें जबसम्म मैले नीलो सिम्कालाई पछाडिबाट बाहिर निकालेको नभेटें। मलाई थाहा थिएन कि उसको ड्राइभरले उसलाई बरफ र बरफको थोपाबाट बाहिर निकाल्न कसरी बोल्यो, तर ऊ त्यहीँ उभियो। मैले हुड छोएँ। अझै तातो थियो।
  
  
  स्मारकको पछाडि निर्माण सामग्रीको थुप्रो थियो जुन स्मारक पूरा गर्ने पहिलो कारीगरहरूले पछाडि छोडेका थिए। म सिम्काको छेउमा उभिएँ, हावाबाट लुक्न खोज्दै थिएँ, र त्यहाँबाट मैले अकस्मात् आवाज सुनें।
  
  
  मैले लुगरलाई मेरो हातमा बलियोसँग समातें र आवाज आउँदै गरेको दिशातिर फर्कें। हावा चलिरहेको बेला, आवाज च्यात्दै र यसलाई चारै दिशामा छर्दै, म आन्दोलनको सामना गर्दैछु कि छैन भनेर मलाई थाहा थिएन।
  
  
  त्यसपछि मैले पाइलाको आवाज सुनेँ।
  
  
  मैले आफ्नो हातमा लुगर समातें, लक्ष्य र निचोड गर्न तयार थिए।
  
  
  "ए, पीबडी," स्वरले स्कार्फ मार्फत भन्यो।
  
  
  मैले यो चिनेको छैन।
  
  
  तर जब ऊ फ्ल्यासलाइटको प्रकाशको ठाउँमा पुग्यो, मैले उसलाई तुरुन्तै चिनेँ।
  
  
  यो ब्यारी पार्सन थियो।
  
  
  तर अहिले उनीसँग बेलायती उच्चारण थिएन। उनले बोल्ने अस्पष्ट तरिकामा बोलेका थिए, जसले मलाई यो बिन्दुमा विश्वास गर्न प्रेरित गर्यो कि उसले आखिरमा ब्रिटिश गोप्य एजेन्टको भूमिका मात्र खेलिरहेको थियो।
  
  
  उहाँ को हुनुहुन्थ्यो?
  
  
  उसले निर्माण सामग्रीको थुप्रो पछाडिबाट अगाडि बढ्यो र मेरो हल्लाउन आफ्नो हात बढायो।
  
  
  म जमेको छु।
  
  
  "आराम गर्नुहोस्," ब्यारी पार्सनले भने। "सबै ठीक छ। म Corelli हुँ। रिको कोरेली।"
  
  
  १०
  
  
  धेरै बेरसम्म हिउँ हाम्रो वरिपरि घुम्यो, र हामी कोही पनि सरेनौं। चिसो बढ्दै गयो ।
  
  
  "ठिक छ?" - उसले भन्यो, मेरो अनुहार हेर्न कोशिस गर्दै, नजिक झुकाव।
  
  
  मैले लुगरलाई मेरो विन्डब्रेकर मुनि ट्याक गरें। "म कसरी पक्का हुन सक्छु?" मैले उसलाई सोंधे। "पहिले तपाईले मलाई भन्नुहुन्छ कि तपाई ब्यारी पार्सन हुनुहुन्छ, र अब तपाईले मलाई भन्नुहुन्छ कि तपाई रिको कोरेली हुनुहुन्छ।"
  
  
  ऊ हाँस्यो । "लौं। यो स्पष्ट हुनुपर्छ! म यहाँ छु, र रिको कोरेली बाहेक यहाँ को हुन सक्छ?"
  
  
  "तपाईंको प्रश्नको जवाफ दिन यहाँ कोही पनि हुन सक्छ। जो कोहीलाई बैठकको बारेमा थाहा थियो।"
  
  
  "रिको कोरेली र हत्या गरिएको बच्चा बाहेक अरू को छ?" उसले सोध्यो।
  
  
  "लामखुट्टे। उसलाई थाहा होला।"
  
  
  "के म मच्छर हुँ जस्तो लाग्छ?" - पार्सनले हाँस्दै सोधे।
  
  
  "कोरेलीले मलाई यहाँ भेटेको थाहा पाउने उहाँ मात्रै हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "चतुर हुनुहोस्! म लामखुट्टे होइन!"
  
  
  "तिमीले यसो भन्यौ, तर मलाई थाहा छैन।"
  
  
  "यदि म लामखुट्टे भएको भए, म यहाँ के गरिरहेको थिएँ?"
  
  
  "कोरेलीलाई फेला पार्न र उसलाई मार्ने प्रयास गर्दै।"
  
  
  "तर म Corelli हुँ।"
  
  
  यो नियमित कमेडीमा परिणत भयो। मैले राजिनामा दिएर टाउको हल्लाएँ । "भनौं तपाईं कोरेली हुनुहुन्छ। मलाई धेरै चिसो छ। मेरो गाडीमा बसेर कुरा गरौँ।"
  
  
  ऊ मुस्कुराई । "ठीक छ।" मैले उसलाई रेनो अगाडि लैजाएँ।
  
  
  "राम्रो सानो काम," उनले भने।
  
  
  "ठूलो," मैले भनें। "जब तपाइँ भाडामा लिनुहुन्छ, तपाइँ सबै भन्दा राम्रो प्राप्त गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  मैले मेरो चाबीले ढोका खोलें र भित्र पसे, त्यसपछि पुगे र यात्रुको लागि ढोका खोलें। ऊ भित्र छिर्यो र ढोका ढकढक्यो । गाडी हल्लियो । भित्र अझै न्यानो थियो।
  
  
  "म तपाईलाई बासिग्लियो डि भानेसीको बारेमा बताउँछु," उनले एक मिनेट मौनता पछि भने। "प्रतिस्थापन। उनीहरु महिनौंदेखि मलाई पक्रन खोजिरहेका छन्।"
  
  
  "उनीहरू?"
  
  
  "भीडमा कोही माथि छ," पार्सनले भने। मैले यसलाई मद्दत गर्न सकिन; मैले अझै पनि उसलाई ब्यारी पार्सनको रूपमा सोचें
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  रिको कोरेली जस्तो छैन।
  
  
  "तर तिमीलाई यो कसरी थाहा छ?"
  
  
  “त्यहाँ मेरा साथीहरू पनि छन्। सबै भन्दा माथि। क्यापो क्यापोले मलाई चेनबाट बाहिर निकाल्न चाहन्थे। उसले मलाई सबै बाटो चाहियो।
  
  
  "उसको नाम के हो?"
  
  
  ऊ मुस्कुराई । "बिर्सनुहोस्। बस मलाई विश्वास गर्नुहोस्।"
  
  
  "ठीक छ। त्यसैले कापो क्यापोले तपाईलाई छोड्न चाहन्थे।
  
  
  "उनी मलाई मार्न चाहन्थे। दुई पटक भन्न खोजेको छु । एक पटक कोर्सिकामा। एक पटक नेपल्समा। म त्यहाँ डेलिभरीको लागि थिएँ। ”
  
  
  "नेपल्स? लामखुट्टे त्यहीँबाट आयो।"
  
  
  उसले मलाई नियालेर हेर्यो। "तिमी पास हुनेछौ।"
  
  
  "मलाई भनेको थियो।"
  
  
  "कस्ले?"
  
  
  "केही छैन।"
  
  
  "जब दोस्रो स्ट्राइक असफल भयो ..."
  
  
  "कोर्सिकामा तपाईंको विलामा एउटा?"
  
  
  उसले झुक्क्यो। "हो।" उहाँले पर्खनुभयो। त्यसपछि: "जब त्यो असफल भयो, मैले व्यवसाय छोड्ने निर्णय गरें। त्यही बेला म तिमीहरूकहाँ आएँ।”
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "मलाई यसको बारेमा सबै थाहा छ।" म गर्दिन। तर उनको कथा सुन्नु बेकार थियो। त्यो साँचो हो वा झुटो थाहा पाउन मसँग कुनै उपाय थिएन।
  
  
  "ठीक छ। जब हामीले कोर्सिकालाई याटमा छोडे, मैले भेनेसीलाई मसँग लिएर गएँ।"
  
  
  "तिम्रो ठाउँ लिन?"
  
  
  "हो। जब हामी भ्यालेन्सिया पुग्यौं हामी एक दिन बन्दरगाहमा बस्यौं र तिनीहरू गएपछि म किनारमा बसें।
  
  
  "के लिसिस्ट्राटा तिमी बिना डुंगा?"
  
  
  "ठ्याक्कै। भानेसीले रिको कोरेली खेले।"
  
  
  "र जब तिनीहरू मलागामा अवतरण गरे, भेनेसी अझै कोरेली खेल्दै थिए?"
  
  
  "हो।" उसले एक विराम दियो। "टीना बर्गसनको सहयोगमा।"
  
  
  "के भानेसी मलागामा थिए?"
  
  
  "छैन। उनी डुंगामै बसे । हामीले सोचेका थियौं कि यो यसरी राम्रो हुन्छ। त्यसपछि त्यहाँ कुनै त्रुटि हुनेछैन। मेरो मतलब, यदि कसैले उसलाई चिन्यो भने।"
  
  
  "मलागामा कसैले तपाईंलाई चिन्न सक्छ?"
  
  
  "मौका छैन," पार्सन हाँस्यो।
  
  
  "पछी?"
  
  
  "त्यसोभए तपाईंले टिनालाई सम्पर्क गर्नुभयो र उनी तपाईंलाई भेट्न आएकी छन्।"
  
  
  "सही।"
  
  
  "मलाई विश्वास छ कि कसैले तपाइँको ट्रेल उठायो, तपाइँलाई याटमा पछ्यायो, स्कुबा गियर लगायो र तपाइँलाई हिर्क्यो।"
  
  
  "WHO?"
  
  
  "मोस्कटो, अवश्य पनि। अरु को ? उसलाई मेरो बारेमा सबै थाहा छ। र उनी भित्र आइपुग्दा उसले आफ्नो आँखा याटमा राखेको हुनुपर्छ। उसले भर्खरै यो समय तोक्यो जब तपाईं जहाजको नजिक हुनुहुन्थ्यो तपाईंलाई संलग्न गराउनको लागि। ”
  
  
  "किन मोस्काटोले तिमीलाई चिन्न सकेन?"
  
  
  "उसलाई याटको बारेमा थाहा छ, टिनाको बारेमा, तपाईलाई भेट्ने बारे ..."
  
  
  "स्पष्ट। तर उसले तपाईलाई वास्तवमै चिन्न सकेन।"
  
  
  "सही।"
  
  
  "र उसले टिनालाई प्रहार गरी घाइते बनायो।"
  
  
  "भगवानलाई धन्यवाद उनीहरूले उनलाई मारेनन्!"
  
  
  मैले उसलाई हेरेँ। उसले आफ्नो खल्तीमा पुग्यो र अमेरिकी चुरोटको प्याकेट निकाल्यो। उनले एउटा प्रज्वलन गरे र म्याचलाई लहराए। पछिल्लो पटक उसले स्पेनिस चुरोट निकाल्यो। तर त्यसपछि, निस्सन्देह, उनले ब्रिटिश गोप्य एजेन्ट ब्यारी पार्सन खेले। उहाँ एक परिपूरक अभिनेता हुनुहुन्थ्यो र सही प्रोप्स कत्तिको प्रभावकारी थियो भन्ने थाहा थियो।
  
  
  "उनी अहिले कस्तो छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "तपाईको मतलब तिनीहरूले क्लिनिकबाट के भन्छन्?"
  
  
  "हो।" उसलाई थाहा थियो।
  
  
  "उनी जान्छ"।
  
  
  "उनी तपाईसँग कहिले सामेल हुन सक्छिन्?"
  
  
  उसले हिचकिचायो। "चाँडै।"
  
  
  "मेरो साथीलाई भेटे पछि?"
  
  
  "सही।" ऊ मुस्कुराई । "सुन्नुहोस्, टीना सम्झौताको एक हिस्सा हो। तिमीलाई थाहा छ, हैन?"
  
  
  "हो," मैले भनें। "तर पहिले हामी भेट्न चाहन्छौं, र त्यसपछि हामी विवरणहरू छलफल गर्नेछौं।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "अब यो सबै महत्त्वपूर्ण छ।"
  
  
  "एउटा कुराले मलाई अचम्ममा पार्छ।"
  
  
  "कुन?" उनको अनुहार अगाडि धुवाँ उठ्यो । मैले उनको अनुहार रेनोको विन्डशिल्डमा प्रतिबिम्बित भएको देख्न सकिन जब उसले आफ्नो सिगरेटबाट तान्यो।
  
  
  "टोरेमोलिनोसमा लामखुट्टेको बाटोमा तपाईं कसरी पुग्नुभयो?"
  
  
  ऊ हाँस्यो । "सफाई, हह?"
  
  
  "धेरै सफा।" मैले रोकें। "धेरै सफा।"
  
  
  उसको आँखा मेरो तिर हेरे । "के भन्दैछौ?"
  
  
  "म भन्छु कि म तपाईको कथासँग पूर्ण रूपमा सहमत हुन सक्दिन, कोरेली। म लामखुट्टेसँग चिसो हुँदा तपाईं सम्झौतामा प्रवेश गर्नुहुन्छ, र त्यसपछि तपाईं ब्यारी पार्सन, गोप्य एजेन्ट खेल्नुहुन्छ। के दिन्छ?"
  
  
  "फेरि जाऔं," पार्सनले गम्भीरतापूर्वक भने। "सुन। मलाई थाहा थियो तपाईं लामखुट्टे पछि हुनुहुन्छ। सहमत?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "तपाईंले यो अनुमान लगाउन सक्नुहुने थियो, अवश्य। तर तिमी मलागामा किन थियौ? मेरो मतलब, रिको कोरेली। तिमी भ्यालेन्सियामा लुकेका थियौ। आफूलाई व्यर्थमा उजागर गर्न मलागामा किन जाने?
  
  
  "बीमा," उसले बिस्तारै भन्यो।
  
  
  "बीमा?"
  
  
  "भ्यालेन्सियामा मैले याट छोडेको क्षणदेखि म सुरक्षित थिएँ। तिमीले बुझ्यौं?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "ठीक छ। लामखुट्टेले प्रहार गरेको मिनेटसम्म यो याटमा तातो थियो। फेरि ?”
  
  
  म गन्दै थिएँ । "ठीक छ। मानौं तपाईं यस क्षणमा सोल र निभमा हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "मैले टीनालाई भनेको कुरा हो।"
  
  
  “मैले त्यस्तै अनुमान गरें। मेरो मतलब, मालागा आउन किन मद्दत गर्यो? त्यो मेरो प्रश्न थियो।"
  
  
  "म तिम्रो बारेमा थप जान्न चाहन्छु।" उसले काँध हल्लायो। "मेरो मतलब, मेरो जीवन एउटा राम्रो सानो प्याकेजमा बेरिएको छ। म राज्यहरूमा जाँदैछु। अनि तिमि र त्यो केटी मेरो संरक्षक हो। तर?"
  
  
  "सही।"
  
  
  "त्यसैले म तपाईं कसरी राम्रो भयो भनेर हेर्न चाहन्थें।
  
  
  एक लामो मौनता पछि। मैले चिसो नजरले उसलाई हेरें । उसले मलाई उस्तै चिसो नजरले हेर्यो ।
  
  
  "मलाई कहाँ लगेर गयौ?" मैले सोधे ।
  
  
  उसले सास फेर्यो। "ठीक छ। हेर्नुहोस्। तिमी खोजीमा थियौ। मलाई थाहा थियो कि तपाईंले मोस्काटो खोज्ने प्रयास गर्नुहुनेछ। सहि हो?"
  
  
  "मलाई लाग्छ।"
  
  
  "म तिमीलाई नभेटेसम्म पर्खिरहेको थिएँ।"
  
  
  "तिमीले मलाई पहिले चिन्यौ?"
  
  
  "ओ, पक्का। टिना कहाँ गयो मैले हेरेँ।"
  
  
  "अनि त्यस रात तपाईले मलाई र जुआनालाई पछ्याउनुभयो?"
  
  
  "अवश्य पनि।"
  
  
  "भिलामा।"
  
  
  "सही। तपाईंले त्यो हुकरलाई हान्नुहुँदा - जसको मोस्काटोसँग थ्रीसम थियो र अर्को जो फराकिलो थियो - मलाई थाहा थियो कि हामी व्यापारमा छौं। म तिमीलाई मात्रै हेरिरहेको थिएँ।"
  
  
  "तर किन
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  मैले मोस्काटो मरेको बेलामा के तिमी त्यही बाटो भङ्ग गर्दैछौ? "
  
  
  उसको आँखा मेरो भेटियो। "हामी सबैले गल्ती गर्छौं, होइन र?"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "ठीक छ। तर किन कभर स्टोरी?
  
  
  "बैरी पार्सनको ज्याज? मैले भर्खरै शेल्फबाट धुलो हानें," उनले ब्यारी पार्सनको ब्रिटिश उच्चारणमा झर्दै भने। "र यो यस समयमा गर्न को लागी सही कुरा थियो जस्तो देखिन्थ्यो। म के गर्न गइरहेको छु, मेरो दिमाग बनाउनुहोस् र भन्नुहोस्: "ठीक छ, म यहाँ छु, राम्रो पुरानो रिको कोरेली!" अब यो धेरै अर्थ छैन, यो हो? »
  
  
  म हासे। "मलाई अझै पनि यो सबै दोब्बर र तीन गुणा मन पर्दैन। तपाईं तुरुन्तै Juana सँग जडान गर्न सक्नुहुन्छ। तिमी उनीसँग यता र फेरि यहाँ सुतेका थियौ। किन तपाईंले उसलाई जानकारी दिनुभएन र उहाँलाई यो जाँच गर्न भन्नुभयो? "
  
  
  उसले चुरोट काट्यो र विन्डशिल्डबाट बाहिर हेर्यो। हिउँ परिरहेको थियो, तर अहिले कम छ। मैले माथि हेरे र अँध्यारो रातमा हाम्रा दुई अनुहारको प्रतिबिम्ब देखे।
  
  
  उनका आँखाले मलाई हेरे ।
  
  
  "म सुत्ने कोठामा कहिल्यै विश्वास गर्छु," उसले झुक्किएर भन्यो। "मेरो मतलब, मेरो पनि होइन। यो मैले Torremolinos मा भाडामा लिएको ठाउँ हो। मैले तपाईलाई उहाँको पछि लाग्नु अघि मोस्काटोले मलाई टेप गरेनन् भनेर मलाई कसरी थाहा हुन्छ? आखिर, उसले सोचे कि उसले मलाई याटमा मार्यो। तर सायद यो एक चाल थियो। सही? हुनसक्छ यो त्यहाँ मोस्काटो होइन, सायद मोस्काटो मेरो बारेमा सबै समय सोचिरहेको थियो र मलाई पर्खिरहेको थियो। म कसरी जान्न सक्छु? "
  
  
  म त्यहीँ बसेको थिएँ ।
  
  
  "र यो होटल। मलाई कुनै कुरामा भरोसा छैन। यस्तो केही छैन। मलाई लाग्छ हरेक कोठामा बगहरू छन्। मैले भविष्यको बैठकको साथ जानुपर्यो किनभने त्यो मूल योजनाको भाग थियो। म मौलिक योजनाहरूबाट विचलित हुन मन पराउँदैन किनकि यसले धेरै मौका छोड्छ। हामीले एकअर्कालाई पहिले नै चिनेको हुनाले, मैले यसलाई राम्रोसँग खेले र त्यहाँबाट अगाडि बढें। म धेरै माफी चाहन्छु यदि यसले तपाईंको आदेशको भावनालाई ठेस पुर्‍याएको छ।"
  
  
  यो अर्थ भयो।
  
  
  "अब के?" मैले सोधे ।
  
  
  "हामीले म र केटी बीच एक बैठक सेट गर्यौं," पार्सनले फेरि वास्तविकताको रूपमा भने। "माइक्रोफिल्म डेलिभर गर्नुहोस्।"
  
  
  "कहाँ?"
  
  
  "ठीक छ, तपाईलाई थाहा छ म होटलको बारेमा के सोच्दछु। यसले कुनै पनि नम्बरलाई अधिकार दिन्छ। र मलाई Prado Llano मा मानिसहरूसँग ह्याङ्ग आउट गर्न मन पर्दैन। सुन्नुहोस्, स्की ढलानको बारेमा के हो?
  
  
  म गन्दै थिएँ । "यो धेरै सुनसान छ, ठीक छ - कहिलेकाहीँ। हिउँमा कुनै कीरा पनि छैन।" यो कति सत्य हो भनेर सोच्दै म हाँसे ।
  
  
  “हिउँलाई धिक्कार। तपाईं टेलिस्कोपिक लेन्सले एक माइल टाढा एक व्यक्तिलाई शूट गर्न सक्नुहुन्छ।" ऊ छक्क पर्यो । "मलाई यो पटक्कै मन पर्दैन।"
  
  
  "तर यदि कसैलाई थाहा छैन कि तपाईं कोरेली हुनुहुन्छ ..."
  
  
  "कसले भन्यो ? साथै, त्यहाँ अर्को खराब बिन्दु छ। यदि Moscato अझै अवस्थित छ भने - र म पक्का छु कि उसले आर्टुरोले किनेको छ - उसले तपाइँ र तपाइँको चौडामा नजर राख्नेछ, हैन?"
  
  
  "जुआनको बारेमा?"
  
  
  "पक्कै पनि! त्यसैले मैले यसलाई कतै हेर्नु पर्छ जुन आँखा मनपर्दो र एकै समयमा सुरक्षित छ।
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "यो भर्न गाह्रो बिल हो।"
  
  
  "होइन? यी केबल कारहरू मध्ये एकको बारेमा के हो? जब तपाईं यी मध्ये एकमा हुनुहुन्छ, तपाईं एक्लो, एक्लो र सुरक्षित हुनुहुन्छ! ”
  
  
  मैले यसको बारेमा सोचें। "गोन्डोला? तपाईले के भन्न खोजेको म बुझ्छु। उनको साथमा जानुहोस् र सँगै चढ्नुहोस्। तपाईं त्यहाँ हुँदा, केबल कारमा लक हुँदा, तपाईंलाई नियन्त्रित वातावरणमा ढुवानी गर्न सकिन्छ र कोही पनि बुद्धिमानी हुनेछैन। के यो सबै फिल्ममा छ? "
  
  
  "सही।"
  
  
  म बसेर सोचें । "तर कसैले तपाईंलाई अझै ढलानबाट गोली हान्न सक्छ।"
  
  
  "तपाईँ भित्र आउनुहुन्छ, बुढो मानिस," पार्सनले बेलायती विश्वविद्यालयमा फर्कने क्रममा भने। "तपाईं आफ्नो स्कीमा जानुहुन्छ, बोररेजिलास स्टेशनमा खडा हुनुहोस् र हामी पुग्दा हामीलाई कभर गर्नुहोस्।"
  
  
  मैले यसको बारेमा सोचें। मलाई मन पर्छ। जति सोचेँ, त्यति नै मन पर्यो ।
  
  
  "म यो किन्छु," मैले भने।
  
  
  "कति समय?"
  
  
  मैले भने, "भोलि बिहान दश बजे?"
  
  
  "यो सहि हो," पार्सनले भने। "म जुआनाबाट टाढा रहनेछु। हामी कुनै सम्झौताको नजिक हुँदा म कुनै जटिलता चाहन्न।"
  
  
  "शुभकामना," मैले भनें।
  
  
  ऊ हिउँमा उभियो, आफ्नो विन्डब्रेकर मिलाउँदै। हिउँ पूर्णतया पग्लिसकेको भए पनि मैले खुला ढोकाबाट चिसो दौडिरहेको महसुस गरें।
  
  
  "सुरु गर्नुहोस्," पार्सनले भने। "म तिमीलाई तल पछ्याउनेछु।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  उसले मेरो अनुहारमा ढोका ठोक्यो र स्मारकको वरिपरि हतारियो, जहाँ ऊ दृष्टिबाट गायब भयो।
  
  
  ****
  
  
  रेनो समस्या बिना सुरु भयो। मैले यसलाई अलिकति न्यानो पार्न दिएँ, त्यसपछि मैले सिम्कालाई स्मारकको कुनामा देखा परेसम्म पर्खें, उनको हेडलाइटहरू अस्थायी सडकमा झुकेको थिए। त्यसपछि म राजमार्गको छोटो पहुँचको सडकमा क्रल गर्दै गाडी चलाएँ। मैले रियरभ्यू मिररमा पार्सनलाई हल्लाएँ।
  
  
  मैले सिम्कालाई पछ्याउँदै आएको देखेँ, त्यसको हेडलाइटहरू खसेको हिउँमा चम्किरहेको थियो।
  
  
  कुनाहरू र कुनाहरू एकदम तीखा थिए, निरन्तर ब्रेकिङ र डाउनसिफ्टिङ चाहिन्छ। मैले पहिलो भिजेको ब्रेक प्रणाली महसुस गर्दा मैले सडकको आनन्द लिन थालें।
  
  
  म कालो अभ्रकको उपत्यकामा ओर्लिरहेको थिएँ जुन माथि उठेको थियो जहाँ सडक V-आकारको नालीमा विस्फोट भएको थियो। अन्तमा मैले फुटपाथलाई दायाँ तिर छिटो छिटो मोडिएको देखें।
  
  
  खण्डको बीचमा, मैले ब्रेक गर्न थालें र चिप्लिएको महसुस गरें। मैले सोचें कि मैले गल्तिले सडकमा जमेको ठाउँमा ठोकर खाएँ र फेरि प्रयास गरें। तर यो कुनै जमेको ठाउँ थिएन।
  
  
  डाउनसिफ्ट गर्दा केही कर्षण प्राप्त गर्न मैले फेरि ब्रेक हिर्काए, तर
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  ब्रेकले पाङ्ग्रामा कुनै शक्ति हस्तान्तरण गरेको देखिएन।
  
  
  मैले बेवारिसे गियरशिफ्ट थिचेँ, तर अब म संलग्न हुन धेरै छिटो जाँदै थिएँ र डाउनसिफ्ट गर्न सकिन।
  
  
  म झुकाव माथि आउँदा भुइँमा ढिलो भएँ, तर गति धेरै छिटो थियो। सौभाग्य देखि वक्र धेरै राम्रो बाहिर निस्कियो। मैले पालो गरें। तर त्यसपछि मैले उल्टो दिशामा द्रुत बायाँ मोडको सामना गरें र सडकले मलाई यहाँ कर्षण दिने आशा गर्दै फेरि ब्रेक हानें। तर मैले भिजेको अप्रभावीता बाहेक केही महसुस गरें।
  
  
  केही छैन।
  
  
  मैले पाङ्ग्रा कडा पारे र घुमाए। सडक सीधा भयो, तर डाउनहिल भयो जब राजमार्ग लामो, लेभल ट्र्याभर्स भयो जसले अग्लो चट्टानी ढलान पार गर्यो। ट्र्याभर्सको अन्त्यमा मैले अगाडिको राजमार्गमा ठूलो चेतावनी चिन्हको साथ पछाडि फर्केको देखेँ।
  
  
  मैले फेरि ब्रेक लगाएँ तर कुनै प्रतिक्रिया पाइन। मैले गियर लीभर थिचें, तर यसलाई न्यूनतममा घटाउन सकिन। मैले रेनोलाई ढिलो गर्नको लागि स्नोप्लो प्रकारको घर्षण प्राप्त गर्ने प्रयास गर्दै पाङ्ग्रालाई पछाडि-पछाडि घुमाउन थालेँ ताकि म धेरै कम गियरमा ल्याउन सकूँ।
  
  
  असफल।
  
  
  मैले मेरो पछाडि पार्सनको बत्तीहरू देखेँ र सोचें कि उसले मलाई S मा हेरिरहेको छ र मेरो अस्पष्ट रूपमा खराब ड्राइभिङको बारेमा छक्क परिरहेको छ।
  
  
  मैले मद्दतको लागि एक प्रकारको संकेतको रूपमा दुई पटक लाइट फ्ल्याश गरें।
  
  
  कर्भ नजिक र नजिक हुँदै गइरहेको थियो र मसँग रेनोको गतिमा कुनै नियन्त्रण थिएन। मैले आन्तरिक ड्रेनेज खाडलमा चढ्ने बारे सोचें, तर निर्णय गरें कि एक्सेलहरू प्रहार गर्ने र पाङ्ग्राहरू च्यात्ने सम्भावना धेरै जोखिमपूर्ण थियो। यसबाहेक, म खाडलबाट माथि उठेको शेल किनारमा फ्ल्याट दुर्घटना भएको हुन सक्छ किनभने स्टेयरिङ ह्वील मेरो पछाडिबाट बढ्यो।
  
  
  टायर चिप्लियो र धेरै छिटो घुमाउनको लागि मैले पाङ्ग्रा बायाँ तिर घुमाए। म मेरो दाहिनेतिर बढ्दो बैंकमा दुर्घटनाग्रस्त भयो। रेनोले सडकको छेउबाट तान्यो र सिधै सडकको बाहिरी छेउमा पुग्यो, जहाँ सेतो रंगको काठको बार मुनि करिब एक फिट ढुङ्गा थियो जुन लगभग बीस फिटसम्म फैलिएको थियो।
  
  
  म छेउमा गार्डेलमा ठोक्किए, रेनोको छेउबाट केही च्यातेँ, र त्यसपछि तटबन्धतिर फर्किएँ। तर मैले कडा तानेर फेरि कार सीधा गरें।
  
  
  मभन्दा अगाडि सडक तीव्र गतिमा ओर्लिरहेको थियो । सयौं गज टाढा मैले एउटा सडकलाई दायाँतिर तीव्र रूपमा मोडिएको देखेँ, अर्को काठको रेलले मोड़को सुरक्षा गरिरहेको थियो र पालोको ठीक अगाडि एउटा धेरै ठूलो चिन्ह थियो।
  
  
  म त्यो पालो कहिल्यै बनाउन सक्दिन।
  
  
  मैले कान नजिकै इन्जिनको गर्जन सुने र हतार हतार घुमे।
  
  
  यो पार्सन थियो।
  
  
  उसले आफ्नो सिम कार्ड मेरो छेउबाट निकाल्यो र अगाडिको बाटोमा फायर गर्यो।
  
  
  म अचम्ममा परें कि उसले के गर्न खोजिरहेको थियो। म उसलाई चिच्याउन चाहन्थेँ, तर गरिनँ ।
  
  
  उसले मेरो अगाडि काट्यो र म उसलाई बाटोबाट बाहिर निस्कन वा मलाई हिर्काउनको लागि लगभग चिच्याएँ।
  
  
  मैले गियर लिभरलाई फेरि थिचेँ, गियर परिवर्तन गर्न बेताल प्रयास गरे, तर यसको कुनै उपयोग भएन।
  
  
  पर्सन मेरो अगाडि थियो। दुर्घटनाको प्रतिक्षामा मैले लगभग आँखा बन्द गरें।
  
  
  यो कहिल्यै भएको छैन।
  
  
  अचानक मेरो अगाडिको बम्पर पर्सनको पछाडिको बम्परमा ठोक्किरहेको थियो। मैले पार्सनको रातो सिम्का ब्रेक लाइटहरू अन र अफ र अफ र त्यसपछि फेरि बन्द गरेको देखें।
  
  
  म सुस्त थिएँ।
  
  
  भागेको गाडीलाई पछाडिको गाडीलाई सुस्त बनाउन अगाडिको गाडीलाई रोक्नु पुरानो चाल थियो ।
  
  
  मैले स्टेयरिङ ह्वीललाई बलियोसँग समातें किनभने मलाई थाहा थियो कि सडकमा गलत ठाउँमा एउटा ढुङ्गाले रेनोलाई सिम्काको बम्परबाट फ्याँक्नेछ र मलाई बायाँ वा दायाँ फ्याँकिनेछ, त्यसपछि म ढिलो हुँदै गइरहेको कारबाट चिप्लिन्छु र या त एउटा माथि जान्छु। चट्टान वा चट्टानको किनारा माथि हावामा।
  
  
  पार्सनको ब्रेकहरू फ्ल्यास र फ्ल्यास गरिरहे र हामी पालोमा पुग्दा उसले मलाई रोक्यो। मैले गाडी रिभर्समा राखें र हल्लाउँदै कारमा चढें।
  
  
  ढोका खुल्यो र पार्सन आफ्नो सिम कार्ड बाहिर निस्क्यो। ऊ चारैतिर हिउँ परेको कारको मेरो छेउमा फर्कियो।
  
  
  मेरो बत्तीहरू बाहिर थिए, सिम्काको पछाडिको उज्यालो र रातमा पार्सन उभिएको देखाउँदै।
  
  
  "के भयो म सोध्ने छैन," पार्सनले बिस्तारै भने। "कसैले तपाइँको रेनोलाई हान्यो।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "सहयोगको लागि धन्यवाद। यो एक राम्रो चाल थियो।"
  
  
  मैले कारलाई ग्यारेजमा लैजानु अघि हामी प्राडोको एस्की बारमा रोकियौं। मसँग तीन लुमुम्बा र एक कप कफी थियो र अझै पनि राम्रो महसुस भएन।
  
  
  एघार
  
  
  पार्सनसँग एस्क्वी बारमा छोटो बसाइ पछि म मेरो कोठामा फर्किएँ। लुमुम्बामा रम र चकलेटले मलाई अलिकति शान्त पार्न मद्दत गर्‍यो, तर जब मैले ढोकामा चाबी हालेँ र भित्र पसेँ भने म अझै काँपिरहेको थिएँ।
  
  
  जब मैले बत्ती अन गरें, मैले कोठाको अर्को छेउमा एक हल्लिरहेको आवाज सुनें, त्यसपछि जडान गर्ने ढोका खोलियो र जुआना आँखा फराकिलो गरी उभिइन्। उनी भर्खरै गहिरो निद्राबाट ब्युँझिएकी थिइन् ।
  
  
  "तिमीले उसलाई भेट्यौ?"
  
  
  "हो," मैले भनें। म छिट्टै ब्यूरोमा गएँ र त्यहाँ एउटा नोटप्याड लिएँ। मैले तुरुन्तै यसमा "बग" स्क्रोल गरें र उसलाई देखाएँ।
  
  
  उसले बुझेको भन्दै टाउको हल्लाइन् ।
  
  
  "याे कसरी भयाे
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  जाने? "- उसले मलाई सोध्यो।
  
  
  "रिपोर्ट गर्न केहि छैन। म उसलाई फेरि भेट्नुपर्छ।" म मेरो नोटप्याडमा लेख्न व्यस्त थिएँ। "तिमीले उसलाई भोलि दस बजे गन्डोलामा भेट्नेछौ। विवरण पछि।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  "अब म ओछ्यानमा जान्छु र आराम गर्छु।"
  
  
  "ठीक छ," उनले भनिन्।
  
  
  मैले उसलाई छिट्टै बाहिर भेट्ने संकेत गर्दै हलको ढोकातिर इशारा गरें।
  
  
  "गुड नाइट, जर्ज," उनले भनिन् र आफ्नो कोठामा फर्किइन्।
  
  
  मैले आफ्नो लुगा फुकालें, सफा कपडामा परिवर्तन गरें र बाहिर कोरिडोरमा गएँ। जुआना चुरोट पिउदै उभिएर बसिन् ।
  
  
  "के तपाइँ निश्चित हुनुहुन्छ कि कोठाहरू बग छन्?" उनले सोधिन्।
  
  
  "सकारात्मक"।
  
  
  "के तिमीले कोरेलीलाई भेट्यौ?"
  
  
  "हो। हामी उसलाई ब्यारी पार्सन भनेर चिन्छौं।
  
  
  उनले मलाई अध्ययन गरे। "मैले लगभग यो पत्ता लगाएँ।"
  
  
  "मैले पनि त्यसै गरें।"
  
  
  "तपाईं पक्का हुन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "म कसरी पूर्ण रूपमा पक्का हुन सक्छु? तर उसले तिमीलाई केबल कारमा भेट्छ, जहाँ तिमीले सामग्रीहरू पाउनुहुनेछ।"
  
  
  "यो के हो?"
  
  
  "म यो ह्यान्डल गर्न सक्छु," उनले आत्मविश्वासका साथ भनिन्।
  
  
  "ठीक छ। म तिमीलाई स्की ढलानबाट कभर गर्नेछु। कोरेली यसरी चाहन्छन्। ”
  
  
  तर लामखुट्टेले उसको र तिम्रो भेटको बारेमा कसरी थाहा पाउन सक्छ ?”
  
  
  "उसले हामीलाई सधैं हेरिरहेको थियो।"
  
  
  "म उसलाई नजर राख्ने प्रयास गर्नेछु।"
  
  
  "चिन्ता नगर। म यसको हेरचाह गर्नेछु। केवल कोरेलीलाई भेट्नुहोस् र पत्ता लगाउनुहोस् कि उसले हामीसँग मजाक गरिरहेको छ कि छैन।"
  
  
  उनले मलाई हेरिन् । "उहाँले मलाई किन छिटो जानकारी दिनुभएन?"
  
  
  "उनले भने कि उनी निश्चित हुन चाहन्छन्।"
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। "मलाई लाग्छ कि यसले अर्थ राख्छ।"
  
  
  "उनीसँग केबल कार लिनुहोस् र बोरेजिलासबाट तल स्की गर्नुहोस्। म तिमीलाई तलको बारमा भेट्नेछु जब यो सबै समाप्त हुन्छ। त्यसोभए हामी हतार गरेर चीजहरूको प्रामाणिकता जाँच गर्नेछौं। ”
  
  
  "मलागा?"
  
  
  "ग्रानाडा। AX को त्यहाँ ट्रान्समिटर छ।"
  
  
  "ठीक छ।"
  
  
  म कोठामा फर्केर सुत्न गएँ।
  
  
  ****
  
  
  अब म ढुङ्गाको किनारमा सबै कुरा देख्न सक्थे। सूर्यको किरण शुद्ध सेतो थियो। हिउँको प्रकाश अन्धो थियो, तर मैले मेरो Zeiss 60x चश्मामा फिल्टर प्रयोग गरें।
  
  
  केबल कार माथितिर गइरहेको थियो, र मैले जुआनाको पहेंलो स्वेटर स्पष्ट रूपमा देखेँ। त्यो भित्र उनी र पार्सन मात्र थिए। गोन्डोलाले सामान्यतया चार जनालाई बोक्न्थ्यो, र मलाई थाहा थियो कि पार्सनले निजी सवारीको लागि परिचरलाई टिप गर्नुपर्छ, तर म चिन्तित थिइनँ। यसका लागि उनीसँग पैसा थियो ।
  
  
  म मेरो चश्मा लगाएर फेरि मैदान वरिपरि घुमें र त्यसपछि मैले उसलाई देखे।
  
  
  ****
  
  
  उनी बोरेगिलास र प्राडो लानोको बीचको आधा बाटोमा ग्रेनाइटको किनारमा पेटमा सुतिरहेका थिए। उसले खैरो लुगा लगाएको थियो, ताकि ऊ अभ्रक र ग्रेनाइट स्लेटसँग मिसियो। तर मैले देखेँ कि ऊ आखिरमा एक मानिस हो, र मैले उसको हातमा चट्टानमा लामो राइफल समातेको देखें। राइफलमा एउटा स्कोप जोडिएको थियो।
  
  
  मैले चश्माबाट राइफलको प्रकार बताउन सकिन।
  
  
  ऊ धेरै चुपचाप पल्टियो र पर्खियो। र उसले जुआना र पार्सनसँग गन्डोलालाई हेर्यो। उसलाई कसरी थाहा भयो कि तिनीहरूले उसलाई लगिरहेका छन्? उसले कसरी थाहा पाउन सक्छ?
  
  
  पार्सन? के पार्सन प्रतिस्थापन थियो? कसैले जुआना सेट अप गर्नुभयो? फेरि कसरी भयो सूचना चुहावट ? हाम्रो कोठामा कसैले एक शब्द पनि बोलेनन् । म र पार्सन बाहेक कसैलाई समय र स्थान थाहा थिएन।
  
  
  र अझै पनि हत्यारा पर्खिरहेको थियो।
  
  
  Moscato? एकदम सम्भव छ।
  
  
  मैले मेरो विन्डब्रेकर अनजिप गरें र लुगर निकालें। मैले यसलाई जाँच गरें र मेरो विन्डब्रेकर खल्तीमा राखे। मैले ढलान पार गरेर त्यहाँ पुग्न चट्टानमा लङ्गर गर्नुपर्छ। त्यसोभए म चट्टानहरूमा क्रल गर्नुपर्नेछ र उसले प्रहार गर्नु अघि उसलाई मार्नु पर्छ।
  
  
  अरु उपाय थिएन । यदि मैले मोस्काटोलाई जिउँदै छोडें भने, उसले रिको कोरेलीलाई फेरि प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नेछ - ऊ सफल नभएसम्म प्रयास गरिरहनुहोस्!
  
  
  केबलकारको गति र चट्टानमा मानिसको स्थानको आधारमा, मसँग मेरो कदम चाल्न करिब डेढ मिनेट थियो।
  
  
  खतरनाक टाइकुनबाट बच्नको लागि मैले झरना अलिकति जाँच गरें र त्यसको ठीक तल घुमें। जब मैले स्लाइडको तल्लो भागमा हिर्काए, माथिको बाँकी हिउँमा केही भयो, र मैले अचानक स्लाइडमा मेरो घुँडासम्म गाडिएको पाएँ। मैले धकेले र लात हाने र हिउँ मबाट उड्यो। म भाग्यमानी छु। घुमिरहेको हिउँको ठूलो बल मबाट टाढा सर्दै नजिकैको चट्टानमा ठोक्कियो।
  
  
  मैले बहुमूल्य सेकेन्डहरू गुमाए।
  
  
  ढुङ्गाहरू मेरो अगाडि थिए, तर मैले मेरो मुनि सुतिरहेको मान्छे देखिन। मैले मेरो चश्मा निकाल्नु पर्यो र बिस्तारै रिजको छेउमा प्यान गर्नुपर्‍यो।
  
  
  त्यसपछि मैले उसलाई देखे।
  
  
  मलाई करिब एक सय फिट टाढा फालियो! म धेरै अग्लो थिएँ।
  
  
  म तुरुन्तै पहाडबाट तल ओर्लिए, अर्को बाटो फर्किएँ, आफैंलाई त्यो बाटोबाट बप्तिस्मा दिएँ र चट्टानमा रहेको मानिसको पहुँचमा रहेको बिन्दुमा फर्किएँ।
  
  
  मैले क्ल्याम्पहरू छोडें र स्कीहरूलाई चट्टानहरूमा चिप्लनबाट रोक्नको लागि राखें। त्यसपछि मैले मेरो चश्मा निकाले र चट्टानको किनारमा हेरे।
  
  
  मैले केबलकार दोस्रो र तेस्रो स्टिल सपोर्टको बीचमा बिस्तारै बढेको देखें। र मैले एउटा राइफल भएको मानिसलाई बलियोसँग समातेको र गन्डोलालाई माकुराको स्टिलका तारहरू माथि सार्दा सावधानीपूर्वक मार्गदर्शन गरिरहेको देख्न सक्छु।
  
  
  मैले लुगरलाई मानिसको टाउकोमा हानेर फायर गरें।
  
  
  गोली ढुंगामा लागेर कतै उड्यो । मैले रिकोचेट गाएको सुनें।
  
  
  मान्छे हतार हतार फर्कियो । मैले उसको सेतो अनुहारमा धमिलो देखेँ। उसले तुरुन्तै आफ्नो पिठ्युँमा धनुषा लगायो, घुम्यो र राइफल म, स्कोप र सबैतिर लक्ष्य गर्यो।
  
  
  गोली मेरो पछाडिको हिउँमा लाग्यो - धेरै नजिक
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  आराम।
  
  
  मैले फेरि गोली हानें। तर गोली लागे लगत्तै उनी नजरबाट गायब भए । मैले उसलाई देख्न सकिन।
  
  
  त्यहाँ झुकेर मैले उसलाई खोज्ने व्यर्थ प्रयास गरें।
  
  
  अर्को गोलीले मेरो हातले ढुङ्गा भाँच्यो।
  
  
  म तल झरें।
  
  
  गोन्डोला बिस्तारै केबलको छेउमा सर्यो र मैले जुआनाको पहेंलो स्वेटर देख्न सकिन र मैले ध्यान दिएका थिए।
  
  
  शूटर उठ्यो र गन्डोलालाई लक्ष्य गर्दै मबाट टाढा भयो। मैले फेरि गोली हानें।
  
  
  ऊ ढुङ्गामाथि झुकेर खस्यो, र कुनै पनि निशान छुट्यो। मैले देखेँ कि उसले कसरी चट्टानको बिरूद्ध आराम गर्यो र गन्डोलालाई लक्षित गर्यो।
  
  
  मैले चट्टानहरूबाट सुरु गरें, तर मलाई थाहा थियो कि म उहाँलाई समयमै पुग्न सक्दिन।
  
  
  केबल क्ल्याम्पहरूमा क्लिक गर्दै, म मेरो स्कीमा बसेँ र एक हातमा दुईवटा पोल र अर्को हातमा लुगर समातेर झर्ने सुरु गरें। यो मैले कल्पना गर्न सक्ने सबैभन्दा सहज स्की स्थिति थिएन।
  
  
  मैले प्रगति गर्दै गर्दा, मैले महसुस गरें कि म स्कीमा शूट गर्न सक्दिन र यसरी मेरो बहुमूल्य समय बर्बाद गर्दैछु।
  
  
  म तल झरें जहाँ उसले झुकेको थियो, बन्धनबाट मुक्त भएँ र, झुकेर ढुङ्गाहरू पार गरे।
  
  
  उहाँ यहाँ हुनुहुन्छ!
  
  
  मैले निकालें।
  
  
  उसले गोन्डोलालाई लक्ष्य गर्यो र मैले फायर गरेजस्तै फायर गरे - वा सायद मेरो पछि एक सेकेन्ड विभाजित भयो। जे भए पनि, मेरो आफ्नै गोलीले स्पष्ट रूपमा यसलाई गलत फायर गर्यो, र यसको चार्ज पार्सनको मुटुमा झ्यालबाट नभई गन्डोलाको आधारमा हानिरहित रूपमा प्रवेश गर्‍यो।
  
  
  मैले गोली प्रहार गरें।
  
  
  ऊ पहिले चट्टानमा अनुहार खस्यो र त्यसपछि, रिफ्लेक्सिभ गतिमा, घुम्यो र उसको राइफललाई सिधै मतिर औंल्याएसम्म घुम्यो।
  
  
  म हिउँमा फर्केर हिउँमा हाम फालें, पहाडबाट तल सर्दै। मेरो वरिपरि गोलीहरू छरिए, तर एउटा पनि लागेन। म फेरि चट्टानमा चढें, किन्नको लागि यसलाई टाँसिएर।
  
  
  ढुङ्गा चिप्लो थियो, तर म त्यसमाथि क्रल भएँ, र मेरो कान नजिकै अर्को गोली पड्दा मैले टाउको उठाएँ, उसलाई स्पष्ट देखेँ र उसको घाँटीमा गोली हानें।
  
  
  उनी तुरुन्तै ढले । रातो बादलमा उनको वरिपरि रगत विस्फोट भयो।
  
  
  म उसको नजिक पुग्दा ऊ हिउँको रातो पोखरीमा पल्टियो।
  
  
  यो Alfreddo Moscato थियो।
  
  
  लामखुट्टे।
  
  
  म्याचमेकर!
  
  
  ****
  
  
  राइफल जसले मलाई गोली हानेको थियो र त्यो गोन्डोलामा रिको कोरेलीलाई मार्ने थियो एउटा विन्चेस्टर मोडल 70 सुपर ग्रेड राइफल 30-06 स्प्रिंगफील्ड गोला बारुदको लागि च्याम्बर गरिएको थियो र बाउश र लोम्ब बलवर ली डट चर पावर स्कोपले सुसज्जित थियो। यो एक सुन्दर रिग थियो।
  
  
  30-06 स्प्रिंगफिल्ड हाई-स्पीड ब्रोन्ज पोइन्ट कारट्रिजले 2,960 fps को थूथन वेग र 2,260 fps को गति 300 यार्डमा, 2,920 ft-lb थूथन ऊर्जा र 1,700 फीटको घातक बलको साथ उत्पादन गर्न सक्छ। 300 गज मा पाउन्ड। Bausch & Lomb चर पावर स्कोप 2 1/2 देखि 4x सम्म समायोजित हुन्छ, उचाइ र विन्डेज मात्र दुई गतिशील भागहरूसँग समायोजन गर्न सकिन्छ।
  
  
  यदि कुनै कुराले टाढाको शूटिंग दृश्यबाट मानिसलाई मार्न मद्दत गर्न सक्छ भने, यो संयोजनले सक्छ।
  
  
  म मरेको मान्छेमाथि झुकेँ। उनीसँग वालेट र कागजहरू थिए, तर ती नक्कली थिए। नाम नतालियो डि सेसुरा राखिएको थियो र अखबारहरूले भने कि उनी बारी, इटालीबाट आएका थिए।
  
  
  उसको कालो छाला, कालो कपाल र कपाल नीलो चिन र गालाहरू थिए। उनको साइडबर्न सामान्य भन्दा कम थियो, तर धेरै लामो देखिएन।
  
  
  उसले राम्रो विन्डब्रेकर र टाइट स्की प्यान्ट लगाएको थियो।
  
  
  ढुङ्गाहरूमा एक्कासी पाइलाको आवाज सुनेर म फर्किए। एकजना सिभिल गार्ड घटनास्थलमा आयो, उसको स्की उतार्यो र हातमा नोटबुक लिएर मेरो तर्फ हिंड्यो। मैले उसको सिट बेल्टको होल्स्टर अनडू भएको देखेँ।
  
  
  मलाई हेरेर, उसले केही बोलेन, र त्यसपछि चट्टानमा पुग्यो जहाँ मरेको मानिस थियो। उसले तल झुकेर शरीरलाई हेर्यो, त्यसपछि यसलाई ध्यानपूर्वक अध्ययन गर्यो र केहि नोटहरू बनायो।
  
  
  उसले लाशको घाँटी छोयो र यसको नाडी महसुस गर्यो। म उसलाई भन्न सक्छु कि ऊ त्यहाँ हुनेछैन। उनले कागजपत्रहरू निकाले, तिनीहरूलाई अध्ययन गरे, र त्यसपछि विन्चेस्टर 70 र स्कोपको जाँच गरे।
  
  
  ऊ उठ्यो र मतिर फर्कियो।
  
  
  "हस्तक्षेपको लागि माफ गर्नुहोस्, सेनर," उनले अंग्रेजीमा भने।
  
  
  म मुस्कुराए। "म अङ्ग्रेजी हुँ भनेर तिमीलाई कसरी थाहा भयो?"
  
  
  "मलाई थाहा छ तिमी अमेरिकन हौ," उसले मुस्कुराउँदै मलाई सच्यायो। "मेरो स्की संग।"
  
  
  तिनीहरू अस्ट्रियन थिए, तर मैले तिनीहरूलाई सन भ्यालीमा किनें। र यो तिनीहरूमा छापिएको थियो।
  
  
  "के तपाईंले यो साक्षी दिनुभयो - समस्या?" - उसले नाजुक तर स्पष्टसँग सोध्यो।
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ ।
  
  
  "सायद तपाईं साक्षी भन्दा बढी हुनुहुन्छ। सायद तपाई यो व्यक्तिको मृत्युमा संलग्न हुनुहुन्थ्यो?
  
  
  मैले केही भनिनँ । उसले कहिले मेरो अधिकार सुनाउने ? तर, निस्सन्देह, स्पेनमा तपाईंले आफ्नो अधिकारहरू पढ्नुभएको थिएन।
  
  
  मैले आफ्नो वालेट निकाल्न मेरो विन्डब्रेकरको बटन खोल्न थालें।
  
  
  गार्डिया हतियार, एक .45 कोल्ट अमेरिकन, तुरुन्तै उसको हातमा थियो र मेरो पेट छोप्यो।
  
  
  "म माफी माग्छु, सेनर, तर कृपया आफ्नो जेबबाट केहि पनि नलिनुहोस्।"
  
  
  "म मेरो परिचय पत्र बुझाउन चाहन्छु," मैले मुस्कुराए। "म मालागाबाट सेनर मिच केलीको सिफारिसमा आएको हुँ।"
  
  
  उनको अनुहारमा पहिचान झल्कियो । "ए। खाली गर्नुहोस्। तपाईंसँग उनको कार्ड यहाँ छ। तिम्रो पनि एउटा ।" उसले यसलाई हेर्यो र बिस्तारै प्लास्टिकको फोल्डरमा राख्यो। उसले पर्स फिर्ता गर्यो र एक स्मार्ट थप्पडले यसलाई बन्द गर्यो।
  
  
  मैले त्यसलाई लिएर टाढा राखें।
  
  
  "म माफी माग्छु, सेनर। म गर्दिन
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  म तपाईलाई कुनै पनि प्रश्नको लागि पर्खिरहेको छु। यदि तपाईं छोड्न चाहनुहुन्छ? "
  
  
  आह, मिच केली कार्डको कुनामा त्यो अद्भुत सानो AX प्रतीक जुन सबैले चिन्ने र माया गरेको देखिन्छ।
  
  
  म फर्केर मरेको मान्छे तिर औंल्याएँ। "उनी तपाईलाई चिन्नुहुन्छ?"
  
  
  गार्डियाले टाउको हल्लाए । "मलाई लाग्दैन। तर छिट्टै थाहा पाउनेछु।"
  
  
  "विनम्र सल्लाह," मैले भने। "यो मानिस मालागामा अपराधको लागि खोजिएको हुन सक्छ। हत्या"।
  
  
  "ओह।"
  
  
  "र हिजो राति यहाँ प्राडो लानोमा एक केटाको हत्याको लागि।"
  
  
  गार्डियाका आँखा रसाए । "तपाईंलाई धेरै कुरा थाहा छ, सेनर।"
  
  
  "यो मेरो व्यवसाय हो। धेरै कुरा थाहा छ। र तिनीहरूको फोटो खिच्नुहोस्, "मैले मुस्कान थपे।
  
  
  उनले अभिवादन गरे । "कृपया तपाईलाई हिरासतमा राखेकोमा मेरो माफी स्वीकार गर्नुहोस्। मेरो सहकर्मी आइपुग्दा तपाईं यहाँ नभएको भए राम्रो हुन्थ्यो जस्तो मलाई लाग्छ। ऊ अलि जवान र आवेगपूर्ण छ।"
  
  
  मैले ढलान माथि हेरे। अर्को गार्डिया स्कीमा थियो र तल दौडिरहेको थियो।
  
  
  "धन्यवाद।"
  
  
  कम्मरबाट निहुरिएर नमस्कार गरे । "म सेनोर केलीलाई भन्नेछु कि हामीले भेट्यौं।"
  
  
  म क्ल्याम्पहरूमा चिप्लिएँ, मेरो पोलहरू उठाएँ र तुरुन्तै प्राडो लानोमा ओर्लिए।
  
  
  ****
  
  
  आधा घण्टा पछि म होटल फर्किएँ। जुआना ठूलो फायरप्लेसको छेउमा बैठक कोठामा मलाई पर्खिरहेको थियो।
  
  
  हामी एक्लै थियौं ।
  
  
  उनको अनुहार उत्साहले चम्कियो। "मसँग यो छ," उसले मलाई कानाफुस गरि।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "त्यो सबै उत्साह के थियो?" - उनले साेचिन्।
  
  
  "मैले मोस्काटोलाई डराएँ र उसलाई मारे।"
  
  
  उसको अनुहार पहेंलो भयो। "उसलाई कसरी थाहा भयो कि हामी केबल कारमा भेट्दैछौं?" उनले सोधिन्। "तिमी र म बाहेक कसैलाई थाहा थिएन - र पार्सन।"
  
  
  "के तपाई पार्सन साँच्चै कोरेली हो जस्तो लाग्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। "उहाँ पक्कै पनि लागूपदार्थ नेटवर्क को बारे मा धेरै थाहा छ। र उहाँ चाँदीको थालमा हामीलाई दिन तयार हुनुहुन्छ। म धेरै उतेजित छु।"
  
  
  "के तपाई कहिल्यै निराश हुनुभएको छ?" - मैले खुसीसाथ सोधें।
  
  
  "धेरै ठोस। हामीले त्यो पहिलो प्रतिस्थापन कोरेलीसँग खेल्न थालेपछि।"
  
  
  "हामी आज दिउँसो सबै कुरा ग्रेनाडामा पुर्‍याउनेछौं।"
  
  
  "म निश्चित हुन सक्दिन कि जानकारी सही छ, निक," उनले भनिन्, मानौं कि उनले केहि समयको लागि यस बारे सोचिरहेकी थिइन् र अन्ततः निर्णय गरे। "यो दुर्भाग्यपूर्ण देखिन्छ कि म यति टाढा गएको छु र भन्न सक्दिन कि कोरेली वास्तविक हो कि होइन।"
  
  
  "चिन्ता नगर। AX को मेमोरी बैंकले थाहा पाउनेछ।"
  
  
  "तर म अचम्ममा छु किन मलाई यहाँ पठाइयो।" अब उसले टक्कर दियो।
  
  
  "यसलाई बिर्सिदिनोस्। यो कामको हिस्सा हो।"
  
  
  प्राडो लानो ग्यारेजका मेकानिकले माफी मागे। “म दिउँसो दुई बजेसम्म प्राप्त गर्नेछु। के यो तपाईंको लागि चाँडै पर्याप्त छ, सेनर?"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "हुनु पर्छ। के भयो?"
  
  
  "ब्रेक फ्लुइड निकासी भएको छ, सर।"
  
  
  "के कारणले?"
  
  
  "पाइपलाइन ब्रेक।" उनले धेरै बोल्न चाहेनन् ।
  
  
  "ब्रेक?"
  
  
  "धेरै अनौठो, सेनर," उनले स्वीकार गरे। “प्रायः तरल रेखा यसरी बिग्रन्छ भन्ने होइन। वास्तवमा, यो असम्भव छ।"
  
  
  "त्यसो भए के भयो?"
  
  
  "लाइन भाँचिएको छ।"
  
  
  "एक कट?"
  
  
  "यो जस्तो देखिन्छ, सेनर।" अब उसलाई असहज महसुस भयो। यस्ता कुरा उसलाई बुझ्नै नसकिने खालका थिए ।
  
  
  "के कसैले यो जानाजानी काट्यो?" मैले सोधे ।
  
  
  "मलाई थाहा छैन। म यसको बारेमा कुरा गर्न चाहन्न। यो गम्भीर आरोप हो।"
  
  
  "तर चार्ज गर्ने कोही छैन, त्यसोभए किन नभने?"
  
  
  उसले मलाई मुस्कुराएको देख्यो । "ठीक छ। म भन्छु कि कसैले यो लाइन काटेको छ, सेनर। स्निप! अर्थ लाग्छ?"
  
  
  "अँ हो," मैले भनें। "यसले अर्थ राख्छ"।
  
  
  केटा गम्भीर देखियो। - त्यसोभए तपाईसँग शत्रु छ, सेनर। सायद कोही महिलाको श्रीमान?
  
  
  स्पेनियार्डहरू यस्तो निको नहुने रोमान्टिकहरू हुन्!
  
  
  "हो," मैले भनें। "मलाई यो हुन सक्छ जस्तो लाग्छ। तर यो यसको लायक छ, तपाईंलाई थाहा छ?"
  
  
  उसले बज्यो । "ठीक छ। राम्रो!"
  
  
  "म त्यहाँ दुई बजे आउँछु।"
  
  
  "ओह, त्यहाँ अर्को सानो कुरा छ," उसले भन्यो।
  
  
  "कुन?"
  
  
  ऊ फेरि हिचकिचायो, वरपर हेर्यो कि कसैले सुनिरहेको छ कि भनेर।
  
  
  "तपाईलाई थाहा छ यो के हो?" उसले आफ्नो खल्तीबाट केही निकाल्यो र आफ्नो हातमा समात्यो।
  
  
  मैले उसको हत्केलाबाट लिएँ। यो एक सुन्दर गल्ती थियो। चुम्बकीय ट्रान्समिटर दिशा खोजक संग संयुक्त। महान मोडेल! पूर्ण रूपमा व्यावसायिक। सम्भवतः जापानी वा जर्मन।
  
  
  मैले त्यता हेरेँ। "मलाई थाहा छैन यो के हो।"
  
  
  "म पनि, सेनर।"
  
  
  "तपाईंले यो कहाँ फेला पार्नुभयो - यो ग्याजेट?"
  
  
  "यो रेनो, सेनरको तलको भागमा जोडिएको थियो।"
  
  
  "कति रमाइलो। मलाई लाग्छ कि यो केहि थियो जुन भर्खरै राजमार्गबाट उडेको थियो जब म ड्राइभ गरिरहेको थिएँ।"
  
  
  "यो चुम्बकत्व हो, तपाईलाई थाहा छ, सेनर? मैले सोचे कि तपाईलाई यो हेर्न रुचि हुन सक्छ।"
  
  
  "मलाई... धेरै चासो छ।"
  
  
  मैले आफ्नो खल्तीमा दिशा खोजकर्ता राखें र केहि सय पेसेटा निकालें। मैले केटालाई दिएँ। "यो तिम्रो लागि हो," मैले भनें। "तपाईको रुचि र मौनताको लागि।"
  
  
  "मैले बुझें, सेनर।"
  
  
  म पक्का थिएँ कि यो त्यस्तै थियो।
  
  
  अब मलाई थाहा भयो कि मोस्काटोले केबल कार बैठकको बारेमा कसरी थाहा पाए।
  
  
  मैले उसलाई आफैले भनें 1
  
  
  बाह्र
  
  
  जुआना र म अल्हम्ब्रा बगैंचामा बसिरहेका थिए, गेर्भासियो अल्बानेज नामको छोटो, कालो कपाल भएको, कालो आँखा भएको, घुमाउरो कपाल भएको जिप्सी हामीकहाँ आयो। उहाँले हाम्रो यात्रालाई अगाडि बढाउनुभयो। डिजाइन अनुसार, जुआना र म पछाडि छोडिएका थियौं।
  
  
  "यो अन्डालुसियाको लागि न्यानो छ," उनले धेरै राम्रो अंग्रेजी उच्चारणमा भने।
  
  
  "तर मोरक्कोको लागि होइन," मैले जवाफमा भनें, फेरि हक र AX द्वारा सिर्जना गरिएको पूर्ण बालिश मान्यता प्रणालीको लागि लज्जित भयो।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। मरिचको रूखमुनि एउटा कंक्रीट बेन्च थियो, र उहाँले हामीलाई त्यहाँ लैजानुभयो। हामी सँगै बस्यौं, प्रतिबिम्बित पोखरी र विपरित ठूलो मोरिस आर्क हेर्दै।
  
  
  "मसँग तपाइँको लागि समाचार छ," उसले कानाफूसीमा भन्यो। "हामीले भ्रमण समाप्त भएपछि भेट्नुपर्छ।"
  
  
  "समाचार?" मैले सोधे ।
  
  
  उसले आफ्नो औंला ओठमा राख्यो। " पछि। विपरित पहाडमा।" उसले अल्हम्ब्रालाई उत्तरपूर्वी पहाडमा देख्यो। हामीलाई पहिले भनिएको थियो कि त्यहाँ पहाडमा धेरै गुफाहरू थिए, गुफाहरू जसमा अझै ठूलो संख्यामा जिप्सीहरू बस्छन्। वास्तवमा, Gervasio आफैले हामीलाई यो बताए।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "भ्रमण पछि। अल्हम्ब्राको प्रवेशद्वारमा।"
  
  
  अल्हम्ब्राको प्रवेशद्वारमा रहेको भीड हामी बाहिर निस्कँदा पातलो हुन थाल्यो र गेर्भासियोले हामीलाई पार्किङ स्थलमा लगे।
  
  
  "तपाईंसँग कार छ?"
  
  
  "हाय, होइन," गेर्भासियो मुस्कुराए। उनले जुआनाको निर्देशनमा मन्त्र कास्ट गरे। "मसँग एउटा सानो ल्याम्ब्रेटा मात्र छ...
  
  
  "सबै बाटोमा रगत नछोड," मैले भनें। "हामीसँग जानुहोस्। हामी तपाईंलाई पछि यहाँ लैजान्छौं र तपाईं Lambretta उठाउन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "तिमी यस्तो देश हौ।"
  
  
  "नकारात्मक। हामी केवल व्यावहारिक छौं। हामी तपाईलाई ठूला पहाडहरू पार गर्नको लागि कुर्दै अगाडि पछाडि ड्राइभ गरेर समय बर्बाद गर्न सक्दैनौं। हामी कहाँ जाँदैछौं?"
  
  
  "म गुफामा बस्छु, सेनोर," उसले दुखद रूपमा भने, जुआनालाई आफ्नो आँखाले थप रस दिँदै।
  
  
  उसलाई हेरिन् । उनी उनीकहाँ पुग्दै थिए।
  
  
  "बिर्सनुहोस्, Gervasio। म शर्त गर्छु कि तपाईको गुफाको फेदमा कडा सुनको सिक्काले भरिएको चौध लिटरको जग छ।
  
  
  उसका आँखा चम्किए । "तपाईं एक विनोदी व्यक्ति हुनुहुन्छ, सेनर।"
  
  
  Gervasio र Juana पछाडिको सिटमा चढे। उसले उसलाई सावधानीपूर्वक हेर्यो, तर मैले उसको आँखा कहिलेकाहीँ ऐनामा मलाई हेरिरहेको देखें।
  
  
  "यहाँ तल जानुहोस्, सेनर, र त्यसपछि दायाँ," उसले मलाई भन्यो र दौडिन जारी राख्यो, छोटो समय पछि, हामी पहाडको एउटा प्वालको अगाडि रोकियौं। त्यहाँ वरपर अन्य कारहरू पार्किङ थिए, साथै मोटरसाइकलहरूको थुप्रो। प्रायजसो त्यहाँ सिट र Peugeots थिए। यो फोहोरमा एउटा ठूलो पार्किङ थियो।
  
  
  "हामी यतै बसेका छौं।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। मैले उसलाई रियरभ्यू मिररमा हेरेँ। "र अब समाचार, Gervasio।"
  
  
  "सेनर मिच केलीले तपाईंलाई तुरुन्तै मालागामा बोलाउन चाहन्छन्।"
  
  
  "उहाँले किन व्याख्या गर्नुभयो?"
  
  
  “पक्कै पनि होइन, सर। तर उहाँ दृढ हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "म उसलाई कहाँ बोलाउन सक्छु?"
  
  
  "मसँग घर भित्र एउटा लाइन छ।"
  
  
  उसले गुफाको प्रवेशद्वारलाई औंल्यायो।
  
  
  मैले जुआनालाई हेरें। "ल, जाऔं।"
  
  
  हामी छाडेर गेर्भासियोको पछिपछि गुफामा गयौं। भित्री भाग कुनै पनि घर जस्तै सुसज्जित थियो, कडा-प्याक गरिएको फोहोर भुइँमा भारी स्पेनिश फर्निचर र रगहरू सहित। त्यहाँ बिजुलीका आउटलेटहरूमा लाइट बल्बहरू र बत्तीहरू जोडिएका थिए। मुख्य कोठामा खाना पकाउने गन्ध आयो।
  
  
  Gervasio कोठाको अन्त्यमा बुककेसमा गए र मलाई मालागाको सुरक्षित घरमा मिच केलीको आर/टी सम्झना गराउने छालाको केश निकाले।
  
  
  उसले यसलाई प्लग इन गर्यो र यसलाई न्यानो गर्न दियो। म उसलाई हेरेर बसेँ । जुआना उठी र वरिपरि हिँडे, पर्खालहरूमा झुण्डिएको, कुशलतापूर्वक बुनेको टेपेस्ट्रीहरू, टेबुलहरू ढाकेको फीता, चित्रहरू हेर्दै।
  
  
  Gervasio ले कोड अक्षरहरू उपलब्ध गराए र पहिचानको लागि केलीको अनुरोधलाई जवाफ दिए।
  
  
  "केली?" - मैले एक क्षण पछि भने। "किन हटलाइन?"
  
  
  "एउटी केटी हो। उनी Sol y Nieve जाँदैछिन्।"
  
  
  "ठीक छ। त्यसैले?"
  
  
  "तिमीलाई कुनै समस्या भयो?"
  
  
  म गर्भासियोलाई हेरेर रोकिएँ। "समस्या?"
  
  
  "ठीक छ, तपाईंले अहिलेसम्म आफ्नो रोमन नाक उठाउनुभएको छैन। सहि हो?"
  
  
  "वास्तवमा, हामीसँग छ।"
  
  
  मौनता थियो । "सुन्नुहोस्," केलीले भनिन्। "हिजो केटीले रोमन नोजबाट फोन आयो र उसलाई एक जवान मानिसको मृत्युको बारेमा बताएको थियो, र आज बिहान - अर्को मानिसको मृत्युको बारेमा!"
  
  
  "यो सत्य हो।"
  
  
  "रोमन नोजले तपाई वा NX सँग भेट्न अस्वीकार गर्यो, हैन?" NX औषधि विशेषज्ञ। धेरै राम्रो। जुआना रिवेरा।
  
  
  म पर्खिरहेको थिएँ। "नेगेटिभ। उसको कारण के हो?"
  
  
  "रोमन नोस भन्छन् कि उनी यी सबै रद्द गर्न चाहन्छन्। उहाँ पक्का हुनुहुन्छ कि यो एक सेटअप हो। उनको संगठनले उनलाई मार्न खोजेकोमा उनी विश्वस्त छन्। मलाई पढ्दै हुनुहुन्छ ?
  
  
  "चर्को र स्पष्ट।"
  
  
  "केटी अब रातो जगुआरमा ड्राइभ गर्दैछ।" रातो जगुआरमा। यो स्पष्ट छ?"
  
  
  "हेर्छु। प्रश्न। किन आउँदैछिन?"
  
  
  "उनी भन्छिन् कि उनी तपाईंलाई भेट्न रोमन नोज लिन चाहन्छिन्।"
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्। हामी दुवैले रोमन नोजलाई डेट गर्यौं। म दोहोर्याउँछु। हामी दुवैले रोमन नोजलाई डेट गर्यौं। मलाई पढ्दै हुनुहुन्छ ?
  
  
  रोक्नुहोस्। "म तिमीलाई पढ्दै छु।"
  
  
  "मैले बुझिन किन उनी सोच्छिन् कि हामीले रोमन नोजलाई भेटेका छैनौं?"
  
  
  "सायद तपाईले गर्नुभएन।"
  
  
  "सम्भावना छ। रोमन नाक वास्तवमा सकारात्मक रूपमा पहिचान गरिएको छैन। तर उहाँले हामीलाई सामग्री दिनुभयो। ”
  
  
  "केटीले जोड दिन्छ कि तपाईंले रोमन नाकलाई भेट्नुभएन। रोमन नोज आफ्नो शत्रुहरु द्वारा पहिचान को जोखिम बिना कोर्सिका फर्कन चाहन्छ। त्यसैले डेट नगर्नुहोस्।"
  
  
  "त्यसोभए तपाईलाई लाग्छ कि हाम्रो रोमन नाक रोमन नाक होइन।"
  
  
  "मालागा खाडीमा शो पुन: चलाउनुहोस्। हो। एकदम सम्भव छ।"
  
  
  "यो मलाई एकदम स्पष्ट छ," मैले स्वीकार गरें। "दुई सम्भावनाहरू: रोमन नाक रोमन नाक हो, वा रोमन नाक होइन। केली। तपाईंको कारमा जानुहोस् र सोल y निभमा हामीसँग सामेल हुनुहोस्।"
  
  
  रोक्नुहोस्। "किन?"
  
  
  "मलाई तिम्रो सहयोग चाहियो। हामीले यो सुनिश्चित गर्नुपर्दछ कि रोमन नोस उसले भनेको कुरा हो।"
  
  
  "म कसरी मद्दत गर्न सक्छु?"
  
  
  "यो एक जटिल कथा हो। तर मलाई थाहा छ अब के गर्ने।"
  
  
  "म चाहान्छु कि म पनि यस्तै कुरा भन्न सक्छु!"
  
  
  "एस
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  ol y Nieve। होटल सिएरा नेभाडा। यो रात। सहि हो?"
  
  
  "सही।"
  
  
  "कनेक्सनको अन्त्य।"
  
  
  म धेरै बेर सेटमा बसेर हेरे । त्यसपछि मैले फर्केर हेरें र जुआनाले मलाई हेरिरहेको देखें।
  
  
  "ठिक छ?"
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। गेर्भासियोले पनि फराकिलो आँखाले हामीलाई हेरे । मैले जुआनासँग कुरा गरें। "तपाईसँग यो माइक्रोफिल्म छ?"
  
  
  "हो," उनले आफ्नो झोलामा पुगेर भनिन्।
  
  
  "ठीक छ। Gervasio लाई दिनुहोस्।"
  
  
  उनले त्यसै गरिन् । उसले आफ्नो हातमा रहेको फिल्मको सानो प्याकेट हेर्यो । त्यसपछि उसले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेर्यो ।
  
  
  "यस थ्रोलाई उडाउनुहोस् र यसलाई AX लाई प्रतीकद्वारा प्रतीक पठाउनुहोस्।"
  
  
  जिप्सीले टाउको हल्लायो।
  
  
  "जुआना, सोल-एट-निभको रेनोमा फर्कनुहोस्।"
  
  
  "तिमि बिना?" उसका आँखा साँघुरिए ।
  
  
  "हो। म टीना बर्गसनलाई रोक्न जाँदैछु।"
  
  
  "तर किन?"
  
  
  "जब तिनी रिसोर्टमा देखा पर्छिन् र वास्तविक कोरेलीसँग कुरा गर्छिन्, उनी तुरुन्तै चिनिन्छिन्।"
  
  
  "तर...?"
  
  
  "मेरो मतलब, कसैले उसलाई मार्न खोजिरहेको छ।"
  
  
  "WHO?"
  
  
  "आफूलाई ब्यारी पार्सन भन्ने मानिस।"
  
  
  जुआनाको आँखा फराकिलो भयो। "तर किन पार्सन हुनु पर्छ?"
  
  
  "यो हुनुपर्छ"।
  
  
  "त्यसोभए त्यहाँ कोरेलीलाई मार्न दुई जना मानिस थिए?" - जुआनाले रुँदै सोधे।
  
  
  "यो सम्भव छ कि माफिओसीले उसलाई दुईवटा सम्झौतामा हस्ताक्षर गरेको छ यदि एउटाले काम गरेन भने।"
  
  
  "गारो छ।"
  
  
  "तपाईं शर्त लगाउनुहुन्छ कि यो तपाईंको जीवन हो। सुन्नुहोस्। यसलाई विश्लेषण गरौं। मानौं पार्सनले कोरेलीलाई मार्न चाहन्छ। सही? र पार्सन, हामीजस्तै, कोरेलीलाई आँखाले चिन्दैन। तर उसलाई थाहा छ म Corelli संग एक बैठक सेट गर्न कोशिस गर्दै छु। म मात्र होइन तिमी र म पनि । त्यसैले उहाँ हामीसँग नजिक हुनुभयो। सकेसम्म नजिक"।
  
  
  मेरो मतलब ओछ्यानमा। संकेत जुआनाबाट बच्न सकेन। उनी रमाइन्।
  
  
  "अब। मानौं कि आर्टुरो मारिएको बेला पार्सन मोसकाटोसँग उपस्थित थिए। पार्सन, अवश्य पनि, मलाई हेर्दै थिए। त्यसपछि उनले मरेपछि आर्टुरोबाट पाएको निर्देशन सुनेको हुनुपर्छ। अहिले सम्म?"
  
  
  "ठूलो।"
  
  
  "त्यसपछि पार्सन लुकाउन बैठकमा जान्छ र कोरेलीलाई देखाउनको लागि पर्खन्छ। तर कसले देखाउने? म कोरेली होइन। पार्सन त्यहाँ उभिरहेको छ र म उठ्छु र उनको पूरै अनुहार अण्डाले ढाकिएको छ।
  
  
  "तर कोरेली किन बैठकमा गएनन्?"
  
  
  "केलीले भर्खरै भनेको कुरा तपाईंले सुन्नुभयो। उनले अर्तुरोलाई गोली हानेपछि कोरेली डराएको बताए। मैले मान्नु पर्छ कि उसले भर्खरै यसको सामना गर्यो र यो उहाँ बिना हुन दियो।"
  
  
  "कोरेलीलाई मार्न लामखुट्टे किन त्यहाँ गएनन्?" - जुआनाले निर्दोष सोधे।
  
  
  "मैले यसको बारेमा सोचें," मैले स्वीकार गरें। "मान्नुहोस् कि उनी आर्टुरोलाई मारेर भाग्न यति हतारमा थिए कि उनले मलाई के भनेका थिए त्यो सुनेनन्।"
  
  
  उनले निहुरिन्।
  
  
  "ठीक छ," मैले चाँडै जारी राख्दै भने, "पार्सन त्यहाँ छ, र म त्यहाँ छु। पार्सनले के भन्छ? उसले भन्न सक्ने कुरा मात्र सत्य हो। उसलाई थाहा छ म कोरेली होइन। र उहाँलाई थाहा छ कि बैठक हुनेछ। उसले भन्यो: "म कोरेली हुँ! र उसले यो सबै खेल्छ, तपाईंसँग भेटघाटको व्यवस्था गर्दै।
  
  
  "माइक्रोफिल्मको बारेमा के हो? उनले मलाई फिल्म दिए।"
  
  
  "हामी यसलाई जाँच गर्दैछौं। तर यस प्रकारको जानकारी प्रतिस्थापन गर्न धेरै सजिलो छ: नाम, ठाउँ र मिति।
  
  
  "राम्रो..."
  
  
  "उहाँले एउटा फिल्म बनाउनुहुन्छ, तपाइँसँग भेटघाटको व्यवस्था गर्नुहुन्छ। उसले कोरेली खेल्दै बैठकको व्यवस्था गर्छ। उसले तिमीलाई एउटा नक्कली चलचित्र दिन्छ, र यसैबीच मोस्काटोले उसलाई मार्न खोज्छ, र म मोस्काटोलाई मार्छु।"
  
  
  "तर मोस्काटोलाई बैठकको बारेमा कसरी थाहा भयो?"
  
  
  "रेनोमा गल्ती छ," मैले उनलाई भनें।
  
  
  "पार्सन अब के को लागि पर्खिरहेको छ?" - उनले साेचिन्।
  
  
  "उनी टिना देखाउन पर्खिरहेका छन्। उसलाई व्यक्तिगत रूपमा नचिनेको भए पनि उनको बारेमा थाहा छ। मलाई लाग्छ कि उसले एलेनालाई भ्रमित गर्न टिनालाई ती "फोन कलहरू" नक्कली गरेको हुनुपर्छ। तर उसलाई थाहा छ कि टिना अन्ततः Sol y Nieve मा देखा पर्नेछ। उसले उसलाई पर्खनेछ र उसलाई उसलाई कोरेली र बिंगोमा लैजान दिनेछ! देख्नुहुन्छ ? "
  
  
  "अनि टीनालाई रोक्नु के राम्रो?"
  
  
  "म उनलाई चेतावनी दिन चाहन्छु कि सोल वाई निभमा उनको उपस्थितिले कोरेलीलाई असर गर्नेछ।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "अनि तेस्पछि?"
  
  
  "मलाई यो पत्ता लगाउन दिनुहोस्," मैले बिस्तारै सुझाव दिए। "मसँग अझै हाइलाइट छैन।"
  
  
  ****
  
  
  जुआना रिभेराले गेर्भासियो र मलाई ग्रेनाडामा भाडाको कारमा लगे, जहाँ मैले म्यानुअल ट्रान्समिशन भएको सिट मिनी रोजें। जुआनाले त्यसपछि गेर्भासियोलाई अल्हम्ब्रामा फर्काइदिए, जहाँ उनको मिनीबाइक पार्क गरिएको थियो।
  
  
  म मालागा-ग्रानाडा राजमार्गको सिटमा बसेर मलागातिर लागें। धेरै ढिलो भइसकेको थियो, तर घाम अझै उदाएको थिएन। मैले रातो जगुआरमा मेरो आँखा राखें - कार छुट्याउन सजिलो छ।
  
  
  मैले उसलाई मबाट उपत्यका पार गर्ने तीव्र गतिमा ब्रेक लगाएको देखेको बीस मिनेट भन्दा बढी भएको हुनुपर्छ। म छिट्टै पछाडि फर्के, जलेको गहुँको खेतमा गएँ र द्रुत तीन-कुना घुमाए। म मालागा फर्कदै गरेको जगुआरको अगाडि थिएँ जब मैले रियरभ्यू मिररमा मलाई नजिक आएको देखेँ।
  
  
  मैले मेरो हात बढाएँ र धेरै चोटि उसलाई हल्लाएँ, उसलाई रोक्नको लागि संकेत गरे।
  
  
  उसले हात देख्यो, त्यसपछि उसले कार देख्यो र अन्तमा उसले मलाई देख्यो। उनी अचम्ममा परे, तर निराश भएनन्। मैले राजमार्गको छेउमा औंल्याएँ र हामी सँगै हट्यौं।
  
  
  म काठीबाट बाहिर निस्केँ र जगुआरतिर गएँ। उज्यालो हरियो स्वेटर र खरानी रंगको स्कर्ट लगाएर उनी त्यहाँ बसेकी थिइन्, त्यो स्क्यान्डिनेभियन शैलीमा एकदमै सुन्दर र आकर्षक देखिइन्।
  
  
  "म केलीसँग कुरा गरिरहेको थिएँ," मैले मेरो आवाज पाउन सक्ने बेला भनें।
  
  
  "हो। तिमीलाई थाहा छ म यहाँ किन छु?"
  
  
  "पक्कै पनि। तर योजना परिवर्तन भएको छ।"
  
  
  उनको अनुहार
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  खस्यो। "रिको पहिले नै घर गएको छ?"
  
  
  "हुनसक्छ। सायद छैन। तर त्यहाँ समस्या छ। अर्को मानिस रिको भएको नाटक गर्दैछ।"
  
  
  "तिमीलाई कस्तो छ…?" उनी झिम्किन् । "यो स्पष्ट छ। हो। कोही रिको भएको नाटक गर्दैछ।"
  
  
  "जबसम्म रिकोले तपाईसँग कुरा गरेपछि आफ्नो मन परिवर्तन गरेन।"
  
  
  "होइन। ऊ पक्का थियो।" उसको आँखा अलिकति सर्यो । "सुन। मलाई विश्वास लाग्दैन ? इमानदारीपूर्वक…?"
  
  
  "म तिमीलाई विश्वास गर्छु," मैले भने। "समस्या यो हो कि हामीसँग अर्को मिथुन, अर्को विकल्प, अर्को रिको कोरेली छ।"
  
  
  "त्यसो भए मैले वास्तविक रिकोलाई चेतावनी दिनु पर्छ ..."
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। “कसैले उसलाई मार्न खोजिरहेको छ। एकचोटि तपाईंले उसलाई भेट्नुभएपछि, हत्याराले रिको को हो भनेर थाहा पाउनेछ। देख्नुहुन्छ ?
  
  
  उनको अनुहार फेरियो। "हो, हो, मैले बुझें!" उसले मलाई गम्भीरतापूर्वक हेरी। "तिमी मलाई के गरून् भन्ने चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "म तिमी ग्रेनाडामा बस्न चाहन्छु।"
  
  
  उसले आफ्नो ओठ काट्यो। "यो धेरै एक्लो छ।"
  
  
  "तर तपाईं क्लिनिकमा एक्लै हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "यसले मलाई पागल बनाइरहेको थियो!"
  
  
  "तिम्रो काँध कस्तो छ?"
  
  
  "धेरै राम्रो," उनी मुस्कुराइन्। "तिमीले देख्यौ?" स्पष्ट रूपमा त्यहाँ एउटा सानो पट्टी मात्र थियो। यो उनको स्वेटरको नाटकीय वक्रहरूमा पनि देखा परेन।
  
  
  "ठीक छ, तिमी गर्छौ टिना?"
  
  
  "के गर्ने?"
  
  
  "ग्रेनाडामा बस्ने?"
  
  
  उनले सास फेरिन्। "राम्रो..."
  
  
  "म तिमीलाई लंचमा लैजान्छु," मैले षड्यन्त्रपूर्ण रूपमा भने।
  
  
  उसका आँखा रसाए । "तिमी, जर्ज?"
  
  
  म हासे। "खुशी संग।"
  
  
  "त्यसो भए म गर्छु।"
  
  
  "मलाई जगुआरमा पछ्याउनुहोस्।" हामी होटलमा गएर चेक इन गर्नेछौं।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो, उसको आँखा उत्साहले चम्किरहेको थियो।
  
  
  "के तपाईंलाई लाग्छ रिकोले सुन्दा रिस उठ्छ?"
  
  
  "के - मैले तिमीसँग डिनर के गरें?"
  
  
  "हो।" उनले काँध हल्लाइन्। "जे भए पनि, कसले वास्ता गर्छ?"
  
  
  अहिलेसम्म उनी खतरनाक र ठूलो सफलताका साथ बाँचेकी थिइन्। मलाई लाग्छ कि उसले विश्वास गर्यो कि उनी खतरनाक रूपमा सधैंको लागि समान सुरक्षाको साथ बाँच्न सक्छिन्।
  
  
  ****
  
  
  हामीले ग्रानाडाको किनमेल क्षेत्र नजिकैको एउटा सानो रेस्टुरेन्टमा डिनर खायौं। ब्यान्डरहरू एक कुनामा स्पेनिस संगीत बजाउँदै थिए र वेटरहरू हामीमाथि घुमिरहेका थिए र हामीलाई बिगार्न सक्दो प्रयास गरिरहेका थिए।
  
  
  रेस्टुरेन्टबाट बाहिर निस्केर होटेलतिर लाग्दा करिब दस बजेको थियो । ग्रेनाडा रातको सुन्दर शहर हो। पसलहरूमा बत्तीहरू छन् र मानिसहरू चौबीसै घण्टा सडकमा हिंड्छन्। दस धेरै ढिलो भइसकेको थियो, तर केही मानिसहरू अझै गएका थिएनन्। सिभिल गार्डले सडकलाई अपराधबाट जोगाएको देखिन्छ।
  
  
  हामी होटल भित्र पस्यौं र टीना चाबी लिन उनको नजिक गइन्। लबीमा रहेका सबै आँखा फर्किए र उनको हिँडाइ पछ्याए। मैले कैयौं सास सुनेँ। यो मालागा मा उनको प्रदर्शन को पुनरावृत्ति थियो।
  
  
  उनले आफ्नो चाबी समातिन् र क्रोधित नजरले म तिर फर्किन्।
  
  
  "म कुञ्जीहरूसँग धेरै अनाड़ी छु।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "ठीक छ। म तिनीहरूलाई राम्ररी बुझ्छु। ”
  
  
  "हो। त्यसपछि आउनुहोस् र तालामा चाबी हाल्नुहोस्। उनको आँखा खाना, रक्सी र प्रत्याशा संग चम्किरहेको थियो।
  
  
  "म मात्र मानव हुँ," मैले भने र उनको पछिपछि लिफ्टमा गएँ। हामीमाथि ढोका बन्द हुँदा, मैले लबीमा रहेका हरेक मानिसले मलाई ईर्ष्यालु आँखाले हेरिरहेको देखें।
  
  
  हामी लिफ्टमा चढ्यौं र उनको कपालको रेशमी कर्लले मलाई छोयो जब उनी चुपचाप मेरो छेउमा पुगिन्। म फर्केर उसको आँखामा हेरे । उनी मुस्कुराइन् ।
  
  
  लिफ्टको ढोका खुल्यो र हामी कोरिडोरमा बाहिर निस्कियौं। भुइँमा रातो मखमलको लामो रग थियो। भित्तामा एउटा ठूलो एन्टिक सोफा थियो। भित्तामा झुन्डिएका फूलदानीहरूमा फूलहरू।
  
  
  मैले कोठा नम्बर फेला पारे र तालामा चाबी घुसाउने प्रयास गरें।
  
  
  टिना मुसुक्क हाँसिन् ।
  
  
  मलाई थाहा थिएन कि म यति रक्सीमा छु। मैले फेरि प्रयास गरें।
  
  
  जादुई ढंगले ढोका खुल्यो ।
  
  
  उनी मेरो अगाडिको कोठामा प्रवेश गरिन्, उसले यसो गरेझैं अलिकति घुम्दै, र उनको पूरै शरीरले मलाई पार गरिन्। मैले टाउकोदेखि खुट्टासम्म एसी र डीसी हल्लाएर सम्पर्क गरेको महसुस गर्न सक्थे।
  
  
  म भित्र गएँ र मेरो पछाडि ढोका बन्द भयो। म पक्का छु कि उसलाई कसैले छोएको छैन। कतिपय होटलका ढोकाहरू मोहित छन्।
  
  
  म त्यहाँ उभिएँ र मेरो अनुहारमा मूर्ख मुस्कान लिएर उसलाई हेरे। मलाई थाहा छ यो एक मूर्ख मुस्कान थियो किनभने मैले एउटा सानो गिल्ट-एज भएको ऐनामा मेरो अनुहार देखेँ जुन एउटा भित्तामा झुण्डिएको थियो। र उनले मलाई आफ्नो अनुहारमा एक अभिव्यक्तिको साथ हेरिन् जुन केवल आदिम वासनाको बोझको रूपमा वर्णन गर्न सकिन्छ।
  
  
  उनी मेरो काखमा थिइन् । मैले उसलाई बलियोसँग समातें। उनले सास फेरिन्। उनले मलाई भनिन् कि उनी लामो समयदेखि क्लिनिकमा थिए र यस्तो भयानक पीडामा थिए।
  
  
  दुःखी, दुःखी।
  
  
  हो, हो, उनले मलाई भनिन्।
  
  
  जब उनले देखे कि म उनको पीडामा सहानुभूति राख्छु, उनले मलाई उनको काँधमा घाउ देखाइन्। उसको स्वेटर फुकाल्नु बाहेक मलाई यो देखाउने अर्को कुनै उपाय थिएन, र जब उसले गर्यो, मैले देखें कि उसको स्वेटर मुनि केहि थिएन, त्यो यो सुन्दर सुनौलो छाला बाहेक केहि थिएन। प्रकृतिले जसरी सृष्टि गरेकी थिईन् ।
  
  
  वास्तवमा, मैले उनको काँधमा रहेको सानो पट्टी पनि हेरेँ र डा. हर्नान्डेजको कामको प्रशंसा गरें।
  
  
  - यो भयानक थिएन? उनले मलाई सोधिन्।
  
  
  मैले सहानुभूति जनाएँ।
  
  
  "एक पटक मेरो तिघ्रामा दाग थियो," उनले मलाई भनिन्। यो वास्तवमा किनभने मलाई मेरो हातमा खोप चिन्ह मन परेन, उनले जारी राखिन्, त्यसैले खोप चिन्ह मेरो खुट्टामा राखिएको थियो। ऊ नराम्ररी सुन्निएको थियो।
  
  
  मैले सहानुभूति जनाएँ।
  
  
  उनले मलाई विश्वास गरिन् । एक क्षण पछि उसले आफ्नो स्कर्ट र प्यान्टी फुकाल्यो र मलाई आफ्नो तिघ्रा मा दाग देखा। यो उनको मा धेरै राम्रो देखिन्थ्यो। मैले यो कुरा उसलाई भनें।
  
  
  "अवश्य पनि," उनले भनिन्, "सम्भवतः तपाईलाई पनि घाउहरू छन्।"
  
  
  - म धेरै मार्शल आर्ट को एक अनुभवी हुँ।
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  ars, मैले उसलाई आश्वासन दिए, र प्रमाण देखाउन थाले।
  
  
  हामी त्यसैबेला कुनै न कुनै रूपमा सुत्ने कोठामा पुग्यौं, र टीनाले होसियारीपूर्वक बेडको पाना तानिन् र पानालाई अलिकति थिचेर, तकियाहरूलाई अनौठो स्थानमा सार्दै।
  
  
  जब मैले उनलाई यसरी तकियाहरू अलग गर्नुको कारण सोध्दा, उनले मलाई भनिन् कि स्वीडेनका महिलाहरू प्रेमको बारेमा धेरै उन्नत विचारहरू छन्। स्विडेनी महिलाहरूले आफ्ना पति र प्रेमीहरूसँग राम्रो व्यवहार गर्छन् भनेर प्रमाणित गर्न, उनले संयुक्त राष्ट्र संघद्वारा संकलित वर्तमान जीवन प्रत्याशा चार्टहरू उद्धृत गरे, जसले प्रमाणित गर्‍यो कि स्वीडेनका पुरुषहरूको आयु 66.6 वर्षको अमेरिकी पुरुषहरूको जीवन प्रत्याशाको तुलनामा 71.85 वर्ष छ।
  
  
  "म तिमीलाई किन देखाउँछु," उनले मलाई भनिन्। हामीसँग अत्यावश्यक रसको प्रवाह कायम राख्ने केही विधिहरू छन्।
  
  
  तेह्र
  
  
  ग्रेनाडा मा नाश्ता।
  
  
  "तिमीले मलाई यहाँ होटलमा बस्ने वाचा गर्नुपर्छ," मैले टिनालाई भोजन कक्षको भव्य भित्री भाग हेर्दै भनें।
  
  
  टिना उदास देखिन्थी। "तर म स्कीइङ मिस गर्नेछु!"
  
  
  "यदि तपाईं सोल y निभमा जानुहुन्छ भने, तपाईं रिकोको मृत्युको लागि जिम्मेवार हुनुहुनेछ।"
  
  
  "मैले बुझेँ।" उसले ठट्टा गरि।
  
  
  "र तपाईं आफैलाई आफ्नो ठाउँमा राख्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "ठीक छ। कता जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "म रिसोर्टमा फर्कदैछु। मेरो काम छ"।
  
  
  ****
  
  
  सोल-ए-निभ सम्म पहाडको किनारमा 40 मिनेटको ड्राइभमा यो रमाइलो थियो। जब म आइपुगे, स्कियरहरू पहिल्यै ढलानमा थिए। यो अघिल्लो रात एक छोटो पतन पछि राम्रो प्रकाश पाउडर संग एक स्पष्ट दिन थियो।
  
  
  म लबीमा गएँ र मिच केलीलाई लबीको बारमा बसिरहेको देखें।
  
  
  मैले उसको छेउमा कुर्सी राखें। "तपाईंले आज बिहान बार खोल्नुभएको जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "सही। भर्खर भित्र आयो।"
  
  
  "तिमी चाँडै छौ, हैन?"
  
  
  “मैले जति सक्दो चाँडो यहाँ आउँछु भन्ने सोचेको थिएँ। षड्यन्त्र के हो?
  
  
  "तपाईलाई थाहा छ यो के हो। हाम्रो मान्छे यहाँ छ, तर हात देखाउन डराउँछ। र हामीसँग एक डबल छ जो म उसलाई रोमन नाकमा लैजान चाहन्छु।
  
  
  "तर?"
  
  
  "यो हामी गर्छौं।"
  
  
  हामीले एकसाथ टाउको निहुरयौं र मैले उसलाई रेखाचित्र दिएँ - नट, बोल्ट, हथौडा, आरा र काठ।
  
  
  ****
  
  
  कोठामा गएर लुगा फेरेँ । मैले मेरो स्की गियर राखें र जुआनाले मलाई कल गर्ने प्रतीक्षा गरें।
  
  
  उनले तुरुन्तै गरे।
  
  
  "म तिमी फर्केको देख्छु," उनले आफ्नो उच्च, गम्भीर स्वरमा भनिन् - घाइते प्युरिटन।
  
  
  “हो”, मैले सङ्गीतमा भनेँ। "यो लामो यात्रा थियो।"
  
  
  उनले रिसाए। "आजको कार्यक्रममा के छ?"
  
  
  "हामी स्की गर्दैछौं"।
  
  
  "ठीक छ!"
  
  
  "त्यसो भए हामी आज राती कारबाही गर्नेछौं।"
  
  
  "कारबाही?" उनको मूड सुधारियो।
  
  
  "तपाईले एलेनाको हेरचाह गर्नुहुनेछ।"
  
  
  "कसरी?"
  
  
  "सधैँ उहाँसँग रहनुहोस्। म पार्सनसँग केहि काम गर्दैछु। केली र म।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। उनी निराश देखिन्थिन् । "तर एलेना पूर्णतया निर्दोष देखिन्छ।"
  
  
  "निर्दोषता वा अपराध एक प्रश्न होइन। हामीले पार्सनलाई अलग गर्नुपर्छ। म मिलाउँछु। तर म इलेनाले मेरो ध्यान विचलित गरून् भन्ने चाहन्न।"
  
  
  "ठीक छ। अब। अब के?
  
  
  "स्लोपमा उत्कृष्ट दिन जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  उनी फुत्किइन् । "अधिकार!"
  
  
  ****
  
  
  हामीले बाँकी दिन हिउँमा बितायौं। यो कडा आराम र आराम थियो। केही घण्टाको लागि मैले कोरेली, टीना, एलेना, हौप्टलीको बारेमा पूर्ण रूपमा बिर्सें - यी सबै समस्याग्रस्त व्यक्तिहरू र मिशनको बारेमा, यो स्पेनिश जडानको बारेमा बिर्सें, जुन स्थापना गर्न धेरै गाह्रो भयो। मसँग सबै योजना थियो। यो केवल पर्सन सही समयमा सही ठाउँमा हुनको लागि पर्खने कुरा थियो। दिउँसो हामी बोररेगिलास नजिकै पार्सन र एलेना पुग्यौं। एलेना फिर्ता र निराश देखिन्थ्यो, तर पार्सन उनको पुरानो उत्साही आत्म थियो।
  
  
  "हामीले आज बिहान अचम्मको दौड गरेका थियौं, होइन, एलेना?" ऊ वास्तवमै यति ब्रिटिश थियो कि उसको रगत लगभग दही भयो।
  
  
  "ओह?"
  
  
  "मैले सोचे कि यो राम्रो थियो! उत्कृष्ट सर्तहरू! साँच्चै ठूलो दौड! ” उनी जुआनामा मुस्कुराए। "कसरी छौ प्रिय महिला?" उनको आवाजमा ठूला अक्षरहरू थिए।
  
  
  "अद्भुत," जुआनाले भने।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामीले हिजो राती तपाईलाई मिस गरेको हुनुपर्छ। कहाँ थियौ?"
  
  
  "वरपर," जुआनाले भने।
  
  
  "म ग्रानाडामा थिएँ," मैले भनें।
  
  
  पार्सनले काँध हल्लायो। मैले उसलाई छेउमा लगे ।
  
  
  "तिमीले भेट्नुपर्ने कोही छ," मैले शान्त स्वरमा भनेँ।
  
  
  "ओह?"
  
  
  "यात्राको बारेमा"।
  
  
  "ड्राइभ? "कस्तो यात्रा, बुढा मान्छे?"
  
  
  "राज्यहरूलाई।"
  
  
  "पहिले नै? तिम्रो मतलब मैले दिएको सामग्री हेर्नुभयो...?"
  
  
  "अहिले सम्म छैन। तर यात्रा कार्यक्रम बनाउनु उचित देखिन्छ। म पक्का छु कि त्यहाँ लजिस्टिक समस्या हुनेछ।"
  
  
  पार्सनले आफ्नो घाँटी सफा गरे। "ठीक छ। हामी यो कहाँ गर्छौं?"
  
  
  "हाम्रो कोठा होइन," मैले भने। "म विश्वस्त छु कि तिनीहरू बग भएका छन्।"
  
  
  उसको आँखा फराकिलो भयो । "तिमीलाई साँच्चै त्यस्तो लाग्दैन?"
  
  
  धिक्कार छ कपटी ! किराहरू रोप्ने उहाँ नै हुनुहुन्थ्यो!
  
  
  "मलाई साँच्चै लाग्छ," मैले भने।
  
  
  "त्यसो भए कहाँ? हिउँमा?" ऊ मुस्कुराउँदै थियो ।
  
  
  "डिस्को"।
  
  
  "होटेलको बेसमेन्टमा?"
  
  
  "सही।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "तपाईँ जारी हुनुहुन्छ।"
  
  
  "दस बजे?"
  
  
  "राम्रो शो।"
  
  
  "मैले जुआनालाई एलेनालाई भेट्न भनें। हामी कुनै पनि हस्तक्षेप चाहँदैनौं। यो महत्वपूर्ण छ"।
  
  
  "अवश्य पनि, बुढा मान्छे।"
  
  
  "हामी चारजना सँगै डिनर गर्नेछौं, र त्यसपछि जुआना एलेनासँग बैठक कोठामा बस्नेछन्।"
  
  
  "म स्वीकार गर्छु कि एलेना एकदमै समस्यामा छ," पार्सनले झुक्क्यो। "त्यसको लागि माफ गर्नुहोस्"
  
  
  "केहि व्यवहार गर्न सकिदैन।"
  
  
  हामीले सँगै खाना खायौं र सबै योजना अनुसार भयो। जुआना र एलेना बैठक कोठामा गए, र पार्सन र म तल डिस्कोमा "व्यापार कुरा गर्न" गए।
  
  
  बृहस्पति
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  फ्लोर शो अझै सुरु भएको छैन। स्टेरियो प्रणालीले चर्को संगीत प्रदान गर्‍यो र नर्तकहरूले बाँदर, र्याग र अरू जे पनि तिनीहरूको विशेष दृश्य "इन" गर्दै भुइँमा घुमे।
  
  
  पार्सन र मेरो कुनामा एउटा टेबल छ। म V मा बसिरहेको थिएँ, मबाट दुईवटा पर्खाल सर्दै थिए। पार्सन मेरो देब्रेपट्टि बसे। मैले उद्देश्यले त्यहाँ राखें। मेरो दायाँतिर एउटा खाली कुर्सी थियो।
  
  
  हामीले सुरु गर्न केही नरम रक्सी अर्डर गर्यौं। यो साँच्चै संगीत चर्को हुन र डान्स फ्लोरमा कार्य गति लिन धेरै समय लागेन। धेरै मादकहरू पहिले नै तिनीहरूका साथीहरूको काँधमा बोकेका थिए।
  
  
  त्यसपछि मिच केली देखा पर्‍यो, हामीलाई कुनामा देख्यो, र हामीसँग नजिक हुनको लागि कसिलो दूरीमा टेबुलहरू बीचमा घुम्यो।
  
  
  उसले मलाई हेरेर मुस्कुरायो। "जर्ज," उसले भन्यो।
  
  
  "केली," मैले भनें। म पार्सनतिर फर्किएँ। "बैरी पार्सन, यो मिच केली हो। त्यो मानिस हो जसको बारेमा मैले तिमीलाई भनें।"
  
  
  केली मुस्कुराइन् र बसिन्। उसले वेटरबाट अर्डर गर्यो र बच्चा भीडमा गायब भयो। अँध्यारो थियो र डान्स फ्लोरको बीचमा स्ट्रोब लाइटहरू थिए।
  
  
  "तिमी साँच्चै इटालियन देखिदैनौ," केलीले आफ्नो ठूलो, निशस्त्र मुस्कानका साथ भने।
  
  
  पार्सनको अनुहार चिसो भयो। "ल, तिमी पनि।"
  
  
  "म त्यो दाबी गर्दिन," केलीले जवाफ दिए।
  
  
  पार्सनको आँखा साँघुरो भयो। उसले मलाई हेर्यो र त्यसपछि, मेरो अनुहारको अभिव्यक्ति नदेखेर, केलीतिर फर्कियो। "यसको मतलब के हो?"
  
  
  "यसको अर्थ हुनुपर्छ: तपाईं जो हुनुहुन्छ भनेर तपाईं कसरी प्रमाणित गर्नुहुन्छ?"
  
  
  पार्सन आराम गरे। "ल, अब। मलाई लाग्छ कि मैले तपाईंको सहकर्मीलाई प्रमाणित गरें। यतिले पुग्दैन र?
  
  
  "म त्यो व्यक्ति हुँ जसले राज्यहरूमा तपाईंको यातायातको व्यवस्था गर्नुपर्छ।" केलीको अनुहार तनाब भयो। "म गलत व्यक्तिलाई तस्करी गर्ने प्रयास गर्न चाहन्न!"
  
  
  "म सही व्यक्ति हुँ," पार्सनले भने, उनको उच्चारण उल्लेखनीय रूपमा कम भयो। ऊ मसँग भेलेटामा खेलेको "कोरेली" को भूमिका जस्तै भयो। सम्झौताको मजा लिदै म बसेँ ।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामी दुई फरक कुराको बारेमा कुरा गर्दैछौं, मिस्टर पार्सन," केलीले विनम्रतापूर्वक भनिन्। "मसँग भूमध्यसागरीय औषधि शृङ्खलाको प्रमुख व्यक्तित्व भएको व्यक्तिको संयुक्त राज्य अमेरिकामा ढुवानीको व्यवस्था गर्ने अनुमति छ।"
  
  
  "म एउटा मान्छे हुँ," पार्सनले भने।
  
  
  "यो मान्छेको नाम रिको कोरेली हो। के तिमी रिको कोरेली हो?" केलीको अस्पष्ट मुस्कान थियो जुन उसको आँखामा पुगेन।
  
  
  "हो। म रिको कोरेली हुँ।" पार्सनका ओठहरू सेतो थिए, र उसले तिनीहरूलाई धेरै जोरले थिच्यो। तनाव, तनाव।
  
  
  "मलाई डर छ कि तपाईंले यसलाई मेरो सन्तुष्टिको लागि प्रमाणित गर्नुपर्नेछ, सिग्नोर कोरली।"
  
  
  पार्सनले आफ्नो हात मुखमा राखे। "त्यति ठूलो आवाज छैन! यो नाम जताततै चिनिन्छ!”
  
  
  "सबै आवाज संग, कसैले सुन्न सक्दैन," केली मुस्कुराई। "म दोहोर्याउँछु, तपाईंले मलाई आफ्नो पहिचान प्रमाणित गर्नुपर्नेछ।"
  
  
  "तर मैले पहिले नै जर्ज पिबोडीलाई प्रमाणित गर्न सक्ने सामग्री दिएको छु।"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ ।
  
  
  केलीले आफ्नो शर्टको खल्तीमा पुगेर एउटा खाम निकालिन्। त्यो एउटा अक्षरको साइज थियो। उसले खोल्यो र फिल्मको सानो रोल निकाल्यो। उसले प्याकेज टेबलको बीचमा राख्यो।
  
  
  वेटरले केलीलाई पेय ल्यायो।
  
  
  पार्सनले प्याकेजलाई हेर्यो।
  
  
  "मेरो माइक्रोफिल्म?" - उसले मलिन स्वरमा सोध्यो।
  
  
  "होइन, रिको कोरेली," केलीले भनिन्।
  
  
  “तर मैले फिल्म मिस्टर पीबडीलाई दिएँ! एक वास्तविक रिको कोरेली फिल्म!
  
  
  "नकारात्मक, पार्सन। यो असम्भव छ"।
  
  
  "के, असम्भव?" पार्सन ब्लफिङमा राम्रो थियो, तर मैले उसको आँखाको वरिपरि तनाव देखेको थिएँ - सानो कागको खुट्टाका स्नायुहरू उसको शरीरमा बढ्दै थिए।
  
  
  "म रिको कोरेली, पार्सन हुँ। र म तपाईलाई यो तथ्यलाई चुनौती दिने साहस गर्छु।
  
  
  पार्सनको अनुहार ग्रेनाइट जस्तै थियो। मलाई स्की स्लोपको साथ स्लेट याद आयो। उनले माइक्रोफिल्मको रोल हेरे । उसले यसलाई फेरि हेर्नको लागि उठायो, यसलाई खोल्नको लागि पनि।
  
  
  "तपाईंले यसलाई पढ्न प्रयास गर्नुपर्दैन," केलीले भनिन्। "यो हेर्न धेरै सानो छ। र कुनै पनि अवस्थामा, यो एक नक्कल हो।"
  
  
  पार्सनको निधारमा पसिनाको पातलो मोती बन्यो। "नक्कल?"
  
  
  "ओह, हो, साँच्चै," केलीले मुस्कानका साथ भनिन् जसले कोब्रालाई ईर्ष्यालु बनाउँछ।
  
  
  "मूलको बारेमा के हो?"
  
  
  "श्री पीबडीले उहाँलाई आफ्नो महान देशको नार्कोटिक्स ब्यूरोबाट जाँच गर्न वाशिंगटन पठाउनुभयो।"
  
  
  पार्सनले धेरै बेर केलीलाई हेरे। अन्ततः उसले गहिरो सास फेर्यो।
  
  
  "ठीक छ," उसले भन्यो। "त्यसो भए ।"
  
  
  "वास्तवमा, हो, ब्यारी," मैले मुस्कुराउँदै भनें। "ठिक छ?"
  
  
  ऊ मतिर फर्क्यो, उसको ओठ घुम्यो। "तपाईलाई यस्तो चर्का बनाउन के गर्यो? मैले बुझिन"।
  
  
  ऊ आफ्नो रक्षा गर्न जाँदै थियो। मिच केली र मैले हाम्रो मुख्य लक्ष्य हासिल गर्यौं। हामीले निर्धारण गरेका छौं कि पार्सन कोरेली थिएनन्। यदि ऊ कोरेली भएको भए, उसले मुस्कुरायो र मेरो सानो खेलमा मलाई बधाई दिनुहुन्थ्यो। तर उसले हार मानेन । पार्सनको दृष्टिकोणबाट समस्या यो थियो कि उसलाई कोरेली को हो भनेर पनि थाहा थिएन। उनले मिच केली वास्तवमा उनी हुन सक्छ भन्ने शंका गरे। र माइक्रोफिल्मले उनलाई नर्भस बनायो। उनको नक्कली थियो। यो सत्य हुन सक्छ। उनलाई अब के गर्ने भन्ने मात्र थाहा थिएन।
  
  
  "वास्तवमा," मैले मुस्कुराउँदै भने, "यो बैठक श्री कोरेलीको उक्साहटमा आयोजना गरिएको हो।" मैले केली तर्फ टाउको हल्लाएँ।
  
  
  केली मुस्कुराई। "हो। मलाई मार्न भाडामा लिइएको मान्छे कस्तो देखिन्छ भनेर म हेर्न चाहन्थें।”
  
  
  पार्सनको अनुहार पुरानो छालाका सामानहरूको मास्क थियो।
  
  
  "तपाईं धेरै हास्यास्पद हुनुहुन्छ, मिस्टर के।"
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  एली"
  
  
  "तपाई मलाई कोरेली कल गर्न सक्नुहुन्छ। के तपाइँ समानता सुन्नुहुन्छ, मिस्टर पार्सन?"
  
  
  कस्तो अचम्मको संयोग ! मैले सोचें। केलीले के भन्न खोजेको थियो त्यसमा कुनै सत्यता थिएन - कि उनले कोरेली जस्तो लाग्नको लागि केली नाम लिए। तर राम्रो खेल्यो ।
  
  
  "ठीक छ। कोरेली। यो बिरालो र मुसाको खेल हो।" पार्सनको निधार अब पसिनाले चम्किरहेको थियो। "मलाई बिरालो र मुसा खेल मन पर्दैन।"
  
  
  "कसैलाई थाहा छैन," केलीले भनिन्। "विशेष गरी माउस। एक मिनेट पहिले तपाईं बिरालो हुनुहुन्थ्यो। अब तिम्रो आँखा रातो भयो।"
  
  
  पार्सनले सास फेरे। "आउनुहोस्। के चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "म जान्न चाहन्छु किन तपाईंले मलाई हारेको जस्तो देखाउन खोज्नुभयो!" - मैले छ्याप्यो।
  
  
  पार्सन मलिन मुस्कुरायो। "मैले तिमीलाई भेटेको पहिलो पलदेखि नै जर्ज - तिम्रो नाम जेसुकै होस्, अमेरिकाका मिस्टर सेक्रेट एजेन्ट - र मैले तिमीले कुन बिन्दुलाई संकेत गरिरहनु भएको थियो त्यो ठ्याक्कै बुझिन।"
  
  
  "त्यो नराम्रो थियो," मैले बिस्तारै भनें। "तिमीलाई धेरै निर्दयी, ब्यारी-बेबी।" म उनीतिर झुकेँ । "मेरो मतलब जब तपाईंले Veleta मा Corelli को भूमिका लिनुभयो।"
  
  
  उसले काँध तान्छ, उसको अनुहार जमेको मुस्कानमा जमेको थियो। "एकदम सजिलो। मैले तिम्रो कार बगाए। र आर्टुरो मारिएको बेला म त्यहाँ थिएँ। म कोरेलीलाई खोज्न र उसलाई मार्न भेलेटा गएँ।"
  
  
  मैले मिच केलीलाई हेरे र उसले आफ्नो टाउको निहुराएर रक्सी पियो।
  
  
  - त्यसोभए, पहिलो रात तपाईं केबलकारको इन्जिन कोठामा हुनुहुन्थ्यो?
  
  
  "पक्कै पनि। म Corelli खोज्न Sol-y-Nieve मा तपाईं पछि। तपाईंले भेट्नुभएको सबैलाई मैले भेटेको कुरा सुनिश्चित गर्न चाहन्छु।”
  
  
  "त्यसोभए तपाईलाई थाहा थियो कि म कोरेलीलाई डेट गर्दैछु ..." म मिच केलीलाई हेर्न फर्के, "... भेलेटामा मध्यरात।"
  
  
  "सही।"
  
  
  "अनि म आइपुग्दा तिमी मेरो पर्खाइमा थियौ?"
  
  
  "ठ्याक्कै।" पार्सन हल्का मुस्कुराए। "मैले यो संयोगको व्याख्या गर्न सक्दिन, के म? तपाईंले मलाई फेला पार्नुहुँदा म कोरेली हुँ भनेर मैले भन्नुपर्थ्यो। र यसबाहेक, मलाई थाहा थियो कि म अन्ततः तपाईं मार्फत रिको कोरेली भेट्टाउनेछु। ऊ केलीतिर फर्कियो। "म जस्तै"।
  
  
  "यो एक प्रकारको अचानक प्रेरणा थियो, हैन?" मैले प्रस्ताव गरे।
  
  
  "यो सहि हो।" पार्सन आत्मविश्वास बढ्दै थियो।
  
  
  "र तपाईंले सोच्नुभयो कि कोरेली सतहमा आउनेछ कि तपाईंले उसको नक्कल गर्नुको कारण पत्ता लगाउन?"
  
  
  "त्यस्तै केही कुरा"
  
  
  "अनि तपाईले आशा गर्नुभयो कि तब सम्म नक्कली माइक्रोफिल्म जाँच हुनेछैन?"
  
  
  "मैले मौका लिनु पर्यो।"
  
  
  म उसलाई हेर्दै पछाडि फर्किएँ। "वास्तवमा होइन, ब्यारी। राम्रो प्रयास। तर पर्याप्त राम्रो छैन।"
  
  
  पार्सनले झुक्किए। "मैले बुझिन"।
  
  
  "तथ्य यो हो कि मैले भेलेटा जानु अघि तपाईंले रेनोको ब्रेक लाइन काट्नु भयो। तपाईंले मलाई चित्रबाट पूर्ण रूपमा बाहिर राख्न चाहनुहुन्थ्यो। तपाईं कोरेली स्मारकमा पूर्ण रूपमा एक्लै हुन चाहानुहुन्छ ताकि तपाईंले उसलाई मार्न र स्वतन्त्रताको लागि सवारी गर्न सक्नुहुनेछ। सहि हो?"
  
  
  पार्सनले गहिरो सास फेरे। "म यसलाई अस्वीकार गर्छु। तिम्रो गाडीको नियन्त्रण बाहिर गएपछि तिमीलाई बचाउन मैले किन यो सास्ती खेप्नुपर्यो ?”
  
  
  केलीले मलाई हेरे । यो एक विश्वसनीय तर्क थियो।
  
  
  तर मलाई यो प्रश्नको जवाफ थाहा थियो: "कोरेली बैठकमा नदेखेपछि तपाईलाई मेरो आवश्यकता थियो। तिमीलाई उहाँकहाँ लैजान सक्ने म मात्र थिएँ। जुआना बाहेक। तर जुआनालाई म सम्म कोरेलीलाई भेट्न दिइएन। तपाईंले मलाई ल्याउनु पर्यो, ब्यारी। जीवित कोरेलीले अन्ततः मसामु आफूलाई प्रकट नगरेसम्म किन तपाईं कोरेली भएको बहाना नगर्नुहोस्। सही?
  
  
  ऊ निश्चल बस्यो ।
  
  
  डिस्कोको बत्ती अचानक निभ्यो र त्यसपछि बत्ती बलियो। स्टेरियो बन्द गरियो र नर्तकहरूले हुलाक टिकटहरू लिएर भुइँ छोडे। फ्लामेन्को पोशाक लगाएका व्यावसायिक स्पेनिस नर्तकहरू सानो स्टेजमा भेला भए। छ जना गिटारवादकहरू स्टेजको पछाडिको कुर्सीमा बसेका थिए।
  
  
  त्यसपछिका क्षणहरूमा, गायक - एक व्यक्ति - अगाडि आए, आफ्नो गितार बजाए, र नृत्यको कथा बताउन थाले।
  
  
  "तिमी मसँग के चाहन्छौ?" पार्सनले केलीलाई हेर्दै सोधे।
  
  
  "कसैले तिमीलाई मलाई मार्न भाडामा राख्यो," केलीले भनिन्, उनको ओठ फुट्यो।
  
  
  "म यसलाई अस्वीकार गर्छु," पार्सनले भने।
  
  
  "मलाई त्यो बकवास चाहिँदैन," केलीले कम, डरलाग्दो आवाजमा भनिन्। "कसैले तपाईंलाई काममा राख्यो। तपाईं एक पेशेवर हत्यारा हुनुहुन्छ। Barry Parson एक आवरण हो। द्वितीय विश्वयुद्ध पछि तपाईले दर्जनौं देशहरूमा काम गर्नुभएको छ। आउनुहोस्। इन्टरपोललाई तिम्रो बारेमा सबै थाहा छ।"
  
  
  हामीले यसलाई टोपीबाट निकाल्यौं।
  
  
  पार्सनको अनुहार बरफमा परिणत भयो। "म एक कर्मचारी हुँ, यो सत्य हो। जसले मलाई पैसा दिन्छ म उसको लागि काम गर्छु।"
  
  
  मैले केलीलाई हेरें। उनले दबाब जारी राखे । पार्सन बिग्रियो। उनले स्वीकार गरे । ऊ आक्रोशित थियो । अब उसले केलीको लागि काम गर्नेछ यदि केलीले पर्याप्त बरफ राख्छ।
  
  
  तर हामीले त्यो पटक्कै चाहेका थिएनौं।
  
  
  "मलाई मार्न तिमीलाई कसले राख्यो?" - केलीले फेरि सोधे।
  
  
  "यदि मैले तिमीलाई भनें भने, म आज राती एक लक्ष्य हुनेछु," पार्सनले गहिरो हाँस्दै भने।
  
  
  "यदि तपाईंले यो गर्नुभएन भने, तपाईं अहिले यो डिस्कोमा बस्ने लक्ष्य हुनुहुन्छ," केलीले आफ्ना शब्दहरूमा धेरै बल राख्दै भनिन्।
  
  
  "म जे भए पनि मरेको छु," पार्सनले तर्क गरे।
  
  
  "हामी तिमीलाई यहाँबाट निकाल्नेछौं। हामीलाई कसले तपाईंलाई काममा राख्यो भन्नुहोस् र हामी सीधै ढोकामा जानेछौं। हामी तपाईंलाई रिसोर्टबाट बाहिर निकाल्नेछौं। मसँग सहायकहरू छन्।"
  
  
  केलीले फर्केर बारमा हेरी। त्यहाँ उभिरहेका वेटरहरू मध्ये एकले केलीलाई हेर्यो र टाउको हल्लायो। केलीले त्यसपछि कोठाको टाढाको कुनामा रहेको टेबुलमा हेरी। त्यहाँ एकजना कालो कपडाको मानिस बसिरहेको थियो। केलीले उसलाई हेर्दा उसले आफ्नो औंलाले आफ्नो बेरेट झुक्यो।
  
  
  सबै कुरा सही देखाउनको लागि सानो सजावट।
  
  
  पार्सन फिक्का थियो, होइन
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  w।
  
  
  फ्लामेन्को संगीत बज्न थाल्यो र एकल गायक नाच्न बाहिर आयो। ऊ छिटो र स्थिर थियो। उसको खुट्टा मेसिन गनको आगो जस्तै चल्यो। नृत्य टेम्पो र भोल्युममा बढ्यो।
  
  
  "मलाई भन्नुहोस् कसले तपाईंलाई काममा राख्यो!" - केली क्रोक।
  
  
  "त्यो होइन," पार्सनले भने। "अरू केहि, तर त्यो होइन।"
  
  
  "माफिया?" मैले सोधे ।
  
  
  उसले मलाई तुच्छ नजरले हेर्यो । "यो मोस्काटोका मालिकहरू थिए! म होइन"। उसको आँखा फराकिलो भयो । उसले महसुस गरे कि उसले मलाई कसले काममा राख्यो भनेर व्यावहारिक रूपमा बताएको थियो।
  
  
  एक जना मात्र बाँकी छ!
  
  
  "यो उनको थियो!" - मैले फुसफुसे, पार्सन तिर झुकाएँ। "टीना!"
  
  
  उनी समय र स्थानमा जमेको देखिन्थे।
  
  
  उसले मुख खोल्यो र फेरि बन्द गर्यो। उसको टाउको थोरै हल्लायो। यो सबै हो।
  
  
  त्यसपछि ऊ सर्यो।
  
  
  ऊ बिजुलीको गतिमा अघि बढ्यो। मैले उसको हात उसको काखमा उसको बेल्टसम्म पुगेको देखेँ, जहाँ उसले आफ्नो ठूलो वेबली लुकाएको थियो। मैले उनको शर्टमा एउटा गाँठो देखेँ। उसले पहिलो शटले केलीलाई प्रहार गर्ने आशा राखेको थियो, तर मैले उसको बन्दुकको हात तानेपछि काटिदिएँ। यही कारणले गर्दा मैले उसलाई मेरो बायाँतिर राखें - त्यसैले मैले उसको बन्दुक हातलाई नियन्त्रण गर्न सकूँ। शट ठूलो र स्पष्ट सुनियो, तर सौभाग्यवश यो भुइँमा ठोकियो।
  
  
  तुरुन्तै दोस्रो शट सुनियो।
  
  
  पार्सन सिटको पछाडिको भागमा तनावग्रस्त भयो, त्यसपछि कठपुतलीले डोरीले छाडेको जस्तै ढल्कियो, र उसको टाउको अगाडि टेबलटपमा खस्यो।
  
  
  मैले मेरो खुट्टा Webley को रिभल्भरमा राखें र केली छिट्टै उठी र पार्सनको शरीरमा गए। त्यहाँ संगीत, नृत्य र मनोरन्जनबाट यति धेरै कोलाहल थियो कि, हाम्रो अचम्मको लागि, कसैले डिस्कोको अँध्यारोमा पृष्ठभूमि संगीत बजिरहेको याद गरेन।
  
  
  केलीले पार्सनलाई काँधमा समातेर आफ्नो सिटमा सीधा गरिन्। म पुगें र Webley उठाएँ, मेरो बेल्ट र मेरो पेट बीच टक। त्यसपछि म फर्किए, पार्सनलाई दाहिने काँधमा समातें र केलीलाई उसको खुट्टामा उठाउन मद्दत गरें। उहाँलाई एकआपसमा सपोर्ट गर्दै हामी भीडभाड भएका टेबुलहरू हुँदै डिस्को तर्फ निस्कियौं।
  
  
  "धेरै बोराचो।" केलीले वेटरहरू मध्ये एकलाई टाउको हल्लाइन्।
  
  
  वेटर सहानुभूतिपूर्वक हाँस्यो।
  
  
  दोस्रो फ्लामेन्को नृत्य जारी रह्यो, नर्तकहरूको हिलबाट मेसिन गनका शटहरूले स्थानीय जोस ग्रीकोको नाच्ने हिल्सबाट वास्तविक सबमेसिन गनको आवाज छुट्याउन असम्भव बनाएको थियो।
  
  
  "कहिलेकाहीँ म यो कामलाई घृणा गर्छु," केलीले मलाई भनिन् जब हामी सीढीहरू माथि लबीमा जान्छौं।
  
  
  हामीले ब्यारी पार्सनको निर्जीव शरीरलाई लबीबाट तान्यौं - धन्यबाद यस क्षणमा सुनसान - सीढीहरूमा र त्यसपछि ढिलो चढ्न थाल्यौं।
  
  
  जब हामीले अन्ततः उसलाई आफ्नै कोठामा आफ्नै ओछ्यानमा सुतायौं तब उहाँ एकदमै मरिसकेको थियो।
  
  
  १४
  
  
  मिच केलीले एएक्स स्टेबलमा सामेल हुन राजीनामा दिनु अघि धेरै वर्ष सान फ्रान्सिस्को पुलिस विभागमा जासूसको रूपमा काम गरे। मैले ब्यारी पार्सनको कोठाको ढोका बन्द गर्ने बित्तिकै, उसले तुरुन्तै पार्सनको लुगाको खल्तीमा रमाउन थाल्यो।
  
  
  उनले सामानहरू ड्रेसरमा राखे र तौलिया लिन बाथरूममा गए। केलीको शरीर र हातमा धेरै रगत थियो। केलीले उनको मुटुमा गोली हाने, र प्रहारको बलले पार्सनलाई तुरुन्तै मार्यो। केलीले आफ्नै Colt.38 डिटेक्टिभ स्पेशल प्रयोग गर्‍यो, यी विशेष उच्च-वेग, उच्च-प्रवेश कारतूसहरूले भरिएको।
  
  
  जब केली बाथरुमबाट बाहिर आयो, उसले आफैलाई राम्ररी सुक्यो र आफ्नो नाडी घडीमा हेर्यो।
  
  
  "वालेट," मैले भनें। म कागजपत्र हेर्दै थिएँ । "बैरी पार्सन, यो त्यहाँ भन्छ।"
  
  
  "कठोर ढाक्नुहोस्," केलीले गुनगुनाउँदै, मेरो छेउमा हिंड्दै र मेरो छेउमा उभिएर हेर्दै। "कसैले राम्रो काम गरे।"
  
  
  "कागजातीकरण? के तपाईंलाई लाग्छ कि यो MI5 थियो?
  
  
  केलीले टाउको हल्लायो। “तपाईलाई भन्नुभयो कि हामीले बेलायतीसँग सम्पर्क गरेका छौं। उनीहरुले उनको पहिचान पुष्टि गरेका छैनन्।"
  
  
  "हो तर..."
  
  
  "जब बेलायतीहरूले पुष्टि गर्दैनन्, बेलायतीहरूले अस्वीकार गर्छन्। हेर्नुहोस्?"
  
  
  मैले क्रेडिट कार्ड र पासपोर्ट मार्फत जारी राखें। मैले पासपोर्टमा हेरे, तर केलीले टाउको हल्लाइन्। "बिर्सनुहोस्। यो पनि कभर हो।"
  
  
  "वास्तविक कुरा जस्तो देखिन्छ"
  
  
  "तपाईंसँग पोर्चुगलमा बनेका कागजातहरूको राम्रो सेट प्राप्त गर्न सक्नुहुन्छ यदि तपाईंसँग तिर्न पैसा छ भने। महाद्वीप मा सबै भन्दा राम्रो नक्कली पासपोर्ट सहित। त्यहाँ सयौं नक्कली आईडीहरू युरोप वरिपरि घुमिरहेका छन् - सबै लिस्बनमा बनेका छन्।
  
  
  मैले सोचेर कागजहरू हेरेँ। "सरकारको गन्ध छ?"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "म भन्न चाहन्छु कि उहाँ एक स्वतन्त्र हुनुहुन्थ्यो। भाडाको लागि भाडा। त्यस्तै केही कुरा। मैले तपाईलाई भनें कि इन्टरपोलले उसलाई बिक्री नगर्न आदेश जारी गरेको छ। तर म अझै उनको औंठाछाप जाँच गर्न जाँदैछु।"
  
  
  मैले अखबारहरू पढेँ र त्यसपछि उसको सामानको हेरचाह गरें। त्यहाँ एक धनी बेलायती बाहेक अरू केही सुझाव दिन केही थिएन जसले आफ्नो अधिकांश समय महाद्वीपको वरिपरि यात्रामा बिताए।
  
  
  केलीले एउटा सानो सेट निकाले र पार्सनको प्रिन्टहरू रोल आउट गर्न थालिन्। जब उसले सबै दस समाप्त गरे, उसले ध्यानपूर्वक मसी मेट्यो र प्रिन्टहरू गिलासमा राख्यो। त्यसपछि उनले आफ्नो नामको छाप लगाइएको एउटा सानो जापानी-निर्मित मिनी क्यामेरा निकाले र पार्सनको अनुहारका धेरै तस्बिरहरू खिचे। आराममा, ब्यारी पार्सन पूर्णतया हानिरहित देखिन्थे, जीवन शक्तिबाट रहित देखिन्थे जसले उसलाई जीवनमा जस्तो बनायो।
  
  
  पार्सनलाई कुनै पनि जग्गा सिन्डिकेटसँग जोड्न सक्ने कुनै पनि चीज उहाँको सम्पत्तिमा थिएन। हामीले सोच्यौं कि पार्सनसँग मौरी छैन
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  कुनै पनि समूहसँग काम गर्दा, टीनाले अग्रगामीको रूपमा काम गरे, तर विशेष गरी उनीसँग।
  
  
  र यसले टीनालाई नम्बर एक प्रश्न चिन्ह बनायो। उनी कसको लागि काम गरिरहेकी थिइन् - यदि उनले वास्तवमा कसैको लागि काम गरिन्?
  
  
  केलीले आफ्नो घडी हेरिरहिन् ।
  
  
  "समयको चिन्ता छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "म सोच्दै छु कि हामी यो शरीरको साथ के गर्ने छौं।"
  
  
  मैले गहिरो सास फेरेँ। "हामीले गर्न सक्ने धेरै छैन। हामी बाहिर जान्छौं र यसलाई यहाँ छोड्छौं।"
  
  
  "तर एलेना मोरालेस?"
  
  
  "उनी भित्र आउँछन् र उसलाई भेट्टाउँछन्। अनि उसले सिट्टी बजायो। पार्सनलाई हामीसँग जोड्ने कुनै पनि कुरा छैन, केही ठोस छैन। ”
  
  
  "हामी उहाँसँग डिस्कोमा देख्यौं।"
  
  
  "तपाई यसलाई ठीक गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  केलीले सोचे। “धेरै ढिलो भइसकेको छ। त्यसैले मैले समय जाँच गरें। एघार तीस। मलाई लाग्दैन कि मेरो सम्पर्क अहिले ड्युटीमा छ।"
  
  
  "फु मान्चु जुँगा भएको अग्लो मानिस?"
  
  
  केली मुस्कुराइन्। "हो। तिमी उसलाई चिन्छौ?"
  
  
  म बसेर कार्पेटमा हेरेँ। “हामीसँग चिन्ता गर्नुपर्ने अर्को समस्या छ। टिनालाई थाहा छैन कि उनको हिटम्यान मरेको छ। उनी सोच्छिन् कि उनी कोरेललाई छुन सोल-एट-निभ आइपुग्दा उनी पर्खिरहनेछन्। र यसको मतलब उनी आउनेछन्। यहाँ। हामीले उसलाई रोक्नु पर्छ।"
  
  
  केली निहुरिए। "कसरी?"
  
  
  मैले सोचेको छु। "हेर। यसको बारेमा कस्तो छ? हामीले टिनालाई ग्रानाडाको होटलमा बोलायौं। हामी व्यक्तिबाट सन्देश छोड्छौं। यसले भन्छ कि उसले Sol y Nieve छोड्दैछ र उनलाई कहाँ भेट्ने भनेर जान्न चाहन्छ। त्यसपछि उनले होटेलमा फोन नगरेसम्म हामी यहाँ पर्खौं। हामी उनी कोसँग कुरा गर्न चाहन्छौं भनेर पत्ता लगाउँछौं। र त्यो मान्छे रिको कोरेली हो।"
  
  
  मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे, केलीको जवाफको पर्खाइमा। "राम्रो लाग्छ। हामीले के गुमाउनु पर्छ?
  
  
  "मान्नुहोस् कि उनले पार्सनलाई तुरुन्तै फोन गरे कि कसलाई गोली हान्ने हो?"
  
  
  केलीले काँध हाल्नुभयो। "उनले पार्सन मरेको थाहा पाउँछिन् र त्यसपछि कोरेलीलाई सम्पर्क गर्छिन्। जे होस्, हामी अगाडि छौं।"
  
  
  "म एलेना मोरालेसलाई रोक्न प्रतिक्षा कोठामा जाँदैछु," मैले भनें। "म चाहन्न कि उसले यहाँ छिरेर शव फेला पारोस्। उनले पूरै होटललाई सचेत गराउन सक्थे ।”
  
  
  "मैले बर्गसन महिलाको हेरचाह गर्ने बित्तिकै म तपाईंसँग सामेल हुनेछु।"
  
  
  हामी ढोका खोलेर बाहिर कोरिडोरमा गयौं। हामीलाई कसैले देखेनन्।
  
  
  ****
  
  
  जुआना रिभेरा र एलेना मोरालेस दुबैले मलाई हेरे जब म केही मिनेट पछि लबीमा हिंड्दै थिए। मैले लबीमा चर्को हाँसो र खुशीको चिच्याहट सुनें। जुआना र एलेना हेर हउप्टली, उनका दुई जर्मन, उनका डेन, र लगभग २० अन्य स्की जोडीहरूको समूहको साथ एक भद्दा पार्टीको बीचमा थिए।
  
  
  म माथि गएँ र जुआना र एलेनालाई टाउको हल्लाएँ। तिनीहरूले मेरो लागि आफ्नो बीचमा ठाउँ बनाए। हेर हउप्टलीले मलाई देखे, मलाई अभिवादन गरे र मलाई समूहमा परिचय गराए।
  
  
  मैले मुस्कुराएँ, हात हल्लाएँ, र केटीहरूको बीचमा ओछ्यानमा झुकेँ, बलिरहेको आगोमा हेर्दै। बन्दुकको आवाज र रगतको दृश्यबाट टाढा, यहाँ सुरक्षित र सुरक्षित थियो।
  
  
  श्री हौप्टलीले आफ्नो अझ रोमाञ्चक खेलकुद कार्यहरूद्वारा समूहलाई पुन: प्राप्त गरे - उहाँ एक उत्सुक शिकारी, एक विशेषज्ञ माछा मार्ने, ठूलो सफलताको एक याटम्यान र एक महान पर्वतारोही हुनुहुन्थ्यो - र मैले डिनर चेकमा केही लाइनहरू लेखें र यसलाई भित्र पल्टाए। यसलाई नजरबाट टाढा राख्न चेतावनीको साथ जुआना।
  
  
  उनले यो स्वीकार गरेनन्, तर मलाई थाहा थियो कि उनले सबैको नजरबाट बाहिर पढिरहेकी थिइन्। रिबमा एउटा धारिलो कुहिनोले मलाई उसले बुझेको बतायो।
  
  
  पार्सन मरेको छ। टिनाको मान्छे। टेल एलेना।
  
  
  मैले त्यो अन्तिम भाग राखें किनभने मलाई एलेना मोरालेससँग के गर्ने थाहा थिएन। यदि उनी ब्यारी पार्सनसँग गम्भीर रूपमा संलग्न थिइन् भने, उनलाई थाहा हुन सक्छ - वा अनुमान - उसले के गरिरहेको थियो। नत्र उनलाई अनुसन्धानका लागि लैजानुपर्दैनथ्यो । उनको खातिर, म उनलाई पार्सनको मृत्युको बारेमा थाहा पाऊन् भन्ने चाहन्न। मलाई लाग्यो कि यदि जुआनाले उसलाई सम्हाल्न सकेन भने, म सक्छु।
  
  
  मिच केली बैठक कोठाको ढोकामा देखा पर्‍यो, फराकिलो मुस्कुराउँदै र आफूले चिनेका जोडीहरूलाई हल्लाउँदै। त्यसपछि उसले मलाई याद गर्यो, छिट्टै हिंड्यो, झुक्यो र कम स्वरमा भन्यो, "लबी। छिटो"। अरु कसैले सुनेनन् । उसले मेरो काँध निचोयो, जुआनाको गालामा उदारतापूर्वक चुम्बन गर्यो, र हेर हौप्टलीलाई माफी मागेर बैठक कोठाबाट बाहिरियो।
  
  
  मैले जुआनाको तिघ्रा छोएँ र छोड्न उभिएँ। केली स्की दौडको आधारलाई हेरेर लबीको पछाडिको भुइँदेखि छतको गिलासको झ्यालमा उभिरहेकी थिइन्। उसले गिलासमा मेरो प्रतिबिम्ब हेर्यो। लबी पूरै खाली थियो।
  
  
  उसले आफ्नो ओठ नसाइकन मेरो कानमा बोल्यो - एक पुरानो पुलिस चाल उसको सेलमेटबाट उधारो।
  
  
  "उनले ग्रानाडाको होटेल छोडे। उनी सोल-एट-निभ जाँदैछिन् जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "उनी कहिले छोडे?"
  
  
  "आज राती। कहिले थाहा छैन।"
  
  
  "यो नराम्रो खबर हो"।
  
  
  केली टाउको हल्लाई।
  
  
  सिसाको झ्यालको प्रतिबिम्बमा, मैले एकजना कर्मचारीले फोन राखे र लबीबाट हलमा हिंडिरहेको देखें। एक मिनेट पछि ऊ फेरि बाहिर आयो। उनको पछाडि छिटो र सुन्दर ढंगले एलेना मोरालेस हिंड्यो।
  
  
  मैले केलीलाई हल्लाएँ। एलेना उद्देश्यपूर्वक सीढीहरू तिर हिंड्यो। यसको मतलब उनी आफ्नो कोठामा जाँदैछिन् - उनले ब्यारी पार्सनसँग साझा गरेको कोठा!
  
  
  केली र मैले आश्चर्यचकित नजरहरू साटासाट गरे। मैले जुआनालाई उनको आँखामा चिन्तित नजर लिएर बैठक कोठाबाट बाहिर निस्केको देखें। मैले केलीलाई हानें।
  
  
  “जुआनालाई बैठक कोठामा राख्नुहोस्। उनीसँग सामेल हुनुहोस्। म एलेनालाई लिन जान्छु।"
  
  
  "सही।"
  
  
  मैले सुरु गर्नु अघि एलेना आधा सीढीमा नपुगेसम्म पर्खें
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  d पछि। केही भयो। कसैले उनलाई चेतावनी दियो। कसले र किन बुझ्न सकिन। तैपनि उनी आफ्नो कोठामा जाँदै थिए भन्ने स्पष्ट थियो।
  
  
  तेस्रो तल्ला। कोरिडोरको छेउमा, झुण्डको वरिपरि। उनी आफ्नो झोलामा चाबी लिन पुगिन् । तर जब उनले तिनीहरूलाई बाहिर निकाले र ह्यान्डल छोइन्, ढोका खुल्यो। उनी करिडोर तल हेर्न फर्किन्। मैले यस्तो आन्दोलनको अपेक्षा गरेको थिएँ र कुनाको वरिपरि फर्केर, दृष्टिबाट बाहिर।
  
  
  उनले मलाई देखेनन्।
  
  
  मैले उनको पछाडि ढोका बन्द गरेको सुनें।
  
  
  म हतार-हतार करिडोरबाट ओर्लिएर उनको ढोकामा रोकिएँ। सुरुमा प्यानलको मोटोपनका कारण मैले केही सुन्न सकिन। कार्पेटले ढोका र फ्रेम बीचको खाडलबाट आवाज आउनबाट रोक्यो।
  
  
  तर, भित्रभित्रै कानाफूसी गरेको आवाज सुनेको जस्तो लाग्यो । मैले एउटा हल्का, उच्च आवाज सुनेँ - एउटी महिलाको। निस्सन्देह, एलेना मोरालेस को आवाज। तर उनी कोसँग कुरा गरिरहेकी थिइन् ?
  
  
  कोही पनि हैन। कोही छैन। पक्कै पनि उसले फोन प्रयोग गर्यो!
  
  
  त्यसपछि गनगन रोकियो र मैले अरू केही सुनेन। मैले आधारमा रिसिभर बदलिएको आवाजको लागि पर्खें, तर छुटेको थिएँ। त्यसपछि ढोका खोलियो र बन्द भयो। कोठरी? के उनी बाहिर जानको लागि लुगा लगाएकी थिइन्?
  
  
  म छिट्टै कोरिडोरको टाढाको छेउमा गएँ र भवनलाई तीन तर्फबाट घेरिएको बालकनीमा उभिएँ। म दृश्यबाट गायब भएँ र बाहिरी पर्खालमा झुकेर एलेना कोरिडोरमा बाहिर आउनको लागि कुर्दै थिएँ।
  
  
  तर उनी देखा परिनन् ।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे ।
  
  
  पन्ध्र मिनेट।
  
  
  म हलवेमा फर्किएँ र उनको ढोकाको अगाडि रोकिएँ, मेरो घाँटी क्र्यास गर्दै र मेरो कान प्यानलमा थिचेँ।
  
  
  केही छैन।
  
  
  मैले लुगर निकालें र यसलाई मेरो छातीमा समातेर अगाडि बढें र ह्यान्डल घुमाए। कुंडी अझै खुला थियो, केली र म जस्तै।
  
  
  म छिट्टै भित्र पसे, ढोकामा मेरो पछाडि झुकेर र मेरो अगाडि लुगर समातेर।
  
  
  त्यहाँ कोही थिएन - जीवित।
  
  
  पार्सनको शरीर ठ्याक्कै जहाँ हामीले छोडेका थियौं।
  
  
  तर कोठामा अरु कोही थिएनन् ।
  
  
  एलेना मोरालेस कहाँ थियो?
  
  
  मैले कोठरीका ढोकाहरू हेरे, तर कोठरी त्यहाँ लुक्न सक्ने कोठरी धेरै सानो थियो। र अझै...
  
  
  यो एक बेहोस आवाज थियो, र सुरुमा मलाई यो सुनेको पनि पक्का थिएन। तर जब म त्यहाँ उभिएँ, सास फेर्न मुस्किलले, मैले फेरि सुनें। यो एकजना मानिसको अस्पष्ट आवाज थियो जुन स्थिर रहन खोजिरहेको थियो तर थोरै हिडिरहेको थियो। मैले फेरि कोठरीमा हेरे, तर आवाज गलत दिशाबाट आइरहेको थियो।
  
  
  छैन। ऊ बाथरुमबाट आयो ।
  
  
  मैले लुगरलाई बलियोसँग समातें र बाथरूमको ढोकामा गएँ। बन्द थियो ।
  
  
  "एलेना," मैले चुपचाप भनें।
  
  
  कुनै जवाफ थिएन।
  
  
  त्यहाँ कोही थियो, र यो एलेना थिएन। कहाँ गइन् ? वा उनी त्यहाँ अरू कसैसँग थिइन्?
  
  
  "एलेना," मैले भने, यस पटक ठूलो स्वरले।
  
  
  केही छैन।
  
  
  "म यो ढोका खोल्न जाँदैछु। मसँग बन्दुक छ। टाउको माथि हात राखेर बाहिर निस्कनुहोस्,” ढोकाको एक छेउमा उभिएर मैले भुक्ने ।
  
  
  केही छैन।
  
  
  मैले ढोकाको ह्यान्डल समातें, अझै ढोकाको ट्रिममा थिचेँ, र यसलाई घुमाए। ढोका खोलेर भित्र पस्यो । मलाई तनाब भयो । आवाज होइन।
  
  
  खुला खाडलबाट मैले बाथरुम देखेँ। बत्ती बलेको थियो । र त्यहाँ, फिक्का र तनावपूर्ण, टिना बर्गसन उभिए, कोरमा डराए।
  
  
  म उसलाई लुगरले छोपेर सारियो। त्यसपछि मैले बेसिनमा प्रयोगको लागि सामानहरू राखिएको देखें। सबकुटेनियस, तरल पदार्थको साथ बोतल, कपास स्वाब।
  
  
  उसले फराकिलो आँखाले मलाई हेरी ।
  
  
  "एलेना कहाँ छ?" मैले उनलाई सोधें, यद्यपि मैले यसको सट्टामा सयौं प्रश्नहरू सोध्न सक्थे।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। “मैले एलेनालाई देखेको छैन। मैले ब्यारीलाई मात्र देखे। र ऊ... ऊ मरेको थियो।" उसको स्वर फुसफुस भयो । उनी बेहोस हुने अवस्थामा थिइन् ।
  
  
  म बाथरुममा गएँ र उसलाई कुहिनोले समातेँ। उसले आफैलाई मेरो विरुद्धमा थिच्यो, भारी सास फेर्दै।
  
  
  "के उसलाई मारे?" उसको आवाज मेरो कानमा गुन्जियो।
  
  
  मैले केही भनिनँ । म उसलाई कसरी भन्न सक्छु कि यो केली र म नै हो?
  
  
  "तिमी किन सोल-ए-निभमा फर्कियौ?" - मैले उसलाई चुपचाप सोधें।
  
  
  उसको नजर मतिर फर्कियो । मैले उसलाई धक्का दिएर बाथटबको किनारमा बसाएँ। म उनको छेउमा बसेँ । मैले लुगर उसको छातीमा समाए । उनी एक धूर्त महिला थिइन् र मलाई उनको विश्वास थिएन।
  
  
  "हेर्नु... हेर्नु..."
  
  
  "बैरी पार्सन," मैले थपे। "उसलाई Corelli देखाउन ताकि उसले उसलाई मार्न सक्छ।"
  
  
  आवाज होइन।
  
  
  उसको ओठ काँप्यो र उसको आँखा म बाट टाढा हेर्यो। "हो," उसले फुसफुस गरि।
  
  
  "तपाईंले कोरेलीलाई मार्न ब्यारी पार्सनलाई काममा राख्नुभयो," मैले स्पष्टसँग भनें। "तपाईं यसलाई अस्वीकार गर्न सक्नुहुन्न। उहाँले हामीलाई पहिले भन्नुभयो ... "
  
  
  "म यसलाई अस्वीकार गर्दिन," उनले दृढतापूर्वक भनिन्। उसको अनुहारको रंग फेरि आयो। मेरो नजर हाइपोडर्मिक सुईमा हेर्यो।
  
  
  "मोटिभ?" मैले सोधे । "के तिमी लागुऔषधको लतमा छौ? यति नै हो?"
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। "म सबै अलमलमा छु। मलाई थाहा छैन म उसलाई किन मार्न चाहन्छु, बाहेक म उसलाई संसारमा अरू कसैलाई भन्दा बढी घृणा गर्छु।
  
  
  "तर उसले त्यसो गर्न अस्वीकार गर्यो, ड्रग नेटवर्कमा संलग्न सबैलाई रेटेर," मैले भने।
  
  
  उनले टाउको झुकाइन् ।
  
  
  "तिमी किन फर्कियौ?" - मैले फेरि सोधें।
  
  
  "बैरी खोज्न," टीनाले नरम स्वरमा भनिन्। “म बालकनीमा गएँ, भित्र हेरेँ र उसलाई देखेँ। मृत। म भित्र पसें..."
  
  
  मैले उसको काँधमा हेरेँ। पक्कै पनि! बालकनी! यो va हो
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  कसरी एलेनाले उसलाई नदेखेर कोठा छोडे। जब एलेनाले ब्यारीलाई मृत फेला पारे, उनी मर्न डराए र भागिन्। उनले फ्रेन्च ढोका खोलिन्, बालकनीमा निस्किन् र हतार-हतार गइन्। त्यसपछि, तुरुन्तै पछि, टिना ब्यारीलाई उसको कोठामा भेट्न पछाडिको बाटोमा हिंडिन् - सायद तिनीहरू दुवैले भेट्ने योजना बनाएका थिए - र उनले ब्यारीलाई मृत फेला पारे। उनको ड्रग्सको आवश्‍यकता पूरा भयो र उनी पनि राम्रो हुन बाथरूममा गइन्, जस्तै मैले गरें।
  
  
  “म भित्र गएँ र उसलाई गोली लागेको थाहा पाएँ। सुरुमा मैले सोचे कि एलेनाले उसलाई मारेको हुन सक्छ। तर सायद कोरेलीले पत्ता लगाए कि ब्यारीले उसलाई पछ्याइरहेको थियो। सायद कोरेलीलाई थाहा थियो कि म..." उनका आँखा आँसुले भरिए। "म डराएको छु, निक!"
  
  
  मैले उसलाई हल्लाएँ। "तिमीले मलाई कोरेली, टिनामा लैजानुपर्छ। यो एउटै जवाफ हो। धेरै मानिसहरूले हामीलाई नामहरूको सूची प्राप्त गर्नबाट रोक्न खोजे। धेरै। अब यो तपाईं मा निर्भर छ, टीना।"
  
  
  उनी पहेँलो भइन्। "उसले पत्ता लगाउनेछ, निक! उसले सोच्नेछ कि मैले उसलाई मार्न कसैलाई नियुक्त गरेको छु! तपाईंले मलाई यो गर्न जबरजस्ती गर्न सक्नुहुन्न। तपाईंले मलाई जान दिनुपर्छ!”
  
  
  "होइन, टीना!" - मैले छ्याप्यो। "तिमी मात्र जवाफ हौ। तिमीले मलाई अहिले उहाँकहाँ डोर्याउँदै छौ। मलाई मात्र देखाउनुहोस् र ..."
  
  
  "उसले यो स्वीकार गर्दैन!" उनी चिच्याइन् । "उसले आफ्नो पहिचानलाई अस्वीकार गर्नेछ।"
  
  
  "टिना..."
  
  
  उनी हाइपोडर्मिक सुईको लागि पुगिन्। उसले मेरो काँधमा फर्कने बित्तिकै के गर्न गइरहेको छ भनेर मैले अनुमान लगाए। मैले लुगरको थूथन उनको घाँटीको नरम भागमा थिचेँ। "होइन, होइन, टीना! सुई होइन। अवश्य पनि, केहि मिनेटको लागि सबै ठीक हुनेछ, तर तपाई सधैं वास्तविकतामा फर्किनु पर्छ।
  
  
  "निक!" - उनी रुइन्, अझै सुई समातेर।
  
  
  मैले लुगरलाई खल्तीमा राखें र सुईको लागि पुगें। उनको अनुहार लगभग एकैछिनमा परिवर्तन भयो। यस शान्त, सुन्दर मास्कबाट, यो नरकको बिरालोको अनुहारमा परिणत भयो - आँखा चम्किलो, दाँत नाङ्गो, ओठहरू पाशविक गुर्राए।
  
  
  म पागल स्ल्याशबाट आफूलाई बचाउन सक्नु अघि नै सुई मेरो काँधमा पस्यो।
  
  
  उनी हाँसिन्, शान्त, हास्यविहीन रोइन्।
  
  
  मलाई सबैले मलाई छोडेको महसुस गरे। मलाई पुटिनको थुप्रो जस्तो लाग्यो।
  
  
  उनले मलाई अर्को कोठामा लगे र त्यसपछि मलाई कुर्सीमा धकेलिन्।
  
  
  "हाम्रो आफ्नै को एक सानो मिश्रण, निक," उनले आफ्नो शैतानी मुस्कान संग भनिन्। "तिमी त्यहाँ राम्रो सानो केटा जस्तै बस। म यहाँबाट जाँदैछु।"
  
  
  होइन, टीना! मैले भन्न खोजेँ तर केही आएन ।
  
  
  उनी एक द्रुत गतिमा हिंडिरहेको देखिन्थ्यो - प्रति सेकेन्ड सय फ्रेम, फ्रान्सेली ढोकाबाट र बालकनीमा दौडिरहेको थियो। त्यसपछि मौनता छायो ।
  
  
  धेरै शताब्दी पछि मैले कसैले ढोका ढकढकाएको सुनें। यो केली थियो।
  
  
  "निक! तिमी त्यहाँ छौ? निक?"
  
  
  मैले मुख खोलेँ । कमसेकम ऊ सारियो। तर मेरो आवाज थिएन । के पक्षघात भयो?
  
  
  ढोका खोलियो र केली बन्दुक तान्दै कोठामा पसे। उ त्यहीँ उभिएर अचम्म मानेर मलाई हेरी ।
  
  
  "हे निक!"
  
  
  मैले फेरि ओठ हलाए । पक्षघात भयो। म रिसाए ।
  
  
  केलीले वरपर हेरिन्, बाथरूम जाँच गरिन् र हाइपोडर्मिक सुईको गन्ध आयो। तुरुन्तै ऊ मेरो छेउमा फर्कियो, मेरो अनुहारमा थप्पड हाने, मलाई कुर्सीबाट उठाएर बाथरुममा तानियो। उसले मेरो टाउकोलाई नुहाइमुनि राख्यो र चिसो पानीले मेरो घाँटीमा ठोक्यो।
  
  
  केलीले काम गर्दा मसँग कुरा गरिन्।
  
  
  "यो नयाँ कुरा हो। हामीसँग यसको स्टक छ। तपाईलाई बाहिर निकाल्छ ताकि तपाई सार्न सक्नुहुन्न, तर तपाईले के भइरहेको छ सबै देख्न सक्नुहुन्छ। अस्थायी पक्षाघात। कुरारीबाट व्युत्पन्न, जसलाई उरारी, उरारी, उराली, वुरली पनि भनिन्छ। , र worara। तर त्यो अर्कै कुराले काटियो । मलाई के नसोध्नुहोस्। हामीले प्राप्त गर्ने बित्तिकै सूत्रहरू सधैं गायब हुन्छन्।"
  
  
  चाँडै म जीवनमा आयो।
  
  
  "छिटो!" मैले भने। "यो टीना हो। उनी ग्रेनाडाबाट ब्यारी पार्सनलाई भेट्न आएकी थिइन् र उनको शव यहाँ भेट्टाइन्। उनी अहिले बाहिर जाने बाटोमा छिन्। उनी सोच्छन् कि कोरेलीले उसलाई मारे। यदि उनी अहिले भागे भने पछि उसलाई मार्न सक्छ।
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्!" - केली स्न्याप। "म तिमीलाई खोज्न यहाँ आएको हुँ। टीना तल लबीमा दृश्य सिर्जना गर्दै थिइन्! ”
  
  
  "WHO?" - मैले अधीर भएर सोधें।
  
  
  "टीना बर्गसन।"
  
  
  "टीना!"
  
  
  "ठ्याक्कै। तर अहिले उनी गएकी छिन् ।”
  
  
  "गयो? तर...?"
  
  
  "उनी लबीमा थिइन्, तर उनी गइन्," केलीले मलाई भनिन् जब हामी कोठाबाट बाहिर र हलवेमा दौडियौं। हामी सिँढीहरू तल जान थाल्यौं र मैले लबीमा मानिसहरूको भीड देखे। सबैले पार्किङमा हेरे ।
  
  
  मैले जुआनालाई फर्केर हामीलाई पर्खिरहेको देखें।
  
  
  "यो सबैको अर्थ के हो?" - मैले छ्याप्यो।
  
  
  "उनी रातो जगुआरमा छिन्," जुआनाले पार्क गरिएका कारहरूलाई देखाउँदै भनिन्। मैले ती मध्ये एउटामा हेडलाइट बलेको देखेँ। उज्यालोले अन्धकारलाई काट्यो र हिउँले ढाकिएको पहाडलाई उज्यालो बनायो जहाँ सडक प्राडो लानोबाट फर्केर मुख्य राजमार्गमा पुग्यो।
  
  
  "उनले ठूलो दृश्य बनाइन्," जुआनाले तुरुन्तै भनिन्। "यो धेरै नाटकीय थियो।"
  
  
  "धेरै नाटकीय!" - केली सुख्खा भनी।
  
  
  "तिमी मलाई बताउन जाँदैछौ कि उनले के गरिन्?" - मैले अधीर भएर सोधें।
  
  
  "उनी यहाँ दस मिनेट अघि आइन्, नरक उठाए र मारियो स्पेरान्जाको लागि सोधिन्!"
  
  
  "मारियो स्पेरान्जा को हो?" मैले सोधे ।
  
  
  केलीले टाउको हल्लायो। "जब उनलाई सेनोर स्पेरान्जा यहाँ छैन भनिएको थियो, उनी सहन सक्दिनन् र लबीमा लगभग उन्मादग्रस्त भइन्।"
  
  
  मैले देख्न पाए
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  जगुआर चल्न थाल्यो। टीनाको सुनौलो कपाल उनको पछाडि बग्यो।
  
  
  "यसले हामी सबैलाई हलबाट भाग्न पठाइयो," जुआनाले बताए।
  
  
  "र त्यसपछि उनी तुरुन्तै लडे र रिसेप्शनिस्टले उनलाई पुनर्जीवित गर्नुपर्‍यो," केली निष्कर्षमा पुगे। "मैले तिम्रो पछि लागे।"
  
  
  मैले हतार हतार सोच्दै निहुराएँ । "यो एक प्रदर्शन हो - स्टेज यहाँ तल छ। यो के को लागी हो, मलाई थाहा छैन। तर मैले उसलाई रोक्नु पर्छ।"
  
  
  "यो सहि हो," केलीले भनिन्। "हामी के गर्दै छौ?"
  
  
  "त्यो मारियो स्पेरान्जालाई हेर्नुहोस्," मैले केलीलाई भनें। "उहाँ सायद अवस्थित छैन। म टिना लिन जान्छु!
  
  
  म भीडको बीचबाट घुम्ने ढोकातिर गएँ र श्री हौप्टलीलाई उहाँको सिकोफान्ट्सको टोलीसँग त्यहाँ देखेँ। उसले हात हल्लायो र फर्कियो।
  
  
  रेनोमा चिसो थियो। राम्रो सुरु भयो। म सडकमा ड्राइभ गरें र मैले यसलाई नियन्त्रणमा ल्याउनु अघि दुई पटक चिप्लें। बाटोमा हिउँका थुप्रो थिए, दुई रात अघि जस्तै।
  
  
  बाटो तल ओर्लियो र दायाँ मोडियो। मैले रातो जगुआरलाई पटक्कै देख्न सकिन, तर मलाई याद छ कि सडक दायाँ मोडियो र त्यसपछि लामो, फराकिलो घोडाको नालमा बायाँ घुम्न थाल्यो जसले ब्यारान्काको किनारलाई अँगालो हालेको थियो।
  
  
  मैले इन्जिन अन गरें किनभने म जगको दृष्टि गुमाउन चाहन्न।
  
  
  मेरो हेडलाइटले सडकको छेउ देखाएको थियो, र मैले अनैच्छिक रूपमा प्रतिरोध परीक्षण गर्न ब्रेक थिचेँ। पट्टीमा तनाव महसुस गर्दा मलाई राहत मिल्यो।
  
  
  मैले रेनोलाई मोड़को वरिपरि घुमाएँ र चौडा घोडाको नालको चारैतिर टिना बर्गसनको रातो जगुआर देखेँ। उनी बिस्तारै ड्राइभ गरिरहेकी थिइन्, तर मैले उनलाई देखेपछि गति बढ्यो।
  
  
  अन्धकारमा गाडी अगाडि उफ्रिरहेको देखिन्थ्यो, बत्तीहरू सडकमा माथितिर प्रतिबिम्बित भएजस्तै तिनीहरू आकाशमा चढिरहेका थिए। र त्यसपछि - मैले मेरो आँखालाई विश्वास गर्न सकिन - जगुआर बैंकमा दुर्घटनाग्रस्त भयो, लगभग चट्टानको पर्खालमा ठोक्कियो।
  
  
  घुम्नुहोस्, टीना! - म अनायासै चिच्याएँ। "टर्न!"
  
  
  उनले गरे कि गरेनन् मलाई थाहा छैन, तर मैले देखेको अर्को कुरा जगुआर स्यान्डबारतिर होइन, तर सडकको बाहिरी छेउमा जाँदै थियो। "टीना!"
  
  
  यो हराएको रोएको थियो।
  
  
  जगुआरले गति बढायो र छेउमा गयो, मानौं कि यो धेरै उथले हंसलाई पोडलमा डुब्न तालिम दिइएको थियो।
  
  
  हेडलाइटहरूले तल दाँतेदार अभ्रक स्लेट समात्यो, स्लेटमा हिउँको प्याचहरू थिच्यो र हिउँमा बत्तीहरू र प्रतिबिम्बहरूको एक ट्याङ्गलाई उज्यालो बनायो, त्यसपछि कार आफैं ढुङ्गाहरूमा गाड्यो, उछालियो, बारम्बार पल्टियो, हेडलाइटहरू घुम्यो। राति र ब्यारान्काको खुट्टामा ठोक्किएर धारिलो ढुङ्गाको टुक्रामा ठोक्कियो।
  
  
  केही क्षण मौनता छायो ।
  
  
  त्यसपछि आकाशमा ज्वालाको बलियो फ्ल्याश भयो र हावामा ठूलो विस्फोट भयो। धुवाँ सुन्तलाको आगोको छेउबाट निस्केको, तीखो, कालो धुवाँ निसासिरहेको थियो।
  
  
  आगो निभ्यो र फेरि खस्ने जगुआरको भग्नावशेषमा खस्यो र बिस्तारै धातु खान थाल्यो। त्यसपछि धुवाँ बिस्तारै उठ्यो, रातो स्टिल, स्पष्ट गिलास र रंगीन प्लास्टिकको किनारमा आगो नाच्दै।
  
  
  छक्क परेर, म राजमार्गमा सावधानीपूर्वक गाडी चलाएँ र रातो जगुआर किनारामा गएको बिन्दुमा पुगें। मैले तल हेरेँ। मैले सडकको छेउमा काँधमा काटिएको चट्टानमा एउटा दरार देखेको थिएँ।
  
  
  मैले रेनो पार्क गरे, चाबी निकाले र कारबाट बाहिर निस्कें। ट्र्याकमा चिसो थियो। म बाटोको छेउमा हिंडें जहाँ जगुआर चट्टानहरू हुँदै गयो। म त्यहाँ उभिएँ, भत्किएका ढुङ्गाहरू हेर्दै, र तलको स्लेटमा जलेको कालो रेखालाई पछ्याउँदै जहाँ टिना बर्गसन र रातो जगुआरका अवशेषहरूमा चम्किलो रातो आगो बलेको थियो।
  
  
  केही सेकेन्डमा, होटलका पाहुनाहरूमध्ये पहिलो फिएट कारमा आइपुगे, पार्किङ गरे र सडकको छेउमा मसँग सामेल भए। ओग्लिङ।
  
  
  अनि अरु पनि आए ।
  
  
  र अधिक।
  
  
  थ्रिल खोज्नेहरू।
  
  
  म बिरामी थिए।
  
  
  मैले मेरो पकेट फ्ल्यास प्रयोग गरेर चट्टानी ढलानबाट तल झरें, चट्टानको जलेको भागलाई पार गरे जहाँ रातो कोगले पहिलो चोटि प्रहार गरेको थियो, र अन्तमा मेसिनको छेउमा पुगें।
  
  
  तर ज्वालाले भग्नावशेषलाई भस्म गरिरहेको थियो, र जलेको बिना नजिक जान असम्भव थियो।
  
  
  टाउकोमा हात राखेर म उभिएर पर्खिरहेँ ।
  
  
  एउटा फायर ट्रक सडकमा चिच्यायो, र चाँडै स्की ज्याकेट लगाएको र पोर्टेबल आगो निभाउने उपकरण बोकेको ठूलो फायरम्यान ढलानबाट तल खस्यो र जलिरहेको मलबे छर्कन थाल्यो।
  
  
  म काँपिए ।
  
  
  एक फायरम्यान त्यहाँ उभिएर जलेको भग्नावशेष हेर्दै थिए। सिभिल गार्डले उनीसँग सामेल भयो र जलेको कारमा फ्ल्यासलाइट देखायो। प्रकाशको किरण मेरो भन्दा धेरै शक्तिशाली थियो।
  
  
  म नजिक आएँ ।
  
  
  त्यसपछि मैले देखेँ।
  
  
  अगाडिको सिटमा जलेको शव थियो । उहाँमा के बाँकी थियो त्यो कालो र धुवाँ थियो।
  
  
  टिना।
  
  
  सुनौलो छाला भएको सुनौलो केटीको सबै बाँकी छ।
  
  
  म विरामी भएँ।
  
  
  म भग्नावशेषको छेउमा चट्टानमा खसेको हुनुपर्छ र आत्मीय रमाइलो देशमा प्रवेश गरेको छु। कसैले मेरो हात र काँध हल्लायो। केही समयदेखि एउटा आवाज मसँग कुरा गरिरहेको महसुस गरें।
  
  
  म सरें।
  
  
  "निक।"
  
  
  यो केली थियो।
  
  
  "उनी मरिसकेकी छिन्," केलीले भनिन्। "लापत कुरा।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उनले भर्खरै यो समाप्त भएको महसुस गरे र उनी अझ राम्रो दौडिए।" मैले सास फेरे । "उनीलाई थाहा थियो कि रिको कोरेलीले गर्नेछ
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  उनको बाँकी जीवनको लागि।"
  
  
  "तर कोरेलीलाई थाहा थिएन!"
  
  
  "उसले थाहा पाउनेछ। त्यही भएर जानुभयो,’ मैले भनेँ। यसरी बुझेको छु ।
  
  
  "मैले नाम जाँच गरें, निक।"
  
  
  मैले निहुराएर हेरेँ। उसले के भन्न खोजेको मैले बुझिन ।
  
  
  "मारियो स्पेरान्जा होटलमा दर्ता गरिएको छैन।"
  
  
  म बसेर सोचें । "तर उनले त्यो नाम क्लर्कलाई दिए।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। “क्लार्कले उसलाई त्यो भनेको बताए। क्लर्क भन्छिन् जब उनी खोपडीबाट बाहिर निस्किन्।"
  
  
  म हाम्रो तलको भग्नावशेषमा हेरेँ। "के तपाई रिको कोरेली सोल वाई निभमा कहिल्यै गएको छैन भनेर भन्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "म भन्छु कि ऊ पक्कै पनि यहाँ आएको छैन - वा सोल वाई निभको कुनै अन्य होटलमा - पछिल्लो महिना वा सो भन्दा बढीको लागि। यदि कभरमा उनको नाम मारियो स्पेरान्जा हो।"
  
  
  "तर पछि ..."
  
  
  “तिमीले देख्दैनौ? सायद उसलाई टिनाको बारेमा थाहा थियो। हुनसक्छ उसलाई थाहा थियो कि उसले उसलाई मार्न एक हिटम्यानलाई काममा राखेको छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएर बुझाएँ । "र बैठकको बारेमा यो सबै बकबक टीना बर्गसनको नक्कली मृत्यु मात्र थियो?"
  
  
  "हुदै हैन। म भन्छु कि रिको कोरेलीलाई टिना बर्गसन र ब्यारी पार्सनको बारेमा थाहा हुनुपर्छ। र उनी रिसोर्टमा बिल्कुल आएनन्। सबैले सोचे कि उहाँ यहाँ हुनुहुन्छ - माफियाले हिटम्यानलाई भाडामा लिएको थियो - र हामी, कोरेलीलाई भेट्न चाहन्छौं। कोरेली बाहेक सबैजना यहाँ थिए! "
  
  
  "त्यसो भए कुकुरको छोरो कहाँ छ?"
  
  
  केलीले काँध हाल्नुभयो। "मलाई लाग्छ कि हामीले हकलाई सिग्नल दिनु र सुरु गर्नु राम्रो हो।"
  
  
  हामी पहाडमा जानको लागि उठ्यौं, तर मैले उसलाई एक्लै छोड्न सकिन।
  
  
  म फर्केर फेरि भग्नावशेषमा हेरेँ।
  
  
  "उनी त्यहाँ किन गइन्?"
  
  
  केलीले टाउको हल्लायो। "उनी एक सुन्दर महिला थिइन्, निक। सुन्दर महिलाहरूले मूर्ख कामहरू गर्छन्। उसले कोरेलीलाई माया गरेको हुनुपर्छ। अनि उसलाई पनि घृणा गर्थी।”
  
  
  "वा यो पैसा मन पर्यो," मैले भनें।
  
  
  "तिमी मानिसहरूको बारेमा त्यति धेरै सोच्दैनौ, निक?" केलीले सास फेरे।
  
  
  "म गर्नुपर्छ? म, साँच्चै गर्नुपर्छ?" म शान्त भएँ। "मलाई लाग्छ कि उनले रिको कोरेलीको भुक्तान गरिएको बन्दुकबाट टाढा जान संसारभरि दौडनु भन्दा राम्रो तरिका हो भनेर निर्णय गरे।"
  
  
  "उनी कहिले उसलाई हिर्काउन जाँदैछ थाहा छैन," केलीले उदासीनतामा भनिन्।
  
  
  "म अचम्म मान्छु त्यो हरामी अहिले कहाँ छ?" मैले आधा चर्को स्वरमा सोचे ।
  
  
  पन्ध्र
  
  
  भोलिपल्ट बिहान हामी सबैभन्दा पहिले ब्रेकफास्टमा थियौं। जुआनाको उज्ज्वल उपस्थितिको बावजुद, उनी आध्यात्मिक रूपमा निराश थिइन्। हामीले यो कार्य असफल भएको भन्दै व्याख्या गरें।
  
  
  हामीले कन्टिनेन्टल ब्रेकफास्ट खायौं र उज्यालो घाममा बस्यौं। मैले स्पेन छोड्नु अघि बिहान स्कीइङ जान सुझाव दिए, तर उनले आपत्ति गरिन्।
  
  
  "म केवल मेरो चीजहरू प्याक गर्न चाहन्छु।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "म Veleta जान्छु र एक दुई रन गर्छु।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्, उनको विचारहरू टाढा।
  
  
  "एक पैसा?"
  
  
  उनले जवाफ दिइनन्।
  
  
  "दुई पैसा ?"
  
  
  "कुन?"
  
  
  "तिम्रो विचारको लागि। के भयो?"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि म मानव जीवनको बर्बादीको बारेमा सोचिरहेको थिएँ। टीना बर्गसन। ब्यारी पार्सन। लामखुट्टे। रिको कोरेलीको पहिलो टेक। र एलेना मोरालेस पनि - उनी जहाँ भए पनि।"
  
  
  मैले अगाडि बढेर उनको हात समाए । "संसार यसरी चल्छ।"
  
  
  "यो धेरै राम्रो संसार होइन।"
  
  
  "के कसैले तपाईंलाई यो के हो भनेर वाचा गरेको छ?"
  
  
  उसले उदास भएर टाउको हल्लाई।
  
  
  मैले बिल तिरें र छोडें।
  
  
  यो राम्रो थियो, तर Veleta अझै धेरै शान्त छ। घाम चहकिलो चम्किरहेको थियो । ट्र्याक सतह राम्रोसँग पाउडर गरिएको थियो। मैले मेरो दूरबीन निकाले र ढलान जाँच गरें। मैले पहिले वर्णन गरेझैं, भेलेटाको माथिबाट दुईवटा अवतरणहरू थिए।
  
  
  यस पटक मैले लामो दौड गर्ने निर्णय गरें, जुन तपाईं तल जानुहुँदा बायाँ तर्फ शाखा थियो। म भर्खर मेरो चश्मा तिनीहरूको छालाको केसमा राख्दै थिए जब कोही केबलकार टर्नअराउन्डबाट चट्टानहरूमाथि चढ्यो र मेरो नजिक आयो।
  
  
  यो हेर हउप्टली थियो, र यस पटक उनी एक्लै थिए।
  
  
  मैले हल्लाएँ। "शुभ प्रभात, हेर हौप्टली।"
  
  
  ऊ मुस्कुराई । "शुभ प्रभात, Herr Peabody।"
  
  
  "मैले तिमीलाई हिजो याद गरें, वा जब हामी सँगै स्कीइङ गइरहेका थियौं।"
  
  
  "व्यवसायको दबाब पक्कै छ," उनले खुसीसाथ भने।
  
  
  "हो," मैले उसलाई हेर्दै तुरुन्तै भनें। तर ऊ ढलान हेर्न फर्कियो।
  
  
  "तिम्रो प्यारी श्रीमती कहाँ छिन्?"
  
  
  "प्याकेज"।
  
  
  "त्यसो भए जादै छौ?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "यो दु: खलाग्दो कुरा हो। मौसम धेरै राम्रो थियो।"
  
  
  "वास्तवमा, त्यहाँ छ।"
  
  
  उनी मुस्कुराए र ट्र्याकको शीर्षमा रहेको ढुङ्गाको किनारमा बसे। म उसलाई जोडिएँ जब उसले आफ्नो जुत्तालाई बलियोसँग जोड्यो र आफ्नो स्की निलो मेम गर्न थाल्यो।
  
  
  "तिम्रा साथीहरू कहाँ छन्?" - मैले उसलाई सोधें, उनको छेउमा बसेर। के हो, मसँग अहिले अरू केही गर्न थिएन।
  
  
  "उनीहरू होटलमा छन्," उनले मुस्कुराए। “उनीहरू आज मसँग सामेल हुन इच्छुक देखिएनन्। एस्की बारमा अबेर राति, लुमुम्बाहरू कानबाट निस्किरहेका थिए। ”
  
  
  "तपाईं सामान्यतया अविभाज्य हुनुहुन्छ।"
  
  
  “पैसाको कुरा पनि त्यस्तै हो। तिनीहरू चुम्बक जस्तै आकर्षित हुन्छन्। ” ऊ फेरि मुस्कुराउदै, कागको खुट्टा आँखाको कुनामा गहिरो र अँध्यारो।
  
  
  "तिमी निन्दक हौ, हेर हौप्टली।"
  
  
  "म एक यथार्थवादी हुँ, Herr Peabody।"
  
  
  उसले पहिलो स्की लियो र होसियारीपूर्वक तलतिर मोम लगाउन थाल्यो। उहाँ एक सावधानीपूर्वक र विधिवत कार्यकर्ता हुनुहुन्थ्यो, जस्तो कि एक राम्रो जर्मनबाट आशा गरिन्छ।
  
  
  "Fraulein Peabody ले मलाई मेरो नजिकको व्यक्तिको सम्झना दिलाउँछ," उसले एक क्षण पछि भन्यो।
  
  
  "पक्कै पनि?"
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ, मेरो छोरी थियो।" उसले माथि हेर्यो। "पक्कै पनि तपाईलाई थाहा थिएन। माफ गर्नुहोस्।" उसले आफ्नो मोम जारी राख्यो
  
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  ing। "उनी सबैभन्दा सुन्दर केटी थिइन्।"
  
  
  "त्यहाँ थियो, हेर हौप्टली?"
  
  
  उसले मेरो हस्तक्षेपलाई बेवास्ता गर्यो। "उनी उन्नीस वर्षकी थिइन् र विश्वविद्यालयमा," उनले जारी राखे। "मेरी श्रीमती - उनको आमा - उनी सानो पाँच वर्षकी केटी हुँदा मृत्यु भयो। म डराउँछु कि मैले उहाँलाई हुर्किएपछि उहाँलाई उचित मार्गदर्शन दिन सक्दिन। तिमीले बुझ्यौं?" उसको आँखा उठ्यो र मेरो भेट भयो।
  
  
  "म कहिल्यै बुबा भएको छैन, त्यसैले म यो जान्न सक्दिन, हेर हौप्टली।"
  
  
  "इमानदार जवाफ"। उसले सास फेर्यो। "जुनसुकै होस् - आमाबाबुको उपेक्षा वा उनीप्रति भौतिक सम्पत्तिको अव्यावहारिक बर्बादी - जब उनी विश्वविद्यालय जानुभयो, हामीले सम्पर्क गुमायौं।"
  
  
  "यो आजकल भइरहेको छ।"
  
  
  "उनको मामलामा, सबैभन्दा खराब भयो। उनका साथीहरू लागुऔषधको लतमा थिए।" उसले फेरि मलाई हेर्यो। "र उनी यस समूहमा एक हदसम्म सम्मिलित भइन् जुन मैले सम्हाल्न सकिन।" उसले भ्याक्सिङ जारी राख्यो। "उनी हेरोइनको लत छिन्।"
  
  
  मैले हौप्टलीतिर हेरें ।
  
  
  "लत बसेको एक वर्ष पछि, उनको ओभरडोजको कारण मृत्यु भयो।" उसले ग्रेनाडाको भेगा तिर टाढा हेर्यो। "स्वशासन"
  
  
  "म साँच्चै माफ गर्नुहोस्," मैले भने।
  
  
  "यस ढिलो मितिमा आफ्नो शोक खेर फाल्नुको कुनै अर्थ छैन," हौप्टलीले भने, उसको स्वर सामान्यतया रमाइलो आवाजको तुलनामा कठोर थियो।
  
  
  "म मानव जीवनको यो बर्बादीलाई पछुताउँछु," मैले बिहानको खाजामा जुआनाले भनेको कुरा सोच्दै भनें।
  
  
  उसले काँध हल्लायो। "एक तरिकामा म आफैलाई दोष दिन्छु। मैले बुबाको जिम्मेवारीलाई पन्छाए। म अन्य महिलाहरूसँग घनिष्ठ भएँ - एक मात्र होइन तर धेरै - र मेरी छोरीलाई बेवास्ता गरें। उसले एकछिन सोच्यो । "र उसले मेरो उपेक्षा सह्यो, सकेसम्म राम्रो प्रतिक्रिया दिई। जसरी मैले उसलाई रिजेक्ट गरें त्यसरी नै आफूलाई अस्वीकार गरेर।"
  
  
  "मनोवैज्ञानिकले तपाईंलाई फरक भन्न सक्छ," मैले चेतावनी दिए। "आत्म-विश्लेषण एक खतरनाक खेल हो।"
  
  
  “मैले महिलालाई मात्र भेटेको छैन। म यो व्यवसायमा थिएँ।"
  
  
  “हरेक मानिसको पेसा हुनुपर्छ,” मैले भनें।
  
  
  "तर मसँग भएको होइन।"
  
  
  मैले उसलाई हेरेँ, उसले के भन्न गइरहेको थियो थाहा थियो।
  
  
  "औषधिको कारोबार," उसले मुस्कुराउँदै भन्यो। "हो। मेरो एक्लो छोरोले आत्महत्या गर्न प्रयोग गरेको हेरोइन मैले आफैंलाई दिएको हुन सक्छ। यो तपाईको नैतिकतासँग कसरी सम्बन्धित छ, हेर पीबडी?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "यो मेरो संग राम्रोसँग मिल्दैन। मैले सधैं भएको व्यवसायको विश्लेषण गर्न थाले। मैले मानवतामा उसको प्रभाव बारे सोच्न थालें। मैले देखेको कुरा मन परेन।"
  
  
  उसले अर्को स्की छनोट गर्यो र वाइक्स गर्न थाल्यो।
  
  
  "मैले निर्णय गरें कि यो व्यवसायबाट बाहिर निस्कने समय हो र वर्षौंदेखि मेरा दुष्कर्महरूको लागि परिमार्जन गर्न थाल्छ।"
  
  
  मैले केही भन्न सकिन। म पर्खिरहेको थिएँ।
  
  
  "उनीहरूले मलाई संगठन छोडे भने के हुन्छ भने। तिनीहरूले मलाई संसारको छेउसम्म खोज्नेछन्। अनि मार।" उनी निर्धक्क मुस्कुराए । "तपाईले यो बुझ्नुभयो?"
  
  
  "हो, सिग्नर कोरेली।"
  
  
  "एनरिको कोरेली," उसले आधा मुस्कानका साथ भन्यो। "रिको कोरेली, र तपाईं कार्टर हुनुहुन्छ। उनीहरूले मलाई निक कार्टर सबैभन्दा राम्रो भन्छन्।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "सामान्यतया। सधै होइन। तर सामान्यतया।"
  
  
  “म तिमीलाई भन्छु, यो सुरुदेखि नै प्रशासनिक समस्या थियो। साधारण भेट, हैन? हिउँ मा बैठक - हिउँ संग सम्झौता! ऊ बलियो दाँत देखाउँदै हाँस्यो। "ठट्टा गर्दै, श्री कार्टर! मजाक"।
  
  
  "हो," मैले स्वीकार गरें।
  
  
  "यो पर्याप्त सरल देखिन्थ्यो। म लिसिस्ट्रटामा कोर्सिका छोड्छु र सिएरा नेभाडामा भेट्छु।"
  
  
  "पक्कै पनि।"
  
  
  ‘सुरुदेखि नै समस्या थियो । क्यापोसले मेरो योजनाको बारेमा थाहा पाए। मेरो नजिकको कोहीले अनुमान लगायो। वा सुनेको। माफिओसीले मसँग सम्झौता गरेको छ।
  
  
  "लामखुट्टे"।
  
  
  "हो। यस्तो प्रहारबाट बच्नको लागि, मैले मेरो पुरानो सहकर्मी बासिलियो डि भानेसीलाई मेरो याटमा म जस्तै पोज गर्न राजी गरें। र म सुतेकी धेरै राम्री केटी चरित्रलाई वास्तविक बनाउन उनीसँगै गइन्।
  
  
  "तिमीले आफ्नै मान्छेलाई फ्याँक्यौ?" – मैले नरम स्वरमा भने ।
  
  
  "यो हिट हुन गइरहेको थाहा छैन," कोरेलीले भने। "वास्तवमा, मैले तपाईले भनेको कुरा गरे। तर लामखुट्टेले निको हुन्छ भन्ने सोचेको थिइनँ। मलाई आशा थियो कि बासिलियो र तपाइँको बीचको भेट बिना कुनै हिचकिचाहट बन्द हुनेछ र तपाइँ र मेरो बीचको वास्तविक भेटको व्यवस्था गर्न सकिन्छ। "
  
  
  मैले सास फेरे ।
  
  
  "तर त्यो सबै होइन। मैले भ्यालेन्सियाको याट छोड्नु अघि, मैले मेरो सुन्दर स्वीडिश नाइटिंगेलले मलाई छुटकारा दिने षड्यन्त्र गरिरहेको थाहा पाएँ!”
  
  
  "टीना बर्गसन?"
  
  
  "हो। उनी म मर्न चाहन्थिन् । उनी आफैंले मसँग सम्झौता गरेकी थिइन्। कोरेली व्यंग्यात्मक मुस्कुरायो।
  
  
  "के कारण थियो?"
  
  
  "म तपाईं जस्तै जिज्ञासु थिए, श्री कार्टर। तिमीले टिनालाई अलि प्रष्टसँग बुझ्नुपर्छ।”
  
  
  मैले उसलाई राम्ररी बुझें, तर केही बोलिनँ।
  
  
  "उनी एक nymphomaniac हो, श्री कार्टर। मलाई लाग्दैन यो तपाईलाई अचम्मको कुरा हो। तर सायद उनी यस्तो फ्रुडियन प्रतीक बन्नुको कारण उनको जुनूनको तथ्य जत्तिकै रोचक छ।"
  
  
  मैले जिज्ञासापूर्वक उसलाई हेरेँ।
  
  
  "पन्ध्र वर्षको उमेरमा, उनी स्वीडिश फार्मह्यान्डद्वारा बलात्कृत भए। उनी गर्भवती भइन्। गर्भपतन सफल भयो, तर सेप्सिस विकसित भयो। पन्ध्र वर्षको उमेरमा उनको हिस्टेरेक्टोमी भयो। यो बाँझो, सुन्दर, बुद्धिमान प्राणी उनको नारीत्वको विनाशको साथ व्याकुल भयो। उनको आमा बन्न नसक्ने कारणले उनी न त महिला नै थिइन्, न त पुरुष, उनी बन्नैपर्छिन् - यो सुन्दरता र यो बुद्धिका साथ - म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु, उनको बौद्धिकता सीमित छ!
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  एस्स, मिस्टर कार्टर! - उसले निर्णय गर्यो कि उसले सानो साम्राज्य लिन्छ जसको म मालिक थिएँ।
  
  
  "औषधि नेटवर्क," मैले भने।
  
  
  "ठ्याक्कै। अब म उनको महत्वाकांक्षाको बारेमा कुरा गर्दैछु जब मैले यो चेन तोड्ने निर्णय गरे र संयुक्त राज्यको औषधि प्रवर्तन विभागमा उनको गहिरो रहस्य प्रकट गरे।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "र त्यही कारणले उसले पार्सनलाई तिमीलाई मार्न भाडामा राख्यो!"
  
  
  "यो साँचो हो। सौभाग्यवश, मैले चेन भत्काउने मेरो निर्णयमा उनको प्रारम्भिक स्तब्ध प्रतिक्रियालाई संदिग्धको रूपमा व्याख्या गरें र मेरो आँखा खुला राखेँ। यद्यपि उनले मलाई विश्वास गरे कि उनी मप्रति वफादार रहने र मलाई अमेरिकामा साथ दिनेछिन्, तर मैले झूट बोलेकी थिइन। मैले उनको फोन अन गरें - कोर्सिकामा हाम्रो विला ठूलो छ, र हामी प्रत्येकसँग धेरै स्वतन्त्रता छ - र अन्तमा उनले मालागामा ब्यारी पार्सनसँग सम्झौता गरेको सुने।
  
  
  "सबैभन्दा रोचक।"
  
  
  "मेरो अर्को कदम पार्सनमा मेरो आफ्नै जासूस पठाउनु थियो। मलाई लाग्छ, वैसे, तपाईंले इन्टरपोल फाइलहरूमा पार्सनलाई फ्रान्सेली भूमिगतको मृतक डेनियल टुसाडको रूपमा भेट्टाउनुहुनेछ। उनी विश्वयुद्धका बेला दस वर्षका बालक थिए। दुई, र जासुसी र हत्यामा बढ्यो।"
  
  
  "उनी अहिले मरेका छन्।"
  
  
  "मैले शंका गरेको त्यही हो।" कोरेलीले काँध हल्लायो। "मैले मालागाबाट तपाइँको चिनजानको साथ तपाइँ डिस्को छोडेको बारेमा सुनेको छु।"
  
  
  म मुस्कुराए। "तिमीबाट धेरै भाग्ने छैन।"
  
  
  "पर्याप्त," कोरेलीले सास फेरे। - ठीक छ, एलेना मोरालेसले पार्सनलाई नजिकबाट नजर राखे, जसले उनलाई टोरेमोलिनोसको बारमा लिन अनुमति दियो। र त्यो उनी थिइन् जसले मलाई चेतावनी दिएकी थिइन् कि ऊ सोल-ए-निभमा मलाई खोज्न र मलाई मार्न आएको थियो। यस कारणले गर्दा मैले तिमीलाई भेलेटामा भेटिनँ।"
  
  
  "मैले तर्क गरें।"
  
  
  कोरेलीले टाउको हल्लायो। उहाँले आफ्नो स्की संग समाप्त गर्नुभयो। "मलाई आशा थियो कि टिनालाई लिसिस्ट्राटाको डुङ्गामा मारिन सक्छ यदि त्यहाँ केहि भयो भने, तर तपाईलाई थाहा छ, उनी गम्भीर चोटबाट जोगिइन्। यद्यपि क्यापोसले कार्यान्वयनको योजना राम्ररी बनाएका थिए। यसको मतलब मैले मौसममा नजर राख्नु पर्ने थियो। हत्यारा कापोको लागि मात्र होइन, तर पादरी पनि भ्यालेन्सियामा धेरै बेरोजगार कलाकारहरूलाई काममा लिएर गएँ।
  
  
  म हासे। "तपाईं एक धेरै संसाधन मानिस हुनुहुन्छ, श्री कोरेली।"
  
  
  "धेरै खतरनाक पेसामा मेरो संसाधनको कारण मैले लामो जीवन बिताएँ।" उसले झुक्क्यो। "पेशा होइन। यसले पेशाको अर्थ नै अपमानित गर्छ। धेरै खतरनाक रैकेटमा। राम्रो शब्द। गम्भीर। फ्ल्याट। अनरोमान्टिक। मिसाइल"।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "म तिमीलाई धेरै समयको लागि प्रशंसाका साथ हेर्दै छु।" कोरेली मुस्कुरायो। "मैले तुरुन्तै बुझें कि तपाईंले लामखुट्टे मारे। र मैले भविष्यवाणी गरें कि तपाईंले पार्सनलाई पनि मार्नुहुनेछ। टिनाको मृत्यु मेरो लागि अचम्मको रूपमा आयो। मलाई लाग्दैन कि उनले आत्महत्या गरिन्, जसरी उनीहरूले प्राडो लानोमा भनेका छन्। तर मलाई लाग्छ कि पार्सन मरेको र मलाई उनको बारेमा सबै थाहा छ र उसलाई मार्नेछु भन्ने निर्णय गरेपछि उसले त्यो मेसिनको नियन्त्रण गुमाएको हुनुपर्छ।"
  
  
  मैले भने, "यस अवस्थामा, उसले यहाँ छ भन्ने थाहा हुनु अघि नै भाग्ने निर्णय गर्यो।"
  
  
  "ठ्याक्कै।"
  
  
  "उनी मरिसकेकी छिन्। यो सबै त्यहाँ छ।"
  
  
  कोरेलीले टाउको हल्लायो। उसले स्कीमा क्ल्याम्पहरू कस्यो, जुत्ताहरू उनीहरूसँग मिल्यो र क्लिपहरू लगाए। ऊ उठ्यो र घुँडा टेक्यो।
  
  
  म लुगा लगाउन थालें।
  
  
  "के तपाई मसँग सवारी गर्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "सुन्दर।"
  
  
  उसले मुस्कुरायो। "त्यो भन्दा पहिले, निक, म चाहन्छु कि तपाइँ यसलाई आफ्नो कब्जामा लिनुहोस्।"
  
  
  मैले तल हेरेँ। उसले खाम निकाल्यो । त्यसमा एउटा थोपा थियो । मैले खाम खोले र एउटा परिचित देखिने रोल - माइक्रोफिल्म देखे।
  
  
  "तपाईले सोचेको कुरा मात्र हो। नामहरू। स्थानहरू। मितिहरू। सबै। टर्की देखि सिसिली र रिभिएरा हुँदै मेक्सिको सम्म। यदि तपाइँ तथ्यहरू पछ्याउनुहुन्छ भने तपाइँ एक चीज वा व्यक्तिलाई मिस गर्न सक्नुहुन्न। म यो चेनलाई नष्ट गर्न चाहन्छु ताकि यसलाई फेरि एकसाथ राख्न सकिँदैन। बीट्रिसको खातिर।"
  
  
  बीट्रिस। उनकी छोरी। र यो दान्टेको नारीत्वको छवि होइन?
  
  
  "ठीक छ, कोरेली," मैले भने।
  
  
  उसले मेरो पछाडि थप्पड हाने। "जाउ!"
  
  
  ****
  
  
  उसले पतन रेखाको बिरूद्ध ढिलो पार गर्न थाल्यो, त्यसपछि ढलान पार गर्यो र पालो तिर दौडियो। त्यसपछि उनी सुन्दर ढंगले सजाइएको क्रिस्टीमा फर्किए र ढुङ्गाको थुप्रोमा घुमे।
  
  
  मैले माइक्रोफिल्मलाई मेरो स्की ज्याकेटको भित्री खल्तीमा हालें र यसलाई लिन दौडिएँ। हिउँ ठीकै प्याक थियो। मैले राम्रो स्प्रिन्जी बाउन्सको साथ पाउडरमा मेरो स्की काटेको महसुस गरें।
  
  
  म चट्टानको घुमाउरो छेउमा हिँड्दा कोरेली मेरो मुनि थियो। उसले धेरै मोडहरू बनायो, वेडेलनमा प्रवेश गर्यो, र त्यसपछि ट्र्याकको कोमल कोणमा धेरै फराकिलो ट्र्याभर्समा घुम्यो।
  
  
  म उसलाई पछ्याएँ, केहि मोडहरू बनाउँदै र मेरो शरीरको घुमाउरो हल्लाउँदै। दौडको अन्त्यमा, ट्र्याभर्समा, मैले वैकल्पिक मार्गमा तेस्रो स्कीयर देखे।
  
  
  ढलानहरू यस्तो थिए कि एकान्तर खण्डहरू निश्चित अन्तरालहरूमा छेउछिन्, केहि ठाउँहरूमा ढिलो रूपमा घुमाइएको दुई तारहरूको सम्झना दिलाउने।
  
  
  खैरो ज्याकेट लगाएको एक युवक थियो । ऊ किशोरी जस्तो देखिन्थ्यो; कमसेकम उनीसँग त्यो तार, पातलो निर्माण थियो। उमेरको बावजुद, उहाँ एक उत्कृष्ट स्कियर हुनुहुन्थ्यो। उसको स्की हिउँमा खनियो र ऊ घुम्न र बहाउने मास्टर थियो।
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  माइलेजको स्वामित्व।
  
  
  ढलानको एक खण्डमा जहाँ दुई रनहरू मिलाइयो, युवा स्कियर छेउमा दुर्घटनाग्रस्त भयो र बिस्तारै समतल ट्र्याभर्सको श्रृंखलामा तल झर्यो। जब म कोरेली नजिक पुगें, ऊ दुईवटा ट्र्याकहरू छुट्याउने चट्टानी रिजको पछाडि देखिन्थ्यो।
  
  
  "एक अद्भुत बगाल," मैले भने।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो।
  
  
  "जब तपाईं राज्यहरूमा आउनुहुन्छ, म तपाईंलाई अल्टा र एस्पेनमा लैजान्छु। तपाईंले तिनीहरूलाई माया गर्नुहुनेछ!
  
  
  ऊ हाँस्यो । "म तिमीलाई यसमा लिन सक्छु!"
  
  
  "राम्रो सम्झौता," मैले भने। "जारी राख्नुहोस्। म तपाईंलाई अर्को स्टपमा पछ्याउनेछु।"
  
  
  उसले मुस्कुरायो र बिदा भयो ।
  
  
  उहाँको केही बेरपछि म आइपुगेँ । मेरो दायाँ स्की अलि पछाडि थियो र मैले राम्रो काट्नको लागि मेरो अडान समायोजन गर्ने प्रयास गरें।
  
  
  म हिउँको हलोको साथ ढिलो गर्दै एउटा ठुलो ड्रप-अफ माथि गएँ किनभने दुई चट्टानहरू बीचको थोपा सुन्दर युक्तिहरूका लागि धेरै साँघुरो थियो, र त्यसपछि हिउँ र बरफको फराकिलो क्लियरिङमा देखा पर्‍यो जुन कुनै स्कीयरको पिकनिक क्षेत्र जस्तो देखिन्थ्यो। मैले कोरेलीलाई टाढाको छेउमा देखेँ।
  
  
  म तल ओर्लें, कोरेलीलाई बायाँतिर पछ्याउँदै, र त्यो क्षणमै मैले केटालाई फेरि देखेँ।
  
  
  ऊ वैकल्पिक दौडमा हामी दुई भन्दा छिटो ओर्लिएको थियो र अब फराकिलो, ढल्केको मैदानको फेदमा दुईवटा ट्र्याकको छेउमा पुग्दै थियो।
  
  
  म एक क्षणको लागि रोकें, हकी स्टपमा हिउँ हान्दै, र त्यहाँ उभिएँ। पाउडर राम्रो थियो। तलको हिउँ कडा देखिन्थ्यो। तर मलाई हेर्ने कोण मन परेन। मेरो मतलब, यो ठाडो र लगभग समतल थियो, तर शीर्षमा एक अवतल ढलान थियो जुन मलाई मन पर्दैन।
  
  
  र अझै पनि कोरेली कुनै समस्या बिना यसको साथमा आधा बाटो हिंड्यो। उसले मेरो बायाँबाट दायाँ तर्फ ड्राइभ गरिरहेको थियो, र मैले हेर्दै गर्दा, ऊ एक झुकावमा गयो र दायाँबाट बायाँ फर्कियो। उसको पछाडि मैले एउटा जवान मानिसलाई अर्को दौडिरहेको चट्टानको टुक्रामा आइपुगेको देखेँ जसले हाम्रो दौडलाई उहाँबाट अलग गरेको थियो।
  
  
  म जाँदै थिएँ जब मैले मेरो आँखाको कुनाबाट चेतावनी फ्लैश समाए। मैले फेरि टाउको उठाएँ, चम्किलो घामको विरुद्धमा हेर्दै। के मेरा आँखाले ममाथि चाल खेलिरहेका छन्? होइन!
  
  
  केटाले आफ्नो दाहिने हातमा केहि समातेको थियो र आफ्नो बायाँ हातले दुबै स्की पोल समातेको थियो। उसले कुनै प्रकारको हतियार बोकेको थियो - हो! यो हात बन्दुक थियो!
  
  
  अब बच्चा रोकियो र हिउँमा बस्यो। अब ऊ चट्टानहरूको पछाडि थियो र मैले उसले के गरिरहेको थियो भनेर देख्न सकिन, तर मलाई सहजै थाहा थियो कि उसले कोरेलीलाई लक्ष्य गरिरहेको थियो, जो उनीबाट टाढा स्की गर्दै थिए, अनजानमा कि उसले नजरमा लक्ष्य राखेको थियो।
  
  
  "हप्तली!" म चिच्याएँ, उसको आवरण प्रयोग गरेर यदि मलाई कुनै प्रकारको अप्टिकल भ्रमले मूर्ख बनाएको थियो।
  
  
  उसले तुरुन्तै आफ्नो टाउको घुमायो, पहाड माथि मलाई हेर्दै। मैले युवकतिर हात हल्लाएँ । कोरेली फर्किए र आफ्नो कोणबाट केही देखेन। मैले चेतावनीमा हतार हल्लाए। कोरेलीले केहि गलत भएको महसुस गरे र प्रतिक्रिया दिए। उनले आफ्नो दौडने लाइन परिवर्तन गर्ने प्रयास गरे, तर आफ्नो सन्तुलन गुमाए र असफल फ्रन्टल पतनको कारण लडे। तर उसले आफैलाई एकसाथ तान्यो र आफ्नो तिघ्रामा हिर्क्यो, र त्यसपछि स्लाइड गर्न थाल्यो।
  
  
  म मेरो स्कीमा हाम फालें र खम्बामा हिर्कें, चट्टानतिर तल झरें जसको पछाडि युवक बसिरहेको थियो। मैले मेरो बायाँ हात मुनि दुबै स्की पोलहरू राखें र लुगर निकाले।
  
  
  टाइकुन कतैबाट बाहिर आयो। मैले केटाको टाउकोको लागि चट्टानहरू हेरे, तर केही देखेन। टाइकुनले मलाई उसको घुँडा र स्की क्ल्याम्पको बीचमा आधा बाटोमा उठायो र मलाई पहिले हिउँमा अनुहार हान्यो, सुरक्षा ह्यान्डलहरू ढीला भएपछि एउटा स्की पूर्ण रूपमा च्यात्यो र यसलाई खुल्ला मैदानमा उडाउँदै पठायो। म चिप्लिएँ र अन्ततः अचानक रोकिए। अर्को स्की मेरो छेउमा सुतिरहेको थियो। उहाँ कसरी निस्कनुभयो मलाई पनि याद छैन।
  
  
  कोरेली हिउँबाट बाहिर निस्क्यो र अब ढुङ्गाहरू हेर्न फर्कियो।
  
  
  पहिलो शट बज्यो। उसले मिस गर्यो। अब मैले त्यो युवकलाई चट्टानबाट निस्केर अगाडि बढिरहेको देख्न सकिनँ। मैले लुगरलाई उसको टाउकोमा राखेर ट्रिगर तानेँ। दायाँ तिर धेरै टाढा।
  
  
  उसले छिट्टै फर्केर मलाई देख्यो। उनको टोपी झर्यो। उनको घाँटी वरिपरि सुनौलो कपाल बग्यो।
  
  
  यो Tina Bergson थियो!
  
  
  म यति स्तब्ध भएँ कि मैले सोच्नै सकिन।
  
  
  तर त्यसपछि मेरो दिमागले कुनै संकेत नगरी पूरै कथा दोहोर्यायो।
  
  
  टिना!
  
  
  यो रातो जगुआरमा उनको शरीर थिएन।
  
  
  यो एलेना मोरालेस हुनुपर्छ। अहिले देखेको छु । मैले एलेनालाई पार्सनको कोठामा गएर पार्सनको शव भेटेको देखेँ जहाँ हामीले उसलाई छोडेका थियौं। र मैले उसलाई कोठामा देखे - टीना बर्गसन पहिले नै त्यहाँ थियो! टीना सोल-ए-निभमा पार्सनलाई खोज्न र उसलाई मार्न कोरेलीमा पठाउन आइन्। र उनले पार्सनलाई मृत फेला पारे - एलेना कोठामा प्रवेश गर्नु अघि। त्यसैले उनले एलेनालाई ल्याउन बैठक कोठामा बोलाए। र एलेना आयो, सन्देश पठाइयो।
  
  
  टीनाले एलेनालाई बालकनीमा र तल रातो जगुआरमा जान लगाइयो, किनभने अब उनलाई थाहा थियो कि एलेना कोरेलीको आँखा र कान हुन्। उनले उसलाई जगुआरमा हालेर मारिन्। घोडाको नालको पालोमा, नजरबाट टाढा, उनले एलेनालाई पाङ्ग्रा पछाडि राखिन्, स्की बुट वा भारी केहिले जगुआर सुरु गर्यो, ग्यास पेडल समातेर, र आफैं हाम फाल्यो।
  
  
  र ऊ अन्धकारमा भाग्यो, यद्यपि म उनको पछाडि हिँडिरहेको थिएँ।
  
  
  र अब…
  
  
  अब उनी कोरलीलाई मार्न र ड्रग नेटवर्क आफैं लिन आएकी छिन्, सधैं जस्तै।
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  बर्फ गर्न चाहन्थे!
  
  
  मैले कोरेली फेरि उभिएर टिनालाई हेरिरहेको देखें। टिनाले मलाई फेरि गोली हानेको छ। मैले उसलाई आगो लगाएर जवाफ दिएँ। म केहि राम्रो गर्न को लागी धेरै टाढा थिए।
  
  
  उनले मलाई हेरिन्, त्यसपछि कोरेलीमा, र हिउँबाट कोरेलीमा हिंडिन्। उसले हिउँबाट बाहिर निस्कने र ढलानबाट तल झर्ने प्रयास गर्यो। धेरै खतरनाक पेशाहरूमा धेरै पुरुषहरू जस्तै, उहाँले स्पष्ट रूपमा आफ्नो व्यक्तिमा हतियार बोक्न मन पराउँदैनन्।
  
  
  उनी जानाजानी आफ्नो स्की बुटमा उनको हतियार उच्च समातेर उनी तर्फ दौडिन्।
  
  
  टाइकुन वरपरको हिउँ कडा जमेको छ। मैले यो ढलानको शीर्षमा तनावको साथ क्र्याक गरेको देख्न सक्छु, जसले मैदानको फेद तिर ढल्किएको गोलाकार रूपरेखा बनाउँछ।
  
  
  म पछाडि सरें, लुगरलाई हिउँमा औंल्याएँ र एक पटक, दुई पटक, तीन पटक फायर गरें। हावामा प्रहार गुन्जियो । चारैतिर हिउँ छरिएको छ । त्यहाँ एक विभाजित दरार थियो र हिउँ र बरफको सम्पूर्ण स्ल्याब पग्लन थाल्यो - टाइकुनको माथिल्लो आधाबाट छुट्दै जसले मलाई जमिनमा ल्याएको थियो।
  
  
  सुरुदेखि नै उनी छिट्टै सरेका थिए । स्लाइड!
  
  
  उनले यो आउँदै गरेको देखे, तर यसलाई टार्न सकेन। उनले कोरेलीलाई दुई पटक गोली हाने र त्यसपछि हिउँको स्लाइडलाई चकित पार्दै उनीतिर दौडे, तर यसले उनलाई समातेर तल ल्यायो। मैले उनको पहेँलो कपाल यस सामग्रीमा गायब भएको देखेँ।
  
  
  त्यसपछि हिउँ जम्मा भयो र मेरुदण्डको ढुङ्गाहरू बिरूद्ध टुक्रिन थाल्यो, दुर्घटना र दुर्घटनाको साथ रोकियो।
  
  
  मैले मेरो स्की सङ्कलन गरे र बिस्तारै कोरेली तिर ओर्लिए।
  
  
  ऊ आफ्नो छेउमा पल्टियो, हिउँमा रगत बगिरहेको थियो।
  
  
  म उसको नजिक गएँ। उसको अनुहार पीडाले सेतो थियो र उसको आँखा अस्पष्ट थियो। उनी छक्क परे ।
  
  
  "चेन तोड्नुहोस्!" - उसले मलाई कानाफूसी गर्यो।
  
  
  मैले हिउँबाट उनको टाउको उठाएँ। "म गर्छु, रिको।"
  
  
  पहिलो पटक मैले उसलाई नाम लिएर बोलाएको थिएँ ।
  
  
  ओठमा हल्का मुस्कान लिएर ऊ फर्कियो ।
  
  
  सोह्र
  
  
  मैले उसको पलक बन्द गरें।
  
  
  मैले गार्डिया सिभिललाई कोरेलीको शरीरको हेरचाह गर्न मद्दत गरेँ र त्यसपछि स्कीमा छोडिदिएँ किनभने धेरै मानिसहरूले बेलचा लगाएर टिना बर्गसनको लागि खन्न थाले। मैले फु-मान्चु जुँगा भएको मानिसलाई एकै ठाउँमा तानेर ब्यारी पार्सनको दुखद अन्त्यको बारेमा बताएं।
  
  
  यो स्पेनिश जडान चीजको तनाव र तनाव कम गर्न नुहाउने राम्रो थियो। मैले लुगा लगाएर जुआना रिभेराको लागि ढकढक गर्नु अघि मेरो कोठामा तौलिया बन्द गरें। यो उनको कथाको अन्तिम अध्याय बताउन र उनको साथ मालागा जाने बाटो सुरु गर्ने समय हो।
  
  
  हेडबोर्डमा झुण्डिएको काँधको होल्स्टरमा मैले मेरो लुगर जाँच गरें र मेरो लुगाको लागि पुगें। मेरा खुट्टा सुख्खा भएकाले, मैले स्टिलेटोलाई टाँसिएर न्यानो टेरी कपडामा काँधमा बेरेँ। बाथरुमको ऐना अँध्यारो भएको थियो, तर मैले मेरो कपाललाई कन्घ्न सफल भएँ। मैले फेरि जाँच गरें र फेला पारे कि मैले तिनीहरूलाई एक हप्ता अघि निकालेपछि खैरो स्ट्र्यान्डहरू देखा पर्दैनन्।
  
  
  मलाई थाहा थियो कि म भविष्यमा ती मध्ये धेरै देख्नेछु, कम होइन।
  
  
  मेरो झोलाहरू प्याक गरिएका थिए - मैले नुहाउन अघि यो गरें - र मैले जुआनालाई बोलाउनु अघि केही लुगाहरू लगाउने विचार गरें, र त्यसपछि मैले सोचे, के हो, र ढोकामा गएँ र मेरो नाङ्गो हड्डीहरू ढकढक्याएँ।
  
  
  "भित्र आऊ," मैले उसको मन्द आवाज सुने।
  
  
  "तिमि तयार छाै?"
  
  
  कुनै जवाफ थिएन।
  
  
  म ढोका खोलेर भित्र पसे ।
  
  
  ढोका मेरो पछाडि बन्द भयो, र म छक्क परेर फर्केँ कि जुआनालाई मेरो अगाडिको कुर्सीमा भेट्टाएँ। उनी पूरै नग्न थिइन्, उनको मुख स्कार्फले बाँधिएको थियो, र उनको हात उनको पछाडि बाँधिएको थियो र कुर्सीमा बाँधिएको थियो। उनको खुट्टा कुर्सीको खुट्टामा बाँधिएको थियो। उसले मौन बिन्ती गर्ने आँखाले मलाई हेरी ।
  
  
  म ढोकाको नबमा पुगें।
  
  
  "होइन, होइन, निक!" - स्वरले नरम स्वरमा भन्यो।
  
  
  झ्यालको छेउका पर्दाहरू चम्किए, र टिना बर्गसन हातमा पिस्तोल लिएर तिनीहरूको पछाडिबाट निस्किन्। यो ठूलो देखिन्थ्यो - उनको लागि। यो एक पार्सन्स Webley मार्क IV थियो। उनले स्की लुगा लगाएकी थिइन् - उही जुन उनले ढलानमा लगाएकी थिइन्। ऊ भिजेको र चिसो थियो, तर अन्यथा एकदम ठीक छ। उनको आँखा पागलपनको आवेगले जल्यो।
  
  
  "नमस्ते, निक," उनले हंसमुख हाँस्दै भनिन्।
  
  
  "टिना," मैले भनें।
  
  
  "हो। तिमीले गरेको हिमपहिरोमा म मरेको छैन ।”
  
  
  "स्पष्ट"।
  
  
  मैले फर्केर जुआनाको नग्न शरीरलाई फेरि हेरे। त्यतिबेला उसको नाङ्गो छातीमा चुरोट बलेको देखेँ । म काँपिए । टीना बर्गसनसँग sadomasochistic प्रवृत्तिहरू थिए, सम्भवतः लेस्बियन प्रवृत्ति, जसले निम्फोमेनिया निम्त्यायो।
  
  
  "तिमी बिरामी छौ, टिना," मैले बिस्तारै भनें। "जुआना जस्ता मानिसहरूलाई चोट पुर्याउन के राम्रो छ?"
  
  
  टिना विस्फोट भयो। "रिको ड्रग चेन तोड्न खोज्ने मूर्ख थियो! उनीसँग संसारमा सबैभन्दा राम्रो पैसा कमाउने योजना थियो - र उनी त्यसबाट छुटकारा पाउन चाहन्थे!
  
  
  "तर यसले उनको छोरीको हत्या गर्यो।"
  
  
  टिना मुस्कुराई। "त्यो छोरी सबै महिलाहरू जस्तै वेश्या बन्यो - हरेक पुरुष त्यो मूर्ख कलेजमा गएको थियो।"
  
  
  "केवल तिम्रो कल्पनामा, टीना," मैले भने। "तपाईलाई मनोचिकित्सक चाहिन्छ।"
  
  
  उसले आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्यो र हाँस्यो। "तपाई प्युरिटन हुनुहुन्छ, निक! तिमीलाई थाहा छ? प्युरिटन!"
  
  
  मैले मेरो कोठामा हेडबोर्डमा झुण्डिएको काँधको होल्स्टरको बारेमा सोचें र आफैलाई मूर्ख मूर्ख भएकोमा श्राप दिए। म उहाँ बिना कतै जाने छैन। सबै एक मूर्ख भावना को कारण
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  5000 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  मैले जुआना रिवेरामा मेरो रुचिलाई मृत्युमा राखें।
  
  
  "मलाई माइक्रोफिल्म दिनुहोस्, निक," टीनाले मलाई पर्खिरहेको पर्दाबाट टाढा सर्दै भनिन्। "मैले तिमीलाई रिकोसँग देखेको छु। तपाईंले यसलाई प्राप्त गर्नुपर्छ। मलाई दिनुहोस् नत्र म तिमीलाई मार्नेछु।"
  
  
  "कुनै समस्या छैन, टीना," मैले भने। "यदि मैले टेप दिएँ भने, तपाइँ हामी दुईलाई मारेर छोड्नुहुनेछ।"
  
  
  "होइन," टिनाले भनिन्, उनका आँखा चम्किरहेका थिए। "तिमीले त्यो कुकुरसँग के गर्छौ मलाई मतलब छैन। तपाईले छोड्न सक्नुहुन्छ र राज्यहरूमा फर्कन सक्नुहुन्छ जुन मैले हेरचाह गर्छु। मलाई केवल माइक्रोफिल्म चाहिन्छ र म तिमीलाई जान दिन्छु।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "होइन, बच्चा।"
  
  
  उनको आँखा उज्यालो र बरफ निलो थिए। मैले स्क्यान्डिनेभियन फजोर्ड्स र आइस क्रस्टको बारेमा सोचें। र मैले स्की लुगा मुनि त्यो सुन्दर शरीरको बारेमा सोचें।
  
  
  टीनाले भारी ब्रिटिश वेबले जुआनालाई औंल्याइन्। मैले उसलाई लगभग अचम्मको मोहले हेरेँ। जुआनाका आँखा डरले फर्किए । मैले उनको काँपिरहेको देखें। उनको गालाबाट आँसु बग्यो ।
  
  
  "तिमी एक राक्षस हो," मैले शान्त रूपमा भने। "के तिमी मलाई सुन्न सक्छौ, टीना? जुआनालाई यातना दिनुको सट्टा तपाईंले मेरो जिम्मा लिन सक्नुहुन्थ्यो। तिमी कस्तो अमानवीय प्राणी हौ ?
  
  
  टिनाले काँध हल्लाइन् । "यदि तिमीले मलाई ती चलचित्रहरू ल्याएनौ भने म तिनलाई मार्नेछु, निक।"
  
  
  "मसँग चलचित्र छैन," मैले हतारमा भनें। अचानक मेरो योजना थियो। म चाहन्थें कि उसले सोचोस् कि म धेरै विरोध गरिरहेको छु।
  
  
  उसका आँखा साँघुरिए । "मैले तिमीलाई रिकोसँग देखेको छु। तपाईंले उहाँबाट फिल्म लिनुभएको हुनुपर्छ। उसलाई तपाईसँग एक्लै भेट्न आवश्यक थियो। यति नै। र उसले पायो। उसले तिमीलाई दिएको हुनुपर्छ। एक्लै, निक।"
  
  
  मलाई पसिना आउँछ। "टिना, मेरो कुरा सुन! उनले माइक्रोफिल्म पठाए । उसलाई वाशिंगटन पठाइयो।"
  
  
  "रिकोले मेललाई विश्वास गर्दैन!" टिना चिच्याइन्। "म उसलाई त्यो भन्दा राम्रो चिन्छु। एउटा राम्रो विचार लिएर आउनुहोस्, निक। दुई"।
  
  
  "टीना, यो साँचो हो!" म आवेगका साथ उनी तिर लागेँ। "अब बन्दुक तल राख्नुहोस् र जुआनालाई कुर्सीबाट बाहिर निकाल्नुहोस्!"
  
  
  टिना मतिर फर्किन् । मेरो छातीमा भारी पेस्तोलको थूथन थियो। "यो Webley.455 निक हो," उनले कडा स्वरमा भनिन्। "यो फ्रन्टियर कोल्ट जत्तिकै शक्तिशाली छ। मलाई तिमीलाई टुक्रा टुक्रा पार्न नदिनुहोस्। यति छोटो दुरीमा तिम्रो छाती र मुटुबाट केही पनि रहनेछैन। म चलचित्र खोज्नको लागि तपाइँका चीजहरू मार्फत जानु पर्छ। र मलाई तिम्रो ठूलो कडा शरीर धेरै मन पर्छ यसलाई नष्ट गर्न। मलाई दिनुहोस्, निक। चलचित्र! "
  
  
  जुआना रोइरहेको थियो।
  
  
  म अलिकति सरें।
  
  
  "होइन!" टीना चिच्याइन्, त्यसपछि बन्दुक जुआनाको टाउकोमा देखाइन्, थूथन उनको कपालबाट केही इन्च टाढा थियो। "मलाई त्यो चलचित्र दिनुहोस्, निक। नत्र तिनी मर्नेछन्!
  
  
  मैले निराश भएर उसलाई हेरें ।
  
  
  "मैले एक र दुई भने, निक! अब - यो अन्तिम क्षण हो ..." उनले सास फेरिन्।
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्!" म रोएँ। "अर्को कोठामा छ!"
  
  
  "मलाई विश्वास लागेन," टिनाले हल्का मुस्कुराउँदै भनिन्। "छैन। तिमी आफैं बोकेर जान्छौ। यस्तो मूल्यवान चीज।"
  
  
  मेरो अनुहार खस्यो । "तिमी कसरी यति पक्का हुन सक्छौ?"
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । "मलाई थाहा छ! यो सबै हो। मलाई थाहा छ!" उनी म तिर सरिन् । "यो मलाई देउ!"
  
  
  म मेरो टेरी लुगाको खल्तीमा पुगें। "टिना..."
  
  
  "बिस्तारै!"
  
  
  उनले आफ्नो भारी थूथन उठाइन् र मेरो घाँटीमा लक्ष्य गरिन्।
  
  
  म पछि हटें। "यो मेरो खल्तीमा छ।"
  
  
  उसले मलाई हेरी, उसका आँखा बन्द, उनको दिमाग दौडिरहेको थियो।
  
  
  “त्यसो भए तिम्रो लुगा फुकालेर मलाई दिनुहोस्। बिस्तारी"।
  
  
  मैले बेल्ट खोलें, रिसाएर सोचें। निस्सन्देह, मेरो खल्तीमा कुनै फिल्म थिएन। थप…
  
  
  "बन्द!" - उसले छोयो।
  
  
  मैले सुरुमा आशा गरेको जस्तो उनको लुगा समात्न उनी मेरो लागि धेरै टाढा थिइन्। मैले यसलाई मेरो काँधबाट र मेरो शरीरबाट फ्याँकिदिएँ। म त्यहाँ नग्न र असुरक्षित उभिएँ। यदि उनी नजिक भएकी भए, मैले लुगा फ्याँकिदिने थिएँ, उनको हातबाट Webley खोसेर ...
  
  
  "ओछ्यानमा फालिदेउ!"
  
  
  मैले सास फेरे ।
  
  
  मेरो छाती र मुटुमा बन्दुक राखेर उनी उनीतिर गइन्। आफ्नो देब्रे हातले उसले एउटै खल्तीमा रमाइ। खाली। र त्यसपछि अर्को। खाली।
  
  
  "झूटो!" उनी चिच्याइन्। "त्यो कहाँ छ? त्यो कहाँ छ?"
  
  
  मैले हेर्दा उसको आँखा नीलो चम्किरहेको देखेँ, उसको आँखा मेरो शरीर र मेरो खुट्टा माथि र तल दौडिरहेको थियो। मैले मेरो खुट्टालाई अलिकति सारें, घुँडाको पछाडिपट्टि दौडिएको टेप देख्न नदिने प्रयास गरें।
  
  
  मैले अनैच्छिक रूपमा मेरो नजर मेरो दाहिने खुट्टामा घुमाए। उसले मेरो नजर कसरी गायब भयो भनेर याद गरिन्, र उनको आँखा विचारमा साँघुरो भयो। उसले मेरो खुट्टालाई अझ नजिकबाट हेरी, त्यसपछि मेरो खुट्टा तल, र उनले टेपको सानो टुक्रा मेरो खुट्टाको पछाडि दौडिरहेको देखे।
  
  
  "यहाँ छ!" - उसले छोयो। "यसलाई आफ्नो खुट्टामा जोड्नुहोस्! ल्याउनुहोस्, निक। ल्याउ र..."
  
  
  "टीना, म तिमीलाई कसम खान्छु!"
  
  
  "के म तिमीलाई मार्न र यो टेप आफैबाट हटाउन चाहन्छु?"
  
  
  मलाई थाहा थियो उसले यो गर्छे।
  
  
  नग्न र कमजोर महसुस गर्दै, म माथि झुकेर मेरो दाहिने खुट्टामा पुगें। जब मैले यसलाई राखें, नुहाउने ठाउँको नमीको कारण टेप ढीलो थियो, त्यसैले मैले तुरुन्तै पिन हटाएँ।
  
  
  "छिटो!" उसले मलाई बोलायो, ममाथि झुक्यो र मबाट लिनको लागि आफ्नो देब्रे हात फैलायो।
  
  
  मैले मेरो स्टिलेटो निकालेँ र उसको छेउमा गएँ, मेरो देब्रे हात समातेर उसले माइक्रोफिल्म समातेको जस्तो। उसको आँखा मेरो बन्द मुट्ठीमा झिलिमिली भयो र उसले रिफ्लेक्सिभ रूपमा तान्यो।
  
  
  मैले उसलाई मेरो मुट्ठीले धकेले। उसले आफ्नो औंलाले उसलाई छुन दियो। मैले उसको नाडी समातें। B सँग
  
  
  
  
  
  
  अनुवादका प्रकारहरू
  
  
  पाठहरूको अनुवाद
  
  
  मूल पाठ
  
  
  1507 / 5000
  
  
  अनुवाद परिणामहरू
  
  
  एक बिन्दुमा, मैले मेरो दाहिने हात उनको शरीर तिर सारें र उनको कानको तल उनको घाँटीमा स्टिलेटो टाँसें।
  
  
  उसले एक गुरगुराहट चिच्याएर Webley लाई निकाल्यो।
  
  
  गोली होटलको पर्खालमा छिरेर अर्को छेउमा पुगेको थियो ।
  
  
  बारूदको आगोले मेरो छाती जलिरहेको थियो।
  
  
  म पछि हटें।
  
  
  उनी लडे र उनको शरीरबाट उनको सुनौलो छालामा धमनी रगत बग्यो।
  
  
  कस्तो बर्बादी।
  
  
  कस्तो बर्बादी।
  
  
  चकित भएर म उठेँ, उसको शरीर उठाएर ओछ्यानमा लगेँ ।
  
  
  एक दिन उनले आँखा खोलिन् ।
  
  
  "निक," उनले फुसफुसाइन् र हास्यास्पद मुस्कुराइन्। "म सत्तरी देख्नको लागि कहिल्यै बाँच्ने छैन, के म?"
  
  
  "तिमीले गलत पेशा रोज्यौ," मैले भनें।
  
  
  उनी लम्पसार भइन् ।
  
  
  म जुआनातिर फर्किएँ, उसलाई सान्त्वना दिने प्रयास गर्दै, उसलाई कुर्सीबाट खोल्दै र त्यसपछि उसलाई कपडा परिवर्तन गर्ने कोठामा तान्दै। त्यसपछि म मेरो कोठामा गए र मेरो कोठामा चढे।
  
  
  म फर्किएँ । म अब मेरो रोलिफलेक्स समातिरहेको थिएँ, म मेरो कभरमा कस्तो देखिनु पर्छ भनेर हेर्दै थिएँ। प्रिय पुरानो हक।
  
  
  वास्तवमा, म लुगा लगाएर खुसी थिए। जब तपाईं लुगा लगाउनुहुन्छ दैनिक चीजहरूको बारेमा कुरा गर्न सधैं सजिलो हुन्छ।
  
  
  "यो माइक्रोफिल्म कहाँ छ?" - जुआनाले मलाई सोधे।
  
  
  मैले Rolleiflex उठाएँ। "यहाँ," मैले भनें। "एक राम्रो क्यामेराम्यानले सधैं आफ्नो फिल्म आफ्नो क्यामेरामा बोक्छ।"
  
  
  उसले आफ्नो जिब्रो म माथी तान्यो।
  
  
  मैले यसलाई फिल्ममा समातें। आखिर, म मध्यपश्चिमको उत्कृष्ट फोटोग्राफरहरू मध्ये एक थिएँ, होइन र? र जुआनालाई मेरो प्यान्टको खल्तीमा माइक्रोफिल्म छ, जस्तै चुरोटको प्याकेट वा किचेन, के उनले थाहा पाउनुपर्दैन?
  
  
  
  
  
  
  मृत्युको टाउको षडयन्त्र
  
  
  
  
  मृत्युको टाउको षडयन्त्र
  
  
  प्रस्तावना
  
  
  मुमुरा टापु दक्षिण प्रशान्त महासागरको गहिरो नीलो मखमलीमा सानो हरियो मणि जस्तै थियो। Tuamotu द्वीपसमूहको एक कुनामा टाँसिएको, मुमुरा केही पोलिनेसियन टापुहरू मध्ये एक थियो जुन मिसनरी वा सभ्यताबाट प्रभावित थिएन। मुमुरान जनता अझै पनि शब्दको पूर्ण अर्थमा स्वतन्त्र रहे। कसैले पनि आफ्नो खुट्टामा टाइट जुत्ता लगाएन वा तिनीहरूका महिलाहरूको सुन्दर खैरो स्तनहरू छोप्दैनन्। तिनीहरूमध्ये जम्मा पाँच सयजना थिए, उनीहरूलाई आफ्नो टापु स्वर्गको बारेमा केही थाहा थिएन, किनकि उनीहरूलाई अरू केही थाहा थिएन।
  
  
  लगभग सम्पूर्ण जनसङ्ख्या अब सुनौलो समुद्र तटमा मोटरबोटको रूपमा कोमल ब्रेकरहरू काटेर तिनीहरूको किनारमा पर्खिरहेका थिए। यो विदेशी जहाजको धनुमा अतु, अग्लो र ठाडो उभिएको थियो, जहाजको गति वा इन्जिनको गर्जनबाट नडराएर, नेताको लागि उपयुक्त थियो।
  
  
  जब डुङ्गा किनारबाट केही गज पर रोकियो, पुरुषहरू आफ्नो कप्तानतिर दौडे, जबकि महिलाहरू किनारमा बसे, एक आपसमा खुसीसाथ हाँस्दै र बच्चाहरूलाई हस्तक्षेप नगर्न चेतावनी दिए।
  
  
  डुङ्गाबाट बाहिर निस्केर, अतुले चालक दलका सदस्यबाट एउटा ठूलो सुटकेस लिए र पानीमा छिर्यो, यसलाई सुक्खा राख्नको लागि उचाइमा समात्यो। डुङ्गा जीवनमा गर्ज्यो र आधा माइल टाढा हल्का दौडिरहेको सेतो याटमा फर्कियो।
  
  
  अतु गर्वका साथ आफ्नो सुटकेस उनको अगाडि बोकेर समुद्र तटमा हिंड्यो। उनले यसलाई ढुङ्गामा राखे जसलाई उनका पुर्खाहरूले बलिदानको वेदीको रूपमा प्रयोग गरेका थिए, तर अहिले त्यो मञ्च बनेको छ।
  
  
  चारैतिर मुमुरानको भीड थियो । उनीहरुको जिब्रोको सांगीतिक लय उत्साह संगै बढ्दै गयो ।
  
  
  अतुले मौनताको लागि आफ्नो हात उठायो, र तुरुन्तै सुन्न सकिने एक मात्र आवाज उनको हत्केलामा साँझको हावाको सुस्केरा थियो। सेतो कपाल भएको प्रमुख आफ्ना मानिसहरूलाई हेरेर नम्रतापूर्वक मुस्कुरायो र ठूलो डुङ्गाका सेता मानिसहरूले उसलाई देखाएझैँ सुटकेसको तालाहरू खोल्न निहुरे।
  
  
  उसले सुटकेसको चम्किलो खैरो सामाग्रीमाथि हात चलायो। उसले यस्तो कुनै कुरालाई कहिल्यै छोएको थिएन, र अतुले अचम्म मानेर त्यसलाई सम्हालिन्। त्यसपछि, आफ्ना मानिसहरूको अधीरता देखेर, उसले ढक्कनको दुबै छेउमा समात्यो र उठायो।
  
  
  उहाँले एक-एक गरी खजानाहरू बाहिर ल्याउनुभयो, मानिसहरूलाई तिनीहरूमध्ये प्रत्येकको आनन्द लिन अनुमति दिनुभयो। कपडाको टुक्रा, अविश्वसनीय रूपमा लचिलो र रंगीन सर्पिलहरूसँग बिन्दु भएको, पोलिनेशियाको कुनै पनि फूलको विपरीत। अचम्मको ढुङ्गाले बाँधिएका हारहरूले सूर्यको किरणलाई प्रतिबिम्बित गरि इन्द्रेणीमा परिणत गरिदिए। कागजले बेरिएको स्ट्रिप्ससहितको सानो आयताकार झोला जसको स्वाद मीठो थियो। अतुले आफ्नो मुखमा एउटा राखे र गोरा मानिसहरूले देखाएको देखाउन चपाउन थाले। सकेसम्म धेरै बालबालिकाले पाएको देखेर बाँकी स्ट्रिपहरू बाँडिदिए। सुटकेसबाट चमत्कारहरू आउने क्रम जारी थियो। त्यहाँ चीजहरू थिए जुन उछाल्छन्, चीजहरू जुन चम्किन्छन्, चीजहरू जसले आवाजहरू बनाउँथे। प्रत्येक नयाँ खजानाले भीडमा हर्षित गनगन गराएको थियो।
  
  
  यो दिन पक्कै पनि मुमुरमा सम्झिनेछ।
  
  
  अहिले मुमुराबाट निस्कँदै गरेको डुंगामा दुईजना मानिस रेलिङमा उभिएर दुर्बिणीबाट ओरालो टापु हेरिरहेका थिए। एउटा भारी, भालु जस्तो, कालो कपालको बल भएको थियो जसलाई धुनु आवश्यक थियो। अर्को अग्लो र पातलो थियो, चाँदीको कपाल अग्लो, चिल्लो निधारबाट फर्काइएको थियो। यद्यपि ती पुरुषहरू नागरिक पोशाकमा थिए, तिनीहरूको आचरणमा केही सैन्य थियो। अग्लो मानिसको पछाडि एक विशाल जर्मन शेफर्ड र एक मांसपेशी कालो डोबरम्यान बसे, संसारलाई घृणाले हेर्दै।
  
  
  फेडर गोरोडिन, भारीले भने। "हामी किन यसलाई समाप्त गर्दैनौं, एन्टोन? हामी अहिले टापुबाट धेरै टाढा हुनुपर्छ। उसको स्वर एउटा कठोर गनगन थियो जसले उसको भालुसँग मिल्दोजुल्दो बनायो।
  
  
  खैरो कपाल भएको एन्टोन जिजोभले आफ्नो चश्मा तल झारे र बिस्तारै टाउको हल्लाए। तिनका साना कालो आँखाहरू सीधा कालो भौंहरू मुनि गहिरो सकेटहरूले लुकाएका थिए। "हो, मलाई लाग्छ कि समय आएको छ।"
  
  
  झिजोभ तेस्रो मानिसतिर फर्के, जो तिनीहरूको पछाडिको डेकमा बेचैन हुँदै हिँडिरहेको थियो। "के भन्नुहुन्छ, Varnov? तिमि तयार छाै?"
  
  
  वार्नोभ एक पातलो मानिस थिए जसको काँध साँघुरो थियो जसले उसलाई वास्तवमा भन्दा पनि सानो देखिन्थ्यो। उसको पहेँलो, अस्वस्थ छाला थियो जो बाहिर विरलै जान्छ।
  
  
  "हो, हो, म तयार छु," वार्नोभले भने। "म अन्तिम बीस मिनेटमा तयार थिएँ।"
  
  
  "अत्यधिक हतार धेरै महँगो हुन सक्छ," जिजोभले नरम स्वरमा भने। यो अब अस्ताउन लागेको घाममा धेरै सुन्दर देखिनु पर्छ। ऊ नाविकको वर्दीमा एक युवकतिर फर्कियो। "बोरिस, कप्तानलाई हामीलाई समात्न भन्नुहोस्, म फोटो लिन चाहन्छु।"
  
  
  युवक सचेत भयो । "हजुर सर।" ऊ पुल तिर जान थाल्यो, तर हिचकिचायो। "हजुर?"
  
  
  "यो के हो, बोरिस?" - Zhizov अधीरता सोधे।
  
  
  "टापुमा मानिसहरू। के तिनीहरूले खाली गर्न समय पाउनेछन्? »
  
  
  "मानिसहरू? तपाईको मतलब यी खैरो छाला भएका जंगलीहरू?
  
  
  "हो, सर। तिनीहरू एकदम हानिकारक देखिन्थे।
  
  
  गोरोडिन अचानक रेलिङमुनिबाट हाम्फाले, उनका विशाल काँधका मांसपेशीहरू चिप्लिए। "तिमी के कुरामा रिसाउँछौ, केटा? तपाईंलाई आदेश दिइएको छ! »
  
  
  Zhizov आफ्नो मैनीक्योर हात उठाए। "बोरिस जवान छ, फेडर। यसले मानवताको स्पर्श राख्छ,
  
  
  
  
  जुन सधैं खराब कुरा होइन।"
  
  
  ऊ जवान नाविकतिर फर्कियो। "यदि हामीले हाम्रा लक्ष्यहरू प्राप्त गर्न चाहन्छौं, बोरिस, केही जीवन त्याग गर्नुपर्छ। तपाईलाई थाहा छ, हामीले गर्ने परिवर्तनहरूसँग, संसारका सबै मानिसहरूको अवस्था धेरै सुधार हुनेछ, त्यसैले यी साधारण मूल निवासीहरूले मानवताको हितको लागि आफ्नो जीवन दिए। के तिमी बुझ्छौ, मेरो केटा?
  
  
  "हो, सर," बोरिसले जवाफ दिए, यद्यपि उनको आँखामा शंका अझै लुकेको थियो। ऊ पुल तर्फ अघि बढ्यो ।
  
  
  "मलाई थाहा छैन किन तपाईं यसलाई केहि व्याख्या गर्न खोज्दै हुनुहुन्छ," गोरोडिनले गर्यो। “अर्डर तुरुन्तै कार्यान्वयन हुनुपर्छ। तिमी र मलाई यसरी सिकाइएको थियो"
  
  
  "हामीले समय परिवर्तन हुँदैछ भनेर बुझ्नुपर्छ," जिजोभले भने। “जब हामी सत्तामा हुन्छौं, हामीलाई बोरिस जस्ता उज्यालो युवाहरू चाहिन्छ। अब उसलाई टाढा धकेल्नु मूर्खता हुनेछ।
  
  
  इन्जिनको पिच परिवर्तन भयो र याट ढिलो भयो। सन्तुलनमा अलिकति परिवर्तन हुँदा, दुईवटा कुकुरहरू रिसाए, तिनीहरूको अस्थिर खुट्टाले तिनीहरूका खुट्टाहरू फ्याँकिए। Zhizov ले तिनीहरूको दोहोरो पट्टाको छेउ समात्यो, रेलमा लूपमा बाँधे र दुवै कुकुरको अनुहारमा कोर्रा हाने। तिनीहरूले केबिनको बल्कहेडमा आफूलाई थिचे, कालो ओठहरू बलियो सेतो दाँतहरू चुपचाप गर्जनमा छोडिदिए।
  
  
  गोरोडिनले भने, "मलाई थाहा छैन किन यी कुकुरहरूले तपाइँसँग व्यवहार गर्ने तरिकाले तपाइँलाई च्यात्दैनन्।"
  
  
  Zhizov एक छोटो, भुंकने हाँस्नुभयो। "डर भनेको यी जनावरहरूले बुझ्ने कुरा मात्र हो। तिनीहरूले मेरो लागि आदेशमा मार्नेछन् किनभने उनीहरूलाई थाहा थियो कि मसँग तिनीहरूलाई मार्ने शक्ति छ। तपाईंले मनोविज्ञानको बारेमा थप जान्नुपर्दछ, फेडर। बोरिस जस्तो जवान मानिस संग, तपाईं धैर्य गर्न आवश्यक छ। यी मीठा शैतानहरूसँग, केवल क्रूरताले काम गर्दछ।" उसले छालाको डोरी कुकुरको अनुहारमा तान्यो। तिनीहरूले आवाज उठाएनन्।
  
  
  "यदि तपाइँ तपाइँको घरपालुवा जनावरहरु संग खेल्न समाप्त गर्नुभयो," Varnov कडा व्यंग्य संग भने, "म प्रदर्शन जारी राख्नेछु।"
  
  
  "हरेक तरिकामा। हेरौं कि हामीले तपाईमा लगानी गरेका सबै समय र पैसाले लाभांश दिन्छ।"
  
  
  वरनोभले आफ्नो खल्तीमा पुग्यो र कालो छालाको केश निकाल्यो। त्यसबाट उसले छ इन्च लामो पातलो धातुको सिलिन्डर लियो, एउटा छेउमा औंल्याइएको। "यो एक इलेक्ट्रोनिक स्टाइलस हो," उनले बताए। "यसको साथ म ट्रिगर नियन्त्रण गर्छु, सेटिङहरूको एक जटिल सेट जुन मलाई मात्र थाहा छ।"
  
  
  "के हामीलाई यो सबै कुराकानी चाहिन्छ?" - Gorodin गुनासो। "के हुँदैछ हेरौं।"
  
  
  "धैर्य गर्नुहोस्, फेडर," जिजोभले भने। "श्री वर्नोको लागि यो महत्त्वपूर्ण बिन्दु हो। हामीले उसलाई यसको पूर्ण आनन्द लिन दिनुपर्छ। आखिर, यदि उसको परियोजना असफल भयो भने, उसको जीवनमा के बाँकी छ त्यो सबैभन्दा अप्रिय हुनेछ।" "उनी असफल हुनेछैन," Varnov चाँडै भन्यो। "तपाईंले सम्झनु पर्छ कि यो मेरो कम विनाशकारी उपकरणहरू मध्ये एक हो। यद्यपि, यो मुमुराको आकारको टापुको लागि पर्याप्त भन्दा बढी हुनेछ।" हातमा इलेक्ट्रोनिक स्टाइलस समातेर ऊ आफ्नो शर्टको बटन खोल्न थाल्यो। "सुन्दरता यो हो कि सक्षम भन्सार निरीक्षकहरूले पनि त्यो सुटकेसमा बम भेट्टाउने थिएनन् किनभने त्यहाँ कुनै बम छैन।"
  
  
  "हामी सबैलाई थाहा छ," गोरोडिनले अधीरतापूर्वक हस्तक्षेप गरे। वार्नोभले उसलाई कसैले विचलित नगरेको जस्तो गरिरह्यो। "ट्रिंकेटहरूमा कुनै बम छैन, किनकि सुटकेस आफैंमा बम हो। नरम, लचिलो, कुनै पनि आकारमा प्रशोधन गर्न योग्य, प्लास्टिक विस्फोटकको सिद्धान्तको अन्तिम विस्तार फिसाइल परमाणु प्लास्टिक हो। विस्फोट गर्ने उपकरण धातुको कुंडीमा बनेको लघु हो। र यहाँ ट्रिगर छ।" अब जब उसको छाती पर्दाफास भयो, वरनोभले आफ्नो औंलाको टुप्पोमा उनको छातीको देब्रे छेउमा निको भएको ठाडो दाग जस्तो देखिन्छ।
  
  
  ठूला फ्योडर गोरोदिन थरथर काँपिएर फर्किए। "वाह, म उसलाई यो गरेको हेर्न पर्खन सक्दिन," Varnov छोटो हाँस्यो। "तपाईं पछुताउनु बिना हेर्नुहुन्छ किनकि धेरै सयौं मानिसहरू टाढाबाट मर्छन्। र तैपनि तपाईलाई एकजना मानिसले आफ्नै छालाको फ्ल्याप प्रकट गरेको हेर्न घृणा गर्नुहुन्छ।" आफ्नो औंलाले दागको छेउमा समातेर, उसले बिस्तारै बाहिर तान्यो। एक चूसने आवाज संग, मासु उसको छातीबाट अलग भयो, एउटा खल्ती प्रकट भयो जसमा एक खल्ती थियो। गोल धातु वस्तु एक चाँदी डलर को आकार एक पिन को टाउको भन्दा ठूलो एक सय साना सम्पर्क बिन्दुहरु।
  
  
  Varnov ले आफ्नो स्टाइलस संग डिस्क को किनारा लाई हल्का छोयो। "पहुँच कुञ्जी, म यसलाई भन्छु। मेरो लागि धन र बदलाको कुञ्जी, तपाईंका लागि शक्तिको कुञ्जी।"
  
  
  "र हाम्रो बाटोमा उभिनेहरूका लागि," जिजोभले थपे, "विस्मरणको कुञ्जी।" "ठ्याक्कै सही," Varnov भन्नुभयो। उसले ट्रिगर डिस्कमा धेरै बिन्दुहरूमा सुईको टिप छुन थाल्यो। "तपाईले सम्पर्कको क्रम सम्झनु पर्दैन," उनले जिजोभलाई भने। "यो प्रत्येक पूरा संकेत पछि स्वचालित रूपमा परिवर्तन हुन्छ। मानिसले ढाक्नु पर्छ।"
  
  
  जिजोभ उसलाई हेरेर हल्का मुस्कुराए। "म तपाईको आत्मरक्षाको पूर्णताको प्रशंसा गर्छु। पेसमेकरमा पासवर्ड जडान गर्न राम्रो लाग्यो।"
  
  
  "हो, मैले सोचें," Varnov सहमत भयो। "यदि कुनै कारणले मेरो मुटुले धड्कन रोक्छ भने, पासकीलाई अस्तित्वमा रहेका सबै आणविक प्लास्टिक बमहरूको विस्फोटको संकेत गर्न प्रोग्राम गरिएको छ। हामीले व्यापार सुरु गरेपछि र हाम्रो सम्झौताका सबै सर्तहरू पूरा भएपछि, म पक्कै पनि मेरो मुटुको धड्कन पासवर्ड असक्षम पार्नेछु।
  
  
  "पक्कै पनि"
  
  
  
  
  
  - Zhizov भने।
  
  
  Varnov ले स्टाइलस संग हेरफेर पूरा गर्यो र छाला फ्ल्याप चिकनी। "त्यहाँ। यो सकियो।"
  
  
  तीन जनाले क्षितिजमा रहेको टापुमा हेरे। गोरोडिनले बिस्तारै आफ्नो ठूलो टाउको घुमाए।
  
  
  "केही भएन, वार्नो," उसले भन्यो, "तिम्रो बमले काम गर्दैन।"
  
  
  "केवल हेरिरहनुहोस्," वार्नोभले उसलाई भने। "पासकी भित्र पस्न र बममा डिटोनेटर छोड्न बीचमा तीस सेकेन्डको स्वचालित ढिलाइ हुन्छ। यसले मलाई समय दिनेछ, यदि मलाई आवश्यक पर्यो भने, फिर्ताको संकेत गर्न।
  
  
  "बुद्धिमान सावधानी।" Zhizov ले अनुमोदन गर्नुभयो। "तर यस पटक यस्तो ढिलाइको आवश्यकता छैन।"
  
  
  वर्नोभले आफ्नो नाडी घडीको डायलमा दोस्रो हातले अर्धवृत्त पूरा गरेको देखे। उसले अन्तिम सेकेन्ड ठूलो स्वरमा गयो। "पाँच, चार, तीन, दुई, एक।"
  
  
  सुरुमा यो दोस्रो सूर्य थियो, जसरी अर्को अस्ताउँदै थियो। कालो धुवाँ र सेतो बाफले मुमुरा टापुलाई अस्पष्ट पार्दा यसको पहेँलो-सुन्तला रंगको फायरबल ठूलो तुरुन्तै क्यान्सर जस्तै बढ्यो। दश फिट ब्रेकरको रूपमा देख्न सकिने डुंगा तर्फ पानीको माध्यमबाट झट्का छाल विपद्को घटनास्थलबाट टाढा लगिएको थियो। छालले जहाज र यसका यात्रुहरूलाई डुबेको थियो। त्यतिकैमा उनीहरुलाई एउटा आवाज आयो । गर्जन जस्तै लामो, गर्जन, एक हजार पटक तीव्र भयो।
  
  
  एन्टोन जिजोभ पातलो ओठको, विजयी मुस्कानका साथ आफ्ना साथीहरूतिर फर्के। "मलाई लाग्छ हामीले पर्याप्त देख्यौं। भित्र जाऔं र आफूलाई सुकाएर कप्तानलाई अघि बढ्न आदेश दिनुहोस्।
  
  
  दुईवटा कुकुरहरू डराए, पेट-पहिले डेकमा खसे, तिनीहरूका आँखा डरले फराकिलो फायरबलको रूपमा फराकिलो, अहिले रातो रातो, धुवाँको कालो स्तम्भमा आकाशमा उठ्यो। झिजोभले पट्टा तान्यो, चोक कलरलाई बलियो बनाउँदै, र जनावरहरूलाई आधा तान्दै आफ्नो पछाडि केबिन तर्फ लागे।
  
  
  टाढाबाट, धुवाँको याटको क्लब स्तम्भ एक हिंस्रक सौन्दर्य जस्तो देखिन्थ्यो। अब कालो र सुकेको मुमुरा टापुमा कुनै सुन्दरता थिएन। त्यो खाली ठाउँ भर्नको लागि हावाको झोका मात्रै उड्यो जहाँ उम्लिरहेको ज्वालाले अक्सिजन खाएको थियो। अन्यथा मौनता थियो । र मृत्यु।
  
  
  एक
  
  
  मुमुरा र उनका मानिसहरूको ज्वलन्त मृत्युको दुई हप्तापछि आणविक विस्फोटले मेरो जीवनमा असर गर्न थाल्यो। यो सबैभन्दा घनिष्ठ क्षणमा भयो।
  
  
  उनको नाम योलान्डा थियो। उनको सीधा, नीलो-कालो कपाल र क्रीमयुक्त छाला थियो। मैले उनलाई साँझ ब्रोडवे नजिकैको सानो फ्लामेन्को क्लबमा भेटें। उनले त्यहाँ नाचिन्, कडा रातो मखमली पोशाक लगाएर जसले उनको सुडौल स्तन र पातलो कम्मरलाई जोड दिन्छ र नर्तकको लामो खुट्टाको वरिपरि बाहिर निस्कन्छ। मेरो टेबलको अगाडि आफ्नो नाचमा रोकिँदा उनले मलाई लामो, चुनौतीपूर्ण रूप दिए। यो एउटा निमन्त्रणा र चुनौती थियो। यो एक नजर थियो जसले एक प्रश्न सोध्यो जुन मैले बेवास्ता गर्न सक्दिन।
  
  
  अब, उनी मेरो ओछ्यानमा फैलिएर, उनको केवल गर्व मुस्कान थियो। उनी चाहन्थिन् कि मैले उनको नग्न शरीरको प्रशंसा गरेको छु, र मैले उनलाई निराश गरिनँ।
  
  
  "आउ, निक," उनले भनिन्, "अब आफ्नो लुगा फुकाल र मसँग आऊ।"
  
  
  मैले मेरो शर्ट फुकालें, मुस्कुराएँ, र मेरो रेमी मार्टिनको अर्को चुस्की लिएँ।
  
  
  योलान्डाले आफ्नो आँखा मेरो नाङ्गो छाती र मेरो शरीरमाथि दौडिइन्। "आउनुहोस्," उनले आधिकारिक रूपमा भनिन्, "म तिमीलाई अहिले चाहन्छु।"
  
  
  मैले मेरो मुस्कान अलि फराकिलो गरें। "मेरो बारेमा रमाइलो कुरा। म मेरो आफ्नै शयनकक्षमा अर्डरहरूलाई राम्रोसँग प्रतिक्रिया दिँदिन। यहाँ कसको जिम्मेवारी छ भन्ने कुरामा हामी सहमत हुनैपर्छ।"
  
  
  उनी ओछ्यानमा बसे, उनका स्पेनी आँखा चम्किरहेका थिए, उनका कार्माइन ओठहरू केही भन्नका लागि छुट्टिए। म हतार हतार ओछ्यानमा गएँ र उसको विरोधलाई मेरो मुखले छोपें। सुरुमा त उनी तनावमा भइन् र मेरो खाली काँधहरू समातिन्, मानौं उसले मलाई टाढा धकेल्न चाहन्छ। मैले मेरा हातहरू उसको मखमली छेउमा फिसलें, कोमल मासु मुछ्दै जहाँ उसको स्तनहरू सुन्न थाले।
  
  
  उसले मेरो मुखमुनि हास्न थाल्यो र उनको जिब्रो अगाडि बढ्यो, सुरुमा अस्थायी रूपमा, त्यसपछि ठूलो प्रत्याशाका साथ। उनको हात मेरो पछाडि सारियो र उनको औंलाहरू मेरो शरीरमा चिप्लिएपछि मैले उनको नङको टोकेको महसुस गरें। उसको जिज्ञासु हातहरू मेरो ट्राउजरको कम्मरमा पसे, खोज्दै, खोज्दै।
  
  
  अचानक उसले मेरो मुखबाट आफ्नो मुख तान्यो। उनी भारी सास फेर्दै थिइन् र उनको छाला चाहनाको फ्लशले चम्किरहेको थियो। उनले मेरो बेल्टको बकल फेला पारिन् र अलिकति काँपिरहेका हातहरूले यसलाई खोलिन्। म उठें र उनको लागि काम समाप्त, उनको छेउमा नग्न सुत्न फर्केर। मैले उसको खुल्ला मुखमा चुम्बन गरें, उसको तीखो दाँतबाट मेरो जिब्रो धकेल्दै। उसले यसलाई आफ्नो ओठले समात्यो र चुस्यो, भविष्यको आनन्दको कामुक प्रतिज्ञामा मेरो जिब्रोमा आफ्नो मुख अगाडि पछाडि सार्दै।
  
  
  मैले होसियारीपूर्वक उनको गोलाकार चिउँडोमा चुम्बन गर्दै टाढा तानेँ, र त्यसपछि उनको घाँटीको खोक्रोमा गएँ। मेरो जिब्रो उसको स्तन बीचको दरारसँगै चिप्लिएपछि योलान्डाले आफ्नो सासलाई तीव्र रूपमा रोकिन्।
  
  
  मैले मेरो अनुहार उनको माथि उठाएँ र उनले आफ्नो लामो औंलाहरु संग आफ्नो स्तन कप, ती मलाई प्रस्ताव। निप्पलहरू सीधा उभिएका थिए, गाढा खैरो हलोसको पृष्ठभूमिमा भिजेका गुलाबहरू। जब म प्रस्ताव लिन तल निहुरेँ, मेरो बैठक कोठाको छेउमा रहेको सानो कोठाबाट एउटा जरुरी आवाज आयो, जुन मैले अफिसको रूपमा प्रयोग गर्छु।
  
  
  "ओह, निक, कृपया नरोक्नुहोस्," योलान्डाले हाँस्दै म हिचकिचाएँ।
  
  
  "डार्लिंग," मैले भनें, "संसारमा एउटा मात्र चीज छ जसले मलाई एक पटक तिमीलाई छोड्न सक्छ।
  
  
  
  
  
  यसलाई श्राप दिनुहोस्, र तपाईंले सुन्नुभएको आवाज यो हो।
  
  
  म ओछ्यानबाट खुट्टा फुकालेर सुत्ने कोठाबाट अफिसमा निस्किएँ। टेबुलमा रातो टेलिफोनले आफ्नो चिसो कल जारी राख्यो। म बाहेक एकजनासँग मात्र यो फोन नम्बर थियो - डेभिड हक, निर्देशक र AX, अमेरिकी विशेष गुप्तचर एजेन्सीको अपरेशन प्रमुख। इलेक्ट्रोनिक स्क्र्याम्बलिंग सिग्नलले कसैलाई पनि लाइनमा जडान हुनबाट रोक्यो। मैले फोन उठाएँ र कोठामा मेरो आवाज सुन्न नसकिने गरी मुखमा बोले।
  
  
  "तपाईसँग कल गर्नको लागि सबैभन्दा असुविधाजनक समय छनौट गर्ने प्रतिभा छ," मैले भने।
  
  
  हकको आवाजले परिचित, सुख्खा न्यू इङ्गल्याण्डको आवाजको साथ प्रतिक्रिया दियो। "महिलाले पर्खनु पर्छ, निक, उनी जोसुकै भए पनि। यो जरुरी छ "।
  
  
  "मैले यस्तै सोचेको थिएँ," मैले के गरिरहेको छु भनेर उसको सटीक अनुमानलाई बेवास्ता गर्दै मैले भने।
  
  
  "प्रशान्त महासागरमा परमाणु विस्फोट भएको थियो। Tuamotu समूहमा मुमुरा भनिने एउटा सानो टापु।"
  
  
  "तपाईको मतलब कसैले फेरि परीक्षण गर्न थाल्यो?" मैले सोधे ।
  
  
  "यो परीक्षण थिएन। त्यहाँ बसोबास गर्ने सयौं पोलिनेशियनहरूसँगै टापु नष्ट भयो।”
  
  
  "यो कति लामो भयो?"
  
  
  "दुई हप्ता।"
  
  
  "मैले यसको बारेमा केहि सुनेको छैन"
  
  
  "मलाई थाहा छ। त्यहाँ एक पूर्ण समाचार ब्ल्याकआउट छ। सबै ठूला देशहरूलाई यस बारे थाहा छ, अवश्य। हामी सबैसँग विकिरण पत्ता लगाउने प्रणालीहरू छन् जसले हामीलाई विश्वको कुनै पनि ठाउँमा परमाणु विस्फोटको स्थान निर्धारण गर्न अनुमति दिन्छ। तर कुनै पनि देशमा छैन। आणविक क्षमता मान्यता छ कि उसलाई यसको बारेमा केहि थाहा छैन।"
  
  
  "के कसैले झूट बोलेको छ?"
  
  
  "यो निश्चित रूपमा भन्न गाह्रो छ, तर मलाई त्यस्तो लाग्दैन। आज बिहान हाम्रो सरकारले मुमुरु विस्फोट गरेको दाबी गर्ने मानिसहरूबाट फिरौतीको माग प्राप्त गर्‍यो।"
  
  
  "तपाईले पैसा माग्दै हुनुहुन्छ भनेको?"
  
  
  "अझै धेरै। तिनीहरूले के सोधिरहेका छन् सम्पूर्ण अमेरिकी सेनाको बिना शर्त आत्मसमर्पण र हाम्रो सरकारलाई तिनीहरूको हातमा हस्तान्तरण गर्नु बराबर हो।"
  
  
  "के सन्देश विचित्रबाट आउन सक्छ?"
  
  
  "हामी निश्चित थियौं कि यो वास्तविक थियो। उनीहरूसँग मुमुरा बम विष्फोटका तथ्यहरू छन् जुन दोषीहरूले मात्र थाहा पाउन सक्छन्।"
  
  
  "उनीहरू निश्चित रूपमा उच्च मूल्यको लागि सोध्छन्। यदि हामीले तिनीहरूलाई अस्वीकार गर्यौं भने के हुन्छ? »
  
  
  “रिपोर्टका अनुसार हाम्रा ठूला सहरहरू मुमुरा जस्तै उडाइनेछन्। न्युयोर्क पहिलो हुनेछ, र त्यसपछि हाम्रो शहरहरू प्रत्येक दुई हप्तामा ध्वस्त हुनेछ जबसम्म हामी उनीहरूका मागहरू स्वीकार गर्दैनौं वा त्यहाँ केही बाँकी छैन।" "म कहाँ फिट हुन्छु?"
  
  
  “राष्ट्रपतिले यसका लागि हरसम्भव प्रयास गर्न चाहन्छन्, तर हामी अत्यन्तै देखिने अपरेशन वहन गर्न सक्दैनौं। हामीसँग संयुक्त खुफिया समितिको पूर्ण समर्थन छ, तर वास्तविक काम AX मा आउँछ। र तपाईं एक मानिस हुनुहुन्छ, निक।
  
  
  "तपाई मलाई कहिले वाशिंगटनमा हुन चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "कति चाँडो तपाईं यो गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  पहिलो पटक मैले योलान्डा ढोकामा उभिएर मलाई हेरिरहेको देखें। उनी अझै नग्न थिइन् । एउटा हात ढोकाको फ्रेममा आराम गरिरहेको थियो र उनको लामो खुट्टा अलि टाढा थियो। उनको स्पेनिश आँखा इच्छाले उज्यालो भयो।
  
  
  मैले फोनमा भनेँ: "तपाईंलाई मेरो आवश्यकता छ भने म तुरुन्तै जान सक्छु, तर भोलि बिहान हुन सक्छ?"
  
  
  हकको सास तारमा स्पष्ट रूपमा सुनियो। "जे भए पनि, मलाई लाग्छ आज राती हामीले गर्न सक्ने केहि छैन।" आफ्नो महिलालाई मनोरञ्जन गर्न जारी राख्नुहोस्, तर केहि ऊर्जा बचत गर्ने प्रयास गर्नुहोस्। म चाहन्छु कि तपाईं यहाँ हुनुहुन्छ र बिहान सब भन्दा पहिले सचेत हुनुहोस्। यहाँ एक समय कारक छ र बिहानको ब्रीफिंग महत्त्वपूर्ण हुनेछ।
  
  
  "म त्यहाँ हुनेछु," मैले भने र फोन काटें।
  
  
  योलान्डाका आँखाहरू मेरो शरीरमा घुमे, जब उनीहरूले उनको रुचिको केन्द्र भेट्टाए।
  
  
  "भगवानलाई धन्यवाद," उनले भनिन्। "एक क्षणको लागि मैले सोचें कि मैले तपाईंको ध्यान गुमाएको छु।"
  
  
  "मौका छैन," मैले उनलाई आश्वासन दिए। म हतार हतार अगाडि बढें र उसलाई मेरो काखमा लिए। उनी ठूली केटी थिइन्, फराकिलो काँध र अग्लो, फराकिलो, दृढ नितम्बको साथ, र उनलाई कुनै पुरुषले हावामा उचाल्ने बानी थिएन। मैले उसलाई सुत्ने कोठामा लगेर पानामा सुताएँ।
  
  
  "ओह, निक," उनले सास फेरे, "कृपया मलाई फेरि यसरी नछोड्नुहोस्।"
  
  
  "आज राती होइन," मैले उनलाई वाचा गरें। त्यसपछि म अगाडि झुकेँ र हामीले छोडेको कार्यलाई जारी राखें।
  
  
  अध्याय दुई
  
  
  जब म डुलेस अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा 747 बाट ओर्लें, मलाई एक मौन युवकले स्वागत गरे जसले मलाई पर्खिरहेको लिमोजिनमा तान्यो। उसले बिहानको ट्राफिकमा सावधानीपूर्वक चाल चलायो र अन्तमा डु पोन्ट सर्कलमा रहेको एउटा अविस्मरणीय भवनको अगाडि रोकियो।
  
  
  मैले भित्र पस्दा ढोकाबाट निस्केको मान्छेलाई चिनेँ। उनी राष्ट्रपतिका प्रमुख राष्ट्रिय सुरक्षा सल्लाहकार थिए। ऊ हाँसेन । लबीमा रहेका मान्छेहरू—पत्रिकाको सेल्सम्यानले ग्राहकहरूको जाँच गर्ने, लिफ्टमा सुरक्षा गार्ड — तपाईंले आँखा सम्पर्क नगरेसम्म सामान्य देखिन्थे। त्यसपछि तपाईंले कर्तव्यमा रहेका सरकारी एजेन्टहरूको आँखामा प्रकट हुने कडा, गम्भीर विश्लेषण देख्नुभयो। AX मुख्यालयमा पूर्ण सुरक्षा थियो।
  
  
  मैले मेरो प्रमाणहरू तीन पटक पेश गरें, मेरो अनुहार टेलिकम्युटरद्वारा स्क्यान गरिएको थियो, र मेरो पामप्रिन्ट इलेक्ट्रोनिक सेन्सरद्वारा प्रमाणित गरिएको थियो। अन्तमा, इलेक्ट्रोनिक र मानव वाचडगहरू विश्वस्त भए कि म साँच्चै निक कार्टर, एजेन्ट AX N3, किलमास्टर रेटेड हुँ, र मलाई डेभिड हकलाई हेर्न अनुमति दिइएको थियो। ऊ आफ्नो छालाको कुर्सीमा बस्यो र एउटा लामो चुरोट चबायो जुन उसले लगभग कहिल्यै बालेको थिएन।
  
  
  उसको फलामे-निलो आँखाले कुनै भावनालाई धोका दिएन किनकि उसले उसको अगाडिको कुर्सीमा मतिर टाउको हल्लायो।
  
  
  
  
  
  "म बुझ्न सक्दिन," उसले भन्यो, "तपाईले मिशनहरू बीचको बिचल्ली जीवनलाई ध्यानमा राख्दै, कसरी तपाईं यति राक्षसी रूपमा स्वस्थ देखिनुहुन्छ।"
  
  
  मैले रामरोडमा सिधा बसेको बुढालाई हेरें, जो पचास भन्दा सत्तरी वर्षको मानिस जस्तै देखिन्थे। "रहस्य भनेको सधैं स्पष्ट सोच्नु हो," मैले उसलाई भनें।
  
  
  "अवश्य पनि," उनले भने। उसको मुखको एक छेउ थोरै घुमाइएको थियो जुन उसको छालाको न्यू इङ्गल्याण्डको अनुहारमा देखा परेको मुस्कानको सबैभन्दा नजिकको चीज थियो। त्यसपछि ऊ साँच्चै गम्भीर भयो। "निक, हामी ठूलो समस्यामा छौं।"
  
  
  "ठीक छ, यो जस्तो देखिन्छ। तपाईंले भन्नुभयो कि हामीले हिजो सन्देश पायौं।"
  
  
  "यो सहि हो। यो मानिसले मुमुरमा भएको विष्फोटको लागि आफू र तिनका मानिसहरू जिम्मेवार छन् भनी दाबी गर्छन्, र तिनीहरू हाम्रा सहरहरू एक-एक गरेर नष्ट गर्न तयार छन्।"
  
  
  "मानिस को हो?" मैले सोधे ।
  
  
  "एन्टोन Zhizov। यो नाम तपाईलाई थाहा छ जस्तो लाग्छ।"
  
  
  "निस्सन्देह। रूसी सैन्य कमाण्डमा नम्बर दुई व्यक्ति। मैले सोचे कि तपाईंले कुनै पनि ठूला शक्तिहरू संलग्न छैनन् भन्नुभएको छ।
  
  
  "सोभियतहरूले Zhizov को लागि कुनै जिम्मेवारी अस्वीकार गरे। तपाईलाई थाहा छ, उहाँ क्रेमलिनमा कट्टरपन्थी उग्रवादीहरूको नेता हुनुहुन्थ्यो। उहाँ हाम्रा देशहरू बीचको बढ्दो डिटेन्सीबाट बढ्दो असन्तुष्ट हुनुहुन्छ। उनी एक्लै बाहिर निस्केको देखिन्छ । उनले शान्तिपूर्ण सहअस्तित्वमा विश्वास नगर्ने रेड आर्मी कर्नल गोरोडिन र केही नौसैनिक सेनालाई साथमा लिए। उनीहरूले रुसी सुनको ठूलो भण्डार चोरेर पनि भागेका देखिन्छन्।
  
  
  "र Zhizov सोच्छन् कि थोरै संख्यामा आणविक हतियारहरूले संयुक्त राज्यलाई पराजित गर्न सक्छन्?"
  
  
  "हाम्रा विज्ञहरूका अनुसार, उसले हामीलाई वार्तामा धकेल्ने वा हाम्रा धेरै सहरहरू ध्वस्त पार्ने बित्तिकै सोभियत सरकारले आफ्नो नीति परिवर्तन गर्ने र उसलाई समर्थन गर्ने अपेक्षा गर्दछ।"
  
  
  "के तपाईंलाई लाग्छ कि रूसीहरूले त्यसो गर्नेछन्?"
  
  
  "म अनुमान लगाउन पनि चाहन्न," हकले भने। “हाम्रो एउटै चिन्ता अहिले जिजोभलाई रोक्नु हो। राष्ट्रपतिले आत्मसमर्पण नगर्ने स्पष्ट पारे । यदि Zhizov सत्य बोल्दै हुनुहुन्छ - र हामीले मान्नै पर्छ कि उहाँ हुनुहुन्छ - उहाँका बमहरू पहिले नै धेरै अमेरिकी शहरहरूमा रोपिएका छन्।
  
  
  "तपाईंले भन्नुभयो कि न्यूयोर्क पहिलो लक्ष्य थियो। के Zhizov ले हामीलाई समय सीमा दिनुभयो? »
  
  
  "दश दिन।" हकका आँखाहरू डेस्क क्यालेन्डरको खुला पृष्ठमा टल्किन्छन्। "हामीसँग नौ दिन बाँकी छ।"
  
  
  "त्यसो भए जति चाँडो सुरु गर्छु, राम्रो। के हामीसँग कुनै नेतृत्व छ? »
  
  
  "एउटा मात्र। लस एन्जलसमा आणविक ऊर्जा आयोगसँग काम गर्ने एजेन्टले मुमुरा विष्फोट र जिजोभको सन्देशको गोप्य डाटा देखे र केही घण्टा अघि हामीलाई सम्पर्क गरे। एजेन्टले भनिन् कि उनीसँग बहुमूल्य जानकारी छ र एक जना मानिस पठाउन अनुरोध छ। उसले व्यक्तिगत रूपमा डेलिभर गर्न सक्छ।
  
  
  "मलाई माफ गर्नुहोस्," मैले अवरोध गरें, "के तपाईंले उसले भन्नुभयो?"
  
  
  हकले उसको चुरोटलाई कडा र झुक्क्यो, तर मैले उसको आँखामा चमक देखे। "मलाई थाहा छैन तपाईं कसरी यस्तो चीजहरूमा प्रवेश गर्नुहुन्छ, निक, तर हो, एजेन्ट एक महिला हो। उनको फाइलमा भएको तस्विर अनुसार धेरै आकर्षक।"
  
  
  उसले टेबलमा आठ बाइ दश कालो र सेतो फोटो राख्यो।
  
  
  मलाई फर्केर हेरेको अनुहार अग्लो गालाको हड्डी, ठूला, फराकिलो उज्यालो आँखा र अलिकति हास्यपूर्ण मुख, बाक्लो सुनौलो कपालले बनाएको थियो जुन उनको काँधमा ढीला भएर बगेको थियो। मैले महत्त्वपूर्ण तथ्याङ्कहरू जाँच गर्न फोटो फ्लिप गरें। रोना भोल्स्टेड, 26, 5'7, 115 पाउन्ड।
  
  
  मैले फोटो हकलाई फर्काएँ।
  
  
  उनले भने, "यदि म तिमीजस्तै भाग्यमानी भएको भए, म दौड ट्र्याकमा भाग्य कमाउने थिएँ र दुई हप्तामा रिटायर हुने थिएँ।"
  
  
  म हाँसे । "मैले पहिले नै भनेझैं, म शुद्ध विचारहरूको लागि सबै ऋणी छु। के तपाईं मलाई तुरुन्तै सुरु गर्न चाहनुहुन्छ? "
  
  
  "तपाईंसँग 1 बजेको लागि आरक्षण छ। तटमा उडान। तपाईं जानु अघि, विशेष प्रभावहरू जाँच गर्नुहोस्। स्टुअर्टले तपाईंलाई केही नयाँ खेलौनाहरू देखाउन चाहन्छ।
  
  
  सामान्य रूपमा, स्टुअर्टले मलाई आफ्ना नयाँ डिजाइनहरू देखाउनमा चतुर र चतुर थिए, तर उहाँका 'खेलौनाहरू' ले मेरो जीवन एक पटक भन्दा बढी बचाएको हुनाले मैले उहाँलाई आफ्नो तरिका प्रस्तुत गर्न दिएँ।
  
  
  "तपाईंले गिलासको विभाजनको पछाडि एउटा सानो आगो बलिरहेको देख्नुहुनेछ," स्टीवर्टले अभिवादन गर्दै भने।
  
  
  "तपाईंले यो पटक यो गर्नुभयो, स्टुअर्ट," मैले भने। "तपाईंले आगो आविष्कार गर्नुभयो!"
  
  
  उसले मेरो टिप्पणीलाई बेवास्ता गर्यो र जारी राख्यो। “मैले हातमा समात्ने यी गोलो सेतो ट्याब्लेटहरू हाम्रो सामान्य धुवाँका गोलीहरूमा सुधार हुन्। म प्रदर्शन गर्छु।" उसले रबरको सीलबाट एक हात मुख जस्तो विभाजनमा टाँस्यो र आफ्नो हातलाई तुरुन्तै हटाउँदै एउटा गोली आगोमा फाल्यो।
  
  
  त्यहाँ एक नरम पप थियो र नीलो धुवाले सानो बन्द कोठा भरियो।
  
  
  "यो नै हो?" - मैले अलिकति निराश भएर सोधें।
  
  
  "तिमीले देख्न सक्छौ," स्टुअर्टले भने, मानौं मैले केही नबोलेको, "धुवाँ धेरै पातलो देखिन्छ, हावामा रंगीन मात्रै छ, र स्पष्ट रूपमा दृष्टि वा कार्यमा हस्तक्षेप गर्दैन। जे होस्, म तपाईलाई अलिकति सुगन्ध गर्न चाहन्छु।
  
  
  आफ्नो अनुहार फर्काएर, स्टुअर्टले सिलको रबरको किनारा खुकुलो पार्न आफ्नो औंलाहरू प्रयोग गरे। बाहिर आउँदै गरेको धुवाँ हेर्न धेरै पातलो थियो, तर म अगाडि बढें र एक न्यूनतम सास लिए। एकैछिनमा मलाई खोक्नु र हाछ्युँ आउन थाल्यो । आँसुले मेरो आँखा धमिलो बनायो, र मेरो नाक र श्वासनलीको श्लेष्म झिल्लीमा आगो बलेको जस्तो देखिन्थ्यो। स्टुअर्टले ढक्कन बन्द गरेको लगभग पन्ध्र सेकेन्ड पछि, लक्षणहरू गायब भयो र म
  
  
  
  
  
  म सास फेर्न र फेरि हेर्न सक्षम थिए।
  
  
  "बलियो सामान," मैले भनें, स्टुअर्ट मेरो असुविधामा अलिकति अप्ठ्यारो देखिन्थे।
  
  
  "प्रभाव, तपाईले कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ, अस्थायी हो," उनले भने, "तर एउटा गोलीको धुवाँले औसत आकारको कोठामा तीन सेकेन्डमा जो कोहीलाई स्थिर गर्न सक्छ। अब म चाहन्छु कि तपाई यसलाई प्रयास गर्नुहोस्।" उसले मलाई साधारण कपडा जस्तो देखिने रुमाल दियो।
  
  
  "के म मेरो नाक फुकाउन चाहन्छौ?" मैले सोधे ।
  
  
  "कपडामा अल्ट्रा-फाइन जाल बुनेको छ," उनले भने। धुवाँको जोखिम विरुद्ध मास्क प्रदान गर्न कुनाहरू तपाईंको टाउको पछाडि जोडिनेछन्। ”
  
  
  मैले नाक र मुखमा स्कार्फ तानेँ र मेरो टाउकोको पछाडि दुईवटा कुना थिचेँ। तिनीहरू एक अर्कामा टाँसिए र मास्कलाई ठाउँमा राखे। मैले गिलासको विभाजनमा रबरको ग्यास्केट खोले, सानो प्रयोगात्मक सास लिएँ र गहिरो सास फेरेँ। तीखो गन्ध अझै पनि उपस्थित थियो, तर यस पटक मलाई कुनै अप्रिय प्रभाव थिएन। मैले सिल बन्द गरें र स्कार्फ-मास्क फुकालें।
  
  
  "राम्रो काम, स्टुअर्ट," मैले गम्भीरतापूर्वक भनें।
  
  
  उसले धेरै खुसी नदेखाउने प्रयास गर्यो। "मसँग एउटा अर्को सानो वस्तु छ जुन तपाईलाई उपयोगी हुन सक्छ।" एउटा दराजबाट उसले खैरो छालाको बेल्ट निकालेर मेरो अगाडी राख्यो, जसरी आफ्नो नवजात बच्चालाई गर्व गर्ने बाबुले देखाएको थियो।
  
  
  उसको हातबाट बेल्ट लिएर मैले भनें, “स्टुअर्ट, तिमी चिप्ल्यौ होला। यो मैले वर्षहरूमा देखेको सबैभन्दा स्पष्ट नक्कली बकलहरू मध्ये एक हो। यसले एक पेशेवर एजेन्टलाई दस सेकेन्डको लागि मूर्ख बनाउँदैन। भित्र के छ, क्याप्टेन मिडनाइट डिकोडर?
  
  
  "किन खोलेर पत्ता लगाउनुहुन्न?"
  
  
  स्टुअर्टको स्वरमा केहीले मलाई ऊ मभन्दा अगाडि रहेको बताएको थियो, तर मैले अझै पनि विशेष बकलको जाँच गरेँ र तुरुन्तै एउटा सानो वसन्त कुंडी फेला पारे जसले लुकेको डिब्बा खोल्यो। मैले यसलाई खोले र त्यहाँ एक तेज सन्देश थियो जब कागजको आवरण बकलबाट बाहिर आयो।
  
  
  स्टीवर्टले भने: "वास्तविक मोडेलमा, टोपीको सट्टा, भित्र सानो विस्फोटक चार्ज हुन्छ। नष्ट गर्न पर्याप्त शक्तिशाली छैन, तर सतर्क शत्रु एजेन्टलाई मार्न वा अपांग गर्न सक्षम छ जसले तपाईबाट लियो।
  
  
  मैले आधा दर्जन धुवाँ बल र नाकको मास्क लिएँ र स्टीवर्टको स्टन्ट मोडेलको लागि आफ्नै बेल्टको व्यापार गरें। मैले आफूसँग ल्याएको सानो झोलाबाट मैले मेरो व्यापारका औजारहरू निकालें—विल्हेल्मिना, मेरो नौ मिलिमिटर। लुगर र ह्युगो, मेरो दोहोरो, रेजर-तीखो स्टिलेटो। मैले लुगरलाई FBI शैलीको बेल्ट होल्स्टरमा र स्टिलेटोलाई कस्टम साबर छालाको म्यानमा राखें जसलाई मैले मेरो दाहिने हातमा बाँधेको थिएँ। मेरो हातको मांसपेशीहरूको सही झुकावको साथ, ह्युगो खसे, पहिले ह्यान्डल, मेरो हातमा। मैले मेरो ज्याकेट फिर्ता राखें, मेरो झोला समातें, र डलेसको लागि ट्याक्सी लिन बाहिर निस्किएँ। किलमास्टर व्यवसायमा फर्किएका छन्।
  
  
  अध्याय तीन
  
  
  यो लस एन्जलसका ती दुर्लभ दिनहरू मध्ये एक थियो जब हावाले पोखरीबाट धुवाँ उडाएको थियो, यो शहर कंक्रीट र डामरको जीवित जीवजस्तै फैलिएको थियो, विशाल राजमार्गहरू ठूलो विच्छेदन चक्कु जस्तै खुला थिए।
  
  
  यो लस एन्जलसबाट सान्ता मोनिका पर्वतको एउटा घाटीको फेदमा रहेको रोना भोलस्टेडको ठेगानासम्म लामो ट्याक्सी सवारी थियो। मैले चुरोट सल्काएँ जबकि ड्राइभरले मलाई विस्तृत रूपमा भने कि यदि उसले डजर्सहरू चलाउँदैछ भने उसले के गर्छ।
  
  
  उसले मलाई सडकबाट टाढा पाइन रूखहरूको बीचमा लुकेको आरामदायक कुटीरको अगाडि छोड्यो। सडकबाट गुज्रिएका करिब एक दर्जन मोटरसाइकलको आवाजले घाटीको सन्नाटा भंग भएको थियो । यो बाइक क्लबको लागि एक अनौठो बैठक ठाउँ जस्तो देखिन्थ्यो, तर मोटरसाइकल चालकहरूको प्राथमिकतालाई बेवास्ता गर्न सकिँदैन।
  
  
  म छोटो ढुङ्गाको सिँढीहरू माथि हिंडें र पाइन सुईको गलैंचा पार गरेर अगाडिको ढोकामा पुगें। घन्टी थिएन, त्यसैले ढकढक्याएँ।
  
  
  ढोकाको जवाफ दिने केटी मैले हकको अफिसमा देखेको फोटो भन्दा कम्तिमा राम्रो थियो। उनको छाला स्पष्ट र सेतो थियो, उनको गालाको हड्डीहरूमा हल्का ब्लश थियो। अब मैले उसका आँखाहरू उत्तरी समुद्रको गहिरो नीलो देख्न सक्थे, र उनको नरम गोरो कपाल चन्द्रमाको उज्यालोले उज्यालो जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  "म निक कार्टर हुँ," मैले भने, "AX बाट।"
  
  
  उसको आँखाले एक मिनेटको लागि मेरो अनुहार हेर्यो, त्यसपछि मेरो काँध लियो र मेरो सम्पूर्ण शरीरमा दौडियो। "भित्र आउनुहोस्," उनले भनिन्। "म रोना भोल्स्टेड हुँ।"
  
  
  उनको बैठक कोठा रेकर्ड स्टोरमा विस्फोट जस्तो देखिन्थ्यो। बिट्स र गिटारका टुक्राहरू कुनै स्पष्ट विधि बिना छरिएका थिए, गोंद र शेलकका बोतलहरू कार्पेटमा राखिएका थिए, र केही जीवित उपकरणहरू पर्खालहरूमा झुकेका थिए।
  
  
  रोनाले मैले यो सबै कसरी स्वीकार गरें। उनले भनिन्: “मेरो शौक गितार बनाउने र मर्मत गर्ने हो। मलाई धेरै आराम लाग्छ।"
  
  
  "तिनीहरूमा काम गर्न तपाईंले एक्लै धेरै समय बिताउनु पर्छ," मैले भनें।
  
  
  "अहिले सम्म कति थाहा भएन।"
  
  
  "हुनसक्छ हामीले तपाईको फुर्सदको समय बिताउने तरिकामा केही परिवर्तन गर्न सक्छौं," मैले भनें। "तर पहिले, तपाईं हामीलाई मुमुरा विस्फोटको बारेमा केही जानकारी दिन जाँदै हुनुहुन्छ।"
  
  
  "मलाई पक्का छैन कि तपाईले के भन्न खोज्नु भएको छ," उनले शंकास्पद रूपमा भनिन्।
  
  
  यो सही जवाफ थियो। मैले जानाजानी उनको परिचय दिएन। मलाई थाहा थियो कि हकले उनलाई निर्देशन दिनेछ र म यो सुनिश्चित गर्न चाहन्थें कि म सही महिलासँग कुरा गरिरहेको छु।
  
  
  "के तपाइँ अनुपालन बचत गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  
  
  
  मैले भने।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, मैले धुम्रपान छोडेदेखि म तिनीहरूलाई राख्दिन।"
  
  
  "मैले गत वर्ष आफैं धुम्रपान छोड्ने प्रयास गरें, तर दुई हप्ता मात्र चल्यो।" मैले सधैं यी मध्ये कुनै एक प्रक्रियाबाट गुज्रिरहेको अलि बेवकूफ महसुस गरेको छु, तर यस्ता सानो सावधानीहरूले जीवित जासूस र मृत जासूस बीचको भिन्नता बनाउन सक्छ।
  
  
  रोना भोलस्टेड आराम गरी सोफामा बसिन्। उनले नीलो प्यान्ट लगाएकी थिइन् जसले आफ्ना खुट्टाहरू लुकाएर राख्छिन्, तर उनको ढीलो ब्लाउजले अधोवस्त्र उद्योगबाट कुनै सहयोगको आवश्यकता नपर्ने दृढ, आकर्षक स्तनहरू प्रकट गर्न पर्याप्त फराकिलो पारेको थियो। उनी पातली थिइन्, तर कत्ति पनि कमजोर थिइनन्। म उनको छेउमा बसें, हल्का फूलको सुगन्ध सास्दै, र उनी बोलिन्।
  
  
  "तपाईलाई सायद भनिएको छ, म AEC बाट हुँ। हाम्रा धेरैजसो गोप्य काम र अनुसन्धान FBI द्वारा सञ्चालन गरिन्छ, तर केही काम हामी आफैं गर्छौं। ती मध्ये एकमा मैले नक्स वार्नोलाई भेटें।
  
  
  "पाँच वर्ष पहिले उहाँ हाम्रो ऊर्जा परियोजनाहरू मध्ये एक मा एकदम सानो पदमा थिए। उनले ककटेल पार्टीहरूमा बोल्न थाले र स्पष्ट रूपमा केही अनौठो राजनीतिक विचार व्यक्त गरे। मलाई उहाँको कुरा सुन्न सकेसम्म नजिक हुन निर्देशन दिइयो। यो गाह्रो थिएन। उहाँ साँच्चै चाहनुहुन्थ्यो कि उहाँका विचारहरू कसैले सुन्‍नेछन्। उनले प्लाष्टिकबाट आणविक विस्फोटक यन्त्र बनाउने प्रक्रियालाई औंल्याउँदै थिए, जसलाई लगभग कुनै पनि आकारमा ढाल्न सकिन्छ। मैले उसलाई लक्ष्य के हो भनेर सोधें र उसको आँखा साँच्चै उज्यालो भयो। उक्त सामग्रीलाई विश्वको जुनसुकै देशमा सजिलै तस्करी गरी उनीहरुको सहरमा राख्न सकिने निर्दोष देखिने वस्तु बनाउन प्रयोग गर्न सकिने उनले बताए । देशलाई आत्मसमर्पण गर्न वा सहरहरू एक एक गरी ध्वस्त पार्न माग गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "अवश्य, मुमुर जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "मैले सोचेकै कुरा हो, उसलाई आफ्नो प्रक्रिया सुधार गर्न पैसा चाहिन्छ, धेरै पैसा। उसले आफ्नो योजनाको बारेमा AEC अधिकारीहरूलाई बताए र उनीहरूले व्यावहारिक रूपमा उसलाई कार्यालयबाट निकाले। हामी मुख्यतया आणविक उर्जाको शान्तिपूर्ण प्रयोगमा केन्द्रित छौं, र कसैले पनि हतियारको बारेमा कुरा गर्न चाहँदैन।
  
  
  "स्वाभाविक रूपमा, Varnov असाइनमेन्टमा कामबाट रिहा भएको थियो। उनी निकै रिसाए । उनले आफूलाई साथ नदिँदा सिङ्गो कुहिएको देशलाई पनि साथ दिने वाचा गरे । उहाँ तुरुन्तै दृष्टिबाट गायब हुनुभयो र हामीले उहाँलाई खोज्न धेरै प्रयास गरेनौं किनभने, स्पष्ट रूपमा, हामीले सोचे कि उहाँ पागल हुनुहुन्छ।"
  
  
  "तपाईंले Varnov मा राम्रो काम गर्नुभयो," मैले भने। त्यसपछि, उसलाई अलिकति जिस्काउन, मैले थपे, "तिमी उसको कति नजिक पुग्यौ?"
  
  
  उसले आफ्ना पलकहरू तल ल्याई र मेरो गाढा निलो नजरले मलाई हेरी। "वास्तवमा, म यति नजिक कहिल्यै आएको छैन। वार्नो आफ्नो प्लास्टिक प्रक्रियामा यति संलग्न थिए कि उसलाई अन्य चीजहरूमा चासो थिएन। मैले अलिकति राहत महसुस गरें। उहाँसँग एक इलेक्ट्रोनिक पेसमेकर थियो जसले उसको मुटुको धड्कनलाई नियन्त्रित गर्छ, र यदि उसले घनिष्ठ क्षणमा बन्द गरेको भए यो धेरै अप्ठ्यारो हुने थियो। मलाई भन्नुहोस्, निक, तपाइँ त्यस्ता कृत्रिम माध्यमहरू प्रयोग गर्नुहुन्न, के तपाइँ?
  
  
  "होइन," म हाँसे। "म अझै पनि सबै मूल भागहरू प्रयोग गर्छु।"
  
  
  "म यो सुनेर खुसी छु। के तपाई ककटेल चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "राम्रो विचार," मैले भने। "त्यसोभए म वाशिंगटनमा हकलाई कल गर्नेछु र तपाईले मलाई के भन्नुभयो मलाई बताउनेछु। यदि हामी भाग्यशाली छौं भने, हामी साँझ एक्लै बिताउन सक्षम हुनेछौं।
  
  
  हामी कुटीजको पछाडिको उज्यालो, कम्प्याक्ट किचनमा सँगै हिंड्यौं। मैले भने, "तपाईँको यहाँ एकदमै एकान्त ठाउँ छ।"
  
  
  "हो, मलाई थाहा छ। मलाई यो मनपर्छ। भीडले मलाई वास्तवमा कहिल्यै अपील गरेन। यो मृत-अन्तको सडक पहाडबाट केही माइलको दूरीमा निजी सम्पत्तिमा समाप्त हुन्छ, त्यसैले यहाँ धेरै ट्राफिक छैन।"
  
  
  "यदि यो सडकमा गर्जने मोटरसाइकलहरूको लागि नभएको भए, तपाईं शहरबाट टाढा हुन सक्नुहुनेछ। के तिनीहरू यहाँ बारम्बार आउँछन्? “होइन, मैले तिनीहरूलाई देखेको यो पहिलो पटक हो। उनीहरु केही होला भनेर पर्खिरहेका देखिन्छन् । यो थोरै डरलाग्दो छ, तर तिनीहरू घरको नजिक आएनन्। ”
  
  
  मेरो टाउकोमा अलार्मको घण्टी ठूलो र स्पष्ट बज्यो।
  
  
  "रोना, तिमीले आज बिहान हकलाई गरेको कल - के तिमीले यहाँ फोन प्रयोग गर्यौ?"
  
  
  "हो, मैले गरेँ। किन-?" अनुभूति हुनेबित्तिकै उनी हासेकी थिइन् । "के तपाईलाई लाग्छ कि मेरो लाइन ट्याप भइरहेको छ?"
  
  
  "सबैभन्दा सुरक्षित कुरा भनेको मान्नु हो कि तपाईंले अन्यथा प्रमाणित नगरेसम्म सबै लाइनहरू ट्याप गरिएको छ। मलाई यो बाइकर गिरोह मन पर्दैन। तपाईंसँग कार छ? "
  
  
  "हो, यो पहाड माथि जाने सडकमा पार्क गरिएको छ।"
  
  
  "एक दुई चीजहरू सँगै राख्नुहोस् र यहाँबाट निस्कौं।"
  
  
  "तर हामी कहाँ जाने?"
  
  
  “एएक्सको मालिबुमा एजेन्टहरूका लागि आवश्यक पर्दा प्रयोग गर्नको लागि एउटा बिच हाउस छ। तपाईं त्यहाँ धेरै सुरक्षित हुनुहुनेछ। मैले थपेको छैन, "यदि हामी मोटरसाइकल चालकहरूको भीड पास गर्छौं," तर मैले के सोचिरहेको थिएँ।
  
  
  अध्याय चार
  
  
  हामी पछाडिको ढोकाबाट बाहिर निस्कियौं र रोनाको कार पार्क गरिएको ठाडो ढलानमा झाडीहरूबाट चिप्ल्यौं।
  
  
  "तिमीले मलाई गाडी चलाउन दिनु राम्रो हो," मैले उसलाई भनें। यसका लागि केही जटिल चालहरू आवश्यक पर्न सक्छ।”
  
  
  उसले मलाई चाबी दिई र तुरुन्तै यात्रुको छेउमा गइन्। म पाङ्ग्राको पछाडि पुगें, पछाडिको सिट उनको गिटार उपकरणहरू - गुलाबवुड प्यानलहरू, स्टिल र नायलन तारका रीलहरू, र आबनूस फिंगरबोर्डहरूले भरिएको देखेर।
  
  
  मोटरसाइकल चालकहरूको समूहले हामीलाई अहिलेसम्म देखेका थिएनन्, तर तिनीहरू सडकको फेदमा अस्तव्यस्ततासाथ घुमिरहेका थिए। मैले इन्जिन स्टार्ट गरें र हाम्रो पछाडि चिच्याएको सुनें। मैले गियर लिभर स्ल्याम्प गरें
  
  
  
  
  
  
  तल, र कार पहाड माथि उफ्र्यो। हामी S-Curve तल चिच्यायौं, एक क्षणको लागि नजरबाट टाढा, तर मैले तिनीहरूका कारहरू हाम्रो पछाडि पहाडमा गर्जिरहेको सुने।
  
  
  हामीले तुरुन्तै छोटो आरोहणमा गति लियौं र म चुपचाप कृतज्ञ थिए कि रोनाको हुड मुनि केही मांसपेशी भएको कार थियो। मोटरसाइकलहरू रियरभ्यू मिररमा देखा पर्‍यो, र मैले एउटा पप सुने जुन तिनीहरूको निकासको अंश थिएन। गोली कारको पछाडिबाट निस्केको थियो, त्यसपछि अर्को, कम लक्ष्य राखिएको थियो।
  
  
  मैले कारलाई अर्को कुनामा घुमाए र विल्हेल्मिनालाई यसको होल्स्टरबाट बाहिर निकालें। मैले सेफ्टी हटाएर लुगर रोनालाई दिएँ। मैले भने, "म तपाईलाई राम्रो शट दिन ढिलो गर्न सक्दिन, तर शूटिंग जारी राख्नुहोस् र यसले उनीहरूलाई सोच्नको लागि केहि दिनेछ"
  
  
  रोना झ्यालबाट बाहिर निस्केर बाइकरलाई देब्रे गोली हाने । उनलाई हतियार चलाउन थाहा भएको देखेर म खुसी भएँ। गाडीलाई बाटोमा राखेर, म यताउता हेर्दै केही ठक्कर दिएन भनेर हेर्न व्यस्त थिएँ, तर हाम्रो पछाडिको इन्जिनको पिच परिवर्तनले कम्तिमा ढिलो भइरहेको बताएको थियो।
  
  
  हामी र बाइकरहरूको बीचमा मैले मेरो सास फेरेपछि, पेट्रोलको कडा गन्धले मलाई भन्यो कि तिनीहरूले हाम्रो ट्यांकीमा प्वाल बनाएका थिए। ईन्धन गेज पहिले नै बिन्दु E मा बब गरिरहेको थियो, त्यसैले मलाई थाहा थियो कि हामी धेरै अगाडि जानेछैनौं। मैले भुइँमा एक्सेलेटर पेडल थिचेँ र हामीले खतरनाक रूपमा दुईवटा मोड लियौं।
  
  
  बाइकहरू अझै पनि हाम्रो पछाडिको सडकमा गर्जनिरहेका थिए, तर इन्जिन खोक्दा र मलाई थाहा थियो कि चीजहरू खराब छन्। अन्तिम तीस सेकेन्डमा, मैले हामीलाई त्यहाँबाट जिउँदै निकाल्ने हताश योजना लिएँ। रोनको लुगर खाली थियो र रिलोड गर्ने समय थिएन। बाटोको दुबै छेउमा भएका झाडीहरू धेरै बाक्लो थियो कि हामी टाढा भाग्न सक्दैनौं। पछ्याउनेहरूसँग अभिनय गर्न केही सेकेन्ड मात्र थियो, त्यसैले मेरो पहिलो प्रयास हामीले प्राप्त गर्न सक्ने मात्र हुनेछ।
  
  
  म सडकको बीचमा एक्कासी रोकें, पछाडिको सिटबाट स्टिल गिटारको तारको स्पूल समातेर सडकको छेउमा रहेको पोलमा दगुरेँ। मैले पोलको वरिपरि तार लूप गरें, यसलाई सुरक्षित गर्नको लागि अन्त्य दुई पटक घुमाए। दौडिएर कारमा पुगेँ, मैले पछाडिको झ्यालबाट रिल फ्याँकेँ, अगाडिको सिटमा हामफालेँ, र कारको प्रत्येक अन्तिम औंस शक्तिलाई निचोड गरेर हामीलाई थोरै झुकाव माथि उकास्न र चप्परलको झुण्डको पछाडिबाट बाहिर निस्किएँ। सडक। सडकको अर्को छेउमा।
  
  
  मोटरसाइकलको गडगडाहट हामीबाट एक मोडमा ओर्लिएको थियो जब म सिटमा झुकेँ र रोनालाई भने, "निस्केर कारको पछाडि बस।"
  
  
  "तर निक, तिनीहरूले यहाँ झाडीहरूबाट आउने बित्तिकै हामीलाई देख्नेछन्।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तिनीहरूसँग सोच्नको लागि केहि छ," मैले भने। "अब म तिमीलाई जे भन्छु त्यही गर।"
  
  
  रोनाको निर्देशन पछ्याउँदै मैले गितारको तारको स्पूल समातेर तानेँ। मैले ढोका खोलें, झ्यालको फ्रेम वरिपरि केही तार बेरेँ, र यसलाई ठाउँमा राख्नको लागि झ्याललाई घुमाएँ। त्यसपछि मैले ढोका ढकढक्याएँ । म रोनाको छेउमा खसेपछि मोटरसाइकलहरू सडकमा झरेका थिए, स्टिलको गिटारको तार सडकभरि चार फिट उचाइमा फैलियो।
  
  
  मोटरसाइकल प्याकका दुई नेताहरू लगभग एकै समयमा तारमा ठोक्किए। तिनीहरूले एकअर्कालाई कुनै कुरामा टाउको हल्लाएजस्तो देखिन्थ्यो, तर अर्को क्षण दुवैको टाउको हावामा जम्यो र कथाहरू तिनीहरूको मुनिबाट फुटे। हेलमेट लगाएको टाउको डामरमा हिर्क्यो र डरलाग्दो फुटबल बलहरू जस्तै सडकमा पागल रूपमा उछालियो। मोटरसाइकल, ह्यान्डलबारहरू अझै पनि टाउकोविहीन सवारहरूले समातेका थिए, एकले अर्कोलाई ठोक्न अघि धेरै गजसम्म पहाडमा गर्जथे, दुबैलाई मासु र मेसिनरीको गडबडीमा पठाउँदै।
  
  
  बाँकी बाइकरहरूले चिप्लो डामरमा हिड्ने प्रयास गरे। नतिजा एक थुप्रो, झुकिएको कार र भत्किएका शरीरहरु को एक जड थियो। रोनाको हात समातेर हामी हतार हतार हतारियौं । मोटरसाइकल गिरोहका बाँचेकाहरूले मोटरसाइकल स्टार्ट गरेर टाढा टाढा गएको सुन्न पाएपछि हामी झाडीहरू पछाडी बस्यौं।
  
  
  रोनाको पातलो शरीरमा एउटा काँप आयो । "तपाईलाई लाग्छ कि तिनीहरू को थिए, निक?"
  
  
  "उनीहरू मुमुरालाई विस्फोट गराउने र न्यूयोर्कलाई धम्की दिने मानिसहरूसँग जोडिएको हुनुपर्छ। तपाईको फोन सम्भवतः लामो समयदेखि ट्याप गरिएको छ। आज बिहान तपाईंले हकलाई कल गर्दा, उनीहरूलाई थाहा थियो कि तपाईं केहिमा हुनुहुन्छ। तिनीहरू AX कसलाई पठाउने भनेर पर्खिरहेका थिए र त्यसपछि हामीलाई छुटाउने योजना बनाए।
  
  
  "हो, तर यी त केवल सेनाहरू हुन्। कसले दिन्छ आदेश ? »
  
  
  "नेता एन्टोन Zhizov, रातो सेना को एक वास्तविक लडाई बाज भएको थियो। यो देखिन्छ कि उहाँ संग पुरुष मध्ये एक Fyodor Gorodin थियो। Zhizov जत्तिको स्मार्ट छैन, तर खतरनाक छ। र यदि तपाईंको अनुमान सही छ भने, त्यहाँ Knox Vornov छ।
  
  
  "त्यसोभए तपाईले गर्नुपर्ने भनेको तिनीहरूलाई फेला पार्नु हो र उनीहरूलाई संयुक्त राज्य अमेरिकाको अधिकांश भागलाई उडाउनबाट रोक्नु हो।"
  
  
  "त्यो मात्रै। तर धिक्कार, मसँग आठ दिनहरू छन्।"
  
  
  एक सुरक्षित विश्राम पछि हामी सडकमा फर्कियौं र सबैको आमा जस्तै देखिने एउटी स्याउ-गाल भएको महिलाले चलाउने क्ल्यापबोर्ड स्टोर तिर लाग्यौं। मैले रोन किने
  
  
  
  
  
  
  बियर र फोनको लागि एक मुट्ठी परिवर्तन भयो।
  
  
  पहिले मैले लस एन्जलसमा संयुक्त खुफिया समितिको सम्पर्कलाई फोन गरें। मैले उसलाई बाटोमा लाश र झाडीमा रोनाको कारको बारेमा भनें। मैले ट्याक्सी र रोनालाई बोलाएँ र म पर्खन बसेँ।
  
  
  अध्याय पाँच
  
  
  मालिबु। चलचित्र स्टारहरूका लागि खेल मैदान, धनीहरूका लागि सप्ताहन्तको घर र आपतकालीन जिल्ला नम्बर १२ AX को स्थान। कतिपयलाई विशेष परिस्थितिमा AX एजेन्टहरू प्रयोग गर्नका लागि देशभर भेटिएको छ। मलाई लाग्यो कि रोना र म बिल फिट छन्।
  
  
  प्रत्येक AX एजेन्टले तिनीहरूमध्ये कसैको लागि ढोका खोलेको एउटै चाबी। तिनीहरू सबै प्रकारका छिमेक र भवनहरूमा अवस्थित थिए। मालिबुमा रहेको एउटालाई "इमर्जेन्सी क्वार्टर" शब्दले अपर्याप्त रूपमा वर्णन गरिएको थियो। आधुनिक गिलास र महोगनी भवनलाई प्यासिफिक कोस्ट हाइवे पहुँच सडकबाट सात फुटको बारले सुरक्षित गरिएको थियो। तल एउटा ठूलो बैठक कोठा थियो जसमा अग्लो छत र झुन्डिएको फायरप्लेस वरिपरि व्यवस्थित फर्निचरहरू थिए। दस-फिट आबनूस पट्टीले बैठक कोठालाई सानो, कार्यात्मक भान्साबाट अलग गर्यो। फलामको घुमाउरो सिँढीले तीन-पक्षीय अवतरणको नेतृत्व गर्‍यो जहाँ शयनकक्षहरू अवस्थित थिए।
  
  
  रोनाले डुबेको रोमन बाथटब भएको बाथरूम देखे। "म पक्कै पनि नुहाउन चाहन्छु," उनले भनिन्। "के तपाईलाई लाग्छ कि यहाँ केहि छ जुन म पछि लुकाउन सक्छु?"
  
  
  "सुत्ने कोठामा हेर," मैले भनें। "यी ठाउँहरू राम्रोसँग भण्डार गरिएको छ।"
  
  
  उनी माथिल्लो तला गइन् र क्याबिनेटहरू र दराजहरू मार्फत रमाइरिन् जब मैले बार जाँच गरें। उनी छिट्टै फसिन् र आफ्नो पाखुरामा झुन्ड्याएर र बोतल र क्यानले भरिएका हातहरू लिएर फेरि फसिन्।
  
  
  "AX सँग सबै अवसरहरूको लागि लुकाउने ठाउँहरू छन्, होइन?"
  
  
  "तिनीहरू त्यति फेन्सी छैनन्," मैले उनलाई भनें। "म एक जोडीमा थिएँ जहाँ मैले सुत्ने ठाउँको लागि मुसाहरूसँग लड्नुपर्थ्यो।"
  
  
  रोनाले सिँढीको खुट्टाबाट मलाई धेरै बेर हेरी । "यो मात्र समस्या हो जुन हामी यहाँ हुनेछैनौं।"
  
  
  "कम्तीमा एक," मैले सहमति जनाएँ। "तिमीलाई के पिउन मन लाग्छ? तिमी बाहिर आउँदा म एक जोडी तयार गर्नेछु।"
  
  
  "तिमीसँग जे छ," उनले बाथरुममा पस्दै भनिन्।
  
  
  बाथटबको छेउमा पर्खालको खण्ड ढुङ्गाको गिलासले बनेको थियो र बाहिर पट्टीको सामना गरिएको थियो। जब बाथरुमको बत्ती बलेको थियो, गिलास एकदम पारदर्शी थियो र भित्र जे भइरहेको थियो त्यो स्पष्ट देखिन्थ्यो, कम्तिमा उपस्थितिमा, बारबाट हेर्ने जो कोहीलाई। रोनालाई यो दृश्यात्मक प्रभावको बारेमा थाहा थियो वा थिएन भनेर म पक्का हुन सक्दिन, तर उनको चालको अध्ययन गरिएको अनुग्रहबाट मलाई शंका लाग्यो कि उनी हुन्।
  
  
  उनले बोतल र क्यानहरू शेल्फमा राखिन्, त्यसपछि आफ्नो ब्लाउज फुकालिन्। विकृत पिबल गिलासबाट पनि, उनको निप्पलको गुलाबी रंग उनको स्तनको सेतो मासु भन्दा फरक थियो। उनी आफ्नो ढीलो नीलो प्यान्टबाट बाहिर निस्किन् र उनको कालो बिकिनी प्यान्टीको पट्टी उनको लामो पातलो खुट्टामा तानिन्। उनले एक खुट्टाले पानी परीक्षण गरिन्, पूर्ण लम्बाइको ऐनामा आफूलाई अन्तिम पटक हेरे र बाथटबमा पाइला टेकिन्।
  
  
  म हकलाई कल गर्न बारको टाढाको छेउमा फोनमा गएँ। मैले तुरुन्तै मेरो व्यक्तिगत नम्बरमा फोन गरें। अवश्य पनि, त्यहाँ मालिबुको फोन ट्याप भएको सम्भावना थियो, तर यात्राको गतिलाई ध्यानमा राख्दै, म यसको बारेमा चिन्ता गर्न रोक्न सकिन।
  
  
  मैले रोनाबाट सिकेको कुरा रिपोर्ट गर्न सक्नु अघि, हकले कुराकानी खोल्यो।
  
  
  "म भर्खरै एक धेरै आक्रोशित JIC प्रतिनिधिसँग फोनमा थिएँ जसले भने कि तपाईंले उसलाई धेरै गन्दा सफा गर्ने कामको साथ छोड्नुभयो जुन उसले स्थानीय पुलिसलाई बुझाउनुपर्छ र बुझाउनु पर्छ।"
  
  
  म रिपोर्टको शुद्धतालाई स्वीकार गर्दछु
  
  
  "निक, म बुझ्छु," हकले जारी राखे, "जब हामी काम गर्छौं, केहि शरीरहरू अनिवार्य रूपमा पछाडि छोडिनेछन्। भविष्यमा आवश्यक त्याग्नेहरूलाई थप सावधानीपूर्वक... भनौं, मुटुमा गोली हानेर गर्यौ भने यो धेरै हुन्छ? »
  
  
  "म अझ होसियार हुने प्रयास गर्नेछु," मैले वाचा गरें, "यदि परिस्थितिले अनुमति दियो।"
  
  
  "ठीक छ। अब मलाई भन्नुहोस्, के मिस भोलस्टेडसँग हाम्रो लागि केही मूल्यवान छ?"
  
  
  रोना टबमा उभिएको र तौलियाको लागि आफ्नो खाली हात समातेर मैले मुस्कानलाई दबाएँ। "हो," मैले भने, "मलाई त्यस्तै लाग्छ।"
  
  
  मैले हकलाई पाँच वर्षअघि रोना नक्स वार्नोको अनुसन्धान र राष्ट्रलाई ब्ल्याकमेल गर्ने उनको योजनाको बारेमा यसका शहरहरूलाई एक एक गरेर उडाउने धम्की दिए। प्लास्टिक आणविक विस्फोटक बनाउने वार्नोभको विचारको बारेमा मैले उनलाई बताएपछि हकलाई विशेष चासो थियो।
  
  
  उहाँले भन्नुभयो: "यो क्षेत्र मा नयाँ विकास संग धेरै राम्रो फिट छ। म यो फोनमा छलफल गर्न चाहन्न, तर म चाहन्छु कि तपाईं बिहान वाशिंगटन फर्कनुहोस्।"
  
  
  "त्यो सहि हो। म भोलि त्यहाँ आउनेछु।"
  
  
  रोना तौलियाले सुकाएर नुहाएर बाहिर निस्किइन् । आकस्मिक कामुकताका साथ, उनले फ्लफी तौलियालाई आफ्नो चिल्लो भित्री जांघमा माथि र तल सारिन्। जब मैले हकलाई जवाफ दिएँ, मेरो आवाजले अलिकति निराशा झल्काएको हुनुपर्छ कि यस्तो आशाजनक परिचय यति चाँडै समाप्त भयो। हकले आफ्नो असन्तुष्ट तरिकामा आफ्नो घाँटी सफा गरे। - तपाईं आफ्नो साथ मिस Vollstedt लिन सक्नुहुन्छ। मेरो परियोजनाले तपाईं दुईको लागि काम गर्नेछ।
  
  
  "हामी त्यहाँ हुनेछौं," मैले ठूलो उत्साहका साथ भनें।
  
  
  मैले फोन काटें र एक जोडी मार्टिनिस बनाए
  
  
  
  
  
  बार मुनि मादक पेय को लागि फ्रिज। मैले प्रत्येक गिलासमा कागतीको टुक्रा हालेपछि रोना बाथरूमबाट बाहिर आयो। उनले बेल्टले बाँधिएको छोटो भेलोर लुगा लगाएकी थिइन्। यो तिघ्राको नितम्बसँग मिल्ने क्रिजमा पुग्न पर्याप्त थियो।
  
  
  "मलाई डर छ कि यो लुगा अग्लो केटीको लागि होइन," उनले भनिन्।
  
  
  "म त्यसो भन्दिन," मैले उसलाई भनें। रोनाको खुट्टा, अहिले जस्तो थियो, अलिकति पनि पातलो देखिएन। बरु, तिनीहरू गोलो, चिल्लो र लचिलो देखिन्थे। मैले उसलाई मार्टिनी दिएँ।
  
  
  "धन्यवाद," उनले भनिन्। "के तपाईंले वाशिंगटनलाई फोन गर्नुभयो?"
  
  
  "हो। बाजले हामी भोलि त्यहाँ उड्न चाहन्छौं। उसले हामी दुवैको लागि काम छ भन्यो। तिमी सन्चै छौ?"
  
  
  "किन हुन्न? यहाँ मोटरसाइकल चालकहरूसँग झुन्डिएर बस्नुभन्दा यो राम्रो हुन्छ र मलाई अरू कसले गोली हानेको छ भगवान जान्नुहुन्छ।"
  
  
  रोनाले आफ्नो पेयको एक चुस्की लिइन्, त्यसपछि गिलास काउन्टरमा राखिन् र हिंस्रक रूपमा काँप्न थालिन्, मानौं उसलाई चिसो हावाको झ्यालले उडाएको थियो।
  
  
  मैले एक पाइला उ तर्फ बढाएँ । "रोना, के भयो?"
  
  
  उनले गहिरो सास फेरे। "मलाई लाग्छ कि यो दिउँसो सबै उत्साहको लागि ढिलो प्रतिक्रिया हो।" मलाई लाग्छ कि म सोचे जस्तो राम्रो र जम्मा भएको छैन।"
  
  
  म भित्र गएर उसलाई अँगालो हालें। उनको शरीर, जुन कपडामा धेरै पातलो र सक्षम देखिन्थ्यो, मलाई न्यानो कोमलताले पग्ल्यो जुन आश्चर्यजनक थियो। उसको स्तन, मेरो छातीमा थिचेर, उसको सास फेर्दै नरम गतिले चल्यो।
  
  
  "म धेरै डराएको छु, निक," उनले भनिन्, "तिम्रो लागि, मेरो लागि र संसारका सबैका लागि। यो कसरी अन्त्य हुनेछ? »
  
  
  "खराब," मैले भनें। "तर हाम्रो लागि होइन। अब आराम गर्नुहोस् र मलाई चिन्ता गर्न दिनुहोस्।"
  
  
  मैले भेलोर लुगा मार्फत उनको पछाडिको चिकनी मांसपेशिहरु मसाज गरें।
  
  
  उसले मेरो आँखामा हेर्न टाउको झुकाइ। "मलाई आशा छ तपाईं सही हुनुहुन्छ, निक," उनले भनिन्।
  
  
  मैले झुकेर उनको ओठमा चुम्बन गरें। उनको कपालमा अलिकति पुष्प गन्धको साथ नुहाउने साबुन जस्तो गन्ध आयो। उनको ओठ चिसो र कोमल थिए र पुदीना जस्तै स्वाद थियो।
  
  
  मेरा हातहरू माथि चिप्लिए र लुगाको खुला किनारा फेला पारे, त्यसपछि उनको स्तनको न्यानो, अग्लो ढिस्कोमा। अलिकति रुने चाहनाले उनी मबाट टाढिन् । बेल्ट खुकुलो पार्न र लुगालाई भुइँमा खस्न दिनुहोस्, तपाईंको काँधमा पछाडि स्लाइड गर्न पर्याप्त समय छ।
  
  
  बिस्तारै, जानाजानी, उसले मेरो हात आफ्नो नग्नता माथि दौड्यो, एक क्षणको लागि आफ्नो स्तन विरुद्ध आफैंलाई थिच्यो, त्यसपछि उसको निप्पलहरू फेरि उठ्न दिनुहोस् जब उसले आफ्नो शरीरमा र आफ्नो सपाट पेटमा यसको नरम-साबर छालाको साथ आफ्नो हात चलायो।
  
  
  उसले हेर्नको लागि आफ्नो टाउको झुकाउँदा उनका आँखा मोहित भए, उनले मेरो औंलाहरू आफ्नो रेशमी तकियाको साथ आफ्नो न्यानो केन्द्रमा निर्देशित गरिन् र उनका भोका आँखाहरू मेरो भेट्न उठिन्।
  
  
  जब म पछि हटें र हतारमा मेरा लुगाहरू हटाएँ, उनले मलाई साँचो चासो र प्रशंसाका साथ अध्ययन गरिन्, म पूर्ण रूपमा नग्न हुँदा पनि कहिल्यै पछि हटेनन्। त्यसपछि उनले मलाई अभिवादन गर्न आफ्नो हात खोलिन्।
  
  
  मैले शयनकक्ष अवतरण तर्फ हेरें, तर उनले आफ्नो टाउको हल्लाइन् - मानौं कि उनको आवश्यकता ढिलो गर्न अति जरुरी छ भनेर - कि ठाउँ यहाँ थियो, समय आएको थियो। हामी बाक्लो निलो कार्पेटमा फैलियौं र मैले उनको शरीरलाई स्ट्रोक गरें। सुरुमा उसको विलाप हावाको सुस्केरा जस्तै शान्त थियो, तर चाँडै नै मागको ज्वरोपूर्ण रुवाइमा बढ्यो जब उसले गुड्यो र मलाई उनको माथि तान्यो।
  
  
  जब म उसको भित्र पसें, उसले मलाई भेट्नको लागि आफ्नो पातलो, गोरो शरीरलाई धनुषा लगाई। त्यसपछि उनको पीडादायी चाहनाको घुमाउरो, घुमाउरो लय थियो, चरमोत्कर्षको क्रेस्टिंग लहरमा एकसाथ निर्माण गर्दै, त्यसपछि मीठो थकानको खाली किनारमा लामो, व्यापक अवतरण।
  
  
  अध्याय छ
  
  
  भोलिपल्ट बिहान, रोना काममा गए र ठूलो ब्रेकफास्ट तयार गरे। रातको व्यायामले हामी दुवैलाई ठूलो भोक दियो, र हामीले हाम्रो खाना उत्साहपूर्वक राख्यौं। हाम्रो कपमा कफी चिसो भएपछि, अरू सबै न्यानो हुन थाल्यो। जे होस्, यो एक हप्ताको दिन थियो, र मैले अघिल्लो रात रोनको बारेमा के सिकेको थिएँ, बिहानको खाजा पछिको स्थानले हामीलाई साँझ अबेरसम्म व्यस्त राख्न सक्छ।
  
  
  बरु, म नुहाउन पुगेँ र चिसो नुहाइदिएँ।
  
  
  हामीले लस एन्जलस छोड्यौं। नौ घण्टाको उडानमा अन्तर्राष्ट्रिय, र डल्समा हामी हकको अर्को मौन र दक्ष चालकहरूद्वारा AX लिमोसिनमा भेट्यौं।
  
  
  हामी सुरक्षा अनुष्ठान मार्फत गयौं र चाँडै डेभिड हकको छेउमा एउटा टेबलमा बस्यौं। AX को मुख्य मानिसले रोन भोल्स्टेडलाई हेर्यो र उसको नजरमा नबोलिएको प्रश्नको साथ मतिर फर्कियो। मैले सकेसम्म निर्दोष भएर उसलाई हेरेर काँध हानेर मुस्कुराए।
  
  
  हकले आफ्नो घाँटी छिटो सफा गर्यो र व्यापारमा तल झर्यो। "तिमीले मलाई हिजो बोलाएको समयमा, निक, हामीले क्यारेबियन क्रूज जहाज गाभियोटाबाट जुआन एस्कोबार नामक नाविकलाई समातेका थियौं। भन्सारमा जाँदा शंकास्पद व्यवहार गर्दा फोर्ट लाउडरडेलमा उनलाई पक्राउ गरिएको थियो । उहाँमा वा उसको सुटकेसमा कुनै प्रतिबन्ध फेला परेन, तर हाम्रा सबै मानिसहरू यी दिनहरू डबल अलर्टमा भएकाले, फ्लोरिडा अधिकारीहरूले हाम्रो कार्यालयलाई बोलाए। तिनीहरूले एस्कोबारलाई सोधपुछको लागि हामीकहाँ ल्याए, तर हामीले उहाँबाट केही पाएनौं। त्यसपछि, जब तपाईंले मिस भोल्स्टेडलाई नक्स वार्नो र उसको आणविक-प्लास्टिक विस्फोटकहरूको बारेमा जानकारी दिनुभयो, हामीले उसले ल्याएको सुटकेसलाई नजिकबाट हेर्यौं। निस्सन्देह, हाम्रा प्रयोगशालाहरूले यो विखण्डन सामग्री हो भनेर देखाएको छ।
  
  
  
  
  
  
  कुंडीमा हामीले एक माइक्रोइलेक्ट्रोनिक डेटोनेटर भेट्टायौं जुन टाढाको रेडियो सिग्नलद्वारा सक्रिय गर्न सकिन्छ। र, रमाइलो रूपमा, त्यहाँ ह्यान्डलमा एउटा सानो खोपडी कुँदिएको थियो - एउटा सानो मृत्युको टाउको।
  
  
  "तिमीले नाविकबाट अरु केहि सुन्यौ?" मैले सोधे ।
  
  
  "थोरै। म त्यो मानिसलाई तपाईलाई आफै भन्न दिन्छु।"
  
  
  हकले आफ्नो इन्टरकमको बटन थिचेर भने, "एस्कोबार पठाउनुहोस्।" एक मिनेट पछि, उदास सरकारी अधिकारीहरूको एक जोडी भित्र पस्यो, र तिनीहरूको बीचमा एक उदास, पोकमार्क मानिस उभियो। सरकारी अधिकारीहरू गए र हकले एस्कोबारलाई कुर्सीमा बस्न संकेत गरे।
  
  
  म हिँडेर मान्छेको अगाडि उभिएँ। "तपाईको कथा सुनौं," मैले भनें।
  
  
  एस्कोबार असहज रूपमा सर्यो। "मैले पहिले नै बीस पटक भनिसकेको छु।"
  
  
  "फेरि भन्नुहोस्," मैले भने। "मेरो लागी।"
  
  
  उसले मेरो अनुहार हेर्यो र बिना हिचकिचाहट बोल्न थाल्यो। “ठूलो मान्छे, उसले मलाई एउटा सुटकेस र पाँच सय डलर दियो। उनले केही साता विश्राम लिनुपर्ने बताए । त्यसपछि, जब म जहाज समात्छु, उसले मलाई अर्को पाँच दिन्छ। मैले मेरो सुटकेस क्लिभल्याण्डको लकरमा राख्ने र त्यहाँ छोड्ने हो। मलाई थाहा भएकै कुरा हो। म कसम खान्छु।"
  
  
  "ठूलो मान्छे को हो?" मैले सोधे ।
  
  
  “मलाई उसको नाम थाहा छैन। कहिले एउटा बन्दरगाहमा चढ्छन्, कहिले अर्कोमा । मलाई थाहा छ कि उसको नयाँ मालिकहरू छन् र जब उसले आदेश दिन्छ, सबैले सुन्छन्।
  
  
  "नयाँ मालिकहरू, तपाईंले भन्नुभयो?"
  
  
  "हो। पाँच–छ महिनाअघि उनीहरूले गाभियोटा किनेका थिए । तिनीहरूले पुरानो टोलीलाई बर्खास्त गर्छन्, तर तिनीहरूले हामीमध्ये केही राख्छन्। म कसैको लागि काम गर्छु। तपाईंले देख्नुहुन्छ, यो काम हो। उनीहरूले टोलीमा राखेका नयाँ केटाहरू हामी अरूहरू जस्तै दक्षिण अमेरिकाका होइनन्। तिनीहरू हास्यास्पद कुरा गर्छन् र हामीबाट टाढा रहन्छन्। ”
  
  
  "मलाई ठूलो मान्छे को बारे मा थप बताउनुहोस्।"
  
  
  "उहाँ मालिक हुनुहुन्छ, मलाई यति मात्र थाहा छ। ऊ असभ्य देखिन्छ र कम स्वरमा बोल्छ। काँधहरू ठूला छन्, गोरुको जस्तै।"
  
  
  मैले हकलाई हेरेँ।
  
  
  "यो विवरण फेडर गोरोडिनसँग मिल्छ," उनले भने।
  
  
  मैले एस्कोबारलाई भनें, "अरू कसैले आदेश दिइरहेको छ?"
  
  
  "मैले एक जनालाई मात्र दुई पटक देख्छु। पातलो, भयावह, खैरो कपाल। मैले ठूला मान्छेलाई अर्डर गरेको देखेको उहाँ मात्र हुनुहुन्छ।
  
  
  म हकमा फर्किएँ। "Zhizov?"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो।
  
  
  मैले खल्तीमा हात हालें र बिस्तारै टाढाको पर्खालतिर लागे। त्यसपछि म फर्केर फेरि नाविकको अगाडि उभिएँ। मैले उसको आँखामा हेरे जबसम्म उसले टाढा नहेर्यो।
  
  
  "जुआन," मैले उसलाई भनें, "तपाईंले सायद सुन्नु भएको छ कि संयुक्त राज्यले अपराधीहरूलाई निष्पक्ष व्यवहार गर्छ र तपाईंलाई दुर्व्यवहारबाट डराउनु पर्दैन। तर यो एकदम फरक अवस्था हो, जुआन। धैर्यको लागि समय छैन। यदि तपाईंले हामीसँग झूट बोल्नुभयो भने, म व्यक्तिगत रूपमा सुनिश्चित गर्नेछु कि तपाईं जीवित भए पनि, सेनोरिटाको लागि तपाईंको कुनै काम हुनेछैन। के तपाईं मलाई बुझ्नुहुन्छ, जुआन?
  
  
  "हो, सेनर!" - उसले छ्याप्यो। उसको फुस्रो आँखाले मलाई थाहा थियो कि म मजाक गरिरहेको छैन। "मेरी आमाको तर्फबाट, म सत्य बोल्छु! त्यहाँ अरू छ जना मानिसहरू थिए जसलाई तिनीहरूले सुटकेसहरू पनि दिए। मैले सुनेको छैन उनीहरूलाई कहाँ लैजान्छ। मेरो मुद्दा क्लिभल्याण्डको लागि थियो। मलाई यति मात्र थाहा छ, सर, मलाई विश्वास गर्नुहोस्।
  
  
  मैले गरेँ। मैले हकलाई टाउको हल्लाएँ र उसले एस्कोबारलाई लगे।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईंले जहाज र यी नयाँ मालिकहरू जाँच गर्नुभयो," मैले भनें जब हामी तीन जना फेरि एक्लै थियौं।
  
  
  "हो। Gaviota एक भेनेजुएला रजिस्ट्री हो। पूर्व मालिकहरूलाई एक व्यक्तिले ठूलो रकम नगद भुक्तान गरेको थियो जसले उसले Halcyon Cruises को प्रतिनिधित्व गरेको बताएको थियो। यो पक्कै पनि नक्कली हो।
  
  
  रोना बोलिन् । "के तपाईं जहाज कब्जा गर्न सक्नुहुन्छ र चालक दललाई सोधपुछ गर्न सक्नुहुन्छ? बम कहाँबाट आयो पत्ता लगाउनुहोस्? »
  
  
  "हामी सक्छौं," हकले स्वीकार गरे। "तर हामी निश्चित हुन सकेनौं कि गोरोडिन बोर्डमा हुनेछन्, र यस्तो देखिन्छ कि Zhizov शायद नै देखा पर्नेछ। बम कहाँ बनाइएको थियो र ट्रिगर कहाँ भण्डार गरिएको थियो भन्ने कुरा हामीलाई थाहा भए तापनि जहाज कब्जाको अफवाह हामीले गर्नुअघि नै उनीहरूसम्म पुग्ने थियो। र त्यसपछि तिनीहरूले पहिले नै राखिएको बम विस्फोट गर्न सक्छन् भगवान जान्नुहुन्छ कुन शहरहरू। होइन, यो अभ्यास कम-कुञ्जी हुनु आवश्यक छ, त्यसैले म तिमी र निक यहाँ चाहन्छु।
  
  
  "म सोचिरहेको थिएँ कि तपाई कहिले पुग्नुहुनेछ," मैले भने। "कुनै अपराध छैन, रोना, तर मलाई एक्लै काम गर्ने बानी छ।"
  
  
  "यस पटक होइन," हकले भने। "हाम्रो पहिलो कदम भनेको कसैलाई क्रूज जहाजमा चढाउनु हो। र एकल मानिसले धेरै ध्यान आकर्षित गर्नेछ।
  
  
  "किन?" मैले सोधे ।
  
  
  "यस्तो हुन्छ कि Gaviota मा विशेषज्ञता छ ..." यहाँ बूढो मानिसले फेरि आफ्नो घाँटी खाली गर्न आवश्यक महसुस गरे, "... हनिमून क्रूज।"
  
  
  रोना भोल्स्टेड मुस्कुराउन थाले, तर हकले उनलाई ती कडा न्यू इंग्ल्याण्ड लुक दिएपछि छिट्टै शान्त भयो।
  
  
  उनले भने: “मैले आणविक उर्जा आयोगसँग सहमति गरेको छु कि मिस भोल्स्टेडलाई यस आपतकालको अवधिको लागि AX मा नियुक्त गरिनेछ। मलाई लाग्दैन यदि मैले तपाईलाई नवविवाहित जोडीको भूमिका निभाउन आग्रह गरें भने तपाईले आफ्नो अभिनय प्रतिभालाई धेरै विस्तार गर्नुहुनेछ।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामी यसलाई ह्यान्डल गर्न सक्छौं," मैले सीधा अनुहारमा भने।
  
  
  "उनी ड्युटीमा हुँदा," रोनाले थपे, हकले नहेर्दा मलाई आँखा झिम्क्याउँदै।
  
  
  "मलाई थाहा थियो म तपाइँको सहयोगमा भरोसा गर्न सक्छु," हकले सुख्खा स्वरमा भने। "तपाईं भोलि एन्टिगुआको क्रूजमा सामेल हुनुहुनेछ। ग्याभियोटाले क्यारिबियनका धेरै बन्दरगाहहरूमा कल गर्नेछ, पनामा नहरको माध्यमबाट यात्रा गर्नेछ र लस एन्जलसमा रोकेर मेक्सिकोको पश्चिमी तटमा पाल्नेछ। तर यदि तपाईंले अपरेसनको आधार पत्ता लगाउनु भएको छैन र जहाज पनामा आइपुग्दा सम्म यसलाई बन्द गर्नुभयो भने, तब
  
  
  
  
  
  
  धेरै ढिलो हुनेछ। किनभने आठ दिनमा न्यूयोर्कमा बम विस्फोट हुने योजना छ।
  
  
  "छोटो हनिमुन," मैले टिप्पणी गरें।
  
  
  मैले केही नबोलेको जस्तो हकले अगाडि बढ्यो। यात्रा मिशन भनेको जहाजमा सुटकेस बमहरू कहाँ राखिएको छ भनेर पत्ता लगाउनु र स्रोतमा फर्कनु हो। त्यहाँ तपाईंले एन्टोन Zhizov र, सम्भवतः, Knox Varnov फेला पार्नु पर्छ। त्यसोभए तपाईं आफैमा हुनुहुन्छ। म यस उद्देश्यका लागि तपाईलाई सबै सम्भावित सहयोग प्रदान गर्नेछु, तर कुनै पनि ठूलो स्तरको सञ्चालन सम्भव छैन।"
  
  
  रोना र म बूढोको अफिसबाट निस्कियौं र एउटै उडानमा डकुमेन्ट म्यानेजमेन्ट सेन्टर पुग्यौं। त्यहाँ हामीलाई श्री र श्रीमती निकोलस हन्टरको रूपमा प्रस्तुत गर्न आवश्यक पर्ने सबै कागजातहरू र फोटोहरू उपलब्ध गराइयो।
  
  
  हामीले AX मुख्यालय छोड्दा, रोना खेल्दै थियो, संसारमा दुलहीको रूपमा अभिनय गर्दै।
  
  
  "तिमीलाई लाग्दैन," उनले लज्जित हुँदै भनिन्, "भोलिसम्म हाम्रो 'विवाह' औपचारिक रूपमा सुरु नभएकोले आज हामी दुई फरक कोठामा बस्नुपर्छ?"
  
  
  "राम्रो विचार," मैले ट्याक्सीलाई स्वागत गर्दै भनें। "म आज धेरै ढिलो बाहिर जानु पर्छ र तपाईं भित्र आउँदा म तपाईंलाई उठाउन चाहन्न।"
  
  
  "ओह साँच्चै?" - उसले भारी व्यंग्य संग सोध्यो। "उनको नाम के हो?"
  
  
  "आउ प्रिय, तिमीले मलाई हिजो राती एक स्नातकको रूपमा रमाइलो गर्न मन लाग्दैन।"
  
  
  हामी ट्याक्सीमा चढ्यौं र सिटले अनुमति दिए अनुसार रोना मबाट टाढा गए। हात जोडेर घुँडा टेकेर उनी झ्यालमा झुक्किएर बसिन् ।
  
  
  मैले उसलाई आधा दर्जन ब्लकको लागि सुकाउन छोडें, त्यसपछि रिसाए। "यदि यसले तपाईंलाई अझ राम्रो महसुस गराउँछ भने, म आज राती AX मुख्यालयमा मेरो गृहकार्य गर्दैछु।"
  
  
  उसले फर्केर मेरो नर्डिक निलो आँखाले मलाई हेरी। "साँच्चै?" - उसले सानो केटीको आवाजमा सोध्यो।
  
  
  "ठीक छ," मैले भनें। “एकले अर्कोमा हस्तक्षेप नगरेसम्म व्यापार र मनोरञ्जनलाई मिलाउन मलाई आपत्ति छैन। तर आज सबै कुरा व्यापार को बारे मा हुनुपर्छ। एन्टोन जिजोभ, फेडर गोरोडिन र नोक्स वार्नोभको बारेमा हामीसँग भएका सबै कुरा म तपाईंलाई बताउन चाहन्छु।
  
  
  रोना अगाडि बढ्यो र मेरो घुँडा मा हल्का हात राख्यो। "मलाई धेरै माफ गर्नुहोस्, निक। म बाल्यकाल जस्तो देख्न चाहन्नथें।
  
  
  म उसलाई हेरेर हाँसे । "त्यहाँ अरू कुनै उपाय हुनेछैन।"
  
  
  त्यसपछि उनी मेरो छेउमा सरिन् र म उनको कोमल चुम्बन गर्न तल झुकेँ।
  
  
  अध्याय सात
  
  
  भोलिपल्ट बिहान, गाभियोटा आइपुग्नुभन्दा केही घण्टा अघि, एउटा चार्टर्ड विमानले हामीलाई एन्टिगुआ लग्यो। सेन्ट जोन्स, सानो टापुको राजधानी, अझै पनि सहरको मध्य भागहरूमा धेरै ब्रिटिश छ। तर एकचोटि तपाईं आफ्नो गृहनगरमा पुग्नुभयो भने, तपाईंले क्यालिप्सोको नरम संगीतमय भाषा सुन्न थाल्नुहुन्छ र मानिसहरूले पर्यटकहरूलाई प्रभावित पार्न लगाउने रंगीन पोशाकहरू देख्न थाल्नुहुन्छ, तर तिनीहरू रङहरू मन पराउने भएकाले।
  
  
  क्वीन्स होटेलका ट्राभल एजेन्टले हामीलाई गाभियोटा क्रूजको टिकट बेच्न कुनै हतार गरेनन्।
  
  
  "तपाईंले पहिले नै क्रूजको पहिलो भाग छुटाउनुभएको छ," उनले भने, "र मैले अझै पनि तपाईंसँग पूरा मूल्य तिर्नुपर्नेछ।"
  
  
  "तिमीलाई के लाग्छ, प्रिय?" - मैले दुलहा जस्तै सोधें।
  
  
  रोनाले आफ्नो जिब्रो कामुकतापूर्वक आफ्नो ओठमा दौडिइन्। म पक्का छु कि हामी क्रूजको बाँकी रहेका सबै गर्न सक्छौं।
  
  
  मैले ट्राभल एजेन्टलाई आँखा चिम्लेँ। "तपाईंले हेर्नुहुन्छ कि यो कसरी हुन्छ।"
  
  
  केही अनिच्छाका साथ, उसले मिस्टर र मिसेस हन्टरका लागि दुईवटा टिकटहरू लेखे। अलिकति अनिच्छुक भएर उसले मेरो पैसा लिए ।
  
  
  रोना र म केही बेर हिँड्यौं, विन्डो शपिङ गर्दै र हात समातेर, कसैले हामीलाई हेर्यो भने नवविवाहित जोडी खेल्दै। वास्तवमा, यो सबै गाह्रो थिएन।
  
  
  केही बेरपछि हामी गाभियोटा भित्र आएको हेर्न डक्समा गयौं। यो पातलो र सेतो थियो, छिटो देखिने सिल्हूटको साथ, सायद पाँच सय फिट भन्दा कम लामो। जब उनी गहिरो-समुद्रको डक तर्फ लागे, खुशी हनिमुन यात्रुहरू स्पष्ट रूपमा अनुपस्थित थिए।
  
  
  यहाँ र त्यहाँ एक अलग जोडीले मुस्कानले रेललाई हेरे, तर जहाज आफ्नो क्षमता भन्दा धेरै कम यात्रुहरू लिएर यात्रा गरिरहेको देखिन्छ। स्पष्ट रूपमा नयाँ मालिकहरूले उनीहरूको उत्पादनलाई धेरै कडा धक्का दिएका थिएनन्, जुन उनीहरूसँग भएका अन्य व्यवसायहरूलाई बुझाउन सकिने थियो।
  
  
  मैले धेरै यात्रुहरू र चालक दलहरू जहाज छोडेर र न्यूनतम अवरोध लोडिङ देखे, तर केही शंकास्पद वा परिचित अनुहारहरू देखेन। जुआन एस्कोबारका अनुसार, अधिकांश टोली ल्याटिन भन्दा बढी स्लाभिक देखिन्थे।
  
  
  रोना र म बसेर कोषाध्यक्ष भेट्टायौं। पूर्ण रूपमा उत्साही नभई, उसले हामीलाई हाम्रो केबिनमा देखायो, प्रोमेनेड मुनि एउटा डेक बाहिरको कोठा। यो विरलै सुसज्जित थियो: एउटा कुर्सी, एउटा सोफा, एउटा सानो टेबल, दराजको छाती र दुईवटा एकल खाट। पछिल्लो एक हनिमून क्रूज को लागी असामान्य देखिन्थ्यो, तर रोना र मैले चाँडै पत्ता लगाए कि उनीहरु सजिलै संग रोलर स्केट गर्न सक्छन्। ड्रेसर ऐनाको माथिको फ्लोरोसेन्ट बत्तीले चिसो प्रकाश दियो। मैले पर्दा खोलें र न्यानो क्यारिबियन घाममा दिनुहोस्।
  
  
  रोना आएर मेरो छेउमा उभिइन् । उनले भनिन्,
  
  
  "ठीक छ, तिमी अब के गर्न चाहन्छौ, प्रिय पति?"
  
  
  "म के गर्न चाहन्छु, मैले तपाईंलाई भन्न आवश्यक छैन। पहिले, तथापि, हामी जहाज वरिपरि पैदल यात्रा गर्नेछौं। याद गर्नुहोस्, तपाईं यो खुशी संग गर्नुहुन्छ?
  
  
  "ओह, ठीक छ," उनले भनिन्। "तर यदि यो हनिमुन चाँडै सुरु भएन भने, म पनि मेरी आमाको घर जान सक्छु।"
  
  
  मैले उनको राम्रो गोल गधा हिर्काए र बाहिर धकेलें
  
  
  
  
  
  
  डेकमा। हामी केही घण्टाको लागि डेकमा हिंड्यौं, बारहरू, जिम, भोजन कक्ष, थिएटर, कार्ड कोठा, र उपहार पसल जाँच गर्दै। अन्य यात्रुहरूको अभाव डरलाग्दो थियो। हामीले भेटेका हनिमुन जोडीहरू एकअर्कामा डुबेका देखिन्थे कि उनीहरूसँग अरू कोही यात्रा गरिरहेको छ कि छैन भनेर। हामीले भेटेका केही चालक दलका सदस्यहरू तिनीहरूका कार्यहरूमा धेरै व्यस्त थिए र हामीलाई अदृश्य ठान्थे।
  
  
  हामीले बाँकी दिन अब्जर्भेसन लाउन्जमा बसेर बितायौं, केही फलफूल रम पेयहरू पिउँदै, लुकेर जहाजमा को-को आयो भनेर हेर्दै र तिनीहरूको सामानको मूल्याङ्कन गर्दै।
  
  
  साँझ पर्दा, टाढाबाट फ्योडोर गोरोडिन वा एन्टोन जिजोभ जस्तो देखिने कोही पनि बोर्डमा आएन, र फर्कने यात्रु वा चालक दलका सदस्यहरूको हातमा कुनै अनौठो सुटकेस देखा परेन। यसैबीच, मीठो रम पेय मेरो पेटमा अप्रिय रूपमा झर्यो।
  
  
  एट्लान्टिक महासागरबाट अन्धकार घट्दै जाँदा, गाभियोटाले आवारा यात्रुहरूलाई बोलाउन दुईवटा सिट्टी बजायो र हामी डुङ्गा चढ्न तयार भयौं। जहाज डकबाट टाढा तान्दा स्थानीय स्टिल ड्रम ब्यान्डले हामीलाई सेरेनाड गर्यो।
  
  
  हामीले लगभग सुनसान भोजन कक्षमा रातको खाना खायौं, त्यसपछि डेकको वरिपरि घुम्यौं र हाम्रो केबिनमा फर्कियौं। ढोकाबाहिर रोनाले मलाई हेरिरह्यो र मैले उसलाई अँगालो हालेर चुम्बन गरें। यो सबै डिनर पछि एक साधारण मैत्री चुम्बन संग सुरु भयो। तर त्यसपछि मैले उसको जिब्रोको टुप्पोलाई हल्का महसुस गरें, लगभग लजालु हुँदै, मेरो ओठ छोए, र मलाई महसुस भयो कि "हनीमून" चाडै होइन। उनको मिठो सानो हात मेरो ट्राउजरको लोचदार ब्यान्ड मुनि चिप्लिएर खेल्दै तल आइपुग्दा, कामुक एक्रोब्याटिक्सको लामो रातको प्रतिज्ञा गर्ने कोमल स्याहारको अपेक्षा गर्दै मसँग एउटा पूर्वसूचना भन्दा बढी थियो।
  
  
  उनी पछाडि हटिन् र, सबै महिलाहरूमा सामान्य हुने कामुकताका साथ अघि बढिन् तर थोरैले मात्र प्रभावकारी रूपमा प्रयोग गरे, उनले आफ्नो लुगा फुकालिन्। उनले यो बिस्तारै गरिन्, उनको ब्लाउजको पहिलो बटनदेखि उनको कम्मरको अन्तिम निचो सम्म जसले उनको प्यान्टी भुइँमा सर्दै, उनको ट्यान्ड, मखमली छाला प्रकट गर्‍यो। दुई साँघुरो सेतो स्ट्रिपहरूले उसले घाममा नुहाउँदा लगाएको बिकिनीको रूपरेखालाई रेखांकित गर्यो। सेतो किनारहरूले फ्लफी-नरम त्रिकोण बनाएको थियो जुन उनको गोरो टाउको भन्दा गाढा छाया थियो।
  
  
  मालिबु घरमा हाम्रो उन्मत्त प्रेम निर्माणको क्रममा, मसँग रोनासको अविश्वसनीय शरीरको कदर गर्ने वास्तविक मौका थिएन। उनको लुगामा रहेको पातलो ग्रेहाउन्डले धोका दिइरहेको थियो। यद्यपि यसमा कतै एक औंस अतिरिक्त थिएन, त्यहाँ कुनै धारदार कुनाहरू पनि थिएनन्।
  
  
  उसले मेरो अगाडि पोज गरि, मेरो प्रशंसाको आनन्द लिई। "तिमीलाई म धेरै पातलो छु जस्तो लाग्दैन?" उनले भनिन्, अनुहारमा अलिकति पनि शंका थिएन ।
  
  
  मैले मेरो चिनलाई प्रहार गरे र आलोचनात्मक रूपमा हेर्ने प्रयास गरे: "ठीक छ, अब तपाईले यसलाई उल्लेख गर्नुभयो ..."
  
  
  उसले आफ्नो औंलाले हल्का मेरो ओठ छोयो। "मैले सन्देश बुझें। यो मेरो लागि प्रशंसाको लागि माछा मार्ने छोड्ने समय हो।"
  
  
  मैले मेरो हात उसको कम्मरमा राखेँ र उसलाई आफ्नो तर्फ तानेँ, उसको पेटको नरम ढिस्कोमा चुम्बन गरें।
  
  
  रोनाले आफूलाई मेरो विरुद्धमा थिच्यो, रमाईलो आवाज निकाल्दै मैले मेरो जिब्रोले उसको पेटलाई ढिलो, सँधै झर्ने सर्कलमा खोजे।
  
  
  मैले उसलाई जान दिएँ र ऊ ममाथि लड्यो, उसको मुखमा जंगली रूपमा खोज्दै। मैले उसलाई उठाएँ र ओछ्यानमा लगे। त्यहाँ मैले उसलाई बिस्तारै साटन कभरलेटमा तल झारेँ।
  
  
  रोनाले आफ्नो तल्लो ओठलाई दाँतको बीचमा समातिन् र म लुगाबाट बाहिर निस्केको लोभी आँखाले हेरी।
  
  
  यो साँचो हो कि हामी लापरवाह नवविवाहित जोडीहरू थिएनौं जुन हामीले देखाएका थियौं। तर मलाई शंका छ कि कुनै पनि वैध नवविवाहित जोडीको विवाहको रात हामीले गरेको भन्दा बढी पूरा भएको छ। हामी अन्ततः सुत्नु अघि, बिहानको पहिलो खैरो किरणले पूर्वी क्षितिजलाई उज्यालो बनायो।
  
  
  ८
  
  
  गाभियोटा मार्टिनिकमा प्रवेश गर्दा हामी उठेका थियौं, लुगा लगाएर राम्रो खाजा खायौं। रोना फोर्ट-डे-फ्रान्स वाटरफ्रन्टमा रङ्गीन बुटिकहरू हेर्न चाहन्थिन्, तर मैले उसलाई भनें कि म त्यहाँ बस्नु पर्छ जहाँ म को र के आउँदैछ भनेर हेर्न सक्छु। मैले उनलाई एक्लै पठाएँ, तर उनी रमाइलो नगरेको भन्दै एक घण्टाभन्दा कम समयपछि फर्किइन्।
  
  
  यो बाहिर निस्कियो, म उनीसँगै जान सक्थें, यद्यपि उनी गैंगप्लाङ्क हेर्न मन पराउँछन्। हामीले मार्टिनिकमा चार घण्टा बितायौं, जसमा धेरै नवविवाहित जोडीहरू किनारमा गए र स्मारिका पसलहरूबाट फरी स्ट्र टोपी र अन्य रद्दीहरू लिएर फर्के। चालक दल अधिकतर जहाजमा रह्यो। त्यहाँ कुनै शंकास्पद सुटकेसहरू थिएनन्। कुनै भारी, कमजोर रूसीहरू। खैरो कपाल भएको पातलो रूसीहरू छैनन्।
  
  
  त्यो रात, रोना र म फेरी प्रोमेनेड वरिपरि घुम्यौं। Gaviota मा गतिविधि, सामान्य रूपमा, न्यूनतम थियो। हामी हाम्रो आफ्नै क्याबिनमा चाँडै अवकाश लियौं, जहाँ कार्यले निकै गति लियो।
  
  
  हाम्रो अर्को बिसौनी ला गुएरा थियो, कराकसको बन्दरगाह। Gaviota भेनेजुएलामा दर्ता भएकोले, मलाई आशा थियो कि त्यो देशको चम्किलो राजधानीमा केहि हुन सक्छ।
  
  
  म फेरि निराश भएँ।
  
  
  त्यो रात मलाई हाम्रो मिशनको बारेमा चिन्ता लाग्न थाल्यो, यद्यपि मैले रोनलाई मेरो शंका स्वीकार गरेन। आखिर, Zhizov र उनको टोलीले पहिले नै सबै सुटकेस बमहरू भाग्यशाली घडीमा रोपेका थिएनन् भनेर विश्वास गर्ने हामीसँग कुनै राम्रो कारण थिएन।
  
  
  
  
  
  
  वा अमेरिकाका शहरहरू पहिले नै उत्खनन गरिएको हुन सक्छ र कुनै अज्ञात स्थानमा बटन थिच्ने बित्तिकै परमाणु क्लाउडमा विस्फोट गर्न तयार हुन सक्छ। यदि जुआन एस्कोबारले सत्य बोल्दै थिए भने, कम्तिमा छवटा बमहरू गाभियोटाका चालक दलका सदस्यहरूसँग पठाइएका थिए। हामीलाई थाहा थियो, तिनीहरूलाई फैलाउने अन्य तरिकाहरू हुन सक्छन्।
  
  
  र अर्को पाँच दिनमा पहिलो बम न्यूयोर्कमा विस्फोट हुने थियो। आजकल अमेरिकी जनताको अनिश्चित मूडलाई ध्यानमा राख्दै, हाम्रो सबैभन्दा ठूलो सहरको विनाश शोर वार्ता सुरु गर्न आवश्यक सबै हुन सक्छ। निस्सन्देह, एन्टोन Zhizov जस्तै मान्छे संग कुनै वार्तालाप छैन।
  
  
  हामीसँग दुईवटा मात्र विकल्प थियो– आत्मसमर्पण वा लडाइँ । सायद, थोरै लोकतान्त्रिक बहस पछि, सरकारले लड्ने निर्णय गर्यो। तर यो बेतुका हुनेछ, किनकि त्यहाँ कुनै देखिने शत्रु थिएन। अज्ञात स्थानबाट रेडियो सिग्नलहरूद्वारा ट्रिगर गरिएका लुकेका बमहरूको कुनै देखिने लक्ष्य हुँदैन। जब दोस्रो र तेस्रो सहरहरू विस्फोट हुन्छन्, मानिसहरूको लड्ने इच्छा हराउन सक्छ। यो नभए पनि देशका ठूला सहरहरूको विनाशले मानिसहरूलाई प्रतिरोध गर्ने शक्तिबाट वञ्चित गर्ने थियो।
  
  
  त्यसैले Gaviota हाम्रो मात्र खेल थियो। जुआन एस्कोबारलाई समात्ने सतर्क भन्सार अधिकारीले हामीलाई शत्रुको हतियारमा सानो चिन्क प्रदान गरे। मेरो काम त्यो खाडल पार गर्ने र उसले प्रहार गर्नु अघि हत्या गर्ने प्रहार गर्ने थियो।
  
  
  अझै पाँच दिन।
  
  
  त्यो रात हाम्रो प्रेम निर्माणमा उस्तै सहजता थिएन, कम्तिमा मेरो तर्फबाट। निस्सन्देह, रोनाले महसुस गरे कि केहि गलत थियो।
  
  
  "के भयो, निक? के तपाई मिशनको बारेमा चिन्तित हुनुहुन्छ? »
  
  
  "हामीले अहिले सम्म केहि कदम चाल्नु पर्छ," मैले भने। "भोलि हामी कुराकाओ जान्छौं, र यदि त्यहाँ केहि विकास भएन भने, हामीसँग समस्या छ।"
  
  
  "के तिमी बरु म ओछ्यानको छेउमा गएर तिमीलाई सुत्न दिन्छु?" ’ उनले गम्भीर भएर सोधिन् ।
  
  
  मैले उसलाई समातें र उसको नाङ्गो शरीर मलाई थिचेँ। "हनी, यदि हामीसँग संसार विस्फोट हुन सुरु हुन पाँच दिन मात्र छ भने, म तिनीहरूमध्ये सकेसम्म थोरै सुत्न चाहन्छु।"
  
  
  अलिकति खुशीको साथ रोनाले आफ्नो खुट्टा मेरो खुट्टा वरिपरि बेरे। र केही समयको लागि मैले सुटकेसको रूपमा परमाणु बमको बारेमा सोचिन, मैले मृत्युको टाउकोको बारेमा सोचिन।
  
  
  Fedor Gorodin कुराकाओ मा Gaviota बोर्ड मा देखा पर्यो। म उदास, फराकिलो काँध भएको रूसी देखेर धेरै खुसी भएँ कि मैले उसलाई चुम्बन गर्न सक्छु। कुराकाओ क्यारिबियनमा केहि उत्कृष्ट किनमेलको साथ एक अन्तर्राष्ट्रिय फ्रीपोर्ट हो। धेरैजसो यात्रुहरूले मोलतोलको खोजीमा बिहान जहाज छोडे, र जब तिनीहरू दिउँसो घर फर्के, तिनीहरूमध्ये बरली गोरोडिन पनि थिए, पाम बीचको सूटमा सामान्य क्रूज यात्रुहरू जस्तो देखिने व्यर्थ प्रयास गर्दै। । । मैले उसलाई तुरुन्तै याद गरें र उसलाई मेरो नजरमा राखें जब उसले अफिसरको क्वार्टरमा पस्नु अघि डेकमा घुम्ने नाटक गर्यो।
  
  
  उसले बम बोकेको सुटकेसहरू मध्ये एउटा पनि बोर्डमा नलिँदा म अलिकति निराश भएँ। तर कुराकाओ तस्करहरूको ऐतिहासिक मुख्यालय भएकोले, मलाई समय आएको शंका थियो। यदि एउटा बम देखा पर्यो भने, म यसलाई ट्र्याक गर्ने प्रयास गर्न सक्छु, यसले मेरो कामलाई धेरै सजिलो बनाउँछ। तर यदि होइन भने, म सधैं गोरोडिनलाई पिन गर्न सक्छु।
  
  
  त्यो ठुलो मान्छे कुन केबिनमा बसेको थाहा पाएपछि म पनि रोनासँग अवलोकन कक्षको बारमा गएँ ।
  
  
  "गोरोडिन बोर्डमा छ," मैले उनलाई भनें।
  
  
  उसको निलो आँखा उत्साहले फराकिलो भयो। "ओह निक, यसको मतलब तपाईं यसको माध्यमबाट बमहरू ट्र्याक गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "त्यो वा मेरो खोपडीमा प्रहार। किनभने अहिलेसम्म यो असफल भएको छ।"
  
  
  मैले एक छोटो अपमानित नजर देखे र उनको हात समातें। "मलाई गलत नठान्नुहोस्। केही तरिकामा, यी मेरो जीवनका तीन उत्कृष्ट दिनहरू थिए। तर काम पहिले आउँछ, र यो धेरै बढाइचढाइ बिना भन्न सकिन्छ कि सम्पूर्ण विश्व मेरो काँधमा छ।"
  
  
  "मलाई थाहा छ, प्रिय," उनले भनिन्। "म स्वार्थी बन्न चाहन्न।"
  
  
  "जब यो समाप्त हुन्छ, हामी थोरै बिदा लिन सक्छौं," मैले भने। "यदि Zhizov, Gorodin र Knox Vamov हामीसँग सामेल नभएको भए ओछ्यानमा क्रल गर्न राम्रो हुन्थ्यो।"
  
  
  रोनाले अचम्म मानेर हेरिन् । "मैले आशा गर्नुपर्छ!" त्यसपछि उनी मलाई हेरेर मुस्कुराईन् र सबै कुरा फेरि ठीक भयो।
  
  
  "तिमी के गर्न जाँदैछौ?" उनले सोधिन्।
  
  
  "प्रार्थना गर्नुहोस् कि बम भएको सुटकेसहरू मध्ये एउटा बोर्डमा ल्याइयोस् ताकि म भित्र जान सकूँ। अन्यथा, म Gorodin पछि जानु पर्छ। छिटो र सफा। किनभने कतै Zhizov र Varnov संयुक्त राज्य अमेरिका को धेरै जसो उडाउन सक्ने बटन संग पर्खिरहेका छन्। यदि म लापरवाह भएँ भने, कसैले तिनीहरूलाई म्यासेज पठाउन सक्छ ताकि तिनीहरूले म्यादको लागि पर्खनु पर्दैन।"
  
  
  "म के गर्न सक्छु, निक?"
  
  
  "बाहिर रहनुहोस्," मैले छ्याप्यो, त्यसपछि शान्त भएँ। "रोना, चीजहरू यहाँबाट पागल र घातक हुन सक्छ। म यो गर्न प्रशिक्षित छु, तर तपाईं हुनुहुन्न। म चाहन्छु कि तपाईं हाम्रो केबिनमा फर्कनुहोस् र आफूलाई त्यहाँ बन्द गर्नुहोस्। मैले संकेत नदेउञ्जेल ढोका नखोल्नुहोस्।
  
  
  "ठीक छ," उसले चिच्याइन्।
  
  
  मैले रोनालाई बाटोमा पठाएँ। उनी राम्रो संगत थिइन्। र उपयोगी। तर सञ्चालनको यो चरणमा होइन।
  
  
  म ग्याङ्प्लेङ्कको राम्रो दृश्य प्राप्त गर्न डेकमा फर्किएँ। अँध्यारो परेपछि हामी जहाज चढ्न तयार भयौं, र एउटा पनि सुटकेस जहाजमा बोकेको थिएन। हामीले Willemstad बन्दरगाह छोड्यौं
  
  
  
  
  
  
  रानी एम्मा भनिने स्विङिङ पोन्टुन ब्रिज पार गरिसकेपछि, मैले मिस्टर गोरोडिनको सामना गर्नुपर्ने निर्णय गरें। त्यसपछि मैले प्रक्षेपण सुनें।
  
  
  यो दुईवटा आउटबोर्ड इन्जिन र बत्तीहरू नभएको द्रुत डुङ्गा थियो। उसले आफूलाई माथि तान्दा कसैले उसलाई डोरी हाल्यो। डुङ्‌गामा बसेको टाउको मान्छेले आदेश दिइरहेको देखिन्थ्यो। उनका मानिसहरूले कालो आयताकार वस्तुलाई डेकमा उठाए। यो एक सुटकेस थियो; र मैले सोचे कि यो जुआन एस्कोबारको जस्तै थियो।
  
  
  लाइन बढ्न थालेपछि, म रेलको छेउमा गएर कसले उठाइरहेको छ भनेर हेर्न थालें। यो मेरो साथी फ्योडर गोरोडिन थियो, अझै पनि उसको आइसक्रिम सूट लगाएको थियो, र उसले उनीहरूको समूहका गैर-ल्याटिन सदस्यहरूको नेतृत्व गरिरहेको थियो। मेरो शर्टको पुच्छरमुनि पुगेर, मैले मेरो बेल्टको होल्स्टरबाट विल्हेल्मिनालाई बाहिर निकालें। मेरो हातमा परिचित लुगर समातेर, मैले गोरोडिन र उनका साथीहरू तर्फ एक कदम चालें।
  
  
  एक कदम मात्र मैले व्यवस्थित गरेको छु। मेरो टाउकोको पछाडि केहि हिर्क्यो, डेक हल्लायो र मलाई विशाल मुट्ठीले हिर्क्यो। मेरो टाउकोमा तुरुन्तै आवाजको हडबड थियो जुन मेरो खोपडीबाट फर्किए जस्तो देखिन्थ्यो किनकि सबै मौन र कालो भयो।
  
  
  अध्याय नौ
  
  
  अचम्मको कुरा, सुरुमा मलाई मात्र थाहा थियो कि मेरो नाक चिलिरहेको थियो। मैले यसलाई बाहिर निकाल्न र स्क्र्याच गर्ने प्रयास गरे, तर मेरा हातहरू चलेनन्। मैले आँखा खोलेँ । त्यसपछि मैले मेरो टाउको बुझे। चिसो हावाको सासले स्नायुमा चोट लाग्दा एउटा ठुलो दाँत जस्तै दुख्यो। मैले फेरि आँखा बन्द गरे र बिस्तारै खोलें। पीडा हटेन, तर मेरो वरिपरि ध्यान केन्द्रित भयो।
  
  
  म एउटा सानो भित्री क्याबिनमा साँघुरो बङ्कमा मेरो पीठमा सुतिरहेको थिएँ। मैले मेरा खुट्टाहरू डक्ट टेपको धेरै मोडले बाँधिएको देखें। मेरा हातहरू मेरो पछाडिको नाडीमा काटिएका थिए; तिनीहरू पनि एकसाथ टाँसिएका थिए। मेरो छेउमा बन्कमा रोना भोल्स्टेड बसिरहेकी थिइन्, उज्यालो धारीदार ब्लाउज र चौडा ट्राउजर लगाएकी थिइन्। उनको हात र खुट्टा पनि टेप गरिएको थियो।
  
  
  "तपाईंलाई हामीसँग फिर्ता देख्न पाउँदा खुसी लाग्यो, मिस्टर कार्टर," झुपडीको अगाडि कतैबाट भारी आवाज आयो। मैले आवाज तर्फ प्रयास गर्दै टाउको घुमाए। विनाइल कुर्सीमा बसेका फ्योडर गोरोडिन दुईवटा बङ्कको सामना गर्दै बाहिर तानिए। "मलाई लाग्दैन कि तपाईलाई मिस्टर हन्टर भन्नुको कुनै अर्थ छ," उसले जारी राख्यो। "यो मास्करेड सुरु हुने बित्तिकै समाप्त भयो।"
  
  
  केबिनको ढोकाअगाडि, राम्ररी कंघी गरेको खैरो कपाल भएको एक युवक कार्ड टेबलको छेउमा फोल्डिङ मेटल कुर्सीमा बसे। मैले उसले समातेको लुगर चिनेँ, मलाई लक्षित गर्दै - विल्हेल्मिना। मैले मेरा हातहरू एक इन्चको एक अंश सार्नुभयो र दबाब हुनु पर्ने ठाउँमा दबाबको अभावमा दुखी थिएँ। त्यहाँ कुनै स्टिलेटो थिएन। मैले उसलाई गोरोडिनको बेल्टमा सुतिरहेको देखें।
  
  
  "हो, कार्टर," गोरोडिनले गर्यो, "हामीसँग तिम्रो हतियार छ।" अनि तिम्रो..."पत्नी"। सायद तपाईं अब हामीसँग कुरा गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  "म तिमीलाई पछ्याउँदैन," मैले भने, पुरानो कलेजका दिनहरू जस्तै। "मेरो नाम निकोलस हन्टर हो।"
  
  
  गोरोडिन युवकतिर फर्किए र रोए: "बोरिस, मलाई नक्सा दिनुहोस्।" उसले बोरिसको हातबाट पाँच बाइ सातको कार्ड खोसे र ठूलो स्वरमा पढ्न थाल्यो। "निक कार्टर, एजेन्ट AX N3। रेटिंग: किलमास्टर। डेभिड हक, वाशिंगटन, डीसी, निर्देशक, AX लाई रिपोर्ट। “तिमीलाई लाग्दैन कि हाम्रा मानिसहरूले तपाईंलाई प्रतिष्ठाले चिन्छन्। कार्टर? जब तपाइँको साथी मिस भोल्स्टेडले AX लाई फोन गर्नुभयो, हामीलाई थाहा भयो कि उनीहरूले एजेन्ट पठाए। हुनसक्छ यदि लस एन्जलसका हाम्रा साथीहरूले तपाईंलाई चिनेका थिए भने, तिनीहरू उनीहरूको खोजीमा अझ सावधान हुनेछन्।
  
  
  "तपाईंको प्रतिष्ठा मात्र होइन, तर तपाईंको अनुहार पनि हामी मध्ये केहीलाई थाहा छ जसलाई तपाईंको फोटोको प्रतिलिपि दिइएको छ, कार्टर। क्याप्टेनले तपाईंलाई चिन्नुभयो जब तपाईं एन्टिगुआमा महिलासँग बोर्डमा आउनुभयो। उसले मलाई यसको बारेमा रेडियो गर्यो र तपाई त्यसबेलादेखि निगरानीमा हुनुहुन्छ। जब म बोर्डमा आएँ, हामीलाई थाहा थियो कि तपाईं चाँडै आफ्नो कदम चाल्नुहुनेछ र तपाईंको लागि तयार थियौं।"
  
  
  "ठीक छ, गोरोडिन," मैले खेल छोड्दै भने, "तिमीलाई के चाहिन्छ?"
  
  
  "तिमीलाई मेरो नाम पनि थाहा छ, म देख्छु। खैर, यो आशा गर्न सकिन्छ। म यो धेरै सरल चाहन्छु। पहिले, म चाहन्छु कि तपाईंले मलाई थाहा छ र हाम्रा सञ्चालनहरू बारे शंका गर्नुहुने सबै कुरा बताइदिनुहोस्। मलाई विश्वास छ कि तपाईंले जुआन एस्कोबारबाट गाभियोटा नाम पाउनुभयो। हामीले उसलाई फोर्ट लाउडरडेलमा लगेको देख्यौं।
  
  
  मैले चाँडै गणना गरें कि हामीले थाहा नभएको कुनै पनि कुरा गोरोडिनलाई अचम्मको रूपमा आउनेछ, त्यसैले मैले मेरो दिमागको अर्को भाग प्रयोग गरेर बाहिरको बाटो खोज्नको लागि यो कुरा उहाँलाई बताए।
  
  
  "हामीलाई थाहा छ कि एन्टोन Zhizov तपाइँको कार्यक्रम को नेतृत्व गर्दछ," मैले भने। "यो स्पष्ट थियो किनभने उसले फिरौती टेलिग्राममा हस्ताक्षर गर्यो। हामीलाई थाहा छ तपाई कुन बमहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ, तपाई कसरी हाम्रा शहरहरूमा पुर्‍याउनु हुन्छ। हामीलाई शंका छ कि नोक्स वार्नो नामक वैज्ञानिकले तपाईंको लागि तिनीहरूलाई बनाइरहेको छ। यो नै हो।"
  
  
  "धेरै राम्रो," गोरोडिनले भने। "यो सजिलो भागको जवाफ हो। अब म तपाईंलाई AX को बारेमा बताउन चाहन्छु। निस्सन्देह, एक पटक हामीले संगठनलाई ग्रहण गरेपछि कुनै अर्थ हुँदैन, तर यदि हामी यसको सञ्चालनहरूसँग परिचित छौं भने यसले चीजहरूलाई अझ सजिलो बनाउनेछ। तपाईं मलाई सक्रिय एजेन्टहरू बताई सुरु गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  मैले केही भनिनँ । मेरो टाउको धड्किरहेको थियो । सोच्ने प्रयास गरेँ ।
  
  
  "कार्टर, मसँग खेलहरूको लागि धैर्य छैन," गोरोडिनले स्याप गरे, र शिष्टताको सबै उपस्थिति गायब भयो। "म तिमीलाई कुरा गर्न सक्छु - म कुनै पनि मानिसलाई कुरा गर्न सक्छु - तर सायद यो प्राप्त गर्न छिटो हुनेछ
  
  
  
  
  
  
  तिनीहरूलाई एक महिलाबाट।"
  
  
  "उनी AX को बारे मा केहि थाहा छैन," मैले छिटो भने। "यो उनको लागि एक पटक काम हो।"
  
  
  गोरोडिन आफ्नो कुर्सीबाट हामफाले र एक ठूलो मानिसको लागि आश्चर्यजनक गतिमा अगाडि बढे। उसले आफ्नो रौं भएको हातको पछाडि मेरो मुखमा थप्पड हाने। मैले रगत चाखें।
  
  
  "मौन," उसले आदेश दियो, "जब म महिलासँग समाप्त हुन्छु, तपाइँसँग कुरा गर्ने अर्को मौका हुनेछ।"
  
  
  हल्किङ्ग रुसी मबाट टाढिएर रोनमाथि उभिएपछि, मेरो पीडाले भरिएको दिमागले स्टन्ट बेल्ट सम्झ्यो जुन स्टुअर्टले विशेष प्रभावहरूमा गर्व गरेको थियो। त्यो खराब मान्छेको हातमा विस्फोट भयो जब उसले स्पष्ट रूपमा नक्कली बकल जाँच गर्न तपाईंबाट लियो। तपाईंले गोरोडिनलाई किन फेला पार्नुभएन? मैले तल हेरें र जवाफ हेरे। मेरो खेलकुद शर्टले यसलाई छोप्यो।
  
  
  मैले मेरो बेल्ट खोल्न ओछ्यानमा पल्टाउने प्रयास गरें। ढोकाको छेउमा बसेका युवा बोरिसले आफ्नो लुगरको थूथनले मलाई चुपचाप सुत्न इशारा गरे। यदि मैले मेरो बेल्ट तान्न सक्षम भएको भए पनि र गोरोडिन यसको लागि खसेको भए पनि, रोना र म अझै पनि हामीलाई छोप्ने बन्दुक र स्पष्ट रूपमा शत्रुतापूर्ण चालक दलका सदस्यहरू भएको जहाजले सुरक्षित रूपमा बाँधिएको हुने थियो। म गतिहीन बसें, मेरा विचारहरूमा विकल्प खोज्ने प्रयास गरें।
  
  
  गोरोडिनले सीधा रोनासको अनुहारमा हेरे। जहाँ म बसेँ, त्यहाँबाट मैले उसको निलो आँखा फराकिलो र डराएको देख्न सकिन, तर उसले नियन्त्रण गुमाउनुभएन।
  
  
  "अब तिम्रो पालो, मिस भोल्स्टेड," उसले भन्यो, "मलाई AX को बारेमा बताउन।"
  
  
  "निकले भनेको कुरा सत्य हो," रोनाले शान्त भएर भनिन्। "मलाई AX को बारेमा केहि थाहा छैन।"
  
  
  "ढिलो वा चाँडो तपाईले मलाई के जान्न चाहानुहुन्छ भन्नुहुनेछ," गोरोडिनले भने। "तिमी जति चलाख छौ, उति छिटो बोल्न सक्छौ।" यति भनिसकेपछि, रुसी हात अगाडि बढ्यो र रोनाको ब्लाउज समात्यो, बटनहरू बीच आफ्नो बाक्लो औंलाहरू धकेल्यो। उसले नराम्रोसँग टाँस्यो र ब्लाउज फुकाल्यो, उसलाई मुट्ठीभर नाजुक सामग्री छोडेर।
  
  
  रोनाको स्तन उनको आँखा अगाडि देखा पर्यो: माथिल्लो भाग अलिकति टेन्ड गरिएको थियो, र गोलाकार तल्लो भाग सेतो थियो किनभने यो बिकिनी शीर्ष द्वारा लुकेको थिएन।
  
  
  गोरोडिन ढोकामा बोरिसतिर फर्के। "यसको बारेमा के सोच्नुहुन्छ, मेरो केटा? केही जत्तिको ठूलो होइन, तर दृढ र पूर्ण।
  
  
  बोरिसले छोटकरीमा टाउको हल्लाए, तर गोरोडिनको कार्यको अस्वीकृति उनको आँखामा देखिन्थ्यो।
  
  
  "र यो स्पर्श गर्न रमाइलो छ," गोरोदिनले रोनाको छातीमा आफ्ना ठूला हातहरू दौड्दै भने। "कस्तो दु:खको कुरा हो कि सोधपुछ सुरु हुनु अघि हामीसँग केहि रमाइलोको लागि समय छैन। सायद त्यहाँ पछि यसको लागि समय हुनेछ, यदि महिलाले सही जवाफ दिनुभयो भने।
  
  
  मैले ठूलो मान्छेको काखमा मांसपेशिहरु चलिरहेको देख्न सक्थे जब उसले केटीको स्तन निचोल्न थाल्यो।
  
  
  "हामी फेरि सुरु गर्नेछौं," उनले भने। "तपाईले मलाई AX सँग सम्बन्धित सबैको नाम बताउनुहुन्छ।"
  
  
  गोरोदिनले आफ्ना ठूला हातहरूले पाकेको फल जस्तै आफ्नो स्तन निचोल्दा रोनाले हासे। "म अरू AX मानिसहरूलाई चिन्दिन!" उनी चिच्याइन् ।
  
  
  गोरोदिन सीधा भयो, रातो औंठाछाप छोडेर जहाँ उनले रोनालाई समातेका थिए। उसले उदास भएर टाउको हल्लायो र मतिर फर्कियो। "तिम्रो साथी पनि जिद्दी हुनेछ। यस्तो देखिन्छ कि म तपाईं मध्ये एकलाई चोट पुर्याउन जाँदैछु, र मलाई लाग्छ कि म उसलाई चोट पुर्याउनु बाहेक अरू केहि चाहन्न।" उसले रोनाको खाली पेटमा हात चलायो र उनको प्यान्टको बटनहरू अन्डु गर्न थाल्यो।
  
  
  यो जहाँ फिल्मको नायकले भन्थे: "पर्खनुहोस्, महिलालाई नछुनुहोस्! म तपाईलाई के जान्न चाहानुहुन्छ भन्नेछु। यो गलत हो। निस्सन्देह, म रोनालाई माया गर्थे, र गोरोडिनाले उसलाई के गर्न गइरहेको थियो त्यसले मलाई पनि दाग छोड्ने थियो, तर उनी एक पेशेवर थिइन, र तपाईं जासुसी व्यवसायमा लाग्नुहुन्न, चाहे त्यो AX को लागि किलमास्टर होस् वा दुई थप। .. आणविक ऊर्जा आयोगको पक्षमा थोरै जासुसी, जबसम्म तपाईं जोखिम लिन इच्छुक हुनुहुन्न। र व्यावहारिक दृष्टिकोणबाट, गोरोडिनलाई रोना भोल्स्टेडलाई नष्ट गर्नका लागि केही मिनेट मात्र लाग्ने थियो कि उनीसँग उसलाई भन्नको लागि केही छैन भनेर थाहा पाउन मलाई बाटो खोज्नको लागि अझ धेरै समय दिनेछ ताकि म मिशन पूरा गर्न सकूँ। दिनको अन्त्यमा, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण विचार मिशन हुनुपर्छ। त्यसैले मैले दाँत किटाएर मेरो भाग्ने योजनामा ध्यान केन्द्रित गर्ने प्रयास गरें।
  
  
  केबिनको ढोकामा नक्कलहरू र्याप गरियो।
  
  
  गोरोडिनले रुसी भाषामा कसम खाए जब ढोका खुल्यो र फिक्का नाविक उसलाई हेर्दै उभिएको थियो, बङ्कमा आधा-नग्न गोरालाई नहेर्न कोशिस गर्दै।
  
  
  "तपाईको लागि रेडियो सन्देश, सर," नाविकले गुनगुनाउँदै भन्यो।
  
  
  "अहिले होइन, बेवकूफ," गोरोडिनले गर्यो। "यहाँ बाट जाउ!"
  
  
  "तर, सर, यो जनरल जिजोभ हो। तुरुन्तै "।
  
  
  रिसाएको साथ, गोरोडिन रोनाबाट टाढा गए।
  
  
  "राम्रो। जनरललाई भन्नुहोस् म त्यहाँ हुनेछु।"
  
  
  चालक दलका सदस्यले दयालु सलामी दिए र गायब भए।
  
  
  गोरोडिन टेबुलमा रोकियो जहाँ उनको जवान सहायक बसिरहेको थियो। "बोरिस, सधैं यी मानिसहरूमा नजर राख्नुहोस्। कार्टरको लागि हेर्नुहोस्।
  
  
  "हो, सर," बोरिसले कुनै हिचकिचाहट नगरी भिल्नेल्मिनालाई मतिर औंल्याएर जवाफ दिए।
  
  
  गोरोडिन गए र उनको पछाडि ढोका ढकढक्यो। मेरो पछाडि काम गर्दै, मैले मेरो शर्ट तान्न कोसिस गरें ताकि बोरिसले जादुई बेल्ट देख्न सकून्। म सर्दै जाँदा, मैले बोरिसको औंलाले ट्रिगर निचोड गरेको देखें।
  
  
  "तिमी सुत्नु राम्रो," उसले भन्यो। "आवश्यक भएमा तिमीलाई गोली हान्नेछु भनेर ढुक्क हुनुहोस्।"
  
  
  उसले भनेको थियो । म हिड्न छोडें।
  
  
  रोनाले आफ्नो रुवाइ रोकिन् । मैले हतार हतार उसलाई हेरें। उनी चिच्याउने जस्तो देखिएनन्। बोरिसले पनि हेर्यो। जब उसको नजर उसको नाङ्गो स्तनमा पर्यो, ऊ भयानक देखिन्थ्यो।
  
  
  
  
  
  
  रोनाले फेरि रोई, दयनीय आवाजको शृङ्खला बनायो, र एक सास फेर्यो। "बोरिस," उनले आफ्नो आँखामा आँसु लिएर भनिन्, "के तपाइँ उसलाई मसँग यो गर्न दिनुहुनेछ?"
  
  
  त्यसपछि बुझेँ । रोना मैले सोचेभन्दा धेरै पेशेवर थिए। उसले जवान मानिसको आँखामा करुणाको पुरानो फ्ल्याश समातेको थियो, र अब उनी त्यससँग खेल्दै थिइन्।
  
  
  "म तिमीलाई मद्दत गर्न सक्दिन," बोरिसले भने। "तपाईले कर्णेललाई के जान्न चाहानुहुन्छ भन्नु पर्छ।"
  
  
  "म सक्दिन," रोनाले भनिन्। “मलाई केही थाहा छैन । नरकले मलाई भयानक काम गरिरहेको छ। तपाईं उहाँ जस्तो हुनुहुन्न, बोरिस। म तिमीमा मानवता देख्छु। कृपया मलाई सहयोग गर्नु।"
  
  
  उनी राम्रो, साँच्चै विश्वस्त, र केवल आधा अभिनय थिइन्।
  
  
  बोरिसले आफ्नो ओठ काट्यो, तर आफ्नो टाउको हल्लायो। "म तिमीलाई मद्दत गर्न सक्दिन।"
  
  
  बहुमूल्य सेकेन्ड बित्यो। मसँग निश्चित मात्रामा शारीरिक स्वतन्त्रता थियो, हतारहतार खेल्नको लागि पर्याप्त - यदि रोनाले मलाई विचलित गर्न सक्छ। मैले उनको ध्यान खिचेँ, त्यसपछि बोरिसको अगाडि कार्ड टेबलमा पल्टिएको चुरोटको प्याकेट तिर हेरेँ।
  
  
  उनी उसलाई हेरेर कमजोर मुस्कुराईन् र भारी सास फेरे। "मैले बुझें, बोरिस," उनले भनिन्। "तिमीले विश्वास गरेको कुराको लागि काम गर्छौ, जसरी हामी गर्छौं। तिनीहरूले मलाई जे गरे पनि मलाई थाहा छ यदि तपाईं जिम्मेवार हुनुभएको भए यो फरक हुन्थ्यो।"
  
  
  केटाले उनलाई कृतज्ञताको धेरै नजिकबाट हेर्यो।
  
  
  "मैले तपाईलाई आफ्नो विश्वासलाई धोका दिन भनेको छैन," रोनाले जारी राखे। "तर के तपाइँ एक सानो एहसान गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "यदि म सक्छु," बोरिसले सुन्दै जवाफ दिए।
  
  
  "यो जनावर गोरोडिनले मलाई यातना दिन सुरु गर्नु अघि, म चुरोट बाल्छु।" उनले अर्को कमजोर मुस्कान व्यवस्थापन गरिन्।
  
  
  "यो सानो खुशी हो, तर सायद अन्तिम हो। मलाई एउटा दिने हो? "
  
  
  बोरिस हिचकिचाए, त्यसपछि टाउको हल्लाए। "पक्कै पनि।" उसले आफ्नो अगाडि झोला उठायो। "यी रूसीहरू हुन्। के तपाईलाई मन छ? "
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "सिगरेट भनेको चुरोट हो जब तपाइँको स्नायुलाई राहत चाहिन्छ।"
  
  
  "यो अप्ठ्यारो हुनेछ," उनले भने। "म तिम्रो हात छोड्न सक्दिन।"
  
  
  "कृपया यसलाई बत्ती दिनुहोस् र मेरो मुखमा राख्नुहोस्," उनले जवाफ दिइन्।
  
  
  यो धेरै लामो शट थियो। मसँग केही सेकेन्ड मात्र हुनेछ। म तनाबमा परेँ र कुल्चिएँ ।
  
  
  बोरिसले चुरोट सल्काए, उभिए र आफ्नो पेटीमा पेस्तोल राखे। उसले केबिन पार गर्यो र रोनाको ओठको बीचमा चुरोट राख्यो। जब ऊ सारियो, मैले मेरो खुट्टा बङ्कबाट डेकमा तल झारेँ र बिस्तारै उठेर बसें।
  
  
  उ फर्केर आउँदा म उसलाई हान्ने तयारीमा थिएँ । मलाई आशा थियो कि ऊ रोनामाथि हुनेछ, कहिलेकाहीँ उसको ओठबाट चुरोट निकाल्छ। तर पक्कै पनि ऊ आफ्नो ठाउँमा फर्कने थियो।
  
  
  र अब उसले मलाई उसको आँखाको कुनाबाट देख्यो। उसले मेरो अनुहारमा छिटो घुम्यो र लुगर समात्यो। तर त्यसपछि मैले अप्रत्याशित ब्रेक पाएँ। जब बोरिस मेरो अनुहार फर्केर फर्के। रोना, उनले आफ्नो घुँडालाई लगभग आफ्नो चिउँडो मुनि उठाइन्, आफ्नो खुट्टालाई लक्ष्यमा राखिन् र बलियो धक्काले अगाडि बढाइन्। यो अचम्मको निपुणता र बिजुलीको गति संग गरिएको थियो।
  
  
  बोरिसको हातमा पिस्तौल थियो, तर उसले उठाउन सक्नु अघि नै, उसले मेरो तर्फ हानियो, आफ्नो सन्तुलन गुमाएपछि ऊ मेरो खुट्टामा टाउकोमा खस्यो र लुगर डेकमा ठोक्कियो। मेरो ट्याप गरिएको खुट्टा उठाउन, अब दोहोरो छालाको तलाउ भएको क्लब, र तिनीहरूले उसको खोपडी चकनाचूर गर्न यसले केवल एक सेकेन्ड लियो। पहिलो झटका कम्तिमा भन्नलाई अचम्मको थियो, तर अर्को तीन पटक द्रुत उत्तराधिकारमा, मेरो तौलको पूर्ण नापको साथ माथि र तल झर्दै प्रदर्शन गरेर, यसलाई विस्मृतिमा पठाइयो।
  
  
  "गरिब बोरिस," रोनाले उफ्रिएपछि र उनको अनुहारमा दुखित भाव लिएर उसलाई हेर्दै भनिन्, "म उसलाई लगभग मन पराउन थालेको छु।"
  
  
  अध्याय दस।
  
  
  सत्यको क्षणमा रोनाको अद्भुत चपलता र गतिको लागि मेरो कृतज्ञता र प्रशंसा व्यक्त गर्न मसँग समय थिएन। म केबिनको वरिपरि हेर्न व्यस्त थिएँ कि हामीलाई हिर्काउनको लागि केहिको तीखो किनारा। तर पहिलो नजरमा, दर्पणविहीन ब्यूरोको अस्पष्ट कोण भन्दा तेज केहि थिएन।
  
  
  त्यसपछि मैले ब्यूरो माथि फ्लोरोसेन्ट बत्ती देखे। अवश्य पनि यो पहुँच बाहिर थियो, तर यदि मैले यसलाई केहिले हिर्काउन सक्छु भने ट्यूब सजिलै भाँच्न सक्छ। मैले मेरो लुगर बिर्सेको हुन सक्छ, जुन अहिले नजिकैको डेकमा आराम गरिरहेको थियो। म मेरो पछाडि मेरो हात संग एक धेरै राम्रो शट छैन; यसबाहेक, शटले धेरै आवाज बनाउँछ। त्यही कारणले मैले बन्दुकलाई उज्यालोमा फाल्न सकिन।
  
  
  म खाटको छेउमा मेरो बाँधिएको खुट्टा झुलाएर बसें। एकअर्काको विरुद्धमा मेरो हिल काम गरेर, मैले मेरो एउटा जुत्ता फुकाल्न सफल भएँ कि त्यो मेरो दाहिने खुट्टाको औंलाहरूमा झुण्डिएको थियो। मसँग केवल एक प्रयासको लागि समय थियो। मैले होसियारीका साथ मेरा खुट्टाहरू धेरै पटक घुँडाबाट घुमाए, र त्यसपछि उभिएँ र सकेसम्म सीधा भएँ।
  
  
  खुल्ला जुत्ता मेरो खुट्टा छोडेर माथितिर घुम्यो। बिस्तारै बिस्तारै अघि बढेको जस्तो देखिन्थ्यो मैले यसलाई आफ्नो लक्ष्यतर्फ अघि बढेको देखेँ। जुत्ताको एड़ीले फ्लोरोसेन्ट लाइटको डेड सेन्टरमा हान्यो, परिणामस्वरूप मैले सुनेको सबैभन्दा सुन्दर सानो थम्पहरू मध्ये एक हो।
  
  
  केबिन अँध्यारो भयो र म भुइँमा हाम फालें जहाँ मैले सिसाका टुक्राहरू खसेको सुनें। तल बसेर र मेरो पीठ पछाडि महसुस गर्दै, मैले काँचको पातलो टुक्राहरू भेट्टाएँ। तिनीहरू पर्याप्त तेज थिए
  
  
  
  
  
  
  तर धेरैजसो साना थिए। टुक्राहरूबाट मेरो बाटो छनोट गर्दै, मैले अन्ततः मेरो औंला र तर्जनीको बीचमा समात्न पर्याप्त ठूलो फेला पारे, र मेरो नाडीमा टेप देखे। घुमाउरो गिलाससँग काम गर्दै गर्दा मेरो हात अचानक भिजेको थियो। मलाई थाहा थियो कि मैले आफैलाई काटेको छु, तर मेरा हातहरू कुनै पनि दुखाइ महसुस गर्न धेरै सुन्न थिए।
  
  
  जब टेपको प्रत्येक मोटाईमा कम्तिमा एक खाच थियो, मैले मेरो नाडी फैलाएँ र तिनीहरू फुटे। अँध्यारोमा काम गर्न जारी राख्दै, मैले मेरो खुट्टाको गोंद च्यातें।
  
  
  "गरियो," मैले रोनालाई भने। "केही भन्नुहोस् ताकि म तपाईंलाई फेला पार्न सकूँ।"
  
  
  “म यहाँ छु” अँध्यारोबाट रोनाको आवाज आयो।
  
  
  म उठें र उनको आवाजको आवाज तिर हिंडें जब मैले केबिनको ढोका बाहिर डेक खरानी गरेको सुनें। त्यसपछि कुण्ड खोलियो ।
  
  
  बल्कहेडमा हाम फालेर, मैले आफैलाई ढोकामा थिचेँ। ढोका खोलियो, गोरोडिनको पछाडि प्रकाश आयो, जो एक सेकेन्डको लागि हिचकिचाए। यो एक सेकेन्ड विभाजित थियो। मैले उसलाई सिधा दायाँ बङ्गारामा मुक्का लगाएँ, जसले मेरो काँधमा झटका छालहरू पुग्यो।
  
  
  मैले उसलाई कम्मरमा समातेर उसलाई ढोकाबाट बाहिर निकालें। मैले गोरोडिनको बेल्टबाट स्टिलेटो च्यातेँ र ह्युगोलाई उसको हातको म्यानमा फर्काइदिएँ। विल्हेल्मिना फेला पार्न डेकमा पर्याप्त प्रकाश थियो, र मैले लुगर पनि लिएँ।
  
  
  म अब खाटमा गएँ जहाँ रोन धैर्यपूर्वक पर्खिरहेका थिए र उनको नाडी र खुट्टाको टेप च्याते।
  
  
  "जाऔं," मैले उसको ब्लाउजको बाँकी रहेको कुरा उसलाई फ्याँकिदिएँ। "मेरो पछाडि बस्नुहोस्, म हामीलाई किनारा पार गर्ने प्रयास गर्नेछु। यो हाम्रो मात्र मौका हो।
  
  
  हामी करिडोर भित्र पस्यौं। मैले मेरो बियरिंगहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गरें। कोरिडोरको प्रत्येक छेउमा मैले साँघुरो धातु सीढीहरूको उडान देख्न सक्थे। कुन दिशा सुरक्षित हुन्छ भन्ने अनुमान गर्ने पचास पचास मौका थियो। मैले आफ्नो छनोट गरे र सीढी तिर दौडे, रोना मेरो पछि लागे।
  
  
  तर मैले गलत छनौट गरें।
  
  
  जब हामी सिँढीको तल पुग्यौं, मैले गहिरो खुट्टाको आवाज सुनें। मैले मेरो लुगर बाहिर निकालें र पुरुषहरू तल ओर्लने क्रममा गोली हानें।
  
  
  आफ्नो खाली हातले, मैले रोनालाई छेउमा धकेले जब एउटा शरीर हामीबाट उडेर डेकमा ठोकियो। यो स्लाभिक नाविकहरु मध्ये एक थियो। हामीले माथिल्लो डेकमा कोरिडोरमा खुट्टाको पिटाई सुन्यौं।
  
  
  म घुमेँ र रोनालाई पछ्याउँदै करिडोरको अर्को छेउमा सिँढीहरूतिर दौडेँ। मैले देख्न सकें कि हामी तल्लो डेकमा थियौं र रेलिङमा पुग्नु अघि हामीले दुई तह माथि जानुपर्छ भन्ने थाहा थियो।
  
  
  हामी धातुका पाइलाहरू गर्जन्दै अर्को डेकमा पुग्यौं जसरी गोरोडिनका मानिसहरूको समूह कुनाको वरिपरि दौडियो। मैले तिनीहरूको दिशामा फायर गरें, जसले तिनीहरूलाई पर्याप्त ढिलो बनायो ताकि हामी अर्को सिढीको उडानमा दौडन सकौं। तल, कसैले दुईवटा गर्जनका गोली हाने। हामी तिनीहरूको पहुँचबाट बाहिर अर्को डेकमा हाम फाल्ने क्रममा गोलीहरू स्टिल बल्कहेडबाट उछालिए।
  
  
  यस करिडोरमा लाइफबोट क्षेत्रमा जाने ढोकाहरू थिए। मैले एउटा डुङ्गालाई मुक्त गर्ने बारे सोचेको थिइनँ, तर त्यहाँ बल्कहेडहरूमा लाइफ ज्याकेटहरू भण्डारण गरिएको थियो, र यदि हामीले ती मध्ये एक दुईलाई समात्न सक्छौं भने, हामी पानीमा बाँच्न सक्छौं।
  
  
  जब हामी ढोकाबाट सडकमा पुग्यौं, तीन जना चालक दलका सदस्यहरू हामी र रेलिङको बीचमा उभिए। तीमध्ये एकसँग बन्दुक थियो । उसले आगो लगाउन आफ्नो हतियार उठायो, तर विल्हेल्मिना पहिले नै मेरो हातमा थियो। मैले उसको निधारमा गोली हाने र ऊ राइफलमा खस्यो । टोलीका अन्य सदस्यहरूमध्ये एकले राइफललाई मृतकको हातबाट छुटाउनको लागि हिर्काए, र तेस्रोले आफ्नो लुगाबाट हातमा पेस्तोल निकाले र हाम्रो दिशामा गोली हाने। Wilhelmina जवाफ दिनुभयो। डाकुले आफ्नो छाती समात्यो र रेलिङतिर फर्कियो, तल कालो क्यारिबियन पोखरीमा छिप्नको लागि छेउमा पल्टियो। बाँचेकाले राइफल खाली गर्ने प्रयास त्यागे र हतारमा पुगे।
  
  
  मैले "लाइफ ज्याकेट" लेबल गरिएको काठको कन्टेनरको ढक्कन च्यातेँ तर भित्र एउटा मात्र भेटियो। मैले यसलाई रोनामा फ्याँकें, र उसले आफ्नो ब्लाउजको अवशेषहरू जम्मा गर्न कोशिस गर्दै कंधे हल्लाउँदै।
  
  
  अब चर्को चिच्याहट सुनियो, र दुबै पक्षका मानिसहरू डेकको छेउमा हामीतिर दौडे। यो आफैलाई बचाउने समय हो। मैले रोनामा हात हल्लाएँ, ह्यान्ड्राइलमा चढें, साँघुरो बाहिरी किनारमा ओर्लिएर डुब्न थालें।
  
  
  भाग्नको लागि क्रोधित फायरफाइटमा, मैले मेरो चकनाचूर खोपडीमा कच्चा घाउ बिर्सें। मैले यो राम्रोसँग याद गरे जब मैले नुन पानीलाई कडा प्रहार गरें।
  
  
  त्यसपछि बत्ती निभ्यो। तर म चाँडै मेरो होशमा आयो, खोकी र भाँचिएको रेडिएटर जस्तै पानी थुकें।
  
  
  Gaviota दुई सय गजको यात्रा गरेको थियो, तर अब यो नजिक हुँदै थियो, यसको सर्चलाइटहरू पानीमा खेल्दै थिए।
  
  
  हावा तीव्र गतिमा चलिरहेको थियो र समुन्द्र उथलपुथल थियो। तिनीहरूका लागि यो समुद्र मरुभूमिमा हामीलाई पत्ता लगाउन गाह्रो हुनेछ। पानी न्यानो थियो, तर तीखो दाँत भएका मित्रहीन जीवहरूले भरिएको थियो - र यो एक्लो थियो।
  
  
  एक्लै! मैले रोनालाई देखेको थिइनँ जबदेखि हामी पानीजहाजमा हाम फालेको थियो भन्ने कुरा मलाई लाग्यो। के उनी साँच्चै मसँग डुब्की थिइन्? म ढुक्क हुन सकिन। म फराकिलो सर्कलमा पौडी खेलें, पानीमा डुब्दै, स्पटलाइटहरू म तिर चम्किए, तर मैले रोनालाई देख्न सकिन।
  
  
  
  
  
  
  Gaviota अब बिस्तारै मेरो नजिक आउँदै थियो। पानीको स्तरमा मेरो सुविधाजनक बिन्दुबाट, यो ठूलो र खतरनाक देखिन्थ्यो। मबाट करिब पचास गजको दूरीमा जहाज रोकियो र बत्तीहरू विधिवत रूपमा पानीको वरिपरि अगाडि र पछाडि डार्ट गर्न थाले।
  
  
  म र जहाजको बीचमा छालहरूमा केही सेतो लहरायो। मैले फोन गर्ने जोखिम लिन सकिनँ। मेरो आवाज पानी माथि सजिलै पुग्यो, र जहाजका इन्जिनहरू अब मौन थिए। म पानीमा भएको वस्तु तिर क्रल भएँ, तर मेरो हातले कपडा र मासु छुँदा अचानक रोकियो।
  
  
  यो रोना थिएन। राहत र निराशाको मिश्रणको साथ, मैले पत्ता लगाएँ कि यो एक चालक दलको लाश हो जो मैले उसलाई गोली हानेपछि जहाजमा खसेको थियो।
  
  
  सर्चलाइटको लामो औंलाले हामीलाई अन्धो ज्वालामा भेट्टायो। मैले तुरुन्तै डुबुल्की मारें, मृत नाविकलाई ममाथि तैर्दै छोडें। पानीमुनि, मैले जहाजको दिशामा हेरे। मैले बन्दुकको गर्जन र पानीमा गोली हानेको आवाज सुनें।
  
  
  जब म बाहिर आएँ, जहाजको हल मेरो अगाडि सेतो स्टिलको पर्खाल जस्तै देखिन्थ्यो। तिनीहरू अझै डेकमा शूटिंग गर्दै थिए र मैले डुङ्गा तल झरेको आवाज सुनें। म हलको छेउमा फर्किएँ, जहाँ म सकेसम्म ओभरह्याङमुनि लुकेको थिएँ। यहाँ म स्पटलाइटको दायरा भन्दा बाहिर थिएँ र डुङ्गाबाट हेर्न गाह्रो हुने थियो यदि यो ममाथि नछोएको भए। दुर्भाग्यवश, त्यहाँ रेल समात्न कतै थिएन, त्यसैले हामीले हलको नजिकै रहन पानीबाट पौड्नुपर्‍यो।
  
  
  डुङ्गा बीचमा छरपस्ट भयो, र डुङ्गाहरू पानीको चाँदीको प्याच तर्फ दगुरे, जसमा स्पटलाइट खस्यो। धेरै शक्तिशाली प्रहारहरू गर्दै उनीहरू घटनास्थलमा पुगे र भिजेको शरीरलाई डुङ्गामा ताने। कसैले कसम खायो, त्यसपछि खडा भयो र बुलहोर्न मार्फत गाभियोटालाई बोलायो।
  
  
  "यो कार्टर वा महिला होइन! उहाँ हाम्रो मध्ये एक हुनुहुन्छ! »
  
  
  एक मिनेटको मौनता पछि, गोरोडिनको आवाज बज्यो: "बोर्डमा फर्कनुहोस्। उज्यालो भएपछि हामी फेरि खोज्नेछौं।"
  
  
  डुङ्गा आज्ञाकारी रूपमा गाभियोटामा फर्कियो र बोर्डमा फहरायो। डेलाइट अझै सात घण्टा टाढा थियो, र यो आउँदा मैले वरिपरि हुने आशा गरेन। धेरै नराम्रो अनुमानको आधारमा, मैले निर्णय गरें कि हामी कतै होन्डुरसको खाडीमा छौं। मैले ताराहरूबाट एक मार्ग सेट गरें र, डेकमा आवाजहरू मर्ने बित्तिकै, मैले पूर्वमा कुनै स्प्ल्याश बिना नै फुल्यो, जुन मैले गणना गरे अनुसार, नजिकको भूमिको दिशा थियो। पानी अझै न्यानो थियो र समुद्र पौडी खेल्न सजिलो बनाउन पर्याप्त शान्त भएको थियो। भाग्यको साथ, म यसलाई कुनै भूमिमा पुग्न सक्छु वा मित्रवत डुङ्गाबाट भेट्न सक्छु।
  
  
  चुपचाप पौडी खेल्दै, आफ्नो ऊर्जा जोगाउन बिस्तारै हिड्दै, रोनालाई के भएको होला भनेर म फेरि सोचें। मलाई गहिरो दु:ख लाग्यो।
  
  
  अध्याय एघार
  
  
  त्यहाँ दिनको उज्यालो थियो, सबै गुलाबी र सुन अगाडि कतै, मैले स्ट्रोक गरें, पौडी खेलें, क्यारिबियन सागरमा स्ट्रोक गरें। मेरो शरीरको ताप घन्टौं अघि बिग्रिएको थियो, र एक पटकको न्यानो पानी अब बरफ लाग्थ्यो। जब यो पर्याप्त प्रकाश थियो, म क्षितिज स्क्यान गर्न रोकें। सुरुमा मैले कुनै जग्गा देखेन, र मेरो मांसपेशीहरू विरोधमा चिच्याए कि मैले कुनै देखिने इनाम बिना पौडिन जारी राखें। त्यसपछि मैले एउटा खैरो ठाउँ याद गरें जहाँ पूर्वमा समुद्र र आकाशको नीलो भेट हुन्छ। पृथ्वी। मैले निर्णय गरे कि यो होन्डुरस हो वा, यदि धाराले मलाई उत्तरमा लैजान्छ भने, युकाटन। खासै फरक परेन । सुक्खा, कडा माटोको कुनै पनि टुक्रा स्वागत छ।
  
  
  मैले आफूलाई तैरिन केही मिनेट दिएँ, त्यसपछि पल्टिएर टाढाको किनारमा लामो, सजिलो क्रल गर्न थालें। केही समयपछि कम्पनी पाएँ ।
  
  
  सुरुमा यो मेरो दाहिने तिरको चिल्लो सतहमा एउटा लहर मात्र थियो। पानीमा हिंड्दा, मैले नयाँ लहरहरू हेरे र हेरे। त्यसपछि अर्को। र अर्को। पहिलो हँसिया-आकारको पृष्ठीय फिन सतहमा देखा पर्नु अघि नै मलाई यो के हो थाहा थियो।
  
  
  शार्कहरू।
  
  
  जब म हिड्न रोकियो, तिनीहरूले दिशा परिवर्तन गरे, मेरो अगाडि पार गरे, र त्यसपछि फर्किए, अब नजिक। मैले तीमध्ये तीनवटा बनाउन सक्थे, यद्यपि मलाई कुनै शङ्का थिएन कि त्यहाँ नजिकका साथीहरू थिए। जब म पानीमा डुबेको थिएँ, मैले तिनीहरूलाई लगभग पचास फिटको दूरीमा मेरो माथि घुमिरहेको देख्न सक्थे। तिनीहरूसँग नीलो शार्कको स्लेट पछाडि र सेतो मुनि थियो। यद्यपि सेतो शार्क एक धेरै कठोर मानव-खाने हो, निलो शार्क मेरो मनपर्ने लामो दूरीको पौडी खेल्ने साथी होइन।
  
  
  मेरो वरिपरि रहेका तीनवटा नमूनाहरू आठदेखि दश फिटको बीचमा थिए। म तिनीहरूको पानीमा एक अनौठो घुसपैठकर्ता थिएँ - अनाड़ी, ढिलो, सायद खतरनाक, तर सम्भावित भोजन। बेलाबेलामा तीनमध्ये एक जना मतिर दौडिने र त्यसपछि मेरो प्रतिक्रियाको परीक्षण गरेजस्तै टाढा जान्थे। मलाई थाहा थियो कि ढिलो होस् वा ढिलो तिनीहरूमध्ये एक आएर मलाई तिनीहरूको धारिलो दाँतले हिर्काउनेछ।
  
  
  म जमिनको टुप्पोतिर पौडी खेलिरहेँ । प्रयासको साथ, मैले मेरो स्ट्रोकलाई ढिलो र शान्त राखें, मानौं कि मलाई तीन सिकारीहरूबाट कुनै चिन्ता छैन। यो तिनीहरूको लागि भन्दा मेरो फाइदाको लागि धेरै थियो; तिमी शार्कलाई चिढ्याउँदैनौ।
  
  
  मेरो एस्कर्टहरू निरन्तर नजिक बढ्दै गए जब मैले किनारमा मेरो पीडादायी प्रगति जारी राखें। सौभाग्यवश उनको टाउकोमा लागेको घाउ र औँलामा लागेको चोटबाट रगत बगिसकेको थियो ।
  
  
  
  
  
  
  
  जहाँ मैले यसलाई फ्लोरोसेन्ट लाइट गिलासले काटें। यदि मैले मेरो वरपरको पानीमा ताजा रगत खसालें भने, शार्कहरूले मलाई टुक्रा-टुक्रा गर्न हिचकिचाउँदैनन्।
  
  
  जब मेरो ध्यान शार्कहरूमा केन्द्रित थियो, मैले मेरो र जमिनको बीचमा रहेको खैरो पाललाई याद गरेन, अलि उत्तरतिर। डुङ्गाको साइज थाहा नभएकोले त्यसको दुरी निर्धारण गर्न सकिनँ। तर यो मेरो तर्फ आइरहेको थियो, र मैले मानसिक रूपमा पुग्ने प्रयास गरें र यसलाई गति दिन। पालको साथ यो गाभियोटाबाट हुने सम्भावना थिएन, र यदि यो थियो भने पनि, म तिर आइरहने घातक टार्पेडोहरूसँग भन्दा गोरोडिनको टोलीसँग मेरो मौका लिन चाहन्छु।
  
  
  जब म यी विचारहरू सोच्दै थिए, मेरो तल केहि हतार भयो। यसले मलाई असर गरेन, तर उथलपुथलले मलाई कर्क जस्तै पानीमा घुमाइदियो। मेरा साथीहरू आक्रमण गर्ने तयारीमा थिए।
  
  
  मैले पौडी खेल्न छाडेँ र डुङ्गामा हतियार हल्लाएँ। मैले देखेको छु कि भनेर भन्न सकिन, तर डुङ्गा मेरो दिशामा चलिरह्यो, जुन आश्वस्त थियो। अर्को शार्क मबाट छ फिट मात्रै गयो, मैले ह्युगोलाई त्यसको म्यानबाट तानेर पानीमुनि रहेको हिल्ट समातें। स्टिलेटोले तीन देखि चार सय पाउन्ड तौल भएका तीन हत्याराहरू विरुद्धको सम्भावनालाई धेरै परिवर्तन गरेन, तर यसले मलाई मौका दियो।
  
  
  मैले नजिकै आएको डुङ्गामा आँखा राख्दै शार्कहरू हेर्न धेरै पटक डुबुल्की मारें। अब अर्को शार्कले आफ्ना साथीहरूबाट टाढिएर मलाई आक्रमण गर्‍यो। त्यहाँ एक लोकप्रिय सिद्धान्त छ कि किनभने एक शार्कको मुख यसको टाउकोको मुनिमा अवस्थित छ, यो टोक्नको लागि यसको पछाडि रोल गर्नुपर्छ। विश्वास नगर्नुहोस्। जब तल्लो बङ्गारा टिक्छ, एक अशुभ अर्धचन्द्राकार घातक, दाँतेदार गुफामा खुल्छ। शार्कले तपाईंलाई लगभग कुनै पनि स्थानबाट चपाउन सक्छ।
  
  
  यसले मलाई टाउकोमा आक्रमण गर्ने निर्णय गर्यो। सकेसम्म सानो लक्ष्य प्रस्तुत गर्दै म उसलाई भेट्न सतहमुनि गएँ । म ह्युगोलाई रक्षात्मक स्थितिमा ल्याउन सक्नु अघि ऊ निलो-कालो पानीमुनि मिसाइल जस्तै ममाथि थियो। पानीमुनि मानव चालचलन राम्रोसँग सीमित छ। र त्यहाँ आफैंलाई फ्याँक्ने र ठूलो कालो फारम मेरो मुनि जान दिन मात्र समय थियो। यो यति नजिक थियो कि शार्कको दानेदार छालाले मेरो काँधमा घाँटी ल्यायो।
  
  
  मलाई असुरक्षित खोज्दै, शार्कले तुरुन्तै दिशा परिवर्तन गर्यो र अन्य दुईमा सामेल भयो। तिनीहरूको उत्तेजित आन्दोलनहरूले सुझाव दिए कि तिनीहरू एक संयुक्त आक्रमणको लागि तयारी गरिरहेका थिए। डुङ्गा हेरेर, मैले महसुस गरें कि यो एउटा पाल भएको साधारण काठको डुङ्गा हो। साना, कालो छालाका मानिसहरू धनुमा उभिए, मलाई देखाउँदै। तिनीहरू चिच्याइरहेका थिए, तर मैले शब्दहरू सुनिन।
  
  
  पृष्ठीय फिन नजिकैको पानी मार्फत काटियो। यस पटक मैले गहिरो डुब्यो र त्यसैगरी शार्कले पनि गयो। उसले मेरो मुनि एक घुमाउरो बाटो बनायो र माथितिर जायो, उसको बङ्गारा फराकिलो खुला थियो, उसको नराम्रो आँखाले मलाई चुनौती दियो। मैले घमण्डी दाँतलाई इन्चले बेवास्ता गरें, तर यस पटक ह्युगो तयार थिए। मैले शार्कको माथिल्लो पेटमा ब्लेड टाँसें। मेरो पाखुराले मलाई तीव्र गतिमा चलिरहेको मालवाहक रेलले ठक्कर दिएको जस्तो भयो, तर शार्कको गतिले हामी दुवैलाई माथितिर लैजाँदा र पेटको कडा सेतो छालामा स्टिलेटो ब्लेड काट्दा म थाम्थे।
  
  
  हामी सतहमा पुग्नु अघि, मैले घाइते शार्कबाट टाढा धकेले, जसले धुवाँ जस्तै गाढा रातो रगतको ट्रेल छोड्यो, आन्द्राको लूप यसको पेटमा दरारबाट निस्केको थियो।
  
  
  म उठें र मारिएको हत्याराबाट टाढा गएँ, एक पटक मात्र फर्केर हेरें कि उसको भर्खरैका साथीहरूले उसलाई पेटमा लात हाने र हिंस्रक रूपमा मासु र आन्द्राको ठूलो भाग च्यात्यो। तेस्रो शार्क धेरै पछि थिएन।
  
  
  म सतहमा चढें र मेरो फोक्सोमा मीठो, ताजा हावा सास फेरे। एक मिनेट पछि, मेरो कान बज्न बन्द भयो र मैले आवाज सुने। मेरो दश फिट पछाडि डुङ्गा अलिकति फुल्यो, पाल रिफ भयो। डुङ्गामा चारजना मानिस थिए। तिनीहरू छोटो र गाढा थिए, नाजुक सुविधाहरूको साथ साना, गोलाकार टाउकोहरूमा सममित रूपमा सेट गरियो। तिनीहरूले बोलेका शब्दहरू मेरो लागि बुझ्न नसकिने थिए, तर मैले यो मायन भाषा हो, तल्लो मेक्सिकोको पुरानो भाषा, जुन अहिले युकाटान, क्विन्टाना-ए-रुको दक्षिणपूर्वी भागमा बोलिन्छ भनेर सिकें।
  
  
  मांसपेशी हतियारहरूमा खैरो हातहरू मेरो नजिक पुगे र मलाई पानीबाट बाहिर निकालेर काठको डुङ्गामा लगे। मेरो पछाडिको आवाज सुनेर, म फर्केर पानीमा रगतको फोमलाई हेरे जहाँ दुई शार्कले घाइते मानिसलाई टुक्रा टुक्रा पारेको थियो। केही मिनेटमा म अर्को हुनेछु।
  
  
  मैले मेरा मुक्तिदाताहरूप्रति कृतज्ञताका रूपमा हातहरू फैलाएँ, तर तिनीहरूका बन्द आँखा र आवेगपूर्ण अनुहारले कुनै प्रतिक्रिया दिएनन्। तिनीहरूमध्ये एकले मलाई धनुमा बस्न इशारा गरे। मैले त्यसो गरे, र तिनीहरूले पाल छोडे। हावाले क्यानभास समात्यो, र हल्का डुङ्गा पानी माथि उठ्यो र किनार तिर दौडियो।
  
  
  अध्याय १२
  
  
  डुङ्गा सुचारु र चुपचाप किनारा तर्फ अघि बढ्दै गर्दा विगत सोह्र घण्टाको मेरो प्रयासले मलाई समात्न थाल्यो । गाभियोटाबाट लडाइँ र भाग्ने, लामो पौडी खेल्ने र शार्कहरूसँगको लडाइले मलाई थाकेको थियो। मैले टाउको हल्लाएँ र तिनीहरूलाई आराम दिन मेरो आँखा बन्द, र एक सेकेन्ड पछि - त्यसोभए
  
  
  
  
  
  डुङ्गाको तल्लो भागले गिट्टी खरानी गरेको जस्तो देखिन्थ्यो, र मानिसहरू झुपडीहरूको समूहबाट जहाजलाई किनारमा तान्न दौडिरहेका थिए।
  
  
  म बाहिर निस्केर समुद्र तटमा उभिँदा सबै गतिविधि रोकियो। कुनै पनि मायान मेरो काख भन्दा अग्लो भएन। र, मेरा डुङ्गाका साथीहरू जस्तै, तिनीहरूले पनि आफ्नो अनुहारमा न त स्वागत र शत्रुता देखाए, यद्यपि तिनीहरूले मलाई केही जिज्ञासाका साथ हेरे।
  
  
  यी कठोर र विद्रोही मायनहरूका सन्तानहरू थिए जसले उपनिवेशको दिनहरूमा स्पेनी शासनलाई कहिल्यै पेश गरेनन्। पश्चिमी युकाटनमा 1847 विद्रोह पछि स्पेनीहरूले कुच्यो, जो क्विन्टाना रुको जङ्गलमा भाग्न सक्थे, जहाँ सशस्त्र प्रतिरोध बीसौं शताब्दीमा जारी थियो। अहिले पनि, मलाई लगिएको जस्तो दुर्गम गाउँहरू पुरानो जनजाति परम्परा अनुसार शासन गर्न संघीय सरकारले पूर्ण रूपमा आफ्नै उपकरणहरूमा छाड्यो।
  
  
  माछा मार्ने डुङ्गाका दुईजना मानिसहरू दुवैतिरबाट मेरो नजिक आए। प्रत्येकले मेरो कुहिनोमा सानो खैरो हात राखे र मलाई अगाडि धकेले। मलाई थाहा थिएन कि तिनीहरूले मलाई एस्कर्ट गर्दैछन् वा मलाई बन्दी बनाए।
  
  
  तिनीहरूले मलाई चुपचाप, सतर्क मायन मानिसहरूको पङ्क्तिहरू बीचको लगभग बीस घरहरूको गाउँमा डोर्याए। हामी गाउँको बाहिरी परिधिमा अरूभन्दा सानो झुपडीको अगाडि रोकियौं। छत खरानी थियो, र माटोको पर्खालहरूमा झ्यालहरू थिएनन्।
  
  
  मेरो एस्कर्टहरू मध्ये एकले मलाई ढोकाबाट मार्गनिर्देशन गर्न थालेपछि, उसले मेरो तिघ्रामा थिचिएको विल्हेल्मिनाको धातुको लम्प धकेल्यो। उसले मेरो भिजेको शर्ट उठायो र लुगर निकाल्यो।
  
  
  "पिस्तोला!" - उसले स्न्याप गर्यो, स्पेनिशमा पहिलो शब्द मैले ती मध्ये कुनैबाट सुने।
  
  
  "कुनै पनि काम छैन," मैले उसलाई भनें। यो सत्य थियो। रातभर नुन पानीमा डुबेर बन्दुकले काम गरेन । "कुनै तिनी बालास छैन," मैले थपे। सत्य पनि। मैले गाभियोटामा मेरा सबै बारूदहरू प्रयोग गरें।
  
  
  मायाबाट कुनै प्रतिक्रिया आएको छैन । स्पष्ट रूपमा उनीहरूलाई स्पेनिसका केही शब्दहरू मात्र थाहा थियो। विल्हेल्मिनालाई जफत गरेपछि, भारतीयले मलाई झुपडीमा धकेल्यो र मेरो पछाडि काठको ढोका हान्यो। उनले आफ्नो साथीसँग मायन भाषामा कुरा गरे। उनीहरु मध्ये एकजनाले त्यहीँ बसेर ढोकाको पहरा दिनुपर्ने थियो भने अर्कोले केही काममा छाडेको थियो भन्ने कुरा उनीहरुको स्वरबाट बुझेँ । म कम्प्याक्ट गरिएको माटोको भुइँमा बसें र भित्तामा झुकेँ।
  
  
  धेरै घण्टामा पहिलो पटक, मैले क्यारिबियनमा ल्याएको मिशनको बारेमा सोचें। के यो साँच्चै हिजो मात्रै थियो कि जब म मेरो हातमा लुगर लिएर फेडर गोरोडिन तर्फ अघि बढें, सुटकेस र बमको साथ एउटा षड्यन्त्रलाई पराजित गर्ने कगारमा थिएँ? तर, अझै तीन दिनमा न्यूयोर्कको आणविक विनाश रोक्न म केही गर्नबाट कति टाढा छु।
  
  
  मैले मेरा विचारहरूलाई मेरो हालको दुर्दशामा फर्काउने प्रयास गरें, तर रोना भोलस्टेड, पातलो ग्रेहाउन्ड र नर्डिक गोराको दर्शन मेरो दिमागमा फ्याँकियो। उनी अहिले कहाँ थिइन् ? मरेको? गोरोडिनले समुन्द्रबाट च्यात्नु भन्दा डुब्नु राम्रो हो।
  
  
  मेरो झुपडीको ढोका खुल्यो र मेरा दुई गार्ड भित्र पसे। इशाराहरू र ग्रन्टहरूद्वारा उनीहरूले म उनीहरूलाई साथ दिनुपर्छ भनेर स्पष्ट पारे। म जुरुक्क उठेँ र उनीहरूसँगै गाउँ फर्किएँ ।
  
  
  हामी अरूभन्दा ठूलो झुपडीमा पुग्यौं। एक पटक सेतो रंगिएपछि, यो बिस्तारै खैरो भयो। दुई मायनहरूले मलाई ढोकाबाट डोर्याए, त्यसपछि मञ्चमा बसेका एक वृद्ध मानिसको अगाडि रोकिए। उसको अमिलो खैरो कपाल र अखरोटको खोल जस्तै कडा र झुर्री भएको अनुहार थियो।
  
  
  उसले बाङ्गो हात उठायो र मेरा दुई गार्डहरू मलाई एक्लै छोडेर पछि हटे।
  
  
  "म चोल्टी हुँ," उसले आफ्नो उमेर र सानो छातीको लागि अनुपयुक्त लाग्ने कडा, गहिरो स्वरमा भन्यो। "यहाँ म एल जेफे, नेता हुँ।"
  
  
  "म सम्मानित छु," मैले भने, "र अङ्ग्रेजी बोल्ने व्यक्ति भेट्टाउन पाउँदा खुसी छु।"
  
  
  "गाउँमा म मात्र अंग्रेजी बोल्ने मान्छे हुँ," उनले गर्वका साथ भने। “म मेरिडामा स्कूल गएँ। म मेरा छोराहरूलाई सिकाउनेछु, तर तिनीहरू यांकी भाषा जान्न चाहँदैनन्।" त्यसपछि ऊ चुपचाप बस्यो, काखमा हात राखेर म बोल्ने कुर्दै।
  
  
  "मेरो नाम निक कार्टर हो," मैले भनें। “म संयुक्त राज्य अमेरिकाको एजेन्ट हुँ। यदि तपाईंले मलाई फोनको साथ नजिकैको शहरमा लैजान सक्नुहुन्छ भने, म आभारी हुनेछु। म तिमीलाई राम्रो तिर्नेछु।
  
  
  "उनीहरूले मलाई भने कि तपाईंसँग बन्दुक छ," सिओल्टीले भने।
  
  
  "हो। मेरो काममा मैले कहिले आफ्नो रक्षा गर्नुपर्छ, कहिले मार्नु पर्छ।"
  
  
  "क्विन्टाना रु, कार्टरमा गोरा मानिसहरूलाई धेरै स्वागत छैन। मलाई बन्दुक बोकेका गोरा मान्छे मन पर्दैन। मेरा मानिसहरूलाई बन्दुक बोकेका गोरा मानिसहरूले धेरै नराम्रो व्यवहार गरे।"
  
  
  "म तिमीलाई वा तिम्रा मानिसहरूलाई हानि गर्न चाहन्न, जेफे। म लड्ने मानिसहरू दुष्ट मानिसहरू हुन् जसले मेरो देशका ठूला शहरहरू नष्ट गर्न चाहन्छन् र मेरा धेरै मानिसहरूलाई मार्न चाहन्छन्।”
  
  
  "यहाँ Quintana Bur मा हाम्रो लागि यसको अर्थ के हो?
  
  
  "यदि यी दुष्ट मानिसहरूलाई जित्न दिइयो भने, संसारको कुनै पनि ठाउँ तिनीहरूबाट सुरक्षित हुनेछैन, तपाईंको गाउँ पनि होइन। तिनीहरूले भर्खरै प्रशान्त महासागरको एउटा टापुलाई ध्वस्त पारेका थिए जहाँ मानिसहरू तपाईंको जस्तै थिए।
  
  
  "मलाई भन्नुहोस् कि तपाईं कसरी समुद्रमा समाप्त भयो, निक कार्टर।"
  
  
  मैले उनलाई रोना र म एन्टिगुआमा क्रूज जहाजमा चढेको समयको कथा सुनाएँ। चोल्टीले आँखा साँघुरो पारेर सुनिन्, आँखा लगभग बन्द, हात घुँडामा टेकेर । जब मैले समाप्त गरे, उनी त्यहाँ एक मिनेटको लागि बसिन्।
  
  
  
  
  
  
  मौनतामा। त्यसपछि उसको आँखा खुल्यो र उसले मेरो अनुहार अध्ययन गर्यो।
  
  
  "म तिमीलाई विश्वास गर्छु, निक कार्टर," उनले भने। "तिम्रो स्वर झुटो छैन र तिम्रा आँखाले सत्य बोल्छ। तपाईले खोज्नु भएको फोन उत्तरमा Wigfa Chico मा फेला पार्न सकिन्छ। म तिमीलाई त्यहाँ लैजान्छु, तर ...
  
  
  "तर के?" मैले सुझाव दिएँ।
  
  
  "तिमी एक सेतो मान्छे। हाम्रो गाउँमा बन्दुक ल्यायौ। यी कारणहरूका लागि, मेरा मानिसहरूले तपाईंलाई मर्न चाहन्छन्। तिनीहरूले मलाई एल जेफेको रूपमा सुन्नेछन्, र सायद म तिनीहरूलाई विश्वास दिलाउन सक्छु, मैले गरेझैं, तपाईंले हामीलाई कुनै हानि नगर्नु हो। तर त्यहाँ एक छ जसलाई हल्लाउन सकिँदैन।"
  
  
  "यो को हो?" मैले सोधे ।
  
  
  “उसको नाम टिकोक हो। उहाँ मेरो छोरा हुनुहुन्छ। जब म मरेँ, उहाँ यहाँ इन्चार्ज हुनुहुनेछ। मलाई डर छ यो धेरै चाँडै हुनेछ। तिखोकले तिमिलाई नभेटुन्जेल तिमीलाई जान दिन राजी हुने छैन।"
  
  
  "उहाँ दगुर्नु? मलाई लाग्यो कि तपाईंले यहाँ कोही पनि अंग्रेजी बोल्दैन भन्नुभयो।
  
  
  "अरू भाषाहरू छन्," बुढाले भने। “मेरो छोरो अब मेरो घरको छेउमा तिम्रो पर्खाइमा छ। तपाईं उहाँसँग कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ तपाईंको भाग्यले निर्धारण गर्नेछ। यो हुनुपर्छ "।
  
  
  "मैले बुझें," मैले वृद्धलाई भनें। चोल्टीले आफ्नो झुपडीको ढोकातिर टाउको हल्लायो। म फर्केर गएँ ।
  
  
  म प्रधानको झुपडी अगाडिको क्लियरिङमा दुई पाइला जानुअघि नै केही हावामा ठोक्किएर मेरो खुट्टामा जमिनमा ठोक्कियो । यो छ फिटको भाला थियो, यसको साँघुरो, दुई धारको टुप्पो जमिनमा गाडिएको थियो।
  
  
  क्लियरिङको विपरित छेउमा एक जवान मायन उभिएको थियो, कम्मरसम्म नाङ्गो, उसको खैरो छाला टाउको र टाउको मांसपेशीहरूमा चम्किरहेको थियो। उसले मेरो खुट्टामा भालाको बिरूद्ध जुम्ल्याहालाई पिन गर्यो, उसलाई परम्परागत चुनौतीपूर्ण पोजमा एक कोणमा समात्यो। हाम्रो वरिपरि गाउँलेहरू थिए, तिनीहरूको अनुहार अव्यवस्थित थियो तर तिनीहरूका आँखाहरू सतर्क थिए।
  
  
  त्यसैले यो नेताका छोरा तिखोक हो। यदि मैले गाउँलाई जिउँदै छोडें भने मैले लडाइँमा सामना गर्नुपर्ने यो मान्छे थियो। तर यदि मैले उसलाई मारे भने, के उसको बुबाले मलाई भिगिया चिको देख्न दिनुहुनेछ? बुढाले राजी भए पनि के तिनका मानिसहरूले मलाई बाँच्न दिने? जसरी मैले टिचोकलाई उसको सम्मानबाट वञ्चित नगरी हराउनु परेको थियो।
  
  
  भाला छुनुअघि, मैले जानाजानी ह्युगोलाई मेरो काखबाट ढालेँ। मैले गाउँलेहरू हेर्नको लागि स्टिलेटो उठाएँ, त्यसपछि प्रमुखहरूको झुपडीको ढोकातिर घुमाउँदै पठाएँ, जहाँ यो अड्कियो, ह्यान्डल हल्लिरहेको थियो। यद्यपि पर्यवेक्षकहरूबाट कुनै श्रव्य प्रतिक्रिया थिएन, मैले अन्तर्निहित अनुमोदन महसुस गरें।
  
  
  त्यसपछि मैले भालालाई भुइँबाट निकालेँ र टिखोकको समान स्थितिमा समातेर क्लियरिङको केन्द्रतिर लागें। त्यहाँ हामीले एक क्वार्टर स्टाफमा प्रयोग गरिएको अचम्मको सम्झनामा अभिवादनमा भालाका टिपहरू छोयौं। घातक भिन्नता यो थियो कि हाम्रो भालाले बाह्र इन्च स्टिल छेडेको थियो, एउटा ब्लेडले मानिसलाई टाँस्न वा उसको शरीरबाट अंग काट्न सक्छ।
  
  
  म तयार अडानमा एक कदम पछि हटें, र टाइकोले तुरुन्तै आक्रमण गरे, आफ्नो भालाको ह्यान्डल माथितिर घुमाउँदै। प्रहार रोक्नको लागि मैले मेरो भाला छोडें, त्यसपछि मेरो खोपडी फुट्ने ब्लेडलाई हटाउनको लागि तुरुन्तै उठाएँ।
  
  
  मेरो प्रतिक्रिया मेरो आफ्नै प्रतिक्रिया थियो, जुन मायाले अनुमान गरेको थियो र ब्लक गरेको थियो। उनी त्यसपछि अपेक्षित प्रहारको सामना गर्न सरेका थिए, तर मैले ब्लेडको साथ फिन्ट गरें र छेउमा उनको छातीतिर बट घुमाए। टिखोकले पीडाले कराउनुभयो, तर घातक प्रहारलाई रोक्न तयार भएर आफ्नो भाला पार गरे।
  
  
  हामी पछि हट्यौं, हाम्रो मूल स्थितिमा फर्कियौं, र युद्ध फेरि सुरु भयो।
  
  
  क्वार्टरस्टाफको कला धेरै तरिकामा फेंसिङ वा नृत्य जस्तै औपचारिक रूपमा छ। प्रत्येक हिटमा ब्लक हुन्छ, प्रत्येक ब्लकले काउन्टर सार्छ। युकाटन क्लियरिङमा एक मात्र आवाजहरू शाफ्टको झनझन र ब्लेडको झनझन थियो, टायचोक र मेरो भारी सास फेर्न विरामित। एक पटक भन्दा बढि मैले भालाको बिन्दु मार्फत ड्राइभ गर्न को लागी एक ओपनिंग देखे, तर जवान मायानलाई ब्लक बनाउन अनुमति दिनको लागि मेरो जोरलाई सुस्त बनायो। मैले उसको आफ्नै ब्लेडलाई मबाट टाढा राख्न व्यवस्थित गरेको छु, छेउको क्रिज बाहेक जसले मेरो शर्टमा रातो दाग छोडेको छ।
  
  
  सफलता तब आयो जब उसले सामान्य अपस्ल्याश र स्ल्याश आक्रमणको अपेक्षा गरिरहेको बेला मैले डबल अपस्ल्यासको साथ उसको एउटा हातबाट भाला झिकें। एउटा हातमा बेकारको भाला झुन्ड्याएर टायचोकको घाँटी मेरो ब्लेडमा परेको थियो। मैले थ्रस्टलाई एक इन्चको एक अंश छेउमा सारें, छाला मात्रै काटेर। मैले मायाको आँखामा देखेँ कि मैले के गरेको छु भनेर उसलाई थाहा छ।
  
  
  आफ्नो भालाको नियन्त्रण पुन: प्राप्त गरिसकेपछि, टाइचोकले घातक क्रूरताको आरोप लगाए। मैले उसको आक्रमणको बाटो दिएँ र द्वन्द्व टाइचोकको मृत्यु वा मेरो मृत्युमा मात्र समाप्त हुन्छ कि भनेर डराउन थालें।
  
  
  अन्त्य अचम्मको आकस्मिकताको साथ आयो। चुपचाप म तिर लम्कियो, त्यसपछि तल झुक्यो र बेसबल ब्याट जस्तै यसको बट घुमाए, मलाई मेरो खुट्टाको माथि समात्यो र मेरो खुट्टा मेरो मुनिबाट बाहिर निकाल्यो। टायचोकको भालाले मेरो अनुहारमा छेडेको देख्नको लागि म भुइँमा खसेँ र मेरो पीठमा घुमें। अन्तिम सेकेन्डमा यो मेरो कानको नजिक जमिनमा ठोकियो कि मैले यसको गर्मी महसुस गरें।
  
  
  म मेरो खुट्टामा उफ्रें, भाला तयार भयो, र शत्रुको सामना गरें। उसको आँखामा नयाँ सन्देश थियो– लडाइँ सद्भाव । हामी अहिले पनि थियौं। मैले उसको जीवन बचाएँ, जसलाई उसले माफ गर्न सकेन
  
  
  
  
  
  मेरो बचायो।
  
  
  म जुवा खेलिरहेको थिएँ। एक पाइला अगाडि बढाएर टायचोक तर्फ मेरो ब्लेड झुकेर अभिवादन गरें । उसले मलाई भेट्न आफ्नै भाला तल ल्यायो, र युद्ध समाप्त भयो। हामीले हाम्रो हतियार छोड्यौं र नाडी, मायन शैली समात्यौं। गाउँलेहरू स्वीकृतिसाथ बकबक गरे, र मैले पहिलो पटक भारतीयहरूको अँध्यारो अनुहारमा मुस्कान देखेँ।
  
  
  पुरानो प्रधान हामीकहाँ आएर तिहोकसँग मायन भाषामा कुरा गरे। त्यसपछि उनी मतिर फर्किए र भने, “मैले मेरो छोरालाई बहादुरी र सम्मानका साथ लडेको बताएँ। म तिमीलाई पनि त्यही भन्छु, निक कार्टर। Vigia Chico को शहर एक घण्टा मा पुग्न सकिन्छ। मेरा दुई जना बलिया मानिसहरूले तिमीलाई क्यानोबाट त्यहाँ लैजानेछन्।
  
  
  उनले मलाई वाटरप्रुफ कपडाले बेरेको प्याकेज दिए। "तपाईले नुन पानी सुक्नु अघि आफ्नो पिस्तौललाई सफा र तेल लगाउनु पर्छ, नत्र तपाईले खोज्ने दुष्ट मानिसहरूको विरुद्धमा यो बेकार हुनेछ।"
  
  
  मैले उहाँलाई धन्यवाद दिए र ह्युगोलाई झुपडीको ढोकाबाट बाहिर निकालें। त्यसपछि म दुई मांसपेशी पुरुषहरूको पछि लागें जो पहिले नै मलाई क्यानोमा लैजान पर्खिरहेका थिए।
  
  
  तेह्र
  
  
  तटमा क्यानो यात्रा छिटो र शान्त थियो। दुई मायानहरूले हामीलाई सर्फको किनारमा भेटे। उनीहरु कोही पनि बोलेनन् ।
  
  
  हामी भिग्ला चिकोको किनारमा गयौं, हामीले छोडेको गाउँभन्दा तीन गुणा ठूलो बस्ती। आवास अधिक स्थायी देखिन्थ्यो, र पूर्वमा रेलमार्ग ट्र्याकहरू सहरको बाहिरी किनारमा समाप्त भयो। मेरा रोटरहरूले मलाई यस्तो ठाउँमा लगे जहाँ मलाई यो स्थानीय हेडम्यानको घर हो जस्तो लाग्यो, उहाँसँग मायन भाषामा छोटकरीमा कुरा गरे र अचानक मलाई नहेरी छोडे।
  
  
  मैले फोन नम्बर मागेँ र एउटा सामान्य भवनमा लगियो जुन स्पष्ट रूपमा विद्यालय, सामान्य पसल, बैठक कोठा, गोदाम, र थपको रूपमा सेवा गर्दछ। टेलिफोन प्रारम्भिक मोडेल थियो जसको काठको आवरण र छेउमा ह्यान्डल थियो।
  
  
  अर्को दुई घण्टा युकाटनको राजधानी मेरिडामा पुग्न र त्यहाँबाट डेभिड हक एनालीको परिचित आवाज नआएसम्म रिपीटर र मध्यवर्ती अपरेटरहरूको भूलभुलैयामा बित्यो।
  
  
  मैले उसलाई म कहाँ छु भनी बताएको छु र म त्यहाँ कसरी पुगें भन्ने संकुचित संस्करण दिएँ, हामीले कुनै पनि क्षण सम्पर्क गुमाउने डरले तुरुन्तै कुरा गरें।
  
  
  "मलाई यहाँबाट छिटो बाटो चाहिन्छ," मैले उसलाई भनें। "त्यहाँ रेलमार्ग छ, तर स्पष्ट रूपमा रेलले प्रत्येक पूर्ण सूर्यग्रहण एक पटक मात्र जानुपर्छ।"
  
  
  “म तिम्रो लागि हेलिकप्टर ल्याउँछु। मिसनको अवस्था के छ ? "
  
  
  "सुटकेसहरू कुराकाओबाट गाभियोटामा बोर्डमा आइपुग्छन्। Fyodor Gorodin Zhizov संग अपरेसन को प्रमुख देखिने देखिन्छ, स्पष्टतः तिनीहरूको मुख्यालय मा छ र कहिले काँही सडकमा देखा पर्छन्। नक्स भोर्नोभ प्रमुख व्यक्ति हुन् भन्ने कुनै पुष्टि छैन, तर प्रमाणहरू हामीलाई निश्चित रूपमा विचार गर्न पर्याप्त बलियो छन्। ” मैले हिचकिचाएँ, त्यसपछि थपे, "हामीले रोना भोलस्टेडलाई हराए।"
  
  
  डेभिड हकले भने, "यो सुनेर मलाई दुःख लाग्यो, निक।" मलाई थाहा थियो उसले भनेको हो। AX को निर्देशकको रूपमा, उनी मृत्युसँग परिचित थिए, तर उनको एजेन्टको हानिले उनलाई धेरैले महसुस गरे भन्दा धेरै गहिरो चोट पुर्यायो। "के तिमी यहाँ एक्लै काम गर्न सक्छौ?" उनले थपे।
  
  
  "म सक्छु, तर यो क्षेत्रसँग परिचित कोही भए राम्रो हुन्थ्यो। यहाँ अँध्यारो हुँदै गइरहेको छ र हामीले समयसीमामा छौं भनेर तपाईंलाई सम्झाउन आवश्यक छैन।"
  
  
  "अवश्य होइन," हकले सुख्खा स्वरमा भने। "एक मिनेट पर्खनुहोस्।"
  
  
  धेरै सेकेन्डको लागि फोन मेरो कानमा चुपचाप बज्यो, र मलाई थाहा थियो हकले आफ्नो डेस्कटप कम्प्युटरमा जानकारी प्रविष्ट गरिरहेको थियो। त्यसपछि उनी जवाफ दिएर फर्किए:
  
  
  "सीआईएको भेराक्रुजमा पिलर नामक एजेन्ट छ। उनले तपाईंलाई त्यहाँ बाहिया बोनिटो होटलमा सम्पर्क गर्नेछिन्।"
  
  
  "उनी?"
  
  
  "हो, निक, तपाईं भाग्यमा हुनुहुन्छ जस्तो देखिन्छ। मलाई भनियो कि यो रेडहेड हो, राम्रोसँग सुसज्जित... उह... सबै अतिरिक्त उपकरणहरू।" हकले आफ्नो घाँटी सफा गर्यो, त्यसपछि अर्को स्वरमा जारी राख्यो। "के तपाई भिगिया चिउमा हेलिकप्टर अवतरणको व्यवस्था गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  “यस भवनको ठीक पछाडि एउटा खाली ठाउँ छ। कति चाँडो हेलिकप्टर पठाउन सक्नुहुन्छ? »
  
  
  "मैले राज्य विभाग मार्फत काम गर्नुपर्नेछ। यदि तिनीहरू बिन्दुमा छन् भने, तपाईंसँग तीन देखि चार घण्टामा चरा हुनेछ।"
  
  
  "ठीक छ। म अवतरण क्षेत्रलाई फ्लेयर वा आगोको साथ उज्यालो बनाउन निश्चित गर्नेछु। हामीले यी विवरणहरू छलफल गर्दा, यो सामान्य परिस्थितिमा सार्वजनिक टेलिफोन लाइनहरूमा त्यस्ता जानकारीहरू कहिल्यै पनि गुप्तिकरण नगरी प्रसारित हुँदैन भन्ने कुरा मलाई आयो। परिस्थितिहरू, तथापि, सामान्य तर अवस्थाहरू आदिम थिए।
  
  
  "तपाईंलाई पैसा चाहिन्छ," हकले भने। "म तपाईंको होटलमा विभिन्न मध्य अमेरिकी मुद्राहरूमा पर्खिरहेको छु। अरु केही?"
  
  
  "हो। मेरो लुगरले नुन पानीमा नुहाएको छ, त्यसैले म हातमा बन्दुक सफा गर्ने किट लिन चाहन्छु। 9 एमएम बारुद पनि।"
  
  
  "यो तपाइँको लागि पर्खिरहेको हुनेछ।" लाइनमा एक पज थियो, मानौं हक अरू केहि थप्न चाहन्छ। तर त्यसपछि उहाँले मात्र भन्नुभयो, "तपाईंले राम्रो भाग्य भन्दा बढी पाउनुभयो, निक।"
  
  
  मसँग एउटा काम थियो जहाँ मैले स्थानीय गाउँ प्रमुखलाई हेलिकप्टरको लागि सिग्नल बत्ती पठाउन राजी गरें। उहाँले मलाई मद्दत गर्न चाहनुभएन। भिगिया चिकोका मूल निवासीहरू तटमा रहेको गाउँमा मायानहरू भन्दा बाहिरी संसारसँग थोरै कम शत्रु थिए, तर तिनीहरूको पुरानो परम्पराहरूसँगको सम्बन्ध बलियो रह्यो। सेतो मानिसहरू विरलै शान्ति मिसनहरूमा युकाटनमा आएका थिए, र मानिसहरू भेट्न उत्सुक थिएनन्
  
  
  
  
  
  
  तिनीहरूको उडान कारहरू मध्ये एक।
  
  
  मैले अन्ततः पुरानो तरिकाले उनीहरूको अनिच्छुक सहयोग जितें। उनीहरूलाई पैसा दिने वाचा गर्दै। निजी रूपमा, मलाई आशा थियो कि राज्य विभाग सीआईए पाइलटले केही पैसा ल्याउनेछन्। भिगिया चिकोबाट बाहिर निस्कनु अलि अप्ठ्यारो हुनेछ यदि त्यहाँका बासिन्दाहरूले उनीहरूलाई ठगिएको ठान्छन्।
  
  
  अर्को केही घण्टामा, त्यस्ता चिन्ताहरू मेरो दिमागको पछाडि लुकेका थिए जब मैले सिग्नल बत्तीहरूको प्लेसमेन्टको निरीक्षण गरें। त्यहाँ वरिपरि धेरै सुक्खा मरेको काठ थियो, त्यसैले मैले अवतरण क्षेत्रको रूपरेखा बनाउन सर्कलमा छवटा आगोहरू सेट गरें।
  
  
  आगो बल्ने बित्तिकै र क्लियरिङ उज्यालो भयो, म बसेर पर्खिएँ। र पर्खनुहोस्। र पर्खनुहोस्।
  
  
  मलाई थाहा हुनुपर्दछ कि राज्य विभाग संलग्न भएमा चीजहरू यति सहज रूपमा जान सक्दैनन्। जब मैले हेलिकप्टर रोटरको आवाज सुनें, बिहान भइसकेको थियो, र मेरो फायर क्रू पक्कै ढिलोसँग दुखी थियो। पाइलटले हाम्रो सानो समूहलाई देखे र आफ्नो जहाज भित्र ल्याए, बाक्लो रातो-खैरो धुलोको ठूलो बादल उठाउँदै।
  
  
  पाइलटको नाम मार्टिन थियो। ऊ पातलो नाक भएको पातलो युवक थियो। हेलिकप्टरलाई ठूलो शङ्काका साथ हेरेर गाउँलेहरूको भीडले गर्दा हामीले परिचयपत्र साटासाट गर्यौं।
  
  
  "मलाई आशा छ कि तिनीहरूले तपाईसँग केहि पैसा पठाए," मैले भने।
  
  
  "पैसा? किन?"
  
  
  "सिग्नल आगोमा मद्दत गर्न, मैले यी मानिसहरूलाई केही भुक्तानी दिने वाचा गर्नुपर्थ्यो।"
  
  
  मार्टिनले उज्यालो आकाशतिर हेर्यो। "मलाई थाहा छैन किन तपाईलाई सिग्नल बत्ती चाहियो; लगभग पूरा दिन।
  
  
  "जब मैले हेलिकप्टर मागेँ," मैले चिसो भएर भनें, "अँध्यारो थियो। मलाई आशा थियो कि राज्य विभागले मलाई बिहानको अघि यहाँबाट बाहिर निकाल्न पर्याप्त प्रतिक्रिया दिनेछ। मसँग धेरै व्यस्त तालिका छ, पुरानो साथी।
  
  
  "पैसा ल्याउने बारे कसैले केही भनेन," उनी रिसाए।
  
  
  हाम्रो वरिपरि उभिरहेका मानिसहरू केही गुनासो गरिरहेका थिए, र मलाई डर लाग्यो कि उनीहरूले हाम्रो कुराकानीको सार बुझेका थिए।
  
  
  "तिमीले पैसा ल्यायौ?" मैले सोधे ।
  
  
  "ठीक छ ... केहि," उसले ध्यानपूर्वक भन्यो।
  
  
  मेरो मन हराइरहेको थियो। "त्यसोभए नरक बाहिर जानुहोस्! मैले यी मानिसहरूलाई पैसा दिने वाचा गरेको थिएँ र यदि उनीहरूले पैसा पाएनन् भने उनीहरूले तिम्रो हड्डी भाँच्नेछन् भन्ने मलाई शंका छ।"
  
  
  रिसाएको हेरेर, मार्टिनले आफ्नो पछाडिको खल्तीबाट एउटा टुक्रा टुक्रा पर्स निकाले र आफ्नो बिलहरू फ्याँक्न थाले। रिसाएर मैले उसबाट पर्स लिएर पर्स निकालें । बिलहरूको रकम पचास डलर भन्दा बढी थियो। मैले त्यो ठूलालाई दिएँ, जसले यसलाई गम्भीरतापूर्वक गणना गरे र त्यसपछि मुस्कुराई बिना निहुरिए। उहाँले गाउँलेहरूसँग कुरा गर्नुभयो, जो हाम्रो लागि बाटो खाली गर्न गए।
  
  
  जब हामी हेलिकप्टरमा चढ्यौं, मार्टिनले भने, "तिमीले तिनीहरूलाई सबै कुरा दिनुपर्थ्यो? ती भारतीयहरू सायद आधामा सन्तुष्ट हुनेछन्।
  
  
  "हुन सक्छ," मैले भनें। "र हुनसक्छ तिनीहरू खुशी हुनेछैनन् - जबसम्म तिनीहरूले तपाईंको घाँटीमा भाला हालेनन्। के तपाईलाई पच्चीस डलर लाग्ने हो?
  
  
  उसले कुनै टिप्पणी बिना जीवनको इन्जिन सुरु गर्यो।
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," मैले उसलाई भनें। "म तपाईंको योगदानको पूर्ण लेखाजोखा गर्नेछु र तपाईंलाई सामान्य राज्य विभाग च्यानलहरू मार्फत प्रतिपूर्ति गरिनेछ। यदि तपाईं भाग्यशाली हुनुहुन्छ भने, तपाईंले क्रिसमसमा आफ्नो पैसा फिर्ता पाउनुहुनेछ। सायद यो क्रिसमस..."
  
  
  पहिलो पटक, मार्टिन अलिकति आराम गर्यो र मुस्कुराउन पनि व्यवस्थित भयो। "ठीक छ," उसले भन्यो। "मैले स्वीकार गर्नुपर्छ, यो घाँटीमा भाला भन्दा सस्तो छ। कहाँ?"
  
  
  "भेराक्रुज," मैले उसलाई भने, र हामी हाम फाल्यो।
  
  
  अध्याय चौध।
  
  
  हर्नान्डो कोर्टेस 1519 मा भेराक्रुजको किनारमा आए, मेक्सिकोको माटोमा पाइला राख्ने पहिलो स्पेनियार्ड बने। त्यसबेलादेखि यो शहर अमेरिकीहरूले र दुई पटक फ्रान्सेलीहरूले विभिन्न युद्धहरूमा कब्जा गरिसकेका छन्।
  
  
  जब हामी क्याम्पेचेको खाडी पार गर्यौं र मैले घामको उज्यालो शहरमा हेर्दा, यो स्पष्ट थियो कि भेराक्रुज अब कम्तिमा सबै रगत र गर्जनको लागि योग्य पुरस्कार थियो।
  
  
  हामी अमेरिकी वाणिज्य दूतावास पछाडिको क्षेत्रमा बस्यौं, जहाँ मैले खाजा खानको लागि निमन्त्रणा अस्वीकार गरें। मलाई तनावले कडा र चिल्लो महसुस भयो, अनिद्राबाट थकित भयो, र हाम्रा केही विदेशी सेवा अधिकारीहरूसँग मार्टिनिसको बारेमा सानो कुरा गर्न मन लागेन। मैले मार्टिनको हात मिलाएँ, उसलाई आफ्नो पैसा फिर्ता गर्ने आश्वासन दिएँ, र ट्याक्सी कल गर्न बाहिरको फोन प्रयोग गरें।
  
  
  होटल बाहिया बोनिटोको ट्याक्सीको यात्राले हामीलाई सहरका केही ऐतिहासिक कोबलस्टोन सडकहरूमा विचित्र पुराना घरहरू, साथै स्टिल र काँचको गगनचुम्बी भवनहरूको छेउमा फराकिलो आधुनिक सडकहरू पार गर्यो।
  
  
  मेरो होटेल पुरानो थियो तर आरामदायी थियो, आकाशमा खुला आँगन र वरिपरि तीन पङ्क्ति कोठाहरू। मैले चालकलाई पर्खन भनेँ र भित्र गएँ । जब मैले मेरो नाम भने, डेस्कमा भएको मान्छेले मलाई कोठाको चाबी, बाक्लो छाप लगाइएको खाम र क्लेरनेटको आकारको प्याकेज दियो। मैले खाम काटें र यसलाई विभिन्न आकार र रंगहरूमा फेला पारे: डलर, पेसोस, क्वेट्जल, कोर्डोबास, कोलोन्स, लेम्पिरास, बाल्बोस, बोलिभर्स, गोरडेस, पाउन्ड, फ्रान्क र गिल्डर। मैले पेसो निकाले, ड्राइभरलाई तिरें, र, मेरो हात मुनिको झोला लिएर, तेस्रो तल्लाको मेरो कोठामा गएँ। पिलर वा अरू कसैबाट कुनै सन्देशहरू थिएनन्।
  
  
  मैले लामो, बाफले नुहाउने र त्यसपछि चिसो नुहाउने, त्यसपछि गम क्लिनरको प्याकेज खोलिदिए।
  
  
  
  
  
  
  र Luger मा काम गर्न थाले। मैले हकलाई नयाँ पिस्तौल ल्याउन भन्न सक्थें, तर विल्हेल्मिना पुरानो र भरपर्दो साथी थिइन्।
  
  
  मैले लुगर अलग गरे र सबै भागहरू निरीक्षण गरे। किनभने यो राम्रोसँग लुब्रिकेट गरिएको थियो र वाटरप्रूफ कोटिंगद्वारा सुरक्षित गरिएको थियो, नुन पानीले धातुलाई क्षति पुर्याएको थिएन। मैले हरेक भागमा विलायक प्रयोग गरें, साना पेचहरू पनि, र दागहरू शुद्ध सेतो नभएसम्म प्वालबाट काम गरें। मैले डिससेम्बल गरिएको पिस्तौललाई लिन्ट-फ्री कपास स्वाबले सुकाइदिएँ, कम-भिस्कोसिटी लुब्रिकेटिङ तेलले महत्वपूर्ण भागहरू छोएँ, र लुगरलाई पुन: एसेम्बल गरें। हकले प्रदान गरेको शेलको बक्सबाट मैले आठ राउन्ड क्लिप लोड गरें र विल्हेल्मिनालाई मेरो बेल्टको होल्स्टरमा टकराएँ।
  
  
  मेरो शरीरलाई निद्रा चाहिन्छ, तर मेरो दिमागले हार मानेन। यसो गर्ने योजना थियो, कमलहरू बन्द गर्ने। र जब जब म मेरो दिमागलाई ब्रेक दिन्छु, रोना को एक फोटो देखिन्थ्यो। गोरा, जसको पातलो, लचिलो शरीर मेरो काखमा धेरै रात सम्म थियो, उसलाई अर्को हराएको कामको साथी मान्न सकिदैन।
  
  
  "उनीहरूले दुःखको लागि न त समय दिन्छन् न त थकान दिन्छन्," मैले मनमनै सोचे र कोठाबाट बाहिर निस्केँ। टेबलमा मैले लुगा किन्न सक्ने पसल छ कि भनेर सोधें।
  
  
  "हो, सेनर। सडकको छेउमा अवस्थित Aguilars, उत्कृष्ट छनौट छ, "लिपिकले भने।
  
  
  "ग्रेसियास। म आगन्तुकको पर्खाइमा छु। यदि उनी आइन् भने, मलाई कहाँ फेला पार्ने भनी भन।"
  
  
  मैले सडक पार गरें र कपडामा हकको पैसा खर्च गरें। सबै उपयुक्त सामानहरू सहितको नयाँ सूट लगाएर, मैले फेरि एक पटक मेरो रिसेप्शनिस्टसँग परामर्श गरे र फुर्सदका साथ सडक फुटपाथ क्याफेतिर लागें। म प्रवेशद्वारलाई हेरेर एउटा टेबलमा बसें र स्थानीय ब्रान्डीको बोतल अर्डर गरें, जुन आगो जस्तै जलेको थियो तर नराम्रो स्वाद थिएन। ब्रान्डी चुस्दै, मेरो साथी, पिलर, नदेखाउने निर्णय गर्नु अघि मैले कति समय कुर्नु पर्छ भनेर सोचें।
  
  
  त्यसैबेला, एउटा कालो छालाको केटीले कम काटेको ब्लाउजमा आफ्नो भव्य स्तनहरू मात्रै समेटेको टेबलको बीचमा झुल्यो र मतिर रोकिन्। उनको कपाल कालो र बाक्लो थियो, थोरै टुक्रा, ओछ्यानबाट ताजा। उनको आँखा कालो कफीको रंग थियो जसले विदेशी आनन्दको प्रतिज्ञा गर्यो।
  
  
  "के तपाइँ एक खेलमा बचत गर्न सक्नुहुन्छ?" - उसले हल्का उच्चारण संग सोध्यो।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, मैले धुम्रपान छोडेदेखि म तिनीहरूलाई राख्दिन।" मैले उसलाई भनेको थिएँ।
  
  
  "गत वर्ष मैले एक्लै धुम्रपान छोड्ने प्रयास गरें, तर म दुई हप्ता मात्र टिकें," उनले सही जवाफ दिइन्।
  
  
  "तिमी पिलर हुनुपर्छ।"
  
  
  "हो। र तपाईं निक कार्टर हुनुहुन्छ... जसको नाम किलमास्टर हो। तपाईंको प्रतिष्ठा तपाईंभन्दा अगाडि छ।" "मलाई थाहा छैन कि मैले लजालु व्यवहार गर्नुपर्छ कि माफी माग्नुपर्छ।"
  
  
  उसको पूरा ओठ मुस्कानमा घुम्यो। "तिमीले कहिल्यै माफी माग्न हुँदैन। के म बस्न सक्छु? »
  
  
  "निस्सन्देह। मेरो शिष्टाचार आज अलिकति थकित छ, अरू सबै जस्तै।"
  
  
  पिलर मेरो अगाडिको कुर्सीमा बसे । "तिमीलाई निन्द्रा चाहिन्छ जस्तो लाग्छ," उनले भनिन्।
  
  
  "व्यवसाय पहिले आउँछ," मैले एक अस्पष्ट मुस्कानका साथ भनें। "हामी यहाँ कुरा गर्न सक्छौं?"
  
  
  उनका सुन्दर आँखाहरू क्याफेका लोफरहरू र फुटपाथमा रहेका यात्रुहरूमाथि चिप्लिए। "यो ठाउँ कुनै पनि जत्तिकै राम्रो छ," उसले मलाई काँध्दै भन्यो।
  
  
  मैले वेटरलाई अर्को गिलासको लागि संकेत गरें र पिलरलाई केही ब्रान्डी खन्याएँ। त्यसपछि मैले कडा स्वरमा सोधें, "तिमीले आफ्नो कपाल के गर्नुभयो?"
  
  
  सहजै, उनको हात क्षणिक भ्रममा उनको टाउकोमा गयो, त्यसपछि उनी मुस्कुराईन्। "उनीहरूले तपाईलाई भनेको हुनुपर्छ कि म रेडहेड हुँ। तपाईलाई थाहा छ, हाम्रो व्यवसायमा अक्सर उपस्थिति परिवर्तन गर्न आवश्यक छ। तपाईलाई कालो मन पर्छ? "
  
  
  "यसलाई मनपर्छ। म शर्त गर्छु कि तपाईं पनि रेडहेड जस्तै प्यारो हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "किन, धन्यवाद," उनले भनिन् र आफ्नो लामो परेला मुनिबाट मलाई शरारती रूपमा हेरिन्।
  
  
  एक क्षणको लागि, Pilars को विशेषताहरु Rona Vollstedt को पातलो अनुहार मा गायब देखिन्थ्यो। मैले बलियो ब्रान्डीको एक चुस्की लिएँ र छवि गायब भयो।
  
  
  "हामीसँग एउटै कुरा छ," मैले भने, "गाभियोटामा सुटकेस ल्याएको डुङ्गा हो।" अन्धकारमा मैले कुनै नाम र पहिचान पत्ता लगाउन सकिन। यो पानीमा धेरै तल सवार थियो र दुई आउटबोर्ड इन्जिन द्वारा संचालित थियो।"
  
  
  पिलरले आफ्नो ओठ टोक्यो र आफ्नो टाउको हल्लायो।
  
  
  "यस्तो केही छैन। के तपाईंले डुङ्गामा रहेका मानिसहरूलाई देख्नुभयो?
  
  
  "मुख्य मानिस छोटो, गह्रौं बनाइएको र पूर्णतया टाउको थियो।"
  
  
  उसले मलाई रोक्न हात उठायो। "एउटा मोटो, टाउको मान्छे?"
  
  
  "त्यो सहि हो। के तपाई उसलाई चिन्नुहुन्छ?"
  
  
  "मलाई त्यस्तै लाग्छ। कुराकाओमा तस्करहरूको गिरोहको नेतृत्व गर्ने एकजना व्यक्ति छन्। उसको नाम टोरियो हो।
  
  
  "तिमी मलाई उसलाई कहाँ भेट्टाउने भनेर बताउन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "म तिमीलाई त्यहाँ लैजान सक्छु। मलाई कुराकाओ थाहा छ र हामी छिट्टै काम गर्न सक्छौं।"
  
  
  एक मिनेटको लागि म विरोध गर्न जाँदै थिए। म ऊ रोना जस्तो बनोस् भन्ने चाहन्न । तर पिलार सही थियो, मैले कुराकाओमा गाइड बिना बहुमूल्य समय बर्बाद गर्न सक्थे, र समय सार थियो।
  
  
  "हामी कति चाँडो छोड्न सक्छौं?" मैले भने।
  
  
  “हामी भोलि बिहान चाँडो उडान लिन सक्छौं। म सबै मिलाउँछु।
  
  
  "के हामी पहिले सुरु गर्न सक्छौं?"
  
  
  "छैन। र यो महत्त्वपूर्ण छ कि तपाईं आज रात आराम गर्नुहोस्। भोलि तपाईं बलियो र सतर्क हुन आवश्यक छ।"
  
  
  मेरो दुख्ने मांसपेशी सहमत। हामीले अर्को गिलास ब्रान्डी पियौं र उनले मलाई मेरो होटेलमा लैजाइन्।
  
  
  पिलरले भने, "म बिहान तिमीलाई लिन आउँछु र हामी एयरपोर्ट जान्छौं।"
  
  
  म उसलाई आँगनमा छोडेर थकित भएर उठेँ
  
  
  
  
  
  
  मेरो कोठामा।
  
  
  अध्याय पन्ध्र
  
  
  मैले दिनको मेरो दोस्रो नुहाइ लिएँ र साँझको सूर्यको बिरूद्ध अन्धाहरू कोरें। मैले नयाँ लुगा फुकालेर कुर्सीमा राखें । त्यसपछि म नाङ्गै ओछ्यानमा तानिए, चादर आफैमाथि ताने र छतमा हेरेँ।
  
  
  यो सामान्यतया असम्भव छ कि केवल आफैलाई सुत्न बलियो बनाउन। मेरो शरीरको हरेक स्नायुलाई आराम चाहिन्छ र मेरा आँखा बालुवाका झोलाजस्तै थिए, तर म निदाउन सकिन।
  
  
  कतै भूतपूर्व अमेरिकी वैज्ञानिक र पूर्व रुसी सेनापति मेरो देश, सहर सहर मेटाउने तयारी गरिरहेका थिए । भोलि न्युयोर्क जाने पहिलो हुनेछ। मैले तिनीहरूलाई रोक्न कतै दौडनु पर्छ, भेराक्रुजमा मेरो होटेलको ओछ्यानबाट उड्नु हुँदैन।
  
  
  तर तयारी नगरी लडाइँमा भाग्नु मूर्खतापूर्ण र खतरनाक हुनेछ। र यदि पिलरले तस्कर टोरियोलाई भेट्टाउन सक्छ भने, उनीसँग अझै पनि मिशन पूरा गर्न पर्याप्त समय हुन सक्छ। मैले आँखा बन्द गरें। रोनाको दर्शन मेरो अगाडि तैर्यो, गायब भयो, त्यसपछि फर्कियो।
  
  
  सुन्तला अन्धाहरू मार्फत प्रवाहित सूर्यको किरण बिस्तारै खैरो रंगका सबै छायाँहरूबाट बिस्तारै अँध्यारो नभएसम्म ओइलाउँदै गयो। तैपनि मन शान्त हुन सकेन ।
  
  
  तलको सडकबाट आउने हरेक आवाज सिधै कानमा पुगे जस्तो लाग्थ्यो । अर्को कोठामा शौचालय फ्लस गर्दै, नियाग्रा फल्स बगाउँदै।
  
  
  त्यसपछि कसैले मेरो ढोका ढकढक्यायो।
  
  
  "हो?"
  
  
  "यो पिलर हो," नरम जवाफ आयो।
  
  
  म ओछ्यानबाट उठे, तौलिया समातेर ढोका खोले। पिलरले स-साना फूलहरू भएको कालो पोशाक लगाएकी थिइन् जुन उनको समृद्ध भू-भागका पहाड र उपत्यकाहरूमा खुसीसाथ बढेको देखिन्छ।
  
  
  "भित्र आऊ," मैले भनें।
  
  
  "मलाई साँच्चै विश्वास लागेन कि तपाईं सुत्न सक्षम हुनुहुनेछ," उनले भनिन् र भित्र गइन्।
  
  
  "तपाईको सुन्दरता तपाईको बुद्धिले मात्र पारेको छ," मैले जवाफ दिए।
  
  
  "मैले तपाईलाई मद्दत गर्न केहि ल्याएको छु।" उनी ओछ्यानको छेउमा हल्का डुबिन् ।
  
  
  "चक्की?" मैले सोधे । "म तिनीहरूलाई कहिल्यै लिन्छु।"
  
  
  उनी मलाई हेरेर मुस्कुराइन् । “होइन, चक्की होइन। म।"
  
  
  "ठीक छ," मैले मेरो आश्चर्यबाट मुक्त हुँदै जवाफ दिएँ, "तिमी पक्कै पनि स्वादिष्ट चक्की हो, र निल्न गाह्रो छैन।"
  
  
  उनको सुन्दर अनुहार गम्भीर, लगभग कठोर भयो। "ठट्टा नगर्नुहोस्," उनले भनिन्। "हाम्रो दुबैको जीवन भोलि तिम्रो शारीरिक अवस्थामा निर्भर हुन सक्छ, र ..." यहाँ उनी हिचकिचाइन्, उनका आँखा मेरो तौलियाले लगाएको आकृतिमा चिप्लिए। "र सायद म पनि, आज एक्लै बेचैन हुनेछु।"
  
  
  "सायद," मैले भनें।
  
  
  "तिमी सबै कुरा ममा छोड्छौ?"
  
  
  "पिलर, म तिम्रो हातमा छु।"
  
  
  "बिएन। पहिले म तिमीलाई यहाँ ओछ्यानमा सुत्न चाहन्छु।"
  
  
  म आज्ञाकारी भई ओछ्यानमा गएँ र आफूलाई तल झार्न लागेको थिएँ जब उनको बलियो खैरो औंलाहरू मैले लगाएको तौलिया मुनि चिप्लिएर फ्याँकिदिए।
  
  
  "यसको लागि हामीलाई तौलिया चाहिँदैन," उनले निर्णायक रूपमा भनिन्। "तपाईंको पेटमा सुत्नुहोस्, कृपया।"
  
  
  म ओछ्यानमा पल्टिएँ, मेरो हात सिरानीमा जोडेर। मेरो खोपडीको आधारमा केही चिसो मेरो घाँटी छोयो र बिस्तारै मेरो पीठ तल बग्यो। मैले दालचीनीको अलिकति सुगन्ध पाएँ। मेरो काँधमा, मैले पिलरले बोकेकी झोलाबाट एउटा सानो शीशी लिएर मेरो मेरुदण्डमा सामग्री खन्याएको देखें।
  
  
  "दालचीनी तेल," उनले वर्णन गरे। "अब म चाहन्छु कि तपाइँ तपाइँको टाउको तल राख्नुहोस् र मलाई तपाइँलाई आराम गर्न मद्दत गर्नुहोस्।"
  
  
  "हो, म्याडम," मैले हाँसे। त्यहाँ एक कानाफूसी, रेशमी आवाज थियो। मेरो आँखाको कुनाबाट मैले अँध्यारो जांघको फ्ल्याश समातें र महसुस गरें कि पिलरले आफ्ना सबै लुगाहरू फुकालेको थियो।
  
  
  मेरा विचारहरू महसुस गरेझैं, उसले आफ्ना शीतल, कोमल औंलाहरूको हल्का स्पर्शले मेरा आँखा बन्द गरिन्। "आराम गर्नुहोस्," उनी चिच्याइन्। "अब तपाईलाई आराम गर्न आवश्यक छ।"
  
  
  त्यसपछि उनका हातहरू मेरो पीठमा चिल्लो साना सर्कलहरूमा सारियो, उनका औंलाहरू बलियो र बिस्तारै थिचिरहेका थिए। उनले मेरो काँध र छातीमा तेल फैलाए, आफैलाई स्वीकृतिको आवाज निकाल्दै। उनले मेरो छेउमा क्रिज भेट्टाइन् जहाँ मायान भालाले मलाई चरेको थियो, र उनको औंलाहरूले पीडालाई प्रहार गरेको थियो।
  
  
  उसले मेरो कम्मरमा तेल लगाई, उसको हातहरू खुसीसाथ मेरो छालामा सुगन्धित स्नेहकको साथ सर्दै। तल र तल, नितम्ब र तिघ्राको पछाडि। घुँडाको खोक्रोलाई अलि बढी छुनुहोस्, त्यसपछि बाछोको मांसपेशीहरू, Achilles tendon को साथमा, ताकि मेरो हिल्स उनको हत्केलाहरूमा आराम गर्नुहोस्।
  
  
  पिलरले मेरो खुट्टाको तलवहरूमा बिस्तारै तेल लगाइदियो, मेरो प्रत्येक औंलाको बीचमा औंला फिसाउँदै।
  
  
  मेरो छाला जीवित र उनको स्पर्शको लागि अतिसंवेदनशील थियो। उसको नग्न शरीरको सान्निध्यता मैले मेरो छिद्रहरूबाट महसुस गर्न सक्छु जस्तो लाग्थ्यो।
  
  
  मैले भने, "पिलर, मलाई थाहा छैन म उत्साहित छु वा निद्रामा छु। कृपया निर्णय गर्नुहोस्! »
  
  
  "शान्त हुनुहोस्," उसले नरम स्वरले गाली। "हामीले भर्खरै सुरु गरेका छौं"।
  
  
  त्यसपछि उनले मेरो औंलाहरू एक-एक गरी लिइन्, तिनीहरूलाई स्याहार गर्दै, आफ्ना औंलाहरू बीच घुमाउँदै। आफ्नो औँला र तर्जनीको प्रयोग गरेर, तिनले एक तेलको म्यान बनाइन् जुन प्रत्येक औंला माथि र तल चिप्लिन्थ्यो।
  
  
  त्यसपछि पिलरले प्रत्येक खुट्टालाई आफ्नो हातमा लिए र हड्डीहरू भाँचिन नसक्दासम्म घुट्यो। त्यसपछि उनले आफ्ना हातहरू फेरि मेरा खुट्टाहरू माथि सारिन्, उनका कुशल औंलाहरूले तनावपूर्ण मांसपेशीहरूमा खन्ने, निचोड, हेरफेर, दुखाइको पीडालाई बाहिर निकालिन्।
  
  
  मेरो रम्पमा विशेष ध्यान दिइयो। प्रत्येक नितम्बमा एउटा हात राखेर, उनी तल झुकिन् र एक महिलाको लागि अचम्मको शक्तिका साथ निचोइन्, उनका हातहरू लयबद्ध रूपमा कुर्कुच्चादेखि औंलासम्म घुमिरहे।
  
  
  पिलर हुँदा ओछ्यान अलिकति ढल्कियो
  
  
  
  
  
  
  आफूलाई मेरो खुट्टामा भेट्टाए। यस स्थितिबाट, उनी अगाडि झुकिन् र मेरो पछाडि आफ्नो लचिलो औंलाहरू दौडिन्, जादुई रूपमा तनावपूर्ण मांसपेशीहरूलाई आराम गर्दै।
  
  
  जब उनी मेरो काँध र घाँटीमा मालिस गर्न अगाडि पुगिन्, मैले उनको हल्लिरहेको स्तनको निप्पलहरू मेरो विरुद्धमा ब्रश गरेको महसुस गरें। अब उसको हात मेरो काँधबाट मेरो खुट्टासम्म मेरो खाली पछाडि सर्यो।
  
  
  "अब घुमाउनुहोस्," उनले भनिन्, "र म अर्को तर्फ गर्छु।"
  
  
  "मलाई थाहा छैन यदि म यसलाई सहन सक्छु।"
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्, म पक्का छु कि तपाईं धैर्य गर्नुहुनेछ।"
  
  
  म आफ्नो ढाडमा घुमाए।
  
  
  पिलरले सास फेरे। "किन, निक, मैले सोचें कि तपाईं आराम हुनुहुन्छ!"
  
  
  "धिक्कार छ!" म मुस्कुराएँ, मेरो नग्न मालिश गर्नेलाई हेर्ने मौका लिई। उनको छाला पालिश गरिएको तामा जस्तै थियो - चिल्लो र निर्दोष। उनका स्तनहरू भरिएका र पाकेका थिए। तिनीहरू डुबे, त्यसपछि तीव्र रूपमा उठे। उनको साँघुरो कम्मर र गोलाकार, दृढ नितम्ब पसिनाको हल्का चमकले चम्किरहेको थियो।
  
  
  नाइटस्ट्यान्डबाट तेलको बोतल उठाउन उनी दयालुपूर्वक झुकिन् र आफ्नो हात फैलाउँदै ममाथि छर्किन्।
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," उनले भनिन्, मानौं मेरो विचारहरू फेरि पढ्दै, "कुनै पनि अधूरो छोडिने छैन!"
  
  
  त्यसैले अब मैले उनको हातमा आत्मसमर्पण गरें। आँखा बन्द - मेरो टाउकोमा कुनै विचलित छविहरू उत्पन्न भएन। मलाई तौलविहीनताको अनुभूति भयो, मानौं मेरो शरीर, ती जान्ने औंलाहरूद्वारा निर्देशित, अन्तरिक्षमा बगिरहेको थियो। म टफीले बनेको जस्तो देखिन्थ्यो... टाउको, तानिएको, स्वादिष्ट रूपमा ब्रेकिंग बिन्दुको एक अंश भित्र फैलिएको।
  
  
  मैले अचानक आँखा खोलेर पिलरको हात समातें। "त्यति भए पुग्छ," मैले भनें। “हामी भर्खर मसाजको सीमामा पुगेका छौं। के तपाइँसँग अन्य प्रतिभा छ? »
  
  
  पिलरले मलाई अल्छी, चिढाउने मुस्कान दियो। उसको मुख मेरो माथि बन्द हुँदा म उत्कृष्ट आनन्दको आघातले पराजित भएँ।
  
  
  र केही समयको लागि मलाई यस्तो लाग्यो कि म एउटा सानो मखमली प्वालबाट अकल्पनीय आनन्दको संसारमा तानिएको छु। त्यसपछि मलाई मुक्तिको काँप आयो। र धेरै घण्टामा पहिलो पटक म विचार वा भावनाहरूबाट खाली थिएँ, शून्यमा तैर्दै, विस्मरणको गहिरो कुवामा तैरिरहेको थिएँ।
  
  
  मैले मेरो छेउमा न्यानो, चम्किलो शरीर तानेर हामी दुबैलाई चादरले छोपें।
  
  
  एक मिनेट भन्दा कममा, मैले खोजेको निद्राले मलाई न्यानो, दालचीनी-सुगन्धित अँगालोमा बेर्यो।
  
  
  अध्याय सोह्र
  
  
  सबै पुराना भागहरू नयाँ, टेफ्लोन-लेपित, स्थायी रूपमा मोल्डेड कम्पोनेन्टहरूद्वारा प्रतिस्थापन गरिएको जस्तो महसुस गर्दै म बिहानै उठेँ। बाथरुमबाट पानीको छर्रा आयो र एउटी महिलाको स्वर स्पेनिसमा गाएको थियो। म ओछ्यानबाट हाम फालें, ढोकामा गएर धकेले।
  
  
  कोठामा बाफका धाराहरू दौडिए । पारदर्शी नुहाउने पर्दा पछाडि, म पिलरको सुन्दर शरीरको सिल्हूट देख्न सक्थें जब उनी आफैंलाई पछ्याउँदै र पान्चो भिल्लाको समयको केही गाउँदै थिए। चकलेटको बक्समा सेलोफेन झ्यालजस्तै चम्किलो सतह देखाउँदै हरेक पटक पर्दा उनको छालामा टाँसिन्थ्यो।
  
  
  म त्यहाँ एक मिनेट उभिएँ, तमाशाको मजा लिँदै, त्यसपछि पर्दा समातेर एकै ठाउँमा ताने।
  
  
  पिलार अचम्ममा परिन् र एक सहज महिला इशारामा आफ्नो हातले आफूलाई छोपिन्। त्यसपछि उनी आफ्ना पाखुराहरू तल राखिन् र नुहाउने स्प्रेमुनि मुस्कुराउँदै उभिरहेकी थिइन्, जबकि पानी उनको शरीरको पहाड र खाल्डोहरूबाट बगिरहेको थियो, उसलाई मोहर जस्तै चम्किरहेको थियो।
  
  
  "शुभ प्रभात, क्वेरिडो," उनले भनिन्। "मलाई आशा छ कि मैले तिमीलाई जगाएको छैन।" उसको आँखा मेरो शरिरमा घुमिरह्यो । "के तिमी सधैं यसरी नै उठ्छौ?"
  
  
  "यो सबै अर्को कोठामा नुहाउने व्यक्तिमा निर्भर गर्दछ।"
  
  
  "मलाई आशा छ तपाईं राम्रोसँग सुत्नु भयो।"
  
  
  "लग जस्तै। यदि संसारले तपाइँको यो निद्राको चक्की औषधिको बारेमा पत्ता लगायो भने, हामी बार्बिटुरेट्सको अन्तिम देख्नेछौं।"
  
  
  "चापलुसी। बस, म तिम्रो ढाडमा साबुन लगाउनेछु।
  
  
  म नुहाउने ठाउँमा पुगें र पिलरले मलाई घुमाए। उसले आफ्नो हात फेर्यो, तर मेरो शरीर रचनाको क्षेत्र उसले पक्कै मेरो पछाडि थिएन। म फर्किएर उनको सामना गर्दै उभिएँ, र हामी दुबैमा पानी छर्कियो। उ कती अग्लो केटी हो भनेर पहिलो पटक बुझेँ ।
  
  
  मैले भनें, "मलाई यस्तो लाग्छ कि म तपाईबाट धेरै अर्डरहरू पाउँछु। मेरो जिम्मा लिने समय आएको छ।
  
  
  "तपाईले के भन्न खोज्नुभयो, क्वेरिडो?" - उसले सास फेर्यो, अगाडि झुक्यो, ती भव्य स्तनहरू मेरो तर्फ घुमिरहेका थिए।
  
  
  उसलाई काखमा समातेर, मैले पिलारलाई उठाएर मकहाँ ल्याएँ। त्यसपछि मैले यसलाई कम गरें, एक पटकमा एक इन्चको अंश।
  
  
  उसको हातले मेरो छाती छोप्दा उसले खुसीको सानो आवाज निकाल्यो र उसले हाम्रो छातीलाई मेरो विरुद्धमा थिचेर हामीलाई सँगै तान्यो। हामीले त्यहाँ नुहाउने ठाउँमा ढिलो, गतिहीन, गतिहीन नृत्य सुरु गर्‍यौं, पिलारले महिलाले झैं काँप्दै नहुञ्जेल बिस्तारै ताल बढाउँदै गयौं। अचानक उनी चिच्याइन्, उनको आवाज पानीको नीरस गर्जनले छेड्यो।
  
  
  त्यसपछि हामी सँगै उभियौं, पानीले हाम्रो शरीरमा धुन दियौं।
  
  
  हामी छिट्टै लुगा लगायौं र त्यसपछि ह्युवो रान्चेरोसको स्वादिष्ट नाश्ताको लागि नजिकैको क्याफेमा गयौं। हामीले यसलाई मेक्सिकन बियरले धोयौं, जुन ब्रेकफास्टको समयमा पनि तीतो मेक्सिकन कफी-फाई भन्दा राम्रो हुन्छ।
  
  
  ट्याक्सीले हामीलाई Aeropuerto Nacional लगे जहाँ हामी एउटा सानो विमानमा चढ्यौं। साढे छ बजेतिर उड्यौँ । दुई घन्टा समयको फरकमा, हामी दिउँसो कुराकाओमा अवतरण गर्नेछौं।
  
  
  जब हामी उडिरहेका थियौं
  
  
  
  
  
  युकाटनको शान्त हरियो र क्यारिबियन सागरको गहिरो नीलोमा, मैले मद्दत गर्न सकिन तर धेरै घण्टा अघि म त्यहाँ मेरो जीवनको लागि लडिरहेको थिएँ।
  
  
  जस्तो कि आपसी सहमतिमा, पिलार र मैले यात्राको क्रममा बोलेका थिएनौं। आज बिहान हामी केवल एक पुरुष र एक महिला जीवन र एकअर्काको मजा लिइरहेका थियौं, जस्तो कि हाम्रो सबैभन्दा ठूलो समस्या ब्रेकफास्टको लागि के खाने निर्णय गरिरहेको थियो। तर अब हामी दुई पेशेवर थियौं, अज्ञात खतराहरू तिर लाग्दै, हामी कहिल्यै फर्कने छैनौं भनेर जान्दछन्। यो सानो कुरा गर्ने समय थिएन। हामी चुपचाप बस्यौं, आ–आफ्ना व्यक्तिगत विचारमा हराएका थियौं ।
  
  
  पाइलटको आवाजले मौनता तोड्यो। "तिमीहरू मध्ये जो स्टारबोर्ड छेउमा हुनुहुन्छ अब अरूबा टापु अगाडि देख्न सक्नुहुन्छ। अरुबा तीनवटा टापुहरू मध्ये सबैभन्दा सानो हो जुन नेदरल्याण्ड्स एन्टिलेस बनाउँछ। कुराकाओ अझै पचास माइल पूर्वमा छ। हामी हाम्रो अवतरण सुरु गर्दैछौं र लगभग पन्ध्र मिनेटमा अवतरण गर्नेछौं।"
  
  
  पाइलटले कुराकाओको मौसमको अवस्था (सधैंको रूपमा उत्तम) बारे बताइरहँदा, मैले अरूबा हामीबाट गुडिरहेको हेरेँ। अरूबा र कुराकाओ बीचको जलडमरूहरू सेतो पाल र धेरै साना खैरो टापुहरूले स्थायी जनसंख्या नभएका थिए, यद्यपि तिनीहरू कहिलेकाहीं माछा मार्नेहरूले प्रयोग गर्थे।
  
  
  हाम्रो विमान प्लेसम्यान एयरपोर्टमा अवतरण गर्‍यो र हामीले राजधानी विलेमस्टाडको लागि पाँच माइलको सवारीको लागि ट्याक्सी भेट्टायौं। केबिन एक पुरानो हडसन थियो जसको छत हटाइयो त्यसैले यसलाई बाहिर प्रयोग गर्न सकिन्छ।
  
  
  ड्राइभर एक बोल्ने साथी थियो जो हाम्रो छोटो ड्राइभको समयमा सबै स्थानीय गपशपहरूमा हामीलाई भर्न कटिबद्ध देखिन्थ्यो। एउटा वाक्यले मेरो दिमागलाई बरफको टुक्राजस्तै छेड्दासम्म मैले त्यो मानिस के भन्दै थिए भन्ने कुरामा त्यति ध्यान दिएन।
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्," मैले ड्राइभरलाई चिच्याएँ। "तपाईले समुद्रबाट निकालिएको गोरोको बारेमा के भन्नुभयो?"
  
  
  ऊ फराकिलो मुस्कानका साथ आफ्नो सिटमा पल्टियो, मेरो चासो जगाएकोमा खुशी भयो। "ओ हो, सेनर। दुई दिनअघि माछा मार्ने डकमा निकै उत्साह थियो । एउटा डुङ्गा पहेँलो कपाल भएको केटी लिएर फर्कियो। उनले लाइफ ज्याकेट लगाएकी थिइन्, जसले उनलाई तानिरहेको थियो, यद्यपि उनलाई भित्र ल्याउँदा उनी सचेत थिएनन्। धेरै अनौठो, किनकि एउटै डुङ्गा दुर्घटनामा परेको थिएन।"
  
  
  "उनी अहिले कहाँ छिन्?" मैले हस्तक्षेप गरें
  
  
  "जब माछा मार्ने डकहरूबाट शब्द बाहिर आयो, ती महिलाका पति चाँडै आइपुगे र उनलाई आफूसँगै लगे।"
  
  
  "उनको श्रीमान?" - मैले दोहोर्याएँ।
  
  
  "ओ हो। ऊ भालु जस्तै ठूलो मान्छे हो, जो कहिलेकाहीँ गोभियोटासँग पौडी खेल्छ।"
  
  
  गोरोडिन! मलाई र रोनालाई पानीमा भेट्टाउन नसकेपछि ऊ कुराकाओ फर्केको हुनुपर्छ। निस्सन्देह उनी त्यहाँ पर्खिरहेका थिए जब डकहरूबाट मछुवाहरूले उनलाई ल्याएका थिए। यो दुई दिन अघिको कुरा हो । मैले रोना अझै जिउँदै छ भनेर आँकलन गरें। यो एक लामो शट थियो: "के तपाईलाई थाहा छ त्यो पुरुष ... उनको श्रीमान ... महिलालाई कहाँ लगे?" मैले सोधे ।
  
  
  - होइन, सेनर, तर सायद मेरो साथी, माछा मार्ने साबाले तपाईलाई बताउनेछ। उसैले आइमाईलाई समुन्द्रबाट तानेको थियो।”
  
  
  "के तिमी मलाई साबामा लैजान सक्छौ?"
  
  
  "अब, सेनर?"
  
  
  "हाल।" मैले मेरो उभिएको वालेटबाट दस गिल्डर बिल निकाले र ड्राइभरलाई दिए। "अनि छिटो गर।"
  
  
  "पाँच मिनेट," उसले पैसा खल्तीमा राख्दै भन्यो।
  
  
  पाँच मिनेटमा, लगभग सेकेन्डमा, हामी साँघुरो सडकहरूको भूलभुलैया हुँदै विलेमस्ट्याड बाहिर माछा मार्ने डकहरूमा पुग्यौं, हर्नको मद्दतले बाटो सफा गर्दै, जसमा चालक निरन्तर झुकेका थिए। हामी एउटा ठूलो, धुवाँले दागिएको झ्याल र "भानभोर्टको शरण" लेखिएको पेन्टको साथ एउटा फ्रेम हाउसको अगाडि तटबन्धमा अचानक रोकियौं।
  
  
  जब म कारबाट बाहिर निस्कें, मैले मेरो आस्तीनमा टग महसुस गरें र महसुस गरें कि मैले पिलरको बारेमा लगभग बिर्सिसकेको छु।
  
  
  "निक, गोरा... के त्यो तिम्रो रोना हो?"
  
  
  "यो हुनुपर्छ।"
  
  
  "अनि के गर्न जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "यदि म सक्छु भने उसलाई खोज्नुहोस्।"
  
  
  "तर हामीसँग एउटा मिशन छ।"
  
  
  यदि यो रोना नभएको भए, त्यहाँ कुनै मिशन हुनेछैन। यो उहाँले हामीलाई सुराग दिनुभयो, र अब उहाँले Gorodin हामीलाई नेतृत्व गर्न सक्नुहुन्छ। यसबाहेक, उनी हामी जस्तो खतरनाक काममा प्रशिक्षित थिएनन्। यदि उनी अब गोरोडिनको हातमा छिन् भने, उनले भयानक मूल्य तिर्नुपर्नेछ। मैले उसलाई खोज्ने प्रयास गर्नुपर्छ। म उनको धेरै ऋणी छु।"
  
  
  पिलरले भने, “तिमीले उसको केही ऋणी छैनौ । “तपाईंले उसलाई काम गर्न जबरजस्ती गर्नुभएन। र समय ... के तपाईंलाई थाहा छ यो कुन दिन हो?
  
  
  "हो, मलाई थाहा छ। भोलि अन्तिम मिति हो।"
  
  
  "उनको बारेमा बिर्सनुहोस्, निक। मसँग आउनुहोस् र म तिमीलाई टोरियोमा लैजान्छु। हामी उसलाई यहाँबाट टाढा तटबन्धमा फेला पार्नेछौं। ”
  
  
  म भान्भोर्टको लुक्ने ठाउँको ढोका अगाडि रोकें र पिलरको अनुहारमा हेरे। बोल्दा मेरो स्वर चिसो थियो । "निर्णय मेरो हो, र मैले यसलाई स्वीकार गरें। के तिमी म संग आउने हो ? »
  
  
  उसले मेरो नजरलाई एक क्षणको लागि भेट्यो, त्यसपछि पछि हट्यो। उसले अगाडि बढेर मेरो हात छोयो। "मलाई धेरै माफ गर्नुहोस्, निक। आफ्नो विवेक अनुसार काम गर्नुपर्छ। तपाईंले सोध्नुभए पनि म तपाईंलाई मद्दत गर्नेछु। "
  
  
  मैले उसको हात समातेर ढोका छिरेँ।
  
  
  अध्याय सत्रौं
  
  
  Vanvoort को Hideaway एक पर्यटक बार थिएन। उज्यालो मधुरो थियो, हावा सुस्त थियो । भित्ताहरू बियर र राजनीतिज्ञहरूको विज्ञापन पोस्टरले ढाकिएको थियो। भुइँमा रहेको लिनोलियम अकर्णित फलकको अगाडि पट्टिमा नाङ्गो काठको रूपमा झरेको छ।
  
  
  ग्राहकहरू माछा मार्ने र नाविकहरू थिए।
  
  
  
  
  
  धेरै मानिसहरू। र सबै पुरुषहरू। छोटो कागती पहेंलो पोशाकमा अचम्मको देखिने पिलरलाई आगन्तुकहरूले देखेपछि कुराकानीको आवाज र चश्माको आवाज अचानक बन्द भयो।
  
  
  काउन्टरको पछाडि आफ्नो शर्टको छोटो बाहुलाको मुनिबाट खरबुजाजस्ता बाइसेप्स लगाएको क्लब-फुटे डचम्यान बसे।
  
  
  "म साबा नामक माछा मार्ने मान्छे खोज्दैछु," मैले भनें।
  
  
  डचवासीका स-साना आँखाहरूले मलाई कीराहरू जस्तै स्क्यान गरे। "कसले भन्यो ऊ यहाँ छ?"
  
  
  “उसको साथी ट्याक्सी चालक हो। हडसन मा एक।
  
  
  उसले आफ्नो ठूलो टाउको छेउबाट अर्को तिर हल्लायो। "मलाई केहि मतलब छैन।"
  
  
  रडमा दुवै हात राखेर, मैले मेरो अनुहार त्यसमा थिचेँ। "श्रीमान, मसँग खेल खेल्ने समय छैन, र मसँग व्याख्या गर्ने समय छैन। तर म तपाईलाई यो जान्न चाहन्छु: यदि तपाईले मलाई पाँच सेकेन्डमा साबुलाई औंल्याउनुभयो वा मैले उसलाई कहाँ भेट्टाउन सक्छु भन्नुभयो भने, म यो पट्टी पार गर्नेछु र मैले जवाफ नपाउन्जेल तिम्रा हड्डीहरू भाँच्नेछु।"
  
  
  डचम्यानलाई थाहा थियो कि म गम्भीर छु। उसको लाज पहेंलो भयो। "त्यहाँ," उसले चिच्यायो। "भित्ताको बिरूद्ध बुथमा एक्लै।"
  
  
  म बारबाट फर्केपछि फेरि बडबड सुरु भयो र सबैजना पिलरलाई हेर्न व्यस्त भए।
  
  
  बुथमा एक्लो मानिस कालो भर्जिन आइल्याण्डर थियो।
  
  
  "सबा?" मैले सोधे ।
  
  
  "त्यो सहि हो, साथी। बस। र महिला पनि। उनको भाषणमा, केही संगीत ब्रिटिश थियो र केहि क्यालिप्सो मेलोडिक सामग्री थियो जुन तपाईंले वेस्ट इन्डिजका केही भागहरूमा सुन्नुभयो। "हांसमा भगवानको डर राख्नु पर्छ, उसलाई यसरी फिर्ता लिनुहोस्।"
  
  
  “म तिमीले दुई दिनअघि ल्याएको महिलाको बारेमा सोध्न चाहन्छु। जसलाई तिमीले समुद्रमा भेट्टायौ।"
  
  
  - आह, पहेंलो कपाल भएको महिला। धेरै राम्रो। ऊ एक शब्द बोल्न उठ्दैन। धेरै, धेरै थकित। समुन्द्रले तिम्रो शक्ति निकाल्छ। तर मलाई लाग्दैन कि उसलाई चोट लागेको छ। केही बिग्रिएको छैन।"
  
  
  "अनि मानिसले उनलाई लगे? उनी आफ्नो श्रीमान हुँ भनी कसले ?
  
  
  "ओहो, हुनसक्छ ऊ उनको श्रीमान होइन," हह? मलाई अचम्म लाग्दैन। उनी पहेँलो कपाल भएकी महिलाजस्तो देखिँदैनन् जसले आफ्नो पतिलाई गलत मान्छन्। धेरै नराम्रो, धेरै कुरूप। के तिमी मान्छे, साथी?
  
  
  "होइन, तर म उनको साथी हुँ, र उसलाई लैजाने मान्छे पक्कै थिएन।" तिमीलाई थाहा छ उसले उनलाई कहाँ लगे?
  
  
  "हो, मलाई थाहा छ। म उसलाई क्वीन्स हस्पिटल जाने बाटो बताउँछु। उसले भन्छ कि उसले कहिले पनि नराम्रो गर्छ, उसले केटीलाई उसको साथीहरू भएको ठाउँमा लैजान्छ। उसले उसको हेरचाह गर्छु भन्यो। त्यसैले म हेर्छु ऊ कहाँ जान्छ। केटी दुई अन्य पुरुषहरु संग एक सानो कुकुर मा जान्छ, ठूला चट्टानहरु र एक माछा मार्ने झुपडी अब सबैलाई बन्दुकहरु द्वारा प्रयोग गर्दैनन्।
  
  
  "के तपाईं मलाई सानो कुकुरमा कसरी पुग्ने भनेर देखाउन सक्नुहुन्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "अवश्य पनि। तल डक्समा जानुहोस्, तपाईंले यो ठाउँ देख्न सक्नुहुन्छ। आउनुहोस्, म तपाईंलाई देखाउँछु।"
  
  
  कालो मान्छे उठ्यो र बूथ छोड्यो। पिलारले हामीलाई बाहिर र तल वाटरफ्रन्टमा दुईवटा ठाडो ब्लकहरू पछ्यायो, जहाँ साबाले चम्किलो पानीमा खैरो चट्टानहरूको दाँतेदार बाहिरी रूपमा देखा पर्यो।
  
  
  "सानो कुकुर," उसले भन्यो। "सायद 500 मिटर लामो, 200 चौडा। डुङ्गा अवतरण गर्ने एक मात्र सुरक्षित स्थान अर्को छेउमा छ। तपाईंले यसलाई यहाँबाट देख्न सक्नुहुन्न।
  
  
  "मलाई द्रुत डुङ्गा चाहिन्छ," मैले भनें। "मलाई भाडामा दिने कसैलाई चिन्नुहुन्छ?"
  
  
  "अवश्य पनि। तस्कर र पुलिसबाहेक बन्दरगाहमा सबभन्दा छिटो डुङ्गा चलाउने मेरो एक साथी छ। उसले तिमीसँग धेरै पैसा लिन्छ, तर तिमीले पैसा पाउँछौ।"
  
  
  "ठीक छ।" म पिलरतिर फर्केँ। "अब म तपाईलाई केहि गर्न सोध्छु जुन तपाईलाई धेरै गाह्रो हुनेछ।"
  
  
  "के भयो, निक?"
  
  
  "मेरो लागि पर्खनुहोस्। पर्खनुहोस्, यदि म अँध्यारोमा फर्किएन भने, डेभिड हकलाई वाशिंगटनमा कल गर्नुहोस् र उहाँलाई थाहा छ सबै कुरा बताउनुहोस्।"
  
  
  "के म तिमि संग जान सक्छु? म डुङ्गा चलाउन सक्छु। म धेरै तरिकामा मद्दत गर्न सक्छु।"
  
  
  "होइन," मैले दृढतापूर्वक भनें। "यो मेरो काम हो र म चाहन्छु कि तपाईं यहाँ बस्नुहोस्।"
  
  
  "हो, निक," उनले असामान्य राजीनामाको साथ भनिन्।
  
  
  मैले उसको हात निचोरें र साबाको पछिपछि डक्समा गएँ जहाँ हामीले उसको साथीलाई डुङ्गामा भेट्टाउने थियौं। यो पुरानो छिटो डुङ्गा हो, यसको गर्व मालिक द्वारा सावधानीपूर्वक राम्रो अवस्थामा राखिएको थियो। त्यो मानिस अपरिचित व्यक्तिलाई आफ्नो गर्व र आनन्दमा उड्न दिने बारे चिन्तित थिएन, तर पर्याप्त गिल्डरहरूले उसको प्रतिरोधलाई कम गर्न हात परिवर्तन गरेका थिए। इन्जिन एक विशाल इभिनरुड थियो, जुन तुरुन्तै जीवनमा आयो, र चाँडै म सानो कुकुर तिर सजिलो च्यानलको साथ तीव्र गतिमा थिए। म धेरै नजिक हुनु अघि, मैले चट्टानी टापुको वरिपरि फराकिलो घेरा बनाए। टाढाको किनारमा प्रवेशद्वारमा, केबिनहरू भएको डुङ्गालाई रंग नगरिएको घाटमा बाँधिएको थियो। घाटको पछाडि काठको झुपडी थियो। चिम्नीबाट पहेंलो खैरो धुवाँ निस्कियो।
  
  
  मैले इभिनरुडको घाँटी थिचेँ, त्यसपछि जीवनको कुनै पनि संकेतको लागि झोपडी र वरपरका चट्टानहरू स्क्यान गरें। थिएन। त्यसैले मैले इन्जिन अन गरें र टापुको वरिपरि फर्किएँ।
  
  
  म टाढाको चट्टानी किनारमा घुमेँ, सम्भावित अवतरण ठाउँ खोज्दै थिएँ। पृथ्वीको बीचमा कुनै ठूलो गडबडीले समुद्रको भुइँबाट फ्याँकेको जस्तो गरी दाँतेदार चुचुराहरू पन्ध्र वा बीस फिट माथि उठ्छन्। अन्ततः मैले दुईवटा जुटिङ ढुङ्गाको बीचमा पानीको साँघुरो प्वाल भेटें र डुङ्गालाई निचोल्न सफल भएँ। मैले उसलाई सुरक्षित राखें, चट्टानमा चढें र टापुको विपरित छेउमा रहेको झुपडीतिर लागें।
  
  
  
  
  
  
  
  आन्दोलन राम्रोसँग ढिलो थियो, र गोरोडिनले हेरचाह गरिरहेको अवस्थामा म सावधानीपूर्वक अघि बढें। बीस मिनेट पछि म एक आरामदायक बिन्दुमा पुगें जहाँ म मेरो पेटमा सुत्न सक्छु र झुपडी हेर्न सक्छु। यहाँ यो समुन्द्र तर्फ भन्दा ठूलो देखिन्थ्यो, र यो दुई कोठा मा विभाजित जस्तै देखिन्थ्यो। मैले देख्न सक्ने एउटा मात्र झ्याल मात्र स्लेटेड प्वालहरूले भरिएको थियो। अझै पनि मानव जीवनको कुनै संकेत छैन, हावामा फैलिएको धुवाँ मात्र। अब जब म धुवाँबाट निस्केको थिएँ, मैले दुर्गन्ध देखेँ। सायद गहिरो तल मलाई थाहा थियो कि यो के हो, तर मैले सोचलाई अस्वीकार गरें र झ्यालमा क्रल गर्दै, कसैले हेरिरहेको अवस्थामा झ्यालको दरारबाट बच्न प्रयास गर्दै।
  
  
  म कुनै समस्या बिना झुपडी पुगें र बोर्ड अप झ्याल मुनि बसें।
  
  
  यहाँको दुर्गन्ध अस्पष्ट थियो। त्यो पोलेको मासु र मानव कपालको गन्ध थियो। मैले दाँत किटाएर रोना भोलस्टेडलाई के हुन सक्छ भन्ने मानसिक चित्र मेटाउने प्रयास गरें। झुपडी भित्रबाट रिसको तीव्र, मुस्किलले संयमित आवाज सुनियो। यो फ्योडर गोरोडिनको भारी गर्जन थियो।
  
  
  "तपाईंले मलाई धेरै समस्या दिनुभयो, तपाईं र कार्टर," उनले भने। "तर तपाईं अझै पनि मेरो क्षमा कमाउन सक्नुहुन्छ। तपाईंसँग जानकारी छ; मलाई यो जानकारी चाहिन्छ। सरल विनिमय। र साँच्चै, तपाईं म जस्तो व्यक्तिलाई कसरी इन्कार गर्न सक्नुहुन्छ, जो मनाउनमा यति प्रतिभाशाली छ? »
  
  
  मैले बिस्तारै बोर्डहरू बीचको खाली ठाउँमा घुम्न टाउको उठाएँ, र गोरोडिनको आवाज जारी रह्यो।
  
  
  "हामीलाई थाहा छ कार्टर डुबेका थिएनन्। युकाटनको मायन माछा मार्ने गाउँमा उनलाई किनारमा ल्याइएको प्रमाण छ। यसबाहेक, हामीले उहाँलाई ट्र्याक गर्न सकेनौं। त्यहाँ एक सम्पर्क बिन्दु हुनेछ जहाँ तपाईं आपतकालीन अवस्थामा उहाँलाई सम्पर्क गर्न सक्नुहुन्छ। म तिमीलाई यो कहाँ छ भनी बताउन चाहन्छु।"
  
  
  अब म झ्यालबाट कोठा देख्न सक्थे। रोना भोलस्टेड गोरोडिनको छेउमा काठको कुर्सीमा बसिन्। उनको कम्मरमा एउटै डोरी बाँधिएको थियो, उनको पाखुरालाई उनको छेउमा बाँधेर कुर्सीको पछाडि समातेको थियो। उनले क्रूज जहाजबाट डुब्दा आफूले लगाएको प्यान्टको एक टुक्रा मात्र लगाएकी थिइन्। उनी कम्मरदेखि नग्न थिइन्, साना, राम्ररी बनाइएको स्तनहरू प्रकट गर्दै। उसको आँखा रातो थियो र कपाल मट्टिएको थियो। जब उनी बोलिन्, यो टाढा, थकित आवाजमा थियो।
  
  
  "सम्पर्कको कुनै बिन्दु थिएन," उनले भनिन्।
  
  
  गोरोडिनले भने, “तिमी झूटा र मूर्ख हौ। "तिमीलाई थाहा हुनुपर्छ कि म के भन्न सक्छु। अहिले वा पछि चिच्याउने पीडामा शान्त। एक तरिका वा अर्को, म कार्टर फेला पार्नेछु। उसले पहिले नै मेरा केही उत्कृष्ट मानिसहरूलाई मारेको छ, र हरेक मिनेट उहाँ जीवित हुनुहुन्छ उहाँ हाम्रो योजनाको लागि खतरा हुनुहुन्छ। अब - एक पटक फेरि - हामी निक कार्टर कहाँ पाउन सक्छौं?
  
  
  "मलाई थाहा छैन ऊ कहाँ छ," रोनाले थाकेको मोनोटोनमा भनिन्।
  
  
  "मसँग अब धैर्य छैन," गोरोडिनले गर्यो। "अब म तिमीलाई देखाउनेछु कि मैले धैर्य गुमाउने मानिसहरूलाई के हुन्छ।"
  
  
  ठुलो रुसी पछाडी सर्यो र चिमनीबाट धुवाँको स्रोत पत्ता लाग्यो। ठूलो फलामको ब्राजियरमा धुमिलिएको चारकोलको रातो तातो थुप्रो। कोइलाहरूबाट निस्केका केही लामो उपकरणका रबरले ढाकिएका ह्यान्डलहरू। गोरोडिनले सावधानीपूर्वक ह्यान्डल समात्यो र उपकरण बाहिर निकाल्यो। यी लामो, पोइन्ट-नोज चिमटा थिए। रोनालाई देखाउँदा चिमटाहरूले नीरस सुन्तला चम्काए।
  
  
  "तपाईंले यो प्रविधिको बारेमा सुन्नु भएको होला," उनले भने।
  
  
  “शरीरबाट एकचोटी मासु च्यातिन्छ। महिलाको कोमल स्तनमा विशेष ध्यान दिइन्छ। तिमी लामो समयसम्म बाँच्नेछौ, तर त्यस समयको प्रत्येक पल तिमी मर्न भिख माग्नेछौ।"
  
  
  रोनाको नजर सम्मोहित रूपमा चिमटाको चम्किलो टिपहरूमा पर्यो। "तर मलाई केहि थाहा छैन," उनले आँखा भरी आँसु लिएर भनिन्, "केही छैन।"
  
  
  गोरोडिनले उनलाई बेवास्ता गरे। "म तिमीलाई मेरो प्रश्नको जवाफ दिने मौका दिन्छु," उसले चिसो हुँदै भन्यो। "त्यसो भए हामी सुरु गर्नेछौं।"
  
  
  मैले मेरो कार्य योजनाको बारेमा सोचें। मैले झ्यालको स्लेटबाट गोली हानेर गोरोडिनलाई मार्न सक्थें, तर अँध्यारो कोठामा तिनीहरूको छायाँबाट मैले नजिकैको पर्खालमा दुई जना अरू मानिसहरू उभिरहेका थिए भनी देखेँ। तिनीहरू पक्कै पनि सशस्त्र हुनेछन् र म झुपडीको कुनाबाट बाहिरी ढोकामा पुग्नु अघि रोनालाई मार्ने सम्भावना छ। अर्को ढोका, झ्यालको सिधै विपरित, स्पष्ट रूपमा दोस्रो कोठामा लगियो। त्यसले सहयोग गरेन । कोठामा झ्याल भएको भए माथि चढेको हुन्थ्यो ।
  
  
  जब म एउटा सम्भाव्य योजनाको साथ आउन खोज्दै थिए, गोरोडिनले कोइलाहरूमा चिमटा घुसाए र मेरो दिशामा फर्के। जब उसले अदृश्य व्यक्तिहरू मध्ये एकलाई भन्यो, तब म नजरबाट बाहिर थिएँ: "उसलाई यहाँ ल्याउनुहोस्। मिस वोल्स्टेडलाई देखाउनुहोस् कि उनले हामीलाई सहयोग नगरेमा के आशा गर्न सक्छन्।
  
  
  सानो कपाल भएको एक स्लाभिक केटाले मेरो झ्यालको अगाडि आफैलाई पार गर्यो, र जब मैले फेरि मेरो टाउको उठाएँ, उसले विपरित तर्फ ढोका खोल्यो। पोलेको मासुको गन्ध विषाक्त ग्याँस जस्तै फैलियो। स्लाभ एक मिनेट पछि फर्के, आफ्नो पछाडि भुइँमा केहि तान्दै जुन उसले रोनबाट केही फिट जम्मा गरेको थियो।
  
  
  भुइँमा रहेको प्राणी टाउको, धड़, दुई हात र दुई खुट्टा भएको मानिसको आकारमा थियो। यस बारेमा मानिसले सुझाव दिएको अरू थोरै थियो। टाउको र शरीरको हरेक भागबाट मासु र मांसपेशी च्यातियो, जलाइयो, च्यातियो र च्यातियो। कतै अंग नभएको देखिन्थ्यो
  
  
  
  
  
  
  विकृत भएको थिएन। धेरै ठाउँहरूमा, हड्डीहरू मासुमा प्वालहरूबाट देखा परेका थिए, जबकि प्राणीले रगत र अन्य शारीरिक तरल पदार्थहरू बगिरहेको थियो।
  
  
  ओठ पूर्ण रूपमा च्यातिएको थियो, खोपडी जस्तो देखिने खुला दाँतको मुँह छोडेर। जहाँ एउटा आँखा थियो, त्यहाँ अब केवल भिजेको, कालो प्वाल थियो।
  
  
  सबैभन्दा नराम्रो कुरा यो हो कि मानिसको यो अवशेष जीवित थियो।
  
  
  यस भूतले आक्रोशित हातले भुइँको बोर्डहरू घृणित रूपमा खरानी गरेपछि रोनाले घाँटी थिचेर फर्के।
  
  
  "तपाई यस्तो पुरानो साथीबाट टाढा जान सक्नुहुन्न," गोरोडिनले भने। "वा हुनसक्छ तपाईले सुन्दर युवा बोरिसलाई चिन्नुहुन्न।"
  
  
  रोनाले हल्लाउँदै चिच्याइन्।
  
  
  "हामीले उहाँलाई बेहोश पाएका थियौं, तर अझै जीवितै" गोरोडिनले जारी राखे। "हामीले यसलाई पुनर्जीवित गर्यौं। हामीले उनको हेरचाह गर्यौं र परीक्षण अघि उसलाई खुवायौं। त्यसपछि उसले भुक्तान गर्यो, धेरै बहादुरीका साथ होइन, म स्वीकार्छु, त्यो लापरवाह क्षणको लागि जब उसले आफ्नो कर्तव्य छोड्यो र तपाई र कार्टरलाई भाग्न अनुमति दियो। तिब्र रुपमा उठेर उनको स्वर कडा भयो । "र अब यो तपाईंको पालो हो। मलाई निक कार्टर चाहिन्छ, र तपाईंले मलाई उहाँलाई कहाँ फेला पार्न सक्नुहुन्छ भन्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  "म...मलाई थाहा छैन," रोना रोइन्।
  
  
  गोरोडिनले रूसी भाषामा कसम खाए र चिमटाको रबर ह्यान्डलहरूको लागि पुगे।
  
  
  स्टुअर्टले मलाई दिएका छवटा धुवाँका बलहरू भएको वाटरप्रूफ ट्यूब मेरो हातमा थियो। कुनै न कुनै रूपमा मैले एउटा गोलीलाई चम्किलो कोइलामा फाल्नुपर्छ। यो एक सजिलो दूरी थियो - समस्या जाली विन्डो मार्फत गोली प्राप्त गर्दै थियो। मलाई ब्लोगन चाहिएको थियो, र छवि मेरो टाउकोमा पस्दै जाँदा, मैले तुरुन्तै मेरो शर्टको खल्तीबाट बलपोइन्ट पेन निकालेँ र टोपी खोलेर भित्र कारतूसले फ्याँकिदिएँ। यसले मलाई साढे तीन इन्च व्यासको ट्यूब छोड्यो, एउटा छेउमा साँघुरो र अर्कोमा धुवाँको गोलीहरू स्वीकार गर्न पर्याप्त चौडा। मैले कलमको ब्यारेलमा गोली हानें, यसलाई झ्यालको बोर्डहरू बीचमा टाँसें र मिसाइलको प्रक्षेपणलाई सटीक हुन ध्यानपूर्वक समायोजन गर्न थालें।
  
  
  अब गोरोदिन रोनाको नजिक पुगे। प्रत्येक हातमा चिमटाको एक जोडी समातेर, उसले आफ्नो देब्रे निप्पलमा तातो चिमटा थिच्यो। मैले मेरो घरको ब्लोगनको थूथन चम्किरहेको कोइलामा औंल्याएँ। मेरो पहिलो प्रयास सिद्ध हुनुपर्छ किनभने म दोस्रोमा सफल हुने सम्भावना छैन।
  
  
  मैले गहिरो सास लिएँ, मेरो ओठलाई ट्यूबको छेउमा थिचेँ, र विस्फोटक पफले सास फेरेँ।
  
  
  बल कोइलामा उड्यो र स्वादिष्ट हिस र च्याउको धुवाँको साथ तातो कोइलाहरूमा बस्यो, यसको फिक्का फैलियो, धुवाँ निसास्दै कोठाको सबै कुनाहरूमा।
  
  
  स्टुअर्टको चतुरतालाई आशीर्वाद दिँदै, मैले रुमालको मास्क निकालें र त्यसले मेरो नाक र मुख छोपें। मैले झुपडीको कुना घुमाएँ र काँधले ढोका खोलें। मैले कडा लात हानेपछि यो काँप्यो र त्यसपछि विभाजित भयो।
  
  
  लुगर हातमा झुपडीमा पस्दा, मैले गोरोडिनलाई ढोकाबाट छेउको कोठामा ठक्कर दिएको देखेँ जबकि उनका एकजना मानिसले आफ्नो सबमेसिन बन्दुकको निशाना खोज्दै अन्धाधुन्ध खोजिरहेका थिए।
  
  
  मैले गोली हानेर ऊ ढल्यो । उसले अझै भुइँबाट सबमेसिन गन उठाउन खोजिरहेको थियो, त्यसैले मैले उसलाई फेरि गोली हाने र ऊ हिँड्न छोड्यो।
  
  
  कोठामा रहेको दोस्रो व्यक्तिले गोरोडिनले खसालेको भुइँबाट उठाएर तातो चिमटाले मलाई आक्रमण गरे। मैले उनको टाउकोमा गोली हाने, त्यसपछि हतार हतार रोनालाई छुटकारा दिए। खोकीको बीचमा उनले मेरो नाम निकाल्न सफल भइन्।
  
  
  "निक?"
  
  
  "त्यो सहि हो," मैले भनें। "शान्त हुनुहोस्, म तिमीलाई एक मिनेटमा यहाँबाट निकाल्छु।"
  
  
  रोनालाई बाहिर बोकेर भुइँमा राख्दा स्कार्फको मास्क मेरो मुखबाट खसेको थियो। मैले मेरो आँखा सफा नभएसम्म पर्खें, त्यसपछि म गोरोडिन फर्के।
  
  
  म बोरिसको काँपिरहेको अवशेषहरू माथि झोलाको दोस्रो कोठामा पुगें। खाली। त्यहाँ बोर्डहरूले ढाकिएको झ्याल थियो, तर त्यो भाँचिएको थियो। मैले वरपरका चट्टानहरू हेरे, तर गोरोडिनलाई देखेन।
  
  
  रोनाको टाढैबाट चिच्याएको आवाजले मलाई झ्यालबाट टाढा फ्याँकिदियो । म केबिनबाट फर्केर अगाडिको ढोकाबाट बाहिर निस्किएँ। गोरोडिन ढुङ्गाहरू बीचको छोटो बाटोमा दौडेर डुङ्गा मुरिएको घाटसम्म पुगे। जब म ढोकाबाट हिंड्दै थिए, उसले पछाडि फर्केर मलाई लामो ब्यारेल एर्मा पेस्तोलले गोली हाने। उसको गोली मेरो आस्तीनमा लाग्यो, मेरो लक्ष्यलाई नष्ट गर्न पर्याप्त थियो किनकि मैले दुईवटा गोली हानेँ। तिनीहरूमध्ये एकले क्रूजरको इन्धन ट्याङ्कीमा ठोक्यो, र गोरोडिन चट्टानहरू पछाडिको बाटोबाट दौडिएपछि ठूलो विस्फोटको साथ डुङ्गा माथितिर गयो।
  
  
  म रोनाको छेउमा घुँडा टेकें। "तिमी जान सक्छौ?"
  
  
  "म...मलाई लाग्छ।"
  
  
  - त्यसपछि मेरो पछाडि बस्नुहोस्। मैले टापुको अर्को छेउमा डुङ्गा राखेको छु। यो हिड्न सजिलो हुनेछैन, र Gorodin बन्दुक लिएर कतै छ।
  
  
  "तपाईले बाटोको नेतृत्व गर्नुहुन्छ, निक," उनले भनिन्। "म यो गर्नेछु"
  
  
  मैले आफ्नो शर्ट फुकालेर रोनालाई दिएँ, नम्रताका लागि होइन, तर लगभग ढुङ्गाको रङ भएकोले। मेरो आफ्नै छाला यस्तो स्पष्ट लक्ष्य नहुने गरी ट्यान्ड गरिएको थियो। रोनालाई मेरो पछाडि राखेर, म दाँतेदार ढुङ्गाहरूबाट मेरो डुङ्गातिर फर्किएँ, अलिकति आवाज वा आन्दोलनबाट पीडादायी रूपमा सावधान।
  
  
  जब मैले यो देखेँ, हामी र डुङ्गाको बीचमा चट्टानको एउटा मात्र साँघुरो भाग थियो - सूर्यमा धातुको चमक।
  
  
  
  
  
  
  मैले रोनालाई भुइँमा भारी फ्याँकिएँ र उनको छेउमा खसेँ जसरी एर्मा पेस्तोलको फ्याट क्र्याकले मौनतालाई चकनाचूर पारेको थियो र हाम्रो अगाडि दुई खुट्टामा गिट्टी छरिएको थियो।
  
  
  “तिमी जहाँ छौ त्यही बस”, मैले रोनालाई चिच्याएँ र लुगरलाई त्यही ठाउँमा लक्षित गरे जहाँ मैले बन्दुकको थूथन देखेँ। मैले एक पटक, दुई पटक गोली हानें।
  
  
  गोरोडिनको हात र काँध बोल्डरको वरिपरि बेरिएको थियो र उसले हाम्रो टाउको माथिको चट्टानबाट उछालिएको जंगली गोली हानेको थियो। मैले जवाफ फर्काएँ र मेरो गोली उसको काँधमा च्यातिएपछि पीडामा रुसी चिच्याएको सुनें।
  
  
  अब लापरवाही, गोरोडिन आफ्नो घाउ जाँच गर्न सर्यो र उनको अगाडि उभिएको ढुङ्गामा एक उत्तम छाया छोड्यो। स्पष्ट रूपमा उसलाई गम्भीर चोट लागेको थिएन, किनकि मैले छायाँलाई क्लिन्च गरेको र यसको दाहिने हात खोलेको देखेँ, त्यसपछि फेरि बन्दुक उठाएँ र चट्टानहरूमा फायर गर्न माथि क्रल गर्नुहोस्।
  
  
  जब गोरोडिनको टाउको देखा पर्‍यो, म लुगरलाई लक्षित गरी तयार थिएँ। मैले ट्रिगर तानेँ। हथौडाले खाली कोठामा प्रहार गर्यो। मैले बारूदका दुई क्लिपहरू प्रयोग गरें र अर्को थिएन।
  
  
  रुसीले फायर गर्यो, तर गोलीको घाउका कारण उसको लक्ष्य कमजोर थियो र ऊ नजरबाट पछि हट्यो।
  
  
  मैले हाम्रो वरपरका दाँतेदार चट्टानहरूलाई राम्रो कभर प्रदान गर्न सक्ने ठाउँको लागि स्क्यान गरें। हामी आएको बाटोबाट दश गज टाढा एउटा कफिन आकारको खाडल थियो।
  
  
  म रोनाको कानमा पुगेँ र फुसफुसाएर भनेँ, “जब म तिमीलाई भन्छु, उठ्नुहोस् र त्यहाँको प्वालमा दगुर्नुहोस्। छिटो सार्नुहोस् र होल्ड गर्नुहोस्।
  
  
  उनले केही भन्नको लागि आफ्नो मुख खोलिन्, तर गोरोडिन फेरि उभिए र लक्ष्य लिए। "जाउ!" – मैले नरम स्वरमा भने । रोना बाहिर हाम फाल्यो, हान्यो, फस्यो, र ढुकुर एउटा एल्कोभमा पुग्यो जब गोली प्वालबाट एक इन्चको ढुङ्गाको टुक्राबाट काटियो।
  
  
  म मेरो खुट्टामा उफ्रें र उनको पछि लागे। जब म उथले खल्तीमा पसे, गोलीले मेरो काँध जल्यो र भुइँमा ठोक्यो। म एउटा सुरक्षित क्षेत्रमा उडेर गएँ र त्यो ठाउँमा रगतको चिसोपन महसुस गरें।
  
  
  "तपाईलाई हिट गरिएको छ!" -रोनाले भनिन् ।
  
  
  "मुश्किल।"
  
  
  माथिबाट गोरोडिनको आवाज आयो, जसले अब अनुमान लगाउन सक्छ कि मैले उसको आगो किन फिर्ता गरिन। "कार्टर, तपाईं मलाई सुन्न सक्नुहुन्छ? यो जस्तै अर्को एक तपाईं समाप्त हुनेछ! आफ्नो हात उठाएर बाहिर आउनुहोस्! »
  
  
  केही सेकेन्डको मौनतापछि थप दुई गोली चल्यो। एउटा गोली हाम्रो साँघुरो प्वालमा लागेको थियो र अगाडि-पछाडि घुम्दै हामीलाई ढुङ्गाका टुक्राहरू हान्यो।
  
  
  जब म रोनाको नजिक पुगेँ, मैले फुसफुस गरें, "अर्को चोटि उसले गोली हान्छ, चिच्याऊ।"
  
  
  उनले बुझेर टाउको हल्लाइन् र अर्को शटमा पीडादायी चिच्याउनुभयो। मैले उसलाई "ठीक" चिन्ह दिएँ र पर्खिएँ।
  
  
  "ठीक छ, कार्टर," गोरोडिन गर्ज्यो। "बाहिर जानुहोस्, नत्र महिला मर्नेछ!"
  
  
  "म सक्दिन!" - म फर्केर चिच्याएँ, मेरो आवाज पीडा संग तनावपूर्ण आवाज। "म घाइते छु, र महिला गम्भीर घाइते छिन्। उसलाई जान दिनुहोस् र म तिमीसँग सम्झौता गर्नेछु।
  
  
  - मलाई लाग्छ तपाईंसँग कुनै पनि गोली छैन, हह। बन्दुक फाल्नुहोस्; त्यसपछि हामी कुरा गर्नेछौं।"
  
  
  मैले मेरो घाउको रगत रोनाको कपालमा र उनको अनुहारमा लगाएर उनको पीठमा राखें र के गर्ने भनेर बताएं। त्यसपछि उसले गोरोदिनलाई बोलाएर पेस्तोल फ्याँकिदियो।
  
  
  जब मैले गोरोडिन नजिक आउँदै गरेको सुने, म मेरो पेटमा पल्टें र घुँडा र गतिहीन पल्टिए। गोरोडिनका गह्रौं पाइलाहरू हामी माथि ओझेलिए। एक पज पछि, गोरोडिनले भने: "बाहिर जानुहोस्, कार्टर, बाहिर जानुहोस्!"
  
  
  त्यसपछि रोनाले कमजोर हुँदै भनिन्, "उ... ऊ बेहोस छ।"
  
  
  "सायद होइन," गोरोडिनले गर्यो। "मलाई हेर्न दिनुहोस् कि उसले यो नक्कली गरिरहेको छ।"
  
  
  उसको बन्दुक मेरो माथिबाटै विस्फोट भयो, गोली मेरो टाउकोबाट फोहोर र फोहोर ईन्च इन्च छर्दै। उनका शब्दहरूले एउटा चालको संकेत दियो, र म हिँडिन।
  
  
  चट्टानमा छाया पर्यो । मैले मेरो आँखाको कुनाबाट यो देखेँ जब उसले ममाथि झुक्यो। मलाई थाहा थियो कि उसको मुट्ठीमा बन्दुक छ, यसलाई सावधानीपूर्वक लक्ष्य गर्दै, र म चिन्तित प्रत्याशामा पर्खिरहें। रोना, मैले प्रार्थना गरें, अब मलाई निराश नगर्नुहोस्!
  
  
  त्यसपछि मैले उनको खुट्टाको लात, गोरोडिनको शरीरसँग जोडिएको उनको खुट्टाको नरम थप्पड सुने, र ऊ ठोक्कियो।
  
  
  मेरो हातमा स्टिलेटो समातेर, मैले तुरुन्तै पल्टेँ र ब्लेडलाई उनको विशाल छातीमा हालें। लामो सास र घुँडा टेक्दै उसले बन्दुक र आफ्नो जीवन त्याग्यो।
  
  
  मैले रोनालाई अँध्यारो दिउँसो बाहिर लिएर भनें, “डुङ्गाले भर्खरै किनार सफा गरेको छ। मेरो लागि त्यहाँ पर्खनुहोस् - मसँग एउटा अन्तिम काम छ।"
  
  
  उसले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेरी, तर फर्केर डुङ्गातिर हिंड्यो। म एर्माको पिस्तौल लिएर पुगें, जुन गोरोडिनले खसालेको थियो, र एउटा बाहेक सबै गोलाहरू निकालिदिए। त्यसपछि म चट्टानहरूमाथि माछा मार्ने झुपडीमा फर्किएँ। ढोका खोलियो र धुवाँ सफा भयो।
  
  
  म कोठामा बोरिसको च्यातिएको अवशेषमा हिंडें। ध्वस्त घाँटीबाट बल्ल सुनिने फुर्सदहरू आयो, र काम गर्ने हातले भुइँ कुच्यो।
  
  
  मैले केही भन्नु छ जस्तो लाग्यो, तर मैले शब्दहरू फेला पार्न सकिन। मैले आफ्नो हातले बन्दुक भुइँमा राखें र ढोकाबाट बाहिर निस्किएँ।
  
  
  म रोन र डुङ्गामा अलिकति हिँडें जब मैले शटको आवाज सुनें
  
  
  अध्याय अठारह
  
  
  जब म रोनासँग डुङ्गामा सामेल भएँ, उनी धनुमा झुकेर बसेकी थिइन्, आफूलाई छाडेको सानो बच्चा झैँ अँगालो हालेर । उनको गालाबाट आँसु बग्यो र उनी दयाले काँपिन्।
  
  
  "अहिले सबै ठीक छ," मैले भने। "हामीलाई कसैले पछ्याउनेछैन।"
  
  
  उसले मेरो छेउमा पुग्यो र आफ्नो छातीमा आफ्नो हात पार गरि।
  
  
  
  
  
  
  म तिर, म मुक्तिको बेरा जस्तै मलाई टाँसिएको। हिंसाको दुःस्वप्न र समुद्रमा लामो बसाइको माध्यमबाट उनलाई शान्त बनाएपछि, उनी आफ्नो सहनशीलताको सीमामा थिइन् - पतनको कगारमा। र मलाई थाहा थियो कि उनलाई आराम र चिकित्सा ध्यान चाहिन्छ।
  
  
  एउटा हातले रोनालाई मेरो छेउमा समातेर र अर्कोले डुङ्गालाई स्टेयरिङ गर्दै पानी पार गरेर कुराकाओको डक्सतिर लागेँ। जब हामी ओभरपासमा पुग्यौं जहाँ डुङ्गा मुर गरिएको थियो, मैले त्यहाँ एक व्यक्तिलाई पर्खिरहेको देखें। यो पिलर थियो। स्पष्ट रूपमा, डुङ्गा हेर्दै गर्दा, उहाँले हामीलाई नजिक आउँदै गरेको देख्नुभयो।
  
  
  म ढिलो भएँ, डक तिर गएँ र डोरी पिलरमा फ्याँकें। मैले बाहिर हाम फालेर स्टर्न सुरक्षित गरेपछि उनले यसलाई स्पाइकमा सुरक्षित गरिन्। त्यसपछि मैले रोनालाई उठाएँ र डकमा उठाएँ, जहाँ, स्तब्ध जस्तै क्याटाटोनियामा, उनी जोम्बी जस्तै बसिन्।
  
  
  "यो रोना हुनुपर्छ," पिलरले भने।
  
  
  "हो। उनको अवस्था खराब छ। ट्याक्सी लिएर अस्पताल लैजाऔं।"
  
  
  "म यो भन्दा राम्रो गर्न सक्छु। तिमी टाढा हुँदा मैले एउटा जीप भाडामा लिएको थिएँ। त्यहीँ पार्क गरिएको छ। तिमी रोनालाई फिर्ता लियौ। म जानेछु। मलाई अस्पताल जाने बाटो थाहा छ। त्यसपछि उनले नमिठो हुँदै थपिन्, "तिम्रो रोना धेरै सुन्दर छ।"
  
  
  "पिलर," मैले भने, "म तिमीलाई देखेर खुसी छु। तपाईं एक सुविधाजनक साझेदार हुनुहुन्छ। जाउ।"
  
  
  पिलार र म विलेमस्टाडको सडकबाट जीपमा चढ्दै गर्दा, उनले भनिन्, "टापुमा के भयो।"
  
  
  "गोरोडिन त्यहाँ आफ्ना केही ठगहरूसँग थिए," मैले उनलाई भनें। “उसले रोनालाई कुरा गर्नको लागि यातना दिने थियो। उसलाई थाहा थिएन कि उसले उसलाई जवाफ दिन सकेन। उनी कट्टर पेशेवरहरूका लागि खेल प्रेमी मात्र थिइन्।"
  
  
  "तर उनी वास्तवमै स्वयंसेवक थिइन्," पिलरले भने।
  
  
  "सत्य हो, तर हामी मध्ये कसैले पनि उनलाई सम्भावित जोखिमहरूको बारेमा बताउन समय निकालेनौं।"
  
  
  पिलरका कालो आँखाहरू रियरभ्यू मिररमा मेरो भेटिए। -के तपाई उनको ख्याल गर्नुहुन्छ, निक?
  
  
  जवाफ दिनुअघि म केही बेर रोकिए । "यदि तपाईले भन्नु भएको छ कि म उनको भायोलिन र मैनबत्तीहरु लाई माया गर्छु, तब जवाफ होईन। म यति लामो समयदेखि यो फोहोर व्यवसाय गरिरहेको छु कि मलाई थाहा छैन कि म शब्दको क्लासिक अर्थमा कसैलाई साँच्चै माया गर्न सक्छु। तर यदि तपाइँ भन्न चाहानुहुन्छ भने, म उसलाई के हुन्छ भन्ने वास्ता गर्छु। नत्र म उसलाई मद्दत गर्न लिटिल डग आइल्याण्ड गएको थिइनँ । मलाई थाहा छ यो मलाई धेरै मानव जस्तो देखिन्छ, तर म अझै बरफको टुक्रामा परिणत भएको छैन।"
  
  
  पिलार चुपचाप बोल्यो, सीधा अगाडि हेर्दै। "निक, मलाई केहि भन्नुहोस्।"
  
  
  "पक्कै पनि।"
  
  
  "मलाई के हुन्छ तपाईलाई चिन्ता छ?"
  
  
  मैले अगाडि बढेर उसको काँधको न्यानो मासुमा हात राखें। "धेरै," मैले भने।
  
  
  पिलरले सास फेरे, त्यसपछि जिज्ञासु स्वरमा भने, "मलाई आशा छ कि तपाईंले कहिल्यै पछुताउनु हुनेछैन।"
  
  
  यस बिन्दुमा हामी घुम्यौं र क्वीन्स अस्पतालको ड्राइभवेमा तान्यौं, पेस्टल निलोमा चम्किरहेको नयाँ भवन। मैले क्यासियरसँग बिलहरूको स्ट्याक छोडें, र एक डाक्टरले मलाई रोनाले उत्तम चिकित्सा सेवा प्रदान गर्ने आश्वासन दिए। मैले डाक्टरलाई भने कि कुनै पनि अतिरिक्त लागत अमेरिकी वाणिज्य दूतावासले तिर्नेछ, र त्यसपछि मैले वाणिज्य दूतावासलाई व्यवस्था गर्न बोलाएँ।
  
  
  म जिपमा पिलार फर्किएँ । अँध्यारो थियो र आकाश अनन्त ताराहरूले चम्किरहेको थियो। मैले भने, "लौ तस्करहरू लुटौं।"
  
  
  म जिपको पाङ्ग्रा पछाडि लागेँ; पिलरले निर्देशन दिए। हामी तटबन्धमा फर्कियौं र त्यसपछि दक्षिणतिर फर्कियौं।
  
  
  "त्यहाँ अन्य समाचारहरू हुनुपर्दछ जुन तपाईंले मलाई बताउनुभएको छैन," पिलरले भने। "तपाईले गोरोडिनलाई कसरी छोड्नुभयो?"
  
  
  "मरेको।"
  
  
  "अनि उहाँसँग भएका दुई जना?"
  
  
  “मरे पनि। र बोरिस नामको केटाको मृत्यु भयो किनभने ऊ धेरै दयालु र खेल्नको लागि धेरै लापरवाह थियो।"
  
  
  “त्यसोभए तपाईंले चारवटा शव छोड्नुभयो ?”
  
  
  "त्यो सहि हो। तर कतै, एन्टोन जिजोभ र नोक्स वार्नोभ भोलि न्युयोर्क उडाउने तयारी गर्दैछन्। यदि हामी उनीहरूलाई पहिले पुगेनौं भने, तिनीहरूले सानो कुकुर टापुमा चार शव वा चार हजार भेटे कि फरक पर्दैन।"
  
  
  पिलर विचारशील देखिन्थे। अनि चुप लागे ।
  
  
  हामी खाडलको सबैभन्दा बिरुवा भागमा गयौं, जहाँ स्थानीय माछा मार्नेहरूमध्ये सबैभन्दा गरिबहरूले तेल र मलबेले बाक्लो पानीमा आफ्ना दयनीय देखिने डुङ्गाहरू डुबेका थिए। केही माइल पछि, पिलरले एउटा खरानी खरानी फ्रेमको भवनलाई औंल्याए, अगाडिबाट एउटै फिक्का बल्बले बलेको। यसको तुलनामा, Varnov को लुकाउने ठाउँ व्यापारी विक को झोपडी जस्तै देखिन्थ्यो।
  
  
  "यहाँबाट हामीले सुरु गर्नुपर्छ," पिलरले भने। "यदि तपाइँ टोरियो चाहनुहुन्छ भने, लिटिल लिसामा जानुहोस्।"
  
  
  हामी ढोकाबाट पचास मिटर टाढा हुँदा ध्वनि छालहरूले हामीलाई ठोके। पूर्ण विकसित दंगा चर्को हुन सक्दैन। भित्र हामी एक सय वा धेरै हर्षित व्यक्तिहरू सामेल भयौं जो, दंगा नगरी, कम्तिमा उन्मादपूर्ण थिए। सबैजना निरन्तर गतिमा रहेको देखिन्थ्यो। यो आवाज डुब्न असम्भव थियो, त्यसैले सबै चिच्याए। समय समयमा, तीखो महिला हाँसो क्याकोफोनी मार्फत काटियो। कतै एक जुकबक्स बजिरहेको थियो, तर केवल गहिरो बास नोटहरूको पुनरावृत्ति सुन्न सकिन्थ्यो।
  
  
  पिलार र मैले भवनको पछाडि जडान गरिएको एउटा साधारण बोर्डमा पागल शरीरहरू बीचको बाटो बनायौं। यसको छेउमा, लेबल नभएका बोतलहरूबाट पेय पदार्थ खन्याउँदै, गोडजिलाको आकारको एक महिला उभिइन्। र लगभग आकर्षक।
  
  
  "सानो लिसा?" - मैले पिलरको कानमा चिच्याएँ। यो शायद एक जंगली अनुमान थियो।
  
  
  "सानो लिसा!" - उसले मुस्कुराएर पुष्टि गरि।
  
  
  लिसाले सर्टमा टाइट कर्लको क्यास्केड खेलिन्।
  
  
  
  
  
  
  रातो रङ जुन मानव कपाल हुन सक्दैन। कतै छ र सात फिट अग्लो, लिसा पाउच, खल्ती र मासुको अजीब आकारका टुक्राहरूमा ढाकिएको थियो। जस्तो कि एक शौकिया मूर्तिकारले हतारमा फ्रेममा माटो हान्यो। पछि काम पूरा गर्ने इरादामा, उहाँले सही रूपमा आफ्नो रचनात्मक क्षमतामा विश्वास गुमाउनु भयो र त्यागे।
  
  
  जब मैले अन्ततः उनको ध्यान खिचेँ, लिसा बारको अर्को छेउबाट म तिर लम्कियो, उनको विभिन्न भागहरूको मासु विभिन्न तालमा नाचिरहेको थियो।
  
  
  "के होला?" - उनी ढुङ्गामा गुडिरहेको खाली ब्यारेलजस्तै आवाजमा गनगन गरिन्।
  
  
  "म टोरियो चाहन्छु," मैले चिच्याएँ।
  
  
  "मैले उसको बारेमा कहिल्यै सुनेको छैन," सानो लिसाले जवाफमा उछाल्यो।
  
  
  "गोरोडिनले मलाई पठायो।"
  
  
  "उहाँको बारेमा कहिल्यै सुनेको छैन।"
  
  
  मैले पर्स निकालें। म गिल्डरहरूमा कम दौडिरहेको थिएँ, त्यसैले मैले विशाल महिलाको अगाडि बोर्डमा केही अमेरिकी बिलहरू राखें।
  
  
  "मैले एन्ड्र्यू ज्याक्सनको बारेमा सुनेको छु," उनले भनिन्। "टोरियो पछाडिको कोठामा सुतिरहेको छ।" उनले औँलाले अचारको साइज देखाइन्।
  
  
  पिलारलाई टोमा लिएर, म बारको टाढाको साँघुरो ढोकातिर लागें। उनको पछाडिको सानो कोठामा एउटा कुर्सी, एउटा टेबुल र एउटा खोर थियो। प्रक्षेपण।
  
  
  मैले ढोका बन्द गरें र पछाडिको आवाज मरे। मैले विपरित भित्तामा रहेको अर्को ढोका हेरें । यसले भवनको पछाडि खुला हावा निम्त्यायो। मैले शंकास्पद तस्करको नजिक पुगें, उसलाई खोजी गरे र एउटा .38 कोल्ट अटोमेटिक भेट्टाएँ। पिलारलाई यो कुरा सुनाएपछि, मैले मेरो लुगरको थूथन उसको नाकमुनि टाँसेर उसको अनुहारमा हिर्काए।
  
  
  मैले चिच्याएँ "टोरियो!" ।
  
  
  उसले टाउको घुमायो, दयालु मुस्कुरायो र बिस्तारै आँखा खोल्यो। नाकमुनि बन्दुक देखेपछि उसको आँखा चौडा भयो ।
  
  
  "हे, यो के हो, लुटपाट?"
  
  
  "उठ, टोरियो," मैले रिसाए। "हामी सवारीको लागि जाँदैछौं।"
  
  
  यो कुराले उनलाई छक्क पर्यो। ऊ बस्यो । "पर्ख" उसले बिन्ती गर्यो। "मैले तिमीलाई चिन्दिनँ।"
  
  
  "यो धेरै खेल होइन," मैले उसलाई भनें। "मसँग खेल्नुहोस् र तपाईं एक राउन्ड ट्रिपको लागि हुनुहुनेछ। अब यसलाई सार्नुहोस्! »
  
  
  मैले जोर दिन बन्दुकको ब्यारेलले उसलाई हल्का रूपमा हानें, र टोरियो खराब ह्याङ्गओभर भएको मानिसको लागि आश्चर्यजनक चपलताका साथ आफ्नो बङ्कबाट हाम फाले। मैले उसलाई पछाडिको ढोकाबाट धकेलें र उहाँ आज्ञाकारी भई हामीले जीप पार्क गरेको ठाउँतिर लाग्नुभयो।
  
  
  पिलरले कार चलायो र म लुगरको लक्ष्य लिएर टोरियोसँग पछाडि बसें।
  
  
  "सडकमा करिब सय गजसम्म ड्राइभ गर्नुहोस् र त्यसपछि अँध्यारो ठाउँ फेला परेपछि हटाउनुहोस्," मैले उनलाई भनें।
  
  
  "अब, टोरियो," हामीले अँध्यारो सडकबाट ओर्लिएर पार्किङ गर्दा मैले भने, "म सुटकेसहरूको बारेमा जान्न चाहन्छु।"
  
  
  "सुटकेसहरू?" - उसले दोहोर्यायो।
  
  
  "मसँग धेरै समय छैन, टोरियो," मैले भने, "र मेरो चरित्र पनि छैन। एक वा दुई मिनेटमा, तपाईंले हड्डी फुटेको सुन्नुहुनेछ र धेरै रगत देख्नुहुनेछ। यी हड्डीहरू र यो रगत तपाईंको हुनेछ, टोरियो, त्यसैले कृपया जानकारी साझा गर्न यो मौका लिनुहोस्।"
  
  
  चन्द्रमाको उज्यालोमा, मैले उनको टाउकोमा पसिनाका मोतीहरू उठेको र उनको टाउकोको चिल्लो छेउमा बगिरहेको देख्न सकिन।
  
  
  उसले तुरुन्तै टाउको हल्लायो: "ठीक छ। म विदेशीहरूको गुच्छामा नायक बन्ने छैन। मैले गाभियोटामा लिएको सुटकेसहरू, हैन?
  
  
  - स्मार्ट निष्कर्ष, टोरियो। म जान्न चाहन्छु कि तिनीहरु तिमीलाई कसले दियो र तिमीले कहाँ लगे।"
  
  
  "उनी एक हस्की, विदेशी आवाजको केटा थिए जसलाई मैले छ महिना अघि एक सम्झौता गरें। ठूलो कपाल भएको बाँदर। उसले मलाई आफ्नो नाम कहिल्यै बताएन, र प्रश्न सोध्ने मान्छे थिएन। उसले सधैं मलाई अग्रिम भुक्तान गर्यो, त्यसपछि मलाई सूटकेस उठाउने समय भयो। म यहाँबाट दक्षिणतिर जाँदै थिएँ, अलिकति पहाडहरूमा, र एउटा हेलिकप्टर एउटा सुटकेस लिएर आयो, र मैले यसलाई जहाजमा लगेँ। मलाई विश्वास गर्नुहोस्, मलाई थाहा छ, साथी। मैले एउटा सुटकेसमा पनि हेरेँ र त्यो खाली थियो। यो एक अनौठो व्यवसाय हो, तर म उत्सुक हुन भुक्तान गर्दिन।
  
  
  "तपाईले जहाजमा कतिवटा सुटकेस राख्नुभयो?" मैले सोधे ।
  
  
  "जाऔं, अन्तिम पटक हामीले यसलाई तीन रात अघि उठाएका थियौं। त्यहाँ जम्मा आठ हुनेछ।
  
  
  "के तपाई हामीलाई हेलिकप्टर अवतरण गरेको ठाउँमा लैजान सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "निस्सन्देह, तर त्यहाँ सधैं बन्दुक संग एक जोडी गार्ड छन्। तिनीहरू र पाइलट, इन्ग्राम नामक केटा, जो त्यहाँ हेलिकप्टर पाइलट भित्र हुँदा त्यहाँ लटक्छन्।
  
  
  "यो तपाइँमा निर्भर छ," मैले भने, "हामी गार्डहरू पार गर्न सुनिश्चित गर्न। र अब हामीसँग निर्देशनहरू छन्।
  
  
  पिलर दक्षिणतिर गए र टोरियो चिन्ह लगाइएको साँघुरो फोहोर सडकमा घुम्यो। अनि हामी खुल्ला ठाउँमा गयौं। सौभाग्यवश, पिलरले चार पाङ्ग्रे ड्राइभ जीप भाडामा लिएका थिए।
  
  
  तस्कर अब मेरो अगाडि बस्यो ताकि जब स्पटलाइट हामीमा आयो, उसले हाम फाल्न र कसैले गोली हान्न सुरु गर्नु अघि आफ्नो हात हल्लाउन सक्छ।
  
  
  "यो म हुँ, टोरियो," उसले बोलायो।
  
  
  बन्दुक बोकेको मान्छे बिस्तारै अगाडि बढ्यो र छ फिट टाढा रोकियो। "तिमी यहाँ के गर्दैछौ? आज कुनै पिकअप हुनेछैन।"
  
  
  "गाभियोटामा समस्याहरू छन्," टोरियोले भने। ठुलो मान्छेले म आएर इन्ग्रामलाई भन्नुपर्छ भन्यो ।
  
  
  "अरु दुई को हुन्?"
  
  
  
  
  
  - गार्डले शंकालु स्वरमा सोध्यो।
  
  
  “उनीहरू...तिनीहरू...” टोरियो अनौठो ढंगले सुरु भयो।
  
  
  "गोरोडिन र म," मैले हस्तक्षेप गरें। "हामीसँग जानकारी छ जुन तुरुन्तै Zhizov पुग्नु पर्छ।"
  
  
  संरक्षणको लागि नामहरू महत्त्वपूर्ण थिए। उसको राइफलको ब्यारेल तल झर्यो र ऊ जीपसम्म पुग्यो। "कृपया मलाई तपाईको परिचय पत्र देखाउनुहोस् सर," उसले आदरपूर्वक भन्यो।
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनेँ र एउटा कागजको टुक्राको लागि आफ्नो खल्तीमा पुगें। गार्ड पुग्न सकून् भनेर मैले यसलाई समातें। उसले गरेपछि, मैले उसको नाडी समातेर अगाडि धकेलेँ। पिलरले तुरुन्तै कान पछाडिको मान्छेलाई हिर्काए, उसले चिच्याउन अघि उसलाई चिसो पार्यो।
  
  
  मैले गार्डलाई घाँटी थिचेँ र उसलाई नायलन डोरीको टुक्राले बाँधेँ जुन मैले डुङ्गामा भेट्टाएँ र यो खतराको लागि प्रयोग गरें। उसको स्पटलाइट घुमाउँदै, मैले पचास गज टाढा एउटा सानो काठको भवनलाई उज्यालो पारें। उनको पछिल्तिर एउटा सानो, बलियो हेलिकप्टर उभियो। मैले बत्ती निभाएर पिलरलाई जिपको इन्जिन बन्द गर्न इशारा गरें। हातमा लुगर, टोरियोलाई मेरो अगाडि धकेल्दै, म डोरीको कुण्डल लिएर भवनमा निस्किएँ र हतारिएर टाढा गए, पिलरले मलाई पछ्याउँदै। जब हामी ढोकामा पुग्यौं, मैले यसलाई खोलिदिए र स्पटलाइटको बटन थिचेर भित्र पसे। टाढाको पर्खालमा खाटमा सुतिरहेका दुईजना मानिस एकाएक उठेर बसे। एउटा भारी स्लाभिक प्रकारको थियो जो प्रवेशद्वारमा अशक्त गार्डको भाइ हुन सक्छ, अर्को ठूलो नाक र कमजोर चिउँडो भएको फिक्का, पातलो मानिस थियो। मैले निर्णय गरें कि ऊ इन्ग्राम, पाइलट हुनेछ।
  
  
  गार्डले उसको राइफलमा पुग्दै थियो, जुन उसको बन्कको टाउकोको छेउमा पर्खालमा झुकेको थियो।
  
  
  "तिमी प्रयास गर्दै मर्नेछौ," मैले उसलाई भने, र त्यो मानिस जम्यो। इन्ग्राम फ्रिज भयो, आँखा मिच्दै र झिम्काउँदै।
  
  
  पिलरले बत्तीको स्विच फेला पारे, र यसको चम्किलो आगोले भवनको एक मात्र कोठा भरियो। हाम्रो देब्रेपट्टि एउटा परिष्कृत शर्टवेभ रेडियो स्टेशन थियो।
  
  
  "टोरियो! तिमीले हामीलाई बेचिदियौ,’ गार्डले आरोप लगाए ।
  
  
  "अवश्य पनि," तस्करले भन्यो, "मेरो टाउकोमा बन्दुक राखेर, म छिट्टै बेच्नेछु - र तिमी पनि, साथी।"
  
  
  "इन्ग्राम, लुगा लगाउनुहोस्," मैले आदेश दिए। "के हेलिकप्टरमा ग्यास भरिएको छ?"
  
  
  "हो, पूरै," उसले डराउँदै जवाफ दियो।
  
  
  मानिस डरले काँपिरहेको थियो। "उनी उड्न नपरोस् भनेर म चाहन्नथेँ," मैले भनें। "केवल आदेशहरू पालना गर्नुहोस् र तपाईलाई चोट लाग्दैन।" यसले उसलाई शान्त बनायो र उसले आफ्नो लुगा लगाउन थाल्यो।
  
  
  "टोरियो, यो कुर्सीमा बस्नुहोस्," मैले भने, र तस्करले आज्ञा पालन गर्न हतार गर्यो। मैले डोरीको रोल गार्डलाई फ्याँकेँ र भनें, "उसलाई बाँध। मैले तपाईंलाई राम्रो काम गर्न चेतावनी दिन आवश्यक छैन।
  
  
  मैले मेरो लुगरलाई गार्ड र टोरियोमा लक्षित गरेँ, टोरियोलाई राम्रो टाइट नटहरूद्वारा सुरक्षित गरिएको सुनिश्चित गर्दै। पिलारको हातमा तस्करको ३८ क्यालिबरको पिस्तोल थियो र उनले इन्ग्राममाथि नजर राखिरहेकी थिइन्, तर उसले हामीलाई कुनै अप्ठ्यारोमा पार्नेवाला थिएन।
  
  
  जब टोरियोलाई कडासँग बाँधिएको थियो, मैले गार्डलाई भनें: "अब कोठाको अर्को छेउमा रहेको कुर्सीमा बस्नुहोस्।" जब उसले नराम्रो कुरा मान्यो, मैले पिलारलाई भनें, "डोरी लिनुहोस् र उसलाई पनि बाँध्नुहोस्।"
  
  
  पिलरले मलाई बछेडा दियो र गार्डमा गए। यो एक गम्भीर गल्ती थियो। उनी म र हाम्रो कैदीको बीचमा आइन्। एक द्रुत गतिमा, मानिसले आफ्नो लुगामुनि कतैबाट एउटा चक्कु तान्यो र पिलरलाई समात्यो, उनको अगाडि घुमाएर, उनको टाउको पछाडि झुकायो र चक्कुको ब्लेड उनको घाँटीमा राख्यो।
  
  
  "बन्दुक छोड्नुहोस् नत्र महिला मरे," उनले रिसाए।
  
  
  पिलरको शरीरको पछाडि उभिएर निहुरिएर, मानिसले कुनै लक्ष्य प्रस्ताव गरेन, म उसलाई मिस गर्छु र हत्या गर्ने ठाउँमा हिर्काउँछु भनेर म पूर्णतया पक्का हुन सकिन। यदि मैले राम्रो लक्ष्य प्राप्त गर्न बन्दुक घुमाए भने, उसले उनको घाँटी काट्नेछ। त्यसैले म हिचकिचाएँ।
  
  
  "यसलाई, मैले तिमीलाई भने, बन्दुक छोड्नुहोस्।" - उसले छ्याप्यो। "तिमीलाई लाग्छ म ब्लफ गर्दैछु?"
  
  
  जब म हिँडिन, गार्डले चक्कु तान्यो, र रगतको रातो कीरा पिलरको घाँटीमा घुम्यो। मसँग अझै पनि लुगर तयार थियो।
  
  
  "इन्ग्राम, यो मूर्खको बन्दुक लिनुहोस्," गार्डले भुंक्यो।
  
  
  "म... म यो गर्न सक्दिन," पाइलटले आफ्नो आवाज हल्लायो।
  
  
  गार्डले उसलाई हेर्दै भन्यो: "एक पटकको लागि मान्छे बन, तिमी कायर, वा म ...।"
  
  
  गार्डले इन्ग्रामलाई के गरेको हुन सक्छ भनेर हामीले कहिल्यै पत्ता लगाउन सकेनौं, किनकि पाइलटमाथिको उनको रिसमा, उसले मेरो लागि लुगरलाई स्थितिमा ल्याउन र उसको असुरक्षित बायाँ मन्दिरबाट गोली हानेको लागि पर्याप्त टाउको घुमायो। ऊ पिलारबाट फर्कियो, पर्खालबाट उछालियो र भुइँमा ढल्यो। चक्कु हानिरहित रूपमा उछालियो।
  
  
  पिलरले आफ्नो अनुहारमा आक्रोशित भाव लिएर मलाई हेर्यो। "तिमीले आफ्नो बन्दुक छोड्नु अघि उसलाई मेरो घाँटी काट्न दिनुहुन्थ्यो, होइन र?" उनले भनिन्।
  
  
  "अवश्य पनि," मैले स्वीकार गरें। "यदि उहाँसँग मेरो बन्दुक थियो भने, तपाईं र म दुवै मर्नेछौं।"
  
  
  उनले बिस्तारै टाउको हल्लाइन्। "हो, मलाई लाग्छ तपाईं सहि हुनुहुन्छ। तर अझै..." उसले टाउको हल्लाई। "तिमी कुल छौ। तिमिले मलाई गुसबम्प्स दिन्छौ ।"
  
  
  "हामी तिमीलाई पछि न्यानो गर्नेछौं," मैले हतार-हतार भनेँ र पाइलटतिर फर्के। "अब, इन्ग्राम, तपाईले मलाई त्यहाँ लैजानुहुन्छ जहाँ तपाईले सुटकेसहरू उठाउनुहुनेछ जुन तपाईले टोरियोलाई दिनुहुनेछ।"
  
  
  - के तपाइँ Zhizov को आश्रय मतलब छ?
  
  
  "त्यो सहि हो। कहाँ छ?"
  
  
  "भेनेजुएला र ब्रिटिश गुयानाको सिमानामा पहाडहरूमा। तर म त्यहाँ अँध्यारोमा कहिल्यै पुग्न सकिन। दिनको समयमा यो धेरै गाह्रो छ।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । "यदि हामी अहिले उड्छौं, यो हल्का हुनुपर्छ
  
  
  
  
  
  जब हामी त्यहाँ पुग्छौं। र इन्ग्राम, यदि तपाईंले गल्तिले मलाई गलत दिशामा औंल्याउनुभयो भने, तपाईं स्थायी रूपमा छ फीट मुनि ग्राउन्ड हुनुहुनेछ। "
  
  
  उनले जवाफ दिए, "म न त बहादुर न त मूर्ख हुँ।" "तिमीले जे भन्यौ त्यही गर्छु।"
  
  
  "त्यो राम्रो छ, Ingram। तपाईं अझै पनि आफ्नो आमालाई सबै अप्रिय विवरणहरू लेख्न बाँच्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  पिलर, जो पहिले चुपचाप छेउमा उभिएको थियो, बोल्यो। "निक, तिमी यहाँबाट एक्लै हिडिरहेको जस्तो लाग्छ।"
  
  
  "म हुँ," मैले भनें। "यो लाइनको अन्त्य हो र त्यहाँ शायद आतिशबाजी हुनेछ। एक महिला बाधा हुन सक्छ।"
  
  
  "होइन," उनले दृढतापूर्वक आफ्नो खुट्टा फैलाउँदै भनिन्। "हामी यति टाढा सँगै आएका छौं र अब म पछि छोडिने छैन। मैले तपाईलाई धेरै मद्दत गरे, होइन? "
  
  
  "यो सत्य हो, तर ..."
  
  
  "मलाई तपाईंसँग लैजानुहोस्, निक," उनले हस्तक्षेप गरिन्। "म पनि तपाई जस्तै गोली चलाउन सक्छु, र दुईवटा पिस्तौलले हाम्रो सफलताको सम्भावनालाई दोब्बर बनाउनेछ। यो मेरो लागि धेरै अर्थ छ, querido "
  
  
  एक क्षणको लागि मैले निर्णय गर्न सकिन।
  
  
  तर पिलरले भनेको कुरा सान्दर्भिक थियो। उनी एक अनुभवी पेशेवर थिइन्, धेरै पुरुषहरू भन्दा कडा। र उनलाई थाहा थियो कि उनी खर्चयोग्य छिन्, कि यदि आवश्यक भएमा, मिशनको खातिर, म उसलाई बलिदान दिनेछु।
  
  
  "त्यसो भए जाऔं," मैले भनें। "तपाईले सहरमा फर्कन जीप प्रयोग नगर्ने हुनाले, अगाडि बढ्नुहोस् र वितरक टोपी तान्नुहोस् ताकि यसलाई उपयोगी लाग्ने जो कोहीलाई पनि बेकार नहोस्।" मैले मद्दत गर्न सकिन तर थप्नुहोस्, "के तपाईंलाई थाहा छ वितरक क्याप भनेको के हो?"
  
  
  उसको पूरा ओठ अलिकति ठट्टा गर्ने मुस्कानमा घुम्यो। "हो, क्वेरिडो, मलाई वितरक क्याप्स र अन्य धेरै चीजहरूको बारेमा थाहा छ जुन तपाईले विश्वास गर्नुहुन्न।"
  
  
  म फर्किएर हाँसे । "ठीक छ। अनि तपाइँ हाम्रो साथीलाई थप एक दस्तक दिन सक्नुहुन्छ ताकि ऊ केही समयको लागि सुत्न सकोस्।"
  
  
  "म हतार गर्छु," उनले भनिन् र मबाट .38 क्यालिबर लिएर उनी हतारिए।
  
  
  म रेडियोमा गएँ, आवरण नखुलेसम्म भुइँमा चकनाचुर पारें, र त्यसपछि गार्डको राइफलको बटले हिम्मत नष्ट गरें। यो असभ्य प्रदर्शनको समयमा मैले इन्ग्राममा नजर राखें, यद्यपि ऊ धेरै राम्रो केटा थियो र डोरीमा दाँतविहीन पुरानो शिकारी भन्दा बढी खतरा थिएन।
  
  
  मैले टोरियोलाई भने: “तिमी थोरै काम गर्छौ र त्यसपछि विलमस्टाड फर्कन सक्छौ। यो लामो यात्रा हो, तर यसले तपाईंलाई कसरी राम्रो जीवनयापन गर्ने भन्ने बारे सोच्न समय दिनेछ। पानी आपूर्ति लिनुहोस्, मैले सल्लाह दिएँ।
  
  
  उनी मुस्कुराए । उहाँमा हास्यको भावना त्यति थिएन।
  
  
  पिलर वितरक टोपी लिएर फर्किइन्, जुन उनले मलाई नक्कली कर्टी दिएर दिए। "त्यहाँ जो छ त्यो दिउँसो भन्दा पहिले उठ्नु हुँदैन," उनले भनिन्। "र त्यसपछि उसलाई टाउको दुखाइ हुनेछ जुन कुनै एस्पिरिनले निको गर्दैन।"
  
  
  "ठीक छ, इन्ग्राम," मैले भने, "तपाईको हेलिकप्टर हावामा ल्याउनुहोस्।" त्यसपछि हामी तीनैजना चट्टानले ढाकिएको बाटो हुँदै पर्खिरहेको हेलिकप्टरतिर लाग्यौं।
  
  
  अध्याय उन्नीसौं
  
  
  इन्ग्रामले हेलिकप्टरको हेल्म लिएर हामी रातको आकाशमा उड्यौं भनेर चार्ज लिने जस्तो देखिन्थ्यो। हामी पूर्व र अलि दक्षिणतिर लाग्यौं, चाँडै कुराकाओको बत्तीहरू हाम्रो पछाडि छोड्दै। बोनायरको सानो टापु पनि टाढा गयो, र केही समयको लागि हाम्रो तल कालो क्यारिबियन सागर र माथि ताराहरूको आकाश मात्र थियो।
  
  
  हामीले चाँडै कराकसको बत्तीहरू समात्यौं र केही समय भेनेजुएलाको तटमा हिंड्यौं।
  
  
  "तिमी भन्छौ कि यो Zhizov माउन्टेन शरणस्थान पत्ता लगाउन गाह्रो छ," मैले भने।
  
  
  "लगभग असम्भव," इन्ग्रामले जवाफ दिए। “यस ठाउँमा कुनै पनि एयरलाइन्स उडान गर्दैनन्। तर यदि तिनीहरू थिए भने, तिनीहरूले यो कहिल्यै देख्ने थिएनन्। भवनहरू पहाडहरूको एउटै सुन्तला र खैरो चट्टानबाट बनेका छन्। यो हावाबाट लगभग अदृश्य छ। त्यहाँ जाने बाटो छैन। सबै आपूर्ति हावा द्वारा डेलिभर गरिनु पर्छ। Zhizov ले दक्षिण अमेरिकी सरकारहरु मध्ये एक संग एक सम्झौता गर्यो, मलाई थाहा छैन, सामान को ढुवानी को लागी। मेरो काम VIP र यी सुटकेसहरू ढुवानी गर्नु थियो। र यदि मैले मलाई मार्गनिर्देशन गर्ने स्थलचिह्नहरू नचिनेको भए, मैले यो ठाउँ आफैं कहिल्यै भेट्टाउने थिइनँ।"
  
  
  हामीले बायाँतिर त्रिनिदाद पार गर्यौं र ओरिनोको डेल्टाको दलदली भूभाग हुँदै दक्षिणतिर फर्कियौं। पूर्वी आकाश उज्यालो हुन थाल्यो र भूमिको विशेषताहरू देखिन थाल्यो जब हामी गुयाना हाईल्याण्ड्स भनेर चिनिने पहाडी क्षेत्रमा गर्जनहरू गऱ्यौं।
  
  
  त्यसपछि हामीले उचाइ हासिल गर्नुपर्‍यो, र इन्ग्रामले पातलो हावाको गहिरो गल्प लिन रोटरहरूको पिच समायोजन गरे। दिन उज्यालो भयो, तर अग्लो बादलले हट्ने कुनै संकेत देखाएन।
  
  
  मैले होशियार बेवास्ता गरेको एक विचार मेरो दिमागमा हतार भयो। यो न्युयोर्क मर्ने दिन थियो यदि मैले यसलाई रोक्न सकेन भने।
  
  
  इन्ग्रामले मलाई काँधमा धकेल्यो, मेरो विचारमा बाधा पुर्‍यायो। उसले ठुलो मुट्ठी जस्तो आकारको चट्टानको संरचनातिर औंल्यायो, अश्लील सलामी दिँदै।
  
  
  "अगाडि हेरौ?" - पाइलटले हाम्रो इन्जिनको आवाजमा चिच्याए। "यो बेन्चमार्क हो जुन पाइलटहरूले पास गर्नुपर्छ। हामी यसलाई फिंगर माउन्टेन भन्छौं। तुरुन्तै यसको पछाडि एउटा सानो चट्टानी उपत्यका छ जहाँ Zhizov ले आफ्नो घर बनायो।
  
  
  "उनीहरूले हामीलाई भित्र आएको देख्ने बित्तिकै शूटिंग सुरु गर्ने सम्भावनाहरू के छन्।"
  
  
  - मलाई लाग्छ कि यो असम्भव छ। इन्ग्रामसँग हावामा त्यो साहस थियो जस्तो देखिन्थ्यो जुन उनीसँग जमिनमा थिएन। "उनीहरू यहाँ आफ्नो सुरक्षामा धेरै विश्वस्त छन् र हेलिकप्टरहरू प्राय: आउँछन् र जान्छन्। जबसम्म तिनीहरूले के भयो पत्ता लगाउन सक्दैनन्
  
  
  
  
  
  कुराकाओमा हामीलाई अवतरण गर्न कुनै समस्या हुनुपर्दैन।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने।
  
  
  “तर यो त सुरुवात मात्र हो। तिमि वा केटीलाई देख्ने बित्तिकै, सबै नरक फुट्नेछ।
  
  
  "के तपाईं मलाई यो ठाउँको भौतिक रूपरेखाको बारेमा एक विचार दिन सक्नुहुन्छ?" मैले सोधे । "Zhizov को मुख्यालय कहाँ छ? वैज्ञानिक Varnov कहाँ आफ्नो काम गर्छ?
  
  
  "होइन," इन्ग्रामले भने, र त्यसपछि तुरुन्तै मलाई हेर्यो, मानौं मलाई उसको इमानदारीको आश्वासन दिन्छ। "मलाई विश्वास गर्नुहोस्, यदि मलाई थाहा छ भने म तपाईलाई बताउँथें। म हेलिप्याडमा बसिरहन्छु जब कोही ओर्लन्छ वा अवतरण गर्छु, वा उनीहरूले मलाई बोक्न चाहेको कुरा लोड गर्दा।
  
  
  "यदि तपाई सन्देश दिन चाहनुहुन्छ भने?"
  
  
  "म हेलिप्याडमा गार्डलाई दिन्छु। उहाँ बाहिर आउनुहुन्छ र हामीलाई भेट्नुहुनेछ। र तिमीले सामना गर्नुपर्ने पहिलो व्यक्ति उनी हुनेछन्।"
  
  
  हामीले चट्टानको फैलिएको औंलालाई गोल गर्यौं र चारैतिर सरासर चट्टानहरू भएको साँघुरो घाटीमा ओर्लन थाल्यौं। त्यसो भए पनि, यदि मैले तिनीहरूलाई नखोजेको भए, मैले ढुङ्गाले बनेका सबै भवनहरू देख्ने थिइनँ। मैले चारवटा ठूला भवनहरू गनें, एउटा सानो समतल जग्गाको टुक्राको छेउमा जहाँ हामी ओर्लिरहेका थियौं। तल्लो चट्टानी चट्टानहरू र ढुङ्गाहरूले सम्पूर्ण क्षेत्रलाई अव्यवस्थित बनाएका थिए, र त्यहाँ भवनहरू जोड्ने बाटोहरू मात्र थिए।
  
  
  मैले हेरिरहँदा हेलिप्याड नजिकैको एउटा सानो भवनबाट एकजना मानिस आएर हामीलाई हेरे । उसले काँधमा राइफल बोकेको थियो।
  
  
  "यो एक सुरक्षा गार्ड हो," इन्ग्रामले भने।
  
  
  "उनी मात्रै हो?"
  
  
  “मैले देखेको उहाँ मात्र हुनुहुन्छ। अरु पनि हुन सक्छन्।"
  
  
  मैले पिलरलाई भनें: "तपाईलाई नदेखाउन तल झुक्नुहोस्।" उसले पोजिसन लिएपछि म पनि अदृश्य भएँ ।
  
  
  "जब हामी अवतरण गर्छौं," मैले इन्ग्रामलाई भने, "गार्डलाई नजिकै आउन दिनुहोस्, दायाँ ढोकामा।"
  
  
  "यदि मैले उसलाई यहाँ पाउन सकिन भने?" - पाइलटले डराउँदै सोधे, हावामा उसको साहस वाष्पीकरण हुन थाल्यो।
  
  
  धेरै प्रयास गर्नुहोस्, "मैले जवाफ दिए। "यो तपाईंको जीवनमा निर्भर थियो जस्तो थियो। किनभने, Ingram, पुरानो साथी, यो हो।
  
  
  हामी सावधानीपूर्वक सानो क्लियरिङमा अवतरण गर्यौं र इन्ग्रामले इन्जिन बन्द गर्यो। ठूलो रोटर रोकिँदा, राइफल बोकेको मानिसले ऊ उभिएको ठाउँबाट बीस फिट टाढा केही चिच्यायो।
  
  
  इन्ग्रामले ढोका खोल्यो र करायो, "मसँग जनरलको लागि केहि छ।"
  
  
  "तिमी लङ्गडा छौ?" - गार्ड फिर्ता बोलाए। "ल्याउ।"
  
  
  "म... मलाई मद्दत चाहिन्छ," इन्ग्रामले भने। "यो मेरो लागि धेरै गाह्रो छ।"
  
  
  मौनता छायो । तर त्यसपछि हामीले बजरीको सतहमा हामीतिर हिंड्ने पाइलाहरू सुन्यौं। "तिमीलाई थाहा छ, म भरिया बन्नु हुँदैन," गार्डले गुनासो गर्यो। "तिमीले-"
  
  
  ऊ अचानक रोकियो, मानौं उसले हामीलाई देख्यो। गार्डले आफ्नो राइफल निकालेर बोल्ट हान्दै गरेको अस्पष्ट आवाज सुन्दा हामी समस्यामा परेको मलाई थाहा थियो। मैले लुगरलाई तयार राखें, तर अहिले फायरिङको जोखिम लिनु र सम्पूर्ण टोलीलाई चेतावनी दिनु घातक हुने थियो। बरु, मैले मेरो हातमा थिचेँ र ह्युगो मेरो हत्केलामा खसे। मैले स्टिलेटो पल्टाए; आफ्नो औँला र तर्जनीको बीचमा ब्लेड समातेर ऊ छिट्टै ढोकामा चढ्यो। गार्डले आफ्नो राइफल उठायो र मैले उसको दिशामा ब्लेड देखाएँ।
  
  
  ब्लेड मानिसको घाँटीमा प्रवेश गर्नु अघि स्टिलेटो हावामा पल्टियो। उसले कर्कश फुसफुस जस्तो आवाज निकाल्यो, दुई पाइला पछि हट्यो र भुइँमा लड्यो, घाँटीबाट रगत बग्यो।
  
  
  पिलर हेलिकप्टरबाट हाम फाले । इन्ग्रामले पाइलटको सिटबाट मृत मानिसलाई हेर्यो।
  
  
  "अब के?" - पिलरले सोधे।
  
  
  “अब म यस ढुङ्गाको गाउँमा लुकेर घुम्न जाँदैछु। तपाईं Ingram हेर्न यहाँ बस्नुहुन्छ। जब म फर्कन्छु, म भाग्न सक्छु र मलाई मेरो लागि कभर गर्न कोही चाहिन्छ।
  
  
  "ठीक छ, निक," उनले नम्र सम्झौताको साथ भनिन् जसले मलाई आश्चर्यचकित बनायो।
  
  
  मैले उसलाई हल्का किस गरें, त्यसपछि मृत गार्डमाथि झुकें, उनको घाँटीबाट स्टिलेटो झिकें, र ब्लेड सफा गरें। मैले यसलाई मेरो हातको म्यानमा फर्काएँ, त्यसपछि चट्टानहरूमा चढें, गार्ड पोस्टबाट जाने बाटोलाई बेवास्ता गर्दै।
  
  
  मैले यो ठाउँलाई चराको आँखाबाट कसरी हेरेँ भन्ने सम्झना गर्दै, म सबैभन्दा ठूलो भवनतर्फ दौडें। यो अपरेसनको मुख्यालय हुनेछ भन्ने मान्न तर्कसंगत देखिन्थ्यो। लामो, तल्लो भवन - ब्यारेकमा पुग्ने बाटो हेरेर एउटा सानो चट्टानमा म सुतिरहेको छु। मैले हेर्दै गर्दा, नीलो लुगा र कामदारको टोपी लगाएका मानिसहरू बाहिर निस्कन थाले। उनीहरु निशस्त्र सावित भए । अरूको होल्स्टरमा पिस्तौल थियो र रातो ट्रिमको साथ खैरो सोभियत सेनाको वर्दी लगाएका थिए। ब्यारेकको पछाडि मैले एउटा ठूलो स्क्वायर भवन देखे, जसलाई मैले मेरो पहिलो लक्ष्य बनाएको थिएँ।
  
  
  म मेरो सहूलियत बिन्दु छोडेर ब्यारेक वरिपरि हिंडें, सावधानीपूर्वक यसको माथिको एउटा बिन्दुमा पुगें। अरूहरू जस्तै, यो केवल छ फिट अग्लो थियो, र मैले अनुमान लगाएँ कि भित्री भाग जमिनको स्तर भन्दा तल छ। मैले आवाजहरू सुने र साँघुरो भेन्टिलेसन ग्याप सुन्नको लागि घुँडा टेकें।
  
  
  "के तपाईले मलाई बोलाउन पठाउनुभयो, जनरल जिजोभ?" यो एक जवान आवाज थियो - ऊर्जावान, सैन्य।
  
  
  Zhizov एक तेल-चिकनी संरक्षक स्वर संग जवाफ दिए। "मैले तपाईलाई बोलाउन पठाएँ, मेजर रश्की, किनकि मैले तोकिएको समयमा कर्णेल गोरोदिनको सन्देश प्राप्त गरेन। तसर्थ, हामीले मान्नु पर्छ कि उहाँ अपरेशनको अन्तिम चरणहरूमा हाम्रो लागि उपलब्ध हुनुहुन्न। मलाई सेकेन्ड इन कमान्ड चाहिन्छ
  
  
  
  
  
  र मैले तिमीलाई रोजेको छु।"
  
  
  "म सम्मानित छु, जनरल।"
  
  
  मलाई भन्नुहोस्, मेजर, के तपाईं योजनासँग पूर्ण रूपमा परिचित हुनुहुन्छ?
  
  
  "हो सर। हामीले सात अमेरिकी सहरमा आणविक विस्फोटक यन्त्रहरू राखेका छौं, र सबैभन्दा भर्खरको यन्त्र पनामा नहरमा राखिएको थियो। शहरहरूको नाम र बमहरूको सही स्थान तपाई र एक अमेरिकी वैज्ञानिकलाई मात्र थाहा छ।"
  
  
  "धेरै राम्रो, रश्की। के तपाईलाई थाहा छ पहिलो बम कहिले विस्फोट हुन्छ? »
  
  
  "आज सर।" उसले लाजमा आफ्नो घाँटी सफा गर्छ। "अफवाहहरू शिविरभर फैलिरहेका छन् सर।"
  
  
  "हो, यो सायद गोप्य छैन; तयारी स्पष्ट छ। म तिमीलाई भन्छु कि न्युयोर्क विनाश हुने पहिलो अमेरिकी शहर हुनेछ। उनीहरूको सरकारले हाम्रा सर्तहरू स्वीकार नगरेकोले, डा. वार्नोभले ठीक चार घण्टामा पहिलो बम विस्फोट गर्नेछन्।"
  
  
  ठूलो राहतको साथ, मैले मेरो घडी हेरे। विहानै भेनेजुएलाको आकाशमा परिक्रमा गर्दा न्यूयोर्कलाई पनि परमाणु विस्फोटको नरकको आगोले समात्न सक्छ भन्ने डर थियो।
  
  
  जसरी म मेरो विरुद्धमा बाधाहरू गनिरहेको थिएँ, भेन्टिलेटरबाट चिसो गुर्रायो।
  
  
  "ए, म देख्छु, मेरा कुकुर साथीहरू ब्युँझिएका छन्," झिजोभले भने। “नडराउनुहोस् मेजर, जबसम्म मैले सबै कुरा नियन्त्रण गर्छु, तिनीहरूले तपाईंलाई हानि गर्दैनन्। तर मेरो तर्फबाट एउटा शब्द र तिनीहरूले तपाईंलाई केही सेकेन्डमै मार्नेछन्। Zhizov अनिश्चित Raschke को लागि उत्साही हाँसो चित्रित। "यी जनावरहरू संसारका दुई सबैभन्दा शक्तिशाली सेनाहरू, मेजरद्वारा शासित छन्," झिजोभले जारी राखे। "डर र घृणा। यो सम्झना"
  
  
  "हो, सर," मेजरले जनावरहरूको गनगनमा अनिश्चिततासाथ जवाफ दिए।
  
  
  म भेन्टिलेटरबाट टाढिएँ र मेरो पेटमा बसेर भवनहरू बीचको बाटो हेर्दै थिएँ। सबैभन्दा पहिले, मलाई नक्स भोर्नोभको ठेगानाको लागि एउटा सुराग चाहियो, जो सम्पूर्ण हत्यारा प्रकरणको कुञ्जी थियो।
  
  
  कामदारहरू एक्लै र जोडीमा हिँड्छन्। सशस्त्र सिपाहीहरू, उनीहरूको साहसी मुद्रामा, उदासीनताको बिन्दुमा खुसी देखिन्थे। सायद, इन्ग्रामले संकेत गरेझैं, तिनीहरू यस्तो ठाउँमा आफ्नो सुरक्षा असुरक्षित छ भनेर विश्वास गर्न लापरवाह भएका थिए।
  
  
  यो स्पष्ट थियो कि मलाई आन्दोलनको स्वतन्त्रता हुनुपर्छ। त्यसैले अर्को कामदार उसको मुनिबाट नगएसम्म म पर्खें र उसको पछि लागें। मैले उसलाई लुगरले हिर्काए र ऊ मेरो काखमा लङ्गडा भयो। मैले उसलाई तुरुन्तै चट्टानमा तानेर सदाको लागि चुप लगाएँ।
  
  
  मैले उसले लगाएको निलो जम्पसूट फुकालेर मेरो लुगामा तानें। प्यान्ट थोरै छोटो थियो, तर अन्यथा तिनीहरू फिट थिए। मैले मेरो टोपी लगाएँ र मेरो निधारमा भिजर थिचेँ। उचित दूरीबाट म अप्रत्याशित पार गर्न सक्छु। दुई ठूला ढुङ्गाको बीचमा कामदारको शव लुकाएर म फेरि बाटोतिर लागेँ र त्यसलाई पछ्याएँ । मेरो पछाडि पाइलाको आवाज सुनियो । म एउटा भण्डारण कोठा जस्तो देखिने तल्लो ढोकामा पुगें। म बाटोमा मेरो पछाडि घुँडा टेकेर ढोकाको ह्यान्डललाई दोषपूर्ण ताला जाँच गरेझैँ फिड गरें।
  
  
  खानाको न्यानो गन्ध मेरो नाकमा पुग्यो जब दुई जना कामदारहरू मेरो पछाडिको बाटोमा रोकिए।
  
  
  "मैले अनुमान गर्नुपर्दैन कि तपाईले बोक्ने ब्रेकफास्ट कसले लिन्छ," तिनीहरू मध्ये एकले भने। "अमेरिकी, सही? वैज्ञानिकलाई।"
  
  
  "अवश्य पनि," अर्कोले भन्यो। "उहाँ हाम्रो सम्मानको अतिथि हुनुहुन्छ।"
  
  
  "आज बिहान हामीले हाम्रो सामान्य फोहोर खाँदा उहाँसँग के छ?"
  
  
  "ताजा अण्डा, ह्याम, टोस्ट र पाकेको टमाटर।"
  
  
  पहिलो कामदार; व्यक्त रूपमा विलाप गरे। "म प्रार्थना गर्दछु कि हामी सबैले यो पहाड शुद्धीकरण छोडेर फेरि मानिसको रूपमा बाँच्न नसक्दासम्म त्यहाँ आइसिङ नहोस्। अमेरिकीहरूले रमाइलो गर्ने राम्रो खाना र महिलाहरूलाई म कसरी ईर्ष्या गर्छु।"
  
  
  "समय नजिकै छ, कामरेड। आज हामीले अमेरिकीहरूलाई प्रहार गर्नुपर्छ।"
  
  
  "यदि त्यसो हो भने, आज हामी मनाउँछौं। तर अब म जानु पर्छ।"
  
  
  मैले चुपचाप हेरिरहँदा, दुई जना मध्ये एकले छेउछाउको बाटो लिएर बाँया तर्फ हाँगा हान्यो भने अर्कोले खानाको ट्रे बोकेर सिधै अगाडि बढ्यो । मैले उसलाई बाटोमा हिंड्न दिएँ र त्यसपछि मेरो टोपीले मेरो अनुहार छोपेर उसको पछि लागें।
  
  
  त्यो मानिस फर्किएन, र म उसलाई पछ्याउँदै एउटा ठूलो भवनमा पुगें, भवनहरूको समूहबाट अलग उभिए। ऊ केही पाइला तल गयो, ढोका खोल्यो र पछाडि गायब भयो, मैले उसलाई केही सेकेन्ड दिएँ, त्यसपछि उही ढोका भित्र पसें।
  
  
  मैले पत्ता लगाए कि यी भवनहरू धेरै गहिरो खनेका थिए र मैले सोचेको भन्दा धेरै सावधानीपूर्वक समाप्त भयो। तिनीहरूको विचारशील डिजाइनले लामो तयारी अवधिलाई संकेत गर्दछ।
  
  
  त्यहाँ चिल्लो ढुङ्गाका पर्खालहरू भएको एउटा लामो कोरिडोर थियो जुन चापमा सजिलै घुमेको थियो। मैले कामदारलाई देख्न नसके तापनि मैले अगाडि उसको पाइला सुन्न सकिन। कोरिडोर विद्युतीय बल्बहरू द्वारा नियमित अन्तरालहरूमा उज्यालो थियो, र, निस्सन्देह, त्यहाँ एक पावर स्टेशन थियो।
  
  
  त्यसपछि मलाई याद भयो कि धेरै वर्ष पहिले त्यहाँ अफवाहहरू थिए कि दक्षिण अमेरिकामा कतै रूसी आधार तयार भइरहेको थियो। यो क्युवाली मिसाइल संकटको समयको वरिपरि थियो, र त्यसपछिको डेटेन्टेमा, त्यस्ता अफवाहहरू मरे। अब यो बाहिर जान्छ कि आधार एक तथ्य हो। यो सम्भवतः आधिकारिक रूसी शासन द्वारा त्यागिएको थियो, तर Zhizov र उनको गुट द्वारा आफ्नो सञ्चालन को लुकेको केन्द्र को रूप मा पुन: सक्रिय।
  
  
  सबै कोरिडोर I
  
  
  
  
  
  
  म एउटा ढोकाबाट मात्र गएँ। स्पष्ट रूपमा त्यहाँ धेरै कोठाहरू थिएनन्, किनकि तिनीहरू ठोस चट्टानबाट कोर्नुपर्थ्यो। अगाडिको आवाज सुनेर म एक्कासि रोकिएँ ।
  
  
  "मैले महामहिमको लागि शाही नाश्ता ल्याएको छु।" त्यो खाना वितरण गर्ने मानिसको आवाज थियो, व्यंग्यले भरिएको।
  
  
  "केवल खाना वितरण गर्नुहोस् र मूर्ख टिप्पणी गर्नुहोस्।" जवाफ दिने स्वर गफ र व्यवसायिक थियो।
  
  
  "अमेरिकी त्यहाँ के गर्दैछ?" - कार्यकर्ताले सोधे। "के उहाँ ठूलो दिनको लागि तयार हुनुहुन्छ?"
  
  
  अब म बिस्तारै घुमाउरो पर्खालको छेउमा स्पिकरहरू हेर्न र करिडोरको अन्त्य देख्न सक्ने बिन्दुमा पुगें। त्यहाँ एक प्रभावशाली कालो जुँगा लगाएको सिपाही उभिएको थियो, ठूलो ढोकाको रक्षा गर्दै। उसले कामदारबाट खानेकुरा लिएर ओठ पछार्दै भन्यो, “उनी आज बिहानै उठेको बाहेक अरु भन्दा फरक छैन । तर उसको टाउकोमा के भइरहेको छ मलाई थाहा छैन। ”
  
  
  "होइन, मलाई लाग्दैन। ठीक छ, उसको लागि सबै भन्दा राम्रो, मेरो लागि सबैभन्दा खराब। म बोरिङ मुसको ब्रेकफास्ट खान जाँदैछु।
  
  
  म आएको बाटोमा हतार हतार कोरिडोरमा फर्किएँ। अब जब मलाई बर्नभ कहाँ फेला पार्ने थाहा थियो, मैले उसलाई पुग्नको लागि बाटो खोज्नु आवश्यक थियो। यो समस्यालाई सोच्दै गर्दा, मैले एउटा कुना मोडें र धेरै ढिलो गर्दा, टाढामा एउटा आकृति देखे। वर्दीबाट मैले बुझें कि यो एक सिपाही हो।
  
  
  संयोगले, मैले केहि बिर्सिए जस्तै, म फर्किए। उहाँले मलाई बोलाउनुभयो, तर म बहिरो र गूंगा खेलिरहेको थिएँ। झुण्डको वरिपरि, सिपाहीहरूको नजरबाट बाहिर, म वार्नोभको अभयारण्यमा फर्किएँ। तर “अर्को तर्फबाट पाइलाहरू आइरहेका थिए। मैले रोकें। खाद्य कार्यकर्ता फर्किनेछ, त्यसपछि अर्को सिपाही वार्नको ढोकामा।
  
  
  मैले तुरुन्तै निर्णय गरे र हतारिएर करिडोरबाट जाने एकमात्र ढोकामा पुगें।
  
  
  ढोका बन्द थियो, त्यसैले म कामदारको ओभरल मुनि आफ्नो खल्तीमा पुगें र स्टिलको पातलो लोचदार पट्टी फेला पारे। प्लास्टिकको परम्परागत टुक्रा भन्दा धेरै टिकाउ र लचिलो, यो यन्त्र सरल लकको साथ छिट्टै सञ्चालन हुन्छ।
  
  
  एक तर्फबाट कार्यकर्ता र अर्को तर्फबाट सिपाही आइरहँदा मैले ढोका खोलेर भित्र पसेँ ।
  
  
  अध्याय बीस।
  
  
  केही सेकेन्ड पछि, यस कोठाको विलासी भित्री भाग सँगै आयो। त्यहाँ कुनै नराम्रो सतहहरू वा सुस्त रङहरू थिएनन्। नरम बनावटहरू - तकियाहरू, सोफाहरू, ओछ्यानहरू, चेज लाउन्जहरू - सबै इन्द्रेणी रंगहरूको कार्निवलमा।
  
  
  "तिमी कम्तिमा ढकढक गर्न सक्छौ," मेरो देब्रेपट्टि कतैबाट स्पष्ट महिला आवाज आयो।
  
  
  "महान् वैज्ञानिक आज चाँडै उठ्नु पर्छ," अर्को तर्फबाट अर्को आवाज आयो।
  
  
  मेरो आँखा मधुरो प्रकाशमा समायोजन गर्दा, मैले पत्ता लगाएँ कि आवाजहरू कोठाको प्रत्येक छेउमा रिसेसेड ओभलहरूमा साटन बेड र फ्लफी तकियाहरूको क्षेत्रबाट आइरहेको थियो। मैले हेर्दा, टुस्ड गोरा टाउको बायाँ र दायाँ देखा पर्‍यो, त्यसपछि कलेज चियरलीडरहरू जस्तो देखिने शरीरहरू। गोरा नम्बर एकले गुलाबी नाइटगाउन छोटो छोटो लगाएकी थिइन् कि उनी गोरा जन्मिइन् भन्ने कुरामा कुनै शंका छैन। नम्बर दुईले हरेम पजामा लगाएकी थिइन्, उनी पनि एक वास्तविक गोरा थिइन भनेर पुष्टि गर्न पर्याप्त।
  
  
  "मलाई आशा छ कि म घुसपैठ गरिरहेको छैन," मैले भने।
  
  
  "म टेरी हुँ," गुलाबी शर्टमा गोरो नम्बर एकले भन्यो।
  
  
  "र म जेरी हुँ," हरम पायजामामा दुई नम्बरले भने।
  
  
  "दुबै 'i' को साथ लेखिएको छ।" Terri ले व्याख्या गर्नुभयो
  
  
  "महत्वपूर्ण जानकारी," मैले भने।
  
  
  "हामी जुम्ल्याहा हौं," जेरीले सुझाव दिए।
  
  
  "अर्को अचम्मको खोज," मैले भनें।
  
  
  केटीहरू आफ्नो ओछ्यानबाट उठे र मलाई हेर्न आए।
  
  
  "मैले तिमीलाई पहिले कहिल्यै देखेको छैन," टेरीले भने।
  
  
  "तिमी यहाँको होइनौ नि?" - Jerry थप्नुभयो।
  
  
  "तिमी आँधी जस्तै आयौ," टेरीले भने। "मलाई लाग्छ कि तिनीहरूले तपाईंलाई पछ्याइरहेका छन् र तपाईं हामी तपाईंलाई लुकाउन चाहनुहुन्छ। कस्तो अचम्म !"
  
  
  "तिमी प्रहरी होइनौ र?" - जेरीले भने। "हामी पुलिस अधिकारीहरूलाई लुकाउँदैनौं।"
  
  
  "म प्रहरी होइन," मैले उनीहरूलाई आश्वासन दिएँ। "म को हुँ र म के गर्छु एक घण्टा भन्दा कममा व्याख्या गर्न धेरै धेरै छ, र मसँग तीस सेकेन्ड छैन। तर तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ कि म असल केटाहरू मध्ये एक हुँ - र म मजाक गरिरहेको छैन - मलाई तपाईंको मद्दत चाहिन्छ।"
  
  
  त्यसैबेला हामीले आवाज सुन्यौं र ढोकामा सुन्न गयौं।
  
  
  "मैले बोलाउँदा तिमी किन फर्कियौ र फर्कियौ?" त्यो सिपाहीको आवाज थियो जसले मलाई करिडोरमा चिच्याएको थियो।
  
  
  "तपाई के कुरा गर्दै हुनुहुन्छ मैले बुझिन। मैले भर्खर प्रोफेसरलाई ब्रेकफास्ट ल्याएँ। "मैले तिमीलाई अहिले देखेको छैन," कामदारले जवाफ दियो।
  
  
  "तिमी यहाँ एक मिनेट अघि हिड्यौ, त्यसपछि फर्केर फर्कियौ।"
  
  
  "म होइन।"
  
  
  "तपाई संग कोहि आएन?"
  
  
  "छैन। प्रोफेसरको ढोकामा युरीलाई सोध्नुहोस्। "म उसलाई बदल्न जाँदैछु र यदि तपाईं झूट बोल्दै हुनुहुन्छ भने, जानुहोस्, कामरेड!"
  
  
  करिडोरमा कामदारको पाइलाको आवाज। ढोकाबाहिर चाबीको घण्टी बज्यो ।
  
  
  मैले हातमा लुगर समातेर ढोकाको छेउको भित्तामा थिचेँ। जुम्ल्याहाले फराकिलो कर्नफ्लावर नीलो आँखाले बन्दुकलाई हेरे, त्यसपछि एकअर्कालाई हेरे, उदास मुस्कुराउँदै। त्यो क्षणमा तिनीहरूको सानो दिमागमा के गुजरिरहेको थियो धेरै मानिसहरूको लागि जीवन वा मृत्युको अर्थ हुन सक्छ।
  
  
  गार्डले ढोका खोल्यो र थोरै खोल्यो।
  
  
  "ठीक छ, केटीहरू चाँडै उठ्नुहोस्," उसले भन्यो।
  
  
  "यसको के?" - टेरीले भने।
  
  
  "हामीले चाहेको बेला उठ्न सक्छौं," जेरीले थपे।
  
  
  "माथि र तल, माथि र अगाडि।
  
  
  
  
  
  
  खैर, यो तिम्रो पूरा जीवन हो, "गार्डले रिसाए।
  
  
  "हामी मध्ये को प्रोफेसर आज बिहान चाहन्छन्?" - टेरीले सोधे।
  
  
  "अथवा यो हामी दुवै फेरि हो?" - जेरी सम्मिलित।
  
  
  "एउटा न अर्को। उसले भर्खर बिहानको खाजा खायो र उसको लागि पहिलो काम आउँछ। त्यसपछि खाना - र मिठाईको लागि महिला।"
  
  
  "त्यसो भए तपाई यहाँ के गर्दै हुनुहुन्छ, मार्कस?" - टेरीले भने। "प्राध्यापकले हामीलाई नपठाएर हाम्रो कोठामा पस्नुहुन्न।"
  
  
  "म एउटा मान्छे खोज्दै छु," उसले माफी माग्दै भन्यो।
  
  
  केटीहरूको हाँसोले उसको जवाफ थियो।
  
  
  "मलाई लाग्यो कि मैले करिडोरमा कामदार देखेको छु," मार्कसले कडा रूपमा जारी राखे। "कोही जो टोलीमा परेन। मलाई लाग्यो ऊ यहाँ आउन सक्छ।"
  
  
  "हामीले एक जना पनि देखेनौं," टेरीले निर्दोष भनी भने।
  
  
  "यो यस्तो निराशा हो," जेरीले घृणाका साथ थपे।
  
  
  "म प्रेतहरू हेर्ने मान्छे होइन," मार्कसले भने। मैले उसले हिचकिचाउँदै अगाडि बढेको सुनें। “प्राध्यापकले बिहानको खाजा खाएर तिमीहरू मध्ये एकलाई पठाउन केही समय लाग्नेछ। म पहिले नै यहाँ छु, हुनसक्छ हामी एक अर्कालाई थोरै मनोरन्जन गर्न सक्छौं ...
  
  
  "बिल्कुल होइन!" टेरीले हस्तक्षेप गरे। "हाम्रो सम्झौताले भन्छ कि हामी यहाँ डा. Varnov को लागी मात्र छौं। हामीलाई अरूसँग खेल नगर्न चेतावनी दिइएको थियो।"
  
  
  "तर सोच्नुहोस्," जेरीले शरारती गर्दै भने।
  
  
  "टिजरहरू," गार्डले भने। ऊ पछाडि हट्यो र केटीहरूले ढोका बन्द गरे। महल बन्द भयो।
  
  
  "अब हामी साँच्चै समस्यामा छौं," टेरीले हाँस्यो।
  
  
  "तर कति रमाइलो," बहिनीले भनिन्।
  
  
  "धेरै धेरै धन्यवाद," मैले भने र लुगरलाई यसको होल्स्टरमा राखें। म हाँसे । "सायद म तिमीलाई तिर्न समय पाउन सक्छु। के यो सत्य हो कि तपाई यहाँ... उह... वार्नोको सेवा गर्न मात्र हुनुहुन्छ?
  
  
  "तपाईले हामीले मार्कसलाई भनेको कुरा सुन्नु भयो, हामी अमेरिकी वैज्ञानिकका लागि खेलौना मात्र हौं," टेरीले जवाफ दिए।
  
  
  "र उहाँ कस्तो प्रकारको व्यक्ति हुनुहुन्छ भनेर विचार गर्दा, यसले हामीलाई धेरै समय लाग्दैन," जेरीले भने र मसँग आयो।
  
  
  "यसमा कसरी पस्नुभयो?" मैले सोधे ।
  
  
  "तपाईको मतलब हामी जस्ता राम्रा केटीहरूले यस्तो ठाउँमा के गर्छन्?"
  
  
  "त्यस्तै केही कुरा।"
  
  
  "हामीले सान फ्रान्सिस्को भूमिगत अखबारमा विज्ञापनको जवाफ दियौं," जेरीले भने। "तपाई जस्ता केटीहरू यात्रा, उत्साह, साहसिक कार्य चाहन्छन्।"
  
  
  "र स्पष्ट रूपमा तपाईंले काम पाउनुभयो।"
  
  
  "निस्सन्देह। त्यहाँ अन्य पचास केटीहरू हुनुपर्छ, तर हामीलाई जुम्ल्याहा हुनुको फाइदा थियो।"
  
  
  "तपाईसँग यति मात्र होइन," मैले उनीहरूको उदार रूपहरू हेर्दै भनें।
  
  
  "म तिमीलाई मन पराउँछु," टेरीले भने।
  
  
  जेरीले थपे, "म शर्त गर्छु कि तपाई प्रोफेसर भन्दा पनि धेरै मानिस हुनुहुन्छ।"
  
  
  "उनको यौन प्रतिभा, वा यसको कमी, मलाई चासो छैन," मैले गम्भीरतापूर्वक भने। "तर ऊ संसारको सबैभन्दा खतरनाक व्यक्ति, संयुक्त राज्य अमेरिका र सारा संसारको लागि खतरा भयो। म तपाईंलाई भयानक विवरणहरू छोड्नेछु, तर मलाई विश्वास गर्नुहोस्, यस क्षणमा मानवताको भविष्यको लागि मेरो लागि Varnov को प्रयोगशालामा पुग्नु भन्दा बढी महत्त्वपूर्ण केहि छैन। र म तिमी केटीहरूले मलाई मद्दत गर्न चाहन्छु"
  
  
  "तपाईको मतलब यो मूर्ख पुरानो प्रयोगशाला तपाईको लागि त्यो भन्दा बढी महत्त्वपूर्ण छ?" - टेरीले आफ्नो छोटो नाइटगाउनलाई अझ माथि उठाउँदै भनिन्।
  
  
  "र यो?" जेरीले हस्तक्षेप गर्‍यो, उनको पजामा प्यान्टको कमरब्यान्ड छोयो र तिनीहरूलाई उनको गोलाकार तिघ्राको बीचमा सार्दै।
  
  
  "मैले धेरै महत्त्वपूर्ण भने, केटीहरू, धेरै रमाइलो होइन।"
  
  
  "हामीले तपाईलाई किन मद्दत गर्नुपर्छ?" - जेरीले सोधे। "तिमी पनि हामीप्रति राम्रो हुने छैनौ।"
  
  
  यो स्पष्ट थियो कि देशभक्ति र मानवता शब्दहरू थिए जुन तिनीहरूको सुन्दर, उज्यालो टाउकोमा उल्लेखनीय थिएनन्। तर तिनीहरूको सहयोग बिना मेरो सम्भावना शून्य थियो।
  
  
  "पुरानो भनाइ अनुसार," मैले पोकर अनुहारका साथ उनीहरूलाई भनें, "तिमीले मेरो स्क्र्याच, म तपाइँको स्क्र्याच गर्छु।"
  
  
  एक जोडी मुस्कानले कोठा उज्यालो बनायो। "तिमीले गर्नेछौ भनेको?" - जुम्ल्याहाले एकतामा जवाफ दिए।
  
  
  "यदि तपाईंले मलाई Varnov को प्रयोगशालामा जान मद्दत गर्नुभयो।"
  
  
  खुसीले टाउको हल्लाएर, तिनीहरूले मेरो हात समाते र मलाई रंगीन तकियाहरूको थुप्रोमा लगे, जहाँ तिनीहरूले छिट्टै पातलो कभरहरू हटाए। आँखा झिम्काउँदा, तिनीहरू नाङ्गै थिए, तकियाहरू बीच विभिन्न मोहक मुद्राहरू लिएर। मैले टेरीको देब्रे स्तनको मुनि एउटा सानो तिल रहेको पत्ता लगाएँ, र जुम्ल्याहा बच्चाहरूलाई छुट्याउन सक्ने यही मात्र तरिका थियो।
  
  
  यो मेरो जीवनमा एक मात्र समय थियो जब म सबै मानव अपरेशनहरू मध्ये सबैभन्दा रोमाञ्चक काम पूरा गर्न हतारमा थिएँ। र त्यसैले मैले सबैभन्दा कम समयमा सबैभन्दा धेरै लुगा फुकाल्ने नयाँ विश्व कीर्तिमान कायम गरें।
  
  
  "मम्म, स्वादिष्ट," टेरीले टिप्पणी गरे।
  
  
  "मलाई थाहा थियो कि उनीसँग त्यो पुरानो प्रोफेसर भन्दा बढी हुनेछ," जेरीले अनुमोदन गरे।
  
  
  "यहाँ आउनुहोस्," टेरीले आदेश दियो, "हाम्रो बीचमा।"
  
  
  मैले तुरुन्तै घुँडा टेकें र टेरीको उत्सुक सानो शरीरमा आफूलाई क्लासिक स्थितिमा राखें।
  
  
  "मैले मेरो बीचमा होइन, तर हामी बीचको हो," उनले एक सास, शान्त विलाप गर्दै भनिन् जुन कुनै गुनासो जस्तो देखिदैन।
  
  
  "तिमीलाई मन छ?" - मैले उसलाई सोधें, स्वर्गको ढोकामा प्रवेश।
  
  
  "ओह्ह्हह्ह," उनी रुइन्।
  
  
  "भविष्यमा, म नाटकहरूको नाम राख्छु," मैले उसलाई भने र मायाको सुरुङमा डुबें।
  
  
  यो सबै कसरी सुरु भयो, यद्यपि धेरै छोटो समयमा हामीले अनन्त संख्यामा जिमनास्टिक पदहरू ग्रहण गर्यौं, जसमध्ये धेरै जसो विवाह पुस्तिकाहरूमा वर्णन गरिएको छैन।
  
  
  केही समयपछि हामी एकअर्काप्रति यत्तिको चासो राख्‍यौं कि जेरीले सानो, उदास स्वरमा भने, "मलाई सत्तरी खेल्न मन पर्दैन।"
  
  
  मलाई कुरा गर्न अप्ठ्यारो स्थितिमा राखिएको थियो, तर ठूलो प्रयासले मेरो टाउको घुमाउँदै, मैले सोधें
  
  
  
  
  
  
  निर्दोष रूपमा: "यसको मतलब के हो, जेरी? - सत्तरी खेल्नुहोस्।"
  
  
  "प्रभु, यो सबैलाई थाहा छ," उनले रिसाउँदै जवाफ दिइन्। "एउटा हेर्दै सत्तरी सय नौ।"
  
  
  म उनको नजिक गएँ र, अलिकति रमाइलो गर्दै, उनी मैले सम्झन सक्ने सबैभन्दा जटिल, विदेशी र थकाउने प्रदर्शन मध्ये तेस्रो साझेदार बनिन्। र म धेरै सम्झन्छु।
  
  
  त्यस पछि, जब म छिट्टै लुगा लगाउन थाले, जुम्ल्याहाहरूले मलाई सानो मुस्कान र कृतज्ञताका आँखा झिम्काइएका खुसी अनुहारका साथ हेरे। यो जेरी थियो जसले लामो खुसीको सास फेर्दै भन्यो, "तिमीलाई थाहा छ, मलाई लाग्छ कि हामी तीनजनाले एउटा राम्रो जोडी बनाउनेछौं।"
  
  
  तर मेरा विचारहरू पहिले नै वार्नो र कम्पनीको समस्यामा डुबेका थिए। "ठीक छ," मैले भने, "रमाइलो र खेलहरू सकियो। अब हेरौं कि नक्स वार्नको अभयारण्यमा जाने बाटो फेला पार्न सक्दैनौं।
  
  
  उनीहरुले लगभग एकै स्वरमा टाउको हल्लाए । तर तिनीहरूको अनुहारमा कुनै चासो थिएन।
  
  
  "तिमीलाई हाम्रो सानो सम्झौता याद छ?" मैले उनीहरूलाई सोधेँ।
  
  
  "हो," टेरीले निहुर्यो। "तर तपाईलाई मद्दत गर्नु खतरनाक हुन सक्छ।"
  
  
  "यसबाहेक," जेरीले थपे। "हामीसँग गुमाउन केहि छ। तिनीहरूले हामीलाई हाम्रो जीवनमा देखेको भन्दा बढी पैसा तिरिरहेका छन्। जब हामी यहाँबाट जान्छौं, हामी यसलाई एउटा सानो कपडा पसल खोल्न प्रयोग गर्नेछौं।"
  
  
  जुम्ल्याहा बच्चाहरू जस्तो मूर्ख थिएनन् भनेर मैले त्यो क्षणमा निर्णय गरें।
  
  
  "त्यसोभए तपाई यहाँबाट जाँदा कपडा पसल खोल्न जाँदै हुनुहुन्छ," मैले भनें। "अनि तपाईलाई यहाँबाट कहिले जान्छु भनेर के सोच्नुहुन्छ? तिमी कैदी हौ, थाहा छैन ? "
  
  
  टेरीले आफ्नो टाउको हल्लायो: "हामी बिल्कुल कैदी होइनौं। हामी जसरी आउँछौं र जान्छौं। जब हामी थाक्छौं, हामी घर वरिपरि घुम्छौं। ठाउँ। र हामीलाई कसैले रोकेको छैन।"
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। "तिमी जहाँ चाहान्छौ जान सक्छौ, किनकि यो ढुङ्गाको किल्लाबाट हावा बाहेक अरु कुनै बाटो छैन। तर यी मानिसहरूलाई भन्नुहोस् कि तपाईं धुम्रपान छोड्न चाहनुहुन्छ र तिनीहरूलाई यहाँबाट लैजान भन्नुहोस्। त्यसोभए तपाईले धेरै पहिले अनुमान गर्नु पर्ने कुरा सिक्नुहुनेछ - कि तपाई पनि साङ्लोमा बाँधिएको दास हुन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  अब मेरो अविभाज्य ध्यान थियो। तिनीहरूको मीठो, चम्किलो अनुहार गम्भीर भयो र तिनीहरूले डरलाग्दो नजरहरू साटासाट गरे।
  
  
  "मैले यहाँ हाँस्नको लागि आफ्नो ज्यान जोखिममा राखेको छैन," मैले हतार गर्दै भनें। यी मानिसहरूले परमाणु शक्तिले अमेरिका र सारा संसारलाई आफ्नो कब्जामा लिन चाहन्छन्। तिनीहरूका बमहरू पहिले नै प्रमुख अमेरिकी शहरहरूमा राखिएका छन् र यदि हाम्रो देशले तिनीहरूको माग पूरा गरेन भने एक एक गरी विस्फोट गर्न तयार छन्।"
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । "यदि म वार्नमा पुग्न सक्दिन, जो एक मात्र हो जसले उपकरणहरू सक्रिय गर्न सक्छ, पहिलो आणविक बमले केवल दुई घण्टामा न्यूयोर्क र यसका सबै बासिन्दाहरूलाई नष्ट गर्नेछ।"
  
  
  तिनीहरूले स्तब्ध भएर टाउको हल्लाए मैले। "हो, यी तथ्यहरू हुन्। र ताकि तपाईं केटीहरू ममाथि यो बेवकूफ गोरा थोप्न बन्द गर्नुहोस्, र जारी राख्नुहोस्। किनभने, आफ्नो देशको निन्दा गर्ने वार्नोभ बाहेक, शत्रु क्याम्पको केन्द्रमा हामी तीन अमेरिकी मात्र छौं।
  
  
  "र म बिना, तपाईं यहाँबाट जिउँदो कहिल्यै निस्कनुहुनेछैन।"
  
  
  "हे भगवान," टेरीले भने। "हामी कसरी मद्दत गर्न सक्छौं?"
  
  
  "म चाहन्छु कि यो प्रक्रिया तपाईलाई वार्न्सको प्रयोगशाला, बस्ने कोठा र अन्य सबै चीजहरूबाट प्राप्त गर्न प्रयोग गरियोस्। म चाहन्छु कि तपाईंले मलाई त्यहाँ देख्नुभएका सबै कुरा बताउनुहोस् जसले मलाई उहाँको शल्यक्रियाको सुराग दिन सक्छ। र यो छिटो गर्नुहोस्; सार्ने समय अब हो! »
  
  
  दुवैले तुरुन्तै कुरा गर्न थाले । "पर्खनुहोस्," मैले भने, "टेरी, सुरु गर्नुहोस्।"
  
  
  "एकजना सुरक्षा गार्ड छ," उनले भनिन्। तर मार्कस धेरैजसो समय ड्युटीमा हुन्छन्। उनी प्रोफेसरको ढोका पछाडिको एउटा सानो कोठामा सुत्छन्, जुन ठोस स्टिलले बनेको देखिन्छ। अनि उ एक्लै हामीलाई त्यहाँ र पछाडि साथ दिन्छ। उसले सिग्नल बटन थिच्छ, र वार्नोभ ढोकाको अर्को छेउमा जान्छ, ढोका खोल्छ र एक प्रकारको फलामको ग्रिलबाट बोल्छ। यस ढोकाको कुनै चाबी छैन; यो भित्रबाट खुल्छ - र प्रोफेसर कुनै कारणले कहिल्यै छोड्दैनन्।"
  
  
  "ठीक छ। अरु केहि छ?" - मैले छ्याप्यो। "भित्र के छ?"
  
  
  "जब तपाईं भित्र जानुहुन्छ," जेरीले भने, "तपाईंले डेस्क र टेलिफोन भएको कार्यालय देख्नुहुनेछ। ठाउँ खाली छ, त्यहाँ कुनै अन्य फर्नीचर छैन। तर त्यहाँ फाइलिङ क्याबिनेटहरू छन्। र टेबुलको छेउमा भित्तामा झुण्डिएको संयुक्त राज्य अमेरिकाको ठूलो नक्सा। अर्को ढोका अफिसबाट जान्छ ...
  
  
  "एक मिनेट पर्खनुहोस्!" - टेरी बाधा भयो। "यस कार्डको पछाडि पर्खाल सुरक्षित छ। खैर, ठ्याक्कै सुरक्षित छैन। तर एक वर्गाकार कोना।
  
  
  "तपाईलाई यो कसरी थाहा छ?" मैले उसलाई सोधें।
  
  
  “किनभने एक दिन जब म भित्र जाँदै थिएँ, मैले यो देखेँ। नक्सा हुकबाट हटाइयो र पर्खालमा यो प्वाल मुनि भुइँमा एक फिट वर्ग वर्ग थियो। वार्नोले आफ्नो डेस्कमा कागजहरू फैलाएको थियो, जुन उसले मलाई पर्खिरहेको बेला पढिरहेको हुनुपर्छ। मलाई लाग्छ कि उसले कागजहरू टाढा राख्न र नक्साले क्षेत्र कभर गर्न बिर्स्यो।
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । "वा उसलाई लाग्छ कि म भित्ताको प्वाल र तपाईलाई थाहा छ के बीचको भिन्नता बताउन म धेरै मूर्ख छु। जे भए पनि, मैले केहि पनि याद नगरेको नाटक गरें, र त्यस समयमा म विशेष उत्सुक थिएन। अर्को पटक उसले मलाई पठाउनुभयो, कार्ड त्यहाँ थियो, कुनै कागजात थिएन।"
  
  
  "उसले तिमीलाई कसरी अलग भन्न सक्छ?" मैले सोधें, केवल मेरो शिक्षित अनुमान पुष्टि गर्न।
  
  
  "मसँग यहाँ तिल छ," टेरीले आफ्नो बायाँ स्तन मुनिको क्षेत्रतर्फ इशारा गर्दै मुस्कानको सानो सङ्केतमा भनिन्। "र तपाईले देख्न सक्नुहुन्छ, हामी हामीलाई फरक पार्न विभिन्न पोशाकहरू लगाउँछौं।"
  
  
  "ठीक छ, जेरी, अगाडि बढ्नुहोस्। अफिसको छेउको कोठामा के छ ? "ठीक छ, यो वास्तवमै एउटा ठूलो कोठा हो जसलाई पर्दाले विभाजित गरेको छ।
  
  
  
  
  
  एक छेउमा एउटा ओछ्यान, फर्निचरका दुई टुक्रा र अफिसमा जोडिने बाथरूम छ। अर्कोतर्फ, मलाई नसोध्नुहोस्। मैले यो कहिल्यै देखेको छैन, मलाई लाग्छ त्यहाँ कुनै प्रकारको उपकरण छ। ओ हो, र त्यहाँ बेडको छेउमा ती आन्तरिक फोनहरू मध्ये अर्को छ।
  
  
  "तिमीले कहिल्यै उसलाई फोनमा कुरा गरेको सुन्यौ?"
  
  
  "एक पटक मात्र। तर यो दोहोरो कुरा हो र मैले बुझिनँ"
  
  
  "उनीहरूले उहाँलाई म त्यहाँ हुँदा दुई पटक फोन गरे," उनकी बहिनीले भनिन्। “उनी के बोल्दै थिए मैले पनि बुझिन। तर मलाई लाग्छ अब थाहा छ।"
  
  
  "मलाई यसको बारेमा बताउनुहोस्, टेरी।"
  
  
  “उहाँ निकै क्रोधित देखिनुभयो। र उसले केहि भन्यो: सुन्नुहोस्, मलाई दबाब नदिनुहोस्, जनरल, र धम्की नगर्नुहोस्। सम्झनुहोस्, यदि मैले छोडें भने, सबै मसँग जान्छ। मस्को, जनरल सहित, म दुई सूटकेस लिएर सम्मेलनमा आएको थिएँ। तर कुनै कारणले एउटा हरायो।” र त्यसपछि उनले रोके र भने, "के यो तपाइँलाई केहि मतलब छ, जनरल?"
  
  
  "मलाई थाहा छैन उसले जनरललाई के भनेको छ," मैले टिप्पणी गरें। "तर यसले मलाई धेरै बताउँछ। वार्नोभसँग यस्तो प्रणाली छ कि यदि उनी मरे भने, मस्को सहित सबै शहरहरू उनीसँगै मर्नेछन्। ऊ दुष्ट बास्टर्ड मात्र होइन, ऊ नरक जस्तै स्मार्ट छ।
  
  
  मेरो दिमाग एक मिनेटको लागि घुमिरहेको थियो जब मैले कार्ययोग्य योजनाका विभिन्न पक्षहरू क्रमबद्ध गरें। त्यसपछि मैले भनें: "एकतर्फ, समय सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कारक हो। तर म हतार गर्ने ठाउँ देख्दिन। म मार्कसलाई तपाईंहरू मध्ये एकलाई त्यो ढोकामा लैजान सक्छु। तर म वार्नोलाई पहल नगरेसम्म खोल्न बाध्य पार्न सक्दिन। त्यो हो, यदि उसले मार्कसलाई तपाई पछि पठाएको छैन भने।
  
  
  "यसबाहेक, म मार्कसलाई नमारकन तिम्रो पछि लाग्न सक्दिन, जो ढोकाको छेउमा उभिएको छ जहाँ भार्नोभले उसलाई देख्न सक्छ। र मैले मार्कसको हेरचाह गर्न सक्नु अघि, उसले मेरो अनुहारमा ढोका हान्यो। त्यसैले यो सबै तपाईं मा निर्भर गर्दछ, केटीहरू। आज उहाँकहाँ आउनेले यस ढोकामा केहि टाँस्नु पर्छ ताकि यो पूर्ण रूपमा बन्द नहोस्, र यो गर्नुहोस् ताकि Varnov ले उसलाई ध्यान नदिने। र यसका लागि तपाईलाई समयको चमत्कार चाहिन्छ। ”
  
  
  "मसँग राम्रो विचार छ," टेरीले भने। “जसले प्रोफेसरको स्वीकृति पाएको छ ऊ उनीसँगै सुत्ने कोठामा जान्छ, उसलाई पम्प गर्छ र ओछ्यानमा राख्छ। त्यसपछि उनी शौचालय जान आग्रह गर्छिन्। उसले त्यससँग बहस गर्न सक्दैन, त्यसैले उसले आफूलाई बाथरूममा बन्द गर्छ, पानी फ्लस गर्छ, त्यसपछि अफिसमा दौडन्छ र तपाईंको लागि स्टिलको ढोका खोल्छ। उनी त्यसपछि जोड्ने ढोकाबाट फर्कन्छिन् र वरनोभसँग ओछ्यानमा चढ्छिन्।
  
  
  "शुद्ध प्रतिभा," मैले भने।
  
  
  "यस बीचमा, तपाईले मार्कसबाट छुटकारा पाउनुहुनेछ," टेरी हतारिए, "र ढोकामा पर्खनुहोस्।"
  
  
  "मलाई पाँच मिनेट दिनुहोस्," मैले भने। "र म चाहन्छु कि मार्कसलाई यहाँ बाँकी केटीले प्रलोभित गरून् ताकि म उसको छिट्टै र चुपचाप हेरचाह गर्न सकूँ।"
  
  
  "उनी सामान्यतया हामी दुबैलाई बिहानको पार्टीमा चाहँदैनन्," जेरीले भने। "तर मानौं उसलाई थाहा छ?"
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्, म लगभग कुनै पनि कुराको लागि तयार हुनेछु," मैले उनलाई भने।
  
  
  त्यहाँ अर्को विचारशील मौनता थियो, र त्यसपछि मैले भने, "अब हामीले केवल पर्खनु पर्छ। तर कहिले सम्म ?
  
  
  "उनी घडी जस्तै छ," टेरीले भने। "यो यहाँ कुनै पनि मिनेट हुनुपर्छ।"
  
  
  "अवश्य पनि," जेरीले भने। "तर यदि यो न्यूयोर्कलाई मेटाउने उनको ठूलो दिन हो भने, ऊ सायद नर्भस हुनेछ र निश्चित रूपमा सुत्न चाहँदैन।"
  
  
  "हे भगवान," टेरीले करायो।
  
  
  र मैले केही बोलिनँ किनभने प्रश्नको विशालता र उत्तरसँग सम्बन्धित सम्भावित विपत्तिले मेरो दिमागलाई छोयो।
  
  
  एक्काइस
  
  
  कोठाको अँध्यारो कुनामा एउटा ड्रेसिङ टेबल जस्तो केही थियो, र म त्यसको पछाडि बसेँ, ढोकाबाट पूर्ण रूपमा बाडिएको। मेरो स्प्यामिङ मांसपेशीले राहतको लागि बिन्ती गर्दा मिनेटहरू अनन्त रूपमा बित्यो। अन्ततः म उठेँ । यस्तो असहज स्थितिमा रहनु मूर्खता थियो जब तपाईले ढोकामा चाबीको चेतावनी आवाज सुन्न सक्नुहुन्थ्यो।
  
  
  आधा घण्टा बित्यो, जब मैले निर्णय गरें कि ठूलो प्रश्नको जवाफ प्राप्त भएको छ, वार्नोभ फालतू मनोरञ्जन त्यागेर दिनको अँध्यारो मामिलाहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्न लागिरहेको थियो, उसको हात शहरलाई उडाउने संकेत पठाउन तयार थियो। न्यूयोर्क को। आकाश मा। र जबसम्म, अन्तिम घडीमा, राष्ट्रपतिले राष्ट्रिय आतंक जोखिममा पार्ने र म्यानहट्टन खाली गर्ने निर्णय गरेन, यी सबै मानिसहरूको भाग्य मेरो हातमा थियो।
  
  
  मैले कुर्दै गर्दा, मैले आधा दर्जन वैकल्पिक योजनाहरूको सम्भाव्यता गणना गर्दै डरको बढ्दो भावनासँग लडें। तिनीहरू सबै व्यावहारिक र धेरै स्मार्ट थिए। तर सबैजना एक मृत अन्तमा आए - म र Varnov बीचको अभेद्य इस्पात ढोकामा।
  
  
  समय-समयमा, टनेल कोरिडोरबाट अस्पष्ट आवाजहरू सुन्न सकिन्थ्यो। अस्पष्ट आवाजहरू, भारी खुट्टाको सुस्त झनझन, धातुको झनझन। केटीहरूले ढोकामा कान थिचेर मेरो कुरा सुने, तर उनीहरूले केही महत्त्वपूर्ण कुरा सुनेनन्, केवल बेकारको बकबक, धेरै पुरुषहरू, स्पष्ट रूपमा हतारमा, त्यहाँबाट गएको रिपोर्ट गरे।
  
  
  त्यसपछि, लामो समयको मौनता पछि, जतिसुकै पागलपनको जोखिम भएता पनि म कुनै पनि हताश चालको जोखिम लिन खोज्दै थिएँ, ढोकामा एक अधीर ढकढक भयो, तुरुन्तै तालाको चाबी स्क्र्यापिंग।
  
  
  म पहिले नै लुकेको थिएँ जब मार्कस प्रोफेसरको उपपत्नीको कोठामा पसे र कराए: "तिमी त्यहाँ छौ - सानो मिस मोल," अमेरिकी माग।
  
  
  
  
  
  
  दुई को लागी तपाइँको सेवाहरु! माथिल्लो निकायबाट आएका कारण प्रोफेसरलाई ढिलो भयो, र यदि तपाईं तुरुन्तै नआउनुभयो भने, उसले तपाईंलाई जनरलको कुकुरहरूलाई खाना खुवाउनेछ।
  
  
  "हे भगवान, यी कुकुरहरूले गरिब सानो मलाई तीन टोकेर खानेछन्," टेरीले आफ्नो मीठो स्वरमा भनिन्। "प्राध्यापकले आफ्नो रिस गुमाउनु अघि हतार गरौं।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाइँ उसको शीतलता हो, उनको तातोपन होइन, टेरी प्रिय," जेरीले सच्याउनुभयो।
  
  
  "म तिनीहरूलाई देख्दा बोलाउँछु, प्रिय," उनले जवाफ दिइन् र ढोकातिर दौडिन्।
  
  
  "ओह, मार्कस!" - जेरीले भने, - के तिमी मेरी बहिनीलाई जन्म दिए पछि एक मिनेटको लागि फर्कन सक्छौ?
  
  
  "फर्किनु?" - मार्कस रिस उठ्यो। "के को लागि?"
  
  
  म एक्लो छु र... र मलाई एक वास्तविक मानिस चाहिन्छ, हड्डीको यो थकित पुरानो झोला होइन।
  
  
  "साँच्चै? के अहिले त्यो अवस्था छ?" उसको आवाज उत्साहले काँपिरहेको थियो। "तपाईले एक सानो मिनेटमा एक वास्तविक मानिसलाई के गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "तिमी दुई सानो मिनेट छोड्न सक्छौ?"
  
  
  "मैले धेरै बचत गर्न सक्छु, तर म समस्यामा पर्न सक्छु।"
  
  
  "म भन्दिन। अनि मैले जोखिम मोल्नुपर्छ जस्तो लाग्दैन ?
  
  
  र त्यसपछि, एक भयानक, अनिश्चित विराम पछि: "हो, म फर्कनेछु। एक मिनेट भन्दा कम मा। तयार हुनुहोस्!"
  
  
  यो सहमतिको विस्मयादिबोधक चिन्ह हो जस्तो गरी, ढोका ठट्टाको साथ ढल्कियो। र त्यसपछि त्यहाँ मौनताको ठूलो शून्यता थियो।
  
  
  "अर्को सेकेन्ड बर्बाद नगर्नुहोस्," मैले जेरीलाई कम स्वरमा भनें, "र उसलाई व्यस्त राख्नुहोस्!"
  
  
  "धिक्कार, उसलाई के भयो भनेर उसले कहिल्यै थाहा पाउनेछैन," उसले गुनगुनाइ, र म फेरि हाँसे।
  
  
  केही सेकेन्डपछि मार्कस फर्किए ।
  
  
  "तपाईंले देख्न सक्नुहुन्छ, म तयार छु, प्रेमी," जेरीले भने।
  
  
  "म तिमी पहिले भन्दा धेरै तयार छु," उसले नर्भस हाँस्दै उसलाई भन्यो। "तर मैले वार्नोको ढोकालाई पहरा दिनुपर्छ, र मसँग मेरो लुगा फुकाल्ने समय छैन।"
  
  
  "त्यो मूर्ख ढोका बिर्सनुहोस्," जेरीले जवाफ दिए। "बीस फिट अग्लो हात्तीको जङ्गली थुप्रोले यसलाई तोड्न सक्दैन यदि भित्री कोठा भुइँदेखि छतसम्म बदामले ढाकिएको थियो।"
  
  
  जाहिर छ, मार्कस जवाफ दिन चाहने देखि धेरै टाढा थियो। तर एक मिनेट पछि उनले जेरीले भने, "हे भगवान, तपाईं धेरै धेरै हुनुहुन्छ!" अनि म ड्रेसिङ टेबलको पछाडिबाट लुकेँ।
  
  
  म सजिलै तर छिटो स्टिलेटोको साथ अगाडि बढें। उसको फराकिलो पीठमा मेरो हतियार उठाउँदा म एक क्षणको लागि तिनीहरूको माथि घुमाएँ। मलाई देखेर जेरीका खुल्ला आँखा चौडा भयो।
  
  
  अचानक, सायद कुनै पशु प्रवृत्ति वा जेरीको डरलाग्दो आँखामा हेर्दा, मार्कसले आफ्नो टाउको उठाए र आधा बाटो मतिर फर्के।
  
  
  त्यसैले मैले उसको छातीमा ब्लेड टाँसें।
  
  
  उसको मुख अगापे थियो र उसको आँखा सीधा अविश्वासमा हेरे। तर त्यसपछि, चुपचाप चिच्याउदै र भयानक रूपमा चिच्याउदै, मैले तुरुन्तै चक्कु निकालें, यो आज्ञाकारी रूपमा जेरीमा खस्यो र जम्यो।
  
  
  मैले उसको वर्दीको ज्याकेटमा ब्लेड पुछें र हतियार बरामद गरें, जबकि जेरी, उसको अनुहारमा सबैभन्दा डरलाग्दो अभिव्यक्तिको साथ, उसको शरीरलाई त्यसबाट टाढा धकेल्ने व्यर्थ प्रयास गरे। मैले उसको काँध समातेर तानेँ, र ऊ भुइँमा पल्टियो। उसले अन्तरिक्षको अनन्ततामा हेरी।
  
  
  जेरी उठेर बस्नुभयो र पानाको कुनाले आफ्नो नाङ्गो शरीरबाट रगतको दाग पुछिदिनुभयो जब उनले मलाई ठ्याक्कै राख्न नसक्ने अभिव्यक्तिका साथ हेरिन्। त्यो बाहेक सायद प्रशंसाको मिश्रण, जंगली मृत्युको आसन्न वास्तविकतामा अविश्वास र घृणाको संकेत थियो। मलाई घृणा, रगत वा लाश, मैले भन्न सकिन।
  
  
  "हो," मैले नबोलिएको प्रश्नको जवाफ दिएझैं भनें, "यस्तो हुन्छ। र यदि मैले हतार गरेन भने, अरू लाखौं, धेरै निर्दोष, मर्नेछन्।"
  
  
  त्यसपछि मैले उसलाई छोडें र, माथि र तल करिडोर हेर्दै, म त्यो ठूलो स्टिलको ढोकातिर लागें जसको पछाडि वर्नोभ र रिमोट कन्ट्रोल उपकरण पखेटामा पर्खिरहेका थिए।
  
  
  चिन्तित, पसिनाले भिजेको केही मिनेट बित्यो। र त्यसपछि मैले कुंडी क्लिक सुने र ढोका थोरै खुल्यो। ऊ मेरो तर्फ हिंड्‌न थाल्यो, तर मैले उसलाई समातें र भित्र पसेँ, समयमै तेरीको नाङ्गो पछाडिको झलक हेर्नको लागि जब उनी बन्द ढोका पछाडिको दृश्यबाट गायब भइन्।
  
  
  मैले चुपचाप ढोका बन्द गरें र एकै घण्टीमा पुरै कोठा यताउता हेरेँ। जेरीले यसलाई टेलीफोनसहितको डेस्क, फाइलिङ क्याबिनेटहरू, संयुक्त राज्य अमेरिकाको ठूलो फ्रेम गरिएको नक्सा र मध्य अमेरिकाको एक भागको रूपमा वर्णन गरेकी थिइनन्। म डेस्क दराजहरू मार्फत गएँ, तर तिनीहरू लक थिए। मैले फाइल क्याबिनेट मार्फत अर्को पास गरे, त्यही नतिजा।
  
  
  मैले नक्सा अध्ययन गरें। रातो मार्कर पेनले कोरिएका ती औठीले अमेरिकाका सात सहर र पनामा नहरको परिक्रमा गरेका थिए। विनाशका लागि लक्ष्यहरू। सहरहरू मध्ये एक क्लिभल्याण्ड थियो, तर हामीले यसलाई बेवास्ता गर्न सक्छौं किनभने यसलाई नष्ट गर्ने उद्देश्यले बम भन्सारले रोकेको थियो। नक्सामा सहरहरू गनिएका थिए र, क्लिभल्याण्डको अपवाद बाहेक, तिनीहरू थिए, अपवादको रूपमा, न्यूयोर्क, शिकागो, ह्युस्टन, लस एन्जलस, सान फ्रान्सिस्को, र वाशिंगटन, डीसी।
  
  
  अन्तिम समयसम्म राजधानी कायम राखेको मैले देखेँ, हाम्रो सरकारलाई अन्तिम घडीसम्म वार्ताको अवसर दिन पक्कै छैन ।
  
  
  नक्सा कडा तामाको हुकबाट तारद्वारा निलम्बित गरिएको थियो। टेरीले भनेझैं मैले गोप्य कागजातहरू लुकाइएको ठाउँमा ग्यापिङ प्वाल वा लुक्ने ठाउँ भेट्टाउनेछु भन्ने विश्वस्त भएर मैले यसलाई हुकबाट हटाएँ। तर त्यस्तो खाल्डो थिएन
  
  
  
  
  
  नक्सा मुनिको पर्खाल चिल्लो थियो।
  
  
  नक्साको पछाडिको भित्तामा भएको साधारण प्वाल वार्नको छात्रवृत्तिको स्तरको लागि धेरै आविष्कारकारी थिएन भन्ने कुरा मलाई लाग्यो। र अब मैले तामाको हुकको साथ प्रयोग गर्न थाले, यसलाई विभिन्न दिशाहरूमा घुमाउँदै, तर यो दृढतापूर्वक स्थिर र गतिहीन थियो भनेर फेला पारे। तर पूर्ण रूपमा गतिहीन छैन। किनकि जब मैले हुकलाई मेरो तर्फ तानेँ, यो थोरै क्लिक भयो। र त्यसपछि पर्खालको एक वर्ग खण्ड चुपचाप छेउमा सारियो, एउटा सानो, छालाले ढाकिएको नोटबुक र संख्यात्मक रेखाचित्रहरूको श्रृंखला भएको कन्टेनर प्रकट गर्दै, जसमध्ये प्रत्येकमा रातो रूपरेखा गरिएको खोपडी चित्रित थियो, जसले मलाई कम्तिमा पनि स्पष्ट रूपमा स्थान संकेत गरेको थियो। रोपिएका सुटकेसहरू - बमहरू।
  
  
  तिनीहरूले स्थानहरू संकेत गरे, त्यो हो, यदि तपाईंसँग कुन भवन कुन शहरमा छ भन्ने उपयुक्त व्याख्या थियो। पाठ वा अन्य निर्देशन बिना, प्रिन्टको कुनै अर्थ थिएन।
  
  
  यी तनावपूर्ण, डरलाग्दो परिस्थितिहरूमा यो उमेर जस्तो लागे पनि, मेरो घडीमा एक नजरले मलाई दुई मिनेट मात्र बितिसकेको बतायो। र टेरीलाई समयको लागि मेरो आवश्यकताको बारेमा सचेत गराउँदा वामोउ अर्को दस मिनेट वा त्योभन्दा बढी बाँच्न सक्छ भन्ने विश्वास गरेकोले, म टेबलमा बसेँ र छाला-बाउन्ड पकेट बुकको द्रुत अध्ययन सुरु गरें।
  
  
  सुरुमा, यसमा भएका अक्षरहरू र संख्याहरू धेरै मानिसहरूलाई चिनियाँ क्रसवर्ड पजलजस्तै स्पष्ट थिए। तर म सबै प्रकारका पजलहरूमा अभ्यस्त छु, र संसारमा त्यहाँ थोरै एजेन्टहरू छन् जो कोडहरू समाधान गर्ने कलामा राम्रोसँग निपुण छन्। मैले चाँडै यसलाई वार्न युगका वैज्ञानिकहरूले प्रयोग गरेको अमेरिकी कोडको रूपमा पहिचान गरें। र जब कोड मूलतः पर्याप्त सरल थियो, यदि कसैलाई यसलाई बुझ्नको लागि अचम्मको चतुर गणितीय सूत्र दिइयो भने, मेरो ज्ञानमा यो अमेरिका भित्र वा बाहिर कुनै शत्रुद्वारा क्र्याक गरिएको छैन।
  
  
  मैले मेरो मेमोरी मार्फत फ्लिक गरें र कोडको सिद्धान्त लगभग तुरुन्तै मेरो टाउकोमा पप भयो। मैले नोटप्याडको छेउमा टेबुलमा होल्डरमा एउटा कलम फेला पारे र द्रुत शर्टह्यान्ड नोटहरू बनाए, केवल पाठ र संख्याहरूको आधारभूत आधारभूत कुराहरू, मृत्यु-अफ-द-हेड षड्यन्त्रको रूपरेखालाई ट्रान्सक्राइब र कन्डेन्स गर्दै। यसमा स्व-संचालित स्टाइलस द्वारा सक्रिय Varnov को बम विस्फोट उपकरण को रहस्य शामिल थियो। माइक्रोइलेक्ट्रोनिक्सलाई छालाको फ्ल्यापको आकारको डलर आकारको डिस्कमा ईन्जिनियर गरिएको थियो जसले यसलाई ठूलो दूरीमा शक्तिशाली उच्च-फ्रिक्वेन्सी सिग्नल पठाउन सक्षम बनायो - एक यन्त्र अलिकति पेसमेकरको सम्झना दिलाउने तर धेरै जटिल, सबै बमहरू एकैसाथ विस्फोट गर्ने। वार्नको अन्तिम मुटुको धड्कन पछि सेकेन्ड।
  
  
  यो जटिल, अविश्वसनीय रूपमा सानो रिमोट कन्ट्रोल उपकरणलाई अगाडिको पृष्ठमा "पहुँच कुञ्जी" लेबल गरिएको थियो। र अन्तिम पृष्ठमा, शीर्षक अन्तर्गत: DISARM, त्यहाँ पाँच नम्बरहरूको श्रृंखला थियो जुन पाठले बताउँछ, विस्फोटको संकेत पाएपछि पनि बमहरूलाई असक्षम पार्ने कुञ्जी थियो। यो आपतकालीन सावधानीले पेसमेकरलाई वार्नोको मुटुमा बाँध्नबाट जोगाउनेछ।
  
  
  तर त्यहाँ एक क्याच थियो। बम प्रक्षेपण गर्न ढिलो संकेत पठाइएपछि, विस्फोटहरू रद्द गर्न केवल तीस सेकेन्ड बाँकी थियो।
  
  
  मैले चाँडै मानसिक रूपमा नम्बरहरू फोटो खिचेँ र तिनीहरूको छवि मेरो दिमागको अगाडिको पर्खालमा प्रक्षेपित गरें। मसँग लगभग अचम्मको मेमोरी छ, र एक दर्जन नम्बरहरू सम्झना कुनै वास्तविक समस्या हुनेछैन। तर, मैले कागजको टुक्रामा नम्बरहरू लेखें, जुन मैले पकेटमा राखें।
  
  
  मैले अर्को मिनेटको लागि स्टाइलस र डिस्कको रेखाचित्रहरू अध्ययन गरें, र त्यसपछि विभिन्न शहरहरूमा सुटकेस बमहरूको स्थानहरू लेखे।
  
  
  यसो गरिसकेपछि, मैले त्यसको सारको ट्रान्सक्रिप्टसहितको पुस्तक र नोटहरू अर्को खल्तीमा राखें। मैले वार्नोको घातक योजनालाई रोक्न जाँदैछु भने, मैले डिसिफर गरिएका तथ्यहरू लेख्न करिब पाँच मिनेट बिताएँ, किनकि मलाई उपकरणको पहिलो हातमा काम गर्ने ज्ञान हुनु आवश्यक थियो। र मैले पहिलो पटक विवरणहरू लिखित रूपमा राखे भने म लगभग सबै कुरा सम्झन सक्छु भन्ने फेला पार्छु। कुनै पनि तरिकाले, एक पटक तपाईंले उपकरणको ह्याङ्ग पाउनुभयो, यसलाई सञ्चालन गर्न पेन्सिलले विभिन्न कम्पास बिन्दुहरू छुनु जत्तिकै सरल थियो।
  
  
  अब मैले योजनाहरू, बोक्न धेरै भारी, पर्खालको कन्टेनरमा फ्याँकें, प्वाल बन्द गर्न काँसाको हुक काटें, र नक्सालाई ठाउँमा टाँगें।
  
  
  म चुपचाप बाथरुममा पसे र अर्को ढोकामा गएँ। उनको नजिकै थिचेर, मैले सुनें कि मैले के महसुस गरें वार्नोभको आवाज र टेरीको जवाफ दिने आवाज। मैले वार्तालापमा ध्यान दिएको थिइनँ किनकि मैले लुगरलाई यसको होल्स्टरबाट बाहिर निकालेर ढोकाको नब समातें। तर यसको सार यो थियो कि वार्नोभले "अत्यावश्यक प्रयोगहरू जुन तुरुन्तै तयार हुनुपर्छ" को कारणले हतारको लागि माफी मागे र टेरीले आकर्षक प्रोफेसरसँग केहि मिनेटको लागि बिन्ती गरे, जो यति ठूलो मानिस थिए कि उनले उनको सास छोडे। । उस्तै थप।
  
  
  जब मैले बिस्तारै ढोका खोलेर कोठामा हेरेँ, नक्स वार्नो, ट्राउजरमा सेतो ल्याब ज्याकेट लगाएको, मेरो तर्फ प्रोफाइलमा उभिरहेकी थिइन्, काँधको काँधमा हात राख्दै उनले, बोडोइर पोशाकमा सजिएकी, उसको आँखामा हेरिन्। । आराधना।
  
  
  वार्नको कपाल कालो थियो, धेरै खरानी भएको थियो। उनको सानो नाक थियो
  
  
  
  
  
  पातलो विशेषताहरू र पातलो शरीर जुन लगभग कमजोर देखिन्थ्यो। जबसम्म मैले उसको चम्किलो हरियो आँखामा हेरेँ, जुन पन्नाजस्तै कडा र चम्किलो भए पनि कुनै भावना राख्दैन, उसले संसारको सबैभन्दा शक्तिशाली राष्ट्रको अस्तित्वको लागि सम्भावित खतरा खडा गर्यो। र टेरी वा उनको जुम्ल्याहासँग एक राउन्ड जान सक्ने सायद एक जना मानिस।
  
  
  "आज राती म तिमी र तिम्री बहिनीलाई पठाउँछु," उनी अहिले भन्दै थिए। "त्यहाँ पुरानो शैम्पेन र एक विशेष डिनर संग मनाउन केहि हुनेछ। र त्यसपछि हामी सँगै आनन्दको लामो विदेशी रात बिताउनेछौं। ”
  
  
  "मलाई धेरै शंका छ, Varnov," मैले लुगर पछाडिको कोठामा प्रवेश गर्दा उसलाई भने। "म तिमीलाई मेरो कैदीको रूपमा आज साँझ संयुक्त राज्य अमेरिका फर्कने आशा गर्दछु।"
  
  
  उसको अनुहार छक्क पर्यो जब उसले म तिर फर्क्यो। जब उसले शब्दहरू खोज्यो, मैले भने, "टेरी, आफ्नो कोठामा फर्कनुहोस्। म चाहन्छु कि तिमी र तिम्री बहिनी लुगा लगाएर म तिम्रो लागि आउछु भनेर पर्खिराखौ।"
  
  
  उसले केही बोल्नको लागि आफ्नो मुख खोल्यो, त्यसपछि हतार भयो
  
  
  "मलाई थाहा छ तिमी को हौ," वार्नोभले शान्त स्वरमा भन्यो, उसको अनुहारमा सन्तुष्टि प्रकट हुन्छ। "के यो तपाईलाई अचम्म लाग्छ?"
  
  
  थियो, तर मैले केही भनिन ।
  
  
  वार्नोभ ओछ्यानको छेउमा छालाको ठूलो कुर्सीमा डुब्यो, आफ्नो खुट्टा छेउमा पार्यो र आफ्नो हात छातीमा पार गर्यो। "के तपाईंलाई लाग्छ, कार्टर," उसले मुस्कानको साथ जारी राख्यो, "म यस्तो अवसरको लागि तयार छैन? पक्कै होइन। म तिमीसँग यो कोठा जिउँदै छोड्ने छैन। र यदि म मरे भने, लगभग एकै क्षणमा आधा संसार खरानीमा परिणत हुनेछ।"
  
  
  "मलाई यो सबै थाहा छ," मैले भने। “मैले तिम्रो गोप्य कागजातहरू बुझेको छु, र तिम्रो तयारी व्यर्थ छ। के 5-21-80-54-7 नम्बरहरू तपाईंको लागि केही अर्थ राख्छन्? »
  
  
  उसको उन्मत्त अभिव्यक्ति हावामा मैनबत्ती जस्तै बल्यो र बाहिर गयो। केही समयको लागि मैले उसको दिमागको गियरहरू तल सरेको, तीव्र रूपमा टक्कर भएको, र त्यसपछि वैकल्पिक माध्यमबाट साइकल चलाएको देख्न सकिन।
  
  
  उसले काँध तान्छ र फिक्का मुस्कान दियो। "ठीक छ," उसले भन्यो, "अन्तमा, केहि फरक पर्दैन। सबै मानिसहरू, नश्वरहरूका सबै मूर्ख प्राणीहरूको अन्त हुनै पर्छ।"
  
  
  "उत्तम दर्शन," मैले जवाफ दिए।
  
  
  "हामी दुई," उनले जारी राखे, "हामी कोठाको यो कालकोठरीमा एक्लै छौं, हामी संसारको घनत्व नियन्त्रण गर्छौं। यसकाे बारेमा साेच। यसको बारेमा सोच्नुहोस्! हामीले आफ्नो हातमा राखेको अव्यक्त शक्ति।" उसले एक विराम दियो। "हामी सेनामा सामेल हुन सक्छौं र सँगै संसारमा शासन गर्न सक्छौं। वा हामी अर्को केही मिनेटमा एक अर्कालाई नष्ट गर्न सक्छौं। यो के हुनेछ? "
  
  
  "होइन," मैले भनें। “खेल सकिएपछि नराम्रो हार्नेलाई पनि थाहा हुन्छ। र आफ्नो हार स्वीकार गर्दछ। अब, म तिमीलाई निर्णय गर्न तीस सेकेन्ड दिन्छु। मसँग आउनुहोस् र मुद्दा खडा गर्नुहोस्, नत्र तपाईं यो कुर्सीमा मर्नुहुन्छ। व्यक्तिगत रूपमा, मलाई आशा छ कि तपाईंले मृत्यु रोज्नुहुन्छ। किनभने तिमीलाई यहाँबाट निकाल्न मेरो घाँटीमा जोखिम मोलेर अलिकति बढी लाग्ने छ।
  
  
  एक हातको स्पस्मोडिक औंलाहरू, कुर्सीको बाक्लो नरम पाखुरालाई तान्दै, वरनोभले बिस्तारै टाउको हल्लाए। "ठीक छ, म तपाईंसँग जान्छु," उसले भन्यो। उसले आफ्नो खुट्टा खोल्यो र खडा हुन लाग्थ्यो।
  
  
  तर एक्कासि उसले कुर्सीको आर्मरेस्टलाई धकेल्यो । माथिल्लो प्याड गरिएको हात एक सानो प्रबुद्ध कन्सोल प्रकट गर्न लुकेका टिकाहरूमा तुरुन्तै फोल्ड हुन्छ। यसमा ठूलो रातो बटन, टगल स्विच र नम्बर डायल थियो।
  
  
  जब उसले आफ्नो हत्केलाले बटनमा जोरले हान्यो, मैले उसको छातीमा गोली हानेँ। तर, उनको अर्को हात पहिले नै डायलको लागि पुगिसकेको थियो। त्यसैले मैले उसलाई फेरि गोली हानें। हात हल्लियो र फेरि स्विचमा फर्कियो। मलाई थाहा छैन कि यो मृत्युको रिफ्लेक्सिभ स्प्याम वा अनन्तताबाट एक सेकेन्ड टाढा रहेको मानिसको अन्तिम अलौकिक प्रयास थियो। तर, मेरो अचम्मको लागि, हात खस्न जारी रह्यो र एकै समयमा टगल स्विच तान्यो।
  
  
  पातलो क्लिक पछि घण्टी र साइरनको विलापको टाढाको मफ्लड आवाजहरू पछ्याइएको थियो। यदि त्यस्ता आवाजहरू विशाल ढुङ्गाका पर्खालहरू र लगभग आधा टन स्टिलका ढोकाहरू छिर्न सक्छ भने, मलाई थाहा थियो कि बाहिर, यो सिपाही र कामदारहरूको कम्युनमा, यो चिच्याएको, चिच्याइरहेको, कान फुटाउँदै मद्दतको लागि कल थियो।
  
  
  मैले वार्नोलाई सबै-महत्वपूर्ण स्टाइलस कहाँ राखेको छ भनी मलाई बताउन बाध्य पार्ने मनसाय थियो, जस बिना पेसमेकरको विस्फोटक संकेतहरू रद्द गर्न सकिँदैन। तर अब ऊ मरेको थियो, मसँग कुनै स्टाइलस थिएन, र अन्तिम तीस सेकेन्ड टिकेको थियो। मानव इतिहासमा सबैभन्दा विनाशकारी एकाधिक विस्फोट।
  
  
  वामोभका आँखा फर्किए, अन्धो मृत्यु, जब, मेरो घडीको हातमा हेरे, म तल झुकेँ, उनको ज्याकेट च्याते र, लगभग एउटै आन्दोलनमा, उनको शर्ट च्याते। र त्यसपछि त्यहाँ स्टाइलस थियो; लामो चाँदीको चेनमा उनको घाँटीबाट निलम्बित!
  
  
  उनको छाती खाली थियो, तर रगतले ढाकिएको थियो। मैले चारैतिरको छालाको चार इन्च स्क्वायरको रगतलाई प्लास्टिकको सिलाईले तीन तर्फबाट पुछेँ। मैले मेरो औंलाहरू किनारामुनि फिसलें र छालाको फ्ल्यापलाई यसको स-साना, नम्बर गरिएका सम्पर्क बिन्दुहरूको सर्पिलको साथ पहुँच कुञ्जी प्रकट गर्न पछाडि तानें।
  
  
  एक न्युरोसर्जनले स्क्याल्पेललाई जस्तै सावधानीपूर्वक सुई समातेर, मैले सम्पर्क बिन्दुहरूमा टिप छोएँ, वार्म-अप संकेतको लागि इलेक्ट्रोनिक संयोजन ट्रिगर गर्दै: पाँच... इक्कीस... असी... चौविस। .. सात !
  
  
  अब मेरो नजर घडीमा पर्यो। चार - तीन - दुई - एक र - धमाका
  
  
  
  
  
  
  ! शहरहरूको विस्फोट र विनाशको समय, जुन कहिल्यै आएको थिएन, मसँग चार सेकेन्ड बाँकी थियो। र यो भयो!
  
  
  वा यो थियो?
  
  
  मैले कुर्सीको बाहुलीमा हेरेँ। रातो बटन माथि शिलालेख थियो: DESTRUCT। स्विचको माथि शिलालेख छ: ALARM। अब मैले नम्बर डायल अध्ययन गरेको छु। यसलाई "DESTRUCTION DELAY" लेबल गरिएको थियो र शून्य देखि ६० मिनेट सम्म ग्रेडेशनमा रेखांकित गरिएको थियो। सूचक सुई, जसलाई वार्नोभले स्पष्ट रूपमा शून्यमा घटाउने प्रयास गरे, ६० मा रह्यो।
  
  
  ६० मिनेटसम्म के हुन्छ ? रातो DESTRUCT बटन माथिको हरियो बत्ती अन हुन्छ। अस्थायी लक रद्द गर्न अर्को कुनै बटन थिएन, त्यसैले मैले आशा गर्छु कि फेरि उही बटन थिचें। केही छैन। हरियो बत्ती बलिरहेको थियो।
  
  
  मैले सुनें। टाढा, अलार्म घण्टी र साइरन चर्को स्वरमा बजिरहेको थियो। मैले वारनोको टाउकोमा चेन र स्टाइलस फ्याँकेँ, यन्त्र खल्तीमा राखें र हातमा बन्दुक लिएर ढोकामा पुगें। मैले ढोका खुल्ला गरेँ र घण्टी र साइरनको बहिरो आवाजले छक्क परें। कसैले वार्नोको शव भित्र पस्न र पत्ता लगाउन नपरोस् भनेर स्टिलको ढोका बन्द भएको सुनिश्चित गरें र सुरक्षा कोठाबाट सुरुङभित्र पसेँ। सुरुमा मैले कसैलाई नदेखे र जुम्ल्याहाको सुत्ने कोठाको ढोकामा हतारिए।
  
  
  जब म त्यहाँ पुगे, दुई जना सिपाही राइफल लिएर झुण्डको वरिपरि देखा परे र निशाना बनाए। तिनीहरूले फायर गर्दा मैले आफूलाई सेलको ढोकामा थिचेँ, तर छुटेको थिएँ। मैले सावधानीपूर्वक नेतालाई सीधा हातबाट गोली हानें। जब ऊ लड्यो र लड्यो, अर्को चाँडै झुण्डको वरिपरि पछि हट्यो।
  
  
  मैले ढोका ढकढक्याएँ र मेरो नाम चिच्याएँ। टेरीले ठूला आँखाले बाहिर हेरे, त्यसपछि मलाई भित्र जान दिन खोल्यो, र ढोका ढकढक्यो।
  
  
  दुबै केटीहरू अस्पष्ट, लगभग औपचारिक खैरो सूटमा लुगा लगाएका थिए। ढोकाको छेउमा एउटै सानो सुटकेसको जोडी थियो।
  
  
  "बिर्सनुहोस्," मैले भनें। "हामी एक तंग स्थानमा छौं र तपाईं तिनीहरूलाई बोक्न धेरै छिटो हिड्दै हुनुहुन्छ। तिमि तयार छाै?
  
  
  दुवैले गम्भीर भएर टाउको हल्लाए ।
  
  
  "के तिमीहरु मध्ये कसैले बन्दुक चलाएको छ?"
  
  
  "मेरो बुबाले मलाई कसरी आफ्नो पिस्तौलले लक्ष्यमा गोली चलाउन सिकाउनुभयो," टेरीले प्रस्ताव गरे।
  
  
  "जेरी?"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। “मैले बन्दुकलाई सधैं घृणा गरेको छु। तर यदि मलाई चाहिन्छ भने, म लक्ष्य लिन सक्छु र ट्रिगर तान्न सक्छु।
  
  
  म मार्कसको प्रवण शरीरमा गएँ र यसको होल्स्टरबाट उसको बन्दुक समातें। मैले टेरीलाई दिएँ। "मार्न गोली चलाउनुहोस्," मैले उसलाई भनें। "जाऔं!"
  
  
  मैले तिनीहरूलाई सावधानीपूर्वक सुरुङमा लैजाएँ। अलार्म बन्द भयो, मौनता भंग भयो। हामी पर्खालमा थिचेर सुरुङको पहिलो मोडतिर छेउमा क्रल गयौं। त्यहाँ म तल गएँ र झुकेको वरिपरि हेर्न नसकेसम्म अगाडि क्रल गरें।
  
  
  तीन फिट टाढा, एक पछि हटिरहेको सिपाही आफ्नो राइफल लिएर नजिकैको पर्खालमा उभियो। उसले मलाई एक सेकेन्ड पछि विभाजित देख्यो र मैले उसको छातीमा गोली हाने। यो अप्ठ्यारो स्थितिमा मेरो लक्ष्य उच्च थियो र मैले उसको मुखमा ठक्कर दिएँ, गोलीले उसको दिमागमा जानु अघि उसको अगाडिका दुईवटा दाँत छेडेको थियो।
  
  
  जब हामीले उनको शरीर पार गर्यौं, केटीहरू रोकिए र घृणाको अभिव्यक्तिले तल हेरे। सिपाहीसँग पेस्तोल थियो । म यसलाई उठाउन निहुरेँ र हतियार जेरीलाई दिएँ। एक क्षणको लागि उसले बन्दुकलाई एक घातक सर्प जस्तै हेर्यो। तर त्यसपछि, एक कंधे संग, उनले मलाई यो कसरी प्रयोग गर्ने भनेर सोधे, र मैले उनलाई देखाएँ।
  
  
  अब हामी सुरुङबाट बाहिर निस्कियौं, जहाँ मैले कुनै लुकेका सिपाहीहरूको जाँच गरें। केही भेटिएन, हामी दिनको उज्यालोमा निस्कियौं। हामी केही गजको बाटोमा हतार हतार गयौं र केही सिपाहीहरूसित दौडियौं। कामदार लुगा लगाएका पुरुषहरू द्रुत पाइलाहरू लिएर हामीतिर लागिरहेका छन्। तिनीहरू निशस्त्र थिए, त्यसैले मैले तिनीहरूलाई गोली हान्न खोजेको छैन। तिनीहरूले मलाई हेरेनन्। तर उसले जिज्ञासाका साथ केटीहरूलाई हेर्यो।
  
  
  र त्यसपछि मलाई याद आयो कि म पनि कामको लुगामा थिएँ, केटीहरूलाई देखेर पुरुषहरू यति विचलित थिए कि उनीहरूले मलाई ध्यानपूर्वक हेर्न सकेनन्। सायद त्यहाँ काम गर्ने धेरै प्रकारहरू थिए कि तिनीहरू सबै एकअर्कालाई राम्ररी परिचित थिएनन्।
  
  
  मैले बाटो बन्द गरें र केटीहरूलाई ठूला ढुङ्गाले छरिएको पहाडमा लैजाएँ जसले कभर र कभर प्रदान गर्यो। जब म एउटा ठूलो चट्टानमा रोकिएँ र हामी पछ्याइएको छ भनी सुनिश्चित गर्न फेरि तल हेरे, वर्दीमा दुई जना पुरुष, एकजना अफिसरको चिन्ह लगाएका, चट्टानको पछाडिबाट राइफलहरू लिएर हामीलाई छ फिटको दूरीबाट सिधै औंल्याए।
  
  
  मैले आवाज सुनिन र म लुगरसँग समातिए, यसलाई उठाउने समय थिएन।
  
  
  "यहाँ उभिनुहोस् र मलाई भन्नुहोस् तपाईं को हुनुहुन्छ?" - अधिकारीले मलाई रूसीमा भने।
  
  
  सौभाग्यवश, मलाई यो भाषा सही बोलीको साथ बोल्न सिकाइएको थियो, र मैले तुरुन्तै रूसीमा भने: "म बोरिस इभानोभ हुँ, र मेजर रश्कीले मलाई यी केटीहरूलाई चट्टानहरू बीचको पहाडमा लैजान निर्देशन दिएका छन्, जहाँ तिनीहरू सुरक्षित हुनेछन्। खतरा बितिसक्यो।"
  
  
  अफिसरले मुस्कुरायो, मलाई सीधा आँखामा हेरे र भन्यो: "मेजरले सिपाहीको काम गर्न कामदार पठाउँदैनन्। जे होस्, कामदार नियुक्ति मेरो व्यक्तिगत काम हो, र बोरिस इभानोभ जस्ता नाम मेरो सूचीमा थिएन। मलाई तपाईको अनुहार पनि याद छैन, यसको विदेशी रंगको साथ, निस्सन्देह अमेरिकी। त्यसोभए, तपाईं निक कार्टर हुनुहुनेछ जुन हामीले खोजिरहेका छौं। धेरै कठिनाई संग, किनकि तपाईं हामी मध्ये एक जस्तै लुगा लगाइन्छ।" जब अफिसरले यो धेरै लामो अभियोग पढे, मैले केटीहरू तिर एक नजर चोरें।
  
  
  
  
  
  जब अफिसरले लामो अभियोग पढे, मैले केटीहरूलाई एक नजर चोरें। तिनीहरूले बोल्ने भाषा नबुझ्ने मानिसहरूको अचम्मलाग्दो भ्रान्तिहरू थिए, तर एकै समयमा तिनीहरू डराए र मूर्ख देखिन्थे किनभने टेरीले आफ्नो राइफलको साथ रुसीहरूको अथक अडानलाई आतंकको नजिकैको साथमा हेरे।
  
  
  "तपाईं आफ्नो दाहिने हात खोल्नुहोस्," एक सँगी अफिसरले भने, "र भुइँमा बन्दुक छोड्नुहोस्। अनि तिमी हामीसँगै आउनेछौ।"
  
  
  केही बेरको हिचकिचाहट पछि, दुबै जनाले मेरो छेउमा समातेको पिस्तौलमा आँखा झिम्काएर हेरे, मैले मेरा औंलाहरू आराम गरे र लुगर भुइँमा खस्यो। उनले अवतरण गर्दा गरेको शान्त आवाज कहिल्यै सुनिएन। ठूला हातहरूले मेरो कानमा थप्पड हानेजस्तो गरी दुईवटा ठक्करबाट आवाजमा बाधा आयो।
  
  
  जब मैले पूर्ण अवास्तविकताको अनुभूतिका साथ हेरे, अफिसरले आफ्नो टाउको एक आँखामा छेडेर, बिस्तारै पछि हट्यो, चट्टानमा खस्यो, आफ्नो राइफल फ्याँक्यो र भुइँमा पल्टियो।
  
  
  घाँटीमा गोली लागेको उनका साथी घुँडासम्म लडेर अगाडी लडेर रातो भए, हातमा राइफल समातेर ।
  
  
  र मेरो पछाडि, अझै पनि मार्कसको भारी, धुम्रपान बन्दुकलाई औंल्याउँदै, टेरी उभिरहेकी थिई, उनको सुन्दर मुख ठूलो, गोलाकार, मौन उउह...
  
  
  जेरीसँग पनि बन्दुक थियो, यद्यपि उनीसँग एउटा थियो। उसले यसलाई आधा मनले उठायो र लक्ष्यलाई कुनै फाइदा भएन।
  
  
  अचानक टेरीले बन्दुक तल ल्यायो, भुइँमा खस्यो र चिच्यायो। "तिमी - तपाईले - एकै समयमा गोली हान्नु पर्छ," उनले रोइन्, जेरीलाई आरोप लगाउँदै, जसले मरेका सिपाहीहरूलाई हेरेर पनि रुन थालिन्।
  
  
  काँढाको गोरो टाउकोमा थप्पड लगाउँदै मैले नरम स्वरमा भनें, “बच्चा, म तिम्रो ऋणी छु। हे भगवान, म तिमीलाई कति ऋणी छु! »
  
  
  मैले मेरो ग्राउन्ड गरिएको लुगर उठाएँ र त्यसपछि ती दुवैलाई मेरो काखमा लिएर, अँगालो हालेर भने, "आउनुहोस् साना सिपाहीहरू, जाऔं!"
  
  
  बाइस
  
  
  हामी छिट्टै पहाडको टुप्पोमा पुग्दा, ढुङ्गाबाट चट्टानमा दौड्दै, तल झुकेर, हेलिप्याडतिर घुम्न थाल्यौं। सिधै हाम्रो अगाडि, भवनहरू माथिको क्षेत्र हामीलाई खोज्दै सिपाहीहरूले भरिएको थियो। केही कामदारहरूलाई बन्दुक दिइयो, र उनीहरूले हाम्रो शिकार पनि गरे। त्यहाँ पुग्न असम्भव थियो, त्यसैले हामी प्रागैतिहासिक राक्षसहरू स्क्वाट गर्ने आकारमा दुई ठूला ढुङ्गाहरू बीचको सानो गोजीमा लुक्यौं।
  
  
  केटीहरू स्तब्ध अनुहार, घुँडामा हतियार लिएर बसे।
  
  
  "मलाई थाहा छैन तपाईं यसबाट कसरी टाढा हुनुभयो," मैले भने। "किन सिपाहीहरूले तिम्रो हतियार देखेनन्?"
  
  
  "किनभने," टेरीले भने, "जब हामी तल ओर्लियौं र कामदार आउँदै गरेको देख्यौं, मैले मेरो स्कर्टको कम्मरब्यान्डमुनि बन्दुक राखें र मेरो ज्याकेट त्यसमाथि फालें। मैले जेरीलाई इशारा गरें र उनले त्यसै गरिन्। यी लम्पहरूले हामीलाई हानि गर्न सक्दैनन्, तर मलाई लाग्यो कि यदि तिनीहरूले बन्दुकहरू देखे भने तिनीहरूले अलार्म बढाउँछन्। त्यसैले जब अफिसर र उसको नोकर आफ्नो राइफल लिएर बाहिर हामफाले र रूसी भाषामा कुरा गर्न थाले, मैले जेरीलाई फुसफुसाएर भनें, 'तिम्रो पिस्तौल निकाल्नुहोस् र जब मैले तिमीलाई हानेको छु।'
  
  
  टेरीले सास फेरे, "तर उनी सहन सक्दिनन्। उसले कुखुरा निकाल्यो, होइन, कान्छी बहिनी? "
  
  
  जेरीले जवाफ दिए, "यदि मलाई हिर्काउनको लागि सर्पलाई कुण्डल गरिएको भए म त्यसलाई गोली हान्न सक्दिनँ।"
  
  
  "जे भए पनि," मैले भने, "यो एक बहादुर खेल र एक धेरै स्मार्ट खेल थियो। तपाईं दुवै धेरै स्मार्ट बिरालो हुनुहुन्छ। त्यसोभए तपाई किन गोरा गोरा भएको नाटक गर्दै हुनुहुन्छ? "
  
  
  जेरीले मुस्कानसहित जवाफ दियो। "ठीक छ," उनले भनिन्, "हामीले धेरै पहिले नै थाहा पायौं कि पुरुषहरू उच्च महसुस गर्न चाहन्छन्। र यदि तपाईं सेक्सी सानो गोरा हुनुहुन्छ भने, यदि तपाईंले उसलाई प्यारा तर मूर्ख दिनचर्या दिनुभयो भने तपाईंले केटाबाट धेरै धेरै प्राप्त गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "त्यो यसको आधा होइन," टेरीले भने। "यदि तपाइँ त्यस्ता धुम्रपान स्क्रिन पछाडि लुक्नुहुन्छ भने, तपाइँ हेर्न, सुन्न, सोच्न र हरेक पटक शीर्षमा आउन सक्नुहुन्छ। किनभने जब तपाईं खाली टाउको देख्नुहुन्छ, तपाईं पृष्ठभूमिमा फीका हुनुहुनेछ। तपाईं फर्नीचर जस्तै खतरनाक देखिनुहुन्छ। र यसैले ठूला पाङ्ग्राहरू, जसले तपाईंलाई विभिन्न तरिकामा धोका दिने प्रयास गर्नेछ, तपाईंलाई तिनीहरूका सबै रहस्यहरू प्रकट गर्न अनुमति दिनेछ।"
  
  
  "के तपाईंले कहिल्यै जासूस बन्ने बारे सोच्नुभएको छ?" - मैले मुस्कुराउँदै सोधें।
  
  
  तिनीहरूको टाउको लगभग एकैसाथ हल्लायो।
  
  
  "हाम्रो आफ्नै तरिकामा," जेरीले भने, "हामी थोरै जासुसी गर्छौं। कर्पोरेट कार्यकारीहरूको लागि। व्यापारिक चीजहरू। तर यो एक कठिन, माफ नगर्ने खेल हो, र हामी यसलाई समाप्त गर्न चाहन्छौं। हामीले सोचेका थियौं कि यो क्यारेड सामान्य बिदा हुनेछ।" उसले ढुङ्गाको उकालो ओरालो माथि हेरी। "केही बिदा। हामी WACS मा सामेल हुन सक्छौं, थप आराम गर्न र सुरक्षित हुन सक्छौं।"
  
  
  नडिंग, मैले लुगरमा नयाँ क्लिप लोड गरें। "यदि हामी यहाँबाट जिउँदै बाहिर निस्क्यौं भने, म तिमीलाई सम्झनेछु केटीहरू," मैले भनें। "तपाईंसँग धेरै प्रतिभा छ," मैले मुस्कुराउँदै थपे।
  
  
  "के तपाई जिउँदै बाहिर निस्कने बारेमा नराम्रो सोच्दै हुनुहुन्छ?" - टेरीले आफ्नो ओठ टोक्दै भन्यो।
  
  
  "म तपाईंसँग इमानदार हुनेछु। अहिले राम्रो लाग्दैन । मैले मेरो घडी अध्ययन गरें। “मलाई यस्तो अनुभूति छ कि यदि हामीले यो हेलिकप्टरबाट ढुङ्गा युगको किल्लालाई पच्चीस मिनेटमा तल हेरेनौं भने, हामी स्वर्गबाट तल हेर्नेछौं। वा माथि - नरकबाट बाहिर।"
  
  
  "यसको मतलब के हो?" जेरीले भन्यो, उसको भौं उचालिरहेको थियो। "हेर, म यो संसारमा खुशी देखि टाढा छु। तर म मर्न तयार छैन।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईलाई यसको अर्थ के हो थाहा छैन राम्रो हो," मैले जवाफ दिए। - कुनै पनि अवस्थामा, यो केवल एक शिक्षित अनुमान हो। र यदि म सही छु भने, त्यसोभए तपाईलाई पहिले नै चेतावनी दिनुले राम्रो गर्दैन। "।
  
  
  
  
  
  
  "के तपाई हेलिकप्टर उडाउन सक्नुहुन्छ?" - टेरीले भने।
  
  
  "हो। म लगभग जे पनि उड्न सक्छु। र मेरो स्थलाकृतिको सम्झनाले हामीलाई नजिकैको सहरमा लैजान्छ। तर यदि सबै ठीक भयो भने, हामीसँग यो देशको प्रत्येक इन्च जान्ने पाइलट हुनेछ।"
  
  
  मैले ढुङ्गाहरू बीचको ठाउँबाट छेउमा हेरे। मेरो बायाँतिर, हेलिकप्टर यसको साइटको बीचबाट टाढा बसिरहेको थियो। उनलाई अलिकति टाढा, ट्याङ्कीको नजिक लगियो। र मलाई आशा थियो कि यसको मतलब इन्ग्रामले चरालाई घाँटी थिचेको थियो। ऊ कहाँ थियो ? पिलर कहाँ थियो? स्थल र वरपरको क्षेत्र सुनसान थियो। हत्या गरिएका गार्डको शव निकालिएको छ ।
  
  
  पिलर लुकेको हुनुपर्छ। वा उनी पक्राउ परे? र अन्तमा, मैले आफैलाई सोधे, सिपाहीहरूलाई कसरी थाहा भयो कि तिनीहरू निक कार्टर पछि थिए? Varnov को मृत्यु संग, कसले शब्द पारित गर्न सक्छ?
  
  
  स्पष्टीकरणको तार्किक छनोट यस्तो देखिन्थ्यो कि या त पिलरलाई समातिएको थियो र सत्यको लागि यातना दिइँदै थियो, वा इन्ग्राम भागेर सिमीहरू फैलिएको थियो।
  
  
  "म हेलिकप्टर प्याड जाँच गर्न जाँदैछु," मैले भने। "र म चाहन्छु कि तपाईं केटीहरू यहाँ बस्नुहोस्। हामी तीनजनाले कहिल्यै सँगै काम गर्न सक्दैनौं। अर्कोतर्फ, यदि तपाईं एक्लै समात्नु भयो भने, तपाईं गूंगा खेल्न सक्नुहुन्छ र भन्न सक्नुहुन्छ कि तपाईं डराउनु भएको थियो र शूटिंग समाप्त नभएसम्म लुकेको थियो।"
  
  
  म हाँसे । "के तिमीलाई गूंगा भएको नाटक गर्न कुनै समस्या छ?"
  
  
  तिनीहरूले कमजोर मुस्कान दिए र मलाई दुईवटा आधा मनको मुस्कान पठाए।
  
  
  "अब," मैले जारी राखें, "ढुङ्गाहरू बीचको यो सानो जासूस प्वालबाट तपाइँ स्पष्ट रूपमा प्याड देख्न सक्नुहुन्छ। र म चाहन्छु कि तपाईं मध्ये एकले यो सबै समय मा नजर राख्नुहुन्छ। जब म त्यहाँ पुग्छु, यदि सबै कुरा स्पष्ट छ भने, म मेरो ओभरहरू फुकाल्नेछु र मैले लगाएको सूटमा पर्खनेछु। यो टेक पास गर्न को लागी तपाइँको संकेत हुनेछ। र मेरो मतलब लिनुहोस्।"
  
  
  दुवैले गम्भीर भएर टाउको हल्लाए ।
  
  
  "यदि तपाईंले म त्यहाँ समस्यामा परेको देख्नुहुन्छ भने, मैले यो समाप्त भएको संकेत नदेउञ्जेल तपाईं जहाँ हुनुहुन्छ त्यहीँ बस्नुहोस्। म पनि पूर्ण रूपमा मरेको हुन सक्छ। यदि यो तपाइँलाई स्पष्ट छ भने, बाहिर जानुहोस् र तपाइँको निर्दोष कार्य सुरु गर्नुहोस्। र हतियार सहित समात्नु हुँदैन। तिनीहरूलाई छुटकारा दिनुहोस्।"
  
  
  म छोड्न थालेँ र रोकिए। मैले आँखा झिम्काएर अलिकति सलाम गरेँ ।
  
  
  "अलविदा, निक," जेरीले भने।
  
  
  "अलविदा र तपाईलाई शुभकामना, निक," टेरीले भने।
  
  
  म घुमेर डुब्न थालेँ
  
  
  अध्याय तेईस
  
  
  त्यहाँ धेरै सिपाहीहरू र केही कामदारहरू मेरो पछाडिको भवनहरूको समूहको माथिको भिरालोमा घुमिरहेका थिए। तर जब म हेलिकप्टर प्याड हुँदै तटबन्धमा पुगेँ, मैले कसैलाई भेटिनँ।
  
  
  वरपरको क्षेत्र अहिले सुनसान र सुनसान देखिन्थ्यो। सेनाको अनुपस्थिति मलाई खासै डरलाग्दो देखिएन। यो सम्भव छ कि, हेलिकप्टर वरपरको क्षेत्र कम्बेड गरेपछि, सिपाहीहरूले आफ्नो प्रयासहरू कम्प्लेक्सको केन्द्र माथिको पहाडहरूमा केन्द्रित गरे, जहाँ त्यहाँ धेरै कभर थियो।
  
  
  अर्कोतीर।
  
  
  कभरबाट हाम फालेर म तटबन्धको छेउमा हेलिप्याडतिर लागें। हेलिकप्टरतिर हेरेँ । ऊ खाली बस्यो र खुला, आकाशमा उड्न तयार भयो। मेरो बिजुली घडीले मलाई चौध मिनेट बाँकी छ भन्यो - अझै धेरै समय। विल्हेल्मिनाको पछाडि, म कंक्रीट सुरक्षा चौकीको ढोका नजिकको एउटा बिन्दुमा पुगें। ढोका बन्द थियो, र म भित्र हेर्न धातु बारहरू भएको साँघुरो झ्यालहरू मध्ये एउटामा गएँ।
  
  
  त्यत्तिकैमा ढोका ढल्कियो । म मेरो अनुहारमा ढलेँ र लुगरलाई पोइन्ट-ब्लैंक दायरामा फायर गर्न उठाएँ। तर मेरो लक्ष्य लामो कालो कपाल र एक मैत्री, दाँत मुस्कान थियो।
  
  
  यो पिलर थियो! यदि मैले उसलाई छोडेको बन्दुक नभएको भए, जुन उनको कम्मरमा बाँधिएको थियो, उनी पूर्णतया नारी र वांछनीय देखिन्थे।
  
  
  मैले ट्रिगरमा मेरो औंला आराम गरें र मुस्कुराउँदै उभिएँ, त्यसपछि मेरो आवरण भित्र पुगे र लुगरलाई होल्स्टरमा ल्याएँ।
  
  
  पिलार खुल्ला हातहरू लिएर मेरो छेउमा आयो। उसले मलाई अँगालो हालेर चुम्बन गरि। "निक!" उनले भनिन्। "म पक्का थिइनँ, मैले शटहरू सुने र सोचें कि तपाई..."
  
  
  म हासे। "म आधा मरेको छु," मैले उसलाई भनें। "थकानबाट। Ingram कहाँ छ?
  
  
  "उनीहरूले उसलाई लगे। तिमीलाई यहाँ ल्याएकोमा उसलाई दण्ड दिन।”
  
  
  "तिमी उनीहरूको 'अनुशासन'बाट मर्न सक्छौ," मैले भनें।
  
  
  उनी पछि हटिन् र मलाई फेरि प्रशंसा गरिन्। - तपाईं थकित देखिनुहुन्छ, निक। उनले सास फेरिन्। "तिमी ठूलो मान्छे हौ र म तिमीलाई गुमाउन घृणा गर्नेछु।" उसले आफ्नो होल्स्टरबाट बन्दुक तान्यो र मेरो छातीमा हातले यति स्थिर राख्यो कि यो एक वाइसमा घेरिएको स्टिलको टुक्रा हुन सक्छ। "तर," उनले जारी राखिन्, "यसरी कुकी टुक्राटुक्रा हुन्छ, तिनीहरूले भन्छन्, हो?"
  
  
  "त्यसोभए तपाईं पुरा समय अर्को टोलीमा हुनुहुन्थ्यो," मैले भने, साँच्चै हडबड्दै किनभने मलाई शंका थियो कि उसले मलाई कुनै पनि सेकेन्ड मार्न गइरहेको थियो।
  
  
  "होइन," उनले जवाफ दिइन्, "साँच्चै होइन। म एक डबल एजेन्ट हुँ, दुई अनुहार भएको सिक्का। म गोप्य रूपमा रुसको सेवा गर्छु र तिम्रो अमेरिकाको एजेन्ट भएको नाटक गर्छु। दुबैले मलाई राम्रो तिर्छन् - राम्रो, धेरै राम्रो। अनि पैसाप्रतिको मेरो माया कुनै पनि देशप्रतिको मेरो प्रेमभन्दा ठूलो छ, थाहा छ? उनी ठट्टा गर्दै मुस्कुराइन् ।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। “होइन, मैले बुझिन। धेरै स्पष्ट छैन।
  
  
  "रसिया," उनले भनिन्, "मलाई युएसएसआरको वास्तविक र आधिकारिक सरकारले यो कार्यको आधार पत्ता लगाउन जिम्मेवारी दिएको छ ताकि वर्नोभ, जनरल जिजोभ र उनको स्वतन्त्र गुटलाई परमाणु बम विस्फोट गर्नु अघि नियन्त्रित गर्न सकियोस्।
  
  
  
  
  
  यो अमेरिकासँगको स्पष्ट युद्ध हो । त्यसैले, केही समयको लागि म तिम्रो सहयोगी थिएँ। तर, जब मैले शक्तिशाली अमेरिकालाई पराजित गर्न वार्नोको सहयोगमा असल जनरलले हार नमानेको देखे, तब म सेनामा सामेल हुन विश्वस्त भएँ। यो रुसको लागि ठूलो रणनीति हो, र सत्तामा रहेको सरकार कु कू पूरा हुने बित्तिकै प्रस्तुत हुनेछ।"
  
  
  उनी रोकिन्, र अब उनको औंला ट्रिगरमा कसियो।
  
  
  "यसबाहेक," उनले थपे, "जनरलले मलाई उत्कृष्ट रकम तिर्यो। मेरो पैसा बेल्ट बाक्लो मुद्रा बेल्ट भयो। र वास्तवमा, पैसा एक मात्र शक्ति हो जसको म पूजा गर्छु।"
  
  
  म उसलाई बताउन गइरहेको थिएँ कि वार्नोभ मरेको थियो, तर मलाई थाहा थियो कि उसले मलाई विश्वास गर्दैन। र यो तथ्य प्रमाणित हुनु अघि यस कोठाको ढोका शक्तिशाली विस्फोटकहरूले उडाउनु पर्छ। साथै, घडीमा एक नजरले मलाई दश मिनेट मात्र बाँकी रहेको बतायो।
  
  
  जे होस्, यी आँधीबेहरी विचारहरू असभ्य रूपमा अवरुद्ध भएका थिए जब पिलरले आफ्नो दाँत मुस्कुराए र चर्को, उच्च-पिच सीटी बजाए।
  
  
  तुरुन्तै, गार्ड पोस्टको पछाडिको कुनाबाट मेसिन गनसहित तीन सिपाहीहरू दौडिए। उनीहरूलाई जनरल जिजोभले नजिकबाट हेरेका थिए, उनको ट्रिम गरिएको वर्दीमा शानदार। Doberman Pinscher र जर्मन शेफर्ड एक चेन संग लडिरहेका छन्; पट्टा उनको अगाडि नाच्यो।
  
  
  जब यो अपवित्र समूहले मलाई घेरेको थियो, झिजोभले पिलरलाई मेरो हतियारहरू हटाउन आदेश दिए। र मलाई यति कोमल स्याहार गर्ने हातले मेरो लुगामा छिर्यो, लुगर र स्टिलेटो दुवै फेला पार्यो र तिनीहरूलाई लगे।
  
  
  "म यस्तो शक्तिशाली दुश्मन कार्टरको प्रशंसा गर्छु," जनरलले भने। "तर मेरो प्रशंसामा दया समावेश छैन। त्यसैले अपराधलाई दण्ड दिनु पर्छ भन्ने मेरो मान्यता हो । र एक जनावरलाई आफ्नै किसिमको अर्को जनावरलाई खुवाउनु जस्तो के उपयुक्त हुन सक्छ। यद्यपि, पक्कै पनि, यो उच्च दृष्टिकोण हो। ” उसले कुकुरहरूलाई अर्थपूर्ण रूपमा हेर्‍यो, जसले मलाई नराम्रो नजरले हेर्दै गर्यो र मलाई तिनीहरूका चम्किलो, टुटेका दाँतहरू देखाए।
  
  
  जब उनले यो भने, मैले स्टुअर्टले मलाई वाशिंगटनमा दिएका बेल्टको बेल्ट बकलसँग खेल्न थालें। भविष्यका आपतकालिन अवस्थाहरूको बारेमा सोच्दै, मैले ओभरलहरू वरिपरि समर्थन बेल्ट बाँधे। यसले मेरो पोशाकलाई हास्यास्पद लुक दियो, तर यसले बकलमा थप ध्यान पनि ल्यायो।
  
  
  बेल्ट लामो समयसम्म नुन पानीमा डुबेको सम्झनामा, मैले बकललाई पूर्ण रूपमा वाटरप्रूफ बनाएकोमा स्टुअर्टको मानसिक रूपमा प्रशंसा गरें।
  
  
  जब मैले बकसुआ खोल्न एक स्पष्ट चालाक चाल गरें, जनरलले इशारा समात्यो।
  
  
  "बकलबाट आफ्नो हात हटाउनुहोस्!" - ऊ गर्यो। म एक घातक कुकी जारमा मेरो हातमा समातिए जस्तै मैले आज्ञा पालन गरें।
  
  
  "उनीबाट बेल्ट लिनुहोस् र मलाई ल्याउनुहोस्!" - उसले पिलरलाई आदेश दियो।
  
  
  एक खारेज "पक्राउ" संग - "तपाईं - होइन - हामी"? मुस्कुराउँदै पिलरले आफ्नो बेल्ट खोलेर जिजोभलाई दिए। जब सिपाहीहरू मध्ये एकले कुकुरहरूलाई आफ्नो कब्जामा लिए, उसले तिनीहरूलाई जाँच्न थाल्यो, कहिलेकाहीँ मलाई एक साँघुरो आँखा देखाउन माथि हेर्यो।
  
  
  "सानो हतियारहरू लुकाउने अमेरिकी विधि," उनले भने, "कुनै पनि पाँच वर्षीय रूसी केटालाई मूर्ख बनाउन पर्याप्त चतुर छैन। यहाँ भित्र के छ, हह? एकल गोली पेस्तोल? चक्कु स्विच? वा परम्परागत साइनाइड ट्याब्लेटहरू? "
  
  
  खराब लुकेको वसन्त कुंडी फेला पार्न काम गर्दा, उनले भने, "कति मूर्खतापूर्वक सजिलो। क्याच यस कर्लमा लुकेको छ र ...
  
  
  उसले डमी बक्कललाई हेर्यो जब बूबी ट्र्याप एक चकित पार्ने आवाजको साथ विस्फोट भयो, आवाज पहाडहरूबाट उफ्रिरहेको थियो र छोटकरीमा तलको घाटीमा प्रतिध्वनि भयो।
  
  
  बकसुआ समातेका हातहरू गायब भयो र जनरलले बिस्तारै रगत बगिरहेको स्टम्पलाई आफ्नो अनुहारतिर सार्यो, जुन यो सडेको तरबूज जस्तो पर्दाफास भयो। उनी भुइँमा ढले ।
  
  
  त्यसपछि मैले हतारिएर एक हातमा पट्टा र अर्को हातमा सबमेसिन बन्दुक बोकेका सिपाहीको घाँटी काटें। ऊ लड्नु भन्दा पहिले, मैले पेस्तोल समातें र उनका साथीहरूलाई छोटो फटले तल झारेँ जसले उनीहरूलाई शूटिङ ग्यालरीमा खेलौना बतखहरू झैं ढाल्यो। पिलरले मेरो पेटमा बन्दुक तान्यो, त्यसैले मैले पछुताउनु नपर्ने चुम्बनले उसलाई बिदाइ गरें।
  
  
  मैले कराटे काटेको सिपाही फेरि जीवित भयो र उठ्न थाल्यो। मैले उसलाई पछाडि फ्याँकें र अर्को द्रुत झटकाले उसलाई भुइँमा पिन गरें।
  
  
  मैले कुकुरहरू तुरुन्तै म तिर हतारिने अपेक्षा गरें। तर, यसको विपरित, तिनीहरू आफ्ना असहाय मालिकको विरुद्धमा फर्के, जसले तिनीहरूलाई क्रूरतापूर्वक अपमान गरेको थियो, र क्रूरतापूर्वक एक मानिसको यो रक्तपातपूर्ण अवशेषलाई चबायो।
  
  
  अब मैले मेरो ओभरलहरू हटाएँ र, डिकोडिङ नोटहरू सहितको स्टाइलस र सानो छालाको कोड बुक अझै मेरो ज्याकेटको खल्तीमा छ भनी सुनिश्चित गर्दै, राक्षस आकारको ढुङ्गाहरूतिर फर्के। उदारतापूर्वक मेरा पाखुराहरू उठाउँदै र फैलाउँदै, मैले विजयको फराकिलो सङ्केत र केटीहरूलाई स्वागत गरें।
  
  
  एक क्षणको लागि मैले उनीहरूलाई चट्टानबाट चढेको र तटबन्धतर्फ दौडिरहेको, उनीहरूको गोरो टाउको घाममा डुबिरहेको हेरेँ। त्यसपछि मैले पिलर नजिकैको जमिनबाट लुगर र स्टिलेटो उठाएँ। म उनको छेउमा उभिएँ र सोचे: कति सुन्दर दुष्ट छ। कस्तो घाटा !
  
  
  म छोड्न फर्के, त्यसपछि, एक पछिल्ला विचारको रूपमा जसको उद्देश्य लोभ थिएन, मैले खोलें
  
  
  
  
  
  उसको ब्लाउज र उसले मोटो मुद्रा बेल्ट, अर्थात् पैसा बेल्ट भनेर वर्णन गरेको कुरा हटाई।
  
  
  साथमा लिएर हेलिकप्टरतिर दौडिएँ । मैले इन्धन गेज जाँच गरें, ट्याङ्की भरिएको र इन्जिन न्यानो हुँदै गएको देख्दा खुसीले रोएँ, केटीहरू ढुकुरको रूपमा घुम्दै र जहाजमा चढे।
  
  
  मैले गति बढाएँ, आफ्नो पाइलालाई मिलाइदिएँ, र शिकार राइफलको गोलीबाट डराएर हामी पखेटाविहीन चरा जस्तै जमिनबाट उड्यौं। नक्स वार्नोभ र एन्टोन जिजोभको घातक षड्यन्त्र भएको भवनहरूको कम्प्लेक्स मुनि हामी उठेर चिप्लिएर भुइँमा पसेको जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  पहाडको बीचमा एउटा खाच हुँदै, चट्टानको विशाल लम्बाइ भएको औंलाहरू पार गर्दै, हामीले क्षेत्रको दृष्टि लगभग गुमायौं।
  
  
  तर एक मिनेट पछि यो हाम्रो लागि अचम्मलाग्दो रूपमा निश्चित भयो, किनकि मैले मेरो घडीलाई हेर्दा कुनै पनि सेकेन्डको आशा गरेको परमाणु विस्फोटले यो उडाएको, जलेको, टुक्रा टुक्रा भएको थियो। जब आवाज हामीसम्म पुग्यो, झटका छालहरू हामीसम्म पुगे। हेलिकप्टरलाई उचालियो, उछालियो र कात्यो जस्तो कि यसलाई विशाल हातले छेडेको थियो।
  
  
  अन्धो सेतो प्रकाश यति उज्यालो थियो कि हामी टाढा हेर्न बाध्य भयौं। तर जब हेलिकप्टर रोकियो, हामीले विष्फोट भएको ठाउँमा फर्केर हेर्यौं र उदाउँदो, विस्तारित बादलको फिक्का, धुवाँले च्याउ देख्यौं।
  
  
  मैले जुम्ल्याहाको थकित अनुहारमा टाउको हल्लाएँ र भनें, "हो, यो सही हो। यो ठूलो थियो, विस्फोटको हजुरबुबा। र मलाई थाहा थियो यो आउँदैछ। के तपाई सोच्दै हुनुहुन्छ कि मैले तपाईलाई चेतावनी दिनुको अर्थ देखेको छैन? तिमी आतंकमा हिस्टेरिकल बन्नेछौ।"
  
  
  "किन डराउनु भएन?" - टेरीले तर्कसंगत सोध्यो।
  
  
  "किनभने मेरो लागि मृत्युको धम्की लगभग सामान्य छ," मैले जवाफ दिए। "हरेक काममा उसले मेरो कुहिनो पछ्याउँछ।"
  
  
  "अपोइन्टमेन्ट?" - जेरीले भने। "कुन काम? तपाई के गर्दै हुनुहुन्छ हामीलाई भन्नुहोस्। हामीलाई भन्नुहोस् यो भयानक व्यवसाय के हो।"
  
  
  "यी मानिसहरू को थिए?" - टेरीले सोधे। "ती भवनहरूमा के थियो?"
  
  
  "कुन भवनहरू?" मैले भने। "कस्ता मानिसहरू थिए त्यहाँ कुनै भवनहरू थिएनन्।"
  
  
  "विस्फोटको समाचारले अखबारहरूमा हेडलाइन बनाउँछ, र त्यसपछि हामी हाम्रा सबै साथीहरूलाई के भयो भनेर बताउन सक्छौं," जेरीले भने।
  
  
  "यो पत्रपत्रिकामा कहिल्यै पुग्दैन," मैले भनें। "र यदि सोध्नुभयो भने, म विस्फोट र यसको वरपरका घटनाहरूको बारेमा थोरै जानकारीलाई अस्वीकार गर्नेछु। विषय बन्द। अवधि! »
  
  
  "तिमी कसरी अगाडि यति रहस्यमय हुन सक्छौ ..." टेरी सुरु भयो।
  
  
  "मेरो काम एक रहस्य हो," मैले भने। त्यसपछि मुस्कानको साथ: "र म एक प्रेत हुँ जो वास्तवमा अवस्थित छैन - केवल तपाईंको सपनाहरूको छवि।"
  
  
  मैले टेरीलाई पैसाको बेल्ट दिएँ र भनें, "म तिमीलाई ऋणी छु, प्रिय, र त्यहाँ एक सानो डाउन पेमेन्ट छ। म तिमीहरु दुबैको ऋणी छु। र मलाई शंका छ कि यो फोहोर धनी बेल्टमा कपडा पसल खोल्न पर्याप्त छ।
  
  
  अध्याय चौबीस
  
  
  दुई दिन पछि, मलाई पेस्काडेरा खाडीमा रहेको रोयल कुरासाओ होटलको सबैभन्दा महँगो र विलासी कोठामा टेनिस कोर्ट आकारको ओछ्यानको साटन पानाको बीचमा तानिएको थियो। एक हातमा सुन्तला रक्सीको गिलास थियो, टापुको नाममा राखिएको थियो, र अर्कोमा बेबी नीलो टेलिफोन थियो। मैले मेरो कानमा डेभिड हकको आवाज सुनें, जसले मलाई वाशिंगटन, डीसीमा आफ्नो सिंहासनबाट असाधारण खुशीको साथ संकेत गरे।
  
  
  "र पैसा पठाउन नबिर्सनुहोस्!" मैले उस्लाई भने।
  
  
  "सनी?" उसले करायो। "ठीक छ, यहाँ घाम लाग्दैन। दिनभर पानी पर्यो ! "त्यसपछि ऊ नरम मुस्कुरायो।
  
  
  "टेलीग्राफ द्वारा पैसा पठाउनुहोस्!" - म उसलाई फर्केर चिच्याएँ। "म असीमित धैर्यताको मान्छे हुँ। त्यसैले अर्को घण्टामा कुनै पनि समय गर्नेछ। र यदि त्यहाँ साँच्चै वर्षा हुन्छ भने, रेनकोट लगाउन निश्चित हुनुहोस्! »
  
  
  म टाँगें।
  
  
  म छेउमा सुतिरहेको रोना भोल्स्टेडलाई पल्टाएर आँखा चिम्लेर सिरानीमा उभिएर एउटै स्थानीय मिश्रणको गिलास पिउदै थिएँ।
  
  
  "हाकले जान्न चाहन्थे कि हामी सरकारबाट थप बिदा चाहन्छौं," मैले उनलाई भनें। "उनले क्यारिबियनमा आरामदायी क्रूजको सुझाव दिए।"
  
  
  रोनाले अमिलो कागती अनुहार बनायो। त्यसपछि उनी मुसुक्क हाँसिन् । "मलाई थाहा थिएन कि यो बुढा मान्छे को हास्य को भावना थियो।"
  
  
  "उसले राम्रोसँग लुकाउँछ," मैले जवाफ दिए। "र मात्र यसलाई बलियो बनाउँछ जब त्यहाँ एक सानो मुस्कानको योग्य विशेष अवसर छ। उदाहरण को लागी, जब एक सिंगो राष्ट्र एक शहर पछि शहर को परमाणु विनाशबाट बचाइएको थियो।"
  
  
  रोनाले आफ्नो पेयको एक चुस्की लिइन्। "अरू के भन्नुभयो?"
  
  
  "केवल, मेरो निर्देशन पछ्याउँदै, उनका साथीहरूले बमसहितका सबै सुटकेसहरू फेला पारे। उनले रूसी सरकारलाई हत्याको षड्यन्त्र असफल भएको जानकारी दिए; फाइल बन्द छ।"
  
  
  "हे भगवान्," उनी रुँदै भनिन्। "के सम्पूर्ण क्यापरमा यति मात्र छ? एउटा सानो क्रूज, केही शटहरू, समुद्रमा पौडी खेल्ने, एक यातना कक्ष, थप शटहरू र एउटा सानो विस्फोट? »
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । "त्यसोभए हामी रमाइलो गर्न के गर्न सक्छौं?"
  
  
  मैले एक शब्द पनि बोलिनँ।
  
  
  तर मैले अझै पनि यो प्रश्नको जवाफ दिन अर्को दुई हप्ता बिताएँ।
  
  
  
  अन्त्य।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  बेइजिङ फाइल
  
  
  आफ्नो मृत छोरा एन्टोन को सम्झना मा Lev Shklovsky द्वारा अनुवादित
  
  
  मूल शीर्षक: द पेकिंग डोजियर
  
  
  
  
  पहिलो अध्याय
  
  
  मैले शीर्षकमा खासै ध्यान दिएको छैन । यसले सिनेटरलाई गोली हानेको बारेमा केहि भन्यो।
  
  
  मैले वाल्डोर्फको चम्किलो न्यूजस्ट्यान्ड काउन्टरमा सिक्का राखें। यत्ति चम्किलो देखिन उनीहरूलाई एक घण्टा लागेको हुनुपर्छ। "तिमी त्यहाँ हुँदा," मैले काउन्टरको पछाडि केटीलाई भने, "म लकी स्ट्राइकको प्याक चाहन्छु।"
  
  
  उनी माथि झुकेर तलको सेल्फ जाँचिन्। मलाई साँच्चै मन पर्यो जब उनी झुकेर के भयो। मैले आधा डलर थपें।
  
  
  "होइन, होइन," उनले भनिन्। “चुरोट पचहत्तर।
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "न्यूयोर्कको मूल्यहरू हामीलाई छोड्नको लागि पर्याप्त छन्," मैले भने।
  
  
  उसले मलाई आफ्नो मुस्कान दिई।
  
  
  "ठीक छ," मैले काउन्टरमा अर्को क्वार्टर फ्याँक्दै भनें। निक कार्टर, महान खर्च गर्नेहरू मध्ये अन्तिम।
  
  
  मैले लबीको ऐनामा आफ्नो प्रतिबिम्ब देखेँ। म सधैं सोच्छु कि म ठ्याक्कै जस्तो छु। गोप्य एजेन्ट। म धेरै अग्लो छु र स्मार्ट बिजनेस सूटमा फिट हुन चाहन्छु। यसबाहेक, म पनि धेरै लामो समयसम्म हावा र मौसममा बाहिर छु जस्तो देखिन्छ। साना केटीहरू यस्तो अनुहारलाई "बूढो" भन्छन्। ठूला केटीहरूले यसलाई "धेरै पार गरेको" भन्ने गर्छन्। मलाई लाग्छ कि यो केवल झुर्रियाँ हो, र बाँकीले मलाई परेशान गर्दैन।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । १:५०। म चाँडै आइपुगेँ। हक मलाई कुनै प्रकारको आपतकालीन अवस्थाको बारेमा जानकारी दिन AX को कसैसँग भेट्न चाहन्थे। उसले मलाई केटी पठाउँथ्यो । रेडहेड। उनले सोधिन् कि मलाई टावर रेस्टुरेन्टमा कसरी जाने भनेर थाहा छ। न्यूयोर्कमा त्यस्तो रेस्टुरेन्ट छैन।
  
  
  म प्रतिक्षा कोठाको एउटा ठूला नरम कुर्सीमा गएँ; त्यहाँ छेउमा एउटा एशट्रे थियो। मैले मेरो विशेष ब्रान्डको अन्तिम प्याकेज प्रयोग गरें र थप अर्डर गर्न बिर्सें। तर लकी स्ट्राइक पनि ठिकै थियो। मैले पत्रिका खोलेँ ।
  
  
  "हिजो ढिलो नासाउको विशेष ग्रेनाडा क्यासिनोमा, सैन्य मामिला समितिका अध्यक्ष सिनेटर जोन डब्लु सेब्रुकलाई एक अग्लो आक्रमणकारीले गोली हानेर मारेको थियो। प्रत्यक्षदर्शीहरूका अनुसार, सिनेटरले ब्ल्याक ज्याक खेल्दै दुई पटक मात्र जितेका थिए जब उनको छेउमा एक खेलाडीले "धोका" भनेर चिच्याएर बन्दुक निकाले र उनलाई दुई पटक गोली हाने। स्थानीय प्रहरीले अभियुक्तलाई नियन्त्रणमा लिएको छ । प्रारम्भिक मनोचिकित्सक प्रतिवेदनले चेन-ली ब्राउन नामको व्यक्ति मानसिक रूपमा अस्थिर रहेको देखाएको छ। टेबलमा अधिकतम शर्त दुई डलर थियो। ”
  
  
  मैले तस्विर हेरे । चेन-ली ब्राउन मानसिक रूपमा अस्थिर देखिएनन्। ऊ भर्खरै क्यानरी खाएको बिरालो जस्तो देखिन्थ्यो। फराकिलो, कडा अनुहारमा साँघुरो एशियाई आँखा। मुख नराम्रो हाँसोमा घुम्यो। मैले फेरि फोटो हेरे । मलाई केही कुराले सताइरहेको थियो। एक अर्काको छेउमा ती दुई चित्रहरू जस्तै केहि: गल्ती खोज्नुहोस्।
  
  
  "मलाई माफ गर्नुहोस्, तर के तपाइँ मलाई टावर रेस्टुरेन्टमा कसरी जाने भनेर बताउन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  पुरै रातो। सुन्दर अनुहारको वरिपरि बाक्लो तामा रंगको बादल। एउटा अनुहार जसमा सबैको आँखा देखिन्थ्यो । आँखा पूरै रंगीन देखिन्थ्यो। हरियो, खैरो, रातो खैरो। उनले एक प्रकारको सैन्य पोशाक लगाएकी थिइन्। बस फोर्ट नक्स: यहाँ लुकेको सुन खानी छ।
  
  
  मैले भने। -"टावर?" 'उसको बारेमा कहिल्यै सुनेको छैन।' मैले यो भन्नुपर्‍यो, र मैले यो एक सिद्ध अभिनेताको रूपमा भनें।
  
  
  'होइन?' - उसले आफ्नो प्यारो निधारमा प्यारा झुर्रियाँ झल्काउँदै भन्यो। - सायद तपाईको मतलब टावर होटल हो? यो पनि मेरो पाठको अंश थियो।
  
  
  'धत्तेरिका। कति मूर्ख, हह? म केही साथीहरूलाई भेट्न जाँदै थिएँ र उनीहरूले टावर रेस्टुरेन्ट भने। उनी आफैंमा उत्कृष्ट अभिनेत्री थिइन् ।
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ," मैले चर्को स्वरमा भनें ताकि चासो राख्ने जो कोहीले सुन्न सकून्। - म शर्त गर्छु कि बारमा फोन बुक छ। हामी सबै रेस्टुरेन्टहरू फेला पार्नेछौं जसको नाममा "टावर" शब्द समावेश छ।
  
  
  "यसले धेरै घण्टा लिन सक्छ," उनले भनिन्।
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले भनें।
  
  
  हामीले अँध्यारो कुना भेट्टायौं। मैले बोर्बोन अर्डर गरें, उनले शेरी अर्डर गरे। महिला एक महिला थिइन्। 'खै?' वेटरले हाम्रो पेय ल्याएपछि मैले यो भनें। म सुरु गर्न हतारमा छु भन्ने होइन।
  
  
  सोधिन् । – आजको पत्रपत्रिका पढ्नुभएको छ ? त्यसैले उनी यसको तल पुग्न चाहन्थिन्।
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "केवल पहिलो पृष्ठ।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। मैले कुरा गर्न खोजेको यही हो।
  
  
  "तपाईको मतलब सिनेटर सेब्रुक?"
  
  
  'साँच्चै होइन। मैले वास्तवमा चेन-ली ब्राउनलाई भनेको थिएँ।
  
  
  - यो उहाँसँग सम्बन्धित छ?
  
  
  "मममम। आंशिक रूपमा।'
  
  
  सर्वशक्तिमान ईश्वर। खेल खेल्न मन पराउने अर्को केटी। तर मलाई खेलहरू मन पर्दैन, न त मलाई ती केटीहरू मनपर्छ। मैले बोर्बोनको एक चुस्की लिएँ र पर्खिएँ।
  
  
  म तिमीलाई ठट्टा गर्न खोजिरहेको छैन ... यो केवल धिक्कार छ ... - उसले सही शब्द खोजी, - ... धिक्कार ... खैर, 'कठिन' एकदम सही शब्द होइन।" उसको छेउमा रहेको सोफामा पर्स लिन पुगिन् ।
  
  
  "के तपाईंलाई सिनेटर मोर्टनको मृत्यु कसरी याद छ?"
  
  
  मैले मेरो मेमोरी जाँच गरें। ‘तीन–चार महिनाअघिको कुरा हो । विमान दुर्घटना, हैन?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "निजी विमान। पाइलट बाँच्न सकेनन्।
  
  
  'के?'
  
  
  'के।' उनले आफ्नो पर्स खोले र पुरानो अखबारबाट क्लिपिङ निकालिन्। "यो पाइलट थियो," उनले भनिन्। मन्द उज्यालोमा पनि मैले उनको मतलब बुझें। "चेन-ली ब्राउन," मैले भने।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। 'होइन होइन। चार्ल्स ब्राइस।
  
  
  मैले फोटो फेरि अध्ययन गरें। यो वास्तवमा चेन-लीको अनुहार थियो। "यदि त्यसो हो भने, यी सबै चिनियाँहरू एकै किसिमका छन्, र म कथा बुझ्न सक्दिन।"
  
  
  उनी झन्डै हाँसिन् । "सायद यो मात्र व्याख्या हो। तर यो एउटै व्यक्ति हुन सक्दैन, "उनले रोकिन्, "किनकि चार्ल्स ब्राइस मरिसकेका छन्।" उनी पछाडि बसे र बम विस्फोटको प्रतीक्षा गरिन्।
  
  
  'जुम्ल्याहा?'
  
  
  - ट्रिप्लेट्सको बारेमा के हो? उसले फेरि आफ्नो पर्समा पुग्यो र एक फोटो तान्यो। उनी गोप्य एएक्स केसबाट थिइन्। मैले हेन्डरसनको हस्तलेखनलाई चिनेँ। त्यसमा "लाओ जेङ" लेखिएको थियो। फोटो ठूलो र स्पष्ट थियो। पुरानो अखबारको क्लिपिङको फोटो भन्दा स्पष्ट र आजको अखबारको फोटो भन्दा स्पष्ट। निस्सन्देह, फेरि उही अनुहार थियो। नजिकबाट बूढो देखिन्थ्यो तर अनुहार उस्तै थियो । अब मैले अचानक बुझें कि पहिले मलाई के अनौठो लाग्थ्यो। उनको निधारको बिचमा चाउरी परेको थियो । कम स्पष्ट तस्बिरहरूमा, उनी भारतीय जाति चिन्हको चित्रित धब्बाहरू मध्ये एक जस्तो देखिन्। बाहेक यो एक वास्तविक मस्सा थियो। थप स्पष्ट रूपमा, तीन मौसा। तीन फरक निधारको बीचमा। सांख्यिकीय रूपमा असम्भव, भले पनि यो तीन थिए। चेन-ली ब्राउन, चार्ल्स ब्राइस र लाओ त्सेङ एउटै व्यक्ति हुनुपर्छ। तर यदि यो चार्ल्स ब्राइस मृत्युबाट बौरी उठेको थिएन भने, यो असम्भव थियो।
  
  
  "लाओ जेङ को हो?"
  
  
  'KAN को प्रमुख एजेन्ट।' त्यसैले यो हो; त्यसको पछाडी KAN थियो । एशियाई किल स्क्वाड। चिनियाँ, कम्बोडियन, लाओटियन, भियतनामी र अमेरिकालाई आफ्ना सबै समस्याको जड ठान्ने सबैको खुल्ला महासंघ। त्यो शब्दको अर्थ उनीहरूलाई जे भए पनि, हाम्रो लागि यसको अर्थ "अमेरिकीहरूले आफ्नो घाँटी काट्न लागेका छन्।" किनभने KAN ले मूलतः त्यो गरिरहेको थियो।
  
  
  मैले केटीलाई हेरें । उसले आफ्नो गिलासमा हेरी जस्तै भविश्य हेर्न कोशिस गर्दै। "लाओ जेङसँग M1 डिग्री छ," उनले भनिन्।
  
  
  प्रथम श्रेणी हत्यारा। यदि मैले यो लाओ जेङलाई भेट्ने हो भने, म मेरो बराबर भेट्नेछु। उसले डरले भरिएका आँखाले मलाई हेरी । मैले उसको नजर सिधै मतिर जान दिएँ। म उसको आँखामा त्यो नजर राख्न चाहन्छु। हामीले भेटेपछि देखेको नम्रताको यो पहिलो संकेत थियो। हामी अँध्यारो बारमा एक्लै हुँदा लबीमा मनमोहक, हतारिएको केटी कडा रूपमा व्यवसायी महिलामा परिणत भयो। म वास्तवमा डन जुआन जस्तो अभिनय गर्न चाहन्न, तर यो सामान्यतया अर्को तरिका हो। झलक झिम्काइमा परिणत भयो, र अब व्यवसायमा झर्ने पालो मेरो थियो। मलाई लाग्यो कि उनले चीजहरूलाई हल्का रूपमा लिइनन्।
  
  
  "लाओ जेङ," मैले छोटकरीमा भने, "उनी अहिले कहाँ छन्?"
  
  
  उनको आँखामा भावना टेलिभिजन छविको ढिलो फिक्का जस्तै हराएको थियो। "हामीलाई थाहा छैन," उनले बिस्तारै भनिन्। - उहाँ सामान्यतया कहाँ जानुहुन्छ?
  
  
  उनले सास फेरिन् र काँध हाल्इन्। - हामीलाई पनि थाहा छैन। चीन? इन्डोचीन? करिब पाँच वर्षअघि हामीले ट्रयाक गुमायौं। ऊ जहाँ पनि हुन सक्छ।
  
  
  मैले खल्तीमा चुरोट लिएँ । मैले तिनीहरूलाई लबीमा छोडेको हुनुपर्छ।
  
  
  उसले मलाई हेरेर मुस्कुराई। "तपाईंले तिनीहरूलाई लबीमा छोड्नुभयो।" उसले आफ्नो पर्सबाट आफ्नो झोला निकाली।
  
  
  मैले उसको एउटा फिल्टर लिएर उसको चुरोट पनि जलाए। सौभाग्यवश, उनी पछिल्लो पुस्ताको थिइनन्, त्यस्ता चीजहरूबाट चित्त दुखाउनेहरू मध्ये एक। मलाई पुरानो जमानाको भन्नुहोस्, तर म एउटा कुरामा विश्वस्त छु: एक महिला मात्र ओछ्यानमा आक्रामक हुन सक्छ।
  
  
  "अब," मैले भने, "मेरो काम के हो?"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। "अब यो तिम्रो काम हो।"
  
  
  "होकले कल्पना गर्छ कि कसैले चेन-लीलाई जेलबाट बाहिर निकाल्ने प्रयास गर्नेछ। जो कोही भए पनि यी सबैको कुञ्जी हुन सक्छ।" उनले अस्पष्ट रूपमा हावामा औंल्याइन्। "ठीक छ," उनले भनिन्, "यो राजनीतिक षड्यन्त्र हुनुपर्छ।"
  
  
  - मलाई भन्नुहोस्, आउनुहोस्। यो मजाक हुनुपर्छ। उस्तै देखिने तर एउटै व्यक्ति नभएका दुई जना चिनियाँले दुई जना सिनेटरको हत्या गरेका थिए, र उनीहरू पनि उच्च पदस्थ क्यान एजेन्टको दोब्बर हुन सक्छन्, र यो राजनीतिक षड्यन्त्र हो जस्तो लाग्छ।
  
  
  उसले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेरी । - त्यसो भए तपाई यसलाई के भन्नुहुन्छ?
  
  
  "म यसलाई विज्ञान कथा कथा भन्न रुचाउँछु।"
  
  
  उसले मलाई केही बेर हेरी र त्यसपछि हाँस्यो। "उनीहरूले मलाई तिमी धेरै रमाइलो भएको बताएनन्," उनले भनिन्।
  
  
  "म हास्यास्पद हुन कोशिस गरिरहेको छैन। जोन ब्रुनर वा अरू कसैको लागि काम जस्तो देखिन्छ। म यहाँ केवल मांसपेशिहरु को काम गर्न को लागी छु।"
  
  
  ओठबाट व्यंग्य चाट्दै उनले भनिन्। यदि यो फेरि घट्नु पर्यो भने, मलाई आशा थियो कि उनले मलाई यो गर्न दिनेछन्। "मांसपेशी," उनले भनिन्, "आवश्यक छ। ती केटाहरू जो चेन-लीमा जान चाहन्छन्, हतियारले त्यसो गर्दैनन्। उसले रक्सीको एक चुस्की लिई। केही अफिसका बफनहरूले उनको आँखामा कुनै आशा लिएर हेरे। मैले यहाँ मेरो ठाउँ चालीस देखि पचास हजार डलरमा बेच्न सक्छु भन्ने लाग्यो।
  
  
  र मस्तिष्कको लागि, उनले भनिन्, यदि तपाईंसँग ती नभएको भए तपाईं जीवित हुनुहुन्न। N-3 मा "n" को अर्थ शून्य हो जस्तो मलाई लाग्दैन।
  
  
  "ठ्याक्कै," मैले भने। 'म जीनियस हुँ। तर मैले सधैं सोचेँ कि तपाईले "शून्य" लाई "n" मा लेख्नुहुन्थ्यो, "0" मा होइन। उनको प्रशंसाले मलाई रिस उठ्यो। मलाई ठ्याक्कै थाहा छैन किन। उसलाई पनि केही थाहा थिएन र विषय परिवर्तन भयो। "गार कन्टोर पहिले नै नासाउमा हाम्रो लागि पर्खिरहेका छन्। हामी त्यहाँ पुग्ने बित्तिकै उहाँलाई सम्पर्क गर्नेछौं। ”
  
  
  'हामी?' यो मैले योजना गरेको भन्दा तेज भयो। अहिलेको लागी। मलाई महिलासँग काम गर्न मन लाग्दैन । खेल्नुहोस्, हो। धेरै काम छैन। जब मलाई गाह्रो भइरहेको छ, म मेरो छेउमा एउटी महिलालाई मात्र सहन्छु: विल्हेल्मिना। मेरो प्यारो 9mm लुगर पिस्तौल।
  
  
  “अहँ होइन,” मैले भनें। "यो हुने छैन। यसबाहेक, यदि मांसपेशिहरु पहिले आउँछन्, तब तपाई ती मध्ये एक हुनुहुन्न। तपाईंसँग पर्याप्त छैन। उनी एक्कासि उठेर बसिन् । उनको आँखामा क्रोध थियो। "यस्तो होइन कि म यसलाई बेफाइदा मान्छु," मैले थपे, "मलाई मांसपेशी आन्टीहरू मन पर्दैन।"
  
  
  - त्यसोभए, म केवल एक पातलो काकी हुँ जो भर्खरै बाटोमा आउँदैछ?
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "म तिमीलाई पटक्कै पातलो भन्दिन ।"
  
  
  उनले यसलाई मैत्रीपूर्ण टिप्पणीको रूपमा लिइनन्। उनले स्कुल शिक्षकको अनुहार बनाइन् । "ठीक छ, श्री कार्टर, यस्तो देखिन्छ कि मुख्यालयले मलाई भाग लिन चाहन्छ। अन्य चीजहरू मध्ये, मलाई चिनियाँ भाषाको सो-टोन बोली थाहा छ, र मलाई लाग्छ कि यो हाम्रो लागि उपयोगी हुन सक्छ।
  
  
  - नासाउमा? म हासे।
  
  
  — नासाउमा र हुनसक्छ अरू कतै। उनी हाँसेनन्।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। 'म बुझ्दछु।' मैले यो पटक्कै बुझिनँ। तर मेरो मनमा केही कुरा उठ्न थाल्यो । यो षड्यन्त्र जुनसुकै होस् - सबै संयुक्त राज्यका सिनेटरहरूलाई मार्ने षड्यन्त्र वा अरू केही - यो मेको काम थियो। र जब यो हत्याको कुरा आयो, KAN र म एउटै भाषा बोल्दैनौं। त्यसपछि त्यहाँ यो लाओ Zeng थियो। र ढिलो वा चाँडो ट्रेलले उसलाई लैजान सक्छ। र यो कहीं पनि हुन सक्छ। चीनमा, इन्डोचीनमा हुन सक्छ। त्यसैले मलाई उनको ज्ञान चाहिने सम्भावना बढी थियो।
  
  
  - हामी कहिले जाँदैछौं?
  
  
  "तीस चार बजे।" उनीसँग अहिले दुईवटा प्रथम श्रेणीको विमानको टिकट छ। "मैले प्याराडाइज टापुमा हाम्रो लागि एउटा कोठा तयार गरेको छु।"
  
  
  यसरी हामी घरको काम र ओछ्यान दुवै साझा गर्थ्यौं। मैले वेटरलाई संकेत गरे र पेयको लागि भुक्तान गरे।
  
  
  'तिम्रो नाम के हो?'
  
  
  "स्टीवर्ट," उनले भनिन्। "लिंडा स्टीवर्ट।" उनी रोकिन्। "श्रीमती स्टीवर्ट।"
  
  
  "ओ," मैले भनें। त्यसोभए के हुन्छ? मलाई उनीसँग बिहे गर्न मन लागेन ।
  
  
  - त्यसोभए यो भाग्यशाली केटा को हो, मिस्टर स्टीवर्ट?
  
  
  'तिमी।' उसले टेबुलमा राखिएका टिकटहरू देखाइन्।
  
  
  श्री र श्रीमती जोन स्टीवर्ट उडान न्यूयोर्क - नासाउ
  
  
  - तपाईंको बाँकी कागजातहरू हाम्रो सामानमा छन्। सवारी चालक अनुमतिपत्र, राहदानी, आदि। सबै श्री जोन स्टीवर्टको नाममा। मैले मेरो सामान रिसेप्शनमा छोडें। जब तपाईं ट्याक्सी अर्डर गर्नुहुन्छ, म यसलाई उठाउँछु। "म तपाईंलाई विमानमा बाँकी कुरा बताउँछु।"
  
  
  हामी अझै टेबुलमा बसिरहेका थियौं । राम्रो, चिसो अँध्यारो कुना तालिका। मैले उसको नाडी समातेर तल तानें। मैले कडा तानें किनभने मलाई थाहा थियो कि उनी चिच्याउने छैन। मैले मेरो बाहुला सारें र स्टिलेटो मेरो हातमा चिप्लिए। मैले उसलाई देखेको पक्का गरें। - ठीक छ, लिंडा। मैले उसको हात जोडले समातें। - म तिम्रो नाम जान्न चाहन्छु। मलाई तपाईंको परिचय पत्र चाहिन्छ र मलाई यो चाहिन्छ।
  
  
  उसको अनुहार सेतो भयो र आँखा अँध्यारो भयो। उसले आफ्नो तल्लो ओठ टोक्यो र तल हेर्यो। एक शब्द नबोली उसले आफ्नो झोला समात्यो । "अहँ, प्रिय, म आफैं गर्छु।"
  
  
  उसको अनुहारबाट मेरो आँखा नहटाई, मैले उसको हातबाट झोला लिए र मेरो स्वतन्त्र हातले सामग्री खोजे। कुञ्जीहरू, पाउडर कम्प्याक्ट, लिपस्टिक, वालेट। त्यहाँ एउटा पेस्तोल पनि थियो जसको एक झलक मैले समातेको थिएँ। सफा।२२। मैले खल्तीमा राखें । वरिपरि केही चहलपहल पछि, मैले के खोजिरहेको थिएँ: एउटा फाउन्टेन पेन।
  
  
  मैले टेबुलमा राखे र केसबाट बाहिर निकालें। यसलाई बलियोसँग समातेर, मैले कोड बुझें। तारा बेनेट। उमेर अठ्ठाईस वर्ष । रातो कपाल। हरियो आँखा।' त्यसैले उनको आँखा आधिकारिक रूपमा हरियो थियो। "IDAX-20। कक्षा आर।' उनले विज्ञान विभागमा काम गरे र अत्यन्तै भरपर्दो थिइन्। म पढ्दै गर्दा, उसले मेरो अनुहार अध्ययन गरि। मैले के पढिरहेको छु भन्ने उनलाई थाहा थियो, तर उनी अझै स्तब्ध भइन्।
  
  
  - ठीक छ, यसलाई टाढा राख्नुहोस्। मैले ह्यान्डलतिर इशारा गरें। मैले उसलाई जान दिएन जब उसले यसलाई टाढा राख्यो।
  
  
  - के तपाई अब मलाई विश्वास गर्नुहुन्छ? उनको स्वर अझै पनि व्यंग्यका लागि काँपिरहेको थियो।
  
  
  "मैले तिमीलाई कहिल्यै सोधिन, तारा," मैले भनें।
  
  
  उसले हैरान भएर मलाई हेरी । - त्यसोभए यो सबै केको लागि राम्रो थियो?
  
  
  "केही राम्रो छैन," मैले भने। "यो मात्र हो कि जब म एउटी महिलासँग काम गर्छु, म उनको लागि काम गरिरहेको छैन भनेर जान्न धेरै सहज हुन्छु। मलाई यकिन थिएन कि तपाईलाई यस बारे थाहा थियो।
  
  
  म बाहिर निस्किएँ । उसले आफ्ना चीजहरू लिए र चुपचाप मेरो पछि लागे। हामी लबीमा हिंड्दा, म उनीतिर फर्के। “ढोकावालालाई ट्याक्सी बोलाउन भन्नुहोस्। म तिमीलाई केही मिनेटमा अगाडिको ढोकामा भेट्नेछु।"
  
  
  उसले आफ्नो औपचारिक हरियो आँखा कम गर्यो र हिँड्यो।
  
  
  "लकी स्ट्राइकका दुई प्याक," मैले भनें। म अहिले श्री जोन स्टीवर्टको खर्चमा बाँचिरहेको थिएँ।
  
  
  काउन्टर पछाडि बसेकी केटीले एक क्षण मलाई हेरी र त्यसपछि मलाई दुबै प्याकहरू दिई। उनले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  अनि सोधिन् । - 'तिमी को हौ?' - कुनै प्रकारको मासोचिस्ट?
  
  
  
  
  अध्याय २
  
  
  
  
  
  यदि तपाइँ म यो किन गर्छु भनेर जान्न चाहानुहुन्छ भने, म तपाइँलाई बताउन चाहन्छु कि म यो पैसाको लागि गर्दिन। यदि तपाईं अघिल्लो वर्ष छ महिनाको लागि बेरोजगार हुनुहुन्थ्यो भने, तपाईंले सायद मैले भन्दा बढी कमाउनुभएको छ; र यसले तपाइँको बेरोजगारी लाभहरू समावेश गर्दैन। म किन यस्तो गरिरहेको छु भनेर जान्न चाहनु हुन्छ भने भन्नु पर्छ कि वास्तविक कारण देशभक्ति हो। निस्सन्देह, यो सधैं सत्य हुन सक्छ। तर यदि तपाईंले मलाई डकमा राख्नुभयो र सत्य र सत्य बाहेक अरू केहि चाहनु हुन्न भने, मैले थप्नुपर्दछ कि यो नासाउमा 40 डिग्री थियो र म अहिले एउटा सानो बिकिनीमा सबैभन्दा राम्रो शरीरको छेउमा गुलाबी बालुवाको समुद्र तटमा थिएँ। संसारमा। यो केटीसँग यो सबै थियो। दाहिने तल उनको एपेन्डिक्समा। तारा बेनेट सुन्दर ढंगले निर्माण गरिएको थियो। एक मिटर पचहत्तर; क्रीमयुक्त शरीर। जसमध्ये आधा खुट्टा थिए... उनी सायद सबैभन्दा सुन्दर केटी थिइन जसमा मैले मेरो आँखा राखेको थिएँ। र मलाई एक अनुभूति थियो कि यदि मैले मेरो कार्डहरू सही खेलें भने, यो केवल मेरा आँखाहरू उनीतिर खिच्ने थिएनन्।
  
  
  तिनीहरू भन्छन्, यो लाभदायक थियो। तर मलाई लाग्दैन कि यसले मलाई कम देशभक्त बनायो। राति अघि मैले Gar Cantor बाट एउटा पाठ प्राप्त गरें, "आफ्नो टाउको माथि राख्नुहोस्, सबै शान्त छ।" उनले समय आएपछि मलाई सम्पर्क गर्ने बताए । त्यतिन्जेल, हामीले छुट्टीमा सामान्य अमेरिकी जोडी जस्तै व्यवहार गर्नुपर्थ्यो। यसको मतलब, यदि मैले गरें भने, हामीले खाना खाइरहेका बेला हामीलाई चर्को स्वरमा - पौडी खेल्नु ठीक छ कि छैन भन्ने बाहेक अरू केही कुरा गर्न अनुमति दिइएन।
  
  
  मैले तारालाई कोठामा छोडिदिएँ, आफूलाई उनी लिन्डा र म मिस्टर जोन स्टीवर्ट हुँ भनेर सम्झाउँदै, र राम्रो फोटो खिच्न बाहिर गएँ। मलाई टापुका पेय पदार्थहरू घृणा गर्छन्, र टापुका बारटेन्डरहरूले यसको लागि मलाई आदर गरे। यो नि:शुल्क सल्लाह हो: क्यारिबियन स्लिङ अर्डर गर्नुहोस् र तिनीहरूले तपाईंलाई बेवास्ता गर्नेछन्। सफा व्हिस्की अर्डर गर्नुहोस् र तिनीहरूले तपाईंलाई आवश्यक सबै जानकारी प्रदान गर्नेछन्।
  
  
  सुटिङमा स्थानीयको राय लिन चाहन्थें । मैले चाहेको कुरा पाएँ। भित्रीहरूले यो फोहोरी व्यवसाय मात्र भएको दाबी गरे। चेन-ली टापुका थिएनन् र पर्यटक थिएनन्। कमसेकम उनी मानसिक रूपमा अस्थिर थिएनन्। जब उसले पहिलो पटक शहरको भ्रमण गर्यो, उहाँ यसमा धेरै निराश हुनुहुन्थ्यो, तर पछि यो सजिलै गायब भयो। केही फोहोर भइरहेको थियो ।
  
  
  जब म हाम्रो कोठामा फर्किएँ, म सुत्ने कोठामा गएको छैन। लुगा फुकालेर सोफामा सुत्न गएँ । यो अर्को नि: शुल्क टिप हो: कुनै पनि कुराले महिलालाई एक पुरुष भन्दा बढी फर्काउँदैन जुन स्पष्ट रूपमा उनको लागि कुनै भूख छैन।
  
  
  मैले चुरोट सल्काएँ र तारालाई हेरे । उनी समुद्र तटमा सुतिन्। हिजो राती उनी सुतिन् कि भनेर सोचें । तर म यो सोचलाई निरन्तरता दिन चाहन्न। त्यो सबै उनले गरिन्, पक्कै पनि यो राम्रो थियो।
  
  
  - मिस्टर स्टीवर्ट? त्यो होटेलको घण्टी थियो । मैले घामको विरुद्धमा आँखामा हात राखेँ। "बंदरगाहमा एकजना सज्जन हुनुहुन्छ जो तपाईंसँग कुरा गर्न चाहन्छन्।" यो गर हुनेछ। निस्सन्देह उसले होटलका मानिसहरूलाई जोगिन चाहन्थे। मैले टाउको हल्लाएर उसको पछि लागे । हामी गुलाबी बालुवा समुद्र तटको अन्त्यमा, घुमाउरो चट्टानी मार्गको सुरुमा आइपुग्यौं। "यहाँबाट जानुपर्छ," उनले भने। - तपाईं यहाँ फर्कन सक्नुहुन्छ। तपाईंलाई स्विमसूटमा लबी मार्फत अनुमति दिइने छैन।
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें।
  
  
  - यो बाटोमा। अर्को तर्फ तल सिँढी छ।
  
  
  हो, मैले भनें। मैले बुझें कि ऊ किन हिचकिचाइरहेको थियो, तर मैले उसलाई टिपको सट्टा चुरोट प्रस्ताव गरें। "पछी भेटौँला," मैले बिदा मनाउनेजस्तो हेर्दै भनें, "तिमीले टिप्स भोलि पाउनेछौ।" हामीले मानेका थियौं कि मिस्टर स्टीवर्ट एक धेरै उदार व्यक्ति थिए, हैन?
  
  
  म बन्दरगाह जाने बाटोमा हिँडें। दृश्य अद्वितीय थियो। यसबाहेक, जहाँ टापु घुमाइएको छ, हरियो उष्णकटिबंधीय पहाडहरू उठेका छन्, एक साँघुरो गुलाबी सिमानाले घेरिएको छ। मेरो देब्रेपट्टि गुलाबी ढुङ्गाको पर्खाल थियो जसमा गहिरो रातो प्रिमरोजको सिलसिला थियो, जसमा तपाईंले दसवटा ट्यान संगमरमर राख्दा उछाल हुन्छ। अर्को छेउमा, म भन्दा करिब सात मिटर तल, घाममा नीलमणि जस्तै चम्किरहेको पानी थियो। जे भए पनि, यो निश्चित रूपमा सर्टकट थिएन। बन्दरगाह अझै तीन सय मिटर टाढा थियो, र म कहिल्यै नजिक पुग्न सकिन।
  
  
  यदि मैले त्यो ढुङ्गा मसम्म पुग्नुभन्दा एक सेकेन्ड अगाडि फुटेको आवाज नसुनेको भए, म कार्टरको सट्टा करिब छ फिट व्यासको ठूलो फ्ल्याट प्यानकेक हुने थिएँ। उनी लडेर मात्रै भएनन्, धकेलिए । म दौडिएर ढुङ्गाको पर्खालमा थिचेँ। ढुंगा बाटोमा ठोक्किएर थप पानीमा डुबेको थियो । म जहाँ थिएँ त्यहीँ बसेँ र सुनेँ। जसलाई पनि फाइदा भयो । उसले मलाई माथिबाट हेरिरहेको हुन सक्छ। मैले साँघुरो बाटो र सात मिटर तलको पानी मात्र हेर्नुपर्छ। तलका धारिलो ढुङ्गाहरू कामुक मुखमा धारिलो दाँत झैं चम्किरहेका थिए।
  
  
  'खै?' मैले कसैको आवाज सुनेँ। तीमध्ये दुईजना थिए भन्ने महसुस गर्न हार्वर्ड शिक्षा लिनु परेन। यो खुलासाले मलाई धेरै मद्दत गरेको होइन। म शाब्दिक रूपमा पर्खालमा मेरो पछाडि थियो र नग्न थिएँ। हतियारको सट्टा, मैले चुरोटको प्याकेट र म्याचको बक्स मात्र पाउन सक्थे। मेरो नजिक ढुङ्गा पनि थिएन। म भित्तामा झुन्डिए। यदि म तल गएँ भने, मैले बाटो पछ्याउनुपर्थ्यो। गोली लाग्ने आशामा पानी पार छैन।
  
  
  अर्को केटाले सायद जवाफमा टाउको हल्लायो, किनकि आक्रमण नभएसम्म कुनै आवाज सुनिएको थिएन। हे भगवान, ऊ ठूलो थियो। एक टन इँटा। पूरा हजार किलोग्राम। मलाई चितुवाको ट्याङ्कीले ठक्कर दिएको जस्तो भयो ।
  
  
  हामी एउटा साँघुरो चट्टानी बाटोमा टक्कर खायौं र उसले ह्याम्सको आकारको हतियारले मेरो पीठमा हान्यो। मसँग यो प्रहार सहन सक्ने शक्ति थिएन। मैले गर्न सक्ने सबै भन्दा राम्रो प्रतिरोध गर्ने प्रयास थियो। मैले उसलाई घुँडा टेक्ने प्रयास गरेँ, तर ऊ पल्टियो र आफ्नो भारी तिघ्राको मांसपेशीले प्रहार समात्यो। ठ्याक्कै एक कुचल प्रहार छैन।
  
  
  मैले यो बदमाशबाट छुटकारा पाउन सकिन। ऊ शाब्दिक रूपमा मसँग ग्लुको ठूलो ब्यारेल जस्तै टाँसियो। उसले आफ्नो हातले मेरो घाँटी समात्यो, र त्यहाँ गर्न केहि छैन जस्तो लाग्यो। मेरो दाहिने हात हाम्रो मुनि कतै समातिएको थियो। मेरो देब्रे हातको औँलाले उसको आँखामा हिर्काउन मात्र सकेँ । मलाई यो गर्न मन लागेन, तर यो दूरीमा म शायदै मिस गर्न सक्दिन। मेरो नङ मुनि मुरब्बा बनेको महसुस भयो र उसले डरको अमानवीय आवाज निकाल्यो। उसले मलाई लुट्यो र घुँडा टेक्यो। मेरो औंलाहरू बीच रगत बग्यो। म फेरि उभिएँ ।
  
  
  पहिलो राउन्ड, तर उत्कृष्ट आउन बाँकी थियो।
  
  
  मेरो अर्को प्रतिद्वन्द्वी पहिले नै पर्खिरहेको थियो। ऊ चुपचाप बाटोबाट अलि तल उभियो। ४५ रिभल्भरले मेरो पेटमा औंल्यायो।
  
  
  ऊ आफ्नो सेतो सूटमा इस्टरमा सबैभन्दा राम्रो देखियो। सेतो शर्ट र सेतो टाई। यसबाहेक, यो स्पष्ट थियो कि उनको रगत प्राप्त गर्ने कुनै मनसाय थिएन। राम्रो जोडी, यी दुई। त्यो गोरो, फिक्का आँखा भएको डन्डी र त्यो पूर्व हेवीवेट च्याम्पियन। र त्यसपछि निक कार्टर आफ्नो बैजनी पौडी ट्रंकहरूमा। म त्यहाँ उभिएँ, गहिरो सास फेर्दै, मेरो छेउको गहिरो कटमा मेरो हात चलाउँदै। पूर्व च्याम्पियन मभन्दा केही गज अगाडि ट्रेलमा खसे।
  
  
  गोरोले मेरो प्रशंसा गर्यो। - त्यसोभए, श्री कार्टर, म देख्छु कि तपाईं एक व्यावहारिक व्यक्ति हुनुहुन्छ। तपाईलाई थाहा छ, निस्सन्देह, मलाई आक्रमण गर्ने प्रयास गर्नु धेरै बेवकूफ हुनेछ?
  
  
  उनी सायद बेलायती थिए । शब्दहरू उनको गलाबाट परिचित, मीठो उच्चारणमा निस्क्यो।
  
  
  "हो, अवश्य," मैले भने। “मेरी आमाले मलाई हतियारधारी व्यक्तिसँग कहिल्यै झगडा गर्न सिकाउनुभयो। यदि ऊ पहुँच बाहिर छ।
  
  
  "यो धेरै नराम्रो छ कि तपाईंले त्यो ढुङ्गा तपाईंमाथि खस्न दिनुभएन।" यो धेरै राम्रो हुनेछ। चट्टानबाट खसेर अमेरिकी पर्यटकको मृत्यु कुनै quibbles, कुनै कठिन प्रश्नहरू। शव डिस्पोजल गर्न कुनै जटिल योजना छैन।
  
  
  "सुन्नुहोस्," मैले भने। "म तिमीलाई कुनै पनि हिसाबले बोझ बन्न चाहन्न।" हामी किन एक ब्रेक लिने छैन?
  
  
  ऊ हाँस्यो । अझ स्पष्ट रूपमा, उहाँले छक्क पर्नुभयो। उसको बन्दुक अझै पनि सीधा मेरो पेटमा थियो। "ए," उसले भन्यो, "तिमीले मलाई पहिले नै एउटा शरीर छोडिसकेका छौ जसबाट मैले छुटकारा पाउनै पर्छ। दुईवटा निकायहरू साँच्चै चुनौतीपूर्ण छन्।
  
  
  मैले भने। - दुई शरीर? तपाईंको पूर्व च्याम्पियन मरेको छैन। उसले फेरि कहिल्यै कढाई गर्न सक्षम हुनेछैन। "मलाई अब केन चाहिँदैन," उनले अझै मृत शरीरलाई औंल्याए। तर यो सोच्नुहोस्, "उनले कलेजको कमेडी प्रोफेसरले जस्तै आफ्नो औंलाहरू छ्यापे, "उनीलाई गोलीको घाउ छैन, र उनको मृत्यु लडेको कारण हुन सक्छ।" उनी सन्तुष्ट भएर मुस्कुराए । "मलाई लाग्छ केन पतन हुनेछ। त्यहाँ ती फोहोर चट्टानहरूमा, पानी मुनि।
  
  
  उसको मुस्कान झन फराकिलो भयो। यो हरामी साँच्चै मेरो स्नायु मा छ। मेरो पेशामा, हत्या मेरो जिम्मेवारीको भाग हो। उसलाई बोल्न दिनु राम्रो हुन्छ भन्ने लाग्यो । मैले यसलाई के गर्ने भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गर्दा यसले समय बचत गर्नेछ। समस्या एउटै थियो कि मैले अहिलेसम्म केहि पनि लिएको थिइन। मैले पहिले नै आफ्नो बारेमा एउटा अखबार रिपोर्ट कल्पना गर्न सक्छु: "बहादुर दान द्वारा नष्ट किलमास्टर।" मलाई यो पटक्कै मन परेन।
  
  
  यो मैले अहिलेसम्म गरेको सबैभन्दा खराब अवस्था थिएन, तर यसको मतलब केही थिएन। ऊ मबाट पाँच मिटर टाढा थियो, र उसको हातमा हतियार थियो। ऊ मेरो पहुँचभन्दा बाहिर थियो, तर म उसको नजरमा थिएँ।
  
  
  मेरो पछाडिको बाटो तीर जस्तै सीधा गयो। मेरो दायाँ अग्ला चट्टानहरू छन्। बाँयामा पानी। हामी बीचमा एक अन्धा, आधा-अशक्त विशाल छ। जसले मलाई नदेखेर मलाई मार्न सक्छ। त्यो गोली मलाई पहिले नलागेको भए । तर सायद म अझै पनि यो केन कुनै न कुनै रूपमा प्रयोग गर्न सक्छु। मैले यसबारे सोच्नुपर्थ्यो। मलाई समय चाहिएको थियो।
  
  
  "अनि कसरी मेरो लाशबाट छुटकारा पाउने?" म अनुमान गर्दैछु त्यहाँ गोली प्वाल हुनेछ।"
  
  
  जवाफमा, उसले आफ्नो ज्याकेटको भित्री खल्तीमा पुग्यो र विस्तृत रूपमा शिल्प गरिएको ठूलो व्हिस्की फ्लास्क निकाल्यो। उसले आफ्नो औंलाले चाँदीको ढक्कन उठायो।
  
  
  मैले बुझिनँ।
  
  
  उसले फेरि चिच्यायो । - व्हिस्की छैन, कार्टर। पेट्रोल। झुण्डको वरिपरि चट्टानमा गुफा छ। केनले त्यहाँ आगो बालेको हुन्थ्यो...
  
  
  "मलाई दाउरा जस्तै प्रयोग गर्दै।"
  
  
  "त्यसै"। उसले भारी सास फेर्यो। "मलाई लाग्छ कि अब मैले यो आफैं गर्नुपर्छ।" मलाई आशा छ चेन-लीले उहाँलाई उचित रूपमा धन्यवाद दिनुहुनेछ।
  
  
  मलाई केही जानकारीको भोक लाग्यो। "किन उसले आफैंले गर्न पर्खनुहुन्न?"
  
  
  गर्न सके नि हुन्थ्यो। तर भोलि रातिसम्म उनी जेलबाट निस्कने छैनन्। र कसैले तपाईंलाई पहिले यहाँ भेट्टाउन सकेन।
  
  
  यो जस्तो। तिनीहरूले उनको भाग्ने योजना बनाए। Hawke फेरि सही थियो। तर यो हरामीलाई यससँग के सरोकार थियो? केन रोकियो र एक शान्त कराउन छोड्यो। मैले एक पाइला उ तर्फ अघि बढाएँ ।
  
  
  - टाढा जानुहोस्, कार्टर। गोरोले उसको अगाडि बन्दुक समातेर द्रुत गतिमा अघि बढ्यो। टोपी लगाउन सम्झेर उसले पेट्रोलको फ्लास्क खल्तीमा राख्यो। उनको ज्याकेटमा पेट्रोलको दाग फैलियो। उसले वास्ता गरेन।
  
  
  केन फेरि नरम स्वरले करायो। मैले उसलाई तल हेरें। एक्कासि मैले बाटो देखेँ । मैले अर्को कदम अगाडि बढाएँ । गोरा पनि। "पछाडि," उसले आफ्नो हातको तेज चाल संग भन्यो।
  
  
  "केनलाई उठाउन चाहनुहुन्छ? होशमा आउँदा उसलाई सामना गर्न गाह्रो हुनेछ। म उसलाई एक चोटले समाप्त गर्न सक्छु।
  
  
  "र तपाईं किन यति सहयोगी हुन चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "सम्मान," मैले भनें। "यदि म मर्नु पर्छ भने, म तपाईं दुई मध्ये कम्तिमा एकलाई मसँग लैजान चाहन्छु। जानाजानी म केनको शरीरतिर हिँडें। यसले मलाई अलि नजिक ल्यायो। सायद पर्याप्त नजिक छैन, तर यो पर्याप्त हुनुपर्छ। अझै छैन...
  
  
  म केनको अनुहारको बाँकी रहेको तर्फ झुकेँ र अदृश्य हातले मेरो हतियार समातें। केनले "गाह" जस्तो आवाज निकाल्यो।
  
  
  "येशू ख्रीष्ट," मैले तुरुन्तै फेरि उभिएँ। "मलाई लाग्छ कि उहाँसँग योजना छ।"
  
  
  'कुन?' विटम्यानले मलाई राम्रोसँग बुझ्नको लागि अलि अगाडि बढे। "योजना," मैले दोहोर्याएँ। "प्लानियर वा रिबेल।"
  
  
  मेरो अस्पष्ट शब्दहरू बुझ्न ऊ फेरि अलि नजिक आयो। त्यतिबेला म व्यवसायमा लागेँ । मेरो औंलाको एक झटकाले, मैले म्याचको बक्स जलाए र उसको पेट्रोलले भिजेको ज्याकेटमा फालें। उनले तुरुन्तै आगो लगाए। उनले आफ्नो हतियार छोडे र आगो निभाउने प्रयास गरे, तर यसले काम गरेन। आगो चाँडै फैलियो। ऊ उफ्र्यो र घुम्यो, जलिरहेको कठपुतली जस्तै करायो। - 'मलाई सहयोग गर। हे भगवान मलाई मद्दत गर्नुहोस्। कृपया।'
  
  
  मैले उसलाई हेरें र काँध हल्लाएँ। "यदि तपाईलाई आगो मन पर्दैन भने, त्यहाँ नजिकै पानी छ।"
  
  
  म फर्कें र फिक्का गुलाबी समुद्र तटको बाटोमा फर्किएँ।
  
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  
  
  तारा बेपत्ता भइन् । उनी सायद माथिल्लो तला आफ्नो कोठामा गएकी थिइन् । म घाउ र रगतले ढाकेको थिएँ र नुहाउन आवश्यक थियो। र पिउनुहोस्। र अरू केहि। मैले पहिले यो विषयलाई सम्बोधन गर्नुपर्‍यो।
  
  
  मैले यसलाई पोखरीको छेउमा रेस्टुरेन्टको भान्छामा भेट्टाएँ। उसले साइड डिशको साथ ह्याम्बर्गर खाइरहेको थियो, मैले उसलाई कलरले समातेर उसलाई बङ्गारामा हिर्काए। ग्रिलमा काम गर्ने भान्साले बुझ्यो र छोड्यो।
  
  
  "त्यसोभए, लोली, तिनीहरूले तपाईंलाई यसको लागि कति तिर्नुभयो?"
  
  
  जवाफमा, उसले आफ्नो कसाई चक्कु लिए। यो गलत थियो। उसले आफैंलाई पर्खालमा ब्याकअप गरेको र दुबै नाडी पिन गरेको पाए। मैले तिनीहरूलाई अलि अगाडी फर्काएँ केवल पक्का हुन।
  
  
  “हे केटा, सन्चै हुनुहुन्छ ? मलाई जान देउ।' उनको नाम कार्लो थियो। उनको वर्दीमा लेखिएको थियो ।
  
  
  - तपाईले मलाई नभनेसम्म यो को हो, कार्लो। मलाई अनन्तसम्म त्यो बाटो हिड्न दिन कसले पैसा तिर्यो?
  
  
  "छोड्नुहोस्," ऊ करायो। मैले मेरो समातेर उसको पेटमा हल्का घुँडा टेकें। ऊ चिच्यायो । 'म कसम खान्छु। मलाई थाहा छैन यो को हो।
  
  
  - बोल, कार्लो। के उसले सेतो लुगा लगाएको थियो?
  
  
  'छैन। सेतो लुगा लगाएको मान्छे..." ऊ अचानक रोकियो।
  
  
  - यो को थियो, कार्लो? मैले उसलाई भित्तामा ठोकें।
  
  
  "नर्कमा जानुहोस्," उनले भने।
  
  
  मैले उसलाई तानेर ग्रिलमा लगेँ। मासु बोसोले छरिएको थियो। मैले उसको टाउको तल धकेलेँ ताकि उसले बारहरू मार्फत हेर्न सकोस् र उसको टाउको पछि कस्तो देखिन्छ भनेर कल्पना गर्न सकोस्। "बी-बंगला," उसले भन्यो। "क्रिश्चियन बङ्गेल।"
  
  
  "अद्भुत क्रिश्चियन। अनि तिमीलाई कसले पठायो?
  
  
  "मलाई थाहा छैन," उसले चिच्यायो। 'म कसम खान्छु। मलाई थाहा छैन।'
  
  
  मैले उसलाई जान दिएँ र एक कदम पछि हटें। उसले सायद थप समस्या ल्याउने छैन। "त्यसोभए मलाई भन्नुहोस् कि उहाँ कस्तो देखिनुभयो।"
  
  
  ऊ फेरि आफ्नो कुर्सीमा बस्यो । "ठूलो मान्छे," उसले भन्यो। 'चिनियाँ। तर धेरै ठूलो। केही पागल खैरो सूटमा।
  
  
  यो पहिले कहिल्यै देखेको छैन।
  
  
  "र यो बाङ्गेल, म उसलाई कहाँ पाउन सक्छु?"
  
  
  उसले डराएर मलाई हेर्यो । म मेरो अनुहारमा गम्भीर भाव लिएर उहाँतिर फर्कें। उसलाई जे भन्न डर लाग्थ्यो, त्यो मलाई नभनेर पनि डर लाग्थ्यो ।
  
  
  - यो ग्रेनाडा होटल को मालिक हो।
  
  
  ग्रेनाडाको क्यासिनोमा सिनेटरको गोली हानी हत्या गरिएको थियो । पजलको कम्तिमा दुई टुक्राहरू पहिले नै ठाउँमा थिए, र म सोचिरहेको थिएँ कि यो सबै कस्तो देखिन्छ। - अरू के थाहा छ?
  
  
  'अरू केहि हैन। कृपया। केही छैन।'
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। मलाई डराएको सानो केटालाई यातना दिन मन पर्दैन। मलाई अरु के थाहा थियो, म अर्को तरिकाले पत्ता लगाउन प्रयास गर्नेछु। म बाहिर निस्किएँ, तर अरू केही जान्न चाहन्थे।
  
  
  "वैसे।" म घुमाएँ । "उहाँले तपाईंलाई यो मीठो सन्देश दिन कति पैसा दिनुभयो?"
  
  
  उसले आफ्नो नाडी रग्यो। "पन्ध्र"।
  
  
  "त्यसपछि उसले तिमीलाई धोका दियो।" म बीस तिर्छु।
  
  
  - निक, त्यो तिमी हो? उनी नुहाउने क्रममा थिइन् ।
  
  
  मैले भने। - "होइन, "फोहोर बलात्कारी।"
  
  
  "मैले तिम्रो कुरा बुझिन," उनी चिच्याइन्। 'एक सेकेन्ड पर्ख।'
  
  
  म ओछ्यानमा बसेँ । ढोका खोलियो र उनी बाफको बादलमा देखा पर्‍यो, उनको कपाल नुहाउँदा झरिरहेको थियो। उनले लामो सेतो टेरी कोट लगाएकी थिइन्। म सोचिरहेको थिएँ किन मलाई सधैं कालो फीता यति सेक्सी थियो। "गार बोलाइयो ..." उनी रोकिन् र मलाई हेरिन्। "हे भगवान, निक। के भयो?' ऊ आगोको सेतो परी झैँ हतारिएर मतिर आइन्।
  
  
  "मैले ढोकामा हिर्काए," मैले भने।
  
  
  उसको आँखाले मेरो ढाडमा काटिएको र घाउहरू स्क्यान गर्यो। "तिमी भयानक देखिन्छौ," उनले भनिन्।
  
  
  "त्यसो भए तपाईले यो ढोका हेर्नु पर्छ।"
  
  
  उनले सास फेरिन्। "यसरी बस।" उनी गायब भइन् र केही बेरपछि न्यानो कपडा र पानीको कचौरा लिएर फर्किन्। "जस्तै उनीहरू सधैं चलचित्रहरूमा भन्छन्, यसले चोट पुर्याउन सक्छ।"
  
  
  "र तिनीहरूले चलचित्रहरूमा भनेझैं, म गोली काट्छु। यो Gar संग के थियो?
  
  
  — उहाँ आज राती हामीसँग डिनर गर्न चाहनुहुन्छ। मार्टिनिक क्याफेमा आठ बजे। उनले मेरो ढाडलाई लगभग कोमल व्यवहार गरिन्। - के तपाई मलाई यो ढोकाको बारेमा बताउनुहुन्छ?
  
  
  "यो एक जाल थियो। चेन-लीका साथीहरूलाई थाहा छ म सहरमा छु। तर मैले बुझिन कि उनीहरूलाई यो कसरी थाहा छ। म उनीतिर फर्किए र उनको आँखा समाए। उनी चिन्तित देखिन् र लुकाउने प्रयास गरिन्। मैले तिमीलाई भनेँ, बच्चा। यो महिलाको लागि खेल होइन।" मलाई थाहा हुन्थ्यो कि यसले उसलाई रिस उठाउनेछ, तर मैले उसलाई बिस्तारै ओछ्यानमा ताने। "हेर," मैले भनें। "म पक्का छु कि तपाइँ तपाइँको शिल्प जान्नुहुन्छ, यो जे होस्, तर यो जे होस्, म पक्का छु कि यो हातमा लडाई होइन। मैले भनेको यति मात्र हो।
  
  
  उनले तल हेरिन् र सास फेरिन्। "म एक प्रशिक्षित एजेन्ट हुँ र मेरो राम्रो हेरचाह गर्न सक्छु।" यो एक प्रशिक्षित एजेन्ट को आवाज जस्तै सुनियो, तर यो एक खराब डब फिल्म जस्तै सुनियो: यो तस्वीर मेल खाएन। सूर्यले उसलाई फ्रिकल्सको राम्रो धुवाँ दियो जसले उनलाई जवान, निर्दोष र धेरै कमजोर देखिन्थ्यो। र त्यस्तै भयो। मैले उसलाई काखमा लिएँ। उनी सानो र न्यानो देखिन्थी। उसले कागतीको गन्ध आयो, र उसले आफ्नो मुख खोलेर स्वेच्छाले चुम्बन गरि। मैले उसको नाकको पुलमा औंलाहरू दौडिएँ। "तपाइँमा दाग छ," मैले भनें।
  
  
  "तर कम्तिमा मलाई घाम लाग्दैन," उनी मुस्कुराईन्। "धेरै गोरा जल्छन्।"
  
  
  यसले मलाई केहि याद दिलायो। मैले फोन समाए । मलाई पुलिस दिनुहोस्। - मैले अपरेटरलाई भने। बहामासका एक प्रहरी अधिकारीले फोनको जवाफ दिए। - प्याराडाइज होटलको बन्दरगाह पछाडि चट्टानी बाटो छ। तिमीलाई त्यो थाहा छ?' उसलाई थाहा थियो। करिब आधा घण्टा अघि मैले त्यहाँ आगो देखेँ। केही केटाहरू आगोसँग खेलिरहेका थिए जस्तो देखिन्थ्यो। मलाई लाग्छ कि तपाईले त्यहाँ हेर्नु राम्रो हो। सार्जेन्टले बुझे र मैले फोन काटें।
  
  
  "अनि अब हाम्रो लागि..." म तारातिर फर्किएँ। "हामीले आठ बजे सम्म गरलाई भेट्ने छैनौं ..."
  
  
  "सुन, निक।" उनी चिन्तित देखिइन् । "मलाई लाग्छ हामीसँग एउटा मिशन छ र..." उनले रोकिन्... मैले उसलाई रोकेँ र मेरो वाक्य जारी राखें। "यसले हामीलाई पहिले असाइनमेन्ट पूरा गर्न समय दिन्छ।" म यो ग्रेनाडा क्यासिनो जाँच गर्न चाहन्छु।
  
  
  मैले उनको आँखामा निराशा देखे जस्तो लाग्यो।
  
  
  म नुहाउन बाथरुममा गएँ । उनले रेडियो अन गरिन् । मैले बाथरुमको ऐनामा आफूलाई हेरेँ र मसँग किन एउटा पनि कपाल पहेँलो भएन भनेर सोचें। "महत्वपूर्ण समाचार प्रसारण" को लागि संगीत बन्द नभएसम्म रेडियोमा "द वन नोट साम्बा" बजाइएको थियो।
  
  
  सिनेटर पल लिन्डेलको मृत्यु भयो।
  
  
  सिनेटरको शव उनको घरको ढोकामा फेला परेको थियो। उनी दशौं तलामा रहेको अफिसको झ्यालबाट खसेको हुनसक्छ । निस्सन्देह, तिनीहरूले सोचे कि यो एक दुर्घटना थियो।
  
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  
  
  यो सधैं एक पिच-अँध्यारो क्यासिनो मा बिहान तीन बजे छ। हरेक घण्टा, हरेक दिन, कुनै पनि मौसममा, यो सधैं बिहान तीन बजे हुन्छ। थाकेका महिला र पुरुषहरू टाउको निहुराएर टेबुलमा झुकेर “आउ, हनी” भनेर कराउँदै, ताश र पासा खेलिरहेका थिए। यो लगभग एक आर्केस्ट्रा व्यवस्था हो। कुनामा ड्रम खण्ड थियो जसले स्लट मेसिन रीलहरू र कहिलेकाहीं भुक्तानी प्लेट: क्वार्टरमा पचास बलको साथ ताललाई हराएको थियो। मनोरञ्जन मूल्यहरू बढ्दै जाँदा ठाउँ शान्त हुन्छ। उदाहरणका लागि, क्रेप्स टेबलहरूमा तपाईंले पिन ड्रप सुन्न सक्नुहुन्छ, विशेष गरी जब दस हजार डलर दांवमा छन्।
  
  
  ग्रेनाडा क्यासिनो फरक थिएन। मैले पचास डलरको चेक नगद गरे - जोन स्टीवर्टले पक्कै पनि धेरै खेल्ने थिएन किनभने क्यासिनो मार्फत पुग्ने एकमात्र तरिका खेल्दा वरिपरि घुम्नु थियो। मैले तारालाई उनीहरूले क्वार्टरमा भरिएका ती एक-हत्यार हत्याराहरू मध्ये एकमा नयाँ-नयाँ बच्चाहरूलाई हेरिरहेको देखें। त्यसपछि हामीले सुँघ्यौं, तर केही बुझेनौं।
  
  
  हामी दुई सम्भावित घटनाहरूमा नजर राख्नको लागि अलग भयौं। ताराले चिनियाँ व्यापारीसँग रुलेट खेले, र म कालो ज्याकको टेबुलमा बसें जहाँ सिनेटरले आफ्नो जित र हार लेखे।
  
  
  मेरो पहिलो हातमा एक्काइस छ, दोस्रोमा पनि। मैले तेस्रो राउन्डमा मेरो चिप्स शर्त लगाएँ, तर व्यापारीले मलाई रोके। ग्रेनाडा अक्षर G चिप्सबाट हराइरहेको थियो। उसले मलाई तिनीहरूलाई क्यासियरमा फिर्ता लैजान भन्यो। यी नयाँ चिप्स थिए, उनले भने। उनीहरूलाई यो समस्या पहिले दिनमा थियो।
  
  
  मैले पहिले नै केही कठिनाइहरू भोगेको छु, र यस पटक मैले कुनै जोखिम लिइनँ। यसपटक म सशस्त्र थिएँ । म नगद दर्तामा गएँ। उसले धेरै माफी मागे र मलाई अर्को चिप्स दियो, जुन उसले दयालु मेरो हातमा राख्यो।
  
  
  पाँच सेकेन्ड पछि म पूरै स्तब्ध भएँ।
  
  
  मलाई थाहा छैन तिनीहरूले मलाई के दिए, तर यो बकवास भएको हुनुपर्छ। जब मैले आँखा खोलें, दुईवटा निधारको बीचमा दुईवटा मुसा भएका चेन-ली मेरो माथि झुकेका थिए। तर यदि तिनीहरू त्यहाँ थिए भने, तिनीहरू हराए, किनभने जब म अन्ततः मेरो होशमा आएँ, तिनीहरू दुवै गएका थिए। मेरो पिस्तौल जस्तै: विल्हेल्मिना अर्को मान्छे संग गए। यस पटक एक चिनियाँसँग। ऊ मेरो छेउमा कोठामा बस्यो र मलाई हेरेर मुस्कुरायो। यो एउटा सानो, धुम्रपान, ध्वनिरोधी कोठा थियो, स्पष्ट रूपमा क्यासियरको कार्यालयको पछाडि, जसले आफ्नै व्यवसायमा ध्यान दिइरहेको थियो र चिपहरू हस्तान्तरण गरिरहेको थियो। मेरो पेस्तोल बोकेको मान्छे बाहेक कोठामा अरु ६ जना थिए, र मेरो पिस्तौल बोकेको मान्छे बाहेक कोहि हाँसेनन् ।
  
  
  "हामी तपाईंलाई हाम्रो विनम्र बैठकमा स्वागत गर्दछौं। उसले ठट्टा गर्दै टाउको निहुर्यो । हेफ एक सुन्दर रेशम सूट लगाएको छोटो, राम्रोसँग निर्मित मानिस थियो। मलाई तपाईलाई आफ्नो परिचय दिनुहोस्। मेरो नाम लिन, लिन किंग हो।
  
  
  "मिस्टर किंग।" मैले पनि टाउको हल्लाएँ ।
  
  
  "मिस्टर लिन," उसले सच्यायो। अन्तिम नाम सधैं पहिले उल्लेख गरिएको छ।
  
  
  यो सबै दया धेरै दयालु थियो। उसले मलाई काँटा द्वन्द्वमा चुनौती दिने हो कि भनेर सोचें। "हामी दु: खी छौं," उनले जारी राखे, "हामीले हाम्रो सानो बैठकमा तपाईंको उपस्थिति अनुरोध गर्नुपर्‍यो, के हामी अचानक भनौं। तर आफूलाई सम्मानको अतिथि मान्नुहोस्।
  
  
  मैले ढुङ्गाको अनुहारको घेरामा हेरेँ। "गट साथीहरू, म यो संसारको लागि मिस गर्दिन।"
  
  
  हाँस्दै, लिन अरूतिर फर्कियो। "श्री कार्टर मजाक गर्दै हुनुहुन्छ," उनले तिनीहरूलाई भने।
  
  
  तिनीहरू अझै हाँसेनन्।
  
  
  "ठीक छ," उसले काँधमा हान्यो, "तिमीले देख्न सक्छौ, मेरा साथीहरूलाई आपसमा भद्रहरूको ठट्टा मन पर्दैन। तिनीहरू तुरुन्तै महत्त्वपूर्ण कुराहरूमा तल जान रुचाउँछन्। उसले चुरोट लियो र सुनको गोमेद केसको पछाडि ट्याप्यो। उनका एक सहयोगी उनलाई बत्ती दिन उफ्रिए । कोठाभरि एक बेहोस मीठो सुगन्ध फैलियो। - ओह, म कस्तो अशिष्ट। उसले मलाई फोन दियो। - एक चुरोट, श्री कार्टर?
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। म यो जोन स्टीवर्टको बकवासको बारेमा किन यति धेरै ख्याल राख्छु भनेर सोचें। मेरो नाम यस सहरमा गोप्य राखिएको जस्तो देखिन्थ्यो। "मलाई लाग्छ कि यदि मैले तपाईले गलत मानिस पाउनुभयो र मेरो नाम जोन स्टीवर्ट हो भने यसले मलाई धेरै मद्दत गर्दैन?"
  
  
  लिनले एउटा भौं उठायो। "माफ गर्नुहोस्, श्री कार्टर।
  
  
  तपाईंको पुरानो शत्रुहरू मध्ये एक हाम्रो पुरानो मित्र हो। उसले एयरपोर्टमा तपाईको आगमन देख्यो र श्री बांगेललाई खबर गर्यो। ऊ आफ्नो कुर्सीमा आरामसँग झुक्यो। "र हामी हाम्रो भूतपूर्व रोजगारदाताको बारेमा कुरा गर्दैछौं," उसले चुरोटमा रोक्यो। "तिमीले उसको प्रारम्भिक मृत्युको बारेमा सुनेका छौं?"
  
  
  हो, दुखद, मैले भनें। "तिम्रो युवावस्थाको प्राइममा यसरी लगाइन्छ।"
  
  
  सहि। मुस्कान फर्कियो । "तर सायद एक अनुचित त्रासदी। तपाईंले देख्नुभयो, श्री बान्जेलले चीजहरू ह्यान्डल गर्ने तरिकामा हामीमध्ये केही असहमत थियौं, र अब मैले जिम्मा लिएको छु, ती भिन्नताहरू हराउनेछन्। उहाँले अरूलाई सम्बोधन गर्नुभयो "यस संसारबाट बाहिर हुँदा।"
  
  
  अब उनीहरु हाँसे । धेरै चुरोटहरू देखा परे र जलाए। मैले उनीहरुको व्यवहारको प्रकृति कल्पना गर्न थालें। सफलताको सुगन्धले कोठा भरियो ।
  
  
  - र अब, श्री कार्टर, हामी तपाईंलाई प्रस्ताव गर्न तयार छौं। हामीले गर्नुपर्छ भन्ने होइन । तर हाम्रो खोजबिना तपाईको तुरुन्त मृत्युले हामीलाई कुनै फाइदा दिनेछैन।
  
  
  बाङ्गेलले यो फाइदा याद नगरेकोमा म छक्क परें। मलाई यो विरोधाभास एकदमै अनौठो लाग्यो।
  
  
  मैले सोधे । - यो फाइदा के हो?
  
  
  पाँच प्रतिशत। नाफाको पाँच प्रतिशत । यो राम्रो प्रस्ताव हो। तर लाखौंको आशा नगर्नुहोस्। हिरोइनको खुद्रा मूल्य हामीले प्राप्त गर्ने मूल्यभन्दा धेरै बढी छ।
  
  
  'अनि बाँकी?' मैले उसको चुरोटको पेटी हेरे । 'घाँस। ह्यास?
  
  
  - अवश्य पनि, कुल रकमको पाँच प्रतिशत। ऊ फेरि मुस्कुराई । र अर्को कुरा, तपाईले भन्नुभएझैं, सानो कुरा हो ... तिनीहरूले हामीसँग अफिमको लागि सोधिरहेका छन्।
  
  
  "तपाईं यसलाई यहाँ नासाउमा ल्याउनुहोस् र यसलाई संयुक्त राज्य अमेरिकामा तस्करी गर्नुहोस्।" मैले यसलाई बयानको रूपमा बनाएको छु; प्रश्नको रूपमा होइन।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। तर पक्कै पनि तपाइँ पहिले नै थाहा छ। नत्र तिमी र श्रीमान बाङ्गेल," उसले हिचकिचायो, "वाद गर्नुहुँदैनथ्यो।"
  
  
  पछिल्लो कथनले मलाई छोयो। उसले मलाई ड्रग एजेन्ट हुँ जस्तो र बङ्गेलले ड्रग्सको मात्र कारोबार गरेजस्तो गरी सम्झौता प्रस्ताव गरे। खैर, सायद त्यो थियो। हुनसक्छ यो चेन-ली ड्रग सिन्डिकेटको सदस्य मात्र थियो। हुनसक्छ उसलाई यति ढुङ्गाले हानेको थियो कि उसले एक अमेरिकी सिनेटरलाई मद्दत गरेको थियो। सायद यो सबै एक ठूलो पागल संयोग थियो। वा हुन सक्छ कि लिनले मलाई यो सोच्न चाहन्थे।
  
  
  म तिमी हिचकिचाइरहेको देख्छु, श्री कार्टर। तपाईंले आफ्नो अन्तिम निर्णय गर्नु अघि कसैसँग परामर्श गर्न सक्नुहुन्छ। वाह! उसले ढोकामा बसेको मान्छेलाई टाउको हल्लायो।
  
  
  चुले उठेर ढोका खोले ।
  
  
  तारा।
  
  
  उनको नाडी एकैसाथ बाँधिएको थियो, उनको लुगा च्यातिएको थियो, र उनको कपाल संघर्षको समयमा फुलो भयो। मैले कपाललाई ध्यान दिएर हेरें र बाहिर जानु अघि पिन अप गर्नुहोस्। गहिरो दुखी, उनले मलाई हेरे, मलाई मात्र।
  
  
  'मलाई माफ गरिदेउ।'
  
  
  दुई जनाले उनलाई समातेका थिए । प्रत्येक पक्षमा एक। दुबैसँग स्टेन सबमेसिन गनहरू थिए; छोटो, हल्का ब्रिटिश बन्दुकहरू जसले प्रति मिनेट पाँच सय राउन्ड फायर गर्न सक्छ। म सहजै उनको नजिक पुगेँ । उनीहरूले उनलाई जान दिए र हतियार उठाए जब चू र अर्को व्यक्ति मलाई समात्न आए। तिनीहरूले भर्खर गल्ती गरे। उनीहरूले बन्दुक फेला पारेपछि मलाई खोज्न छोडेको हुनुपर्छ।
  
  
  छोटो आन्दोलनको साथ, मैले स्टिलेटोलाई मेरो हत्केलामा स्थानान्तरण गरें ताकि टिप मात्र बाहिर निस्कियो। चु पहिले मलाई पुग्यो, र मैले मेरो खंजर उसको मुटुमा हानें। उसको मुख खुल्यो र ऊ अचम्ममा मर्यो। यो यति चाँडो भयो - र त्यसैले कुनै स्पष्ट कारण बिना - कि अरूले क्षणभरमा उनीहरूको गार्डलाई तल छोडिदिए। एक क्षण मैले सदुपयोग गरें।
  
  
  म लिन जिङ गएँ।
  
  
  मेरो देब्रे हातको एउटा झोलाले मैले उसलाई मेरो अगाडि ल्याएँ र त्यसपछि उसलाई फलामको समातेर घाँटीमा स्टिलेटो थिचेँ।
  
  
  दुई मेसिन गनर नायकहरू ठाउँमा जमे। बाँकी, अलमलमा, जहाँ थिए, त्यहीँ रहे। तारा र आफूलाई यहाँबाट निकाल्नको लागि मैले लिनलाई बन्धकको रूपमा प्रयोग गर्न सक्छु। तर मैले त्यसरी चाहिनँ ।
  
  
  "उसलाई खोल्नुहोस्," मैले आदेश दिए।
  
  
  एक क्षण कोही पनि सरेनन् । म मात्र। ताराको एक गार्डमा नपुगेसम्म मैले लिनलाई अगाडि बढाएँ। ब्लेडको तिखोपनले, मैले लिनलाई उसको चिनौली उठाउन बाध्य पारें, र उसको घाँटी खुला भयो। "आमा, उसलाई खोल्नुहोस्," उसले निचोयो। गार्डले आफ्नो हतियार तल ल्यायो र उसलाई भनिएबमोजिम गर्यो।
  
  
  मैले तारालाई अर्डर गरें। - यहाँ बाट जाउ।
  
  
  'तर। निक। †
  
  
  'लौं!'
  
  
  ऊ ढोकातिर गइन् । मैले लिनलाई चोक गरें र उसलाई गार्डहरूतर्फ धकेले, जो डराएर पछाडि फर्किए जब मैले एउटाबाट सबमेसिन गन समातेर गोली हान्न थाले। पहिले मैले अर्को शूटरलाई हिर्काए, र त्यसपछि यो बच्चाको खेल थियो।
  
  
  दस सेकेन्ड पछि यो सबै समाप्त भयो।
  
  
  मैले मेरो सबमेसिन बन्दुक छोडें र विल्हेल्मिनालाई उठाएँ। कुनाको टेबलमा मैले चिप्सको सानो खुला बाकस देखे। मैले ती मध्ये एउटालाई मेरो हातमा लिएर ध्यानपूर्वक जाँचें। करिब दुई मिलिमिटर लामो एउटा धेरै सानो सुई छेउमा कतै अड्कियो। मैले चिप आधामा भाँचें। पहेंलो पहेंलो तरल बाहिर आयो। ड्रपहरू असक्षम गर्दै। चिप्स तिनीहरूले मेरो विरुद्ध प्रयोग गरे। मैले बक्सको ढक्कन बन्द गरें र खल्तीमा राखें। कसलाई थाँहा छ। यदि खेल तपाईंको विरुद्धमा जान्छ भने, सायद तिनीहरू काममा आउन सक्छन्। मैले मेरो कपालमा मेरो हात दौडिएँ, मेरो टाई सीधा गरे, र विघटित नासाउ चिनियाँ संघको पछाडि सधैंको लागि ढोका बन्द गरें।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । हामी बीस मिनेट ढिलो भयौं। हामी मार्टिनिक क्याफेमा पुग्दा गार गएको थियो।
  
  
  तर अब म साँच्चै यसको लागि उत्सुक थिए।
  
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  
  
  तारालाई होटलमा छोडेर गार खोज्न गएँ । उनी तट नजिकैको एउटा सानो होटलमा बसे । जब म त्यहाँ पुगेँ, त्यहाँ प्रहरीहरूले भरिएको थियो; सिग्नल अन गरेको एम्बुलेन्सले मलाई ढिलो हुनसक्छ भन्यो । यो बाहिर आयो कि म भर्खरै समयमा थिए।
  
  
  डाक्टरले मलाई हेरे र निराश भएर काँध हाल्नुभयो। - उहाँसँग केही मिनेट मात्र बाँकी छ। यसमा मैले गर्न सक्ने धेरै छैन।
  
  
  म गारको छेउमा बसें। "भोलि साँझ," उसले फुसफुस गर्यो।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। मलाई थाहा छ। चेन-ली को पलायन। मैले मेरो घडीले उसको जीवन गनिरहेको सुनें। वा यो मेरो मन थियो? 'अरु केही?'
  
  
  'उसले भन्यो। - "मैले तिमीलाई एउटा सन्देश छोडेको छु तारालाई भन्नुहोस् ..."
  
  
  त्यही भयो। गार र मैले सायद पाँच वा छवटा काममा सँगै काम गरेका थियौं। ऊ तपाईले सोध्न सक्नुहुने पेशेवर थियो। मलाई लाग्थ्यो उहाँ सधैं त्यहाँ हुनुहुनेछ। त्यो त मृत्युले पाउँछ। तिमी अन्तिम सेकेन्डसम्म अमर रहन्छौ।
  
  
  म मेरो कारमा फर्किएँ र गतिले मेरो वैचारिक संसारलाई गति दिएझैँ गति लिएँ। तर त्यस्तो भएन । वास्तवमा, मैले यस केसको बारेमा जति धेरै सिकें, मैले यसलाई कम बुझें। तीन समान चिनियाँ। अहिले तीन जना सिनेटरको मृत्यु भएको छ। क्यासिनो। मृत्युबाट मुक्ति। र लाओ जेङ, जो कतै इन्डोचीनमा थिए। यो मिलेन र मिल्दैन। यी सबैको पृष्ठभूमि KAN थियो, र KAN हत्या गर्ने टोली थियो। र यदि सिनेटरहरूको लागि शिकारको मौसम खुल्यो भने, तीन जना पहिले नै मारिएका थिए, र 97 अझै जीवित थिए। जुन गतिमा तिनीहरू अहिले गइरहेका छन्, तिनीहरूले चाँडै सम्पूर्ण अमेरिकी शासन प्रणालीलाई ध्वस्त पार्नेछन्। मैले तिनीहरूको अगाडि जान र यसलाई रोक्नको लागि तिनीहरू के गर्दै थिए भनेर पत्ता लगाउनु पर्यो। उसले मेरो लागि सन्देश छोड्यो। वा यो मेरो लागि हो? उनले भने, “तारा बेनेटलाई भन्नुहोस्। ID = AX-20। तारा बेनेट, वैज्ञानिक।
  
  
  अचानक मलाई रिस उठ्यो ।
  
  
  तारालाई मलाई थाहा नभएको कुरा थाहा थियो। उदाहरणका लागि, उनी मसँग किन थिइन् भन्ने थाहा थियो। र सुटोन बोलीको कारणले होइन। जब उनले मलाई त्यो पट्टीमा भनिन् कि म एकदमै प्रतिभाशाली हुँ, उनलाई थाहा थियो कि उनीसँग कामको लागि दिमाग छ, र मेरो लागि... "मांसपेशी," उनले भनिन्, "यस कामको लागि एक शर्त हो। अचानक मैले क्लासिक महिला गुनासो महसुस गरें, AX केवल मेरो शक्तिको कारणले मलाई आकर्षित गर्न चाहन्थे।
  
  
  खैर, त्यो आज राती परिवर्तन हुन सक्छ। तारा र मेरो राम्रो र धेरै लामो कुराकानी हुनेछ। उसलाई मन पर्यो या नपरोस । र उसले मलाई सत्य बताउन।
  
  
  उनी ओछ्यानमा सुतेकी थिइन् र बत्ती निभिरहेको थियो । 'कुनै आवश्यकता छैन।' म बत्ती निभाउन पुग्दा उनले भनिन् । मैले बत्ती बालें। उसको गालामा एक चौथाई आकारको सानो बैजनी पात फुल्यो। त्यसलाई छोप्नका लागि उनले औंला उठाइन् । या त पीडाबाट, वा व्यर्थताबाट। उनी फेरि सानो र असहाय देखिए।
  
  
  मैले भने: "गार मरेको छ।" "...र मलाई लाग्छ कि उसको मृत्यु किन भयो मलाई बताउन समय आएको छ।"
  
  
  "गार? धत्तेरिका।' उसले आफ्नो टाउको घुमायो र उनको हरियो आँखामा आँसु बग्यो। मैले आधा आँसु हरियो हुने अपेक्षा गरें।
  
  
  "उनी के गर्दै थिए?"
  
  
  उसले फेरि मेरो दिशामा हेरी। - मलाई थाहा छैन, निक। साँच्चै... मलाई साँच्चै थाहा छैन।
  
  
  - भन्नुहोस्, आउनुहोस्, प्रिय। मैले सोधपुछ गरेको तिमी पहिलो शरारती महिला होइनौ, र यदि तपाई कहिलेकाहीं सोच्नुहुन्छ कि म तपाईलाई प्राथमिकता दिन्छु ...
  
  
  - ओह, निक। अहिले आँसु पूरै बग्न थाल्यो । ऊ सीधा भयो र मेरो छातीमा आफ्नो अनुहार गाड्यो। मैले जवाफ दिइन।
  
  
  उनले आफूलाई एकसाथ ताने, उठेर बसिन् र रुँदै भनिन्: “मलाई कुरा नगर्न भनिएको थियो। "मलाई तिमीलाई भन्न आदेश दिइएको छैन," उनले आफैलाई सच्याइन्।
  
  
  कोमलता बिना, मैले उनको गालाको दागमा मेरो औंला राखें। "त्यसोभए भनौं म यसलाई तपाईबाट बाहिर निकाल्छु।"
  
  
  "तिमीले त्यो कहिल्यै गर्नुहुन्न।"
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "हामीसँग अन्य तरिकाहरू छन्।" मैले भने। उदाहरणका लागि, कार्टरको प्रसिद्ध सत्य सीरम।
  
  
  - र यो? उनले सोधिन्।
  
  
  "र यो ..." मैले भने। मैले उसलाई काखमा लिएर बिस्तारै लामो चुम्बन गरें। "अधिक," उनले भनिन्। मैले उसलाई थप दिए। "ठीक छ," उनले सास फेर्दै भनिन्। 'तिमीले जित्यौ। अमेरिकीहरू नर्मन्डी तटमा अवतरण गर्नेछन्।
  
  
  मैले आफ्नो पकड बलियो गरें। "दास विसेन वियर," मैले भनें। मैले उनको स्तन महसुस गरें। "अरू के, Fraulein?"
  
  
  उनी हाँस्न थालिन् र ओठ टोकिन् । "बम शिरोहिमामा खस्नेछ।"
  
  
  मैले कान पछाडि हात राखें । - शिरोहिमा?
  
  
  "हिरोशिमामा।" अब हामी दुबै हाँस्यौं ।
  
  
  "धेरै चाखलाग्दो," मैले उनको लुगा खोल्दै भने, सायद सम्पूर्ण पश्चिमी गोलार्धमा सबैभन्दा राम्रो स्तनहरू। वा सायद पश्चिमी गोलार्धको सबैभन्दा राम्रो। "ए केटी, केटी। तिमी साँच्चै सुन्दर छौ। मैले फेरि लुगा बन्द गरें। - त्यसोभए, अब कुरा गरौं।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि मलाई सक्रिय भाग राम्रो लाग्छ।"
  
  
  म मुस्कुराए। "मलाई थाहा छ," मैले भनें। "तर यसरी मैले सत्य पत्ता लगाएँ।" तिमीले नभनेसम्म सेक्स नगर्ने । मेरो यातनाको तरिका यौन निराशा हो। मैले मेरो टाई खोलिदिए'
  
  
  - म तपाईंलाई चेतावनी दिन्छु, एक घण्टामा तपाईं क्रोधित हुनुहुनेछ।
  
  
  उसले मलाई हेरेर अलिकति रिसाएर हाँस्यो । "जानवर," उनले भनिन्। 'धत्तेरिका। मिठा शब्दहरूले तपाईंलाई मद्दत गर्दैन। म पछाडि झुकेर मेरो पाखुरा पार गरे। - म तपाईंलाई एक इमानदार प्रस्ताव गर्नेछु। यदि तिमीले मलाई जे चाहन्छौ त्यो दिदैनौ भने तिमीले चाहेको कुरा म तिमीलाई दिनेछैन ।”
  
  
  उनले निहुरिन्। "कुनै अपमानजनक भाषा छैन," उनले भनिन्।
  
  
  "ओह! यो योजनाको एक हिस्सा हो। यदि तिमीले छिटो बोलेनौ भने, तिमी नछोडुन्जेल म तिम्रो अपमान गर्नेछु।
  
  
  "गम्भीरतापूर्वक, निक। मसँग अर्डरहरू छन् ...
  
  
  'गम्भीरतापूर्वक। तारा। मलाई त्यसको वास्ता छैन। मैले उनको आँखामा सीधा हेरे। "सबैभन्दा पहिले, मलाई सबै जोखिमहरू थाहा नभएसम्म मेरो घाँटीमा जोखिम लिन मन लाग्दैन। दोस्रो, मलाई विश्वास नगर्ने विचार मन पर्दैन। मैले हकलाई मबाट केही राखेको देखेको छैन।
  
  
  "बिन्दु, अवश्य पनि, यो होइन कि उसले तपाईलाई विश्वास गर्दैन। यदि उसलाई विश्वास नगर्ने कोही छ भने, त्यो म हुँ। वा कमसेकम मेरो सिद्धान्त, मेरो मतलब। उसले भन्यो कि तिमीलाई रोक्न सक्छु। तपाईलाई लाग्न सक्छ कि सम्पूर्ण AX पागल भएको छ।"
  
  
  "गार र तिनको कफिनमा तीन सिनेटरहरू, म छोड्ने सम्भावना धेरै छैन। त्यसैले अगाडि बढ्नुहोस्। तपाईंसँग कस्तो सिद्धान्त छ?
  
  
  उनले गहिरो सास फेरे। "के तपाईंले कहिल्यै एकल-कोशिका संस्कृतिको बारेमा सुन्नुभएको छ?"
  
  
  'मम। जीवविज्ञान... आनुवंशिकी। त्यस्तै केही कुरा?'
  
  
  - ठीक छ, तपाईं नजिक आउँदै हुनुहुन्छ। यो प्रजनन को नयाँ तरिका हो।"
  
  
  - पुरानो संग के गलत छ?
  
  
  "सुन्नुहोस्," उनले भनिन्। "म तिमीलाई यो बताउन मेरो आदेश तोड्दै छु।" त्यसैले गम्भीर भएर सुन्नुपर्छ।”
  
  
  "म सुन्दै छु," मैले भनें।
  
  
  "एक प्रक्रिया मार्फत तिनीहरूले एकल-कोशिका प्रत्यारोपण भन्छन्, यो सम्भव छ, परिपक्व शरीरको कोशिकाको केन्द्रक मार्फत - त्यो शरीरको कुनै पनि भागबाट कुनै पनि कोशिकाबाट - आनुवंशिक रूपमा समान भएको नयाँ जीव सिर्जना गर्न।"
  
  
  मैले मुस्कानले उसलाई हेरें । 'दोहोर्याउनुहोस्।'
  
  
  "उनीहरूले मेरो काटिएको नङबाट सेल लिन सक्थे, यसलाई सही रासायनिक वातावरणमा राख्न सक्थे, र परिणाम एउटी केटी हुनेछ जो हरेक विवरणमा म जस्तै देखिनेछ।"
  
  
  - के यो हुन्छ? - मलाई यो कुनै पनि विश्वास थिएन।
  
  
  'हो। यो गोप्य कुरा होइन। सटीक हुनको लागि, टाइमले 1971 मा यसको बारेमा एक लेख थियो। अहिलेसम्म यो भ्यागुतासँग मात्र गरिएको छ। कम्तिमा ... जहाँसम्म हामीलाई थाहा छ। तर चीन हामीभन्दा धेरै कुरामा अगाडि छ।”
  
  
  'एक मिनेट पर्खनुहोस्। के तपाईं चेन-ली र चार्ल्स ब्राइस एउटै बिरुवाको क्लोन्स, टुक्राहरू हुन् भनी भन्नुहुन्छ?
  
  
  उनले लाज मानेर टाउको हल्लाइन् । "मैले तपाईलाई यो मनपर्दैन भनेको थिएँ," उनले भनिन्।
  
  
  'मैले बुझिनँ। मेरो मतलब...किन? मेरो मतलब, यो सम्भव भए पनि, यो अझै पनि अर्थ छैन।
  
  
  'सुन। यो देशमा पनि अध्ययन समूहहरू थिए। हामी कुन व्यक्तिहरू एकल-कोशिका प्रचारको लायक थिए भनेर पत्ता लगाउन प्रयास गरिरहेका थियौं। र हामीले यस दिशामा कुनै पनि प्रयोग नगरेका कारणहरू मध्ये एउटा यो प्रश्नको जवाफ हो: सबैभन्दा खराब मानिसहरू। हिटलरहरू। भव्यता को भ्रम संग मान्छे। उदाहरणका लागि लाओ जेङ जस्ता मानिसहरू। प्रथम श्रेणी हत्यारा।
  
  
  "ठीक छ, लाओ जेङ गुणा भयो भनौं..." मैले टाउको हल्लाएँ। यस्तो सुपर फ्यान्टसीमा विश्वास गर्न सजिलो थिएन। "यसबाट तिनीहरूले के प्राप्त गर्छन्? स्वार्थ बाहेक । र यसको CAN र यी सिनेटरहरूसँग के सम्बन्ध छ? नासाउको यो सम्पूर्ण अवस्थासँग यसको के सम्बन्ध छ?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। 'मलाई थाहा छैन। मलाई यस बारे बिल्कुल केहि थाहा छैन। मलाई थाहा छ कि प्रथम श्रेणी हत्याराहरूको यी प्रतिलिपिहरू प्रथम श्रेणी हत्याराहरूमा बढ्नेछ। तिनीहरूले हेर्छन् र सोच्छन् - र मार्छन् - मूल जस्तै। र मेरो सिद्धान्त यो छ कि KAN ले शुद्ध-रगत हत्याराहरूको टोली बनाउन लाओ Zeng को सामग्री लिएको थियो।"
  
  
  'तिमीलाई यसबारे थाहा छ...'
  
  
  'के बकवास...?'
  
  
  - तपाईलाई यस बारे सोध्नु भएकोमा माफ गर्नुहोस्।
  
  
  उनले मलाई राम्ररी अध्ययन गरिन्। - म पागल छु जस्तो लाग्छ?
  
  
  - अवश्य पनि, मलाई लाग्छ तपाईं पागल हुनुहुन्छ। तर म पनि त्यस्तै गर्छु। स्वस्थ पुरुषहरू अब आफ्नो बगैंचामा झारबाट कसरी छुटकारा पाउने भनेर सोच्दै ओछ्यानमा सुतेका छन्। र सामान्य महिलाहरु अब आफ्नो खाजा प्याक गर्छन्। तपाईं AX मा काम गर्न पागल हुनु पर्छ।"
  
  
  "यो मेरो सिद्धान्त हो," उनले भनिन्।
  
  
  "यो पागल हो, तर यसको मतलब यो होइन कि यो सत्य हुन सक्दैन।"
  
  
  उनले राहतको सास फेरे । "धन्यवाद, निक।" त्यसपछि उनी मुस्कुराइन् । 'भन त...'
  
  
  हो।'
  
  
  उसले आफ्नो निधारबाट कपाल टाँस्यो। - के तपाईंले कहिल्यै सामान्य महिलाहरूलाई भेट्नुभएको छ?
  
  
  'छैन।' मैले भने। "तिनीहरू मेरो प्रकार होइनन्।"
  
  
  - तपाई कस्तो प्रकारको हुनुहुन्छ?
  
  
  Brunettes, "मैले भने। उनी आक्रोशित देखिइन् । "छोटो, मोटो र धेरै मूर्ख। यद्यपि," मैले थपे, "म सबै कुराको लागि खुला छु।"
  
  
  "कसरी खुल्यो?" - उसले मेरो शर्टको बटन खोल्दै सोध्यो।
  
  
  "धेरै खुल्ला," मैले उनको लुगा उतार्दै भने। "ठूलो," उनले भनिन्। अनि हाम्रो कुराकानीको अन्त्य त्यही भयो।
  
  
  म तपाईलाई भन्न चाहन्छु कि मैले धेरै महिलाहरूलाई चिनेको छु। र मैले सोचे कि मलाई पहिले नै सबै भन्दा राम्रो थाहा छ। तर म तिमीलाई भन्न चाहन्छु कि म गलत थिएँ। तारा अर्कै थियो । धेरै फरक। र यो यो भन्दा धेरै फरक थियो। मलाई लाग्छ कि हरेक पटक कुनै बेवकूफले पुस्तकमा यस्तै केहि भन्न खोज्छ, यो बोरियतको उचाई जस्तो लाग्छ। उनी जहिले पनि "हेभ्स" गर्छिन्, उसले "छेड्छ", उसले उसलाई "छेड्छ" र ऊ सधैं "विस्फोट" हुन्छ। यस्तो कुरा सधैं कुश्ती खेलको ट्रान्सक्रिप्ट जस्तो लाग्छ।
  
  
  तारा फरक थियो र मसँग यसको लागि पर्याप्त शब्दहरू छैनन्। उनले मलाई उनको शरीरको आविष्कार गरे जस्तो महसुस गराए र यो पहिलो पटक र मेरो लागि मात्र जीवित थियो। उनी खुला र निर्दोष थिइन्, उनी मक्खन र निर्मल जस्तै तातो थिइन्। उनी केटी पनि थिइन् र महिला पनि । उनी प्रश्न र उत्तर थिइन् । उनी तारा थिइन् । र उनी मेरो थिइन्। म पनि फरक थिएँ ।
  
  
  मैले उसलाई हेरें। उनको आँखामा आँसु थियो । "हे भगवान।" उसले मेरो काँधमा चुम्बन गरि। 'धन्यवाद। धन्यवाद।'
  
  
  मैले रातो बादलमा मेरो हात खेल्न दिएँ। म आफूलाई किसानको भाले मान्छु यदि मैले भनेँ: केहि छैन, भावना आपसी हो। त्यसैले म चुपचाप बसे र उनलाई फेरि चुम्बन गरें।
  
  
  ढोका ढकढकाउने आवाज सुनेपछि हामी एकअर्काको धेरै नजिक थियौं। म ओछ्यानबाट निस्किएँ। यदि यो रातको लागि केटी हो भने, हामीले जवाफ नगरेको भए उनी भित्र आइन्। तर फेरि, सायद यो केटी थिएन।
  
  
  कम्मरमा तौलिया बेरेर बन्दुक लिएर ढोकातिर लागेँ। मैले अलिकति खोलेँ ।
  
  
  यो कोठा सेवा थियो। कार्टमा एउटा व्यापक, ड्राइभिङ पार्टी थियो; चाँदीको कूलरमा शैम्पेनसँग पूरा गर्नुहोस्।
  
  
  म त्यहाँ उभिएर उसलाई हेर्दै भारी सास फेर्दै थिएँ, अचानक धेरै भोक लाग्यो। "म यो अर्डर गर्न सक्छु," मैले वेटरलाई भनें, "तर मलाई लाग्छ तपाईंसँग गलत नम्बर छ।"
  
  
  उसले सोध्यो। - मिस्टर स्टीवर्ट?
  
  
  'हो। म स्टुअर्ट हुँ।
  
  
  - श्री गार्सन क्यान्टरले तपाईंको लागि यो आदेश दिनुभयो। मध्यरातसम्म उनले भने । आश्चर्य।'
  
  
  "ठीक छ," वेटर फेरि गएपछि मैले भनें। गारको सन्देश उपचारको बीचमा कतै छ।
  
  
  "तपाईको मतलब एपिफेनी पाईमा सिमी जस्तै हो?"
  
  
  मैले के भन्न खोजेको हो मलाई थाहा छैन, तर गारले मलाई भने कि उसले एउटा सन्देश छोड्यो र यो खाना मात्र उसले हामीलाई छोडेको हो, त्यसैले ..." मैले नोटको केहि चीजको लागि टेबल वरिपरि हेरे। कुनै प्रकारको कागज। यो शैम्पेन संग आयो। एउटा खाममा, केवल एउटा व्यापार कार्ड भित्र "बेस्ट इभेन्ट्स इन क्यापिटल अक्षरहरू" लेखिएको थियो जुन कोड हुनुपर्दछ।
  
  
  M-1 x4 +?
  
  
  "कस्तो भयानक," मैले भनें। "त्यो बकवास हो"। मैले उनको सन्देश फेरि अध्ययन गरें: "सायद यो सूत्र हो।" मैले तारालाई कार्ड दिएँ: "यहाँ। तपाईं परिवारमा वैज्ञानिक हुनुहुन्छ।"
  
  
  ताराले मेरो हातमा फिर्ता दिई र काँध हाने। - यो मलाई थाहा भएको सूत्र होइन। M माइनस 1, गुणा 4 थप केहि।" उनले टाउको हल्लाइन्। - तपाईं सहि हुनुहुन्छ, यो बकवास हो।
  
  
  मैले फेरि नक्सा हेरे । हेर पर्ख। म बुझ्दछु।' अचानक यो सबै अर्थ भयो। 'तपाईलाई थाहा छ यसको अर्थ के हो? यसको मतलब तपाईं सही हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  उसले मलाई शून्य नजरले हेरी । - कुन चाही?
  
  
  "ती क्लोनहरूको बारेमा। हेर।' मैले उसलाई फेरि कार्ड देखाएँ। "यो M माइनस 1 होइन। यो ब्यान्ड M 1 हो। Ml। Codename Lao Zeng। र Ml x 4 बराबर Ml गुणा 4 हो। त्यहाँ चार MI छन्। लाओ जेङ जस्तो देखिने चार पुरुष। चार क्लोन। थप प्रश्न चिन्ह। साथै भगवान जान्नुहुन्छ अरु कति।
  
  
  अलमलमा परेर उनी आफ्नो कुर्सीमा फर्किन् । "तपाई ऐतिहासिक क्षणको साक्षी हुनुहुन्छ।"
  
  
  "ओहो, आउनुहोस्," मैले भने। "तिमी पहिले ठीक थियौ।"
  
  
  हो, उनले भनिन् । "तर मैले पहिले सही भएकोमा कहिल्यै पछुताएको छैन।"
  
  
  यो मेरो दशौं चुरोट भएको हुनुपर्छ। त्यसैले यो धेरै भयो। मैले चुरोटको बट बाल्कनीको रेलिङमा फ्याँकेँ र एउटा बहादुर सानो बमबारी जस्तै डुबुल्की मारेको हेरेँ। "हामी सम्मानको साथ बाँच्दछौं र सडेको नाशपाती जस्तै झर्छौं।" अँध्यारो बन्दरगाहबाट हावा उठ्यो; लंगरमा माछा मार्ने डुङ्गाहरू छालहरूमा डरलाग्दो रूपमा हल्लाए, अधीर केटाकेटीहरू जस्तै जो आफ्ना आमाबाबुको अगाडि उठेका थिए र अब नयाँ दिनको प्रतीक्षा गरिरहेका थिए। मा सुत्न सकिन। तारा निदाएसम्म मैले पर्खें, त्यसपछि आफैंलाई केही शैम्पेन खन्याए र बालकनीमा गएँ। साधारण पानी र समुद्र तटको संसारमा हजारौं ताराहरू र सेतो चन्द्रमा झुण्डिएको थियो। एक क्षणको लागि म त्यो अर्को संसारलाई भुल्न चाहन्छु, यसको कडा रेखाहरू र रगत रातो भएको। हत्या र मृत्युको यो संसार, जहाँ उनीहरू पहिले गोली हान्छन् र पछि प्रश्न सोध्छन्।
  
  
  तर म आफैलाई सोध्ने धेरै प्रश्नहरू थिए। र अब उत्तरहरू पछि सम्म स्थगित गर्न सकिँदैन। चेन-ली यी क्लोनहरू मध्ये एक थियो। उनले सिनेटरको हत्या गरे। अब कसैले चेन-लीलाई आज राती जेलबाट बाहिर निकाल्ने योजना बनाइरहेको थियो। तर यो "कोही" को थियो? र "आज" कहिले थियो? त्यो "कोही" हात ग्रेनेड भएका बाह्र जना मानिस वा राम्रो योजना भएको एक जना मानिस हुन सक्छ। र आज सबैभन्दा लामो शब्द हो। यो सूर्यास्त देखि अर्को बिहान सम्म रहन्छ। अर्कै कुरा थियो । लिन किंगले मलाई "पुरानो शत्रु" ले औंल्याए। के पुरानो शत्रु? मेरा हजारौं शत्रु थिए। र यदि उहाँ अझै टापुमा हुनुहुन्थ्यो भने, उसले मेरो बाटो पार गर्न सक्थे। कुनै न कुनै रूपमा मैले जवाफहरू खोज्नुपर्थ्यो। र त्यो भन्दा पहिले, "आज रात।"
  
  
  मैले फर्केर भित्र सुतिरहेको तारालाई हेरे । ढोकाको सिसामा चन्द्रमा प्रतिबिम्बित भएको थियो; त्यो रातको उज्यालोको रूपमा चन्द्रमाको साथ निलो ओछ्यानमा हावामा निलम्बन गरिएको जस्तो देखिन्थ्यो। मैले फेरि टाढा हेरें। त्यहाँ पनि यस्तै कुरा थियो । म अझै ताराको चिन्ता र सुरक्षा गर्न बाध्य थिए। उनी एजेन्ट र वरिष्ठ अनुसन्धानकर्ता थिइन्, तर उनलाई मेरो सुरक्षा चाहिन्छ। निदाउन नसक्नुको अर्को कारण । यदि मसँग योजना नभएको भए यो सम्भव हुने थिएन, जहाँबाट सुरु गर्ने, ती सबै कारणहरू ट्र्याक गर्ने।
  
  
  मैले मेरो खोजी सुरु गरें। डेस्क दराजमा मैले चाहेको कुरा भेट्टाएँ। ती किट्सचि पर्चाहरू तिनीहरूले पर्यटकहरूको लागि छोड्छन्। "नासाउ मा रमाइलो" "यो सब कहाँ भइरहेको छ?"
  
  
  "यो सब कहाँ भइरहेको छ?" त्यहाँ टापुको नक्सा थियो। मैले यसलाई नजिकबाट हेर्नको लागि उठाएँ। मैले जेल भेट्टाएँ। राम्रो। यदि म कैदी भाग्न चाहन्छु भने, म उसलाई कहाँ लैजान्छु? म टापुबाट बाहिर निस्कन चाहन्छु। त्यसैले म तटमा जान्छु। एउटा सानो विमानले समुद्र तटलाई धावनमार्गको रूपमा प्रयोग गर्न सक्छ। वा म डुङ्गा प्रयोग गर्नेछु। निजी जहाज, निजी र विशेषाधिकार प्राप्त नौका। मैले जेलबाट समुद्रसम्मको बाटो खोजेँ। त्यहाँ धेरै समुद्र थियो, त्यहाँ धेरै सडकहरू थिए। मैले पूरै टापुको कल्पना गरें।
  
  
  मैले फेरि हेरेँ, दृश्य फेरिएको थियो। सूर्य पृथ्वीको रेखाको पछाडिबाट बाहिर निस्कियो र आकाशले माता पृथ्वीलाई गुलाबी रंगको कम्बलले ढाकेको थियो। माछा मार्नेहरूले बे स्ट्रिटमा आफ्नो घर छोडे र घाटमा मुर गरिएका आफ्ना जहाजहरूतिर लागे। महिलाहरूले रमाइलो परालको टोपी र समुद्री गोलाहरूले भरिएका आकर्षक झोलाहरू लिएर आफ्नो बजार स्टलहरू राख्छन्। यदि म जोन स्टीवर्ट भएको भए, हामी यो बजारमा घुम्न सक्छौं र समुद्रमा जेट स्की गर्न सक्छौं, त्यसपछि शहरमा भर्खरै समातिएको समुद्री बासमा खाना खान सक्छौं। यदि म जोन स्टीवर्ट भएको भए, मलाई अब चेन-लीको आसन्न भाग्ने बारे थाहा हुने थिएन, र यदि मैले गरे भने, म यसलाई रोक्न पुलिसलाई सचेत गर्नेछु। - तर निक कार्टरले चेन-लीलाई भाग्न मद्दत गर्नेछ।
  
  
  हत्यारा पूरै मेसिनमा मात्र एक कोग थियो, र म सम्पूर्ण मेसिन खोज्दै थिए; म त्यो ठाउँ खोज्दै थिए जहाँ उनीहरूले ठूलो मात्रामा क्लोन उत्पादन गर्छन्। र यदि म भाग्यशाली छु भने, चेन-लीले मलाई त्यहाँ लैजानेछन्। यदि म उसलाई भाग्न सक्छु भने। म बाहेक सबैले ।
  
  
  बिहानको छ बजिसकेको थियो, अब मसँग केही योजना थियो। अब म सुत्न सक्थे।
  
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  
  
  नियम एक: आफ्नो शत्रु चिन्नुहोस्।
  
  
  म इन्टरफिल्ड रोड बन्द गरेर एयरपोर्ट तर्फ लागें। लिन जिङका अनुसार मेरो पुरानो शत्रुले मलाई एयरपोर्टमा आएको देखे। सायद एयरपोर्टले मलाई नेतृत्व दिन सक्छ। ठीक छ, यो एक जंगली अनुमान थियो, तर यो प्रयास लायक थियो।
  
  
  मैले काउन्टर पछाडिको अनुहार हेरें। भन्सार। जानकारी। कार भाडा हर्ट्ज। आरक्षण। ती मध्ये कसैले पनि मलाई केही याद दिलाएनन्। म न्युजस्ट्यान्डमा गएँ र एउटा पत्रिका किनें। म के गर्ने भनेर सोचिरहेको बेला केही गर्नको लागि। त्यहाँ ग्रेनाडा क्यासिनोको बारेमा केहि थिएन। विदेशीहरू। तर यो त्यति अनौठो छैन। तिनीहरू सायद पर्यटकहरूलाई डराउन चाहँदैनन्। वा सायद पुलिसहरूलाई यसको बारेमा थाहा थिएन। सायद अरू कसैले पहिले आएर यो गडबडी सफा गर्यो। यो लागुऔषध कारोबारमा अरु कोही छन् ।
  
  
  वा अरू मध्ये एक। मैले मृतकको सूची जाँच गरें। बाङ्गेलको ओछ्यानमै मृत्यु भयो । चुरोट संग लापरवाही। केन्सिङ्टनमा बस्ने उनकी आमाले उनलाई बाँचेकी थिइन्। मरेकाहरूका बारेमा राम्रा कुराहरूबाहेक अरू केही छैन। मर्नुस शून्य निसि बोनस। मैले पत्रिका खोजेँ । पुराना शत्रुहरू छायामा लुकेका थिएनन्।
  
  
  मैले गर्न सक्ने अर्को एउटा कुरा थियो। BOAC बाट राम्रो अंग्रेजी महिलाले मेरो लागि सोमबार साँझ यात्रु सूची जाँच गरिन्। सोमबार साँझ हामी न्यूयोर्कबाट बिहान ७:३० मा आइपुग्यौं। प्यान एम मियामीको लागि सात बजे प्रस्थान गर्‍यो, र लन्डनबाट बेलायती विमान आठ बजे आइपुग्यो — होइन, एक चौथाई आठ बजे। यो अलि चाँडो थियो। लन्डन। मैले केहि बेर यस बारे सोचें। चार्ल्स ओकुन लन्डनका शत्रु थिए। तर होइन, उनीहरूले उनको प्रयोगशालामा छापा मार्दा उसलाई पाए। आठ! पो जीत! यो उहाँ हुन सक्छ। कार्लो, सन्देशवाहकले भने कि उसलाई पैसा दिने व्यक्ति ठूलो चिनियाँ थियो। Ving पो पाँच फिट अग्लो थियो, लन्डन मा आधारित एक KAN एजेन्ट। र यो सम्भव छैन कि उसले बिर्सेको छ कि उसले मलाई डेट गरेको थियो। म तपाईंलाई सम्झाउन चाहन्छु कि उनको अब तीन औंला भएको हात थियो।
  
  
  'महँगो।' काउन्टर पछाडि बसेकी केटीलाई हेरेर म मुस्कुराए । "के तपाई मलाई भन्न सक्नुहुन्छ कि श्री विंग पो सोमबार लन्डनबाट त्यो उडानमा हुनुहुन्थ्यो?"
  
  
  "ओह, मलाई धेरै माफ गर्नुहोस्।" उनी निकै उदास देखिन्थिन् । "तर मलाई डर छ कि मलाई यो जानकारी दिन अनुमति छैन।"
  
  
  "मलाई थाहा छ तपाईं सक्नुहुन्न," मैले भने।
  
  
  मैले उनको आँखामा सीधा हेरे। नम्बर दुई हेर्नुहोस्: मुश्किलले नियन्त्रित, उत्तेजित जोश।
  
  
  उनले मलाई जानकारी दिइन्। विन पो वास्तवमै यो यात्रु सूचीमा थिए। यो उडानमा उनी एक्लै थिएनन् । उनको यात्रा साथीको नाम हङ लो थियो।
  
  
  "यदि तपाईलाई रुचि छ," उनले सहयोगी रूपमा थपिन्, "उनीहरूले आज बेलुका दस बजेको लागि लन्डन फर्कने उडान बुक गरेका छन्।"
  
  
  मलाई यसमा चासो थियो।
  
  
  मौका लिँदै मैले ग्रेनाडा होटलमा फोन गरेँ। श्री विन पो तिनीहरूसँग दर्ता गरिएको थियो। मेरो जुवाले तिर्न थाल्यो। तर, अर्कोतर्फ, त्यहाँ एक निश्चित हङ लो छ। तपाईं सधैं जित्न सक्नुहुन्न।
  
  
  म होटलमा फर्किएँ र हाम्रो पारस्परिक साथी कार्लोलाई भेटें। उसले विनलाई चिन्थ्यो। मैले उसलाई के जान्न चाहन्छु भनेँ र मैले यसको लागि कति तिर्नेछु भनेँ। हामी सहमतिमा आएका छौं ।
  
  
  मैले तारालाई के आशा गर्ने भनेको थिएँ। रमाइलो हुनेछ भनी सोचिन् ।
  
  
  मैले उसलाई बिदाइ चुम्बन गरे र कारमा फर्किएँ।
  
  
  नियम दुई: जेल जानुहोस्। सिधै जेल जानुहोस्।
  
  
  तर बाटोमा म नासाउको अङ्ग्रेजी सिगार उत्पादक पीस पाइपमा रोकिएँ। तिनीहरूसँग स्टकमा सुनको मुखपत्रको साथ मेरो कुरूप ब्रान्ड थियो। मैले होटेलमा पठाउनका लागि केही प्याकहरू अर्डर गरें र तत्काल प्रयोगको लागि धेरै प्याकहरू मसँग लिएँ।
  
  
  म बेस्ट्रिटको बारमा गएँ र स्यान्डविच र बियर खाएँ। त्यसपछि अर्को। र एक थप। र बोर्बोन तपाईलाई न्यानो पार्न। म जाँदा, म मातेको र ठेस खाइरहेको थिएँ। मैले बारटेन्डरसँग बिलमा बहस गरें। बिन्दु यो हो, उहाँ सबै पछि सहि हुनुहुन्थ्यो। म आँधीबेहरी, कोलाहलपूर्ण मुडमा बाहिर गएँ, कारमा फर्किएँ र बाहिर निस्किएँ। म गलत बाटो भएर एकतर्फी सडकमा गएँ र आउँदै गरेका गाडीहरूलाई हनर बजाएँ। मलाई यो हर्नको आवाज साँच्चै मन पर्यो। मैले सङ्केत गर्न थालें, "यो-सुरुवात-हामी-लडाई जारी राख्छौं।"
  
  
  यो प्रहरी संसद सडकमा देखा पर्‍यो। मसँग कुनै कागजात थिएन। उहाँ धेरै राम्रो हुनुहुन्थ्यो। उसले मलाई मेरो होटलमा फिर्ता लैजान चाहन्थी। माफ गर्देउ अनि बिर्सेउ। ऊ मलाई केही सुत्न चाहन्थी।
  
  
  मैले उसको घुँडामा हानें । जेल जानको लागि पनि राम्रो तरिका हो।
  
  
  नासाउ जेल सामान्य जस्तो खराब थिएन। यो टापुको पश्चिम तर्फ दुई तले ढुङ्गाको ढुङ्गाको संरचना थियो। स्थानीयहरूले यसलाई "होटेल" भनिन्छ किनभने यो जस्तो देखिन्छ। यसमा प्रशस्त प्राकृतिक सौन्दर्य छ। राम्ररी ट्रिम गरिएको ल्यान र साँघुरो बगैंचा। ग्राहकमा मुख्यतया एक रात मादक पदार्थ सेवन गरेर सुत्ने मानिसहरू, कहिलेकाहीं चोरहरू र कहिलेकाहीं स्थानीय "अपराधी पागल" हुन्छन्। अहिलेसम्म, जातीय दंगा हिंसात्मक अपराधमा परिणत भएको छैन। यसरी, चेन-ली जस्ता मानिसहरूलाई उनीहरूको सुरक्षा प्रणाली स्थापना गर्दा कुनै पनि हिसाबले ध्यानमा राखिएको थिएन। तर तिनीहरूले उहाँलाई आफूसँग भएको सबै भन्दा राम्रो दिए। उसको कोठरी अगाडि एउटा गार्ड उभिएको थियो ।
  
  
  म एकदमै मातेको थिएँ। तिनीहरूले भने कि म एक फोन कलको हकदार छु। मैले तिनीहरूलाई भनें कि म सेन्ट पिटरलाई कल गर्न चाहन्छु। उनीहरूले भने कि म धेरै रक्सीमा थिएँ।
  
  
  उनीहरूले मलाई माथितिर लगे। चेन-ली बाहेक, त्यहाँ केवल दुई अन्य कैदीहरू थिए। मलाई ती दुई केटाहरूसँग एउटै कक्षमा राखिएको थियो।
  
  
  तिनीहरूमध्ये एक जना सुतिरहेको थियो, स्पष्ट रूपमा मातेको।
  
  
  अर्को कोही जस्तो देखिन्थ्यो जसलाई तपाई एउटै सेलमा बन्द गर्न चाहनुहुन्न। ऊ ठूलो थियो, शक्तिशाली रूपमा बनाइएको थियो, पङ्क्चर घाउहरूका दागहरू जसले उसको निलो-कालो अनुहारलाई प्याचवर्क रजाई जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  म भित्र पस्दा उनी केही सोचिरहेकी थिइन् ।
  
  
  चेन-लीको सेल अर्को छेउमा थियो। त्यहाँ कोरिडोरको अन्त्यमा। यदि ऊ बायाँतिर बसेको भए, मैले उसलाई देख्ने थिइनँ। क्लोन मा मेरो पहिलो नजर। उहाँ शान्त र शान्त हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  मैले चुरोट सल्काएँ र प्याकेट ठूलो सेलमेटलाई दिएँ। उसले एउटा लियो, यसलाई जाँच्यो, सुनको मुखपत्र महसुस गर्यो र उज्यालोमा समात्यो। "यस्तो बकवास।" अनि मुस्कुरायो ।
  
  
  उनको नाम विल्सन टी. शेरिफ थियो, र उनीसँग वुडन निकेल नामको बार थियो, शहरको बाहिर एक स्थानीय प्रतिष्ठान। एक्कासी प्रहरीहरू आए र बार काउन्टरमुनि हेरोइनका बन्डलहरू फेला पारे। "उहाँ रोपिएको थियो, यार। म त्यति मूर्ख होइन। उसले हात फैलायो। तिनीहरू सफा थिए। "अर्को तर्फ," उसले आफ्नो टाउकोको पछाडि खन्यायो, "यदि म यति स्मार्ट छु भने म यहाँ किन छु?"
  
  
  उनीहरूले उनको बार बन्द गरे र त्यसपछि उनलाई कुटपिट गरे। नासाउमा लागुऔषधको ठूलो समस्या थिएन, उनले भने, त्यसैले पुलिसहरूले उनी एक किंगपिन भएको नाटक गरे। यो तिनीहरूले साँच्चै ठूलो मालिक पाए जस्तै छ। - यसैबीच, कोही स्मार्ट केटा आफ्नो टाउको हल्लाउदै हाँस्दै छ।
  
  
  "हो," मैले भनें। "कस्तो रोमाञ्चक ।"
  
  
  विल्सन टी. शेरिफ र म साथी भयौं। उसले मलाई आफ्नी श्रीमती र छोराछोरी र आफ्नो लागि बनाएको पहेंलो घरको बारेमा बताए। मैले उसलाई सोधें कि उसको कुनै गम्भीर शत्रु छ र ऊ हाँसे। “येशू, हो। तर मेरा शत्रुहरू। तिनीहरूले तपाईंलाई यसरी सजाउनुको सट्टा टुक्रा-टुक्रा पार्छन्। यसले मलाई धेरै रिसाएको छ, यार। तिनीहरूमध्ये कसैले पनि यसबाट केही पाउने छैनन्।”
  
  
  "तिम्रो बारको के छ?"
  
  
  उसले काँध उठायो। यदि कसैले यो चाहन्छ भने, तिनीहरूले अझै पनि यसलाई किन्नै पर्छ। मबाट होस् या सरकारबाट । जे भए पनि, तिनीहरूले अझै तिर्नु पर्छ।"
  
  
  "जबसम्म तिनीहरूले यो कुनै अन्य उद्देश्यको लागि चाहन्थे।" मैले पहिले नै अनुमान लगाएको थिए कि "तिनीहरू" को थिए।
  
  
  यो जेलमा मैले केही सिकें। तलका प्रहरीहरू दस बजेसम्म ड्युटीमा थिए। गार्ड चेन-ली माथिको एक मात्र गार्ड थियो। यो हरेक पाँच घण्टा परिवर्तन भएको थियो। अर्को गार्ड साढे छ बजे हुनेछ। वार्डन ब्रकम्यानलाई जेलर क्रम्पले प्रतिस्थापन गर्नेछ।
  
  
  मैले उहाँलाई चेन-ली बारे केही प्रश्नहरू सोधें। हाम्रो निद्रामा सेलमेट उसको निद्रामा छोटकरीमा हलचल भयो। त्यसपछि ऊ पल्टियो र घुर्न थाल्यो।
  
  
  चेन-ली एक जना मात्र आगन्तुक थिए। "नाविक," विल्सनले सोचे। ट्र्याकसूटमा बोनी केटा। चेन-लीले उहाँलाई जोनी भन्नुभयो। जोनी हरेक दिन आउँथ्यो। अन्तिम पटक आज बिहान थियो। उनको हातमा ठूलो रातो पुतलीको ट्याटु थियो। एक किलोमिटर टाढाबाट उसलाई याद गर्न असम्भव थियो।
  
  
  मैले वर्षौंदेखि सिकेको एउटा कुरा। एक किलोमिटरको दायरा भित्र छुटाउन नसकिने चीजहरू सामान्यतया कुनै कारणले त्यहाँ राखिन्छन्।
  
  
  सार्जेन्ट मेरो नजिक आयो। म पहिलेदेखि नै धेरै संयमित थिएँ। मलाई धेरै पश्चाताप थियो। मैले मेरी श्रीमतीलाई फोन गर्न सक्छु कि भनेर सोधें।
  
  
  योजना अनुसार ६ बजे तारा आइपुगिन् । म कसरी यति मूर्ख हुन सक्छु उसले बुझ्न सकिन। म एक असल मानिस, असल नागरिक, असल पति हुँ र मैले यसअघि कहिल्यै त्यस्तो जंगली काम गरेको थिइनँ भनी उनले उनीहरूलाई बताइन्। र म फेरि कहिल्यै गर्दिन। उनले पछि मलाई बताइन् कि उनी साँच्चै आँसु रोइन्।
  
  
  उनीहरूले जरिवानाको सट्टामा शुल्क छोडे।
  
  
  छ बजेको दस मिनेटमा मेरो ब्लकको भित्ताको टेलिफोन बज्यो। गार्ड्सम्यान ब्रकम्यानले आफ्नो पोस्ट छोडे र उसलाई जवाफ दिन कोरिडोरमा गए। 'हो।' उसले मेरो दिशातिर हेर्यो। 'हो। म उसलाई तुरुन्त तल पठाउँछु।
  
  
  उसले भित्तातिर फर्कियो। "हे," उसले फोनमा भन्यो, "म तपाईलाई सोध्न चाहन्छु ..." उसको आवाज कम र गोप्य भयो। मलाई आशा थियो कि उसको प्रश्नले धेरै समय लिने छैन किनकि यसले मेरो तालिकामा बाधा पुर्‍याउन सक्छ।
  
  
  मैले विल्सन टी. शेरिफलाई हेरे। मलाई उहाँलाई साँच्चै मन पर्यो। र ऊ आज राती मर्न तयार छ। KAN द्वारा मारिएको कारण उनी साक्षी थिए। मलाई हाम्रो मौन सेल साथीलाई विश्वास थिएन। ऊ पनि शान्त थियो । र अलिकति रक्सी। तपाईं यसलाई एक माइल टाढा गन्ध गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  तर मलाई किन ख्याल गर्यो । कम्तिमा मैले विल्सनलाई जोगाउन सक्ने थिएँ। ऊ आफ्नो ओछ्यानमा बसिरहेको थियो । "यो तिमी हो, यार," उसले भन्यो। "तिमी अब घर जान सक्छौ।"
  
  
  "तिमी पनि छोड्छौ," मैले भनें। 'छिट्टै।'
  
  
  "म यसमा शर्त लगाउँदिन।"
  
  
  - हो। इमान्दार हुनु पर्दा।' - मैले मेरो ज्याकेटको सिम महसुस गरें: "म यसको मुनि सबै कुरा राख्न हिम्मत गर्छु।" अहिले, अहिले।
  
  
  मैले उसको हातमा राखें। मलाई थाहा थियो कि मैले क्यासिनोबाट ल्याएको चिपहरू काममा आउनेछन्।
  
  
  जब जेलर ब्रूकम्यान मेरो लागि आए, विल्सन पहिले नै सुतिरहेको थियो, ब्रुकम्यानले मलाई सीढीको ढोकामा लगे। "ठीक छ, स्टुअर्ट। तिमी एक्लै जानुपर्छ। म यो भुइँ छोड्न सक्दिन।
  
  
  "धन्यवाद, एजेन्ट ब्रकम्यान," मैले भनें।
  
  
  "सिढीको तल, बायाँ घुम्नुहोस्। तिम्री श्रीमती त्यहीँ पर्खिरहेकी छिन् ।
  
  
  मैले मुस्कानले टाउको हल्लाएँ । "वास्तवमा," मैले भनें। "म साँच्चै धन्यवाद दिन चाहन्छु। तिमीले मप्रति धेरै दयालु भयौ। मैले हात फैलाए । 'उच्च पाँच।'
  
  
  उसले हात फैलायो।
  
  
  पाँच सेकेन्ड पछि ऊ पहिले नै पाल अन्तर्गत थियो।
  
  
  मैले प्रत्येक टोकनमा एनेस्थेटिकको खुराक तीन गुणा बढाएँ। दुवै पुरुष करिब पाँच, छ घण्टा बाहिर हुनेछन्। यो पर्याप्त लामो हुनुपर्छ।
  
  
  चेन-लीले मलाई हेरे र चुपचाप टाउको हल्लाए। उनले यो सबै योजनाको हिस्सा हो भन्ने सोचेका थिए।
  
  
  साढे सात बजेको थियो । सीढीहरूमा म वार्डन क्रम्पमा दगुरेँ, वार्डन ब्रकम्यानको प्रतिस्थापन। "ब्रुकम्यानसँग तिम्रो लागि सन्देश छ," मैले भनें।
  
  
  'ओह?' उ अलमल्लमा रोकियो ।
  
  
  मैले आफ्नो खल्तीमा पुगेँ र एक पट्टि कागजको टुक्रा निकालें। मैले त्यो चिपसँगै उसको पर्खिरहेको हातमा दृढतापूर्वक राखें।
  
  
  मैले उसको सुतिरहेको शरीरलाई माथिल्लो तलाको सेल ब्लकमा तानेँ।
  
  
  तल, सार्जेन्टले मलाई मद्यपानको खतराहरूबारे प्रचार गरे।
  
  
  मैले सार्जेन्टलाई भनेँ नत्र म राम्रो केटा हुनेछु। हामीले हात मिलायौं।
  
  
  रिसेप्शन कोठाको क्लर्कले सार्जेन्ट खसेको सुने र के हो भनेर हेर्न भित्र आए। "यो भर्खरै टिपियो।" मैले भने। 'बस। आउनुहोस् र एक नजर लिनुहोस्। मैले उसको हात समातें जस्तो कि म उसलाई हतार गर्न चाहन्छु।
  
  
  प्रहरी लेखक सार्जेन्टको माथि खसे।
  
  
  तारा काउन्टरमा मलाई पर्खिरहेकी थिई ।
  
  
  "मैले मलाई धेरै दयालु सबै पुलिस अधिकारीहरूसँग हात मिलाएँ," मैले भने।
  
  
  "हामी साँच्चै हाम्रो सावधान रहनु पर्छ," उनले भनिन् हामी बाहिर जाँदा। "मेरो मतलब, अहिले यहाँ सबैजना राम्रोसँग सुत्छन्।"
  
  
  उनले ब्रह्माको लोरी गुनगुनाउन थालिन् ।
  
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  
  
  तारा र म कुरा गर्ने ठाउँ खोज्दै थियौं। हामीले जेलबाट टाढा एउटा पब भेट्टायौं। वास्तविक नक्कली एन्टिक पब - प्लास्टिक ईंट र काठ विनाइल संग। यो ठाउँ Het Schelmenhor भनिन्थ्यो र म साँचो बदमाश हुँ कि भनेर सोचें।
  
  
  मैले जेलबाट कुनै कठिनाइको आशा गरेन। तिनीहरू सबै पहिलो केही घण्टा सुत्नेछन्। र कसैले एक पटक भने, मध्यरात सम्म सुत्नु महत्त्वपूर्ण छ। उनीहरुको निद्रामा बाधा होला भन्ने शंका लाग्यो । शत्रुको पहिलो गाडी दस बजेसम्म त्यहाँ पुग्ने थिएन, र विङ पोले लन्डनको दश बजेको फ्लाइटमा टिकट बुक गरिसकेको हुनाले दश बजेअघि नै भाग्नुपरेको थियो।
  
  
  अनि फरार भयो। मैले ख्याल गरें। अर्कोतर्फ मैले प्रहरीलाई पनि सहयोग गरेँ । कम्तिमा मैले तिनीहरूलाई जीवित रहन मद्दत गरें। यदि तपाईं भाग्यशाली हुनुहुन्छ भने, कसैले पनि गोली हान्दैन। चेन-लीका साथीहरूले पुलिसलाई हेर्छन् र, मैले आशा गरेझैं, सुतेका कुकुरहरूलाई उठाउँदैनन्। त्यो दिन मेरो राम्रो काम थियो।
  
  
  मैले तारालाई कुनाको टेबलमा लिएर बोर्बोन अर्डर गरें। उनले शेरी अर्डर गरिन्। मिलाडी महिला नै रहे। - कार्लोबाट कुनै समाचार?
  
  
  उसले आफ्नो पर्समा रमाउन थाल्यो। "उनले बोलाए," उनले भनिन्। - मैले रेकर्ड गरें। उनी मुट्ठीभर चुरोटका बटहरू लिएर बाहिर निस्किन्, चिच्याइन् र फेरि डुबुल्की मारिन्। लक्ष्यविहीन खोजहरूले कतै नेतृत्व गरेनन्। त्यसपछि उनले विधिपूर्वक झोला खाली गर्न थालिन्, एक पटकमा एक वस्तु। पाउडर कम्प्याक्ट। चुरोट। वालेट। उसले मलाई अलमलमा हेरी । "यदि तपाइँ यस बारे एक टिप्पणी गर्नुहुन्छ, कार्टर, तपाइँ सकियो।"
  
  
  उनले आफ्नो छापा जारी राखे।
  
  
  मैले उपयुक्त टिप्पणीको लागि मेरो खोज जारी राखें।
  
  
  अहिलेसम्म समाचार सुन्नुभएको छ ? 'होइन, पक्कै होइन।' टेबलटप पहिले नै वाटरलू स्क्वायर जस्तै देखिन थालेको थियो। "सिनेटर क्र्यान्स्टन।" उनले माथि हेरिन् । 'कार दुर्घटना। कम्तिमा त्यो आधिकारिक बयान हो।
  
  
  - के तपाईंले वास्तविक जानकारी प्राप्त गर्नुभयो?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "जब मैले वाशिंगटनलाई हाम्रो खोजहरू रिपोर्ट गर्न बोलाए, मैले सबै कुरा बुझें। वास्तविक कारण विमान क्षतिग्रस्त भएको हो ।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। अर्को दिन, अर्को मृत्यु। र अहिले सम्म, CAN सँग सबै ट्रम्प कार्डहरू थिए। "तिमी कार्लोको सन्देश खोज्दै थियौ," मैले उनलाई सम्झाए। "मलाई लाग्छ कि तपाईले आफ्नो खोजीमा छिटो गर्नु राम्रो हुन्छ।" ऊ आफ्नो झोलामा रमाइरहेकी थिई... उसले आफ्ना औंलाहरू छ्याप्यो। "म पक्का छु कि यो थियो।" कार्लोले सबै ग्रेनाडालाई कम्बो गरे, जस्तै तपाईंले उसलाई भन्नुभयो, र जब विङ्ग पो गए, कार्लोले उनको पछि लागे। तटमा केही हवेली, "उनले भने। क्यास्केड रोडको अन्त्यमा। त्यसपछि ऊ दायाँ वा बायाँ घुम्यो। ठीक छ, कम्तिमा तपाइँ त्यहाँ अस्वीकार गर्नुहुन्छ
  
  
  मैले उनलाई हालका दिनहरूमा सबैभन्दा खराब रूप दिएँ। "तारा!" मेरो स्वर कडा सुनियो । उनले कागज फेला पारे। "बायाँ घुम्नुहोस्," उनले भनिन्।
  
  
  मैले होटलको ब्रोसर सम्झने प्रयास गरें। बिहानको पहिलो उज्यालोमा मैले बालकनीमा अध्ययन गरेको नक्सा। अनुसार "कहाँ यो सबै भइरहेको छ?" क्यास्केड रोड एट्लान्टिक महासागरको समानान्तर दौडियो, समुद्र तटबाट लगभग एक माइल। फन इन नासाउका अनुसार क्यास्केड रोड करोडपतिहरूको मुख्य सडकको रूपमा चिनिन्थ्यो। "...सम्पूर्ण बहामासमा केही असाधारण विलाहरू प्रस्तुत गर्दै।" कुनै पनि अवस्थामा, यो चेन-ली को लागी एक राम्रो शरण थियो। र आफ्नो टापु भाग्न सुरु गर्न एक राम्रो ठाउँ। त्यहाँ कुनै शंका छैन कि विन पो त्यहाँ चेन-लीको लागि पर्खिरहेका थिए।
  
  
  "बाल," उनले भनिन्। "उहाँ अझै त्यहाँ हुनुहुन्छ।"
  
  
  "को," मैले भने, "अरू कहाँ?"
  
  
  "विन पो अझै क्यास्केड रोडमा छ। कम्तिमा सबै सम्भावनामा उहाँ त्यहाँ हुनुहुन्छ। कार्लोले भने कि उनी ग्रेनाडाबाट दर्ता रद्द गरिएको थियो। मैले मेरो सामान लिएँ। उसले त्यहाँ बस्ने योजना बनाएको देखिन्छ ।
  
  
  त्यहाँ हुनुपर्यो। सौभाग्य देखि, कार्लो Ving मा नजर राख्दै थियो। तर, त्यसले तिर्ने सम्भावना कम थियो । कार्लोलाई घूस दिन सकिन्छ। म भाग्यमानी छु भन्ने तथ्यले मलाई चिन्तित बनाउँछ। यसले मलाई सम्झाउँछ कि हाम्रो जीवन र भाग्यहरू विडम्बनापूर्ण देवताहरूको इच्छामा लुकेको छ। "पिउनुहोस्," मैले भनें। "हामी काममा जानुपर्छ।"
  
  
  - क्यास्केड रोडमा? उनी अधीर देखिइन् ।
  
  
  "आंशिक रूपमा," मैले भने।
  
  
  - तपाईंले "आंशिक रूपमा" भन्नुको अर्थ के हो?
  
  
  "मेरो मतलब, म कास्केड रोडमा जाने भाग हुँ।" तपाईं होटलमा फर्कने अर्को भाग हुनुहुन्छ।
  
  
  अनुहार बनाइन् । "तपाईले सधैं सबै रमाइलो पाउनु हुन्छ।" कस्तो रमाइलो।
  
  
  मेरो भावना छ। "म चाहन्छु कि तपाईं आफ्नो सामानहरू प्याक गर्नुहोस् र होटल छोड्नुहोस्।"
  
  
  मैले ठेगाना लेखें र उनको पहुँच दिने सन्देश थपे। मैले उसलाई कागज दिएँ। "हामी फेरि त्यहाँ भेट्नेछौं।"
  
  
  उसले मेरो नजरलाई बेवास्ता गरि। - यदि ... र तपाईं नआउनुभयो भने के हुन्छ?
  
  
  मैले उनको मनसायलाई बेवास्ता गरें। "यदि म मध्यरात अघि गएको छु भने, Hawk लाई सम्पर्क गर्नुहोस् र तपाईं सकेसम्म चाँडो यहाँबाट बाहिर निस्कन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  उसले मलाई फेरि एक हास्यास्पद, विचारशील नजरले हेरी। यदि हामी फेरि कहिल्यै भेटेनौं भने के हुन्छ भनेर उनले सोचिन्।
  
  
  "म आउँदैछु," मैले भनें। ‘चिन्ता नगर । 'म जाँदैछु।'
  
  
  मैले उसलाई चुम्बन गरे, तर मेरो विचार अर्कै थियो।
  
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  
  
  धेरै मानिसहरू भन्छन् कि पैसाले खुशी किन्न सक्दैन, तर मलाई शंका लाग्न थाल्छ कि तिनीहरू गलत हुन सक्छन्। क्यास्केड रोडको घर एकदमै खुसी देखिन्थ्यो। गुलाबी ढुङ्गाले बनेको आधुनिक महल काँचको पर्खालले समुन्द्रलाई हेरेको छ। तपाईं यसलाई लामो यू-आकारको ड्राइभवे मार्फत पुग्नुहुन्छ। र ग्यारेजमा के थियो भनेर न्याय गर्दै, तपाईं त्यहाँ बेन्टले वा एस्टन मार्टिन वा ल्याम्बोर्गिनीसँग मात्र पुग्नुभयो। तपाईं त्यहाँ हुनुहुँदा छनौट गर्नका लागि त्यहाँ धेरै राम्रा चीजहरू थिए। त्यहाँ अस्तबल, टेनिस कोर्ट, पन्ध्र मिटरको याट भएको निजी बन्दरगाह थियो। र यदि तपाईं यी सबैबाट थकित हुनुहुन्छ भने, तपाईं वरिपरि हेर्न सक्नुहुन्छ। त्यो ठाउँ आफैमा प्रकृतिको उत्सव थियो। ड्राइभवेको छेउमा, एउटा पुरानो नेभाराको रूखले प्राकृतिक गेटहरूको श्रृंखला सिर्जना गर्यो। त्यसका बाक्लो हाँगाहरू नयाँ रूखजस्तै जरा लिन जमिनतिर झुकेका छन्। त्यहाँ रातो रङ्गका पातहरू भएका अरू रूखहरू थिए, र पृथ्वी सुगन्ध र फूलहरूको गुच्छा थियो। यो एउटा बगैंचा पार्टी र केवल फूलहरू आमन्त्रित जस्तै थियो।
  
  
  मैले गाडीलाई मुख्य सडकको छेउमा लुकाएँ र पैदल हिडेँ। म घर वरिपरि घुमें, तर केही फरक परेन। त्यहाँ उनीहरुको सुरक्षा थियो । तर अहिले उनी त्यहाँ छैनन् ।
  
  
  एकै प्रहारले उसको घाँटीमा केही भाँचियो । मैले उसको बन्दुक लिएर गएँ । स्मारिका रूपमा। तपाईलाई कहिले हतियार चाहिन्छ थाहा छैन। मैले आफूलाई घरबाट करिब तीस गजको दूरीमा सफा ल्यान्डस्केप क्षेत्रमा राखें। मैले पक्की टेरेसको दृश्य पाएँ। खाना र पेय पदार्थको बार थियो। टेरेस पाहुनाको पर्खाइमा थियो। म पनि पर्खिरहेको थिएँ ।
  
  
  उनीहरुले घर छोडे । विन पो एक वृद्ध मानिस र उनकी पत्नी संग। विन परिवर्तन भएको छैन। उहाँ ती अग्लो, टाउको, कोठरी आकारका पुरुषहरू मध्ये एक हुनुहुन्थ्यो जसको अनुहारले समय वा भावनालाई प्रतिबिम्बित गर्दैन। यो पहेंलो साबुनबाट पनि कोरिएको हुन सक्छ। उनले कार्लोले "अनौठो खैरो सूट - सबै माओवादीहरूको वर्दी" लगाएका थिए। तिनीहरूको कपडाको आधारमा, पति र पत्नी अंग्रेजी थिए। चाँदी-सेतो कपाल, विलासी हुँदा अत्यन्त स्वादहीन। सायद ती फैंसी शीर्षक वाहकहरू मध्ये एक। एटवाटर्स-केन्टको ड्यूक र डचेस। काउन्ट र काउन्टेस मासा-सफलता अघि।
  
  
  मानिसले केही पेय खन्यायो र महिलाले भाँडा पास गर्यो। सबै कुरा उत्तिकै रमाइलो थियो। रगत र वीरताको लागि तपाइँको विशिष्ट प्रस्तावना होइन।
  
  
  एमजी आइपुगेको छ । गोरा, लगभग उन्नाइस, सुख्खा, सुन्दर। कपडा पसलबाट बाकस बोकेर बाहिर निस्कियो । उनले पुरुष र महिलालाई चुम्बन गरे, घरमा प्रवेश गरे र केही क्षण पछि उनको हातमा साँझको पोशाक लगाएर फर्किन्। उनले उसलाई आफ्नो शरीरको नजिक समातिन् र मुस्कानका साथ पिरोएट गरिन्। विन पो सहित सबैजना मुस्कुराए।
  
  
  गल्ती गरें जस्तो लाग्न थाल्यो । बेलायती माथिल्लो वर्गको यो खुसीको दृश्य ठ्याक्कै जस्तो देखिन्छ जस्तो हुन सक्छ: ब्रिटिश उच्च वर्गको खुशीको दृश्य। सेन्ट्रीको लागि, धेरै धनी केटाहरूले आफ्नो सम्पत्तिको रक्षा गर्न सुरक्षा गार्डहरू राख्छन्। यो धेरै राम्रो हुन सक्छ कि विनले मलाई मृत्युको अन्त्यमा पुर्‍यायो, उसले मलाई सबै बाटो अगुवाइ गरिरहेको थाहा पाएर, र गोप्य रूपमा आफ्नो मुट्ठीमा हाँस्दै थियो। यदि त्यसो भएको भए, म साँच्चै चीजहरू गडबड गर्ने थिएँ।
  
  
  तर त्यो सत्य होइन।
  
  
  केही मिनेट पछि बटलर बाहिर आयो। उनीसँग चुरोटको ठूलो बक्स थियो । बटलर चाइनिज जस्तो देखिन्थ्यो। केटी घर फर्कन लागेकी थिई, र बटलर उसलाई फर्कियो, र त्यसैले म तिर। मैले राइफल स्कोप मार्फत हेरे। बटलरको निधारको बीचमा एउटा सानो चाउरी थियो। क्लोन नम्बर तीन।
  
  
  साथै, उनको चुरोटको प्याकेटमा पेस्तोल थियो। उसले ल्याएको क्षणमा, विन पोले पनि चुरोट बाल्यो र आँगनको छायालाई औंल्यायो।
  
  
  तीन डाँकुहरू जमिनबाट उठे। ती सबै पूर्वबाट आएका आप्रवासी थिए। मैले ती मध्ये एक जनालाई चिनेको थिएँ। सेतो शर्ट, जीन्स र जीर्ण भैसकेको वेश्यालयमा एक विवेकी मानिस।
  
  
  पक्षपातीहरूबाट। कम्बोडियन आतंकवादी।
  
  
  उनले पहिले राजकुमार सिहानुकको सरकार विरुद्ध लडे, र त्यसपछि, जब त्यो शाही सरकार पतन भयो, उनले लोन नोल शासनको बिरूद्ध षड्यन्त्र गरे। यदि तपाईंले कम्बोडियाको राजनीतिलाई तिनीहरूको रूपमा स्वीकार गर्नुभयो भने, तपाईं उहाँलाई देशभक्त कट्टरपन्थी भन्न सक्नुहुन्छ। तर यहाँ उनको उपस्थितिले उनलाई कम्युनिस्ट समर्थक बनायो। एशियाली राजनीतिको पासा खेलमा, क्रिस्टल बल बिना कसको हो भन्न गाह्रो छ।
  
  
  अरु दुई मेरा लागि नयाँ थिए । तर तिनीहरूको सम्भवतः प्रभावशाली आपराधिक रेकर्ड थियो। तिनीहरूले घाँसको दाग खाकी र कोर्डरोय ज्याकेट लगाएका थिए। यदि तपाईंले तिनीहरूलाई यसरी देख्नुभयो भने, तपाईंले सायद तिनीहरूलाई मालीहरूको लागि गलत गर्नुभयो। तिनीहरूले आफ्ना मालिकहरूलाई काटेका फूलहरू जस्तै समातेर घरभित्र धकेले। केटी धेरै पटक चिच्याई, तर बटलरले सायद अरू नोकरहरूलाई चुपचाप गरिसकेको थियो, किनकि के भइरहेको छ भनेर कोही बाहिर आएनन्।
  
  
  कैदीहरूलाई चौथो तल्लामा लगियो। केटीलाई छुट्टै कोठामा लगियो । मैले बाक्लो सिसाका झ्यालहरूबाट त्यो दृश्य हेरे जबसम्म यी लुटेराहरूमध्ये एकले अत्यन्त सावधानीपूर्वक पर्दा तानेर मबाट दृश्य लुकाए।
  
  
  म छिट्टै आँगनको छेउछाउको रूखको घेरामा गएँ। बत्ती पहिले नै फिक्का नीलो भएको थियो। मैले आफ्नो घडी हेरे । साढे छ बजेको थियो । आतिशबाजी कुनै पनि बेला विस्फोट हुन सक्छ।
  
  
  तिनीहरू टेरेसमा फर्किए, अब स्थिति र घरको मालिक। विंगले आफैलाई पेय खन्यायो र टोस्टको लागि आफ्नो गिलास उठायो। "योजना नम्बर एक, सज्जनहरू। उसले एकै घाउमा आफ्नो गिलास समाप्त गर्यो। "हामी बिन्दुमा बिन्दुमा जानु राम्रो हुन्छ।"
  
  
  तिनीहरू सबै टेबलको वरिपरि बसे। wiry सज्जन एक सामान्य सिंहावलोकन संग शुरू भयो, जस्तै: Isi ino, lucky tao।
  
  
  स्क्रिनमा थोरै उपशीर्षकहरू होइन। सुन्दर। म शोको फ्रन्टम्यान थिएँ र यसमा ‘ओ लकी ताओ’ धेरै हुने थियो ।
  
  
  थाहै नपाई विंग मेरो सहयोगमा आयो ।
  
  
  - अंग्रेजी मात्र, Kwan। अंग्रेजी। हामी आपसमा चार फरक बोली बोल्छौं। त्यसोभए हामी मूल रूपमा सहमत भए जस्तै अंग्रेजी बोलौं।" ऊ वाङ टोङतिर फर्कियो। - याट संग कुनै समस्या छ?
  
  
  भ्यानले टाउको हल्लायो - होइन। 'तिमीलाई कस्तो छ। जोनीले सबै कुरा जाँच गरे। उहाँ पहिले नै बोर्डमा हुनुहुन्छ।
  
  
  जोनी। नाविक। उसको हातमा पुतलीको ट्याटु बोकेर। एक जसले जेलमा चेन-लीलाई भेटेका थिए। उनी अब ड्यूकको याटको कमान्डमा थिए।
  
  
  पखेटा मुस्कुरायो र समूहतिर फर्कियो। "तपाईंले महसुस गर्नुहुनेछ कि जोनी धेरै खराब कप्तान हुनेछन्। यहाँबाट धेरै टाढा याट दुर्घटना हुनेछ। तपाईं गोप्य रूपमा पनडुब्बी र तपाईंका गल्तीहरू द्वारा बचत हुनेछ। - ऊ फेरि हाँस्यो - तिनीहरू समुद्रको किनारमा गाडिनेछन्।
  
  
  मलाई महसुस भयो कि यी "बगहरू" घरको माथिल्लो तलाका मानिसहरू थिए। उनीहरूको योजना पत्ता लगाउन त्यति गाह्रो थिएन। पनडुब्बी उद्धार एक राम्रो र चालाक चाल थियो। तर दुर्घटना मञ्चन शुद्ध प्रतिभा थियो। पुरानो चाल भनेको एउटा अपराध गरेर अर्को अपराध ढाकछोप गर्ने हो । तिनीहरूले यसलाई मौन साक्षीको रूपमा बोर्डमा बेलायती मानिसहरूको शवसँग असफल अपहरणको रूपमा फ्रेम गर्न सक्थे। बोर्डमा चेन-लीको उपस्थितिका केही चिल्लो निशानहरू उनी समुद्रमा डुबेको संकेत गर्न पर्याप्त थिए। शरीर खोज्नको लागि सारा समुन्द्र खोज्न सकिदैन। म सोचें कि जोनी, "कप्तान", यो सबैको प्रामाणिकताको लागि याटमा जान्छन्। त्यो राम्रो तान हुनेछ। उसको ट्याटुले उसलाई चेन-लीतिर तान्यो, जसमा यो एक माइल टाढा देखिन सक्छ। म सोचें कि यो अझै जोनी मा हिर्काएको थियो। मैले निर्णय गरें कि जोनीकी आमाले यस बारे चिन्ता गर्नुपर्छ।
  
  
  म आफैंमा केही चिन्ताहरू थिए। उदाहरणका लागि: पनडुब्बीलाई कसरी बेअसर गर्ने? बुढा दम्पती र केटीलाई कसरी बचाउन सक्छु?
  
  
  "केटीको लागि ..." यो आफ्नो मुख खोल्ने तेस्रो व्यक्ति थियो। उहाँ ती सबैमध्ये सबैभन्दा सुन्दर देखिनुभयो र स्टेनलेस स्टीलको दाँतको पूर्ण सेट थियो। जब उनी मुस्कुराए, उनी मेकानिकल शार्क जस्तो देखिन्थे। र अब ऊ हाँस्यो। "मेरो मतलब," उसले कामुक, धूर्त नजरले भन्यो, "अहिले हामीले उसलाई किन मार्ने?" हामी सबै यसको मजा लिन सक्छौं - सायद समुद्रमा। उसको हाँसो ज्वरोको हाँसोमा परिणत भयो। उनको योजना व्यापक रूपमा स्वीकार गरिएको थियो। भ्यान र क्वाम पनि मुस्कुराए।
  
  
  विङ्ग पो नम्रतापूर्वक हाँसे। "ठीक छ," उसले भन्यो। त्यसपछि रमाईलो गर्नुहोस्। ऊ बटलरतिर फर्कियो। - के तपाईलाई, साथी, पहिले नै थाहा छ के गर्ने?
  
  
  बटलरले यो प्रश्नलाई अपमानको रूपमा लिए जस्तो लाग्यो। पक्कै पनि उसलाई के गर्ने थाहा थियो। "केही मानिसहरूलाई मार्नुहोस् र त्यसपछि बोर्ड गर्नुहोस्।" यी साना कामहरू देखेर उनी लगभग लाजमा परेका थिए। तर यसका लागि उनको आफ्नै कारण थियो। उसको निधारमा रहेको चाउरीले ऊ क्लोन भएको संकेत गर्यो। उनले लाओ झेङको भयानक क्षमता र उनीहरूसँग भएको अहंकारलाई विरासतमा पाए। उनलाई मातहतको पद मन नपरेको देखियो । विन पोले क्लोनको अनुहारको अध्ययन गरे। - चिन्ता नगर्नुहोस्, Hong Luo। तिम्रो पालो आउनेछ।'
  
  
  हे भगवान। यदि यो हास्य पुस्तक भएको भए, मेरो टाउकोमा उज्यालो हुन्थ्यो।
  
  
  यो लिपि पछ्याउनुहोस्।
  
  
  क्लोन बटलरको नाम होङ लुओ थियो। हङ लो लन्डनबाट विङसँग आएका थिए। कानून Ving संग लन्डन फिर्ता बुक गरियो। आज दस बजे। तर हङ लोले यो डुङ्गामा चढ्ने अपेक्षा गरेका थिए। त्यसैले चेन-ली, उनको डबल, विमानमा हुनेछ। सुन्दर डबल।
  
  
  निस्सन्देह, विमानस्थल पुलिसले भरिएको छ। तर उनीसँग सबै सान्दर्भिक आईडी र ब्रिटिश राहदानी, सबै क्रमबद्ध हुनेछ, साथै उनी लन्डनबाट भर्खरै आएको प्रमाण पनि हुनेछ। निस्सन्देह त्यहाँ एयरपोर्टमा मानिसहरू हुनेछन् जसले कसम खान्थे कि उनीहरूले केही बेलुका उनलाई त्यहाँ देखेका थिए। म यो पनडुब्बी ट्र्याक गर्न बिर्सन सक्छु। मलाई पछि प्लेन ट्र्याक गर्ने बारे चिन्ता हुनेछ।
  
  
  अरु कुराको चिन्ता लिने बेला आएको छ ।
  
  
  आयोगले त्यहाँ टेरेसमा आफ्नो नियन्त्रण जारी राख्यो। म चुपचाप घर भित्र पसें। ढोकामा ताला लगाइएको थियो। र झ्यालहरू त्यहाँ रमाइलोको लागि मात्र देखिन्छन्। टिकाउ, सिमलेस मेहराबहरू - क्याथेड्रल भल्ट जस्तै - बाक्लो, अटूट गिलासले बनेको हुन्छ, सुरक्षित रूपमा बन्द गरी ढुङ्गाहरूमा सेट गरिन्छ। त्यसैले ताजा हावा वातानुकूलितको लागि समस्या थियो। चौथो तल्लामा मात्र झ्यालहरू वास्तविक थिए। तेर्सो रूपमा स्लाइड गर्न सक्ने ठूला विन्डोजहरू। तीमध्ये एउटा खुला थियो। यो थियो, तिनीहरूले भन्छन्, तपाईंले शर्त लगाउन सक्नुहुने एक मात्र घोडा। उनीहरूले यो दरबार बनाउन प्रयोग गरेका ढुङ्गाहरू साना थिएनन्। यी ठूला, समतल, अनियमित आकारका ढुङ्गाहरू अनियमित अन्तरालहरूमा सँगै राखिएका थिए। समर्थन बिन्दुहरू कहिलेकाहीं डेढ मिटरको दूरीमा अवस्थित थिए। जे होस्, म भर्खरै माथि चढ्न थालें। जब म करिब तीस फिट उचाइमा थिएँ, मैले थाहा पाएँ कि म टार्जन होइन। तीस फिट अग्लो एक खराब स्थिति हो महसुस गर्न को लागी तपाईं टार्जन होइन। तपाईं ढुङ्गाको साधारण पर्खालमा अड्किएको महसुस गर्न पाउनु झनै नराम्रो छ, नजिकैको समर्थनको कुनै अन्य बिन्दु बिना। र त्यसपछि मैले सन्तुलनमा राखेको खुट्टा खस्यो, र मेरो टाउकोको माथिको कोठामा टाँसिएको मेरो देब्रे हातबाट झुन्डिएको थियो। यतिले मलाई त्यहाँ राख्यो। पतनले मलाई तुरुन्तै मार्दैन, तर त्यो बिन्दु थिएन। यसले एक केटी र एक वृद्ध जोडीको जीवन खर्च गर्नेछ।
  
  
  मैले एउटा हातले मेरो भारी पकड बलियो पारें र मेरो माथिको गेबल अध्ययन गरें। मलाई मद्दत गर्न सक्ने केहि पनि छैन। त्यहाँ कुनै फुलक्रम छैन, हातको लागि कुनै पकड छैन। ढुङ्गा मात्र। एक छोटो आन्दोलनको साथ, मैले मेरो दाहिने हातमा स्टिलेटो लिएँ र ढुङ्गाका टुक्राहरू बीचको सिमेन्टमा फ्याँक्दै अर्को समर्थनको बिन्दु कोर्ने प्रयास गरें। मैले यो छ महिनामा गर्न सक्थें, तर मेरो देब्रे हात दुखिरह्यो र म अर्को छ मिनेटसम्म टिक्न सकिन। म फेरि सम्भावित पतनको खतरा बारे सोच्न थाले। सबै कुराहरू विचार गरियो, भाँचिएको खुट्टा मृत्युदण्डको सजाय जस्तै थियो।
  
  
  मैले फेरि प्रयास गरें, सीधै माथि, तिनीहरूको बीचमा थोरै मौसम भएको सिमेन्टको टुक्रा छ कि भनेर हेर्न। मैले यसलाई बलियो धक्का दिएँ र यो एउटा ठूलो टुक्रामा टुक्रा टुक्रा भयो। अब मसँग मेरो दाहिने हातको लागि ठाउँ थियो, लगभग मेरो बायाँ हातको रेखामा। मैले दाँतको बीचमा चक्कु राखें, ह्यान्डल समातें र बिस्तारै, भारी सास फेर्दै, आफैलाई माथि तानें।
  
  
  मैले मेरो हात जहाँ थियो त्यहीँ घुँडा टेकें। त्यहाँबाट सबै राम्रै भयो। मेरो माथि एक प्राकृतिक अवकाश थियो, एक विन्डो फ्रेम। अन्तिम प्रयासको साथ, म त्यहाँ पुगें।
  
  
  झ्याल फराकिलो खुल्ला भयो।
  
  
  म भित्र पसे ।
  
  
  मैले आफैलाई एक प्रकारको अतिथि कोठामा भेट्टाएँ। र यदि यो अतिथि कोठा हो भने, तपाईले चाहानुहुने सबैभन्दा राम्रो चीज (धन बाहेक) धनीहरूलाई भेट्नु हो। ठूला सागौन भुइँ पूर्वीय कालीले ढाकिएको थियो। तपाईंले स्थानीय पसलहरूमा किन्नुभएको होइन, तर तपाईंले फारसबाट प्राप्त गर्नुभएको हो। प्रगति गर्नु। ओछ्यान एक प्रकारको प्लेटफर्ममा राखिएको थियो र दस वर्ग मिटर फरले ढाकिएको थियो। भित्तामा चित्रकला श्री भान गग द्वारा हस्ताक्षर गरिएको थियो।
  
  
  म पाँच मिनेट हिड्न सकिन। भर्खरैको तनावबाट मेरा हातहरू काँपिरहेका थिए। मलाई माफ गरिदेउ। म यो पनि बुझ्छु कि नायकहरू कहिल्यै थाक्नु हुँदैन। तर यो वास्तविकताबाट अलग उपन्यासकारहरूको कल्पनाबाट मात्र हुन्छ। मेरो मतलब के हो: तपाईले पढ्नुभएको सबै कुरामा विश्वास नगर्नुहोस्।
  
  
  मैले फेरि सास फेरेँ र काममा लागें।
  
  
  मैले पहिले केटी भेट्टाएँ। उनलाई ओछ्यानमा बाँधिएको थियो । उनी यति संलग्न थिइन् कि मैले मद्दत गर्न सकिन तर पाल सेट गर्नु अघि उनीहरूले उनीसँग केही रमाइलो गर्नेछन् भनेर सोचे। नजिकबाट उनी अझै सुन्दर र कोमल सुन्दर थिइन्। यो एक साबुन व्यापार को लागी यस्तो तमाशा थियो। असाध्यै चाखलाग्दो। उनको शरीर अर्कै थियो । यो रोचक थियो भनौं। उनको सेतो पोशाक आंशिक रूपमा अनबटन थियो, अझ सेतो मासु प्रकट गर्दै। उसले फराकिलो आँखाले मलाई हेरी । उनी चिच्याउन चाहन्थे, तर तिनीहरूले उनको मुख थिचे। त्यसैले, "Mmmmph, mmmph" बाहेक उनले केही भन्न सकिनन्।
  
  
  मैले उसलाई चुप लाग्न भनें र म उसको साथी हुँ। उनी अलिकति शान्त भइन्, र मैले सकेटबाट प्लग निकालें। उनी ओछ्यानमा पल्टिएकी थिइन्, हात खुट्टा फैलाएर । मैले उसको खुट्टा वरपरका डोरीहरू खोल्न थालें। उनी रुन थालिन् । मैले उनलाई भनेँ कि उनीसँग अहिले यसको लागि समय छैन। मैले उसलाई त्यो दिन बाँच्ने हाम्रो सम्भावनाहरू वर्णन गरें र उसलाई सोधें कि यदि उनी मलाई ती अवसरहरू सुधार गर्न मद्दत गर्न चाहन्छिन्। तयार रहेको बताइन् । मैले उसलाई फेरि बाँधेर घाँटी थिचेँ।
  
  
  मैले सुनें कि तिनीहरू फर्किए। दोश्रो तल्लामा बसेको जस्तो लाग्थ्यो । स्वरहरू चर्को थिए । त्यहाँ हाँसोको फट आयो, र कसैले भन्यो: "ठीक छ, आउनुहोस् ..." र कसैले भन्यो: "हो ... त्यसपछि सीढीहरूमा पाइलाको आवाज सुनियो। मौका पचास-पचास थियो। एउटा मौका यो हो कि यो हङ पो थियो जो ड्यूक र डचेसलाई मार्न आएको थियो। अर्को, किनभने यो उहाँ हो, सुन्दर युवतीलाई भेट्न आउनुहुनेछ।
  
  
  हुनसक्छ विन पो केवल पिसाब लिन चाहन्थे।
  
  
  जे भए पनि, मैले छनौट गर्नुपर्थ्यो। म एक पटकमा एक ठाउँमा मात्र हुन सक्छु।
  
  
  म केटीको कोठामा फर्किएँ र ढोकाको छेउमा उभिएँ।
  
  
  ढोका खोलियो।
  
  
  केटीले निल्यो।
  
  
  यो गौडफोर्सेड हरामी यति धेरै टाढा गएको थियो कि उसले आफ्नो पछाडिको ढोका पनि बन्द गर्नु अघि उसले आफ्नो फ्लाई खोलिदियो ... मैले उसको पछि लागे र उसलाई घाँटीमा समातें। उसले मेरो हात समात्यो, तर मैले उसलाई फर्काएर पर्खालमा थिचेँ। र उसले प्रहार गर्यो।
  
  
  ऊ चिच्यायो । रगत बग्यो । तिनीहरू तल हाँसे। यी दुःखीहरूले सोचे कि यो केटी चिच्याइरहेको थियो।
  
  
  विन लड्न चाहन्थे, तर मैले उसलाई माथि ताने। मलाई लाग्छ, यही कारणले उसलाई रिस उठ्यो । उसले मलाई उसमा शंका नगरेको बलले आक्रमण गर्यो। साथै एक चक्कु संग, जुन मैले आशा गरेन। उसले मेरो मुटुमा लक्ष्य राख्यो र मेरो काँधमा हिर्क्यो... उसले फेरि मलाई लक्ष्य गर्यो, तर यस पटक म तयार थिएँ। मैले मेरो हातले उसको चक्कु समातें र जुडोको आधारभूत कुराहरू लागू गरें। उसले एक अचम्मको कलाबाजीमा हावामा उड्यो र पहिलो अनुहार बेडरूमको भुइँमा ल्यायो। त्यसपछि उनी हिँडेनन् । मैले उसको शरीरमा लात हानेँ । हरामी आफ्नै चक्कुमा खसे। यस पटक सीधा हृदयमा, मैले सोचें। मैले शव ओछ्यानमुनि तानें। त्यसपछि मैले केटीलाई छोडें।
  
  
  'तिम्रो नाम के हो?' उनी खाली नजरले मात्र थिइन्...
  
  
  मैले जोड दिएँ । - 'तिम्रो नाम? तिम्रो नाम के हो?'। केटी छक्क परिन् । मैले उसलाई हिर्काए। त्यसपछि ऊ रुन थाल्यो र आफैंलाई मेरो माथि लड्न दियो। उनी मसँग टाँसिइन्, रुँदै । मैले उसको टाउकोको माथि एक पटक चुम्बन गरें। "सुन, प्रिय," मैले भने। "हामी पछि कुरा गर्नेछौं। अब यहाँबाट निस्कनुपर्छ । म अर्को याट खोज्न जानु पर्छ। उसले टाउको हल्लायो र आफूलाई फेरि एकै ठाउँमा तान्न प्रयास गरि।
  
  
  - त्यहाँ पछाडि सीढी छ?
  
  
  उनको टाउको उठ्यो र लड्यो।
  
  
  'ठीक छ। त्यसपछि जानुहोस्।'
  
  
  मैले ढोका खोलेँ। अब तल धेरै आवाजहरू थिए। चेन-ली र उनका साथीहरू आइपुगे। चेन-लीले सुतिरहेको जेलको वर्णन गरे। उसले मजाकको रुपमा भने । उनले अझै पनि यो योजनाको हिस्सा हो भन्ने सोचेका थिए। उनको कथाले सबैलाई बमजस्तै हिट गर्यो। मौनता छायो ।
  
  
  "यो कार्टर थियो," विन पोले भने।
  
  
  केटी र म पछाडिको सिढीबाट अवतरणमा निस्कियौं। "छिटो," मैले फुसफुस गरें। उनी सिँढीबाट तल जान थालिन् ।
  
  
  म हल तिर लागे ।
  
  
  "हामी कार्टरलाई हाम्रो योजनाहरू बर्बाद गर्न दिन सक्दैनौं।" त्यो हो," वाङले भने। "कुनै कुरो होइन।"
  
  
  म लगभग वृद्ध जोडीको कोठामा थिएँ।
  
  
  केटी फर्किइन् । - 'म कहाँ जानु पर्छ?'
  
  
  "भगवानको ख्रीष्ट," मैले भनें। - यो तपाईंको आफ्नै बगैचा हो। तिमीलाई थाहा छ कहाँ लुक्ने, हैन?
  
  
  उसले मलाई खाली नजरले हेरी र निल्यो। उनी अझै स्तब्ध अवस्थामा थिइन् ।
  
  
  "चेन-ली," विंगले आदेश दियो, "अहिले आफ्नो लुगा बदल्नुहोस्।" हामीले एयरपोर्टमा राम्रो हेर्न आवश्यक छ।
  
  
  केटी त्यहीँ उभिरहेकी थिइन् । मैले उसको काँध समातें। लुकाएर खेल्दा सधैं कहाँ लुक्नुहुन्थ्यो ?
  
  
  "स्थिरमा," उनले भनिन्। "पराल मुनि।"
  
  
  हङ सिँढी चढ्न थाले ।
  
  
  "त्यसो भए जाउ" मैले फुसफुस गरें। "छिटो गर।" उनी भागिन् ।
  
  
  म दायाँ कोठामा पुगें, उसलाई डेढ सेकेन्डले पिटेर। सुरुचिपूर्ण दम्पती भुइँमा बसेका थिए, एकअर्कालाई घाँटी थिचेर एक अर्काको पछाडि। हङ लोले ढोका खोल्ने बित्तिकै म पर्दा पछाडि गएँ र मेरो बन्दुक बाहिर निकालें। उसले के भइरहेको छ भनेर बुझ्नु अघि मैले दुई पटक गोली हानें। जब उनले थाहा पाए, उनी पहिले नै मरेका थिए।
  
  
  दुईजना सुते ।
  
  
  मैले उसको शव पर्खालको क्याबिनेटमा राखें र दम्पतीलाई मरेको देख्न आदेश दिए। उनीहरुले एक शब्द पनि बुझेनन् । "मरेको," मैले तिनीहरूलाई धकेल्दै दोहोर्याएँ। मेरो काँध साँच्चै रगतले दागिएको थियो र मैले यसलाई रगतमा मेरो हात दगुरेँ।
  
  
  "ठीक छ, हामी जान्छौं," सिँढीबाट विंगको आवाज सुनियो। "र मलाई लाग्छ कि तपाई जतिसक्दो चाँडो डुङ्गामा पुग्नुपर्छ।"
  
  
  कैयौं स्वरको गुञ्जन सुनियो । मलाई थाहा थिएन कि कति संलग्न थिए। र चेन-लीसँग कति जना थिए? तर तिनीहरू जो पनि थिए, तिनीहरूले मूल रूपमा दोस्रो फिडल बजाउँथे। वाङ टोङले कमाण्ड लिए।
  
  
  "Hong Luo लिनुहोस् र यो यौन शैतानलाई यो कुखुराबाट टाढा तान्नुहोस्।"
  
  
  म हासे। मलाई पुरानो जमानाको ठट्टा हास्यास्पद लाग्यो। म स्वीकार्छु कि यो हास्यास्पद थिएन, तर त्यहाँ धेरै खुट्टा आउँदै थिए।
  
  
  म पर्दा पछाडिको मेरो पुरानो लुकाउने ठाउँमा फर्किएँ। वृद्ध दम्पतीले आश्वस्त रूपमा मृत देखिन्थे। यो तथ्यले मलाई तीन मिनेट दियो।
  
  
  करिडोरबाट अन्योल र विभिन्न उद्गारका आवाजहरू सुनिन थाले। उनीहरुले केटीको कोठाको ढोका खोले । त्यहाँ कुनै सेक्सी शैतान वा कुकुर छैन। "लेमुर, लेमुर," क्वानले भने। -उनीहरुलाई के भयो?
  
  
  छोटो छलफल भयो । त्यसपछि तिनीहरू शान्त भए, र म भित्र रहेको कोठाको ढोका अलिकति खोलियो। यो भान र तिनका तीन साथीहरू थिए। तिनीहरूले "मृत जोडी" लाई उदास देखे र उत्साहपूर्वक कुराकानी गरे। तिनीहरूमध्ये एक हङ लुओको खोजीमा गए। तीनजना मानिसहरू बाँकी रहे, तर तिनीहरू हतियार थिएनन्।
  
  
  तिनीहरूमध्ये एकले भित्ता क्याबिनेटको ढोका खोल्यो।
  
  
  "ए," उसले भन्यो। अरू पनि उहाँलाई हेर्न सामेल भए। सबैजना झुकेर लाश हेर्न लागि परे । वाङले यसलाई संक्षिप्त रूपमा प्रस्तुत गरे। "हत्या," उनले भने।
  
  
  यस्तो क्षण फेरि कहिल्यै नआउन सक्छ। जे होस्, अब मैले अभिनय गर्नुपर्छ। मेरो काँध अझै पर्दा विरुद्ध रगत बगिरहेको थियो, र तिनीहरूले चाँडै यस दागबाट निष्कर्ष निकाले। यो कसरी हुन्छ भनेर मैले कल्पना गरेँ: म बाहिर जान्छु, गोली हानेछु, ब्यांग-ब्यांग-ब्यांग गर्छु, र ती तीनैलाई गोली हानेछु जब तिनीहरू पर्खालको क्याबिनेटमा उभिरहेका थिए।
  
  
  म सुटिङ गर्न निस्किएँ ।
  
  
  मेरो विचार गलत थियो।
  
  
  मैले तिनीहरूमध्ये एकलाई गोली हाने, तर भ्यान र अरूहरू छेउमा हाम फाले। दुवैले मलाई उल्टो छेउबाट डुबाइदिए । तिनीहरूले एकै समयमा आक्रमण गरे र काम विभाजित गरे। पहिलो प्रहार मेरो नाडीमा लागेको थियो, र विल्हेल्मिना मेरो हातबाट हाम फाले। भ्यान चार्जिङ गोरु जस्तै तल झुक्यो र मेरो करङमा टाउको बट्यो। म उत्तेजित पीडामा दोब्बर भएँ, फ्ल्याट टायर जस्तै हावा छोड्दै। यसले मलाई अलिकति ढकढक्यायो, तर भुइँमा जाने बाटोमा मैले भ्यानको खुट्टामा ढुकुर गरें। ठक्कर दिएर लडेर खसे । एक उन्मत्त मिनेटको लागि, मैले सोचें कि म यो बनाउँछु। मैले हातमा स्टिलेटो लिएँ, तर यो सबै व्यर्थ थियो। अर्को ब्यूँझिएको थियो । यस पटक उसले मेरो नाडीमा लक्ष्य राखेन, तर मेरो सबै महान योजनाहरूको स्रोतमा ध्यान केन्द्रित गर्यो। दस पाउन्डको क्लब मेरो खोपडीमा झर्यो।
  
  
  जब म पुगें, म पुस्तकालय जस्तो देखिने भुइँमा पल्टिरहेको थिएँ। एक सेकेन्डको लागि मलाई लाग्यो कि म सार्वजनिक पढ्ने कोठामा छु। त्यो कोठा कति ठूलो थियो। मेरो टाउको अति पाकेको तरबूज जस्तै लाग्यो र मेरो आँखा खोल्दा तौल उठाए जस्तै लाग्यो। यद्यपि, प्रयासहरू सार्थक भए। अब मलाई एउटा कुरा थाहा थियो जुन मलाई पहिले थाहा थिएन: मलाई अब थाहा छ त्यहाँ कति थिए। किनभने तिनीहरू सबै दस जना मसँग यस कोठामा थिए।
  
  
  मेरो स्टिलेटो जस्तै मेरो पेस्तोल गयो। मेरो काँध हराएको छैन, तर म चाहन्छु कि यो होस्। उसलाई लाग्थ्यो कसैले लगातार मेरो हात टोकिरहेको थियो।
  
  
  यदि तपाइँ कहिल्यै युद्धमा हुनुहुन्छ भने, तपाइँ सायद यो स्थितिमा हुनुहुन्छ। वा यदि तपाईं कहिल्यै छिमेकमा बच्चा हुनुभएको छ जहाँ यो "हाम्रो" गिरोह बनाम "उनीहरू" को बारेमा थियो। र "हाम्रा आफ्नै मानिसहरू" एक मृत-अन्त गल्लीमा निचोडिएका थिए। कार्डहरू तपाईंको विरुद्धमा छन्, र घोडचढीहरू हल्लिने छैनन्। यो तपाईं संसारको बाँकी बिरूद्ध हुनुहुन्छ, र तपाईं एक मौका खडा गर्नुहुन्न। जबसम्म तपाईंसँग केहि "विशेष" छैन। हेमिङ्वेले क्याजोन्स शब्द प्रयोग गरे, जसको अर्थ स्पेनिसमा "बल" हो। macho को रूपमा पनि चिनिन्छ। वा, डचमा, नोबल डिएन। म पूर्णतया पक्का छैन किन अण्डकोषहरू सबै चीजहरू साहसी र इमानदारहरूको प्रतीक बनेको छ, तर फेरि, म यस्तो क्लिचमाथि प्रश्न गर्ने एक होइन। म "डेडलाइनमा काम गर्नाले तपाईलाई तयार बनाउँछ" र "एउटा मानिस केवल उसको बलको लायक छ" जस्ता भनाइहरूमा दृढ विश्वासी हुँ। त्यसैले मसँग ती तीन छन्।
  
  
  मेरो व्यक्तिगत खजाना।
  
  
  निस्सन्देह, तपाईलाई थाहा हुनुपर्छ कि म तीनवटा अण्डा लिएर जन्मेको होइन। तेस्रो AX बाट उपहार थियो। वास्तवमा, यो पनि एक गोलाकार ग्रेनेड हो। घातक ग्यास बम। यसको लागि छापिएको मालिकको म्यानुअलमा यस्तो छ: (१. पिन तान्नुहोस्। 2. बम फ्याँक्नुहोस्। 3. नरक जस्तै दौडनुहोस्।) र "सम्भावित पार्किङ स्थलहरूको सूची," जुन तपाईं लुकेको हतियार लुकाउन सक्नुहुन्छ भनेर AX स्ल्याङ हो। वाक्य +3 ("लचिलो Z-5 एपेन्डेज प्रयोग गर्नुहोस् र तपाईंको शरीरका भागहरूमा ग्रेनेड राख्नुहोस्") केही सबटेक्स्ट थियो।
  
  
  मलाई त्यतिबेला थाहा थिएन र अहिले के थाहा छ त्यो यो हो कि तपाईको आफ्नै भागहरू बीच संसारको सबैभन्दा सुरक्षित शरणस्थान थियो। कसैले त्यहाँ ग्रेनेड खोज्ने विचार पनि गर्दैन। र यो तथ्यले मेरो जीवन एक पटक भन्दा बढी बचाएको छ। तर यस ग्रेनेडसँग एउटा समस्या छ: यसलाई लुकाएर कसरी बाहिर निकाल्ने।
  
  
  यहाँ तपाईं आफ्नो फायरिङ स्क्वाडको अगाडि हुनुहुन्छ। बाह्र बन्दुकहरू तपाईंको हृदयमा लक्षित छन्। तिनीहरूले तपाईंलाई आँखामा पट्टी बाँध्ने प्रस्ताव गर्छन्, तर तपाईं होइन भन्नुहुन्छ। तिनीहरूले तपाईंलाई चुरोट प्रस्ताव गर्छन् र तपाईं होइन भन्नुहुन्छ। तिनीहरूले सोध्छन् कि तपाईंसँग एउटा अन्तिम अनुरोध छ र तपाईंले जवाफ दिनुहुन्छ, "हो, सर।" म अन्तमा सहज हुन चाहन्छु।
  
  
  यो ग्रेनेड संग समस्या छ।
  
  
  - मलाई लाग्छ ऊ ब्युँझियो। - क्वान बोल्यो। भ्यान यो सत्य हो कि भनेर जाँच गर्न आयो... म सधैंभरि मरेको नाटक गर्न सक्दिन।
  
  
  ठिकै छ,’ उनले भने । "निक कार्टर।"
  
  
  मैले बिस्तारै आफैलाई ताने र मेरो टाउको महसुस गरें। "म यस क्षेत्रमा भएको थिएँ र सोचें कि म त्यहाँ रोकिन्छु र यसलाई जाँच गर्छु।"
  
  
  ऊ मुस्कुराई । - तपाई आउँदै हुनुहुन्छ भनेर हामीलाई थाहा नभएको कस्तो दुखको कुरा।
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले भनें। - तपाईंले केक पकाउनु पर्छ।
  
  
  उसले इशारा गरेर अरूतिर फर्क्यो। "हे, यहाँ आउनुहोस्। म तपाईंलाई अन्तिम पटक हत्याराहरूको प्रख्यात मास्टरलाई भेट्न चाहन्छु - निक कार्टरले यसो भनेका थिए, म ताली र हुनसक्छ थप तालीको अपेक्षा गरिरहेको थिएँ।"
  
  
  तर यसको सट्टा मैले निन्दाहरूको निर्दयी श्रृंखला प्राप्त गरें।
  
  
  'अब...' वाङले भने। - त्यहाँ अर्को समस्या छ। हाम्रा किलमास्टरलाई मार्ने इज्जत कसले पाउने ? निस्सन्देह, यो एक बयानबाजी प्रश्न थियो;
  
  
  "मेरो लागी।' - क्वानले अचानक एउटा पिस्तौल निकाल्यो: "मैले लामो समयदेखि आदेशहरू पालना गरेको छु। मलाई पदोन्नतिको लागि यो सम्मान चाहिन्छ।" वाङले पनि बन्दुक निकालेर क्वानतर्फ औंल्याए। उसले भन्यो। "म अझ योग्य छु।"
  
  
  म सोचिरहेको थिएँ कि तिनीहरू मध्ये को अधिक योग्य छ। यसले मलाई साँच्चै चासो दिन थाल्यो।
  
  
  दुईजना एक अर्कालाई हेर्दै उभिए, दुईवटा पेस्तोलले एकअर्काको मुटुमा इशारा गरे।
  
  
  पुरुषहरूको सर्कल तिनीहरूबाट एक कदम पछि हट्यो, मानौं तिनीहरू संगीत बिना कुनै प्रकारको वर्ग नृत्य प्रदर्शन गरिरहेका थिए। यस आन्दोलनले तनाव बढायो, हतियारसहित दुई नायकहरूलाई लड्न प्रेरित गर्‍यो। अहिले गौरवको कुरा हो । यदि तिनीहरूमध्ये एक पछि हट्यो भने, उसले अनुहार गुमाउनेछ। वा जे भए पनि।
  
  
  "म तिमीलाई आफ्नो हतियार छोड्न आदेश दिन्छु।" यो एक अर्थहीन खेल थियो र भ्यान यो थाहा थियो।
  
  
  "र म तिमीलाई भन्छु कि म अब अर्डर लिन्न।"
  
  
  मलाई लाग्छ क्वानले पहिले गोली हानेको थियो। एक सेकेन्डमा दुईवटा फ्ल्यास भयो, र म कोठाको आधा बाटोमा थिएँ। द्वंद्वयुद्धले मलाई आवश्यक पर्ने विचलनको एक बिट प्रदान गर्‍यो। भुइँमा बसेर, मैले हातमा ग्रेनेड लिएँ र इन्च इन्च, ढोकातिर क्रल गर्न थालें। पहिलो शटमा, मैले यसलाई छोडें, मेरो सास रोकें र बाहिर निस्किएँ। ग्यासले घातक धुवाँको स्क्रिन बनायो। तिनीहरूले हासे र मलाई पुग्न खोज्दै लडे। एकजना गए, तर मैले उसको पेटमा लात हाने र ऊ झुके। मैले ठूलो फड्को मारेर बाहिर हाम फाल्न बाध्य भएँ। यो एक अलंकृत ताला मा एक अलंकृत चाबी संग एक भारी एन्टिक ओक ढोका थियो। ढोका ढुक्क र ढुक्क भएर क्लिक भयो। उसले आठ डाँकुहरूको दबाबलाई सधैंभरि सहन सक्दैन। तर फेरि, तिनीहरूसँग धेरै समय थिएन। ग्यासले तिनीहरूलाई ६० सेकेन्डमा बाहिर निकाल्नेछ, र तीन मिनेटमा तिनीहरू सबै मर्नेछन्।
  
  
  म चौथो तलामा गएँ, झ्याल खोलेर गहिरो सास फेरेँ। ग्यास जहाँ थियो त्यहीँ रहनेछ: दोस्रो तल्लाको बन्द पुस्तकालयमा, झ्यालहरू बन्द भएको कोठामा।
  
  
  मैले तिनीहरूलाई छोडेको ठाउँमा वृद्ध दम्पती थिए। तिनीहरू यति डराए कि तिनीहरू अझै पनि मरेको नाटक गरे। मैले तिनीहरूलाई उठाएँ, पछाडि बाँधें, र तिनीहरूलाई तीनवटा सिँढीहरूबाट तल झारेँ।
  
  
  हामी घरको अगाडिको घाँसमा पुग्यौं र सास फेर्न घाँसमा पल्टियौं। मैले पुस्तकालयको झ्यालमा हेरेँ । त्यसमा तीनवटा शव झुण्डिएको थियो। झ्याल खोल्न सकेन, तर खोल्न खोज्दा मरे।
  
  
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  
  
  ब्रिटिश कोलोनियलमा त्यहाँ कुनै सुइटहरू बाँकी थिएनन्, त्यसैले मैले तीन कोठा भाडामा लिएँ। ती मध्ये दुई थेस्टलवेट्सका लागि थिए। यो बाहिर भयो कि यो ड्यूक र डचेस को उपनाम थियो। र तिनीहरू वास्तवमै ड्यूक र डचेस थिए। यो केटी, Nonnie, तिनीहरूको छोरी थिइन् भन्ने बाहिरियो। र ड्यूक तयासी वर्षको थियो भनेर विचार गर्दा, मैले कुलीनहरूप्रति आदर महसुस गरें।
  
  
  नोनीले दोस्रो कोठा पायो।
  
  
  नोनी तेस्रोमा मात्रै आइरहिन् ।
  
  
  तेस्रो कोठा मेरो थियो।
  
  
  बिस्तारै मैले उसलाई बुझाउने प्रयास गरें कि म उसको प्रकारको होइन। उनले कडा विरोध गरे र भनिन् कि उनी मलाई मन पराउँछन्। मैले बिस्तारै व्याख्या गरें कि उनी मेरो प्रकारको होइनन्। यसले उनलाई रुवायो । मैले झुट बोलेको भनेँ । मैले भने कि मैले उसलाई अत्यन्त मोहक र विनाशकारी सेक्सी पाएँ। मैले उसलाई भनेँ कि म नराम्ररी घाइते भएको छु।
  
  
  उनी धेरै समझदार भइन्।
  
  
  "मैले फोन गरें र दुईवटा कुराकानी गरें। पहिलो एक लन्डन संग थियो, Roscoe Clyne संग। Roscoe एक एएच एजेन्ट थियो। एक निशानेबाजको रूपमा, उनको प्रतिभा औसत भन्दा कम थियो, तर जब यो कसैलाई, जहाँसुकैमा जासुसी गर्ने कुरा आयो, रोस्को क्लाइन कुनै पछि थिएन।
  
  
  Roscoe अरू सबैजस्तै देखिन्थे र अरू कोही जस्तो थिएन। उसले एउटै ब्लक भित्र तीन फरक व्यक्ति जस्तै देखिन सफल भयो। उनको अभिव्यक्ति र मुद्रा परिवर्तन गर्ने विशेष तरिका थियो। एक दिन तपाईंले फर्केर हेर्नुभयो र एउटा काम गरेको केटा देख्नुभयो। यदि तपाईंले फेरि फर्केर हेर्नुभयो भने, काम गर्ने केटा हराएको थियो र तपाईंले अरू कसैलाई देख्नुभयो - एक वकिल वा रेसिङ चालक - कुनै पनि अवस्थामा: कोही पूर्ण रूपमा फरक। तब यो केवल तपाइँको भावना थियो, तपाइँ सोच्नुभयो कि तपाइँ पछ्याइएको छैन ... कथा यो छ कि Roscoe एक पटक Dachau बाट भागेको थियो, केवल यो नाजी किल्लाबाट बाहिर निस्केर, केवल किनभने, उसले यसलाई राखे जस्तै, "उनी एक जस्तो देखिन्थे। जर्मन"।
  
  
  यसलाई विश्वास गर या नगर। मलाई यो दीर्घकालीन रूपमा पूर्ण विश्वास छ।
  
  
  रोस्कोले नासाउबाट विमान समात्ने वाचा गरे। म त्यहाँ नपुग्दासम्म उसले चेन-ली र विङ पो हेरिरहनेछ। दश बजेको दश मिनेट थियो । मैले एयरपोर्टमा फोन गरें। लन्डनको उडान समयमै प्रस्थान गर्यो। त्यसपछि मैले रेडियो अन गरें। त्यहाँ भागेको खबर थियो, तर चेन-लीको सम्भावित कब्जाको केहि पनि थिएन। Roscoe आफ्नो चालहरू देखाउन आवश्यक छ।
  
  
  होटेलका डाक्टरले मेरो काँध जाँचे, पट्टी बाँधेर इन्जेक्सन दिए ।
  
  
  मैले ढोकामा ठोक्किएको एक शब्द पनि उसले पत्याएन।
  
  
  म नुहाउन, पिउन र चालीस घण्टा सुत्न चाहन्थें। तर म पनि तारालाई हेर्न चाहन्थें, र म यति निर्दोष छैन कि मलाई थाहा थिएन कि उनी पछिल्ला केही घण्टामा नरकबाट गुज्रिएको हुनुपर्छ। जब उसले अनुहार बनायो र भनिन्, "तिमीहरू पनि सधैं रमाइलो गर्छौ।" मलाई पनि थाहा थियो उसको वास्तवमा के मतलब थियो। म आफैँ बसेर पर्खनु भन्दा उसलाई खोज्न सुरु गर्न रुचाउँछु। ताराले आफ्नो होटल रिजर्भेसन रद्द गरी मैले दिएको ठेगानामा गएकी हुँ भन्ने आशा गरेकी थिएँ । म सहरको अर्को छेउमा रहेको पहेंलो घरमा पुगें।
  
  
  श्रीमती विल्सन टी. शेरिफले मलाई जवाफ दिनुभयो। होइन, उनले मलाई भनिन्, तारा त्यहाँ थिइनन्। यो तारा को थियो? अनि म उनको लागि को थिएँ? टाउकोमा रगत बग्न थाल्यो । तारा यहाँ घन्टा अघि आउनुपर्थ्यो। यो मैले सोच्न सक्ने सबैभन्दा सुरक्षित ठाउँ थियो। तर मैले उसलाई त्यो होटलमा फर्कन दिनु हुँदैनथ्यो। मैले उनलाई सिधै यहाँ पठाउनुपर्थ्यो। मैले श्रीमती शेरिफलाई पठाएको सन्देशको अर्थ म उनको पछि लाग्नेहरूबाट छुटकारा पाउनेछु। मैले यी दुई महिला सँगै बसिरहेका, कफी पिउँदै र आफ्ना बच्चाहरूसँग खेल्दै गरेको कल्पना गरें।
  
  
  अब मेरो आँखा अगाडि देखा परेको दृष्य धेरै कम सुखद थियो।
  
  
  तिनीहरूसँग तारा थियो।
  
  
  तर यहाँ फेरि समस्या छ। को हुन तिनीहरु'? र तिनीहरूले उनलाई कहाँ लगे? फेरि मलाई कहाँ सुरु गर्ने थाहा थिएन। र अहिले पनि ताराले...
  
  
  मैले श्रीमतीलाई भनें । शेरिफ, जो म थिएँ।
  
  
  उसले मलाई रमको बोतल दिई।
  
  
  म उनीसँग अड्किएको छु। मलाई कहाँ जाने थाहा नभएसम्म छोड्नु मूर्खता हुनेछ। ग्रेनाडा? यो सम्भव छैन कि तिनीहरूले तारालाई त्यहाँ लगे। तर यो एक मात्र ठाउँ थियो जुन मैले सोच्न सक्छु। र त्यही कारणले उनीहरूले उनलाई त्यहाँ लगेनन्। मैले रमको अर्को चुस्की लिएँ।
  
  
  मैले श्रीमतीलाई पठाएँ। शेरिफले कागज र कलम पाए र विल्सनको बारेमा पुलिसका लागि कागजमा एउटा नोट लेखे। मैले तिनीहरूलाई साँचो अपराधीहरू को हुन् र सायद उनीहरूलाई ल्यानमुनि पाँच फिट फेला पार्ने बताए। मैले उनीहरूलाई भनें कि त्यहाँ अझै केही शवहरू हुन सक्छन्, तर मलाई कहाँ थाहा थिएन।
  
  
  त्यसपछि फेरि बत्ती बल्यो।
  
  
  "वुड निकल" ठ्याक्कै विल्सनले वर्णन गरे जस्तै थियो। बाटोको छेउमा अलिकति रन-डाउन गोदाम। म उसको छेउमा गएँ र रूखहरूको बीचमा पार्क गरें।
  
  
  झ्यालहरू अँध्यारो थिए, तर जब म नजिक आइपुगेँ मैले तिनीहरू कालो पर्दाले ढाकिएको देखें।
  
  
  मैले आवाजहरू सुनें।
  
  
  म विल्हेल्मिनामा पुगें। कोठाको हावा फेरि सास फेर्दा मैले उसलाई लिएँ, र मैले उसलाई निसासिरहेको थाईको घाँटीबाट खोसेको थिएँ। मैले पुस्तकालयको भुइँमा कतै एउटा स्टिलेटो भेटें। मेरो पुरानो भरपर्दो बन्दुक फिर्ता पाउँदा राम्रो लाग्यो। नयाँ हतियार नयाँ प्रेम जस्तै हो - तपाईं सधैं डराउनुहुन्छ कि यसले तपाईंलाई निराश पार्छ।
  
  
  म अँध्यारो झ्यालको नजिक झुकेँ ।
  
  
  ए बिएन, टोटो?
  
  
  Nous भ्रमणहरू।
  
  
  तिनीहरू केही पर्खिरहेका थिए र फ्रान्सेलीमा बोलिरहेका थिए। इन्डोचीनमा फ्रेन्च एक साझा भाषा थियो। यी धेरै क्रान्ति-भ्रष्ट देशहरू कुनै समय फ्रान्सेली उपनिवेशहरू थिए र त्यसपछि स्वतन्त्रताको सामना गरे, कुन दिशा लिने भनेर सोच्दै। बायाँ वा दायाँ। म यी प्राच्य भाषाहरूमा कहिल्यै राम्रो भएको छैन, तर कम्तिमा म फ्रेन्च बोल्छु।
  
  
  "सि ले याट पार्टी हो। संकेत देख्नुहुन्छ ?
  
  
  तिनीहरू डुङ्गा छोडेको संकेतको लागि पर्खिरहेका थिए।
  
  
  - साथै यो महत्त्वपूर्ण छ, où son les autres?
  
  
  तिनीहरू पनि "अरू" को लागि पर्खिरहेका थिए। यदि यी "अरूहरू" त्यहाँ थिए भने मलाई आशा थियो कि तिनीहरू धेरै लामो समयको लागि पर्खिरहेका हुनेछन्।
  
  
  उनीहरुले भनेका हरेक शब्दलाई समात्न म तनावमा थिएँ । "लेस अट्रेस" ले कार्टरलाई सम्पर्क गरेको थियो कि भनेर तिनीहरूले आश्चर्य व्यक्त गरे। उनीहरूले सोचेका थिए कि उनीहरूलाई मद्दत गर्न अनुमति नदिइएको दयाको कुरा हो।
  
  
  एउटाले भन्यो, "कसैले डोमेज गर्यो।"
  
  
  मेरो मुटुको धड्कन बन्द भयो ।
  
  
  तारा मरिसकेको थियो ।
  
  
  बुद्धि, विवेक, आत्मरक्षा, अवसर, उद्देश्य, एएच, जीवन, सबै कुरा अर्थहीन धुलोमा चकनाचुर भयो। म मात्र पागल भएँ। म उफ्रिएर ढोका खोलिदिएँ । मैले नजरमा चल्ने पहिलो वस्तुलाई आक्रमण गरें। मैले बन्दुक पनि तानेको छैन। म मेरो हातमा मासु महसुस गर्न चाहन्थें र च्यात्ने र बदला लिने आदिम चाहना महसुस गरें। म आफ्नै हतियार बन्न चाहन्थें।
  
  
  अचानक थाहा भयो कि म तीन जनासँग झगडा गरिरहेको छु। तिनीहरू सँगै छ फिट अग्लो र तीन सय पचास पाउन्ड वजन थिए, तर जब यो पागलपनको कुरा आउँछ, मसँग बराबर छैन। अन्धो क्रोध, जलिरहेको क्रोध, जसले मूर्खहरूलाई सुपरम्यानमा परिणत गर्दछ।
  
  
  म निरन्तर क्रोधित मेसिन थिएँ। म मुक्का र लात प्रहार गर्ने कारखाना थिएँ। मबाट कोही पनि भागेनन् । हामीलाई एउटा चाइनिज पजलजस्तै सँगै राखिएको थियो—एउटा सिंगल, घुम्ने, किकिङ बल। तिनीहरू सबै गोली चलाउन डराउँछन्, तिनीहरूमध्ये एकलाई हिर्काउन डराउँछन्।
  
  
  म तपाईलाई भन्न चाहन्छु कि मैले यो कसरी गरें। वास्तवमा, म चाहान्छु कि मैले यो आफैलाई थाहा पाएको थिएँ। तर मलाई मेरो आफ्नै रिस मात्र याद छ। जब यो समाप्त भयो, तिनीहरू सबै मरेका थिए। र मैले यो मेरो खाली हातले मात्र हासिल गरें।
  
  
  ताराको शव बारको टेबुलमा टाँसिएको थियो। पल्स थिएन । जीवनको कुनै संकेत छैन। मैले उसलाई उठाएँ र बाहिर लगे। उसको रातो कपालले मलाई मुठ्ठीभर ज्वाला जस्तै जलाएको थियो। चन्द्रमाको उज्यालोमा उनको अनुहार पहेंलो देखिन्थ्यो, तर झ्यालको हल्का धुवाँले उनको नाक अझै छोपेको थियो। मेरो घाँटीमा पीडाको एक गाँठो अडियो र चिच्यायो, केवल विनाशकारी रोमा बाहिर निस्कन। तर चीजहरू अगाडि बढेनन्; ऊ त्यहाँ बस्यो।
  
  
  मैले उसलाई बिदाइ चुम्बन गरें।
  
  
  उसले मेरो काखमा केही बेर हलचल गरि।
  
  
  मैले उसलाई फेरि चुम्बन गरें।
  
  
  उनी मुसुक्क हाँसिन् । "नमस्ते, निक," उनले हाँस्दै भनिन्। - के मैले तिमीलाई धेरै डराएको थिएँ?
  
  
  मैले यसलाई लगभग छोडें, म यो अप्रत्याशित प्रदर्शनबाट धेरै छक्क परें। मैले अर्को शब्द बोल्न सकिन । उनी मुसुक्क हाँसिन् । 'शान्त होउँ। तपाईं पागल हुनुहुन्न। सुत्ने सुन्दरता जीवित र राम्रो छ।"
  
  
  अन्ततः मैले "Whaaaaaaaaaaa" लाई निसासाउन सफल भएँ। वा यस्तै केहि।
  
  
  उनी फेरि हाँसिन् । "मलाई जान दिनुहोस् र म सबै कुरा बताउछु।"
  
  
  मैले तल राखें। "मम्म," उनले भनिन्। "फेरि सर्नको लागि यो राम्रो छ।" उनले आफ्नो हात पसारिन् र चन्द्रमाको उज्यालोमा कातिन्।
  
  
  उनी महान थिइन्। उनी एक पौराणिक अप्सरा थिइन्। पुरानो पौराणिक कथाबाट एक अप्सरा, पुन: जन्मिएको, समुद्रको चुचुरोबाट उठेको, परी कथाको एक जादुई प्राणी, एक सय वर्षसम्म चलेको जादूबाट असुरक्षित ब्यूँझियो।
  
  
  मैले उसलाई हेरें, कम वा कम आफैंलाई मोहित गरे। उनले आफ्नो नाच रोकिन्, टाउको हल्लाइन् र मुस्कुराइन्। "म तिमीलाई सत्य भन्न मन पराउँछु, प्रिय।" यो वास्तवमै धेरै अनरोमान्टिक छ।"
  
  
  प्रयास गर्नुहोस्, मैले भने।
  
  
  "बायोफिडब्याक," उनले भनिन्।
  
  
  अर्गानिक प्रतिक्रिया?
  
  
  अर्गानिक प्रतिक्रिया।"
  
  
  "तिमीले पहिले नै भन्यौ," मैले भनें। "तर यो के हो?"
  
  
  निस्सन्देह, तपाईंले टाउको दुखाइ कसरी रोक्ने, कसरी दमको सामना गर्ने भन्ने बारे यी सिद्धान्तहरू सुन्नु भएको छ, केवल तपाईंको मस्तिष्कका तरंगहरू नियन्त्रण गरेर... "त्यसो भए के?" त्यहाँ बायोफिडब्याक भनिने सबैभन्दा राम्रो बिक्रेता थियो। मैले बेस्टसेलरहरू पढ्दिन, तर मैले यी सिद्धान्तहरूको बारेमा सुनेको छु। "म कसरी मरेको व्यक्तिको नक्कल गर्न सक्छु?" सँग यसको कुनै सरोकार थिएन?
  
  
  ठीक छ," उनले भनिन्, "मैले त्यसै गरें।" तिनीहरूले मलाई तपाईं कहाँ हुनुहुन्छ भनेर सोधे, तिनीहरूमध्ये एकले मलाई हिर्काए र म लडे। त्यसपछि मैले यो बायो-फिडब्याकको साथ सुरु गरें। मैले मेरो पल्स कम गरें जब सम्म मैले यो महसुस गर्न सकिन र मेरो सास रोकें। म सधैं यो गर्छु जब तिनीहरू मेरो नजिक पुग्छन्।"
  
  
  बस?' - मैले मेरो औंलाहरू काटें।
  
  
  छैन। सजिलो छैन। AX ले महिला एजेन्टहरूको समूहलाई यो गर्न तालिम दियो। यो अभ्यास धेरै महिना चल्यो। तर काम गर्छ।"
  
  
  तर मलाई भन्नुहोस्, तपाईंले मलाई किन सम्पर्क गर्नुभएन? उनले काँध हल्लाइन्। "सुरुमा मलाई यो तपाईं नै हो भनेर पक्का भएन।" तर पनि, "उनले रोकिन् र जमिनतिर हेरिन्, "म जान्न चाहन्थें कि यसले तपाईलाई परेशान गरिरहेको छ।"
  
  
  मैले उसलाई विषालु रूप दिएँ। "म धेरै चिन्तित थिएँ जब उनीहरूले तिमी मरेका छौ भने म पागल जस्तै त्यो क्लबमा पसे।"
  
  
  'नमस्कार।' - यसरी कराउन नगर्नुहोस्। के म यहाँ रमाइलो गर्न आएको छु जस्तो लाग्छ?
  
  
  'छैन।' - तर तपाईले रमाइलो गर्नुभएन। तपाईं काममा सुत्नुभयो।
  
  
  मैले यो विधिको धेरै फाइदाहरू छन् भनेर सिकें। तपाईको कानले काम गरिरहँदा तपाईले आफ्नो हृदयको गतिलाई व्यावहारिक रूपमा रोक्न सक्नुहुन्छ। र मानिसहरू केवल मृत व्यक्तिको उपस्थितिमा शब्दहरू मिच्ने प्रवृत्ति गर्दैनन्।
  
  
  ताराले धेरै कुरा सिके । यो होइन कि यसले हामीलाई थप प्राप्त गर्यो, तर कम्तिमा नासाउको रहस्यहरू सफा गरियो।
  
  
  लिंग जिङ र बङ्गेलको ओरिएन्टल फार्मेसी थियो। नासाउमा बङ्गेलको होटल पनि थियो । जब यो सबै सत्य हुन धेरै राम्रो लाग्थ्यो, चिनियाँ सेवा KAN ले एउटा प्रस्ताव गर्‍यो जुन उनीहरूले अस्वीकार गर्न सकेनन्। लागूऔषधको श्रोत नतोड्ने बदलामा कानले आम्दानीको बीस प्रतिशत र आवधिक सेवा माग गरेको थियो । यो "कहिलेकाँही अनुग्रह" धेरै सरल थियो: तिनीहरूले केएएनले कतै घुसपैठ गर्न चाहेको क्लोनहरूको श्रृंखलाको लागि कभर र कभर प्रदान गर्नु थियो।
  
  
  नासाउ एक आदर्श बाटो स्टेशन थियो। अमेरिकाको नजिक, तर अझै पनि ब्रिटिश क्षेत्र। यसले उनीहरूलाई धेरै समस्या र जोखिमहरूबाट जोगाएको छ। र तिनीहरूको यात्राको अन्तिम चरणको लागि, माछा मार्ने डुङ्गा चढ्नु र टाढाको फ्लोरिडा चट्टानमा अवतरण गर्नु एउटा हावा थियो। प्रणाली राम्रो काम गर्यो।
  
  
  चार्ल्स ब्राइस, उदाहरणका लागि, क्लोन हो जसले सिनेटर मोर्टनको हत्या गरे। सुरुमा उनले ग्रेनाडा क्यासिनोमा साधारण भान्सा सहायकको रूपमा काम गरे; त्यसपछि KAN ले उहाँलाई "फ्लाइङ एसेस" को पाइलटको रूपमा यहाँ र त्यहाँ दायाँ तारहरू तानेर नियुक्त गर्नुभयो; - उसले विमान दुर्घटनाग्रस्त गर्यो - यसमा सिनेटरको साथ। CAN को लागि, प्रणालीले सहज रूपमा काम गर्यो, तर लिन चिङले यो योजनामा आपत्ति जनाए। मुख्यतया अचानक कटौती को सम्भावना विरुद्ध डिजाइन। त्यहाँ अरु सदस्यहरु रिसाए ।
  
  
  चेन-लीले साइब्रुकलाई गोली हानेर मारेपछि यो कुरा उठ्यो। यो असम्भव थियो। सिनेटर सेब्रुक चेन-लीको निशाना हुनसक्छन्, तर उनको घर माइनमा मारिएको हुनुपर्छ। सेब्रुक सिधै क्यासिनोमा पुग्दा, चेन-लीले सोचे, "मैले किन पर्खनुपर्छ?"
  
  
  यो गर्नु एकदमै मूर्ख कुरा थियो। यसरी तपाईले आफ्नो गुँड खोल्नुहुनेछ।
  
  
  चेन-ली पक्राउ परेका थिए।
  
  
  लिन जिङ छोड्न चाहन्थे। आवश्यक भएमा यसको लागि Bangel लाई घुमाउन पर्याप्त खराब छ। बाँकी गिरोह पनि विद्रोहको कगारमा थियो।
  
  
  सम्पूर्ण ग्रेनाडा क्यासिनो व्यवसाय अचानक खतरामा परेको थियो।
  
  
  तिनीहरूले विन पो पठाए। लन्डनमा तिनीहरूको ठूलो मानिस, साथै चेन-लीमा पुग्न CAN बाट उद्धार टोली। विंगले आफूलाई अफिम व्यापारीको रूपमा स्थापित गरेको थियो, र यो भूमिकाले उसलाई लिन जिङको विश्वास प्राप्त गर्न र मेरो पछि लिन जिङलाई पठाउन अनुमति दिएको थियो। तर ग्रेनाडामा यस अराजकता र विद्रोहको कारण, KAN ले नयाँ स्थान खोज्नु पर्यो। त्यसैले उनीहरूले विल्सन टी शेरिफबाट ड्रग्स लुकाएर वुड निकललाई केसमा ल्याए। यो बार तिनीहरूको नयाँ मुख्यालय बन्यो। त्यहाँ उनीहरू आफ्ना थप कार्यहरूको योजना बनाउन भेला भए। धेरैजसो त्यहीँ खाए र सुते । योजना राम्रो थियो।
  
  
  चेन-ली जेलबाट भाग्नुको पछाडि विंग मास्टरमाइन्ड थियो। उनले यो याटसँग दुर्घटनाको योजना बनाएर पनडुब्बी ल्याए। त्यसपछि उनले ड्यूकसँग "व्यवसाय बैठक" व्यवस्थित गरे र ड्यूकको वफादार बटलर गायब भएको सुनिश्चित गरे। के यो संयोग र सुखद थिएन कि Vinh पो एक उत्कृष्ट बटलर चिनेको थियो? भर्खरै लेडी चेरिलको सिफारिसमा लन्डनबाट आइपुगेकी थिइन्।
  
  
  उनले हिंसात्मक कार्य वाङ टोङलाई छोडे। यी वर्गहरू खराब, राम्रो, क्रूर थिएनन्। के कष्टप्रद थियो अनुवादहरू। कतै, फ्रेन्चदेखि कम्बोडियनदेखि थाईदेखि चिनियाँदेखि वाङ टोङको विशेष अङ्ग्रेजीसम्म, कार्यहरूमा गल्तीहरू भएका छन् र राम्ररी राखिएका योजनाहरूले तिनीहरूको केही अर्थ गुमाएको छ। पछि जे भयो त्यो कमेडी चलचित्र कीस्टोन कोप्सको केहि जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  प्रत्येक चोटि KAN केटाहरू मध्ये एकले शरीर माथि फ्याँक्यो, तिनीहरूले यो KAN ले गरेको हो भनी ठाने।
  
  
  आखिर, KAN सँग बाङ्गेललाई मार्ने हरेक कारण थियो, र KAN ले लिन चिङ्गलाई मार्ने योजना पनि बनायो। त्यसकारण, सबैले सोचे कि समूहको अरू कसैले यो गरेको हो, र चुपचाप मैले छोडेको लाशहरू हटाए।
  
  
  बाँकी कम हास्यास्पद थियो। यो गारो संग गर्न को लागी भाग थियो। मलाई सम्पर्क गर्दा उहाँहरू उहाँलाई भेट्नुभयो। भ्यानका केटाहरूले यो गरे, र समाचार आयो कि "अमेरिकी मरेको थियो।" विन पोले म यो अमेरिकी हुँ भनेर बुझे। साँझ भइसकेको थियो जब विंगको समूह क्यास्केड रोड तर्फ लागे, र अरूले सामान्य कुराकानीमा आफ्ना कथाहरू सुरु गरे।
  
  
  तिनीहरूले मलाई राम्रोसँग प्राप्त गर्ने निर्णय गरे - र चाँडै। तर म पहिले नै क्यास्केड रोड गएको छु। तिनीहरूले मेरो सट्टा तारा लिए।
  
  
  - तिनीहरूले तपाईंलाई कहाँ लगे?
  
  
  हम्म, "उनले फर्किन्।
  
  
  तपाईंले भन्नुभयो कि तिनीहरूले तपाईंलाई कुटेका छन्। म कहाँ जान्न चाहन्छु।
  
  
  उसले मेरो छातीमा बालुवा बग्यो। - "मलाई लाग्छ कि यो एक धेरै संवेदनशील मुद्दा हो।" उसले मेरो छातीमा बालुवामा मुटु कोर्यो। 'के भइरहेको छ?' - उसले हाँस्दै सोध्यो। - के तपाई ईर्ष्यालु हुनुहुन्छ, कार्टर?
  
  
  पक्कै पनि म ईर्ष्यालु छैन। र मलाई कार्टर नभन्नुहोस्। तपाईं फिल्मकी महिला रिपोर्टर जस्तो देखिनुहुन्छ।
  
  
  "मैले भर्खरै लरेन बाकल खेल्ने भयो।" उनी सम्मानका साथ उठिन् र चन्द्रमाको उज्यालोमा समुद्र तटमा दौडिन्। "यदि तपाईलाई मेरो आवश्यकता छ," उनले बोलाए, "केवल सीटी।" उनको गरिमामा खलल पार्न सक्ने एउटै कुरा थियो कि उनले कुनै लुगा लगाएकी थिइनन्। जब हामीले पहिलो पटक भेट्यौं उनी एक सुन्दर सभ्य युवती जस्तो देखिन्। तर पछिल्लो समय उनी सभ्य महिलाभन्दा पनि भाँचिएको युवती जस्तै देखिन्थिन् ।
  
  
  म पक्कै उसलाई चाहन्थे। म उसलाई फेरि चाहन्थे। तर यी सबैको सबैभन्दा नराम्रो कुरा यो थियो कि मलाई कसरी सीटी बजाउने थाहा छैन।
  
  
  म उभिएँ र किनारामा उनको पछि लागें।
  
  
  हामी पौडी खेल्यौं।
  
  
  पानीमा, छालहरू बीच, हामी एक अर्काको वरिपरि चिप्ल्यौं।
  
  
  "यसले काम गर्दैन," उनले भनिन्। मैले भने। - "एक शर्त बनाउन?"
  
  
  खैर, यो हुन सक्छ यदि अर्को छालले हामीलाई नछोडेको भए। त्यसोभए हामीले समुद्रको छेउमा प्रेम गर्यौं, अब पानीले ढाकिएको, त्यसपछि फेरि नग्न। हामी ज्वारभाटाको लयमा पर्यौं, वा ज्वार - हाम्रो जस्तै, ताकि उनी र म छाल र किनार बन्यौं, तिनीहरूको प्राकृतिक मार्गमा भेटेर बिदाइ गर्दै; हामी एक अर्का बन्यौं, नम्र अभिवादन र अलविदा, भिजेको, नुन चुम्बन संग। वास्तवमा, यो कहिल्यै रोकिएको छैन। उसको छातीमा मेरो मुखले तुरुन्तै उसलाई फेरि सुरु गर्‍यो जब हामी सँगै मन्थन पानीमा ओर्लियौं र उत्साहका साथ सास फेर्न सँगै फेरि उठ्यौं।
  
  
  केहि समय पछि उनले मलाई भनिन्: "तिमीलाई थाहा छ, सुरुमा म डराएको थिएँ।"
  
  
  मैले मेरो हात उसको पेटमा भित्रै दौडिएँ। "यो डरलाग्दो खेल हो, प्रिय। र यदि तपाईलाई चक्कु वा कुङ्ग फुसँग कसरी खेल्ने थाहा छैन भने... ठिकै छ, म तपाईलाई दोष दिन्न। मैले उनको आँखामा गहिरो हेरेँ। "त्यसोभए मलाई यो भन्न दिनुहोस्: म तपाईंसँग धेरै रिसाएको थिएँ।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। - त्यसो भए मेरो मतलब छैन। मेरो मतलब, आज सम्म, जब तपाईं र म त्यो बारमा बसिरहेका थियौं, जब तपाईं टेबलको अर्को छेउमा बसिरहनुभएको थियो, लाखौं माइल टाढा।
  
  
  "हेर।" – मैले नरम स्वरमा भने । "म यस्तै छु। र कसैले मलाई यसको लागि तिर्न सक्दैन। तिमीलाई थाहा छ कि म तिम्रो साथमा छु, म सबै तिम्रो हुँ। र बाँकी समय ... ठीक छ, तब म सायद सबै आफैंमा छु।
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । उनको मनमा उदासीनता छाएको थियो । ‘चिन्ता नगर । कार्टर। म तिमीलाई परिवर्तन गर्ने प्रयास गर्दिन। यो मात्र हो ..." उनी रोकिन्, के भन्ने बारे सोच्दै, त्यसपछि जारी राख्ने निर्णय गरे, "मैले तपाईंलाई पहिले चिनेकी थिइन।" त्यसोभए, यदि म लरेन बाकल होइन, तब मसँग सानो एनी हुने यो भयानक घृणित प्रवृत्ति छ। उनी फेरि मुस्कुराईन्, तर यसपटक उनको अनुहार झनै खुशी थियो। चिन्ता नगर्नुहोस्। अब म धेरै ठूलो र बलियो छु, र म तिमी को लागि माया गर्छु।
  
  
  मसँग "म तिमीलाई माया गर्छु" भन्ने वाक्यांशमा, अस्वीकारहरूको श्रृंखलामा निर्मित प्रतिबिम्ब छ। मैले कुनै कुराको वाचा गरिन... हामी सबैले यो प्रतिबद्धता नबनाउनु पर्छ... मैले तारालाई हेरें। "मलाई लाग्छ" मैले भने सायद म पनि तिमीलाई माया गर्छु।
  
  
  "हे भगवान," उनले भनिन्...
  
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  
  
  ब्रिटिश संग्रहालय सधैं जस्तै आकर्षक थियो। मेरो लागि यो अपीलको बारेमा सधैं केहि भयावह भएको छ। तपाईं केही कवच हेर्दै हुनुहुन्छ जुन राजा आर्थरले एक पटक लगाएको हुनुपर्छ, वा भिक्षुको लुगा "610 देखि डेटिङ"। तपाईलाई यो अचानक आउँछ कि इतिहास ती इतिहासका पुस्तकहरूमा संकुचित र सुकाइएका सानो कथा होइन, बाँझ मानिसहरू र घटनाहरूको एक स्ट्रिंग जस्तै, ती मितिहरूलाई हातमा लिएर जान्छ जुन सधैं सम्झिन्छ। (१०६६, वाइकिंग विजयहरू।" १२१५, म्याग्ना कार्टा।) इतिहास साहस, आत्मविश्वास र रगतले लेखिएको तथ्यहरूको आँधीबेहरी, आँधीबेहरी हो। इतिहास तपाईं र म जस्तै मानिसहरू हो, सधैंको लागि आफ्नो सरल, सांसारिक अस्तित्व सेवा गर्न बर्बाद। र धातु ढाल, वा कपडाको टुक्रा होइन।
  
  
  मैले भने जस्तै, डरलाग्दो।
  
  
  मैले रोस्कोलाई एघार बजे कन्स्टेबलको औंठाछाप राखिएको कोठामा भेट्ने व्यवस्था गरें। प्रवेश गर्न तपाईंलाई एक विशेष पास चाहिन्छ। मसँग यो पास र त्यहाँ कसरी पुग्ने बारे निर्देशनहरू थिए, साथै जोन कन्स्टेबल (1776-1837) को बारेमा एक शानदार पर्चा थियो। मैले पास मार्गरेट रदरफोर्डको डबललाई दिएँ, जसले मलाई प्रिन्टहरूको विशाल फोल्डर दिए। "रोमान्टिक यथार्थवादी," पुस्तिकाले भन्यो। "कन्स्टेबल प्रकृतिमा फर्कन चाहन्थे।" यदि त्यसो हो भने, प्रकृति (1776-1837) एक अद्भुत ठाउँ थियो। चम्किलो हरियोको एक दृश्य।
  
  
  - तर हो। त्यतिबेला घरमा शौचालय थिएन ।
  
  
  म घुमाएँ । यो Roscoe Cline थियो।
  
  
  "यो तस्विरको प्रशंसा गरिरहनुहोस्," उनले भने। मैले फर्केर तस्विरको प्रशंसा गरें। “नासाउबाट हाम्रो आपसी साथी यहाँ आएको थियो। उनले Cotswolds मा एउटा देशको घर भाडामा लिए। म अर्को पेन्टिङ नजिक गएँ। खरको छाना र नीलो-हरियो नदी भएका घरहरू। "तपाईको चेन-ली अझै त्यहाँ छ।" उनीहरु एयरपोर्टबाट सिधै त्यहाँ गए र त्यसयता गएका छैनन् । कुनै आगन्तुक थिएनन्। त्यहाँ कुनै फोन कलहरू थिएनन्," जुन असामान्य छ। तिनीहरू शान्त, सफा, बाहिरी जीवन बिताउने स्क्वायरहरूको गुच्छा मात्र हुन्। निस्सन्देह, तिनीहरू यहाँ चौबीस घण्टा मात्र थिए।
  
  
  मैले अर्को पाना पल्टाए र यस पटक मिल र धाराको अध्ययन गरें। "के तपाईंले अरू CAN एजेन्टहरू देख्नुभएको छ?"
  
  
  - कोही छैन, निकी। कोही छैन।'
  
  
  - के कसैले तपाईलाई परेशान गर्यो?
  
  
  म को? Lamong Cranston? दिमागलाई बादल गर्ने क्षमता संग? कसैले छाया देख्दैन, बच्चा।
  
  
  त्यसोभए मसँग अर्को प्रश्न छ, Roscoe... तपाईं मलाई यी तस्विरहरू हेर्न किन सोध्दै हुनुहुन्छ?
  
  
  म घुमाएँ । रोस्कोले काँध हल्लायो। "मैले भर्खर सोचेको थिएँ कि तपाईलाई कलाको बारेमा केही थाहा हुनुपर्छ।"
  
  
  त्यसपछि मैले भनेको कुरा प्रकाशनको लागि उपयुक्त छैन।
  
  
  हामीले द हन्टर लज भनिने वेस्ट एन्ड डिनरमा खायौं। जेली र खरायोको पछाडि इलको मेनु जस्तो देखिने काठको प्यानेल भएको डिनर। मैले तारालाई फोन गरेर भेट्न आउन भनें। हामी "अपार्टमेन्ट" मा बस्यौं जुन Roscoe's को एक साथीको थियो, एक केटी जो अहिले शहर बाहिर थियो। हामी आफैंमा धेरै थियौं र जोन स्टीवर्टले पोर्टरहरू र वेटरहरू र नोकरहरूका बारेमा बकवास गर्ने सबैसँग कम समस्या पायौं। यो सहरसँग अन्तरक्रिया गर्ने सबैभन्दा शान्त तरिका पनि थियो। तारा आइपुग्दा रोस्कोले कसरी हेरिन् भन्ने मैले देखेँ। उनले पन्नाको हरियो कश्मीरी पोशाक लगाएकी थिइन् जुन प्लेगको रूपमा कम काटिएको र कडा थियो, उनको क्षमताको उत्कृष्ट प्रदर्शन गर्दै र उनको बलियो गोल स्तनहरूलाई मद्दत गर्दै। उसले त्यो बिहान किनमेल गर्न गएको हुनुपर्छ। कम्तिमा मैले यो पहिले कहिल्यै देखेको छैन। म कहिलेकाहीँ लुगा बिर्सन सक्छु, तर म टाइट लुगा कहिल्यै बिर्सने छैन।
  
  
  मैले उनको रोस्कोसँग परिचय गराए। उनी आफ्नै मुस्कानमा मुस्कुराईन् । मैले भनेझैं, Roscoe आफूलाई मनपर्ने जस्तो देखिन सक्छ, तर उहाँ अब अभिव्यक्ति बिना हेर्नमा माहिर हुनुहुन्छ। श्रीमान सबै, औसत मानिस। औसत उचाइ, निर्माण, अनुहार र लुगा। मेरो अनुमान छ कि उहाँ लगभग पचास वर्ष वा सो भन्दा बढी हुनुहुन्छ, र मैले यो आंकडा उसले गरेका सबै कुरा जोडेर प्राप्त गर्छु। तर उसको आफ्नै बाक्लो कपाल छ, यो खैरो छैन, र यसमा त्यो आक्रामक कालो रङ छैन जुन रङ्ग गर्दा हुन्छ।
  
  
  त्यसैले तारा हाँसिन् । केही क्षण पछि, जब मैले रोस्कोलाई हेरे, त्यो ग्यारी ग्रान्ट थियो। उहाँ अग्लो र पातलो हुनुहुन्थ्यो, र अचानक उसले टेलर गरिएको सूट लगाएको थियो र मैले देखें कि उहाँको अविश्वसनीय सेतो दाँत थियो। त्यो सेतोपनको बारेमा जुन अन्धा बनाउँछ, र तारा अन्धो देखिन्थ्यो।
  
  
  म अलि अलि तल बसें, घाँटी सफा गरें र निर्णायक, आधिकारिक इशाराले वेटरलाई बोलाए र पेय अर्डर गरे। "मलाई भन्नुहोस्," म रोस्कोतिर फर्केँ, "अहिले तपाईंको व्यापार कसले हेरिरहेको छ?"
  
  
  'व्यापार?'
  
  
  'बाहिर। तपाईंको विदेशी व्यापार।
  
  
  - ओह, यो व्यापार। चार्ली मेस। के तपाईंले उहाँलाई कहिल्यै देख्नुभएको छ?'
  
  
  मैले उसलाई कहिल्यै देखेको छैन।
  
  
  "ठीक छ, यो राम्रो छ। बन्दुकहरू पनि राम्रा छन्। यदि केहि भयो भने - र मलाई लाग्दैन कि केहि हुन्छ - उसले मलाई थाहा दिनेछ। उसको साथमा एक केटा छ, पियर्सन। त्यसैले तपाईले चिन्ता लिनु पर्दैन। केहि पनि।"
  
  
  'केटा?'
  
  
  रोस्कोले मलाई सीधा आँखामा हेरे। "मलाई लाग्छ तपाईं बीस वर्षको हुँदा धेरै स्मार्ट हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  म केहि समय देखि यस बारे सोचिरहेको छु। "तैपनि, यदि तपाईं अहिले त्यहाँ बसिरहनुभएको भए मलाई धेरै राम्रो महसुस हुनेछ।"
  
  
  रोस्कोले टाउको हल्लायो। - म ब्लडहाउन्ड हुँ, निकी। गार्ड कुकुर होइन। यसबाहेक, म पनि ... "धेरै बुढो," उसले भन्न चाहन्थ्यो, तर समयमै उसको होशमा आयो, "भर्खरै म एक हप्तासम्म भिजेको घाँसमा सुत्न अल्छी भएको छु।"
  
  
  "तिनीहरू यति लामो समयसम्म रहनेछन् भनेर तपाईं कसरी पक्का हुन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  - उत्पादनहरू, उदाहरणका लागि। उनीहरूले करिब एक हप्ताको लागि किराना सामानहरू अर्डर गरे। उनीहरूले घरमा काम गर्ने कामदार पनि राखे। यसको मतलब तिनीहरू केही समयको लागि असल केटा बन्ने योजना गर्छन्। यस्तो खबर गाउँभरि छिट्टै फैलिन्छ। र मलाई विश्वास गर्नुहोस्, यस्ता सहरहरूमा कसैले दुई पटक हाछ्युँ गर्दा समाचार बन्छ।
  
  
  "त्यसोभए हामीले के गर्नुपर्छ?"
  
  
  "बस पर्ख ?"
  
  
  "पर्ख र सतर्क रहनुहोस्," उसले दुईवटा इलेक्ट्रोनिक बाकस निकाल्यो। सानो पकेट कालो बक्सहरू। 'तिम्रो लागि एउटा; मेरो लागि एउटा।'
  
  
  'टाढाबाट काम गर्दै हुनुहुन्छ?'
  
  
  'हो। केवल नजिकको फोनमा जानुहोस् र नौ-तीन-छ-चार-शून्य-शून्य-शून्य डायल गर्नुहोस्। शहर बाहिर तपाईले पहिले शून्य-एक घुमाउनुपर्छ। त्यसपछि यस प्यारीमा कोड बटन थिच्नुहोस् र तपाईंले मेसको रिपोर्टको रेकर्डिङ सुन्नुहुनेछ। प्रत्येक घण्टा रिपोर्ट गर्नुहोस्।
  
  
  "अनि यो सबै हो?"
  
  
  "होइन," उसले भन्यो। - त्यहाँ अर्को कुरा छ। तपाईं पनि फोन गर्न र टेप मा आफ्नो सन्देश छोड्न सक्नुहुन्छ। त्यसपछि मेस र म यसलाई सुन्न सक्छौं। डोलोरेसले मनिटरलाई निरन्तर निगरानी गरिरहेको छ, त्यसैले यदि केहि गलत भयो भने हामी सचेत हुनेछौं। तपाईं कहाँ बस्दै हुनुहुन्छ भनेर उसलाई बताउन निश्चित हुनुहोस्। Dolores एक AX स्विच थियो।
  
  
  - र यो घर - यसमा बीटल रोप्न सम्भव छ?
  
  
  उसले अमिलो अनुहार बनायो र टाउको हल्लायो। 'मुश्किलले। वा तिनीहरूले केही समयको लागि टाढा जान आवश्यक छ, तर तिनीहरूले अहिलेसम्म यसको कुनै संकेतहरू देखाएका छैनन्। हामीले कुनै कारणले कामदार पठाउने प्रयास गर्न सक्छौं। तर यदि विन पो यस्तो चालको लागि खसेको भए, ऊ धेरै पहिले मरेको थियो। हामीसँग स्थानीय टेलिफोन नेटवर्कमा जडान छ, त्यसैले हामी सबै बाहिर जाने सन्देशहरू रोक्न सक्छौं।
  
  
  मलाई मन परेन। हामीले कुर्नुपर्‍यो। तर मैले आफैंलाई जोखिममा पार्ने जोखिम लिन सकिन। विन पो मलाई याद आयो। उसलाई एक पटक आफ्नो अनुहार देखाउनुहोस् र सम्पूर्ण अपरेशन असफल हुनेछ।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । एक बजे दुई मिनेट थियो । "यदि तपाइँको पेजिङ प्रणालीले काम गरिरहेको छ भने, मलाई लाग्छ तपाइँसँग यो गर्न समय छ।"
  
  
  रोस्कोले मलाई उसको चम्किलो मुस्कान दियो। - अहिले किन नगर्ने ? साथी? यसलाई आफ्नो औंलाहरूमा थोरै समात्नुहोस्। यसलाई आफै प्रयास गर्नुहोस्।
  
  
  "म तिमीलाई स्पष्ट रूपमा विश्वास गर्छु, रोस्को," मैले भने। उसले तारालाई हेरेर मुस्कुरायो । "मेरो मतलब फोन संग। मलाई थाहा छ तपाईंले मलाई सही रिपोर्ट दिनुहुनेछ।
  
  
  उसले यो विवाद गर्न सक्छ, तर N-3 सधैं K-2 भन्दा बढी महत्त्वपूर्ण छ। रोस्को फोनमा गयो।
  
  
  तारा मुस्कुराई ।
  
  
  यो एउटी महिलाको मीठो तर खाली मुस्कान थियो जसलाई थाहा छ कि जहाज भर्खरै चलेको छ। "म भोको छु," उनले मेनु हेर्दै भनिन्। "यसबाहेक, ऊ मेरो प्रकारको होइन," उनले माथि नहेरी थपिन्।
  
  
  मैले एउटा भौं उठाएँ। "मैले एक पल पनि सोचिन," मैले भने।
  
  
  मेसेसँग हामीलाई बताउन कुनै समाचार थिएन। जसले हामीलाई दिन बिदा दियो। मैले संगीतको लागि केही टिकटहरू किने। एउटा कुरा "टेल योर मदर" भनिन्छ, जसलाई न्यूयोर्क टाइम्सका सेल्सम्यानले "धेरै रमाइलो, यदि तपाईंलाई त्यस्तो चीज मनपर्छ" भने।
  
  
  तारा केही किनमेल गर्न तयार थिई र म केही गर्न नपाउँदा अलिकति नर्भस भएँ। मेरो आवाज अलि डरलाग्दो सुनेको हुनुपर्छ किनभने उनी अचानक मौन भइन्।
  
  
  "मलाई थाहा छ तपाईं के सोच्दै हुनुहुन्छ," उनले अन्तमा भनिन्। "तपाईलाई लाग्छ कि यो ती ईश्वर त्यागिएको पर्यटक पासो मध्ये एक हुन गइरहेको छ, र यो केटीलाई के गर्ने? अझ स्पष्ट रूपमा, उनी यहाँ के गरिरहेकी छिन्? उसले गर्न सक्ने भनेको अपहरण र किनमेल गर्न जानु हो।"
  
  
  मैले जवाफ दिइन। उनको अनुमान नजिक थियो।
  
  
  "ठीक छ, मसँग यहाँ हुनुको कारण छ।" र कारण यो हो कि एकचोटि तपाईंले उनीहरूको प्रयोगशाला कहाँ छ भनेर पत्ता लगाउनुभयो भने, मलाई थाहा हुनेछ कि तिनीहरूमध्ये कुन क्लोनहरू छन् र तिनीहरूलाई के गर्ने। उनले मलाई वाल्डोर्फमा भेटेको पहिलो दिन जस्तै उस्तै उग्र, पर्स ओठले मलाई हेरी। अनि मेरो घाँटीको पछाडीको कपाल त्यसबेला जस्तै उभियो। मलाई थाहा थियो उनको प्रतिक्रिया विशुद्ध रक्षात्मक थियो। उनी त्यहाँ बसेकी थिइन् र महसुस गरेकी थिइन् कि म कष्टप्रद छु र त्यहाँ उसले यसको बारेमा गर्न सक्ने थोरै थियो। र म अव्यावहारिक रूपमा छुने थिएँ, र त्यहाँ मैले यसको बारेमा गर्न सक्ने केही पनि थिएन।
  
  
  हामी पिकाडिली सर्कसको कुनामा उभियौं, असहाय रिसले एक अर्कालाई हेर्दै।
  
  
  उनले भनिन्। "यसबाहेक, मैले गर्न सक्ने अरू पनि केही छ।"
  
  
  "र यो सत्य हो," मैले भने। "तपाईँले पनि केही भन्नु होस् भन्न खोजेको हो।" हो।' उनले भनिन्। "र म पनि तिमीलाई धेरै खुसी बनाउन सक्छु।"
  
  
  यस्तो अविभाज्य सत्य संग बहस गर्न गाह्रो छ। हामी पाँच बजे अपार्टमेन्टमा भेट्न राजी भयौं। तब सम्म, हामी प्रत्येकले आफ्नो हेरचाह गर्नेछौं। म चेरिङ क्रस रोडमा रहेको पबमा गएँ। अलिकति कुहिरो लाग्यो। धेरै कुहिरो होइन, तर एक प्रकारको बाक्लो चिसो। मेरो काँधमा निको हुने घाउ दुख्यो। पीडा साँच्चै अवस्थित हुँदा मानिसहरूले एकअर्कालाई चोट पुर्‍याउन किन रमाइलो गर्छन् भनेर मलाई आश्चर्य लाग्यो।
  
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  
  
  साढे तीन बजे म पबमा पुगें। तीन बजेको समय नजिकिँदै थियो भनेर सम्झाउनको लागि समयमै। बेलायतीहरू दिनमा पिउँदैनन्। यसैले, कम्तिमा Roscoe अनुसार, अंग्रेजी विश्वास गर्न सकिँदैन। मैले बियर अर्डर गरें र अखबार मार्फत पात गरे।
  
  
  लन्डन टाइम्सको पृष्ठ १० मा संयुक्त राज्य अमेरिकाबाट समाचारको सानो टुक्रा थियो। यो बाहिरियो कि सिनेटर बेल र क्रफ्ट तूफान कार्लाको प्रभाव जाँच गर्दा हेलिकप्टर दुर्घटनाको शिकार भएका थिए। कमसेकम उनीहरूले त्यही सोचेका थिए। डोरा आँधीका कारण हेलिकप्टर र पाइलट बेपत्ता भएकाले अनुसन्धानमा ढिलाइ भएको थियो ।
  
  
  त्यसोभए, तिनीहरूमध्ये छवटा छन्। मोर्टन, सेब्रुक, लिन्डेल, क्र्यान्स्टन, र अब नेल र क्रफ्ट। म वाशिंगटनको एक्रोबेटिक्स कल्पना गर्न सक्छु। हत्या प्रयास र षड्यन्त्र बारे निजी कुराकानी। सरकारबाट प्रोत्साहनजनक बयान। यसैबीच, हकको कार्यालयमा शीर्ष-गोप्य वार्ताहरू भइरहेको थियो। हामी कसरी व्यापक आतंक पैदा नगरी सुरक्षा उपायहरू लिन सक्छौं?
  
  
  म सोचिरहेको थिएँ कि कसरी - यदि हकले यो गरे - उसले क्लोन केस ह्यान्डल गर्नेछ। अहिलेसम्म सिद्धान्तको लागि कुनै ठोस प्रमाण छैन। र यदि उहाँ हाम्रो सिद्धान्तलाई स्वीकार गर्न टाढाको झुकाव भएको भए, म अझै पनि उहाँसँग केही समयको लागि भेट्ने थिएन। निस्सन्देह, क्लोनहरू पहिले नै देशमा थिए। तर यदि तपाईलाई एउटै व्यक्तिको वरिपरि कति प्रतिहरू छन् भनेर थाहा छैन भने तपाईले तिनीहरूलाई वान्टेड सूचीमा कसरी राख्न सक्नुहुन्छ?
  
  
  तर पक्कै पनि त्यो हकको समस्या थियो। जबकि मेरो आफ्नै समस्या थियो। मेरो काम यी क्लोनहरूको प्रजनन स्थल पत्ता लगाउनु थियो, तिनीहरू जहाँ भए पनि। मूल मार्नुहोस् र प्रतिलिपिहरू नष्ट गर्नुहोस्। यो पनि पत्ता लगाउन प्रयास गर्नुहोस् कि कति जना - यदि त्यहाँ धेरै बाँकी छन् - मार्न आदेश संग मुक्त वरिपरि हिंडिरहेका छन्। यदि मैले त्यसो गरेको भए र कथा सुनाउनको लागि लामो समयसम्म बाँचेको भए, वाशिंगटनले पूर्ण रूपमा शटडाउन सुरु गरेको हुन सक्छ। कम्तिमा यदि म लामो समयसम्म बाँचे भने।
  
  
  यो सबै सर्कलमा सारियो र त्यसपछि ममा फर्कियो। वाशिंगटन मेरो पहिलो चालको लागि पर्खिरहेको थियो। र म चेन-लीको पहिलो चाल पर्खिरहेको थिएँ। र त्यसपछि त्यहाँ एक पल आउँछ जसको बारेमा तपाईले सोच्नु हुँदैन: के यो चेन-ली बिल्कुलै सर्दैन भने? सिनेटरहरू कम र कम हुँदै जाँदा ऊ लुकेर बसिरहेको छ भने के हुन्छ?
  
  
  घण्टी बज्न थाल्यो । बार पछाडिकी केटीले मलाई यो बन्द हुने समय भनिन्। मैले तिरें र छोडें।
  
  
  कहिलेकाहीँ तपाईं सोच्नुहुन्छ कि हामी केही विशाल चेस खेलको हिस्सा हौं। बिग ह्यान्ड आउँछ र घमण्ड गर्छ कि यसले तपाईंलाई त्यस्तो ठाउँमा पुर्‍याउँछ जहाँ तपाईं कहिल्यै हुन चाहनुहुन्न। यो धेरै अनियमित आन्दोलन जस्तो देखिन्छ। तर अन्तमा यो बाहिर जान्छ कि यो सम्पूर्ण खेल को अन्तिम चाल थियो।
  
  
  म छोटो पैदल यात्रा गर्न गएँ। लक्ष्यविहीन, मलाई लाग्छ। बन्ड स्ट्रीटको साथ। राम्रो समयमा, मैले आफूलाई बर्लिंगटन आर्केडमा भेट्टाएँ, पसलहरूको साँघुरो, लामो ग्यालेरी। ग्यालरीको झण्डाले सजाइएको छत माथि हेर्न अरू सबैजस्तै मैले पनि घाँटी थिचेँ। मैले शर्ट र क्यामेरा लगाएका पसलका झ्यालहरू र चिनियाँ मूर्तिहरू भएका झ्यालहरूमा हेरेँ।
  
  
  भर्जिनियाका एक व्यक्तिले आफ्नी श्रीमतीको फोटो खिचेको बेला मैले घुमफिर गरें।
  
  
  त्यसपछि एउटा संयोग भेटियो ।
  
  
  मेरो पहिलो प्रतिक्रिया उसले मलाई नदेखून् भनेर टाढा जानु थियो। पसलको झ्यालको प्रतिबिम्बमा आफ्नो अनुहार हेर्नुहोस्। तर पछि मलाई थाहा भयो कि उसले मलाई चिन्दैन। मैले उसको अनुहारलाई मेरो जस्तै चिनेको थिएँ। यसअघि पनि मैले उहाँलाई दुईपटक भेटेको थिएँ । मैले पहिले नै उसलाई एक पटक मारे। तर यो शरीरमा छैन। चेन-ली कतै ग्रामीण इलाकामा थिए। हङ लुओ नरकमा थिए, र मलाई लागेन कि लाओ जेङले अहिले किनमेल गरिरहेको छ। यो अनुहार अर्कैको थियो। उस्तै फराकिलो, कडा अनुहार। एउटै फ्ल्याट, मित्रहीन अभिव्यक्ति। एउटै पूर्ण रूपमा राखिएको मस्सा।
  
  
  अर्को क्लोन।
  
  
  म एक अनौपचारिक, शान्त चाल संग उनको पछि लागें। ट्यूब टु पिकाडिली, फिर्ता रसल स्क्वायर।
  
  
  उनलाई यति नजिकबाट पछ्याउनु जोखिमपूर्ण थियो। तर तपाईले लिनु पर्ने केहि जोखिमहरू छन्। यसबाहेक, उहाँ समस्याको आशा नगर्ने मानिस जस्तै हिँड्नुभयो। उसले आफ्नो पछ्याउनेहरूलाई हेरेन र यताउता फर्केन। निष्कर्ष: बहुविकल्प। वा उसलाई थाहा थिएन कि उसलाई पछ्याइएको थियो; वा उसले मलाई थाहा थियो र मलाई जालमा लैजाइरहेको थियो।
  
  
  रातो इट्टाको घरमा क्लोन गायब नभएसम्म मैले उसलाई केही थप ब्लकहरू पछ्याएँ। ढोकामा ४३ नम्बर थियो, र काँसाको नामप्लेटले अप्रासंगिक जानकारी थप्यो: "द फेदरस्टोन सोसाइटी" अप्रासंगिक नोटको साथ: "स्थापना सन् १९१७।" यो फेदरस्टोन समाज के नर्क थियो? अर्को कुरा मैले यो पत्ता लगाउनु थियो।
  
  
  सडकको छेउमा एउटा म्याक्रोबायोटिक रेस्टुरेन्ट थियो। अचानक मलाई स्वस्थ खानाको लागि ठूलो भोक लाग्यो।
  
  
  मैले सडकलाई हेरेर एउटा टेबल लिएँ; यस्तो परिवेशमा सोचेजस्तो स्वस्थ नदेखिने वेटरले केही टुक्रा टुक्रा पारेर मलाई एउटा मेनु दियो। मसँग एउटा छनोट थियो: सूर्यमुखी शरबत (बीउसहितको दही) वा बढ्दो घातक मिश्रणहरूको सूची। पालकको रस, बन्दकोबी soufflé। म अर्गानिक लेमोनेडको क्याफेमा बसेँ, उनीहरूले कुन अंगबाट यसलाई बनाउन प्रबन्ध गरे भनेर सोच्दै।
  
  
  उखु बोक्ने विधवाहरूको जोडीले फेदरस्टोन सोसाइटीबाट पीडादायी निकास बनायो।
  
  
  टी-शर्ट र जीन्स लगाएको एक सुन्दर किशोरले मेरो छेउमा टेबल लियो र सूर्यमुखी अर्डर गर्यो। उसले मलाई साना केटीहरू जस्तै हेर्यो।
  
  
  एउटी महिला धेरै प्याकेज लिएर आइन् । उनको टाउकोमा अत्याधिक रातो टोपी थियो र लगभग देखी झुर्रीहरू थिए। सुरुमा त उनी आफैंसँग कुरा गरिरहेकी थिइन् । तर म गलत थिएँ। उनी आफ्नो झोलासँग कुरा गरिरहेकी थिइन् । "ठीक छ," उनले भनिन्, "र कृपया शान्त रहनुहोस्।"
  
  
  उनी यसको बारेमा बिल्कुल सही थिइन्। धेरै ठूलो मुख भएको किनमेल झोला धेरै कष्टप्रद हुन सक्छ।
  
  
  उनी मेरो छेउको टेबलमा बसिन् र आफ्नो फ्लफी खैरो केप फुकालिन्। उनी अस्सीको नजिक थिइन्, तर अझै पनि उनको किशोरावस्थालाई ध्यानमा राख्दै लुगा लगाएकी थिइन्। उनी केही किशोरी थिइन् । मोतीको हार र कस्तुरी अत्तर।
  
  
  "बस्नुहोस्," उनले झोलालाई भनिन्। उनी फर्किए र मलाई माफी माग्ने मुस्कान दिइन्। "उनीहरूले किन उसलाई रेस्टुरेन्टमा जान दिँदैनन्, मैले बुझिन। तिनीहरू भन्छन् कि यो सफा वा अरू केहि संग सम्बन्धित छ। तर उहाँ एकदमै सफा हुनुहुन्छ। उनले आफ्नो झोलामा हेरे । - त्यो सहि हैन, प्रिय?
  
  
  स्वीटी छ पाउण्डको योर्कशायर टेरियर थिइन्। रोजर भनेर पनि चिनिन्छ। संयोगवश, मलाई ती सबै साना कुकुरहरू मन पर्दैन, र ती मध्ये केही मेरो अनुहारमा लेखिएको हुनुपर्छ। - मलाई आशा छ कि तपाईं कुकुरहरूसँग डराउनु हुन्न।
  
  
  मैले उसलाई भनेँ कि म कुकुरसँग डराउँदैन।
  
  
  ए राम्रो।' उसले मुस्कुरायो र मेरो हात थाप्यो। "किनभने रोजरले फ्लाईलाई चोट पुर्याउँदैन।"
  
  
  म ठूलो स्वरमा सोचें, उसको उचाइलाई हेर्दा, यदि झिंगाले उसलाई चोट पुर्याउँछ भने। उसले एक उच्च पिच हाँस्न छोड्यो र इश्कबाज नजिकै बस्यो।
  
  
  उनको नाम मिस मेबेल थियो। उनी यस क्वार्टरमा पचास वर्ष भन्दा बढी घरमा बसेकी थिइन् जसलाई उनले विनम्र रूपमा धेरै विलासी भनेर वर्णन गरे। - र, भनौं... बाट उपहार, भनौं... साथी। मिस मेबेलले मलाई थाहा दिन चाहन्थिन् कि उनले वास्तवमा सेक्स गरेकी थिइन्। मैले मिस मेबेललाई थाहा दिए कि म अचम्ममा परेको छैन।
  
  
  यसले मलाई केही अंकहरू कमायो र कुराकानीले निश्चित दिशा लियो। मैले उनलाई भने कि म बसिरहेको छु र एक साथीको लागि पर्खिरहेको छु जो हाल फेदरस्टोन सोसाइटी भ्रमण गर्दै थिए।
  
  
  "मम," उनले भनिन्। - र तपाईं त्यहाँ जान चाहनुहुन्न। तपाईलाई यी कुरामा विश्वास लाग्दैन ? †
  
  
  मैले उनलाई यसबारे धेरै थाहा नभएको बताए ।
  
  
  "भूतको बारेमा कसैलाई थाहा छैन, मिस्टर स्टीवर्ट।" हामीले मात्र तिनीहरू त्यहाँ छन् भनेर स्वीकार गर्नुपर्छ।"
  
  
  यो जस्तो। फेदरस्टोन सोसाइटीले तपाईंलाई मृतकसँग कुरा गर्न अनुमति दिन्छ।
  
  
  यो क्लोनले सेनेटरहरूलाई सोधपुछ गरिरहेको थियो कि भनेर मैले सोचें।
  
  
  मैले उनलाई सोधें कि उनी त्यहाँ कहिल्यै गएकी थिइन् र उसले रिसाए।
  
  
  "हा। होइन, यो असम्भव छ। जोन फेदरस्टोनले मलाई 1920 मा श्राप दिए। धिक्कार, कल्पना गर्नुहोस्। नम्रतापूर्वक भन्नुपर्दा म झगडा गर्ने मान्छे हुँ भनेर उसले भन्यो । ओह, उनी शालीनताको प्रेमी थिए, एक वास्तविक कट्टरपन्थी थिए। उनले आफ्नो हातको औंलाले आफ्नो टाउको ट्याप गरिन्, जुन हीराको औंठीको संग्रहले चम्किरहेको थियो। विगतको घोटालाको सम्झना।
  
  
  "तिमीले मलाई सोध्यौ भने," उसले मेरो कानमा चुपचाप भनी, "यो घरमा कुरा गर्न लायकको एउटै लाश पनि छैन।" मरेको होस् वा जिउँदो, यो घरमा प्रवेश गर्नको लागि तिमी परी हुनुपर्छ। र स्वर्गदूतहरू, प्रिय, धेरै बोरिंग छन्। उसले बनायो जसलाई तपाईले शरारती आँखा झिम्काउन सक्नुहुन्छ।
  
  
  वेटरले उनलाई भिटामिनले भरिपूर्ण सोडा ल्यायो। उनले एक चुस्की लिइन् र घृणाको अनुहार बनाइन्। यो पेय तपाईंको लागि धेरै राम्रो छ।
  
  
  मैले फेरि के भनेँ ? ओहो, ठीक छ, जब उनको मृत्यु भयो, उनकी छोरीले जिम्मा लिइन्। खैर, अनौठोपनको कुरा गर्दै ... एलिस फेदरस्टोन, प्रिय महिला, मिस मेबेलले आफ्नो ओठलाई असन्तुष्ट पारिन्। "कुमारीलाई धेरै लामो समयसम्म खेल्नु राम्रो कुरा होइन।"
  
  
  मैले मिस मेबेलको मनोवैज्ञानिक सिद्धान्तहरूलाई बेवास्ता गरें। "तपाईलाई यो बकवासको मतलब के हो?"
  
  
  खैर, बकवास। "ओह, Touve" वा "Wauve।" यस्तै केहि। ठ्याक्कै थाहा छैन । यदि तपाईंले मलाई सोध्नुहुन्छ, प्रिय, यो उसले बाल्यकालमा खाएको चिनियाँ खानाको कारण हो। तिनीहरूले सबैभन्दा भयानक चीजहरू खान्छन्, तपाईंलाई थाहा छ। मलाई लाग्छ कि यसले उनको दिमागलाई असर गर्यो।
  
  
  तपाईंले सबै कुरा सुन्नुपर्छ भन्ने थाहा पाउनको लागि मैले धेरै वर्षहरूमा पर्याप्त मानिसहरूबाट धेरै कुरा सिकेको छु। तिनीहरूको मनपर्ने फ्लाइङ ससर सिद्धान्तदेखि तिनीहरूको उत्कृष्ट गल्फ खेलको चरण-दर-चरण प्रतिकृतिसम्म। सबैले सुन्न चाहन्छन्। र यदि तपाईं चीजहरू सुन्न इच्छुक हुनुहुन्छ जुन अरू कसैले सुन्न चाहँदैनन्, त्यहाँ राम्रो मौका छ कि तिनीहरूले तपाईंलाई चीजहरू बताउनेछन् जुन अरू कसैले गर्दैनन्। त्यसोभए संसारको मायाको लागि मैले उसलाई अवरोध गर्ने थिएन यदि मैले सडकमा नजर राखेको भएन। त्यहाँ मैले देखेको कुराले मलाई मुख्य पुरस्कार जित्न सक्छु भनेर बतायो।
  
  
  माफी मागेर फोनमा गएँ । मैले उसलाई पुरुषको कोठामा भेट्टाएँ र नम्बर डायल गरें। मेसीलाई कुनै खबर थिएन।
  
  
  म टेपमा रेकर्ड गर्दैछु।
  
  
  क्लोनले भर्खरै कोठा 43 छोडेको थियो। ऊ एउटा पत्र पठाउन कुनामा गयो। बाहेक यो उही क्लोन थिएन जुन मैले यहाँ पछ्याइरहेको थिएँ। जबसम्म उसले लुगा फेर्न र पछिल्लो आधा घण्टादेखि लङ्गडा गरिरहेको थिएन। अवश्य पनि यो सम्भव थियो। तर मलाई विश्वास लागेन। मेरो क्लोन एक भेष संग परेशान गर्न धेरै विश्वस्त देखिन्थ्यो। र यदि यो अरू कोही भएको भए, मलाई ठूलो कुराको सामना गर्नुपर्‍यो। यो क्लोनिङ स्टेशन हो।
  
  
  चार बजेको दस मिनेट थियो । मैले Roscoe को लागी सन्देश छोडें। मैले उसलाई यहाँ आउन र अर्को क्लोनमा नजर राख्न भनें। त्यतिञ्जेल म यहीँ बसेर हेर्छु। अरु कोही आउलान् भने हेर्छु।
  
  
  मिस मेबेल रोजरसँग फेरि कुरा गरिरहेकी थिइन्। खाना रसायन विज्ञान मा व्याख्यान बिना मेरो अर्को जवाफ पाउन सक्छु कि भनेर सोचें। मैले मौका लिएँ। "एलिस फेदरस्टोन किन चिनियाँ खाना खाएर हुर्कियो?"
  
  
  मिस मेबेलले यो एक मूर्ख प्रश्न हो जस्तो लाग्यो। खैर, प्रिय। चिनियाँहरूले अरू के खाने?
  
  
  एकैछिन। "तपाईंको मतलब फेदरस्टोनहरू चिनियाँ हुन्?"
  
  
  "ठीक छ," उनले मलाई आफ्नो हातले औंल्याइन्। 'साँच्चै होइन। तर फेरि, पूर्ण रूपमा सत्य होइन।
  
  
  छोटकरीमा, ओल्ड जोन एक चिया निर्यातक थिए। उनी धेरै वर्षदेखि चीनमा बसेका थिए । तर 1912 को क्रान्ति संग, यो पश्चिमाहरु लाई स्पष्ट भयो कि अब उनीहरुलाई स्वागत छैन। उनको फाइल जफत भयो । उनीहरुले श्रीमतीको हत्या गरेका थिए । र जोन आफ्नो सानो छोरी संग लन्डन फर्के।
  
  
  र रहस्यवाद को लागी एक रुचि संग।
  
  
  उनले आफ्नी श्रीमतीसँग दिनहुँ कुरा गरेको दाबी गरेका छन् । र उनले धेरै पुराना कुलीनहरूलाई विश्वस्त पार्न सफल भए कि उहाँ तिनीहरूको "मृतकहरूसँगको सम्पर्क" हुन सक्नुहुन्छ। उनीहरूले उनलाई मद्दत गरे र फेदरस्टोन सोसाइटी स्थापना गरे। त्यो व्यावहारिक रूपमा सबै मिस मेबेललाई यसको बारेमा थाहा थियो। त्यो बाहेक जोन र उनकी छोरी एलिस सन्यासीको रूपमा बस्थे। केवल कम शुद्ध हृदयलाई श्राप दिन समय-समयमा बाहिर जानुहोस्।
  
  
  उनले समयमै आफ्नो कथा पूरा गरिन् । उनले आफ्नो झोलामा हेर्दा एक सेकेन्ड पनि बितेको थिएन। "रोजर!" उसले उसलाई टोक्यो। 'खराब कुकुर।'
  
  
  उनले माफी मागेर छोडिन् ।
  
  
  Roscoe देखा पर्दा 4:30 थियो। उसले कोठाको अर्को छेउमा एउटा टेबुल लियो र, त्यहाँबाट जाँदा, उसले मेरो काखमा एउटा नोट छोड्यो: "गल्लीमा पछाडिको ढोका छ।"
  
  
  रेस्टुरेन्टबाट बाहिरिनेबित्तिकै पानी पर्न थाल्यो । म प्रवेशद्वारको कभरमुनि रोकें र सडकको झ्यालमा हेरे। कालो रेशमी लुगा लगाएकी करिब ६० वर्षकी एउटी महिला झ्यालमा घुँडा टेकेर बाहिर हेरिरहेकी थिइन् ।
  
  
  वर्षाको बीचमा मैले उनको आवाज सुनें। - ओह, डोरी। उसले भन्यो। "ओ डोरी। वाह।'
  
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  
  
  यो एक साँघुरो कोबलस्टोन गल्ली थियो जुन ब्लकको साथ दौडिएको थियो। कतिपय ठाउँहरूमा यो अलि फराकिलो थियो जहाँ कुनै प्रकारको स्थिर वा सानो चेनको लागि प्रवेशद्वारहरू हुन्थ्यो। यो लगभग बाह्र मिटर लामो सुरुङमा समाप्त भयो। अनि त्यहाँ छेउको सडक थियो।
  
  
  ४३ नम्बर चार तले हवेली थियो। त्यहाँ कुनै आगो भाग्ने थिएन, तर पछाडिको ढोका थियो।
  
  
  ढोका खोलियो।
  
  
  र त्यहाँ मेरो पहिलो क्लोन खडा भयो। उसले पनि मलाई देख्यो र मलाई छोटो प्रश्न सोध्यो। "मैले तिमीलाई पहिले देखेको छैन" को रूप।
  
  
  जब शंका छ, तपाईंले सुधार गर्नुपर्छ। म उसको छेउमा गएर मुस्कुराए । माफ गर्नुहोस्, तर म मार्सडेनको घर खोज्दै छु। मैले आफ्नो खल्तीबाट रोस्कोको नोट निकाले र यसलाई अध्ययन गर्ने नाटक गरें। यहाँ घर नम्बर ४४ हुनुपर्छ भनी लेखिएको छ, तर,’ मैले काँध हालेँ, ‘चारीसौं भने छैन ।
  
  
  उसले यताउता मलाई हेर्यो । 'मलाई थाहा छैन। तर कम्तिमा तपाईले उसलाई गल्लीमा भेट्टाउनुहुनेछैन।" मैले क्लोनसँग कुरा गरेको यो पहिलो पटक हो। मैले अरूलाई कुरा गरेको सुनें, तर मसँग होइन। अब यसले मलाई अचम्मित बनायो। तिनीहरू सबैले कुनै उच्चारण बिना उत्तम अंग्रेजी बोलेका थिए। अमेरिकी अंग्रेजी उच्चारण तिनीहरूलाई सावधानीपूर्वक प्रशिक्षित गरिएको छ।
  
  
  "सुन्नुहोस्," मैले भने, "सायद म तपाईंको फोन प्रयोग गर्न सक्छु।" मसँग मार्सडेनको नम्बर छ..." मैले फेरि रोस्कोको नोटसँग खेलेँ।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "यो दोषपूर्ण छ।"
  
  
  "ओ," मैले भनें। "ठीक छ, धन्यवाद।"
  
  
  मसँग गल्लीबाट निस्कनुको विकल्प थिएन। अब झन झन झन झन पानी परिरहेको थियो । त्यो फुटपाथमा ठोक्कियो र साँघुरो बाटोमा ठूलो स्वरमा प्रतिध्वनित भयो। ठाउँ अशुभ थियो । गल्ली अँध्यारो छ। वर्षा अँध्यारो छ। एक्कासी वर्षाका कारण चिप्लो भएको छ । मैले कलर उचालें।
  
  
  मैले देखेको वा सुनेको कुरा होइन । यो केवल वृत्ति थियो।
  
  
  म चुरोट सल्काउन रोकिएँ । ऊ मबाट ठीक एक कदम टाढा रोकियो।
  
  
  म फर्किनँ। मैले स्टिलेटोलाई मेरो हत्केलामा चिप्लन दिएँ र आफ्नो बाटोमा लागिरहेँ। मैले ताराका शब्दहरू फेरि सुने: "प्रथम श्रेणीको हत्याराको क्लोन," उनले भनिन्, "प्रथम श्रेणीको हत्यारा हुनुपर्छ।"
  
  
  राम्रो। त्यसैले मलाई पछ्याइएको थियो। मेरो आफ्नै पाइलाको प्रतिध्वनि र वर्षाको ड्रमको बीचमा, मैले अर्को आवाज बुझ्न सक्षम भएँ।
  
  
  सुरुङ मेरो अगाडि थियो। म सुरुङ भित्र पसें। त्यहाँ अँध्यारो थियो । मैले आफैलाई पर्खालको छायामा थिचेँ र गल्लीमा फर्केर हेरे।
  
  
  केही छैन।
  
  
  र अझै ... मैले यो कल्पना गरेन। मेरो घाँटीमा कपाल एक कारणको लागि खडा हुन्छ।
  
  
  पानीको आवाज मात्र सुनिन्थ्यो। एक मौन गोली कतैबाट उड्यो। ढुङ्गाको पर्खालमा ठोकिन् । मैले डराए र विल्हेल्मिनाको लागि मेरो चक्कु बदले। मात्र अवस्थामा। उसलाई मार्नु पर्छ भन्ने मैले सोचेको थिइनँ। म उहाँबाट केही जवाफ पाउन चाहन्थे। केसको यस चरणमा, अर्को मृत क्लोनले अर्को मृत अन्त्यको नेतृत्व गर्नेछ।
  
  
  म छायामा पसे र मेरो कोट फुकालें। भित्तामा ढुङ्गामा टाँगें। गोली मेरो छेउबाट सिट्टी बज्यो र मेरो कोटमा ठोक्कियो... मेरो पेटमा, म सुरुङबाट बाहिर निस्कन थाले, जुन दिशाबाट गोलीहरू आएको थियो।
  
  
  तथ्य यो हो कि उहाँ हराउने बानी छैन। उसले आफ्नो शिकारबाट मरेको आवाजको अपेक्षा गर्यो - "फुह" वा "अर्ग"। उसको स्नायुमा मौनता पलायो, यदि उसको हो भने। म सुरुङको प्रवेशद्वारमा पुगेपछि उनी लुकेर बाहिर निस्किए । मैले तलको गोली हानेर उसको हातमा पेस्तोलले हानेँ। हातमा होइन, तर भुइँमा खसेको बन्दुक उठाउनतिर लागे। म उफ्रिएर आक्रमण गरेँ । उसले आफ्नो हतियारको लागि पुगेपछि, मैले त्यो हतियार उहाँबाट फ्याँकिदिएँ। उहाँसँग लड्न गाह्रो थियो। उहाँ राम्रो हुनुहुन्थ्यो। उसलाई मैले थाहा पाएको हरेक चाल थाहा थियो। उनीसँग चक्कु थियो । त्यस्तै, यो त्यहाँ थियो र सीधा मेरो हृदयमा लक्षित थियो। मैले उसको नाडी समातें र आन्दोलन रोक्न सक्षम भएँ। तर लामो समयको लागि होइन। उसले आफ्नो घुँडा उठायो र मलाई लगभग हिर्काए जहाँ यो धेरै कष्टप्रद थियो। म फर्केर अलि अगाडी झुकेँ र उसले मलाई पेटमा हान्यो।
  
  
  प्रहारले मलाई मेरो खुट्टाबाट ढाल्यो र चक्कुले मलाई लगभग हिर्काएको थियो। म उठ्छु। मेरो टाउकोको माथिल्लो भागले दाँतको ठूलो टकरावले उसको चिउरोमा प्रहार गर्यो। यसले उनको मनसायलाई निराश बनायो। उसले आफ्नो चक्कु हातमा कराटे चप दियो र यसलाई बाहिर निकाल्यो, ढुङ्गाको बीचमा उभिएको हतियार, तल टिप्यो। मैले उसको नाडी समातेर उसको पिठ्युमा घुमाएँ। उसले जुडो चालको साथ होल्डबाट छुटकारा पाउन खोज्यो, तर म उसको चालको लागि तयार थिएँ। ऊ चिप्लियो र भिजेको ढुङ्गामा खस्यो । सुक्खा हड्डी फुटेको सुनें। अचम्म मानेर उ त्यहीँ पल्टियो । उनको खुट्टा मुनि टाँसिएको थियो, उनी अझै सचेत थिए र दुखाइ महसुस गरेनन्। झटकाले यी सबै भावनाहरूलाई बन्द गर्यो। सायद उनको खुट्टा सदाका लागि अशक्त थियो। "ठीक छ," मैले भने। ‘मलाई थाहा छ तिमी को हौ । म तपाईंबाट केही विवरणहरू सुन्न चाहन्छु। तपाईहरु मध्ये कति जना हुनुहुन्छ?
  
  
  उसले आँखा बन्द गर्यो र घमण्डी मुस्कुरायो।
  
  
  "एकदम धेरै।" - "हामीलाई रोक्न धेरै धेरै।"
  
  
  तपाईको आधार कहाँ छ?
  
  
  फेरि त्यो मुस्कान। 'दूर। यस्तो ठाउँमा जहाँ तपाईंले हामीलाई कहिल्यै फेला पार्नुहुनेछैन।
  
  
  मैले बन्दुक उसलाई देखाइदिएँ । 'ठीक छ। हामी स्क्र्याचबाट सुरु गर्नेछौं। र मलाई "धेरै" र "दूर" जस्ता जवाफहरू चाहिँदैन। म कति र कहाँ जस्ता जवाफ चाहन्छु। त्यसैले अगाडि बढ्नुहोस्।
  
  
  उनको अनुहार शान्त थियो।
  
  
  "नत्र मलाई गोली हान्ने?"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "मृत्यु र जीवनमा कुनै फरक छैन। तिमी पश्चिमाहरूले बुझ्दैनौ। मैले सकिन। त्यसैले म पहिले नै मरेको छु।
  
  
  पछिल्लो धम्कीले यस्तो प्रतिक्रिया प्राप्त गर्दा तपाईंसँग केही धम्कीहरू बाँकी छन्। यो एक मृत अन्त थियो। म पनि फेल भएँ । तर, यदि मैले चाहेको कुरा प्राप्त गर्न सकिन भने, मैले जहिले पनि आफूलाई थाहा भएको कुराको पुष्टि गर्ने प्रयास गर्न सक्थें।
  
  
  "तर तपाई सोच्नुहुन्छ कि अरू सफल हुनेछन्।" कि तपाईं एक सय सिनेटरहरू मार्न सक्षम हुनुहुन्छ?
  
  
  हामीले ती सबैलाई मार्नु पर्दैन। ती सबैलाई मृत्युमा डराउन पर्याप्त छ। आफ्नो सरकारमा विभाजन ल्याउन। तपाईंको... कांग्रेस, जसलाई तपाईं भन्नुहुन्छ। त्यसपछि हामी तपाईंको राष्ट्रपतिलाई सम्पर्क गर्नेछौं, र सबै कुरा हामीले चाहेको अनुसार हुनेछ।
  
  
  अब अलिकति अपमान देखाउने पालो मेरो थियो। - तपाईले केहि बिर्सनुभयो जस्तो लाग्छ। यी राष्ट्रपतिसँग अंगरक्षक र निकै कडा सुरक्षा व्यवस्था छ।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। - तपाईले केहि बिर्सनुभयो जस्तो लाग्छ। यस प्रकारको सुरक्षा प्रणाली पहिले पनि बाइपास गरिएको छ। र यसबाहेक, हामी उसलाई मार्ने छैनौं। हामी केवल उनको दिमाग नियन्त्रण गर्न चाहन्छौं।
  
  
  त्यसैले यो उनीहरुको गुरु योजना हो । कांग्रेसलाई पक्षाघात गर्नुहोस् र राष्ट्रपतिलाई आफ्नो कठपुतली बनाउनुहोस्। कांग्रेसको अराजकतामा, वर्तमान सेवामा असीमित शक्ति हुनेछ। र यसमा CAN को पूर्ण नियन्त्रण हुनेछ। हेर्दा जति असम्भव थिएन । अंगरक्षकले मात्र गोलीबाट जोगाउँछन्। र दिमाग परिवर्तन गर्ने औषधिले भरिएको ओमलेटको बिरूद्ध होइन। वा एस्पिरिनको विरुद्धमा जुन एस्पिरिन होइन। उनीहरूलाई चाहिने कुरा यही थियो। तिनीहरू भन्छन् कि रास्पुटिनको शक्तिमा जार थियो। तर आज तपाई यसका लागि रास्पुटिन हुनु आवश्यक छैन। तपाईं केवल एक ड्रग केटा हुनुपर्दछ। मध्य युगका राजाहरूको आफ्नै स्वाद थियो। मानिसहरु खाना र पेय पदार्थहरु लाई विषाक्त नभएको सुनिश्चित गर्न को लागी स्वाद गर्दछ। यो काम थियो। तर अहिले त्यस्तो अवस्था छैन । त्यसैले अहिलेका शासकहरू निराधार छन् । CAN को योजना पागल थियो। तर त्यो पागल थिएन।
  
  
  क्लोनले चेतना गुमायो। वा त्यस्तै लाग्थ्यो। मेरो लागि थोरै बाँकी थियो। जे भए पनि, मैले थप जानकारी प्राप्त गरेन। तर एउटा कुरा स्पष्ट थियो: उसले मर्नैपर्छ। नत्र यो सारा KAN गुट हाम्रो पछि आउनेछ।
  
  
  मैले गतिहीन शरीरलाई हेरेँ। मैले एक मिनेट सोचें। मैले उसको लागि मर्ने उत्तम उपायको बारेमा सोचें। मैले छोडे। म फेरि सुरुङमा गएँ र मेरो कोट र मैले झरेको स्टिलेटो उठाएँ। त्यहाँबाट म सडकमा हिँडें ।
  
  
  मैले सुनेको सबै मन्द आवाज थियो। निस्सन्देह, उनी अचेत थिएनन्। उ फर्केर बन्दुक उठायो ।
  
  
  अनि आँखामा गोली हाने ।
  
  
  प्रथम श्रेणीको हत्या।
  
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  
  
  लिरिक थियेटरको "टेल योर मदर" थियो, प्रतिज्ञा गरे अनुसार, "यदि तपाईलाई त्यस्तो चीज मनपर्छ भने धेरै हास्यास्पद।" नराम्रो कुरा यो हो कि म सायद यो हेर्ने छैन। एउटै चाखलाग्दो कुरा केटी थियो जो आफ्नो लुगा बाहिर निस्केको थियो। जेनिस भेनस। मैले उनको नाम जेनिस वुड भएको दिनदेखि सम्झें।
  
  
  जेनिस भेनस एक गोरा देवी थिइन्, उनको नाम जे भए पनि, एक सुन्दर व्यक्तित्व। उनी सम्भवतः पाँच वर्षअघि रिभिएराको यात्रामा तातो साथी थिइन्। हामी साथी भएर छुट्टियौं । मेरो व्यवसाय र उनको भविष्य मिलनसार र धनी काउन्ट हपअप द्वारा सुरक्षित गरिएको थियो। उनले मलाई हीरा तस्करहरूको बारेमा केही जानकारी दिए, र जेनिसले मलाई हीराको गुच्छा दिए। जब मैले उनीहरूलाई अन्तिम पटक नाइसमा देखेको थिएँ, उनीहरू विवाह गर्दै थिए।
  
  
  अहिले जस्तो देखिन्छ, चीजहरू अलि फरक हुन सक्थे। ब्रेकको समयमा, मैले मेसबाट रेकर्ड गरिएको सन्देशलाई कल गरें र प्राप्त गरें। उसले आफ्नो टेलिस्कोप मार्फत के सङ्कलन गर्न व्यवस्थित गर्यो, राम्रो दलियाको रहस्य दलियामा छ।
  
  
  अहिले उनीहरूसँग यति मात्र थियो।
  
  
  रोस्कोले घोषणा गरे कि उनले तीन क्लोनहरू गणना गरेका थिए। एक जनाले एडिसन होटलमा खाए; एउटा अझै फेदरस्टोनमा थियो, र तेस्रो त्यो समयमा पुरानो विकमा थियो, सर लरेन्स ओलिभियरले ह्यामलेट खेलिरहेको हेर्दै थिए। मैले एउटा सन्देश छोडेँ "आफ्नो आमालाई भन्नुहोस्", जुन धेरै हास्यास्पद थियो यदि तपाईं त्यस प्रकारको कुरामा हुनुहुन्छ भने।
  
  
  म दोस्रो कार्य सुरु गर्न ठीक समयमा फर्कें। बत्ती निभाइसकेको थियो, र ताराले मलाई मेरो सिटमा हल्लाउनु पर्यो। अर्केस्ट्राले दोस्रो पटक प्रदर्शन गर्यो।
  
  
  'खबर?' - उसले कानाफूसीमा सोधी।
  
  
  'हो। त्यहाँ तीन छन्।'
  
  
  "तिनीहरू मध्ये तीन छन्? वा थप तीन?
  
  
  'हो।'
  
  
  उनी रोकिन्। - त्यसोभए, केवल सात।
  
  
  'हो।' मैले टाउको हल्लाएँ। 'अझै पनि।'
  
  
  अर्केस्ट्राले जेनिसले गाएको गीत बजाएको थियो। "यो केटी," ताराले भनिन्, "तिमीले उनलाई चिन्नुभएको थियो, वा यो पहिलो नजरमा प्रेमको संकेत थियो?"
  
  
  मलाई यी लक्षणहरू थिए भन्ने थाहा थिएन। "मैले उनलाई पहिले नै चिनेको थिएँ," मैले भनें। 'केहि वर्ष अगाडी। बाङ्कि परेकी केटी। अरू केहि हैन।'
  
  
  ताराले आँखा उचालिन् । "ठीक छ, ऊ अब त्यस्तो केटी जस्तो देखिदैन।"
  
  
  उनी सायद यसको बारेमा सही थिइन्। जेनिसको मापन अब 90-60-90 थियो।
  
  
  "हामी साथी मात्र थियौं," मैले भनें। "इमानदारीपूर्वक"।
  
  
  ताराले मलाई हेरिन् । - आमालाई भन्नुहोस्।
  
  
  कार्यक्रम सकिएपछि हामी ब्याकस्टेज गयौं । जेनिस तातो थियो। तारा गजब थियो। जेनिसले हामीलाई उनको नयाँ प्रेम, मिकीसँग परिचय गराए। तारा पग्लियो। हामी चारैजना बियर पिउन कतै गयौं।
  
  
  ट्याक्सी घरमा ताराले भनिन्, “तिमीले सहि भन्यौ, उनी राम्री केटी हुन् । र उनले बरु तीव्र रूपमा थपिन्: "अरु केहि छैन।"
  
  
  तपाईं टाढा हुँदा कसैले तपाईंको ढोकामा जवाफ दियो कि भनेर पत्ता लगाउने थुप्रै तरिकाहरू छन्।
  
  
  दुर्भाग्यवश, सबैलाई यी शिष्टाचार थाहा छ।
  
  
  विशेष गरी ती व्यक्तिहरू जो तपाईंको अनुपस्थितिमा तपाईंको लागि ढोका खोल्न खोजिरहेका छन्।
  
  
  इयान फ्लेमिङलाई धन्यवाद, यी बहु-कपाल जालहरू व्यापक रूपमा परिचित भए। र कुनै पनि अनुभवी एजेन्ट यो कसरी गर्ने थाहा छ। र अन्य जासूस लेखकहरूले अन्य राम्रा चालहरू उजागर गरेका छन्। गोप्य एजेन्टको चाल भनेको उसको रणनीति गोप्य रहन्छ। आज, पेपरब्याक पुस्तकको मूल्यको लागि, प्रत्येक बच्चा कार्टरको थुक्ने छवि हो।
  
  
  खैर, कार्टर अधिक चालाक छ।
  
  
  र यदि तपाइँ कहिलेकाहीँ सोच्नुहुन्छ कि म यी केही गिल्डरहरूको लागि दिएर राम्रो चीजलाई बर्बाद गर्नेछु, फेरि सोच्नुहोस्। बिन्दु यो हो कि कसैले मेरो चारा लियो। जब हामी अपार्टमेन्टमा फर्कियौं, मैले त्यहाँ कोही भएको महसुस गरें। वा यो अझै थियो। मैले तारालाई फेरि बाहिर आउन र मेरो संकेत पर्खन इशारा गरें। मैले बन्दुक समातें र मास्टर चाबीले आफ्नै ताला खोले। कुञ्जीहरूको ठम्याउने सेटको आवाजको कोकोफोनीको सट्टा नरम क्लिक। भित्र अँध्यारो थियो । र यो शान्त थियो। यो धेरै चर्को मौनता कसैले त्यहाँ नहोस् भनेर कोसिस गरेको कारणले गर्दा। मैले विल्हेल्मिनालाई मेरो हातमा बलियोसँग निचोलें र सावधानीपूर्वक अपार्टमेन्ट वरिपरि घुम्न थालें। कोठा अनुसार कोठा। अव्यवस्थित बैठक कोठा, भोजन कक्ष, र अन्तमा बैठक कोठा मार्फत, रोस्कोको साथीले बिरालो मेरो खुट्टामा टाँसिएको हुनाले छोड्नु अघि उनको बिरालोलाई लगेको थियो।
  
  
  राम्रो। त्यसैले हाम्रो पाहुना बेडरूममा पर्खिरहेका थिए वा नुहाउने ठाउँमा लुकेका थिए। वा ऊ लामो समयको लागि वरपर भएको छैन।
  
  
  म सुत्ने कोठामा रोकिएँ । त्यहाँ कोही थियो। मैले उसको सास फेरेको सुनें। मेरो अर्को चरण समन्वयको उत्कृष्ट कृति थियो। एकै गतिमा, मैले ढोका खोले, बत्ती बालें र लक्ष्य लिएँ।
  
  
  टोस्टरबाट रोटी झैं ऊ ओछ्यानबाट हामफाल्यो। येशू, निक। के यो तपाईको शुभ प्रभात भन्ने तरिका हो?
  
  
  मैले बन्दुक तल झारेँ र टाउको हल्लाएँ। - होइन, Roscoe। तर बुलेटले नमस्ते भन्नु एकदमै राम्रो तरिका हो, तिमी कुतिया। के तिमीलाई थाहा छ म तिमीलाई मार्न सक्छु?
  
  
  उसले कपाल पछाडी माझ्यो र हावा खायो। त्यसपछि उसले मलाई हेर्दै आफ्नो चिउरो कुच्यो। "तिमीहरू सबै अमेरिकीहरू यस्तै छौ," उनले भने। सुन्नुहोस्। यो मेरो प्रेमिकाको अपार्टमेन्ट हो, होइन? त्यसैले म तिमीसँग कुरा गर्न चाहन्न। त्यसैले मसँग चाबी छ। त्यसैले म भित्र गएँ। त्यसोभए तपाई आउँदै हुनुहुन्छ भनेर मैले कसरी थाहा पाउनु पर्ने थियो?
  
  
  रोस्को... - म खाटको छेउमा बसें, - ... तपाईंको कामका यी विधिहरूको लागि ... †
  
  
  उसले हात उठायो। "प्रचार नगर्नुहोस्। निक। कृपया।' उसले चुरोट बल्यो र मैले आगो अलिकति हल्लिरहेको देखेँ। - तारा कहाँ छ?
  
  
  म झ्यालमा गएर उसलाई एउटा चिन्ह दिएँ।
  
  
  कुनै प्रचार छैन, Roscoe। शब्द।'
  
  
  उसले सास फेर्यो। 'शब्द?'
  
  
  ए।'
  
  
  "आगो"।
  
  
  यो शब्द हो।
  
  
  मैले बन्दुकको बटमा चुरोट थोपाएँ। "यो मेरो काम हो, रोस्को, म आगोमा छु।" तिमी छाया हौ। म सुटिङ गर्दैछु। यसको मतलब त्यहाँ वरिपरि धेरै मानिसहरू घुमिरहेका छन् जसले मलाई गोली हान्ने योजना बनाइरहेका छन्। र त्यसपछि, यदि म मेरो सुरक्षामा रहनुहुन्न भने, तिनीहरू सफल हुनेछन्।
  
  
  ब्यांग ब्यांग र म मरेको छु। बुझियो ?
  
  
  उसले टाउको हल्लायो र मुस्कुरायो। "गलत," मैले भनें। 'यो हास्यास्पद छैन। यो एकदम गम्भीर छ। मलाई लाग्छ तपाईं एक प्रतिभाशाली हुनुहुन्छ, Roscoe, तर मलाई लाग्छ कि तपाईं अति आत्मविश्वासी हुँदै हुनुहुन्छ। अनुवादमा यो भनिन्छ कि तपाईं उदासीन बन्नुहोस्। र यो मर्नको लागि धेरै राम्रो तरिका हो।
  
  
  यो स्पष्ट छ? उसले टाउको हल्लायो। र उनी हाँसेनन् ।
  
  
  मैले रोक्नु पर्यो। तर, सबै प्रचारकहरू जस्तै, म मेरो व्यासपीठमा धेरै लामो उभिएँ र उहाँलाई एउटा मात्र नैतिक झटका दिएँ जसबाट उहाँ निको हुन सकेन।
  
  
  रोस्कोले काँध हल्लायो। "ठीक छ," उसले भन्यो। खैर, मैले यो सबै पहिले सुनेको छु। तर आज राती... तपाईंले चियाको कपमा तूफान सिर्जना गर्नुभयो। †
  
  
  तारा ढोकामा उभिइन् । “त्यसैले चिया पिउने हो।
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । एक वा दुई चम्चा?
  
  
  रोस्को फर्केर मुस्कुरायो। "तिम्रो यो साथीको कल मिस भयो।"
  
  
  'कुन?'
  
  
  "सैन्य प्रशिक्षण चलचित्रहरूको निर्माण।"
  
  
  ताराले चिया बनाइन् ।
  
  
  रोस्कोको भ्रमणको कारण फेदरस्टोनको कम्पनी थियो, र उनी यसको साथ के गर्ने भनेर जान्न चाहन्थे। मैले भोलि फेरि हेर्नु पर्छ वा के? हो, मैले भनें। "हेरिरहनुहोस्। हामीले जान्न आवश्यक छ कि यी क्लोनहरूले अभिनय सुरु गर्नेछन्। धेरै थोरै हुन्छ; यो मलाई मन परेन। यस बीचमा, नजिकबाट हेरौं। हामी भित्र के भइरहेको छ भनेर पत्ता लगाउन सक्छौं भने हेरौं। 'हम्म। मलाई अझै थाहा छैन, निक। मलाई शंका लाग्छ; म शंका गर्छु।
  
  
  'तर?'
  
  
  - त्यसोभए तपाई के गर्नुहुन्छ?
  
  
  "म मेरो प्रिय स्वर्गीय काकी मर्टललाई भेट्न फेदरस्टोन सोसाइटीमा जानेछु।
  
  
  "तपाई भित्र आउनु भनेको हो?" बस।'
  
  
  "ठीक छ ... म भित्र उड्न सक्छु, तर मलाई लाग्छ कि त्यो धेरै आकर्षक हुनेछ, हैन?"
  
  
  रोस्को उठ्यो। "अनि मलाई ठट्टा नगर्न भनेको तिमी नै हौ।" के तपाई यसरी आउनुभयो?
  
  
  यदि यो एक KAN शिविर हो भने, तपाईं खराब हुनुहुन्छ। तिमीसँग राम्रो परिचित अनुहार छ, साथी। तपाईं डेमोक्रेटिक ककसमा निक्सन जत्तिकै गुमनाम हुनुहुन्छ।
  
  
  "म तपाइँको विशेष प्रभाव विभाग मा भरोसा गर्दै थिए कि मलाई मास्क र उपयुक्त भेषले मद्दत गर्नेछ।
  
  
  रोस्कोले सास फेरे। "हाम्रो विशेष प्रभाव विभाग," उनले भने, "मरेको छ।"
  
  
  'मर्यो?'
  
  
  "ठीक छ, तिमीले देख्यौ... यो साँच्चै अलि बिरामी छ... यो एउटी वृद्ध महिला थिई जो इलिंगको लागि काम गर्थिन्। तपाईंलाई थाहा छ, यो फिल्म स्टुडियो। र ... ठीक छ ... उनको मृत्यु भयो। मलाई थाहा छ!' मैले केही भन्नुअघि नै उसले मलाई रोक्यो। यो हास्यास्पद छ, यो नीच छ, यो बच्चाहरु को काम हो र यो असम्भव छ। तर यो, मलाई डर लाग्छ, AX को लन्डन विभाग मात्र हो।
  
  
  मैले केही नबोली उसलाई खुसी तुल्याएँ ।
  
  
  उसले भन्यो। = "म त्यहाँ जान सक्छु?"
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, Roscoe। मलाई तिमी बाहिर बढी चाहिन्छ। यदि यी क्लोनहरू मध्ये एक संयुक्त राज्यमा जान्छ भने, यसको मतलब अर्को सिनेटर मोर्गमा जानेछ। हामीले पत्ता लगाउनु पर्छ कि यी केटाहरू के गर्दैछन्।
  
  
  उसले हावामा हात हाने।
  
  
  'त्यसो भए ठिकै छ। हामी हाम्रो सुरुवात बिन्दुमा फर्कियौं। तिमी त्यहाँ जाउ। त्यसैले अब म पनि तपाईलाई सोध्न सक्छु। तिमि मर्छौ भने यो टाई लिन सक्छु ?
  
  
  मलाई थाहा छ। गम्भीर बन। तर गम्भीरतापूर्वक, तपाई के सुझाव दिनुहुन्छ?
  
  
  "म सुझाव दिन्छु," ताराले हामीलाई हेरे, "म त्यहाँ जान्छु।"
  
  
  होइन, मैले भने। 'बिल्कुल होइन।'
  
  
  - तर, निक। †
  
  
  छैन।' मैले भने।
  
  
  'तर...'
  
  
  त्यसपछि यहाँ मेरो कुरा कसैले सुन्दैन। छैन। यो अन्त्य हो।'
  
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  
  
  त्यसैले तारा जसरी पनि गइन् ।
  
  
  खैर, ठ्याक्कै तारा होइन। तारा होइन, "कर्भी रेडहेड।" कर्भी रेडहेडहरू मानिसहरूले भरिएको सडकमा भेट्टाउन धेरै सजिलो छ, र ट्र्याक गर्न पनि सजिलो छ। भोलिपल्ट ४१ नम्बरमा रिसेप्शनमा आएकी महिला मुसाको अनुहार भएको वृद्ध कामदार थिइन्। खैरो-खैरो कपाल, हुक नाक र लुगाको सट्टा झोला। हामीसँग पोशाक, विग र मेकअप थियो, जेनिस र टेल योर ममलाई धन्यवाद। यदि तारा भर्खरको सात बजेसम्म थिएटरमा फर्किएन भने, प्रदर्शन जारी नहुन सक्छ - विग र नाक उनको आमाको थियो।
  
  
  इलेक्ट्रोनिक भ्वाइस रेकर्डर र नाडी घडी क्यामेरा AX बाट थियो।
  
  
  टेप रेकर्डर नवीनतम मोडेल थियो - ब्याट्री संग सानो सोनी। चुरोटको डब्बाको आकार र यसरी लुगा लगाइयो कि यो पनि चुरोटको केस जस्तै देखिन्थ्यो। यो ध्वनि संचालित थियो, जसको मतलब यो मौन रेकर्ड गर्दैन। 4.75 गतिमा हामीले लगभग दुई घण्टाको लागि स्पष्ट ध्वनि रेकर्ड गर्न सक्षम थियौं। भोल्युम नबलाई चारैतिर घुमाएर, उनले ताराको जस्तै महिलाको पर्सबाट रेकर्ड गर्न सक्थे। ठूलो खुला क्यानभास किनमेल झोला।
  
  
  यदि तपाईंले कहिल्यै सोच्नुभएको छ कि कस्तो प्रकारका पागल मानिसहरू मरेकाहरूसँग कुरा गर्छन्, जवाफ धनी पागल मानिसहरू हो।
  
  
  उदाहरणका लागि, बीबी होजसन। तारा बाटोमा उनीसँग टक्कर भयो (क्लिक गर्नुहोस्)। राम्रो। त्यसैले मलाई थाहा छ उनी को हुन्। तर तारा भन्छिन्, भोगका अनुसार, यी महिला एक "स्क्वाटर" हुन्, जुन तपाईले जुत्ता र बेल्टमा एक टन पैसा खर्च गरेपछि मात्र पाउन सक्नुहुन्छ। एक प्रकारको महिला जसको लागि थोरै पैसा खर्च गर्दा अझै पनि एक डायर पोशाक हो। श्रीमती हजसनले मिस्टर हजसनबाट पैसा पाउँछन्। श्री। Hodgson को घर जग्गा एजेन्ट विलियम ए Hodgson। र मलाई थाहा छ उहाँ को हुनुहुन्छ। Hodgson को घर जग्गा एजेन्टहरु फ्लोरिडा को आधा र टापु को एक ठूलो भाग को मालिक उनि म्यानहट्टन बोलाउँछन्।
  
  
  त्यहाँ श्रीमती वेन्टवर्थ फ्रोग पनि थिइन्, जससँग करिब ४५ मिलियन डलर थियो। ताराले उनलाई तलको स्वागत क्षेत्रमा भेटिन्। उनले रिसेप्शन एरियाको फोटो पनि खिचिन् । रातो आलीशान सोफाहरू र धेरै भाँडो पामहरूको साथ भिक्टोरियन कोठा। ताराले फारम भर्नु पर्यो । उनको व्यक्तिगत जीवन र मृतक को जीवन को बारे मा केहि प्रश्न। पूरा भएको फारम अनुसार, सेन्ट लुइस, मिसौरीका श्री लुइस रिग, उनकी काकी मर्टल रिगलाई भेट्न आउँदै हुनुहुन्छ। "भेटका कारणहरू" खण्डमा, ताराले लेखे: "विरासतमा लगानी गर्न सल्लाह माग्न।" उनले यो किन लेखे भन्ने थाहा भएन। भर्खरै आफूलाई यस्तो भएको उनले बताइन् ।
  
  
  - के यो धेरै पैसा हो, प्रिय? - रिसेप्शनिस्टलाई सोधे। र ताराले जवाफ दिइन्: "यति ठूलो कि यसले मलाई डराउँछ।"
  
  
  रिसेप्शनिस्ट मुस्कुराए
  
  
  एक पातलो ओरिएन्टल केटाले उनलाई माथिल्लो तलामा ताडका रूखहरूले भरिएको बैजनी प्रतिक्षा कोठामा लैजायो। र उनले उनलाई सोङ पिङले बैठकको व्यवस्था गर्ने बताए। गीत पिङ आधा घण्टामा उनको लागि आउनेछ। यस बीचमा, सायद उसले केही समयको लागि पत्रिका पढ्न सक्छ। सायद एक कप चिया छ? ऊ बेपत्ता भयो र एक क्षण पछि बाफको कप लिएर फर्कियो। ताराले लियो र केटा फेरि गायब भयो।
  
  
  उनले मुस्किलले एक वा दुई मिनेट पर्खिन् र त्यसपछि ढोका खोलिन्। करिडोरमा कोही देखिएनन् । विपरित, बन्द ढोका पछाडि, एक मातेको महिलाको हाँसो सुनियो। दोस्रो ढोकाबाट बेहोस आवाज आयो। ट्रान्समा पर्दा विलाप गर्ने माध्यम। तेस्रो र अन्तिम ढोका "निजी" चिन्ह लगाइएको थियो। त्यहाँबाट कुनै आवाज आएन । ताराले खोल्ने प्रयास गरिन् । ताला लगाइएको थियो।
  
  
  आफ्नो ठूलो झोलाबाट उनले टुथपिक र प्लास्टिकको स्ट्रिप निकालिन्। उनी यससँग अभ्यस्त भएनन् र अयोग्य रूपमा काम गरिन्। तर सिँढीहरूमा कुनै पाइलाहरू थिएनन्, र अरू दुई कोठाहरूमा कोही पसेनन्। अन्ततः उनले ढोका खोलिन्।
  
  
  उनले आफ्नो पछाडि बन्द गरे र वरिपरि हेरे। एउटा सानो सेतो कोठा थियो। त्यहाँ धेरै सिङ्कहरू थिए, एउटा सानो फ्रिज, केतलीसहितको डबल स्टोभ। गिलास डिस्प्ले केसहरूले पर्खालहरूमा लाइन लगाए। ती मध्ये एकजना सबै प्रकारका चिया थिए। हर्वल चिया। क्यामोमाइल। लाप्साङ सुचोङ। गुलाबी र सेतो फूलहरू भएको चिया कपहरूको संग्रह शीर्ष शेल्फमा सफासँग बस्यो। केटाले ल्याएको कप जस्तै। अर्को डिस्प्ले केसमा, कोठाको अर्को छेउमा, खैरो बोतलहरूको संग्रह थियो। प्रत्येकमा कुनै न कुनै प्रकारको दानेदार पाउडर थियो। लेबलहरूले केवल "A", "B" वा "H" भने। बोतलहरूको अर्को सेटमा तरल पदार्थ थियो, र तल्लो शेल्फमा हाइपोडर्मिक सुईहरू थिए।
  
  
  डिस्प्ले केस लक गरिएको थियो।
  
  
  सिङ्कमा प्रयोग गरिएको सुई थियो। ताराले उठाइन् । त्यसमा केही थोपा तरल पदार्थ बाँकी नै थियो । उनले यसलाई नजिकै रहेको खाली एम्पुलमा सावधानीपूर्वक इन्जेक्सन गरिन्। उनले एम्पुल सुँघिन्। उनको दिमागको पछाडिको वैज्ञानिक कम्प्युटरले हजारौं पंच कार्डहरू मार्फत दौड्यो र एक सेकेन्ड भन्दा कममा जवाफ फर्काइयो। उसले एम्पुललाई आफ्नो झोलामा हाल्यो र ढोकातिर गइन्।
  
  
  करिडोरमा आवाजहरू सुनिन्थ्यो।
  
  
  उनी जमिन् ।
  
  
  - त्यसैले, मिस एलिस। चिन्ता नगर्नुहोस्। केही नराम्रो हुनेछैन,’ पुरुष स्वर थियो । उच्च नाक एशियाई उच्चारण संग। उनी बच्चासँग कुरा गरेझैँ बोलिन् । प्रत्येक अक्षर अलग-अलग जोडिएको छ। "यसबाहेक, त्यहाँ कुनै खराबी छैन, याद छ?"
  
  
  एलिसले अस्पष्ट जवाफ दिइन्। 'हो। मलाई थाहा छ। दुष्टता देखि अस्तित्वमा छ ... तर कहिलेकाहीँ मलाई आश्चर्य लाग्छ ...
  
  
  - अचम्म नमान्नुहोस्, मिस एलिस। मलाई विश्वास गर्नुहोस्। तिम्रो बुवाले पनि मलाई विश्वास गर्नु भयो। अझै...
  
  
  हिजो उसले भनेको कुरा याद छ?
  
  
  एलिसले सास फेर्यो। हो, इयान। म तपाईँलाई विश्वास गर्छु।'
  
  
  "ठीक छ," उसले भन्यो। - त्यसोभए तपाई के गर्न सम्झनुहुन्छ?
  
  
  "केही छैन," उनले शान्त स्वरमा जवाफ दिइन्।
  
  
  'केही छैन। ठ्याक्कै।' त्यसपछि छोटो ब्रेक भयो। "त्यसोभए, त्यसोभए तपाईं किन माथिल्लो तलामा गएर यो गर्नुहुन्न?"
  
  
  सायद उसले जवाफमा टाउको हल्लायो। एक जोडी पाइलाहरू सिँढीहरू माथि गए। अर्को जोडीले केही कदम मात्र चाल्यो। एउटा हातले ढोका ढकढक्यायो । ढोका खोलियो। पृष्ठभूमिमा, रक्सी मातेकी महिलाले कुरा गरिरहेकी थिइन्। "ओह, प्रिय, प्रिय रबर्ट।" कुनै दुखी गीतमा।
  
  
  'खै?' मानिसले भन्यो।
  
  
  कडा स्वरमा एउटी महिलाले उसलाई जवाफ दिइन्। 'तपाईंले देख्न सक्नुहुन्छ। भोलि नवीनतम मा।
  
  
  "आज प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नुहोस्। हामीलाई भोलि आवश्यक पर्न सक्छ।
  
  
  'राम्रो। त्यसपछि मलाई एक्लै छोड्नुहोस्।
  
  
  ढोका बन्द भयो र एक जना मानिसको पाइलाहरू सिँढीहरूबाट गुन्जियो।
  
  
  हलवे फेरि शान्त नभएसम्म ताराले पर्खिन्। उनी हतार-हतार प्रतीक्षा कोठा र आफ्नो कुर्सीमा फर्किन्। उसले नछोएको बरफको चियामा हेरी । उनले सुँघिन्। चिया थियो।
  
  
  पत्रिका लिइन् । ढोका खोलियो।
  
  
  महिलाले कालो किमोनो लगाएकी थिइन् । यसले महत्त्वपूर्ण प्रोट्युबरेन्सहरूसँग पर्याप्त शरीर ढाक्यो। उनको छोटो मर्दाना कपाल र कडा अनुहार थियो। उनी नापिएको, कर्कश स्वरमा बोलिन्।
  
  
  मेरो नाम गीत पिङ हो। त्रुटी देखा पर्यो। आज म तिमीलाई ग्रहण गर्न सक्दिन। के तिमी भोलि फर्कन सक्छौ? यो एक आदेश जस्तै थियो। भोलि दुई बजे। उनले आफ्नो आँखालाई भाग लिन अनुमति नदिई छोटो समयको लागि आफ्नो टाउको झुकाइन्। तिनीहरू कालो स्पटलाइटहरू जस्तै तारालाई पार गरे।
  
  
  तारा उठिन् । 'तर...'
  
  
  दुई बजे।' तारा सिढीबाट ओर्लँदै गर्दा उसलाई बोलायो। "तिम्रो काकी त्यहाँ हुनुहुनेछ।"
  
  
  ताराले रेकर्डिङ रोकिन् र मतिर फर्किन् । के लुइसा रिगले उनको काकी मर्टललाई देख्नेछन्? भोलि एउटै तरंगदैर्ध्यमा, र तपाईंले यो सबै सुन्नुहुनेछ।
  
  
  उनी आफैंमा निकै खुसी थिइन् । उनी उत्साहले रिसाएकी थिइन् । यो ह्यान्सियर ब्रिन्कर थियो जसले बाँधमा एउटा प्वाल फेला पारे र अब देशलाई ठूलो प्रकोपबाट बचाउन आफ्नो औंला यसमा अड्काए। उनी धेरै खुसी थिइन् कि म उनलाई भन्न चाहन्न कि उनले केहि पनि सिकेनन्। केवल तस्बिरहरूको केही मूल्य हुन सक्छ। रोस्कोले फिल्मलाई विकास गर्न लगे। अर्को बिहान हामीले जवाफ प्राप्त गर्नेछौं।
  
  
  "म चाहान्छु कि तपाईले उसको नाम के हो भनेर एक तस्वीर पाउनुहुनेछ - एलिससँग कुरा गर्ने व्यक्ति।"
  
  
  - याना?
  
  
  हो। उनको आवाज एक प्रसिद्ध क्यान एजेन्टको आवाज जस्तो लाग्छ।
  
  
  ताराको आँखा फराकिलो भयो । "के तपाईं अरू मानिसहरूको यसमा कुनै सरोकार छैन भनी भन्नुहुन्छ?" अनि त्यो नार्कोलोजिस्ट? त्यसोभए यो वास्तवमा मैले बालिश, निर्दोष रमाईलो भनेको होइन।
  
  
  वास्तवमा होइन।' म मुस्कुराए।
  
  
  यो सिरिन्जमा के थियो? पेन्टोथल?
  
  
  उसले मुख तल ल्याई । - तिमीलाई कसरी थाँहा छ? मैले यसलाई अन्तिमको लागि सुरक्षित गरें।
  
  
  म मुस्कुराए। "सुन, प्रिय। तिनीहरूले धनी कुतियाहरूलाई घोटाला गर्नका बाह्र चालहरू मध्ये, तिनीहरूसँग त्यहाँ एघारहरू छन्। सोडियम पेन्टोथल एक सत्य सीरम हो, हैन? त्यसोभए, उनीहरूले यी महिलाहरूलाई पहिले यो चिया दिएर उनीहरूलाई राम्रो मौका दिन्छन् र महिलाहरूले उनीहरूलाई जान्न चाहेको सबै कुरा बताउँछन्। दिवंगत प्रेमीको बारेमा सबै प्रकारका विवरणहरू। त्यसपछि शब्दको लागि शब्द माध्यमहरूले यसलाई पछि दोहोर्याउँछन्। यो एक धेरै विश्वस्त प्रदर्शन हुन जान्छ। यी महिलाहरूले पहिले के भनेका थिए याद छैन। यी महिलाहरु छक्क परेका छन् । र कृतज्ञ - र उदार।
  
  
  ताराको मुखले मौन "ओ" बनायो।
  
  
  "यससँग सम्बन्धित अन्य धेरै फाइदाहरू छन्। यदि यो सत्य दोषी छ भने, त्यहाँ सधैं ब्ल्याकमेलको सम्भावना छ। र यदि पर्याप्त पैसा समावेश छ भने, भूतले लक्ष्यलाई के गर्ने भनेर बताउँछ। जे भए पनि - परोपकार, सेयर, स्विस बैंक खाता - तपाईं पक्का हुन सक्नुहुन्छ कि तिनीहरूले पैसा जम्मा गरिरहेका छन्। तारा अलमलमा परिन् । "तर यसको CAN सँग के सम्बन्ध छ?"
  
  
  'केही छैन। यो सहि हो। मलाई लाग्छ कि यो सबै नासाउ हो। फेदरस्टोनहरू ठगीमा संलग्न थिए, कानले यसबारे थाहा पाए र उनीहरूलाई ब्ल्याकमेल गरे। सायद ठ्याक्कै बाङ्गेलसँग जस्तै। यो अचानक मलाई आयो कि बान्जेल र फेदरस्टोनमा केहि समानता थियो: तिनीहरू दुबै लागूऔषध व्यापारीहरू थिए।
  
  
  मैले उसलाई भनेको थिएँ:
  
  
  “त्यसैले कानले भित्र पस्नको लागि त्यही बाटो लिन सक्थे। उनीहरूले आम्दानीको एक अंश र केही सेवाहरू प्राप्त नगरेसम्म आपूर्ति बन्द गर्ने धम्की दिए। क्लोनहरूको लागि आश्रय प्रदान गर्ने जस्ता सेवाहरू।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। 'आकर्षक।'
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । 'आकर्षक।' सुरक्षित। तर आफ्नो बुद्धि आफैमा राख्नुहोस्।
  
  
  यस तरिकाले हामी यी क्लोनहरूको मुख्यालयको नजिक पुग्न सक्दैनौं। यसबाहेक, हामी समाजको रहस्य खोल्न यहाँ छैनौं। हाम्रो कार्य: तिनीहरूको उन्मूलन।
  
  
  उनी अलिकति झस्किन् । - यो हत्या भन्दा नरम शब्द हो, हैन?
  
  
  मैले उसलाई हेरें। उनी सुत्ने कोठामा रेशमी कुर्सीमा आफ्नो खुट्टा मुनि राखेर बसिन्। उनले फिक्का गुलाबी रंगको सूट लगाएकी थिइन् र रेशम जस्तै गुलाबी र सेतो र चिल्लो देखिन्थ्यो। साम पेकिन्पाह चलचित्रमा आँखा चिम्लने ती केटीहरू मध्ये एक जस्तै। फोभ स्टोरीमा रुने ती केटीहरू मध्ये एक जस्तै।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। - "कनी आवाजको जोखिममा ... तर तपाई जस्तो केटीले वास्तवमा यस्तो काममा के गर्छ?"
  
  
  प्रश्नले उनलाई सताएको थियो । उनले आफ्नो नङको अध्ययन गरे। धेरै समय सम्म। यस्तो लाग्थ्यो कि उनले तिनीहरूलाई पहिले कहिल्यै नदेखेकी थिइन्। "ठीक छ," उनले अन्तमा भनिन्, "यो ... लामो कथा हो।" केही समय अघि... उह, मैले... एक जना मानिसलाई भेटें।
  
  
  धेरै समय अगाडी। म सबै उम्मेदवारहरूमध्ये उत्कृष्टको रूपमा उत्तीर्ण भएँ, र त्यसपछि... यो व्यक्तिको कारणले... म कला प्रतिष्ठानमा भर्ना भए... हामी - ओह, यसले केही फरक पर्दैन। यो जोनसनको समयमा भियतनाम युद्ध फेरि चरम सीमामा पुगेको थियो। खैर, मैले हस्ताक्षर गरें। उसले आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्यो र मलाई एक हास्यास्पद मुस्कान दिई। "साथै, जेम्स बोन्ड जस्ता व्यक्तिहरूसँग हरेक दिन काम गर्न पाउनु धेरै रोमाञ्चक र रोमान्टिक हुनेछ भन्ने मलाई लाग्यो।"
  
  
  "निक कार्टर उल्लेख गर्न नबिर्सनुहोस्?"
  
  
  ओह," उनले भनिन्। "मैले यसको बारेमा सपना देख्ने हिम्मत गरिन।"
  
  
  म कोठाको छेउमा गएर उनको छेउमा बसें। मैले उसको चिनलाई हातमा लिएँ।
  
  
  सुन्नुहोस्, मैले भने। "हामी तपाइँका केहि थप इच्छाहरू पूरा गर्नेछौं।"
  
  
  हम्म।' उसले मलाई मुर्ख नजरले हेरी । - तिमीलाई कसरी थाहा छ म के सपना देख्दै छु?
  
  
  ठीक छ, मैले भने। - मलाई अनुमान गर्न दिनुहोस्। मैले आँखा बन्द गरें। "तपाईं हावामा तैरन र त्यहाँ प्रेम गर्न स्वतन्त्र हुन चाहनुहुन्छ।"
  
  
  मम्म्म...” उसले सोच्यो। ' रोचक। तर सायद यो धेरै हावा छ।
  
  
  त्यसपछि सबै ठीक छ। कस्तो... संग्रहालयको बारेमा। त्यहाँ तिनीहरूको सोह्रौं शताब्दीको ओछ्यान छ - पुरानो सरायबाट। हामी मखमली पर्दा पछाडि चिप्लन सक्छौं र हेडबोर्डमा हाम्रा नामहरू स्क्र्याच गर्न सक्छौं जब हामीले काम गरिसक्यौं।
  
  
  मलाई यो मन पर्छ, "उनले भनिन्। "तर संग्रहालय बिहान दस बजे सम्म खुल्दैन।" उनले मलाई हेरिन् । - तपाईं मेरो विचार संग सहमत हुनुहुन्छ?
  
  
  म सहमत भए।
  
  
  बबल बाथमा।
  
  
  बबल बाथमा?
  
  
  "बबल बाथमा।"
  
  
  सुन्नुहोस्, म यसलाई सिफारिस गर्न सक्छु। बुलबुले र यसको साथ जाने सबै कुरालाई विचार गर्दै, यो सफा, सफा सेक्स हो। तपाईले त्यस अवस्थामा यो कहिल्यै प्रयास गर्नु हुँदैन। कम से कम यदि तपाईं मेरो उचाइ हुनुहुन्छ।
  
  
  उनले मलाई सुकाइदिइन्। ठूलो, नरम, तातो तौलिया संग।
  
  
  "म तिमीलाई केहि सोध्न चाहन्छु," मैले भने।
  
  
  के को बारेमा?'
  
  
  उनले यो तौलियासँग केही रोचक कुराहरू गरिन्।
  
  
  "के फरक पर्दैन," मैले भनें।
  
  
  ओछ्यानमा सही केटी संग, यो सबै खराब पनि छैन। तपाईंले सही समयको लागि आफ्नो अलार्म सेट गर्न ड्रेस अप गर्नुपर्दैन। एकअर्कालाई मन पराउने र सेक्स मन पराउने दुई व्यक्तिसँग होइन। समस्या यो हो कि यो पर्याप्त लामो समय सम्म रहँदैन। कठिनाइहरू फिर्ता छन्।
  
  
  म छेउमा गएर चुरोट सल्काएँ । "म तपाईलाई सोध्न चाहन्थें ..." मैले धुवाँको घण्टी बजाएँ। "के त्यहाँ चिनियाँ भाषामा 'ओह, टुभ, वाह' सँग मिल्दोजुल्दो शब्द छ?"
  
  
  उसले मेरो छातीको कपालबाट आफ्नो औंला चलाउँछ। के तपाई विषय परिवर्तन गर्न चाहनुहुन्छ, प्रिय? वा तपाईंले त्यो बाथटब दृश्य चिनियाँ भाषामा गर्ने प्रयास गर्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  मैले उनलाई एलिस फेदरस्टोनको गायनको व्याख्या गरें। तारा निहुरिन् । "ओ, डोरी, वाह?" उसले काँध हाली र एक मिनेट सोच्यो। "हा। एक सेकेन्ड पर्ख। तिमीले भनेकी थियौ कि यो गीत हो। मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  'हम्म।' उनी ओछ्यानबाट उठिन् । 'जाऊ न।' आफ्नो लुगा समातेर बैठक कोठामा गइन् । मैले टेप रेकर्डर फेरि काम गरेको सुनें।
  
  
  उनी मुस्कुराउँदै फर्किन् । उनीसँग यी शब्दहरू थिए। "मैले बुझें," उनले गर्वले भनिन्। "ताओ।"
  
  
  "डाओ? यो पुरातन चिनियाँ धर्मको ताओ कसरी हो?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। तिनीहरूको साँझको प्रार्थना निरन्तर भजन हो: "ओह, ताओ! ओ ताओ! "ओह, ताउवे, वाह" जस्तो सुन्ने राम्रो मौका छ। यदि तपाईलाई थाहा थियो कि तपाई के सुन्दै हुनुहुन्छ।
  
  
  उनी ओछ्यानमा फर्किइन् र घुँडाको वरिपरि आफ्ना पाखुराहरू बेर्दै माथि घुमाइन्। उनी आफैंमा निकै विश्वस्त थिइन् । निस्सन्देह, मैले अहिलेसम्म लिएको सबैभन्दा राम्रो व्याख्या भनेको शंकास्पद सिद्धान्त थियो कि एलिस डोरी र हिलाउने निरन्तर आग्रहको साथ व्याकुल थियो।
  
  
  तारा चकित भइन् । "ओह, निक। परफेक्ट। सबै ठिक छ। ती फेदरस्टोनहरू जो संन्यासीहरू जस्तै जीवन बिताउँछन् तिनीहरू ताओवादीहरू हुन् - तपस्वीहरू। र मृतकहरूसँग कुरा गर्ने सन्दर्भमा। ताओवादीहरू रहस्यवादी हुन्। र ती श्रापहरू जुन उनीहरूले मिस मेबेलको विरुद्धमा बोलेका थिए, उदाहरणका लागि, ताओवादीहरू कट्टरपन्थीहरू हुन्। र उनले पनि, फ्लाइङ वालेन्डासको घोषणा गर्दै रोकिन्। उनले ओछ्यानमा हिर्काए, "ओह, यो क्लोन जसले तपाईंलाई भन्छ कि मृत्यु र जीवन दुबै ताओवादी विचारहरू हुन्, सबै कुरा एक हो, राम्रो र खराब, मृत्यु र जीवन ताओको महान एकतामा।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "यसको अर्थ स्वर्गमा रहेको ग्रेट इलेक्ट्रिक श्रेडर जस्तै हो।"
  
  
  उनले सास फेरिन् र झस्किन्। "एक विशिष्ट दार्शनिक विचार। तर नराम्रो होइन।
  
  
  मैले मेरो खुट्टा झुकाएँ। 'अझै?'
  
  
  "ठीक छ... किनभने तिनीहरू सोच्छन् कि खराबी अवस्थित छैन, तिनीहरूले यसलाई रोक्न केही गर्दैनन्। केहि नगर्नुहोस् र सबै कुरा जस्तो हुनुपर्छ त्यस्तै हुनेछ। यो उनीहरुको महान नारा हो।
  
  
  'उम्-हम्म। यो एलिस को लागी सत्य हुन सक्छ। तर क्लोनका लागि होइन, KAN ले अहिले पूर्ण रूपमा केही गरिरहेको छैन।
  
  
  Mmmmm। मलाई थाहा छैन। मानिसहरूले धार्मिक सिद्धान्तहरूलाई अनौठो तरिकाले व्याख्या गर्छन्। बस इन्क्विजिसन हेर्नुहोस्। वा पवित्र ग्रेलको लागि यी अनन्त युद्धहरू। म सम्भावित जडानलाई अस्वीकार गर्दिन।
  
  
  मैले स्थिरताको बारेमा सोचें र सम्भावनालाई अस्वीकार गरें। यी भागहरूमा राजनीति मात्र धर्म हो। र यदि कसैले साँझको प्रार्थना गाउछ भने, त्यो "ओ ताओ" भन्दा "ओ माओ" जस्तै हो।
  
  
  बिन्दु हो," उनले जारी राखिन्, "म एलिसलाई कुरा गर्न लगाउन सक्छु।" यदि उनी साँच्चै ताओवादी हुन् भने, उनले झाडीको वरिपरि पिट्ने छैनन्। सायद उसले मलाई त्यो घरमा के भइरहेको छ भनेर धेरै बताउन सक्छ। वास्तवमा, उनीसँग सबै जवाफहरू छन्।
  
  
  म थकित भएर आँखामा हात चलाएँ । "मलाई आशा छ कि हामीले यस बारे शब्दहरू मिच्नुपर्दैन, तर तपाईं त्यो घरमा फर्कनुहुन्न।"
  
  
  मैले उसको त्यो हरियो आँखा देखेँ।
  
  
  हामी यसमा धेरै शब्दहरू खर्च गर्नेछौं।
  
  
  अनि किन नहोस्?'
  
  
  एकमात्र कारणको लागि कि तिनीहरूले तपाईंलाई याद गर्ने बित्तिकै, तिनीहरूले तपाईंलाई पेन्टोथलले भरिनेछन् र तपाईंले तिनीहरूलाई सबै कुरा बताउनुहुनेछ। आफ्नो दिमाग प्रयोग गर्नुहोस्, तारा। त्यहाँ धेरै खतरनाक छ। यी तस्बिरहरू पहिचान नगरेसम्म हामीलाई यो कति खतरनाक छ भन्ने थाहा हुँदैन। त्यसैले तिनीहरूबाट टाढा रहनुहोस्। तपाईंले आफ्नो भाग गर्नुभयो। Roscoe र म एलिस को मामलाहरु को अनुसन्धान जारी राख्नेछौं।
  
  
  र यदि यो कहिल्यै बाहिर आउँदैन भने तपाइँ यसलाई कसरी गर्न जाँदै हुनुहुन्छ?
  
  
  त्यसो भए हामी भित्र पस्नु पर्छ।
  
  
  उनी ओछ्यानबाट उठिन् र रिसाउँदै कोठाको वरिपरि घुम्न थालिन्। तर यो धेरै मूर्ख छ। र तपाईं यसको कारण धेरै समय बर्बाद गर्नुहुन्छ। साथै, यो तपाईंको लागि अझ खतरनाक छ। मसँग पहिले नै प्रवेश पास छ। भोलि। दुई बजे।'
  
  
  उनी सहि थिइन्। मैले पहिले कहिल्यै नगरेको गल्ती गरें। मैले भावनात्मक निर्णय गरें। सबै भन्दा बढि, म उनको रक्षा गर्न चाहन्थे। र त्यो गलत थियो। मेरो काममा भावनाहरूलाई अनुमति छैन। तपाईंले सुरु गर्ने बित्तिकै तिनीहरूलाई ढोकामा छोड्नुहोस्।
  
  
  उनी जाने कुरामा म सहमत भएँ । दुई शर्त अन्तर्गत।
  
  
  पहिलो: त्यसैले हामी तस्बिरहरूसँग पहिले व्यवहार गर्नेछौं। यदि यो ठाउँ क्यान एजेन्टहरूको वास्तविक गढ भएको भए उनी त्यहाँ गएको थिएनन्। उनी सहमत भइन्।
  
  
  दोस्रो, Roscoe र म सडकको म्याक्रोबायोटिक रेस्टुरेन्टमा उनको लागि पर्खने र माइक्रोफोन मार्फत उनीसँग कुराकानी गर्थ्यौं। यदि हामीले पासवर्ड जस्तो केहि सुन्यौं भने, हामी उद्धारमा आउन सक्छौं।
  
  
  उनी सहमत भइन्। वैसे, केहि आश्चर्य संग। "ठीक छ, निक, म सपना पनि देख्न सक्दिन कि यो अन्यथा हुनेछ। म डराउँछु भन्ने होइन," उनले भनिन्, "मलाई डर लाग्छ..." उसले केही बेर सोचे, "म डराउँछु।"
  
  
  
  
  अध्याय १५
  
  
  
  
  
  यो एक धूर्त दिन थियो। कपाल काट्दा मैले आफैलाई काटें। ताराले ऐना फाले । कफी पनि कमजोर थियो। अनि पानी पर्न थाल्यो । त्यो राम्रो भाग थियो।
  
  
  एघार बजे तारा घरबाट निस्किइन् । उनी आफ्नो मेकअप लगाउन र समयमै लुगा लगाउन चाहन्थिन् ताकि उनी फेदरस्टोनमा छिट्टै पुग्न सकोस्। उनले एलिस फेदरस्टोनलाई भेट्न सुविधाजनक रूपमा अवस्थित दोस्रो तलाको प्रतीक्षालयबाट माथिल्लो तलामा लुक्ने आशा राखिन्।
  
  
  मेरो 11 बजे मेसे फोन कल अर्को झटका भयो। "माफ गर्नुहोस् साथीहरू," समूहले भन्यो, "अझै पनि कुनै कारबाही भएको छैन।"
  
  
  मैले लाइटफुटको चिया पसलमा फोन गरें र मेरो अर्डर दिउँसोसम्म तयार नहुने बताइयो। तिनीहरूसँग कुरियरहरू थिएनन्।
  
  
  "म पाउन सक्दिन?" उनीहरुले हो भने । यो एक कठिन आदेश थियो।
  
  
  यसको मतलब यो हो कि ताराले फेदरस्टोनमा खिचेका तस्बिरहरू सजिलै पहिचान हुन सकेनन्। उनीहरूलाई वाशिंगटन पठाउनुपर्थ्यो। सायद। कुनै पनि अवस्थामा, म दिउँसो जवाफ प्राप्त गर्नेछु। आवश्यक परेमा तारालाई थिएटरमा सम्पर्क गर्न अझै धेरै समय छ। म अपार्टमेन्ट छोडेर सडकमा हिंडें। दिउँसो एक बजे मैले रोस्कोलाई म्याक्रोबायोटिक रेस्टुरेन्टमा भेटें। मैले पहिले केहि खाने निर्णय गरें।
  
  
  दस बजेको बाह्र मिनेटमा म लाइटफुटको चिया पसलमा थिएँ। सोहोमा कतै भागेको भवनको भुइँ तल्लामा एउटा सानो, धूलो पसल। भित्ताहरू भुइँदेखि छतसम्म चियाका ठूलठूला भाँडाहरू राखिएका अलमारीहरू राखिएका थिए। सडकको झ्यालहरू पनि चियाका थुप्रोले भरिएका थिए।
  
  
  काउन्टरको पछाडि खैरो एप्रोन लगाएको एक कुटिल मानिस उभिएको थियो। उसले मेरो कागजात हेर्यो र टाउको हल्लायो। उसले सेल्फबाट क्यान लिएर काउन्टरमा राख्यो। उसले खैरो र्‍यापिङ पेपरमा बेर्न थाल्यो।
  
  
  "म, उह... यसलाई यहाँ प्रयोग गर्न चाहन्छु," मैले भने।
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। - पसल यसको लागि सायद उपयुक्त छ, यो हो?
  
  
  - वा सायद माथिल्लो तला?
  
  
  उसले मलाई शंकालु नजरले हेर्यो । "मलाई थाहा छैन," उसले भन्यो। - मैले यो जाँच गर्नुपर्छ। उसले नगद दर्तामा गएर N-3 थिच्यो। केहि बेर पछि फोन दुई पटक बज्यो र त्यसपछि मौन भयो। "ठीक छ," उनले भनिन्। उसले काउन्टर मुनि एउटा बटन थिच्यो र पछाडिको पर्खालको सानो भाग खुल्यो।
  
  
  प्वालले मलाई स्थानीय एएच हेडक्वार्टरसम्म पुग्ने साँघुरो सिँढीमा पहुँच दियो। सीढीहरूले एउटा सानो, जर्जर स्वागत कक्षमा पुर्‍यायो। दुईवटा सुन्तला रङको प्लास्टिकको कुर्सी, चिया समाचारका प्रतिलिपिहरूले ढाकिएको टेबल, र एउटा ठूलो, जर्जर डेस्क। कालो कपाल भएको सुन्दरी टेबलमा बसिरहेकी थिई, चपाउने गम। उसले चासोका साथ मलाई हेरी, चपाउन छोडिन् र आफ्नो खुट्टा अर्को दिशामा पार गरिन्। उनको दाहिने अर्को ढोका थियो। पवित्रता को पवित्र। मैले आफ्नो घडी हेरे । बाह्र बजिसकेको थियो । मैले दुवै हात टेबुलमा राखें र अलि अगाडि झुकेँ। "म डोलोरेससँग कुरा गर्न चाहन्छु," मैले भने।
  
  
  उनले पूरै अव्यवस्थित अनुहार बनाइन्। मैले आफ्नो आईडी फ्ल्याश गरें। उसको आँखाले अन्ततः केही समझ देखाएको छ र उसले टाउको हल्लाई। "यो चिया पसलमा तपाईलाई निश्चित रूपमा केहि थाहा छैन," उनले भनिन्। "के तपाइँ डोलोरेस वा तपाइँको सन्देश चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "मेसेज," मैले चियाको डिब्बा खोल्न थालेँ भने, "एक बजे भेटौँला।" फेरि: "माफ गर्नुहोस्, कुनै कारबाही छैन।"
  
  
  म भाँडो खोलेर टेबलमा बसेँ। प्रत्येक फोटोलाई कम्प्युटर कार्डमा ध्यानपूर्वक जोडिएको थियो। आदरणीय महिलाहरु श्रीमती। Hodgson र Frogg को रूपमा पहिचान गरिएको थियो। स्कटल्याण्ड यार्डका पूर्व सचिव एग्नेस क्राउनलाई बर्खास्त गर्नमा फेदरस्टोनको सेक्रेटरीले महत्वपूर्ण भूमिका खेलेको थियो, किनभने त्यहाँबाट उनीसँग भएका केही कागजातहरू चोरी भएका थिए। उनको संलग्नताको कुनै प्रमाण फेला परेन। उनको राजीनामाको कारण ‘लापरवाही’ थियो । तर, उनी शंकाको घेरामा थिइन् । तारालाई चिया ल्याएर प्रतिक्षा कोठामा लैजाने केटा पाम कोन थिए, जो एक युवा आतंकवादी र मनोवैज्ञानिक युद्धमा विशेषज्ञ थिए। विशेष गरी साइकोट्रोपिक औषधिहरूमा राम्रो। उनी क्यासका प्रमुख अन्वेषक थिए। एशियामा कतै तिनीहरूले उहाँको दृष्टि गुमाए। Tara's photo को लागि धन्यवाद, AH ले आफ्नो डाटा संग्रहमा राख्नुभयो। अन्तिम तर कम्तिमा होइन, त्यहाँ गीत पिंग थियो। M-2। दोस्रो श्रेणीको हत्यारा। दोस्रो कक्षाको मतलब उनी खराब थिइनन्। उनी हत्यारा थिइन् भन्ने बाहेक यसको अर्थ केही थिएन। र ती सबै नारीवादीहरू जो अहिले पुरुषहरूप्रति रिसाउँछन्, आफ्ना गुनासोहरू माओत्से तुङलाई पठाउनुहोस्। गीत पिङ एक दुष्ट काकी थिइन्। कम्प्युटर नक्साका अनुसार उनी शारीरिक यातनाका जटिलतामा जानकार थिइन् ।
  
  
  मैले फोनमा हाम फालेर थिएटरमा फोन गरें।
  
  
  तारा पहिले नै छाडेकी छिन् ।
  
  
  मैले फोन यति बलियो हिर्काए कि टेबल हल्लियो र मलाई डोलोरेस चाहियो भने। "व्यक्तिगत रूपमा डोलोरेस। र छिटो! सेक्रेटरीले चार–चार पटक चपाएर केही बटन थिचिन् । उनको दाहिने ढोका अलिकति खुल्यो। "तपाईले डोलोरेसलाई मिस गर्नुहुन्न," उनले भनिन्। यो प्यानलमा एक मात्र केटी हो।
  
  
  स्वीचबोर्डमा बस्ने केटी एक अग्लो, खैरो कपाल भएको झोला भएको मानिस थिई, लामो-मृत शर्ट लगाएको र एक घाँटीको अनुहार थियो।
  
  
  मैले भने। - "डोलोरेस?"
  
  
  उसले सास फेर्यो।
  
  
  "हेर," उसले भन्यो र हेडफोनको एक जोडीबाट कान उठायो।
  
  
  "म कार्टर हुँ," मैले भनें।
  
  
  'ओह।' ऊ अलि सीधा देखियो।
  
  
  मैले उसलाई रोस्कोलाई तत्काल सन्देश दिन भनें। योजनाहरू परिवर्तन भयो। तारा सिंहको ओडारमा पस्न अघि हामीले तिनलाई रोक्नुपर्थ्यो। उनी आएमा म अपार्टमेन्टमा फर्कनेछु। अब ऊ म्याक्रोबायोटिक रेस्टुरेन्टमा जाँदै थियो। उहाँलाई भेट्न नसके म उहाँलाई साढे दुई बजे त्यहाँ भेट्थें ।
  
  
  मैले ट्याक्सी लिएँ र रेकर्ड समयमा अपार्टमेन्टमा फर्कें। त्यहाँ कुनै कन्टेनर थिएन। मैले गर्न सक्ने मात्र पर्खनु थियो। यदि उनी थिएटरमा नभएको भए र यहाँ नभएको भए उनी कहिँ पनि हुन सक्थे। र लन्डन ठूलो शहर हो। आत्तिनुपर्ने कुनै वास्तविक कारण थिएन। मैले Roscoe लाई देख्नु भन्दा पहिले, मैले उनलाई समयमै चेतावनी दिने हरेक मौका पाएको थिएँ। त्यो अन्तिम क्षणमा भए पनि। तर, मलाई अलिकति अप्ठ्यारो लाग्यो । म खाली अपार्टमेन्ट वरिपरि घुम्न जारी राखें। झ्यालहरूमा झ्यालले डराएर पिट्यो। अर्को सडकबाट ज्याजको बेहोस गुन्ज आयो। सडकबाटै गाडीको चित्कार सुनिन्थ्यो । मेरो माथि कतै एउटा विमान उड्यो। बिरालो उड्यो। घडी बज्दै थियो ।
  
  
  मलाई सबै कुरा भत्काउन मन लाग्यो। पक्कै पनि एक घडी। सायद समय रोक्नको लागि। वा हुनसक्छ किनभने तिनीहरूले मैले सुन्न चाहेको आवाज बनाउँदैनन्। ढोकाबाट ताराको आवाज आयो। सम्पूर्ण, भयानक समय, यदि केहि भएन भने, सबै कुरा एकैचोटि र गलत तरिकामा हुने धम्की दिन्छ।
  
  
  दिउँसो एक बजे मैले नम्बर डायल गरें। मैले मेरो सन्देशमा Roscoe को जवाफ प्राप्त गरें। त्यसपछि तीन बीप र मेसको समूह: सोनी, केटाहरू। अझै कारबाही भएन ।
  
  
  मैले फोन काटें। मैले आँखा चिम्लेर घाँटी थिचेँ । त्यहाँ फेरि चकित भयो। मैले रगड्न छोडें। मेरो राडारले मलाई के बारे चेतावनी दियो? मैले भित्तामा हेरेँ। त्यसपछि फोनमा। मैले फोन उठाए र नम्बर डायल गरें।
  
  
  Roscoe: चुप लाग। निकी। हामी उनलाई फेला पार्नेछौं।
  
  
  बिप, बिप, बिप। मेसी: माफ गर्नुहोस् साथीहरू। अझै कारबाही भएन ।
  
  
  मैले फोन कानबाट अलि टाढा राखेँ ।
  
  
  यी उही शब्दहरू थिए जुन मेसेले दुई पटक प्रयोग गरे!
  
  
  हरेक घण्टा उसले नयाँ सन्देश दियो। निस्सन्देह, उसले सायद थप केहि ल्याउन सकेन, तर पुनरावृत्तिले अझै पनि उसलाई परेशान गरेन। पछिल्ला केही दिनदेखि हरेक घण्टा उनी प्रान्तमा के खाइरहेका छन् भन्ने अनौठो रिपोर्ट वा समाचार लिएर आउने गर्थे। र यदि उसले कुनै पनि कुराको साथ आउन सकेन भने, ऊ अझै पनि एक जोडीको साथ आयो।
  
  
  मैले फेरि कानमा फोन उठाए... ध्यान दिएर सुनें। "माफ गर्नुहोस् साथीहरू। अझै कुनै कारबाही भएन। हो! त्यो हो! उसको अन्तिम शब्दहरूमा एक बेहोस गुर्राहट थियो। एउटा विमान जुन उडेको थियो। त्यो आवाज पहिले त्यहाँ थियो। त्यहाँ केही बाङ्गो थियो।
  
  
  मैले डोलोरेसलाई फोन गरें। उसले मलाई पुष्टि गर्यो कि एउटै सन्देश त्यहाँ तीन घण्टाको लागि थियो। होइन, उनले भने, उनले यो शंकास्पद फेला परेनन्। उसले मात्र सोचे कि मेसले एउटै सन्देश बारम्बार प्रयोग गरेर मजाक गर्न खोजिरहेको थियो।
  
  
  मैले उसलाई विमानको बारेमा भनें। उनी एकछिन मौन भए । 'सर्वशक्तिमान भगवान।' उसले भन्यो। 'तपाईं ठिक हुनुहुन्छ।'
  
  
  मसँग अब गदा थिएन। म कतै क्रोध र त्रासको बीचमा थिएँ। म ताराको सुरक्षामा यति केन्द्रित थिएँ कि मैले तिनीहरूको साँचो मनसाय गुमाए र मेसको सन्देशको बारेमा चाँडै थाहा पाएन। "यस केसको शोषण" गर्ने हाम्रा सबै आशाहरू चेन-ली ब्राउनको ट्रेलमा आधारित थिए, एउटा ट्रेल जसले क्लोनिङ प्रयोगशाला र लाओ जेङसम्म पुर्‍याउँछ। यदि उसले पहिले नै आफ्नो कदम चालेको छ भने, सबै आशा हराएको छ। हामीले क्लोनको यो गुँड कहिल्यै फेला पार्ने छैनौं। हामीले तिनीहरूलाई कहिल्यै रोक्न सकेनौं। मेरो छालामुनि भएको यो कुतियाको लागि भगवानले मलाई सजाय दिनुहुनेछ।
  
  
  "ठीक छ," मैले डोलोरेसलाई भनें। "इरादा यो हो। मलाई त्यहाँ लैजान सक्ने हेलिकप्टर चाहिन्छ। Roscoe लाई केहि अतिरिक्त मद्दत दिनुहोस् र...
  
  
  - के तपाईँ ठट्टा गर्दै हुनुहुन्छ? - उसले मलाई रोक्यो। "लन्डनको कार्यालय त्यति ठूलो छैन। हामीसँग कुनै अतिरिक्त मद्दत छैन - कम्तिमा पनि तपाईंलाई चाहिने प्रकारको छैन।
  
  
  - हेलिकप्टर?
  
  
  "यो अझै जारी छ।"
  
  
  'ठीक छ। त्यसपछि रोस्कोलाई एक्लै जान भन्नुहोस्। र भगवानको खातिर, उसलाई सावधान रहन भन्नुहोस्!
  
  
  'सुन। यदि म तिमी भएको भए, म Roscoe को बारेमा चिन्ता गर्दिन। ऊ कहिलेकाहीँ थोरै पेडेन्टिक हुन सक्छ, तर जब उसको जीवन रेखामा हुन्छ तब होइन। उसले जीवनलाई धेरै माया गर्छ।
  
  
  मैले सास फेरे । "आशा गरौ।"
  
  
  हेलिकप्टरले हाइड पार्कमा साढे एक बजे मलाई उठाउने थियो। जो कोही पनि छक्क पर्नेछ, तर त्यो मेरो व्यवसायको कुनै पनि होइन। जे भए पनि, तिनीहरू दिनको लागि यसको बारेमा कुरा गर्नेछन्। मैले विल्हेल्मिना सफा गरें र फेरि चार्ज गरें। मैले स्टिलेटोलाई यसको म्यानमा फिर्ता राखें र अर्को ग्यास बम घुसाएँ। भाग्यशाली पियरे, त्यसैले बीचमा।
  
  
  मैले रेनकोट लगाएर पानीमा निस्किएँ।
  
  
  
  
  अध्याय १६
  
  
  
  
  
  रोस्कोले आफ्नो घडी हेरे। दुई बजेको पाँच मिनेट थियो । तारा साढे दुई बजे फेदरस्टोनमा जाने बताइन् ।
  
  
  उनी रेस्टुरेन्टबाट पागल जस्तै भागेर धेरै शंकास्पद देखिन चाहँदैनन्। त्यसैले उसले पैसा तिर्यो, अखबार लिए र प्रवेशद्वारमा पढ्न थाल्यो। झन झन झन पानी पर्न थाल्यो । त्यसैले प्रवेशद्वारमा पढ्ने व्यक्ति अलग हुनेछैन। उसले सायद आफ्नो बिर्सिएको छाताको बारेमा सोचिरहेको थियो।
  
  
  तारा सडकको छेउमा, कुनाको वरिपरि देखा पर्दा उसले देखेको हुनुपर्छ। उनले उसलाई देखेनन्। उनीसँग छाता थियो र यसले उनको दृष्टि सीमित गर्न आवश्यक ब्लाइन्डरहरू प्रदान गर्‍यो।
  
  
  रोस्को सडकको छेउबाट उनको नजिक आयो। किराना पसलबाट पास भयो। जुत्ता बाहेक। गल्ली पार। उसले सायद ताराबाट आफ्नो आँखा हटाएन, त्यसैले उसले मानिसलाई याद गरेन। सायद दुई जना मान्छे थिए । तिनीहरू उहाँको नजिक पुगे। मानिसले यस्तो राम्रो कालो वर्षा छाता प्रयोग गरिरहेको थिएन भन्ने तथ्यबाट उसलाई चेतावनी दिइएको थिएन। र उसले अझै पनि आफ्नो हातमा समायो।
  
  
  कम्तिमा, हामीले पछि कल्पना गरे जस्तै चीजहरू यसरी उभिए।
  
  
  साँझतिर हामीले रोस्कोको शव भेट्टायौं। उनी गल्लीमै थिए । उसको हात अझै पनि ठूलो कालो छातामा टाँसिएको थियो, जसको रेजर-तीखो टिपले उसको मुटु छेडेको थियो।
  
  
  
  
  अध्याय १७
  
  
  
  
  
  हेलिकप्टर घरबाट करिब एक किलोमिटर टाढाको दलदली मैदानमा खसेको थियो । एउटा ठूलो Fiat 130 मलाई पर्खिरहेको थियो, ड्राइभरले मलाई चाबी दियो, मलाई सहि दिशामा देखायो र मेरो छेउमा बस्यो। मेरो ड्राइभरको सिटको छेउमा। त्यसपछि हामी सबै फरक-फरक दिशामा लाग्यौं।
  
  
  वर्षा रोकियो र परिदृश्य एक अवास्तविक पहेंलो-हरियो रंग चमक्यो। ती फूलहरू मध्ये एक हवल्दारको चित्रबाट। यो रिचर्ड द लायनहार्टको समयदेखि कुटेज र इन्सको साथ ती शानदार परिदृश्यहरू मध्ये एक थियो। मैले यो विश्वव्यापी चुनौतीमा मेरो रगत उम्लिएको महसुस गरें। शिकार। धर्मयुद्ध। म ड्रेगनहरू मार्न मेरो ठूलो फिएटमा पुगें। मेरो पिस्तौल र स्टिलेटो नयाँ एक्सालिबर थिए। म इतिहासको हिस्सा भएँ र इतिहास रचें। मैले पहिले नै मेरो आगमनलाई स्वागत गरेको सीङहरू सुन्न सकिन। म, सर्वविजय नायक।
  
  
  हे भगवान। तर: अन्तमा कार्य:
  
  
  मैले ग्रोभको पछाडि कार पार्क गरें र साना झाडीहरू हुँदै सम्पत्तीको पछाडितिर लागें। यो एउटा आश्रय थियो जुन तिनीहरूले आफ्नै लागि भाडामा लिएका थिए। एउटा खरानी घर जसले अनौठो वातावरण दिन्छ। धेरै शान्त थियो।
  
  
  धेरै शान्त।
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। मुख्य घरको छेउमा दुईवटा साना घरहरू थिए, उस्तै अनौठो। सबैभन्दा नजिकको एउटा मुख्य भवनबाट करिब बीस गजको दूरीमा थियो। दुबैजना चढेका थिए । मलाई आश्चर्य छ कि कुन मेस प्रयोग गरियो। म ढुक्क थिए कि उसले अब यसलाई प्रयोग गर्दैन।
  
  
  एउटा रुखबाट अर्को रुखमा हिँड्दै दोस्रो घरमा पुगें । मैले ड्राइभवेको दृश्य पनि पाएँ। मेरो भाग्य साँचो हुन धेरै राम्रो थियो। त्यहाँ एउटा कार पार्क थियो।
  
  
  यो पुरानो अमेरिकी स्टेशन वैगन थियो। 1952 शेभ्रोलेटबाट यी पुराना नक्कली काठ पक्षहरू। छानाको र्याक सामानले भरिएको थियो। र माछा मार्ने गियर।
  
  
  जहाँ गए पनि माछा मार्न गएनन् । तर तिनीहरू कतै जान लागेका थिए, र म ठीक समयमा पुगें।
  
  
  अर्को घर पुगेँ । ढोकामा ताला लगाइएको थियो। मैले काँचको एउटा झ्यालबाट भित्र हेरेँ। म झ्यालतिर पुगेँ । खुल्यो । सायद धेरै सजिलो। म विल्हेल्मिनालाई तयार पारेर भित्र गएँ।
  
  
  यदि मेस बाहेक अरू कोही संलग्न भएको भए, म समस्यामा पर्नेछु। यी पुराना फर्शबोर्डहरूले मलाई थोरै हिँडाइमा दिए। तिनीहरू मेरो प्रवेशद्वारमुनि चिच्याए। तर त्यहाँ कोही थियो भने, उहाँ चुप लाग्नुभयो।
  
  
  म हिँडिरहेँ । भुइँ तल्लामा दुईवटा मात्र कोठा थिए, र ती खाली, धेरै खाली देखिन्थे। फायरप्लेस तामाको भाँडो र सफा तर जलेको जालीले झुण्ड्याइएको थियो।
  
  
  म सिँढी चढेँ ।
  
  
  बाथरुम।
  
  
  यो घरमा उनको ठाउँ थियो। मेसको टेप रेकर्डर अझै ओछ्यानमा थियो। शक्तिशाली दूरबीन अझै झ्याल बाहिर अड्किएको थियो। ओछ्यान पानाको टुक्रा थियो। मेस र पियर्सन पालैपालो यहाँ सुते। एउटा कुनामा टिनको डिब्बा राखिएको थियो। हावामा अझै पनि माछाको सुगन्ध आइरहेको थियो।
  
  
  संघर्षको कुनै संकेत थिएन।
  
  
  यो कस्तो राम्रो समाचार को अर्थ हुन सक्छ। कुनै न कुनै कारणले उनीहरूलाई आफ्नो पदबाट टाढिन बाध्य बनायो। तर यसको अर्थ उनीहरू मरेका थिए भन्ने होइन।
  
  
  मैले दूरबीनबाट हेरें । मैले घरमा चेन-ली देखे। उनी दुई जना पुरुषसँग कुरा गर्दै थिए। म तिनीहरूको खुट्टा देख्न सक्थे, तर तिनीहरूको अनुहार देखिएन। मैले डोलोरेसलाई सन्देश पठाउन रेकर्डर प्रयोग गरें। यो चिया पसलमा त्यो सुन्दरीसँग वायरलेस सम्पर्कमा थियो। त्यसपछि म फेरि तल गएँ र झ्यालबाट बाहिर गएँ।
  
  
  चिसो मौसम। मलाई अप्ठ्यारो लाग्यो। मलाई लाग्यो यो मौसम हो। तर फेरि, मैले सोचे कि यो चेतावनी हुन सक्छ।
  
  
  म दोस्रो घरतिर लागेँ । जुन मुख्य भवनको सबैभन्दा नजिक थियो। ढोकामा किला लगाएका बोर्डहरू च्यातिए। मैले विल्हेल्मिनालाई निचोरेर ढोका खोलेँ।
  
  
  त्यहाँ जे देखेँ, त्यसले मेरो पेट चिसो बनायो ।
  
  
  जताततै रगत थियो । त्यसले पुरानो काठको भुइँ भिजाएर मृत्युको अश्‍लील रङ लगाइदियो। यो फ्लोरबोर्डको सिमहरू बीच जमेको थियो। त्यसमा सेतो कपासको फर्निचरले गाँसिएको थियो। AX रिस्ट घडी कुचिएको थियो। AX.38 क्यालिबरको पिस्तौल रगतले लतपतिएको पीठो कुर्सीमा राखिएको थियो। र फायरप्लेसको छेउमा रातो रंगको बन्चरो राखिएको थियो।
  
  
  फायरप्लेस।
  
  
  अझै बलिरहेको थियो । न्यानोपन पनि दियो । घाँटीमा तातो खरानीको थुप्रो थियो । कुनामा, आगोको छेउमा, एक हात राख्नुहोस्। मैले धेरै अनौठो आवाज सुने र त्यसपछि मैले गडबडीमा मेरो बान्ता थपिरहेको महसुस गरें।
  
  
  म भान्साकोठामा गएर ट्याप अन गरें, त्यसपछि मेरो अनुहारमा चिसो पानी छर्कें र मेरो नाडी ट्याप मुनि टाँसें। मेरो कान थुनियो । मैले ट्याप बन्द गरें। केही सुनेको जस्तो लाग्यो । काठको भुइँ चर्किँदै।
  
  
  
  
  अध्याय 18
  
  
  
  
  
  ताराले मलाई पछि भने, तर अहिले भन्न सक्छु। सही क्रम मा।
  
  
  उनले रोस्कोलाई देखेनन्। तर उनले पछाडि फर्केर हेरिनन् । उसलाई थाहा थियो कि उहाँ त्यहाँ हुनुहुन्छ। म संगै । रेस्टुरेन्ट मा। उनी दिउँसो २:३० बजे योजना अनुसार फेदरस्टोन सोसाइटीमा प्रवेश गरिन् । उनको घाँटीमा उनले मोतीको स्ट्रिङ लगाएकी थिइन् जसले उनीबाट पाँच मिटरको दायरा भित्र कुनै पनि कुराकानीलाई सडकको रिसिभरमा प्रसारण गर्न सक्छ। उनको झोलामा उही भ्वाइस रेकर्डर थियो जुन उनले अघिल्लो दिन प्रयोग गरेकी थिइन्।
  
  
  तारालाई राम्रो लाग्यो।
  
  
  तारा धेरै चाँडो आइपुगेको रिसेप्शनिस्टले याद गर्यो, अलि रिसाए। पाम कोनले उनलाई अघिल्लो दिनको जस्तै दोस्रो तल्लाको प्रतिक्षा कोठामा लगे र अर्को कप चिया प्रस्ताव गरे। तिनले त्यही पत्रिकाहरू अध्ययन गर्न छोडिन्।
  
  
  यसपटक ताराले एक कप चिया लिइन् । उहाँबाट दालचीनीको मीठो गन्ध आइरहेको थियो। उसले आफ्नो औंलालाई तरल पदार्थमा डुबाएर चाट्यो। मेरी केटीले एक कारणको लागि रसायनशास्त्रमा ए प्राप्त गरे। "चिया," उनले मोती र सोन्यालाई फुस्साएर भनिन्, "मेथाक्वालोनले भरिएको छ।" उनले करिब पाँच सय मिलिग्राम गनिन्। यो औषधिले तपाईंलाई "राम्ररी तयार" भनिन्छ। एकातिर निन्द्राको अनुभूति, अर्कोतिर प्रफुल्लताको अनुभूति । स्ट्राइकको लागि, यसले तपाईंलाई दुई तरिकामा मार्न सक्छ। औषधि आफै, वा यो औषधिको अनुपस्थिति। निकासीका लक्षणहरू एपिलेप्सीका लक्षणहरूसँग मिल्दोजुल्दो छन् - धेरै दिनको दौरा जुन पूर्ण पतनमा समाप्त हुन सक्छ: मृत्यु। यी मानिसहरूलाई थाहा थियो कि तिनीहरू के गर्दैछन्। ती पाँच सय मिलिग्राम तपाईको टाउको उडाउन पर्याप्त थिए। कम्तिमा तपाइँलाई तपाइँको काकी मर्टल मृतकबाट फर्केर आएको सोच्न पर्याप्त छ।
  
  
  ताराले कचौराका सामग्रीहरू यी भाँडोको दाखको बोटमा खन्याइन्। यदि यो बेल राम्रोसँग जमिनमा जरा नपुगेको भए, यो पक्कै पनि झर्ने थियो।
  
  
  उनी फेरि करिडोरमा बाहिर आइन्, र फेरि उनलाई रोक्न कोही थिएन। उनी सिँढी चढेर माथिल्लो तलामा पुगिन् । दुईवटा ढोकाले भवनको अगाडिको कोठामा पुर्‍यायो। यी मध्ये एउटा कोठा एलिसको थियो। उनले आफ्नो आँखा बन्द गरे र मैले देखाएको झ्यालको कल्पना गर्ने प्रयास गरिन्। घरको अगाडि उभिएर, ऊ उनको दायाँतिर थियो। त्यसैले यो बायाँ तिर ढोका हुनुपर्छ।
  
  
  उनले ढोका ढकढक्याइन् ।
  
  
  एलिसाको आवाज कमजोर भयो: "भित्र आउनुहोस्।"
  
  
  एलिस फेदरस्टोन ओछ्यानमा उनको नीलो रेशम पजामामा सुतिन्, पाँचवटा छापिएका रेशम तकियाहरू बीचमा टाँसिएको। एलिस फेदरस्टोन धेरै स्वस्थ देखिएन। उनको निधारमा पसिनाका स-साना मोतीहरू देखा पर्‍यो, र उनले आफूलाई ओरिएन्टल फ्यानले फ्याकिन्। उसको खैरो, धारदार कपाल उनको टाउकोको पछाडि ओसिलो थियो, र उनको आँखाका पुतलीहरू पिनप्रिक्समा संकुचित भएका थिए। उनले तारालाई एलिस इन वन्डरल्याण्डकी ठुलो रानीको सम्झना गराए।
  
  
  एलिस फेदरस्टोन ड्रग्सले भरिएको थियो। र यसले ताराको कामलाई धेरै सजिलो बनायो। उनले कुनै पनि तर्कसंगत बहानाको बारेमा चिन्ता लिनु पर्दैन। एलिस यस समयमा तार्किक देखि टाढा थियो। उनी त्यो सीमा क्षेत्रमा कतै थिइन् जहाँ एक मात्र वाक्य बकवास हो र तर्कले भ्रम पैदा गर्छ।
  
  
  मन्द स्वरमा बोल्न थालिन् । कुनै कारणले, उसले सोच्यो कि ऊ छ वर्षको छ र तारा उनको आमा हो। वास्तवमा, त्यहाँ ड्रगहरू छन् जसले तपाईंलाई यसरी सोच्न सक्छ। चरस पहिले नै धेरै गर्न सक्षम छ, तर ती चीजहरू जुन तपाईंले निल्नुहुन्छ, सुन्नुहुन्छ वा इन्जेक्सनले मात्र काम राम्रोसँग गर्दछ। तर सायद यो केवल "आमालाई भन्नुहोस्" भेषमा घण्टी बज्यो। जे होस्, ताराले आमाको भूमिका निभाइरहिन् ।
  
  
  आमा यानाको बारेमा सबै जान्न चाहन्थिन्। उनकी आमाले इयानलाई आफ्नो बुबाले जस्तै विश्वास गर्नुभएन। एलिसले आफूले त्यस्तो नगरेको बताइन्।
  
  
  याङ एक प्रखर ताओवादी थिए। तर इयान परिवर्तन भएको छ। एलिसलाई किन थाहा थिएन। उसलाई मात्र त्यस्तै लाग्यो। एलिसले महसुस गर्न मन पराउनुभयो। उनीसँग एउटा टेडी बियर पनि थियो। मो यो हेर्न चाहनु भएन?
  
  
  पछि थाक्दै भनिन् । यो इयान को बारे मा के हो?
  
  
  ठीक छ, करिब पाँच वर्षअघि, बुबाको मरणोपरान्त सल्लाहमा, इयानले जिम्मेवारी लिए। दुई वर्षअघिसम्म सबै ठीकठाक चलिरहेको थियो । त्यसपछि उनले ती सबै पुराना कर्मचारीलाई बर्खास्त गरी नयाँ कर्मचारी नियुक्त गरे । उनीहरु ताओवादी पनि हुन्, उनले भने । तर अझै... एलिसले उनीहरूलाई मन पराउँदैनन्। पक्कै पनि नयाँ होइन। पाम कोन, पिन। र त्यसपछि चतुर्भुजहरू।
  
  
  चतुर्भुज?
  
  
  यी चारजना केटाहरू सबै उस्तै देखिन्छन्। उनीहरुका अनुसार एक जना मात्रै शिकारमा गएका थिए । होइन, मैले सकिन। शिकारको लागि होइन, उसले उसलाई जिस्किरहेको थियो... एलिस रुन थाल्यो। सायद उसलाई जिस्काउन लागेको थियो ।
  
  
  ताराले भनेकी थिइन् कि आमाले आफ्नो रक्षा गर्नुहुन्छ। एलिस रुन छोडिन्। गाउन थालिन् । ताराले आँखा उठाएर घडी हेरे । दुई बजेको पाँच मिनेट थियो । प्रतिक्षा कोठामा उनीहरुलाई पर्खिरहँदा उनी चाँडै फर्किनु आवश्यक थियो। तर ती चतुर्भुजहरूको बारेमा के हुन्छ? एलिसले अरू केही भने? एलिसले टाउको हल्लाई। उनी हाँसिन् । तिनीहरूका तीन भाइहरू छन्, र यी भाइहरू त्रिगुट हुन्। र तिनीहरू यी चारवटा जस्तै देखिन्छन्। यो बाहिर जान्छ कि तिनीहरू septuplet छन् ... वा छैन? एलिस मात्र हाँस्न जारी राख्यो। पहिले तीनवटा। त्यसपछि चतुर्भुज... एलिस मात्र हाँस्न जारी राख्यो। त्यहाँ चेन-ली र हङ लो पनि थिए, जो आयरल्याण्डमा कतै थिए। वा आइसल्याण्डमा। वा अन्यत्र। अनि त्यहाँ पाइलट पेङ ली थिए। एलिसले हात हल्लाइन्। उनी अमेरिकामा थिए । र त्यसपछि त्यहाँ थिए, त्यसपछि त्यहाँ थिए," एलिसले आफ्नो औंलाहरूमा गनिन्, "डोपे, शीजी र डो।" उनी हाँसिन् । तर केही सातापछि उनीहरु गए । तिनीहरू पाम कोनसँग अमेरिका गए। विजार्ड भेट्न। होइन, यो प्रेस्बिटेरियन भेट्न। प्रेससँग कुरा गर्न। दन्तचिकित्सककहाँ जान। यहाँ छ। होइन होइन। खैर, उसलाई याद छैन।
  
  
  ताराले सोच्यो । त्यसैले तिनीहरू केही हप्ता पछि गए। राष्ट्रपतिलाई... यस्तो हुनुपर्यो । उनीहरु आधा बाटोमा भेट्न गए ।
  
  
  दुई बजेको दुई मिनेट थियो । ताराले एलिसको हात समातिन्। "के यी सबै दाजुभाइहरू हुन् जो तपाईंले चिन्नुहुन्छ?" उनले सोधिन्।
  
  
  'ओह। होइन, "एलिसले भनिन्। 'अझ धेरै छन्। यो धेरै ठूलो परिवार हो। तर बाँकी कतै टाढा छन्। एलिसले मुस्कान बन्द गरिन्।
  
  
  - तपाईं पक्का हुनुहुन्छ? - ताराले कडा स्वरमा सोधे। "तिमीले झूट बोल्यौ भने स्वर्ग जाने छैनौ।"
  
  
  एलिस शान्त देखिन्थे। "कम्तिमा इयानले भनेको कुरा हो। उनी भन्छन् कि अरु केहि समय घरमा बस्नेछन् र हामीले तिनीहरूलाई त्यहाँबाट निकाल्नुपर्छ। त्यसोभए जब पाम कोन र अरूहरू छोड्छन्, नयाँहरू आउँछन्। ओह, इमानदारीपूर्वक, आमा। उसले भनेको त्यही हो।' एलिसले इमानदारीपूर्वक उनको सक्दो प्रयास गरिन्।
  
  
  तारा उठिन् । "ठीक छ, प्रिय," उनले भनिन्। "अब म जानु पर्छ, र तपाईं एक असल केटी हुनुहुन्छ र ..." उसले आमाको रूपमा भन्नको लागि केहि सोच्न खोज्यो, "अब तिम्रो दलिया आज्ञाकारी रूपमा खानुहोस्, र छिट्टै म फेरि तिमीसँग हुनेछु।" ताराले पछाडिको ढोका बन्द गरिन् र लामो सास फेरे। "तिमीले यो सुन्यौ, प्रिय," उनले आफ्नो हारलाई भनिन्। "अमेरिकामा अहिले एउटा मात्र छ। र यो एक पायलट हो। हेलिकप्टर पाइलट जस्तो देखिन्छ। वा हुनसक्छ ऊ ती सिनेटरहरूसँगै मारिएको थियो जसलाई उनले मारेका थिए। उनले रोकिन्, त्यसपछि मद्दत गर्न सकिनन् तर थपिन्, "र तपाईं म यहाँ आउन चाहनुहुन्न।" हाहा
  
  
  उनी मुस्कुराउँदै सिँढीबाट ओर्लिन् । सीढीको तल, माथिको बाटोमा, पाम कोन र गीत पिङ थिए। उनीहरु आक्रोशित देखिन्थे । धेरै रिस उठ्यो।
  
  
  पाम कोनको हातमा हाइपोडर्मिक सुई थियो।
  
  
  सबै ताराले भन्न सक्थे, "ओह। निक।'
  
  
  
  
  अध्याय १९
  
  
  
  
  
  यदि तपाईंले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन मूर्खताको दिनको बिरूद्ध आफैलाई सशस्त्र बनाउन प्रयास गर्नुभयो भने, त्यो मूर्खताको दिन आउनेछ।
  
  
  मैले बन्दुकलाई सिङ्कको छेउमा राखें, र भुइँ चर्किँदा मलाई त्यसतर्फ डुब्न बाध्य बनायो। म ढिलो भएँ। चक्कु कोठाभरि फैलियो, संग्रहमा नयाँ पुतली जस्तै मेरो हात सिङ्कमा पिन।
  
  
  "ठीक छ, कार्टर। बिस्तारै घुम्नुहोस्।"
  
  
  तीमध्ये तीनजना थिए। यो मैले अपेक्षा गरेको "उनीहरू" थिएनन्। तिनीहरू तीन स्थानीय खलनायक जस्तै देखिन्थे। सुपर डन्डी। तिनीहरूको लुगा र कपाल काट्ने तिनीहरू भन्दा दस वर्ष कान्छो थियो, र तिनीहरूको उभिएको मांसपेशी आधुनिक लुगा मिल्दैन। उनीहरु हतियार लिएर मेरो नजिक आए । नेता अगाडि छन् ।
  
  
  "तिम्रो टाउको पछाडि हात," उसले भन्यो।
  
  
  मैले उसलाई माथिदेखि तलसम्म हेरेँ। उनको बारेमा एकमात्र राम्रो कुरा उनको सूट थियो। "म मेरो हात उठाउन चाहन्छु," मैले भने, "तर मलाई प्राविधिक समस्या छ।" मैले हातमा थिचिएको चक्कुलाई औंल्याएँ।
  
  
  ऊ आफ्नो एकजना साथीतिर फर्कियो। "गाइल्स," उनले भने। कृपया मद्दत गर्नुहोस् सर। गाइल्स मेरो छेउमा गए र चक्कु निकाले। मेरो रगत बग्यो । गिल्सले मलाई खोजे। उसले स्टिलेटो फेला पार्यो, तर ग्यास बमको नजिक पुगेन। सायद म उसको प्रकारको होइन।
  
  
  गिल्स मुस्कुराए। धेरै विश्वस्त। - ठीक छ मालिक। उहाँ सफा हुनुहुन्छ।
  
  
  "त्यसोभए तपाईं र रोबी उसलाई घरमा लैजानुहुन्छ।"
  
  
  गाइल्स र रोबीले मेरो हात समाते र मेरो मेरुदण्डमा एक जोडी पिस्तौल लगाएर मलाई घरतिर लैजाए।
  
  
  यसमा कुनै शंका छैन । तिनीहरूले आजकाल सबैभन्दा राम्रो हत्याराहरू बनाउँछन्। बङ्गेल, लिन चिङ्ग र अहिले यी केटाहरूले विनम्रतामा साँच्चै आफूलाई उछिनेका छन्। विन पो अरू कोही थिए। जब म उनीसँग कोठामा पुगेँ, उसले मलाई मृत्युको चमक दियो र हरामीलाई भुंक्यो, "उसलाई बन्द गर्नुहोस्।" तिनीहरूले मलाई कुर्सीमा धकेले। प्रत्येकले मलाई काँधमा समातेर थिचे: म बसें। विंगले टाउको हल्लायो। मुख्य खलनायक पनि बसे । म अर्को काठको प्यानेल पुस्तकालयमा थिएँ। केवल यो नासाउमा जत्तिकै ठूलो थिएन। र झ्यालहरू खुला थिए। यसबाहेक, चेन-ली पनि यहाँ थिएनन्।
  
  
  पखेटा कोठाभरि हिंड्यो; चलिरहेको पहाड जस्तै उसले तीन औंला भएको हातले चुरोट तान्यो। मलाई खुशीका पलहरु याद आयो । "हामी तपाईबाट साँच्चै थकित छौं, कार्टर," उनले अन्तमा भने। उनको स्वर उच्च र चिल्लो थियो। "यसबाहेक, तपाईं सधैं मूर्ख हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  म यो इमानदारीपूर्वक जवाफ दिन जाँदै थिएँ। मैले एउटा भौं उठाउनु मात्र थियो। यसबाहेक, म मूर्ख छु भनी बताउनबाट उसलाई कुनै हात्तीले रोक्न सकेन।
  
  
  "तपाईले सोच्नुभयो कि हामीलाई त्यो सानो घरमा तपाईका साथीहरूले हेरिरहेका छन् ताकि तपाईले हामीलाई पक्रन सक्नुहुन्छ।" ऊ मुस्कुराई । जे भए पनि, उसले आफ्नो ओठ पछ्यायो। "वास्तवमा ... यो ठीक उल्टो थियो।" हामीले तपाईका साथीहरूमा हाम्रो नजर राखेका थियौं र हामीलाई थाहा थियो कि यसले हामीलाई तपाईतिर लैजान्छ। कम्तिमा हामी तपाईंको भ्रमणको लागि तयार थियौं।
  
  
  उहाँ सहि हुनुहुन्थ्यो। म मूर्ख थिएँ। म आँखा खोल्दै तिनीहरूको पासोमा परें। तर अर्कोतर्फ, कला प्रतिष्ठानलाई म कहाँ छु भन्ने थाहा थियो। र विन पोलाई राम्रोसँग थाहा हुने थियो कि उनीहरूलाई यो थाहा थियो... ऊ टेबलमा उभियो। उसले बक्स खोल्यो। "यदि तपाईंले सोच्नुभयो कि तपाईंका साथीहरूले तपाईंलाई मद्दत गर्नेछन् ..." उसले एउटा सानो अडियो क्यासेट राख्यो। - हामीले तपाईंको एजेन्ट मेसलाई अन्तिम सन्देश दिन भन्यौं। निष्पक्ष हुन, उनले तीन गरे। हामी एक दोहोरिने सन्देश चाहँदैनौं जसले अरूलाई यहाँ प्रलोभन दिने तरिकाले तपाईंलाई प्रलोभन दियो। उसले सानो पोर्टेबल भ्वाइस रेकर्डरमा टेप राख्यो। "तेस्रो सन्देश दोहोरिन थालेपछि, हामी अब यहाँ हुने छैनौं।" ऊ फेरि मतिर फर्कियो । "आज यहाँ के भयो भन्ने आधिकारिक कभरेज सुन्न तपाईं इच्छुक हुनुहुनेछ भन्ने मलाई लाग्यो।"
  
  
  उसले एउटा बटन थिच्यो र मेसले आफ्नो पोस्टमार्टम रिपोर्ट सुरु गर्यो।
  
  
  - माफ गर्नुहोस्, म माछा मार्न गएँ। खाना नखानुहोस्। बिग्रिएको दलियाको स्वाद अझ राम्रो हुन्छ। मैले चाँडै प्रयास गरे र चाँडै निराश भएँ। बारेमा।'
  
  
  एक क्षणको लागि मैले सोचें कि मेसले गल्ती गर्यो, तर मैले तुरुन्तै प्रार्थना गरें कि उसले मलाई माफ गरिदिनुहोस्, जहाँ उनी यस क्षणमा कुहिरोमा थिए।
  
  
  मेसेले आफ्नो बाटो हारेनन्। राम्रो।
  
  
  सामान्य समापन "सन्देशको अन्त्य" हो।
  
  
  "कार्यक्रममा" भनेको सन्देश कोडमा छ। द्रुत सन्देशहरू पठाउनको लागि सरल कोड। पहिलो शब्दको साथमा, तपाईंले सधैं अर्को चौथो शब्द लिनु पर्छ। मैले काउन्ट डाउन गरें। हामीलाई मेसको सन्देश थियो: "माफ गर्नुहोस्। खाना बिग्रिएको छ। छिटो!'
  
  
  अर्केस्ट्रा बजाउन थालेपछि सुदृढीकरणहरू आइपुग्छन्। बालवाडी हो वा होइन। म एक घण्टा भित्र मद्दतमा भरोसा गर्न सक्छु।
  
  
  पखेटा मुख्य खलनायकतिर फर्कियो। "कर्नेलियस," उसले भन्यो। "अब यो टेप घुसाउनुहोस्।"
  
  
  कर्नेलियस टेप लिएर कोठाबाट निस्के।
  
  
  "अब, कार्टर... अब तपाईले हामीलाई धेरै सहयोग गर्नुभएको छ, म तपाईलाई एहसान गर्नेछु... चेन-लीलाई कल गर्नुहोस्," उनले गिल्सलाई भने।
  
  
  गाइल्स छोडे। 'ठीक छ। तपाई हाम्रो बारेमा के जान्न चाहनुहुन्थ्यो?
  
  
  उसले जवाफ फेला पार्नु भन्दा पहिले उसले मुस्कान र हाँसोको आफ्नो सम्पूर्ण शस्त्रागार पार गर्यो। - तपाई मुख्यालय कहाँ छ भनेर पत्ता लगाउन चाहनुहुन्थ्यो, होइन? र अब," उनले भने, जब गाइल्स र चेन-ली कोठामा प्रवेश गरे, "त्यहाँ हामी तपाईंलाई लैजान्छौं।"
  
  
  मैले चेन-लीलाई हेरे।
  
  
  मैले उहाँको बारेमा सबैभन्दा कम आकर्षक पाएको कुरा उहाँको हातमा हाइपोडर्मिक सुई थियो।
  
  
  त्यहाँ केहि प्रयास गर्ने समय थिएन, मैले उसलाई घाँटीमा समात्ने अर्को असफल प्रयास गरें, तर रोबी र गिल्सले मलाई कुटपिट गरे। मलाई कुर्सीमा फर्काइयो। मेरो दाँतबाट सबै भरिङ्गहरू ढकढक्याउने जस्तो देखिने बङ्गारामा एक प्रहार। विन आएर मलाई हिर्काए। सबै धेरै छिटो भयो। गाइल्स र रोबीले मलाई समाते। चेन-लीले मेरो आस्तीन घुमाए। मैले गर्न सक्ने केही थिएन, धिक्कार । एक द्रुत गतिमा, मेरो हातमा सुई गायब भयो।
  
  
  उनीहरूले मलाई केही मिनेटसम्म त्यसरी नै राखे । सेकेन्ड बित्यो, सायद। वा घडी। मलाई अरु केही थाहा छैन। कर्नेलियस फर्किए र उनले क्यासेटको टेप च्यातिएको बताए। उनले माफी मागेको बताए । विन पोले श्राप दिए र यसलाई ठीक गर्न गोंद खोजे। उसले कर्नेलियसतिर फर्केर भन्यो, “कुकुरको पिल्ला। गधा।' अनि उसको अनुहार रातो भयो। रातो गुलाब। पंखुडीहरू खुल्यो र एक एक गरेर भुइँमा खस्यो। उसले मलाई माया गर्छ, उसले मलाई माया गर्दैन ...
  
  
  "क्यापुलेट," गिल्सले भने। ऊ हाँस्यो । मुखबाट एउटा मोटो पानीको कीरा निस्क्यो। मैले उसलाई हातले धकेल्ने प्रयास गरें। सकेसम्म व्यावहारिक रहनुहोस्।
  
  
  यो हारेको खेल थियो।
  
  
  मेरो मुख सुकेको थियो । उठ्न खोजेँ । तर अब कसरी गर्ने भन्ने थाहा भएन । मैले मेरो जुत्ता हेरे। दूरबीन को गलत अन्त को कारण। तिनीहरू टाढा थिए। तर बकल्स। तिनीहरू सुन्दर थिए। तिनीहरू सुन थिए। तिनीहरू चम्किरहेका थिए।
  
  
  
  
  अध्याय 20
  
  
  
  
  
  अर्को अवधि एक निरन्तर दुःस्वप्न थियो। यो कति घण्टा वा दिन चल्यो मलाई याद छैन। अब दिन र रात, निद्रा र जागरणमा कुनै फरक थिएन। तपाइँको सपनाहरूमा तपाइँ कहिलेकाहीं राक्षसहरूले पीछा गरिरहनुभएको छ। सारा भीड तपाईलाई हाँस्छ। फुटपाथ फुट्ने र बान्ता हुने गरेको छ । तर त्यसपछि तपाईंले आफ्नो आँखा खोल्नुहोस्, आफ्नो टाउको हल्लाउनुहोस् र फेरि आफ्नो परिचित बेडपोस्ट, कोरेको पर्दा, तपाईंले हिजो राती भुइँमा फ्याँकेको शर्ट हेर्नुहोस्। तपाईं वास्तविकताको शान्त विपरितबाट आफ्नो खुट्टामा आफ्नो विवेक मापन गर्नुहुन्छ।
  
  
  तर मेरो लागि कुनै वास्तविकता थिएन।
  
  
  जब मैले मेरो आँखा खोले, मैले अन्य राक्षसहरू देखे। हँसिलो ऐना अनुहारहरू। क्यालिडोस्कोपिक दृश्यहरू। आकारहरू र बदलिंदै रंगहरूको एक परिवर्तनशील, फराकिलो, बिस्तारै चलिरहेको ब्रह्माण्ड। पौराणिक जीवहरू र असम्भव घटनाहरू। मेरो सपनामा, तारा फर्केर आइरह्यो। उनको कपाल हरियो छ। उसका आँखा जंगली छन्। एक दिन उसले मेरो हात यति बलियो निचोयो कि रगत बग्न थाल्यो । एक दिन मैले उसलाई मेरो काखमा समातें र ऊ युगौंसम्म रोई।
  
  
  बिस्तारै सपनाहरु बिते । यो कम डरलाग्दो भयो। मेरो टाउको एउटा सेतो खाली पर्दामा परिणत भयो। कुनै छविहरू छैनन्। कुनै विचार छैन। एक दिन मैले मेरो आँखा खोले र "हवाई जहाज" सोचे। म विमानमा थिएँ। यो शब्दलाई मेरो धारणामा समात्ने प्रयास गर्दा मलाई गहिरो, बेचैन निद्रामा फर्काइयो।
  
  
  म गाडीमा थिएँ। मैले गाडीको झ्यालबाट बाहिर हेरेँ । मैले फेरि आँखा बन्द गरें।
  
  
  मैले फेरि हेरेँ, दृश्य उस्तै थियो। आकाश अझै निलो थियो। घाँस अझै हरियो थियो। बाहिर बसले न आकार बदलेको छ न रङ परिवर्तन गरेको छ । पछाडि धेरै अक्षरहरू थिए। तर मैले त्यो के हो भनेर देख्न सकिन। यो बकवास थियो, तिनीहरू चित्रलिपि थिए। म काँपिए । उनीहरूले मलाई जे गरे पनि, जतिसुकै लागुऔषध दिए पनि म पढ्न सकिन!
  
  
  मैले अर्को दिशामा हेरे र ध्यानपूर्वक, आधा खुल्ला आँखाले, कारको वरिपरि हेरे। मेरो दाहिनेपट्टि कसैलाई हातकडी लगाइयो। मैले महसुस गरें। तर मैले उसको दिशामा हेर्ने थिइनँ। म पहिले नै ब्यूँझिएको छु भनी उनीहरूले थाहा पाओस् भन्ने म चाहन्न।
  
  
  कार लिमोजिन थियो। अगाडिको सिट गहिरो खैरो पर्दाबाट लुकाइएको थियो। इन्जिनको आवाज र सडकको आवाज बाहेक कुनै आवाज थिएन। मेरो छेउमा बस्ने मान्छे बोल्ने थिएन । मैले बिस्तारै मेरो टाउको दायाँतिर झुकाएँ र साँघुरो आँखाले मेरो कम्पनीलाई हेरे। मलाई यति होसियार हुनु आवश्यक थिएन। उनी सुते । पातलो, पातलो मान्छे। मलाई भियतनामी लाग्छ। सेतो अस्पतालको गाउनमा डाक्टर वा सहायक। छैन। सायद, यो डाक्टर खेल्नको लागि ड्रेस अप गरेको अर्को क्यान एजेन्ट हो।
  
  
  मैले ढोका कोसिस गरें। बन्द। स्वाभाविक रूपमा।
  
  
  मैले फेरि झ्याल बाहिर हेरे । बस हामीभन्दा अगाडि थियो । म अझै पढ्न सक्छु, तर त्यो बसमा के लेखिएको थियो अयोग्य थियो। यो पूर्वीय अक्षरमा लेखिएको थियो।
  
  
  हामी पुल माथि गर्ज्यौं। सडकमा अन्य सवारीसाधनमा गाडी र साइकल पनि थिए । अर्को एउटा मात्र गाडी थियो । अर्को लिमोसिन। उहाँ हाम्रो पछिपछि गाडी चलाउँदै हुनुहुन्थ्यो ।
  
  
  मैले फेरी बाहिर हेरे । कति बेर हेरेँ थाहा छैन। मैले देखेको अर्को कुरा सहरको सडक थियो। कोलाहल भएको ट्राम, साइकलमा मान्छेहरू। ओक्सकार्टहरू र हरियो पोशाकमा मानिसहरू र जताततै पराल टोपी। मैले मेरो सुतिरहेको गार्डको छेउमा र उसको दायाँतिरको झ्यालबाट बाहिर हेरे। मैले गेट देखे। होटल यी गेटहरू पछाडि छ। म कसरी जान्न सक्छु? केही फर्किएको छ। मैले फेरि आफ्नै झ्याल बाहिर हेरे। होटलको छेउमा, एउटा भवनको छतमा, मैले के खोजिरहेको थिएँ। 40 वर्ग मिटर क्षेत्रफल भएको हो ची मिन्हको विशाल रंगीन चित्र।
  
  
  भवन आफैं भियतनामी स्टेट बैंकको थियो। सहर हनोई थियो। विन पो मलाई हनोईमा लगे।
  
  
  मैले नयाँ चासोका साथ वरिपरि हेरे। मैले आठ वर्षदेखि हनोई देखेको छैन। केही भवनहरूले युद्धको संकेत देखाए, तर क्षति त्यति नराम्रो थिएन।
  
  
  हनोई एक सुन्दर शहर हो।
  
  
  पुरानो फ्रान्सेली औपनिवेशिक हवेलीहरू भएको लामो, छायादार सडकहरूको सहर यहाँ र त्यहाँ छ। बौद्ध स्मारकहरू, चिनियाँ मन्दिरहरू। रातो नदी सफा र सफा छ, र यसको किनारमा फोहोरहरू नीलो पानीमा अल्छी रूपमा घुम्छन्। अचम्मको कुरा, बिलबोर्डहरूमा कुनै पनि अमेरिकी विरोधी नाराहरू छैनन्। घृणाको कुनै संकेत छैन। यी मानिसहरू घृणा गर्दैनन्।
  
  
  यो युद्धप्रतिको गलत दृष्टिकोण हो। तपाईं घृणा गर्नुहुन्छ र त्यसपछि तुरुन्तै सोच्नुहोस् कि अरूले तपाईंलाई घृणा गर्छन्। सोच्नुपर्ने एउटा कुरा। तर सबैभन्दा पहिले, मैले राम्रोसँग सोच्न सकिन। दोस्रो, म AX एजेन्ट हुँ। उनीहरुले सोच्दैनन् भन्ने होइन । तर उनीहरु युद्धको तयारीमा छन् ।
  
  
  बाटोको छेउमा अर्को लिमोजिन नजिकै आयो। मैले छिटै भित्र हेरेँ । पछाडिको झ्यालमा पर्दाहरू थिए। तर अगाडि, चेन-ली चालकको छेउमा बसिरहेका थिए। चेन-लीले मलाई देखे र म ब्यूँझिरहेको देखे। उसले हर्न थिचेर ड्राइभरलाई टक्कर दियो।
  
  
  मेरो डाक्टर उठ्यो। मैले उहाँलाई चकित, डरलाग्दो नजर दिएँ कि म पछिल्ला केही दिनहरू कस्तो भएको हुनुपर्छ। "रग्बी," मैले भनें। "राम्रो बल..."
  
  
  ऊ हाँस्यो । - यसको कुनै अर्थ छैन। कार्टर। तपाईंले चौबीस घण्टादेखि यो औषधि खानुभएको छैन। प्रभाव सकिएको छ। तपाईं पहिले नै सबै कुरा मार्फत सुतेको छ। र यस N-2 सँग कुनै साइड इफेक्टहरू छैनन्।"
  
  
  उसले मुल्यांकन गरेर मलाई हेरी । "राम्रो प्रयास।"
  
  
  उहाँ अमेरिकी हुनुहुन्थ्यो, भगवान जान्नुहुन्छ। कम्तिमा उनी अमेरिकीहरू मध्ये एकजस्तो लाग्थ्यो। तर साथी ? वा शत्रु?
  
  
  "कति... म पालमुनि छु?"
  
  
  "ए," उसले भन्यो। "यो वर्गीकृत जानकारी हो। भनौं... तपाईलाई यहाँ ल्याउनको लागि पर्याप्त समय छ। र मलाई "यहाँ" कहाँ छ भनेर नसोध्नुहोस्।
  
  
  "हनोई," मैले भने।
  
  
  उसको मैत्रीपूर्ण अभिव्यक्ति गायब भयो। उसका आँखा साँघुरिए । उसले एउटा बटन थिच्यो र अगाडिको सिट पछाडिको झ्याल तल झर्यो। "श्री विंग," उनले भने। "तिम्रो कैदी ब्युँझिएको छ।"
  
  
  पर्दा पछाडि हट्यो। विन पोको समतल अनुहार देखा पर्‍यो, झ्यालको फ्रेमबाट घाँटीमा काटिएको थियो। उनी एक राक्षसी कठपुतली जस्तो देखिन्थे। उसले मलाई हेर्यो र रिसाउनुभयो।
  
  
  "उनी लाग्छ कि हामी हनोईमा छौं।"
  
  
  "ओह," विंगले भन्यो। त्यसपछि उसले टाउको हल्लायो। - हो, हनोई। के तपाइँ यसलाई त्यहाँ देख्नुहुन्छ? उनले खैरो भवनहरूको समूहलाई औंल्याए। "लि नाम दे।"
  
  
  पुरानो फ्रान्सेली जेल। हनोई हिल्टन पनि भनिन्छ। हाम्रा युद्धबन्दीहरूलाई राखिएको ठाउँ।
  
  
  "निस्सन्देह तपाईंले यो ठाउँको बारेमा कथाहरू सुन्नु भएको छ," उनले भने। "तर तपाईले भेट्टाउनुहुनेछ कि हामीले तपाईलाई पठाएको जेल धेरै... धेरै फरक छ।" यद्यपि मैले कुनै कारण देखेको छैन किन तपाईंले यो कहाँ छ भनेर थाहा पाउनु पर्छ। उसले एउटा बटन थिच्यो र पर्दा फेरि बन्द भयो, मेरो दृश्यलाई रोक्दै।
  
  
  - डाक्टर Quoy? त्यसैले यो एक वास्तविक डाक्टर थियो। "मूर्खको लागि, हाम्रो श्री कार्टर यति मूर्ख छैन।" राम्रो दृश्य बिना पनि, उसले अझै पनि आफ्नो दिशा र समय गणना गर्न सक्षम छ। ऊ फर्केर आउँदैछ भन्ने होइन, तर मलाई लाग्छ... सायद अर्को शट।
  
  
  यी शब्दहरूमा मेरो हात काँप्न थाल्यो। मैले हल्लाउन सकिनँ। न त मेरो पेटमा वाकवाकीको भावना। मलाई औषधीले नै यस्तो भावना पैदा गरेको सम्झना थिएन। तर सायद मेरो शरीरले यो आफैले गर्यो। कोइले मलाई हेर्यो र फेरि मुस्कुरायो। उनको श्रेष्ठताको भावना पुनर्स्थापित भयो। - चिन्ता नगर्नुहोस्, मिस्टर कार्टर। यो इन्जेक्सनले तपाईलाई सुत्न दिनेछ। अब कुनै नराम्रो सपना हुनेछैन। खतरनाक केही छैन। हामी त्यहाँ पुगेपछि तपाईं डेजीको रूपमा ताजा हुन चाहन्छौं।
  
  
  मसँग विकल्प थोरै थियो। लानत येशू।
  
  
  अर्को इंजेक्शन।
  
  
  फेरि खाली।
  
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  
  
  जब म ब्यूँझें, अँध्यारो भइसकेको थियो । म नरम चीजमा सुतिरहेको छु। हावा चमेलीको सुगन्धले भरिएको थियो । एक बेहोस, शान्त गुनगुन सुनियो। अलिकति सोच्दै मैले घडी हेरेँ । अवश्य पनि, मसँग अब घडी थिएन। तिनीहरूले तिनीहरूलाई मबाट धेरै अघि लिए। जब एनेस्थेटिक प्रभाव भयो।
  
  
  मैले मेरो बियरिङ लिन थालें। म कपासको पानाले छोपेको नरम गद्दामा भुइँमा पल्टिरहेको थिएँ। कोठा ढिलो गोधूलि र प्रारम्भिक ताराहरु को माध्यम बाट चम्किरहेको द्वारा उज्यालो थियो। हावा चलेको थियो । यसले कोलाहल ल्यायो ।
  
  
  यो कोलाहल थिएन। यो एउटा गीत थियो। सयौं पुरुष आवाजहरूको कम, स्पष्ट मिश्रण एउटै वाक्यमा मर्ज भयो: “ओ ताओ; Tao को बारेमा
  
  
  कोठा ठूलो थियो। थोरै सुसज्जित तर आरामदायी। बत्तीहरूको सेट। त्यहाँ कुर्सीहरू थिएनन्, तर भुइँमा तकियाका थुप्रो छरिएका थिए। भुइँ बुनेको म्याटले ढाकिएको छ। कोठाको अर्को छेउमा सिरानीको अर्को थुप्रोको साथ अर्को गद्दा थियो।
  
  
  तर होइन। यी तकियाहरू थिएनन्। तारा त्यहीँ सुतेकी थिइन् ।
  
  
  उनी सरिनन्। उनी अझै सुतिरहेका थिए । वा उनी अझै निद्राको चक्कीको प्रभावमा थिइन्।
  
  
  म उठेर कोठाको अर्को छेउमा गएँ। म अझै काँपिरहेको थिएँ । मैले उसको काँध छोएँ। उनी वास्तविक थिइन्। - तारा?
  
  
  उनी रुइन्, पल्टिएर गद्दामा आफ्नो अनुहार गाडिन्।
  
  
  "तारा," मैले दोहोर्याएँ। उसले बेवारिसे टाउको हल्लाई। "होइन, होइन, कृपया," उनले भनिन्।
  
  
  मैले उसको काँध अगाडि पछाडि हल्लाएँ। "तारा।" उनले आँखा खोलिन्। अचानक, अचानक। चौडा खुला। उसले मलाई मात्र हेरी। कुनै राहत, कुनै प्रतिक्रिया, कुनै मान्यता।
  
  
  उनको नजर चिन्तित थियो। अन्ततः उसको ओठ चल्यो। - एन-निक? उनले नरम स्वरमा भनिन् ।
  
  
  पछिल्ला केही दिनहरूमा उनीहरूले उनलाई जे गरे पनि, यसले उनलाई परिवर्तन गरेको छैन। मैले पछिल्लो पटक देखेको सबै कुरा ठ्याक्कै त्यस्तै थियो। मलाई स्क्यान गर्ने हरियो आँखाहरू फराकिलो र चम्किलो थिए। उसले भोगेको रोगबाट उसमा कुनै कालो रेखा थिएन। उनको अनुहारमा दागहरू पनि छरिएका थिए।
  
  
  उसले आफ्नो अनुहार उठायो र मेरो हात समात्यो। बिस्तारै मेरो काँध, घाँटी र गालामा दौडियो। औँलाले आफुलाई मनाउन खोजे जस्तो भयो । उसले आफ्नो आँखामा अझै विश्वास नगरेको जस्तो।
  
  
  "हे भगवान," मैले भनें। "ओह, निक," उनले भनिन्। र रंगहरू गायब नभएसम्म हामी एक-अर्कामा भंग भयो। हामीले चुम्बन गर्‍यौं र सयौं स्वरहरूले उनीहरूको गायन समाप्त गर्‍यौं।
  
  
  मैले टाढिएँ र उसको अनुहारमा प्रश्न गर्दै मेरो हात चलाएँ। "वास्तवमा, म तिमीलाई यहाँ देखेर दुखी हुनेछु र खुशी हुनेछैन। कसरी..." मैले टाउको हल्लाएँ, "तिमी यहाँ कसरी आइपुग्यौ?" जब म अन्ततः फेरि सोच्न सक्षम भएँ, मैले सोचें कि तपाईं लन्डनमा सुरक्षित र स्वस्थ हुनुहुन्छ।
  
  
  उनी गद्दामा झुकेर आफ्नो हातले आफ्नो अनुहार छोपिन्, उनी कसरी यहाँ आइपुगेको सम्झँदै। अचानक उसले मलाई हेर्यो।
  
  
  "तर यदि तिमी नभएको भए... तिमी त्यहाँ थिएनौ... तिमी त्यहाँ थिएनौ।"
  
  
  मैले उसलाई बुझ्ने प्रयास गरें । — Featherstone's मा? होइन, यो Roscoe थियो।
  
  
  "रोस्को? होइन, मैले उसलाई देखेको छैन। तर मैले सोचें... मेरो मतलब, मैले अन्तिम कुरा भनेको तिमीलाई कल गरेको थिएँ र... र जब तिमी नदेखाई, मैले सोचे, मैले सोचे कि उनीहरूले तिमीलाई पनि समात्छन्। उनीहरुले पनि के भएको बताए । निक, मलाई याद छ... वा, ओह। मलाई लाग्छ मलाई अहिले सम्झना छ, यो पनि यस्तो स्तब्ध थियो, तर ... तिनीहरूले मलाई त्यसपछि ... भने कि तपाईंले मलाई मद्दत गर्न सक्नुहुन्न। तिमी उनीहरुको कैदी थियौ ।
  
  
  तिनीहरूको यो हवेली र फेदरस्टोनको घरको बीचमा केही सम्बन्ध थियो। सायद रेडियो। "ठीक छ, तिनीहरू यसको बारेमा सही थिए।" मैले भने। - हो, म तिनीहरूको कैदी थिएँ। तर लन्डनमा होइन। म उनीहरुको घरमा गएँ ।
  
  
  ‘सम्पत्तिमा ? चेन-लीलाई?
  
  
  "पर्ख" मैले भनें। मैले कोठामा माइक्रोफोन वा अन्य लुकेका सुन्ने उपकरणहरू जाँच गरें। त्यहाँ केही थिएन। लन्डनमा मेरो अन्तिम दिनमा के भयो मैले उसलाई भनें। रोस्कोलाई के भयो हामी मध्ये कसैलाई थाहा थिएन। हामीलाई मात्र थाहा थियो कि यो धेरै राम्रो हुन सक्दैन।
  
  
  'अनि तिमी?'
  
  
  मैले सोधे । -तिनीहरूले तिमीलाई के गरे? मैले रातो परी कपाल मार्फत मेरो हात दौडिएँ।
  
  
  "सम्झनुहोस्," उनले भनिन्। उसले फेरि मेरो अनुहार छोयो। - सम्झनुहोस्, तपाईंले मलाई त्यहाँ नजान चेतावनी दिनुभयो। तपाईंले भन्नुभयो, "उनीहरूले तपाईंलाई पेन्टाथोलले भरी पम्प गर्नेछन् र त्यसपछि तपाईंले तिनीहरूलाई हकको मध्य नाम बताउनुहुनेछ।" तपाईले एउटा कुरामा सहि हुनुहुन्थ्यो। मलाई हकको बीचको नाम थाहा थिएन। ओ निक, म धेरै लज्जित छु। उनी रुन थालिन् । आत्म-दयाले भरिएका यी ठूला आँसुहरू होइन, तर मानसिक पीडाका यी पीडाहरू।
  
  
  "हेर, शान्त हो," मैले नरम स्वरमा भनें। "अब आफैलाई दोष नदिनुहोस्। अब यो इच्छा वा शक्तिको कुरा हो। ड्रग्सले यसको साथ के गर्नुपर्दछ। तिनीहरूले तपाईंको इच्छा हटाउँछन्। हाइपोडर्मिक सुई युद्धमा कुनै पनि नायकहरू छैनन्। के थाहा पाउनुपर्छ।'
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन् र थप आँसु बग्न थाल्यो। "मलाई थाहा छ," उनले भनिन्। "तर यसले धेरै मद्दत गर्दैन।" विशेष गरी जब म तिमीलाई खतरामा पार्ने बारे सोचिरहेको थिएँ।
  
  
  ठिकै छ, तिमीले त्यो अपराध सहन सक्छौ किनकि आफैलाई खतरामा पार्ने एक मात्र म हुँ। म विन पोको जालमा परें र तपाईंको मद्दत बिना पूर्ण रूपमा गरें। र मलाई लाग्छ यदि हामी वास्तवमै यसको तल पुग्यौं भने, मलाई लाग्छ कि यो मेरो गल्ती हो जुन तपाईं समात्नु भयो। मैले मेरा विचारहरू सुन्नुपर्छ र तपाईंलाई त्यो ठाउँको एक माइल भित्र जान दिनु हुँदैन।
  
  
  उनी मुस्कुराइन् । यो लामो समय मा पहिलो मुस्कान थियो, र उनको ओठ अझै पनि यो संग संघर्ष गरिरहेको थियो। "मलाई लाग्छ," उनले भनिन्, "तपाईंले यसलाई भाग्य भन्नु पर्छ।" मैले तपाईको विचार सुन्नुपर्छ, तर म एक विद्रोही हुँ। मलाई सानी केटी जस्तै व्यवहार गर्ने वा कमसेकम सानी केटी जस्तै व्यवहार गर्ने जो कोहीलाई, म व्यवहारमा धेरै उपयोगी छु भनेर प्रमाणित गर्न चाहन्छु।
  
  
  मैले उसको गाला छोएँ। "धेरै उपयोगी," मैले भने।
  
  
  उसले छोपेको चादर अलिकति तल ल्याई ।
  
  
  "के तपाईं यसलाई प्रयास गर्न चाहनुहुन्छ र म अहिले उपयोगी छु कि भनेर हेर्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  म साँच्चै यो हेर्न चाहन्थे।
  
  
  ढोकामा ढकढक भयो ।
  
  
  मैले खोलेँ र दुई जना मानिस भित्र आए। एक क्षणको लागि मैले बिर्सें कि हामी कैदी हौं। पुरुषहरू साधारण कपडाको लुगा लगाएका थिए। उनीहरुको टाउको खौरिएको थियो । तिनीहरूका अनुहारहरू थिए—मलाई यो शब्द प्रयोग गर्न मन लाग्दैन जब यो पूर्वीहरूको कुरा आउँछ—तर तिनीहरूका अनुहारहरू बुझ्न नसकिने थिए। ती मध्ये एकजनाले पानीको ठूलो भाँडो बोकेका थिए। तिनीहरूले झुके।
  
  
  उनीहरु एक शब्द पनि बोलेनन् ।
  
  
  जग बोकेको मानिस कोठाभरि हिंड्यो र जगमा पानी खन्यायो, वा कम्तिमा पनि यस्तो जस्तो देखिने चीज। अर्कोमा मधुरो छतको प्रकाश, फ्रोस्टेड ग्लास ग्लोबमा फ्रोस्टेड नाशपाती समावेश थियो। यो छेड्ने थिएन, साँच्चै, तर यसले हामीलाई अझै झिम्काइयो।
  
  
  उसले अलमारी खोल्यो । हाम्रा आफ्नै लुगाहरू थिए - ठीक छ, मेरो लुगा र केही रद्दी उसले तारालाई दिनु भएको थियो - तर उसले अरू दुईवटा सूट निकाल्यो। खैरो रेशम पजामाको एक जोडी। तपाईंले छुट्टीमा लगाउनुहुने होइन, तर तपाईंले औपचारिक कार्यक्रमहरूमा लगाउने पहिरनहरू।
  
  
  ताराका लागि, उनीसँग एउटा सुन्दर रेशम-कढाई गरिएको आओ दाई थियो, परम्परागत महिलाहरूको लुगा।
  
  
  उनीहरूले मौनतामा यो कुरा जारी राखे। हामीले आधा घण्टामा धुने, लुगा लगाएर तयार हुनैपर्छ, जब हामीलाई संकेत दिइयो। हामीलाई थाहा थिएन कि हामी केको लागि तयार छौं। र तिनीहरूको प्यान्टोमाइमले हामीलाई यो बताएन।
  
  
  तिनीहरू भिक्षु थिए, "उनीहरू फेरि गएपछि मैले भनें। 'कि हैन?'
  
  
  - म... मलाई थाहा छैन। उनले झोलामा नुहाइन् ।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। “तिनीहरू भिक्षुहरू थिए। मैले भर्खरै उनीहरूले गाएको सुनेँ। "O Tao: O Tao'I म झ्यालमा गएँ र शटरहरू खोलें। तिनीहरूको पछाडि एउटा झिल्ली थियो। जहाँसम्म मैले देख्न सक्छु, हामी जुन भवनमा थियौं त्यो "ठूलो पुरानो ढुङ्गाको किल्ला" को भाग थियो। अग्लो घाँसबाट टाउको झुकेर एकपछि अर्को गर्दै चहलपहलको आवाज बाहेक यो शान्त र भव्य थियो।
  
  
  'हो।' म मौन चलचित्र हेर्दै थिएँ र अचानक स्थिति देखेर रिस उठ्यो। “तिनीहरू भिक्षु हुन्। ताओवादी भिक्षुहरू। र यो मठ हो। तपाईं सहि हुनुहुन्थ्यो। Tao र KAN कुनै न कुनै रूपमा जोडिएका छन्। यद्यपि भगवान जान्नुहुन्छ कसरी। र यो कसरी सम्भव छ कि मठहरू अझै पनि संसारको यो कुनामा अवस्थित हुन सक्छ। मैले फेरि अन्धा बन्द गरें। "ग्रान्ड प्रिक्स खेल," मैले भनें। "स्ट्राइक वा अर्को राउन्ड डबल।" म झ्यालबाट टाढिएँ । "हनी," उनले भनिन्, मेरो पछाडि स्पन्ज र साबुन लिएर आउँदै। "मुख्य कुरा," उसले मलाई पछाडि नरम स्पन्जले हिर्काउन थाल्यो, "... हामी जहाँ भए पनि, तपाईले हामीलाई यहाँबाट निकाल्नुहुनेछ।"
  
  
  उसको इशारा मेरो रिस जस्तै पारदर्शी थियो। तर यसले काम गर्यो। यदि केहि छ भने, यसले मलाई हाँस्न थाल्यो। मैले स्पन्ज समातेर चुम्बन गरें।
  
  
  "यदि तपाईले मलाई साबुन बनाउन जाँदै हुनुहुन्छ भने, यसलाई अलि माथि र अलिकति दायाँ तिर गर्नुहोस्।" उसको घाँटीमा सानो आवाज आयो। "हम्म?" र उनको टाउको पछाडि फ्याँकियो। "हे भगवान," उनले भनिन्, "यी सबै दिनहरू ... वा घण्टा, वा वर्षहरू ... तिनीहरूले मलाई यो भयानक औषधि दिए। ओह, निक। यसले संसारलाई यस्तो भयानक ठाउँ बनायो। सबै कुरा यस्तो दुःस्वप्न थियो। बाहेक जब मैले सपना देखे कि तपाईंले मलाई समात्नु भएको छ। त्यसपछि म रुन थालेँ र मबाट बाँकी रहेको सबैले भने, "हेर्नुहोस्, यो निक हो।" र मलाई लाग्छ कि मैले यही कारणले राखेको छु। र ... अब हामी यहाँ बस्छौं, आफ्नै सानो झगडा लड्दै, मानौं कि यो केहि भएको छैन। हुन्छ।' उसले मलाई हेर्यो, "म तिमीलाई साँच्चै माया गर्छु, तिमीलाई थाहा छ?"
  
  
  अचानक मेरो याद आयो । तारा, हरियो आँखा र मेरो काखमा रुँदै। "मैले पनि एउटै सपना देखे," मैले भनें। "सायद एउटै औषधि। मलाई अचम्म लाग्न थालेको छ किन उनीहरूले हामीलाई यहाँ ल्याए। तिनीहरू हामीबाट के चाहन्छन्? किनभने म सोच्न थालेको छु कि तिनीहरू हामी सँगै बस्न चाहन्छन्। म वा तिमी मात्र होइन। तर हामी सँगै छौं।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन् र निहुरिन्। 'मैले बुझिनँ।'
  
  
  म मुस्कुराए। 'भगवानले कल्याण गरून्। किनकी मैले पनि बुझिन । अहिलेको लागी। यद्यपि, मलाई छिट्टै थाहा हुनेछ भन्ने भावना छ। यस बीच, हामीले चिन्ता सुरु गर्नु अघि, यी क्लोनहरूको बारेमा चिन्ता गरौं। हामीलाई यी वयस्क क्लोनहरूको बारेमा पहिले नै केही थाहा छ, तर यी क्लोनहरू सिर्जना हुने प्रक्रियामा छन्, तपाईंले भन्नुभएको ब्रोड, हामीले तिनीहरूलाई नष्ट गर्नुपर्छ।
  
  
  उनले आफूलाई आओ दाईमा बेरिन्। पहेँलो फूलहरूले भरिएको पहेंलो हरियो थियो र उसको साटन प्यान्टको आधा तलतिर लचिलो कम्मरमा खसेको थियो। "ओ," उनले भनिन्। "यी वयस्क क्लोनहरूको लागि, मैले एलिसबाट सुनें।"
  
  
  उनले आफ्नो कपाल कम्बो गर्दा मलाई एलिसको कथा सुनाइन्। बाधाहरू मैले आशा गरेको भन्दा अलि राम्रो थिए। त्यस समयमा, अमेरिकामा एक मात्र क्लोन थियो, र, भाग्य संग, उहाँ पहिले नै छाया को राज्य मा गएको थियो। मृत।
  
  
  लन्डनमा तीनवटा थिए, तर मैले मेरो बाटो पाएको खण्डमा त्यो लामो समय टिकेन। थोरै भाग्य र जीवनको केही हप्ताको साथ, म तिनीहरूलाई रोक्न सक्छु। त्यहाँ लन्डन मा AX जिम्मेवार थियो कि एक मौका पनि थियो। यस्तो खंगिएको AX (AH) कहिलेकाहीँ राम्रो काम गर्दछ। त्यसैले अब यो तारा र म तल आयो। यदि हामीले यो गुँडलाई नष्ट गर्न सक्यौं भने, वरिपरि सबै उफ्रिने समाप्त हुनेछ।
  
  
  मैले मेरो रेशम पजामाको कट संग संघर्ष गरें। काँधमा बाँधेर राख्नुपर्ने भयो ।
  
  
  "क्लोनको यस्तो ब्रुड कस्तो देखिन्छ?"
  
  
  उनले सास फेरिन्। - तिनीहरू जस्तै - मानव भ्रूण जस्तै। तिनीहरू सम्भवतः एक नियन्त्रित वातावरणमा छन् - हुनसक्छ एक इन्क्यूबेटर - वा प्रयोगशाला।
  
  
  - टेस्ट ट्यूब बेबीहरू जस्तै?
  
  
  उनले नराम्रोसँग टाउको हल्लाइन्। “मलाई यो असाइनमेन्टमा सबैभन्दा सजिलो काम थियो जस्तो लागेन। यी लगभग बच्चाहरू भविष्यका हत्याराहरू हुन् भन्ने कुरा सम्झन मैले निरन्तर आफूलाई बाध्य तुल्याउनुपर्छ।”
  
  
  मैले मेरो लापरवाह पजामा भुइँमा फ्याँकें र आफ्नै लुगाहरू लिन पुगें। मैले मेरो निलो शर्ट हेरे। मैले यसलाई यति लामो समयसम्म लगाएँ कि यो लगभग कुनै पनि मद्दत बिना आयो। हे भगवान, म पोशाक बलमा जाँदै थिएँ। र यस बाहेक, खेल पहिले नै धेरै उन्नत थियो कि अचानक पूर्वीय शिष्टाचार संग कठिनाइहरु को कारण।
  
  
  "यसबाट कसरी छुटकारा पाउने?" ।
  
  
  "मेरो झोलामा एउटा सानो लेजर थियो। खैर, पर्खनुहोस्। सायद मसँग अझै छ। उनी कोठरीमा गइन् र आफ्नो झोलामा रमाइरहे। "होइन, अब छैन," उनले भनिन्। "मलाई लाग्छ कि हामीले केहि सुधार गर्न आवश्यक छ। सायद केमिस्ट्री संग केहि गर्न को लागी। हामीले यो प्रयोगशालामा पाउन सक्ने सबै कुरा।
  
  
  अन्ततः उनले आफ्नो कपाललाई अन्तिम कंघीले मुछिन्। मेरो रातो कपाल भएको गीशा। मैले मोजा लगाए। "ठीक छ, तपाई के गर्नुहुन्छ तपाईको व्यवसाय हो। मलाई लाग्छ कि म मेरो आफ्नै काममा ध्यान दिनेछु।
  
  
  उनले निहुरिन्। "मैले भर्खर सोचें ... तिनीहरूले तपाईंको बन्दुक लिए, होइन?" तिमी के सोच्छौ त...
  
  
  उसले आफ्नो ओठ काट्यो।
  
  
  मैले मेरो पाइन्ट तानेँ। मेरो प्यान्टीको बारेमा, जुन मबाट हटाइएन। राम्रो पुरानो पियरेको बारेमा, अझै राम्रोसँग बीचमा लुकेको छ।
  
  
  "ठीक छ," उनले दृढतापूर्वक र पूर्ण रूपमा आफ्नो स्वभावको विरुद्धमा भनिन्, "तपाईं कसरी गर्नुहुन्छ यो तपाईंको व्यवसाय हो।" मलाई लाग्छ कि म मेरो आफ्नै काममा ध्यान दिनेछु।
  
  
  मैले एउटा भौं उठाएँ तर जवाफ दिइन।
  
  
  
  
  अध्याय 22
  
  
  
  
  
  खैर, श्री कार्टर, हामीले अन्ततः भेट्यौं। यो लाओ जेङ थियो, सम्पूर्ण कम्पनीको परदादा। उसको निधारको बिचमा हजुरबुवाको मसाले। उनी ह्वीलचेयरमा थिए । जसले धेरै व्याख्या गरेको देखिन्छ । उनी स्वयम् रणभूमिबाट किन बेपत्ता भए ? आफूलाई उच्च क्लोनमा उचाल्ने इच्छा। दिनको दर्जनौं पटक उहाँ को हुनुहुन्थ्यो हेर्नको लागि, कार्यमा फिर्ता, कम्पनीमा फिर्ता। उनले केही ह्विस्की खन्याए र हामीलाई पनि दिए।
  
  
  ताराले होइन भनिन् । मैले स्ट्यान लिएँ।
  
  
  उसले आफ्नो गिलास उठायो। "निक कार्टरलाई," उनले भने, "र सबै साना भविष्यका कार्टरहरू।"
  
  
  मैले खल्तीमा चुरोट लिएँ । तिनीहरू बेपत्ता भए। लाओ जेङले मलाई एउटा ठूलो लाहको बक्सबाट एउटा दिनुभयो। चुरोटमा सुनौलो मुख थियो। स्पष्टतः उसले मेरो जफत गर्यो।
  
  
  हामी उनको कोठामा थियौं । वा उनको कार्यालयमा। त्यो ठूलो ठाउँ थियो। यो फराकिलो हुन सक्थ्यो, तर झ्यालहरू बन्द थिए र वातावरण अलि अमिलो थियो। यहाँ पनि अवस्था अलिकति नाजुक थियो । लामो सागौन टेबल, गोलाकार सेतो सोफा। एउटै कुर्सी। एक मात्र सजावट एक अत्यन्त रंगीन कपडा र उनको पछाडि भित्तामा हतियारहरूको संग्रह थियो। त्यहाँ एक सय हतियार हुनुपर्छ। खासै दुर्लभ वा विशेष पुरानो होइन, तर तिनीहरू त्यहाँ भित्तामा झुण्डिएका थिए, र त्यो पर्खाल आफैंमा अटूट काँचको ठूलो पानाले ढाकिएको थियो। पिस्तौल बाहेक, त्यहाँ अन्य हतियारहरू थिए: धेरै चक्कु र हात ग्रेनेडहरू, साथै निर्विवाद घातकताका केही अनावश्यक चीजहरू। प्रत्येक व्यक्तिगत भाग एक सानो स्पटलाइट द्वारा उज्यालो थियो र यसको तल एउटा सानो तस्वीर थियो।
  
  
  "म देख्छु कि तपाइँ मेरो संग्रह को प्रशंसा गर्नुहुन्छ," उनले भने। "आउनुहोस् र नजिकबाट हेर्नुहोस्।" म सोफाबाट उठेँ र उसले मलाई पछ्याउन आफ्नो व्हीलचेयर घुमायो। प्रदर्शन गरिएको अमेरिकी सेनाको पिस्तौलको तल एउटा चिन्ह थियो जसमा "ब्रिस्टल, केनेथ, डेजियोन 1952" लेखिएको थियो। मदर अफ पर्ल ह्यान्डल भएको स्टिलेटो नजिकै झुण्डिएको थियो। "ह्याम्पल, स्टीवर्ट, पेरिस, 1954।" मैले यो शापित स्टिलेटोलाई हेरे र एक सीटीको साथ सास फेरे। यो तल बोनापार्ट र नेपोलियनसँगको तरवार वा तल हार र बेनसँगको रथ देखे जस्तो थियो। Stu Hample ती ट्र्याम्पहरू मध्ये एक थियो जसको नाम पहिले नै मिथकहरू सिर्जना गर्दैछ। उनी अहिलेसम्मकै उत्कृष्ट AX, N1 थिए। पेरिस 1954 बाट। जब कसैले यो स्टिलेटोलाई आमाको मोतीको ह्यान्डलले लगेको थियो। उसको जीवन संगै ।
  
  
  'तिमी?' म लाओ झेङतिर फर्केँ।
  
  
  "मलाई थाहा थियो तपाईं प्रभावित हुनुहुनेछ," उनले भने। 'हो। मैले व्यक्तिगत रूपमा यी सबै हतियारहरू पर्खालमा कैद गरें।
  
  
  उसले मेरो दाहिनेतर्फ औंल्यायो। "तर मलाई लाग्छ कि यसमा केहि छ जुन तपाईलाई अझ चासो लाग्न सक्छ।" म संकेतित दिशामा गएँ। उसले यसमा विल्हेल्मिना थपेको देख्नको लागि मैले चिन्ह पढ्न आवश्यक परेन। र मेरो स्टिलेटो। आमाको मोती कलम बिना, तर अझै पनि मेरो ह्यूगो।
  
  
  "केस तपाईले यसलाई फिर्ता लिन सक्नुहुन्छ भन्ने लाग्छ," उनले भने। "यो गिलास अटूट छ, यो विद्युतीकृत छ र बलियो बन्द छ।"
  
  
  उसले मुस्कुरायो। "तर बस्नुहोस् र आफ्नो पेय समाप्त गर्नुहोस्।" खाना तुरुन्तै दिइनेछ र हामीले अझै धेरै कुरा गर्न बाँकी छ।"
  
  
  उनी आफ्नो सुरक्षामा विश्वस्त थिए। उहाँ व्हीलचेयरमा हुनुहुन्थ्यो, तर उहाँ व्हीलको पछाडि पनि हुनुहुन्थ्यो। र त्यो राम्रो थियो। त्यहाँ नियन्त्रणमा हुनुको बारेमा केहि छ जसले मानिसहरूलाई आफ्ना शब्दहरूमा नियन्त्रण गुमाउँछ। यो गलत हो, तर यो सत्य हो। तपाईं एक केटाको बन्दुक उसको टाउकोमा देखाउन सक्नुहुन्छ र उसको कथाको बारेमा सोध्न सक्नुहुन्छ, तर तपाईले प्राप्त गर्नुहुनेछ बन्द ओठको एक जोडी हो। तर तपाईको टाउकोमा बन्दुक देखाउने केटाले पक्कै पनि आफ्नो हिम्मत थुक्नेछ। यदि तपाइँ यस बारे केहि बुझ्नुहुन्छ भने कृपया मलाई थाहा दिनुहोस्।
  
  
  म सोफामा फर्किए । "प्रभावशाली ..." मैले भने। - लाक्षणिक रूपमा बोल्दै।
  
  
  उसको नजर तारामा केन्द्रित भयो । "तिमी एक वैज्ञानिक हौ," उसले भन्यो। - तपाईं माइक्रोबायोलोजी मा विशेषज्ञ हुनुहुन्छ। निस्सन्देह तपाईलाई पहिले नै हाम्रो क्लोन बारे सबै थाहा छ।
  
  
  ताराले मलाई हेरिन् । मैले उसलाई जारी राख्न संकेत गरें।
  
  
  "हो," उनले भनिन्। "म तपाईंको उन्नत प्रविधिबाट छक्क परेको छु।"
  
  
  उसलाई मन पर्छ जस्तो लाग्यो। "यो एकदम... शानदार छ, हैन?"
  
  
  - तपाईंले यो कति समय अघि सुरु गर्नुभयो?
  
  
  ऊ मुस्कुराई । “बाइस वर्षअघि । ठीक छ, वास्तवमा त्यो भन्दा पहिले ... तर त्यो क्षण हामीले मेरो परिवारसँग सुरु गर्यौं। डा. कोइ..." उसले मतिर फर्क्यो, "मलाई विश्वास छ तपाईंले यो पहिले नै भेट्नुभएको छ... ठीक छ, मेरो बुबाले यो सुरु गर्नुभयो।" उहाँ आनुवंशिकीमा धेरै चासो राख्नुभयो र सरकारलाई एउटा सानो प्रयोगशाला उपलब्ध गराउन सफल भयो। अवश्य पनि, समयको साथमा उसले कम्युनिष्ट संसारका केही उत्कृष्ट दिमागहरूमा दोब्बर बनाउँछ। उसले Nguyen Segun मा काम गर्न थाल्यो..."
  
  
  - त्यो भौतिकशास्त्री? तारा छक्क परिन् ।
  
  
  लाओ जेङले टाउको हल्लाए। 'हो। तर शोगुनमा धेरै आनुवंशिक असामान्यताहरू थिए। तारालाई यो पहिले नै थाहा थियो जस्तो लाग्यो। - मैले भन्न खोजेको ठ्याक्कै यही हो। Brakdon's सिन्ड्रोम, हैन? यसको लक्षण ३० वर्षपछि मात्र देखापर्छ।”
  
  
  ठ्याक्कै। तर, तपाईंले बुझ्नुभएको रूपमा, भ्रूणहरू परीक्षण ट्यूबहरूमा इन्क्युबेशनको समयमा चिसोमा बाँच्न सक्दैनन्। शोगुन क्लोनका धेरै समूहहरू तेस्रो महिना अघि मरे। सुरुमा क्वोईले सोचेका थिए कि उनको तरिका गलत थियो। सरकारले पनि त्यही सोचेको छ । उनीहरुले समर्थन फिर्ता लिएका छन् । त्यसपछि, केही वर्षपछि, शोगुन आफैंले असामान्यताहरू प्रदर्शन गर्न थाले।
  
  
  "र त्यसपछि KAN ले अर्को प्रयासको लागि हामीलाई समर्थन गर्ने निर्णय गर्यो?"
  
  
  ऊ मतिर फर्कियो । 'हो। तर यसपटक मात्र कानले उनलाई शारीरिक र आनुवंशिक रूपमा सिद्ध दाता उपलब्ध गराए।
  
  
  "त्यसोभए यो तपाईं हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  हो यो म नै थिएँ। मेरो..." बाहेक उसले एक सेकेन्डको लागि हिचकिचायो, "मेरो शारीरिक पूर्णता, मसँग धेरै संख्या थियो, के हामी भनौं, "प्रतिभा" जुन KAN जोशले निरन्तरता दिन चाहन्थे।
  
  
  "चिसो रगतमा मार्ने प्रतिभा," मैले भनें।
  
  
  ऊ नम्रताले लजायो। 'हो। तर तपाईं, श्री कार्टर, एक प्रतिभाशाली हत्यारा पनि हुनुहुन्छ। उसले एक विराम दियो। "यद्यपि, यदि तपाइँ यो सुन्न चाहनुहुन्छ भने, तपाइँको रगत अझै केहि डिग्री न्यानो छ।" तिम्रो अहंकारलाई प्रभाव पार्ने म को हुँ।" सिनेटर साइब्रुकको हत्याको भोलिपल्ट खिचिएको तस्बिरमा मैले चेन-लीमा देखेको बिरालोको जस्तो मुस्कान अब उसले मलाई हेरेर मुस्कुराए। ड्यूक र डचेसलाई मार्न आउँदा हङ लुओको हाँसो पनि। अब उसलाई मनोवैज्ञानिक हत्यारा र आत्मरक्षामा मार्ने मानिस बीचको भिन्नता बुझाउने समय थिएन। धेरै पहिले मैले आफैलाई राम्ररी जाँच गरें। धेरै समय अघि म ब्यूँझिरहेको थिएँ कि मैले नष्ट गरेका मानिसहरूजस्तै म पनि खराब छु कि भनेर सोच्दै थिएँ। यदि मैले यो सबै त्याग्नु पर्दैन र देशको घरमा सेवानिवृत्त हुन्छु। छैन। म र लाओ जेन मा धेरै फरक थियो। मैले विषयलाई मैले चाहेको ठाउँमा ल्याएँ।
  
  
  - र तपाइँको यी क्लोन जरा भयो?
  
  
  हो। दोस्रो प्रयासमा। सम्पूर्ण समूह बाँचे। डा. कोयले तेस्रो समूहमा काम गरिरहनुभएको थियो जब उनको हृदयले बाहिर निस्क्यो। तिमीले बुझ्यौ कि उसको ठाउँमा कोही थिएन। उनको सम्पूर्ण शल्यक्रिया गोप्य थियो। छोराले मात्रै उनलाई सहयोग गर्यो । त्यो छोराले पछि तेस्रो समूहलाई बाहिर ल्याउन खोज्यो, तर उसलाई पर्याप्त ज्ञान थिएन। हामीले के गर्दैछौं भनेर सरकारले जान्न चाहेनौं, त्यसैले हामीले यसलाई संयुक्त राज्य अमेरिकामा तस्करी गर्यौं। त्यहाँ उनले उत्कृष्ट आनुवंशिक शिक्षा प्राप्त गरे। हाम्रा डा. कोइ हार्वर्डका मानिस हुन्। यो तथ्य उनलाई खुसी लाग्यो।
  
  
  ताराले भनिन्, "त्यसपछि उहाँ आफ्नो बुबाको पाइला पछ्याउन सक्षम हुनुभयो।"
  
  
  लाओ जेङ खुशी देखिन्थे कि उनले हो जवाफ दिन सक्षम थिए। उनी आफैं साँच्चै धेरै छोराहरू चाहन्छन्, विशेष गरी दुर्घटना पछि। र अब उनको सपना साकार भएको छ। यस क्षणमा, डा. क्वोईले पैंतीसवटा नयाँ क्लोनहरू जन्माउँदै थिए। पैंतीस नयाँ लाओ Zengs। सबैको स्वास्थ्य राम्रो छ। प्रोविडेन्सलाई धन्यवाद।
  
  
  एक क्षणको लागि मैले सोचें कि मूल समूहमा कति जना थिए।
  
  
  मेरो विचारको रेल छोटो कलले अवरुद्ध भयो।
  
  
  "ए, खाना खाने बेला भयो," उसले भन्यो। दोहोरो ढोकाहरू भिक्षुहरूको जोडीले खोलेका थिए जो समान देखिन्थे - क्लोनहरू? होइन, यसले कुनै अर्थ राख्दैन - र हामीलाई भोजन कक्षमा ढुङ्गाको कोरिडोरमा लगियो।
  
  
  यो हामीले सामना गरेको पर्व थियो। ठिक छ, यदि तपाइँ बाँदरको दिमाग, बाख्राको पुच्छर र कच्चा स्क्विड मनपर्छ भने भोज। ताराले तुरुन्तै थाहा पाएन कि उनी के बिरूद्ध छिन् र तीन दिनको परहेजको भोकले धेरै "आह" र "mmmms" को साथ आक्रमण गरिन्। बाँदरको दिमाग वास्तवमा स्वादिष्ट हुन्छ। यो मैले आफैलाई भनेको हो र मेरो बल कायम राख्न मैले के खानुपर्छ। तर कुनाको वरिपरि स्यान्डविच पसल छ भन्ने आशामा म चुपचाप बसिरहेँ, र बर्गरको लागि पप आउट गरेर आफैलाई चोट पुर्याउने हो कि भनेर सोचें। म मात्र सोच्छु: किसानलाई के थाहा छैन, उसले खाँदैन।
  
  
  मौन भिक्षुहरूले खाना खुवाएका थिए। मुख्य पाठ्यक्रम पछि, लाओ Zeng ले तिनीहरूलाई अज्ञात भाषामा एउटा कार्य दिनुभयो। सुपर फाइनल। शताब्दी अण्डा।
  
  
  टेबलमा भएको कुराकानी निकै रमाइलो थियो । उसले वास्तवमा के भन्न खोजेको थियो पछि। एकै समयमा, उनी खुसी र खुला थिए। एक दिन उनले शान्त, मिलनसार होस्टको भूमिका त्यागे। भिक्षुहरू मध्ये एकले एक क्षणको लागि भान्साको ढोका खुला छोडे, र लाओ जेङ विस्फोट भयो, घातक मस्यौदाबाट आफूलाई बचाउन आफ्नो ज्याकेटलाई नजिक तान्दै। भिक्षुले तुरुन्तै दौडेर ढोका बन्द गरे, र लाओ जेङले आफ्नो सन्तुष्टि प्राप्त गरे। मैले उनको नयाँ सद्भावनाको फाइदा उठाएँ र उनलाई कान र ताओ बीचको सम्बन्ध र यो मठ कसरी कम्युनिस्ट शुद्धीकरणबाट बचेको बारे सोधें।
  
  
  उसले ताली बजायो र मौन वेटरहरूले हाम्रो प्लेटहरू खाली गर्न थाले। उहाँले भन्नुभयो, “तिमीलाई यसो भन्नदेखि कुनै कुराले रोक्दैन । "तपाईं यो जानकारी संग केहि गर्न सक्नुहुन्न। हामी बीचको एक मात्र सम्बन्ध भनेको पारस्परिक लाभको हो। त्यसपछि एक भिक्षु चियाको भाँडो लिएर देखा पर्‍यो। उसले एउटा कप ताराको लागि र एउटा मेरो लागि खन्यायो। ऊ लाओ जेङ नजिक पुग्यो तर लाओ जेङले उसलाई हल्लाएर बोल्न थाल्यो। “मठले हामीलाई दुईवटा महत्त्वपूर्ण कुरा दिन्छ। सबै भन्दा पहिले, हाम्रो प्रयोगको लागि प्रयोगशाला। आनुवंशिक प्रयोग मात्र होइन, तपाईले दिमाग परिवर्तन गर्ने औषधि भन्नुभएको प्रयोगमा पनि प्रयोग हुन्छ।" उसले पछाडि झुक्यो र आफ्नो ह्वीलचेयरको हतियार रग्यो।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईंले ती मध्ये केही प्रयास गर्ने सम्मान पाउनुभएको छ?"
  
  
  "म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु, कार्टर, हामी यसमा धेरै टाढा छौं। H-20 साइड इफेक्ट बिनाको मात्र हलुसिनोजेन हो।" Quoy ले उस्तै कुरा भने, तर दोस्रो पटक राम्रो समाचार सुन्दा चोट लागेन।
  
  
  - र दोस्रो?
  
  
  दोस्रो, आफैलाई हेर्नुहोस्। बस झ्यालमा जानुहोस्।
  
  
  म झ्यालतिर गएँ।
  
  
  अनि मैले फूलको खेत देखेँ। यो सबै दिशामा क्षितिजमा फैलियो। त्यो पोपको खेत थियो। अफिम पप्पी। एक क्षणको लागि मैले यसको बजार मूल्य निर्धारण गर्ने प्रयास गरे, तर मलाई थाहा छैन एक ट्रिलियन पछि के आउँछ। झ्यालबाट बाहिर हेरिरहें ।
  
  
  "राम्रो दृश्य, हैन?"
  
  
  उसको अनुहारमा पातलो मुस्कान छ भनेर जान्नको लागि मैले उसको अनुहार हेर्नु परेन।
  
  
  "त्यसोभए तपाईं एक आपूर्तिकर्ता हुनुहुन्छ," मैले भने, "नासाउमा यो समूह र फेदरस्टोन सोसाइटीको लागि।"
  
  
  ऊ नरम हाँसे । - 'अरू चीजहरू बीच। धेरै मध्ये, धेरै अन्य। हामी विश्वास गर्छौं कि अफिम एक विश्वव्यापी संगठन निर्माण गर्न हाम्रो सबैभन्दा राम्रो सम्पत्ति हो। र अघिल्लो युद्धमा अफिम हाम्रो मुख्य हतियार थियो।
  
  
  "अनि यी भिक्षुहरू," मैले सोधें, "तपाईको नीतिसँग सहमत हुनुहुन्छ?"
  
  
  "यी भिक्षुहरू," उनले भने, "राजनीतिको बारेमा केही थाहा छैन। उनीहरूलाई थाहा छैन कि हामी यी औषधिहरूसँग के गर्छौं। न त प्रयोगशालामा के हुन्छ। उनीहरूलाई यति मात्र थाहा छ कि राज्यले अन्य मन्दिर र गुम्बाहरू भत्काउँदा कानले उनीहरूका लागि अक्षुण्ण राखे। तिनीहरू धेरै कृतज्ञ छन्। तिनीहरू प्रश्न सोध्दैनन्। यदि तिनीहरूले सत्य थाहा पाए भने, तिनीहरू पनि धेरै निराश हुनेछन्। तर तिनीहरूले पत्ता लगाउने सम्भावना छैन।
  
  
  मैले ढोकामा रहेका दुई भिक्षुहरूलाई हेरेँ। उनीहरुले आँखा तल झारे ।
  
  
  "उनीहरू अंग्रेजी बोल्दैनन्," लाओ जेङले भने। त्यसोभए यदि तपाइँ उनीहरूलाई हामी वास्तवमा के गर्छौं भनेर बताउन सोच्दै हुनुहुन्छ भने, मलाई डर छ कि तपाइँलाई धेरै कठिन समय हुनेछ। यदि मात्र, "उसले छेउछाउ गर्यो, "तपाईले जटिल र अस्पष्ट सुजोई बोलीमा मास्टर गर्नुहुन्छ।"
  
  
  मैले तारालाई नहेर्ने कोसिस गरें।
  
  
  "तर," उनले भने। 'बस। तिम्रो चिया चिसो हुँदैछ। र हामीले अझै धेरै कुरा गर्न बाँकी छ।
  
  
  म टेबुलमा फर्किएँ। मैले तारालाई हेरें । उनी मैले सोचेभन्दा कमजोर देखिन्थिन् । ती केही घण्टाहरूले अब उसलाई आफ्नो टोल लिएको थियो। उनका पलक भारी थिए । म कपको लागि पुगें। उसको आँखा एक्कासी म तिर झर्यो । हरियो बत्तीहरू। तर यसको अर्थ थियो: रोक्नुहोस्! मैले फेरि उसलाई हेरेँ। चियामा ड्रग्स भरिएको थियो, र उनले धेरै ढिलो पत्ता लगाइन्। मैले आफ्नो कप उठाएँ र एक चुस्की लिने नाटक गरें। - अरु के कुरा गर्न मन लाग्यो ? - मैले लाओ जेङलाई सोधें।
  
  
  "तपाईंका छोराछोरी," उनले भने। "तिम्रो र मिस बेनेट।"
  
  
  "हाम्रो के?"
  
  
  "बच्चाहरू," उसले दोहोर्यायो। "तर सायद यो राम्रो हुन्थ्यो यदि डा. कोयले सबै कुरा व्याख्या गरे।" उसले आफैलाई टेबुलबाट धकेल्यो र सानो इन्टरकम तिर घुम्यो। उसले बटन थिच्यो र पर्खियो। उसले यसो गरिरहेको बेला, उसको पिठ्युँले मलाई, मैले चिया केतलीमा खन्याएँ। "अब," उसले भाषण यन्त्रमा मात्र भन्यो। त्यसपछि ऊ टेबुलमा फर्कियो। मैले तारालाई हेरें । उनी अलिकति स्तब्ध भइन्, तर अझै सीधा उभिइन्। कोइ आएर व्याख्या गरे।
  
  
  यो साँच्चै धेरै सरल थियो।
  
  
  उहाँ हामीकहाँ खोप लगाउन आउनुभयो। तिनीहरूले आफ्नै लागि N3 एजेन्टहरूको सानो सेना खडा गर्नेछन्। तर यस पटक यी N3 एजेन्टहरू KAN का लागि काम गर्नेछन्। ताराले तिनीहरूलाई धेरै प्रतिभाशाली आनुवंशिकीहरू दिनेछन्। तारा क्लोन जसले मानिसहरूलाई खोप लगाउने काम जारी राख्नेछ। पहिलो वैज्ञानिक क्षमता पहिले नै जीनमा इम्बेड गरिएको थियो, र CAS ले आवश्यक व्यावहारिक प्रशिक्षण मात्र प्रदान गर्नुपर्थ्यो।
  
  
  तर तिनीहरू यसलाई एक कदम अगाडि लैजान चाहन्थे।
  
  
  "के हुन्छ," तिनीहरूले सोचे, "यदि तारा र मेरो बच्चा छ। वा धेरै बच्चाहरू। सांख्यिकीय बाधाहरू चार देखि एक थिए कि हामीले एक एजेन्ट उत्पादन गर्नेछौं जसले अन्य सबै एजेन्टहरूलाई पछाडि पार्छ। वैज्ञानिक दृष्टिकोणबाट एक शानदार हत्यारा। दुबै संसारको सर्वश्रेष्ठ। र त्यसपछि, यसलाई मूल रूपमा प्रयोग गरेर, तिनीहरूले ग्राफ्टिंग गरेर नक्कलहरूको आवश्यक संख्या प्राप्त गर्नेछन्। CAN को लागि अवसरहरू के छन्। डा. कोय खुसी भए। यी सुपरक्लोनहरू मध्ये पचास वा सयको साथ, KAN ले संसारलाई कब्जा गर्न सक्छ।
  
  
  तारा अगाडि ढल्न थालिन् । उनी अलि अल्छी देखिन्थिन् । उनले आफ्नो हातमा आफ्नो चिनलाई आराम गरिन् र यसलाई ठाउँमा राख्न गाह्रो भएको देखिन्थ्यो। मलाई पनि चिया पिउनु पर्यो, त्यसैले मैले उनको लक्षणको नक्कल गर्न थालें।
  
  
  लाओ जेङ कुओई तर्फ फर्किए। "मलाई लाग्छ तिनीहरू अब चाँडै सुत्नेछन्," उसले फुसफुसाउँदै भन्यो। - तपाइँ तपाइँको पहिलो शल्यक्रिया कहिले गर्ने योजना बनाउनुहुन्छ?
  
  
  "सुर्योदयको साथ," उनले भने। - यदि तिनीहरू अझै सुतिरहेका छन्। यस बीचमा, मलाई प्रयोगशालामा तयारी गर्न समय चाहिन्छ। अपरेशन सानो छ। शरीरको प्रत्येक कोषले सटीक प्रतिलिपि बनाउन आवश्यक सबै जीनहरू बोक्छ। म केवल तिनीहरूको हातबाट छालाको पातलो पट्टी लिन्छु। जब तिनीहरू आफ्नो कक्षमा फर्किन्छन्, म तिनीहरूलाई जाँच गर्नेछु।
  
  
  तारा टेबुलमा टाउको राखेर सुतिरहेको थियो। मैले केही चिच्याएँ र टाउको पनि तल झारेँ।
  
  
  लाओ जेङले ताली बजाए।
  
  
  धेरै भिक्षुहरू देखा परे। म एक भिक्षुको लागि धेरै भारी थिए, त्यसैले दुईले मलाई बोके। तिनीहरूले हामीलाई हाम्रो चमेली-सुगन्धित जेल कोठरीमा पुर्‍याए।
  
  
  
  
  अध्याय २३
  
  
  
  
  
  चेनको साँचो घण्टी बज्यो र ढोका खुल्यो। हामीलाई दुई फरक म्याटमा राखियो र भिक्षुहरूलाई छोड्न अनुमति दिइयो। मेरो कुनाबाट मैले आँखा बन्द गरेर क्वॉय तारामाथि झुकेको देखेँ। उसको कम्मरमा रहेको कुञ्जी चेनमा रहेको सानो बत्ती झिलिमिली भयो । उसले उनको रक्तचाप लियो, त्यसपछि एक अव्यक्तिगत औंलाले उनको छाती थाप्यो। त्यसपछि उसले खल्तीबाट स्टेथोस्कोप निकाल्यो । उहाँ धेरै संवेदनशील हुनुहुन्थ्यो। हेडफोनहरू सामान्य भन्दा लामो थिए र मेरो कानमा गहिरो खने। उनी सन्तुष्ट देखिन्थे । त्यसपछि उहाँ मेरो नजिक आउनुभयो।
  
  
  अब ऊ मेरो छेउमा उभियो र चुपचाप सराप्यो। भिक्षुहरूले मेरो ज्याकेट राखे र मेरो रक्तचाप लिनको लागि उसलाई आफ्नो खाली हात चाहियो। हामीले पुरै प्रहसन पार गर्यौं। मैले तौल मरेको नाटक गरें। उसलाई मेरो ज्याकेट खोल्न गाह्रो भयो। उसले मेरो हातमा ब्यान्डेज लगाई पम्प गर्न थाल्यो। यदि म साँच्चै निदाइरहेको छु भने मेरो रक्तचापले उसलाई बताउला कि भनेर सोचें।
  
  
  मैले अनुमान गरें कि यो मामला होइन।
  
  
  उसले मेरो छाती थाप्यो, त्यसपछि फेरि आफ्नो स्टेथोस्कोप निकाल्यो। म चिसो धातु सुन्ने टुक्रा मेरो छातीमा थिच्नको लागि पर्खिरहेको थिएँ। त्यसपछि मैले उसको टाउको समातेर जोडले तानेँ।
  
  
  पीडा तीव्र भएको हुनुपर्छ। उसले आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्यो र उसको आँखामा आँसु आयो। ऊ चिच्यायो । मैले उसको टाई समातें र उसलाई आधा निसास्दै फेरि तानें। म माथि नहुञ्जेल हामी घुम्यौं र मैले उसको बङ्गारामा मुक्का र त्यसपछि उसको घाँटीमा एक मुक्का दिएँ जसले उसलाई लामो समयसम्म बेहोश राख्छ।
  
  
  एक क्षणको लागि मैले उसलाई मार्न सोचें। मैले उसको घाँटी थिच्न सक्थेँ । तर मलाई यो मूर्खतापूर्ण कदम जस्तो लाग्यो। म राउन्ड जित्छु तर खेल हार्छु। उनको मृत्युको अर्थ हाम्रो मृत्युदण्ड हुनेछ। जब हामीबाट क्लोन बनाउने आशा वाष्पीकरण हुन्छ, लाओ जेङले तुरुन्तै फायरिङ स्क्वाड पठाउँथे। या त तिनीहरूले हामीलाई गोली हाने, वा तिनीहरूले हामीलाई तिनीहरूको शामक सिरिन्जले समाप्त गरे। कमसेकम तब तिनीहरूले हामीलाई समाप्त गर्नेछन्। यस बीच, क्लोन परिवार पैंतीस दाजुभाइहरू संग अस्तित्वमा रहनेछ जुन अण्डाहरू बाहिर आउन लागेका थिए। होइन, लाओ जेङको सपनालाई केही समयको लागि छोड्नु राम्रो हुन्छ। कम्तिमा केही समयको लागि।
  
  
  मलाई Quoi को अचेत शरीर संग काम गर्न आवश्यक थियो। मैले उसको कम्मरबाट किचेन लिएँ। यो कुञ्जीहरूको सम्पूर्ण संग्रह थियो। त्यहाँ कम्तिमा बीस हुनुपर्छ। ती मध्ये एक उनको प्रयोगशालाको चाबी हुनुपर्छ। र मलाई यो प्रयोगशालामा पुग्ने आशा थियो।
  
  
  त्यसपछि मैले उसको सेतो कोटको हेरचाह गरें। टाढाबाट यसले मलाई केही छलावरण दिनुपर्छ। पछाडि पनि। जे होस्, यी भिक्षुहरूले आफ्नो आँखालाई निन्दा राखे।
  
  
  हामीले भूमिका बदल्यौं। यस पटक उसको तौल डेड थियो र मलाई उसको लुगा खोल्न गाह्रो भयो। मैले कम्मरमा चाबीको चेन झुन्ड्याएर उसको सेतो कोट लगाइदिएँ। म डा. क्वॉय भन्दा करिब आठ इन्च अग्लो थिएँ, तर मैले त्यसको खासै वास्ता गरिनँ। मैले निहुरेँ, उसको गतिहीन शरीरलाई भित्तातिर घुमाएँ र उसलाई कपासको कम्बलले छोपें। यदि तिनीहरूले व्यवस्था राखेका थिए भने, तिनीहरूले सुत्नेहरूलाई व्यवस्थित भेट्टाउँथे। जबसम्म तिनीहरू धेरै नजिकबाट जाँच गर्दैनन्।
  
  
  मैले आफ्नो भाग्य र अरूको अदूरदर्शितामा धेरै भर परेको महसुस गरें।
  
  
  मैले शान्त सुतिरहेको तारालाई अन्तिम पटक हेरे र बाहिर करिडोरमा गएँ।
  
  
  कहाँ जाने?
  
  
  यो प्रयोगशाला यो भवन मा अवस्थित थियो कि असम्भव छ। सायद यो कम वा कम दुर्गम ठाउँमा outbuildings मध्ये एक मा स्थित छ। त्यसैले पहिला मैले बाटो खोज्नुपर्छ ।
  
  
  फराकिलो ढुङ्गाको करिडोरमा चिसो र अँध्यारो थियो। पर्खाल विरुद्ध नियमित अन्तरालहरूमा राखिएको मात्र मैनबत्तीहरू। ताला लगाएका ढोकाहरू पनि थिए। भिक्षुहरूको कोषहरू अब खाली थिए कि? वा कारागारका कोठरीहरू कब्जा गरे?
  
  
  म बायाँ गएँ र करिडोरको अन्त्यसम्म पछ्याएँ। ऊ बाहिरी ढोकातिर गयो । ढोका बन्द थिएन। मेरो कम्मर वरिपरि Quoi को कुञ्जी चेन भए तापनि, मलाई लाग्थ्यो कि मसँग सम्पूर्ण राज्यको साँचो छ।
  
  
  रात सफा र शान्त थियो। ताराहरू पहिले देखि नै देखिन्थे, यद्यपि आकाश अझै पूरै अँध्यारो भएको थिएन। साढे नौ वा दश बजेको मात्र थियो, तर ताओवादी भाइहरू पहिले नै एउटा मौन लाइनमा ठूलो भवनमा प्रवेश गरिसकेका थिए जसमा उनीहरूका छात्रावासहरू थिए।
  
  
  यसको मतलब यो प्रयोगशाला हुन सक्दैन।
  
  
  जम्मा पाँचवटा भवन थिए ।
  
  
  कम्प्लेक्सका सबै भवनहरू एक फिट बाक्लो खैरो ढुङ्गाले बनेका छन्। म शर्त गर्छु कि तिनीहरू हातले बनेका थिए। चीनको महान पर्खाल जस्तै। तर त्यसपछि ती निर्माणकर्ताहरूका नातिनातिनाहरू। यी भवनहरू मात्र छ सय वर्ष पुराना थिए। तर। मूल रूपमा यो एक किल्ला थियो। वा सायद यो सधैं एक मठ थियो।
  
  
  लाओ त्सेङका कोठाहरू, साथै हाम्रा “अतिथि कक्षहरू” पाँचवटा भवनहरूमध्ये सबैभन्दा सानोमा थिए। पछाडि, चारै दिशामा फैलिएको, टाढा टाढा खसखस खेतहरू थिए। अलि बायाँतिर ठूलो दुई तले आयतमा भिक्षुहरूको सुत्ने कोठाहरू थिए। यसको विपरित एउटा गोदाम जस्तो संरचना थियो जुन मन्दिर बनेको थियो। त्यसैले दुईवटा भवन बाँकी छन् ।
  
  
  मैले सम्भावित प्रयोगशालाको रूपमा सबैभन्दा टाढाको आउटबिल्डिङ रोजें। सायद झ्यालका दोहोरो बारहरू र चिम्नीबाट निस्कने धुवाँको मुस्लोले मेरो लागि यो सम्भव बनायो। म के भन्न खोज्दै छु कि यो एक छनौट को मूर्ख पनि थिएन।
  
  
  मैले यो धेरै सरल रूपमा हासिल गरें। म पनि भर्खरै ढोकामा पहरा दिइरहेका पुस्तकहरू लिएर दुई भिक्षुहरू अघि गएँ। फराकिलो करिडोर मैले छोडेको जस्तै थियो। भिजेको र खाली। उस्तै मैनबत्तीहरू। एक मौका लिई, मैले एउटा कोठा छनोट गरें र भित्र कुनै आवाज नभएको सुनिश्चित गर्न एक क्षण त्यहाँ उभिएँ।
  
  
  मैले ताला लगाउने प्रयास गरें। ढोका खोलियो।
  
  
  त्यो मठ कक्ष थियो। ओछ्यान चटाईले छोपिएको कोठाको एउटा कुनाबाहेक अरू केही थिएन।
  
  
  त्यहाँ एउटा सिङ्क, एउटा तकिया, केही किताबहरू र एउटा सानो पढ्ने बत्ती थियो। मैले बत्ती निभाएर किताबहरू हेरेँ। यी मार्क्सवादी बाइबलका दुई खण्डहरू थिए: कम्युनिस्ट घोषणापत्र र क्यापिटल, साथै थुप्रै पर्चाहरू। म तिनीहरूको माध्यमबाट पल्टें। ती मध्ये एउटा भनिएको थियो "अविकसित देश कसरी कब्जा गर्ने?" अर्को "अतिविकसित देशलाई कसरी कमजोर बनाउन सक्छु?" र यसमा आइसल्याण्ड बाहेक सबै समावेश थियो।
  
  
  यहाँ पक्कै पनि एक भिक्षु बस्थे। तर ताओवादी भिक्षु होइन। कम्युनिस्ट भिक्षु। ती उग्र, समर्पित, कम्युनिस्ट तपस्वीहरू मध्ये एक। मलाई अचम्म लाग्छ कि कतिवटा कोठाहरू यसरी ओगटेका थिए। तर म मेरो समय बर्बाद गर्दै थिए। म सेल छोडेर अगाडि हिँडें, अर्को, ठ्याक्कै उही काठको ढोका। मलाई थाहा थिएन कि दायाँ ढोका कस्तो देखिन्छ भनेर मैले कसरी थाहा पाउनेछु। मैले सोचेकी थिइन कि त्यहाँ नियान लाइट बक्स हुनेछ जसको माथि LAB फ्ल्यास हुन्छ। तर कुनै न कुनै रूपमा मैले ढोका फरक र अलि बढी आधुनिक हुने अपेक्षा गरें।
  
  
  मेरो पछाडि कतै ढोका बन्द भयो। नरम पाइलाहरू मेरो नजिक आए। त्यो एउटा मान्छे थियो। मेरो टाउको निहुरिएर, एक हातले मेरो चिउरो छोपेर हिँडिरहेँ: Quoi, काँढाको आनुवंशिक समस्या बारे सोच्दै।
  
  
  त्यो मानिस मलाई नहेरी मेरो छेउबाट हिंड्यो र करिडोरको तल झुकेको वरिपरि गायब भयो।
  
  
  अब मैले छिटो निर्णय गर्नुपर्यो। म अहिले जहाँ छु त्यहीँ बस्न सकिन्थ्यो र त्यसले आफैमा शंका ल्याएको थियो। म बाहिर जान सक्छु, जुन सुरक्षित हुन सक्छ, तर धेरै लाभदायक छैन।
  
  
  मैले खोजेको कुरा नभेट्ने दोहोरो मौका पनि थियो। तर यदि मैले यी विचारहरू स्वीकार गरेको भए, म न्यु जर्सीमा लेखापाल हुने थिएँ, हनोईमा गोप्य एजेन्ट होइन।
  
  
  मैले गाडी चलाउन जारी राखें र आफूलाई झुण्डको वरिपरि भेट्टाएँ। र न्यु जर्सीका पचास हजार चार्टर्ड एकाउन्टेन्टहरू मुस्कुराए जब लिड पाइप तीव्र रूपमा तल आयो, मेरो टाउको हरायो र मेरो पछाडिको पर्खालमा ठोक्कियो।
  
  
  पर्खालमा थिचेर, ऊ मेरो लागि पर्खिरहेको थियो, पाइपको अन्त्य उसको हातमा तयार थियो। पाइप भित्तामा ठोक्नेबित्तिकै मैले उसको नाडी समातेर घुमाएँ तर यो पाइप सिसाले बनेको मात्र थिएन। उसको पकड अडिग थियो । अझै फोन समात्दै, उसले अर्को लङ्ग बनायो, यस पटक मेरो मन्दिरलाई लक्ष्य गर्दै। तर अब मैले उसको नाडी बलियोसँग समातें र उसलाई मेरो घुँडाले हिर्काए...
  
  
  यो एक क्लोन थियो। मैले उसलाई कम महत्व दिएको छैन। एक सफल झटका पनि उसको कलरबाट स्टार्चलाई ढकढकाउन पर्याप्त हुनेछैन।
  
  
  म यस बारेमा बिल्कुल सही थिएँ। मेरो दोस्रो प्रहारमा, उसले मेरो खुट्टामा ढुकुर गर्यो र म भुइँमा खसे। ऊ मेरो माथि बस्यो र मलाई पिट्न थाल्यो। म पल्टिए, तर उसले मलाई घाँटी समात्यो। मैले उसको हात मबाट टाढ्ने कोसिस गरें, तर मलाई लाग्थ्यो कि मैले पर्याप्त प्रयास गरिरहेको छैन।
  
  
  मृत्यु अघिको यो मिनेट धेरै उज्यालो छ। धेरै पटक म मृत्युबाट एक मिनेट मात्र टाढा थिएँ, र त्यो अन्तिम मिनेटको उज्यालोले मात्र घडी रोकियो।
  
  
  रिसिभर मेरो पहुँच बाहिर भुइँमा पल्टियो। मैले एउटा केन्द्रित आन्दोलनमा तीव्रतापूर्वक ध्यान दिएँ। मेरो खुट्टा उसको पछाडि थियो। मैले मेरो खुट्टा भुइँमा राखें र घोडाले आफ्नो सवारलाई फ्याँक्न तयार भएझैं लात हानें। यसले उसलाई काठीबाट बाहिर निकालेन, तर उसले आफ्नो सन्तुलन थोरै गुमायो, र जब हामीले फेरि तल छोयौं ऊ दायाँ तर्फ करिब छ इन्च थियो। मेरो हातले पाइप छोयो र मैले उसको टाउकोमा हिर्काए।
  
  
  उह।
  
  
  उसले मलाई लुकाएर ढुङ्गाको भुइँमा सुत्यो, टाउकोमा सुन्तलाको ठूलो घाउबाट रगत बगिरहेको थियो। उसले धेरै समयसम्म रगत बगाउने छैन। ऊ मरेको थियो।
  
  
  म उसलाई यहाँ छोड्न सक्दिन र मैले कुनै पनि लम्बाइको लागि उसको शरीरलाई वरिपरि तान्ने जोखिम लिन सक्दिन। हामी अर्को काठको ढोकाबाट केही फिट थियौं - अर्को सेल। मैले ढोका खोलेर उसलाई भित्र ताने।
  
  
  म शरीरमा झुकेको थिएँ जब मैले ढोकाबाट आवाज सुनें।
  
  
  - समस्या, डाक्टर?
  
  
  म फर्किनँ। अब मेरो उचाइ र अनुहारले मलाई छोड्न नपाओस् भनेर मैले झुकेँ। मैले मेरो स्वर कोइको जस्तै उच्च बनाउने प्रयास गरें।
  
  
  "उनी ठीक हुनेछ।"
  
  
  'के म तिम्रो लागि केही गर्न सक्छु?'
  
  
  "निश्चित गर्नुहोस् कि म जाँदा उसलाई विचलित छैन।"
  
  
  - तर यो मेरो कोठा हो।
  
  
  "त्यसो भए उसको कोठा लिनुहोस्, धिक्कार छ।" यो मान्छेलाई आराम चाहिन्छ। मेरो उच्च पिचको आवाज अलिकति घट्यो, तर उसले ध्यान दिएको जस्तो लागेन।
  
  
  "हो, डाक्टर," उसले छोटकरीमा भन्यो। अनि बायाँतिर लागे । जब उसले आफ्नो पछाडिको ढोका बन्द गर्यो मलाई थाहा दिन धेरै गाह्रो भयो कि उसले अर्डर लिन मन पराउँदैन र मलाई यसको बारेमा थाहा छ भनेर वास्ता गरेन।
  
  
  मैले मेरो अन्वेषणको क्रममा गरेको गडबडीको हदसम्म मूल्यांकन गर्न पूर्ण अन्धकारमा एक मिनेट बिताएँ। अहिलेसम्म मैले केही फेला पारेको छैन। कठिनाइहरू बाहेक। यो धेरै सम्भव थियो कि म गलत भवनमा थिएँ, र यदि म अशुभ भएको भए, म मृत अन्त्यमा समाप्त हुन सक्छु। मैले नासाउ छोडेको क्षणदेखि सबै कुरा गलत भयो। तर अर्कोतर्फ, तिनीहरू सही दिशामा गलत थिए। तारा र म हामी जहाँ हुन चाहन्छौं त्यहीँ पुग्यौं। सँगै, जीवित, क्लोन मुख्यालयमा। अब व्यवसायमा जान मात्र बाँकी थियो । मैले अलिकति ढोका खोलेर बाहिर कोरिडोरमा हेरे। मैले जे गरे त्यो धेरै राम्रो थियो। त्यसै क्षणको लागि हलको अन्त्यमा एउटा ढोका खोलियो, र आवाजहरूको गनगन सुनियो। सुरुमा तीनजना थिए । तीन क्लोन ढोकामा उभिए र एकअर्कालाई शुभ रात्रीको शुभकामना दिए। तिनीहरू सबै अंग्रेजी बोल्थे। मैले यो उनीहरुको तालिमको एक हिस्सा हो भनी अनुमान गरें। त्यसपछि ढोका फराकिलो खोलियो र यस्तो लाग्यो कि म कन्वेयर बेल्टको अन्त्यमा उभिरहेको छु। दुई... चार... दस... अठारह... इक्कीस उस्तै प्रतिलिपिहरू। सिरियल क्लोनहरू।
  
  
  बैठक, वा यो जे थियो, समाप्त भयो। उनीहरु आ–आफ्नो कोठातिर लागे । मैले प्रयोगशालाको सट्टा क्लोन छात्रावास रोजें।
  
  
  यदि तपाइँ त्यो डरलाग्दो दृश्यको अपेक्षा गर्दै हुनुहुन्थ्यो जहाँ कार्टरले एक साथ एक्काइस हत्याराहरूलाई लिड पाइपले मार्छ, तब तपाइँ गलत हुनुहुन्थ्यो। चुपचाप म फेरि ढोका बन्द गरेर झ्यालतिर लागेँ ।
  
  
  यद्यपि, यदि तपाईं मेरो समस्याहरू समाप्त हुनको लागि पर्खिरहनु भएको छ भने, तपाईंले केही समय पर्खनु पर्नेछ। ठाउँ पुरै सुनसान देखिन्थ्यो । तल्लो, राम्ररी काटिएको अन्डरग्रोथको आवरणमुनि, म अन्तिम भवनमा गएँ। यो प्रयोगशाला हुनुपर्छ।
  
  
  म लगभग ढोकामा थिएँ, जसलाई यी सर्वव्यापी भिक्षुहरूको गुच्छाले रक्षा गरेको थियो। ती क्लोनहरू जो जन्ममा समान थिए र तिनीहरूका समान लुगाहरू र कपाल खौरिएका टाउकोमा समान देखिने भिक्षुहरू बीच, मलाई म जीवन आकारको कठपुतली शोको हिस्सा हुँ जस्तो लाग्यो। केवल कसैसँग पर्याप्त कल्पना थियो जब उसले फरक क्यारेक्टरहरू सिर्जना गर्नुपर्‍यो।
  
  
  म ढोकाबाट करिब पाँच गज पर भवन पार गर्दै थिएँ जब ऊ कतैबाट बाहिर निस्कियो।
  
  
  "अझै पनि काममा...डाक्टर?"
  
  
  अन्तिम शब्दमा जोड दिनुको मतलब यो थियो कि उसले यो "डाक्टर" लाई सय वर्षमा पनि विश्वास गर्दैन। मैले वाशिंगटनको राम्रो पुरानो विशेष प्रभावहरू, क्यामोफ्लाज विभागको लागि थकित नोस्टाल्जिया महसुस गरें। मैले खल्तीमा रहेको सिसाको पाइप हातले निचोरेर घुमेँ।
  
  
  क्लोन हातमा बन्दुक लिएर मलाई पर्खिरहेको थियो। "महान, N3," उनले भने। उसको ओठ अपमानजनक मुस्कानमा घुम्यो। "भगवान। तपाईं कसरी हुर्कनुभयो, डा. कोय।
  
  
  उसले मेरो दिशामा एक कदम पनि चालेन र अझै मेरो पहुँच बाहिर थियो।
  
  
  - 'ठीक छ।' सुनेको छु तिमी कुनै पवित्र गाई हौ। त्यसैले म तिमीलाई मार्न सक्दिन। तर म पक्का छु कि तिनीहरू तपाईंलाई फिर्ता चाहन्छन्। त्यसैले फिर्ता जानुहोस्।
  
  
  उसलाई थाहा थियो ऊ के चाहन्छ। उसले मलाई मार्न सकेन, तर उसले चाहेको खण्डमा पक्कै पनि मलाई सिसाले भरिदिनेछ। प्राप्त विशेषताहरू, जस्तै गोलीका घाउहरू, बच्चाहरूलाई हस्तान्तरण गर्दैनन्। मैले उसलाई बेवास्ता गर्नुपर्‍यो। तर म उसलाई अचम्ममा लिनु पर्ने थियो। उसले गोली चलाउन अघि। उसले छुटेको भए पनि त्यो आवाजले पूरै पलटनलाई आकर्षित गर्नेछ।
  
  
  म ढुङ्गाको टुक्राजस्तै उभिएँ। "छिटो गर," उसले भन्यो।
  
  
  मैले उसलाई सिधा अनुहार लिएर हेरिरहेँ ।
  
  
  'किन ? मैले यो किन गर्नुपर्छ? मैले तिमीलाई केही गरेन भने तिमीले मलाई गोली हान्न सक्दैनौ। तिमीले मलाई चोट पुर्याउन पनि सक्दैनौ,’ मैले झूट भनें। "रगतको कमीले मेरो लागि योजना बनाएको सानो शल्यक्रियामा ढिलाइ हुनेछ। त्यसोभए यदि तपाईं म फर्कन चाहनुहुन्छ भने, तपाईंले पहिले मलाई विश्वस्त पार्नु पर्छ।
  
  
  उसले हिचकिचायो। विज्ञानमा मेरो सानो योगदान साँचो हो कि होइन भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा थिएन। जे होस्, उसलाई शंका थियो। यदि उसले मलाई भाग्न दियो भने, ऊ समस्यामा पर्नेछ। यदि उसले मलाई गोलीहरू भर्यो भने, ऊ अझ ठूलो समस्यामा पर्न सक्छ। यसको मतलब उसलाई मुट्ठी लड्न चुनौती दिइएको थियो।
  
  
  उनले चुनौती स्वीकार गरे। हतियारको उनको पहिलो रोजाइ उनको मुट्ठी होइन, तर कराटे थियो। मसँग करातेमा ब्ल्याक बेल्ट छ। तर मसँग कालो सिसाको पाइप पनि थियो। सबै धेरै राम्रो योजनाबद्ध थियो। आधा घण्टामा दोस्रो पटक मेरो शरीर थियो जुन मैले छुटकारा पाउनुपर्दछ।
  
  
  खैर, तपाईंसँग यो बन्द शेड थियो। तर डा. कोइसँग यसको चाबी हुन सक्छ। यसले मलाई छवटा प्रयास गरे, तर अन्ततः ढोका खुल्यो। मैले क्लोनको लाशलाई भित्र तानेर गोदामको ढोका बन्द गरें।
  
  
  भिक्षुहरू अझै पनि प्रयोगशालाको प्रवेशद्वारको सुरक्षा गर्दै आफ्ना आँखा निहुराएर उभिए। त्यो अविश्वसनीय थियो। सम्भवतः, क्लोनहरू तिनीहरूका भाइहरू थिए, तर तिनीहरूले सबै देखे र केही गरेनन्। ताराको ताओवादी नैतिकताको व्याख्या मैले अलिकति बुझ्न थालें। त्यहाँ कुनै मृत्यु छैन र त्यहाँ कुनै खराबी छैन, त्यसैले यदि तपाइँ पनि सामना गर्नुहुन्छ। तिमीले केही नगर्ने । म प्रयोगशालाको ढोकाबाट पसेँ।
  
  
  यस भवनको भित्री भाग अन्य भवनभन्दा फरक थियो। त्यहाँ एउटा सानो कन्भेन्ट रिसेप्शन कोठा र ठूलो सेतो डबल ढोका थियो। दसौं कुञ्जीले मलाई पहुँच दियो र ढोका खोलियो।
  
  
  मलाई लाग्छ यो म अहिलेसम्म भएको सबैभन्दा खराब ठाउँ हो।
  
  
  भित्ताको छेउमा फलफूलका ठूला काँचका ट्युबहरूको पङ्क्ति उभिएको थियो। म तपाईंलाई एउटा पक्ष दिनेछु र विवरण छोड्नेछु।
  
  
  अन्य टेस्ट ट्युबहरू पनि थिए। साना - तरल मा तैरिरहेको पदार्थ को गाँठ संग। मैले पचास गणना गरें। तिनीहरूमध्ये को मानव थिए र को थिएनन्, मैले भन्न सकिन। कोठाको बिचमा एउटा टेबल थियो । त्यहाँ भ्यागुताहरू र मुसाहरू र धेरै गिनी सुँगुरहरू थिए जुन मैले बत्ती बाल्दा देखा परे।
  
  
  अगाडि एउटा कार्यालय थियो । एउटा ठूलो सिसाको झ्यालले उसलाई प्रयोगशालाबाट अलग गर्‍यो, तर यसले उसलाई त्यहाँबाट सबै कुरा निगरानी गर्न अनुमति दियो। झ्यालको कोणमा पर्खाल हरेक पागल वैज्ञानिकको सपना थियो। करिब छ मिटर वर्कबेन्च बिजुली तताउने कुण्डलहरू, पानी कन्डेन्सरहरू र साना ग्यास टर्चहरूद्वारा खुवाइएको बबलिङ ब्यारेलहरूले भरिएको छ। पूरै ठाउँ कुनै न कुनै प्रकारको धातुको चन्दवाले ढाकिएको थियो, स्टोभमा हुड जस्तै केहि, र त्यहाँबाट एक अटूट काँचको पर्दा आयो जसले सबैलाई ढाक्यो।
  
  
  तर त्यो सबै होइन।
  
  
  प्रयोगशालाको पछाडिपट्टि दोहोरो ढोकाको अर्को जोडी थियो, क्वेको अफिसको ढोकाको छेउमा। मैले साँचो बोकेर खोलेँ। मैले फेरि आफूलाई एउटा साँघुरो करिडोरमा भेट्टाएँ। छवटा बन्द काठका ढोकाहरू।
  
  
  मैले पहिलोको लागि चाबी फेला पारे।
  
  
  एक बीस वर्षको थाई युवक कुनामा भुइँमा झुलिरहेको थियो। जब उसले मलाई देख्यो। उसले रिसाउन थाल्यो र थप आफ्नो कुनामा पस्यो।
  
  
  अर्को कोठामा, जंगली, रित्तो देखिने एउटी वृद्ध महिलाले मलाई उफ्रिन् र जंगली, लक्ष्यविहीन प्रहारहरूले मलाई छातीमा हिर्काउन थाली। मैले उसको हात समातें र बिस्तारै तर दृढतापूर्वक उसलाई पछाडि धकेले। मेरो सट्टा, उसले अब नरम भित्तामा पिट्न थाल्यो। मैले फेरि ढोका बन्द गरें र एकछिन सोचें।
  
  
  प्रयोगशालामा लागुऔषधको प्रयोग पनि गरेको कोयले बताए । उनले उन्नत दिमाग परिवर्तन गर्ने औषधि भने। खैर, ती दुई विचार स्पष्ट रूपमा परिवर्तन भएको छ। विज्ञान अगाडि बढिरहेको छ। मैले निर्णय गरे कि त्यो बिन्दुमा मैले पर्याप्त देखेको छु।
  
  
  म प्रयोगशालामा फर्किएँ र कोयको कार्यालयमा गएँ।
  
  
  भित्ताहरू किताब र फोल्डरहरूले भरिएका थिए। सायद उनको व्यक्तिगत अभिलेख। मैले उनको डेस्क खोजे। मलाई थाहा थिएन मैले के फेला पार्ने अपेक्षा गरेको छु। तर मैले पाएको कुरा उत्कृष्ट थियो। आठ कुञ्जीहरूको सेट। मैले तिनीहरूलाई मेरो बेल्टको चाबीसँग तुलना गरें जसले मलाई प्रयोगशाला र चेम्बरहरूमा पहुँच दियो। हो। सबैको आ-आफ्नै दोहोरी थियो। मैले डुप्लिकेटको सानो सेट मेरो खल्तीमा राखें। त्यसपछि मलाई अर्को विचार आयो, र मैले तिनीहरूलाई मेरो प्यान्टीको हेममा लुकाएँ। मेरो जित्ने लुकेका सम्भावनाहरू बढ्न थाले।
  
  
  मैले मेरो पछाडि प्रयोगशालाको ढोका बन्द गरें र रातिमा लडिरहेका भिक्षुहरूबाट बाहिर निस्किएँ।
  
  
  आधा बाटोमा मैले एउटा रोचक कुरा देखेँ। दुई भिक्षुहरू जो धेरै तातो बहस गरिरहेका थिए। यो अचम्मको छ कि यी भिक्षुहरू सबै बोल्न सक्थे, तर अझ अचम्मको कुरा के हो भने तिनीहरूले एकअर्कासँग तर्क गरे। तिनीहरूले मलाई पार गर्दा म केही झाडीहरू पछि लुकेको थिएँ, अब तिनीहरू मौन थिए।
  
  
  म कम्प्लेक्स मार्फत बाँकी बाटो हिंडें, थप आश्चर्य बिना। म साँच्चै मसँग समय थियो। म गएको लगभग डेढ घण्टा भयो होला। मैले यो Quoy लाई दुई घन्टाको मुक्का दिएकी थिएँ, तर मैले जसरी पनि जोखिम उठाएँ। जब म हाम्रो घरको मुख्य गेटमा पुगें, त्यहाँ दुई भिक्षुहरूले पहरा दिए। म जाँदा तिनीहरू त्यहाँ थिएनन्। तर, अरू सबैजस्तै तिनीहरूले पनि आफ्नो आँखा कम गरे र मेरो कुरामा ध्यान दिएनन्।
  
  
  मैले करिडोरमा कोही पनि देखिनँ। छिट्टै र चुपचाप म हाम्रो सेलको ढोकामा पुगें। मैले चुपचाप ढोका खोलेँ । तारा अझै उतै थिई । अझै सुतिरहेको छ। मैले क्यामेरा मार्फत अर्को गलीचामा हेरे। Quoy अझै त्यहाँ थियो। आफ्नो काममा ढुक्क भएर कोठामा पसें । तर म यति ढुक्क हुनुपर्दैनथ्यो।
  
  
  एक जोडी हातले मलाई पछाडिबाट समात्यो। मेरो घाँटीमा एउटा हात बन्द भयो। मैले निस्कने कोसिस गरें तर अर्को हातले मेरो नाडीलाई ठाँउमा समातेर मेरो आस्तीनलाई घुमायो किनकि त्यो हात मेरो घाँटीमा कडा बन्द भयो। मैले फर्केर हेरें । दुई भिक्षु थिए। तिनीहरू चुपचाप मेरो पछि लागेका हुनुपर्छ। तेस्रो मलाई ढोका बाहिर पर्खिरहेको थियो। एक सिरिंज संग। डाक्टर कोइ ओछ्यानबाट उठे। मलाई एक पीडा महसुस भयो। मैले आफूलाई छवटा बलियो हातबाट मुक्त गरें र पहुँच भित्र आउने पहिलो भिक्षुमा मेरो क्रोध निकाले। करिब दुई सेकेन्ड पछि, खरायो प्वाल खुल्यो र म लड्न थाले।
  
  
  अझ थप गहिरो।
  
  
  यो गहिरो हुँदैछ।
  
  
  वन्डरल्याण्ड मा फर्किनुस्
  
  
  
  
  अध्याय 24
  
  
  
  
  
  तारा मेरो छेउमा उभिएर नबुझेको कुरा भनिन् । उनले आफ्नै फिक्का गुलाबी प्यान्टी लगाएकी थिइन्। उसको हातमा स्क्वायर गज पट्टी थियो। मैले मेरो आँखा मेरो काँधमा तल झारेँ। त्यहाँ एउटै गजको वर्ग थियो।
  
  
  तिनीहरूले गरे। तिनीहरूले हामीलाई खोप दिए।
  
  
  हाम्रा उत्तराधिकारीहरू पहिले नै परीक्षण ट्यूबहरूमा तैरिरहेका थिए, कतै त्यो दुःस्वप्न प्रयोगशालामा, कतै ठेस लाग्ने मुसा र भ्यागुताहरू बीच।
  
  
  म ओछ्यानबाट हाम फालें।
  
  
  "शान्त हुनुहोस्," उनले भनिन्। 'शान्त होउँ। तिमी अझै पनि कमजोर छौ। ढोकाहरू सुरक्षित छन्। हामी अझै केही गर्न सक्दैनौं। ऊ फर्केर केही गुनगुनाउन थाल्यो । मैले टाउको हल्लाएँ, उनको शब्दको अर्थ निकाल्ने प्रयास गरें।
  
  
  त्यसपछि मैले उसलाई देखे। उनी भिक्षुसँग कुरा गरिरहेकी थिइन् । यो अस्पष्टता अहिलेको प्रसिद्ध सुतोई बोली भएको हुनुपर्छ। यो दोस्रो पटक थियो कि एक शामक अनुभवले मलाई मेरो आफ्नै विवेकमाथि प्रश्न उठायो।
  
  
  त्यो मानिस भुइँमा बसिरहेको थियो, अझै पनि खानाको थाल समातेर उसलाई हाम्रो सेलमा पुर्‍याएको थियो। उनी पनि अरु जस्तै देखिन्थे । छालाको टाउको। तर जब उसले आफ्नो आँखा खोल्यो, मैले महसुस गरें कि उहाँ विशेष हुनुहुन्छ। यस्तो आँखा मैले पहिले कहिल्यै देखेको छैन। तिनीहरूमा मानवताको लाखौं वर्षको सबै ज्ञान र सबै निर्दोषता समावेश थियो।
  
  
  तारा मतिर फर्किन् ।
  
  
  "निङ ताङ मठाधीश हो। उहाँ हामीलाई मद्दत गर्न यहाँ आउनुभयो। कम्तिमा यो सुनिश्चित गर्न को लागी कि हाम्रो खाना ड्रग छैन। तिनीहरूले हामीलाई निद्राको चक्की खाएर सुताउने योजना बनाए।” उसको स्वर अलि अमिलो भयो ।
  
  
  मैले निङ ताङलाई ती अनन्त आँखाहरूमा हेरे। - के यो सबै मद्दत उहाँले हामीलाई दिनुहुन्छ?
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। 'मलाई थाहा छैन। हामीलाई कुनै पनि तरिकाले मद्दत गर्नु उहाँको विश्वासको विरुद्ध हो। जे हुन्छ, त्यो चाहिँ चाहिँ हुनुपर्छ– भनौं, भगवान् । उसलाई लाग्छ ऊ बाटोमा छ, र यसले उसलाई सताउँछ।
  
  
  “यो कस्तो धर्म हो” मैले भनें। "के नशालु पदार्थ सेवन गर्नु र मानिसहरूलाई मार्नु परमेश्वरको इच्छा हो?"
  
  
  उसले शान्त नजरले मलाई हेरी । आफ्नो कार्यले हत्या रोक्न नसक्ने उनको भनाइ छ । उसले मारिनेलाई मात्र प्रभाव पार्न सक्छ। यदि उसले केही गरेन भने, तिनीहरूले हामीलाई मार्नेछन्। यदि उहाँले हामीलाई मद्दत गर्नुभयो भने, हामी तिनीहरूलाई मार्नेछौं।
  
  
  - यो सबै उनको लागि हत्या हो?
  
  
  उनले गम्भीर भएर टाउको हल्लाइन् । "यो सबै उनको लागि हत्या हो।"
  
  
  मैले निहुरेँ । "त्यसो भए उसले हामीलाई किन मद्दत गरिरहेको छ?"
  
  
  "उनी भन्छन् कि उसले हामीलाई बाधाहरूमा पनि मद्दत गरिरहेको छ।"
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। हामी दुई जना थियौं र हामी एउटा कोठरीमा थियौं। निशस्त्र। बाहिर धेरै थिए । सबैजना सशस्त्र छन्। - के उसले यसलाई सही रूपमा कल गरिरहेको छ?
  
  
  भिक्षुले केही भने । ताराले अनुवाद गरेकी छिन् । "उनी भन्छन् कि उसले हाम्रो भावना बुझ्छ ... तर ऊ चाहन्छ कि तपाईले उसलाई बुझ्न सकियोस्। उसले भन्यो..." मेरो प्रतिक्रिया देखेर डराएझैँ उनी हिचकिचाइन्। "उनले भने कि समझदारीले तपाईंलाई शान्ति ल्याउनेछ।"
  
  
  'अँ साञ्ची? त्यसपछि त्यो महान छ। उनी संसारको बारेमा सजिलै बोल्छन्। यहाँ, उनको सानो ताओवादी मन्दिरमा। तर त्यहाँ के हुन्छ? उसले आफ्नो बगैँचामा उब्जाएको पप्पीलाई धन्यवाद दिने सबै गाईवस्तुहरूको बारेमा के हो? उसलाई सोध्नुहोस् कि उहाँ यसको बारेमा के सोच्नुहुन्छ। ताराले जमिनतिर हेरेर सास फेरिन् ।
  
  
  "ल, हतार गर्नुहोस्," मैले भनें। "उसलाई सोध।"
  
  
  उनीहरुले करिब दश मिनेटसम्म एक अर्कासँग कुरा गरे । यो धेरै रोचक भएको हुनुपर्छ। निङ ताङले लामो, विचारपूर्ण विराम लिए र शोकपूर्ण स्वरमा बोले। अन्तत: उसले तारालाई फर्काउन बाध्य बनायो।
  
  
  "उहाँलाई यो अफिमको बारेमा केही थाहा थिएन," उनले भनिन्। "उहाँ के भइरहेको छ भन्ने बारे धेरै थाहा छैन। उनले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन यहाँ बिताए। तर उहाँ भन्नुहुन्छ कि उहाँ विश्वास गर्नुहुन्छ, तपाईंको आवाजमा आगोले न्याय गर्दै, उहाँले भन्नुभयो, तपाईं विश्वव्यापी ऊर्जाको स्रोतको नजिक हुनुहुन्छ। त्यसपछि उहाँले मलाई चेतावनी दिनुभयो कि यहाँ सबै भिक्षुहरू भिक्षुहरू छैनन्। तिनीहरूमध्ये केही... लगभग आधा... करिब सय... कान पक्षपातीहरू।
  
  
  म आफैं पनि यस्तै केही सोचेको छु । यसले मैले झगडा गरिरहेको भिक्षुहरू र मलाई सुई लगाउन मलाई समात्ने भिक्षुहरूको व्याख्या गर्‍यो। तर मैले देखेको पछिल्लो जोडी अरू सबैजस्तै देखिन्थे। सिधै तल झरेका आँखासम्म। मैले काँध हाल्एँ, एक सुस्त क्रोध भवन महसुस गरें। "ठूलो," मैले भनें। ’ थाहा पाउँदा खुसी लाग्यो । यसको मतलब तिनीहरूमध्ये आधा पार्टीहरू छन्। तर यदि तिनीहरू सबै उस्तै देखिन्छन् भने, हामी तिनीहरूलाई कसरी चिन्न सक्छौं?
  
  
  ताराले प्रश्न सुनाइन् र मतिर फर्किन्। "उनी भन्छन् कि हामी वास्तवमा यो गर्न सक्दैनौं।"
  
  
  म जुरुक्क उठेँ र कोठरी माथि र तल हिंड्न थालें। 'त्यसले उसको विवेकलाई सहज बनाउन सक्छ भने, उहाँले हामीलाई केही भन्नुभयो, तर उहाँले केही बोल्नुभएन। उसलाई यस्ता पजलहरू मन पर्छ।
  
  
  निङ ताङ उठे । जानुपर्छ, उनले नम्रतापूर्वक भने। तर यो हाम्रो अर्को खानामा फिर्ता आउनेछ। त्यतिन्जेल, उहाँले हामीलाई केही ताओवादी प्लैटिट्यूडहरू छोड्नुभयो:
  
  
  "कार्यले मानिसहरूले सोचेभन्दा कम जवाफ दिन्छ।"
  
  
  "विचारहरू हतियार भन्दा बलियो हुन्छन्।"
  
  
  जसमा उनले गम्भीर समापन भाषणमा थपे:
  
  
  "चमत्कारको दिनमा सबै कुरा साँचो हुनेछ।" फेरि, यो समझ शान्तिको कुञ्जी थियो। यस प्रकारको कुराकानीले मलाई साँच्चै पागल बनाउँछ। तर उसले आफ्नो पुरानो आँखाले मलाई अलविदा हेर्यो, र एक क्षणको लागि मैले केहि महसुस गरें। एक क्षणको लागि मलाई सबै जवाफहरू थाहा थियो, र ती जवाफहरू सही थिए।
  
  
  ऊ गयो र मैले उसको चाबीले हाम्रो ढोका बन्द गरेको सुनें। आवाजले मलाई क्रूर वास्तविकतामा फिर्ता ल्यायो। मलाई कसैलाई मुक्का लगाउन मन लाग्यो। तर नजिकै तारा मात्रै थिइन् । म माथि र तल कोठामा हिड्दै थिएँ।
  
  
  "यो राम्रो छ कि तपाई अहिले मसँग रिसाउनु भयो," उनले भनिन्। - त्यसबेला के सोच्नु भएको थियो ? कि म उसलाई दस मिनेटमा एक विश्वस्त AX एजेन्टमा परिणत गर्नेछु।
  
  
  "तपाईं कम्तिमा प्रयास गर्न सक्नुहुन्छ, प्रिय।" यो बकवास मलाई दोहोर्याउनुको सट्टा, यो समझले मलाई शान्ति दिनेछ। ”
  
  
  'हे भगवान। तिमी कति मूर्ख छौ।
  
  
  "ओह। राम्रो। तिमी चतुर छौ, र म बकवास हुँ।
  
  
  उनले सास फेरिन्। 'मैले त्यसो भनेको होइन।'
  
  
  धत्तेरिका?' मैले भुइँबाट एउटा तकिया उठाएँ र हात हल्लाएँ। यो सबै यहाँ छ, बच्चा, लुकेको माइक्रोफोनमा। के तपाईं म ठट्टा खेल्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  उनले फेरि सास फेरिन्। - ठीक छ, यो मैले भन्न खोजेको होइन। म यति मात्र भन्न चाहन्छु कि यदि तपाईले बुझ्नुभयो भने ...
  
  
  "हो हो। मलाई थाहा छ। तब म अन्ततः शान्ति पाउन सक्छु।"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। उसले आफ्नो टाउको हल्लाई, अर्को तकिया उठाई र मलाई फ्याँक्यो। त्यसपछि यो भयो। मैले समातेको तकिया उसलाई फ्याँकिदिएँ। उनी छेउमा परे, आफ्नो सन्तुलन गुमाए र गद्दामा फर्किए। त्यहाँबाट उसले म तर्फ तकिया हान्न थाल्यो, जुन मैले उसलाई हानें । उनी एउटा ठूलो सुन्तलाको तकिया लिएर उठिन् र त्यसले मलाई हिर्काउन थालिन् । मैले उसलाई समातेर गद्दामा धकेलें र हामीले रिसले चुम्बन गर्न थाल्यौं। यसले हामीलाई अलिकति शान्त बनायो। हामीले भारी सास फेरेर अँगालो हाल्यौं। त्यसपछि म त्यसमा परें। सबै कुरा ठ्याक्कै जस्तै थियो यो सधैं हामी संग थियो। अन्तिम घडीमा मात्रै मेरो मनमा एउटा बिचार पलायो । मैले पछाडि तानेँ। "चिन्ता नगर्नुहोस्," उनले भनिन्। "यदि उनीहरू हामीले उनीहरूलाई सुपर बेबी बनाउन चाहन्छन् भने, उनीहरूले अझै केही हप्ता कुर्नुपर्नेछ।" तर काम भएन। KAN ले हामीले यो गरून् भन्ने सोचाइ घृणित थियो। म उसबाट ओर्लेर उसलाई मायाले चुम्बन गरें। "मलाई माफ गर्नुहोस् प्रिय। मलाई डर छ कि म त्यो जोखिम लिन चाहन्न।"
  
  
  केही बेरपछि उनले भनिन्, “तिमीले ठीक भन्यौ । मैले तिमीलाई झुटो बोलें। म अहिले तिम्रो बच्चा पाउन सक्छु।" उनले मलाई चुम्बन गरिन्। म तिमीबाट बच्चा चाहन्छु।
  
  
  'अहिले?'
  
  
  "म यो चाहन्छु जब हामी यहाँबाट निस्कन्छौं।" र... त्यसो होइन... ठिक छ, म चाहन्न कि उनीहरूले त्यो बुझून्। म यो भन्दा बरु आफैलाई मार्न चाहन्छु। तर म तिमीमा विश्वास गर्छु, निक, "उनले मुस्कुराउँदै भनिन्। "मलाई लाग्छ, मानिसले भनेझैं, तपाईं ज्ञानको स्रोतको नजिक हुनुहुन्छ। म विश्वास गर्छु कि तपाईसँग एक महान चरित्र छ र तपाईसँग भाग्यशाली तारा छ, यो मान्छेले जे भने पनि फरक पर्दैन। मलाई विश्वास छ कि तपाईले हामीलाई यहाँबाट निकाल्नुहुनेछ।
  
  
  मैले यसबारे सोच्नुपर्थ्यो। म उठें, आफ्नो वरिपरि तौलिया बेरेर फेरी हिड्न थालें। अब म खुसीसाथ मेरो महान चरित्र चुरोटको लागि व्यापार गर्नेछु। मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे । दिउँसो भइसकेको थियो । मैले आधा दिन गुमाए।
  
  
  "मैले प्रयोगशाला भेट्टाएँ," मैले उनलाई भनें। 'यहाँ आउनुहोस।'
  
  
  उनले कपासको पानाबाट सरोङ बनाइन् र झ्यालतिर गइन् । हामी एक्कासी धेरै निराश भयौं। मैले प्रयोगशालालाई औंल्याएँ र उनको लेआउटको वर्णन गरें। मैले क्वोयको डेस्कबाट लिएको साँचो उनलाई देखाएँ। मसँग अझै पनि थियो। "अब हामीले गर्नुपर्ने भनेको यहाँबाट निस्कनु हो।"
  
  
  - तपाईं यो गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने लाग्छ? - उसले चुपचाप सोध्यो।
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। "स्वर्ण आत्मा र भाग्यशाली तारा? स्वाभाविक रूपमा। म कसरी मिस गर्न सक्छु?
  
  
  उसले भारी सास फेर्यो र मेरो कानको लोब काट्यो। "अद्भुत," उनले भनिन्।
  
  
  ढोकामा चाबीको गुच्छा बज्यो। हामी दुवै हतार हतार आफ्नो ओछ्यान तिर लाग्यौं जहाँ हामी सुतेको नाटक गर्यौं।
  
  
  ढोका फेरि बन्द भयो। मैले खानाको ट्रे हेरे । "हामीले बेलुकाको खाना खाने राम्रो," मैले भने। "खानाले हामीलाई नशा बनाउँछ।"
  
  
  "मम्म्म्म।" उनी आर्ट क्लासको मोडेल जस्तै आफ्नो चटाईमा रुइन्। "म खुसी छु कि यो मामला छैन। मलाई लाग्छ कि मलाई भोक लागेको छ।" उसले ट्रेलाई तल्लो टेबलमा पुर्याई र ढक्कन हटाउँदै गयो।
  
  
  यद्यपि, उनले शंकास्पद रूपमा सुँघिन्। उनी हाईन् । "चिन्ता नगर्नुहोस्," मैले भनें। "यो चाइनिज खाना हो। तपाईं एक घण्टामा फेरि उठ्नुहुनेछ।
  
  
  हामीले खायौं। यो एक साधारण खाना थियो, तरकारी संग भात। तर यो स्वादिष्ट र कम से कम भरिएको थियो। मैले तारालाई हेरें र फेरि भोक लाग्यो। तर त्यसका लागि कुर्नुपरेको थियो । अर्को ठाउँमा र अर्को समयमा। उसले मेरो हेरचाह महसुस गरि, उसको टाउको उठाई, लजालु मुस्कुराई र आफ्नो ध्यान थालीमा फर्काइ।
  
  
  मैले बुझ्ने प्रयास गरें । यो अचानक अप्ठ्यारो हो। मैले उनको बारेमा धेरै कुरा बुझ्न बाँकी थियो। महिलाहरु प्रति मेरो प्रतिक्रिया सामान्यतया सरल छ। जब मसँग प्रश्नहरू छन्, तिनीहरू त्यस्ता प्रकारका हुन् जसलाई हो र होइनमा सजिलै जवाफ दिन सकिन्छ। यसपाली मात्रै वरिपरि केही साधारण थिएन। प्रश्न वा उत्तर होइन। गलत महिला र उनको लागि मेरो भावना। साधारण नामहरू अब लागू हुँदैनन्।
  
  
  उनी चश्मा लगाएकी सुन्दर केटी वा क्यालेन्डर बेब थिइनन्, यद्यपि म उनको कारणले राम्रो नदेखिएको महिना कल्पना गर्न सक्दिन। उनी दुवै श्रेणी ए र श्रेणी बी। प्रमाणित वैज्ञानिक प्रतिभा र उत्कृष्ट कार्यकर्ता थिइन्। उनी स्मार्ट र सेक्सी थिइन्। कोमल र रोमाञ्चक। उहाँले मलाई उत्तेजित गर्नुभयो, मलाई रिस उठाउनु भयो, मलाई चुनौती दिनुभयो, मेरो आत्मालाई उठाउनुभयो। र यदि यसले मलाई रिस उठाउँछ भने, यसले मलाई उत्साहित पनि बनायो।
  
  
  - हामी कसरी काममा जाने?
  
  
  "कसरी," उनले सोधिन्, "के तपाइँ यो कल्पना गर्नुहुन्छ?"
  
  
  चुरोट पिउने रहरलाई दमन गर्दै मैले ट्रे मबाट टाढिएँ। तिनीहरूले ताराको लेजर लिनु एउटा कुरा हो, तर मेरो चुरोट लिनु यातना हो।
  
  
  "मैले यी भिक्षुहरूको बारेमा थोरै सोचें," मैले भनें। - र मसँग एउटा विचार छ। छिटो बोल्न सक्छौ ?
  
  
  - सुतोन बोलीमा?
  
  
  "सुटोन बोलीमा।"
  
  
  'मलाई त्यस्तै लाग्यो। जारी राख्नुहोस्।'
  
  
  "ठीक छ, यहाँ आधा भिक्षुहरू CAN एजेन्टहरू हुन्, हैन? तिनीहरूमध्ये लगभग एक सय छन्, र तिनीहरू हाम्रो योजनालाई विफल पार्न कुनै पनि क्षणमा घटनास्थलमा हतार हुनेछन्। त्यसैले हामीले तिनीहरूलाई नष्ट गर्नुपर्छ। वा कम्तिमा तिनीहरूलाई खेलबाट बाहिर निकाल्नुहोस्।"
  
  
  'ठीक छ। तर तिनीहरू को हुन् भनेर हामीले कसरी थाहा पाउने?
  
  
  - हामी तिनीहरूलाई चिन्न सक्दैनौं। कुरो यही हो। एक वास्तविक भिक्षुले मात्र यो गर्न सक्छ।"
  
  
  तारा निहुरिन् । "मलाई शंका छ कि हामीले उहाँलाई हामीलाई बताउन मनाउन सक्छौं, यदि तपाईले सोचेकै हो भने।" यदि उसलाई थाहा छैन कि हामी यी एजेन्टहरू हटाउन जाँदैछौं, वा खराब।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "म उसले तपाईलाई केही पनि भन्न चाहन्न।" म चाहन्छु कि यी वास्तविक भिक्षुहरूले यी CAN एजेन्टहरूलाई वा नराम्रोसँग समात्नुहोस्।
  
  
  एक पल उसले मलाई मात्र हेरी ।
  
  
  “के तिमी पनि म पानी परालबाट सुन बनाउन चाहन्छौ?
  
  
  म मुस्कुराए। - मलाई लाग्दैन कि यो गाह्रो छ।
  
  
  - तपाईं सजिलै भन्न सक्नुहुन्छ। मैले कुन तर्क प्रयोग गर्ने सुझाव दिनुहुन्छ? मेरो मतलब, केहि गर्नका लागि केही नगर्न प्रतिबद्ध पुरुषहरूलाई कसरी विश्वस्त पार्नु हुन्छ? र दोस्रो, यदि तपाईंले तिनीहरूलाई मनाउन प्रबन्ध गर्नुभयो भने, तपाईंले तिनीहरूलाई कुन हतियार प्रयोग गर्न प्रस्ताव गर्नुहुन्छ?
  
  
  म फेरि उभिएँ र माथि र तल कोठामा हिडें। "तपाईको प्रश्नको पहिलो भागको लागि, म आत्म-संरक्षणको लागि तिनीहरूको वृत्तिमा भरोसा गर्छु।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "यसले काम गर्दैन। तिनीहरू मृत्युसँग डराउँदैनन्।
  
  
  'मलाई थाहा छ। तर मेरो मतलब उनीहरुको व्यक्तिगत अस्तित्व हो भन्ने होइन । मेरो मतलब उनीहरूको विश्वास बचाउनु हो। हेर्नुहोस्, तिनीहरूले KAN सँग मिलेर काम गर्ने एउटै कारण छ: तिनीहरूको मठ बचाउन। यो सम्पूर्ण इन्डोचीनामा ताओको अन्तिम बाँकी रहेको गढ हुनुपर्छ। यदि संसारमा छैन भने।
  
  
  'तर?'
  
  
  "त्यसोभए जब यी भिक्षुहरू मर्छन्, तिनीहरूको विश्वास तिनीहरूसँगै मर्छ। KAN ले नयाँ भिक्षुहरूलाई स्वीकार गर्दैन। यो ठाउँ ताओवादी मन्दिर होइन, कानको किल्ला बन्नेछ। यदि तिनीहरू यसको लागि लड्न चाहँदैनन्। यस अवस्थामा, केहि नगर्नु आफैलाई नष्ट गर्नु बराबर हो।"
  
  
  "तर तिनीहरूको सुरक्षा बिना तिनीहरू मरेका थिएनन्?"
  
  
  "हाम्रो सहयोगले तिनीहरू अर्को ठाउँमा जान सक्थे।"
  
  
  एक मिनेट सोच्दै आँखा बन्द गरिन् । - जहाँसम्म मैले देख्न सक्छु, यो सुन्दर लाग्छ। तर फेरि, म तपाईं जस्तै एक व्यावहारिक अमेरिकी हुँ, र हामी एकदम फरक मानसिकता संग व्यवहार गर्दैछौं।
  
  
  "मलाई विश्वास छैन," मैले भने। "मलाई लाग्छ कि सबै आदर्शवादीहरू अन्तमा समान छन्। तिनीहरू आफ्ना विचारहरूको लागि मर्न तयार छन्, तर तिनीहरू आफ्ना विचारहरूको लागि आफैलाई मर्न दिन तयार छैनन्। ”
  
  
  ट्रेमा अर्को पानीको चेस्टनट बाँकी थियो। उसले यसलाई आफ्नो औंलाले लिए र एक टोक्यो। उनी मुस्कुराइन् । राम्रो विचार, "उनले भनिन्। "यो जे भए पनि प्रयास गर्न लायक छ। त्यहाँ साँच्चै एउटा मात्र समस्या छ।
  
  
  मैले सास फेरे । 'कुन?'
  
  
  "सुटोनमा तपाईं कसरी आदर्शवादी भन्नुहुन्छ?"
  
  
  मैले उसलाई तकिया हानें।
  
  
  'होइन होइन।' उनले भनिन्। “क्विज अझै सकिएको छैन। दोस्रो भागको बारेमा के हो?
  
  
  "दोस्रो भाग के हो?"
  
  
  "तिनीहरूले हतियारको रूपमा के प्रयोग गर्नुपर्छ?"
  
  
  "ओह, त्यो," मैले मुस्कुराउँदै भनें। "लाओ Zeng को कार्यालयबाट एक।" उनी मसँग मिल्दोजुल्दो नभएसम्म मैले अलिकति पर्खनुपर्‍यो। उसलाई धेरै समय लागेन।
  
  
  'भगवान। भित्तामा हतियार।
  
  
  "उसको भित्तामा हतियार। त्यहाँ यसका करिब सय इकाइहरू झुण्डिएका छन् र त्यहाँ करिब सय वास्तविक भिक्षुहरू छन्। र मेरो गणित शिक्षक भन्नुहुन्छ कि उसले प्रति व्यक्ति एक हतियार दिन्छ।
  
  
  - हे, तर एक मिनेट पर्खनुहोस्। जहाँसम्म मलाई याद छ, भित्ताको बिरूद्ध यो गिलास अटूट छ, यो विद्युतीकृत र लक गरिएको छ।
  
  
  "र मेरो सामान्य ज्ञानले मलाई बताउँछ कि जहाँ ताला छ, त्यहाँ चाबी हुनुपर्छ।" र जहाँ बिजुली छ, त्यहाँ स्विच छ। र लाओ त्सेङको कोठामा रहेका भिक्षुहरूमध्ये एकलाई थाहा हुनुपर्छ कि तिनीहरू कहाँ छन्।"
  
  
  उसले मलाई एक क्षण गम्भीरतापूर्वक हेरी, त्यसपछि हाँस्यो, उफ्रिन् र मलाई अँगालो हालिन्। "कहिलेकाहीँ," उनले भनिन्, "तिमी मात्र महान छौ।"
  
  
  "तिमीले अहिलेसम्म केही देखेका छैनौ," मैले भनें।
  
  
  
  
  अध्याय २५
  
  
  
  
  
  त्यो रात चमत्कारको दिन सुरु भयो।
  
  
  पहिलो चमत्कार तब भयो जब ताराले आफ्नो पर्सबाट चुरोटको प्याकेट निकालिन्। तिमीलाई यो चमत्कार ढुङ्गाबाट पानी निकाल्नु बराबर हो भन्ने लाग्दैन, तर तिमीलाई म जस्तो चुरोटको लत छैन।
  
  
  दोस्रो चमत्कार अलि लामो भयो। लगभग एक घण्टा सटीक हुन। तर जब निङ ताङले हाम्रो खाजाको ट्रे लिएर फेरि निस्किनुभयो, उनी आफ्नो सर्वोच्च अदालतमा कुरा गर्न राजी भए। अदालत सहमत भएमा उहाँ मेरो योजनामा सामेल हुनुहुनेछ।
  
  
  तेस्रोलाई 100% चमत्कार मान्न सकिँदैन, तर म यसलाई विचार गर्न तयार छु। किनभने, सबैभन्दा पहिले, यो मेरो विचार थिएन। यदि मैले ताराको अन्तिम खेल प्रयोग नगरेको भए, म मेरो खल्तीमा के बाँकी छ भनेर हेर्न कोठरीमा कहिल्यै नपुगेको हुन सक्छु, र मैले ग्रेनाडा क्यासिनोबाट लिएका ती तीनवटा सुन्दर चिपहरू, थोपाबाट पहेँलो सामग्रीहरू सहित कहिल्यै फेला पार्न सक्दिन। केही चमत्कार गरेर तिनीहरू ज्याकेटको सिमहरूमा रहे।
  
  
  समय पनि निकै राम्रो थियो । किनभने चार सेकेन्ड भन्दा कम पछि ढोकामा चाबी बज्यो र एक भिक्षु, स्पष्ट रूपमा CAN एजेन्टहरू मध्ये एक, हामीलाई जाँच गर्न आए।
  
  
  हाम्रो अन्तिम औषधि खाएको केही घण्टा मात्र भएको थियो र हामीले आराम गर्नुपर्थ्यो। किनकि उसको हातमा हतियार हुन सक्छ, तर ऊ आफ्नो सुरक्षामा थिएन। र जब ऊ नजिकबाट हेर्न तल झुक्यो, मेरो हत्केलामा लुकेको चिपले उसलाई प्रहार गर्न मलाई गाह्रो थिएन। मैले भर्खर उनीबाट हतियार लिएको छु। अजीब रूसी निर्माण को एक रिभल्भर। सात-शट 7.65 क्यालिबर रिभल्भर।
  
  
  करिब दस मिनेट पछि, मैले सोचे जस्तै, उसको साथी के भइरहेको थियो हेर्न आयो।
  
  
  अब अभिनय गर्ने बेला आएको छ । निङ ताङको बैठकको नतिजा मलाई थाहा थिएन, तर अहिले अवस्था यस्तो थियो। र म अवसर गुमाउने कोही होइन।
  
  
  तारा र म भिक्षुको लुगामा परिणत भयौं र टाउको छोप्न हुड लगायौं। यो अर्को कमजोर भेष थियो। तर कम्तिमा भिक्षुहरू सबै आकार र उचाइका थिए, त्यसैले हाम्रो निर्माण र उचाइले हामीलाई छोडेन। मैले हामी र हाम्रा बेहोश गार्डहरू बीचको ढोका बन्द गरें, र हामी सजिलै भवनबाट बाहिर र अँध्यारो क्षेत्र पार गयौं।
  
  
  हामी सिधै प्रयोगशालामा गयौं।
  
  
  ताराले बबलिङ ब्यारेल र जटिल उपकरणहरू बीच घरमा महसुस गरिन्। उनले छिट्टै तीन महिना पुरानो क्लोन पहिचान गरिन्। लाओ Zeng को नयाँ क्लोन। अन्य जीवहरू बाँदर थिए, उनले भनिन्। त्यसपछि उनले टेस्ट ट्युबको पङ्क्तिमा चट्याङ परेझैँ हेरिन्। "हाम्रो," उसले कर्कश भनी। अनि फर्किन्।
  
  
  म पहरेदार उभिएँ जब उनी रसायनले भरिएको कोठरीमा रमाइरहेकी थिए, उनीहरूलाई के गर्ने भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गर्दै। "तिमीलाई के लाग्छ," उनले अन्तमा भनिन्। "म क्लोनहरूलाई तिनीहरूको आहारमा विष थपेर मार्न सक्छु। तर त्यसपछि प्रयोगशाला अझै अक्षुण्ण हुनेछ, र Quoi भोलि फेरि नयाँ समूह प्रजनन सुरु गर्न सक्छ ..." उनी आफ्नो दाँतमा आफ्नो नङ ट्याप गर्दै सोचमा हराइन्।
  
  
  'वा?'
  
  
  "वा... म केहि ग्लिसरिल ट्रिनिट्रेट बनाउन सक्छु र त्यो यसको अन्त्य हुनेछ।"
  
  
  "ग्लिसरोल ट्रिनिट्रेट?"
  
  
  "नाइट्रोग्लिसरीन तपाईंको लागि हो।"
  
  
  'अनि तिम्रो लागि पनि त्यस्तै।'
  
  
  म मुस्कुराए।
  
  
  'खै?'
  
  
  'हो। अगाडि बढ्नुहोस्, जारी राख्नुहोस्। चाँडै नाइट्रोग्लिसरीन लिनुहोस्। म तिनीहरूलाई दोस्रो मौका दिन चाहन्न।"
  
  
  उम्लिरहेको रसायनलाई अवरुद्ध गर्ने गिलासको स्क्रिन उठाउँदै उनी काममा लागिन्। उनले स्पष्ट तरल पदार्थले भरिएको ठूलो गोल फ्लास्क चयन गरिन्, जुन अर्को स्पष्ट तरल पदार्थ भएको नजिकैको ट्यूबबाट ड्रपवाइजमा खन्याइयो। यो चीज तताउने कुण्डलमा थियो र ठूलो आवाजको घण्टी बनायो। फ्लास्कको माथि एक कन्डेन्सेसन स्तम्भ राखिएको थियो, र चिसो पानीले तापक्रमलाई कायम राख्छ जबकि पदार्थलाई स्वचालित रूपमा हलचल गरिएको थियो। मैले उसलाई घटना के हो भनेर सोधिनँ। जे होस्, उनले पूरै गडबडी नालीमा फ्याँकिदिइन्।
  
  
  त्यसपछि उनले दुईवटा तरल पदार्थ लिइन्, दुवै रंगहीन; एउटा फ्लास्कमा र अर्कोलाई फिडिङ ट्यूबमा राखियो। यदि मलाई कुनै शंका थियो भने, तिनीहरू अब हट्नेछन्। वास्तवमा उनीसँग यहाँ हुनुको कारण थियो। उनले ब्राउन हुडमा केही रातो कपाल भएका मानिसको द्रुत र कुशलताका साथ काम गरिन्, एक राम्रो परीले युनिकर्नको आँसुसँग सलामन्डरको आँखा मिलाउँदै। उनले फ्रिजको ट्युब र स्टिरर बदलिन्।
  
  
  "ठीक छ," उनले भनिन्। यद्यपि चमत्कारको दिनले यसको पहिलो झूटा नोटलाई प्रहार गर्यो।
  
  
  र अन्य धेरै गलत नोटहरू।
  
  
  यी झूटा नोटहरू थिए - बायाँबाट दायाँ - विन पो। डा. Quoi र एक दर्जन ठूला रिभल्भरका साथ एक दर्जन नक्कली भिक्षुहरू। ती मुर्ख सात गोली नागन्त पिस्तोल।
  
  
  म सजिलैसँग डराएको छैन। यदि म एक्लै भएँ भने, म Quoi लाई बन्धक बनाउँछु। तर उनीहरूलाई यो बन्धक सिद्धान्त थाहा थियो। दुई भिक्षुहरू तारा नजिक आए, उनको पीठमा रिभल्भर हाले, र विन पोले मलाई हतियार छोड्न आदेश दिए।
  
  
  मैले सास फेरे । र उसले आफ्नो हतियार छोड्यो। म यसमा फसेको खराब बानीमा पर्न थालेँ।
  
  
  मैले यो कुरा उसलाई भनें ।
  
  
  बानी त्याग्ने बेला आएको उनले बताए । कि यो अन्तिम कब्जा थियो। कि म अब भाग्ने छैन। Quoi थपे कि यो मेरो लागि नयाँ बानी विकास गर्ने समय हो। उसले केहि प्रयोग गरिरहेको थियो, तर अहिलेसम्म मानिसहरूमा यो प्रयास गरेको थिएन... हामीलाई लगभग प्रयोगशालाको पछाडिको एउटा कक्षमा लगियो। पर्खालमा हिर्किरहेकी एउटी वृद्ध महिलाको कोठरीको छेउमा, र बाल्यकालमा फर्केर आएका जवान मानिसको कोठरी। तिनीहरूले हामीलाई भित्र फ्याँकिदिए, ढोका ढकढक गरे, र त्यसपछि त्यहाँ बोल्टको अगाडि चिप्लिएको ठूलो आवाज आयो।
  
  
  पाइलाहरू हराए।
  
  
  झ्यालहरू बन्द थिए। खोर सानो थियो । भित्ताहरू बाहेक भित्र केही थिएन। हामी नरम कोठरीमा थियौं। र तिनीहरूले हामीलाई यो सफ्ट क्यामेरा उपयोगी हुनको लागि पर्याप्त पागल बनाउन गइरहेका थिए। कम्तिमा तिनीहरू प्रयास गर्न जाँदै थिए।
  
  
  मलाई थाहा थियो कि तिनीहरू सफल हुनेछैनन्। Kamikaze मेरो शैली होइन, तर मेरो ग्यास बम अझै पनि मेरो खुट्टा बीच लुकेको थियो। यदि मैले उसलाई सेलको सीमित ठाउँमा जान दिएँ भने, उसले हामीलाई साथमा लैजान्छ। तर कम्तिमा मैले Quoy लाई सम्पर्क गरेको थिएँ। म मेरो सृष्टिकर्ता सम्म पुग्नेछु जब मेरो क्षमता अझै अक्षुण्ण छ।
  
  
  मैले तारालाई हेरें । उनी डराएकी थिइन् । मैले लक्षणहरू पहिचान गरें। खुला आँखा, भावविहीन अनुहार। चिन्ता डर भन्दा फरक छ। डरले तपाईंलाई पूर्ण रूपमा चिन्तित बनाउँछ। आतंकले पक्षाघात गरिरहेको छ।
  
  
  मैले उसलाई काखमा लिएर उसलाई हौसला दिने प्रयास गरें। मैले उनीबाट डरका आक्रमणहरू निचोड्ने प्रयास गरें। उनी अझै हल्लिरहेकी थिइन् । मैले उसलाई हल्लाएँ। मैले उसलाई हिर्काए। "उठ प्रिय। मलाई तिमी चाहिन्छ।"
  
  
  उसले मेरो काखमा आफ्नो नङ खन्यो। "मलाई माफ गर्नुहोस्," उसले दबिएको स्वरमा भनि। "म... म साँच्चै डराउँछु।" "अरे, तिमी सहि छौ," मैले भनें। - तपाईलाई मलाई कस्तो लाग्छ?
  
  
  उसले अचम्म मानेर मलाई हेरी । 'चिन्तित?'
  
  
  "ख्रीष्ट," मैले भनें। "यदि मैले यो गरेन भने, म यो प्याडेड सेलको लागि पहिले नै तयार हुनेछु।"
  
  
  उसले मेरो काँधमा टाउको राख्यो र त्यहीँ झुन्डियो। "किन म अहिले राम्रो महसुस गरिरहेको छु र खराब छैन?"
  
  
  "किनभने तपाईं एक व्यक्तिसँग बन्द हुनुहुन्छ, मेसिन होइन।" उनी मलाई हेरेर मिठो मुस्कुराइन् । नर्भस, तर मुस्कानको साथ। "यदि त्यसो हो भने," उनले भनिन्, "तिम्रो बटमा 'मेड इन जापान' किन लेखिएको छ?"
  
  
  "किनभने मलाई त्यहाँ बनाइएको थियो," मैले उनको यात्रामा उनको पछि लाग्दै भनें। मैले मेरो कपालमा हात चलाएँ। उनी आफैंको नक्कल गर्दै थिइन्, तर कम्तिमा उनी फेरि नियन्त्रणमा थिइन्।
  
  
  "छिटो गर्नुहोस्," मैले भने, "मान्य बनौं।" सबैभन्दा पहिले, यो धिक्कार चीज कहिले विस्फोट हुन गइरहेको छ?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "त्यसको चिन्ता नगर। यदि मैले चिसो पानी बन्द गरेको भए, हामी पहिले नै मरेका थियौं। तर विस्फोट गर्न को लागी, रसायन 240 डिग्री सम्म तातो हुनु पर्छ, र यो आफैले यो हासिल गर्दैन। मैले पनि त्यो काँचको पर्दा फेरि तल झार्न सफल भएँ। उनीहरूलाई थाहा छैन कि मैले रसायनहरू परिवर्तन गरें, किनकि उनीहरूले आफ्नै क्लोनहरू मार्न सक्छन्। सुरुमा त्यहाँ थियो ... ठीक छ, मानौं, क्लोनहरूको लागि खाना।
  
  
  'त्यसो भए ठिकै छ। Quoy र उसको हास्यास्पद बन्दुकको लागि, मसँग एउटा विचार छ। मैले सुझाव दिएँ कि यदि Quoi यहाँ फर्कियो भने, उनी पूरै प्लाटुनसँग नआउन सक्छन्। रिभल्भरका साथ केही भिक्षुहरू सायद पर्याप्त हुनेछन्। उसले यसको बारेमा सोच्नेछ। मैले तारालाई मैले भनेको कुरा भनेँ।
  
  
  उनीहरूलाई फर्कने कुनै हतार थिएन। सायद तयार हुन केही समय लाग्यो।
  
  
  हामी आफैलाई ढोकाको दुबै छेउमा राख्यौं। तारा दायाँ थिइन् । जब ढोका खुल्छ, उनी पछाडि हुनेछिन्।
  
  
  एक भारी मौन जम्मा भयो र हाम्रो सेल आक्रमण गर्यो। यदि हाम्रो छेउमा आइमाईले भित्तामा ढकढक गरेको भए, ग्यास्केटले आवाजलाई गाड्ने थियो। मैले तारालाई सुत्न आवश्यक छ भनी सोचेँ भनेँ। उनले सोचे कि उनलाई यो आवश्यक छ। म चुपचाप बसेर हेरेँ । म त्यो फुट्ने प्रतिक्षामा थिएँ ।
  
  
  मलाई अचम्म लाग्यो कि कस्तो प्रकारको औषधि Quoy हाम्रो लागि भण्डारमा छ। मैले ती पुराना विज्ञान कथा चलचित्रहरूको बारेमा सोचिरहें जहाँ विश्वविद्यालय रसायनशास्त्रका प्राध्यापकले आफ्ना विद्यार्थीहरूलाई विशाल बगहरूमा परिणत गर्छन्। वा एउटा जहाँ अन्तरिक्ष यात्रीहरूले चन्द्रमाको किरणहरूमा ओभरडोज गर्छन् र पागल क्याक्टिसमा परिणत हुन्छन्। कार्टरले डा. भेल ट्वीटलाई भेटे। यो थिएटरमा छिट्टै आउँदैछ। दुई झोला पपकर्न र धेरै कोका-कोला। त्यसपछि तपाईं घर जानुहोस् र सोफेमा माया गर्नुहोस्।
  
  
  तारा निद्रामा केहीबेर हल्लियो । बिहानको करिब ६ बजिसकेको थियो । चराहरू एक घण्टाको लागि उठेका थिए र उडिरहेका थिए; र बन्द गरिएका झ्यालहरूबाट प्रकाश खन्यायो। मैले उसलाई हल्लाएँ।
  
  
  रिकभरीको पहिलो मिनेट सबैभन्दा गाह्रो छ। मैले हेरें जब उनले मेरो खैरो लुगा र रजाई भित्ताहरूको धारणा समायोजन गरे। आँखामा हात हालिन् । 'अहिले कति बज्यो?' उसले वरपर हेरिन् । 'ओह।' त्यसैले उनी अन्ततः जीवितहरूको भूमिमा फर्किन्। "मलाई लाग्छ, हामीलाई थाहा छैन, के हामी?"
  
  
  "उठ्ने बेला भयो," मैले भनें।
  
  
  "मैले राम्रो, सुरक्षित निद्रा पाएको छु। मैले सपना देखे कि हामी...
  
  
  "श।"
  
  
  मैले करिडोरको ढोका खोलेको सुनें। प्रयोगशाला ढोका। तारा फेरि कुनामा पल्टिन, हामीले रिहर्सल गरेका थियौं। जब ढोका खोलियो, उनको शरीर लुकाइएको थियो, तर उनको हात पुग्न सक्छ। उनी कारबाहीका लागि तयार थिइन् । उनको विचारमा, समय एकदम सही थियो। उनी ब्यूँझने गरी लामो समयसम्म सुतेकी थिइनन्, र डराउन पर्याप्त समय पनि भएन। म ढोकाको अर्को छेउमा पर्खालमा टाउको झुकाएर सुतेको थिएँ। सुत्नु।
  
  
  ढोका खोलियो। दुई सशस्त्र भिक्षुहरूले डा. कुओईलाई घेरे। कोयको हातमा सिरिन्ज थियो।
  
  
  सबै कुरा छिटो र राम्रोसँग गयो।
  
  
  पहिलो भिक्षु, एक क्यान एजेन्टले मलाई आफ्नो रिभल्भरले हान्यो। ढोका पछाडिबाट ताराको हात देखा पर्‍यो। दोस्रो भिक्षुले आफ्नो खाली खुट्टामा हल्का चुच्चो महसुस गरे। ग्रेनाडाको अन्तिम विशेषताहरू। मैले झुक्किएर रिभल्भर समाए । उनले रजाईको भित्तामा अनियमित रूपमा गोली हाने। चिच्यायो। दोस्रो भिक्षु बेहोस भयो। अब मेरो हातमा हतियार थियो। पहिलो भिक्षुको पेटमा दुईवटा गोली लागेको थियो । कोइ भाग्न थाल्यो । मैले उसलाई उचालेर समातें, ताराले सिरिन्ज समातेर सुई लगाई। उसका आँखा डरले फर्किए । उनी बेहोस भए । मैले भुइँबाट दोस्रो हतियार उठाएँ र तारालाई दिएँ। त्यसपछि मैले चाबी लिएर कोय र उनका साथीहरूलाई सेलमा ताला लगाएँ।
  
  
  हामी फेरि स्वतन्त्र भयौं। यसको मतलब म असाधारण रूपमा स्मार्ट वा असाधारण रूपमा मूर्ख छु। छान्नुहोस्। तर जवाफ नभन...
  
  
  तारा भित्तामा झुकेर आँखा बन्द गरिन् । "के म अब पास आउट गर्न सक्छु?" उनी वास्तवमै धेरै कमजोर थिइन्।
  
  
  "के तपाईलाई लाग्छ कि तपाई अर्को घण्टाको लागि रोक्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  उनले सास फेरे र फेरि सीधा भइन्। "म वाचा गर्छु"।
  
  
  "जाऔं," मैले भनें।
  
  
  'एक सेकेन्ड पर्ख।' उनले मलाई दिएको रिभल्भर फिर्ता गरिन् । - पर्खनुहोस्, हह? उनले आफ्नो भिक्षु पोशाकको डोरी खोलिन्। भिक्षु म जस्तै अग्लो थियो, र उनको लुगाको हेम भुइँमा लगभग छ इन्च तानियो। उसले घुँडा माथि नहुञ्जेल त्यसलाई तान्यो। "अहिले समात्नुहोस्।" मैले कपडा समातें जब उसले फेरि कर्डलाई बलियोसँग बाँधेर थप कपडालाई त्यसमा जोडे।
  
  
  "मलाई थाहा छ," उनले भनिन्। "यो विशेष सुन्दर छैन, तर यो राम्रो हुनेछ यदि म दौडनु पर्छ।" उनले आफ्नो हतियार लिए। 'ठीक छ। हामी कता जादै छौ मालिक ?
  
  
  "प्रयोगशालामा।"
  
  
  हामी ढोकामा पुग्यौं र मैले यसलाई अलिकति खोलें। मैले तारालाई टाढा बस्न इशारा गरें। दुईजना प्रयोगशाला सहायक भित्र व्यस्त थिए। तिनीहरू भिक्षुहरू जस्तै लुगा लगाएका थिए, तर तिनीहरूको लुगा सेतो प्रयोगशाला कोटले ढाकिएको थियो। तिनीहरूले कभर टेबलमा काम गरे, तर ताराको सिर्जनालाई छोएनन्।
  
  
  म ढोकाबाट चिप्लिएर चुपचाप कोठाभरि हिँडें। जब म तिनीहरूको करिब दस फिट पछाडि थिएँ, मैले भनें, "त्यहाँ उभिनुहोस् र हात उठाउनुहोस्। बिस्तारै घुमाउनुहोस्।
  
  
  उनीहरूले भनेअनुसार गरे। मैले तारालाई भने ।
  
  
  "उनीहरूलाई केही घण्टाको लागि मौन पार्न यो औषधि क्याबिनेटमा हामीसँग के छ?"
  
  
  उनी जादुई औषधिको सेल्फमा गएर क्रमबद्ध अध्ययन गरिन्। "मम्म्म, कस्तो छ... अमोबार्बिटलको बारेमा कसरी?" यो राम्रो, आरामदायी निद्राको लागि पर्याप्त छ।"
  
  
  "मसँग सबै ठीक छ"।
  
  
  उनले सिरिन्जहरू तयार गर्न थालिन्। "तिमीलाई कुन मन पर्छ? सामान्य निद्रा वा के?"
  
  
  "येशू," मैले भनें। "छनोट खरिदकर्तामा निर्भर छ।" मैले ती दुई भिक्षुहरूमा नजर राखें। तिनीहरूमध्ये एकले ध्यानपूर्वक टेबलमा आफ्नो हात दौडियो।
  
  
  त्यसपछि ओछ्यानको लागि, "उनले हाइपोडर्मिक सुईहरू आधा भर्दै भनिन्।
  
  
  मैले कपमा गोली हानें जसमा उसले हात उठायो। गिलास फुट्यो र पहेंलो तरल बाहिर निस्कियो। यसले टेबुलको सतहलाई खरानी बनायो।
  
  
  हामी सबैले त्यतातिर हेर्यौं । मैले टाउको हल्लाएँ। "मलाई लाग्छ कि तपाई त्यहाँबाट बाहिर जानु राम्रो हो।" म तिमीलाई केही नहोस् भन्ने चाहन्न।" केही समयसम्म उनीहरु हिँडेनन् । “मसँग थप पाँच शटहरू छन् र म साँच्चिकै राम्रो शूट गर्दैछु। त्यसोभए तपाईसँग साँच्चै एउटा मात्र विकल्प छ। सुत्नुहोस् ..." मैले तारा र सुईहरूलाई औंल्याएँ, "वा मर।"
  
  
  मैले आफ्नो रिभल्भर हल्लाएँ । तिनीहरू कोठाको केन्द्रतिर लागे।
  
  
  मलाई थाहा छैन किन मैले तिनीहरूलाई छनौट गर्न दिएँ। यो निशस्त्र मानिसहरूलाई चिसो रगतमा गोली हानेजस्तै थियो। मैले तिनीहरूको नाकमुनि बन्दुक समातें र ताराले तिनीहरूलाई सिरिन्जले सुई लगाइदिइन्, रक्सीले उनीहरूलाई केही फरक पारे झैँ रक्सी दिए। राम्रो बानीहरू नराम्रो बानी तोड्न जत्तिकै गाह्रो छ।
  
  
  तिनीहरू चाँडै निदाए र सुते। उनी मतिर फर्किन् ।
  
  
  'अब के?' - उनले शान्त भएर बोल्ने प्रयास गरिन्, तर उनको आवाज काँपिरहेको थियो।
  
  
  "तिमी अझै पास गर्न सक्नुहुन्न," मैले सोधे
  
  
  "त्यसो भए म बस्न सक्छु?"
  
  
  म उसलाई हेरेर मुस्कुराए । उनको क्षमता र कोमलता, बल र कमजोरी, महिला र बच्चाको अनौठो संयोजनको कारण। उनी बसिन् र मैले उनको टाउकोमा चुम्बन गरें।
  
  
  "तिमीसँग एउटा अर्को कुरा छ, प्रिय।"
  
  
  "नाइट्रोग्लिसरीन"।
  
  
  नाइट्रोग्लिसरीन। के तपाइँ यसलाई पूरै भवन उडाउन पर्याप्त बलियो बनाउन सक्नुहुन्छ? मेरो मतलब, हाम्रो चम्किलो तारा सहित। डाक्टर कोय?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "उनको कार्यालय र उसको सबै कागजातहरू सहित।"
  
  
  "तेसो भए गर।"
  
  
  मलाई अचानक सेलमा निर्दोष पीडितहरूको बारेमा सोच्यो। केटा, बुढी महिला, र अरू जो कोहीले डा. कोयको मानव गिनी पिग बन्ने अद्भुत भाग्य पाए। म मेरो सेटको आठ कुञ्जीहरू लिएर हिडिरहेको थिएँ। सेल कुञ्जीहरू। कुनै न कुनै रूपमा मैले यी मानिसहरूलाई बचाउने प्रयास गर्नुपर्‍यो। तर तिमिले गरेको काम नबुझ्ने मानिसहरूलाई कसरी बुझाउने? तपाईं तिनीहरूलाई कसरी भन्न सक्नुहुन्छ, "मलाई पछ्याउनुहोस्। चिन्ता नगर।'...
  
  
  म मेडिसिन क्याबिनेटमा गएँ र ताराले भिक्षुहरू विरुद्ध प्रयोग गरेको औषधि लिएँ। "नियमित एनेस्थेसियाको लागि कति पर्याप्त छ?"
  
  
  - ओह... पाँच सय मिलिग्राम पर्याप्त छ। के तपाई यसलाई यससँग भ्रमित गर्न सक्नुहुन्छ? उनले स्पष्ट तरल पदार्थको बोतल देखाइन्। "के तिमीलाई थाहा छ कसैलाई कसरी इंजेक्शन दिने?"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। अनि उसले शामक मिसाउन थाल्यो।
  
  
  'ठीक छ। म यी केटाहरूलाई यहाँबाट निकाल्ने प्रयास गर्नेछु। समय छ भने मन्दिर जान्छु । तिनीहरू सायद त्यहाँ केही समयको लागि सुरक्षित हुनेछन् ...? मैले उसको हातमा भएको कप हेरेँ। "जब म यहाँ फर्कन्छु, के तपाईलाई थाहा छ यो बकवास कसरी फाल्ने?
  
  
  - उसलाई नछोड्नुहोस्, प्रिय। के मैले पानी बन्द गरेर तताउने खोल्नु पर्छ?
  
  
  'ठीक छ। म यहाँ फर्केर तिमीलाई पाउन सक्दो प्रयास गर्नेछु। वा मन्दिरमा भेट्ने ? म जाँदै छु।
  
  
  'निक?'
  
  
  म घुमाएँ । ‘के हो प्रिय ?
  
  
  - निश्चित गर्नुहोस् कि सबै कुरा ठीक हुनेछ? यो प्रार्थना जस्तै थियो। मैले बोतल र सुई तल राखे र उसलाई उठाएँ। मैले नरम कपडा मुनि यसको सबै कोमलता महसुस गरें। मेरो शरीर र मेरो हृदयमा फैलिएको संक्रामक न्यानोपनले मैले आफूलाई अलिकति नरम महसुस गरें। यसको लागि एक शब्द छ। यो एक हास्यास्पद शब्द हो जुन भ्यालेन्टाइन कार्डहरूमा छापिएको छ र ज्यूकबक्समा एक घण्टामा सय पटक खेलिन्छ। मैले उसलाई चुम्बन गरें। मैले उसलाई नमस्ते र अलविदा चुम्बन गरे, म तिमीलाई चाहन्छु र म तिमीलाई माया गर्छु, र उसले मलाई म आफैंको एक हिस्सा बनेको जस्तो समातिन्। "सबै ठीक हुनेछ," मैले फुसफुस गरें। 'सबै ठिक हुन्छ।'
  
  
  उनले टाउको झुकाइन् । "मलाई थाहा छ त्यहाँ के छ," उनले आफ्नो आँखा बन्द गरिन्। "यी सबै रिभल्भरहरू भएका सबै मानिसहरू?
  
  
  "ठीक छ, तिनीहरू अहिले मलाई खोजिरहेका छैनन्। उनीहरू सोच्छन् कि म यहाँ बुझ्न नसकिने कुरामा परिणत हुँदैछु।
  
  
  उसले मलाई देखेका आँखाहरू बुझ्नै नसक्ने थिए।
  
  
  "एक बिरुवा," मैले स्पष्ट गरें। "Quoy's Magic Elixir Company को उत्पादन।" त्यसैले यदि मैले यसलाई सही खेले भने, म समस्याबाट टाढा रहन सक्छु। यसबाहेक, "मैले उनको चिन उठाएँ, "मेरो जीवनमा मैले धेरै बन्दुक भएका धेरै पुरुषहरू भेटेको छु।" र म अझै जीवित छु।
  
  
  उसले मुस्कुराउन खोज्यो र नराम्रोसँग असफल भयो।
  
  
  "उत्तेजना," मैले भने। "म अभेद्य छु। नोबल र भाग्यशाली तारा, याद छ? थप रूपमा, नायक कहिल्यै कमजोर हुँदैन। तपाईंले यो जान्न पर्याप्त कथाहरू पढ्नुभयो।
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "यो कथा होइन। यो यथार्थ हो। उनी रोकिन्। "पीटर ह्यान्सन यस्तो नायक थिए, र उहाँलाई केहि भयो।"
  
  
  एक दिन मैले ह्यान्सनलाई भेटें। एक आकर्षक केटा र एक स्निपर। हकले उनलाई वास्तविक प्रतिभा भने। तर ह्यान्सनलाई केही भयो। ठूलो अलविदा होइन, तर केहि खराब हुन सक्छ। उनीहरुले ह्यान्सनलाई मेरुदण्डमा प्रहार गरेका थिए । .45 क्यालिबर बुलेटले नसाहरू काट्यो जसले तपाईंलाई हिँड्ने जस्ता कामहरू गर्न अनुमति दिन्छ। र प्रेम गर्नुहोस्। मैले त्यो सोचलाई जतिसक्दो चाँडो हटाएँ। "यो फरक कथा हो," मैले भनें। 'मेरो होइन। हाम्रो होइन।
  
  
  उसले मलाई फेरि चुम्बन गरि, उसको पलकहरू नयाँ डरले चम्किरहेका थिए।
  
  
  मैले टाढा तानेर उनको काँधमा समातें। "रोक्नुहोस्," मैले भनें। "मैले तिमीलाई भनेको थिएँ कि सबै ठीक हुनेछ।" त्यसैले सबै ठीक हुनेछ। र त्यो हतियार बलियो समात्नुहोस्। मैले टेबुलमा सुतिरहेको नागनलाई इशारा गरें। "बाहिर जाँदा यसलाई साथमा लिनुहोस् र आवश्यक पर्दा प्रयोग गर्नुहोस्।"
  
  
  उसले सास फेर्यो र टाउको हल्लाई, बिस्तारै आफूलाई नियन्त्रणमा राख्दै।
  
  
  "मन्दिरमा भेटौँला।" - म कोशिकाहरूमा गएँ।
  
  
  'निक।' उनले सोधिन्। "के म अब पास आउट गर्न सक्छु?"
  
  
  
  
  अध्याय 26
  
  
  
  
  
  डा. कुओईको अभ्यासको अर्को शिकार थियो। मेरो उमेरको मानिस, युरोपेली, अग्लो। उनी धेरै हाँसे । अनि उनी रिसाए । यो अभागी मान्छे यहाँ कसरी आयो भनेर म अचम्ममा परेँ । र, मेरो व्यक्तिगत भगवानलाई धन्यवाद, म यहाँबाट एक्लै निस्केको छु।
  
  
  म सहि हुनेछु कि कुनै विशेष सुरक्षाले मलाई खोजेको छैन। क्षेत्र शान्त थियो। घाम पहिले नै माथि थियो, र हावा तातो संग थरथर थियो। भिक्षुहरूको सामान्य पङ्क्तिहरू मन्दिर तिर लागिरहेका थिए। आफ्नो टाउको जोगाउन हुडहरू लगाइन्छ। म चुपचाप परिस्थितिमा डुबेँ। त्यहाँ कुनै क्लोनहरू छैनन्। छात्रावासको झ्यालबाट खल्लो हाँसोको फटले मलाई त्यो क्षणमा छापामार भिक्षुहरू अझै भित्र थिए भनी जानकारी गरायो।
  
  
  मेरा तीन प्रोटेजहरू शान्त थिए। तिनीहरू वास्तविक भिक्षुहरूसँग मन्दिर भित्र सुरक्षित हुनेछन्।
  
  
  मैले तिनीहरूलाई ल्याएँ र घुँडा टेकेका भिक्षुहरूको छेउमा बुनेको प्रार्थना रगहरूमा राखें। भित्र चिसो थियो। बाक्लो बाहिरी पर्खाल वा भित्र जोश को कमी को परिणाम। मौन भिक्षुहरू मूर्तिजस्ता देखिन्थे। तर ढुङ्गाको मूर्ति जस्तो होइन। ढुङ्गा फोहोर र माटोको छ, र सबैभन्दा चिल्लो संगमरमरले पनि चट्टान, पहाड र फोहोरको संकेत बोक्छ।
  
  
  यदि केवल बादलहरूको छविहरू लिन सम्भव भएको भए। त्यसपछि त्यो सबै थियो। आकाशको एउटा ठूलो तस्वीर।
  
  
  अगाडिको पङ्क्तिमा मैले निङ ताङ देखेँ। मैले उसको नजर समात्ने प्रयास गरेँ, तर ऊ भित्रतिर फर्कियो, केही अमूर्त विचारमा फिक्स भयो। मैले मन्दिर छोडे। यदि मैले हतार गरे भने, म अझै पनि प्रयोगशाला र तारा पुग्न सक्छु। म उसलाई एक्लै सम्पत्ति पार गर्न चाहन्न।
  
  
  आउनु भन्दा छोड्न गाह्रो भयो । मन्दिरमा प्रवेश गर्दा म धेरै मध्ये एक थिएँ। अब म थोरै मध्ये एक थिएँ। नक्कली भिक्षुहरूलाई थाहा थियो कि वास्तविक भिक्षुहरू जोशपूर्वक प्रार्थना गरिरहेका थिए। र यदि म न वास्तविक वा नक्कली हुँ, तब म कार्टर हुनुपर्छ। तर सायद म भाग्यमानी भइरहेँ।
  
  
  मैले साँच्चै हिड्ने कोसिस गरें, एक व्यक्तिको गति राख्ने प्रयास गरे जसको लागि समय र दूरी मात्र नश्वर र महत्वहीन चीजहरू हुन्। यो केवल राम्रो जाँदै थिएन।
  
  
  त्यसैले राम्रो चलेन ।
  
  
  यो पहिलो क्लोन थिएन; उनले साँघुरो आँखाले सूर्यलाई हेरे। र प्रयोगशालामा।
  
  
  प्रयोगशाला र तारा।
  
  
  मैले आफ्नो गति तिब्र पारे ।
  
  
  तेस्तै होला।
  
  
  सबै छ जना इनारमा उभिए। मबाट करिब बीस मिटर टाढा। छ क्लोन। कुराकानीकै क्रममा एकजनाले टाउको उठाए । उसले मलाई देख्यो र कराउन थाल्यो। त्यसपछि तिनीहरू सबै मतिर आए। म रूखको पछि लागेर गोली हानेँ। मैले एउटा काँधमा घाउ गरेँ, तर ऊ अगाडि बढिरह्यो। मसँग चार शटहरू बाँकी थिए। यदि मैले चार पटक हिर्काए भने, त्यहाँ पूर्ण स्वास्थ्यमा दुईवटा क्लोनहरू हुनेछन्। सुदृढीकरणहरू आइपुग्दा म यो अवस्थाको बारेमा सोचिरहेको थिएँ। बाँकी क्लोन हुन्। मात्र बीस। उनीहरु हतार हतार आफ्नो छात्रावासबाट निस्केर मतिर लागे ।
  
  
  त्यहाँ एक समय छ जब तपाईं छिटो दौडनु पर्छ।
  
  
  मैले सम्भावित एउटै बाटो लिएँ। यसको मतलब म अफिम खेतमा जानुपर्थ्यो। जब तपाइँ एक केटालाई चलचित्रमा यो मूर्ख केहि गरेको देख्नुहुन्छ, तपाइँलाई थाहा छ कि ऊ बर्बाद भएको छ। कुनै पनि पागल जो मचान चढ्छ वा समतल मैदानमा दौडन्छ निर्दयतापूर्वक आफैलाई विनाश गर्दछ।
  
  
  तर कहिलेकाहीँ त्यहाँ कुनै अर्को विकल्प छैन।
  
  
  यदि म प्रयोगशालामा गएँ भने, म तिनीहरूलाई तारासम्म लैजान्थें। यदि मैले तिनीहरूलाई मन्दिरमा ल्याएँ भने, म अरूलाई खतरामा पार्नेछु र आफैलाई मद्दत गर्न थोरै गर्नेछु। मेरो दिमागमा कुनै योजना थिएन। कुनै दीर्घकालीन स्मार्ट फिल्ड युद्धाभ्यासहरू छैनन्। म बाँच्छु कि भन्ने प्रश्न थिएन । तर कहिले सम्म ?
  
  
  पोपी खेतले मलाई ओजको दृश्य जस्तै संकेत गर्यो। बैजनी फूलहरूको अन्तहीन कार्पेट। सपनाको दृश्य। एक अत्यधिक असंभव वाटरलू।
  
  
  मसँग तीस गजको लिड र चार बुलेटहरू थिए। यो सबै हो। मेरो आशीर्वादको गणना यहीँबाट समाप्त हुन्छ। गोलीहरूले मेरो खुट्टामा जमिन छेड्यो, हावाको नराम्रो झुकावहरू पठाउँदै तिनीहरूले मेरो काँधमा घुमाए। म दौडिन जारी राखें र केहि मिटर बढें। मैदानको बीचमा कतै एउटा सानो ढुङ्गाको बक्स थियो। यदि म यसलाई प्राप्त गर्न सक्छु भने, म यसलाई अस्थायी सुरक्षाको रूपमा प्रयोग गर्न सक्छु, अस्थायी आधारको रूपमा।
  
  
  कार्टरको अन्तिम गढ।
  
  
  अब तिनीहरू तितरबितर भए र मलाई घेर्न खोजे। मेरो वरिपरि गोलीहरू सिट्टी बज्यो, मलाई भरिएको कोठामा चूसिएको जस्तो, म ढुङ्गाको भवनमा पुगें। ढोकामा ताला लगाइएको थियो। मैले आफैलाई भित्तामा थिचेँ र वरिपरि हेरे। क्लोनहरू मेरो नजिक आए। बीसवटा उस्तै अनुहारहरू बीसवटा फरक दिशाबाट मेरो नजिक आउँदैछन्। बीस वटा रिभल्भर म तिर देखाइन्छ।
  
  
  मैले नजिकैको लक्ष्यमा गोली हानें। निधारको बीचमा एक बिन्दुमा ठ्याक्कै लक्षित। ऊ खुसीसाथ आफ्नो फूलले भरिएको चिहानमा लड्यो। चारैतिरबाट ममाथि गोलीको अर्को असिना वर्षा भयो। तिनीहरू मेरो पछाडिको पर्खालमा ठोक्किए, मेरो खुट्टामा फूलहरूलाई चोट पुर्याए, तर कुनै कारणले तिनीहरूले मलाई छुएनन्।
  
  
  त्यसपछि बुझेँ ।
  
  
  तिनीहरू अझै पनि मलाई नमार्ने आदेशमा थिए। तिनीहरूले थाहा पाउन सकेनन् कि Quoi मेरो कैदी हो र उसको प्रयोगशाला अनन्तता देखि केहि मिनेट थियो। जहाँसम्म उनीहरूलाई थाहा थियो, म अझै सुनको अण्डा दिने हंस थिएँ। तिनीहरूले मलाई पक्रन र पिंजरामा फर्काउन चाहन्थे। अचानक मलाई के गर्ने भन्ने थाहा भयो। विपरित बाधाहरूले मलाई अब विचलित गर्दैन। विजेताहरू कहिल्यै यथार्थवादी हुँदैनन्।
  
  
  मैले मलाई चाहिएको दिशामा मेरो बाटो अवरुद्ध गर्ने दुई क्लोनहरूमा गोली हानें, र बाहिर निस्किएँ। म यो कहिल्यै गर्दिन। त्यसपछि मात्र, एकै समयमा। प्रयोगशाला विस्फोट भयो। यो सानो ज्वालामुखी जस्तै विस्फोट भयो, जमिन हल्लाउँदै, आगो फुक्यो, ढुङ्गा र किरणहरू सूर्यमा फ्याँक्यो, र केवल विस्फोट, धमाका, धमाका, धमाका गरिरह्यो। र त्यसपछिको अप्ठ्यारो भ्रमको बीचमा, म केही गज अगाडि बढें। युद्धको देवताझैँ मेरो बाटोमा उभिएका सबै चीजहरू गर्जन गर्दै मैदानभरि दौडिएँ।
  
  
  तिनीहरू होशमा आउन थाले र पीछा गर्न थाले। यो ठ्याक्कै मैले चाहेको कुरा थियो। तिनीहरूले धेरै समय गुमाए, र मैले नेतृत्व लिए।
  
  
  म लाओ जेङको कोठाको ढोकामा पुगें। ढोकामा पहरा दिने कोही थिएन । भिक्षुहरू छैनन्। कुनै पक्षपात छैन। जब यो अराजकता फैलियो, वास्तवमा कोही पनि खुलामा बाहिर निस्किएन।
  
  
  जब म लाओको कार्यालयमा पुगेँ, मैले किन बुझें। सिसाको पर्खाल फुट्यो र हतियार गायब भयो। ताओवादीहरू मेरो योजनामा सामेल भए। तिनीहरूले KAN केटाहरूलाई बन्दुकको नोकमा र मबाट टाढा राखे।
  
  
  मैले भोजन कक्षमा लाओ त्सेङ र विङ पो भेट्टाएँ। दुई भिक्षुहरूले उनीहरूलाई बन्दुकको नोकमा समाते। मैले भिक्षुहरूलाई भवनबाट बाहिर निकालें र तिनीहरूमध्ये एकसँग हतियार साटासाट गरें। मैले छोडेको एक विरुद्ध उसको सात शटहरू।
  
  
  भोजन कक्षमा दुईवटा ढोका थिए। एउटा हलवेमा, अर्को भान्सामा। मैले करिडोरको ढोका खोलें, तर तालाले काम गर्यो। जब ढोका बन्द भयो, यो साँच्चै ताला थियो। बाहिर। म आफैँ भान्साको ढोकामा उभिएँ र कैदीहरूलाई मेरो रिभल्भर देखाएर। लाओ जेङ उदास देखिन्थे। विन पो क्रोधित देखिन्थे। तर अहिलेसम्म हार मानेका छैनन् ।
  
  
  आखिर, उनीहरूको उद्धार टोलीहरू बाटोमा थिए। Lao Zeng को क्लोनहरू तिनीहरूलाई बचाउनको लागि समयमै आइपुग्छन्। कमसेकम उनीहरूले यही आशा गरेका थिए।
  
  
  लाओ जेङले आफ्नो ह्वीलचेयरको हात समाते। "तपाईंको महिमाको छोटो क्षणको आनन्द लिनुहोस्, कार्टर। किनभने म तपाईंलाई चेतावनी दिन्छु: यो केवल धेरै छोटो समयको लागि मात्र हुनेछ। त्यहाँ मेरो एक सय एजेन्ट र मेरा बीस राम्रा छोराहरू छन्। तपाईं एक मौका खडा छैन।
  
  
  "ल, हेरौं," मैले भनें। - कुनै पनि अवस्थामा, तपाईंका षड्यन्त्रहरू विफल हुन्छन्। यदि तपाईंले सुन्नु भएको छैन भने, तपाईंको प्रयोगशालाले भर्खरै आकाशमा उड्यो - क्लोनहरू, कागजातहरू, डा. Quoi र उनको सम्पूर्ण लानत गिरोह।
  
  
  विन पोले सकारात्मक सोचका साथ यसलाई खण्डन गर्ने प्रयास गरे। "हामी यसलाई पुनर्स्थापित गर्न सक्छौं," उनले भने, मलाई भन्दा लाओ जेङलाई धेरै। "त्यहाँ नयाँ डाक्टर क्वोई र शक्तिशाली क्लोनहरूको नयाँ पुस्ता हुनेछ। यस बीचमा, हाम्रो मिशन तपाईंको देशलाई पक्षाघात गर्न सफल हुनेछ। यो गर्ने क्लोनहरू अब प्रयोगशालामा थिएनन्। ”
  
  
  मैले यति मात्र भन्न सक्छु, "सपना देखिरहनुहोस्।" करिडोरमा कोलाहल थियो । जुत्ताले आवाज निकाल्यो । ढोकाहरू खुल्यो। क्लोनहरू आइपुगेका छन्। केही सेकेन्ड र तिनीहरू मेरो पुरानो साथी चेन-लीसँगै आउनेछन्। विन पो मुस्कुराए। "अब तिमी अशिष्ट रूपमा ब्यूँझनेछौ।" तपाईं राम्रो हुन सक्नुहुन्छ, कार्टर, तर तपाईं एक्काइस देखि एक सम्म पर्याप्त हुनुहुन्न।
  
  
  "हामी हेर्नेछौं," मैले फेरि भने।
  
  
  कोरिडोरको ढोका खुल्यो र क्लोनहरू भित्र पसे। पुरै परिवार। "यो ढोका बन्द गर!" लाओ जेङले भने । उनको टाउकोमा रिभल्भरले उसलाई ड्राफ्टको विचार भन्दा कम डराएको थियो। ढोका बन्द भयो र उसको भाग्य छापियो।
  
  
  उहाँहरूलाई मेरो नजिक आउन कुनै हतार थिएन। तिनीहरूसँग २१ देखि एक थियो र म जान तयार थिएँ। मैले हतियार फ्याँकिदिएँ । मेरो एउटा हात भान्साको ढोकामा केन्द्रित भयो, र अर्को मेरो लुगाको पट्टिमा गायब भयो, जहाँ मैले बम लुकाएको थिएँ। समय आएको बुझेँ । त्यसपछि मैले उसलाई छोडे। कडा बल जस्तै। लाओ Zeng को टाउको मा दायाँ। डबल मुक्का! यसले उनलाई बेहोस बनायो र त्यही समयमा बम निस्क्यो र कोठालाई घातक धुवाँले भरियो। उनीहरूले के भइरहेको छ भनेर बुझ्नु अघि नै म भान्साबाट भागें। म पछाडिबाट ढोका बन्द गरेर मन्दिरभित्र पसेँ ।
  
  
  तारा त्यहाँ थिइन् । Ning Tang सँगसँगै। अन्य भिक्षुहरूले क्यानका एजेन्टहरूलाई छात्रावासको भवनमा राखेको उनले बताए। ती सबैलाई होसियारीसाथ बाँधेर भुइँमा राखिएको थियो। वास्तविक भिक्षुहरूले फेरि आफ्नो मठ चलाए।
  
  
  मैले तारालाई बन्दुक प्रयोग गर्ने र अन्य मानिसहरूलाई ज्यान मार्ने धम्की दिएकोमा कस्तो लाग्यो भनेर सोधें। ताराले जवाफ सुने, त्यसपछि आँखा बन्द गरेर मतिर फर्किन्। उनले टाउको हल्लाइन्।
  
  
  "तिमी पत्याउनुहुन्न"।
  
  
  "यो प्रयास गर्नुहोस्," मैले भने। "आज म सबै कुरा विश्वास गर्छु।"
  
  
  "तिनीहरू सबैले ती हतियारहरू प्रयोग गर्न वास्तवमै घृणा गर्थे। त्यसैकारण, "उनले टाउको हल्लाइन्, "त्यसैले गर्दा उनीहरूले बन्दुकबाट गोलीहरू पहिलो स्थानमा निकाले।"
  
  
  'कसरी?' मैले भिक्षुसँग साटासाट गरेको हातमा रहेको हतियार हेरेँ। मैले मन्दिरको खुला ढोकामा निशाना बनाएर गोली हानेँ । केही छैन। केवल एक सुस्त क्लिक।
  
  
  म हासे।
  
  
  यो पूरै विद्रोह बिना गोली चल्यो। KAN के केटाहरूले जित्नका लागि गोलीहरू पर्याप्त छन् भन्ने सोचेको तथ्यले उनीहरूलाई जालमा पुर्यायो।
  
  
  मैले निङ ताङको आँखामा हेरेँ र उनले भनेका थिए कि विचारहरू हतियार भन्दा बलियो हुन्छन्। त्यसपछि मैले बुझे जस्तो लाग्यो।
  
  
  केही समयका लागि।
  
  
  
  
  अध्याय २७
  
  
  
  
  
  मूल्याङ्कन मलाई घृणा गर्ने ती नयाँ शब्दहरू मध्ये एक हो। स्थापनाको ती खराब बानीहरू मध्ये एक जहाँ प्रयास कहिल्यै "तीव्र" हुँदैन र जहाँ सेनाहरू कहिल्यै "बाहिर पठाइँदैन" तर "तैनात" हुन्छ। अनुमान एउटा ठूलो शब्द हो जसलाई मैले हकलाई मलाई के थाहा छ र उसले मलाई के थाहा छ भन्ने कुरा बताउँछ, र हामी अरू कसैलाई नभन्ने निर्णय गर्छौं।
  
  
  तारा र म यो बाटोमा थियौं।
  
  
  यो ती सुन्दर वसन्त दिनहरू मध्ये एक थियो जब वाशिंगटन चम्किलो छ र प्रत्येक स्मारकको ठूलो महत्त्व छ जस्तो देखिन्छ।
  
  
  ट्याक्सीमा तारा असहज रूपमा शान्त थिइन् । मेरो हात जोडले निचोड्दै, उसले आफ्नो ओठ काट्यो, आफ्नै अव्यवस्थित विचारहरूमा हरायो। विमान अवतरण गरेदेखि नै उनी यस्तै छिन् । ड्राइभरको रेडियो पुरानो मापदण्डहरू बजाउने स्टेशनहरू मध्ये एउटामा ट्युन गरिएको थियो, र अहिले तिनीहरूले राम्रो पुरानो कोल पोर्टर गीत "सो नजीक, र अझै पनि टाढा" बजाउँदै थिए। उनी यस्तै थिइन् ।
  
  
  हामी डुपोन्ट सर्कलमा पुग्यौं र युनाइटेड प्रेस र टेलिग्राफ सेवाको एक निश्चित अनौपचारिक ढोका अगाडि रोक्यौं। AX को मुख्यालयको लागि लन्डन चिया पसल भन्दा कम्तिमा राम्रो अनुहार।
  
  
  हकले हामीलाई उत्साहपूर्वक अभिवादन गरे। उसले आफ्नो अस्तव्यस्त डेस्कबाट माथि हेर्यो र रिसाउनुभयो।
  
  
  "बस्नुहोस्," उसले भन्यो। "तिमीसँग एक मिनेट छ?"
  
  
  उसले रातो गोप्य फोल्डरमा केही पढिरहेको थियो र एक अनलिट चुरोट चबाइरहेको थियो। क्लोनहरूसँगको हाम्रो सानो युद्ध सकियो, तर यहाँ हकको डेस्कमा युद्ध जारी रह्यो। नयाँ व्यापार। नयाँ कथाहरू।
  
  
  ताराले झ्यालबाट बाहिर घाम लागेको रुखको टुप्पोमा हेरी । उनको माथिल्लो ओठ तनावग्रस्त थियो। म फर्केर काँध हालेँ। उसलाई जुन कुराले सताइरहेको छ, उसले ढिलो वा चाँडो यो पत्ता लगाउनेछ। उनी पोकरमा नआउने महिला मध्ये एक थिइन्। कम्तिमा यदि तपाईमा त्यस्तो भावना थियो भने।
  
  
  उसलाई हेर्नुको सट्टा, मैले हकलाई हेरे। जवान नीलो आँखा भएको उनको पुरानो अनुहारमा। 1940 मा नाजी ह्याङ्गआउटको कुनै पनि ठेगानाको नाम दिन सक्ने मस्तिष्कको साथ, तर हिजो उसले कस्तो शर्ट लगाएको थियो भनेर सम्झन सक्दैन।
  
  
  अन्ततः उसले माथि हेर्यो। "माफ गर्नुहोस्," उसले कर्कश स्वरमा भन्यो। "तपाईं सुरक्षित हुनुहुन्छ भन्ने थाहा पाएपछि, तपाईं मेरो प्राथमिकताहरूको सूचीबाट गायब हुनुभयो।" ऊ तारातिर फर्कियो । - ठीक छ, मिस बेनेट। तपाईलाई लडाईको सक्रिय भाग कस्तो लाग्छ?
  
  
  तारा मुस्कुराई । एक अनौठो, अविस्मरणीय मुस्कान। "धेरै राम्रो," उनले चुपचाप भनिन्। 'हो, धेरै राम्रो। तर... मलाई लाग्दैन कि म यो फेरि गर्न चाहन्छु।"
  
  
  'होइन?' उसले एउटा भौं उचालेर मेरो दिशातिर हेर्यो। - ठीक छ, कार्टर। तिम्रो पालो। उसले आफ्नो चर्को कुंडा कुर्सीमा पछाडि झुक्यो र चपाएको चुरोट बाल्यो।
  
  
  "तपाईंलाई पहिले नै यो धेरै थाहा छ, सर।" हामीले यी क्लोनहरूको गुँड फेला पार्यौं र यसलाई नष्ट गर्‍यौं। ताराले क्लोन भ्रूण, प्रयोगशाला र यसको पछाडि पागल वैज्ञानिकको हेरचाह गरे। KAN ले अब तिनीहरूलाई प्रजनन गर्दैन। कम्तिमा हामी जीवित हुँदा, मैले Ving Po, Lao Tseng र सबै वयस्क क्लोनहरूलाई तटस्थ गरेको छु। कम्तिमा सबै जो इन्डोचीनमा थिए
  
  
  "र हामी ती हौं जो यहाँ थियौं, र ती थोरै जो लन्डनमा थिए," उसले मलाई रोक्यो। “हामीले उनीहरूको औषधि विशेषज्ञलाई पनि सम्पर्क गर्यौं। त्यहाँ छ। अहिले उनको नाम के हो?
  
  
  "पाम कोन।" †
  
  
  'हो। हामीसँग उहाँ हुनुहुन्छ र उहाँले सबै कुरा ध्यानपूर्वक स्वीकार गर्नुहुन्छ। निस्सन्देह, हामीले उहाँलाई पहिले उहाँको आफ्नै सत्य सीरम दियौं। हक झस्कियो। मलाई जत्तिकै अवसरको सदुपयोग गर्न पनि मन पर्थ्यो । "हामीलाई अब चिन्ता लिनु पर्दैन।" यो फेदरस्टोन शो पनि बन्द भयो। स्कटल्याण्ड यार्ड यसको लागि जिम्मेवार छ। उनीहरूले त्यहाँ धेरै हिटहरू लिए जस्तो देखिन्छ। र यो पैसाले धेरै CAN गतिविधिहरूलाई वित्त पोषित गर्यो।
  
  
  मैले हकलाई अफिमका खेतहरू र कसरी लागूपदार्थको व्यापारलाई घुसपैठको माध्यमको रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ भन्ने बारे बताए। उसले नराम्रोसँग टाउको हल्लायो र आफ्नो चुरोट निकाल्यो, मानौं उसले परजीवी मारेको हो। "दुर्भाग्यवश, लागूपदार्थको तस्करी हाम्रो क्षमता भित्र छैन। तर म तिनीहरूलाई भनिरहन्छु कि यी ड्रग्सको पछाडि लोभ मात्र होइन।
  
  
  उसले सास फेर्यो। "सायद तिनीहरूले अब अलि बढी सुन्नेछन्। जे भए पनि, यो विशेष पोपी क्षेत्र अब प्रयोगमा छैन - नासाउको त्यो शाखासँगै जुन तपाईंले बन्द गर्नुभयो। यसले दुई बनाउँछ।
  
  
  "र सुरु गर्नका लागि यस्ता सयौं ठाउँहरू।"
  
  
  हकले मलाई छेड्ने नजर दिए। "हजारौं यो राम्रोसँग फिट हुनेछ।" ऊ तारातिर फर्कियो । 'खै।' - वास्तवमा, तपाईं खुसी हुनुपर्छ। तिम्रो...मैले फेरि के बोलाए ? ... एक पागल, अकल्पनीय सिद्धान्त ... खैर, यो सत्य साबित भयो।
  
  
  ताराले घाँटी सफा गरिन् । "तपाईंले यसलाई ईश्वर त्यागिएको, पागल सपना भन्नुभयो, सर।" - उनले प्रत्यक्ष भनिन्।
  
  
  हक अन्योलमा देखिन्थे। सायद जिन्दगीमा पहिलो पटक । "ठीक छ," उसले गुनगुन्यो। "मैले तिमीलाई यी सबै पार गर्न दिएँ, हैन?"
  
  
  “हो, सर” एउटै जवाफ थियो उसले।
  
  
  'त्यसो भए सबै ठिक हुन्छ।' उहाँ हामीलाई जान दिन तयार हुनुहुन्थ्यो। - 'अझ बढी?'
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। ‘दुई कुरा । मैले यी भिक्षुहरूलाई वाचा गरें कि हामी तिनीहरूलाई नयाँ मठ खोज्ने प्रयास गर्नेछौं। कतै स्वतन्त्र क्षेत्रमा। म मेरो कुरा राख्न चाहन्छु। के तपाई सोच्नुहुन्छ कि हामी यो हेरचाह गर्न सक्छौं?
  
  
  हकले आफ्नो नोटबुकमा एक नोट बनाए। "मलाई लाग्छ दक्षिण कोरियामा सैन्य आधार छ। मलाई पहिले यो जाँच गरौं। मलाई विश्वास छ कि हामी यो गर्न सक्छौं। र दोस्रो प्रश्न।
  
  
  "रोस्को।"
  
  
  हकले मुस्किलले नयाँ चुरोट बाल्न थाल्यो। त्यसपछि उनले माथि हेरे र मलाई रोस्कोको बारेमा भने। त्यो लानत छाताको बारेमा र उनीहरूले यसलाई कसरी फेला पारे।
  
  
  "यो सायद केहि तरिकामा राम्रो थियो," उनले भने। त्यसपछि उसले अँध्यारो हाँस्यो। - धिक्कार छ, त्यो भन्नु मूर्खता हो।
  
  
  उसले आफ्नो डरलाग्दो कुर्सीमा पल्ट्यो र झ्याल बाहिर हेर्यो। बाहिर हेरे । "म भन्न चाहन्छु कि हामीले यो रोस्को केटाको बारेमा धेरै नराम्रो प्रेस पाइरहेका छौं। ऊ धेरै बूढो र धेरै लापरवाह हुँदै थियो। लन्डनमा एबिंगटनले अवकाश लिन अनुमति मागे। यो हुनु अघि, तपाईंले उसलाई फोन गर्नुभयो। कुनै पनि अवस्थामा, यो उनको अन्तिम काम हुनेछ। र मलाई थाहा छैन Roscoe ले यो कसरी बुझेको थियो। आफ्नो उत्कृष्ट वर्षहरूमा उहाँ एक उत्कृष्ट एजेन्ट हुनुहुन्थ्यो। यो उनको जीवन थियो।
  
  
  हकले गहिरो सास फेरे। मलाई अचम्म लाग्यो कि उसले आफ्नो बारेमा सोच्यो। जुन दिन उनी आफैं लापरवाह हुन्छन् र कसैले उनलाई सेवानिवृत्तिमा पठाउने निर्णय गर्छ। प्रभु, अब मैले आफ्नो बारेमा पनि सोच्न थालें।
  
  
  हक झ्यालबाट फर्कियो।
  
  
  "तिमी के गर्छौ? विदेशमा आफ्नो राम्रो बिदा मध्ये एक बिताउने?" यो उसले मलाई केही हप्ताको छुट्टी दिइरहेको थियो भनेर मलाई बताउने तरिका थियो।
  
  
  मैले तारालाई हेरें र रिभेराको बारेमा सोचें। वा ताहितीको बारेमा। हो, एउटा मरुभूमि टापु हाम्रो लागि उपयुक्त हुनेछ। "सायद," मैले भनें।
  
  
  उसले जारी राख्यो। - 'अनि तिमी। मिस बेनेट? तपाईं पनि केही दिनको छुट्टीको योग्य हुनुहुन्छ। हामीले पिटरलाई उत्कृष्ट हेरचाह पाउँछ भन्ने सुनिश्चित गरेका छौं, तर तपाईंले आफ्नो छुट्टी सँगै बिताउन सक्नुहुन्छ। तपाईहरू दुइजना।'
  
  
  म माथिल्लो गियरमा सरें।
  
  
  'पिटर?' म उनीतिर फर्किएँ।
  
  
  उसले मलाई सीधा आँखामा हेरी। "पिटर ह्यान्सन," उनले चुपचाप भनिन्।
  
  
  पीटर ह्यान्सन, घाइते नायक। मलाई होसियार हुन चेतावनी दिँदा उनले प्रयोगशालामा कसको नाम उल्लेख गरिन्? "मेरो श्रीमान्," उनले निष्कर्ष निकालिन्।
  
  
  युक्तिको लागि थोरै समय भएको मानिसको लागि, हकले उदार इशारा गरे। ऊ आफ्नो घाँटी सफा गर्यो, उठ्यो र हलमा बाहिर निस्क्यो।
  
  
  ताराले दुःखी नजरले मलाई हेरी । "म उसलाई माया गर्छु," उनले भनिन्। - म उसलाई छोड्न सक्दिन। मैले सक्ने भए पनि म यो गर्दिन। तर निक, म तिमीलाई धेरै माया गर्छु। उसले अगाडि बढ्यो, मलाई समातेर नजिक तान्यो। मैले उसको अनुहार हेरें । अन्तिम पटक। ती मनमोहक हरियो आँखाहरू, त्यो रातो कपाल, र ती बेवकूफ झ्यालहरू जुन अझै त्यहाँ थिए। र मैले उनको लागि कस्तो जीवन चाहन्छु भनेर सोचें। एक सुरक्षित र राम्रो जीवन, जहाँ सबै कुरा जस्तै रहन्छ र कहिल्यै दुःस्वप्नमा परिणत हुँदैन। जीवन मैले उसलाई कहिल्यै वाचा गर्न सकेन। मैले कहिल्यै बाँच्न नसक्ने जीवन। सायद मैले कहिल्यै नचाहिने जीवन।
  
  
  "सायद यो केहि तरिकामा राम्रो छ," मैले भने। "भगवानले मलाई मूर्ख कुरा बोलेकोमा प्रेम गर्नुहुनेछ।"
  
  
  
  
  
  पुस्तकको बारेमा:
  
  
  एक पटक त्यहाँ प्रयोगहरूको लागि समर्पित प्रकाशन थियो: कसैबाट शरीरको सेल लिने, यसलाई सही अवस्थामा विकास गर्दै र यस व्यक्तिको नक्कल प्राप्त गर्दै। दोहोरो उपस्थितिमा समान हुनेछ, ऊ क्षमतामा समान हुनेछ।
  
  
  निक कार्टरले यसलाई विश्वास गर्न सकेनन्, तर उसले यस्तो "क्लोन" वा समान डबल्सको सामना गर्नुपर्‍यो। यस अवस्थामा, यी एक शानदार हत्याराको डबल्स हुन्, केवल एउटै लक्ष्य पछ्याउँदै: कांग्रेस, सिनेट र अमेरिकाका राष्ट्रपतिलाई धम्की दिन र उनीहरूलाई उनीहरूको इच्छामा वशमा पार्नु। र यसरी विश्व राजनीतिलाई विभिन्न दृष्टिकोणबाट नियन्त्रण गर्नुहोस्।
  
  
  निक कार्टरले चाहे जति क्लोनहरू नष्ट गर्न सक्छ, तर यो व्यर्थ छ। र जब अमेरिकी सिनेटरहरूको हत्या भइरहेको छ, कार्टरले आफ्नो हताश काम गर्छ: क्लोनको उत्पादन रोक्नुहोस् र वास्तविक हत्यारालाई हटाउनुहोस्।
  
  
  तर के हरेक क्लोन वास्तविक मानिस हुन सक्दैन?
  
  
  
  
  
  
  सामग्री तालिका
   अध्याय २
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  अध्याय १५
  
  
  
  अध्याय १६
  
  
  
  अध्याय १७
  
  
  
  अध्याय 18
  
  
  
  अध्याय १९
  
  
  
  अध्याय 20
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  अध्याय 22
  
  
  
  अध्याय २३
  
  
  
  अध्याय 24
  
  
  
  अध्याय २५
  
  
  
  अध्याय 26
  
  
  
  अध्याय २७
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  बरफ आतंक को त्रास।
  
  
  आफ्नो मृत छोरा एन्टोन को सम्झना मा Lev Shklovsky द्वारा अनुवादित
  
  
  मूल शीर्षक: आइस ट्र्याप आतंक
  
  
  
  
  
  पहिलो अध्याय
  
  
  रूखको अग्लो छानामाथि अँध्यारो हुन थालिसकेको थियो । छायाँहरू एकअर्कासँग जोडिएका पातहरूभरि चिप्लिएर फैलिएको दमनकारी गर्मीको बाफको पर्दालाई गाढा बनाउँदै। यसले सुस्त, थकित महसुस मलाई अझ खराब बनायो। त्यहाँ जंगलमा लुकेको एक असंगत बल छ - एक विशाल जोँक जसले तपाईंको सबै ऊर्जा र तपाईंको बाँच्ने इच्छा पनि चुसेको छ। यो शक्तिले मलाई डेढ दिनदेखि असर गरिरहेको छ। उनले मलाई रोक्न र सुत्न आग्रह गरिन्, बस छोड्न र कीराहरूको यी शैतानी भीडहरूले मलाई सदाको लागि समाप्त गर्न दिनुहोस्। निक कार्टरको अन्त्य - सुपर एजेन्ट एएच, किलमास्टर N3। र त्यसैले मैले आफूलाई निकारागुआको यो नरकको कुनामा भेट्टाएँ जसलाई मस्किटो कोस्ट भनिन्छ। विडम्बनाको कुरा के छ भने, यो तल्लो, तातो दलदली क्षेत्रको नाम यी शैतानी कीराहरूबाट होइन, तर लामखुट्टे भारतीयहरूबाट लिइएको हो।
  
  
  तर, अँध्यारो हुनुअघि नै मेरो गन्तव्यमा पुग्नु पर्ने थाहा भएकोले म लगनशील भएँ। लगभग अभेद्य भूमिगत वृद्धिले मलाई पर्याप्त ढिलाइ गर्यो। मैले प्रत्येक मिटर जङ्गललाई मेरो चकलेटले सफा गर्नुपर्थ्यो। मैले श्राप दिएँ र मैले भर्खरै काटेको हरियालीको समूह फेरि माथि उडेको रूपमा लगभग ट्रिप भयो।
  
  
  म लगभग सुख्खा खोलाको बाक्लो हिलोमा खन्ने क्रममा थिएँ - यहाँ केशिकाहरू जस्तै घुम्ने हजारौं मध्ये एक। म त्यसको छेउमा हिंड्दा, अस्तब्यस्त मुसबाट घस्रने, चिल्लो जीवहरू उठ्न थाले। मेरो अनुहारबाट पसिना बग्यो, मेरो लुगा र झोला भिज्यो। झोलाको पट्टा मेरो काँधमा काटी जस्तो थियो।
  
  
  हिजो बिहान सबेरै नौसेनाको गस्ती जहाजले मलाई लागुना डे पर्लासमा छोड्यो। त्यहाँबाट म टुङ्ला नदीको समानान्तर दक्षिणपश्चिम हिँडें।
  
  
  डिसेम्बर महिना थियो, त्यसैले वर्षाको मौसमको अन्त्य भयो। यसका लागि म कृतज्ञ थिएँ। निकारागुआमा वर्षा धेरै फरक हुन्छ, तर क्यारिबियन तटमा ब्लूफिल्ड्सले प्रति वर्ष 750 सेन्टिमिटर वर्षा पाउँछ। जुलाई वा अगस्टमा मेरो यात्रा, पहिले नै पूर्ण दुःख, पूर्ण रूपमा असम्भव हुने थियो।
  
  
  यो कुनामा कुनै सडक छैन। एक मात्र राजमार्ग देशको अर्को छेउमा पानामेरिकानो हो। राष्ट्रिय रेलवे नेटवर्क लगभग चार सय पचास किलोमिटर लामो छ र मुख्यतया प्रशान्त तट मा स्थित छ। जे भए पनि, म यसलाई प्रयोग गर्ने हिम्मत गर्दिन, जसरी म यस क्षेत्रको एक मात्र सडकमा आफूलाई देखाउने हिम्मत गर्दिन। सेतो अपरिचित व्यक्तिलाई ध्यान दिइनेछ र अविश्वास गरिएको छ, र यो यो महत्वपूर्ण चरणमा एक प्रकोप हुनेछ।
  
  
  मैले यो अवास्तविक गोधूलि संसारको उज्यालो रङहरू मार्फत तल्लो चुचुराहरूको पूर्वी पठारमा मेरो बाटो जारी राखें। यहाँको अग्लो चुचुरो दुई हजार मिटरभन्दा कम छ र औसत उचाइ सात सय छ। अर्को तिर, पहाडहरू मैदान र तालहरू भएको उर्वर पठारमा झर्छन्। तर, यो छेउमा जङ्गलले ढाकिएको ढलान थियो, कीराले भरिएका रूखहरू, बाक्लो, मासुयुक्त बोटबिरुवा र फङ्गाहरूको अनन्त रेखा थियो। रूखहरू र हाँगाहरू वरिपरि ठूला ठूला दाखहरू जोडिएका छन्; भ्रष्ट मोल्ड र कालो काईले जमिन ढाकेको थियो। जताततै कुहिएको वनस्पतिको तिखो गन्ध थियो ।
  
  
  बिस्तारै उकालो चढ्दै गयो; पहाडहरू तीखा र अगाध खाडलहरू गहिरो भए। घाँटीहरू वर्षाको पानी बग्ने ठाउँहरू थिए, र तिनीहरूका स्थिर दलदलहरूले मलाई स्वादिष्ट मान्ने लाखौं शत्रु प्राणीहरूको लागि प्रजनन मैदानहरू थिए। हावा सधैं कीराहरूले भरिएको थियो। भ्यागुता र साना स्तनपायीहरू रातमा मात्र देखा पर्छन्। चराहरूले दिनको समयमा कब्जा गरे, तर सामान्यतया रूखको टुप्पोमा बस्छन्। झरनाको छेउमा समस्या गर्नेहरू, भ्यागुताहरू र लगातार चराचुरुङ्गीहरू जम्मा भए। त्यहाँ एउटा थियो, कागको आकारको, तर धेरै चम्किलो रङको। उनले अन्तिम नोट कहिल्यै दोहोर्याउँदैन, लगभग पूर्ण स्केल सिट्टी बजाइन्। यसले मलाई पागल बनायो। कीराको टोकाइ र चराहरूको पागलपनको अलावा, मैले सर्प र छेपारो पनि सहनु परेको थियो। दुर्गन्धित छेपारोजस्ता दिउँसो घुमफिर गर्नेहरू पनि जमिनमा घुम्छन्। त्यहाँ प्वालहरूमा र हाँगाहरूमा बोआ कन्स्ट्रक्टरहरू, मध्यम आकारको रूखका सर्पहरू, र फ्यानड डरलाग्दो स्पियरम्यान जस्ता चरम शिकारी सर्पहरू पनि थिए। तिनीहरूको मातृभूमि एक घातक आरक्षण थियो जुन मुश्किलले अन्वेषण गरिएको थियो वा नक्सा गरिएको थियो र त्यहाँ पुग्न प्रयास गर्न पर्याप्त मूर्ख जो कोहीलाई निल्यो।
  
  
  मैले बाँकी दिन निसासिएको गहिराइमा घुम्दै बिताएँ, एक पटक मात्र खाजाको लागि रोकें। म पक्का थिएँ कि म यो गर्न सक्दिनँ, तर अन्धकारमा परेपछि, बादलका केही किनारहरूबाट आउँदै गरेको उज्यालोले ढिलो गर्दै, मैले होन्डुरन पामहरूको ठूलो समूहलाई भेटें। यो जङ्गल भित्रको जङ्गल जस्तै थियो, प्वाँखका पातहरू र बरु चिल्लो काण्डहरू भएका यी अग्लो ताडका रूखहरूबाट बनाइएको थियो। तिनीहरूको बीचमा साना नेभाराका रूखहरू थिए, रगतपिसाएका लामखुट्टेहरूको झुण्डले घेरिएको थियो।
  
  
  होन्डुरन पामहरू मध्य र दक्षिण अमेरिकाको धेरै जङ्गलमा बढ्छन्, तर यस्तो क्लस्टर दुर्लभ थियो। यसले यो प्रमाणित गर्छ कि यो क्षेत्र एक पटक खेती गरिएको थियो, किनकि मायनहरूले यस रूखको फललाई तेल उत्पादन गर्न प्रयोग गर्थे। ढुङ्गाको बन्चरोले यो रुख काट्न सजिलो नभए पनि उनीहरुले आफ्नो भवन निर्माणका लागि काठको प्रयोग गरेका छन् । यस क्षेत्रमा रूख फस्ट्यो र अन्ततः यसले जमिन कब्जा गर्यो जुन एक पटक जताततै खेती गरिएको थियो।
  
  
  म पाम ग्रोभमा प्रवेश गरेको क्षण देखि, म बिस्तारै र सावधानीपूर्वक हिंडें। सिधा अगाडि कर्नल जेम्बलाको मुख्यालय हुनुपर्छ। रहस्यमय कर्णेल र उसको गतिविधिहरूको बारेमा सानो एएचले पत्ता लगाएको कुराबाट, मलाई थाहा थियो कि जंगलको यो खण्ड पुरुषहरू, फ्लेयरहरू, खण्डीकरण खानीहरू, र संवेदनशील सिग्नल माइक्रोफोनहरू द्वारा अत्यन्तै बेहोस आवाज उठाउन सक्षम छन्।
  
  
  म चारैतिर अगाडि बढें, क्षेत्रको प्रत्येक इन्च अन्वेषण गर्दै। मैले अण्डरब्रसबाट निचोरें र ढुङ्गाहरूबाट सर्प झैं चिप्लिए। मैले जानाजानी सबैभन्दा कठिन र दुर्गम बाटो रोजें। यदि कुनै जनावर वा बिरुवाले अलिकति पनि आवाज वा हल्लाउँछ भने, म त्यसलाई अगाडि बढ्न प्रयोग गर्छु, मैले गरिरहेको आवाजलाई डुबाएर। झोला भारी थियो र छेउदेखि छेउमा हल्लिएको थियो। मेरो आँखामा पीडादायी पसिना आयो, कि मैले राम्ररी देख्न सकिन। मैले आफ्नो आस्तीनले मेरो अनुहार पुछ्दा यसले मलाई झन् रिस उठ्यो।
  
  
  तालिम शिविरमा, जङ्गल र खेतहरूमा कथित रूपमा उत्खनन गरिएको थियो, यो व्यावहारिक खेल थियो जसले हाम्रा प्रशिक्षकहरूलाई दुःखदायी आनन्द दियो। यहाँ सबै कुरा घातक गम्भीर थियो, र मैले घाँसको प्रत्येक झुकेको ब्लेड, कुचिएको काईको टुक्रा वा दाखको टुक्राहरू फेला पार्न दबाब दिएँ जुन कतै देखिँदैन। मैले धेरै खानहरू पत्ता लगाए र तिनीहरूलाई नछोइकन तिनीहरूको वरिपरि हिंडें। तार काट्नु आत्महत्या हो। मैले ट्रेलमा हिर्काउनु अघि, मैले एउटा फ्लेयर केबल फेला पारें। मैले उसको छेउमा क्रल गरें र एउटा सिग्नल कारतूस भेट्टाएँ, जुन मैले निशस्त्र गरें।
  
  
  त्यो बाटो टुङ्ला नदीबाट सुरु भएर उत्तरतिर लाग्ने झारले भरिएको बाटो थियो। सायद तल एउटा क्यानो डक थियो, र त्यहाँ झाडीहरूमा केही स्निपरहरू पनि हुन सक्छन्। पक्कै पनि कर्नेल जेम्ब्लाको जंगल लुकाउने ठाउँ नजिकैको बाटो खानी र अन्य पासोले भरिएको थियो। त्यसोभए म पक्कै पनि त्यो सीधा, साँघुरो बाटोमा जानु हुँदैनथ्यो। म फेरि छायामा गायब भएँ र अण्डरवृद्धि मार्फत मेरो बाटो अझ सावधानीपूर्वक बनाउन थाले। तीस गज टाढाको बाटो अचानक पल्टियो र मलाई काटियो। मैले सानो, काईले ढाकिएको क्लियरिङलाई ध्यानपूर्वक जाँचें। मधुरो उज्यालोमा नाचिरहेका साना पखेटा भएका र चम्किलो पुतलीहरूसँगै उनी निकै शान्त देखिन्थिन् ।
  
  
  खानी कपाल माथि फर्काएर काईमा गाडिएको थियो। जसले यसलाई राख्यो उसले व्यावसायिक रूपमा पर्याप्त गरेन किनभने त्यहाँ माथिल्लो भागमा काईको सानो प्याच थियो। मेरो बायाँ र दायाँ काँडाका बाक्लो बालाहरू थिए। मैले यसबाट बच्न सकिन, नत्र मैले टाढाबाट यस ठाउँको वरिपरि फर्केर हिंड्नु पर्ने थियो।
  
  
  झुक्किएर केही आवाज सुनेँ । मैले केही सुनेन र के गर्ने भनेर सोचें। खानीलाई निशस्त्र पार्नुभन्दा पछाडिको लामो यात्रा खतरनाक हुन सक्छ। यो एक बुबी जाल हुन सक्छ जुन छोएपछि विस्फोट भयो, तर त्यो कर्नल जेम्बलाको चरित्र अनुरूप लागेन। सुरक्षित बाटो बनाउन अब खनन नसकिने खानी खेर फाल्ने उनी थिएनन्।
  
  
  मैले मेरो पछाडिको जंगलको अँध्यारोमा मेरो काँधमा हेरे। यो फर्किन धेरै समय लाग्ने थियो, र अँध्यारोमा मैले मौका पाएन। म अगाडि बढें र ध्यानपूर्वक काईको टुक्रा उठाएँ। खानीमा दबाबमा एकल इग्निशन थियो। मैले सास थामेँ, प्यान्टमा हात पुछेँ र इग्निशन नब घुमाए। धागोहरू क्षय भएका थिए र ह्यान्डलले सजिलै दिएनन्। अन्ततः यसले काम गर्यो। मैले फ्यूज निकालें, ह्यान्डललाई खानमा फर्काएँ र काईको टुक्रा बदलेँ। त्यसपछि मैले फेरि सास फेरेँ।
  
  
  म उभिएर बाटोमा सावधानीपूर्वक हिंडें जब सम्म म यसको छेउमा रहेको झाडीहरूमा फर्किन सक्दिनँ। मैले मेरो बाँकी यात्रा झाडीहरूमा लुकाएँ। प्रत्येक विवरण अधिकतम प्रयास आवश्यक छ। मैले बाइपास गर्न अर्को खान र केही ज्वालाहरू फेला पारे। खानीहरू कीराहरू जस्तै बाक्लो रूपमा छरिएका थिए। अन्तत: म अझ खुला ठाउँमा पुगें। केही गज टाढा एउटा अग्लो, कोणात्मक पहाड, बाक्लो झाडी र रूखहरूले दाखको बोटले ढाकेको थियो।
  
  
  पहिलो नजरमा, यो एक पिरामिड जस्तै पहाड जस्तो देखिन्थ्यो। तर मैले देखेँ कि जग जोड्ने ढुङ्गाको तहले बनेको थियो, र एक छेउमा सयौं पाइलाहरू भएको सिँढी थियो। भित्ताहरू सुन्दर अर्किडहरू र अन्य एपिफाइटहरूले ढाकिएका थिए जुन रूखका हाँगाहरूमा भन्दा ढुङ्गाको कामको दरारहरूमा घरमा बढी थिए। मैले पुरानो मायान भवनको भग्नावशेषहरू हेरे। तिनीहरूलाई मानव हातको कामको रूपमा चिन्न लगभग असम्भव थियो। उनीहरू हजार वर्षअघि निल्ने जंगलसँग एक भए। मन्दिरको रूपमा स्पष्ट रूपमा डिजाइन गरिएको संरचना, यो दुर्गम स्थानमा जंगलको गहिराइ, अँध्यारो र रहस्यमय रूपमा शानदार रूपमा उठेको थियो।
  
  
  यसको ऐतिहासिक मूल्य भन्दा बढी महत्त्वपूर्ण उद्देश्य थियो जसको लागि यो अब प्रयोग गरिएको थियो। यसका रिपोर्टहरू हामीलाई टुक्राटुक्रा रूपमा आइपुगेका छन् र अक्सर अझै पनि अफवाहहरूबाट आउँछन्। यद्यपि, यदि हाम्रो जानकारी सही थियो भने, यी पृथक र प्रतीत रूपमा परित्याग भग्नावशेषहरू भित्र लुकेको सबैभन्दा उन्नत इलेक्ट्रोनिक स्थापना कल्पना गर्न सकिन्छ।
  
  
  यो सबै दुई महिना अघि मेक्सिकोको ओक्साकामा रहेको हाम्रो एजेन्टको एक विकृत रेडियो सन्देशको साथ सुरु भयो। त्यस समयदेखि, कला अकादमीले बिस्तारै एक अद्वितीय प्रतिभाको छवि विकसित गर्यो जसले आफैलाई कर्नल जेम्बला भनिन्छ। उनले जलवायु परिवर्तनको बारेमा केहि आविष्कार गरे र त्यो जलवायु नियन्त्रणलाई हतियारको रूपमा प्रयोग गर्न चाहन्थे। उसले कसको विरुद्धमा प्रयोग गर्यो र किन थाहा थिएन। जे होस्, सबै कुराले संकेत गर्छ कि उहाँसँग यस माया मन्दिरमा अनन्त उम्लिरहेको जङ्गललाई विशाल ग्लेशियरमा परिणत गर्न पर्याप्त उपकरणहरू छन्।
  
  
  केही दिन भित्र, वा सायद घण्टामा, उसले त्यसै गर्ने योजना बनायो: बिना चेतावनी, मध्य अमेरिकालाई एउटा विशाल आर्कटिक परिदृश्यमा परिणत गर्नुहोस्।
  
  
  मैले उसलाई रोक्नुपर्थ्यो।
  
  
  
  
  अध्याय २
  
  
  
  
  
  मैले मेरो झोला निकाले र ध्यानपूर्वक भुइँमा राखें। यहाँको दुई दिनको यात्रामा मैले साँच्चै रमाइलो गरें। उहाँले मलाई खाना र आश्रय दिनुभयो, र मलाई आशा थियो कि उहाँले मलाई फेरि मद्दत गर्नुहुन्छ। मैले अब के गर्नु पर्ने थियो त्यो सावधानीपूर्वक र चुपचाप गर्नुपर्थ्यो। मैले मसँग लिन सक्ने सबै उपकरणहरूको सानो सेट थियो जुन AX प्रयोगशालाका केटाहरूले विशेष गरी यस केसको लागि बनाएका थिए। म यसलाई मेरो बेल्टमा क्लिप गर्न सक्षम थिए ताकि मेरा हातहरू खाली थिए। मेरो ग्यास बम मेरो खुट्टामा टेप गरिएको थियो र मेरो स्टिलेटो मेरो हात वरिपरि बेरिएको थियो। मैले मेरो लुगर छोडें। मसँग अहिले भियतनाममा प्रयोग हुने ७.६५ एमएम ची-कम शैलीको पिस्तौल थियो। यसमा बिल्ट-इन साइलेन्सर थियो र रिमलेस केसहरूसँग विशेष कारतूसहरू चाहिन्छ। यो लुगरबाट धेरै टाढा थियो: यसमा धेरै शक्ति थिएन, तर यो नजिकको दायरामा मात्र प्रभावकारी थियो। यसबाहेक, तपाईं वास्तवमै लुगरमा मफलर राख्न सक्नुहुन्न। यो ग्रिप मेरो हातमा अझै राम्रो लागेन किनकि म भारी जर्मन पिस्तोलमा अभ्यस्त थिएँ।
  
  
  मैले माचेट ल्याउने बारेमा सोचें, तर मलाई भग्नावशेषहरू पार गर्नको लागि आवश्यक पर्दैन किनकि ती धेरै बढेका थिएनन्, र यदि मैले चक्कु प्रयोग गरें भने, आवाजले मलाई पक्कै छोड्नेछ। यदि तपाईंसँग ठाउँ छ भने लामो ब्लेड भएको चक्कु राम्रो हतियार थियो, तर यसलाई लुगर जस्तो मन्दिरमा ह्यान्डल गर्न गाह्रो हुन्छ। त्यसैले मैले उसलाई मेरो झोला लिएर छोडेँ र मन्दिर वरपरको क्लियरिङमा गएँ। कुनै पनि प्रसारण स्टुडियोमा भन्दा यहाँ सायद धेरै माइक्रोफोनहरू लुकेका थिए। मैले सोचें कि मनिटरमा मान्छेले मलाई जंगलको जनावर भनेर गल्ती गर्नेछ किनभने अलार्म प्रणालीले अब चेतावनी दिइरहेको थिएन। म उफ्रिएर मन्दिरको पहिलो छेउमा पुगेँ । मैले जराहरू, दाखहरू र स्टम्पहरू समर्थनको लागि प्रयोग गर्नुपर्‍यो किनभने मैले टुक्रिएको भर्याङमा विश्वास गरेन।
  
  
  म लगभग अन्धाधुन्ध अर्को जालमा परें। सौभाग्य देखि, मैले रूखमा एउटा सानो खोल देखे। खानी रोप्ने मानिसले उसले खोला कहाँ रोप्यो भनेर संकेत गर्यो। म सर्ने हिम्मत भएन। मलाई इग्निशन फेला पार्न सदाको लागि लाग्यो। यो पहेँलो पातलो केबल थियो जसमा साना तीखा स्पाइकहरू अड्किएका थिए। ऊ दुईवटा रूखको बीचमा फैलियो र पातहरूमा पूरै गायब भयो। यदि म अगाडि गएँ भने, यसले मेरो मासुलाई छुरा जस्तै काट्नेछ। एकै समयमा, रूखको पछाडिको तौलबाट पिन स्वतन्त्र हुनेछ, र रूख र म सँगै हावामा उठ्नेछौं। अतिथि सत्कार गर्ने मानिस, यो कर्नल जेम्बला!
  
  
  म केबल वरिपरि गएँ र सावधानीपूर्वक अगाडि क्रल गरें। हरेक केही मिटरमा मैले सुन्न र आराम गर्नको लागि दाखको बोटमा मेरो खुट्टा जोडें। त्यसपछि म फेरि उठेँ । मैले समर्थनको लागि स्लिट्स र प्रोट्रुसनहरू प्रयोग गरें। रूखको टुप्पो माथि मैले चन्द्रमा उदाइरहेको देखेँ, फिक्का उज्यालो कास्ट गर्दै।
  
  
  एक पटक माथि पुगेपछि, म दाँतेदार कर्निसबाट ढुङ्गाका दुई ब्लकहरू बीचमा झुकेँ। मैले छतको जाँच गरें, जुन समतल र आयताकार थियो। सिँढीहरूमा जाने अगाडि र पछाडिको भाग मैले माथि चढेको पक्षभन्दा दोब्बर लामो थियो। छत सफा थियो र सम्भवतः ताजा राखिएको थियो। टाढाको कुनामा एउटा झुपडी जस्तो देखिन्थ्यो, भग्नावशेषको थुप्रो जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  मन्दिर जानको लागि म त्यो झुपडीको ढोकाबाट जानुपर्थ्यो किनकि छतमा प्रवेश गर्ने अर्को ढोका थिएन। म र झुपडीको बीचमा दुई जना गार्ड र एउटा हेलिकप्टर उभिएको थियो । एकजना गार्ड हेलिकप्टरको चेसिसमा झुके। अर्का बिस्तारै प्यारापेटमा हिँडे। तिनीहरू दुवै छोटो, स्टक मेस्टिजोस थिए; जस्तै सत्तरी प्रतिशत निकारागुआन्स आधा मूल निवासी अमेरिकी र आधा हिस्पानिक छन्। तिनीहरूले खुकुलो ट्राउजर र शर्ट र नरम साबर जुत्ता लगाएका थिए। तिनीहरू ठीक देखिन्थे र आवाज उठाउँदैनन्। तिनीहरू वास्तविक सिपाहीहरू जस्तै लुगा लगाएका थिएनन्, तर तिनीहरूले सजिलै आफ्नो हल्का स्वचालित राइफलहरू प्रयोग गर्न सक्थे यदि तपाईं तिनीहरूको नजिक पुग्नुभयो भने। यी बेल्जियम 7.62 मिमी NATO FAL राइफलहरू थिए; धेरै राम्रो र दक्षिण अमेरिकी बीच धेरै लोकप्रिय।
  
  
  हेलिकप्टर बेल सियोक्स १३ आर, तीन सिटको थियो। यसको पुच्छर माथि उठेको ठूलो ड्र्यागनफ्लाइ जस्तो देखिन्थ्यो। यो एक विश्वसनीय workhorse थियो जुन कोरिया देखि व्यापक रूपमा प्रयोग भएको थियो। यो भगवान् छोडिएको ठाउँमा, यस्तो चीज यातायात को एकमात्र साधन थियो। त्यसैले मन्दिरको छाना अवतरणका लागि उपयुक्त बनाइएको थियो । हकले हवाई फोटो खिचेका थिए जसले हेलिकप्टर सामान्यतया छतमा पार्क गरिएको देखाउँदछ। एक साताअघि सम्पन्न अनुसन्धानले हेलिकप्टर आधिकारिक पुरातत्व टोलीको नभएको खुलासा गरेको थियो । यो मेक्सिको सिटी मा एक सेना डिपो मा धेरै विवेकी लेनदेन को एक श्रृंखला मार्फत अधिग्रहण गरिएको थियो। यो सहर जीवित मेमोरीमा सबैभन्दा खराब हिउँ आँधीले ग्रस्त भएको केही दिन पछि भयो। आफैंमा, यति बलियो छैन, तर अझै पनि AH को सबैभन्दा खराब शंका उठाउन पर्याप्त छ। यस कारणले, हकले मलाई यहाँ पठाउने निर्णय गरे।
  
  
  यो हेलिकप्टरलाई नजिकबाट हेर्ने म पहिलो व्यक्ति थिएँ। ढोकाहरूमा एउटा जिज्ञासु प्रतीक थियो; सुनको घाम जसमा तीनवटा राता रेखाहरू छन्। कसैले चक्कुले गहना काटेको जस्तो लाग्यो र धातुबाट रगत बगिरहेको थियो। यसको अर्थ के हो भनेर म अचम्ममा परें। गस्तीकर्ता नजिक पुग्दा मैले उसको छातीको गोजीमा उही स्टिकर देखेँ।
  
  
  उ झन झन नजिक आयो... अवस्था कठिन भयो। दुई गार्डहरू यति टाढा थिए कि म बसेको ठाउँबाट एकै समयमा तिनीहरूलाई गोली हान्न सक्दिन। यदि मैले एउटालाई गोली हानेँ भने, म फर्केर उहाँलाई पछ्याउन सक्नु अघि उसले अर्कोलाई सचेत गर्नेछ। यदि म धेरै चाँडो सारियो भने, म तिनीहरूको बीचमा समाप्त भयो; तर, ढिलो भयो भने, म पनि मुसाझैँ फँस्नेछु। त्यसोभए कुनै न कुनै रूपमा उनीहरूलाई एकैचोटि र त्यसपछि आवाज नगरी दुवै तटस्थ हुनुपर्छ।
  
  
  गार्डले प्यारापेटबाट खसेका धेरै ढुङ्गाहरू वरिपरि हिंड्यो। उसले छानाको वरिपरि यति धेरै पटक हिँडेको थियो कि अब उसले आफ्नो सानो टोपी त्यसमा फ्याँकेको थियो र काँधबाट बन्दुक झुकाएर प्यारापेटमा लक्ष्यविहीन हेरिरहेको थियो। कहिले काहिँ उसले हेर्ने पनि जिज्ञासा राखेन; दौडिरहेको कुकुरले पनि गर्छ। पहिलो आवश्यकता यो हो कि तपाईले सधैं तपाईको वरिपरि के भइरहेको छ भनेर जान्नुपर्दछ, किनकि तपाईको जीवन यसमा निर्भर हुन सक्छ। यसले उसको जीवन खर्च गर्नेछ।
  
  
  मैले हातमा स्टिलेटो राखें। मेरो अर्को हातमा साइलेन्सर सहितको पेस्तोल थियो । छायाँले मलाई पुरै निल्यो । म ढुङ्गाहरूसँग एक थिएँ। साँझमा, वस्तुहरू कहिलेकाहीँ अन्धकारमा भन्दा छुट्याउन गाह्रो हुन्छ, र म यसको लागि आश्वासन दिन सक्छु। ऊ झन् नजिक आयो । मैले सास रोकें... अचानक मैले उसलाई देख्न सकिन। ऊ सायद केही खसेको ढुङ्गाको वरिपरि घुमिरहेको थियो। एक क्षणको लागि म डराए कि उसले मलाई देखेको छ, र म ढाक्नको लागि हाँकें। त्यसपछि, मेरो आँखाको कुना बाहिर, मैले उसको खुट्टा देखे। त्यसैले उसलाई म त्यहाँ छु भन्ने थाहा थिएन। अब म उसको सास र छतमा उनको पाइन्टको खसखस सुन्न सक्थे। मैले तीनमा गिनें र उफ्रें।
  
  
  वास्तवमा, मेरो मुख्य चिन्ता हेलिकप्टरमा गार्ड थियो। म तिनीहरूलाई पहिले बाटोबाट बाहिर निकाल्न र बाँकीलाई ढालको रूपमा प्रयोग गर्न चाहन्थें। दूरी, उसको अप्रत्याशित प्रतिक्रियाहरू, र मलाई कुनै आवाज निकाल्न अनुमति थिएन भन्ने तथ्यलाई ध्यानमा राख्दै, उसले सबैभन्दा ठूलो खतरा खडा गर्यो। मैले दुई पटक छिटो फायर गरें। पहिलो गोली उनको छातीमा, दोस्रो घाँटीमा लाग्यो। कुनै आवाज नगरी ऊ हेलिकप्टरको गोलो स्टिलको र्याकमा खस्यो । मेरो बन्दुकको गोली भन्दा चट्टानमा मेरो जुत्ताको तलाउले धेरै आवाज निकाल्यो।
  
  
  मैले मृगौलामा अर्को गार्डलाई स्टिलेटोले हिर्काउने प्रयास गरें। उसले आफ्नो मरेको साथीलाई देख्दा मैले उसलाई फ्रिज गर्ने अपेक्षा गरें। तर उनले प्यान्थर जस्तै प्रतिक्रिया दिए। एक सहज आन्दोलन संग, ऊ झुक्यो, झुक्यो। त्यसपछि सबै धमिलो भयो।
  
  
  यदि उसलाई राम्रोसँग तालिम दिइएको थियो भने, उसले अहिले सम्म आफ्नो हतियार प्रयोग गर्न सक्षम हुनुपर्छ। तर त्यो स्प्लिट सेकेन्डमा उसले मैले सोचेको थिइन जस्तो प्रतिक्रिया दियो। ऊ तल झुके, आफ्नो राइफल खसाल्यो र बेल्टमा झुण्डिएको कमाण्डो ड्यागरको लागि पुग्यो। उनीसँग लड्ने बानी छ। यो कुरा उनले बाल्यकालमा सिके । उनको लागि, बन्दुक फलामको अनाड़ी टुक्रा मात्र थियो।
  
  
  मैले उसको राइफललाई चकित पार्ने अपेक्षा गरेँ, तर FAL राइफलको लामो ब्यारेल मेरो नाडीमा ठोक्कियो र मेरो हातबाट स्टिलेटो उड्यो। त्यसपछि सबै बिजुली जस्तै भयो। राइफल हामी बीचमा भुइँमा खस्यो। धुम्रपान बन्दुकको साथ मेरो दाहिने हात माथि उठ्यो। उसको देब्रे हात प्रहार लिन फैलियो। उसको दाहिने हात, आठ इन्चको चिसो स्टीलले, मेरो पेटमा लक्षित थियो। मेरो देब्रे हातले उसको दाहिने नाडी समात्यो र त्यसलाई फिर्ता गर्यो। अब ऊ मेरो पछाडि उभियो र उसले चक्कु समातेको हातलाई अब उप्रान्त सार्न सकेन। उसले चिच्याउन मुख खोल्यो । मैले मेरो दाहिने हात उसको अनुहारमा थिचेँ र उसको दाँतको बीचमा बन्दुकको बट थिचेँ। उसले श्वास फेर्यो र टाढिन खोज्यो। मेरो देब्रे हात यति बलियो थिच्यो कि पछाडि झुक्नु पर्यो। उसले मेरो खुट्टामा लात हाने र आफ्नो स्वतन्त्र हातले मेरो अनुहार र आँखामा पुग्ने प्रयास गर्यो।
  
  
  मैले उसको मुखमा बन्दुक राखें र उसको हात तानें। केही फुटेको छ। उसको हात लङ्गडा भयो र चक्कु उसको कमजोर औंलाहरूबाट खस्यो। मेरो देब्रे हात उनको घाँटी पछाडि थियो। उसले फेरि मुक्त हुन खोज्यो। असफल। घाँटी भाँचिएपछि उसले आवाज उठाएन ।
  
  
  मैले निर्जीव शरीरलाई धकेलेर छुरी लिएँ। जब गार्ड भुइँमा खस्यो, उसको टाउको अजीब कोणमा, म पहिले नै ढोकातिर दौडिरहेको थिएँ। भित्र एउटा पुरानो साँघुरो सिँढी थियो। ठूला सापोडिला काठको स्ट्यान्डमा नक्काशीहरू अझै पनि स्पष्ट रूपमा देखिन्थ्यो र धेरै हदसम्म समयले क्षति नगरेको थियो। ढुङ्गाका पर्खालहरू बेस-रिलीफहरूले ढाकिएका थिए, जसका रंगहरू छतमा बिजुली बत्तीहरूको प्रकाशमा बाहिर खडा थिए। पहिलेका झ्यालका कालो चराहरूबाट अलिकति उज्यालो छिर्यो, अहिले बिरुवाहरूको हरियो जालले भरिएको छ।
  
  
  सिँढीको आधा बाटोमा म हिचकिचाएँ। माथिबाट वा तलबाट केही सुनिएन । मैले मेरो स्टिलेटो म्यान गरें, एउटा ढुङ्गा उठाएँ र तल फ्याँकिदिएँ। उसले चट्टानबाट उछाल्यो। एउटा प्रतिध्वनि मात्र सुनिन्थ्यो। म बन्दुक लिएर तयार भएर आफ्नो बाटो लागेँ।
  
  
  म भ्यालटेड छत र बायाँ तर्फ घुम्ने कोरिडोर भएको प्लेटफर्ममा बाहिर आएँ। अर्को, सबै हालसालै कंक्रीट, स्टिल बीम र एल्युमिनियमबाट पुनर्निर्माण गरिएको थियो। बत्तीहरू अझै पनि क्रिसमस लाइटहरूको तार जस्तै छतबाट झुण्डिएका थिए, तर तिनीहरूको छेउमा धातुको एयर कन्डिसन डक्ट थियो जसमा प्रत्येक केही मिटरमा प्वालहरू थिए जसले चिसो हावा बाहिर निस्कन्थ्यो। त्यस पल देखि, माया मन्दिर एक खोल, कर्नल पृथ्वी को अल्ट्रा-आधुनिक संरचना को खोल भन्दा बढि केहि भयो।
  
  
  हलवेको अर्को छेउमा एउटा स्टिलको ढोका थियो जुन बैंकको भल्टको ढोकाजस्तै बलियो देखिन्थ्यो। आवाज आएन । ढोकाको फ्रेममा रातो ह्यान्डल भएको लक लगाइएको थियो। बटन थिचेपछि ढोका खुल्ने सम्भावना थियो । यद्यपि, यो धेरै सम्भव छ कि अर्को पक्षबाट कसैले ढोका खोल्न संकेत प्राप्त गर्नेछ।
  
  
  मैले मेरो कान चिसो स्टिलमा राखें। सुरुमा त मैले केही सुनिनँ । त्यसपछि मैले जेनेरेटरहरूको उच्च-पिच, बेहोस चिच्याएर सुन्नुको सट्टा मैले महसुस गरेको कम आवाज सुनें। मैले फेरी महल हेरे । मेरो औजारको झोलाबाट मैले एउटा मास्टर साँचो निकालेँ: वसन्त भएको एउटा उपकरण जसले सुईलाई लकको केही भागहरू बीचमा हाम फाल्ने र त्यसलाई छान्ने गर्छ। यो एक साधारण कुरा थियो र प्रयोग गर्न धेरै अनुभव र धैर्य चाहिन्छ। तीन कोसिस पछि ढोका खुल्यो। म बिरालो जस्तै छिटो र चुपचाप त्यहाँ क्रल गरें। मन्दिर शान्त र सुनसान देखिन्थ्यो। कम्पन तीव्र भयो, शक्तिशाली ऊर्जा स्रोतको सुपरसोनिक रम्बलले कोठा भरियो। म सीधै आवाजमा गएँ किनभने मलाई सहज रूपमा थाहा थियो कि यो मैले खोजेको स्रोत हो। मेरा पाइलाहरू नराम्रो कंक्रीटमा प्रतिध्वनित भए। अर्को करिडोर, अर्को सिँढी, अर्को करिडोर र अन्तमा, दोस्रो स्टिलको ढोका, जसको पछाडिको आवाज पहिलेभन्दा पनि चर्को थियो। मैले मास्टर कुञ्जी फेरि प्रयोग गरें र ध्यानपूर्वक भित्र पसे।
  
  
  यो नियोन बत्तीहरूको पङ्क्तिहरू भएको तल्लो कोठा थियो। दुबै छेउमा काउन्टरहरू, सेन्सरहरू र सिसाको पछाडि कम्प्युटर रीलहरूको पङ्क्तिहरू सहितको स्टिल क्याबिनेटहरू थिए। बीचमा लगभग डेढ मिटर लामो स्वीचबोर्ड थियो जसमा अकल्पनीय संख्यामा बटनहरू, तारहरू र पोटेन्टियोमिटरहरू थिए, जसको मुनि शिलालेखहरू थिए जुन मेरो लागि केही मतलब थिएन: Labion। सूचकांक, काउन्टरफ्लो क्लच र क्याथरिडाइन कारक। यस इलेक्ट्रोनिक भवनको लागि पावर मेरो पाखुरा जत्तिकै बाक्लो केबल मार्फत र भुइँमा अर्को छेउको भित्तामा स्विचमा आपूर्ति गरिएको थियो। नजिकै एउटा ढोका थियो, र त्यहाँबाट पावर प्लान्टको छेड्ने चिच्याइ आयो। तर त्यो मलाई चासो लागेन। म जहाँ हुनु पर्ने थियो त्यहीँ थिएँ । म कम्प्युटर क्याबिनेटहरूमा गएँ र रोटरी स्विच प्यानलहरू अगाडि तानें।
  
  
  कोइलहरू, वसन्त-पातलो ट्रान्जिस्टरहरू, र एकीकृत सर्किटहरू प्रकाशमा चम्किरहेका थिए। मेरो झोलाबाट मैले कीटनाशकको नियमित एरोसोल क्यान जस्तो देखिने पोलिएस्टर क्यान निकालें। मैले अत्यधिक संक्षारक विलायक एसिडको स्पष्ट कोटको साथ उपकरणहरू स्प्रे गरें। त्यसैले मैले सबै क्याबिनेटहरू स्यान्ड गरें र मेरो काम सकिएपछि फेरि प्यानलहरू बन्द गरें।
  
  
  एसिड AX प्रयोगशालाको आविष्कार थियो। बमले वस्तुको अंशलाई असक्षम पार्न सक्छ, तर सायद यो सबै होइन; र निश्चित रूपमा सबै महत्त्वपूर्ण भागहरू होइनन्, जबसम्म मैले यति धेरै विस्फोटकहरू प्रयोग गरेन कि सम्पूर्ण मायान मन्दिर ध्वस्त भयो। यद्यपि, मन्दिरको अचानक विनाशले कम सुखद अन्तर्राष्ट्रिय परिणामहरू हुन सक्छ।
  
  
  त्यसपछि यत्रो भारी तस्करी कसरी गर्ने भन्ने तार्किक समस्या थियो । र ममाथि बम फेला पारिने र निष्क्रिय पार्ने खतरा पनि छ । धेरै ढिलो नभएसम्म एसिड पत्ता लगाउन सकिँदैन र यसलाई स्प्रे गरेपछि हटाउन सकिँदैन। म गएपछि के भयो भन्ने अलिकति पनि संकेत छोडेर बस पनि गायब हुने थियो।
  
  
  मैले सावधानीपूर्वक कास्टिक पदार्थ जताततै स्प्रे गरें। केही घण्टा, र एसिडले सबै खाइसकेको हुन्थ्यो। भागहरू पग्लियो, केबल जडानहरू भंग भयो र धातुको आवरणमा सर्ट सर्किट भयो। जब म सुरक्षित र स्वस्थ जंगलमा फर्कन्छु, जेम्बलाका प्राविधिकहरूले आफ्नो कपाल च्यातिरहेका हुनेछन्। मध्यरातमा, मैले ह्यान्डल गरेको प्रत्येक उपकरणमा स्क्र्याप धातुको थुप्रो थियो। यसले हाम्रा कूटनीतिज्ञहरूलाई निकारागुआ र अमेरिकी राज्यहरूको संगठनलाई अनुसन्धान गर्न बाध्य पार्ने समय दिनेछ। तोडफोड मेरो मात्र काम थियो। मैले पूरा गरेपछि सबैजना हाँस्नेछन्। कर्नल जेम्बला बाहेक।
  
  
  मैले कम्प्यूटरहरू समाप्त गरें र स्विचबोर्डको भित्री भागमा स्प्रे गरें। अचानक ढोका खुल्यो र दुई प्राविधिक र एक सुरक्षा गार्ड भित्र पसे। तिनीहरूको आश्चर्य मेरो आघात जस्तै ठूलो थियो। प्राविधिकहरू - मलाई लाग्छ तिनीहरू प्राविधिकहरू हुन्, किनभने तिनीहरू सेतो कोटमा थिए र तिनीहरूको हातमा कागजहरू थिए - निशस्त्र थिए। खैरो पहिरिएको गार्डको कम्मरमा होल्स्टरमा ३८ क्यालिबरको रोसी ब्राजिलियन रिभल्भर थियो। तिनीहरूले यसलाई स्मिथ र वेसन प्रयोग गरेर आफैं डिजाइन गरे र यसमा चार इन्च ब्यारेल थियो। उसले यसलाई समात्यो र करायो, "अल्टो।"
  
  
  तर, म चुप लागेर बस्नेवाला थिएन । मैले केवल सिलिन्डरबाट आत्म-विनाश पट्टी च्यात्न र यसलाई अँध्यारो कुनामा फाल्न व्यवस्थित गरें। मैले लक्ष्य लिए र दुई पटक गोली हाने। गार्ड पीडाले चिच्यायो र उसको घाँटी समात्यो। उसको रिभल्भरको गोली मेरो टाउको माथिबाट केही नलागेको थियो । गार्ड उनको पछाडि क्याबिनेटमा खसे। उसले सुस्केरा हाल्यो, आफ्नो नङ धातुमा खन्यायो र बिस्तारै भुइँमा चिप्लियो।
  
  
  म ढोकातिर उफ्रें र दुई प्राविधिकहरू भेटें जो गार्डको आदेशलाई पछ्याउँदै र स्थिर उभिरहेका थिए। यसले मलाई सन्तुलन छोड्यो। मलाई कसैले मेरो शर्ट समातेको महसुस गरे। म उसको पकडबाट बच्न ३६० डिग्री घुमेँ। त्यतिबेला थप गार्डहरू भित्र पसे। दोस्रो प्राविधिक मतिर हतारिए, टाउको निहुराएर मलाई जबरजस्ती कोठामा धकेले।
  
  
  गार्डहरू मतिर हतारिए। एउटा मुट्ठीले मलाई सोलार प्लेक्ससमा प्रहार गर्‍यो, र अर्कोले मलाई बङ्गारामा हान्यो। म पछि हटें। मैले सास फेर्न खोजेँ र आक्रमणकारीहरूलाई अन्तिम दुई गोली हानेँ। एउटा रोएको सुनेर खुसी लाग्यो । मुट्ठी र फलामको असिना ममाथि पर्‍यो। मेरो हातबाट पेस्तोल खोसियो । यी बलियो, ऊर्जावान लडाकुहरू थिए। मैले एकजनालाई हटाएँ भने, त्यसको ठाउँमा दुई जनाले लिए।
  
  
  यो अलमलमा, मलाई अचानक कम्मरमा कडा लात लाग्यो। म कष्टकर पीडामा दोब्बर भयो र कंक्रीटको भुइँमा लडें। जुत्ताले मलाई मन्दिरमा हान्यो। आधा सुन्न, म आफै वरिपरि पुगें, मेरो खुट्टा महसुस गरे र यसलाई तानें। त्यो मानिस अरुको बीचमा चिच्याउदै लड्यो । अब म मेरो चक्कु लिन सक्छु।
  
  
  मैले मेरो वरिपरिको सबै कुरा काटें र मेरो अनुहार र हातमा न्यानो छर्केको महसुस गरें। मेरो स्टिलेटो समात्न धेरै चिप्लो भयो। मैले गार्डहरूको गर्जन सुनें। तिनीहरूमध्ये धेरै छन् र तिनीहरू अझै आउँदै थिए। तिनीहरूले मलाई लात हाने र तिनीहरूको रिभल्भरको बटले मलाई पिटेका थिए। कसै-कसैसँग पेस्तोल थियो र उनीहरूले मलाई हिर्काउन सक्दो प्रयास गरे। तिनीहरूको जुत्ताले मेरो घाईते शरीरमा हान्यो। मानिसहरू र तिनीहरूको रोदन बेहोस र अधिक अस्पष्ट भयो: छाया र आवाजहरूको कुहिरो। रिभल्भरले फायर गर्यो । यो तल्लो कोठामा डाइनामाइट विस्फोटको चार्ज जस्तै थियो। यो हत्यारा आक्रमण रोकिएको छ कि मलाई अन्धकारमा उदायो। गार्डहरू ध्यानमा उभिए, भारी सास फेर्दै। बिस्तारै कोल्ट 357 पाइथन तल झार्दै एउटा मानिस ढोकामा उभियो। अचम्मको कुरा होइन, शट कोठामा प्रतिध्वनित भयो। उसले अरूहरू जस्तै समान पोशाक लगाएको थियो, तर उनको आचरणले आत्मविश्वास र अधिकार व्यक्त गर्यो। उनको पातलो र तिखो अनुहार थियो। एउटा गुण्डाको जुँगा उसको ओठमा पर्यो, र उसको अक्विलिन नाकले उसलाई शिकारको चराको रूप दियो। उनी त्यहाँ एक अनौपचारिक, चासो नदेखेको दर्शक जस्तै उभिए, तर उनका आँखा ढुङ्गा जस्तै कडा थिए।
  
  
  'यहाँ के भइरहेको छ?' - उसले शान्त भएर सोध्यो। सर," एक गार्डले भने, "हामीले यो अंग्रेजलाई यहाँ भेट्टायौं।" उसले जुआनको हत्या र घाइते...
  
  
  "Silenzio"। त्यो मान्छेले मलाई रिभल्भर देख्यो । 'मसँग आउ।'
  
  
  मैले मेरो स्टिलेटो छोडेँ र उभिएँ, अचम्म मान्दै, मेरो मांसपेशीहरू दुखाइले चिच्याइरहेका थिए।
  
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  
  
  म अँध्यारो गुफामा थिएँ । बाक्लो काठको ढोकामुनि एउटा दरारबाट मात्र उज्यालो आयो। अटारी धेरै सानो थियो, ठूलो वार्डरोब भन्दा ठूलो थिएन। कसलाई थाहा छ को वा के थियो एक पटक भित्र। कम्तिमा अब म त्यहाँ फोहोर फोहोरको बीचमा बसिरहेको थिएँ। म मन्दिर मुनि कतै भएको हुनुपर्छ, किनकि रूख र बोटबिरुवाको जरा ढुङ्गा भित्र पसेको थियो, तर स्पष्ट रूपमा यति बिस्तारै कि तिनीहरूले अब पर्खालहरू एकसाथ समातिरहेका थिए।
  
  
  म ढुङ्गाको पर्खालमा झुकेँ, नग्न र शक्तिहीन फोहोर हावामा, उत्सुकतापूर्वक अब के हुन्छ भनेर पर्खिरहेको थिएँ। तिनीहरूले मलाई हटाए, मलाई खोजे र सबै चीजहरू लगे। र मेरो ग्यास बम र नाडी घडी पनि।
  
  
  अनुसन्धान एक व्यक्तिको नेतृत्वमा थियो जसको नाम र स्थान मलाई थाहा छैन। उनले मलाई प्रश्न गरेनन्। उहाँका शब्दहरू मलाई वा उहाँसँग भएका दुई गार्डहरूलाई केही छोटो आदेशहरूमा सीमित थिए। उसले मलाई शान्त, घमण्डी अवहेलनाको साथ व्यवहार गर्यो जसले मलाई दुखी व्यवहार गरेको भन्दा पनि बढी रिस उठ्यो। उसले मलाई यहाँ छोड्यो र, जहाँसम्म मैले भन्न सक्छु, बिर्सनुभयो।
  
  
  घण्टा यति बिस्तारै बित्यो कि म लगभग पागल भएँ। मैले भाग्ने विकल्पहरू विचार गर्दै केही समय बिताएँ। र तिनीहरू त्यहाँ थिएनन्। बाँकी समय मैले कास्टिक एसिडको बारेमा सोचें; कति बिस्तारै तर निश्चित रूपमा, जेम्बलाको उपकरणसँगै, यसले मेरो जीवनलाई खाइरहेको थियो। प्रत्येक सेकेन्डले मलाई त्यो क्षणको नजिक ल्यायो जब विनाशको प्रक्रियालाई ध्यान दिइनेछ र त्यसपछि तिनीहरूले पक्कै पनि मलाई यहाँ अब सड्न दिने छैनन्।
  
  
  ढोकाको अर्को छेउमा बोल्टको आवाजले मलाई डराएको थियो। झटपट ढोका खुल्यो । मेरो अन्वेषक दुई नर्वस गार्ड लिएर फर्कियो। उसले मेरो प्यान्ट म तिर फ्याक्यो र अनौपचारिक, उदासीन पर्यवेक्षकको हावाको साथ ढोकाको फ्रेममा झुक्यो।
  
  
  - लुगा लगाउनुहोस्, अमिगो, हामी भेट्न जाँदैछौं, र महिलाहरू हामीसँग छन्।
  
  
  'कहाँ?'
  
  
  "तिम्रो मुख बन्द गर। तिमीलाई भनेजस्तै गर।
  
  
  मैले मेरो खुल्ला ट्राउजरको बटन नराख्दासम्म उसले कुर्यो र त्यसपछि मलाई अस्थायी सेल छोड्न संकेत गरे। मैले खुला हलवे बत्तीको उज्यालोमा झिम्काए र मेरो बियरिंगहरू लिन एक क्षणको लागि हिचकिचाएँ। यसले गर्दा गार्डले मलाई उसको बन्दुकको ब्यारेलले हान्यो। हामीले आएका भन्दा फरक बाटो लियौं र धेरै सिपाही र प्राविधिकहरू भेट्यौं जसले मलाई घृणा र जिज्ञासाको मिश्रणले हेरेका थिए। केही बेर हामी खाली पर्खालहरू, माथि र तल सीढीहरू भएका लामो कोरिडोरहरूमा हिंड्यौं। तिनीहरू सबै यति समान थिए कि म यो भूलभुलैयामा हराएको छु। अन्तमा हामी एउटा फराकिलो हलमा आइपुग्यौं, जुन अन्य करिडोरहरूमा खोलिएको थियो, ताकि हामी स्पोक व्हीलको एक्सेलमा पुग्यौं जस्तो देखिन्थ्यो। यो हल चाँडै ठूलो केन्द्रीय हल बन्यो। यसको धेरै जसो छतबाट घेरामा झुण्डिएको दमस्क पर्दाको चमकले मधुरो रूपमा उज्यालो थियो। भुइँको बिचमा एउटा चम्किलो घेरा बनाउने एउटा बलियो ठाउँ थियो। पर्खालहरू लगभग चारैतिर बुककेसहरूले भरिएका थिए। बाक्लो छालाले बाँधिएको भोल्युमहरू पातदार पर्चाहरूको छेउमा उभिए। म अगाडी उभिएको पर्खाल अग्लो र बीचमा झुन्डिएको त्यो विशाल रहस्यमय स्टिकर बाहेक खाली थियो। सुनौलो घाम स्टेजमा चम्कियो, जसमा वाद्य कन्सोल उभिएको थियो, जुन मलाई बर्बाद भएको देखिन्छ। उनको वरिपरि पाँच जना बसेका थिए ।
  
  
  त्यहाँ दुई जना मध्यम उमेरका पुरुष थिए । एकजनाको टाउको बिलियर्ड बलको जस्तै टाउको थियो। अर्कोको अनुहार थियो, जुन पहिलो नजरमा, ढोका ढल्केर ठोक्किएको थियो। ती महिलाहरूमध्ये एउटी छोटो र मोटी थिइन्, भारी, असहज स्तन र तीखो, छेड्ने एगेट आँखाहरू। दोस्रो सानो थियो र अलि राम्रो बनाइएको थियो। उनी बोर भएजस्तो देखिन्थिन् ।
  
  
  पाँचौं मानिस अरूभन्दा धेरै फरक मानिस थियो। ऊ कन्सोलमा महिलाहरूका बीचमा कालो छालाको कुंडा कुर्सीमा बस्यो। उसले नीलो कश्मीरी स्कार्फको साथ हल्का बेजको व्यापार सूट लगाएको थियो। उसले कन्सोलमा झुक्यो, कुहिनो उठाएर र मेरो उपकरणको झोला आफ्नो हातमा समात्यो, मानौं उसले मलाई हेर्न आग्रह गरिरहेको थियो। उसले मलाई सीधा अनुहारमा हेर्यो उसको आँखामा बुद्धिमानी र उदास नजरले।
  
  
  उहाँ सानो र फुर्तिलो हुनुहुन्थ्यो। बूढो मानिस होइन, तर वर्षौं उसलाई दयालु भएन। उसको अनुहारमा गहिरो झुर्रियाँ र आँखा मुनिका घेराहरू यौवन वा कलाविहीनताको कुनै ट्रेस मेटाउँदै तिनीहरूमा तानिएको जस्तो देखिन्थ्यो। उहाँ मैले देखेको अरू कोही भन्दा फरक हुनुहुन्थ्यो। अनौठो घुमेको नाक, निधारको रेखा र माथिल्लो ओठलाई कसिलो रूपमा संकुचित गरिएको मायाले पूर्णता प्रकट गर्यो। उसले आफ्नो परिचय दिनु परेन । मैले मायावी कर्नेल जेम्बलाको सामना गरें। "प्रकाशमा बाहिर आउनुहोस्, सेनर," उनले भने। उनको स्वर तरवारजस्तै उच्च र तीखो थियो।
  
  
  पेस्तोलले मलाई अगाडि बढायो।
  
  
  म उज्यालोको अन्धो किरणको बीचमा उभिएँ, र धेरै मिनेटसम्म कसैले केही बोलेन। जेम्ब्ला हिँडेनन्, तर अरूहरू आ-आफ्नो सिटमा बसेर गहिरो आँखाले मलाई अध्ययन गर्दै थिए। तिनीहरू तिनीहरूको नेता जत्तिकै शुद्ध नस्लका थिएनन्, तर मायानको रगतले तिनीहरूको गहिरो रङ भएको अनुहारमा छाप छोडेको थियो।
  
  
  "हामीले सबै कुरा दुई पटक खोज्यौं," जेम्ब्लाले अन्तमा भने, "तर हामीले कतै लुकेका विस्फोटकहरू फेला पारेनौं।"
  
  
  मैले केही भनिनँ ।
  
  
  "म सुन्दै छु," उसले भन्यो। उसको स्वर भ्रामक मैत्री थियो। मेरो पिठ्युँमा हानेको बन्दुक त्यस्तो केही थिएन ।
  
  
  "मैले उसलाई छोडेको छैन," मैले भने।
  
  
  होला,’ उनले जवाफ दिए। उसले मेरो टूलबक्सलाई उल्टो पार्यो ताकि यसको सामग्रीहरू कन्सोल ट्रेमा घुम्यो र मेरो माइक्रोफिल्म क्यामेरा उठायो। उनले भने, ‘तपाईँले तस्बिर खिचेर लामो र कठिन बाटो तय गर्नुभयो । फोटोग्राफी मेरो असाइनमेन्टको दोस्रो भाग थियो। मैले फिल्ममा सकेसम्म धेरै उपकरणहरू प्राप्त गर्नुपर्‍यो, तर मैले मेरो स्प्रे प्रयोग गर्ने मौका पाएपछि मात्र। यस सन्दर्भमा, हक अडिग थियो। विनाश पहिले आयो। बाघले पासो सुँघेको जस्तो अप्ठ्यारो र नर्भस महसुस गरे पनि म मुस्कुराउन सकिन।
  
  
  अचानक, उसको हातको तीव्र गतिले, जेम्बलाले मेरो चीजहरू भुइँमा फ्याँक्यो।
  
  
  'तिमी को हौ? तिम्रो नाम के हो? यहाँ पनि के गर्दै हुनुहुन्छ ?
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "मेरो नाम निक कार्टर हो र तपाईलाई थाहा छ म यहाँ किन छु। एक सेकेन्ड पहिले तपाईंको हातमा कारण थियो।
  
  
  "कार्टर..." उसले नाम ध्यानपूर्वक भन्यो। - मलाई लाग्छ मलाई केहि याद छ ... हो! यहाँ छ! क्युबा १९६९ र गत वर्ष चिली। ठीक छ, यस पटक तपाईं असफल, श्री कार्टर।
  
  
  "सायद तपाईं सही हुनुहुन्छ," मैले उसलाई हेर्दै जवाफ दिए। जेम्ब्लामा, अन्य चारमा, वा म र अँध्यारो कोरिडोरको बीचमा उभिएका मानिस र गार्डहरूमा कमजोर ठाउँ खोज्ने प्रयास गर्दै मेरा आँखाहरू निरन्तर अगाडि र पछाडि सरेका थिए। त्यहाँ एकल थिएन, भाग्न को लागी कुनै विकल्प थिएन। जेम्बलाले मेरो बढ्दो चिन्ता महसुस गरेजस्तो लाग्यो, छोटो, तेज हाँस्नुभयो र भन्नुभयो, "शान्त हुनुहोस्। हामी तपाईंलाई यहाँ कार्यान्वयन गर्दैनौं।
  
  
  "म त्यो समारोहको पर्खाइमा छु जहाँ मेरो छाती खोलिनेछ र मेरो हृदय च्यातिनेछ।"
  
  
  "तपाईंले स्वीकार गर्नुपर्नेछ कि तपाईं यसको योग्य हुनुहुन्छ, सेनर कार्टर।" तिनीहरू असल मानिसहरू थिए जसलाई तपाईंले मार्नु भयो। तर हामीले तपाईलाई आफ्नै लागि प्रयोग गर्ने तरिकाको साथ आएका छौं, र तपाईले यसको तस्बिरहरू लिन सक्नुहुने छैन, त्यहाँ तपाईले के हेर्न लाग्नु भएको कुरा संचार गर्न सक्षम हुनुहुनेछ। वैसे, केवल जिज्ञासाबाट, धोकाले तपाईंलाई यहाँ बाटो देखाएको छैन?
  
  
  मैले उदासीन भएर फेरि काँध हालेँ। "पृथ्वी हल्लाले भरिएको छ।"
  
  
  - मलाई पहिले देखि नै यो डर थियो। देशद्रोहीको सहाराले मात्र तिमी मेरो सुरक्षाको बेल्ट पार गर्न सक्यौ। मैले समाधान गर्न नसक्ने एउटै समीकरण भनेको मानव अप्रत्याशितताको समीकरण हो। मलाई लाग्दैन कि आज राती पछि यसले मलाई परेशान गर्नेछ।
  
  
  उसलाई थाहा थिएन ऊ कति सही थियो। तर उसले सोचे भन्दा फरक कारणले! र जब उसले सत्य थाहा पायो ... मैले फेरि वरिपरि हेरे र निल्यो। त्यो एउटा जाल थियो, चिहान थियो। निर्दयी प्रकाश माथिबाट पनि खतरा विकिरण जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  "आज रात पछि," जेम्ब्लाले जारी राखे, "त्यहाँ हुनेछ ... तर तपाईलाई यहाँ मेरो सानो स्थापनाको बारेमा सबै कुरा थाहा छ!
  
  
  "तपाईलाई लाग्छ कि तपाईसँग संसारको सबैभन्दा ठूलो रेफ्रिजरेटर छ।"
  
  
  "ठ्याक्कै होइन," उसले हाँस्यो। "म केवल केहि काल्पनिक पहाड बनाउन जाँदैछु। त्यो हो, पहाड अवस्थित छ भनेर बहाना गर्न रेडियो तरंगहरू प्रयोग गर्दै, यसको सबै गुणहरू ट्रपोस्फियरको हावा प्रवाहहरूमा प्रक्षेपण गर्दै। हिउँ पर्नका लागि करिब १५ हजार फिटको उचाइमा हुनुपर्ने हुन्छ । निस्सन्देह, कसैले पनि यी रेडियो तरंगहरू देख्ने छैनन्, र विमान तिनीहरूको माध्यमबाट मात्र उड्न सक्छ। हावापानीले मात्र सोच्छ कि त्यहाँ पहाड छ!
  
  
  - मेक्सिको सिटीमा तपाई के सोच्नुभयो? - मैले अमिलो भएर सोधें।
  
  
  त्यसोभए, तपाईंले याद गर्नुभयो! यो, त्यसैले बोल्न, एक प्रयोगात्मक प्रसारण थियो। त्यसबेला, मेरो केन्द्र बिन्दुहरू उपनगरहरूमा केही माइल मात्र टाढा थिए। तर यस पटक म मध्य अमेरिकाको अधिकांश भाग कभर गर्न सक्षम हुनेछु र...
  
  
  - फोकल बिन्दुहरू?
  
  
  मैले उसलाई बाधा दिएँ। 'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  यो तपाईलाई स्पष्ट हुनेछ कि म पहाडको चौडाइको तरंग लम्बाइको साथ रेडियो सिग्नल उत्पादन गर्न सक्दिन। मैले बिन्दुहरूको शृङ्खला प्रोजेक्ट गर्न आवश्यक छ वा मैले लक्षित गर्न रोजेको क्षेत्रमा पहाडको रूपरेखा बनाउने फिल्ड लाइनहरू भनौं। ब्याकअप ट्रान्समिटरहरू कहाँ राख्ने भनेर निर्धारण गर्न धेरै सटीक गणनाहरू आवश्यक छ ताकि तिनीहरू मुख्य रेखाचित्रको गणितीय अक्षको सही अनुपातमा छन्।
  
  
  "मेरा सहायकहरू," उनले आफ्नो पछाडि चार जनालाई टाउको हल्लाएर थपे, "प्रत्येकले आफ्नै देशमा समर्थन स्टेशनको निरीक्षण गरिरहेका छन्।"
  
  
  मेरो घाँटी सुकेको छ । "तर यो अक्ष, केन्द्र जसको वरिपरि सबै घुम्छ, यहाँ छ, होइन?"
  
  
  हो, पक्का।'
  
  
  ममध्ये आधाले राहतको सास फेरे, बाँकी आधाले उनको धूर्ततालाई श्राप दिए।
  
  
  हिउँले सबै कुरा ढाकेपछि के हुन्छ?
  
  
  उनी रहस्यमय ढंगले हाँसे । "त्यसपछि तेस्रो माया साम्राज्य आउनेछ।"
  
  
  जब उनको भव्यताको भ्रमले मेरो दिमागलाई पूर्ण रूपमा कब्जा गर्यो म स्तब्ध भएँ। त्यसपछि मैले सोधे: "के तपाईं यसको लागि धेरै टाढा दक्षिण हुनुहुन्छ?"
  
  
  यो यस अर्थमा सत्य हो कि हाम्रो सभ्यताको पालना डुकाटनमा थियो। तर पहिलो दुई माया साम्राज्यहरू अझ दक्षिणतिर विस्तारित भए।" उनले कडा हाँसोका साथ थपे: "कहिल्यै युकाटेकनलाई मेक्सिकन नभन्नुहोस्। एजटेकहरूसँग हाम्रो पुरानो शत्रुता अझै पनि अवस्थित छ, यद्यपि हामीसँग एउटै Teules छन्, पखेटा सर्प कुकुल्कन जस्ता देवताहरू छन्।
  
  
  उसले फर्केर भित्तामा रहेको उज्यालोले भरिएको तस्विरलाई औंल्यायो। "यसले हामीलाई उहाँको सम्झना दिलाउँछ।"
  
  
  - रातो रेखाहरूको बारेमा के हो?
  
  
  "तिनीहरूले हामीलाई हाम्रा वास्तविक शत्रुहरू को हुन् भनेर सम्झाउँछन्। 1519 मा, कोर्टेसले टाबास्कोमा मायनहरूलाई मारे र त्यसपछि रूखको ट्रंकमा तीनवटा स्लिटहरू काटे। स्पेनका राजा चार्ल्स प्रथमको तर्फबाट उसले हाम्रो इलाका कब्जा गर्यो।" जेम्बाले फेरि मलाई हेरे। "तपाईं हाम्रो शत्रु हुनुहुन्छ, कार्टर।" तिम्रो परिवारले पाँच शताब्दीसम्म हाम्रो जग्गा कब्जा गरेर हामीलाई गरिबीमा बाँच्न बाध्य बनायो।
  
  
  "त्यसोभए तपाई आफै के गर्न जाँदै हुनुहुन्छ?" यस उपकरणको साथ तपाईले अझ ठूलो गरिबी निम्त्याउनुहुनेछ। सबै चिसो हुनेछ। रबर, केरा र बहुमूल्य काठ चिसोबाट मर्नेछ। कफी र कोको नष्ट हुनेछ। उद्योग ध्वस्त हुनेछन् । मध्य अमेरिकाको सम्पूर्ण अर्थतन्त्र रातारात ध्वस्त हुनेछ।"
  
  
  उसले हात हल्लायो, मानौं कुनै कीराले उसलाई सताइरहेको थियो। “प्राकृतिक सम्पदालाई विचार गर्दा हाम्रो देश लगभग कुमारी छ। विकास भएको सानो टुक्रा पुँजीवादी शोषणले खत्तम हुँदैछ । हाम्रो जीवन परिवर्तन हुनेछैन किनभने हामी अझै पनि भोक र गरिबीबाट ग्रस्त थियौं। एक पटक यो समाप्त भएपछि र तपाईं ग्रिङ्गोहरू छोड्नुभयो, हामी हाम्रो अर्थव्यवस्था निर्माण गर्नेछौं, तर केवल आफ्नो लागि। तपाईले भन्न सक्नुहुन्छ कि म मध्य अमेरिकालाई अस्थायी रूपमा नाफारहित बनाइरहेको छु। ”
  
  
  - तिम्रो मतलब बसोबास छैन।
  
  
  "नाफाहीन, बसोबास नभएको, साम्राज्यवादीका लागि यो एउटै कुरामा आउँछ।"
  
  
  'यो बकवास हो। र स्थानीयहरू तपाइँसँग सहमत छैनन्। किन चेताउनी दिदैनौ कर्नल ? कमसेकम तब तिनीहरू चिसो मौसमको लागि तयारी गर्न सक्छन्।
  
  
  "तपाईं यी चीजहरूको बारेमा यथार्थवादी हुनुपर्दछ। मलाई कसले पत्याउने ? म पक्षपाती होइन। म एक इलेक्ट्रिकल इन्जिनियर हुँ। र यस कर्नलको लागि, यो मलाई अर्कान्सस कन्फेडेरेट मिलिसियाले उनीहरूलाई प्रदान गरेको सेवाहरूको लागि प्रदान गरिएको मानद पद हो। यदि तिनीहरूले मलाई विश्वास गरे भने, मसँग आक्रमणलाई हटाउन पर्याप्त शक्ति हुनेछ, सेनर कार्टर। तपाईंले प्रमाणित गरिसक्नुभएको छ, म कमजोर छु। तपाईंले पक्कै बुझ्नुहुनेछ कि मैले मेरो शक्तिलाई पराजित नगरेसम्म सबै कुरा गोप्य राख्नुपर्छ। र तपाईंको प्रश्नको जवाफ दिन: यसैले म निकारागुआको यो मरुभूमिमा युकाटनबाट सयौं माइल टाढा बस्छु।
  
  
  तर हजारौं मानिसहरू, तपाईंका मानिसहरूले कष्ट भोग्नेछन् र मर्नेछन्।”
  
  
  हामीले शताब्दीयौंदेखि भोग्दै आएका छौं। हामी प्रकृतिको प्रकोप विरुद्ध कठोर छौं। तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ कि हामी नर्कटहरू जस्तै छौं। विलासिता र प्रचुरताले तपाईंका मानिसहरूलाई प्रभावशाली र कमजोर बनाएको छ। हो, मानिसहरू मर्नेछन्, दुर्भाग्यवश। तर रक्तरंजित क्रान्तिको तुलनामा तीमध्ये धेरै कम हुनेछन्। मान्छे सधै अरुको लागि मर्नु पर्छ। बुझेनौ ? पहिले मेरो पहाड बनाएर मात्रै मेरा मागहरु संसारलाई सुनाउन जरुरी छ ।”
  
  
  तपाईको माग नमान्दा के हुन्छ ? के तपाइँका ट्रान्समिटरहरूले अझै काम गर्नेछन् र तपाइँ सबै चीजलाई बरफ युगमा फर्काउनुहुनेछ?
  
  
  यो रोक्नको लागि हाम्रो धेरै लामो सपना थियो। वर्षौंदेखि हामीले त्यो दिनको सपना देखेका थियौं जुन दिन हामीले रोपेको कुरा काट्न सक्छौं।”
  
  
  उनको बोलीको आगोको बाबजुद पनि उसले मलाई हेर्दा उनको आँखा पूर्ण रूपमा सामान्य थियो। "यो दिन सुरुमा भोलि हुने थियो, श्री कार्टर, तर यो स्पष्ट छ कि तपाइँको हस्तक्षेपले हाम्रो तालिकालाई अगाडि बढाएको छ।"
  
  
  "आजको लागि?"
  
  
  'आजसम्म!' उनका औंलाहरू टगल स्विचहरूको पङ्क्तिमा दौडिए। "हाम्रो घातक फसल अब सुरु हुन्छ!"
  
  
  अहिले होइन! अझै केही घन्टा बितेको छैन! उसलाई चिच्याउनबाट जोगाउन मैले मेरो तल्लो ओठ टोक्नुपर्‍यो किनकि उसको हातमुनि औजारहरू जीवनमा आयो। म अन्य मध्य अमेरिकी देशहरूमा प्रसारण हुने तीनवटा च्यानलहरूको बारेमा सोचिरहेको थिएँ।
  
  
  सबैको मुटु यहाँ थियो होला तर त्यो मुटु अझै धड्किरहेको थियो। प्रभु, के यो एसिड कहिल्यै काम गर्छ? मेरो प्रारम्भिक त्रास गायब भयो। यो अकल्पनीय विनाशलाई कुनै पनि कुराले रोक्न सक्दैन भन्ने मलाई लाग्यो। जेम्ब्लाले केही समयको लागि शान्त हुन सक्थे, तर अन्तमा उनको योजनाहरू असफल भए।
  
  
  मिटरले विसंगति दर्ता गरेपछि जेम्ब्लाले निहुर्यो, र पढाइ समायोजन गर्दा उसको हात अलिकति हल्लियो। तर उनको आवाज दृढ र आत्मविश्वासी थियो। उ त्यही स्वरमा बोल्यो । "तपाईंलाई थाहा छ, कार्टर, म तपाईंको आगमनको लागि तयार थिएँ।"
  
  
  - के तपाईलाई थाहा थियो म आउँदैछु?
  
  
  "ओह, तुरुन्तै होइन, तर कुनै सरकारले विनाश विशेषज्ञ पठाउने सम्भावना धेरै उच्च थियो।" उसले कन्ट्रोल प्यानलमा नाचिरहेका तीरहरूलाई उत्सुकतापूर्वक हेर्यो। एक एक गरेर उसले सर्किट अन गर्यो। "त्यसैले मैले अतिरिक्त सावधानी अपनाएँ।" मेरा ट्रान्समिटरहरू एकअर्काबाट स्वतन्त्र रूपमा काम गर्छन्।
  
  
  'कुन?' - "के तपाइँसँग यी अन्य बिन्दुहरूमा नियन्त्रण छैन?"
  
  
  'हो, पक्का। "म तिनीहरूलाई यहाँबाट रिले संकेतको साथ खोल्नेछु," उनले भने। उनले प्यानलमा ढकढक गरे। "र म तिनीहरूलाई त्यसै गरी फेरि खोल्नेछु।" त्यसपछि मात्र उनीहरूले अर्को रेडियो पल्स प्राप्त गर्छन्।
  
  
  यो मेरो काँध ब्लेड बीच टाँसिएको महसुस भयो। "तपाईको मतलब यो हो कि जब तिनीहरू सक्रिय हुन्छन्, तिनीहरू केवल रिमोट कन्ट्रोलद्वारा बन्द गर्न सकिन्छ?"
  
  
  'ठ्याक्कै। यो तोडफोड विरुद्ध सुरक्षा हो। मेरो आफ्नै सुरक्षा र मेरो स्थापनाहरूको सुरक्षाको लागि एक प्रकारको बीमा। यदि यहाँ सबै नष्ट भएको थियो, र भगवानले यो गर्न खोज्ने मूर्खलाई आशीर्वाद दिनुहुन्छ भने, पहाड अझै सृजना हुनेछ। परिणाम विनाशकारी हुनेछ।
  
  
  मैले अमिलो स्वरमा सोधें, "तपाईले के भन्न खोज्नुभएको हो, विनाशकारी?"
  
  
  एउटा ट्रान्समिटरलाई नष्ट गर्नु भनेको पालमुनिबाट एउटा स्टिक हटाउनु बराबर हुनेछ। पालको आकार फरक हुनेछ, तर अझै खडा रहनेछ। मेरो गणना एकदम सही छ, र म यस तरिकाले मेरो बल क्षेत्र सन्तुलन बाहिर फ्याँकिने मौसम सम्बन्धी गडबडीको बारेमा सोच्न रुचाउँछु। मामिलालाई अझ नराम्रो बनाउनको लागि, यदि यो स्टेशन असफल भएको थियो भने, अरूले अब संकेत प्रसारण गर्न सक्षम हुनेछैनन्। यो सम्भव छ कि मध्य अमेरिका सधैंको लागि हिउँ र बरफले ढाकिएको हुनेछ।
  
  
  उहाँको भविष्यसूचक शब्दहरूको शैतानी सत्यले मलाई एक प्रहार जस्तै प्रहार गर्यो।
  
  
  "मेरो भगवान," मैले चिच्याएँ, उसमा हाम फालें, "त्यो सुरु नगर्नुहोस्!" रोक! म...'
  
  
  एउटा ठूलो विस्फोटले मेरो चेतावनी मध्य वाक्य काट्यो। मैले जमिनमा ठोकें। दुईजना गार्ड मेरो पछाडि उफ्रिए । तिनीहरूले मलाई लगभग कुच्यो र मेरो फोक्सोबाट हावा निचोडिदिए। म पागल झैँ लड्दै थिएँ । परिणाम छैन। यी दुई मभन्दा बलिया थिए । तिनीहरूले मलाई भुइँमा पिन गरे। मांसपेशी हतियारले मलाई बलियोसँग समात्यो। एउटा नराम्रो, बलियो हातले मेरो मुख यति बलियो निचोयो कि मेरो दाँत लगभग मेरो ओठबाट छिरे। मैले टाउको मुक्त गरें।
  
  
  'रोक! होइन...'
  
  
  नराम्रो औंलाहरू मेरो मुखको वरिपरि अझ कडा बन्द भए।
  
  
  मेरो चित्कार मेरो घाँटीमा अड्किएको छ। यो एक आशाहीन अवस्था थियो।
  
  
  जेम्बला चुपचाप हाँस्यो। - शान्त हुनुहोस्, सेनर। मैले पहिले नै अन्य च्यानलहरू खोलेको छु र जहाँसम्म म भन्न सक्छु सबै ठीक काम गरिरहेको छ। अब तिनीहरू केवल सिंक।
  
  
  भुइँबाट, जेम्ब्लाले आफ्ना चारवटा स्टेशनहरू एउटै तरंगदैर्ध्यमा बदलेको मैले असहायताका साथ हेरेँ। म काँप्न थालेँ, एक पशुवादी मांसपेशी प्रतिक्रिया। कत्ति पनि शान्त भएन, के हुन्छ भनेर म पर्खिरहेँ। यदि जेम्बलाको स्थापनाले वास्तवमा काम गरेको भए, मेरो तोडफोड उल्टो हुने थियो। यहाँ यसको स्थापनालाई तोडफोड गरेर, म अनजानमा विपत्तिलाई सधैंभरि जारी राख्नेछु। परिणाम विनाशकारी हुनेछ। जेम्बलाले आफ्नो औंला ठूलो बटनमा शानदार रूपमा घुमाउन दियो। "र अब पावर करेन्ट।" उसले सन्तुष्ट मुस्कुरायो र आफ्नो सम्पूर्ण शक्तिले बटन थिच्यो। उज्यालो अँध्यारो भयो । मन्दिरको गहिराइमा, जेनेरेटरको बढ्दो आवाज सुनिन्थ्यो। "मलाई थप ऊर्जा चाहिन्छ," उनले भने। उसले धेरै ठूला घुँडाहरू घुमाए।
  
  
  उसले जे मागेको थियो त्यो पाए, तर अर्कै तरिकाले। कमजोर सर्किट स्पष्ट रूपमा अचानक ओभरलोड सामना गर्न सकेन। मेरो कास्टिक एसिडले तिनीहरूलाई धेरै खायो। जेनेरेटरहरूको आवाज चर्को र छेड्ने भयो, र एयर कन्डिसनिङ ग्रिलहरू मार्फत अति तताइएको भागहरूको दुर्गन्ध सुन्न सकिन्थ्यो। टाढा, टाढा, मैले मेरो स्प्रेको साथ काम गरिरहेको उपकरण मार्फत बिना सीमा भोल्टेजको रूपमा स्प्ल्याश र क्र्याकल्स सुनें। मैले यस कोठामा बन्द भएका मानिसहरूबाट बेहोस, उच्च पिच चिच्याएको सुनें।
  
  
  यी आवाज र दुर्गन्धको अर्थ जेम्बलाले मात्र बुझेको देखिन्छ। उसले हताश भएर हातहरू शून्यमा फर्काउने प्रयास गर्दै घुँडाहरू घुमाए। तर अब जब उसले पावर अन गरेको थियो, यसले खासै अर्थ राखेन।
  
  
  'होइन होइन! यो सत्य हुन सक्दैन। उसको आँखा डरलाग्दो छ, उसले उपकरणहरू दौडिरहेको र पावर ट्रान्सफर्मरको सुई रातो क्षेत्रमा प्रवेश गरेको देख्यो। ओभरलोडका कारण उनको आफ्नै प्यानल छोटो हुन थाल्यो। पहेँलो धुवाँ धातु प्यानलका सिमहरूमा प्रवेश गर्यो। उसको पछिल्तिरका मानिसहरूले गाली श्राप दिए। एउटी महिलाले खोकेर कुर्सीलाई पञ्जाका औंलाले समातिन्। प्यानलहरू धेरै उच्च दबाबमा थिए जस्तो गरी उभिए। त्यहाँ एउटा साँघुरो बाटो थियो। सेतो ज्वालाले जेम्बलाको हात जलाइयो। मलाई अनौठो वाकवाकी लाग्यो । उनको सम्पूर्ण योजना आफैंमा पतन भएको देख्नु भयानक थियो। उसले बनाएको इलेक्ट्रोनिक राक्षसले आफैलाई खायो। उसले आफ्नो कमजोर भागहरू पगायो, आफ्नै सेन्सर र तारहरू पङ्चर गर्यो, स्थिर बिजुलीले आफैलाई दण्ड दियो र जलेको इन्सुलेशनको दुर्गन्ध बाहिर निकाल्यो। धुवाँबाट मैले जेम्बलाको अनुहार देख्न सकिनँ। यो गायब भयो र मानव हुन बन्द भयो।
  
  
  धुवाँबाट, वा उत्साहबाट, वा दुवैबाट उसका आँखामा आँसु थिए। उसको घाँटीबाट एउटा हताश आवाज निस्कियो।
  
  
  "कार्टर, कार्टर, तपाईंले यो गर्नुभयो। के तपाईलाई कुनै बिचार छ कि...
  
  
  अचानक म भयानक हावाको दबाबले पराजित भएँ। जेम्बलाको आक्रोशित आवाज मौन भयो। उज्यालोको झिल्काले कोठा छेड्यो । जेम्बला र उनका साथीहरू बहिरो विस्फोटमा मारिए। मलाई समात्ने गार्डहरू पुतलीजस्तै टाढा फ्याँकिदिए। विस्फोटले मेरो फोक्सो ध्वस्त भयो। आकाश धातु, गिलास र चम्किलो केबलका टुक्राहरूको वर्षाले भरिएको थियो। मैले आफैलाई भुइँमा जोडले थिचेँ। गार्डहरूले मलाई तल ढकढकाएर भुइँमा राखेकोमा म खुसी थिएँ। सायद यसले मेरो जीवन बचाएको थियो।
  
  
  कोलाहल र उज्यालो प्रकाश तिनीहरू सुरु हुने बित्तिकै हराए। मेरो टाउको घुमिरहेको थियो र कान बजिरहेको थियो। मैले कुरे। त्यसपछि मैले माथि हेरे। वाष्पीकरण र धुवाँ अझै हलमा झुन्डिएको थियो। अस्पष्ट रूपमा मैले छोडेको गडबडी देख्न सकिन। कन्ट्रोल प्यानल पाकेको टमाटर जस्तै फुट्यो। जेम्बला धुवाँमा माथि गएको देखिन्छ। कमसेकम उनको कुनै पत्ता लागेन। बाँकीहरू भुइँमा छरिएका थिए जहाँ तिनीहरू लडेका थिए। टाउको अनुहारमा पल्टिएको थियो। अर्को पुरुष र एउटी मोटी महिला आफ्नो ढाडमा सुतेका थिए। थकित महिलाको घाँटीमा धातुको प्यानलको टुक्रा अड्कियो। उनी कुर्सीमा घुँडा टेकेर मरे। जलेको भागबाट रगत बग्यो । यो पर्खालको छेउमा र भग्नावशेषको स्टेजमा तेलको धाराहरूमा बग्यो।
  
  
  म मेरो खुट्टामा हामफाले, गहिरो सास लिए र वरपर हेरे। एकजना गार्ड भुइँमा लडिरहेका थिए, उनको मुखबाट रगत बगिरहेको थियो। मलाई समात्ने मानिस गायब भयो, सायद अलार्म बजाउनको लागि। अर्को गार्ड उसको छेउमा घुम्यो र उसको राइफल मेरो पेटमा राख्यो।
  
  
  म एक हाममा पुगें । उनीसँग प्रतिक्रिया दिन वा शूट गर्ने समय थिएन। मैले उसको अनुहारमा लात हानेँ । क्रोधित बलले मेरो दाहिने खुट्टाले उसको नाकमा प्रहार गर्यो। हड्डी फुटेको सुनें । उसको नाकको हड्डीका टुक्राहरू उसको दिमागमा पसे। उनी मरे ।
  
  
  मैले उसको बन्दुक उठाएँ। मैले छोड्नु पर्यो। साइरन बज्यो । मैले करिडोरबाट दौडिरहेको मान्छेहरूको क्रोधित गर्जन सुनें। तिनीहरू चाँडै यहाँ आउनेछन् र प्रश्न सोध्ने छैनन्, तर पहिले गोली मार्नेछन्। यदि म भाग्ने कुनै मौका थियो भने, यो अर्को केही सेकेन्डको अराजकतामा हुनुपर्छ।
  
  
  तर म घुमेर मञ्चतिर दौडिए । म अझै छोड्न सक्दिन, यद्यपि यो मेरो मृत्युको अर्थ हो। मैले यी चार जनाको लुगा खोज्नु पर्यो । तिनीहरू कहाँबाट आए र अन्य चार ट्रान्समिटरहरू कहाँ लुकेका थिए? मैले पहिले थाहा पाउनुपर्थ्यो। मैले यो स्थापना घुसाउन र नष्ट गर्न व्यवस्थित गरें। यो मलाई पनि तोकिएको थियो। तर मेरो काम अझै पूरा भएको छैन।
  
  
  वास्तवमा, यो भर्खरै सुरु भएको छ।
  
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  
  
  धूलो र धुवाँको बाक्लो बादल, घुमाउरो स्टिलका टुक्राहरू, डर र पीडाको रोदन प्रतिध्वनित - डान्टेको नरक त्यसपछि केही थिएन। खोक्दै, म खाली खुट्टाले भुइँमा ठोक्किए। म रगतले लतपतिएको चरणमा पुगें र तीनवटा शरीरको छेउमा घुँडा टेकें। छिट्टै र राम्ररी, मैले तिनीहरूको लुगाका टुक्राहरू खोजेँ।
  
  
  यो समय छनोट गर्ने समय थिएन। मसँग राम्ररी अनुसन्धान गर्ने समय थिएन। मैले सक्ने कुरालाई समातेर सकेसम्म छिटो दौडनुपर्थ्यो। मैले मृत गार्डको FAL राइफल मेरो हातमुनि समातें। राहदानी, परिचय पत्र, कागजको अनौठो टुक्रा - पछि मैले सङ्कलन गरेको बाँकी ट्रान्समिटरहरूको स्थान संकेत गर्न सक्ने कुनै पनि कुरा। मैले यो सबै मोटी महिलाको झोलामा राखें। यो एउटा ठूलो छालाको महिलाको झोला थियो जसमा काँधको पट्टा थियो। म यसलाई मेरो घाँटीमा झोला जस्तै झुण्ड्याउन सक्छु। बाहिर जुत्ताको आवाज सुनेपछि म लगभग सकिएको थिएँ। म फर्किए, राइफल तयार।
  
  
  पुरुषहरु कोठामा पसे । तिनीहरू अन्योल र डरले चिच्याए। उनीहरुले हतियार कति संयोगवश राखेका छन् भन्नेमा अन्योल व्यक्त गरिएको थियो । मैले स्टेजको पर्खालमा मेरो पछाडि थिचेँ। अचानक आठ सिपाहीहरूले मलाई देखे र कराउन छोडे। तिनीहरूले मलाई चिन्ताले हेरे। तिनीहरू बिस्तारै ढोकामा फर्किए। मैले धम्की दिएर राइफल हल्लाएँ । मैले तिनीहरूलाई रोक्न र हतियार छोड्न आदेश दिए।
  
  
  दलहरूको शक्ति लगभग बराबर थियो। म अलि राम्रो स्थितिमा थिएँ, तर म एक्लै थिएँ। म तिनीहरूमध्ये केही मार्न सक्छु; तर मलाई गोली हानेको थियो। भगवानलाई धन्यवाद, कोही पनि यो जोडी मध्ये एक हुन चाहँदैनन्। रिफ्लेक्सिभ रूपमा, तिनीहरूले आफ्नो श्रेष्ठता पहिचान गरे। मैले खेल हारेँ। त्यसपछि, पीडाले बिस्तारै, तिनीहरूका राइफल र पेस्तोलहरू, एक-एक गरी, भुइँमा ठोक्किए।
  
  
  हल बाहिर कोलाहल चर्को भयो । थप सिपाहीहरू आउँदै थिए। म पर्खालको छेउमा गएँ। मैले मेरो राइफलको ब्यारेललाई पूरै समय औंल्याएर राखें। मैले बन्दुकको नोकमा राखेको जोडीले मेरो आँखामा निराशा पढे। कोही सरेनन् । तिनीहरूमध्ये प्रत्येकले व्यक्तिगत जोखिमको लागि होइन भने बिना हिचकिचाहट मलाई गोली हान्ने थियो। म चुपचाप उनीहरुको वरिपरि हिँडे । करिडोरको ढुङ्गाको पर्खाल अचम्मको चिसो र मेरो नाङ्गो पीठमा टाँसिएको महसुस भयो। म अर्को करिडोरको साथ एक चौराहेमा पुगें जुन मृत अन्तमा समाप्त भयो। त्यसैले म मुख्य हल हुँदै जानुपर्यो। मैले कति सेकेन्ड छोडेको छु भनेर सोचें। जुनसुकै बेला अरू सिपाहीहरूले ममाथि आक्रमण गर्न सक्छन्।
  
  
  म कुनै कठिनाई बिना अर्को चौराहे पुगें। यो कोरिडोर छोटो थियो र भवनको पोर्टल जस्तै थियो। सिँढीहरू माथिल्लो तलामा गए। म सिँढीहरूबाट तल दगुरेँ, रोकिएँ र हल तर्फ छोटो भ्याली निकालें। यसले केटाहरूलाई त्यहाँ केही समयको लागि तल सुताउनेछ। म लामो हिड्दै सिँढी चढ्न थालेँ। सीढीहरूले प्लेटफर्ममा पुर्‍यायो जहाँ वास्तविक नरसंहार भएको थियो। एउटा पर्खाल अन्ततः ध्वस्त भयो। पाइप र ट्युबहरू टाँसिएको, राइथिङ मासमा फैलियो। हिस्सिङ स्टीमले बाफको ठूलो बादल सिर्जना गर्यो। यो एक वास्तविक युद्ध मैदान जस्तै देखिन्थ्यो। तल, आठ सिपाहीहरूले आफ्नो साहस जम्मा गरे। तिनीहरूले रगतको बारेमा, अर्थात् मेरो रगतको बारेमा चर्को स्वरले कराए। तिनीहरू अन्धाधुन्ध गोली हानिरहेका थिए; शून्यतामा तिनीहरूको राइफलको गर्जन विस्फोट जस्तो देखिन्थ्यो। मेरो बायाँतिर एउटा सानो निचबाट अचानक तीनवटा शटहरू बज्यो। मेरो टाउको र छाती नजिकको पर्खालबाट इँटाका टुक्राहरू उड्यो। म कभरको लागि हानें। म फसेको जस्तो लाग्यो। यदि मन्दिरको छतबाट बाहिर निस्किएको भए, यो ठूलो परिवर्तनले अवरुद्ध हुने थियो। एल्कोभमा भएको मान्छेले फेरि फायर गर्यो। मैले जवाफ फर्काए। अँध्यारो आकृति गायब भयो। पिस्तोल हल्लाउँदै म उसको पछि लागेँ। ऊ फोहोर भुइँमा रुन थाल्यो । उनको छाती र पेट गोलीका कालो रगतले ढाकेको थियो। मैले उसको माथि झुकेर उसको रिभल्भर समाए । म सिँढी तर्फ लागेँ। कर्नेल जेम्ब्लाका सिपाहीहरू एकअर्कासँग ठोक्किए, पहिले पछि हट्न हतारिए। सुटिङ केही बेर रोकियो । मैले कुनै समय पोर्टल भएको भग्नावशेषमा क्रल गरें। व्यर्थमा मैले कंक्रीट ब्लकहरू र कुचिएका ढुङ्गाहरू तानेँ, निकास खोल्ने प्रयास गरें। परिणाम छैन। मैले फेरि सिपाहीहरू तल जम्मा भएको सुनें। उनीहरु सिँढी चढे । जुत्ताको चर्को आवाज र बन्दुकको झनझनले मेरो कान भरियो ।
  
  
  मेरो हातले भत्किएको पर्खाल महसुस गरे। अचानक मैले मेरो औंलाहरूमा चिसो हावाको सास महसुस गरें। मैले भग्नावशेषतिर तानेँ। मैले ढुङ्गाहरू र कंक्रीटका टुक्राहरू मेरो पछाडि सिँढीबाट तल फ्याँकेँ। खोपडीमा ब्लक खसेपछि त्यो मानिस चिच्यायो। मैले भग्नावशेषबाट सुरुङ खनेँ र त्यसमा मेरो राइफल धकेलेँ। अर्को छेउमा फराकिलो कमानीदार करिडोर थियो। छतमा पुग्ने पुरानो साँघुरो सिँढी थियो। म यसरी चढेको पहिलो पटक हो ।
  
  
  कुनै हिचकिचाहट बिना, म बाँकी पाइलाहरू माथि उडे र छतमा उडें। मलाई त्यहाँ पर्खिरहेका मानिसहरूको वास्ता थिएन। मलाई थाहा थियो कि कति केटाहरू मेरो पछाडि थिए, र तिनीहरू मेरो लागि त्यहाँ थिए। यदि शीर्षमा धेरै केटाहरू थिए भने, एक सावधान रणनीतिक दृष्टिकोणले मेरो छालालाई पनि बचाउने थिएन। एउटा पनि गोली चलेको छैन ।
  
  
  बेल सियोक्स हेलिकप्टर उड्ने क्रममा करिब १० जना मानिस उभिएका थिए । इन्जिनको गर्जन र प्रोपेलरहरूको प्रोपेलर हावाले मेरो अचानक उपस्थितिलाई बेवास्ता गर्यो। तर मैले मेरो अगाडिको दृश्य हेर्ने छोटो मौका मात्र पाए। त्यसपछि तिनीहरूले मेरो आँखामा हिर्काए। हेलिकप्टर अवतरण प्याडबाट केही फिट माथि उक्लियो र अस्थिर रूपमा हिल्यो। पाइलट जुँगा भएको मानिस थियो जसले मलाई पहिलो पटक समातेको थियो। उनका यात्रु अरु कोही नभई कर्नेल जेम्बला थिए ! जसरी जेम्बला मृत्युबाट बच्न सफल भयो। कम्तिमा उसको अनुहारमा कन्सोल चकनाचुर हुँदा उनी गम्भीर घाइते भएनन्। भाग्यको चकितले, उनी विनाशकारी विस्फोटबाट जोगिए। र अब ऊ पनि म बाट भाग्दै थियो! उनको अनुहार रगतले लतपतिएको थियो । उनको निधारमा घरेलु पट्टी बाँधिएको थियो। उसको चम्किलो आँखाले जंगली क्रोध झल्काउँछ।
  
  
  'उसलाई मारिदेउ! कार्टरलाई गोली हान्नुहोस्! उनको स्वरले हेलिकप्टरको गर्जना डुब्यो । हेलिकप्टर उड्यो । उसको आवाज अझै हावामा गुन्जिरहेको थियो । मैले मेरो राइफल उठाएँ र उच्च दबाव ट्यांकहरूमा लक्ष्य गरे। मैले पनि जेम्बलासँग मिलेर आधा मन्दिरलाई पृथ्वीको अनुहारबाट मेटाउने आशा गरें। तर सिपाहीहरूले पहिले नै ममाथि गोली हानेका थिए। मसँग शहीद वा आफैबाट मुक्ति र मेरो घाँटीमा झुण्डिएको झोला बीचको छनौट थियो। मेरो रिसले मलाई भन्यो: "त्यो हेलिकप्टरलाई गोली हान्नुहोस् र यसलाई बिर्सनुहोस्।" तर, मेरो दिमागले झोलालाई सुरक्षित ठाउँमा लैजान भन्यो ।
  
  
  मैले जेम्बलाको अन्तिम बेहोस रोएको सुनें: "कुकुलकनले बदला लिनेछ!" त्यसपछि हेलिकप्टर भव्य रूपमा हावामा उठ्यो र दक्षिणपश्चिम दिशामा मोडियो। ऊ टाढा टाढा गायब भयो। म मन्दिरको प्यारापेटमाथि हाम फालेँ। सिपाही किनारामा झुक्यो। उसले बन्दुक तल हान्यो। जब म लडें, मैले अनियमित रूपमा गोली हानें। यो लायक थियो। मैले त्यो मानिसलाई ढुङ्गाको पर्खालको पछाडि लडेको देखेँ। अरूले उहाँको वरिपरि भीड लिए, क्रोधित हुँदै आफ्ना हतियारहरू हल्लाउँदै र गोली हाने। तिनीहरू सातौं स्वर्गमा थिए। असहाय भएर म तल झरें । पिरामिड आकारको मन्दिरको ढल्केको छेउमा हिर्काउँदा रूखका हाँगाहरूले मेरो पतनलाई कुशन गरे। चट्टानका दरारहरूमा धेरै बलियो जरा नपुगेका रुखका जराहरू उफ्रिए। रूखसँगै म अर्को छ मिटर खसे। अन्ततः मलाई प्रहार गरेको प्रहारले मेरो फोक्सोबाट हावा बाहिर निस्क्यो। यद्यपि, हाँगा र पातहरूले प्रहारलाई नरम पारे। म आश्रयको खोजीमा पातहरू भित्र पसें र ढलानभन्दा तल ओर्लिए। मन्दिरका सिपाहीहरू आफ्ना साथीहरूसँग सामेल भए। गोलीले मेरो वरिपरिको जमिन छेड्यो। अण्डरब्रश टुक्रा टुक्रा भयो। घातक सिसाको वर्षामा फसेको, म, अचम्मको कुरा, अब मेरो शरीरलाई महसुस गर्न सकिन। मैले कानबाट निस्केका गोलीहरू गनें। जतिबेला मौका मिल्यो, जवाफ फर्काएँ । एक जनाको अनुहारमा गोली लागेको छ । अर्का एक जना छातीमा घाईते भएर युद्धभूमिबाट बेपत्ता भएका छन् । म झाडीबाट रूख र रूखबाट झाडीमा दौडिएँ। जिग्ज्याग गरेर, म प्राणघातक घाइते नभई तल झर्ने आशा गरें। फाउन्डेसनमा पुगेर केही बेर रोकिए । त्यसपछि म मन्दिरलाई घेरेको कुनै मानिसको भूमिको बाँझो पट्टी पार गर्न सक्दो छिटो दौडें। गोली नजिकैको ढुङ्गाबाट निस्कियो र नाकबाट निस्कियो। अर्को गोलीले प्यान्टको खुट्टा च्यात्यो । केही फरक परेन किनभने म यहाँबाट सदाको लागि जाँदैछु। मैले मेरो झोला र झोला उठाउन सकिन। तिनीहरू कुनाको वरिपरि र दृष्टि बाहिर थिए। म जङ्गलमा डुबुल्की मारें। पातको बाक्लो अँध्यारोले मलाई घेर्यो । म तुरुन्तै बायाँ घुमेँ, सिधा मन्दिरबाट टुङ्ला नदीतिर जाने बाटोमा। म जुन बाटो आएको थिएँ, त्यही बाटोबाट फर्किन सकिनँ ।
  
  
  बिना प्रावधान र धेरै अनुभवी मायन विद्रोहीहरू पछाडि जंगल पार गर्नु धेरै चुनौतीपूर्ण थियो। मैले माइनबाट उड्ने जोखिम लिनुपर्थ्यो। म नदीमा नपुग्दासम्म भाग्यले मलाई असफल नहोस् भनी प्रार्थना गरें। तलतिर जानको लागि एउटा डुङ्गा भेट्टाउनेछु भनी म दृढतापूर्वक आशा गर्थेँ।
  
  
  अचानक बाक्लो जमिनबाट आवाज आयो। - यो को हो? अगाडि उफ्रँदै, म काँडादार झाडीहरूमा एउटा साँघुरो खाडल पार गरें र लगभग भुइँमा झुकेका सिपाहीमाथि फसे। उसले एउटा ठूलो पुरानो पेस्तोल उठायो। म छेउमा परे।
  
  
  गोली लागेर म अन्धो भएँ। बारूदले मेरो अनुहार जल्यो। गोली पेक्टोरल मांसपेशी हुँदै मेरो बायाँ काँधमा माथि लाग्यो। म फसें। मैले प्रहारबाट कुनै पीडा महसुस गरेन। यदि म भाग्यमानी छु, यो धेरै पछि हुनेछ। अर्को गोली मेरो गालाबाट निस्कियो। म घुमाएँ। म भुइँमा खसें र लगभग होश गुमाएँ। सिपाहीले तेस्रो पटक फायर गर्यो, तर चुक्यो। म उठेँ, सोचेर लक्ष्य लिएँ र गोली हानेँ। उसले एक छेड्ने रोयो, हताश, फेरि गोली हान्ने प्रयास गर्यो, तर लडे, मरे।
  
  
  म उभिएँ र ठूलो सास फेरे। मैले काँध हल्लाएँ । एउटा हातले घाउ छोपेर साँघुरो फोहोर बाटोमा हिँडेँ । मैले मेरो पछाडि जेम्बलाको व्यक्तिगत सेनाको खोजी गरेको सुनें। मेरो टाउकोको छेउमा गोलीले छेडेको हाँगा फुट्यो। कोलाहलले आफ्नो प्वालबाट बाहिर निकालेको निशाचर जनावर मेरो अगाडिको बाटोमा पागलझैं हाम फाल्दै थियो । गोली जनावरको ठीक अगाडि जमिनमा बिस्फोट भयो। यो एक्कासी रोकियो र नयाँ गोलीहरू क्षेत्रमा लाग्न थालेपछि एकै जम्पमा पातलो हावामा गायब भयो। यो घुमाउरो बाटोको कुनै टुंगो लागेन । अब मैले मेरो टाउकोमा पीडादायी धड्कन अनुभव गर्न थाले। म दाँत किट्दै दौडिए। बेलाबेलामा म झन्डै घुमिएँ । एक दिन म उन्मादपूर्ण हाँसोमा फटें। मैले मेरो पछाडि विस्फोटको तीव्र, चकनाचूर आवाज सुनें, तुरुन्तै छेड्ने चिच्याए पछि। मेरो पछि लाग्नेहरू आफैं आफ्नै पासोको शिकार भए।
  
  
  अन्तिम केही मिटरहरू अनन्त देखिन्थे। अन्ततः म अन्तिम कुनामा पुगें। म एउटा सानो क्लियरिङमा पुगें जुन घाट तर्फ दौडियो। म त्यहाँबाट जाँदा बन्दरगाहको सुरक्षा गरिरहेका दुईजना मानिसलाई गोली हानेँ। एउटा पानीमा खस्यो, र अर्को काजजस्तै आधा टुक्रा भयो।
  
  
  त्यो घाट आफैँमा अँध्यारो टुङ्लामा पल्टिएको आधा सडेको फ्याटबाहेक केही थिएन । यस बिन्दुमा नदी साँघुरो र उथले थियो। दुबै छेउमा धुम्रपानको जंगल थियो। यो वनस्पति खोला तल जाँदा राम्रो ढाकिएको हुन्थ्यो। हिलो किनारा व्यावहारिक रूपमा दुर्गम थियो। जेम्बलाका मानिसहरूले मेरो पछि लाग्न खोजे भने यसले रोक्नेछ।
  
  
  दुईवटा डुंगा घाटमा टाँसिएका थिए। डुङ्गा छेउबाट अर्कोतिर हल्लियो । तिनीहरूको अगाडि र पछाडि एक डोंगी जस्तै साँघुरो थियो। जहाजको हल धेरै टी-आकारको ट्रसहरूमा काटिएको थियो। अर्को छेउमा वास्तविक इन्जिन कोठा थियो, लगभग साढे सात मिटर लामो र दुई मिटर चौडा। जहाजको पछाडिको डेकमा एउटा सानो केबिन थियो। केबिनको दुबै छेउमा साइड बल्कहेडहरू स्थापना गरिएको थियो, र बलियो जस्ताको छतले सम्पूर्ण संरचना पूरा गर्यो। शरीर तामाले ढाकिएको थियो। मस्यौदा एक मिटर भन्दा धेरै हुन सक्दैन।
  
  
  म पुरानो डुङ्गामा हतारिए जसरी म लामो समयदेखि हराएको प्रियजनलाई खोज्छु। यसैबीच, मैले डुङ्गामा धेरै गोली प्रहार गरें। बमले मात्र डुङ्गा डुबाउन सक्छ, तर अब त्यो बेकार थियो। मैले मुरिङ लाइनहरू छोडें र केबिनमा डुब्यो। त्यही क्रममा सिपाहीहरू क्लियरिङमा प्रवेश गरे । काठको स्टेयरिङ ह्वीलको छेउमा स्टार्टर बटन थियो। मैले चोक तानेर स्टार्टर थिचेँ। गोली खुल्ला ककपिटमा उड्यो। म तल परे। होल्डबाट अशुभ आवाज आयो। धड्कन र खोकीले रिस उठ्यो, इन्जिन विरोधमा जीवनमा आयो। मैले थ्रोटललाई चरम स्थितिमा सेट गरें। तिरछाको साथमा म घाटबाट नदीको बीचमा पुगें।
  
  
  कर्नेल जेम्बलाको भीडका अवशेषहरू किनारमा भेला भए। आदेशहरू दिइयो, जवाफहरू चिच्याए। तिनीहरूले पागल जस्तै गोली हाने। मेरो वरपरका पातलो काठको बल्कहेडहरू चकनाचुर गर्दै जस्ताको छाना र तामाको हलबाट उछालिएर गोलीहरू चिच्याए। जब गोला एक क्षणको लागि मरे, मैले FAL राइफलबाट अन्तिम शटहरू चलाएँ। लामो डुङ्गा कठिनाई संग पौडीयो।
  
  
  यस्तो निर्दयी व्यवहारले उनको शरीर काँप्यो। तर हामी बीचमा पुग्यौं र खोलामा जान थाल्यौं। मलाई आशा थियो कि हामी अन्ततः प्रिन्सिपोल्काको बन्दरगाह सहरमा पुग्नेछौं। वर्तमानले हामीलाई राम्रो गति दियो र सुटिङ घट्यो। अविश्वसनीय रमणीय वनस्पतिका पातहरू हाम्रो माथि लुकेका थिए। केही क्षणमा, सानो बन्दरगाह र जङ्गल सफा गर्ने तिनीहरू कहिल्यै अस्तित्वमा थिएन जस्तो हराए। मानिसहरू र बन्दुकको आवाज पनि मरे। म माथि साँझको आकाशको नीलो हरियो प्रकाश देखेँ। मेरो वरिपरि खिया लागेको खैरो खोला बग्यो। हामीमाथि दुवै छेउमा गाढा हरियो रुखहरू टाँसिएका थिए। हाँगाहरू ठूला-ठूला बेलहरूले सजाइएका थिए। अविश्वसनीय रूपमा ठूला बिरुवाहरूले यो सबै ढाक्यो। खोलामाथि टाँसिएको बाफ निस्कियो । जताततै कुहिएको वनस्पतिको तिखो गन्ध थियो ।
  
  
  लङ्गबोट नियन्त्रण गर्न गाह्रो भयो। नदीको बीचमा बस्नको लागि मेरो सबै द्रुत रूपमा घट्दै गएको शक्ति लाग्यो। प्रत्येक पाठ्यक्रम सुधारले मेरो काँधमा दुखाइको हतार पठाएको थियो। मेरो छातीबाट रगत बग्यो । गोली नजिकबाट प्रहार गरिएको थियो। त्यसैले मेरो शरीरमा गोली लागेको र बाहिर निस्किएको घाउ सफा र अचम्मलाग्दो थियो । तर मलाई थाहा थियो कि म चिकित्सा सहायता बिना लामो समय टिक्न सक्दिन।
  
  
  मैले मेरो घाँटीमा अझै झुन्डिएको ठूलो झोलाको बारेमा सोचें। कम्तिमा केही बेरको लागि, खतरा बितिसकेको अब मात्र, मैले कति चाँडो कमजोर हुँदै गएको महसुस गरें। मैले यसलाई सही स्थितिमा राख्न स्टेयरिङ ह्वीलमा झुकेँ र मेरो झोला अनजिप गरें। भित्र सेतो फीता रुमाल थियो। यो तिखो अत्तरको सुखद गन्ध थियो जुन दक्षिणका लगभग सबै महिलाहरूले मन पराउँछन्। मैले स्कार्फलाई पट्टीमा घुमाए र मेरो काँधमा बाँधे। मैले दाँतले गाँठो कसेँ। यसो गर्दा रक्तश्राव रोकिन्छ । मैले बाँकी झोलाको बारेमा सोचें। तर अब अनुसन्धान गर्ने समय वा स्थान थिएन। त्यसकारण, मैले फेरि मेरो ध्यान डुङ्गामा फर्काएँ, जुन बीचमा बाँया किनारमा गएको थियो।
  
  
  म एक, सायद दुई घण्टाको लागि हेल्पमा थिएँ। म संघर्षरत डुङ्गासँग लडाइँ गरिरहेँ । बारम्बार उनले चट्टान वा हिलो बालुवाको किनारमा बग्ने धम्की दिइन्। कति समय लाग्यो भन्न सकिन । मेरो काँधको दुखाइले मेरो सम्पूर्ण शरीरमा गोली चल्यो। दुःस्वप्न जस्तो लाग्यो । म स्पष्ट सोच्न सक्थे। कतै म सचेत भएँ । सहज रूपमा, मलाई थाहा थियो कि यदि म तल दगुरेँ भने म मर्छु।
  
  
  विस्तारै नदी चौडा र गहिरो हुँदै गयो । लङ्गबोट तीव्र गतिको धारामा तैर्यो, र म केबिनको भित्तामा झुकेँ। धेरै थकित र धेरै कमजोर, म अल्छी भएर भुइँमा बसें। मैले मेरो झोलाको सामग्रीहरू सोचें, तर सीधा सोच्न धेरै कमजोर थिएँ। मेरो निधारमा पसिनाका ठूला मोतीहरू देखा परे। मेरो टाउको पुरै ज्वरोले भरिएको थियो ।
  
  
  यसरी बसेर मैले समयको सबै बुझाइ गुमाए । केबिनबाट मैले पार गरेको जङ्गल सफा गरेँ। मैले किनारमा जीवनका चिन्हहरू सुनें, पुरानो जहाजको निन्दा र सानो होल्डमा इन्जिनको ढकढक। म केबिनको भित्तामा भारी सास फेर्दै सुतेँ। उनको अवस्थाको स्पष्ट जागरूकता एक अस्पष्ट वाकवाकी भावना द्वारा प्रतिस्थापित भएको थियो। मेरो मस्तिष्क फुट्न लागेको जस्तो लाग्यो । डेक अलिकति सर्यो। यस्तो लाग्थ्यो कि त्यहाँ माया मन्दिर वा कर्नल जेम्बला कहिल्यै थिएन।
  
  
  मौसम बदली हुन थाल्यो । बिस्तारै आकाश बादल बन्दै गयो । बाष्पीकरण हुने तातो हावा अब चिसो भयो, र कहिलेकाहीँ चिसो पनि। हावामा केहि धम्की थियो। हावा दयनीय रूपमा रोयो। लामो डुङ्गा हल्लियो । मैले मेरो खुट्टामा संघर्ष गरें र केबिनको छानाको समर्थनलाई कडा पारें। बिरोधमा हावालाई झुकेका रुखहरु । आकाश कालो कालो भयो। बढ्दो हावामुनि ठूला ठूला ठूला ठूला ठूला ठूला ठूला ठूला ठूला ढुङ्गाहरू डरलाग्दो रूपमा हिलिरहेका थिए। डराएको वा घाईते जनावरहरूको आवाज संग मिलाएर टाढामा ढकढक गर्ने आवाज सुनियो। हावा एक क्षणको लागि मरे। त्यसपछि, बहिरो बलको साथ, यो अर्को दिशाबाट पूर्ण बलमा फुट्यो।
  
  
  यदि मैले कर्नेल जेम्ब्लाको फोर्स फिल्डमा शङ्का गरेको भए, म अहिले सम्म पत्याउने थिएँ! खोलाको पानी घुम्न थाल्यो । आँधीबेहरीले लङ्गबोटलाई धम्कीले झुकायो र अगाडि बढ्यो। धूमकेतुको पुच्छर जत्तिकै चौडा बिजुली चम्कियो। यो अचम्मको प्रकाशमा आकाश बैजनी चम्क्यो, तर गर्जन संगै अन्धकार फेरि आयो। त्यसपछि पानी पर्न थाल्यो । सुरुमा हल्का पानी परेको थियो । तर चाँडै यो दोस्रो नदीमा परिणत भयो। मेघ गर्जनबाट पानीको धारा बग्यो। जेम्ब्लाको कारणले भएको भयानक आँधीले डुङ्गालाई हान्यो। मेरो सास रोकियो । लङ्गबोट हिल्यो र सबै सिमहरूमा चर्कियो। अचानक हावाको झड्काले यसलाई घुमाउन नसकेसम्म मैले स्टेयरिङ ह्वील समातें। मैले उसलाई जान दिनु पर्यो । मेरो शक्ति सकिएको छ। हावाहुरी र वर्षा अब कार्यको पूर्ण स्वतन्त्रता छ। पानीको प्रवाहसँगै जहाज चल्यो ।
  
  
  म बेस्सरी टाँसिएँ । मिनेटहरू अनन्तता जस्तो लाग्थ्यो। नदी डेल्टा बन्यो। हामी मुहान नजिकै आइपुगेको महसुस गरें। आँधीबेहरीमा मैले प्रिन्सपोल्काको बत्तीहरू मात्रै निभाउन सकिन, मेरो बायाँ तिर फराकिलो मुखबाट झिलिमिली।
  
  
  दायाँतिर, समुन्द्रको पानीको आक्रोशित जनसमुदाय घुमिरहेको थियो। लहरे फोमले नदी समुद्रमा बगेको ठाउँलाई चिन्ह लगाइयो।
  
  
  लङ्गबोट भँवरमा खस्यो। फोम, हावा र वर्षाको पागल आँधीको बीचमा, गति बढ्दै थियो। घरजस्तै अग्लो छालहरू हाम्रो अगाडि देखिन्थे। त्यतिबेला, जब तिनीहरूले जहाजलाई आफ्नो छेउमा झुकाए, मैले पतवारलाई हिर्काए। दुई पटक मैले जहाजको किल थरथर काँपेको महसुस गरें, र हामी डुब्न लागेको जस्तो लाग्यो। आँधीबेहरीले हामीलाई बचाउँदा मैले सबै आशा गुमाएको थिएँ। डुङ्गा भँवरमा फसेको थियो, तीखो चट्टानी किनारहरूमाथि उठाएर सिधै नदीको हाँगामा लगियो। अन्तमा, समुद्रले हामीलाई वरिपरि घुमायो। हामीले आफूलाई बन्दरगाहको अपेक्षाकृत शान्त पानीमा पछाडि फेला पार्यौं।
  
  
  मैले थाकेको लामो डुङ्गालाई किनारामुनि ल्याएँ। एक मिनेट पहिलेको तुलनामा, त्यहाँ धेरै छालहरू थिएनन्। जहाज तिरछेउमा दौडियो। म केही बेर केबिनमा बसें र आफ्नो सन्तुष्टि प्राप्त गर्न। यो सबै सकियो भनेर म पत्याउन सक्दिन। र म बाँचे! म रेलिङ माथि चढे र किनारमा चढे। पानी चिसो थियो। मेरो खुट्टा मुनिको जमिन टाँसिसकेको थियो । जेम्बलाको मानव निर्मित आँधीको बलबाट म काँपिरहेको थिएँ। आगोको पीडाले मेरो छाती छेड्यो। म चट्टानी समुद्र तटमा मेरो घुँडा टेकें। भारी सास फेर्दै, मैले आँखा बन्द गरें र जारी राख्नु अघि केही बेर त्यहाँ बसें।
  
  
  म बुलेभार्ड पुग्दा आँधी लगभग बितिसकेको थियो। हावा हिउँको हावामा परिणत भयो। वर्षाका थोपाहरू हिउँका सुईजस्तै देखिन्थे।
  
  
  जब म सहरको चोकमा पुगेँ, हिउँ पर्न थाल्यो।
  
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  
  
  म स्क्वायर पार खाली खुट्टा काँपें। हरेक मिनेट चिसो बढ्दै गयो । दर्जनौं साँघुरो सडकहरू तीन तर्फ स्क्वायरमा खोलियो। मेरो पछाडिको चौथो पट्टि तटबन्ध थियो। त्यहाँ प्रिन्जापोल्का सहरको रंगीन माछा मार्ने जहाज उभिएको थियो। डुङ्गाहरूले तारहरू भाँचिरहेका थिए। सेतो हिउँमा मस्तूलहरू हराए।
  
  
  सामान्य परिस्थितिमा, स्क्वायर दिनको यो समयमा मानिसहरूले भरिएको हुन्छ। अगाडि र पछाडि हिँड्दै, तिनीहरूले आफ्नो अन्तिम खरिदहरू गरे र समय-समयमा स्थानीय गपशपमा हस्तक्षेप गरे। बजार स्टलहरू, पुराना घोडाहरू र पुराना गाडाहरू, तिनीहरूलाई गणना गर्न लगभग असम्भव हुनेछ। व्यापारीहरुले आफ्नो सामानको प्रदर्शनी गरेका थिए । निदाएका गधाहरू आफ्नो मालिकको छेउमा टाउको हल्लाउने, दूधको भाँडा, रक्सीका ब्यारेलहरू, पिठो र सिमेन्टका बोराहरू, र फलामका लामो बारहरू र कुर्सीहरू, टेबुलहरू र क्याबिनेटहरूले भरिएका थिए। तर अहिले होइन। जेम्बलाको मौसमले पाङ्ग्राहरूमा स्पोक राख्यो। सुनसान स्क्वायर र मुख्य एभिन्यूको छेउमा चिसो हावा चल्यो। मेरो बायाँको हरियो पार्क एक पटक उदास देखिन्थ्यो। हल्किङ भवनका शटरहरू बन्द थिए। उनीहरु बसोबास नभएको देखिन्थे । सडकको कुनामा नामसहितका माटोका ट्याब्लेटहरू उभिएका थिए।
  
  
  म Calle Montenegro खोज्दै थिएँ। एएच हेडक्वार्टरमा रहेको र मैले हृदयले सिकेको सूची अनुसार, हाम्रा एजेन्ट डा. हेक्टर मेन्डोजा १० काले मोन्टेनेग्रोमा बस्थे। मैले यो मान्छेलाई कहिल्यै भेटेको छैन। जहाँसम्म म चिन्तित छु, उहाँ अखण्डताको शिखर हुन सक्नुहुन्छ, यद्यपि मलाई धेरै शंका थियो। उनी एक कारणको लागि सूचीमा थिए। प्रिन्सपोलिजा ल्याटिन अमेरिकाका अन्य सहरहरू जस्तै थिएन, जहाँ प्रत्येक दोस्रो व्यक्तिसँग बेच्ने रहस्यहरू छन्, र प्रत्येक पाँचौं व्यक्ति एक गोप्य एजेन्ट हो। उनीहरु कुन देश वा संस्थाका एजेन्ट हुन् भन्ने अर्को प्रश्न हो । वफादारी पैसा एक हातबाट अर्को हातमा जाने जस्तै सापेक्षिक र परिवर्तनशील छ। तपाईंले उनीहरूलाई मात्र विश्वास गर्न सक्नुहुन्छ यदि तपाईंले तिनीहरूमाथि नजर राख्नुहुन्छ, र त्यसपछि पनि तिनीहरूले तपाईंलाई तपाईंको अनुहारमा धोका दिन सक्छन् र विदेशी शक्तिको भरपर्दो एजेन्ट फेला पार्न लगभग असम्भव छ।
  
  
  मैले यसको सामना गर्नुपर्‍यो। डा. मेन्डोजालाई भेट्नु मैले लिनुपर्ने जोखिम थियो। कर्नल जेम्बलाको संगठन एकदम राष्ट्रवादी थियो। त्यसैले दुई दिनअघि त्यहाँ पुग्दा मैले प्रिन्जापोल्कालाई बेवास्ता गरें। म अब गर्न सक्थें, तर मेरो घाउको उपचार गर्नुपर्थ्यो। मलाई पनि लुगा चाहिएको थियो । तपाईं एक्लै भिजेको प्यान्टमा टाढा जान सक्नुहुन्न। जे होस्, म ल्यान्डिङ साइटमा पुग्न सक्षम हुने थिएन जहाँ गस्ती डुङ्गा मलाई पर्खिरहेको थियो। मलाई मद्दत चाहिन्छ, यो जतिसुकै शंकास्पद वा खतरनाक किन नहोस्। स्क्वायरको आधा बाटोमा मैले Calle मोन्टेनेग्रो भेट्टाएँ। यो एक साँघुरो, बढ्दो सडक थियो, जसको दुबै छेउमा घरहरू - अपार्टमेन्टहरू - क्यान्टिनाहरू, जुत्ताहरू र बन्द शटरहरू भएका अन्य साना पसलहरू थिए। म दस नम्बरको खोजीमा अन्धकारमा हतारिए। झुकेर हिउँको आँधीसँग लड्नु परेको थियो । र त्यो केवल सुरुवात थियो! बन्न सक्ने तुलनामा सहारामा दिउँसो थियो ।
  
  
  माथिल्लो भागमा पसलहरू कम छन्। घरहरूको अन्तिम ब्लकहरू ठूला ढुङ्गाहरूबाट बनेका भवनहरू थिए। अँध्यारो घाँसमा मिसिएको हिउँ मेरो अनुहारमा खस्यो
  
  
  मैले तालाबन्दी पार गरें। भित्र निन्दनीय आवाजहरू र चिसो, डरलाग्दो जनावरहरूको टाँसिएको थियो। दस नम्बर अस्तबलबाट टाढा थिएन। प्रवेशद्वार अँध्यारो गुफाजस्तो देखिन्थ्यो । म भवन भित्र पसे । यो एक फ्रीजर जस्तै देखिन्थ्यो। हावा मरे, तर हावा बरफै रह्यो।
  
  
  पाइलाहरू चर्किएका थिए र पर्खालहरू रंगविहीन थिए। पहिलो तल्लामा ल्यान्डिङ थियो। माथिबाट झल्किरहेको बत्तीको मधुरो उज्यालोमा, मैले सबै नामहरू बुझ्न खोजेँ। डा. मेन्डोजा न त त्यहाँ थिए न त अर्को तल्लामा। मैले उनको कार्यालय तेस्रो तल्लामा भेटें, एउटा खाली कोठाको छेउमा जसको ढोका ड्राफ्टमा ठोक्किएको थियो। मेन्डोजाको नेमप्लेट सीधै पुरानो जमानाको घण्टीको माथि अवस्थित थियो, ढोकाको बीचमा काँसाको पेट बटन जस्तै सेट गरिएको थियो। मैले तानेर चर्को चर्को आवाज सुनेँ। घरमा खुट्टा हल्लाउन मुस्किलले सुनिन्थ्यो । मेन्डोजाले स्पष्ट रूपमा धेरै कोठाहरू कब्जा गरे। एक्कासी सोचले मलाई घाँटीबाट झोला निकाल्न बाध्य बनायो । मैले त्यसलाई खाली कोठामा फालेर ढोका बन्द गरें। डाक्टरको ढोका खुल्यो र टाउको बाहिर अड्कियो।
  
  
  - डाक्टर मेन्डोजा?
  
  
  "सि"।
  
  
  "मौसम धेरै तातो छ," मैले भने, "वर्षको यो समयको लागि पनि।" यो हास्यास्पद सुनियो।
  
  
  उसको पहिल्यै स-साना आँखाहरू अझ साँघुरिए। उसले सेतो शर्टमा फोहोर नीलो स्वेटर लगाएको थियो। उसको कलरको छेउ मरेको पुतलीको पखेटाजस्तै घुमेको थियो। एउटा गहिरो पेट एक जोडी नीलो पतलूनमा झुण्डिएको थियो। उसको पहेंलो अनुहार तरबूज जस्तो थियो। उसले भारी सास फेर्दै थियो र कुनै किसिमको स्थानीय चिसोको गन्ध आइरहेको थियो।
  
  
  मैले अधीर भएर उसलाई हेरें । 'खै?'
  
  
  "म... किसानहरूका लागि छिट्टै पानी पर्ने आशा गर्छु।" उसले आफ्नो खल्तीबाट चम्किलो र्याग निकाल्यो र आफ्नो माथिल्लो ओठ पुछ्यो। 'येशू! यो धेरै estupido छ, सेनर। बाहिर मात्र हेर।
  
  
  "तिमीले मलाई भन्नु पर्छ," मैले कर्कश स्वरमा भने, "मलाई भित्र जान दिनुहोस्।"
  
  
  'तिमीलाई के चाहियो?'
  
  
  म उसलाई धकेलेर अफिसमा पसेँ । - मलाई किन डाक्टर चाहिन्छ?
  
  
  'अह...!' उसले पहिलो पटक मेरो काँध देखे जस्तो भयो। उसले आफ्नो आँखा घुमायो र आफ्नो अनुहारमा कपडा तान्यो। "संघीयवादी?"
  
  
  'छैन।'
  
  
  'त्यसो भए को?'
  
  
  'कुनै फरक पर्दैन। बस मलाई प्याच गर्नुहोस् र अब चिन्ता नगर्नुहोस्। तपाईले यसको लागि राम्रो तलब पाउनुहुन्छ।
  
  
  - स्वाभाविक रूपमा। मैले यसबारे पटक्कै सोचिनँ। उसले ढोका बन्द गर्यो र मलाई उल्टो कुर्सीमा बस्न इशारा गर्यो। उसको एक्कासी मुस्कान एकदमै बाध्य जस्तो लाग्यो। 'कृपया ।"
  
  
  कोठा चिसो र उदास थियो। छतबाट भुइँमा झुण्डिएको पर्दा, कोठालाई दुई भागमा विभाजन गर्दै। अहिले त्यसलाई पन्छाएर राखिएको छ । उनको अगाडि धेरै कुर्सी र सोफा थिए। अर्को छेउमा एउटा सानो महोगनी डेस्क थियो, प्राथमिक उपचार किटहरूको सामान्य वर्गीकरण, औजारहरूको सेल्फ, एउटा कुर्सी जसमा म बसेको थिएँ, एउटा समायोज्य बत्ती, र एउटा खुला स्टेरिलाइजर जसमा धेरै सुईहरू उमालेका थिए। एउटा बन्द ढोकाले अपार्टमेन्टको बाँकी भागमा पुर्यायो। धुलोको गन्ध र बासी बियरको गन्ध आयो।
  
  
  डा. मेन्डोजाले झोला आफ्नो खल्तीमा राखे र मेरो काँधबाट स्कार्फ खोलिदिए। उनले अगाडि र पछाडि घाउ जाँच गरे। "हड्डीमा कुनै क्षति भएको छैन, रक्त नलीमा कुनै क्षति भएको छैन," उनले भने। "मासुमा एउटा राम्रो सानो प्वाल मात्र। म सानो क्षमता भन्छु।"
  
  
  "यो कुनै अन्य तरिका जस्तो देखिएन।"
  
  
  "ठीक छ, यो कहिल्यै उस्तै छैन, यो हो?" उसले क्याबिनेट खोल्यो र कीटाणुनाशकको बोतल निकाल्यो।
  
  
  - मसँग यति मात्र छ। दुर्भाग्यवश, मसँग पेनिसिलिन सकियो। तर यदि त्यो रुमाल फोहोर थिएन, त्यो पर्याप्त हुनुपर्छ। तपाईं गोलीबाटै संक्रमित हुन सक्नुहुन्न। ”
  
  
  "मलाई थाहा छ," म रिसाए। मैले हातले रेलिङ समातें । धिक्कार, उसले कीटाणुनाशक पातलो गरेन! यसले कीटाणुहरूलाई मारेको छैन; होइन, उहाँले तिनीहरूलाई धुवाँ कोइलाले जलाउनुभयो। चिच्याउनबाट जोगिन मैले दाँत किटें। उसले घाउमा डर्मेटोल छर्क्यो र मेरो पूरै काँधमा बाँझ धुलोले ब्यान्डेज गर्यो।
  
  
  "अब आराम गर, नत्र फेरि घाउ खुल्छ।" उसको आँखामा देखिएको हेराइले मलाई संसारको जुनसुकै ठाउँमा पनि आराम गर्न सक्छु, तर उसको अफिसमा होइन।
  
  
  "म सक्दिन," मैले भनें।
  
  
  "यसले फेरि रगत बग्दैन भनेर सुनिश्चित गर्नुहोस्।"
  
  
  उसले निहुराएर एकछिन सोच्यो । उसले अर्को क्याबिनेटमा घुम्यो र लोचदार ब्यान्डेज निकाल्यो। त्यहाँ उसले मलाई यति बलियोसँग बेर्यो कि मलाई मेरो हातमा परिसंचरण गम्भीर रूपमा शंका गर्न थाले। उनले मेटल क्लिपको साथ केस सुरक्षित गरे। उसले एक कदम पछि हट्यो र मलाई आशावादी नजरले हेर्यो।
  
  
  "मलाई पैसा र लुगा चाहिन्छ," मैले भनें। "त्यसो भए म जान्छु।"
  
  
  - हो, तर त्यो होइन ...
  
  
  - तपाई कस्तो प्रकारको एजेन्ट हुनुहुन्छ, मेन्डोजा? मैले उसलाई एक्कासी बाधा दिएँ। मसँग यो चतुर भाडा पर्याप्त छ, डाक्टर वा छैन। "तिमीलाई लाग्दैन कि म यसरी छोड्छु, हैन?"
  
  
  'सर, म पूर्ण रूपमा तपाईंको सेवामा छु। तर म गरिब छु। मेरो लुगा तिमीलाई सुहाउँदैन, तिमी आफै हेर्न सक्छौ। र पैसा ... - उसले गहिरो सास लियो र फेरि आफ्नो चम्किलो र्याग निकाल्यो। 'तर पर्ख। मेरो भाइ मिगुएलले तपाईंलाई मद्दत गर्न सक्छ। उहाँ तपाईं जत्तिकै उचाइ हुनुहुन्छ, सिनियर, र उसले भर्खरै आफ्नो जग्गा बेचेको छ। त्यसैले उनीसँग पैसा छ। मैले पहिले उसको बारेमा किन सोचिन?
  
  
  'ठीक छ। मिगुएललाई कल गर्नुहोस् र उहाँलाई यहाँ आउन लगाउनुहोस्।
  
  
  - दुर्भाग्यवश, हामीसँग टेलिफोन छैन। मेन्डोजा आफ्नो डेस्कमा गए। उसले माथिल्लो दराजबाट एउटा कार्ड निकाल्यो र त्यसमा केही लेख्यो। उहाँले मलाई दिनुभयो। "यो मिगुएललाई दिनुहोस् र सबै ठीक हुनेछ।"
  
  
  उसले पछाडि ठेगाना लेख्यो।
  
  
  - Noevo स्ट्रीट कहाँ छ?
  
  
  — अर्को सडक दायाँमा छ, सेनर। यो दायाँ, पहिलो तलामा तेस्रो घर हो। अरु केहि छ...?'
  
  
  म उठें र मेरो भिजेको प्यान्ट फैलाए। - म यसको साथ बाँच्न पर्छ।
  
  
  - सायद एक गिलास टकीला?
  
  
  "मेरो हालतमा? म फेरि ढोकाबाट हिंड्न सक्दिन।"
  
  
  "मसँग केही काफियन छ।"
  
  
  Kafion एक पुरानो जमाना उत्तेजक छ; अहिले राम्रा औषधिहरू छन्। त्यसैले मेन्डोजासँग अझै पनि ती चीजहरू थिए। उनी डाक्टर थिए । उसले मलाई के दियो भन्ने वास्ता गरेन। मैले टाउको हल्लाएँ। मैले यहाँ प्राप्त गर्न सक्ने कुरा मात्र लिनु पर्यो।
  
  
  उसले एक गिलास पानीमा दुईवटा ट्याब्लेट घोले। मैले झ्यालमा गएर पिएँ । मैले झ्यालको सिसामा राखें र बाहिर हेर्नको लागि पर्दा पछाडि तानें। तलको साँघुरो सडक खरानी र अँध्यारो थियो। खसेको हिउँ बाहेक केही देखिएन । उसले बोल्छ कि भनेर सोचें । मौसममा आएको परिवर्तनलाई घाइते उत्तर अमेरिकीको अचानक उपस्थितिसँग जोड्न मेन्डोजा पर्याप्त चालाक थिए। र उहाँ एक गपशप स्तम्भकार जत्तिकै होसियार हुनुहुन्थ्यो भन्ने मलाई लुकेको शंका थियो। म अझै जिउँदै छु भनी थाहा पाउने उहाँ मात्र व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो। उसलाई मार्न सुरक्षित होला कि भनेर सोचें।
  
  
  मैले पर्दा खस्न दिएर घुमाएँ। मेन्डोजा माथिल्लो दराजमा दाहिने हात राखेर टेबलमा बसे। उसले त्यहाँ के राखेको थियो भनेर मैले अनुमान लगाउन सक्छु। निस्सन्देह, म भन्दा पहिले अरूले पनि यस्तै विचार गरेका थिए। उसले आफ्नो हातमा समातेको बन्दुकले अब उनीहरुको मन बदल्न बाध्य तुल्याएको हुनुपर्छ। यसले मेरो मन परिवर्तन गरेको छ, कम्तिमा अहिलेको लागि।
  
  
  - धन्यवाद। म जाँदैछु।'
  
  
  - मेरो भाइ, सेनरमा जानुहोस्, मिगुएलले तपाईंलाई मद्दत गर्नेछ। उनको स्वरमा मन्दता थियो ।
  
  
  म ढोकामा गएँ। क्याफेले मेरो मुटुको धड्कन छिटो बनायो। मैले ढोका खोल्नु अघि एक क्षण पर्खें। बाहिरबाट केही सुनिन सकेन । मैले अन्तिम पटक डाक्टरलाई हेरेँ। "यसको बारेमा एक शब्द छैन, मेन्डोजा।"
  
  
  'महाराज, आमाको इज्जतको कसम खान्छु!
  
  
  "यदि तपाइँ कुरा गर्नुहुन्छ भने, म फर्केर आउनेछु," मैले भने, "र पत्ता लगाउनुहोस् कि तपाइँ अझै आमा हुनुहुन्छ।"
  
  
  मेन्डोजाले आफ्नो काँध हल्लाउँदै राजीनामा दिए। उनले समस्याग्रस्त बिरामीहरूबाट दर्जनौं पटक यस्तो धम्की सुनेका थिए। त्यसले उनलाई अब चित्त बुझेन । म बाहिर गएर मेरो पछाडि ढोका बन्द गरे। मैले बायाँ र दायाँ खाली करिडोरमा हेरे। त्यसपछि मैले शंकास्पद मेन्डोजा भाइको ठेगानासहितको कार्ड जाँचेँ। मलाई मन परेन। न्यानो लुगा र खानाको विचारले लोभलाग्दो थियो, तर मलाई उसको विश्वास थिएन। यहाँको गन्ध मेन्डोजाको अफिसभन्दा पनि खराब थियो। मैले मेरो वरिपरि प्रश्नार्थी नजर राखें। एउटा सानो धातुको बक्स ढोकाको फ्रेमको ठीक माथि चम्किएको थियो। टेलिफोन सकेट। मोटो बास्टर्डले मलाई झूट बोल्यो।
  
  
  म अफिसको छेउमा रहेको खाली कोठामा गएर भित्र पसे । मैले भुइँबाट झोला उठाएँ। कोठा खाली थियो र वार्निसको अमिलो गन्ध थियो। कुना–कुनामा धुलो र बालुवाका थुप्रो थिए । अँध्यारोमा म यो कोठालाई डाक्टरको कार्यालयबाट अलग गर्ने पर्खालमा पुगें। म चिसो सेल्फमा बसें र मेरो कान पातलो भित्तामा राखें। केही सुनिएन । म आरामसँग बसेँ । जब म पर्खिरहेको थिएँ, मैले मेरो काँधमा दुखाइ बिर्सने प्रयास गरें। उसले के गर्ला ? क्याफेले मलाई उत्साहित बनायो। उत्तेजक प्रभावको बावजुद, म निद्राबाट पराजित भएँ।
  
  
  एउटी महिलाको रिसले चिच्याएर म ब्युँझिएँ । "यो मान्छे कहाँ छ, तिमी मोटो सुँगुर!"
  
  
  मेन्डोजाले उत्तेजित स्वरमा जवाफ दिए। - म... मलाई थाहा छैन। म कसम खान्छु! उसको अवस्थामा ऊ टाढा हुन सक्दैन। मैले उसलाई मिगुएलको ठेगाना सहितको कार्ड दिएँ। सायद ऊ हराएको थियो।
  
  
  हरायो? तपाईको कमजोर दिमाग भएको मानिस पनि हराउने छैन यदि उसले सबै कुना घुमाउनु थियो भने। तपाईंले फोन गरेदेखि मिगुएल कुर्दै हुनुहुन्छ। हामी सबैले पर्ख्यौं - धेरै लामो। त्यो एएच एजेन्ट कहाँ गयो?
  
  
  "बारेमा! हो, उसलाई कोड वाक्यांशहरू थाहा थियो, तर उसले उल्लेख गरेन कि ऊ एएच सेनोरबाट आएको हो।
  
  
  'सेनोरिटा!'
  
  
  "सेनोरिटा। त्यो घाउले पनि उसले मलाई समाप्त गर्न सक्छ। ऊ धेरै राम्रो थियो! मैले सोचें कि उसलाई तपाइँको लागि प्रलोभन गर्नु बुद्धिमानी हुनेछ। तपाईंले यसलाई सम्हाल्न सक्नुहुन्छ। मेरो बन्दुकले पनि म...
  
  
  "तपाई एक ठूलो अल्छी हुनुहुन्छ, मेन्डोजा," महिलाले अवरोध गरिन्। "मलाई यो घाउको बारेमा छिटो भन्नुहोस्।" उहाँले यो कसरी प्राप्त गर्नुभयो?
  
  
  उनले कहिल्यै भनेन, सेनोरिटा। तर हामी जेम्बलाको बारेमा कुरा गर्दैछौं ...
  
  
  "कर्नल जेम्बला!" मैले मेन्डोजाको अफिसमा महिलाले कसम र खुट्टामा छाप लगाएको सुनें। 'एजेन्ट एएचले उसलाई कसरी छोड्यो? मैले सोचे कि हामीलाई उहाँको योजना मात्र थाहा छ!
  
  
  मेरो कान भित्तामा थिचेर, मलाई अचम्म लाग्यो कि यहाँ AH बाहेक कसले केहि थाहा पाउन सक्छ - र कसरी। को थिइन् यी महिला ? कुन तेस्रो पक्षसँग सम्बन्धित थियो? यो मैले अनुभव गरेको सबैभन्दा तातो हिउँ आँधी हो। उनले पछि के भनिन् मैले ध्यान दिएर सुनें।
  
  
  - तपाईं एक मूर्ख हुनुहुन्छ, Mendoza! यदि उहाँ फर्कनुभयो भने, आफ्नो बन्दुक प्रयोग गर्नुहोस्। मलाई यसरी नहेर । मैले भनेको होइन कि तपाईले उसलाई मार्नु पर्छ, कम्तिमा पनि तपाईले गर्नु पर्दैन। म उसलाई जिउँदै लैजान चाहन्छु। त्यसपछि मिगुएलले उसलाई सोधपुछ गर्न सक्छ।
  
  
  "मिगुएल यसमा राम्रो छ," मेन्डोजाले गुनगुनायो। "उनले मानिसहरूलाई व्यवहार गर्ने तरिका। उहाँ एक महान सर्जन हुन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "त्यसोभए म बुझ्छु," उनले मुस्कुराइन्। ‘म जानुपर्छ । के तपाईं पैसा फेरि हेर्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  "ए, सेनोरिटा
  
  
  मैले नोटको शान्त आवाज सुनें।
  
  
  "यहाँ"।
  
  
  "मुचास ग्रेसियास, सेनोरिटा। अलविदा!'
  
  
  म ढोकामा गएर अलिकति खोलेँ। महिला मञ्चमा बाहिर आइन् । उनी आफैंसँग रिसाए। उनी जवान र पातलो र सुन्दर खुट्टाहरू थिए। उनको भारी कोट र फ्लोट टोपीको कलरले मलाई मधुरो प्रकाशमा उनको विशेषताहरू हेर्नबाट रोकेको थियो। उनको न्यानो लुगाले उनलाई जेम्बलाको योजना बारे थाहा छ भनेर स्पष्ट पारेको थियो। कम्तिमा उनी राम्ररी तयार थिइन्!
  
  
  उनको हिल भुइँमा अधीरता ट्याप। अब ऊ ढोकासँग बराबर थिई। थप एक कदम। मेरो हात उड्यो। मैले उसलाई जुडो समातेर समातें। साधारण दम। म होसियार हुनुपर्यो। कोटको कलरले हस्तक्षेप गर्नु हुँदैन। मैले उनको छाला महसुस गरें। मेरो औँलाहरू उसको घाँटीमा नसाहरूमा थिचे। उनले सास गुमाइन् । उसको लामो रातो नङहरू मेरो देब्रे कान छोएर मेरो गाला समातेर फर्किए। मैले झन् थिचेँ। दुई सेकेन्डपछि उनले होश गुमाए। उनले आवाज उठाइनन्। उसको लङ्गडा शरीर ममाथि खसेको बेला ऊ ढल्यो। मैले उनको हात समातेर खाली कोठाको थ्रेसहोल्डमा तानेँ जसरी मेन्डोजाको अपार्टमेन्टको ढोका खुल्यो र डाक्टर बाहिर दौडे।
  
  
  "Señorita। तपाईंले बिर्सनुभयो - Madre Dios!"
  
  
  म अगाडि उफ्रें । मेरो अकस्मात आक्रमणले स्तब्ध भएर ऊ निश्चल उभियो । हामी एक अर्कामा दौडेर उहाँको अफिसमा पस्यौं । मेन्डोजा सुँगुर जस्तै चिच्याइन्। मैले उसलाई मेरो देब्रे हातले हिर्काए। एक क्षणको लागि मैले मेरो घाउ बिर्सें। प्रहारमा बल र सटीकताको कमी थियो। मेरो काँधमा एक असह्य पीडाले गोली हान्यो। यो प्रयास गर्न र प्रयोग गर्न मूर्ख थियो, र अब मैले लाभहरू कटनी थियो। मेन्डोजाले उसको पेटले मलाई फ्याँक्यो। उसले आफ्नो पुरानो कुर्सीहरू मध्ये एउटामा ढकढक्यायो र मलाई ढकढक्यायो। म खुट्टामा उफ्रें। एउटा तयार नभएको तर बलियो मुट्ठीले मेरो मन्दिर छोयो। मैले झुल्ने हात समाए । काँधको थ्रोले उसलाई कोठामा र टेबुलमा उडाएर पठायो। मेन्डोजा आफ्नो डेस्कको छेउमा कागज, किताब र काठका टुक्राको नुहाइमा ढले। पुरानो रिभल्भर डेस्कको दराजबाट बाहिर निस्कियो र उनको खुट्टामा पल्टियो। उसको हात उस तर्फ प्रहार भयो। म मुस्किलले उठेँ । लामो ब्यारेल सीधा मेरो नाभिमा देखाइएको थियो।
  
  
  - बन्दुक लोड छैन? - मैले अप्रत्याशित रूपमा दयालु सोधे। मेन्डोजा यो प्रलोभनको लागि फसे। उसले आफ्नो बन्दुक हेर्यो। एक छलांगमा म उनको छेउमा थिएँ। मैले उसको दाहिने हात समातेर छेउमा घुमाए। मेरो खुट्टाबाट केही इन्चमा गोली भुइँमा ठोक्कियो। दुई पटक मेरो मुट्ठी गायब भयो, यस पटक सही, उसको पेटमा। उसको एडमको स्याउको प्रहारले उसको टाउको पछाडि ढकढक्यो। उनी घुँडा टेकेर भुइँमा ढले ।
  
  
  म अफिसबाट बाहिर निस्किएँ र मेरो पछाडिको ढोका ढकढक्याएँ। ती महिला अझै पनि त्यही ठाउँमा थिइन् जहाँ मैले उनलाई छोडेको थिएँ। मैले उसलाई खाली कोठामा तानेर ढोका बन्द गरें। घुँडा टेकेर मैले उसलाई खोज्न थालें। उनीसँग झोला थिएन, तर उनको न्यानो ज्याकेटमा धेरै आन्तरिक जेबहरू थिए। उनी पसल चोरजस्तै देखिन्थिन् । मैले धेरै थोरै भेट्टाएँ। एक निकारागुआन आईडी कार्ड जसमा उनी मानागुआमा बस्छिन्, जुन परिस्थितिमा नक्कली हुनेछ। मैले चुरोटको टुक्रा टुक्रा प्याकेट, एउटा कम्बो, काजल, एउटा नेल फाइल, लिपस्टिक, धेरै झुर्रिएको ट्याङ्गेरिन, स्थानीय पैसामा लगभग पच्चीस डलर र एक 9mm PM - मकारोभ पनि संकलन गरें। मकारो वाल्थर पीपीसँग धेरै मिल्दोजुल्दो छ, जसले यसको लागि मोडेलको रूपमा सेवा गर्‍यो। यो एक ठूलो स्वचालित पिस्तौल हो, एक महिला को लागी धेरै भारी। उसको कुराबाट मैले उनी को थिइन भनेर चिन्न सकिन, तर उनी को हुन् भनेर मैले अझै पत्ता लगाउन सकिन।
  
  
  उनी रुइन् । उनले ध्यानपूर्वक टाउको हल्लाइन्। उनी होशमा आइन् । म कुर्दै बसेँ । उनका सामानहरू मेरो छेउमा थुप्रिएका थिए। जब उनी ब्यूँझिन्, म उनको नजिक हुन चाहन्न। उसले केहि गर्न कोसिस गर्न सक्छ।
  
  
  उनी अँध्यारो, फोहोर भुइँमा पल्टिन् र आफ्नो बाक्लो खुट्टाको स्कर्टमुनि आफ्ना खुट्टाहरू टकराइन्। प्यान्ट न्यानो हुनेछ। तर निकारागुआन महिलाहरूले तिनीहरूलाई लगाउन सक्दैनन्, र पक्कै पनि यो स्थानीय फेसनमा रहनुपर्थ्यो। बिस्तारै उठेर बसिन् । नराम्रो ह्याङ्गओभर भएजस्तो गरी निधारमा हात थिचिन् । उनको टाउकोबाट ठूलो टोपी झर्यो। हल्का खैरो कपाल उनको काँधमा छालहरूमा खस्यो। धूलोले भरिएको झ्यालबाट परेको मधुरो प्रकाशको विरुद्धमा उनको झुकेको आकृति उभिएको थियो। उसले मेरो तर्फ टाउको घुमाएर आफ्नो हात तल ल्याई। हल्का उज्यालोले उनको अनुहार उज्यालो बनायो ।
  
  
  यो एउटा दृश्य थियो जुन मलाई सम्झना थियो। उनी नारी थिइन् । उनको टाइट ऊनी स्वेटर मुनि उनको पूर्ण, सुडौल स्तनहरू देखि खुट्टाको खुट्टा सम्म। उनको अनुहार हृदयको आकारको थियो र उनको शरीरको जस्तै कोमलता र जोशको प्रतिज्ञा गरेको थियो। र, निस्सन्देह, उहाँसँग चिसो, घातक कठोरता थियो जुन हरेक एजेन्टसँग हुन्छ। यो हाम्रो पेशामा मात्र अपरिहार्य छ। तर मैले अगाडि हेरें । र मैले देखेको धेरै ठूला, धेरै डरलाग्दो निलो आँखाको जोडी थियो।
  
  
  मैले यो अनुहार चिनेँ। मैले एएच हेडक्वार्टरमा कार्ड बक्समा उनको फोटो देखे। उनी नयाँ व्यक्तिहरू र विपक्षी टोलीको अपरेसनहरूसँगको एउटा केसमा थिइन् जुन मैले समीक्षा गरें। मलाई यसको स्थान पत्ता लगाउन केही समय लाग्यो। उसले आफ्नो सामान्य सन्तुष्टि पुन: प्राप्त गरिसकेपछि, मलाई थाहा थियो। मेक्सिकोमा आधारित तमारा किरोभा, राज्य सुरक्षा समितिको सबैभन्दा आशाजनक युवा सदस्य हुन्, जसलाई रूसी गोप्य सेवा भनेर चिनिन्छ।
  
  
  वा केवल KGB।
  
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  
  
  उसले केही पल्ट झिम्क्यो र त्यसपछि डराए जस्तो गरी सास रोकिन्। "नमस्ते, तामारा," मैले भने।
  
  
  "मेरो नाम तामारा होइन," उनले स्प्यानिशमा धाराप्रवाह भनिन्। "म रोजिता हुँ, प्यारी केटी जो..." उसले आफ्नो वाक्य पूरा गरिन र सास फेर्यो।
  
  
  उसले मलाई रिसाएर हेरी । "यति नमिठो मुस्कुराओ," उसले अब अंग्रेजीमा भन्यो। "मैले तिमीलाई पनि चिन्छु, निक कार्टर।" यदि तिमी मलाई मार्न जाँदैछौ भने छिटो गर।
  
  
  "यदि म तिमीलाई मर्न चाहन्छु भने, तिमी पहिले नै मर्ने थियौ," मैले सकेसम्म शान्त र स्नेहपूर्वक भनें। "म जान्न चाहन्छु किन KGB ले कर्नेल जेम्बला, तामारासँग व्यवहार गरिरहेको छ।" अब हामीले भेटेका छौं, यो त्यति गाह्रो हुन सक्दैन, के यो हुन सक्छ?
  
  
  "केही छैन," उसले चिच्याइन्। "तिमीले मबाट केही सिक्ने छैनौ।"
  
  
  मैले मेरा हातहरू जाँच गरें कि यो ठीक उल्टो थियो। त्यसैले मैले तुरुन्तै सोधें म के जान्न चाहन्छु,
  
  
  "त्यहाँ बाटोहरू छन्, तामारा," मैले चुपचाप भने। उनी हाँसिन्, तर यो पातलो र काँप्ने हाँसो थियो। उसले आफ्नो डर लुकाउन असफल भयो। म कमजोर डा. मेन्डोजा होइन जो सजिलै मूर्ख बनाइयो। उनी एक अनुभवी एएच एजेन्टसँग व्यवहार गरिरहेकी थिइन्, र त्यो डराउनुको राम्रो कारण थियो। तर शान्त रहने प्रयास गरिन् ।
  
  
  "हामीलाई तपाइँको शिष्टाचार थाहा छ, कार्टर," उनले हाँस्दै भनिन्। - तपाईंको मुख्यालयमा, तपाईं मसँग कुरा गर्न सक्नुहुन्छ। आधुनिक विधि र औषधिको साथ, सबैले कुनै न कुनै बिन्दुमा कुरा गर्न थाल्छन्। तर हामी यहाँ, खाली कोठामा, एक्लै बसिरहेका छौं। तिमीले मलाई पीडामा चिच्याउञ्जेल मलाई पिट्न र यातना दिन सक्छौ। म तिमीले सोचेको भन्दा बलियो छु। उनी अलि अगाडि झुकिन्, उनका आँखा साँघुरिए। "र यदि तपाईंले प्रयास गर्नुभयो भने, यदि तपाईं मलाई पुग्नुभयो भने, म चिच्याउनेछु।"
  
  
  "त्यसो भए यो इतिहासको सबैभन्दा छोटो चिच्याहट हुनेछ।"
  
  
  'हुनसक्छ। यो राम्रो समाधान हुन सक्छ। यदि म तिमीलाई मेरो मृत्युबाट रोक्न सक्छु भने, त्यो मेरो विजय हुनेछ।
  
  
  'विजय?'
  
  
  "यसबाहेक, तपाईले जित्नुहुने छैन, कार्टर।" तपाईं जित्न सक्नुहुन्न।
  
  
  मैले अब केही बुझिन । 'जित? के जित्ने ? क्रोधित, उनले झरिरहेको हिउँलाई औंल्याइन्। "तपाईको यो साम्राज्यवादी गुर्गेको योजनालाई विफल पार्न हामी धेरै ढिलो हुन सक्छ; मान्छु...'
  
  
  - साम्राज्यवादी कुकुर?
  
  
  "...तर हामी यसलाई अन्त्य गर्नेछौं। म वाचा गर्छु। स्वतन्त्रता प्रेमी समाजवाद..."
  
  
  - हे, एक मिनेट पर्खनुहोस्! मैले उसलाई बाधा दिएँ। "के तपाईंलाई लाग्छ कि कर्नल जेम्बला हामी मध्ये एक हो?" के हो यो अमेरिकी षडयन्त्र ?
  
  
  "यो स्पष्ट छ," तामाराले अपमानजनक रूपमा भनिन्। "उनी अमेरिकी हो कि होइन?"
  
  
  “जहाँसम्म मलाई थाहा छ, उहाँले हाम्रो देशमा काम गर्नुभयो। तर यसको मतलब यो होइन कि हामीले यसमा केही गर्नु पर्छ। यसबाट हामी कसरी लाभ उठाउन सक्छौं? मलाई यो व्याख्या गर्नुहोस्।
  
  
  - के तपाईंलाई म पागल छु, कार्टर? जब हामीले मेक्सिकोमा उहाँका कार्यहरूको बारेमा सुन्यौं र मेक्सिको सिटीमा उहाँले के गर्नुभयो देख्यौं, हामीलाई तुरुन्तै थाहा भयो के भइरहेको थियो। तपाईंले उसलाई हतियार, उपकरण र पैसा दिनुहोस्। तपाईंले उसलाई आफूलाई वास्तविक क्रान्तिकारी ठान्नुहुन्छ भनी चापलुसी गर्नुहुन्छ, र केही दिन पछि तपाईंले जेम्बलालाई शत्रु र खतरा घोषणा गर्नुहुन्छ। अमेरिकी राज्यहरूको संगठनमा तपाइँको कठपुतली मार्फत, तपाइँ कारबाहीको माग गर्नुहुन्छ। यो जहाँ तपाइँको गनबोट कूटनीति खेल मा आउँछ। तपाइँको सेना, निस्सन्देह, डोमिनिकन रिपब्लिक मा 1965 मा जस्तै हस्तक्षेप गर्दछ। तपाईंको विस्तार योजनाहरू धेरै मूर्खतापूर्ण पारदर्शी छन्! तर तिनीहरू असफल हुनेछन्! ”
  
  
  "धिक्कार, तिमी पागल छौ, तामारा!" - मैले छ्याप्यो। मलाई रिस उठ्न थाल्यो । सामान्य अवस्थामा म यो देखेर हाँस्ने थिएँ। अब म थकित, भोक र निराश थिएँ। मेरो मिशन गलत भयो र मेरो काँधमा गोली प्वाल भयो। यो सबै भन्दा माथि, मलाई अब platitudes, नारा र बुढी पत्नीका कथाहरू सिकाइएको थियो। यो मैले सहन सक्ने भन्दा बढी थियो। एउटै बहाना थियो कि उसले आफैलाई विश्वास गर्यो। उनी स्पष्ट रूपमा जेम्बलाको विरुद्धमा थिइन्। तर यो आवश्यक रूपमा सम्पूर्ण KGB संगठनमा लागू हुँदैन। प्रायः तिनीहरू आफ्नो दाहिने हातले के गरिरहेको छ भनेर आफ्नो देब्रे हातलाई बताउन सक्दैनन्।
  
  
  "तपाईको दुबै भनाइ एकै समयमा काम गर्दैनन्," मैले रिसाए। "तपाईंले OAS लाई अमेरिकी संगठन भन्न सक्नुहुन्न र एकै सासमा हामीलाई यसका केही सदस्यहरूलाई मार्ने प्रयास गरेको आरोप लगाउनुहोस्। किन? के तिनीहरू पहिले नै एउटै डुङ्गामा छन्? मलाई अचम्म लाग्छ यदि तपाईले के भन्नुहुन्छ सुन्नुहुन्छ? यो धेरै सम्भावना छ कि तपाईको देश जेम्बलाको पछाडि छ, पर्दा पछाडिबाट बाहिर आउन तयार छ र यदि सफल भएमा यसलाई सफा गर्न तयार छ, जुन, वैसे, हुनेछैन।
  
  
  'हामी,? तिमी, साम्राज्यवादको बेलिकोस नोकर, किन हाम्रो विशेष सेनाको कुलीन टोलीले उहाँको माया मन्दिरलाई उडाउने र उहाँको मौसम विज्ञान स्थापनालाई नष्ट गर्ने योजना बनाइरहेको छ? उनको सुरक्षा उपाय शौकिया थियो। हामीले पहिले नै उनको रहस्य थाहा पाएका छौं। यदि मन्दिरमा हाम्रो मान्छेले हामीलाई पहिले सम्पर्क गर्न पाएको भए, यो हिउँ पनि...
  
  
  उनले आफ्नो हातले आफ्नो मुख छोपिन्, आँखा चौडा गरिन्। केही बेरको मौनतापछि उनले हात तल ल्याइन् । उसले आफ्नो चिनलाई घिसाएर शान्त, बर्फीलो स्वरमा भनिन्, "राम्रो चाल, मिस्टर कार्टर, तर तपाईले मबाट जे थोरै निकाल्नुभयो त्यसले तपाईलाई मद्दत गर्दैन।"
  
  
  मैले बाहिर हेरे । "होइन," मैले स्वीकार गरें, "मलाई पनि त्यस्तो लाग्दैन, तामारा।" र मलाई यो पनि लाग्छ कि तपाईहरूले थाहा पाउनुहुनेछ कि जेम्बलाको मुख्यालय पहिले नै भग्नावशेषमा छ, र उनी आफैं कहाँ गएका छन् भगवान जान्नुहुन्छ। कम्तिमा यदि तिनीहरू अझै पनि यस आँधीबेहरी मार्फत आफ्नो बाटो फेला पार्न सक्छन्।
  
  
  - र तपाईं त्यसो भन्नुहुन्छ।
  
  
  - धिक्कार छ, म त्यसो भन्छु! मैले झ्याप्प गरें। मलाई फेरि न्यानो महसुस भयो। मैले मेरो काँधमा इशारा गरें। 'तपाईलाई मैले यो कसरी पाएँ जस्तो लाग्छ? यदि तपाइँ यसलाई तपाइँको मूर्ख दिमागमा प्रवेश गर्न दिनुहुन्छ भने।
  
  
  'म तिमीलाई विश्वास गर्दिन। यो सबै हिउँ...
  
  
  "यो, प्रिय, किनभने उहाँको सुरक्षा उपायहरू तपाईं, म वा अरू कसैले शंका गरे भन्दा राम्रो थिए।" उसले जानाजानी आफ्ना मानिसहरूलाई कुरा गर्न र मद्दत प्राप्त गर्नको लागि यो गर्छ। उहाँ क्रान्तिकारी खेलहरूको फ्यान हुनुहुन्छ, त्यसैले मलाई लाग्छ कि उहाँले आवश्यक भन्दा अलि बढी गर्नुभयो। हामी एक कारणको लागि यहाँ छौं। तर उनले के घोषणा गरेनन् कि त्यहाँ मौसम नियन्त्रण गर्न थप च्यानलहरू थिए। तीन, सहि हुन, तीन अन्य मध्य अमेरिकी देशहरूमा!
  
  
  - के हो? - Tamara सास बाहिर थियो।
  
  
  - हो, र अझ नराम्रो के हो भने तिनीहरूले मुख्य ट्रान्समिटरबाट स्वतन्त्र रूपमा काम गर्छन्। यो टेबल खुट्टा जस्तै छ। फरक यति हो कि यो तालिका सबै खुट्टा नष्ट नभएसम्म खस्दैन। म केहि बोल्दिन, तामारा। म त्यहाँ थिए। मैले मुख्य ट्रान्समिटरलाई ब्याकअप ट्रान्समिटरहरू जडान गर्न आवश्यक छ भन्ने थाहा हुनु अघि नै नष्ट गरें।
  
  
  तर... यदि तिमीले भनेको कुरा सत्य हो भने...
  
  
  "त्यसो भए प्रत्येक च्यानल अलग-अलग असक्षम हुनुपर्छ। हो। साथै, जहाँसम्म मैले बुझेको छु, यी सबै ट्रान्समिटरहरू असक्षम नभएसम्म फोर्स फिल्ड मात्र नष्ट हुनेछैन, तर यो थप र अधिक नष्ट हुनेछ। यसले मौसमलाई थप अस्थिर बनाउँछ। उसलाई अब नियन्त्रण गर्न सकिँदैन।"
  
  
  'होइन! होइन, म तिमीलाई विश्वास गर्न सक्दिन। तिमीले मलाई आफ्नो झूट र छलले फेरी फसाउन खोज्दै छौ, कार्टर।
  
  
  उनले निर्णायक रूपमा टाउको हल्लाइन्। तर उनको आँखामा मैले जितेको देखेँ। "तमारा, झूट बोलेको भए राम्रो हुन्थ्यो," मैले बिस्तारै र शान्त भएर भनें। - तर मसँग कुनै कारण छैन। यसले मलाई कुनै फाइदा गर्दैन। यो A देखि Z सम्मको सत्य हो।"
  
  
  "यो धेरै अविश्वसनीय छ। यो एक पागल दुःस्वप्न जस्तै हो ...'
  
  
  ऊ फर्केर फेरि झ्यालबाट बाहिर हेरी । उनको मौनता आंशिक रूपमा उनको भ्रम र अनिर्णयको परिणाम थियो। उनी मसँग पहिलेजस्तो डराउँदैनन् । कमसेकम उनी मूर्ख थिइनन्, नत्र उनले केजीबीको लागि काम गर्ने थिएनन्। सायद उनी अलिकति भोली र अनुभवहीन थिइन्। मैले उनको विचारहरू लगभग सुन्न सक्थे किनभने उनले विकल्पहरू विचार गरे। मलाई आशा थियो कि उनले मलाई कसरी प्रयोग गर्ने भनेर पनि विचार गरिरहेकी छिन्। वास्तवमा, म यसमा भरोसा गर्दै थिएँ, किनकि यो स्पष्ट थियो कि मैले यसलाई प्रयोग गर्नुपर्नेछ।
  
  
  "निक," उनले अन्तमा भनिन्। उसले फेरि मलाई हेरी। उनको आवाजमा अभूतपूर्व न्यानोपन थियो र उनले मेरो नाम मात्र भने। - निक, यी अन्य च्यानलहरू। के तपाईलाई थाहा छ तिनीहरू कहाँ छन्?
  
  
  "हुन सक्छ, सायद छैन।"
  
  
  "हामी दुबैलाई केहि थाहा छ। अब यदि हामीले यसलाई सँगै राख्यौं। मिलेर काम गर्न सक्थ्यौं ।
  
  
  "के तपाईं एएचले जेम्बलासँग सहकार्य गरिरहेको छैन भन्ने कुरामा विश्वास गर्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "र तपाईंले मलाई विश्वास गर्नुपर्छ, निक।"
  
  
  ‘मैले तिमीलाई किन पत्याउने ? जेम्ब्लाले जित्यो भने रूसले धेरै फाइदा लिन सक्छ।
  
  
  'केही छैन! यदि जेम्बला यस क्षेत्रलाई एकताबद्ध गर्न सफल भयो भने, यो हाम्रो लागि अझ गाह्रो हुनेछ र हाम्रो क्रान्ति सफल हुन धेरै समय लाग्नेछ। तर यसमा थप कुराहरू छन्, निक। के तपाई चेस खेल्नुहुन्छ?
  
  
  "मैले तिनीहरूलाई पहिले खेलेको छु।"
  
  
  "हामी रूसीहरूका लागि, यो एक जोश हो, तपाईलाई थाहा छ। र किन? किनभने यसले सीमित संख्यामा चतुर, चतुर र समान प्रतिद्वन्द्वीहरूलाई एकअर्का विरुद्ध खेल्ने सम्भावनाहरूको असीम संख्याको साथ खडा गर्छ। हाम्रो नीति पनि त्यस्तै हो । हामी हाम्रा विकल्पहरू के हो र हामी तिनीहरूलाई ह्यान्डल गर्न सक्छौं कि भनेर जान्न चाहन्छौं। कर्नेल जेम्बला एकदम फरक छ। ऊ जंगली मान्छे हो। यसलाई हटाउनु पर्छ। अन्यथा, यसले मध्य अमेरिका मात्र नभई विश्वको सम्पूर्ण शक्ति सन्तुलनलाई खतरामा पार्न सक्छ।”
  
  
  "र हामी खेलमा प्यादा हौं, हैन?"
  
  
  - प्यादा होइन, निक, तर शूरवीरहरू। उनी छोटकरीमा मुस्कुराईन्, उनका ओठ अलिकति काँपिरहेका थिए। "घोडाहरू छेउमा र अरूमाथि उफ्रन सक्छन्। प्यादे होइन। तिनीहरू एक दिशामा छोटो, अर्थहीन कदमहरू चाल्न बाध्य छन्। ”
  
  
  - के यो तपाईंको दिशामा हाम फाल्ने प्रस्ताव हो, तामारा? म छोटो तर कडा हाँसे। यस्तो उछाल आत्महत्या हो। तपाईंको KGB ले मेरो टाउकोमा उच्च मूल्य राखेको छ।
  
  
  'मलाई थाहा छ। तर पहिले के भयो मलाई पनि थाहा छ। यो फेरि हुन सक्छ," उनले हाँसिन्, "र यो फेरि हुनेछ यदि तपाईं धेरै मूर्ख हुनुहुन्न भने।" तिमीलाई हेर! तपाईंसँग मेरो पेस्तोल र डा. मेन्डोजाको पुरानो रिभल्भर छ, तर त्यो बाहेक? भिजेको प्यान्ट मात्र भिजेको! के तपाई यसबाट कर्नेल जेम्बलालाई हराउन लाग्नुहुन्छ? हामी साथी बन्नेछौं भनेर मैले भनेको होइन। तर हामीसँग साझा लक्ष्य छ। त्यसैले हामी सँगै काम गर्न सक्छौं! हामीले सँगै काम गर्नुपर्छ!
  
  
  यो खाली कोठाको अन्धकारमा टमाराका आँखा चम्किए । मलाई लाग्यो कि उसले आफ्नै तरिकाले मेरो मजाक बनाइरहेको छ। मलाई पनि वास्ता थिएन। मलाई KGB को मद्दत चाहियो, उपकरण र खानाको लागि संगठनको मद्दत। मैले उसलाई हेरें जस्तै उसको टिप्पणीहरू मनन गरे। उनले गम्भीर र इमानदार नजरले फर्केर हेरिन्। उनले आफ्नो भूमिका राम्रोसँग निभाएकी थिइन्, तर पनि उनी धेरै भोली थिइन्, जसरी हाम्रो पेशाका महिलाहरूमा पनि हुन्छ। उनले आफ्नो कालो ग्रेनाइट आँखाले आफ्नो स्थितिको रक्षा गरे। यसले मलाई सुन्दर भेनस फ्लाईट्र्यापको सम्झना गरायो, एक मांसाहारी बिरुवा जसले किराहरूलाई खुवाउने किराहरूलाई धेरै मीठो गन्ध हुनुपर्छ।
  
  
  "ठीक छ ..." मैले हिचकिचाउँदै भने, "के सुझाव दिनुहुन्छ?"
  
  
  'मसँग आउ।'
  
  
  - कुनाको वरिपरि मिगुएलको घरमा?
  
  
  'हो।'
  
  
  - तिमी दुई बाहेक अरु कति ?
  
  
  उसले आफ्नो ओठ चाट्यो, उसले झूट बोल्छ कि भनेर सोच्दै। "केवल एक, एक डिएगो अर्डाज।"
  
  
  यो सत्य हुन सक्छ। यो असम्भव थियो, तर केहि फरक परेन। - के तपाईंसँग त्यहाँ ट्रान्सीभर छ?
  
  
  "छोटो छालहरू, सबै ब्यान्डहरू," उनले मेरो सहमतिलाई हेर्दै तुरुन्तै जवाफ दिइन्। "हामी तपाइँलाई केहि लुगा र केहि खाना फेला पार्नेछौं।"
  
  
  मैले सास फेरें, मानौं अनिच्छुकताले अपरिहार्यतालाई झुक्याउँदै। म उठें र मेरो भिजेको, टाँसिएको प्यान्ट फुकालें। 'ठीक छ।'
  
  
  "यो एक बुद्धिमानी निर्णय हो, निक," उनले गम्भीर रूपमा भनिन्। - के म अब मेरो चीजहरू फिर्ता लिन सक्छु?
  
  
  "हो," मैले म्याकरुन र उनको नेल फाइलमा पुगेर जवाफ दिए। "यो होइन।"
  
  
  आफ्नो खल्ती भर्दा उनी आक्रोशित देखिइन्। "निक, मैले सोचें कि हामी अब एकअर्कालाई विश्वास गर्छौं।"
  
  
  मलाई मुस्कुराउनु पर्यो । - स्वाभाविक रूपमा। तर यसरी म तिमीलाई बढी विश्वास गर्छु। मैले ढोका खोले र हामी बाहिर कोरिडोरमा गयौं। - वैसे, डाक्टर मेन्डोजाले भने कि तपाईंले केहि बिर्सनुभयो। के थियो?'
  
  
  उसले शरारती सानी केटी जस्तै आफ्नो मुख तान्यो। "मैले उसलाई चाहेको सबै तिर्न बिर्सें। मैले उसलाई धोका दिएँ, तिमीले भनेझैं अमेरिकामा।
  
  
  म हाँस्न जारी राखें; यो सत्य हुन पर्याप्त नगण्य थियो। भित्रभित्रै अरु कुरामा पनि हाँस्नुपर्ने थियो । अहिलेसम्म मेरो छेउमा रहेको झोलाको बारेमा तमाराले अध्ययनशीलताका साथ केही पनि भन्न छाडेकी थिइन् । उनले त्यता पनि हेरिनन् । स्पष्ट रूपमा, उनले महसुस गरे कि यो केहि महत्त्वपूर्ण थियो। मैले मौका दिएको खण्डमा उसले नै गर्ने पहिलो कुरा थियो।
  
  
  Calle मोन्टेनेग्रोमा बाहिर आउँदै, हामी अर्को चौराहेमा हिंड्यौं, घरबाट केही पाइलाहरू। सडकको दुबै छेउका घरहरू शान्त र अँध्यारो थिए। कपालमा हिउँ परेपछि तमारा सेतो भइन् र उनको कोटलाई धुलो लाग्यो।
  
  
  "निक," उनले भनिन् जब हामी Calle Noevo मा फर्कियौं, "कर्नल जेम्ब्लालाई कुनै पनि हालतमा रोक्नै पर्छ!" मेरो नजर दाहिनेपट्टिको तेस्रो घरतिर खिचियो, त्यो भवन जहाँ मेन्डोजाले आफ्नो भाइ बसेको विश्वास गरे। बन्द शटरहरू भएका झ्यालहरू अँध्यारो र सुनसान देखिन्थे। - जेम्बला होइन, तामारा। उसले आफ्नो कामको नियन्त्रण गुमाएको छ।"
  
  
  “च्यानलहरू जसरी पनि उहाँकै हुन्। मैले भनेको त्यही हो ।” उनको आवाज तेज थियो: "यदि हामी असफल भयौं भने यो भयानक हुनेछ।"
  
  
  "बिरुवाहरू, रूखहरू, कीराहरू, जनावरहरू - हजारौं वर्ग किलोमिटर क्षेत्रफलको सम्पूर्ण पारिस्थितिकी नष्ट हुनेछ।"
  
  
  - र मानिसहरू! "उनी काँप्दै घरको ढोकामा उभिइन्, आफ्नो जुत्ताबाट हिउँ माझ्दै। "उनीहरूलाई चेतावनी दिन आवश्यक छ, निक।" यसबारे उनीहरूलाई नभन्नु अनुचित हुनेछ।
  
  
  "उनीहरूले तपाइँलाई विश्वास गर्दैनन्," मैले जवाफ दिए। "मलाई लाग्छ कि उनीहरूले आफ्नो आँखालाई विश्वास गर्दैनन्। तिनीहरूले बुझ्न सक्दैनन् कि अगाडि के छ।"
  
  
  'यो अन्याय हो!' - उनले आवेग दोहोर्याइन्। "हजारौं मानिसहरू भोक र चिसोले मर्नेछन्!"
  
  
  मैले उसको हात समातें जस्तो कि म उसलाई कोरिडोरमा लैजान चाहन्छु। मैले उसको आफ्नै अटोमेटिक पेस्तोल समातेर उसलाई औंल्याएँ। "राम्रो भन्नुभयो," मैले भने। "यो पक्कै पनि नाटकीयताको अंश हो जुन उनीहरूले तपाईंलाई KGB मा सिकाउँछन्। आदेशमा पनि रुन सक्छौ ?
  
  
  "यस्ता कुराहरू भन्नु कस्तो अर्थ!" - उसले निष्कपट क्रोधको साथ सास फेर्यो। झन्डै उसको आँखामा आँसु झरे जस्तै भयो । "हामी फरक पक्षमा छौं, यो सत्य हो। तर कर्नेल जेम्ब्लाको लागि पीडा र मर्ने मानिसहरू एउटै पक्षमा छैनन्। उनीहरूले सकेसम्म बाँच्ने प्रयास गर्छन्! निक, के तपाईं यति जिद्दी हुनुहुन्छ कि तपाईंले मानवताको सबै भावना गुमाउनुभएको छ?
  
  
  - मैले एक पटक पोत्मा नजिकैको तपाईंको भ्लादिमिर शिविर "टेन" बाट एक कैदीलाई मुक्त गरें। मलाई तिम्रो सोभियत परोपकार राम्ररी थाहा छ।"
  
  
  उनी तनावमा भइन् र आफ्नो ओठ पछारिन्। हामी पहिले नै दायाँको पहिलो ढोका नजिक थियौं। उसले मेरो उपहासको जति नै जवाफ दिन चाहेको भए पनि आफ्नो आक्रमण असफल हुने डरले चुपचाप बसिन् । चिसोको बावजुद, हावामा खतरा र मृत्युको अस्पष्ट गन्ध थियो जुन मैले लगभग महसुस गर्न सक्छु।
  
  
  "हामी यहाँ छौं," उनले भनिन्। 'भित्र आऊ।'
  
  
  'तिमी पछि। म तिम्रो पछाडि बसेको छु। मलाई आक्रमण गर्न खोज्ने पहिलो व्यक्तिको पछाडि गोली लाग्नेछ।
  
  
  "निक, कसम..."
  
  
  - तपाईं पहिले, Tamara। मैले उसको हात झन् बलियो पारे । मेरो औंलाले स्नायुमा थिच्यो जबसम्म उनी असहाय भएर कराउन थालिन्। "हेरौं तिमीले मेरो लागि कस्तो पार्टी राख्यौ।"
  
  
  ढोकाको नबमा उनको हात हल्लायो। "निक, यो सँगै काम गर्ने तरिका होइन। कृपया यो रिभल्भर हटाउनुहोस् ...
  
  
  "अगाडि।"
  
  
  हामी प्रवेश गर्यौं। हामीले के देख्यौं, हामी मध्ये कसैले पनि आशा गरेका थिएनौं। यो एक नरसंहार थियो। एकजना मानिसले भुइँमा ढोग गरे । अर्को कुर्सीमा शान्त भएर काखमा हात राखेर बस्यो। दुवैको कानदेखि कानसम्म घाँटी काटिएको थियो । अँध्यारो जमेको रगतले भुइँमा ठूलो पोखरी बन्यो। त्यो बसेको मान्छेको छातीमा खन्यायो र कुर्सीबाट खस्यो। भित्ताहरू रगतले छरिएका थिए, मूल रूपमा क्यारोटिड धमनीहरूबाट निस्केका थिए।
  
  
  'मेरी प्यारी आमा,' तामाराले शिर निहुराएर बान्ता गरिन्।
  
  
  मेरो पेट यति खाली नभएको भए म पनि फ्याँकिने थिएँ । अब मेरो पेट मेरो घाँटीमा थियो, तर मैले आफूलाई नियन्त्रणमा राखें। मैले बाँकी कोठा अध्ययन गरें। सबै कुरा उल्टो भयो। दराजहरू खाली गरियो, कुर्सी कभरहरू च्यातिए, र मैले गणना गरिरहेको आधुनिक ट्रान्जिस्टर ट्रान्सीभर बेकार थियो। म तामारातिर फर्केँ। उनी सुख्खा रोईरहेकी थिइन् । मैले उसको गालामा मेरो हत्केलाले हिर्काए, कडा होइन, तर संवेदनशील।
  
  
  "रोक्नुहोस्," मैले भनें। "लौं...।"
  
  
  - ओह... हे भगवान। उनको आँखा फेरि सफा भयो, तर उनी आफ्नो खुट्टामा उभिइन्, बिरालोको बच्चा जस्तै काँप्दै।
  
  
  "तिम्रो मान्छे?"
  
  
  - हो। मिगुएल र... र डिएगो कुर्सीमा। कसरी...?'
  
  
  "उनीहरू सायद अचम्ममा परेका थिए। उनीहरूलाई बन्दुकको नाकामा राखिएको थियो र सकेसम्म थोरै आवाज निकाल्न चक्कुले मारिएको थियो। ”
  
  
  मैले सास फेरे । मेरो स्वर उदास थियो: "डा. मेन्डोजाको आमा छैन जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  'कसरी?'
  
  
  "मैले छोडेपछि उहाँ धेरै व्यस्त हुनुहुन्थ्यो," मैले बताए। - उसले तिमीलाई मेरो बारेमा बोलाएको थियो। र म शर्त लगाउँछु कि उसले तपाईंलाई प्रिन्जापोलित्सामा जेम्बलाका मानिसहरूलाई रिपोर्ट गर्यो।
  
  
  "स्वाभाविक! उसले हामी दुबैलाई धोका दियो! उनको अनुहार क्रोध र घृणाले विकृत भएको थियो। "हामीले फिर्ता जानुपर्छ र उहाँसँग व्यवहार गर्नुपर्छ।"
  
  
  - राम्रो विचार, तर पछिको लागि छोडौं। हामी यहाँबाट निस्कनुपर्छ ।”
  
  
  "मलाई आशा छ कि हत्याराहरू फर्केर आउनेछन् र हामीलाई यहाँ भेट्टाउनेछन्।"
  
  
  "राम्रो अवसरको लागि आफ्नो बदला बचत गर्नुहोस्, तामारा। हामीले यी च्यानलहरू जाम गर्नुपर्छ, र तिनीहरू थप तीन देशहरूमा छरिएका छन्। प्रिन्जापोलेट्समा हामीले यहाँ गर्न सक्ने अरू केही छैन।
  
  
  - हो, हो, मैले बुझें। उसले मलाई खाली नजरले हेरी । - माफ गर्नुहोस्, निक। मैले तिमीलाई जालमा फसाउने प्रयास गरें, तिमीलाई थाहा भएको सबै कुरा निकाल्न।
  
  
  "त्यसको चिन्ता नगर। तपाईंले मलाई आफ्नो खेलको साथ कहिल्यै मूर्ख बनाउनुभएन। तपाईंको कमाण्डो टोली गएको छ र तपाईंका साथीहरू मरेका छन्। यस्तो देखिन्छ कि हामीले अहिले सँगै काम गर्न आवश्यक छ, तर त्यसपछि हामीले एकअर्कालाई विश्वास गर्न आवश्यक छ। के तपाई चाहानुहुन्छ?'
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "अब हामी मात्र बाँकी छ।"
  
  
  'यो जस्तो।' मैले उसलाई मकारोभ पिस्तोल फिर्ता गरें। मैले रुसी एजेन्टसँग काम गर्ने बारे हकले के भन्ला भन्ने सोचेको थिएँ। मसँग धेरै विकल्प थिएन, तर यसले अनावश्यक समस्याहरू सिर्जना गर्न सक्छ। मैले जतिसक्दो चाँडो कला प्रतिष्ठानको मुख्यालयमा सम्पर्क गरेर यस विषयमा स्पष्टीकरण दिनुपर्‍यो। तर सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा पहिलो। म त्यो सानो कोठामा गएँ जहाँ दुईवटा शव सुतिरहेका थिए र सोधेँ, “मलाई मिल्ने लुगा छ ?”
  
  
  'निक
  
  
  म आफ्नो शक्ति जम्मा गर्दै बिस्तारै फर्किएँ। तामाराले मलाई के गर्ने थाहा नभएजस्तै ठूलो अटोमेटिक रिभल्भर मतिर हल्लाइन्। उनले फेरि टाउको हल्लाइन् र बन्दुक आफ्नो खल्तीमा राखिन्। "ब्राउन सूटकेस। यो Miguel को हो, र उहाँ तपाईं जस्तै उचाई को बारे मा छ। ऊ त्यस्तै थियो, मेरो मतलब।
  
  
  "ठूलो केटी," मैले मुस्कुराएँ, उसलाई दिनु अघि मैले बन्दुकबाट हटाएको पत्रिका फ्याँकें। परीक्षा पास गरिन् । उनी आफ्नो घाँटीसम्म लजाइन्, तर केही बोलिनन्।
  
  
  मिगुएल म भन्दा छोटो र मोटो देखियो। जे होस्, मैले शर्टको मुनि केही चीजहरू फेला पारे, बाक्लो ऊनको स्वेटर, खराब ऊनको ट्राउजर, र बाक्लो मोजाहरूको एक जोडी जुन राम्रोसँग फिट हुन्छ। म चिसो, हिउँ र बरफबाट राम्रोसँग सुरक्षित हुनको लागि सबै चीज लगाउँछु। सबैभन्दा ठूलो आश्चर्य छालाको जुत्ताको जोडी थियो जुन धेरै ठूला थिए, त्यसैले तिनीहरू अतिरिक्त मोजाहरूको बावजुद डंक गर्दैनन्।
  
  
  - के तपाईंसँग यो फोहोरको थुप्रो बाहेक अरू कुनै ट्रान्सीभरहरू छन्?
  
  
  मैले लुगा लगाउने क्रममा टमारालाई यस बारे सोधें। "होइन," निराशाजनक जवाफ आयो। "यो एक मात्र चीज थियो जुन हामीसँग थियो।"
  
  
  "समस्या यही हो," मैले रिसाए। "मलाई आशा थियो कि हामीले मद्दतको लागि कल गर्न सक्छौं। एउटा गस्ती डुङ्गा समुद्रमा मेरो पर्खाइमा छ।
  
  
  - र हामीसँग त्यहाँ माछा मार्ने ट्रलर छ। यहाँ कोहीसँग रेडियो छैन?
  
  
  'मलाई डर छैन। अन्यथा म यसलाई प्रयोग गर्नेछु। डा. मेन्डोजाजस्तै हामीसँग यहाँ भएका थोरै व्यक्तिहरू सबै शंकास्पद छन्। मलाई लाग्दैन कि यसमा क्रिस्टल ट्रान्समिटर भन्दा राम्रो केहि छ। हामीले बन्दरगाहबाट डुङ्गा चोर्नु पर्छ। आशा गरौं कि आँधीबेहरीले हामीलाई उडाउनु अघि हामी यसलाई पार गर्नेछौं।
  
  
  "हामी एउटा विमान लिन सक्छौं," उनले आकस्मिक रूपमा भनिन्।
  
  
  मैले जुत्ता लगाएर कोठाबाट बाहिर निस्किएँ। "विमान? कस्तो विमान ?
  
  
  "सेस्ना १५० जुन मैले मेक्सिको सिटीबाट डिएगोसँग उडेको थिएँ। सहयोगी समूह ट्रलर लिएर आइपुगेको थियो । उनले पत्रिका हावामा फ्याँकिन्, फेरि समातिन् र शरारतीसाथ हाँसिन्। "अवश्य पनि, यदि तपाइँ महिला पाइलटहरूमा विश्वास गर्नुहुन्न भने ..."
  
  
  "तपाईले उसलाई यहाँ ल्याउनुभयो, होइन?" यदि तपाईंले यो आँधीबेहरीमा हावामा लिनुभयो भने, महिला, म फेरि कहिल्यै महिलाहरूको आलोचना गर्दिन।
  
  
  उनी हाँसिन्, गहिरो, आन्द्राको आवाज; उदार, चम्किलो मुस्कानको साथ, एक पुरुष र महिला बीच, एजेन्टहरू बीच होइन। उनी फेरि गम्भीर भइन् । "विमान गाउँको उत्तरमा समुद्र तटको कडा भागमा छ। समयमै जेम्बला नपुगेको र मौसम परिवर्तन भएमा मैले यसलाई बलियोसँग बाँधेँ। त्यसैले न्यानो लुगा ल्यायौं । हामीले यो सावधानी अपनाएकामा म खुसी छु। तर जब क्यारेबियन...
  
  
  उनले वाक्य समाप्त गर्न आवश्यक थिएन। हावाले उडेको छालहरू सानो विमानमा ठोक्किने, ल्यान्डिङ गियरलाई कुचल्ने र कार्डबोर्डको बाकसजस्तै यसलाई कुचल्ने म सजिलै कल्पना गर्न सक्छु। हामी तुरुन्तै घरबाट निस्कियौं। मैले भर्खरै ढोकाको पछाडिको हुकबाट मिगुएलको भेडाको छालाको कोट समात्न सफल भएँ। Tamara एक फराकिलो आत्मा संग एक महिला थियो र छिट्टै सबै कुरा गर्न प्रयोग गरिन्थ्यो। उनले आफूलाई दुई जना मृतक पुरुषहरूलाई निरासतापूर्वक हेर्न बाध्य तुल्याउन सक्थिन्। उनले अब यसबारे बोलिनन्। तिनीहरू मरेका थिए र तिनीहरूलाई बिर्सनु राम्रो थियो। केहि गर्न को लागी केहि गर्न को लागी केहि गर्न को लागी र उनको आफ्नै क्रूर मृत्यु को नेतृत्व गर्न सक्छ। पछि, जब यो सबै समाप्त भयो, उनले तिनीहरूलाई शोक गर्न सक्थे। मेरो दिमागमा यो विचार आयो कि जब धक्का धक्का आयो, उनी अझै पनि मेरो शत्रु हुन्। म उसलाई मार्न चाहन्न।
  
  
  Noevo सडक सधैं जस्तै खाली थियो। प्रिन्जापोलका असल नागरिकहरू बरफको आँधीले छक्क परेका थिए जसको बारेमा उनीहरूले केही बुझेनन्। हामी सडकको एक छेउको नाली नजिकै बस्यौं। सुरक्षा र सान्त्वना खोजे झैं तामारा स्वतः मेरो नजिक पुगे।
  
  
  "अपार्टमेन्टमा खाना थियो। तिमीलाई केही चाहियो।'
  
  
  "अनौठो," मैले भनें। "त्यहाँ मैले अचानक मेरो भोक गुमाए।"
  
  
  "हुनसक्छ विमानमा अरू केहि छ।"
  
  
  हामी क्याले मोन्टेनेग्रोतिर फर्कियौं, डा. मेन्डोजाको घरको अगाडिको टाउन स्क्वायर तिर। केही देखिएन । केही पनि चलेन, तर एक अनौठो मौनता थियो। यसले मलाई डराएको थियो। मैले ध्यान दिएर सुनें। एक पटक फेरि, मेरो वर्षौंको अनुभवले मेरो प्रवृत्तिलाई तीखो बनायो जसले मलाई केहि गलत थियो भन्यो। मैले मेरो खुट्टा सजिलै तल, पूर्ण रूपमा सावधानीपूर्वक। तामारा चुपचाप मेरो छेउमा हिंड्यो।
  
  
  हामी मेन्डोजाको घरको छेउमा हिंड्यौं जब उनी बोलिन्। "डिएगो एक राम्रो मान्छे थियो," उनले सोच्दै भनिन्। "मिगुएल वास्तवमै डाक्टरको भाइ थियो, यदि यो कुनै सान्त्वना हो।"
  
  
  हामी अस्तब्यस्त काटेको गधाको गाडामा पुग्यौं जुन अस्तबलको ठीक अगाडि ड्रबारहरूमा उभिएको थियो। मैले अस्तबल हेरें । अब ढोका खुल्ला थिए । पुरै अँध्यारो थियो ।
  
  
  लगभग रिसाएर, मैले कानाफूसी गरें, "हामी फस्यौं।" तामाराले प्रतिक्रिया दिनु अघि, अस्तबलको अन्धकारबाट एक हजार बन्दुकहरू फायर गरियो। वास्तवमा, त्यहाँ ती मध्ये केवल दस थिए, तर यो धेरै धेरै छ जब यो तपाईं मा आउँछ। मलाई माटोको परेवालाई चारैतिरबाट गोली हानेजस्तो लाग्यो।
  
  
  मैले चिच्याएँ र तामारालाई कुहिनो गरें। मैले मेन्डोजाको एन्टिक रिभल्भरले जवाफ फर्काएँ। अति हतार। मैले कसैलाई हिर्काएको शंका गरें। तिनीहरूले हामीलाई फेरि गोली हाने, स्टेबलबाट रातो फ्ल्यास। मैले फेरि गोली हानें। थप नेतृत्वले हामीलाई पार गर्यो। हामी कार्टको नजिक पुग्यौं र यो शंकास्पद ब्यारिकेड पछाडि दौड्यौं।
  
  
  'निक।' तामाले मेरो हात समातिन् । "उनीहरूले हामीलाई घेरे!"
  
  
  "आत्तिनुको कुनै अर्थ छैन," मैले फर्केर भनें। म कार्ट मुनि हेर्न सकेसम्म तल झुकेँ। "दस देखि एक, यी उही हरामीहरू हुन् जसले तिम्रा मानिसहरूलाई मारे।" तिनीहरूले कैदीहरू लिने छैनन्। हामीले लड्नुपर्छ।
  
  
  भली पछि भली कार्टको पुरानो काठको छेउमा ठोक्कियो। गोलीहरूले बाक्लो बोर्डहरू चकनाचुर पारे र अझै झरिरहेको हिउँमा रिकोचेट गरे। उनीहरुसँग धेरै हतियार थियो जस्तो देखिन्छ। हामीसँग हाम्रो रिभल्भरमा भन्दा बढी थिएन। मैले तामारालाई हाम्रो दुर्दशा देखाउनु आवश्यक थिएन। उसले कहिलेकाहीं मात्र फायर गर्यो, जब उसले आगोको फ्ल्याशमा लक्ष्य गर्न सक्छ। उनको एउटा प्रहार लाग्यो । एक्कासी चिच्याएर खसेको पिस्तौलको आवाज । किसानको लुगा लगाएको एउटा कालो छालाको मानिस बाहिर आयो, पिरोएट गरेजस्तो नाच्दै, उसको रगतले लतपतिएको अनुहारमा हात समात्यो। तामाराले यसमा अर्को गोली खेर फालेनन्। मान्छे चिच्यायो । त्यसपछि गोठालामा रहेका उनका एक साथीले उनलाई गोली हाने । ऊ पहिले टाउको हिउँमा खस्यो।
  
  
  "हामीसँग गोला बारुद लगभग सकिएको छ," तामाराले सास फेर्यो।
  
  
  फायरिङ स्क्वाडको बन्दुकले फायरिङ जारी राख्यो। एक श्राप! यदि केवल त्यहाँ तिनीहरूलाई उडाउने तरिका थियो र त्यो सबै! यसले मलाई एउटा विचार दियो। "छिटो," मैले आदेश दिएँ, "मलाई यो काठको पिन हबबाट बाहिर निकाल्न र पाङ्ग्रा हटाउन मद्दत गर्नुहोस्!" मेन्डोजाको पिस्तौलको बट प्रयोग गरेर, मैले एक्सलबाट अस्थायी वेज हटाएँ। सँगै हामीले काठको पाङ्ग्रा खोल्यौं। यो एक क्र्याक संग आयो। कार्ट एउटा एक्सलमा खस्यो र अर्को तिर उठ्यो। त्यसैले हामीसँग राम्रो कभरेज थियो।
  
  
  "मलाई तिम्रो एउटा ट्याङ्गेरिन दिनुहोस्।"
  
  
  तामाराले मलाई हेरिन् । "टेन्जरिन? म... तिमीले के भन्न खोजेको मैले बुझिन।
  
  
  सिङ्गोको गुँडमा परेझैँ सिसा हाम्रो वरिपरि उड्यो। स्पष्टीकरणको लागि समय थिएन। "धिक्कार छ!" - मैले जोडले भनें। "तिमीले बोक्ने ती ट्यान्जरिनहरू वास्तविक देखिन्छन्, तर मलाई पनि थाहा छ कि तिनीहरू भेषमा ग्रेनेडहरू हुन्।" हिटलर विरुद्धको युद्धमा बेलायतीहरूले पनि तिनीहरूलाई प्रयोग गरे। र यो मलाई लाग्छ कि तपाईंको चुरोट वास्तवमा आगजनी समय बम हो। धिक्कार छ, AH मा पनि यस्ता चालहरू थाहा छ। आज होस् वा भोलि म तपाईंलाई कृत्रिम लेटेक्स कुकुरहरूको बारेमा बताउन सक्छु जुन हामीले तालाहरू उडाउन नहरहरू पार गर्छौं। आउनुहोस्!'
  
  
  उनले आफ्नो कोटको खल्तीमा पुगिन् र मलाई पूर्ण रूपमा छद्म विस्फोटक दिइन्।
  
  
  "स्टेम प्रज्वलन हो," उनले भनिन्। "जति छोटो समयमै टुक्राउनुहुन्छ, त्यति नै छिटो विस्फोट हुनेछ।"
  
  
  मैले नक्कली ट्याङ्गेरिनलाई पाङ्ग्राको एक्सल होलमा टाँसें। "अब यी मुसाहरूलाई गुँडबाट बाहिर निकालौं!" मैले गाडीको चक्का घुमाएँ।
  
  
  "मलाई कभर दिनुहोस्।"
  
  
  "मसँग मात्र तीन शटहरू बाँकी छन्।"
  
  
  "यो हुन्छ जब तिनीहरू प्रतिरोध गर्दैनन्," मैले वाचा गरें। टमाराले सुटिङ सुरु गरिन् । म जुरुक्क उभिएँ र चक्का हाने। ऊ हिउँबाट सडकमा गुड्यो, सडकको अर्को छेउको खाडलमा हाम फाल्यो र अचम्म मान्दै सिधै अँध्यारो अस्तब्यस्ततिर घुम्यो। केही क्षणको लागि मौनता छायो । बाँकी नौ स्नाइपरहरू के भइरहेको छ भनेर स्पष्ट रूपमा आश्चर्यचकित थिए। यदि हामी भाग्यशाली छौं भने, तिनीहरू अब पाङ्ग्राको वरिपरि हुनेछन्।
  
  
  त्यसपछि ग्रेनेड विस्फोट भयो। अस्तबल भित्रबाट बहिरो गर्जन सुनियो । ढोका आफ्नो काँधबाट बाहिर आयो र सडक पार भयो। आकाश चम्किलो रङले हल्लियो, त्यसपछि अन्धो सेतोपन। भाँचिएको ढोकाबाट आगोको जिब्रो फुट्यो। केही सेकेन्डमा, अस्तबल जलिरहेको आगमा परिणत भयो।
  
  
  कार्टको पछाडिबाट मैले फुसफुसाए, "यो केवल ग्रेनेड थिएन।" एकै समयमा यो एक आगजनी बम थियो!
  
  
  उसले दार्शनिक ढङ्गले काँध हानिन् । "सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यो हो कि तपाईले आफ्नो काम आफैलाई मर्नु बिना, एक नायक जस्तै गर्नुहोस्।"
  
  
  हामी सँगै अस्तबलको भग्नावशेष हुँदै सडकमा दौडियौं। एक दिन तामारा जमेको हिउँमा लगभग चिप्लिइन्। उनी निको भइन् र लाजले लज्जित भइन्। यसबाहेक, उसले मलाई साथ राख्यो। हामी Calle Montenegro को कुनामा पुग्यौं र स्क्वायरको सेतो मैदान पार गर्यौं।
  
  
  अब बाटोको नेतृत्व गर्ने पालो तामाराको हो। सेस्ना १५० कहाँ छ भन्ने उनलाई थाहा थियो, तर मलाई थाहा थिएन। मैले प्रार्थना गरें कि हामी थप कठिनाइहरू बिना विमानमा पुग्न सक्छौं।
  
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  
  
  अचम्मको कुरा, त्यहाँ कुनै थप कठिनाइहरू थिएनन्। कम्तिमा दुई खुट्टामा हिड्ने प्रकारको होइन। मौसमले आश्रय र न्यानोपनको खोजीमा जेम्ब्लान कट्टरपन्थीहरूलाई पनि घर भित्रै चलाएको जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  हिउँ झनै भारी पर्न थाल्यो । हावाको कडा हावाले हामीलाई लगभग हाम्रो खुट्टाबाट ढाल्यो। चिसो हावाले मेरो फोक्सोलाई साँघुरो बनायो र मेरो आँखामा चोट पुर्यायो। मेरा औंलाहरू आइस क्यूबजस्तै भए। मैले पन्जा लगाएको थिइनँ। क्यारिबियन सागर उठ्यो र उमाले: कालो पानीमा सेतो फोम। आँधी पश्चिमबाट, तराईबाट आयो। फलस्वरूप, तल्लो तटीय रेखा पानी अन्तर्गत थिएन। मस्किटो कोस्टको बीचमा एक घण्टा भन्दा बढीको कठिन हिँडाइ पछि, हामी चिसोबाट सुन्न प्लेनमा पुग्यौं।
  
  
  टमारा बायाँ सिटमा बसिन्।
  
  
  “तातो गर,” मैले दाँत हल्लाउँदै भनें। उनले इन्जिन सुरु गरिन्, द्रुत जाँच गरिन् र इन्जिन परीक्षण गर्न गति बढाइन्। "यो पहिलो पटक हो कि मैले टेकअफको लागि डेकर्सहरू खोल्नुपर्‍यो," उनले भनिन्। उनले हिउँले ढाकिएको समुद्र तटमा हेरी। 'पर्खनुहोस्। हामी हावाबाट केही प्रहारहरू सहन सक्छौं।
  
  
  उनले ब्रेक छोडिन् र बिस्तारै ग्यासलाई अगाडि बढाइन्। हावा, फोम र हिउँको आक्रमणमा सेस्ना काँप्यो र हल्लियो। हामी ज्वालामुखी चट्टान र ढुङ्गाहरूको फराकिलो पट्टीमा ट्याक्सी चढ्यौं, कहिलेकाहीँ बरफमा चिप्ल्यौं। विमानको टाउको हावामा औंल्याउन सक्ने कुनै तरिका थिएन। चारैतिरबाट उड्यो । Tamara सबै बाटो ग्यास थिच्यो। केही हिटहरू, मैले आफैलाई सोचें, यो ठीक छ! मसँग CLV लाइसेन्स थियो - श्रेणी एयर ट्रान्सपोर्ट। यसले मलाई नियमित व्यावसायिक इजाजतपत्रको रूपमा समान अधिकार दियो। केवल आवश्यकताहरू उच्च थिए। पाइलटसँग उच्च उडान कौशल र उत्कृष्ट शारीरिक फिटनेस आवश्यक छ। प्रायः व्यावसायिक र व्यावसायिक पाइलटहरूसँग यो छ। इकारसले पहिलो पटक आफूलाई मोम र प्वाँखले ढाकेको हुनाले मलाई उड्ने मेसिनको विकासबारे राम्ररी थाहा छ। तर अब जब हामी करिब १२ मिटरको पखेटा भएको म्याचबक्स बाहेक अरू केही नभएको यो आँधीबेहरीलाई साहसी बनाउन लागेका थियौं, हामी कसरी उड्न सक्छौं भनेर मलाई अचम्म लाग्यो।
  
  
  हामी टेकअफको गतिमा नपुग्दासम्म किनारमा फड्क्यौं। सेसना 150 को लागि, यो लगभग 90 किलोमिटर प्रति घण्टा हो। हामी मुक्त भयौं र हावामा हाम फाल्यौं। यो एक भयानक सनसनी थियो। मैले देखेँ कि टमारा उनको टेकअफमा कत्ति पनि खुसी थिएनन्। आफ्नो तल्लो ओठ टोक्दै, उनले बूगी-वूगी शैलीमा "इन्टर द ग्लेडिएटर" बजाउने अर्गनिस्ट जस्तै टिलर र पेडलहरू ह्यान्डल गरिन्। तामारा बिस्तारै विमानबाट २००० फिटको उचाइमा पुगे। यो उचाइमा उनी निरन्तर उडिरहे। ट्याकोमिटरले २,३०० आरपीएम नपढेसम्म उनले शान्तपूर्वक थ्रोटल पछाडि तानिन्।
  
  
  "तिमी जन्मजात पाइलट हौ," मैले उसलाई भनें।
  
  
  ‘म जहाँबाट आएको हुँ, त्यहाँको मौसम हरेक वर्ष ६ महिना यस्तै हुन्छ,’ उनले जवाफ दिइन् । 'हामी कहाँ जाँदैछौं?'
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ यो पहिलो पटक हो कि म यस बारे चिन्ता गर्ने समय हो?" मैले आफ्नो झोला खोलेर राहदानी र कागजातहरू हेर्न थालें। यस बीचमा, मैले तिनीहरूलाई कसरी प्राप्त गरें र तिनीहरू को हुन् भनेर मैले उहाँलाई बताएं। झोलाको मालिक सेनोरा आना मोजाडा थिइन्, जो कोस्टारिकाको पुन्टरेनासको होटल भ्यासिओन्समा बस्दै आएकी विधवा थिए। ढिलो रूपमा अनुवाद गरिएको, उनी एक बोर्डिङ हाउसमा बस्थिन् र त्यहाँ हाउसकीपरको रूपमा काम गरिन्। कम्तिमा हामीले उनको कागजातहरू जाँच गर्न सक्छौं भने। मैले कागजातहरूको अर्को सेट जाँच गर्दा तिनीहरू कत्तिको वास्तविक थिए भनेर मलाई आश्चर्य लाग्यो।
  
  
  यस टाउकोको नाम टोनिची कार्पो थियो। उनी होन्डुरसको पोलेन्सियामा मजदुर भएको विश्वास गरिएको थियो। अर्का मानिस, रामोन बटुक, पानामाको इस्ला दे साङ्ग्रेमा बस्थे। उनी लेस व्यापारी भनेर चिनिन्थे । Isla de Sangre - "रक्त द्वीप"। मैले उनलाई सूची पढ्दा तमारा काँपिए। "मलाई लाग्दैन कि यो फीता बिक्रेताको लागि सही ठाउँ हो।"
  
  
  "ठीक छ, जब तपाइँसँग पनामा जस्ता सयौं साना टापुहरू छन्, तपाइँ कहिलेकाहीँ पागल नामहरू प्राप्त गर्नुहुन्छ।" मैले कागजहरू झोलामा राखेर सबै कुरा फेरि जाँच गरें। हामीसँग धेरै थोरै समय बाँकी थियो। "होन्डुरस," मैले निर्णय गरें।
  
  
  उनले विमानलाई पश्चिम-उत्तरपश्चिममा झुकाइन्। हामी निकारागुआ माथि भित्री भूमि फर्कियौं। अर्को सय पचास किलोमिटर र हामी होन्डुरस माथि पुगेका थियौं। दृश्यता शून्य थियो। यो बाहिर पूरै भँवर थियो, सेतो गडबडी थियो। तामाराले सबै यन्त्रहरू, चुम्बकीय कम्पासको जाँच गरिन् र उनको व्यावहारिक अन्तर्ज्ञान प्रयोग गरिन्। केही समयको लागि काम धेरै तीव्र थियो। तुलनात्मक रूपमा शान्त समयमा, तामारा प्रश्न गर्दै मतिर फर्किन्।
  
  
  - पोलेन्सिया, होन्डुरस? कार्पोको यो मान्छे कहाँको हो?
  
  
  ‘म त्यहाँबाट आएको हुँ । हो। तिमीलाई थाहा छ यो कहाँ छ?'
  
  
  'मैले यो कहिल्यै सुनेको छैन। एक मात्र ठाउँ जुन मलाई परिचित देखिन्छ Puntarenas हो। यो निकोयाको खाडीमा आउने पर्यटकीय रिसोर्ट जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "यो होटल भ्याकेसियोन्स जस्ता नामको साथ राम्रोसँग जान्छ। तिनीहरू अलि बढी मौलिक हुनुपर्छ। तिनीहरूले पनामाबाट यसको सुन्दर टापु नामहरूबाट धेरै सिक्न सक्छन्।
  
  
  "तपाईको छेउमा झोलामा कार्डहरू छन्, निक।" हेर्नुहोस् यदि तपाइँ होन्डुरसको नक्सा फेला पार्न सक्नुहुन्छ। त्यसपछि म मेरो बियरिंगहरू प्राप्त गर्न सक्छु।
  
  
  उनले संकेत गरेको ठाउँमा कार्डहरू थिए। कार्डहरूको सम्पूर्ण स्ट्याकहरू, वास्तवमा। मैले सामना गरेको निजी जेटमा मैले देखेको भन्दा बढी। WLK को विश्व उड्डयन नक्सा - मध्य र दक्षिण अमेरिकाको प्रत्येक भागको लागि, निजी एजेन्सीहरूबाट प्राप्त विस्तृत नक्साहरू, र संयुक्त राज्य अमेरिकाको लागि राम्रोसँग अनुसन्धान गरिएको FAA पायलटको ह्यान्डबुक।
  
  
  मैले खोजेको नक्सा भेट्टाएँ। - र यहाँ Polencia आउँछ। यसको आकार अनुसार, यो दुई मान्छे र कुखुरा मिलेर बनेको गाउँ हो। यो राजधानी टेगुसिगाल्पा र तीन हजार मिटर एल पिकाचो बीचमा अवस्थित छ। हम्म, तपाईं बाख्राको ट्रेलमा अवतरण गर्न कत्तिको राम्रो हुनुहुन्छ?
  
  
  - हामी तेगुसिगाल्पामा अवतरण गर्नेछौं, यदि तपाईलाई कुनै आपत्ति छैन भने। मलाई लाग्छ यो होन्डुरसको एक मात्र एयरपोर्ट हो। कुनै पनि अवस्थामा, यो Polencia को नजिक हुनेछ।
  
  
  मैले उसलाई निर्देशांक दिएँ र कार्डहरू फिर्ता राखें। बिकन उठाउने आशामा उनले रेडियो अन गरिन्। स्पिकरले केहि प्रकारको स्थिर क्र्याकिङ ध्वनि मात्र बनायो। यसबाट अर्थपूर्ण केही हुन सकेको छैन । रेडियो कम्पासको सुई बिस्तारै घुम्यो। सबै स्टेशनहरू हावाबाट हटाइयो भन्ने कुरा मलाई उचित लागेन। तिनीहरू केवल सुन्ने योग्य थिएनन्, र त्यहाँ केवल एक कारण हुन सक्छ। संकेतहरू कर्नल जेम्बलाको मौसम परिवर्तनले हस्तक्षेप गरेको थियो। प्रतिकूल परिस्थितिले मात्र यो परिमाणको असफलताको कारण हुन सक्दैन। यस बारे सोच्दै, मैले यो पनि महसुस गरें कि प्रिन्जापोलेट्समा हामीले रेडियोबाट मद्दतको लागि कहिल्यै फोन गर्न सक्ने थिएनौं। हामी साँच्चै एक्लै थियौं। मैले सुरुमा डराएको भन्दा बढी। मैले यो कुरा तामारालाई भनें । - उनले उदास नजरले जवाफ दिए। उसको ओठ पहेंलो थियो।
  
  
  "विडम्बना," मैले भनें, "जेम्ब्लाले आफ्ना मागहरू रेडियोमार्फत सारा संसारलाई बुझाउन चाहन्थे।" हुनसक्छ उसले यो गडबडी बाहिर, कतै अरू गर्न चाहान्छ, तर मलाई शंका छ। मलाई लाग्दैन कि उसले पूर्णतया बुझेको छ कि उसले के गरिरहेको थियो। मलाई लाग्छ कि उसको ठूलो अहंकारले उसको गणनालाई थोरै बादल गर्यो। यो अक्सर megalomaniac तानाशाहहरूमा हुन्छ। आखिर, उनी त्यति स्मार्ट थिएनन्।
  
  
  - होइन, ऊ धेरै स्मार्ट थियो, निक। तामाराले फेरि आफ्नो मुख बन्द गरिन् र आफ्नो औजारहरूमा ध्यान केन्द्रित गरिन्। उडानसँग यसको खासै सम्बन्ध थिएन। आफ्नो हात हेर्नुहोस् र आवश्यक भएमा सच्याउनुहोस्। यो सबै हो। सेस्ना, हेभिङ र घुम्दै, घुमिरहेको हावामा आफ्नो बाटो बनायो। तामारा जंगली घोडामा सवार टर्की जस्तै देखिन्थे। उनी विमानसँगै उडिन् । उनको हात र खुट्टाले उपकरणको हरेक आन्दोलनमा आत्मविश्वास र छिटो प्रतिक्रिया दियो। उनी राम्रोसँग उडिन्, राम्रोसँग पनि। उड्ने अन्धाको एक मात्र नकारात्मक पक्ष यो हो कि तपाईंले आफ्नो अगाडि देखिने पहाड देख्न सक्नुहुन्न।
  
  
  "किन पोलेन्सिया, निक?" - उसले केहि बेर पछि सोध्यो।
  
  
  "हामी किन त्यहाँ जाँदैछौं? किनभने यो प्रिन्जापोल्काको उत्तरमा छ, र अन्य दुई दक्षिणमा छन्। आँधी बलियो हुँदै गइरहेको थियो, र मैले निर्णय गरें कि हामीले पहिले सबैभन्दा लामो खण्ड र त्यसपछि छोटो खण्डलाई अझ राम्रोसँग सम्हाल्छौं।
  
  
  'मलाई त्यस्तै लाग्यो। तर मेरो मतलब के थियो, तपाई कसरी पक्का हुन सक्नुहुन्छ कि त्यहाँ ट्रान्समिटर छ? कार्पो, बटुक र सेनोरा मोजाडा जहाँबाट पनि आउन सक्थे। तिनीहरूले नक्कली कागजातहरू प्रयोग गर्न सक्थे।
  
  
  "तिमीलाई यो थाहा हुनुपर्छ," मैले मुस्कुराए, "मानागुवाबाट सेनोरिटा रोजिता।"
  
  
  - मलाई देखेर न हाँस, निक। अब गम्भीर बनौं!
  
  
  मैले सास फेरे । “चारवटा कारण छन्। पहिलो, मसँग उनीहरूको राहदानी मात्र होइन, राष्ट्रिय परिचयपत्र पनि छ। नक्कली राहदानी लिएर सजिलै अर्को देशमा प्रवेश गर्न सकिन्छ भन्ने कुरा मलाई पनि थाहा छ। तर नक्कली आईडीको साथ आफ्नै देशमा बस्न प्रयास गर्नुहोस्। यो विशेष गरी गाह्रो छ। विशेष गरी ल्याटिन अमेरिकामा। प्रहरी जाँच गर्न मन पराउँछ। दोस्रो, यी प्रत्येक व्यक्तिले ट्रान्समिटरलाई नियन्त्रण गर्यो। त्यसकारण, तिनीहरू उहाँको स्थापनाको नजिकै बसेको हुनुपर्छ। तेस्रो, म बुझ्दिन किन जेम्बलाले झूटा कागजातहरू प्रयोग गर्नेछन्। यो जोखिम बिना छैन। होइन, मलाई लाग्छ कि यी ठाउँहरू सत्य हुन्।
  
  
  - र चौथो कारण?
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "हामीसँग राम्रो केहि छैन।"
  
  
  म बुझ्दछु। त्यसपछि हामी मात्र गर्छौं। उसले आफ्नो ओठ पछार्यो। मैले याद गरें कि यो उनको बानी थियो जब उनी कुनै कुराको बारेमा चिन्तित थिए। त्यसपछि उनको अनुहार उज्यालो भयो। "कुर्सीको पछाडि टोकरी छ, निक।" यात्राको लागि तयारी गर्दा डिएगो धेरै भोकाएको थियो, र सायद उनीमा केहि अन्य थियो।
  
  
  मैले एउटा टोकरी भेट्टाएँ, ती विकर मेक्सिकन सपिङ झोलाहरू मध्ये एउटा। वास्तवमा, डिएगोले धेरै पछाडि छोडेनन्। बोतलमा सस्तो रेड वाइनको बोतल अझै बाँकी थियो र केही टाकोहरू, साथै जामन र टोस्टाडास - तपस बाँकी थिए। तिनीहरू चिसो थिए तर अझै स्वादिष्ट थिए। टोस्टाडाहरू अझै पनि क्रिस्पी थिए र सबै प्रकारका भलाइले भरिएका थिए, जसमा हरियो मिर्चहरू समावेश थिए जुन तपाईंको भित्री भाग जलाउन पर्याप्त तातो थियो।
  
  
  आगो निभाउन मैले बोतललाई एकै घाउमा खाली गरें। मैले टोकरी पछाडि राखें र कुर्सीमा आराम गरें। न्यानो रक्सी, विमान तताउने र भरिएको पेटले मलाई निद्रा लाग्थ्यो। मैले आँखा खुला राख्न खोजेँ । तर उनी लामो समय टिकेनन् । सेस्ना हल्लियो र हल्लायो। मेरो कानमा, इन्जिनको आवाज धड्कने, निद्रा उत्प्रेरित गर्ने गड्बड थियो।
  
  
  म बिस्तारै उठेँ । म डुबेको सपनाविहीन कालोपन बिस्तारै कालो खरानी वास्तविकतामा परिणत भयो । मैले मेरो चोटग्रस्त काँधमा धड्किरहेको पीडा महसुस गरें। मेरो मांसपेशिहरु दुखेको थियो किनभने म धेरै लामो समय सम्म एउटै स्थितिमा बसेको थिएँ। अझै पूरै ब्यूँझिएको छैन, आँखा खोलेँ । सुरुमा मैले सोचे कि म अझै डुङ्गामा छु र मन्दिरबाट टाढा जाँदैछु। मैले विशाल ग्रे अनन्ततामा हेरे। मलाई विमानमा यताउता फ्याँकिएको महसुस गर्न मलाई केही सेकेन्ड लाग्यो। म ढोकामा टाउको राखेर होन्डुरसको झ्यालबाट बाहिर हेरेँ। सबै हिउँले ढाकिएको थियो। मैले टाउको तामारातिर फर्काए र हावा दिए।
  
  
  'राम्ररी सुत्नुभयो?'
  
  
  - परिस्थितिलाई ध्यानमा राख्दै व्यावहारिक। हामी कहाँ छौ?'
  
  
  "लगभग Tegucigalpa मा। हामी पन्ध्र मिनेटमा अवतरण गर्छौं। के तपाईलाई कसैले कहिल्यै घुरेको कुरा बताएको छ?
  
  
  "यदि मैले प्रशंसा फिर्ता गर्न सक्छु भने," म हाँसे। - रेडियोमा अरू केही छ?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "मलाई लाग्छ कि यहाँ सबै च्यानलहरू बन्द छन्।" यो मौनताको लागि जेम्बलाले पूर्ण जिम्मेवारी लिन्छ जस्तो लाग्छ।
  
  
  "त्यसो अवस्थामा," मैले भने, अब हाँसेर, "तिनीहरूले सम्भवतः शहर खाली गर्नेछन्।" सरकार सञ्चारमा निर्भर रहन्छ, विशेष गरी कठिन समयमा, वास्तविक अन्त्य नभएसम्म।
  
  
  "यी गरीब मानिसहरू," उनले फुसफुसाउँदै भनिन्, "यो गरीब, दुर्भाग्यपूर्ण मानिस र ..."
  
  
  दस मिनेट पछि हामीले एउटा अँध्यारो मास हाम्रो तल सर्दै गरेको देख्यौं। हामी होन्डुरसको राजधानी माथि उड्यौं। मलाई अचानक डर लाग्यो। Tegucigalpa यस खैरो गडबडीमा उज्यालो ठाउँ हुनुपर्छ। हामीले बत्तीहरू चम्किरहेको वा कमसेकम हिउँमा प्रतिबिम्बित भएको देख्नुपर्छ। टेगुसिगाल्पा लगभग चार शताब्दी पुरानो हो। यो एक सहर हो जुन आफ्नो विश्वविद्यालय र यसको अठारौं शताब्दीको क्याथेड्रलमा गर्व गर्दछ, जुन यसको गुम्बज र दुई टावरहरूको साथ टाढाबाट देखिन्छ।
  
  
  दुई लाख बासिन्दा भएको टेगुसिगाल्पा अब अस्तित्वमा छैन जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  तामाराले चर्को आँधीको माध्यमबाट विमान तल ल्याइन्। "विमानस्थल सहरको दक्षिणमा छ, एकदम उच्च, लगभग 3,000 फिट। आफ्नो बेल्ट कस्नुहोस्। यदि मैले दृश्यता गुमाए भने यो कठिन अवतरण हुनेछ।"
  
  
  "निश्चित गर्नुहोस् कि तपाइँ चाँडै फेरि उड्न सक्नुहुन्छ," मैले उनलाई चेतावनी दिए। "सायद त्यहाँ स्वागत समिति हाम्रो पर्खाइमा हुनेछ।"
  
  
  - तिम्रो मतलब के हो, निक?
  
  
  “हामीले प्रिन्सपोल्का छोडेपछि के भयो थाहा छैन। Tegucigalpa लगभग सुनसान हुन सक्छ। तर तिनीहरू मार्शल ल अन्तर्गत पनि हुन सक्छन्। र यदि त्यसो हो भने, सिपाहीहरूले अरू कसैको विमानमा सजिलै फायर गर्न सक्छन्। त्यहाँ अर्को सम्भावना छ। यदि जेम्बलाले आफ्नो जनसम्पर्कलाई राम्रोसँग हेरचाह गरेको भए, सञ्चार र यातायातका साधनहरू उनका साथीहरूको हातमा समाप्त हुन सक्छ। यो आँधीले अहिले देश लकवाग्रस्त भएको संकेत हुन सक्छ । मलाई शंका छ, तर हामी केहि निश्चित हुन सक्दैनौं। तामाराले मलाई चिन्तित नजरले हेरिन् । उनी सहरको बाहिरी भागमा उडिन्। म सुतिरहेको बेला उनी मूल उचाइ २००० फिट माथि राम्रोसँग उड्न थालिन्। उनी सयौं फिट खसिएर विमानलाई फराकिलो मोडमा परिणत गरिन्। टेगुसिगाल्पा स्पष्ट देखिन थाल्यो र बायाँ तिर गायब भयो जब हामी ग्रामीण इलाकामा उड्यौं।
  
  
  होन्डुरस निकारागुआसँग मिल्दोजुल्दो छ। साँघुरो तटीय पट्टीहरू बाहेक, यो एक पहाडी देश हो। जीविकोपार्जनको मुख्य स्रोत कृषि हो तर धेरैजसो जमिनमा खेती हुन सकेको छैन । निकारागुआ जस्तै, यो अब एक बाँझो आर्कटिक परिदृश्य जस्तै देखिन्थ्यो। कालो बादल, हिउँले गर्भवती, चार देखि पाँच हजार मिटरको उचाइमा काल्पनिक पहाड चुचुरो वरिपरि झुण्डिएको थियो।
  
  
  मेरो पाइलटलाई उडान मार्ग थाहा थियो। सम्भवतः उनी पहिले नै यहाँ अवतरण गरिसकेका छन् । उनले कारलाई फेरि घुमाउन दिइन्, लगभग एक हजार आरपीएममा ढिलो गरिन्, र ल्यान्डिङ लाइटहरू खोलिन्। बिस्तारै उनले विमानलाई तल ल्याइन् । एक चिन्तित क्षणको लागि मैले सोचे कि उनी चाहन्छिन् कि हामी ग्रोभको बीचमा अवतरण गरौं। त्यसपछि हामीले अवतरण पूरा गर्यौं। टेगुसिगाल्पा एयरपोर्टको कंक्रीट रनवे हाम्रो अवतरण बत्तीको चमकमा लुकेको थियो। हावा र हिउँले विमानलाई हान्यो। दृश्यता प्रोपेलरहरू भन्दा धेरै विस्तार भएको छैन। अस्पष्ट रूपमा, मैले मेरो अगाडि कन्ट्रोल टावर र ह्याङ्गरहरूको विशाल रूपहरू देख्न सक्थे। यी भवनहरूमा हामीलाई को पर्खिरहेको थियो भनेर मलाई अचम्म लाग्यो। यदि कोही थियो भने।
  
  
  हामी जमिनमा ठोक्यौं, हाम फाल्यौं, फेरि जमिनमा ठोक्यौं र चिप्ल्यौं। तामाराले विमानको नियन्त्रण पुनः प्राप्त गर्यो, र हामी टावर तिर लाग्यौं। हामीले केही पुराना P-51 Mustangs, युद्धका अवशेषहरू, DC-4, र सेवानिवृत्त F-5s को समूह पार गर्यौं। त्यहाँ कुनै व्यावसायिक विमानहरू देखिएनन्। ह्याङ्गर, कन्ट्रोल टावर र अराइभल हल अँध्यारो थियो; जीवनको कुनै संकेत थिएन। सहर खाली भएको मेरो शंका पहिले भन्दा बलियो भयो। अवश्य पनि, यो पनि सम्भव छ कि केवल उपनगरहरू खाली गरियो। यो बुझ्न नसकिने प्रकोपको अन्त्यको लागि पर्खन शहरको बीचमा रहेको शिविरमा जनसंख्या जम्मा गर्न सकिन्छ। अर्कोतर्फ, यो एक ठूलो एम्बुस हुन सक्छ। Tamara सम्भावित खतरा बारे तीव्र रूपमा सचेत थियो। जब हामी आगमन हलमा पुग्यौं, उनले ल्यान्डिङ लाइटहरू बन्द गरिन्, ब्रेकमा स्ल्याम गरिन् र सेस्नालाई 180 डिग्री घुमाइन्। आपतकालीन अवस्थामा, हामीसँग अब चाँडै पुन: उडान गर्न पर्याप्त ठाउँ थियो। हामीलाई अभिवादन गर्न कोही बाहिर आएनन् । भवनको छायामा पनि कोही लुकेको छैन जस्तो लाग्थ्यो । तामाराले इन्जिन स्टार्ट गरि बाहिर ध्यान दिएर हेरिन् ।
  
  
  मैले उसलाई सोधें। - के तपाइँ केहि देख्नुहुन्छ?
  
  
  'छैन। पर्खौं!'
  
  
  ढोका खुल्यो र एकजना मानिस बाहिर भागे। ऊ चकित भयो, चिप्लियो, स्तब्ध भयो र सकेसम्म छिटो दौडियो। मैले उसलाई चिनेको छैन। जे भए पनि, उनी सिपाही थिएनन् र निशस्त्र थिए। ऊ ह्याङ्गरमा पस्यो । हामीले कार स्टार्ट गरेको र फुल स्पीडमा चलेको बेहोस आवाज सुन्यौं। हामीले केही मिनेट पर्ख्यौं, तर अरू केही भएन।
  
  
  "सायद एक लुटेरा," मैले भने, "र मादक पनि।" मैले ढोका संग संघर्ष गरें। विमानको न्यानो न्यानोपन पछि हिउँको चिसो हावा डरलाग्दो थियो। "पर्ख" मैले तामारालाई कराएँ। - म हेर्न जाँदैछु। म दौडेर त्यो ढोकामा पुगें जहाँबाट त्यो मानिस बाहिर निस्केको थियो । मेरो हातमा एउटा गोली भएको मेन्डोजाको पिस्तोल, फायर गर्न तयार छ। भित्र केहि देख्न नसक्ने लगभग अँध्यारो थियो। मैले भित्ताको वरिपरि महसुस गरें र स्विच फेला पारे र यसलाई खोलें। केही छैन। मैले धेरै पटक प्रयास गरें। म एक्कासि सुन्न छाडे । बाहिर हावा चलिरहेको थियो । कागज ठूला झ्यालहरूमा उड्यो।
  
  
  ठूलो संगमरमरको प्रतीक्षालयको अर्को छेउमा टिकट बुथहरूको पङ्क्ति थियो। म नजिकैको काउन्टरमा गएँ र पछाडि प्रश्नार्थी नजर राखें। मैले कार्यालय र शौचालय वरिपरि हेरे। विमानस्थल सुनसान थियो । म काउन्टरमा गएर टेबुलमा भएको फोन प्रयास गरें। लाइनले काम नगरेकोमा मलाई अचम्म लागेन । पछाडिबाट हलुका पाइलाहरू सुनियो। फर्केर मैले फोन छाडेर बन्दुक उठाएँ।
  
  
  यो तमारा थियो। उनी नर्भस थिइन् भनेर मलाई बताउन आवश्यक थिएन। तिनका गोलाकार आँखाहरू सासरको आकारका थिए। उनी मृतक सेतो थिइन्। "म अब त्यहाँ सहन सक्दिन," उनले भनिन्।
  
  
  - यहाँ धेरै राम्रो छैन। मैले टेबुलको छेउमा झुण्डिएको टेलिफोनको रिसिभरतिर इशारा गरें। "यहाँ कोही छैन। फोन र बत्तीले पनि काम गर्दैन।
  
  
  - अब हामीले के गर्नुपर्छ?
  
  
  "पोलेन्सिया"।
  
  
  उसले डराएर मेरो आस्तीन समात्यो। - पहिले Tegucigalpa जाऔं, निक। आखिर, शहर पूर्ण रूपमा खाली गर्न सकिँदैन। यति छोटो समयमा होइन। हामीलाई मद्दत गर्न सक्ने कोही हुनुपर्छ। पुलिस वा सेना।
  
  
  "म चाहन्छु, बच्चा, तर म सक्दिन।" हामीले पहिले यो कुरा व्याख्या गर्न कोही खोज्नुपर्छ। र यदि हामीले त्यस्तो कसैलाई भेट्टायौं भने, केवल प्रश्न यो हो कि उनीहरूले हामीलाई विश्वास गर्नेछन्। हामी पासपोर्ट वा भिसा बिना विदेशी हौं। होइन, तिनीहरू सोच्न रुचाउँछन् कि हामी यसको कारण हौं।"
  
  
  “तर हामी जेम्बलालाई रोक्न सक्दैनौं। हामी दुई मात्र।
  
  
  मैले मेरो हात समातेको हातलाई प्रहार गरें। - के हामी शर्त लगाउन सक्छौं? ..
  
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  
  
  एक घण्टा पछि हामी टुगुसिगाल्पाबाट चोरी भएको सैन्य ल्यान्ड रोभरमा पोलेन्सियाको पहाडी गाउँतिर लाग्यौं।
  
  
  हामी धेरै भाग्यशाली थियौं कि एक सुनसान एयरपोर्ट मार्फत यात्रा गरिरहेको केहि फेला पार्यो। रोभर पुरानो प्रोपेलर प्लेनहरूको छेउमा एयरपोर्टको सानो पुलिस ग्यारेजमा बस्यो। कार ज्याक अप गरियो र दायाँ अगाडिको पाङ्ग्रा हटाइयो। होन्डुरन अधिकारीहरूले कार्य गर्ने निर्णय गर्ने बित्तिकै, सामान्य आतंक स्पष्ट रूपमा देखा पर्‍यो। रोभर मात्र पछाडि छोडियो। यो खिया लागेको थियो, एउटा फुटेको विन्डशिल्ड र डेन्टेड ग्रिलको साथ। तर सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, यो पूर्ण रूपमा बन्द थियो। यो उचाइमा, र हामी जानु पर्ने पहाडहरूमा पनि जाडो जस्तो चीज छ। निस्सन्देह, वर्तमान परिस्थितिहरूको तुलनामा केहि पनि छैन, तर यसले होन्डुरन्सले बन्द कारहरू प्रयोग गर्यो भन्ने अर्थ राख्यो। यसका लागि म कृतज्ञ थिएँ।
  
  
  मैले ग्यारेजमा उपयुक्त पाङ्ग्रा भेट्टाएँ। यसैबीच, तामारा ग्यास स्टेशनबाहिर ग्यासको क्यान खोज्दै थिइन्। मैले टायर फेरेको थिएँ जब उनले मलाई पम्पले काम गरिरहेको छैन - त्यहाँ कुनै शक्ति छैन भनेर बताइन्। सौभाग्य देखि, हामीले पेट्रोल को धेरै ब्यारेल भेट्टायौं। हामीले ह्यान्ड पम्पले छ वटा जेरी क्यान र अल-टेरेन गाडीको ट्याङ्की भर्न पर्याप्त पम्प गर्न सफल भयौं। आखिर, उच्च ओक्टेनले पक्कै पनि सिलिन्डरहरूमा प्वाल जलाउनेछ। एउटै प्रश्न कति छिटो थियो। रोभरमा कुनै हतियार थिएन, जुन अचम्मको कुरा होइन। हामीले डोरीको कुण्डली र प्राथमिक उपचार किट भेट्टायौं। जानुअघि, टमाराले मेरो काँधमा पट्टी फेरे। म खुसी थिए कि रक्तस्राव रोकियो र प्वालहरू राम्रोसँग बन्द भयो। तर, पिसाबको दुखाइ कम गर्ने कुनै औषधि थिएन। पीडा भुल्ने प्रयास गरेँ । पूर्वी दर्शनको मेरो अध्ययन र मेरो बृहत् योग अभ्यासले मलाई यसमा मद्दत गर्नुपर्छ। आत्माले कुरालाई जित्छ - र यसले काम गर्दछ!
  
  
  अन्तमा, बाटोमा, हामीले देख्यौं कि स्टोभ खराब काम गरिरहेको थियो, र मफलर फुटेको थियो। केबिन निरन्तर गर्जन र आगोको गन्धले भरिएको थियो। कार्बन मोनोअक्साइड विषाक्तताले हामीलाई अझ उपयुक्त तरिकामा मर्ने मौका पाउनु अघि नै मर्ने हो भने यो कत्ति विडम्बनापूर्ण हुनेछ भन्ने मलाई लाग्यो। व्यक्तिगत रूपमा, मैले हिउँ वा तातो सिसा मन पराएँ।
  
  
  म गएँ। तामाराले नक्सा प्रयोग गरेर आफ्नो बाटो फेला पारे, जुन उनले आफ्नो काखमा खोलिन्। हामीले पछ्याएको मार्गमा पहाडहरू हुँदै निरन्तर जिग्ज्याग र अन्तमा पोलेन्सियामा अन्तिम, भयानक ठाडो आरोहण थियो। यी चुचुराहरूको आरोहणलाई रमाइलो मान्न सकिँदैन। तिनीहरू विशेष गरी ठाडो छैनन् र एल्प्स वा सानो रकीज जस्तै वर्गमा पर्दैनन्। तर अब हिउँले ढाकिएको जङ्गल काट्नु परेको थियो । हिउँले तानेको र पहाडको बाटोमा हावाको बाटो हुँदै हिँड्नु सोचेभन्दा खतरनाक थियो। हामीमाथि कालो बादल मडारिएको थियो । खरानी कुहिरो र हिउँका टुक्राहरू, असिनाका साथ ठाउँहरूमा मिश्रित, चारैतिरबाट सबै भू-भागको सवारी साधनलाई पिट्यो।
  
  
  साँघुरो बाटोको दुबै छेउमा स्थानीयवासीको सानो फौज हिँडिरहेको थियो । आफ्नो गाउँ र झुपडी छोडेर गएका शरणार्थीहरू। तिनीहरू टेगुसिगाल्पाको संरक्षणमा हिडे। कोही घोडा वा खच्चरमा सवार थिए, कसैसँग गाडा थियो तर धेरैजसो हिँड्थे। तिनीहरूले बग्ने पोन्चो, छाडा सुती ट्राउजर र चप्पल लगाएका थिए। कमजोर लुगा लगाएका र दयनीय, तिनीहरू आफ्नो पीठमा आफ्ना अल्पसामानहरू लिएर हिडिरहेका थिए। यदि तिनीहरू जेम्बला समर्थकहरू थिए भने, तिनीहरूले यो देखाउँदैनन्।
  
  
  एक दिन म कार्ट पास गर्न रोकें। तामाराले छेउको झ्याल खोलिन् । - पोलेन्सिया कति टाढा छ? - उनले मेस्टिजोलाई सोधिन्। उसले केही बेर रोकेर आफ्नो जमेको शरीरको वरिपरि पोन्चोलाई थप तान्यो। "सायद एक घण्टा। बाटो खराब छ। सक्नुहुन्छ भने फर्कनुहोस्।
  
  
  - होइन, हामी अगाडि बढ्नै पर्छ। धन्यवाद।'
  
  
  मान्छेले झ्यालमा हात राख्यो । - यो कुनै उपयोग छैन, senorita। हामी मध्ये कोही पोलेन्सियाका हौं। बन्दुक बोकेका मानिसहरूले हामीलाई घरबाट निकालिदिए।”
  
  
  - सैनिकहरू?
  
  
  'छैन। अन्य। मलाई थाहा छैन किन उनीहरूलाई हाम्रो सानो गाउँ चाहियो। जब तपाईलाई हतियारको सामना गर्नुपर्‍यो, तपाईले प्रश्न नगर्नु र आज्ञा पालन गर्नु राम्रो हो। ”
  
  
  "हामी होसियार हुनेछौं। धेरै धेरै धन्यबाद, वरिष्ठ। तामाराले झ्याल बन्द गरिन् । हामीले गाडी चलाउँदा उनको अनुहार उदास थियो। - अब कुनै शंका छैन, निक। तपाईं सहि हुनुहुन्थ्यो। ट्रान्समिटर त्यहाँ छ।
  
  
  'हो। अर्को कुरा। जेम्बला पहिले नै त्यहाँ थियो।
  
  
  उसले मलाई चर्को नजरले हेरी । - तपाईं कसरी यति पक्का हुन सक्नुहुन्छ?
  
  
  "म निश्चित छैन, तर यो तालिकामा छ। च्यानलहरू धेरै ठूला हुनु हुँदैन। तिनीहरू पूर्वनिर्मित र निश्चित तरंगदैर्ध्यमा ट्युन गरिएका थिए। आदेशहरू मायान मन्दिरबाटै गरिएको थियो। जेम्ब्लाले तिनीहरूलाई गोप्य रूपमा स्थापित गर्यो, पर्यवेक्षण बिना। यसरी, कुनै पनि राज्य शङ्कास्पद हुनेछैन र आफ्नो गतिविधिहरूको अनुसन्धान गर्न सैनिकहरू पठाउनेछ। अब जब सबै कुरा बिग्रिएको थियो, उसले छनौट गर्नुपर्‍यो। उसले आफ्ना च्यानलहरू भत्काउन सक्छ र आफ्नो कार्यक्रम बिर्सन सक्छ, वा उसले कुनै पनि मूल्यमा आफ्नो योजनाहरू पूरा गर्न सक्छ। र म यो कट्टरपन्थी अझै हार देख्दिन। लोहारका अनुसार यसको सहिद कम्प्लेक्ससँग केही सम्बन्ध छ । अब जब पोलेन्सिया उसको सशस्त्र डाकुहरूले कब्जा गरेको छ, यो स्पष्ट छ कि जेब्ला तीतो अन्तमा लड्न कटिबद्ध छ। त्यहाँ कुनै रेडियो सम्पर्क नभएकोले, म भन्न चाहन्छु कि उहाँ आफ्ना मानिसहरूलाई समर्थन गर्न र आदेश दिन आफ्नो पोस्टहरू बीचमा पछाडि उड्नुहुन्छ।
  
  
  "तपाईको मतलब कर्नल जेम्बला पोलेन्सियामा हुनुहुन्छ?"
  
  
  "उनले सायद फेरि छोडे र सेन्ट्रीहरू छोडे।"
  
  
  - हामी निश्चित छैनौं, निक।
  
  
  मैले रोभरको स्टेयरिङ ह्विललाई जेम्ब्लाको घाँटी जस्तै समातें।
  
  
  "होइन, हामी निश्चित छैनौं।"
  
  
  हामीले आफ्नो बाटो खोज्न संघर्ष गर्यौं। कहिलेकाहीँ रूखहरूको समूहहरू बीच जसका हाँगाहरू असामान्य हिउँको भार अन्तर्गत झुकेका छन्। कहिलेकाहीँ कुहिरोले ढाकेका पहाड शृङ्खलाहरू एकातिर चट्टान र अर्कोतिर खैरो शून्यता। चिसो बढ्यो । हिउँको हावाले केबिनमा छेराले जस्तै कागजको माध्यमबाट काट्यो, र हाम्रा दाँतहरू क्यास्टनेटहरू जस्तै बटबडे। अन्तमा हामी त्रिभुज आकारको उपत्यकाको चौडा छेउमा रहेको सानो पठारमा पुग्यौं। उपत्यकाको अर्को छेउमा पोलेन्सिया थियो।
  
  
  एउटा ठूलो चम्किलो मैदान हाम्रो अगाडि फैलियो। उज्यालो कुमारी हिउँमा अन्धो भएर प्रतिबिम्बित भयो। आकाश आफै चम्किलो र चम्किरहेको देखिन्थ्यो। बादलको टुक्रा पारा जस्तै चम्किरहेको थियो। उपत्यका सेतो र डरलाग्दो सुन्दर थियो। बरफको सुन्दर गुम्बजहरूले एक पटकको हरियो भूमिलाई ढाक्यो। उपत्यकाको बीचमा एउटा खोला बग्यो । उपत्यकामा कहाँ बगेको देख्न सक्थेँ। हिउँको बाक्लो तह मुनि पहाडी पकेटहरूले र्यापिडहरू संकेत गरे। धेरै क्यास्केडहरू, अहिले बरफले घेरिएको, उच्च स्थानलाई संकेत गर्यो। पोलेन्सिया ठूलो झरनाको फेदमा अवस्थित थियो। सामान्यतया गाउँका घरहरूमा बेज-खैरो ढुङ्गाहरू र प्लास्टरहरू थिए, तर अब यो समान सेतो चर्चको वरिपरि रैमश्याकल आइभरी झुपडीहरूको समूह थियो।
  
  
  मलाई थाहा थियो कि चर्चको टावरमा एक जना मानिस पहरेदार हुनेछ। अरूहरू सडकमा गस्ती गर्नेछन्, र कोही उपत्यका वरिपरि ठाडो ढलानहरूमा बस्नेछन्। हामीले देखेका गार्डहरू, तिनीहरूमध्ये छवटा, हल्का पृष्ठभूमिमा कालो दागहरू बनाइदिए। दुबै पोलेन्सिया जाने सडकमा लगहरूको बारले बनाएको अस्थायी नाकाबन्दीमा उभिए। बाँकी हाम्रो गाउँको छेउमा अर्धवृत्तमा बसे।
  
  
  उनीहरूले हामीलाई अहिलेसम्म देखेका छैनन्। नत्र उनीहरूले केही गर्थे होला,’ तामाराले भनिन्। "उनीहरू त्यहाँ उभिरहेका छन्... वा हुनसक्छ उनीहरूलाई थाहा छ कि हामी आउँदैछौं र तिनीहरू पर्खिरहेका छन्, शूटिंग बिना, हामी नजिक नजाउन्जेल।"
  
  
  "ठीक छ, अब उनीहरूलाई पर्खन नदिनुहोस्।"
  
  
  "हामी अन्तिम सेन्ट्रीलाई फ्यानिङ आन्दोलनको साथ नष्ट गर्ने प्रयास गर्न सक्छौं।" हामीले उसको बन्दुक प्रयोग गर्न सक्छौं।
  
  
  मैले तुरुन्तै जवाफ दिइन। मैले क्षेत्र अध्ययन गरें र सोचें। मैले एउटा योजना ल्याउने प्रयास गरें जसमा सफलताको राम्रो मौका थियो। मलाई यो साँच्चै मन परेन।
  
  
  "होइन, हामीलाई उनीहरूको दिनचर्या थाहा छैन," मैले केही बेर पछि जवाफ दिए। "र हामीसँग यहाँ उभिने र यो सबै पत्ता लगाउन समय छैन।" साथै, गाउँ पूर्ण रूपमा खुला छ। त्यहाँ पुग्न धेरै गाह्रो हुनेछ। र यदि यसले काम गर्छ भने पनि, हामीलाई तिनीहरूको स्थान थाहा नहुन सक्छ। त्यसपछि हामी आफैंलाई छोड्नेछौं। होइन, हामी यहाँ छौं भनेर उनीहरूलाई थाहा हुनु अघि नै प्रहार गर्ने हाम्रो मात्र मौका हो।
  
  
  - ठीक छ, मलाई कसरी भन्नुहोस्!
  
  
  मैले सबै कुरा हेरेको छु। त्यसपछि मैले कारको पछाडिबाट डोरीको रोल लिएँ। "मलाई तिम्रो बन्दुक दिनुहोस्," मैले भने।
  
  
  'किन ? यसमा तीनवटा कारतूस मात्र बाँकी छन् ।
  
  
  'ठूलो। त्यो मैले छोडेको भन्दा दुई बढी हो। ओहो, र एउटा थप ग्रेनेड, कृपया।
  
  
  उनी उदास देखिन्थे तर मैले सोधे अनुसार गरिन्।
  
  
  'हामी कहाँ जाँदैछौं?' मैले रोभरबाट चढ्ने तयारी गर्दा उनले सोधिन्।
  
  
  - हामी होइन, तर म। यहीँ बस।'
  
  
  - निक, होइन!
  
  
  'हुनुपर्छ। यस बीचमा, तपाईं जीप घुमाउन सक्नुहुन्छ र क्यानबाट ट्याङ्की भर्न सक्नुहुन्छ। यदि म सफल भएमा, द्रुत रिट्रीट आवश्यक हुन सक्छ। म नआएँ भने...
  
  
  'त्यो नभन।'
  
  
  "यदि म सफल भएन," मैले दोहोर्याएँ, "त्यसो भए तपाईसँग मौका छ।" टेगुसिगाल्पा फर्कन पर्याप्त पेट्रोल छ।
  
  
  "म तिमीलाई घृणा गर्छु," उसले मेरो पछि कराइ। मैले ल्यान्ड रोभरमा बसेको पातलो आकृतिलाई मेरो काँधमा हेरेँ। यति धेरै चिसो नभएको भए र अवस्था यति खतरनाक र जरुरी नभएको भए! त्यसपछि म हेर्न चाहन्छु कि उसलाई पनि थाहा छ कि माया के हो। मेरो पेटको अनुभूतिले मलाई भन्यो कि मेरो दयालु रूसी एजेन्ट हामीलाई सधैं चिसो भएको बिर्सनको लागि पर्याप्त भावुक थियो।
  
  
  म पठारको छेउमा पुगें र उपत्यका माथिको सरासर चट्टानमा पुग्ने पहाडहरू चढ्न थालें। मेरो वजनलाई समर्थन गर्न पर्याप्त गाह्रो नभएसम्म मैले हिउँलाई एक खुट्टाले प्याक गर्नुपर्‍यो। त्यसपछि अर्को खुट्टाले अर्को टुक्रा र यस्तै। यो घातक थकाइ थियो। पाइला पाइलामा म उठेँ । चाँडै मैले स्टम्पिंगको कारण मेरो खुट्टाको मांसपेशी महसुस गर्न सकिन। धेरै ठाडो खण्डहरूमा हामी हाम्रो घुँडा टेक्नुपर्थ्यो। म भर्खरै हात प्रयोग गरेर उठेँ। अन्ततः म चट्टानको माथिल्लो किनारमा पुगें। अब पोलेन्सिया माथिको चट्टानमा मेरो यात्रा सुरु भयो।
  
  
  पहिलो भाग धेरै गाह्रो थिएन। यसमा मुख्यतया झाडी र साना रूखहरूको भूलभुलैया समावेश थियो, अनौठो ठाउँहरूमा अनियमित हाँगाहरू बढ्दै। तर त्यसपछि यी हावाले भरिएका पुराना रूखहरू बढ्न छोडे। म घना जंगलमा आएँ । ठूला शंकुधारी रूखहरू, ओकहरू र एल्महरू हावाको झोलाको दबाबमा झुकेका थिए। हाँगाहरू चाँडै सारियो। न्यानो राख्नको लागि हातहरू यताउता यताउता घुमिरहेको जस्तो देखिन्थ्यो। कतिपय रुखहरू हिउँको बोझले ढलेका छन् र जमेको रुखहरू भाँचिएका छन्। म तिनीहरूको माथि वा मुनि हिंड्नु पर्थ्यो, हिड्नु भन्दा बढी क्रल।
  
  
  हिउँको बावजुद, जसले सबै कुरा ढाकेको र जमिनमा समतल गरेको, मैले देखे कि रूखहरू पहाडमा उभिरहेका थिए। यो पहाड नदीको किनारमा रहेको थियो, जहाँ नदी गर्जनको गर्जनसँग उपत्यकामा ठोक्किएको ठाउँ भन्दा ठीक अगाडि थियो। त्यहाँ देवदार रूखहरूको ठूलो समूह थियो; गाढा, घुमाउरो आकारहरू सँगै नजिक छन्। रुखको छेउमा म त्यहाँ गएँ । यहाँ हावा कम बलियो थियो र हिउँ कम बाक्लो थियो। म नदीको किनारमा गएँ र वरिपरि राम्ररी हेरे। हावा मरे। यसले बाटोको राम्रो नियन्त्रणको लागि अनुमति दिएको छ। मेरो वरिपरिको हिउँ शान्त र मिलनसार देखिन्थ्यो। मेरो घाईते काँधमा डोरीले धेरै थिच्यो। म यसलाई मेरो अर्को काँधमा झुन्ड्याउन मन पर्थ्यो, तर मैले मेरो दाहिने हातलाई गोली चलाउन स्वतन्त्र राख्नुपर्थ्यो।
  
  
  चिसोले गाढा भएको तेलबाट मुक्त गर्न मैले अटोमेटिक पेस्तोलको लच धेरै पटक तानेँ। म मेरो ट्र्याकहरूमा मृत रोकिए र पर्खिएँ। नजिकै कोही छ कि छैन भनेर मैले खोजी र सुनेँ। कतै जीवनको कुनै संकेत थिएन।
  
  
  नदी - जसलाई जे भनियो - बरफ र हिउँ मुनि ढलको पाइप जस्तै बग्यो। मलाई शंका थियो कि यो सामान्य जाडोमा जम्छ। हावाहुरीले उखेलिएका रुख र झाडीहरू बीचको चट्टानमा फसेका छन् । रूखहरूले हिउँको कुनै नराम्रो बाँध बनाए, एक किनारबाट अर्कोतिर फैलियो।
  
  
  म चट्टान तिर उथले अवसाद हुँदै दायाँतिर सरें। झरनाको छेउमा, नदी उपत्यकामा बग्ने ठाउँको ठीक अगाडि, एउटा ठूलो स्प्रस रूख खसेको थियो। ऊ आधा किनारमा थियो, आधा नदीमा। तल्लो हाँगाहरू हिउँमुनि गहिरो थिए, तर जराहरू अझै ताजा देखिन्थे। यसको मतलब यो रूख हालै उखेलिएको थियो।
  
  
  म यहाँ रोकिएँ। मैले डोरीको एउटा छेउलाई रूखमा बाँधेँ। मैले मेरो कम्मरमा अर्को छेउ बाँधे। जमेको खोला पार गरेर झरनातिर लागेँ । खोलाको बरफमा हिड्न सजिलो हुन्थ्यो, तर खोज्न मन लागेन । मेरो योजना सरल थियो। जबसम्म मैले डोरीको सम्पूर्ण लम्बाइ प्रयोग गरिसकेको थिएँ, म तमाराको पूर्ण रूपमा क्यामोफ्लाज गरिएको ग्रेनेड तैनात गर्न र बोझिलो बाँधलाई नष्ट गर्न झरनाको नजिक पुग्नेछु। म भर्खरै बनेको बरफ पूर्ण रूपमा सेट हुनेछैन भन्ने तथ्यमा भर पर्दै थिएँ। यदि बरफ फुट्ने हो भने, यो जम्मा भएको पिण्ड जलाशयबाट पानी झैं तल झर्नेछ। पोलेन्सिया उपत्यकामा मात्र तल थियो। जनसंख्या हराएको छ। जेम्बलाका मानिसहरू र ट्रान्समिटर मात्र शहरमा रह्यो।
  
  
  यो सुरक्षित थिएन। म रूखको सुरक्षामा पुग्नु अघि नै ग्रेनेड विस्फोट हुन सक्छ। हिउँ र बरफको पर्खाल डरलाग्दो गतिमा किनारामा सर्छ। नतिजा पहिरोजस्तै घातक हुनेछ। र म आफैंलाई त्यो भँवरमा फस्न दिने थिएन। मलाई इग्निशन टाइमिङ सेटिङहरूको बारेमा केही थाहा थिएन। डोरी मेरो एकमात्र आशा थियो।
  
  
  बाँधमा अझै पन्ध्र, दस मिटर बाँकी थियो। मैले हाँगा र ढुङ्गाहरू पार गरें। मैले एउटा हातमा ट्याङ्गेरिन बम र अर्को हातमा अटोमेटिक पेस्तोल समातें । मैले सोचे कि मैले आवाजहरू सुनें, तर केहि देखिएन। लामो समयको लागि होइन। म नजिकै गएँ, मेरो टाउको र मेरो शरीर जति तल जान सक्छु। म झन्डै चट्टानमा पुगिसकेको थिएँ जब मैले फेरि आवाज सुने। यस पटक कुनै गल्ती भएन! केही पुरुषहरू स्प्रस ग्रोभ भएर हिँडे। उनीहरु खोलातिर लागे । तिनीहरूको आवाज हिउँमा गुन्जियो। तिनीहरूले के भनेका थिए मैले स्पष्ट रूपमा सुनें। "...यहाँ पाइलाको छापहरू छन्, मैले तपाईंलाई भनेँ, मैले सोचें कि मैले केहि अनौठो देखेँ। ऊ टाढा हुन सक्दैन।
  
  
  मबाट एक मिटर टाढा बरफबाट टाँसिएको लगको टुक्रा थियो। मैले बरफको यो आश्रयमा डुबुल्की मारें र आफूलाई रुसिरहेको हाँगाहरू बीचको प्वालमा भेट्टाएँ। मेरो पछि लाग्नेहरूले मेरो कुरा सुनेको हुनुपर्छ। मैले सास रोकें, रुसी पेस्तोल मेरो हातमा फायर गर्न तयार थियो। मैले अर्को स्वर स्पेनिसमा चिच्याएको सुनें। 'शान्ति। यहाँ डोरी छ। खोला तरेर हिँडिरहेकी छिन् ।
  
  
  मैले मरेका हाँगाहरू हेरें। मैले नदीको किनारमा रोकिएका चारवटा आंकडाहरू बनाउन सक्छु। पुरुषहरूले एउटा प्रतीकको साथ आकारहीन वर्दी लगाएका थिए जुन मैले मन्दिरमा देखेको थिएँ। तिनीहरूको पन्जा मुट्ठी तिनीहरूको राइफलमा टाँसिएको थियो जब तिनीहरूले बरफमा हेरे। हल्का हावा चल्यो, जसले गर्दा तिनीहरूको वर्दी तिनीहरूको शरीरमा टाँसियो। "तिम्रो बहिनी जस्तै चिसो," तेस्रोले हाँस्दै भन्यो। 'नमस्कार!' - दोस्रो व्यक्तिले अश्लील इशाराको साथ जवाफ दियो। - डोरी लिनुहोस्, जोस। तपाईं एक राम्रो माछा मार्ने हो भने हेरौं।
  
  
  मैले मेरो कम्मर वरिपरि डोरीको लागि पुगें र यसलाई खोलें। म चार जनालाई तीन पटक गोली हान्न चाहन्न। मैले डोरी खसालें र बरफमा घुमिरहेको हेरेँ। मैले बेहोस रूपमा मेरो देब्रे हात उठाएँ, जसमा तामाराको बम थियो। मेरो निधारमा एकाएक पसिनाको थोपा देखा पर्‍यो । मैले अविश्वासका साथ ग्रेनेडलाई हेरें। मैले गल्तिले बाटोको तीन चौथाई इग्निशन ट्यूब भाँचें। मैले कभरको लागि ढुकुर गर्दा यो भयो। के को तीन चौथाई? खोल कक गरिएको थियो र कुनै पनि क्षण विस्फोट हुन सक्छ - तर कहिले? मेरो अनुहारमा अचानक ग्रेनेड विस्फोट हुन्छ कि भनी सोच्दै म ढलेको रूखको पछाडि बसें। अचानक मैले सुनें: "हे साथीहरू!" ओम्ब्रेको पाइला पछ्याउँदै। खोलाको छेउमा कोही बसेको छ !
  
  
  चार जना सिधै मतिर आए । एकले ट्र्याकहरू अध्ययन गर्न आफ्नो टाउको निहुर्यो। तिनीहरू सबैको हातमा राइफलहरू थिए, गोली हान्न तयार थिए। मैले तमाराको पिस्तौल चारैजनाको नेतातर्फ ध्यान दिएर देखाएँ। मैले एकपटक फायर गर्दा उनी बीस गज टाढा थिए। मैले त्यो मानिसलाई आफ्नो पेट समातेर घुँडा टेकेको देखें। मैले हाँगाको काँटामा ट्याङ्गेरिन बम छोडें। बाँकी तीनमध्ये एउटा चिप्लियो र बरफमा खस्यो। अन्य दुईले तुरुन्तै फायरिङ गरे। गोलीहरूले हिउँको थुप्रो र बरफको टुक्राहरू पछ्यायो जुन मेरो अनुहारमा पीडादायी थियो। मैले आश्चर्यजनक प्रभावको लागि केहि सेकेन्डहरू प्राप्त गरें। त्यसपछि यी केटाहरूले राम्रो लक्ष्य गर्नेछन्। र म लगभग तिनीहरूको नजरमा थिएँ। उनीहरूले मिस गर्न सकेनन्।
  
  
  ग्रेनेड विस्फोट हुँदा सेकेन्ड पूर्ण रूपमा बित्यो। विष्फोटले फलामको मुट्ठी झैं मेरो पछाडिमा ठोक्यो। कच्चा बाँधमा विस्फोट हुँदा मैले मेरो खुट्टा मुनि बरफ हल्लाएको महसुस गरें। म हावा मार्फत उडें, फेरि अवतरण र चिप्लिए। ममाथि हिउँ, हिउँ र काठको वर्षा भयो। विस्फोटको गर्जन मरेपछि मैले अन्य मानिसहरूको चिच्याहट सुनेँ ... र त्यसपछि बरफ एक अशुभ गर्जन संग चर्कन थाल्यो। हिउँ मुनिको चिसो पानी अझै जमेको छैन। अब यो क्रेटरको किनारमा द्रुत रूपमा बग्न थाल्यो। भारी दबाबमा बरफ हल्लियो र हल्लायो; ऊ फुट्न थाल्यो। ठूला-ठूला प्वालहरू देखिन थाले। बरफको मास अब समात्न सकेन र, जंगलका अवशेषहरूसँगै, शहरको छेउमा ठूलो जमेको फ्लाउन्डर जस्तै स्लाइड गर्न थाले।
  
  
  उठ्न खोजेँ । बरफ नाच्यो र माथि र तल हिल्यो। म फेरि घुँडा टेकें । म किनारामा केही मिटर पनि क्रल गर्न सकिन। मैले पछ्याउनेहरूलाई यताउता हेरेँ। मैले गोली हानेको मान्छे बेपत्ता छ। मैले जे देखेँ ती हातहरू कुनै पनि कुरामा हतारो रूपमा समातिरहेका थिए। ऊ बरफको दरारमा खसेको थियो । अरूहरू चिच्याए र चिच्याए। रुखको हाँगामा टाँसिएर बस्नुबाहेक केही गर्न सकिनँ । मुक्त गरिएको नदी दश फिटको दुरीबाट दौडधुपमा बग्यो। दुबै बैंकहरू बलियो प्रवाहले ढाकिएका थिए। जेम्ब्लाका एकजना पुरुषले यो झरेको फोहराबाट बाहिर निस्कने प्रयास गरे। हिउँले बाटो दियो। एउटै रुवावासीले उसलाई निल्यो। बाँकी दुई पुरुषहरू मृत्युको सामना गरिरहेका पुरुषहरू जस्तै रोए। गर्नुपर्ने केही थिएन । विस्तारै हामी ढुङ्गा तिर लाग्यौं। बरफका टुक्राहरू र रूखका अवशेषहरूले हामीलाई चारै तिरबाट हान्यो।
  
  
  झरनाको शीर्ष एक विशाल भँवर जस्तै थियो। सबै कुरा घुमिरहेको थियो र भोर्टेक्सको बीचमा तानिएको थियो। मलाई डरलाग्दो आवाजले त्यसमा तानियो। त्यसपछि म ढलेँ।
  
  
  म मेरो झरनालाई ढिलो गर्ने कुनै पनि कुराको लागि बेताल रूपमा पुगें। मैले लग समातें, फेरि हराए, तर फेरि समातें। धेरै हाँगाहरू ट्रंकको नजिकै च्यातिएका वा भाँचिएका थिए। तर मेरो पतनलाई नरम गर्न अझै पर्याप्त हाँगा र सुईहरू थिए। कोलाहल झन् चर्को भयो । एक हजार स्टीम बोयलरका सेफ्टी भल्भहरू एक्कासी अतिरिक्त स्टीम निकाल्नका लागि खोलिएको जस्तो थियो। पोलेन्सियाको केन्द्रमा हिउँ र बरफ खन्यायो। पूरै सहर हिउँको मासमा डुबेको थियो जुन माथि उड्यो र तल खस्यो। म यो भँवरको बीचमा थिएँ जब गोली मेरो खुट्टाको रूखको ट्रंकमा पस्यो।
  
  
  मैले पुरुषहरूको समूहलाई फराकिलो आँखाले हेरें। तिनीहरू सहरबाट बाहिर निकालिए र मैदानभरि छरिए। यसैबीच उनीहरुले ममाथि गोली हानेका थिए । मैले के गर्न सक्थें वरिपरि झुन्ड्याउन र प्रार्थना थियो। मलाई आशा थियो कि म यति छिटो हिँडिरहेको छु कि तिनीहरूले मलाई हिर्काउन सक्दैनन्। तर धेरै छिटो छैन, किनभने त्यसपछि म मेरो घाँटी भाँच्नेछु। मैले आफूलाई पानी, चट्टान र रूखहरूको भँवरमा भेट्टाएँ। गोली मेरो कानको ठीक माथिको हाँगामा लागेको थियो। अर्को गोली ढुङ्गाबाट बाहिर निस्कियो जुन हामी धातुको स्क्र्यापको साथ पार भयो। यसले मलाई डरले तनावग्रस्त बनायो। त्यसपछि नदीले क्याननबलको बलले उपत्यकाको भुइँमा ठोक्यो। मलाई मेरो खुट्टा हानियो र कतै फालियो। अदृश्य वस्तुहरू मभित्र ठोक्किए। मेरो आँखा अगाडि कालो नहोउन्जेल मलाई हिउँको पानीका छालहरूले निल्यो।
  
  
  एउटा बलियो धाराले मलाई के हुँदैछ भनेर थाहा पाउनु अघि नै मलाई सतहमा ल्यायो। समतल र लगभग पूरै भत्किएको गाउँको आधा बाटो भएर म सतहमा आएँ। मैले पानी फ्याँकें र कसलाई थाहा छ अरू के बकवास। मैले पौडी खेल्ने प्रयास गरें। मेरो ढाडमा प्रहारले मलाई पतन बनायो। मैले कुनै प्रगति गरेको छैन। त्यसैले म मेरो टाउकोलाई पानीभन्दा माथि राख्नु पर्ने ठाउँमा बसें। मलाई आशा थियो कि यसले मेरो परिसंचरणलाई पनि उत्तेजित गर्नेछ। यो म आर्कटिक महासागरमा थिए जस्तो थियो। जे भए पनि, मेरो बाँच्ने सम्भावना धेरै राम्रो थिएन! मेरो पछि अर्को गोली पठाइयो। त्यसपछि मैले आफूलाई पोलेन्सियाको चर्चको नजिकैको दायराभन्दा बाहिर भेट्टाएँ।
  
  
  खोला आक्रोशित भएर बगिरहेको थियो । मेरो नसामा रगत जमेको थियो । मेरो स्नायु सुन्न भयो। मलाई अब केही लागेन । सिसाको तौल मेरो हात र खुट्टामा टाँसिएको जस्तो देखिन्थ्यो। म पानीमुनि गएँ, सतहमा पुगें र फेरि डुब्न थालें।
  
  
  'निक! निक, पर्ख ...
  
  
  कुहिरोबाट आवाज आयो, कतै टाढाबाट। मैले हताश भएर हात हल्लाएँ । एक बलियो हातले मेरो नाडी निचोयो। मैले तानेर मद्दत गर्ने प्रयास गरें। मैले वर्तमानसँग लडें। मैले त्याग गर्ने इच्छासँग लडें। मैले निदाउने र संसारको सबैभन्दा ठूलो वाटरबेडमा डुब्ने लगभग अपरिहार्य आग्रहसँग लडें। तर हातले हार मानेन र मलाई तान्न जारी राख्यो। अन्ततः मैले बलियो जमीन महसुस गरें। मलाई अझै तानिएको थियो। नदी मेरो कम्मर, घुँडा, खुट्टाको वरिपरि घुम्यो र त्यसपछि म बाहिर उडें! मैले केही अस्तव्यस्त कदम चालें र ढलेँ।
  
  
  'निक। भगवानले कल्याण गरून्।' - मैले उनको आवाजमा काँप सुनें। तामाराको आँखामा ठुलो आँसु आयो । - भगवानलाई धन्यवाद तपाईं किनारको नजिक पौडीनुभयो ताकि उसले तपाईंलाई समात्न सक्छ। सन्चै हुनुहुन्छ ?
  
  
  'केही छैन।' - मेरो आवाज बिग्रियो। मैले थाकेर टाउको हल्लाएँ र उसलाई हेरें। "एउटी महिलाले तपाईंको हेरचाह गर्दा राम्रो हुन्छ," मैले सोचे।
  
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  
  
  हामी Tamara's Cessna फर्किदा साँझ परेको थियो। आकाशमा तारा थिएन। हिउँको अचानक वर्षाले रूखहरू गाड्यो र जमिन ढाक्यो, पहिले नै सेतो कपडाले ढाकिएको थियो। जाडो थियो। हरेक सास दुख्छ। मेरो अनैच्छिक पौडीले मेरो भौं र दाह्रीलाई शीतको तहले ढाक्यो।
  
  
  होन्डुरसको राजधानी टेगुसिगाल्पाको केन्द्रमा धुलो पहेंलो प्रकाशको धुलो लकीर देखेर हामी छक्क पर्यौं। यसको मतलब हाम्रो अनुमान सही थियो। शहरले त्यहाँ घरबारविहीन र फसेका मानिसहरूलाई न्यानोपन र आश्रय प्रदान गर्यो। विमानस्थल र त्यसतर्फ जाने बाटोहरू सुनसान थिए । हामीले शहर जाने सम्भावनालाई संक्षिप्त रूपमा मात्र विचार गर्यौं। तर पुरानो तर्क फेरि निर्णायक साबित भयो। हामी सही अधिकारीहरूको खोजीमा धेरै समय खर्च गर्नेछौं। तिनीहरूले हामीलाई विश्वास गर्ने सम्भावित घटनामा, तिनीहरूको मद्दत शंकास्पद हुनेछ, र यदि तिनीहरूले हामीलाई विश्वास गर्दैनन् भने, हामी हार्ने हुनेछौं। यसमा कसै-कसैले जेम्बलासँग मिलेर सरकारविरुद्ध गोप्य रूपमा काम गर्ने खतरा पनि थपिएको थियो। सही डाटा बिना, हामी कहिले पनि थाहा हुँदैन कि हामी कससँग व्यवहार गर्दैछौं।
  
  
  "पोलेन्सियामा के भयो भनेर हामीले के व्याख्या दिनुपर्छ?" तामाराले टाउको हल्लाइन्। "निक, त्यो मैले देखेको सबैभन्दा जंगली स्टन्ट थियो। यदि मलाई राम्रोसँग थाहा नभएको भए, म तपाईंसँग भोड्काको पूरै बोतल छ भनेर कसम खान्थें।
  
  
  "म अहिले एउटा चाहान्छु," मैले घुर्दै जवाफ दिएँ। "वैसे, तपाइँसँग हाम्रो सीमित स्रोतहरूको साथ यो स्थापनालाई नष्ट गर्ने राम्रो विचार छ?"
  
  
  "ठीक छ ... होइन, तुरुन्तै होइन, तर म अझै सोच्छु ..."
  
  
  "निर्देशकबाट सोमबार बिहान वाकवाकी!"
  
  
  'के मतलब, निक?
  
  
  'बिर्सनुहोस्। केवल याद गर्नुहोस् कि केवल एक ट्रान्समिटर नष्ट भएको थियो। अझै दुई जना जान बाँकी छ। र हामीले "कुल तीन बुलेटहरू र निस्सन्देह, तपाइँको सिगरेटको साथ यो गर्नुपर्दछ।"
  
  
  - निक, यो अनुचित छ! - उसले हान्दै भनि। "मेरो चुरोट ठीक छ।"
  
  
  "स्मोकीले भालुलाई निको पार्न सक्ने केही छैन," मैले जवाफ दिएँ। - के तपाईं मलाई चुरोट बाल्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  "ठ्याक्कै होइन," उनी हाँसिन्। "स्मोकी द बियर को हो?"
  
  
  "यो व्याख्या गर्न धेरै समय लाग्नेछ। खैर, म अहिले तिम्रो भोड्काको एक चुस्की संग चुरोट चाहन्छु। तर सुनको मुखपत्रको साथ मेरो आफ्नै ब्रान्ड मात्र।
  
  
  "सुनौलो मुखपत्र! अगाडि बढ्नुहोस्, जारी राख्नुहोस्। यो के को लागि हो?
  
  
  "यो मेरो टी-जोनको लागि हो।"
  
  
  "टी-जोन?"
  
  
  'सर्वशक्तिमान भगवान! तामारा, उल्यानोव्स्की प्रोस्पेक्टको यो एकेडेमीमा उनीहरूले तपाईंलाई केही पनि सिकाउँदैनन्? तपाईं म्यानहट्टनमा पन्ध्र मिनेट टिक्नुहुन्न।
  
  
  "कम्तिमा उनीहरूले हामीलाई टी-जोनहरूको बारेमा सिकाउँदैनन्। साथै, यो अश्लील सुनिन्छ।
  
  
  यो त्यस्तो होइन भन्ने मेरो ओठमा थियो। तर, केही हप्ता अघि हेरेको एउटा बिकिएको चलचित्रको याद आयो । उनी सहि हुन सक्छिन्। मैले घाँटी सफा गरें र रिसाएर भने, "मलाई कुकी दिनुहोस्।"
  
  
  उनले मलाई कुकी दिइन्। यो ती मूंगफली चीज कुकीहरू मध्ये एक थियो जुन तपाईंले भेन्डिङ मेसिनहरूमा फेला पार्नुभयो। यो एक मात्र खाद्य चीज थियो जुन हामीले हाम्रो क्षमताको सीमामा भेट्टाउन सक्छौं, हामी मेसिनमा पसे र एक दर्जन प्याकहरू लिएर गए। छेउमा रहेको भेन्डिङ मेसिनका चकलेट बारहरू हामीले डिफ्रोस्ट गरेपछि पनि पूर्ण रूपमा अखाद्य थिए। हाम्रो छापा पछि, मैले सेस्नाको ट्याङ्कीहरू भरें। तामाराले हावाबाट टाढा विमानलाई खाली ह्याङ्गरमा ट्याक्सी लगाइदिइन्।
  
  
  हामी अझै त्यहाँ थियौं। हामी सेस्नामा थियौं। इन्जिन सुस्त थियो र हामीलाई डिफ्रोस्ट गर्नको लागि तताउने पूर्ण विस्फोटमा थियो। हामीले बिस्कुट खायौं । मेरो सुकिरहेको बेला मैले तमाराको कोट लगाएको थिएँ। मेरो पाइन्ट र मोजाहरू मलाई हिउँको टुक्रा जस्तै टाँसिए। हामीले कम्बल वा सुक्खा लुगाका लागि भवनहरू खोज्यौं। परिणाम छैन। जब एयरपोर्ट खाली गरियो, सबै उपयोगी चीजहरू यससँग लगाइएको थियो। मैले ड्यासबोर्डको नरम हरियो बत्तीमा टमारालाई हेरेँ। उनको संयम, लचिलोपन र साहसको प्रशंसा गरियो। उनले लडिन्, कसम खाइन् र मलाई ल्यान्ड रोभरमा पुनर्जीवित गर्न मद्दत गरिन्। जेम्ब्लाले अहिले ध्वस्त पोलेन्सियामा राखेका केही बाँकी केटाहरूलाई छोडेपछि म थकानको नजिक थिएँ। उनी सफल भइन् । उनी फर्किदा पूरै बाटोमा गाडी चलाइरहेकी थिइन् । हामीले मेरो भिजेको लुगा फुकाल्ने र मेरो नाङ्गो तल्लो भागमा जम्मा गर्ने, वा ती भित्र बस्ने र बरफको टुक्रामा परिणत गर्ने भन्ने बारे तर्क गर्यौं। अन्ततः हामी सहमतिमा पुग्यौं। मैले मेरो कोट र शर्ट फुकालेर उनको कोट लगाए। बाँकी राम्ररी सुक्नुपर्थ्यो।
  
  
  अब जब हामी अन्ततः शान्तिपूर्वक आराम गर्न सक्षम भयौं, यो स्पष्ट भयो कि तामारा पनि उनको शक्तिको अन्त्यमा थियो। उनी पूरा दुई दिन रात फरार थिइन् । उनको अनुहार र मुद्रामा थकानको लक्षण देखा पर्यो। म धेरै राम्रो थिएन। टमाराले आफ्नो काखबाट टुक्रा टुक्रा पारिन् र आफ्नो औंलाहरू चाटिन्।
  
  
  'ठीक छ। अनि अहिले कहाँ ? Puntarenas, कोस्टा रिका?
  
  
  'छैन।' - मैले मेरो टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "तर निक, पनामा धेरै अगाडि दक्षिण छ! तपाईलाई लाग्दैन...
  
  
  "ओह, हामी पहिले पन्तरेनास जान्छौं," मैले उनको विरोधमा अवरोध गर्दै भने, "अहिले मात्र होइन ... तिमीलाई हेर, तमारा।" तिमी थकित मरेका छौ। म तिम्रो लागि यो विमान उडाउन सक्छु, तर म धेरै राम्रो छैन। र यो मौसममा हावामा बस्न धेरै गाह्रो हुनेछ। हामीले अलिकति आराम गर्नुपर्छ।
  
  
  "तर हामीसँग यसको लागि समय छैन।"
  
  
  "त्यसो भए हामीले यसको लागि समय खोज्नुपर्छ," मैले दृढतापूर्वक भनें। उसले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेरी र त्यसपछि सास फेर्यो। "तपाईं सहि हुनुहुन्छ, निक, सामान्य रूपमा। केही घन्टा सुत्नु नै जवाफ हुनेछ।
  
  
  Cessna 150 सुत्नको लागि डिजाइन गरिएको छैन। तर टमाराले मेरो लागि अर्को आश्चर्य तयार पारे। यसमा रिक्लाइन सिटहरू थिए, जुन आजकल कारहरूमा सामान्य छ। पछाडि जोडेर, तिनीहरूले केही अप्ठ्यारो ओछ्यानहरू बनाए, तर तिनीहरू सुत्न योग्य थिए। तिनीहरू FAA को उपकरण नियमहरूको सूचीमा थिएनन्, तर Tamara ले अमेरिकी सुरक्षा मापदण्डहरूको बारेमा धेरै वास्ता गरेन। यस क्षणमा मलाई पनि वास्ता थिएन। हामी प्रत्येक आ-आफ्नो कुर्सीमा, करिब आठ इन्चको दूरीमा फैलियौं। हामी एक अर्कालाई हेरेर केही बेर मौन बस्यौं। मौनता दमनकारी बन्यो।
  
  
  "हामी रातभर इन्जिन चलिरहेको छोड्न सक्दैनौं," उनले सुरु गरे।
  
  
  'छैन।'
  
  
  "यहाँ तताउन बिना धेरै चिसो हुनुपर्छ।"
  
  
  अर्को मिनेट मौन। वातावरण अव्यक्त इच्छाहरू र मोहक विचारहरूले भरिएको थियो। "हामी तपाइँको कोट साझा गर्न सक्छौं, त्यसपछि हामी जम्ने छैनौं," मैले अन्तमा भनें।
  
  
  हो, उनी सहमत भइन्। उनी उठिन् र इग्निशन बन्द गरिन्। इन्जिन धेरै पटक खोकी र त्यसपछि मरे। एकाएक सन्नाटा छायो हामीमाथि । टमारा हिचकिचाइन्... उनी बिस्तारै मेरो साँघुरो सिटमा मेरो छेउमा पल्टिन्। मेरो अनुहारमा फर्केर, उसले आफ्नो पूर्ण उचाइमा फैलियो। मैले मेरो कोट खोले र यसलाई हाम्रो वरिपरि बेरे। मैले उसको शरीरलाई थिचेँ। उसको गोलाकार, उच्च स्तनहरू मेरो खाली छातीमा जमेको स्याउजस्तै देखिन्थे किनकि उसले आफैंले आफैलाई मेरो विरुद्धमा थिच्यो। हाम्रो तिघ्रा छोयो। उसको छेउमा एउटा काँप चल्यो । र यो चिसोबाट थिएन।
  
  
  म उसलाई डराउन वा चोट पुर्याउन चाहन्न। मलाई उनको धेरै अन्य चीजहरूको लागि चाहिन्छ। अचानक उनको प्रेमी बन्नु धेरै जोखिमपूर्ण थियो। तर मैले अब आफ्नो हातलाई नियन्त्रण गर्न सकिन। बिस्तारै र अनियन्त्रित रूपमा तिनीहरू उनको पातलो कम्मर र उनको ऊनको स्वेटर मुनि चिप्लिए। मेरा औँलाहरू बिस्तारै उसको कसिएको, समतल पेटमा चिप्लिए। मेरो स्पर्शमुनि उसको कम्पन मैले महसुस गरें। मेरो शरीरभरि एक आगो, निचोड तातो फैलियो। मेरो हातले उसको मखमली छालालाई सम्हाल्यो; खोज, आशा। र त्यसपछि मैले यो महसुस गरें - एक झनझन पल्सेशन, एक अस्पष्ट तर अर्थपूर्ण जवाफ।
  
  
  हामीले चुम्बन गर्यौं। सुरुमा अल्छी र जिस्काउने । त्यसपछि बलियो। तामारामा एक धुवाँको जोश बलिरहेको देखिन्थ्यो। उसको शरीर मेरो हातमा छाल जस्तै चलिरहेको थियो। उसको मुख तीतो फल जस्तै थियो। उसको अँगालोको बलमा म काँपें र तनावग्रस्त भएँ। अन्ततः उनी मुक्त भइन् । उनी हाँसिन् । एउटा गर्व, मुस्कान, मेरो इच्छाको खिल्ली उडाए जस्तै। तर यदि उसले कुनै कुराको मजाक बनायो भने, त्यो उनको आफ्नै इच्छा थियो, मेरो होइन। उनको मुस्कानमा कुनै क्रूरता वा भित्री उद्देश्य थिएन।
  
  
  उसले मेरो हातको प्रतिरोध गरिन। अर्कोतर्फ, हामी एकअर्काको छेउमा नग्न नजाउन्जेल उनले मलाई चुपचाप आफ्ना गतिविधिहरू गर्न आग्रह गरिन्। केबिन तातो र आर्द्र थियो, र तताउने मात्र होइन। बिस्तारै र चुपचाप, मैले मेरो ज्याकेट पछाडि तानें। मैले उसलाई हेरे, साँच्चै उसलाई हेरे, पूरै बाटो। उसको नरम चम्किलो छाला, रातो निप्पलहरू भएको उसको सिद्ध स्तनहरू, उसको छिटो सास फेर्नको साथमा उठेको र खसेको उनको रमणीय पेट, लामो सुन्दर खुट्टाहरूमा बगेको उनको गोलाकार, नरम कम्मर। मेरा आँखाले उसलाई खाए । उनी अचम्मको देखिइन्। उसले मलाई अँगालो हाल्न आफ्नो हात फैलायो। "निक, निक ..." उसले कानाफुस गरि। "तपाईं धेरै बलियो हुनुहुन्छ, यस्तो वास्तविक मानिस। आजको रात यस्तै होस्, म तिमीलाई यसरी दिन्छु। कुनै झूट छैन, कुनै चाल छैन। रुस र अमेरिका होइन । केवल एक पुरुष र एक महिला सँगै ... मैले बिस्तारै एउटा स्तन चुम्बन गरे, त्यसपछि अर्को। उसले काँप्यो, मलाई कपाल समातेर झन् नजिक तान्यो। मेरो हात उसको खुट्टाको बिचमा र त्यसपछि उसको तिघ्राको नरम भित्री भागमा सर्यो। उनको कम्मर आराम भयो। उनको घुँडा फराकिलो फैलियो, मलाई पूर्ण रूपमा लिन निम्तो दिँदै।
  
  
  उनले हामीलाई एउटा सानो कुर्सीमा पल्टाइदिइन् । अब हामी एक अर्काको माथि थियौं। उनी मुनि छिन्। उनको एउटा लामो काँपिरहेको खुट्टा कुर्सीको छेउमा झुन्डिएको थियो, हाम्रो शरीरलाई टेवा दिँदै। बिस्तारै उसले हाम्रो शरीरको बीचमा आफ्नो हात तल ल्याई। उसले बिस्तारै मलाई उसको भिजेको, न्यानो, काँपिरहेको मासु विरुद्ध थिच्यो। स-साना चंचल सर्कलहरूमा उनी घुम्न थालिन् र चर्किन थालिन्। उसको औंलाहरूले मलाई उत्सुकतापूर्वक उसको भित्र थिचे।
  
  
  "आएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएएए'। उसले मलाई आफ्नो भित्री गहिराइमा पुरै निल्यो जस्तो लाग्यो। उसको शरीर घुम्यो। खुसीले रुँदै उनले खुट्टामा लात हानेकी थिइन् । उनको हात र खुट्टा मेरो तनाव, मोबाइल शरीर वरिपरि बेरिएको थियो। एक चिसो मेरो मेरुदण्ड तल दौडियो। मैले उनको मांसपेशिहरु तनावग्रस्त महसुस गरें, मानौं कि तिनीहरू अब उनको शरीरको भाग थिएनन्। मैले हिर्काए। मेरो सम्पूर्ण आत्मा र शरीर यस क्षणको आनन्दित आनन्दमा थियो। उसले आफ्ना खुट्टाहरू मेरो घुँडा टेकेको नितम्बको वरिपरि अझ बलियो गरी बेरेकी थिइन्। उनका भावुक औंलाहरूले मलाई लयबद्ध चालहरूद्वारा मालिस गर्थे। मेरो पेन्ट-अप परमानन्द उनको भित्र गहिरो छ। म काँपिए । म अब आफ्नो चालहरू नियन्त्रण गर्न सक्दिन।
  
  
  तामाराका औंलाहरू मेरो शरीरमा अझ गहिरो खने। उसले मलाई उसको आशाहीन तनावपूर्ण जांघको बीचमा अझ नजिक निचोडिन्। उसको आफ्नै आवेग ज्वारभाटाको छालको बलमा फैलिएपछि उनी मेरो मुनि विलाप गरिरहेकी थिइन्। हाम्रो शरीर आक्रोशित रूपमा हल्लियो। यो कहिल्यै समाप्त नहुने जस्तो लाग्थ्यो।
  
  
  जब यो सबै समाप्त भयो, हामी त्यहाँ अलि लामो, थकित र भरिएको छ। हाम्रो मुख बलियो। हाम्रो सास फेर्ने आवाज गहिरो र भारी थियो।
  
  
  "निक," हामी गहिरो निद्रामा पर्न थालेपछि उनले फुसफुस गरिन्।
  
  
  'उम्म...?'
  
  
  "निक, स्मोकी द बियर को हो?"
  
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  
  
  कोस्टारिका पनि मुख्यतया पहाडहरू मिलेर बनेको छ। तिनीहरूमध्ये केही निष्क्रिय ज्वालामुखीहरू हुन्, जुन कहिलेकाहीँ तीन हजार मिटरभन्दा बढीको उचाइमा पुग्छन्। तर सैद्धान्तिक रूपमा, तल्लो भूमिको सबैभन्दा तल्लो भाग पनि अब यो उचाइमा थियो। पहाडहरू उहाँमाथि अकल्पनीय उचाइमा थिए। कर्णेल जेम्ब्लाले भविष्यवाणी गरेझैं फोर्स फिल्ड अवरुद्ध भएका कारण मौसम खराब हुँदै गइरहेको थियो। अहिले दुई ट्रान्समिटर ध्वस्त भएपछि बाँधको बार बन्द गरिएको छ । तामारा र मैले होन्डुरसमा अनुभव गरेको हिउँ आँधी आँधीमा परिणत भयो।
  
  
  राति अबेर दक्षिणतर्फ उड्ने क्रममा एयरपोर्टलाई कडा चिसोले समात्यो । तामाराले सम्भव भएसम्म आँधीबाट बच्न प्रशान्त महासागरमा फराकिलो चापमा उड्यो। तर जब हामी पन्तरेनास तर्फ भित्रैतिर फर्कियौं, हामी चिच्याउने, अन्धो हिउँको आँधीमा पर्यौं। यद्यपि, तामाराले कोस्टारिकन बन्दरगाह सहर नजिकैको घाँसे मैदानमा विमानलाई सुरक्षित रूपमा अवतरण गर्न सफल भए। सेस्नाको पखेटा बरफको बाक्लो तहले ढाकिएको थियो। डे-आईसरहरूले थाम सकेनन्।
  
  
  हामी छेउमा अवतरण गर्ने रान्चरको स्वामित्वमा 1940 Buick चार-ढोका सेडान थियो। कारलाई फलामको तारले सुरक्षित गरिएको थियो। पछाडिको सिटले कुकुरहरूलाई बाटो दियो। किसानलाई निकारागुवाको पैसा साँच्चै मन परेन, तर हामीसँग भुक्तानीको अर्को कुनै माध्यम थिएन। हामीले यो दुर्लभताको लागि दैनिक दश गुणा तिर्नु पर्ने तथ्यलाई पनि मन परेन। हामीले कुखुरालाई भ्यानबाट बाहिर निकाल्यौं र बाहिर गयौं।
  
  
  होन्डुरसको उच्च भूमि र कोस्टा रिकाको तटीय क्षेत्र बीचको भिन्नता तुरुन्तै उल्लेखनीय थियो। त्यहाँ जङ्गलमा परेको हिउँ नरम रह्यो। यहाँ हावा निकोयाको खाडीको विशाल विस्तारमा निर्बाध रूपमा उड्यो। हिउँ मैदानहरूबाट उड्यो र उपत्यकाहरूमा वा भवनहरू र रूखहरूको झुण्डहरू मुनि जम्मा भयो। हावाले हामीलाई चारै दिशाबाट उडाएको थियो। बेलाबेलामा चलेको हावाहुरीले कारलाई सडकको दुबै छेउमा समानान्तर भएर बग्ने ड्रेनेजको खाल्डो नजिकै खतरनाक ढंगले चलाएको थियो। कहिलेकाहीँ असिना र हिउँ हाम्रो विरुद्धमा आउँदा हामी लगभग चुपचाप उभियौं। निरन्तर हावाले हिउँ र असिनालाई हिउँको मासमा परिणत गर्‍यो जुन कंक्रिट-कठोर क्रस्टमा जमेको थियो। हामीले पास गर्दा यो चिच्यायो। आकाश अन्धो सेतो थियो, प्रतिबिम्ब र चम्किरहेको बत्तीहरूले भरिएको थियो। यो अविश्वसनीय छ कि यस्तो तीव्र चिसो र यस्तो चमकदार सौन्दर्य संयोजन गर्न सकिन्छ। स्टेयरिङ ह्वीलसँग संघर्ष गर्दा यी दुईको संयोजनले मलाई अन्धो बनायो। रुखका हाँगाहरू र झाडीहरू देख्न सक्थेँ जसले हामीलाई कुटिरहेका थिए। उनीहरुलाई कारले एकपछि अर्को गर्दै ठक्कर दियो । तामारा अलिकति न्यानो हुनको लागि मेरो छेउमा आइन्।
  
  
  अन्तत: हामी पुन्टारेनास पुग्यौं। यो प्रशान्त महासागरमा कोस्टा रिकाको मुख्य बन्दरगाह हो। यो सहर राजधानी सान जोसेबाट लगभग 140 किमी पश्चिममा अवस्थित छ। सामान्यतया ३०,००० भन्दा बढी जनसंख्या भएको सहर। अब यो खाली चिहान जस्तै देखिन्थ्यो। नजरमा कोही थिएन । त्यस्ता शहरहरूमा प्रायः घुम्ने जनावरहरू पनि। एउटा पुरानो क्रूज जहाज र धेरै टुना ट्रलर बन्दरगाहमा लंगरमा राखिएका थिए। तिनीहरू बरफमा जमेका थिए। असिना, हिउँ र चिच्याउने हावाले जहाजहरूलाई कुचल्यो र मास्टहरू भाँच्यो।
  
  
  हामीले सबैभन्दा कम गियरमा गाडी चलाउन जारी राख्यौं। हामीले होटल भ्याकासिओन्स बन्दरगाहको अर्को छेउमा रहेको पर्यटकीय रिसोर्टको हिस्सा हो भन्ने शंका गर्यौं। हामी कप्तानको क्याफेमा पुग्यौं। चिम्नीबाट धुवाँ निस्किरहेको थियो, र चुलोको रातो ज्वाला झ्यालबाट चम्किरहेको थियो। म रोकिएँ। तामारा निर्देशन सोध्न भित्र गए। जब उनी फर्किइन्, उनी स्पष्ट रूपमा पहेँलो थिइन्। "त्यहाँ डरलाग्दो छ, निक," उनले काँपिरहेको आवाजमा भनिन्। “पूरै छिमेक छ जस्तो लाग्छ। महिला र बालबालिका चुलो अगाडि काँपिरहेका छन् । पुरुषहरू उनको वरिपरि उभिन्छन् र उदासीनतापूर्वक हेर्छन्। उनीहरु अलमलमा परेका छन् । तिनीहरू डराउँछन् र लगभग खाना छैन। तिनीहरूमध्ये एकले मलाई भने कि क्याथेड्रलमा, जहाँ धेरै मानिसहरू बसिरहेका छन्, त्यहाँ खानको लागि केही पनि छैन। तिनीहरू मर्नेछन्, निक। हामीले यसलाई अन्त्य गर्नुपर्छ!
  
  
  मैले उसको खुट्टालाई शान्तपूर्वक प्रहार गरें। “हामीले गर्न सक्ने सबै गर्नेछौं। होटल कहाँ अवस्थित छ?
  
  
  उसले उदास भएर टाउको हल्लाई। "हामी त्यहाँ पुग्दा के गर्नुपर्छ, निक? मिस मोजादाले हामीलाई पठाएको जस्तो होइन। तिनीहरूले यसलाई कहिल्यै किन्दैनन्! यसबाहेक, हामीलाई थाहा छैन कि होटलमा जेम्बला समर्थकहरू छन् कि छैनन्। तिनीहरू त्यहाँ हुन सक्छन्, तर ट्रान्समिटर जहाँ पनि लुकाउन सकिन्छ।
  
  
  "मलाई थाहा छ, तर हामीले कतै सुरु गर्नुपर्छ, तामारा, पोलेन्सियामा जस्तै।"
  
  
  अन्तमा हामी होटल, बार र स्मारिका पसलहरूले घेरिएको फराकिलो बुलेभार्डमा निस्कियौं। विगत पाँच वर्षयता बढेको पर्यटनको फलस्वरूप उनीहरुले चहलपहल बढाएका छन् । होटल Vacaciones सबैभन्दा ठूलो भवनहरू मध्ये एक थियो। यो अर्धवृत्ताकार ड्राइभवे द्वारा सडकबाट अलग गरिएको थियो। सडकबाट यो बालकनीसहितको ठूलो क्रोम प्लेटेड माहुरी जस्तो देखिन्थ्यो। दुई तल्लो तलाहरू सूर्य टेरेस र अहिले जमेको पोखरी वरिपरि विस्तार गरिएको थियो। सम्पूर्ण क्षेत्र अग्लो ढुङ्गाको पर्खालले घेरिएको थियो।
  
  
  प्रवेशद्वारबाट पन्ध्र मिटरको साँघुरो प्रवेशद्वारलाई फियाट कारले रोकेको थियो। निकास पाइपबाट धुवाँको मुस्लो निस्क्यो। त्यसैले इन्जिन चलिरहेको थियो। झ्यालहरू बन्द थिए। तर जब म रोकें, ड्राइभरको छेउमा ढोका तुरुन्तै खोलियो र एक जना मानिस बाहिर आयो। हामी नजिकै आउँदा उसले ढोका खुल्ला छोड्यो। उसको पछाडि मैले अर्को मानिसलाई गाडी चलाएको देखेँ। दुबैले बुइकमा औंल्याएको सबमेसिन गन समातेका थिए। मैले होसियारीपूर्वक आफ्नो पेस्तोल निकाले र मेरो छेउको सिटमा राखें। दाहिने हातले बन्दुक समातेर म देब्रेपट्टिको झ्यालबाट तल झारेँ । म सकेसम्म विनम्र रहनेछु।
  
  
  - सेनर? - शंकास्पद नजरले मान्छेलाई सोधे।
  
  
  "के तपाईं आफ्नो कार सार्न सक्नुहुन्छ," मैले भने। "हामी होटल जान चाहन्छौं।"
  
  
  “होटल भरिएको छ। नयाँ अतिथिहरूलाई अब अनुमति छैन।
  
  
  "हामी पाहुना होइनौं," मैले तुरुन्तै जवाफ दिए।
  
  
  'धत्तेरिका? त्यसपछि के हुन्छ?'
  
  
  "हामीलाई आमन्त्रित गरिएको छ," तामाराले भनिन्।
  
  
  "व्यवसाय," मैले थपे।
  
  
  मानिस झिम्क्यो र पहिले भन्दा धेरै सावधान देखिन्थ्यो। के तपाइँ "पाप बिना पापी" को लागि प्रस्तुत गर्ने कलाकार हुनुहुन्छ?
  
  
  टमारा र मैले तुरुन्तै एकअर्कालाई हेरे। हामीले उसको मतलब बुझेनौं, तर हामीले तुरुन्तै टाउको हल्लायौं।
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। “हामी कलाकार हौं। के तपाई हामीलाई पास गर्न दिनुहुन्छ?
  
  
  तिनीहरू को हुन्, जुआन? - फियाट चालक चिच्याए।
  
  
  कलाकारहरू," जुआनले फिर्ता बोलाए। उसका आँखा चिप्लिएर साँघुरिए । - तर तिनीहरू सबै समान छैनन्। मलाई लाग्छ...'
  
  
  मैले उसलाई बाधा दिएँ। "हामी गाउँछौं, मजाक गर्छौं र ..."
  
  
  पूह! - मान्छे हाँस्यो। "हामी केहि राम्रो संग आउन सक्छौं।"
  
  
  "म नाच्दै छु," तमाराले उसलाई माथि हेर्दै कम, लोभलाग्दो आवाजमा भनिन्। छाती फुलाउँदै उनी अगाडि झुकिन सफल भइन् । उनले लगाएका ती सबै लुगाहरूसँग कुनै सानो उपलब्धि छैन। गार्डको अनुहारमा रहेको अपमानजनक मुस्कान घाममा हिउँ झैं गायब भयो।
  
  
  - बुएनो! त्यो राम्रो हो!'
  
  
  "हो, अमिगो," मैले अवरोध गरें, "तपाईंले फन्डाङ्गो र ग्राइन्डबाट सेनोरिटा फान्डाङ्गो देख्नु अघि।" विश्वव्यापी प्रतिष्ठा संग विदेशी नर्तक। तिमिलाई देख्नुभयो भने...
  
  
  'सि' मान्छेले भन्यो। उसले राइफल तल ल्यायो र फिएटमा फर्कियो।
  
  
  "मित्रहीन केटा," ऊ कारमा फर्किंदा म गुनगुनाउँदै थिएँ।
  
  
  उसले ढोका खोलेर हामीलाई ध्यान दिएर हेर्यो। उनले ड्यासबोर्डबाट रेडियो लिए र केही शब्द भने। एक मिनेट ढिलो भयो। त्यसपछि जवाफ आयो । राम्रो सुन्नु पर्यो । कम्तिमा मानिसले चालकलाई टाउको हल्लायो, र फियाट फिर्ता गयो।
  
  
  "पहिलो बाधा पार भयो," मैले पार गरेपछि भनें। "ट्रान्समिटर यहाँ होटल मा छ।"
  
  
  - किनकि त्यहाँ सुरक्षा छ?
  
  
  - हो, र होटेलमा बत्तीहरू बलेको कारण पनि। यसको मतलब तिनीहरूको आफ्नै जेनेरेटर छ। त्यसैले, तिनीहरू आगामी घटनाहरूको लागि तयार थिए। सम्भवतः, जेम्बलाले घटनाहरूको प्रत्याशामा आफ्ना मानिसहरूलाई यहाँ राखेका थिए।
  
  
  "मलाई आशा छ होटेल तातो छ," तमाराले काँप्दै भनिन्।
  
  
  मैले मेरो काँध महसुस गरें। घाउ राम्ररी निको भएको छ। "मलाई अचम्म लाग्छ," मैले सोच्दै भनें, "उनीहरूले ट्रान्समिटर कहाँ लुकाए।"
  
  
  'अन्यथा म सोच्दछु कि यी "पापविहीन पापीहरू" को वा के हुन्?
  
  
  'मलाई थाहा छैन। खैर, तपाईं नाच्न सक्नुहुन्छ? उनी मुस्कुराइन् । "मलाई तिम्रो स्मोकी बियर, निकको बारेमा केही थाहा नहुन सक्छ, तर मैले उल्यानोभस्कमा केही थप चालहरू सिकें।"
  
  
  "यो काममा आउनेछ," मैले मुस्कुराएँ, "किनकि मलाई कार्ड चालहरू थाहा छैन।"
  
  
  ढोकावासी नभएकोमा मलाई अचम्म लागेन । प्रशासक बाहेक हल खाली थियो । यो एक कला संग्रहालय जस्तै देखिन्थ्यो। भित्ताहरू भित्ताहरू र चित्रहरूले ढाकिएका थिए। सुनौलो गलैंचाको बीचमा प्लास्टिकको फूलले सजाइएको फोहरा थियो। टाढाको कुनामा, काउन्टरको पछाडि, साटन आँखा र भावपूर्ण नाकका थोप्लाहरू भएको एक ढिलो चलिरहेको युवक उभिरहेको थियो। उसको पछाडि मेल र कुञ्जीहरूका लागि खुला फ्रेम झुण्ड्याइएको थियो, र उनको बायाँतिर एउटा सानो स्विचबोर्ड थियो। काउन्टरको चम्किलो रोजवुड काठको मुनि पल्टिएको अर्को वाकी-टकी थियो। जे भए पनि, हामी नजिक आउँदा उहाँले हामीलाई आशावादी रूपमा हेर्नुभयो। उसको छेउमा काउन्टरमा झुकेका मांसपेशी सज्जनले गरे। सबै होटल प्रबन्धकहरू जस्तै, यो केटाले धारीदार प्यान्ट लगाएको थियो र उसको बटनहोलमा कार्नेशन थियो। तर त्यहाँ समानता समाप्त हुन्छ। उनको ज्याकेट सुँगुरको मूत्राशय जस्तै देखिन्थ्यो। कार्नेशन सुकेको थियो र उसको भारी छाती उसको अयोग्य सूटबाट बाहिर निस्कियो। जाहिर छ, उसले वास्तविक प्रबन्धकको लुगा फुकालेर कतै लुकायो। मलाई आशा थियो कि उसले आफ्नो अंडरवियरमा जम्ने छैन।
  
  
  मैले तामारालाई हतारमा सास फेरेको सुनें। म उनको अन्तर्दृष्टिमा गएँ। जेम्बलाले होटललाई भित्र र बाहिर अवरुद्ध गरेको थियो । हामीले रक्षाको पहिलो लाइन पार गर्न सफल भयौं, तर अझै धेरै गर्न बाँकी छ।
  
  
  छद्म-प्रबन्धक सीधा भयो र हामीलाई माथि र तल हेर्नुभयो। उनको स्वर निकै गहिरोबाट आएको जस्तो लाग्थ्यो । "फ्यान्डाङ्गो र पीस?"
  
  
  'हो।'
  
  
  "तपाईं मेरो सूचीमा हुनुहुन्न, सेनोर फान्डाङ्गो।"
  
  
  "म पीस हुँ; उनी फन्डाङ्गो हुन्। तर म तपाईंलाई स्पष्टीकरण दिन सक्छु।
  
  
  "हाम्रो एजेन्ट," तामाराले बाधा दियो, "सबै कुरा मिलाइयो।"
  
  
  ‘अरु कलाकार आउन सकेनन्,’ मैले भनेँ ।
  
  
  "यो मौसम भयानक छ। †
  
  
  म्यानेजरले हात उठाए । 'रोक! रोक! म यस बारे फेरि सुन्न चाहन्न। दुबै जना नाच्दै हुनुहुन्छ ?
  
  
  मैले माफी माग्दै खोसेँ । "ठीक छ, म प्रायः यसबाट बाहिर छु, र ..."
  
  
  "उनी अहिले मेरो प्रबन्धक हुनुहुन्छ, र ..."
  
  
  - तर यदि तपाईं जिद्दी गर्नुहुन्छ भने, म अझै चाहन्छु ...
  
  
  'पर्याप्त! यो सायद राम्रो छ यदि तपाईंले नाच्नुभएन भने, Senor Grind। तिनीहरूले एउटी महिला माग्छन् र तिनीहरूले एक महिला पाउछन्। तिनीहरूलाई मनोरन्जन गर्न केहि, सही? तिम्रो सूट कहाँ छ, सेनोरिटा?
  
  
  "त्यसको चिन्ता नगर्नुहोस्," तामाराले कडा जवाफ दिइन्। "तर मलाई संगीत चाहिन्छ।"
  
  
  "उनीहरूले तपाईंलाई त्यो भनेनन्?" Hotel Vacaciones मा तीन जनाको स्थायी टोली छ। उनी सिजनभर ककटेल बारमा खेल्छन्। यो संयोजन तपाईंको निपटानमा छ। प्रबन्धकले लगभग पश्चातापको सास फेरे। "ओह। मलाई आशा छ कि तपाईं कारमेन जस्तै राम्रो हुनुहुन्छ ...
  
  
  "कारमेन?"
  
  
  - कार्मेन लाबोम्बा, सेनोरिटा! उनी यस क्षेत्रमा निकै चर्चित छिन् । मैले तिम्रो बारेमा कहिल्यै सुनेको छैन।
  
  
  "यो आज रात पछि परिवर्तन हुनेछ," तमाराले उदास स्वरमा वाचा गरिन्। उसलाई आफ्नो नजरले फेरि इशारा गरि। मलाई सहजै लागेन। मेरो घाँटी चिम्टाउन थाल्यो । हामीले युनियन सिटी, न्यु जर्सीमा राम्रो जागिरको लागि आवेदन दिइरहेका थियौं जस्तो थियो।
  
  
  'महाराज, हामी चिसो छौँ र 'थकेका र भोकाएका छौं,' मैले हतारमा भनेँ। "यदि उनले अझै प्रदर्शन गर्नै पर्छ ..."
  
  
  'हो। पेपे, तिनीहरूलाई तिनीहरूको कोठामा देखाउनुहोस्।
  
  
  सचिवको ध्यानाकर्षण भयो । “साइ! कुन कोठा?'
  
  
  "कलाकारहरूको लागि स्थायी कोठा छैन? के त्यहाँ होटलको पछाडि, पाहुनाहरूबाट अलग, यी मध्ये कुनै एक छ?
  
  
  "सि, सी," पेपे सहमत भए। उसले जोडले टाउको हल्लायो र पछाडिको बोर्डबाट चाबी समात्यो। ऊ काउन्टरमुनि हान्यो । "यहाँ, अब मनपर्ने।"
  
  
  "हामी तपाईंलाई कल गर्नेछौं," प्रबन्धकले भने। "राम्रो समय बिताउनुहोस्, सेनोरिटा, र तपाईं कार्मेन जस्तै राम्रो हुनुहुनेछ।"
  
  
  तामाराले उसलाई कामुक मुस्कानले पुरस्कृत गरिन्। हामीले प्रशासकको पछि लाग्यौं। - धेरै मिलनसार छैन, हह? हामीले लिफ्ट पार गर्दा तामाराले यो याद गरे।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उसले यो कारमेनलाई साँच्चै मनपर्छ," मैले जवाफ दिए। मैले अझै पनि चीजहरू चलिरहेको बाटोमा धेरै सहज महसुस गरिन।
  
  
  हामी मुख्य हलमा पुग्ने कोरिडोरमा हिंड्यौं। त्यसपछि हामी सेतो गोलो सोफा, आरामदायी कुर्सी, टेबल र स्तम्भहरूले भरिएको एउटा ठूलो गोल कोठामा प्रवेश गर्यौं। एउटा छेउमा एउटा ठूलो झ्याल थियो जुन सूर्यको टेरेसलाई हेरेको थियो। अर्को पक्ष ककटेल बारमा परिणत भएको छ। दुई ठूला स्तम्भहरूको बीचमा ठूला सुनौलो अक्षरहरू भएको ब्यानर झुण्ड्याइएको थियो:
  
  
  स्वागत छ, साँचो सुसमाचार चर्चका सन्तहरू - धार्मिकता - शुद्धता - शुद्धता - धन्य दुरुपयोग।
  
  
  "तपाईंले पछि त्यहाँ नाच्नु पर्छ," पेपेले भने। उसले ककटेल बारतिर औंल्यायो, जहाँ चर्को हाँसो सुनिन्थ्यो।
  
  
  मैले पेपेले संकेत गरेको दिशामा बैठक कोठातिर हेरे। - यी मानिसहरू त्यहाँ को हुन्? मैले फेरि पेपेलाई हेर्दै सोधें।
  
  
  पेपेले काँध हाल्नुभयो। - साँचो सुसमाचार चर्चका संतहरू, सर। यो होटलमा अरू को हुन सक्छ?
  
  
  - स्वाभाविक रूपमा। अरु को हो।'
  
  
  बैठक कोठा हुँदै करिडोरतिर लाग्यौं। मलाई "पापविना पापीहरू" बारे गार्डहरूको टिप्पणीको सम्झना आयो। अन्ततः मैले प्रशासकलाई काँधमा समातें। "पेपे, उनीहरूले हामीलाई धेरै अप्रत्याशित रूपमा बोलाए। हामीले यो पटक्कै बुझ्दैनौं। यी सन्तहरू को हुन्?
  
  
  ' Norte Americanos, Señor Gravel। मद्यपान, धुम्रपान, नाचगान वा अर्काको श्रीमतीसँग सुत्नु पाप हो भन्ने विश्वास गर्छन् । तिनीहरूले संसारभरि आफ्नो धर्मयुद्धको एक भागको रूपमा यस होटलमा एउटा कोठा बुक गरे जसले जीवनका थोरै आनन्दहरूको आनन्द लिने सबैलाई रूपान्तरण गरे। यो कुरा म तपाईलाई साथीको रुपमा भन्दैछु सर । हामी यी सन्तहरूसँग धेरै बोर हुने आशा गर्दछौं। दुर्भाग्यवश, मौसममा अचानक परिवर्तनको कारण तिनीहरू ढिलाइ भए। धेरै कष्टप्रद।'
  
  
  "हामी भन्न सक्छौं कि तिनीहरू परिवर्तन भएका छन्," टमाराले धूर्त मुस्कानका साथ टिप्पणी गरे।
  
  
  पेपेले आँखा घुमाए। "यदि मैले, तिनीहरूजस्तै, संसारको अन्त्य नजिकै छ भन्ने सोचेको भए, म घुँडा टेकेर माफी माग्ने थिएँ, किनकि म एक प्रखर पापी हुँ। कमसेकम मौका पाए भने ! अर्कोतर्फ, यदि मेरो जीवनशैलीमा केहि गलत थिएन भने ...
  
  
  "म बुझ्दछु। अब जब तिनीहरूसँग मौका छ, तिनीहरूले गुमाएको समयको लागि बनाइरहेका छन्।
  
  
  "यो जस्तो देखिन्छ," पेपेले भने। उसले फेरि आँखा घुमायो । हामीले एउटा खाली भोजन कक्ष भेट्यौं। हामी एउटा साँघुरो करिडोरबाट भान्साकोठामा घुम्यौं। पेपेले एउटा ढोका खोले र हामीलाई भित्र पस्न इशारा गरे। 'यहाँ। मलाई डर छ कि यो हाम्रो सबैभन्दा राम्रो कोठा होइन, तर...
  
  
  "हामीले बुझ्छौं ..." मैले भनें। - शोको बारेमा के हो? हामीलाई किन यसो गर्न भनियो?
  
  
  "सबै संतहरू विवाहित छन्, सेनर, साँच्चै विवाहित। र उनीहरूले आफूसँग ल्याएका महिलाहरू... सचिवले लजालु मुस्कुरायो र आफ्नो फिगरलाई के गर्ने भन्ने पक्का नभएजस्तै आफ्नो खुट्टा हल्लाए। "हामीले सकेसम्म उनीहरूको नयाँ आवश्यकताहरू पूरा गर्न उत्तम सोच्यौं। हामी चाहँदैनौं कि तिनीहरू बाटोमा होस् वा हल्ला गरून्।"
  
  
  "हो, यसले साँच्चै यस आँधीबेहरीसँग चीजहरू गडबड गर्नेछ, हैन?"
  
  
  पेपे तनावमा। शीतल र संयमपूर्वक, उहाँले भन्नुभयो: "अब कुनै प्रश्नहरू सोध्नुहोस्, सेनर। तपाईलाई राम्रो भुक्तानी दिइनेछ।
  
  
  विशेष गरी यदि तपाइँ हाम्रा पाहुनाहरूलाई रमाइलो तरिकामा मनोरन्जन गर्न सक्नुहुन्छ। त्यो बाहेक, यो तपाईंको कुनै पनि व्यवसाय होइन। म तपाईंलाई यहाँ बस्न सुझाव दिन्छु जबसम्म तपाईंले प्रदर्शन गर्नुपर्दैन। अलविदा।'
  
  
  Pepe सहि थियो। कोठामा धेरै सामान थिएनन्। पर्खाल र छत क्रीम रंगको थियो। भुइँमा सलुनमा जस्तै सुनौलो गलैंचा थियो। त्यहाँ एउटा कुर्सी, एउटा टेबल र एउटा गहिरो गाढा शैलीमा एउटा राम्रो डेस्क थियो जुन स्पेनिशको नक्कल गरिएको थियो। डबल बेड गाढा निलो ब्रोकेड बेडस्प्रेडले ढाकिएको थियो। त्यहाँ बिडेट भएको सानो बाथरूम पनि थियो जुन नुहाउने स्टल भन्दा ठूलो देखिन्छ। टेरेस हिउँले ढाकिएको थियो। हावाको बलमा झुकेको ढोकामा रहेको गिलास। तर हामीले पार गरिसकेपछि, रेडिएटरहरूले राम्रो, आरामदायक न्यानो विकिरण गरे। त्यसैले उठ्नु नपर्दासम्म हामी कोठामै बस्यौं। वैसे, पेपेले यो हेरचाह गरे। उसले हामीलाई बन्द गर्यो!
  
  
  "त्यो हरामी," मैले ढोकाको नब तानेर चिच्याएँ।
  
  
  "निक," तमाराले भनिन्, "जानुहोस् एक नजर हेर्नुहोस्।"
  
  
  ऊ स्लाइडिङ ढोकाको छेउमा उभिई। म हिँडेर उनको छेउमा उभिएँ। उसले हाम्रो कोठामा लम्बिएको भान्साको विस्तारलाई औंल्यायो। भान्साकोठामा, चम्किलो बत्तीको झ्यालबाट, मैले एक मोटा प्रबन्धकलाई केही लडाकुहरूसँग कुरा गरिरहेको देखें। प्रतिकूल कोणको कारण, मैले सबै कुरा गर्न सकिन। मैले टेबलमा पुरुषहरू बसिरहेको देखें। तिनीहरूको मेसिन गनहरू तिनीहरूको पीठमा अप्ठ्यारो रूपमा झुण्डिएका थिए। तिनीहरुले खाए। धारीदार पाइन्ट लगाएको आकृतिले आफ्नो हातले बेइमान ढंगले इशारा गर्यो। मलाई उ पागल हो जस्तो लागेन । उहाँले आदेश दिनुभएको जस्तो देखिन्थ्यो। केटाहरूले नियमित रूपमा टाउको हल्लाए र खान जारी राखे। केही समयपछि व्यवस्थापक बेपत्ता भए ।
  
  
  - तिम्रो के बिचार छ? - तामाराले सोधे।
  
  
  "मलाई थाहा छैन," मैले जवाफ दिए। "उनीहरूले खाइरहेका छन् जस्तो देखिन्छ। म जान्न चाहन्छु तिनीहरू कहाँ जाँदैछन्!
  
  
  "पर्खनुहोस्, तिनीहरू उठ्दैछन्!"
  
  
  पुरुषहरु उठे । आकारविहीन पोशाकमा एक मोटी वृद्ध महिला देखा पर्‍यो। उनले टेबल सफा गरिन्। केही मिनेट केही भएन । मलाई डर थियो कि हामीले तिनीहरूको दृष्टि गुमायौं। त्यसपछि अलि अगाडि बत्ती बल्यो र हामीले तिनीहरूलाई फेरि देख्यौं। तिनीहरूले तन्काए, भारी हावा दिए र आफैलाई खरानी गरे। अन्ततः तिनीहरू एउटा सानो वर्गाकार टेबलमा बसे र कार्ड खेल्न थाले। एकजना पुरुष आफ्नो कुर्सीमा फर्किए, उसको बुटिएको खुट्टा कुर्सीको खुट्टामा बेरिएको थियो। उसले झुकेको वस्तुतिर मेरो ध्यान खिचियो। यो भारी फलामको फ्रिज वा फ्रिजर फिटिङ्स भएको बाक्लो ओक ढोका थियो।
  
  
  "हो," मैले बिस्तारै भने, "हो, मैले बुझ्न थालेको छु।"
  
  
  'के?'
  
  
  "म तपाईलाई जेम्ब्लाको स्थापना फ्रीजरमा छ भन्ने कुरामा शर्त लगाउनेछु।" कूलिंग स्वाभाविक रूपमा बन्द छ। यसको भित्रका पाइप र पाइपलाइनहरूले उत्कृष्ट प्रसारण नेटवर्क बनाउँछन्।
  
  
  'तिमी पक्का छौ?'
  
  
  "होइन," मैले स्वीकार गरें, "तर के तपाइँ पक्का हुनुहुन्छ कि यो सत्य होइन?"
  
  
  'छैन।'
  
  
  "कम्तिमा यो त्यहाँ स्टिकको रक्षा गर्ने मान्छे होइन," मैले भने। “मैले छानबिन गर्नुपर्छ। हामी पनि अरू कतै जस्तै त्यहाँ सुरु गर्न सक्छौं।
  
  
  उसले आफूलाई मेरो नजिक थिच्यो। आँखामा चिन्ता थियो ।
  
  
  'तर कसरी?'
  
  
  मैले उसलाई अँगालो हालें। उनको शरीर काँपिरहेको थियो । मैले लामो र कडा सोचें। यदि मसँग डोरीको त्यो बल थियो भने मैले पोलेन्सियामा छोडें। वा मेरो स्टिलेटो, जुन माया मन्दिरमा मबाट लिइएको थियो। वा मेरो लुगर, वाशिंगटनमा छोडियो ... केहि समय पछि तार्किक समाधान फेला परेन, मैले कम स्पष्ट विकल्पहरू विचार गर्न थाले। तर पनि तिनीहरू सामान्य भन्दा कम उपयुक्त देखिन्थे। लामो विराम पछि, मैले सोच्दै भनें: "ठीक छ, यदि हामीले तपाइँको चुरोट प्रयोग गर्यौं भने त्यहाँबाट बाहिर निस्कन सक्छ।" मैले मेरो योजना राख्दा उनको आँखा डरले चौडा भयो। उनी हासिन् । "यो प्रयास नगर्नुहोस्! यो असम्भव छ!
  
  
  - अरू जस्तै। हामीले केही गर्नुपर्छ । यहाँ बस्नुहोस् र पेपे वा अरू कोही देखा पर्दा मलाई एक अलिबी दिनुहोस्।
  
  
  उसले मेरो कोटलाई दुबै हातले समातेर टाउको हल्लाइन्। - होइन, अब यो नगर्नुहोस्। हामीसँग सानो मौका हुन सक्छ, तर मात्र यदि हामी सामान्य माध्यमबाट यस कोठाबाट बाहिर निस्कन सक्छौं। यदि तपाईंले ढोका भत्काउनुभयो भने र परमेश्वरलाई थाहा छ के अलार्म उठ्नेछ। Señorita Fandango को डेब्यू, Nick को समयमा तपाईंले आफ्नो चाल बनाउनुपर्छ। कृपया पर्खनुहोस्। त्यसपछि म तपाईंलाई मद्दत गर्न सक्छु, कम्तिमा जेम्बलाका मानिसहरूलाई विचलित गरेर।
  
  
  - Señorita Fandango को डेब्यू, हैन? म रुदै मुस्कुराए । "के तपाई साँच्चै सोच्नुहुन्छ कि तपाई सम्पूर्ण होटल सम्मोहित गर्न पर्याप्त हुनुहुन्छ?"
  
  
  आफैलाई हेर्नुहोस्, सेनोर ग्राइन्ड!" उसले आफ्नो काँपिरहेको शरीरलाई मेरो पूरा लम्बाइमा थिच्यो। कुशल, छिटो औंलाहरूले, उनले मेरो ज्याकेटको बटन खोलिन्। उनी पछि हटिन् र हाँस्दै आफ्नै कोट उनको काँधबाट फ्याँकिन्। - निक, सकेन। उसले राम्रो नाम लिएर आउँछ?
  
  
  "मैले सुधार गर्नुपर्ने थियो," मैले रक्षात्मक रूपमा भने। मैले मेरो कोट तामाराको छेउमा भुइँमा फालें। "म...म पनि!" टमाराले ब्लाउजको रूपमा लगाएको ऊनी कार्डिगनको बटन खोलिन्, जसले गर्दा उनको सेतो, पूर्ण स्तनहरू आंशिक रूपमा छोपिन्थ्यो। उनीसँग पर्याप्त ठाउँ नभएसम्म उनले केही थप कदम चालिन्।
  
  
  'Senorita Fandango आफ्नो प्रदर्शन सुरु!'
  
  
  उनले आफ्नो स्कर्टको बटन फुकालिन् र तल ल्याइन्। उनको कार्डिगन एउटा सानो मिनिड्रेसजस्तै उत्तेजक रूपमा उनको कम्मरसम्म पुग्यो। एउटी लजालु केटीले जस्तै, उसले आफ्नो बनियानको हेम उठाई र कम्मरमा बेर्यो। सेतो प्यान्टीको सानो जोडी बाहेक उनी आफ्नो कम्मरदेखि खुट्टासम्म नग्न थिइन्।
  
  
  त्यसपछि नाच्न थालिन् । उनको शरीर गतिहीन रह्यो। उनको नाभि र घुँडाको बीचको भाग मात्र आँधीबेहरीको समयमा बाहिरका रूखहरू भन्दा बढी हल्लिरहेको थियो!
  
  
  - तपाई के सोच्नुहुन्छ, निक? - उसले मुस्कुराउँदै सोध्यो।
  
  
  मलाई जे लाग्छ मैले भनेँ । - "मलाई लाग्छ कि तपाईं फन्डाङ्गो भन्दा धेरै सेनोरिटा ग्राइंड हुनुहुन्छ। र सेनोरिटा ला बोम्बा उनीसँग।
  
  
  चुपचाप हाँस्न थालिन् । उनले आफ्नो भ्याकेटको बटन च्याते। ऊनी कोटटेलहरू उनको काँधबाट खसेको देखिन्थ्यो। उनी आफ्नो ब्रा खोल्न उनको पछाडि पुगिन्। उसले गति बढायो। उनी लगभग नाङ्गै मेरो छेउमा आइन् ।
  
  
  'हामी...?' - उसले मलाई टाउको हल्लाउदै कर्कश स्वरमा सोध्यो।
  
  
  के गरौं? मेरा विचारहरू धेरै टाढा थिए, र उनले के भनिरहेकी थिएँ मैले तुरुन्तै बुझिन। यस्तो समयमा बोल्नुहोस्! यस्तो हुनु हुदैनथ्यो ! त्यसपछि मैले मेरो भाषा भेट्टाएँ। - नर्क, हो, पक्कै पनि! हामी एक कठिन समय हुने छ!
  
  
  तामाराले फेरि सास फेरे। उनी पुगिन् र मेरो बेल्ट समातिन् र यसलाई राम्रो टग दिइन्। मैले मेरो तनावपूर्ण शरीरभरि टग महसुस गरें। तामारा अझै घुमिरहेकी थिई। मैले बाहिर निस्केँ र पातलो सेतो नायलन लिएँ। मैले ताने। किन नगर्ने ? उनी सहि थिइन्। हामीले पर्खनु राम्रो हुन्छ। समय मार्ने सबैभन्दा राम्रो तरिका के हो? उनले नाच्न छोडिन् र आफ्नो नाङ्गो शरीर मेरो विरुद्धमा थिचिन्। उनले मलाई चुम्बन गरिन्, कडा रूपमा। उनको ओठ भिजेको र तातो थियो। मैले उसलाई उठाएँ र ओछ्यानमा लगे, हाम्रा ओठहरू अझै पनि एकसाथ थिचे। हामी सिधै ओछ्यानमा पुग्यौं। हतार हतार, हामीले चुम्बन जारी राख्यौं। मेरो जिब्रो उसको मुखको न्यानो खाल्डोमा उसको तृष्णा ओठको बीचमा गहिरो डुब्यो।
  
  
  उसले मेरो घाँटी वरिपरि आफ्नो हात बेरेर आफ्नो हात उठाई। तर मैले तिनीहरूलाई फराकिलो समातेर उसलाई सिरानीको कोमलतामा धकेलें। म हतार हतार लुगा फुकालेर उठेँ । तामारा सिरानीमा झुकेर हेरी। हातहरू फराकिलो, खुट्टा अलि टाढा फैलियो। उनी भारी सास फेर्दै थिइन्।
  
  
  निक," म उनको छेउमा सुतेपछि उसले फुसफुसाई।
  
  
  "फेरि हिजो राती जस्तै गर..." मेरो हात उसको स्तनको ढिस्कोमा घुम्यो, उसको निप्पलको छेउमा, उनको चिल्लो पेट तल नरम, हल्का न्यानोपनमा। उनी रुइन् । उनको शरीरले "मेरो हेरचाह अन्तर्गत एक स्वतन्त्र जीवन प्राप्त गर्यो। उनको आवाजले मेरो कानमा सास फेर्यो, मलाई उसलाई पूर्ण रूपमा लिन र उनको कम्मरमा मेरा औंलाहरू प्रज्वलित गरेको प्रज्वलित आगो निभाउन बिन्ती गर्दै। मैले उसको ओठमा, उसको चिउँडोमा, उसको घाँटीको नरम खोक्रोमा चुम्बन गरें। मेरो जिब्रोले कडा निप्पलहरूमा परिक्रमा गर्यो। नयाँ कम्पनले हामीलाई छेड्यो। मेरो भिजेको ओठले उसको पेटलाई सम्हाले । मैले उसको छालामा तनाव भएको महसुस गरें। तामारा खुशीले चिच्याउन नसकेसम्म मेरो मुँहको मुख झन् तल झर्यो। ऊ छेउबाट छेउमा घुमिरह्यो, मेरो ओठले उसलाई छोएपछि रमाईलो गर्दै, उसको तीव्र स्पंदन गर्ने उत्तेजना बढाउँदै। उनले तीखो चालका साथ आफ्नो हात फैलाए। उसको औंलाले मेरो कपाल समात्यो।
  
  
  म सीधा भएँ, मेरो मुनि उसको काँपिरहेको र काँपिरहेको शरीर। मैले उसको चिसो न्यानोपन महसुस गरें। उनी जंगली प्रत्याशामा सुतिन्, मलाई स्वागत गर्न तयार। उनले मलाई एक बलले समातिन् जसले मलाई लगभग पागल बनायो। उनले ठूलो स्वरमा आफ्नो खुशी व्यक्त गरिन् । उनका पाखुराहरू पागलपनले मेरो घाँटीमा बेरिन्, उसले मलाई उसको छातीको टुक्रा टुक्राहरू विरुद्ध थिच्यो। मेरो मुनिको उनको शरीरले जंगली, अनियन्त्रित झटकाहरू संग मेरो लयबद्ध आन्दोलनहरू दोहोर्याइयो। उसको पञ्जाहरू मेरो ढाडमा गहिरो खने, तल चिप्लिए र मेरो कम्मरको मासुमा खने। उसले मलाई आफ्नो भित्र गहिरो धकेल्यो, आफ्नो कम्मरलाई सकेसम्म टाढा फैलाउँदै।
  
  
  तामाराको उन्मत्त आवश्यकताहरू पूरा गर्नु कठिन काम थियो। मैले मेरो जिब्रो उसको मुखमा अगाडि र पछाडि स्लाइड गर्न दिएँ कि उसलाई शान्त पार्न र उसको सन्तुष्टि प्राप्त गर्न। यो आशाहीन थियो। पूर्ण आनन्दमा, उनले आफ्नो खुट्टा मेरो पछाडि बेरिन्। उनको नग्न शरीर दन्किरहेको आवेगको पसिनाले चिप्लिएको थियो। उसले आफ्नो पछाडि धनुषामा राख्यो। माथि र तल। पहिले बिस्तारै, लहर-जस्तै आन्दोलनहरूमा, त्यसपछि छिटो र छिटो, अन्ततः सबै भावनाहरू हाम्रो शरीरबाट निष्कासित नभएसम्म। थाकेर हामी ओछ्यानमा लड्यौं, म नशामा थिएँ, हिँड्न नसक्ने अवस्थामा थिएँ, म केही भन्न चाहन्थें तर शब्दहरू भेट्टाउन सकिन, म उसको छेउमा पुगें र हाम्रो पसिनाले भिजेको शरीरमा कम्बल ताने। टमारा चुपचाप मेरो काखमा थिई।
  
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  
  
  ककटेल बारलाई El Coyuntura भनिन्थ्यो। यदि कुनै पाहुना - सन्त वा पापी - त्यो दिन पहिले त्यहाँ नआएको भए, तिनीहरू अहिले भित्र भित्र पसेका थिए। अर्को शब्दमा, हाम्रो आगमनको बारेमा सबैलाई थाहा थियो।
  
  
  लबीमा फराकिलो नक्काशी गरिएको महोगनी बार थियो जसको पछाडि आवश्यक ऐना र बोतलहरू थिए र तीन भाषा बोल्ने एक ग्रेगेरियस बारटेन्डर थिए; सबै तीन खराब छन्। पीतलको रडको सट्टा, बारमा फ्लोरोसेन्ट बत्तीहरू भएको स्पष्ट प्लास्टिकको ट्यूब थियो। कामुक रातो नियोन प्रकाशमा, प्रत्येक महिला कम्तिमा दस वर्ष कान्छी देखिन्थे। बारको विपरित केही नरम सिटहरू थिए, तर धेरैजसो सैलुन पछाडिको ठाउँले ओगटेको थियो, पहेंलो कागजले ढाकिएको गोलाकार पर्खालहरू भएको एम्फीथिएटरको सम्झना दिलाउँछ। हुलाक टिकट आकारको डान्स फ्लोर र एउटा सानो स्टेज वरिपरि गोल टेबलहरू व्यवस्थित गरिएको थियो। आधा स्टेज गिटार, ट्रम्पेट र पियानोको प्रतिज्ञा गरिएको संयोजन द्वारा लिइएको थियो। संगीतकारहरूले प्रतिभाको सट्टा उत्साहका साथ खेले। हालै मामा लुका बू बू ठूलो उत्साहका साथ प्रदर्शन गरेपछि उनीहरू अहिले रोकिएका छन्। केही थोरै सन्तहरू नाच्ने शैतानी पापमा लागे र आफ्ना साथीहरूसँग सामेल हुन भीडको टेबुल वा बारमा ठक्कर खाए। पुरुषहरूले कालो सूट र टाई लगाएका थिए, यद्यपि धेरै जसो टाईहरू अब खोलिएका थिए।
  
  
  ती महिलाहरू झन् अमिलो थिए, तिनीहरूका बङ्गाराहरू टाँसिएका थिए, तिनीहरूका कपालहरू पछाडी घुमाएर रोटीमा बाँधिएका थिए। घाँटीदेखि खुट्टासम्म फैलिएको आकारविहीन लुगाले आफ्नो फिगर लुकाउँछ। तिनीहरू अलिकति हाँसे, तिनीहरूका काँचका मोती आँखाहरू घुमाए र आँधीबेहरीमा चिच्याउन तिनीहरूका चित्रकारी शब्दहरू कराए।
  
  
  बाहिर, आँधीले होटेलमा डरलाग्दो बल लिएको थियो। चिच्याहट र भारी पर्दाको प्रभावको बाबजुद पनि, मैले बारम्बार रूखहरू, ढुङ्गाहरू र भत्किएका घरहरूका भग्नावशेषहरू पर्खालमा ठोक्किएको सुनें। भवन हल्लियो, गिलासमा पिउने पानी हल्लियो। टाइटानिक यसरी गयो होला, मैले मनमनै सोचें। यो तब मात्र थियो कि मृत्युको सामना गर्ने साहस र दृढ संकल्प अझै पनि परम्परागत रूपमा सामान्य थियो। यहाँ पवित्र सन्तहरूले ज्वरोले पिए, अन्तिम घडीसम्म आफैंलाई आनन्द लिने संकल्प गरे। यस्तो ह्याङ्गओभरको साथ, तिनीहरू सायद भोलिपल्ट बिहान मरेको चाहन्थे।
  
  
  म स्टेजको पछाडि उभिरहेको थिएँ, स्टेज मेरो अगाडि थियो। तमारा मेरो छेउमा उभिइन्, सेतो चादरले बेरेर जुन हामीले कोठाको ओछ्यानबाट चोरेका थियौं। सरोङजस्तै बेरेर रातो पर्दाको डोरीले कम्मरमा बाँधेकी थिइन् । यसले उनलाई कुमारीको रूपमा देखायो, एक भावुक तर अझै निर्दोष दुलही आफ्नो पतिको प्रतीक्षामा। शयनकक्षमा प्रत्याशाको बावजुद, म अझै पक्का थिइन कि उनी त्यहाँ स्टेजमा के गर्न जाँदैछिन्। उनी आफैंलाई थाहा थिएन। "कानको साथ खेल्नुहोस्," उनले भनिन् हामीले उनको पोशाक लगाए। कम्बो सुने पछि, मलाई पक्का थिएन कि यसले काम गर्छ। मुख्य कुरा जनतालाई खुसी पार्नु र कर्मचारीहरूलाई विचलित गर्नु थियो। यसमा हामी सहमत भयौं ।
  
  
  म पेपेतिर फर्कें, जो हामीभन्दा करिब तीन फिट पछाडि एउटा स्तम्भमा झुकेका थिए। उहाँ हाम्रो लागि पन्ध्र मिनेट पहिले आउनुभयो र अहिले मालिकको भूमिका खेल्नुभयो। वा एक सुरक्षा गार्ड, उनको ज्याकेटको बायाँ छेउमा बल्ज दिइएको छ।
  
  
  "अब म उनको परिचय दिन्छु," मैले उसलाई भने।
  
  
  ब्युनो। _ समूह...?'
  
  
  “मैले केही मिनेटअघि उनीहरूसँग यसबारे कुरा गरेको थिएँ। आखिर, हामीले एउटा धुन फेला पार्‍यौं जुन उनीहरू भन्छन् कि उनीहरूलाई थाहा छ। जब सम्म मैले यो सुनेन तब सम्म म विश्वास गर्दिन।
  
  
  - तिनीहरू राम्रा केटाहरू हुन्, सेनर।
  
  
  "ओह, तिनीहरू महान छन्!" मैले कम्बो संकेत गरें। तुरही बजाए जस्तै उसको उपकरणमा फलफूलको सलाद थियो। म अगाडि बढें र हातले इशारा गरें जबसम्म सबैजना चुपचाप भएनन् जसलाई हिचकी लागेको धेरै मोटी महिला बाहेक।
  
  
  म ठूलो स्वरले चिच्याएँ । - 'याहोरा, लेडीज एण्ड क्याबालेरोस, ला सेनोरिटा फन्डाङ्गो! धेरै सेलेब्रे y directamente de San Jose!'
  
  
  उनीहरूले स्पेनिस बुझेका थिएनन्, तर मैले भनेको कुरा स्पष्ट थियो। उनीहरु ताली बजाउन थाले । पहिले हिचकी महिला, र त्यसपछि सम्पूर्ण कोठा। हिचकिचाउँदै, संगीतकारहरू रुम्बा ताम्बा गर्न थाल्छन्। तामाराले स्टेज लिइन् । म निस्किएँ । म उनको छेउबाट हिंड्दा, मैले उनको अनुहारमा पसिनाको एक तह देखे। उनी डराएकी थिइन् । सायद मैले गर्न लागेको कुरा उसले गर्नुपर्‍यो भने त्यो भन्दा धेरै डराएको थियो। उनी ठक्कर खाइन्। एकजना पुरुषले श्वास फेरे। उनले आफ्नो सन्तुलन पुन: प्राप्त गरे। लामो स्ट्रिपर स्ट्राइडका साथ, उनी स्टेजको केन्द्रमा पुगिन्। उनले कम्बोमा एक नजर हेरी, भारी पिटाई समातिन् र उनले मलाई पहिले देखाएको कामुक चालहरू सुरु गरिन्। उनको माथिल्लो शरीर मुस्किलले चलेको थियो। पानाको चम्किलो पट्टिहरू उनको कम्मर र नितम्बको द्रुत गोलाकार आन्दोलनहरूसँग घुम्न थाले। उनी फर्किन् र बिस्तारै रातो डोरी खोल्न थालिन्। यसलाई खोल्दै, उनले यसलाई झुन्ड्याउन दिइन्। उनको आकर्षण आफैमा खुल्न थाल्यो। उसले यसलाई आफ्नो छातीमा बलियोसँग समात्यो र मलाई र पेपेलाई हेरी। मुस्कुराउँदै, उनले मलाई डोरी फ्याँकिन्।
  
  
  देब्रे हातले पाना समातिरहेकी थिइन् । उसले आफ्नो लामो गोरो कपाल मुनि आफ्नो अर्को हात ल्याएर माथि उठाई। त्यसपछि नाच्न थालिन् । दर्शकहरूले उनको ब्रा र प्यान्टीको पट्टा देख्न नसकेसम्म पाना बिस्तारै खुल्यो। गिटारवादकले यसलाई कम्पन गर्ने तारहरू र प्रत्येक आन्दोलनको साथ तीखो तारहरूको साथ सुन्दर रूपमा समर्थन गरे। जनताले मन पराए। केही महिलाहरू मात्र अलिकति फिक्का भए। पेपेले हरेक पलपल हेरे र आँखामा धूर्त नजर लिएर फर्के।
  
  
  मैले पेपेको घाँटीमा डोरी हालें र उनको घाँटी थिचेँ। उनी भाग्नको लागि छेउमा पुगे। मैले अस्थायी फाँटलाई कडा पारें। ऊ घुँडा टेक्यो । यो बाटो सजिलो र छिटो थियो। उसले चिच्याउन खोज्यो, तर डोरीले कुनै आवाज निम्त्यायो। मैले झन् जोडले तानेँ। डोरीलाई फाइदाको रूपमा प्रयोग गर्दै, मैले मेरो औंलाहरू उनको टाउकोको पछाडि थिचेँ। एक झटका र उनको टाउको छेउमा घुम्यो।
  
  
  कसैले वास्ता गरेको देखिएन । बैठक कोठाको वरिपरि "प्रबन्धक" द्वारा राखिएका भीड र मानिसहरूले तामाराको हरेक चाल हेरे। संगीतको लय झन् छिटो र छिटो हुँदै गयो। सबैको नजर तामारामा केन्द्रित थियो । मैले मृत रिसेप्शनिस्टलाई पखेटाको छायामा तानेर खाली बियर क्रेटको थुप्रो पछाडि फ्याँकिदिएँ। तामाराको ज्याकेट एउटा दराजमा थियो। पेपेको आपत्तिको बावजुद उनले आफ्ना बाँकी लुगाहरू यसमा बेरिन् र सबै कुरा साथमा लिएकी थिइन्। मैले मेरो ज्याकेट स्टेजको नजिक सारें र यसलाई अनजिप गरें। समस्याको अवस्थामा, तामारा अब चाँडै आफ्नो लुगा समात्न सक्छ। मैले उनको अभिनय हेरेँ ।
  
  
  उनले पाना पनि फुकालिन् । उसको ब्रा र प्यान्टी लगाएर, उनी अतिरञ्जित रूपमा छिटो र हल्लाउने चालहरूका साथ माथि र तल हिँडिन्। आफ्नो जीवन यसैमा भर परेको जस्तो गरी उनी नाचिन्।
  
  
  र त्यस्तै भयो। जसरी मेरो हो, वैसे पनि। म मुख्य प्रवेशद्वार फोयरमा जाने एउटा साँघुरो करिडोरमा पर्दा पछाडिबाट बाहिर निस्केँ। हलमा पुगेपछि म केही बेर रोकिए । बैठक कोठामा जाने बाटोमा यहाँ दुई जना मानिस उभिएको देखेको याद आयो। तिनीहरू पेपेजस्तै देखिन्थे, होटल पाहुनाहरू जस्तै। तिनीहरू सस्तो पेरिस वेश्यालयका संरक्षकहरू जस्तै गन्ध छन्। मैले हावा सुँघें। गुलाब जलको गन्ध धेरै कमजोर भएको छ।
  
  
  मैले सावधानीपूर्वक कुनाको वरिपरि हेरे। Tamara ले आशा गरेको भन्दा राम्रो गरे। हल मुख्य बैठक कोठा भएको ठाउँबाट दुबै जना केही गज टाढा थिए। एकले अर्कोलाई लगातार करङमा हान्यो। राम्रो कला को स्पष्ट पारखी। ट्रेजो.२२ र पेपेको अटोमेटिक पेस्तोल हातमा लिएर, म खाली क्याफेटेरियामा नपुगेसम्म चुपचाप अर्को बाटो हिँडें।
  
  
  टेबलहरू यसरी मिलाइएको थियो कि कोठाको अर्को छेउमा सिधा भान्साकोठामा जान गाह्रो थियो। टेबलहरू पूर्ण रूपमा सेट गरिएको थियो। कुनै पनि कुरामा ठोक्किएर वा कुनै पनि कुरामा टुट्न नपरोस् भनेर म सचेत हुनुपर्थ्यो। उज्यालो दुईवटा झ्यालका झ्यालहरूबाट भित्र पस्यो। कहिलेकाहीँ टाढाबाट आवाज सुनेँ। मैले होसियारीपूर्वक ढोका खोलेर भित्र पसेँ। मैले भान्साकोठा र भोजन कक्षको बीचमा रहेको सानो एल्कोभको भित्तामा आफूलाई थिचेँ।
  
  
  कटलरी र डिकेन्टरहरूको लागि तल सेल्फहरू सहितको बुफे थियो। उनको छेउमा, ढोका खुल्ला, तौलिया र टेबलक्लोथले भरिएको एउटा ठूलो सूती कपडा उभियो। त्यहाँ झाडु र मोप्स, धेरै बाल्टिन, सफा गर्ने पाउडर र भुइँ पालिसको चार लिटर जार पनि थियो। मैले चुपचाप ढोका बन्द गरें र वास्तविक भान्साकोठामा हेरे। मैले यसको केही अंश मात्र देख्न सकिन: दुई-ढोकाको फ्रिज, स्वचालित डिशवाशर, र टेबल जुन मैले पहिले झ्यालबाट देखेको थिएँ। मैले खाने कोठाबाट सुनेको आवाज टेबुल सफा गरिरहेकी एउटी मोटी महिलाबाट आयो। घुर्दै र आफैंमा गुनगुनाउँदै, उनी वरपर उलझन थिइन्। रेफ्रिजरेटर डिब्बाको कोरिडोर कुनाको वरिपरि हुनुपर्छ, मेरो दृष्टिको क्षेत्र बाहिर। मैले अगाडि हेरिनँ। म देखिने जोखिम लिन चाहन्न। जे भए पनि फरक परेन ।
  
  
  मैले तमाराको एउटा चुरोट लिएँ र कोठाबाट ल्याएको होटेलको बक्सबाट माचीले जलाए। म एक मिनेट निश्चल उभिएँ, ध्यान दिएर सुनें। मैले कहिलेकाहीँ भाँडा र प्यानहरूको आवाज र एउटी महिलाको दमको श्वास बाहेक केही सुनिन।
  
  
  धुम्रपान पछि, म लिनेन कोठरीमा गएँ र केही तौलियाहरू खाली बिनमा फालें। मैले त्यसमा केही मोम छर्कें र माथि चुरोट फालें। यो धुवाँ चलिरहन्छ भनेर देखेर, म स्विंग ढोकाबाट फर्केर भोजन कक्षमा गएँ र पर्खिएँ। मैले कोठरी खुला छोडें। तामाराले साढे दुई मिनेट लाग्ने बताइन्, तर अवस्थाले सही समय निर्धारण गर्न गाह्रो बनाएको छ । लाइटिङ सिगरेटमा म्याचको रूपमा एउटै रचनाको एक छेउमा बल हुन्छ - यस अवस्थामा, ब्रान्ड छापको साथ अन्त्य। चुरोटमा नुनपानीमा भिजेको खैरो कपासको ऊन पनि भरिएको थियो। चुरोटको खुला छेउ वास्तविक सुर्तीबाट बनाइएको थियो। भोजन कक्षमा बसेर पर्खनु नराम्रो थियो, तर मैले गर्न सक्ने अरू केही थिएन। मैले सबैलाई व्यस्त राख्न तमारालाई विश्वास गरें। सेकेन्डहरू पीडादायी रूपमा बिस्तारै बित्यो। त्यसपछि चुरोट निभ्यो ।
  
  
  उनले करिब पाँच सेकेन्डको लागि आगो सिर्जना गरिन्, जुन बाल्टिनलाई धुवाँ बममा परिणत गर्न पर्याप्त थियो। लिनेनमा आगो लाग्यो, र त्यसपछि तौलियाहरू निल्न थाले। अलमारीबाट अमिलो धुवाँ भान्सामा निस्कियो । ढोकाको अर्को छेउमा पनि महिलाले “फुएगो!” भनेर चिच्याउन थालेपछि मैले बेहोस गन्ध सुँघ्न सकिन। Fuego!
  
  
  चिच्याहट सुन्दै म निश्चल बसेँ । त्यसपछि मैले भारी पाइलाहरू र दुई गार्डहरूको उद्गार सुने: "ए!" Fuego! मैले एकजना भनेको सुनें। म हातमा पेस्तोल लिएर कोठामा पसेँ। गार्डहरूले के जलिरहेको छ भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गरे। मोटी आइमाई हात हल्लाउदै चिच्याई। धुवाँबाट तीनै जनालाई खोकी र खोकी लागिरहेको थियो ।
  
  
  "हात उठाउनुहोस्," मैले आदेश दिए।
  
  
  ती महिलाले पहिलेभन्दा झन् चर्को स्वरले आवाज निकालिन् । वर्दी लगाएका पुरुषहरू फर्किए र अविश्वासले हावा दिए। अहिले आगो उत्कर्षमा पुगेको छ । बाल्टीमा मात्र आगो बलिरहेको तथ्यलाई लुकाएर क्याबिनेटबाट बाक्लो, तेलको धुवाँ निस्कियो। धुवाँ र दुर्गन्धले उनीहरूको रिफ्लेक्सलाई अलमल्लमा पारेको हुनुपर्छ किनकि एउटा केटा आफ्नो बन्दुकको लागि पुग्यो र अर्कोले मलाई उफ्र्यो। मैले पहिला घुँडामा गोली हानेँ । .22 को सपाट, तीखो पप महिलाको चिच्याहट र मलाई उफ्रने अर्को केटाको गर्जनामा हराएको थियो। मैले एक कदम अगाडि बढें ताकि उसले सोचे भन्दा एक पल चाँडो मेरो साथ थियो। म घुँडा टेकेर उसको खुट्टाको बीचमा परेउ। जब ऊ ममाथि खस्यो, म उसको खुट्टा वरिपरि आफ्नो हात बेरेँ र एकै समयमा उभिएँ। यो रग्बी फ्लिप को एक भिन्नता थियो। म अलिकति फर्केँ र आफ्नै बल प्रयोग गरेर उसलाई कपाटमा फालें। उनको टाउको चाँदीको सेल्फमा ठोक्कियो। ऊ ढल्यो, बाहिरको मौसम भन्दा चिसो।
  
  
  उसको भाँचिएको घुँडाको बावजुद, पहिलो गार्डले रोक्न सकेन। सुस्केरा र किचिएका दाँतले उसले आफ्नो सुन्दर होल्स्टरको भल्भ खोल्न खोज्यो ताकि उसले मेरो टाउकोमा गोली हान्न सकोस्। "म्यु ब्रावो," मैले उसको पेटमा र त्यसपछि चिउरोमा लात हानेर भनें। ऊ जहाँ थियो त्यहीँ पल्टियो । ती महिला उनको दिमागबाट यति बाहिर थिइन् कि उनले अब तर्क सुन्न सकेनन्। "माफ गर्नुहोस्, सेनोरा," मैले भने। मेरो देब्रे हातले मुट्ठीको मुट्ठीले उसको चिउँडो सम्म पुग्यो। उनी रुइन् र बाहिर निस्किन्, मैले उनलाई ध्यानपूर्वक भुइँमा तल झारेँ।
  
  
  म तिनीहरूमाथि कोठरीमा हाम फालें। बाक्लो धुवाँमा, मैले मोप समातें र जलिरहेको बाल्टिनमा टाँसें। मैले आगो निभाइदिएँ तर तौलिया निल्न छोडेँ। एक पटक मैले आगो नियन्त्रणमा गरेपछि, मैले बाल्टिनको ह्यान्डलमा एमओपी ह्यान्डल घुसाएँ र क्याबिनेटबाट बाल्टिन हटाएँ।
  
  
  मैले उसलाई छोडें, गार्डका हतियारहरू समातें, त्यसपछि तीनै जनालाई कोठरीमा हालें। मैले क्याबिनेट ताल्चा लगाए, चाबी खल्तीमा राखें, र भान्साको छेउबाट फ्रिजतिर दौडिएँ, मोपको ह्यान्डलमा बाफको बाल्टिन घुमाउँदै। मेरो अर्को हातमा मैले मोमको भाँडो समातें।
  
  
  म भान्साको अर्को छेउको एउटा छोटो कोरिडोरबाट तल ओर्लें र गार्डहरूले ताश खेलिरहेको कोठामा पुगें। कार्डहरू अझै टेबलमा थिए जहाँ मानिसहरूले तिनीहरूलाई फ्याँकेका थिए। सबैभन्दा टाढाको सिटको पछाडि ठूलो ढोका थियो। मैले कुर्सीलाई छेउमा धकेले र ठूलो धातुको कुंडीमा मेरो काँध आराम गरें। ढोका थिचेर खुल्यो । म नहेरेर भित्र पसे ।
  
  
  "प्रबन्धक" ले एउटा ठूलो रिभल्भर समातेर मेरो पेटमा हाने। सेल पाँच गुणा सात मिटर मात्र थियो र विभिन्न हुक र पाइपहरूले भरिएको थियो। मलाई मिस गर्नको लागि उसको नराम्रो लक्ष्य हुनुपर्छ। ऊ सेलको पछाडिको रेडियोमा उभियो। उसले कुनै पनि स्टेशनहरू किन फेला पार्न सकेन भनेर सोचेको हुन सक्छ। उसलाई थोरै थाहा थियो कि उसले सिर्जना गर्न मद्दत गरेको आँधीले पनि सबै रेडियो स्टेशनहरू प्राप्त गर्नबाट रोकेको थियो। रिसिभरको छेउमा टेबुलमा रिभल्भर उनको छेउमा थियो। उसको हातले बिजुली जस्तै समात्यो।
  
  
  म नरोकिएर दौडिए । म उसको काँधको बीचमा टाउको राखेर उहाँतिर झुकेँ। मसँग भएको सम्पूर्ण शक्तिले मप घुमाएँ। तातो बाल्टीले उनको अनुहारमा प्रहार गर्यो। मेरो कानको छेउमा रिभल्भरले फायर गर्यो। सानो ठाउँमा प्रहारको गर्जनले मलाई स्तब्ध बनायो। मैले उसलाई लडेको देखें। ऊ चुप लागेर फेरि सर्यो । त्यसपछि उनी निश्चल ढले । बाल्टिनको छाप उनको नराम्ररी जलेको अनुहारमा स्पष्ट थियो, त्यो छाप उसले आफ्नो बाँकी जीवनको लागि सहनेछ।
  
  
  मन्दिरको नियन्त्रण केन्द्रको तुलनामा ट्रान्समिटर एक साधारण खोल थियो। यसमा धेरै धातु क्याबिनेटहरू थिए, आकार र ठाडो कफिनहरू जस्तै आकार, सेन्सरहरू, नबहरू र स्विचहरू। क्याबिनेटको माथिल्लो भागमा फोर्स फिल्ड ग्रिड र नाङ्गो तामाको तारको कुण्डलहरूको मास समावेश थियो। बाक्लो केबलहरू भेन्टको प्वालबाट गायब भयो। इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू चुपचाप गुनगुनाए। बिजुली आपूर्ति गर्ने होटेलका जेनेरेटरहरू सम्भवतः बॉयलरको छेउमा बेसमेन्टमा अवस्थित थिए।
  
  
  मैले मुख्य स्विच पल्टाए। गुञ्जन बन्द भयो । धेरै मिटरको हातहरू एक क्षणको लागि अगाडि र पछाडि नाच्यो र त्यसपछि पछाडि खसे। मैले शत्रुको पिस्तौल उठाएँ र भाँच्न सक्ने सबै कुरालाई सावधानीपूर्वक तोडें। त्यसपछि मैले प्रबन्धकलाई फ्रिजबाट बाहिर निकालें र गार्डहरू बसेको टेबुलमुनि ल्याएँ। म फर्केर गएँ, क्याबिनेटहरू खोलेँ र भित्री भागहरू, भुइँहरू र पर्खालहरूमा मैन स्प्रे गरें। मैले बाल्टीमा आगो निभाउन अन्तिम भाग प्रयोग गरें। मैले जलिरहेको तौलियालाई रिगमा रहेको मोमको पोडलहरूमा फालें। भेन्टिलेसन प्वालबाट ड्राफ्टद्वारा आगो निस्कियो। म बाहिर दगुरेँ - मेरो पेटमा लुकेको मुट्ठीमा।
  
  
  प्रबन्धकलाई कुनै न कुनै रूपमा होश आयो र बदला लिने इच्छाले भरिएको खुट्टामा हाम्फाले। दोस्रो पटक उसले मलाई अप्रत्याशित रूपमा आक्रमण गर्यो। उसको मुट्ठी गार्डको एउटा रिभल्भरको बटमा ठोक्कियो, जुन मैले मेरो बेल्टमा टाँसेको थियो। यसले मलाई बचायो। उसले ढोका ढल्काउन अघि मैले फेरि सास फेरेँ, नत्र म जिउँदै जल्ने थिएँ । मैले छुटाएर उसलाई आक्रमण गरें। आगोले मेरो कोट चाट्दै थियो।
  
  
  उनी गोरिल्लाजस्तै देखिन्थे। स्पेनिसमा कसम खाँदै उनी मतिर हतारिए। मैले उसलाई नियमित जुडो पकड, कडा हातले समातें। मेरो देब्रे हातले उनको कोटको कलर समात्यो, मेरो दाहिने हातले उनको शर्ट। उसले रोक्यो। मैले मेरो दाहिने खुट्टा उसको दाहिने बाछोको वरिपरि बेरेर उसलाई लात हानें। ऊ छेउमा झुक्किएर लड्न थाल्यो। मैले उसलाई अलिकति सहयोग गरेँ ।
  
  
  क्रोध र घृणाले आक्रोशित, उसले लड्दा पनि मलाई कुच्यो। उसको जुत्ता फ्रिजको ढोकाको थ्रेसहोल्डमा समातियो। पाखुरा हल्लाउँदै ऊ बलिरहेको मोममा पछाडी पर्यो । हरेक आन्दोलनले ज्वाला झन् झन् बलियो बनायो। उनी सबै चौकामा ओर्लिए । टाउको निचोउदै ऊ पीडाले चिच्यायो । मानव टर्च जस्तै, ऊ मेरो आँखा अगाडि जल्यो। मैले उसलाई मद्दत गर्न सकिन र ढोका बन्द गरे। उसको चिच्याहट अब सुन्न सकिँदैन, र आगो तुरुन्तै पत्ता लाग्ने थिएन। अन्ततः मैले गहिरो सास फेर्न सकें। मलाई यो एकदमै आवश्यक थियो। बिस्तारै थाहा भयो कि म गम्भीर घाइते भएको छु। मेरो काँधको घाउ फेरि खुल्यो; सायद जब मैले गार्डहरूलाई आक्रमण गरें। मेरो पाखुरामा पीडाको गोली लाग्यो। मैले देब्रे हातका औंलाहरू सार्न खोजेँ। अब म होश गुमाउन सक्छु वा अभिनय गर्न जारी राख्न सक्छु; मैले जारी राखें। पूर्णतया सेतो अनुहार भएको, म कोठाबाट बाहिर निस्किएँ, भान्साकोठामा र एल्कोभमा।
  
  
  एक जना पुरुषले सुती कपडाको ढोका ढकढक्याए र ठूलो स्वरले मद्दतको लागि बोलाए। म रोकिएँ र ढोका ढकढक्याएँ। - सेनर?
  
  
  “साइ! सि!
  
  
  "यदि तिमी यो ढोकाबाट तिमीलाई गोली हान्न चाहान्छौ भने, त्यसलाई चर्को आवाजमा लात हान्नुहोला।"
  
  
  केही क्षण मौनता छायो । त्यसपछि उसले भन्यो, "म शान्त हुनेछु, मित्र।"
  
  
  "Bueno"।
  
  
  जब म मञ्चमा पुग्ने कोरिडोरमा फर्किएँ, मैले एल काउन्टुराको प्रवेशद्वारमा उभिएको बैठक कोठामा दुई जना पुरुषहरू बसिरहेको देखें। तिनीहरूले आफ्नो खुट्टा मोहर र उत्साहजनक रूपमा सीटी बजाए। जब म पखेटामा पुगें, मैले किन बुझें। टमाराले प्यान्टी मात्र लगाएकी थिइन् । उनी कसरी यति लामो समयसम्म टिक्न सक्छिन् यो नृत्यको सबैभन्दा ठूलो रहस्य हुनुपर्दछ।
  
  
  कम्बोहरू थाकेका थिए। तिनीहरूले सयौं पटक कोरस बजाए, तर ताल अझै बलियो थियो, र टमाराले यसको पूरा फाइदा उठाए।
  
  
  स्ट्रिपर पाइलाहरूका साथ, उनी माथि र तल बब गरिन्, आफ्नो कम्मर हल्लाउँदै र आफ्ना खाली स्तनहरू हल्लाउँदै। भीडले अनुमोदनमा ताली बजाएको थियो, यद्यपि केही महिलाहरू स्तब्ध भएको देखिन्छ। सबैको नजर उनको काँपिरहेको निप्पलमा केन्द्रित थियो। उसको आँखामा चिन्तित नजर थियो... उसले मलाई नदेखेसम्म। उनको अनुहार उज्यालो भयो । मैले उसलाई हतार गर्न संकेत गरें। उनले नचिनेर टाउको हल्लाइन् र आफ्नो फाइनल सुरु गरिन्।
  
  
  र कस्तो फाइनल!
  
  
  ब्यान्डले फेरि धुन बजाउन थाल्यो। तामाराले पहिलो तारहरू उठाइन् र पाना र उनको ब्रा उठाउन झुकिन्। उनले आफ्नो नितम्बको उत्तेजक रमाईलो गोलाकारमा सबैलाई एक अद्भुत नजर दिए। दर्शकहरूले उनको दृढ जांघको बीचमा उनको प्यान्टीको कडा नायलन रेखाको स्पष्ट दृश्य देखेका थिए, जुन उनी अगाडि झुक्दा क्षणभरमा तनावग्रस्त भयो। प्यान्टी उत्तेजक रूपमा उसको कम्मरबाट तल झर्यो र उ उभिएर मलाई पाना र ब्रा ल्याइदिएपछि त्यहीँ बस्यो।
  
  
  "महान भगवान," उनले चिच्याइन्। - तिमी कहिल्यै नआउने सोचेको थिएँ।
  
  
  "छिटो रोक्नुहोस्," मैले जवाफ दिए।
  
  
  उनी स्टेजमा नाच्दै गरेको मैले हेरेँ। उनको हल्लिरहेको नितम्ब एक रमणीय दृश्य थियो। सन्तहरू पागल भए। मलाई थाहा छैन ती महिलाहरूले के सोचिरहेका थिए, तर तिनीहरूमध्ये केहीलाई यस्तो लाग्थ्यो कि उनीहरूले यसलाई कहिल्यै पार गर्नेछैनन्। पुरुषको रक्तनली फुट्छ । वेटरहरूले ल्याउन सक्ने भन्दा छिटो रक्सी पिए। तिनीहरूको जीवनमा पहिलो पटक, कालो लुगा लगाएर, तिनीहरूले वास्तविक महिला वक्रहरूको नरम सुन्दरता देखे र त्यसमा आनन्दित भए। आखिर, तिनीहरूले संसारको अन्त्य, आरमागेडोन, र सम्भवतः दोस्रो उपस्थिति एकैचोटि सामना गरे। र यदि तिनीहरू मर्छन् भने - अलविदा भन्न कस्तो तरिका!
  
  
  त्यहाँ एउटा उत्साहजनक रोएको थियो। तमाराले आफ्नो प्यान्टी खोल्न थाल्यो। समूहले चरमोत्कर्ष नजिक आएको महसुस गर्यो र याद गरिएको धुनमा डुब्यो। म टाउको टाउकोमा हेर्दै प्रार्थना गरिरहेँ कि फ्रिजको डिब्बाको बाक्लो ओक ढोकाले आगो निभाउने र लिनेन कोठरीमा रहेको गार्ड अझै डरले काँपनेछ। टमाराले आफ्नो प्यान्टीको टाइट इलास्टिक ब्यान्ड तल तानिन्। भगवान, किन हतार गरेनन् ? तल। नरम घुमाउरो कपाल देखिन थाल्यो। थप कोलाहल र चिच्याहट!
  
  
  मैले निधारबाट पसिनाको बाक्लो मोती पुछिदिएँ र दुखेको काँधमा पुछें। प्यान्टी बिस्तारै उनको खुट्टा तल झर्यो। तिनले तिनीहरूलाई लात हालिन् र फर्किन्। उठाउन निहुरिन् । आफ्नो खुट्टा सीधा गर्दै र आफ्नो नितम्ब उठाउँदै, उनले पुरुषहरूलाई उनीहरूले कहिल्यै नबिर्सने कुरा देखाइन्।
  
  
  भीड चिच्यायो ।
  
  
  कम्बो गर्ज्यो।
  
  
  टमारा मञ्चबाट सिधै मेरो काखमा आइन् ।
  
  
  त्यहाँ धेरै तालीहरू थिए, तर पछाडि जान पर्याप्त समय थिएन। मैले उसलाई कोटमा बेरेँ र उसलाई भनेँ कि हामी होटलबाट निस्किसकेपछि उनीसँग लुगा लगाउन प्रशस्त समय हुनेछ। आफ्नो लुगा लगाएर निर्दोष, उनी मेरो पछिपछि हलवेबाट मुख्य बैठक कोठामा दौडिन्।
  
  
  "निक, निक," उनले सास फेरे, "के भयो?"
  
  
  "के फरक पर्दैन," मैले भनें।
  
  
  'तर...'
  
  
  “तीन च्यानलहरू ध्वस्त भए, एउटा बाँकी थियो। म तपाईंलाई विवरण पछि बताउनेछु।
  
  
  हामी होटलबाट भाग्यौं। यो मैले सोचे भन्दा सजिलो भयो। म काउन्टरमा एक क्षणको लागि रोकें र, मैले शंका गरेझैं, काउन्टर मुनि शेल्फमा वाकी-टकी थियो। मैले उसलाई बोलाएँ र, छद्म-प्रबन्धकको स्वरमा, भवनको अगाडि फियाटका मानिसहरूलाई एकै ठाउँमा जान र बुइकलाई पास गर्न आदेश दिए। एउटा सानो, सस्तो माइक्रोफोनले आवाजमा भएको परिवर्तनलाई लुकायो, र जवाफ छोटो थियो: "Si, señor!" हलको तल, अगाडिको ढोकाबाट, हामी पुरानो कारमा हाम फाल्‍यौं र यसलाई जीवित पार्यौं।
  
  
  सुरक्षा सहितको फियाट पहुँच सडकको छेउमा उभिएको थियो। जब तमाराले देखे कि हामी यो बनाउँछौं, उनले दुई जना पुरुषहरूलाई मित्रतापूर्ण छाल दिइन् जब हामी छेउछौं। उनी सडेको सोफामा फर्किए र हाँस्न थालिन्। त्यो राहतको उन्मादपूर्ण हाँसो थियो। सास फेर्दै, उनले चिच्याइन्, "ओह, तपाईंले ती दुई पुरुषहरूलाई देख्नुभयो?"
  
  
  'कुन चाहिँ? यो Fiat मा?
  
  
  "होइन, निक, ती दुई बैठक कोठामा छन्!" ऊ झन् बेस्सरी हाँस्न थाल्यो । हामी तिनीहरूको छेउमा पुग्दा उनीहरू छक्क परे। "ओह, तिनीहरूको अनुहारमा त्यो हेराइ!" तामारा हाँस्न थाल्यो। "के म साँच्चै राम्रो थिएँ?"
  
  
  "हो, तपाईं अद्भुत हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  " के यो साँचो हो ?"
  
  
  "मलाई पागलपन ईर्ष्यालु बनाउन पर्याप्त राम्रो।"
  
  
  टमारा अलिकति शान्त भइन् र हाँस्दै म ब्युइकको स्टेयरिङ ह्वीलसँग लड्दै विमानतिर लागेँ। जब उनले लुगा लगाउन थाले; हाँसो रोकियो, र Puntarenas को अर्को छेउमा उनले कम, हिचकिचाहट स्वरमा भनिन्: "निक, मौसम।" परिवर्तन।'
  
  
  सहि। हिउँ अब चर्को आँधीमा परिरहेको थियो । एक समयको चम्किलो, प्रतिबिम्बित आकाश अँध्यारो भयो, र ओभरवर्क गरिएको इन्जिनको गुन्ज माथि, हावा घाइते भूत जस्तै करायो। रूखहरू, चट्टानहरू र सार्न सक्ने सबै चीजहरू हाम्रो वरिपरि चिच्याइरहेको आँधी जस्तै उड्यो। असिनाले ढोका र झ्यालहरू बन्द गर्यो। हामी आफैलाई पागल मानिसको कार्यले पागल भएको संसारमा भेट्टाउँछौं।
  
  
  "होटलको ट्रान्समिटर बन्द हुँदा हिउँको आँधी आएको हो," मैले रिसाउँदै भनेँ।
  
  
  "र यो अझ नराम्रो हुनेछ," तमाराले फुसफुसाई।
  
  
  "हो, जबसम्म हामी पानामामा अन्तिम ट्रान्समिटर नष्ट गर्दैनौं।"
  
  
  उनी मतिर फर्किन्, बाहिर हिउँ जस्तै सेतो। "तर निक," उनले अस्पष्ट डरले सोधिन्। 'हामीले यो गर्न सक्षम हुनुपर्छ, होइन र?
  
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  
  
  नक्साको आधारमा, इस्ला साङ्ग्रे पुन्टरेनासबाट करिब छ सय किलोमिटर टाढा थियो। तर जब हामी त्यो मौसममा उड्न पर्याप्त पागल थियौं, हामी त्यसमा हतार गर्न पर्याप्त पागल थिएनौं। एक पटक हावामा, हामीले प्रशान्त महासागरमा फराकिलो चापमा उड्यौं। यसले उडानलाई झण्डै दुई सय माइल लामो बनाएको थियो र निरन्तर जिग्ज्यागको कारणले अर्को 150 माइल। हामीले चिरिक्कीको खाडीमा यसको सबैभन्दा ठूलो टापु, कोइबा, एउटा दण्डित उपनिवेशको साथ उड्यौं। त्यसपछि हामी Azuaro प्रायद्वीप गोलो र पनामाको 150 माइल चौडा खाडीमा आइपुग्यौं। बाटोमा पनामा सिटी र बालबोआको साथ पनामाको खाडी थियो।
  
  
  यो सबै समय विमानले स्विङ र डाइभ बाहेक केही गरेन। टमारा र म छेउबाट छेउमा, अगाडि पछाडि घुम्यौं। हामी कहिल्यै चुप लागेर बसेनौं। सिट बेल्टले मात्र हामीलाई ठाउँमा राख्यो। एउटाले अर्को धकेल्यो । फ्युजलेज करायो र चर्को भयो, पखेटाहरू जुनसुकै बेला भाँचिन सक्छन्। प्रत्येक पटक हावाको खल्तीमा विमान अवतरण गर्दा, मेरो काँधमा केहि कडा ठोक्थ्यो र म भयानक पीडा अनुभव गर्थे। हामी जानु अघि, टमाराले घाउलाई लुगा लगाइदिइन् र ब्यान्डेज कडा पारिन्, तर यो पर्याप्त थिएन। मेरो काँधबाट रगत बगिरह्यो र मेरो शर्ट भिज्यो।
  
  
  उनी चिच्याइन् । - टापु को निर्देशांक के हो, निक?
  
  
  "अहिलेसम्म त्यहाँ छैन," मैले आवाजमा चिच्याएँ। - "पनामा शहरमा पहिलो।"
  
  
  'किन ? सांगरे टापु द्वीपसमूह डे लास पर्लासमा छ, जुन उत्तरको सट्टा यहाँको पूर्वमा छ।
  
  
  मैले सहमतिमा टाउको हल्लाएँ । Archipelago को अर्थ "धेरै टापुहरूको समुद्र" हो, र यस अवस्थामा यसले खाडीको अर्को छेउमा लगभग एक सय अस्सी साना "मोती" लाई जनाउँछ। मैले खुला कार्डतिर इशारा गरें। "तपाईंले यो सूपमा आफ्नो लक्ष्य अझै फेला पार्नुहुनेछैन, र तपाईं अब उपकरणहरूमा भरोसा गर्न सक्नुहुन्न। हामीले यस समूहमा सानो टापु फेला पार्न सक्नु अघि हामीलाई एउटा ल्यान्डमार्क चाहिन्छ। यो सहर द्वीपसमूहबाट ६० किलोमिटर उत्तरपश्चिममा अवस्थित छ। यहाँबाट हामी दिशा निर्धारण गर्न सक्छौं।
  
  
  Tegucigalpa र Puntarenas पछि, मलाई लाग्यो कि म कर्नेल जेम्ब्लाले गरेको बर्बर र निर्दयी विनाशको विरुद्धमा एकदमै कठोर छु। तर पनामा सिटीमा एउटा अकल्पनीय प्रकोप थियो। यो धेरै मनपर्ने सम्झनाहरु संग मेरो मनपर्ने शहरहरु मध्ये एक हो। मलाई माउन्ट एन्कोनको फेदमा रहेको उनको अपार्टमेन्टमा एउटी सुन्दर महिलासँगको साँझ याद आयो र एभेनिडा सेन्ट्रल नजिकैको क्याथेड्रलको मौसमी घण्टीको आवाजमा उठेको थियो। जब हामी सहरमा उड्यौं, मैले क्याथेड्रलका अवशेषहरू देखेँ, पुरानो सरकारी दरबार, सुन्दर राष्ट्रिय रंगमञ्च, मालेकोन बुलेभार्ड र पुरानो भूमिगत जेलसहित बोवेदास बुलेभार्ड। अमानवीय आँधीबेहरीको क्रूर प्रकोपले सबै कुरा, साँच्चिकै सबै चीजहरू टुक्रा-टुक्रा भएका, भत्किएका र चकनाचुर भएका थिए। 300,000 जनसंख्या भएको सहरको अस्तित्व समाप्त भयो र नौ किलोमिटर टाढाको पुरानो सहर जस्तै ठूलो भग्नावशेषमा परिणत भयो, 1671 मा कोर्सेयर हेनरी मोर्गनले जमीनमा ध्वस्त पारेको थियो।
  
  
  बालबोआ, च्यानल जोन पोर्ट, पनि एक उजाड भूमि भयो। हाम्रो उचाइबाट हामीले मिराफ्लोरेस लकहरू मात्रै बनाउन सक्छौं, दश किलोमिटर अपतटीय। त्यसतर्फ जाने दुई च्यानल पूर्णरुपमा अवरुद्ध भएका छन् । धेरै कार्गो जहाज र ट्याङ्करहरू संसारका दुई ठूला बरफ क्षेत्रहरूमा अड्किएका छन्, प्रत्येक लगभग दुई सय मिटर चौडा र पन्ध्र मिटर गहिरो। नहरहरूबाट एक राक्षसी हावा बग्यो। इस्थमसको अर्को पक्षमा चीजहरू अझ राम्रो थिए भनेर संकेत गर्न केही थिएन।
  
  
  एक समयको उर्वर र धनी भूमिलाई जेम्ब्लाले के गरेको थियो त्यसमा मलाई रिस उठ्यो।
  
  
  "फेरि फर्कनुहोस्," मैले तामारालाई भुक्ने। मलाई नराम्रो लाग्यो। - 'दक्षिणपूर्वदेखि इस्ला साङ्ग्रे। _
  
  
  - तपाईलाई त्यहाँ जेम्बला छ जस्तो लाग्छ?
  
  
  "म दृढतापूर्वक आशा गर्दछु," मैले घुमिरहेको सेतो परिदृश्यमा अन्तिम तीतो नजर राख्दै भनें। "यदि मैले उसलाई भेट्टाएँ भने, टापु उसको रगतले ढाक्नेछ, म तिमीलाई वाचा गर्छु।"
  
  
  सान मिगुएल, सान जोस र पेड्रो गोन्जालेजको मुख्य टापुहरू फेला पार्न सजिलो थियो, तर जेम्ब्लाको अन्तिम शरणस्थान नक्सामा मात्र ब्लिप थियो र वास्तविकतामा अरू केही थिएन। यो हिउँ, असिना र समुद्री फोमको बाक्लो आवरण अन्तर्गत पानीबाट बाहिर निस्केको चट्टानहरूको समूह थियो, बलौटे समुद्र तटले घेरिएको। जब हामी माथिबाट उड्यौं, सेस्नाले हावाको बदलिँदो धारामा उफ्र्यो र हल्लायो। मैले अवतरण गर्ने ठाउँ खोज्दा तामाराले टिलरसँग संघर्ष गरिन्।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामीले समुद्र तटमा अवतरण गर्नुपर्छ। ढुङ्गाको बाख्रा पनि यी ढुङ्गाहरूमा उभिन सक्दैन।”
  
  
  - त्यहाँ के छ? उसले बायाँ तर्फ इशारा गर्दै सोध्यो।
  
  
  उनले विमानलाई अस्सी डिग्रीको कोणमा झुकाइदिइन् ताकि म पनि यसलाई हेर्न सकूँ। मेसिन गनका गोलीजस्ता असिनाले केही पुराना भवनहरूबाट मन्द चमक देखेँ । उनीहरूलाई आँगनको वरिपरि पुरानो हेसिन्डाको रूपमा समूहबद्ध गरिएको थियो। यी सबैलाई तीन इन्च बाक्लो ढुङ्गाको पर्खालले घेरिएको थियो जसमा फलामका बीमहरू थिए। कम्तिमा यसरी नै तिनीहरू पहिले बनाइएका थिए, र यी पर्खालहरू त्यति बाक्लो र बलियो थिएनन् भन्ने विश्वास गर्ने कुनै कारण थिएन। जेम्ब्लाले चीजहरू जटिल बनाउन मन पराएको देखिन्थ्यो, विशेष गरी जब यो रक्षा वा भाग्ने कुरा आयो।
  
  
  "उनी यहाँ छ," मैले भने। मेरो हातले तामाराको हात निचोड्यो। 'हेर! उनको हेलिकप्टर आँगनमा टाँसिएको छ ।
  
  
  'म बुझ्दछु। तर के तिमी अब मेरो हात छोड्छौ ? म सिधै उसको छतमा खस्न चाहन्न। आफ्नो हात छोड्नुहोस् र अवतरण गर्ने ठाउँ खोज्नुहोस्, ठीक छ?
  
  
  म उसलाई हेरेर खुसीले हाँसे । हामीले अन्ततः जेम्ब्लालाई उसको खोहमा ट्र्याक गर्यौं। परिधिको वरिपरि कतै पनि उपयुक्त अवतरण क्षेत्र नभएको महसुस गरेपछि मेरो मुस्कान बिस्तारै गायब भयो। मालिक र फीता बिक्रेता रामोन बटुकले गोलो पहाडको टुप्पोमा आफ्नो हेसिन्डा बनाए। मुख्य गेटबाट एउटा बाटो चट्टानबाट तल प्राकृतिक खाडीमा रहेको डुङ्गाघरमा पुग्यो। पहाड अपेक्षाकृत चिप्लो तर धेरै ठाडो थियो। टापुको बाँकी भाग या त अति नै नराम्रो थियो वा काँडादार झाडीहरूले भरिएको थियो।
  
  
  "यो समुद्र तट हुनुपर्छ," मैले उसलाई निराशापूर्वक भने।
  
  
  "त्यहाँ अलिकति पछाडि समुद्र तट छ जुन अझै पनि धेरै सभ्य देखिन्छ," उनले आफ्नो ओठ पछाडी जवाफ दिइन्। उनी फेरि सेस्नालाई झुकाइन् र हावाले भरिएको किनारको सानो भागतर्फ उडिन्। "यो साँच्चै गाह्रो हुन गइरहेको छ, निक, र हामी घरको नजिक पुग्न सक्षम हुनेछैनौं।"
  
  
  "कसलाई अलिकति हिँड्ने चिन्ता छ? मलाई आशा छ कि हामी अवतरण गर्दा पनि हिड्न सक्छौं।
  
  
  विमान तल खस्यो । हावाले त्यसलाई उठायो र धातुभरि करायो। बालुवा पाङ्ग्राहरू वरिपरि बुलबुले। विमानका केही भागहरू एक्कासी पक्षाघात भएजस्तै हल्लियो। टमाराले प्रतिरोधी टिलरसँग संघर्ष गरिन्। "हामीसँग रसियामा एउटा भनाइ छ," उनले बीच-बीचमा भनी। "यस अवस्थामा स्टेयरिङ ह्वीललाई कसरि समात्नुहोस्!"
  
  
  हामी तल हावाको खल्तीमा चुस्यौं। उडेको बालुवाको खैरो, बलौटे वर्षामा सेस्ना हल्लियो, ढल्यो र समुद्र तटमा चिप्लियो। हाम्रो अगाडि बालुवाबाट तीखा ढुङ्गाका चुचुराहरू निस्किए। बाँया पट्टि नयाँ ढुङ्गा र ढुङ्गाको भित्ता र दायाँपट्टि उम्लिरहेको सर्फको डरलाग्दो पर्खाल। विमान तल खस्यो ।
  
  
  म चिच्याएँ । - 'माथि! माथि!' मेरो चिच्याउ एक प्रतिबिम्ब थियो, मलाई थाहा थियो कि तामाराले आफ्नो नाक उठाउन सक्दो प्रयास गरिरहेकी छिन्। समुद्र तट विनाशकारी गति संग नजिक थियो। नाक बालुवामा गाडियो। लामो हिस्स, त्यसपछि गर्जनको आवाज। हामी वरिपरि घुम्यौं, पखेटाको स्ट्रट्स च्यातियो, र इन्जिन ब्लकमा प्रोपेलर फोल्ड गरियो, आधा बालुवाले ढाकिएको थियो। भुइँ उठ्यो र हामीलाई मानव हात र खुट्टाको थुप्रो जस्तै छतमा फ्याँकियो। विमान लगभग पल्टियो र त्यसपछि हिउँको छालहरूमा पुच्छर-पहिलो दुर्घटना भयो। हामी पछि हट्ने बित्तिकै नुन पानी हामीमाथि छर्कियो। हामी अपंग थियौं, तर चुपचाप उभियौं। सर्फमा प्लेन अगाडि र पछाडि हल्लियो। हामी छालहरूमा हिर्क्यौं। तामाराले आफ्नो टाउको हल्लाई, यसलाई उठाई र समुद्र तटमा भाँचिएको झ्याल बाहिर हेरी। काँप्दै, मैले गहिरो सास फेरेँ र हामी मुनि बालुवा र सर्फ अध्ययन गर्न थालें। "मलाई यी व्यावसायिक उडानहरूको बारेमा मनपर्ने कुरा हो," मैले हल्का मुस्कानका साथ भनें। "तिमी सधैं नरम ढल्कन्छौ।"
  
  
  "मलाई हेरेर नहाँस!" - आँखामा आँसु बोकेर भनिन् । - मैले सबै बर्बाद गरें, मलाई थाहा छ! हामी यसलाई फेरि कहिल्यै हावामा लिनेछैनौं!
  
  
  "यो सायद अन्यथा भएको थिएन," मैले टिप्पणी गरें। "बालुवा धेरै नरम छ र हावाले हामीलाई हाम्रो खुट्टाबाट ढकढकाउन सक्छ।"
  
  
  - तर अब हामीले के गर्ने?
  
  
  'के गर्ने?' मैले मेरो पछाडिको विकर टोकरी समातें जसमा एक पटक खाना थियो। अब यसमा तामाराको मकारोभ पेस्तोल, डा. मेन्डोजाको एन्टिक पेस्तोल, पेपेको.२२ क्यालिबरको अटोमेटिक रिभल्भर, साथै दुई गार्ड र म्यानेजरका रिभल्भरहरू थिए। मैले टमारालाई उसको पेस्तोल र पेपेको पिस्तौल दिएँ, र बाँकी रिभल्भरहरू जेबमा राखें। 'के गर्ने?' - मैले दोहोर्याएँ। - ठीक छ, हिड्न जानुहोस्। त्यसो गरौं!'
  
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  
  
  पैदल हिँड्दै हामीले चिच्याउने र डरलाग्दो आकाशमुनि विश्वासघाती पहाडहरू पार गर्यौं। हिमपात अझै बलियो हुँदै थियो। अँध्यारो झन् गाढा हुँदै गयो । हावाले कयौं काँडाका रुखहरू चर्किए । ढुङ्गा लगातार खसेको थियो । हावाले हाम्रो फोक्सोबाट हावा चुस्यो जब हामी यसको विरुद्धमा दौडन्छौं। हामी डुबेका मानिसजस्तै निसास्सिरहेका थियौं र कहिलेकाहीँ अगाडि बढ्न सकेनौं। यो आँधी अब निरन्तर जन, क्रूर, निर्दयी र हत्यारा जस्तो देखिन्थ्यो। खसेको असिनाले तामाराको अनुहार रगतले लतपतिएको थियो । मलाई थाहा थियो म धेरै राम्रो देखिन। मेरो काँधमा दुखाइले मलाई थाक्यो। यो अब केवल मासुको कुरा थिएन, पीडाले मेरो आत्मा र मेरो हड्डी छेड्यो। मैले यो र मेरो कडा औंलाहरूसँग संघर्ष गरें। हामीले एकअर्कालाई साथ दिँदै जिद्दीका साथ संघर्ष गर्‍यौं।
  
  
  आधा घण्टा, एक चौथाई घण्टा र अर्को आधा घण्टा बित्यो। अन्ततः हामी पहाडमा पुग्यौं। हामीले सय गज टाढा हेसिन्डाको बाक्लो, बलियो पर्खालहरू हेर्यौं। तिनीहरू हिउँको बाक्लो तह मुनि राख्छन्। यदि त्यहाँ सेन्ट्रीहरू थिए भने - र म लगभग पक्का थिएँ कि त्यहाँ थिए - तिनीहरू भित्तामा हुनेछैनन्। तिनीहरू पर्खालको शंकास्पद आश्रयमा अड्किए। यो जमेको शरीरहरूमा टाँसिएको वर्दीमा रग भएका पुरुषहरूको एक मात्र देखिने लाइन हुनेछ।
  
  
  “भित्तामा चढौं,” मैले भनें। "दुई वा तीन गेटहरू धेरै कडा सुरक्षा हुनेछन्।"
  
  
  तामाराले काँप्दै टाउको हल्लाइन्। - हामी सक्दैनौं, निक!
  
  
  - हामी पनि स्थिर रहन सक्दैनौं।
  
  
  हामी मुख्य प्रवेशद्वारको ठीक अगाडि हेसिन्डा पछाडिको पहाडमा हिंड्न थाल्यौं। केही हिसाबले अब अगाडि बढ्न गाह्रो भयो। त्यहाँ कम अवरोधहरू थिए, तर पहाडको खाली सतह हावाले पालिश गरेको थियो र चिप्लो हिउँको ढलानमा परिणत भयो। टमारा पहिले खसे, र मैले उसलाई समर्थन गर्नुपर्‍यो। त्यसपछि मैले आफ्नो सन्तुलन गुमाए। Tamara मद्दत गर्न चाहन्थे, र अचानक हामी दुबै तल ओर्लियौं, चिन्तित हुँदै आफ्नो हात समातेर। हाम्रो सहनशक्ति मर्यो, तर आफ्नै खरानीबाट फेरि उठ्यो। मृत्युले ल्याउने न्यानोपन र शान्ति भन्दा जीवन कम मूल्यवान देखिन्थ्यो, तर जीवन विजयी भयो।
  
  
  माथि, पर्खालको आश्रय मुनि हामी थाकेर क्रल गर्यौं। उनी वृद्ध भइन् । चिनाई लगाएको थियो र प्राकृतिक ढुङ्गाहरू बीच ठूलो अन्तर थियो। औसतमा यो उचाइ मा साढे तीन मिटर थियो। मैले ध्यानपूर्वक हेरेँ र धेरै ठाउँहरूमा मेरा खुट्टा र हातहरूका लागि समर्थन बिन्दुहरू देखेँ। "म माथि जाँदा मलाई पछ्याउनुहोस्," मैले तामारालाई भनें।
  
  
  - तपाईं माथि कहिले हुनुहुन्छ? यदि तपाईं यो गर्नुहुन्छ भने!
  
  
  "जब म माथि हुन्छु, तामारा," मैले दृढतापूर्वक भनें। म उनको शब्दमा सत्यताको बारेमा सोच्न चाहन्न। - र चिन्हको लागि पर्खनुहोस्। अर्कोतिर सेन्ट्रीहरू हुन सक्छन्।
  
  
  मैले पुरानो पर्खाल माथि खतरनाक चढ्न थालें। चिल्लो चट्टानहरूमा मेरा औंलाहरूलाई अझ राम्रो पकड दिन मैले मेरो सुरक्षात्मक पन्जाहरू फुकाल्नुपर्‍यो। एक चिसोले मेरो आत्मा छेड्यो। मैले मेरो हातमा तनाव महसुस गरें। रगत र मांसपेशी जमे। मेरो खुट्टाको भारले ढुङ्गा भाँचियो। मैले आफैलाई भित्तामा थिचेँ र तामाराको शान्त डरलाग्दो चिच्याएर सुनेँ। एक क्षणको लागि मैले सोचें कि म अगाडि बढ्न सक्दिन। त्यसपछि मैले जेम्ब्ला कति नजिक थियो सम्झें, र विचारले मलाई न्यानो बनायो। मैले ध्यानपूर्वक समर्थनको अर्को बिन्दुको लागि महसुस गरें। मैले उसलाई भेट्टाएँ। म इन्च इन्च माथि उक्लिएँ ।
  
  
  अन्तिम प्रयासले मलाई किनारामा फराकिलो समतल शीर्षमा पुर्यायो। गिलासका रेजर-तीखो धारहरू यसको सम्पूर्ण लम्बाइमा छरिएका थिए, तर हिउँ र बरफले तिनीहरूको प्रभावलाई अस्वीकार गर्यो। वास्तवमा, तिनीहरूले मलाई चिप्लो सतहमा रहन मद्दत गरे।
  
  
  मैले सेन्ट्रीको झलक पाउँदा तामाराले मलाई पछ्याउनको लागि प्रस्ताव गर्न लागेको थिएँ। उसलाई बन्डल गरिएको थियो र आफ्नो टाउको निहुराएर, आफ्नो हातहरू आफ्नो खल्तीमा गहिरो राखेर, ऊ पर्खाल र नजिकको भवनको बीचमा बिस्तारै पछाडि हिंड्यो। उनको दाहिने काँधमा अटोमेटिक राइफल झुण्डिएको थियो। म भित्तामा टाँसिएको ठाउँमा ऊ हिंड्यो। मैले तामारालाई चेतावनी दिन हेरें। उसले मेरो आदेशको अवहेलना गरिरहेकी थिई र मेरो पछि पछि आइरहेकी थिई! सेन्ट्री नजिक आयो । केहि भयो भने उनको सुन्न पर्याप्त नजिक। मैले सास रोकें ।
  
  
  तामाराले सन्तुलन गुमाए र लडे। उनले डरले चिच्याइन्। धेरै होइन, एक अनैच्छिक सास भन्दा थोरै ठूलो, तर पर्याप्त ठूलो। सेन्ट्रीले तुरुन्तै जिज्ञासाले आँखा उठाएर मलाई हेरे । म उफ्रिएँ।
  
  
  मानिसले आफ्नो कर्तव्य जान्दथे र आफ्नो रक्षा गर्न कोसिस गरे। ढिलो! उसले अझै राइफल उठाइरहेको थियो जब मैले उसलाई एकै ठाउँमा फ्याँकिदिए, उसको पेटमा घुँडा टेकेर उसको माथि ओर्लिए। मैले उसको हातबाट राइफल च्याते, पल्टाएर हिर्काए। उनको घाँटीको छेउमा खुट्टाले हान्यो। उसले सास फेर्यो र थुनियो। उनको टाउको उनको शरीरमा एक अप्राकृतिक कोणमा थियो।
  
  
  'निक!' - माथिबाट फुसफुसाए। मैले माथि हेरे र तामारा भित्तामा बसेको देखें।
  
  
  "मैले पर्खिन सकिन। म...'
  
  
  "यसले केही फरक पर्दैन," मैले चिच्याएँ। 'जम्प।'
  
  
  - के तपाईं मलाई समात्नुहुनेछ?
  
  
  "सधैं प्रिय।"
  
  
  मैले राइफल निर्जीव सेन्ट्रीमा राखें र मेरो हात फैलाए। उनी ढले। मैले उसलाई समातें। साथै, यो नरम अँगालो नभए पनि, यो धेरै राम्रो लाग्यो। उसले आफैलाई मेरो नजिक थिचेर मेरो घाँटीमा चुम्बन गरि। 'अब के?' - उसले चुपचाप सोध्यो।
  
  
  "मुख्य भवन। त्यहाँ हामीले जेम्बला र उसको अन्तिम बल फिल्ड ट्रान्समिटर भेट्टाउने राम्रो मौका छ। हामीले ती दुवैलाई नष्ट गर्नुपर्छ।
  
  
  - ओह, यो सबै हो? - उनले व्यंग्यात्मक स्वरमा भनिन्। आफ्नो जुत्ताको औंलाले उसले पतित सेन्ट्रीलाई धकेलि। "हामी र जेम्बला बीच कति जना हुनेछन्?"
  
  
  'मलाई थाहा छैन। मलाई लाग्छ यो धेरै छ।
  
  
  'हो। र तिनीहरूले हामीलाई फेला पार्नु पर्छ र त्यसपछि हामीलाई मार्नु पर्छ वा हामी मृत्युमा स्थिर नभएसम्म हामीलाई बाहिर राख्नु पर्छ। हामी अब पर्खाल पछाडि छौँ भनेर अड्किएका छौं। हामीसँग भएका केही बुलेटहरूले धेरै फरक पार्दैन। के तपाइँसँग यस्तै राम्रो विचारहरू छन्? म चुपचाप उनको कुरा सुनिरहेँ । उसले आफ्नो डर लुकाउने कोसिस गरिरहेकी थिई। यो पूर्णतया प्राकृतिक प्रतिक्रिया हो। राम्रो कारणको लागि नडराउने जो कोही मूर्ख हो। तामारा एक कठोर, व्यावहारिक, साहसी महिला र कुनै पनि अर्थमा मूर्ख थिइन।
  
  
  "मलाई थाहा छैन," मैले स्वीकार गरें। "हामीले मात्र हाम्रो राम्रो र आशा गर्न सक्छौं। यो गाह्रो हुनेछ, तर हामीले प्रयास गर्नुपर्छ।"
  
  
  उनले आज्ञाकारी भएर टाउको हल्लाइन्। "यो समाप्त भएपछि, निक, म केहि राम्रो भन्न कोशिस गर्नेछु।"
  
  
  "म मद्दतको लागि चिच्याउछु," मैले मुस्कुराउँदै भनें। भवनहरूको छायाँमा हामी हेसिन्डाको पछाडि पसे। मैले सेन्ट्रीको अटोमेटिकलाई प्राथमिकता दिएँ जबसम्म मैले पत्ता नलागेको कि यसको मेकानिजम जमेको थियो। मैले त्यसलाई तल राखें र एउटा रिभल्भर लिएँ।
  
  
  कुनामा पुगेर रोकियौं । हाम्रो अगाडि हेलिकप्टर भएको आँगन थियो । मैले लामो, साँघुरो मुख्य भवनको अध्ययन गरें जहाँ मैले जेम्बला भेट्टाउने आशा गरें। यो आउटबिल्डिङभन्दा ठूलो थियो, जसको पूरै लम्बाइमा ढाकिएको पोर्च थियो। बीचमा एउटा गेट थियो जसबाट गाडीहरू मुख्य प्रवेशद्वारमा प्रवेश गर्न सक्थे।
  
  
  पोर्च अँध्यारो थियो र घुमिरहेको हिउँको पर्दाबाट मुस्किलै देखिन्थ्यो। मलाई कहीँ कतै सेन्ट्री पोष्ट गरिएको छ कि भन्ने बलियो शंका थियो। एक वा धेरै, सबै नर्भस र चिसो, औँलाहरू झमझमाउने। "हामी सबैभन्दा लामो बाटो लिन्छौं," मैले भने। हामी अर्को भवनको पछाडि दौडियौं। म दौडिरहन रुचाउने थिएँ, तर सावधानी र मौनता दिनको क्रम थियो। बिस्तारै हामी अगाडि बढ्यौं। ह्यासिन्डाको यस छेउमा ग्यारेज जस्तो देखिने दोस्रो भवन थियो। हामी कुनै घटना बिना अर्को छेउमा पुग्यौं। दायाँतिर करिब दस मिटरको खुला ठाउँ थियो। यसको पछाडि मुख्य भवन थियो।
  
  
  हामी उभिएर ध्यान दिएर सुन्यौं। हामीले केही सुनेनौं र मुख्य भवनको पछाडि भाग्यौं। हाम्रो अगाडि झ्यालहरूको लामो पङ्क्ति घुमाइएको फलामका बारहरू छन्। पङ्क्तिलाई ठ्याक्कै तीन भागमा विभाजन गरेर दुईवटा ढोकाले एकरसतालाई अवरोध गरेको थियो। तिनीहरूको पछाडि एउटा गेट र झ्यालहरूको अर्को पङ्क्ति थियो, जसमध्ये केही उज्यालो थिए। भवनको गेटबाट ठूलो मुख्य गेटसम्म एउटा छोटो ढुङ्गाको बाटो थियो। गेटको छेउमा पे फोन जस्तो देखिने एउटा बुथ थियो। प्रतिक्षा बुथ। साँघुरो उद्घाटन उज्यालो थियो।
  
  
  'श्राप। हामीले ड्राइभवे पार गर्न आवश्यक छ र यो सुरक्षित छ।
  
  
  "हुनसक्छ उनीहरूले महिलालाई गोली हान्दैनन्," तमाराले भनिन्।
  
  
  'किन?'
  
  
  "उनीहरू पहिले प्रश्नहरू सोध्न चाहन्छन्।"
  
  
  "तमारा, यदि तपाइँ चारा खेल्न सक्नुहुन्छ जस्तो लाग्छ ..."
  
  
  म पनि भित्तासँग कुरा गर्दैछु। झुकेर झ्यालमुनि छिट्टै हिंडिन् । म उनको पछि लागे, आशा छ कि उनी धेरै लापरवाह हुनेछैनन्। उनीहरूले पहिले गोली हान्छन् र पछि प्रश्न सोध्छन् भन्ने मलाई लाग्थ्यो। हामीले दुईवटा ढोकाको पहिलो र अर्को झ्यालको सेटलाई पार गर्यौं। Tamara म देखि आधा मिटर टाढा थियो। उनी आफ्नो चालमा विश्वस्त थिइन् र मलाई थाहा थियो कि म उनलाई तातो कुराकानी र सम्भावित आविष्कारको जोखिम नलिई रोक्न सक्दिन। मैले एउटा विकल्प सोच्ने प्रयास गरें, तर भेट्टाउन सकिन। हामी दोस्रो ढोका र अर्को झ्यालमा पुग्यौं। अचानक मैले आवाजहरू सुनें।
  
  
  'पर्ख!' - मैले उत्साहपूर्वक कानाफूसी गरें। मलाई अचम्म लाग्यो, उनी रोकिन् र म तिर क्रल गरिन्। बत्ती निभ्यो । हामीले झ्यालबाट बाहिर हेर्यौं।
  
  
  कर्णेल जेम्बला रिसाउँदै अगाडि पछाडि हिँडे। उसले भनेको कुरा मैले सुनिन । तर, उसले कोठाको बीचमा रहेको टेबलमा मुक्का प्रहार गरिरह्यो । टेबल इलेक्ट्रोनिक पार्ट्स, ट्रान्जिस्टर, सर्किट बोर्ड, सोल्डरिङ फलाम र चिमटाले भरिएको थियो। जेम्बलाको पछाडि माया मन्दिरमा पाइने एउटै धातुको क्याबिनेट र प्यानलहरू थिए। यी मात्र खुला थिए। ग्रिलहरू हटाइएका थिए र तारहरू एक अनौठो पर्म जस्तै वरिपरि घुमिरहेको थियो। यो कोठामा उहाँ के गर्दै हुनुहुन्छ कल्पना गर्न गाह्रो थिएन। उनले मध्य अमेरिकालाई जित्न र तेस्रो माया साम्राज्य सिर्जना गर्न आफ्नो घातक षड्यन्त्रको लागि नयाँ प्रमुख नियन्त्रण प्रणाली निर्माण गरे।
  
  
  जुँगा लगाएको, पातलो अनुहार भएको दोस्रो मानिस आएर उहाँको छेउमा उभिएपछि मलाई अचम्म लाग्यो कि ऊ कोसँग कुरा गरिरहेको थियो। जेम्ब्लाको साथी अरू कसैको भन्दा झन् नीच र चिसो रगतको देखिन्थ्यो। उसले रेखाचित्रसहितको कागजको थैली खोल्यो। ती दुईजना आ-आफ्ना योजनाहरूबारे छलफल गर्न यति तल्लीन थिए कि म अलि नजिक जाने आँट गरें। मेरो आँखाको कुनाबाट, मैले अरू छ जना पुरुषहरू, दुई सशस्त्र गार्डहरू र सेतो कोटमा चार प्राविधिकहरू देखेँ, सम्भवतः सभामा काम गरिरहेका थिए। तामाराले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेरिन् ।
  
  
  जवाफमा, मैले पछाडिको ढोकामा इशारा गरें। मैले होसियारीपूर्वक कुंडी धकेले र बाक्लो काठमा झुकेँ। ढोका बन्द थिएन। हामी भित्र पस्यौं र चिसो हलको अर्को कोठामा आवाजहरू सुन्यौं।
  
  
  '... तुरुन्तै मार!' - कर्नल जेम्बलाको उग्र, कट्टर आवाज सुनियो। "यदि मैले अबको केही घण्टामा स्थितिलाई नियन्त्रणमा राखेन भने, आँधीलाई सम्हाल्न धेरै हुनेछ - मेरो लागि पनि! †
  
  
  "हामी स्थापना रोक्न सक्छौं," उनको अधीनस्थले सुझाव दिए।
  
  
  "तोहेल, यो त देशद्रोहीको काम हो।"
  
  
  ‘होइन सर । यहाँ आर खण्ड हेर्नुहोस्। केटाहरूसँग यस खण्डलाई भेला गर्न आवश्यक भागहरू छैनन्। यो अबको केही घण्टामा निर्माण हुन सक्दैन, त्यसैले ...
  
  
  "तपाईंले मलाई सेक्सन आर मा व्याख्यान गर्ने हिम्मत गर्नुहुन्छ! विषय कसले बनायो ? म आफैँ, होइन र? हामी यसलाई पुन: जोड्ने तरिका फेला पार्नेछौं। र म तपाईंबाट कुनै पनि पराजयवादी भाषणहरू सुन्न चाहन्न। मेरो राज्य सधैंको लागि बरफमुनि गाडे पनि म तोहेललाई कहिल्यै त्याग्दिन! यो घटना हुनुमा मेरो गल्ती थिएन । मेरो लागि सबै कुरा राम्रो भयो। यदि यो निक कार्टर...
  
  
  त्यहाँ एक सामान्य गनगन भएको थियो, जसलाई जेम्बलाको तोहेल नाम गरेको कुकुरले अचानक रोकेको थियो। "के तपाई अझै पनि हाम्रो असफलताको पछाडि उहाँको हात रहेको कुरामा विश्वस्त हुनुहुन्छ?"
  
  
  "अस्थायी झटका, असफलता होइन। तर मौसमको निरन्तर खराबीले देखाउँछ कि अन्य स्टेशनहरू अब काम गर्दैनन्। हो, म पक्का छु कि निक कार्टरले यसको साथमा केहि गर्नुपर्दछ। मलाई थाहा छैन उसलाई उनीहरूको स्थानको बारेमा कसरी थाहा थियो, तर उसले मेरो माया मन्दिर पनि पत्ता लगायो। र उसले, यसलाई धिक्कार, यसलाई पूर्ण रूपमा नष्ट गर्न सफल भयो।
  
  
  "एक महिलाको रिपोर्टहरू छन् ..."
  
  
  जेम्बला अपमानजनक मुस्कुरायो। "कुखुरालाई टो मा लैजान कार्टरलाई छोड्नुहोस् र यो सम्बन्धलाई सेक्स क्लबमा पिकनिक जस्तै व्यवहार गर्नुहोस्। तर यो आँधीमा ऊ कहिल्यै टापुमा पुग्न सक्दैन। र यदि कुनै चमत्कारद्वारा ऊ बाँच्यो भने, उसलाई कुनै पनि कुराले बचाउने छैन। अरु स्टेशनहरु उनको आक्रमणको लागि तयार थिएनन्, हामी तयार थियौं!
  
  
  जुत्ताको पाइला सुनेँ । एक्कासी हलको छेउमा वर्दी लगाएका एक जना मानिस देखा पर्‍यो। राइफल समाउन पुग्दा उनको मुख छक्क पर्यो । तामारा र म सहजै फर्कियौं। हामीले कुनै हिचकिचाहट बिना गोली हान्यौं। उसले चिच्याउन थालेपछि एउटा गोली उनको घाँटीभित्र पस्यो र अर्कोले आँखा निकाल्यो। मलाई थाहा छैन को कहाँ पुग्यो। ऊ पछाडि झर्यो, उसको राइफल भुइँमा ठोकियो। चारैतिर रगत छर्कियो । हामीले उसलाई जमिन छोएको देखेनौं। हामी फेरि अघि बढेका थियौं। एक शब्द पनि नबोली, हामीले राम्रोसँग प्रशिक्षित टोलीको रूपमा काम गर्यौं।
  
  
  हामी कोठाभित्र पस्यौँ । ढोका पूरै खुल्नुअघि नै हाम्रा रिभल्भरले आगो सल्किरहेका थिए। उसको अनुहारमा स्तब्ध अभिव्यक्तिको साथ, एक गार्डले उनको पेट समात्यो र लड्यो। टमाराले आफ्नो हतियार उठाउँदा दोस्रो सेन्ट्रीमा राम्रो सानो प्वाल बनायो। एक प्राविधिक ढले, अर्को बिस्तारै आफ्नो घुँडा सम्म डुब्यो। प्यान्थरको रूपमा छिटो, तोहेलले बाक्लो काठको टेबुल पल्टाए। पार्टपुर्जा र उपकरणहरू छरिएका छन्। उसले कर्नेल जेम्ब्लालाई आफ्नो पछाडि कभरमा ताने। उसको बछेडा.३५७ ले आगो फुकाउन थाल्यो। अन्तिम दुई प्राविधिकहरू, हाम्रो आक्रमणबाट स्तब्ध र निरुत्साहित, खुला ढोका तिर लागे। दुवै ढिला भइसकेका थिए । तामाराले लक्ष्य लिए र तिनीहरूलाई घातक घाइते, तिनीहरू लडे।
  
  
  म तोहेलको प्रहारबाट बच्न डगमगाएको थिएँ। मेरो रिभल्भर खाली थियो । मैले टोहेलमा फालें र दोस्रो समातें। टोहेल हान्यो र बन्दुक उनको पछाडिको क्याबिनेटमा ठोक्कियो। जेम्बलाले मलाई पागल जस्तै आक्रमण गर्यो। बाधा पार गरेझैं ऊ टेबुलमाथि उफ्र्यो। बाघ झैँ उसले अगाडि बढ्यो र मलाई तल ढकढक्यो। हामी सँगै भुइँमा खस्यौँ । हाम्रा औंलाहरूलाई मुट्ठीमा टाँस्ने समय थिएन। दोस्रो रिभल्भर मेरो औँलाबाट निकालियो, र तेस्रो लडाईको गर्मीमा मेरो ज्याकेटबाट बाहिर निस्कियो। जेम्ब्लाको कडा खोपडीले मेरो बङ्गारामा प्रहार गर्‍यो र मेरो नाक चर्यो, जसबाट रगत बग्यो, मेरा औंलाहरूले उनको कपाल हेडब्यान्डमुनि समात्दै थिए। मेरो मुट्ठी उठ्यो र अनुग्रह फिर्ता गर्यो। उसको नाक फुटेको सुनेर म सन्तुष्टिले हाँसे । उनको छाला र मासु च्यातिएको थियो। ऊ पीडाले चिच्यायो । एक छिटो झटका संग उसले आफ्नो टाउको फर्क्यो, र यसले उसलाई बचायो। नत्र, घातक हड्डीका टुक्राहरूले उसको मस्तिष्क छेड्ने थियो।
  
  
  उसको प्रतिक्रिया उसको हड्डीको घुँडाले मेरो पेटमा हिर्काउने थियो। उसले मेरो खुट्टा समात्न खोज्यो, जसले उसलाई समातिरहेको थियो। हामी एकअर्कामाथि घुम्यौं। न त तामारा र न तोहेलले हामीमाथि गोली हानेका थिए । तर, उनीहरुले एकअर्कालाई गोल गर्न नसकेर नजिकबाट गोली हानेका थिए । जेम्बला अझै मेरो लिगामेन्ट वा मेरो खुट्टा भाँच्न खोज्दै थियो। मेरो घुँडा उसको असुरक्षित ग्रोइनमा थिच्यो। मैले सोचें कि म उसलाई समाप्त गर्छु। मैले उसको विलाप सुनें र उसलाई काँपिरहेको महसुस गरें। अर्को सेकेन्डमा, टोहेलले प्रकाशमा फायर गरे। कोठा अन्धकारले ढाकेको थियो, र अन्धकारमा जेम्बला स्वतन्त्र भई गायब भयो।
  
  
  साइरन बज्न थाल्यो । आँधीको गर्जनमा आवाज लगभग हराइसकेको थियो। तामारा र मैले अनियमित रूपमा बाहिरको बाटो खोज्यौं। Zembla र Tohel होइनन्। उनीहरूलाई भवन भित्र र बाहिर थाहा थियो। मैले करिडोरमा उनीहरूको पाइला सुनेँ। तिनीहरू गएका छन्। म हतियार लिएर हिड्दै थिएँ । मैले एउटा रिभल्भर फेला पारे। शुल्क लिने हो कि होइन भन्ने प्रश्न पनि उठेको छ । मैले मेरो आस्तीनमा हात महसुस गरें। तामारा। हामी कोरिडोरमा पस्यौं।
  
  
  बाहिर, आँगन र घर पछाडि, जेम्बलाका मानिसहरू जीवनमा आए। साइरन बज्न थाल्यो, ढोका खुल्यो, र आगोका दुई घातक फटहरू हामीतिर दौडिए। मैले जवाफ फर्काए। मैले कडा पल्टाइ महसुस गरें र बारूदको कडा गन्ध सुँघें। मलाई थाहा छैन मैले केहि प्रहार गरें, तर मसँग गोलीले भरिएको रिभल्भर थियो भन्ने थाहा पाउँदा म धेरै खुसी थिएँ। हामी कोरिडोर छेउमा आँगनतिर लाग्यौं। राति हामी चारैतिर चिच्याहट सुन्न सक्छौं।
  
  
  हामी दौडियौं। कोही रिसाएर चिच्याए, कोही जोशमा, र यो सबै जुत्ताको आवाजले बढ्यो। जेम्बलाका एकजना मानिस फसेर भुइँमा खसे। गोलीहरू ढोकामा उड्यो, हावामा छर्रे र सिसा भर्दै। हामी हलको छेउमा ढोकातिर दौडिरह्यौं। डराएको तर दृढतापूर्वक, तामारा मेरो पछाडि पर्खालमा दौडिन्।
  
  
  हामी ढोकाबाट बाहिरी आँगनमा पुग्यौं। तिनीहरूले राम्रो लक्ष्यको लागि सोध्न सकेनन्। बन्दुकको आवाजसँगै हाम्रा दौडने खुट्टाको आवाज पनि आयो । भित्र, आगो सुरु भएको जस्तै अचानक रोकियो। हामी आवेगपूर्वक हामीले देख्न सक्ने एकमात्र आश्रयतिर दौड्यौं, भाँचिएको काठको बक्सहरूको थुप्रो। तिनीहरू धातुका पट्टाहरू भएका बाक्लो फलकहरू थिए र संवेदनशील इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू ढुवानी गर्न प्रयोग गरिन्थ्यो। तिनीहरू जलाउनको रूपमा सेवा गर्नको लागि थुप्रिएका थिए। बन्दुकको गर्जन र गोलीहरू हाम्रो पछाडि जमिनमा ठोक्किए जब हामी क्रेटको बीचमा डुब्न थाल्यौं।
  
  
  हाम्रो अस्थायी आश्रयमा गोलीको असिनाले च्यात्यो। मैले तामारालाई तल झारेँ। आउँदै गरेको सेनाका पहिलो दुई पुरुषहरू सावधान हुन अधीर थिए। दुई शटहरू र तिनीहरू हिउँमा खसे। मैले हाम्रो प्रतिरक्षा बलियो बनाउन पागल जस्तै बक्सहरू सार्न थाले। बाक्लो बोर्डहरूले बुलेटहरू अवशोषित गरे। एउटा दुर्भाग्यपूर्ण सीधा प्रहारले अब हामीलाई हिर्काउन सक्छ, नत्र तिनीहरूले हाम्रो पछाडिको घरबाट क्रल गर्नुपर्ने थियो। मैले माथि हेरे, तर झ्यालमा कसैलाई देखिन। हाम्रा वरपरका मानिसहरूले तिनीहरूका बन्दुकहरू बगैंचाको नलीजस्तै हामीमाथि सिसा खन्याए। मैले जुनसुकै दिशामा हेरे पनि, त्यहाँ भाग्न धेरै मानिसहरू थिए। र हामीसँग केहि राउन्ड मात्र बाँकी छ।
  
  
  अचानक, सबै कोलाहलको बीचमा, मैले इलेक्ट्रिक स्टार्टरको आवाज सुनें। हेलिकप्टरको रोटर एकदमै बिस्तारै घुम्न थाल्यो । काँचको केबिनमा मैले दुई जना मानिसको सिल्हूट देख्न सकिन। तेस्रो, एक गार्डले हतारमा हेलिकप्टरको चारै तिरबाट स्टपर र डोरी हटायो। मेरो रिभल्भरमा एउटा मात्र गोली बाँकी छ। मैले सावधानीपूर्वक लक्ष्य लिएँ र लक्ष्यमा प्रहार गरें। सेन्ट्री चिच्यायो र चकनाचाउन थाल्यो। उनी यति चर्को स्वरले चिच्याए कि सबैले उनलाई हेर्दा एक क्षणको लागि सुटिङ रोकियो।
  
  
  "तमारा, मलाई केहि शूट गर्न दिनुहोस्।"
  
  
  - बस मेरो बन्दुक प्रयोग गर्नुहोस्। त्यहाँ अरु छवटा गोलीहरू छन्, "उनले मलाई माकारोभ दिँदै भनिन्।
  
  
  उनले पेपेको.२२ आफ्नो लागि राखिन्। उनले मलाई बिना कुनै हिचकिचाहट आफ्नै रिभल्भर दिएकी थिइन् जुन मैले कहिल्यै बिर्सने छैन। उनले हेलिकप्टरतिर हेरिन् । इन्जिन वार्म अप गर्न पूर्ण शक्तिमा चलिरहेको थियो। "तिनीहरू यस आँधीमा नष्ट हुनेछन्।"
  
  
  "सायद, तर हामी यहाँ बसेर हेर्न सक्दैनौं। तिनीहरू उम्कन चाहन्छन्, र यदि तिनीहरू सफल भए, तिनीहरू फेरि सुरु हुनेछन्। नराम्रो, तिनीहरूले ट्रान्समिटर छोडे, र तपाईंले जेम्ब्लाले यसको बारेमा के भन्नुभयो सुन्नुभयो।
  
  
  "तर मैले सोचे कि कोठामा ..."
  
  
  "यो केवल एक नयाँ आधारभूत नियन्त्रण प्रणाली थियो जुन तिनीहरूले स्थापना गरिरहेका थिए। हामीले यसलाई अन्त्य गर्यौं, तर दोस्रो ट्रान्समिटर कतै छ। म वास्तवमा गेटको अर्को छेउमा उहाँलाई पर्खिरहेको थिएँ जहाँ हामीले यी सबै बत्तीहरू देख्यौं। ”
  
  
  “यसको मतलब यो हो कि केही घण्टामा आँधीलाई कसैले रोक्न सक्नेछैन। कम्तिमा यदि जेम्बलाले सत्य बोलिरहेको थियो। त्यसपछि मौसम फेरि कहिल्यै नियन्त्रण हुनेछैन!
  
  
  'हो। र समस्या यो छ कि जेम्बला सामान्यतया सही छ।
  
  
  हेलिकप्टर बिस्तारै र अस्थिर रूपमा उड्दा सुटिङ फेरि सुरु भयो। ऊ पछाडी हल्लियो । केबिनको ढोका खुलेपछि दोस्रो पटक सुटिङ रोकियो । यात्री सिटमा, मैले तोहेलको दुबला, मांसपेशी फिगर देखे। उसको खुट्टाले ढोका खुल्ला राखेको थियो। उसको दाहिने हातमा एउटा बछेडा थियो, जसलाई उसले आफ्नो बायाँ हातले टेकेको थियो र हामीलाई लक्ष्य गर्दै थियो। मैले नबुझेको कुरा उसले करायो । स्पष्ट रूपमा, चीख जेम्बलाको लागि हो, जसले पायलटको रूपमा काम गर्यो। हेलिकप्टर अलिकति झुकेर हामीतिर ओर्लियो ।
  
  
  "बास्टर्ड! म आक्रोशले पोलिरहेको थिएँ । "उनी हामीलाई खरायो जस्तै समाप्त गर्न आउँदैछन्!" आफ्नो टाउको तल नलिनुहोस्, तामारा!'
  
  
  "ठीक छ," उनले कडा स्वरमा भनिन्।
  
  
  एक सेकेन्डमा हामीले छनोट गर्नुपर्‍यो। यदि हामी हाम्रो ब्यारिकेडबाट बाहिर निस्क्यौं भने, जेम्बलाका मानिसहरूले हामीलाई गोली हान्नेछन्। यदि हामी बस्यौं भने, हामीलाई माथिबाट गोली हानिनेछ। हेलिकप्टर नजिक पुग्दा मलाई निराशा र क्रोधले भरियो।
  
  
  "धिक्कार बेस्टर्डहरू!" - मैले आफैं गुर्राएको सुनें। मेरो हातले बन्दुक समात्यो । मैले हताश र लापरवाह हिंसाको साथ काम गरें। म बक्सको बीचमा हाम फालें। एउटा भारी रुखमा ठोक्किएर मेरो घाइते काँध र छातीमा कडा पीडा भयो। बोर्डहरू उछालिए र बक्सहरू खसे। म आउँदै गरेको हेलिकप्टरमुनि यार्डमा हाम फालें । मैले टोहेलको अचम्मित अनुहारको एक झलक बुझें। वर्षौंको प्रशिक्षणको लागि धन्यवाद, चाँडै, उहाँले सहज प्रतिक्रिया दिनुभयो। उसको .357 कोल्ट म्याग्नमको ब्यारेल म तिर निस्कियो र फायर गर्यो। एउटा भारी गोलीले मेरो हात जलाइयो र मेरो आस्तीनमा लामो प्वाल बनायो। मकारोभको पेस्तोल मेरो हातबाट उड्यो र मबाट केही गज टाढा खस्यो।
  
  
  मैले तोहेलको हाँसो सुनें । - "यसलाई कार्टर प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नुहोस्!"
  
  
  मैले हतियारको लागि ढुकुर गरें, माथि घुमाए, र बेकारले यसलाई मेरो शरीरमुनिबाट तानें। पेस्तोलले हान्यो, चर्कायो र फेरि प्रहार भयो। मेरो शरीर दुई फरक व्यक्तिको हो जस्तो लाग्यो। मेरो देब्रे भाग दुखाइले जलिरहेको थियो र लगभग पक्षाघात भएको थियो; नयाँ चोटको बाबजुद मेरो दाहिने पक्ष ठीक थियो। हेलिकप्टर अलिकति हल्लियो । जेम्ब्लाले बलियो हावामा यसलाई सीधा राख्न सकेन। सायद ऊ पनि मेरो प्रहारले छक्क परेको थियो । तोहेलले बर्खास्त गरे र छुटे। उसले गतिलाई प्रतिवाद गर्ने प्रयास गर्दै अगाडि र पछाडि हल्लियो। उनका ठूला, ठूला गोलीहरू मेरो छेउको हिउँमा ठोक्किए।
  
  
  टमारा आफ्नो घुँडामा थिइन्, आफ्नो टाउको बक्समा झुकाई। भ्यालीहरूको बीचमा, मैले उनको छेड्ने चिच्याहट सुनें। पहिलो र एक मात्र पटक मैले देखेँ कि उनी हिस्टेरिक्समा डराएकी थिइन्। मैले लगभग सहजै तेस्रो गोली हानें। मैले देखेँ, कसरी, एक सेकेन्ड पछि, तोहेल एक्कासी सिकुचियो, मानौं थ्रेसहोल्डमा बसेर। उनका आँखा तिनीहरूको छेउबाट बाहिर निस्किए। उनको आवाजले शब्दहरू होइन, तर अर्थहीन खोकीहरू थिए। उसले खोक्यो, चिच्यायो र आफ्नो खाली म्याग्नमको ट्रिगर तान्यो। ऊ तनाब र काँप्यो। त्यसपछि उनी बिस्तारै अगाडि झुके र हेलिकप्टरबाट खसे ।
  
  
  टोहेलले भुइँमा ठक्कर दियो । स्तब्ध भएका, उनका मानिसहरूले तनावपूर्ण मौनतामा हेरिरहेका थिए, मानौं कि उनीहरूले उनीहरूको नेता मरिसकेका छन्। म चुपचाप हिउँले ढाकिएको आँगनमा बसें। मलाई कमजोर र वाकवाकी महसुस भयो। एउटै आवाज तमाराको शान्त रोएको थियो र हेलिकप्टरको अचानक प्रवेग जस्तै जेम्ब्ला उठ्यो र उड्यो।
  
  
  वाकवाकी हट्यो तर कमजोरी भएन । म घुँडा टेकें, मेरो वरपरका मानिसहरूले गोली हान्ने जोखिमलाई बेवास्ता गरे। म हेलिकप्टर रोटरको हावामा अगाडि झुकेँ। मकारोभले च्यात्यो र हिर्काए जस्तै उसको आफ्नै जीवन थियो। मेरा अन्तिम तीन बुलेटहरू कमजोर हाई-प्रेशर ट्याङ्कीहरूमा सिट्टी बज्यो। एक क्षणको लागि मलाई डर लाग्यो कि मैले धेरै ढिलो गोली हानेको छु र हेलिकप्टर पहिले नै धेरै माथि उडिरहेको थियो। तर त्यसपछि मुख्य प्रोपेलरले अनौठो पीस्ने आवाजहरू बनाउन थाल्यो। जेम्बलाले नियन्त्रण गर्न खोज्दा हेलिकप्टर हल्लियो र चर्कियो। ऊ झुल्यो र हेसिन्डा माथि माथि र माथि उड्यो। त्यसपछि एक्कासी झटका । ऊ तल झर्न थाल्यो । केही विस्फोट भयो र धातुको टुक्रा हामीमाथि उड्यो। हामीले सानो विस्फोटको आवाज सुन्यौं। केहीबेर हेलिकप्टर अस्तव्यस्त भयो । एउटा सानो ज्वालाले हुड चाट्यो। त्यसपछि यो ठूलो चापमा डुब्यो र हेसिन्डाको मुख्य भवनको अर्को पखेटामा ठोक्कियो।
  
  
  डरलाग्दो झटकासँगै हेलिकप्टर जेम्बलासँगै नजिकैको भवनमा ठोक्कियो । मलाई भुइँमा फालियो । भित्ताका टुक्राहरू बीम, झ्याल र चिनाईको साथसाथै आँगनभरि उड्यो। हेलिकप्टरले ठुलो खाल्डो खाएर छत खसेको थियो । आकाशमा भोकाएको आगो बलिरहेको थियो। चक्कर आयो, म मेरो खुट्टामा हाम फालें। मैले केहि भाँचिन, तर मेरो पहिले नै क्षतिग्रस्त नाक अब लगातार रगत बगिरहेको थियो। सास फेर्दै, म तामारालाई खोज्न बक्सहरूमा ठोक्किए। हामी यहाँबाट निस्कनु पर्यो । मेरो हातले उसको नरम घुमाउरो छोयो। उनी एक क्षणको लागि मसँग टाँसिइन् र बिस्तारै उनको गोरो कपालमा मेरो औंलाहरू चलाइन्। अहिले ध्वस्त ब्यारिकेडद्वारा सुरक्षित गरिएको, उनी अक्षुण्ण थिइन्।
  
  
  ज्वालामुखी आगो छिटो फैलियो। चम्किलो उज्यालोमा मैले जेम्बलाका बाँकी मानिसहरू वरिपरि दौडिरहेको देखें। उनीहरूलाई जाने ठाउँ थिएन र के गर्ने थाहा थिएन। अब कुनै संस्था थिएन । तिनीहरूका नेता मरेका थिए र तिनीहरूसँग कुनै उद्देश्य बाँकी थिएन। यस्तो परिस्थितिमा, तिनीहरूले एक नायकको मृत्युको बारेमा दुई पटक सोच्छन्। तर तिनीहरू शत्रु, खतरनाक शत्रुहरू रहे। यदि हामीले यो सबैबाट उम्कने मौका पाएको थियो भने, यो अब हुनेछ।
  
  
  हामी बाकसहरूबाट बाहिर निस्केर नजिकैको भवनको पछाडि दौडियौं। प्रत्येक चोटि हामी छेउमा हाम फाल्ने गर्दथ्यौं र कोही दौडिएपछि हान्थ्यौं। सास फेर्दै हामी जलिरहेको मुख्य भवनको छेउमा दौडियौं। टमाराको ओठमा रहेको मुस्कानले उसले पनि म जस्तै सोचेको बतायो। यो ज्वलन्त आगोमा, जेम्बलाको अन्तिम ट्रान्समिटर नष्ट भयो र स्क्र्याप मेटलमा परिणत भयो।
  
  
  पुरुषहरूको एउटा समूहले हामीलाई मुख्य प्रवेशद्वारमा भेट्टायो र गोली चलायो। हाम्रो वरिपरि डरलाग्दो रूपमा गोलीहरू सिट्टी बज्यो, हाम्रो दुबै छेउको पर्खालको इँटाहरू भत्कियो। हामी गेटबाट भित्र पस्यौं, यसलाई हाम्रो पछाडि हिर्कायौं, र फराकिलो कोबलस्टोन बाटोमा दौड्यौं। आगोको झिल्का र हाम्रो पछाडि भत्केका भवनहरूको चर्किंदै हिउँको हावाको सिट्टी। यो एक नरकको सिम्फनी जस्तै थियो।
  
  
  हामी पहाडको फेदमा पुगेका थियौं र अब ढुङ्गाको अग्लो थुप्रोबाट अगाडि बढ्नुपर्ने थियो। एक भयंकर आँधीबेहरीले तमारालाई उनको खुट्टाबाट धेरै पटक ढाल्यो। मैले उसको खुट्टामा मद्दत गरें र तुरुन्तै चिप्लो हिउँको बाटोमा खसे। हामी आफ्नो बाटो लाग्यौं।
  
  
  हाम्फाल्दै, हामी अन्ततः डुङ्गाघरको आश्रय खाडीमा पुग्यौं। हामीले डुङ्गा र यसलाई कसरी सार्न सकिन्छ भन्ने बारे सोच्न सक्थ्यौं। यदि हामी यो बाँच्न जाँदैछौं भने त्यहाँ डुङ्गा हुनुपर्थ्यो। मैले ढोका धकेलेँ। उसले हार मानिन, र मसँग मेरो काँधले यसलाई ढकढकाउने पर्याप्त शक्ति थिएन, तर त्यसपछि तामाराले चुपचाप पेपेको रिभल्भरले लकबाट गोली हानेकी थिइन्।
  
  
  हाम्रो अन्तिम प्रयासले हामीले यसलाई घाट पार गर्यौं। एउटा डुङ्गा थियो । चम्किलो दश-फुटको क्रूजिङ याटले हानेस गरिएको घोडाजस्तै बेइज्जत गर्यो। जोखिमविना समुद्रमा जान सुरक्षित लाग्दैनथ्यो । यो याट उच्च गतिमा छालहरूमा सवारी गर्न निर्माण गरिएको थियो, तर यो आँधीमा यो सजिलै डुङ्गाहाउसमा भारी समुद्रमा पल्टिनेछ। तर मैले चाहेको अन्तिम कुरा टापुमा बस्नु थियो।
  
  
  तामाराले ठूलो ढोका खोलिन् र डोरीहरू खोलिन्। मैले ड्यासबोर्ड मुनि वरिपरि घुमें र इन्जिनलाई पूर्व-तातो गरें। मेरो शरीरभरि मांसपेशी दुखेको थियो। पुरुषहरू डुङ्गाघरमा दौडे। मैले उनीहरू चिच्याएको र गोली हानेको सुनें। मैले स्टार्ट बटन थिचेँ। इन्जिन स्टार्ट भयो, हाच्छ्युँ गर्यो, चिच्यायो, र त्यसपछि जीवनमा गर्ज्यो। मेरो हात सहजै थ्रोटलको लागि पुगिरहेको थियो भन्ने मलाई अस्पष्ट रूपमा थाहा थियो। खुट्टामुनिको गुर्राहट बलियो धड्कनमा परिणत भयो। पहिलो मान्छे पछाडिको ढोकाबाट भित्र पसेपछि नौका डुङ्गाघरबाट बाहिर खाडीमा उड्यो।
  
  
  खाडी बाहिर, हामी पनामा खाडी को आँधीबेहरी छालहरु द्वारा हिट भयो। हाम्रो गति तीन नट नाघ्दासम्म म सुस्त भएँ। समुन्द्र हाम्रो माथि तेर्सो रूपमा उठेको सेतो फोमको थुप्रो थियो। डुङ्गा घुम्ने समय थिएन। धनु गाडिएको थियो र छालको अर्को छेउमा सतहमा थियो। फोरडेक र केबिनको छतबाट पानी उन्मत्त ढंगले आयो। म डुङ्गा समात्न निकै कमजोर थिएँ। मेरो हातबाट रगत बग्यो र नाकबाट बग्यो। मैले नियन्त्रण त्याग्नुपर्छ । खस्दै छु जस्तो लाग्यो । "नियन्त्रण लिनुहोस्," मैले लगभग अस्पष्ट रूपमा भने। "तमारा, पाङ्ग्रा पछाडि जानुहोस्। म सक्दिन... अचेतनाको अन्धकार मभित्र बन्द भयो। मैले आकाशलाई अन्तिम पटक हेरें र मुस्कुराए। मौसम बदली भएको छ ।
  
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  
  
  मैले सपना देखेँ कि म झ्यालमा सुतेको छु। उत्साहले मलाई बिस्तारै अगाडि पछाडि हिलायो। म जुत्ता बिना नै टाउको मुनि ज्याकेट लिएर सिरानीको सट्टा टाँसिएको थिएँ। डुङ्गा मौन कारहरु संग गतिहीन उभिएको थियो। हल्का हावा चलिरहेको थियो; घाम तातो थियो।
  
  
  मेरो दोस्रो प्रभाव म अझै सपना देखिरहेको थियो। मसँग ती अद्भुत कामुक सपनाहरू मध्ये एक थियो जुन सँधै समाप्त हुन्छ जस्तो देखिन्छ जब चीजहरू देख्न थाल्छ र बिहान तपाईंलाई निराश छोड्छ। तमारा आफ्नो ब्रा र प्यान्टीमा कडा रेलिङमा झुकेकी थिइन्। जसरी उनको लामो, लचिलो खुट्टाहरू डेकमा फैलिएको छ, उसको पछाडि कमानी छ, उसको स्तनहरू बाहिर धकेलिएको छ, र सकेसम्म धेरै घाम समाउनको लागि उसको अनुहार उठाइएको कामुक दृष्टि हो जुन मलाई मेरो सपनामा हेर्न मनपर्छ। तर ऊ वास्तविक थियो, वास्तविक, सूर्य जस्तै! मैले सास फेरेँ र मेरा पाखुरा फुकाएँ। पीडा पनि वास्तविक थियो। म सिधै उठेर बसें । डुङ्गा नीलो छालले भरिएको थियो। समुद्र शान्त थियो र आकाश चम्किलो रूपमा सफा थियो। "हेलो," तामारा मुस्कुराई। उज्यालो घामबाट आफूलाई जोगाउँदै उनले आँखामाथि हात उठाइन्।
  
  
  "नमस्ते," मैले जवाफमा मुस्कुराए। "हामी बगिरहेका छौं।"
  
  
  "हामीसँग इन्धन सकियो।"
  
  
  'बारेमा।'
  
  
  "तपाईले होश गुमाउनु भएको केहि मिनेट पछि, इन्जिन पिउने र बन्द गर्न थाल्यो। मैले गर्न सक्ने अरु केही छैन।
  
  
  'होइन, पक्कै होइन।'
  
  
  "करेन्टले हामीलाई केही घण्टामा किनारमा लैजान्छ।"
  
  
  "हामी व्यस्त हुनेछौं। थोरै आरामले हामीलाई हानि गर्दैन।
  
  
  "मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ," उनले भनिन्। उसले फेरि आफ्नो टाउको फर्काइ। “यी कपडाहरूमा यो धेरै तातो भयो र म अलिकति घाममा नुहाउन चाहन्थें। मलाई आशा छ कि तपाईलाई मन पर्दैन?
  
  
  "म को हु? कहिल्यै!'
  
  
  मेरो नजर सफा फिरोज पानी पारी टाढाको धुंधको किनारमा घुम्यो। पनामा उज्यालोमा चम्क्यो, समुद्र शान्त थियो। मैले मौनता महसुस गरें। हावाको सास थिएन। घाँसको झ्यालमा एउटा पनि जनावर हल्लिएको छैन, र घना पन्नाको जंगलबाट एउटा आवाज पनि आएको छैन। यसको लागि धेरै चाँडो थियो। नदीहरू र नहरहरू अझै पनि बाक्लो बरफले भरिएका थिए। तर बरफ चाँडै फुट्छ र टुक्रा टुक्रा हुनेछ। पहाडबाट पग्लिएको हिउँले यहाँ र त्यहाँ अस्थायी बाढी निम्त्याउन सक्छ, तर त्यो भविष्यमा थियो। मानिस र जनावरहरू अझै चकित थिए, जेम्बलाको साम्राज्यवादी आँधीले सिर्जना गरेको अविश्वसनीय डरलाग्दा बाहिर निस्कने प्रयास गर्दै। पछि तिनीहरूले आफ्ना मृत आफन्तहरूलाई शोक गर्न थाल्छन् र आफ्नो घर पुनर्निर्माण गर्न थाल्छन्। तर यो पछि हुनेछ ...
  
  
  मैले न्यानो, सुगन्धित हावामा सास फेरेँ र मेरो खुट्टा डेकमा दृढतापूर्वक रोपें। मेरो अनुहारमा फराकिलो मुस्कान थियो। "यो लड्न लायक थियो।"
  
  
  तामारा सुस्त अनुग्रह संग उठ्यो। ऊ मेरो छेउमा आयो र बिस्तारै मेरो घाँटीमा आफ्नो हात बेरे। उसको औंलाहरूले मेरो ब्लाउजको बटनहरू समात्यो। उसको हात मेरो छाती माथि चिप्लियो।
  
  
  "उत्तेजना समाप्त भयो," मैले भने। "तिमीले अब चिन्ता लिनु पर्दैन।"
  
  
  "मैले यो कहिल्यै गर्नुपरेको छैन, निक, तर मलाई यो मन पर्छ।"
  
  
  "जब हामी पानामा पुग्छौं, हाम्रो बाटो फरक हुनेछ। अझै छैन...'
  
  
  "होइन," उसले मेरो कानमा उदास भएर कानाफुस गरि।
  
  
  "तपाईको जिम्मेवारी छ र मसँग मेरो छ, र हामी अर्कोको लागि कहिल्यै परिवर्तन गर्दैनौं। सबै ठीक थियो र हामी पनामा नपुगेसम्म ठीक हुनेछ।
  
  
  "डुङ्गा बगिरहेको छ।"
  
  
  "र हामी यसको बारेमा केहि गर्न सक्दैनौं।"
  
  
  "जब हामी अझै सक्छौं रमाईलो गर्न।"
  
  
  मैले उसलाई चुम्बन गरें र उनको कडा र लचिलो शरीरलाई म तिर तानेँ।
  
  
  म गलत थिए। उत्साह अझै सकिएको छैन ।
  
  
  पुस्तकको बारेमा:
  
  
  यो सबै मेक्सिकोमा एक AX एजेन्ट द्वारा प्राप्त एक विकृत रेडियो सन्देश संग शुरू भयो। अब निक कार्टर निकारागुआको घना जङ्गल, जसलाई मस्किटो कोस्ट भनिन्थ्यो, बाटो हुँदै थियो। उनलाई लामखुट्टे, विषालु सर्प र असह्य गर्मीले घेरेको थियो । उनको यात्रा क्रूर थियो, तर उसले पुरानो मायान मन्दिर खोज्नु पर्यो। कर्नल जेम्बलाको मुख्यालय त्यहीँ थियो। र यसले मध्य र दक्षिण अमेरिकालाई ध्रुवीय क्षेत्रमा परिणत गर्न सक्छ। र हिउँको चिसोले प्रहार गर्ने धम्की दिएपछि, निकले रूसी KGB एजेन्ट तामारा किरोभालाई पनि यो नरक योजनासँग अमेरिकाको कुनै सरोकार छैन भनी विश्वास दिलाउनुपर्छ।
  
  
  तर कर्नल जेम्ब्लाले आफ्नो बर्फीलो डरलाई पुन: जगाउन प्रबन्ध गर्दछ। त्यसपछि निक कार्टरलाई असम्भव गर्न आग्रह गरिनेछ ...
  
  
  
  सामग्री तालिका
   अध्याय २
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  हत्यारा: कोडनेम गिद्ध
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  हत्यारा: कोडनेम गिद्ध
  
  
  संयुक्त राज्य अमेरिका को गोप्य सेवा को मान्छे को लागी समर्पित
  
  
  
  पहिलो अध्याय।
  
  
  मैले मेरो बाक्लो जिब्रोले मेरो सुकेको ओठ चाटें र मेरो टाउको माथिको घाममा चिन्तित भए। मेरो मुखमा पुरानो कागजको स्वाद थियो, र मेरो कानमा एक सुस्त तर लगातार गुन्जिरहेको थियो।
  
  
  सानो, पातलो काँडाको झाडीको छेउमा म कति बेर बेहोश भएर बसेँ त्यो थाहा पाउन सकिँदैन। जब म पहिलो पटक आइपुगेँ, म कहाँ थिएँ वा कसरी त्यहाँ पुगेँ भन्ने याद गर्न सकिन। त्यसपछि मैले एउटा घुमाउरो, चम्किलो भग्नावशेष, एउटा सानो मुनी प्लेन, बादलविहीन आकाशबाट घाइते बाज जस्तै खसिरहेको देखें। धातुको आधा भाँचिएको स्ट्रिपहरू - बलियो प्रहारको अवशेषहरू - खैरो भेल्ड घाँसबाट तीस गज माथि उठे, र धुवाँको पातलो मुस्सा अझै आकाशमा पुग्यो। अब मलाई याद आयो जब विमान जमिनमा ठोक्किएर बाहिर फ्याँकिएको थियो, र त्यसपछि दन्किरहेको आगोबाट टाढिँदै गएको थियो। सूर्यको स्थितिबाट मैले महसुस गरें कि बिहान दुर्घटना भएको धेरै घण्टा बितिसकेको थियो।
  
  
  अप्ठ्यारो र ठुलो पीडाको साथ, म मेरो च्यातिएको खाकी प्यान्टबाट मेरो तिघ्रामा तातो सेतो माटो महसुस गर्दै सिटमा बसेँ। मैले लगाएको बुशसर्ट मेरो पछाडि टाँसिएको थियो, र मेरो आफ्नै शरीरको गन्धले मेरो नाकमा भरियो। घामको किरणबाट आँखा जोगाउन हात उठाएर, एक्लो छाता बबूलको विरल हरियालीले अवरुद्ध भएको चारै दिशामा अनन्त रूपमा फैलिएको अग्लो सिंह घाँसलाई हेरेँ। त्यहाँ सभ्यताको कुनै चिन्ह थिएन, केवल घाँस र रूखहरूको अनन्त समुद्र।
  
  
  एउटा गिद्ध चुपचाप टाउको माथि घुमिरह्यो र घुम्दै थियो। मेरो अगाडी जमिनमा छाया टाँस्दै, चराले झुक्किएर हेरिरहेको थियो। मेरो कानमा गुनगुन अब धेरै फरक थियो, र यो मेरो टाउकोमा थिएन भनेर मलाई लाग्थ्यो। दुर्घटनास्थलबाट आवाज आएको थियो । झिंगाको आवाज थियो ।
  
  
  मैले भग्नावशेषमा ध्यान दिएँ। त्यसपछि एउटा गिद्ध र झिंगाको झुण्डले मलाई एलेक्सिस सालोमोस यो विमानमा मसँगै रहेको सम्झायो - समस्या उत्पन्न हुँदा उसले यसलाई पाइलट गरिरहेको थियो। मैले हेरें तर उनलाई दुर्घटना स्थलको नजिक कतै देखिन।
  
  
  कमजोर रूपमा उठ्दै, मैले थाहा पाएँ कि मेरा खुट्टा सुन्न थिए। पूरै शरीर दुख्यो, तर हड्डी भाँचिएको थिएन। उसको देब्रे हातको लामो कट पहिले नै निको भइसकेको थियो, रगत सुकेको थियो। मैले धुवाँ उडिरहेको भग्नावशेषलाई नराम्ररी हेरेँ। मैले एलेक्सिस बाँचे कि भनेर पत्ता लगाउन खोज्नु पर्यो।
  
  
  म विमानको शरीर नजिक पुग्दा झिंगाको आवाज चर्को भयो। मैले झुकेर केबिनमा हेरे, तर मेरो साथीलाई याद गरेन। मलाई मेरो पेट दुख्छ। त्यसपछि, जब म भग्नावशेषको अगाडिको वरिपरि हिंड्दै थिएँ, जलेको प्रोपेलर र फ्युसेलेजको टुक्रा टुक्रा पार गर्दै, म अचानक रोकिएँ।
  
  
  एलेक्सिसको शव करिब १० गज टाढा एउटा विचित्र रगतको थुप्रोमा परेको थियो। उसलाई पनि बाहिर फालियो, तर विमान दुर्घटना हुनु अघि होइन। विमानको विन्डशिल्डको प्रभावबाट उनको टाउको र अनुहारको अगाडिको भाग कुचिएको थियो र उनको घाँटी भाँचिएको देखिन्छ। उनको लुगा च्यातिएको थियो र उनी सुकेको रगतले ढाकिएको थियो। ठूला-ठूला खैरो झिंगाहरूले उसको शरीर छोपेका थिए, सबै किरमिजी दरारहरूमा घस्रिरहेका थिए। लाशको पछाडिको लामो घाँसमा हिँडिरहेको देख्दा म अलिकति बिरामी महसुस गर्दै फर्किन थालेँ। चिटिक्क परेको हाइना बिस्तारै नजिक आयो, मेरो उपस्थितिको बारेमा थाहा थियो तर हेरचाह गर्न धेरै भोको थियो। उसको उपस्थिति मेरो दिमागमा दर्ता हुँदा, हाइनाले आफू र शरीरको बीचमा छोटो दूरी पार गर्यो र एलेक्सिस सलोमोसको छेउमा खुला मासु समात्यो, एक टुक्रा च्यात्यो।
  
  
  "हट जाउ, तिमीलाई धिक्कार!" - मैले जनावरलाई चिच्याएँ। मैले जलेको काठको लठ्ठी उठाएँ र हाइनामा फालें। जनावर रगतले भरिएको मुखको टुक्रा बोकेर घाँसभरि हिँड्यो। केही बेरपछि उनी त्यहाँ थिएनन् ।
  
  
  मैले टुक्रा टुक्रा भएको शरीरलाई फेरि हेरे । मसँग यसलाई गाड्नको लागि बेलचा पनि थिएन, त्यसैले मैले यसलाई 24 घण्टा भित्र जनावरहरूले नष्ट गर्न छोड्नुपर्‍यो।
  
  
  खैर, मैले यसलाई मद्दत गर्न सकिन। एलेक्सिस सालोमोस पनि दफन संग वा बिना मृत थियो। अन्तमा तिनीहरूले उसलाई समातेर मारे, र तिनीहरूले मलाई पनि लगभग पक्रे। कम्तिमा यस बिन्दुसम्म म कुनै न कुनै रूपमा बाँचेको थिएँ। तर मेरो भाग्यको सबैभन्दा ठूलो परीक्षा आउन बाँकी नै छ, किनकि रोड्सियन झाडी देशको सबैभन्दा गहिरो भागमा रहेको सालिसबरी र बुलावायोको बीचमा म लगभग आधा बाटोमा थिएँ भन्ने मलाई विश्वास थियो।
  
  
  म भग्नावशेषको वरिपरि हिंडें जबसम्म यसले शरीरलाई फेरि लुकाउँदैन। खराबी भएको विमानले पाँच हजार फिटमा हाच्छ्युँ र खोक्नु अघि, सलोमोसले भने कि हामी छिट्टै एउटा सानो गाउँ पार गर्दैछौं। उसले भनेको कुराबाट मैले गाउँ अझै पचास-पचहत्तर माइल दक्षिणपश्चिममा रहेको अनुमान गरें। पानी र हतियार बिना, मेरो त्यहाँ पुग्ने संभावना धेरै कम थियो। मैले सामान्यतया बोकेको लुगर र म्यान चक्कु सालिसबरीको मेरो होटेलमा छोडियो। तिनीहरू मध्ये कुनै पनि मेरो टी-शर्टमुनि लुकाउन सकिँदैन र, कुनै पनि अवस्थामा, मैले बुलावायोको यो विशेष विमान सवारीमा तिनीहरूको आवश्यकता परेको थिइनँ। म छुट्टीमा थिएँ र आराम गर्दै थिएँ।
  
  
  Ular अमेरिकाको शीर्ष गोप्य खुफिया एजेन्सी - AX मा काम गरिरहेको थियो - र एथेन्सका एक पुरानो साथीसँग मात्र सँगै थिए जसलाई मैले सालिसबरीमा संयोगवश भेटेको थिएँ। अब यो साथी मरेको थियो, र उसले मलाई सुनाएको जंगली कथा विश्वासयोग्य भयो।
  
  
  म नजिकैको दीमक ढिस्कोमा पुगें, मेरो टाउको जत्तिकै अग्लो कडा सेतो माटोको थुप्रो जसमा धेरै चिम्नीहरू प्रवेशद्वारको रूपमा सेवा गरिरहेका थिए। म त्यसको विरुद्धमा धेरै झुकाएँ, ज्वरोले भरिएको रूखहरूको टाढाको रेखामा हेरेँ, र भग्नावशेषको अर्को छेउमा झिंगाहरू बेवास्ता गर्ने प्रयास गरें। तीन दिनअघि मैले एलेक्सिस सलोमोसलाई सालिसबरीको पायोनियर मेमोरियल पार्क नजिकैको एउटा सानो रेस्टुरेन्टमा भेटें। म टेरेसमा बसेर शहरलाई हेर्दै थिएँ जब सलोमोस अचानक मेरो टेबुल नजिक देखा पर्‍यो।
  
  
  "निक? निक कार्टर? - उसले भन्यो, र उनको सुन्दर अँध्यारो अनुहारमा एक ढिलो मुस्कान देखा पर्‍यो। ऊ आफ्नो चालीस वर्षमा घुमाउरो कपाल भएको, चौराहा-जवाडा, घुमाउरो कपाल भएको मानिस थियो जसको आँखाले एक तेज तीव्रताका साथ तपाईलाई हेर्थ्यो, मानौं उसले तपाईको टाउको भित्रका रहस्यहरू देख्न सक्छ। उनी एथेन्सको एउटा अखबारका सम्पादक थिए।
  
  
  "एलेक्सिस," मैले हात फैलाउन उभिएर भनें। उसले यसलाई दुबै हातले उठायो र यसलाई जोडले हल्लायो, उसको मुस्कान मेरो भन्दा पनि फराकिलो थियो। "तिमी अफ्रिकामा के गर्दैछौ?"
  
  
  मुस्कान गायब भयो, र पहिलो पटक मैले महसुस गरें कि ऊ मैले उसलाई सम्झेको भन्दा फरक देखिन्छ। उसले मलाई केजीबी मानिसलाई पत्ता लगाउन मद्दत गर्यो जसले धेरै वर्ष पहिले एथेन्समा पश्चिमका लागि महत्त्वपूर्ण कागजातहरू चोरेको थियो। त्यतिबेलादेखि उनको उमेर निकै बढेको देखिन्छ । उसको अनुहारले यसको स्वस्थ उपस्थिति गुमाएको छ, विशेष गरी आँखा वरिपरि।
  
  
  उसले सोध्यो। -"तिमीलाई मन छ यदि म तिमीसँग सामेल भएँ?"
  
  
  "तिमीले नगरेमा म अपमानित हुनेछु," मैले जवाफ दिएँ। "कृपया बस्नुहोस्। वेटर!" सेतो एप्रन लगाएको एक युवक टेबलको नजिक आयो र हामी दुबैले ब्रिटिश एले आदेश दियौं। हामीले ड्रिंक नआउन्जेल कुराकानी गर्यौं र वेटरले छोड्यौं, र त्यसपछि सलोमोस विचारशील भए।
  
  
  "तिमी ठिक छौ, एलेक्सिस?" - मैले अन्तमा सोधें।
  
  
  उसले मलाई हेरेर मुस्कुरायो, तर मुस्कान पातलो र बाध्यकारी थियो। "म समस्यामा थिएँ, निक।"
  
  
  "के मैले गर्न सक्ने केहि छ?"
  
  
  उसले आफ्नो स्क्वायर काँधहरू हल्लायो। "मलाई केहि गर्न सकिन्छ भन्ने शंका छ।" उहाँले अंग्रेजी राम्रो बोल्नुभयो, तर एक ध्यान दिने उच्चारण संग। उसले एलेको लामो चुस्की लियो।
  
  
  मैले सोधे । - "के तपाईं मलाई यस बारे बताउन चाहनुहुन्छ?" "वा यो धेरै व्यक्तिगत छ?"
  
  
  उसले हाँस्यो, “ओह, यो मेरो साथी हो। तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ यो धेरै व्यक्तिगत हो।" उसको आँखा मेरो भेटियो। "कसैले मलाई मार्न खोज्दैछ।"
  
  
  मैले उसको अनुहार हेरें । "के तपाईँ निश्चित हुनुहुन्छ?"
  
  
  बाङ्गो मुस्कान। "म कत्तिको विश्वस्त हुनुपर्छ? एथेन्समा, राइफलको गोलीले झ्याललाई चकनाचूर पार्छ र मेरो टाउको इन्चमा छुन्छ। त्यसैले म संकेत लिन्छु। म यहाँ सालिसबरीमा मेरो भतिजीलाई भेट्न केही समय निकाल्दै छु। उनी दस वर्षअघि यहाँ बसाइ सरेका व्यापारी हुन् । मैले सोचें म यहाँ केहि समयको लागि सुरक्षित छु। त्यसपछि, दुई दिन अघि, एउटा कालो मर्सिडीजले मलाई मुख्य बुलेभार्डमा लगभग ठक्कर दियो। सडकको छेउमा तानेको ड्राइभर ठ्याक्कै मैले एथेन्समा देखेको मान्छे जस्तै देखिन्थ्यो। "
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ यो मान्छे को हो?"
  
  
  "होइन," सालोमोसले बिस्तारै टाउको हल्लाएर भने। "मैले उसलाई हालै अपोलो भवनबाट बाहिर निस्केको देखेको छु जब म त्यहाँ अलिकति जासुसी गरिरहेको थिएँ।" ऊ रोकियो र आफ्नो एलीलाई हेरी। "के तपाईंले कहिल्यै अपोलो लाइनहरू सुन्नु भएको छ?"
  
  
  "तेल ट्याङ्कर कम्पनी, हैन?"
  
  
  "त्यो सहि हो, मेरो साथी। मेरो देशभक्त निक्कोर मिनुर्कोसको स्वामित्वमा रहेको संसारमा ट्याङ्करहरूको सबैभन्दा ठूलो लाइन।
  
  
  "ए हो। मलाई Minurcos थाहा छ। पूर्व अरबपति नाविक। सन्यासी; आजकल कसैले देख्दैनन्।"
  
  
  "फेरि सत्य," सालोमोसले भने। "मिनुरकोसले लगभग दस वर्ष अघि सार्वजनिक जीवनबाट अवकाश लिए, जबकि अझै पनि अपेक्षाकृत जवान मानिस थिए। उनले आफ्नो व्यवसाय सञ्चालन गर्ने प्लाजा डे ला कन्स्टिट्युसन नजिकैको अपोलो भवनमा आफ्नो पेन्टहाउसमा लगभग सबै समय बिताउने विश्वास गरिन्छ। व्यक्तिगत सम्पर्कहरू हुन्। मुख्यतया Minurcos को नजिकका सहयोगीहरु द्वारा बनाईएको "लगभग कसैले पनि उहाँ संग व्यक्तिगत दर्शक प्राप्त गर्दैन।"
  
  
  "धेरै धनी मानिसहरूले आफ्नो गोपनीयतालाई धेरै मूल्यवान् ठान्छन्," मैले मेरो एले चुस्दै भनेँ। "तर मिनुर्कले तपाईको जीवनमा गर्ने प्रयासहरूसँग के गर्नुपर्दछ?"
  
  
  सालोमोसले गहिरो सास फेरे र बिस्तारै बाहिर निकाले। “करिब छ महिना अघि, मोनुर्कोको व्यवहार परिवर्तन हुन थाल्यो। यो विशेष गरी मेरो लागि र निस्सन्देह, अन्य अखबार सम्पादकहरूको लागि रोचक थियो, किनभने Minurkos को बारेमा कुनै पनि जानकारी एथेन्स ओलम्पिकका पाठकहरूको लागि रोमाञ्चक र महत्त्वपूर्ण छ। सधैं राजनीतिबाट बाहिर रहने मिनुर्कले एथेन्सको शासक जन्टाको विरुद्धमा सार्वजनिक बयान दिन थालेपछि याद गर्नुहोस्। अचानक उनले कर्नलहरूका नेताहरू कमजोर र समाजवादी भएको घोषणा गरे। उनले घोषणा गरे कि उनीहरूले अप्रिल 21, 1967 को "क्रान्ति" लाई धोका दिए। र कन्स्टेन्टाइन II वा कुनै अन्य राजतन्त्रको पुनर्स्थापना संग ग्रीस अझ राम्रो हुनेछ भनेर संकेत गर्यो। उनले Papandreou जस्ता वामपन्थीहरूको खतरालाई उद्धृत गरे र सुझाव दिए कि ग्रीक सरकारमा अर्को "शेक-अप" हुनुपर्दछ।
  
  
  मैले भनेँ, “यो मान्छेलाई यति वर्षपछि अचानक राजनीतिमा चासो दिने अधिकार छ । सायद ऊ आफ्नो पैसा खर्च गर्न थाकेको छ।"
  
  
  "यस्तो देखिन्छ कि चीजहरू अझ अगाडि बढिरहेका छन्। Minurcos जस्तो मानिसले धेरै साथीहरू किन्न सक्छ। जनरल र कर्नलहरू आउँदैछन्।
  
  
  पेन्टहाउसमा र बाट, तर तिनीहरू प्रेस भ्रमणको बारेमा कुरा गर्दैनन्। मिनोर्कले उत्तरी ग्रीसको उद्देश्यले बनाएको शिविर र एजियन सागरको टापु माइकोनोसमा एउटा निजी सेनालाई आर्थिक सहयोग गरिरहेको अफवाह छ।
  
  
  अन्तमा, कर्नेल डेमेट्रियस रेसिओनको भर्खरै बेपत्ता भएको छ। Minurcos-प्रभावित अखबारले निष्कर्ष निकाल्छ कि उनी पिरियसमा डुङ्गा चलाउँदा डुबे, तर उनको शव कहिल्यै फेला परेन। Nikkor Minurkos अब Ración लाई आफ्नो रोजाइको मान्छे, Despo Adelphia नामक फासिस्टलाई प्रतिस्थापन गर्न एक प्रमुख अभियान सुरु गर्दै हुनुहुन्छ। जुन्टाले एडेल्फिया चाहँदैन, तर यसका नयाँ र महान नेताहरू जनरलको मुख्यालयमा मिनुर्का र उनका साथीहरूसँग डराउँछन्।"
  
  
  "एक चाखलाग्दो अवस्था," मैले स्वीकार गरें, "तर के तपाइँ सोच्नुहुन्छ कि Minurcos ले एक रक्तपातपूर्ण कू को विचार संग आतंक को अभियान सुरु गरिरहेको छ?"
  
  
  "हुनसक्छ। तर त्यहाँ अन्य सम्भावनाहरू छन्। त्यहाँ नयाँ अनुहारहरू छन् जुन कुनै पनि पत्रकारले एपोलोको शीर्षमा पेन्टहाउसबाट आउन र जानु अघि देखेका थिएनन्; Minurcos आफैं अझै लुकेको छ। यद्यपि, मैले याद गरें कि नयाँ अनुहारहरू मध्ये एक ग्रीक अमेरिकी एड्रियन स्टाभरोसको हो।"
  
  
  सालोमोसमा मेरा आँखा अलिकति साँघुरिए । "एथेन्स मा Stavros?" - म बिस्तारै चिच्याएँ। "Minurcos संग संगत राख्दै?"
  
  
  "यस्तो लाग्छ। जबसम्म...।"
  
  
  "यदि मात्र के?"
  
  
  "ठीक छ। मिनुर्कोसको भर्खरका टिप्पणीहरू चरित्र बाहिर भएकाले, उहाँ तिनीहरूको स्रोत नभएको हुन सक्छ।"
  
  
  "मिनुरकोस साम्राज्यको स्टाभरोसको अधिग्रहण?"
  
  
  "सायद Minurkos को इच्छा को विरुद्ध," Salomos सुझाव दिए। "सायद त्यहाँ पहिले नै एउटा सानो तख्तापलट लुकेको छ। Minurcos धेरै गोप्य छ र सधैं अधीनस्थहरू मार्फत व्यापार सञ्चालन गर्ने भएकोले, उसलाई मार्न वा कब्जा गर्न र आफ्नो नाम अन्तर्गत काम गर्न, र कसैले ध्यान नदिई आफ्नो ठूलो रकम खर्च गर्न सक्छ। नोट। तुरुन्तै। त्यस पछि "मैले मेरो सम्पादकीयमा यस्तो सिद्धान्त राख्दा, एथेन्समा मेरो जीवनमा पहिलो प्रयास गरियो।"
  
  
  उसको आँखामा चिन्तित नजर फर्कियो । मैले Adrian Stavros मा AX फाइल सम्झें र महसुस गरें कि उहाँ यस्तो चालबाजी गर्न सक्षम हुनुहुन्छ। स्ट्याभरोसले येल विश्वविद्यालयमा विद्यार्थीको रूपमा पोस्टर प्रदर्शन गरे। त्यसपछि उनी सीआईए कार्यालयमा कट्टरपन्थी बम विस्फोटमा संलग्न भए र पछि सिनेटरको जीवनमा प्रयास गरे। उनले एफबीआई र सीआईएको चंगुलबाट भागे र आफूलाई ब्राजिलमा कतै गाडे, जहाँ उनले तस्करी र हत्या जस्ता गम्भीर अपराधहरूमा प्रगति गरे। अमेरिकामा उनीविरुद्ध थोरै प्रमाण नभएकाले अमेरिकाले उनलाई फिर्ता ल्याउने प्रयास गरेन। तर ब्राजिलमा उनीहरूले उनलाई हेरिरहेका थिए।
  
  
  "अनि त्यो मानिस जसले तपाईलाई यहाँ सालिसबरीमा भाग्न खोज्यो?" मैले सोधे । "के तपाईंले उसलाई अपोलो भवनको पेन्टहाउस छोडेको देख्नुभयो?"
  
  
  "हो, निक," सालोमोसले भने। उसले आफ्नो बाँकी एलेको एक चुस्की लियो र हिबिस्कसले ढाकिएको बलस्ट्रेडको पहाडबाट शहर तर्फ हेर्यो। "म हताश छु। बुलावायो बाहिरको देशमा बस्ने मेरो चचेरे भाईको एक साथीले मलाई यो नहुञ्जेल केही समयको लागि उहाँलाई भेट्न आग्रह गर्नुभयो। मैले उनको निमन्त्रणा स्वीकार गरें। एयरपोर्टमा भाडाको विमान मलाई पर्खिरहेको छ। म लाइसेन्स प्राप्त पाइलट हुँ र सवारीको आनन्द लिने भएकोले म यसलाई उडान गर्नेछु। त्यो हो, यदि म बिर्सन सक्छु ..." त्यहाँ एक छोटो मौनता थियो, त्यसपछि उसले मलाई हेर्यो। "निक, यदि तपाईं मलाई बुलावायोमा साथ दिनुहुन्छ भने म यसको साँच्चै प्रशंसा गर्नेछु।"
  
  
  मलाई थाहा थियो कि एलेक्सिस सलोमोसले सोध्ने छैनन् कि उनी डरले निराश थिए। र AX का रहस्यमय निर्देशक डेभिड हकबाट अर्को असाइनमेन्ट प्राप्त गर्नु अघि मसँग अझै केही दिनको छुट्टी बाँकी थियो।
  
  
  "म सधैं बुलावायो हेर्न चाहन्थें," मैले भनें।
  
  
  एलेक्सिसको अनुहारमा राहतको अनुहार देखा पर्‍यो। "धन्यवाद, निक।"
  
  
  दुई दिनपछि हामी उड्यौं । सालोमोस एक अनुभवी पायलट थिए, र यो जंगली रोडेसिया माथि उडान अप्रत्याशित र रमाइलो हुनेछ जस्तो लाग्थ्यो। सलोमोस तल उड्यो त्यसैले हामीले दुर्लभ वन्यजन्तु र झाडीको रोचक स्थलाकृतिक विशेषताहरू भेट्टाउन सक्छौं। उडानले सलोमोसको आत्मालाई उठाउने जस्तो देखिन्थ्यो, र उहाँ आफ्नो पुरानो आत्म जस्तै हुनुहुन्थ्यो। तर मध्य बिहान, बुलावायोको आधा बाटोमा, बिहानको शान्तता एक दुःस्वप्नमा परिणत भयो।
  
  
  मुनीको सानो दुई-सीटर खोक्यो। सुरुमा सलोमोसले वास्ता गरेन, तर पछि यो खराब भयो। उसले सानो इन्जिन बन्द गर्यो, तर यो मात्र जटिल कुरा हो। हामीले उचाइ गुमायौं र फराकिलो गोलाकार मोड सुरु गर्यौं।
  
  
  सालोमोसले ग्रीकमा कसम खाए, त्यसपछि उनको अनुहार फिक्का भयो। उसले प्यानल अध्ययन गर्यो र मलाई हेर्यो। "इंन्धन गेज भरिएको देखाउँछ," उसले चिच्याइरहेको इन्जिनमा चिच्यायो। "यो आज बिहान यसको मूल स्थितिबाट सरेको छैन।" उसले सेन्सर छोप्ने गिलासमा ट्याप गर्यो, तर केही भएन। सुई अक्षर F मा रह्यो।
  
  
  "हामीसँग ग्यास सकिएको छ," मैले अविश्वसनीय रूपमा भने। यो कुनै पनि विमान, विशेष गरी साना विमानहरूको लागि नराम्रो खबर हो।
  
  
  "वास्तवमा होइन, तर हामी छिटो तल जाँदैछौं," सलोमोसले मुनीलाई अस्थायी ग्लाइडमा राख्दै र नियन्त्रणहरूसँग संघर्ष गर्दै भने। "यो विमान बर्बाद भयो, निक। सेन्सर ठाँउमा जमेको थियो, तर हामीले टेक अफ गर्दा ट्याङ्कहरू लगभग खाली थिए।
  
  
  यो नियतले गर्नुपर्थ्यो।"
  
  
  “हे भगवान्”, म चिच्याएँ। "के तिमी उसलाई रोप्न सक्छौ?"
  
  
  "यहाँ कुनै एयरफिल्ड छैन," उनले भने, विमानलाई टेलस्पिनमा जानबाट रोक्न प्रयास गर्दै। "तर हामीले खुला भेल्डमा अवतरण गर्ने प्रयास गर्नुपर्नेछ - यदि म यसलाई योजना योजना अनुसार राख्न सक्छु।"
  
  
  "के मैले गर्न सक्ने केहि छ?"
  
  
  "हो। प्रार्थना गर।" एलेक्सले मलाई हेरे। "मलाई धेरै माफ गर्नुहोस्, निक।"
  
  
  "के फरक पर्दैन," मैले भनें। "केवल यो चीज रोप्नुहोस्।" मैले समस्याको बारेमा सोधेको पनि छैन । मसँग समय थिएन। हामी घाँसेको भित्तामा उकालो ओर्लियौं।
  
  
  इन्जिन खोक्यो र फेरि हिस्यो, र त्यसपछि सधैंको लागि मरे किनभने हामीले जमिन हामीतिर दौडिरहेको देख्यौं। मैले निर्णय गरे कि यो सबै सकियो। यसबाट बाँच्ने कुनै उचित आशा थिएन।
  
  
  पखेटा भाँचिएको चरा झैं हामी पाँच सय फिट तल झर्यौँ । तीन सय। बबुलका रुखहरू मुनि चिप्लिए। एक सय। सालोमोसको अनुहार तनावले जमेको थियो, र उसका हातहरू नियन्त्रण गर्न कोसिस गर्न बाध्य थिए। त्यसपछि त्यहाँ घाँस र काँडाहरू चकनाचूर गतिको साथ चलिरहेको थियो, पखेटा घुमाइएको रूखको हाँगाले च्यात्यो, र अन्तिम क्षणमा विमानले आफ्नो नाक अलिकति उठायो र छेउमा चिप्लियो। प्रभावले हामीलाई विमानको अगाडि फ्याँक्यो। त्यहाँ धातु पीस्दै र चर्किरहेको थियो र गिलासको ठूलो क्र्याक थियो, र हाम्रो शरीर सानो केबिनमा पिटियो। त्यसपछि अन्तिम आपतकालीन स्टप आयो: मेरो ढोका खुला भयो र मेरो शरीर कडा जमिनमा क्रन्च गर्नु अघि घाँसमा टाउकोको औंलासम्म उड्यो।
  
  
  बाहेक अरु केहि याद छैन... दर्दनाक घाँसमा घस्रँदै, सहजै विमानबाट टाढा सर्दै, र त्यसपछि मेरो पछाडि कतै डरलाग्दो आगोको आवाजको साथ विस्फोट भयो।
  
  
  दोस्रो अध्याय।
  
  
  अग्लो दीमक ढिस्कोको कडा माटोमा भारी झुकेर मैले मेरो टाउकोबाट प्रकोपको सम्झनालाई धकेल्ने प्रयास गरें। तर एलेक्सिस सलोमोसको अनुहारमा देखिने अनुहारबाट छुटकारा पाउन गाह्रो थियो, जसरी यो सालिसबरीमा देखिन्थ्यो जब मैले भने कि म उनीसँग बुलावायोमा उड्नेछु।
  
  
  दुर्घटनाग्रस्त विमानको चम्किलो धातुको शरीरको पछाडि म अझै पनि झिंगाको निरन्तर गुञ्जन सुन्न सक्थे, तर मैले सुन्ने प्रयास गरेन। मैले फेरि घाँसे क्षितिजमा ज्वरो आउने रूखहरूको टाढाको रेखामा ध्यान केन्द्रित गरें। ज्वरोका रूखहरूले कहिलेकाहीं पानीको उपस्थितिको रिपोर्ट गर्छ भनेर कतै मैले सिकें। तर यी रूखहरू गाउँ जानको लागि मैले जाने दिशामा थिएनन्।
  
  
  एक अर्थमा, मैले सलोमोसको दुखद मृत्युको लागि जिम्मेवार महसुस गरें। उसले मलाई आफ्नो सुरक्षाको साथमा विश्वास गर्यो, र म त्यसो गर्न असमर्थ थिए जब उसलाई मेरो आवश्यकता थियो। उसले मबाट सल्लाहको अपेक्षा गर्यो, तर मैले सानो विमानको खतराको पूर्वानुमान गरिन। मैले पनि दोषी महसुस गरें किनभने मैले उनको अविश्वसनीय कथालाई पूर्ण रूपमा विश्वास गरेन। यद्यपि, उनको रगतले भरिएको लाशले उनको सिद्धान्तको कम्तिमा अंश सही थियो भन्ने स्पष्ट प्रमाण थियो। कसैले उसलाई मर्न चाहन्थे। यो व्यक्ति एथेन्सको अपोलो कार्यालयको माथिको पेन्टहाउसमा बस्ने व्यक्ति हो कि होइन भन्ने प्रश्न अझै पनि थियो।
  
  
  मेरो आँखाको कुनाबाट मैले हलचल समातें र दीमक ढिस्कोबाट बाहिर निस्कने मध्ये एक तिर फर्कें। एउटा सानो चम्किलो हरियो सर्प मेरो देब्रे हातको छेउको खाडलबाट बाहिर निस्कियो र मलाई हेरिरह्यो। म फर्किएँ । मलाई थाहै थिएन कि दीमक ढिस्कोमा सर्पहरू बस्छन्। यो हरियो माम्बा थियो, संसारको सबैभन्दा खतरनाक तीन सर्प मध्ये एक। यदि टोकियो भने, पीडितले आफू र सरीसृपको बिचमा तीन पाइला हिड्न सक्षम हुनेछ उसको विषले उसलाई मार्नु अघि। माम्बा, जुन हाल दायरा बाहिर थियो, नजिकैको प्वालमा चिप्लियो।
  
  
  मेरो मुटुको धड्कन सुस्त भएपछि म भग्नावशेषमा ठोक्किए। मैले केही बेर वरिपरि हेरे र भुइँमा करिब एक फिट लामो धातुको धारिलो टुक्रा भेट्टाएँ। एउटा छेउ एकदमै तिखो थियो। फ्युसेलेजको एक भागबाट आंशिक रूपमा जलेको काठको फ्रेमको टुक्रा च्यातेर, मैले यसलाई बराबर लम्बाइको दुई टुक्रामा भाँचें र टुक्राको फराकिलो टुक्रामा विभाजित गरें, मेरो घरको लागि ह्यान्डल बनाउन मेरो रुमालले लठ्ठीहरू बाँधे। चक्कु। । मैले कच्चा हतियार मेरो बेल्टमा टेकें र भग्नावशेषलाई पछाडि नहेर, रूखहरूतिर लागें।
  
  
  ग्रामीण इलाकामा हिड्न गाह्रो थियो। अग्लो घाँस र काँडे झाडीहरूले मेरो लुगा ताने र मेरो मासु च्याते, मलाई समातेर मलाई पछाडि समात्यो। नजिकैको बबुलको रूखबाट एउटा हर्नबिल मलाई चिच्यायो। मैले आफूलाई बाँच्ने सम्भावनाहरू गणना गरिरहेको पाएँ। त्यहाँ मर्ने सयौं तरिकाहरू छन्, र तिनीहरूमध्ये कुनै पनि सुखद छैन। यो घाँसमा मानिसले सिंहलाई देख्नु अघि नै उसलाई ठेस लाग्न सक्छ। तर यो सामान्यतया साना प्राणीहरू हुन् जसले सबैभन्दा बढी समस्या निम्त्याउँछ: मानव औंलाभन्दा ठूलो सर्प, छालामुनि गहिरो गाँसिने बिच्छी र टिक्स। यदि तपाईंले पानी फेला पार्नुभयो र पिउनुभयो भने, तपाईं कलेजोको फ्लूक्स र अन्य परजीवीहरूबाट संक्रमित हुन सक्नुहुन्छ जसले तपाईंलाई भित्रबाट खान्छ। र यदि तपाइँ यसलाई बेवास्ता गर्नुहुन्छ भने, तपाइँ अझै पहेंलो ज्वरो र मलेरिया बोक्ने लामखुट्टेले आक्रमण गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  जब म अन्ततः रूखहरूमा पुगेँ, मैले पानीको प्वालको अवशेष मात्र पाएँ। ठाउँ सुख्खा छ। बीचमा बाक्लो कालो माटो थियो, र क्षेत्रको परिधि वरिपरि धेरै जनावरहरूको खुर र पंजा छाप थियो।
  
  
  म नजिकैको रुखको हरियो खोडमा झुकेर छायाँमा बसें । यहाँ आएर मैले आफ्नो समय र शक्ति बर्बाद गरें। नजिकैको गाउँको दिशा, जुन सलोमोसले विमानमा उल्लेख गरेका थिए, मलाई यहाँ ल्याएको पाठ्यक्रमबाट नब्बे डिग्री थियो। चर्को घाममुनि हिँड्दा मलाई झनै कमजोर बनायो । मेरो मुख ट्यान गरिएको छाला जस्तै लाग्यो। मलाई सलोमोसले प्लेनमा ल्याएको चिसो पानीको थर्मस याद आयो। मैले भग्नावशेषको बीचमा उसको टुक्रा टुक्रा टोपी देखेँ; यसको सामग्री आगोमा सुक्यो। मैले उष्णकटिबंधीय सूर्यको माथि वा मेरो घाँटीमा तिर्खाको बारेमा सोच्ने प्रयास गरें र हिँडें।
  
  
  केही घण्टापछि मैले आराम नगरी अगाडि बढ्न सकिनँ भन्ने महसुस गरेको हुनुपर्छ । मेरा खुट्टाहरू कमजोरीले काँप्दै थिए, र मैले लामो सास फेर्दै फोक्सोमा हावा चुसें। मैले केही गज अगाडि नजिकैको काँडा झाडीको विरल छायामा एउटा मरेको रूखको टुप्पो देखेँ। म भुइँमा भारी ढलेँ र स्टम्पमा झुकेँ। बस्ने प्रक्रिया, हिँड्दा शारीरिक परिश्रमबाट राहत, सन्तुष्टि ल्यायो।
  
  
  मेरो आँखा बन्द भयो र मैले मेरो शरीरको दुखाइलाई बेवास्ता गरें। मैले मेरो तिघ्रामा भएका साना मांसपेशीहरू र मेरो अनुहार र हातमा कीराको टोकाइहरू बिर्सने प्रयास गरें। मलाई आराम चाहियो र म यो प्राप्त गर्न जाँदैछु। अरू सबै कुरा पेंच गर्नुहोस्।
  
  
  झाडीबाट आवाज आयो ।
  
  
  मेरो आँखा अलिकति खुल्यो । मैले एउटा गल्ती गरेँ? मैले अग्लो घाँसमा हेरे तर केही देखेन। यो मेरो कल्पना भएको हुनुपर्छ। मैले फेरि आँखा बन्द गरे, तर आवाज दोहोर्याइयो।
  
  
  यसपटक मेरो आँखा झन् छिटो खुल्यो । यसमा कुनै शंका थिएन; त्यो मानिसको आवाज थियो। मैले कान तानेर टुक्रा टुक्रा भएको सुनें।
  
  
  "त्यो केहि थियो!" - म चिच्याएँ।
  
  
  त्यसपछि आवाज थप स्थिर र फरक भयो। ती दुईजना मैले कहिल्यै नसुनेको बोलीमा कुरा गरिरहेका थिए।
  
  
  "हेलो!" म आफ्नो सम्पूर्ण शक्ति लगाएर चिच्याएँ । "यहाँ!"
  
  
  अर्को क्षणमा मैले तिनीहरूको टाउको घाँसमा मेरो तर्फ सर्दै गरेको देखें। कालो हेड्स र खाकी शर्ट। जब तिनीहरूले मलाई देखे, तिनीहरूको आवाज चर्को भयो र तिनीहरूमध्ये एकले औंल्याए।
  
  
  अलिकति आराम गरें । मैले सोचेको भन्दा म सभ्यताको नजिक थिएँ। त्यहाँ गाउँ वा कम्तिमा कतै नजिकै सडक हुनुपर्छ। मानिसहरू घाँसबाट बाहिर आए र मलाई हेरे। तिनीहरू अग्लो, पातलो र उदास थिए।
  
  
  "नमस्ते," मैले भने। "तिमीसँग पानी छ?"
  
  
  पुरुषहरूले एकअर्कालाई हेरे, त्यसपछि मलाई फर्काए। तिनीहरू आएर मेरो छेउमा उभिए। मैले उठ्ने प्रयास गरिनँ । "पानी," मैले भनें।
  
  
  तिनीहरू दुवैले धेरै जर्जर पश्चिमी लुगा लगाएका थिए र घरको चप्पल लगाएका थिए। दुईजना अग्लोले मेरो खुट्टामा औंल्यायो, र एक क्षण पछि उसले तल पुग्यो र मेरो जुत्ता खोल्यो। उसले के गर्दैछ भनेर मैले सोध्न सक्नु अघि, उसले यसलाई हटायो र आफ्नो साथीलाई देखायो। जसले मेरो जुत्तालाई निरीक्षणको लागि समात्यो, उसको अनुहारभरि तिरछेमा ठूलो, फराकिलो दाग थियो। अर्कोले आफ्नो फैलिएको दाहिने इयरलोबमा सानो ऐना लगाएको थियो। दुबैको बेल्टमा चक्कु - पांगा - थियो।
  
  
  अग्लोले अर्कोसँग बोल्यो, र मैले महसुस गरें कि उसले स्वाहिली बोलिरहेको थियो। "मजुरी साना," उसले मुस्कुराउँदै मेरो जुत्तालाई संकेत गर्दै भन्यो। उनले स्वाहिलीमा जारी राखे। "यो मेरो भाग्यशाली दिन हो।"
  
  
  "मेरो कुरा सुन" मैले कमजोर भएर सुरु गरें।
  
  
  तिनीहरूले मलाई बेवास्ता गरे। अग्लो मान्छे झुकेर मेरो अर्को जुत्ता फुकाल्यो। मैले मेरो खुट्टा तान्न खोजे, तर उसले मलाई रिसाएर हेर्यो र त्यसको मुनिबाट दोस्रो जुत्ता निकाल्यो। उसले आफ्नो फाटेको चप्पललाई लात हानेर मेरो खुट्टामा जुत्ता तान्यो, फीता बाँध्न चिन्ता नगरी। "सवासावा!" - उसले मलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गर्दै आफ्नो साथीलाई भन्यो।
  
  
  मैले अचानक महसुस गरें कि यी मानिसहरू मेरो मुक्तिदाता बन्ने छैनन्। र यो मलाई लाग्यो कि यदि मैले बाँच्नको लागि गणना गरें भने तिनीहरू आइपुग्नु भन्दा पहिले म खराब हुन सक्छु।
  
  
  "जुत्ता राम्रोसँग फिट हुन्छ।" यो सबैभन्दा अग्लो थियो।
  
  
  अर्कोले यो अवस्थाको आनन्द उठाएन। "के तपाईलाई लाग्छ कि यी तपाईको जुत्ता हो? के हामी उहाँकहाँ आएका होइनौं र?”
  
  
  अग्लोले भन्यो, "मैले उसलाई पहिलो पटक देखेको थिएँ। "तपाईले उसको प्यान्ट लिन सक्नुहुन्छ। यदि उहाँसँग झोला छ भने, हामी यसको सामग्री साझा गर्नेछौं।
  
  
  “तिमीले जुत्ता आफ्नै लागि लिनु ठीक होइन,” ऐनाले सजिएकोले गुनगुनायो ।
  
  
  अग्लो मान्छे मतिर फर्कियो। "तिम्रो प्यान्ट फुकाल," उनले स्वाहिलीमा आदेश दिए। उसको आँखा रातो लकीरहरु संग पहेलो थियो, र त्यहाँ प्रत्येक गाला मा पातलो दागहरु थिए जुन ठूलो दाग को कारण पहिले देखिने थिएन।
  
  
  मेरो हात अस्थायी चक्कुको ह्यान्डलमा राखिएको थियो, यसलाई उनीहरूको नजरबाट लुकाउँदै। प्रयोग गर्नुपर्छ भन्ने लाग्थ्यो । कानको लोब फैलाएर बेल्टबाट पाङ्गा निकाल्दै थियो । उनीहरुको नियतमा कुनै शंका थिएन । तिनीहरूले सेतो मानिसलाई आफूसँग भएको सबै कुरा खोसेर बाँच्न दिन सकेनन्।
  
  
  "ठीक छ, म मेरो प्यान्ट खोल्छु," मैले भने। मैले शक्ति प्राप्त गरें, तर म यसलाई देखाउन चाहन्न। "तर म आफ्नो खुट्टामा फर्किनु पर्छ।" मैले मेरो देब्रे हात अग्लो हातमा फैलाएँ।
  
  
  उसले उसलाई केही बेर घृणित नजरले हेर्यो, र त्यसपछि उसलाई समात्यो
  
  
  उसले करिब आफ्नो हात उठाएर मलाई मेरो खुट्टामा हिर्काए। मैले जमिन छोड्ने बित्तिकै, मैले मेरो बेल्टबाट मेरो धातुको चक्कु निकाले र अफ्रिकीको बीचमा कडा प्रहार गरे।
  
  
  धारको धारिलो धातु मासु र मांसपेशीमा चिप्लिएर उनको आँखामा आश्चर्य थियो। उसको दाहिने हातले स्वतः पंगाको ह्यान्डल समात्यो, तर त्यो उनको अन्तिम स्वैच्छिक कार्य थियो। उसले कुरूप आवाज गर्यो र मेरो खुट्टाको धुलोमा चिप्लियो।
  
  
  अर्काले एक पल फराकिलो आँखाले आफ्नो पतित साथीलाई हेर्यो। त्यसपछि उसले आफ्नो घाँटीमा जंगली आवाज निकाल्यो र भर्खरै खोसेको पाङ्गा झुल्यो।
  
  
  मैले ढुकुर फिर्ता गरें। ठुलो ब्लेडले मेरो अनुहारमा हिस्यो, हावामा काटियो र मेरो टाउको र काँधमा संकुचित रूपमा छुटेको थियो। यदि म सरेको भएन भने मेरो टाउको काटिने थियो। तर, जब म पङ्गाबाट टाढिएँ, म ढलेँ। अफ्रिकी मेरो छेउमा आयो र फेरि चक्कु घुमायो, र चम्किलो घुमाउरो ब्लेडले मेरो घाँटीमा हावामा सीटी बज्यो। म छिट्टै दायाँतिर घुमेँ र ब्लेडले कडा माटोमा हान्यो। जब मेरो आक्रमणकारीले आफ्नो सन्तुलन पुन: प्राप्त गरिरहेको थियो, मैले पछाडि फर्केर उसलाई क्रूरतापूर्वक लात हानें। मैले उसको हड्डीको टुक्रा सुने। ऊ ठूलो स्वरले मेरो छेउमा भुइँमा लड्यो।
  
  
  यदि म सामान्य रूपमा बलियो भएको भए, यो उनको अन्त्य हुन्थ्यो। तर मैले सिर्जना गरेका फाइदाहरू प्रयोग गर्न मलाई कुनै हतार थिएन। जब मैले घुँडा टेकें, अफ्रिकी पहिले नै उभिएको थियो, र उनको अनुहारमा निराशा छरपस्ट भयो। उसले फेरि मतिर झुक्यो, र यस पटक चाप फराकिलो थियो। ब्लेड मेरो शर्टको आस्तीन मार्फत काटियो, तल तिर काट्यो। मैले उसलाई मेरो छर्राले हिर्काए र उसको छातीमा उथले घाउ बनाए। म स्टम्पमा खसेपछि उसले फेरि रिसाए र आफ्नो पाङ्गाले मेरो टाउकोमा हिर्काए। स्विङको बलले उसको सन्तुलन गुम्यो र मेरो दाहिने हातमा खस्यो। मैले मेरो देब्रे हातले उसको चिसो कलर समातें, उसको टाउको पछाडि तानेर उसको घाँटीमा धातुको टुक्रा दौडिएँ।
  
  
  रगतले मेरो अनुहार र छाती भरियो जब अफ्रिकीले ठूलो स्वरले हास्यो र आक्रोशित रूपमा उसको काटिएको घाँटीमा पुग्यो। ऊ अनुहार तल झर्यो, अझै पनि आफ्नो घाँटी समातेर, र त्यसपछि कडा जमिनमा गुड्यो, गतिहीन।
  
  
  भारी सास फेर्दै, म एउटा कुहिनोमा फर्किएँ। म रिसाएको थिएँ कि मैले बाँच्नको लागि आवश्यक पर्ने यो लडाइँमा अत्यावश्यक शक्ति बर्बाद गरेको छु, तर म बाँच्न पाउँदा कृतज्ञ थिएँ। मैले दुर्घटनास्थलमा झाडीको खतरालाई मानसिक रूपमा नोट गरेपछि, मैले एउटा कुरा बिर्सें: मानिस। यस्तो लाग्थ्यो कि मानिस सधैं सूचीमा पहिलो थियो। यदि तपाईंले यो कारकलाई बेवास्ता गर्नुभयो भने, झाडीहरूले तपाईंलाई मार्न अघि तपाईं मर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  कम्तिमा यस अवस्थामा मसँग एउटा तथ्य थियो। यी मानिसहरू पश्चिम दिशाबाट आएका थिए, दक्षिणपश्चिमबाट होइन, जुन मैले लिएको थिएँ। सायद उनीहरू गाउँ भएर गएका थिए वा कतै बाटो छोडेर गएका थिए। उनीहरु कुन दिशामा गइरहेका थिए भन्ने विषयमा पनि यही भन्न सकिन्छ । म कमजोर भएर उठें र पश्चिम दिशा रोजें।
  
  
  तातोपानी अफ्रिकी घाम आकाशतिर झुक्यो जसरी मैले फेरि भित्र दिएँ। म अग्लो घाँसमा ढलेँ, बाँच्ने सम्भावना अझै छ कि छैन भनेर सोच्दै। मलाई साँच्चै पानी चाहियो। जिब्रोमा वा मुखमा अब कुनै अनुभूति थिएन। म त्यहाँ सुतेँ र बिच्छीलाई बिस्तारै घाँसबाट मेरो छेउमा घुमिरहेको देखेँ। यदि उसले आक्रमण गर्यो भने म सार्न सक्षम हुनेछु कि भनेर मलाई थाहा थिएन, तर उसले मलाई याद गरेको देखिएन। केही बेरपछि उनी छाडिन् । मैले उसलाई मुस्कुराएँ र ईर्ष्या गरें किनकि उसलाई बाँच्नको लागि कुनै समस्या थिएन, कम्तिमा पलको लागि। यो अलि विडम्बनापूर्ण देखिन्थ्यो कि यो प्रजाति डायनासोरहरू देखा पर्नुभन्दा धेरै अघि चार सय मिलियन वर्ष भन्दा बढी समयदेखि ग्रहको सतहमा घुमिरहेको थियो, र यो सम्भवतः मानिसको लोप हुनुभन्दा धेरै अघि पृथ्वीमा देखा पर्नेछ। कुनै न कुनै रूपमा यो अनुचित देखिन्थ्यो, तर त्यसपछि म पक्षपाती थिएँ।
  
  
  म त्यहाँ सुत्दा अर्को आवाज मेरो कानमा पस्यो। यो एक टाढाको गुञ्जन थियो, झिंगाको अघिल्लो गुञ्जन भन्दा धेरै फरक थिएन। तर आवाज चाँडै चर्को भयो र कार इन्जिनको रूपमा चिन्न सकिने भयो।
  
  
  म उठेर टाउको निहुराएर सुनेँ । हो, यो कुनै प्रकारको कार थियो। म हिचकिचाउदै उभिएँ र आवाज तिर लागे। मैले घाँस र कहिलेकाहीं रूखहरू बाहेक केही देखेन। तर कोलाहल हरेक सेकेन्ड नजिक हुँदै गयो।
  
  
  "हेलो!" म घाँसमा चिच्याएँ । "हेलो, यता!"
  
  
  म फसे र लडे। म फेरि मेरो खुट्टामा स्थिर रूपमा उठेर, म फेरि अगाडि बढें। एक क्षण पछि मैले यो देखेँ - एक ल्यान्ड रोभर, धुलो र खरानी भएको, छेउको सडकमा ठोक्किरहेको थियो जुन घाँसमा ट्र्याक भन्दा बढी थिएन। रोभर, एउटा खुला कार, मलाई नदेखेका दुई जना मानिसहरूले ओगटेका थिए, जब यो सडकको सबैभन्दा नजिकको बिन्दुमा पुग्यो र आफ्नो बाटोमा अघि बढ्यो।
  
  
  मैले चिच्याएँ । -"नमस्कार!"
  
  
  म अनौठो तरिकाले घाँसबाट बाटो बनाएँ र अन्तमा सडकमा पुगें। त्यहाँ पुगेपछि म फेरि चिच्याएँ । म रक्सीले मातेको जस्तै हल्लाउँदै कारको पछि दौडेँ, तर अनुहार ढलेँ।
  
  
  म त्यहाँ सुतेँ र चर्को स्वरले श्राप दिएँ, मेरो छातीमा निराशा बढेको महसुस भयो। यो कार मेरो बाँच्नको लागि अन्तिम मौका हुन सक्छ।
  
  
  त्यसपछि मैले रोभर धीमा र बन्द सुने। मैले के भयो भनेर उठ्न खोजेँ, तर मसँग बल थिएन। म
  
  
  मैले इन्जिन सुस्त भएको सुनें, त्यसपछि रोभर पहिलो गियरमा फर्कियो, सडकमा घुम्यो र मेरो तर्फ लाग्यो। तिनीहरूले मलाई सुने वा मलाई देखे।
  
  
  केही सेकेन्ड पछि कार मेरो छेउमा रोकियो, इन्जिन मरे, र मैले दुईजना पुरुषहरू ब्रिटिश उच्चारणमा कुरा गरिरहेको सुने।
  
  
  "हे भगवान, यो युरोपेली हो।"
  
  
  "उनी यहाँ झाडीहरूमा एक्लै के गर्दैछ?"
  
  
  "सायद हामीले उहाँलाई सोध्नु पर्छ।"
  
  
  चाँडै चिसो पानी मेरो मुखमा बग्यो, मेरो फोहोर शर्टको अगाडि छिर्यो, र मैले मेरो जिब्रो फेरि महसुस गर्न सक्छु।
  
  
  "हे भगवान, यार, के भयो?"
  
  
  म माथि देखिने दुइटा मासुको अनुहारमा ध्यान केन्द्रित गरें। तिनीहरू सेता, मध्यम-उमेरका रोड्सियनहरू थिए, सायद सज्जन किसानहरू जसले मरुभूमिमा दिन बिताएका थिए।
  
  
  "विमान दुर्घटना," मैले जवाफ दिए। "म त्यसबाट अगाडि बढें।"
  
  
  जब तिनीहरूले मलाई रोभरमा राखे, मलाई थाहा थियो कि मैले यो बनाएको छु। तर एथेन्समा कसैको कारणले एलेक्सिस सलोमोसको शरीर हाइनाहरूले खाएको कुरा मैले बिर्सन सकिन। मलाई आशा थियो कि डेभिड हकले मलाई एपोलो बिल्डिंगमा के भइरहेको थियो भनेर पत्ता लगाउन अनुमति दिनेछ कि एड्रियन स्टाभरोस साँच्चै ब्राजिलमा थिए कि भनेर सबैले सोचेका थिए। लामो समय देखि देखेको छैन।
  
  
  तेस्रो अध्याय।
  
  
  "तिमी धेरै राम्रो देखिदैनौ, निक।"
  
  
  सुपर गोप्य अमेरिकी एजेन्सी एएक्सका निर्देशक डेभिड हकले आफ्नो फराकिलो महोगनी डेस्कमा अगाडि झुकेर आफ्नो दाहिने हातको औंलामा छोटो सिगार समातेका थिए। हामी AX को मुख्यालयमा रहेको उनको कार्यालयमा बसिरहेका थियौं, जुन वाशिंगटनको डुपोन्ट सर्कलमा रहेको Amalgamated Press & Wire Services को भाडामा लिएको ठाउँमा चलाखीपूर्वक लुकाइएको थियो।
  
  
  मैले मन्द मुस्कानले उसलाई हेरें । "उनीहरू मलाई केही समयको लागि सालिसबरीको अस्पतालमा बस्न चाहन्थे। तर तिमीलाई थाहा छ म कति चाँडो बोर हुन्छु। यदि म फिक्का छु भने, यो किनभने मलाई सूर्य र राम्रो sirloin स्टेक चाहिन्छ। तपाईलाई सालोमोसको कथा कस्तो लाग्छ? "
  
  
  हकले आफ्नो चुरोटबाट तान्यो र मेरो दिशामा धुवाँको घण्टी उड्यो। ठुलो टेबुलमा बसेर, ऊ सानो र पातलो देखिन्थ्यो, उसको पहेंलो खैरो कपाल र कनेक्टिकट किसानको अनुहारको साथ। तर मलाई थाहा थियो कि यो नाजुक रूप धोका थियो। उहाँ एक वास्तविक डायनामो हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  "यसले मलाई अलिकति डराउँछ," उनले भने। "मलाई के कुराले पनि डराउँछ कि तपाइँ लगभग मिसनको बीचमा मरे। समस्याहरू यति सजिलै भेट्टाउने मान्छे मैले कहिल्यै देखेको छैन।”
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "सलोमोस एक साथी थियो। मेरो र AX। उहाँले हामीलाई बोरिसोभ खोज्न मद्दत गर्न सक्दो प्रयास गर्नुभयो, याद छ?
  
  
  "हो, मलाई याद छ," हकले शान्त भएर भन्यो। "ठीक छ, तपाईंको रोड्सियन एस्केपेड समाप्त भयो, त्यसैले हामी यसलाई छोड्नेछौं। एड्रियन स्टाभरोसले ग्रीक सरकारको विरुद्धमा षड्यन्त्र रचिरहेको हुनसक्ने सम्भावनाको लागि, म यसलाई पास गर्न दिने छैन। ”
  
  
  "के उहाँ अझै पनि ब्राजिलमा वृक्षारोपणको मालिक हुनुहुन्छ?"
  
  
  "हाम्रो स्रोतका अनुसार, यो अझै पनि उनको मुख्यालय हो। हामीसँग भर्खरको रिपोर्ट छैन।" हक आफ्नो छालाको ठूलो कुर्सीमा फर्कियो। "यदि यो साँच्चै Stavros थियो कि तपाईंको साथीले Minurcos पेन्टहाउस छोडेको देख्यो भने, हामी निश्चित रूपमा एक रोचक अवस्थाको सामना गरिरहेका छौं। पूरै देशमा शासन गर्ने सपना हामीले उहाँको बारेमा सिकेका कुराहरूसँग मिल्दछ। ”
  
  
  हकले आफ्नो हड्डी जोर्नीहरू अध्ययन गरे। Adrian Stavros सधैं न्यूरोटिक भएको छ, सम्भवतः साइकोपैथिक। सरकारले भत्काउन असफल भएको ब्राजिलमा सफल तस्करी रिङ चलाउनुका साथै उनले राजनीतिक हत्या पनि गरेका थिए, जसमध्ये अन्तिममा इजरायली अधिकारी मोशे बेन कनानको हत्या भएको मानिन्छ।
  
  
  "त्यसोभए मैले बुझें कि AX ले एलेक्सिस सालोमोसको कथामा रुचि राख्छ," मैले भने।
  
  
  "मलाई डर लाग्छ कि यो कस्तो हुनुपर्छ। र मलाई विश्वास छ कि तपाईंले सलोमोसलाई आफ्नो साथी ठान्नुभएकोले, तपाईंले यो असाइनमेन्ट प्राप्त गर्न चाहनुहुन्छ।"
  
  
  "हो सर, म त्यही चाहन्छु।"
  
  
  हकले नजिकैको एशट्रेमा आफ्नो चुरोट तान्यो। "मेरो पहिलो आवेग भनेको होइन भन्नु र यो कुरा अरू कसैलाई हस्तान्तरण गर्नु हो। तपाईलाई थाहा छ म कसरी कार्यमा एजेन्टको व्यक्तिगत संलग्नताबाट बच्न प्रयास गर्छु।"
  
  
  "यो मेरो लागि महत्त्वपूर्ण छ कि एलेक्सिसको हत्यारा मुक्त हुँदैन," मैले चुपचाप भने।
  
  
  "ठीक छ। तपाईं यसलाई ह्यान्डल गर्न सक्नुहुन्छ। तर थप सावधान रहनुहोस्, निक। मलाई लाग्छ कि सबै भन्दा राम्रो कुरा रियो जानु र त्यहाँ CIA केटासँग कुरा गर्नु हो। पत्ता लगाउनुहोस् कि यदि Stavros देश बाहिर छ र उनले आफ्नो समय कहाँ बिताए। त्यसपछि, यदि तपाईंको नेतृत्वले तपाईंलाई एथेन्समा लैजान्छ भने, त्यहाँ जानुहोस्। मलाई पोस्ट गरिराख्नुहोस्।"
  
  
  म हाँसे । - "म सधैं यो गर्दिन?"
  
  
  "ठीक छ, कहिलेकाँही तपाईले बिर्सनु हुन्छ कि यहाँ मानिसहरू आफ्नो सुस्त डेस्कमा बसिरहेका छन् र यो शो चलाउने उनीहरूको काम हो।" उसको आवाजले त्यो कठोर स्वर लियो जुन कहिलेकाहीँ उसले प्रोटोकल र चेन अफ कमाण्डको बारेमा बोल्दा हुन्छ। "यदि तपाईलाई कुनै पनि समयमा मद्दत चाहिन्छ भने, यसको लागि सोध्नुहोस्। त्यसैका लागि हामी यहाँ छौं।"
  
  
  "पक्कै पनि।"
  
  
  उसले डेस्कको दराज खोलेर एउटा खाम निकाल्यो । उसको आँखा मेरो नजरबाट टाढिए । "तपाईको अनुरोध र तपाइँलाई मेरो सम्भावित छुटको आशा गर्दै, मैले बुद्धिमानीपूर्वक, यदि बुद्धिमानी छैन भने, तपाइँको टिकट किनेको छु।"
  
  
  म मुस्कुराए। "धन्यवाद।" मैले टेबुलको छेउमा पुगेर खाम लिएँ।
  
  
  "मैले तपाईलाई कुनै पक्षमा गरेको छु कि छैन भनेर निर्णय गर्नु अघि तपाईले यो सबै कसरी खेल्छ भनेर हेर्नको लागि पर्खनु हुन्छ," हकले जवाफ दिए।
  
  
  भोलिपल्ट साँझ म रियो दि जेनेरियोको लागि प्यान एम उडानमा चढेँ। म सबै समय आराम गरिरहेको थिएँ
  
  
  दिन र फेरि मेरो पुरानो आत्म जस्तै लाग्यो। उडान अप्ठ्यारो थियो, तर मैले सानो मुनी प्लेनमा त्यो अर्कोको बारेमा सोचिरहें जब सलोमोसले मलाई भेल्ड देखाए, समस्याहरू र आपतकालीन अवतरणको बारेमा, र चर्को घाममा सलोमोसको शव कस्तो देखिन्छ।
  
  
  भोलिपल्ट बिहान म रियो आइपुगेँ र कोपाकाबाना दरबारबाट टाढा रहेको होटल फ्लोरियानोमा चेकजाँच गरें। यो समुद्र तटबाट केवल एक ब्लक थियो र औपनिवेशिक ब्राजिलको गन्ध थियो। कोठामा छतको पंखा र ढोकाहरू थिए, र साँघुरो बालकनीमा समुद्रको सानो दृश्य थियो।
  
  
  रियोमा गर्मी थियो । त्यहाँ पुग्न सक्ने सबै ब्राजिलियनहरू समुद्र तटमा थिए, र तिनीहरूमध्ये धेरैजसो होटल नजिकैको कोपाकाबाना क्षेत्रमा भएको हुनुपर्छ। गर्मीको अनुमान गर्दै, मैले उष्णकटिबंधीय ऊनले बनेको खराब सूट लिएँ। दिउँसो मैले नुहाइदिएँ, विल्हेल्मिनामाथि हल्का सूट लगाएँ, मेरो लुगर र ह्युगो, मेरो दाहिने हातमा म्यान गरिएको स्टिलेटो, र मेरो मनपर्ने सानो रेस्टुरेन्टहरू मध्ये एक, Rua da Matriz 54 मा Chale मा खाजा खान गएँ। यो रेस्टुरेन्ट पहिले थियो। एक औपनिवेशिक घर र अझै पनि बहुमूल्य प्राचीन वस्तुहरू र चित्रहरू संग सुसज्जित। निग्रो नोकरहरू टेबल पर्खिरहेका थिए र बारको हेरचाह गर्थे। मैले एउटा मिक्सटो चरास्को अर्डर गरें, जसमा तरकारीहरूसहित गाईको मासु र सुँगुरको मासुको टुक्राहरू समावेश थिए, र तिनीहरूको धेरै राम्रो ग्रान्डे उनियाओ क्याबरनेट वाइनको लागि नियमित चप, उत्कृष्ट स्थानीय बियर ट्यापमा पास गरियो। तर मैले भर्खरै खाना सुरु गरेको थिएँ जब मैले केटी भित्र आएर अर्को टेबलमा बसेको देखे। उनी अग्लो र पातलो थिइन्, र उनको आगोको रातो कपालले उनको दुधको सेतो छालालाई अझ पहेंलो बनायो। उनको चम्किलो हरियो मिनिड्रेस उनको कपालसँग एकदमै भिन्न थियो र उनको धेरैजसो लामो, उत्तम जांघ र कम्मरबाट लुकाउने क्लिभेज देखाउँदछ। उनले हरियो जुत्ता लगाएकी थिइन् र उनको बायाँ हातमा हरियो ब्रेसलेटसँग मेल खाइन्।
  
  
  रातो कपालले मलाई एक क्षणको लागि अलमलमा पार्यो, तर पछि मैले महसुस गरें कि मैले उसलाई अन्तिम पटक देख्दा उनको कपाल छोटो र खैरो थियो। यो इजरायलमा एक वर्ष भन्दा बढी पहिले भएको थियो। केटीको नाम एरिका निस्ट्रोम थियो। उनी इजरायली गुप्तचर नेटवर्क शिन बेटकी सदस्य थिइन्। उनको कोड नाम फ्लेम थियो जब उनी र मैले इजरायली सरकारको बिरूद्ध रूसी षड्यन्त्र रोक्नको लागि सँगै काम गर्‍यौं, तर त्यो नाम प्रत्येक मिसनसँगै परिवर्तन भयो।
  
  
  म उठेर उनको डेस्कमा गएँ। उसले मेरो नजरलाई भेट्न आफ्नो लामो परेला उठाउँदा, उनको अनुहारमा मुस्कान फैलियो। "ओह!" उनी चिच्याइन् । "त्यो तिमी हौ। कस्तो सुखद आश्चर्य।" उनी अलिकति उच्चारण बिना अंग्रेजी बोलिन्।
  
  
  एरिकाका आमाबाबु स्क्यान्डिनेभियन यहूदी थिए। उनको परिवार पहिले ओस्लो र त्यसपछि कोपेनहेगनमा बस्यो जब उनी भर्खर आठ वर्षको हुँदा इजरायलमा बसाईन्।
  
  
  "म पनि त्यही कुरा भन्न गइरहेको थिएँ," मैले भनें। एरिका र मैले तेल अवीभमा कुरियर आइपुग्छ भनेर पर्खाइमा घनिष्ट साँझ बितायौं। यो एक साँझ थियो जुन हामी दुवैले साँच्चै रमाइलो गर्यौं। अब उसको आँखाले मलाई भन्यो कि उसले कोमलता संग सम्झना छ। "के तिमी मसँग मेरो टेबलमा सामेल हुनेछौ?"
  
  
  "ठीक छ, कोही म पछि सामेल हुनेछ, निक। तिमीलाई मन लाग्दैन ?"
  
  
  "मैले तिमीसँग कुरा नगरेको जस्तो होइन," मैले भनें।
  
  
  उनी मेरो टेबलमा मसँग सामेल भइन् र आफ्नो लागि हल्का खाजा अर्डर गरिन्, र तेस्रो व्यक्ति, जसलाई उनले एजेन्ट भनिन्, "तिमी साँच्चै राम्रो देखिन्छौ, निक।"
  
  
  "तपाईंले मलाई एक हप्ता अघि देख्नु भएको थियो," मैले भने। "मलाई रातो कपाल मन पर्छ, एरिका।"
  
  
  उसले मलाई मुस्कान दियो। लामो अक्विलिन नाकले फराकिलो, कामुक मुखलाई जोड दियो। उनको आँखा गाढा हरियो थियो र उनको पोशाक चम्किलो थियो। "धन्यवाद," उनले भनिन्। "उनीहरू मेरा हुन्, रंग बाहेक। हामीले इजरायलमा सँगै काम गरेको धेरै समय भएन।"
  
  
  "मलाई याद छ," मैले भनें। "के तपाई यहाँ व्यापारमा हुनुहुन्छ?"
  
  
  "हो," उनले जवाफ दिइन्। "अनि तिमी?"
  
  
  "हो," म मुसुक्क हाँसे। "यो सधैं व्यापार हो, हैन?"
  
  
  "प्रायजसो सधैं।"
  
  
  मलाई हालै अखबारहरूमा पढेको याद आयो कि इजरायल मोशे बेन कनानको हत्याबाट आक्रोशित भएको थियो र उनीहरूका राष्ट्रपतिले यसको तलसम्म पुग्ने वाचा गरेका थिए। यो हत्यामा अमेरिकी गुप्तचरहरूले एड्रियन स्टाभरोसको संलग्नता रहेको विश्वास गरेका थिए। एरिका रियोमा एड्रियन स्टाभरोसलाई अपहरण गरेर इजरायलमा लैजान्छ, जुन इजरायली शैली थियो, वा उसलाई मार्नको लागि मैले मद्दत गर्न सकिन।
  
  
  मैले सोधे । - "के तपाईं रियोमा हाम्रो लागि पिउन र कुरा गर्न पर्याप्त समय बस्न जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "सायद," उनले भनिन्। उनको हातले मेरो क्लीभेजलाई टेबुलमा राख्दा मेरो ब्लड प्रेसर दस अंकले बढ्यो। उसको हरियो आँखाले मलाई हेर्यो र मलाई भन्यो कि उसलाई थाहा छ कि म वाइन र कुराकानीको बारेमा कुरा गरिरहेको छैन।
  
  
  मैले मेरो गिलास लिएँ। उनले अर्डर गरिन् र उही ग्रान्डे युनियाओ क्याबरनेटलाई सेवा दिइन्। "यस अवसरको लागि," मैले भने।
  
  
  उसले आफ्नो गिलास लियो र मेरो संग जोड्यो। "यस अवसर तिर।"
  
  
  हामीले भर्खरै हाम्रो टोस्ट समाप्त गरेका थियौं जब एक जवान मानिस देखा पर्‍यो। उहाँ हाम्रो छेउमा उभिनुभएसम्म मैले उहाँलाई देखेको छैन। उहाँ एकदमै छोटो गोरा कपाल र कडा, वर्गाकार अनुहार भएको एक विशाल, मांसपेशी व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो। उनको देब्रे कानको भाग हराइरहेको थियो, तर यो दोषले उनको मर्दाना उपस्थितिलाई हानि पुर्‍याएन। उसले बेज रंगको समर सूट लगाएको थियो जसले उसको देब्रे हात मुनिको बल्जलाई पूर्ण रूपमा लुकाउन सकेन।
  
  
  "मैले तिमीलाई सुरुमा देखेको छैन, एरिका," उसले बरु कठोर रूपमा भन्यो।
  
  
  मलाई हेर्दै। "तिमी कसैको साथमा छौ भनेर मैले आशा गरेको थिइनँ।"
  
  
  यी शब्दहरू कोमल हप्काउने उद्देश्यले राखिएको थियो। तिनीहरूले स्पष्ट उच्चारणमा बोलेका थिए। मलाई इजरायली खुफिया फाइल AX मा यो मानिसको फोटो याद आयो। यो जकरिया घरिब थियो, शिन बेट को जल्लाद। रियोमा उसको र एरिकाको उपस्थितिको बारेमा मेरो सिद्धान्त बलियो भएको देखिन्छ।
  
  
  "यो पुरानो साथी हो, Zach," एरिकाले भनिन्। "उनले मसँग इजरायलमा काम गरे।"
  
  
  गारेब तेस्रो स्थानमा रहे। "मलाई थाहा छ," उसले भन्यो। "कार्टर, मलाई लाग्छ।"
  
  
  "यो सहि हो।"
  
  
  "तपाईको प्रतिष्ठा तपाई भन्दा अगाडि छ।"
  
  
  उसको व्यवहार अचानक, लगभग शत्रुतापूर्ण थियो। मैले एरिकालाई चिनेको उनको ईर्ष्या महसुस गरें। मैले उसलाई जवाफ दिनु भन्दा पहिले, ऊ उनीतिर फर्कियो। "के तपाईले भिचिसोइसलाई मैले सुझाव दिए अनुसार अर्डर गर्नुभयो?"
  
  
  "हो, जाच," एरिकाले भनिन्, उसको मित्रताको कमीले अलि अलमलमा। "यो छिट्टै यहाँ हुनेछ।"
  
  
  "यस रेस्टुरेन्टमा Vichyssoise मात्र खाने लायक चीज हो," Zach धेरै ठूलो स्वरले गुनासो गर्यो।
  
  
  "मलाई माफ गर्नुहोस् तपाईं अभागी हुनुहुन्छ," मैले शान्त जवाफ दिए। “मलाई लाग्छ यहाँका अधिकांश परिकार राम्ररी तयार छन्। तिनीहरूले तपाईंको अन्तिम भ्रमण पछि शेफहरू परिवर्तन गरेको हुन सक्छ।
  
  
  ज्याक फर्कियो र मलाई कडा मुस्कान दियो। "हुनसक्छ"।
  
  
  मैले निर्णय गरे कि अब देखि वार्तालाप सुखद भन्दा कम हुनेछ। मैले मेरो खाना समाप्त गरे त्यसैले मैले वेटरलाई चेक ल्याउन बोलाएँ। मैले सम्पूर्ण पार्टीको लागि तिर्न प्रस्ताव गरे, तर Zach चाँडै अस्वीकार गरे।
  
  
  "तिमी कहाँ बस्छौ?" - मैले एरिकालाई सोधें।
  
  
  "एभेनिडा रियो ब्रान्कोमा कोरुम्बामा," उनले भनिन्।
  
  
  ज्याक उसलाई हेर्यो।
  
  
  "कुन नाममा?"
  
  
  उनी हिचकिचाइन्। "वर्गास"
  
  
  "के म तिमीलाई त्यहाँ बोलाउन सक्छु?"
  
  
  "तपाईसँग कुराकानी गर्न थोरै समय हुनेछ"
  
  
  - जैक चाँडै उसलाई भन्यो।
  
  
  उसले उसलाई बेवास्ता गरि र मलाई हेरेर मिठो मुस्कुराई।
  
  
  "हो, तपाईं मलाई कल गर्न सक्नुहुन्छ। मलाई आशा छ कि हामी फेरि भेटौं, निक।"
  
  
  म उठ्छु। "भावना आपसी हो।" मैले मेरो हातले उसको हात छोए र हाम्रो आँखा एक क्षणको लागि भेटे। मलाई थाहा थियो ज्याक ईर्ष्यालु थियो र म उसलाई मन पराउँदैन, मैले उसको फाइदाको लागि खेलें। ऊ बस्यो र मलाई हेर्यो। "तिमीले मबाट कल सुन्नुहुनेछ।"
  
  
  "ठीक छ," एरिकाले भनिन्।
  
  
  म उनीहरुबाट टाढिएर रेस्टुरेन्टबाट बाहिरिएँ । जब म बाहिर निस्किएँ, मैले मेरो पीठमा ज्याकको शत्रुताको गर्मी लगभग महसुस गरें।
  
  
  त्यही दिन मैले प्रभावशाली कोर्कोभाडो माउन्टेनमा केबल कार लिएँ, जसको शीर्षमा क्राइस्ट द रिडिमरको विशाल मूर्ति उभिएको थियो। ठाउँमा पुगेर, म अवलोकन प्यारापेटमा पुगें, तोकिएको ठाउँमा रोकिए र पर्खन थाले। करिब पन्ध्र मिनेटपछि रेलिङमा एकजना मानिस मसँग सामेल भयो। ऊ मेरो उचाइको थियो, तर पातलो थियो। यद्यपि उनी अझै अधबैंसे उमेरका थिएनन्, उनको लामो अनुहार गहिरो चाउरीले ढाकिएको थियो। यो कार्ल थम्पसन थियो, र उसले CIA को लागी काम गर्यो।
  
  
  "सुन्दर दृश्य, हैन?" घाममा सेतो चम्किलो र हरियो पहाड र कोबाल्ट समुन्द्रले घेरिएको तलको सहरतर्फ हात हल्लाउँदै उनले परिचयको रूपमा भने ।
  
  
  "सास लाग्दो," मैले भनें। "के छ, थम्पसन?"
  
  
  "उस्तै बारे," उनले भने। "ब्राजिलियामा प्रशासनको पछिल्लो परिवर्तन पछि यहाँ धेरै शान्त छ। आजकल AX मा चीजहरू कस्तो छ? केही समयको लागि, तपाईंहरूले एसियामा सेना भन्दा धेरै गोला बारुदको माध्यमबाट गोली हान्नु भयो।"
  
  
  म हाँसे । "कहिलेकाहीं यस्तो लाग्छ। म व्यस्त छु, र म पक्का छु कि तपाईं पनि हुनुहुन्छ।"
  
  
  "र अब तिनीहरूले तपाईंलाई एड्रियन स्टाभरोसमा राखेका छन्।"
  
  
  "यो सहि हो।" मैले क्रूज जहाज हेरें, यसको चिल्लो धनु नीलो पानी पार गर्दै बिस्तारै बन्दरगाहमा प्रवेश गर्नुहोस्। त्यहाँ तल खेलौना डुङ्गा जस्तो देखिन्थ्यो। "तपाईले उसलाई अन्तिम पटक कहिले देख्नु भएको थियो?"
  
  
  उसले एकछिन सोच्यो । “हामीसँग वृक्षारोपणको स्थलगत निगरानी छ। पाँच–छ साताअघि उनी यो ठाउँ छाडेर हिडेको देखिएका थिए । हामीलाई लाग्छ ऊ म्याड्रिड जाने विमानमा चढ्यो।"
  
  
  "यो उडान एथेन्समा जारी हुन सक्छ।"
  
  
  "सायद त्यस्तै हो। के तपाईंले उसलाई त्यहाँ देख्नुभयो?"
  
  
  “हामीलाई त्यस्तै लाग्छ। वृक्षारोपणमा के भइरहेको छ ?
  
  
  "रोपण उनको वास्तविक मुख्यालय हो। उनको यहाँ रियो, एपेक्स इम्पोर्ट्समा डिभिजन छ, र हामीलाई तस्करी यही कम्पनीमार्फत भएको हो भन्ने लाग्छ। तर उनी प्रायः उनको कार्यालयमा जाँदैनन्, यद्यपि उनको नाम उनीसँग खुलेर जोडिएको छ। कम्पनीका अध्यक्ष पराकाटाको नियमित यात्रा गर्छन्।"
  
  
  "रोपण कहाँ छ?"
  
  
  थम्पसनले टाउको हल्लाए। "यो गाउँको छेउमा छ, कतैको बीचमा। यो Stavros 'पूर्व कैदीहरू, राजनीतिक कट्टरपन्थी र पूर्व नाजीहरूको सानो सेना द्वारा संरक्षित छ। तर अब त्यहाँ केही शक्ति मात्र छ। ”
  
  
  मैले सोधे । - "के तपाईंले त्यहाँ केहि असामान्य देख्नुभयो?"
  
  
  "ठीक छ, यदि तपाइँ मानिसहरू वा हतियारहरूको भीड भन्न खोज्दै हुनुहुन्छ भने, जवाफ होईन। तर त्यहाँ एक जना आगन्तुक थिए जसलाई हामी मध्ये कसैले पहिले देखेका थिएनौं। उनी नब्बे दिन अघि स्टाभरोससँग देखा परेदेखि, हामीले उहाँलाई निरन्तर हेरिरहेका छौं। अनि कसैले उसलाई त्यो ठाउँ छोडेको देखेन। यसमा कुनै अनौठो कुरा छैन, मेरा दुई जना मध्ये एक जनाले नयाँ केटा, एक मध्यम उमेरका मानिस त्यहाँ कैदी भएको कुरामा जोड दिनुभयो। उनलाई सशस्त्र गार्डसहित एउटा भवनबाट अर्को भवनमा सारिएको थियो।"
  
  
  "यो मान्छे कस्तो देखिन्थ्यो?"
  
  
  थम्पसनले काँध हाले। "हामीसँग उनको फोटो छ, तर यो टाढाबाट हो। ऊ लगभग पचासको छ, म भन्न चाहन्छु, छोटो कालो कपालको साथ जुन मन्दिरहरूमा थोरै खैरो हुँदैछ। ऊ सधैं रेशमको जर्सी लगाउने स्टक मान्छे हो।"
  
  
  यस्तो देखिन्छ कि यो मिनोर्कोस हुन सक्छ, ग्रीक शिपिंग म्याग्नेट जसको राजनीतिक बयानले भर्खरै एथेन्सलाई हल्लायो र जसको पेन्टहाउस एड्रियन स्टाभरोसमा देखियो।
  
  
  "के मसँग फोटोको प्रतिलिपि छ?"
  
  
  "यो व्यवस्थित गर्न सकिन्छ," थम्पसनले भने। "हेर्नुहोस्, कार्टर, गत हप्ता वा सो भन्दा बढि हामीले स्थान जाँच गर्न वृक्षारोपणको निगरानीलाई अस्थायी रूपमा घटाउनु परेको छ, र मैले हाम्रा मानिसहरूलाई अर्को दुई दिनमा त्यहाँबाट पूर्ण रूपमा बाहिर निकाल्नु पर्ने हुन सक्छ किनभने त्यहाँ अर्को समस्या आएको छ। हाम्रो लागि उठाउनुहोस्, ताकि म त्यो व्यक्तिलाई तपाईसँग फिर्ता पठाउन अनुमति प्राप्त गर्न सकूँ?
  
  
  "होइन, मैले भनें। 'हकले मलाई आवश्यक पर्दा मद्दत गर्ने वाचा गरे। म फोटो कहिले पाउन सक्छु?'
  
  
  "आजको रात कस्तो छ?"
  
  
  "ठीक छ"।
  
  
  "हामी अलि फरक प्रसारण स्थान प्रयोग गर्दछौं," थम्पसनले भने। "यो एक शहर बस हो। तपाईं आफ्नो होटल जाँदै हुनुहुन्छ। मेरो मान्छे पहिले नै त्यहाँ हुनेछ। तपाईं बसको पछाडिको क्षेत्रमा जानुहुन्छ, जहाँ कोही पनि जाँदैन, र दायाँपट्टिको अन्तिम सिट लिनुहोस्। यो सिट मुनि फोटो संलग्न गरिनेछ। । बसलाई एस्ट्राडा डे फेरोको लेबल लगाइनेछ र यदि तपाईं त्यति टाढा जान चाहनुहुन्छ भने तपाईंलाई केन्द्रमा लैजान्छ।"
  
  
  "होटेलबाट बस कहिले जान्छ?"
  
  
  "सात पन्ध्रमा। बस एघार नम्बरको हुनेछ।"
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "र धन्यवाद।"
  
  
  "कुनै पनि समय," थम्पसनले भने। केही बेरपछि उनी छाडिन् ।
  
  
  दिउँसो, म एपेक्स आयात कार्यालयमा केही समय रोकें। यो पुरानो पुनर्स्थापित सरकारी भवनहरू मध्ये एकमा अवस्थित थियो जुन राजधानी ब्रासिलियामा सारियो जब खाली थियो। कार्यालयहरू तीन उडानहरू थिए र लिफ्टले काम गरेन।
  
  
  म माथिल्लो तलाको सानो रिसेप्शन क्षेत्रमा प्रवेश गरें। आरोहणले मेरो निधारको सतहमा पसिना ल्यायो किनभने भवनको वातानुकूलितले लिफ्ट भन्दा राम्रो काम नगरेको जस्तो देखिन्थ्यो, र यो रियोको चर्को दिन थियो। एउटी कालो कपाल भएको केटी धातुको टेबुलमा बसी र म भित्र पस्दा मलाई शंकास्पद नजरले हेरी।
  
  
  "म तिमीलाई मद्दत गर्न सक्छु?" - उनले पोर्तुगालीमा सोधिन्।
  
  
  मैले अंग्रेजीमा जवाफ दिएँ । "म मिस्टर स्टाभरोसलाई भेट्न चाहन्छु।"
  
  
  उसको कालो आँखा झन् साँघुरो भयो । जब उनले फेरि बोलिन्, त्यो टुटेको अंग्रेजीमा थियो। "मलाई लाग्छ तपाई गलत ठाउँमा आउनुभएको छ, सेनर।"
  
  
  मैले भने। - "ओह?" "तर श्री स्टाभरोस आफैले मलाई एपेक्स इम्पोर्ट्स मार्फत सम्पर्क गर्न सक्ने बताए।
  
  
  "वरिष्ठ, श्री स्टाभरोसको यहाँ कार्यालय छैन ..."
  
  
  निजी कार्यालयको ढोका खोलियो र एक विशाल, कालो कपाल भएको मानिस देखा पर्‍यो। उसले सोध्यो। - "केही कठिनाइहरू छन्?" उनको स्वरलाई मिलनसार भन्न सकिँदैन ।
  
  
  "मैले भर्खर श्री स्टाभरोस खोज्दै थिएँ," मैले भनें।
  
  
  "केको लागि?"
  
  
  मैले असभ्यतालाई बेवास्ता गरें। "श्री स्टाभरोसले मलाई यहाँ सम्पर्क गरेमा उहाँबाट जापानी क्यामेरा थोक किन्न सल्लाह दिनुभयो।" म अलमल्लमा परेँ । "के म गलत अफिसमा छु?"
  
  
  "श्री स्टाभरोस निर्देशक बोर्डका अध्यक्ष हुनुहुन्छ," डार्क म्यानले भने, "तर उहाँको यहाँ कुनै कार्यालय छैन र कम्पनीको व्यवसायसँग सम्झौता गर्दैन। म यसको अध्यक्ष हुँ; तपाईं मसँग व्यवहार गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "यो सेनर कार्लोस उबेदा हो," केटीले अलि घमण्डी हस्तक्षेप गरिन्।
  
  
  "हजुरलाई भेटेर खुशी लाग्यो," मैले हात फैलाएर भनें। उसले कडा रूपमा लियो। "मेरो नाम जोनसन हो। केही हप्ता अघि मैले चाले रेस्टुरेन्टमा संयोगले श्री स्टाभरोसलाई भेटें। उनले भने कि उनी एकै समयमा युरोपको यात्राबाट फर्कनेछन् र म उनलाई यहाँ सम्पर्क गर्न सक्छु।
  
  
  "उनी अझै एथेन्समा छन्," केटीले भनिन्।
  
  
  उबेदाले उसलाई छेड्ने नजर दिए। “मैले भनेझैं, श्री स्टाभरोसलाई यहाँ सम्पर्क गर्न सकिँदैन। तर म तपाईंको अर्डर फर्वार्ड गर्न खुसी हुनेछु।"
  
  
  "यो स्पष्ट छ। खैर, म वास्तवमै उहाँसँग व्यक्तिगत रूपमा व्यवहार गर्न चाहन्थे। तिनी एथेन्सबाट कहिले फर्कन सक्छन् भन्न सक्नुहुन्छ?”
  
  
  उबेदाको मुखको अगाडिको अनुहारमा मांसपेशी चर्कियो। "उहाँ धेरै हप्तासम्म युरोपबाट अपेक्षित छैन, श्री जोनसन। यदि तिमी व्यापार गर्न चाहन्छौ भने तिमीले मसँग व्यवहार गर्नुपर्छ ।”
  
  
  म मुस्कुराए। "म तपाईलाई फोन गर्छु, श्री उबेदा। तपाईको समयको लागि धन्यवाद।"
  
  
  मैले तिनीहरूलाई मेरो पछि हेर्दै छोडें। बाहिर फर्केर, मैले ट्याक्सी समातें र मेरो होटलमा फर्किएँ। केटीको टिप्पणीले मलाई आवश्यक पुष्टि गर्‍यो; एड्रियन स्टाभरोस वास्तवमा एथेन्समा थिए, जसरी सलोमोसले मलाई भनेका थिए। र यदि यो फोटो निक्कोर मिनुर्कोसको फोटो हो भने, चीजहरू रोचक भयो।
  
  
  मैले नुहाएर केही बेर आराम गरें, त्यसपछि थम्पसनको निर्देशनअनुसार एघार नम्बरको बसमा चढेँ। उसले सोचे जस्तै, फोटो एउटा सानो खैरो खाममा सिटमा संलग्न थियो। मैले यसलाई उठाएँ, सहरको केन्द्रमा रहेको एउटा सानो क्याफेमा गएँ र केही राम्रो पोर्चुगिज वाइन अर्डर गरें। त्यसपछि मात्र मैले खामबाट फोटो लिएर अध्ययन गरें।
  
  
  जसरी थम्पसनले भने, छवि धेरै राम्रो थिएन, यद्यपि टेलिफोटो लेन्स निस्सन्देह प्रयोग गरिएको थियो। यो तीन जना पुरुषहरूको तस्बिर थियो जो भर्खरै खेत घरबाट निस्केका थिए र क्यामेरातिर हिंडिरहेका थिए। बीचमा रहेको मानिस थम्पसनले मलाई वर्णन गरेको थियो, र मैले पहिचान गर्नु पर्ने अनुहारको सानो आकारको बावजुद, मलाई थोरै शंका थियो, किनकि मैले यसलाई AX मा देखाइएको अनुहारसँग तुलना गरें। , यो मान्छे वास्तवमा यो निक्कोर Minurkos थियो। मैले अरू पुरुषहरू पहिले कहिल्यै देखेको छैन।
  
  
  Minurcos अन्य दुई बीच उदासीन रूपमा हिँडे।
  
  
  तिनीहरूमध्ये कोही पनि बोलेनन्, तर मिनुर्कको देब्रेपट्टिको मानिस, अग्लो र ट्युटनजस्तै, मिनुर्कलाई हेर्यो कि उसले भर्खरै बोलेको हो र जवाफको लागि पर्खिरहेको थियो। मिनुरकोसको अनुहार उदास र गम्भीर थियो।
  
  
  मैले त्यो फोटो खाममा फर्काएर खल्तीमा राखें। यदि सीआईए एजेन्टको अवलोकन सही थियो भने, मेरो साथी सलोमोसको सिद्धान्त साँच्चै प्रमाणित भएको थियो। कुनै न कुनै रूपमा, स्टाभरोसले एथेन्समा मिनुर्कोसको अपरेसनहरू लिए र उनको तर्फबाट एउटा कूटको योजना बनाए।
  
  
  क्याफेमा हल्का खाना खाएपछि, मैले कोरुम्बा होटलको एरिका निस्ट्रोमको कोठामा फोन गरें। उनको स्वर मिलनसार र न्यानो थियो। उनले भनिन् कि उनी साँझको बाँकी समय एक्लै, एक्लै बिताउनेछिन् र मैले उनलाई भेट्न गएमा उनी खुसी हुनेछन्। ऊ र Zach को सानो झगडा भयो र ऊ रिसाएर नाइट क्लबमा गए।
  
  
  नौ दिनको लागि डेट गरेपछि, म होटल फर्के र हकलाई फोन गरें। उनले थकित स्वरमा जवाफ दिए र लाइनको अन्त्यमा स्क्र्याम्बलर सक्रिय गरे ताकि हामी कोडमा सबै कुरा टाइप नगरीकन कुरा गर्न सकौं।
  
  
  "कस्तो खराब समय, निक," उसले अलिकति रिसाएर भन्यो। "मलाई लाग्छ कि यो एक मात्र समय हो जुन मैले तपाईलाई यस समयमा सुनेको छु।"
  
  
  म हाँसे । म कल्पना गर्न सक्छु कि ऊ आफ्नो सुपर-सेक्रेट अपार्टमेन्टमा विशेष टेलिफोनको पछाडि बसेको छ, उसको खैरो कपाल झरेको छ, सायद उसको पातलो शरीरमा रेशमको टक्सिडो लगाएको छ र उसको दाँतको बीचमा अपरिहार्य चुरोट छ।
  
  
  "कम्तीमा म कुनै केटीको सुत्ने कोठामा छैन," मैले शंकास्पद इमानदारीका साथ भनें।
  
  
  “हम्म! साँझ अझै परेको छैन, हो? मलाई धोका नदिनुहोस्, मेरो केटा। यी सबै कुरा म आफैंबाट गुज्रेँ।"
  
  
  कहिलेकाहीँ मैले सोचे कि हकसँग मानसिक क्षमताहरू छन् जसले मेरो भित्री विचारहरू उसको विश्लेषणात्मक दिमागमा प्रकट गर्दछ।
  
  
  "होइन, सर," मैले स्वीकार गरें। “अझै साँझ परेको छैन । तर मैले यसको पहिलो भागको राम्रो सदुपयोग गरें, मलाई लाग्छ कि Minourcos Paracatu नजिकै स्टाभरोसको बगैंचामा कैदी हो। थप रूपमा, मैले स्टाभरोस एथेन्समा रहेको थाहा पाएँ।"
  
  
  "ठीक छ," हकले सोच्दै भन्यो, "यो चाखलाग्दो छ।"
  
  
  "यो सलोमोसको सिद्धान्तसँग मेल खान्छ।"
  
  
  "त्यसो भए परकातु जाँदै हुनुहुन्छ?" - हकले सोधे।
  
  
  "सही। सायद म यो पत्ता लगाउन सक्छु। CIA को थम्पसन भन्छन् कि वृक्षारोपण हाल कमजोर संरक्षित छ। तर त्यहाँ जटिलताहरू छन्।"
  
  
  "हो?"
  
  
  "यहाँ रियो मा एक पुरानो साथी छ। मैले इजरायलमा अपरेशन प्रोमिस्ड ल्यान्डमा काम गरेको केटी।
  
  
  "ए हो। निस्ट्रोम। किन संसारभरी सुन्दर महिलाहरूले तपाईंलाई पछ्याउँछन्?
  
  
  म हाँसे । "इर्ष्या नगर्नुहोस्, सर। तपाईंले उल्लेख गरेझैं, तपाईंसँग पनि दिन र रातहरू थिए।"
  
  
  अर्को छेउबाट सुस्केराको आवाज सुनियो । "आउनुहोस्, निक।"
  
  
  "ठीक छ, सर, यो मलाई लाग्छ कि मिस निस्ट्रोम यहाँ ब्राजिलमा म जस्तै कारणले हुन सक्छ। वा, बरु, एउटै व्यक्तिको कारण। हामीलाई बेन कनानको हत्याको स्टाभरोसको शंका छ, हैन?"
  
  
  अलिकति मौनता । "हो, हामीलाई थाहा छ। र म भन्छु कि तपाईंले सही अनुमान गर्नुभयो। ”
  
  
  "जल्लाद उनीसँगै छ," मैले थपे। "मलाई लाग्छ कि तिनीहरू Stavros पछि छन्। उहाँ अहिले एथेन्समा हुनुहुन्छ भनेर उनीहरूलाई थाहा नहुन सक्छ। तर म चाहन्न कि हामी सबै एकै समयमा वृक्षारोपणमा देखा परौं र गल्तीले एक अर्कालाई गोली हानौं नत्र तपाईंले काम बर्बाद गर्नुहुनेछ। मेरो विचार तपाईं इजरायली खुफिया संग Nystrom को मिसन पुष्टि गर्न को लागी हो। तपाईं उनको मालिक, Giroud को पुरानो साथी हुनुहुन्छ, र मलाई लाग्छ कि उहाँ परिस्थितिमा तपाईंसँग सहमत हुनुहुन्छ।
  
  
  बाजले सहमतिमा चिच्यायो।
  
  
  "यदि त्यसो हो भने, मलाई लाग्छ कि हामी सबै स्पष्ट हुनुपर्छ र हामी एक अर्कालाई मद्दत गर्न सक्छौं कि भनेर हेर्न बस्नु पर्छ। वा कम्तिमा एक अर्काबाट टाढा रहनुहोस्।"
  
  
  यसपटक भने मौनता बढ्यो । "ठीक छ, मेरो केटा। म गिरोक्सलाई फोन गर्छु र तपाईलाई फर्काउँछु।
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें। "तिमीबाट नसुनुन्जेल म हिँड्ने छैन।"
  
  
  हामीले धेरै समय कुर्नुपरेन । एक घण्टा पछि, म एरिकाको होटेल जानु भन्दा केही समय अघि, हकले मलाई बोलाए। यरूशलेममा विहान उदाउनुअघि उसले गिरौडलाई ओछ्यानबाट तानेर ल्याएको हुनुपर्छ। गिरोक्सको जवाफ हो हो, र मलाई Zach Gareb उनीसँगै भए पनि मिशनको जिम्मेवारीमा रहेका निस्ट्रोमसँग स्टाभरोसको मुद्दामा खुला रूपमा छलफल गर्न निर्देशन दिइएको थियो। मलाई एक कोड शब्द दिइएको थियो जसले प्रमाणित गर्यो कि गिरोक्सले उनलाई मसँग उनको कामको बारेमा छलफल गर्न आदेश दिएको थियो।
  
  
  नौ बजेको केही मिनेटपछि म एरिकाको कोठामा पुगें। उनले मलाई छोटो, आरामदायी लुगा लगाएर ढोकामा अभिवादन गरिन् जसले उनको धेरैजसो तिघ्रालाई उजागर गर्यो। उनले एक उम्दा गन्ध र फराकिलो, कामुक मुस्कान लगाएकी थिइन्।
  
  
  "मैले सोचेको थिएँ कि तपाईं यहाँ कहिल्यै आउनुहुनेछैन," उनले मेरो पछाडि ढोका बन्द गरिन् र यसलाई ताला लगाइन्।
  
  
  कोठाभित्र पसेर वरपर हेरेँ । यो मेरो भन्दा ठूलो थियो, र Zack ले उनीसँग साझा गर्नुभयो भने मलाई अचम्म लाग्यो।
  
  
  "के तपाई ब्रान्डी चाहनुहुन्छ? मसँग नखोलिएको बोतल छ र यो तपाईंले रियोमा किन्न सक्ने उत्तम चीज हो।"
  
  
  "राम्रो लाग्छ," मैले भनें।
  
  
  उनले दुईवटा पेय खन्याइन्। गिलास लिएर, मैले मेरो आँखालाई उनको सुन्दर अनुहारलाई माया गर्न दिए। "तिमी सधैं राम्रो माग गर्न एक सुन्दर केटी भएको छ।"
  
  
  "र म सामान्यतया यो प्राप्त गर्छु," उनले भनिन्। "तिमी?"
  
  
  "तपाईंले मलाई तेल अवीभमा भेट्नुभयो," मैले चुपचाप र मुस्कानका साथ भनें।
  
  
  उसको लामो परेलाहरू फडफडियो किनकि उसको आँखाले एक क्षणको लागि मलाई बेवास्ता गर्यो। जब उसले फेरि माथि हेर्यो, उनी मुस्कुराइरहेकी थिइन्। मैले अगाडि बढेर उनको गाला छोएँ। उनले ब्रान्डीको चुस्की लिइन् । मैले हात हालें
  
  
  उसको पातलो कम्मरमा र उसलाई म तिर ताने। उनी मीठो गन्ध र नरम थिइन्।
  
  
  "त्यो रात याद छ, निक?" - उसले मेरो कानमा सास फेर्यो। "के तिमीलाई साँच्चै मैले जस्तै सम्झना छ?"
  
  
  "म सम्झन्छु।"
  
  
  "यो धेरै राम्रो थियो, हैन?"
  
  
  "धेरै।"
  
  
  हामीले चश्मा नजिकैको टेबलमा राख्यौं। मैले उसलाई आफ्नो तर्फ तानें र मेरो ओठले उसको ओठ छोएँ। उसको जिब्रो मेरो मुख भित्र पस्यो।
  
  
  "भगवान, निक," उनी चिच्याइन्।
  
  
  मैले मेरो हात उसको नितम्ब माथि दौडिएँ, कर्भहरू उनको कम्मरमा गएको महसुस गरें। मेरो स्पर्शमा, उनको कम्मर बिस्तारै डगमगाउन थाल्यो।
  
  
  उसले बिस्तारै मलाई उसबाट टाढा धकेली र बत्ती निभाइ। त्यसपछि उनले बिस्तारै र सुन्दर ढंगले लुगा खोल्न थालिन्। उनको लुगामुनि उनले सानो बिकिनी प्यान्टी मात्र लगाएकी थिइन्। काँधबाट आफ्नो लुगा निकाल्दा उनका स्तनहरू अधीरताका साथ मतिर फैलिए। उनका स्तनहरू भरिएका, पाकेका र दूधे सेतो थिए। अर्को क्षणमा, अंडरवियरको सानो टुक्रा उनको कम्मर र तिघ्राबाट चिप्लियो र भुइँमा पातलो थुप्रोमा खस्यो।
  
  
  एरिकाले मलाई खुल्लमखुल्ला हेरी, कोठाको अन्धकारमा मेरो नाङ्गो शरीरमा उनको नजर चकित पार्न अनुमति दिई।
  
  
  "सुन्दर," उसले चिच्याइन्। "यति धेरै कडा मांसपेशी।"
  
  
  मैले उसलाई मेरो विरुद्धमा नग्नता महसुस गर्दै म तिर तानेँ। उसले मेरो छाती र काँधमा आफ्नो हात दौडियो, मेरो शरीर तल सार्दै। उनले मलाई स्ट्रोक गरिन्, मलाई स्याहार गरिन्, आफ्ना हातले मलाई माया गरिन्, जबकि मेरा औंलाहरूले उनको खोजी गरिन्। मेरो स्पर्शमा उसको तिघ्रा फैलियो र उनी रुइन्।
  
  
  हाम्रो तल नरम, बाक्लो कार्पेट थियो। एरिका यसमा घुँडा टेकेर, उसको हात मेरो शरीर माथि सर्दै उनी तल आउँदा। उनलाई मानिसलाई उत्तेजित गर्ने सबै तरिकाहरू थाहा थियो र तिनीहरूलाई प्रयोग गर्ने बारे कुनै शंका थिएन। केही बेर पछि म उनको छेउमा ओर्लिए र मोटो शाग कार्पेटमा उनलाई पछाडि धकेले। म उसको माथि घुँडा टेकेर, उसको स्तनमा मेरो हात चलाएँ। उनी हासिन् । मेरो लामो तिघ्राले मलाई अँगालो हाल्यो। मैले रेशमी भित्री जांघमा मेरो हात दौडिएँ।
  
  
  "अँ हो," उसले फुर्सद गरि। उनको मुख अलिकति खुला थियो, उनको सुन्दर हरियो आँखा बन्द थियो।
  
  
  जब म उसको भित्र पसें, उसको पूरा मुख एक क्षणको लागि फराकिलो भयो, र उनको शरीरमा अलिकति काँप गयो। त्यसपछि उनी मसँग हिँड्न थालिन्, उनका औंलाहरू मेरो काँधमा समातिन्, उनको तिघ्राहरू मेरो कम्मरमा बन्द गरिन्। मलाई थाहा छैन हामी दुबैको लागि यो समाप्त हुनु अघि हामी कति लामो समय सम्म सँगै थियौं।
  
  
  त्यस पछि, म उनीसँग लामो समयसम्म सुतेँ, सार्न चाहन्न। न्यानो आराम बिस्तारै मेरो शरीरको बाहिरी फाइबर र मेरो आत्माको भित्री गहिराइमा प्रवेश गर्यो।
  
  
  पछि हामी लुगा लगायौं, सानो सोफामा बस्यौं र हाम्रो ब्रान्डी समाप्त भयो। एरिकाले आफ्नो लामो रातो कपाललाई कँघिन् र म कोठामा पस्दा उनी जस्तै ताजा देखिन्थिन्।
  
  
  "म खुसी छु कि Zach ढोका ढकढक्याउनु भएन," उनले टिप्पणी गरे।
  
  
  "उनी धेरै ईर्ष्यालु देखिन्छ, एरिका। तपाईं नजिक हुनुहुन्थ्यो?
  
  
  उनले मलाई हेरिन् । "एक दिन। उनको विचार, मेरो होइन। र ऊ धेरै अयोग्य थियो। मैले उहाँलाई भनें कि हामी बीचमा शारीरिक केहि पनि हुनेछैन। यसबाट उनी रिसाएकी छन् । म उसलाई यस मामलामा संलग्न गर्न चाहन्न, तर मलाई अस्वीकार गरियो। उहाँ हतियारमा धेरै राम्रो हुनुहुन्छ।"
  
  
  "उनी यो मिसन मा हुनु पर्छ, हैन?"
  
  
  उसले सोचेर मलाई हेरी । "हो।"
  
  
  "एरिका, मैले तपाई ब्राजिलमा हुनुको कारण थाहा पाएको छु। हामी एउटै व्यक्तिलाई पछ्याउँदैछौं जस्तो देखिन्छ। मेरो मालिकले तपाइँलाई सम्पर्क गर्नुभयो र उहाँले मेरो विचारहरूको पुष्टि गर्नुभयो। हामी हाम्रो व्यक्तिगत असाइनमेन्टहरू छलफल गर्नेछौं र यदि यो सम्भव छ भने एक अर्कासँग सहकार्य गर्नेछौं। "।
  
  
  हरियो आँखा अलिक साँघुरो भयो । "गिराउड म र Zach संग सम्पर्कमा छैन।"
  
  
  "तपाईंले अर्को केही घण्टामा टेलिग्राम प्राप्त गर्नुहुनेछ। यस बीचमा, मलाई एउटा कोड शब्द दिइएको छ जसले तपाईंलाई मलाई विश्वास गर्न अनुमति दिनुपर्छ। शब्द गोलियाथ हो।"
  
  
  अचम्ममा हेरिन् । "त्यो सहि शब्द हो!"
  
  
  "गिराउडले यो पठाउनुभयो।"
  
  
  उनले आफूलाई अर्को ब्रान्डी खन्याइन्। "ठीक छ, निक। तर म तिम्रो साथमा कति स्वतन्त्र छु भनी बताउन सक्ने टेलिग्रामको पर्खाइमा छु।” उसले मुस्कुरायो र मेरो गालामा चुम्बन गरि।
  
  
  मैले उनी होसियार हुने अपेक्षा गरें। उनी राम्रो एजेन्ट थिइन्। "सबै ठीक छ। म तपाईलाई मेरा केही विचारहरू बताउनेछु। तिमीले पटक्कै बोल्नु पर्दैन ।”
  
  
  "त्यो जायज छ।"
  
  
  "हामी दुबै एड्रियन स्टाभरोस खोज्दैछौं, तर फरक कारणले।" उनको अनुहार भावविहीन थियो। उनले केही पनि दिएकी थिइनन् । “बेन कनानको हत्याको कारणले गर्दा तिमीहरूले उसलाई चाहन्छौ। हामी अझै पूर्णतया स्पष्ट छैनौं कि उहाँ किन चाहियो, तर यसको ग्रीक राजनीति र निक्कोर मिनुर्कोसको अपहरणसँग केही सम्बन्ध हुन सक्छ। ”
  
  
  "ग्रीक शिपिंग म्याग्नेट?"
  
  
  "सही। उहाँ परकातुमा हुनुहुन्छ र उहाँको इच्छा विरुद्ध थुनिएको हुन सक्छ। Stavros एथेन्समा छ, त्यसैले तपाईंले या त उसलाई फर्काउनको लागि कुर्नु पर्छ वा उसलाई लिन युरोप जानु पर्छ। तर मलाई लाग्छ कि यो बाटो हामीले पारकाटुबाट सिक्न सक्ने सबै कुरा मार्फत हो, मैले मिनुरकोससँग कुरा गर्न आवश्यक छ।
  
  
  “तिमीलाई रुचि छ भने, म तिमीलाई मसँग पराकटा लैजान्छु। यसले तपाईंको त्यहाँ पुग्ने सम्भावनाहरू सुधार गर्न सक्छ। Zach सँग यसबारे छलफल गर्नुहोस् र भोलि तपाईंले टेलिग्राम प्राप्त गर्दा मलाई थाहा दिनुहोस्।
  
  
  एरिकाले भनिन्, "यदि हामी साँच्चै स्टाभरोसलाई पछ्याउँदै थियौं भने, के हाम्रो लागि सीधै एथेन्स जानु राम्रो हुँदैन?"
  
  
  "स्टाभरोसले त्यहाँ आफ्नो अस्थायी मुख्यालय बनाइरहेको मानिन्छ, मिनुरकोसको पेन्टहाउसमा, जुन एक साँचो किल्ला हो। तपाईं र ज्याकले ठाउँमा आँधीबेहरी गर्न सक्नुहुन्न। र दुर्लभ अवसरहरूमा उसले ठाउँ छोड्छ, यो जस्तो हुन सक्छ। यो गाह्रो छ,
  
  
  तर Minourcos ले हामीलाई Stavros कसरी पुग्ने भनेर बताउन सक्छ।
  
  
  मेरो प्रस्तावलाई ध्यानमा राखेर उनी अचानक मौन भइन् । जब उसले मलाई हेर्यो, उनको ओठमा हल्का मुस्कान देखा पर्‍यो। "म तिमीलाई भोलि बिहान सम्पर्क गर्नेछु, निक प्रिय।"
  
  
  म तल झुकेर मेरो साथ उनको ओठ छोए। "तिमीले गर्छौ।" म उठें, मेरो हतियारको लागि पुगें र यसलाई राखें। त्यसपछि उसले आफ्नो ज्याकेट तिनीहरूमाथि फाले। "र Zach लाई छोटो चेनमा राख्नुहोस्, ठीक छ?"
  
  
  उनलाई यो मन पर्यो। म कोठाबाट निस्किदा उनी हाँस्दै थिइन् ।
  
  
  अध्याय चार।
  
  
  एरिकाको होटेल छोड्दा मैले एड्रियन स्टाभरोसको बारेमा सोचें। साँझ भइसकेको थियो र ट्याक्सी देखिएन । म रियो ब्रान्को एभिन्यूमा सावधानीपूर्वक हिँडें। पर्काटुमा रहेको स्टाभरोसको मुख्यालयमा प्रवेश गर्न, उसको कम सुरक्षाको साथ पनि, धेरै गाह्रो हुन सक्छ। Stavros को सानो समूह एक खराब प्रतिष्ठा थियो। उनले परकाटुमा आफ्नो वरपरका समाजका कुण्ठा जम्मा गरे । अनिवार्य रूपमा, तिनीहरू आफै जस्तै थिए, तर उहाँको नेतृत्व क्षमता बिना। यो सम्झेर, मैले निर्णय गरें कि एडोल्फ हिटलरले पनि यस्तै तरिकाले सुरु गरेको हुनुपर्छ। जर्मनीमा सन् १९३० को दशकमा पूर्व-संसारलाई गम्भीरतापूर्वक लिने मानिसहरू कमै थिए। यो उदाहरण सिक्नको लागि एक पाठ थियो, तर संसारले यो कहिल्यै सिक्न लागेन।
  
  
  म ट्याक्सी नदेखेर धेरै ब्लक हिँडें। म सडकमा पसल र अफिसको क्षेत्रमा प्रवेश गरिरहेको थिएँ। जब मैले मेरो होटेल तर्फ जानको लागि गल्ली घुमाए, क्षणभरमा यातायात त्यागेर, म अचम्ममा परें। तेस्रो स्टोरफ्रन्टमा, एउटा अँध्यारो आकृतिले छायाँबाट बाहिर निस्क्यो र मलाई आफ्नो मुट्ठी हल्लायो। मुट्ठीमा चक्कु थियो ।
  
  
  जब आक्रमण सुरु भयो, म लगभग प्रवेशद्वार पार गरिसकेको थिएँ। यदि उसले अर्को सेकेन्ड पर्खेको भए, मैले उसलाई देख्ने थिइनँ, आक्रमण सफल हुने थियो, र चक्कुले मेरो पछाडि छुरा हाल्ने थियो। तर काम गर्नको लागि उसको हतारमा, ऊ धेरै छिटो सारियो, र मैले मेरो परिधीय दृष्टिमा आन्दोलनलाई समातें।
  
  
  जब चक्कुले मलाई पछाडि प्रहार गर्‍यो, म तीव्र रूपमा फर्केँ र प्रहार रोक्न मेरो देब्रे हात बाहिर फ्याँकें, जुन मैले गर्न सफल भए, तर ब्लेडले मेरो ज्याकेट र शर्टको कपडामा काट्यो र मेरो अगाडिको हात अलिकति काट्यो। मैले मानिसको वजन उसलाई मेरो तर्फ बोक्न दिएँ। म त्यसलाई हातमा समातेर फर्किएँ, र हाम्रो छेउको भवनमा हानें।
  
  
  एक क्षणको लागि मैले सोचे कि यो ज्याक हो, उसको ईर्ष्याले उसलाई अझ राम्रो बनाउँदैछ किनभने त्यो मानिस स्टक र बलियो थियो। तर जब मैले नजिकबाट हेरेँ, मैले देखें कि ऊ Zach भन्दा ठूलो थियो र कालो कपाल थियो। उनी ब्राजिलियन देखिन्थे र वास्तविक ठग थिए।
  
  
  म आफ्नो स्वतन्त्र हातले विल्हेल्मिना पुगें, तर मेरो आक्रमणकारीले मलाई त्यो फाइदा लिन दिने कुनै इरादा थिएन। उसले फेरि चक्कु हल्लियो, यस पटक मेरो अनुहारलाई लक्षित गर्दै। मैले ब्लेडलाई चकित पारेँ र आंशिक रूपमा विचलित गरें, तर यसले मेरो कान काट्यो। उसले तेस्रो पटक हतियार उठायो र आफ्नो वजनले मलाई हिर्क्यो।
  
  
  उनको गति पनि बलियो थियो। उसले मलाई ढकढक्यो र हामी सँगै फुटपाथमा खस्यौं। मैले उसलाई मेरो दाहिने हातले बङ्गारामा छोटकरीमा हिर्काए, तर उसले ध्यान दिएन जस्तो पनि लागेन। मैले छुराको चक्कुबाट आफूलाई जोगाउन खोज्दा हामी एक पटक घुम्यौं। म ह्युगो, मेरो स्टिलेटो निकाल्न चाहन्थें, तर चक्कु मेरो हत्केलामा सर्न दिनको लागि मैले मेरो हात र पाखुरालाई एक क्षणको लागि खाली गर्न सकिन।
  
  
  केही क्षणको लागि, ठूलो मान्छे मेरो माथि थियो। उसले पोर्चुगलमा कसम खायो र मलाई छातीमा हिर्काए। चक्कु लामो थिएन, ब्लेड एकदम फराकिलो थियो, तर ब्लेड एक रेजर तीखापनमा तिखारिएको थियो। रातमा ऊ मधुरो रूपमा चम्क्यो जब मैले ब्लेड मेरो छातीमा पुग्नु अघि अन्तिम क्षणमा उसको चक्कु हात समातें। उसले पूरै बाटोमा ब्लेड चलाउन खोज्दा हाम्रा हातहरू एक क्षणको लागि हल्लाए। मैले मेरो दाहिने हात छोडेँ र अन्धाधुन्ध रूपमा उसको अनुहार समातें, मैले उसको आँखा महसुस गरें र मेरो तर्जनी र बीचको औंलाहरूले तिनीहरूमा खने। मैले मेरो बीचको औंलाले मेरो देब्रे नेत्रगोललाई छेडें र मेरो दायाँ नेत्रगोललाई मेरो औंलाले छेडें। आँखाको बल फुट्यो र मेरो औंला भिजेको थियो।
  
  
  "अहह!" - आक्रमणकारीले आफ्नो स्वतन्त्र हातले आफ्नो आँखा समातेर र अर्कोमा चक्कु बिर्सेर चिच्याए। ऊ फेरि चिच्यायो र आंशिक रूपमा मबाट खसे।
  
  
  यो छोटो विश्रामको क्रममा, ह्युगो अन्ततः मेरो दाहिने हातमा चिप्लियो। मैले भर्खरै यसलाई समातें जब ठूला मान्छेले बेइमान रूपमा चिच्याए र चक्कु फेरि उठाए। मैले उसको उठेको हातको मुनि स्टिलेटो घुसाए र ब्लेड उसको रिबकेजको ठीक तल उसको छेउमा पसे र सबै बाटो तल गयो।
  
  
  त्यसपछि मैले देखेँ कि आक्रमणकारीको बाँकी आँखा मेरो टाउको माथि अँध्यारोमा हेरिरहेको थियो, र त्यो क्षण मैले कुचिएको आँखामुनि उसको दाहिने गालामा खैरो चिसो देखेँ। मैले आफ्नो छेउबाट स्टिलेटो तानेँ र ऊ मेरो माथि भारी ढल्यो, उसको आफ्नै चक्कु फुटपाथमा बजिरहेको थियो।
  
  
  मैले शरीरलाई धकेलेर उभिएँ। वरिपरि एक छिन हेर्दै, मैले के भएको थियो हेर्न नजिकै कोही पैदल यात्रीहरू थिएनन्। मैले मानिसको खल्ती खोजेँ र उसको वालेटमा केही कागजातहरू फेला पारे। एउटा कार्डले उनी एपेक्स इम्पोर्ट्सको कर्मचारी भएको देखाएको थियो।
  
  
  उबेदा नाम गरेको मान्छे मबाट सोचेभन्दा बढी प्रभावित भएको देखिन्छ । वा हुनसक्छ उसले एथेन्समा स्टाभरोसलाई बोलायो र स्टाभरोसले मेरो बारेमा सुनेको अस्वीकार गरे। उबेदाले सायद म एपेक्स इम्पोर्ट्स व्यवसायमा हस्तक्षेप गर्ने प्रहरी हुँ भन्ने निर्णय गरेको हुन सक्छ। वा एक सीआईए केटा जो अलि धेरै जिज्ञासु भयो। जसलाई उबेदाले म हुँ भनी सोच्थे, उसले पक्कै ममाथि नजर राखिरहेको थियो र म कहाँ बसेको छु भन्ने थाहा थियो। पहिलो अवसरमा पराकटा जानु नै मेरो हितमा थियो ।
  
  
  मैले मृत ब्राजिलियन छोडे र चाँडै मेरो होटेल फर्के। त्यो रात त्यहाँ कुनै घटना थिएन, र बिहान घटना बिना आयो।
  
  
  एरिका निस्ट्रोम, Zach र म बिहान नौ बजे भेट्यौं। एभेनिडा प्रेसिडेन्टे वर्गासको एउटा सानो क्याफेमा डाउनटाउन रियो पछाडिका पहाडहरू र शहरको माथिको पहाडमा रंगीन फावेला झुपडीहरू हेरेर। Zach ले एरिकासँग मेरो निकटता महसुस गरेको थियो र मसँग छोटो समयको लागि पनि काम गर्ने सम्भावनामा दुखी थियो। ऊ पहिलेभन्दा झनै शत्रु थियो । एरिकाले जेरुसेलमबाट कोडेड टेलिग्राम प्राप्त गर्यो जसमा उनी र ज्याकलाई एड्रियन स्टाभरोसलाई रोक्नको लागि हाम्रो साझा लक्ष्यको सफलताको लागि आवश्यक कुनै पनि तरिकामा सहयोग गर्न आदेश दिइएको थियो।
  
  
  "यदि तपाई मिनुरकोसबाट जानकारी चाहनुहुन्छ भने, पराकाटुमा जानुहोस्," ज्याकले मलाई बलियो गरी भने, उसका निलो आँखाहरू रिसले चम्किरहेका थिए। उनको कफी उनको अगाडि टेबलमा अछुतो रह्यो। "हाम्रो मिशन भनेको Stavros खोज्नु र उसलाई नष्ट गर्नु हो। पक्कै पनि हामीले उसलाई पराकटमा भेट्टाउने छैनौं। ”
  
  
  उसको कडा आँखा म तिर झल्कियो । म उनीबाट एरिकातिर फर्किएँ। उसको व्यवहारबाट उनी प्रस्टै रिसाएकी थिइन् । मैले सोधे । - "तिमी के भन्छौ, एरिका?"
  
  
  "मैले पहिले नै Zach भनिसकेको छु। मलाई लाग्छ तपाईको दृष्टिकोण तपाईलाई मात्र होइन, हामीलाई पनि उपयुक्त छ।
  
  
  Zach उसलाई रिसाए। - "तपाईंको दिमाग सेक्सले बादल छ!" "यो मान्छे स्पष्ट रूपमा तपाइँको प्रेमी हो। उसले भनेको सबै कुरा तपाईलाई व्यावहारिक लाग्छ। ”
  
  
  "कृपया, Zach!" - एरिकाले तीव्र रूपमा भन्यो।
  
  
  "हे भगवान," मैले टाउको हल्लाएँ। "हेर, मलाई कुनै पनि विस्तृत प्रेम सम्बन्धहरू चाहिँदैन जुन बाटोमा आउँछ। सायद हामी सँगै काम गर्दा म गलत थिएँ। म Hawk लाई सोधेर मात्र मद्दत प्राप्त गर्न सक्छु। वा सायद CIA बाट। तर म आफ्नो व्यक्तिगत भावनालाई नियन्त्रणमा राख्न नसक्ने केही लापरवाह उग्रवादीसँग फसेको लागि शल्यक्रियामा जाने छैन।"
  
  
  ज्याकको अनुहार अचानक रातो भयो र उनी आफ्नो कुर्सीबाट हाम फाले। "सुन्नुहोस्, कार्टर ..."
  
  
  "बस!" - एरिकाले शान्त तर आधिकारिक स्वरमा आदेश दिनुभयो।
  
  
  Zach ले उसलाई कडा नजर दियो, त्यसपछि आफ्नो सिटमा बस्यो। उसले आफ्नो सासमुनि केहि बडबड गर्यो, तर मेरो नजरलाई बेवास्ता गर्यो।
  
  
  "यदि यस्तै अर्को कुरा छ भने, हामीले कुरा गर्नुपर्छ," एरिकाले भनिन्। "के तिमी बुझ्यौ, Zach?"
  
  
  उसले हिचकिचायो। बोल्दा उसले एक शब्द बोल्यो । "हो।"
  
  
  "हामी बीच केहि छैन, Zach। तिमी मेरो कुरा सुन्दैछौ?"
  
  
  उसले मनमनै हेर्यो । "पक्कै पनि।"
  
  
  "हामी बीचमा केहि छैन र त्यहाँ कहिल्यै हुनेछैन। त्यसैले म र निकको बीचमा जे हुन्छ त्यसको तपाईंसँग कुनै सरोकार छैन। यदि हामी सँगै काम गर्न चाहन्छौं भने, तपाईंले यो बुझ्नुपर्छ।
  
  
  अलिकति आराम गरेजस्तो लाग्यो । उसले मलाई र त्यसपछि एरिकालाई हेर्यो। उसको मुट्ठी टेबुलमा थुनियो । "यदि तिमिले भने ।"
  
  
  "म साँच्चै भन्न चाहन्छु। अब म पराकटा जाँदैछु। यदि तपाईलाई यस्तो योजना अव्यावहारिक लाग्छ भने, म तपाईलाई यो कार्यबाट मुक्त गर्ने प्रयास गर्नेछु।
  
  
  उसले उसलाई हेर्यो र उसको अनुहार परिवर्तन भयो र नरम भयो। "तिमीलाई थाहा छ म बिना तिमीलाई जान दिने छैन।" उसको आँखा फेरि मेरो भेटियो। "तपाईं र कार्टर शो चलिरहेको जस्तो देखिन्छ। तिमिले छोड्यौ भने म छोड्छु ।"
  
  
  मैले सोधे । - "अनि हामी यो समाप्त नभएसम्म विवाहको प्रतिस्पर्धालाई रोक्न सक्छौं?"
  
  
  "तिमीले उनको कुरा सुन्यौ," Zach उदास भई भन्यो। "कुनै प्रतिस्पर्धा छैन।" उसले आफ्नो कफीको कपलाई हेर्यो।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, Zach," एरिकाले भनिन्।
  
  
  उसले झुक्क्यो । "हामी कहिले पराकटा जाने?"
  
  
  मैले उसलाई केही बेर अध्ययन गरें। सायद यो सबै पछि काम हुनेछ। "जति चाँडो त्यति राम्रो।"
  
  
  "मलाई थाहा छ तपाई कहाँ कार भाडामा लिन सक्नुहुन्छ," एरिकाले भनिन्। "हामी ब्रासिलियाको बाटो लिन सक्छौं, जुन अधिकांश बाटो टिजुका जंगल हुँदै जान्छ।"
  
  
  "त्यो सहि हो," मैले भनें। "यदि हामीले आज कार पाउन सक्छौं भने, म सुझाव दिन्छु कि हामी आज राती छोड्छौं। तातो, टाँसिएको जङ्गलबाट राती ड्राइभ गर्नु राम्रो हुनेछ।"
  
  
  "म त्यो संग ठीक छु," Zach भन्नुभयो।
  
  
  "त्यसपछि यो निर्णय भयो," एरिकाले थपे। "ज्याच, तपाईं मलाई भरपर्दो कार छनोट गर्न मद्दत गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  उसले उसलाई हेर्यो। उसको अनुहारमा हल्का मुस्कान देखा पर्‍यो। "मैले कार्टरको बारेमा पढेको कुराबाट, उहाँ एक कार विशेषज्ञ हुनुहुन्छ। हामी सबै किन नजाने?" उसले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेर्यो ।
  
  
  मैले एक पल उसको नजर समाएँ । हो, उसले गर्न सक्छ। "म हामीलाई ट्याक्सी बोलाउँछु," मैले भने।
  
  
  ****
  
  
  त्यो साँझ हामी निस्कियौँ । मेरो सिफारिसको आधारमा, Zach ले यात्राको लागि कालो BMW 3.0 CS सेडान रोजे। यसको ह्यान्डलिंग विशेषताहरू उत्कृष्ट थिए र यसमा गियरबक्स थियो जुन सञ्चालन गर्न रमाइलो थियो। Zach लगभग मध्यरात सम्म ड्राइभ गरे, र त्यसपछि मैले ड्राइभरको सिट लिएँ। ब्राजिलिया र भित्री भाग जाने राजमार्ग भए पनि सडक राम्रो मान्न सकिएन। मर्मतसम्भार सामान्यतया कमजोर थियो, र कतिपय ठाउँहरूमा जङ्गल आफ्नो मुटुमा काटिएको साँघुरो पट्टीलाई पुन: लिन तयार देखिन्थ्यो।
  
  
  हामीले यात्राको तयारीमा दिनको केही समय आराम गर्यौं, तर यात्राको एकरसताले अनुमति दिएन।
  
  
  आराम गर्नुहोस्। हामी रातभर ड्राइभ गर्यौं र अर्को दिन सबैभन्दा तातो समयमा दुई पटक सुत्यौं: एक पटक कारमा, बस्न, जुन लामखुट्टे र गर्मीको कारण गाह्रो थियो, र फेरि एउटा सानो गाउँको फोहोर होटेलमा। त्यो रात फेरि धेरै बेर गाडी चलाएर भोलिपल्ट बिहान पराकाटा आइपुग्यौँ ।
  
  
  यो हजारौं मानिसहरूको ठूलो गाउँ थियो, शहरको वर्ग र धेरै क्यान्टिनाहरू। हामी त्यहाँ बसेनौं किनभने हामी आफैंमा ध्यान आकर्षित गर्न चाहँदैनौं। यसले स्टाभरोसका मानिसहरूलाई गाउँमा गएर मनोरञ्जन दिनेछ, र तिनीहरूमध्ये एकलाई सेतो अपरिचितहरूमाथि शंका लाग्न सक्छ।
  
  
  वृक्षारोपणको बाटो, यदि यसलाई सडक भन्न सकिन्छ भने, पाराकातुबाट पाँच माईल टाढा छ। यो गहिरो खाडलहरू भएको माटोको सडक थियो जुन राजमार्गको नब्बे डिग्री कोणमा जंगलमा लगभग अस्पष्ट रूपमा काटिएको थियो। जाचलाई पाङ्ग्रामा राखेर कार बिस्तारै अघि बढ्यो। अण्डरब्रसका हाँगाहरू खरानी, कारमा तानिए, र झ्यालहरूबाट हामीलाई हान्यो। हामीले बिस्तारै गाडी चलाउनु पर्ने हुनाले, लामखुट्टेले गाडी भर्यो र हामीलाई कुनै पनि खुला ठाउँमा टोक्यो। सीआईएका थम्पसनले मलाई भने कि वृक्षारोपण सडकबाट करिब दस माइल टाढा थियो। हामी त्यहाँ आधा बाटोमा थियौं र त्यो टाढा पुग्न लगभग एक घण्टा लाग्यो। सौभाग्यवश हामीले कुनै पनि कार छोडेको देखेनौं किनभने त्यस क्षणमा हामी कुनै खुला टकराव चाहँदैनौं।
  
  
  राजमार्गबाट करिब छ माइल टाढा हामीले BMW लाई साँघुरो सडकबाट झाडीमा तान्न सक्ने ठाउँ भेट्टायौं, त्यसैले यो राम्रोसँग लुकेको थियो। हामी निस्किने बित्तिकै किराहरूले हामीलाई आक्रमण गरे। हामीले विकर्षक छर्कायौं र सडकमा हिर्क्यौं।
  
  
  एड्रियन स्टाभरोसको खेत शैलीको हवेलीबाट करिब आधा माइल टाढा, त्यहाँ एक अग्लो नीलगिरीको रूख थियो। रूख खाली गरिएको भूमिको परिधिमा उभिएको थियो, उच्च तारको बारको छेउमा, एउटा क्षेत्रमा जुन स्पष्ट रूपमा कुनै समय सम्पत्तिको हिस्सा थियो तर जङ्गलले पुन: दावी गरेको थियो। केही समयको लागि रूखलाई सीआईएले अवलोकन पोस्टको रूपमा प्रयोग गरेको थियो। आर्द्र, टाँसिएको गर्मीबाट हिंड्दा मैले एरिका र जाकलाई यही रूखमा डोर्याएको थिएँ। हामी कार जत्तिकै गतिमा अघि बढ्यौं र एक घण्टा भन्दा कममा त्यहाँ पुग्यौं। रूखको टुप्पोमा, वृक्षारोपणको दृश्यबाट लुकेको, पाण्डन धागोले हाँगाहरूमा जोडिएको बाँसको मञ्च थियो। आरोहणलाई सहज बनाउन विभिन्न ठाउँमा बाँसका सिँढी र हाँगाहरू जोडिएका थिए।
  
  
  "के हामी त्यहाँ जाँदैछौं?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  मैले लामखुट्टे मारेँ। "यदि यो कुनै सान्त्वना हो भने, त्यहाँ सायद त्यस्तो कुनै गल्ती हुनेछैन।"
  
  
  "त्यसो भए माथि जाऔं र एक हप्ता बसौं," ज्याकले भने। उसको निधारमा सुनौलो कपाल मट्टिएको थियो, र हाम्रो सबै लुगाजस्तै उनको खाकी शर्ट पसिनाले भिजेको थियो।
  
  
  म उसलाई हेरेर हाँसे । एरिकाले उनलाई फिर्ता लिएपछि उनको सम्पूर्ण मनोवृत्ति परिवर्तन भएको थियो, र उनी शारीरिक रूपमा उनीप्रति आकर्षित नभएको तथ्यलाई स्वीकार गरे जस्तो देखिन्थ्यो। मैले स्मिथ एन्ड वेसनलाई हेरेँ । ३८ रिभल्भर उसको बेल्टमा कम्मरको होल्स्टरमा बसेको थियो र मसँग ल्याएकोमा खुसी लाग्यो। एरिका स्मार्ट एजेन्ट थियो, तर ज्याक मांसपेशी थियो। उनी एक हतियार विशेषज्ञ थिए र आफ्नो कारमा विभिन्न हतियारको बक्स ल्याएका थिए।
  
  
  रुखमा चढ्यौँ । माथिको लगभग आधा बाटोमा, मैले CIA एजेन्टहरूप्रति नयाँ सम्मान गर्न थालें जसले तिनीहरूको भर्खरको केन्द्रित निगरानीको क्रममा नियमित रूपमा यो गर्नुपर्थ्यो। मञ्चमा पुग्दा हामी थाकेका थियौं । एरिका अझै पनि आरोहण र उचाइबाट नर्भस थिइन् जुन उनले अब आफूलाई भेट्टाइन्।
  
  
  उनी हासिन् । - "हे भगवान, यो लायक थियो?"
  
  
  मैले आफ्नो घाँटीमा झुण्डिएको शक्तिशाली दूरबीन समातें र वृक्षारोपणलाई हेरे। त्यसपछि मैले औंल्याएँ। मैले सोधे । - "तिम्रो के बिचार छ?"
  
  
  उनले Zach र मैले पहिले नै देखेको कुरा हेर्नुभयो - पातहरू मार्फत सम्पूर्ण खेत क्षेत्रमा खुला दृश्य। यस बिन्दुबाट, एक पर्यवेक्षकले दूरबीन मार्फत वृक्षारोपणमा कतै के भइरहेको छ भनेर देख्न सक्थे। मुख्य भवनको अलावा, जुन खेत थियो, त्यहाँ यसको वरिपरि अन्य भवनहरूको समूह थियो, प्रायः पछाडि, जो ब्यारेक र आउटबिल्डिंगहरू जस्तै देखिन्थ्यो। यो एक प्रभावशाली सेटअप थियो। बाडिएको क्षेत्र पूर्ण रूपमा रूखहरू र झाडीहरूले रोपिएको थियो, त्यहाँ फोहोर सडकहरू र पार्किङ क्षेत्रहरू थिए। बारको पछाडि एउटा क्षेत्र थियो जुन पहिलेको मालिक यहाँ बस्दा रबरको रूखहरू लगाइयो, तर जंगलले तिनीहरूलाई निसास्यो।
  
  
  एरिकासँग दूरबीन थियो र त्यो क्षेत्रको खोजी गरिरहेकी थिइन्। उनले खुसीको सास फेरे । - "तपाईं सहि हुनुहुन्थ्यो, निक। लामखुट्टे त्यति माथि उड्न सक्दैनन्।"
  
  
  "सायद हामी सबै गलत थियौं," Zach केही समय पछि भन्यो। "मसँग मेरो कारमा रहेको यो स्कोप्ड राइफलको साथ, म यहाँ बसेर दिनभर स्टाभरोसका मानिसहरूलाई मार्न सक्छु।"
  
  
  मैले सोधे । - "तिमीले ती सबैलाई बाहिर कसरी ल्याउने?" "र एकचोटि हामीले तिनीहरूलाई बाहिर निकाल्यौं, हामीले तिनीहरूलाई हटाउने क्रममा कसरी त्यहाँ राख्ने?"
  
  
  "यसबाहेक," एरिकाले थपे, "यदि हामीले बाहिरबाट आक्रमण गर्यौं भने, तिनीहरूसँग हामीले गर्नु अघि मिनुर्कोसमा पुग्ने र उसलाई मार्ने राम्रो मौका छ।"
  
  
  "यो सत्य हो," मैले भने। "र यदि तिनीहरूले उसलाई मारे भने, हामीलाई यहाँ केहि थाहा नहुन सक्छ।"
  
  
  "यो सत्य हो कि हामी Minurcos लाई खतरामा पार्न सक्दैनौं," Zach सहमत भए। “तर म यहाँ राइफलको ठूलो प्रयोग गर्न सक्छु। धिक्कार छ"।
  
  
  मलाई लाग्यो ज्याक धेरै मार्न चाहन्छ। यो उनको लागि धेरै शिकार जस्तै थियो। मेरो बाटोमा उभिएका जो कोहीबाट छुटकारा पाउन मन लाग्यो, तर अनावश्यक रूपमा मार्नुको कुनै अर्थ देखेन। तपाईंले प्रयास गर्न सक्नुहुन्न, प्रत्येक व्यक्तिलाई सजाय दिन र कार्यान्वयन गर्न सक्नुहुन्न किनभने उसले स्टाभरोसको लागि काम गरेको थियो।
  
  
  त्यसपछिका केही घण्टा, दिउँसोसम्म, हामीले दूरबीन मार्फत घुमाउरो पार्दै वृक्षारोपण हेर्यौं। सीआईएले घटनास्थलमा आतङ्ककारीहरूको संख्या करिब आधा दर्जन र आठभन्दा बढी हुन सक्ने अनुमान गरेको छ। ती घण्टाहरू प्लेटफर्ममा मानिसहरू आउने र जाने हेर्दै बिताएपछि, हाम्रो आफ्नै अवलोकनले यो निष्कर्षलाई पुष्टि गर्‍यो। जब टकराव विकसित हुन्छ, हामी कम्तिमा दुई देखि एक हुनेछौं।
  
  
  हामीले प्लेटफर्म छोड्दासम्म हामीले Minurcos देखेनौं। त्यसपछि घटनास्थलमा उनको उपस्थिति स्थापित भएको थियो। उसले अर्को मानिससँग ब्यारेक भवन छोड्यो, खेतको मुख्य प्रवेशद्वारमा हिंड्यो र भित्र पस्यो। मैले उसलाई दूरबीनबाट हेरिरहें, र जब ऊ भित्र गायब भयो, मैले देखेको मान्छे निक्कोर मिनुर्कोस थियो भन्नेमा मलाई कुनै शंका थिएन। कमसेकम हामी यहाँ भूतको पछि लागेर आएका होइनौं।
  
  
  हामी फेरि रूखबाट ओर्लनु अघि, मैले हाम्रो प्रवेश योजना दोहोर्याएँ।
  
  
  "त्यसोभए," मैले भने, "हामी कारमा फर्कनेछौं र सीधा त्यो ठाउँमा जान्छौं, मानौं कि हामी स्टाभरोसको सबैभन्दा मिल्ने साथीहरू हौं। मलाई गेटमा भएको मान्छेसँग कुरा गर्न दिनुहोस्। हामी भन्छौं कि हामी ब्राजिलियन लीगबाट हौं, र जब हामी भित्र जान्छौं, हामी हेन्ज ग्रुबरलाई भेट्न जोड दिनेछौं, स्टाभरोसको अनुपस्थितिमा प्रभारी व्यक्ति। मलाई आशा छ कि उनीहरूलाई पहिले नै थाहा छैन कि म यहाँ वृक्षारोपणमा कस्तो देखिन्छु।"
  
  
  एरिकाले आफ्नो काँधको पर्स खोले र एउटा सानो, स्नब-नोज भएको .25-क्यालिबर बेल्जियन रिभल्भर निकालिन्। यो मोती ह्यान्डल र फेन्सी नक्काशी संग एक सुन्दर सानो पिस्तौल थियो। मलाई थाहा थियो कि उनीसँग मेरो विगतको संलग्नताको कारणले उसले यसलाई शूट गर्न सक्छ। उसले चेक गरिन् र फेरि पर्समा राखिन्।
  
  
  "सबै ठीक हुनेछ," उनले भनिन्।
  
  
  Zach साँच्चै जान चाहन्थे। "हामी तिनीहरूसँग व्यवहार गर्नेछौं," उनले भने।
  
  
  "हो," मैले सहमति जनाएँ। म पूर्णतया पक्का हुन सक्छु।
  
  
  पाँचौं अध्याय।
  
  
  हामी बिस्तारै अन्तिम पचास गज गेटमा पुग्यौं। त्यहाँका ड्युटी अफिसरले पहिलेदेखि नै हाम्रो बाटो हेरिरहेका थिए। ऊ हामीजस्तै खाकी ट्राउजर लगाएको थियो, काँधमा ढल्किएको अटोमेटिक राइफलको साथ। उसले यसलाई हटायो र कारबाहीको लागि तयार भयो जब उसले हामीलाई नजिकै देख्यो।
  
  
  "यदि हामी यो मान्छेलाई पार गर्न सकेनौं भने, बल खेल सकियो," मैले तिनीहरूलाई भनें। "त्यसोभए यो राम्रो खेल्नुहोस्।" एरिकाले टाउको हल्लाई।
  
  
  "हो," ज्याकले थपे। म जस्तै उसले पनि आफ्नो हतियार लुकाउन हल्का ज्याकेट लगाएको थियो। मेरा हतियारहरू सामान्य थिए, तर ज्याकसँग अविश्वसनीय वर्गीकरण थियो। .38 क्यालिबर रिभल्भरको अतिरिक्त, उसले आफ्नो खल्तीमा एउटा सानो स्टर्लिङ 380 PPL मेसिन गन बोकेको थियो, र आफ्नो व्यक्तिमा फ्याँक्ने चक्कु र ग्यारोट पनि लुकायो। उहाँ हिड्ने शस्त्रागार हुनुहुन्थ्यो। मलाई आशा थियो कि यसले उसलाई बाँच्न मद्दत गर्नेछ।
  
  
  हामी गार्डबाट दश फिट मात्र रोकियौं। म गाडी चलाइरहेको थिएँ, त्यसैले मैले उहाँसँग ठूलो स्वरमा र बलपूर्वक अंग्रेजीमा कुरा गरें। "हेलो!"
  
  
  सुरक्षा गार्ड मेरो झ्यालमा आयो। बायाँ बङ्गारामा गहिरो दाग लागेको उनी क्रोधित युवा थिए। उसले मेरो मुस्कान फिर्ता गरिन ।
  
  
  "तपाई यहाँ के चाहनुहुन्छ?" - उसले कारमा शंकास्पद रूपमा हेर्दै जवाफ माग्यो। "तिमी निजी सम्पत्तिमा अतिक्रमण गर्दैछौ।"
  
  
  मैले भने। - "हे, साँच्चै!" "हामी एड्रियन स्टाभरोसका साथी हौं।"
  
  
  उसले मेरो अनुहार राम्ररी पढ्यो। "मैले तिमीलाई पहिले देखेको छैन। तिमी को हौ?"
  
  
  मैले उसलाई हाम्रो काल्पनिक नाम दिएँ। "हामी रियोबाट हौं," मैले अनौठो रूपमा भनें। "ब्राजिलियन लीग"। लीग रियोको एउटा अन्डरवर्ल्ड समूह थियो जसले स्टाभरोससँग आफ्नो तस्करी गतिविधिहरूमा प्रतिस्पर्धा गर्‍यो। AX सँग विश्वास गर्ने कारण थियो कि स्टाभरोसले भर्खरै तिनीहरूलाई आफ्नो समूहमा एकताबद्ध गर्ने प्रयास गरेका थिए, र स्टाभरोस सम्पूर्ण कुराको प्रभारी थिए।
  
  
  "यदि तपाइँ लिगबाट हुनुहुन्छ भने, तपाइँ यहाँ के गर्दै हुनुहुन्छ?" - गार्डले सोध्यो।
  
  
  "स्टाभरोसले हामीलाई निम्तो दिए," मैले भनें। "र तपाईंको कारणले गर्दा हामी ढिलाइ भएका छौं, म यस बारे Stavros लाई बताउनेछु।"
  
  
  उसले मलाई हेर्यो। "स्टाभरोस रोपणमा छैन। उहाँ व्यापार यात्रामा हुनुहुन्छ।"
  
  
  "उनले हुन सक्छ भन्नुभयो। उहाँले हामीलाई हेन्ज ग्रुबर हेर्न भन्नुभयो।
  
  
  लेफ्टिनेन्ट स्टाभरोसको नामको मेरो ज्ञानले यस मानिसलाई प्रभाव पार्यो। उसले विचारपूर्वक आफ्नो हातले आफ्नो चिउरो माथी। "ठीक छ, यहाँ पर्खनुहोस्।"
  
  
  उहाँ गेटमा फर्कनुभयो, र हामीले उहाँको हरेक पाइला हेर्यौं। एउटा सानो चन्दवामुनि, उसले काठको टेबुलबाट सेनाको रेडियो जस्तो देखिन्थ्यो। उसले केही मिनेट कुरा गर्यो, सुन्यो, र त्यसपछि फेरि राख्यो र कारमा फर्कियो।
  
  
  "तपाई भित्र आउन सक्नुहुन्छ। घर र पार्कको अगाडि सिधै ठाउँमा ड्राइभ गर्नुहोस्। तिमीलाई बाहिर भेटिनेछ।"
  
  
  "धेरै राम्रो," मैले भने।
  
  
  गार्डले तार गेट खोल्यो। मैले उसको हात मुनिको बन्दुकलाई धेरै बेर हेरेँ । यो सम्भवतः अझै पनि ध्यानमा राख्नु पर्छ। उसले मलाई गेटबाट हात हल्लायो र मैले कार स्टार्ट गरें।
  
  
  "जाऔं," मैले एरिका र जाचलाई भनें।
  
  
  हामी गेटबाट भित्र पस्यौं, र यो हाम्रो पछाडि बन्द भयो। ज्याक मुस्कुरायो जब उसले गेट लक देख्यो।
  
  
  म कच्ची बाटो हुँदै कम्प्लेक्समा गएँ। यो एक सुन्दर ठाउँ थियो: मेहराब, रातो टाइल्स र bougainvillea। म एउटा विशाल एडोब घरको अगाडि रोकें र चारजना मानिस बाहिर निस्केपछि हामी कारबाट बाहिर निस्कियौं। गेटमा हामी र गार्डको बीचमा कार पार्क गर्छौं।
  
  
  हाम्रो सामना गर्ने पुरुषहरू असभ्य थिए। ती तीन जना, जो पहिले बाहिर आए, खाकी ट्राउजर लगाएका थिए, र प्रत्येकको कम्मरमा पेस्तोल थियो। तिनीहरूमध्ये एक ब्राजिलियन जस्तो देखिने एक स्टक, कालो मानिस थियो। दोस्रो अग्लो, पातलो केटा थियो जो जवान जोन क्याराडाइन जस्तो देखिन्थ्यो, र तेस्रो लामो कपाल र दाह्री भएको अमेरिकी हिप्पी जस्तो देखिन्थ्यो। मलाई उसको अनुहार मन परेन । चौथो व्यक्तिले सेतो शर्ट र औपचारिक ट्राउजर लगाएको थियो। ऊ पहेंलो कपाल र वर्गाकार, कडा अनुहार भएको अग्लो, राम्रोसँग निर्मित मानिस थियो। उहाँ पूर्व-नाजी ग्रुबर हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  तीन मातहतका कर्मचारीहरू बाहिर निस्किए, त्यसैले तिनीहरूले हामीलाई राम्रोसँग घेरे। करिब तीस गज टाढा रहेको गेटमा हामी र गार्डको बीचमा कार पार्क गरेकोमा म खुसी थिएँ।
  
  
  "हेर ग्रुबर?" मैले सेतो शर्ट लगाएको मान्छेतिर टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "ठीक छ," उसले घमण्डी स्वरमा जवाफ दियो। उसले बेल्ट होल्स्टरमा मेरो जस्तै लुगर पेस्तोल बोकेको थियो। "र एड्रियन स्टाभरोससँगको यो भेट के हो?"
  
  
  Zach र लामो कपाल भएकोले एकअर्काको मूल्याङ्कन गरे। स्टाभरोसका स्टक मानिस आफ्नो कम्मरमा बन्दुक तान्न उत्सुक देखिन्थ्यो, र अग्लो, पातलो केटाले एरिकाबाट आफ्नो आँखा हटाउन सकेन।
  
  
  "उहाँले हामीलाई यहाँ निम्तो गर्नुभयो," मैले अनौठो जवाफ दिए। “हामीले उसलाई नडिल्युटेड हेरोइनको एक ब्याच प्रस्ताव गर्यौं। हाम्रा केही डिलरहरू समस्यामा छन् र यसलाई ह्यान्डल गर्न सक्दैनन्। पक्कै पनि उहाँले यस बारे बताउनुभयो?
  
  
  ग्रुबरले मलाई एक क्षणको लागि अध्ययन गरे। "होइन," उसले भन्यो। "तिमी एक अमेरिकी हो। मलाई थाहा थिएन कि अमेरिकीहरूले लीगको लागि काम गरिरहेका थिए।
  
  
  "बाँच्नुहोस् र सिक्नुहोस्," मैले उसलाई भनें।
  
  
  "अनि तिमी को हौ?" - उसले एरिकालाई सोध्यो।
  
  
  "यहूदी," उनले निर्णायक रूपमा भनिन्।
  
  
  उसको आँखा साँघुरो भयो र तिखो मुस्कुराए । "धेरै चाखलाग्दो," उनले टिप्पणी गरे, एरिकाबाट Zach लाई हेर्दै। "ठीक छ, हुनसक्छ हामी सहमतिमा आउन सक्छौं। हामी घामबाट बाहिर निस्कन्छौं, हैन?"
  
  
  "राम्रो विचार जस्तो लाग्छ," मैले भनें। म भित्र पसेपछि ग्रुबरलाई अरूबाट अलग गर्ने आशा गरिरहेको थिएँ।
  
  
  तर त्यस्तो भएन । अचानक घरबाट पाँचौं मानिस बाहिर आयो; हाम्रो आँखा भेटियो र हामीले तुरुन्तै एक अर्कालाई चिन्यौं। यो एपेक्स आयात कार्यालयबाट उबेदा थियो।
  
  
  "यहाँ के भइरहेको छ?" - उसले ग्रुबरलाई सोध्यो। “यो त्यही मानिस हो जो सहरमा घुमिरहेको थियो। मैले उसको निम्‍ति एउटा मानिस पठाएँ, जो फर्किएनन्‌।”
  
  
  लामो कपाल भएको केटाले सावधानीपूर्वक रिभल्भर निकाल्दा ग्रुबरको आँखा साँघुरो भयो। "ओह, ठीक छ," ग्रुबरले आफैलाई भने। उसको आँखा मेरो अनुहारबाट तनावपूर्ण एरिका र Zach तिर, र त्यसपछि मतिर फर्कियो। "वास्तवमा तिमी को हौ?"
  
  
  मैले उबेदादेखि ग्रुबरसम्म हेरेँ। बाँकी विद्रोहीले अझै हतियार निकालेका छैनन् । "म हुँ जो म हुँ भन्छु। त्यसैले हामी सबैलाई। अब सम्झौता गर्ने कि नगर्ने ?”
  
  
  "उनी वैध आयातकर्ताको रूपमा किन एपेक्समा आए?" –उबेदाले सोधे । "उनी अझै पनि भन्छन् कि उनी जापानी क्यामेराहरू चाहन्छन्?"
  
  
  "होइन," ग्रुबरले बिस्तारै भन्यो। "साँच्चै होइन। तपाईं भित्र आउन सक्नुहुन्छ, महाशय ..."
  
  
  "जोनसन," मैले भनें।
  
  
  "मिस्टर जोन्सन। तर पहिले तपाईले हतियार राख्नुभएको छ कि छैन भनेर हामीले जाँच गर्नुपर्छ।
  
  
  मेरो आँखाको कुनाबाट, मैले Zach ले मलाई दिएको कठोर रूप देख्न सक्थे। उसले यी मानिसहरूलाई निशस्त्र हुन दिने थिएन, र मैले पनि त्यस्तै महसुस गरें। यदि तिनीहरू सफल भएका भए, हामी मध्ये कोही पनि सायद यो ठाउँलाई जीवित छोड्ने थिएनौं। मैले ज्याकलाई एक नजर दिएँ जुन मलाई आशा थियो कि म उहाँसँग छु।
  
  
  "ठीक छ, हेर ग्रुबर," मैले भने। मैले विल्हेल्मिनाको लागि पुग्न थालेँ, मेरो 9mm लुगर।
  
  
  "अह!" - ग्रुबरले मलाई रोक्दै भन्यो। "म लिन्छु, मिस्टर जोन्सन।"
  
  
  ठ्याक्कै यसरी नै उहाँले यो गर्नुहुनेछ भन्ने आशा गरेको थिएँ। ऊ मेरो ज्याकेटमा आइपुग्ने बित्तिकै, मैले उसलाई समातें र उसको घाँटीलाई उसको चिउरोमुनि जोडेर समातें। लङ्गहेयरले मेरो टाउकोमा निशाना राख्दै ज्याकले आफ्नो ३८ क्यालिबरको पिस्तोल निकाल्यो। लामो कपाल भएको मानिसले आफ्नो लक्ष्य मबाट ज्याकमा सार्यो र ज्याक तल झुकेको क्षणमा गोली हान्यो। गोली हाम्रो पछाडिको बीएमडब्लुबाट उड्यो। ज्याकको बन्दुकले स्ट्याकाटो गर्जनको साथ जवाफ दियो र लङ्गहेयर स्क्वायरलाई छातीमा प्रहार गर्‍यो, उसलाई भवनको प्रवेशद्वारमा आर्चवेलाई समर्थन गर्ने स्टुको स्तम्भमा पछाडि उड्दै पठाउँदै। उसले छोटो समयको लागि आफ्नो मुख खोल्यो र भुइँमा ठोक्नु अघि नै मृत्यु भयो।
  
  
  त्यसपछि धेरै कुराहरू एकैसाथ वा द्रुत उत्तराधिकारमा भयो। मैले ज्याकलाई गोली नचलाउन चिच्याएँ, तर धेरै ढिलो भइसकेको थियो। उनले सबै कुरालाई उन्मत्त आन्दोलनमा ल्याए। स्टक र अग्लो मानिसले एरिकाले जस्तै आफ्नो पिस्तौल समात्यो। उबेदा फर्केर घरतिर दौडियो, र जाकले उसको मेरुदण्डमा गोली हाने। उबेदा चिच्यायो र अनुहार धुलोमा लड्यो।
  
  
  "रोक्नुहोस्, नत्र म ग्रुबरलाई मार्नेछु," मैले अन्य विद्रोहीहरूलाई धम्की दिएँ। मैले ह्युगो, स्टिलेटोलाई मेरो हातमा चिप्लिन दिएँ, र अब मैले यसलाई ग्रुबरको घाँटीमा दृढतापूर्वक थिचेँ। मैले मेरो पछाडिको गेटमा गार्डबाट चर्को, उत्साहित चिच्याएर सुनें।
  
  
  अग्लो, पातलो मानिस पुग्न छाडेको थियो, तर स्टकले पहिले नै रिभल्भर निकालेको थियो र जाकलाई गोली हान्न बाध्य पारेको थियो। सेडानको छेउमा घुँडा टेकेर, एरिकाले आफ्नो पर्सबाट स्नब-नोज रिभल्भर निकालिन्। स्टक बन्दुकधारीले गोली हानेर ज्याकलाई छातीमा हाने। ज्याक वरिपरि घुम्यो र कारको पछाडिको फेन्डरलाई फेरि कडा प्रहार गर्यो।
  
  
  एरिकाले लक्ष्य लिए र बेल्जियमको पिस्तौलमा गोली हाने जब स्टक बन्दुकधारीले आफ्नो पेट समातेर चिच्याए। उसको बन्दुकले दुई पटक भुइँमा ठोक्यो जब ऊ आफ्नो काँधमा छेउमा खस्यो र भुइँमा खस्यो।
  
  
  ग्रुबरले यी सबैबाट आत्मविश्वास प्राप्त गर्यो र मेरो ध्यान हटाउँदा मेरो चक्कु हात समातेर घाँटीबाट च्यात्न सफल भयो। सोही गतिमा उसले मेरो देब्रे खुट्टामा प्रहार गर्यो र मेरो छाति र छेउमा हिर्क्यो । म गनगन गरें र मेरो पकड ढिलो भयो। त्यसपछि ऊ मेरो पकडबाट बाहिर निस्कियो, आफ्नो चक्कु हात घुमाउँदै जाँदा। हामी दुबै कारको छेउमा भुइँमा खस्दा ह्युगो मबाट चिप्लिए।
  
  
  यो सबै देखेर अग्लो मानिसले भुइँमा ठोक्यो र आफ्नो हतियार तान्यो। एरिकाले उनलाई गोली हाने, तर गोली चुक्यो। उसले जवाफी फायर गर्यो र उनको काँध नजिकैको कारमा धातु खरोंच्यो। ऊ समस्यामा परेको मैले देखेँ। मैले ग्रुबरलाई हिर्काए र ऊ मबाट टाढा आफ्नो पीठमा खस्यो। हाम्रो पछाडिको फोहोरबाट एउटा स्टिलेटो समातेर, मैले मेरो पाखुराको पछाडिबाट अग्लो मानिस तर्फ फ्याएँ किनभने उसले फेरि एरिकालाई निशाना बनायो। स्टिलेटोले उसको छातीमा हिर्काएको थियो, लगभग चुपचाप उसमा ठोक्कियो। उसको आँखा फराकिलो भयो र बन्दुक गयो र हामी बीचमा फोहोर छर्कियो। चक्कुको ह्यान्डल समातेर ऊ ढल्यो ।
  
  
  ग्रुबरको हातले मेरो अनुहार खरानी गर्दा हाम्रो पछाडि गेट खोलिएको मैले सुनें। मैले उसलाई फेरि जोरले हिर्काए र उसको बङ्गारामा हड्डीहरू चिच्याएको सुनें। मेरो अर्को मुट्ठी उसको अनुहारमा हिर्क्यो र उसको नाक भाँचियो। ऊ मेरो मुनि बेहोस भयो ।
  
  
  Zach को कमजोर आवाज हामी सम्म पुग्यो। - "होशियार!" मैले फर्केर हेरें कि गोलीले उसलाई मारेको छैन। उसले आफ्नो खुट्टामा लड्यो र गेटमा हेरी।
  
  
  "तल !" मैले यो कुरा एरिकालाई भनेँ, जो मेरो छेउमा कालो सेडानको छेउमा उभिएकी थिइन्।
  
  
  गार्डले मेसिन गन हाम्रै दिशातिर देखायो । Zach खडा भयो र आफ्नो हतियार मानिस तिर औंल्याए, तर गार्डले उसलाई गोली हान्यो। उसको स्वचालित राइफलले आगोको फट निकाल्यो, Zach को पछाडि जमिनमा खन्यो र त्यसपछि कारको धातुबाट उड्न सुरु गर्नु अघि उसको छातीमा हिर्क्यो। एरिका र म हिँड्न सकेनौं जब Zach उनको पीठमा धूलो हिर्काए, मरे।
  
  
  म अगाडिको बम्पर मुनि भएकोले म जाँदा मेरो लुगर निकाल्दै दुई पटक कारको पछाडि घुमेँ। जब म त्यहाँ पुगें, गार्डले पेस्तोलले अर्को दिशामा गोली हान्न थालेको थियो। मैले बन्दुकको अर्को हात समातेर उसलाई तीनवटा छिटो गोली हानेँ। लुगरका गोलीहरू पहिले उनको पछाडिको बारमा लागे, त्यसपछि गार्डको कम्मर र छाती, त्यस क्रममा। एक स्वचालित राइफल कोबाल्ट आकाशमा गोली हानेपछि उनी धुलोमा खसे। त्यसपछि एक्कासी क्षेत्रमा सन्नाटा छायो ।
  
  
  म सास फेरेर त्यहीँ सुतेँ । जङ्गलमा कतै एउटा चरा हाम्रो कोलाहलमा रिसाएर चिच्यायो। म धुलो र माटोले ढाकिएको थिएँ। म बिस्तारै उभिएँ र एरिकालाई उनको खुट्टामा मद्दत गरे। उनले अचम्ममा Zach लाई हेरिन्; उनको अनुहार सेतो थियो।
  
  
  म ग्रुबरतिर फर्के र उसलाई नजिक आएको देखेँ। म माथि झुकेर उसलाई केहि पल्ट हिर्काए र उसले मलाई मातेर हेर्यो। ऊ चिच्यायो । मैले उसको अनुहारमा लुगर टाँसें। "मिनुरकोसको सुरक्षा गर्ने घरमा कति जना पुरुषहरू छन्?" - मैले माग गरें।
  
  
  उसले बोल्ने कोसिस गर्यो, तर उसको बङ्गारा विचलित भएका कारण उसलाई गाह्रो भयो। "म गर्दिन..."
  
  
  मैले लुगर उसको चिनमुनि टाँसें। "कति वटा?"
  
  
  उसले कमजोर भएर दुई औंला उठायो । म एरिकातिर फर्किएँ। "यहाँ बस्नुहोस् र उसलाई हेर्नुहोस्।"
  
  
  उनले बेहोस भएर टाउको हल्लाइन्।
  
  
  म घरको प्रवेशद्वारमा पुगेँ । फराकिलो आर्चको ढोका खुला थियो। हातमा मेसिन गन लिएको कालो छालाको मानिससँग टक्कर दिन म ठूलो लबीमा प्रवेश गरें। मैले मेरो लुगर निकालें र त्यो हलमा गर्जनको साथ खस्यो। त्यो मानिस उसको छेउको पर्खालमा ठोक्यो। त्यसपछि यो एउटा सानो टेबुलमा बोझिलो थुप्रोमा खस्यो र भुइँमा ठोक्कियो।
  
  
  लामो करिडोरबाट एकजना मानिस मेरो देब्रेतिर आयो। म छिट्टै तर सावधानीपूर्वक कोरिडोरबाट ओर्लें। मैले मिनुर्कोस फेला पार्न सकिनँ, नत्र मैले अन्तमा गरेपछि उहाँ मरेको हुनसक्छ। सायद तिनीहरूले पहिले नै उसलाई मारे।
  
  
  हलवेका सबै ढोकाहरू, जसलाई मैले शयनकक्षहरू मानेको थिएँ, अन्त्यमा एउटा बाहेक खुला थिए। म उसको अगाडि रोकिँदा भित्रबाट सानो आवाज सुनेँ। गहिरो सास लिएर, म पछि हटें र हिंस्रक रूपमा ढोकामा लात हानें। उनी भित्र पसे र म भित्र पसे।
  
  
  एक धेरै पातलो र कुरूप मानिस मिनुरकोसको माथि उभिएको थियो, सीधा पछाडिको कुर्सीमा बाँधिएको थियो, र उसको टाउकोमा पिस्तौलको निशाना थियो। ट्रिगरमा औंला राखेर, ढोका खोल्दा ऊ मेरो अनुहारमा फर्कियो। उसले पहिले फायर गर्यो, तर हिंस्रक ढंगले, र गोली मेरो छेउको ढोकाको फ्रेममा रहेको काठको छेउमा छिर्यो। मैले लुगर निकालेर उसको छातीमा हिर्काए। ऊ ठक्कर खायो र भुइँमा खस्यो । तर उसले बन्दुक छोडेन । उसले फेरि मलाई निशाना बनायो। यस पटक म उसको अगाडि गएर उसको अनुहारमा गोली हाने, गोली उसको टाउकोमा छेड्यो।
  
  
  मिनुर्कले आफ्नो मृत अपहरणकर्तालाई स्तब्ध भएर हेरे जब मैले मेरो लुगरलाई होल्स्टर गरें। उसले बिस्तारै मलाई हेरी ।
  
  
  मैले सोधे । - "निक्कोर मिनुर्कोस?"
  
  
  "हो," उसले शान्त जवाफ दियो। "तिमी को हाै…"
  
  
  "हामी तपाईलाई मुक्त गर्न आएका हौं, मिस्टर मिनुर्कोस," मैले भनें।
  
  
  उसले हल्लाउँदै सास फेर्यो । "भगवानले आशीर्वाद दिनुहोस्। ऊ जाँदै थियो ..."
  
  
  "मलाई थाहा छ।" मैले उसलाई खोलिदिए र ऊ आफ्नो कुर्सीबाट उठ्यो, आफ्नो नाडी रगड्दै।
  
  
  "तपाईसँग सबै ठीक छ?" मैले चिन्तित हुँदै सोधे ।
  
  
  "हो, म ठीक हुनेछु।" उसले आफ्नो टाउको हल्लायो र ग्रीकमा केहि गुनगुनायो। "म विश्वास गर्न सक्दिन यो वास्तवमै अन्त्य हो।"
  
  
  "ठीक छ, धेरै जसो भागको लागि।"
  
  
  इलाकाबाट गोली चलेको सुनेपछि मैले उसलाई आफ्नो कथा सुनाउन थालें। मैले जर्मनसँग एरिकालाई सम्झें। म हतार हतार हलमा फर्किएँ । "एरिका!"
  
  
  एकछिन पछि उनले मलाई जवाफ दिइन् । "म ठिक छु"। म अगाडिको फोयरमा जान सक्नु अघि, उनी अचानक कुनाको वरिपरि आइन् र मेरो पर्समा बेल्जियमको रिभल्भर भरेर मेरो नजिक आइन्।
  
  
  मैले सोधे । -"के भयो ?"
  
  
  "ग्रुबरले असामयिक मृत्यु भेटे।" उसको आँखाले मेरो कुरालाई बेवास्ता गर्यो।
  
  
  "तिमीले उसलाई गोली हानेको?" - मैले सोधें।
  
  
  “उनी आफ्नो बङ्गारा विचलित भएर गनगन गर्न थाले। जब मैले उसलाई सोधें कि उसले के भन्दैछ, उसले मलाई फोहोर यहूदी भन्यो र भन्यो कि म डाचाउमा मरेको देखेका अरूहरूसँग हुनुपर्छ। यहूदीहरूलाई आफूजस्ता मानिसहरूसँग यस संसारमा बस्न दिइनुपर्छ भन्ने कुरामा उहाँ विश्वास गर्नुभएन। त्यसैले मैले उसलाई अर्को संसारमा पठाएँ। मलाई आशा छ कि यो उनको लागि पर्याप्त न्यानो छ।"
  
  
  अन्तमा, हरियो आँखाले मेरो आँखामा बेवास्ता गरी हेर्यो, मलाई सोच्न बाध्य बनायो। बुचेनवाल्डमा नाजीहरूले उनका बुबाआमाका आफन्तहरूलाई मारेको कुरा मलाई याद छ। केही कारणले गर्दा मैले हेन्ज ग्रुबरको पक्षमा केही भन्न सकिनँ।
  
  
  "भित्र आउनुहोस् र मिस्टर मिनुर्कोसलाई भेट्नुहोस्," मैले भनें।
  
  
  हामी कोठामा पस्यौं र एरिकाले भुइँमा रहेको शवलाई हेरी। मिनुर्कोस नजिकैको पर्खालमा झुकेर उभिए। एरिकालाई देखेर ऊ सीधा भयो।
  
  
  "मिस एरिका निस्ट्रोम," मैले तिनीहरूलाई परिचय गराए। "इजरायली खुफिया"।
  
  
  Minurcos को आँखा साँघुरो भयो। उसले मलाई हेर्यो। "अनि तिमी?"
  
  
  "मेरो नाम कार्टर हो। निक कार्टर। म सुश्री निस्ट्रोम जस्तै क्षमतामा अमेरिकी सरकारको सेवा गर्छु। हामी तपाईलाई मुक्त गर्न र एड्रियन स्टाभरोसलाई कब्जा गर्न यहाँ आएका हौं।"
  
  
  मिनुर्कोस पर्खालबाट टाढा गए। "यो स्पष्ट छ। ठीक छ, श्री कार्टर, मैले स्वतन्त्र मानिसको रूपमा पहिलो कुरा भनेको अधिकारीहरूसँग सम्पर्क गर्नु हो।" उसको स्वर आफ्नो मातहतका कर्मचारीहरूसँग कुरा गर्ने व्यवसायी टाइकुनजस्तै भयो। "त्यसो भए म एड्रियन स्टाभरोससँग मेरो आफ्नै तरिकाले व्यवहार गर्नेछु।"
  
  
  "मिस्टर मिनुर्कोस," मैले बिस्तारै भनें, "यस चरणमा तपाइँको लागि कुनै कारण छैन। यो रातो टेप र ढिलाइ संग समाप्त हुन सक्छ। म बरु तपाईले हामीलाई यो ह्यान्डल गर्न दिनु हुन्छ।"
  
  
  उनी रिसाएको देखिन्थे । - "तिमी नै हौ भनेर मैले कसरी थाहा पाउने?"
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ कि हामीले तपाईलाई मुक्त गर्न आफ्नो ज्यान जोखिममा राख्यौं। हामीले यो मामलामा एक जना मानिस गुमायौं,’ मैले व्यंग्यात्मक जवाफ दिएँ। "मलाई लाग्छ यसले हामीलाई शंकाको फाइदा दिनेछ।"
  
  
  उनको अनुहार एक्कासी थकानले झर्यो । "तपाईं सायद सहि हुनुहुन्छ। कृपया मलाई माफ गर्नुहोस्। मैले धेरै पार गरेको छु।"
  
  
  "तपाईले स्टाभरोसलाई एक्लै लिनुहुन्छ, मिस्टर मिनुर्कोस," मैले जारी राखें, "यो अव्यावहारिक छ। यो मानिससँग पूरै सेना छ।"
  
  
  मिनुर्कोसले आफ्नो भौं उठाए र गालाहरू फुलाए: "ठीक छ, ठीक छ, मिस्टर कार्टर। म तिमी र यो केटी संग जान्छु। तर यदि कुनै बिन्दुमा मैले तपाईंको विधिहरूले काम गरिरहेको छैन भने, मैले मामिलाहरू आफ्नै हातमा लिनुपर्नेछ।"
  
  
  म छोटकरीमा मुस्कुराए । "उचित सुनिन्छ," मैले जवाफ दिए। - तपाईं एथेन्स देखि Stavros द्वारा अपहरण गरिएको थियो?
  
  
  मिनुर्कोस सिधा पछाडिको कुर्सीमा बसे जुन उनी बसिरहेका थिए जब म कोठामा पसे। ऊ हामीतिर फर्केर बस्यो ।
  
  
  "तिमीलाई विश्वास लाग्दैन यो मान्छे कती स्मार्ट छ," उसले बिस्तारै सुरु गर्यो। "म आफूलाई निर्दोष ठान्दिन, श्री कार्टर, तर मैले एड्रियन स्टाभरोस जस्तो कसैलाई भेटेको छैन। मैले कम्प्युटर-नियन्त्रित पानीमुनि तेल ट्याङ्करहरूको फ्लीट निर्माण गर्ने विचारलाई पछ्याएँ। स्टाभरोसले यसको बारेमा थाहा पाए र मलाई यसमा मद्दत गर्न चाहन्थे - कम्तिमा उसले मलाई भनेको कुरा हो।
  
  
  “सुरुमा म उहाँलाई भेट्न पनि चाहन्न, तर उहाँले मलाई केही राम्रा विचारहरू सहित एउटा पत्र पठाउनुभयो। मैले उसलाई एथेन्सको मेरो पेन्टहाउसमा निम्तो दिएँ। हामी धेरै बेर कुरा गर्यौं।
  
  
  "मिस्टर मिनुर्कोस, मलाई सम्झना छ कि उनले मलाई भनेका थिए, 'मेरो पनि तपाईं जस्तै योजना छ।' यदि तपाईंले मलाई अनुमति दिनुभयो भने, म तपाईंलाई शिपिंग इतिहासको इतिहासमा अमर बनाउनेछु। उहाँ धेरै विश्वस्त हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  "तर, मिस्टर स्टाभरोस," मैले भने, "त्यहाँ जटिल इन्जिनियरिङ समस्याहरू छन् जसलाई समाधान गर्न आवश्यक छ।
  
  
  "मसँग दुई इन्जिनियरहरू छन् जसले यो गर्न सक्छन्," उनले मलाई भने। प्रभावित भए पनि, मैले त्यो मानिसको अनुहारमा अरू केही देखेँ, जुन मलाई मन परेन, तर मैले यो परियोजनाको बारेमा अत्यधिक उत्साहित भएको रूपमा फ्रेम गरें।"
  
  
  मैले सोधे । - "के उसले तपाईलाई इन्जिनियरहरू ल्यायो?"
  
  
  "ए हो। उनीहरुमा रचनात्मक सोच पनि थियो । म विश्वस्त थिएँ कि तिनीहरूसँग यो सबै गर्न सक्ने क्षमता हुन सक्छ। यस बिन्दुमा, मिस्टर कार्टर, मैले मेरो गार्डलाई तल झारेँ। उनले पेन्टहाउसमा निजी बैठकको लागि आग्रह गरे। र म सहमत भए। मेरो निजी सचिव र एक अन्य सहायक मात्र उपस्थित थिए। उनले आफूसँग दुई जना मानिस ल्याए जसलाई मैले पहिले देखेको थिइनँ।"
  
  
  "यो कहिले भयो?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  "ठीक छ, मैले सुरुमा केहि पनि शंका गरेन," मिनुर्कासले भने, उसको अनुहार उसले सम्झँदा पहेंलो भयो। "त्यसपछि, लगभग चेतावनी बिना, स्टाभरोसले मेरा सहायकहरूलाई अर्को कोठामा जान भने। उहाँलाई Stavros 'पुरुषहरू मध्ये एक पछ्याइएको थियो। त्यहाँ दुईवटा गोली लागेको थियो।" मिनुर्कस चुप लागे।
  
  
  "उनीहरूलाई यहाँ मार्यो?" मैले सोधे ।
  
  
  "चिसो रगतको। उहाँका गुराँसहरूले मलाई कुटपिट गरे र मेरो होश नगुमाउन्जेल कुटपिट गरे। तिनीहरूले मलाई त्यो अर्को कोठामा लगे र मलाई रगतले लतपतिएको शरीरहरू हेरे। म यो कहिल्यै बिर्सने छैन।
  
  
  “मेरो सेक्रेटरी सलाका आफ्नै रगतको पोखरीमा लडिरहेका थिए। अर्को केटाको अनुहार च्यातिएको थियो। स्टाभरोसले भने कि यदि मैले सहयोग नगरे भने म पनि त्यस्तै आशा गर्न सक्छु।
  
  
  "त्यसपछि के भयो?"
  
  
  “अर्को दिन तिनीहरूले एक जना मानिसलाई ल्याए जो ठ्याक्कै सलाका मडुपासजस्तै देखिन्थे। यो मानिसले पनि सलाका जस्तै बोल्यो र आफ्नो सबै व्यवहार दोहोर्याइयो। यो अविश्वसनीय थियो, साँच्चै अविश्वसनीय। यो एक भयानक दुःस्वप्न जस्तै थियो।"
  
  
  "उनीहरुसँग तिमीसँग बिहे गर्ने मान्छे छ?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  "होइन, त्यसको कुनै आवश्यकता थिएन। म नजिकका व्यापारिक सहयोगीहरू बाहेक कसैलाई विरलै देख्छु। तिनीहरूले टेप रेकर्डर ल्याए र मेरो आवाजको धेरै रेकर्डिङहरू बजाए जुन उनीहरूले अघिल्लो बैठकहरूमा मेरो जानकारी बिना रेकर्ड गरेका थिए। स्टाभरोसले बन्दुक औंल्याए। मेरो टाउको र भन्यो कि उसले मलाई यहाँ मार्न सक्छ, र धेरै समय को लागी कसैले थाहा पाउनेछैन तर, उसले भन्यो, यदि मैले तिनीहरूलाई धेरै समस्या नगरेको भए म बाँच्नेछु, उनले थप रेकर्डिङको लागि भने मेरो आफ्नै शब्द र विचारहरू लेखे र मलाई एक निजी जेटमा चढाए र मलाई यो भगवानले छोडेको ठाउँमा लगे।
  
  
  "के स्ट्याभरोसले तपाईलाई के गर्न लागेका थिए भनेर बताउनुभयो?" - एरिकाले हैरान हुँदै सोधे।
  
  
  मिनुर्कोस सुख्खा हाँसे। "उनी एकदम स्पष्ट थिए। उनले भने कि उनीहरूले मेरो नाममा ग्रीक सरकारलाई हटाउने उद्देश्य राखेका थिए कि उनीहरूले मेरा साथीहरूलाई सेनामा र अन्य क्षेत्रमा भर्ती गर्ने, टेलिफोन कल र व्यक्तिगत सम्पर्कका लागि मेरो सचिवको रूपमा प्रस्तुत गर्ने व्यक्तिलाई प्रयोग गरेर। । म एक निजी नागरिक भएकोले, कसैलाई यो असामान्य लाग्दैन कि मैले उनीहरूलाई व्यक्तिगत रूपमा भेटेको छैन। र यदि कसैले मलाई भेट्न जिद्दी गर्छ भने, तिनीहरूले मलाई एथेन्समा लैजान सक्छन् र उहाँलाई भेट्न र उहाँलाई के चाहन्छन् भन्न मलाई जबरजस्ती गर्न सक्छन्।
  
  
  "उनीहरूले मलाई अर्को व्यक्ति देखाए जसले निश्चित रूपमा मेरो हस्ताक्षर जाली गर्न सक्छ। यो व्यक्तिले मेरो विभिन्न खाताहरूमा चेक लेख्दै थिए र मेरो पैसा सैन्य विद्रोहमा खर्च गर्दै थिए।
  
  
  मैले सोधे । - "उसले तपाइँलाई कुनै विवरण दियो?"
  
  
  "श्री स्टाभरोस, जसलाई ग्रीक मूलको हो भनेर स्वीकार गर्न मलाई लाज लाग्छ, एथेन्स र यहाँ दुबैमा यस बारे मसँग खुलेर कुरा गरे। उनले भने कि उनको योजना तीन भागमा विभाजित भएको थियो। पहिलो, उसले सत्तारूढबाट छुटकारा पाउने उद्देश्य राख्यो। जन्टा र ती मानिसहरूलाई सत्तामा राख्नुहोस् जसले मलाई वफादारी महसुस गर्छन् उनीहरूले यो वफादारी महसुस गर्नेछन् किनभने तिनीहरू साथीहरू छैनन्, किनभने तिनीहरूमध्ये अधिकांश हुनेछैनन्, तर किनभने स्टाभरोसले उनीहरूलाई मेरो नाममा शक्ति र महिमाको वाचा गरेका छन्।
  
  
  "धेरै स्मार्ट," मैले टिप्पणी गरें।
  
  
  "दोस्रो, उसको योजनामा यी नयाँ जनरलहरू र कर्णेलहरूलाई जबरजस्ती म, निक्कोर मिनुर्कोस, जुन्टामा पूर्ण शक्तिको साथ राष्ट्रपति नियुक्त गर्न माग गर्न बाध्य हुनेछ। Stavros ले संकेत गरे कि मलाई योजनाको यो भागको लागि प्रयोग गर्न सकिन्छ, किनकि मेरो व्यक्तिगत जीवन यसमा निर्भर हुनेछ। त्यो हो, मलाई प्रयोग गरिनेछ यदि यो स्पष्ट थियो कि स्टाभरोसले मलाई के भइरहेको छ भनेर चुप लाग्न विश्वास गर्न सक्छ। नत्र उसले मेरो ठाउँमा अर्को कपटी भेट्टाउने थियो ।”
  
  
  "त्यसले पनि काम गर्नेछ," एरिकाले टिप्पणी गरे। "धेरै थोरै मानिसहरूले तपाईंको अनुहारलाई राम्ररी चिनेका छन् कि तपाईंका विशेषताहरू र ठगीका विशेषताहरू बीचको अलिकति भिन्नता देख्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "ठ्याक्कै," मिनुर्कासले भने। "यो अविश्वसनीय छ कि मेरो गोपनीयताको चाहनाले यस त्रासमा योगदान पुर्‍यायो। जे भए पनि, योजनाको तेस्रो चरणमा मलाई वा ग्रीसको राष्ट्रपतिको रूपमा छोटो समयको लागि एक ढोंगी प्रयोग गर्ने समावेश छ, जसको अवधिमा म स्टाभरोसलाई उपराष्ट्रपतिको रूपमा नियुक्त गर्नेछु। त्यतिबेलासम्म उनी, एक नागरिकको रूपमा, र उनको नाम बिस्तारै ग्रीसका मानिसहरूलाई थाहा हुनेछ। त्यसपछि उनी सत्ता विद्रोहको नायक बन्छन्। त्यसपछि, अस्वस्थताको घोषणा गर्दै, म राष्ट्रपतिको रूपमा स्टाभरोसको पक्षमा राजीनामा दिन्छु।"
  
  
  Minurcos चुप लागे। "यो जंगली छ," मैले भने। "के स्टाभरोसलाई लाग्छ कि ग्रीकहरू उभिनेछन् र यो भएको देख्नेछन्?"
  
  
  "किन छैन?" - आफ्नो अनुहार मा थकान को अभिव्यक्ति संग Minurkas भन्नुभयो। "जन्टा गठन हुँदा अप्रिल 1967 मा के भयो याद गर्नुहोस्? यो रक्तपातपूर्ण विद्रोह थिएन, यो त केवल एक विद्रोह थियो। राजाको शासन बलद्वारा ध्वस्त भयो। सरकारको आदेशले संविधानका धेरै धाराहरू निलम्बित भए । यो विडम्बना हो, होइन, यस्तो व्यक्ति संविधान पुनर्स्थापना भएको बेला र जन्टा अधिक नरमपन्थी भएको र अर्को वर्षको लागि आम चुनावको आह्वान गरिरहेको बेला ठ्याक्कै देखिने हो। यदि स्टाभरोसको सत्ता कब्जा गर्ने योजना सफल भयो भने, ग्रीस हिटलर वा स्टालिनको भन्दा धेरै तानाशाह बन्न सक्छ।"
  
  
  एरिकाले मिनुरकोसबाट मलाई हेरिन्। "त्यसो भए हामीले उसलाई रोक्नु पर्छ, हैन?"
  
  
  मिनुर्कोसले एरिकाको अनुहार राम्ररी अध्ययन गरे। "हो। हामीले यो गर्नुपर्छ!" मोटो ग्रीक उठ्यो र आफ्नो चौकोनी चिन बाहिर टाँस्यो। "यस मानिसले मेरो परिवारलाई मेरो मातृभूमिको विरुद्धमा पनि प्रयोग गरिरहेको छ। मेरो ज्वाइँ जनरल भासिलिस क्रिजोटोउले यो षड्यन्त्रको पछाडि म छु भनी विश्वास गर्छन् र यसलाई समर्थन गरे किनभने उसले मलाई यो चाहन्छु भन्ने लाग्छ। हो, म तपाईंलाई मद्दत गर्नेछु। म सक्छु। हामीले पहिले के गर्नुपर्छ?
  
  
  "हामी एथेन्स जाँदैछौं," मैले भनें। "यहाँ हामी Stavros रोक्छौं।"
  
  
  अध्याय छ।
  
  
  ४८ घण्टाभन्दा कम समयपछि हामी ग्रीसको राजधानी आइपुग्यौं। मैले ओमोनिया स्क्वायर नजिकैको ४२ पिरायोसमा रहेको ओडियन नामको सानो होटेलमा जडान गर्ने कोठाहरू बुक गरें। मौसम रमाइलो हुँदा गर्मीबाट रमाइलो राहत मिल्यो ।
  
  
  एथेन्सका अखबारहरू द्रुत रूपमा परिवर्तन भएको राजनीतिक परिदृश्यमा टिप्पणीहरूले भरिएका थिए। रोडेसियाबाट खबर आयो कि मेरो साथी एलेक्सिस सालोमोस मारिएको थियो र अफवाह फैलियो। यो सामान्य ज्ञान थियो कि उनी रोडेसिया जानु अघि उनको जीवनमा एक प्रयास गरिएको थियो। विशेष गरी एउटा अखबारले सालोमोसको मृत्युको उल्लेख गर्नबाट जोगाएको थियो। उनले शासक जन्टाको नेतृत्वको निन्दा गर्दै, लगभग हरेक मुद्दामा प्रमुख जनरल वा कर्णेललाई आक्रमण गर्ने सम्पादकीयहरू पनि नियमित रूपमा प्रकाशित गरे। सालोमोसले मलाई उल्लेख गरे कि यो प्रकाशक बेइमान थियो र 1967 को कू पछि कट्टरपन्थी जन्टालाई समर्थन गर्ने पहिलो व्यक्ति थियो।
  
  
  "यो एकदम स्पष्ट छ कि प्रकाशक मेरो पैसाले किनिएको थियो," मिनुरकोसले टिप्पणी गरे, हामी आइपुगेको दिनको घमाइलो दिउँसो मेरो कोठामा कुर्सीमा बसेर। "र अर्को अखबारमा यो शीर्षक हेर्नुहोस्: MINURCOS JUNTA को कम्युनिष्ट योजनाहरु लाई उजागर गर्दछ। श्री स्टाभरोस प्रचार कार्यमा व्यस्त थिए।"
  
  
  एरिकाले हाम्रो लागि ल्याएको ट्रेबाट एक कप बाक्लो ग्रीक कफी लिएर मिनुर्कोसलाई दिई। उसले यो कुरालाई उदास अनुहारमा स्वीकार गर्यो। एरिकाले कप आफैं लिए र मेरो छेउमा एउटा सानो सोफामा बसी।
  
  
  "मलाई आशा छ कि तपाईलाई अहिलेसम्म कसैले देखेको छैन," मैले मिनुरकोसलाई भने, "विशेष गरी उसको कुनै पनि पुरुष। यदि स्टाभरोसलाई थाहा थियो कि तपाईं एथेन्समा हुनुहुन्थ्यो भने तपाईंको जीवनको कुनै मूल्य हुनेछैन।"
  
  
  "उसले पाराकाटुलाई सम्पर्क गर्ने बित्तिकै थाहा पाउनेछ," मिनुरकोसले मलाई सम्झाए।
  
  
  "हो, तर यो केही दिनको लागि नहुन सक्छ, यदि हामी भाग्यशाली छौं। र त्यसो भए पनि, उसलाई रियोबाट कसैलाई त्यहाँ नपठाई केही गडबड छ भनेर निश्चित रूपमा थाहा हुँदैन। कि कोही उसको अधीनस्थ हुनुपर्छ, किनभने उबेदा। मर्यो।"
  
  
  "हामीले पहिले के गर्नुपर्छ, निक?" - एरिकाले सोधे। “हामीले वृक्षारोपणमा गरेजस्तै पेन्टहाउसमा आँधीबेहरी गर्न सक्दैनौं। उसलाई धेरै राम्रोसँग सुरक्षित गरिनेछ।"
  
  
  "म पेन्टहाउस कल गर्न सक्छु," मिनुरकोसले सुझाव दिए, "उनीहरूले बाहिरीहरूसँग कसरी सम्पर्क राख्छन् भनेर हेर्न। तर तिनीहरूले मेरो आवाज चिन्नेछन्।”
  
  
  मैले उसलाई ट्रेबाट रुमाल दिएँ। "आफ्नो आवाजको स्वर बढाउनुहोस् र त्यसको माध्यमबाट बोल्नुहोस्। तिनीहरूलाई भन्नुहोस् कि तपाईं आफैंसँग कुरा गर्न चाहनुहुन्छ। जब तिनीहरूले अस्वीकार गरे, तपाईंको सचिव सलाका मडुपासलाई सोध्नुहोस्। तिनीहरूलाई भन्नुहोस् कि तपाईं थेसालोनिकीबाट एउटा अखबारको सम्पादक हुनुहुन्छ र तपाईं यस बारे बयान चाहनुहुन्छ। निक्कोरको राजनीतिक महत्वाकांक्षा Minurcosa।"
  
  
  मिनुर्कोस मेरो योजनामा मुस्कुराए, त्यसपछि फिर्ता बोलाए। उसले रुमालले मुख छोप्यो र आवाज बदल्ने प्रयास गर्यो। केही बेरपछि ऊ पेन्टहाउसमा कसैसँग कुरा गरिरहेको थियो। उसले निक्कोर मिनुर्कोसको लागि सोध्यो र त्यसपछि तिनीहरूको बहाना सुने। उनले मदुपाससँग कुरा गर्न आग्रह गरे। त्यहाँ धेरै वार्ताहरू थिए, र उनले जोड दिए। त्यसपछि उनले माडोपसको रूपमा प्रस्तुत गर्ने मानिससँग कुरा गरे, एक एथेनियन अभिनेता जसको वास्तविक नाम, स्टाभरोस मिनोरकोसले भने, यानिस जान्नी थियो। मिनुर्कोसले आफ्नो बारेमा प्रश्नहरू सोधे र सरल जवाफको अपेक्षा गरे, त्यसपछि उनले श्री मिनुर्कोससँग व्यक्तिगत अन्तर्वार्ताको लागि मिति तय गर्न सक्छन् कि भनेर सोधे। उहाँलाई अस्वीकार गरियो र कुराकानी सकियो। उसले फोन काट्यो र हामीलाई हेर्यो।
  
  
  "यो नराम्रो सपना जस्तै हो," उनले भने। "यो जस्तो छ कि म वास्तवमा पेन्टहाउसमा छु र मडुपासले सधैं जस्तै मेरो लागि फोनको जवाफ दिइरहेको छ। उहाँहरूलाई मेरो बानी राम्ररी थाहा छ। र जान्नीको यो आवाजले मेरो मृत साथी सालकीको आवाजलाई ठ्याक्कै दोहोर्याउँछ।
  
  
  "पहिले फोन कसले रिसिभ गर्यो?" मैले सोधे ।
  
  
  "केही युवा। उनी ग्रीक थिएनन्। सायद स्टाभरोसका लडाकुहरू मध्ये एक हो।"
  
  
  "उनीहरू राम्रोसँग जोडिएका देखिन्छन्," एरिकाले भनिन्।
  
  
  "हो, यो सत्य हो," मैले सहमति जनाएँ। “एथेन्सका सबैले सो पेन्टहाउसमा निक्कोर मिनोर्कोस नै भएको ठानेकाले यो गम्भीर अवस्था हो। Stavros त्यहाँ पुलिस सुरक्षा पनि हुन सक्छ। वा उसको बढ्दो निजी सेनाका सिपाहीहरूबाट।"
  
  
  मिनुर्कले भने, "यदि म पुलिस वा जंटा आफैंमा गएँ र के भयो भनें भने," मिनुर्कले भने, "उनीहरूले मलाई विश्वास गर्नुपर्नेछ। म एक्कासी पागल भएँ भनी सोच्दा पनि उनीहरू मेरो कथा जाँच्न बाध्य हुनेछन्। त्यसपछि के भयो थाहा पाउनेछन्।"
  
  
  "यो खतरनाक हुन सक्छ," एरिकाले भनिन्।
  
  
  "उनी सहि छिन्," मैले सहमति जनाएँ। "अहिले हामीलाई थाहा छैन स्टाभरोसले आफ्नो नाममा कति साथीहरू बनाएका छन्। जे भए पनि, यदि हामीले यसलाई खुला ठाउँमा फ्याँक्यौं भने, हामी स्टाभरोसलाई एक कदम चाल्न बाध्य पार्नेछौं - सम्भवतः ठूलो। उसले तपाईको नाम बिना नै विद्रोह गर्ने निर्णय गर्न सक्छ। उहाँसँग सैन्य टोली तयार छ, र उहाँको वरिपरि त्यहाँ धेरै महत्वाकांक्षी सैन्य नेताहरू छन् जसले सत्ता कब्जाको पछाडि को छ भन्ने वास्ता गर्दैनन्। र यदि उसले कदम चाल्यो र असफल भयो भने, रगत बगाइनेछ। यसको धेरै। होइन, मिस्टर मिनुर्कोस। हामी Stavros मा लुकेर जाँदैछौं। मेरो देशमा यो भागलाई हामी लडाई भन्छौं। एरिकाले Stavros लाई कार्यान्वयन गर्न आदेश प्राप्त गरे, र त्यसैले म यो गर्नेछु। यदि हाम्रो मिशन सफल भयो भने, यो वास्तवमै उहाँलाई हुनेछ। यदि उनी असफल भएमा, अधिकारीहरू उनीसँग धेरै सभ्य हुनेछन्। र यदि तिनीहरूले उसलाई समयमै रोक्न सक्दैनन् भने भगवानले तपाईंलाई मद्दत गर्नुहुन्छ।"
  
  
  "ठीक छ, मिस्टर कार्टर," मिनुरकोसले भने। "म आफूलाई तपाईंको सक्षम हातमा राख्छु। हामी कसरी मिस्टर स्टाभरोसमा लुकाउन सक्छौं?"
  
  
  मैले एरिकालाई हेरेर मुस्कुराए र उनले मलाई जवाफ दिइन्। "मलाई लाग्छ कि तपाईले उल्लेख गर्नुभएको छ कि स्टाभरोसले तपाईको एक आफन्त, अमेद क्रिजोटा, सेनाका जनरल प्रयोग गर्ने बारेमा घमण्ड गरे?"
  
  
  "हो," मिनुरकोसले भने। "मैले भन्नु पर्छ, ऊ बलियो मान्छे होइन। उसले मेरो कान्छी बहिनीलाई म धनी हुनु अघि विवाह गर्यो, र तिनीहरूको राम्रो विवाह छ। तर भासिलिस मेरो सम्बन्धको लागि नभई सेनामा तल्लो पदमा रहन्थ्यो। ऊ ऋणी महसुस गर्दछ। उसको जीवनमा जे छ त्यसको लागि मेरो अगाडि, मैले प्रस्ताव गरेको कुनै पनि योजनामा उहाँ सहमत हुनु स्वाभाविक हुनेछ।
  
  
  "स्टाभरोसले यो पत्ता लगाए। उहाँ एक पूर्ण मानिस हुनुहुन्छ, श्री कार्टर, हल्का रूपमा लिनु हुँदैन। उसले फोनमा भासिलिसलाई खेल्नको लागि कुनै प्रकारको रेकर्डिङ गरेको हुनुपर्छ, र त्यसपछि एक व्यक्तिलाई सलाका मडुपस, मेरो रूपमा प्रस्तुत गर्दै पठाउनुभयो। एक धोखेबाज, उसले भासिलिसलाई विश्वस्त गरेको हुनुपर्छ कि म उहाँमा भरोसा गर्दैछु।
  
  
  "के तपाईलाई थाहा छ Stavros ले जनरल कसरी प्रयोग गर्न सक्छ?"
  
  
  "उनले संकेत गरे कि भासिलिसालाई सैनिकहरूको गोप्य टोलीलाई व्यवस्थित गर्न र तालिम दिन र अन्य सैन्य कर्मचारीहरूलाई षड्यन्त्रमा सामेल हुन मनाउन आग्रह गरिनेछ।"
  
  
  "हो," मैले सोचें। "धेरै सफा। के तिम्रो जेठाजु यहाँ एथेन्समा बस्छन्?"
  
  
  "उनी यहाँ बस्छन्," मिनुरकोसले भने। "उत्तरमा सहरको बाहिरी भागमा।"
  
  
  सोधेको छु । - "हामीलाई उहाँकहाँ लैजानुहुन्छ?"
  
  
  "म खुसी हुनेछु," Minurcos जवाफ दिए।
  
  
  मैले ट्याक्सी बोलाएँ र बिहान सबेरै हामी जनरल क्रिजोटोको निवासमा गयौं। हामीले मिनुरकोसलाई त्यहाँ नपुग्दासम्म उसको अनुहारको भाग छोप्ने टोपी लगाएको थियो। जनरलको घर एथेन्सको धनी उपनगरमा एउटा सानो हवेली थियो जसमा घरसम्म पुग्ने घुमाउरो बजरी सडक थियो। Minurcos ले औसत व्यक्तिको लागि के गर्न सक्छ भनेर म प्रभावित भएँ।
  
  
  जब जनरलले हामीलाई ढोकामा भेटे, मिनुरकोसले आफ्नो टोपी फुकाल्यो। मैले भर्खरै धेरै लामो समयको लागि Krizotu हेरे। त्यसपछि उसले मिनुर्कोसलाई अँगालो हाल्न आफ्नो हात चौडा फैलायो।
  
  
  "निकोर!" - उनले मिनुर्कालाई न्यानो अँगालो हालेर चिच्याए। उहाँ एक अग्लो, खैरो कपाल भएको मानिस हुनुहुन्थ्यो, दयालु अनुहार, डे गौले जस्तै, र नरम आँखा। उसले काँधमा ब्रेडहरू र अगाडि रिबनहरू फैलिएको खैरो वर्दीमा लुगा लगाएको थियो।
  
  
  "काली मेरा सास, भासिलिस," मिनुर्कले अँगालो फर्काउँदै न्यानो स्वरमा भने। "सिघा, सिङ्गा। सबै ठीक छ"।
  
  
  "हामी आएको राम्रो छ," भासिलिसले भने। "भित्र आउ। भित्र आउ।" उसको इशाराले हामी सबैलाई समात्यो।
  
  
  हामी एउटा ठूलो हलमा पस्यौं जसको पछाडि घुमाउरो सिँढी र भित्ताहरू सजाउने कलशहरू थिए। त्यसपछि जनरलले हामीलाई बाक्लो गलैँचा र धेरै नरम छालाका कुर्सीहरू भएको ओक प्यानेल भएको पुस्तकालयमा लैजानुभयो। हामी सबै बस्यौं र जनरलले हामीलाई पिउन चाहनुहुन्छ कि भनेर सोधे, तर हामीले अस्वीकार गर्यौं। Minurcos ले मलाई र एरिकलाई हाम्रो अन्तिम नामले मात्र परिचय गराए।
  
  
  "यो ठूलो झटका हो, निक्कोर," क्रिजोटोउले भने। "म चाहन्छु अन्ना यहाँ हुन्थ्यो। उनी पिरियसमा आफ्नो काकालाई भेट्दै छिन्।"
  
  
  "सायद यो तरिका राम्रो हुनेछ, Vasilis," Minurkos भने।
  
  
  "धेन काटलावे होइन," क्रिजोतुले टिप्पणी गरे। "तिमी सन्चै छौ ? तिमी फिक्का देखिन्छौ ।"
  
  
  "म ठीक छु," Minurcos जवाफ दिए। "यी मानिसहरूलाई धन्यवाद।"
  
  
  जनरलले हामीलाई हेरे । "निकोर, यो सबै धेरै अनौठो थियो। तपाईंले आफ्नो सुरु गर्दा मलाई भेट्न अस्वीकार गर्नुभयो ... के म स्वतन्त्र रूपमा बोल्न सक्छु?"
  
  
  "हो, नि: शुल्क," मिनुरकोसले भने।
  
  
  "ठीक छ, मैले बुझिन कि तपाईले व्यक्तिगत बैठक बिना नै यस्तो महत्त्वपूर्ण मिशनमा मद्दत माग्नुभएको थियो। इमानदारीपूर्वक भन्नुपर्दा, म यी सबैको बारेमा धेरै चिन्तित थिएँ। म सम्भाव्यता बारे निश्चित थिएन ... "
  
  
  Minurcos आफ्नो वाक्य समाप्त। -"कुप?"
  
  
  क्रिजोटोले हामीलाई फेरि हेरे। "हो, हो।" उसले आफ्नो ठूला जोर्नीहरू तान्यो। "मैले डेल्फी र माइकोनोसका विशेष शिविरहरूमा मानिसहरूलाई निर्देशन दिएँ, र मैले एडेल्रिया र अरूलाई विश्वास दिलाएँ कि तपाईंको नयाँ कारण न्यायपूर्ण छ, तर..."
  
  
  "तर तपाई आफैलाई विश्वास लाग्दैन?"
  
  
  - Minurkos आशावादी सोधे।
  
  
  Krizotou आफ्नो टाउको तल। "म सिन्होरी ते, निक्कोर," उनले भने। "म धेरै माफी चाहन्छु, तर मलाई लाग्दैन कि ग्रीसलाई अर्को विद्रोहको आवश्यकता छ। मैले तपाईले सोध्नुभएको कुरा गरेँ, तर म तपाईसँग यी सबै कुराहरू, व्यक्ति-व्यक्ति, सुरुदेखि नै धेरै हप्ता अघि कुरा गर्न चाहन्थें।"
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्, भासिलिस," मिनुर्कले शान्त आवाजमा भने। "म विद्रोह चाहन्न।"
  
  
  क्रिजोटुको अनुहारले छोटो समयमा दोस्रो पटक झट्का देखायो। उसले भन्यो। -"होइन?" "तपाईले आफ्नो मन परिवर्तन गर्नुभयो?"
  
  
  "भासिलिस, मसँग तपाइँलाई केहि व्याख्या गर्न छ, र म तपाइँलाई ध्यानपूर्वक सुन्न चाहन्छु," मिनुरकोसले भने।
  
  
  क्रिजोतु फेरि ठूलो कुर्सीमा बसे र मिनुरकोसले उसलाई सम्पूर्ण कथा सुनाएपछि सुने। क्रिजोटुले उनलाई कहिल्यै अवरोध गरेनन्, यद्यपि धेरै पटक उनको ठूलो अनुहारले अविश्वास देखायो। जब मिनुरकोस समाप्त भयो, क्रिजोतु त्यहाँ बसे र बिस्तारै टाउको हल्लाए। उसले आफ्नो खल्तीमा पुग्यो, आफ्नो माला निकाल्यो र आफूलाई शान्त पार्न औंला गर्न थाल्यो।
  
  
  "अविश्वसनीय!" - उनले अन्तमा भने।
  
  
  "तर यो सत्य हो," Minurcos भने।
  
  
  "सामान्य, हामी यहाँ यस मानिसलाई राम्रोको लागि रोक्न आएका छौं र हामीलाई तपाईंको मद्दत चाहिन्छ। केवल तपाईले हामीलाई Stavros को बारे मा अन्तिम मिनेट भित्र जानकारी दिन सक्नुहुन्छ, "मैले भने।
  
  
  Krizotou अन्ततः आफूलाई एक साथ तान्यो। "अवश्य पनि," उनले सहमति जनाए। "मेरो तर्फबाट सकेको गर्छु। म धेरै खुसी छु कि निक्कोर यसको पछाडि छैन!
  
  
  "एउटा अखबार मार्फत एक धब्बा अभियान चलिरहेको छ, जसमध्ये धेरै जसो कर्नल अनातोल कोटसिकस विरुद्ध निर्देशित छ। त्यहाँ पनि सुझावहरू थिए कि Kotsikas एक देशद्रोही थियो र मस्कोमा आफ्नो निष्ठा ऋणी थियो। यो सत्य होइन। कोटसिक उदारवादी छन्, तर कम्युनिस्ट होइनन् ।
  
  
  उहाँ भर्खरैका राजनीतिक सुधारहरू र आगामी आम चुनावका प्रायोजकहरू पछाडिको चालक शक्ति हुनुहुन्छ।"
  
  
  "अरु कोहि?" मैले सोधे ।
  
  
  क्रिजोटोले सास फेरे। "हो। सामान्यतया कोटसिक - कर्नल प्लोटार्चु र ग्लावानीसँग मतदान गर्ने मानिसहरूमाथि पनि आक्रमणहरू निर्देशित थिए। वास्तवमा, तपाईंको सचिवको रूपमा प्रस्तुत गर्ने व्यक्ति, निक्कोरले भर्खरै मलाई यी तीनै व्यक्तिहरूलाई मार्नु पर्छ भन्ने जानकारी लिएर आएको थियो।"
  
  
  एरिका र मैले नजर आदानप्रदान गरे। Stavros आफ्नो योजना सुरु भयो।
  
  
  "के तिमीलाई विशेष केहि थाहा छ?" - मैले क्रिजोटालाई सोधें।
  
  
  "ठीक छ, अलिकति। मलाई यी तीन पुरुष र तिमी, निक्कोर बीचको भेटघाटको व्यवस्था गर्न भनिएको छ। तर मैले सोचेको मान्छे तपाईको सचिव हो। उनले पेन्टहाउसमा भेट भएको बताए । मलाई त्यस्तै लाग्छ। यो बैठकमा तीन कर्णेलको ज्यान लिने प्रयास हुनेछ ।”
  
  
  "हामीले स्टाभरोसले के योजना बनाएको छ र कहिले पत्ता लगाउनु पर्छ," मैले भनें।
  
  
  "हो," Krizotu सहमत भयो। "म यस बारे पूर्ण निराशामा थिएँ। म विश्वास गर्न सक्दिन कि तपाईं यो चाहनुहुन्छ।"
  
  
  "सबै कुरा ठीक हुनेछ," मिनुरकोसले उनलाई आश्वासन दिए।
  
  
  म उहाँसँग सहमत हुन चाहन्छु। यो बाहिरियो कि Stavros एक रक्तपातपूर्ण विद्रोह को कगार मा थियो, र यो हुनु अघि हामीले उहाँलाई रोक्न थियो। "जन्टा नेता कोट्सिकासलाई कल गर्नुहोस् र स्टाभरोसका मानिसहरूले उहाँलाई सम्पर्क गरेको छ कि छैन भनेर पत्ता लगाउन प्रयास गर्नुहोस्," मैले क्रिजोटलाई भने। "अहिलेसम्म हत्याको सम्भावना उल्लेख नगर्नुहोस्।"
  
  
  "धेरै राम्रो," Krizotou जवाफ दिए। "कोटसिकहरू मसँग कुरा गर्न सक्छन्। म पक्कै प्रयास गर्नेछु।"
  
  
  "र तपाईं, मिस्टर मिनुर्कोस," मैले भने, "तपाई पनि मद्दत गर्न सक्नुहुन्छ। तपाईले दुईवटा आधारहरूका नेताहरूलाई सम्पर्क गर्न सक्नुहुन्छ जहाँ Stavros सैन्य समूहहरू अवस्थित छन्। मलाई शंका छ कि यदि एथेन्सीहरूले स्टाभरोसलाई कुनै समस्या दिने थिए जब यो हत्या हुनुपर्दछ, स्टाभरोसले कुनै पनि प्रतिक्रियालाई रोक्नको लागि यी विशेष सेनाहरूलाई एथेन्समा धेरै चाँडो सार्न प्रयास गर्नेछन्। म चाहन्छु कि तपाइँ यी शिविरका कमाण्डरहरूलाई त्यहाँ बस्न र उनीहरूले तपाइँको व्यक्तिगत रूपमा नसुनुन्जेल उनीहरूका सेनाहरू नहटाउन भन्नुस्।"
  
  
  "धेरै राम्रो, मिस्टर कार्टर," मिनुरकोस सहमत भए।
  
  
  "यो एकदम स्पष्ट छ कि स्टाभरोसले यी मानिसहरूलाई कुनै सबटरफ्यूज बिना मार्न सक्दैन।" मैले क्रिजोटालाई हेरें। "तपाईलाई लाग्छ कि उसले यो सबै दुर्घटना वा कुनै कट्टरपन्थी राजनीतिक समूहको काम जस्तो देखाउन कोशिस गर्न सक्छ?"
  
  
  क्रिजोटुले आफ्नो खैरो भैँरो उठाए। "या त त्यो हो, श्री कार्टर, वा उसले तिनीहरूलाई मार्नु अघि नै प्रचारको रूपमा उनीहरूमाथि माटो फाल्ने प्रयास गर्नेछ ताकि उनीहरूले जनताको सहानुभूति गुमाउनेछन्।"
  
  
  सातौं अध्याय।
  
  
  हामी तीनैजना होटल फर्कियौं। Minurcos Criezotu संग बस्न चाहन्थे, तर मलाई डर थियो कि यो धेरै खतरनाक हुनेछ। यदि कुनै कारणले स्टाभरोसले क्रिजोटलाई विश्वास गर्दैन भने, उसले चेतावनी बिना जनरलको निवासमा आक्रमण गर्न सक्छ। यदि उसले त्यसो गर्यो भने उसले त्यहाँ मिनुर्कोस भेट्टाएको म चाहन्न।
  
  
  हामीले मिनुर्कोसको कोठामा खाना पठायौं र त्यसपछि एरिका र म उनको कोठामा गयौं। चाँडै हामीले Stavros योजनाहरू छलफल गर्न थाले।
  
  
  "म यहाँ बस्न सक्दिन र जन्टा नेताहरूका लागि स्टाभरोसको दिमागमा के छ भनेर पर्खन सक्दिन," मैले भनें जब हामी सानो सोफामा बस्यौं र एरिकाले अर्डर गरेको ब्रान्डी चुस्यौं।
  
  
  एरिका मेरो अगाडि सर्यो। उसले मेरो गालामा मिठो चुम्बन गरि। "तिमीले भनेजस्तै पेन्टहाउसमा पसेर मात्र हुँदैन," उनले टिप्पणी गरे। उनको लामो कपाल मधुरो प्रकाशमा चम्किरहेको थियो।
  
  
  "होइन," मैले उसको तिघ्रामा हात राख्दै भनें। म उनको तर्फ फर्किए र हामीले चुम्बन गरे। "तर म पेन्टहाउसमा जान सक्छु र भित्र पस्ने प्रयास गर्न सक्छु। सायद म तिनीहरूको प्रतिरक्षा हेर्न सक्छु।"
  
  
  उनले मेरो गाला र घाँटीमा चुम्बन गरिन्, र मेरो छालामा हल्का, सुखद चिसो दौडियो।
  
  
  "हामीले यो कसरी गर्ने?" उसको हातले मेरो शर्टको बटन खोल्न थालेपछि उनले कर्कश स्वरमा सोधिन्।
  
  
  "हामीले यो सँगै गर्दैनौं," मैले उसलाई सच्याएँ। हात धेरै विचलित थियो। "म त्यहाँ केही चालको लागि एक्लै जान्छु।"
  
  
  उनको लामो सेतो तिघ्रा मेरो घुँडा माथि चिप्लियो र उनको पोशाक माथि उठ्यो, उनको नितंब को धनी वक्र को शुरुवात प्रकट। उनको कम्मर मेरो तर्फ सर्यो। "तर म तिमीसँग जान चाहन्छु।"
  
  
  न्यानो ओठले मलाई फेरि छुयो। उनको जिब्रो बिस्तारै मेरो मुखमा फिसलियो, अन्वेषण र खोजी। उनको दाहिने हात धेरै तल सारियो र पछि के भयो फेला पार्यो, र मैले एड्रियन स्टाभरोसको बारेमा सोच्न सकिन।
  
  
  "म एक्लै जान्छु," मैले फुसफुस गरें। "भोलि।"
  
  
  म उसको लुगामा पुगेँ र उसको स्तनमा स्याहार गरें। चिल्लो वक्रहरू नरम तर दृढ थिए, उत्सुकतापूर्वक मेरो स्पर्शमा थिचिरहेका थिए।
  
  
  "ठीक छ, प्रिय," एरिकाले मेरो कानमा सास फेर्यो।
  
  
  "ठीक छ," मैले नरम स्वरमा भनें। "अझ कुनै तर्क छैन।"
  
  
  "के म तिमीलाई शर्त लगाउन सक्छु?" - उसले मेरो ओठलाई थिचेर भन्यो।
  
  
  चुम्बन लामो थियो र एरिका तयार थियो। जब यो सबै सकियो, उसले मलाई लुगा खोल्न थाल्यो। मैले जिम्मा लिएँ र उनी उभिइन् र कोठाको ठूलो डबल बेडमा गए। उनले आफ्नो लुगा, त्यसपछि उनको ब्रा र गुलाबी बिकिनी प्यान्टी खोलिन्। उनी राम्रोसँग निर्मित र सुन्दर थिइन्। उनको शरीरको प्रत्येक वक्र निर्दोष थियो। उसले आफूलाई नरम ओछ्यानमा फ्याँक्यो र त्यहाँ मेरो प्रतीक्षा गरिरहेकी थिई। मैले यसलाई बन्द गरिनँ। एक बिन्दुमा म ओछ्यानमा उनको छेउमा थिएँ, उनको शरीरमा पुगेर, समातेर र छुँदा मलाई पग्लिएको महसुस भयो।
  
  
  त्यो जोश हामी दुबैमा थियो ।
  
  
  "ओह, निक," उनले मलाई छुँदै भनिन्, उनको श्वास असमान।
  
  
  मेरा हातहरूले उनलाई फेला पारे र म उनको माथि गएँ। केहि सेकेन्ड पछि, उनको बाट सुन्दर आवाज आयो। उनी एक पञ्जा, क्रोधित, आदिम महिला बनिन्, सबै नियन्त्रण गुमाएर उनले आफैं भित्र गहिरो सन्तुष्टि लिन खोजे।
  
  
  पछि, जब एरिका सुत्यो, म उनको ओछ्यानबाट उठे र चुपचाप आफ्नो कोठामा गए। उनी उठिनन् ।
  
  
  भोलिपल्ट बिहान मैले एरिका र मिनुरकोसलाई होटलमा छोडेर अपोलो भवनतिर लागें। मैले भवनमा नियमित रूपमा काम गर्ने विन्डो क्लिनरहरूको स्थानीय टोलीबाट वर्दी प्राप्त गरें र पास लिएर पेन्टहाउसमा जान दिइयो। Minurkos ले मलाई पास प्राप्त गर्न मद्दत गर्नुभयो, र मैले पनि होटलमा मेरो कपाल कालो र ग्रीक देखिन कालो जुँगा लगाए। मडुपासले पेन्टहाउसका झ्यालहरू सफा गर्न आदेश दिएका थिए भनी मैले बाहिर सुरक्षा गार्ड, वर्दीधारी भवनका कर्मचारीलाई झूट बोले।
  
  
  मैले आफ्नो परिचय नदिएसम्म विशेष लिफ्टमा चढ्न सकिनँ। लिफ्ट अपरेटर स्पष्ट रूपमा Stavros 'पुरुषहरू मध्ये एक थियो। उनको नीलो पोशाक मुनि एउटा पेस्तोल थियो। हामी पेन्टहाउसमा जाँदा उसले मलाई र मेरो बाल्टिनलाई शंकास्पद रूपमा हेर्यो। त्यहाँ कुनै अन्य लिफ्ट गएन, र माथिल्लो तलाबाट तल जाने सिँढी मात्र अवरुद्ध र सुरक्षा गरिएको थियो, मिनुर्कोसका अनुसार।
  
  
  लिफ्टबाट बाहिर आउँदा, मैले आफूलाई भवनको अगाडिदेखि पछाडिसम्म फैलिएको विलासी कोरिडोरमा भेट्टाएँ। यसमा बाक्लो गलैँचा, फूलका भाँडाहरू र अग्लो छतबाट झुण्डिएका फेन्सी झूमरहरू थिए। पेन्टहाउसको प्रवेशद्वारमा एउटा टेबुलमा दुईजना सुरक्षा गार्ड बसेका थिए । तिनीहरू Stavros को भाडामा लिएका ठगहरू थिए, उनको व्यक्तिगत सेनाको भाग। मिनुरकोसका आफ्नै सुरक्षा गार्डहरू, जो संख्यामा थोरै थिए, पेन्टहाउसको गोप्य अधिग्रहण पछि तुरुन्तै बर्खास्त गर्नुपर्‍यो।
  
  
  दुई जना मध्ये एक, अग्लो एक, मलाई करिडोरको बीचमा भेटे। उनी पटक्कै मिलनसार थिएनन् ।
  
  
  उनले स्पष्टीकरण माग गरेका छन् । - "यहाँ तिमी के गरिरहेको?"
  
  
  मैले मेरो उत्तम ग्रीकमा जवाफ दिएँ। "मेरो व्यवसाय स्पष्ट छैन?" मैले सोधे । "म झ्याल धुन आउँदैछु।"
  
  
  "कसले पठायो?"
  
  
  मैले वर्दीमा कपडाको प्याचलाई औंल्याएँ जसमा सानो झ्याल सफा गर्ने व्यवसायको नाम थियो।"
  
  
  "के तपाइँको रोजगारदाताले पेन्टहाउसबाट अर्डर गरेको छ?"
  
  
  "उनीहरूले त्यसो नगरेको भए म यहाँ हुने थिइनँ," मैले जवाफ दिएँ। मैले मौका लिएँ। "मैले मदुपाको नाम सुनेको छु।"
  
  
  अर्को मानिसले टेबुलको पछाडिबाट अँध्यारो रूपमा निहुर्यो। उसको गोरो कपाल र धेरै कडा उपस्थिति थियो, र मैले निर्णय गरे कि उनी स्टाभरोसले ब्राजिलबाट ल्याएका मानिसहरू मध्ये एक हुन्। उसले मेरो अनुहारको अध्ययन गर्दा, मलाई उसले मेरो भेषबाट देखेको जस्तो लाग्यो।
  
  
  "हम्म," मेरो छेउमा भएको मान्छेले गनगन गर्यो। "भित्तातिर फर्कनुहोस् र यसमा आफ्नो हात राख्नुहोस्।"
  
  
  म आश्चर्यचकित थिएँ कि तिनीहरू आफ्ना हतियारहरूसँग कत्तिको होसियार थिए। मैले विल्हेल्मिनालाई होटेलमा छोडें, ह्युगोको स्टिलेटो उनको पाखुराबाट हटाएँ र दाहिने खुट्टाको भित्री भागमा बाँधें। मलाई कुनै सुरक्षा बिना सिंहको ओडारमा जान मन लागेन। ठगले मलाई कुशलतापूर्वक खोजी गर्दा म फर्केर मेरो सास रोकें। मेरो धड़ र पाखुरा जाँच गरेपछि, उसले बिस्तारै मेरो देब्रे खुट्टालाई घुँडासम्म ल्यायो। त्यसपछि उसले मेरो दाहिने तिघ्रालाई चक्कु तर्फ सार्यो। ऊ घुँडा टेकेर उसको मुनि हिँड्यो। मेरो पेट चिलियो । ऊ स्टिलेटोको ह्यान्डलबाट करिब एक इन्च रोकियो।
  
  
  "ठीक छ," उसले भन्यो। "फेरि फर्कनुहोस् र मलाई तपाईंको कागजातहरू हेर्न दिनुहोस्।"
  
  
  मैले नक्कली कार्ड निकाले र उसले यसलाई ध्यानपूर्वक जाँच्यो। केही नबोली उसले त्यो कार्ड अर्को व्यक्तिलाई देखाइदियो । मानिसले अन्ततः टाउको हल्लायो, र अग्लो, अँध्यारो मानिस फर्कियो, कार्ड फिर्ता गर्यो र बाल्टिनमा हेरे।
  
  
  "ठीक छ। उसले तिमीलाई भित्र लैजान्छ ।”
  
  
  "धन्यवाद," मैले नम्र भएर भनें।
  
  
  दोस्रो मानिस टेबलबाट उठ्यो र म उसको छेउमा हिंड्दा मलाई ध्यानपूर्वक अध्ययन गर्यो। फोर्ट नक्स पुग्न सजिलो र कम कठिनाइमा पुग्ने कुरा मलाई लाग्न थालेको थियो। उसले ढोका खोल्यो र म उसको अगाडि पेन्टहाउसमा गएँ।
  
  
  अन्ततः मैले आफूलाई किल्ला भित्र भेट्टाएँ। यदि तिनीहरूले मलाई भेट्टाएमा मेरो कमजोरीलाई विचार गर्दा यो एक भयानक अनुभूति थियो। सम्भवतः, यदि यो भयो भने, म भवनलाई जीवित छोड्ने छैन। र स्टाभरोसले जासूसलाई मारेको तरिका मर्ने सबैभन्दा रमाइलो तरिका नहुन सक्छ।
  
  
  हामी एउटा फराकिलो बैठक कोठामा प्रवेश गर्यौं। यो केवल विलासी थियो। रिच गलैँचाले दुई तलाहरू ढाक्यो, र उच्च छत पुरातन ग्रीसका दृश्यहरू सहित फ्रेस्को गरिएको थियो। कोठाको टाढाको छेउमा एउटा सिसाको पर्खाल थियो जसले शहरलाई हेरेको थियो, एउटा सिसाको ढोकाबाट एउटा सानो बालकनीमा खोलिएको थियो। यहीँबाट मैले आफ्नो काम सुरु गरें । मैले फर्केर हेरें र कोठाभरि महँगो फर्नीचर, प्रायः पुरातन, देखे। पुरातन कलशहरू पालिश गरिएको टेबलहरूमा सुन्दर ढंगले आराम गर्थे।
  
  
  मेरो दायाँतिर, अलिकति खुला ढोकाबाट, मैले टेबल र क्याबिनेटहरू भएको अर्को कोठा देखें, जसलाई स्टाभरोसले अफिसमा रूपान्तरण गरेको थियो। मेरो देब्रेपट्टि कोठाहरू, स्पष्ट रूपमा शयनकक्षहरू र बस्ने कोठाहरू भएको कोरिडोर थियो।
  
  
  "म यहाँ ठूला झ्यालहरूबाट सुरु गर्नेछु," मैले भनें।
  
  
  "यहाँ पर्खनुहोस्," मलाई एस्कर्ट गर्ने मानिसले आदेश दियो।
  
  
  मैले अड्कल गरें। "पक्कै पनि।"
  
  
  उनी अफिसमा गएर केही बेर बेपत्ता भए । कोठा भित्रको राम्रो दृश्य प्राप्त गर्न म दायाँ तिर गएँ। अँध्यारो सूट लगाएका कैयौं मान्छेहरू घुमिरहेका थिए, कोही फोनमा कुरा गरिरहेका थिए। त्यो सञ्चार केन्द्र थियो। त्यो कोठामा सायद आधा दर्जन पुरुष थिए । म पर्खिरहेकै बेला करिडोरबाट म बसेको ठूलो कोठामा अरु दुई जना मानिस आए, मलाई हेरे र अफिसभित्र पसे । Stavros यहाँ धेरै मानिसहरू थिए - हुनसक्छ कुनै पनि समयमा एक दर्जन वा बढी। र त्यहाँ थोरै शंका थियो कि तिनीहरूमध्ये धेरैले हतियार बोकेका थिए र तिनीहरूलाई कसरी प्रयोग गर्ने भनेर थाहा थियो।
  
  
  केही मिनेटपछि मलाई एस्कर्ट गरेको मान्छे फेरि देखा पर्‍यो र चुपचाप करिडोरमा फर्कियो। उसलाई अफिसबाट बाहिर अर्को मानिसले पछ्यायो जसको लामो कपाल थियो र एक कट्टरपन्थी विद्यार्थी जस्तो देखिन्थ्यो जसले आफ्नो लुगा र कपाललाई बढाएको थियो। उसले अनौपचारिक रूपमा लुगा लगाएको थियो र काँधको होल्स्टरमा छालाको छालाको बनियानमा खुला रूपमा ठूलो रिभल्भर बोकेको थियो।
  
  
  "यसले कति समय लिन्छ?" - उसले अंग्रेजीमा सोध्यो।
  
  
  मैले अनुमान लगाएँ कि उनी, पाराकाटुका मानिस जस्तै, एक अमेरिकी थिए। स्टाभरोसले उहाँसँग राजनीतिक कार्यकर्ताहरूको ठोस कोर लिए।
  
  
  मैले टुटेको अंग्रेजीमा जवाफ दिएँ। "कति लामो? सायद आधा घण्टा, सायद एक घण्टा। झ्यालहरू कति फोहोर छन् भन्नेमा भर पर्छ।"
  
  
  "मदुपासले तपाईंलाई फोन गरेको याद छैन।" उसले नीलो लेन्स लगाएको ठूला चस्माबाट मलाई हेर्यो। उसको अनुहार थोरै पोकमार्क थियो, र उसको ओठ धेरै पातलो थिए, लगभग अनुपस्थित थिए। AX फाइलहरूबाट मैले उसलाई Stavros को साथी भनेर चिनाएको थिएँ; उसलाई ह्यामर भनेर चिनिन्थ्यो, एक धेरै राम्रो केटा जसले दुई महिलालाई आफ्नो पेटीमा डायनामाइटको लट्ठी बाँधेर मारेको विश्वास गरिन्छ।
  
  
  "होइन, उसले फोन गरेन?" मैले आफ्नो खल्तीबाट कागजको टुक्रा निकाले र तिनीहरूलाई अध्ययन गर्न थाले। "तिनीहरूले मलाई मिस्टर मिनुर्कोसको घर बताउँछन्।"
  
  
  त्यही क्षणमा, अर्को मानिस कोठामा पस्यो र ह्यामरको छेउमा उभियो। उहाँ छोटो, अँध्यारो र स्पष्ट रूपमा ग्रीक हुनुहुन्थ्यो। मैले AX फाइलहरूमा सालकी मदुपासको फोटो देखेँ र त्यो मान्छे ठ्याक्कै उहाँ जस्तै देखिन्थ्यो।
  
  
  "मलाई झ्याल सफा गर्ने कम्पनीलाई फोन गरेको याद छैन," उनले ह्यामरलाई अंग्रेजीमा भने। "तपाईं यहाँ अन्तिम पटक कहिले आउनुभएको थियो?"
  
  
  "मलाई नोट बिना याद छैन," मैले हैरान भएर जवाफ दिएँ। "तपाईले बुझ्नुहुन्छ कि तपाईसँग रेकर्ड हुनु आवश्यक छ।"
  
  
  हथौडा घमण्डी भएर म तिर हिंड्यो । "तर के तपाई यहाँ पहिले हुनुहुन्थ्यो?"
  
  
  म हिचकिचाएँ। "हो, मैले यहाँ पहिले काम गरेको छु।"
  
  
  उसले रिभल्भर निकालेर मेरो अनुहारमा तान्यो। उनको शाफ्ट असहज रूपमा नजिक थियो। "मलाई भन्नुहोस् कि भान्सा कस्तो देखिन्छ।"
  
  
  मेरो देब्रे हात मुनि पसिनाको एक थोपा निस्कियो । मैले मिनुरकोसले मलाई दिएको भान्साको विवरण सम्झने प्रयास गरें। "यो ठूलो छ, सिङ्क र क्याबिनेटहरू सहित! जे भए पनि यो के हो?
  
  
  "ओह, उसलाई सुरु गरौं," नक्कली मडुपाले भन्यो।
  
  
  ह्यामरले उसलाई बेवास्ता गरे। "भान्साकोठामा कतिवटा झ्यालहरू छन्?"
  
  
  यदि म उसको खुट्टामा भुइँमा खसें भने म कति चाँडो स्टिलेटोमा पुग्न सक्छु भनेर सोचें। तर मलाई याद आयो कि भान्सा भवनको हलवेको भित्री कोठा हो, बाहिरी पर्खालमा होइन। "तर त्यहाँ कुनै झ्यालहरू छैनन्," मैले निर्दोष रूपमा सोधें।
  
  
  ह्यामरको औंलाले ट्रिगर विरुद्ध थिच्यो। बिस्तारै उसको घुँडाको सेतोपन हरायो र उसले पेस्तोल आफ्नो छेउमा राख्यो। छोटो बाहुलाको जर्सी लगाएको एकजना मानिस अफिसबाट बाहिर निस्के ।
  
  
  "प्लाका सेवाका मानिसहरू भन्छन् कि उनीहरूले एक जना मानिस पठाएका छन्," केटाले ह्यामरलाई भने।
  
  
  अनुहारमा राहत नदेखाउने प्रयास गरेँ । मैले प्लाकाको अफिसमा केटीलाई आवश्यक भएमा मेरो कथा ब्याकअप गर्न घूस दिएँ, तर मलाई उसले वास्तवमै पछ्याउने कि भनेर चिन्तित थिएँ।
  
  
  हथौडाले आफ्नो पेस्तोल समात्यो। "ठीक छ। झ्यालका झ्यालहरू धुनुहोस्, "उनले आदेश दिए। "तर छिटो गर।"
  
  
  "हो सर," मैले भनें। "मिस्टर मिनुरकोस कहिलेकाहीँ हाम्रो पुरानो नौकायन दिनहरू बारे कुरा गर्न चाहन्छन्। म जानु अघि म उसलाई देख्छु?
  
  
  ह्यामरले मलाई छेड्ने नजर दिए। "तिमीले उसलाई देख्ने छैनौ," उसले भन्यो। "आफ्नो काम जारी राख्नुहोस्।"
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें।
  
  
  तिनीहरूले मलाई पानीले बाल्टिन भर्न हलवेमा हिंड्न दिए र मैले तुरुन्तै कोठाको भौतिक रूपरेखा जाँचें। जब मैले ठूला झ्यालहरूमा काम गर्न थाले, सबैले मलाई एक्लै छोडे। मैले देखेको छु कि म केको लागि आएको हुँ र मेरो भ्रमणमा बाधा पुर्‍याउने सुन्दर तरिकाको बारेमा सोच्ने प्रयास गरिरहेको थिएँ जब पुरुषहरूको एउटा समूह अफिसबाट बाहिर आयो र मलाई ध्यान नदिई स्टाभरोसको मामिलामा खुलेर छलफल गर्न थाले। म ढोका खोलेर बालकनीमा थिएँ ।
  
  
  "दुवै शिविर तयार छन्," एक जनाले भने। "मलाई लाग्छ कि हामीले Stavros लाई जतिसक्दो चाँडो कार्य गर्न सल्लाह दिनुपर्छ ..."
  
  
  अर्को मानिसले उसलाई रोक्यो र मलाई औंल्यायो। पहिलो मानिस फर्कियो र फेरि शान्त स्वरमा बोल्यो। जे होस्, त्यो क्षणमा, भित्री कोरिडोरबाट थप तीन जना पुरुषहरू कोठामा प्रवेश गरे, र मैले मेरो भ्रमणबाट ठूलो बोनस प्राप्त गरे। अग्रभूमिमा सीधा ramrod एड्रियन Stavros थियो। ऊ औसत उचाइको थियो, कालो कपालको साथ। ऊ मैले देखेका तस्बिरहरू जस्तै देखिन्थ्यो, एक बरु कुरूप, कठोर केटा जो आफ्नो तीस-केही वर्ष भन्दा पुरानो देखिन्थ्यो। तर उनी अझै गतिशील देखिन्थे। उसको काँध फराकिलो थियो र आफूलाई वेस्ट पोइन्ट स्नातक जस्तै बोकेको थियो। उसले आस्तीन भएको शर्ट र घाँटीमा कालो टाई लगाएको थियो। उसले हातमा कागजको थैली समातिरहेको थियो र यो स्पष्ट थियो कि ऊ धेरै थाकेको थियो।
  
  
  "ठीक छ, यो बैठक छोटो राखौं," उसले ठूलो कोठामा अरूलाई भन्यो। Zanni त्यहाँ नभएको मैले याद गरें। उहाँ यस संगठनमा पर्याप्त महत्त्वपूर्ण थिएनन्। "रिभेरा, Mykonos बाट पछिल्लो रिपोर्ट के छ?"
  
  
  त्यहाँ उभिएर, त्यो सानो समूहलाई हेर्दै, उनीहरूले कत्तिको स्मार्ट अभिनय गरेको सम्झँदै, मैले एड्रियन स्टाभरोसको लागि लगभग आदर महसुस गरें।
  
  
  "...अनि कमाण्डर भन्छन् कि जमीन समाप्त भयो र सेनाहरू ..."
  
  
  स्टाभरोसले अचानक माथि हेरे र मलाई पहिलो पटक देखे। उसले आफ्नो मातहतमा टाउको हल्लायो, मेरो दिशामा केही कदम चाल्यो, त्यसपछि मरे, उनको अनुहारमा क्रोध।
  
  
  "यो नर्क को हो?" - ऊ गर्यो।
  
  
  स्टाभरोसका एकजना मानिसले सावधानीपूर्वक उहाँलाई भेटे। "मलाई विश्वास छ कि कसैले उनीहरू यहाँ विन्डोज सफा गर्न आएका थिए।"
  
  
  "के तिमी विश्वास गर्छौ!" Stavros ठूलो स्वरले चिच्याए। उसले हेरे र मेरो छेउको बालकनीमा मेरो बाल्टिन र मेरो हातमा रबरको किनारा भएको उपकरण देख्यो। उहाँले आदेश दिनुभयो। "तिमी! यता आऊ!"
  
  
  यदि Stavros पर्याप्त क्रोधित थियो र निर्णय गरे कि उसले मलाई छुटकारा दिन चाहन्छ, कसैले पनि उनको निर्णयमा प्रश्न गर्नेछैन। म अकस्मात कोठाभित्र पसेँ । "हो?"
  
  
  उसले जवाफ नदिई मबाट टाढिइन् । "कसले उसलाई यहाँ भित्र जान दियो?"
  
  
  हथौडा, कुनामा उभिएको, प्यान्थर जस्तै कोठाको बीचमा हिंड्यो। "उनी ठीक छ। हामीले उसलाई जाँच्यौं।"
  
  
  स्टाभरोस फर्किए र लामो समयसम्म आफ्नो डाकुलाई हेरिरहे जब कोठा कालो मौनताले भरियो। जब Stavros बोल्यो, यो शान्त थियो। "के म बेवकूफहरूले घेरिएको छु?"
  
  
  ह्यामरले उसलाई नीरस नजरले हेरे । त्यसपछि उनी मतिर फर्किन् । "ठीक छ, आजको लागि झ्याल सफा गरियो।"
  
  
  "तर मैले भर्खरै सुरु गरेको छु! मिस्टर मिनुर्कोस सधैं सबै झ्यालहरू सफा गर्न चाहन्छन्। उस्ले भन्यो…"
  
  
  "धिक्कार छ, टाढा जानुहोस्!" - हथौडा करायो।
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । "मेरो बाल्टी..."
  
  
  "बिर्सिदेउ।"
  
  
  म चुपचाप स्टाभरोसको छेउमा गएँ, र उसले मलाई पूरै समय हेरिरहे। लिफ्ट चढेर सडकमा जाँदा मैले सानो लिफ्टका ढोकाहरू सुरक्षित गर्ने साउन्डप्रूफिङ, सञ्चार लाइनहरू र ताल्चाहरूलाई मानसिक रूपमा ध्यान दिएँ। मलाई आश्चर्य छ कि मैले एड्रियन स्टाभरोसको शंका जगाएको छु। मेरो भ्रमण निश्चित रूपमा यसको लायक थियो। मैले मार्ने आशा गरेको मानिसलाई मात्र मैले राम्रोसँग हेरेँ, तर मैले उसको किल्लाको भौतिक रूपरेखा पनि याद गरें। लिफ्ट भित्र पस्ने एक मात्र तरिका थियो, र मलाई थाहा थियो कि हामी भित्र पसेपछि के आशा गर्ने।
  
  
  जब म होटलमा फर्किएँ, एरिका र मिनुरकोस मेरो कोठामा मलाई पर्खिरहेका थिए। म ढोकाबाट हिंड्ने बित्तिकै र एरिकाले म ठीक छु भनेर देखेपछि, उनले मलाई अखबार हाने। मैले बोल्ड हेडलाइन पढें।
  
  
  कोटसिक षड्यन्त्रको आधिकारिक प्रतिनिधित्व।
  
  
  Minurkos आफ्नो जिब्रो क्लिक।
  
  
  "एक क्याबिनेट मन्त्री, अलिकी भायानोला नामको एक थोरै चिनिने व्यक्तिले भने कि उनीसँग प्रमाण छ कि कोट्सिकासले आफ्नो पार्टी कम्युनिष्टहरूलाई बेच्ने योजना बनाएको छ र अन्य जन्टा नेताहरूको जीवन खतरामा छ।"
  
  
  मैले छापेको पहिलो स्तम्भ हेरे। "यो थाहा भयो कि जनरलको धारणा सही थियो," मैले भने। "स्टाभरोसले स्थितिलाई भ्रमित गर्न कोटसिकासमा फोहोरको फोहोर फाले, एक बैठकको ठीक अघि जहाँ उसले उनलाई र उनका सहकर्मीहरूलाई मार्ने योजना बनायो।"
  
  
  "र ध्यान दिनुहोस् कि उसले कसरी मेरो नाम उल्लेख नगर्ने प्रयास गर्छ," मिनुर्कले भारी भने।
  
  
  एरिकाले मेरो हात समात्यो। "प्रहरीले आरोपहरूको खोजी गरिरहेको छ, तर जबसम्म तिनीहरू निराधार छन्, तीन कर्णेलहरू मर्नेछन्।"
  
  
  "यदि जनरल हाम्रो लागि जान्छ भने होइन," मैले भने। "उनले बोलाए?"
  
  
  "अहिले सम्म छैन," मिनुरकोसले भने। "के तिमी पेन्टहाउसमा पस्यौ?"
  
  
  "हो, मैले गरे," मैले जवाफ दिए। मैले उनीहरूलाई मैले सुनेका कुराकानीहरू र स्टाभरोसको बारेमा के देखेको थिएँ।
  
  
  "म तिमीसँग बन्दुक भएको चाहान्छु," एरिकाले कडा स्वरमा भनिन्।
  
  
  "यदि मसँग भएको भए, म त्यहाँ पुग्ने थिइनँ," मैले उनलाई सम्झाए। “उनीहरूले मलाई राम्ररी खोजे। होइन, हामी फिर्ता जानु पर्छ। म चाहन्छु कि हामीसँग अझै Zach छ।"
  
  
  एरिकाले मलाई हेरी । "उनी आफ्नो काम मा धेरै राम्रो थियो।"
  
  
  "हो," मैले भनें। "ठीक छ, यदि आवश्यक छ भने, म मेरा मानिसहरूबाट मद्दत लिन सक्छु। मलाई लाग्छ त्यहाँ क्षेत्रमा AX एजेन्टहरू छन्। म पक्का पत्ता लगाउनेछु।" म Minurcos तिर फर्कें। "के तपाइँ क्याम्प कमाण्डरहरू सम्म पुग्न सफल हुनुभयो?"
  
  
  "मैले दुवैलाई समातें," उनले भने। “तिमीले भनेको कुरा मैले तिनीहरूलाई ठ्याक्कै भनेको थिएँ। दुबै जनाले मलाई व्यक्तिगत रूपमा मेरो कुरा नसुन्जेल उनीहरूले कुनै कारबाही नगर्ने बताए। मैले तिनीहरूलाई पेन्टहाउसमा सम्पर्क नगर्न र मेरो तथाकथित सचिवको विपरित कुनै पनि आदेशलाई बेवास्ता गर्न पनि सल्लाह दिएँ।
  
  
  "तपाईंले धेरै राम्रो गर्नुभयो, मिस्टर मिनुर्कोस," मैले भनें। "अब थाहा पाए भने..."
  
  
  मलाई फोनमा बाधा भयो।
  
  
  एरिकाले जवाफ दिइन् र फोन गर्नेले आफ्नो परिचय दिए। उनले टाउको हल्लाइन् र फोन मिनुर्कोसलाई दिइन्। उसले फोन उठाई कानमा लगायो । उनको तर्फबाट केही शब्दहरू थिए। "हो, भासिलिस। हो। अँ साञ्ची। हो, अगाडि बढ्नुहोस्। यो स्पष्ट छ। हो। ओह, महान।" जब उसले काम समाप्त गर्यो र फोन काट्यो, उसले धूर्त मुस्कानले हामीलाई हेर्यो।
  
  
  "ठिक छ?" - एरिकाले अधीर भएर सोधे।
  
  
  भासिलिसले पेन्टहाउसलाई बोलाए र जान्नीले आज वा भोलि उहाँलाई भेट्न अस्वीकार गरे किनभने ऊ धेरै व्यस्त थियो। उसले अर्को हप्ता भासिलिसलाई फोन गर्न सुझाव दियो। झगडा भयो र तातो शब्दहरू आदानप्रदान भयो, तर जेनी अडिग रहिन्। उनले पनि अस्वीकार गरे । टेलिफोनबाट कर्णेलको भ्रमणको बारेमा छलफल गर्नुहोस्।
  
  
  "त्यसोभए उसले तिमीलाई मुस्कुराउन के गर्यो?" मैले सोधे ।
  
  
  "डेस्पो एडेल्फिया याद छ?
  
  
  कर्नल समितिमा Ración लाई प्रतिस्थापन गर्ने व्यक्ति? Stavros को आफ्नै मान्छे? "
  
  
  "हो," एरिकाले टाउको हल्लाई।
  
  
  "Vasilis यो मान्छे गए। उसलाई शंका थियो कि बैठकको व्यवस्था गर्ने एडेल्फिया नै हुनेछ, र ऊ सही थियो। एडेल्फियालाई सम्पूर्ण योजना थाहा छ। वासिलिसले तीन कर्नलहरूको बारेमा तर्क गरे र एडेल्फियाको विश्वास जित्यो। एडेल्फियाले उनलाई भेट्ने समय र स्थान बताए। कोटसिक, प्लोतार्चु र ग्लावानीले मलाई कोटसिकसको निवासमा भेट्न राजी भइसकेका छन् । उसको सहरको उत्तरमा एउटा दुर्गम क्षेत्रमा एउटा देशको सम्पत्ति छ। Adelphia पनि त्यहाँ हुनेछ।"
  
  
  "कहिले?" मैले सोधे ।
  
  
  "आज दिउँसो," Minurcos जवाफ दिए। "केही घण्टामा।"
  
  
  "उनीहरूले कसरी कर्नलहरूलाई मार्नेछन्?" - मैले सोधें।
  
  
  मिनुर्क झुक्किए। "एडेल्फियाले यो भनेकी थिइनन् जब उनले भेसिलिसलाई थाहा नभएको पत्ता लगाइन्। हामीले पर्खनुपर्छ र हेर्नै पर्ने देखिन्छ।"
  
  
  "यो धेरै खतरनाक हुन सक्छ," मैले भने। मैले नाडीमा रहेको घडी हेरें । "एरिका, ट्याक्सी बोलाउनुहोस्। हामी कोटसिकस जाँदैछौं। मिस्टर मिनुर्कोस, यहाँ होटलमा बस्नुहोस् र रमाइलो आँखाबाट टाढा रहनुहोस्। यदि कसैले तपाईंलाई चिन्यो भने, हामी समस्यामा छौं।"
  
  
  "धेरै राम्रो, श्री कार्टर।"
  
  
  एरिकाले ट्याक्सी बोलाउँदा, मैले आफ्नो ज्याकेट फुकालें र लुगर होल्स्टर र त्यसपछि मेरो दाहिने हातमा स्टिलेटो बाँधे। Minurkos चुपचाप र उदास देखे। मैले होल्स्टरबाट लुगर हटाएँ र स्लाइडलाई पछाडि तानें, हल्का रूपमा एक राउन्ड च्याम्बर गरे, र त्यसपछि फेरि पिस्तौल टाँसें।
  
  
  एरिका फोनमा कुरा गरिरहेकी थिई । "हाम्रो ट्याक्सी पाँच मिनेटमा बाहिर आउनेछ।"
  
  
  "त्यसो भए जाऔं," मैले भनें। "हामीसँग भेटघाट छ।"
  
  
  आठौं अध्याय।
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि मैले बुझें," कर्णेल अनातोल कोटसिकसले हामीलाई उनको ठूलो घरको लबीमा प्राप्त गरेपछि भने। "एडेल्फियाले भने कि यो एक निजी बैठक हुनेछ, जनरल।"
  
  
  बाटोमा हामीले जनरल क्रिजोटालाई उठायौं, किनभने मलाई थाहा थियो कि एरिका र म एक्लै गएमा कोटसिकले हामीलाई अस्वीकार गर्नेछन्। करिब पचास वर्षको कोटसिकस खाकी वर्दीमा उभिएर मलाई शंकास्पद नजरले हेरे ।
  
  
  "अरूहरू मध्ये कोही यहाँ हुनेछन्, कर्नल?" - Krizotu सोधे।
  
  
  "तिनीहरू चाँडै आशा गरिन्छ।"
  
  
  "ठीक छ। हामीलाई तपाईंको केहि समय दिनुहोस्, "क्रिजोटोले भने।
  
  
  कोटसिकले जवाफको पर्खाइमा चुपचाप हामीलाई हेरे। यद्यपि उनको सैन्य रैंक जनरल भन्दा कम थियो, त्यो समयमा उनी ग्रीसको सबैभन्दा शक्तिशाली व्यक्ति थिए। जब 1967 को कू भयो, त्यसको नेतृत्व गर्ने मानिसहरूले जानाजानी वरिष्ठ अधिकारीहरूलाई जन्टाबाट टाढा राखे किनभने जनरलहरू विशेषाधिकार प्राप्त उच्च वर्गसँग सम्बन्धित थिए।
  
  
  "ठीक छ," उसले अन्तमा भन्यो। "कृपया अफिसमा आउनुहोस्।"
  
  
  केही बेर पछि, हामी चारैजना अँध्यारो कार्यालयको बीचमा घेरामा उभ्यौं। नोकरले पर्दा खोल्यो, र कोठा हल्का भयो। कोटसिकले हामीलाई पेय प्रस्ताव गरे, तर हामीले अस्वीकार गर्यौं।
  
  
  "कर्नल, म चाहन्छु कि तपाइँ यी दुई व्यक्तिहरूलाई बैठक अघि तपाइँको घर खोज्न र बैठक सम्म यहाँ बस्न अनुमति दिनुहोस्," क्रिजोतुले भने।
  
  
  "किन?" - कोटसिकले सोधे। "कस्तो हास्यास्पद अनुरोध।"
  
  
  "मेरो कुरा सुन। यो बैठक एउटा जाल हो, "जनरलले भने। "हामीसँग समय हुँदा पछि व्याख्या गर्न धेरै हुनेछ, तर Nikkor Minurkos तपाईं मा हालैको आक्रमण पछि व्यक्ति होइन। त्यहाँ एड्रियन स्टाभरोस नामको मानिस छ, जो निक्कोर नामको पछाडि लुकेको छ र जन्टाको विरुद्धमा रक्तपातपूर्ण विद्रोहको योजना बनाउँदैछ। तिमी, प्लोटार्कस र ग्लावानीलाई आज दिउँसो तिम्रो घरमा मारिनेछ।"
  
  
  कोटसिकसको अनुहार कडा, सीधा रेखाहरू प्राप्त भयो। "मलाई लाग्छ।" - उसले भन्यो।
  
  
  "मलाई शंका छ कि एडेल्फिया कुनै हानि नगरी भाग्नु पर्छ," जनरलले थपे। "निक्कोर, अवश्य पनि, यहाँ हुनेछैन, किनकि उसको यससँग कुनै सरोकार छैन।"
  
  
  कोटसिकले धेरै बेर झ्यालबाट बाहिर हेरे । जब उहाँ हामीतिर फर्कनुभयो, उहाँले सोध्नुभयो: "अनि यो केटी र केटी?"
  
  
  "उनीहरू यहाँ मद्दत गर्न आएका छन्," क्रिजोतुले सरल रूपमा भने।
  
  
  "मलाई मार्न आएका तिमी तीनै होइनौ भनेर कसरी थाहा पाउनु?" - कोटसिकले शान्त भएर सोधे।
  
  
  Krizotou झस्कियो।
  
  
  "कर्नल," मैले चुपचाप भनें, "यदि म यहाँ तिमीलाई मार्न आएको भए तिमी मर्ने थियौ।"
  
  
  उसको आँखा मेरो भित्र गहिरो हेर्यो। "ठीक छ। तपाईं घर जाँच गर्न सक्नुहुन्छ। तर म पक्का छु कि भित्र मलाई वा मेरा साथीहरूलाई हानि पुर्‍याउन चाहने कोही थिएन।
  
  
  "के त्यहाँ तहखाने छ, कर्नल?" मैले सोधे ।
  
  
  "हो।"
  
  
  "हामी त्यहाँबाट सुरु गर्नेछौं," मैले एरिकालाई भने। "तपाई र जनरल केहि बेर कुरा गर्नुहुनेछ, कर्नल। तिनीहरू आउनु अघि हामीसँग कति समय छ?
  
  
  "म कम्तिमा पन्ध्र मिनेट भन्छु।"
  
  
  "त्यो पर्याप्त हुनुपर्छ।" म एरिकातिर फर्किएँ।
  
  
  "सुरु गरौँ।"
  
  
  हामीले तुरुन्तै ठूलो तहखाने खोज्यौं र कुनै बम वा विस्फोटक फेला पारेनौं। हामीले घरको बाँकी भाग र अन्तमा बैठक हुने कार्यालयको भ्रमण गऱ्यौं। हामीले अध्ययनलाई राम्ररी खोज्यौं। यद्यपि कुनै बम फेला परेन, हामीले दुईवटा इलेक्ट्रोनिक बगहरू फेला पार्यौं।
  
  
  "अविश्वसनीय," कर्णेल कोटसिकसले भने जब मैले यन्त्रहरू औंल्याए। "मलाई थाहा छैन यो कहिले गर्न सकिन्छ।"
  
  
  "यी मानिसहरू पेशेवर हुन्," मैले भने। "अब मलाई विश्वास गर्नु पर्छ।"
  
  
  "ठीक छ, यो समय हो," एरिकाले टिप्पणी गरे। "के तिनीहरू छुट्टै आइपुग्छन्?"
  
  
  "उनीहरू आज बिहान समितिको मुख्यालयमा भएकाले तिनीहरू एकै ठाउँमा आउन सक्छन्," कोटसिकासले भने।
  
  
  "एडेल्फिया पनि अरूसँग हुन सक्थे, तिनीहरूले उसलाई असाध्यै मन नपराउने तथ्यको बावजुद।" आखिर, यो स्पष्ट रूपमा मेलमिलापको प्रयास हो।"
  
  
  कर्णेलको अनुमान सही थियो। दस मिनेट पछि एउटा ठूलो कालो लिमोजिन आयो र तीनै कर्नलहरू त्यसमा थिए। प्लोटार्चु र ग्लावानी बूढा मानिस थिए, ग्लावानी खैरो कपाल भएको। Adelphia लगभग चालीस, एक मोटो, अधिक वजन भएको मानिस थियो जसको आकार उनको लागि तीन आकार धेरै सानो देखिन्थ्यो। उहाँ चारै दिशामा चम्किलो मुस्कुराउनुभयो र सहमति र सहमतिको बारेमा चर्को स्वरमा बोल्नुभयो र मैले लबीमा उहाँको दाहिने नाडीमा ह्यान्डकफहरू लगाउँदा धेरै छक्क परें।
  
  
  उसको व्यवहार बिजुली जस्तै परिवर्तन भयो। मुस्कान गायब भयो र अँध्यारो आँखामा बर्फीली कठोरता देखा पर्‍यो। "तपाईं के गर्दै हुनुहुन्छ?" उसले चिच्यायो।
  
  
  कोट्सिकास र क्रिजोटोउ चुपचाप बसे। मैले लगभग एडेल्फियालाई घुमाएँ र उसको पछाडि हात कफ गरें। उसको कडा अनुहार छिट्टै रिसले भरियो। "यसको मतलब के हो?" - उसले मबाट कोटसिक र जनरललाई हेर्दै चर्को स्वरमा सोध्यो।
  
  
  "मिस्टर कार्टरले भन्नुभएको छ कि तपाई आज मेरो घरमा हामीलाई मार्न आउनुभयो," कोटसिकसले चिसोले भने।
  
  
  अरु दुई कर्णेलले एक अर्कालाई हेरे । "के यो सत्य हो, Anatole?" - ग्लावानीले कोटसिकलाई सोधे।
  
  
  "यो बेतुका छ!" - एडेल्फिया चिच्यायो। "यो मान्छे को हो?" कोट्सिकासले प्रतिक्रिया दिनु अघि, एडेल्फिया औपचारिक तरिकाबाट तातो ग्रीकको ब्यारेजको लागि अनुमति दिने, विष जस्ता शब्दहरू थुक्ने र नियमित रूपमा मेरो दिशामा आफ्नो टाउको फ्याक्ने अनुमति दिए। मैले धेरैजसो समात्न सकिन।
  
  
  "हामी हेर्नेछौं, कर्नल," कोटसिकसले अन्तमा जवाफ दिए।
  
  
  मैले एडेल्फियालाई हातले समातें। "तपाईंले अर्को थोरै समय अफिसमा बिताउन सक्नुहुन्छ," मैले भने, "यदि हामीले कुनै आश्चर्य छुट्यौं भने।" मैले कोटसिकलाई हेरेँ। "एरिका बाहेक तपाईहरू बाँकी, मैले थप सुनुञ्जेल हलको कोठामा बस्नुहोस्।"
  
  
  "धेरै राम्रो," कोटसिकले भने।
  
  
  कर्णेल र जनरल क्रिजोतु अफिसबाट हलको विपरित छेउको बैठक कोठामा प्रवेश गरे, र एरिका र मैले एडेल्फियाको मासुको मुखमा ट्याप गरी कुर्सीमा बाँधे। मैले उनको कम्मरबाट रिभल्भर लिएर उनको बेल्टमा टाँसें। एरिका र म हलमा फर्कियौं जब एडेल्फियाले टेपमा हामीलाई अपमान गरे।
  
  
  "अब हामी पर्खौ?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  मैले उसलाई हेरें। उनको रातो कपाल पछाडि काटिएको थियो र उनी उनको प्यान्टसूटमा धेरै व्यवसायिक देखिन्थिन्। उनले आफ्नो पर्सबाट "25-क्यालिबर बेल्जियन पिस्तौल" लिए र गोला बारुद जाँच गरिन्।
  
  
  "हो, हामी पर्खिरहेका छौं," मैले भने। म अगाडिको खुला ढोकामा गएँ र अग्लो लोम्बार्डी चिनारहरूले भरिएको लामो ड्राइभवेलाई हेरे। यस क्षेत्रबाट गुड्ने एक मात्र सडक लगभग एक माइल टाढा थियो। हत्याको लागि उत्तम ठाउँ। प्रश्न थियो, Stavros को घुमाएको दिमाग के संग आयो? मैले एडेल्फियालाई सोधपुछ गर्ने बारे सोचें, तर समय छोटो थियो र उनी स्टाभरोससँग धेरै डराए। उसको अनुहारमा देखियो ।
  
  
  एरिका मेरो पछाडि आयो र मेरो विरुद्ध उनको सम्पूर्ण शरीर थिच्यो। "हामीसँग एक्लै समय थोरै छ, निक।"
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले भनें।
  
  
  उसको स्वतन्त्र हात, रिभल्भर बिनाको, मेरो काँध र हातमा प्रहार भयो। "जब यो समाप्त हुन्छ, हामी एथेन्समा लुक्नेछौं, खाने, सुत्ने र प्रेम गर्नेछौं।"
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि हाम्रा मालिकहरूले यसको कदर गर्नेछन्," मैले हाँसे।
  
  
  “तिनीहरू नरकमा जान सक्छन्। उनीहरूले हामीलाई केही दिन दिन सक्छन्,’ उनले आक्रोशित हुँदै भनिन्।
  
  
  म उनीतिर फर्किएँ। "हामी समय खोज्नेछौं," मैले उनलाई आश्वासन दिए। "मलाई एउटा राम्रो सानो होटेल थाहा छ जहाँ ..."
  
  
  गाडीको इन्जिनको आवाज सुनेर म ढोकातिर फर्केँ। ड्राइभवेको टाढाको छेउमा, एक कालो सेडान उनको नजरबाट टाढा हुनु अघि नजिक आयो। माथि प्रहरीको लालटेन थियो ।
  
  
  "यो पुलिस हो!" - एरिकाले भने।
  
  
  "हो," मैले सहमति जनाएँ। "के तपाईलाई लाग्छ कि स्टाभरोसले जिल्ला कप्तानलाई घूस दिए?"
  
  
  "यसले थोरै मानिसहरू मात्र लिनेछ," एरिकाले सुझाव दिइन्।
  
  
  "विशेष गरी यदि स्टाभरोसले आफ्ना केही पुरुषहरूलाई आफूसँगै लैजान्छ," मैले थपे। "लौं।"
  
  
  हामी हतार-हतार त्यो कोठामा गयौं जहाँ जन्टाका सदस्यहरू र जनरलहरू पर्खिरहेका थिए।
  
  
  "त्यहाँ पुलिसको गाडी बाहिर तानेको छ," मैले तिनीहरूलाई हतार-हतार भनें। "यो Stavros Gambit जस्तै छ। के तपाईहरु सबै सशस्त्र हुनुहुन्छ?
  
  
  क्रिजोतु बाहेक सबै त्यहाँ थिए। मैले उसलाई एडेल्फिया रिभल्भर दिएँ। “अब यहाँ सकेसम्म आकस्मिक रूपमा बस्नुहोस्, मानौं तपाईं गम्भीर छलफलमा व्यस्त हुनुहुन्छ। तपाईंको हतियारहरू तयार राख्नुहोस्, तपाईंको छेउमा लुकाउनुहोस्। एरिका, त्यो कोठरीमा जानुहोस्।" हतार हतार छोडिन् ।
  
  
  "म ती फ्रान्सेली ढोकाहरू बाहिर हुनेछु," मैले जारी राखें। “जब तिनीहरू सबै कोठामा आउँछन्, हामी तिनीहरूलाई लैजाने प्रयास गर्नेछौं। यदि तपाईंहरू मध्ये कोही अहिले छोड्न चाहनुहुन्छ भने, तपाईं पछाडिको ढोकाबाट जान सक्नुहुन्छ। ”
  
  
  मैले चुपचाप अधिकारीहरूलाई हेरेँ। तिनीहरू आ-आफ्नो ठाउँमा बसे।
  
  
  "ठीक छ। हामी आगलागीबाट बच्न प्रयास गर्नेछौं। मलाई विश्वास गर्नुहोस्"।
  
  
  म फ्रान्सेली ढोकाबाट हिंडें जब मैले अगाडिको ढोका स्ल्याम खोलेको सुनें। नोकरले पुलिसलाई रोक्न खोज्यो तर धकेलियो। मैले उनीहरूलाई अफिसको ताला लगाएको ढोकामा सुने जहाँ एडेल्फियालाई बाँधिएको थियो र टाँसिएको थियो, र त्यसपछि मैले फेरि नोकरको आवाज सुनें। त्यहाँ धेरै पुरुषहरू छन् जस्तो लाग्थ्यो। एक क्षण पछि मैले तिनीहरूलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सकिन, तिनीहरू बैठक कोठामा फटिए। तिनीहरूमध्ये छ जना थिए - पाँच जना वर्दीमा र एक जना नागरिक पोशाकमा। वर्दीमा सबै पुरुषहरूको बेल्टमा रिभल्भर थियो।
  
  
  "यसको मतलब के हो?" कर्णेलले उभिएर भने, तर पिस्तौल आफ्नो पछाडि लुकाएर।
  
  
  नागरिक लुगा लगाएको एकजना अगाडि आयो, लेफ्टिनेन्टको धागो लगाएको वर्दीमा एक व्यक्ति। नागरिक लुगा लगाएको मानिस स्टाभरोसको अंगरक्षक थियो, जसलाई मैले पेन्टहाउसमा देखेको थिएँ। लेफ्टिनेन्ट सायद एक प्रहरी थिए जसलाई स्टाभरोसले घूस दिएका थिए। यो वास्तविक पुलिस हुनुपर्छ। यो प्रेसको लागि काल्पनिक तर सत्य कथा हुनुपर्दछ।
  
  
  "हामीले तपाईलाई यहाँ आशा गरेका थिएनौं, जनरल," लेफ्टिनेन्टले भने। उसले कोठा वरिपरि हेर्यो, सायद एडेल्फिया खोज्दै थियो। “तिमीहरू सबै देशद्रोहको आरोपमा गिरफ्तार छौ। हामीसँग प्रमाण छ कि तपाईं यहाँ कम्युनिष्ट एजेन्टसँग भेट्न र अन्तर्राष्ट्रिय डाकुहरूसँग गोप्य सम्झौता गर्न आउनुभएको थियो।" उनी निकै चिन्तित देखिन्थे ।
  
  
  "यो बेतुका छ," कोटसिकले भने।
  
  
  "तिमीहरू सबै देशद्रोही हौ," लेफ्टिनेन्टले ठूलो स्वरमा जोड दिए। "र तिमीलाई त्यस्तै गरी मृत्युदण्ड दिइनेछ।" लेफ्टिनेन्टले आफ्नो रिभल्भर निकालेको मैले हेरेँ।
  
  
  Stavros मान्छे कडा हाँसे। "र यहाँ मृत्युदण्ड हुनेछ," उनले अंग्रेजीमा भने। "जब तपाईले गिरफ्तारीको विरोध गर्नुभयो।"
  
  
  "हामीले शारीरिक रूपमा गिरफ्तारीको प्रतिरोध गरेनौं," कोटसिकसले युवकलाई सम्झाए।
  
  
  "होइन?" - भाडा Stavros सोधे। "ठीक छ, कम्तिमा यस तरिकाले यो पुलिस रिपोर्टमा जान्छ। त्यसैले मानिसहरूले यसलाई रेडियोमा सुन्‍नेछन्।”
  
  
  लेफ्टिनेन्टले आफ्नो रिभल्वर कोटसिकसलाई लक्षित गरे। एकैछिनमा सबै पुलिसले लेफ्टिनेन्टको संकेतमा आफ्नो पेस्तोल तान्नेछन् भन्ने मैले अनुमान गरें। स्टाभरोस मानिस आफ्नो ज्याकेटमा पुग्यो र लेफ्टिनेन्टलाई टाउको हल्लायो, जो आफ्ना मानिसहरूतिर फर्कियो। लेफ्टिनेन्टको छातीमा विल्हेल्मिनालाई लक्षित गर्दै म फराकिलो ढोकाबाट छिट्टै भित्र पसेँ।
  
  
  "ठीक छ, यहीँ बस।"
  
  
  लेफ्टिनेन्टले उसको अनुहारमा अचम्मले मलाई हेर्यो। स्टाभरोसको मानिस अझै आफ्नो बन्दुकको लागि पुगेका थिएनन्, र केवल एक जोडी वर्दीधारी पुलिसहरू उनीहरूको होल्स्टरहरू लिन पुगे। सबैजना जमे र सबैका आँखा मतिर फर्के।
  
  
  "बन्दुक छोड्नुहोस्," मैले लेफ्टिनेन्टलाई आदेश दिए। "र तिमी, होसियारीपूर्वक त्यो हात आफ्नो ज्याकेटबाट हटाउनुहोस्।"
  
  
  कसैले मेरो आदेश पालन गरेनन्। मलाई के भित्र लैजाने होला भनेर तिनीहरू सोचिरहेका थिए। तिनीहरूको बाँयामा, शौचालयको ढोका खुल्यो र एरिकाले आफ्नो बेल्जियन रिभल्भर स्टाभरोसको मानिसलाई देखाउँदै बाहिर निस्किन्।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईले उसले भनेजस्तै गर्नु राम्रो हो," उनले चिसो हुँदै भनिन्।
  
  
  एरिकालाई हेर्दा ठग स्टाभरोस र प्रहरी लेफ्टिनेन्टको अनुहारमा निराशा र क्रोध बढ्यो। मैले धेरै बेर तिनीहरूको अनुहारमा हेरें, तिनीहरूको मनसाय अनुमान गर्ने प्रयास गरें। त्यसपछि सबै नरक फुट्यो।
  
  
  लेफ्टिनेन्टले बन्दुक कम गर्नुको सट्टा मेरो छातीमा प्रहार गर्यो र उसको औंलाले ट्रिगर तान्यो। मैले बिजुली चलेको देखे र भुइँमा खस्न थाले। उसको बन्दुक एउटा तोप जस्तै निस्क्यो, र मैले मेरो देब्रे हातबाट तातो, दुखाइको पीडा महसुस गरें। गोलीले मलाई पार गर्यो र फ्रान्सेली ढोकाको सिसा भाँच्यो। लेफ्टिनेन्टले फेरि फायर गर्दा म भुइँमा खसेँ र कुर्सीको पछाडि लडें, गोली मेरो छेउमा काठको भुइँमा फुट्यो।
  
  
  ऊ चिच्यायो । - "तिनीहरूलाई मार्नुहोस्!" "ती सबैलाई मार्नुहोस्!"
  
  
  लेफ्टिनेन्टले आफ्नो रिभल्भर म तिर तानेको क्षण, स्टाभरोसको मान्छेले उसलाई पछ्यायो र आफ्नो पेस्तोल निकाल्यो। यो चम्किलो कालो सबमेसिन बन्दुक थियो, र उसले एरिकाको टाउकोमा लक्ष्य राख्यो। एरिकाले उनीमाथि गोली हाने, तर उनी एक घुँडासम्म खसेपछि उनी चुकिन्। गोली एक प्रहरी अधिकारीको तिघ्रामा लागेको थियो । भुइँमा लड्दा त्यो मानिस पीडाले चिच्यायो।
  
  
  अरु दुई जना प्रहरी निहुरिए । घाइते मानिस र अर्का एक प्रहरी केही फर्निचरको पछाडि ढाक्नका लागि डुबेका थिए।
  
  
  क्रिजोतु र आइपुगेका दुई कर्णेलहरू अझै गतिहीन थिए, तर कोटसिकसले आफ्नो रिभल्भर निकाले र लेफ्टिनेन्टलाई गोली हाने। त्यो मानिस लड्यो र तल्लो टेबुलमा ठोक्कियो, त्यसलाई भुइँमा खसाल्दा टुक्राटुक्रा भयो।
  
  
  म फायरिङ स्थितिमा चढें। Stavros 'मानिसले भर्खर एरिकालाई गोली हान्यो। उसले छुटेको थियो किनभने उसले अझै पनि उनको शटबाट बच्न आफ्नो सन्तुलन गुमाएको थियो, र किनभने उनी छिट्टै आफैं तल झरिन्।
  
  
  एकै समयमा कैयौं पेस्तोलले फायर गरेका थिए । क्रिजोतुले एक प्रहरीलाई मारे, र मैले थप दुई जनालाई गोली हानें। एरिकाले सही रूपमा स्टाभरोसको भाडालाई हृदयमा गोली हान्यो।
  
  
  लेफ्टिनेन्टले कोटसिकासलाई आक्रमण गर्ने दोस्रो प्रयासको लागि तयारी गरे, तर मैले आन्दोलन देखे र तुरुन्तै एक घुँडा टेकें। "म त्यसो गर्दिन।"
  
  
  बाँकी पुलिसले लड्न अस्वीकार गरे। हतियार तल फ्याँक्दै, तिनीहरूले आफ्नो हात टाउको माथि उठाए। लेफ्टिनेन्टले उनीहरूलाई हेरे, आफ्नो पेस्तोल तल झारे र भुइँमा फ्याँके। उसले गतिहीन शरीरलाई हेर्यो, त्यसपछि मलाई।
  
  
  "यो अपमान हो," उसले कर्कश स्वरमा भन्यो। ‘तपाईले प्रहरीको कानुनी काममा बाधा पुर्याउनुभयो र कर्तव्य निर्वाह गर्दा अधिकारीहरुको हत्या गर्नुभयो । तपाईं यसबाट भाग्नुहुन्न ..."
  
  
  मैले उसको टाउकोमा पेस्तोलले हिर्काए, उसलाई तल हानें। ऊ भुइँमा पल्टियो, भारी सास फेर्दै, टाउको समातेर। "तिमी चुप लाग्नु पर्छ," मैले रिसाए।
  
  
  कर्णेल र क्रिजोटाले दुई अधिकारीहरूलाई हथकडी लगाए। एरिका भित्तामा भारी झुक्यो। मैले सोधे । -"तिमी सन्चै छौ?"
  
  
  "हो, निक।"
  
  
  "मलाई खुशी छु कि मैले तपाईलाई विश्वास गरे, श्री कार्टर," कोटसिकसले भने। "हामी तिम्रो ऋणमा छौ"
  
  
  "र प्रयास असफल भयो," ग्लाभानीले थपे।
  
  
  "म पुलिस कमिश्नरलाई सम्पर्क गर्नेछु र यहाँ के भयो भन्ने बारे उहाँसँग लामो कुरा गर्नेछु," कोटसिकसले घाइते लेफ्टिनेन्टलाई नराम्ररी हेर्दै भने।
  
  
  "म तिमीले त्यसो गर्नु अघि मलाई चौबीस घण्टा दिन चाहन्छु, कर्नल," मैले भने। "अक्टोपसको टाउको अझै जीवित छ। मिस निस्ट्रोम र म स्टाभरोसको पछि लागिरहेका छौं।
  
  
  ऊ एक छिन अडिग भयो । "ठीक छ, श्री कार्टर। चौबीस घण्टा चुप लागेर बस्छु। तर त्यसपछि मैले आफ्नो कदम चाल्नु पर्छ।"
  
  
  "पर्याप्त निष्पक्ष," मैले भने। "यदि हामीले भोलि यो समय सम्म Stavros फेला पार्न सकेनौं भने, तपाइँ यसलाई जसरी चाहानुहुन्छ आफैलाई ह्यान्डल गर्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  कोटसिकले मतिर हात फैलाए । "भाग्यले साथ दिओस्।"
  
  
  मैले उसको हात समाए । "हामीलाई यो चाहिन्छ!"
  
  
  नवौं अध्याय।
  
  
  जब हामी फर्कियौं, हामीले मिनुरकोस होटलको कोठा वरिपरि घुमिरहेको भेट्टायौं। यो स्पष्ट थियो कि उनले हामीलाई फर्कने धेरै मौका दिएनन्।
  
  
  "के कर्नलहरू ठीक छ?" - उसले अनुहारमा राहत लिएर सोध्यो।
  
  
  "हो," मैले भनें।
  
  
  "भसिलिसको बारेमा के?"
  
  
  "उनी सकुशल छन्," एरिकाले भनिन्। “हामी धेरै भाग्यमानी छौं। यो रगत बगेको हुन सक्छ।"
  
  
  "परमेश्वरलाई धन्यवाद," मिनुरकोसले भने।
  
  
  "हामीले जनरल बिना यो गर्न सक्दैनौं," मैले भने।
  
  
  "म खुसी छु कि भासिलिसले आफूलाई राम्रो देखाएको छ। बाँचेका हत्यारा पक्राउ परेका छन् ?
  
  
  "छैन। मैले कोटिकसलाई हामी स्टाभरोस नपुग्दासम्म हामीलाई चौबीस घण्टाको समय दिन आग्रह गरें।
  
  
  केही बेर चुपचाप बसे । "मलाई पक्का छैन कि म यो गोप्यतासँग सहमत छु। तर अहिलेको लागि म यसको लागि जान्छु। म पनि चौबीस घण्टा चुपचाप बस्नेछु, मिस्टर कार्टर।"
  
  
  "म यसको कदर गर्छु, मिस्टर मिनुर्कोस। अब हामीले गर्नुपर्ने काम छ । हामीले Stavros को पछि लाग्नुपर्छ।"
  
  
  "यो समस्या हामी आफैले समाधान गर्न जारी राख्नु नराम्रो देखिन्छ," मिनुरकोसले भने। "यसका लागि प्रहरी सहयोग चाहिन्छ, श्री कार्टर। म विश्वास गर्न सक्ने केही मानिसहरूलाई चिन्छु।"
  
  
  मैले सोधे । - "सामुहिक हत्या गर्ने मनसायले कर्णेल कोटसिकमा आएकाहरू जस्तै?" "होइन, मैले यो लिने मौका पाउनु पर्छ, मिस्टर मिनुर्कोस। म विश्वास गर्न सक्दिन कि पुलिस सक्षम हुनेछ वा Stavros लाई न्यायमा ल्याउन इच्छुक छ। मेरो सरकारले पनि सक्दैन । त्यसकारण मैले स्टाभरोसलाई घटनास्थलमा मार्ने आदेश दिएको छु, ती आदेशहरू सुश्री निस्ट्रोमले उनको सरकारबाट पाएका थिए।
  
  
  "तर पेन्टहाउसमा जानु आत्महत्या हो," मिनुरकोसले भने।
  
  
  "हुन सक्छ," मैले भनें। "तर सायद होइन, मलाई यो ठाउँको बारेमा के थाहा छ। अनि तिमीलाई के थाहा ।"
  
  
  उसले सोध्यो। -"तिमी कहिले जान्छौ?"
  
  
  मैले एरिकालाई हेरें। -"आज साँझ।" "तिमी सन्चै छौ?"
  
  
  "तिमी जे भन, निक।"
  
  
  "अहिले वरिपरि, स्टाभरोस सोचिरहेका छन् कि उनले आफ्नो मान्छेबाट किन सुनेनन्। मलाई लाग्छ कि त्यहाँ एक मौका छ कि Stavros पेन्टहाउस मा पर्खनेछ जब सम्म उसले निश्चित छैन कि केहि गलत छ। त्यसैले उहाँ आज राती त्यहाँ हुनु पर्छ।
  
  
  "तपाईं आफैले सशस्त्र गार्डहरूको बारेमा कुरा गर्नुभयो," मिनुरकोसले भने। "तपाई हलवे प्रवेशद्वार मार्फत जान सक्नुहुन्न।"
  
  
  "हुनसक्छ। तर एरिका र मसँग मद्दत गर्न तेस्रो व्यक्ति हुनेछ। कोटसिकसको घरमा जानुअघि म मेरा उच्च अधिकारीहरूसँग सम्पर्कमा थिएँ। अर्को एजेन्ट एथेन्समा अर्को असाइनमेन्टमा छ र उसले हामीलाई मद्दत गर्नेछ।"
  
  
  "तिमीहरूमध्ये तीन जना मात्रै हुनुहुन्छ?" - Minurcos सोधे। "तिमीले स्थानमा हिर्काए पनि बाधाहरू दुई वा तीन देखि एक हुन सक्छ।"
  
  
  "श्री कार्टरलाई लामो बाधाहरू मनपर्छ," एरिकाले मुस्कुराउँदै भनिन्।
  
  
  म फर्केर मुस्कुराए । "यसबाहेक, मसँग एउटा योजना छ जसमा चार समावेश छन्।"
  
  
  "चार?" - Minurkos अलमलमा सोधे। "यदि तपाइँ ममा भरोसा गर्दै हुनुहुन्छ भने, तपाइँको विश्वास गलत छ। मलाई बन्दुक कसरी चलाउने भन्ने पनि थाहा छैन।"
  
  
  "तिमी होइन," मैले भनें। "तपाईंले यहाँ विमानमा केहि कुरा उल्लेख गर्नुभयो जुन मसँग अड्कियो। तिम्रा हत्या भएको सेक्रेटरी सलाकी मदुपासको उसँग मिल्दोजुल्दो भाइ थियो भनी तिमीले भन्यौ ।”
  
  
  "हो," मिनुरकोसले भने। "गरिब केटालाई आफ्नो भाइ मरेको थाहा छैन। उनी र सलाकाले एकअर्कालाई पटक-पटक देखेनन्, तर उनीहरूबीच ठूलो स्नेह थियो।
  
  
  मैले सोधे । - "उनी सलाकासँग कति मिल्दोजुल्दो छ?"
  
  
  "धेरै मानिसहरूलाई। उनीहरुबीच एक वर्षको मात्र अन्तर थियो । कोही भन्छन् कि तिनीहरू जुम्ल्याहा जस्तै देखिन्छन्, बाहेक सलाका आफ्नो भाइ भन्दा करिब एक इन्च अग्लो र अलि भारी थियो।"
  
  
  "हामी यसलाई ठीक गर्न सक्छौं," मैले भने, एरिका र मिनुरकोसलाई भन्दा आफैलाई। "के यो मान्छे एथेन्समा बस्छ?"
  
  
  मिनुर्कले मलाई प्रश्नार्थक नजरले हेरे। "सही सहर बाहिर एउटा सानो गाउँमा।"
  
  
  "उसलाई कल गर्नुहोस् र सलाकको बारेमा बताउनुहोस्," मैले भने। "त्यसोभए उसलाई सोध्नुहोस् कि उसले आफ्नो भाइको मृत्युको बदला लिन मद्दत गर्न चाहन्छ।"
  
  
  एरिकाले मलाई हेरी । "निक, तिम्रो मतलब..."
  
  
  "यदि Stavros ले एक ठगी आविष्कार गर्न सक्छ, तब हामी पनि सक्छौं," मैले भने। "जेनिस सान्नी एक मात्र होइन जो मरेको व्यक्तिको लागि बोल्न सक्छ।"
  
  
  "तेस्रो सलाका मदुपास?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  "सही। सायद उहाँले मात्र हामीलाई पेन्टहाउसमा लैजान सक्नुहुन्छ।” म Minurcos तिर फर्कें। "तपाई उसलाई बोलाउनुहुन्छ?"
  
  
  Minurk छोटो समयको लागि मात्र हिचकिचायो: "अवश्य पनि। र म यसलाई यहाँ पुर्‍याउँछु। ”
  
  
  दुई घण्टा पछि, साँझमा, सर्जीउ माडुपास होटलको कोठामा आइपुगे। ऊ नम्र, डरपोक मानिस जस्तो देखिन्थ्यो, तर सतह मुनि आफ्नो भाइको मृत्युको लागि जिम्मेवार व्यक्तिलाई सही बदला लिन मद्दत गर्ने गम्भीर संकल्प राख्छ। मैले उसलाई केही हाई हिल र प्याडिङ दिएँ र छिट्टै रंग छोएँ। जब यो सकियो, ऊ लगभग ठ्याक्कै मैले पेन्टहाउसमा देखेको ठगी जस्तै देखिन्थ्यो। जे होस्, यो वास्तवमा हाम्रो योजनामा आफूलाई भाइको रूपमा प्रस्तुत गर्ने कपटी सर्जिउ थियो, उसको भाइ होइन।
  
  
  म पेन्टहाउसका मानिसहरूले सर्जिउलाई जान्नी, नक्कली माडप भनेर गल्ती गरोस् भन्ने चाहन्थें।
  
  
  जब म उहाँसँग सकियो, म पछाडि उभिएँ र हामी सबैले नजिकबाट हेर्यौं। "तिम्रो के बिचार छ?" - मैले Minurcos लाई सोधें।
  
  
  "उनी सालाकासँग धेरै मिल्दोजुल्दो छ - र त्यसैले तजानीसँग पनि," मिनुरकोसले भने।
  
  
  हाम्रो आफ्नै कपटी मलाई अनिश्चिततापूर्वक मुस्कुरायो। "तपाईंले राम्रो काम गर्नुभयो, श्री कार्टर," उसले भन्यो। उसको स्वर ज्यानीको जस्तै थियो, र उसको अंग्रेजी पनि उस्तै गुणस्तरको थियो।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामी यसलाई ह्यान्डल गर्न सक्छौं," एरिकाले भनिन्।
  
  
  ****
  
  
  एक घण्टा पछि हामी एपोलो भवनमा आइपुग्यौं। एथेन्समा खाजाको समय थियो, र सहरका सडकहरूमा लगभग कुनै कारहरू थिएनन्। लबी र पेन्टहाउसको टाढाको झिलिमिली बत्तीहरू बाहेक भवन आफैं अँध्यारो थियो। हामी भाडामा लिएको कालो सेडानमा करिब दस मिनेट बस्यौं, र त्यसपछि घरको कुनामा एक अग्लो मानिस देखा पर्‍यो। ऊ सिधै कारमा गएर अगाडिको सिटमा मेरो छेउमा बस्यो । एरिका र सर्जिउ पछाडि बसे। Minurcos होटल मा बस्नुभयो।
  
  
  "हे कार्टर," अग्लो मानिसले भन्यो। उसले अन्य दुईलाई हेर्यो र एरिकमा आफ्नो नजर लक गर्यो।
  
  
  मैले सोधे । -"केही भइरहेको छ?"
  
  
  "यस्तो केही छैन। म आएको यता कोही पनि छैन ।” त्यो बिल स्पेन्सर थियो, AX मा मेरो सहकर्मी। उहाँ एजेन्सीमा नयाँ हुनुहुन्थ्यो र मैले उहाँलाई केही समयअघि मात्र भेटेको थिएँ। जे होस्, हकले मलाई पहिले हाम्रो छोटो कुराकानीको क्रममा फोनमा आश्वासन दिए कि स्पेन्सर राम्रो मानिस थिए। मेरो निर्देशन अनुसार उनले भवनको सिसाको मुखबाट पेन्टहाउस जाने विशेष लिफ्टलाई झण्डै तीन घण्टा हेरे ।
  
  
  मैले उसलाई एरिका र सर्जियोसँग परिचय गराए। "हामी सेवाको ढोकाबाट लबीमा जान्छौं," मैले भने, "यो चाबीको साथ। सर्जियो पहिले जान्छ र हामी आफ्नो ठाउँको मालिक जस्तै काम गर्छौं। यदि हामी माथि जान्छौं भने, हामीले पहिले उल्लेख गरे अनुसार काम गर्नेछौं। प्रश्नहरू?"
  
  
  अँध्यारो कारमा सोचनीय सन्नाटा छायो । "ठीक छ," मैले भने। "यसको साथ गरौं।"
  
  
  हामी चारैजना कालो सेडानबाट निस्कियौं र भवनको अगाडि सँगै हिंड्यौं। मुख्य प्रवेशद्वारको देब्रेपट्टि एउटा बन्द सिसाको सेवाको ढोका थियो। सर्जिउले मिनुरकोसले दिएको साँचो स्टेनलेस स्टीलको तालामा टाँसेर घुमाए। लबीमा, लिफ्टमा सुरक्षा गार्ड छक्क परेर हामीतिर फर्के।
  
  
  सर्जिउ पहिले भित्र पस्यो र हामी उनको पछि लाग्यौं। मैले आश्चर्यचकित भएर स्टाभरोसलाई समात्ने हो कि भनेर सोचें। उसले पेन्टहाउस वरिपरि हिंड्नु पर्छ, कर्नल कोटसिकसको घरमा के भयो सुन्न पर्खनु पर्छ। मलाई आशा थियो कि उसले त्यहाँ आफ्ना मानिसहरूको टोलीलाई अनुसन्धान गर्न पठाएको छैन। गत एक–दुई दिनमा उनले परकातुलाई फोन गर्ने प्रयास गर्दा पनि त्यहाँ कसैलाई सम्पर्क गर्न नसकेको सम्भावना पनि थियो । जंगल रोपणमा कसैलाई सम्पर्क गर्न असक्षमताले स्टाभरोसलाई केहि गलत भएको बताए।
  
  
  हामी लिफ्टमा सुरक्षा गार्डको नजिक पुग्यौं। उसले सर्जियोलाई अनौठो नजरले हेर्यो।
  
  
  "तिमी कहाँ थियौ?"
  
  
  "यी प्रेसका सदस्यहरू हुन्," सर्गीउले आफ्नो नयाँ भूमिका अभिनय गर्दै भने। "उनीहरूले केही घण्टा अघि भएको जन्टा कर्नलहरूको भयानक नरसंहारको बारेमा सुने। प्रहरीले उनीहरुलाई घटनाबारे जानकारी गरायो । तिनीहरू यस भयानक घटनाको बारेमा मिस्टर मिनुर्कोसको राय लिनको लागि छोटो अन्तर्वार्ता लिन चाहन्छन् र म उनीहरूसँग माथिल्लो तलामा कुरा गर्नेछु।"
  
  
  मैले मेरो दाहिने हातमा ह्युगोको स्टिलेटो महसुस गरें र मैले यसलाई प्रयोग गर्नुपर्छ कि भनेर सोचें। यदि गार्ड लामो समयको लागि ड्युटीमा रहेको भए, उसलाई थाहा हुने थियो कि जान्नी भवनबाट बाहिर निस्केको थिएन।
  
  
  "ठीक छ," उसले भन्यो। "म तिमीसँग लिफ्ट लैजान्छु।"
  
  
  लिफ्ट पेन्टहाउसमा माथि थियो। उसले घण्टी बजायो र बिस्तारै तल ओर्लन थाल्यो । पहिलो तल्लामा आइपुग्नु अघि अनन्तकाल बित्यो जस्तो लाग्थ्यो, तर ढोका अन्ततः खोलियो। उही लिफ्ट अपरेटर जसले मलाई माथि र तल लैजान्थे, ड्युटीमा थिए। लिफ्ट अपरेटरले सर्जियोलाई हेर्दा हामी चढ्यौं। ढोका हाम्रो पछाडि बन्द भयो, तर अपरेटरले हामीलाई उठाउन बटन थिचेन।
  
  
  "मलाई थाहा थिएन कि तपाईले भवन छोड्नुभयो," उसले सर्जिउलाई भने, हामीलाई सावधानीपूर्वक हेर्दै।
  
  
  "ठीक छ, अब तपाईलाई थाहा छ," सर्जिउले रिसाएर जवाफ दिए। “म ती अखबारका मानिसहरूलाई भेट्न गएँ। हामीलाई माथि लैजानुहोस्। म अन्तर्वार्ता दिन्छु ।"
  
  
  मानिसले सर्जियोको अनुहारलाई ध्यानपूर्वक अध्ययन गर्यो। "म पहिले माथि बोलाउँछु," उसले भन्यो।
  
  
  "यो अनिवार्य छैन!" - Sergiu भन्नुभयो।
  
  
  तर अपरेटरले मेसिनको छेउमा रहेको सञ्चार कन्सोलमा पुग्यो। मैले स्पेन्सरलाई टाउको हल्लाएँ र ऊ नजिक आयो। उसले आफ्नो स्मिथ र वेसन 38 लाई बाहिर निकाल्यो र अर्को मानिसले चाल देख्यो। उसले आफ्नो मन्दिरमा बन्दुकको ब्यारेल हेर्नको लागि समयमै फर्क्यो। उसले श्वास फेर्यो र भुइँमा पल्टियो।
  
  
  एरिका कन्ट्रोल प्यानलमा गइन्। "यो आफैमा लिनुहोस्," मैले भने।
  
  
  पेन्टहाउसको बाटोमा, हामीले लिफ्ट अपरेटरको लङ्गडो फिगरलाई लिफ्टको एउटा कुनामा सार्‍यौं, जहाँ हामी चारजना बाहिर निस्कँदा उहाँ तुरुन्तै देखिने थिएन। केही बेर पछि, पेन्टहाउस हलवेको ढोका खोलियो।
  
  
  मैले शंका गरेझैं, ड्युटीमा अन्य दुई जना पुरुषहरू थिए। ती मध्ये एक मैले पहिले भेटेको गोरा डाकू थियो। यी एक्शन चलचित्रहरू थिए र म तिनीहरूसँग खेल खेल्न चाहन्न। गोरा पेन्टहाउसको प्रवेशद्वारमा टेबुलबाट उठ्यो, जबकि अर्को बसिरह्यो।
  
  
  तिनीहरू दुवैले सर्जियोलाई भूत देखे जस्तो गरी हेरे।
  
  
  "के हो..." गोराले चिच्यायो। "यहाँ के भइरहेको छ?"
  
  
  स्पेन्सर टेबुलमा रहेको कालो कपाल भएको व्यक्तिसम्म पुग्दा सर्जिउले गोराको ध्यान खिचे। त्यो मानिस बिस्तारै स्पेन्सरसम्म पुग्यो।
  
  
  "मैले यी मानिसहरूलाई अन्तर्वार्ता लिने अनुमति दिएँ," सर्जिउले भने।
  
  
  "तिमी पेन्टहाउसबाट कसरी निस्कियौ?" - गोरोले सोध्यो।
  
  
  सर्जिउ जवाफ दिँदै गर्दा म उसको नजिक गएँ। स्पेन्सर अँध्यारो मानिसको छेउमा उभिए। एरिकाले आफ्नो पर्स पछाडि लुकाइएको एउटा सानो बेल्जियम रिभल्भरले हामी दुवैलाई छोपिन्।
  
  
  "तिमीलाई याद छैन मैले कसरी छोडे?" - सर्जिउले रिसाउँदै सोधे। "यो करिब एक घण्टा अघि थियो। मैले तिमीलाई भनेको थिएँ कि..."
  
  
  थप स्पष्टीकरण आवश्यक थिएन। ह्युगो चुपचाप मेरो हत्केलामा चिप्लियो। मैले आफ्नो देब्रे हातले गोरो समातें र उसको सन्तुलन गुमाएपछि उसलाई म तिर तानें। मैले तुरुन्तै मेरो चक्कु उसको घाँटीमा हानें। सर्जियोको शर्ट र ज्याकेटमा रगत छरिएको थियो।
  
  
  अँध्यारो मानिसले बन्दुक लिए, तर स्पेन्सर यसको लागि तयार थियो। उसले आफ्नो खल्तीबाट एउटा कुरूप फाँसी निकाल्यो र तुरुन्तै डाकुको टाउकोमा राख्यो, त्यसपछि दुईवटा काठको ह्यान्डलले क्रस गरिएको तारमा कडा तान्यो। मानिसको हात बन्दुकमा कहिल्यै पुगेन। उसको आँखा फराकिलो भयो र उसको मुख खुलेको थियो किनभने तारले उसको मासु र धमनीहरू हड्डीमा छेड्यो। हाम्रो खुट्टाको बाक्लो कार्पेटमा थप रगत छरपस्ट भयो जब डाकुले हाम फालेको र स्पेंसरको काँपमा एक क्षणको लागि विकृत भयो, उसको खुट्टा हावामा हल्लिरहेको थियो। त्यसपछि उनी आफ्नो साथीसँग भुइँमा सामेल भए।
  
  
  एरिकाले रिभल्भरको ट्रिगरमा आफ्नो पकड ढिलो गरिन्। मैले गोराको ज्याकेटमा ह्युगोको ब्लेड पुछ्दा सर्जिउले पहेंलो अनुहारले लाशहरूलाई हेरे। स्पेन्सरले मलाई टाउको हल्लायो, मानिसको घाँटीमा गहिरो काटेको ग्यारोटलाई त्यागेर पेन्टहाउसको ढोकातिर लागे। मैले ह्युगोलाई मेरो हातमा समातें र स्पेन्सरले मलाई पहिले उल्लेख गरेको विशेष पिस्तौल निकाले। यो विशेष प्रभाव र सम्पादन द्वारा प्रदान गरिएको थियो - एक एयर पिस्तौल जसले डार्टहरू गोली हान्दछ। डार्टहरू क्युरेरले भरिएका थिए, एक द्रुत-अभिनय विष जुन AX ले कोलम्बियाका भारतीयहरूबाट लिएको थियो।
  
  
  सर्जिउ होशमा आयो। ऊ ढोकामा गयो, मिनुरकोसले उसलाई दिएको अर्को साँचो घुसायो, र भारी ढोका खोल्न प्रयोग गर्यो। उसले मलाई हेर्यो र मैले टाउको हल्लाएँ। पेन्टहाउसभित्र पस्न नसक्ने भएकाले उसले चुपचाप ढोका ढकढक्यायो र छेउमा पुग्यो। उनी आक्रमणको यो चरणमा मद्दत गर्न तयार थिएनन्।
  
  
  हामी तीनजना चाँडै ढोकाबाट बाहिर निस्कियौं, एरिका उनको अगाडि बन्दुक समातेर, फायर गर्न तयार थियो, तर उनी केवल एक ब्याकअप बन्दुक थिइन्। म Stavros 'पुरुषहरूलाई चेतावनी दिन चाहँदैनथ्यौं कि हामीले Stavros आफैंलाई भेट्टाउनु अघि बिल्कुल आवश्यक थियो।
  
  
  यो आदर्श हुनेछ यदि Stavros प्रवेश द्वार नजिकै ठूलो बैठक कोठामा थियो। यसले यो सबै चाँडै अन्त्य गर्नेछ। तर त्यसको सट्टामा हामीले एउटा लामो सोफामा आफ्नो हातमा ब्रान्डीको गिलास राखेर बसेको एउटा बराल ह्यामर भेट्यौं। म उभिएको ठाउँबाट होल्स्टर पट्टाहरू देख्न सक्थे। उहाँ अझै पनि सशस्त्र थियो - यो खतरनाक मानिस।
  
  
  शयनकक्षहरूमा जाने भित्री कोरिडोरमा जीवनको कुनै चिन्ह थिएन, तर राम्रो उज्यालो कार्यालयबाट आवाजहरू सुनिन्थ्यो। म हम्मर जाँदै थिएँ जब अचानक दुई जना मानिस अफिसबाट बाहिर बैठक कोठामा आए। ती मध्ये एक काँधमा मेसिन गन बोकेका ठूला बन्दुकधारी थिए, र दोस्रो नक्कली माडुपा, जेनिस त्सानी थिए।
  
  
  हामीलाई देखेपछि तिनीहरू रोकिए, र दुवैले सर्जियोलाई उज्यालो आँखाले हेरे। दुई ठगहरू एक-अर्कालाई हेरेर एक क्षणको लागि रोकिए, र ह्यामर तिनीहरूतिर फर्के र तिनीहरूको अनुहारमा अभिव्यक्ति देखे। अर्को विभाजित सेकेन्ड पछि, ठग र जान्नी आफ्नो पिस्तौल लिन पुगे।
  
  
  स्पेन्सरले डार्टलाई निशाना बनायो र फायर गर्यो। कोठामा एक सुस्त धमाका भयो, र एक क्षण पछि एउटा कालो धातुको डार्ट मानिसको घाँटीबाट उड्यो, एडमको स्याउको छेउमा। जान्नीले कालो वस्तुलाई डराएर हेरिरहँदा उसको बङ्गारा चुपचाप काम गर्न थाल्यो। एक बिरालोको गतिमा, ह्यामरले आफ्नो पिस्तौल घुमाउन थाल्यो।
  
  
  उसको आँखा पहिले ममा केन्द्रित भयो, र मैले उनीहरूलाई खतराको रूपमा देखेँ किनकि उसको हातले बन्दुकको होलस्टरमा भेट्यो। म एउटा घुँडामा खसें र एकै साथ मेरो पाखुरा घुमाएँ, तलबाट लुप बनाउँदै, स्टिलेटो छोड्दै। यो चुपचाप हावामा काटियो, प्रहार गर्ने सर्प जस्तै, र छातीमा हथौडा प्रहार गर्यो, उसको हृदयको नजिक। ठुलो ठुलो ठुलो ठुलो झट्का संग उनको शरिर भित्र पसेको छेउमा खसेको थियो ।
  
  
  ह्यामरको कुरूप आँखा, पहिले मलाई प्रकट भयो किनभने उसले नीलो सनग्लास लगाएको थिएन, एक क्षणको लागि मलाई हेर्यो, अविश्वसनीय कि मैले उसलाई यति चाँडो मार्न सफल भएँ। उसले स्टिलेटोलाई हेर्यो, जसको मुनिबाट उसको शर्ट रातो झरिरहेको थियो। उसले चक्कुलाई बाहिर निकाल्ने झैं लियो, अनि हातमा बन्दुक मेरोतर्फ उठायो। तर ऊ पहिले नै मरेको थियो। ऊ ओछ्यानमा अनुहार लड्यो, उसको लामो कपालले उसको अनुहारमा भ्रम लुकाउँदै।
  
  
  अर्को लडाकुले भुइँमा थिच्न छोडेको थियो। जान्नी अफिस फर्कन दौडिन पुगे, तर अर्को एयर पिस्टल डार्टले उसलाई रोक्यो, उसलाई पछाडि हिर्क्यो।
  
  
  उसले त्यसलाई समात्ने प्रयास गर्यो, त्यहाँ पुग्न सकेन, र त्यसपछि अफिसको ढोकामा लड्यो, एक क्षणको लागि त्यहाँ हल्लायो, र त्यसपछि लङ्गडा भयो।
  
  
  म ढोकामा पुगेँ र अफिसमा अरू कोही नभएको देखेँ। म अरुतिर फर्किएँ । मैले शयनकक्षहरूमा जाने हलवेमा टाउको हल्लाएँ र स्पेन्सरले मलाई पिट्यो। एरिकाले मलाई पछ्याई।
  
  
  हामीले बाँकी ठाउँ खोज्यौं। अर्को बैठक कोठा, शयनकक्ष र भान्छा। हामीले एउटा सशस्त्र अपराधीलाई भान्सामा स्यान्डविच खाइरहेको भेट्टायौं। त्यसैले स्पेन्सरले उनलाई पहिले भेट्टाए। उसले फेरि एयर पिस्तोल निकालेपछि म भित्र पसेँ । ऊ ज्याक जत्तिकै मार्ने नरकमा थियो। उसले लामो वेल्बी.३२ रिभल्भर निकाल्दा छेउमा प्रहार भएको थियो । केही कारणले गर्दा, विषले उसलाई चाँडै असर गरेन, र उसले गोली हान्यो। बन्दुक बाहिर कोठामा आयो र स्पेन्सरलाई रिब्स मुनि हिर्क्यो, उसलाई पर्खालमा फ्याँक्यो। मैले एउटा कुर्सी समातें र उसको अनुहारमा हिर्काए जब उसले आफ्नो रिभल्भर म तिर प्रहार गर्यो। कुर्सी उनीमाथि ठोक्कियो र उनको अनुहारमा भाँचियो। बन्दुकले छतमा फायर गर्यो र मानिसले आफ्नो हतियार गुमाएर भुइँमा पिट्यो। पर्खालमा गनगन गर्दै स्पेन्सरले फेरि एयर पिस्तोलले निशाना बनाए।
  
  
  म उसलाई चिच्याएँ। - "हेर्नुहोस्, धिक्कार छ!"
  
  
  "के को लागि?" - उसले रिसाएर सोध्यो। "बस्ट्यान्डले मलाई पायो।"
  
  
  उसले फेरि लक्ष्य लिए। मैले उसको अनुहारमा मुक्का हानेँ र उसले भित्तामा टाउको ठोक्यो। त्यसपछि मैले बन्दुकलाई असक्षम पारें त्यसैले उसले हरायो। यो टाइल किचन भुइँमा गर्जन भयो र उसले मलाई हेर्यो, स्तब्ध।
  
  
  "मैले पर्ख भनेँ," मैले रिसाए।
  
  
  हाम्रो आँखा एक क्षणको लागि भेटियो, त्यसपछि उसले आफ्नो आँखा तल ल्यायो, आफ्नो करङ मुनि घाउ समात्यो। यो मासुमा सामान्य घाउ जस्तो देखिन्थ्यो, तर यसले मलाई अहिले धेरै सताएको छैन। म माथि गएँ र शूटरको अगाडि घुँडा टेकें। उसको आँखा खुला थियो र उसको शरीर अझै पनि विषसँग लडिरहेको थियो। उहाँ ती दुर्लभ व्यक्तिहरू मध्ये एक हुनुहुन्थ्यो जसमा केही विषाक्त रसायनहरूको लागि प्राकृतिक प्रतिरोधात्मक क्षमता थियो, जुन पूर्ण नभए पनि क्युरेरले उहाँलाई तुरुन्तै भन्दा बिस्तारै मार्ने कारण बनायो। म खुसी थिए कि मामला थियो। सायद म केहि जवाफ पाउन सक्छु।
  
  
  त्यतिबेला एरिका भान्सामा पसिन्, उनको रिभल्भरले फायर गरेको थिएन । "उनी यहाँ छैन," उनले भनिन्।
  
  
  मैले हार्नेलाई शर्टले समातेर उसलाई हल्लाएँ। "Stavros कहाँ छ?" - मैले माग गरें।
  
  
  मान्छेले मलाई हेर्यो । "तिम्रो काम के हो?" उहाँ Stavros 'अमेरिकी कट्टरपन्थीहरू मध्ये एक हुनुहुन्थ्यो, तर उनको कपाल ह्यामरको जस्तो लामो थिएन।
  
  
  मैले लुगरलाई यसको होल्स्टरबाट बाहिर निकालें र डाकुको देब्रे गालाको हड्डीमा थिचेँ। "यदि तपाईंले मलाई उहाँ कहाँ हुनुहुन्छ भनी बताउनुभयो भने, म तपाईंलाई बचाउनको लागि समयमै डाक्टरलाई देखाउनेछु।" पक्कै पनि झूट थियो। "यदि तपाईंले अस्वीकार गर्नुभयो भने, म ट्रिगर तान्नेछु। बोल।"
  
  
  उसले मेरो आँखामा हेर्यो र उसले देखेको कुराको कदर गर्यो। "ठीक छ," उसले रिसाएर भन्यो। विषले उनलाई पहिले नै असर गरिसकेको थियो। "यदि तपाईले मलाई साँच्चै बचाउनु भयो भने।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "उनी Mykonos गए।"
  
  
  मैले एरिकासँग नजर आदानप्रदान गरें। Mykonos को टापु दुई स्थानहरु मध्ये एक थियो जहाँ Stavros ले आफ्नो अभिजात वर्ग विद्रोही कोर्पहरु को गठन गर्यो। "अब मलाई भन्नुहोस्," मैले उसको अनुहारमा लुगर थिचेर भने। "के उसले कर्णेलको खबर पाएको छ?"
  
  
  डाकू हाँस्यो, त्यसपछि उसको अनुहार एक्कासी पीडाले बिग्रियो। "जन्नीले कोटसिकलाई घरमा बोलाए। एकजना प्रहरीले जवाफ दिए । उनले भने कि लेफ्टिनेन्ट र हाम्रा मानिसहरू ठीक थिए, र कर्नेलहरू मरेका थिए।"
  
  
  "के भो?" - स्पेन्सर चिच्याए।
  
  
  स्पेन्सर जवाफबाट छक्क परे, तर म थिइनँ। कलको घण्टी बज्ने बित्तिकै कर्णेल कोटसिकसले सोचेर एकजना प्रहरीलाई फोन दिए । पेन्टहाउसमा झूटा सन्देश नपाएसम्म स्टाभरोस आफ्ना मानिसहरूसँग त्यहाँ जानेछन् भनी कोटसिकास विश्वास थियो। कोटसिकससँग हामीसँग समन्वय गर्ने समय थिएन, त्यसैले उनले अगाडि बढे र जे राम्रो लाग्यो त्यही गरे। यो उचित थियो, तर कर्णेललाई थाहा थिएन कि उसले पुलिसलाई जबरजस्ती जवाफ दिन स्टाभरोसलाई हामी त्यहाँ पुग्नु अघि पेन्टहाउस छोड्ने अनुमति दिन्छ।
  
  
  "स्टाभरोस किन माइकोनोस जान्छन्?" - मैले मर्ने शूटरलाई कास्टैली सोधें। "सेनाहरूको समीक्षा गर्न?"
  
  
  पीडाको अर्को आक्रमणले उसलाई समात्यो । "मलाई डाक्टर दिनुहोस्," उसले सास फेर्यो।
  
  
  "पहिले कुरा गरौं।"
  
  
  उसले शब्दहरू फुस्स पार्यो। "उनले दुबै शिविरलाई सँगै बोलाए। उनी सेनाहरूलाई एथेन्समा ल्याइयोस् भन्ने चाहन्छन्। माइकोनोसका कमाण्डरले मिनोरकोसबाट नसुन्दासम्म आफ्ना सेनाहरू नहटाउने बारे केही भने। Stavros उनीसँग धेरै रिसाए। उहाँ व्यक्तिगत रूपमा आदेश दिन त्यहाँ उडान गर्नुभयो।
  
  
  म हुर्किसकेको छु। मानिस तनाब र काँप्यो। उनको अनुहार पहिले नै नीलो भएको छ।
  
  
  "यहाँबाट निस्कौं," मैले आदेश दिएँ। म स्पेन्सरतिर फर्केँ। "यहाँ बस।"
  
  
  उनको स्वरमा आक्रोश थियो । "मलाई चोट लागेको छ, कार्टर।"
  
  
  मैले उसलाई जाँच गरें। त्यो एउटा घाउ मात्र थियो जसमा कुनै महत्वपूर्ण कुरा थिएन। "तिमी ठिक हुनेछौ," मैले भनें। "यसको वरिपरि पट्टी लगाउनुहोस् र यहाँबाट हकलाई बोलाउनुहोस्। उहाँलाई पछिल्लो घटनाहरूको बारेमा बताउनुहोस्। म Minurcos लाई तपाईको घाउको हेरचाह गर्न डाक्टरलाई बोलाउन अनुरोध गर्नेछु। प्रश्न छ?"
  
  
  "हो," उसले भन्यो। "तिमी किन म माइकोनोसमा तिम्रो साथमा भएको चाहनुहुन्न?"
  
  
  "तिमीलाई राम्रो हुन आवश्यक छ, स्पेन्सर।
  
  
  AX को लागी Stavros धेरै महत्त्वपूर्ण छ। "
  
  
  "के मैले हकलाई यो भन्नु पर्छ?" - उसले खल्लो स्वरमा सोध्यो। "उहाँले मलाई यो असाइनमेन्टमा अस्थायी कामको लागि सिफारिस गर्नुभयो।"
  
  
  "तिमीलाई जे मन लाग्छ उसलाई भन।" म लुगर होल्स्टर गर्दै ढोकातिर फर्केँ। "आउनुहोस्, एरिका।"
  
  
  "तिमीले मबाट के आशा गर्छौ, मैले तिम्रो कुरा नसुनेसम्म पर्खनुहोस्? - स्पेन्सरले सोधे।
  
  
  मैले रोके र एक क्षणको लागि यसको बारेमा सोचें: "भोलि बिहानको खाजामा, तपाईं जान सक्नुहुन्छ। यो समाचार कभर गर्न अखबारहरूको लागि धेरै ढिलो हुनेछ। Minurcos लाई पुलिसलाई कल गर्न र सबै कुरा बताउन लगाउनुहोस्। कर्नल कोट्सिकासलाई कल गर्नुहोस् र उसलाई मिनुरकोसलाई समर्थन गर्न सोध्नुहोस्। त्यतिन्जेल म Mykonos मा हुनेछु र Stavros त्यहाँ छ भने भेट्टाउनेछु। यहाँ र कोटसिकसको घरमा के भयो भन्ने कुनै समाचार प्राप्त गर्न उहाँलाई धेरै चाँडो हुनेछ।"
  
  
  "Sergiu को बारेमा के?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  "हामी उसलाई घर पठाउनेछौं," मैले भने। "उनले राम्रो काम गरे र अब ऊ आफ्नो परिवारमा फर्कन सक्छ।"
  
  
  "कार्टर," स्पेन्सरले भने।
  
  
  "हो?"
  
  
  "अर्को पटक म अझ राम्रो गर्नेछु।"
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "ठीक छ," मैले भने। "आउनुहोस्, एरिका। हामीले गिद्ध समात्नु पर्छ।"
  
  
  अध्याय दस।
  
  
  माइकोनोसको बन्दरगाह बिहानको घाममा ठूलो काटिएको नीलमणि जस्तै थियो। यो साना माछा मार्ने डुङ्गाहरू र स्पीडबोटहरू र दुई ठूला क्रूज जहाजहरू समुद्रको पर्खालमा लङ्गर राखिएको लगभग पूर्ण रूपमा बन्द बन्दरगाह थियो। जहाजहरू Mykonos मा प्रवेश गरेनन्। यात्रुहरू हल्लिरहेको पाइलाहरू, हातमा सामानहरू, डुङ्गासम्म हिंड्नुपर्थ्यो, जसले तिनीहरूलाई सानो समूहमा किनारमा लग्यो।
  
  
  एरिका र म यो छोटो साहसिक कार्यमा बाँच्न सकेनौं। हामी टापुको अर्को छेउमा रहेको नयाँ एयरपोर्टमा एक घण्टा अगाडि आइपुगेका थियौं र गाउँ जाने बाक्लै सडकमा बसमा चढेका थियौं। अब म समुद्र किनारको क्याफेमा क्यानभास क्यानोपी मुनि, सीधा पहेँलो कुर्सीमा बसेर आधा दर्जन जुँगा लगाएका ग्रीक नाविकहरू पन्ध्र गज टाढा पानीमा भर्खरै रंगिएको माछा मार्ने डुङ्गालाई हेर्दै थिएँ। तटबन्ध दुबै दिशामा मबाट टाढा भयो - क्याफेहरू, पसलहरू र साना होटलहरू सहित सेतो धुने घरहरूको पङ्क्ति। मैले अमेरिकी कफीमा ग्रीकहरूको प्रतीकात्मक श्रद्धाञ्जली, नेस्काफेको एक चुस्की लिएँ, र एउटा बूढो मानिसलाई स्ट्रा टोपीमा अंगूर र फूलहरू बेचेर गाडी चलाएको हेरेँ। यो माहौलमा म यहाँ मान्छे मार्न आएको सम्झन गाह्रो भयो।
  
  
  एरिका मसँग थिएन। केही वर्षअघि माइकोनोसमा बसेको बेलामा चिनेकी एउटी वृद्ध महिलालाई भेट्टाउन उनी वाटरफ्रन्ट नजिकै सेतो धुने सडकको भूलभुलैयामा हराएकी थिइन्। यदि तपाईंलाई माइकोनोसको बारेमा कुनै जानकारी चाहिएको छ भने, तपाईं कालो सल लगाएका कालो कपाल भएका वृद्ध महिलाहरूतिर फर्कनुभयो जसले आगन्तुकहरूलाई आफ्नो घरमा कोठा भाडामा दिए। उनीहरूलाई सबै थाहा थियो। एरिका टापुमा रहेको सैन्य शिविरको बारेमा पत्ता लगाउन र यस शिविरको कमाण्डर कहाँ बस्न सक्छ भनेर पत्ता लगाउन गइन्, किनभने हामीले त्यहाँ स्टाभरोस भेट्टाउनेछौं।
  
  
  म भर्खर नेस्क्याफे समाप्त गर्दै थिएँ जब एरिका, क्याफेको अगाडि ढुङ्गाको बाटोमा हिड्दै थियो, पहेंलो ट्राउजर लगाएको थियो, उनको लामो रातो कपाल पहेंलो रिबनले बाँधिएको थियो। एरिका जस्तो सुन्दर केटी किन मेरो संसारमा तान्ने हो मलाई बुझ्न अझै गाह्रो थियो। उनले तेल अवीव बाहिर विला र लामो सेतो याट भएको धनी मानिससँग विवाह गरेको हुनुपर्छ। यो सबै उनको उपस्थिति संग हुन सक्छ। सायद उनलाई थाहा थिएन । वा हुनसक्छ नौकाहरू उनको स्वादमा होइनन्।
  
  
  "तिमी पर्यटक जस्तो देखिन्छौ, निक," उनी मेरो छेउमा बसेर मुस्कुराईन्। "ज्याकेट र टाई बाहेक।"
  
  
  "मलाई अर्को घण्टा दिनुहोस्," मैले भने। "के थाहा पाउनुभयो?"
  
  
  उनले वेटरबाट एक कप तातो चिया अर्डर गरिन् र उनी गए। "यो राम्रो छ कि म एक्लै गए। सुरुमा मारिया साँच्चै कुरा गर्न चाहँदैनन्। यी टापुहरू अपरिचितहरूबाट धेरै टाढा छन्, र यहाँ नबस्ने कुनै पनि व्यक्ति अपरिचित हो।"
  
  
  "उनले के भन्न खोजेको थियो?"
  
  
  एरिकाले बोल्न थाल्यो, तर वेटरले चिया छोड्नको लागि कुर्नुपरेको थियो। उनी गएपछि, उनले खुला कचौराबाट चिनी कपमा खन्याइन्। "ओर्नोस समुद्र तट नजिकै एउटा शिविर छ र केवल दुई टापुवासीहरू भित्र छन्। कमाण्डर क्याम्पको छेउमा भाडाको भिलामा बस्छन्। उनको नाम गलाटिस हो। दुई स्थानीय ट्याक्सी चालक मध्ये एकले दुई अमेरिकीहरूलाई रेनिया होटलमा लगे। गाउँको बाहिरी भागमा; पछि, त्यही मानिसले तिनीहरूलाई गलातिसको भिलामा लगे।”
  
  
  "उत्कृष्ट बौद्धिक कार्य, मिस निस्ट्रोम," मैले भनें। "ल, रेनिया जाऔं।"
  
  
  "म भर्खरै बसेँ," उनले गुनासो गरिन्। "मसँग अझै आधा कप चिया छ।"
  
  
  "म तिमीलाई पछि अर्को कप ल्याउँछु।" मैले टेबुलमा केही ड्राक्मा फ्याँकेँ।
  
  
  "ठीक छ," उसले तुरुन्तै चियाको अर्को चुस्की लिई र त्यसपछि मलाई पछ्याउन उभिई।
  
  
  हामी तटबन्धको छेउमा एउटा क्याफे र एउटा सानो समूहको छेउमा एउटा खुला स्क्वायरमा गयौं जहाँ बाहिरी भागमा जाने बसहरू रोकिएका थिए। हुलाक कार्यालय र बन्दरगाह प्रहरी मुख्यालयले स्क्वायरलाई बेवास्ता गर्यो, र त्यहाँ एक पुरातन नायकको कलंकित काँसाको मूर्ति उभिएको थियो। हामीले यो स्क्वायर पार गर्यौं, तटबन्धलाई सानो क्वार्टरमा बन्द गर्यौं र चाँडै रेनिया आइपुग्यौं। यो एउटा पहाडमा बनाइएको बहु-स्तरीय होटेल थियो जसको अगाडि लगभग उष्णकटिबंधीय बगैंचा थियो।
  
  
  रिसेप्शन डेस्कमा पातलो जवान मानिस धेरै स्वागत थियो। "हो, दुई अमेरिकीहरू हिजो आइपुगे। के तिनीहरू तपाईंका साथीहरू छन्?
  
  
  उहाँहरुको नाम के हो? - मैले सोधें।
  
  
  "मलाई हेर्न देउ।" उसले काउन्टर मुनिबाट पत्रिका लिएर खोल्यो । “अह। मिस्टर ब्राउन र मिस्टर स्मिथ।"
  
  
  "हो। तिनीहरू हाम्रो साथी हुनेछन्, "मैले भने। "उनीहरू कुन कोठामा छन्? हामी तिनीहरूलाई चकित पार्न चाहन्छौं। ”
  
  
  "उनीहरू 312 मा छन्। तर तिनीहरू पहिले नै छोडिसकेका छन्। उनीहरुले दिउँसो अगाडी नै होटलमा खाना खान आउने बताए ।
  
  
  जसरी पनि कोठा चेक गर्यौं । मैले ढोका ढकढक्याएँ र त्यसपछि स्पेशल इफेक्ट केटाहरू द्वारा प्रदान गरिएको विशेष प्रभावको साथ भित्र गए। हामीले पछाडिको ढोका बन्द गरेर वरपर हेर्यौं। दुबै ठूला ओछ्यानहरू अझै बनाइएको थिएन, र रातको टेबलमा ह्विस्कीको आधा खाली बोतल थियो। स्टाभरोसले धेरै पिउँदैनन्, त्यसैले मलाई लाग्यो कि यो उसको भाडा हो जसले उसले रक्सी पिएर ल्यायो।
  
  
  केही टेप र केही चुरोटका बटहरू बाहेक, तिनीहरूले अरू केही छोडेनन्। स्टाभरोसले आफूसँग कुनै सामान लिएर गएनन् । उसले के गर्नुपर्‍यो त्यो धेरै समय लागेन। उसले आफूलाई मिनुरकोस भन्ने व्यक्तिबाट फोन कलको बारेमा सिक्नुपर्‍यो र क्याम्प कमाण्डर गालाटिसको वफादारीको परीक्षण गर्नुपर्‍यो। गलातिसको जीवन तत्काल खतरामा थियो यदि उसले मिनुरकोसको आदेश पालन गर्यो भने उसले उनीबाट थप सन्देशहरू नसुनुन्जेल हिड्न नदिने। Stavros हिजो आइपुगेपछि, Galatis पहिले नै मरेको हुन सक्छ।
  
  
  "हामी भिलामा जानु राम्रो हो," मैले भनें।
  
  
  "म तिम्रो साथमा छु, निक।"
  
  
  आधा घण्टाको खोजी पछि, हामीले अन्ततः एक क्याफेमा औजो चुस्दै गरेको ट्याक्सी चालक भेट्टायौं। मैले उसलाई ड्राच्माको प्याकेट नदेखाएसम्म उसले हामीलाई विलामा लैजान चाहँदैनथ्यो, जहाँसम्म उसले हामीलाई ट्याक्सीमा लैजायो। यो 1957 शेभरलेटको पिट-अप थियो, जसमा अधिकांश रंग र कपासको ऊन असबाबबाट टाँसिएको थियो। ट्याक्सी चालकले पुरानो इन्जिन सुरु गर्‍यो, जसले हामी टुक्राटुक्रा गर्दा ठूलो आवाज निकाल्यो।
  
  
  धेरै जसो ड्राइभिङ टापुको चट्टानी तटमा खराब पक्की सडकहरूमा थियो, जहाँ सरासर चट्टानहरू एजियन सागरमा खसेका थिए। जब हामी लगभग ओर्नोस समुद्र तटमा पुगेका थियौं, ड्राइभर क्याम्प र भिला तर्फ चिप्लिएको बजरी सडकमा घुम्यो। अग्लो काँटेदार तारको बार पार गर्दा, हामीले शिविरको एक झलक मात्रै देख्यौं, दूरीमा लुकेका हरिया भवनहरू। हामी बारबाट भिलासम्म पुग्ने लामो सडकमा फर्कियौं। जब हामी टाइलको छाना भएको घरमा आइपुग्यौं, मैले ट्याक्सी चालकलाई पर्खन आग्रह गरें, र उहाँ सहमत हुन इच्छुक देखिनुभयो।
  
  
  जब मैले अलंकृत काठको अगाडिको ढोकामा ढकढक गरें हामी जे पनि गर्न तयार थियौं। एरिकाले फेरि आफ्नो पर्सको पछाडि लुकाइएको बेल्जियम रिभल्भर थियो, र यस पटक उनले यसलाई प्रयोग गर्ने आशा गरे। उनी ढोकामा मेरो छेउमा उभिइन् र पर्खिरहेकी थिइन्। मैले लुगर मेरो ज्याकेटको छेउको खल्तीमा राखें र मेरो हात त्यसमा थियो। एक वृद्ध ग्रीक नोकरले ढोका खोल्यो।
  
  
  “काली मेरा,” उहाँले हामीलाई अभिवादन गर्नुभयो। उनले ग्रीकमा जारी राखे। "के तपाई कमाण्डरलाई भेट्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "मलाई माफ गर्नुहोस्," मैले सावधानीपूर्वक यसलाई एकै ठाउँमा धकेले भने। एरिका र म एउटा ठूलो बैठक कोठामा बस्यौं जसको एउटा पर्खालले रूखहरू भएको पहाडलाई हेरेको थियो।
  
  
  "कृपया!" - वृद्ध मानिसले अंग्रेजीमा विरोध गरे।
  
  
  हामी सावधानीपूर्वक एउटा कोठाबाट अर्को कोठामा गयौं र अन्तमा एउटा ठूलो कोठामा भेट्यौं। त्यहाँ कोही थिएन।
  
  
  "कमाण्डर कहाँ छ?" - एरिकाले वृद्धलाई सोधे।
  
  
  उसले आक्रोशित भएर टाउको यताउता हल्लायो । “विलामा होइन। टाढा।"
  
  
  मैले सोधे । -"कहाँ?"
  
  
  "म अमेरिकीहरूसँग गएँ। शिविरमा"
  
  
  "एफारिस्टो," मैले उसलाई धन्यवाद दिँदै भनें।
  
  
  हामी बाहिर निस्केर केबिनमा बस्यौं। "हामीलाई सैन्य शिविरमा लैजानुहोस्," मैले चालकलाई भनें।
  
  
  "हामी त्यहाँ पुगेपछि के गर्ने छौं?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  ट्याक्सी घरबाट टाढिएर ग्राभेल बाटोमा फर्कियो । "म अझै पक्का छैन," मैले स्वीकार गरें। "मलाई लाग्छ कि हामीले कम्तिमा केही परिप्रेक्ष्य पाउनुपर्दछ।"
  
  
  तर हामी त्यति टाढा पुगेका छैनौं। जब हामी बारसँग समानान्तर दौडिएको सडकमा फर्कियौं र यसको साथमा केही सय गजसम्म चल्यौं, मैले एउटा ठाउँ देखें जहाँ टायर ट्र्याकहरू सडकबाट बाहिर निस्केको थियो र केही ब्रशको नजिकै रोकियो।
  
  
  मैले चालकलाई भने । - "रोक!"
  
  
  "के भयो, निक?" - एरिकाले सोधे।
  
  
  "मलाई थाहा छैन। यतै बस।"
  
  
  म ट्याक्सीबाट बाहिर निस्केँ र लुगर निकालेँ। म बिस्तारै टायर ट्र्याकहरू पार गर्दै झाडीतिर गएँ। कार पार्क गरिएको ठाउँ नजिकै झगडा भएको प्रमाण थियो। एक पटक झाडीमा, मैले के डराएको थिएँ पत्ता लगाए। बाक्लो झाडीको पछाडि एउटा अग्लो, पातलो मानिस, उसको घाँटी कानदेखि कानसम्म काटिएको थियो। स्पष्ट रूपमा मैले गलाटिस फेला पारे।
  
  
  म कारमा फर्किए र एरिकालाई भने र हामी केही बेर त्यहाँ बस्यौं जबकि ट्याक्सी चालकले हामीलाई पछाडिको दृश्य ऐनामा हेरे।
  
  
  "स्टाभ्रोसको छेउमा गलाटिसका अधीनस्थ अधिकारीहरू मध्ये एक हुनुपर्थ्यो," मैले गहिरोसँग भनें। "यदि हामीले स्टाभरोसलाई फेला पारेनौं भने, उहाँसँग भोलि एथेन्समा यी सेनाहरू हुनेछन्।"
  
  
  "हामी उसलाई क्याम्पमा पछ्याउन सक्दैनौं, निक," एरिकाले भनिन्। "उहाँलाई त्यहाँ सुरक्षा गर्न सानो सेना हुनेछ।"
  
  
  "हामी होटलमा फर्कनेछौं र आशा गर्छौं कि स्टाभरोसले उनीहरूलाई भनेको कुरा सत्य हो - कि उहाँ दिउँसो त्यहाँ पुग्न चाहानुहुन्छ। हामी उहाँलाई त्यहाँ पर्खनेछौं। ”
  
  
  रेनियामा, एरिका र म स्टाभरोसको कोठामा पुग्यौं। हामी आफैंलाई बन्द गर्यौं र पर्खिरहेका थियौं। मध्यरात थियो । ओछ्यानहरू बनाइयो त्यसैले हामीले कामदारहरूको चिन्ता लिनुपर्दैन। मैले हामी दुवैलाई ह्विस्कीको सानो शट खन्याएँ र हामी खाटको छेउमा बसेर पियौं।
  
  
  "पर्यटकहरू जस्तै हामी यहाँ छुट्टीमा किन आउन सक्दैनौं?" - एरिका गुनासो। "पवनचक्कीहरू भ्रमण गर्ने, समुद्र तटहरूमा जाने र क्याफेहरूमा बसेर संसारलाई हेर्दै बाहेक अरू केही गर्न छैन?"
  
  
  "हुनसक्छ हामी यहाँ कुनै दिन सँगै हुनेछौं," मैले एक मिनेट पनि विश्वास नगरी भनें। "विभिन्न परिस्थितिहरूमा।"
  
  
  एरिकाले आफ्नो प्यान्टसँगै आएको सानो भेस्ट फुकालिन्। उनले आफ्नो ट्राउजरमा टाँसिएको नितान्त ब्लाउज मात्र लगाएकी थिइन्। उनी ओछ्यानमा पल्टिइन्, उनको खुट्टा अझै भुइँमा र उनको रातो कपाल सादा हरियो ओछ्यानमा फैलिएको थियो।
  
  
  "हामीसँग धेरै समय छैन," उनले छतमा हेर्दै भनिन्। खुला झ्यालबाट हल्का हावा आयो, हल्का समुद्री हावा। "यो सबै कसरी काम गर्दछ भन्ने कुराको बावजूद।"
  
  
  "मलाई थाहा छ।"
  
  
  "म भविष्यमा केही सम्भावित क्षणहरू सँगै पर्खन चाहन्न। यो कहिल्यै नआउन सक्छ।" उसले आफ्नो ब्लाउजको बटन खोल्न थाल्यो।
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "एरिका, तिमी के गर्दै छौ?"
  
  
  "म लुगा फुकाल्दै छु," उसले मलाई नहेरी भनि। ब्लाउज फुकालियो । उसले आफ्नो सानो ब्रा खोल्यो र यसलाई ब्रश गर्यो। मैले उसलाई तल हेरें।
  
  
  "के तपाईले बुझ्नुहुन्छ कि Stavros यहाँ कुनै पनि समयमा हिंड्न सक्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "बिहान मात्रै छ।" उसले कम्मरमा रहेको पहेँलो प्यान्टको स्न्यापलाई खोलेर आफ्नो कम्मरमा तानिन्। तल प्यान्टीको टुक्रा मात्र थियो, कपडाको सानो टुक्रा जसले लगभग केहि ढाक्दैन।
  
  
  याद आयो, घाँटी सुक्यो । मैले उनीसँग अनुभव गरेको शुद्ध पशु आनन्द सम्झे।
  
  
  "एरिका, मलाई लाग्दैन ..." मैले विरोध गर्ने प्रयास गरें।
  
  
  "त्यहाँ समय छ," उनले मलाई आश्वस्त पारिन्, ओछ्यानमा सुस्त हुँदै। मैले उसको शरीर चलिरहेको र तन्काएको हेरेँ। "तपाईंले आफैंले भन्नुभयो कि Stavros सम्भवतः सबै बिहान शिविरमा नयाँ कमाण्डरसँग कुरा गर्नेछन्।"
  
  
  "हामी पक्का हुन सक्दैनौं," उनले मेरो बेल्ट खोल्दा मैले भने। मेरो पल्स तेज भयो र मैले उसको स्पर्शमा परिचित आन्तरिक प्रतिक्रिया महसुस गरें।
  
  
  उसले मलाई आफ्नो तर्फ तान्यो र म तिर लागे। मेरो देब्रे हात आफ्नै मनले मेरो छातीमा सर्यो।
  
  
  "हामी कत्ति पक्का हुनुपर्छ, निक," उनले मेरो लुगामा पुगेर सास फेरिन्।
  
  
  "ठिक छ, के हो," मैले सोचें। ढोकामा ताला लगाइएको थियो। लुगर सजिलो पहुँच भित्र हुनेछ। हामी Stavros कोठामा प्रवेश गर्नु अघि सुन्नेछौं। र मलाई एरिकाको जस्तै भावना थियो। यो अन्तिम पटक हुन सक्छ।
  
  
  म फर्किए र मेरा आँखा एरिकाको शरीर र उसको दुधको काँधमा झर्ने ज्वालामुखी कपालको अयालमा घुम्न दिएँ, र एरिका निस्ट्रोम भन्दा बढी मनमोहक महिला कहिल्यै भएको थियो कि भनेर सोचें। जहाँ पनि। कुनै पनि समय।
  
  
  मैले उसलाई चुम्बन गरें र उसको मुख तातो र भिजेको थियो र उसले मेरो ओठलाई थिच्ने तरिकामा आवश्यकता थियो। जब हामीले चुम्बन गर्यौं, उसले मलाई लुगा फुकाल्यो, र मैले उसलाई रोकिन। त्यसपछि हामी ओछ्यानमा सँगै पल्ट्यौं र मैले उनको कम्मर र तिघ्रामा सरासर प्यान्टी तानें। अन्तमा, उहाँले मलाई तिनीहरूलाई भ्रमित गरेर मद्दत गर्नुभयो।
  
  
  उनी आफ्नो आँखा लगभग बन्द गरेर आफ्नो पछाडि पल्टिन् र मतिर पुगिन्। म उनको छेउमा गएँ र उसले मलाई आफ्नो तर्फ तान्यो। हामीले फेरि जोशपूर्वक चुम्बन गर्‍यौं र उनले मलाई समातिन् र मलाई स्याहार गरिन्। जब उसले मलाई आफ्नो भित्र तान्यो, त्यहाँ एक पल थियो जब उनको मुख खुशीमा खुल्यो, र त्यसपछि उनको घाँटीबाट एक हल्का विलाप निस्क्यो।
  
  
  उनको कम्मर मेरो विरुद्धमा सारियो, सक्रिय र माग गर्दै। मैले उसलाई कडा धक्का दिएर जवाफ दिए। लामो तिघ्रा ओछ्यानबाट उठाए र मेरो पछाडि ताला लगाइदिए, मलाई भित्र गहिरिएर लगे।
  
  
  र त्यसपछि हामीलाई विस्फोट भयो। यो चाँडै आयो र मैले सोचेको भन्दा धेरै बल संग, मासु काँप्दै र आफ्नो नग्न शक्ति संग काँप्दै र हामी दुबै हामी भित्र निर्माण भइरहेको सबै अशान्तिबाट मुक्त भएपछि मात्र पास हुन्छ। हामीलाई आनन्दको नरम तरंग छोडियो जुन हाम्रो गहिरो र सबैभन्दा घनिष्ठ भागहरूमा प्रवेश गर्यो।
  
  
  तिनीहरूले बिस्तारै लुगा लगाए। विहान अझै परेको थिएन । जे होस्, मलाई डर लाग्न थाल्यो कि Stavros देखा पर्दैन। उनी एयरपोर्टमा एथेन्स जाने विमानको पर्खाइमा हुन सक्छन्। उसले कुनै पछाडीलाई आफ्नो बाटोबाट फ्याक्न दिउँसो मात्रै फर्केको भन्न सक्थे।
  
  
  साढे एघार बजिसकेको थियो । एरिकाले धेरै ह्विस्की पिइन्, र उनको भित्र तनाव बढ्दै गयो, जुन उनको अनुहारमा स्पष्ट रूपमा प्रतिबिम्बित थियो।
  
  
  "म लबीमा जाँदैछु," उनले एघार पैंतीस मा भनिन्।
  
  
  "के को लागि?"
  
  
  "हुनसक्छ उसले फोन गर्यो र आफ्नो योजना परिवर्तन गर्यो," उनले लामो चुरोट तान्दै भनिन्। "उनीहरूलाई केहि थाहा हुन सक्छ।"
  
  
  मैले उसलाई रोक्ने प्रयास गरिन। हामीले पहिले प्रेम गरे पनि उनी सबै उत्साहित थिइन्।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "तर यदि तपाईं Stavros मा भाग्नुभयो भने, उसलाई नलिनुहोस्। उसलाई यहाँ आउन देउ ।"
  
  
  "ठीक छ, निक। म वाचा गर्छु"।
  
  
  एरिका गए पछि, म कोठा वरिपरि घुम्न थाले। म आफै नर्भस भएँ । हामीले Stavros लाई यहाँ ल्याउनु महत्त्वपूर्ण थियो। हामीले लामो समयदेखि उहाँलाई पछ्याइरहेका छौं।
  
  
  एरिका होटलको रिसेप्शनमा आएको पाँच मिनेट मात्रै भएको थियो जब मैले हलवेमा आवाज सुनेँ। मैले मेरो 9mm लुगर बाहिर निकालें र ढोकामा हिंडें। मैले सुनें। अर्को आवाज आयो । मैले पर्खें, तर केही भएन। मैले सावधानीपूर्वक र चुपचाप ढोका खोलें। एक इन्च खोलेर, मैले करिडोरमा हेरे। नजरमा कोही थिएन । म उभिएँ र हलमा हेरे र अगाडि पछाडि हेरे।
  
  
  केही छैन। बगैंचामा पुग्ने कोरिडोरमा खुल्ला मेहराबहरू थिए। म गएर बाहिर हेरे र फेरि केहि देखिन। करिडोरबाट करिब पचास फिट तल बगैँचामा प्रवेशद्वार थियो। म छिट्टै त्यहाँ गएँ, वरपर हेरे र अन्तमा हार खाएँ। "सायद मेरो स्नायु किनारामा थियो," मैले निर्णय गरें। म कोठाको अलिकति खुला ढोकामा फर्केर भित्र पसें।
  
  
  जसरी मैले मेरो पछाडिको ढोका बन्द गर्न को लागी, मैले मेरो आँखाको कुनाबाट हिंडिरहेको देखे, तर प्रतिक्रिया गर्न धेरै ढिलो भइसकेको थियो। मेरो टाउकोको पछाडिको चर्को प्रहारले मेरो टाउको र घाँटीमा चर्को पीडा पठायो। मेरो हातबाट लुगर खस्यो । मैले ढोकाको फ्रेम समातें र त्यसमा झुकेर समातें। मैले मेरो अगाडि अनुहारको एक झलक समातें र मैले एथेन्सको पेन्टहाउसमा देखेको अनुहारको रूपमा चिनें। यो एड्रियन स्टाभरोसको कडा, भ्रष्ट अनुहार थियो। मैले घाँटीमा जनावरको आवाज निकालें र त्यो कुरूप अनुहारमा पुगें। तर त्यसपछि फेरि मेरो टाउकोमा अर्को कुराले हान्यो, र भित्र उज्यालो बत्तीहरू चम्किए। म कालो समुद्रमा पौडी खेलें, र कालो समुद्र र कालो आकाश बीच कुनै क्षितिज रेखा थिएन। यो सबै ममा बन्द भयो र घुमिरहेको अँध्यारो मासमा विलय भयो।
  
  
  एघारौं अध्याय।
  
  
  "उहाँ ब्युँझनुभयो।"
  
  
  मैले अस्पष्ट रूपमा एउटा आवाज सुनें, मानौं यो अर्को कोठाबाट मलाई आउँदैछ। मेरा आँखा खुले, तर ध्यान केन्द्रित गर्न सकिन। मैले मेरो वरिपरि तीनवटा अस्पष्ट रूपहरू देखे।
  
  
  "ठीक छ, आफ्नो आँखा खोल्नुहोस्।"
  
  
  आवाज परिचित थियो। यो Adrian Stavros को थियो। मैले यसको स्रोतमा ध्यान केन्द्रित गर्ने प्रयास गरें। मेरो दर्शनमा उसको अनुहार सफा भयो। मैले झरेको कपाल, कालो कपाल र चिसो चिसो आँखा भएको कडा, कडा अनुहारलाई हेरें, र उसले मलाई लिन दिनु भएकोमा म आफैलाई घृणा गर्थे। मैले उसको दुबै तर्फका अरु दुई अनुहारमा हेरेँ। एउटा स्वस्थ, कालो छाला भएको केटाको थियो जसको देब्रे आँखा माथि निलो आँखा थियो। मैले उनलाई स्टाभरोसको ब्राजिलियन अंगरक्षक ठानें। अर्को मानिस एकदम जवान थियो र खाकी पोशाक लगाएको थियो। मैले अनुमान लगाएँ कि यो त्यही अफिसर हो जसले मृत्युदण्ड दिइएका गालाटिसलाई प्रतिस्थापन गरेको थियो।
  
  
  "त्यसो भए," स्टाभरोसले विषाक्त स्वरमा भने। "विन्डो धुने"। उसले एक किसिमको मुसुक्क हाँस्यो । "वास्तवमा तिमी को हौ?"
  
  
  "वास्तवमा तिमी को हौ?" मैले जवाफ दिएँ, मेरो टाउको सफा गर्ने प्रयास गर्दै, सोच्ने प्रयास गर्दै। मैले एरिकालाई सम्झें र सोचें कि उनीहरूले उनलाई पनि भेट्टाए।
  
  
  स्टाभरोसले मलाई बाहिर निकालेर ब्याकह्यान्ड गरे, र त्यसपछि मात्र मैले थाहा पाएँ कि म सीधा कुर्सीमा बसेको छु। तिनीहरूले मलाई बाँधेनन्, तर त्यहाँ कुनै लुगर थिएन। ह्युगो अझै मेरो खुल्ला ज्याकेट मुनि मेरो काँधमा बसिरहेको थियो। चोट लाग्दा म लगभग मेरो कुर्सीबाट खसेको थिएँ।
  
  
  Stavros म माथि झुक्यो, र जब उसले बोल्यो, उसको आवाज चितुवाको गुर्रा जस्तै थियो। "तिमीले मलाई चिन्दैनौ देख्छु," उसले चिच्यायो। मैले आर्मी अफिसरले उसलाई हेरिरहेको देखें। "अब तपाईलाई थाहा छ तपाई कस्तो प्रकारको मानिससँग व्यवहार गर्दै हुनुहुन्छ।"
  
  
  "हो, पागल," मैले सोचें। एक निर्दयी मानिस जसले अरूलाई शिकार गर्छ। अब मैले बुझें किन उहाँलाई गिद्ध भनिन्छ। यसपटक मैले मुख बन्द गरें । ऊ सीधा भयो, शर्टको अगाडि समात्यो र नाटकीय रूपमा च्यात्यो। मैले उसको धड़मा दागको मास हेरे, स्पष्ट रूपमा आगोबाट। तिनीहरूले उनको शरीरको अधिकांश भाग ढाकेका थिए।
  
  
  "यो देख्नुहुन्छ?" - उसले गर्यो, उसको आँखा धेरै चम्किरहेको थियो। "मैले यो एउटा अपार्टमेन्ट आगोमा पाएको थिएँ जब म केटा थिएँ। मेरो बुबाले उहाँसँग ओछ्यानमा चुरोट लिनुभयो, जुन उहाँको परिवारप्रति गैरजिम्मेवारपूर्ण कार्यहरूको श्रृंखलामा सबैभन्दा नयाँ हो। तर म बाँचे, तिमीलाई थाहा छ। म नरकमा जाँदैछु भनेर नसोच्नुहोस्, किनकि म त्यहाँ पहिले नै भइसकेको छु।"
  
  
  त्यसोभए त्यो Stavros पजलको लागि ठूलो हराएको टुक्रा थियो। आगोले उसको भित्र केहि क्लिक गर्यो। उसले आत्माको बाँकी रहेको सबै कुरालाई जलाएर जलेको कोर मात्र छोड्यो। जब उसले आफ्नो शर्टको बटन थिच्यो, मैले बुझें कि ऊ किन यति सीधा उभिएको थियो। उसको पुरै धड़ दाग भएको तन्तुबाट कडा भएको हुनुपर्छ।
  
  
  “अब तिमीले बुझ्यौ” उसले मलाई चिच्यायो। "अब तपाईले मलाई बताउनुहुन्छ कि तपाई को हुनुहुन्छ र तपाई यहाँ माइकोनोसमा मेरो जासुसी गर्दै के गर्दै हुनुहुन्छ।"
  
  
  उनको छेउमा हस्की, कालो अनुहार भएको केटाले आफ्नो खल्तीबाट केही छोटो निकाल्यो, स्पष्ट रूपमा एउटा डण्डा, यदि म स्ट्याभरोसलाई चुनौती दिन पर्याप्त मूर्ख थिएँ।
  
  
  "के यो CIA हो?" Stavros को कुरूप आवाज म सम्म पुग्यो। "के तपाईंले गलातिसलाई मिनुर्कास भएको नाटक गरेर बोलाउनुभयो?"
  
  
  मैले आफैलाई बचाउनु पर्यो, अन्यथा यो समाप्त हुनेछ। यदि एरिका होटेल काउन्टरमा घाइते नभएको भए, जस्तो भयो, उनी छिट्टै यहाँ फर्किने थिए। यदि म भाग्यशाली छु र उसले ध्यान दिईरहेको छ भने, ऊ कोठामा हिंड्ने छैन र तिनीहरूको कैदी बन्ने छैन। उनी यससँग संघर्ष गर्नेछिन् र म उनलाई मद्दत गर्न सचेत हुनुपर्छ।
  
  
  "हो," मैले भनें। "म CIA बाट हुँ।"
  
  
  "हो, सत्य बाहिर आउँदैछ," स्टाभरोसले भने। "अनि तपाईं यहाँ मेरो विरुद्ध एक विद्रोह गर्न को लागी यहाँ हुनुहुन्छ?"
  
  
  स्टाभरोसका आँखाहरू मप्रति घृणाले भरिए।
  
  
  "त्यस्तै केही कुरा।"
  
  
  "यो CIA षड्यन्त्रको विवरण के हो?" - Stavros जवाफ माग्यो।
  
  
  म हिचकिचाएँ। यदि मैले धेरै भन्यो भने यो झूटा सुनिन्छ। हस्कीले फेरि आफ्नो क्लब खडा गरे।
  
  
  "पर्खनुहोस्," जवान अफिसरले गाढा उच्चारणमा भन्यो। "हामीले भर्खरै ग्रीसमा कैदीहरूबाट पूर्ण सहयोग प्राप्त गर्न केही विधिहरू अध्ययन गरेका छौं। तर यहाँ यस्तो सोधपुछ गर्न धेरै हल्ला हुनेछ।
  
  
  कुनै पनि अवस्थामा, हामी शिविर फर्कनु पर्छ। हामी उहाँलाई हामीसँग लैजान्छौं।"
  
  
  Stavros एक क्षण को लागी सोच्यो। "ठीक छ," उसले उदास हुँदै भन्यो।
  
  
  तिनीहरूले मलाई मेरो कुर्सीबाट उठाए। मलाई अचम्म लाग्छ एरिका कहाँ छ? रिसेप्शनबाट फर्किनु पर्यो । सायद तिनीहरूले उनलाई सबै पछि भेट्टाए। तर मैले सोध्न सकिन ।
  
  
  जब तिनीहरूले मलाई घरको बाहिर पर्खिरहेको कारमा राखे, प्रवेशद्वारबाट टाढा पार्किङमा, मैले स्टिलेटो लिएर भाग्ने प्रयास गर्ने बारे सोचें। यदि तिनीहरूले मलाई त्यो शिविरमा लगेको भए, म यसलाई जीवित छोड्ने थिएन।
  
  
  तर चक्कु लिएर हिँड्ने राम्रो मौका थिएन। हस्की मानिसले मेरो करङ मुनि बन्दुक राख्यो, र स्टाभरोस मेरो अर्को छेउमा बसे। अफिसरले गाडी चलाइरहेका थिए ।
  
  
  सहरबाट बाहिर निस्केको ठाडो बाटोमा, म एरिकको बारेमा सोचिरहेँ। उनलाई के भयो बुझ्न गाह्रो भयो । उनलाई थाहा थियो कि स्टाभरोस देखा पर्ने बित्तिकै उनी कोठामा फर्किनुपर्नेछ।
  
  
  हामी सहरबाट करिब एक माइल टाढा पुगेका थियौं जब हामीले तीव्र मोडमा फर्क्यौं र एउटा साँघुरो सडकमा हामीभन्दा बीस गज अगाडि एउटा कार रोकिएको देख्यौं। मैले यो कार पहिले होटल बाहिर पार्क गरेको देखेर सम्झें र यो व्यवस्थापनको हो भन्ने निष्कर्षमा पुगे। अफिसरले ब्रेक हान्यो र सैन्य गाडी अर्को गाडीबाट केही फिट रोकियो।
  
  
  "यो के हो?" - Stavros संक्षिप्त सोधे।
  
  
  "एउटा भाँचिएको कार जस्तो देखिन्छ," अफिसरले गर्यो।
  
  
  "ठीक छ, जानुहोस् उसलाई बाटोबाट हटाउनुहोस्," स्टाभरोसले आदेश दिए।
  
  
  हाम्रो कारको दाहिने तर्फ एउटा ढुङ्गा थियो, र अर्को तर्फ एउटा ठाडो चट्टान थियो। अफिसर बायाँ तर्फबाट निस्कियो र सावधानीपूर्वक सडक अवरुद्ध कार तिर लागे। मेरो दाहिनेपट्टि बसेको स्टाभरोसले चट्टानको छेउबाट ढोका खोल्यो र फुटपाथमा उभिएर हेर्यो। मेरो छेउमा बन्दुक बोकेको एक हस्की मानिससँग कारमा म एक्लै थिएँ।
  
  
  "उसलाई चट्टानबाट फ्याँक्नुहोस्!" - Stavros हाम्रो कार छेउमा उभिन आदेश दिए।
  
  
  "म प्रयास गर्छु," अधिकारीले भने।
  
  
  यी उनका अन्तिम शब्द थिए । जब ऊ अर्को कारको छेउमा रोकियो, मैले एरिकाको टाउको चट्टानमाथि उडेको देखें। उनी स्पष्ट रूपमा होटेलको कोठाबाहिर सुनिरहेकी थिइन् र उनीहरूले मलाई शिविरमा लैजाने निर्णय गरेको सुनिन्। उनले होटलको कार चोरिन् र हामीलाई बाटोमा रोकिन्।
  
  
  "बाहिर हेर!" - स्टाभरोसले अफिसरलाई चिच्याए जब उनले एरिकाले मानिसलाई रिभल्भर देखे।
  
  
  एरिकाको बन्दुक बन्द भएपछि ग्रीक फर्कियो। अफिसरको निधारमा एउटा प्वाल देखा पर्‍यो। एरिकाले स्टाभरोसमा बन्दुक देखाउँदा ऊ पछाडि ठक्कर खायो र कारमा ठोक्कियो। उसले आफ्नै बन्दुक निकाल्यो, र अफिसरलाई पहिले पाएकोमा मैले एरिकाको प्रशंसा गरें, किनभने मलाई थाहा थियो कि उनी स्टाभरोसलाई गोली हान्न चाहन्छिन्। उनले स्टाभरोसलाई लक्षित गरिन् र उनको बन्दुकले फेरि भुंक्यो र उसलाई हिर्काइ।
  
  
  कारमा मेरो छेउमा उभिएको हस्की मानिसले मलाई पहिले के गर्ने थाहा थिएन मलाई लक्ष्य गर्दै थियो। अन्तमा, जब स्टाभरोस घाइते भए, उनले पहिले मलाई समाप्त गर्ने र त्यसपछि एरिकाको पछि जाने निर्णय गरे। मैले उसको रिभल्भरको ट्रिगरमा उसको औंला सेतो भएको देखेँ। मैले मेरो हात हल्लाएँ र बन्दुकले उसको हातमा हिर्काए, र हतियार मेरो छेउमा झ्यालको सिसा भाँच्दै गयो। स्टिलेटो मेरो हत्केलामा थियो। बन्दुकलाई टाढै राखेर मैले चक्कुलाई जोडले धकेलेँ र उसको हातमुनि गएको महसुस गरें। उनको लागि यो सबै समाप्त भयो।
  
  
  Stavros काँधमा चोट लागेको थियो, तर यो केवल एक घाउ थियो। ऊ भुइँमा खस्यो र एरिकाको आगो फर्काउँदै थियो जब म कारको टाढाबाट हाम फालेँ। घुँडा टेकेर कारलाई ढाक्नको लागि प्रयोग गर्दै, हातमा पेस्तोल लिएर अर्को कार तिर लागें। स्टाभरोसले एरिकालाई फेरि चट्टान पछाडि लुक्न बाध्य पारे। म उसलाई त्यस्तो ठाउँबाट स्पष्ट प्रहार गर्न चाहन्थे जहाँ उसले कमसेकम अपेक्षा गरेको थियो, किनकि उसले सोचेको थियो कि म अझै कैदी छु।
  
  
  तर जब म अर्को कारको नजिक पुगें, स्टाभरोसले मलाई देखे। उसले दुईवटा गोली हाने, र गोलीहरूले मेरो छेउमा डामरका टुक्राहरू फ्याँके। म कारको कुनाको वरिपरि हाते र आगोको रेखाबाट बाहिर निस्कें। अर्को क्षण, Stavros सैन्य गाडीमा फर्कियो। एरिकाको टाउको चट्टानबाट बाहिर निस्कियो र उनले कारमा गोली हाने, तर छुटे। Stavros गाडी चलाउँदै थिए। इन्जिन सुरु भयो।
  
  
  म उठेर उसलाई गोली हानेँ। अचानक गाडी झुक्यो र सिधै मतिर उड्यो। उसले मलाई अर्को कार विरुद्ध पिन गर्न खोज्यो। मैले एउटा लक्ष्यविहीन गोली हानेँ र नजिकै आउँदै गरेको कारबाट टाढिएँ। ऊ अर्को कारमा ठूलो स्वरमा ठोक्कियो । म प्रभाव साइटको धेरै नजिक पल्टें, मेरो अनुहार छोपेर र फाटेको धातु ममा ठोक्किने छैन भन्ने आशामा। स्टाभरोसले कारलाई उल्ट्याए र प्रभाव साइटबाट द्रुत रूपमा टाढा गए। उनी सहर फर्कदै थिए । अर्को स्प्लिट सेकेन्डमा ऊ अघि बढ्यो। मैले सावधानीपूर्वक लक्ष्य लिएँ, टायरमा हिर्काए र यसलाई उडाए, तर ऊ जाँदै थियो। एरिकाले दुईवटा गोली हाने, गोलीहरू कारबाट बाहिर निस्किए र स्टाभरोस छुटे।
  
  
  मैले उनको चिच्याएको सुनें। - "बकवास!"
  
  
  म उठेर भत्किएको गाडीको ढोका खोलेँ । ढोका मेरो हातमा पर्यो र फुटपाथमा ठोकियो। म गाडीमा चढेर गाडी स्टार्ट गर्न खोजेँ । तेस्रो प्रयासमा सबै काम भयो।
  
  
  कार गियरमा राख्दा एरिकाले मलाई कारमा भेटे।
  
  
  स्टाभरोसको पछाडिको बाटोमा हामी गर्ज्यौं। सहर नपुग्दासम्म हामीले यसलाई नजरमा राख्यौं, र त्यसपछि तटबन्ध नजिकै एउटा परित्याग गरिएको कार भेट्टायौं। हामी तल खस्यौं र हेर्यौं, स्पष्ट रूपमा ग्यास सकिएको थियो।
  
  
  "उहाँ यहाँबाट धेरै टाढा हुन सक्नुहुन्न," एरिकाले भनिन्। "म क्याफेमा रोकिन्छु।"
  
  
  "ठीक छ, म डुङ्गाहरू हेर्छु। होस् गर"।
  
  
  "तिमी पनि, निक," उनले भनिन्।
  
  
  उनी क्याफेको बाटोमा हिंडिन्। लुक्ने ठाउँ धेरै थिए । म एउटा सानो घाटमा बाहिर निस्किएँ जहाँ धेरै पर्यटकहरू डुङ्गाको लागि पर्खिरहेका थिए। मोटरबोटको गर्जन सुनेपछि म स्टाभ्रोसलाई सोध्न लागेको थिएँ। त्यसपछि मैले उसलाई घाटको अन्त्यमा डुङ्गामा देखेँ। डुङ्गा छोड्दै थियो।
  
  
  म दौडेर उहाँकहाँ गएँ तर धेरै ढिलो भइसकेको थियो । ऊ आफ्नो बाटोमा थियो। मैले उसलाई बन्दुक हानेँ, तर फायर गरिनँ। मेरो छेउमा एउटा सानो डुङ्गा देखेर, म मालिकसँगै उफ्रें, जो यो सबै हेरिरहेका थिए। मसँग अझै बन्दुक थियो।
  
  
  "सुरु गर," मैले आदेश दिएँ।
  
  
  उसले चुपचाप पालन गर्यो। इन्जिन गर्ज्यो ।
  
  
  "अब उसलाई लिएर जानुहोस्।"
  
  
  "तर..."
  
  
  "नर्क बाहिर जानुहोस्!" - मैले चिच्याएँ।
  
  
  उस्ले छोड्यो। त्यो क्षण म ड्राइभ गर्दै थिएँ र स्टाभरोस पछि घाटबाट टाढा जाँदै थिएँ। मैले पछाडि फर्केर हेरें र डकको टाढाको छेउमा एरिकालाई मेरो नाम चिच्याइरहेको देखें। म फर्किन सकिन। मैले उसलाई हल्लाएँ।
  
  
  मैले उनको चिच्याएको सुनें। - "होस् गर!"
  
  
  मलाई नराम्रो लाग्यो कि उनी मसँग हुन सक्दैनन् किनभने स्टाभरोस उनको लागि महत्त्वपूर्ण थियो। तर परिस्थितिले अर्कै निर्णय गर्यो। मैले स्टाभरोसलाई भित्री बन्दरगाहको प्रवेशद्वारबाट हिंडिरहेको देखें, उसको पछाडि सफा सेतो ट्रेल छोडेर। यस संरक्षित क्षेत्र बाहिर त्यहाँ साना, चिप्लो छालहरू थिए र जब म त्यहाँ पुगेँ तब मेरो सानो डुङ्गाले मेरो अनुहारमा गहिरो नीलो एजियन सागरबाट नुन पानी छिप्न थाल्यो। यो स्पष्ट थियो कि स्टाभरोस डेलोस नजिकै अवस्थित एक निर्जन टापु तर्फ जाँदै थिए।
  
  
  मेरो डुङ्गा स्टाभरोसले चोरेको डुङ्गा भन्दा छिटो थियो, त्यसैले, मेरो सानो डुङ्गालाई हतारहतार टाँसेर, म बिस्तारै उसलाई समातें। त्यतिबेला म माइकोनोसमा एरिकको बारेमा सोचिरहेको थिएँ। प्रहरीले स्पष्टीकरण दिनु पर्नेछ । तर कर्णेल कोटसिकसलाई कलले अधिकारीहरूलाई उनीहरूले जान्न चाहेको सबै कुरा बताउनेछ। जब म फर्कन्छु, तिनीहरूले एरिकालाई केही पदकहरू दिनेछन्। म फर्किए भने ।
  
  
  अचानक म पहुँच भित्र थिए, तर Stavros ले मलाई पिट्यो। उसले मलाई दुई पटक गोली हान्यो र तिनीहरूले डुङ्गाको विन्डशिल्ड भाँचिदिए। मेरो डुङ्गा जम्प गर्ने तरिकालाई ध्यानमा राख्दै, स्टाभरोस कतै पुग्नु एकदमै उपलब्धि थियो। मैले मेरो पिस्तौल निकाले र स्टाभरोसको सिल्हूटमा सावधानीपूर्वक लक्ष्य राखें। मैले गोली हानेँ र छुटेँ। मसँग मात्र दुई शट बाँकी छ।
  
  
  हामी टापुको सानो सुनसान क्षेत्रतिर लाग्यौं र पानी शान्त भयो। स्टाभरोस तातो, घामले ब्लीच भएको डकको नष्ट भएको अवशेषतिर दौडे। बाटोमा, मैले उसलाई आफ्नो पिस्तौल रिलोड गरेको देखे, त्यसैले उसलाई गोला बारुदमा फाइदा थियो। डकको नजिक पुग्दा उसले मलाई टाढा राख्न दुई पटक गोली हाने। मैले डुङ्गालाई फराकिलो सर्कलमा घुमाएँ, उसलाई आउटस्मार्ट गर्ने प्रयास गर्दै। तर मैले आगो निभाएँ । मैले शटहरू बर्बाद गर्न सकिन।
  
  
  Stavros सुरुमा झुक्यो, केहि काम गर्दै। डुङ्गा पहिले नै डक गरिएको थियो। मैले सोचेँ कि यो मेरो मौका हो र डुङ्गालाई फेरि भित्रतिर देखायो। जसरी म शूट गर्नको लागि पर्याप्त नजिक पुगें, स्टाभरोसले मेरो डुङ्गामा एउटा वस्तु फ्याँक्यो। ऊ मेरो क्याबिनमा पुग्यो। मैले फ्यूज जलेको देखे र थाहा पाएँ कि स्टाभरोसले डायनामाइट फेला पारेको थियो। Mykonos मा यो टापुको टाढाको छेउमा नयाँ सडक निर्माण गर्न प्रयोग गरिएको थियो। मसँग यसलाई ओभरबोर्ड फाल्ने प्रयास गर्ने समय थिएन। फ्यूज छोटो थियो। पेस्तोललाई बेल्टमा राखेर, मैले जहाजमा डुबुल्की मारेर पौडी खेलें।
  
  
  विस्फोटले मेरो कान च्यात्यो र तातो हावालाई हल्लायो, पानीमा ठूला छालहरू उठ्यो। मेरो वरिपरि मलबे खसे, तर म पौडी खेलें। मैले फर्केर हेरेँ र पानीको सतहमा ज्वालामुखी भग्नावशेषहरू देखेँ, कालो धुवाँ आकाशतिर घुमिरहेको थियो।
  
  
  म भाग्यमानी छु। म घाटको छेउछाउको किनारमा पौडी खेल्न जारी राखें। स्टाभरोसले मलाई देखे र दुईवटा गोली हाने। गोलीहरू मेरो पछाडि पानीमा लागे। उसले तेश्रो पटक फायर गर्यो र मेरो हात काट्यो। मैले मेरो सासमुनि सरापें। म किनारमा पुगे पनि, म हतियारविना नै छुट्न सक्छु किनभने बन्दुकका काट्रिजहरू भिजेको हुन सक्छ।
  
  
  जब स्टाभरोसले देखे कि म किनार तिर हिंड्दै छु, ऊ फर्कियो र समुद्री शैवालले ढाकिएको डकबाट भाग्यो। यसले हाम्रो पछाडि टापुको समतल, तल्लो भागमा पुर्‍यायो, आधा दर्जन माछा मार्ने झ्यालहरूको भग्नावशेषमा जुन लामो समयदेखि त्यागिएको थियो। उसले स्पष्ट रूपमा मलाई त्यहाँ एम्बुस गर्ने मनसाय राख्यो।
  
  
  मैले पुरानो समुद्री पर्खाल चढ्न संघर्ष गरें जुन डकमा सही कोणमा प्रवेश गर्यो। मैले मेरो अगाडि खुला ठाउँमा हेरे, तर मैले स्टाभरोसलाई देखेन। चर्को घामले मलाई नुन पानी सुकाउन थाल्यो जतिबेला मैले अगाडीको क्षेत्रको अन्वेषण गरें। करिब तीन सय गजको दुरीमा, छरिएका ढुङ्गाका टुक्राहरू र ढुङ्गाहरू बाहेक जमिन तुलनात्मक रूपमा समतल थियो जसले घेरिएको र ढुङ्गाको ढुङ्गाको छोटो रेखाको लागि पृष्ठभूमि बनाएको थियो। तिनीहरूको पछाडि, एउटा चट्टानी पहाड टापुको बीचमा बरु ठाडो रूपमा उठ्यो, र पहाडमा अर्को भवन थियो। त्यो छाना र एउटा पर्खाल बिनाको दुई तले घर थियो, सायद कुनै प्रकारको सार्वजनिक भवन।
  
  
  मैले स्टाभरोसलाई हेर्ने आशामा उज्यालो प्रकाशमा हेरें, तर ऊ लुकेको थियो।
  
  
  आफ्नो बेल्टबाट रिभल्भर तानेर, कारतूस निकालेर सफा गरें। मैले बन्दुक खोलेर ब्यारेलमा हेरेँ। धातुको ट्यूब भित्र पानीका चम्किलो थोपाहरू परावर्तित सूर्यको प्रकाशमा चम्किरहेका थिए। मेरो मुखमा थूथन राखेर, मैले यसलाई सफा गर्न ब्यारेलबाट उडाए। मैले धेरै सावधानीपूर्वक संरक्षित गरेको दुई कारतूसहरू खराबीको लागि उत्तरदायी थिए जब म तिनीहरूमा निर्भर थिएँ। मसँग अरू कुनै हतियार थिएन, किनकि लुगर होटलमा रह्यो, र स्टिलेटो सैनिक क्याम्पतर्फ जाने बाटोमा शूटरको छेउबाट टाँसिएको थियो। एरिकाले तिनीहरूलाई उठाउनेछ, तर यसले मलाई अहिले मद्दत गर्दैन।
  
  
  यद्यपि, स्ट्याभरोस पक्का थिएनन् कि मैले गोली हान्ने छैन, अन्यथा उनी भाग्ने थिएनन्। यो मेरो पक्षमा छोटो ब्रेक थियो। यसलाई मसँग भएको सबैभन्दा राम्रो ठान्दै, म पर्खालबाट उठेँ र हातमा पेस्तोल, कुटीर तर्फ लागें। यदि मैले बन्दुक देखाएँ भने, म स्टाभरोसलाई सोच्न सक्छु कि म यसलाई फायर गर्न तयार छु, भिजेको वा होइन, र उसलाई रक्षात्मक रूपमा राख्न सक्छु। तर त्यो नआउला भन्ने आशा थियो ।
  
  
  म ढुङ्गाका घरहरूमा ध्यानपूर्वक पुगें। अग्लो घाँस जताततै बढेको थियो, ढोका वा झ्यालबिना साना भवनहरूको कंकाल भित्र पनि। म जहाँ थिएँ त्यहाँको तातो हावामा घाँस अलिकति सरेको थियो। छिमेकी माइकोनोसको तुलनामा यहाँको सूर्य कुनै न कुनै रूपमा उज्यालो देखिन्थ्यो। यो र तातो हावाले बिस्तारै मेरो शर्ट र प्यान्ट सुक्यो, तर मेरो लुगा अझै मेरो शरीरमा टाँसिएको थियो।
  
  
  म लामो खैरो घाँसबाट सावधानीपूर्वक हिंडें। दुईवटा छेपारो, खैरो र प्रागैतिहासिक देखिने, मेरो बाटोबाट बाहिर निस्कन चट्टानमाथि हाम फाले। यहाँ सडकको गन्ध थिएन। तातो हावाले मेरो नाकमा भरियो र यसको सडेको गन्धले मलाई लगभग निसास्यो। कुटीरहरू र मेरो बीचमा झारपातको मैदानमा झिंगाहरू बजिरहेका थिए, र मेरो दिमागको पछाडि मैले एलेक्सिस सलोमोसलाई झिँगाहरू बोकेको भग्नावशेषमा लडिरहेको देखें। त्यसपछि मैले नजिकैको कुटीरको अगाडि हिंडिरहेको देखेँ।
  
  
  मैले आँखामा हात हालेर फेरि हेरेँ । अब त्यहाँ केहि देखिएन, कुनै थप आन्दोलन, तर मैले महसुस गरें कि Stavros त्यहाँ थियो। मैले यो महसुस गरें, मेरो शरीरको हरेक हड्डीले चेतावनी संकेतहरू पठाइरहेको थियो।
  
  
  म दौडेर पहिलो कुटीर नजिकैको एउटा छाती-अग्लो ढुङ्गामा गएँ र त्यहाँ उभिएँ, हेर्दै र सुन्दै थिएँ। मेरो कानमा कीराहरूको कोलाहल लगातार सुनिन्थ्यो। मैले मेरो हात ढुङ्गामा सारें र छेपारोको पछाडि राखे। मलाई डराउँदै उ फर्कियो । त्यही क्षणमा, एड्रियन स्टाभरोसले लाइनमा रहेको दोस्रो कुटीजको पछाडिबाट आफ्नो टाउको बाहिर निकाले र आफ्नो पेस्तोल निकाले।
  
  
  शट टाँसिने हावामा प्रतिध्वनि जस्तो देखिन्थ्यो। गोलीले मेरो दाहिने हातको छेउको ढुङ्गा फुट्यो। केही बेर पछि, दोस्रो गोली ढुङ्गामा लाग्यो र मेरो अनुहारमा बालुवाका कणहरू छरिए। मैले थुकें र झिम्काए । जब म फेरि देख्न सक्छु, Stavros गायब भएको थियो। तर मेरो नजिक, पहिलो र दोस्रो कुटेजहरू बीच, मैले घाँसमा हिंडिरहेको देखेँ।
  
  
  स्टाभरोसले स्पष्ट रूपमा निर्णय गरे कि म भिजेको पिस्तौलले गोली हान्ने छैन। मैले उसलाई पछ्याउनुको सट्टा उसले मलाई पछ्यायो।
  
  
  "शिकारी शिकार बन्छ!" - एउटा आवाज आयो, त्यसपछि एक कम, रगत दही हाँसो।
  
  
  त्यो गहिरो, पागल आवाज कुटीरहरूबाट भन्दा मेरो टाउकोबाट आएको जस्तो देखिन्थ्यो। मैले ठ्याक्कै भन्न सकिन कि स्टाभरोस ध्वनिमा आधारित थियो।
  
  
  "त्यसो भए आउनुहोस् र मलाई लिनुहोस्, Stavros," मैले चिच्याएँ।
  
  
  "अलेक्जेन्डर," स्टाभरोसले मलाई कतैबाट सच्याए। "अलेक्जेन्डर एउटा नाम हो।" यो पछि हाँसोको अर्को फट थियो, उच्च-पिच, मनोविकार, जुन तातो हावामा हिल्यो।
  
  
  मैले पहिलो कुटीर नजिकैको झाडीमा आवाज सुनें। मैले भाँचिएका झ्यालहरूका खाली आँखाहरू हेरें र केही देखिन। त्यसपछि मैले अग्लो घाँसमा मेरो दाहिने र अलि पछाडि एउटा आवाज सुनें।
  
  
  "बन्दुक बेकार छ, हैन?"
  
  
  मैले फर्केर हेरें र स्टाभरोस मेरो पछाडि उभिरहेको देखें, मैले सुनेको अन्तिम आवाज भन्दा पूर्ण रूपमा फरक स्थितिमा। ऊ पागल हुन सक्छ, तर ऊ अझै धूर्त थियो। उसले मलाई बन्दुक तान्यो र फायर गर्यो।
  
  
  उसले ट्रिगर तानेपछि म ढुङ्गाको छेउमा भुइँमा खसेको थिएँ। ढुङ्गा अब हामी बीच थिएन। गोलीले उनको शर्टको आस्तीन च्यात्यो र उनको देब्रे हात खुम्चियो। उसले फेरी गोली हानेपछि म एक पटक पल्टिए । गोलीले मेरो छेउमा धुलो उठायो। उसले तेस्रो पटक ट्रिगर तानेपछि मैले हताश भएर उनीतिर रिभल्भर तानें। ऊ खाली कोठरीमा पुग्यो। मैले आफ्नो बन्दुकको ट्रिगर तानेर उसले मलाई हेर्यो। उसले पनि फायर नगरी क्लिक गर्यो
  
  
  स्टाभरोसको अनुहार परिवर्तन भयो र उसले आफ्नो हतियारमा गोलीहरू लोड गर्दा ऊ उच्च, जंगली हाँस्यो। मैले बन्दुक फ्याँकिदिएँ, खुट्टा भुइँमा खन्याएँ र उहाँमाथि हाम्फालेँ।
  
  
  मैले स्टाभरोसलाई हिर्काए जब उसले ममाथि बन्दुक उठायो। मैले उनीसँग लडिरहेको बेला उसले ट्रिगर तान्न मौका पाएन। हामी दुवैले अग्लो घाँसलाई लात हानेर र खरानी हानेर कडा जमिनमा हिर्काउँदा बन्दुक खस्यो।
  
  
  मैले Stavros लाई बङ्गारामा कडा प्रहार गरे र ऊ आफ्नो पीठमा खस्यो। तर जब म फेरि उसको नजिक पुगेँ, उसमा अझै धेरै पागल शक्ति बाँकी थियो। उसले कुनै न कुनै रूपमा एउटा खाली बन्दुक फेला पार्यो, र जब म फेरि उसको माथि थिएँ, उसले मेरो टाउकोमा हतियारको ब्यारेललाई हिंस्रक रूपमा प्रहार गर्यो। उसले मलाई एक नजरले प्रहार गर्यो र म उहाँबाट खसे।
  
  
  जब म फेरि उसमा ध्यान केन्द्रित गर्न सक्छु, ऊ उफ्र्यो र कुटीर पछाडिको पहाडमा दुई तले भग्नावशेषतिर दौडियो। पुरानो काठको ढोका एउटा ढाँचामा अप्ठ्यारो रूपमा झुण्डिएको थियो, र जब म भित्र पसें, त्यो अझै नरम रूपमा चिच्याइरहेको थियो। Stavros यस बाटो गए।
  
  
  म बिस्तारै जीर्ण भवन भित्र पसें। मैदानमा बाहिर जति घाँस थियो, त्यति नै भित्र भित्र पनि थियो । केही स्थानहरूमा यो कुचलिएको थियो जहाँ Stavros गए। तर मलाई यो सम्झना पाउँदा खुसी लाग्यो कि यो मानिसले आफ्नो सम्पूर्ण वयस्क जीवनमा यसरी सतायो, र ऊ बाँच्न सफल भयो। भत्किएको पर्खालको कुना घुम्दै गर्दा मैले उसको पागल अनुहारमा हेरेँ, र त्यसपछि एउटा खिया लागेको फलामको बार मेरो टाउकोतिर घुम्यो। म हाँसेँ र बारले मेरो कपाल समातेर मेरो छेउमा रहेको ढुङ्गाको पर्खालमा ठोक्कियो।
  
  
  "बकवास!" - म चिच्याएँ। उनले टापुका अन्तिम बासिन्दाहरूले छोडेको फलामको टुक्रा भेट्टाए। उसले फेरि ममाथि फाइदा उठायो।
  
  
  मैले बारबेल समातें तर मेरो सन्तुलन गुमाए। उसले मलाई तल हान्यो र मैले मेरो पकड गुमाएँ। केही बेरपछि उसले फेरि हतियार हान्यो । यो मेरो अनुहारमा आयो र यदि मलाई हिर्काएको भए मेरो टाउको फुट्ने थियो। म घुमाएँ र बारले मेरो दाहिने कानलाई काट्यो र मेरो तल जमिनमा ठोक्यो।
  
  
  मैले फेरि बारबेल समातें, यसलाई स्टाभरोसको पकडबाट छुटाउन खोज्दै, र हामी दुवैले यसलाई गुमायौं। स्टाभरोस फर्केर भवनको माथिल्लो तहमा भत्किएका सीढीहरू माथि दौडे, जहाँ दोस्रो तलाको किनारा अवस्थित थियो। म मेरो खुट्टामा पुग्दा उहाँ मेरो माथि हुनुहुन्थ्यो। उसले एउटा ठूलो ढुङ्गा समातेर मतिर हाने। यो मेरो काँधबाट चिप्लियो र दुखाइ यस मार्फत शट भयो। ढुङ्गाको सिँढी चढ्न थालेँ । म स्टाभरोसलाई समातेर मेरो खाली हातले मार्ने थिएँ।
  
  
  जब म माथि पुगें, ढुङ्गाको अर्को टुक्रा मेरो तर्फ उड्यो। म तल झरें र उहाँ एक दुर्घटना संग लडियो। Stavros भुइँको साँघुरो भागको पछाडिको किनारमा उभिएको थियो, उसको पछाडि संरचनाको खुला पक्ष। उसको चौकोनी अनुहारमा निराशा देखा पर्‍यो जब ऊ उभियो र मलाई तिरस्कार गर्यो। उसले भवनको पछाडीको उकालो जमिन, ढुङ्गाले भरिएको र ढुङ्गाले हेर्‍यो। अलिकति हिचकिचाएपछि उ हाम फाल्यो ।
  
  
  मैले उसलाई चट्टान र रोल हिर्काएको देखें। उसले आफ्नो घुँडा समात्यो, उसको अनुहार पीडा र क्रोधले विकृत भयो। ढुङ्गाको छेउमा असुरक्षित रूपमा राखिएको एउटा ठूलो गोलाकार ढुङ्गा तिर हिँड्यो। ढुङ्गाको व्यास करिब तीन फिट थियो, र यसको अगाडिको छेउमुनि चट्टान र घाँसको थोरै ढल्केको किनारमा एउटा सानो ढुङ्गा थियो। Stavros मेरो विरुद्ध प्रयोग गर्न एउटा सानो ढुङ्गा लागि पुग्यो।
  
  
  म उसको छेउमा भुइँमा हाम्फालेँ र त्यो असरले मेरो खुट्टालाई काँच्यो। म अगाडि खसे, तर चाँडै उठे, असुरक्षित। स्टाभरोसले ढुङ्गालाई ढुङ्गाबाट टाढा धकेले। म उसको पछि लाग्दा, उसले अलौकिक प्रयासले ढुङ्गा बाहिर निकाल्यो र ठूलो सास फेर्दै मलाई पर्खिरह्यो।
  
  
  "आउनुहोस्," उसले चिच्यायो। "म तिम्रो खोपडी भाँचिदिन्छु। म…"
  
  
  हामी दुवैले एकै समयमा आन्दोलन देख्यौं। उसको छेउमा रहेको ढुङ्गा, हटाइएको ढुङ्गाको समर्थन बिना, स्टाभरोसको खुट्टा मुनि चट्टानको किनारको झुकाव सतहबाट तल सार्न थाल्यो। उसलाई डरले हेर्दा एक क्षणको लागि यो रोकियो जस्तो लाग्यो, त्यसपछि ऊ एउटा सानो धारबाट अगाडि बढ्यो।
  
  
  उसले हातमा समातेको भारी ढुङ्गा र भाँचिएको खुट्टाको कारणले गर्दा ऊ छिटो हिँड्न सकेन। मैले एक चेतावनी चिच्याउन थाले, तर त्यसपछि यसको अर्थहीनता महसुस भयो। स्टाभरोसको अनुहार डरले डरलाग्दो भयो किनकि ढुङ्गा उहाँमा पुग्यो।
  
  
  "होइन!" अग्लो भवनबाट खसेको मानिसजस्तै, निश्चित मृत्यु केही सेकेन्ड मात्रै बाँकी रहेको महसुस गरेपछि ऊ चिच्यायो।
  
  
  जब ढुङ्गा स्टाभरोस पुग्यो, उसलाई ढाक्दै, उसले आफ्नो हात उठायो जस्तो कि उसले यसको अग्रिम रोक्न चाहन्छ, तर यसले धेरै गति बढायो। त्यो उसको छातीमा बिस्तारै घुम्यो, अलिकति हल्लियो र त्यहीँ बस्यो। जब उसले पहिलो चोटि छोयो, उसको घाँटीबाट एक तेज, छेड्ने चिच्यायो। त्यसपछि यो एकदमै अचानक मौन भयो, मानौं कसैले रेडियो बन्द गरेको छ।
  
  
  उदास भएर, म त्यहाँ गएँ जहाँ मैले स्टाभरोसको टाउको र काँधहरू ढुङ्गामुनिबाट टाँसिएको देख्न सकिन। उसको आँखा खुला थियो, उसले नदेखेर सेतो, तातो आकाशलाई हेर्यो। पाखुरा रोकियो र मांसपेशी मर्न थाल्यो, र त्यसपछि यो निर्जीव भयो।
  
  
  अध्याय १२।
  
  
  निक्कोर मिनोर्कोस र म समुद्री किनारको क्याफेमा चिसो चन्दवामुनि बस्यौं र कोबाल्ट ब्लू एजियन सागरमा चम्किलो चित्रित माछा मार्ने डुङ्गाहरू हेरिरहेका थियौं। यो एक रमाइलो बिहान थियो र हामीले यसको आनन्द उठायौं।
  
  
  "कर्नल कोट्सिकास र मैले अधिकारीहरूलाई सबै कुरा बुझायौं, र तिनीहरू तपाईं र एरिकाप्रति धेरै आभारी छन्," मिनोरकोसले मलाई भने।
  
  
  एरिकाले केही मिनेटको लागि क्याफे छोडे र पसलबाट टाढा थिएन जहाँ उनले अंग्रेजी समाचारपत्र किनिन्।
  
  
  "हामीले यहाँ स्थानीय रूपमा केही हड्ताल मच्चाएको हुनुपर्छ," मैले हाँसे, "जबसम्म उनीहरूले पूरै शूटिंगको लागि स्पष्टीकरण पाएनन्। म Galatis को लागी माफी चाहन्छु। ऊ गलत समयमा स्टाभरोस विरुद्ध आए।
  
  
  "हरेक युद्धमा, ठूला वा सानो, त्यहाँ हताहत हुन्छ," मिनुर्कोसले आफ्नो ओजो समाप्त गर्दै भने।
  
  
  "एउटा मानिसले धेरै दुःख दिन सक्छ," म दोहोर्याउँछु।
  
  
  मिनोरकोसले भने, "यदि तपाईंले उसलाई नरोक्नु भएको भए स्टाभरोसले अझ धेरै निम्त्याउन सक्छ।" "यसैले म यहाँ माइकोनोसमा व्यक्तिगत रूपमा धन्यवाद दिन आएको हुँ। Kotsikas पनि धन्यवाद दिन चाहन्छ। तपाईं फर्कने बित्तिकै एथेन्समा सार्वजनिक समारोहमा उहाँ तपाईंलाई र मिस निस्ट्रोमलाई सम्मान प्रदान गर्न चाहनुहुन्छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "त्यो विचारको लागि उहाँलाई धन्यवाद," मैले भने। "तर मेरो व्यवसायमा हामीलाई सार्वजनिक सम्मानको अनुमति छैन।" म सार्वजनिक समारोहमा हकको प्रतिक्रियाको कल्पना गर्न सक्छु।
  
  
  "तर त्यहाँ आदेशहरू छन्," मिनुरकोसले आपत्ति जनाए। "के हामी तिनीहरूलाई तपाई र मिस निस्ट्रोमलाई पठाउन सक्छौं?"
  
  
  म हाँसे । "किन हुन्न? तिमी पेन्टहाउसमा फर्कियौ?"
  
  
  "म यो ठाउँ छोड्दै छु," मिनुरकोसले भने। "यो एपिसोडले मलाई बाहिरी संसारबाट मान्छे लुकाउन सक्दैन र गर्नु हुँदैन भन्ने महसुस गराएको छ। मलाई विश्वास छ कि मैले अझै पनि मेरो देशको लागि केहि गर्न बाँकी छ, र म व्यक्तिगत सम्पर्कहरू मार्फत धेरै हासिल गर्न सक्छु। यसले मलाई अर्को कारणमा ल्याउँछ कि किन म यहाँ तिमीलाई भेट्न आएको हो।"
  
  
  मैले ओजोको एक चुस्की लिए र मिनुरकोसलाई हेरे। मलाई उसको अनुहार मन पर्यो। उहाँ सम्मान गर्न सकिने मान्छे हुनुहुन्थ्यो। मैले सोधे । -"यो के हो सर?"
  
  
  उसको कालो आँखाले मलाई हेर्यो। "म तिमीलाई मेरो जीवनको ऋणी छु, निक। तर त्यो भन्दा बढि, मलाई तिमी मन पर्छ। मलाई तिम्रो अभिनय मन पर्छ। म तिमीलाई मेरो लागि काम गर्न चाहन्छु। म चाहन्छु कि एक जना मानिसले मेरो सुरक्षा प्रणाली नियन्त्रण गरोस् र मेरो छेउमा होस्। मलाई तिमी चाहिन्छ, निक।"
  
  
  म बोल्न थालेँ तर उसले मेरो हात समात्यो ।
  
  
  "तपाईको तलब हुनेछ जुन म पक्का छु कि तपाइँको लागि पर्याप्त भन्दा बढी हुनेछ। र म तपाईंलाई शिपिंग लाइनहरूमा राजस्वको एक हिस्सा दिनेछु। म सधैंभरि बाँच्ने छैन। तपाईं धेरै धनी हुन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  मैले उसको हात समाए । "मलाई माफ गर्नुहोस्, मिस्टर मिनुर्कोस..."
  
  
  "निकोर"।
  
  
  "ठीक छ, निक्कर। माफ गर्नुहोस्, तर म सक्दिन।"
  
  
  "किन छैन?"
  
  
  मैले गहिरो सास लिएर बाहिर निकालें। मैले नीलो बन्दरगाह माथि हेरे जहाँ एउटा चम्किलो सेतो क्रूज जहाज हामी तिर टाढा जाँदै थियो। "यो व्याख्या गर्न गाह्रो छ," मैले भने। "म आफैलाई वर्षमा धेरै चोटि भन्छु कि म यो काम जारी राख्न पागल छु, यो एक अकृतज्ञ काम हो जुन कसैले वास्ता गर्दैन। तर मानिसहरूले वास्ता गर्दैनन्। र खराब तलब, लामो घण्टा र खतराको बावजुद, यो मेरो एक हिस्सा हो। यो मैले सबैभन्दा राम्रो गर्छु, निक्कोर। यो जहाँ मलाई सबैभन्दा बढी आवश्यक छ।"
  
  
  एक लामो मौनता पछि। सिगलले घाममा आफ्ना पखेटाहरू फहरायो। अन्तमा Minurcos बोल्यो। "म बुझ्दछु।"
  
  
  केही बेर पछि, एरिका लन्डनको अखबारको साथ टेबलमा उभिइन्। "मलाई थाहा छैन कि तिनीहरू कसरी यहाँ हरेक दिन उडान गर्न सक्छन् र यति थोरै ड्राक्मा चार्ज गर्न सक्छन्," उनले भनिन्।
  
  
  मैले सोधे । - "Stavros को कुनै उल्लेख?"
  
  
  उनले अखबार समातिन् ताकि हामीले शीर्षक पढ्न सकौं: ग्रीक ओलिगार्क नष्ट भयो, त्यहाँ मिनुर्काको फोटो थियो।
  
  
  "सायद यसले तपाईंको शेयरको मूल्य बढाउन सक्छ," मैले मुस्कुराउँदै भनें।
  
  
  म उठेर एरिकालाई अँगालो हालें। डेभिड हकले जतिसुकै गरे पनि म उनीसँग रेनियामा केही दिन बिताउन जाँदै थिएँ। मैले सोचे कि हामीसँग यो गर्ने अधिकार छ।
  
  
  "हामी होटलमा फर्कदैछौं," मैले मिनुरकोसलाई भने। "के तपाई हामीसँग आउन चाहनुहुन्छ?"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। "मलाई लाग्छ कि मलाई थाहा छ जब दुई व्यक्ति एक्लै हुन चाहन्छन्। प्लेन टेक अफ नभएसम्म म यहाँ बस्छु र क्रूज जहाज भित्र आएको हेर्छु। मलाई सधैं एउटा सुन्दर जहाज बन्दरगाहमा सुन्दर ढंगले उडेको हेर्न मन लाग्थ्यो।"
  
  
  "त्यसो भए अलविदा, निक्कोर," मैले भनें। "सायद हाम्रा मार्गहरू अझ राम्रो परिस्थितिहरूमा फेरि पार हुनेछन्।"
  
  
  "हो," उसले भन्यो।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  भ्याटिकन प्रतिशोध
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  
  
  
  भ्याटिकन प्रतिशोध
  
  
  
  Lev Shklovsky द्वारा अनुवादित
  
  
  
  मूल शीर्षक: भ्याटिकन वेन्डेटा
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  साँझ परेको थियो, र म म्याक्सिम झुकोभको कोठा खोज्न पर्खिरहेको थिएँ। मसँगै पर्खिरहेकी महिला डफ्नी थिइन्। बेडसाइड टेबुलमा रहेको घडीले साढे दश बजिसकेको थियो। मलाई थाहा थियो कि उसले हरेक रात 9:30 वरिपरि भिल्ला फेभोरिटामा आफ्नो कोठा छोड्यो, त्यसैले यो तयार हुने समय थियो। म ठूलो काँसाको ओछ्यानबाट उठें जहाँ डाफ्नी स्वादिष्ट रूपमा नाङ्गो सुतेकी थिइन्, उसको लामो कालो कपाल सिरानीभरि बगिरहेको थियो, उसको ठूला आँखा र फराकिलो मुख विशाल र भर्खरको सन्तुष्टिले मुस्कुराएको थियो। सेतो पानामा टाँसिएर उनी जिउँदो पुतलीजस्तै देखिन्थिन् ।
  
  
  मैले झन् आरामसँग लुगा लगाए। जब मैले मेरो 9 एमएम लुगर पिस्तौलको लागि काँधको होल्स्टर बाँधेको छु, जसलाई म मायाले विल्हेल्मिना भन्छु, डाफ्नेले आफ्ना ठूला हरियो आँखाले मलाई हेरिन्। "तिमी किन लुगा लगाउँछौ, प्रिय?" उनले सोधिन्। 'अझै चाँडो छ।'
  
  
  “के मैले तिमीलाई यसबारे भनिनँ ? म ढिलो व्यापार बैठक छ।
  
  
  "यति चाँडो रोकिनु डरलाग्दो छ," उनले भनिन्।
  
  
  "विनम्रता एक व्यक्तिको लागि राम्रो छ," मैले भने। तर जब डाफ्नीले आफ्नो लामो, स्वैच्छिक जांघहरू पानाभरि स्लाइड गर्न दिइन्, मैले विनम्रताको वास्ता गरिन। Zhukov संग नरकमा! मैले लुगरलाई यसको होल्स्टरबाट बाहिर निकालें र कारतूसहरू जाँच गरें। र जब Daphne मोहमा हेर्दै थिए, मैले बोल्ट ताने र पत्रिका जाँच गरें। तपाईं Zhukov जस्तै एक व्यक्ति संग धेरै सावधान हुन सक्नुहुन्न। उनी केजीबीको "हार्ड केस" विभाग वेट केसका एजेन्ट थिए। म जस्तै, उसलाई पनि उसको सरकारले उपयुक्त देखे अनुसार काम गर्ने अधिकार दिएको थियो। अर्थात्, आवश्यक परे मार्न।
  
  
  "के म तिम्रो लागि पर्खनु पर्छ, निक?" डेफ्नीले सोधिन्।
  
  
  मैले केहि बेर यस बारे सोचें। "धेरै ढिलो हुन सक्छ," मैले भनें। 'म तपाईँलाई कल गर्नेछु।'
  
  
  "तपाईँ बस्न सक्नुहुन्न भन्ने पक्का छ?" उनी चिच्याइन्।
  
  
  मैले हँसीसाथ उसको नितम्ब थापें। 'लुगा लगाउ।'
  
  
  उनले त्यसो गरिन्, म उनलाई बोलाउनेछु भन्ने वाचा निकाल्दै; र अन्तमा उनले छोडिन्। मलाई थाहा थियो कि म उसलाई फेरि कहिल्यै देख्न सक्दिन, तर त्यो मेरो काम हो।
  
  
  मैले विशेष प्रभाव विभाग AX Hugo HQ द्वारा नामकरण गरिएको स्टिलेटोमा पट्टी लगाएको छु, र ज्याकेटलाई हतियारमाथि राखेको छु, मलाई विभिन्न तरिकामा मानिसहरूलाई मार्ने तालिम दिइएको छ, तर कुनै पनि विधिले दुई मुख्य हतियारहरू प्रतिस्थापन गर्न सक्दैन। म यसलाई सधैं मसँग बोक्छु। लुगर र स्टिलेटोले मेरो जीवन मैले सम्झन सक्ने भन्दा धेरै पटक बचाएको छ।
  
  
  मैले फेरि म्याक्सिम झुकोभको बारेमा सोचें। उनी एक पातलो र पातलो रुसी थिए जो युवाको रूपमा केजीबीमा सामेल भएका थिए।
  
  
  धेरै पहिले, उसलाई वेट केस विभागको "जल्लाद" नियुक्त गरिएको थियो, र उहाँ एक पूर्णतावादी हुनुहुन्थ्यो जसले आफ्नो कामलाई माया गर्थे। हाम्रो बाटो पहिले एक पटक मात्र पार गरेको थियो, काराकसमा। हामीले संयोगले होटेलको कोठामा भेट्यौं र उसले संयुक्त राज्यका लागि चोरेको चिनियाँ गोप्य कुराहरू किन्न प्रस्ताव गर्‍यो। जब उसलाई प्रस्ताव अस्वीकार गर्न आदेश दिइयो, उसले मलाई मार्ने प्रयास गर्यो। उनी लगभग सफल भए । यसको प्रमाण मेरो पेटमा लागेको दाग हो; र त्यो रात होटेलमा मैले अझै पनि उसको लागि घृणा राखेको थिएँ जुन केवल समय वा उसको मृत्युले बदल्न सक्छ। तर झुकोभलाई मार्न मेरो काम थिएन। मैले सम्भव भएसम्म उसलाई टाढै राख्नु पर्ने थियो। मेरो काम यो थियो: उहाँ टाढा हुँदा, उहाँको कोठामा जानुहोस् र कागजात फेला पार्नुहोस् जुन उसले र उहाँका केजीबी गुर्गेहरूले केही दिन अघि रोममा सैन्य कुरियरबाट चोरेका थिए र जुन उसले केजीबीलाई दिने थियो। कागजातमा नयाँ आणविक हतियार डेटोनेटरको लागि खाका समावेश छ, एक उपकरण जसले सामरिक आणविक हतियारहरूको प्रयोगलाई अझ व्यावहारिक र सजिलो बनाउँदछ। यो यन्त्रले संयुक्त राज्य अमेरिकालाई सोभियत संघमा स्पष्ट सैन्य लाभ दियो, र त्यसैले, अवश्य पनि, मस्को पुग्नु हुँदैन।
  
  
  
  साढे नौ बजे मैले ट्याक्सी लिएर फ्लामिनियामा रहेको होटल भिल्ला फेभोरिटा पुगेँ। शनिबार साँझ भए पनि रोम एकदमै शान्त थियो। घनिष्ठ टेरेसहरू, उज्यालो उज्यालो पिज्जेरियाहरू, वा नजिकैको स्कूटरबाट मात्र आवाजहरू आयो, जसमा हाँस्दै युवा जोडी बसेको थियो।
  
  
  Villa Favorita राम्रो समयमा यसको नाम प्राप्त गरेको हुनुपर्छ। त्यहाँ कुनै यात्रीलाई रात बिताउन प्रेरित गर्न सक्ने बाहिर केही थिएन। प्लास्टर गरिएको अनुहारमा दरार र चिप्सहरू थिए, र पुरानो रंग फुकालिरहेको थियो। माथिल्लो झ्यालहरूमा पुराना शटरहरू झुन्डिएका थिए। भित्र एउटा स्क्र्याच गरिएको काउन्टर थियो जसको पछाडि एक वृद्ध इटालियन सुतिरहेको थियो। म चुपचाप उसको छेउमा गएँ र सानो लबीको पछाडिको सिँढीहरू माथि। म दोस्रो तल्लामा रोकें र मन्द उज्यालो कोरिडोर 307 कोठामा हेरे। मौनता। म कोठाको ढोकामा गएर सुनें। यो भित्र शान्त थियो र मैले कुनै प्रकाश देखेको छैन। तर यसको मतलब यो होइन कि मैक्सिम झुकोभ भित्र पर्खिरहेको थिएन। मैले आफ्नो खल्तीबाट एउटा विशेष मास्टर कुञ्जी लिएँ र ताला खोल्ने चाबी चयन गरें। मैले चुपचाप तालामा चाबी घुसाए र टगल स्विचहरू घुमाए। ताला क्लिक भयो। मैले बिस्तारै घुँडा घुमाएँ र ढोका ढल्काएँ । भित्रबाट कुनै आवाज वा आवाज थिएन। मैले लुगर निकाले र हतार हतार भित्र पसे । अँध्यारो कोठामा एक नजरले मलाई विश्वस्त बनायो कि झुकोभ साँच्चै एउटा साँझको टहलेर नजिकैको न्यूजस्ट्यान्डमा अखबार किन्न जाँदै थिए। मैले मेरो पछाडिको ढोका बन्द गरे ...
  
  
  केही मिनेट पछि, मेरो आँखा मधुरो प्रकाशमा समायोजन भयो। म साँच्चै एक्लो छु भनेर पक्का गर्न मैले अगाडि हेरेँ, त्यसपछि लुगर होल्स्टर गरी कोठा र छेउछाउको बाथरूमलाई हेरें। - फोहोर सिङ्क, काठको भुइँ र पसिनाले भरिएको गद्दाबाट कीटनाशक पाउडर मिसाएर। भण्डारण ठाउँ थोरै थियो। फर्निचरमा फराकिलो ओछ्यान, एउटा बेडसाइड टेबल, एउटा सानो डेस्क, एउटा सीधा कुर्सी र एउटा कुर्सी थियो। कुर्सीमा प्वालहरू थिए जसबाट सामान टाँसिएको थियो। यो ठ्याक्कै काभालिरी हिल्टन थिएन, तर झुकोभ अझै त्यहाँ लुकेको हुन सक्छ।
  
  
  मैले मानें कि Zhukov सँग यो कागजात छैन। निस्सन्देह, यो सम्भव थियो, तर यो हाम्रो पेशा को सबै नियमहरु को विपरीत हुनेछ। तपाईंले कुनै महत्त्वपूर्ण वस्तु आवश्यक भएसम्म मात्र आफूसँग राख्नुहुन्छ र त्यसपछि अरू कसैलाई पठाउनुहोस्, वा तपाईंले यसलाई पास नगरेसम्म भण्डारण गर्न उपयुक्त ठाउँ खोज्नुहोस्। यस अवस्थामा, मैले आशा गरें कि क्यास यहाँ, झुकोभको कोठामा हुनेछ।
  
  
  जब पन्ध्र मिनेट पछि मैले केहि पाइन, मैले गल्ती गरें कि भनेर सोच्न थाले। मैले साँच्चै कोठा भित्र बाहिर घुमाए। झुकोभको गद्दा फाटेको थियो, र भुइँमा फिलर थियो। कुर्सी उस्तै देखिन्थ्यो । मैले डेस्क र बेडसाइड टेबलको दराज निकालेर भुइँमा फ्याँकिदिएँ। सबै कुरा राम्ररी खोजी गरियो, शौचालय सिंक समेत। र मैले केहि फेला पारेन।
  
  
  झ्यालमा गएर घडी हेरेँ । दश बजेको दश मिनेट भइसकेको थियो । यदि Zhukov ले आफ्नो सामान्य दैनिक दिनचर्या कायम राख्छ भने, ऊ दस बजे वा त्यसको केही समय पछि फर्कनेछ। मैले मेरो सासमुनि सरापें। उहाँ फर्कनु अघि मैले यो कागजात खोज्नु आवश्यक थियो। AX ले सोच्यो कि उसले यसलाई अर्को बिहान सबेरै आफ्नो क्यारियरलाई हस्तान्तरण गर्नेछ, त्यसैले यो फिर्ता प्राप्त गर्ने हाम्रो मात्र मौका थियो।
  
  
  मैले कोठामा भेन्टिलेसन स्लटहरू नभएको देखेँ, र मलाई शंका लाग्यो कि त्यहाँ कहिल्यै थिएन। तातो हुँदा बस्नेहरूले तल्लो तलाको पंखा भाडामा लिएर चिसो हुँदा राम्रोसँग छोप्ने गरेका थिए। यो वास्तवमै तेस्रो-कक्षाको होटेल थियो, जहाँ रातभर ओछ्यानले पछाडी डुबाउँछ र जहाँ दाढीको लागि तातो पानी छैन।
  
  
  पर्खालहरूमा अन्वेषण गर्न कुनै खुला ठाउँहरू नभएकोले, मलाई मेरो खोज अचानक रोकियो कि भनेर डराउन थाले। म बाथरुममा अर्को नजर लिन भर्खरै घुमिरहेको थिएँ जब मैले हलवेमा आवाज सुनें। मैले लुगर समातें, ढोकामा गएँ, यसको छेउमा उभिएर सुनें। मैले करिडोरमा अर्को आवाज सुनें - ढोका खोल्दै र बन्द। मैले आराम गरे र लुगरलाई मेरो खल्तीमा राखें। बाथरुम तिर लाग्दा ढोका खुल्यो ।
  
  
  यो Zhukov थियो।
  
  
  म घुमाएँ । मेरो हात लुगरमा उड्यो।
  
  
  "आवश्यक पर्दैन," झुकोभले मेरो छातीमा रुसी रिभल्भर देखाउँदै शान्त भएर भने। मैले मेरो हात तल झारेँ; उसले ढोका बन्द गर्यो र म माथि आयो।
  
  
  उहाँ मेरो उचाइ र धेरै पातलो थियो। तर उहाँसँग एक तार, बलियो व्यक्तित्व थियो जसलाई कम आँकलन गर्नु हुँदैन। पातलो कपाल भए पनि उनको अनुहार जवान देखिन्थ्यो।
  
  
  उसले मेरो ज्याकेटमा पुग्यो, लुगर लियो र मेरो छातीमा रिभल्भर देखायो। उनले विल्हेल्मिनालाई काटिएको गद्दामा फाले।
  
  
  "त्यसोभए यो तपाईं हो, कार्टर," उसले केही कदम पछाडि फर्केर भन्यो।
  
  
  "तिमी चाँडै फर्कियौ।" - मैले चाँडै आगामी कुराकानी बारे सोचें। उसले ट्रिगर तान्न निर्णय गर्नु अघि उहाँ कति लामो समयसम्म कुरा गर्न इच्छुक हुनुहुन्थ्यो भनेर मैले सोचें।
  
  
  उनले मुस्कुराउँदै भने, ‘मलाई आफ्नो आचरण परिवर्तन गर्ने बानी छ । "यसले मलाई जीवित राख्छ। तिम्रो लागि, AX बाट मेरो साथी, मलाई लाग्छ कि मैले काराकसमा तिमीलाई राम्रो व्यवहार गर्नुपर्थ्यो।"
  
  
  मेरो रक्तचाप बढ्न थाल्यो। र त्यसैले मैले आफैलाई झुकोभको रिभल्भरको गलत साइडमा फेला पारे। र, यसपटक पनि उनले थप प्रयास गर्नेछन् ।
  
  
  "गडबडको लागि माफ गर्नुहोस्," मैले इशारामा भने। "तर यो कोठामा तपाईले यसलाई सुधार मान्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  उसले सोध्यो। - "तिमीले उसलाई भेट्टाएनौ, हैन?" उसको मुस्कान झन फराकिलो भयो।
  
  
  “होइन, तिमीले राम्ररी लुकायौ। निस्सन्देह, मसँग धेरै कम समय थियो।"
  
  
  "अवश्य," उसले भन्यो... र तपाईं अझै यहाँ हुनुहुन्छ, कार्टर, मलाई डर छ कि तपाईंसँग अझै कम समय बाँकी छ।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि मलाई थाहा छ यो कहाँ छ।"
  
  
  'हो?' - उसले अधीर भएर भन्यो। उनी शूट गर्न तयार थिए, तर उनी उत्सुक थिए।
  
  
  "एउटा ठाउँ जहाँ तपाईले सोच्नु पर्दैन," मैले जारी राखें। "तिम्रो बुद्धिको मान्छे को लागी।"
  
  
  मुस्कानले रिस उठ्यो । - "कहाँ लुकेको छ जस्तो लाग्छ, कार्टर? तपाईको अन्तिम निष्कर्ष सही वा गलत हुनेछ?
  
  
  "मैले सोचे कि यो त्यहाँ थियो।" ढोका र झुकोभको बीचमा उभिएर मैले बाथरूमको ढोकातिर इशारा गरें। एकै समयमा, मैले मेरो हातको मांसपेशीलाई तनाव दिएँ, र स्टिलेटो मेरो हत्केलामा अस्पष्ट रूपमा चिप्लियो।
  
  
  मेरो गलत अनुमानमा झुकोभले हाँसेको मैले सुने, तर उसको सामना गर्नुको सट्टा म भुइँमा खसे। झुकोभको रिभल्भर बाहिर उड्यो, एउटा गोली मेरो ज्याकेटमा लाग्यो जब म टाढा गएँ र चक्कु फ्याँकें।
  
  
  यो एक पागल थ्रो थियो, तर, सौभाग्यवश, स्टिलेटो अझै पनि झुकोभको दाहिने काँधमा छेडियो। जब उसले चिच्यायो र रिभल्भरको हात खस्यो, म उसमाथि भुइँबाट हाम्फालेँ। हामीले भित्तामा ठोक्यौं। मैले उसको हात घुमाए, रिभल्भर बाहिर उड्यो, भुइँमा हिर्क्यो र कुनामा चिप्लियो।
  
  
  उसको नजिक पुगेर, मैले छिटो आफ्नो दाहिने हातले उसको साँघुरो अनुहारमा प्रहार गरें, त्यस क्रममा मैले हड्डी फुटेको सुनें। म दोस्रो पटक प्रहार गर्न चाहन्थे, तर मैले यो अब आवश्यक नरहेको देखेँ। उसको लड्ने मनोबल हराएको थियो।
  
  
  मैले उसको काँधबाट चक्कु निकालें। उसले आँखा फराकिलो खोल्यो र पीडाले चिच्यायो। मैले स्टिलेटोलाई उनको चिनमा थिचेँ र उनको पातलो अनुहारलाई ध्यानपूर्वक हेरे। मैले सोधे । - 'त्यो कहाँ छ?' - ऊ चिच्यायो। मैले उसको अनुहारमा हिर्काए र उसलाई अगाडि पछाडि हल्लाएँ। "मलाई भन्नुहोस् कि कागजात कहाँ लुकेको छ, झुकोभ," मैले भने।
  
  
  "उनी यहाँ छैन," उसले छिटो सास फेर्दै भन्यो।
  
  
  "अगाडि जाउ," मैले भनें। "खेलको लागि धेरै ढिलो भयो।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो। मैले उसको पातलो घाँटीमा स्टिलेटोको टुप्पोलाई रगत बग्न नसकेसम्म थिचेँ। मैले करिडोरमा आवाजहरू सुनें। गोली चलेको सुनियो । कसैले इटालियनमा सोध्यो कि सबै ठीक छ।
  
  
  म सजल। - "वा बेने!" सबै ठीक छ!' म झुकोभतिर फर्किएँ। - "अब देख्नुहुन्छ? अब तपाईंसँग थोरै समय बाँकी छ। पुलिस यहाँ कुनै पनि मिनेट हुनुपर्छ। म यो कागजात कहाँ अवस्थित छ जान्न चाहन्छु। बोल!'
  
  
  उसले मलाई रिसाएर हेर्यो र भारी सास फेर्दै थियो। “तिमीले ज्यान मार्ने धम्की दिएकै कारण म एउटा साधारण व्यक्ति हुँ भन्ने सोचेका थियौ? मलाई डर छ कि तपाईले म्याक्सिम झुकोभलाई राम्रोसँग चिन्नुहुन्न।"
  
  
  तर मैले उसलाई सोचेभन्दा राम्ररी चिनेको थिएँ। मलाई उसमा रहेको AX डोजियर याद आयो। म्याक्सिम झुकोव न केवल एक वक्ता, तर महिलाहरूको शिकारी पनि थिए। उसलाई आफ्नो क्षमतामा धेरै गर्व थियो, संसारभरका महिलाहरू थिए र पर्याप्त यौन भोक भएकोमा उनको प्रतिष्ठा थियो। "ठीक छ, झुकोभ," मैले बिस्तारै भनें। "म तिमीलाई मार्ने छैन। म तिम्रो शरीरको त्यो भाग लिनेछु जसमा तिमीलाई धेरै गर्व छ - म त्यो लानत चीज काट्नेछु।"
  
  
  उनको पातलो अनुहारबाट घमण्ड गायब भयो। 'के? W-के?
  
  
  करिडोरमा थप आवाजहरू सुनियो: "मैले भनेको कुरा तपाईंले सुन्नुभयो।"
  
  
  उसले डराएर मलाई हेर्यो । "तिमीले यो गर्नुहुन्न!"
  
  
  'म गर्छु।'
  
  
  "तिमी पागल छौ," उसले भन्यो, उसको माथिल्लो ओठमा पसिना आएको।
  
  
  "पागल"।
  
  
  मैले उसको फ्लाई काटें। "त्यसोभए, Zhukov?"
  
  
  'मलाई मार!'
  
  
  'धत्तेरिका। = यो धेरै रमाइलो छ।--ठीक छ?' मैले उसको सर्टको इलास्टिक ब्यान्डमा स्टिलेटो समातें। मैले खोजेको जवाफ पाएँ। आत्तिएर झ्यालबाट बाहिर हेरे । त्यसपछि उसले हिम्मत बढायो। "होइन," उसले भन्यो। तर धेरै ढिलो भइसकेको थियो। म झ्यालमा पुगेँ, धकेलेँ, बार फुटेर नालीमा खसे। त्यहाँ, दाहिने ह्याचको किनारमा, एउटा कागज लुकाइएको थियो।
  
  
  ह्याचको फ्रेममा क्षयको बिभिन्न डिग्रीमा काठको तीन तहहरू थिए। यस म्यानहोलमा, बीचको तह चित्रित बाहिरी तहहरू भन्दा छिटो सड्यो, र काठका ठूला टुक्राहरू बाहिर खसे, ठाउँ सिर्जना भयो। त्यो कोठामा कागजको टुक्रा थियो। जब ह्याच विन्डो फ्रेम तिर किनारा संग बन्द थियो, कागज बन्द थियो।
  
  
  'होइन!' - झुकोभ चिच्याए, म तिर क्रल गर्दै र उठ्न खोज्दै।
  
  
  मैले लुकाउने ठाउँबाट कागज निकालेर खोलेँ।
  
  
  यो वास्तवमा इग्निशन मेकानिज्म को एक रेखाचित्र थियो। झुकोभले रिभल्भरको लागि डुबुल्की मार्दा मैले यसलाई आफ्नो खल्तीमा हालेको थिएँ।
  
  
  म उहाँको नजिक पुग्नु अघि, उसले रिभल्भर समात्यो र मलाई निशाना बनायो। म लुगर राखिएको च्यातिएको गद्दा तिर घुमें। झुकोभको रिभल्भरले फायर गर्‍यो, गोलीले मेरो दाहिने तिघ्रामा खियायो। म गद्दामा ल्याएँ र तुरुन्तै लुगर समातें। जब झुकोभले फेरि लक्ष्य लिए, मैले लुगर उठाएँ र लक्ष्य बिना दुई द्रुत शटहरू प्रहार गरे। पहिलो गोली ढोकामा लाग्यो। करिडोरमा ठूलो चिच्याहट सुनियो, र ढोका ढकढक्याइएको थियो। दोस्रो गोली झुकको मुटुको ठीक मुनि लाग्यो। उ हाम फाल्यो र भुइँमा बस्यो। ऊ केहीबेर आँखा खोलेर बस्यो, त्यसपछि मृत्यु भयो।
  
  
  करिडोरमा तिनीहरूले कराए: “पोलिसिया! Polysia! "यो हराउने समय थियो। म झ्यालबाट बाहिर निस्केको फायर एस्केपमा चढेँ र टाढाबाट साइरन बज्दै अँध्यारो गल्लीमा ओर्लिए।
  
  
  
  
  
  
  अध्याय २
  
  
  
  
  
  
  
  त्यो साँझ, अतिरिक्त सावधानीको रूपमा, म अर्को होटलमा बसें। मेरो नयाँ निवास कोलोसियमको बिरूद्ध एउटा सानो पहाडमा भाया मार्को ओरेलियो नजिकै थियो। यो एक गरीब क्षेत्र थियो, र म एउटा सानो, भरिएको कोठामा बसोबास गरेपछि, म केजीबी भन्दा लुटेराहरूको बारेमा बढी चिन्तित थिएँ। म अस्तव्यस्त रात बिताएँ।
  
  
  भोलिपल्ट बिहान म चाँडै उठें, कागजात लुकाउने ठाउँबाट बाहिर निकालें, जुन झुकोभको जस्तो आविष्कारशील थिएन, र लुगा लगाएँ। तर कागजात स्थानान्तरण गर्न समय राम्रो थियो। म दिउँसो रोम एयरपोर्टमा कुरियरलाई भेट्ने थिएँ र उसलाई न्युयोर्कको लागि विमानमा चढ्दा कागजात बुझाउँछु। यो मलाई लाग्यो कि यदि Zhukov 24 घण्टा भित्र कागजातबाट छुटकारा पाएको भए, ऊ आज पनि जीवित हुन सक्छ।
  
  
  जब म कफी पिउन बाहिर निस्किएँ, मैले यसलाई मेरो कोठामा छोडिदिएँ। झुकोभजस्तै, म चाहन्नथें कि ऊ मसँग आवश्यक भन्दा बढी होस्। शौकले अक्सर सोच्छ कि वस्तुहरू सुरक्षित हुनेछन् जब उसले तिनीहरूलाई आफूसँगै लैजान्छ। तर एक पेशेवरलाई थाहा छ कि यदि तपाईंले राम्रो लुक्ने ठाउँमा केहि लुकाउनु भयो भने, यो त्यहाँ सुरक्षित हुनेछ। अनुभवहीन अधिकारीहरू यस बारे चिन्तित हुन्छन्, तर यो चिन्ता आश्रयको गुणस्तरभन्दा बाहिर हुनु हुँदैन।
  
  
  मैले बिहान मेरो क्यारियरको टेक अफ समय डबल-जाँच गर्न र वाशिंगटनमा मेरो पर्यवेक्षक र AX को निर्देशक डेभिड हकको लागि छोटो सन्देश कोडिङ गर्न बिताएँ। हक जति सक्दो चाँडो जान्न चाहन्थे कुन परिस्थितिमा कागजात फेला पर्यो। कुरियरले उनलाई सन्देश दियो।
  
  
  दिउँसो मैले कागजातलाई यसको भण्डारण ठाउँबाट बाहिर निकालें, यसलाई चाँदीको चुरोटको डिब्बामा राखें र मेरो खल्तीमा चुरोटको केस हाले। एयरपोर्टमा मैले कुरियरलाई चुरोट प्रस्ताव गर्नुपर्‍यो, र त्यसपछि दुईवटा समान वस्तुहरूको आदानप्रदान हुनेछ।
  
  
  मैले होटेलबाट ट्याक्सी अर्डर गरिन, तर पहाडबाट कोलोसियमसम्म हिंडें। तर यसपटक सावधानी अपुग भएन । केही मिनेटको ड्राइभिङ पछि, मैले देखें कि कालो फियाट हामीलाई पछ्याउँदै थियो।
  
  
  "यहाँ बायाँ घुम्नुहोस्," मैले चालकलाई भनें।
  
  
  "तर तिमीले भन्यौ कि तिमी एयरपोर्ट जान चाहन्छौ!"
  
  
  "अहिलेको लागि बिर्सनुहोस्।"
  
  
  "चे बारबार ओ कोरेजियो!" - मान्छे गनगन, कुना घुमाउँदै।
  
  
  मैले पछाडिको झ्याल बाहिर हेरे र मलाई पछ्याउँदै एउटा फियाट देखे। अब गनगन गर्ने पालो मेरो थियो । होटल परिवर्तन गरेपछि सबै ठिकठाक भयो भन्ने लाग्यो । तर कुनै न कुनै रूपमा झुकोभका साथीहरूले मलाई भेट्टाए।
  
  
  हामीले चाँडै दुई पटक कुना घुमायौं, तिनीहरूलाई छुटकारा पाउन कोसिस गर्यौं। कार हामीलाई पछ्याउँदै आएको थाहा पाएर ड्राइभरले आफ्नो ड्राइभिङ सीप प्रदर्शन गर्ने मौका लियो। उसले हामीलाई भाया लाबिकाना, कोलोसियमको छेउमा र भाया देई फोरी इम्पेरियालीबाट तल ल्यायो, त्यसपछि कन्स्टेन्टाइनको बासिलिका र दिउँसोको घाममा उमालेर चकनाचुर भइरहेका रोमन फोरमहरू पार गर्यो।
  
  
  "अहिले कता जाने सर?"
  
  
  "सिधा ड्राइभ गर्नुहोस्," मैले फियाटलाई फर्केर हेर्दै भनें। ट्याक्सी चालकले कारको कुशल ह्यान्डलिङको बावजुद, हामी ट्राफिकले ढिलो गर्यौं, र फियाट हामी भन्दा धेरै पछाडि थिएन; ऊ मेरो धेरै नजिक थियो। हामी कोर्सो भिट्टोरियो इमानुएलको साथमा टाइबरमा गयौं, पोन्टे भिटोरियो इमानुएललाई पार गर्यौं र भ्याटिकनतिर लाग्यौं। कालो गाडीले हामीलाई पछ्याइरहेको थियो । सुरुमा मैले कागजातलाई ट्याक्सीमा कतै लुकाउने बारे सोचें, तर हाम्रो पछाडिका एजेन्टहरूले कार चिनेपछि, यो योजना अन्ततः धेरै जोखिमपूर्ण देखिन्थ्यो। त्यसैले हामीले Piazza Pius XII सम्म Via della Conciliazione सँग ड्राइभिङ जारी राख्यौं। सेन्ट पिटरको क्याथेड्रल हाम्रो अगाडि देखा पर्‍यो। बिचमा ठुलो झरना भएको चोकलाई हेर्दा अचानक मलाई एउटा विचार आयो । जाहिर छ, यो अब वा कहिल्यै थिएन।
  
  
  "रोक्नुहोस्, चालक," मैले छिटो भनें र एकै समयमा पछाडि फर्केर हेरें र फियाट हामी भन्दा दुई सय मिटर पछाडि थिएन। मैले ड्राइभरको हातमा लिरासको गुच्छा हालें, र उसले अचम्ममा आफ्नो बाक्लो झाडी भौं उठायो।
  
  
  "बेनिसिमो!" - म गएपछि उसले मलाई पछि चिच्यायो। "बोक्का अल लुपोमा!"
  
  
  तर त्यसपछि मैले महसुस गरें कि मलाई उहाँको शुभकामना भन्दा धेरै चाहिन्छ।
  
  
  मैले मेरो गति तेज गरें; जब मैले चाँडै मेरो काँधमा फेरि हेरे, मैले देखें कि फिएट स्क्वायरको अर्को छेउमा रोकिएको थियो। अगाडिको सिटमा दुई जना मानिस बसिरहेका थिए; दिउँसोको सूर्यको किरणमा तिनीहरूका अनुहारहरू अदृश्य थिए। तिनीहरूको जस्तो देखिने अनिर्णयले मलाई अण्डा बनायो। मलाई थाहा थियो कि यदि म बासिलिका पछाडिको संग्रहालयमा पुग्न सक्छु भने, म पर्यटकहरूको भीडमा उनीहरूबाट टाढा हुने मौका पाउनेछु।
  
  
  त्यसैले मैले आफ्नो गति फेरि तिब्र पारे र बेमिनीको ठूला स्तम्भहरू पार गर्दै कोलोनेडबाट बाहिरको संग्रहालयहरूतिर हतारिए। मैले फेरि फर्केर हेरें। दुवै जना अशुभ देखिने कालो गाडीबाट निस्केर मेरो पछि लागे ।
  
  
  अकस्मात् म दायाँतिर हिर्कें, पहिलो दुई सङ्ग्रहालयको छायामा पसेँ र तेस्रो, अँध्यारो भवनमा गएँ। प्रवेशद्वारमा वर्दीधारी गार्डहरू थिए। म पछाडि नहेरेर तिनीहरूको छेउमा गएँ र हलमा प्रवेश गरें जहाँ पर्यटकहरूले स्मारिका पसलहरू भरेका थिए। "यसलाई धिक्कार छ," म गुनगुनाएँ; यी केटाहरू मैले सोचे भन्दा तेज आँखा थिए।
  
  
  म एक पटकमा दुई पाइला चढ्दा ती मध्ये एकजना हलमा प्रवेश गरिसकेका थिए। मसँग उसको कोणीय, छिन्ने अनुहारमा चिन्तित अभिव्यक्ति देख्ने समय थियो। उहाँ कालो कपाल भएको मांसपेशी मानिस हुनुहुन्थ्यो, ननडेस्क्रिप्ट, छाडा खैरो सूट लगाएका थिए। र उनी केजीबीबाट स्पष्ट रूपमा थिए।
  
  
  सिँढीको टुप्पोमा, जहाँ मैले वरिपरि हेरेँ, प्यान्ट गर्दै, मैले भ्याटिकन पुस्तकालयको ग्यालरीमा छु। यो लामो, साँघुरो ठाउँ थियो, जसमा पोप पियस IX, लियो XII, र Pius X लाई उपहारहरू भएको गिलासका केसहरू थिए। यो रत्नहरू, चाँदीका मूर्तिहरू, र आकर्षक रूपमा सुन्दर ढंगले नक्काशी गरिएका सुनका कपहरू र धार्मिक वस्तुहरूको वास्तविक खजाना थियो; भुइँमा र डिस्प्ले केसहरू बीचमा एन्टिक फूलदानहरू थिए। ग्यालेरीको बाँयामा, मैले बाहिरी पर्खाल देखेँ जुन आँगनमा खोलिएको थियो जुन मैले केही सेकेन्ड अघि पार गरेको थिएँ।
  
  
  मैले कोठा स्क्यान गरें र कागजात भण्डारण गर्न सम्भावित ठाउँ खोजे। यो मसँग राख्न धेरै जोखिमपूर्ण थियो, र मलाई थाहा थियो कि भाग्यले, केजीबीले यसलाई उपयुक्त ठाउँमा लुकाएर भेट्टाउन सक्नेछैन।
  
  
  वर्दीधारी परिचारकहरू ग्यालरीको दुबै छेउमा कोरिडोरमा हिंडिरहेका थिए। मर्मतसम्भार कर्मचारीहरू अगाडि र पछाडि हिँड्दा मैले फ्लोरबोर्डहरू चिच्याइरहेको सुन्न सक्थे। त्यसपछि मैले मेरो कार्यहरू मफ्लड पाइलाहरूद्वारा नापें ताकि तिनीहरूले मैले के गरिरहेको छु भनेर देख्न सकेनन्। मैले खल्तीबाट चाँदीको चुरोट निकालेँ। कालो कपाल भएको KGB एजेन्ट जुनसुकै बेला देखा पर्न सक्छ। मैले तुरुन्तै फोल्ड गरिएको कागज मेरो दाहिने हातमा हालें र सिगरेटको डब्बा मेरो ज्याकेटको खल्तीमा राखें। एकजना परिचारकले सिट्टी बजाए । मैले रोकेँ र एउटा डिस्प्ले केसमा चाँदीको भाँडोको प्रशंसा गर्ने नाटक गरें, परिचारकलाई नदेखेसम्म निरन्तर हेरिरहे। त्यसपछि मैले कागजातलाई ग्यालरीको अन्त्यमा डिस्प्ले केसको छेउमा रहेको इट्रस्कन फूलदानमा फ्याँकें। साँघुरो घाँटीमा फिट गर्न मैले कागजलाई फेरि आधामा फोल्ड गर्नुपर्‍यो।
  
  
  म भर्खरै अर्को डिस्प्ले केसमा पुगें जब रुसी ढोकामा देखा पर्‍यो। ऊ छिट्टै भित्र आयो, म उभिरहेको देखे, र ढिलो भयो। उनी पनि डिस्प्ले केसको अगाडि रोकिए र सामग्रीहरू जाँच गरे।
  
  
  म पक्का थिएँ कि कसैले मलाई कागजातलाई फूलदानमा राखेको देखेको छैन। साधारण पर्यटकजस्तै देखिने आशामा मैले केही मिनेट प्रदर्शनी वरिपरि हेरें। त्यसपछि म बिस्तारै कोठाबाट बाहिर निस्किएँ र ढोकामा परिचारकको जवाफ दिएँ। जब म करिडोरमा थिएँ, म झ्यालमा गएर आँगनमा हेरे। भवनको प्रवेशद्वारमा दोस्रो रुसी व्यक्ति पर्खिरहेको मैले देखें।
  
  
  म अघि बढें। त्यसैले उनीहरूले मलाई फसाएको ठाने। तर यदि तिनीहरूले सोचेका छन् भने, तिनीहरूसँग यो कागज छैन। यो कागजातलाई स्विस सेफमा भण्डारण गर्न अझ सुरक्षित थियो। मेरो क्यारियरलाई उसको उडान चौबीस घण्टा ढिलो गर्न भनियो यदि म नदेखाएँ, त्यसैले त्यो पनि ठीक थियो। अब मैले यी दुई रुसीहरूबाट जिउँदै टाढा जानु थियो।
  
  
  म भवनको पहिलो तल्लामा सिँढीहरू तल गएँ, जहाँ मैले धेरै शौचालयहरू भएको करिडोर फेला पारे। यसको पछाडि एउटा सानो भेस्टिबुल भएको मुख्य हलवे थियो जुन सेवा प्रवेशद्वारमा जान्छ। म छोटो लबीको छेउमा हिंडें, कुना घुमाएँ, र पर्खिएँ। लगभग तुरुन्तै, एक सुरक्षा अधिकारी कुनाको वरिपरिबाट हाम फाले - स्पष्ट रूपमा सोच्दै कि म सेवा प्रवेशद्वारबाट हराएको छु।
  
  
  जब उनी देखिन्थे, मैले अगाडि बढें, उसलाई समातेर भित्तामा थिचेँ। म उसलाई मार्न सक्छु, तर मलाई आवश्यक छैन। मैले ग्यालरीबाट कागजात हटाउन अझै बाँकी थियो, र जबसम्म मैले त्यो गरें, मलाई हत्याको अनुसन्धान गर्ने पुलिसको आवश्यकता थिएन। "तिमी ढिला भयो," मैले उसलाई भित्तामा धकेल्दै झूट बोलें। "कागजात वाशिंगटन गयो।"
  
  
  मैले उसको पेटमा मुक्का हानेँ । उसको पीडा दोब्बर भयो । मैले उसको घाँटीमा हिर्काए र ऊ घुँडा टेक्यो। म उसबाट भाग्न लाग्दा अचानक उसले मेरो खुट्टा समातेर मलाई आफ्नोतर्फ तान्यो।
  
  
  ऊ चिच्यायो । - 'तपाई झूट बोल्दै हुनुहुन्छ!'
  
  
  उसले मेरो अनुहारमा पुग्यो र मेरो दाहिने आँखा केही मिलिमिटरले छुटेको थियो। मैले उसको हात हटाएर उसको मासु भएको अनुहारमा मुक्का हानें। ऊ चिच्यायो र पर्खालमा लड्यो। म उठेँ र ऊ उठ्न लाग्दा मैले फेरि उसको अनुहारमा हिर्काए । प्रभावले उनको टाउको छेउमा उड्यो। जब उसले भित्तामा ठोक्यो, मैले मेरो घुँडा उसको डायाफ्राममा ठोकें। हावा उनको फोक्सोबाट निस्क्यो र ऊ फेरि ढल्यो। मैले उसको टाउकोमा लात हानेँ । उनी अचेत थिए ।
  
  
  यो स्पष्ट थियो कि मुख्य करिडोरमा कसैले पनि झगडाको बारेमा सुनेका थिएनन्। म सेवाको प्रवेशद्वारमा गएँ र मैले सोचे जस्तै ढोका लक भएको फेला पारे। तर मलाई मुख्य प्रवेशद्वारमा अर्को अफिसरको छेउबाट जान मिल्दैन जस्तो लाग्यो। त्यसकारण मैले मेरो विशेष छनोट ल्याएँ, यद्यपि मलाई यो ठूलो पुरानो लकमा काम गर्ने पक्का थिएन। मैले धेरै मिनेट कोसिस गरें, निरन्तर आशा गर्दै कि परिचारकहरू देखा पर्दैनन्। अन्ततः मैले ताला खोलेँ ।
  
  
  मेरो पछाडि मैले सुरक्षा अधिकारीको चित्कार सुनें। उसको होश आयो । मैले घुँडा घुमाएर ढोका खोलेँ। घामको किरण कोठाभित्र पस्यो । म भवनको पछाडिको सानो पार्किङमा बाहिर निस्केँ र ट्याक्सी पर्खिरहेको कुनामा पुगें। चालक चक्कामा निदाइरहेको थियो । मैले झुकेर उसको काँध हल्लाएँ।
  
  
  "म होटल डेला लुनेटा जान चाहन्छु," मैले भनें।
  
  
  "Mi si live dai piedi," उसले जवाफ दियो; यदि म केवल सवारीको लागि जान चाहान्छु।
  
  
  मैले उसलाई लिराको एक भाँडा दिएँ र उसले पैसा गन्दै गर्दा ट्याक्सीमा चढें। सकिएपछि उनी हाँसे ।
  
  
  "अब छिट्टै।"
  
  
  "सि, सि, सर।"
  
  
  उसले इन्जिन स्टार्ट गर्‍यो, गियर परिवर्तन गर्‍यो, र हामी पर्यटक र सुरक्षा अधिकारीलाई छेउछाउदै मुख्य प्रवेशद्वारमा गयौं। मैले ड्राइभरको छेउको सिटबाट अखबार लिएँ र ड्राइभवेमा तान्दा मेरो अनुहारको अगाडि राखें। जब हामी अगाडि बढ्यौं, मैले मेरो टाउको माथि केजीबी एजेन्टलाई हेरेँ, उहाँको सहकर्मी भन्दा छोटो मान्छे। उसले ट्याक्सीतिर हेर्यो, त्यसपछि घुम्यो र भवनमा हेर्‍यो, मानौं उसले आफ्नो सहकर्मीलाई भेट्ने आशा गरेको थियो।
  
  
  जब हामी सेन्ट पिटर स्क्वायर हुँदै नदीतर्फ गयौं, मैले अखबार तल राखें र आराम गरें। कागजात सुरक्षित थियो - एक समय को लागी। अब अर्को दिन कुरियर छोड्नु अघि मैले यसलाई फेरि प्राप्त गर्ने बाटो खोज्नुपर्‍यो।
  
  
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  
  ;
  
  
  म अर्को दिन सम्म वाहक सम्पर्क गर्न असमर्थ थिए, तर यो आवश्यक थिएन। कागजातको लागि, भ्याटिकन संग्रहालयहरू म ट्याक्सीबाट निस्केको आधा घण्टा पछि बन्द गरिएको थियो, र भोलिपल्ट बिहानसम्म खुल्न सकेन। त्यसोभए, आरामदायी खाना पछि, केजीबीले दोस्रोमा नजर राखेको अवस्थामा म तेस्रो होटेलमा गएँ। खाजा पछि म एउटा सानो बारमा गएँ, सिन्जानो अर्डर गरें र बिस्तारै पिएँ। यो मलाई लाग्यो कि यदि हकलाई कागजात कहाँ छ थाहा थियो भने, मैले यससँग गरेको काममा उनी खुसी हुन सक्छन्, र मैले कागजात फिर्ता गर्ने तरिका पत्ता लगाएको छु। म फार्मेसी गएँ र थप लामो डाक्टरको चिमटी किने। भोलिपल्ट बिहान म मेरो ज्याकेट मुनि चिमटी लिएर ग्यालरीमा जान्छु र, वरपर कोही नभएको खण्डमा, म चिमटीलाई इट्रस्कन फूलदानमा तल झार्नेछु र कागज निकाल्छु। संग्रहालय खुल्ने बित्तिकै म चाँडै आइपुग्छु, ताकि त्यहाँ थोरै पर्यटकहरू छन्।
  
  
  मैले भर्खर योजना बनाएको थिएँ जब एउटी केटी आएर मेरो टेबलमा बसे। भ्याटिकनको बारेमा सोच्दै गर्दा मैले उनलाई हेरेँ। स्पष्ट रूपमा उनी एक वेश्या थिइन्: पातलो, पातलो कालो कपाल र धेरै मेकअपको साथ। उनले सस्तो धारीदार पुलओभर र कम्मर छोप्ने स्कर्ट लगाएकी थिइन्। "नमस्ते जोनी। तपाईं अमेरिकी हुनुहुन्छ, हैन?
  
  
  'हो।'
  
  
  "केही रमाइलोको मुडमा, हैन?"
  
  
  "यो रात होइन।"
  
  
  म वेश्या विरुद्ध केहि छैन। तिनीहरूमध्ये धेरैजसो भावनात्मक रूपमा क्षतिग्रस्त देखिन्छन्, र मलाई एउटी महिला शरीरले मात्र होइन दिमागमा पनि स्वस्थ हुन मन पर्छ।
  
  
  जिद्दी गरिन् । "के तपाई पक्का हुनुहुन्छ, जोनी?"
  
  
  "हो," मैले भनें। 'म पक्का छु।'
  
  
  "हे, मलाई थाहा छ तपाईं को हुनुहुन्छ," उनले अचानक भनिन्। - "तिमी एक अमेरिकी प्रहरी हौ।"
  
  
  मैले उनलाई नजिकबाट हेरेँ। 'तिमीलाई किन यस्तो लाग्छ?'
  
  
  'पक्कै पनि! प्रहरी अधिकृत! के म यसलाई देख्न सक्छु? के तपाईं रोमन पुलिस संग काम गर्दै हुनुहुन्छ?
  
  
  "म प्रहरी होइन," मैले भनें।
  
  
  उनी मलाई हेरेर कडा मुस्कुराइन् । "हे जोनी," उनले भनिन्, "तपाईलाई भेट्न मन लागेको कोही छ। नमस्ते जीना! Favoriska! मैले विरोध गर्नु अघि, उनले केटीलाई बोलाए, जो हामीकहाँ आएर मेरो अनुहारमा हेर्दै टेबुलमा हिचकिचाउँदै उभिइन्। यो वेश्या जस्तो देखिएन। र उनी धेरै सुन्दर थिइन्।
  
  
  "सी एन्कोडी!" - पातलोले सुन्दर केटीलाई भन्यो, तेस्रो कुर्सीमा ढकढक्याउँदै। त्यसपछि उनी अगाडि झुकेर गोप्य स्वरमा भनिन्, “जीना राम्रो अंग्रेजी बोल्छिन्। उनी अमेरिकीहरू मन पराउँछन्। तपाईं उनीसँग कुरा गर्न चाहनुहुन्छ, हैन?
  
  
  जीना पातलो केटीको निमन्त्रणामा आपत्ति जनाउन चाहन्थे, तर अन्तमा उनले आफूलाई बस्न मनाउन अनुमति दिइन्।
  
  
  "जीना सुन्दर छ, हैन?" - पतला गर्व भन्नुभयो।
  
  
  "के शैतान!" - जीनाले भनिन् र उठ्न थाले।
  
  
  तिमीलाई भेटेर खुशी लाग्यो, जीना, "मैले भनें। 'मेरो नाम निक हो। कृपया हामीसँग बस्नुहोस्।"
  
  
  उनी केही बेर हिचकिचाइन्, त्यसपछि लजालु हुँदै फर्किन् । उनीसँग मिलान र भिसेन्जाका उत्तरी बासिन्दाहरूको सुन्दर विशेषताहरू र हल्का खैरो कपाल थियो। उनको कपाल लामो र बाक्लो थियो, हल्का धारहरु संग। उनको आँखा खैरो थियो, उनको मुख फराकिलो र कामुक थियो, र उनको फिट ब्लाउज र छोटो स्कर्ट मुनि उनको फिगर उत्कृष्ट भन्दा बढी थियो।
  
  
  "जिनाको अमेरिकामा एक जना काका छन्," अर्की केटीले जिनाको लाज बेवास्ता गर्दै भनिन्। "तर उनी म भन्दा राम्रो अमेरिकी बोल्छिन्। उसले तपाईलाई बताउनेछ। त्यसपछि उनी उठिन् र बाहिर निस्किन्, पहिले मलाई आँखा झिम्काउँदै।
  
  
  मैले सोधे । -"यसको मतलब के हो?"
  
  
  जिना मुस्कुराउन सफल भयो। "गुलाब मलाई पुरुषहरूसँग परिचय गराउन मन पराउँछिन्। उसलाई लाग्छ म एक्लो छु।
  
  
  "अनि त्यो तिमी हो?"
  
  
  उसले मलाई छोटकरीमा हेरी र त्यसपछि मेरो नजरलाई बेवास्ता गरि। सबैजना कहिलेकाहीँ एक्लो हुन्छन्, हैन?
  
  
  "हो," मैले स्वीकार गरें, यो मेरो पेशामा पक्कै साँचो थियो भनेर सम्झँदै। "तिमी यहाँ काम गर्छौ, जीना?"
  
  
  म एक वेट्रेस हुँ, एक परिचारिका, यदि तपाईं यसलाई कल गर्न चाहनुहुन्छ भने। तर म काममा पुरुषहरूसँग सुत्दिनँ।" उनले अन्तिम शब्दहरू बिस्तारै र निर्णायक रूपमा बोलिन्। म विस्तृतमा गएको छैन। तपाईको साथी रोजले म एक प्रहरी हुँ भन्ने सोच्दछ, तर त्यो वास्तवमा मेरो काम होइन।
  
  
  "यदि यो तपाइँको काम हो भने मलाई वास्ता गर्दिन।
  
  
  मैले सोधे । - "के म तिमीलाई केहि प्रस्ताव गर्न सक्छु?"
  
  
  उसले मेरो आँखामा हेरी । "मलाई मन पर्छ, निक," उनले भनिन्, "तर, मैले भने जस्तै, म वेश्या होइन।"
  
  
  म मुस्कुराए। - "मैले सोचें कि तपाई के पिउन चाहनुहुन्छ?"
  
  
  मैले वेटरलाई संकेत गरें र उनले एपेटाइजर अर्डर गरिन्। अलिकति कुराकानी गर्यौं । मैले भनेँ कि म रोमस्थित दूतावास भ्रमण गर्ने अमेरिकी अधिकारी हुँ।
  
  
  "तिमी अमेरिका कहाँबाट हौ?" - जिनाले सोधे।
  
  
  "न्यूयोर्कबाट।"
  
  
  "म सधैं त्यहाँ जान चाहन्थें। भान्जी रोजले न्यूयोर्कको जीवनको बारेमा कुरा गरे। उनी क्याफेटेरिया र रेस्टुरेन्टहरूको प्रशंसा गर्छिन्। के तिनीहरू साँच्चै उनीले भनेजस्तै राम्रो छन्?
  
  
  मैले अलिकति पर्खें । "ए," मैले भने, "तिनीहरू आफ्नै तरिकाले राम्रो छन्। तपाईं यो बारमा कति समयदेखि काम गरिरहनुभएको छ, जीना?
  
  
  'धेरै लामो छैन। म मुस्किलले भाडा तिर्न सक्छु।" उनले आँखा तल ल्याइन् । "म छिट्टै घर जान्छु," उसले डरले भन्यो। "आज यहाँ कुनै काम छैन, र उनीहरूलाई मेरो आवश्यकता छैन। यदि तपाईं चाहनुहुन्छ भने, तपाईं मसँग पिउन आउन सक्नुहुन्छ। "किन हुन्न," मैले सोचें। "खुशी संग," मैले भने।
  
  
  मैले ट्याक्सी बोलाएँ र हामी जीनाको कोठामा गयौं। यो Via delle Cuatro Fontane मा पुरानो घरको छतमा एउटा कोठा थियो। हामी चौथो तल्लामा हाम्रो बाटो सुरु गर्यौं, र जब हामीले दोस्रो अवतरणमा सास छोड्यौं, म तल झुकेर उनको कोमल चुम्बन गरें। उनको ओठ नरम, न्यानो र कोमल थिए।
  
  
  मदिरा पिउदै कोठामा कुरा गर्यौं । जीनाले त्यो अवधिको बारेमा कुरा गरे जब उनी रोमन अंडरवर्ल्डको एक प्रभावशाली मालिक, एक निश्चित जियोभन्नी फारेलीकी मालकिन थिइन्। उनले साधारण चोरको रूपमा सुरु गरे र त्यसपछि घर जग्गा धोखाधडी मार्फत लाखौं कमाए। उनका अनुसार उनले आफूलाई नराम्रो व्यवहार गरे ।
  
  
  “तर त्यो विगतमा हो। अब म जियोभन्नी जस्ता पुरुषहरूबाट टाढा रहन्छु। म आफ्नै दुई खुट्टामा उभिन्छु र इमानदारीपूर्वक पैसा कमाउँछु।
  
  
  उनको मुस्कान देखेर मेरो रक्तचाप बढ्यो । उनले केही बेर मलाई हेरी, त्यसपछि उभिइन् र स्विच घुमाइन् ताकि कोठाको झ्यालबाट मात्र उज्यालो भित्र पस्यो। उनले केही नबोली लुगा फुकालिन् । उनको सुनौलो कपाल उनको काँधमा पर्यो र उनको पूर्ण स्तनहरू छुन बिन्ती गर्यो। मैले उसको न्यानो शरीरलाई आफ्नो तर्फ तानें र मेरो हात उनको मखमली छालामा बिस्तारै दौडिँदा उनी मभित्र पग्लिन। उसको ओठ, अचानक तातो, मेरो भेट्टायो, र हाम्रो मुख आपसी अन्वेषण मा खुल्यो। मैले खेलेको शरीर सोह्र वर्षको किशोरको जस्तै लचिलो र चिल्लो थियो।
  
  
  "मलाई लिनुहोस्, निक," उसले मेरो कानमा फुसफुसाई।
  
  
  मैले मेरो लुगा फुकालें र उनले लुगर देखे। "त्यसोभए तिमी प्रहरी हौ।"
  
  
  "मैले तिमीलाई सत्य भनेको छु," मैले भने। मैले उसलाई अँगालो हालें र उसले बन्दुकको बारेमा बिर्सियो।
  
  
  "ओछ्यान," उसले कानाफूसी गरि। "मलाई ओछ्यानमा लैजानुहोस्।"
  
  
  मैले गरे। जब म उनको छेउमा सुतेँ, मेरो हातले उसको शरीरलाई सम्हाल्यो जबसम्म उसले आफ्नो लामो तिघ्रा फैलाउँदैन र मैले भित्रको मखमलीमा मेरो हात दौडिएँ।
  
  
  "वा बेनिसिम!" उनी चिच्याइन्।
  
  
  मैले मेरो हात माथि उठाउन दिए।
  
  
  "जाऔं," उनले सास फेरिन्।
  
  
  मैले पूरा स्तन चुम्बन गरें र उनले आफ्नो सास रोकिन्। "बस्ता," उनले बोलाए। 'पर्याप्त। अब। म तिमीलाई अहिले चाहन्छु।'
  
  
  म बिस्तारै उसको भित्र छिरें। कर्कश चिच्याहट उनको गलाबाट निस्केको थियो। उसको शरीर जोशले काँपिरहेको थियो, र मलाई बलियो र अपरिहार्य शारीरिक इच्छाले उत्प्रेरित गरेको थियो। मैले उसको भिजेको तिघ्रा मेरो वरिपरि नजिक भएको महसुस गरें र उसको सिट्टी, हाँस्दै रोएको आवाज मेरो कानमा गुन्जिरहेको थियो। उसले मेरा हातहरू आफ्नो नङले खन्याई, मेरो घाँटी र काँधमा आफ्नो हात बेरेर मलाई तल तान्यो, हामीले सुरु गरेको कुरा पूरा गर्ने इच्छाले लगभग पागल।
  
  
  त्यसपछि एक पल आयो जब हरेक विचार, हरेक इच्छाशक्ति गायब भयो। "अधिक, अधिक, निक!" उनको सास बाहिर थियो। मेरा ओठहरू आधा व्यंग्यात्मक र आधा जान्ने मुस्कानमा घुमाए। उसले मलाई झन् बलियो गरी अँगालो हाल्यो, र उसले नियन्त्रण गुमाएपछि उसको कम्मर ढल्न थाल्यो। एउटा अन्तिम आक्रामक कम्पन र हामीले सुरु गरेका थियौं भनेर निर्णय गर्न हामी सँगै भेला भयौं; उनी क्रोधित भई विलाप गरिरहेकी थिइन्, एउटा चाहना र अनन्त आनन्दको गीत।
  
  
  
  
  भोलिपल्ट बिहान जब म ब्युँझिएँ त्यहाँ एक पल आतंक थियो; डरको पहिलो चमक जब मैले अपरिचित परिवेशमा हेरे। मेरो छेउमा न्यानो शरीरले चुपचाप केहि गुनगुनायो। जिनाको सुतिरहेको फिगर देखेर म हाँसेँ। उनको कपाल सिरानीमा टाँसिएको थियो, सेतो सूती कपडामा तामाको हलो। उनको हात मेरो छातीबाट खस्दासम्म म उनको हातबाट धेरै सावधानीपूर्वक टाढा गएँ। उनी केही बेर हलचल गरिन्, त्यसपछि उनको सास फेरि बढ्यो र उनी गहिरो निद्रामा परिन्।
  
  
  चुपचाप, उसलाई नउठाउन र म कहाँ जाँदैछु भनेर सोध्न नपरोस् भनेर, म ओछ्यानबाट उठे र मेरो लुगाहरू जम्मा गरें। म होटेल नफर्केको देखेर अचम्ममा परें, तर जीनासँग काखमा रात बिताएँ। तर मेरो होटेलको कोठामा कुनै मूल्यवान् थिएन, किनभने भ्याटिकनको पुस्तकालयमा रहेको इट्रस्कन फूलदानमा अझै पनि यसको घातक रहस्य भएको बहुमूल्य कागजात थियो। तर अब जब मैले कागजात KGB को हातबाट बाहिर राख्न व्यवस्थित गरेको थिएँ, मैले यसलाई फिर्ता गर्नुपर्‍यो, र छिट्टै। लुगा लगाएपछि, मैले मेरो औंलाहरूले मेरो कपाललाई चिल्लो पारे, भिजेको चादर र जीनाको सुन्दर जवान शरीरको उपहारले ओछ्यानमा फेरि हेरें र ढोकातिर लागें।
  
  
  मलाई उसलाई उठाउन कुनै आपत्ति थिएन जति मलाई थाहा थियो कि उसलाई कुनै आपत्ति छैन। तर AX मेरो साँचो प्रेम थियो, र महिला आनन्दले मलाई पूरा गर्न आवश्यक कामबाट रोक्नको लागि कहिल्यै थिएन। मैले उसलाई अन्तिम भावुक नजर दिएँ। उनले केही भनिनन्; उसको स्तनहरू उठे र हरेक सास संग लडे। म कोठाबाट बाहिर निस्केँ र चुपचाप मेरो पछाडिको ढोका बन्द गरे।
  
  
  यो तपाईंको टाउकोबाट जिनको बारेमा सबै विचारहरू प्राप्त गर्ने समय हो। मैले कागजात पुन: प्राप्त गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्‍यो, ध्यान आकर्षित नगरी यसलाई प्राप्त गर्न। यदि म संयोगवश कागजात फिर्ता गर्न खोज्दा समातिएको भए, हल्का रूपमा भन्नुपर्दा गम्भीर जटिलताहरू उत्पन्न हुने थिए। सबैभन्दा पहिले, एजेन्टहरूलाई हुन सक्ने सबैभन्दा खराब कुरा - मृत्युको छोटो, अवश्य पनि - जनताको ध्यान आकर्षित गर्दैछ। मेरो क्यामफ्लाज मार्फत देखाउने सम्भावना पर्याप्त जोखिमपूर्ण थियो, तर यदि मैले कागज समात्न खोजेको पाइयो भने, कागजातलाई देख्न सक्ने कुनै पनि इटालियन पुलिस अफिसरले हेर्नेछ र जाँच गर्नेछ। कागजात अमेरिकी सरकारको हो भनी मैले अन्ततः अधिकारीहरूलाई विश्वस्त पार्न सक्छु भने पनि, गोप्य कुरा केही समयमै गोप्य हुन छाड्नेछ। म पक्का थिएँ कि सबै इटालियन पुलिस अफिसरहरू यस्तो शीर्ष-गोप्य कागजात कसैलाई बेच्न इच्छुक हुनेछैनन् जसको हातमा ठूला लियर थियो।
  
  
  र यदि रूसीहरूलाई कागजात कहाँ छ भनिएको थियो भने, तिनीहरूले मैले गर्नु अघि त्यहाँ पुग्न प्रयास गर्ने थिए। Etruscan फूलदानबाट कागजात पुन: प्राप्त गर्नु अब मेरो मुख्य लक्ष्य हो। अरु सबै महत्वहीन थिए । सौभाग्यवश, म चाँडै उठें ताकि म भ्याटिकन लाइब्रेरी खोल्दा म त्यहाँ हुन सक्छु।
  
  
  म भ्याटिकनको प्रवेशद्वारमा Pius XII स्क्वायरमा थिएँ, जब मैले मेरो अगाडि सेन्ट पिटर स्क्वायरमा ठूलो भीड जम्मा भएको देखेँ। यो असामान्य थिएन। पोप प्रायः आफ्नो दरबारको बालकनीमा वफादार र चोकमा उभिएका तीर्थयात्रीहरूलाई आशीर्वाद दिन देखा पर्दछन्। तर आज बिहान पर्यटक र रोमीहरूको भीड सामान्य भन्दा ठूलो थियो।
  
  
  मैले हरेक पाइलामा माफी माग्दै, भीडको माध्यमबाट आफ्नो बाटो बनाउनुपर्ने थियो। पापल दरबारको झ्यालहरूमा टाउको उठाइएको थियो, र जब म बाक्लो भीडको छेउमा पुगें, एक रोएको सुनियो, त्यसपछि एक अनौठो र लगभग अशुभ मौनताले दर्शकहरूलाई घेरेको थियो। पोप पल VI को सेतो पहिरिएको आकृति देखिन थालेपछि म गतिहीन उभिएँ र माथि हेरे।
  
  
  आशीर्वाद दिदै हात उठाउनुभयो । तर उसले भर्खरै आशीर्वाद दिन थालेको थियो जब एक तेज प्रहारले गर्जन जस्तै आकाश फुट्यो। सुरुमा मलाई यो कार मफलर हो भन्ने लाग्यो।
  
  
  दुर्भाग्यवश, सबै कुरा धेरै गम्भीर थियो।
  
  
  एक सेकेन्ड पछि, भाँचिएको गिलास पोपमा खस्यो किनकि उनको बालकनीको ठूलो दाग भएको सिसाको झ्याल दुर्घटनामा चकनाचुर भयो। बालकनी मुनिको भीडमा कोहीले कराउन थाले, र स्क्वायरमा मानिसहरूको भीडमा थप गिलास खसेपछि पोप दृश्यबाट गायब भए।
  
  
  भीडमा आतंक फैलिएपछि अरूले चिच्याए। गोली कहाँबाट आयो भनेर मैले चारैतिर हेरेँ; शट स्पष्ट रूपमा पोपमा लक्षित थियो र धेरै इन्चले छुटेको थियो।
  
  
  "यो बाबा हो!" चर्को इटालियन आवाज करायो।
  
  
  "उनीहरूले उसलाई मार्न खोजिरहेका छन्!" अर्को चिच्याए ।
  
  
  मानिसहरू भ्याटिकनको प्रवेशद्वारतिर दौडे, र तिनीहरूको डरलाग्दो आवाजको आवाज हावामा उठ्यो, उदासी र निराशाको विलाप जस्तै। काँचका टुक्राहरू अझै स्क्वायरमा खसेका थिए, तर भीडको अगिल्लो भाग ढोकामा दौडियो र काँचका टुक्राहरूको असिनामा परेन।
  
  
  मैले फेरि बालकनीमा हेरे, र त्यही क्षणमा बारहरूमा दुईवटा आकृतिहरू देखिन थाले। तिनीहरू बुबालाई मद्दत गर्न निहुरे। जहाँ म उभिएको थिएँ, मैले देखेँ कि उनी अक्षुण्ण देखिन्थे।
  
  
  मेरो पछाडिको भीडबाट अर्को गर्जना आयो। मैले मेरो काँधमा हेरे र स्क्वायरबाट टाढाको लामो कालो कार देखे। के यो संयोग मात्र थियो, मैले सोचेँ, वा मैले भर्खरै हेरेको कुरासँग कारको कुनै सम्बन्ध थियो?
  
  
  मलाई थाहा छैन किन मैले अचानक संग्रहालयहरू, भ्याटिकन पुस्तकालय, जहाँ म जाँदै थिएँ तिर हेरेँ। तर मैले हेर्दा हेलिकप्टर भवनको पछाडि ओर्लेर गायब भएको देखेँ। यो स्पष्ट रूपमा अमेरिकी सैन्य स्काइहुक हेलिकप्टर जस्तै थियो।
  
  
  मैले एक सेकेन्ड पनि सोच्नु परेन ।
  
  
  भीडबाट हिँड्दा मैले सकेसम्म चाँडो पुस्तकालयमा पुग्नु पर्ने महसुस गरें। म छक्क परेका मानिसहरूलाई निचोरेर मुख्य चोकबाट कोलोनेड पछाडिको संग्रहालयमा हिंडें। मुख्य चोकमा प्रवेश गर्दा हेलिकप्टर फेरि देखिन थाल्यो । ऊ बिस्तारै भ्याटिकन लाइब्रेरीको माथिबाट तल ओर्लियो। र त्यसपछि मैले महसुस गरें कि केहि गलत थियो; भयानक गलत।
  
  
  म दौडिन थालेँ किनभने मैले एक सेकेन्ड खेर फाल्न सकिनँ। मैले संग्रहालयको प्रवेशद्वारतिर दौडँदा मेरो मुटुको धड्कन र एड्रेनालाईन मेरो नसामा दौडिरहेको महसुस गरें। बाक्लो भीडबाट त्रसित, वर्दीधारी मन्त्रीहरूले प्रायः सबै पोपल पुस्तकालय अगाडि आफ्नो पद त्यागे। तिनीहरू मेरो छेउबाट दौडे, तिनीहरूका आँखा डरले जमे। मैले बाबा देखा परेको बालकनीमा फर्केर हेरे। बालकनी खाली थियो; मैले भर्खरै देखेको सिसाका टुक्राहरू मात्र मौन साक्षी थिए।
  
  
  जाहिर छ, उनीहरूलाई सन्तको अवस्थाको बारेमा अझै थाहा थिएन; पक्कै पनि क्रोधित, आतंकित भीड होइन। गार्डहरू निशानहरू खोज्दै स्क्वायरभरि पछाडि दौडिए। तर मलाई थाहा थियो कि उनीहरूले केही भेट्टाउने छैनन्, र म पक्का थिएँ कि त्यहाँ सतहमा देखा परेको भन्दा झगडा र सामान्य भ्रमको लागि धेरै थियो।
  
  
  अब दोस्रो चम्किलो कालो लिमोसिन देखा पर्‍यो। म पुस्तकालयको प्रवेशद्वारमा रहेको एउटा स्तम्भको पछि लागेँ। गाडी चिच्याएर रोकियो । ब्रेक चिल्लाए, दुईवटा फराकिलो काँध भएका, मोटा मान्छेहरू कारबाट हाम फाले र भवनमा पसे। एकै समयमा, हेलिकप्टरको तल्लो भागको ह्याच खोलियो, र मैले विमानमा आन्दोलनको श्रृंखला समातें।
  
  
  लिमोसिनको पाङ्ग्रा पछाडि छायामा एउटा कालो आकृति बस्यो। मान्छेको अनुहार देख्न असम्भव थियो जब कार अगाडि बढ्यो र मेरो छेउबाट उड्यो। मैले आँखा चिम्लेर गाडीको नम्बर लेख्ने प्रयास गरें। तर यदि कार रोकियो भने, तपाईले अझै पनि नम्बरहरू हेर्न एक्स-रे आँखा लिनु पर्छ। रेकर्डलाई नराम्रो, अपारदर्शी कालो कपडाको आवरणले ढाकिएको थियो।
  
  
  गाडी नदेखेपछि म ओर्लिए । गाडी अगाडि हुँदा पुस्तकालयभित्र पस्न सकिन, तर अब, गति बढेपछि, म दौडेर पोपको स्मारकको प्रवेशद्वारमा गएँ र भित्र हेरेँ । कतिपय कर्मचारीले के भयो भन्ने चिन्ता व्यक्त गरे।
  
  
  तर भर्खरै कारबाट हाम फालेका दुई राम्रा मान्छेहरू कतै देखिएनन्। र उत्तेजित संग्रहालयका कर्मचारीहरूले उनीहरूलाई ध्यान दिएनन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई पुस्तकालयमा दौडिरहेको देखेका थिएनन्, तर मैले गरें। म ग्यालरीमा जाने सिढीहरू नजिक पुगें, र तुरुन्तै दुई शटहरू सुने। मैले AX मा धेरै उन्नत ब्यालिस्टिक कोर्स लिएँ, र मैले शीर्ष गोप्य रेखाचित्र लुकाएको ग्यालरीबाट शटहरू आउँदै थिए भनेर पहिचान गर्न कुनै समस्या थिएन।
  
  
  म एक पटकमा तीनवटा सिँढीहरू माथि दौडें, हातमा लुगर, ट्रिगरमा औंला। जब म पहिलो तल्लामा पुगें, मेरो सबैभन्दा खराब शंका पुष्टि भयो। वर्दीधारी नोकर, जसले आफ्नो पदमा बस्ने निर्णय गरे, नत्र उसले छोड्ने समय नपर्ने थियो, अहिले ढोकामा रगतको ठूलो पोखरीमा लडिरहेको थियो। उहाँ मरेको देख्नको लागि मैले उहाँमाथि झुक्नुपरेन।
  
  
  धेरै ढिलो मैले ग्यालरीको विशाल नक्काशीदार ओक ढोकाहरू भित्रबाट बन्द भएको देखे। म त्यहाँ दौडे, तर पर्याप्त छिटो थिएन। यदि मैले विल्हेल्मिना प्रयोग गरे पनि, ढोकाहरू स्ल्याम गर्नबाट रोक्न असम्भव हुनेछ।
  
  
  मैले तालाको चाबीको क्लिक सुनेँ। मैले ट्रिगर तानेँ र महलको वरिपरिको काठ फुट्यो। तर गोलीले बाक्लो काठको ढोकाको आधा भाग छेड्यो। त्यसपछि मैले अर्को धड्कन सुने र लामो करिडोरको अर्को छेउमा पनि त्यस्तै भइरहेको थियो भन्ने महसुस गरें। ग्यालरी भित्रबाट यति दक्षताका साथ बन्द गरिएको थियो कि यो स्पष्ट थियो कि अपरेशन - यसमा समावेश हुन सक्ने सबै - उचित कौशल र तयारीका साथ गरिएको थियो।
  
  
  ग्यालरी भित्र पस्ने कुनै बाटो छ कि छैन भनेर मैले चारैतिर हेरेँ। मेरो पछाडी चर्को आवाज सुनियो । मैले थप जोखिम उठाइनँ। कुनाको वरिपरि तीन पर्यटक आएपछि म फर्किए। तिनीहरूमध्ये एक, उज्यालो पोशाकमा रातो अनुहार भएको महिला, लुगरलाई हेरेर चिच्याइन्।
  
  
  उसको रोदनले मलाई काममा ल्यायो। म दौडेर ग्यालरीको बन्द ढोकाको झ्यालको पङ्क्तिमा पुगेँ। मैले कुंडी खोलें, झ्यालहरू मध्ये एउटा खोलें, र आँगनमा हेर्न अगाडि झुकें। हेलिकप्टरबाट करिब तीस गज पर, बाक्लो स्टिलको केबलमा जोडिएको तीन फिटभन्दा बढी व्यास र उचाइको धातुको टोकरी खसेको थियो। टोकरी भित्र एकजना मानिस बसेका थिए, र मैले देखेँ कि टोकरी बख्तरबंद स्टिलले बनेको थियो, एउटै धातुले हेलिकप्टरको तल छोपेको थियो।
  
  
  अब यो स्पष्ट भयो कि मैले पहिले अनुमान गरेको कुरा वास्तवमा साँचो थियो। पोपमाथिको हमला अहिले भइरहेको वास्तविक अपराधबाट ध्यान हटाउनको लागि एक विपरित रणनीति थियो। यसका पछि लाग्नेहरूले पोपलाई मार्न चाहँदैनन्। यो आक्रमण आतंक र सामान्य भ्रम पैदा गर्न गरिएको थियो। वास्तविक लक्ष्य भ्याटिकन लाइब्रेरीको ग्यालेरीबाट सुन र चाँदीका खजानाहरूको संग्रह थियो - त्यही ग्यालेरी जसमा मैले त्यो शापित, अपरिवर्तनीय गोप्य रेखाचित्र लुकाएको थिएँ।
  
  
  डराएको पर्यटकको चिच्याईले संग्रहालयका अन्य आगन्तुकहरूको ध्यान आकर्षित गर्यो। मैले पछाडि फर्केर हेरेँ र तिनीहरूलाई छोड्न संकेत गरें - मैले हल्लाएर भ्रमित र डराएको भीडको अलार्म प्रज्वलित गर्‍यो। म ग्यालरीको ढोकामा फर्किएँ, झुकेर ध्यान दिएर सुनें। मैले सिसा फुटेको सुने र ग्यालरीमा रहेका डिस्प्ले केसहरू भाँचिएको र तिनीहरूका बहुमूल्य खजानाहरू चाँडै चोरी भएको आशंका गरें - सबै शासक युरोपेली राजाहरूबाट उपहारहरू, राजाहरू र चर्चका राजकुमारहरूबाट पोपलाई हस्तान्तरण गरिएका अमूल्य कलाकृतिहरू। र तिनीहरूको बीचमा त्यहाँ एउटा कागजात थियो जुन मैले फिर्ता गर्नुपर्ने थियो - कुनै पनि मूल्यमा।
  
  
  कतै संग्रहालयमा अलार्मको घण्टी बज्यो। तर इटालियन इतिहासको सबैभन्दा क्रूर डकैतीलाई कसैले पनि अन्त्य गर्न सकेन। मैले योजनाको सरलता र अपराध गरेको दक्षता र व्यावसायिकताको प्रशंसा गर्न सकिनँ। तर मलाई चाहिएको कागजात एट्रस्कन फूलदानमा थियो, जो ग्यालरीका ढोकाहरू पछाडी अदृश्य थियो।
  
  
  "सम्भार कर्मचारीलाई कल गर्नुहोस्!" "मैले मेरो छेउमा उभिएको युवकलाई यो चिच्याएँ, र मैले उसलाई सिँढीबाट तल धकेल्दा उसको चौडा आँखा र मुख परिवर्तन भयो।
  
  
  "हो, सर," उसले भन्यो, उसको क्यामेराहरू उसको छातीमा नाचिरहेका थिए जब ऊ उत्साहित पर्यटकहरूबाट हिंड्दै थियो।
  
  
  "उनीहरूलाई भन्नुहोस् कि पोप ग्यालरी लुटिएको छ!" मैले उनको पछि बोलाएँ।
  
  
  सायद यो मेरो आदेशको विश्वस्त आवाज वा मैले अंग्रेजी बोलेको तथ्य थियो, तर जे भए पनि, श्रोताहरू शान्त भए। मैले तिनीहरूलाई सिँढीको सुरक्षित रेलिङतर्फ औंल्याएँ। मेरो लुगर देखेर चिच्याउने महिला पनि शान्त भइन् र फेरि आफैं जस्तो देखिन्।
  
  
  म ढोकातिर फर्किएँ। महल माथिको टुक्रा टुक्रा, जलेको रूखले मेरो पहिलो शटको बाटो चिन्ह लगाइदियो। स्पष्ट रूपमा एक गोली पर्याप्त हुनेछ। सायद त्यो दोस्रो वा तेस्रो शटको साथ परिवर्तन भयो। मैले सावधानीपूर्वक लक्ष्य लिए र लगातार तीनवटा गोली हानें।
  
  
  ठुलो गोली लाग्दा ढोकाहरू चिच्याए। धातुको ताला चर्को स्वरमा चर्कियो, र धुवाँ र काठको स्प्लिन्टरहरू मार्फत मैले देखेँ कि ताला लगभग जबरजस्ती गरिएको थियो। विल्हेल्मिनाले फेरि आफ्नो लायक साबित गरे जब मैले भारी ढोका फेरि गोली हानें। मेरो पछाडि, अर्को महिला चिच्याई, र आतंकित पर्यटकहरू अन्धाधुन्ध रूपमा लबीमा लबीमा दौडे, म पछाडि हटें, मेरो खुट्टा उठाएँ, र लात हाने। Tae Kwon Do सबैभन्दा राम्रो कुश्ती प्रविधि मध्ये एक हो। एक झटका संग, अप चा-की, ढोका विभाजित भयो। दोस्रो ढोका र धातुको ताला काठको फ्रेमबाट उड्यो र दुर्घटनाको साथ भुइँमा खसे।
  
  
  त्यसपछि ढोका खोलियो र मैले कालो लिमोजिनबाट बाहिर निस्केका दुई जना राम्ररी मानिसहरूलाई देखे। घन्टाअघिको कुरा हो जस्तो लाग्यो । तर दुई जना पुरुष - र हेलिकप्टरमा रहेका उनीहरूका साथीहरू - संग्रहालयमा पसेको दस वा पन्ध्र मिनेट भन्दा बढी भएको थिएन।
  
  
  तिनीहरूले एक पछि अर्को बहुमूल्य कलाकृतिहरू धेरै ओभरलोड गरिएका भारी क्यानभास झोलाहरूमा भरे। मैले देखेको धातुको टोकरी खुल्ला ग्यालरीको झ्यालको अगाडि झुण्डिएको थियो र दुईवटा धातुको हुकले फराकिलो ढुङ्गाको सिलमा जोडिएको थियो। तेस्रोले टोकरीमा लिनेनका झोलाहरू बोक्यो। गिलास डिस्प्ले केसहरू भाँचिएका थिए र पालिश गरिएको भुइँ सिसाका टुक्राहरूले ढाकिएको थियो।
  
  
  मैले ढोका भत्काएर घटनास्थललाई पहिलो चोटि हेरेपछि मेरो नजिकको चोरले फर्केर मलाई रिभल्भर देखायो । उसले आफ्ना दुई साथीहरूलाई बोलायो, र तिनीहरूमध्ये एकले भुइँमा लिनेनको झोला खसाले र अनियमित रूपमा गोली हान्न थाले।
  
  
  हावामा गोली चल्दा म ढोकाको फ्रेमको पछाडि हासे। मेरो वरिपरि सीसा रिकोचेटिंगको आवाज गुन्जियो। गोलीहरू ढोकाको फ्रेममा ठोक्किए र मेरो टाउको र छातीमा साँघुरो भयो। मैले चुपचाप सराप दिएँ र अलि टाढा तानेँ।
  
  
  अर्को गोली ढोकाको छेउबाट बाहिर निस्कियो। मैले एक क्षण पर्खें, त्यसपछि मेरो टाउको कुनाको वरिपरि टाँसेर फायर गरे। ग्यालेरीले तीन जना पुरुषहरूको लागि सानो कभर प्रदान गर्यो। पहिलो गोली चलाउने व्यक्तिले चकित पार्न खोज्यो। तर विल्हेल्मिना छिटो थियो, र मैले मेरो पहिलो निशानामा गोली हानेँ जुन उसको देब्रे हातमा लागेको थियो।
  
  
  उसको ओठबाट घाँटी थिचेर रोएको आवाज निस्कियो । उसले सुस्केरा हाल्यो र भाँचिएको डिस्प्ले केसमा लड्यो, रिभल्भर उसको लङ्गडा र बेकार औंलाहरूबाट खस्यो। उसले मलाई गोली हानेको क्षणमा मेरो नजर दोस्रो व्यक्तिमा पर्यो।
  
  
  यो आफ्नो साथी जत्ति सजिलै हार मान्नेवाला थिएन। उसले आफ्नो भारी झोलालाई खुल्ला झ्यालमा तान्यो, धातुको टोकरीमा खजाना राख्न चाहन्छ। मैले लुगरमा ट्रिगर तानेँ, उसको देब्रे तिघ्रा एक इन्चले हरायो, र उसले झोला तेस्रो मानिसलाई दिन सफल भयो, जो अझै पनि खुला झ्यालमा उभिरहेको थियो।
  
  
  तिनीहरूको पछाडि कोठाको अर्को छेउमा गिलासको डिस्प्ले केस थियो। एक दिन अघि, एक Etruscan फूलदान यस डिस्प्ले केसको छेउमा उभिएको थियो। तर अब मैले हेरेँ, मेरो मुख सुकेको थियो। त्यहाँ कुनै फूलदान थिएन।
  
  
  समस्याहरू ठूलो समस्या हुन्। यदि चोरहरू रोकिएन र फूलदानहरू फिर्ता गरिएन भने, नतिजाहरू अप्रत्याशित हुनेछन्। मैले लामो समयसम्म अवस्थाको बारेमा सोचिन, तर म ग्यालरीमा दगुरेँ, शूटिंग। मैले घाइते मानिसलाई निशाना बनाएर उसको दाहिने तिघ्रामा दोस्रो पटक गोली हानेँ। उहाँ आफ्ना दुई साथीहरूलाई मात्र छोडेर बाहिर निस्कनुभयो।
  
  
  मैले धातुको टोकरीमा चढेको मान्छे फेरि भित्र पस्यो; जहाँ म उभिएको थिएँ, त्यहाँबाट दुईवटा पूरै लिनेनका झोलाहरू देखिन्थे। उसलाई मद्दत गर्ने कालो कपाल भएको मानिस छोड्न तयार थियो। ग्यालरी व्यावहारिक रूपमा खाली थियो, यसको बहुमूल्य खजानाहरू बिना। जब यो मानिसले मलाई गोली हाने, म भुइँमा लडे। गोली मेरो टाउको माथि डरलाग्दो रूपमा सिट्टी बज्यो। तर मैले गोली चलाउन जारी राखें, र मेरो वरिपरि काठ र गिलास चकनाचुर भयो। मेरो तिघ्रा र छातीमा सिसाका टुक्राहरू खसेको महसुस गरें।
  
  
  यदि मैले अन्य दुई जनालाई नमारेको भए, यदि मैले इट्रस्कन फूलदानबाट कागजात फिर्ता नगरेको भए, हकले मलाई कहिल्यै माफ गर्ने थिएन, यसलाई हल्का रूपमा भन्नुपर्दा।
  
  
  "कैटा टोपी!" - झ्यालमा रहेको मानिसलाई चिच्याए, आफ्नो साथीलाई हतार गर्न आग्रह गरे। घाइते मानिसले भुइँमा रगतको ट्रेल छोडेर झ्यालतिर लाग्दा उसले मलाई उसको गोलीले तल हान्यो। केही बेर पछि, ती दुई पुरुषहरू आफ्ना साथीसँग धातुको टोकरीमा थिए।
  
  
  टोकरी घुमिरहेको हेलिकप्टरको खाली पेटतिर उक्लिँदा म माथि उफ्रें र थप दुई पटक फायर गरें। तर जब म झ्यालमा गएर फेरि गोली हानेर बाहिर हेरेँ, त्यो टोकरीमा भएका मान्छेहरू घुम्ने मेसिनभित्रै गायब भइसकेका थिए ।
  
  
  आर्मर प्लेट ठाउँमा क्लिक भयो र मेरो अन्तिम गोली धातुबाट बाउन्स भयो। धेरै संग्रहालयका कर्मचारीहरू र एक दर्जन पुलिसहरू मेरो तलको आँगनमा फट्दा मैले श्राप दिए। उनीहरुले हेलिकप्टरमा गोली प्रहार गरे तर कुनै फाइदा भएन ।
  
  
  लुटेराहरुलाई रोक्न असम्भव देखिन्थ्यो । म झ्यालबाट कोरिडोरमा दगुरेँ, मेरो पछाडिका भग्नावशेषहरूमा ध्यान दिएन - भग्नावशेषहरू जसमा हालैसम्म संग्रहालयको सबैभन्दा बहुमूल्य खजानाहरू राखिएका थिए। केही जिज्ञासु पर्यटकहरू, मनोरञ्जन खोज्दै थिए - र उनीहरूले यो पाए - अझै पनि सीढीको शीर्षमा अडिएका थिए। तिनीहरूमध्ये एक, बर्मुडा शर्ट्समा एक मोटो मानिस, उनको घाँटीमा दूरबीन थियो।
  
  
  "मलाई तिम्रो दूरबीन दिनुहोस्," मैले भने।
  
  
  उसले मलाई हेर्यो र अपमानजनक रूपमा रिसाउनुभयो। - 'नरक जानुहोस्।'
  
  
  मैले तुरुन्तै लुगरलाई उसलाई लक्षित गरें। "दूरबीन," मैले दोहोर्याएँ। "अनि अहिले।"
  
  
  एक्कासी उनी डराए । उसले डरलाग्दो औँलाले मलाई दुर्बिण दियो। मैले उसको हातबाट दूरबीन समाएँ, झ्यालतिर दगुरेँ र हेलिकप्टरमा दूरबीनलाई लक्षित गरें।
  
  
  भुइँमा रहेको ह्याच अब पूर्ण रूपमा बन्द भएको थियो, यात्रुहरू र भ्याटिकन संग्रहको खजानाको सुरक्षा गर्दै, साथै एउटा कागजात जुन मैले दुर्भाग्यवश एट्रस्कन फूलदानमा लुकाएको थिएँ। हेलिकप्टर संग्रहालयबाट टाढा जान थाल्यो। मैले हेलिकप्टरमा दूरबीन मार्फत हेरे, तर यसको मालिकहरू पहिचान गर्न त्यहाँ कुनै चिन्हहरू थिएनन्। त्यसपछि मैले हेलिकप्टरको देब्रेपट्टिको झ्यालमा दूरबीन देखाएर त्यो झ्यालको पछाडिको अनुहार समाए । यो एउटा अनुहार थियो जसले तपाईंको घाँटीको पछाडिको कपाललाई अन्तमा खडा बनायो। "अविश्वसनीय," मैले सोचें, एक व्यक्तिको प्रोफाइल हेर्न जारी राख्दै, जसलाई मैले पहिले धेरै पटक देखेको थिएँ।
  
  
  न मेरो आँखाले न त दर्शकले मलाई धोका दिए । मैले देखेको कुरा पत्याउनु पर्यो । यो खोपडी जस्तै अनुहार थियो - खाली, चर्मपत्र जस्तै छाला, बाक्लो र मोमी। मानिसको आँखा पहेँलो, छालाको अनुहारमा पातलो, कोइला-कालो विद्यार्थीहरू भएको डरलाग्दो सर्पका चराहरू थिए। पातलो ओठ भएको फराकिलो मुख मुस्कानमा घुमाइयो। यो मैले हेरिरहेको प्रोफाइल थियो: अनुहारको एक पक्ष मैले अहिलेसम्म चिनेको सबैभन्दा भ्रष्ट र राक्षसी मानिसको थियो। उसले नियाग्रा फल्समा डुबेको दिन म उसलाई सधैंका लागि छुटाउँछु भन्ने मलाई लाग्यो।
  
  
  जाहिर छ, ऊ पतनबाट बच्यो। यहूदा अझै जीवित थियो।
  
  
  हेलिकप्टर छिट्टै उड्यो, फेरि घुम्यो र एक क्षण पछि गायब भयो।
  
  
  म ग्यालरीमा फर्किए र कोठा वरिपरि हेरे। केवल केहि प्रदर्शन केसहरू अछूता रहे, निस्सन्देह किनभने तिनीहरूका सामग्रीहरू पर्याप्त मूल्यवान थिएनन्। यस्तो देखिन्छ कि चोरहरूले कोठामा प्रवेश गर्नु अघि उनीहरू के चाहन्छन् भन्ने कुरा थाहा थियो।
  
  
  मैले फेरि Etruscan फूलदानको लागि हेरें, यो भर्खरै सारिएको वा भाँचिएको आशामा। तर त्यहाँ कुनै फूलदान थिएन, र त्यहाँ डकैतीको समयमा भाँचिएको संकेत गर्न कुनै धारहरू थिएनन्। मलाई थाहा थियो कि फूलदानको कुनै महत्त्वपूर्ण बजार मूल्य छैन। यो कलेक्टरहरु को लागी केहि लायक मात्र थियो। मेरो लागि बत्ती आयो। एएक्स सङ्गठनलाई लामो समयसम्म असफल बनाउने मानिस जुडासलाई प्राचीन इटालियन कलाकृतिहरूमा विशेष चासो थियो। मेरो आँखाले सबै कुरा ठीकसँग देखेकोमा मलाई कुनै शंका थिएन। यहूदा अझै जीवित थियो। र उसले हाम्रो समयको सबैभन्दा उत्कृष्ट लुटपाट गर्यो। र उनीसँग एट्रस्कन फूलदान थियो किनभने उनले विशेष गरी आफ्ना पुरुषहरूलाई पनि यसलाई लिन निर्देशन दिए।
  
  
  फूलदानमा लुकेको आश्चर्य पत्ता लगाउन पाउँदा उनको आनन्दको कल्पना गर्दा म काँपें। यो एक अप्रिय विचार थियो।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  "अविश्वसनीय!" रुए डेस फ्लेउर्समा रहेको पेरिसको अस्थायी मुख्यालयमा महोगनी डेस्कको अगाडि क्रोधित हुँदै हक कराउँदै। "बिल्कुल अविश्वसनीय!" उसले मलाई रमाइलो गरी हेर्यो र आफ्नो ट्वीड सूटमा हिंड्यो। उसको खैरो कपाल बिग्रिएको थियो र उसले दाँतको बीचमा उफ्रिने पातलो, नबितेको चुरोटलाई जोडले चबायो।
  
  
  "म साँच्चै माफ गर्नुहोस्," मैले भने।
  
  
  "यो त्यति गाह्रो काम थिएन, निक," उसले तीव्र रूपमा भने। "तपाईको हातमा यो लापरवाह कागजात थियो। र त्यसपछि... ठिकै छ, तपाईंले भर्खरै भन्नुभएको जस्तो अनौठो कथा मैले कहिल्यै सुनेको छैन।
  
  
  ‘मसँग विकल्प थिएन । मैले यो गर्नु पर्यो। यो एक मूर्ख संयोग मात्र थियो
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ मैले यसको जवाफ कसलाई दिनुपर्छ?" हकले मलाई बाधा पुर्यायो। "यो संयुक्त अपरेशन थियो, याद छ? त्यहाँ सैन्य गुप्तचरका व्यक्तिहरू छन्। मैले यो पेन्टागनलाई रिपोर्ट गर्नु पर्छ र... भगवान, के तपाईलाई थाहा छ राष्ट्रपतिले यसमा कस्तो प्रतिक्रिया दिनुहुनेछ? जब म उनीसँग कुरा गरिसकेपछि फोन काट्छु, म एक हप्तासम्म मेरो दाहिने कानमा सुत्न सक्दिन।"
  
  
  "सुन्नुहोस्," मैले आक्रोशित हुँदै भने, "यदि तपाई मलाई कामबाट वञ्चित गर्न चाहनुहुन्छ भने ..."
  
  
  हकले मलाई पहिलो पटक त्यहाँ बसेको देखेझैँ एक सेकेन्डको लागि ध्यानपूर्वक मलाई हेरे। उनको अभिव्यक्ति फेरियो। नराम्रो खबरको झट्का कम भएको देखिन्छ। भगवान, निक, उनले भने, मलाई आपत्ति नगर्नुहोस्। म तिमीलाई सबै दोष दिन सक्दिन, मलाई थाहा छ। यद्यपि धेरै मानिसहरूले यो गर्न प्रयास गर्नेछन्। कुनै दोष छ भने शेयर गर्छु । तपाईलाई थाहा छ, राष्ट्रपतिले AX लाई यो पद दिएकोमा धेरै असन्तुष्टि थियो। म शर्त गर्छु कि तिनीहरू हाम्रो घाँटीमा हाम फाल्नेछन्।
  
  
  "मलाई थाहा छैन म के गर्न सक्छु," मैले भने। "सायद... म यसलाई फरक तरिकाले गर्ने तरिका खोज्दै थिएँ।
  
  
  बकवास। यो डकैती आज बिहानै नघटेको भए तिमी ठुलो हिरो बन्ने थियौ। इमान्दारीपूर्वक, त्यो फूलदानमा कागजात लुकाउनको लागि यो तपाइँको लागि धेरै स्मार्ट थियो।
  
  
  म हल्का मुस्कुराए । - "तिमीले यसो भन्नु कति राम्रो। मैले मान्नै पर्छ, म आफैंले सोचे।"
  
  
  तर तपाईंले पक्कै पनि बुझ्नुभयो कि यसबारे कसैलाई विश्वास दिलाउनको कुनै अर्थ छैन, ”उनले खल्लो स्वरमा भने। "हामीले यो कागजात फिर्ता नगरेसम्म हामी संकटमा छौं। खैर, हेलिकप्टर हराएपछि यो संग्रहालयबाट कसरी निस्कनुभयो ?
  
  
  “म भवनभित्र पस्ने सुरक्षा गार्डहरूबाट बच्न सेवाको प्रवेशद्वारबाट हिंडें।
  
  
  तर त्यहाँ बाटोमा, म पहिलो तलामा एउटा हलवेमा एक्लै हिंडें जहाँ एउटा खुला झ्याल थियो जुन प्रयोग गर्न बिन्ती गरिरहेको थियो। म करिब पाँच फिट उफ्रें, यति हो।
  
  
  "हम्फ," हकले गर्यो। "ठीक छ, कम्तिमा तिमी समातिएनौ। के तपाइँ पक्का हुनुहुन्छ कि तपाइँ यहूदा देख्नुभयो?
  
  
  "यदि यो उहाँ होइन भने, यो उहाँको जुम्ल्याहा भाइ हुनुपर्छ," मैले जवाफ दिए। “अनुहार उस्तै देखिन्थ्यो। हकले टाउको हल्लायो। उसले मुखबाट चुरोट निकाल्यो, टेबलको वरिपरि घुम्यो र कुर्सीमा बस्यो। “यहूदा अझै जीवित छ। उ... झरनामा खसेपछि हामीले उनको शव फेला पारेनौं। त्यसैले यो सम्भव छ।"
  
  
  "म यो कला चोरीको बारेमा सोच्दै थिएँ," मैले भनें। "विगत केही वर्षहरूमा इटालीमा भएका अन्य थुप्रै कला चोरीहरूको शैलीमा यो सम्झना दिलाउँछ। म सोच्दछु कि यदि यहूडा यी सबै डकैतीहरूको मास्टरमाइन्ड हुन सक्छ?
  
  
  "मलाई लाग्छ," हकले जवाफ दिए, "यदि चोरीको यो श्रृंखला जुडासको काम हो भने, म शर्त गर्न तयार छु कि आर्थिक लाभ बाहेक अन्य उद्देश्यहरू छन्। 'हुनसक्छ। तर अहिले म यहूदाका ठूला योजनाहरूको बारेमा भन्दा कागजातको बारेमा चिन्तित छु। उसले पक्कै पनि यो फूलदानमा भेट्टाउनेछ, र उसले कम्तिमा यसलाई रुसी वा चिनियाँहरूलाई पश्चिमको घृणाको कारण बेच्नेछ।
  
  
  टेबलमा छालाको कुर्सीमा, हक धेरै सानो र धेरै थकित देखिन्थे। म उसलाई यी चिन्ताहरूले बोझ गरिरहेको छु भन्ने कुराले मलाई सतायो।
  
  
  "यदि अरूले यो डेटोनेटर प्रतिलिपि गरे, निक," उसले नरम स्वरमा भन्यो, "हामी गम्भीर समस्यामा पर्न सक्छौं। मैले तपाईंलाई यो असाइनमेन्ट दिँदा मैले विस्तृत रूपमा गएको छैन किनभने तपाईंलाई काम गर्न त्यस प्रकारको जानकारी चाहिँदैन, तर मलाई विश्वास छ कि तपाईंले अब थाहा पाउनु पर्छ यदि जानकारी सम्भावितहरूको हातमा समाप्त भयो भने हामीले के गुमाउनु पर्छ। शत्रुहरू। । '
  
  
  "यस चीजको साथ, निक, तपाईले धेरै सानो स्तरमा परमाणु हतियार बनाउन सक्नुहुन्छ। मोर्टार र होविट्जरहरू साना आणविक वारहेडहरू भर्न सकिन्छ, जस्तै ट्याङ्क बन्दुकहरू। ट्याङ्क बन्दुकको एउटा गोलीले सयौं मानिसलाई मार्न सक्छ।”
  
  
  "र त्यहाँ सामरिक हतियारहरूमा कुनै वार्ता छैन," मैले भने।
  
  
  हामीले त्यस्ता हतियारहरूको डिजाइन र उत्पादन गरे पनि प्रयोग गर्छौं भन्ने मलाई विश्वास छैन। तर रुसीहरूले यो सीमा आफैंमा थोपर्दैनन्। साना आणविक हतियारहरू साना युद्धहरूको लागि उपयुक्त हुनेछ जुन तिनीहरूको सिमानामा रोकिँदैन।" मैले टाउको हल्लाएँ। - "मलाई आशा छ कि म यहूदाको बारेमा गलत थिएँ। हामी यो बिना गर्न सक्छौं र यससँग सम्बन्धित जटिलताहरू। उनले अमेरिकामा आफ्नो छाप बनाउन खोज्दा धेरै वर्ष पहिले गरेको अपरेशनलाई म कहिल्यै बिर्सने छैन - ब्ल्याकआउट्स, कालो कुहिरो, फोहोर पानी, रगत-रातो नदीहरू र तालहरू।"
  
  
  "वास्तवमा," हकले भने, "तर अहिले हामी एउटा कुरामा मात्र चासो राख्छौं - हामीले यो कागजात जुडास वा यो हेलिकप्टरमा जो कोहीबाट लिन आवश्यक छ। रोमका पुलिसहरू स्पष्ट रूपमा तपाईंको पक्षमा छन्, तर म तिनीहरूबाट धेरै आशा गर्दिन। उनीहरूसँग स्पष्ट निर्देशन नभएसम्म उनीहरूकहाँ नजानुहोस्।"
  
  
  "रोममा इन्टरपोलको बारेमा के हो? म त्यहाँ केही व्यक्तिहरूलाई चिन्छु र उनीहरूले यो मुद्दा चलाउनेछन्।
  
  
  "म तिनीहरूसँग काम गर्नेछु। निस्सन्देह, तिनीहरूले तपाइँ के गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा थाहा पाउन सक्दैनन्।"
  
  
  'म बुझ्दछु।'
  
  
  "तिमीले यति चाँडो छोड्नु अघि भ्याटिकन लाइब्रेरीको ग्यालेरी हेर्ने मौका थियो?"
  
  
  "मैले छिट्टै वरिपरि हेरे।"
  
  
  "ठीक छ, मलाई लाग्छ कि हामीले त्यहाँको यो अवस्थालाई राम्रोसँग हेर्नुपर्छ," हकले सिगारलाई आफ्नो दाँतमा राख्दै र त्यसमा टोक्दै भने।
  
  
  "तर हामीले यो कसरी गर्ने? प्रहरी अनुसन्धान पूरा नभएसम्म दोहोरो सुरक्षा हुनेछ ।
  
  
  "हुनसक्छ तपाइँको इन्टरपोलको साथीले तपाइँको लागि यो व्यवस्था गर्न सक्छ," हकले सोच्यो। तर यसमा भरोसा नगरौं। मलाई लाग्छ सिधै शीर्ष टुक्रामा जानु राम्रो हो।"
  
  
  "रोम को कमिसर?"
  
  
  "होइन," हक हाँस्यो। "बुवा"।
  
  
  म मेरो कुर्सीमा अगाडि झुकेँ। 'बुवासँग कुरा गरूँ?'
  
  
  'किन छैन?'
  
  
  "भगवान, मलाई के गर्ने थाहा छैन। मेरो मतलब, तपाईंसँग प्रोटोकल र सबै कुरा छ। अरू कसैले यो गर्न सक्दैन? मैले प्रमुख राजनीतिज्ञहरूलाई भेट्न घृणा गर्थे, र हकले प्रस्ताव गरेको कुरा पूर्ण रूपमा अस्वीकार्य थियो।
  
  
  "निक, तपाईंलाई अपराध स्थल खोज्न अनुमति चाहिन्छ। त्यसैले तपाईं पोपसँग कुरा गर्न सक्ने मानिस हुनुहुन्छ। म विश्वास गर्छु कि तपाईले पल VI लाई एक आकर्षक मानिस पाउनुहुनेछ।"
  
  
  "तर के उसले मलाई स्वीकार गर्छ?"
  
  
  "यदि राष्ट्रपतिले उनलाई बोलाउनुभयो भने, हो। यदि हामीले झुकोभ कागजात फिर्ता लिनको लागि पुन: प्रयास गर्नुपर्‍यो भने, पोपले अस्वीकार गर्न सक्छन् किनभने उसले दुई विश्व शक्तिहरू बीचको मामिलामा हस्तक्षेप गर्दैछ। तर यो स्पष्ट छ कि हाम्रो राज्य गोप्य अपराधीहरु द्वारा संयोगवश चोरी भएको थियो, मलाई विश्वास छ कि पोप हामीलाई कुनै पनि तरिकाले मद्दत गर्न खुसी हुनेछन्। र यदि उसले तपाई पुस्तकालय वरिपरि हेर्न सक्नुहुन्छ भने, पुलिसले तपाईलाई रोक्न सक्ने सम्भावना छैन।"
  
  
  मैले सास फेरे । - 'राम्रो। म कहिले रोम फर्कनेछु?
  
  
  "आज रात," हकले भने। "त्यो हो, यदि यसले आज रातको लागि तपाईंको योजनाहरूमा हस्तक्षेप गर्दैन।" पछिल्लो टिप्पणी व्यंग्यात्मक सुनियो।
  
  
  मैले सीधा अनुहारका साथ भने, "ठीक छ, यो सानो उडान परिचर विमानबाट हो। उनको अर्को उडान अघि चौबीस घण्टा आराम छ, र मैले उनलाई भनें ..."
  
  
  "त्यो पर्याप्त छ, निक," हकले उदास भएर भने।
  
  
  म मुसुक्क हाँसे र उभिएँ । 'म तपाईँलाई खबर गरिरहूँला।'
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  रोम मा तातो मौसम समाप्त भयो; यो बादल र वर्षा थियो। कोलोसियममा गहिरो पोखरीहरू थिए जसले पुरातन वास्तुकलाको भव्यता झल्काउँछ। गल्लीहरूका ढुङ्गाहरू धोइएका थिए, र पर्यटकहरू बहुरंगी छाताहरू लिएर घुम्न थाले जसबाट पानी टपक्थ्यो।
  
  
  अखबारहरू भ्याटिकनमा लुटपाटको रिपोर्टले भरिएका थिए। तर यो अचम्मको कुरा थियो कि वास्तवमा के भयो भनेर थोरै मानिसहरूलाई थाहा थियो। केही कथाहरूले रिपोर्ट गरे कि प्याराट्रूपर्सहरू संग्रहालयको आँगनमा विमानबाट ओर्लिए। अन्य प्रत्यक्षदर्शीहरूले लुटेराहरूले मास्क लगाएका थिए भन्ने पक्का गरेका थिए। एउटा अखबारले रिपोर्ट गरेको छ कि भवनमा एक दर्जन व्यक्तिहरू थिए, तिनीहरू सबै मेसिन गनले सशस्त्र थिए र पर्यटकहरूलाई मार्ने धम्की दिए। अर्को अखबारले रिपोर्ट गरेको छ कि एक मुखौटा अपरिचित व्यक्ति कतैबाट देखा पर्यो र अपराधीहरूले खतरामा परेकाहरूको जीवन बचायो। यो मुखौटा अपरिचित व्यक्तिले जर्मन बन्दुक बोकेको र स्लाभिक वा हिब्रू बोलेको कथित छ।
  
  
  मलाई आशा थियो कि पुलिसलाई अझ राम्रो जानकारी हुनेछ। यस्तो सनसनीपूर्ण अपराध पछि हल्ला र अनुमान यति व्यापक रूपमा फैलिएको छ कि अचम्मको कुरा होइन, तर मैले प्रेसलाई यस्तो भ्रममा देखेको छैन। त्यो घमाइलो बिहान के भयो भनेर सही वर्णन गर्ने एउटा लेख मैले पढेको छैन।
  
  
  मैले अहिले गर्न सक्ने सबैभन्दा राम्रो भनेको मेरो साथी एन्टोनियो बेनेडेटोलाई रोमस्थित इन्टरपोलको मुख्यालयमा सम्पर्क गर्नु थियो। एन्टोनियो एक सुन्दर युवा इन्स्पेक्टर थिए जसले मलाई दुई पटक इन्टरपोल फाइलहरू हेर्न मद्दत गरे। मलाई लाग्यो कि म उसलाई फेरि भरोसा गर्न सक्छु। मैले ग्यालरीमा घाइते भएको मान्छेको अनुहार राम्रोसँग हेरेँ, र मलाई अपराधीहरूको फोटोहरू अध्ययन गर्न मन लाग्यो। मलाई थाहा थियो कि म टोनीलाई मेरो पहिचान आफैमा राख्न र प्रश्नहरू सोध्न नदिने विश्वास गर्न सक्छु।
  
  
  म बिहान ढिलो उसको नजिक गएँ। उनको स्वर न्यानो र मिलनसार थियो।
  
  
  "निक," उसले ठट्टा गर्दै भन्यो, "तपाईबाट फेरि सुन्दा कस्तो अचम्म लाग्यो, एमिगो। तपाईं रोममा के गर्दै हुनुहुन्छ? भ्याटिकनमा भएको ठूलो लुटपाटको मास्टरमाइन्ड तपाईं हुनुहुन्छ? उनको हाँसो संक्रामक थियो।
  
  
  "यो मेरो काम होइन," मैले भने। "म वास्तविक पैसासँग मात्र व्यवहार गर्छु। बैंकहरू। क्यासियर र सामान।
  
  
  ऊ फेरि हाँस्यो । "तर यो मामलामा धेरै कल्पना चाहिन्छ, अमिगो।"
  
  
  "हो," मैले भनें। "इमानदार हुन, म एक प्रकारको संलग्न थिएँ।"
  
  
  "Davvero?"
  
  
  म विस्तृतमा गएको छैन। "टोनी, म केही फोटोहरू हेर्न चाहन्छु। के तपाईं यसलाई व्यवस्थित गर्न सक्नुहुन्छ?
  
  
  'पक्कै पनि। आज दिउँसो आउनुहोस्। अझ राम्रो, लंच गरौं। मलाई राम्रो क्याफे थाहा छ यहाँबाट टाढा छैन।
  
  
  ‘आज सक्दिनँ । मेरो नियुक्ति छ।
  
  
  A. ठीक छ, मलाई आशा छ कि उनी एक सुन्दर महिला हुन्।"
  
  
  "मैले भने "होइन। - "बुबा संग"।
  
  
  "असम्भव! - एन्टोनियोले भने।
  
  
  'यो सत्य हो। दिउँसो दुई बजे पवित्र पिताले मलाई ग्रहण गर्नुहुन्छ।"
  
  
  'दया!' - उसले नरम स्वरमा भन्यो। "मैले सोचेको भन्दा तिम्रो प्रभाव धेरै छ, मित्र।"
  
  
  "वाशिंगटनबाट केही सहयोगको साथ," मैले भने। ‘पछी भन्छु । के म बिहान तपाईको अफिसमा आउन सक्छु? '
  
  
  "बेनिसिमो," एन्टोनियोले भने। "तपाईले मलाई सधैं सक्रिय गर्नुहुन्छ जस्तो देखिन्छ, निक।"
  
  
  त्यही दिन म भ्याटिकन फर्किएँ। संग्रहालय वरपरको क्षेत्र घेराबन्दी गरिएको थियो र जताततै पुलिस देखिन्थ्यो। अधिकारीहरूको अनुमति बिना ग्यालरीमा फर्कन असम्भव हुनेछ। तपाईं फोर्ट नक्समा घुसपैठ गर्ने प्रयास गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  पोपको सुरक्षा पहिले देखिने भन्दा अहिले धेरै राम्रो थियो। लुटपाटको दिन उनीमाथि गोली हानेपछि अपराधीहरू डराएका थिए, र प्रभावशाली कागजातहरू बिना र पूर्ण जाँच पछि कसैले पनि उनीसँग सम्पर्क गर्न सकेनन्।
  
  
  रक्षाको पहिलो पङ्क्तिमा पोपको निवास र कार्यालयहरू रहेको आउटबिल्डिंगको प्रवेशद्वारमा धेरै पुलिसहरू थिए। यी राम्ररी प्रशिक्षित केटाहरू थिए र तिनीहरूले मलाई परीक्षण गर्न समय लिए।
  
  
  अवश्य पनि, मैले मेरा सबै हतियारहरू - र विशेष गरी विल्हेल्मिना - होटलमा छोडें। जब तिनीहरूले कुनै शंकास्पद कुरा फेला पार्न सकेनन्, तिनीहरूले मलाई एक सादा पोशाकका प्रहरीलाई सुम्पिदिए, जसले मलाई भ्याटिकन गार्डको जिम्मा लगाए।
  
  
  अन्तमा, मलाई पोपको कोठामा लगियो। कोठाहरू पश्चिमी सभ्यताको इतिहासमा धनी थिए। प्यानेल गरिएका पर्खालहरू फ्रेस्कोहरूले सजाइएका थिए, छतहरू मोज़ेक थिए, त्यहाँ अनगिन्ती चित्रहरू र फीका टेपस्ट्रीहरू थिए। र अझै पनि तपस्या, लगभग तपस्या, उहाँमा शासन गर्यो। मैले वरिपरि हेरेपछि मैले पाएको अनुभूति एक गम्भीरता थियो, पूर्णतया निरर्थकताको कमी।
  
  
  मलाई ठूलो प्रतीक्षालयमा एउटा सिटमा देखाइएको थियो, र म पर्खिरहँदा, मैले एउटै कोठामा बसेका सबै राज्य प्रमुखहरू र गणमान्य व्यक्तिहरूको बारेमा सोचें। र अब यो निक कार्टरको पालो हो, Killmaster N3 AX। मलाई थाहा थिएन कि यो तुलनाले मलाई हँसायो वा मलाई दुखी बनायो।
  
  
  कम्तिमा आधा घण्टा बित्यो र ढोका खोल्दा म अलिकति नर्भस हुन थाले। आगोको रातो कार्डिनल पोशाकमा अग्लो, प्रतिष्ठित देखिने मानिस स्वागत कक्षमा प्रवेश गरे।
  
  
  "तपाईको महानता," मैले धेरै छिटो उठेर भनें।
  
  
  उनी भावविहीन अनुहार लिएर मेरो नजिक आइन् । "म मान्छु तपाई श्री कार्टर हुनुहुन्छ?" - उसले नरम स्वरमा सोध्यो।
  
  
  'हो।'
  
  
  "म कार्डिनल पेई हुँ। परम पावनले अब तपाईलाई ग्रहण गर्न सक्नुहुन्छ। मलाई पछ्याउन सक्नुहुन्छ।" उसले भर्खरै निस्केको कोठातिर इशारा गर्यो।
  
  
  मेरो पाइलाको आवाज सुनेर म ध्यानपूर्वक उसको पछि लागेँ। उसले हाम्रो पछाडिको ढोका बन्द गर्दा, मैले अन्य दुई कार्डिनलहरूलाई टाउको हल्लाएँ, स्पष्ट रूपमा एक सम्मान गार्ड। तिनीहरूको साँघुरो तर क्रोधित आँखाले मलाई भन्यो कि मेरो हरेक चाल सावधानीपूर्वक हेरिएको थियो, यदि न्याय नगरिएको भए।
  
  
  हलको अन्त्यमा खैरो लुगा लगाएका दुई भिक्षुहरू उभिए। मैले बिस्तारै टाउको निचोर्दा जम्मा पाँच जना मानिसले मलाई हेरिरहेका थिए किनभने मलाई अरू के गर्ने थाहा थिएन। मेरो अगाडि दुई भिक्षुहरूले घेरिएका पोप पल बसिरहेका थिए। उसले सेतो लुगा र टोपी लगाएको थियो, र उसको छातीमा सुनको ठूलो क्रस थियो।
  
  
  कार्डिनल पेईले केही भनेनन्। उसको अभिव्यक्तिमा मात्रै देखिने परिवर्तनले मलाई एक तेज कदम अगाडि बढायो। “पावन,” मैले झुक्ने कि नगर्ने अनिश्चित भएर फेरि टाउको निहुराएर भनें। बाबाको ओठमा मुस्कान आयो। सायद उसले मलाई कस्तो अप्ठ्यारो महसुस गरेको देख्यो। सायद उसले असुरक्षा महसुस गरेको थियो जुन मैले सोचेको थियो ममा प्रतिबिम्बित भएको थियो। जे होस्, उनको मुस्कानले मलाई धेरै आश्वस्त बनायो। "मिस्टर कार्टर," उसले राम्रो अंग्रेजीमा भन्यो, "कृपया बस्नुहोस्।" उसले आफ्नो छेउको कुर्सीतिर औंल्यायो, र उसको पोपको औंठी एक क्षणको लागि उज्यालोमा चम्कियो।
  
  
  हक र एक्सको उल्लेख नगरी मेरो सरकारको प्रतिष्ठा अब खतरामा परेको थाहा पाएर म बसेँ। तर बुबाको नम्र आचरण संक्रामक थियो, र चाँडै मैले आफूलाई आराम गर्न थालेको महसुस गरें।
  
  
  कार्डिनल पेईले पोपको दायाँतिर एक स्थान लिनुभयो। कार्डिनलले भने, "यो संयुक्त राज्यका राष्ट्रपतिले पठाएको युवा हो।
  
  
  "हो, मलाई याद छ यो श्रोतालाई अनुरोध गरिएको थियो।"
  
  
  पोप पल VI म तिर फर्के र उनको नजर एक क्षणको लागि बादल भयो। "यस्तो देखिन्छ कि तपाईको सरकार भर्खरको - र धेरै दुर्भाग्यपूर्ण, अत्यन्त दुर्भाग्यपूर्ण - चोरीमा संलग्न भएको छ।"
  
  
  "हो, तपाईंको पवित्रता," मैले भने। “पोपका उपहारहरूसँगै एउटा महत्त्वपूर्ण कागजपत्र चोरी भयो। यसलाई... शत्रु तत्वहरूबाट जोगाउनको लागि, मैले यसलाई तपाईंको सुन्दर इट्रस्कन फूलदानीमा लुकाउने स्वतन्त्रता लिएको छु। केही तत्वहरूले मलाई संग्रहालयमा साथ दिए; मबाट कागजात लिन चाहने मानिसहरू।"
  
  
  मलाई थाहा थियो कि म चिप्लो मैदानमा छु, अन्तर्राष्ट्रिय कूटनीतिको क्षेत्र। त्यसैले, मैले मेरा शब्दहरू सकेसम्म सावधानीपूर्वक छनोट गरें। जब पोपले मसँग सहमत भएजस्तै टाउको हल्लाए, मेरो संक्षिप्त व्याख्याको अस्पष्टताको बाबजुद, मैले आफैलाई स्पष्ट पारेकोमा म खुसी थिए।
  
  
  "तपाईंको राष्ट्रपति," उनले भने, "यो... यो कागजात, जसलाई तपाईले भन्नुहुन्छ, अत्यन्त महत्त्वपूर्ण छ।"
  
  
  - वास्तवमा, तपाईंको पवित्रता। त्यसकारण हामी ग्यालेरी अन्वेषण गर्न र संग्रहालयका कर्मचारीहरूलाई केही प्रश्नहरू सोध्न धेरै उत्साहित थियौं। प्रहरीले गहिरो अनुसन्धान गरिरहेको हामीले बुझेका छौं । तर मेरो सरकारको लागि यो कागजातको महत्त्वको कारणले, हामीले हाम्रो आफ्नै ... सावधानीपूर्वक अनुसन्धान गर्न आवश्यक महसुस गर्यौं। कार्डिनल पेइले पहिले पोपलाई हेरेर र त्यसपछि मलाई फर्केर हेर्दै टाउको हल्लाए। म अघि बढें।
  
  
  “उदाहरणका लागि, हामीले चोरी गर्नेहरू मध्ये एउटा फूलदान हो कि होइन भनेर निर्धारण गर्न आवश्यक छ। निस्सन्देह, त्यहाँ एक सम्भावना छ कि मैले पुस्तकालय छोडे पछि यो Etruscan संग्रहालयमा हस्तान्तरण गरिएको थियो।"
  
  
  "मलाई त्यस्तो लाग्दैन," कार्डिनल पेईले भने।
  
  
  "वास्तवमा," पोपले पुष्टि गरे। "मलाई लाग्छ सूची पूरा भयो, श्री कार्टर। मैले यसलाई छोटकरीमा मात्र हेरेँ, तर मलाई त्यहाँ इट्रस्केन फूलदान भएको याद छैन। निस्सन्देह, चोरी गरिएका अधिकांश वस्तुहरू प्रदर्शन केसहरूबाट हटाइएका छन्। ” ऊ रोकियो र मलाई उल्टो भित्तामा हेर्यो। समय बिस्तारै बित्दै थियो, तर केही बोलिनँ । अन्ततः उसले मलाई फेरि हेर्यो। "उत्कृष्ट, श्री कार्टर," उनले भने। "तपाईंलाई दिनको बाँकी समय ग्यालरी र पुस्तकालयको अन्य क्षेत्रमा बिताउन अनुमति छ। म तपाईंलाई अनुरोध गर्न पनि अनुमति दिन्छु - त्यो हो, थप जानकारी प्रदान नगरी, तर मैले तपाईंलाई बताउन आवश्यक छैन - Etruscan Museum मा।"
  
  
  "तपाई धेरै दयालु हुनुहुन्छ, तपाईंको पावन।"
  
  
  उनी कार्डिनल पेईमा फर्किए। “पत्र तयार गर्नुहोस् ताकि म हस्ताक्षर गर्न सकूँ। श्री कार्टरलाई हाम्रो पुलिससँग कुनै अनावश्यक समस्या हुनु हुँदैन।
  
  
  "हो, तपाईंको पवित्रता," कार्डिनलले फेरि टाउको हल्लायो।
  
  
  "यो तुरुन्तै हुन्छ भन्ने निश्चित गर्नुहोस्।" बाबा फेरि मतिर फर्कनुभयो। "यो हाम्रो व्यक्तिगत इच्छा हो कि तपाईंले यो कागजात फेला पार्नुहोस्, श्री कार्टर।"
  
  
  "धेरै धेरै धन्यवाद, महामहिम," मैले उभिएर केही कदम पछि हटेर भनें। मैले निहुरेर कोठा छोडे, कार्डिनल पेई पछि।
  
  
  बीस मिनेट पछि मैले पोपद्वारा हस्ताक्षर गरिएको र छाप लगाइएको नोट प्राप्त गरें। मलाई राहतको लहर बग्यो। पोप पॉल छैठौंसँग मेरो श्रोताहरू राम्रोसँग गए, तर यो मेरो मिशनको सबैभन्दा नर्भ-रेकिङ भाग थियो।
  
  
  
  
  म पहिले इट्रस्कन संग्रहालय गएँ। सम्पूर्ण क्षेत्र अस्थायी रूपमा बन्द गरिएको थियो। त्यहाँ कुनै आगन्तुक वा पर्यटक थिएनन्, त्यसैले मलाई जानकारी पाउन कुनै समस्या थिएन। अन्य भ्याटिकन म्युजियमहरू जस्तै, यो अरू सबै भन्दा महल जस्तो देखिन्थ्यो। यो Etruscan युगका बहुमूल्य वस्तुहरू र कलाकृतिहरूले भरिएको थियो। पोप ग्रेगरी XVI को उत्खनन को समयमा Etruria नजिकै धेरै चीजहरू फेला परेको मलाई याद छ। म्युजियममा यति धेरै फूलदानी, बोतल, कचौरा र अन्य खजाना हुनेछ भन्ने मलाई कल्पना थिएन। दुर्भाग्यवश, म फूलदान चिन्न सक्षम हुनेछु भन्ने आशा व्यर्थ भयो। तर म्युजियमका केही व्यक्तिहरू र तिनीहरूको व्यापक अभिलेखको सहयोगमा, मैले पत्ता लगाए कि यो फूलदान लगभग दुई वर्ष पहिले भ्याटिकनलाई दिइएको थियो, र यसको फिर्ताको कुनै रेकर्ड छैन।
  
  
  त्यस दिन पछि मैले ग्यालरीका केही कर्मचारीहरूसँग कुरा गरें जसले पुष्टि गरे कि फूलदान, उनीहरूको सबै भन्दा राम्रो ज्ञानमा, लुटिएको बिहान ग्यालरीमा थियो। यसले मलाई पहिले नै डराएको निष्कर्षमा छोड्यो: डाँकुहरूले उनलाई समातेका थिए।
  
  
  मैले पूर्ण पुलिस जाँच पछि ग्यालरीमा दिनको केही समय बिताएँ। सादा लुगा लगाएका जवान पुलिसले बुबाको नोटलाई शंकास्पद नजरले हेरे।
  
  
  "यो जाँच गर्न आवश्यक छ, सर।"
  
  
  "त्यसो भए छिटो गर," मैले भनें। "मसँग आज वरपर हेर्नको लागि समय छ।"
  
  
  ' निश्चित प्रक्रिया छ
  
  
  "हेर," मैले भनें। "बुवा आफैले मलाई यो नोटको साथ कुनै समस्या हुनेछैन भन्नुभयो। के म तिमीलाई भन्नु पर्छ कि तपाईलाई शंका छ?
  
  
  युवकले एकछिन मलाई हेर्यो । त्यसपछि उसले नोटलाई फेरि हेरी। "माफ गर्नुहोस्," उनले भने। ऊ बाहिर ग्यालरीमा गयो र दोस्रो सादा लुगा लगाएका प्रहरीलाई नोट दियो। त्यो मान्छेले पढ्यो। त्यसपछि तिनीहरूले मलाई हेरे र एक अर्कालाई इटालियनमा चुपचाप केही भने। ढोकामा उभिएको मानिसले फर्क्यो, मलाई औंल्यायो, र त्यसपछि निर्णायक रूपमा अर्को जासूससँग बोल्यो। जवाफ शान्त थियो र उनको हातको आकस्मिक लहर संग। युवकले मलाई नोट फिर्ता दियो। "मेरो मालिकले तपाई ग्यालरीमा जान सक्नुहुन्छ भन्नुहुन्छ," उसले निराश हुँदै भन्यो।
  
  
  "ग्रेस," मैले भने र नोट लिए।
  
  
  म भित्र पसे र वरपर हेरे। ती युवकसहित तीनजना प्रहरी थिए । उनीहरु एक अर्कासँग चुपचाप कुरा गरे । लामो हल मैले पहिलो पटक देखेको भन्दा फरक देखिन्थ्यो। झ्यालहरू बन्द थिए किनभने पानी परिरहेको थियो; यो उदास थियो। फुटेको गिलास डिस्प्ले केसहरू हटाइयो र औंठाछापहरूको लागि जाँच गरियो। चोरहरूले कुनै भौतिक प्रमाण छोडेको भए प्रहरीले पहिले नै लिने थियो भन्नेमा म ढुक्क थिएँ। तर त्यो बिहान मैले देखेको कुराबाट, यदि फिंगरप्रिन्टहरू नभएको भए कुनै महत्त्वपूर्ण कुरा रहँदैन ...
  
  
  मैले ढोकातिर हेरेँ। उपलब्ध धेरै मध्ये व्यक्तिगत जुत्ता प्रिन्टहरू पहिचान गर्न असम्भव हुनेछ जबसम्म तिनीहरू विन्डो फ्रेमको नजिक वा अन्य विशिष्ट क्षेत्रहरूमा मात्र चोरहरू थिए।
  
  
  मैले फेरि एट्रस्कन फूलदानको लागि हेरे, यद्यपि म पक्का थिएँ कि यो मुख्य हलमा थिएन। मैले पुलिसलाई सोधें कि फूलदान वा फूलदानका टुक्राहरू प्रमाणको रूपमा प्रयोग गरियो। त्यो सत्य नभएको उनले बताए ।
  
  
  म करिडोरमा फर्किएँ, आज बिहान सिँढीमा हिंड्दा मैले के देखेको थिएँ भनेर सम्झने प्रयास गर्दै: मृत नोकर र भर्खरै बन्द भएका ढोकाहरू। म फर्केर ग्यालरीमा फर्किएँ। त्यसपछि म शव भएको ठाउँमा गएँ र त्यसमा रगतको दाग रहेको देखेँ। ढोकाहरू अब चौडा खुला थिए, र जब मैले दायाँ ढोका पछाडि हेरे, मैले भाँचिएको ताला अझै मर्मत गरिएको थिएन। प्रहरीले रूखबाट निकालेको ९ एमएमको गोलीको बारेमा सायद उत्सुक थियो। मैले भुइँमा हेरेँ र अरू केही देखेँ। ढोका भुइँमा धातुको हुकद्वारा पर्खालको बिरूद्ध समातिएको थियो, जुन ढोकाको तलको एक आँखामा घुसाइएको थियो। यो रोचक थियो। यसको मतलब यो थियो कि ढोकाहरू ताल्चा लगाउनको लागि, चोरहरू हुकहरू छोड्न ढोका पछाडि उभिनुपर्थ्यो। म झुकेर भुइँमा हेरेँ। ढोका पछाडि धुलोको पातलो तहले भर्खरको जुत्ताको स्पष्ट ट्रेस छोड्यो।
  
  
  सम्भवतः, प्रिन्ट व्यक्ति द्वारा बनाईएको थियो जसले गार्डलाई मारे र ग्यालरीको यस छेउमा ढोका बन्द गर्यो। मेरो लागि यो एक असामान्य चेकर्ड ढाँचाको साथ क्रेप एकमात्र जस्तो देखिन्थ्यो। म प्रिन्टको वरिपरि हिंडें, ढोकाको हुक खोलिदिए र थप उज्यालो हुनको लागि ढोका खोलिदिए। मैले आफ्नो खल्तीबाट अति-संवेदनशील कालो र सेतो फिल्म भएको सानो क्यामेरा निकालें। मैले जुत्ता प्रिन्टका तीनवटा तस्बिर लिएँ र क्यामेरा खल्तीमा राखें। र जब म फेरि सीधा गरें, मैले प्रिन्टको छेउमा सुकेको सेतो फोहोरको गाँठो देखे। सम्भवतः, यो जुत्ताबाट खसेको थियो जसमा छाप बनाइएको थियो। मैले अर्को खल्तीबाट रुमाल लिएँ, माटोको टुक्रा लिएर जवान जासूस फर्कने बित्तिकै रुमालमा बेरेँ। उसले हेर्दै गर्दा, मैले फेरि ढोका खोलिदिएँ र हुक जोडें।
  
  
  "केही गडबड भयो हजुर?" उसले सोध्यो। उसको स्वरबाट कसैले अनुमान गर्न सक्छ कि उसले मलाई एक हस्तक्षेपकारी आगन्तुकको रूपमा लिएको छ।
  
  
  मैले उसलाई बाटोको बारेमा बताउन गइनँ। सम्भव भएमा, म जुडासलाई पुलिसको अगाडि खोज्न चाहन्थें। कागजातको स्वामित्वको बारेमा पुलिसको फरक विचार हुन सक्छ, र मैले यसलाई फिर्ता लिनु अघि अन्तर्राष्ट्रिय षडयन्त्र हुन सक्छ - र इटालियन सैन्य अधिकारीहरूले यसलाई नजिकबाट हेरे पछि मात्र।
  
  
  "मैले भर्खर भुइँमा यी रगतका दागहरू देखे," मैले झूट भनें। "भयानक अवस्था"।
  
  
  "हो, भयानक," उसले शान्त हुँदै भन्यो।
  
  
  "तपाईको सहयोगको लागि धन्यवाद," मैले छोड्न फर्केर भनें।
  
  
  उसले मलाई रोक्यो। "मलाई भन्नुहोस् सर, तपाईं इन्टरपोलबाट हुनुहुन्छ वा सायद प्रेसबाट?"
  
  
  "होइन," मैले भनें। "म एक पेशेवर संग्रहालय आगन्तुक हुँ। म संसारभरका संग्रहालयहरू भ्रमण गर्छु र त्यसपछि विभिन्न प्रकाशनहरूको सामग्रीहरू वर्णन र सूचीकृत गर्छु। अहिलेसम्म दश हजारभन्दा बढी भ्रमण गरिसकेको छु । म ग्यालेरी खोल्नको लागि पर्खन सक्दिन किनभने मसँग अझै सात अन्य युरोपेली शहरहरूमा हप्ताको अन्त्य हुनु अघि नै 53 संग्रहालयहरू छन्। यो मेरो लागि जाने समय हो किनभने आज मलाई यहाँ रोममा केही थप संग्रहालयहरू भ्रमण गर्न आवश्यक छ।"
  
  
  "अवश्य पनि," उनले भने।
  
  
  जब म गएँ, त्यो युवकले मलाई धोका दिएर छक्क परेर हेर्यो।
  
  
  
  
  इन्टरपोलको कार्यालय २३ वर्षीय फिलिप्पो टुराटीमा एउटा ननडेस्क्रिप्ट भवनमा रहेको थियो। मौसम सफा भइसकेको थियो र हावामा वसन्त हावा थियो। यो रोम वरिपरि घुम्न र वातावरण मा लिन को लागी एक राम्रो बिहान हुनेछ - Tivoli गार्डन, Caracalla को स्नान वा प्रसिद्ध Hadrian's Villa को लागी। तर त्यहाँ अझै काम गर्न बाँकी थियो, र त्यो काम इन्टरपोलको मुख्यालयको घिनलाग्दो अनुहार पछाडि पर्खिरहेको थियो।
  
  
  मैले मेरो साथी टोनी बेनेडेटोलाई दोस्रो तलामा रहेको उसको सानो कार्यालयमा भेट्टाएँ। खुला झ्याल र टोनीको फराकिलो मुस्कानबाट अफिसको मधुरो भित्ता र फर्निचर उज्यालो भएको थियो।
  
  
  "निक, मेरो साथी!" उसले मलाई अभिवादन गर्यो र मलाई अँगालो हाल्न आफ्नो डेस्क वरिपरि हिंड्यो।
  
  
  "बुओन जिओर्नो, अमिको," मैले हाँसेर भनें।
  
  
  बाक्लो कालो कपाल र चम्किलो आँखा भएको टोनी लगभग मेरो उचाइको थियो। हामीले पहिले एकअर्कालाई मद्दत गरेका छौं र सँगै धेरै रमाइलो गरेका छौं। टोनीलाई थोरै रमाइलो गर्न मन पर्यो।
  
  
  हामी बस्यौँ । मैले लकी स्ट्राइक्सको प्याकेट निकाले र टोनीलाई चुरोट प्रस्ताव गरें।
  
  
  'ओह! अब मलाई याद छ किन म तिमीलाई धेरै मन पराउँछु, बाम्बिनो। किनभने तपाईंसँग राम्रो अमेरिकी चुरोट छ।
  
  
  मैले चुरोट सल्काएँ, र हामी चुपचाप चुरोट पिउदै केही बेर चुपचाप बस्यौं। "त्यसोभए तपाई अहिले इन्स्पेक्टर हुनुहुन्छ?" - मैले अन्तमा भने।
  
  
  उसले काँध हल्लायो। "यदि तपाइँ संस्थामा लामो समय सम्म रहनुभयो भने, तपाइँ अन्ततः मालिक बन्नुहुनेछ चाहे तपाइँ यसलाई मनपर्छ वा होइन।" उसले मलाई टुथपेस्ट लगाएर मुस्कुरायो।
  
  
  "हुनसक्छ मैले मालिकले राजीनामा गर्नु अघि AX छोड्नु पर्छ," मैले भने। "मलाई लाग्दैन कि म अफिसको काम सम्हाल्न सक्छु।"
  
  
  "म पनि," टोनीले भने। "भाग्यवश, मेरो सानो पदोन्नतिले मलाई बाहिर काम गर्न पनि अनुमति दिन्छ।" अब कालो खैरो आँखा गम्भीर थिए। "मसँग भ्याटिकनमा डकैती मुद्दा छ, निक। यसमा तपाई कसरी संलग्न हुनुहुन्छ ?
  
  
  मैले अहिलेसम्म के भयो संक्षेप गरेको छु। मैले उसलाई कागजातको बारेमा भनें, तर यसमा के समावेश छ भन्ने होइन। उसले मनमनै सुने । "म तपाईंको पुलिस फोटोहरू हेर्न चाहन्छु," मैले निर्णय गरें। "मैले घाइते भएको मानिसलाई राम्रोसँग हेरेको छु।"
  
  
  "हामी तिनीहरूलाई सँगै हेर्नेछौं, निक," उनले भने। “मैले एक जना मानिसलाई भ्याटिकन पठाएँ, तर उसले केही फेला पारेन। के यो सम्भव छ कि हामी यस मुद्दामा सँगै काम गर्न सक्छौं? »
  
  
  "हुन सक्छ," मैले भनें। "तर आधिकारिक रूपमा होइन। म इन्टरपोलले मेरो उपस्थितिको कारण पत्ता नलागोस् भन्ने चाहन्छु।"
  
  
  उसले टाउको हल्लायो।
  
  
  "र अर्को कुरा," मैले थपे। "यदि हामीले कागजात फेला पार्न सक्छौं, यो मेरो हो। तपाईले आफ्नो माथिल्लो निकायलाई यसको अस्तित्वको बारेमा पनि बताउन सक्नुहुन्न।"
  
  
  टोनीले सोच्यो । "ठीक छ, निक," उसले भन्यो। "हामी भ्याटिकनको खजाना फिर्ता गर्न इच्छुक छौं; हामीले अमेरिकी राज्यको रहस्य खोज्न आवश्यक छैन।" उसको अनुहारमा बिस्तारै मुस्कान फर्कियो । "मलाई लाग्छ तपाईसँग नेतृत्व छ।"
  
  
  मैले आफ्नो खल्तीबाट एउटा सानो क्यामेरा निकालें। यो धेरै छिटो शटर भएको मिनोल्टा थियो, र मैले यसमा सुपर प्यान्क्रोमेटिक फिल्म प्रयोग गरें। "मलाई लाग्छ यो तपाइँको रुचि छ," मैले भने। "यो कति चाँडो प्रकट हुन सक्छ?"
  
  
  "हामीसँग एउटा सानो अँध्यारो कोठा छ," टोनीले जवाफ दिए। "र एक पेशेवर। हामी दिउँसो लगभग जुम गर्न सक्षम हुनेछौं।"
  
  
  "ठूलो," मैले भनें। मैले रुमाल लिएर खोलिदिए । - र त्यसपछि म माटोको यो टुक्रा कहाँबाट आउँछ जान्न चाहन्छु। तपाईं पत्ता लगाउन सक्नुहुन्छ?
  
  
  "यो अलि गाह्रो हुनेछ, अमिको," उसले अगाडि झुक्यो र माटोको टुक्रा जाँच्यो। - "म यो हाम्रो केमिस्टलाई दिनेछु। अरु केही?'
  
  
  'अहिले होइन। एक पलको लागि तपाईंको फोटो एल्बमहरू हेरौं।"
  
  
  हामीले फाइलिङ क्याबिनेट, डेस्क र महिला क्लर्कहरूले भरिएको ठूलो खैरो कोठामा पुलिस फोटोहरू हेर्दै एक घण्टा भन्दा बढी समय बितायौं। जब हामीले समाप्त गर्यौं, मैले चिनेको सम्पूर्ण फोटो संग्रहमा एउटा पनि अनुहार चिन्न सकिन।
  
  
  "म पक्का थिएँ कि यो केटा त्यहाँ हुनेछ," मैले भने। "यदि तपाईंले देखेको मान्छे जुडास हो," टोनीले भर्खरको एल्बम ताली बजाउँदै भने, "उनी आफ्ना पुरुषहरू छनोटमा धेरै होसियार हुनुपर्छ।"
  
  
  'ठ्याक्कै। तर यो डकैती वास्तविक पेशेवरहरू द्वारा गरिएको थियो, र सामान्यतया यस स्तरका मानिसहरूको आपराधिक रेकर्ड छ।
  
  
  टोनीले मेरो काँधमा हात राख्यो। "हामीसँग तस्बिर र माटोको टुक्रा छ," उनले भने। 'आउनुहोस्। हामी राम्रो खाजा खानेछौं, यसलाई केही उत्कृष्ट वाइनको साथ बन्द गर्नुहोस्, र त्यसपछि ताजा दिनको काममा फर्कनुहोस्।
  
  
  मैले मुस्कुराएँ र टाउको हल्लाएँ। टोनीको एउटा कुरा मलाई मन पर्यो। उसको लापरवाह आचरण इमान्दार थियो, तर मलाई थाहा थियो कि अविचलताको पछाडि एक समर्पित प्रहरीको बुद्धिमत्ता र धूर्तता लुकेको छ।
  
  
  "तिमी सहि छौ," मैले भनें। "फोटोहरू तयार नभएसम्म हामी यहाँ केहि गर्न सक्दैनौं।"
  
  
  हामी क्याफे मेडिटेरेनियोमा गयौं र टेरेसमा बस्यौं। बादल हटिसकेपछि अहिले गर्मी बढिरहेको थियो तर हावा अझै बलियो थियो । टोनीको सिफारिसमा हामीले फ्राइड माछा अर्डर गर्यौं। मुख्य पाठ्यक्रम पहिले स्पेगेटी र त्यसपछि सेतो चीज थियो। हाम्रो हल्का सेतो रक्सी स्वादिष्ट थियो। हामीले पुरानो समयको बारेमा कुराकानी गर्यौं र टोनीले मलाई हामी दुबै चिनेका केटीको सम्झना गराए। हामी हल्लाउँदै हाँस्यौं, र केही समयको लागि गत हप्ताको दबाब कम भयो र म आराम गर्न सक्षम भएँ।
  
  
  एक घण्टाभन्दा बढी समयपछि हामी इन्टरपोलको कार्यालयमा फर्कियौँ । फोटोहरू विकसित र 18x24 मा विस्तार गरिएको थियो। टोनीले तिनीहरूलाई फोल्डरबाट बाहिर निकाले र तिनीहरूलाई नहेरी मलाई दिए।
  
  
  "उनीहरूले राम्रो काम गरे," मैले भने। "यसलाई हेर"।
  
  
  उनले पहिलो तस्बिर अध्ययन गरे। "हो," उसले भन्यो, "तस्बिर स्पष्ट देखिन्छ। मलाई लाग्दैन कि मैले यो जस्तो केहि देखेको छु, निक। धेरै असामान्य।'
  
  
  "म सहमत छु, र यो हाम्रो लागि राम्रो छ।"
  
  
  'विशेष गरी। म थप छापहरू बनाउनेछु र जुत्ताको प्रकार छनोट गर्नेछु।"
  
  
  हामी अँध्यारो कोठामा प्रवेश गर्यौं, र प्रयोगशाला सहायकले तुरुन्तै उत्कृष्ट फोटोहरूको थप प्रतिलिपिहरू बनाउने वाचा गरे। टोनीले त्यसपछि शहरमा जुत्ता पसलहरूको सूची लिए र मैले जुत्ता निर्माताहरू जाँच गर्न केही फोन कल गरें। इटालीभरि तिनीहरूमध्ये एक दर्जन थिए।
  
  
  टोनीले धेरै पुरुषहरूलाई जुत्ता पसलहरूमा जान आदेश दिंदा, म हकको लागि रिपोर्ट कोड गर्न होटलमा फर्कें। मैले यसलाई "मेलबक्स" मा राख्नु पर्ने थियो जहाँ कुरियरले यसलाई उठाएर हकमा पठाउने थियो। AX ले टेलिफोन प्रयोग गरेन, स्पीच कन्भर्टरको साथ पनि, जब यो आवश्यक सन्देश पठाउन आवश्यक थियो बाहेक। मैले मेरो रिपोर्ट लेखे र मेलबक्समा पठाएँ।
  
  
  मेरो कोठामा फर्केर, मैले टोनीले मलाई उहाँलाई फोन गर्न आग्रह गरेको पाएँ।
  
  
  "हामीले एक निर्माता फेला पारेका छौं," उनले भने। “देशमा यस्तो डिजाइन उत्पादन गर्ने यो एक मात्र कम्पनी हो। हामी अब निर्माताको पुस्तकको आधारमा खुद्रा विक्रेताहरूको सूची संकलन गर्दैछौं।"
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "तपाई समाप्त हुनु अघि म त्यहाँ हुनेछु। तपाईंको दक्षताको लागि मेरो प्रशंसा।"
  
  
  -
  
  
  जब म दिउँसो टोनीमा फर्किएँ, मैले जुत्ता कारखाना मिलानमा रहेको र नयाँ इटालियन सोसाइटी भनिन्छ भन्ने थाहा पाएँ। रोमका प्रतिनिधिले कारखानाबाट थोरै मात्रामा जुत्ताहरू मात्र प्राप्त गरे र तिनीहरूलाई शहरका दुई पसलहरूमा बेचेका थिए। यी मध्ये एक स्टोर करिब एक वर्ष पहिले दिवालिया भएको थियो। नतिजाको रूपमा, शहरको बाहिरी भागमा मात्र पसल बाँकी थियो।
  
  
  सोधपुछ गर्दा, हामीले पत्ता लगायौं कि स्टोरको मालिक एक निश्चित लुइगी फार्नेस थियो।
  
  
  "अब हामी उसलाई फेला पार्नेछौं," मैले भने। "अर्थात, यदि हाम्रो मानिसले आफ्नो जुत्ता रोममा किनेको छ।"
  
  
  "सम्भवतः," टोनीले जवाफ दिए। "हामीलाई विश्वास छ कि हामीले तपाईंको माटोको टुक्रा पनि पहिचान गरेका छौं, अमिको। हाम्रो केमिस्टले यो सिसिली हो भन्ने सोच्दछ।
  
  
  "हम्म," मैले भनें। "माफिया"।
  
  
  -
  
  
  टोनीसँग अरू कामहरू थिए, त्यसैले म आफैं पसलमा ट्याक्सी लिएर गएँ। यो रोमको नयाँ क्षेत्रहरू मध्ये एउटा साँघुरो सडकमा अवस्थित थियो। जुत्ता र अन्य छालाका सामान बेचिन्थ्यो। पातलो जुँगा भएको छोटो, मोटो मान्छे, फार्नेस धेरै सहयोगी थियो।
  
  
  "तीन ग्राहकले भर्खरै यी क्रेप-सोलेड जुत्ताहरू किनेका छन्," उनले भने। "मैले तिनीहरूको नाम लेखें।"
  
  
  मैले नामहरू हेरे। बर्जिनी। अरांची। पल्लोट्टी। तिनीहरूले मलाई केही भनेनन्।
  
  
  मैले सोधे । - "के म नामहरू पुन: लेख्न सक्छु?"
  
  
  'पक्कै पनि; स्वाभाविक रूपमा।'
  
  
  मैले त्यसो गरें, विक्रेतालाई धन्यवाद दिए र गए।
  
  
  
  
  भोलिपल्ट टोनीले मलाई प्रहरी विभागमा लगे जहाँ म उहाँको सहायक हुने थिएँ र उहाँलाई धेरै फाइलहरू हेर्न अनुमति दिइयो। दिउँसो हामीले खोजेको कुरा फेला पार्यौं। रोक्को बार्जिनीले पेनाल्टी पाएका थिए । सूची पुरानो थियो र सानो अपराध मात्र उल्लेख गरिएको थियो। एक घन्टापछि हामीले उनलाई प्रहरीको तस्बिरमा भेट्यौं। मैले भ्याटिकनमा गोली हानेको मान्छे यही थियो।
  
  
  टोनीले अभिलेखविद्सँग संक्षिप्त कुराकानी गरे।
  
  
  "पुलिसले धेरै समयदेखि बर्जिनीबाट सुनेको थिएन," उनले भने, "र उनीहरूले उनको ट्र्याक गुमाए।"
  
  
  "उनी कहाँ छन् थाहा छैन?"
  
  
  "तिनीहरू होइन भन्छन्।"
  
  
  "ठीक छ, हामीलाई थाहा छ उहाँ हालै सिसिलीमा हुनुहुन्थ्यो।"
  
  
  "हो, प्रिय मित्र, तर यो ज्ञान हाम्रो लागि कम उपयोगी छ। सिसिली एक टासीटर्न जनसंख्या भएको ठूलो टापु हो। तपाईले देख्नुहुनेछ कि बर्जिनी वा अरू कसैको बारेमा कसैलाई पनि बोलाउन धेरै गाह्रो हुनेछ।" म उनको कुरामा सहमत भएँ। त्यसपछि मैले अचानक माफियासँग जोडिएको केटी जीनाको बारेमा सोचें। "सायद," मैले भने, "हामी यहाँ रोममा हाम्रो क्रेप-सोल्ड साथीको बारेमा केहि सिक्न सक्छौं।"
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  त्यो साँझ म जीनालाई भेट्न गएँ। म आउँदैछु भनेर उसलाई थाहा थियो र स्वादिष्ट खाना तयार भयो। मुख्य पाठ्यक्रम मासु र पालक मा पग्लिएको पनीर संग, scallopini alla Firenze थियो। पहिले स्पेगेटी, त्यसपछि भाल र अन्तमा चीज र फल थियो। रेड वाइन उत्कृष्ट थियो।
  
  
  "के सबै इटालियन महिलाहरू खाना पकाउनमा साँच्चै राम्रो छन्?" - हामीले बेन्चमा बस्दा मैले सोधें।
  
  
  जीनाले मेरो काँधमा आफ्नो हात राखिन्। "ती सबै होइनन्," उनले भनिन्, "तर धेरैजसो इटालियन महिला।" उनले आफ्नो खुट्टालाई आफ्नो मुनि तानिन् र उनको स्कर्ट उनको कम्मर माथि फिसल्यो, उनको सेतो नितम्बहरू प्रकट गर्दै।
  
  
  "उनीहरूले धेरै चीजहरू राम्रोसँग गर्छन्," मैले नरम स्वरमा भनें।
  
  
  उसले मुस्कुराई र मेरो घाँटीमा हल्का चुम्बन गरि। "मैले सोचें कि तिमी मकहाँ फर्केर आउनेछौ, निक," उनले फुसफुस गरिन्।
  
  
  "मलाई डर लाग्छ यो व्यापार हो," मैले दोषी भई भनें। "कम्तीमा त्यो आज रातको मुख्य लक्ष्य हो।"
  
  
  उसले आफ्नो हात पछाडि तान्यो। "यो ठ्याक्कै चापलूसी होइन, यो हो?" - उसले हान्दै भनि।
  
  
  मैले मुस्कुराएर उसलाई आफ्नोतर्फ तानेँ । "यो धेरै महत्त्वपूर्ण छ, तर यसको मतलब यो होइन कि म तपाईंलाई फेरि भेट्न चाहन्न।"
  
  
  मैले उसको मुख मेरो तर्फ घुमाएँ र उसको ओठमा चुम्बन गरें। उसले मेरो घाँटी अँगालो हाल्यो। "यो धेरै राम्रो छ," उनले गुनगुनाइ। त्यसपछि उनी स्वतन्त्र भइन् । "त्यसो भए तिम्रो काम के छ?" उनले सोधिन्। - "मैले सोचें कि तपाईं कूटनीतिक सेवामा हुनुहुन्छ।"
  
  
  "एक तरिकामा," मैले जवाफ दिए। जीना, म किन रोममा छु भनेर ठ्याक्कै भन्न सक्दिन। तर सायद तपाईले मलाई मद्दत गर्न सक्नुहुन्छ, यदि तपाईले मलाई आफ्नो बारेमा भनेको कुरा सत्य हो भने।
  
  
  उसले मेरो कानमा चुम्बन गरि। 'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  "तपाईंले भन्नुभयो कि तपाईंले अन्डरवर्ल्डका मानिसहरूलाई चिन्नुहुन्छ।"
  
  
  अलिकति पछाडि तानिन् । - "तर तपाईं पुलिस होइन।"
  
  
  म हिचकिचाएँ। त्यसपछि मैले सकेसम्म उसलाई भन्ने निर्णय गरें। "केही कारणले म तिमीलाई बुझाउन सक्दिन, जीना," मैले भने, "म भ्याटिकन पुस्तकालयमा केहि दिन अघि के भयो भनेर सोचिरहेको छु।"
  
  
  उसको कालो आँखा पनि सामान्य भन्दा ठूलो थियो।
  
  
  "डियाभोलो! के तपाई भ्याटिकन हिस्टमा रुचि राख्नुहुन्छ?
  
  
  "हो," मैले जवाफ दिएँ।
  
  
  'ओह। मलाई थाहा छैन। त्यहाँ केहि प्रकारका अपराधहरू छन् जसको बारेमा तपाईंले जानकारी प्राप्त गर्न सक्नुहुन्न। यो यस्तो अपराध हो। कसैलाई केही थाहा छैन।"
  
  
  "तपाईबाट अपराधको बारेमा जानकारीको अपेक्षा पनि गर्दिन," मैले भनें। "मलाई आशा थियो कि तपाईंले मलाई एक निश्चित व्यक्तिको बारेमा बताउनुहुन्छ।"
  
  
  उनले काँध हल्लाइन्। 'यो मान्छे को हो?'
  
  
  "उसको नाम बर्जिनी हो," मैले भनें। "रोको बार्जिनी"।
  
  
  उसले एक पल सोच्यो। त्यसपछि उनले भनिन्, "मलाई त्यो नाम थाहा छैन।"
  
  
  "ध्यान दिएर सोच, जीना," मैले उनको हात चुम्बन गर्दै भने। "यो मेरो लागि धेरै महत्त्वपूर्ण छ"।
  
  
  एक क्षण पछि उनले भनिन्, "होइन, निक, म यो मान्छेलाई चिन्दिन।"
  
  
  मैले सास फेरे ।
  
  
  "यस मुद्दामा प्रहरी आफैंसँग कुनै प्रमाण छैन," उनले भने। "यस कुरालाई दिमागबाट हटाइदिनुभयो भने राम्रो हुनेछ।"
  
  
  मैले उनको आँखामा चिन्ता देखेँ। "जीना," मैले भने, "म सक्दिन।"
  
  
  उनी सोफामा फर्किएर सोचेर आफ्नो तल्लो ओठ चबाइन्। "ठीक छ," उनले बिस्तारै भनिन्, "यदि मैले तिमीलाई हार मान्न सकिन भने, हामीले गर्न सक्ने केही छ।"
  
  
  'हो?'
  
  
  “एउटी महिला छिन्। मैले उसलाई रोजा मार्फत भेटें, मेरो क्याफेको साथी।"
  
  
  "मलाई गुलाब याद छ," मैले भनें।
  
  
  “यो महिला मोन्टेसिटोरियो स्क्वायरमा वेश्यालयको मालिक छिन्। उनी आफ्ना भाइहरू भन्दा रोमन अपराधीहरूलाई राम्ररी चिन्छिन्। सायद उनी तपाईसँग कुरा गर्न चाहन्छिन्। शुल्कको लागि।'
  
  
  "म तिर्नेछु," मैले भने।
  
  
  “तिमी एक्लै त्यहाँ जानुपर्छ। उनले आफ्नो घरमा काम गर्ने केटीहरू बाहेक महिलाहरूलाई अनुमति दिँदैनन्।
  
  
  "के म उसलाई आज राती भेट्न सक्छु?"
  
  
  "म हेर्छु।"
  
  
  उनी फोनमा गए, नम्बर डायल गरे र चुपचाप स्वरमा बोलिन्। केहि मिनेट पछि, उनी फोन काटिन् र मेरो छेउमा सोफामा बसिन्।
  
  
  "ठीक छ," उनले दुःखी हुँदै भनिन्। "तपाई त्यहाँ दस बजे पछि जान सक्नुहुन्छ।
  
  
  उनी तपाईसँग कुरा गर्न तयार छिन्। तपाईले खोजिरहनु भएको व्यक्तिको नाम मैले उल्लेख गरेको छैन। उनी डराउँछन् कि उनको फोन कहिलेकाहीँ पुलिसले ट्याप गर्छ।
  
  
  "धन्यवाद, जीना," मैले भने। मैले आफ्नो घडी हेरे । करिब दश बजिसकेको थियो । "त्यसो भए म जानु राम्रो हो," मैले भनें।
  
  
  "अर्को कुरा छ"।
  
  
  'हो?'
  
  
  "तपाईँको भ्रमण सामान्य लाग्नको लागि, श्रीमती वासारीसँग कुरा गर्नु अघि कुनै एक केटीलाई खोज्नुहोस्।"
  
  
  मैले आफ्नो औँलाले उनको उदास चिन उठाएँ। "सायद म यसबाट बच्न सक्छु," मैले भनें।
  
  
  उनी गम्भीर देखिइन् । - "श्रीमती Vasari, निक संग खेल खेल्नुहोस्। मैले उसलाई भनेको थिएँ कि तिमीले केटीको लागि पैसा तिर्नेछौ र तिमीले आफ्नो पैसा पाउनुपर्छ।"
  
  
  'म हेर्छु।' जीनालाई छोडेर वेश्यासँग ओछ्यानमा जानु राम्रो विचार थिएन। - "नडराउनुहोस्। मेरो मतलब केटी। रोजाले मलाई श्रीमती वासारी स्वास्थ्यको सन्दर्भमा धेरै कडा हुनुहुन्छ भनेर आश्वासन दिनुभयो।
  
  
  म उठ्छु। "तिमी ठिक छौ भने, म उनीसँग कुरा गरेपछि यहाँ फर्कनेछु।"
  
  
  उसले आँखा भरी आँसु लिएर मलाई हेरी । "म साँच्चै यो चाहन्छु," उनले भनिन्।
  
  
  
  
  मैले Piazza Montecitorio मा ट्याक्सी लिएँ। स्क्वायर सहरको कुरूप भागमा थियो, साँझको टहलको लागि होइन। घर एकदमै पुरानो थियो, जसको अनुहार ढाकेको थियो। सबै झ्यालहरू उज्यालो थिए, यद्यपि भुइँ तल्लामा अन्धाहरू कोरिएका थिए र तिनीहरूको माथिका शटरहरू बन्द थिए, पहेँलो बत्तीको धारहरू मात्र छोडेर।
  
  
  फुटपाथमा हिंड्दा नजिकैको पोर्चमा एकजना मानिस उभिरहेको देखेँ । उसले मेरो दिशातिर हेरेन, तर उसको उपस्थितिले मलाई सजग बनायो। एउटी पातली केटीले मलाई भित्र पस्न दिई। धेरै ग्राहकहरू ठूलो बैठक कोठामा गए, जहाँ उनीहरूले केटीहरूलाई भेटे; जब म ठूलो हल बाहिर हलमा पर्खिरहेको थिए, तिनीहरू सबै मेरो उपस्थितिको बारेमा सचेत देखिन्थे।
  
  
  कालो कपाल लगाएकी एउटी पातलो, मध्यम उमेरकी महिला मेरो छेउमा आइन् । मैले सोधे । -"मिसेस वासरी?"
  
  
  उनी मुसुक्क मुस्कुराइन् । “होइन, म मिसेस वसारीको सहायक हुँ। के तपाई केटी चाहनुहुन्छ?
  
  
  मलाई कसरी जवाफ दिने थाहा थियो। 'हो।'
  
  
  हामी बैठक कोठामा प्रवेश गर्दा, धेरै महिलाहरू हाम्रो दिशामा हेरे। एउटा जवान गोरो हाम्रो नजिक आयो। उनले छोटो कालो प्यान्टी लगाएकी थिइन् जसले उनको धेरैजसो तिघ्रा र स्तनहरू उजागर गर्यो। मैले उनलाई अठार वर्षको अनुमान गरें; मैले उसको मुटुको आकारको अनुहारमा निर्दोषताको अर्को स्पर्श महसुस गरें। उनले मलाई इटालियनमा सोधिन् कि उनी मलाई उधारो लिन सक्छिन्। म निष्कर्षमा पुगेको छु कि उनी अरू जत्तिकै राम्रो वा खराब छिन्। मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  उसले मुस्कुराउदै मेरो हात समातिन् । श्रीमती वसारीको सहायक गइन् र केटीले हामी उनको कोठामा जानु अघि मलाई केहि पिउन चाहन्छु कि भनेर सोधिन्। "होइन," मैले भने, "अहिले माथि जाऔं।"
  
  
  "ए, तपाई यसलाई पर्खिरहनु भएको छ, हह?" उसले मलाई पहिलो तल्लाको कोठामा सीढीहरू माथि लैजायो।
  
  
  हाम्रो पछाडि ढोका बन्द हुने बित्तिकै उनले मलाई लुगा खोल्न थालिन्। - तपाईं अंग्रेजी हुनुहुन्छ, हैन? मेरीले धेरै अंग्रेजहरू प्राप्त गरे।"
  
  
  मैले यसलाई केही समयको लागि आफ्नो पाठ्यक्रम चलाउन दिएँ। उनलाई रमाइलो लाग्थ्यो । मैले मेरो साथमा बन्दुक लिएको छैन, एक जोखिमपूर्ण चाल, तर म यो ठाउँमा अनावश्यक ध्यान आकर्षित गर्न चाहन्न। म फलामको खाटको छेउमा बसें र मेरो जुत्ता र ट्राउजर फुकालें, जबकि मारियाले आफ्नो पातलो लुगाहरू कुशलतापूर्वक हटाइन्। उनको पातलो कम्मर र बलियो, पूर्ण स्तन भएको सुन्दर जवान शरीर थियो। उनको देब्रे तिघ्रामा चोट लागेको थियो, कुनै पक्कै पनि तातो ग्राहकले छोडेको थियो।
  
  
  "तिमीलाई मारिया मन पर्छ?" उनले सोधिन्।
  
  
  म खाटको छेउमा उभिएँ र मेरो बाँकी लुगा फुकालें। "हो, मारिया, तपाईं धेरै सुन्दर हुनुहुन्छ।" मैले मुस्कुराएर भन्न खोजेँ ।
  
  
  उनी मेरो खुट्टामा भुइँमा बसिन् र मेरो तिघ्राहरू प्रहार गर्न थालिन्। "तिमी धेरै सुन्दर छौ," उनले भनिन्। उसको हात मेरो गुप्तांग सम्म पुग्यो र त्यहाँ काम गर्यो। उनी अगाडि झुकिन् र मेरो तिघ्रामा चुम्बन गरिन्। म खाटको छेउमा बसें र उनी मेरो तिघ्राहरू सँगै थिच्न सरिन्।
  
  
  कोठामा प्रवेश गर्दा, श्रीमती वासरीसँगको कुराकानीको बारेमा मात्र सोचेँ। तर मारियाले मलाई धेरै कुशलतापूर्वक काम गरेपछि, मेरो उत्साह बढ्दै गयो, र उनी ओछ्यानमा फैलिएर आफ्नो तिघ्रामुनि तकियाहरू टाँसिन्, म तयार भएँ।
  
  
  उनलाई आफ्नो पेशा राम्ररी थाहा थियो । मलाई विस्फोटक चरमोत्कर्षमा पुर्‍याउन के गर्ने र कहिले गर्ने भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा थियो। जब यो सकियो र हामी पसिना बगाइएका पानाहरूमा सुत्यौं, उनी खुसी देखिन्थे कि म शारीरिक रूपमा सन्तुष्ट छु। उनले अरू केही आशा गरेनन्। मेरो लागि ... ठीक छ, यो मैले तिरेको थियो।
  
  
  मैले श्रीमती वासरीको बारेमा सोधेँ।
  
  
  'ओह। तपाईं नै हुनुहुन्छ जो म्याडमसँग कुरा गर्न चाहन्थे।
  
  
  'हो। के तिमी मलाई उसको सामु लैजान सक्छौ?
  
  
  'मसँग आउ।'
  
  
  उनले मलाई दोस्रो तलामा लगे र हामी अँध्यारो हलवेबाट पछाडिको कोठामा गयौं। उनले दुई पटक ढकढक्याइन् र जब सहायकले खोल्यो, उनी बाहिर गइन्।
  
  
  - के तपाई श्रीमतीसँग कुरा गर्न चाहनुहुन्छ? - कालो कपाल भएको महिलाले सोधे।
  
  
  मैले उनको छेउछाउ कोठामा हेरे । यो रातो र नीलो बत्ती संग हल्का रूपमा प्रज्वलित थियो। करिडोरमा धूपको गन्ध आयो।
  
  
  "हो, उसले मलाई भेट्न चाहन्छ" मैले जवाफ दिए।
  
  
  “आउनुहोस्,” महिलाले एकैछिन भनी।
  
  
  म कोठामा पसें र गन्धले निसास्स्यायो। बाक्लो कार्पेट भएको कोठाको कम सोफामा विलासी रेशम लगाएको व्यक्ति। जब म नजिक पुगेँ, मैले देखेँ कि उनी असामान्य रूपमा मोटी महिला थिइन्। उनी कम्तिमा सत्तरीको हुनुपर्छ, तर उनी एक प्रारम्भिक टकीको फिल्म स्टार जस्तै भारी बनाइएकी थिइन्। उनको कालो, झुर्रिएको अनुहार मेकअपले छोपिएको थियो, उनको आँखा कालो थियो र उनको पलक गाढा नीलो थियो। रुजको मोटो गालामा दाग लगाइएको थियो र उनको रातो लिपस्टिकले नक्कली मुख बनाएको थियो। यो सबै सुन्तला विगले ढाकिएको थियो। तिनका बाक्लो सेतो हातहरू तिनको रेशमको लुगाबाट झुन्डिएको पीठोको दुई थोप्लाजस्तै टाँसिएका थिए, र तिनका छालाका औंलाहरू कम्तीमा एक दर्जन औँठीले सजिएका थिए।
  
  
  "यो श्री कार्टर हो?" आफ्नो पुरानो आवाज उठाई।
  
  
  "हो, म्याडम," मैले जवाफ दिए।
  
  
  सहायकले सोफातिर कुर्सी तान्यो र मलाई बस्न इशारा गर्यो। "धूपको लागि माफ गर्नुहोस्," उनले फुसफुसाइन्। "म्याडमको शरीरमा अनौठो गन्ध छ, जसलाई उनले धूपले मास्किन्।"
  
  
  म टाउको हल्लाएर बसेँ ।
  
  
  "फुसफुसाउन र टिपोट गर्न बन्द गर्नुहोस्," श्रीमती वासारीले महिलालाई भनिन्। "तपाईं हामीलाई एक क्षणको लागि एक्लै छोड्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "हो म्याडम।" ऊ फर्केर कोठाबाट निस्किइन् । "तिमी राम्रो देखिन्छौ," श्रीमती वासारीले अंग्रेजीमा भनिन्। “मैले यो विग फुकाल्दा के तपाईलाई कुनै आपत्ति छ? एक्दमै तातो "।
  
  
  "अवश्य पनि होइन," मैले जवाफ दिएँ।
  
  
  उसले फुकेका ओठहरू पछ्याइन् र टाउकोबाट सुन्तलाको विग हटाइन्। उनी लगभग टाउको थिइन्, खैरो कपालका टुक्राहरू यता-उता टाँसिएका थिए। विगमा, उनी मैले देखेको सबैभन्दा विचित्र महिला थिइन्। विग बिना, उनी दुखी वृद्ध महिलाको व्यंगचित्र थिइन्। अनौठो कुरा, मैले उसलाई मन पराएँ।
  
  
  "ठीक छ," उनले बूढो मानिसको भंगुर स्वरमा भनिन्। "म बुझ्छु तपाई जानकारी माग्न आएको हो।" कुराकानीले उनको सास फेर्यो।
  
  
  "वास्तवमा, मेडम," मैले जवाफ दिए।
  
  
  "मलाई Nellie बोलाउनुहोस्।"
  
  
  "नेल्ली?" - मैले अविश्वासका साथ सोधें।
  
  
  "मेरो बुबा एक अंग्रेजी नाविक हुनुहुन्थ्यो। मेरी इटालियन आमाको विरोधको बावजुद, उहाँले मलाई नेली नाम दिन आग्रह गर्नुभयो।
  
  
  उनले आफ्नो पातलो, चित्रित ओठलाई विचित्र मुस्कानमा पछ्याइन्। "के तपाई विश्वास गर्नुहुन्छ कि म एक धेरै आकर्षक महिला थिएँ?"
  
  
  'पक्कै पनि।' मलाई आशा थियो कि मेरो आवाज अनुकूल छ।
  
  
  "जब म सत्र वर्षको थिएँ, मलाई भेनेसका कुलीनहरूले प्रस्ताव गरेका थिए," उनले कुटपिट गरिन्। ' मैले अस्वीकार गरें। तपाईंले देख्नुभयो, म व्यापार विवाह भन्दा बढी चाहन्थे।
  
  
  म चुपचाप थिएँ किनभने मलाई के भन्ने थाहा थिएन।
  
  
  "जब मैले यो घर स्थापना गरें, मैले युरोपका केही प्रतिष्ठित व्यक्तिहरू, श्री कार्टरलाई मनोरञ्जन दिएँ। मेरा केटीहरूले राजनेता र उच्च पदका अधिकारीहरूलाई चिन्थे। एक निश्चित मन्त्रीको नाम इटालीभरि चिनिन्थ्यो। उनी केटीहरूसँग कहिल्यै सुतेनन् । उनले उनीहरूलाई लुगा फुकालेको हेरे र त्यसपछि उनीहरूलाई आफूसँग खेल्दा उनको अगाडि नग्न उभिन भने। तपाईलाई थाहा छैन प्रत्येक व्यक्तिको चाहना के हुन्छ।"
  
  
  उनी कुराकानीबाट पहिले नै सास फेरेकी थिइन्। "पछि," उनले भनिन्, "अण्डरवर्ल्डका प्रतिनिधिहरू प्रायः यहाँ आए। Mafiosi र अन्य। म ती सबैलाई चिन्छु, श्री कार्टर। मलाई धेरै कुराहरू भनिएको थियो, तर मैले आफूलाई मनपर्ने मानिसहरूको बारेमा जानकारी कहिल्यै बेचिन।"
  
  
  कोठाको दुर्गन्ध मेरो नाकसम्म आइपुग्यो । झुर्रिएको मास्क जारी थियो। "तिमी एक जना मानिसको बारेमा सोध्न आएका थियौ।"
  
  
  'हो।'
  
  
  'उसको नाम?'
  
  
  "रोको बार्जिनी"।
  
  
  झुर्री परेको छालाका आँखाले मलाई लामो समयसम्म हेर्यो, र त्यसपछि मेरो अनुहारमा फर्कियो। " मा उसलाई चिन्छु । के जानकारी समावेश छ? '
  
  
  "तिमी मलाई उसलाई कहाँ भेट्टाउने भनेर बताउन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "हुन सक्छ," कर्कश आवाजले जवाफ दियो। "यदि जानकारी तपाईलाई धेरै पैसाको लायक छ।"
  
  
  "मसँग पैसा छ," मैले भनें।
  
  
  "बीस हजार लिरे?"
  
  
  म हिचकिचाएँ। यो धेरै पैसा थियो, तर मेरो विचार थियो कि यो नेल्ली Vasari संग सम्झौता गर्न असम्भव थियो।
  
  
  'ठीक छ।'
  
  
  "तिमीसँग यो छ?"
  
  
  मैले आफ्नो खल्तीमा पुगें, लिराको एक प्याड निकालें, बीस हजार गनिए र पैसा नेलीलाई दिएँ। उसले त्यो लिई र आफ्नो अनाड़ी पुरानो औंलाहरूले यसलाई फेरि गणना गरि। जब उनले समाप्त गरिन्, उनले बिल आफ्नो आँखामा ल्याइन् र कागजको उत्कीर्णन र बनावट अध्ययन गरिन्।
  
  
  मैले सोधे । -"तिमी सन्तुष्ट छौ?"
  
  
  "तपाई मेरो काममा धेरै सावधान हुन सक्नुहुन्न," उनले जवाफ दिइन्, "अमेरिकीहरूसँग व्यवहार गर्दा पनि। तर तपाईंको पैसा ठीक छ, त्यसैले म तपाईंलाई त्यो परजीवी रोक्को बार्जिनीको बारेमा थाहा भएको सबै कुरा बताउनेछु।
  
  
  उसले सोफाको छेउमा नक्काशी गरिएको ओरिएन्टल टेबुलमा पैसा राख्यो, उनको काँधको नरम मासु अगाडि पछाडि हिलिरहेको थियो।
  
  
  ‘बर्जिनी समय–समयमा यहाँ आउँथ्यो । ऊ सानो चोर थियो जसले मेरा केटीहरूलाई दुर्व्यवहार गर्यो। उनी जेलमा थिए । उनी सामान्यतया रोममा बस्छन् र काम गर्छन्, तर कहिलेकाहीँ धेरै वर्षको लागि गायब हुन्छन्। उनले केही समय नेपल्समा बिताए, जहाँ उनी वेश्यावृत्ति र लागूपदार्थमा रुचि राखे। र भर्खरै ऊ रोम फर्कियो जसको नाम तपाईलाई थाहा छ - जियोभन्नी फारेली।
  
  
  "मलाई विश्वास छैन," मैले भने। तर मलाई जीनाको कथाको नाम याद आयो।
  
  
  “रोमका हरेक प्रहरीलाई यो नाम थाहा छ, मिस्टर कार्टर। उहाँ एक धनी व्यक्ति हुनुहुन्छ र धेरै वैध व्यवसायहरू छन्। सबैभन्दा लाभदायक सफल विकास र निर्माण कम्पनी Makelaardij Farelli छ। तर यस सम्मानजनक अनुहारको पछाडि, सिग्नर फारेली अंडरवर्ल्डको नेता, एक ड्रग डिलर र अन्य अवैध व्यवसाय हो। उहाँ एक माफिओसो, श्री कार्टरसँग सम्बन्धित हुनुहुन्छ, र उहाँको नाम लगभग एक वर्ष पहिले भेनिसमा भएको कला चोरीसँग सम्बन्धित छ।
  
  
  "रमाइलो," मैले चिच्याएँ।
  
  
  "जब रोको बार्जिनी रोम फर्के, उनी फारेलीको अंगरक्षक थिए।"
  
  
  'वफादार। र त्यो Farrelly रोम मा बस्छ?
  
  
  "सिग्नर फारेलीसँग धेरै घरहरू छन्," उनले क्रोक गरिन्। "उनको सहरमा एउटा अपार्टमेन्ट छ, तर ऊ कहिले पनि भेट्न जाँदैन। उनीसँग रोमको उत्तरमा एउटा विला र क्याप्रीमा उनको स्वामित्वमा रहेको होटल सुइट छ। वर्षको यस समयमा उहाँ लगभग सधैं क्याप्रीमा हुनुहुन्छ।
  
  
  उसले बोतल लिएर सुगन्धित सुगन्ध कोठामा छर्काइ। तरल पदार्थले उनको कपाललाई नरम प्रकाशमा ओसिलो र चम्किलो छोड्यो। उसले मीठो सुगन्ध सुँघ्यो, नाकका प्वालहरू चम्किन्, त्यसपछि हिंस्रक रूपमा खोकिन्।
  
  
  मैले सोधे । -"तिमी सन्चै छौ?"
  
  
  "हो, हो," उनले भनिन्। "ठीक छ, जवान मानिस।"
  
  
  "के तपाई विश्वास गर्नुहुन्छ कि बार्जिनी र फारेली क्याप्रीको यो होटलमा हुन सक्छन्?"
  
  
  "सम्भवतः, श्री कार्टर। होटल "सिजर अगस्टस" भनिन्छ र टापुको बीचमा अवस्थित छ।
  
  
  "तपाईंले मलाई धेरै मद्दत गर्नुभयो।"
  
  
  "म सधैं एक व्यक्तिलाई उसको पैसाको लागि मूल्यवान गर्छु।" उसको चित्रित, छालाको मुख रिसाएको मुस्कान थियो।
  
  
  म छोड्न उठेँ ।
  
  
  "तिमीले केटीको लागि पन्ध्र हजार लियर तिर्नु पर्छ," श्रीमती वसारीले रिसाउनुभयो। "तपाई तल तिर्न सक्नुहुन्छ। र फेरि फर्कनुहोस्, श्री कार्टर।
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें।
  
  
  हलवेमा मैले लामो सास फेरेँ। तल, मैले कालो कपाल भएको महिलालाई मारियासँग छोटो बस्नको लागि पैसा तिरें र छोडें। बाहिरको ताजा हावाले यति राम्रो गन्ध कहिल्यै पाएको छैन।
  
  
  उनले मलाई अलि अगाडि बुलेभार्डमा ट्याक्सी भेट्टाउन सक्छु भनेर बताइन्, त्यसैले म त्यही दिशामा हिँडें। त्यो एक रमाईलो साँझ थियो, एक रमाइलो साँझ। तर अर्को ब्लकको आधा बाटोमा मैले पाइलाहरू सुने। मैले फर्केर हेरें र दुई जना मानिस छिट्टै नजिक आउँदै थिए।
  
  
  म कुनै खतरामा छु भनेर विश्वास गर्ने कुनै कारण थिएन, तर तिनीहरू नजिक आउँदा मैले घरको भित्तामा थिचेँ। तिनीहरू सुस्त भए। ती मध्ये एक मेरो छेउमा गए, अर्को - मेरो छेउमा। त्यसपछि त्यहाँबाट हिँड्ने एकजना मानिसले घुमाएर मलाई काट्यो। नेल्ली भासरीको घरमा देखेको अनुहार चिने जस्तो लाग्यो ।
  
  
  "फेर मार!" - उसले मलाई उल्लेखनीय रूपमा रोक्दै भन्यो।
  
  
  मसँग विकल्प थिएन। "मैले सोधें - "के भयो?"
  
  
  म हतारमा थिए।
  
  
  "तिमीले श्रीमती वासरीसँग के कुरा गर्नुभयो?" - अर्को, कम मांसपेशी मान्छे अंग्रेजी मा सोधे।
  
  
  मैले मानिसको स्क्वायर, पोकमार्क गरिएको अनुहारमा हेरे र अचानक मेरो लुगर र स्टिलेटो हिल बिना नाङ्गो महसुस गरें।
  
  
  "उनी मेरो पुरानो साथी हो।"
  
  
  ठुलो मान्छे चिच्यायो । तपाईं त्यहाँ कहिल्यै आउनुभएको छैन, सर।
  
  
  मैले उसलाई धक्का दिएँ। - 'अघि सर्नु!'
  
  
  "तिमीले म्याडमसँग के कुरा गर्दैछौ भनेर नभनेसम्म होइन," उसले भन्यो।
  
  
  "मैले पहिल्यै भनेको छु। यो पुरानो मित्रताको नवीकरण थियो।" म तिनीहरूलाई पास गर्न चाहन्थे।
  
  
  एक मांसपेशी मानिसले मेरो टाउकोमा मुक्का हाने। म उसको कामरेडको माथि खसे, जसले आफ्नो मुट्ठी मेरो पेटमा छिर्न दियो। दुई हिटको संयोजनले मलाई एक क्षणको लागि बाहिर निकाल्यो। मैले घरमा कडा प्रहार गरें र माछा झैँ हासेँ। मैले अर्को मुट्ठी मतिर आउँदै गरेको देखे र यसलाई चकित पार्ने प्रयास गरे, तर तुरुन्तै गालामा हिर्कियो। केही बेरपछि मलाई पछाडिबाट समातियो । बिफरको निशान भएको अनुहार मेरो अगाडि सर्यो।
  
  
  "हामीलाई यो वार्तालापको बारेमा बताउनुहोस्," उसले छ्याप्यो।
  
  
  'नर्कमा जानुहोस्।' - म चिच्याएँ।
  
  
  एउटा मुट्ठीले छातीमा ठोक्यो । झटकाबाट निको हुन अघि, मैले अनुहारमा दोस्रो चोट पाएँ। मैले मेरो टाउको छेउमा झुकेको महसुस गरें। यी गुण्डाहरूलाई उनीहरूको सामान थाहा थियो। तिनीहरू सायद मैले खोजिरहेका पुरुषहरूसँग सम्बन्धित थिएनन्, तर त्यो क्षणमा धेरै परिवर्तन भएन।
  
  
  "रोक्नुहोस्," उसले गर्यो। मैले ब्लेडको फ्ल्यास र त्यसपछि मेरो नाकमुनि राखिएको स्टिलेटो देखें।
  
  
  "भन नत्र काटिदिन्छु!"
  
  
  म फेरि सास फेर्न सक्थे। "ठीक छ," मैले भने। "म भन्छु।" चक्कु गायब भएन, तर गतिहीन रह्यो।
  
  
  अब मैले आफ्नो शक्ति पुन: प्राप्त गरेको छु। चक्कुको साँघुरो ब्लेड मेरो देब्रे आँखाबाट तीन इन्च मात्र टाढा थियो। मैले के गरिरहेको छु भन्ने राम्ररी थाहा पाउनुपर्थ्यो।
  
  
  "हामी उसको व्यवसायको बारेमा कुरा गरिरहेका थियौं," मैले भने, अझै भारी सास फेर्दै। मैले मेरो दाहिने खुट्टालाई सार्नुभयो कि यो उसको खुट्टाको बीचमा थियो। "श्रीमती वासरीको कम्पनी?" - उसले शंकास्पद सोध्यो। 'किन?'
  
  
  अर्को मान्छेले मेरो हात अलि कम बलियोसँग समात्यो।
  
  
  "हो," मैले कार्यको तयारी गर्दै भनें। "तिमीले देख्यौ, म उसलाई मिलानमा घर खोल्न भन्न चाहन्छु।"
  
  
  'कुन? श्रीमती वासारीले कहिल्यै..."
  
  
  मैले त्यो विशाल मानिसलाई एक कदम अगाडि तानेँ र मेरो दाहिने घुँडालाई उसको अण्डकोशमा कडा पारेँ। उसको अनुहार बिग्रियो । उसले स्टिलेटो सडकमा फ्याँक्यो। मैले मेरो खुट्टा तल झारेर, मैले मेरो दाहिने खुट्टाले स्टक मान्छेको पाइलामा पाइला राखें। ऊ चिच्यायो र उसको पकड ढिलो भयो। मेरो सबै शक्तिले, मैले मेरो देब्रे कुहिनोले उसको छातीमा हिर्काए। मैले दुर्घटनाको आवाज सुनें। ऊ चिच्यायो र आफ्नो छेउमा खस्यो र हाम्रो पछाडिको पर्खालमा ठोक्कियो।
  
  
  अर्कोले मलाई हान्यो । मैले मेरो देब्रे हातले प्रहार रोके र दाहिने हातले प्रहार फिर्ता गरें। जब ऊ भुइँमा खस्यो, ऊ आफ्नो स्टिलेटोको लागि पुग्यो, तर त्यो अँध्यारोमा चिप्लियो। त्यसपछि मैले मेरो ढाडमा एक कुचल प्रहार महसुस गरें। ठूला मानिसले आफैलाई पर्खालमा थिचेर मलाई फेरि आक्रमण गरे। उसको मुट्ठी मेरो टाउकोको पछाडि प्रहार भयो र म घुँडा टेकें। म मेरो छेउमा परें। कडा बुटले मेरो अनुहारमा प्रहार गर्यो। मैले उसलाई मेरो हातको पछाडि हिर्काए र ऊ उड्यो।
  
  
  मलाई फेरि छेउमा लात हानेपछि, म चर्को स्वरले कराएँ। मैले मेरो बुट लिएर अगाडि बढें र छुटेको थिएँ। मांसपेशी भएको मान्छे फेरि उठ्यो।
  
  
  "बस्ता कोसी!" उसले भन्यो। "Si sbrighi! उसले छोड्ने निर्णय गर्यो।
  
  
  उनका साथी हतार हतार उनको पछि लागे, र तिनीहरू कुनाको वरिपरि गायब भए। म मुस्किलले उठेर बसें । मलाई एउटा विशाल मासु चक्कीमा राखिएको जस्तो लाग्यो। मेरो शरीरमा यति गहिरो पीडा थियो कि कुन कुन भागमा क्षति पुगेको छ भनेर पत्ता लगाउन असम्भव थियो। मैले अनुहारमा हात उठाएँ । यो एक रक्तपातपूर्ण गडबड थियो।
  
  
  पीडा कम हुने आशामा म केही मिनेट घरमा झुकेँ। म धेरै आशावादी थिएँ। म अँध्यारो सडकमा सयौं गजसम्म ठक्कर खाएँ र अन्ततः बुलेभार्डमा पुगें। उनले भनिन्, एकैछिनमा ट्याक्सी देखा पर्‍यो। म उसलाई बोलाएर भित्र पसे ।
  
  
  "के शैतान!?" मेरो अनुहार देखेर चालकले चिच्याए ।
  
  
  मैले उसलाई जीना रोमानोको ठेगाना दिएँ। उसले मलाई जतिसक्दो चाँडो आफ्नो ट्याक्सीबाट बाहिर निकाल्न हतार गर्यो। म सिँढीहरू माथि गएँ र जीनाको ढोका ढल्काएँ। जब उनले खोलिन्, उनको आँखा स्तब्ध भयो।
  
  
  "डिया मियो!" उनी चिच्याइन् ।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  मेरो हातहरू भारी महसुस भयो र मेरो मुख सुकेको थियो। होशमा आउन खोजेँ । जीनालाई भेटेपछि मैले सम्झन सकें कि मैले फोनमा भ्वाइस कन्भर्टरको साथ हकलाई यसको बारेमा बताउन व्यवस्थित गरें। उनले बिहानै फोन गर्ने बताए । मैले एउटा खुट्टा सारें । मैले पाना मुनि फरक मासु महसुस गरें। मैले मेरो पेटको नरम बल्जमा मेरो हात दौडिएँ जहाँ मेरो तिघ्राहरू भेटिएको न्यानो ठाउँमा पुगे। जीना मतिर फर्किन्। उनको देब्रे स्तनले मेरो छेउमा छोयो र मैले उनको निप्पल मेरो पछाडि सरेको महसुस गरें। म पाना मुनि पुगें र उनको कोमल, न्यानो छाला छोए। पीडालाई बेवास्ता गर्ने प्रयास गर्दै, म मेरो बलियो, गोलाकार नितम्ब निचोल्दै मेरो छेउमा फर्किएँ।
  
  
  "म," उनले अझै पनि आफ्नो आँखा बन्द गरिन्।
  
  
  उसले आफैलाई मेरो शरीरमा थिचेर मेरो कम्मरलाई अँगालो हाल्यो। त्यसपछि उनले अर्को आवाज निकालिन् र उनको आँखा झिम्काउँदै खुल्यो।
  
  
  'निक? के तपाइँ निश्चित हुनुहुन्छ कि तपाइँ राम्रो महसुस गर्नुहुन्छ?
  
  
  मैले उसको कम्मरलाई मेरो तर्फ तानें र उसले आफ्नो हात मेरो काँधमा फ्याँक्यो। उसको स्तन मेरो खाली छातीमा थिचियो।
  
  
  "केही खास छैन," म गुनगुनाएँ। "तर मलाई विश्वास छ स्थिति छिट्टै सुधार हुनेछ।"
  
  
  उसले ओठ भरी टुक्रा पार्यो। निस्किएको जिब्रो न्यानो र मीठो थियो। उसको कम्मर मेरो तर्फ नम्रताले उछाल्यो। चुम्बनले हामीलाई फुस्रो बनायो। जीनाले आफ्नो दाहिने तिघ्रालाई मेरो तिघ्रामा सारियो, र मेरो शरीरमा मेरो दुखाइहरू हडतालमा बिर्सिएको थियो जसले हामीलाई पराजित गर्यो जब म फर्केर मेरो जोर प्राप्त गर्न उनको शरीर उठाएँ। उनी राजीखुसीले मसँग आइन् र त्यही समयमा हामी क्लाइमेक्समा पुग्यौं।
  
  
  त्यसपछि म आराम गर्न आफ्नो ढाडमा पल्टें। मेरो छेउमा पल्टिएको जीनाले छतमा हेरी। अन्तमा, मैले मेरो हात उठाएँ र मेरो देब्रे आँखा माथि र मेरो दाहिने गालामा बिस्तारै घाउ छोए। तिनीहरू सुख्खा थिए, तर मेरो अनुहारको सम्पूर्ण भाग दुख्यो। केही चमत्कार गरेर, मेरो दाँत ठाउँमा रहन्थ्यो। मैले पाना तानेर मेरो धड़मा धेरै चोटहरू देखे।
  
  
  "उनीहरूले मसँग राम्रो व्यवहार गरे," मैले भने, "तर मलाई शंका छ कि उनीहरू आज बिहान यति सहज रूपमा हिँड्न सक्छन्।"
  
  
  "गरिब केटा," जीना नरम स्वरले पिटाई। उसले मेरो तिघ्रामा हात राख्यो।
  
  
  "मलाई आशा छ कि उनीहरूले नेल्ली वासारीलाई परेशान गरेनन्," मैले भने।
  
  
  "उनीहरूले यो गर्दैनन्, निक। उनका धेरै प्रभावशाली साथीहरू छन्।"
  
  
  "मलाई लाग्यो कि तिनीहरू सिसिलियनहरू हुन्," मैले भने। 'सीधा सम्बन्ध नभए पनि अहिले सम्म बार्जिनी वा फारेलीले सुनिसकेका छन्'
  
  
  ।
  
  
  "निक," जीनाले मेरो अनुहार फर्काएर भनिन्। "केप्री जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  मैले सोधे । -"तिमी किन यो जान्न चाहन्छौ?"
  
  
  "जब तपाईले मलाई हिजो रातको चोरीमा तपाईको भूमिकाको बारेमा सबै कुरा बताउनुभयो, तपाईलाई थाहा नहुन सक्छ, तर तपाईले मलाई मद्दत गर्न बाध्य गर्नुभयो," उनले जवाफ दिइन्। "र म तिमीलाई मद्दत गर्न सक्छु। लामो समयसम्म मलाई विश्वास गरेपछि अब तिमीले मलाई पूर्ण रूपमा विश्वास गर्न सक्छौ। मलाई यो Farrelly थाहा छ। सम्झनुहोस्, मैले तिमीलाई भनेको थिएँ कि म उसको मालकिन हुँ। मलाई उसको होटल, कोठा, बानी थाहा छ। म तिम्रो लागि उपयोगी हुन सक्छु।"
  
  
  मैले सोधे । - "कति भयो तिमी... Farrellys संग भएको?"
  
  
  उसले मेरो नजरलाई बेवास्ता गरि। ‘केही महिना । उसले मलाई धेरै चीजहरू किन्यो, तर उसको क्रूरता मेरो लागि असहनीय थियो।"
  
  
  "म कसरी पक्का हुन सक्छु कि तपाईंले मलाई उहाँको विरुद्धमा मद्दत गर्नुहुन्छ?" मैले अलि टाढा महसुस गरें।
  
  
  उनले आँखा साँघुरिन् । "म Farrellys घृणा गर्छु, निक। म कसम खान्छु तपाईं मलाई विश्वास गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  मैले यसको बारेमा सोचें र यसलाई प्रयास गर्ने निर्णय गरें। "ठीक छ," मैले भने, "म तिमीलाई क्याप्री लैजान्छु। इन्टरपोलबाट मेरो साथी हामीसँगै आउँदैछ।
  
  
  "मैले प्रहरी ल्याउनुपर्छ?"
  
  
  'हो।' उनी रोकिन्। - "फेरेलीले भ्याटिकन लुट्यो, निक?"
  
  
  "त्यसको राम्रो मौका छ।"
  
  
  "तर तपाईको सरकारले यो कुरामा किन ध्यान दिनुपर्छ?" मैले सोचेर उसलाई हेरेँ। “डकैतीको समयमा मेरो सरकारको सामान चोरी भयो। तपाईलाई अब जीन जान्न आवश्यक छैन। अब मलाई नसोध्नुहोस्।"
  
  
  
  
  "ठीक छ, निक।"
  
  
  टेलिफोनको घण्टी बज्यो । जीना उठिन्, कोठाको अर्को छेउमा गएर फोन उठाइन्। उनको नग्न शरीर अझै आकर्षक देखिन्थ्यो। केही बेरपछि उनी फर्किन् । 'त्यो तिमी हौ।'
  
  
  यो हक हुनुपर्छ। उहाँ नै हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  "को थियो त्यो ?" यो समुद्र को माइल मा गर्जन गर्यो।
  
  
  मेरो कडा, पीडादायी अनुहारको बाबजुद म मुस्कुराए। "ओह, एउटी केटी," मैले निर्दोष जवाफ दिए।
  
  
  "हो, केटी!"
  
  
  "ठीक छ," मैले भनें। "र मैले भर्खरै पेरोलमा राखें।"
  
  
  "कुन हदसम्म?" स्वर चित्त बुझ्यो ।
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ, म तपाईसँग यसको लागि कहिल्यै पैसा लिने छैन," मैले भने। “मैले जीनालाई अस्थायी रूपमा काममा राखें। उनले मलाई महत्त्वपूर्ण जानकारीको स्रोतमा डोर्याइन् जुन मैले तपाईसँग छलफल गरेको थिएँ।
  
  
  "जब सम्म तपाई जान्नुहुन्छ कि तपाई के गर्दै हुनुहुन्छ!" उसले आफ्नो व्यंग्य खोज्न रोक्यो। - "मलाई आशा छ कि तपाई शुभ रात्रि बिताउनु भयो, निक।"
  
  
  उसको नियत स्पष्ट थियो, तर म उदासीन भएँ। “अँ हो सर। म धेरै राम्रो महसुस गर्छु।'
  
  
  “सुन्नुस्, सन्चै हुनुहुन्छ ? तपाईंले हिजो राती अलिकति पिटिएको सुन्नु भयो।
  
  
  "म ठिक छु," मैले जवाफ दिएँ।
  
  
  "हामीले यहूदाका फाइलहरू हेरेका छौं," उनले भने, "र हामीसँग तपाईंको लागि समाचार छ। फारेलीको नाम धेरै वर्ष पहिले यहूदाको फाइलमा देखा पर्‍यो। उनले बेलायतमा केही सरकारी कागजपत्र चोरेका थिए । Farrelly एक ठूलो केटा हो। ऊ या त माफियोसो हो वा तिनीहरूसँग नजिकको सम्बन्ध हो।
  
  
  'हो। जुडासले सपना देखेका लुटपाटहरूको शृंखलाका लागि जनशक्ति र उपकरणहरू उपलब्ध गराउन सक्ने मान्छे।"
  
  
  "यही हो, म आएको छु, निक। मलाई लाग्छ तपाईं क्याप्रीमा जानु राम्रो हुन्छ।
  
  
  "म पछि नेपल्स जान्छु।"
  
  
  'ठीक छ। मलाई जानकारी राख्नुहोस्। यो विषय हामीले सोचेको भन्दा ठूलो हुन सक्छ।"
  
  
  'ठ्याक्कै।'
  
  
  "रातमा केही सुत्ने प्रयास गर्नुहोस्।"
  
  
  म मुस्कुराए। मलाई थाहा थियो कि हक पनि आफ्नो पातलो अनुहारले मुस्कुराइरहेको थियो। "हो, अवश्य," मैले भने।
  
  
  -
  
  
  पछि त्यो बिहान म इन्टरपोलको कार्यालयमा गएँ र टोनी बेनेडेटोलाई पछिल्लो घटनाक्रमको जानकारी दिएँ। उनीसँग Farrelly मा एक ठोस डोजियर थियो। त्यहाँ "श्री जे" को सन्दर्भ थियो। मिति AX संकेत भन्दा पछि थियो।
  
  
  टोनीले भने, "जुडास र फारेली असल साथी बनेको देखिन्छ।"
  
  
  मैले जवाफ दिएँ। - "फरेलीको लागि, मलाई थाहा छैन।" “तर कोही यहूदाको साथी होइन। उसले केवल निर्दयी व्यापार सम्पर्क राख्छ।" मैले फाइलहरू सहित फोल्डर हेरे। "जुडास पूर्णतया मानव होइन, तपाईंले देख्नुभयो, उसले जवान छँदा एक दुर्घटनामा आफ्नो हात गुमायो, र उहाँसँग कृत्रिम हातहरू छन् जुन मासु र रगत जस्तो देखिन्छ, तर ठोस इस्पातको 'छाला' मुनि छन्। यी हातहरू व्यक्तिको प्रतीक हुन्। उसले झन्डै एक पटक मलाई तिनीहरूसँग मारे।
  
  
  "हामी प्रार्थना गर्नेछौं कि उसले अर्को मौका नपाओस्," टोनीले भने।
  
  
  "केप्री जान तयार हुनुहुन्छ?"
  
  
  'हो। हाम्रो विमान कति बजे प्रस्थान गर्छ?
  
  
  'चार बजे। एक घण्टामा हामी नेपल्समा हुनेछौं, र बेलुका हामी टापुमा हुनेछौं।"
  
  
  
  
  हामीले फूलहरूले भरिएको हिउँ-सेतो टापुमा क्याप्री शहरमा फ्युनिक्युलर लैजानु अघि अझै एक घण्टाको लागि उज्यालो थियो। टापु यति सानो थियो कि कोबाल्ट निलो समुद्र शहरको लगभग कुनै पनि ठाउँबाट देख्न सकिन्थ्यो। साँघुरो, घुमाउरो ढुङ्गा ढुङ्गाका गल्लीहरूमा माथि र तल अन्य तहसम्म पुग्ने अनगिन्ती सिँढीहरू थिए। पर्यटकहरू बीचको सानो स्क्वायर भरिए र सूर्यास्त हुने बित्तिकै सिन्जानो पिएर बसे। स्क्वायरबाट दुई ब्लकहरू सीजर अगस्टस होटल, प्रवेशद्वार माथि बोगेनभिलिया भएको ठूलो, सुन्दर भवन उभिएको थियो।
  
  
  "त्यो हो," जीनाले भनिन् जब हामी उनको अगाडि उभियौं। "फेरेली बस्ने सुइट तेस्रो तल्लामा छ। यहाँबाट तपाईं बालकनी देख्न सक्नुहुन्छ। जब Farrelly त्यहाँ छ, उहाँसँग दुई अंगरक्षकहरू छन्, तर तपाईंले ती मध्ये एक मात्र देख्न सक्नुहुन्छ। अपरिचितहरू भेट्न आउँदा उसले दोस्रो लुकाउँछ। बैठक कोठा बाहिर एउटा सानो कोठा मा एक धातु टेबल छ जुन सधैं लक हुन्छ। यसमा केही महत्त्वपूर्ण हुन सक्छ।" त्यसपछि उनले सोधिन्, "फैरेली आइपुग्दा के गर्ने हो?"
  
  
  "सम्भवसम्म हाम्रो पहिचान गोप्य राख्नुहोस्," मैले जवाफ दिए। "हामी टापुमा जग्गा वा घरहरू बारे पत्ता लगाउन सक्छौं। निस्सन्देह, मलाई आशा छ कि ऊ त्यहाँ छैन किनभने हामीसँग उहाँलाई पक्राउ गर्न पर्याप्त प्रमाण छैन। मलाई चाहिने मान्छे जुडास हो। मलाई आशा छ कि मैले खोजेको कुरा उहाँसँग छ।" त्यसपछि: "तपाईं माथि जान सक्नुहुन्न।"
  
  
  "किन होइन, निक? तपाईंले सोध्दा म हलवेमा पर्खन सक्छु।
  
  
  "होइन, यो धेरै खतरनाक छ। तपाईं पिउनको लागि स्क्वायरको क्याफेमा जानुहुन्छ।"
  
  
  "ठीक छ," जीनाले निराश भई।
  
  
  "यदि तपाईले एक घण्टा भित्र हाम्रो तर्फबाट सुन्नुभएन भने, होटेल प्याराडिसोमा कोठा पाउनुहोस्।"
  
  
  'म यो गर्नेछु।' - उनी काँध हाने र स्क्वायर तिर हिंडिन्।
  
  
  टोनी मुस्कुरायो र टाउको हल्लायो। "राम्रो सूचनादाता, अमिको," उसले मलाई नियाले।
  
  
  "तपाईले नेल्ली वासरी देख्नु भएको थियो," मैले भने।
  
  
  टोनी र मैले आफूलाई भेट्टाए जस्तो परिस्थितिको सामना गर्दा, हामीले भावना अनुसार खेल्नुपर्छ। यो चेस खेल्नु जस्तै हो किनभने पहिलो दुई वा तीन चाल पछि त्यहाँ धेरै सम्भावनाहरू छन्। त्यसैले हामी धेरै प्रारम्भिक विचार संग अपार्टमेन्ट गयौं। हामी ढकढक्यौं, आशा छ कि जवाफ आउँदैन। तर ढोका खोलियो र हामीले एउटी केटी उभिरहेको देख्यौं। उनको मोटा ओठमा प्लैटिनम गोरो कपाल र गुलाबी लिपस्टिक थियो। कम्मरमा उत्तेजक ढङ्गले टाँसिएको फूलको ढाँचाको हाउसकोटले उनको विलासी घुमाउरो लुकाउन सकेन। यो स्पष्ट थियो कि उनी आफ्नो कोटमुनि नग्न थिइन्। उसको लामो घुमाउरो नितम्ब र पर्याप्त स्तनहरू उसले चालेको हरेक भारी कदमको साथ कुनाको वरिपरि मोहक रूपमा बाहिर निस्कन्थ्यो। र कर्कश बडबड र अस्थिर पाइलाहरू द्वारा न्याय गर्दै, यो पनि स्पष्ट थियो कि उसलाई आफ्नो हातमा समातेको पेय आवश्यक थिएन। "मिस्टर फारेली यहाँ हुनुहुन्छ?" - टोनी सोधे।
  
  
  "होइन," उनले स्क्यान्डिनेभियन-उच्चारण अंग्रेजीमा भनिन्, "मिस्टर फारेली यहाँ छैन।" उनी ढोकामा झुकेकी थिइन् र उनको ड्रेसिङ गाउनको पट्टि पनि टुक्रियो।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्," मैले उनको रसिलो शरीरलाई नहेर्न प्रयास गर्दै भने, "हामी यसलाई हेर्न धेरै टाढा आएका थियौं। हामी अरू कोसँग कुरा गर्न सक्छौं?
  
  
  "तपाईं मसँग कुरा गर्न सक्नुहुन्छ, मालिक," उनले हाँस्दै भनिन्। "म यहाँ छु, सधैं जस्तै, एक्लै।" उनले आफ्नो हात ढोकाको फ्रेममा राखिन्, मानौं उनले लुगा पूरै च्यात्ने निर्णय गरिन्। टोनीले मलाई हेरे र हल्का मुस्कुराए। "हामी खुशीसाथ तपाईंको निमन्त्रणा स्वीकार गर्छौं, signora।"
  
  
  उनले हामीलाई इशारा गरिन् र पछाडिको ढोका ढल्काइन्। कोठा भव्य रूपमा सुसज्जित थियो, तर सरसफाई स्पष्ट रूपमा केटीको बलियो बिन्दु थिएन। जताततै खाली बोतलहरू, ओभरफ्लो एशट्रेहरू र आधा खाली गिलासहरू थिए, र बाक्लो कार्पेटमा अखबारहरू र चित्रित पत्रिकाहरू छरिएका थिए।
  
  
  आकस्मिक इशारा गर्दै केटीले हामीलाई बस्न इशारा गरिन्। 'तिमीलाई केहि पिउन मन छ?' उनी रक्सीले मुस्कुराइन्। मैले मेरो टाउको हल्लाएँ र उनको ओठ निराशामा घुमाए। "नराम्रो भाग्य," उनले भनिन्।
  
  
  गोरो टोनी र म बसिरहेका दुईवटा कुर्सीहरूको विपरीत बेन्चमा ठोक्किए। ठूलो र पीडादायी सास लिएर, उनी सोफामा पसे, र बेल्टको खुकुलो गाँठो पूर्ववत भयो, उनको परिपक्व शरीरको बारेमा अनुमान गर्न थोरै छोडियो। पक्कै पनि, हामी Farrelly को मालकिन संग आमने सामने थियो। 'तिमीलाई के चाहियो?' उनले सोधिन्। "तिमीले मलाई बताउन सक्छौ। जियोभन्नीले मलाई सबै कुराको बारेमा जानकारी गराइरहेकी छिन्।" उनका शब्दहरू अझै पनि जबरजस्ती सुनिन्छन्, तर उनी त्यति मातेकी थिइनन् जति मैले सोचेको थिएँ।
  
  
  जब टोनीले हामी टापुमा भिलाहरू किन्न चाहन्छौं भनेर बताउनुभयो, म फर्केर जीनाले कुरा गरेको छेउको सानो कोठामा हेरे। म बसेको ठाउँबाट कुनामा फोनसहितको धातुको टेबल देख्न सकिनँ।
  
  
  "क्याप्रीमा बिक्रीको लागि धेरै थोरै विलाहरू छन्," गोराले भने, जसले आफूलाई हर्टा भनेर चिनाउँछ, "र यदि कसैले केहि बेच्छ भने, यो धेरै उच्च मूल्यमा छ। के सज्जनहरू महँगो चीजहरू मन पराउँछन्? अन्तिम शब्द एक संकेत संग सोधिएको थियो ...
  
  
  "साँच्चै," टोनीले उसलाई मुस्कुराउँदै भने। मैले घाँटी सफा गरें। - "गेर्टा, म अर्को कोठामा फोन देख्छु। के मेरो साथीले हाम्रो होटललाई कल गर्न सक्नुहुन्छ? '
  
  
  टोनी निहुरिए।
  
  
  "अवश्य पनि," उनले कर्कश स्वरमा भनिन्। "म तिम्रो लागि बत्ती बाल्नेछु।" उनी सोफाबाट उठिन् र लुगा क्षणभरमै उनको कम्मरबाट फिसलियो, उसको गोरो त्रिकोणलाई प्रकट गर्दै।
  
  
  जब उनी बत्ती बाल्न अर्को कोठामा गइन्, टोनीले एउटा भौं उठाई। र जब उसले उसलाई अर्को कोठामा जान दियो, उसले उसको हात समात्यो।
  
  
  मैले उसको नाङ्गो दाहिने स्तनमा कप लगाएको देखें। उनी अगाडि पछाडि हल्लाउँदै मुस्कुराईन् । टोनी कोठामा पसे र ढोका बन्द गरे। गेर्टा मेरो कुर्सीमा आयो र मेरो छेउमा उभिई, मेरो काँधमा हात राख्दै: "तिमी एक सुन्दर मानिस हो," उनले भनिन्।
  
  
  मैले उसलाई हेरें। "धन्यवाद," मैले भनें। - मलाई भन्नुहोस्, गर्टा, के मिस्टर फारेलीले हालसालै नयाँ व्यापारिक साथीहरू बनाउनुभएको छ? मैले सुनेको छु उसको नयाँ साथी छ।" हातमा रक्सी लिएर सोफामा फर्किइन् । "जियोभन्नीसँग सधैं नयाँ अनुहार हुन्छ," उनले बिस्तारै भनिन्। - तर हामीले जियोभन्नीको बारेमा मात्र कुरा गर्नुपर्छ? आखिर, तपाईं र तपाईंको साथी व्यापारको लागि मात्र बाँच्नुहुन्न, हैन?
  
  
  "तिमी पक्कै पनि धेरै आतिथ्यशील छौ," मैले उसलाई रोकें। मलाई आशा थियो कि टोनी त्यो टेबल खोज्न व्यस्त थियो।
  
  
  - तपाईलाई थाहा छ, म जस्तै मानिसहरू। सधैं यस्तै भएको छ। उनीहरूले चाहेको कुरा मसँग छ। के म तिमीलाई स्तब्ध छु?
  
  
  "कत्ति पनि होइन," मैले जवाफ दिए। टोनी त्यहाँ के गर्दै छ?
  
  
  'राम्रो काम। म खुशी छु कि तपाईं हैरान हुनुहुन्न। तब तिमी पनि म जस्तै हौ। तपाईलाई थाहा छ तपाईले मौकाको फाइदा उठाउनु पर्छ जब यो आउँछ, हैन?
  
  
  "हो, यो हो," मैले अर्को कोठाको बारेमा सोच्दै भनें।
  
  
  गेर्टाले गिलास भुइँमा राखे र अल्छी रूपमा सोफामा तानिन्। टोनी भित्र पस्ने बित्तिकै उनले आफ्नो लुगाको बटन फुकालिन्।
  
  
  "बेनिसिमा!" - उसले नरम स्वरमा भन्यो।
  
  
  गेर्टाले हामीलाई हेरेनन्। "मलाई थाहा छ तपाई के चाहनुहुन्छ," उनले कर्कश स्वरमा भनिन्। "र तपाईं यो गर्न सक्नुहुन्छ। प्रत्येक पालोमा वा दुबै एकै समयमा। यो ठीक छ, म जियोभन्नीलाई बताउँदिन।
  
  
  टोनी उनको अगाडि उभिए र उनको नग्न शरीरलाई हेरे। "निक," उसले सुख्खा मुखले भन्यो, "हुन सक्छ हामीसँग केही मिनेट बाँकी छ, ठीक छ?"
  
  
  "भगवान होइन, टोनी।"
  
  
  - त्यसपछि छोड्नुहोस्। म तिमीलाई पछी भेट्छु।'
  
  
  "टोनी, ऊ कुनै पनि मिनेटमा फर्कनेछ!"
  
  
  टोनीले सोफामा हेरे र मतिर फर्के। "तपाईंको लागि यो सजिलो छ जब एक केटी स्क्वायरमा तपाईंलाई पर्खिरहेको छ।" अब ऊ रिसाए र अलिकति रिसायो। ममा होइन, परिस्थितिमा। उसलाई थाहा थियो म सहि छु।
  
  
  "तिमीलाई जे मन लाग्छ गर," मैले भने, "तर मलाई फोनमा प्राप्त जानकारी दिनुहोस्।"
  
  
  उनको अनुहार फेरियो। - 'माफ गर्नुहोस्, निक तपाईं सही हुनुहुन्छ।' उसले अन्तिम पटक गेर्टालाई हेरी, त्यसपछि फर्केर ढोकातिर लागे।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, प्रिय," मैले नग्न केटीलाई भने। "यो स्थान वा समय मात्र होइन।"
  
  
  गेर्टाले मलाई अलि अचम्ममा हेरी। "तिमी म संग सुत्न चाहदैनौ?"
  
  
  "तिमी टापुमा सबैभन्दा मनपर्ने महिला हौ," मैले भने, "तर मेरो साथी र मसँग जरुरी कुरा छ।"
  
  
  
  
  हामी लिफ्टमा हुँदा टोनी मौन थिए। जब हामी लबीमा प्रवेश गर्यौं, मैले भने, "यसलाई यसरी हेर, अमिको। तपाईलाई समस्या हुन सक्छ।"
  
  
  टोनी हाँस्यो। 'मलाई होटेलमा चिसो पानी लाग्छ...'
  
  
  मैले सोधे । - 'यो के हो?'
  
  
  'हेर। त्यो मानिस। यो Farrelly हो।
  
  
  चालीस वर्षको अग्लो, अँध्यारो मानिस अर्को केटासँग लबीमा गए। अर्को पटक पत्ता लगाउन मैले यसलाई ध्यानपूर्वक जाँचें। त्यसपछि मैले उखु बोकेको अर्को मानिसलाई हेरें र उसलाई चिनेँ। भ्याटिकन डकैतीको समयमा मैले तिघ्रामा गोली हानेको बार्जिनी थियो। दुईजना मानिसहरू नजिकैको काउन्टरमा पुग्दा, बर्जिनीले मेरो अनुहार नदेखोस् भनेर म अखबारको र्याकतिर फर्कें।
  
  
  "तिमीले मलाई अहिलेसम्म सोध्नुभएको छैन?" - Farrelly रिसेप्शनिस्ट सोधे।
  
  
  "होइन, साइनर फारेली।"
  
  
  'परफेक्ट। माथिल्लो तला तीन को लागि खाना पठाउनुहोस्। tagliatelle alla bognese भनौं।
  
  
  "म यसको हेरचाह गर्नेछु, साइनर फारेली।"
  
  
  फारेली र बार्जिनी हामीलाई ध्यान नदिई लिफ्टतिर लागे। बर्जिनीलाई गम्भीर लङ्गडा थियो। केही क्षण पछि, लिफ्टको ढोका तिनीहरूको पछाडि बन्द भयो।
  
  
  "उसको जुत्ता," मैले भने।
  
  
  "बर्जिनीमा?"
  
  
  'हो। यसमा क्रेप सोल छ।
  
  
  
  
  स्क्वायरमा फर्कने बाटोमा, टोनीले आफ्नो खल्तीबाट कागजको टुक्रा निकाले। "मैले तपाईंको ह्यान्डी मास्टर कुञ्जीले यो डेस्क खोलेको छु र दुईवटा रोचक चीजहरू फेला पारेको छु। एउटा यहूदाको ठेगाना भएको नोटप्याड थियो। मैले बुझेँ । यसले भ्याटिकनमा तपाईंले फेला पारेको प्रमाणको दोस्रो टुक्रालाई पुष्टि गर्दछ।"
  
  
  मैले कागजको टुक्रा हेरें। यो स्क्रोल गरिएको थियो: "वरिष्ठ। जुडास, सान मार्को आयात, साशेट्टी, प्यान्सिनो, सिसिली मार्फत।"
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। "यहूदाको मुख्यालय सिसिलीमा छ, त्यसैले सायद त्यही ठाउँमा उसले डाकुहरूलाई काममा राख्यो।"
  
  
  “यसको मतलब हाम्रो चासो पनि त्यहाँ सर्दैछ। यदि चोरी गरिएका वस्तुहरू अहिले सिसिलीमा छन् भने, हामीले फेला पारेपछि मेरो मुद्दाको निर्णय गरिनेछ।
  
  
  "वास्तवमा," मैले भने, "यद्यपि मेरो काम पूरा गर्न त्यति सजिलो छैन। यदि यहूदाले फूलदानमा कागजात भेट्टाए भने होइन।"
  
  
  "कागज पल्टाउनुहोस्," अमिको टोनीले जारी राखे, "र त्यसपछि मैले प्रतिलिपि गरेको तपाईंले पढ्न सक्नुहुन्छ।" यो नोटप्याडमा लेखिएको थियो। के यो तपाइँलाई केहि मतलब छ?
  
  
  होटलको सानो बरामदाको उज्यालोमुनि उभिएर टोनीको हस्तलेखन अध्ययन गरें। मैले पढें: "लियोनार्डोको उत्पादन" प्लस मिति।
  
  
  टोनीले भने, "यो सायद चोरी भएका वस्तुहरूको सन्दर्भ हो, र लियोनार्डो तिनीहरूलाई खरिद गर्ने कलेक्टर हुन सक्छ।"
  
  
  'हुनसक्छ।'
  
  
  नोटको बारेमा केहीले मलाई उत्सुक बनायो। यदि यो केवल चोरीका सामानहरू ढुवानी गर्ने कुरा हो भने, यो मेरो व्यवसाय थिएन, किनकि म पक्का थिएँ कि फूलदान जुडासको निजी संग्रहको लागि हो। तर मलाई महसुस भयो कि कुनै कारणले नोटको वास्तविक अर्थ थियो - अरू कसैलाई भन्दा मेरो लागि!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ४८ घण्टापछि हामी सिसिली आइपुग्यौं। टापु बाँझो र चट्टानी थियो, अन्धकार तर रमणीय उपस्थितिको साथ। हामीले पहिलो गाउँको खोजी गर्यौं र त्यहाँका बासिन्दाहरू गाइडबुकमा वर्णन गरिएका जस्तै थिए। पुरुषहरू या त हाम्रा प्रश्नहरूको नबुझेको जवाफमा रिसाए वा हामीलाई पूर्ण रूपमा बेवास्ता गरे। हामी घटनास्थल पुग्दा महिलाहरु बेपत्ता भएका थिए । अन्तमा टोनीले बूढो मानिसलाई भया साशेट्टी कहाँ छ भनी भन्नुभयो। यो टापुको अर्को छेउमा पुग्ने पुरानो सडक, चट्टानी र असमान भयो। हामीले सिकेका छौं कि सैन मार्को आयात धेरै समयको लागि बन्द गरिएको छ, यद्यपि यो विदेशीले किनेको थियो। बूढो मानिसका अनुसार भवन समुन्द्रलाई नियाल्ने चट्टानमा झुकेर उभिएको थियो।
  
  
  हामीलाई थाहा थियो कि घर पक्कै पहरा दिनेछ, त्यसैले हामी गाउँमा ट्याक्सी भेट्टाउन सक्छौं भनी ट्याक्सीमा गयौं भने, हामी तुरुन्तै समस्यामा पर्नेछौं। त्यसकारण, हामीले अर्को छेउबाट, डुङ्गाबाट यहूदाको शरणस्थानमा पुग्ने निर्णय गर्यौं।
  
  
  हाम्रो आइपुगेको भोलिपल्ट, हामीले माछा मार्ने डुङ्गा भाडामा लिएर कालो चट्टान हामीभन्दा झन्डै दुई सय मिटर उचाइमा रहेको ठाउँतिर लाग्यौं। नाचिरहेको डुङ्गाबाट चट्टान लगभग ठाडो देखिन्थ्यो। हामीले सानो सेतो डुङ्गालाई चट्टानको फेदमा एउटा साँघुरो समुद्र तटमा पार्क गर्यौं।
  
  
  "सायद हामीले बाटो लिनु पर्ने थियो, मेरो साथी," टोनीले आफ्नो टाउको पछाडि झुकाएर हामीमाथिको चट्टान अध्ययन गर्न सुझाव दिए। "मलाई लाग्छ कि म एक कठिन आरोहण देख्छु।"
  
  
  जिना हाम्रो छेउमा अँध्यारो बालुवामा उभिरहेकी थिइन्, उनको सुनौलो कपाल हावामा मानेजस्तै उडिरहेको थियो। "निक," उनले भनिन्, "म खाली खुट्टा मात्र चट्टान चढ्न सक्छु।"
  
  
  "तिमी कुनै कुरामा लाग्दैनौ," मैले भनें। "तिमी यहाँ डुङ्गाको सुरक्षा गर्न बस्नेछौ।"
  
  
  "होइन," उनले आपत्ति गरिन्। उनी टोनीतिर फर्किन्। उसले काँध उठायो।
  
  
  "कुनै विरोध छैन," मैले भने। "तपाईं हाम्रो लागि यो चट्टान चढ्न कोशिस गर्दै हुनुहुन्थ्यो भन्दा धेरै मूल्यवान हुनुहुन्छ। यदि तपाईंले बन्दुकको आवाज सुन्नुभयो भने, 15 मिनेट पर्खनुहोस्। यदि हामी मध्ये कोही देखिएन भने, डुङ्गाबाट निस्कनुहोस्। बुझियो ?'
  
  
  "हो," उसले उदास भई। 'एक चौथाई घण्टा।'
  
  
  "ठीक छ," मैले भने र मुस्कुराए। "डुङ्गामा नजिकको नजर राख्नुहोस्। चाँडै उहाँ हाम्रो एक मात्र विकल्प हुन सक्छ। हामी एक घण्टामा फर्कनेछौं।
  
  
  हामीले जीनालाई डुङ्गामा छोड्यौं र चढ्न थाल्यौं। हामीले गाउँमा किनेका हल्का विन्डब्रेकरहरू र रबरको सोल्ड जुत्ता लगाएका थियौं र टोनीको काँधमा डोरीको बल थियो। मेरो बेल्टमा झुन्डिएको हुक चढेको थियो।
  
  
  चट्टानको फेदमा एउटा साँघुरो किनार थियो। हामीले त्यहाँबाट जाने बाटो रोज्यौं। म चिप्लो ठाउँहरू खोज्दै र टोनीलाई देखाउँदै अगाडि बढें। मैले उसको गम्भीर अभिव्यक्तिबाट भन्न सक्छु कि इन्टरपोलमा उनको काम समग्रमा फरक थियो। तथ्य यो हो कि टोनीले विरलै सभ्यताको आराम छोड्नु परेको थियो। AX को तुलनामा इन्टरपोलले कति तिर्छ भन्ने उत्सुकता थियो।
  
  
  चट्टानको बीचमा पुग्न केही मिनेट मात्र लाग्थ्यो, तर अन्यथा यो निकै ढिलो थियो। ट्रेल व्यावहारिक रूपमा गायब भयो र हामीले दरारहरूमा हाम्रा हात र खुट्टाहरूको लागि समर्थन खोज्नुपर्‍यो। यो एक जोखिमपूर्ण व्यवसाय थियो। अब हामी यति उचाइमा थियौं कि हामी लडेको भए के हुन्छ भन्न गाह्रो छ। र जब हामी माथिबाट करिब तीस फिट तल थियौं, टोनी ढिलो चट्टानमा चिप्लिए, आफ्नो सन्तुलन गुमाए र खस्न थाले।
  
  
  "तपाईको हात बढाउनुहोस्!" - मैले गर्जें।
  
  
  उसले आफ्नो दाहिने हात छोडेर मलाई समात्यो। मैले उसको हात समातें र उसको तौलले मेरो देब्रे खुट्टालाई समर्थनबाट ढकढक्यो। जब म चिप्लिएँ र मेरो खुट्टा सार्न खोजे, मलाई लाग्यो कि म लड्दैछु। तर मैले मेरो दाहिने हातले मेरो टाउकोमाथिको तीखो ढुङ्गा समातें र बलियोसँग समातें।
  
  
  "तपाईको खुट्टामा समात्न केहि खोज्नुहोस्," मैले रिसाए। मेरो तौलले ढुङ्गा कमजोर हुन थाल्यो । टोनीले आफ्नो खुट्टा फेला पार्नु र मलाई छोड्नु अघि यो अनन्तकाल जस्तो देखिन्थ्यो ताकि म मेरो बायाँ खुट्टा फिर्ता माथि राख्न सकूँ र त्यसमा झुकाउन सकूँ।
  
  
  'ठीक छ?' - मैले भारी सास फेर्दै सोधें।
  
  
  "साइ," उसले डराएको अनुहार लिएर गर्यो।
  
  
  मैले टोनीको प्रशंसा गरें। ऊ आरोहणसँग म भन्दा धेरै डराएको थियो, तर उसले कुनै आपत्ति बिना नै सुरु गर्यो।
  
  
  "यो टाढा छैन," मैले भने।
  
  
  मैले होशियारीका साथ ठाउँहरू छनोट गरें र जारी राखें। जीना साँघुरो समुद्र तटमा धेरै तल पुतलीमा परिणत भयो।
  
  
  हामीले अन्तत: टोनीसँग मेरो तलको माथिबाट लगभग पचास फिट तल पुग्यौं। उसको घुँडा सेतो थियो र उसको ओठ पर्सिएको थियो। मैले उसबाट डोरी लिएँ र मेरो बेल्टमा समातेको चढाई हुकबाट लूप गरें। मेरो दाहिने हातले ढुङ्गालाई दृढतापूर्वक समातेर, मैले डोरीको हुक र लूपलाई छेउमा स्वतन्त्र रूपमा झुण्ड्याउन दिएँ र पूरै चीजलाई चट्टानको टुप्पोमा फालिदिएँ।
  
  
  हुक चट्टानको छेउमा हरायो। डोरी मेरो छेउमा झुण्डिएको थियो। मैले उसलाई ताने। केहि डेसिमिटर पछि, हुक केहि मा समात्यो र रोकियो। मैले डोरी ताने र टोनीलाई हेरे। "हामी लगभग त्यहाँ छौं," मैले भने।
  
  
  उसको अनुहारमा शंका थियो । म बाँधिएको डोरी समातेर चढेँ। हातमा हात मिलाएर म माथि चढेँ । आधा बाटोमा हुक छोडियो, म तीन डेसिमिटर खसे, त्यसपछि हुक फेरि समात्यो। मेरो ओठ र आँखामा पसिना आएको महसुस भयो।
  
  
  म सावधानीपूर्वक अगाडी चढें र अन्तमा शीर्ष माथि हेरे। केवल बीस मिटर टाढा सान मार्को आयातको सेतो स्टुको भवन उभिएको थियो। यो एउटा तल्लो, एक तले भवन थियो जसमा झ्यालहरू राखिएका थिए, र भवनलाई घेरेको अग्लो तारबारको पछाडि झारहरू बढेका थिए।
  
  
  म किनारामा चढें र हुक एउटा धारिलो ढुङ्गामा जोडिएको ठाउँमा क्रल गरें। मैले यसलाई कडा पारे, त्यसपछि टोनीलाई हेरे र टाउको हल्लाए। ऊ डोरीमा चढ्यो । यसले उसलाई केहि प्रयास गर्यो, तर उसले अन्ततः यो गर्यो र मेरो छेउमा बस्यो।
  
  
  "तपाईसँग पागल विचारहरू छन्, अमिको," उनले भने।
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले हाँस्दै भनें। म चट्टानको छेउमा हिंडें र जिनालाई हल्लाउँदै उसलाई थाहा दिनुहोस् कि हामीले यसलाई सुरक्षित रूपमा शीर्षमा पुर्यायौं। उनी फर्किइन् । मैले चट्टानी क्षेत्र हेरे। "यहाँबाट करिब आधा माइल तल पुग्न सजिलो बाटो छ," मैले टोनीलाई भनें। "हामी यसलाई पछि प्रयोग गर्नेछौं।"
  
  
  "ई कोन्टे," उनले भने। "म सहमत छु "।
  
  
  हामी गेटमा पुग्यौं। जीवनको कुनै संकेत छैन।
  
  
  "म छिटो हेर्छु," टोनीले भने। ऊ पसिनाले भिजेको अनुहार लिएर तारबारको कुनामा पुग्यो। उसले भवनको अगाडि हेर्यो, त्यसपछि मतिर फर्कियो।
  
  
  "मुख्य प्रवेशद्वारमा एकजना गार्ड छन् जो मलाई हतियारधारी देखिन्छन्," उनले भने।
  
  
  'मैले सोचेँ।'
  
  
  "अगाडि कम्तिमा एउटा अर्को कार पार्क गरिएको थियो, तर मैले छेउको पर्खालमा सेवा प्रवेशद्वार देख्न सकिन। मलाई विश्वास छ कि यसले हामीलाई गार्डले हामीलाई नदेखीकन भित्र पस्न अनुमति दिनेछ।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "तर मैले भर्खरै यो बारमा एक अलार्म फेला पारे। यसका लागि हामीले केही गर्नुपर्छ।"
  
  
  यसले अलार्म प्रणालीको बाइपास सुधार गर्न थप पन्ध्र मिनेट लियो ताकि हामीले बारको तलको सानो प्वाल काट्न सकौं। त्यसपछि हामी भित्र पस्यौं र टोनीले पत्ता लगाएको छेउको ढोकातिर लाग्यौं। जब हामी त्यहाँ पुग्यौं, हामीले देख्यौं कि गार्डले हामीलाई गेटमा आफ्नो स्थितिबाट देख्न सकेन। मैले यसलाई राम्रोसँग हेर्न नसकेसम्म म भवनबाट पछाडि सरें। उसले एउटा बटन नलगाएको शर्ट लगाएको थियो र आफ्नो हातमुनि AK-47 असल्ट राइफल समातेको थियो। गेटको छेउमा एउटा सानो गार्ड बूथ थियो; बूथमा केही बाँधिएको थियो जुन टोनीले देखेनन्: ठूलो जर्मन शेफर्ड। सौभाग्यवश, हावा हाम्रो दिशामा चलिरहेको थियो, त्यसैले कुकुरले हामीलाई गन्ध गरेन। तर मलाई थाहा थियो कि हामीले सेवा प्रवेश द्वार खोल्दा हामी धेरै शान्त हुनुपर्छ।
  
  
  हामी धातुको ढोकामा पुग्यौं र ताला हेर्यौं। यसलाई खोल्न गाह्रो थिएन; विशेष मास्टर कुञ्जी प्रयोग गरेर, यसले केही मिनेट मात्र लियो। मैले ध्यानपूर्वक ढोका खोलेर भित्र हेरेँ।
  
  
  "आउनुहोस्," मैले टोनीलाई फुस्काएँ।
  
  
  हामीले आफ्नो पेस्तोल निकाल्यौं र भित्र पस्यौं। टोनीले हाम्रो पछाडि ढोका बन्द गरे। हामी एउटा सानो भवनको अगाडि जाने कोरिडोरमा थियौं। टाढा कतै एउटा मन्द आवाज सुनियो। ऊ तलबाट आइरहेको देखिन्थ्यो, तर सिँढीहरू देखिएनन्।
  
  
  मैले टोनीलाई मेरो छेउमा बस्न संकेत गरें जब हामी घरको अगाडि पुग्छौं। हामीले आफूलाई एक प्रकारको स्वागत क्षेत्र वा कार्यालयमा भेट्टायौं। सेतो कोट लगाएको मान्छे टेबलमा बस्यो, जो मलाई कुनै प्राविधिक जस्तो लाग्थ्यो। कुनामा एउटा गार्ड इटालियन पत्रिका पढिरहेको थियो। तिनीहरूमध्ये कसैले हामीलाई देखे वा सुनेनन्।
  
  
  डेस्कको अगाडि एल आकारको काउन्टर थियो, जसले मानिसलाई खुला ढोका र सेन्ट्रीबाट अलग गर्यो। मैले टोनीलाई टाउको हल्लाएपछि, ऊ पोष्टको गेटबाट हिंड्यो र म गार्डतर्फ केही पाइला बढें।
  
  
  "बस्नुहोस्," मैले इटालियनमा कराएँ।
  
  
  गार्ड आफ्नो सिटबाट उफ्र्यो र उसको हात उसको कम्मरमा बन्दुकमा गयो, तर त्यसपछि उसले मेरो लुगर उसको छातीमा लक्षित गरेको देख्यो। सेतो कोट लगाएको मानिसले टोनीलाई हेर्यो र त्यसपछि मलाई, बिस्तारै आफ्नो सिटबाट उठ्यो।
  
  
  "यहूदा कहाँ छ?" - मैले मेरो पिस्तौल लिएर गार्डबाट टाढा नहेरी उसलाई सोधें।
  
  
  "तपाईलाई के चाहिन्छ?" - गार्डले सोध्यो।
  
  
  "आउनुहोस्, जाऔं," टोनीले आफ्नो .38 बेरेटा मानिसको पछाडि डुबाउँदै भने। "हाम्रो धैर्यको परीक्षा नगर्नुहोस्।"
  
  
  "यहूदा यहाँ छैन," मानिसले भन्यो। उनले इटालियनमा जवाफ दिए, तर जर्मन वा सायद स्क्यान्डिनेभियाई देखिन्थे। अब उहाँ हामीतिर फर्कनुभयो र ध्यानपूर्वक हाम्रो अनुहार जाँच्नुभयो। ऊ रिमलेस चश्मा र चिसो नीलो आँखा भएको पातलो मानिस थियो। उसलाई यहूदाले काम गर्ने मान्छे जस्तो देखिन्थ्यो। तर यदि उहाँ प्राविधिक हुनुहुन्थ्यो भने यहाँ उहाँको काम के थियो?
  
  
  "के तपाईं बाहिर सेन्ट्रीलाई सम्पर्क गर्न सक्नुहुन्छ?" मैले सोधे ।
  
  
  "हो," उसले जवाफ दियो।
  
  
  "उनीहरूलाई नभन्नुहोस्!" गार्ड हतारमा कुनामा पस्यो।
  
  
  म उसको छेउमा गएँ, उसको होल्स्टरबाट रिभल्भर निकालेर बेल्टमुनि राखें। त्यसपछि म प्राविधिकतर्फ फर्केँ: “बाहिरको सेन्ट्रीलाई यहाँ भित्र आउन भन,” मैले भनें।
  
  
  "उहाँले आफ्नो पद छोड्न सक्नुहुन्न!"
  
  
  "उनीहरूसँग कुरा नगर्नुहोस्!" - गार्डले जोड दियो।
  
  
  "चुप बस, मूर्ख!" प्राविधिकले चिसो स्वरमा भने ।
  
  
  "उसलाई भन्नुहोस् कि श्री जुडास फोनमा हुनुहुन्छ र उहाँलाई विशेष निर्देशन दिन चाहनुहुन्छ," मैले भनें।
  
  
  त्यो मानिसले मबाट टोनीतिर हेर्यो। टोनीले भने, “उहाँले भनेजस्तै गर।
  
  
  प्राविधिकले डेस्कको दराज खोले र ट्रान्समिटर फेला पारे। उसले बटन थिच्यो र भन्यो: "कार्लो। यहाँ आउनुहोस। श्री जुडास तपाईले उहाँसँग फोनमा कुरा गरेको चाहनुहुन्छ।
  
  
  हामी चुपचाप पर्खिरहेका थियौं जब सेन्ट्री आफ्नो हातमुनि AK-47 धम्की लिएर गेटबाट भवनमा जाँदै थियो। जब ऊ ढोकामा पुग्यो, कुनामा एक गार्डले करायो, "होशियार! तिनीहरूसँग हतियार छ!
  
  
  ढोकामा रहेको मानिसले टोनी र मलाई हेर्यो, त्यसपछि आफ्नो बन्दुक उठायो। मैले उसको छातीमा गोली हानेँ । जब ऊ ढोकामा खस्यो, मेसिन गन ठूलो स्वरले बज्यो। गोलीले चेतावनी बोलाउने सुरक्षा गार्डको भुइँ, काउन्टर र छाती छेड्यो। उनी भित्तामा ठोक्किएर बसेको कुर्सीबाट खसे । दुवै मरेका थिए ।
  
  
  म ढोकामा गएर बाहिर हेरे। नजरमा कोही थिएन । जब म प्राविधिकतिर फर्केँ, उहाँको अनुहार सेतो थियो।
  
  
  "अब आउनुहोस्," मैले भनें। "के यहूदा साँच्चै छोडेको छ?"
  
  
  "म यहाँ एक्लै छु," उनले भने। मैले उसको आवाजबाट थाहा पाएँ कि उसले सत्य बोलिरहेको थियो।
  
  
  "लुट कहाँ छ?" - टोनी सोधे।
  
  
  'कुन?'
  
  
  "भ्याटिकन को खजाना। तिनीहरू कहाँ लुकेका छन्?
  
  
  "ओह, तपाईंले खजाना यहाँ छ भन्ने सोच्नुभयो?"
  
  
  म काउन्टरको पछाडि गएँ र मानिसको देब्रे कानमा लुगर थिचेँ। 'उनीहरू कहाँ छन्?'
  
  
  उसको अनुहार सेतो थियो र उसले भारी सास फेरिरहेको थियो। "मैले उनीहरूलाई गुफाको बारेमा कुरा गरेको सुनेको छु," उसले निल्दै भन्यो।
  
  
  मैले सोधे । -"कस्तो गुफा?"
  
  
  'सर्प गुफा। यहाँ कतै।
  
  
  "मलाई थाहा छ," टोनीले भने।
  
  
  मैले लुगरलाई मानिसको टाउकोमा जोडले थिचेँ। "यहाँ भूमिगत के छ?"
  
  
  उसको अनुहारमा डरलाग्दो भाव देखा पर्‍यो। 'केही छैन!' - उसले ठूलो स्वरमा भन्यो।
  
  
  टोनी र मैले एक अर्कालाई हेरे। मैले सोधे । - "यदि खजानाहरू नजिकैको गुफामा लुकेका छन् भने, तपाईलाई हामी तलका कोठाहरू के लाग्छ?"
  
  
  "मलाई लाग्छ हामीले पत्ता लगाउनु पर्छ," टोनीले भने।
  
  
  "उसलाई बाँध," मैले भने। "जीनाले डुङ्गामा छोड्नु अघि हामीसँग केही मिनेट मात्र छ।"
  
  
  टोनीले मानिसलाई आफ्नै टाईले बनाएको ग्यागले घाँटी थिचेर डोरीले बाँधेर मैले भर्याङ खोज्दै थिएँ। त्यहाँ कुनै सीढीहरू थिएनन्, तर जब मैले ब्रुम कोठरीको ढोका खोलें, मैले लिफ्ट देखे।
  
  
  मैले चिच्याएँ । - "आउनुहोस्, टोनी!" "हामी तल जान सक्छौं।"
  
  
  हामी सानो लिफ्टमा प्रवेश गर्यौं र चुपचाप ओर्लियौं, हामीले तल के भेट्टाउने भनेर उत्सुक छौं। केही बेरपछि हामी आँखा खोलेर बाहिर निस्कियौँ ।
  
  
  'राम्रो भगवान!' - टोनीले भने।
  
  
  "तिमी सहि छौ," मैले भने र चुपचाप सिट्टी बजाएँ।
  
  
  हामी एक अविश्वसनीय भूमिगत परिसरमा प्रवेश गर्यौं। हामी चट्टान बाहेक सबै दिशामा कोरिडोर र कोठाहरू देख्न सक्छौं। हामी हिड्दै गर्दा, मैले आफ्नो आँखालाई विश्वास गर्न सकिन। एउटा खण्डमा पूर्ण आणविक "कारखाना" थियो, र छेउछाउका कोठाहरूमा सबै सम्बन्धित उपकरण र मेसिनरीहरू थिए। जुडास बन्यो परमाणु वैज्ञानिक ! अन्ततः हामीले एउटा ठूलो टेबल र सेफ भएको प्रयोगशाला भेट्टायौं। टोनीले सेफमा काम गर्न थाल्यो, जुन उसले खुसीसाथ भन्यो कि मैले टेबलको निरीक्षण गर्दा उसले खोल्न सक्छ। जब सेफ खोलियो, हामीले धेरै रोचक कागजातहरू भेट्टायौं। तिनीहरूले तिनीहरूलाई टेबलमा राखे।
  
  
  "विगतका अनाधिकृत कला चोरीहरू," टोनीले भने। "जुडास र फारेलीले सधैं सँगै काम गरेको हुनुपर्छ।"
  
  
  मैले सेफबाट एउटा कागजको टुक्रा निकालेर हेरें । "हे भगवान," मैले भनें। "जुडासले वर्षौंदेखि नाटो देशहरूबाट गोप्य कुराहरू चोर्दै आएको छ। र अन्ततः उनीसँग आफ्नै परमाणु बम बनाउन पर्याप्त थियो।"
  
  
  टोनीले भने, "सम्भवतः त्यही कारणले उसले यी डकैतीहरू सुरु गरेको हो।" "यस परियोजनालाई वित्त पोषण गर्न।"
  
  
  मैले अर्को कागज लिएर धेरै बेर हेरेँ। "ठीक छ," मैले मुसुक्क हाँसेर भनें। यो चोरी भएको कागजात थियो जुन मैले Etruscan फूलदानमा राखेको थिएँ।
  
  
  "के तिमीले खोज्दै थियौ, निक?"
  
  
  'हो।' मैले होसियारीपूर्वक कागज पल्टाएर खल्तीमा राखें।
  
  
  "त्यसो भए तपाईको मिशन पूरा भयो," टोनीले भने, "र यो गुफाबाट कलाको खजाना संकलन गर्दा म तयार हुनेछु।"
  
  
  मैले उसलाई मसीका केही चित्रहरू दिएँ। “होइन, मेरो मिशन पूरा भएको छैन। हामीले सोचेका थियौं कि यहूदाले यो कागजात रूसीहरूलाई बेच्नेछ, तर यस्तो देखिन्छ कि उसले यसलाई आफैं प्रयोग गर्न सक्छ। यो कागजातको विस्तृत रेखाचित्र हो जुन मैले मेरो खल्तीमा राखेको छु। र अन्य कागजातहरूमा उपकरणको डिजाइनमा नोटहरू छन्।"
  
  
  "के तपाई भन्नुहुन्छ, अमिको, जुडासले अनजानमा चोरेको कागजातमा परमाणु बमको अंशको खाका छ?"
  
  
  "हो," मैले जवाफ दिएँ। यो स्पष्ट थियो कि यहूदाले देखे कि डेटोनेटरले आफ्नो हतियारलाई अझ प्रभावकारी बनाउनेछ र त्यसैले यसलाई प्रयोग गर्न चाहन्थे। यसले यो पनि संकेत गर्‍यो कि जुडास बम सानो थियो - सम्भवतः पोर्टेबल। पोर्टेबल बमले पनि ठूलो सहरलाई पूर्ण रूपमा ध्वस्त पार्न सक्छ भन्ने कुरा मलाई लाग्यो।
  
  
  "के तपाई सोच्नुहुन्छ कि उसले यसलाई प्रयोग गर्नेछ?" - टोनी सोधे।
  
  
  "मलाई पक्का थाहा छ।"
  
  
  "त्यसो भए बम कहाँ छ?"
  
  
  मैले सोचेर उसलाई हेरें । "मानौं बम तयार छ," मैले भनें। “जुडाससँग यन्त्र बनाउन र आफ्नो बममा राख्ने समय थियो। मानौं सबै तयार छ र बम कतै उड्यो?
  
  
  "ए," टोनी गुनगुनायो।
  
  
  उसले अर्को कागजको टुक्रा लिएर अध्ययन गर्यो। "यो हेर्नुहोस्, निक।"
  
  
  पेन्सिलले कागजमा केही लेखिएको थियो। यो इटालियनमा थियो र पढियो: "जमिन स्तरमा पैंतालीस किलोमिटरको विस्फोट त्रिज्यासँग एक मेगाटन उपज।"
  
  
  "प्रभु," मैले भनें।
  
  
  "तर उसले यस्तो हतियार के गर्छ?" - टोनी सोधे।
  
  
  "मलाई थाहा छैन," मैले जवाफ दिए। "तर उसले जे चाह्यो, फूलदानबाट चित्रणले उसको योजनालाई अझ वास्तविक बनायो। र म यसको लागि जिम्मेवार महसुस गर्छु।"
  
  
  "बकवास," टोनीले भने। "कसैले यस्तो अविश्वसनीय कारण र प्रभाव घटनाको पूर्वानुमान गर्न सक्दैन।"
  
  
  मैले टेबुल मुनिबाट खसेको छापिएको पुस्तिका लिएँ। "यो रोचक छ।"
  
  
  "के भयो, निक?"
  
  
  "इटाली लाइन जहाज ट्राफिक तालिका।" मैले ब्रोसरको कभरमा रहेको क्रूज जहाजहरूको सूची हेरे र मेरो टाउकोमा फ्याँकिएको नाम देखे। "यहाँ लियोनार्डो छ।"
  
  
  टोनीले आँखा चिम्लिए। "लियोनार्डो।" पर्खनुहोस्, हामी ..."
  
  
  "फेरेलीबाट एउटा नोट," मैले उसलाई सम्झाएँ। - तपाईंले यो व्याख्या गर्नुभयो। यसले "लियोनार्डोको व्यापारिक वस्तु" भन्यो र पछि मिति। यो हिजो थियो।
  
  
  "लियोनार्डोको लागि सामान," टोनीले बिस्तारै दोहोर्याए। "चे डायभोलो, मेरो साथी। के तपाईलाई लाग्छ कि यो नोटले सन्दर्भ गर्दछ ..."
  
  
  "मलाई यो सम्भव देखिन्छ।" मैले फोल्डर खोलें र विभिन्न जहाजहरूको लागि प्रस्थान मितिहरूको सूची फेला पारे। "लियोनार्डो" को छेउमा मिति रातोमा घुमाइएको थियो। जब मैले नम्बर देखे, मैले मेरो सासमुनि सरापें।
  
  
  टोनीले मेरो काँधमा हेरे, त्यसपछि मलाई हेरे। "ठ्याक्कै," मैले भने। "लियोनार्डो चार दिनमा फेरि पाल चढ्नेछ। उहाँसँग बोर्डमा परमाणु बम छ। त्यसपछि ऊ न्यूयोर्क जान्छ।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  पछि, जीना र म रोम फर्कियौं। टोनी बेनेडेटो आफ्ना इन्टरपोल सहकर्मीहरूलाई पर्खन र जुडास गुफाबाट भ्याटिकन खजानाहरू लिन सिसिलीमा रहे। उनले सिसिलियन पुलिसलाई प्रविधि हस्तान्तरण गरिसकेका थिए र रोममा इन्टरपोललाई रोम र क्याप्री पुलिसको मद्दत लिन जियोभन्नी फारेली र जुडासलाई भेट्ने बित्तिकै पक्राउ गर्न आग्रह गरेका थिए।
  
  
  जीनाको कोठाबाट हामीले एयरपोर्टमा फोन गर्यौं र भोलिपल्ट बिहान नेपल्सको लागि प्लेनमा रिजर्भेसन गर्यौं। लियोनार्डो नेपल्समा थिए र त्यहाँबाट न्युयोर्क जाने थिए।
  
  
  दिउँसो मैले हकलाई सम्पर्क गरें। मसँग कागजात फिर्ता भएको सुन्न पाउँदा उहाँ खुसी हुनुभयो र जुडासले डेटोनेटरलाई लगभग निश्चित रूपमा पहिले नै बन्द गरिसकेको कुरा मैले उहाँलाई नभन्दासम्म उहाँ राम्रोसँग रहनुभयो।
  
  
  ' के?'
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उसले यो परमाणु बम लियोनार्डोमा राखेको छ," मैले भने, "र जहाज न्युयोर्क जान्छ।"
  
  
  "राम्रो भगवान," हक गुनगुनायो। "तपाईलाई लाग्छ कि उसले यो बम यहाँ प्रयोग गर्न चाहन्छ?"
  
  
  "म अरू केहि कल्पना गर्न सक्दिन," मैले जवाफ दिए।
  
  
  त्यहाँ एक लामो मौन थियो, केवल अर्को तर्फबाट हकको भारी सासले तोडिएको थियो। मैले गहिरो सास लिएँ र जारी राखें, यदि मलाई थाहा थियो कि यो पूर्णतया फरक छ भने स्थितिलाई गुलाबी बनाउने इरादा छैन।
  
  
  "तपाईलाई थाहा छ, उसले बनाएको बमको विस्फोटको त्रिज्या पन्ध्र माइल छ। माध्यमिक र तृतीयक आघात तरंगहरू उल्लेख नगर्नुहोस्। मैले फेला पारेका योजनाहरूको आधारमा, उसले केही दिनमा बम बनाउन सक्षम भयो जुन स्टेशन सुरक्षितमा भण्डारण गर्न पर्याप्त थियो। तर आकारको विनाशकारी शक्तिसँग कुनै सम्बन्ध छैन ...'
  
  
  "हो, म बुझ्छु, कार्टर। अगाडि बढ्नुहोस्, "हकले भने, मैले उसलाई भनेका तथ्यहरूबाट स्पष्ट रूपमा चिढिएको।
  
  
  "बमलाई माथिबाट फाल्ने काम यहूदाले गर्नुपर्थ्यो। त्यसपछि यो न्युयोर्क हार्बरको फेदमा दिन, हप्तासम्म पनि रहन सक्छ। सायद महिनौंसम्म। अब जब उनीसँग डेटोनेटर छ, उसले लामो दूरीको डेटोनेटरसँग जोड्नु पर्छ। उहाँ फिलाडेल्फियामा फिल्ड ट्रिपमा हुन सक्नुहुन्छ र बटन थिच्न आवश्यक छ। र त्यसपछि ... अलविदा न्यु योर्क।"
  
  
  'तर किन?' - हकले सोधे। - उसले जहाजबाट बम खसाले पनि फरक पर्दैन, कार्टर। म जान्न चाहन्छु कि ऊ किन यस्तो पागल योजनाको साथ पागल छ।"
  
  
  "किनकि जुडास पागल छ, सर। यो त मलाई पनि थाहा छ । उहाँले हामीलाई र हाम्रो देशलाई घृणा गर्नुहुन्छ; विशेष गरी नियाग्रामा हाम्रो अन्तिम भेट पछि। सायद यो उनको बदलाको अवधारणा हो - कसलाई थाहा छ।
  
  
  'बदला?' - हकले उद्घोष गरे, र अब ऊ मसँग झन्डै रिसाएको थियो जुन मेरो विचारको साथ जुडासको विकृत चरित्रको सामना गरेकोमा। "दस लाख मानिस मार्ने, कार्टर? हे भगवान, मानिस, यो कुरा साँच्चै हातबाट बाहिर जानु अघि हामीले उसलाई रोक्न आवश्यक छ। तपाईंले यो बम फेला पार्नु पर्छ, कार्टर। र, निस्सन्देह, यहूदा।"
  
  
  "म शर्त गर्छु," मैले छिटो भनें। "तर यदि यो कुनै सान्त्वना हो भने, म शर्त गर्छु कि जुडासले हाम्रो गोप्य डिटोनेटर कसैलाई दिएन।" कम्तिमा अहिलेको लागि। मैले प्रयोगशालामा फेला पारेका कागजातहरू ध्यानपूर्वक पढेपछि, मलाई शंका छ कि उनले योजनाहरू आफ्ना कर्मचारीहरूलाई धेरै टुक्राहरूमा सुनाए। यसरी, कसैलाई सम्पूर्ण यन्त्र थाहा छैन; सबैलाई यसको अंश मात्र थाहा छ। आशा छ कि हामीले यहूदालाई कब्जा गरेपछि अब त्यसको बारेमा चिन्ता लिनु पर्दैन।"
  
  
  "यदि न्यु योर्क पहिले उडाउँदैन, तपाईको मतलब।"
  
  
  "वास्तवमा, सर," मैले भने।
  
  
  "आउनुहोस्, निक। मलाई थाहा दिनुहोस् जब लियोनार्डो न्यूयोर्कमा आइपुग्छ ताकि त्यहाँ दृश्यमा एजेन्टहरू हुनेछन्। जहाज यहाँ पुग्नु अघि तपाईले बम फेला पार्न सक्नुहुन्छ। यदि होइन भने, मैले धेरै मानिसहरूलाई चेतावनी दिनु पर्छ।"
  
  
  'मलाई थाहा छ।'
  
  
  
  
  
  मैले फोन गरिसकेपछि, जीना र म इटालीको अफिसमा गयौं। यो भनिएको थियो कि हालै नौकायन तालिका परिवर्तन भएको थियो र म नेपल्स बन्दरगाह मास्टर वा इटालियन लाइन को एक प्रतिनिधि मा जानु पर्छ।
  
  
  जीनाको मनपर्ने रेस्टुरेन्टहरू मध्ये एकमा खाजा पछि, हामी उनको कोठामा फर्कियौं। भोलिपल्ट बिहानसम्म मैले केही गर्न सकिन, त्यसपछि विमान नेपल्सको लागि प्रस्थान गर्यो। मैले जीनाको लागि सिट पनि आरक्षित गरें तर अझै उनलाई भनिन।
  
  
  मैले ड्रिंक खन्याएपछि, नाइटगाउन लगाएकी जीना आएर मेरो छेउमा सानो सोफामा बसिन् र मेरो हातमा थिचिन्।
  
  
  "के यो हाम्रो अन्तिम रात सँगै हुनेछ, निक?"
  
  
  मैले ती अँध्यारो आँखामा हेरेँ र जिना रोमानोले मेरो लागि कति काम गरेको महसुस गरें। यदि हामीले ब्रेकअप गर्नुपर्‍यो भने म उसलाई धेरै मिस गर्नेछु। यो मेरो काममा असफलता थियो। तपाईं भावनात्मक कठिनाइहरूमा पर्न सक्नुहुन्न। यसले मात्र दुख्छ। त्यसैले यो हाम्रो अन्तिम रात भएको भए राम्रो हुन्थ्यो। तर AX लाई अझै जीना चाहिन्छ।
  
  
  "इमानदार हुन," मैले जवाफ दिए, "यो हाम्रो अन्तिम रात हुनेछैन। त्यो हो, यदि तपाई AX मा केहि समय काम गर्न चाहनुहुन्छ भने।"
  
  
  "ओ हो, मलाई लाग्छ," जीनाले भनिन्। उनले मलाई चुम्बन गरिन् - मेरो रक्तचाप तीव्र रूपमा बढ्यो।
  
  
  "तिमी धेरै टाढा जानु भन्दा पहिले यो काम कस्तो छ भनेर नदेखिएसम्म पर्खनुहोस्," मैले मुस्कुराउँदै भनें।
  
  
  "के म तिमीसँग बस्न सक्छु?"
  
  
  'हो।'
  
  
  "त्यसो भए सबै ठीक हुनेछ।"
  
  
  मैले उसको निप्पललाई हेरेँ, जो उसको नाइटगाउन मुनि अँध्यारो हुँदै थिए। यहूदामा ध्यान केन्द्रित गर्न सजिलो थिएन।"
  
  
  "जीना," मैले भने, "तिमीले केहि चीजहरू जान्न आवश्यक छ जुन मैले तपाईबाट अहिलेसम्म लुकाएको छु।"
  
  
  उनी गम्भीर देखिइन्, मेरो स्पष्टीकरणको प्रतीक्षा गर्दै।
  
  
  "हामीले लियोनार्डोको नौकायन तालिका जाँच गर्यौं किनभने हामी विश्वास गर्छौं कि बोर्डमा परमाणु बम छ।"
  
  
  "निक, तिम्रो मतलब सानो परमाणु बम हो?"
  
  
  "एक निश्चित प्रकारको, हो।" _
  
  
  "तर यसको भ्याटिकन डकैती र जियोभन्नी फारेलीसँग के सम्बन्ध छ?"
  
  
  "हामी विश्वास गर्छौं कि फारेली र एक जुडास, वा हुनसक्छ जुडास एक्लैले न्यूयोर्कको लागि जहाजमा बम ल्याएका थिए। तिनीहरूले मबाट चोरेको कागजात प्रयोग गरेर बम बनाए।"
  
  
  "निक, त्यो अविश्वसनीय सुनिन्छ।"
  
  
  'तर यस्तो छ। यहूदाले विस्फोट गर्नु अघि मैले यो बम फेला पार्नु पर्छ। यदि यहूदा बोर्डमा छ भने, ऊ सम्भवतः भेषमा हुनेछ। उहाँ भेषको मालिक हुनुहुन्छ, त्यसैले म उहाँमा आफूलाई प्रकट गर्न भरोसा गर्न सक्दिन। मैले तुरुन्तै बम खोज्न थाल्नुपर्छ।"
  
  
  "र तपाईलाई यसमा मद्दत चाहिन्छ?"
  
  
  "म तिमीलाई सोध्न मन पराउँछु, जीना। तर टोनी बेनेडेटो फारेलीको खोजीमा व्यस्त छन्, र हामी जहाजमा हुँदा इन्टरपोलले मेरो काम गर्छ कि गर्दैन मलाई थाहा छैन। तपाईंले मेरो आदेशहरू मात्र पालन गर्नुपर्छ, र तपाईंसँग मेरो लागि बन्द रहने ढोकाहरू पार गर्न सक्षम हुनुहुनेछ।"
  
  
  उसले एक पल मेरो छेउमा हेरी। "त्यो खतरनाक लाग्छ," उनले नरम स्वरमा भनिन्।
  
  
  "हो, यो जीवनको लागि खतरा हुन सक्छ।"
  
  
  "तर के तपाई विश्वास गर्नुहुन्छ कि जियोभन्नीले यो भयानक कुराको योजना बनायो?"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उसले यसको साथ केहि गर्न सक्छ।"
  
  
  उनले गहिरो सास फेरे। "म जियोभन्नी फारेलीलाई घृणा गर्छु," उनले बिस्तारै भनिन्। "यदि मैले उसलाई रोक्न केहि गर्न सक्छु भने, म धेरै खुसी हुनेछु। तर," उनले रोकिन्, "अरू केहि छ।" मेरी भान्जी अन्ना न्यूयोर्कमा बस्छिन्। उहाँ मेरो अन्तिम बाँकी नातेदार हुनुहुन्छ र म उहाँलाई धेरै माया गर्छु। यो बमका कारण उनको ज्यान पनि खतरामा पर्न सक्छ ?
  
  
  "सम्भवतः," मैले स्वीकार गरें।
  
  
  "त्यसो भए म तिमीसँग जान्छु, निक।"
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "त्यसो भए तपाईले अझै पनि भुक्तानी पाउनुहुनेछ।" मैले गिलास तल राखें र उसलाई अँगालो हालें। उनको मुख तातो र अधीर थियो। उनको नाइटगाउन मुनि उनको निप्पल कडा थियो।
  
  
  "म खुसी छु, तिमीलाई मेरो आवश्यकता छ, निक," उनले फुसफुसाइन्।
  
  
  "म शर्त गर्छु," मैले भने।
  
  
  "र तिमी मलाई विश्वास गर्छौ।"
  
  
  मैले उनलाई कसैलाई विश्वास नगरेको कुरा भन्न सक्थें, तर उसलाई निराश पार्नु वा उसले AX को लागि के गर्न गइरहेको थियो भनेर बेवास्ता गर्नुको कुनै अर्थ थिएन। मैले उसलाई सोफामा धकेले र हामी सँगै बस्यौं, र केही समयको लागि हामीले जुडास, वा जियोभन्नी फारेली, वा बोर्डमा मृत्युको हतियार बोकेको लियोनार्डोको कुनै वास्ता गरेनौं। त्यहाँ केवल न्यानो छाला, कामुक गन्ध, आवाज र जिनाको स्याहार र उसले ममा सिर्जना गरेको गर्जन नरक मात्र थियो।
  
  
  भोलिपल्ट बिहान नेपल्सको लागि छोटो उडान थियो। हामी आठ बजे मात्रै अवतरण गर्यौं, एयरपोर्टबाट ट्याक्सी लियौं र सिधै नेपल्स बन्दरगाह क्षेत्रमा लग्यौं जहाँ सबै ठूला लक्जरी यात्रु जहाजहरू आइपुगे र प्रस्थान गरे। हामी नौ बजे त्यहाँ पुग्यौँ र बन्दरगाह कप्तानको कार्यालय अगाडि ओर्लियौँ । केही मिनेटपछि हामी उनको सहायकको कार्यालयमा बसेर लियोनार्डोको बारेमा कुरा गरिरहेका थियौं।
  
  
  - के तपाईं लियोनार्डो जान चाहनुहुन्छ, सर? - युवकले सोधे।
  
  
  'हो।'
  
  
  "ठीक छ, ऊ यहाँ छैन।"
  
  
  'कसरी?'
  
  
  "म पक्का छु कि ऊ बन्दरगाहमा छैन, सिग्नर कार्टर," उनले भने। "तर यदि तपाईं एक मिनेट पर्खनुभयो भने, म जाँच गर्नेछु।" अफिसबाट निस्कँदा जीनाले मलाई हेरे। "यो दुर्भाग्य हो, हैन?" उनले सोधिन्।
  
  
  'हुनसक्छ।'
  
  
  जवान इटालियन प्रवेश गर्दा, उनको हातमुनि एउटा ठूलो किताब थियो जसको वजन कम्तिमा दस किलोग्राम थियो। उसले टेबुलमा भारी फ्याँक्यो।
  
  
  "यो हो, श्री कार्टर," उनले भने। "लियोनार्डो नयाँ इटालियन लाइन तालिका अनुसार दुई दिन पहिले जहाज गए।"
  
  
  "प्रभु," मैले तिखो स्वरमा भनें।
  
  
  "जहाज न्यु योर्कमा आइपुग्ने अपेक्षा गरिएको छ, तपाईले यहाँ इटाली लाइन अफिसमा पत्ता लगाउन सक्नुहुन्छ।"
  
  
  मैले सोधे । - "जहाज कति टाढा गयो?"
  
  
  उसले माथि हेर्यो। "यदि मैले सही रूपमा सम्झें भने, यो द्रुत जहाज हो।
  
  
  त्यहाँ पहिले नै आधा बाटो हुनुपर्छ। मैले बिस्तारै टाउको हल्लाएँ। बोर्डमा बम पक्कै थियो। र तीन दिन भन्दा कममा जहाज न्यूयोर्क आइपुग्छ। मैले सबैभन्दा नजिकको अमेरिकी सैन्य कमाण्ड कहाँ थियो भनेर सम्झने प्रयास गरें। मलाई चाँडै फोनमा पुग्न आवश्यक थियो।
  
  
  म उठ्छु। "धन्यवाद," मैले युवकलाई भनें।
  
  
  
  
  यदि तपाईंलाई तत्काल सैन्य मद्दत चाहिन्छ भने, तपाईंले सही व्यक्तिसँग कुरा गर्न आवश्यक छ। मैले यो मानिसलाई जनरल म्याकफार्लेनमा भेट्टाएँ। मैले उनलाई नजिकैको अमेरिकी वायुसेना आधारमा बोलाएँ। हामी कुरा गर्दै गर्दा, उसले अर्को लाइनमा मेरो आईडी जाँच गर्यो।
  
  
  "मलाई तपाईलाई सोध्न मन लाग्दैन, जनरल," मैले भने, "तर मसँग लियोनार्डो समात्न सक्ने विमान हुनुपर्छ।"
  
  
  "त्यसैले यो विमान चाँडै यहाँ हुनुपर्छ," जनरलले भने। 'मलाई थाहा छ। के तपाईसँग केहि छ?
  
  
  छोटो मौनता छायो । "त्यहाँ एउटा सुपरकार्गो छ जुन तिनीहरू वाशिंगटन उडानको लागि तयारी गरिरहेका थिए। हामी उडानलाई अगाडि सार्नेछौं र तपाईंको लागि छोटो घुमाउरो बनाउँछौं। के तपाईलाई यो सामान्य लाग्छ?
  
  
  "राम्रो लाग्छ, जनरल।"
  
  
  "विमान एघार बजे नेपल्स एयरपोर्टमा हुनेछ। म तपाईंलाई पहिचान गर्न बोर्डमा हुनेछु।
  
  
  "उत्तम, जनरल," मैले भने। "हामीलाई दुई प्यारासुट र लाइफ राफ्ट चाहिन्छ।"
  
  
  उसले सोध्यो। - "दुई प्यारासुट?"
  
  
  "मसँग एउटी युवती छिन्, जनरल। यो AX मा चल्छ।
  
  
  'ठीक छ, हामी यसको हेरचाह गर्नेछौं, श्री कार्टर।
  
  
  "धेरै धेरै धन्यवाद, जनरल।"
  
  
  एयरपोर्ट फर्कने बाटोमा, मैले जिनालाई सोधें कि उनले कहिल्यै हवाईजहाजबाट प्यारासुट गरेकी थिइन्। उसले मलाई पागल झैँ हेरी ।
  
  
  मैले सोधे । - "तिमीले गर्न सक्छौ जस्तो लाग्छ?"
  
  
  उनले सास फेरिन्। म त्यसबेला सम्म पत्ता लगाउनेछु।
  
  
  "हामी समुद्रमा हाम फाल्दैछौं, त्यसैले हामी जमिनमा भन्दा अलि नरम अवतरण गर्छौं," मैले भनें। “निस्सन्देह, तपाईंले पानीमा हिर्काउने बित्तिकै प्यारासुट छोड्नुपर्छ, अन्यथा तपाईं समस्यामा पर्नुहुनेछ। एकपटक हामीले प्यारासुटबाट छुटकारा पाएपछि, हामीसँग जीवनको राफ्ट हुनेछ।"
  
  
  मलाई लाग्छ म यो गर्न सक्छु, "उनले भनिन्, तर उनी नर्भस देखिन्। हामी एयरपोर्टमा आइपुगेको केही समय पछि, एउटा ठूलो यातायात विमान हरियो पृष्ठभूमिमा अवतरण भयो। जनरल र एडजुटेन्टले जीना र मलाई स्टेशन भवनमा भेटे। जनरल एक अग्लो मान्छे, एक पटक पायलट थियो। उसले मेरो आइडीलाई नजिकबाट हेर्यो। त्यसपछि ऊ मलाई हेरेर फराकिलो मुस्कुरायो।
  
  
  "वायु सेनाले तपाईंलाई घटनास्थलमा लैजान्छ, श्री कार्टर। यो उडान साँच्चै कति जरुरी छ?
  
  
  "म तपाईलाई मात्र भन्न सक्छु कि त्यहाँ लियोनार्डो जहाजमा एक खतरनाक मानिस छ, एक जनरल, र हामीले उसलाई फेला पार्नै पर्छ।"
  
  
  जनरल म्याकफार्लेनले आफ्नो ओठ पछ्याए; उसले अझ धेरै सोध्न चाहन्थ्यो, तर मैले उसलाई जवाफ दिन सक्दिन भन्ने थाहा थियो। अन्तमा उसले हात फैलाएर भन्यो, "म तिमीलाई सफलताको कामना गर्दछु।"
  
  
  "धन्यवाद, जनरल," मैले जवाफ दिए। "हामीले अब छोड्नु राम्रो।"
  
  
  जनरल कार्गो विमानमा फर्किएनन्। उनले नेपल्समा आफूले केही गर्न बाँकी रहेको र त्यसपछि आफ्नो बेसमा फर्किने बताए। हामीले स्टेशन भवनको कार्गो ढोकामा उहाँलाई बिदाइ गर्यौं र एक एड्जुटेन्टसँगै विमानमा गयौं। इन्जिनहरू पहिले नै चलिरहेका थिए र हामी तीव्र हावामा चढ्यौं। आधा दर्जन वर्दीधारी अफिसर र पुरुषसँग परिचय गराएपछि हामी बाहिर निस्कियौं।
  
  
  इटालीको रेखाले हामीलाई लियोनार्डोको यात्राको विस्तृत योजना दियो, र हामीले उहाँलाई कहाँ भेट्टाउने भनेर हामीलाई बताइयो। थप रूपमा, हामीले कप्तान, क्याप्टेन बर्टोल्डीलाई सम्पर्क गर्‍यौं, र उहाँलाई थाहा थियो कि उनले दुई प्याराट्रूपरहरू समुद्रमा हराउन नपरोस् भनेर सुनिश्चित गर्नुपर्दछ। सम्पर्क हुनुभन्दा अघिल्लो आधा घण्टामा, विमान र जहाज बीच रेडियो संचार कायम गरिनेछ।
  
  
  पाइलटले लियोनार्डोलाई ओभरटेक गर्न कति समय लाग्छ भनेर गणना गरे र चार देखि पाँच घण्टा गणना गरे। यो मलाई धेरै राम्रो लाग्यो किनभने समय महत्त्वपूर्ण कारक बन्यो। दक्षिणी फ्रान्समा कार उड्दा हामीले चिसो खाना खायौं। एक पटक हामीले खाइसकेपछि, मुख्य भूमि युरोप पछाडि छोडियो।
  
  
  हामीले प्यारासुटहरू पायौं र एक अत्यन्तै धैर्यवान अमेरिकी सर्जेन्टले जीनालाई उनीहरूले कसरी काम गर्छन् र समय आएमा के गर्ने भनेर देखाए। मैले हेरे र सुने।
  
  
  "र मैले गर्नुपर्ने भनेको औंठी तान्नु हो? - जिनाले सोधे।
  
  
  "ठ्याक्कै, म्याडम," सार्जेन्टले भने। "तर पहिले तपाईले विमानबाट पूर्णतया उत्रनु पर्छ, त्यो सम्झनुहोस्।"
  
  
  'हो। मैले बिस्तारै दस सम्म गन्नु पर्छ, "उनले भनिन्।
  
  
  मलाई लाग्छ, सबै ठीक हुनेछ, सार्जेन्ट, "मैले भने।
  
  
  "हो," जीनाले हिचकिचाउँदै जवाफ दिइन्। उनलाई दिइएको हरियो फ्लाइट सूटमा उ सानो र कमजोर देखिन्थ्यो। उसले आफ्नो अनुहारबाट कपाल टाँस्यो। - "म यो गर्न सक्छु"।
  
  
  "बस त्यो औंठीलाई नछोड्नुहोस्," सार्जेन्टले भने। "तपाईले यसलाई फेरि समात्नु अघि तपाई धेरै टाढा खस्न सक्नुहुन्छ।"
  
  
  "रिंग छोड्न नदिनुहोस्," जीनाले दोहोर्याइन्।
  
  
  यसैबीच, पाइलटले लियोनार्डोलाई सम्पर्क गरे र कप्तानलाई हाम्रो जम्प र हामीलाई कहाँ खोज्ने बारे जानकारी दिए। उनले कप्तानलाई हामीलाई बोर्डमा लैजान र जसरी पनि मद्दत गर्न आग्रह गरे।
  
  
  त्यो बादलविहीन दिन थियो। जिना र मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे जबसम्म हामीले एउटा लामो सेतो महासागर लाइनर देख्यौं जुन कोबाल्ट निलो समुद्रमा हामी मुनि अचल देखिन्छ।
  
  
  सार्जेन्टले मलाई टाउको हल्लायो। "हामी हाम फाल्न तयार छौं, मिस्टर कार्टर।"
  
  
  केही मिनेटपछि हामी विमानको खुला ढोकामा उभिरहेका थियौं। हावाले हाम्रो वरिपरि सिट्टी गर्यो। निलो आकाश र निलो समुन्द्र बाहेक केही देखिएन ।
  
  
  ठीक छ, जीना, "मैले भने। मैले उनको साहसको सम्मान गरें। - "तल नहेर्नुहोस्। तपाईं केवल ढोकाबाट बाहिर निस्कनुहोस् र औंठी समात्नुहोस्। दशमा गणना गर्नुहोस् र यसलाई तान्नुहोस्।
  
  
  म तिम्रो पछि पछि हुनेछु।"
  
  
  ठीक छ, उनले भनिन्, मुस्कुराउन सक्दो प्रयास गरिन्।
  
  
  उनी फर्किन् र हाम फालिन्। मैले उनको पतन देखें र त्यसपछि उनको पछाडि सेतो रेशमको बल्ज देखे। उनी सफल भइन् । मैले सार्जेन्टलाई टाउको हल्लाएँ र विमानबाट हाम फालें।
  
  
  यदि तपाइँ प्रायः उफ्रनु हुन्न भने, जम्प गरे पछि पहिलो केहि सेकेन्डमा तपाइँको पेट अनौठो रूपमा दुखी हुनेछ। म तल समुद्रमा ढुकुर गर्दा मेरो माथि र तल उछालियो, र हावाले मेरो कान र टाउको वरिपरि सीटी बजायो, मेरो सास रोकियो। औंठी बाहिर तान्दै, मैले उसलाई डाउनड्राफ्टमा थोपरेको बेला हेरें। एक्कासी प्यारासुटले तिब्र झट्का लाग्यो । अर्को क्षण म मेरो टाउको माथि सेतो बेलुन लिएर चम्किलो समुद्रतिर बिस्तारै तैरें। सिधै मेरो मुनि, जीना तैरिन्, उनको प्यारासुट बिस्तारै हावामा हल्लिरहेको थियो। अलि टाढा लियोनार्डोको बिस्तारै फैलिएको सेतो हल थियो, शान्त समुन्द्रमा फोमयुक्त ट्रेल कोर्दै थियो।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  जीना लियोनार्डोको पातलो सेतो हलबाट केही सय गज टाढा एट्लान्टिक महासागरको गाढा नीलो पानीमा दुर्घटनाग्रस्त भयो, जसले कारहरू रोक्यो र लगभग गतिहीन देखिन्थ्यो। जब म पानीमा गएँ, मैले जहाजबाट लाइफबोट तल झरेको देखें। मेरो माथि तेस्रो सेतो प्यारासुट, हाम्रो लाइफ राफ्ट फहरायो। मैले बेरा देखेको एक सेकेन्ड पछि, म समुद्रमा परे।
  
  
  म पूर्ण रूपमा पानीमा डुबेको थिएँ, र जब म फेरि उठें, मैले प्यारासुटको पट्टा हटाएँ। नुन पानीले मेरो आँखा छोयो। मैले तिनीहरूलाई मेटाए र छालहरू पछाडि जीनालाई हेर्ने प्रयास गरें। अन्ततः मैले उनलाई दुई सय मिटर टाढा भेट्टाएँ। बेरा जहाजको बढ्दो धनुको अलि नजिक पुग्यो।
  
  
  म जीनामा पौडी खेलें। जब म उनीबाट करिब पचास गज टाढा थिएँ, मैले देखे कि उनी ठीक छिन्। उसले आफ्नो प्यारासुट फुकाल्यो र म तिर लागे। हामी दौडिरहेको पानीमा भेट्यौं र मैले मेरो हात उनको कम्मरमा राखें।
  
  
  "मैले गरेँ, निक!" - उसले आफ्नो अनुहारमा उज्ज्वल मुस्कानको साथ चिच्यायो।
  
  
  म हाँसे । "आउनुहोस्," मैले भनें। "पानीबाट बाहिर निस्कौं।"
  
  
  हामी कुनै कठिनाई बिना राफ्टमा पुग्यौं, र मैले पट्टाहरू खोलिसकेपछि, मैले प्याकेज खोलें। जब मैले छेउमा भल्भ तानें, त्यहाँ हावाको चिस्यान थियो, समुद्रमा ठूलो आवाज थियो, र पहेंलो राफ्ट फुल्यो। म बोर्डमा चढें र जीनालाई भित्र ताने।
  
  
  "बारेमा!" - उनले भनिन्, र्याफ्टमा पछाडी झर्दै। “कस्तो राहत!
  
  
  "तपाईंले यो थाहा पाउनु अघि हामी जहाजमा हुनेछौं," मैले भने। "हेर।" अनि मैले एउटा सानो डुङ्गा हामीतिर आउँदै गरेको देखेँ।
  
  
  स्लोप हामीसँग धेरै छिटो थियो। जहाजमा धेरै युवा इटालियनहरू थिए। जब उनीहरूले हामीलाई डुङ्गामा लोड गरे, उनीहरूले एकअर्कालाई आश्चर्यचकित भएर जिनाले आफ्नो फ्लाइङ टोपी फुकालेको देखे र उनको भिजेको कपाल उनको काँधमा खसेको देखे। एक जना पुरुषले सिट्टी बजाए, तर जीनाले उसलाई बेवास्ता गरिन् र मेरो हात समातिन्।
  
  
  
  
  जब हामी चढ्यौं, चालक दलका सदस्यहरू हामीलाई बधाई दिन हतारिए। धेरै यात्रुहरू हल्लिए, तर कप्तान कतै भेटिएनन्। मलाई लाग्यो कि यदि जुडास जहाजमा सवार थियो भने, उसले हामीलाई पहिले नै देखेको हुनुपर्छ। यो हाम्रो लागि नराम्रो थियो, तर हामीले यसमा गर्न सक्ने केही थिएन।
  
  
  हामीलाई जहाजको डाक्टरकहाँ लगियो, जसले छोटो जाँचको लागि जोड दिए। उनी धेरै मिलनसार थिए तर अंग्रेजी बोल्दैनन्।
  
  
  अनुसन्धान पछि, जहाजका एक जवान अफिसरले हामीलाई पहिलो कक्षाको खाली केबिनमा देखाए।
  
  
  कहिले जान्छु भनेर सोधेँ । - "म तिम्रो कप्तान संग कहिले कुरा गर्न सक्छु?"
  
  
  "म उसलाई सोध्छु, सर," उसले जिनालाई हेर्दै भन्यो।
  
  
  "कम्तिमा उनीहरूले हामीलाई सुक्खा लुगा दिए," जीनाले डबल बेडमा लुगा देखाउँदै भनिन्। जीनाको लागि यो ब्लाउज, स्कर्ट र ऊनी स्वेटर थियो, र मेरो लागि यो ट्रपिकल सूट र खेलकुद शर्ट थियो। तिनीहरूले हामीलाई नरम छालाको चप्पल पनि दिए।
  
  
  "उनीहरू हाम्रो आगमनको बारेमा धेरै बेवास्ता देखिन्छन्," मैले भने। "यदि अफिसरले हिचकिचायो भने, म आफैं कप्तान खोज्नेछु।"
  
  
  हामी छिट्टै लुगा लगायौं। जिना उनको पहिरनमा आकर्षक देखिन्थिन् । म सिसिलियन गिगोलो जस्तो देखिन्थे। मैले लगाएको हेभी-ड्युटी वाटरप्रूफ झोला खोलेर मेरो हतियार, लुगर र स्टिलेटोसको निरीक्षण गरें। मैले मेरो छोटो बाहुलाको शर्टमा होल्स्टर बेरेँ र विल्हेल्मिना लुकाएँ। तर ह्युगोलाई घुमाएर मेरो काँधमा पट्टी लगाउनु अघि जिना आफ्नो कपाल माझ्न सानो बाथरुममा गएसम्म मैले पर्खें। जब उनी केबिनमा फर्किन्, मेरो ज्याकेटले पहिले नै हतियार छोपेको थियो।
  
  
  "तिमी सुन्दर देखिन्छौ," जीनाले भनिन्।
  
  
  "तिमी पनि," मैले जवाफ दिए। “जाऔं हेरौं। हामीसँग थोरै समय छ।"
  
  
  हामी डेकमा बाहिर निस्कियौं। यति ठूलो जहाजमा, पुलमा कसरी पुग्ने भनेर पत्ता लगाउन गाह्रो थियो। हामी अन्ततः माथिल्लो यात्रु डेकमा पुग्नु अघि हामी लगभग बीस मिनेटको लागि हिँड्यौं।
  
  
  "हामी कप्तान कहाँ पाउन सक्छौं?" मैले नाविकलाई सोधें।
  
  
  “कप्तान सर ? यो असम्भव छ।'
  
  
  "उनी मेरो पर्खाइमा छ," मैले भने।
  
  
  उनले शंका गरे । "सायद तपाईले भण्डारीलाई सोध्नु पर्छ।"
  
  
  "उहाँसँग नरकमा! प्रमुख साथी कहाँ छ? "
  
  
  "ए, मिस्टर फिकुजा। यो पुल मा हुनुपर्छ।
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें र उसको छेउमा गएर सिढीहरूमा गएँ जसको अगाडि एउटा चेन झुण्डिएको थियो। उसले हात फैलायो।
  
  
  "तपाईं र महिला पहिले तपाईंको टुर गाइडमा जानुपर्छ, सर।"
  
  
  "वाडा अल डायभोलो!" - जीनाले ठूलो स्वरले भन्यो। "के भो !"
  
  
  उसलाई गाली गरिन् । मैले उसको काँधमा हात राखें ।
  
  
  "हेर," मैले नाविकलाई भनें। "हामी तपाईको कम्पनीको साथ वा बिना श्री फिकुजालाई खोज्न त्यहाँ जाँदैछौं।" के तपाईं हामीलाई उहाँकहाँ लैजान सक्नुहुन्छ?
  
  
  उसले एक पल मेरो उदास अनुहारमा हेरी । "ठूलो," उनले भने। - "मलाई पिछा गर्नुहोस्।"
  
  
  उसले सीढीको चेन छोड्यो र हामी उसलाई पछ्यायौं पुलमा। पुल माथि हिंड्दा उहाँले हामीलाई प्यासेजमा पर्खन भन्नुभयो। मैले सेतो वर्दीमा पुरुषहरूको झलक देखेँ, र केही क्षण पछि तिनीहरूमध्ये एक बाहिर आयो। यो फिकुजाको पहिलो साथी थियो।
  
  
  "ए, मिस्टर कार्टर र सुश्री रोमानो," उनले ठूलो मुस्कानका साथ भने।
  
  
  मैले सोधे । - "कप्तान कहाँ छ?"
  
  
  "उहाँले चाँडै भेट्नुहुनेछ भन्नुभयो।"
  
  
  मलाई चिन्ता लाग्न थाल्यो । इटालीको लाइन मुख्यालयले उहाँलाई विवरणहरू थाहा नभए पनि हाम्रो मिशन कत्तिको जरुरी छ भनी बताउँथ्यो।
  
  
  "हामी अहिले उहाँसँग कुरा गर्न चाहन्छौं," मैले भने। "हामीसँग छलफल गर्न धेरै महत्त्वपूर्ण मुद्दा छ।"
  
  
  "तर श्री कार्टर, कप्तान धेरै व्यस्त छन्। उसले... "धिक्कार छ, फिकुजा," मैले भनें। "यो जहाज र यसका यात्रुहरूको सुरक्षा खतरामा छ। समय सिमा सकिदै छ।'
  
  
  उनी विचारशील देखिन्थे। त्यसपछि उहाँले भन्नुभयो, "मलाई पछ्याउनुहोस्।"
  
  
  केही बेर हिँडेपछि हामीले आफूलाई कप्तानको क्याबिनको ढोकामा भेट्टायौं। फिकुजाले ढकढक्यायो। जब हामीले भित्र आवाज सुने, फिकुजाले ढोका खोल्यो र हामी तीन जना भित्र पस्यौं।
  
  
  चाँदीको खैरो कपाल भएको अग्लो, मोटो मानिस काठको टेबुलमा बस्यो। उहाँ उठ्नुभयो र फिकुजाले हाम्रो परिचय गराएपछि हामीलाई ठूलो स्वरमा अभिवादन गर्नुभयो।
  
  
  उसले भन्यो; - "त्यसोभए यी दुई प्याराट्रूपरहरू हुन्!" यो नम्र सुनियो। "बोर्डमा चढ्ने नाटकीय तरिका, के तपाईलाई लाग्दैन, श्री कार्टर?"
  
  
  "म डराउँछु कि हामीसँग कुनै विकल्प थिएन, कप्तान," मैले जवाफ दिए।
  
  
  "कृपया बस्नुहोस्," उनले दुईवटा कुर्सीहरू देखाउँदै भने।
  
  
  हामी बस्यौँ ।
  
  
  "ठीक छ," बर्टोल्डीले भने। "मेरो कम्पनीले मलाई सूचित गरेको छ कि तपाईं मेरो जहाजमा एक निश्चित यात्रु खोज्दै हुनुहुन्छ। मलाई भन्नुहोस्, मिस्टर कार्टर, यो मान्छे न्युयोर्कको किनारमा आयो भने किन पक्राउ गर्न सकिँदैन?
  
  
  सबैभन्दा पहिले, मैले भने, यो मान्छे भेषमा छ भन्ने कुरामा कुनै शंका छैन, त्यसैले हामीले न्यूयोर्क पुग्नु अघि उहाँलाई खोज्नुपर्छ। दोस्रो, म प्रहरी होइन, र म भएको भए पनि यो मानिसले साक्षीहरूलाई जीवित छोड्ने थिएन। त्यसैले यो गिरफ्तारीको कुरा मात्र होइन।"
  
  
  "हो, अवश्य," कप्तानले भने। "के म तपाईको आईडी हेर्न सक्छु, श्री कार्टर?"
  
  
  मैले उसलाई मेरो परिचय पत्र देखाएँ।
  
  
  "ए, अमेरिकी खुफिया। अनि युवती?
  
  
  "उनी हाम्रो लागि काम गर्छिन्," मैले भनें।
  
  
  "सही।" उनी जानी मुस्कुराए । "मिस्टर फिकुजाले तपाईको खोजमा सहयोग गर्नेछन्, मिस्टर कार्टर। तपाईंले आत्मरक्षा बाहेक यस जहाजमा बन्दुकहरू प्रयोग गर्न सक्नुहुन्न, र तपाईंले मेरा अन्य यात्रुहरूको गोपनीयताको सम्मान गर्नुपर्छ। यसबाहेक, तपाईंले तिनीहरूलाई सम्पर्क गर्नबाट जोगिन सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ।"
  
  
  मलाई फेरि रिस उठ्न थाल्यो । "क्याप्टेन बर्टोल्डी," मैले भने, "म बहस गर्न तयार छैन। हामीले के गर्ने र नगर्ने निर्णय गर्नु अघि मैले के भन्न चाहन्छु सुन्न म तपाईंलाई आमन्त्रित गर्दछु।"
  
  
  बर्टोल्डी र फिकुजाले एकअर्कालाई रिसाएर हेरे। "मसँग यो विषयमा छलफल गर्न दिनभर छैन, श्री कार्टर," बर्टोल्डीले चिसोसँग भने। "यदि तपाइँसँग केहि भन्नु छ भने, कृपया छोटो राख्नुहोस्।"
  
  
  "कप्तान," मैले भने, "हामी यो मान्छेको बारेमा मात्र कुरा गर्दैनौं। हामी विश्वास गर्छौं कि उसले यो जहाजमा धेरै खतरनाक हतियार ल्यायो।
  
  
  'हतियार?'
  
  
  'हो, त्यही हो।' मैले उसलाई सीधा हेरेँ। - "परमाणु हतियार"।
  
  
  उसको आँखा अलिकति फराकिलो भयो ।
  
  
  "हामीलाई लाग्छ कि यो सानो परमाणु बम हो।"
  
  
  फिकुजा आफ्नो कुर्सीबाट उठ्यो। - "डियाभोलो!
  
  
  क्याप्टेन बर्टोल्डीको अनुहारमा झटकाको संकेत देखा पर्‍यो, त्यसपछि ऊ चाँडै आफ्नो शंकास्पद नजरमा फर्कियो। -"तपाईसँग यसको के प्रमाण छ?"
  
  
  "कुनै ठोस प्रमाण छैन," मैले स्वीकार गरें। "तपाईको जहाजको नाम र धेरै अतिरिक्त जानकारीको साथ एक नोट। तर सँगै तिनीहरूले उचित निष्कर्षमा पुर्‍याउँछन्। ” लामो, गहिरो मौनता थियो। "तर मेरो जहाजमा बम छ भनेर तपाईलाई थाहा छैन?"
  
  
  "यो सम्भावना भन्दा धेरै छ, कप्तान," मैले भने।
  
  
  "र तपाई सम्भावित बमको लागि जहाज खोज्न चाहनुहुन्छ?" "कप्तान," फिकुजाले भने, "म धेरै मानिसहरूलाई यसमा राख्न सक्छु।"
  
  
  "हामीलाई कम्तिमा एक दर्जन पुरुष चाहिन्छ," मैले भनें। "यो ठूलो जहाज हो र समय सकिएको छ। हामीले नेपल्समा चढेका सबै यात्रुहरूको केबिनहरू खोजी गर्न सुरु गर्नुपर्छ, किनभने म पक्का छु कि हामीले खोजिरहेका मानिसको वास्तविक नाम, जुडास, यात्रुहरूको सूचीमा छैन। पक्कै पनि हामीले जाँच गर्नुपर्छ।"
  
  
  "धेरै यात्रुहरू नेपल्समा चढेका थिए, मिस्टर कार्टर," कप्तानले आपत्ति जनाए। "तिमी यी मानिसहरूलाई सताउन र विचलित गर्न चाहन्छौ। तपाईलाई थाहा छ, यात्रुहरूसँग निश्चित अधिकारहरू छन्।
  
  
  र ती मध्ये एउटा यो जहाजमा सुरक्षाको अधिकार हो, ”मैले भनें। मसँग पनि यस्ता कुराहरूमा अनुभव भएकोले खोजी कार्य मलाई सुम्पिदिनुहुन अनुरोध गर्दछु। र त्यसपछि म तपाईंलाई जहाज ढिलो गर्न चाहन्छु ताकि हामीसँग थप समय छ।
  
  
  ढिलो जानुहोस्! - बर्टोल्डी क्रोधित भई चिच्याए। कहिल्यै। मैले तालिकामा अडिग रहनुपर्छ। मेरा यात्रुहरूको पनि आफ्नै तालिका छ। बोर्डमा बम छ कि छैन थाहा छैन। होइन, जहाजले सामान्य क्रुजिङ गति कायम राख्छ।
  
  
  कप्तान!
  
  
  "र," उसले मलाई रोक्यो, "मिस्टर फिकुजाले खोजी गरिरहेको छ। तपाईले उहाँबाट अर्डरहरू प्राप्त गर्नुहुनेछ, श्री कार्टर, अन्यथा त्यहाँ कुनै खोजी हुनेछैन। यो प्रस्ट छ?
  
  
  "यो स्पष्ट हुँदैछ।"
  
  
  कप्तान बर्टोल्डी फिकुजातिर फर्के। “दश जना र यी दुई जनालाई लिएर केबिनहरू खोज्नुहोस्। तेस्रो कक्षामा सुरु गर्नुहोस् र त्यहाँबाट आफ्नो बाटो काम गर्नुहोस्।
  
  
  "कप्तान," मैले भनें, "यसको सम्भावना छैन कि जुडाससँग पहिलो श्रेणीको क्याबिन बाहेक अरू केहि हुनेछ।"
  
  
  "म दोहोर्याउँछु, मिस्टर फिकुजा, तेस्रो कक्षाबाट सुरु गर्नुहोस्," बर्टोल्डीले भने। "यदि त्यहाँ खोजी असफल भयो भने, हामी जहाजको अन्य भागहरू खोजी गर्न आवश्यक छ कि छैन हेर्नेछौं।"
  
  
  यो मान्छे को मूर्खता अविश्वसनीय थियो। मैले कम्पनीको मुख्यालयमा टेलिग्राफ गर्ने निर्णय गरें कि उसले पूर्ण-स्तरीय खोजीमा हस्तक्षेप गरिरहेको थियो।
  
  
  "तपाईंको सहयोगको लागि धन्यवाद, कप्तान," मैले चिसोले भने र उभिएँ।
  
  
  "तपाईंको सेवामा, श्री कार्टर," उनले भने। - अर्को कुरा, मिस्टर फिकुजा। यदि त्यहाँ यात्रुहरू छन् जसले आफ्नो क्याबिनहरू खोज्न अस्वीकार गर्छन् भने, जोड नदिनुहोस्। तिनीहरूलाई मलाई पठाउनुहोस् र म व्याख्या गर्नेछु।"
  
  
  "कप्तान, हामीसँग त्यस्तो समय छैन ...
  
  
  "तपाईं जान सक्नुहुन्छ, मिस्टर कार्टर।"
  
  
  मैले उसलाई रिसाएर हेरें । "ठीक छ," मैले भने। म फर्केर जिनासँग केबिनबाट बाहिर निस्किएँ, र फिकुजाले मेरो पछि लागे।
  
  
  फिकुजा उनको कप्तान भन्दा धेरै उपयोगी थियो। उसले तुरुन्तै कोषाध्यक्ष फब्रिजियोलाई समात्यो, र तिनीहरूले हामीसँग खोजी गर्ने नौ जना नाविकहरू भेला गरे। म चाहान्छु कि यो यति ठूलो काम नहोस् कि म आफैले यसलाई सम्हाल्न सक्छु।
  
  
  
  
  लाउडस्पीकरमा सबै तेस्रो श्रेणीका यात्रुहरू झोला जाँचका लागि खाजा खाइसकेपछि आफ्नो क्याबिनमा बस्ने घोषणा गरिएको थियो। यो के भइरहेको थियो भनेर यहूदाको लागि अर्को चेतावनी हुने थियो, तर हाम्रा कार्यहरू गोप्य राख्ने कुनै तरिका थिएन। हामीले साँझभर सामान खोज्यौं, तर केही भेटेनौं। यदि यात्री केबिनमा थिएन भने, कुनै खोजी गरिएको थिएन - कप्तानको आदेशमा। सौभाग्यवश, अधिकांश यात्रुहरू त्यहाँ थिए। मध्यरातमा हामी रोकिनु पर्यो - कप्तानको आदेशमा।
  
  
  केही प्रतिरोध पछि, उहाँले हामीलाई इन्जिन कोठा खोज्न अनुमति दिनुभयो, तर हामीले केही फेला परेन।
  
  
  
  
  भोलिपल्ट बिहान, जिना र म सहित जासूसहरूको समूहले केही आराम गरे। हामीले यो गर्नुपर्‍यो। इटालियन टोलीहरू निदाउने खतरामा थिए, र हामी पनि थाकेका थियौं। दिउँसो हुनुभन्दा ठीक अघि हामीले द्रुत खाजा लिएर आफ्नो बाटो लाग्यौं। मैले बेर्टोल्डीलाई तेस्रो कक्षाबाट पहिलो कक्षामा सिधै जान मनाउं ताकि हामीले दोस्रो कक्षालाई अन्तिमको लागि बचाउन सकौं। दिनभर खोजी जारी रह्यो । अधिकांश यात्रु धेरै दयालु थिए। केहीले कप्तानसँग भेट्न जोड दिए तर अन्ततः उनीहरूको सामान खोज्न सहमत भए।
  
  
  दोस्रो दिनको अन्त्यमा, हामीले सम्पूर्ण यात्रुहरूको सूची कम्पाइल गरेका थियौं, तर हामीले परमाणु बमसँग मिल्दोजुल्दो केही पनि फेला पारेका छैनौं, र हामीले टाढाबाट यहूदासँग मिल्दोजुल्दो कसैलाई पनि देखेका छैनौं। यदि ऊ जहाजमा थियो भने, ऊ राम्रोसँग लुकेको थियो, वा काम गरिरहेका अन्य एघार पुरुषहरूमध्ये एकले उहाँलाई भेट्नुभएको थियो। तर पनि हामी खाली हात थियौं ।
  
  
  तेस्रो दिन हामीले बर्टोल्डीलाई सोध्यौं कि हामी चालक दलको क्वार्टरहरू खोज्न सक्छौं। ऊ आक्रोशित थियो । "के यो अहिले सम्म स्पष्ट छैन कि तपाईं बम को बारे मा गलत थियो, श्री कार्टर?"
  
  
  "कत्ति पनि होइन," मैले जवाफ दिए। “र यदि तपाईंले मलाई यो अनुसन्धान गर्न अनुमति दिनुभएन भने, म तपाईंको मुख्यालय तार गर्नेछु। र त्यसपछि म वाशिंगटनलाई पनि सम्पर्क गर्नेछु, जसले रोममा तपाईंको सरकारसँग सम्पर्क गर्नेछ।
  
  
  बर्टोल्डीको अनुहारबाट घमण्ड हट्यो। - "के यो धम्की हो, कार्टर?"
  
  
  - तपाई यसलाई जे चाहानुहुन्छ भन्न सक्नुहुन्छ, कप्तान। म यो जहाज खोज्न सक्दो प्रयास गर्नेछु। हामी न्यूयोर्कको लागि पूर्ण गतिमा यात्रा गर्दैछौं र भोलि दिउँसो त्यहाँ पुग्छौं। यो सहरमा १० करोड मानिस बस्छन् । यदि तपाईं आफ्नो यात्रुहरूको बारेमा चिन्तित हुनुहुन्न भने, यी व्यक्तिहरूको बारेमा सोच्नुहोस्। यदि बोर्डमा परमाणु बम छ जुन जुनसुकै बेला विस्फोट हुन सक्छ, के तपाइँ तपाइँको अन्तस्करणमा यस्तो विपत्ति होस् भन्ने चाहनुहुन्छ? त्यो हो, यदि तपाइँ यसलाई जीवित बनाउनुहुन्छ, जुन मलाई गम्भीर रूपमा शंका छ।
  
  
  फिकुजाले चुपचाप भने, "क्याप्टेन, सायद चालक दलले यो उपद्रवलाई मन नपर्ला।"
  
  
  बर्टोल्डी टेबलबाट उठे र दौडन थाले। मतिर फर्केर हेर्दा उनको अनुहार गम्भीर थियो । "ठीक छ, श्री कार्टर," उसले भन्यो। "तपाईं आफ्नो अनुसन्धान गर्न सक्नुहुन्छ। तर म तपाईंलाई व्यक्तिगत रूपमा मेरो अफिसरको क्वार्टरमा लैजान्छु।"
  
  
  "तपाईको इच्छा अनुसार," मैले भनें।
  
  
  दिउँसोसम्म बिस्तारै खोजी जारी थियो। यसले केही पनि प्राप्त गरेन र क्याप्टेन बर्टोल्डीबाट क्रोधित टिप्पणीहरू आकर्षित गर्यो। हामीले छोटकरीमा उहाँको कोठाको पनि भ्रमण गर्दा उहाँ विशेष गरी रिसाउनुहुन्थ्यो। उसले सोध्यो। - "अब बम नभएको स्वीकार गर्नुहुन्छ?"
  
  
  "मैले भनें, 'होइन, अब म सुपरस्ट्रक्चर खोज्न चाहन्छु, लाइफबोटसम्म।'
  
  
  "बेतुका!" - उसले गुनगुन्यो, तर जारी राखौं। फिकुजाले हामीलाई केही समयको लागि मद्दत गर्यो; त्यसपछि जीना र म एक्लै छाड्यौं। हामीले ठूला जहाजका गल्लीहरू, भण्डारहरू, सबै खाडलहरू र कुनाहरू जाँच्यौं, तर कुनै फाइदा भएन।
  
  
  "हुनसक्छ कप्तान सही हुनुहुन्छ, निक," जीनाले रात्रिभोजमा भनिन्। - "हुनसक्छ बोर्डमा कुनै बम छैन। सायद डुङ्गा चलाउने तालिकामा परिवर्तन भएको कारणले जुडासले आफ्नो मौका गुमायो।"
  
  
  "म चाहन्छु कि यो सत्य हो," मैले भने। "म साँच्चै बर्टोल्डी सही हुन चाहन्छु। तर म यहूदालाई चिन्छु, जिनी।" मैले निहुरेँ । “हामीले नखोजिएको ठाउँहरू हुनुपर्छ। वा सायद हाम्रा एक सहायकले खराब काम गरे। हामीलाई थाहा छैन। र भोलि हामी न्यूयोर्क बन्दरगाहमा जान्छौं। मैले आज राती रेडियोमा हकलाई सन्देश पठाउनु पर्छ। '
  
  
  "के भन्न जाँदै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "यो मात्र हो कि हामीले जुडास र उसको बम फेला पारेनौं। Hawk केहि संग आउनेछ।
  
  
  
  
  म बेहोस भएर सुतेँ । जब म भोलिपल्ट बिहान उठेँ र केबिनको अर्को भागमा सुतिरहेको जीनालाई हेरे, मलाई लाग्यो कि हामी न्यूयोर्कको कति नजिक छौं। बिहानको खाजाको समयमा हामीले यात्रामा अझै तीन घण्टा लाग्ने बुलेटिन प्राप्त गर्‍यौं।
  
  
  "के जहाजलाई डक गर्न अनुमति दिइनेछ?" - जिनाले सोधे।
  
  
  "यदि त्यसो हो भने, त्यहाँ स्वागत समिति हुनेछ," मैले जवाफ दिए।
  
  
  जब अन्य यात्रुहरू प्याक-अप गरी ओर्लन तयार थिए, म जीनासँगै हाम्रो केबिनमा बसें। करिब दस बजे म फर्स्ट क्लास डेकमा गएँ, जुडासजस्तै कोही भेट्ने आशामा। साढे दश बजे मुख्य भूमि देखा पर्‍यो, र मध्याह्नको केही समय अघि हामीले न्यूयोर्क हार्बरमा मुर गयौं। अधिकांश यात्रुहरू डेकमा थिए, म्यानहट्टन स्काईलाइन र स्ट्याच्यू अफ लिबर्टीलाई हेरेर।
  
  
  मैले अपेक्षा गरे जस्तै, हामीलाई स्वागत गरियो। कोस्ट गार्डले लियोनार्डोलाई बन्दरगाहबाट समात्यो र यसलाई रोक्न भन्यो। कप्तानले आज्ञा पालन गरे, तर मैले उसलाई रिसाएर आफ्ना अफिसरहरूलाई आदेश दिइरहेको देखें। दिउँसोको केही समय पछि, धेरै कोस्ट गार्ड अफिसरहरू र सिपाहीहरू चढे, धेरै AX एजेन्टहरू, न्यूयोर्कका मेयर, र डेभिड हकसँगै।
  
  
  कप्तान बर्टोल्डीले आफ्नो क्याबिनमा भेट्न आग्रह गरे। कोस्ट गार्डका दुई वरिष्ठ अधिकारी, मेयर, हक, फिकुजा, जीना र म त्यहाँ जाने थियौं। हकले उसको अनलिट चुरोटबाट टोक्यो जब मैले उसलाई हाम्रो असफलताको बारेमा जानकारी दिए।
  
  
  "मलाई विश्वास लाग्दैन कि जुडास बोर्डमा छ," उनले भने। "र यदि ऊ जहाजमा छ भने, बम पनि त्यहाँ छ।" उसले जीनालाई हेर्यो। "तपाईं सुन्दर महिलाहरू भाडामा लिनुहुन्छ, निक," उनले भने।
  
  
  जीनाले प्रशंसा बुझे, तर व्यंग्य होइन। "ग्रेस," उनले भनिन् र मुस्कुराई।
  
  
  "प्रिगो," डेभिड हकले जवाफ दिए।
  
  
  म हाँस्न चाहन्थें, तर जुडासको विचारले मेरो मुखको कुना तल तान्यो।
  
  
  "के तपाईंले पूरै जहाज खोज्नुभयो?" - हकले सोधे।
  
  
  “माथिदेखि तलसम्म,” मैले भनें। “भगवानको खातिर, हामीले शौचालयमा पनि हेर्‍यौं। मलाई अब केहि थाहा छैन।"
  
  
  मैले केही बोलिनँ। हक र जीनाले मलाई हेरे।
  
  
  'यो के हो?' - हकले सोधे।
  
  
  "मैले अर्को ठाउँको बारेमा सोचिरहेको थिएँ," मैले भनें। "बर्टोल्डीलाई भन्नुहोस् म त्यहाँ पुग्छु।"
  
  
  म कोषाध्यक्षको टेबुलमा हतारिएर गएँ, याद छ कि हाम्रो खोजको सुरुमा कोषाध्यक्षले मलाई कप्तानको टेबुलमा चीजहरूको सुरक्षाको बारेमा कुरा गर्न आएका एक व्यक्तिको बारेमा भनेका थिए। यी बहुमूल्य चीजहरू हुन्। यसको मतलब त्यहाँ बोर्डमा सुरक्षित हुनुपर्छ।
  
  
  "हो, मिस्टर कार्टर," मैले उसलाई यसको बारेमा सोध्दा फब्रिजियोले भने। “हाम्रो अफिसमा ठूलो सेफ छ। तर म कल्पना गर्न सक्दिन कि त्यहाँ केहि छ जुन तपाइँलाई चासो हुनेछ।
  
  
  "सायद हामीले हेर्नु पर्छ," मैले भने। Fabrizio हामीलाई रिसाउनु भएन। उनले कप्तानलाई फोन गर्न पनि जिज्ञासा राखेनन् । केही बेर पछि, मानव आकारको सेफ खोलियो। म शिर निहुराएर भित्र पछ्याएँ । हामीले सबै कुरा हेर्‍यौं। ठूलो प्याकेजमा स्पेनबाट चाँदीको कलाकृति थियो। यो एक निराशा थियो।
  
  
  "म धेरै माफी चाहन्छु, सर," फब्रिजियोले भने।
  
  
  "ठीक छ, यो केवल एक विचार थियो।"
  
  
  म उसलाई छोडेर कप्तानको टेबुलमा फर्किएँ। मेरो टाउकोमा केहि दौडिरहेको थियो, तर मैले यो पत्ता लगाउन सकिन।
  
  
  उनीहरुले कार्यालयमा काम सुरु गरे । कप्तान आफ्नो डेस्कमा गए। हक बाहेक अरू सबै बसिरहेका थिए, जो मुखको कुनामा चुरोट लिएर कुनामा उभिएको थियो र उसको पातलो हातहरू उसको छातीमा पार भयो। म उहाँकहाँ गएँ र मेरो लागि केही काम नगरेको देखाउँदै मेरो टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "तर श्री कार्टरले यो जहाज माथि र तल हेरे!" - बर्टोल्डीले भने। "यदि त्यस्तो चीज बोर्डमा भएको भए, उसले फेला पार्ने थियो।"
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, कप्तान," दुई कोस्ट गार्ड अफिसर मध्ये पुरानो लेफ्टिनेन्ट कमाण्डर कमाण्डरले भने। "हामी यो जहाजलाई न्यूयोर्क हार्बरमा अनुमति दिन सक्दैनौं जबसम्म थप गहन छानबिन हुँदैन।"
  
  
  "सत्य," मेयर सहमत भए। - "हामीले खोजी जारी राख्नुपर्छ। लाखौंको ज्यान जोखिममा छ।"
  
  
  बर्टोल्डीले मलाई उग्र रूप दिए, मानौं मैले उसलाई यो अप्ठ्यारो अवस्थामा ल्याएको छु। "के तपाईं जाँदै हुनुहुन्छ," उसले सोध्यो, "मेरो जहाज खोजिरहँदा मेरा यात्रुहरूलाई यहाँ समुद्रमा छोड्न?"
  
  
  "होइन," हकले कोस्ट गार्ड अफिसरको रूपमा जवाफ दिए। सबैले उसलाई हेरे । "हामीसँग राम्रो योजना छ जुन यात्रुहरूका लागि धेरै सुरक्षित छ। हाल, यहाँ धेरै फेरीहरू सञ्चालन छन्। यात्रुहरू सामान बिना यी फेरीहरूमा चढ्छन् र बन्दरगाहतिर जान्छन्। जहाजलाई फेरि खोजी गर्दा तिनीहरूको राम्रोसँग हेरचाह गरिनेछ। जहाज आफैं खुल्ला समुद्रमा फर्काइनेछ, र मेरो निर्देशनमा मेरा मानिसहरू र लेफ्टिनेन्ट कमाण्डरका मानिसहरूले अनुसन्धान गर्नेछन्।
  
  
  "खुल्ला समुद्रमा फर्कनुहोस्!" बर्टोल्डीले सुस्त स्वरमा भने। "मेरो यात्रुहरू सार्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि यो मात्र सुरक्षित समाधान हो, कप्तान," हकले भने। "फेरीहरू यहाँ छिट्टै आइपुग्छन्," लेफ्टिनेन्ट कप्तानले भने।
  
  
  "तर तिमीलाई कुनै अधिकार छैन!" बर्टोल्डीले भने। "यो ठूलो मूर्खता हो।"
  
  
  "कप्तान," हकले भने, "धम्कीलाई बेवास्ता गर्नु मूर्खता हुनेछ।"
  
  
  कप्तान बर्टोल्डी टेबुलमा भारी पतन भयो। उसले हाततिर हेर्यो । "ठूलो," उनले भने। "तर यदि बम फेला परेन भने, सज्जनहरू, म मेरो कम्पनीलाई यस दुर्भाग्यपूर्ण घटनाको बिरूद्ध विरोध गर्न आमन्त्रित गर्न चाहन्छु।"
  
  
  "उहाँलाई सबै सम्मानका साथ व्यवहार गरिनेछ," हकले जवाफ दिए। "अब, क्याप्टेन, मलाई लाग्छ कि तपाईले यात्रुहरूलाई के भइरहेको छ भनेर सूचित गर्नु राम्रो हुन्छ।"
  
  
  मेरो दिमागमा घुमिरहेको सोचले अचानक आकार लियो। म अरू मानिसहरू नछोडेसम्म पर्खिएँ। केबिनमा कप्तान, हक, जीना र म मात्रै हुँदा मैले सोधेँ, "क्याप्टन, यात्रुहरू तपाईंकहाँ निश्चित रकमभन्दा बढी मूल्यवान वस्तुहरू जम्मा गर्न आउँछन् भन्ने कुरा सत्य हो?"
  
  
  बर्टोल्डीले मलाई असन्तुष्ट नजर दिए। मलाई विश्वास छ कि उसले मलाई आफ्नो व्यक्तिगत पीडादायी ठान्यो। "यो सहि हो, श्री कार्टर," उसले भन्यो।
  
  
  हकले मेरो अनुहारमा हेरे, मैले के सोचिरहेको छु भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गरे।
  
  
  "यस यात्राको क्रममा तपाईलाई यस्ता धेरै अनुरोधहरू छन्?"
  
  
  "सायद पाँच वा छ।"
  
  
  "अनि यी मानिसहरू यो अफिसमा आउँछन्, हैन?"
  
  
  "हो हो"।
  
  
  "के गर्दै हुनुहुन्छ, निक?" - हकले सोधे।
  
  
  "म तर्क गर्दैछु, सर," मैले भने। "के यी यात्रुहरू मध्ये एकले तपाईंको लकरमा ठूलो प्याकेज राख्यो?"
  
  
  'हो, साँच्चै। तिनीहरूमध्ये धेरै थिए।"
  
  
  "अनि तपाईले यी मध्ये एक जनालाई यो केबिनमा एक्लै छोड्नुपर्‍यो, छोटो समयको लागि पनि?"
  
  
  उसले मलाई अनौठो नजरले हेर्यो; त्यसपछि मैले उसलाई केही सम्झेको देखे। मैले उहाँलाई भेटेपछि पहिलो पटक, उहाँ आफ्नो स्वरमा केही हदसम्म विस्मयका साथ बोल्नुभयो। "हो, साँच्चै," उसले बिस्तारै भन्यो। "यहाँ एक जना मानिस थियो ..."
  
  
  'उनी कस्तो देखिन्थे?' - हकले सोधे।
  
  
  "उहाँको दाह्री थियो। हेर्दा निकै अनौठो मान्छे । धेरै पातलो अनुहार।
  
  
  'यहूदा!' - हक करायो।
  
  
  "मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ," मैले भनें। "र सायद उनले यो क्याबिनमा हुँदा आफ्नो योजना परिवर्तन गरे। उसले बमलाई ठूलो सेफमा राख्ने इरादा गरेको हुन सक्छ, तर यहाँ एक्लै हुँदा राम्रो ठाउँ खोज्ने निर्णय गरेको हुन सक्छ। वा सायद उनले कोषाध्यक्षको विषयको बारेमा जिज्ञासा जगाउन चाहेनन्।"
  
  
  बर्टोल्डीले आफ्नो डेस्कको दराजमा रमाएर कागजको टुक्रा निकाले। उसले एक क्षण उसलाई हेर्यो। "यो उसको नाम हो," उसले भन्यो। - अर्नोल्ड बेनेडिक्ट। डेक ए मा उनको पहिलो श्रेणीको केबिन नम्बर १२ छ।'
  
  
  त्यही क्षणमा, मेयर हातमा कागजको टुक्रा र अनुहारमा डरलाग्दो अभिव्यक्ति लिएर ढोकामा देखा पर्‍यो।
  
  
  "सज्जनहरू, यदि परिस्थितिको गम्भीरताको बारेमा कुनै शंका थियो भने, यसलाई अब सफा गर्न सकिन्छ।"
  
  
  'यो के हो?' - हकले सोधे।
  
  
  "मेरो कार्यालयले भर्खरै रोमबाट यो टेलिग्राम प्राप्त गर्यो," उसले कठोरतापूर्वक भन्यो।
  
  
  हकले कागजको टुक्रा लिए र ठूलो स्वरले पढ्यो:
  
  
  
  
  
  "मेयर महोदय। एटम बम यस्तो ठाउँमा राखिएको छ कि एक बटनको क्लिकमा तपाईको शहर ध्वस्त हुन सक्छ। तपाईंले हामीलाई विश्वास गर्नुपर्छ जब हामी भन्छौं यो मजाक होइन। यो प्रमाणित गर्न, हामी हाम्रो इग्निशन मेकानिजमको कोड नम्बर प्रदान गर्दछौं: HTX 312।
  
  
  सुनको एक करोड डलरको रकम भुक्तानी नगरे ४८ घण्टाभित्र बम विस्फोट गराइनेछ । त्यो न्युयोर्कमा बस्नको लागि दस डलर हो। कृपया यस बारे धेरै ध्यानपूर्वक सोच्नुहोस्। पैसा कमाउने धेरै स्रोतहरू छन्। तपाईंले 24 घण्टा भित्र थप निर्देशनहरू सहितको दोस्रो सन्देश प्राप्त गर्नुहुनेछ।
  
  
  
  
  
  हकले मलाई हेर्यो । "उहाँ नै हो," उनले भने। त्यसपछि उनले सोधे, "के तपाई कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ कि उसले सय मिलियन डलरले के गर्न सक्छ?"
  
  
  "यो चिठी कसले पठाएको हो थाहा छ?" - मेयरले सोधे।
  
  
  "हामीले खोजिरहेका मान्छे," हकले जवाफ दिए। "टेलीग्राम रोममा उनको एक सहयोगी द्वारा पठाइएको थियो ताकि यो न्यूयोर्क मा "लियोनार्डो" को आगमन संग मेल खान्छ।"
  
  
  "सायद फारेली," मैले गुनगुनाएँ।
  
  
  "उल्टो," कप्तानले आपत्ति जनाए। "यसले 'लियोनार्डो' को बारे मा केहि बोल्दैन, केहि पनि छैन।"
  
  
  "स्पष्ट कारणहरूको लागि," हकले गुनगुन्यो। "स्पष्ट रूपमा तिनीहरूले यो जहाजमा ध्यान आकर्षित गर्न चाहँदैनन्, मिस्टर बर्टोल्डी।"
  
  
  मैले कप्तानको आँखामा हेर्दा याद गरें जब हकले उसलाई आफ्नो सामान्य शीर्षक बिना सम्बोधन गरे। उसको अहंकार कष्टप्रद थियो, तर मलाई मद्दत गर्न उनको अनिच्छा जत्तिकै कष्टप्रद थिएन। तर अब हक कमाण्डमा थियो, र बर्टोल्डीले AX बाट अर्डर लिइरहेका थिए, चाहे उसलाई यो मनपर्यो वा होइन।
  
  
  "मलाई सूचित गरिएको थियो कि राष्ट्रपति र गभर्नरले एउटै टेलिग्राम प्राप्त गरे," मेयरले भने। "उनीहरू चाहन्छन् कि हामी आवश्यक पैसा उठाउन सँगै काम गरौं। तर सय करोड सुन, हे भगवान, यो कस्तो पागल ?
  
  
  "एउटा पागल मानिसलाई हामीले धेरै गम्भीरतापूर्वक लिनुपर्छ, मेयर महोदय। "एक मनोरोगी ठग जो सुनको बारहरू नपुगेमा आफ्नो धम्की पूरा गर्न कटिबद्ध छ," मैले भने।
  
  
  "यो बेतुका छ, पूर्णतया बेतुका छ," बर्टोल्डीले झुक्किए। "यो मजाक हो, नराम्रो अमेरिकी मजाक।"
  
  
  "यदि बम पड्यो भने म हाँस्न चाहन्न," हकले भने। उसले ढोकातिर आफ्नो घाँटी तान्यो र ढोका बाहिर उभिरहेका तटरक्षक अधिकारीलाई बोलायो।
  
  
  'हजुर सर?' भित्र पस्दा लेफ्टिनेन्ट कमाण्डरले भने ।
  
  
  "श्री कार्टर र म यो झोपडी खोज्नेछौं। यस बीचमा, तपाईंको सहायक र मेरा केही अफिसरहरू लिएर जानुहोस् र हेर्नुहोस् कि तपाईंले डेक ए मा केबिन बाह्रमा अर्नोल्ड बेनेडिक्टलाई भेट्टाउन सक्नुहुन्छ। ऊ त्यो मानिस हुन सक्छ। "ओ हो, कप्तान," हकले थपे, "उनी पक्कै पनि सशस्त्र र खतरनाक हुनेछन्।" त्यसैले सम्भावित सबै सावधानी अपनाऔं।" अफिसरले टाउको हल्लायो र फर्कियो।
  
  
  "उहाँको दाह्री छ," कप्तानले भने। पुरानो झगडा लगभग पूरै हराइसकेको थियो, र उनको मौसमी अनुहारमा डरलाग्दो झुर्रियाँ देखा पर्यो। "र धेरै, उह, पातलो अनुहार। ओह, र मलाई अर्को कुरा याद छ।"
  
  
  'कुन चाही?' - हक भुक्यो, सावधानीपूर्वक कप्तानको प्रत्येक शब्द पछ्याउँदै।
  
  
  "ठीक छ, मलाई थाहा छैन यो महत्त्वपूर्ण छ कि छैन," बर्टोल्डी हिचकिचाए, "तर उनले मलाई विमानमा इन्सुलिन लिन सम्भव छ कि भनेर सोधे। मलाई शंका छ कि उहाँलाई मधुमेह छ।
  
  
  "उनी एकदमै नराम्रो देखिन्छन् अचम्मको कुरा होइन," मेरो दिमागको आँखामा जुडासको डरलाग्दो प्रोफाइल देखेर मैले नरम स्वरमा भनें। हकले टाउको हल्लायो। - “अनि कप्तान, के तपाईले मेरा दुई जना खानी विशेषज्ञहरूलाई सबै अप्रत्याशित परिस्थितिहरूको लागि तयारी गर्न यहाँ पठाउनुहुन्छ? र हामीलाई थाहा दिनुहोस् जब "अर्नोल्ड" भेटिन्छ।
  
  
  "सबै ठिक छ," लेफ्टिनेन्ट कमाण्डरले भने। उसले केबिन छोड्यो। जीना मेरो छेउमा उभिरहेकी थिइन्, मेरो बीचमा आफ्ना औंलाहरू जोडेर। - "म तिमीलाई कसरी मद्दत् गर्नसक्छु?" उनले सोधिन्।
  
  
  "जानुहोस् र लाउन्जमा एक कप कफी खानुहोस्," हकले भने। "तपाईं यसको योग्य हुनुहुन्छ।"
  
  
  जिना मलाई हेरेर मुस्कुराउदै केबिनबाट निस्किइन् । कप्तानले उनको विनम्रताबाट पछि लागे। उनले अन्ततः केही सम्मान देखाउन थाले। जब हक र म केबिनमा एक्लै थियौं, उहाँ मतिर फर्कनुभयो र मुस्कुरायो।
  
  
  "म धेरै बाहिरी काम गर्दिन, निक," उनले भने, "र मलाई यो मनपर्छ। के तपाइँसँग कुनै अन्य जादुई विचारहरू छन्?
  
  
  ‘होइन सर । अब यो केबिन भित्र बाहिर घुमौं।
  
  
  र हामीले यो गर्यौं। मलाई थाहा थियो कि फेरीहरू पहिले नै आफ्नो बाटोमा थिए र यात्रुहरू छिट्टै तल झर्नेछन्, जसले मलाई अलिकति शान्त बनायो। तर यदि जुडासको हातमा बम डिटोनेटर थियो भने, उसले हामीलाई जुनसुकै बेला उडाउन सक्छ।
  
  
  हामीले कप्तानको टेबुलमा रम्यौं, फाइल क्याबिनेटहरू खोज्यौं, र सम्पूर्ण क्याबिन वरिपरि हेरे। हक चाँडै थकित भयो। उनी कप्तानको टेबुलको कुर्सीमा बसे, र मैले उसको निधारमा पसिनाका थोपाहरू देखेँ।
  
  
  "म बुढो हुँदैछु, निक," उनले भने। "यहाँ एकदमै अस्तव्यस्त देखिन्छ।"
  
  
  "तिमी सहि छौ," मैले भनें। मैले केबिनको छेउको भित्तामा हेरे, भेन्टिलेसन ग्रिल देखे र सोचें।
  
  
  म बारको छेउमा बसें। यो एकदम ठूलो प्यानल मा राखिएको थियो, जो पेंच संग पर्खाल संग जोडिएको थियो। एउटा पेंच खुल्ला थियो।
  
  
  मैले सोधे । -"तिमीसँग नङ कैंची छ?"
  
  
  "हो," उसले आफ्नो खल्तीमा पुगेर मलाई कैंची दियो।
  
  
  जब उसले देख्यो कि म प्यानलको स्क्रू खोल्न थालेको छु, ऊ आएर मेरो छेउमा चासो लिए। मैले ज्वरोले काम गरेँ, र प्यानल केही समयको लागि एउटा कुनामा अड्किए पनि, अन्ततः मैले यसलाई च्यात्न सफल भएँ।
  
  
  हामीले हावाको नलीमा हेर्यौं र त्यहाँ हामीले देख्यौं: तीन फिट लामो प्याकेज, खैरो कागजमा बेरिएको। यसले हावा नलिकाको प्वाल भर्यो र हावाको नलिका घुमेको ठाउँमा यसको अन्त्यको साथ आराम गर्यो र केबिनबाट तेर्सो रूपमा गयो।
  
  
  "धिक्कार छ," हकले भने।
  
  
  कैंची प्रयोग गरेर, मैले कागजमा प्वाल काटें र सामग्रीहरू हेरे। यो एक हल्का धातु बक्स थियो, सायद एक एल्युमिनियम मिश्र धातु। बाहिर एउटा सानो लामो-दायरा इलेक्ट्रोनिक रिसीभर सहित संयन्त्रहरू थिए। एउटा सानो रातो बत्ती बलेको थियो, यसले बम तुरुन्तै विस्फोट हुन तयार भएको संकेत गरिरहेको थियो।
  
  
  मैले पछाडि तानेँ।
  
  
  "म खानी विज्ञहरूलाई बोलाउँछु," हकले चुपचाप भने। "यो बुझ्ने कोही मसँग पनि छ।"
  
  
  मैले सोधे । - हामी यात्रुहरु संग के गर्नुपर्छ "हामी पहिले उत्रनु पर्छ?"
  
  
  हकले आफ्नो चिसो आँखालाई विचारपूर्वक साँघुर्यो। "मलाई लाग्दैन। जुनसुकै बेला हामी यहूदासँग भिड्न सक्छौं। यसबाहेक, हामीले मान्नु पर्छ कि बम हाम्रो नाक मुनि एक मिनेट भन्दा कममा विस्फोट हुन सक्छ, सायद एक सेकेन्ड पनि। हामी बन्दरगाहको धेरै नजिक छौं। यदि यहाँ बम विस्फोट भयो भने, मुख्य भूमिलाई हामी बन्दरगाहमा भएजस्तै क्षति हुनेछ। होइन, निक, हामीले यसलाई बन्द गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ।"
  
  
  मैले हकले जस्तै जुडासलाई उछिनेको निर्णय गर्दै टाउको हल्लाएँ। विशेषज्ञ लिन उनी क्याबिनबाट निस्किए। मैले उसको पछाडिको ढोका बन्द गरें र फेरि डरलाग्दो प्याकेजको जाँच गरें।
  
  
  रातो बत्ती बमको भयानक र विनाशकारी शक्तिलाई संकेत गर्दै अशुभ रूपमा चम्किरहेको थियो। त्यसपछि म सोचें कि जुडासले आफैंलाई मारेको भए पनि डेटोनेटरलाई साँच्चै थिच्छ कि भनेर। यो मानिस, मलाई विगतको अनुभवबाट थाहा थियो, दुष्टको अवतार थियो। सायद यदि उसलाई हामीले बम पत्ता लगाएको थाहा पाएको भए, उसले आफ्नो अमानवीय योजनालाई पूरा गर्न हिचकिचाउने थिएन, यद्यपि विस्फोटले उसको मृत्यु भयो। हामीले कुनै पनि मौका लिन सकेनौं, त्यो धेरै निश्चित थियो, विशेष गरी जब हामी अप्रत्याशित र यहूदा जस्तो मानसिक रूपमा विकृत व्यक्तिसँग व्यवहार गरिरहेका थियौं।
  
  
  मैले यस दुःस्वप्नको भयानक नतिजालाई पहिले नै देखेको थिएँ - मशरूम क्लाउडले यसको आणविक विष फैलाएको थियो। पैंतालीस किलोमिटर विनाशको दायरा भित्र लाखौं मानिसहरू मर्नेछन्। धेरै हजारौं माध्यमिक र तृतीयक झटका छालहरूमा मर्नेछन्। र थप हजारौं विकिरणबाट ढिलो र भयानक मृत्यु हुनेछ।
  
  
  ढोका ढकढक्याएर मेरो विचार तुरुन्तै रोकियो। म ढोकामा गएर को हो भनेर सोधें। हकले आफ्नो नाम बोल्ने बित्तिकै, मैले ढोका खोलिदिएँ र उसलाई भित्र जान दिनुहोस्।
  
  
  उनको पछि क्याप्टेन बर्टोल्डी र तीन जना उदास देखिन्थे जसलाई मैले नचिनेको थिए। "यसलाई हेर, बर्टोल्डी," हकले कप्तानको अविश्वास र दयाको अभावबाट दिक्क भएर भने। बर्टोल्डी फिक्का भयो। ऊ काँप्दै उभियो, नपुंसक रिसले मुट्ठी समातेर।
  
  
  "अनि यहाँबाट निस्कनुहोस्, सर," हकीले भुक्यो, मलाई कप्तानलाई ढोकासम्म लैजान इशारा गर्दै।
  
  
  बर्टोल्डी काठको पाइलामा हिंड्दै थिए, उनका आँखा अनौठो ढंगले अगाडि हेरिरहेका थिए। मैले उसको पछाडिको ढोका बन्द गरें र हक र अरू तीन जनातिर फर्के। "मिस्टर गोटलिब, निक कार्टर," उनले भने।
  
  
  मैले रिमलेस चश्मा लगाएको पातलो, तारीलो मानिससँग हात मिलाएँ—एक वैज्ञानिकको स्टिरियोटाइप। हकले मलाई बताउनुभयो कि गोटलिबले डेटोनेटरको आविष्कार गरेको थियो, एक उपकरण जसले यहूदा र उनका साथीहरूलाई बम बनाउन अनुमति दिएको थियो।
  
  
  यसैबीच, दुई इग्निशन विशेषज्ञहरू बमबाट प्याकेजिङ हटाउन व्यस्त थिए। "यो डरलाग्दो... डरलाग्दो हुनेछ," गोटलिबले गुनगुनाउँदै भने, "यदि मेरो यन्त्र यसरी प्रयोग भएको भए।"
  
  
  यो, निस्सन्देह, एक understatement थियो। गोटलिब बममा झुकेर अन्य दुई जना मानिसमा सामेल भए। "के तपाइँ पक्का हुनुहुन्छ कि यो उहाँ हो?" - हकले उसलाई सोध्यो।
  
  
  Gottlieb टाउको हल्लायो। 'यसमा कुनै शंका छैन। यसलाई सँगै राख्ने व्यक्तिलाई थर्मोन्यूक्लियर फिशनको ठूलो समझ छ। दुर्भाग्यवश, हामीले यो ज्ञानलाई अझ विस्तार गरेका छौं।" हकले मलाई हेरे र म झस्किएँ। गोटलिब र AX का दुई जना बममा काम गरिरहेका थिए। गोटलिबले आफ्नो जिब्रोमा क्लिक गर्दा र आफैंमा गनगन गर्दा रातो बत्ती तिनीहरूको अनुहारमा भूतको रूपमा चम्क्यो। "यहाँ," उसले अन्तमा भन्यो। - त्यहाँ तार छ। हो त्यही हो। होइन, त्यो होइन, अर्को।
  
  
  हामी भित्तामा खोलिएको वरिपरि भीड गर्यौं। मैले केही महसुस नगरे पनि अहिले नै बम पड्नुभयो भने के हुन्छ भनेर सोच्ने प्रयास गरें। बममा काम गर्ने मानिसहरु स्टिलको स्नायु भएको देखिन्छ। हक ढोकामा गए र लेफ्टिनेन्ट कमाण्डरले पहिले नै रिपोर्ट गरिसकेका छन् कि भनेर सोधे। यो अवस्था थिएन।
  
  
  "के यो चीजमा उनीहरूले श्रेय दिने शक्ति छ? - मैले Gottlieb लाई सोधें।
  
  
  उसले मेरो दिशामा नहेरी बिस्तारै बोल्यो, किनकि उसको सबै ध्यान बममा केन्द्रित थियो। - 'मलाई त्यस्तै लाग्छ। यहाँबाट बमले ६०, सत्तरी किलोमिटरको दायराभित्रका सबै कुरा नष्ट गर्नेछ ।” उसले डेटोनेटर मेकानिज्ममा ध्यान केन्द्रित गर्यो, र त्यसपछि, मानौं आफ्नो विचारलाई जोड दिन, उसले भन्यो: "कसैले पनि मौका पाउनेछैन।"
  
  
  टाउको हल्लाएर मात्र गर्न सक्थेँ । गोटलिब, एक घातक क्याटेचिज्म पढ्ने मानिस जस्तै, विशेषज्ञहरूको कामलाई निरन्तरता दिँदै, जारी राखे: "तर पहिलो विस्फोट, पहिलो झटका छालहरू यस कुराको अन्त्य हुनेछैन। वर्षा, ज्वार छालहरू - विकिरण रोग र निर्जन भूमि को एक भाग, मृत सागर को एक भाग। म्यानहट्टन कुनै मानिसको भूमि बन्नेछ, आउने दशकहरूमा पूर्ण रूपमा बस्न नसक्ने।"
  
  
  मैले अब सोधिनँ। Gottlieb ले मलाई सोच्नको लागि प्रशस्त खाना दिनुभयो।
  
  
  'तिमीलाई कस्तो छ?' - हकले डराएर सोधे, अझै पनि आफ्नो रगडेको चुरोट चपाउँदै।
  
  
  एक जना पुरुष उहाँतिर फर्के। "हामीसँग अर्को जोखिमपूर्ण केस छ, सर," उनले भने। निधारबाट पसिनाको थोपा अनुहारमा झरेको थियो ।
  
  
  हक र म अरूमाथि झुक्यौं र ध्यानपूर्वक हेर्यौं।
  
  
  एक बिन्दुमा, जब मैले सोचें कि तिनीहरू लगभग सकिसकेका छन्, Gottlieb कराए, "नर्क! यो होइन!'
  
  
  यन्त्रसँग काम गर्ने मानिस रोकियो र भित्तामा टाउको झुक्यो। उसले आँखा बन्द गरेर गहिरो सास लिँदा उसको हात अलिकति हल्लिएको मैले देखें। त्यसपछि उनले आफैंलाई कम्पोज गर्न आफैलाई हल्लाए। उसले अन्य दुईसँग जारी राख्यो, र दश मिनेट भन्दा कममा तीन जना पुरुषहरू फर्के, तिनीहरूको ओठमा सन्तुष्टिको एक डरलाग्दो रेखा देखा पर्‍यो।
  
  
  "यो भयो," Gottlieb कानाफूसी गरे। - "बम हानिरहित छ।"
  
  
  हक र मैले एक अर्कालाई हेरे। उसले सास फेर्यो। "यो मेरो थकित शरीरको लागि धेरै थियो," उनले भने। उनले कप्तानको डेस्कमा झुकेर गहिरो सास फेरे।
  
  
  म उठेर हाँस्न खोजेँ ।
  
  
  हकले एउटा नयाँ चुरोट लियो, जल्यो र सावधानीपूर्वक एउटा घेरा निकाल्यो। त्यो केबिनको छतमा उठ्यो जब उसले मलाई सीधा हेर्यो। "अब त्यो सकियो, निक, त्यहाँ एउटा मात्र काम गर्न बाँकी छ।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "जुडास," मैले भनें। "र यदि मैले त्यसो भन्न सक्छु, सर, जिउँदो भन्दा मरेको राम्रो।"
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  यात्री अलर्ट तुरुन्तै रद्द गरियो र क्याप्टेन बर्टोल्डीले राम्रो कामको लागि हामीलाई धन्यवाद दिए। जहाजमा भर्खरै आएका फेरीहरूलाई घाटमा फिर्ता पठाइयो। लियोनार्डो बन्दरगाहमा धेरै घण्टा ढिलो प्रवेश गर्नेछ।
  
  
  आदेश दिए लगत्तै, कोस्ट गार्डका लेफ्टिनेन्ट कमाण्डर पुलमा आइपुगे, जहाँ हक र म कप्तानसँग परामर्श गर्न गयौं। "बेनेडिक्ट कतै भेटिएन," लेफ्टिनेन्ट कमाण्डरले हकलाई रिपोर्ट गरे। "तपाईंका मानिसहरूले अनुसन्धान जारी राखेका छन्, तर ऊ लुकेर बसेको छ र अन्य यात्रुहरू ओर्लिएपछि हामीबाट उम्कने आशा राख्दछ।"
  
  
  "ठीक छ," हकले खल्लो स्वरमा भन्यो। "यात्रुहरूको अराजकतामा अवतरण गर्न कोशिस गर्दै, ती सबैलाई राम्रोसँग हेर्न हाम्रो लागि लगभग असम्भव हुनेछ। र पक्कै पनि उसले सधैं आफ्नो रूप परिवर्तन गर्न सक्छ।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि हामी यसमा भरोसा गर्न सक्छौं," मैले भने।
  
  
  जहाज पाँच बजे डक भयो। न्यूयोर्क पोस्टले पहिले नै बोल्ड हेडलाइन्सको साथ सडकमा विशेष संस्करण थियो। घाट र वरपर भीड भीड; प्रहरीले उनीहरुलाई रोक्न खोज्यो । रिपोर्टर र फोटोग्राफरहरू जताततै थिए।
  
  
  हकले गलियारेको सुरु र अन्त्यमा अफिसरहरू राखे।
  
  
  "अब देखि, म आफैं गर्न चाहन्छु," मैले उसलाई भने।
  
  
  "ठीक छ," उसले जवाफ दियो। - "म केही समयको लागि बोर्डमा बस्नेछु ताकि तपाईलाई थाहा छ कि म कहाँ छु यदि तपाईलाई मेरो आवश्यकता छ।"
  
  
  यात्रुहरू ओर्लनु अघि जीना र मैले जहाज छोड्यौं। मैले उसलाई भन्सार भवनमा लगेर त्यहाँ बस्न भनें।
  
  
  घाट अराजकतामा थियो र म जुडास फेला पार्ने बारेमा निराशावादी भावना थियो।
  
  
  "तिमी नजिकै बस, हैन?" - जिनाले सोधे।
  
  
  "होइन, म पूरै घाट खोज्न जाँदैछु। यदि हामीले एकअर्कालाई गुमायौं भने, हिल्टन होटेलमा कोठा पाउनुहोस् र मेरो कुरा नसुन्जेल त्यहाँ बस्नुहोस्।"
  
  
  "ठीक छ," उनले मेरो गालामा चुम्बन गर्दै भनिन्। - 'होस् गर।'
  
  
  'तिमी पनि।'
  
  
  
  
  पत्रकारहरू घाटको वरिपरि जिज्ञासुहरूसँग घुलमिल भए, र पुलिसले सुव्यवस्था कायम गर्नको लागि आफ्नो प्रयासहरू त्याग्नुपर्‍यो। म गल्ली नजिकै रोकिएँ जहाँ दुई अन्य AX एजेन्टहरू पनि उभिरहेका थिए। एक दिन तिनीहरूले दाह्री भएको एक यात्रुलाई रोके र बलियोसँग समाते। म चाँडै तिनीहरूको नजिक पुगें र तिनीहरूले गलत थियो भनेर भने। दाह्री वास्तविक भयो।
  
  
  छ बजेपछि मात्रै डेकबाट झरेको मान्छे देखेँ। भन्सारमा जानुको सट्टा, उनी भवनको छेउमा पुगे, जहाँ एक गार्ड पार्किङ गेटमा उभिएको थियो। सुरुमा मैले उसलाई पछाडिबाट मात्र देखेँ। उसले राम्रो लुगा लगाएको थियो र छडी लिएर हिँडेको थियो। उसको हिँडाइ मलाई परिचित लाग्थ्यो। मैले नजिक हेरें र कपाल नभएको हातले ब्रिफकेस समातेको देखेँ। यो वास्तविक छाला जस्तो देखिएन। र वास्तविक हातले जस्तै हात झोलाको ह्यान्डल वरिपरि झुकिएको थिएन। जसरी म उसको पछि लाग्दै थिए, उसले आफ्नो टाउको घुमायो र मैले उसको अनुहार देखे। उनीसँग जुँगा र सनग्लास थियो, तर यो खोपडीलाई अरू कुनै कुराको लागि गल्ती गर्न सकिँदैन। यो यहूदा थियो। मलाई देखेर हतार हतार भवनको छेउमा पुगे । हामी र म बीचमा धेरै मानिसहरू थिए भीडबाट हिंड्नुपर्‍यो। म बिस्तारै अगाडि बढें, र जब म पास भएँ, जुडास गेटमा पहिले नै थियो। जब मैले विल्हेल्मिनालाई तानेर दौडें, मैले उसलाई गार्डलाई ढकढकाएर गेटबाट पार्किङ स्थलमा गएको देखें।
  
  
  जब म नजिक पुगें, यहूदा नजरबाट टाढा थियो। आफ्नो खुट्टामा हाम फालेको गार्डले मलाई रोक्न खोज्यो तर म को हुँ भनेर चिच्याएँ र गेटबाट दौडिएँ। पार्क गरिएका कारहरूको पङ्क्तिको वरिपरि हिंड्दै, मैले ट्याक्सी चढेको देखें। जुडासले मलाई पछाडिको झ्यालबाट हेर्यो।
  
  
  म लुगर समातेर त्यहाँ उभिएको मोटरसाइकलतिर दौडिएँ । त्यहाँ नजिकै लामो कपाल भएका युवाहरूको समूह थियो, र मैले मोटरसाइकल तिनीहरूमध्ये एकको हो भनेर अनुमान गरें। मैले हेरें र चाबी इग्निशनमा थियो। म काठीमा हामफालेँ । यो राजमार्गको लागि डिजाइन गरिएको ठूलो होन्डा थियो, र इन्जिनले एक आश्वस्त आवाज बनायो। "हेलो!" - एकजना युवकले गर्ज्यो।
  
  
  "म केही समयको लागि उधारो लिन्छु!" - म फर्केर चिच्याएँ। म आफ्नो सिटबाट हतारिएर ट्याक्सीतिर लागेँ ।
  
  
  जब म सडकमा बाहिर निस्किएँ, ट्याक्सी दुई ब्लक टाढा बायाँ घुम्यो। मैले ट्राफिकको माध्यमबाट गाडी चलाएँ। मैले ट्याक्सीलाई ओभरटेक गर्न थालेँ र ट्राफिक लाइटमा ट्याक्सी समात्न सक्छु भन्ने सोचें। त्यसपछि ट्याक्सी रातो बत्ती चल्न थाल्यो। जुडासले या त चालकलाई धेरै पैसा दिए वा उसको टाउकोमा बन्दुक राखे। दस मिनेट पछि हामी केनेडी अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल जाने राजमार्गमा थियौं। राजमार्गमा ट्याक्सी मबाट टाढा गयो, तर मलाई लाग्यो कि म सहि ठाउँमा छु। मैले एयरपोर्टमा उसलाई नभेट्दा जुडास कसरी विमानमा चढ्न सक्छ भन्ने मैले बुझिनँ।
  
  
  म गलत थिए। जब मैले स्टेशन भवन तर्फ राजमार्ग बन्द गरें र मेरो र ट्याक्सी बीचको दूरी बन्द गर्ने प्रयास गरें, मैले तेलले भरिएको मोड लिएँ र एक साइकल चालक मेरो अगाडि चिप्लियो।
  
  
  सौभाग्यवश, म अग्लो झाडीहरूले भरिएको एउटा तटबन्धमा पुगें र मसँग घाउ, घाउ र एउटा च्यातिएको सूट मात्र थियो। तर अब मोटरसाइकल चलाउन पाइँदैन । मैले पछि मालिकलाई क्षतिपूर्ति दिने निर्णय गरे र एयरपोर्टमा हिंडें। मैले गुज्रिरहेका सबै गाडीहरू रोकें, तर तिनीहरूले अब हिचकिकरहरू लिएनन्।
  
  
  अन्ततः एउटा ट्रकले मलाई उठायो र हामी जुडासको कम्तिमा ४५ मिनेटपछि एयरपोर्ट पुग्यौं।
  
  
  मैले सोधपुछ गरें र पत्ता लगाएँ कि त्यो साँझ एक दर्जन विदेशी उडानहरू प्रस्थान गर्ने थियो। तीमध्ये एउटा प्यान एमबाट रोमको उडान थियो। हो, एक जना मानिसले अन्तिम मिनेटमा साइन अप गरे। एक निश्चित श्री बेनेडिक्ट।
  
  
  मैले सोधे । - "के म अझै उहाँलाई भेट्न सक्छु?"
  
  
  मान्छे उडान तालिका जाँच गर्न फर्कियो र त्यसपछि आफ्नो घडी हेरे। "होइन," उसले भन्यो।
  
  
  विमान दस मिनेट अघि उडेको थियो। ठ्याक्कै निर्धारित समयमा।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  यो स्पष्ट थियो कि यहूदा बिना ढिलाइ रोम फर्कनेछ। त्यहाँ उहाँ आफ्नो मुख्यालय र फारेली र उसको डाकुहरूको नजिक हुनुहुनेछ। उसलाई सायद थाहा थिएन कि हामीले सिसिलीमा उनको भूमिगत कम्प्लेक्स पत्ता लगाएका थियौं।
  
  
  रोमको अर्को उडान भोलिपल्ट बिहानसम्म छोडेन। तर त्यहाँ डेढ घण्टामा लन्डनको उडान थियो र त्यसपछि रोमको लागि उडान थियो, त्यसैले हामी बिहानको खाजाको लागि समयमै आइपुग्नुपर्थ्यो, जुडास ल्यान्डेको एक घण्टा पछि।
  
  
  मैले जीनालाई फोन गरेँ र मैले टिकटहरू किन्दा उनले हिल्टनबाट विमानमा ट्याक्सी लिए। म उनी मसँग हुन चाहन्थें किनभने उनी जियोभन्नी फारेलीलाई राम्ररी चिन्थे। जब मैले हकलाई बोलाएँ र जुडासको हारको लागि माफी मागेँ, उसले भन्यो, "ठीक छ, उसलाई रोममा भेट्टाउन सजिलो हुनेछ। तर याद गर्नुहोस्, यदि ऊ भाग्यो भने, उसले डेटोनेटर राख्नेछ।"
  
  
  "के मैले रोम वा इन्टरपोलमा पुलिसलाई सम्पर्क गर्नुपर्छ ताकि तिनीहरूले उसलाई उठाउने प्रयास गर्न सकून्?"
  
  
  "होइन," हकले भने। उसको आवाजमा कडा, चिसो आवाज थियो उसले कहिलेकाहीँ प्रयोग गर्छ। "यदि पुलिसले उसलाई समात्यो भने, तपाईलाई थाहा छैन के हुन सक्छ। निक, म उसलाई मरेको हेर्न चाहन्छु, जस्तो कि तपाईंले सुझाव गर्नुभयो।
  
  
  यो सुनेर मलाई अचम्म लागेन।
  
  
  हामीले उडान भर्दा, जीना र म पूरै थाकेका थियौं र धेरैजसो बाटोमा सुतेका थियौं। मलाई राम्रोसँग निन्द्रा लागेन, तर मलाई मेरो बाटोमा जारी राख्न पर्याप्त आराम गरियो। जीना बच्चा जस्तै सुतिन्।
  
  
  हामी लन्डनमा छिटो र सजिलो जडान गर्न सक्षम भयौं र आठ बजे मात्र रोम पुग्यौं। यो एक सफा घाम बिहान थियो। मैले ट्याक्सी चालकलाई जीनाले दिएको अपार्टमेन्टको ठेगाना दिएँ। फारेलीले आफ्ना महिलाहरूलाई त्यहाँ ल्याए, र जीनाले भने कि उनले कहिलेकाहीं अन्य अन्डरवर्ल्ड मालिकहरूसँग भेट्न प्रयोग गर्थे। पुलिसलाई अपार्टमेन्टको अस्तित्वको बारेमा थाहा थिएन, तर मलाई जुडासलाई थाहा थियो जस्तो लाग्यो। यदि उसले अवतरण पछि तुरुन्तै फारेलीलाई बोलाएको थियो भने, उसलाई भनिएको थियो कि यो सिसिली जान सुरक्षित छैन। यसैले, तिनीहरूले यो अपार्टमेन्ट सबैभन्दा सुरक्षित ठाउँ हो भनेर निर्णय गरेको हुन सक्छ, र यो सम्भव छ कि तिनीहरू त्यहाँ भेटेर थप योजनाहरू छलफल गर्नेछन्।
  
  
  अवतरणको करिब एक घण्टा पछि, हामी एउटा अपार्टमेन्ट भवनको अगाडि रोकियौं। हामी भित्र पस्न लागेका थियौं जब मैले कुनाबाट आवाज सुने।
  
  
  "यहाँ चुपचाप बस्नुहोस्," मैले जीनालाई भने।
  
  
  म घरको कुनामा दगुरेँ र दुईजना पुरुषहरू एउटा छेउको ढोकाबाट बाहिर निस्केर सडकको छेउमा पार्क गरिएको चाँदीको लान्सियामा पुगेँ। दुई मध्ये एक अग्लो, पातलो फेरेली थियो, र अर्को जुडास थियो, उसको सूटमा मृत्यु जस्तै देखिन्छ। ऊ भेषमा थिएन, तर अझै छडी बोकेको थियो।
  
  
  मैले तुरुन्तै प्रहार गर्ने निर्णय गरें। मैले विल्हेल्मिनालाई बाहिर निकालें। "त्यति भए पुग्छ," मैले चिच्याएँ। "रोम तिम्रो अन्तिम बिसौनी हो।"
  
  
  उनले मैले सोचे भन्दा धेरै छिटो प्रतिक्रिया दिए। मैले गोली हानेपछि उनी दौडिएर कारमा पुगे । विल्हेल्मिनाले फायर गरे, तर मैले छुटेको छु र गोली उसको पछाडिको ढुङ्गामा ठोक्कियो। मैले फेरि गोली हाने, बम्परमा हिर्काए, र ऊ कारको पछाडि गायब भयो।
  
  
  'श्राप!' - म चिच्याएँ।
  
  
  त्यसपछि फारेलीले गोली हान्यो। गोली छिमेकीको घरबाट उडेको थियो । उसले फेरि गोली चलाउँदा र मेरो देब्रे हातको बाहिरी भागमा पञ्चरको घाउ महसुस गर्दा म लुक्न बाध्य भएँ। कारको अर्को छेउबाट मैले ढोका खोलेको देखेँ, तर म फारेलीलाई मलाई हिर्काउनबाट रोक्न खोज्दै थिएँ।
  
  
  अचानक मैले जीना चिच्याएको सुनें। उनी चिच्याइन् । - "शूट, निक!" "उसलाई गोली हान्ने डर छ!"
  
  
  फारेलीलाई जीनातिर फर्केर हेर्दा, मलाई उनी उनको मालकिन थिइन् भन्ने याद आयो। उसलाई देख्ने बित्तिकै उसको रिस उठ्यो । उनले निशाना बनाएर उनीमाथि गोली हाने । गोली उनलाई इन्चले छुट्यो।
  
  
  मैले जवाफ फर्काए । मेरो पहिलो शट फारेलीको छेउमा पर्खालमा लाग्यो; दोस्रोले उनको घाँटीमा हाने। ऊ आक्रान्त भएर फुटपाथमा ढल्यो ।
  
  
  कारको पछाडिबाट उडिरहेको दुईवटा गोली मेरो खुट्टामा सिट्टी बज्यो। केही बेर पछि, इन्जिन गर्ज्यो र जुडास साँघुरो गल्लीबाट भाग्यो। मैले कारमा गोली हाने, तर मैले पछाडिको झ्याल मात्र तोड्न सफल भएँ।
  
  
  'तिमी सन्चै छौ?' - मैले जीनालाई सोधें।
  
  
  'हो।'
  
  
  आफ्नो अपार्टमेन्टमा जानुहोस् र त्यहाँ बस्नुहोस्, "मैले भने। "म पछि भेट्छु।"
  
  
  उनले विरोध गरिन्, तर म पहिले नै त्यही फुटपाथमा पार्क गरिएको अल्फा रोमियो २००० सम्म पुगेकी थिएँ। यो बन्द भएको थिएन। मैले इग्निशन तारको साथ इन्जिन सुरु गरें, म कारमा हाम फालें र जुडासको पछि लागे।
  
  
  दुई ब्लक पछि मैले उसलाई देखे। उसले मेरो अगाडि तीनवटा ब्लकहरू ल्यायो र मबाट छुटकारा पाउन कोशिस गर्दै दायाँतिर तीव्र रूपमा घुम्यो। पछाडिको चक्का सफासँग चिप्लिँदै र टायर चिप्लिएर म पालोमा गएँ। मभन्दा अगाडि, जुडास एउटा औद्योगिक क्षेत्रतर्फ जाने सानो सडकमा बायाँ मोडियो। पाँच मिनेटमा हामीले आधा दर्जन पैदल यात्रीहरूलाई डरायौं र लगभग दुईवटा कारहरूसँग ठोक्क्यौं। तर यहूदा ढिलो भएन, र मैले पनि गरेन। यदि हामी राजमार्गमा ड्राइभ गर्दैछौं भने, अल्फाले उसलाई समात्ने थियो, तर ड्राइभिङको यो तरिकाले, कारहरूको गति लगभग उस्तै थियो, र जुडासले यो बुझ्यो।
  
  
  अर्को पाँच मिनेट पछि, जुडासले अग्रता लिए र मैले उसलाई गुमाए। तर जब मैले गोदामको कुना घुमाए, मैले ढोका खोलिएको डामरमा कार देखे। म एक स्टपमा चिच्याउँदै, बाहिर हाम फाले र लुगर बाहिर निकालें। यहूदा कतै भेटिएन। मैले गोदामहरू हेरें र सोचें कि ऊ त्यहाँ गएको थियो। म उहाँतिर हिँड्दै थिएँ जब मेरो नजर म्यानहोलको कभरमा पर्यो। यसमा केहि असामान्य थिएन, यो थोरै झुकिएको बाहेक। म उसको छेउमा गएँ र ढक्कनलाई ध्यानपूर्वक हेरे। सडकको फोहोरमा रिमले छाप छोड्यो। म झुकेर सुनेँ । मैले फुर्सदको पाइला सुनेँ। पक्कै पनि यी यहूदाका पाइलाहरू थिए।
  
  
  म आफैं भए पनि, मैले उनको चालाकताको प्रशंसा गरें। आफ्नो कमजोर स्वास्थ्य र कृत्रिम हतियारको बावजुद, यो मान्छे उखान स्याल जस्तै स्मार्ट थियो। मैले तुरुन्तै म्यानहोलको कभर पछाडि फ्याँकेँ र मेरो जुत्ताले खाडलमा रहेको धातुको सीढीको तेस्रो भागमा नछोउन्जेल आफूलाई तल झारेँ। मेरो वरिपरि कडा दुर्गन्ध उठ्यो। यस्तो बाफले सास फेर्न गाह्रो बनाउँछ, र म जति गहिरो प्वालमा गएँ, त्यो अँध्यारो हुँदै गयो। मेरो मुनिको अन्धकारमा मैले मुसाको चहलपहल सुनेँ। यदि जुडास रोमको ढल प्रणाली बनेको नहर र मार्गहरूको विशाल भूमिगत सञ्जालबाट भाग्यो भने, त्यहाँ मैले उसलाई फेरि कहिल्यै नभेट्ने राम्रो मौका थियो।
  
  
  र मैले चाहेको अन्तिम कुरा त्यही थियो।
  
  
  उसले मलाई नियाग्रा फल्समा स्लिप दियो। तर उसले अब मलाई बेवास्ता गर्दैन, अब यो हामी दुई, पुरुषहरू बीच मात्र थियो। मैले मेरो गति बढाएँ र चाँडै स्लिमले ढाकिएको धातुको सिँढीहरू ओर्लें।
  
  
  जब म अन्तत: तल पुगेँ, मैले एउटा साँघुरो चट्टानको किनारा पार गरें। पुरानो ढुङ्गामाथि बिस्तारै फोहोर र दुर्गन्धित पानीको धारा बगिरहेको थियो। दुर्गन्ध लगभग असहनीय थियो; हावा सास फेर्न गाह्रो थियो।
  
  
  मेरो माथिको सडकबाट खसेको उज्यालोको बेहोस सर्कलले केही विचार दियो। म गतिहीन उभिएँ र पिच-कालो छायाँमा सुनें। त्यसपछि मैले फेरि सुनेँ, मेरो दाहिनेतिर करिब सय मिटरको अन्धकारमा हतार-हतार पाइला चालेको आवाज।
  
  
  विल्हेल्मिना मेरो हातमा सुतिन्। म निहुरिएर अन्धकारमा यहूदाको पछि लागें।
  
  
  एउटा न्यानो रौं भएको कुराले मेरो खुट्टा छुयो। म झन्डै अचम्ममा चिच्याएँ, तर एउटा मुसा मेरो छेउबाट उडेर, चिच्याउँदै, र साँघुरो किनारमा दौडिएपछि आवाज कम भयो। यो गति कायम राख्न गाह्रो थियो, विशेष गरी पुरानो, मौसमी चट्टानहरूमा कालो तहको कारण धार चिप्लो र भिजेको थियो।
  
  
  ठूला, आँखाविहीन कीराहरू तल्लो छतबाट झुण्डिएका थिए। चमेरो पनि देखेमा अचम्म लाग्दैन । जताततै बलगम टपकिरहेको थियो, हावा भरिएको र दमनकारी थियो। तर यहूदा जस्तो आधा दमनकारी होइन।
  
  
  मैले उसको लुकेका पाइलाहरूमा ध्यान दिएँ। अन्धकारमा मेरो अगाडि केही चम्कियो। मैले आफैलाई भित्तामा थिचेँ र मेरो सास रोकें। तर त्यसपछि जुडास हतारमा आयो, र म मेरो हातमा विल्हेल्मिना लिएर उसको पछि लागें।
  
  
  जब मैले कुना घुमाए, म अचानक डुब्न बाध्य भएँ र लगभग मेरो सन्तुलन गुमाए र ढलमा खसे। एउटा गोली मेरो माथिबाट सिट्टी बज्यो, र फेरि मैले जुडास लङ्गडा गरेको सुनें। म उसलाई पछ्याउँदै एउटा सानो ढलमा गएँ, पहिलो भन्दा धेरै साँघुरो अँध्यारो कोरिडोरमा।
  
  
  उसले फेरि कुना मोड्यो; मैले निशाना लिएँ र फायर गरें। गोली कुनाको ढुङ्गामा लागेर उड्यो। मैले छुटेको छु र जुडास म भन्दा धेरै अगाडि जान सक्नु अघि पछि दौडें।
  
  
  यो बिरालो र माउस को एक क्लासिक खेल थियो। मैले उसको हरेक चाललाई एउटै गम्बिटले जवाफ दिएँ। तर जब मैले कुना घुमाए, उनी कतै भेटिएनन्। यो फोहोर पानी खण्ड अब प्रयोग भएको छैन। यो सुख्खा थियो र लगभग कुनै गन्ध थिएन। यो कुराले मलाई सुरुमा अचम्म लाग्यो। तर जुडासले सडक मुनिको यो बाटो रोज्नुको कारण मैले चाँडै पत्ता लगाएँ। मैले भित्तामा एउटा प्वाल देखेँ, जुन टिनको प्लेटले छोपिएको थियो। यो घरेलु ह्याच थियो। म रोकिएँ, सुने र उद्घाटनको अर्को छेउमा आवाज सुने। त्यसपछि उनी भित्र पसे ।
  
  
  अब म सीधा उभिन सक्छु। मैले आफूलाई फोहोर र विभिन्न ढुङ्गाले भरिएको सुरुङमा भेट्टाएँ। त्यहाँ उभिँदा मैले टाढाबाट एउटा आवाज सुनें। स्पष्ट रूपमा, जुडासले यो ढलबाट निस्कने कुरा थाहा पाएको थियो र मलाई छुटकारा पाउन यसलाई प्रयोग गर्न चाहन्थे। मैले चाँडै थाहा पाएँ कि उसले यो कसरी गर्ने योजना बनायो। मेरो अगाडि एउटा ज्योति देखा पर्‍यो र मैले सिल्हूटमा जुडासलाई देखें। उसले मलाई दुई पटक गोली हान्यो। एउटा गोलीले व्यावहारिक रूपमा मेरो आस्तीन छेड्यो। अहिले अन्धकारका कारण शिकार बढी खतरनाक भएको छ ।
  
  
  म उज्यालो प्वाल नजिक पुगें। जब म त्यहाँ पुगेँ, मैले देखेँ कि सुरुङ एउटा सानो कोठामा पुग्यो जहाँ बत्ती झुण्डिएको थियो। मैले वरपर हेरेँ। अब मलाई थाहा भयो हामी कहाँ छौं। पर्खालको एउटा कोठामा लगभग पचास जना मानिसहरूका हड्डीहरू थिए, तिनीहरूको खोपडी माथि थुप्रिएको थियो, र तिनीहरूले मलाई नराम्ररी हेरे। जुडासले मलाई क्याटाकम्ब्स, सहर मुनि सुरुङहरूतिर डोऱ्‍यायो जहाँ प्रथम इसाईहरू आफ्ना पीडा दिनेहरूबाट लुकेका थिए। मैले निष्कर्ष निकालें कि यो सेन्ट क्यालिक्सटसको क्याटाकम्ब्स हुनुपर्छ, जुन सबै रोमन क्याटाकोम्बहरूमध्ये सबैभन्दा प्रसिद्ध हो। यहाँ बत्ती बाल्दा पनि पर्यटकीय सूचीमा परेनन् ।
  
  
  मैले कोठा पार गरे र यहूदाको पछि लागे। फेरि पूरै अँध्यारो भयो, यद्यपि त्यहाँ यता उता बत्तीहरू झुन्डिरहेका थिए। अब मैले यहूदालाई कमजोर हुँदै गएको प्रमाणित गर्दै भारी सास फेरेको सुने। मैले गणना गरें कि उसलाई इन्सुलिनको सुई लगाएको धेरै समय भइसकेको थियो, र त्यो पीछाले उनको चयापचयमा बाधा पुर्‍याएको थियो। ऊ लामो समय टिकेन। तर म चाहन्नथें कि उनी पर्यटकहरूसँग घुलमिल हुन सक्ने ठाउँमा पुगें। मैले गति उठाएँ।
  
  
  चाँडै म पहिलो जस्तै उज्यालो भएको दोस्रो कोठामा प्रवेश गरें। मैले यहूदालाई देखेन, त्यसैले म कोठामा पसे। पहिलो कोठामा जस्तै, भित्ताहरूमा तलाहरूमा खोपडीसहित हड्डीहरूको थुप्रो थियो। म कोठाको आधा बाटोमा थिएँ जब मैले मेरो दाहिनेतिर भारी सास सुने।
  
  
  म हतार हतार घुमाएँ । यहूदा सुक्खा, भङ्ग्य हड्डीहरूको थुप्रोमा झुक्यो। उसको अनुहार खरानी र पसिनाले भिजेको थियो। त्यो मानिसको छाला र हड्डी थियो, र उसको खोपडी जिउँदो मानिसको टाउको भन्दा तख्तामा रहेको खोपडी जस्तो देखिन्थ्यो। उ पहिले कुरुप मानिस थियो तर अहिले डरलाग्दो विडम्बना बनेको छ ।
  
  
  उनी अनियमित रूपमा सास फेर्दै थिए र सास फेर्दै थिए। उनको तल्लो ओठमा फोमको तह थियो। उसको हातमा स्मिथ एन्ड वेसनले छोटो बनाएको थियो। ४४ म्याग्नम रिभल्भर। यदि यसले मलाई यसबाट हिर्काएको भए, म धेरै चाँडै क्याटाकम्ब्समा बाँकी रहेका अवशेषहरूमा सामेल हुने थिएँ।
  
  
  मैले मेरो अर्को चालको बारेमा सोच्दा ऊ हसिलो हाँस्यो। झ्यालको पट्टिको ढुङ्गा झैं उहाँबाट हाँसो निस्कियो; उसको काँपिरहेको औंलाको टुप्पोमा प्रोस्थेटिक्स अनिश्चितताका साथ हल्लायो। रिभल्भरको दाहिने हात चिल्लो र मोमी थियो।
  
  
  "अब म तिमीलाई अन्ततः मार्न सक्छु, कार्टर," उसले कुट्यो।
  
  
  म भुइँमा ढुकुर र हड्डीहरू बीचमा ल्याएँ जुन मैले मेरो मुनि फुटेको महसुस गरें। जुडासको रिभल्भर भुक्यो र एक माइलले मिस गर्यो। म उठें र उनको छातीमा लुगरलाई लक्षित गरें। मेरो औंलाले ट्रिगर निचोड्यो, तर मैले फायर गरिन।
  
  
  जुडासले रिभल्भरको साथ आफ्नो काखमा राख्यो र फेरि हड्डीहरू बीचमा खस्यो। उसको अनुहार बिग्रिएको थियो, उसको आँखामा चमक थियो। सास फेर्न गाह्रो भयो एक क्षण को लागी र त्यसपछि अचानक रोकियो। उनको शरीर तनावग्रस्त भयो र हातबाट रिभल्भर खसे। त्यसपछि उसको टाउको भित्तामा ठोकियो - डायबेटिक कोमामा उनको आँखा चौडा खुल्यो।
  
  
  म उठेर उनको नजिक गएँ । म उसको माथि झुकेको क्षण, उसको शरीर तिब्र झट्का र जमेको थियो। मैले उसको नाडी महसुस गरें। पल्स थिएन ।
  
  
  म उठेँ, लुगर होल्स्टर गरें, र खुला हड्डीहरू बीचको लुगा लगाएको कंकाललाई हेरे। जुडास मरेको थियो, आणविक डिटोनेटरको रहस्य सुरक्षित थियो, र म सूर्यको प्रकाशको लागि चाहन्थे।
  
  
  मैले शरीरलाई त्यहीँ छोडेँ र क्याटाकम्ब्सको प्रवेशद्वारमा अझ राम्रो उज्यालो सुरुङबाट हिंडें। यहूदा यी सुरुङहरूमा भएका अन्य कंकालहरूजस्तै नभएसम्म फेला नपर्ने हुन सक्छ। यदि उसको लुगा कुच्नु अघि फेला परेको थिएन भने, उसलाई प्रारम्भिक ईसाईको अवशेष मानिन्थ्यो। बाहिर निस्किँदै गरेको पर्यटकहरूको समूह भेट्दा मैले यो विचारको अँध्यारो हास्यलाई अवशोषित गर्ने समय मात्रै पाएको थिएँ।
  
  
  इटालियन गाइडले मलाई हेरे। उसले भन्यो। - 'आउनुहोस्!' - तपाई कम्पनीमा बस्नु पर्छ, सर! यो लगभग सकियो।"
  
  
  म उनीहरूसँग सामेल भएँ र हाम्रो अगाडिको उज्यालोतिर हिँडें। "माफ गर्नुहोस्," मैले गाइडलाई भनें। "म एक डरलाग्दो दृश्यमा समातिएको थिएँ।"
  
  
  गाइड हाँस्यो । - "सबैभन्दा खराब आउन बाँकी छ, सर।"
  
  
  मैले जीवनलाई निरन्तरता दिएमा अझै पनि मेरो अगाडि रहेका वर्षहरू र कार्यहरूको बारेमा सोचें। "मलाई आशा छ कि तपाईं भविष्यवक्ता नोस्ट्राडेमसको आफन्त हुनुहुन्न," मैले भनें।
  
  
  उसले मजाक बुझेन जस्तो छ।
  
  
  तर मैले वास्ता गरिनँ। एउटा कुरा निश्चित थियो: यहूदा मरेको थियो। मलाई अर्को के पर्खिरहेको थियो कसैलाई थाहा थिएन। त्यसैले भविष्यको बारेमा सोच्नुको सट्टा, म वर्तमान, यहाँ र अहिले फर्किएँ। अनि मैले जिनाको बारेमा सोचें र हाँस्न थालें। सबै भन्दा राम्रो मुस्कान कल्पना।
  
  
  
  
  ****
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  पुस्तकको बारेमा:
  
  
  
  
  
  यो कसरी सम्भव छ? निक कार्टरलाई अचानक भ्याटिकन म्युजियममा नियमित कामको क्रममा कागजात लुकाउन बाध्य पारियो। एक अनियमित Etruscan फूलदान यस उद्देश्यको लागि उपयुक्त देखिन्थ्यो।
  
  
  तर बिन्दु निक कार्टर र उनको गतिविधिहरु को बारे मा सबै को बारे मा छैन, यो पछि बाहिर भयो जब कार्टर कागजात खोज्न को लागी। किनभने त्यो क्षणमा उनी उच्च व्यावसायिक कला चोरीको अप्रत्याशित साक्षी थिए।
  
  
  र कलात्मक खजानाहरू, एट्रस्कन फूलदान सहित, झ्यालबाट एक पछि अर्को हराउँदै, कार्टरले सीधा आफ्नो लामो समयको शत्रु - जुडासको अनुहारमा हेरे।
  
  
  हक र कार्टरले आफ्नो नराम्रो सपनामा पनि कल्पना गर्न सक्ने भन्दा जुडासले यस कागजातसँग धेरै गर्न सक्षम थिए।
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  कोब्रा को चिन्ह
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  
  कोब्रा को चिन्ह
  
  
  Lev Shklovsky द्वारा अनुवादित
  
  
  मृतक छोरा एन्टोनको सम्झनामा समर्पित।
  
  
  मुख्य पात्रहरु:
  
  
  निक कार्टर
  
  
  उर्फ N3 एजेन्ट AX
  
  
  "शिव"
  
  
  कोब्रा संगठनको प्रमुख
  
  
  अशोक आनन्द
  
  
  भारतीय गोप्य सेवा एजेन्ट
  
  
  पुराण दास
  
  
  भारतीय गोप्य सेवा प्रमुख
  
  
  निरद र रंजित
  
  
  कोब्रा संगठनका सदस्यहरू
  
  
  रिभा सिंह
  
  
  शिवको नातिनी
  
  
  
  १
  
  
  उनी मेरो काखमा झुन्डिएकी छिन्, नरम र कमजोर छिन्, र यस क्षणको लागि पूर्ण रूपमा सन्तुष्ट छिन्। रिवाजस्तो महिलासँग म विरलै गएकी छु । उसको सुनौलो छाला र कालो कपालमा छायाँ खेल्यो; एक पलको लागि यस्तो लाग्थ्यो कि मैले मेरो हातमा सपना साकार पारेको छु। कोठा अँध्यारो थियो, मैले शटर तल झारेँ। र सौभाग्य देखि नयाँ दिल्ली को रात को गर्मी को लागी होटल मा वातानुकूलन थियो।
  
  
  "तिमीले मलाई किन भनेनौ," रिवाले फुसफुसाई। उसको नरम, न्यानो ओठले मेरो घाँटी र काँधको बीचको खाल्डोलाई बिस्तारै छोयो, उसको स्तनहरू मेरो हातमा थिचे।
  
  
  मैले उसको अनुहार फर्काएर उसको मोटा ओठको रेखालाई हेरे। आफूले चाहेको सबै कुरा प्राप्त गर्न अभ्यस्त महिलाको जिद्दी अभिव्यक्तिको साथ उनको निधार खुम्चिएको थियो... एउटी महिला जो भर्खर बच्चा भएकी थिइन्। - के, रिवा? - मैले उसको पेटको मखमली छालामा मेरो औंला चलाउँदै सोधें।
  
  
  - तपाईं यहाँ किन आउनुभयो, निक? उसले टाउको तकियामा राखेर टाउको हट्यो। लामो कालो कपालले सिरानीको सेतो कपडामा एउटा फ्यान बनाएको थियो, एउटा हेलो जस्तै, जसले उनको अनुहारलाई पूर्ण विशेषताहरूसहित फ्रेम गर्यो... त्यो अनुहारले त्यो क्षणमा भित्री पीडा र बुझ्न नसकिने अविश्वास झल्काउँछ।
  
  
  "मैले तिमीलाई भनेको थिएँ," मैले धैर्य र विश्वस्त हुने प्रयास गर्दै जवाफ दिएँ। - मेरो कम्पनीले मलाई खरिद सम्झौता गर्न पठायो। कपडा, रेशम, ब्रोकेड... एक शब्दमा, सबै कुरा। यो देशमा अरू कतै भन्दा कम खर्च हुने सबै कुरा।
  
  
  पक्कै पनि म झूट बोलिरहेको थिएँ। निस्सन्देह, मैले रिभालाई म को हुँ भन्न सकिन। जे भए पनि, के फरक छ? केटीलाई संलग्न गराउने, मेरो कभर जलाउने, र म निक कार्टर हुँ भनेर खुलासा गर्ने कुनै कारण थिएन, हाल नयाँ दिल्लीमा मिसनमा रहेको एएक्स एजेन्ट।
  
  
  त्यो साँझ म एयर-इन्डियाको उडानमा आइपुगेँ। र मैले भेट्ने आशा गरेको अन्तिम व्यक्ति रीवाजस्तै महिला थिइन्, रमाईलो साथी जसलाई कुनै पनि पुरुषले भरोसा गर्न सक्दैन। म पोखरीमा पौडी खेलेर फर्किदा उनी होटलको बारमा बसिरहेकी थिइन् । उनको उत्तम फिगर नीलो र चाँदीको साडीमा बेरिएको थियो; हामीले पहिलो नजरमा तत्कालै शारीरिक आकर्षण पनि महसुस गर्यौं। त्यसपछि एउटा शब्दले अर्कोतिर डोर्‍यायो र, लगभग यो महसुस नगरी, मैले उसलाई डिनरमा निम्तो दिएँ।
  
  
  हामी चाणक्यपुरीको एउटा फ्रेन्च रेस्टुरेन्टमा गयौं, रातो र कालो ओएसिस भरिएको सहरको बीचमा। यो उसलाई लुकाउने र सँगै रात बिताउन मनाउने मौका थियो।
  
  
  यो बाहिर जान्छ, मैले उनलाई मनाउन धेरै प्रयास गर्नुपर्दैन।
  
  
  उनको कपाल जस्तै चम्किलो र कामुक आँखा, स्पष्ट बोल्यो। निस्सन्देह, त्यहाँ प्रश्नहरू थिए, शब्द खेलहरू ... प्रलोभनको कलामा एक सामान्य अभ्यास। प्रेम र जोशको रातको प्रस्तावना।
  
  
  
  भन्नै पर्दैन, नयाँ दिल्लीले मलाई (र AX) लाई रिवा सिंह भन्दा धेरै अर्थ राखेको थियो। मलाई हकद्वारा भारत पठाइएको थियो, र यद्यपि मलाई यो एक हताश विचार थियो, यो वृद्ध मानिसलाई मनाउन असम्भव थियो। "तर हामीसँग यो व्यक्ति अवस्थित छ भनेर अलिकति प्रमाण छैन!" - मैले औंल्याएँ।
  
  
  "त्यहाँ जाने सबै कारण, निक," हकले व्यंग्यात्मक हाँस्दै भने। - दंगा र अशान्ति प्रमाण हो, होइन र? कलकत्ता अर्ध अराजकताको अवस्थामा छ। विद्रोहीलाई हतियार कसले दियो ? बारुद रूखहरूमा बढ्दैन, सटीक हुन।
  
  
  "यो भारत सरकारको आन्तरिक सुरक्षाको मुद्दा हो," मैले प्रतिवाद गरें।
  
  
  - सही। एकदम ठिक। म पूर्ण सहमत छु। वास्तवमा, यदि यो केवल दंगा र दंगा थियो भने, यो मिशन हुनेछैन, निक।
  
  
  - त्यसपछि के?
  
  
  - यसलाई हेर त। - उसले मलाई कागजको एक तह पाना दियो। - यसले तपाईलाई हाम्रो रहस्यमय मानिस, श्री "शिव" बारे थप बताउनेछ... सायद मित्र वास्तवमै अवस्थित छ भन्ने अस्पष्ट संकेतको साथ। उसको चुरोटको तीतो धुवाँले मेरो नाक जल्यो, र म कागजात पढ्न टाढाको कुर्सीमा गएँ।
  
  
  लेख पढिसकेपछि, मलाई हकको बारेमा राम्रो विचार थियो।
  
  
  मालिकले मुस्कुराउदै टिप्पणी गरे। - तपाईले देख्न सक्नुहुन्छ, यो फोहोर व्यवसाय हो, तपाई सहमत हुनुहुन्न?
  
  
  - म अनैतिक भन्न चाहन्छु।
  
  
  - राम्रो गर्यो, राम्रो भन्यो, निक। हाम्रो मान्छे अमेरिकामा दश मिलियन डलरको कच्चा हेरोइन तस्करी गर्न जाँदैछ। तर, तपाईले देख्नु भएको छ, यो सबैभन्दा खतरनाक तत्व होइन। यदि यो केवल ड्रग्स हो भने, मैले अरू कसैलाई बोलाउने थिएँ। तर जब यो अन्तर्राष्ट्रिय कूटनीति ... र विश्व शान्ति को लागी आउँछ ... तब मैले यो काम तपाईलाई सुम्पनु पर्छ।
  
  
  मैले मुख नखोलेर टाउको हल्लाएँ ।
  
  
  मैले भर्खरै पढेको कागजात ओभल अफिसको हो। माथि उठ्न असम्भव छ। उसले मैले पत्रपत्रिकामा पढेको कुरालाई उल्लेख गर्दै थिए, एउटा घटना जुन मैले कहिल्यै सोचेको थिइनँ कि AX सँग सम्बन्धित छ, मेरो कामको लाइनमा छोड्नुहोस्।
  
  
  कसैले संयुक्त राज्य अमेरिकाको राष्ट्रपति भएको बहाना गर्दै वाशिंगटनमा सोभियत दूतावासलाई बोलाए। आवाज पूर्ण रूपमा अनुकरण गरिएको थियो। यो मजाक हुन सक्छ, तर शब्दहरू बिल्कुल निर्दोष थिएनन्। "राष्ट्रपति" ले भड्काउने धम्कीहरू दिए, धम्कीहरू जसले सोभियत राजदूतलाई मस्कोमा रिपोर्ट गर्न हतार गरे।
  
  
  अन्ततः, गलतफहमी सफा भयो र व्हाइट हाउसले धेरै माफी मागे। यो यहाँ समाप्त हुन सक्छ, तर यसको सट्टा एक निरन्तरता हुन्थ्यो। सोभियत संघका प्रमुख राजनीतिक व्यक्तित्व CPSU केन्द्रीय समितिका प्रथम सचिवले राष्ट्रपतिसँग हटलाइनमा कुरा गरे। उहाँ मात्र पहिलो सचिव हुनुभएन। वास्तवमा, वाशिंगटन वा मस्कोमा कसैलाई थाहा थिएन कि कसले रूसी आवाजको नक्कल गरिरहेको थियो। शब्दको आदानप्रदान मैत्रीपूर्ण थिएन र राष्ट्रपतिलाई राष्ट्रिय सुरक्षा परिषदको आपतकालीन बैठक बोलाउन प्रेरित गर्‍यो।
  
  
  सबै कुरा फेरि स्पष्ट भयो ... तर लामो समयको लागि। त्यसबेलादेखि, दुई हप्ता भन्दा कम अघि, यस्तै घटनाहरूको एक श्रृंखला भएको छ; भारत र पाकिस्तान बीच, इजरायल र इजिप्ट बीच, कम्युनिष्ट चीन र जापान बीच धम्की र अपमानको आदानप्रदान। प्रत्येक पटक, केही कूटनीतिज्ञको आवाज पूर्ण रूपमा नक्कल गरिएको थियो, जसले क्रोधित धम्की र प्रति-धम्कीहरूको प्रचुरता निम्त्यायो।
  
  
  विश्व परमाणु युद्धको छेउमा थियो। अब, व्हाइट हाउसको कागजात अनुसार, कसैले हामी सबैलाई अगाध खाडलमा फाल्न खोजिरहेको थियो। "त्यसोभए तपाईलाई शंका छ कि यो रहस्यमय "कसै" जसले आफूलाई शिव भन्दछ त्यो "कोब्रा" नामक संगठनको दिमाग हो र के भइरहेको छ त्यसको लागि उहाँ जिम्मेवार हुनुहुन्छ ..." मैले हकको नजरलाई जवाफ दिँदै नोट गरे।
  
  
  - सायद, निक। तर शिव एक व्यक्ति हो, अरू केहि होइन, "प्रमुखले स्पष्ट गरे। - हामी निश्चित रूपमा थाहा छ कि कोब्रा अवस्थित छ। र हामी यो हतियार र लागूपदार्थको तस्करी संगठन हो भन्ने कुरामा पक्का छौं। तर यो तुलनामा यी साना कुराहरू हुन्, "उनले नभन्दै व्याख्या गरे, मैले भर्खरै हेरेको कागजातमा औंला ट्याप गर्दै। - के यो शिव वास्तविक व्यक्ति हो? वा यो कुनै अनौठो अन्तर्राष्ट्रिय संगठनको लागि मोर्चा हो जसले कोब्रालाई आदेश दिन्छ? त्यो हामीले पत्ता लगाउन आवश्यक छ... जति सक्दो चाँडो, म थप्न सक्छु।
  
  
  - त्यसोभए तपाई विश्वास गर्नुहुन्छ कि यदि शिव मानिस हो भने, उहाँले आवाजको नक्कल गर्नुहुन्छ, हैन?
  
  
  हकले थाक्दै टाउको हल्लायो।
  
  
  "तर तिमीलाई थाहा छैन शिव छ कि छैन।"
  
  
  - ठ्याक्कै।
  
  
  - त्यसोभए, मैले एक व्यक्ति खोज्नु पर्छ जुन कसैले देखेको छैन, जसले केहि क्यारेक्टरहरूको आवाज नक्कल गर्न सक्षम हुन सक्छ, किनकि उसले ... म कहाँ सुरु गरौं, के तपाई सोच्नुहुन्छ?
  
  
  "तिनीहरूले तपाईंलाई फाइटर नम्बर 3 कुनै पनि कुराको लागि बोलाउँदैनन्, कार्टर।"
  
  
  यो मैले पाउने आशा गरेको जवाफ थिएन। तर, मैले भनेझैं, कहिलेकाहीं हक जस्तो मान्छे संग सम्झौता गर्न असम्भव छ। त्यसैले आफूलाई शिव भनाउने कसैको खोजीमा मैले संसारभर यात्रा गर्नुपर्‍यो।
  
  
  मैले घरमा कागजातहरू अध्ययन गरेपछि यो छद्म नाम हो भनेर थाहा पाए। शिव वास्तवमा हिन्दू देवता थिए, जसलाई विनाशकारी भनेर चिनिन्छ। युद्ध, अनिकाल, मृत्यु ... यी प्रकोपहरू उहाँको पूर्ण र चुनौतीरहित प्रभुत्व थिए, उहाँको नियन्त्रण र अधिकारमा। तर त्यहाँ धेरै थियो; मैले परामर्श गरेका पुस्तकहरूमा सर्पले सजिएका शिवका मूर्तिहरूका चित्रहरू र फोटोहरू थिए। यी साधारण सर्प होइनन्... तर कोब्रा, घातक भारतीय सर्पहरू हुन्।
  
  
  र त्यसैले, मैले गंगाको किनारमा बालुवाका कणहरू गन्ने जस्तै अस्तित्वहीन र असम्भव देखिने बाटो पछ्याउनु पर्यो!
  
  
  तर यदि शिव कसैको विकृत कल्पनाको प्रतिक थियो भने, रिवा सिंह पक्कै थिएनन्। केटी वास्तविक, मीठो, नरम र आश्चर्यजनक रूपमा जीवित थियो।
  
  
  
  म उसको मुखमा मेरो ओठ थिचेर उसको प्रश्नलाई पछाडी पारेँ। उसको सुनौलो छाला पसिनाको हल्का घुम्टोले ढाकिएको थियो, र ती अपरिपक्व र दृढ स्तनहरूमा मेरो छाती थिच्दा म अनियन्त्रित इच्छाले पराजित भएँ।
  
  
  "होइन, मलाई नभन्नुहोस्," मैले फुसफुसाए जब उनले प्रश्नहरूको अर्को श्रृंखला सोध्ने प्रयास गरे, जसले गर्दा, मलाई चिन्ता गर्न थालेको थियो। - म निक हुँ, र तपाईं रिभा हुनुहुन्छ... तपाईंले अहिलेको लागि थप जान्न आवश्यक छैन। मैले उसलाई जोडले अँगालो हालेँ र उसले एक विलाप दबायो।
  
  
  मैले आफ्नो खुट्टाले ओछ्यानबाट कम्बल धकेले र उनलाई बलियोसँग अँगालो हालें। रेवाका आँखा फराकिलो थिए तर कोठाभरि केही हेरिरहेकी थिइन् । त्यही क्षणमा म समस्यामा परेको महसुस गरें।
  
  
  मैले आवाज सुनें। एक सेकेन्ड पछि, मैले धातुको क्र्याकको उत्पत्ति निर्धारण गरें कि, एक कर्कश कानाफूसी जस्तै, ढोकाबाट आइरहेको थियो ... कोही तालामा फिडिरहेको थियो। मेरो स्मिथ र वेसन बेडको छेउमा नाइटस्ट्यान्डको माथिल्लो दराजमा थिए, तर यो क्षण मेरो हातबाट बाहिर थियो। बेहोस आवाज रोकियो, एक क्लिक पछि ... र त्यसपछि मैले महसुस गरें कि मसँग बन्दुक समात्ने समय छैन।
  
  
  ढोका खोल्ने बित्तिकै म छेउमा हाम फालें। करिडोरबाट आएको उज्यालोको पृष्ठभूमिमा, सेतो कढ़ाईको शर्ट र क्यानभास प्यान्टमा लुगा लगाएका दुई जना दाह्री भएका पुरुषहरू उभिए, धेरैजसो भारतीयहरूले लगाउने पाजामा प्यान्टहरू जस्तै। तर मलाई लुगाभन्दा बढी प्रभावित गरेको एउटा पगडी भएको व्यक्तिको हातमा समातेको छोटो ब्यारेलको पिस्तोल थियो।
  
  
  बन्दुक म तिर देखाइएको थियो र त्यहाँ मैले गर्न सक्ने केहि थिएन। दुई जना मानिसको पछाडि ढोका बिस्तारै बन्द भयो र निहत्था मानिसले कोठाको बत्ती बाल्यो।
  
  
  एक्कासी चमक देखेर मैले झिम्काए र दुई आक्रमणकारीलाई हेरें, बाटो खोज्ने प्रयास गरें। तिनीहरू बलियो र मांसपेशी थिए, तिनीहरूको दाह्री अनुहार अभिव्यक्तिहीन थियो, र तिनीहरूको दाह्री र पगडी द्वारा न्याय, तिनीहरू दुवै सिख थिए।
  
  
  "शुभ साँझ, साहिब," बन्दुक भएकोले भन्यो, र अभिवादन अश्लील मुस्कानमा परिणत भयो जब उसले महसुस गर्यो कि रिभा र म नाङ्गै थिए, र त्यसैले झन् कमजोर थिए।
  
  
  यस बिन्दुमा, खेल्न सकिने एक मात्र कार्ड पर्यटक र व्यापारीको आडमा रहनु थियो। आक्रोशित स्वरमा, मैले जवाफ दिए: "यो कथा के हो?" "मैले टेलिफोनको रिसिभर समात्ने इशारा गरेँ, तर निहत्था सिख भारतीयले मेरो छेउमा पुरानो जमानाको टेलिफोन सार्न हतार गरे।
  
  
  - कस्तो बकवास, "साहब"! - उसले मुस्कुराउँदै भन्यो। "कसैले तिमीलाई सार्न अनुमति दिएन, मेम साहिब पनि होइन," उसले रीवा तर्फ औंला देखायो, जसले कम्बल तान्यो र पाना मुनि कुर्यो।
  
  
  “बक्सहरू हेर मोहन,” पेस्तोल बोकेको मानिसले आफ्नो साथीलाई आदेश दियो।
  
  
  "यदि यो डकैती हो भने, तपाईले चोरी गर्न लायक केहि पाउनुहुनेछैन," मैले तिनीहरूलाई चेतावनी दिए। - मसँग केवल चेकहरू छन्। न रुपैयाँ, न अमेरिकी डलर।
  
  
  तिनीहरू कत्ति पनि प्रभावित भएनन्। हुदै हैन।
  
  
  तर मैले बोल्दै गर्दा, मैले मेरो शरीर र दिमागलाई हिंसात्मक र अविभाज्य संलयनको लागि तयार गर्दै एकाग्र गर्न थालें। अन्तिम पटक मैले मिसनहरू बीचको विश्रामको आनन्द उठाएको बेला, हकले आत्म-रक्षाको सबैभन्दा असामान्य रूपहरूमा मेरो सीपहरू सुधार गर्नको लागि गहन अवधिको प्रशिक्षण लिनको लागि आराम र छुट्टीको सामान्य अवधि त्याग्ने कुरामा जोड दिए। मैले सिकेको विभिन्न प्रविधिहरूमध्ये स्व-सम्मोहनको एक रूप पनि थियो, जुन मलाई कालो बेल्टले सिकाएको थियो, तेक्वान्दोको च्याम्पियन, "कुङ" को कोरियन संस्करण प्रशिक्षकले मलाई तेक्वान्दो पनि सिकाउनुभयो। कराटे को यो रूप बल र गति को प्रयोग मा आधारित छ, सम्पूर्ण शरीर को उपयोग को माध्यम बाट प्राप्त, विशेष गरी हिप्स र खुट्टा।
  
  
  त्यसोभए, जब दुई आक्रमणकारीहरू मध्ये एकले मेरो सामानहरू मार्फत लुकाउन थाले र मेरो सम्पूर्ण व्यक्तिगत शस्त्रागार प्रकट गर्न लागेका थिए, म पहिलो कदम चाल्न तयार थिएँ। मैले आफूलाई वसन्तको रूपमा कल्पना गरें, ओछ्यानबाट हाम फाल्न र मेरो शरीरलाई अन्तरिक्षमा फाल्न सक्षम।
  
  
  मैले रेवालाई धकेलें र ओछ्यानबाट हाम फालें, बिरालो झैं कुर्कुच्चोमा झरें। भुइँमा खसेपछि गोली मेरो टाउकोबाट निस्कियो। मोहनको साथीको पेस्तोलमा शक्तिशाली साइलेन्सर थियो।
  
  
  - निक... होइन! झगडा सुरु नगर्न वा ती दुई व्यक्तिको प्रतिरोध गर्ने प्रयास नगर्न बिन्ती गरिरहे जस्तो गरी रिवा चिच्याइन्।
  
  
  तर, म थप समय खेर फाल्ने थिएन ।
  
  
  मोहन र उसको साथीले केटीलाई धम्की दिएनन्, तर म तिर लागे, एउटै मुस्कानमा ओठ घुमाए। पानका पातहरू चपाउँदा तिनीहरूको दाँत र गिजा रातो भएको थियो। बत्तीको अन्धो प्रकाशमा, तिनीहरूको मुख रगतले भरिएको देखिन्थ्यो, मानौं तिनीहरूले भर्खरै काँचो मासु खाए।
  
  
  “तिमीले हामीलाई कमजोर ठान्यौ”, पेस्तोल बोकेकाले मुस्कुराए। "हामी केटीलाई मार्न सक्छौं, तर पहिले हामी तपाईलाई धेरै राम्रो काम गर्न चाहन्छौं।"
  
  
  मैले उसको "काम" भनेको के हो भनेर हेर्न पर्खिन। "की-अप" को चर्को चिच्याएर दुई जनालाई तुरुन्तै रक्षात्मक अवस्थामा राखे, म मेरो खुट्टामा हाम फालेर आक्रमण गरें। "टोल-रियो चा-की" - एक गोलाकार लात जसमा सम्पूर्ण तौल सन्तुलित हुन्छ। मैले मेरो सबै शक्ति र मैले जम्मा गर्न सक्ने सबै एकाग्रताका साथ छोडें। मैले मेरो दाहिने खुट्टा बाहिर निकालें र लक्ष्यमा हिर्काए।
  
  
  एक घृणित गुरगुरले पिस्तौलको साथ मानिसको विलाप संगै; मेरो नाङ्गो हिलले उसलाई सोलार प्लेक्ससमा ठोक्यो। उसको फोक्सोबाट हावा निस्कियो जब ऊ भुइँमा लड्यो, हावाको लागि हावा खाँदै। बन्दुक उसको औंलामा झुल्यो, तर उसले अर्को गोली चलाउन हतियार उठाएपछि म उसको माथिबाट हाम्फालेँ र मोहन हतार्नुअघि नै उसमाथि हाम्फालेँ।
  
  
  "नडराउ भाइ," मैले फुसफुसाएर भनेँ, जबकि अर्कोले हतारहतार मेरो खुट्टा समातेर मलाई पछाडि फ्याक्न खोज्यो। म उहाँ भन्दा छिटो थिएँ।
  
  
  यहाँ मैले तेक्वान्दो र कुङफु अभ्यास गर्न थालेपछि मेरो प्रयासको प्रतिफल पाएँ।
  
  
  मैले मेरो हात उठाएँ जस्तो कि यो घातक छोरा-नाल ची-कीको लागि एक घाँटी हो, आक्रमणको एक रूप जुन मैले पूर्णतामा सिकेको थिएँ। मेरो हात हावाको माध्यमबाट मोहनको टाउकोमा अन्तरिक्षको एक निश्चित बिन्दुमा सर्यो। र जब मेरो कडा औंलाहरूले उसको नाकको आधारमा छोए, मलाई यो मान्छे मरेको थाहा पाउन मेडिकल डिग्रीको आवश्यकता परेन।
  
  
  मैले उसको मस्तिष्कमा हड्डीको टुक्रा हालेँ, उसलाई तुरुन्तै मारे। उसको मुखबाट रगतको धारा बग्यो जब उसको नजर म तिर बस्यो ... त्यसपछि उसको आँखा फराकिलो र कालो संगमरमरको दुई टुक्रा जस्तै काँचो बन्नु अघि बादल भयो। भुइँमा खस्दा उनको मुखबाट एउटा कर्कश, घाँटी थिचेको आवाज निस्क्यो। चिन्न नसकिने नाक, पाकेको फलको रसजस्तै रातो र चकनाचुर भएको रग पुतलीको रूपमा निष्क्रिय।
  
  
  मोहन अब "हत्यारा" थिएनन्, "उनी लाश थिए।
  
  
  तर केही सेकेन्डमा उसलाई समाप्त गर्न मलाई लाग्यो, उसको साथीले आक्रमणमा फर्कने प्रयास गर्न पर्याप्त निको भइसकेको थियो। मैले उसलाई मेरो पछाडि भुइँमा क्रल गरिरहेको महसुस गरें र मसँग दुई पटक सोच्ने समय थिएन।
  
  
  म फटाफट तयार भएँ । "हाना, डोल, सेट"... एक, दुई, तीन... मैले मानसिक रूपमा गणना गरें। त्यसपछि मैले मेरो बायाँ कुहिनोलाई डरलाग्दो "कूप-कूप ची-की" मा फर्काएँ।
  
  
  मैले मेरो प्रतिद्वन्द्वीलाई दाहिने घुँडामुनि प्रहार गरें। ऊ चिच्यायो र म दाँतको उत्तम सेटमा के बाँकी थियो भनेर सोच्नको लागि फर्किएँ। किनकी अब बङ्गारा पूरै ढीला, कुचिएको थियो। रगतका धाराहरू उसको चिउँडो र घाँटीसम्म बग्यो, उसको दागरहित शर्टमा। अनुहारको तल्लो भाग शाब्दिक रूपमा टुक्राहरूमा च्यातिएको थियो; गालाको हड्डीदेखि आँखासम्म निलो दाग फैलिएको थियो।
  
  
  त्यो मानिसले बोल्ने कोसिस गर्यो, तर उसको मुखबाट घाँटी मारेको आवाज मात्र निस्क्यो। तर मैले उसलाई बाहिर निकाल्नु अघि उसले बन्दुकको ट्रिगर तान्यो। म अगाडि लडे, धेरै बेर भुइँमा पल्टिए। अर्को ठूलो क्यालिबरको गोली मेरो दुई इन्च माथि सिट्टी बज्यो र विपरीत पर्खाल छेड्यो। यो एउटा दम-दम गोली थियो जसले मानिसलाई भर्खरै काटेको कुखुराको मासु जस्तै फ्याँक्न सक्छ। त्यो मानिस उठ्यो र ढोकातिर फर्कियो।
  
  
  उसले आफ्नो अर्को नरकको गोली चलाउन सक्नु अघि, म सिधै ढोकामा लैजाने लाइनमा जिग्ज्याग गरे। तर मैले उसको हातबाट बन्दुक खोस्नुअघि नै ऊ गयो । म हतारमा हलवेमा पुगेँ र रगतको पातलो बाटो देखेँ र गलैंचा नगरिएको हलवेको टाढाको छेउमा धातुको सिँढीको भारी फेरबदल सुनेँ।
  
  
  म कोठामा फर्किएँ र मेरो प्यान्ट तानेँ, जुन मैले खाटको छेउमा फ्याँकेको थिएँ। रिवाले फराकिलो, डरलाग्दो आँखाले मलाई हेरे। मैले उसलाई भनेको थिएँ। - रिस नगर्नुहोस्, कृपया! - कपडा बेच्दा सधैं कडा प्रतिस्पर्धा हुन्छ।
  
  
  - उनी हाँसेनन्। मैले उसलाई एक्लै छोडिदिएँ जुन रगतले भरिएको व्यक्तित्व थियो जुन एक पटक पुरुष भएको थियो।
  
  
  त्यस पछि म कोठाबाट भागेँ । मलाई आक्रमणकारीको पछि लागेको कसैले देखेनन्। मैले उसलाई पक्कै पक्रनु परेको थियो, किनकि अब मोहन मरिसकेका थिए, ऊ वास्तवमा को हो भनेर पत्ता लगाउने कुनै उपाय थिएन। मलाई लागेन कि तिनीहरू अश्लील चोर थिए; तिनीहरूले साधारण अपराधीहरू भन्दा ठूलो कौशल प्रदर्शन गरे।
  
  
  म पक्का थिएँ कि उनीहरू पैसा खोज्ने भ्रममा काम गरिरहेका थिएनन्। मेरो टाउकोमा केहि भत्किरहेको थियो, केहि चीज जुन त्यस क्षणमा मैले बनाउन सकिन। यो एक पहेली जस्तै थियो ... हकले मलाई के भनेका थिए भनेर मलाई पुनर्विचार गर्न बाध्य बनायो। के यो सम्भव छ कि म पर्यटक भिसामा भारत आएदेखि नै कसैले मेरो परिचय खुलाएको छ? मोहनका साथीलाई समातेको भएन भने धेरै प्रश्न अनुत्तरित रहन सक्छन् ।
  
  
  होटलको लबी लगभग खाली थियो; रातको क्लर्क डेस्कको पछाडि सुतिरहेको थियो। आँगन र बगैंचामा जाने ठूला गिलासका ढोकाहरू लुकाउने पर्दा पछाडिको धेरै छिटो चाल मैले देखेँ। खाली खुट्टा, म पालमा हतारिए, तिनीहरूलाई एकै ठाउँमा धकेले र अँध्यारो बगैंचामा दौडे।
  
  
  खुट्टा मुनिको घाँस चिसो र चिसो थियो। चन्द्रमा बादलको थुप्रो पछाडि गायब भयो जसले यसको सुन्तला अनुहारलाई अस्पष्ट बनायो। त्यसपछि, मैले पोखरीमा बादलको प्रतिबिम्ब देखेँ जहाँ मैले रिवालाई भेट्नु र उनीसँग डिनर गर्नु अघि प्रसिद्ध पौडी खेलेको थिएँ। चस्माको चस्मा, झुल्केको लयबद्ध आन्दोलन, र सडक बिक्रेताहरूको गुटबन्दी रोएको छ।
  
  
  अब मेरो सास फेर्ने आवाज मात्र थियो, मेरो नाडीको धड्कन। म सावधानीपूर्वक अगाडि बढें, कुनै पनि आन्दोलनमा मेरो इन्द्रिय तनावग्रस्त हुन्छ, कुनै पनि आवाज जसले मलाई मेरो शिकार फेला पार्न अनुमति दिन्छ ... मलाई पत्ता लगाउनु अघि।
  
  
  मेरो हतारमा, मसँग बन्दुक लिनको लागि समय थिएन। त्यसैले मैले मेरो बुद्धि र मेरो हातमा मात्र भर पर्नु पर्यो। पेटमा साइलेन्सर लगाएको पिस्तौल फेला पर्दा पनि बुद्धि र हातमा भर पर्न नसके पनि ।
  
  
  मेरो प्रशिक्षकले मलाई मेरो उपनामले चिन्नुहुन्थ्यो, "चु-मोक", जसको अर्थ कोरियालीमा "मुट्ठी" हो। तर त्यसबेला मैले सिकेको कुरालाई व्यवहारमा उतार्ने मौका पाएन । बगैँचामा सबै शान्त थियो। बरगदको रुखका पातहरू थोरै मात्र हल्लिएका थिए, आफ्नो विशाल ट्रंकले घेराको भाग लुकाएर।
  
  
  म भारतीय रगतको निशानहरू खोज्दै थिएँ जब मैले अचानक फ्ल्यास देखेँ, त्यसपछि घातक गोलीको क्रोधित हिस्स थियो। यसपटक म चिच्याएँ । त्यसपछि मैले मेरो हात मुखमा उठाएँ, गोलीले मेरो काँध चर्यो।
  
  
  यो सतही घाउ थियो, तर यो नराम्ररी जलेको थियो। मैले दाँत किटाएर पर्खें, पहिले भन्दा बढी कमजोर महसुस गरें। शूटर, तथापि, कुनै पनि जोखिम लिन चाहँदैनन् र बदला मा म उसलाई आक्रमण गर्न अपेक्षा गरे।
  
  
  ऊ पर्खालतिर दौडिन थाल्यो । म पनि उसको पछि दौडिएँ किनकी उसलाई पाठ सिकाएर भाग्न दिन चाहन्न । केही समयअघि मैले गरेको उपचारबाट उनी निको भइसकेका थिए कि उनी अचम्मको चपलताका साथ बाउन्ड्री पर्खालबाट हाम फाले। ऊ मानिसजस्तै भन्दा पनि बिरालोजस्तै सर्यो। तर मेरो हातमा दुखाइको बाबजुद, मलाई मोबाइल जस्तै महसुस भयो। म पर्खालमा चढेँ र ग्राभेल जमिनको प्याचमा खाली खुट्टा ओर्लिए। अर्को आवाज मेरो कानमा विस्फोट भयो, तर यो बन्दुकको गोली थिएन।
  
  
  सेतो पगडी लगाएका एक भारतीयले पर्खाल पछाडिको ग्राभेल सडकको छेउमा पार्क गरिएको मोटर स्कुटरमा पुग्न सफल भए। इन्जिनको गर्जनसँगै स्कुटर हट्यो, भारतीयले पछाडि फर्केर हेरेनन् । मैले ट्याक्सी वा साइकल ट्याक्सीलाई स्वागत गर्ने प्रयास गर्न सक्थें, तर मलाई थाहा थियो कि बन्दुक बोकेको मानिस पहिले नै सहरको गल्लीहरूमा हराइसकेको थियो।
  
  
  त्यसकारण, अहिले व्यर्थ देखिने शिकारलाई जारी राख्नुको सट्टा, म बारमा फर्किएँ र दुईवटा काठको खम्बामा टाँसिएर फेरि माथि चढें। यस पटक मैले कम मेहनत गरें। बजरीको तुलनामा घाँस मेरो खुट्टाको लागि वास्तविक राहत थियो। म पोखरीतिर गएँ, हात धोएँ, र ल्यान पार गरे, चुपचाप लबीमा चिप्लिए।
  
  
  भरिया आफ्नो निद्राबाट ब्युँझियो, जसले निस्सन्देह दुई भारतीयहरूलाई मेरो कोठामा बेवास्ता गर्न सक्षम बनायो। जे होस्, मैले माथिल्लो तलामा छोडेको लाशको लागि म उहाँलाई दोष दिन गइरहेको थिएन र जसबाट छुटकारा पाउन आवश्यक थियो। - अनिद्रा, "साहब"? - उसले बिस्तारै उभिदै, हावाँई मलाई सोध्यो। त्यसपछि ऊ काउन्टरमा झुक्यो, मलाई खुला अस्वीकृति देखाउँदै... वास्तवमा, मैले प्यान्ट मात्र लगाएको थिएँ। - म तिम्रो लागि निद्राको चक्की पठाउँछु, हैन?
  
  
  "धन्यवाद, आवश्यक पर्दैन," मैले जबरजस्ती मुस्कानका साथ अस्वीकार गरें।
  
  
  यदि उसले मलाई सिख इन्डियन गोलीले छोडेको लामो र रगतको खरोंच देख्यो भने, उसले केही भएको छैन भनी बहाना गर्नेछ। म मेरो खल्तीमा हात हालें र मलाई कसैले देख्न नपरोस् भनेर लिफ्टतिर लागे। यो होइन कि मलाई लाज लाग्यो, ध्यान दिनुहोस्; तर मैले ध्यान आकर्षित नगर्ने छनौट गरें। AX Fighter #3 ले शिव नाम गरेको मान्छे खोज्नु पर्यो।
  
  
  
  २
  
  
  मलाई कोठा सफा गर्न मद्दत गर्न रिवा सिंह त्यहाँ थिएनन्।
  
  
  मेरो सुत्ने कोठाको ढोका अलिकति खुला थियो, यद्यपि मोहन र उनको साथीले अवरोध गरेको कामलाई जारी राख्न कोही पनि पछाडि लुकेको थिएन। मैले राम्रो उद्देश्यले कराटे चपले मारेको मान्छेको जमेको लाश बाहेक कोठा खाली थियो। भारतीय हात र खुट्टाहरू एक अनौठो स्थितिमा फैलिएको थियो, लगभग कालो रगतको पोखरीमा डुबेको थियो जुन फैलिन जारी थियो।
  
  
  कम्बलले भरिएको कम्बलले संकेत गर्यो कि मैले धेरैजसो साँझ रिभासँग बिताएँ। स्पष्ट रूपमा केटीसँग पर्याप्त थियो र मैले उसलाई रोक्नु अघि नै कोठाबाट बाहिर निस्किइन्। म त्यति बेवकूफ थिएन कि एक सेकेन्डको लागि पनि सोच्ने कि म उनको मौनतामा भरोसा गर्न सक्छु। त्यसैले मैले भोलिपल्ट बिहान होटलहरू परिवर्तन गर्ने निर्णय गरें। म नयाँ दिल्ली पुलिसबाट कोही आएर मलाई प्रश्नहरूको बमबारी गरेको चाहन्न। मैले मेरो आवरण जोगाउन थप झूटको साथ जवाफ दिनु पर्छ।
  
  
  तर मुख बन्द गर्ने कि नगर्ने थाहा नभएको रिवा सिंहको चिन्ताको अलावा मलाई मोहनको चिन्ता पनि थियो । निस्सन्देह, उसलाई मेरो कोठाबाट बाहिर निकाल्न सजिलो थिएन, विशेष गरी किनकि म कुनै पनि हालतमा कुनै पनि आवाजबाट बच्न चाहन्थें। सौभाग्यवश, भुइँमा रहेका अन्य पाहुनाहरू निदाइरहेका थिए। शवलाई सुनसान करिडोरमा तानेपछि एउटा ढोका पनि खुलेन । थकान, मेरो घाईते हात र मेरो रगतको बोझले मेरो रातो आँखा डराएको अनुहारले देख्न सकेन।
  
  
  मैले यसलाई लिफ्टको अगाडि राखें र मेरो प्यान्टको खल्तीमा मलाई चाहिएको कुरा फेला पारे। मेरो पकेट नाइफको स्टिल ब्लेड एक धेरै उपयोगी उपकरण भयो; वास्तवमा, पकेट छुरीले, मैले ढोका खोल्न र माथिल्लो तलाको केबिनलाई ब्लक गर्न सक्षम भएँ, लिफ्टको शाफ्टलाई मुक्त गर्दै, मेरो शरीरलाई धेरै दशौं मिटर तल फ्याँकें।
  
  
  यो मोहनको अनन्त वासस्थान हुनेछ।
  
  
  उसको टाउको र काँध हावामा थियो, उनको बाँकी शरीर इनारको गहिरो खाडलमा अन्तिम धक्काको लागि तयार थियो, जब मैले केहि देखेँ कि म छक्क परें। शरीरलाई करिडोरमा तानेपछि भारतीय कुर्ताको आस्तीन गुडिएको थियो, र अब मैले पहिले याद नगरेको विवरण मेरो आँखा समात्यो।
  
  
  यो स्थायी नीलो मसीले बनाइएको ट्याटु थियो जुन उसको हातमा बाहिर खडा थियो; र जब मैले रेखाचित्रले के चित्रण गरिरहेको महसुस गरें, मेरो शंका पुष्टि भयो। ट्याटुले एउटा कुण्डल भएको किंग कोब्रालाई आक्रमण गर्ने स्थितिमा हात माथि उठाउँदै गरेको चित्रण गरिएको थियो। मोहनको जमेको मासुमा फालिएको टाउको र काँपिरहेको जिब्रो हरायो।
  
  
  यसरी देखा पर्यो कोब्रा। निक कार्टरले आफ्नो गोप्य संगठनको पर्दाफास नगरेको सुनिश्चित गर्न उनीहरूले मोहन र उनका साथीलाई पठाए। योजना मात्र असफल भयो। दुई एजेन्टहरू मध्ये एक मरेको थियो, र अर्को, भाँचिएको अनुहारको साथ, कुनै जानकारी प्राप्त गर्न कुनै समय थिएन, म साँच्चै फाइटर # 3, AX को सेवामा एजेन्ट हुँ भन्ने अलिकति प्रमाण पनि थिएन।
  
  
  मेरो पक्षमा पोइन्ट, म मानसिक रूपमा निष्कर्षमा पुगें, मृत मानिसको शर्टको आस्तीन तल तान्दै र मेरो खुट्टाले लाशलाई धकेल्दै। मोहनको जमेको शरीर लिफ्टको कालो पर्खालबाट उफ्रिँदै तल उड्यो। उसको अन्तिम गन्तव्यमा पुगेको मैले सुने... खसेको शरीरको ठक्कर सुनियो। यदि शिवले अझै पनि उसलाई मद्दत गर्न सक्थे भने, यसको विरुद्धमा केहि हुनेछैन।
  
  
  समस्या यो थियो कि मलाई अझै थाहा थिएन कि यो रहस्यमय चरित्र कहिल्यै अस्तित्वमा थियो कि, कोब्राको आवरण पछाडिको मस्तिष्क, यो अन्तर्राष्ट्रिय नेटवर्कको तार तान्न चुनेको दिमाग।
  
  
  
  नेहरू पार्क हुँदै यातायात बिस्तारै चलेको थियो। कार, पेडिक्याब, स्कुटर र साइकलको भीड पछाडि कनॉट सर्कसका सेतो स्तम्भहरूले मौन सेन्ट्रीजस्तै पैदलयात्रीहरूको भीडलाई हेरे। मोहन र उनका साथीले लगाएको जस्तो नभई सेतो कुर्ता लगाएर खुकुलो सेतो ट्राउजर लगाएका पुरुषहरू छिटो, गम्भीरतापूर्वक र सन्तुष्ट भएर हिँडे। कालो कपाल भएका महिलाहरूले आफूलाई साडीमा, अरूले सिल्कको ट्युनिक र साधारण चुडीदार (घुँडा र कम्मरलाई अँगालो हाल्ने प्यान्ट) मा बेरिन्। तिनीहरू सबैले एक भ्रमित भीड बनाए, जसमा तत्कालको भावना र एकै समयमा अपेक्षा झुण्डिएको थियो।
  
  
  तर सहरका दृश्य र आवाजभन्दा, नयाँ दिल्लीलाई एउटा अद्वितीय सहर बनाउने विदेशी वातावरणभन्दा पनि मेरो चासो एउटै कुरामा केन्द्रित थियो।
  
  
  शिव।
  
  
  - तपाईं मलाई भन्न चाहनुहुन्छ कि तपाईंको सेवाले कोब्राको बारेमा मात्र सुनेको छ, हैन? पार्क नजिकैको फुटपाथ क्याफेमा हामी दुवैले पुदिनाको चिया चुस्दै गर्दा मैले मेरो छेउमा बसेको मान्छेलाई सोधें।
  
  
  त्यो बिहान मैले भारतीय गोप्य सेवालाई सम्पर्क गरें। मेरो "सम्पर्क" एक गोप्य सेवा अधिकारी थियो जो विशेष गरी मलाई सिफारिस गरिएको थियो। अशोक आनन्द मेरो उमेरको तर पातलो र पातलो, तिखो र भित्री नजर, अनुहारमा आक्रामक अभिव्यक्ति... खेलका सबै नियमहरू जान्ने मानिसको अभिव्यक्ति, चाहे तिनीहरू जतिसुकै खराब किन नहोस्। कि हैन। ।
  
  
  - तपाईंले कोब्रा बारे सुन्नुभएको छ? - उसले दोहोर्याइयो, भ्रामक। उसले कप आफ्नो ओठमा उठायो र जारी राख्नु अघि चियाको लामो चुस्की लियो। - अवश्य पनि, श्री कार्टर। हामीले कोब्राको बारेमा कश्मीर, कलकत्ता, मद्रास, बम्बई ... हाम्रो देश भरबाट सुनेका छौं। जहाँ दंगा र विद्रोह हुन्छ, त्यहाँ सधैं कोब्रा हुन्छ।
  
  
  - अनि शिव? - मैले जोड दिएँ।
  
  
  - के तपाइँ यो देख्नुहुन्छ? - आनन्दले टेबुलको सतहतिर देखाउँदै जवाफ दियो, एउटा धेरै चम्किलो काठको शेल्फ। - यो चिल्लो, आकारहीन छ, हेर्नुहोस्?
  
  
  मैले टाउको हल्लाएर जवाफ दिएँ ।
  
  
  - ठीक छ, तब तपाईले बुझ्नुहुनेछ जब मैले शिव निराकार, अनुहार बिना, व्यक्तित्व बिना, मिस्टर कार्टर हो भनेर भन्छु। र, टेबुलमा झुकेर, उसले मलाई आधा बन्द कालो आँखाले हेर्यो। - यो केवल एक दुष्ट देवताबाट उधारिएको नाम हो, हाम्रो लागि पनि आईआईएसए, भारतीय गोप्य सेवा।
  
  
  र यहाँ म सुरु बिन्दुमा छु, त्यही ठाउँमा जहाँ म अघिल्लो दिन थिएँ... केवल होटल फरक छ। हकले मलाई भारतीयहरूसँग सम्पर्क गर्न अनुमति दिनुभयो, यद्यपि उनले मलाई उनीहरूको मद्दतमा भर नपर्ने सल्लाह दिए।
  
  
  वास्तवमा, त्यहाँ एक अफवाह थियो कि भारतीयहरू बीच "देशद्रोह" थियो। यद्यपि उनका भारतीय सहकर्मीले हकलाई अत्यन्त सावधानी अपनाउने आश्वासन दिए, तर पनि अनावश्यक जोखिम लिनुको कुनै अर्थ थिएन, विशेष गरी जब मेरो जीवन र मेरो लक्ष्यको सफलता खतरामा थियो।
  
  
  - म सोध्न सक्छु कि तपाईको सरकार हाम्रो शिव खोज्न किन यति उत्सुक छ? - आनन्दले एउटै स्वरमा, सावधानीपूर्वक र सावधानीपूर्वक भन्यो।
  
  
  "हेरोइन," मैले जवाफ दिए। - संयुक्त राज्य अमेरिका को लागी दस मिलियन डलर कार्गो गन्तव्य। "मैले सोचेकी थिइनँ कि यदि मैले उहाँसँग वास्तविक कारणको बारेमा कुरा गरें भने मैले मेरो उद्देश्यको धेरै खुलासा गर्नेछु, अर्थात्, मैले आवाजको नक्कल गर्ने स्रोत पत्ता लगाउने प्रयास गरिरहेको छु जसले हालैका महिनाहरूमा अन्तर्राष्ट्रिय कूटनीतिमा त्रास फैलाएको छ। विश्व शान्ति।"
  
  
  - ओहो, ड्रग्स साँच्चै खराब व्यापार हो! - भारतीय मुस्कुरायो र उठ्न थाल्यो। - कृपया मलाई केही मिनेटको लागि माफ गर्नुहोस्, तर म निश्चित रूपमा मेरो मालिकलाई कल गर्नेछु। सायद उसले मलाई कोब्रा बारे थप जानकारी दिन सक्छ।
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। आनन्दले आफ्नो कुर्सी पछाडि धकेल्यो र टेरेसको छेउमा हिंड्यो।
  
  
  मैले उसलाई हेरिरहेँ जबसम्म उनी भित्रै गायब भए। त्यसपछि मैले चियाको पातबाट भाग्य पढ्न सिकेको छैन भनेर लगभग पछुताउँदै कपको तल्लो भागमा हेरे। कसलाई थाहा छ, यदि मैले सिकेको भए, म अब मेरो मिशनको सफलता वा असफलताको भविष्यवाणी गर्न सक्छु।
  
  
  म पछाडि झुकेँ र मेरो नजर भीडको टेरेसमा कनॉट सर्कसको वरपरको ट्राफिकमा घुम्न दियो। त्यहाँ यति धेरै प्रश्नहरू थिए, समुद्रसँग यति धेरै खाडलहरू थिए, कि मैले कुनै पनि प्रगति गर्न धेरै रमाइलो गर्नुपर्थ्यो। - धेरै चिया, सर?
  
  
  मैले सुरु गरेँ र वेटरलाई कफी टेबलमा झुकेको देखेँ। “दुई वटा लिएर आउनुस्,” मैले आनन्दको खाली कपलाई औंल्याएर जवाफ दिएँ।
  
  
  "दुई पुदिनाको चिया," वेटरले दोहोर्यायो। - के म पकोरा सुझाव दिन सक्छु, वा भद्र व्यक्ति भारतीय विशेषता, समोसा भनिने मासु पाई प्रयोग गर्न चाहनुहुन्छ? तिनीहरू उत्कृष्ट छन्, साहब।
  
  
  मैले उसको प्रत्यक्ष दृष्टिकोणबाट अलिकति अलमलमा परेर सकारात्मक संकेत दिएँ। त्यो मानिसले खाली कचौरा उठायो, र भान्साकोठामा फर्किंदा मैले उसको खाली हातमा स्तब्ध भएको पाएँ। मसँग लामो समयसम्म यसलाई हेर्नको लागि समय थिएन, तर मसँग त्यसमा छापिएको कुरा पत्ता लगाउन पर्याप्त समय थियो।
  
  
  कुण्डलित कोब्रा यस्तो चीज हो जुन बिर्सन सजिलो छैन! मैले अचानक मेरो कुर्सी पछाडि धकेले र मेरो खुट्टामा हाम फालें।
  
  
  "आनन्द कहाँ गयो?" - मैले सोचें, टेबलको बीचमा मेरो बाटो बनाउँदै। क्याफे र नेहरू पार्क वरपरका कारहरूको बिप र आवाजहरूसँग मिल्ने एउटा चिल्लाहटले मेरो कान छेड्यो। तर मेरो होटलको कोठामा आएका दुई सिख पुरुषहरूबाट आफूलाई बचाउनको लागि अघिल्लो रात जति कमजोर थिएँ, कमसेकम म त्यति कमजोर थिएन।
  
  
  मैले मेरो काँधमा बोकेको होल्स्टरमा मेरी प्यारी विल्हेल्मिना थिइन, एक .38 लुगर जसले मलाई सम्झन ख्याल गर्नु भन्दा बढी निराशाजनक अवस्थाबाट बचायो। र यदि पिस्तौल पर्याप्त थिएन भने, मसँग मेरो स्टिलेटो ह्युगो थियो, मेरो शर्टको बाहुलामुनि एउटा स्क्याबार्डमा लुकाइएको थियो।
  
  
  - के तपाईलाई केहि चाहियो, साहिब? - सेतो ज्याकेटमा वेटरहरू मध्ये एकले मलाई सोध्यो।
  
  
  "फोन," मैले जवाफ दिए।
  
  
  उसले कोठामा पुग्ने घुमाउरो ढोकातिर इशारा गर्यो। आनन्दले फोनमा धेरै समय लिइरहेको देखेर म छक्क परें। यो, मैले वेटरको पाखुरामा देखेको ट्याटु बाहेक, मलाई असहज महसुस गर्‍यो।
  
  
  साँघुरो करिडोरको देब्रे पर्खालमा कालो र पुरानो जमानाका टेलिफोनको पङ्क्तिमा सेतो ज्याकेट लगाएका मानिसको निर्देशन पछ्याउँदै मैले टेलिफोनहरू भेट्टाएँ। मैले चाँडै वरिपरि हेरे र मेरो दायाँ ढोकामा एउटा चिन्ह देखे। हुनसक्छ म कुनै खास कारणले नर्भस थिएँ, सायद मलाई कुनै कुराको चिन्ता थिएन।
  
  
  ठीक छ, त्यहाँ निश्चित हुन एक मात्र तरिका थियो।
  
  
  मैले मेरो हल्का ग्रीष्मकालीन ज्याकेट मुनि मेरो हात चिप्लें, उनको हातमा विल्हेल्मिनाको आश्वस्त स्पर्श महसुस गरें, र कोरिडोरबाट तल पुरुषहरूको कोठाको ढोकामा गएँ। बाटो खाली थियो । ढोका खोलेर मैले दाहिने खुट्टा अगाडि राखें।
  
  
  ढोका भित्रतिर खुल्ला भयो, मलाई कालो र सेतो टाइल गरिएको बाथरूममा द्रुत हेराई दिँदै। त्यहाँ कोही नभएजस्तो लाग्यो । म अगाडि बढें, मेरो पछाडि ढोका खोल्न अनुमति दिँदै। - मैले कानाफूसी गरें। - अशोक ? - तीनवटा लकर कोठाका ढोकाहरू बन्द थिए।
  
  
  मैले एक सेकेन्ड पर्खें र फेरि फोन गरें। जवाफ छैन। बिरालोको रूपमा चुपचाप, फसेको डरको उच्च भावनाको साथ, मैले लुगरलाई यसको होल्स्टरबाट तानेँ र मेरो ट्रिगर औंलालाई थोरै झुकाइदिएँ। अधिकांश भागको लागि, आधुनिक लुगर्समा एक असंवेदनशील ट्रिगर छ; तर विल्हेल्मिना विशेष गरी मेरो लागि वाशिंगटनको मुख्यालयमा रहेको एएक्स प्रयोगशालाका केटाहरूले परिमार्जन गरेका थिए। मैले ट्रिगर तानेपछि ट्रिगर फायर गर्न तयार थियो।
  
  
  म बायाँतिरको पहिलो शौचालयमा गएँ। धातुको ह्यान्डललाई बलियोसँग समातेर, मैले ढोका खोलिदिएँ र चाँडै बन्द गरें। पहिलो लकर कोठा खाली थियो, दोस्रो थियो। र तेस्रोमा, तल्लो शौचालय सिटमा झुकेर, अशोक आनन्दको गतिहीन, निर्जीव शरीर।
  
  
  मैले उसको टाउको उठाएर अगाडि बढें। - हरामीहरू! - मैले मेरो सास मुनि चिच्याएँ। आनन्दका फराकिलो आँखाले मलाई हेरे । मैले मेरो औंलाहरू उसको पलकमा चलाएँ, यसरी उसको अनुहारमा मृत्युले छोडेको स्तब्ध अभिव्यक्तिलाई मेटाए।
  
  
  एउटा पातलो पट्टी, अहिले बैजनी, उसको घाँटीमा चिन्ह लगाइयो। घाँटी थिचेर, घाउ जाँच्दै मैले निष्कर्ष निकालें। मैले घाउलाई राम्रोसँग हेर्नको लागि उसको शर्टको कलरको बटन फुकालें र दुईवटा स-साना पन्क्चरको निशान देखे, एक इन्चभन्दा कम दूरीमा। "तर किन?" - मैले आफैलाई सोधें। यो स्पष्ट छ कि आनन्दको घाँटी थिचेर मृत्यु भएको थियो किनभने उनको जिब्रो मुखबाट बाहिर निस्किएको थियो; तर घाँटीमा भएका यी निशानहरू सर्पको दाँतले छोडेको जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  केही समय अघि, एउटा मिशन र अर्कोको बीचमा, मैले हर्पेटोलजी, सरीसृपहरूको विज्ञानमा धेरै पुस्तकहरू पढेको थिएँ। र मैले सिकें कि विषालु सर्पको टोकाइको प्रतिक्रिया सामान्यतया एक चौथाई घण्टा वा टोकेको आधा घण्टा भित्र सुरु हुन्छ।
  
  
  अशोक आनन्दलाई सर्पले टोकेको थियो, तर यसले उनको मृत्युको कारण बन्न सकेन: सायद यी संकेतहरूले चेतावनी वा धार्मिक प्रतीकलाई प्रतिनिधित्व गरेको थियो। एउटा कुरा स्पष्ट थियो: म पत्ता लगाउन त्यहाँ रोकिने छैन।
  
  
  मैले लुगर टाढा राखें र क्याबबाट बाहिर निस्कें। शौचालय अझै खाली थियो। पहिलेको जस्तै बाटो हिडेको भए पक्कै पनि वेटरसँग ठोक्किने थिएँ । जहाँसम्म मैले भन्न सक्छु, कोब्रा संगठनको भागको रूपमा बारमा काम गर्ने उहाँ मात्र होइन।
  
  
  मैले अर्को बाटो खोजेँ। पोर्सिलेन सिङ्क माथिको काँचको झ्यालले नेहरू पार्कको धुलो बाटोमा हेर्यो। म सिङ्कको छेउमा चढे र बाहिर हेरे। क्याफेको पछाडिको झ्याल खोलियो, टेरेसमा बसिरहेका ग्राहकहरूको नजरबाट बाहिर, जहाँ वेटरहरू, ट्याटु वा होइन, टेबलहरू सेवा गर्छन्।
  
  
  मैले स्टिलेटोले झ्यालको ग्रिल खोलें र फ्रेमको खिया लागेका धातुका हुकहरू हटाउँदै यसलाई उठाएँ।
  
  
  "बाहिर निस्कने धेरै सुविधाजनक तरिकाहरू छन्, साहिब।"
  
  
  अब विल्हेल्मिनालाई समात्न ढिलो भइसकेको छ। मैले टाउको फर्काएर बन्दुक बोकेको वेटरको मुस्कुराएको अनुहार देखें। - 22-क्यालिबर बेरेटा सीधा मेरो आँखामा लक्ष्य थियो। साना क्यालिबर हतियारहरू, तर मलाई बेरेटासलाई राम्रोसँग थाहा थियो कि तिनीहरू नजिकको दायरामा कति खतरनाक हुन सक्छन्।
  
  
  "म भर्खरै ताजा हावा लिन चाहन्छु," मैले बताए।
  
  
  उसले मुस्कुराउनुभएन, तर केवल बन्दुक हल्लाउनुभयो, मलाई मेरो टाउको माथि हात उठाएर सिङ्कबाट हाम फाल्न सङ्केत गर्नुभयो। उसले बेरेटा समातेर मतिर औंल्यायो। मैले उहाँको निमन्त्रणा स्वीकार गर्नु मात्रै थियो । म भुइँमा लडेर उसलाई हेरेँ। यो स्पष्ट थियो कि उहाँ नर्भस हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  "मलाई लाग्यो कि भारतीयहरू अतिथि सत्कार गर्ने मानिसहरू हुन्," मैले भनें। "मेरो साथी उतै छ जस्तो लाग्छ," र मैले आनन्दको शव भेटेको कोठातिर टाउको फर्काए, "दुर्घटना भयो...
  
  
  "तपाईलाई पनि त्यस्तै हुनेछ, साहिब," वेटरले मुस्कुरायो, एक कदम अगाडि बढ्दै, अब बेरेटा मेरो पेटमा लक्षित थियो। "चाँडै नै हामी बाहिर ठूलो आवाज, भयानक गडबडी सुन्नेछौं।" त्यहाँ यति धेरै कोलाहल हुनेछ कि बन्दुकको गोली निस्कन्छ।
  
  
  त्यसोभए, उनी बारमा एक मात्र थिएनन् जो कोब्रासँग संलग्न थिए। मलाई कहाँ भेट्टाउने भनेर उनीहरूलाई कसरी थाहा थियो र आनन्दको बारेमा उनीहरूलाई कसरी थाहा थियो अरू दुईवटा अनुत्तरित प्रश्नहरू थिए जुन मेरो दिमागमा थुप्रिरहेका थिए।
  
  
  - गम्भीरतापूर्वक? - मैले जवाफ दिएँ, आफैलाई बेवास्ता गर्दै हाँस्न बाध्य पार्दै। - म तपाइँलाई तपाइँको पछाडिको पुलिसकर्मीलाई यो दोहोर्याउन सल्लाह दिन्छु।
  
  
  म सहि थिएँ।
  
  
  वेटर अनुभवहीन थियो, यस प्रकारको काममा नयाँ थियो र यो सबैभन्दा पुरानो चाल पनि थाहा थिएन। मैले आफ्नो वाक्य पूरा गर्न सक्नु अघि, ऊ एक्कासी अस्तित्वमा नभएको पुलिसको सामना गर्यो। र स्प्लिट सेकेन्डमा म कार्यमा थिएँ।
  
  
  म अगाडि उफ्रें र वेटरको घाँटीमा लात हानें। मेरो जुत्ताको एउटै हड्डी उसको हड्डीमा लागेपछि ऊ चिच्यायो। मैले मेरो खुट्टा तल झारेँ र उसलाई मेरो देब्रे हातले प्लीहामा घातक प्रहार गरे। मानिसले दुखेको ठाउँमा हात थिच्दा र मुखको छेउमा बान्ता निस्कँदा बेरेटा उड्यो।
  
  
  जब उनी अगाडि लडे, मैले मेरो घुँडा उठाएर उसको अनुहारमा फेरि हिर्काए। मेरो घुँडाले उसको मुख छोएपछि मैले दाँत किटिरहेको सुनें। मान्छे भुइँमा पल्टियो। शौचालयको छेउमा, भाँडा धुने मेसिन बहिरो रूपमा गुडिरहेको थियो, त्यसपछि भाँडाकुँडाको टुक्रा।
  
  
  निस्सन्देह, यो मेरो लागि अभिप्रेरित शट मफल गर्ने योजना थियो। मैले बेरेटा लिएँ र मेरो लिनेन ट्राउजरको खल्तीमा राखें, पिस्तौल लुकाउन पर्याप्त ठूलो।
  
  
  त्यसपछि मैले त्यो मानिसलाई कपालमा समातें र उसको टाउको उचालेँ जस्तो कि ऊ कठपुतली हो जसको तार काटिएको थियो। - तिमी नराम्रो देखिन्छौ, यार! - मैले कम स्वरमा चिच्याएँ।
  
  
  रगत र भाँचिएको दाँत थुकेर आफ्नो चिउरोमा दाग लगाएर उसले मैले सुन्न नसक्ने कुरा गुनगुनायो। - उ कहाँ छ? - मैले दबाएँ। - म जान्न चाहन्छु म तिम्रो मालिक कहाँ पाउन सक्छु ... शिव।
  
  
  “शिव...शिव छैन”, वेटरले टाउको झुकाएर गुनगुन्यो। मानिसले आफ्नो आँखा बन्द गर्यो र उसको मुख फेरि रगतले भरिन थाल्यो।
  
  
  "फेरि सोच्नुहोस्," मैले मेरो हात उठाए। मैले औँलाले हारपुनको आकार बनाएको थिएँ, "बाइयोन-सङ्ग-कुट जी-रु-की" भनिने झटकाले उसको जिब्रो खुकुलो पार्छ। र यसले उसको आँखा खोल्यो, पीडाले बादल।
  
  
  प्रहारसँगै अर्को हृदयविदारक चित्कार पनि आयो । तर हरामीले आनन्दलाई मार्ने बारे सोचेको थिएन, त्यसैले म राम्रो सामरिटन बन्ने मुडमा थिइनँ। मैले मेरा नङहरू उसको पलकमुनि टाँसें, उसको आँखाको गोला निचोड्दै।
  
  
  वेटर, आकस्मिक कम्पनले हल्लायो, पछि हट्यो। उसको टाउको भुइँमा ठोक्कियो, तर एक सेकेन्ड पछि म उसको माथि उफ्रें, फेरि मेरो औंलाहरू उसको आँखामा हानेर। म उसलाई जीवनभर अन्धा बनाउन सक्छु। तर भारतीय एजेन्टको मृत्युको बदला लिनुभन्दा पनि म जवाफ चाहन्थेँ।
  
  
  - भन्नुहोस्: शिव कहाँ हुनुहुन्छ? - मैले दोहोर्याएँ।
  
  
  यो एक अप्रिय दृश्य थियो; मानिसको अनुहार डर र पीडाले विकृत भएको थियो। उसको अनुहार र उसको शर्टको अगाडि छुट्याउन सकिँदैन, तिनीहरू रगत र बान्ताले लतपतिएका थिए, उसको आँखा आफ्नो सकेटबाट बाहिर निस्कन लागेको थियो, उसले सास फेर्न सकेन।
  
  
  "के...के..." उसले रुयो।
  
  
  - उहाँ कहाँ अवस्थित छ? - म रोएँ। - कहाँ?
  
  
  तर "आँखामा औंला" प्रविधिको थपको साथ अघिल्लो पिटाइले उसलाई अस्तव्यस्त बनायो। वेटर पछाडि झुक्यो र शारीरिक यातनाबाट बच्यो, आफैलाई विस्मरणमा पर्न अनुमति दिँदै।
  
  
  मैले मेरा औंलाहरू हटाएँ र मेरा पलकहरूले उसको आँखा बन्द गरे। मैले उसलाई हिंस्रक हल्लाएर उसलाई पुनर्जीवित गर्ने प्रयास गरें, तर त्यो मानिस अचेत थियो र आफ्नै छायामा परिणत भयो। उसको टाउको पानीमुनि राख्न र उसलाई होशमा ल्याउन म निर्जीव लाशलाई कोठरीमा तान्दै थिएँ, जब मैले पाइलाको पिटेको आवाज सुनें। कोही कोही कोरिडोरमा हिंडिरहेको थियो, शौचालयको ढोकातिर जाँदै थियो।
  
  
  - निरद? -कसैको आवाज आयो।
  
  
  भन्नै पर्दैन, नीरदले प्रतिक्रिया दिन असमर्थ थिए।
  
  
  यस पटक म आफैंलाई गार्डबाट समात्न दिन्न। म सिङ्कमा गएँ र पोर्सिलेन रिममा चढें; झ्यालको फ्रेम, जुन मैले पहिले छाडेको थिएँ, अलिकति खुला थियो।
  
  
  मैले आफ्नो खाली हातले झ्यालको फ्रेम अगाडि बढाएँ। शौचालयको ढोकाबाहिर निरादालाई फेरि डराएको आवाजले बोलायो ।
  
  
  सौभाग्यवश झ्याल फिट गर्न पर्याप्त थियो। एउटा हातले गिलासको प्यानललाई समर्थन गर्दै, म तल टेरेसमा हाम फालेर शौचालयमा फर्केर हेरे।
  
  
  ढोका खुल्लमखुल्ला र म मनस्थितिमा नीरदको रगतले लतपतिएको शरीरलाई हेरिरहेको अनुहारको तस्बिर खिचेँ । यो एक अपरिचित अनुहार थियो; मैले उसलाई पहिले कहिल्यै देखेको थिएन। तर मलाई थाहा थियो कि म फेरि त्यो जवान भारतीयलाई देख्नेछु जसले नीरदको गतिहीन आकृतिलाई त्यो क्षणमा अविश्वसनीय रूपमा हेरेको थियो ... र सायद चाँडै।
  
  
  
  
  ३
  
  
  “पश्चिमी पर्यवेक्षकले पनि शिव-कोब्राको दोहोरो अवतारमा रहेको ईश्वरको वास्तविक सार सजिलै पत्ता लगाउन सक्छ। पूर्व-वैदिक देवताबाट व्युत्पन्न, भारतीय त्रिमूर्तिहरूको यो अति प्राचीन सदस्य अन्ततः फलिक प्रतीकवादसँग सम्बन्धित हुनुपर्छ। वास्तवमा, यसको प्रतिमामा हामी प्रत्येक पटक आक्रमण गर्ने स्थितिमा कोब्राको सुन्निएको हुड भेट्टाउँछौं। तसर्थ, यो अचम्मको कुरा होइन कि शिवलाई प्रायः कोब्राको छालाले बनेको कपडा, छालाको झुम्का, एक प्रशन्न डोरी र जीवित सर्पहरूको बेल्टको साथ वर्णन गरिएको छ ..."
  
  
  
  मैले पुस्तक बन्द गरेर पुस्तकालयको झ्यालबाट बाहिर हेरेँ, मेरा आँखा नेहरू पार्कको छेउमा रहेको क्याफेको टेरेसतिर जाने फराकिलो ढुङ्गाको सिँढीमा सर्दै थिए। क्लबको पछाडिबाट मेरो द्रुत निकास कसैले याद गरेन।
  
  
  नीरदको साथीले चिच्याउला भनेर मैले आशा गरेको थिइनँ, र वास्तवमा म गल्ती पनि थिइनँ। अशोक आनन्दको शव लिनको लागि घटनास्थलमा एम्बुलेन्स वा प्रहरीको गाडी आएको पनि मैले देखेको छैन । पर्यटक र व्यापारीहरू आए र गए। बार बिना कुनै अवरोध चलिरह्यो, र कनॉट प्लेसको पुस्तक पसलमा मेरो सुविधाजनक बिन्दुबाट मैले वेटरको पोशाकमा नीरदको साथी, एक जवान भारतीयलाई पनि देख्न सकिन।
  
  
  नीरदको लागि, उनी कतै उभिएको वा सुतिरहेको देखिएन। उसको साथीले उसलाई निको हुनको लागि कुनै निजी कोठा वा रेस्टुरेन्टमा लिएर गएको हुन सक्छ। निस्सन्देह, प्रतिष्ठान को मालिक आफ्नो कर्मचारीहरु को माध्यमिक गतिविधिहरु को बारे मा थाहा थियो, अन्यथा केहि असामान्य नोटिस गरिएको थियो।
  
  
  कुनै पनि अवस्थामा, म एक वा दुवै वेटरले काम नगरेसम्म हेर्न जारी राख्न कटिबद्ध थिएँ। मैले उहाँबाट केही जानकारी लिनुअघि नै नीरद "छोडे"। तसर्थ, कुनै अन्य वैध प्रमाण बिना, पछ्याउने एक मात्र नेतृत्व दुई कोब्रा हिटम्यानको निगरानी थियो।
  
  
  तिनीहरूले मलाई सीधा रहस्यमय चरित्रमा लैजान्छन् भन्ने सोच्न म पर्याप्त मूर्ख थिएन, तर म लगभग पक्का थिएँ कि एकपटक संयन्त्रहरू गतिमा सेट गरिसकेपछि, शिव, यदि उहाँ साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भने, ढिलो वा ढिलो देखा पर्नेछ।
  
  
  त्यसैले मैले अध्ययन गरेको भारतीय सरीसृपको मात्रा किन्नसम्म पनि पसलमा देखाइएका पुस्तकहरूमा धेरै चासो राखेको नाटक गरिरहेँ। जब म अन्तमा बुककेसबाट बाहिर निस्कें, म छायामा लुकें, लगभग अदृश्य हुन खोज्दै। त्यहाँ नजिकै पर्याप्त पर्यटकहरू थिए कि म त्यो ध्यानयोग्य थिएन। अन्तिम कुरा म आफैंमा ध्यान आकर्षित गर्न चाहन्छु।
  
  
  AX मा मेरो धेरै वर्षको सेवामा, मैले सिकेको छु कि धैर्यता सबैभन्दा उपयोगी गुण हो। वास्तवमा, जब साँझ आकाशमा गहिरो हुन थाल्यो, मैले अन्ततः मेरा मानिसहरूलाई क्याफे छोडेको देखें। तिनीहरू फराकिलो ढुङ्गाका सिँढीहरू, बिस्तारै, पाइला पाइला टेक्दै ओर्लिए।
  
  
  नीरदको रगतले भरिएको आकृतिमा झुकेर त्यो युवकले आफ्नो साथीलाई अगाडी बढायो । नीरदको आँखामा पट्टी बाँधिएको थियो; उसको साथीले उसलाई अन्धो भएझैं डोर्यायो। जहाँसम्म मैले बुझें, वेटरको अस्थायी अन्धापनको अर्थ कोब्रासँग एउटा कम एजेन्ट थियो।
  
  
  म अगाडि बढें र मेरो नजर ती दुईमा राखें, नत्रता मैले तिनीहरूको पर्खाइमा दिनभर बिताएपछि तिनीहरू अवलोकनबाट टाढा नफर्किए। कनॉट प्लेस कामबाट घर फर्केका कामदार र क्लर्कहरूले भरिएको थियो। म भीडभाड भएको चोक पार गर्न लागिरहेको थिएँ जब मेरा दुई जना मानिसले अचानक इशारा गरे; तर नीरदको साथीले साइकल ट्याक्सी हालेर आफ्नो साथीलाई साँघुरो गाडीको सिटमा राखेको देखेर मलाई राहत मिल्यो।
  
  
  युवा भारतीयले आफ्नो हात हल्लायो, र मोटर चालित ट्याक्सी तीव्र गर्जन संग खोलामा डुब्यो। फुटपाथमा एक्लै उभिरहेको ग्रिफिन आँखा भएको एक जवान मानिसले मेरो दिशामा आफ्नो टाउको घुमाए, स्पष्ट रूपमा के गर्ने थाहा थिएन।
  
  
  यदि ऊ अनिश्चित थियो भने, म थिएन।
  
  
  म सेतो स्तम्भहरू पछाडि लुकेँ, उसले के गर्छ भनेर पर्खिरहेको थियो। अनिर्णयको अर्को मिनेट, र उनी अन्ततः फुटपाथबाट ओर्ले। उसले आफ्नो ओठमा दुई औंलाहरू राख्यो र अर्को बाइक ट्याक्सीलाई तल झण्डा गर्न उच्च पिचको सिट्टी निकाल्यो।
  
  
  वेटरले अझै पनि आफ्नो सेतो युनिफर्म ट्राउजर लगाएको थियो, तर आफ्नो ज्याकेट परिवर्तन गरेको थियो। बरु, उसले कालो, खुला घाँटीको शर्ट लगाएको थियो। उसको घाँटीमा केही धातु चम्कियो, सूर्यास्तको प्रकाशलाई ऐना जस्तै प्रतिबिम्बित गर्दै। युवक ट्राईसाइकलमा चढे र चालकले नेहरू पार्क वरपरको ट्राफिक पछ्याउँदै ग्यास प्याडलमा पाइला टेकेका थिए।
  
  
  मैले थप समय खेर फालेको छैन।
  
  
  एक सेकेन्ड पनि नबित्दै म कर्बमा पुगेँ र वेटरको नजर नगुमाई अर्को ट्याक्सी रोकें।
  
  
  म जीर्ण पुरानो कारमा हुँदा, मैले उसलाई आपत्ति गर्न समय नदिई चालकको हातमा बिलहरूको गुच्छा हालें।
  
  
  "मेरो साथीलाई त्यहाँ पछ्याउनुहोस्," मैले आदेश दिएँ।
  
  
  चालकले पहिले मैले दिएको पैसामा ध्यान केन्द्रित गरे र त्यसपछि बाइक ट्याक्सीमा वेटरले एक मिनेट अघि रोकेको थियो, पालन गर्न हिचकिचाउँदैन। उसले अगाडिको लेन ओगटेको थियो र म सिटमा ढल्कें, मेरो नजर बाइक ट्याक्सीमा राख्दै मलाई मायालु र रहस्यमय शिवको एक पाइला नजिक लैजान्छ भन्ने आशा थियो।
  
  
  अहिलेसम्म सबै ठिकठाक हुँदै गएको देखिन्थ्यो, वेटरले मलाई उसलाई बार छोड्न वा ट्याक्सीमा पछ्याउन पर्खिरहेको देखेको थिएन भनी विश्वस्त भएँ। मैले चालकलाई गाडीको गति बढाउन भनें जबसम्म हामी युवा वेटरबाट तीनवटा कार टाढा हुँदैनौं।
  
  
  - मेरो साथी कता जाँदैछ?
  
  
  कनॉट प्लेसबाट हामी नयाँ दिल्ली मलबाट टाढाको लेनमा परिणत हुन कनॉट सर्कस तर्फ लाग्यौं। "पुरानो सहरमा," चालकले भने। त्यसपछि उसले मलाई झट्ट हेर्यो र थप्यो: "साहिब, उसले तपाईलाई लुट्यो?" यदि होइन भने, म पुलिसलाई बोलाउँछु ...
  
  
  “होइन, त्यस्तो केही छैन,” मैले उसलाई आश्वस्त पारे र सिटमा झुकेर कानमा केही फुस्सें ।
  
  
  ऊ आफ्नो तामाको छालामुनि लजायो। - बुझ्यो, साहिब। तपाइँ यसलाई के भन्नुहुन्छ ... भेटघाट, वा के?
  
  
  "ठ्याक्कै," मैले फराकिलो मुस्कानका साथ पुष्टि गरें, म एक युवकलाई रोमान्टिक डेटमा जाने बाटोमा पछ्याइरहेको छु।
  
  
  ट्याक्सी ड्राइभरले मलाई चेतावनी दियो, "होशियार हुनुहोस् साहिब।" "दिल्लीका महिलाहरू धेरै चतुर छन्," र उनले आफ्नो निरीक्षणको शक्तिलाई जोड दिन आफ्नो औंलालाई आफ्नो औंलामा रगाएर वाक्यको साथ दिए।
  
  
  "हो, तर हाम्रो साथीको नजर नगुमाउनुहोस्," मैले जवाफ दिए।
  
  
  लगभग अँध्यारो भइसकेको थियो र कन्नट सर्कसबाट बाहिरिएपछि ट्राफिक कम भएको थियो। चालकले विषय बदले र मेरो ध्यान स्मारकहरूमा खिचे। फराकिलो, धुलो बाटोको अन्त्यमा, उनले जामा मस्जिदको प्रसिद्ध मीनारहरू, एउटा विशाल, किल्ला जस्तो रातो बलौटे ढुङ्गाको मस्जिदलाई औंल्याए।
  
  
  र मस्जिद र नजिकैको बजारको ठीक अगाडि अर्को रातो ढुङ्गाको स्मारक खडा थियो, मुगल सम्राटहरूले पछाडि छोडेको एक आकर्षक परिसर, लाल किल्ला। मैले सोचे कि वेटर बजारमा गायब हुनेछ, तर स्पष्ट रूपमा उसलाई थाहा थिएन कि उसलाई पछ्याइएको थियो। मस्जिद र खुला बजार नजिकै ओर्लनुको सट्टा किल्ला जाने गेटको ठीक अगाडि बाइक ट्याक्सीबाट ओर्लिए ।
  
  
  "रोक्नुहोस्," मैले चालकलाई भनें।
  
  
  वेटर गेटबाट गायब भएपछि ऊ रोकियो। अन्धकारले मलाई केही आश्रय दिएकोमा खुसी भएर म मेरो पालो लिएर मेरो मान्छेको पछि लागेँ। गेटको अगाडि "स्मारिकाहरू", पोस्टकार्डहरू, गाइडबुकहरू र स्थानीय स्वादिष्ट खानाहरू सहित स्टलहरू थिए।
  
  
  तर म पर्यटक थिइनँ र मसँग यी "रमाइलोहरू" रोक्न र प्रशंसा गर्ने समय थिएन। अलि टाढा राखेर मेरो नजर वेटरको सेतो ट्राउजर र कालो शर्टमा पर्यो ।
  
  
  कमसेकम उसले मलाई कहिल्यै देखेन, जसको मतलब उसले मलाई चिन्दैन थियो। जबसम्म कोब्राले मेरो तस्बिर प्रसारित गर्दैन, त्यस अवस्थामा निक कार्टर मैले स्वीकार गर्न इच्छुक भन्दा कम बेनामी थिए।
  
  
  अगाडि, ड्राइभवेको अन्त्यमा, एउटा साँघुरो काठको बूथको अगाडि एक वेटर रोकियो। एउटा चिन्हले Lumiere र छोरा को प्रदर्शन को शुरुवात घोषणा गर्यो। जब मलाई थाहा भयो कि भारतीय युवाले प्रदर्शनको लागि टिकट किनेको छ, म बिना कुनै हिचकिचाहट उनको पछि लागें।
  
  
  यो एक इतिहास पाठ थियो, एक "यात्रा" साइकेडेलिकहरूको कुनै सहयोग बिना। टिकट अफिसबाट किल्लाको आँगनमा एउटा बजरी बाटो थियो। यहाँ, सम्राटहरूले बनाएको संगमरमरको दरबारले घेरिएको बगैंचामा जनताका लागि असंख्य कुर्सीहरू राखिएको थियो।
  
  
  एक स्पटलाइटले संगमरमर भवनहरूको अगाडि स्तम्भहरूमा प्रकाशको पहेंलो किरण पठायो, र अडियो टिप्पणी लाउडस्पीकरहरू मार्फत प्रसारण गरियो। वक्ताले अठारौं शताब्दीमा भारतमा आक्रमण गर्ने फारसी सेनाले चोरेको मयूर सिंहासनको वर्णन गर्दै थिए।
  
  
  त्यसपछि बत्ती निभ्यो र मेरो पछाडि खुरको आवाज सुनिन्थ्यो। मैले मेरो टाउको घुमाएँ, लगभग आफूलाई पागल बथानको बीचमा भेट्टाउने आशा गर्दै।
  
  
  बरु, मैले आफूलाई धारिलो छुराको बाटोमा भेट्टाएँ।
  
  
  ब्लेडले मेरो ज्याकेटको बायाँ बाहुला च्यात्यो। दुई पल्ट सोचे बिना, मैले टाढिएँ र एक हातले "सोन-नल मक-की" प्रविधि सुरु गरें। भारतीय वेटरले दोस्रो पटक आफ्नो भाग्य आजमा गरेनन् ।
  
  
  उसको सेतो दाँत एक व्यंग्यात्मक मुस्कानमा चम्क्यो, उसको स्टिलेटोको ब्लेड हावामा घुम्यो। त्यसपछि स्पटलाइटले उनको अनुहारलाई पूर्ण रूपमा उज्यालो बनायो, उसलाई अन्धा पार्यो। युवक कुर्सीका पङ्क्तिहरू बीचको गल्लीमा पसे र दौडे।
  
  
  दर्शकहरू, प्रायः पश्चिमी पर्यटकहरू, भारतीयहरू शोको हिस्सा हो भनेर विश्वास गरे। कसैले ताली बजाउन थाल्यो, घोडाको खुरको आवाज हावामा सुनिन्थ्यो। लाउडस्पीकरबाट तुरहीको आवाज आयो, त्यसपछि युद्धको आवाज आयो। म आक्रमणकारीको पछि लागेँ।
  
  
  मलाई थाहा थिएन कि उसले म को हुँ वा म उसलाई पछ्याउँदै छु भनेर कसरी थाहा थियो। तर मैले अझै पनि उसको खंजरको ब्लेडले हावामा काटेको र मेरो ज्याकेटको आस्तीन च्यातिरहेको सुन्न सकिन। यसले लगभग मेरो छाला छेड्यो।
  
  
  दौडन नछोडिकन, म मेरो ज्याकेटमा मेरो पेस्तोल लिएर पुगें। कुनै पनि दर्शकले हाम्रो चालमा अनौठो कुरा फेला पारेन, र जब स्पटलाइटले संगमरमरको भवनहरूलाई धुलो पार्यो, एक अन्धो प्रतिबिम्बले वेटरको लुक्ने ठाउँलाई फ्रेम गर्यो।
  
  
  "शाही स्नान ..." कथाकारले घोषणा गरे।
  
  
  स्पटलाइटले मलाई समात्नु अघि मैले आफूलाई संगमरमरको स्तम्भहरू मध्ये एक पछाडि भेट्टाएँ। मैले आँखा साँघुरेँ र वरपरका छायाहरू खोज्न थालें। काईको तिखो गन्ध र कुहिने वनस्पतिले पर्खालविहीन दरबारलाई छायो। ऊ त्यहाँ लुकेको थियो, मलाई जालमा पर्नको लागि पर्खिरहेको थियो जुन मैले अब महसुस गरें कि मेरो लागि सेट गरिएको थियो।
  
  
  म घुम्न सक्छु र अर्को चाल अन्वेषण गर्न होटल फर्कन सक्छु; तर अब मैले त्यो विचार त्यागें जब मलाई लाग्यो कि म कोब्रा... र शिवको नराम्रो कार्यको पर्दाफास गर्न नजिक छु। जति चाँडो मैले यो व्यक्तिलाई भेट्टाए, यो सबैको लागि राम्रो हुनेछ।
  
  
  जवान वेटरको पाइलाको आवाज सुस्त ठट्टाको साथमा थियो। बगैंचामा कार्यक्रम हेरिरहेका पर्यटकहरूबाट टाढा-टाढा भवनको पछाडि दौडिरहेको मैले सुनें। म यसबाट पनि खुसी थिएँ किनभने म निर्दोष दर्शकहरू हुन लागेको हिंसात्मक टकरावमा फस्न चाहन्नथेँ।
  
  
  म दौडें, दोहोरो झुकेँ, स्तम्भदेखि स्तम्भमा, मेरा कान हरेक खसखसमा चिच्याए। रेकर्ड गरिएको कथाको पृष्ठभूमिबाट आएका आवाजहरू बाहेक अरू कुनै आवाज सुन्न गाह्रो थियो। बगैंचामा स्थापित शक्तिशाली ध्वनि प्रणालीद्वारा प्रवर्धित ड्रमको पिटाइसँग मिसिएको एक मफ्ल गरिएको विलाप। यदि मानिसले लगाएको सेतो ट्राउजर नभएको भए निस्सन्देह, ऊ छायामा लुक्न सक्षम हुने थियो।
  
  
  तर जब बत्ती निभ्यो, मैले उसलाई फेरि देखें। उसले एउटा भवनलाई अर्को भवनमा जोड्ने छोटो संगमरमरको सिँढी पार गरेको थियो, र अब भुइँमा फैलिएको थियो।
  
  
  बन्दुकको ट्रिगरमा मेरो औंला पहिले नै थियो। मैले ट्रिगर तानेको क्षणमा ट्रिगरले क्लिक गर्‍यो। लाउडस्पीकरबाट आउँदै गरेको ड्रमको आवाज बन्दुकको बोक्रासँग जोडिएको थियो, मेरो गोलीलाई मास्क गर्दै।
  
  
  मैले संगमरमरको स्तम्भमा बुलेट लज देखेँ, सेतो धुवाँको बादल हावामा पठाउँदै। घोडाको खुर कुल्चीले उत्पन्न गरेको अर्को बहिरो छालले शटलाई डुबेको थियो। मैले लक्ष्य गुमाए, त्यसैले म अगाडि दौडे। वेटर आफ्नो खुट्टामा हामफाले र कतै देखिएन।
  
  
  मैले उसले भर्खरै तल दौडेको छोटो सिँढी पार गरें र संगमरमरको भवनहरूले घेरिएको साँघुरो घाँसेको बाटोको बीचमा आफूलाई भेट्टाएँ। मेरो पछिल्तिर कसैको भारी सास फेरेको आवाज सुनें। बन्दुक चलाउने बारे सोच्नुको कुनै फाइदा छैन। त्यसैले मैले दुबै कुहिनो घुमाएर उठाए। मैले जवान भारतीयलाई करङमा हिर्काए, तर उसले एक क्षणको लागि निसासिए पनि, उसले मलाई एक कदम पछाडि धकेल्न सफल भयो।
  
  
  उसलाई मार्नु मेरो योजना थिएन। मरे, उसले मेरो कुनै काम गर्दैन, र मलाई शिवमा लैजानु पर्ने बाटो त्यहीँ लाल किल्लाको आँगनमा समाप्त भयो। एक प्रत्यक्ष वेटरले मलाई बहुमूल्य जानकारी प्रदान गर्न सक्छ।
  
  
  अचानक मेरो पछाडिको अँध्यारोबाट एउटा कर्कश, मुस्किलले सुनिने आवाज आयो।
  
  
  - महान, रंजित।
  
  
  एक शक्तिशाली लातले, मैले मेरो दाहिने खुट्टा पछाडि फ्याँकें, र मेरो खुट्टाको एड़ी कसैको घुँडामा पुग्यो। दोस्रो आक्रमणकारीले पीडाले सुस्केरा हाल्यो र पछाडि तान्यो। म छेउमा उफ्रें, भारी सास फेर्दै, र विल्हेल्मिनालाई दुई आक्रमणकारीहरूमा लक्षित गर्दै एक कदम पछि हटें।
  
  
  एकको विरुद्धमा दुई, रञ्जित वेटर थिए, मैले पछ्याएको मान्छे; तर अर्को पनि अपरिचित थिएन। "त्यसोभए हामी फेरि भेट्छौं, साहिब," उसले कडा, जबरजस्ती हाँस्दै भन्यो। उसको मुखबाट केही कठिनाईका साथ शब्दहरू निस्कियो, किनभने उनको अनुहारको तल्लो भाग सेतो पट्टीले बेरिएको थियो।
  
  
  "हो," मैले उसलाई चिनेर भनेँ: ऊ मोहनको साथी थियो, दाह्री भएको सिख जसको बङ्गारा मैले अघिल्लो रात भाँचेको थिएँ।
  
  
  रणजीतले लुगरको घातक प्रक्षेपणलाई बेवास्ता गर्दै स्तम्भको पछाडि बतख शब्दहरूको संक्षिप्त आदानप्रदानको फाइदा उठाए। "जारी राख्नु बेकार छ, साहिब," भारतीय सिखले भने। - यदि तपाईले हामीलाई मार्नु भयो भने तपाईलाई केहि थाहा छैन।
  
  
  - मैले तिमीलाई नमारे भने के हुन्छ? - मैले सोधें। तर त्यो क्षणमा, एक सेकेन्डमा, केहि धातुले चाँडै मेरो दृष्टिको क्षेत्र पार गर्यो। मैले घुमाएर ट्रिगर तानेँ। गोली हावामा उड्यो, भवनको छेउको किनारमा उछल्दै। र त्यसपछि त्यही पिस्तौल मेरो औंलाबाट शाब्दिक रूपमा चिप्लियो, ब्यारेललाई धातुको लूपमा बेरेर।
  
  
  रञ्जित लुकेको ठाउँबाट बाहिर आए र बन्दुक समाए । मैले त्यतिबेला महसुस गरें कि मैले पहिले नै देखेको थिएँ, उसको घाँटीमा चम्किरहेको वस्तु। यो तामाको तारको टुक्रा थियो, निस्सन्देह एउटा जाल थियो, जुन अशोक आनन्दलाई मार्न प्रयोग गरिएको थियो।
  
  
  "तिमीले सोचेजस्तो स्मार्ट छैनौ," साहिबले अर्को हिन्दुले हाँस्दै भने।
  
  
  मैले पछि हट्ने प्रयास गरे तर रञ्जितले समय खेर फालेन । वेटरले मेरो छातीमा बन्दुक देखाउँदै मलाई अचानक रोक्न पर्याप्त चेतावनी दियो। र म उनको हातबाट बन्दुक बाहिर निकाल्ने प्रयास गर्न पर्याप्त नजिक थिएन। र यदि मैले किक गर्न खोजे भने, म पक्का थिएँ कि कालो कपाल भएको जवान वेटरले ट्रिगर तान्न हिचकिचाउँदैन।
  
  
  "अब, यदि तपाईं चाहनुहुन्छ भने, आफ्नो टाउको माथि आफ्नो हात उठाउनुहोस्, साहिब," युवकले आदेश दियो। र उसले एक कदम अगाडि बढ्यो, उसको मुख शैतानी मुस्कानमा घुम्यो।
  
  
  मैले हात उठाएँ र सावधानीपूर्वक अर्को सिख तिर हेरे। रञ्जितले उनलाई तामाको तार दियो । मानिसले आफ्नो नाडीको वरिपरि छेउ बेर्दा तार गुन्जायो।
  
  
  “मोहन मरिसकेका छन्,” स्पिकरबाट संगीत बज्दै गर्दा उसले सुनिन नसकिने स्वरमा भन्यो। शो अझै समाप्त भएको छैन, र न त स्लेयर #3 को जीवन छ, मैले आशा गरे जस्तै। - गुर्नेक तर जिउँदै छ, साहिब । रञ्जित नजिक आउँदा भारतीय सिखहरू मसँग नजिक भए
  
  
  मसँग मेरो नाकमुनि विल्हेल्मिनाको लुगरको ब्यारेल थियो, र अचानक मलाई थाहा भयो कि उनी अब मेरो पुरानो साथी रहेनन्। गुर्नेकले दुवै हातले समातेको तामाको तार उल्लेख नगर्ने ।
  
  
  "तिमी अझ नराम्रोको हकदार छौ," साहिब, "धेरै नराम्रो," वेटरले भने।
  
  
  उसले "लाइट" ट्रिगरसँग खेल्यो। यसका लागि धेरै हल्का दबाब लाग्ने थियो, र हकले फाइटर नम्बर 4 भाडामा लिनुपर्ने थियो। तर युवकले धम्की दिनु अघि, गुर्नेक मेरो पछि लागे। यसपटक मात्र मेरो ब्याक किक हावामा हरायो, लक्ष्य हरायो।
  
  
  मेरो घाँटीमा फाँसी कसियो र मैले फेरि हात उठाउनु पर्यो। म सिधै लुगरको दृश्यहरू हेर्दै थिएँ, तर रञ्जितले ट्रिगर छोडे र बन्दुकमा क्लिक गरेर मेरो निधारमा बटले हिर्काए। एकै समयमा, मैले मेरो श्वासनलीमा थिचेको तामाको तारलाई धकेल्ने प्रयास गरें।
  
  
  धागोले मेरो छाला काट्यो र म सास फेर्न सकिन। मैले घाँटी थिचेको आवाज निकालें र रञ्जितले मुस्कुराउँदै घुँडा उठाएर मलाई कम्मरमा हिर्काए। पीडाले मलाई कराउन थाल्यो, मलाई झुकाउन बाध्य बनायो।
  
  
  घुँडा दोश्रो पटक उठ्यो, जसले गर्दा मलाई असह्य पीडाले बिस्फोट भयो। - तपाईं मूर्ख हुनुहुन्छ, "साहब"... कोब्रालाई थाहा छ... कोब्रालाई सबै कुरा थाहा छ, मिस्टर कार्टर।
  
  
  उनको आवाज अँध्यारो सुरुङबाट आएको जस्तो देखिन्थ्यो। गुर्नेकले मलाई घाँटी थिचेको तारलाई धकेल्न, आफूलाई मुक्त गर्ने सबै शक्तिले प्रयास गरें । तर मैले यसलाई सम्हाल्न सकिन; यो धेरै पातलो थियो। सुस्केरा हाल्दै, सास फेर्न संघर्ष गर्दै म अगाडि ढलेँ।
  
  
  त्यसपछि पेस्तोलको बट मेरो टाउकोमा प्रहार भयो, र टाढाबाट लाउडस्पीकरबाट एउटा आवाज घोषणा भयो: "यदि पृथ्वीमा स्वर्ग छ भने, यो यहाँ छ ... यहाँ, यहाँ!"
  
  
  मैले उसलाई विश्वास गरेन। यस बीचमा, म सोचें कि मैले त्यस्तो कुनै कुरामा विश्वास गर्ने अर्को मौका पाउँछु।
  
  
  
  
  ४
  
  
  सुरुमा सजिलो थियो।
  
  
  मखमली, नरम र चिल्लो, गाढा र आरामदायक धुंध। एक सुरक्षात्मक अँध्यारो जसले मलाई मुस्कान बनायो। तर त्यसपछि यो जल्न थाल्यो, मेरो छाला भाँचिएको काँचको टुक्रा जस्तै काट्यो। मैले छोड्नुपर्‍यो, नत्र उसले मलाई च्यात्नेछ, मलाई जिउँदै छाला गरिदिनेछ। त्यसैले म समुद्रको तलबाट निस्केको जस्तो हतारिएर अगाडि बढें। र म जति माथि उठें, उति नै म टुक्राटुक्रा हुँदै गएँ।
  
  
  - होइन! म... म चाहन्न! - मैले मेरो आवाज सुनें। मेरो आँखामा थिचेको वजन उठाउने प्रयास गर्दै मैले यो चर्को स्वरमा दोहोर्याएँ। मैले झिम्काए, र अस्पष्ट रङको केहि मेरो अगाडि अगाडि र पछाडि सार्न थाल्यो, अन्तरिक्ष भित्र र बाहिर कम्पन।
  
  
  मैले मेरो आँखा दोस्रो पटक खोले, त्यसपछि तेस्रो, र एकै समयमा मैले मेरो टाउकोमा केहि कडा नहोउन्जेल अगाडि बढ्ने प्रयास गरें। कम्पनहरू रोकियो र म फेरि तल डुबें, धेरै कमजोर र निद्रामा अर्को चाल गर्न।
  
  
  त्यसपछि कति समय बित्यो थाहा भएन । मैले महसुस गरे कि सपनाहरूले मलाई कब्जा गरिरहेछन्, र प्रत्येक चोटि मैले तिनीहरूलाई धकेल्ने र मेरो आँखा खोल्ने प्रयास गरें, तर केहिले मेरो छाला खरोंच्यो, केहि जल्यो। अन्ततः मैले फेरि सुरु गरें, गर्मी र पीडाको वैकल्पिक छालहरू मार्फत अगाडि बढ्दै।
  
  
  त्यसपछि "चीज" सँगै आयो। यो एउटा पर्खाल थियो, एउटा माटोको पर्खाल जुन मेरो अगाडि उभिएको थियो, ठूलो वा घटाइएको ... र त्यसपछि सामान्य। मेरो टाउको कुचिएको अण्डाको छाल जस्तै लाग्यो... मैले एक महिनासम्म पिउनु नपाएको जस्तो। म नजिकैको पर्खालमा झुकेर उभिएँ, संसारको सबैभन्दा सुन्दर आवाज सुन्दै, मेरो छाती माथि उठ्ने र हरेक सास संग झर्ने आवाज।
  
  
  चेतना र अचेतताको बीचमा यो लामो शुद्धिकरणको क्रममा मेरो छाला के कुच्यो र च्यात्यो त्यो थियो म मेरो ढाडमा सुतेको चटाई। म जिउँदै छु भन्ने थाहा पाउने बित्तिकै म परालले ढाकिएको बेन्चबाट खुट्टा हल्लाएर काँप्दै उभिएँ।
  
  
  म उभिन भित्तामा हात थिचेँ। मलाई लागुऔषध दुर्व्यसनी निकासीबाट गुज्रिरहेको महसुस भयो, मलाई वाकवाकी लाग्यो। मेरो टाउकोमा लागेको प्रहार, साथै मेरो घाँटीमा बाँधिएको तारले मलाई बाहिर निकाल्यो।
  
  
  अब, सबै भन्दा पहिले, मैले आफ्नो शक्ति पुन: प्राप्त गर्नु थियो।
  
  
  मेरो घुँडा झुकाउन बन्द नभएसम्म मैले केही कदम चालें। म सेल-सेलको वरिपरि हिंडें ... माटोको पर्खाल र भुइँले भरिएको सानो वर्ग कोठा। त्यहाँ कुनै झ्याल वा ढोका थिएन। पछि, यदि त्यहाँ भविष्य थियो भने, म ढुक्क थिएँ कि म पर्खालमा जोडिहरू भेट्टाउन सक्षम हुनेछु जहाँ ढोका हुनुपर्छ, किनकि कसैले ... र कसैले मलाई बाहिर निकाल्नेछ।
  
  
  चेम्बरको एक छेउमा, प्यालेटको देब्रेपट्टि, पर्खालमा दुईवटा झ्यालहरू बनाइएको थियो। तिनीहरू दुवै मेरो कम्मरमा पुगे र तारको जालले ढाकिएका थिए। निस्सन्देह, म मेरा पीडा दिनेहरूलाई प्रस्तुत गर्न पर्खिरहेको थिएन, त्यसैले रणजीतले आफ्नो पेस्तोलको बटले मलाई दिएको पीडाबाट मुक्त हुने प्रयास गर्दै रेलिङतिर हिँडें।
  
  
  तर तारको जाल छोएर दुईवटा बारहरू हटाउन सकिन्छ कि भनेर निरीक्षण गर्नु अघि, मैले मेरो जुत्ता फुकालें। मलाई समात्ने मानिसहरूले मलाई मेरो शर्ट र प्यान्टमा छोडे। बेरेटा र निस्सन्देह, लुगर जस्तै स्टिलेटो गायब भयो। मैले ज्याकेट पनि देखेको छैन, तर सेलमा चिसो थिएन ... कम्तिमा अझै छैन।
  
  
  मैले जुत्ता लिएर बारहरूमा फालें। केही भएन। कुनै स्पार्कहरू छैनन्। भगवानलाई धन्यवाद ग्रिलहरू विद्युतीकरण भएनन्। मैले मेरो जुत्ता फिर्ता राखें र पर्खालमा बारहरू समात्ने चारवटा धातु स्क्रूहरू मध्ये एउटामा पुगें। तर जब मेरा औंलाहरूले तिनीहरूलाई छोए, मौनतामा एउटा आवाज सुनियो, एउटा आवाज जसले मलाई काँप्यो।
  
  
  - शुभ प्रभात, मिस्टर कार्टर। किनकि यो दिनको समय हो, तपाईंलाई थाहा छ। म आशा गर्छु कि तपाई राम्रो सपना देख्नुहुन्छ, साहब...
  
  
  दुई मध्ये एउटा पछाडीबाट आवाज आयो । निस्सन्देह, एक एम्पलीफायर धातु स्क्रिन पछाडि लुकेको थियो। तर सबैभन्दा डरलाग्दो कुरा के थियो कि आवाज परिचित थियो ... डरलाग्दो रूपमा परिचित थियो।
  
  
  "नमस्ते, यो कार्टर हो, एजेन्ट #3 बोल्दै हुनुहुन्छ; हकले तिमीलाई मेरो बारेमा सबै कुरा बताए। त्यसैले, तिम्रो यो एजेन्ट, आनन्द, मलाई लाग्छ उसको नाम हो। तर, उहाँ बैठकमा आउनुभएन । होइन, माफी माग्नुपर्ने आवश्यकता छैन। हामी जान्दछौं कि हाम्रो मान्छे अप्राप्य छ ... अहँ, पटक्कै होइन! यो अवस्थित छैन, यति हो। होइन, म भोलि वाशिंगटन फर्कनेछु। कोब्रा? हाम्रो सरकारले भारतीय सुरक्षा निकायको मामिलामा हस्तक्षेप गर्न नपरोस् भन्ने मलाई धेरै डर छ । तपाईंले बुझ्नुभयो, अवश्य... हो, र तपाईंको चिन्ताको लागि धन्यवाद। श्री आनन्दलाई भन्नुहोस् कि म उहाँलाई भेट्ने मौका पाएको छु।
  
  
  त्यहाँ लामो विराम थियो। अनि फेरि चुपचाप। म बारहरूबाट टाढा गए र ओछ्यानमा फर्किएँ। पेटमा खालीपन भए पनि, वाकवाकी लाग्ने भयावह अनुभूतिको बाबजुद पनि मैले एउटा कुरा मान्नुपर्छ: शिव एक वास्तविक, निर्दयी, चिसो रगतको ठग, मैले कहिल्यै नभेटेको जस्तो धूर्त विरोधी थिए।
  
  
  मैले भर्खरै सुनेको छोटो भाषण, निस्सन्देह पहिले नै भएको टेलिफोन कुराकानी, पूर्ण रूपमा परिचित आवाजले बोलेको थियो। त्यो मेरो आफ्नै स्वर थियो, उही पूर्ण स्वर, बोली र स्वरको साथ।
  
  
  शिवले मलाई सेट अप गर्नुभयो र घटनास्थलबाट भारतीय गोप्य सेवा हटाउन कुनै समय खेर फाल्नुभएन। जब आनन्द उनको टेबलमा देखा परेन, हामी दुईलाई जोड्ने बारे कसैले सोचेन। आखिर किन तिनीहरूलाई यो चाहिन्छ? के "निक कार्टर" ले केहि समय पहिले फोन गरेर शिव एक ठग हो भनेर बताएको थिएन? उही "निक कार्टर" ले औंल्याए कि कोब्रा अवस्थित भए पनि, भारत सरकारलाई यति धेरै चिन्ता गर्ने संगठनको रहस्यमय चरित्रसँग कुनै सरोकार छैन।
  
  
  "निक कार्टर" ले यो सबै भन्यो। र, स्पष्ट रूपमा, ऊ पहिले नै वाशिंगटनमा AX मुख्यालयमा घर जाँदै थियो। - म धेरै प्रभावित छु, शिव। तपाईंले मेरो आवाज पुन: उत्पादन गर्न कसरी व्यवस्थापन गर्नुभयो?
  
  
  "तपाईँको होटेलको कोठामा साउन्ड डिभाइस थियो, मिस्टर कार्टर," मेरो आवाजले जवाफ दियो, इलेक्ट्रोनिक रूपमा यस्तो सटीकताका साथ पुन: उत्पादन गरियो कि मैले आफैलाई सुनेपछि म झस्किन सकिन।
  
  
  - त्यसोभए कृपया तपाईंको इलेक्ट्रोनिक्स इन्जिनियरहरूलाई मेरो प्रशंसा पठाउनुहोस्। "मैले यो कोठा चार पटक खोजे र एउटा पनि माइक्रोफोन फेला पारेन ... एकदमै अकल्पनीय ठाउँहरूमा पनि," मैले आवाज उठाएर विरोध गरें, मानौं उसले मलाई सुन्न सक्छ भन्ने शंका गरे। मैले लुकेका माइक्रोफोनहरू देख्न सकिन, यद्यपि यो अब स्पष्ट थियो कि मेरो होटल कोठामा उनको सफलता पछि, उसलाई क्यामेरामा राख्न कुनै समस्या हुनेछैन।
  
  
  - यो हाजीको नवीनतम आविष्कारहरू मध्ये एक हो; एउटा अत्यन्तै संवेदनशील, शक्तिशाली, सानो आकारको माइक्रोफोन, "मेरो आवाजको नक्कलले व्याख्या गर्यो।
  
  
  "यो घाँसको ढुङ्गामा सुई खोज्नु जस्तै हो," मैले भनें।
  
  
  मेरो हाँसोले हावा भरियो, त्यसपछि मेरो आवाजले जारी राख्यो, "धेरै राम्रो, मिस्टर कार्टर। तपाईंले आफ्नो हास्यको भावना गुमाउनु भएको छैन भनेर पाउँदा खुसी लाग्यो। तर हाजी, यदि तपाईंले उहाँको बारेमा सुन्नु भएको छैन भने, अल्बानियाले विगत बीस वर्षमा निर्यात गरेको एक मात्र सभ्य चीज हो। र अब उसले मेरो लागि काम गर्छ, कोब्राको लागि... शिवको लागि! - आवाज खुसी भयो।
  
  
  - उनको पेशा के हो?
  
  
  - तपाईलाई राम्ररी थाहा छ, श्री कार्टर। आखिर, AX ले तपाईलाई हतियारको गिरोह वा हेरोइन डिलरलाई पर्दाफास गर्न भारत पठाएको होइन! तपाईं हाजीको अद्भुत आविष्कारमा रुचि राख्नुहुन्छ, उहाँको सरल आविष्कार... द बक्स!
  
  
  - बक्स? - मैले दोहोर्याएँ।
  
  
  - आवाज सिम्युलेटरको लागि उपनाम, कुनै पनि अवस्थित भोकल ध्वनि पुन: उत्पादन गर्न सक्षम आविष्कार। र उहाँ सानो हुनुहुन्छ, श्री कार्टर, तपाईंको मानक लघु मोडेलहरू द्वारा पनि। सिगरेटको प्याकेट भन्दा बढी होइन ... तर धेरै खतरनाक, पक्कै पनि।
  
  
  मैले सोधे । - तपाईं आफ्नो बक्स संग के गर्न जाँदै हुनुहुन्छ? मैले मेरा आँखा मेटल स्क्रिनमा टाँसेर राखें, मानौं बारहरूले मेरो हरेक चाल रेकर्ड गर्न सक्छ।
  
  
  - तिमीलाई म पागल छु जस्तो लाग्छ, हैन?
  
  
  - साइको? वास्तवमा होइन, शिव। तपाईं धेरै चलाख हुनुहुन्छ; सामान्यतया पागल मानिसहरू यस्तो जटिल योजनाको साथ आउन सक्दैनन्।
  
  
  - धन्यवाद, श्री कार्टर। म तपाईको प्रशंसाको कदर गर्छु। होइन, म वास्तवमा पागल होइन, कम्तिमा मेरो दृष्टिकोणबाट होइन। बक्सको लागि, हाजीको आविष्कार, तपाइँको सेवाले पहिले नै देखेको छ कि यो कति सरल र प्रभावकारी छ। यी घटनाहरू केवल परीक्षणहरू थिए, प्रयोगहरू सटीक हुन।
  
  
  "तर चाँडै, एक पटक हाजीले आफ्नो उपकरणमा केही परिवर्तन गरेपछि, दुर्घटनाहरू अब प्रयोग मात्र हुनेछैनन्। तपाईंले हेर्नुभयो, श्रीमान कार्टर, भारत हाल चीन र पश्चिम बीचको तटस्थ शक्ति हो। बेइजिङका मेरा साझेदारहरूको सहयोगले काउन्टरवेटको रूपमा काम गर्ने यो देश क्षणभरमै पतन हुनेछ, र त्यसपछि चीन र भारतीय उपमहाद्वीपले असल सहयोगीको रूपमा हात मिलाउँदा मेरा पुर्खाहरूको सपना साकार हुनेछ। संसारको इतिहासमा कुनै पनि अन्य भन्दा लामो समय सम्म रहन्छ।"
  
  
  - मैले सोधें। - कस्तो प्रकारको संघ? मैले मानसिक रूपमा उसले भनेका सबै कुरा लेखेँ, समय निकाल्ने प्रयास गरें। यसैबीच, मेरा आँखाले चेम्बरको सिमानालाई ध्यानपूर्वक जाँचे। म बिस्तारै उठेँ ताकि कुनै आवाज नआओस्; म शिवले मेरो चाल सुन्न वा पर्खालमा खरानी गरेको सुनेको चाहन्न, केही दरार खोल्न खोजेको। त्यहाँ ढोका हुनुपर्छ, तर मैले त्यो देखेको छैन।
  
  
  - चीन-भारत गठबन्धन, श्री कार्टर, दुबै राष्ट्रहरूको लागि विश्वलाई विरोधी ब्लकहरूबाट मुक्त गर्नको लागि एक विकल्प हो। होइन, म मेगालोम्यानिक होइन, मलाई वास्ता छैन यदि संसार मेरो खुट्टामा झुक्यो भने। मसँग पैसा छ, म खर्च गर्न सक्ने भन्दा बढी। मेरो सरकारमा पनि केही प्रभाव छ । तर जब चीन र भारत एक राष्ट्र बन्छ, मेरा जनता अब "भोका भीड" हुनेछैनन्, जसरी पश्चिमी पत्रकारहरूले उनीहरूलाई बोलाउन चाहन्छन्। हामी भारत प्राचीन भारत जस्तै शक्तिशाली बन्नेछौं। र त्यसपछि मेरा मानिसहरू फेरि पुरातन देवताहरू, नागहरू ... मेरा पुर्खाहरूका सर्प देवताहरूमा फर्कनेछन्।
  
  
  - हामी बीसौं शताब्दीमा छौं, शिव। लाखौं मानिसहरूलाई धर्मान्तरण गर्न सजिलो छैन। आजभोलि मानिसहरु सर्पको पूजामा भन्दा पेट भर्नमा रुचि राख्छन् ।
  
  
  तपाईलाई भारतीय मानसिकताको बारेमा धेरै कम थाहा छ, कार्टर। म एक शाही परिवारबाट आएको हुँ, एउटा परिवार जुन सर्पको पुर्खा नागामा फर्कन्छ। "म पगडी लगाउँछु कि यो एक सर्प हो, मेरो निधारमा घमण्डी शिर भएको कुण्डल भएको कोब्रा," शिवले जवाफ दिए। उसको स्वर... सरीसृपको जस्तै चिसो भयो । हाजीको आविष्कारको लागि धन्यवाद उसले बोल्न र आफ्ना भावनाहरू अनुवाद गर्न सक्छ भनेर म दोहोरो छक्क परें।
  
  
  - किन पहिले आफ्ना मानिसहरूलाई खुवाउनुहुन्न? धेरै पैसा छ भने बालबालिका भोकै नपरोस् भनेर सरकारलाई किन नदिने ? वा तपाईं डराउनुहुन्छ कि तिनीहरूले तपाईंको इशाराको कदर गर्दैनन्, कि तिनीहरूले तपाईंको लोभी अनुरोधहरू पूरा गर्न चाहँदैनन्? मैले मेरो टाउको पछाडि फ्याँकें र उसको सपनाको मजाक गर्न थाले, उसले आफैंको लागि तय गरेको भयानक लक्ष्य।
  
  
  तर शिवलाई कत्ति पनि आनन्द लागेन।
  
  
  "मैले धेरै कुरा गरेको छु, कार्टर," उनले घोषणा गरे। "तर म तिमीलाई यो जान्न चाहन्छु कि तपाईले साँच्चै सर्पको गुँडमा ठेस खानुभएको छ, र म तपाई जस्तो साना मानिसहरूलाई सहन सक्दिन।" तपाईको सरकार संसारको पुलिस होइन र मेरो सपना साकार भएको देख्नबाट मलाई रोक्न सक्नेछैन। पहिले नै, चिनियाँ कम्युनिष्ट सेनाहरू हाम्रो उत्तरी सीमामा केन्द्रित छन्, भारत र अन्य अल्पविकसित देशहरूलाई गरिबीको जुवाबाट मुक्त गर्न तयार छन्।
  
  
  - सपना देखी रहनुहोस्, शिव। बेइजिङका अधिकारीहरूले तपाईंलाई मूर्ख जस्तो देखाउनुभयो, र तपाईंले अन्तिमसम्म चारा लिनुभयो। एक पटक सेनाहरूले भारतको उत्तरी सीमा पार गरेपछि, पश्चिमले के हुन्छ हेरेर बस्ने छैन भन्ने कुरामा ढुक्क हुनुहोस्। तिमीले एउटा युद्ध लड्नेछौ जसले मानवतालाई पृथ्वीको अनुहारबाट मेटाउनेछ। त्यसोभए, हुनसक्छ ... तर यो निश्चित छैन, त्यहाँ सर्पहरू मात्र हुनेछन्, मरुभूमि र रेडियोधर्मी ग्रहमा क्रल गर्ने सर्पहरूको अनन्तता।
  
  
  म भित्तामा झुकेर सास रोकें। शिवजस्तो मान्छेसँग कसरी कुरा गर्ने ? र म कसरी तर्कसंगत बोल्न सक्छु जब मैले सोच्न सक्छु कि कसरी भाग्ने? मैले मेरो जीवनमा पागल मान्छे चिनेको छु, तर आफूलाई शिव भन्ने मान्छे जत्तिकै तर्कसंगत र पागल छैन।
  
  
  होइन, उनी संसारमा शासन गर्न चाहँदैनथे, उनी केवल तेस्रो विश्वयुद्धको मूल्यमा विगतमा फर्कन चाहन्थे। र मेरो टिप्पणीहरूमा उहाँ बहिरा हुनुहुन्थ्यो, उहाँले आफ्नो पागल योजनाको खतरा देख्नुभएन भन्ने तथ्यले मेरो मेरुदण्डलाई काँप्यो।
  
  
  "जस्तै भए पनि, श्री कार्टर, तपाईं, धेरै मानिसहरू माझ, यहाँ यस्तो दुखद अन्त्य देख्नुहुनेछैन। गुर्नेकले मलाई मोहनको मृत्युको बारेमा बताए। म तपाईलाई केहि अवसरहरू दिन चाहन्छु। कार्टरका लागि मोहन, मोहनका लागि कार्टर। यस पटक मात्र मृत्यु द्रुत र तत्काल हुनेछैन। के तपाईलाई थाहा छ एक व्यक्तिले सर्पदंशबाट मर्नु अघि कति समयसम्म पीडा भोग्न सक्छ, मिस्टर कार्टर? - शिवले चिसोले निष्कर्ष निकाले।
  
  
  - यो सर्प मा निर्भर गर्दछ।
  
  
  "त्यो सहि हो," शिव सहमत भए। - म खुसी छु कि तपाईं अझै तर्क गर्न सक्नुहुन्छ, कार्टर। तर यदि तपाईंले कुनै विवरणहरू छुटाउनुभयो भने, म तपाईंलाई आवश्यक डाटा प्रदान गर्न तयार छु।
  
  
  म फोहोर पर्खालमा झुकेँ, गोप्य ढोकाको लागि मेरो खोजी छोडेर, र धातुको पर्दा पछाडि लुकेको स्पिकरतिर फर्के। "आउनुहोस्, शिव," मैले सुकेर आपत्ति जनाएँ। - म सबै कान हुँ।
  
  
  "मैले एक सेकेन्डको लागि पनि शंका गरेन, श्री कार्टर," उनी हाँसे। - तर म संक्षिप्त हुनेछु, किनकि मसँग धेरै महत्त्वपूर्ण कुराहरू छन्। हेरपेटोलोजी धेरै वर्षदेखि मेरो शौक भएको छ, र म सरीसृपहरू, विशेष गरी विषाक्त प्राणीहरूमा एक वास्तविक अधिकार हुँ भन्ने हिम्मत गर्छु। मसँग लगभग दुई दर्जन विभिन्न प्रकारको संग्रह छ।
  
  
  - तपाईंले मेरो लागि कुन छनौट गर्नुभयो?
  
  
  - पाँच सर्प, कार्टर। तपाईंले तिनीहरूलाई पहिलो नजरमा चिन्न सक्नुहुन्न, तर तिनीहरूले तपाईंलाई निश्चित रूपमा चिन्नेछन्। सर्पमा क्षेत्रीयताको गहिरो भावना हुन्छ। उनीहरु आफ्नो घरमा विचलित हुन रुचाउँदैनन् । तिनीहरूको घातक टोकाइमा निर्भर गर्दछ, एक व्यक्ति दुई घण्टादेखि सातदेखि आठ दिनसम्म पीडित हुन सक्छ।
  
  
  "यदि एउटा करवा दाँतले तपाईंको मासुमा दाँत डुबाउँछ भने, तपाईं चाँडै हरेक छिद्रबाट रगत बग्नुहुनेछ, मिस्टर कार्टर; तपाईंको लार रगतको दाग हुनेछ र तपाईंको पिसाब रातो हुनेछ। तपाईलाई पेटको दर्दनाक दुखाइ हुनेछ र मस्तिष्क रक्तस्रावको कारण मृत्यु हुनेछ।"
  
  
  - साँच्चै आकर्षक! - मैले चिच्याएँ, कुनै पनि आन्दोलनबाट आँखा नलिई, यी साधारण धम्कीहरू होइनन् भनेर पुष्टि गर्न खोज्दै।
  
  
  - यदि तपाईंले मेरो मनपर्ने, राजा कोब्रा छान्नुभयो भने, तपाईं एनोक्सियाबाट मर्नुहुनेछ, निसास्सनको एक ढिलो र पीडादायी रूप। अर्कोतर्फ, किंग कोब्राको चचेरे भाई, एसियन कोबरा, स्ट्राइक्नाइन भन्दा दोब्बर विषाक्त भएको देखाइएको छ। त्यसैले, छनोट तपाईको हो, श्री कार्टर। यदि तपाईंले कोबराहरू रोज्नुभयो भने, तपाईं केही घण्टा भित्र तुलनात्मक रूपमा दयनीय मृत्यु मर्नुहुनेछ; यदि तपाईंले भाइपरहरू छनौट गर्नुभयो भने, सबैभन्दा विचित्र र असहनीय पीडाको लागि तयार हुनुहोस्।
  
  
  - यदि मैले केहि रोजिन भने, शिव? के हुनेछ?
  
  
  तपाईंसँग कुनै विकल्प छैन, कार्टर, कुनै विकल्प छैन। अन्तमा, तपाईले बुझ्नुहुनेछ कि म कस्तो गम्भीर व्यक्ति हुँ! त्यसोभए, जबसम्म म तपाईंको उत्तराधिकारीलाई चिन्दिनँ, मानौं कि मलाई तपाईंसँग यो कुराकानी जारी राख्दा आनन्द लाग्यो। मसँग केही रोचक जानकारी छ, श्री कार्टर। निकै रोमान्चक।
  
  
  यो अन्तिम कुरा हो जुन मैले "आफैबाट" वा बरु, मेरो आफ्नै आवाजमा शिवबाट सुनेको थिएँ। मौनता फेरि शासन भयो, मेरो सासले मात्र टुट्यो। म पूर्ण रूपमा स्थिर थिएँ, विश्वस्त थिए कि यी दूरगामी धम्कीहरू थिएनन्। मलाई मृत्यु कसरी पीडामा आउँछ भनी हेर्न शिवले मलाई मार्ने निश्चय गरेका थिए। सायद उसले कसैलाई चोट पुर्याउन कटिबद्ध थियो, किनकि उसले उसको बेतुका सपना र आकांक्षालाई उकास्यो।
  
  
  तर जेसुकै कारणले उनलाई उत्प्रेरित गर्यो, मैले उनको शब्दको इमानदारीमा शंका गरेन। मैले मेरो आँखाले सानो सेल वरिपरि हेरे; र म अझै पनि बाहिर निस्कने बाटो खोज्दै थिएँ, जब कुनै प्रकारको चर्को, वा, बरु, एक सानो गुनगुनले, मलाई मेरो नजर दुई ग्रेटिङ्हरूमा फर्काइयो।
  
  
  एक जना बिस्तारै पर्खालमा गायब हुन पुग्यो। स्क्रिन इलेक्ट्रोनिक रूपमा नियन्त्रण गरिएको हुनाले चारवटा धातु पेंचहरू बेकार थिए। यस क्षणमा उहाँ अब देखिनुहुन्न; यसको ठाउँमा एक वर्ग प्वाल छ। मेरो दिमागले सकेसम्म मौन र शान्त रहन भन्यो।
  
  
  तर मैले ठाउँमा रहन अलौकिक प्रयास गर्नुपर्‍यो जब, एक मिनेट पछि, कम्तिमा दश फिट लामो किंग कोब्रा प्वालबाट बाहिर कोठाको भुइँमा आयो।
  
  
  
  
  
  ५
  
  
  राजा कोब्रा पहिले नै आक्रमणको स्थितिमा उठेको थियो, यसको टाउको आफ्नो घाँटीमा उठेको थियो, जब अर्को सर्प पर्खालको प्वालबाट खसेको थियो। मैले यसलाई यसको नामबाट चिन्न सकिन, तर यसको कडा, बाक्लो तराजूहरू थिए, र जब यो भुइँमा पल्टियो, यसले आगोको आवाज जस्तै अनौठो हिसाइको आवाज बनायो।
  
  
  म पर्खाल छेउमा चिप्लिएँ, परालको ओछ्यानमा पुग्ने प्रयास गर्दै। शिवले मलाई पाँचवटा सर्प पठाउने बताउनुभयो । तेस्रो, डेढ मिटरभन्दा लामो, त्यो क्षण प्वालबाट तल ओर्लिरहेको थियो। यो एक एशियाई कोब्रा थियो, एक प्रजाति मैले तुरुन्तै यसको टाउकोको पछाडिको विशिष्ट वेज-आकारको चिन्हहरू द्वारा पहिचान गरें।
  
  
  यसको विष स्ट्राइक्नाइन भन्दा दोब्बर विषाक्त छ, मलाई बिस्तारै भुइँ माथि उठेको गद्दा तर्फ सर्दै गरेको याद आयो।
  
  
  तीनवटा सरीसृपहरूको हिसाइ र सिट्टीमा थपिएको थियो सलाखहरू पछाडि लुकेको लाउडस्पीकरबाट मेरो पागल हाँसो, एउटा हाँसो जसले सेललाई यसको विचित्र बाधाले भरिदियो। अल्बेनियाई वैज्ञानिकको आविष्कार प्रयोग गरेर मेरो आफ्नै आवाजमा हाँसो पुन: उत्पादन गर्न शिव हाँसे, र यो मेरो कानमा बज्यो।
  
  
  - अलविदा, मिस्टर कार्टर! - मेरो अदृश्य शत्रु खुशीले चिच्यायो। - शुभ दिन!
  
  
  विचित्र अन्तिम कोरस संग हाँसो मरे। मैले चौथो सर्पको काँटेदार जिब्रो र चम्किलो आँखा देखेँ। यो एक क्रेट थियो, एशियाई कोबरा को एक प्रकार; उनी फोहोर भुइँमा चिप्लिन्।
  
  
  मैले मेरो नाक खोले; हावामा कडा गन्ध थियो, स्वादमा केहि बेकार। कस्तुरीको याद दिलाउने गन्ध थियो। मैले मेरो सास रोकें, तर गन्ध बलियो भयो, साँघुरो कोठामा लगभग देख्न सकिन्छ।
  
  
  शिवले सबै कुरा सोचे।
  
  
  सर्पहरू, तिनीहरूको गन्धको तीव्र भावनाको साथ, झन् झन् रिसाए जस्तो देखिन्थ्यो: तिनीहरूको प्रकृति जस्तोसुकै होस्, गन्धले तिनीहरूको चिडचिडापनलाई उन्मादको बिन्दुमा बढायो। किंग कोबरा, अरूहरू भन्दा दुई गुणा लामो, भुइँमा सुन्दरतापूर्वक ग्लाइडियो। म गद्दाको साथ ओछ्यानमा पुग्न जारी राखें, द्रुत गतिमा सरीसृपलाई घातक आक्रमणमा उत्प्रेरित गर्नबाट जोगिन।
  
  
  मेरो खुट्टाले काठको बेन्चको छेउमा छोएपछि विपरित भित्ताको प्वालको अँध्यारोबाट पाँचौं सर्प देखा पर्‍यो। उनी ती सबैमध्ये सबैभन्दा सानो थिइन्, विशेष गरी राजा कोब्राको तुलनामा। तर आकारले उनको मार्ने क्षमतासँग कुनै सरोकार राखेन। र म यो अन्तिम सरीसृपसँग डराएको थिएँ, साथसाथै अन्य चार सँगै राखिएको थियो। अब तिनीहरू मेरो नजिक पर्खालमा मेरो पछाडि उभिरहेका थिए।
  
  
  मलाई मन परोस् वा नहोस्, म सर्नैपर्छ ।
  
  
  मैले आफूलाई अन्तरिक्षमा फ्याँकिएँ, पहिले तीव्र मानसिक एकाग्रताका साथ, र त्यसपछि भुइँबाट फड्को मारेर परालले ढाकिएको बेन्चमा अवतरण गरें। राजा कोब्राले सिट्टी बजायो र मलाई फुस्कायो। मैले उसको रेजर-तीखो फ्यानहरूमा विषका थोपाहरू चम्किरहेको देखेँ।
  
  
  उसले मेरो बुटको पछाडि टोकेको महसुस गरेपछि म टाढा भएँ। उसले मेरो घुँडा टोक्न सकिन। म उभिएको परालमा एउटा विषाक्त, पहेंलो तरल खस्यो। कोब्रा ओछ्यानभरि घुम्यो। मैले तुरुन्तै मेरो शर्टको बटन फुकालें र आस्तीनबाट मेरो हातहरू मुक्त गरें।
  
  
  सर्पको हुड पहिले भन्दा फराकिलो देखिन्थ्यो, र सरीसृप दायाँबाट बायाँतिर हिँड्यो, दोस्रो पटक प्रहार गर्न तयार भयो। यसैबीच, अरू चारजना भुइँमा लडिरहेका थिए, गद्दाको नजिक पुग्दै। मैले सकेसम्म कडा पछाडी तानेँ र मेरो शर्ट सीधा गरें जसरी मेटाडोरले रिसाएको साँढेको अगाडि रातो कपडा राख्छ।
  
  
  जब कोब्राले आफ्नो दाँत मेरो मासुमा डुबाउन अगाडि बढ्यो, मैले मेरो कपासको शर्ट त्यसमाथि फ्याँकेँ र छेउमा झुकें। शर्ट जिउँदो भएजस्तै हल्लियो। कपडा मुनि, सरीसृप हिस्यो र घुँडा टेक्यो, सुधारिएको पासोबाट उम्कन खोज्दै।
  
  
  म कोबरा मुक्त हुनको लागि पर्खिरहेको थिएन, त्यसैले मैले चाँडै मेरो ट्राउजरमा छालाको बेल्ट खोलिदिए। परालको केही इन्च माथि बकलको अन्त्यमा समातेर, म बेन्चको पछाडितिर लागें। यस बिन्दुमा, गर्न को लागी मात्र चीज पर्खाल मा प्वाल पुग्न प्रयास थियो।
  
  
  मेटल ग्रिलका लागि इलेक्ट्रोनिक नियन्त्रणहरू स्क्रिन भित्तामा गएदेखि सक्रिय गरिएको छैन। म सेलको टाढाको छेउमा उभिएको ठाउँबाट मलाई भाग्ने सम्भावित मार्ग प्रदान गर्नको लागि ठूलो देखिन्थ्यो।
  
  
  र सामान्य मा, मैले यो प्रयास गर्नुपर्‍यो। अन्यथा, सरीसृपहरूले सबैलाई एकसाथ आक्रमण गर्ने थिए, र त्यसपछि मलाई पर्खिरहेको हिंसात्मक र पीडादायी मृत्युबाट मुक्ति हुने थिएन। खाटको छेउमा पूरै लम्बाइमा घुमेको दाँतेदार तराजू भएको सर्प।
  
  
  यो त्यो सरीसृप थियो जसको बारेमा शिवले मलाई बताउनुभएको थियो, यति कडा विषको साथ कि यदि यसलाई टोक्यो भने, यसले भित्री अंगहरूमा रक्तस्राव गराउँछ र मेरो सबै छिद्रहरूबाट रगत बग्छ। अन्य तीन सर्पहरू, किंग कोब्राको हिसाइबाट आकर्षित भएर, ठूलो सरीसृपलाई ढाकेको बग्ने शर्टतिर भुइँमा घुमे।
  
  
  अर्कोतर्फ, रगत प्रतिबिम्बित देखिने ती चिसो आँखाहरूले सर्पले मलाई मात्र चासो देखाएको थियो। र मेरो विचारमा, यो कोब्रा होइन, तर एक सरीसृप सर्प थियो, जसमा शिवले आफ्नो अवतार पाउन सक्थे।
  
  
  यो करिब ६० सेन्टिमिटर लामो थियो, जसको पहेंलो छेउमा पहेंलो र गाढा ढाँचाहरू थिए। उनको चालहरू कुनै पनि रक्षात्मक थिएनन्, र गद्दाको किनारमा क्रल गर्दा उनले गरेको हिसाइले मलाई काँप्यो।
  
  
  मैले बेल्टको छेउमा तानें, यसलाई हावामा माथि उठाएँ, र एकै क्षणमा सर्पले अविश्वसनीय गतिमा हावामा उड्यो। मैले बेल्ट बकलको अन्त्य सरीसृपको टाउकोमा तल झारेँ। धातुले कुनै नराम्रो तराजूबाट उछाल्यो, तर प्रभावले भाइपरहरू एकअर्काको माथि कुण्डल गरेर पछाडि सरेका थिए।
  
  
  यो त्यो क्षण थियो जुन म पर्खिरहेको थिएँ।
  
  
  मेरो आँखाको कुनाबाट, मैले हुडमुनि लुकेको राजा कोब्राको टाउको देखेँ, सर्ट मुनिबाट बाहिर निस्किरहेको थियो। अब मेरो जीवन म कति छिटो सर्छु मा निर्भर थियो; मैले गहिरो सास लिएर सकेसम्म माथितिर उफ्रें।
  
  
  जब म विपरीत पर्खालको प्वालमा पुगेँ, पाँचवटा सरीसृपहरूले क्रोधित राक्षसहरूको कोरस जस्तै सिट्टी बजाए। मैले मेरो काँध माथि हेरे। मैले पहिले सुँघेको गन्ध बलियो भयो, गन्ध यति व्यापक भयो कि यो मूर्त देखिन्थ्यो।
  
  
  सरीसृपहरू अब मेरो नजिक आए, प्रहार गर्न र मार्न तयार थिए। जब म पर्खालको उद्घाटनमा पुगें, तिनीहरू मबाट दुई मिटरभन्दा कम टाढा थिए। म उभिएँ, तर कोब्राको हिसाइ यति नजिकबाट सुने कि मैले पछाडि फर्केर फोहोर भुइँमा मेरो खुट्टालाई कडा टक्कर दिए।
  
  
  म बिजुली झैं झुकेँ, एक मुट्ठी माटो उठाएँ र कोब्राको खतरनाक टाउकोमा फ्याँकें। सरीसृपले आफ्नो टाउको उठायो, र म साँघुरो बाटोको छेउमा टाँसिएर खाल्डोमा डुब्एँ।
  
  
  मेरो दिमागमा अन्तिम कुरा यो थियो कि सुरुङले कहाँ लैजान्छ, वा बाटोमा अन्य सरीसृपहरू थिए। मेरो जुत्ताको छालाको सोलमा केही ठोक्कियो, यसलाई छिर्न नसक्ने गरी। मैले मेरो खुट्टा पछाडि तानेँ र अँध्यारो बाटोमा गएँ, मेरो टाउको तल्लो, साँघुरो सुरुङको शीर्षमा हान्दै।
  
  
  मेरो टाउको घुमाउने ठाउँ थिएन कि कोठामा सर्पहरू मध्ये कुनै सुरुङमा मलाई पछ्याएको थियो। म अगाडि बढें, अझै पनि मेरो पछाडि सरीसृपहरूको उन्मत्त हिस्स सुन्दै। भगवानलाई धन्यवाद जब म गलियारे तल झरें आवाज शान्त भयो।
  
  
  मैले लिएको बाटो निश्चित मृत्युको एक मात्र सम्भव विकल्प थियो। मैले केही सर्पहरू मार्न प्रबन्ध गरे पनि, बाँचेकाहरूले पक्कै पनि मैले तिनीहरूलाई रोक्न सक्नु अघि तिनीहरूको फ्यानहरू मेरो मासुमा डुबाउन सक्षम हुनेछन्। र यदि मैले पाँचवटैलाई हटाएँ भने पनि, शिवले विषालु सरीसृपहरूको दोस्रो समूहलाई कोषमा पठाउन हिचकिचाउनुहुने छैन भन्नेमा म पक्का थिएँ। त्यसैले एक अर्थमा म आफूलाई सुरक्षित मान्न सक्छु।
  
  
  अब जब मैले आफ्नो रोजाइ गरें, म सबै चारमा क्रल गर्न जारी राखें। सुरुङ अलिकति बढेको देखिन्थ्यो, अलिकति झुकाव थियो। यो मधुरो प्रकाश थियो; उज्यालोको प्रतिबिम्ब मेरो पछाडि फिल्टर भयो, र माथिबाट फिक्का चमक आयो। तर जति अगाडि बढ्दै गयौं, उति अँध्यारो हुँदै गयो । उज्यालोको स्रोत थप तीव्र भएन। साँघुरो बाटोमा हिंड्दा मैले हात मात्रै देख्न सकिनँ।
  
  
  मेरो वरिपरि केवल ओसिलो फोहोर र अमिलो गन्ध थियो। मैले धेरै मिनेट हिड्न जारी राखें र अन्तमा मेरो सास फेर्न र मेरो टाउको खाली गर्न रोकियो। म आफ्नो जीवनको दांव लगाउन तयार थिएँ कि शिवको कोठामा जडान गरिएका इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरूमा कुनै भिडियो थिएन र कुनै इलेक्ट्रोनिक आँखा थिएन ... सायद म नबोलेको बेला पनि उहाँले मलाई मात्र सुन्नुभयो। तर म लगभग पक्का थिएँ कि उसले मेरो चाल हेर्ने मौका पाएन।
  
  
  सुरुङको छेउ खोज्ने प्रयास गर्दा र म कहाँ छु भनेर पत्ता लगाउन, शिवको पासोबाट छुटकारा पाउन र चीन-भारत गठबन्धनको लागि उहाँको योजनाहरू उजागर गर्ने बाटो खोज्दै गर्दा समय स्थिर देखिन्थ्यो। मैले उप्रान्त न त सरीसृपको हिसाइ वा त्यो दुर्गन्ध... जुन कोषभरि फैलिएको थियो।
  
  
  हावाको एक सासले मेरो अनुहार छोयो, एक अगोचर आवाज। हौसला मिलाएर म अघि बढें । कुनै अलार्म बन्द भएन, कम्तिमा सामान्य घण्टी वा साइरन होइन। स्पष्ट रूपमा, शिव विश्वस्त थिए कि उनले निक कार्टरबाट छुटकारा पाएका थिए।
  
  
  यसको सट्टा, निक कार्टरले आफ्नो मित्र शिव, कोब्राको दिमाग, र उसको शक्तिशाली हतियार ... द बक्सलाई मात्र संकेत गरिरहेको थियो। यदि मैले एएचलाई आविष्कारको लागि योजना वा कन्ट्राप्शन आफैं प्रदान नगरेको भए, सारा संसारले शिवसँग व्यवहार गर्न सक्ने थिएन। जसले मलाई उहाँका योजनाहरू के उद्देश्यका लागि थिए भन्ने पूर्ण चित्र दियो। तर शिवले एउटा महत्त्वपूर्ण कुरालाई बेवास्ता गरे: उनले मलाई आफ्नो अविश्वसनीय लक्ष्य हासिल गर्न आफ्नो बाकस कसरी प्रयोग गर्ने भनेर खुलासा गरेनन्।
  
  
  शिव साँच्चै छ कि छैन भनेर सोच्दै म भारत आएँ। र अब जब मैले उसलाई भेट्टाएँ, उहाँ अझै पनि अनुहारविहीन चरित्र हुनुहुन्थ्यो, मासु र रगत भए पनि। त्यसैले मैले आफूलाई अज्ञात, समाधान नभएको समीकरणको साथ पाएको छु। मैले हाजीको आविष्कारलाई कब्जामा लिनु पर्ने थियो, मुख्यतया किनभने मलाई संसारभरि निरपेक्ष शक्ति स्थापना गर्न भ्वाइस सिम्युलेटर कसरी प्रयोग गर्न सकिन्छ भन्ने थाहा थिएन।
  
  
  कम्प्याक्टेड माटोका भिजेका पर्खालहरूले मेरो हात र काँधहरू खन्याए, र मेरो छातीमा पसिना टपक्यो। म अब रोक्न सकिन, तर सुरुङ साँघुरो हुँदै गइरहेको थियो, र पर्खालको सतहले मेरो छाला च्यातिरहेको भए पनि म अगाडि बढ्नुपर्छ।
  
  
  म आफैंको दर्शन थिएँ, बाहिर जाने बाटो नभएको सुरुङमा अड्किएको थिएँ। मेरो नङ भाँचिएको र रगतले भरिएको थियो, र मलाई लाग्थ्यो कि म यसको खोहमा मुस्किलले चलिरहेको तिल हुँ। तर मैले आशा गुमाउन थालेपछि, मेरो आँखाले मलाई अचानक रोक्यो।
  
  
  मेरो अगाडि एउटा बाधा थियो । वर्गाकार आकारको काठको प्यानलमा दुईवटा स्लिटहरूबाट कृत्रिम प्रकाश प्रवेश गरियो। कुनै आवाज नगरी, म मेरो झुकेको शरीरलाई यस सुरुङमा तानेर अगाडि बढें।
  
  
  काठको पर्खालको अर्को तर्फबाट कुनै आवाज आएको थिएन। मैले एउटा आँखा क्र्याकमा थिचेँ, यसभन्दा बाहिर के छ भन्ने अलिकति पनि विचार नभएको। धेरै ढुङ्गाहरू, ढुङ्गाहरू, काठका ठूला टुक्राहरू, र खडा पानीको ठूलो पोखर मैले देखेको पहिलो चीजहरू थिए। त्यसपछि सर्पको चिरपरिचित हिसाइ सुनियो।
  
  
  चट्टानका ढुङ्गाहरू मुनिबाट निस्केको समुद्री सर्पले आफ्नो लामो पातलो घाँटी अचम्मको रूपमा सानो टाउकोको साथ खडा पानीको खाल्डोको सतह माथि उठायो। माथिबाट केही खसेको, रगतले भरिएको कच्चा मासु। लगभग तुरुन्तै उसलाई भोको सर्पले खायो। त्यसपछि ठूलो छेपारो प्वालमा फालियो। मैले चेम्बरमा छोडेको एउटा किंग कोब्रा यसको विशेषता आक्रमण स्थितिमा उठ्यो।
  
  
  छेपारो चट्टानमा दौडियो तर कोब्रा छिटो थियो। छेउमा टाउको झुकेर उसले आफ्नो दाँत जनावरको घाँटीमा डुबेर अगाडि बढ्यो। छेपारो एक सेकेन्डको लागि संघर्ष गर्यो, र कोब्रा पछाडि सर्यो; मैले देखेँ कि टोकेको जनावर कसरी मातेको जस्तै हिँडेको छ, आफ्नो छेउमा झुकेको छ र आफ्नो पञ्जा हल्लाउँदै छ। त्यसपछि कोब्राले पहिले उनको टाउको निल्यो।
  
  
  भरिएपछि, ठूला सरीसृपहरू चट्टानी ढुङ्गाको वरिपरि घुम्न थाले, मानौं दिउँसोको घाममा नुहाउँदै। मुसा, छेपारो, कच्चा मासु - धेरै खाना प्वाल मा खस्यो। मैले माथि हेरे, शिवको सर्पको सङ्कलन कसले खुवाउँदैछ भनेर हेर्ने प्रयास गरें।
  
  
  तर प्वालमा ढुङ्गाका पर्खालहरू थिए, र तल रहेको काठको ह्याचले मलाई पूर्ण दृश्य दिन सकेन। जब सर्पहरूलाई खुवाइयो, सिसिङ्ग मर्यो। मैले त्यतिखेर महसुस गरें कि शिवले भोकाएका सरीसृपहरूलाई मेरो कोठरीमा फसाउन सुरुङ प्रयोग गर्दै थिए, पक्कै पनि सानो कोठामा फैलिएको दुर्गन्धले उनीहरूलाई ब्यूँझाउनेछन्।
  
  
  अब काठको ह्याच तल थियो, र सबै सरीसृपहरूलाई खुवाउनको लागि पर्खँदै मैले मेरो आँखा खाली ठाउँमा राखें। संसारमा कुनै पनि कुराले मलाई भाग्ने कोसिस गर्दैन जबसम्म हरेक सर्पले भरिपूर्ण हुँदैन। खाना खाइसकेपछि तिनीहरू मैले कोठामा छोडेका पाँचजना जत्तिकै आक्रामक हुनेछैनन्। मलाई सरीसृपहरूका बानीहरू राम्ररी थाहा थियो कि तिनीहरूको सुरक्षालाई खतरामा पार्ने कुनै पनि अचानक आन्दोलनले तिनीहरूमाथि आक्रमण गर्न सक्छ, भोक कम भए पनि।
  
  
  त्यसैले म उनीहरूलाई प्रत्येक अन्तिम टुक्रा खानको लागि पर्खिरहेको थिएँ। यो एक घिनलाग्दो दृश्य थियो: सर्प, कोब्रा र अन्य सरीसृपहरूले बारम्बार आक्रमण गरे, तिनीहरूका शिकारहरूलाई निल्यो, जसले लात हाने। यसैबीच, म खाना बाँड्ने जिम्मेवारी कसको हो भनेर खोज्दै थिएँ। अन्तमा मैले सर्पको खाडलको छेउमा फैलिएको लामो, पातलो हात देखेँ।
  
  
  "उनीहरूले दिएको सबै खानेछन्," चिसो, व्यंग्यात्मक स्वरले भन्यो।
  
  
  यदि शिव अझै पनि अनुहारविहीन स्वर रहनुभयो भने, यस पटक मेरो यादले मलाई धोका दिएन। त्यो आवाज मलाई निकै परिचित थियो । अन्तिम पटक मैले उसलाई दुई दिन अघि सुनेको थिएँ, जब उसले मलाई मायाको कोमल शब्दहरू फुसफुसाएको थियो। त्यसपछि मलाई चाहना, जोश महसुस भयो। अब मलाई भित्रभित्रै रिस उठेको महसुस भयो ।
  
  
  यो रिवा सिंह, एक सुन्दर कालो कपाल भएको केटी थिई जसले सर्पहरूलाई खुवाइरहेको थियो।
  
  
  
  
  ६
  
  
  सायद मलाई त्यति अचम्म मान्नुपर्दैनथ्यो । सायद मैले यो सामान्य निन्दनीयताको साथ व्यवहार गरेको हुनुपर्छ जुन धेरै मानिसहरूले मलाई आरोप लगाउँछन्, मलाई चिसो, कठोर, भावनाहरूको लागि असक्षम भन्नुहुन्छ। आखिर, जब मानिसहरू प्रायः आफ्नो जीवन जोखिममा पर्छन्, कसैले मद्दत गर्न सक्दैन तर "शान्त" बन्न र निर्दयी निन्दाका साथ संसारको क्रूर वास्तविकताहरूको सामना गर्न सक्दैन।
  
  
  र तैपनि मैले रिवालाई कठोरता बिना मेरो काखमा समातें, तर कोमल कोमलताको भावनाको साथ जुन मैले पहिले विरलै अनुभव गरेको थिएँ। यद्यपि उनी अपरिचित भए पनि, मैले उसले ममा जगाएको न्यानोपन र चाहनालाई सम्झें, उनले मलाई दिनुभएको उत्कृष्ट आनन्द। सजिलै भुल्न नसकिने अनुभव।
  
  
  तर उनको कुरा सुनेर मोहन र गुरनेक मेरो होटेलको कोठामा पस्दा मलाई विचलित पार्न खोजिएको चारो मात्र हो भन्ने बुझेर म रिसले पागल भएँ । भाग्नु अब बाँच्नको कुरा मात्र होइन। म चाहन्थें कि रिवाले पनि त्यही पागल डरलाग्दो डर महसुस गरोस् जुन मैले सेलमा सहेको थिएँ, उही असहनीय पीडा।
  
  
  लामो, पातलो हात दृश्यबाट गायब भयो। अन्तिम शिकार एक कालो मुसा थियो, सर्पले टोकेको र एउटै घाउमा निल्यो। अन्तमा, जब मौनताले शासन गर्यो, मैले मेरो हात पसारें र मेरो र स्वतन्त्रताको बीचमा खडा भएको काठको ह्याचलाई ध्यानपूर्वक धकेल्न थालें।
  
  
  मलाई अहिले प्यानल उठाउनबाट रोक्ने कुनै कुरा थिएन, तर म अझै पनि हतारमा थिइनँ। मैले गलत चालहरू नगरीकन अत्यन्त सावधानीपूर्वक काम गर्नुपर्थ्यो। कुनै पनि सर्प शान्त नभएको अवस्थामा मैले प्वाल वरिपरि हेरे। तर केही सरेको छैन । काठको बाधा बाहेक केही छैन।
  
  
  अन्तमा, ह्याच उठाउँदै, म छायाँमा फर्किएँ र मेरो सास रोकें। र यहाँ समयको आवंटन एक आवश्यक तत्व थियो, मेरो योजनाको निर्णायक भाग। म अझै पनि चारैतिर थिएँ; सुरुङको पर्खालले मेरो पसिनाले निथ्रुक्क पाखुरा र काँधहरू खन्यायो। यो सजिलो हुनेछैन, पहिले, आफैंलाई मार्गबाट बाहिर तान्नुहोस् र त्यसपछि प्वाल पार गरेर असभ्य ढुङ्गाको पर्खालहरू मापन गर्नुहोस्।
  
  
  तर हो, यो पछिल्लो मिसन सुरुदेखि नै सजिलो थिएन। खतरा मेरो बल हो, चुनौती मेरो अस्तित्वको आधार हो; मेरो सुन्दर अनुहारको कारण म पक्कै पनि फाइटर 3 बन्ने छैन। त्यसोभए यो मेरो अनुभवको मामला होइन, जुन मैले धेरै वर्षसम्म AX मा काम गरेको छु।
  
  
  त्यसैले म कुनै जोखिम मोल्न चाहन्न । मैले यस क्षणमा पाएको अवसर बाहेक अरू कुनै अवसर मलाई प्रस्ताव गरिएको छैन भन्ने निश्चित नभएसम्म म पछि हटें। त्यसपछि मात्र सुरुङको कच्चा पर्खालबाट आफूलाई मुक्त गर्दै मैले मेरो सारा तौल यताउता फ्याँकिएँ।
  
  
  मेरा आँखाहरू पहिले नै उज्यालोसँग अभ्यस्त भइसकेका थिए, त्यसैले मलाई अब उसको खोह बाहिर तिल जस्तो लागेन। मैले मेरो टाउको र काँधहरू अगाडि राखें र ध्यानपूर्वक प्वालमा हेरे। किंग कोबरा अझै ठूलो ढुङ्गामा घुमाइएको थियो, यसको हूड टाउको हट्यो; बाँकी सर्पहरू आराम, गैर-आक्रामक स्थितिमा पल्टिन्छन्।
  
  
  दौड, कार्टर, छिटो दौड!
  
  
  म अगाडि बढें, अझै दोहोरो झुकेँ। एउटा जिज्ञासु नजर मेरो दिशामा फर्केन, प्वालमा केहि पनि सरेको छैन। ठीक छ, अहिले सम्म धेरै राम्रो। अहिले सम्म म सुरुङबाट पूर्ण रूपमा बाहिर भइसकेकी थिएँ र तिनीहरूको खोहको फेदमा कुहिरोजस्तै झुण्डिएका सरीसृपहरूको तीक्ष्ण गन्ध सुन्न सक्थे।
  
  
  मैले चाँडै जीवन र मृत्यु बीचको दूरी गणना गरें, सर्पको टोकाइबाट लामो पीडा पछि मृत्यु। मैले विपरित पर्खालमा पुगेर प्वालको टुप्पोमा चढ्नुपर्‍यो जुन सर्पहरूले के भइरहेको छ भनेर याद गर्नु अघि।
  
  
  म पूर्ण रूपमा मेरो खुट्टामा, पर्खालमा मेरो पछाडि नहुँदासम्म म सारियो। मैले खाडल माथि कोही सरेको सुनेँ, अलिकति हल्लिरहेको जस्तो। मलाई रिवा एक्लै छ भन्ने आशा थियो, तर थाहा पाउने कुनै उपाय थिएन। मैले गहिरो सास फेरेँ, तिब्र रूपमा सीधा भएँ, र अगाडि उफ्रें।
  
  
  म किंग कोब्राको कुण्डलिएको पछाडिमा अवतरण गरें। भन्नै पर्दैन, यो योजनाबद्ध थिएन। तर कोब्राको प्रतिक्रिया कस्तो हुन्छ भनेर मैले पर्खिनँ। म पहिल्यै प्वालको बाहिरी पर्खाल बनाउने ढुङ्गाका ठूला ब्लकहरूमा टाँसिएको थिएँ जब मैले फेरि सर्पको चिनजान सुने।
  
  
  मसँग मेरो काँध हेर्ने समय पनि थिएन। मैले मेरो शरीरलाई मेरो सम्पूर्ण शक्तिले अगाडि धकेले, मेरो खुट्टाले कडा धकेल्दै र एकै समयमा अघि बढें। मैले मेरो जुत्ताले नरम चीज छुइरहेको देखेँ, तर त्यो के हो भनेर मैले पछाडि फर्केर हेरिनँ। मैले ढुङ्गाको पर्खालको छेउमा हातले समातें र प्वालको छेउमा पुगें।
  
  
  ब्यूँझिएका सरीसृपहरूका चिच्याहट र चिच्याहटले प्वाल भरिएको थियो। तिनीहरू हल्लाए, हावामा उफ्रिए, ढुङ्गाबाट ढुङ्गामा उडे; मेरो लागि यो शो को पुन: रन हेर्न जस्तै थियो। मसँग रोकेर सास फेर्न समय थिएन। एक सेकेन्डमा म आफ्नो खुट्टामा फर्किएँ र त्यही क्षणमा रिवा सिंहले अचम्मको आवाज निकाले।
  
  
  म हतारिएर केटीकहाँ गएँ र आफ्नो हातले उसको मुख छोपेर विरोधको चिच्याएर रोकें। उसले केही समयको लागि कडा संघर्ष गरिरहेकी थिई, एउटा सानो जनावरले जस्तै लात हान्दै र खरानी गर्दै; तर अन्तमा उनी मौन भइन्। उनले भर्खरै एउटा निजी चिडियाखाना र हेरपेटोलोजी प्रयोगशालाको संयोजन भएको कोठामा सानो काँचको पिंजरामा राखिएका अन्य सरीसृपहरूलाई खुवाउन सकेकी थिइन्।
  
  
  मैले उसको हात झुकेर ऊ अगाडि नआएसम्म; मैले उसको हड्डीहरू काँपिरहेको देखेँ। एक पागल विचार मेरो मार्फत फ्याँकियो ... उनको कोमल, न्यानो शरीरको सम्झना जब मैले उसलाई मेरो काखमा समातें। रिवा मैले भेटेको सबैभन्दा सेक्सी महिला मध्ये एक थिइन। र अब मैले महसुस गरें कि उनले मलाई धोका दिए, मलाई धोका दिए!
  
  
  - नभन! - मैले चिच्याएँ। - एक शब्द छैन!
  
  
  मैले उनको झुकेको हातलाई अझ माथि उठाए र मेरो रगतका औंलाहरू उनको मुखमा थिचेँ। महिला आत्तिएर हास्नुभयो । मैले सोधे । - आश्चर्य? - - मलाई नभन तिमीलाई थाहा थिएन म यहाँ छु, वेश्या!
  
  
  उनले बोल्ने प्रयास गरिन्, र त्यसपछि मैले मेरो हात उसको मुखबाट अलिकति उठाए ताकि उनी गुनगुनाइन्: "मलाई ... मलाई थाहा थिएन, कसम ..."
  
  
  - हो, मोहन र गुर्नेकको बारेमा कसरी थाहा भएन, हो? यो खेल होइन, रिवा, यो जीवन हो, याद गर्नुहोस्।
  
  
  उनले मेरो आरोप अस्वीकार गर्दै रिसले टाउको हल्लाइन्। मैले उसको ओठमा मेरो पकड फेरि खुकुलो पारें ताकि ऊ बोल्न सकोस्।
  
  
  "मलाई थाहा थिएन," उनले दोहोर्याइन्, भारी सास फेर्दै मैले उनको पछाडि उनको हात समातेर। - मलाई केहि थाहा थिएन, निक। मलाई विश्वास गर्नुहोस्, म तपाईंलाई बिन्ती गर्दछु! तपाईंले मलाई विश्वास गर्नुपर्छ।
  
  
  - राम्रो भयो, टाउकोमा गोली लागेको... त्यो रात त्यो कसरी हुने थियो? - मैले प्रयोगशालाको ढोकाबाट मेरो आँखा नलिँदै सोधें। - चाबी कहाँ छ? "तर मैले रिवाले मलाई जवाफ दिन पर्खिन।" मैले उसको लुगाको खल्तीमा पुगें र मैले खोजेको कुरा फेला पारे। मैले केटीलाई मसँगै तानेँ; उनको सुती चप्पल फोहोर भुइँमा चिप्लियो।
  
  
  मैले भित्रबाट ढोका बन्द गरें र मेरो खल्तीमा चाबी राखें; त्यसपछि मैले रीवालाई लामो साँघुरो कोठाको टाढाको छेउमा धकेले। उनले प्रतिरोध गर्न छोडे, र जब मैले उनको लचिलो शरीरमा मेरो हात थिचेँ, मैले उनको मुटु छिटो धड्किरहेको महसुस गरें।
  
  
  "उसले... उसले तिम्रो बारेमा मलाई कहिल्यै केही भनेन," उसले रुँदै भनि।
  
  
  - WHO?
  
  
  - शिव... काका।
  
  
  - तिम्रो को हो?!
  
  
  - मेरो काका। उहाँ मेरो काका हुनुहुन्छ। निक, कृपया मलाई उसले मलाई के गर्यो भनेर व्याख्या गर्न दिनुहोस् ... "उनले गुनगुनाइ। - मेरो कुरा सुन्नुहोस्, र त्यसपछि ... र त्यसपछि, यदि तपाइँ मलाई विश्वास गर्नुहुन्न भने, अगाडि बढ्नुहोस्, तपाइँ के चाहानुहुन्छ।
  
  
  म अविचलित भएँ । म यो सानी केटीको नारी चालाकबाट दोस्रो पटक धोकामा पर्न दिन्न। जे होस्, यो सुन्दा केही गलत छैन, मैले तर्क गरे, विशेष गरी जब एक व्यक्तिले आफ्नो जीवनको लागि भिख माग्छ, उसले प्रायः सत्य बोल्छ। र त्यसपछि रिवा, यदि उनी सत्य बोल्दै थिए भने, शिवको सबैभन्दा नजिकको बाटो थियो।
  
  
  "हो, मैले तपाईंलाई जानकारी पाउनको लागि चिन्न खोजेँ, म स्वीकार्छु," मैले उसलाई काठको कुर्सीमा बस्न बाध्य पारेपछि उनले फेरि हासिन्।
  
  
  मेरो हात बाहेक मसँग कुनै हतियार थिएन, तर केटी हतियारधारी छिन् र ममाथि क्रूर मजाक खेल्न सक्छिन् भन्ने मलाई लागेन।
  
  
  - त्यसैले यो तपाईं हुनुहुन्थ्यो। किन झुट बोल्दैछौ रिवा ? तिमीले मलाई सुरुदेखि नै धोका दियौ, स्वीकार गर!
  
  
  उनले सबै शब्दहरू बुझिनन्, तर मैले उसलाई भनेको कुराको अर्थ बुझेकी थिइन्। "मैले तपाईलाई केहि प्रश्नहरू सोध्नु थियो," उनले जवाफ दिइन्। - तपाई किन भारत आउनुभयो पत्ता लगाउनुहोस्। काकाले मलाई अरु केही भनेनन्, तिम्रो कोठामा छिर्ने दुई जनालाई भनेनन् !
  
  
  उसले आफ्नो अनुहार मेरो तर्फ फर्कायो, एक भोली र शरारती अनुहार, उसको निधारमा कालो कपालको तारहरू सहित। उनी फुसफुस गरिन्, उनका शब्दहरू सुन्दा मात्रै सुनिन। यदि उनी दावी गरेजस्तो निर्दोष थिइनन् भने, उसले पहिले नै चिच्याउन कोशिस गरिरहेकी थिई, मैले तर्क गरे, कसैको ध्यान खिच्न। तर सायद अरूले उनको अनुपस्थितिलाई याद गर्नेछन् भन्ने सोचेर उनी समय किन्न खोज्दै थिइन्। मैले कुनै कुरालाई सामान्य रूपमा लिन सकिनँ।
  
  
  त्यसोभए, तपाइँलाई केहि जानकारी प्राप्त गर्ने जिम्मेवारी दिइएको छ। किन? - मैले चिसो आवाजमा जारी राखें।
  
  
  - किनभने शिवले मलाई यो गर्न लगायो, निक। मलाई थाहा थिएन तपाईं यहाँ हुनुहुन्छ। वास्तवमा, मैले होटल छोडेपछि तपाईलाई के भयो मलाई थाहा थिएन। मोहन मरेपछि म त्यहाँ बस्न सकिन...
  
  
  - त्यसोभए उसले तपाईलाई "बल" गर्यो? - मैले दोहोर्याएँ।
  
  
  "कृपया मेरो कुरा सुन्नुहोस्," उनी चिच्याइन्। - मलाई सुरु देखि सबै कुरा व्याख्या गरौं।
  
  
  मलाई फेरि शंका लाग्यो कि उसले समय किन्न खोजिरहेको थियो, तर उनको आवाजको स्वर निष्कपट, चिन्तित थियो। मैले उनको कुरा सुन्नुपर्ने थियो। यदि उनले साँचो बोलिरहेकी थिइन् भने, रिवाले मलाई कोब्रामा लैजान सक्छिन्; यदि उनी झूट बोलिरहेकी थिइन् भने, मैले अझै पनि उनको कुरा सुन्नुपर्छ र उनको शब्दमा कम्तिमा केही सुराग समात्ने प्रयास गर्नुपर्छ, मलाई यो सुराग दिने सबै कुरा। म उनको छेउमा उभिएँ, प्रयोगशालामा कोही देखा परे अचानक उनको कथालाई रोक्न तयार थिए।
  
  
  रिवाले कुनै झूटो चालहरू गरेनन्। शिवले उनलाई कोब्रा संगठनमा सामेल हुन बाध्य पारेको कुरा बताउन थालेपछि उनको आवाजको स्वर परिवर्तन भएन। "उहाँले मेरो बुबा, निक ... आफ्नो जेठो भाइलाई राख्दै हुनुहुन्छ, र यदि म पुलिस वा सरकारमा कसैसँग गएँ भने, उहाँ उसलाई मार्न हिचकिचाउँदैनन्।" मेरो बुबा धेरै बिरामी हुनुहुन्छ, असाध्यै बिरामी हुनुहुन्छ। मेरो काकाले उसलाई मार्ने मात्र होइन, कुनै पनि उपचारबाट वञ्चित गर्ने धम्की दिनुभयो ... यदि मैले उनको आदेश पालना गरेन भने।
  
  
  - तिम्रो बुवा अहिले कहाँ हुनुहुन्छ ?
  
  
  - मलाई थाहा छैन। शिवले उनलाई कतै बन्धक बनाएर राखेका छन्, तर यो घरमा होइन।
  
  
  मैले सधैं आफूलाई मानिसहरूको विशेषज्ञ ठानेको छु, एक व्यक्ति इमानदार छ वा छैन भनेर अनुमान लगाउन सक्षम छु। र अहिले, यद्यपि मैले उसलाई छुटाउन सक्ने आवाजमा केही स्वरको लागि मेरो कान खुला राखेको थिएँ, मेरो प्रारम्भिक रिसको बावजुद, मैले रिवाको कथामा विश्वास गरेको पाएँ। सबै भन्दा पहिले, किनभने यो अर्थ थियो। विशेष गरी यदि शिवले उनलाई उनको फोहोर योजनामा भाग लिन बाध्य पार्न उनको बुबाको कारणले उनलाई ब्ल्याकमेल गरिरहेको थियो।
  
  
  "त्यहाँ अरू केहि छ कि व्याख्या गर्न आवश्यक छ," मैले भने।
  
  
  तर यसपाली मलाई बाधा भयो । कोही ढोकाको अर्को छेउमा सर्दै थिए। - रिभा? - एक पुरुष आवाज बोलाइयो। - ढोका किन बन्द छ? मलाई प्रवेश गर्न दिनुस!
  
  
  - यो को हो? - मैले केटीलाई आफ्नो कुर्सीबाट उठ्न बाध्य पार्दै फुसफुस गरें।
  
  
  - मेरो काकाको एक जना पुरुष, नीरद।
  
  
  - मा उसलाई चिन्छु। केही भएको छैन भनी बहाना गर्नुहोस्। उसलाई विश्वास गर्नु जोखिमपूर्ण थियो, तर त्यो क्षण मसँग अर्को विकल्प थिएन।
  
  
  - एकैछिन! -रिवा चिच्याई। र मैले उसलाई चाबी दिएर ढोका तिर धकेल्दा उनले मलाई डरलाग्दो नजर दिए।
  
  
  मैले चाँडै प्रयोगशाला वरिपरि हेरे, तर नीरदसँग लड्न हतियारको रूपमा आवश्यक पर्ने केही पनि भेटिन। ठीक छ, जे भए पनि, मैले उसलाई अघिल्लो दिन केही चीजहरू देखाएँ, त्यसैले यो मेरो लागि यो गर्न गाह्रो थिएन। म ढोकाबाहिर उभिएँ र कान छोएर पर्खिरहें जब भारतीय युवाले ह्यान्डल घुमाउन जारी राखे र रीवालाई खोल्न भने।
  
  
  जति चाँडो ऊ भित्र पस्छ, त्यति नै चाँडो म उसलाई बेअसर गर्छु, मैले निर्णय गरें।
  
  
  नीरद, रणजित, गुरनेक, हक्षी, शिव र कति थिए भगवान जान्नुहुन्छ। जे भए पनि, मैले आफैंमा निष्कर्ष निकालें, मैले शिवको स्वामित्वमा रहेको आवाज नक्कल गर्ने मेरो खोजीमा कतैबाट सुरु गर्नुपर्‍यो, र नीरद अरू सबैजस्तै सुरु गर्नको लागि राम्रो ठाउँ थियो।
  
  
  रेवाले काँपिरहेको हात अगाडि बढाएर तालामा चाबी हालिन् ।
  
  
  यदि उनले अहिले मलाई धोका दिए भने, चीजहरू थप जटिल हुनेछन्; तर उसले मलाई झूट बोलेको हो कि भनेर जान्नको लागि यो एक मात्र तरिका थियो। त्यही बेला उनले प्रयोगशालाको ढोका खोल्नको लागि तालाको चाबी पल्टाइन् ।
  
  
  
  
  ७
  
  
  - यसको मतलब के हो? ’ निरदले सोधे । भारतीयहरूले अब ब्यान्डेज लगाएनन् र वेटरको वर्दीलाई परम्परागत कपडाले बदले।
  
  
  "मैले गरेन ... मैले ढोका बन्द भएको महसुस गरें," रिवाले पछि हट्दै जवाफ दिइन्। ढोका पछाडि मेरो उपस्थितिको बारेमा नीरदलाई चेताउनी दिनेछैन भनेर मलाई अझै पक्का थिएन किनभने म तनावमा थिए।
  
  
  त्यो युवकले पछाडि फर्केर हेर्ने बानी नगरी प्रयोगशाला भित्र पसे र आफ्नो पछाडिको ढोका ढकढक्यो । - यो फेरि नहोस्! - उसले बारमा देखाए जस्तै घमण्डी रूपमा चिच्यायो।
  
  
  रिभा एक कदम पछि हट्यो, स्पष्ट रूपमा आफ्नो स्नायु नियन्त्रण गुमाउन नजिक। उसको हावभावले उसको घबराहटलाई धोका दियो। र त्यसपछि मैले उसलाई विश्वास गरें र के भयो पछि पनि उसलाई विश्वास गर्ने निर्णय गरें।
  
  
  “तिम्रो काकाले तिमीलाई आफ्नो अफिसमा भेट्न चाहन्छन्,” भारतीयले सुख्खा स्वरमा घोषणा गरे। - तुरुन्तै।
  
  
  शब्द हावामा झुन्डिएको संकेत जस्तै मलाई कार्य गर्न प्रेरित गर्दछ। फेरि, यो "तेक्वान्दो" थियो जसले मलाई कठिन परिस्थितिबाट बाहिर निकाल्छ। म झन्डै हावामा उड्दै अगाडि बढें, शक्तिशाली प्रहार गर्न।
  
  
  मैले नीरदको प्लीहाको लागि लक्ष्य राखें; "चा-की" को प्रभाव बलले उसलाई भुइँमा ढकढक्यायो। भारतीय उसको छेउमा लुकेको थियो, उसको अनुहार पीडाको विचित्र मुस्कानले विकृत भयो।
  
  
  म तल झारेँ र मेरो छाती र तिघ्राको पूरा तौल उसलाई बङ्गारामा मुक्का लगाउन प्रयोग गरें। नीरद "जी-लु-की" को प्रहारमा पछाडी परे, उसको टाउको छेउमा झुण्डिएको थियो; मैले महसुस गरें कि मेरो हातको घुँडाले उसको अनुहारको हड्डीहरू कुचलेको थियो। तर उनले हार मानेनन्।
  
  
  - ढोका बन्द गर! - मैले रिभालाई चिच्याएँ। केटी तालामा चाबी हाल्न हतारिन् ।
  
  
  नीरद घुम्न र आफ्नो खुट्टामा पुग्न सफल भयो। ऊ काँप्दै आफ्नो ट्राउजरको कम्मरमा पुग्यो, मैले उसले समात्न खोजेको पेस्तोलको ह्यान्डल देखे। त्यसपछि सबै कुरा भ्रमित सपनामा जस्तै भयो, विचारहरूद्वारा निर्देशित कार्यहरूको श्रृंखला। म छिट्टै दायाँ तिर घुमें र मेरो बायाँ घुँडालाई कम्मरसम्म उठाएर वरिपरि घुमेँ। एउटा खुट्टामा उभिएर, म मेरो घुँडामा टेकें र तुरुन्तै मेरो देब्रे खुट्टालाई पूर्ण लातले टेन्सन गरें।
  
  
  जोप-चे-कीले उनको नाडीमा हिर्काए, बन्दुक भुइँमा हान्यो। अब जब उनी निशस्त्र थिए, भारतीय युवाले मलाई जंगली आँखाले हेर्यो। डराएर, उसको सामान्य घमण्ड वाष्पीकरण भयो, ऊ पछि हट्न थाल्यो, र उसले भर्खरै व्यवहार गरेको प्रहारबाट गाढा नीलो दाग उसको बङ्गारामा फैलिन थाल्यो।
  
  
  उसले चिच्याउनको लागि आफ्नो मुख खोल्यो, र त्यसपछि म शाब्दिक रूपमा उसको घाँटीसम्म उफ्रें, मेरो औँला उहाँको स्वरमा थिचेँ। नीरदको सास फेरेजस्तो देखिन्थ्यो, तर खुट्टा उठाएर मलाई कम्मरमा लात हान्न सक्ने बल थियो । अन्धो हुने पीडाले मलाई अर्काको घाँटीमा पक्रन बाध्य बनायो। म सास फेर्न अड्किएँ; छातीमा हात समाएर भुइँतिर झुक्नुपर्थ्यो।
  
  
  नीरद हतार हतार ढोकामा पुगे । म अगाडि उफ्रें, अझै पनि मैले पाएको डरलाग्दो प्रहारबाट रिसाउँदै। म उसलाई खुट्टा समातेर उ माथि उफ्रें । ठक्कर दिएर ढले ।
  
  
  म तुरुन्तै उनको माथि थिए, मेरो घुँडा उनको कम्मर मा आराम। मैले सोधे । - तिम्रो आँखा कस्तो छ निरद ? "उनले काम गरेको बारमा मैले उसलाई दिएको उपचारको निशान अझै पनि थियो।"
  
  
  जवाफ दिनुको सट्टा, ऊ आफ्नो सारा तौल लिएर अगाडि बढ्यो, मलाई फ्याँक्न खोज्यो। यदि मैले उसको हड्डी भाँचेको भए, मैले उसको रिबकेज भाँच्ने थिए र ऊ फेरि उठ्न सक्ने थिएन। त्यसैले मैले कराते चालमा मेरो हात उठाएँ।
  
  
  तर नीरद मार्शल आर्ट फिल्मको फ्यान हुनुपर्छ, नत्र कसैले उनलाई करातेको आधारभूत कुराहरू सिकाएको हुनुपर्छ। मैले हात उठाउने बित्तिकै उसले मेरो काट्ने प्रहार "सोन-नाल मक-की" लाई टाल्यो। यो लगभग एक झगडा हुन गइरहेको थियो र यो मैले चाहेको थियो।
  
  
  "त्यसोभए... तिमी मैले सोचे भन्दा राम्रो छौ," मैले टिप्पणी गरें, आफ्नो खुट्टामा उभिन टाढा तान्दै।
  
  
  म उनको वरिपरि घुम्न थालेपछि ऊ पनि उठ्यो र छक्क पर्यो। कर्कश रोएर, म अगाडि बढें, सौर्य प्लेक्ससमा घातक प्रहार, र त्यसपछि कुहिनो बङ्गारामा। "पान-दे जी-लु-की" र "पाल-कुप ची-की" को संयुक्त प्रभावले उनको आत्मविश्वासलाई हल्लाउन मात्र होइन, उनका दुईवटा करङहरू पनि भाँच्न पर्याप्त थियो।
  
  
  नीरद पीडाले मातेर पछि हट्यो । मैले आफूलाई छुन दिन दिइन। शिवले मलाई भयानक मृत्यु दिन कटिबद्ध हुनुहुन्थ्यो र अशोक आनन्दको हत्याराको सम्झना अझै पनि मेरो दिमागमा जीवन्त छ। यसबाहेक, अशोकले शिव वा कोब्राको गैरकानूनी कार्यहरूबाट कहिल्यै गम्भीर खतरा देखाएनन्।
  
  
  त्यसैले नीरदप्रति मलाई कुनै दु:ख लागेन। ऊ एक भाडा थियो ... पागल हत्याराको सेवामा हिटम्यान। जसले मेरो लगनशीलता र आत्मसंरक्षणको प्रवृत्तिलाई बेवास्ता गर्दै मलाई कम मूल्याङ्कन गर्यो।
  
  
  भाँचिएको बङ्गारा र दुईवटा भाँचिएको करङसहित ऊ फेरि लड्न सक्ने अवस्थामा थियो जस्तो मलाई लाग्दैन। सायद फोक्सो फुटेको पनि होला ।
  
  
  तर मैले उसलाई हेर्दा, उसले आफ्नो जीवनको मूल्यमा शारीरिक पीडासँग लडिरहेको थियो। उसले शाब्दिक रूपमा भुइँ कुच्यो, खसेको पेस्तोल समात्न खोज्यो। मैले रोक्न सक्नु अघि नै उसले यसलाई आफ्नो औंलाले समात्न सफल भयो।
  
  
  "मलाई लाग्यो कि तिमीले मेरो सोचाइको रेल बुझ्न थालिसक्यौ, नीरद..." मैले भनेँ र उसको औंलामा लात हानेर बन्दुकलाई फेरि उडाउँदै पठाएँ। हतियार प्रयोगशालाको एउटा टेबुलबाट उछालियो र भुइँमा खस्यो।
  
  
  यो अब क्षणको लागि युवा भारतीयलाई कार्यबाट बाहिर राख्ने प्रश्न थिएन। उसले धेरै देखेको थियो, विशेष गरी रिवाको संलग्नता। मैले उसलाई बाँधेर बगाएँ भने पनि ढिलो होस् वा ढिलो उसले शिवलाई बताउनुहुनेछ कि कसरी उसको भान्जीले मलाई भाग्न मद्दत गर्यो।
  
  
  मलाई लाग्छ कि मैले गरिब साथीको लागि दयाको संकेत महसुस गरें। तर मैले बुझें कि अन्ततः यो एक व्यक्ति मात्र संलग्न थिएन, तर लाखौं मानव जीवन थियो। यदि शिवले आफ्नो योजनाहरू पूरा गरेको भए पश्चिमले हस्तक्षेपविना भारत-चीन ब्लकको गठन देख्ने थिएन। यस अवस्थामा, थर्मोन्यूक्लियर वारहेडको साथ ट्राइटन इन्टरकन्टिनेन्टल ब्यालिस्टिक मिसाइलबाट सुरु गरी आणविक हतियारहरूको सम्पूर्ण शस्त्रागार प्रयोग गरिनेछ। र अन्तिम परिणाम सबैभन्दा अनुभवी र चिसो रगत भएका मानिसहरूका लागि पनि डरलाग्दो थियो।
  
  
  "कोल्ड-ब्लडेड" मलाई सूट गर्ने वर्णन होइन। म sadist होइन, तर समय र अनुभव संग म, अवश्य पनि, "कठोर"। नीरद मेरो बाटोमा थिए, त्यो बाटो जसले मेरो मिशनको सफलताको लागि नेतृत्व गर्यो। मैले परिस्थितिको वास्तविकताको सामना गर्नुपर्‍यो। त्यसोभए, जवान भारतीय भुइँमा झुकेको बेला, डराएको बच्चा जस्तै रुँदै, मैले उसको खुट्टामा हिर्काए र उसलाई सर्पको खाडलको ढुङ्गाको पर्खालमा धकेले।
  
  
  उसको अनुहार रगतले ढाकिएको थियो, जसले गर्दा गालाहरूमा अनौठो ढाँचाहरू बन्न थालेको थियो, उसको मुख आधा खुला थियो, र उसको जिब्रो चराको पखेटाको भाँचिएको जस्तै बाहिर निस्किएको थियो। - होइन... "साहब"... कृपया, होइन... म...
  
  
  "तिमी केवल आदेशहरू पालन गर्दै थियौ, मलाई थाहा छ," मैले वाक्य समाप्त गर्दै उसलाई रोके। - म पनि, नीरद, म पनि।
  
  
  उसको पछाडि मैले सरीसृपहरू खाडलको ढु stone्गाको पर्खालमा हिर्काउँदा सिट्टी बजाएको सुनें। नीरदलाई कोब्राको लागि काम गर्न बाध्य पारिएको थिएन, उसले आफ्नै इच्छाले गरेको थियो। यहाँ, अब, उसले आफ्नो काम पूरा गर्नेछ, उसले सोचे भन्दा धेरै पहिले।
  
  
  जब उनले बुझे कि मैले यो भनेको थिएँ, उनको मनोवृत्ति अचानक परिवर्तन भयो। उसले आफ्नो खुट्टाले आफूलाई छुटाउन खोज्यो, जसले मेरो अनुहारमा हिर्क्यो, र हिस्यो: "शिव तिमीलाई मरेको हेर्न चाहन्छन्!" - म यो सम्भावनामा छुटेको छैन।
  
  
  "सायद, नीरद, तर के हुन्छ हेर्न तपाईं यहाँ आउनुहुनेछैन।" - मैले थप समय बर्बाद गर्न सक्दिन। मेरो मुट्ठीले उसको चिउँडोमा प्रहार गर्यो र ऊ पछाडि झर्यो। मैले उसलाई उनको ट्राउजरको कम्मरबाट समातें। नीरदले चिच्याउन खोजे, तर उसको भाँचिएको करङले उसलाई एक ओछ्यानले चिच्याएर मात्र छोड्यो। - शुभ यात्रा! - मैले चिच्याएँ र उसलाई खाडलको किनारमा फ्याँकें।
  
  
  उसले किनार समात्न खोज्यो, तर सकेन। उसको खुट्टा हावामा उड्यो, त्यसपछि भारतीय पछाडी पर्यो र आफूलाई कृत्रिम पोखरीमा फेला पार्यो, जहाँ मैले डरलाग्दो समुद्री सर्पहरू आफ्नो टाउको हिडिरहेको देखें।
  
  
  पानीमा गुरगुर्दै, घण्टी र पुच्छर हिड्दै। नीरदको शरीर पीडाले काँप्यो । उभिएको पानीबाट बाहिर निस्कन खोज्दै भारतीय आफ्नो पक्षमा फर्कियो । समुद्री सर्पले आफ्ना छोटो दाँत आफ्नो काँधमा डुब्यो; त्यसपछि ऊ आफैं पानीबाट निस्कियो, अनिश्चित रूपमा आफ्नो तत्वबाट बाहिर निस्कियो। तर ऊ आफ्नो फ्यानहरू लिएर रह्यो, मानिसको हातमा छेडियो, अनौठो, डरलाग्दो दृढताका साथ।
  
  
  जब उसले अन्ततः आफ्नो शिकार त्यागे, र नीरदले पागल जस्तै खडा हुन खोजे, राजा कोब्राले आफ्नो इलाकामा यसको शान्तिलाई कसैले भंग गर्न सक्दैन भनेर देखाउन हस्तक्षेप गर्यो। एक किसिमको मोहित भयका साथ मैले यो दृश्य हेरेँ। यो मेरो लागि शिवले लिएर आएको थियो। कोब्रा उठ्यो र हावामा हल्लायो।
  
  
  नीरदसँग चिच्याउने वा भाग्ने बारे सोच्ने समय थिएन। सरीसृप बिजुलीको गतिमा दौडियो, र एकै समयमा दाँतेदार स्केली भाइपरले आफ्नो फ्यानहरू भारतीय जवानको खुट्टामा डुब्यो। नीरदको ओठबाट एउटा आक्रोशित गुरगुर निस्क्यो। मैले उसलाई हेरेँ कि सिट्टी बजाउँदै, हिसाइ, र कोर्राको साथ खाडल जीवनमा आयो।
  
  
  एक स्पस्मोडिक काँपले भारतीयको शरीरलाई हल्लायो। उसको खुट्टाले बाटो दियो, उसको हातले उसको शर्टको कलर समात्यो मानौं उसले सास फेर्न सक्दैन। उनी कोब्राको विषबाट निसास्सिरहेका थिए, जसले श्वासप्रश्वासका स्नायु केन्द्रहरूलाई पक्षाघात पारेको थियो।
  
  
  नीरदको अनुहार र हातमा रातो दाग देखा पर्‍यो; आन्तरिक रक्तस्राव थियो। सर्पहरूले उसलाई बारम्बार हिर्काउन थाल्यो र उसलाई बारम्बार प्रहार गर्यो, घातक डसाइको श्रृंखलामा उसको पीडादायी मासुमा आफ्ना दाँतहरू डुब्यो। नीरदको जिब्रो मुखबाट निस्केपछि म फर्किएँ, अब उसले एक शब्द पनि बोल्न सकेन।
  
  
  खाडलको फेदमा खसेको विकृत शरीरको आवाज अपरिहार्य मृत्यु गीत थियो; मृत्यु केहि मिनेटमा हुनेछ। तर भाग्यवश मेरो पालो थिएन।
  
  
  "तिम्रो काकाले मेरो लागि यही चाहन्थे," मैले रिवालाई भनें। - एक पछि अर्को टोकाइ।
  
  
  हातले अनुहार छोपेर कुर्सीमा बसिन् । मैले बोल्दा उसले टाउको उठाएर मेरो आँखामा हेरी । उनको गाला आँसुले भिजेको थिएन, कालो आँखा गम्भीर र चिसो देखिन्थ्यो। उनले देखेको भयानक दृश्य पछि पनि उनले आफ्नो स्नायुको नियन्त्रण गुमाएकी थिइनन्।
  
  
  "ठीक छ," उसले कानाफुस गरि। - म खुसी छु। कुनै दिन म तिमीलाई सबै कुरा बताउनेछु, मेरो काकाले मलाई आफ्ना मानिसहरूलाई गर्न बाध्य पार्ने क्रूर र अपमानजनक चीजहरूको बारेमा... उहाँका लागि काम गर्ने सुँगुरहरू, जसले उहाँलाई नाग, देवता जस्तै पूजा गर्छन्। नीरद अझ नराम्रो योग्य थियो, म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु।
  
  
  तब मात्र रिवा बेहोस हुने कगारमा देखिन्थ्यो, उनको अनुहारले कडा भावना झल्काउँछ। मैले उसलाई ध्यानपूर्वक उठाएँ र मेरो काखमा लिए। उनी काँप्दै थिइन् । मैले उसलाई आफ्नो नजिक ताने र हल्का चुम्बन गरेर उनको घाँटी छोएँ। चाँडै, मलाई आशा थियो, हाम्रो लागि समय आउनेछ, एक समय जब कसैले अवरोध गर्नेछैन। तर अब मैले छोड्नु परेको थियो, र जति चाँडो छोड्नुभयो त्यति राम्रो।
  
  
  उनले मेरो चिन्ता महसुस गरे र मबाट टाढिन्।
  
  
  - मैले उसलाई सोधें। - हामी कहाँ छौ? सबैभन्दा नजिकको सहर कुन हो?
  
  
  "म तिमीलाई सबै भन्छु," उनले जवाफ दिइन्। "तर पहिले तिमीले मलाई बाँध्नु पर्छ, नत्र मेरो काकाले थाहा पाउनेछन् कि मैले तिमीलाई भाग्न र मेरो बुबालाई मर्न मद्दत गरें।" सायद उसले मलाई पनि मार्नेछ।
  
  
  उनी डोरी लिन गइन् र मैले कुर्सीतिर इशारा गरें। त्यसपछि, जब उनले मलाई जान्न आवश्यक सबै कुरा बताइन्, मैले उनको कम्मर र खुट्टाको वरिपरि डोरी बेरेँ, दृश्य प्राकृतिक देखिन्छ।
  
  
  मैले उसलाई मेरो मिशनको उद्देश्य के थियो संक्षिप्तमा बताए। अब म उसलाई विश्वास गर्न सक्छु कि ऊ एक मूल्यवान सहयोगी बनेको छ। तर म उसलाई खतरामा पार्न चाहन्न।
  
  
  र जब मैले महसुस गरें कि उसलाई मेरो आवश्यकता छ, सायद उसलाई मेरो आवश्यकता भन्दा बढी, अन्तिम शंका गायब भयो, सबैभन्दा पूर्ण विश्वासको बाटो दिँदै।
  
  
  "आग्रा यहाँबाट केही माइल मात्र टाढा छ," केटीले भनिन्। - विला पछि तुरुन्तै, मुख्य सडक पछ्याउनुहोस्: यसले तपाईंलाई सीधा शहरमा लैजान्छ। हामीले आज साँझ भेट्नु पर्छ: म थप जानकारी प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नेछु। तिम्रो लागि।
  
  
  - हाम्रो लागि, तपाईं मतलब। तिम्रो बुबाको जीवन र मुक्तिको लागि, "मैले उनलाई सम्झाएँ।
  
  
  जब बैठकको समय मिलाइयो, मैले लकरमा केही चट्टानहरू फेला पारे, उसलाई घाँटी थिचेँ र बाहिर जान तयार भएँ। मैले अन्तिम पटक यो सुनिश्चित गरें कि शिवको शंका जगाउन नपरोस् भनेर फीताहरू कडासँग बाँधिएको थियो।
  
  
  नीरदको पेस्तोल भुइँमा पल्टियो । मैले यसलाई मेरो पछाडिको खल्तीमा हालें, त्यसपछि मेरो लकरमा झुण्डिएको छोटो सेतो लुगा समातें र यसलाई लगाइदिएँ... कम्तिमा मेरो तत्काल आवश्यकताहरू पूरा गर्ने प्राथमिक शर्ट।
  
  
  रिवा फर्किन् । आँसुले गाला भिजाउन थाल्यो । म फर्कन चाहन्थें, उसलाई थाहा दिनुहोस् कि सबै कुरा राम्रोको लागि हुनेछ; तर केहिले मलाई रोक्यो, सायद उनलाई फेरि कहिल्यै नभेट्ने डरले। मैले रिवा सिंहको बारेमा सोचें, तर दिमागमा पहिलो कुरा एजेन्ट एक्सको भावना थियो। म रिवालाई निराश गर्न सक्छु, तर म मेरो सरकार र यसले ममाथि राखेको विश्वासलाई निराश गर्न सकिन... जब लाखौं मानव जीवन पागल मानिसको मूर्ख सपना, आपराधिक योजनाबाट खतरामा परेको थियो।
  
  
  
  
  ८
  
  
  हितोपदेशहरू प्रयोग गर्न सुविधाजनक छन् किनभने तिनीहरू संक्षिप्त रूपमा विश्वव्यापी सत्यहरू व्यक्त गर्छन्: तिनीहरू सजिलैसँग सबै प्रकारका परिस्थितिहरूमा अनुकूल हुन्छन्। रीवा सिंहलाई प्रयोगशालामा एक्लै छाडेर, विषालु सरीसृपहरूको सङ्कलन र प्वालमा विडम्बनापूर्ण रूपमा लडिरहेको वेटरको शव लिएर मेरो दिमागमा के आयो: "जब पानी पर्छ, सबैले भिज्नु पर्दैन।"
  
  
  चीजहरू बिस्तारै घटेनन्; म दुई दिन अघि नयाँ दिल्ली आइपुगेपछि तिनीहरू शाब्दिक रूपमा ममाथि आएका थिए। त्यो छोटो अवधिमा, म कुनै प्रलोभन पछ्याइरहेको छु कि मलाई मृत अन्त्यमा लैजान्छ कि भनेर बारम्बार सोचेपछि, शिवले मलाई आफ्नो खोहमा लोभ्याउन सफल भए। यो सजिलो यात्रा थिएन, र मैले रहस्यमय शिव... हक्षको अन्तिम मालिक र कोब्राको दिमागलाई देख्न पाइन। तर मैले यो काल्पनिक होइन भनेर आफैलाई विश्वस्त पार्न पर्याप्त प्रमाणहरू प्राप्त गरेको छु। हामी आमनेसामने नभेटिए पनि व्यक्ति अस्तित्वमा थियो।
  
  
  ढिलो होस् वा चाँडो यो पनि हुनेछ, धेरै अघि उसलाई थाहा छ कि मैले उसलाई भन्नु केही छ। तर अब उसले वा उनका गोरिल्लाहरूले मेरो भागेको पत्ता लगाउनु अघि म आगरा पुग्नुपर्ने थियो, उनीहरूले कोठामा हेरे र पाँचवटा क्रोधित सर्पहरू बाहेक खाली पाए।
  
  
  प्रयोगशाला कम्प्याक्ट गरिएको माटोको पर्खालहरू भएको साँघुरो कोरिडोरमा खोलियो। शिवको हवेलीको पर्खाल बाहिर, मैले हुप्पीको आवाज सुनेँ। "पु...पु...पु" लाई अलार्म संकेतले प्रतिस्थापित गरेको थियो, जुन मेरो हरेक विचारमा, हरेक आन्दोलनमा प्रतिबिम्बित भएको देखिन्थ्यो। मैले साँघुरो बाटोमा टिपो, र एकैछिनमा हावामा एउटा आवाज सुनियो, बाटोको टाढाको छेउबाट प्रतिध्वनि।
  
  
  - निरद? यहाँ तिमी के गरिरहेको? तपाईलाई थाहा छ उसलाई पर्खन मन पर्दैन ...
  
  
  यो रणजीत वा गुर्नेक हुनुपर्छ, सायद पहिले, किनभने गुर्नेकको अनुहार अझै पट्टी थियो। मैले मानिसको आवाजमा अधीरता महसुस गरें र पाइलाहरू मेरो नजिक आइपुग्दा हलवेको एल्कोभमा झुकेँ। मैले रञ्जितलाई हेरें । उसको शर्टको छातीमा बटन नलगाइएको थियो, र उसले आफ्नो घाँटीमा लगाएको फन्दीले धातुको चमक दियो। भारतीयले प्रयोगशालाको ढोका ढकढक्यायो, र मैले उसको प्रतिक्रियाको लागि पर्खिनँ।
  
  
  झुकेर, म अर्को करिडोरमा दगुरेँ, कुनै प्रकारको भूलभुलैयामा। म भिलामा थिएँ, मैले तर्क गरें, र सामान्यतया एउटा भिलाको ढोका हुन्छ, वा अझ बढी। मैले उसलाई एक मिनेटमा फेला पारे। मैले ठूलो, जटिल रूपमा जडित काठको ढोका खोलिदिएँ र झिम्क्याउँदै, बिहानको घामको अन्धो प्रकाशमा समायोजन गर्ने प्रयास गर्दै।
  
  
  आँगन कुनै भूमध्यसागरीय स्थानबाट पूर्ण रूपमा ढुवानी गरिएको जस्तो देखिन्थ्यो। घना पातहरू, फूल फुल्ने झाडीहरू, रमणीय बिरुवाहरू। स्पष्ट रूपमा, शिवले फ्रान्सको दक्षिणमा उर्वर ग्रामीण इलाकाको कुनाको सटीक प्रतिकृति पुन: उत्पादन गर्न कुनै खर्च छोडेका छैनन्।
  
  
  बिस्तारै ढोका बन्द गर्दै, म छेउको मुखको ढोकाबाट सुरु भएको बजरी बाटोमा दौडें। बाटोले जुनिपरहरू र झाडीहरूको बाक्लो समूहमा पुर्‍यायो, राम्ररी काटिएको र तयार पारिएको। सामान्य अलार्म अझै बन्द भएको थिएन, र म पक्कै पनि यो बन्द हुनको लागि पर्खिरहेको थिएन। मेरो काँधमा एक छिन हेर्दा रञ्जितले अझै अरूलाई चेतावनी दिने समय पाएको छैन भनेर पुष्टि गर्‍यो।
  
  
  तर मलाई थाहा थियो कि यसले केहि मिनेट मात्र लिन्छ। मैले रुखले बनेको बार बाहेक गेट वा बाहिर निस्कने कुनै बाटो भेट्टाउन सकिन। मैले मेरो टाउको र घाँटीलाई काँधमा थिचेर अगाडि बढें, मेरा खाली औंलाहरूले हाँगाहरूको अवरोधलाई छेउमा धकेले। मैले सोचेको भन्दा धेरै हल्ला गरें, तर यो मिसन पहिले देखि नै एक प्रकोप थियो, र चीजहरू अहिले हेरिरहेका थिएनन्।
  
  
  हाँगाहरूले शाब्दिक रूपमा मेरो लुगा च्यात्यो र मेरो अनुहार र आँखा पिट्यो। मेरो पछाडि मैले अलिकति हलचल सुनें, आवाजहरूको भ्रम झन्झन् धेरै फरक हुँदै गयो। मैले हाँगाहरूबाट धकेल्न जारी राखें र अन्ततः आफूलाई मुक्त गरें; म भिलाको छेउमा जाने धुलो बाटोको छेउमा उभिएँ।
  
  
  मेरो सास फेर्न पनि समय थिएन। म दौडें, प्रत्येक पाइलामा धुलोको बादल उठाउँदै। मफ्ल गरिएको संगीतको बेहोस आवाजहरू मेरो अगाडि प्रतिध्वनित भयो: मैले आवाजलाई पछ्याउँदै, आशा गरें कि यो आगराको बाटोमा ट्रक वा भ्यानबाट आएको हो।
  
  
  यदि मैले भौगोलिक स्थानलाई सही रूपमा सम्झें भने, आगरा नयाँ दिल्लीबाट करिब तीन घण्टा टाढा थियो र ताजमहलको घरको रूपमा विश्व प्रसिद्ध थियो। यदि शहर भ्रमण मेरो योजनाको भाग थिएन भने, शिव थियो।
  
  
  म मुख्य सडकमा निस्किएँ । यो अविश्वसनीय रूपमा साँघुरो थियो, दुबै दिशामा ट्राफिक जाने एक मात्र लेन। मनसुन सिजन केही महिनामा सुरु हुनेछ, त्यसैले सडकको सतह खाली र सुनसान थियो, कालो धुलोको एक समान विस्तार। सडकको छेउमा टुक्रा टुक्रा रूखहरू थिए, र गिद्धहरू घुमाउरो हाँगाहरूमा बसिरहेका थिए, डरलाग्दो नाङ्गो टाउकोको लाशहरू खाइरहेका थिए।
  
  
  रिवासँग मलाई विस्तृत निर्देशन दिन समय थिएन। मैले दुबै दिशामा सडक तल हेरे तर मलाई आगरा जाने सही मार्ग देखाउन केही देखिन। मैले उज्यालो घामको विरुद्धमा हेरें र एक क्षण पछि मैले सडकको अर्को छेउमा एउटा सानो आगोको वरिपरि एउटा परिवारलाई घेरेको देखें।
  
  
  दुई जना वयस्क र चार जना केटाकेटीले मलाई निःसन्देह जिज्ञासाका साथ हेरे । मैले मौका लिने निर्णय गरे र समूहमा पुग्दा अचानक रोकिएर सडक पार गरे। कम्मरमा बेल्ट मात्र लगाएको पातलो मानिसले उठ्ने प्रयास नगरी मलाई हेर्नको लागि आफ्नो अनुहार उठायो। ऊ मभन्दा दश वर्ष कान्छो हुनुपर्छ, तर उसको झुर्रिएको, डुबेको अनुहारले उसलाई धेरै बूढो देखिन्थ्यो।
  
  
  - आगरा? मैले सोधें, एक पटक यो स्थापित भयो कि तिनीहरू मध्ये कुनै पनि अंग्रेजी बोल्दैनन्। मैले सडकमा औंल्याएर फेरि सोधें: "आग्रा?"
  
  
  आमा र बुबाले आश्चर्यचकित नजरहरू साटासाट गर्नुभयो, र चार मध्ये दुई बच्चाहरू मेरो पाइन्टमा टच्न थाले। - "बक्षिस, बक्षीस!" - पूर्ण नग्न केटीले दोहोर्याउँदै, मेरो प्यान्टको खुट्टामा एक हातले ट्याग गर्दै र अर्कोले मेरो मुखमा औंल्याउँदै। उसको पातलो स्वरले बिन्ती गरिरह्यो ।
  
  
  भिलामा तिनीहरूले मेरो ज्याकेट र मेरो पर्स र मैले मेरो भित्री खल्तीमा राखेको पैसा लिएर गए, ताकि मसँग भएका सबै मुट्ठीभर रूपैयाँ थिए जुन मैले रिवाबाट पाएको थिए। यहाँ अरूलाई थप्न अर्को समस्या छ। तर, मैले एउटा तामाको सिक्का भेट्टाएँ र भोकाएको बच्चाको फैलिएको हातको हत्केलामा राखें।
  
  
  "आग्रा," मैले दोहोर्‍याएँ, भिलालाई लुकाउने हेजमा डरलाग्दो रूपमा हेर्दै। - ताज महल...
  
  
  - आह, "साहिब", ताजमहल! - मानिसले भन्यो। ऊ अझै पनी बसिरहेको थियो, तर उसले विलाको देब्रेपट्टि मलाई बाटो देखाउन आफ्नो हड्डीको हात उठायो।
  
  
  म फेरि दौडिएँ, मेरो कम्मरमा तीव्र पीडा महसुस गर्दै। मलाई आगरा पुग्न मद्दतको लागि एउटा कार, कार्ट, वा कुनै पनि सवारीसाधन जाने आशा मात्र गर्न सक्थेँ। तर कार वा भ्यानको सट्टा, मैले एउटा आवाज सुनें जसले मलाई तुरुन्तै नयाँ दिल्ली आइपुगेको पहिलो साँझ घटेको घटनाहरूको जडमा ल्यायो। यो खोकी थियो र त्यसपछि मेरो पछाडि मोटरसाइकलको गर्जन।
  
  
  म दौडिन जारी राखें, हरेक मिटर घुमाउँदै। भिलालाई घेरेको बाटोबाट दुई जना सवार मोटरसाइकल मुख्य सडकमा आयो; तिनीहरूको टाउको पगडीले बेरिएको थियो र तिनीहरू मेरो तर्फ लागिरहेका थिए। मैले पतलूनको खल्तीमा राखेको नीरदको पेस्तोल समाए ।
  
  
  यो Astra.32 थियो, एक सय मिटरको दायरा भित्र कुनै पनि लक्ष्यलाई प्रहार गर्न सक्षम थियो। एस्ट्राले पिस्तौलहरू कोल्ट र वाल्थर पिस्तौलहरूसँग मिल्दोजुल्दो बनाउँछ (जसको मूल्य धेरै बढी छ) र मैले तिनीहरूलाई विगतमा धेरै पटक प्रयोग गरेको छु। तर जब म लक्ष्य लिन र ट्रिगर तान्न रोकें, मैले बुझें कि बन्दुक खोलिएको थियो। मैले बन्दुकलाई मेरो प्यान्टको खल्तीमा राखें र फेरि दौडें, जसरी एउटा गोली मबाट इन्च टाढा उड्यो र बोक्राको टुक्रा मेरो बायाँ तर्फ केही पाइलामा रूखबाट उड्यो।
  
  
  जसले गोली हानेको थियो उसको केही अभ्यास र प्रशिक्षित आँखा थियो। म झिग्ज्यागमा दौडिन थालेँ, मूंगफली जस्तै पानी परिरहेका गोलीहरूबाट बच्न मलाई ट्रेलबाट बाहिर निस्कन अनुमति दिने कभर खोज्दै। अर्को गोली, र यस पटक गोली मेरो दाहिने काँध चर्यो। पचास मिटर अगाडि मैले कालो धुवाँको स्तम्भ भएको काठको झ्याल इट्टाको चिम्नीबाट उठिरहेको देखें।
  
  
  मलाई थाहा थिएन यो के हो, तर म मेरो जीवनमा कहिल्यै दौडिएन जस्तो दौडिन जारी राखें। मोटरसाइकलले दूरी कम गर्यो, तर सडकबाट उडेको धुलोले चालकलाई देख्नबाट रोकेको थियो र त्यसैले अधिकतम गतिमा सवारी चलाएको थियो। म त्यसको फाइदा उठाएँ र फोहोरले भरिएको आँगनमा हतारिए, जबकि दुई जना मध्ये एकले आफ्नो साथीलाई रोक्न र पैदल हिड्न आदेश दिए।
  
  
  सायद रञ्जित र गुर्नेक थिए, मैले सोचे, यद्यपि मलाई पक्का थियो कि शिवका दुई भन्दा बढी अंगरक्षकहरू छन्। भवनको छेउमा एउटा काठको ढोका खोलियो; ढोका त्यसको एउटा खिया लागेको टिकामा मात्र झुण्डिएको थियो। म भित्र पसे, र तुरुन्तै रगत र जनावरको मलमूत्रको दुर्गन्धित गन्धले मेरो नाकमा भरियो।
  
  
  म बधशालामा थिएँ र उन्नीसौं शताब्दीमा फर्किएजस्तो लाग्यो। हिन्दुहरूले गाईको मासु खाँदैनन्, मुस्लिमहरूले खान्छन्। गाईवस्तुको चिल्लाहट, गाईवस्तुको खुरको अधीर आवाज र गाई मार्ने तयारीमा रहेका मानिसहरुको अचम्मित दृश्यले म लुक्न कम सम्भावना भएको ठाउँमा आएको प्रष्ट देखाएको थियो ।
  
  
  पुरुषहरू मुट्ठी उठाएर कराउन थाले। तिनीहरूका लागि म एक निमन्त्रणा अतिथि थिएँ जसलाई मार्नु पर्ने जनावरहरूसँग कुनै सरोकार थिएन। "माफ गर्नुहोस्, साथीहरू," मैले गुनगुनाएँ, रगतले भरिएको बाथटब तर्फ दुई ठूला गाईहरू बीचबाट बाहिरी नालीतिर निस्किएँ।
  
  
  गन्ध यस्तो थियो कि कसैको पेट पोल्ने थियो; म उसले शिवका गुण्डाहरूलाई रोक्न चाहन्थे। हावामा मासु र डरको गन्ध आयो। गाईवस्तुहरू आतंकित भएर हल्लाउन थाले, तिनीहरूका खुरहरू फोहोर भुइँमा निरन्तर हल्लाइरहे। मेरो पछाडि, मैले नबुझेको भाषामा शब्दहरू आदानप्रदान गरेको सुनें। त्यसपछि पाइलाको आवाज मेरो नजिक आइपुग्यो र जनावरहरूको कोलाहल माथि प्रतिध्वनित भयो।
  
  
  - कार्टर! रञ्जित चिच्याए । - हामी केवल कुरा गर्न चाहन्छौं। शिव सम्झौता गर्न चाहन्छ!
  
  
  राम्रो सम्झौता, मैले तर्क गरे: मेरो जीवन उनको लागि कुनै मूल्य छैन ...
  
  
  जनावरहरू, प्रायः खुला, सबै सँगै भाग्ने धम्की दिए। मैले पनि यो अनुमति दिएँ। गाईको बथानबाट कुचिएको, आतंकले पागल, आत्म-संरक्षणको वृत्ति द्वारा संचालित। भन्नै पर्दैन, मैले पनि उस्तै वृत्ति महसुस गरें। त्यसैले म दौडिन थालेँ, र अर्को गोली मेरो टाउकोबाट बाहिर निस्कियो, बाथरूमको छेउमा पाइलाहरू उछाल्दै।
  
  
  गोलीले रगत, मल र पिसाबको स्प्रे पठायो जसले मेरो प्यान्टलाई दाग लगायो। म एउटा मृत ठाउँमा दगुरेँ, एउटा ठूलो कोठाको पछाडिको पर्खाल जहाँ कुनै झ्याल वा ढोका देखिएन।
  
  
  म केहि खोज्दै थिएँ जसले मलाई केहि सेकेन्डको बहुमूल्य समय दिन्छ। म टबको छेउमा चढेँ र चाराको थुप्रोको माथि देखेको पिचफोर्क समातें। - कार्टर! फेरि आवाज आयो । - सबै सकियो साहिब !
  
  
  - साँच्चै होइन! - मैले ठूलो स्वरमा जवाफ दिएँ, भाला जस्तै पिचफोर्क समातेर।
  
  
  रञ्जितले अर्को गोली हाने, तर त्यही क्षणमा काँटाका चारवटा धारिलो दागले उनको छाती छेड्यो। मैले जति सक्दो कडा औजार फालें। अब म निश्चल उभिएँ, भारतीय युवालाई मुख खोलेर र हात हतियारको काठमा टाँसिएको देखेर हिँडिरहेको थिएँ।
  
  
  साथीको पछाडि उभिएको गुरनेकले घाउबाट बगिरहेको रगतका चारवटा धारालाई मोहित नजरले हेर्दै मलाई पूरै बेवास्ता गरे । उसले पिचफोर्कलाई मुक्त गर्ने प्रयास गर्यो, तर रञ्जित चिच्याईरह्यो, पीडाको जंगली रोई प्रत्येक सेकेन्डमा कमजोर हुँदै गयो।
  
  
  यो रणजितको पीडादायी रोएको थियो, उनको क्रोध र पीडाले गुर्नेकले आफ्नो छातीबाट पिचफोर्क तान्न खोजेको थियो, जसको कारण ती सबै गाईहरू, ती सबै एक दर्जन, साँघुरो बाटोमा ड्रेनपाइपमा पागलपनको रूपमा दौडिए। मैले तिनीहरूको सुस्त गर्जना सुनें, खुरहरू चकनाचुर गर्दै, चिच्याइरहेको; म बाहिर हाम फालेर ढल तिर हिड्न थालें।
  
  
  गुर्नेक हावामा हात हल्लाउँदै चिच्याए । उसलाई पछाडि सिङले हान्यो र ठूलो बाथटबको छेउमा अवतरण गर्दै शाब्दिक रूपमा हावामा फ्याँकियो। रञ्जित पागल गाईवस्तुको बथानको बीचमा ढले। मुट्ठीको विचित्र विडम्बनामा हात खोल्दा र बन्द हुँदा पीडाको अन्तिम विलाप उसको ओठबाट निस्कियो।
  
  
  त्यसपछि जनावरहरूको फोहोर सासले मेरो गालालाई छोयो र म वधशालाको टाढाको छेउमा बारम्बार भित्तामा थिचेर गल्लीबाट तल ओर्लें। फोहोर र दुर्गन्धित, रगत र पसिनाले लतपतिएको अनुहार सुन्निएको, यो भयानक नरसंहारको दृश्यलाई पछाडि छोडेर सडकमा निस्कँदा मलाई यो सुखद दृश्य थिएन।
  
  
  दुई भारतीयलाई के भयो मलाई थाहा थिएन। गुर्नेक सायद बाँच्ने थियो, तर पिचफोर्कको घाउले रञ्जितलाई सदाको लागि हटाउनेछ भन्ने मलाई आशा थियो। परिस्थितिमा, मैले राम्रो काम गरेको महसुस गरें।
  
  
  वधशालामा बस्नेहरू पनि शिवका मानिसहरू हुनुपर्छ। मैले तिनीहरूका साथीहरूसँग बदला लिन तिनीहरू अगाडि आउन पर्खिन। यति फोहोर, मलाई सवारी दिन कसैलाई कसरी मनाउन सक्छु भनेर सोच्दै म सडकतिर हिँडें।
  
  
  एकजना पुरानो फोर्डले गयो। ऊ आगरा तर्फ गइरहेको थियो, तर रोक्नको लागि हात हल्लाउनु बेकार थियो। मैले तामा-रातो अनुहारको एक झलक समातें, त्यसपछि कार धूलोको बादलमा गायब भयो जुन यो बित्दै जान्छ।
  
  
  म हिड्न जारी राखें, नरोक्ने दृढ संकल्प गरे।
  
  
  मलाई बाथरूम, सफा लुगा, पैसा र हतियार चाहियो। जहाँसम्म मलाई थाहा छ, अमेरिकी सरकारको आगरामा कुनै वाणिज्य दूतावास वा प्रतिनिधिमण्डल थिएन। यो सहर नयाँ दिल्लीको धेरै नजिक थियो। तर सायद मैले होटेलमा मलाई चाहिने चीजहरू फेला पार्न सक्छु।
  
  
  र जे भए पनि, मैले यो गर्नुपर्थ्यो। दिउँसो भइसकेको थियो, र त्यही साँझ मेरो रीवासँग भेटघाट थियो। त्यहाँ धेरै चीजहरू गर्न बाँकी थियो, त्यसैले मैले गति उठाएँ। रिवाले आगरा विलाबाट केही किलोमिटर टाढा रहेको बताइन्।
  
  
  केहि माइल वा होइन, यो सधैं एक कठिन पैदल यात्रा थियो। दिउँसोको घामले मेरो टाउकोमा निर्दयतापूर्वक पिट्यो, आकाश एक अन्धो, बादलविहीन विस्तार थियो जुन झूटा प्रतिबिम्बले भरिएको थियो। दश मिनेट बित्यो, एक चौथाई घण्टा अघि कुनै प्रकारको कार्ट मतिर आयो। त्यो घाँस बोकेको पातलो गोरुको जोडीले तानेको गाडा थियो।
  
  
  मैले ड्राइभरलाई हात हल्लाएँ, एक खैरो दाह्री भएको मान्छे, जसले लगाम तानेर सडकको छेउमा गाडी रोक्यो। - के तपाईँ अङ्ग्रेजी बोल्नुहुन्छ? - मैले किसानलाई सोधें।
  
  
  "अङ्ग्रेजी छैन," उनले भने। - अंग्रेजी होइन ...
  
  
  मैले पहिले उहाँतिर औंला उठाएँ, त्यसपछि आफूतिर। - आगरा? - मैले सोधेको छु। - आगरा?
  
  
  - आगरा? - किसानलाई दोहोर्याउनुहोस्, आफ्नो हात छेउबाट अर्को इशारामा हल्लाउँदै जुन विश्वव्यापी भाषामा अर्थ: "हो।"
  
  
  मैले जोडले टाउको हल्लाएँ र घाँसको बीचमा रहेको कार्टमा चढें। पानले दाग लागेको दाँत र गिजा देखाउँदै त्यो मानिस मलाई देखेर फराकिलो मुस्कुरायो। त्यसपछि उनले लगाम खुकुलो पारे, र गोरुहरू फेरि आफ्नो सुस्त गतिमा गए, जुन लामो हिँड्नु भन्दा अझै राम्रो थियो।
  
  
  म निदाएँ, लयबद्ध ढुङ्गा र कार्टको चर्को आवाजले निदाएँ। मलाई निद्रा चाहिन्छ, यो एक घण्टाको लागि भए पनि। तर मेरो विचारहरू एक जोडदार गड़गड़ाहटले बाधा पुर्‍यायो, रम्बल जुन घमाइलो बाटोमा कार्ट गुड्दै जाँदा चर्को हुँदै गयो।
  
  
  सहजै सचेत भएर वरपर हेरेँ । दुरीमा धुलो उठ्यो, मसिनो बालुवाका स-साना बादलहरूले आवाजको स्रोत लुकाएर मैले सुनेको थिएँ। अनावश्यक जोखिम लिन नचाहेको, मेरो जीवन वा मिसनको सफलतामा सम्झौता नगर्नको लागि, म सुगन्धित घाँसमा डुब्न हतार गरें, आफूलाई अदृश्य बनाउन माथि धेरै थुप्रिए।
  
  
  के आउँदैछ मैले बुझ्न सकिन। मैले काठको भ्यानमा दरारहरू हेरें, धेरै इन्जिनहरूको निरन्तर गर्जन सुन्दै। र जब मैले यो के देखेँ, म घाँसमा गहिरो डुबें र मेरो सास रोकें।
  
  
  यी नयाँ अनुहारहरू थिए, तर त्यो क्षणदेखि मैले तिनीहरूलाई बिर्सन सकिन। तीन जना पुरुषहरू, सबै सिख भारतीयहरू... मलाई खोज्न र मलाई खोज्न, मलाई मार्न वा मलाई महान प्रमुखको अन्तिम आदेशको पर्खाइमा विलामा फर्काउन शिवद्वारा पठाइएको मोटर चालित बल। तिनीहरू गोरुको गाडाको छेउबाट गर्जथे। तीनै मोटरसाइकल आगरा तर्फ लागे।
  
  
  "यदि हकले मलाई अब देख्न सक्छ!" - मैले सोचें।
  
  
  म फोहोर, पैसाविहीन, अनलोड गरिएको पेस्तोलले मात्र हतियार र तेक्वान्दो र करातेको मेरो ज्ञान थियो। शिव को बारे मा मेरो निर्णय सही थियो भने, आगामी दिन व्यस्त हुनेछ भविष्यवाणी गर्न गाह्रो थिएन।
  
  
  
  
  ९
  
  
  म एक घण्टा पछि आगरा आइपुगें र भ्यानले मलाई सहरको बाहिरी भागमा फ्याँक्यो। धुलोले भरिएका कच्चा सडकहरू, घुमाउरो गल्लीहरू, गल्लीहरूको भूलभुलैया जुन अनौपचारिक आगन्तुकहरूलाई भ्रमित गर्न विशेष रूपमा डिजाइन गरिएको देखिन्छ। केही जानकारी पाएपछि मैले आफूलाई अमेरिकन एक्सप्रेसको अफिस अगाडि भेट्टाएँ।
  
  
  मेरो अवस्था विशेष हास्यास्पद थियो भन्ने होइन, तर यसले मलाई हाँस्न थाल्यो। यहाँ म एक साधारण अमेरिकी पर्यटकको छविबाट टाढा थिएँ, बिना पासपोर्ट र पैसा बिना, रिवाले मलाई बाँध्नुअघि दिएका केही रुपैयाँ बाहेक।
  
  
  मैले कार भाडामा लिएर नयाँ दिल्ली फर्कने बारे सोचें, तर यात्रा कम्तिमा छ घण्टा लाग्छ र मसँग पर्याप्त समय थिएन। मैले हकलाई सम्पर्क गर्नु पर्ने थियो र त्यही दिन रिभासँग भेट्न तयार हुन्थ्यो। त्यसोभए निक कार्टर, फोहोर, खरानी, खरानी र रगतले भरिएको, आफ्नो काँधहरू स्क्वायर गरे, गहिरो सास लिए र सफा भवनको ढोकाबाट हिंड्यो, अपरिचित शहरको एकमात्र आशा र, मेरो लागि, भयानक शत्रुतापूर्ण।
  
  
  आगरा महानगर होइन। मोटरसाइकलमा आएका तीनजना बन्दुकधारीले आँखा झिम्काएर पूरै सहरलाई चकनाचूर गर्न सक्थे। प्रबन्धकको अफिसको खोजीमा सेतो भवनमा पस्दा मेरो टाउकोमा भुइँ लम्किरहेको थियो ।
  
  
  मैले आफैलाई पहिले नै कठिन परिस्थितिमा पाएको छु, तर यो उपहासको सीमामा थियो। हतियार वा लुगा किन्न, वा कार भाडामा लिन एक पैसा बिना, मलाई शिव र उनको गोरिल्लाहरूको व्यक्तिगत टोलीसँग व्यवहार गर्ने अवसर हुँदैन। मेरो राहदानी, पैसा र मेरा सामानहरू नयाँ दिल्लीको एउटा होटलको कोठामा सुरक्षित थिए। तर म बाँकी आगरामा थिएँ, राजधानीबाट तीन घण्टाको दूरीमा।
  
  
  भवनमा प्रवेश गर्ने बित्तिकै एक वर्दीधारी सुरक्षा गार्ड मेरो ढोकामा आयो। म पक्कै पनि गरिब केटालाई दोष दिन सक्दिन, विशेष गरी जब मैले पर्खालमा ऐनामा आफ्नो प्रतिबिम्ब देखे ... फोहोर र घरबारविहीन व्यक्तिको छवि।
  
  
  "म प्रबन्धकलाई भेट्न चाहन्छु," मैले गार्डलाई घोषणा गरें। - दुर्घटना भएको छ।
  
  
  "निर्देशक एक सत्रमा छन्, उहाँलाई डिस्टर्ब गर्न सकिँदैन, "पुक्का हिप्पी" ... - मानिसले मेरो अनुहारमा अपमान गर्दै जवाफ दियो।
  
  
  ठीक छ, मलाई बाख्राको गन्ध थियो, र म पक्कै पनि फेसन मोडेल थिइनँ; तर त्यहाँ उभिने र गार्डसँग बहस गर्ने मेरो कुनै मनसाय थिएन... शिवले आफ्नो योजना पूरा गरेमा अमेरिकन एक्सप्रेस सहित सबै कुरा ध्वस्त हुन सक्छ।
  
  
  "उनी सत्रमा छ भने मलाई वास्ता छैन," मैले रिसाउँदै विस्फोट गरें। - यो एक आपतकालीन छ। - अनि अर्कोले मलाई बाहिर सडकमा फाल्ने नियतले ढोकातिर धकेल्न थालेपछि मेरो धैर्यता गुम्न थाल्यो। - यो एक सज्जन व्यवहार गर्ने तरिका होइन! - मैले दाँत किट्दै चिच्याएँ।
  
  
  गार्डले आफ्नो सर्विस पिस्तोलको होल्स्टरमा हात हाल्यो। गल्ती नम्बर दुई। मलाई "बुलिज" मन पर्दैन, विशेष गरी किनकि मलाई वरिपरि धकेलिएको मन पर्दैन। त्यसोभए, मेरो हातको द्रुत झुकाव र मृगौलामा मुक्का लगाएर, मैले पालिश गरिएको संगमरमरको भुइँमा फैलिएको लामो मानिसलाई पठाएँ। एक जना क्लर्कले आफ्नो टाउको उठाए र आफ्नो खुट्टामा हामफाले।
  
  
  "चिन्तित हुनु पर्दैन," मैले उसलाई आश्वासन दिएँ। - वैसे, प्रबन्धक मेरो साथी हो ... र मैले उहाँसँग व्यापारको बारेमा कुरा गर्न आवश्यक छ। "तुरुन्तै।" म यहाँ बसेर तिम्रो सहकर्मीलाई पर्खने छैन..." मैले गार्डको फिगरलाई औंल्याए, "म समाजमा प्रस्तुत हुन सक्छु कि छैन भनेर निर्णय गर्न।
  
  
  यो मेरो आवाजको स्वर वा हतारमा मैले गार्डलाई बर्खास्त गरेको हुनुपर्छ, तर जवान क्लर्कले हतारमा टाउको हल्लायो र डेस्कको पङ्क्तिमा दौडियो। ओठमा मुस्कान टाँसिएको हलमा म गतिहीन उभिएँ, यदि मैले एक मिनेटमा काम गरेन भने फेरि आफ्नो रिस गुमाउन तयार थिएँ।
  
  
  क्लर्क भारतीय थियो, तर मतिर हात फैलाउने मानिस अमेरिकी, अग्लो, पातलो केटा, मभन्दा केही वर्ष जेठो थियो। मेरो लुगा फोहोर र चकनाचुर भएको बेला उहाँ आफ्नो पिनस्ट्रिप सूटमा लगभग असहज देखिन्थे, बेदाग।
  
  
  - म तपाईंलाई के मद्दत गर्न सक्छु? - उसले मलाई माथि र तल हेर्दै सोध्यो।
  
  
  "सार्वजनिक रूपमा नबोल्नु राम्रो हो," मैले उसलाई रोकेँ।
  
  
  -"माफ गर्नुहोस्?" - उसले अचम्म मान्दै भन्यो।
  
  
  - म तपाईंलाई आफ्नो अफिस जान सल्लाह दिन्छु। म सरकारको लागि काम गर्छु, तपाईंको सरकार। विशेष गोप्य सेवा।
  
  
  - विशेष सेवा? - क्लर्कले हाँस्दै आपत्ति जनायो। - आउनुहोस्, तपाईं मसँग मजाक गर्न चाहनुहुन्छ! यो के हो, मजाक?
  
  
  - जिस्केको हैन। र यदि तपाइँ मलाई तपाइँको कार्यालयमा चाहनुहुन्न भने, म आफैंलाई बचाउनु पर्छ। तर म तिमीलाई दुख दिन चाहन्न...
  
  
  गार्ड होशमा आयो र हामीतिर लागे। मैले क्लर्कको आँखामा हेरेँ, उसले सहमत हुनेछ भन्ने आशामा। मैले उसको अवस्था बुझें: जहाँसम्म उसलाई थाहा थियो, उसले पागल मानिससँग सामना गरेको थियो जो पागल थियो र नराम्रो गन्ध थियो।
  
  
  उसले मबाट टाढिएर गार्डलाई हेर्यो। उसले एक सेकेन्डको लागि हिचकिचायो, तर अन्तमा मलाई फर्केर हेर्यो र बिस्तारै टाउको हल्लायो। "मलाई थाहा छैन यो के हो, तर म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु कि म तपाईंसँग डराउँदिन," उसले तनावपूर्ण स्वरमा भन्यो।
  
  
  - कसैसँग डराउनु पर्दैन। आखिर, म अझै पनि एक ग्राहक हुँ, यद्यपि मेरो क्रेडिट पत्र नयाँ दिल्लीमा रहन्छ।
  
  
  म उनको पछिपछि डेस्कको पङ्क्तिमा एउटा सानो काठले बनेको कार्यालयमा गएँ, भारतीय उपमहाद्वीपको एउटा सानो वाल स्ट्रीट। मैले टेबुलको फलकमा कुँदिएको नाम नियालेर हेरें, छालाको कुर्सीमा बसेँ, घाँटी सफा गरें र सुरुदेखि नै आफ्नो कथा सुनाउन थालें।
  
  
  मैले शिवको नाम उल्लेख गरेको छैन, न त मैले मेरो मिशनको प्रकृति वा AX सँग मेरो सम्बन्ध निर्दिष्ट गरेको छु। मैले आफूलाई सीआईए विशेष शाखाको एक एजेन्टको रूपमा परिचय गराए, एउटा कार्यालय जसले निर्देशकको लागि धेरै विशिष्ट अर्थ राख्न सक्छ। मेरो कागजात र पैसा नयाँ दिल्लीमा रह्यो र मेरो मिशनले मलाई केही दिनको लागि राजधानी फर्कन अनुमति नदिएको कुरा औंल्याएर मैले उहाँलाई आफ्नो अवस्था बुझाएँ।
  
  
  जब मैले मेरो कथा समाप्त गरें, किन मैले आफूलाई घरबारविहीन व्यक्ति भनेर चिनाएको छु, प्रबन्धकले मेरो नाम जान्न चाहन्थे र टेबलको छेउमा उभिएको कम्प्युटर प्रयोग गरेर जानकारी जाँच गरे। म सामान्यतया नम्बरहरूमा राम्रो छु, तर मैले मेरो कार्ड नम्बर सम्झन कहिल्यै चिन्ता गरेन। त्यसैले मैले भर्खरै भने, श्री रेनोल्ड्स, प्रबन्धक, पूरा नाम वाशिंगटन ठेगानासँग जुन कार्डमा थियो।
  
  
  कहिलेकाहीं एयरपोर्टहरूमा म "जासूस" वा जासूस पुस्तकहरू किन्न सक्छु, रमाईलो पढाइहरू जसले मलाई आराम गर्न र मेरो टाउको सफा गर्न मद्दत गर्दछ। तर मैले आफूलाई भेटेको अवस्थासँग टाढाबाट पनि तुलनात्मक रूपमा वर्णन गरिएको अवस्था कहिल्यै भेटिन। कसलाई थाहा छ, पुस्तकहरूका नायकहरू सधैं तिनीहरूको निपटानमा विभिन्न मुद्राहरूमा शानदार रकमहरू थिए तिनीहरूसँग पासपोर्ट, पहिचान कागजातहरू, वा हतियारहरू कहिल्यै सकिएन। तर "रहस्य" पुस्तकको मुख्य पात्र म थिइनँ।
  
  
  मलाई जे भयो त्यो सबै "वास्तविक" थियो। अमेरिकन एक्सप्रेसको कार्यालय वास्तविक थियो, जस्तै आगरा शहर थियो। मलाई व्यक्तिगत रूपमा भएको सबै कुरा। मैले रेनोल्ड्सलाई कम्प्यूटर डाटा अध्ययन गर्दा नजिकबाट हेरे। यदि उसले मलाई मद्दत नगरेको भए, म मेरो घाँटीसम्म हुने थिएँ। सरल र सजिलै।
  
  
  "ठीक छ, मिस्टर कार्टर, तपाईं भूत हुनुहुन्न," रेनल्ड्सले जानकारी पढेपछि अन्तमा भने। "र तपाईं एक व्यस्त केटा पनि हुनुहुन्छ, म थप्न सक्छु।" तपाईंले संसारको यात्रा गर्नुभयो, हैन? उनको अनुहारमा मुस्कान देखा पर्‍यो, त्यसपछि प्रबन्धकले मसँग गरेको व्यवहारको लागि माफी मागे।
  
  
  "कम्तिमा तपाईं सुन्ने व्यक्ति हुनुहुन्छ," मैले टिप्पणी गरें। - यो एक गुण हो जुन धेरै मानिसहरू अब अभाव छ।
  
  
  "मलाई डर छ कि यो सबै हो," उनले सहमत भए। उसले मलाई चुरोट दियो र सोध्यो कि म उसको ठाउँमा आफूलाई सफा गर्न चाहन्छु। उसले आफ्नी श्रीमतीलाई बोलायो कि मलाई लिन ड्राइभर पठाउनुहोस्।
  
  
  मैले प्रस्तावको प्रशंसा गरें, तर उहाँलाई समस्यामा पार्न चाहन्न। जति कम मानिसहरू मैले यसमा तानें, यो सबैको लागि राम्रो थियो। मैले उहाँको दयाको लागि उहाँलाई धन्यवाद दिएँ, तर निमन्त्रणा अस्वीकार गरें। "मलाई सबैभन्दा पहिले भारतीय मुद्रामा केही सय डलर चाहिन्छ, यदि सम्भव छ भने, र वाशिंगटनमा मेरो मालिकलाई फोन गर्न तपाईंको कार्यालय।
  
  
  "कुनै समस्या छैन," रेनल्ड्सले मलाई आश्वासन दिए। ऊ चाँडै टेबलबाट उठ्यो, सबै खुसी र भाग लिने अवसरमा उत्साहित, कम आकारमा, यस्तो गोप्य र भूमिगत प्रकृतिका गतिविधिहरूमा।
  
  
  बीस मिनेट पछि, मेरो ट्राउजरको खल्ती बिलहरूको गुच्छाबाट फुल्यो, म प्रिन्सिपलको डेस्कमा बसेँ, हकको निद्राबाट ब्युँझने प्रतीक्षा गर्दै। - तर के तपाईलाई थाहा छ कि यो पहिले नै मध्यरात बितिसकेको छ? - मेरो मालिकले गाली गरे।
  
  
  "मैले सोचें कि तपाईं तीन अघि सुत्नुभएन।"
  
  
  - तीन घण्टा, तीन बजे?! धिक्कार, म छ बजे उठ्नु पर्छ, नम्बर तीन!
  
  
  हक पागल हुँदा म सधैं नम्बर 3 थिएँ; म निक वा कार्टर बनें जब उहाँ धेरै सौहार्दपूर्ण मुडमा हुनुहुन्थ्यो। निस्सन्देह, वाशिंगटन र भारत बीचको समयको भिन्नता बिर्सेकोमा महान नेताले मलाई माफ गर्नुहुन्न।
  
  
  "ठीक छ," मैले झट्काएँ। - म तिमीलाई एक मिनेटमा ओछ्यानमा जान दिनेछु; मैले सोचे, तथापि, के भयो भनेर तपाईलाई जान्न चासो हुनेछ ...
  
  
  "मलाई ठ्याक्कै थाहा छ के भयो," उसले विस्फोट गर्यो। – मैले पहिले नै भारतीय सुरक्षा सेवासँग कुरा गरिसकेको छु। मलाई तपाईको कलको बारेमा जानकारी दिइयो। निक, उही पुरानो कथाबाट सुरु नगरौं। म स्वीकार्छु कि म गलत थिएँ। सुरुमा, शिव कहिल्यै अस्तित्वमा थिएन।
  
  
  - फेरि गलत। शिवको अस्तित्व छ, आशा गरौँ धेरै दिन...
  
  
  - के कुरा गर्दै हुनुहुन्छ? हकले करायो। - मैले सोचें कि तपाईं सकियो, कि तपाईं घर उड्न जाँदै हुनुहुन्छ।
  
  
  "हुनसक्छ अर्को हप्ता यदि सबै ठीक भयो," मैले घोषणा गरे। मैले हकलाई मोहन र गुर्नेकसँगको मेरो पहिलो भेटदेखि आनन्दको हत्या, लाल किल्लामा मेरो कब्जा र त्यसपछि के भयो भन्ने विवरणहरू बताए। जब मैले उसलाई बक्सको बारेमा थाहा पाएको सबै कुरा बताए, उहाँ साँच्चै छक्क पर्नुभयो।
  
  
  हजारौं माइल टाढा लाइनको अर्को छेउबाट एउटा तीखो क्रोक थियो, जवाफ आउनु अघि। हकको आवाज नरम र सूक्ष्म थियो, तर मलाई उहाँ गहिरो समस्यामा रहेको बताउन अनुवादकको आवश्यकता परेन। - अब तपाईलाई थाहा छ म तपाईबाट के चाहन्छु, निक ...
  
  
  "मसँग अस्पष्ट विचार छ," मैले भने। - यो एउटा बक्स हो, हैन?
  
  
  - मलाई अझै चाहिन्छ। आवश्यक परे शिव र हाजी चाहन्छु । र म तिनीहरूलाई टुक्रामा चाहन्न, के म स्पष्ट छु, निक?
  
  
  - महान। मैले तपाईंको मापदण्ड अनुसार परिस्थिति पूरा गर्ने निर्णय गरिसकेको छु। तर हेरोइन आपूर्तिको बारेमा मैले के गर्नुपर्छ? के मैले यो लडाइ जारी राख्नु पर्छ?
  
  
  - पहिले शिवसँग व्यवहार गर्नुहोस्। नत्र भारतीय सुरक्षासँग सम्पर्क गर्नेछु । पक्कै पनि, बक्स धेरै महत्त्वपूर्ण छ।
  
  
  "अवश्य पनि, यो नभन्दै जान्छ," मैले गुनगुनाएँ।
  
  
  - के तपाई एक्लै काम गर्न चाहानुहुन्छ वा तपाई रुचाउनुहुन्छ कि म भारतीयहरुलाई हस्तक्षेप गर्न र तपाईलाई मद्दत गर्न आग्रह गर्छु?
  
  
  "अहिले सम्म छैन," मैले जवाफ दिए। "यदि शिवलाई शंका छ कि भारतीय सुरक्षा सेवाले उनको योजनामा हस्तक्षेप गर्न लागेको छ भने, उनी चीनमा शरण लिन देश छोडेर भाग्न हतार गर्नेछन्, र त्यसपछि हामी उनलाई कहिल्यै फेला पार्न सक्दैनौं।" यद्यपि, यस बिन्दुमा मलाई लाग्दैन कि उसले मलाई तत्काल धम्कीको रूपमा हेर्छ, त्यसैले म तपाईंलाई नयाँ दिल्लीमा अधिकारीहरूलाई बोलाउँदा यो उल्लेख नगर्न आग्रह गर्दछु। - मैले थपे कि आनन्दले मलाई यो स्पष्ट गरे कि कसरी, उहाँका अनुसार, उहाँको सेवाको उच्च तहमा गोप्य जानकारीको "लिक" भएको थियो। - म आफ्नो पखेटा काट्ने मौका पाउनु अघि हाम्रो साथी उड्न चाहन्न ...
  
  
  "र उसको प्वाँखहरू निकाल्नुहोस्," हकले थपे।
  
  
  - ओह, हामी पक्कै पनि उहाँबाट बक्स लिनेछौं।
  
  
  त्यसपछि हामीले एउटा कोड, कोड नाम सेट अप गर्यौं, ताकि उसले अल्बेनियन् वैज्ञानिकको शानदार आविष्कार, इलेक्ट्रोनिक आवाजमा नभई वास्तविक निक कार्टरसँग कुरा गरिरहेको हो भनी निश्चित हुन सकियो। - यो महत्त्वपूर्ण कुरा हो, निक। मस्को वा वाशिंगटनले चीनलाई उनीहरूको हस्तक्षेप बिना उपमहाद्वीप निल्न तयार गरेको हेर्ने छैनन्। उनीहरू पहल गर्न बाध्य हुनेछन्, युद्ध होस् या नगर्नुहोस् । त्यसैले...
  
  
  "त्यति भए पुग्छ," मैले उसलाई रोकें, हाँस्न खोजे तर सकिन। - मेरो संगठन भित्र सम्पर्क छ। र म हार स्वीकार गर्दिन।
  
  
  "हो, हामीलाई थाहा छ," हकले सास फेरे। - त्यसैले म अहिले तिमीलाई हराउन सक्दिन... र म बक्स गुमाउन सक्दिन।
  
  
  "र शिव पनि," मैले थपे। - अलेक्ज्याण्डर द ग्रेटलाई भारतको प्रतिक्रियालाई नबिर्सौं... वा हिटलरलाई भन्नु पर्छ?
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि पुरानो एडोल्फो त्यो चालाक वा त्यो निर्णायक पनि थियो, निक।" भाग्यले साथ दिओस्; म तपाईकाे जबाफकाे प्रतिक्षामा रहनेछु।
  
  
  - हतार गर्नुहोस्, मालिक। म प्रतिज्ञा गर्छु, चाँडै।
  
  
  एक घण्टा पछि, म मेरो होटेलको कोठाबाट बाहिर निस्किएँ जब म अमेरिकन एक्सप्रेस अफिसहरूमा गएको भन्दा पूर्ण रूपमा भिन्न देखिए। मैले मेरो लुगा, ट्राउजर र जुत्ताहरू फ्याँकिदिएँ, तिनीहरूलाई विशिष्ट स्थानीय कपडाहरू: सेतो कपासको शर्ट, समर ट्राउजर, छालाको चप्पलले बदलेँ। बेनामी लुगा। मैले नुहाइदिएँ, राम्ररी खौरें र अन्तमा मेरो अनुहार, हात र खुट्टामा चिल्लो रंगको कोट मालें।
  
  
  नतिजाको रूपमा, मेरो रंग तामाको थियो र यो मेकअपले मलाई भीडसँग मिल्न अनुमति दियो। शिवका मानिसहरूले एक पश्चिमी व्यक्तिको खोजी गरिरहेका थिए, र यदि तिनीहरू अमेरिकन एक्सप्रेसको निकासको सुरक्षा गर्न पर्याप्त स्मार्ट थिएनन् भने, म मेरो लुगा र रूप परिवर्तन गर्छु भनेर कल्पना गर्न पर्याप्त स्मार्ट नभएको हुन सक्छ।
  
  
  होटल लबीमा डेस्क क्लर्क नयाँ दिल्लीका आफ्ना सहकर्मी भन्दा चतुर भए तापनि कुशल थियो। वास्तवमा, मलाई निःसन्देह जिज्ञासाका साथ हेर्दै (म भर्खरै प्रवेश गरेको व्यक्ति भन्दा पूर्ण रूपमा फरक देखिन्थे), उसले मेरो लुगामा परिवर्तन वा मेरो छालाको रंगमा भएको दर्दनाक परिवर्तनको उल्लेख गरेन।
  
  
  "म एउटा टेलिग्राम पठाउन चाहन्छु," मैले उसलाई भनें।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, तर हामीसँग आवश्यक उपकरण छैन," साहिबले जवाफ दिए। त्यसपछि काउन्टर मुनिबाट उसले आगराको टोपोग्राफिकल नक्सा ताज महल सहित सहरका स्थलचिह्नका रंगीन चित्रहरूसहित निकाल्यो। - तपाई ग्वालियर रोडमा रहेको टेलिग्राफ अफिसमा जानुपर्छ। तपाईं त्यहाँबाट टेलिग्राम पठाउन सक्नुहुन्छ, ”उनले रातो पेन्सिलले कागजमा रहेको डटलाई औंल्याएर निष्कर्ष निकाले।
  
  
  मैले उहाँलाई धन्यवाद दिएँ, नक्सा फोल्ड गरें र होटेलको बाहिरै बाइक ट्याक्सीलाई स्वागत गरें। "ग्वालियर रोडको हुलाक कार्यालयमा," मैले चालकलाई भनें। मेरो उच्चारण र मेरो बोली पक्कै पनि मेरो छालाको रंगसँग मेल खाएन। ड्राइभरले मलाई होटेलका कर्मचारीले जस्तै उत्सुकताका साथ हेर्दै मलाई हेरे।
  
  
  तर मैले उसको जिज्ञासा पूरा गर्न केही गरेन। म टेलिग्राफ अफिसमा पुग्न पर्खन सकिनँ त्यसैले मैले नयाँ दिल्लीको होटल प्रबन्धकलाई टेलिग्राम पठाएर म केही दिन फिर्ता नहुने कुरा बताउन सक्छु। अन्तमा, मैले भारतीय सुरक्षा सेवालाई फोन गरेर उनीहरूका एजेन्ट अशोक आनन्दलाई के भयो भनेर जानकारी गराउने निर्णय गरें।
  
  
  र अन्तमा, सात बजे रिभालाई भेट्नु अघि मैले धेरै कामहरू गर्नुपरेको थियो। समय बर्बाद नगरी ट्याक्सी चालक हुलाक कार्यालय तर्फ लागे । यस बीचमा, मैले सावधान आँखाले वरिपरि हेरेँ, विशेष गरी जब मैले मोटरसाइकलमा कसैलाई देखेँ।
  
  
  जहाँसम्म मलाई थाहा थियो, शिवका मानिसहरू अझै मलाई खोजिरहेका थिए, त्यसैले मैले सकेसम्म बेवास्ता गर्नु आवश्यक थियो। ठीक छ, मेरो नयाँ लुगा र मेकअपले मलाई धेरै मद्दत गर्यो, तर म कुनै अनावश्यक जोखिम लिन चाहन्न।
  
  
  - "साहिब" एक अभिनेता हो? - ग्वालियर रोडको हुलाक कार्यालयमा पुग्दा चालकले सोध्ने साहस गरे।
  
  
  "कसैले मलाई एक अभिनेता हुँ जस्तो लाग्छ ..." मैले जवाफ दिए।
  
  
  - त्यसपछि सायद "साहिब" ले मलाई आफ्नो अटोग्राफ दिन चाहन्छन्... - भारतीयले कलम र कागज निकाल्यो; मुस्कानका साथ, मैले उनीहरूले मलाई दिएको कागजको टुक्रामा नाम लेखें। चल्यो। - धेरै धेरै धन्यवाद, साहब! - ड्राइभरले खुसी मुस्कानका साथ चिच्यायो।
  
  
  मैले उसको प्रतिक्रियाको लागि पर्खिन एक पटक उसले स्क्रिबलहरू बुझे। आखिर, सबैलाई थाहा छ कि जेम्स बन्ड धेरै वर्षदेखि सेवानिवृत्त भएको छ।
  
  
  हुलाक कार्यालयको केन्द्रीय ढोका खाली थियो; म धेरै ध्यान नआएर वा शिवका तीन मोटर चालित गोरिल्लाहरू नदेखेर भित्र गएँ।
  
  
  मैले एउटा टेलीग्राम पठाएँ, चम्किलो नयाँ नोटको साथ भुक्तान गरें; त्यसपछि तिनीहरूले मलाई स्थानीय र लामो दूरीको कलहरूको लागि अर्को कोठामा देखाए। काउन्टरको अगाडि लामो लाइन थियो, त्यसैले अर्को बीस मिनेट बितेपछि फोन बुथमा प्रवेश गर्ने मेरो पालो थियो जबकि अपरेटरले मलाई नयाँ दिल्लीको लाइन दिए।
  
  
  होटेलको नम्बरले मेरो दिमाग चिप्लियो तर अशोकको मालिकको फोन नम्बर मैले बिर्सिनँ । म काठको स्टुलमा बसें र मेरो पछाडिको सिसाको ढोका बन्द गरे। जब फोनको घण्टी बज्यो, मैले उठाएँ र हकका भारतीय सहकर्मी, पूरन दास नामक व्यक्तिसँग तुरुन्तै लाइनमा थिएँ।
  
  
  भारतीय गुप्तचर सेवालाई मेरो मिसनको वास्तविक उद्देश्य थाहा थिएन। निस्सन्देह, हामी हेरोइनको बहु-मिलियन डलरको ब्याचको बारेमा कुरा गरिरहेका थियौं, तर कसैले हाडजीको आवाजको नक्कल गर्न संकेत गरेन।
  
  
  मैले अहिले आनन्दको मालिकसँग यसबारे कुरा गरिनँ। तर मैले उसलाई उसको एजेन्टसँग के भयो भनेँ। मैले शंका गरे अनुसार, तिनीहरूले अझै शव फेला पारेका छैनन्। मैले दासलाई दिल्लीको नेहरू पार्क नजिकैको बाहिरी क्याफेको ठेगाना सहित सबै आवश्यक जानकारी दिएँ।
  
  
  "तिमीले भनेका थियौ कि तिमीले आनन्दलाई भेट्ने मौका पाएनौ," दासले मलाई अशोकको मृत्युको सबै विवरण सुनाएपछि भने। - र अझै तपाईंले मेरो सहायकसँग कुरा गर्नुभयो, यो हिजो मात्र जस्तो देखिन्छ ...
  
  
  "मलाई डर लाग्छ कि तपाईलाई सबै कुरा बुझाउन धेरै लामो छ," मैले जवाफ दिए। - म दबाबमा थिएँ, यदि तपाईलाई थाहा छ मेरो मतलब के हो ...
  
  
  "होइन, मैले बुझिन, मिस्टर कार्टर," दासले सुक्दै भने। "र मलाई यो हास्यास्पद लाग्दैन कि मेरो एजेन्ट मरेको छ।" के भइरहेको छ म बुझ्दिन; एक दिन तपाईंले आनन्दलाई कहिल्यै भेट्नुभएन भनी हामीलाई भन्नुहुन्छ, भोलिपल्ट आएर उहाँ मारिएको बताउनुहुन्छ। यो तपाईको देशमा हुन सक्छ, तर यहाँ भारतमा हामी मानव जीवनलाई अरू सबै भन्दा बढी महत्व दिन्छौं।
  
  
  - सुन्नुहोस्, दास: मैले तपाईंलाई व्याख्यान दिन बोलाएको होइन। जब मैले मलाई दबाब दिइयो भने, मेरो मतलब यो हो कि कसैले मेरो टाउकोको पछाडि बन्दुक समातेको थियो, मलाई मैले भनेको कुरा ठीकसँग भन्न आदेश दियो। मलाई विश्वास गर्नुहोस्, तपाईंको एजेन्टको मृत्युले मलाई गहिरो दुःख दिएको छ। र यदि यो कुनै सान्त्वना हुन सक्छ भने, म तपाईंलाई सूचित गर्दछु कि हत्यारा अशोक अब कोब्राको नाममा जल्लादको भूमिका खेल्न सक्षम हुनेछैन।
  
  
  - के म तपाईलाई सोध्न सक्छु कि तपाई अहिले कहाँ हुनुहुन्छ, श्री कार्टर?
  
  
  - म तपाईंलाई जानकारी दिन सक्षम छैन: अहिलेको लागि, कुनै पनि अवस्थामा।
  
  
  "यस देशमा तपाईंको कार्य गर्ने स्वतन्त्रतालाई तपाईंको सरकारलाई प्रदान गरिएको शिष्टाचार मानिन्छ भनेर के मैले तपाईंलाई सम्झाउनु पर्छ?"
  
  
  - मलाई मेडम गान्धीको सहयोग बारे राम्ररी थाहा छ।
  
  
  "त्यसो भए के के कारणले तिमीलाई भारत आउन प्रेरित गर्‍यो भनी दयालु हुनुहोस्।" यदि म सबै कुराको बारेमा अन्धकारमा रहन्छु भने म तपाईंलाई आन्दोलनको स्वतन्त्रता दिन सक्दिन ...
  
  
  केही ठीक लागेन।
  
  
  मलाई हक र अशोक आनन्दले मलाई भनेका लिकहरू सम्झे। दास सौहार्दपूर्ण र सहयोगी हुनुहुन्थ्यो। पार्कको एउटा क्याफेमा आनन्दसँगको मेरो भेटबारे दुई कोब्रा हत्यारा रञ्जित र गुरनेकले कसरी थाहा पाए भनेर मैले कहिल्यै पत्ता लगाउन सकिन। यदि यो संयोग जस्तो लाग्थ्यो, अब म लगभग पक्का थिए ...
  
  
  जबसम्म, दासले तिनीहरूलाई चेतावनी नगरेसम्म, मैले निष्कर्ष निकालें।
  
  
  निस्सन्देह, उसले मलाई कहाँ भेट्न जाँदैछ भनेर एजेन्टलाई सोध्न गाह्रो वा असामान्य हुनेछैन। त्यसपछि एउटै ढुङ्गामा दुई चरा मार्ने आशामा उनले शिवसँग सम्पर्क गरेका हुन सक्छन् ।
  
  
  "ठीक छ, मिस्टर कार्टर," दासले अधीर भएर भने। "के तपाईं मलाई म तपाईंको मालिक, मिस्टर हक हुँ जस्तो व्यवहार गर्न कटिबद्ध हुनुहुन्छ, वा तपाईं मेरो कार्यालयले तपाईंलाई जस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ भन्ने जिद्दी गर्नुहुन्छ?"
  
  
  - होइन, म यसको बारेमा सपना पनि देख्दिन, श्रीमान दास। र तपाईले धेरै जिद्दी गरिरहनुभएकोले, म तपाईलाई बम्बईबाट फोन गर्दैछु भनेर जानकारी दिन्छु। - मैले धेरै वर्ष पहिले बसेको होटल उल्लेख गरें, र थपे: - यदि तपाइँ चाहनुहुन्छ भने, तपाइँ मलाई तपाइँको एक व्यक्ति पठाउन सक्नुहुन्छ। म केन्ट, क्लार्क केन्ट, कोठा 747 को रूपमा दर्ता भएको छु।
  
  
  यदि उनी अमेरिकी थिए भने, उनले सबै कुरा बुझ्थे। तर उहाँ भारतमा जन्मनुभएको हो, त्यसैले मैले एउटा नामको होटलमा चेक इन गरेको तथ्यमा उहाँलाई कुनै अनौठो लागेन। सायद मैले उसलाई कम आँकलन गरें, सायद AX द्वारा अनुरोध गरिएको मद्दतबाट उनी रिसाए।
  
  
  तथापि, एकै समयमा, यो सम्भव देखिन्थ्यो कि उहाँको वफादारी र शिवको संगठनसँगको सम्बन्धको बारेमा मेरो शंका राम्रोसँग स्थापित भएको थियो। र मैले जोखिम लिन सकिन, किनकि शिव स्वतन्त्र र बक्सको कब्जामा छन्।
  
  
  "म तपाईंका केही व्यक्तिहरूसँग कुरा गर्न उत्सुक छु, श्रीमान दास," मैले निष्कर्षमा भनेँ। - र म आनन्द को मृत्यु मा मेरो शोक व्यक्त गर्न चाहन्छु। आज साँझ तपाईको एजेन्टलाई भेट्ने आशा छ।
  
  
  "उनी लगभग दस हुनेछन्, मिस्टर कार्टर," पूरन दासले तुरुन्तै भने। - उहाँ सबैभन्दा कठिन परिस्थितिहरू सुल्झाउन अभ्यस्त व्यक्ति हुनुहुन्छ। र मेरो पूर्ण विश्वास छ।
  
  
  - म पनि यस्तै आशा गर्छु, श्रीमान दास।
  
  
  मेरो स्वरमा रिसाउने धम्की दिने व्यंग्यलाई दबाउन मलाई गाह्रो भयो। तर, अधिकारीले केही पनि वास्ता गरेनन् । मैले फोन काटें र फोन बुथको सिसाको ढोकामा पुगेर उभिएँ।
  
  
  बाहिर, कसैले मेरो बाटो रोक्यो। र ऊ अपरिचित थिएन।
  
  
  
  
  १०
  
  
  मलाई नमस्ते भन्ने कि अलविदा भन्ने थाहा थिएन।
  
  
  दोस्रो अभिव्यक्ति असीमित रूपमा उपयुक्त थियो, किनभने मेरो अगाडि, स्लाइडिङ गिलासको ढोका पछाडिको मान्छे, तीन सिखहरू मध्ये एक थियो जसलाई मैले आगरा तर्फ दौडिरहेको देखेको थिएँ।
  
  
  "तपाईले आफ्नो रूप पूरै परिवर्तन गरिसक्नुभएको छ, साहिब कार्टर," मानिसले आफ्नो घुँडा ढोकामा राखेर केही सेन्टिमिटर पछाडि धकेल्यो। एक हातमा कालो पेस्तोल थियो । भारतीय मनसाय पूर्णतया सहज थियो।
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ मानिसहरू के भन्छन्," मैले जबरजस्ती हाँस्दै जवाफ दिए। - रोममा हुँदा, रोमीहरू जस्तै हेर्नुहोस्।
  
  
  उनले टिप्पणी गरे। - अनि जब तपाईं भारतमा हुनुहुन्छ, भारतीयहरूले के गर्छन्, हह?
  
  
  - स्वाभाविक रूपमा। मलाई सँधै राम्रो शैतान मानिएको छ, सबै चीजहरू विचार गरियो। तर के तपाई मलाई "साहब" लाई पछ्याउन बिन्ती गर्नुहुन्न? वा तपाइँ हाम्रो कुराकानीलाई अझ विस्फोटक नोटमा समाप्त गर्न रुचाउनु हुन्छ? "बन्दुक सीधा मेरो छातीमा देखाइएको थियो।"
  
  
  भारतीय सिख मूर्ख थिएनन्। र मेरो तुच्छ र तुच्छ मनोवृत्तिले उहाँलाई पटक्कै रमाइलो लागेन। मैले कुनै कारण बिना कमेडी खेलेको छैन; म केवल समय किन्न चाहन्छु। उसले ढोका खोल्यो र मलाई साथमा आउन इशारा गर्यो।
  
  
  - मलाई भन्नुहोस् तपाईंले मलाई कसरी भेट्टाउनुभयो?
  
  
  - के तपाई सधैं यति व्यंग्यात्मक हुनुहुन्छ, "साहब" कार्टर?
  
  
  "उनीहरूले मेरो खुट्टामा पाइला टेक्न खोज्दा मात्र मेम साहब," मैले महिलालाई सम्बोधन गरिरहेको जस्तो गरी उहाँलाई बोलाएँ।
  
  
  अपमानको जवाफमा, सिखले मेरो पीठमा .45 क्यालिबरको पिस्तौल हाने र मसँग रमाइलो कुराकानी गरिरहने बहाना गर्दै, मलाई हुलाक कार्यालयको लबीबाट घुम्ने ढोकामा पुर्यायो जुन सडकमा पुग्यो। "होटेलका कर्मचारीहरूलाई रुपैया मन पर्छ," उसले मेरो प्रश्नको जवाफ दिँदै मुस्कुरायो। - आगरामा थोरै होटलहरू छन्। केवल "साहिब" कार्टरको फोटो देखाउनुहोस्, र त्यसपछि होटेल कर्मचारीले भन्छ: "हो, यो केटा, उहाँ पोष्ट अफिसको लागि दश मिनेट अघि मात्र प्रस्थान गर्नुभयो ..."। "साहिब" कार्टरले आफूलाई धेरै चलाख ठान्छन्, कि उसले शिवलाई हाँसेको छ! तर अब "साहिब" कार्टरले बुझेका छन् कि उनी मूर्ख हुन्, कोब्राका मानिसहरू होइनन्।
  
  
  भारतीय स्वरमा व्यर्थता र विजयको संकेत थियो। तर मलाई उनको घमण्ड भन्दा मेरो छालाको चिन्ता थियो। काँचको ढोका पछाडि मैले मोटरसाइकलमा बसेका उनका दुईजना साथीहरूलाई हुलाक कार्यालयको ढोकामा हेरिसकेको देखेँ ।
  
  
  "तिमी निर्दोष महिला र बालबालिकालाई हानि पुर्याउन चाहँदैनौ, के तपाइँ?" - मैले मेरो साथीलाई सोधें, जब उसले मेरो मेरुदण्डमा बन्दुक राख्यो, मलाई ढोका खोल्न आदेश दियो। सोच्नुहोस्, कति रगत बगेको छ, साहब!
  
  
  "तपाईको रगत हुनेछ, साहिब," अरु कसैको होइन।
  
  
  "त्यसो अवस्थामा, असहाय गरिबलाई दया गर्नुहोस्," मैले गुनगुनाउँदै, मेरो हात फैलाएर ढोकामा मेरो खुला हत्केला थिचेँ। सिधै मेरो अगाडि, एउटी मोटी, मोटो तौलकी महिला पीडादायी सुस्तताका साथ पाइलाहरू उकालो थिइन्। मैले ढोकामा थिचेँ, केही सेन्टिमिटर खोलें, यतिसम्म कि संगमरमरको पाइलाहरूमा लामो रेशम "सारी" को खरचटिएको आवाज सुनें। सीढीको माथि पुग्दा महिलाले नाकमा लगाएको गहनामा सूर्य छोटकरीमा प्रतिबिम्बित भयो।
  
  
  उनले टाउको उठाइनन् र ढोका खोल्न थालिन्।
  
  
  "कृपया," मैले चर्को स्वरले भने, छेउमा डुब्दै। म पक्का थिएँ कि सिखले ट्रिगरलाई एउटी महिलाको नजिक तान्दैन। उनी मुस्कुराइन्, अलिकति टाउको हल्लाइन्, दुबै हातले प्याकेज समात्दै, कालो कागजको टुक्रामा बेरेर बलियो डोरीले बाँधेर।
  
  
  "मलाई आशा छ कि यो कमजोर छैन," मैले उनको हातबाट प्याकेज लिएर गुनगुनाएँ।
  
  
  महिलाको मुख अलिकति अचम्ममा खुल्यो । मलाई थाहा थिएन कि शिवले आफ्ना मानिसहरूलाई मलाई विलामा फर्काउन आदेश दिएका थिए, जीवित वा मृत; तर म आफैलाई यसको बारेमा थाहा दिन जाँदै थिएँ। मैले प्याकेज भारतीयतिर फ्याँकेँ; ट्रिगरको औंलाले क्लिक गर्यो र गोली हावामा सिट्टी बज्यो।
  
  
  उक्त शटले सबैको ध्यान तान्यो । मोटी महिला तीव्र रूपमा चिच्याइन्, र शूटर आतंकित रूपमा ढोकामा पुग्यो। भारतीयले भाग्न खोज्दा हुलाक कार्यालयका मानिसहरू चिच्याउन र चारैतिर दौडन थाले। म चाहन्नथें कि ऊ यति सजिलै फरार होस् ।
  
  
  मैले मेरो बायाँ खुट्टालाई फ्याँकें, मानिसको घुँडामा शक्तिशाली लात हानेर। ऊ छक्क पर्यो र फेरि अनैच्छिक रूपमा ट्रिगर तान्यो। सिसाको ढोकाको माथिल्लो भाग फुटेको थियो। बन्दुकको आवाज र भाँचिएको गिलासले आफूलाई हुलाक कार्यालयमा बन्दी ठान्ने उपस्थितहरूको उन्मादपूर्ण चित्कारलाई डुबायो।
  
  
  भुइँ र संगमरमरका पाइलाहरूमा सिसाका ठूला टुक्राहरू छरिएका थिए। मैले आफ्नो सम्पूर्ण तौल बोकेर आफूलाई फ्याँकें, मेरो खुट्टा एकदमै छिट्टै सार्दै, एउटा सिधा अगाडि, बायाँ अलिकति झुकेर सन्तुलन कायम गर्न। र उनले भारतीयलाई पहिलो प्रहारको बलभन्दा तीन गुणा बढी बलले घुँडामा हिर्काए।
  
  
  उसको खुट्टा अचानक बाक्लियो; उसले ढोकाको फ्रेममा टाँसिने प्रयास गर्यो; म ठीक पछाडि थिएँ। उसले आफ्नो खुट्टामा पुग्ने प्रयास गर्दा पछाडि फर्केर हेरेन। मैले मेरा हातहरू पछाडि तानें ताकि मेरो मुट्ठीहरू मेरो तल्लो रिबहरूमा बसें; त्यसपछि मैले उसको हड्डीहरू चकनाचुर पारेको भयानक ब्याकह्यान्ड दिएँ।
  
  
  मानिसले मद्दत गर्न सकेन तर अगाडि सर्नु अघि डरलाग्दो कराउनुभयो। अब मैले मेरो हात उसको काँधमा राखेको थिएँ, सकेसम्म कडा थिचेँ। बाहिर दुईजनाले मोटरसाइकलबाट हाम फाले । हतियारहरूले घाममा डरलाग्दो चमक ल्याए जब तिनीहरू ढोकातिर दौडिए।
  
  
  तीनै जनालाई सँगै हटाउनु भन्दा एक एक गरी मार्नु मेरो लागि धेरै सुविधाजनक थियो। पहिलो भारतीयले मेरो पकडबाट आफूलाई छुटाउन खोज्दै कराउन थाल्यो। उसको टाउको र काँधलाई काँचका चम्किला टुक्राहरूतिर धकेल्न संघर्ष गर्दा मेरा मांसपेशीहरू तनावग्रस्त भए।
  
  
  ऊ भयानक चिच्याएर उठ्यो, जुन सिसाको पहिलो टुक्राले उसको मासु छेड्दा एक छेड्ने चिच्याएर समाप्त भयो। मैले उसलाई धकेल्न जारी राखें, उसको तेज घाँटीमा प्रवेश गर्नु अघि गिलासले उसको छाला छेडेको हेर्दै।
  
  
  अर्को गोलीले उन्मादपूर्ण चित्कारको कोरसलाई डुबायो, र गोलीले मेरो टाउको लगभग चर्यो। मैले एक हातले भारतीयलाई समातें र अर्को हातले बन्दुक खोस्ने प्रयास गरें। अब ऊसँग बल बाँकी थिएन किनकि सिसाको टुक्राले उसको मांसपेशी घाँटीमा बिस्तारै हड्डीमा छेड्यो।
  
  
  जब गिलासले उनको क्यारोटिड धमनीमा ठोक्यो, यो बगैंचाको नली काट्नु जस्तै थियो। रगतको धारा भागेर मेरो अनुहारमा र मेरो शर्टको अगाडि छर्कियो। मैले उसलाई भुइँमा फ्याँकेपछि त्यो मानिसले एउटा चिच्यायो जुन अन्योलमा परिणत भयो, सिसाका ठूला टुक्राहरूमा फैलियो। औँलाहरू चकनाचुर भए, र फुस्रो नाक भएको पिस्तोल भुइँमा खस्यो। भारतीयले टाउको उठाउन खोज्यो तर उनको घाँटीमा गहिरो घाउको कारण रगत धेरै बग्यो।
  
  
  त्यसपछि उसको शरीर आक्रोशित रूपमा हल्लाउन थाल्यो, उसको हात हावामा हल्लाए जस्तो कि तिनीहरूले कसैलाई कुच्न चाहन्छन् ... रगत बगिरहेको टाउको नभएको कुखुराको अन्तिम नृत्य।
  
  
  मसँग अझै दुई जना पुरुषहरू वशमा थिए। उनीहरूलाई त्रासदीका निर्दोष दर्शकहरूको लागि एकदमै चिन्ता थिएन, र उनीहरूले मलाई फेरि गोली हान्न थाले।
  
  
  भुइँमा डरलाग्दो पीडामा लडिरहेका मानिसलाई गोली लाग्यो। उसको क्यारोटिड धमनीमा परेको गिलासले उसलाई अहिलेसम्म मारेको थिएन भने, गोलीले आफ्नो काम गरिसकेको थियो। स्नायु र मांसपेशिहरु को एक आक्षेपार्ह चकना संग मानिस पतन भयो।
  
  
  म निर्जीव आकृतिको पछाडि उभिएँ, मेरो खुट्टाले भुइँमा समातेर बन्दुक नभेटेसम्म। मैले हतियार उठाएँ र अन्य दुई सिखहरूलाई जवाफ फर्काए। कसैले अलार्म अन गर्यो। पुलिस आइपुग्दा म यहाँ आउन चाहन्न, किनकी गिरफ्तारीले मलाई रिभालाई भेट्न जानबाट रोक्छ।
  
  
  त्यसैले दुईजना बन्दुकधारीलाई गोली हान्नको सट्टा हुलाक कार्यालय अगाडि पार्किङ गरिएको मोटरसाइकलको अगाडिको चक्कामा गोली हानेँ । गोली उसमा माखन जस्तै अड्कियो। बाहिर निस्कने हावाको आवाजले दुई जना मध्ये एक जना के भइरहेको छ भनेर हेर्न फर्के।
  
  
  मैले फेरि ट्रिगर तानेँ र हावामा गोलीको आवाज सुने। मैले भारतीयको ढाडमा निशाना राखेँ, तर उनको मेरुदण्ड छेड्नुको सट्टा गोली उसको तिघ्राको पछाडि लाग्यो। घाउ घातक थिएन, तर मानिस अब हिँड्न सक्दैन। वास्तवमा, ऊ कागजको टुक्राको रूपमा लङ्गडा भयो जब मैले अर्को बाटो खोज्दै थिएँ।
  
  
  कोब्राका तीन हत्याराहरूमध्ये अन्तिमबाट म पछ्याउँछु भन्ने सोचेको थिइनँ। उसले आफ्नो साथीको शरीरमा झुक्यो, र मैले उसलाई समाप्त गर्न ट्रिगर तानेपछि, मलाई थाहा थियो कि मैले अन्तिम गोली हानेको थिएँ। र नीरदलाई नर्कमा जानु भन्दा पहिले मैले नीरदबाट पाएको एस्ट्रा बारूद पाउनको लागि म अझै पुग्न सकेको छैन।
  
  
  मैले पछाडिको खल्तीमा हात हालें । मैले एस्ट्रा लिएँ, यसको भुइँ खसालेँ र त्यसको ठाउँमा .45 क्यालिबरको पिस्तौल राखें, जुन एस्ट्रा भन्दा धेरै हल्का पिस्तौल थियो। उल्लेख नगर्नुहोस्, म दुई बन्दुक बोक्न चाहन्न। एउटा पर्याप्त भन्दा बढि थियो, विशेष गरी जब मैले केही गर्वका साथ पत्ता लगाएँ कि मेरो मुक्का र किकहरू विल्हेल्मिना लुगर भन्दा लगभग अधिक भरपर्दो रक्षात्मक रूप हो।
  
  
  मैले पछाडि फर्केर हेरेँ र एक जना सिखले आफ्नो घाइते साथीलाई टायर भएको मोटरसाइकलमा सघाएको देखेँ। लबीमा र हुलाक कार्यालयको काउन्टर पछाडि पस्दा मेरा चप्पलहरू चर्को स्वरले चिच्याए।
  
  
  पत्रले भरिएका झोलाको थुप्रो थियो । म झोलाको बिचमा चिप्लिएर डरले थुनिएका चकित हुलाकहरुको नाकमुनि पागल जस्तै दौडे । हुलाक र टेलिग्राफका कर्मचारीहरू सम्मोहनको अवस्थामा थिए। तिनीहरूले आफ्नो मुख खोले, हिँडेनन्, र केवल तिनीहरूको आँखाले मलाई पछ्याए।
  
  
  पछाडिको कोठा लोडिङ डकमा खोलियो। अलार्मको घण्टी बजिरहेको थियो, र टाढामा पुलिस साइरनको चिरपरिचित चिल्ला सुनिन्थ्यो। मैले जिउँदै छोडेका दुई जना भारतीयहरू भाग्न सफल भए कि भनेर सोचें। यदि तिनीहरू सफल भए, म भारतमा रहुन्जेल तिनीहरूले मलाई शिकार गर्नेछन् भन्नेमा म ढुक्क थिएँ। तर म तिनीहरूलाई, वा रिवा... वा एएचको दृष्टि गुमाउन चाहन्न। हकले तुरुन्तै मेरो मिशनको महत्त्व बुझे, त्यसैले शिवले प्रयोग गर्नु अघि मैले बक्स लिन आवश्यक थियो।
  
  
  मलाई सबैभन्दा बढी चिन्तित के थियो, र मैले दुईवटा भ्यानहरू बीचको दौड गर्न लोडिङ डकबाट हाम फालेको मेरो मनमा के थियो, मैले उहाँका योजनाहरूलाई बाधा पुर्‍याउने मौका पाएको बेला शिव यहाँ बस्नुहुन्छ कि भनेर। एकजनाको खुट्टामा गोली लगाएर अर्कोको मृत्यु भइसकेको खबर दिन उनका मानिसहरू भिलामा फर्केका थिए भने, मैले भारतीय प्रहरीलाई खबर नगरेको भए शिवलाई प्याक अप गरेर बेपत्ता हुन सक्ने थिए। यो सम्भव छ कि उसले पहिले नै देश छोड्न तयार हुन कदम चालेको छ।
  
  
  जबसम्म, पक्कै पनि, रिवाले उसलाई पछाडि समात्न सक्छ। त्यहाँ अरू केही थियो जसले शिवलाई विश्वस्त पार्न सक्छ कि मैले उहाँको योजनाहरूमा कुनै तुरुन्त खतरा उत्पन्न गरेन, र यो मेरो शंकामा आधारित थियो कि पूरण दास कोब्राको षड्यन्त्रमा सहयोगी थिए। यदि दासले मेरो फोन कल पछि शिवसँग कुरा गरेको भए (जसको मतलब अफिसरको वफादारीको बारेमा मेरो शंका कठोर तथ्यमा आधारित थियो र केवल अन्तर्ज्ञानमा आधारित थिएन), शिवले महसुस गर्नुहुन्थ्यो कि मैले म बम्बईमा हुँ भने मैले झूट बोलेको छु, र म। शंकास्पद दास। त्यसपछि उसले यो पनि कल्पना गर्यो कि, कोबरा षड्यन्त्रमा दासको संलग्नतामा विश्वस्त भएर, म कुनै भारतीय प्रहरी विभाग वा कुनै गोप्य सेवा शाखामा संलग्न हुनदेखि सावधान हुनेछु।
  
  
  यो केवल एक परिकल्पना थियो, तर मैले भारतीय पुलिसले मेरो मिशनमा हस्तक्षेप गर्ने जोखिम लिन सक्दिन, र मैले शिवलाई आफ्नो कब्जामा रहेको बक्स लिएर चीन जान दिन सकिन। रिभा एक मात्र व्यक्ति थिइन जसबाट मैले जानकारी प्राप्त गर्न सक्थें, मेरो मिशनलाई संक्षिप्त रूपमा व्याख्या गर्न, र काकाको बेतुका र डरलाग्दो योजना प्रकट गर्न सक्थें। केटीले मलाई सहयोग गर्ने वाचा गरिन् । यो अब सामरी इशाराको कुरा होइन, तर सामान्य ज्ञानको कुरा हो। मैले शिवलाई जित्न सक्नु अघि उनका काकालाई भाग्न दिनु भनेको उनको बुबाको लागि निश्चित मृत्यु हो।
  
  
  उनलाई शिवले आफ्नो बुबालाई कहाँ बन्धक बनाएको छ भन्ने पनि थाहा थिएन किनभने उनले उनलाई फोनमा मात्र कुरा गर्न दिएका थिए। मैले खोज्नुपर्ने थियो, तर मिशन पूरा गर्ने मौका नपाउँदै शिव देशबाट बेपत्ता भए भने हामी दुवैको लागि बन्दी मुक्त हुने कुनै आशा थिएन। सौभाग्यवश, भारतीय प्रहरीले मलाई रोक्नुअघि नै हुलाक कार्यालयबाट भाग्न सफल भएँ।
  
  
  हुलाक कार्यालयको अर्को छेउमा पसलहरू भएको गल्लीमा मैले आफूलाई भेट्टाएँ भने सायरन अझै बजिरहेको थियो। म पछाडि फर्केर हेर्न रोकिनँ, तर हिँडिरहेँ, एउटा सानो पसलमा चिप्लिएँ जहाँ धेरै पापहरू लुकाउने वस्तु र सामानहरूको ठूलो भ्रम थियो।
  
  
  मालिक, काँधमा काँधहरू भएका एक बूढो केटा तर सम्भावित खरिदकर्तालाई तुरुन्तै चिन्न सक्ने पर्याप्त स्मार्ट, म पसलमा प्रवेश गर्ने बित्तिकै अगाडि बढे। त्यो मानिसले बाक्लो ब्रिटिश उच्चारणको साथ अंग्रेजी बोल्यो, र जब मैले उसको उत्पादनहरूबाट मलाई के चाहिन्छ भनेर वर्णन गरें, ऊ मलाई बाधा पुर्‍याउन वा मेरो अमेरिकी उच्चारणको बारेमा नमिठो प्रश्नहरू सोध्न पर्याप्त चतुर थियो।
  
  
  मेरो उच्चारण र भारतीय पहिरनमा भिन्नता भए पनि, यसले मलाई यसमा अनौठो केही नभएको जस्तो देखाएको थियो। मैले सिखबाट लिएको .45 पिस्तौलको लागि उसले मलाई गोला बारूद दिन सकेन, तर उसले मलाई एउटा ठूलो भैंसी पिस्तोल प्रस्ताव गर्यो। चप्पल किन्दा मैले पहिले नै सिकेको छाला, भारतमा फेला पार्न सजिलो थिएन। तर कपासको "ज्याकेट" जस्तै भैंसको कोरा राम्रो अवस्थामा थियो। मैले लगाएको शर्ट रगतले ढाकिएको थियो, तर पसल मालिकले खासै चासो देखाएनन्। रुपैया सधै रुपैया रहन्छ, र यो के महत्व छ।
  
  
  मैले पसलमा लुगा फेरेँ। जब मैले रगतले भरिएको "ज्याकेट" मालिकलाई दिएँ, उसले यसलाई गुमायो र पसलको पछाडि काठको काउन्टरमुनि फ्याँक्यो। - तपाईलाई अरु केहि चाहियो, साहिब? - मैले आफ्नो खल्तीमा राखेको स्ट्याकबाट केही बिल निकाल्दा उसले आँखामा चमक लिएर सोध्यो।
  
  
  - तपाईंसँग झाडू छ?
  
  
  - झाडू? - उसले दोहोर्याइयो, बुझेन।
  
  
  "यो एउटा झाडू हो," मैले व्याख्या गरें र इशारा गरें, दुवै हातले झाडी।
  
  
  - ओ हो, मैले बुझें! - उसले मुस्कुराउँदै जवाफ दियो। मैले उसलाई सोधेको कुरा उसले चारैतिर हेर्यो।
  
  
  यो सायद उही झाडू थियो जुन उसले आफ्नो पसल झाड्न प्रयोग गर्यो, तर उसले मलाई यो दिन पर्खन सकेन, पक्कै पनि सही मूल्यमा। आगरा मूल्यहरूको लागि मूल्य निस्सन्देह धेरै उच्च छ, तर एकै समयमा मलाई हास्यास्पद रूपमा कम देखिन्थ्यो। त्यो मान्छे अँध्यारो कागजको पानामा झाडुलाई बेर्न चाहन्थे, तर मैले मुस्कानका साथ व्याख्या गरें कि म यसलाई जस्तै लिन्छु।
  
  
  ऊ अलि अलमलमा परेको देखियो, यतिसम्म कि उसले भ्रूण निहुराएर आँखा निचोयो, लगभग निराश र आक्रोशित भयो कि मैले उसलाई वस्तु किनेर सामान्य अनुष्ठान गर्ने अवसरबाट वञ्चित गरिरहेको छु। उसले सोध्यो। - के यो पर्याप्त छ, साहब?
  
  
  - हो, मलाई लाग्छ कि परिस्थितिमा एउटा झाडु र भैंसीको फाँसी पर्याप्त छ। तपाईंसँग बारूद छैन, के हो?
  
  
  मानिसले धेरै पटक टाउको हल्लायो। मैले अर्को चम्किलो नयाँ बिल निकालेर उनको हत्केलामा थिचेँ। -तिमीले मलाई कहिल्यै देखेका छैनौ, बुझ्यौ ?
  
  
  "मैले कसैलाई देखेको छैन," पसल मालिकले एक क्षणको हिचकिचाहट बिना, पैसा आफ्नो खल्तीमा राखे।
  
  
  मैले अर्को बिल निकाले र शल्यक्रिया दोहोर्याएँ। - के तपाई मलाई बताउन सक्नुहुन्छ कि मैले गोला बारुद कहाँ पाउन सक्छु? मेरो साथीले मलाई सहर बाहिर शिकार गर्न निम्तो...
  
  
  - इमानदार हुन, "साहब", मलाई थाहा छैन तपाईलाई चाहिने कार्ट्रिजहरू कहाँ पाउन सक्नुहुन्छ। हामी यहाँ आगरामा शान्तिप्रिय मानिसहरू हौं। अधिकारीसँग मात्रै हतियार छ ।
  
  
  "के तपाई पक्का हुनुहुन्छ कि तपाईले मलाई चाहिने कुराहरू फेला पार्न सक्ने कुनै पसलहरू सम्झनु हुन्न?" - मैले जोड दिएँ र बोल्दै, उसलाई पैसा दिएँ।
  
  
  उसले भन्यो। - एक पल उसले बिल खल्तीमा राख्यो र पसलको टाढाको छेउमा हिंड्यो। अँध्यारो कागजको टुक्रामा उसले केही लेखेको मैले हेरेँ। उसले मलाई कागजको टुक्रा दिँदा मैले त्यसमा लेखिएको नाम र ठेगाना हेरें। "मैले गर्न सक्ने यो सबैभन्दा राम्रो हो," साहिबले माफी मागे। "यदि बसमसँग तपाईलाई चाहिने कुरा छैन भने, मलाई लाग्दैन कि तपाईले यहाँ आगरामा कुनै बारुद भेट्टाउनुहुनेछ। यो एक विनम्र शहर हो ... हामी केवल पर्यटकहरूलाई चीजहरू बेच्छौं। बुझ्नुहुन्छ, हैन ?
  
  
  "अवश्य पनि," मैले उसलाई आश्वासन दिए।
  
  
  त्यसैले म बाहिर निस्किएँ, एउटा कुकुर, छालाको कोरा र .45 पिस्तौल लिएर हतियार लगाएर गोली हानेको भए मात्र उपयोगी हुने थियो। तर यस बिन्दुमा मैले पक्कै पनि गुनासो गर्न सक्दिन। जे होस्, म अझै जीवित थिएँ। मैले गरेको सबै कुरालाई विचार गर्दा एकदम सन्तोषजनक।
  
  
  
  
  एघार
  
  
  यो आदिम र अनियन्त्रित शारीरिक शक्तिको अविश्वसनीय प्रदर्शन थियो जुन मैले विरलै देखेको छु। त्यो मानिस अचम्मको गति र यस्तो निपुणताका साथ अघि बढ्यो कि म अनैच्छिक रूपमा मेरो कुर्सीमा झुकेर, मेरो पेटका मांसपेशीहरूको संकुचन महसुस गर्दै। उसले हावामा उफ्र्यो र बाघ जस्तै तल झरे, बिरालोको अनुग्रहको साथ जुन उसको घातक पराक्रमको अंश थियो।
  
  
  र, बाघजस्तै, यसको पञ्जा-जस्तै औँलाहरू पञ्जाहरू जस्तै धारिलो पञ्जाहरूले सशस्त्र थिए। अर्को सेकेन्डमा, उसले आफ्नो घातक हतियार प्रयोग गरेर अर्को मानिसको अनुहार कुच्यो, ठूला रगतका घाउहरू छोड्यो जुन मासुमा कुँदिएको देखिन्छ।
  
  
  रगत टपक्न थाल्यो, हड्डीहरूमा गहिरो काटबाट रातो धाराहरू बगिरहेका थिए। त्यो मानिस अनुहारविहीन देखिन्थ्यो, उसको विशेषताहरू नचिनेको थियो, उसको मासु चकनाचुर छाला जस्तै झुण्डिएको थियो। अचम्म मान्दै उसले पछि हट्न खोज्यो तर फेरि आक्रमण भयो।
  
  
  आफ्नो प्रतिद्वन्द्वीको अनुहार रगतको पल्पमा परिणत गर्नमा सन्तुष्ट नभएको, बाघले उसलाई डुबुल्की मार्यो। मैले दाँत देखेँ, साबरजस्तै धारिलो, धारिलो र दाँतदार। म घृणाले काँपिरहेको थिएँ, तर यो दृश्यबाट आँखा हटाउन सकिनँ, त्यो क्रूरता र मानव जीवनप्रतिको उदासीनताबाट।
  
  
  म मोहित भएर हेरिरहें । पंजा भएको व्यक्तिले आफ्नो हत्केलाको छेउमा प्रहार गर्न आफ्नो हात उठायो: यो मैले देखेको सबैभन्दा उत्तम सोन-नाल चि-की स्ट्राइक थियो।
  
  
  यहाँ एउटा चेतावनी छ कि मैले केहि "अनुशासनहरू," विशेष गरी कराटे र "कुंग फु" लाई उचित कारणको सट्टा हानि पुर्‍याउन प्रयोग गर्दा के हुन सक्छ भनेर सजिलै बेवास्ता गर्न सक्दिन। हिंसाका लागि त्यस्तो सजाय वा हिंसामा म कहिल्यै विश्वास गर्दिनँ। मैले दु:खका साथ टाउको हल्लाएँ र मेरो घडीको चम्किलो डायलमा हेरे।
  
  
  मैले त्यही दिन बिहान सबेरै जापानी ब्रान्डको घडी किनें। अझै पाँच बजिसकेको थिएन । मसँग दुई घन्टा बाँकी थियो, त्यसैले मैले हङकङ शैलीको नाटक, चलचित्रमा ध्यान फर्काएँ।
  
  
  नर्थ सिनेमा ताज रोडमा अवस्थित थियो, मैले अझै प्रख्यात ताजमहल हेर्न बाँकी थिएँ भनेर सम्झाउनको लागि। तर यस्तो लोकप्रिय र भीडभाड भएको ठाउँमा मेरो अनुहार देखाउने हिम्मत भएन । म पक्कै पनि दिन टाढा हुँदा रमाईलो गर्नको लागि चलचित्र थिएटरमा बसेको छैन। कोब्रा पुरुषहरू अझै पनि सहरमा घुमिरहेका थिए भन्ने कुरामा म पक्का थिएँ, उनीहरूले मेरो जीवन समाप्त गर्न सकून् भनेर मलाई खोज्ने प्रयास गरे, मैले सकेसम्म लामो समयसम्म पत्ता नलाग्ने चलचित्र थिएटर रोजें।
  
  
  मलाई शिवको हवेलीमा फर्केर उहाँसँग सामना गर्ने जुनून थियो, तर मलाई थाहा थिएन कि राक्षसका कति अंगरक्षकहरू थिए, र मलाई थाहा थिएन कि ऊ त्यहाँ छ कि छैन। आगराबाट करिब बीस किलोमिटर टाढाको सहरमा सात बजे रिवासँगको भेट तय भएको थियो ।
  
  
  हामीले भेट्ने ठाउँ फतेहपुर सिक्री भनेर चिनिन्थ्यो, संगमरमर र बलौटे ढुङ्गाको परित्याग गरिएको सहर। मैले घडी किनेको त्यहि पसलबाट किनेको गाइडबुकको मद्दतले, मैले मेरो दिमागमा त्यस ठाउँको टोपोग्राफिकल नक्सा खिच्न सक्षम भएँ। यहाँ धेरै दरबारहरू थिए, केहीमा भव्य सीढीहरू र बालकनीहरू थिए जसबाट विशाल आँगन देखिन्छ। लामो समयदेखि परित्याग गरिएको भवन परिसरले हामी दुबैको लागि उत्तम लुकाउने ठाउँ प्रदान गर्‍यो, जहाँ उनीहरूले कोब्राका उच्च प्रशिक्षित एजेन्टहरूले पत्ता नलागिकन चुपचाप कुरा गर्न सक्छन्।
  
  
  त्यहाँ पुग्दा साँझ परेको थियो र त्यो पनि मेरो पक्षमा थियो । अन्धकारले मलाई शिवको मोटर चालित ब्रिगेडको डरलाग्दो आँखाबाट बचाउनेछ। तर, मेरो एउटै समस्या पेस्तोलको लागि गोला बारुद प्राप्त गर्न असमर्थ थियो।
  
  
  म पसल मालिकको सल्लाह पालन गर्दै बशम नामक भारतीयलाई भेट्न गएँ। उसको बजारको छेउमा हार्डवेयर पसल थियो, एउटा सानो पसल जहाँ तपाईंले हथौडादेखि अफिमसम्म सबै कुरा पाउन सक्नुहुन्छ। तर पेस्तोल कारतूस उनको वर्गीकरणमा समावेश थिएन। यो पैसाको बारेमा थिएन, यो पहुँचको बारेमा थियो।
  
  
  "मलाई कम्तिमा एक दिन चाहिन्छ, साहिब," मैले के खोजिरहेको छु भनेर बुझाउन पसलका मालिकले भने।
  
  
  "चब्बीस घण्टा धेरै लामो छ," मैले भने।
  
  
  उसले आफ्ना हातहरू, हत्केलाहरू माथि उठाए। खाली जत्तिकै खाली थियो .45 क्यालिबरको पेस्तोल जुन कुनै समय हुलाक कार्यालयमा रगत बगाएर मृत्यु हुने कोब्रा मानिसको थियो। मैले नोटको रोल निकालेँ र बसमले भोकाएको ओठ चाट्यो, उसको आँखाले मैले उसको नाक अगाडि हल्लाउँदै गरेको पैसा कहिल्यै छोडेन।
  
  
  "म हजुरको सेवा गर्न पाउँदा खुसी हुनेछु, साहिब... तर मेरो हात बाँधिएको छ।" तपाईंले मलाई सोध्नुभएको कारतूसहरू भारतमा फेला पार्न त्यति सजिलो छैन। मलाई कम्तिमा एक दिन चाहिन्छ तिनीहरूलाई खोज्न...
  
  
  - यो हामी दुबैको लागि साँच्चै लाजमर्दो कुरा हो। धैर्य!
  
  
  "तर सायद म तिमीलाई अरु केहि देखाउन सक्छु," पसलले भन्यो र पसलको पछाडि गायब भयो, केवल एक मिनेट पछि चम्किलो स्टिलेटोको साथ देखा पर्यो, जुन उसले आफ्नो हातमा बहुमूल्य वस्तु वा देवताहरूलाई भेटी जस्तै समातेको थियो। यदि सरीसृपका देवता नागाहरूले यो दृश्य देखेका भए उनीहरू सन्तुष्ट हुने थिएनन्। अब शिवका मानिसहरूले मलाई निशस्त्र पार्न सफल हुँदा मैले लगाएको जस्तै स्टिलेटो एकदमै हल्का म्यानमा मेरो हातमा जोडिएको थियो।
  
  
  त्यसोभए मसँग एउटा चक्कु, एउटा झाडु (एक फिट लामो दुईवटा समान लट्ठीमा परिणत भएको) र एउटा भैंसीको कोरा थियो। पिस्तौल बदल्नु पर्ने सबै कुरा। म पूर्णतया निशस्त्र थिएन, ठीक छ, तर म हिड्ने शस्त्रागार पनि थिएन।
  
  
  यद्यपि, यदि सबै योजना अनुसार चलेको भए, मैले बन्दुक प्रयोग गर्नुपर्दैन। अघिल्लो पटक भन्दा धेरै व्यक्तिगत आधारमा शिवको सामना गर्न तयार नभएसम्म मेरो कोब्रा पुरुषहरूसँग डेट गर्ने कुनै इरादा थिएन।
  
  
  त्यसैले, रीवासँगको भेटघाट सुचारु हुन जरुरी थियो । मैले केटीलाई उसको बुबा खोजेर मुक्त गर्ने वाचा गरें। बदलामा, उनले आफूले सक्ने कुनै पनि जानकारी प्राप्त गर्न प्रयास गर्न इच्छुक भन्दा बढी देखाइन्। पारस्परिक निराशाको रूपबाट जन्मिएको र बनेको सम्झौता। रिवालाई मलाई चाहिएको थियो, मलाई उनको त्यति नै चाहिएको थियो, यदि होइन भने।
  
  
  त्यसैले म आफ्नो सिटमा फर्केर बसेँ र फिल्म हेर्दै थिएँ, सिंक बाहिरका आवाजहरू सुन्दै थिए, रङहरू एल्युमिनियम क्रिसमस ट्रीजस्तै उज्यालो र सुन्दर थिए। क्याप्शनहरू, एउटा हिन्दी र अर्को बंगालीमा, सायद अङ्ग्रेजी संवादको धेरै कम अर्थ थियो। तर लय, कुंग फुको कलामा मुख्य पात्रको अविश्वसनीय कौशलले मेरो दिमागलाई मोहित बनायो।
  
  
  चलचित्र साढे चार बजे सकियो । कार्यक्रमले चलचित्र जारी रहने घोषणा गर्‍यो, त्यसैले म आफ्नो सिटबाट उठेँ र बकबक र टिप्पणी गर्ने भीडसँग घुलमिल हुँदै एउटा बाहिर निस्किएँ। एक पटक म सडकमा पुगेपछि, मलाई छोडिएको सहर फतेहपुर सिकरीमा लैजान तयार ट्याक्सी नभेटेसम्म मलाई पत्ता लगाउन नसक्नु सजिलो थियो।
  
  
  भाग्यवश (त्यतिबेला मैले जताततै सिखहरू देखिरहेको थिएँ) राम्रोसँग खौरिएको र पगडी बिना चालकले आधा घण्टाको सवारीको लागि पचास रुपैयाँ मागे। कालोबजारीमा एक डलरको मूल्य बाह्र रुपैयाँ थियो । उचित मूल्य; त्यसैले मैले उसलाई अग्रिम पैसा दिएँ र पुरानो सिट्रोइनको पछाडिको सिटमा बसें।
  
  
  एउटा पनि मोटरसाइकल हाम्रो पछाडि छोडेन, र कुनै ट्याक्सीले हामीलाई ओभरटेक गर्न खोजेन। सटीक हुनको लागि, फतेहपुर सीकरीको यात्रा अप्ठ्यारो थियो। शिवको दरबारबाट भागेपछि मैले लिएको यही बाटो थियो। घरलाई सडकबाट अलग गर्ने हेजहरूको पङ्क्ति पार गर्दा म सिटमा तन्किए। त्यहाँ कोही पनि देखिएन, र यसको कम्प्याक्टेड माटोको पर्खालहरू भएको हवेली खाली र परित्याग जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  म पक्कै पनि यसमा खुसी थिएन, किनकि मैले शिव, हाजी र रिवालाई पनि चिनियाँ सिमानातर्फ जाँदै गरेको सोचेको थिएँ। ठीक छ, मैले निष्कर्ष निकालें, समयले बताउनेछ।
  
  
  मैले फेरि मेरो घडी हेरे र आराम गर्ने प्रयास गरें। त्यहाँ अझै धेरै समय थियो, तर म परित्याग गरिएको सहरको जति नजिक पुगें, म झन् चिन्तित र चिन्तित भएँ। मैले एउटा झाडु र भैंसीको कोरा किनेर सुरु गरेको कुरा पूरा गर्ने मौका पाएँ।
  
  
  बाशम मलाई एक हात ड्रिल उधारो दयालु थिए। मैले ब्रुम ह्यान्डलमा दुईवटा प्वालहरू ड्रिल गरें, लट्ठीको प्रत्येक छेउमा एउटा। अब मैले भैंसीको कोरालाई पहिले एउटा प्वालमा र त्यसपछि अर्को प्वालमा बाँधेर छेउमा डोरीले कसेर सुरक्षित गरें। यसरी, दुईवटा लट्ठीको बीचमा मैले तानिएको छालाको पुल जस्तो चीज पाएँ। मैले नोडहरू जाँच गरें; लठ्ठीको काठमा प्वालहरू साना थिए, त्यहाँ छाला पिउने खतरा थिएन।
  
  
  जब मैले यन्त्र एसेम्बल गरिसके, मैले टाढामा आकर्षक जामी मस्जिदको बांसुरी मीनारहरू देखे। तर मस्जिदको दक्षिणपट्टि उठेको विशाल पर्खालको तुलनामा विशाल भवन सानो देखिन्थ्यो। पर्खालहरू फतेहपुर सिकरीको पौराणिक शहरको स्थापना गर्ने मुगल सम्राट अकबरको विजयको सम्मान गर्न निर्माण गरिएको थियो। पर्खालहरूले वरपरका ग्रामीण इलाकाहरूलाई बेवास्ता गर्‍यो र छोडिएको सहरको फेदमा एउटा गाउँ बनाएको झुपडीहरूको समूह।
  
  
  - "साहिब" मानिसहरू यहाँ उहाँको प्रतीक्षा गर्न चाहन्छन्? - ट्याक्सी चालकले सुनसान र सुनसान सहरको छेउमा रहेको सुनसान पार्किङ स्थलको प्रवेशद्वारमा ढिलो गरी रोक्न सुझाव दिए। "म तिमीलाई राम्रो मूल्य दिन्छु: तीस रुपैयाँ तिमीलाई आगरा फर्काउनको लागि।"
  
  
  "माफ गर्नुहोस्, तर मसँग अरू दायित्वहरू छन्," मैले भैंसीको लठ्ठीलाई मेरो ट्राउजरको खल्तीमा भर्दै बताए। म ढोका खोलेर गाडीबाट बाहिर निस्केँ ।
  
  
  ट्याक्सी चालकले जवाफ दिए, "यहाँ अब कुनै गाइडहरू छैनन्, साहिब। - के तपाईं म तपाईंलाई दृश्य देखाउन चाहनुहुन्न? म फतेहपुर सिकरीसँग परिचित छु। कुनै पर्यटकले नदेखेको कुरा देखाउछु...
  
  
  "मलाई कुनै शंका छैन," मैले हाँस्दै सहमत भएँ। - तर मैले केही मिनेटमा मेरो भारतीय गाइडलाई भेट्नुपर्छ। शुभ यात्रा, "साहब"!
  
  
  "तपाईको इच्छा अनुसार," चालकले निराश हुँदै भने। उसले इन्जिन सुरु गर्यो, कुना घुम्यो र धुलोको बादल छोडेर ओर्लियो।
  
  
  म हिँडिरहेँ ।
  
  
  अन्तिम पर्यटक बस आगराका लागि प्रस्थान गरिसकेको छ। मस्जिद वरपरको चोकमा आफ्ना सामानहरू देखाउने व्यापारीहरू पनि संगमरमर र बलौटे ढुङ्गाका भवनहरू छोडेर गाउँ फर्के। मैले छिट्टै आँगन पार गरें, गाइडबुकबाट च्यातिएको नक्सालाई हेरें, र मारुमको घर भनेर चिनिने भवन भेट्टाएँ।
  
  
  त्यहाँ रिभाले एक घण्टा भन्दा कममा मेरो लागि अपोइन्टमेन्ट बनायो। मैले केही महसुस गरेन र मेरो शंका जगाउन सक्ने कुनै आन्दोलन देखेको छैन। सुनौलो भित्तिचित्रहरू र चित्रित छतहरू सहितको भवन, अकबरको सम्पत्ति र राजनीतिक शक्तिलाई सङ्केत गर्दै भव्य र भव्य देखिन्थ्यो। म साँघुरो संगमरमरको सिँढीको पहिलो पाइलामा बसिरहेको थिएँ जुन बालकनीमा पुरै घरको वरिपरि घुमेको थियो।
  
  
  अनि सुरु भयो प्रतिक्षा । मैले रिवा सिंहले मलाई निराश नहोस् भनेर प्रार्थना गरें।
  
  
  सात बजे म नर्भस हुन थालेँ। छ बजेको दस मिनेटमा म दोहोरो चिन्तित भएँ। तर साढे छ बजे मैले पार्किङमा कार रोकेको आवाज सुनें। त्यसपछि पाइलाहरूको बेहोस आवाज संगमरमरको आँगनबाट गुन्जियो, जसले ठूलो चेसबोर्डको ढाँचा बनायो।
  
  
  स्पष्ट रूपमा अकबरले आफ्ना उपपत्नीहरू र नर्तकहरूलाई जीवित मोहराको रूपमा प्रयोग गरेर चेस खेले। म पनि बिस्तारै उभिएँ, खेलमा प्यादा घुसाएको महसुस गर्दै, तर मेरो प्रतिद्वन्द्वीलाई चेकमेट गर्न उत्तिकै कटिबद्ध थिए। शिव विश्वस्त थिए कि उसले मेरो सबै चालहरू नियन्त्रण गर्न सक्छ, आफ्नो फोहोर नियमहरू हुकुम गर्दै।
  
  
  तर यदि मैले केहि भन्न वा गर्ने मौका पाएको छु भने, यो निस्सन्देह अपराधी प्रतिभाले खेल्नु पर्ने अन्तिम खेल हुनेछ।
  
  
  - निक? निक, तपाईं त्यहाँ हुनुहुन्छ?
  
  
  यो एक परिचित आवाज थियो, तर डर र आतंकको टिङ्ग संग। अझै पूर्णतया अँध्यारो भएको थिएन, र आकाश अँध्यारो भए पनि, मैले आँगनमा रिवाको पातलो आकृति देख्न सकिन। उनले खुला घाँटीको पश्चिमी पोशाक लगाएकी थिइन्। उनी मैले सम्झेको भन्दा धेरै सुन्दर थिइन्, तर अब स्पष्ट रूपमा त्यस्ता विचारहरूको लागि समय थिएन।
  
  
  मलाई देखेर रिभा दौडियो, उनका चप्पलहरू तीव्र गतिमा संगमरमरको स्ल्याबमा क्लिक गर्दै।
  
  
  - म तिमीलाई बिन्ती गर्छु, मलाई कडा समात्नुहोस्! - ऊ गुनगुन्यो। "अहिले, म यो संसारमा सबै भन्दा बढी चाहन्छु, निक।"
  
  
  मैले उसलाई काखमा लिएर मलाई थिचेँ। उनी काँपिन्, उनको सम्पूर्ण शरीरमा काँप चल्यो। उनी मेरो छातीमा टाउको राखेर मसँग टाँसिइन्।
  
  
  "तिमी डराउनु पर्दैन," मैले चुपचाप भनेँ। - म तपाईंलाई वाचा गर्छु कि सबै कुरा राम्रोको लागि काम गर्नेछ। तिमीले आफ्नो बाबालाई फेरि भेट्नेछौ र उनको लागि पनि सबै कुरा परिवर्तन हुनेछ, चिन्ता नगर।
  
  
  टाउको उठाएर मुस्कुराउने प्रयास गरिन् । मैले उसको ओठमा हल्का चुम्बन गरें; ऊ पछाडि हट्यो र उसको आँखामा झरेको कपाललाई छेउमा पार्यो। "म तिमीलाई विश्वास गर्छु, निक," उनले नरम स्वरमा भनिन्। - मेरो काकाले मलाई कसैलाई विश्वास नगर्न सिकाउनुभयो ... यो मेरो दिमागमा यति धेरै भयो कि म मेरो दिमागले सोच्न सक्दिन! तर म तिमीलाई विश्वास गर्छु, निक। मसँग विकल्प छैन। यदि तपाईंले मलाई मद्दत गर्न सक्नुहुन्न भने, यदि तपाईंले मेरो बुबालाई बचाउन सक्नुहुन्न भने, संसारमा कसैले पनि सक्दैन। र मसँग फर्किने कोही छैन, निक! कसैलाई पनि।
  
  
  कालो आँखाहरूमा उनीहरूको उदास र डरलाग्दो अभिव्यक्तिको साथ एक दृढता पनि थियो। "हामीले एक कदम अगाडि बढेका छौं," मैले उनलाई सान्त्वना दिए। - हामी अन्त्यमा पुग्नेछौं, तपाईंले देख्नुहुनेछ। मैले उसलाई भवनमा लैजाएँ र उनी शान्त हुन खोज्दै सिँढीमा बसिन्।
  
  
  यो सजिलो थिएन, किनकि उनी तनाव र डरको चपेटामा थिइन्, जसले उनलाई टाउकोदेखि खुट्टासम्म काँप्यो। "मैले सोचेकी थिइन कि म बैठकमा पुग्न सक्छु," उनले एक सेकेन्ड पछि व्याख्या गरे। "मैले एउटा बहाना बनाएर आउनुपर्‍यो, मेरो काकालाई म किनमेल गर्न आगरा जाँदैछु भनेर बताउन।" उसले मलाई आफ्ना एकजना मानिससँग पठाउन चाहन्थ्यो, तर मैले अन्ततः उसलाई यो आवश्यक छैन भनेर विश्वस्त पार्न सफल भएँ।
  
  
  मैले उसलाई दिनको घटनाहरूको बारेमा जानकारी दिएँ, मैले उसलाई छोडे पछि के भयो सबै कुरा बताए।
  
  
  - उसले कति पुरुष छोडेको छ? - मैले मेरो कथा समाप्त गर्दै सोधें।
  
  
  - पाँच व्यक्ति, अधिक छैन। रणजीत अस्पतालमा छ, तर मलाई लाग्दैन ऊ बाँच्नेछ। आन्तरिक रक्तस्रावका कारण उनको फोक्सोमा क्षति पुगेको छ ।
  
  
  - र उनको खुट्टामा गोली संग अर्को एक?
  
  
  - तिनीहरूले उसलाई विलामा फिर्ता लिए। उहाँ हिड्न सक्नुहुन्न, त्यसैले उहाँ हाम्रो लागि खतरा हुनुहुँदैन। - केटीले के भयो बताउन थाल्यो जब उनी बाँधिएको र घाँटीमा फेला परेकी थिइन्। अहिले हामी दुईलाई यो कुरा विश्वस्त लाग्न सक्छ, तर शिव एक शंकास्पद व्यक्ति थिए। रिवाको आँसु र बिन्तीको बावजुद, उसले पुन: उनको बुबालाई भेट्ने अनुमति अस्वीकार गर्यो। उनले आफ्नो भाइलाई बन्धकमा राखेको ठाउँमा पनि खुलासा गरेनन्।
  
  
  - मैले मेरो बुबासँग फोनमा कुरा गरें। ऊ धेरै कमजोर थियो, उसले केही शब्दहरू मात्र गुनगुनाउन सक्छ, निक, "रीवाले टाढाको आवाजमा थपे। - यदि तपाईंले उसलाई मुक्त गर्न सक्नुहुन्न भने, ऊ जहाँ भए पनि, मलाई लाग्दैन ऊ लामो समयसम्म बाँच्नेछ ...
  
  
  "उनी रिहा हुनेछन्," मैले उनलाई आश्वासन दिएँ, यद्यपि मलाई रिवाको बुबालाई कहाँ खोज्ने थाहा थिएन। सबैभन्दा पहिले मैले शिवलाई निष्पक्ष बनाउनु थियो। यद्यपि मैले राक्षसले बनाएको पासोबाट बच्न सफल भए तापनि उहाँसम्म पुग्न सजिलो हुनेछैन भनेर मलाई राम्ररी थाहा थियो। "के तपाईलाई हाजीको आविष्कारको बारेमा केहि थाहा छ, त्यो शैतानी उपकरण तपाईको काकाले बक्सलाई बोलाउँछन्?"
  
  
  "मैले प्रयोगशालामा पस्ने प्रयास गरें, तर मेरो काकाका गार्डहरूले मलाई भित्र जान दिएनन्।" तर मैले केहि महसुस गरें ..." उसले आँखा बन्द गर्यो र सम्झने प्रयास गर्दै। "वा सायद यसले फरक पर्दैन ..." उसले एक क्षण पछि थप्यो।
  
  
  - सबै कुरा महत्त्वपूर्ण छ। यसको बारेमा के हो?
  
  
  - ठीक छ ... मैले शिवलाई फोनमा कसैसँग कुरा गरिरहेको र बम्बईको बारेमा केही भनेको सुनेको छु। त्यतिबेला मलाई यो अनौठो लाग्थ्यो किनकि उसको बम्बईमा कुनै व्यापार छैन... वा कमसेकम मलाई थाहा छैन।
  
  
  मेरो टाउकोमा घण्टी बज्यो, र यो शायदै एक सुखद आवाज थियो। - के तपाईँ निश्चित हुनुहुन्छ? - मैले जोड दिएँ। - तपाईंले अरू केही सुन्नुभयो, के तपाईंले उहाँ कोसँग कुरा गर्दै हुनुहुन्छ थाहा पाउनुभयो?
  
  
  रिवाले टाउको हल्लाइन् । - मैले उसलाई बम्बई भनेको सुनें। होटल को बारे मा केहि शब्दहरु, यो सबै छ। तर जब उहाँ फोनबाट टाढा जानुभयो, मेरो काका सन्तुष्ट देखिएनन्।
  
  
  उसले आगराबाट फर्किनुअघि वा पछि फोनमा कुरा गर्यो?
  
  
  - पहिले। म यो कुरामा ढुक्क छु। ती दुईजना करिब एक घण्टामा आइपुगे, सायद कम,’ रीवाले जवाफ दिइन्। - उहाँहरू आउनु अघि उहाँ फोनमा कुरा गर्दै हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  त्यसैले पूरण दास कोब्राको साथी थियो!
  
  
  सबै कुरा स्पष्ट र अर्थ बनाउन थाले। अशोक र मैले भेटेको बिहान म सडकको क्याफेमा हुनेछु भनेर कोब्राका मानिसहरूलाई कसरी थाहा भयो भन्ने कुरा मैले बुझें। यो कुनै संयोग थिएन। दासले शिवको आदेशको पालना गर्दै सबै कुरा मिलाउनुभयो। यो कुनै आश्चर्यको कुरा होइन कि भारतीय गोप्य सेवाले आफैलाई पर्खालमा फेला पारे जब उनीहरूले कोब्राको पछाडि को छ भनेर पत्ता लगाउने प्रयास गरे। विगत छ महिनादेखि भारतभर दंगा र दंगा भड्किएपछि तिनीहरू यति प्रभावहीन र प्रभावहीन भएकामा कुनै आश्चर्य छैन।
  
  
  इन्डियन सेक्रेट सर्भिसको संगठनको बारेमा मलाई थाहा भए अनुसार दास सर्वोच्च अधिकारी थिए।
  
  
  उनको कार्यालयबाट जानकारी आएको हो । हकले काउन्टर इन्टेलिजेन्स एजेन्सी, आईआईएसए भित्र "लीक" को कुरा गरे, तर उनले यो गम्भीर कुरालाई कहिल्यै शंका गरेनन्। सौभाग्य देखि, मैले एक्लै जाने निर्णय गरें। हालको अवस्थालाई हेर्दा यो निर्णय पहिले नै वैध कारण बनेको छ।
  
  
  - तपाईंले थप पत्ता लगाउन प्रबन्ध गर्नुभयो?
  
  
  रिवाले फेरि टाउको हल्लाइन् । - माफ गर्नुहोस्, निक। मैले सक्दो प्रयास गरे, तर मेरो काकाले मलाई विश्वास गर्दैनन् भन्ने धारणा पाउँछु... अब पहिले भन्दा कम छ। उनी र हाजी दिनभरि कुरा गर्थे, तर गार्डहरूले प्रयोगशाला छोडेनन्। मसँग अरु केही जान्नको लागि समय थिएन।
  
  
  - म बुझ्दछु। "तिमीले गर्न सक्ने सबै गर्नुभयो, र यो महत्त्वपूर्ण छ," मैले उनलाई भनें। त्यसैले मसँग भिला फर्कनुको विकल्प थिएन। त्यहाँ पुगेपछि म कार्यको नेतृत्व गर्नेछु।
  
  
  तर यो ठूलो जोखिम थियो। लगभग अपरिवर्तनीय।
  
  
  यदि मैले बक्सलाई फेरि प्रयोग गर्नु अघि यसलाई प्राप्त गर्ने प्रयास नगरेको भए, शिवले आफ्नो आस्तीनमा तीन एसेस लगाएर के गरे हुन्थ्यो भनेर भन्न सकिँदैन ... मैले चौथोलाई रिजर्भमा राखेको भए पनि। यति टाढा आएपछि म अब रोकिनु हुँदैनथ्यो।
  
  
  "म तिमीसँग भिलामा फर्किनु पर्छ," मैले रिभालाई बुझाए। - मैले तिमीलाई भनेँ कि उसले बक्ससँग के गर्न गइरहेको छ। यदि हामीले पर्खनुभयो भने, सबै कुरा उहाँको योजना अनुसार हुनेछ, चाहे हामीलाई यो मनपर्छ वा होइन। मसँग अर्को विकल्प छैन, रिवा।
  
  
  "म पनि," उसले कानाफुस गरि। उसले मेरो हात समात्यो र मेरो औंलाहरु लाई उसको संग निचो। - मैले कार बाहिर छोडें, यो केहि कदम टाढा छ।
  
  
  "मारुमाको घर" को भित्तिचित्र कोठाहरू छोडेर हामी बाहिर निस्कियौं। आकाश बैजनी-रातो थियो, सूर्य टाढा क्षितिजमा फिक्का सुन्तला धमिलो थियो।
  
  
  रिवा अझै मेरो हात समातिरहेकी थिई, र मैले हाम्रो पाइलाको आवाज सुनेँ, मेरो चप्पल टाईलको आँगनमा थिचेको थियो। त्यसपछि हाम्रो कानमा अचानक दुर्घटना भयो, एक गर्जन जसले धेरै मानिसहरूको रगत चिसो बनाउँछ। तर धेरै वर्षको प्रशिक्षण र अनुभवले मलाई लचिलो बनाएको छ, मेरो स्नायुलाई स्टीलको तारमा परिणत गरेको छ। यद्यपि, यदि मैले डराएको छैन भने भने म झूट बोल्नेछु।
  
  
  परित्याग भएका भवनहरूमा गर्जन गुन्जियो। रिवाले आफ्नो चिच्याउन सकिन र मलाई अँगालो हालेर मेरो हात समातेर आतंकित भयो। एक सेकेन्ड पछि, मेरो अनुहारमा लक्षित मोटरसाइकलको हेडलाइटले म अन्धा भएँ।
  
  
  त्यहाँ तीन सिखहरू थिए, प्रत्येक एक मोटरसाइकलमा, घोडचढीको फौज जस्तै। तिनीहरू मेरो वरिपरि घुम्न थाले; तिनीहरूको व्यंग्यात्मक हाँसोले मलाई धेरै छुराका घाउहरू जस्तै छेड्यो। शिवले फेरि चुनौती दिए । तर यदि मैले उनको नियम अनुसार खेल खेले भने, निक कार्टर चाँडै मर्नेछ। केहि म निश्चित रूपमा अनुमति दिने छैन।
  
  
  
  
  १२
  
  
  मैले ती दुई जनालाई तुरुन्तै चिनेँ। तिनीहरूमध्ये एक गुर्नेक थिए, उनको अनुहारमा दागले भरिएको थियो, तर अझै जीवित र राम्रोसँग। अर्को हुलाक कार्यालयको मानिस थियो, उही जसले आफ्नो घाइते साथीलाई लैजान सफल भयो। तेस्रो, दाह्री र टाउको पगडीमा बेरिएको, अरूहरू जस्तै मलाई अपरिचित थियो। तर मलाई थाहा थियो उसले के सोचिरहेको थियो, यद्यपि हामी कहिल्यै भेटेनौं।
  
  
  "तिमीले आफ्नो काकाको शंका जगाउनुभएको छ, रिवा," तीन मध्ये एकले भने। - त्यसैकारण उसले हामीलाई सिधै "साहिब" कार्टरमा लैजान्छ भन्ने थाहा पाएर तपाईंलाई पछ्याउन आदेश दियो...
  
  
  रिभा र म निश्चल, स्थिर उभियौं। "एक शब्द पनि नभन," मैले केटीलाई फुसफुसाएर भनें। - म जे भन्छु त्यही गर्नुहोस्, र सबै ठीक हुनेछ।
  
  
  - तिनीहरूले हामीलाई मार्नेछन्, निक!
  
  
  - छैन। तपाईंको काका एक megalomaniac हो: यदि कोही मर्नु पर्यो भने, म पक्का छु कि उसले व्यक्तिगत रूपमा उसलाई मार्न चाहन्छ।
  
  
  मैले उज्यालो हेडलाइटबाट आँखा छोपें र वरिपरि हेरे। प्रत्येक कोब्रा एजेन्ट .45-क्यालिबर पिस्तौलले सशस्त्र थिए, जुन त्यस क्षणमा मलाई लक्षित थियो, एउटा छातीमा, एउटा टाउकोमा, तेस्रो पछाडि। - त्यसोभए के गर्न जाँदै हुनुहुन्छ, हामी दुवैलाई गोली हान? - मोटरसाइकलको गर्जनमा सुन्न सकोस् भनेर मैले चिच्याएँ।
  
  
  - "साहब" कार्टर, तिमीलाई गोली मार? एक जना पुरुष हाँसे । यो मैले नचिनेको कोही थियो, एक अग्लो, मोटा जवान मानिस जसले मलाई यो स्थितिमा देखेर पक्कै पनि रमाइलो गर्यो। - एकदम सजिलो। होइन, शिवले हामीलाई विशेष निर्देशन दिनुभयो। यो सबै एकदम स्पष्ट छ। तपाईं हाम्रो प्रतिरोध गर्न सक्षम हुनुहुने छैन, किनभने यदि तपाईंले त्यसो गर्ने प्रयास गर्नुभयो भने, हामी केटीलाई मार्नेछौं; त्यसोभए जब हामी तपाईंलाई विलामा फिर्ता ल्याउँछौं, शिवले व्यक्तिगत रूपमा तपाईंको हेरचाह गर्नुहुनेछ।
  
  
  “तिमीले निरदलाई कस्तो व्यवहार गर्यौ,” गुरनेकले थपे।
  
  
  मेरो मनमा एउटा छवि उब्जियो । मैले नीरदलाई सर्पको खाडलमा टाउकोमा खसेको देखेँ, मैले उसलाई बारम्बार सरीसृपले आक्रमण गरेको देखेँ, मैले उसको रोदन सुने र मलाई उस्तै नश्वर पीडा भोगेको देखेर शिवको आनन्द बुझे।
  
  
  "अवश्य पनि म प्रतिरोध गर्न सक्दिन," मैले आपत्ति जनाएँ। - एक विरुद्ध तीन खेलकुद होइन, सज्जनहरू। तर केटीलाई चोट नदिनुहोस्; उसको यसमा कुनै सरोकार छैन।
  
  
  - उसले तपाईंलाई भाग्न मद्दत गर्यो।
  
  
  - यदि उसले यो नगरेको भए म उसलाई मार्ने थिएँ। उसको बुबा तिम्रो मालिकको कैदी हुनुहुन्छ। उनलाई अरु कुनै कुराको वास्ता छैन । म बाँच्छु कि मर्छु भन्ने मलाई कुनै मतलब छैन। म रिवातिर फर्केर उसको अनुहारमा हेरे । - त्यो सहि होइन, स्लट?
  
  
  मैले हात उठाएर उसलाई कडा थप्पड दिएँ। मैले फुसफुस गरें । - आउनुहोस्, तिनीहरूकहाँ दगुर्नुहोस्... मैले भनेको जस्तै गर्नुहोस्! -
  
  
  एक सेकेन्डको लागि केटी छक्क, स्तब्ध र डराए। मैले के गरिरहेकी थिएँ त्यो उनले बुझिनन्, तर उनी अन्ततः आफ्नो फोक्सोको शीर्षमा चिच्याउदै दौडिन्। - उसले मलाई मार्न खोज्यो!
  
  
  पुरुषहरूले के भइरहेको थियो बुझेनन्।
  
  
  गुर्नेक मोटरसाइकलबाट ओर्लिए र रिभा दौडिए । यो त्यो क्षण थियो जुन म पर्खिरहेको थिएँ। अरू दुई सिखहरूले टाढा हेरे, तिनीहरूको जुत्ताका तलहरू संगमरमरको भुइँमा चिप्लिरहेका थिए जब तिनीहरूले मेरो वरिपरि गाडी चलाउन छोडे।
  
  
  रिवाले शाब्दिक रूपमा गुर्नेकको खुट्टामा हानिन्, हिस्टेरिकजस्तै रोइन्। उनले आफ्नो भूमिका राम्ररी निभाइन्, सत्यताको हावा प्रदान गरिन्, जसले गुर्नेकलाई निशस्त्र पार्ने जस्तो देखिन्छ - कम्तिमा मलाई स्टिलेटो खोल्न र पातलो-ब्लेडेड डगर फाल्ने समय दिनको लागि पर्याप्त थियो।
  
  
  एक सेकेन्डको लागि, मैले रेवाको निरन्तर, हृदयविदारक विलाप सुनें। त्यसपछि गुरनेक आफ्नो हातले अनुहार समातेर पछि हट्यो। स्टिलेटोले उसको देब्रे आँखा छेड्यो, बल्बलाई आधामा काट्यो। रगत जिलेटिनस मास उनको अनुहारमा टपकियो; उसले रगतले लतपतिएको चिच्यायो र छुरा तान्न खोज्यो।
  
  
  म उभिएर के भइरहेको थियो हेर्दिन।
  
  
  उनीहरूलाई मलाई जिउँदै लैजाने आदेश दिइएको थियो... तर आवश्यक छैन कि कुनै हानि नहोस्। निस्सन्देह, तिनीहरूले पहिले आफ्नै छाला बचाउने प्रयास गर्नेछन्, र यदि मैले छिटो काम गरेन भने, सबै हराएको मानिनेछ। म दौडेँ र अरूले आफ्नो बाइकबाट हाम फाले। शिवका गोरिल्लाहरूले गरेको यो दोस्रो गल्ती थियो, किनकि मैले कुकुरबाट बनेका दुईवटा लट्ठीहरू आफ्नो खल्तीमा पुग्न सफल भएँ।
  
  
  मैले एउटा हतियार बनाएको छु जुन पहिलो नजरमा हानिरहित देखिन्थ्यो। तर वास्तवमा, कडा र टिकाउ भैंसीको छालाको टुक्राले जोडिएको दुईवटा लाठीहरूले धेरै खतरनाक, लगभग नश्वर खतरा खडा गर्यो।
  
  
  यो एउटा नन्चाकु थियो, जुन मैले बनाएको थियो, एक ओरिएन्टल उपकरण जुन मैले पहिलो पटक वाशिंगटनको AX मुख्यालयमा मेरो कराटे मास्टरले दिएको क्रूर प्रदर्शनको क्रममा देखेको थिएँ।
  
  
  हतियार, मार्शल आर्टको विशिष्ट, निर्विवाद बहुमुखी प्रतिभा थियो, र यस अवस्थामा मैले यसलाई प्रयोग गर्ने उद्देश्य राखेको थिएँ।
  
  
  एक हातमा लठ्ठी समातेर, मैले पर्याप्त बल र गति प्राप्त नगरेसम्म अर्को छेउलाई घुमाउन थालें। गोली मेरो खुट्टामा संगमरमरको स्ल्याबमा अड्कियो, तर मैले मेरो भावी शिकारको रूपमा रोजेको सिख बाहेक सबै कुरा बिर्सेर म दौडिन जारी राखें।
  
  
  गुर्नेक निशस्त्र भएनन्, तर उनी राम्रो आकारमा पनि थिएनन्। अर्को गोली हावामा निस्किएर मेरो देब्रे काँधमा छिर्दा रिभा डरले चिच्याएको मैले सुनें। मैले एक भयानक जलेको अनुभूति महसुस गरें जसले मलाई आगोको रातो छाप छोड्यो। तर गोली मेरो हात छुट्यो। घाउले मलाई पीडाले मुर्छा बनायो, तर यसले मलाई ननचाकुलाई घुमाउन जारी राख्नबाट रोकेन।
  
  
  - म तिमीलाई मार्नेछु, कार्टर! - मान्छे करायो।
  
  
  - शिवको आदेश विपरीत? - मैले मुस्कुराउँदै जवाफ दिएँ। तर .45 क्यालिबरको पेस्तोल मेरो छातीमा औंल्यायो। जोखिम लिनु एउटा कुरा हो, तर मूर्खतापूर्ण व्यवहार गर्नु अर्को कुरा हो। लठ्ठीले गति गुमाएसम्म मैले तन्कें र अन्तमा मेरो नाडीमा झुन्ड्याइयो।
  
  
  - यो फोहोर संग तल! - भारतीयलाई आदेश दियो।
  
  
  "तपाईंको आदेशले, मालिक," मैले गुनगुनाएँ, मेरो औंलाहरूबाट "नन्चाकु" छोड्दै।
  
  
  सिख अझै पनि मलाई लक्षित गर्दै थिए; तर मैले लट्ठीहरू छोड्ने बित्तिकै ऊ ती उठाउन निहुरियो। पछिल्लो केही मिनेटमा यो उनको तेस्रो गल्ती थियो।
  
  
  ऊ झुकेको बेला म उसको छेउमा पुगेँ । मैले सकेसम्म कडा बन्दुक समात्ने हातको नाडीको वरिपरि मेरा औंलाहरू बन्द गरें। उसले ट्रिगर तान्यो र मेरो खुट्टामा लगभग हिर्क्यो। तर यस पटक, म मेरो बाँकी दिनहरू लङ्गडा जस्तै यताउता यताउता बिताउने कटिबद्ध थिए ताकि मेरो बाँकी शरीर अक्षुण्ण रहोस्।
  
  
  कोब्रा एजेन्टले आफूलाई मुक्त गर्न खोज्दै पछि हट्यो। मेरो हातले खोजेको लक्ष्य फेला पार्यो: विस्तारित, यो हड्डी र मांसपेशीको हँसिया बन्यो। हातको कडा पक्ष मानिसको घाँटीमा पुग्यो; एकै समयमा, मैले एकै साथ मेरो दाहिने खुट्टा क्लिक गरें।
  
  
  परिणामस्वरूप चा-कीले उसको पिण्डलाई भाँच्न सकेन, तर प्रहारको पीडाले मलाई अत्यन्तै आवश्यक पर्ने केही अतिरिक्त सेकेन्डहरू दियो। मैले दुवै हातले बन्दुक समातेको हात समातें। बन्दुकको ब्यारेलले आफूतिर औँल्याएको छैन भन्ने कुरामा ढुक्क हुँदा पनि सिख भारतीय हताश भएर टाढिन खोज्दै रिसाए।
  
  
  मेरो पछाडि एक्कासी हलचल छ। तेस्रो हत्यारा, एक मांसपेशी युवा भारतीय जसलाई मैले त्यो साँझ अघि कहिल्यै नदेखेको थियो, उसको साथीको सहयोगमा दौडियो। यद्यपि यो पहिले नै एक संग लड्न गाह्रो थियो: पिस्तौल संग सशस्त्र दुई मान्छे संग सामना गर्न सजिलो हुनेछैन।
  
  
  त्यसैले मार्बलको टाईलमा खसेर पहिलोको औंलाबाट हतियार खोसेर खुट्टामा खसेको “ननचाकु” उठाउन हतार गरें। यो आवश्यक गति र गति प्राप्त गर्न मलाई पाँच सेकेन्ड मात्र लाग्यो।
  
  
  तेस्रो व्यक्तिले लापरवाहीपूर्वक आक्रमण गरे। म पछाडी हाम फालेर उसको साथीको पछि लागेँ। जब उसले आक्रमण गर्यो, मैले पहिले नै मेरो लठ्ठी उसको साथीको खोपडीमा राखेको थिएँ।
  
  
  नुन्चाकुले अहिले मानव हड्डी भाँच्न आवश्यकभन्दा धेरै गुणा बढी बल हासिल गरिसकेका छन्।
  
  
  मेरो जीवनमा त्यसपछि के भयो मैले कहिल्यै देखेको छैन।
  
  
  भारतीयको खप्पर शाब्दिक रूपमा विस्फोट भयो। जहाँ पट्टि पगडी थियो, जेली जस्तै मास अझै पल्सिरहेको थियो। हड्डीका टुक्राहरू, कपालका टुक्राहरू र टाउकोमा टाँसिएका टुक्राहरू मेरो अनुहारमा छरपस्ट भयो, र मस्तिष्क, विचित्र सर्पिलहरूमा खैरो-सेतो, विस्फोट भएको ज्वालामुखीबाट लाभा जस्तै हावामा छरिएको थियो। तर यदि नन्चकहरूले राम्रोसँग काम गरे भने, मसँग अझै दुई विरोधीहरू बाँकी थिए। गुर्नेक जिउँदै थिए, तर एउटा आँखाले । र त्यहाँ एक जवान भारतीय बस्थे जो आफ्नो साथीको जीवन बचाउन ढिलो आइपुगे।
  
  
  मांसपेशी सिख रोकियो, उनको अनुहारमा घृणा र अविश्वासको अभिव्यक्ति विकृत भयो। मैले फेरि घातक लट्ठीहरू प्रहार गरें र उसले मेरो अनुहारमा बन्दुक देखाउँदै डराउँदै पछि हट्यो।
  
  
  - मलाई मार्नुहोस्, र शिवले तिमीलाई सर्पहरूलाई खुवाउनेछन्। मैले उसलाई केही महत्त्वपूर्ण जानकारी बताउन आवश्यक छ, र यदि उसले मेरो ओठबाट सुनेन भने, तपाईले बिर्सनुहुनेछ कि तपाई अवस्थित हुनुहुन्छ ..." मैले दाँतले चिस्याएँ।
  
  
  म बडबड गर्दै थिएँ। उसले आफ्नो साथीको नचिनेको आकृतिलाई हेर्यो। मैले नन्चकहरू रिलिज गर्न एक सेकेन्ड लिएको छु, जुन एकतर्फी बुमेराङ जस्तै हावामा उड्यो। मैले यसलाई पहिले कहिल्यै प्रयोग गरेको थिइनँ र यो कसरी काम गर्ने थाहा थिएन।
  
  
  सौभाग्य देखि, आदिम हतियारले मलाई निराश गरेन। एउटा वा दुबै लाठीहरू (म निश्चित रूपमा भन्न सक्दिन, "नन्चकहरू" अविश्वसनीय गतिमा उडिरहेका थिए) भारतीय पिस्तोलको ब्यारेलमा ठोक्किए। प्रहारको बलले उसको हातबाट हतियार हट्यो। बन्दुक उसको केही पाइला पछाडि पर्यो । ठूला सिख क्रोधित भालुझैँ मतिर दौडिए, उनको अनुहार क्रोधले विकृत भयो।
  
  
  कराते होस् या नहोस्, यसपटक मलाई ठक्कर दियो ।
  
  
  मैले उसलाई रोक्न सक्नु अघि, मैले के भयो भनेर थाह पाउनु अघि, शिवको टोली र "रिसेप्शन कमिटी" को एक व्यक्ति म माथि एक टन इँटा जस्तै आयो। आँगनको विशाल चेसबोर्ड बनेको संगमरमरको स्ल्याबमा टाउको ठोक्दै पछाडि पछाडी पर्दा मेरो घाँटीबाट सास निस्कियो।
  
  
  मेरो अनुहारमा केहि तातो र चिल्लो टपकियो, क्षणभरमा मलाई अन्धो बनायो। मैले फेरि आँखा खोल्ने प्रयास गर्दा मेरो गालाबाट आँसु बग्यो। अनि फेरि देख्ने बित्तिकै मैले माथि हेरेँ र गुर्नेक मेरो छेउमा उभिरहेको देखें। घायल आँखा, त्यो थोरै मात्र बाँकी थियो, एक जिलेटिनस र रगत पदार्थ बाहिर धकेल्दै, नल खुला छोडेको जस्तै।
  
  
  त्यसपछि उभिन खोज्दा भारतीयको खुट्टा झुक्यो । उसको जुत्ताको स्टिलको औंला मेरो टाउकोको पछाडि लाग्दा मैले दाँत किटें। चप्पल नलगाउने तीन जनामध्ये उहाँ मात्र एक हुनुहुन्थ्यो। र अब उसले मेरो छातीमा लात हान्न आफ्नो मोटरसाइकल जुत्ता प्रयोग गर्दै थियो।
  
  
  यो पीडाले मेरो दृष्टि धमिलो पारेकोले मैले रिवालाई देख्न सकिन। मलाई उनी कहाँ थिइन् वा गुर्नेकले उनलाई के गरिन् भन्ने पनि थाहा थिएन, तर उनले मलाई मद्दत गर्न सकेनन्, यो निश्चित छ। गुरनेकले मलाई फेरि प्रहार गर्दा मेरो छाती फुटेको, हड्डीहरू एकैचोटि चकनाचुर भएजस्तो लाग्यो ।
  
  
  जंगली घोडाले आफ्नो सवारलाई फ्याँक्न खोजेझैँ म हिंस्रक रूपमा हल्लाएँ। "शिवलाई अब कुनै फरक पर्दैन, कार्टर," गुरनेकले आफ्नो अनुहारको तल्लो भाग लुकाएर पट्टी लगाएर पनि आफूले बुझेको स्पष्ट पार्दै भने। - म तिमीलाई मार्नेछु, ताकि तपाईं एक पटक र सबैको लागि समाप्त हुनुहुनेछ!
  
  
  उसको स्वरको स्वरबाट मैले भन्न सक्थें कि उसको मतलब थियो। ममाथि आक्रमण गर्ने अर्का भारतीयले एक मिनेटअघि मलाई भुइँमा हान्यो, खुट्टा समात्न खोज्यो । उसले मेरो छेउमा घोच्यो, र म एक हताश मानिस जस्तै लात हान्न जारी राखें, विशेष गरी जब गुर्नेकको खुट्टाले फेरि झट्का लगायो, मेरो छातीमा एक कुचल प्रहार।
  
  
  त्यतिबेला मैले दुवै हात जोडेर उसको खुट्टालाई बलपूर्वक झुकाएर मानिसको खुट्टा समातें। उसले आफ्नो सन्तुलन नगुमाउने प्रयास गर्यो। त्यसपछि अर्को सिखले मेरो पेटमा आफ्नो शक्तिशाली मुट्ठी हाने। असह्य पीडा थियो । मैले सास फेर्न सकिन, तर यदि मैले अहिले नै दिएँ भने, यी दुईले मलाई उनीहरूको ट्रफीहरूको गौरवशाली सूचीमा थप्नेछन्।
  
  
  मैले छोडेको अन्तिम बलले गुरनेकको घुँडा समातें र हड्डी भाँचेको आवाज तुरुन्तै सुन्न चाहन्छु। बरु, त्यो मानिस आफ्नो सन्तुलन गुमाएर अगाडि ढल्यो। अनि मैले मेरो खुट्टा अर्को भारतीयको पकडबाट मुक्त गरें। यताउता फर्केर म खुट्टामा उफ्रें ।
  
  
  गुर्नेकको ठुलो साथीले मलाई फेरि आक्रमण गर्ने अपेक्षा गरेको थिएँ तर ऊ उल्टो दिशामा दौडियो । मैले उसलाई टाढा जान दिन सकिन, किनकि ऊ खसेको पिस्तोलको पछि दौडिरहेको थियो। उनी हतियार उठाउन निहुरेर म उनको पछाडि थिएँ । मैले हावामा ठूलो फड्को मारें र फ्लाइङ किक प्रहार गर्न मेरो खुट्टालाई तनाव दिए।
  
  
  प्रहारको बलले, मेरो खुट्टाले भारतीयको पछाडीमा ठोक्यो, उसलाई भुइँमा फ्याँकियो। उसले संगमरमरको भुइँमा दुई पटक घुम्यो र बन्दुक उसको पहुँचबाट केही गज टाढा पुग्यो।
  
  
  तर पनि, बन्दुक उठाउन हतार गर्नु अघि, मैले मेरो काँधमा डराएर हेरे। गुर्नेक सजिलै हार मान्ने व्यक्ति थिएनन् । ऊ उठ्यो र मेरो छेउमा हिंड्यो। आफ्नो सम्पूर्ण तौल एउटै खुट्टामा राखेर लङ्गडा भए तापनि उनी हिड्न सक्षम थिए। तर सबैभन्दा अचम्मको कुरा भनेको अशुभ धातुको चमक थियो जसले मेरो ध्यान खिच्यो... भारतीयको दुई भाग भएको आँखाबाट जिलेटिनस पदार्थको साथ धातु टपकिरहेको थियो।
  
  
  गुर्नेकको पछाडि साँझको प्रारम्भिक छायामा अस्पष्ट व्यक्तित्व छ। रिवा सिंह अन्ततः स्टेजमा फर्किइन्। यसभन्दा केही समय अघि, उनले आफ्नो भूमिका राम्रोसँग खेले र, उनको डर र उडानको चिच्याएर, मलाई रक्षात्मकबाट आपत्तिजनक कार्यहरूमा जान अनुमति दिइन्।
  
  
  अब मैले उनलाई आँगनमा पार्क गरिएको मोटरसाइकलको काठीमा चढेको देखेँ। गुर्नेक भाग्न सकेनन्; म पछि हट्दा उसले लङ्गडा गरिरह्यो, दोब्बर भयो। तर उनले हातमा समातेको स्टिलेटो प्रयोग गर्नु अघि उसले मलाई आक्रमण गरेको विश्वास गर्दै मैले गलत हिसाब गरे।
  
  
  भारतीयले आफ्नो हात फिर्ता लिए, त्यसपछि अगाडि बढ्यो र चक्कु फ्याँक्यो। ब्लेड हावामा चिस्यायो। र यस पटक गुर्नेक झन्डै मिस भयो।
  
  
  रेजरको धारिलो ब्लेडले मेरो तिघ्राको मांसपेशी छेड्यो। मेरो घुँडाहरू टेक्यो र मलाई कमजोर महसुस भयो। मलाई चिच्याउन मन लाग्यो, तर मेरो ओठबाट निस्केको जस्तो देखिने चिच्याउलाई मैले दबाएँ। पीडाले मेरो नसा घुमाउँदै मेरो माध्यमबाट गोली हान्यो। उसले मलाई तातो सुई जस्तै छेड्यो, गहिरो र गहिरो, मेरो सम्पूर्ण शरीर सुन्न नभएसम्म, अब शारीरिक प्रतिरोधको सीमामा।
  
  
  यस्तो हुनु हुँदैनथ्यो।
  
  
  मैले मेरा मुट्ठीहरू समातें, मेरो दाँतहरू नचर्किएसम्म किन्चेँ, र कष्टकर पीडालाई डुबाउने प्रयास गरें। त्यसपछि मैले मेरो हात तल झारेँ, एक सेकेन्डको लागि मेरो आँखा बन्द गरे र अन्तमा मेरो तिघ्राबाट चक्कु तानें। मसँग रगतको प्रवाह रोक्न समय थिएन। तर, सौभाग्यवश, स्टिलेट्टोले तिघ्राको मांसपेशीको रक्तनलीलाई क्षति पुर्याएन।
  
  
  जे भए पनि, म अझै पनि मारिएको सुँगुर जस्तै रगत बगिरहेको थिएँ।
  
  
  मेरो ट्राउजरको कपडा मेरो खुट्टामा अड्किएको थियो, जहाँ एउटा ठूलो कालो दाग थियो, रगतले भिजेको मैले पहिले नै हराएको थियो। गुरनेकको पागल हाँसो हावामा गुन्जियो । भारतीय मेरो नजिक आउन थाले, र मैले यार्ड वरपरको भवनहरू मध्ये एकमा क्रल गर्ने प्रयास गरें। मैले उसको घुँडा घुमाउन सफल भएँ र ऊ लङ्गडा नगरी हिँड्न सक्दिन। तर उनी अझै हिँड्न सक्थे। तेस्रो कोब्रा एजेन्ट पनि मेरो पछि लाग्न थालेपछि ऊ अगाडि बढ्यो।
  
  
  मैले पछाडि फर्केर हेरें र मानिसले फेला पारेको बन्दुक देखे। म छुरासँग बसें, किनकी नन्चकहरू पहुँच बाहिर थिए। "रिवा," मैले दोहोर्याएँ। "कहाँ गयौ?"
  
  
  सायद यो टेलिप्याथी थियो। तर जे होस्, उसले मेरो "सुने"।
  
  
  मोटरसाइकलको गर्जनले मेरो पीडा र शारीरिक यातनालाई कम गर्दै आशीर्वाद दिने शक्ति थियो। अग्रभूमि सूर्यास्तको छायाको बिरूद्ध सिल्हूट गरिएको ठूलो लाइटहाउसको उज्यालोमा गुर्नेकको आकृतिको रूपरेखा बनाउँदै ऊ अन्धकारबाट निस्कियो। भारतीयले आफ्नो टाउको घुमाए र हात उठाए, मानौं कार रोक्न चाहन्छन्। उनको साथी, एक मांसपेशी युवा सिख, अर्कोतर्फ, उनी आफ्नो कार्यक्रम परिवर्तन गर्न चाहँदैनन् जस्तो देखिन्थे। उनी मेरो नजिक आइरहिन् । मेरो खुट्टालाई पूरै सुन्न पार्ने पीडालाई बेवास्ता गर्ने प्रयास गर्दै मैले खंजर समातें।
  
  
  गुर्नेकले सुनसान र परित्याग गरिएको संगमरमरको दरबारमा शरण लिन खोजे। अब जब उनी तत्काल खतरा वा खतरा थिएनन्, रिभालाई धन्यवाद, मैले मेरो ध्यान उनको साथीमा केन्द्रित गर्न सक्षम भएँ। पेस्तोलले गर्ज्यो र आगोको सास फेर्यो, तर गोधूलिको अन्तिम बत्ती निभ्ने बित्तिकै आकाशबाट पानी परेको अचानक अँध्यारोले उसलाई सावधानीपूर्वक लक्ष्य लिनबाट रोक्यो, र गोली मेरो केही मिटर भित्र उड्यो।
  
  
  मैले मेरो सास रोकें र एक घुँडा टेकेर, मेरो घाईते खुट्टा पछाडि तान्दै। मैले आक्रमणकारीको सेतो पगडी र पेस्तोलको ब्यारेल पनि देखेँ। मैले उसले प्रयोग गरेका गोलीहरूको गन्ती गुमाइसकेको थिएँ, त्यसैले बन्दुक खाली थियो वा उसलाई अझै केही गोलीहरू बाँकी थिए कि भनेर मैले भन्न सकिन।
  
  
  जब मैले ट्रिगर क्लिक सुने, म फायर गर्न तयार थिएँ। बरु, भारतीय चुपचाप सराप्यो। उसले हतियारलाई फ्याँकिदियो र त्यो संगमरमरको स्ल्याबहरूमा ठोक्किएर खस्यो। अन्तमा, यो सबै मेरो विरुद्ध षड्यन्त्र भएको देखिन्थ्यो।
  
  
  सायद रिवाले गुर्नेकलाई कुण्ठित गरिन् । यदि "कुना" मा पर्याप्त थिएन भने, त्यसपछि भारतीय पक्षमा थियो। म उसलाई पछि बेअसर गर्न सक्छु, एक पटक मैले उसको पार्टनरलाई नकआउट गरें। मलाई थाहा थियो कि गुर्नेक निशस्त्र थिए, त्यसैले रिवाले परिस्थिति आफैं सम्हाल्न सक्छिन्।
  
  
  अब मैले एउटा अपरिचित भारतीय, शिवको व्यक्तिगत एजेन्टसँग सम्झौता गर्नुपर्ने थियो। म तनावमा र मेरो सास रोकें। मानिस अन्धकारबाट निस्केको एउटा विशाल रूप मात्र थियो। बादलले चन्द्रमा छोप्यो, चम्किलो अनुहारलाई छोप्यो, र फतेहपुर सिक्रीको आँगन छायाँमा डुब्यो। मैले आँखा चिम्लेर अँध्यारोमा हेर्ने प्रयास गरें । मेरो प्रतिद्वन्द्वी कुनै जोखिम लिन चाहँदैनथे किनभने मैले उसको चाल सुन्न सकिन। मैले मेरो तिघ्राबाट चक्कु निकाल्दा उसले मलाई देख्यो कि भनेर मलाई पक्का भएन, वा म सशस्त्र हुँ भनेर उसलाई थाहा थियो।
  
  
  स्टिलेटो अब एक बहुमूल्य हतियार भएको छ कि मैले मेरो ननचकहरू गुमाएको छु। र म सधैं रगत बगिरहेको र निको हुने समय नभएको घाउबाट मेरो खुट्टा अशक्त भएकोले कराटेको मेरो गहिरो ज्ञानमा भर पर्न सकिन। रगतको कमीले मलाई कमजोर र कमजोर बनाउँदै थियो, र यदि मैले मेरो खुट्टामा ब्यान्डेज नगरेको भए, म चाँडै समस्यामा पर्न सक्छु।
  
  
  म चिच्याएँ । - आऊ, हरामी! तपाईं के को लागि प्रतीक्षा गर्दै हुनुहुन्छ? - त्यहाँ निन्दा, विशेषण र अपमानहरू छन्, जसले भारतमा तुरुन्तै व्यक्तिको गर्वलाई असर गर्छ। सायद "करानी" ती मध्ये एक थिएन, तर पहिले नै उपमहाद्वीपको चलन र रीतिरिवाजको मेरो ज्ञानले चाहिने धेरै बाँकी थियो। - के तपाई डराउनुहुन्छ? यो सत्य हो? - म चिच्याउन थालेँ, छायामा उसको विशाल रूपरेखा खोज्ने प्रयास गर्दै।
  
  
  रीवाले हाम फालेको मोटरसाइकलको हेडलाइट मेरो दिशातिर लागेको थिएन। यो हरेक सेकेन्ड अँध्यारो र अँध्यारो हुँदै गयो, र म मासु र रगतमा कसैलाई भेट्टाउने आशामा जारी राखें। त्यसपछि ममाथि ठूलो भार पर्‍यो। मलाई मेरो पछाडि फ्याँकियो, मेरो घाइते खुट्टा मेरो मुनि पिन भयो।
  
  
  पीडा चरम थियो, फोस्फोरेसेन्ट प्रकाशको अनौठो प्रतिबिम्ब मेरो आँखा अगाडि नाच्यो। मैले टाउको हल्लाएँ र उज्यालोका बिन्दुहरूलाई धकेल्ने प्रयास गरें। मेरो खुट्टा आधा मुट्ठीले, म शाब्दिक रूपमा सिख जवान सिखको वजनले भुइँमा टाँसिएको थिएँ। तर जब उसको मुट्ठीले मेरो बङ्गारामा प्रहार गर्यो तब मैले शाब्दिक रूपमा आफूलाई जमिनबाट उठेको महसुस गरें। मैले मेरो टाउको छेउमा टेकें, भारी सास फेर्दै। - फोहोर बास्टर्ड! - अन्ततः सही शब्द सम्झेर, मैले चिच्याएँ।
  
  
  उसलाई स्पष्ट रूपमा उपनामको छनोट मन परेन, र उसले आफ्नो मुट्ठीले दोस्रो पटक प्रहार गर्यो। मैले अनुहारमा मानिसको तातो, दुर्गन्धित सास महसुस गरें। उहाँ जनावर हुनुहुन्थ्यो, मानिसको रूपमा साँढे। र उसले कुनै शब्द बिना जवाफ दियो ... केवल आफ्नो मुट्ठीले। त्यसपछि उसले आफ्नो हात मेरो तिघ्रामा थिचेर मेरो घाइते खुट्टामा लात हान्न सफल भयो।
  
  
  मेरो खुट्टा अझै रगत बगिरहेको थियो, यो पहिले भन्दा धेरै दुख्यो। स्टिलेटो ब्लेड मार्बल टाइल्स विरुद्ध स्क्र्याप गरियो। तर मलाई अझै थाहा थिएन कि सिख इन्डियनले म सशस्त्र हुँ भनेर याद गरेको थियो कि थिएन। - म तिमीलाई शिवमा फर्काउनेछु, कार्टर! मलाई भुइँमा टाँस्दै उसले श्वास फेर्यो। - तर सबै एक टुक्रा मा छैन!
  
  
  - कस्तो डरलाग्दो! मैले ठट्टा गर्ने स्वरमा गुनगुनाएँ, उसले मेरो तिघ्रामा आफ्नो घुँडा थिच्दा मेरा ओठहरू पीडाको मुस्कानमा घुमिरहेका थिए। मेरो हात र औंलाहरू सुन्न थाले, घाउबाट रगत टपकिरहेको थियो, र भारतीयले मेरो हात समातिरहेको थियो। केहि सेकेन्ड र म अब चक्कु समात्न सक्दिन। र यदि यो हुन्छ भने, तब यो मेरो लागि सबै समाप्त भयो।
  
  
  मैले आफ्नो हात अगाडि बढाउन थाले, तीखो, अझै रगतले भरिएको ब्लेडलाई भारतीय पक्षको नजिक ल्याउने प्रयास गरें। मैले फुसफुस गरें । - तिम्रो नाम के हो? आखिर, हामीले अझै आफ्नो परिचय दिएका छैनौं!
  
  
  "भुक्ने," उसले मुस्कुराउँदै भन्यो। - विजयी छाल।
  
  
  "भुक्ने, हारेको," मैले उसलाई सच्याएँ र अचानक चक्कुले मेरो हात मेरो प्रतिद्वन्द्वीको पक्षमा सारें। यसले मैले छोडेको सबै शक्ति लियो, सही सीमासम्म।
  
  
  तर यसले काम गर्यो। भगवानलाई धन्यवाद यसले काम गर्यो।
  
  
  धारिलो ब्लेडको टुप्पोले जवान सिखको कपासको शर्टलाई माखन जस्तै च्यात्यो। म रोकिनँ। उसले घुँडा टेकेर भाग्न खोज्दा मैले खंजरलाई अझ गहिरो पारेँ। रणनीति परिवर्तन गर्न धेरै ढिलो भयो। अब उसले मलाई रोक्न सकेन। मैले उसको दुईवटा करङको बीचमा स्टिलेटो हालेँ, मासु र मांसपेशीलाई कसाईले बाछोलाई च्यातिएझैँ टुक्रा पारेँ।
  
  
  जवान भारतीय उसको छेउमा लड्यो र मैले चक्कु छोड्दा उसको पीठमा भारी ढले। हताशताको बलले, म काम पूरा गर्न माथि क्रल गरें, मेरो रगत बगिरहेको खुट्टामा त्यो दर्दनाक पीडा महसुस गर्न एक सेकेन्ड पनि रोकिएन। स्टिलेटोलाई लाइको छेउमा हिल्टसम्म एम्बेड गरिएको थियो। मानिस निसासिरहेको थियो, सास फेर्न खोज्दै थियो। मैले चक्कुको ह्यान्डललाई बाहिर ननिकाएर घुमाए।
  
  
  मैले छुरा प्रहार गर्दा उसको छेउबाट बाक्लो, तातो रगतको धारा बग्यो, ब्लेड उसको छातीमा टाँसिएको थियो। - सुँगुर! -भारतीयले हासेको छ । - तर पनि... तिमी मर्नेछौ... मर्ने छौ, कर...
  
  
  यी उनका अन्तिम शब्द थिए ।
  
  
  म चाहन्थें कि तिनीहरू अगमवाणी हुन नपरोस्।
  
  
  
  
  १३
  
  
  लाइको रगतले मेरो हात चिप्लो र टाँसिएको थियो। जबसम्म मैले उसको छातीमा काटेको थिएँ, त्यसले प्रचुर मात्रामा प्रहार गरिरह्यो, जबसम्म म उसको मृत्यु भइसकेको निश्चित नभएसम्म रोकिएन। उसको घाँटीबाट एउटा गुरगुर आयो; ऊ अब बोलेन, तर आक्रोशित रूपमा आफ्नो छाती माथि उठ्यो र तल। अन्ततः प्यान्टिङ रोकियो; मैले उसको मुटुमा हात राखेँ । मांसपेशिहरु को बन्डल एक आक्षेपार्ह मुटुको धडकन को कारण, एक अनैच्छिक स्नायु कम्प, एक कम्पन जसले उसलाई टाउको देखि पाउ सम्म हल्लायो।
  
  
  उसले फेरि हलचल गर्यो, त्यसपछि जम्यो।
  
  
  म पछाडि सरें, मेरो घाइते खुट्टा मेरो अगाडि फैलियो। हतार हतार हतार गर्दै मैले आफ्नो शर्ट फुकालें, छुराले काटें र घरेलु ब्यान्डेजले घाउमा पट्टी लगाउन थालें। गहिरो घाउबाट बगिरहेको रगतलाई ब्लट गर्न मैले दुई पट्टी लिएँ।
  
  
  केही बेरपछि आँखाले रिवालाई खोज्दै खुट्टामा उभिन खोजेँ । केटीले उत्कृष्ट काम गरिन्, र अब मैले उनलाई गुर्नेकलाई बेवास्ता गर्न मद्दत गर्न आवश्यक छ। पछि... ठीक छ, पहिले म गुर्नेकलाई हटाउनेछु, र त्यसपछि म अर्को चालमा जान्छु।
  
  
  मैले सुनें र लगभग तुरुन्तै एक बेहोस गुनगुनाह सुनें ... मोटरसाइकल इन्जिनको गुन्ज, टाढाबाट बजिरहेको थियो। चन्द्रमालाई लुकाएका बादलहरू हराएपछि आँगन उज्यालोले नुहाएको थियो। म छक्क परें कि प्रकृतिका शक्तिहरू मेरो पक्षमा थिए, मानौं तिनीहरूले मलाई बचाउन आफ्नो वचन दिएका थिए। यो सुरुमा अँध्यारो थियो, र प्रकाशको कमीले मलाई सुरक्षित गर्यो, मलाई लाइउसलाई हराउन र मार्न अनुमति दियो।
  
  
  तर अब, जब जवान सिख मरेको थियो, मेरो शक्ति वा धूर्तता देखेर छक्क परेको थियो, चन्द्रमा आफ्नो फिक्का चमकले परित्याग गरिएको सहरको आँगनमा बाढी आएको थियो। मैले लाइको आकृति हेरे, जो उनको पिठ्युँमा पल्टिएको थियो, उनको सेतो शर्ट सुकेको रगतले दाग थियो। उसको ओठ मुस्कानमा घुमेको थियो जसले उसको नियमित सेतो दाँत देखाउँदछ र उसको गिजा पान गमले रातो दाग थियो। लाश संगमरमरको स्ल्याबहरूमा गतिहीन थियो, भयानक पीडाको मुद्रामा घुमाइएको थियो।
  
  
  मैले कुनै पछुतो महसुस गरेन र जवान भारतीयको मृत्युमा आपत्ति पनि गरेन, किनभने यो बाँच्नको कुरा थियो। या त लाइ वा म। मैले जमेको, रगतले लतपतिएको शरीरबाट टाढा हेरे र फेरि मेरो खुट्टामा पुग्ने प्रयास गरें। मैले आफ्नो खुट्टामा बस्न सक्नु अघि धेरै पटक प्रयास गर्नुपर्‍यो।
  
  
  मैले मेरो घाईते खुट्टा तानें, जुन लगातार धकेलिरहेको थियो र रगतको कमीले अझै सुन्न थियो। म आँगनको छेउमा हिंडें, मेरो नन्चकहरू जहाँ तिनीहरू खसेका थिए र एकै समयमा लाइको बन्दुक उठाउन एक क्षणको लागि रोकिए।
  
  
  मलाई थाहा भएसम्म गुर्नेक निशस्त्र थिए । मसँग एउटा आदिम पूर्वीय हतियार र रेजर-तीखो ब्लेड भएको बहुमूल्य जर्मन स्टिलेटो थियो, जसले मेरो ज्यान बचायो। र त्यसमाथि, रिवासँग मोटरसाइकल थियो। निस्सन्देह, केटी र गुरनेकलाई फतेहपुर सिकरीको स्थलाकृति मैले भन्दा धेरै राम्रोसँग थाहा थियो, जुन फाइदा र बेफाइदा दुवै थियो। किनकी यदि खाली र परित्याग भवनहरूको यो चक्रव्यूहबाट बाहिर निस्कने बाटो थियो भने, गुर्नेकलाई थाहा हुनुपर्छ, जबसम्म रिभाले उसको भाग्न रोक्न र म नपुग्दासम्म उसलाई पासोमा राख्न सक्षम भएन।
  
  
  म एक क्षणको लागि रोकिए र मोटरसाइकलको इन्जिनको बेहोस आवाज सुनें। यो विशेष दर्शक हल, दिवान-ए-खास पछाडिबाट आयो। मैले किनेको गाइडबुकमा दरबारको एउटा दृष्टान्त देखेको याद आयो, एउटा विशाल केन्द्रीय स्तम्भ भएको भव्य भवनको कालो र सेतो तस्बिर जहाँबाट चारवटा उस्तै कोरिडोरहरू छन् जुन आकारमा माथिल्लो बालकनीको छेउमा पुगेका थिए। एक वर्ग।
  
  
  केटीको सहायतामा छिट्टै आउन सक्ने कुनै उपाय थिएन। म पाइला पाइला टेकेर हिँड्नुपर्थ्यो, मेरो खुट्टालाई भारी सामान जस्तै पछाडि तानेर। घाउमा पट्टी लगाएर रगत बग्न बन्द गरेपछि अहिले दुखाइ कम भएको छ । तर मलाई दुख्यो । कुरालाई नराम्रो बनाउनको लागि, यसले मलाई पहिले भन्दा बढी कमजोर बनायो, मेरो चालहरू, सामान्य गतिमा चल्ने मेरो क्षमतालाई धेरै ढिलो बनायो।
  
  
  कराटे किकहरूको प्रयोग अब प्रश्नको बाहिर थियो, र प्रत्येक मुक्का र पंच आन्दोलन समस्याग्रस्त र गाह्रो भयो किनभने गुरुत्वाकर्षण र सन्तुलनको पर्याप्त केन्द्र कायम गर्न ठूलो प्रयास चाहिन्छ। । । । अब पहिले भन्दा बढि, मैले लगभग अनन्य रूपमा nunchucks र stiletto मा भर पर्नु परेको थियो।
  
  
  हलको नजिक पुग्दा कारको इन्जिन मेरो कानमा ठुलो स्वरमा गुन्जियो । पहिले टाढाको र अस्पष्ट रम्बल भएको कुरा सुस्त रम्बलमा परिणत भयो। म एउटा बाहिरी स्तम्भमा टाँसिएको थिएँ, जसको आकार आकर्षक थियो र ठूलो हात्तीको दाँत जस्तो थियो। म आराम गर्न र मेरो विचारहरू सङ्कलन गर्न रोकें। प्रकाशको शक्तिशाली किरणले मेरो अगाडिको बिन्दुलाई छेड्यो। त्यसपछि दौडने पाइलाको आवाज ।
  
  
  - रेवा! - म चिच्याएँ। - उ कहाँ छ?
  
  
  उसले मलाई जवाफ दिइन, तर केही बेरपछि गुर्नेक भवनबाट बाहिर निस्केर आँगनतिर दौडिन्। मैले उहाँलाई पछ्याउन थालेँ, यद्यपि म उहाँसम्म पुग्न सक्दिनँ भनेर मलाई राम्ररी थाह थियो। ऊ लगभग सामान्य गतिमा दौडिरहेको थियो, त्यसैले मैले महसुस गरें कि उनको घुँडा अब दुख्दैन। त्यतिकैमा रिभा स्टेजमा आइन् । उनी मेरो छेउबाट गइन् र मलाई बस्नको लागि इशारा गरिन्। उसको अनुहार तनावग्रस्त थियो, उसको निधारमा झुर्रिएको थियो; यो एक अनुहार थियो जसले पूर्ण दृढतालाई धोका दिएको थियो, चिसो र गणना गर्ने दृढताको मुखौटा।
  
  
  म उनीप्रति गर्व गर्छु भनेर अस्वीकार गर्न सक्दिन। मैले लाइबाट छुटकारा पाउन सफल नभएसम्म गुरनेकलाई फँसेको जनावर झैँ खाडीमा राखेर उनले आफ्नो काम राम्ररी गरिन्। र अब जब लाइ मरेको थियो, त्यहाँ एक मात्र कोब्रा एजेन्ट ठीक गर्न बाँकी थियो। मैले ननचाकुको लठ्ठीलाई टाउकोमाथि उठाएँ, एउटालाई बलियोसँग समातें र अर्कोलाई फ्याँकिदिएँ।
  
  
  हातको गोलाकार चालले लठ्ठीलाई गति दियो... जसले, गुर्नेकको योजना र उसको जीवनलाई निर्णायक रूपमा ध्वस्त पार्छ भन्ने मलाई आशा थियो। रिभाले आँगनको टाढाको छेउबाट इन्डियनलाई औंल्याइरहेको थियो। लाइटहाउसबाट उज्यालोको किरणले शाही दरबारको भूतिया आर्केडहरू र कोलोनेडहरूलाई उज्यालो बनायो, तिनीहरूलाई अभिव्यक्तिवादी चित्रकला जस्तै बनाइयो।
  
  
  तर गुरनेकले आफ्नो पाइला दोहोर्याउँदै हिड्न थालेको बाटोमा रमणीय केही थिएन। उसले मलाई देख्यो, र अब रिवाले मोटरसाइकलमा हराएको गाईवस्तुलाई पक्रन खोज्ने गोठालोले मोटरसाइकलमा पछ्याइरहेको उनको सामनाबाट बच्ने कुनै उपाय थिएन। भारतीय अब डरलाग्दो र हताश, मार्ने जनावर थियो।
  
  
  उसले मेरो वरिपरि घुम्न खोज्यो, तर फेरि रीवाले आफ्नो बाटो काटेर आफ्नो कौशल देखाइन्। उसलाई झन्डै हिर्काइ। केटीले सीधा टकरावबाट बच्नको लागि सक्दो गरे, र मैले उसलाई दोष दिन सक्दिन। म पनि उसलाई बाइकबाट फ्याँकिदिन चाहन्नथें ।
  
  
  यद्यपि, उसलाई नछोइकन, उनले उसलाई भाग्नबाट रोक्न, उसलाई आफ्नो बाटोमा राख्न व्यवस्थित गरिन्। नुनचाकु मेरो टाउको माथि घुम्यो, र रिवा फेरि अगाडि बढ्यो, गुर्नेकलाई मतिर जान बाध्य पार्दै, मैले मृत्युको साधनलाई छोडिदिएँ र हावामा काटिएको हेरे।
  
  
  "हत्यारा" लाठीहरू फेरि धेरै काममा आए। म अझै यो दृश्य हेरिरहेको थिएँ, एक कदम अगाडि बढ्दै, जब गुर्नेक चिच्याए र छेउमा झुक्यो: उसको छातीमा लाठीले प्रहार गर्यो। मुट्ठीले केन्द्रमा हिर्काएजस्तै प्रभाव थियो र यसले उनको सास लियो। ऊ छक्क पर्यो, पीडाले मातेको, आफ्नो सन्तुलन राख्न असमर्थ।
  
  
  म अगाडि बढें, सकेसम्म चाँडो अघि बढें, स्टिलेटोलाई हातको लम्बाइमा समातेर। खेर फाल्ने समय थिएन, किनकि गुर्नेकलाई हटाएपछि पनि मैले शिवको सामना गर्नुपरेको थियो, जसको नरकको जालबाट म छुटेको थिएँ, तर बदलामा जसले मलाई आफ्नो अनुहार देखाउँदैनन् ।
  
  
  म उहाँसम्म पुग्नुअघि नै गुरनेक फेरि आफ्नो खुट्टामा थिए। उसले नन्चाकु समात्यो, तर त्यो क्षण सम्म यो हतियार कहिल्यै देखेको वा प्रयोग गरेको स्पष्ट छैन। उसलाई यो कसरी ह्यान्डल गर्ने थाहा थिएन, त्यसैले उसले मलाई फ्याँक्यो। लट्ठीहरू खसे र गुर्नेक मतिर दौडिएझैँ म उठाउन निहुरेँ ।
  
  
  भारतीयले मलाई मुक्का हानेर जीवनको लागि लड्दै मैले आफूलाई फेरि आफ्नो ढाडमा तानिएको पाएँ। ऊ अब तर्क गर्न सक्षम थिएन: एक जिलेटिनस र रगत पदार्थ उनको च्याटेको आँखाबाट टपकिरहेको थियो, यो केवल एक पागल मानिसको अनुहार थिएन, तर एक राक्षसको अनुहार थियो।
  
  
  उसले मलाई मेरो कुहिनोमा हिर्काउनुभयो, र मेरा औंलाहरूले अनैच्छिक रूपमा तिनीहरूको पकड ढिलो गरे। मेरो हातबाट छुरा खस्यो । मैले आँखा चिम्लिएर आफ्नो हात अगाडि बढाएँ, तर भारतीयले फेरि आफ्नो हातको हत्केलाले मेरो घाँटीमा हिर्काए। उसलाई कराटेका नियमहरू थाहा थिएन, तर हाम्रो अघिल्लो भेटहरूमा उसले केही सिकेको हुनुपर्छ। र अब उहाँले मलाई समाप्त गर्न आफ्नो वजन र बुद्धि प्रयोग गर्नुभयो।
  
  
  रिभाको मोटरसाइकल चर्को स्वरमा रोकियो, हाम्रो शरीरलाई प्रकाशको किरणले उज्यालो पार्दै। मैले उनको कारबाट ओर्लेको सुने, तर मलाई थाहा थियो कि उनले मलाई मद्दत गर्न सक्दिनन्। र गुर्नेकले मेरो घाईते खुट्टामा लात हानेको कारणले, मैले सपना देखेको द्रुत र सजिलो जितको दृष्टिमा थिएन। मानिस आतंकमा थियो र यसले उसलाई दोहोरो बल र दृढता दियो। उसले आफ्नो जीवनको लागि लड्यो।
  
  
  म पनि।
  
  
  म मेरो हत्केलामा उभिए र उसलाई फ्याँक्ने प्रयास गरें। म मेरो छेउमा लडें, तर ऊ फेरि ममाथि खस्यो। तथापि, बीचमा, मैले लठ्ठीहरू समात्न सफल भएँ, प्रत्येक हातमा एउटा, बीचमा भैंसीको छालाको टुक्राको साथ। अब हतियार प्रयोग गर्ने अर्को कुनै तरिका थिएन, जुन तरिका मैले अहिलेसम्म अनुभव गरेको थिएन। यदि मैले गुरनेकको घाँटीमा छालाको डोरी कस्ने भए, दुईवटा लट्ठीले मलाई उसको शरीर प्रयोग गर्न मद्दत गर्थे।
  
  
  उसले मेरो छेउमा आफ्नो घुँडा थिचेर मलाई मृगौलामा मुक्का हाने, जसले गर्दा मलाई पीडाले कराउन थाल्यो। संगमरमरको टाइलहरू मेरो आँखा अगाडि नाचिरहेको जस्तो देखिन्थ्यो, र टाढाका स्तम्भहरू दोब्बर र तीन गुणा बढ्दै थिए। मैले मेरो दृष्टि केन्द्रित गर्ने प्रयास गरें, तर सबै कुरा धमिलो देखिन्थ्यो, नजिक आयो, र त्यसपछि गायब भयो।
  
  
  अहिले पागलपनको चपेटामा परेको गुरनेकले मैले नबुझेको भारतीय बोलीमा शब्दहरू थुक्यो। तर यदि मैले उसले ठ्याक्कै के गुनगुनाउँदै गरेको सुनेको छैन भने, मलाई उसको असंगत वाक्यांशहरूको अर्थ बुझ्न गाह्रो थिएन; नम्रतामा भन्नुपर्दा यो आशावादी वा मैत्रीपूर्ण भाषण थिएन।
  
  
  मैले मेरो खुट्टामा दुखाइको पीडा महसुस गरें, उसको तौलमा झुकेको। भारतीयले आफ्नो स्टिलेटोको लागि पुग्दा मैले टाउको घुमाए, आफ्नो तौल दायाँतिर सार्दै खंजर उठाउन। त्यही क्षण म एक घुँडा टेक्न थालेँ।
  
  
  तर, उनले त्यति सजिलै हार मानेनन् ।
  
  
  चक्कु प्रहार गर्न अन्धो छुरा प्रहार गर्दै उनी अगाडि बढे। म सकेसम्म टाढा गएँ, मेरो दूरी कायम राख्ने प्रयास गर्दै। अचानक, रिवा विचलित भारतीयको पछाडि देखा पर्‍यो र उसको पछाडि र काँधमा मुक्का हान्न थाल्यो। उसलाई चित्त दुख्यो वा नहोस्, केही फरक पर्दैन । उनको हस्तक्षेपले जवान सिखलाई मेरो लागि रक्तपातपूर्ण स्टिलेटो ब्लेडबाट बच्न र उसको घाँटीमा छालाको डोरी लपेट्न पर्याप्त विचलित गर्‍यो।
  
  
  यो कसरी सुरु भयो: पहिले मेरो होटेलको कोठामा हमला, त्यसपछि अशोक आनन्दलाई बारको शौचालयमा घाँटी थिचेर हत्या गरियो। र अब शिवको सेवामा लागेका ठगहरूको नीच गिरोहको अर्को प्रतिनिधिमाथि पर्दा लाग्न लागेको थियो।
  
  
  मैले गुर्नेकको घाँटीमा भैंसीको डोरी कसेर दुईवटा लट्ठीलाई बलियोसँग समातें। भारतीयले एकै समयमा अचम्म र डरलाग्दा कराउन छोड्यो, र स्टिलेटो फ्याँक्यो, आफ्नो घाँटीबाट डोरीलाई धकेल्न खोज्यो। यदि मैले निचोड गरिरहने भए ऊ बाँच्ने थिएन।
  
  
  मैले आफ्नो वरिपरि लट्ठीहरू घुमाए र तिनीहरूलाई समातें। मैले गुर्नेकको अनुहार देखिनँ र उसलाई हेर्न पनि मन लागेन । उसले हावा निल्ने प्रयास गर्यो, उसको सास फेर्न दम र घरघराहट थियो, तर हावा उसको फोक्सोमा पसेन। निराशाबाट उत्तेजित, उनले आफ्नो बाँकी शक्तिले आफ्नो जीवनको लागि लडे। र त्यो पर्याप्त थिएन।
  
  
  मेरो खुट्टा र थकानको बावजुद अब म नियन्त्रणमा थिएँ। मैले कर्डलाई कडा तानें, लट्ठीहरूको लागि धन्यवाद, जसले मलाई आवश्यक दबाब लागू गर्न अनुमति दियो। अर्को गुर्गल भारतीयको ओठबाट निस्कियो, त्यसपछि त्यो मानिसले कुनै प्रतिरोध प्रस्ताव नगरी स्वीकार गर्यो। उसको शरीर अगाडी बढ्यो र ऊ अनुहार ढल्यो। तर पनि, गुरनेक आफ्ना देवताहरू, नागा सर्पहरूको काखमा फर्केका छन् भन्ने कुरामा पूर्णरूपमा ढुक्क नहुँदासम्म मैले ननचाकुलाई छोडिनँ।
  
  
  जब मैले अन्ततः थाहा पाएँ कि ऊ निर्जीव छ, उसको शरीर चिसो संगमरमरको भुइँमा गतिहीन छ र उसको तिघ्राको एउटा मात्र मांसपेशी आक्रोशित रूपमा कम्पन भइरहेको छ, मैले उसलाई पल्टाएर उसको घाँटीलाई घातक छालाको तारबाट मुक्त गरें। उसको अनुहार नीलो थियो, उसको जिब्रो काटिएको थियो, उसको दाँतले लगभग दुई टुक्रा काटेको थियो, जसलाई उसले डरले च्यापेको थियो।
  
  
  "यो नराम्रो हुन सक्छ, यार," मैले गुनगुनाएँ। - गरिब नीरदलाई के भयो सोच्नुहोस् ...
  
  
  तर उसले मेरो कुरा सुनेन । धेरै मिहिनेत गरेर, गुरनेकको आकृतिबाट आँखा नहटाएर म बिस्तारै उभिएँ । तर उहाँ मरेकाहरूबाट बौरी उठ्नुहुनेछैन। भारतीय हताशसँग लडे, हामीले उसलाई उसको हक दिनुपर्छ। तर अन्तमा यो सबै केहिमा समाप्त भयो।
  
  
  ऊ मरेको थियो।
  
  
  "मलाई उसको लुगा खोल्न मद्दत गर्नुहोस्," मैले केटीको नजरलाई बेवास्ता गर्दै रिवालाई भनें, जसले मलाई चिन्तित, मौन टकराइरहेको देखिन्छ।
  
  
  मैले शर्टलेस भएको र मेरो प्यान्टको दाहिने भाग रगतले भिजेको देखेर उनले कुनै प्रश्न सोधिनन्। उनी निहुरेर फर्किएर गुरनेकको शर्टको बटन खोल्न थालिन् । भारतीय "ज्याकेट" रगतले दागिएको थियो, तर यो अझै पनि केहि भन्दा राम्रो थियो।
  
  
  रिभाले मरेको मान्छेलाई कहिल्यै हेरेन, सम्मान वा विनम्रताको कारणले होइन, तर त्यो मानिस एक अप्रिय दृश्य थियो, र म केटीलाई दोष दिन सक्दिन कि त्यो सुन्निएको, रगतले भरिएको अनुहारलाई नीलो जिब्रोले बाहिर नहेर्न खोजेकोमा। चुहिएको आँखा वरपरको हड्डी मोटरसाइकलको हेडलाइटको चम्किलो किरणमा अनौठो रूपमा चम्किरहेको थियो।
  
  
  त्यसपछि मलाई त्यही दिन शिवको हवेलीमा रिवाले बताएको एउटा कुरा याद आयो। उनी विस्तारमा गएकी थिइनन्, तर उनको मतलब के हो भनेर बुझ्न धेरै समय लागेन। उनका काकाले उनलाई सबैभन्दा नीचको लागि प्रयोग गरे, किनभने उनलाई आफ्ना पुरुषहरूको जुनूनलाई सन्तुष्ट पार्न बाध्य पार्ने उदास स्वादको कारण।
  
  
  र अब मलाई गुर्नेक वा आँगनमा मरेका दुई जना पुरुषहरूका लागि कुनै पछुतो महसुस भएन, मेरो क्रोधको शिकार भएन जति जीवित रहन र मिशन पूरा गर्ने मेरो दृढ संकल्प।
  
  
  खुट्टा वरिपरि बेरेको रगतले भरिएको ब्यान्डेज हटाएपछि मैले पनि पाइन्ट फुकालेर रिवालाई गुर्नेकको लाशको छेउमा राखेँ । म यार्ड पार गरे र मैले पहिले देखेको रक पूल तिर लागें। वर्षाको पानीले भरिएको थियो । मैले एउटा घुँडा टेकेर घाउ सफा गरें, घाउलाई संक्रमण नहोस् र मेरो खुट्टामा ग्याङ्ग्रीन हुनबाट जोगाउन फाटेको शर्टबाट भिजेको पट्टी लगाइदिएँ। मलाई पानी दूषित छैन भनेर पनि पक्का थिएन, तर त्यो क्षण मसँग अर्को विकल्प थिएन, त्यसैले मैले मौका लिने निर्णय गरें।
  
  
  म रीवा फर्केपछि केटीले मृतकको पाइन्ट र कुर्ता फुकालिन् । तिनीहरू कम्मरमा अलिकति ठूला थिए, तर मैले स्वर्गीय गुर्नेकको बेल्टले त्यसको पूर्ति गरें। रिवाले मलाई मेरो शर्ट लगाउन मद्दत गरिन् र पछि उभिरहेकी थिइन्, चिसो भएजस्तै आफ्ना हातहरू रगडिन्।
  
  
  उनले कानाफुस गरिन् । - अब हामीले के गर्नुपर्छ, निक?
  
  
  "आउनुहोस् तपाईंको कार लिनुहोस् र विलामा जानुहोस्," मैले जवाफ दिए। उनको अनुहार तनावपूर्ण, डुबेको थियो, मानौं सबै भावनाहरू रहित थियो। उनले धेरै कुराहरू पार गरिसकेकी थिइन्, र अझै पनि उनी त्यहाँ थिइन्, पहिले भन्दा धेरै दृढ। मैले उनको बुबालाई सम्झेँ, के उनीसँग पनि छोरी जस्तै ठूलो आन्तरिक शक्ति छ कि भनेर सोच्दै। यस अवस्थामा, उहाँ बाँच्नको लागि सक्षम हुनुहुनेछ र हामीले उहाँलाई फेला नपरेसम्म होल्ड गर्नुहुनेछ।
  
  
  - अब के हुनेछ? – रिवाले सोधिन् । - कसरी ... तपाईं यो कसरी गर्न जाँदै हुनुहुन्छ? - उनले थपे, मेरो घाइते खुट्टालाई औंल्याए।
  
  
  धेरै जसो पीडा कम भएको थियो र म पहिले भन्दा कम प्रयासमा हिड्न सक्छु। मैले नन्चकहरू फोल्ड गरें, तिनीहरूलाई मेरो पछाडिको प्यान्टको खल्तीमा राखें, र स्टिलेटोलाई मेरो हातमा राखेको छालाको म्यानमा राखें।
  
  
  - कसरी? - मैले दोहोर्याएँ। - चिन्ता नगर्नुहोस्। म केही उपाय खोज्छु।
  
  
  "तिमीले सधैं केहि खोज्छौ," उनले हाँस्न खोजिन्।
  
  
  आग्रा हुलाक कार्यालयमा मैले खुट्टामा घाईते भएका रञ्जित र जवान सिखको गन्ती नगरी उनका काका पाँच जना मानिससँग बाँकी रहेको बताइन्। त्यसोभए, अगाडि शिव र हक्षी बाहेक दुई पुरुषहरू बाँकी थिए। यो सजिलो हुनेछैन... तर हो, यो मिसन सुरुदेखि नै सजिलो थिएन।
  
  
  
  हामी चुपचाप गाडी चल्यौं। रिवाको दुबै हात सानो कारको स्टेयरिङमा थियो । जब फतेहपुर सिक्री हाम्रो पछाडि थियो, अँध्यारो र धुलोले ढाकेको, उनले आफ्नो टाउको घुमाए र ड्यासबोर्डको दराजमा औंल्याइन्।
  
  
  "मैले तिमीलाई उपहार ल्याएको छु," उनले भनिन्। "मलाई माफ गर्नुहोस्, मैले तपाईंलाई यो चाँडै दिएन, तर मलाई थाहा थिएन कि तपाईंलाई यसको आवश्यकता छ।"
  
  
  मैले दराज खोलें र त्यसमा मेरो हात टाँसें, मैले पिस्तौलको बट नछोएसम्म महसुस गरें। मैले ड्यासबोर्डको उज्यालोमा पेस्तोललाई जाँचें: यो सानो .22-क्यालिबर बेरेटा थियो, एक जवान महिलाको लागि एकदम असामान्य कुरा।
  
  
  तर रिवा पनि सबै दृष्टिकोणबाट असाधारण केटी थिइन्।
  
  
  बेरेटा नजिकको दायरा मा एक प्रभावकारी हतियार थियो। मैले याद गर्नु पर्ने थियो, मैले बन्दुक जाँच गर्दै रिभाले लोड गर्न सम्झेको कुरामा खुशी भयो।
  
  
  "जब हामी भिलाको दृश्यमा छौं, ढिलो गर्नुहोस् र केहि भएको छैन जस्तो व्यवहार गर्नुहोस्," मैले केटीलाई आदेश दिए, सिटमा तान्दै म देख्न सकिनँ। विशेष गरी यो खराब खुट्टाको साथ, म गम्भीर परीक्षाको लागि थिएँ; तर यदि सबै कुरा मैले आशा गरे जस्तै भयो भने, म चाँडै आकारमा फर्कनेछु।
  
  
  "कसैलाई मद्दतको लागि कल गर्नु राम्रो होइन, निक?" यो मलाई धेरै जोखिमपूर्ण देखिन्छ, हामी दुई ती सबैको बिरूद्ध ... मेरो मतलब, "उनले मेरो आँखामा नर्भस भएर हेर्दै थपे, "हामी एक भयानक जोखिम लिन जाँदैछौं।"
  
  
  "अगाडिको बाटो यही नै हो," मैले जवाफ दिएँ र पूरन दासको बारेमा मलाई थाहा भएको सबै कुरा र अपरेशनको लागि मैले भारतीय गुप्तचर सेवाको सहयोग नलिनुको कारण भनेँ। मैले उनलाई दासको अफिसमा भएको "लिक्स" र शिवसँगको उनको सम्बन्धको कथा सुनाएपछि हामी घरको नजरमा भइसकेका थियौं।
  
  
  रिवाको गति कम भएपछि म सिटमा बसें । "अब देखि, तपाईं मेरो आँखा हुनुहुन्छ," मैले कानाफुस गरे। - तिमी ले क देख्यौ?
  
  
  - अझै केहि छैन।
  
  
  मैले हतार हतार उसलाई हेरे । उनी ह्वीलको पछाडि बसिन्, उनको पछाडि सिटमा थिचियो, उनको आँखा सीधा अगाडि स्थिर भयो। उसले मध्यम गतिमा राजमार्ग बन्द गर्यो; ढुङ्गा र ढुङ्गा गाडी मुनि उफरे ।
  
  
  एक्कासी रिभाले ब्रेक लगायो । - त्यहाँ दुई छन्! - उसले चिच्यायो। - दुई गार्ड!
  
  
  पछि गोली चलेको आवाज आयो । अन्तिम स्टप। त्यस क्षणदेखि, मसँग एउटै गल्ती गर्ने विलासिता थिएन।
  
  
  
  
  १४
  
  
  म चिच्याएँ । - तल सुत्नुहोस्! -
  
  
  मैले उसलाई तानेर सिटमा राखें। रिभा निकै सजिलो लक्ष्य बनिन् । बुलेटहरू सिट्टी बजाउँछन् र रिकोचेट क्रोधित हुन्छन्। सिसाको वर्षाले विन्डशील्डमा खन्यायो, जसले गर्दा काँचका ठूला टुक्राहरू हामीमाथि खस्यो।
  
  
  "निश्चल सुत्नुहोस् र म तपाईंलाई जारी राख्न संकेत नदिउन्जेल पर्खनुहोस्," मैले रिभालाई चेतावनी दिए। मैले ह्यान्डल तल झारेँ र ढोका खोले, धुलो बाटोमा क्रल गर्दै। ढोकाले मलाई अवरुद्ध गर्यो, गोली माथि सिट्टी बज्यो। दौडिरहेको पाइलाको आवाजले जमिन गुञ्जियो । मैले बेरेटा उठाएँ र लक्ष्य लिन पर्याप्त टाउको उठाएँ।
  
  
  पगडीधारी गोली चलाउने सिपाहीजस्तै लडे।
  
  
  त्यहाँ कोही मेरो पर्खाइमा थिए, र यो नाग थिएन, म त्यसमा ढुक्क थिएँ। मैले मान्छेको छातीमा दायाँ प्रहार गरें। उनका साथीहरूको विपरीत, उनको मृत्यु छिटो र अपेक्षाकृत पीडारहित थियो। तर अर्को गार्ड कतै देखिएन। मैले आँखा साँघुरेँ र बाटोलाई छेउमा स्क्यान गरें यदि उसले मलाई छक्क पार्न खोज्यो र पछाडिबाट मलाई आउनुहोस्।
  
  
  - तल बस्नुहोस्! - मैले रिवालाई कारबाट बाहिर ननिस्कन भनेर गुनगुनाएँ। उनी सिटबाट बाहिर निस्कन थालिन्, तर अचानक रोकिन् र मैले आदेश गरेजस्तै गरिन्।
  
  
  अर्को शट बज्यो, जसले मलाई अदृश्य शूटर लुक्ने ठाउँको राम्रो विचार दियो। आवाज दायाँबाट आयो, भिल्ला वरिपरि अग्लो र बाक्लो हेज पर्खाल पछाडि। यू र जुनिपरले मेरो प्रतिद्वन्द्वीलाई पूर्ण रूपमा लुकायो। म ढोकाको छेउमा रहेको ठाउँबाट ऊ मेरो पछाडि आइपुगेको भए, मलाई भाग्ने मौका पनि थिएन । त्यसैले मलाई छिटो सार्न आवश्यक थियो।
  
  
  मैले तुरुन्तै गल्लीमा हेरेँ र मलाई चाहिएको कुरा फेला पारे; मैले धुलो बाटोको छेउमा देखेको मुट्ठीको आकारको चट्टान वरिपरि आफ्ना औंलाहरू निचोडें। द्रुत गतिमा, मैले यसलाई कारको ढोकामा फ्याँकें र मेरो अगाडि करिब १० मिटर जमिनमा खसेकोले एउटा ठट्टा सुनेँ।
  
  
  अर्को गोली हावामा बज्यो। मैले शूटरलाई देख्न सकिन, तर उसले पनि मलाई देख्न सकेन। मैले सुनें, र चाँडै मेरो धैर्य मेरो तर्फ नभई उल्टो दिशामा दौडिरहेको पाइलाको आवाजले इनाम भयो। शिवको गार्ड, पागल र मेरो बीचमा उभिएको अन्तिम गोरिल्ला, बाक्लो बार पछाडि लुकेर दौडियो।
  
  
  मैले अर्को ढुङ्गा हानें, यस पटक पहिलो भन्दा ठूलो। फेरि पेस्तोल भुक्यो, गोलीले साँघुरो बाटोको बीचमा स-साना टुक्राहरू फ्याँक्यो। मेरो ओठबाट एउटा चिच्याहट निस्कियो, पीडाको छेड्ने विलाप। कहिल्यै थिएटर नगर्ने कसैको लागि खराब छैन, मैले तर्क गरे। यो धेरै टाढाबाट सुन्न सकिने लामो चिच्याहट थिएन, तर यो एक साँच्चै चिसो चिच्याहट थियो, र यसको प्रभाव थियो।
  
  
  हेजेजहरू टाउको पगडीमा बेरेर एउटा व्यक्तित्व स्वीकार गर्न छुट्टिए। धेरै ढिलो उसले थाहा पायो कि बाटोमा कोही मरेको मान्छे छैन। धेरै ढिलो, उसले महसुस गर्यो कि चिच्याएर उसलाई लुकाउन को लागी एक चाल थियो। उसले मेरो दिशामा नहेरेर टाढा तान्यो। तर अब उहाँसँग समय छैन ... सधैंको लागि, मलाई आशा थियो।
  
  
  .22-क्यालिबरको पेस्तोलले उनको काँधमा गोली हानेको थियो, उसलाई कठपुतली जस्तै घुमाएर यति बलियो बनायो कि उसले सन्तुलन र आवरणको लागि बारमा टाँस्नुपर्यो। मैले फेरि ट्रिगर तानेँ र दोस्रो गोलीले उसको निधारको बिचमा प्वाल पारेको बेला उसलाई डरलाग्दो नृत्य गरेको देखेँ।
  
  
  मान्छेको ओठबाट आवाज निस्केन ।
  
  
  हेडलाइटको अन्धो चमकमा आफूलाई फेला पार्दै, उसले आफ्नो हात उठायो र आफ्नो पेस्तोलबाट अर्को बेकारको गोली हाने। त्यसपछि ऊ बिस्तारै तल ओर्लियो, मानौँ बाटोको बीचमा बस्न मन लाग्यो, खुट्टा उसको अगाडि फैलाएर, उसको शरीर अगाडि झुक्यो, उसको टाउको छातीमा झुण्डियो।
  
  
  रिभाले आफ्नो टाउको उठाई, उभिई, र ड्यासबोर्डको छेउमा हेरी। “तर काका...” उनले सुरु गरिन्।
  
  
  "उनी छिट्टै यहाँ आउनेछन्, म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु," मैले फुसफुसाए। मैले गणना गरें कि बेरेटासँग अझै केही राउन्ड बाँकी छ, सिखको भारी .45 पिस्तौल भन्दा बढी। त्यसैले मैले हतियार लिएको छैन । म बिस्तारै खुट्टामा उठें र गोलीले भरिएको कारको ढोका पछाडिबाट बाहिर निस्किएँ। दुई जना मानिस सडकमा मरेका छन्, आफ्नै मूर्खताको सिकार भएका छन्, शिवको ईश्वरत्वमा उनीहरूको भोली विश्वास।
  
  
  तर बक्स वास्तविक थियो। उनको सम्पूर्ण भारतलाई जित्ने योजना पनि यथार्थपरक र निर्णायक छ। उहाँले "मानवीय" आवश्यकताहरू, आफ्ना मानिसहरूलाई खुवाउन र लुगा लगाउन चाहनुहुने कुरा गर्नुभयो, तर शिव सबैभन्दा निर्दयी तानाशाहमा झुकेका तानाशाह हुनुहुन्थ्यो, र उहाँको शक्ति प्राप्त गर्ने माध्यमहरू जत्तिकै अमानवीय थिए जसरी उसले सत्ता प्राप्त गरेको भए हुन्थ्यो।
  
  
  हेजहरूको लामो लाइन अचानक घरको वरिपरि बत्तीहरू आयो, ठूला पारा बत्तीहरूले मलाई पछाडि हट्न बाध्य तुल्यायो, मेरो आँखालाई अन्धो प्रकाशबाट जोगाउँदै। सयौं कीराहरू, कीराहरू र विशाल लामखुट्टेहरू प्रकाशको किरणमा तैरिरहेका देखिन्थ्यो। तिनीहरूले गुनगुनाए र घुमाए, धुलो र मृत्युको गन्धमा मिसिए।
  
  
  ठूला झिंगाहरू साना गिद्धहरू जस्तै परिक्रमा गर्छन्, दुई रगतको लाशहरूमा खस्छन् र हावामा कडा, बहिरो गर्जना उठाउँछन्। एउटा आवाज जसले मलाई अन्य आवाजहरूको लागि मेरो कान छोयो। मैले झिंगा बाहेक केही सुनिन, उज्यालो उज्यालो भिलाबाट आवाज होइन।
  
  
  - रवि! अरुण! - अचानक एक धातुको आवाज आयो, एक आवाज जुन आफ्नै बाहेक अरू कसैको जस्तो लाग्दैन।
  
  
  मैले रिवालाई हेरे र उसले मलाई अलिकति स्वीकृति दिई। "शिव," उसले कानाफुस गरि। - यो उहाँ हो, मेरो काका। सावधान रहनुहोस्, निक, कृपया!
  
  
  - शापित लोफर्स! तिमी कंहा छौ? के भयो? अरुण? रवि? - शिवले दुई जनालाई फेरि बोलाए, र उनको स्वर पुरानो रेकर्डको प्रतिध्वनि जस्तै मेरो तर्फ तैरिरहेको देखिन्थ्यो।
  
  
  प्रत्यक्ष भिडन्त, आमनेसामने भिडन्त गर्ने बेला आएको छ। मैले आफ्नो हिम्मत जम्मा गरे, रिभालाई मेरो पछाडि बस्न इशारा गरे, र बाटोमा स्थिर हिंडें। शिव फेरि चिच्याए, तर उनका अंगरक्षकहरूले जवाफ दिन सकेनन्। वार्तालाप ती दुई भारतीयको निर्जीव शरीरमा झोकेका झिंगाहरू, भोकलु झिंगाहरूद्वारा जारी थियो।
  
  
  - म तिम्रो मूर्खता को लागी मार्नेछु! क्रोध र डरलाई धोका दिने तीक्ष्ण स्वरमा शिव चिच्याउनुभयो।
  
  
  तर, उसले मलाई भेट्न बाहिर निस्कने हिम्मत गरेन । फेरि सन्नाटा छायो । मेरो खुट्टालाई सुन्न हुनबाट जोगाउने प्रयास गर्दै मैले सकेसम्म कडा कुर्केँ। घुँडा पटक पटक पटक पटक झुकाउँदा रगत नियमित रूपमा प्रवाह हुन थाल्यो। मैले एउटा हातले बाक्लो झाडीलाई छेउमा धकेलेँ।
  
  
  यहाँबाट म भित्री बगैचा, रमणीय र राम्रोसँग राखिएको देख्न सक्थे। र एक पटक फेरि यो बगैँचा एक असंगत नोट थियो, यसको सुख्खा इलाकाको लागि यति रमणीय र उर्वर, यस्तो सुख्खा र धुलो मैदानमा खेती गर्न बोटबिरुवा र फूलहरूले धेरै धनी भएको कुरा मलाई छोयो। तर हो, हाजीलाई आफ्नो जालमा फसाउन शिवसँग पैसा, रुपैयाँ र डलर थियो। उहाँसँग असीमित कोष थियो, जसको मतलब उसलाई शक्ति प्राप्त गर्न अनुमति दियो, र सान्दर्भिक सर्कलहरूमा धेरै जडानहरू। भारतीय सुरक्षा प्रमुखलाई आफ्नो तलबमा राख्नको लागि उनले दासलाई कति दिइरहेका थिए भन्ने मलाई अचम्म लाग्यो। वा दास अर्को कट्टरपन्थी थिए जसले शिवको महिमाको सपनामा, भारतको स्वर्ण युगमा, मौरी र गुप्तहरूको शक्तिशाली सभ्यतामा अन्धाधुन्ध विश्वास गर्थे।
  
  
  मानिसको मनसाय जुनसुकै होस्, सारा संसारको लागि खतरा रह्यो। तर शिव जत्तिकै खतरनाक र कपटी होइन। म आफैंलाई हेजको बाक्लो हाँगाहरूमा निचोडेँ, रस्टिङ र चकनाले मेरो उपस्थिति गुमाउने छैन भन्ने आशामा।
  
  
  - कार्टर? बोलाइएको आवाज, व्यंग्य को एक साधारण नोट भन्दा बढी समावेश। यो एक परिवर्तन गरिएको आवाज थियो जसले नाटकीय स्वरहरू लियो। - के त्यो तिमी, साथी? मलाई भेट्न आउनुभएको छ ?
  
  
  ऊ शान्त भयो र फेरि नियन्त्रणमा आयो। म वार्तालापमा संलग्न हुने वा उहाँको व्यंग्यमा पेश गर्ने मूडमा थिएन। मैले बलियो टिप्पणीमा छलफल समाप्त गर्न रुचाएँ। तर मैले देख्न सकिन। म रोकिएँ र हाँगाहरूलाई छेउमा धकेलें, ढोकाबाट आँखा नहटाएर जहाँबाट म हतारमा बाहिर निस्केको थिएँ... यो घण्टा अघिको जस्तो लाग्थ्यो, घण्टा होइन।
  
  
  के... के भो!...
  
  
  मैले आँखा झिम्काए र आफैलाई यो एक चाल, एक अप्टिकल भ्रम हो भनेर विश्वस्त पार्न फेरि हेरे। तर होइन, मेरा आँखाले मलाई धोका दिएनन् । त्यो शिव थियो, तर उहाँ मैले कल्पना गरेको व्यक्ति जस्तो थिएन, उहाँको बारेमा मैले कल्पना गरेको केही थिएन। उहाँ मेरो जीवनमा कहिल्यै नदेखेको कुनै पनि व्यक्ति भन्दा बिल्कुल भिन्न हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  आफ्नो दाहिने हातको सट्टा, हत्केलाको सुरुदेखि... वा औंलाहरू सामान्यतया हुने ठाउँमा, मानिसले काँधसम्म स्टेनलेस स्टीलको प्रोस्थेटिक लगाएको थियो। उहाँसँग दाहिने हात थिएन, तर रिवाको शैतानी र धूर्त काकाले सामान्य प्रोस्थेटिक्स, न साधारण वस्तुहरू, न काठ वा प्लास्टिक हातहरू लगाउँछन्। छैन सर।
  
  
  काँधमा टाँसिएको, स्टिलको कोब्रा हावामा पछाडी पछाडी हिँड्यो, कोब्रा हरेक हिसाबले जीवित सरीसृप जस्तो देखिन्छ, यसको धातुको दाँतबाट शक्तिशाली विष टपकिरहेको थियो!
  
  
  यो शानदार र अविश्वसनीय थियो भन्न को लागी एक understatement थियो। म झिम्काउन जारी राखें, तर यो मृगौला वा भ्रम थिएन। यो वास्तविक, भयानक र डरलाग्दो वास्तविक थियो! स्टिलको कोब्रासँग यसको सबै संरचनात्मक भागहरू सबैभन्दा सानो विवरणमा सही थिए: हुड, खोल्ने र बन्द गर्ने बङ्गारासहितको वेज-आकारको टाउको। दाँतहरू निस्सन्देह हाइपोडर्मिक सिरिन्जहरू थिए, जसले सरीसृपको घातक विषलाई पीडितको रगतमा सुई दिन सक्षम थियो।
  
  
  मैले अनौठो र डरलाग्दो यन्त्रबाट टाढा हेरें, मेरो ध्यान शिवको अनुहारमा फर्काए। चिसो, कोणीय अनुहार, सरीसृपको अनुहारको सम्झना दिलाउने। उहाँको साँघुरो कालो आँखा र बाक्लो झाडी भौंहरू थिए। ऊ औसत उचाइको थियो, पातलो, दुबला शरीर भएको, जसबाट शैतानी द्वेषको भावना उत्पन्न भयो।
  
  
  उहाँ कुनै साधारण शत्रु थिएन, तर मेरा धेरै शत्रुहरू जस्तै एक मानिस, एकै गिरोहमा जम्मा भएको थियो... करक, मायावी वेयरवोल्फ वा आफूलाई "मिस्टर जुडास" भनेर चिनाउने दानव जस्ता मानिसहरू।
  
  
  जस्तो कि स्टीलको कोब्रा रक्षात्मक हतियारको रूपमा पर्याप्त थिएन (र, यदि आवश्यक भएमा, एक आपत्तिजनक हतियारको रूपमा), शिवको राम्रो हातमा .45 क्यालिबर पिस्तौल थियो, विश्व प्रसिद्ध अमेरिकी कोल्ट। शिवले बन्दुकलाई अगाडि-पछाडि हल्लाउनुभयो, कुनै पनि आन्दोलन वा आवाजको लागि पर्खनुभयो जसले हेजको बीचमा मेरो स्थान प्रकट गर्न सक्छ।
  
  
  - ऊ करायो। - इमानदारीपूर्वक, कार्टर! - म शूट गर्दिन। हामीले आज दिउँसो श्री दाससँगको तपाईंको कुराकानी पनि, छलफल गर्न आवश्यक छ। र जब हामी त्यहाँ छौं, मलाई भन्नुहोस् तपाईंले मेरी भान्जी, सुन्दर मिस सिंहसँग के गर्नुभयो? म यो प्यारी केटी भेट्टाउन सक्दिन।
  
  
  मैले जवाफ दिइन।
  
  
  बरु, मैले बेरेटा उठाएँ र शिवको छातीलाई लक्ष्य गर्दै लक्ष्य लिएँ। दुःस्वप्न चाँडै समाप्त हुनेछ भनेर सोच्दै बिस्तारै मैले ट्रिगर तानें। त्यो मानिस पूर्ण रूपमा उभिएको थियो, र मैले सजिलो लक्ष्यको लागि कामना गर्न सक्दिन: वास्तवमा, उसको पछाडिको ढोकाबाट आएको प्रकाशले उसको पातलो आकृतिलाई पूर्ण रूपमा उज्यालो बनायो।
  
  
  तर उहाँलाई घुँडा टेकेको देख्नुको सट्टा, उहाँको अन्तिम चित्कार सुन्नुको सट्टा वा उहाँलाई पीडाले रिसाएको देख्नुको सट्टा, बेरेटाको गोली छातीबाट निस्केको देखेर म स्तब्ध भएँ। त्यसपछि बगैंचाको बीचमा रहेको पुरानो ढुङ्गाको मूर्तिमा गोली लागेको थियो।
  
  
  - त्यसैले तपाईं त्यहाँ हुनुहुन्छ! - भारतीयले मुस्कुरायो र कोल्टको ट्रिगर तान्यो, मेरो टाउकोबाट केही सेन्टिमिटर टाढा घातक गोली चल्यो।
  
  
  म सहजै दोब्बर भएँ, अझै पनि मेरो आँखालाई विश्वास लागेन। गोली उनको छातीबाट निस्कियो, तर शिवले आफ्नो सेतो कुर्तामुनि बुलेटप्रुफ कोर्सेट लगाएका थिए भन्ने संकेत गर्ने कुनै कुरा थिएन। वास्तवमा, मैले उसको शर्ट मुनि उसको खाली छाती, उसको छातीको रूपरेखा, उसको मांसपेशीहरू देख्न सकिन। मेरो अविश्वासी आँखाले सबै कुरा प्रष्ट देखिन्छ।
  
  
  जबसम्म ऊ पनि स्टील होईन, मैले निष्कर्ष निकालें। तर यो असम्भव थियो। मान्छे रोबोट हैन... कि हो?
  
  
  होइन, पक्कै पनि त्यस्तो थिएन, तर मैले देखेको कुरालाई इन्कार गर्ने कुरै थिएन, र शिव अलौकिक शक्तिले सम्पन्न भएको जस्तो देखिन्थ्यो भन्ने कुरालाई नकार्न मिल्दैन। मैले दोस्रो पटक लक्ष्य लिए र ट्रिगर तानें। मैले भारतीयको टाउकोमा निशाना राखेँ, तर उही क्षणमा उसले पछाडि तान्यो, र गोली ढोकाको फ्रेममा अड्कियो, लक्ष्यमा हरायो।
  
  
  त्यसैले उहाँ कमजोर हुनुहुन्थ्यो, वा कम्तिमा उहाँ आफ्नो शरीरको केही भागहरूमा कमजोर हुनुहुन्थ्यो। मैले कति बारुद छोडेको छु थाहा नभएकोले, मैले शिव हवेलीबाट बाहिर निस्कने प्रतीक्षा गरिन। मेरो चोट लागेको खुट्टाको बावजुद द्रुत गतिमा, मैले बाक्लो हेजलाई धकेलेर बगैंचामा बुनें। मलाई थाहा थियो उसको बन्दुक जुनसुकै बेला घुम्न सक्छ। यो एउटा आवाज थियो जुन म सुन्न चाहन्नथें, तर मैले जे भए पनि जोखिम उठाएँ, मानसिक रूपमा प्रार्थना गर्दै कि म भिलाको छेउमा नपुग्दासम्म त्यो मानिस दृष्टिबाट टाढा रहोस्।
  
  
  - के तपाई कसैलाई खोज्दै हुनुहुन्छ?
  
  
  म घुमे र एकै समयमा ट्रिगर तानें। तर बेरेटा मौन थियो: स्टोर खाली थियो। एक क्लिक र यो हो। मैले शिवको विकृत, मुस्कुराएको अनुहारमा बन्दुक हानें। कोब्रा आकारको धातुको हात माथि उड्यो। बेरेटा धातुको हातबाट उछालियो र भुइँमा खस्यो।
  
  
  - न सर्नुहोस्, श्री कार्टर। एक पाइला होइन, शिवले आदेश दिए। उसले कोल्टलाई मेरो छातीमा सीधा राख्यो, र मेरो शरीरको शारीरिक भागबाट आफूलाई अलग गर्ने कुनै इरादा थिएन ... कम्तिमा चाँडै होइन।
  
  
  - के को लागि पर्खदै हुनुहुन्छ, शिव? तपाईं किन गोली हान्नुहुन्न, त्यसैले यसलाई समाप्त गरौं?
  
  
  - दु:खद मृत्युको पीडा बिना मरेको हेर्न, प्रिय मित्र? होइन, मलाई डर छ कि त्यो मेरो शैली होइन। आखिर, मेरा सुन्दर सर्पहरू अझै पनि भोकाएका छन्, प्रचुर मात्रामा खानाको बाबजुद जवान नीरदलाई धन्यवाद। मलाई लाग्छ कि केटा वेटरको रूपमा बढी उपयोगी थियो। तर म कोब्रा एक एकीकृत र कम्प्याक्ट संगठन हुन चाहन्छु। र नीरदको जेठा भाइ मेरो सेवामा पहिले नै भएकोले, मैले केटालाई पनि काममा नराख्ने कुनै कारण देखेन। दुर्भाग्यवश, तपाईंले आफ्नो क्यारियर समाप्त गर्ने बारे सोच्नु भएको छैन। राक्षसले आफ्नो जिब्रोलाई निन्दा गर्दै, मेरो हृदयमा बन्दुक समात्यो।
  
  
  मेरो पछाडि, मैले कोही सावधानीपूर्वक हिंडिरहेको सुनें। मैले टाउको फर्काएर आज दिउँसो आगराको हुलाक कार्यालय अगाडि दायाँ खुट्टामा गोली हानेर घाइते बनाएको सिखको आकृति देखें। - ओह, यो तपाईं हो, कृष्ण! - शिव खुशीले उद्घोष गरे। त्यसपछि उसले मलाई आँखा झिम्काएर हेर्यो । - मलाई लाग्छ तपाईं दुई एक अर्कालाई चिन्नुहुन्छ।
  
  
  "हामीलाई आज दिउँसो भेट्न पाउँदा खुशी लाग्यो," मैले गुनगुनाएँ।
  
  
  - पहिले नै। मलाई कृष्णले तिम्रो भेटको विवरण सुनाएको याद छ। तर एउटा कुरा तपाईलाई थाहा थिएन, मिस्टर कार्टर, त्यो हो कि कृष्ण नीरदका जेठा भाइ हुन्। उहाँलाई प्रेमको हिन्दू देवताको नाममा नाम दिइएको थियो, यद्यपि उहाँ एक भक्त सिखको रूपमा हुर्केका थिए। तर यो सबैले अब फरक पर्दैन - शिवले उसलाई काटिदिए। "यो भन्न पर्याप्त छ कि कृष्णलाई तपाइँको लागि एक निश्चित घृणा छ, प्रिय कार्टर, विशेष गरी जब उनले थाहा पाए कि तपाइँ आफ्नो भाइको दुखद मृत्युको लागि जिम्मेवार हुनुहुन्छ।"
  
  
  “मैले नीरदलाई नमारेको भए उसले मलाई मार्ने थियो,” मैले जवाफ दिएँ। - तिमीलाई राम्ररी थाहा छ, शिव। यो जङ्गलको नियम हो, सर्बाइभल अफ द फिटेस्ट।
  
  
  "त्यो सहि हो, सहि हो," भारतीयले मुस्कुरायो। "तर तपाई, म तपाईलाई बताउन धेरै माफी चाहन्छु, तपाई अब सबैभन्दा बलियो हुनुहुन्न, मिस्टर कार्टर।"
  
  
  कृष्णले एक शब्द पनि बोलेनन् । यो लाजमर्दो कुरा हो कि उसले आफ्नो पछाडिको खल्तीमा उभिएको ननचकहरू याद गरेन। तर एउटा बन्दुक मेरो छातीमा र अर्को मेरो पछाडितिर देखाएर, मैले झूटो कदम चाल्ने हिम्मत गरेन वा तिनीहरूले ट्रिगरहरू ताने। त्यसैले म त्यहाँ उभिएँ, मेरो घाइते खुट्टामा धेरै तनाव नदिने प्रयास गर्दै।
  
  
  "तपाईले मेरो प्रश्नको जवाफ दिनु भएको छैन, कार्टर," शिवले जारी राखे। - तिमीले मलाई मेरो सुन्दर भान्जीलाई के भयो भनिनौ ...
  
  
  - उनी मरिन्।
  
  
  उसको कालो आँखामा फ्ल्यास झल्किएझैँ उसले भौं उचाल्यो। - मरेको?
  
  
  "मरेको," मैले झूट बोलें। – मैले रोक्न नसक्नुअघि नै गुर्नेकले उनको हत्या गरे । उनको तुरुन्तै मृत्यु भयो, यदि यो कुनै सान्त्वना हो।
  
  
  “अहिले पनि होइन,” शिवले हाँस्दै जवाफ दिए। "उनी बाल्यकालदेखि नै झूट बोल्ने, आत्म-धर्मी स्लट हुन्। तर म उनलाई विशेष गरी उसले मेरा पुरुषहरूसँग गरेको कामहरूको लागि सम्झन्छु जुन उनीहरूले मसँग बसेदेखि धेरै हास्यास्पद पाएका थिए ...
  
  
  - त्यसोभए उनी तपाईको कैदी थिइन्, तपाईको मतलब।
  
  
  - तपाई जुन चाहानुहुन्छ, यसले फरक पर्दैन। उसको गरिब बुबा बाहेक ... मेरो प्यारो भाइले आफ्नी प्यारी छोरी गुमाउनु पर्दा गहिरो पीडा हुनेछ।
  
  
  प्रत्येक सेकेन्ड मैले यो मान्छेलाई घृणा गर्न कति सजिलो थियो भनेर महसुस गर्न थाले। ऊ एक विकृत, फलामको जाल जस्तै दिमाग भएको राक्षस थियो, तेजस्वी तर घुमाउरो, पागल। त्यो मान्छेले ओठ चाट्यो र मलाई हेरेर मुस्कुराउयो, यो मुस्कानले दुःख र व्यंग्य व्यक्त गर्नु पर्ने थियो।
  
  
  "म तिमीसँग धेरै रमाइलो गर्नेछु, कार्टर," उसले मुस्कुराउँदै भन्यो। - तपाईंले देख्नुहुनेछ, हामीले सँगै बिताएको थोरै समय रमाइलो हुनेछ!
  
  
  “मलाई अर्को एउटा कुरा भन्नुहोस्, शिव, रेकर्डको लागि मात्र,” मैले रीवाले मलाई सुन्न सक्छु भन्ने आशामा आवाज उठाए, र यदि उनले संवादका पहिलो लाइनहरू छुटेको खण्डमा। -रिवाको बुबा कहाँ हुनुहुन्छ? एउटी केटीले मलाई यसबारे बताइन् र... म जान्न चाहन्छु? मैले उसलाई विश्वास गरेन ...
  
  
  शिवको घुमाउरो मनोविज्ञानले मैले आशा गरे जस्तै काम गर्यो।
  
  
  "मेरी भान्जीमाथि शंका गर्ने तिमी मूर्ख थियौ," भारतीयले जवाफ दियो। - मेरो भाइ सुरक्षित र स्वस्थ छ, हामीबाट केही कदम टाढा। यदि मैले सहि सम्झें भने, तपाईं त्यही दिन वधशालामा जानुभयो। तपाईंले महामारी कहाँबाट निकाल्नुभयो, म थप्न सक्छु।
  
  
  - अनि ऊ कहाँ?
  
  
  - के, श्री कार्टर? मेरो भाइलाई हानि पुऱ्याउन सक्ने स्थिति छैन, यति मात्र हो; सटीक हुन, उहाँ कसैलाई हानि गर्न असमर्थ हुनुहुन्छ। उसले आफ्नो हातमा समातेको शक्तिको आनन्द लिई खुशी भयो।
  
  
  र म चुपचाप उभिएँ, एक कदम चाल्न र स्थिति परिवर्तन गर्न असमर्थ। मलाई अगाडि र पछाडि दुई बन्दुकले बन्दुकको पोइन्टमा समात्यो, केही सेकेन्डमा स्विस चीजको टुक्रामा परिणत हुन तयार थियो। यो मेरो मनपर्ने चालहरूका लागि उत्तम समय थिएन, विशेष गरी कृष्णसँग, जसले वास्तवमा आफ्नो भाइको मृत्युको बदला लिन मलाई गोली हान्न चाहन्थे।
  
  
  तर अचानक एउटा गोलीले उनको बदलाको सपना समाप्त भयो। रिभा लुकेर बसेको हेजको पछाडिबाट गोली चलाइएको थियो। केटीको सही लक्ष्य थियो। म छेउमा उफ्रें, शिवको पिस्तौललाई बेवास्ता गर्दै, र मेरो आँखाको कुनाबाट कृष्णलाई हेरे: उनको सेतो शर्टको अगाडि रातो दाग देखा पर्‍यो। उनी ढकढकिएजस्तै लडे, गोलीको असरले उसलाई भिलाको छेउमा रहेको खुला ढोकातिर फ्याँक्यो।
  
  
  मैले शिवको आश्चर्यको क्षणको फाइदा उठाउने आशा गरें। उसलाई बन्दुक छोड्न बाध्य पार्न बन्दुक समातेको हातमा प्रहार गर्दै म अगाडि बढें। कोब्राको आकारको एउटा स्टिलको हात मेरो काँधमा परेझैं उसले आगो निभाउन सफल भयो।
  
  
  मेरो घाँटीबाट दुई इन्च तल परेका दाँतहरू, घातक विषले टपकिरहेका थिए। मैले इन्डियनको छातीलाई बेवास्ता गर्दै बङ्गारामा प्रहार गरें, किनकि उसले "ज्याकेट" मुनि के लगाएको थियो भन्ने मैले अझै बुझिन र स्टिल प्लेटमा मेरो हात हान्न चाहन्न।
  
  
  -तपाईं जित्न सक्नुहुन्न, कार्टर! कहिल्यै! - मैले उसको घाँटी र काँधको बीचको खाल्डोमा मेरो हातको हत्केलाले उसलाई हिर्काउँदा मानिसले चिच्यायो। प्रहारले काम गर्यो; मानिसले एक क्षणको लागि आफ्नो पकड ढिलो गर्यो र बन्दुक भुइँमा खस्यो।
  
  
  मैले यसलाई छेउमा फ्याँकिदिएँ र बन्दुक बजरी बाटोमा उड्यो। "त्यसोभए हामी समान छौं," मैले एक कदम पछि हट्दै भने। मैले आफ्नो खल्तीमा पुगें र नन्चकहरू निकालें।
  
  
  शिवले आफ्ना आँखाहरू साँघुरो पारे जबसम्म तिनीहरू दुई पातलो चराहरू बन्न सकेनन्। उसको अनुहार पहिले भन्दा धेरै सरीसृप जस्तै थियो। मलाई लाग्दैन कि उसलाई थाहा थियो "ननचक्स" के हो, तर उसले निश्चित रूपमा बुझ्यो कि तिनीहरू निर्दोष हतियारहरू थिएनन्। कृष्णको लाशमाथि पाइला राख्दै ऊ ढोकातिर फर्कियो... र त्यही क्षणमा फेरि गोली चल्यो। तर यस पटक रिवाले कम सही लक्ष्य राखे, र गोली काकाको खुट्टामा धुलो र गिट्टीमा अड्कियो।
  
  
  "त्यसोभए वेश्या जीवित छ," राक्षसले हाँस्यो। - लामो समयको लागि होइन, कार्टर, म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु।
  
  
  - तपाईं दुर्घटना विरुद्ध बीमा गर्न सक्षम हुनुहुन्न! - कोब्राको दाँतको कारणले मेरो दूरी राख्दै मैले व्यंग्यात्मक रूपमा चिच्याएँ। धातुको डण्डीमा चम्किलो दाँतले मलाई शिवको अनौठो पागलपन, उहाँको दु:खवादी विधिहरू सम्झायो।
  
  
  - यो जाम छ! शूट गर्दैन, निक! मोटो हेजको पछाडि डरले रिवाको आवाज आयो।
  
  
  - त्यहाँ बस्नुहोस्; नजानुहोस्! - मैले पालैपालो उसलाई चिच्याएँ।
  
  
  मैले राक्षसको टाउको चकनाचुर गर्न वा उसलाई घाँटी थिच्न "ननचक्स" प्रयोग गर्नुपर्‍यो। तर म अझै नजिक हुन सकिन, कम्तिमा अझै पनि।
  
  
  "तिमीले पक्कै पनि बुझ्यौ कि मेरो "कोब्रा" को दाँत ... - भारतीयका कालो आँखाहरू धातुको हातमा एक क्षणको लागि फर्किए, - ... तिनीहरू घातक विषले भरिएका छन्, विषबाट बनेको मिश्रण। चार सर्प को। उनले सर्पहरूको विवरणमा ध्यान दिएर आफ्नो समय निकाल्ने प्रयास गरे। - मैले हरियो माम्बा, एक स्केली भाइपर, एक अष्ट्रेलियाली सर्प र मेरो मनपर्ने सरीसृपको कारणले गर्दा तपाईंले अनुमान लगाउनु भएको थियो, किंग कोब्राबाट विषको मिश्रण बनाएको छु। कार्टर, सँगै लिएर, तिनीहरूले जवान नीरदको मृत्युलाई दयालु वरदान जस्तो देखिन्छ, मानौं केटाले कुनै पीडा भोगेको थिएन। तर तपाईंलाई थाहा छ उसले कत्तिको पीडा भोगेको छ, होइन, कार्टर?
  
  
  - बक्स कहाँ छ, शिव? - मैले उसको छोटो बोली र ओठ घुमाउने शैतानी मुस्कानलाई ध्यान नदिई सोधें। - म तपाईंसँग सम्झौता गर्न तयार छु, विनिमय। हाजीको आविष्कारको लागि तपाईंको जीवन।
  
  
  - सम्झौता? - उसले हाँस्दै दोहोर्यायो। - तपाईं मजाक गर्दै हुनुहुन्छ, कार्टर। कल्पना गर्नुहोस्, मैले हाजीका सबै नोट र नोटहरू नष्ट गरेर सावधानी अपनाएँ यदि उसले भाग्ने निर्णय गरे भने! होइन, यहाँ एउटा मात्र बाकस छ, र यो मेरो हो, कार्टर। अरु कसैले पाउने छैन।
  
  
  - त्यसोभए बेइजि inका असल केटाहरूले तपाईंलाई कार्टे ब्लान्चे दिनेछन्, हैन? तिमी आफैलाई धोका दिइरहेका छौ शिव। तपाईले मेरो बहुमूल्य समय बर्बाद गरिरहनु भएको छैन।
  
  
  जहाँसम्म मलाई थाहा थियो, भारतीय बकबक गरिरहेको थियो। सायद अल्बेनियाली हादजी त्यही क्षणमा आफ्नो बहुमूल्य आविष्कार लिएर भिलाबाट टाढा जाँदै थिए। म मेरो मिशन नराम्ररी असफल भएको देख्न धेरै टाढा आएको छु। त्यसैले मैले निर्णय गरें। जबसम्म म धातु कोब्रा हातको पहुँचबाट टाढा रहन्छु, म यसबाट टाढा जान सक्छु।
  
  
  म एक पाइला अगाडि बढें र शिव पछि हटे। डरलाग्दो हतियारको बावजुद उसको शरीरको अभिन्न अंग जस्तो देखिन्थ्यो, उसको अस्तित्व। मुस्कुराउँदै, म ग्राभेल ड्राइभवेमा मेरो खुट्टा तान्दै थिए। ऊ फेरि पछि हट्यो, तर यस पटक म छेउमा पुगें र ढोकातिर दगुरेँ, उसले मेरो धातुको पाखुरालाई मार्ने प्रहार गर्न सक्नु अघि नै उसको पछि लाग्ने प्रयास गर्दै।
  
  
  आन्दोलनको लागि समय चाहिन्छ, एक सेकेन्डको सयौंमा गणना गरिएको, राक्षसको घाँटीमा छालाको डोरी तान्न लाग्ने समय, र छालाको दाँतको टोकाइबाट जोगिन र चकित हुन लाग्ने समय। भैंसीको छाला शिवको घाँटीमा बेर्ने प्रयास गर्दा म अगाडि उफ्रिएकै क्षणमा स्टिलको पाखुरा झुल्यो र डोरी आधा काट्यो। मैले मेरो नुन्चाकु स्टिकलाई दोषी यन्त्रको धातुको रडमा थिचेँ, तर काठ चिल्लो सतहमा चिप्लियो।
  
  
  विषालु दाँतहरू डरलाग्दो रूपमा मेरो घाँटीको नजिक सरेका थिए। मैले शिवलाई अगाडि तिर धकेले, मेरो "नचकहरू" (पहिले झाडू) को बाँकी रहेको छोडिदिएँ र स्टिलको कोब्रालाई दुवै हातले समातें। मानिसले भारी सास फेरिरहेको थियो, र कृत्रिम हात मेरो अगाडि उभिएको थियो। मलाई थाहा थिएन कि यसले कसरी काम गर्यो, तर म यसको बारेमा सोध्न रोक्न सक्दिन।
  
  
  मेरो कुहिनोले मानिसको छाती छोयो। भारतीयले कडा चीज लगाएको थियो, तर धातुको थिएन। यो सायद प्लास्टिक थियो। संघर्ष गर्दा पनि शिव मुस्कुराइरहे र मेरो विचार पढेझैँ उनले भने: "धेरै हल्का र बुलेटप्रुफ।" हाजीबाट अर्को ठूलो आविष्कार। - सबैभन्दा निराशाजनक अवस्थामा पनि उसले पागल जस्तै व्यवहार गर्यो।
  
  
  ऊ धेरै गर्व थियो, धेरै आत्मविश्वास थियो। यस बीचमा, दाँत थुक्ने विष मेरो घाँटी नजिक र नजिक हुँदै थियो। हातमा रोबोट जस्तै अलौकिक शक्ति थियो, जबकि अर्को भारतीय हातले मेरो शारीरिक बललाई जित्न सकेन। तर सर्प झन् बलियो थियो, र चम्किलो धातुको दाँतलाई मेरो घाँटीमा छेड्नबाट जोगाउन मैले कडा संघर्ष गरें।
  
  
  मैले एउटा घुँडा उठाएँ र उसलाई कम्मरमा लात हानेर आक्रमणमा गएँ। शिवले निहुरिएर चिच्याए; त्यही क्षणमा मैले दाँत जस्तो हाइपोडर्मिक सुई उसको मासुमा, उसको पातलो, मांसपेशी घाँटीमा फ्याँकें।
  
  
  अचम्म र आश्चर्यको पहिलो अभिव्यक्ति पछि डरलाग्दो अभिव्यक्तिले उसको विशेषताहरूलाई विकृत गर्यो।
  
  
  स्टिलको हातले मलाई दोश्रो पटक प्रहार गर्नबाट जोगाउन म टाढिएँ र चुपचाप उभिएँ, शिवले श्वास फेर्न प्रयास गरिरहेको हेर्दै। विषले श्वासप्रश्वास केन्द्रहरूलाई असर गर्न थाल्यो, र छालामा अनौठो रगतको दाग देखा पर्यो। गाढा रातो धब्बा चाँडै छाला मा देखा - आन्तरिक रक्तस्राव।
  
  
  "कार... कार्टर... एन... एन्टिडोट..." उसले विलाप गर्यो, आफ्नो खुट्टालाई भिलामा पुन: पस्न र सम्भवतः प्रयोगशालामा जान खोज्दै। तर उनको खुट्टा पहिले नै पक्षाघात भइसकेको थियो।
  
  
  शिव भुइँमा ढले, हिंस्रक आक्रोशित काँपले उसको सम्पूर्ण शरीरलाई हल्लायो।
  
  
  रिवा मेरो छेउमा देखा पर्‍यो।
  
  
  तर उसले मेरो छातीमा टाउको गाडिन र टाढा हेरिन। उनी त्यहाँ उभिरहेकी थिइन्, काँप्दै, काका मरेको देखेर, मृत्युको मुखमा गतिहीन र चिसो बनिरहेको आकृतिलाई हेर्न कहिल्यै छोडेनन्।
  
  
  किनकी यो मृत्यु थियो जसले त्यो शो त्यहाँ राख्दै थियो, त्यो बगैंचामा जुन ठाउँबाट बाहिर, यति उर्वर र हरियो, र खाली र धुलो भारतको सुक्खा गरीबीमा ठाउँ भन्दा बाहिर थियो।
  
  
  यो एक अप्रिय मृत्यु थियो। तर हो, यो शिव कहिल्यै राम्रो मान्छे थिएन।
  
  
  
  
  १५
  
  
  म भन्न सक्दिन कि अन्तमा सबै कुरा राम्रोसँग समाप्त भयो, त्यो हो, एकेडेमी अफ आर्ट्सको ढोकामा भण्डारणको लागि रिबनले बाँधिएको बक्सको साथ सुन्दर प्याकेजमा। वास्तवमा, शिवको मृत्यु पछि, केवल एक व्यक्ति (केवल एक मात्र बाँकी) संगठनको नेटवर्कबाट भाग्न सफल भयो जुन आफूलाई "कोबरा" भनिन्छ।
  
  
  हाजीले भारतीय सिमाना पार गरेर चीनको सिमाविहीन क्षेत्रमा बेपत्ता भएको कुरा भरपर्दो स्रोतबाट थाहा पाएको हकले बताए । यस पछि, अल्बेनियाई वैज्ञानिक को बारे मा केहि थाहा थिएन। तर ढिलो होस् वा चाँडो, निकट भविष्यमा, हामी उहाँलाई बाटोमा भेट्ने छैनौं भनेर विश्वास गर्न म त्यति मूर्ख थिएन।
  
  
  शिव जस्तै, सुरुमा हाजी अझै एक रहस्य थियो, एक अनुहारविहीन खतरा जसको वैज्ञानिक चतुरता बेइजिङमा शासन गर्ने मानिसहरूले पहिले नै शोषण गरिसकेका थिए।
  
  
  जे भए पनि, यो मेरो व्यवसायको कुनै पनि छैन ... कम्तिमा अझै छैन।
  
  
  दस दिन अघि मैले शिवलाई मारेर बक्स लिने अन्य काम गर्नुपर्थ्यो। शिव मरेका थिए । रिभा र मैले पागलको भिलाको सेफमा भेट्टाएको बाकस हाम्रो हातमा पहिले नै थियो। त्यसपछी म रीवालाई साथमा लिएर नयाँ दिल्लीमा सामान लिन आगरा छाडेँ। र त्यसैबेला मलाहार तटको सानो समुद्र तटको सुनौलो बालुवामा ठूलो चटाईमा मेरो छेउमा सुतेकी शिवकी भान्जी । दस मिनेटको पैदल दूरीमा पोर्तुगालीहरूले कब्जा गरेको रमणीय सहर पणजी थियो। हामी गोवामा राम्रोसँग योग्य छुट्टीमा थियौं।
  
  
  रिवा मेरो छेउमा कुरिन् र निद्रामा केही गुनासो गरिन्, उनको पातलो, ट्यान्ड गरिएको शरीर सनब्लकको गन्धले सुगन्धित थियो। किनारमा लडिरहेका छालहरूको नरम, लयबद्ध आवाजले मलाई गहिरो निद्राको अनुभूति गरायो, एक अद्भुत अनुभूति। मलाई अब धम्की दिइएन, मलाई अब दौडनु पर्दैन, म अब निराश महसुस गरिन। म अब मेरो जीवनको लागि लडिरहेको थिइनँ, अब धेरै परिस्थितिहरूमा मेरो विरुद्धमा स्पष्ट देखिने परिस्थितिहरूको सामना गर्नुपरेको थिएन, तर प्रायः कहिल्यै मलाई समर्थन गरेन।
  
  
  तर पनि मसँग यस मामलामा धेरै कम विकल्पहरू थिए। यो सबै समय, यो शिव थियो जसले परिस्थितिहरू सिर्जना गर्यो र खेलको नियमहरू निर्देशित गर्यो। अन्तमा उसले हारेको अवस्थामा समाप्त भयो, जुन उसले कहिल्यै सम्भव थियो भन्ने मलाई लाग्दैन। भारत सरकारको तत्काल हस्तक्षेपका कारण दश करोडको औषधि ढुवानी पनि गन्तव्यमा पुग्न सकेन ।
  
  
  चीनबाट हेरोइन बोकेको हेलिकप्टरलाई भारतीय वायुसेनाको विमानले सीमा नाघेर भारतीय आकाशमा खसालेको छ ।
  
  
  दुई दिन पछि, मन्त्रीले आत्महत्या गरे: उनको मृत्युले कोब्रा संगठनसँगको उनको सम्बन्धको गवाही दियो। र पूर्व भारतीय गुप्तचर अधिकारी पूरन दासको लागि, कानूनको लामो हातले अन्ततः यसको प्रभावकारिता प्रमाणित गरेको छ।
  
  
  दास मुद्दाको पर्खाइमा नयाँ दिल्लीको जेलमा थिए। उनले न्यायाधीशहरूलाई बताउन धेरै कुराहरू हुनेछन्, विशेष गरी सरकारले उनको मृत्युदण्डलाई स्थगित गर्ने वाचा गरेको खण्डमा यदि उसले कोब्रा अपरेशनको बारेमा आफूलाई थाहा भएको सबै कुरा प्रकट गर्न सहमत भयो भने।
  
  
  मैले उहाँलाई कसरी चिनेको आधारमा, मलाई कुनै शङ्का थिएन कि दास एक सहकारी साक्षी हुनेछन्, सरकारी अधिकारीहरूलाई उनीहरूले जान्न चाहेको सबै कुरा बताउनुहुन्छ र हुन सक्छ।
  
  
  यसरी, वर्तमान अवस्थामा, खाली ठाउँहरू भरिएको छ। हाजीको अपवाद बाहेक, मैले हकको स्पष्ट सन्तुष्टिको लागि कार्य पूरा गर्न सफल भएँ। मैले रिवासँग गरेको वाचा पनि बिर्सेको छैन। हामीले उनको बुबालाई त्यहाँ गोप्य ठाउँमा वधशालामा भेट्टायौं।
  
  
  अब त्यो गरिब मानिसलाई नयाँ दिल्लीको उत्कृष्ट अस्पतालको छुट्टै वार्डमा भर्ना गरिएको थियो, जहाँ डाक्टर र नर्सहरूले दिनरात सहयोग गरेका थिए, जसले उसको स्वास्थ्यलाभको लागि सक्दो प्रयास गरे। यसरी, मैले रिभा र एक्सलाई मेरो कुरा राखें।
  
  
  "एक महिना बिदा लिनुहोस्," हकले उदारताको फटमा भने कि मैले केही सफलताका साथ मिशन पूरा गरेको छु।
  
  
  मेरो खुट्टाको घाउ निको हुन थाल्यो, र हरेक दिन मैले राम्रो महसुस गरें। र मलाई एक दुई हप्तामा मेरो मालिकले मेरो पीठमा नयाँ मिसन राख्नको लागि मलाई फिर्ता बोलाउनेछ ... जुन मैले अस्वीकार गर्न सकिन।
  
  
  यी सबै विचारहरू मेरो टाउकोमा दौडिरहेका थिए जब म समुद्र तटमा सुतिरहेको थिएँ, घाममा डुब्दै थिए।
  
  
  मैले आफ्नो हात पसारें र रिभाको काँधमा बेरेर उसलाई मेरो नजिक ताने। तर कसैले मलाई करङमा हान्यो...
  
  
  निद्रा गायब भयो र म तुरुन्तै मेरो खुट्टामा हामफाले। बालुवामा एउटा ठुलो विकर टोकरी राखेको दाह्री भएको मानिसको मुखमा फर्केर रिभा हाँस्यो । "म थोरै माग्छु, साहिब," त्यो मानिसले फराकिलो मुस्कानसहित भन्यो। - बस बीस रुपैया, र म तिमीलाई देखाउँछु कि सर्पहरू कसरी मोहित हुन्छन् ... धेरै विषालु, "साहब" ... कोब्रा!
  
  
  मैले एक शब्द नबोली उसलाई बीस रुपैयाँ दिएँ।
  
  
  बीस रुपैया "न" एक सर्प को रूप मा काम गर्न को लागी, तर आफ्नो अगाडि एक कोब्रा नदेख्ने सुअवसर प्राप्त गर्न को लागी, यो पाले पनि।
  
  
  "तिमीलाई थाहा छ, तपाइँलाई शो मनपर्छ," रेवाले हाँस्दै भनिन्।
  
  
  "म तिमिलाई जति मन पराउदिन" मैले उसलाई फेरि अँगालो हालेर जवाफ दिएँ।
  
  
  माथि, बादलविहीन आकाशमा, सिगलहरू माथि उठे। सौभाग्य देखि, तिनीहरू गिद्ध होइनन्, मैले सोचे। अनि मैले गिद्ध र सर्प दुबै बिर्सें, मैले भारतलाई पनि बिर्सें।
  
  
  रिवा मेरो साथमा थिइन् र त्यो मेरो दिमागलाई व्यस्त राख्न पर्याप्त थियो।
  
  
  END।
  
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  मृत्यु बेच्ने मान्छे
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  मृत्यु बेच्ने मान्छे
  
  
  आफ्नो मृत छोरा एन्टोन को सम्झना मा Lev Shklovsky द्वारा अनुवादित
  
  
  मौलिक शीर्षक: द म्यान हू सोल्ड डेथ
  
  
  
  
  प्रस्तावना
  
  
  Hsiang Shu Jan पर्खिरहेको थियो। एक्लै, ध्रुवीय रातमा। उनी आक्रमण गर्न तयार ड्र्यागनझैँ चन्द्रमाको हिउँमा झुके। उसको नाकको प्वाल फट्यो र बाफको बादल छोड्यो। उसको आँखा आफ्नै छापमा चकनाचुर भयो।
  
  
  सेतो क्यामोफ्लाज रेनकोटले कडा हावा र उप-शून्य तापक्रमबाट उसको तारको शरीरलाई जोगाउन केही गरेन। उसको पछाडि, सधैं परिवर्तन हुने हिउँमा पंजा फैलाएर, उसको मरेका स्लेज कुकुरहरू राख्छन्। कुकुरहरूको मृत्युको रोषले उसको स्लेजहरू कुचिएको थियो। विष, अब Hsiang थाहा थियो। ढिलो अभिनय विष। केही फरक पर्दैन, उसले सोचे। हसियाङले अब भाग्ने बारे सोचेनन्। उसले अब बाँच्नको बारेमा सोचेन। उसले केवल मृत्युको बारेमा सोचेको थियो र उसको कम्मरमा रहेको बन्दुकले उसलाई मार्न गइरहेको थियो।
  
  
  पूर्वमा एक सय माइल टाढा, भूतिया परिदृश्यमा, उनको जीवनको कामका भग्नावशेषहरू अझै पनि धुमिल छन्। उसले यसमा खन्याएका सबै वर्ष र यसको क्रूर, अचानक विनाशको सम्झनामा पशु क्रोधको तीखो रोदन उनको घाँटीबाट च्यात्यो। उनको प्रयोगशाला। एक क्षणको लागि उसले त्यो सोचाइमा छोड्यो जसको लागि यो उद्देश्य थियो। एक क्षणको लागि उसले यो विनाश निम्त्याएको हुनुपर्छ कल्पना गर्यो।
  
  
  उनले अमेरिकी गहुँका फराकिलो खेतहरू, चर्को घाममा सडिएको, आफ्नो प्रयोगशालाको घातक फंगसको दाग र पुनरावृत्तिको कल्पना गरे। उनले देखे कि कसरी रूसी नोकरशाहहरूलाई उनीहरूको भोकमरीको जनसंख्याको लागि अन्नको नयाँ आपूर्ति चाहिन्छ, जुन उनीहरूले कतै भेट्टाउन सकेनन्। उनी नबुझेर मुस्कुराए ।
  
  
  तर एक सेकेन्डको लागि मात्र। हावाले उसको ओठबाट मुस्कान च्यात्यो, उसलाई सम्झाउँदै ऊ कहाँ थियो र कसले उसको भाग्य परिवर्तन गर्यो। खशाङ सजो जानलाई श्रद्धाञ्जली दिइनेछैन। उनी असफल भए । र यसका नेताहरू यसमा खुसी छैनन्।
  
  
  तर उहाँ तिनीहरूको सामना गर्न फर्कनुहुनेछैन। हसियाङलाई थाहा थियो कि ऊ यहाँ, जंगली विस्तारको हिउँमा, यो अनन्त रातमा मर्नेछ। तर उसले मृत्युको स्वाद लिन अघि, उसले हत्याको लागि आफ्नो वासना पूरा गर्नेछ: यो अमेरिकीको मृत्यु।
  
  
  Hsiang पक्का थियो कि अग्लो अमेरिकी छिट्टै आउनेछ, किनभने यो अमेरिकी एक ठोस व्यक्ति थियो। उनले सुङ र जियाङलाई होसियारीपूर्वक मारे, आत्म-सिकेका हत्याराहरू। र ती दुई सेन्ट्रीहरूलाई मारेपछि, उसले आगजनी बमहरू रोप्न ठूलो हदसम्म गयो। प्रयोगशालाको विनाश पूरा भयो।
  
  
  Hshang सुतिरहेको बेला अमेरिकीले प्रहार गर्यो। उनी अन्तिम विष्फोटबाट ब्यूँझिए र सबै ढोका र झ्यालहरूबाट आगो निस्केको देखे।
  
  
  त्यो टाढाको व्यक्ति, अमेरिकी, जसको बारेमा एस्किमोहरूले त्यो हप्ताको सुरुमा दक्षिणी बस्तीमा फुसफुसाएका थिए, बाट भाग्दै उनी आफ्नो स्लेह र कुकुरहरूतिर दौडे।
  
  
  जब कुकुरहरू बाटोमा मरे, हसियाङलाई थाहा थियो कि अमेरिकीले सावधानी अपनाएको थियो। हसियाङलाई जान दिने उनको कुनै इरादा थिएन, त्यसैले यो स्पष्ट थियो कि अमेरिकीले मौकाको लागि केहि छोड्ने थिएन। ऊ सिआङ मरेको छ भनी सुनिश्चित गर्न आउनेछ।
  
  
  सिआङ रिसले काँपे। "मरो, अमेरिकी," उसले राती कानाफूसी गर्यो। "पहिले मर।"
  
  
  एक घण्टा, दुई। घृणाले आफुलाई न्यानो पार्दै ऊ बस्यो। र त्यसपछि, अन्तमा, कुकुरहरूको भुकाइ, बढ्दो हावाबाट कमजोर।
  
  
  हसियाङले हतार-हतार आफ्नो दायाँ हात भेडाको छालाबाट निकालेर आफ्नो पार्का खल्तीमा राखे। अटोमेटिक पेस्तोलको वरिपरि औंलाहरू कसियो। चिनियाँहरूले यसलाई टाइप 54 भनेर चिन्छन्, तिनीहरूको रूसी 7.62mm TT M 1933 Tokarev को प्रतिलिपि। हसियाङले बिस्तारै आफ्नो खल्तीबाट पिस्तौल निकाले र कोठामा आठ माउजर कारतूसहरू मध्ये एउटा ल्याए, जुन पाइनको एक खुट्टा छिर्न सक्ने भारी थियो। त्यसपछि उसले आफ्नो भाँचिएको स्लीजले छोडेको ट्र्याकको बीचमा हिउँमा आफ्नो पेटमा खस्यो, र आफ्नो हतियारको भिजरबाट हेर्यो।
  
  
  यो चाँदनी मा एक गाह्रो शट हुनेछैन। स्पष्ट रूपमा परिभाषित लक्ष्य उसलाई सीधा अगाडि पुग्छ। हसियाङले पिस्तौललाई खल्तीमा राखे, सेतो टोपी लगाएर टाउको तल ल्यायो र हिउँमा लगभग अदृश्य भयो। त्यसपछि उसले गणना गर्न थाल्यो। एक अमेरिकीसँग राम्रा कुकुरहरू हुन्छन्, जो पैंतीस वर्षसम्म बाँच्न सक्छन्। तर मैले थकानलाई ध्यानमा राख्नुपर्छ: प्रति घण्टा पच्चीस। प्रति किलोमिटर करिब साढे दुई मिनेट। चार सय मिटर प्रति मिनेट। सात मिटर प्रति सेकेन्ड।
  
  
  जब उसले फेरि आवाज सुने, त्यो स्पष्ट भयो। र आफ्नो कान चट्काएर, उसले विभिन्न कुकुरहरूको आवाज छुट्याउन सक्षम भयो। केही बेर पछि, चक्कुको आवाज सुनियो।
  
  
  हसनले पेस्तोल निकाल्यो । सय गज टाढा नभएसम्म उसले स्लीज देखेन। ऊ हिउँको आँधीबाट बाहिर निस्कियो: कुकुरहरू दौडिरहेका थिए, कम्बलले ढाकिएको आपूर्तिको टुक्रा टुक्रा स्लेजको लम्बाइमा दौडिरहेको थियो, र त्यसपछि एक अग्लो, अँध्यारो आकृति पछाडि दौडनेहरूबाट बाहिर निस्किरहेको थियो, भूतिया परिदृश्यमा झुलिरहेको थियो।
  
  
  हसियाङले बिस्तारै दशमा गन्यो, त्यसपछि फायर खोल्यो। चार्ज गर्ने कुकुरहरूको पछाडि उभिएको अँध्यारो आकृतिको भिजरलाई हेर्दै, हसियाङले एउटा सानो टुफ्ट, सायद खोपडी र कपाल देखे, जुन हिउँमा खस्नु अघि चन्द्रमाको उज्यालोमा एक क्षणको लागि धुम्रपान गरेको थियो। तर गतिहीन चालक र भुक्ने कुकुरहरू दौडिन थाले।
  
  
  हसियाङले बारम्बार गोली हान्यो। र फेरि। कुकुरहरू, स्लेजहरू र मान्छेहरू आफ्नो भिजर माथि झुन्ड्याउँदै रुन थाले। अब उसले छुटाउन सकेन । Hsiang को औंलाले फेरि ट्रिगर निचोड्यो। बन्दुक बज्यो ।
  
  
  उसको दृष्टिको क्षेत्र जंगली कुकुरका आँखाहरू, जिब्रोहरू झुन्डिएका बङ्गाराहरू, हिउँको आँधीमा भागेको नरक मेसिनको पिस्टनजस्तै पञ्जाले भरिएको थियो। हज्हानले घुँडा टेक्यो र अँध्यारो पार्कमा आफ्नो र आकृति बिचको खाडलमा फेरि फायर गर्यो। त्यसपछि उनले आफूलाई तीव्र गतिको स्लीजको बाटोबाट फ्याँके।
  
  
  नजिकै पुग्दा, स्लेज हतारिएर गए, खशाङले त्यो आकृतिको अनुहार नभएको देखे। पार्क खाली थियो। उसले आफ्नो बहुमूल्य गोली स्क्याक्रोमा खर्च गर्यो। अर्को क्षण उसले स्ली लिफ्टमा भार देख्यो जसरी कम्बलमुनि लुकेको ठाउँबाट उडिरहेको आकृति फडफडिएको थियो।
  
  
  चन्द्रमाको उज्यालोमा पातलो ब्लेड चम्किरहेको थियो।
  
  
  सिआङले आफ्नो पिस्तौललाई माथितिर घुमाए जब शरीरले उसलाई हिर्काए, उसलाई हिउँमा आफ्नो पीठमा फराकिलो पठाउँदै। बलियो हातले उसको नाडी समातेर हड्डी कुच्यो।
  
  
  कमजोर रूपमा, हसियाङले फेरि बन्दुक उठाउने प्रयास गरे।
  
  
  'तिमी को हौ?' ऊ चिच्यायो। "यति राम्ररी मार्ने तिमी को हौ?" स्टिलेटो तल झर्यो।
  
  
  आफ्नो जीवनको अन्तिम क्षणमा हसियाङले दुईवटा कुरा सुने।
  
  
  उसको रगत हिउँमा बग्छ।
  
  
  र नाम: "निक कार्टर।"
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  
  मृत्यु बेच्ने मान्छे
  
  
  
  मौलिक शीर्षक: द म्यान हू सोल्ड डेथ
  
  
  
  
  
  
  
  
  प्रस्तावना
  
  
  
  
  
  
  जियाङ शू याङ पर्खिरहेका थिए। ध्रुवीय रातमा एक्लै। उनी आक्रमण गर्न तयार ड्र्यागनझैँ चन्द्रमाको हिउँमा झुके। उसको नाकको प्वाल फट्यो र बाफको बादल छोड्यो। उसको आँखाले आफ्नै बाटो पछ्यायो।
  
  
  सेतो छालाको लुगाले कडा हावा र चिसो तापक्रमबाट आफ्नो तार शरीरलाई जोगाउन थोरै गरे। उसको पछाडि, सधैं परिवर्तन हुने हिउँमा पंजा फैलाएर, उसको मरेका स्लेज कुकुरहरू राख्छन्। कुकुरहरूको रुवावासीले उसको बेहुली कुच्यो। विष, अब जियांग थाहा थियो। ढिलो-अभिनय विष। "यसले केही फरक पर्दैन," उसले सोच्यो। जियाङले अब भाग्ने बारे सोचेनन्। उसले अब बाँच्नको बारेमा सोचेन। उसले केवल मृत्युको बारेमा सोचेको थियो र उसको कम्मरमा रहेको बन्दुकले उसलाई मार्न गइरहेको थियो।
  
  
  पूर्वमा एक सय माइल टाढा, भूतको जंगलमा, उनको जीवनको कामका भग्नावशेषहरू अझै पनि धुमिल छन्। उनले यो र यो क्रूर, अचानक विनाशमा खन्याएको सबै वर्षहरूको सम्झनामा पशु क्रोधको तीखो रोदन उनको घाँटीबाट च्यात्यो। उनको प्रयोगशाला। एक क्षणको लागि उसले सोच्यो कि यो के को लागि डिजाइन गरिएको हो। एक क्षणको लागि उसले यो विनाश निम्त्याएको हुनुपर्छ भनेर कल्पना गर्यो।
  
  
  उनले अमेरिकी गहुँका फराकिलो खेतहरू, चर्को घाममा सडिएको, दाग लागेको र आफ्नो प्रयोगशालाबाट घातक फंगसको पुनरावृत्तिको कल्पना गरे। उनले देखे कि कसरी रूसी नोकरशाहहरूलाई उनीहरूको भोकाएको जनसंख्याको लागि अन्नको नयाँ आपूर्ति चाहिन्छ, जुन उनीहरूले कतै भेट्टाउन सकेनन्। उनी नबुझेर मुस्कुराए ।
  
  
  तर यो सबै एक सेकेन्डमा मात्रै समाप्त भयो। हावाले उसको ओठबाट मुस्कान काट्यो, उसलाई सम्झाउँदै ऊ कहाँ थियो र कसले उसको भाग्य परिवर्तन गर्यो। Xiang Shu Yan को लागि कुनै पुरस्कार हुनेछैन। उनी असफल भए । र यसका नेताहरू यसमा खुसी छैनन्।
  
  
  तर उनले उनीहरूलाई आमनेसामने भेट्ने छैनन्। हसियाङलाई थाहा थियो कि ऊ यहाँ, जंगली विस्तारको हिउँमा, यो अनन्त रातमा मर्नेछ। तर उसले मृत्युको स्वाद लिन अघि, उसले हत्याको लागि आफ्नो अभिलाषा पूरा गर्नेछ: उसले यो अमेरिकीलाई मार्नेछ।
  
  
  शियाङ विश्वस्त थिए कि अग्लो अमेरिकी चाँडै आउनेछ किनभने अमेरिकी एक सावधान व्यक्ति थियो। उसले होसियारीपूर्वक सुङ र जियाङलाई मार्यो, आत्म-सिकेका हत्याराहरू। र यी दुई सेन्ट्रीहरूलाई मारेर, उसले आगजनी बम रोप्ने हरसम्भव प्रयास गर्यो। प्रयोगशाला पूर्ण रुपमा ध्वस्त भएको छ ।
  
  
  शियाङ सुतिरहेको बेला अमेरिकीले प्रहार गरेको थियो । अन्तिम पटक भएको विष्फोटले उहाँ ब्यूँझनुभयो, र उहाँले सबै ढोका र झ्यालहरूबाट आगो निस्किरहेको देख्नुभयो।
  
  
  ऊ आफ्नो स्लेज र कुकुरहरूतिर दौडियो, त्यो टाढाको व्यक्ति, अमेरिकीबाट भाग्दै, जसको बारेमा एस्किमोहरूले त्यो हप्ताको सुरुमा दक्षिणी बस्तीमा फुसफुसाएका थिए।
  
  
  जब कुकुरहरू बाटोमा मरे, शियाङलाई थाहा थियो कि अमेरिकीले सावधानी अपनाएको थियो। जियाङलाई भाग्न दिने उनको कुनै इरादा थिएन, त्यसैले यो स्पष्ट थियो कि अमेरिकी कुनै पनि प्रकारको मौका छोड्ने प्रकार थिएन। उहाँ जियाङको मृत्युलाई स्थापित गर्न आउनुहुनेछ।
  
  
  जियाङ रिसले काँपे। "मरो, धिक्कार अमेरिकी," उसले राती कानाफुस गर्यो। "पहिले मर।"
  
  
  एक घण्टा, दुई। ऊ घृणाले भरिएर आफ्नो कुकुरमा बस्यो। अनि, अन्तमा, बढ्दो हावामा कुकुरहरूको बेहोस भुक्ने सुनियो।
  
  
  जियाङले तुरुन्तै आफ्नो दाहिने हात भेडाको छालाबाट निकालेर आफ्नो ज्याकेटको खल्तीमा हाल्यो। अटोमेटिक पेस्तोलको वरिपरि औंलाहरू कसियो। चिनियाँहरूले यसलाई टाइप 54 भनेर चिन्छन्, तिनीहरूको रूसी 1933 टोकरेभ 7.62mm TT M को प्रतिलिपि। जियाङले बिस्तारै आफ्नो खल्तीबाट पिस्तौल निकाले र पाइनको एक खुट्टा छिर्न सक्ने गरी आठ वटा माउजर राउन्डहरूमध्ये एउटा बोल्टलाई कक गरे। त्यसपछि ऊ आफ्नो पेटमा हिउँमा डुब्यो, उसको भाँचिएको स्लेजहरूले छोडेको ट्र्याकको बीचमा, र आफ्नो हतियारको दृष्टिबाट बाहिर हेर्‍यो।
  
  
  चन्द्रमाको उज्यालोले सहज हुनेछ। स्पष्ट रूपमा परिभाषित लक्ष्य उसको अगाडि सीधा पुग्छ। हसियाङले बन्दुकलाई आफ्नो खल्तीमा फिर्ता राखे, आफ्नो सेतो टोपीमा टाउको तल ल्यायो र हिउँमा लगभग अदृश्य भयो। त्यसपछि उसले गणना गर्न थाल्यो। अमेरिकीसँग राम्रो कुकुरहरू छन् जसको गति पैंतीस किलोमिटर प्रति घण्टा पुग्न सक्छ। तर थकानलाई ध्यानमा राख्नुपर्छ: प्रति घण्टा पच्चीस। प्रति किलोमिटर करिब साढे दुई मिनेट। चार सय मिटर प्रति मिनेट। सात मिटर प्रति सेकेन्ड।
  
  
  जब उसले फेरि आवाज सुने, त्यो स्पष्ट भयो। र, सतर्क भएर, उसले विभिन्न कुकुरहरूको आवाज छुट्याउन सक्छ। केही बेर पछि, चक्कुको आवाज सुनियो।
  
  
  सिआङले पेस्तोल निकाले । सय गज टाढा नभएसम्म उसले स्लीज देखेन। ऊ हिउँले भरिएको एम्बुशबाट बाहिर निस्कियो: कुकुरहरू दौडिरहेका थिए, कम्बलले ढाकिएको आपूर्तिको थोपा थुप्रोले स्लेजको लम्बाइलाई फैलाएको थियो, र त्यसपछि स्लेजको पछाडिबाट एउटा अग्लो, अँध्यारो आकृति निस्किएको थियो, भूतिया परिदृश्यमा हिल्दै।
  
  
  जियाङले बिस्तारै दशमा गनिन् र गोली चलायो। चार्ज गर्ने कुकुरहरूको पछाडि अँध्यारो आकृतिको टाउकोमा भिजर मार्फत हेर्दै, जियाङले हिउँमा डुब्नु अघि चन्द्रमाको प्रकाशमा सायद टाउको र कपालको सानो टुक्रा देखे। तर गतिहीन चालक र भुक्ने कुकुरले हतार गरिरह्यो।
  
  
  जियाङले बारम्बार गोली हाने । र फेरि। कुकुर, स्लिग र मानिसले उसको एम्बुसमाथि हल्ला गरिरह्यो। अब उसले छुटाउन सकेन । जियाङको औंला फेरि ट्रिगरको वरिपरि घुम्यो। बन्दुक फेरि बज्यो ।
  
  
  कुकुरहरूका जंगली आँखाहरू, चकचके मुखबाट निस्केका जिब्रोहरू, भाग्ने नरकको मेसिनको पिस्टनजस्तै उफ्रिरहेको हिउँमा पिसिरहेका पञ्जाहरूले उहाँको दर्शन क्षेत्र भरिएको थियो। जियाङ घुँडा टेकेर उठे र अँध्यारो ज्याकेटमा रहेको आकृतिको बीचको खाडलबाट फेरि फायर गरे। त्यसपछि उनले आफूलाई तीव्र गतिको स्लीजको बाटोबाट बाहिर फाले।
  
  
  नजिकै, स्लीह उड्दै गर्दा, जियाङले देखे कि त्यो आकृतिको कुनै अनुहार छैन। पार्क खाली थियो। उसले आफ्नो बहुमूल्य गोली स्क्याक्रोमा खर्च गर्यो। अर्को क्षण उसले स्ली लिफ्टमा लोड भएको देख्यो जब कम्बल मुनि लुक्ने ठाउँबाट केहि उडेको थियो।
  
  
  चन्द्रमाको उज्यालोमा पातलो ब्लेड चम्किरहेको थियो।
  
  
  स्टिलेटोले उनलाई हिर्काएपछि सिआङले पिस्तोललाई माथितिर घुमाए र उनलाई हिउँमा पछाडी उड्न पठाए। बलियो हातले उसको नाडी समातेर हड्डी कुच्यो।
  
  
  हसियाङले फेरि बन्दुक उठाउने प्रयास गरे।
  
  
  ऊ चिच्यायो । - 'तिमी को हौ?' "यति राम्ररी मार्ने तिमी को हौ?" एउटा स्टिलेटो चम्कियो।
  
  
  आफ्नो जीवनको अन्तिम क्षणमा जियाङले दुईवटा कुरा सुने।
  
  
  हिउँमा रगत कसरी बग्छ।
  
  
  र नाम: "निक कार्टर।"
  
  
  
  
  
  अध्याय १
  
  
  
  
  
  "के तपाई पक्कै पक्का हुनुहुन्छ कि Hsiang मरेको छ, निक?"
  
  
  त्यहाँ समयहरू छन् जब डेभिड हक कष्टप्रद हुन सक्छ, र यो ती क्षणहरू मध्ये एक थियो। वाशिंगटनमा एकेडेमीको मुख्यालयमा बसेर, उसको सस्तो सिगारको दुर्गन्धलाई हेर्दै, हकले आफ्नै उत्पादन द कन्ज्युमेट ब्यूरोक्रेटमा अभिनय गरिरहेका थिए।
  
  
  "कार्टर-हसियाङ" चिन्ह लगाइएको एउटा खैरो फोल्डर उसको अगाडि विकर्ण रूपमा राखिएको थियो, र हकले चुरोटको बट तानेर मैले यसको कुनै पनि सामग्री नदेखेको सुनिश्चित गर्न पीडा लिए। फोल्डर र सिगार बाहेक, उसको मुख्य बैसाखी पुरानो फाउन्टेन पेन थियो, जसले फोल्डरमा लेख्न जारी राख्यो जब मैले आर्कटिकका घटनाहरू वर्णन गरें।
  
  
  मैले मेरो घडी हेरे र हकको खैरो टाउकोमा झुण्डिएको धुवाँको नीलो बादललाई हेरें। "हसियाङको मृत्यु ठ्याक्कै चौध घण्टा, सात मिनेट र सोह्र सेकेन्ड भयो," मैले भनें।
  
  
  हकको कलमले कागज खरानी गरिरह्यो ।
  
  
  “उनीहरूले उनको घाँटीमा दुई पटक स्टिलेटो प्रहार गरे। पहिलो घाउले क्यारोटिड धमनीलाई क्षति पुर्यायो, दोस्रोले श्वासनली खोल्यो। शव अझै उतै छ । यदि तपाईं गएर शव हेर्न चाहनुहुन्छ भने, म तपाईंलाई भित्र र बाहिर बताउन सक्छु।
  
  
  "ठीक छ, निक," हकले भने। -त्यति शत्रुता छैन। वाशिंगटनमा हाम्रा मानिसहरूसँग चीजहरू कसरी खडा छन्, तपाईंलाई थाहा छ। हामी कागजमा बाँचिरहेका छौं। अरू कसरी हामी आफैलाई न्याय गर्न सक्छौं? तपाईं जस्तै एजेन्टहरू, किलमास्टर प्लेब्वाईहरू, सबै रमाइलो, सबै साहसिक, सबै यात्रा पाउनुहोस्। यी दु:खद क्षणहरू हामीलाई नबिर्सनुहोस्।
  
  
  हक मलाई हेरेर मुस्कुरायो, उसको चुरोटको अन्त्य जत्तिकै चौडा। "ठीक छ, निक," उसले भन्यो। 'धन्यवाद। मेरो तर्फबाट मात्र होइन र ए.एच. त्यहाँ केही उच्च पदस्थ सरकारी अधिकारीहरू छन् जो तपाईंले त्यहाँ गरेको कामको प्रशंसा गरोस् भन्ने चाहनुहुन्छ।”
  
  
  मैले कृतज्ञताको उचित आवाज उठाएँ।
  
  
  "हसियाङले हामीलाई धेरै गम्भीर समस्या ल्याउने काम गर्यो," उनले भने। "र मलाई डर छ कि हामी अब उहाँ जस्तै धेरै देख्नेछौं।" एकदम महँगो शौक हुनुको अलावा, युद्ध एकदमै दुर्लभ भएको छ। त्यो हो, पुरानो शैलीको युद्ध, सेना र हतियारहरू सहित, खुला मैदानमा ठूलो विनाशको साथ।
  
  
  Hsiang एक नयाँ प्रकारको सिपाही थियो: एक आर्थिक योद्धा। कम प्रतिलिपिहरू, अधिक दिमाग। विश्वव्यापी अर्थतन्त्रको नसहरूको लगभग सर्जिकल ज्ञान र तिनीहरूलाई खोल्ने पागलको इच्छा। नतिजा उस्तै रहन्छ: राष्ट्रहरू र मानिसहरूको मृत्यु, जीवन द्वारा उत्पन्न सबै सभ्य प्रणालीहरूको पतन। तर अपरेशनको लागत कम छ, र लक्ष्यहरू लुकाउन सजिलो छ।"
  
  
  हकले आफ्नो मुखबाट चुरोट निकाल्यो, आफ्नो डेस्कमाथि झुक्यो र धेरै बिस्तारै, धेरै स्पष्ट र धेरै जानाजानी बोल्यो। - तर खतरा कम छैन।
  
  
  उसले आफ्नो अनुहार अगाडि आफ्नो हात हल्लायो, जस्तो कि अदृश्य डर मेट्दै।
  
  
  "यहाँ बाटोमा चेरी फूलहरू देख्नुभयो?" उसले सोध्यो।
  
  
  "हो," मैले भनें।
  
  
  "डिसीसँग वसन्तमा धेरै कुराहरू छन्," उनले भने।
  
  
  मैले उसलाई कडा नजरले हेरेँ। बिन्दुमा पुग्ने उनको अनौठो तरिका थाहा पाएपछि, मलाई उसले मलाई कुनै प्रकारको कार्यालयको कामको बोझ लगाउन खोजिरहेको थियो भनेर शंका गर्न गाह्रो थिएन। मैले उहाँलाई अझ राम्रोसँग चिन्नुपर्छ।
  
  
  "वाशिंगटन जति राम्रो छ," उनले भने, "मलाई लाग्छ कि त्यहाँ राम्रो ठाउँहरू छन्।"
  
  
  "तिम्रो लागि होइन," मैले भनें।
  
  
  हक हाँस्यो। - छुट्टीको बारेमा कस्तो छ, निक?
  
  
  मेरा भौंहरू मेरो कपालको रेखासम्म पुगे, तर हकले आफ्नो सानो आश्चर्यको आनन्द लिन सक्नु अघि, मैले तिनीहरूलाई फेरि तल झारे।
  
  
  मैले सोधे । -"कस्तो मजाक?" ।
  
  
  'ठट्टा?' - उसले आफ्नो अर्को फोहोर चुरोट बाल्दै भन्यो।
  
  
  "तिमीले मलाई सुन्यौ," मैले भनें।
  
  
  हकले क्रोधित निर्दोष खेले। कुनै दिन म कसैलाई धेरै पैसा तिर्नेछु उसको लागि ओस्कर प्रतिकृति बनाउन। - तपाईं मलाई किन शंका गर्नुहुन्छ, निक? के मैले तिमीलाई कहिल्यै झुट बोलेको छु?
  
  
  हामी दुवै हाँस्न बाध्य भयौं ।
  
  
  "गम्भीरतापूर्वक," उनले भने। - यात्रा कस्तो छ? ऊ आफ्नो कुंडा कुर्सीमा पछाडि झुक्यो, उसको आँखा छत स्क्यान गर्दै थियो मानौं यो संसारको नक्सा हो।
  
  
  "कतै राम्रो र न्यानो जहाँ तपाइँ आर्कटिक चिसोबाट छुटकारा पाउन सक्नुहुन्छ," उनले भने।
  
  
  म केही नबोली पर्खिरहेँ ।
  
  
  "आह, उदाहरणका लागि फ्रान्सेली रिभिएरा लिनुहोस्। मैले सुनेको छु कि यो वसन्तको अन्तमा सुन्दर छ, त्यहाँ पर्यटकहरू भेला हुनु अघि। राम्रो जस्तो ठाउँ। मसँग पर्याप्त जानकारी थियो। "सुन्नुहोस्," मैले भने। "तिमी बिदा वा कामको कुरा गर्दैछौ?"
  
  
  इमानदार जवाफको हकको विचार एक नयाँ प्रश्न थियो। - के तपाईलाई थाहा छ अब नाइसमा को हुनुहुन्छ?
  
  
  "मलाई भन्नुहोस्," मैले भने।
  
  
  "अमेरिकाको सर्वश्रेष्ठ चलचित्र ताराहरू मध्ये एक मात्र।"
  
  
  मैले भने। - 'साँच्चै?'
  
  
  "हो, साँच्चै," हकले शार्क जस्तो मुस्कुराउँदै भन्यो। "र उनी पनि एक्लै छिन् जस्तो लाग्छ।" हिजो राति उनी त्यहाँ, एक्लै, प्यालेस मेडिटेरेनमा थिइन्, रौलेटमा खेल्दै र हराउँदै, र कसैले पनि उनलाई सान्त्वना दिन सकेन। हकले सबैको 'दुःख' मा टाउको हल्लायो। "ठीक छ," मैले भने। 'मैले छाडिदिए। यो को हो?'
  
  
  उसको आँखा थोरै साँघुरो भयो जब उसले जवाफ दियो, "निकोल कारा।"
  
  
  "निकोल कारा," मैले भने, "चार वर्ष पहिले विमान दुर्घटनामा मरे।"
  
  
  'साँच्चै?' हकले मेरो विमानको टिकट टेबलमा राख्दै भन्यो।
  
  
  
  अध्याय २
  
  
  
  
  
  उहाँ एक वास्तविक पागल हुनुहुन्थ्यो।
  
  
  मैले उभिएर उसलाई उसको काँचको पिंजरामा हेरेँ, उसको काम बाहेक अरू केही याद गरेन। एउटा सानो चराको टाउको, लामो चुचुरो नाकमा राखिएको चश्माको एक जोडी पछाडि चम्किरहेको चिन्तित आँखा। उसको हड्डीको शरीर स्नायु तनावले काँपिरहेको थियो, जस्तो कि ऊ सधैं डराउँदा भाग्छ। निकोटिन औंलाहरू उनको खरानीले ढाकिएको डेस्कमा फोटोहरू मार्फत पल्टियो। उसको सानो कोठामा एक्लै उसको दाखिला क्याबिनेटहरूको स्पष्ट दृश्यको साथ, जुन त्यहाँ भीडको चिहानमा चिहानका पङ्क्तिहरू लगाएको जस्तो उभिएको थियो, उसले आफ्नो तत्वमा महसुस गर्यो। ह्युबर्ट विकलो, तथ्यहरूको प्रेमी, सम्झनाहरूको रक्षक, बिर्सिएको डाटाको वाहक। उनको साम्राज्य संयुक्त राष्ट्रिय सूचना एजेन्सीको धुलो संग्रह थियो।
  
  
  कोठाको अग्लो झ्यालहरूबाट प्रदूषित न्यूयोर्क हावामा परेको प्रकाशको किरणले मात्र राहत ल्यायो। कोठामा धुलोले हावा स्थिर र भारी थियो।
  
  
  यस विशाल समाधिमा विगतलाई समेटिएको छ: ल्याटिन अमेरिकामा एक हप्ता वा एक महिना शासन गर्ने कर्णेलहरूको पत्रकारिताको अवशेष; हत्याराहरू जसको अपराधले करिब चौध दिनसम्म जनतालाई उत्तेजित बनाएको थियो; घोटाला गर्नेहरू, एथलीटहरू, राष्ट्रपतिहरू, प्रधानमन्त्रीहरू, निर्वासित राजाहरू, मानिसहरूको एक विशाल अन्तर्राष्ट्रिय परेड जसले एक क्षणको लागि प्रेसको मनमोहक ध्यान खिच्यो र त्यसपछि वस्तुतः बिर्सिएको थियो। तर हबर्ट विकलो होइन।
  
  
  उसको मनको ठूलठूला विदाहरूमा नाम, तथ्य, तथ्याङ्क र तथ्याङ्कहरू कंजूसको खजानाजस्तै थुप्रिएका थिए। उसले सम्झनाबाट तुरुन्तै याद गर्न नसक्ने कुरा, उसले आफ्नो फाइलिङ क्याबिनेटको चिहान जस्तै दराजबाट विगतलाई बाहिर निकाल्दै दश मिनेटमा फेला पार्न सक्छ।
  
  
  त्यहाँ मानिसहरू छन् जसले यस्तो मेमोरीलाई लाभदायक बनाउन सक्छन्, तर हबर्ट विकलो होइन। उसलाई अपरिचितहरूको बीचमा राख्नुहोस्, उसलाई प्रदर्शन गराउनुहोस् र उसलाई सरल तथ्य प्रदान गरेर कसरी धनी बन्न सकिन्छ भनेर बताउनुहोस्, र उसको पातलो, चर्को मुखबाट निस्केको सबै एक असहाय हड्ताल थियो। उसले काँधहरू हत्केर गर्यो र आफ्नो हातहरू, हत्केलाहरू माथि समात्यो। उसले कमजोर भएर टाउको हल्लायो । उसको निधारमा पसिनाका थोपाहरू खेल्दै नाकबाट तल झरेका थिए।
  
  
  ह्युबर्ट विकलो एक अनौठो र सूक्ष्म प्रतिभा संग संपन्न थियो। फ्रिक उनको लागि राम्रो शब्द थियो। साथी पनि।
  
  
  मैले घाँटी सफा गरें।
  
  
  छक्क परेर उसले माथि हेरी । भुइँमा तस्बिरको थुप्रोमा एउटा हातले छोयो। उसको अनुहार रातो भयो। हातले एशट्रेमा निस्किरहेको चुरोटलाई थप्पड दियो, छुटेर चुरोट टेबुलमा पल्टाइयो ।
  
  
  "धिक्कार छ," उसले भन्यो। 'श्राप।'
  
  
  "शान्त हुनुहोस्," मैले भने। "यो म मात्र हुँ।"
  
  
  उसले आफ्नो चुरोट फेला पार्न सफल भयो र अब आफ्नो कुर्सीमा दोब्बर भयो, लगनशीलताका साथ आफ्नो डेस्क मुनि फोटोहरू खोज्दै।
  
  
  उनका शब्दहरू धुवाँको बादलमा घुमिरहेका थिए। "पहिले मलाई फोहोर सफा गर्न दिनुहोस्।" उता। श्राप।' मैले उसको टाउको तलको टेबलमा हिर्काएको सुने र त्यसपछि उसको तस्बिरहरू लिएर फेरि देखा पर्‍यो; फ्लश, तर खुशी।
  
  
  उसले ध्यानपूर्वक तिनीहरूलाई टेबुलमा राख्यो, उठ्यो र आफ्नो हात फैलियो। - तिमीलाई कस्तो छ, निक?
  
  
  "सधैं जस्तै," मैले भने। 'अनि तिमी?'
  
  
  "मैले सक्दो गरिरहेको छु," उनले भने।
  
  
  उसले आफ्नो कोठाको कुनामा रहेको कुर्सीबाट फोटोहरूको थैली लिएर भुइँमा राख्यो। "बस्नुहोस्," उसले भन्यो।
  
  
  'म बसिरहेको छु।'
  
  
  आफ्नो कंकाल घुमाउरो कुर्सीमा राखेर, उसले चुरोट निकाल्यो, अर्को बाल्यो, मुखको कुनामा राख्यो र छिटो तान्यो। ऐश हावामा उड्यो र उनको शर्टमा अवतरण भयो। "अझै पनि एकीकृत प्रेस र तार सेवाहरू?" यो छद्म नाम मात्र उसले मेरो कामको वर्जित विषयको बारेमा संकेत गरेको थियो। "वास्तवमा," मैले भनें।
  
  
  "ठीक छ, आज हामी हाम्रा साथी पत्रकारहरूको लागि के गर्न सक्छौं?" - उसले मुस्कुराउँदै सोध्यो।
  
  
  "मलाई जानकारी चाहिन्छ," मैले भने।
  
  
  ह्युबर्ट टेबलमा अगाडि सर्यो। "मलाई यसको बारेमा बताउनुहोस्," उनले भने।
  
  
  "निकोल कारा," मैले भनें।
  
  
  "मार्च 3, 1972 मा फ्रान्कफर्ट एयरपोर्टमा विमान दुर्घटनामा मृत्यु भयो, जसमा छत्तीस यात्रु र कारभेलका चालक दलको मृत्यु भयो, द्वारा भाडामा लिएको..."
  
  
  मैले हात उठाएँ । "हुउउउउक।"
  
  
  "म तिमीलाई म त्यहाँ छैन जस्तो महसुस गराउन चाहन्न।"
  
  
  मैले भनेँ, ‘यो कुरा मलाई कहिल्यै लागेन । "विवरणहरूमा ध्यान केन्द्रित गरौं। सबै भन्दा पहिले, के तपाई पक्का हुनुहुन्छ कि उनी मरिसकेकी छिन्?
  
  
  'बिना शंका।'
  
  
  मैले सोधे । - "के तपाईले विपरित केहि सुन्नु भएको छैन? "यस्ता केसहरूमा तपाईले सधैं सुन्नुहुने अफवाहहरू: एकदमै मरेको छैन, कतै सेनेटोरियममा बन्द छ?"
  
  
  "होइन," ह्युबर्टले भने। - उनी मरिन्। कसैले पनि, फ्यान क्लबले पनि फरक मत व्यक्त गरेन। ”
  
  
  "कहिल्यै विपरित कुनै संकेत छैन?"
  
  
  "होइन, र बिल्कुल होइन।"
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "दोस्रो र अन्तिम प्रश्न: मानौं मैले निकोल काराजस्तै देखिने एउटी महिलालाई भेटें, पूर्ण रूपमा दोहोरो, बोल्नको लागि। मलाई कसरी थाहा हुन्छ कि उनी साँचो हो वा कपटी?
  
  
  "यो गाह्रो काम हो," ह्युबर्टले भने। उसले चुरोट निकाल्यो, टाउको पछाडि हात राख्यो र आँखा बन्द गरेर पछाडि झुक्यो। "निकोल कारा," उसले गुनगुन्यो। निकोल कारा। तपाईंले उनको विवरणहरू थाहा पाउनु पर्छ। तौल, उचाइ, आँखाको रंग, कपाल। उनी स्वाभाविक रूपमा गोरा वा थिइन्। ऊ सोचेर बोल्यो । "सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण डाटा केवल एक तथ्य हो। तपाईलाई केहि विशेष चाहिन्छ जुन तपाईले पहिले कुनै चलचित्रमा देख्नु भएको छैन।"
  
  
  'त्यत्ति हो?'
  
  
  "एक सानो तिल जस्तै, उनको देब्रे तिघ्रा भित्र धेरै माथि।"
  
  
  'ठ्याक्कै?'
  
  
  "केवल अफवाह भन्दा बढी," उनले भने। "मैले यो कहाँ पढें मलाई याद छैन, तर म विश्वास गर्छु। मलाई लाग्छ तपाईं यसमा भरोसा गर्न सक्नुहुन्छ, निक। यो मैले तपाईंलाई प्रस्ताव गर्न सक्ने उत्तम हो।
  
  
  म उठेर हात मिलाएँ । "मलाई थाहा छैन तपाईं यो कसरी गर्नुहुन्छ," मैले भने, "तर तपाईं एक चमत्कार हुनुहुन्छ।"
  
  
  हबर्टले आफैंलाई खुसीले मुस्कुराउन दिए र उठ्यो। "त्यहाँ अरु केहि छ जुन तपाईले जान्न आवश्यक छ, निक।" मैले प्रश्नार्थक नजरले उसलाई हेरें ।
  
  
  "विगत छ हप्तामा मेरो ढोकामा आउन निकोल कारामा बलियो चासो भएको तपाईं दोस्रो व्यक्ति हुनुहुन्छ।"
  
  
  "जानुहोस्," मैले भने।
  
  
  "तपाईलाई थाहा छ, युनि-नेसनल समाचार प्रेसको बारेमा मात्र होइन। हामी पनि व्यापारिक निकाय हौं । कोही पनि यहाँ आउन सक्छ र हामीले प्रस्ताव गरेको कुरा किन्न सक्छ। प्रायः यी तस्बिरहरू हुन्, मुख्य रूपमा पुस्तकहरूका लागि। करिब छ हप्ता अघि एक केटा यहाँ आए र हाम्रो अभिलेखमा काराका सबै फोटोहरूको प्रतिलिपि किन्न चाहन्थे।
  
  
  "तपाईंसँग पहिले पनि यस प्रकारको अनुरोधहरू थिए, हैन?"
  
  
  "कहिलेकाहीँ," हबर्टले भने। “सामान्यतया, तिनीहरू सबै फोटोहरू हेर्न यहाँ आउँछन् र त्यसपछि मात्र उनीहरूलाई के चाहन्छन् भनेर बताउँछन्। यो मान्छेले नहेरेर किन्यो। यो पहिलो असामान्य विशेषता थियो।
  
  
  - अनि दोस्रो?
  
  
  "दोस्रो, पछिल्ला केही वर्षहरूमा निकोल कारामा धेरै चासो छैन। उनको मृत्युपछि धेरै पुस्तकहरू प्रकाशित भएका छन्। एकल फ्यान क्लब संस्मरण जारी गरिएको छ। र त्यो सबै थियो। त्यसपछि हामीले ती वर्षहरूको लोकप्रिय कथा चित्रण गर्न एउटा फोटोको लागि अनुरोध प्राप्त गर्‍यौं। त्यसैले हामीसँग भएको सबै कुरा उहाँलाई सोध्नु उहाँको दोस्रो असामान्य कुरा थियो।
  
  
  - अनि तेस्रो? ।
  
  
  -तपाईसँग विल्हेल्मिना नामको प्रेमिका छ। यो एउटा कथन थियो, प्रश्न होइन।
  
  
  विल्हेल्मिना एक सुन्दर घातक साइडकिक हो, वा बरु लुगर पिस्तौल हो। उनी मबाट कहिल्यै टाढा भएकी थिइनन् । ह्युगो, मेरो स्टिलेटो, र पियरे, ग्यास बम भन्दा बढी छैन।
  
  
  "यस केटाको त्यस्तै प्रेमिका थियो," हबर्टले भने। "बायाँ काख मुनि।"
  
  
  'उनी कस्तो देखिन्थे?'
  
  
  "ठूलो मान्छे," उसले भन्यो। "ती फराकिलो काँध भएको, स्टक प्रकारहरू मध्ये एक।" अनुहार निएन्डरथल जस्तै छ। सनग्लासको पछाडि लुकेका आँखा। बायाँ गालाको हड्डीमा दाग, करिब साढे दुई इन्च लामो।
  
  
  - के उनले यी तस्बिरहरूसँग के गर्न जाँदै थिए भने? "उनले भनेका सबै कुरा यति धेरै थियो। उनले भने कि उनले काम गरेको केटा उनको लागि पागल थियो।
  
  
  - के तपाईंलाई उसको नाम थाहा छ?
  
  
  ह्युबर्टले आफ्नो डेस्कको दराजमा रसिदहरूको थुप्रोबाट गुज्र्यो। "तपाईलाई यो मनपर्नेछ, निक," उसले एउटा छनोट गर्दै भन्यो।
  
  
  मैले उसले दिएको कागज हेरे । ग्राहकको हस्ताक्षर तल थियो। नजिकै छ वर्षको बच्चालाई लाजमर्दो पार्ने स्क्रिबलहरू छन्: जोन स्मिथ।
  
  
  ह्युबर्टले टिप्पणी गरे, "उनी हेर्दा जत्तिकै सुन्दर थिए। मैले मेरो पुरानो साथीलाई हेर्ने तरिकामा केही आरोप लागेको हुनुपर्छ, किनभने उसको आवाज लगभग रक्षात्मक थियो। - आउनुहोस्, निक। म कसरी जान्न सक्छु? जो कोही पनि यहाँ आएर आफूले चाहेको कुरा किन्न सक्छ।”
  
  
  "मलाई ध्यान नदिनुहोस्," मैले भने। "आखिरमा, यो मान्छे पूर्णतया निर्दोष हुन सक्छ।" सायद संयोग मात्रै होला ।
  
  
  "अवश्य पनि," ह्युबर्टले भने जब म ढोकातिर हिंड्दै थिए। 'यस्तो मौका छ।'
  
  
  मैले फेरि हात मिलाएर बिदाइ गरें । म लामो कोरिडोरबाट लिफ्टतर्फ जाँदा उसले हेरिरह्यो।
  
  
  "अलविदा, निक," मैले उसलाई भनेको सुनें। 'आफ्नो ख्याल गर्नु। होस् गर।'
  
  
  
  अध्याय ३
  
  
  
  
  
  'आफ्नो ख्याल गर्नु। होस् गर।'
  
  
  यी शब्दहरू एट्लान्टिकको तीस हजार फिट माथि इन्जिनको क्रुद्ध गर्जनले पनि डुबाउन सकेनन्। यो सबै अशुभ थियो। एक छुट्टी जुन छुट्टी थिएन। धिक्कार हक। एउटी सुन्दर केटी जो मरेको पनि हुन सक्छ।
  
  
  मैले मेरो खानाको ट्रे हेरे। नपाकेको मासुको टुक्रालाई घेरेको खैरो चटनीको समुद्रबाट, साइक्लोपको आँखा जस्तै, प्याजको डरलाग्दो टुक्रा बाहिर निस्कियो।
  
  
  एउटा छायाले मेरो नजर छोयो, मैले उडान परिचारकले सोधे। - 'भोक लागेन?'
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  उनको लामो, पातलो हात ट्रे लिन मेरो अगाडि सर्यो।
  
  
  म ह्विस्कीको गिलास लिएर अगाडि बढें। "मलाई यो मनपर्छ," मैले भने। "सायद यसले मलाई सुत्न मद्दत गर्नेछ।"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। - यो पनि एक तरिका हो। मैले चम्किलो नीलो आँखा र एक शरारती मुस्कानको जोडीलाई हेरे।
  
  
  "मैले सुनेको छु कि त्यहाँ अन्य पेयहरू छन्।"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। - र तपाईंको कलेजोको लागि राम्रो।
  
  
  मैले मेरो सुनको टुक्रा चुरोट जलाए। - र फोक्सोको लागि पनि, मलाई लाग्छ।
  
  
  "हो," उनले भनिन्। - फोक्सोको लागि पनि। के तपाईं पेरिसमा बस्नुहुनेछ?
  
  
  'छैन। हामी त्यहाँ अवतरण गरेको चालीस मिनेट पछि ओर्लीबाट मेरो जडान उडान छ।
  
  
  'दुर्भाग्यवश। नत्र म तिमीलाई दृश्यहरू देखाउन सक्छु।
  
  
  "हो, अवश्य," मैले भने। - तर सायद अर्को पटक।
  
  
  'हुनसक्छ।'
  
  
  पाना लिएर छोड्न लागिन् ।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईले मलाई केहि ह्विस्की दिनुहोस्," मैले उसलाई पछाडिबाट भनें।
  
  
  धिक्कार हक, मैले फेरि सोचें। डक्ट टेपले पनि मलाई मद्दत गर्दैन।
  
  
  त्यही दिन पेरिसबाट उडेको उडानमा नाइस एयरपोर्टमा अवतरण गर्दा मेरो मन नराम्रो थियो। मलाई Quai des Etats-Unis मा रहेको Beau Rivage होटलमा लैजाने ट्याक्सीबाट, मैले एक छेउमा भूमध्यसागरको सूर्यको प्रकाश देख्न सकिन। अर्कोतिर होटेल, भिल्ला र अग्लो भवनहरूको लगभग निरन्तर लाइन छ, धनीहरूको पौराणिक खेल मैदानमा बिग्रेका बच्चाहरूको झुण्डझैँ एकअर्कालाई ठट्टा गर्दै।
  
  
  मेरो कोठामा समुद्री दृश्य थियो। अग्लो फ्रान्सेली ढोकाबाट चिसो हावा चल्यो। मैले मेरा झोलाहरू खोलेर, विल्हेल्मिना, ह्युगो र पियरेलाई दुईवटा फोल्डेड तौलियामा राखें र तिनीहरूलाई पेबल बीचमा लैजाएँ।
  
  
  एक घन्टासम्म म आँखा बन्द गरेर किनारमा पानीको कानाफूसी सुनिरहेँ।
  
  
  जब म मेरो कोठामा फर्किएँ त्यहाँ सामान्य जाँच गर्न आवश्यक थिएन। भित्र कोही छ भन्ने तथ्यलाई नकार्न मिल्दैन।
  
  
  ब्रेकफास्ट टेबलमा फलफूलको ठूलो टोकरी थियो। अनानासको सेतो कार्ड हरियो रिबनमा जोडिएको थियो। हस्तलेखन कुनै फ्रान्सेली पसलको थियो, तर ट्रान्समिटरको प्रामाणिकतामा कुनै शंका थिएन। "फ्रेन्च रिभिएरामा स्वागत छ," कार्डमा लेखिएको थियो। "तपाईको छुट्टी हामीले आशा गर्न सक्ने सबै चीज होस्।"
  
  
  Hawk एक गधा हो! म पोखरीबाट फर्केको क्षणदेखि, उसले मलाई सतायो, मलाई रिसाउनुभयो, मलाई हाँस्नुभयो। सुरुमा हसियाङ मबाट भागेको हुनसक्ने अनुमान गरिएको थियो । त्यसबेला यो स्पष्ट नभएको छुट्टी लिनको लागि निमन्त्रणा थियो। विगतमा पनि कहिलेकाहीँ हकले मिशनको बारेमा विवरणहरूमा स्किम गरेका थिए। मैले त्यो बुझ्न सकिन । कैद हुने जोखिमलाई ध्यानमा राख्दै मलाई थाहा भएजस्तो सुरक्षित थिएनन् भन्ने कुरा उसलाई थाहा थियो। साथै, मलाई मेरो असाइनमेन्ट पूरा गर्न सबै कुरा थाहा हुनुपर्दैन। तर, साँचो भन्नुपर्दा, मलाई थाहा थिएन कि म किन नाइसमा छु। निकोल कारा जीवित छ वा छैन भने हकलाई के चिन्ता छ?
  
  
  मेरा हात मुट्ठीमा बाँधेका थिए । अनि मेरो कानमा रगत बगिरहेको थियो। शान्त हुनुहोस्, मैले आफैलाई भनें। मानौं वाशिंगटनको डुपोन्ट सर्कलमा आफ्नो प्वालमा रहेको वृद्ध मानिसलाई थाहा छ उसले के गरिरहेको छ। र त्यसपछि, यदि तपाईंलाई थाहा छैन यो के हो, केहि पत्ता लगाउन प्रयास गर्नुहोस्। चीजहरू मात्र हुन दिनुहोस्। यही अज्ञानताले तिमीलाई धेरै दुःख दिन्छ।
  
  
  कार्य। यो मलाई चाहिएको थियो। मैले सधैं राम्रो महसुस गरें। प्रतिक्षाको घडी सकियो । मैले नुहाएर साँझको लागि लुगा लगाएँ। मेरो ज्याकेटको भित्री खल्तीमा निकोलस एन्डरसन नामको मेरो नयाँ राहदानी थियो। म जहाँ गए पनि, एक पिस्तौल, एक स्टिलेटो र एक ग्यास बम चकित हुन सक्छ, विशेष गरी यदि गार्डहरू मैले शंका गरे जस्तै चतुर थिए।
  
  
  यस पटक विल्हेल्मिना, ह्युगो र पियरे रहनेछन्। तिनीहरू पर्यटक निकोलस एन्डरसनका साथीहरू थिएनन्। तर निकोलस कार्टर नाम गरेको व्यक्ति किलमास्टर एएच को दर्जा संग एक्लै बाहिर जानु मूर्ख हुनेछ। मैले कलरको पछाडि एउटा काट्ने किनारमा दुईवटा ब्लेड टाँसें। तेस्रो पछाडिको बेल्टमा थियो। तिनीहरू समतल, अदृश्य, आश्वस्त र घातक हुन्छन्।
  
  
  मेरो साँझको काम सुरु हुनु अघि मसँग रातको खाना खाने समय छ। होटल छोडेर, म बायाँ घुमें, अर्को कुनामा Quai des Etats-Unis पार गरें र समुद्रको छेउमा अल फ्रेस्को खाजाको लागि बन्दरगाहमा लामो घुमाउरो पैदल यात्रा सुरु गरें, एक्लै र मैनबत्तीको उज्यालोमा, फ्राइड झिंगा, रटाटौइल र सेतो वाइन। । ।
  
  
  मलाई कुनै हतार थिएन। अब जब म कारबाही गर्न तयार थिएँ, मैले त्यो अतिउत्तेजना गुमाए। खाना र परिवेशको आनन्द उठाएँ । बन्दरगाहको अर्को छेउमा रातमा याट र ट्रलरहरू आए। आकाश अँध्यारो भयो, निलोबाट कालोमा परिणत भयो। सडकका रेस्टुरेन्टका बत्तीहरू टल्किन थाले । मैले रक्सीको अन्तिम चुस्की लिएँ र चुरोट निकालेँ।
  
  
  यदि मसँग छुट्टी थियो भने, यो पहिले नै समाप्त हुन्थ्यो। सुरु गर्ने बेला भयो।
  
  
  नाङ्गो छाती, जवानीका हतियारहरूद्वारा समर्थित, उनी अग्लो घाँस र रातो फूलहरूको समुद्रबाट उठेकी थिइन्, क्रीम रंगको भवन भित्रका प्रलोभनहरूको सामना गर्न चाहनेहरूका लागि अँध्यारो रमाईलोको फिक्का, स्वैच्छिक हार्बिंगर र सर्वव्यापी आनन्दहरू। । उनको पछाडि। यदि मूर्तिको नाम थियो भने, कसैले यसलाई थप्न सोच्ने थिएन। तर परिस्थितिलाई ध्यानमा राख्दै, क्यासिनोमा प्रवेश गर्दा, यी प्रयासहरू अनावश्यक थिए। लेडी भाग्य पर्याप्त हुनेछ।
  
  
  नाइसको प्रोमेनेड डेस एङ्ग्लाइसमा रहेको पलाइस डे ला मेडिटेरेनी कोटे डी अजुरमा न त उत्तम वा खराब क्यासिनो हो। यद्यपि, यो व्यावसायिक, कुशल र समान रूपमा स्वागत छ पर्यटकहरू जसले आफ्नो जोखिमलाई एक रातको दस देखि बीस डलरमा सीमित गर्दछ र खेलाडीहरू जसले उच्च दांव माग्छन्।
  
  
  लेस सैलोन्स डे ला मेर भनेर चिनिने दोस्रो तलामा जाने दोहोरो घुमाउरो सिँढीको शीर्षमा, चारै दिशामा फैलिएको, म सचिवालय तिर फर्कें। काउन्टरको पछाडि, जो वार्डरोबजस्तै देखिन्थ्यो, दुई जना पुरुषहरू पुच्छर, फिक्का, अविनाशी शंकाको हावाका साथ बसिरहेका थिए। तिनीहरूको छेउमा शोकको पोशाक लगाएकी एक गह्रौं आँखाकी युवती बसेकी थिइन्, उनीहरूका थकित आँखाहरू अगाडि चम्किरहेको मानवताको बारेमा आफ्ना शंकाहरू साझा गर्दै। धेरै पर्यटकहरू, स्पष्ट रूपमा नाइसको नगर परिषदद्वारा आयोजित धेरै सम्मेलनहरू मध्ये एकबाट, टेबल वरिपरि भेला भए।
  
  
  तिनीहरूको बाटो हुँदै गर्दा, मैले काउन्टरमा मेरो राहदानी र पाँच फ्रान्कको सिक्का राखें। एक साँझको लागि प्रवेशको लागि सिक्का पर्याप्त थियो। हप्तामा पन्ध्र फ्रान्क, महिनामा तीस, सिजनमा साठ। मलाई आन्तरिक रूपमा जे गर्न अनुमति दिइएको थियो, मैले यहाँ ठूलो अनुमान लगाए। एक साँझमा हकले मलाई पठाएको कुरा जित्छु भनेर म भाग्यमा नै बाजी लगाइरहेको थिएँ।
  
  
  एकजना शंकास्पद देखिने व्यक्तिले मेरो निकोलस एन्डरसनको राहदानी खोले, फोटोमा हेरे र त्यसपछि मेरो अनुहार जाँचे।
  
  
  मैले फारम भरें जब उसले आफ्नो पछाडिको कुनामा रहेको अभिलेखमा मेरो राहदानी जाँच गर्यो। सन्तुष्ट भएर, उसले पहेँलो क्यासिनो कार्डमा मेरो नाम छेउमा दुई बरगन्डी स्ट्रिपहरू लेख्यो र मतिर धकेल्यो।
  
  
  लेस सैलोन्स डे ला मेरको प्रवेशद्वारमा दुई गार्डहरूले मलाई ढोकामा पुग्दा मलाई टाउको हल्लाए।
  
  
  म एउटा विलासी हलमा पुग्ने तीनवटा संगमरमरको सिँढीको शीर्षमा उभिएँ। विभिन्न तहमा एउटा कोठा, चौडा र लामो, फुटबल मैदान जस्तै, रातो रंगले ढाकिएको। मेरो अगाडि, रातो पर्दाहरूले समुद्रलाई नियाल्ने झ्यालहरू फ्रेम गरे। बाहिरको सानो बालकनीमा, चन्द्रमाको उज्यालो र ओसिलो वसन्तको हावामा नुहाएर, दम्पतीहरूले पेय पदार्थ पिए र ट्राफिकको कोलाहल माथि कुराकानी गरे। मेरो र बायाँ र दायाँ बाल्कनीहरू बीच टेबलहरू थिए। रूलेट, क्रेप्स, बेकाराट, ब्ल्याकज्याक, écarté, trente et quarante। रगत-रातो स्क्रिनको नरम चमक मुनि, चाँदीको गियरहरू पल्टियो, हरियो कपडाको बिरूद्ध फुसफुसे कार्डहरू, पासाहरू बज्यो र चिपहरू घाटा र लाभको निरन्तर चक्रमा बग्यो।
  
  
  म चाँडै कोठामा हिंडें, रक्सीको लागि दुई बार मध्ये एउटामा रोकें। सिजनको सुरुमा त्यहाँ धेरै मानिसहरू थिएनन्। धेरै टेबुलहरू बन्द थिए। समय-समयमा, दिनको माथि एक आवाज तीव्र रूपमा आयो: "रिएन ने वा प्लस," र त्यसपछि मैले रूलेट व्हीलको पर्खालहरूमा हात्तीको दाँतको बलको टिकिङ सुने।
  
  
  दर्शकमा खास केही थिएन । अमेरिकीहरू ब्ल्याकज्याक र क्रेप्स टेबलको वरिपरि भीड थिए। Baccarat भीडमा मुख्यतया ब्रिट्स र वृद्ध मानिसहरू थिए, र अन्तर्राष्ट्रिय दृश्य रूलेट टेबल वरिपरि केन्द्रित थियो। त्यहाँ नीलो सूट, सेतो शर्ट र वास्तविक टाईमा सबैव्यापी जापानीहरू थिए, दुई अरबहरू, मुट्ठीभर ग्रीकहरू, केही स्क्यान्डिनेभियालीहरू, एक स्पेनियार्ड, जर्मन, अंग्रेजी र अमेरिकीहरू थिए।
  
  
  खाली कुर्सीहरूमा बसेर, तनावग्रस्त वृद्ध महिलाहरू, पेन्सिलका स्टबहरूले सशस्त्र, कागजका पानाहरूमा झुन्डिएर, D'Alembert र उन्मूलन जस्ता कठोर प्रणालीहरू बनाउँदै।
  
  
  म प्रवेशद्वार नजिकको टेबुलमा यी वृद्ध महिलाहरू मध्ये एकको पछाडि उभिएँ। त्यहाँ मसँग दृश्यको क्षेत्र थियो जसले कसैलाई पनि मुख्य प्रवेशद्वारबाट लुक्नबाट जोगाउन थाल्यो।
  
  
  मैले क्रुपियरहरू मध्ये एकलाई दुई सय पचास फ्रान्क दिएँ। "त्यहाँ पाँचवटा चिप्स छन्," मैले उसलाई भनें। बिलहरू काँसाको टुक्राको साथ लोभी स्लटबाट टेबुलमा सुरक्षित गायब भयो। विभिन्न सम्प्रदायका बहु-रङ्गी टोकनहरूले भरिएको खजानाबाट पचास पहेँलो डिस्कहरू मतिर सर्दै थिए। मैले तिनीहरूलाई मेरो ज्याकेटको खल्तीमा राखेँ।
  
  
  केही बेरको लागि, मैले आफूलाई बाजीको घण्टीमुनि सुत्न दिएँ, पाङ्ग्राको गडगडाट, क्रुपियरको अनुष्ठान रोई, अनन्त लयमा मर्ज भयो:
  
  
  - नेभ। रुज उल्लङ्घन। Faites fox jeux। Rien एक प्लस छैन। किन्ज। noir उल्लङ्घन। धेरै राम्रो छ। Rien एक प्लस छैन। स्क्रू-हट। रुज जोडी। '
  
  
  प्रत्येक चोटि ढोका खोल्दा, मैले आशाका साथ हेरे, तर व्यर्थ।
  
  
  म आफ्नो खल्तीमा पुगें र दांव लगाउन थालें। कहिले टेबलले मेरो चिप्स लियो, कहिले दियो। मेरो विचार आधा मात्रै थियो। म उच्च दांवमा खेल्थे।
  
  
  डेढ घण्टा बित्यो । दिक्क भएर, मैले व्यक्तिगत नम्बरहरूमा सट्टेबाजी गर्न स्वीच गरें। मैले निक कार्टरमा अक्षरहरूको संख्या थपे, दसमा ल्याएँ, र हराए। मैले निकोलस एन्डरसनमा पत्रहरूको संख्या थपे, सोह्रमा शर्त लगाएँ र फेरि हारें। मैले डेभिड हकका पत्रहरू थपे, नौमा शर्त लगाएँ र हारें। मैले निकोल कारामा अक्षरहरूको संख्या थपें र यसलाई फेरि दसमा सेट गरें।
  
  
  मेरो चिप हरियो पानाको नम्बरमा मात्र थियो, बाधाहरू 37 देखि 1 थिए। डिलरले आफ्नो नाडी सार्यो र ठूलो पाङ्ग्रा घडीको विपरीत दिशामा घुम्न थाल्यो। हात्तीको दाँतको बल रातको आकाशमा उल्का जस्तै, आबनूसको प्रवाहको विरुद्धमा घडीको दिशामा गोली हान्यो। "रिएन ने वा प्लस," क्रुपियरले भुंक्यो। चक्का सुस्त भयो। बल रिम मुनिबाट बाहिर खस्यो, विभाजन माथि उफ्रियो, ढिलो भयो, एक पटक, दुई पटक उछाल भयो र बक्स नम्बर दस मा खस्यो। रेकले पहेँलो चिप्स र एक गुलाबी सय फ्रान्क चिप मेरो तर्फ धकेल्यो।
  
  
  मैले तिनीहरूलाई उठाएँ, केही पहेँलोहरू बाजी लगाएको डिलरलाई दिएँ, र बाँकी जम्मा गर्न निहुरेँ।
  
  
  जब मैले फेरि हेरेँ, उनी त्यहाँ उभिएकी थिइन्, सीधा मेरो अगाडि, टेबलको अर्को छेउमा। उनी रोमाञ्चक थिइन्। हनी-गोरा कपाल, उनको ट्यान्ड गरिएको अनुहारबाट पछाडि तानिएको र फिक्का हरियो रिबनले बाँधिएको, समय ट्रेस गर्न नसकिने सुन्दरताले समर्थन गरेको उच्च गालाको हड्डीहरू प्रकट भयो। पातलो सेतो पोशाक, उनको पूर्ण स्तनको पूर्णता देखाउन घाँटीमा तल काटिएको, उनको राम्रो अनुपातित शरीरबाट झुण्डिएको थियो। मैले देखेँ कि उनको कडा निप्पलहरूलाई चिसो, नरम कपडा विरुद्ध थिच्नबाट रोक्ने कुनै कुरा थिएन।
  
  
  उसले आफ्नो वालेटमा पुग्यो र एक सय फ्रान्कको नोट निकाली। "पाँच चिप्स," उनले व्यापारीलाई भनिन्।
  
  
  उसले कुशलतापूर्वक बिललाई काठको डिस्कको वरिपरि बेरेर अतृप्त भल्टको तामाको चुटमा हान्यो। उनले झोला आफ्नो पाखुरामुनि राखिन् र दुबै हातमा चिप्स समातिन्, बच्चाले कुकीजको पहाड समातेको जस्तै। इशारा यति निर्दोष थियो कि म मुस्कुराउन बाध्य थिए। त्यसैबेला उसले आँखा उठाएर टेबुलको छेउमा जलिरहेको पन्ना जस्तै चम्किरहेको आँखाले मलाई हेरी। त्यसपछि उसले फेरि ती गालाका हड्डीहरूमा अलमलमा आँखा तल ल्याई र टेबुलमा हेरिरह्यो। उनको अनुहारको भाव गम्भीर, उदास भयो। बसेका खेलाडीहरूको बीचमा पुगेर, उनले आफ्नो पहेंलो चिप्स सातहरूमा राखिन्। उनी हारे, सोह्रमा बाजी लगाइन् र हारे। उनले १७ मा बाजी लगाइन् र हारिन् । उनले १९ मा बाजी लगाइन् र हारिन् । उनले छब्बीसमा बाजी लगाइन् र हारे। उनले ३३ मा बाजी लगाइन् र हारिन् ।
  
  
  पङ्क्तिमा दस पटक उनले एक नम्बरमा शर्त लगाइन्, टेबलमा सबैभन्दा खराब बाधाहरू, र पङ्क्तिमा दस पटक उनी हारिन्। उनको श्वासप्रश्वास अब छिटो हुँदै थियो, र उनको उत्तेजनाले उनको लुगाको पातलो कपडालाई डिफ्लिट गर्दै, उनको स्तन माथि र तल सार्न बाध्य बनायो। उसको पग्लिएको खजानालाई समात्ने गुलाबी-लाख भएका हातहरू काँप्दै थिए, र थप दुई गोलो पछि उसले एउटा हातमा बाँकी रहेको कुरा समात्न सक्षम भइन्।
  
  
  मैले कहिल्यै सोचिन कि उनी रमाइलोको लागि खेलेकी थिइन। पसिनाको पातलो तह उनको घाँटीको मुनिमा चम्कियो, र एक पटक, पाङ्ग्रा घुम्दा, उसले आफ्नो ओठ टोक्यो। उसको दाहिने हातको औंलाहरूले उसको देब्रे हातको घट्दो आपूर्तिबाट अर्को टोकन तान्दै गरेको मैले हेरेँ।
  
  
  उसलाई हेरिन् । उसको ओठले मौन शब्दहरू बनाए। "कृपया," उनले भनिन्। 'कृपया।'
  
  
  उनले चिप नम्बर नौ राखिन्। अनुष्ठान दोहोर्याइएको थियो: घडीको विपरीत दिशामा पाङ्ग्रा घुमाउने, अर्को दिशामा हल; बल खसेको क्षण, त्यहाँ रोएको थियो: "रिएन ने भा प्लस" र मौनता जसमा खेलाडीहरू पर्खिरहेका थिए।
  
  
  म बहिरा भए पनि, नतिजा जान्नको लागि मैले उनको आँखामा हेर्नु मात्र थियो। उसको पलक मुनिबाट दुईवटा आँसु खस्यो, उसको गालामा झरेको थियो। मैले उसको शरीर तनावग्रस्त देखेँ। उसले कडा निल्यो र उनको आँसु रोकियो।
  
  
  उसले आफ्नो हातमा हेरी। छवटा चिप्स बाँकी। उनको लामो खैरो हात ती मध्ये एक वरिपरि बेरेर चौबीसौं नम्बरमा राख्यो। यस पटक पाङ्ग्रा घुम्दा उनले आँखा बन्द गरिन् । नतिजा राम्रो भएन । दस मिनेट भन्दा कम पछि, उनीसँग केवल दुई चिप्स बाँकी थियो। उनको चिन्ता कम भएको थिएन, तर अब उनको दुर्भाग्यले लगभग राजीनामा गरिसकेको देखिन्थ्यो। उनले हिचकिचाइन्। उनले चिप नम्बर तेह्र राखे।
  
  
  "खुशी," मैले उसलाई टेबुलमा बोलाएँ।
  
  
  उसले मलाई हेरेर मुस्कुराउने प्रयास गरि। तर उनले आफ्नो चिउँडो र ओठलाई काँप्नबाट रोक्न सकेनन्, र उनको आँखा आँसुले चम्किरहेको थियो। उनले मेरो नजरलाई बेवास्ता गर्दै तिनीहरूलाई फेरि ढाकिन्।
  
  
  म उसलाई हेरिरहेँ । पृष्ठभूमिमा, माथि एउटा ढोका खोलियो। एउटा मान्छे भित्र आयो । ऊ उनको बारेमा डाटा सङ्कलन गर्ने ठूलो मान्छे जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  
  अध्याय ४
  
  
  
  
  
  उसको तीखो आँखाले उसलाई ट्र्याक गर्नु अघि ऊ त्यहाँ एक सेकेन्डको लागि मात्र उभियो। र त्यसपछि उसको सुपर ग्लॉसी कालो पोइन्टी जुत्ताहरू रातो कार्पेट तर्फ सिँढीहरू तल झरे। म पहिले नै उनको टेबलको वरिपरि नजिक थिए।
  
  
  उसको पछिल्तिर, गालामा दाग झुल्किने निर्दयी खुशीले मुस्कुराउँदै, उसले आफ्नो हात उठायो र कुहिनोको ठीक माथि, दाहिने हातको मासुमा आफ्ना मोटा औंलाहरू खने। उसले कानमा केही बोल्यो ।
  
  
  उनी तनावमा थिइन्, उनको अनुहार डरले जमेको थियो। दृढ तर सावधान, समस्या निम्त्याउने डरले, उनले आफ्नो निरन्तर पकडबाट मुक्त हुन खोजिन्। उसको ट्यान्ड गरिएको छालाले उसको पकडको नराम्रो दबाबबाट सेतो दागहरू देखायो।
  
  
  म अर्को तर्फबाट उनको नजिक पुगें, सबै दया र निर्दोष।
  
  
  "ओह, तिमी त्यहाँ छौ," मैले प्रतिध्वनित गरें। "मैले तिमीलाई गुमाएको छु भनेर सोच्न थालेको थिएँ।" यदि तपाईं रूलेटको थकित हुनुहुन्छ भने, कसरी पेयको बारेमा?
  
  
  त्यसपछिको मौनतामा, मैले व्यापारीले "एउटा" भनेको सुनें। फेरि हारिन् ।
  
  
  सस्तो अत्तरले ढलको दुर्गन्धझैँ उसलाई धुयो र उसको कालो रेशमको सूट नरम क्यासिनोको प्रकाशमा चम्किरहेको थियो, पोलार्ड विलोले आफ्नो हात तल झारे र आफ्ना सबै मानसिक क्षमताहरू मतिर निर्देशित गरे। अत्तरको बावजुद, उसको सूटको बावजुद, ऊ सधैं एक मानिसको उपस्थिति हुनेछ जसले आफ्नो जीवनको धेरै जसो खानामा बिताएको छ जहाँ पाईहरूमा झिंगाहरू चर्किन्छन्।
  
  
  -त को होस हँ? - उसले कानाफूसीमा सोध्यो। यो राम्रो संकेत थियो। उसले दृश्य बनाउन खोजेको होइन ।
  
  
  'सायद श्री. स्मिथ? मेरो जवाफ थियो।
  
  
  उसले भन्यो। -"ए?"
  
  
  मैले उसलाई हेर्ने कुरै भएन । - ठीक छ, एक पेय के बारे मा? - मैले उसलाई भनेको थिएँ। "तपाईले केहि ताजापन प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। 'हुन्छ धन्यवाद। पक्कै सक्छ।
  
  
  "ठीक छ, त्यो राम्रो छ," मैले भने। -"कहाँ जाऔं?"
  
  
  "यस महिलाको अर्को ठाउँमा भेटघाट छ," उनले भने।
  
  
  “तिमी नै भन” मैले भनें। "तर यो अनौठो छ कि उनले मलाई यसको बारेमा बताइनन्।"
  
  
  "सुन, बच्चा," उसले भन्यो। "मेरो राम्रो सल्लाह लिनुहोस् र यहाँबाट जानुहोस्।" तपाइँलाई चिन्ता नगर्ने चीजहरूमा तपाइँको नाक टाँस्नुहोस्।
  
  
  "ओह, तर यो मेरो चिन्ता छ," मैले भने। "तिमीले युवती सुन्नुभयो।" उनी मसँग पिउन चाहन्छिन्।
  
  
  उसको अनुहार रातो भयो। "मलाई धेरै पटक सोध्न नबनाउनुहोस्," उसले भन्यो।
  
  
  उसको हातले आकस्मिक रूपमा उसको ज्याकेट पछाडि फ्याँक्यो, जानाजानी मलाई उसको बेल्टमा के ट्याक गरिएको थियो भनेर देखाउँदै, र मलाई यो पनि देखाउँदै कि उनीसँग सामान्य ज्ञान भन्दा बढी साहस छ, र प्यालेस डे ला मेडिटेरानको सुरक्षा मैले सोचे जस्तो सुरक्षित थिएन। स्प्लिट सेकेन्डबाट मैले यो बन्दुक देखेँ, यस्तो देखिन्छ कि उसले आफ्नो ड्राइभलाई मेक्सिकन Trejo.22, मोडेल 1 सँग ब्याकअप गरेको छ। मेक्सिको यसको बन्दुक उद्योगको लागि परिचित नहुन सक्छ, तर त्यहाँबाट आएका केही सुन्दरीहरू यसकारण छन्। गनपाउडर जहाजमा पाइरोमानियाकको रूपमा शान्तिमय। मोडेल 1 एक फोहोर र धेरै असामान्य हतियार हो। यसमा स्टोरको माथिल्लो बायाँ कुनामा चयनकर्ता छ। जब तपाइँ यसलाई पल्टाउनुहुन्छ र ट्रिगर ताननुहुन्छ, बन्दुकले स्वचालित फटमा आठ शटहरू फायर गर्दछ।
  
  
  केटीको सास फेर्यो । "एक मूर्ख नबन, Guido," उनले भनिन्।
  
  
  "मलाई लाग्दैन कि तपाइँ यसलाई प्रयोग गर्दै हुनुहुन्छ," मैले उसलाई भने।
  
  
  - म यो जोखिम लिने छैन।
  
  
  "मलाई आशा थियो कि तपाईले यो भन्नुहुनेछ," मैले भने।
  
  
  मैले बिस्तारै उनको हात समातें र हामी सँगै ढोका तिर लाग्यौं। हाम्रो पछाडि, गुइडोले श्राप दिए।
  
  
  उसको दिमाग, वा त्यो निएन्डरथल निधारको पछाडि लुकेको कुरा, निष्कर्षमा पुग्न वा कसैले उसलाई के गर्न भन्यो सम्झन धेरै संघर्ष गर्नुपरेको थियो। उसले मलाई स्वतन्त्र सोच विभागमा प्रतिभाशाली बन्ने प्रकारको रूपमा प्रहार गरेन।
  
  
  यसैबीच, उसले फायर खोल्ने सम्भावना कम हुँदै जाँदा हामी बीचको दूरी बढ्दै गयो। गुइडोलाई काम गर्न र सोच्न नदिने तालिम दिइएको छ, र यदि उसले एकैचोटि परिस्थितिको बारेमा सोच्नको लागि व्यवसायमा झर्यो भने, हामीसँग पेरिसमा हिंड्न पर्याप्त समय हुनेछ।
  
  
  जब मैले केटीको तनावपूर्ण शरीरलाई आगोको रेखाबाट टाढा राखें, हामी हतार हतार ढोकातिर लाग्यौं। गुइडोसँग भावना भन्दा बढी साहस छ, तर प्रत्येक सेकेन्डले मेरो विश्वासलाई पुष्टि गर्यो कि उनी आकर्षक दृश्यहरूबाट बच्न प्रोग्राम गरिएको थियो।
  
  
  हामीले सिढीको माथि पुग्न केही सेकेन्ड मात्र बाँकी थियो, तर ती कुरियर-खुशी ग्राहकहरू मध्ये एकले आफ्नो टाउकोमा केही पीस्दा यो सधैं लामो देखिन्छ।
  
  
  ढोकाबाट पार गरिसकेपछि, हामी हलवेबाट सिढीको देब्रे पखेटामा हिंड्यौं, जुन दुईवटा आर्चमा भूमध्य दरबारको प्रवेशद्वारमा तल ओर्लिएको थियो।
  
  
  केही क्षण पछि मैले अर्को सिँढीमा भारी पाइलाहरू सुने र, त्यो दिशामा हेर्दै, मैले गुइडो तल दौडिरहेको देखें, लगभग हाम्रो छेउमा। बन्द भौंहरू मुनिबाट उसको आँखा रिसले भरिएको थियो।
  
  
  चिसो रातमा दरबारको अगाडिको ढोकाबाट बाहिर निस्कँदा उहाँ हामीबाट दुई वा तीन कदम मात्र टाढा हुनुहुन्थ्यो। थोरै संख्यामा भए पनि आनन्द खोज्नेहरू अझै आए। मैले पछाडि फर्केर हेर्दा कालो सिट्रोइन र एउटा सेतो मर्सिडीज प्रवेशद्वारको अगाडि चिप्लिए । लेडी फर्च्युन स्ट्याचुको छेउमा पुग्दा मैले गुइडोलाई क्यासिनोको बत्तीको बिरूद्ध मोटो सिल्हूट उभिरहेको, मुट्ठी उठाएर हल्लाउँदै गरेको देखें।
  
  
  "दौड," मैले केटीलाई भनें।
  
  
  "हो," उनले भनिन्। 'मलाई थाहा छ।'
  
  
  हामी Promenade des Anglais सँगसँगै दौडियौं। समुद्रबाट भित्री भागमा आउँदै गरेको हल्का धुवाँले एन्जल बेको प्रवेशद्वारमा नरम कपडाको रूपमा बत्तीहरूको तारलाई ढाक्यो। भारी हावामा, तिरङ्गी पेनन्टहरू स्तम्भहरूमा झुन्ड्याइएको थियो, जसले सडकलाई उत्सवको रूप दिने थियो। ट्राफिक शान्त भयो, इन्जिनको बेलाबेलाको गर्जनले मौनता तोड्यो।
  
  
  किनारमा झुन्डिएको एक अनौठो, अशुभ हावा, अन्धकारमा बढेको ओसिलो सडाको अनुभूति, दिन र साँझको साँचो उल्लासको झलक, अब राती घिस्रिएको छ।
  
  
  मौनतामा हामी उज्यालो र छायाँको माध्यमबाट हतारियौं। वेस्टमिन्स्टर होटलको टेरेस पहेँलो बत्तीहरूले भरिएको थियो, र बाहिरका टेबुलहरूमा पहेँलो मैनबत्तीहरू चम्किरहेका थिए जहाँ वृद्ध पाहुनाहरू ओसिलो भएर कफी पिउँथे र एक्लो निद्राको अँगालो विरुद्ध लडिरहेका थिए। होटलको पछाडि जीर्ण भिल्ला प्राट थियो, ताडका रूखहरू र मौसमी शटरहरूको पर्दा पछाडि निर्जीव।
  
  
  मैले फर्केर हेरें । Guido को कुनै ट्रेस बाँकी थिएन। यद्यपि, मलाई अनुभूति भयो कि हामी हेरिरहेका छौं। हामी वेस्ट एन्ड होटेल र मुसेना मासेना पार गयौं, जहाँ फलामका ढोकाहरू पछाडि ताडका रूखहरू बीच फ्लडलाइटहरू खेलिरहेका थिए। अगाडि, चन्द्रमाको आकाशको पृष्ठभूमिमा, होटेल नेग्रेस्कोको गुम्बज मोटा महिलाको स्तन जस्तै देखिन्थ्यो।
  
  
  मैले रोके र केटीलाई मेरो अनुहारमा फर्काए। उनको अनुहार उत्साहले रातो भयो र उसका आँखा चम्किए। उसको शरीर एक क्षणको लागि म माथि चिप्लियो।
  
  
  "धन्यवाद," उनले सास फेर्दै भनिन्। 'धन्यवाद सर...'
  
  
  "एन्डरसन," मैले भनें। "निकोलस एन्डरसन।"
  
  
  "ठीक छ, धन्यवाद, मिस्टर एन्डरसन।"
  
  
  "मलाई अझै धन्यवाद नदिनुहोस्," मैले भने। "तिमी अझै जंगलबाट बाहिर छौ कि भनेर म पक्का छैन।" मलाई लाग्छ तपाईंको साथी गुइडो क्यासिनोमा के भयो भनेर खुसी थिएनन्।
  
  
  "होइन," उनले भनिन्। "पक्कै पनि धेरै समस्याहरू हुनेछन्।
  
  
  "मलाई भन्नुहोस्," मैले भने। - तपाईको नाम निकोल कारा हो?
  
  
  उसले मेरो आँखामा धेरै बेर हेरी । परिष्कृत जोशको वाचामा कुनै न कुनै रूपमा निर्दोषता मिसाएको सुन्दर अनुहारले अब निराशा प्रकट गर्यो।
  
  
  "धेरै मानिसहरूले विश्वास गर्छन्," उनले जवाफ दिए। "कम्तीमा एक व्यक्ति निश्चित छ।"
  
  
  यो एक जवाफ थियो जसले केहि पनि समाधान गरेन, तर मैले थप भन्नु अघि, उनको अनुहारबाट निराशाको रूप गायब भयो। उनले नराम्रोसँग टाउको हल्लाइन्। "मिस्टर एन्डरसन," उनले भनिन्। "मलाई लाग्छ कि तपाइँ मलाई पेय प्रस्ताव गर्न चाहानुहुन्छ।" अहिले भन्दा राम्रो समय के होला ?
  
  
  बार नेग्रेस्को लगभग विलुप्त भएको छ। ठुलो कोठा अँध्यारो गुफा जस्तै देखिन्थ्यो जसमा बेहोस गुलाबी उज्यालो बुढा महिलाहरूको सुकेको छालालाई चापलूसी गर्न छानिएको थियो।
  
  
  हामी एउटा नक्कली चितुवाको छालामा आराम गर्ने गोल संगमरमरको टेबुलको नीलो बेन्चमा छेउछाउमा बस्यौं।
  
  
  मैले फेरि केटीको नाजुक सौन्दर्य, निलो बेन्चमा मेरो छेउमा उनको बलियो तिघ्राको न्यानोपन, उनको स्तनको घुमाउरो, उनको अनुहारको क्लासिक आकार, उनको सुनौलो-खैरो कपालको पूर्णता ... पन्ना। उनको आँखामा उत्साह।
  
  
  सेतो ज्याकेट लगाएका एक वेटर स्वादको चरम खानपान गर्ने होटेलको अभ्यासपूर्ण अपमानको साथ हामीकहाँ आए।
  
  
  'के पिउन चाहनुहुन्छ?' - मैले केटीलाई सोधें।
  
  
  कफी पसलमा छाडिएको किशोरीजस्तै उनी मुसुक्क हाँसिन्।
  
  
  "ओ," उनले भनिन्। - मैले साँच्चै यसको बारेमा सोचेको छैन। मैले स्वीकार गर्नै पर्छ कि म वास्तवमा रक्सीको पारखी होइन, तर मैले एक पटक सम्पूर्ण ककटेल सूची पिउने सपना देखेँ।
  
  
  वेटरले आफ्नो खुट्टा हल्लायो, चिन्ताको शान्त मिश्रण र सुखद बकबकको अन्तहीन अस्वीकृति व्यक्त गर्दै। म उसलाई ड्रामा स्कूलमा छात्रवृत्ति दिने प्रलोभनमा परें।
  
  
  केटीको हात एक कार्ड लिन जैतून र पटाखे को दुई sacers को बीच rummed।
  
  
  "म यो प्रयास गर्नेछु," उनले भनिन्।
  
  
  कार्डले भन्यो: "रॉयल नेग्रेस्को 14 एफ।"
  
  
  यो kirsch, रास्पबेरी सिरप, सुन्तला रस र Moet शैम्पेन को एक रचना थियो। यो पढेर मात्रै मेरो पेट विद्रोहले बल्यो।
  
  
  "होइन, मलाई लाग्दैन कि तपाईं एक विशेषज्ञ हुनुहुन्छ," मैले उसलाई भने।
  
  
  मैले वेटरलाई भने, "एक शाही नेग्रेस्को।" र बर्फ संग स्कच। ऊ झुकेर बिदा भयो ।
  
  
  बार नेग्रेस्कोमा लुक्न गाह्रो छ। यो वास्तवमा धेरै देखिने को लागी एक महान ठाउँ हो, त्यसैले म त्यहाँ हुन पाउँदा खुसी थिए। हामी क्यासिनो छोडे पछि म यहाँ आएको कारण पनि यो थियो। जसले गर्दा केटीले पिउनको लागि यो ठाउँ रोजेकोमा मलाई धेरै खुसी लाग्यो। युद्धको यो बिन्दुमा, मेरो भूमिगत जाने कुनै मनसाय थिएन। म केटीको बारेमा थप जान्न चाहन्थे, गुइडोको बारेमा र अझ धेरै, यो गुफावासीलाई भूमध्यसागरीय दरबारमा पठाउने मानिसको बारेमा धेरै कुरा। र म पत्ता लगाउन चाहन्थें, कोही पनि मलाई खोजिरहेको छैन भनेर सुनिश्चित गर्दै।
  
  
  साँझ अहिले सम्म आशिष् भएको छ। मैले केटी भेट्टाएँ। यो खेल राम्रोसँग समाप्त भयो। गुइडोले मलाई भेट्टाए। र यदि म सही थिएँ भने, एक अदृश्य मानिसले नेग्रेस्कोमा हाम्रो हतारमा भागेको देखेको थियो। र त्यसपछि साँझ आशीर्वाद मात्र थिएन, तर भर्खरै सुरु भएको थियो।
  
  
  "म्याडम," वेटरले भन्यो। कम्मरमा झुकेर, उसले उनको पेय गोलाकार कागजको रुमालमा "इम्पेरियल एन" अक्षर र तीनवटा नीलो औंठीमा "नेग्रेस्को" र "नाइस" शब्दहरू सहित राख्यो।
  
  
  "महाशय।"
  
  
  म केटीतिर फर्केर मेरो गिलास उठाएँ। "भाग्यवश," मैले भनें।
  
  
  उसले मलाई गिलासको छेउमा हेरी। शरारती र हँसिलो नजर उनको आँखाबाट गायब भयो। मैले फेरि आँसु देखे।
  
  
  "होइन, मैले भनेँ।"
  
  
  "होइन," उनले भनिन्। "अवश्य होइन"। उनको आवाज कमजोर र निराश थियो।
  
  
  "यदि तपाइँ मलाई त्यो असभ्य टिप्पणी माफ गर्नुहुन्छ," मैले भने, "तिमीलाई रूलेटको बारेमा त्यति नै थाहा छ जति तपाइँ रक्सीको बारेमा गर्नुहुन्छ, यसमा तपाइँको खेलको कारण।"
  
  
  "मलाई थाहा छ," उनले भनिन्।
  
  
  "मानिसहरू सधैं यो गर्छन्," मैले भने। "धेरैजसो मानिसहरू त्यहाँ रमाइलो गर्न आउँछन्, तर तपाईंले स्पष्ट रूपमा त्यस्तो व्यक्तिको आभास दिनुभयो जो अझ गम्भीर मामिलामा संलग्न थिए।"
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। मन्द उज्यालोमा पनि उनको कपाल चम्किरहेको थियो । "होइन, मिस्टर एन्डरसन..."
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईंले मलाई निक भन्नु पर्छ," मैले भने। "ठीक छ," उनले भनिन्। 'निक।'
  
  
  "यो राम्रो छ," मैले भने।
  
  
  "होइन, म त्यो क्यासिनोमा रमाइलोको लागि थिइनँ।"
  
  
  "तिमीले पचानब्बे फ्रान्क गुमाएका छौ," मैले भनें।
  
  
  "तिमी मलाई धेरै ध्यान दिन्छौ," उनले भनिन्। "ठीक छ," मैले भने, "म नाइसमा एक्लै छु, र तपाईंलाई याद गर्न गाह्रो थियो।"
  
  
  उनी छोटो मुस्कुराइन् । 'मलाई लाग्छ कि...'
  
  
  उनी आफ्नो सानो पर्समा पुगिन् । मैले एउटा सेतो रुमाल, राहदानी, लिपस्टिक र अन्तिममा पहेंलो चिप देखेँ। उसले यसलाई बाहिर निकालेर मार्बलको काउन्टरटपमा थोरै क्लिकमा राखिन्। "पाँच फ्रान्क," उनले फुसफुसाइन्।
  
  
  "तपाईसँग यति मात्र पैसा छ, हैन?"
  
  
  'हो। के यो साँच्चै हेर्न सजिलो छ?
  
  
  "मलाई डर लाग्छ।"
  
  
  "यो वास्तवमै पाँच फ्रान्क होइन," उनले भनिन्। "यो प्लास्टिकको टुक्रा हो।"
  
  
  मैले सोधे । - "किन यो क्यासिनोमा जित्नु तपाईको लागि धेरै अर्थपूर्ण छ?"
  
  
  त्यो रात दोस्रो पटक, उनको आँखाले मेरो अनुहार स्क्यान गर्यो।
  
  
  "तिमी गरीब देखिदैनौ," मैले भने, "तिमी भोकाएको देखिदैनौ।" तपाईंलाई लुगा र आश्रय चाहिन्छ जस्तो छैन। तपाईंले छुट्टी वा गहनाको एक कार्लोड जित्ने प्रयास गरिरहनुभएको छ भन्ने धारणा मैले पाइनँ। लोभ पनि प्रश्न बाहिर थियो।
  
  
  - छैन।
  
  
  “तर तिमीले धेरै पैसा जित्न खेल्यौ। यो तपाईंको लागि महत्त्वपूर्ण थियो।
  
  
  "हो," उनले भनिन्। - यहाँ छ।
  
  
  "मलाई लाग्छ म किन जान्न चाहन्छु।"
  
  
  उनले मेरो अनुहारलाई ती बुद्धिमान हरियो आँखाले फेरि अध्ययन गरिन्, अहिले समुद्र जस्तै चिसो र गहिरो।
  
  
  'तिमी ले क देख्यौ?'
  
  
  "खतरा," उनले भनिन्। " कठिनाइहरू।"
  
  
  "तपाईं मलाई विश्वास गर्न सक्नुहुन्छ," मैले भने।
  
  
  "हो," उनले भनिन्। - मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ।
  
  
  "यसबाहेक," मैले भने, "केवल एक पाँच-फ्रांक टोकनको साथ, तपाईंसँग धेरै विकल्प छैन।"
  
  
  उसको ओसिलो, न्यानो ओठ अनैच्छिक मुस्कानमा उसको सेतो दाँतबाट पनि टाढा सर्यो। "तर यदि मैले तपाईलाई विश्वास गरेन भने, म छोड्छु," उनले भनिन्। "त्यसो भए म अरू कसैलाई खोज्ने प्रयास गर्नेछु।"
  
  
  - यो धेरै महत्त्वपूर्ण छ?
  
  
  'हो।' उसले आफ्नो गिलास उठाई र लामो चुस्की लिई।
  
  
  - थप चाहनुहुन्छ?
  
  
  "म रक्सी पिउने बानी छैन," उनले भनिन्। "यद्यपि, मलाई लाग्छ कि म अर्को गिलास चाहन्छु। मलाई थाहा छैन म बिर्सन वा उत्सव मनाउन रक्सी मात्न चाहन्छु। हो, निक, अर्को।
  
  
  मैले वेटरलाई बोलाए र हामी चुपचाप पर्खिरहेका थियौं जब उसले अर्को रोयल नेग्रेस्को ल्यायो।
  
  
  उनले अर्को चुस्की लिइन्, र जब उनले समाप्त गरिन्, उनी निर्णयमा आइपुगेकी थिइन्। "हो," उनले भनिन्। 'म तपाईँलाई विश्वास गर्छु। मलाई आशा छ कि तपाईं मद्दत गर्ने मान्छे हुनुहुन्छ। यो वास्तवमै मेरो लागि होइन, तपाईंले एक दिन क्यासिनोमा भेट्नुभएको केटीको लागि मात्र होइन।
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले उसलाई आश्वस्त पार्दै भनें।
  
  
  "यो तपाईं र म भन्दा पर जान्छ। हो, मलाई धेरै पैसा र छिटो जित्न आवश्यक छ। के तपाईंले यो देख्नुभयो। मलाई कसैलाई भाडामा लिन यो चाहिन्छ।
  
  
  मैले नबोलिएको प्रश्नमा भौहें उठाएँ ।
  
  
  "कोही धेरै विशेष," उनले जारी राखिन्। "मलाई पनि थाहा छैन यसको लागत कति छ। तिमीलाई थाहा छ, निक? के तपाईलाई थाहा छ कि हत्यारा भाडामा लिन कति खर्च हुन्छ?
  
  
  मैले टेबुलबाट पहेँलो चिप लिएँ। "पाँच फ्रान्क," मैले भनें।
  
  
  
  अध्याय ५
  
  
  
  
  
  एक क्षणको लागि उनको अभिव्यक्ति एक आश्चर्यमा परिवर्तन भयो। त्यसपछि, आफ्नो अलमलिएको अनुहार म तिर फर्काएर, ऊ मेरो विरुद्ध झुक्यो। मैले तिनका आँखाहरू देखेँ, अब पन्नाको कुख्यात आगोले उज्यालो भएको, तिनका ओठहरू टुक्रा-टुक्रा भएर मेरो नजिक आइपुगे।
  
  
  अर्को क्षण उनी तनावमा भइन् । उसको अनुहार खरानी भयो । उनको नजर मेरो पछाडि, नेग्रेस्को बारको छेउको ढोकामा स्थिर थियो।
  
  
  म घुमाएँ । मैले देखेको पहिलो व्यक्ति गुइडो थियो, अलि मुस्कुराउँदै। त्यसपछि मैले टाउकोदेखि पाखुरासम्म कालो रङले ढाकेको अग्लो, पातलो शरीरमा एक कोणीय, तारो चिनियाँ मानिस देखें। र तिनीहरूको बीचमा, उहाँका यी सेवकहरू मध्ये, एक घृणित प्राणी हो जसलाई म डा. ह्वाइट भनेर चिन्नेछु। लोथर इनुरिस। मैले उसलाई पहिलो पटक देखेको क्षण, केटी मेरो लागि आफ्नो ओठ थिच्न तयार भएको देख्दा उसले आफूमाथि लागेको रिसलाई नियन्त्रण गर्न सक्दो प्रयास गरिरहेको थियो। उसले आफ्नो अभिव्यक्तिलाई पुनर्स्थापित गर्यो र यसलाई स्वागत सौहार्दताको तहमा तान्यो। अभिव्यक्ति उनको पोशाकको साथ राम्रोसँग गयो: राम्रोसँग मिलाइएको नीलो ब्लेजर, खैरो ट्राउजर, लन्डनको जेरेमी स्ट्रिटमा टर्नुल र एसरको पछिल्लो सिर्जनाहरू मध्ये एकको रूपमा बिल गरिएको शर्ट, रेशमको स्कार्फ र गुच्ची जुत्ता।
  
  
  तर उनको लुगामा गएको सबै हेरचाह र खर्चको बावजुद, डाक्टर इनुरिसको बुद्धि एक विकृत र शक्तिशाली आवेगले दास थियो।
  
  
  उसको आँखा, आबनूस मोती, उसको साँचो मनसाय लुकाउने प्रवृत्तिका सेवकहरू, एउटा सानो गोलाकार टाउकोमा राखिएको थियो, बाक्लो कालो कपालको मुकुट लगाएको, उसको साँघुरो निधारबाट फर्काइएको थियो। पातलो बैजनी ओठ र ठूलो नाकमा साँघुरो नाकको टाउको, लामो र चौडा शरीरको तुलनामा बौना देखिन्थ्यो। र तैपनि यसले बलको कुनै सङ्केत दिएन, केवल शाश्वत आत्म-भोगमा जरा रहेको कोमलताको विचार। उनका हातहरू असाधारण थिए। लामो हत्केलाहरू, असामान्य रूपमा लामो, औंलाहरू, छोटो नङहरू। एक शल्यचिकित्सक वा strangler को हात। चिल्लो, दाह्रीविहीन अनुहार र अनौठो, रोगी पहेंलो छालाले ग्रन्थी सन्तुलन बिग्रिएको छ, पहिले शरीर सड्यो र त्यसपछि मनलाई अप्राकृतिक आवेगहरू सेवा गर्न बाध्य तुल्यायो। ऊ त्यस्तो मानिस जस्तो देखिन्थ्यो जसले कसैलाई चोट पुर्‍याउन र अरूलाई उसको विचित्र विकृतिको अधीनमा राखेर उसलाई नियन्त्रणमा राखेको थियो। उसले रिसको सास फेर्यो। मैले देखेँ कि उसको स्कार्फ अलिकति ढिलो भएको थियो, जसले उसको पातलो, काँटेदार घाँटीलाई सुकेको आँखाको विचित्र कलर जस्तै ढाकिएको दोहोरो पङ्क्तिहरू प्रकट गर्दै थियो।
  
  
  उहाँजस्ता अरूले मेरो बाटो पार गरेका छन्। तिनीहरूले अकल्पनीय कामहरू सफलतापूर्वक पूरा गर्नमा आत्म-विश्वासको भावना र तिनीहरूको आफ्नै प्रतिभामा विश्वास साझा गरे जसले तिनीहरूलाई बदलाको लागि अभेद्य प्रतिरक्षाको लागि विश्वस्त बनायो। उनले बोल्नु अघि नै, मैले डा. लोथर इनुरिसलाई एक व्यक्तिको रूपमा चिनेको थिएँ जसको प्रकृतिले झूट बाहेक अरू केही गर्न दिँदैन।
  
  
  उसले मुस्कुरायो र झुक्यो। उसले आफ्नो एउटा हलुका हात उचालेर अभिवादन गर्दै मतिर हिँड्यो। म उहाँलाई अभिवादन गर्न उभिएँ।
  
  
  "ए," उसले भन्यो। "एक क्षणको लागि मैले सोचें कि हामीले तिमीलाई गुमायौं।" र त्यो धेरै दुखद हुनेछ। तर मलाई माफ गर्नुहोस्। मेरो खराब बानी माफ गर्नुहोस्। मैले आफ्नो परिचय दिन बाँकी नै छ । मलाई दिनुस्। म डाक्टर हुँ। लोथर इनुरिस।
  
  
  उसले मतिर फैलाएको हातमा बल थिएन। मैले सक्ने सबै दया उहाँलाई देखाएँ। "तपाईलाई भेटेर खुशी लाग्यो, डाक्टर," मैले जवाफ दिए। "म निकोलस एन्डरसन हुँ।"
  
  
  "अमेरिकी, मलाई लाग्छ," उनले भने।
  
  
  "वास्तवमा," मैले भनें।
  
  
  "प्रिय मान्छे," उनले भने। "युरोपले तपाईलाई धेरै ऋण दिएको छ।"
  
  
  "त्यो भन्नु भएकोमा धन्यवाद, डाक्टर," मैले जवाफ दिए। "अन्यथा, मैले पढेको कुराबाट, हामी सधैं यहाँ स्वागत गर्दैनौं।"
  
  
  "हो," उसले भन्यो। "त्यहाँ ती छन् जसले बिर्सेका छन्, तर म ती मध्ये एक होइन। बिर्सनेहरूका लागि सबैभन्दा राम्रो मनोवृत्ति सहिष्णुता हो।"
  
  
  "ठिकै छ, डाक्टर, म तपाईलाई केही पिउन दिन सक्छु?"
  
  
  उसले अफसोसले टाउको हल्लायो। "म तपाईको उदारताको कदर गर्छु, मिस्टर एन्डरसन, तर मलाई डर छ कि मैले अस्वीकार गर्नुपर्छ।" म यहाँ आएको कारण धर्मनिरपेक्ष होइन, तर पूर्णतया व्यावसायिक हो।
  
  
  म उसको र टेबुलमा रहेकी केटीको बीचमा उभिएँ। उसले आफ्नो टाउको उसको दिशामा झुक्यो, उसको पहिले नै नरम, सभ्य आवाजलाई अझ घटाउँदै।
  
  
  सङ्केतका साथ फुटेको आवाज थियो। र यो यो दोस्रो आवाज थियो जुन श्रोतालाई प्रभावित पार्ने उद्देश्य थियो। इनुरिसको उच्च बुद्धि, उसको बेजोड क्षमता, उसको राम्रो अर्थपूर्ण इमानदारी र, यदि यी सबै पर्याप्त भएन भने, एक व्यक्तिको खिल्ली उडाउने खतरा जसको दुई साथीहरू बल प्रयोग गर्न सक्षम मानिन्छन्।
  
  
  "यदि तपाई युरोपसँग परिचित हुनुहुन्छ भने, मिस्टर एन्डरसन," उनले भने, "र विशेष गरी दक्षिण अमेरिकासँग, तपाइँलाई थाहा होला कि डाक्टरको उपाधि एकदमै ढिलो प्रयोग गरिएको छ। तर मेरो मामलामा, यो धेरै वर्षको कडा अध्ययन पछि कमाएको र प्राप्त गरेको शीर्षक हो। म एम.डी., मिस्टर एन्डरसन, शल्यक्रियामा विशेषज्ञ हुँ, जुन मेकानिकल कलाको कुरा हो। यो बुझेर र बुद्धिको उत्तेजनालाई बेवास्ता नगरी मैले थप विशेषताहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गरें। म पनि एक मनोचिकित्सक हुँ जुन अभ्यासको साथ, "उनले केटीमा आँखा फ्याँक्यो, "सबैभन्दा कठिन केसहरूमा समर्पित छ।"
  
  
  मैले सोचें कि मेरो आनन्दले उसलाई उत्तेजित गर्नु ठीक हुनेछ। - त्यसोभए, तपाईं एक मास्टर हुनुहुन्छ?
  
  
  उसको शरीरभरि काँप लागेर आयो। “हो” उसले हाँस्न खोज्यो । "मलाई लाग्छ कि उनीहरूले हामीलाई अमेरिकामा बोलाउँछन्।" एक धेरै रोचक र आदिम शब्द। तर म विचलित हुनु हुँदैन। मैले भन्नै लागेको बेला, यो युवती मेरो बिरामी मध्ये एक भइन्।
  
  
  मैले आफ्नो स्वरलाई स्तब्ध गोपनीयतामा कम गरें। -तपाईंको मतलब उनी बिरामी छिन्, डाक्टर?
  
  
  डा. इनुरिसले सहिष्णु हुने सक्दो प्रयास गरे, तर मैले आफ्नो सम्पूर्ण शक्तिले उहाँको धैर्यताको परीक्षण गरिरहेको मैले देखेको थिएँ। - ठीक छ, यो एक राम्रो सामान्य शब्द हो, यदि तपाइँ यसलाई यसरी राख्नुहुन्छ। व्यावसायिक सर्तहरूमा, सबै कुरा धेरै जटिल छ। तर, डाक्टर-बिरामी सम्बन्धमा गडबड नगरी वा धेरै प्राविधिक नभई, युवती गम्भीर भावनात्मक अशान्तिबाट पीडित छ भनी मात्र भनौं।
  
  
  "मैले बुझें," मैले भनें। - तपाईंले मलाई धोका दिन सक्नुहुन्छ। र तपाइँ आशा गर्नुहुन्छ कि यो सत्य हो, मैले आफैलाई भनें।
  
  
  "सबै भावनात्मक रोगहरू आफैंलाई यस्तो तरिकाले प्रकट गर्दैनन् जुन तपाईं जस्तो सामान्य मानिसहरूले सजिलै चिन्न सकिन्छ।"
  
  
  "मलाई लाग्दैन," मैले भने।
  
  
  डा. इनुरिस मलाई हेरेर मुस्कुराए। "म खुसी छु कि तपाईं धेरै खुल्ला सोचका हुनुहुन्छ, मिस्टर एन्डरसन," उनले भने। "गुइडोले मलाई यो स्पष्ट पारेको छ कि क्यासिनोमा उहाँप्रतिको तपाईंको व्यवहार थियो, म यसलाई कसरी राख्ने, केही हदसम्म लडाकु।"
  
  
  "हो," मैले भनें। "तर अर्को तर्फ, तपाइँको यो सज्जन तपाइँ यो केटी संग मित्रता को रूप मा भन्न को लागी थिएन।" मेरो मतलब, उसले उनलाई चोट पुर्यायो र उनी आफ्नो कम्पनीमा विशेष उत्सुक देखिनन्।
  
  
  "मैले तपाइँसँग फेरि माफी माग्नुपर्छ," डा. इनुरिसले भने, जब उनले मलाई कपटी, चम्किलो मुस्कानका साथ सम्बोधन गरे। "गुइडो समय समयमा अलि धेरै जोसिलो हुन्छ। र मलाई लाग्छ ऊ मेरो क्रोधसँग डराएको थियो। तपाईंले देख्नुभयो, म नियमित क्लिनिक चलाउँदैन। युवतीलाई यहाँबाट टाढाको भिलामा मेरो हेरचाहको जिम्मा दिइएको छ, र उनको उपचारको यस चरणमा तपाईले र मैले सामान्य सामाजिक रिटर्नलाई विचार गरेको कुराको अधीनमा राख्नु अनुपयुक्त छ।
  
  
  "गत हप्ता," उनले जारी राखे, "उनले क्यासिनोमा अनाधिकृत यात्राको लागि विला छोड्न सफल भइन्। Guido एक पेशेवर नर्स होइन, र हुनसक्छ त्यसैले उनको तर्फबाट गल्तीहरू आशा गर्न सकिन्छ। तैपनि, केटीको अस्थायी बेपत्ताले मलाई गुइडोसँग धेरै क्रोधित बनायो, र उसले मलाई त्यो केटीले अब उसको एस्कॉर्टबाट भाग्ने छैन भनी वचन दियो। यद्यपि, उनले आज राती यसलाई दोहोर्याउन सफल भए।
  
  
  त्यसोभए यो बुझ्ने कुरा हो, होइन, त्यो गुइडो हो, म यसलाई कसरी राख्न सक्छु, बरु उनीसँग अधीर? र, डी. इनुरिसले स्पष्टसँग भने, "यो पनि स्पष्ट छ कि, एक अमेरिकी सज्जन भएकाले, तपाईंले उनलाई पूर्ण रूपमा अस्वीकार्य व्यवहारबाट बचाउनको लागि हस्तक्षेप गर्नुभयो।"
  
  
  "ठीक छ, डाक्टर," मैले भने, "मलाई थाहा थिएन कि यसको पछाडि यति धेरै छ।" यो भर्खर मलाई तपाईंको सेवक केहि गर्न को लागी जस्तो देखिन्थ्यो।
  
  
  "हाजिरी अक्सर धोका हुन सक्छ," उनले भने।
  
  
  "हो, धेरै," मैले सहमति जनाएँ। "धिक्कार छ, मैले कहिल्यै सोचिन कि उनी बिरामी छिन्।"
  
  
  डा. इनुरिसले ढुक्क भई मेरो हात थिचे। "ठीक छ," उसले भन्यो। "छोटो अवलोकनमा आधारित चीजहरू बुझ्नको लागि तपाईलाई धेरै आवश्यक छ, चिकित्सा विज्ञान पनि कहिलेकाहीं अलमलमा पर्छ।"
  
  
  "म देख्छु," मैले भनें।
  
  
  "अब, मिस्टर एन्डरसन, मैले तपाईंलाई अनुमति दिन अनुरोध गर्दा तपाईंले बुझ्नुहुनेछ र... उ... मेरो स्टाफले केटीसँग तपाईंको साँझ समाप्त गर्न र उसलाई हाम्रो भिलामा लैजानको लागि। मलाई थाहा छैन तपाईं र उनले एकअर्कासँग कति कुरा गरे, तर यदि तपाईंले मलाई कुनै राम्रो अर्थपूर्ण सल्लाह दिनुभयो भने, तपाईंले आफ्नो बिरामीको प्रकाशमा उनले भनेको सबै कुरा हेर्नुभयो भने बुद्धिमानी हुनेछ। कहिलेकाहीँ उनी चीजहरू बोल्न प्रलोभनमा छन् जुन पहिलो नजरमा प्रशंसनीय लाग्न सक्छ, तर, दुर्भाग्यवश, ती उनको रोगको कारणले गर्दा हुन्छ, जुन मलाई आशा छ कि म निको पार्न सक्छु।"
  
  
  मैले सहमतिमा टाउको हल्लाएँ । - म साँच्चै आशा गर्छु कि तपाईंले उसलाई निको पार्नुहुनेछ, डाक्टर। लाज लाग्दो छ उ जस्तो प्यारी केटी..."
  
  
  "मसँग हरेक आशा छ," डा. इनुरिसले भने। "तर उपचारको अवधि धेरै लामो हुन सक्छ।"
  
  
  "धेरै नराम्रो," मैले भने।
  
  
  "वास्तवमा," उसले अधीरताको संकेतको साथ भन्यो। "तर अब हामी साँच्चै जानु पर्छ।" तपाईलाई भेटेर राम्रो लाग्यो, मिस्टर एन्डरसन। असाध्यै राम्रो।' उसले आफ्नो औंलाहरू छ्यायो र गुइडो सारियो, कार्यको लागि तयार भयो।
  
  
  उसलाई आवश्यक थिएन। केटी उठी, आफ्नो पर्स आफ्नो काखमुनि राखे र तिनीहरू तिर हिंडिन्। डाक्टरले उनलाई स्वागत गर्दै मुस्कुराए।
  
  
  अनियन्त्रित घृणाको अभिव्यक्तिको साथ, उनी डाक्टर र गुइडोलाई पार गर्दै घुम्ने ढोकामा पुगिन् जसबाट उनीहरू भित्र पसेका थिए। एक अग्लो, कोणीय चिनियाँ मानिसले उनको बाटो अवरुद्ध गर्यो, तर जब उनी उनको नजिक पुगिन्, उनी उनको लागि ढोका खोल्न एकै ठाउँमा गए र उनको पछि लागे। Guido तिनीहरूको पछि लागे1।
  
  
  "तपाईलाई दुःख दिन माफ गर्नुहोस्," डा. इनुरिसले मलाई भने।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ: "कस्तो लाजमर्दो कुरा," मैले भनें। "यस्तो प्यारी केटी ..."
  
  
  "उसलाई बिर्सने प्रयास गर्नुहोस्, मेरो प्यारो मान्छे," डाक्टर इनुरिसले ढोका तिर हिंड्दै भने।
  
  
  "म तिमीलाई साथ दिन्छु," मैले भने।
  
  
  “आवश्यक पर्दैन प्रिय साथी,” उसले अस्पष्ट स्वरमा भन्यो। "ओ," मैले भनें। - म साँच्चै यो चाहन्छु।
  
  
  डाक्टरको अनुहार अँध्यारो भयो । - 'तपाईको इच्छा अनुसार।'
  
  
  म उसको पछिपछि ढोकासम्म गएँ । एउटा सेतो मर्सिडिज सडकको छेउमा उभिरहेको थियो । हामीले क्यासिनो छोड्दा मैले देखेको कारको रूपमा मैले यसलाई पहिचान गरें। एउटी केटी, गुइडो र एक चिनियाँ मानिस नजिकै उभिए।
  
  
  डाक्टरले ताली बजाए । उसले भन्यो। - "हामी के पर्खिरहेका छौं?"
  
  
  चिनियाँहरूले पछाडिको ढोका खोले, त्यसपछि अगाडि बढे र पाङ्ग्राको पछाडि लागे।
  
  
  आफ्ना लामो, शानदार खुट्टाहरू फ्याँक्दै केटी पछाडिको सिटमा पसिन्। मैले उसले अग्लो हिलको पम्प लगाएको देखेँ। आजकल महिलाहरु विरलै लगाउँछन्, तर कुनै पनि जुत्ताले महिलाको खुट्टालाई यति राम्रोसँग ग्रहण गरेको छैन। तपाईंले तिनीहरूलाई केही वर्ष पहिले देख्नुभयो जब निकोल कारा अझै जीवित थियो।
  
  
  डा. इनुरिस भित्र पसे। गुइडो ढोका बन्द गरेर चिनियाँ छेउमा बसे। इन्जिन पहिले नै चलिरहेको थियो, कार कर्बबाट चिप्लियो।
  
  
  लाइसेन्स प्लेट नम्बर कण्ठ गरिरहँदा मैले उनीहरूलाई त्यहाँबाट भागेको देखेँ। मोडमा मर्सिडिजले ब्रेक लगायो। पछाडिको झ्यालबाट मैले डाक्टरले आफ्नो सुन्दर अनुहारमा हात उठाएको देखें।
  
  
  त्यसपछि मैले मन परिवर्तन गरें। ठूलो हात ठूलो माकुरा जस्तै आराम। केही बेरपछि हातबाट औँला र औँला मात्र टाँसिएको थियो ।
  
  
  भूतिया गाडीले कुना मोडेपछि डा. इनुरिसले बिस्तारै आफ्नो हात फैलाए, होसियारीपूर्वक र तीव्र खुशीको मुस्कानका साथ, उसले केटीको वाइन्डपाइपमा आफ्ना औंलाहरू राख्यो र यसलाई निचोड्न थाल्यो।
  
  
  
  अध्याय 6
  
  
  
  
  -
  
  
  म फर्केर बारमा फर्किएँ। यदि डा. Inuris को अर्थ छिटो मृत्यु हो, उसले Guido लाई यो गर्न अनुमति दिएको थियो। सायद डाक्टरलाई ढिलो मृत्यु मन पर्यो, मलाई यसमा कुनै शंका थिएन। तर यदि उसले यो गर्न चाहान्छ भने, उसले कारको पछाडिको सिट भन्दा धेरै सहज ठाउँ छनौट गर्नेछ।
  
  
  म फेरि टेबुलमा वेटरको आलोचनात्मक नजरमा बसेँ, जो डा. इनुरिस र उनको डरलाग्दो सानो गिरोहसँग मेरो सानो जान्टबाट फर्केर आउँदा केही हदसम्म शान्त देखिन्थे। मलाई लागेन कि वेटर मेरो सुरक्षा वा बिलको बारेमा चिन्तित थिए। मलाई शंका लाग्यो कि उसको वास्तविक चासो ममा छ, म मेरो बिल तिर्न पर्याप्त स्वस्थ छु भनी, धेरै पर्यटकहरू जस्तै, मलाई बिलमा टिप समावेश गरिएको थाहा छैन कि भनेर हेर्नको लागि, र त्यसैले उसलाई दोब्बर तिर्नुहोस्।
  
  
  मैले हावामा इशारा गरे, र ऊ हतारिएर टेबलतिर गयो, ध्यानपूर्वक आफ्नो आँखा तल मार्बलको गणनालाई मेरो तर्फ धकेल्न। उसको हातको बाटो पछ्याउँदा मेरो नजर हस्तलेखनमा पर्यो । यो कागजको स्ट्यान्डमा थियो, गिलासको स्टेमले विकृत गरेको थियो जसबाट केटीले पिइन्।
  
  
  मैले गिलास उठाएँ र कागज लिए। जबकि डा. इनुरिस र मैले एकअर्कासँग झूट बोल्यौं, उनी कुनै कुरामा धेरै व्यस्त थिइन्।
  
  
  उनले आफ्नो सन्देश आइब्रो पेन्सिलले लेखिन्। "विला नार्सिसस", उनले भने: "क्याप फेराट। मलाई मद्दत गर्नुहोस्, भगवानको लागि। ' यो हस्ताक्षर गरिएको थिएन, र मैले महसुस गरें कि मलाई अझै थाहा छैन उनी को हुन्।
  
  
  तर डा. इनुरिसले भनेका सबै कुराको बावजुद मलाई उनी के थिइन्‌ भनेर थाह थियो। सुन्दर, हताश र प्रतिरोध बिना भयावह डाक्टर संग जान पर्याप्त आत्मविश्वास। तर उनी को हुन् भन्ने रहस्य नै रह्यो ।
  
  
  यो एउटा रहस्य थियो जुन म साँझको अन्त्य हुनु अघि समाधान गर्न जाँदै थिए।
  
  
  तर मैले चाँडै काम गर्नुपर्छ। मैले आफ्नो घडी हेरे । करिब साढे दुई बजेको थियो र डा. इनुरिसको ठूलो अग्रता थियो। मैले बिल तिरें, टिप दिएन, वेटरको निराशाको कारण, र मुख्य प्रवेशद्वारबाट नेग्रेस्को छोडे। ट्याक्सीहरू यात्रुहरू पर्खिरहेका थिए। लाइनको अगाडि रेनोमा, ड्राइभर, एक बाक्लो अनुहार भएको मानिस, टाउको पछाडि फ्याँकिएको थियो, पाङ्ग्रा पछाडि भारी घुर्दै। जब मैले उसको काँधमा ट्याप गरें, ऊ तुरुन्तै उठ्यो। उसले मलाई हेर्यो, मुस्कानको मुस्कान जुन जनावरको आत्म-उपहास र धूर्तताको मिश्रण थियो, एक पूर्व सैनिकको मुस्कान। "महाशय," उसले ध्यान आकर्षित गर्ने स्वरमा भन्यो।
  
  
  मैले सोधे । - के तपाईंलाई क्याप फेराट थाहा छ?
  
  
  "अवश्य पनि," उनले भने।
  
  
  - के तपाइँ Villa Narcissa लाई चिन्नुहुन्छ?
  
  
  "हो"।
  
  
  - के तपाईं मलाई त्यहाँ लैजान सक्नुहुन्छ?
  
  
  - तपाईको इच्छा अनुसार, सर। तर माफ गर्नुहोस्, यो एक अनौठो ठाउँ हो।
  
  
  'साँच्चै?' - मैले आफ्नो रेनोको पछाडिको ढोका झटका गर्दै बसेर भनें। "मलाई भन्नुहोस् किन, तर अहिलेको लागि हतार गरौं।"
  
  
  कार बोर्डवाकको साथ पश्चिममा चिप्लियो र पहिलो मोडमा घुम्यो।
  
  
  "त्यहाँ कोही पनि बस्दैनन्। यहाँ सुनसान छ,’ उनले भने ।
  
  
  - के तपाई भर्खरै त्यहाँ हुनुहुन्छ?
  
  
  - होइन, म यो भन्न सक्दिन। तर धेरै वर्षदेखि त्यहाँ कोही बसेका छैनन्, सर। मलाई यो पक्का थाहा छ। केहि हप्ता अघि, सायद एक महिना अघि, मैले राती यसलाई पार गरें। भिल्ला र सडकको बीचमा ढुङ्गाको पर्खाल छ, र गेटमा फलामको ढोका छ। मैले गेटबाट हेरेँ। बत्ती थिएन । घरमा कोही नभएको बेला महसुस हुन्छ। यो भिला यस्तो घर थियो।
  
  
  - तपाईंलाई थाहा छ यो को हो?
  
  
  - होइन, सर, मलाई थाहा छैन। यहाँ स्वामित्व एक मालिकबाट अर्कोमा जान्छ, र कहिलेकाहीँ एक अपरिचित व्यक्तिको उपस्थितिको मतलब मालिकले आफ्नो भिलामा बस्न अनुमति दिएको छ।
  
  
  रेनोले अब गति लिइरहेको थियो। मैले बेउ रिभेज होटल हाम्रो पछाडि हराएको देखें; र त्यसपछि हामी सडकमा एक मोडमा परिणत भयौं जुन बन्दरगाहमा तल झरेको चट्टानहरू समुद्रबाट माथिबाट काटिएको थियो।
  
  
  "भिलामा सधैं नयाँ अनुहारहरू हुन्छन्," चालकले भने।
  
  
  "के हामी Moyenne Cormiche पार गर्दैछौं? ", - मैले भने।
  
  
  "हजुर सर।"
  
  
  अब हामी माथि चढ्दै थियौं, र नाइस सहर हाम्रो पछाडि छोडियो। मेरो मुनि, दायाँपट्टि, कुहिरोको आवरणमा समुन्द्र अस्तव्यस्त थियो।
  
  
  "म कृतज्ञ हुनेछु," मैले भने, "यदि तपाईंले मलाई नार्सिसाको भिलाको गेटमा लैजानुभएन, तर मलाई एक किलोमिटर अगाडि जान दिनुहोस्।"
  
  
  "बुझ्यो," चालकले भन्यो। उनी सायद असल सिपाही थिए । मोटो र स्मार्ट, तब पनि। यदि उसले बुझ्यो र बाँकीको बारेमा बिर्स्यो भने यसले उसलाई के दिन्छ भन्ने बुझ्दछ। सबैभन्दा पहिले, आफ्नो ख्याल राख्नुहोस् र बाँच्नुहोस्। जीवन रक्षा सधैं एक सिपाहीले आफ्नो लागि बनाउन सक्ने सबै भन्दा राम्रो विज्ञापन भएको छ।
  
  
  संसारको सबैभन्दा रोमाञ्चक सडकहरू मध्ये एकको चुनौतीको मजा लिँदै उहाँले छिटो र सहज रूपमा गाडी चलाउनुभयो। अगाडिको बाटो खाली थियो, र उसले कुहिरोको पर्दा तोड्न धेरै पहेँलो लालटेन बाल्यो। रात शान्त भए पनि गतिले रमाइलो हावा सृजना गरेको थियो ।
  
  
  "यहाँ," उनले भने।
  
  
  "सेन्ट। जीन-क्याप फेराट उकालो र हतारिएर गए। मेरो दायाँतिर, यहाँ र त्यहाँ बत्तीहरूद्वारा रेखांकित गरिएको, क्याप फेराट औँला जस्तै समुद्रमा टाँसिएको थियो। Moyen Corniche तल ओर्लने तयारी गर्दै ड्राइभर डाउन सिफ्ट गर्दा रेनोको इन्जिन रोयो।
  
  
  "हामी छिट्टै त्यहाँ हुनेछौं," उसले मनोरञ्जनको संकेतको साथ भन्यो। - के तपाईंका साथीहरूले तपाईंलाई पर्खिरहेका छन्?
  
  
  उसलाई जवाफ दिन मलाई कुनै आपत्ति थिएन। "होइन," मैले भने, "म डराउदिन।"
  
  
  - सायद तपाईं पनि यो चाहनुहुन्छ?
  
  
  एउटा हात स्टेयरिङ ह्वीलमा राखेर अर्को हात सिटमुनि केही भएको महसुस भयो । जब उसले यसलाई पछाडि तान्यो, उनको हातमा टायर फलाम थियो। ऊ हाँस्यो । "सायद तपाईं यसलाई प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ?"
  
  
  'हुनसक्छ। तर म यो बिना गर्न सक्छु। तपाईंको दयाको लागि धन्यवाद।
  
  
  "यसले केही फरक पर्दैन," उनले भने। - यो विला एक अनौठो ठाउँ हो। धेरै पुरानो। धेरै अमित्र। यो त्यस्तो घर होइन जहाँ तपाईलाई सहज र स्वागत छ।"
  
  
  "म त्यहाँ कहिल्यै गएको छैन," मैले भने। - तर म तिमीलाई विश्वास गर्छु।
  
  
  "म बत्ती निभाउँछु," उसले भन्यो। "यसले तपाईंको रातको दृष्टिलाई मद्दत गर्नेछ।"
  
  
  मैले सोधे । - सेना?
  
  
  "विदेशी सेना," उनले जवाफ दिए। "केहि मिनेटको लागि आफ्नो आँखा बन्द गर्नुहोस्। हामी त्यहाँ पुगेपछि म तपाईंलाई बताउनेछु।
  
  
  केही बेरपछि गाडी रोकियो । "ठीक छ," उसले भन्यो।
  
  
  मैले फेरि आँखा खोलेँ । हाम्रो चारैतिर अन्धकार थियो । मैले चालकलाई बिलको स्ट्याक दिएँ।
  
  
  "भाग्यशाली," उनले भने।
  
  
  म गाडीबाट निस्केँ ।
  
  
  चालक बाहिर निस्कियो । - एक किलोमिटर सीधा। दायाँमा। ढुङ्गाको पर्खाल। तीन मिटर अग्लो। माथी फुटेको गिलास । गेट सात मिटर छ। औंल्याएको शीर्ष। भित्र चोरी गर्न लायक केहि छैन। कम्तिमा एक महिना अघि। तर कम्तिमा राम्रो भाग्य।
  
  
  कार चुपचाप सडकमा उल्टो हुँदा उनी अझै मुस्कुराउँदै थिए। मैले उसलाई नसुन्दासम्म पर्खें र त्यसपछि हिँडें। हिँड्दा मैले रेजरको ब्लेड अझै ठाउँमा रहेको जाँच गरें।
  
  
  काईका टुक्राहरूले पुरानो पर्खालमा सडे जस्तै फोहोर पारे। फलामको गेटबाट खिया निस्केको छ । चन्द्रमाको उज्यालो कुहिरोका टुक्राहरूबाट माथि उठेको घना शंकुधारी रूखहरूबाट फिल्टर गरी र लाशको दाह्री जस्तै भुइँबाट टाँसिएको अधुरो घाँसमाथि खेल्यो।
  
  
  बाटोबाट थोरै देख्न सकिन्थ्यो । केवल कारको बाटो, भर्खरै पार भयो, कुचिएको घाँसमा रुटहरू लिँदै। अग्ला रूखहरू जिज्ञासु नजर र भिलाको बीचमा प्रहरीजस्तै उभिएका थिए।
  
  
  केही बेर गेटबाहिर उभिएर सुनेँ । मौन बस । मेरो उपस्थितिको संकेत गर्ने कुकुरहरू छैनन्। गस्तीको लागि कुनै छैटौं इन्द्रिय छैन, एक भावना जसले मलाई धेरै पटक बचाएको छ।
  
  
  मैले आफ्नो ज्याकेट फुकालेर पर्खालमा फ्याँकेँ र मेरा हातहरू ढुङ्गाहरूमा टाँसिएका फोहोर गिलासका टुक्राहरूबाट जोगाउन, जिज्ञासुहरूको मृत्युको लागि रगत बग्ने पर्खाइमा थिए। मैले उफ्रें, भरपर्दो समर्थन पाए र एकै गतिमा आफूलाई माथि ताने, ज्याकेट मसँग तानेर।
  
  
  पर्खालको फेदमा झुकेर म रोकिएर सुनेँ। मौनता मात्र । तल झुकेर रूखहरू ढाक्न प्रयोग गर्दै, म बाटोको समानान्तर अगाडि बढें। म बिस्तारै सरें। मेरा खुट्टा भिजेको घाँसमा हिँडे । कुहिरो, पाइन सुई र समुद्रको पानीको गन्ध, मेरो वरिपरि घुमिरहेको थियो।
  
  
  म पहाडमा हिंड्दै थिएँ र अचानक रूखहरू र कुहिरोबाट उज्यालोको झलक देखेँ। केही सेकेन्ड पछि म खुला मैदानमा पुगें।
  
  
  मैले रूखहरूको छेउमा रोकें र मेरो दायाँतिरको कार ट्र्याकहरू बायाँ घुमेको र त्यसपछि दायाँ घुमेर भिलाको प्रवेशद्वार तिर फर्केको देखे। एउटा सेतो मर्सिडिज, लगभग कुहिरोले छोपिएको, ड्राइभवेमा अँध्यारो र मौन बस्यो।
  
  
  रातको समुद्री हावामा झुन्डिएको चिसो ढुङ्गाको शीतलताको साथ भिला आफैं, कुहिरोबाट डरलाग्दो दुःस्वप्नको ठाउँ जस्तै बाहिर निस्कियो। झ्यालमा अग्लो, झुन्डिएको शटरले घेरिएको, दुधको सेतो पर्दाको टुक्राले चन्द्रमाको उज्यालोलाई समात्यो र आँखा नदेखेझैं तलको दृश्यलाई हेर्यो। भिल्लाको माथिल्लो दुई तला अँध्यारो थियो। पहिलो तलामा तीनवटा झ्यालमा बत्ती बलेको थियो।
  
  
  रुखको रेखाभित्रै बसेर म हतार–हतार घरको परिक्रमा गरेँ । पछाडि, अर्को छेउ र अगाडि कालो र मौन रह्यो। म खैलाबैला घाँसको छेउमा जान थालें। एउटा पातलो पर्दाले दाहिने झ्याललाई ढाकेको थियो। म तल झरेर भित्र हेरे ।
  
  
  त्यो भान्सा थियो। एउटा अग्लो चिनियाँ मानिस काठको टेबुलमा मेरो पछाडि बस्यो र एक कप चिया पियो।
  
  
  म निहुरेँ र अर्को झ्यालमा हिँडें, मेरो पाइलाहरू ओसिलो बनाउने चिसोलाई आशीर्वाद दिँदै। बिस्तारै मैले फेरि टाउको उठाएँ र आफूलाई एउटा ओछ्यान मात्र भएको कोठामा हेरिरहेको पाएँ। गुइडो यो ओछ्यानमा सुतेर पर्खालमा टाउको झुकाएर पत्रिका निकाल्दै थिए। मैले उसले आफ्नो ज्याकेट फुकालेको र बेल्टबाट पिस्तोललाई काँधको होल्स्टरमा सारेको देखें।
  
  
  तीनवटा उज्यालो कोठा मध्ये तेस्रो पहिलो दुई बाट धेरै दूरीमा अवस्थित थियो। र म त्यहाँ हिंड्दै गर्दा, झ्यालको सिल्सको स्तर मुनि राख्दै, मैले डाक्टरको आवाज सुनें।
  
  
  "डार्लिंग," उसले भन्यो। "मैले तपाईसँग धैर्य गर्न धेरै प्रयास गरे।" र मैले बुझें कि धैर्यतालाई तपाईंको तर्फबाट बुझेर र कृतज्ञताले पुरस्कृत गरिएको छैन; केवल विश्वासघात र विश्वासघात। र अब, दुर्भाग्यवश, मेरो धैर्यको अन्त्य भएको छ।
  
  
  अब म विन्डो लेभलमा थिएँ। यो खुला थियो, र डाक्टरको आवाज, धम्कीको आरोपमा, स्पष्ट रूपमा सुनिने थियो। म झ्यालको झ्यालसम्म पुगेँ। यस पातलो सेतो पर्दाको अर्को भाग, आंशिक रूपमा मात्र कोरिएको, कोठामा चिहानको जाल जस्तै झुण्डिएको थियो। झ्यालबाट बाहिर हेर्दा मैले डाक्टर इनुरिस र केटीलाई प्रष्ट देखेँ। डाक्टरले आफ्नो ज्याकेट फुकाले र स्कार्फ फेरि ठाउँमा राखे, तर धेरै दोहोरो मसाले अझै पनि रेशमको पट्टीको पट्टिमा आफ्नो झुर्रिएको, क्रोधित नजर राख्छन्।
  
  
  मैले देखेँ कि केटी अझै पनि ठ्याक्कै उस्तै लुगा लगाएको थियो जब मैले उनलाई भेटेको थिएँ। उनका हातहरू उनको पछाडि पछाडी टाँसिएका थिए, बच्चालाई दुर्व्यवहारको लागि गाली गरिएझैं, उनको टाउको अलिकति झुकेको थियो, उनको चम्किलो कपाल अझै पहेंलो हरियो रिबनले बाँधिएको थियो।
  
  
  "मलाई आशा थियो कि तपाईंले मलाई केही कृतज्ञता देखाउनुहुनेछ," डाक्टरले भने। "मलाई आशा थियो कि तपाईं आफ्नो स्वतन्त्र इच्छाको खजानाको साथ मसँग आउनुहुनेछ जुन केवल एक महिलाले दिन सक्छ, कि तपाईंले मलाई तपाईंमा यति स्पष्ट र निरन्तर रूपमा खन्याएको भक्तिको लागि मलाई फिर्ता गर्न थाल्नुहुन्छ। तपाईंले मलाई विश्वास नगर्न सक्नुहुन्छ, तर यो साँच्चै मेरो निष्कपट आशा थियो। तर सायद मैले धेरै आशा गरेको थिएँ। यो पहिलो पटक हुनेछैन। र यसैले मलाई यो पनि थाहा छ कि स्वेच्छाले नदिने कुरा जबरजस्ती लिन सकिन्छ।" केटीले सिधै उसलाई हेरी । उनी बिस्तारै र जानाजानी बोलिन्। "तिमी भयानक छौ," उनले भनिन्।
  
  
  इनुरिसको अनुहार रिसले मच्चियो। उसले हात उठाएर फेरि तल ल्यायो। "यो साँझ यो दोस्रो पटक हो कि तपाईंले मलाई यति धेरै उत्तेजित गर्नुभयो कि म तपाईंको असाधारण सुन्दर अनुहारमा क्रूरता देखाउन चाहन्छु।" तर मैले त्यसो गर्नु हुँदैन, के मैले? म, धेरै डरलाग्दो देखिन्छ। हो, मैले बुझे अनुसार, मेरा सुविधाहरूले तपाईंको अनुमोदन फेला पार्दैन। अरूले मलाई पहिले नै यो व्याख्या गरिसकेका छन्।
  
  
  "मलाई गलत नठान्नुहोस्, डाक्टर," केटीले भनिन्। - मैले तपाईंको उपस्थितिको बारेमा कुरा गरेको छैन। मसँग यो गर्ने कम्तीमा अधिकार छ।
  
  
  'ओह?' -डाक्टरले भने।
  
  
  "होइन," उनले भनिन्।
  
  
  - यो के हो, मेरो प्यारो?
  
  
  "म तिमीलाई घृणा गर्छु किनकी तिमी धेरै नराम्रो छौ," उनले भनिन्।
  
  
  डाक्टर हाँस्यो, एउटा चर्को हाँसो उसको घाँटीबाट निस्कियो।
  
  
  "खराब," उनले भने। "तिमीलाई नराम्रो बारेमा यति सजिलै बोल्न कति थोरै थाहा छ। तर छिट्टै तिमीले यस बारे थप जान्ने छौ, र म आफै तिम्रो मार्गदर्शक, तिम्रो शिक्षक, तिम्रो साथी हुनेछु।"
  
  
  "कहिल्यै होइन," उनले भनिन्।
  
  
  "ओह, हो, प्रिय," डा. इनुरिसले भने। - र धेरै चाँडै। यहाँ तपाईंको कोठामा, तपाईंको ओछ्यानमा।
  
  
  केटीले छिट्टै ढोकातिर हेरी ।
  
  
  डाक्टरले टाउको हल्लाए। "होइन," उसले भन्यो। - यसले तपाईंलाई मद्दत गर्दैन।
  
  
  केटीले मुस्कुराई ।
  
  
  त्यसबेला म डाक्टर इनुरिसलाई हेर्न र उनको कोमल, भावपूर्ण आवाज सुन्न कोठामा हतार गर्न, अभिनय गर्न चाहन्थें। तर मैले आफूलाई शान्त गर्न बाध्य पारें। अहिलेसम्म उनले बोल्नेबाहेक केही गरेका छैनन् । केटी यो बाँच्नेछ। र जब म पर्खिरहन्छु, मसँग यो विकृत मानिस र उनको रहस्यमय बन्दी बारे थप जान्नको लागि धेरै अवसरहरू हुनेछन्, जसले आफ्नो शानदार अनुहार र निर्दोष शरीरले आफ्नो खतरालाई जगायो।
  
  
  क्रूरता र प्रत्याशाको मुस्कानले उसको दाँत फुकायो। "ठीक छ, मेरो मन," उसले भन्यो। - म तिमीलाई एउटा अन्तिम मौका दिन्छु। मैले सक्ने सबै कुरा दिएँ। के तपाईंले मलाई के गर्न सक्नुहुन्छ, वा यो तपाईंबाट लिनु पर्छ?
  
  
  "तपाईं मलाई लिन सक्नुहुन्छ, डाक्टर," उनले दृढतापूर्वक भनिन्, "तर तपाईलाई थाहा छ, र मलाई थाहा छ, तपाईसँग म कहिल्यै हुनेछैन।"
  
  
  डाक्टरको अनुहार पहेंलो भयो र उसको बङ्गारा रिसले टाँसियो। उसको पहेंलो मासुमुनि सर्पको कुण्डले झैं उसको मन्दिरमा एउटा नसा धड्कियो। ऊ त्यो केटीको छेउमा गयो, जो चुपचाप र शान्तपूर्वक उभिरहेकी थिई, उसलाई हेर्दै उसलाई हेर्दै थियो कि ऊ अब अस्तित्वमा छैन। उसको ठूलो हात माथि पुग्यो र उनको कपालबाट रिबन च्यात्यो, जुन सुनको झरनामा उनको काँधमा खसेको थियो।
  
  
  उसको अनुहारको घृणित भागमा रिस उठ्यो, केहि सेकेन्डमा तीव्र हुँदै उसलाई हरियो रिबन समातेर भुइँमा फ्याँकियो। उसले यो प्रक्रिया गर्न एक क्षणको लागि रोक्यो र चिसो रगतमा उसलाई आक्रमण गर्न तयार भयो। केटीले उसको छेउमा हेरिरह्यो, मानौं कि उसको मनसायले उसलाई चिन्ता नगरेको जस्तो, झिंगाको आवाज जस्तै।
  
  
  डाक्टरले फेरि हात फैलाए । उनका लामो, पातलो औंलाहरू उनको लुगाको पातलो नेकलाइनको वरिपरि घुमाए, र उनका घुँडाहरू जानाजानी उनको स्तनको बीचमा प्रशस्त उपत्यकामा घुमाए।
  
  
  उसले आफ्नो नाडीलाई द्रुत गतिमा चलायो र उनको शरीरबाट कपडा तान्यो। उसले आफ्नो काँधबाट कपडा तान्दा र हल्लाउँदै भुइँमा खस्दा उनी गतिहीन उभिइन्।
  
  
  उसको आँखामा रहेको लोभी उत्तेजनाबाट आफ्नो नाङ्गो स्तन जोगाउन उनी अघि बढेनन्। उसको हात छेउमा झुण्डिएको थियो। उनले सेतो प्यान्टी र पम्प मात्र लगाएकी थिइन्।
  
  
  डाक्टरको श्वास निस्कियो । "ए, त्यसोभए," उसले भन्यो।
  
  
  जब मैले उसको सर्प जस्तो घाँटी भाँच्न मेरो भित्रको चिच्याएको आवाजलाई बेवास्ता गर्न बाध्य पारें, उसको हात उनको कम्मरमा चिप्लियो र उनको प्यान्टी उनको ट्यान्ड गरिएको तिघ्रामा घुम्न थाल्यो।
  
  
  ह्युबर्ट निकोल काराको बारेमा सही थियो, यदि उनी निकोल कारा थिइन् भने। उनी स्वभावैले गोरो थिइन् ।
  
  
  ओछ्यान मेरो दायाँपट्टि थियो, पर्खाल र झ्यालको बीचको कुनामा। केटी, अझै गतिहीन, मेरो देब्रेपट्टि थियो, र डा. इनुरिस उनको र ओछ्यानको बीचमा थिए।
  
  
  घुँडा टेकेर, उत्साह र थकानबाट अलिकति सास फेर्दै, उसले उनको प्यान्टीलाई उनको खुट्टासम्म घुमायो।
  
  
  डा. इनुरिस आफ्नो खुट्टामा उठे, उनको हात समात्यो र उसलाई ओछ्यानतिर तान्न थाले।
  
  
  मैले उसलाई एक कदम र त्यसपछि अर्को कदम चाल्न दिएँ, केवल पक्का हुन। उनको देब्रे तिघ्राको भित्री भागमा तिल थिएन। हुदै हैन। त्यसपछि म झ्यालको सिसामा हाम फालेर कोठामा डुबुल्की मारें।
  
  
  डाक्टरले मलाई हेर्नको लागि आफ्नो धुरी घुमाए। केटी आफ्नो भत्किएको लुगाको बन्डलमा फर्किइन्।
  
  
  डाक्टरको घाँटीबाट स्कार्फ खस्यो, उसको मस्साको बिरामी कलर प्रकट भयो। मैले हामी बीचको खाडललाई कम गर्न सक्नु अघि नै उसले आफ्नो अचम्मलाई पार गरिसकेको थियो।
  
  
  - Guido! उसले करायो। - Guido!
  
  
  
  अध्याय ७
  
  
  
  
  
  मेरो आँखाको कुनाबाट, मैले केटीले आफ्नो फाटेको लुगा उठाएको र आफ्नो कामुक शरीरमा कपडाका टुक्राहरू थिचिरहेको देखें। डाक्टर इनुरिस माकुरो जस्तै फसेका थिए, घातक गुइडोको आगमनको लागि समय बर्बाद गर्दै।
  
  
  उसले ढोकामा दौडने प्रयास गरेन। अँध्यारो हलवेमा आफ्नो सानो जल्लादमा दौडिने र त्यसपछि गुइडोको त्रुटिपूर्ण बुद्धिमत्ता र षड्यन्त्रको दण्ड .२२ क्यालिबरको पिस्तौलको गोलीको रूपमा तिर्नु पर्ने उसलाई डर थियो भन्ने मलाई लाग्यो। र एकै समयमा, मैले एक बौना गुफावाला ओछ्यानबाट हाम फालेको, ट्रेजोको बन्दुक उसको पाखुरामुनिबाट हानिरहेको र केटीको कोठातिर दौडिन थालेको मानसिक चित्र थियो।
  
  
  कुनाको मुक्केबाज जस्तै, डा. इनुरिस कोठाको पर्खालमा बायाँबाट दायाँ सरेका थिए, उनका हत्केलाहरू मेलमिलापको इशारामा जस्तै बाहिरी रूपमा घुमे।
  
  
  मसँग धेरै समय हुने थिएन। डाक्टरलाई कपास क्यान्डी जस्तै शारीरिक खतरा थियो, तर उहाँ र गुइडोको बीचमा आउनुको कुनै अर्थ थिएन। उसले एक मात्र लडाइँमा प्रवेश गर्न सक्छ जहाँ बाधाहरू उनको पक्षमा थिए।
  
  
  मैले उसलाई मेरो काँध र देब्रे हातको लहरले नजिक जान दिएँ। उसले मेरो दाहिने हात समातेर मलाई लात हाने। मैले मुक्का छोडें र उसको बङ्गारामा राम्रो प्रहार गरे। ऊ पर्खालमा ठोक्कियो, त्यसपछि तल चिप्लियो, बेहोस, उसको बैजनी ओठबाट रगत बग्यो।
  
  
  मैले तमाशाको आनन्द लिन केही समय लगाइन, तर फर्केर ढोकामा पुगें। ढिलो। त्यो खुल्यो ।
  
  
  गुइडो त्यहीँ उभिए । Trejo मेरो पेटमा लक्षित थियो। "शान्त रहनुहोस्," उनले भने।
  
  
  मैले हात उठाएँ । मैले त्यो बिन्दुमा सोचें, निकोलस एन्डरसन, संकटमा परेका युवतीहरूको च्याम्पियन, गुइडोसँग व्यवहार गर्ने थोरै कारण थियो। यो बिल्कुल आवश्यक थिएन।
  
  
  बन्दुक अचल रह्यो । डाक्टर अझै यो संसारको थियो। गुइडो मुस्कुराए। "त्यसोभए त्यो हरामीलाई तल राख्ने तिमी नै थियौ, होइन र?" खैर, यो सबै, मलाई लाग्छ। तर अझै म स्वीकार गर्न सक्दिन, साथी। यसको मतलब मेरो लागि नराम्रो हो। र मलाई यो मन पर्दैन। मैले भनेपछि तिमी भाग्नुपर्थ्यो। अब तपाईलाई पछुताउन सक्छ।
  
  
  गुइडोको तीखो आँखाले केटीलाई देख्यो र चौडा भयो। "लुगा लगाउनुहोस्," उसले भन्यो। - र Tsoeng कल गर्नुहोस्। उसलाई भन्नुहोस् कि डाक्टरलाई मद्दत चाहिन्छ। र शरारती हुन प्रयास नगर्नुहोस्।
  
  
  केटीले हामीतिर फर्की, खाटमुनिबाट एउटा सुटकेस निकाली, लुगाका धेरै वस्तुहरू छनोट गरि र लुगा लगाउन थालिन्।
  
  
  "तिमी," गुइडोले भने, "पर्खालको एउटा टुक्रा छान्नुहोस् र त्यसमा हात राख्नुहोस्।"
  
  
  मैले भने अनुसार गरेँ । गुइडोले मेरो लागि स्वीकार्य खोजी गरे। उनी सायद यी ठट्टाहरूको बट हुन्थ्यो प्राय: व्यापार सिक्नको लागि पर्याप्त। उसको खोजीले उसलाई बन्दुक, चक्कु र ग्यास बम ल्याएको हुन सक्छ, तर ऊ तीनवटा छुरा पाउन पर्याप्त थिएन। गुइडो धेरै कल्पनाशील थिएनन्। "ठीक छ," उनले घोषणा गरे, "तिमी सफा छौ।" घुमाउनुहोस्, आफ्नो टाउको पछाडि आफ्नो हात राख्नुहोस् र मैले तिनीहरूलाई तल राख्न नभनेसम्म तिनीहरूलाई त्यहाँ राख्नुहोस्।
  
  
  ढोकाबाहिर पाइलाको आवाज सुनियो । केटी चिनियाँ मानिससँग फर्किइन्, जसले तौलिया बोकेको थियो र पानीको सानो कचौरा जस्तो देखिन्थ्यो। मैले पहिलो पटक उसको हात देखेँ। उसको तर्जनी र साना औंलाहरूमा नङहरू चार इन्चको खंजरजस्तै टाँसिए।
  
  
  "डाक्टरलाई मद्दत गर्नुहोस्, Tsoeng," गुइडोले भने।
  
  
  चिनियाँले टाउको हल्लाए ।
  
  
  "तिमी," गुइडोले केटीलाई भने, "तिम्रो यो सेतो नाइटको छेउमा उभिनुहोस्, र कुनै मजाक नगर्नुहोस्।" म तिमीसँग दिक्क भएँ। यदि यो मेरो हो भने, म तपाईं दुवैलाई यही ठाउँमा गोली हानेछु। त्यसपछि म शान्त हुनेछु।
  
  
  चिनियाँ डाक्टर इनुरिसको छेउमा घुँडा टेकेर तौलियाले आफ्नो अनुहार पुछ्दै। डाक्टरले करायो र उसको कुरूप घाँटीबाट टाउको झुन्डियो। उसका आँखा झिम्काए । डाक्टरले उसलाई नछोएसम्म चिनियाँहरूले उसलाई मेटाउन जारी राखे, उनको लामो नङहरू नछुने सावधानी अपनाए। "मलाई मद्दत गर्नुहोस्, चांग," उसले भन्यो।
  
  
  चिनियाँहरूले उनलाई काखमुनि समातेर माथि उठाए। उसले आफ्नो पीठ भित्तामा झुकाउन जारी राख्यो। "मलाई केही ब्रान्डी ल्याउनुहोस्, चांग," उसले भन्यो।
  
  
  चिनियाँहरूले कोठा छोडे र एक क्षण पछि एक गिलास कोग्नाक लिएर फर्के। डाक्टरले आफ्नो सुँगुरको थुथु गिलासमा डुबाएर पिउनु अघि धुवाँ सास फेरे। आफ्नो खाली हातले उसले क्षतिग्रस्त बङ्गारा महसुस गर्यो। त्यसपछि उनी थकित मुस्कानका साथ मतिर फर्किन्। "कुनै वास्तविक क्षति छैन, मिस्टर एन्डरसन," उनले भने। 'कम्तीमा मेरो लागि। तपाईंको लागि ... ठीक छ, यो पूर्ण रूपमा फरक कुरा हुन सक्छ।
  
  
  "सुन्नुहोस्," मैले सुरु गरें।
  
  
  तर गुइडोले मलाई रोक्यो: "चुप बस," उसले भन्यो।
  
  
  डा. इनुरिसले उसलाई हप्काउने जवान कुकुरसँग व्यवहार गर्ने प्रशिक्षकले झैं टाडा हाले। "त्यति भए पुग्यो, गुइडो," उनले भने। "चुप लाग्नु।"
  
  
  गुइडो उसलाई हेर्यो। स्पष्ट रूपमा, तिनीहरूको सम्बन्ध स्नेहमा आधारित थिएन। गुइडो आफ्नो अटोमेटिक पिस्तौलको थूथन डा. इनुरिसलाई देखाउन पाउँदा त्यति नै खुसी हुन्थ्यो जस्तो कि केटी र ममाथि, हामी उनको गोलीले ढलेको हेर्न।
  
  
  "ठीक छ, मिस्टर एन्डरसन, मलाई लाग्छ कि यो समय तपाईं र म कुनै प्रकारको अन्तिम समझमा आएका छौं।" मैले सोचें कि मैले त्यहाँ नेग्रेस्कोमा तपाईलाई यो स्पष्ट गरेको छु कि तपाईको ध्यान आकर्षित गर्ने केटी वास्तवमा धेरै बिरामी थिई। र यहाँ तपाईंको उपस्थितिले उनको रोगलाई अझ जटिल र जटिल बनाउन सक्छ। म बरु नाटकीय तरिकाको साथ प्रस्तुत गर्न इच्छुक छु जसमा तपाईंले धेरै पीडादायी रूपमा आफ्नो वफादारी प्रदर्शन गर्नुभयो, किनकि स्पष्ट रूपमा कुनै क्षति भएको छैन। तर तपाईले बुझ्नुपर्छ कि म एक विज्ञानको मान्छे हुँ र बिरामी व्यक्तिको उपचार गर्ने धेरै गम्भीर मुद्दामा कुनै हस्तक्षेप सहने छैन।"
  
  
  "यदि यो कोठामा कोही बिरामी छ भने, डाक्टर," मैले भने, "यो तपाईं हो।"
  
  
  उसको भित्र दन्किएको रिसलाई बाहिर निकाल्न एक परोपकारी डाक्टरको मुखौटा च्यात्ने धम्की दिने क्रोधलाई नियन्त्रण गर्ने उनको प्रयासको बल मैले फेरि महसुस गरें।
  
  
  उसको शरिरमा कम्पन दौडियो । उसले ब्रान्डीको अर्को चुस्की लियो। हातमा ब्रान्डी घुमाउँदा उसको आँखा एम्बर तरलमा हेरे। उसले आशंका गरेभन्दा मैले सुनेको र देखेको महसुस गर्न थाल्यो। "मिस्टर एन्डरसन," उनले आफ्नो मनमोहक मुस्कानका साथ भने। "त्यहाँ एक डाक्टर र एक बिरामी बिच केसहरू छन् जुन म कसरी भनूँ, एक अप्रशिक्षित पर्यवेक्षकलाई अनौठो लाग्छ। तपाईं जस्तो कसैलाई स्तब्ध पार्ने दृश्य मेरो एक सहकर्मीले तुरुन्तै बुझ्न सक्नेछ।
  
  
  "रोक्नुहोस् डाक्टर," मैले भनें। "म यो स्वीकार गर्दिन, र यदि तपाइँ त्यसो सोच्नुहुन्छ भने, तपाइँ मैले शंका गरे भन्दा पनि पागल हुनुहुन्छ, र मलाई शंका छ कि तपाइँ पूर्णतया पागल हुनुहुन्छ र तपाइँको पेशाको अपमान हो।"
  
  
  डाक्टरले आफ्नो थूथन आफ्नो कोग्नाक गिलासको गोलाकार कचौरामा टाँस्यो र मलाई हेर्नु अघि गहिरो सास लिनुभयो।
  
  
  "कस्तो लाजमर्दो कुरा," उसले दुखी मुस्कानका साथ भन्यो। - यो दु: खलाग्दो कुरा हो। तिम्रो लागि। तपाईं मूर्ख हुनुहुन्छ, मिस्टर एन्डरसन। यदि तपाईंले मेरो कुरा मात्र सुन्नुभयो भने, तपाईंले अब कोटे डी'अजुरको धेरै धनी आनन्दहरूमा आफूलाई डुबाउने सम्भावनाको आनन्द लिन सक्नुहुन्छ। तर यसको सट्टा, तपाईंको जिद्दीले तपाईंलाई मेरो योजनाहरूमा हस्तक्षेप गर्न बाध्य तुल्यायो। र यो, सर, धेरै दुर्भाग्यपूर्ण छ।
  
  
  "दुर्भाग्यवश तिम्रो लागि," मैले भनें। "तर यहाँ त्यो केटीको लागि होइन, मलाई लाग्छ।"
  
  
  "नायकहरूले मलाई रमाइलो गर्छन्, मिस्टर एन्डरसन," उसले आफ्नो ब्रान्डी चुस्दै भन्यो। "तपाईंको अनुभव पश्चिमीहरूमा जडित हुन सक्छ, तपाईंका धेरै देशबासीहरू जस्तै, तर मेरो तथ्यमा आधारित छ। र त्यसैले म आशा गर्दछु कि तपाईंले मलाई विश्वास गर्नुहुनेछ जब मैले तपाईंलाई भनेको छु कि, मेरो उल्लेखनीय अनुभवमा, अचानक मृत्यु कायरहरू भन्दा धेरै नायकहरूले भेट्छन्। र म पक्का छु कि यो उनीहरूका लागि जति अवांछनीय छ उनीहरूका साना तर बुद्धिमान् भाइहरूको लागि। तर पर्याप्त दार्शनिक। भन्नको लागि पर्याप्त, तपाईंले आफैलाई वा केटीको पक्षमा गर्नुभएन। र मेरो लागि तपाईं एक सानो असुविधा भन्दा बढी केहि होइन।
  
  
  "यो हेर्न बाँकी छ, डाक्टर," मैले भने।
  
  
  "वास्तवमा," उनले भने। "र यो अब देखा पर्नेछ।"
  
  
  डा. इनुरिसले गिलास तल राखे। - Tiong, आफ्नो सबै सामान सङ्कलन र कार मा सबै राख्नुहोस्। हामी सकेसम्म चाँडो छोड्दै छौं।
  
  
  ऊ फेरि मतिर फर्कियो । - अब, मिस्टर एन्डरसन, तपाईंले मलाई केही असुविधाको कारण बनाउनुभयो। अब यो घर छोड्नुपर्छ । चाँडै गुइडो, चाङ, म र युवती जसको कल्याणको बारेमा तपाई धेरै चिन्तित हुनुहुन्छ, त्यहाँबाट जाँदैछु। हामी कुनै पनि अशान्तिको बिरूद्ध सावधानीको रूपमा नयाँ आवास खोज्नेछौं जुन मानिसहरूले तपाईंको ठेगानाको बारेमा जिज्ञासु बन्न सक्छ। र मामिलाहरू," उसको पातलो ओठहरू मुस्कानमा खुल्यो, र उसको आँखा केटीतिर फर्क्यो, "तिनीहरूको अपरिहार्य अन्त्यसम्म जारी रहनेछ।
  
  
  गुइडोले मेरो दिशामा पेस्तोल हल्लायो। - र उसलाई के हुनेछ?
  
  
  "आह, गुइडो," डा. इनुरिसले भने, "हामी मिस्टर एन्डरसनको लागि एक नुस्खा लेख्नेछौं उसलाई त्यहाँ जोडेर चांगलाई तपाईसँग आउन भन्नुहोस् र त्यसपछि, जब चाङले सबै चीजहरू भरिसकेपछि, हामी हेर्नेछौं कि मिस्टर एन्डरसनको यो युवतीबाट अलग भएको पीडाको बारेमा।
  
  
  "जानुहोस्," गुइडोले ढोकामा देखाउँदै भने।
  
  
  चाङ बाहिर हलवेमा हामीसँग सामेल भए। तिनीहरू वास्तवमा एक धेरै राम्रो टोली थिए। मेरो अगाडिको करिडोरमा पछाडि फर्किएर चाङ मबाट धेरै टाढा रहे। गुइडो मेरो पछाडि यति धेरै रह्यो कि म हतियार तर्फ छिटो अघि बढ्न सकिन।
  
  
  सीढीको अन्त्यमा तल जाने सिढीहरूको सानो उडान थियो। सिँढीको फेदमा हामी एउटा सानो कोठामा प्रवेश गर्यौं, एउटा काठको कुर्सी र सेतो रंगको टेबल बाहेक खाली थियो, जसमा छतमा झुन्डिएको नाशपातीको मधुरो प्रकाशमा सफासँग जोडिएको अखबार देख्न सकिन्थ्यो। टेबुल मुनि, राम्ररी जोडेर, मानौं तिनीहरूको उद्देश्यको लागि त्यहाँ राखिएको हो, डोरीका टुक्राहरू राख्नुहोस्।
  
  
  "बस्नुहोस्," गुइडोले भने।
  
  
  उनी दक्ष कार्यकर्ता थिए । मेरो हात कुर्सीको पछाडि र मेरो खुट्टा खुट्टामा बाँध्न उसलाई एक मिनेट मात्र लाग्यो।
  
  
  "तिमी जान सक्छौ, चांग," उसले भन्यो।
  
  
  चिनियाँले आकस्मिक धनुमा आफ्नो टाउको तल ल्यायो, त्यसपछि चुपचाप सीढीहरू माथि हिंड्यो।
  
  
  "मैले उसलाई पठाएँ," गुइडोले भने, "किनभने म तिमीलाई केही भन्न चाहन्छु।"
  
  
  'ओह?'
  
  
  "डाक्टरले सोच्नुहुन्छ कि तपाईं एक प्रकारको जोकर हुनुहुन्छ, साथी।" तिमीले उसलाई हँसायौ। उसले बन्दुकको ब्यारेल मेरो चिउँडोमुनि हान्यो र मेरो टाउको पछाडि झुक्यो। "तर मलाई लाग्दैन कि तपाईं त्यो हास्यास्पद हुनुहुन्छ।" तपाईंले आज राती मलाई धेरै समस्या दिनुभयो र मलाई यो पटक्कै मन पर्दैन। त्यसोभए मैले तपाईलाई के भन्नु छ कि डाक्टरले तपाईको लागि के योजना बनाएको छ - हुनसक्छ उसले तपाईलाई बाँच्न दिनेछ - तपाई मर्नुहुनेछ। हामी जानु अघि म यहाँ तल झर्ने कुरा सुनिश्चित गर्नेछु। अनि म तिमीलाई मार्नेछु। डाक्टर मसँग केही समयको लागि पागल हुन सक्छ, तर उहाँ अझै पनि मसँग धेरै खुसी हुनुहुन्न। र एक घण्टा वा सो पछि, उसले निर्णय गर्नेछ कि यसले वास्तवमा फरक पर्दैन। त्यसैले तिमी मरे र म धेरै खुसी छु।
  
  
  मैले सोचें कि यो बाँदरलाई उसले कमजोरसँग व्यवहार गरिरहेको छ भनेर विश्वास गर्न चोट पुर्याउन सक्दैन। "मसँग धेरै पैसा छ, गुइडो," मैले भनें। "यदि तपाईले मलाई जान दिनुभयो भने, म तपाईलाई सबै चीज दिन्छु।"
  
  
  "ए यार," उसले भन्यो। "मलाई सोधिएको मन पर्छ।"
  
  
  "तिमी धनी हुन सक्छौ, गुइडो," मैले भनें। 'मलाई जान देउ। कृपया।'
  
  
  "म तिमीलाई एउटा कुरा भन्न चाहन्छु," उसले बन्दुकलाई अलि कडा थिचेर भन्यो। उसले आफ्नो स्वर फुसफुसाएर घटायो । - तिमी मर्ने छौ साथी। उसले बन्दुक निकाल्यो र छिट्टै ढोकाबाट बाहिर निस्क्यो। मैले उसको पछाडि ढोका बन्द गरेको देखेँ र ताला थिचेको सुनें। बेल्टको खोजीमा औंलाहरू हल्लाउन थालेँ। केही सेकेन्ड पछि मैले ब्लेडलाई लुकाउने ठाउँबाट बाहिर निकालें र डोरीहरूमा काम गरिरहेको थिएँ। गुइडो निकोलस एन्डरसनसँग फ्लर्ट गरिरहेको हुन सक्छ, तर निकोलस कार्टर फरक कुरा हो। निर्दोष पर्यटकको भ्रमण समाप्त भएको छ। मलाई डोरीबाट हेर्दा तीस सेकेन्डभन्दा बढी समय लागेन।
  
  
  मैले टेबलबाट अखबार लिएँ। नाइस-मेटेन चाल हटाउन पर्याप्त मोटो थियो। मैले अखबार खोले र एक पटक मात्र छाडेँ। त्यसपछि मैले यसलाई टाइट सिलिन्डरमा विकर्ण रूपमा घुमाए र यसलाई आधामा झुकें। तयार उत्पादनमा टेपर्ड ह्यान्डल र चट्टान-कडा टाउको थियो। यो सस्तो हतियार थियो, तर घातक थियो।
  
  
  मैले काटिएका डोरीहरू उठाएँ, खुट्टा खुकुलो कुर्सीमा बाँधेँ र पछाडिबाट अखबार समातेर मेरा हातहरू पछाडिबाट टाँसें।
  
  
  मलाई धेरै समय पर्खनु परेन । उसको पाइलाहरू सिँढीहरूबाट तल ओर्लियो र तालाले क्लिक गर्यो। गुइडोको अनुहार उज्यालो रातो थियो। उसले ढोका ढकढक्यायो ।
  
  
  "फोहोर बास्टर्डहरू," उनले भने। "उनी चाङले तिमीलाई मार्न चाहन्थे।" मलाई सजाय दिन। ठीक छ, तिनीहरू सबै मेरो लागि बकवास पाउन सक्छन्। मेरो काम सकिएपछि तिमी मर्नेछौ।
  
  
  "यस्तो नगर, गुइडो," मैले भनें।
  
  
  "तिम्रो प्रार्थना पूरा गर साथी," उसले आफ्नो हतियार तानेर म नजिक आयो।
  
  
  उसलाई म केही भन्न चाहन्छु भनी सोच्न मैले मेरो मुख अलिकति खोलेँ। त्यसपछि मैले मेरो पछाडिबाट ब्याट फ्याँकें, र त्यो बन्दुकले उसको हातमा लाग्यो। हतियार उसको काँधमा पर्यो र उसको पछाडि जमिनमा ठोक्कियो।
  
  
  गुइडोको आँखा फराकिलो भयो। उसले रक्षात्मक रूपमा कुच्यो, आफ्नो चोट लागेको पाखुरा महसुस गर्दै र आफ्ना खुट्टाहरू फेर्दै। उसको एड्रेनालाईन प्रणाली दुखाइको बृद्धिमा समायोजन हुँदा उसको सास फेफड़ोंमा आयो। उसको उज्यालो आँखाले मलाई कहिल्यै छोडेन।
  
  
  म उसलाई पछ्याउँदै पछि गएँ । उसले आफ्नो घाईते पाखुरा माल्न छोड्यो। उसले आफ्नो हात पछाडि पसार्यो, बन्दुक खोज्दै।
  
  
  अचानक ऊ आफ्नो घुँडामा पर्यो र उसको दाहिने हात उसको हतियारमा उड्यो। मैले उसको पाखुरा पूरै विस्तार नगरुन्जेल पर्खें, त्यसपछि मैले उसको कुहिनोमा अखबार फ्लिक गरें। हड्डी भाँचियो र जनावरको चिच्याहट उसको ओठबाट निस्कियो।
  
  
  कतै माथिल्लो तलामा मैले डाक्टरको आवाज सुनें... - गुइडो? उसले भन्यो। "गुइडो! तिमी कंहा छौ?'
  
  
  गुइडो त्यो अँध्यारो तहखाने कोठामा कुना परेको थियो, उसको अनुहार पीडाले विकृत भयो किनकि उसको अहानिकर हात उसको हतियारतिर अघि बढ्यो। उसको औंलाहरू ह्यान्डलको वरिपरि बन्द भयो जब मैले मेरो हतियार उसको नाकको तल, नाकको छेउमा हिर्काउन दिए। उसको नाक कुचिएको थियो र हड्डीका टुक्राहरू उनको हत्यारा मस्तिष्कमा प्रवेश गर्यो।
  
  
  उसको रगतले लतपतिएको अनुहारबाट एक छेडिएको, रोइरहेको रोएको थियो। त्यसपछि ऊ आफ्नो ढाडमा लड्यो, चकित भयो र जम्यो। मैले घुँडा टेकें, ब्याट मेरो देब्रे हातमा बदले, र मेरो दाहिने हातले बन्दुक समातें।
  
  
  माथि हेर्दा, मैले सिँढीको माथिल्लो भागमा कालो लुगा लगाएको छायाको आकृति देखें। उसको हात फैलिएको थियो, र कालो तरल बिस्तारै उसको चार खंजर जस्तै नङबाट टपकिरहेको थियो। ऊ सिढीको टुप्पोमा रोकियो, र त्यहाँ मैले पहिलो पटक चाङ बोलेको सुने, र उनले बोलेका दुई शब्दहरूले मेरो नसामा रगत जमेको थियो।
  
  
  "Latrodectus Mactana," उसले नीरस रूपमा भन्यो।
  
  
  खरानीको बाँच्नको प्रशिक्षणको शंकास्पद आनन्दको लागि धन्यवाद, मलाई थाहा थियो उसको नङबाट के टपकिरहेको थियो: केन्द्रित कालो विधवा विष।
  
  
  
  अध्याय 8
  
  
  
  
  
  र त्यस्तै भयो। गल्ती गर्ने ठाउँ थिएन। या त म चाङबाट छुटकारा पाउँछु, छिटो र सही रूपमा, वा उसले मलाई प्राप्त गर्नेछ र पृथ्वीमा कुनै पनि प्राणीले लुकेको सबैभन्दा खराब विषले मेरो मासु च्यात्नेछ। रेटलस्नेकको विषभन्दा पन्ध्र गुणा बलियो हुन्छ। तर मृत्यु, यदि यो कुनै सान्त्वना हो भने, यो चीजको कारण छिट्टै आउने थियो, हजार माकुराको विष बराबर, यो चिनियाँ मानिसको हरेक विशाल औंलाबाट टपकिन्छ।
  
  
  उहाँ मेरो नजिक आउनुभयो जस्तो कि म निशस्त्र छु, एक पाइलामा, कोही शवयात्रामा हिंडिरहेको जस्तो। उहाँको पछाडि, सिँढीको शीर्षमा, खिसी मुस्कानका साथ तल हेर्दै, डा. इनुरीले दुई पिंग-पंग खेलाडीहरूलाई विदाई गरेजस्तै अनौपचारिक विदाई इशारा गरे, र दृश्यबाट गायब भए।
  
  
  म कोठामा अलि पछि हटें र मेरो र नजिक आउँदै गरेको चाङको बीचमा सेतो रंगको टेबल राखें। उसको अनुहार भावविहीन थियो, उसको सास फेर्ने थकित, उसका कालो आँखाहरू गतिहीन थिए।
  
  
  मैले मेरो खुट्टा जोडे। यो खराब शूटिंग परिणाम को लागी समय थिएन। म गुइडोको बन्दुकको बारेमा सही थिएँ। यो एक Trejo.22, मोडेल 1 थियो। चयनकर्ता नबलाई फायर रेटमा सेट गरिएको थियो: जब मैले ट्रिगर तान्छु, आठ राउन्ड विस्फोट हुनेछन्, र म ती सबै चाङको हड्डीको छातीमा ठोक्न चाहन्छु। यदि मैले उसको टाउकोलाई लक्षित गरें भने, त्यहाँ उनको संयन्त्रको पछाडीका कारण केही गोलीहरू छुट्ने मौका थियो।
  
  
  चाङ सीढीको फेदमा, कोठाको बाहिर, उसको डुबेको अनुहार छोपेको छायामा रोकियो। र त्यसपछि कालो बाहुलाहरू, ती घिनलाग्दो हतियारहरू, सम्मोहन रूपमा अगाडि र पछाडि हिलिरहेका, मृत्युको ब्यालेटको चिसो प्रस्तावना जस्तै, थ्रेसहोल्ड पार भयो।
  
  
  मैले दुवै हातले बन्दुक उठाएँ। बिस्तारै, घुमाउरो चिहान हातहरू एक धार्मिक प्रदर्शनमा विशाल इल जस्तै रग्यो, र समय-समयमा बाक्लो विषको एक थोपा नेलहरू भुइँमा गुड्यो।
  
  
  मैले मेरो हातमा बन्दुक डगमगाएको महसुस गरें, तर मैले फायर खोल्ने इच्छाको सामना गरें। म चाङलाई कोठामा अझ उज्यालोतर्फ सरोस् भन्ने चाहन्थें।
  
  
  मैले मेरो मांसपेशी र टेन्डनहरूलाई प्रत्याशाको तनावबाट मुक्त गर्न हतियारलाई सावधानीपूर्वक कम गरें। अनि त्यही क्षणमा चाङ टेबुलमाथि हाम फाले ।
  
  
  दुई हात जोड्ने समय छैन। सावधानीपूर्वक लक्ष्य राख्नको लागि अब समय छैन। मेरो कम्मरको स्विंगले, मैले बन्दुक उठाएँ र ट्रिगर तानें।
  
  
  त्यहाँ एक विस्फोट थियो ... पूर्ण मौन।
  
  
  Guido को स्वादिष्ट मृत्यु मेसिन अड्किएको छ।
  
  
  चाङ टेबलको अर्को छेउमा उभिएर मेरो आँखामा औँला हाले । मैले डुबुल्की मारेर कागजको ब्याट घुमाएँ, उसले आफ्नो हात हटाएपछि मात्र हावामा भेट्न। ऊ छिट्टै टेबुलको वरिपरि हिंड्यो, छेउमा सर्दै, तर जब ऊ सर्यो, मैले पनि त्यस्तै गरे, हामी बीचको समान दूरी राख्दै।
  
  
  केवल माइक्रोसेकेन्डको अन्तरालमा, कालो, तैलीय नङहरू चारवटा तीरहरू जस्तै अगाडि फ्याँकियो, मेरा आँखाहरू खोज्दै। मैले बन्दुकलाई खल्तीमा राखें, ब्याटलाई अगाडि पछाडि घुमाउँदै, हावा बाहेक अरू केही पनि हानेँ।
  
  
  मेरो मस्तिष्क र आँखामा एकाग्रताको हरेक औंसले चाङको सम्भावित घातक आक्रमणको दिशा र गतिलाई न्याय गर्न दबाब दियो।
  
  
  र उसले मेरो लागि बुनेको सम्मोहन ढाँचाहरू आक्रमणको पुरानो योजनाको थप जटिल स्केचको अंश मात्र थिए जुन अन्ततः मृत्युमा समाप्त हुनेछ। हावामा छेड्ने नङहरू झन झन झन झन झन झन झन झन झन झन झन झन टाढा गए, हातहरू झन् टाढा सर्दै गए, अँध्यारो, कमजोर आन्दोलनलाई निरन्तरता दिन आँखा झन्झन् बढ्दै गए। त्यसपछि त्यहाँ लापरवाहीको क्षण थियो, मासु छेड्ने नङबाट तीव्र पीडा, र त्यसपछि पीडा र मृत्यु।
  
  
  जबसम्म चांगको लागि मृत्यु पहिले आउँदैन।
  
  
  मैले उसको चिउँडोमा क्लबलाई लक्षित गरें, र जब उसले आफ्नो टाउको पछाडि हिर्काए, मैले मेरो देब्रे हातले मेरो सम्पूर्ण शक्तिले उसको पेटमा टेबुल ठोकें। उसले हाँस्यो र पछाडि ठोक्कियो, तर तुरुन्तै आफ्नो सन्तुलन प्राप्त गर्यो र फेरि आक्रमण गर्यो।
  
  
  म अगाडिको टेबल तानेर उहाँको नजिक गएँ। चाङ आफ्नो ठाउँमा उभिए।
  
  
  उसको देब्रे हात अचानक मेरो आँखातिर लाग्यो। मैले मेरो टाउको पछाडि फ्याँकें, तर धेरै ढिलो महसुस गरें कि यो एक फेन्ट थियो। उसको दाहिने हात तलतिर देखाइएको थियो, दुई विषालु भालाहरू मेरो हातको नाडीमा नसाको नेटवर्कमा लक्षित थिए, जसले टेबललाई अगाडि धकेलिरहेको थियो।
  
  
  अन्तिम मिनेटमा मैले टेबल पछाडि तानें र चाङले आफ्नो चालको क्षतिपूर्ति गर्न संघर्ष गरे। उहाँ ढिलो हुनुहुन्छ। उसको कान्छी औंला लक्ष्यमा उड्यो, र उनको लामो औंलाको नङको टुप्पो टेबलटपमा ठोक्कियो।
  
  
  मेरो दाहिने हातले मैले उसको टाउकोमा ब्याटले हिर्काए। मैले टेबुललाई अर्को तर्फ घुमाउँदा ऊ उसलाई बच्न माथि झुक्यो। मलाई भंगुर क्र्याकले पुरस्कृत गरियो। हाँस्दै गरेको सास, रिस र भ्रम मिसिएको चाङको ओठबाट निस्कियो। चार इन्चको नङ काँप्दै उभिएको थियो, यसको टुप्पो काठमा गहिरो थियो।
  
  
  मैले टेबुल उसको तर्फ सारें । Tiong यसबारे थप सुन्न चाहँदैनथे। टेबलले उसको मनसायमा हस्तक्षेप गर्यो। उसको देब्रे हातले मेरो अनुहार र आँखा खोज्यो, र उसको दाहिने हातले टेबल समात्यो र मेरो कसिलो पकडबाट बाहिर निकाल्न खोज्यो।
  
  
  हाम्रो बीचमा, सेतो-रंगिएको काठमा दाग, भाँचिएको कील काँपिरहेको थियो; टुप्पो नरम स्प्रसमा डेढ मिलिमिटर भन्दा बढी हुँदैन, सानो तीर जस्तै, सबै टुप्पोबाट फुटेको अर्को छेउसम्म घातक विषले ढाकिएको हुन्छ।
  
  
  जब मैले मेरो देब्रे हातले चाङको उच्च मुक्कालाई चकित पारेँ, मैले टेबुलमा टाँसिएको उनको दाहिने हातमा ब्याट ठोकें। चाङ आँखामा उत्साहको चमक लिएर हिँडे ।
  
  
  मलाई थाहा थियो ऊ के पर्खिरहेको थियो: लापरवाहीको एक क्षण। जब म प्रहार गर्न टेबुलमा झुकें, मेरो ढाड र घाँटी उहाँको देब्रे हातमा परेको थियो।
  
  
  यदि उसले आफ्नो जमिन समातेको भए र टेबलको मुनि समातेको भए, उसले मेरो घाँटीमा आफ्नो देब्रे हातले सफा र अन्तिम प्रहारको लागि घाउको नाडी बाहेक अरू केहि पनि व्यापार गर्ने थिएन। यो एक सुझाव थियो जुन मेरो दोहोर्याउने कुनै इरादा थिएन, यद्यपि चांगले आशा गरे कि मैले गर्नेछु।
  
  
  मैले क्लबलाई धम्की दिएर बिस्तारै टेबुललाई उसको तर्फ धकेलें। रूख फेरि पुग्ने क्षणमा, चाङले आफ्नो दाहिने हात फैलाए र लोभले टेबुल समात्यो।
  
  
  हामीले टेबलको वरिपरि हाम्रो टग-अफ-वार पोजिसनहरू फेरि सुरु गर्यौं, उसको हात मेरो टाउकोमा पुग्यो जब म उसको अथक आक्रमणलाई चकित पार्दै अगाडि पछाडि उफ्रें।
  
  
  अचानक म घुँडा टेकेर टेबुल मुनिबाट हाम फालें।
  
  
  चाङको दाहिने हातको दोस्रो लामो कील फुट्यो र चुपचाप भुइँमा खस्यो।
  
  
  उसको आश्चर्यबाट मुक्त हुन अघि, म फेरि उभिएँ। अनि पहिलो पटक उसको आँखामा डर देखेँ । उनको दाहिने हातमा रहेको हतियार अब पूरै धमिलो भइसकेको थियो।
  
  
  मैले फेरि टेबल समाएँ। यो एक कदम थियो जसलाई चांगले घातक खतराको मूल्यमा मात्र बेवास्ता गर्न सक्थे। देब्रे हात समातेर उसले फेरि रुखको फेद समात्यो। र त्यसैले हामी त्यहाँ उभियौं, सतहमा रुमालको आकारमा दुई द्वन्द्ववादीहरू जस्तै, केही चालहरू र मृत्यु एकदम नजिक।
  
  
  मैले आफ्नो ज्यानको जोखिममा, ती घातक खंजरहरू मुनि, क्लबको एक प्रहारले उसको अनुहार कुच्ने प्रलोभनसँग लडें। प्रत्येक सेकेन्डमा बाधाहरू मेरो पक्षमा बढ्दै गयो। मैले मेरो अगाडि शस्त्रागार आधा गरेको छु। म पर्खन सकिन। तर चाङ बिग्रियो । मानिसको भालाले झैं आफ्नो टाउको अगाडि धकेल्दै उसले आफूलाई टेबलको पारी फ्याँक्यो।
  
  
  मैले ब्याट छोडेँ, छेउमा हाम फालें र दुवै हातले उसको नाडी समातें। कालो, चम्किलो फ्याङको जोडी झैं यसको पञ्जाले मेरो मासु खोज्यो। उनको मांसपेशी शरीर टेबुलमा अनुहार तल फैलिएको थियो।
  
  
  मैले उसको नाडीबाट एउटा हात हटाएँ र मेरो कुहिनोले उसको घाँटी टेबुलमा पिन गरें, र अर्कोले उसको हात पछाडि तानें। उसले मेरो वजन र मेरो पकड, स्नायु र मांसपेशी च्यातिएको र हड्डी भाँचिएको संग संघर्ष गर्यो। मौन चिच्याएर मुख खुल्यो । जब मैले दबाब छोडें, उनको हात टेबुलको छेउमा लाचार भयो। टियोङ त्यहीँ पल्टिए, भारी सास फेर्दै। उसको आँखाले भयानक पीडा र अपार घृणा व्यक्त गर्यो।
  
  
  म पछि हटेर उसलाई हेरे ।
  
  
  हामी दुबैले यो एकै समयमा देख्यौं: भाँचिएको कील अझै पनि काठमा अड्किएको थियो, र मलाई थाहा थियो कि चांगले पीडा र बेकार हातको बावजुद यसलाई आफ्नो अन्तिम आक्रमणमा प्रयोग गर्न यसलाई समात्ने निर्णय गरेको थियो। जब ऊ आफ्नो चोट नलागेको दाहिने हातमा उभियो, मैले उसको वरिपरि हिंडें र मेरो हातको छेउमा उसको घाँटीमा कराटे चप दिएँ, जसले गर्दा उसको अनुहार काठको विरुद्धमा चर्कियो।
  
  
  टेबुलको सेतो वेदीमा यताउता हिड्दै उनी सर्पले झैं घुम्न थालेपछि उसको भित्रबाट एउटा भयानक चिच्याहट निस्कियो।
  
  
  उनको दाहिने आँखाबाट नङको टुक्रा निस्किएको थियो । ऊ अझै चिच्याइरहेको थियो किनकि उसको शरीरले विष खाएको थियो, टेबुलबाट चिप्लिएर भुइँमा ठक्कर दिँदा।
  
  
  मसँग या त मृतकहरूको डरमा वा यस उदास क्षेत्रमा गुइडो र चाङको लाशहरू हेर्न जारी राख्न बर्बाद गर्ने समय थिएन। मैले डा. इनुरिससँग केही काम गरेँ र हतार-हतार सिँढी चढेँ।
  
  
  घरबाहिर मर्सिडीज इन्जिनको आवाज सुनें । म ढोकाबाट बाहिर निस्किएँ जसरी कारले बजरीलाई लात हानेर ड्राइभवेबाट बाहिर निस्क्यो र घरको कुनाको वरिपरि गायब भयो। मैले अगाडिको सिटमा एउटी केटी एक घृणित पागलसँग लडिरहेको देखें।
  
  
  जब म भिलाको कुनामा पुगेँ, गाडी तल गेटसम्म पुग्ने ढलानको शीर्षमा पार्क गरिएको थियो। उहाँ मेरो अगाडि गेटमा हुनुहुन्थ्यो, तर डाक्टर इनुरिस बाधा खोल्न रोकिनु पर्छ। र त्यसपछि म उसलाई समात्नेछु र उसको खोपडी पल्पमा चकनाचुर पार्नेछु। डा. इनुरिसले पनि यस्तै सोचेका होलान्।
  
  
  दाहिनेतिरको ढोका खुल्यो, र केटीको शरीर, उसको हातले घुमाएको, पहिले टाउको बाहिर उड्यो।
  
  
  गाडी गेटतिर हतारिएर म उनको छेउमा पुगेँ । इनुरिसले अचानक उनलाई रोके र कारबाट निस्किएपछि ब्रेकहरू तल चिप्लिए। हेडलाइटको झिलिमिलीमा उसले गेट खोल्न बेस्सरी प्रयास गर्यो ।
  
  
  मसँग अहिले उनको लागि समय थिएन।
  
  
  मैले केटीको छेउमा घुँडा टेकेर उसको टाउको हातमा लिएँ। उनको अनुहारमा हेर्दै, इनुरिस गेटबाट बाहिर निस्कँदा मैले फेरि इन्जिनको गर्जन सुनें।
  
  
  केटी हल्लियो ।
  
  
  पूर्वमा आकाश उज्यालो भयो। कुहिरो हट्यो र समुद्रबाट ताजा हावा उड्यो।
  
  
  केटीको अचानक होश आयो, डरले आँखा फराकिलो भयो।
  
  
  "अब ठिक छ," मैले उसलाई जोडले अँगालो हाल्दै भनें। "उनी गइसकेका छन् र मलाई लाग्दैन कि ऊ यहाँ फर्केर आउनेछ।"
  
  
  मैले उनको शरीरमा तनाव महसुस गरें र केहि मिनेट पछि उसले मलाई हेर्यो र मुस्कुराउन व्यवस्थित भयो।
  
  
  यो अद्भुत थियो।
  
  
  
  अध्याय ९
  
  
  
  
  
  भित्रबाट ल्याएको पेय पदार्थ लिएर हामी पोर्चको सिँढीमा बस्यौं। Inuris को टेप संग केहि गलत थिएन। केटी राम्रो देखिन्थ्यो, उनको कुहिनोमा केही खरोंच बाहेक।
  
  
  मैले उनलाई भित्र आउन चाहान्छु भनेर सोधें, तर उनले आफ्नो टाउको हल्लाइन्। मैले उसलाई दोष दिन सकिन। बढ्दो बिहानमा विला धेरै आकर्षक देखिएन। टुक्रिएको र भाँचिएको गुलाबी प्लास्टरका टुक्राहरू उभिएका थिए, र पुरानो रक्सीको नाकमा भाँचिएको केशिकाहरू जस्तै सतहमा खियाको कालो दाग फैलिएको थियो।
  
  
  होइन, अब भित्र आउन नचाहेकोमा म उनलाई दोष दिन सक्दिन। उनको लागि, यो साँच्चै एक प्रेतवाधित घर थियो, वास्तविक डरलाग्दो सम्झनाहरू सहित, गुइडो र टियोङको लाशहरू बिना अतिरिक्त, डरलाग्दो नोटको रूपमा।
  
  
  तिनी सिँढीको कुनामा रहेको एउटा काठको स्तम्भमा झुकेर समुद्रतिर हेरी।
  
  
  मैले उनलाई गुइडो र टियोङ मरेका कुरा बताए। न्यायले सधैं आफ्नो बाटो लिने र दुष्टता बदलाबाट बच्न नसक्ने संसारमा त्यस्ता कुराहरू अपरिहार्य थिए जस्तो गरी उनले यो समाचारलाई स्विकार गरिन्।
  
  
  मैले उसलाई बोल्न आग्रह गरिनँ। उनी तयार हुँदा उनले यो पर्याप्त गर्नेछिन्। मलाई थाहा थियो। तर पहिले उनलाई बसेर ताजा हावा, पाइन रूखहरूको सुगन्ध र डा. इनुरिस र उनको सानो गिरोहबाट मुक्त हुने स्वादिष्ट ज्ञानको आनन्द लिनु आवश्यक थियो।
  
  
  आफ्नो टाउको पछाडि फ्याँक्दै, पुरानो स्तम्भमा तकिया जस्तै सुनौलो कपाल लगाएर, नयाँ दिनको स्वच्छ हावाको आनन्द लिइन्।
  
  
  जब उनले अन्ततः बोलिन्, उनको आवाज सोचनीय थियो। "यहाँ धेरै राम्रो छ," उनले भनिन्। "ओह, मेरो मतलब यहाँ, यहाँ, यो ठाउँमा होइन।" मेरो मतलब यहाँ, रिभिएराको साथ, रूखहरू, फूलहरू, समुद्र, आकाश र सूर्यको साथ। म यहाँ अर्कै समयमा, अरू कसैसँग आउन सक्छु। तर डा. इनुरिसजस्ता व्यक्तिले पनि आफ्नो सुन्दरतालाई मेटाउन सक्दैनन्। र अब उहाँ यहाँ छैन, म यहाँ बस्न चाहन्छु। कम्तिमा केही समयको लागि। तर यो हुन सक्दैन, अहिले होइन। मसँग अझै गर्नका लागि चीजहरू छन्। कम्तिमा मेरो लागि इनुरिसको उडान भर्खरको सुरुवात थियो। के तपाईलाई लाग्दैन ऊ फर्केर आउनेछ, निक?
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "होइन, ऊ यहाँ फर्केर आउँदैन," मैले भनें। "तर यसको मतलब यो होइन कि ऊ फेरि देखा पर्दैन।" उहाँलाई मन पर्ने मानिसहरू मैले पहिले नै चिनेको थिएँ। तिनीहरू अपमानित हुन मन पराउँदैनन्। तिनीहरूले आफ्नो योजनालाई ध्वस्त हुन दिन सक्दैनन्। र जब तिनीहरू गर्छन्, तिनीहरू सामान्यतया बदला चाहन्छन्। वर्षौं लागे तापनि बदला नलिँदासम्म तिनीहरू आराम गर्दैनन्। डा. इनुरिस मात्र एक यस्तो व्यक्ति हो।
  
  
  - तपाईं तिनीहरूलाई कसरी रोक्न?
  
  
  - तपाईं तिनीहरूलाई मार्दै हुनुहुन्छ। पागल कुकुर जस्तै।
  
  
  उनले माथिल्लो भागमा केही बटनहरू अन्डू गरिएको र ब्लीच गरिएको जिन्सको साथ नीलो कामको शर्ट लगाएकी थिइन्। बिहान, डरलाग्दो रात पछि, र उसले आफ्नो कोठाको सुटकेसबाट हतारमा लुगा लगाएको, जहाँ एक गलत चालले गुइडोलाई गोली हान्न सक्छ, उनी बिहान भन्दा राम्रो देखिन्, यदि राम्रो भएन भने, क्यासिनो, त्यो क्षण जब मैले उसलाई पहिलो पटक देखेँ।
  
  
  उनले आफ्नो घुँडा माथि तानिन् र उनको वरिपरि आफ्नो हात बेरिन्। उसले आफ्नो सुनौलो लुगाले आफ्नो अनुहार छोप्नको लागि आफ्नो टाउको निहुर्र्यो, उसको आँखा र निधार बाहेक सबै कुरा छोप्यो। उसले आफ्नो घुँडाको टुप्पोबाट मलाई हेरी।
  
  
  "तपाई यहाँ बस्न सक्नुहुन्छ, निक," उनले भनिन्। “तपाईंले मलाई डाक्टर इनुरिसबाट मुक्त गर्नुभयो। मैले सोधेको यति मात्र हो ।
  
  
  "मलाई पाँच फ्रान्कको लागि हत्या आदेशको बारेमा केहि याद छ," मैले भनें।
  
  
  टाउको उठाएर मुस्कुराइन् । उनले भनिन्, ‘सम्झौता पूरा भएको ठान्छु । "म तिमीलाई गुइडो जस्तो व्यक्तिको रूपमा देख्दिन, जसले रमाइलोको लागि मार्छ।"
  
  
  "त्यसबाट टाढा छैन," मैले भनें। “तर कतिपय मानिसहरूलाई मात्र मार्नु पर्छ। र मलाई लाग्छ कि डा. इनुरिस ती व्यक्तिहरू मध्ये एक हुनुहुन्छ।
  
  
  "तपाईले सोचेको भन्दा धेरै सही हुनुहुन्छ," उनले भनिन्। "तर यो तपाइँको समस्या हुनु हुँदैन।" हुनसक्छ म अरू कतै मद्दत पाउन सक्छु यदि मलाई आवश्यक छ भने।
  
  
  "मलाई लाग्छ कि अहिले मेरो समस्या हो," मैले भने। "यो सम्भव छ कि डा. इनुरिस पछि तपाईसँग व्यवहार गर्न चाहन्छन्, मलाई लाग्यो कि उहाँसँग मेरो लागि पनि केहि छ। मैले तिमीलाई भनेँ कि उहाँ जस्ता मानिसहरू आफ्नो योजनामा हस्तक्षेप गर्न मन पराउँदैनन्। र मलाई विश्वास छ कि मैले उसको योजनालाई थोरै बाधा पुर्‍याएँ। यसले मलाई नराम्रो निद्रा लाग्न सक्छ, उहाँ कहाँ हुनुहुन्छ, उहाँ के गर्दै हुनुहुन्छ भन्ने सोच्दै, वा हुनसक्छ कि उहाँ कुनै प्रकारको योजनामा हुनुहुन्छ जुन मेरो स्वास्थ्यको लागि राम्रो नहुन सक्छ।
  
  
  "मलाई लाग्छ तपाईं सही हुनुहुन्छ, निक," उनले भनिन्। "तर तपाईं आफ्नो हेरचाह गर्न सक्नुहुन्छ।" तिमीले म र मेरो चिन्तामा अल्झनु पर्दैन।
  
  
  म उभिएँ। - तपाईं यो जस्तै होस् चाहनुहुन्छ?
  
  
  उसले मलाई हेर्यो र केही बोलिन। उसले भर्खर मेरो आँखामा हेरी। उसको आँखामा आँसु देखेँ । उनले आफ्नो टाउको हल्लाइन् र कडा निलिन्।
  
  
  म उनको छेउमा बसें र उनको काँधमा मेरो हात राखे। 'त्यसो भए ठिकै छ। जे होस्, हामी मिलेर यसलाई ठीक गर्नेछौं। ठीक छ?'
  
  
  "ठीक छ," उनले फराकिलो मुस्कानका साथ भनिन्।
  
  
  "वैसे," मैले भने, "मलाई लाग्छ कि विजयी संयोजन तोड्नु मूर्खता हो। म कुनै पनि कुराको लागि यो संसारको अन्त्य गुमाउने छैन।"
  
  
  "धन्यवाद, निक," उनले भनिन्।
  
  
  "अनि अब एउटा कुरा," मैले भनें।
  
  
  'के?'
  
  
  "अहिले, छिटो, अरू केहि हुनु अघि, के तपाइँ मलाई आफ्नो नाम र यो सबै के हो बताउन सक्नुहुन्छ?"
  
  
  "यो लामो कथा हो," उनले भनिन्। "किन तपाई आफैंलाई अर्को पेय खन्याउनु हुन्न र यहाँ स्तम्भको छेउमा बस्नुहोस् जहाँ तपाई अझ सहज हुनुहुनेछ।"
  
  
  म उभिएँ। "म यो सबै गर्न तयार छु। तर मैले अर्को कदम चाल्नु अघि, आकाश खस्नु भन्दा पहिले, वा पोर्चको छाना तपाईंमाथि खस्नु अघि, वा म थ्रेसहोल्ड माथि यात्रा गरेर मेरो घाँटी भाँच्नु अघि, म तपाईं को हुनुहुन्छ र हामी के गर्न खोज्दैछौं भनेर जान्न चाहन्छु।
  
  
  मेसिन गन फुटेझैँ त्यो उसबाट निस्कियो ।
  
  
  "मेरो नाम पेनी डन हो र हामी संयुक्त राज्यबाट 15 बिलियन डलरको चोरी रोक्न प्रयास गरिरहेका छौं।"
  
  
  
  अध्याय १०
  
  
  
  
  
  पेनी डन। मैले आफैंलाई खन्याएर आइसक्रिमलाई स्ट्राङ्ग ड्रिंकमा मिसाएर धेरै पटक नाम भनेँ। यो नाम उनको लागि उपयुक्त थियो। यो उनको हँसिलोपन, उनको सुनौलो कपाल, उनको छाला भएको छाला र जब बाधाहरु उनको विरुद्धमा बदलियो यसलाई लिन उनको इच्छुकता संग मेल खायो।
  
  
  म उनको छेउमा स्तम्भको फेदमा बसें। "ठीक छ, पेनी, मलाई कथा सुनाउनुहोस्।"
  
  
  उसले आफ्नो टाउको स्तम्भको बिरूद्ध थिच्यो ताकि सूर्यले उनको थकित अनुहारलाई न्यानो बनायो। "पेनी डनको कथा," उनले नरम र विचारशील आवाजमा सुरु गरे, "फिलिप डनको कथाबाट सुरु हुन्छ, मेरो बुबा..."
  
  
  फिलिप डनको जन्म चीनमा एक अमेरिकी मिसनरीको परिवारमा भएको थियो। तिनीहरू एउटा गाउँमा बस्थे जहाँ तिनीहरूले बिरामीहरूको हेरचाह गर्थे, गरिबहरूलाई मद्दत गर्थे र जहाँ फिलिप डोनेले आफ्नो बाल्यकाल बिताए। चिनियाँ जीवन शैली युवा फिलिपलाई मात्र थाहा थियो।
  
  
  युवा फिलिप डोङका धेरै साथीहरूमध्ये वृद्ध मानिस जी शान जो थिए। उहाँ एक पातलो, कुबडी भएको मानिस हुनुहुन्थ्यो जसको लामो सेतो जुँगा उसको मुखको दुबै छेउमा झुण्डिएको थियो। उसको छाला चर्मपत्र जस्तो थियो, तर उसको हात जवान मानिसको जस्तै लचिलो थियो। आफ्नो साना वर्षहरूमा, जी शान जो एक प्रसिद्ध जादूगर थिए।
  
  
  फिलिप डन गाउँमा बूढो मानिसको मनपर्ने थियो, र उनले फिलिपलाई आफ्ना केही चालहरू सिकाए। जी पजलहरू र कठिन चीजहरू मन पराउनुभयो। उसले धेरै घण्टा वस्तुहरू नक्काशी गर्न खर्च गर्दथ्यो, जस्तै कि उसले भेला गरेको जटिल बक्सहरू - एउटा बक्स भित्रको बक्स भित्रको एउटा बाकस जुन तिनीहरूको जटिल तर साधारण संयोजन थाहा भएको व्यक्तिले मात्र खोल्न सक्छ। एक ठाउँमा थिचेर अर्कोमा हल्का ट्याप गर्दा बक्स खुल्यो।
  
  
  जी शान जोले युवा फिलिपलाई यी चालहरूको कला सिकाए; र फिलिपले आफ्ना आमाबाबुलाई कहिल्यै नचिनेको अमेरिकामा लैजानुपर्दासम्म, उनी तिनीहरूलाई बनाउनमा निपुण भइसकेका थिए। जोको चुनौतीपूर्ण पजलहरू... सम्झनाको रूपमा र तिनीहरूको मित्रताको सम्मानमा, बूढो मानिसले फिलिपलाई आफ्नो एउटा बाकस दिए, जुन हस्ती दाँतको सुन्दर नक्काशीले ढाकिएको कलाको काम थियो। फिलिप डन दस वर्षको थियो जब उनका आमाबाबु अमेरिका फर्कनुभयो। उसले त्यो बूढो मानिस वा उसको पाठलाई कहिल्यै बिर्सेन। "जीवन जादूले भरिएको छ," त्सेले भने। शाङ जो अक्सर केटालाई भन्थे। "तपाईलाई थाहा छैन उसले कुन चालहरू खेल्छे वा उसले के चमत्कार गर्नेछ। यो सबै समयको सबैभन्दा ठूलो शो हो।"
  
  
  अमेरिकामा रहँदा, फिलिपले पजलहरू र जादुई चालहरू समाधान गर्न जारी राखे। उसलाई महल मन पर्थ्यो। चाबीको साथ तालाहरू, संयोजन लकहरू - यी सबैले उहाँलाई मोहित बनायो। जब फिलिप युनिभर्सिटीमा गए, उनले इन्जिनियरिङ पढे र कुनै समयमा बैंकहरूको लागि सुरक्षा प्रणाली विकास गर्ने कम्पनीमा काम गर्न गए। यो फिलिप Doane को लागी उत्तम काम थियो।
  
  
  आफ्नो क्यारियर मा चाँडै, उहाँले सुरक्षा प्रणाली डिजाइन मा आफ्नो जादुई प्रतिभा को लागी एक निश्चित प्रतिष्ठा प्राप्त गर्न थाले। अन्य कम्पनीहरूले उहाँसँग सम्पर्क गर्दा उनी आफैं व्यवसायमा लागे। उनको प्रतिष्ठालाई ध्यानमा राख्दै, सरकारले चाँडै नै असाइनमेन्टको लागि उहाँलाई सम्पर्क गर्नु अचम्मको कुरा होइन।
  
  
  गोल्ड भल्ट र फोर्ट नक्स संयुक्त राज्य अमेरिका मा लगभग पर्यायवाची भएको छ। तर धेरैलाई थाहा नभएको कुरा के हो भने म्यानहट्टनको नासाउ स्ट्रीट मुनि रहेको फेडरल रिजर्भ भल्टमा विश्वको अन्य ठाउँमा भन्दा धेरै सुन छ। र जब सरकारले यो भण्डारण सुविधालाई आधुनिकीकरण गर्ने निर्णय गर्यो, यो फिलिप डनमा परिणत भयो।
  
  
  पेनी डन सारियो र उनको खुट्टा उनको मुनि टक्यो। मैले उसलाई अर्को गिलास ल्याएँ र उनले आफ्नो कथा सुनाउँदै एक चुस्की लिइन्।
  
  
  "फिलिप डन इमानदार मानिस हुनु राम्रो छ," मैले भनें।
  
  
  "ए," उनले फुसफुसाएर भनिन्, "तर यो कथा उहाँको बारेमा होइन।" ओह, त्यसो भए हो, "उनले हतारमा थपिन्। "यस बारेमा गलत नगर्नुहोस्। पैसा, सुन वा गरगहना, वा तिनीहरूले उहाँलाई रक्षा गर्न भने, उहाँले वास्ता गरेनन्। जी शान जोले गर्व गर्ने कुराको डिजाइन गर्नु उनको लागि चुनौती थियो। त्यही कुराले उनलाई तान्यो । महलहरू डिजाइन गर्दै जुन एकै समयमा सरल र जटिल थिए।"
  
  
  "त्यसैले नासाउ स्ट्रीट भल्टमा सुरक्षा प्रणाली अपग्रेड गर्नु उनको सबैभन्दा ठूलो चुनौती थियो," मैले भने। - अनि उहाँले समाप्त गर्नुभयो?
  
  
  उनी रहस्यमयी मुस्कान हाँसिन् । 'अँ साञ्ची। उसले गर्यो। यो उनको जीवनको सबैभन्दा ठूलो कृति बन्यो..."
  
  
  सरकारले तिजोरी खोल्नको लागि आवश्यक संयोजन कसैलाई थाहा छैन, यसमा प्रवेश गर्न आवश्यक जानकारी कसैसँग छैन भन्ने दाबी गर्न मन पराउँछ। तर निस्सन्देह फिलिप डन एक मात्र व्यक्ति हो जसले उहाँलाई चिन्छ। र उनले भल्ट डिजाइन गरेदेखि, सरकारले सुरक्षा उपायहरूको गुणस्तर कायम राख्न उनलाई सल्लाहकारको रूपमा नियुक्त गरेको छ। यसले सुरक्षा वा चोरी प्रविधिहरूमा नवीनतम समाचार अनुसार सबै आवश्यक परिवर्तनहरू गर्दछ। रक्षा प्रणालीको अत्यावश्यक अंग, सशस्त्र गार्डको रूपमा कसलाई भर्ती गर्ने भन्ने अन्तिम निर्णय उहाँ आफैले गर्नुहुन्छ। फिलिप डन लामो र सुखी जीवन बिताउन सक्थे। जीवन राम्रो थियो। उहाँ एक धेरै सम्मानित स्थितिमा हुनुहुन्थ्यो, उहाँले एक अद्भुत पत्नीसँग विवाह गर्नुभयो, र तिनीहरूको एक छोरी थियो जसलाई तिनीहरू दुवै धेरै समर्पित थिए: पेनी।
  
  
  तर जीवन युक्तिले भरिएको थियो, जी शाङ जोले धेरै पटक भनेका थिए। र एक दिन यो घातक जादूले सबै कुरा परिवर्तन गर्यो।
  
  
  यो एक उदास गर्मीको दिन थियो र डनको परिवार दमनकारी शहरको गर्मीबाट बच्न समुद्र तटमा गएको थियो। जब तिनीहरू साँझमा फर्के, रमाइलो थकित र आराम गर्दै, तिनीहरू घरबाट केही माइल मात्र थिए जब यो भयो। अर्को दिशाबाट आउँदै गरेको कारका चालकले नियन्त्रण गुमाएपछि डनको कारसँग ठोक्किएको हो । फिलिपकी पत्नी तुरुन्तै मारिए। फिलिप आफैंमा केही खरोंचहरू मात्र थिए। तर पेनी डन पहिले विन्डशील्ड हेडबाट गए। उनी नराम्ररी विकृत भइन्।
  
  
  डाक्टरहरूले केटीलाई सकेसम्म पट्टी लगाए, तर फिलिपलाई भने कि उनीहरूले गर्न सक्ने अरू केही छैन। ऊ जीवनको लागि दाग हुनेछ; र फिलिप डन यस दुर्घटनाको लागि दोषी थिए, जसले उनको बच्चाको लागि यस्तो भयानक नतिजाहरू थिए। पेनी अन्य बच्चाहरूले देखाउन सक्ने क्रूरताको पर्दाफासमा हुर्किइन्: उनको विकृत, दागिएको अनुहारले उनलाई गाली गर्दै। पेनी भन्दा फिलिप यसबाट बढी प्रभावित भएको देखिन्छ। उनले पेनीलाई उनको कुरूपताको लागि क्षतिपूर्ति गर्न हरेक सम्भावित तरिकामा लाड गरे, जुन उनको लागि जुनूनको कुरा भयो। उनले उनलाई असाधारण यात्राहरूमा लगे, उनलाई उत्कृष्ट विद्यालयहरूमा पठाए, पियानो र गायन शिक्षकहरू, नृत्य शिक्षकहरू, नृत्य शिक्षकहरू, उनको लागि कन्सर्ट, ब्याले, थिएटर, सबै कुरामा लगे। र, निस्सन्देह, उसले उनलाई देशका सबै प्लास्टिक सर्जनहरूमा लगे।
  
  
  यस्तो लाग्थ्यो कि हरेक महिना फरक डाक्टर थियो र हरेक महिना एउटै जवाफ: दाग तन्तु, विकृति धेरै पूर्ण थियो। अरु केही गर्न सकिने अवस्था थिएन । जब उनी ठूली हुँदै गइन्, स्कूल गइन्, र स्नातक भए, पेनीले आफ्नो दागहरूसँग बाँच्न सिके। उनले राम्रोसँग समायोजन गरिन् र सोचिन् कि उनको जीवन पूरा भयो। तर उनको विरोधको बावजुद उनको बुबा अस्तित्वमा नभएको यो जादुई सर्जनको खोजीमा अडिग रहनुभयो।
  
  
  तर यो अवस्थित छ कि बाहिर भयो। र एक दिन उनी म्यानहट्टनमा फिलिप डनको कार्यालयमा अघोषित र अप्रत्याशित रूपमा देखा परे। "मैले बुझें," मानिसले भने, "तपाई आफ्नो छोरीको लागि सर्जन खोज्दै हुनुहुन्छ?"
  
  
  - हो... तर तिमी को हौ...?
  
  
  "म त्यो सर्जन हुँ," मानिसले भन्यो। 'म आफ्नो परिचय दिन सक्छु? डा. लोथर इनुरिस।
  
  
  
  अध्याय ११
  
  
  
  
  
  त्यसैले डा. इनुरिसले साधारण बार्टरलाई संकेत गर्दै थिए: पेनीको लागि नयाँ अनुहारको बदलामा फेडरल रिजर्व भल्टमा पहुँच।
  
  
  रमाइलो लाग्यो। केवल एक पागलले यो सुझाव दिन्छ, र केवल एक पागलले यसलाई स्वीकार गर्नेछ। यसको मतलब यो होइन कि लोथर इनुरिस र फिलिप डोन समान रूपमा पागल थिए। यदि फिलिप डन पागल भएको थियो भने, ऊ आफ्नी छोरीको मायाले पागल भएको थियो। सबै अभिभावकहरू आफ्ना छोराछोरीको लागि केही गर्न चाहन्छन्; फिलिप चरम उपायहरूमा गए। र फिलिप डनको लागि मूल्य उच्च थियो। उसलाई उसले खर्च गर्न सक्ने उच्चतम मूल्य तिर्न भनियो: उसको उत्कृष्ट कृतिको विनाश। उनले डिजाइन गरेको भल्टमा पक्की पर्खालहरू थपिएका छन्। यो नासाउ स्ट्रिटभन्दा २७ मिटर तल छ। त्यहाँ एक जटिल डबल कुञ्जी प्रणालीको साथ बाहिर एउटा गेट छ। तर भल्टमा पहुँच तीन मिटर, नब्बे टन स्टिल सिलिन्डरको माध्यमबाट साँघुरो मार्गबाट हुन्छ। सिलिन्डर एक सय ४० टन फ्रेममा घुम्छ। जब प्रवेशद्वार बन्द हुन्छ, सिलिन्डर यति टाढा घुम्छ कि फ्रेम ठोस इस्पातले भरिएको हुन्छ, र त्यसपछि बोतलमा ठूलो कर्क जस्तै एक सेन्टिमिटर डुब्छ। यो सिल गरिएको, वाटरप्रूफ र लक गरिएको छ, सबै इलेक्ट्रोनिक्स, टेलिभिजन र अन्य दृश्य उपकरणहरू, साथै देशमा आफ्नो प्रकारको सबैभन्दा ठूलो एकाइहरू समावेश भएको मानव सुरक्षा प्रणाली उल्लेख नगर्ने: स्निपरहरू नियमित रूपमा तालिम दिन्छन्। साना र स्वचालित हतियारहरु संग।
  
  
  अलार्म प्रणालीले भवनबाट कुनै पनि बाहिर निस्कन रोक्न सक्छ। र भल्ट भित्र लक गरिएको डिब्बाहरू, तीनवटा तालाहरू छन्। तिनीहरूमा संयुक्त राज्य अमेरिका र करिब ७० अन्य देशबाट करिब १४ हजार टन सुन रहेको छ। प्रत्येक ब्लकको वजन लगभग बाह्र पाउन्ड हुन्छ। यो तपाईले आफ्नो खल्तीमा बोक्न सक्ने कुरा होइन, र तपाईले ट्रकको फ्लीटको साथ पत्ता नलागेर यो गर्न सक्नुहुन्न।
  
  
  त्यहाँबाट सुन निकाल्नु एउटा रहस्य थियो जुन जी झाङ जोलाई मनपर्थ्यो। र उनलाई फिलिप डनको निर्णय पनि मन पर्थ्यो। यो एकै समयमा सरल र गाह्रो थियो।
  
  
  तिनीहरूको पहिलो भेटमा, दुई व्यक्तिहरू तिनीहरूको सर्तहरूको साथ आमनेसामने भए। फिलिप डन, आफ्नी छोरीको त्रासदीको साथ पागल भएको व्यक्तिले तुरुन्तै डाक्टर लोथर इनुरिसको जादूको लागि आफ्नो अद्वितीय जादू साट्ने निर्णय गरेनन्। समस्या मात्र विश्वास थियो।
  
  
  "तर, मेरो प्रिय," डा. इनुरिसले भने, "हामी दुबै एकअर्कालाई विश्वास गर्न सक्छौं। मलाई विश्वास छ कि तपाईंले यो परियोजनालाई सफल निष्कर्षमा देख्नुहुनेछ र तपाईंले आफ्नो छोरीको सफल शल्यक्रियाको साथ मलाई विश्वास गर्नुपर्छ। तपाईंसँग कुनै विकल्प छैन।'
  
  
  "निस्सन्देह, तपाईं सही हुनुहुन्छ," फिलिप डनले जवाफ दिए। "कोही पनि छैन, म दोहोर्याउँछु, म जे गर्न सक्छु त्यो कसैले गर्न सक्दैन।" मैले सबैभन्दा उन्नत प्रविधिहरू सिद्ध गरेको छु। मेरो आफ्नै विधिहरू, वर्षौंको अनुसन्धानको आधारमा... र म संसारको एक मात्र सर्जन हुँ जसले तपाईको छोरीलाई असर गरेको दाग तन्तु निको पार्न सक्छ र उसलाई नयाँ मात्र होइन, सुन्दर अनुहार पनि दिन सक्छु।
  
  
  "र म," फिलिप डनले उदासीनतापूर्वक भने, "म संसारमा एक मात्र हुँ जससँग तपाईलाई चाहिने पूर्ण सुरक्षा जानकारी छ।"
  
  
  'ठ्याक्कै। त्यसोभए, एकअर्काको विश्वासलाई धोका दिँदा हामीमध्ये कसैलाई फाइदा हुँदैन, के हो? दुबै पुरुषहरूले के मागिरहेका थिए त्यो ठूलो उपक्रम थियो। अनादिकालदेखि नै खनिएको विश्वको सुनको लगभग छैटौं भागबाट बाहिर निकाल्ने इरादामा रहेको इनुरिसले फिलिप डोनलाई आवश्यक भएसम्म वफादार कर्मचारीहरू उपलब्ध गराउन सहमत भए। तर, आफ्नो सुरक्षाका लागि उनले यो ठूलो डकैतीमा संलग्न अन्य नेताहरुको नाम भने बताउन अस्वीकार गरे । बदलामा, फिलिपले सुनमा पहुँच सुरक्षित गरेर आफ्नो सहयोग देखाउने भएमा पेनीको अपरेशन सेट गर्न सहमत भए। एकपटक दीर्घकालीन योजना अपरिवर्तनीय चरणमा पुगेपछि, उसले पेनीको रूपान्तरण सुरु गर्नेछ। सुन चोर्न महिनौं लाग्थ्यो, वर्षौं लाग्थ्यो। शल्यक्रिया एक साताभन्दा कम चल्नेछ।
  
  
  तिनीहरूको पहिलो बैठक समाप्त हुनु अघि नै, फिलिप डन र इनुरिसले सम्पर्कमा रहन एक प्रणाली विकास गरेका थिए। र फिलिपले डाक्टरलाई भने कि उनी आफ्नो योजना सुरु गर्न तयार हुँदा उसलाई थाहा दिनेछ।
  
  
  त्यस दिन देखि, फिलिप डन आफ्नो छोरी एक पूर्ण फरक व्यक्ति देखिन्थ्यो। धेरै वर्षमा पहिलो पटक उनी खुसी र हर्षित देखिन्थे। पेनीले यो परिवर्तनको बारेमा प्रश्न सोधेनन्। उनी विश्वास गर्न चाहन्थिन् कि उनी अन्ततः परिस्थितिसँग सर्तमा आएका थिए। तर यो खुशी एक कमजोरी थियो। पेनीले पत्ता लगाइन् कि उनका बुबा वर्षौंदेखि व्यस्त तनावमा परेका थिए, र जब उनले आफ्नो असहमति व्यक्त गरे, उनले यसलाई नयाँ परियोजनाको उत्साहमा श्रेय दिए। पेनी त्यहाँ रोकियो। उनी खुसी थिइन् कि उनले उनलाई अब देशभरि सबै प्रकारका डाक्टरहरूकहाँ तान्नुभएन र उनी आफ्नो काममा डुबेका थिए। तिनले आफ्नो परिवर्तन भएको रूपलाई पनि याद गरेनन्; उसको कपाल स्वाभाविक रूपमा वर्षौंमा खैरो भएको थियो; तर समय बित्दै जाँदा उसको "नयाँ प्रोजेक्ट" ले उसलाई पातलो र झुकायो। उनको अनुहार बूढो र चाउरी परेको थियो। अन्ततः, एक रात, उनले आफ्नो शारीरिक परिवर्तनहरू देखे।
  
  
  ऊ चाँडै घर आयो, राम्रो मुडमा, र आफ्नो सबैभन्दा राम्रो शेरीको दुई गिलास खन्याए, जसमध्ये एउटा उसलाई दियो। - टोस्ट, पेनी। जीवनको जादू पिऔं।"
  
  
  पेनीले आफ्नो बुबालाई रमाइलो गरी हेरिन्। उसलाई यति खुसी देखेको वर्षौं भइसक्यो। - ठीक छ, के भइरहेको छ, बुबा?
  
  
  फिलिप डन आफ्नो मनपर्ने कुर्सीमा बसे। - एक शल्यचिकित्सकले भोलि साँझ तपाईंको शल्यक्रिया गर्नेछ। र जब तपाईं ब्यूँझनुहुन्छ, तपाईंसँग नयाँ अनुहार हुनेछ। तपाईंको पुरानो दाग र शल्यक्रियाको निशानहरूको कुनै ट्रेस हुनेछैन। पेनीले अविश्वासी नजरले उसलाई हेर्यो ।
  
  
  "यो सत्य हो," उनले भने। उसले गिलास तल राख्यो र कसम खाए झैं हात उठायो। - म एकदम गम्भीर छु। मैले यो मानिसको काम देखेको छु र म तिमीलाई भन्छु, उसको बराबर कोही छैन।"
  
  
  "तर, बुबा," पेनीले भने। "म साँच्चै अब वास्ता गर्दिन।" फिलिप डनले टाउको हल्लाए। "मलाई थाहा छ," उसले भन्यो। "र त्यसकारण म तिमीमा गर्व गर्छु।" तर, पेनी, कृपया, बहस नगरौं। यदि तपाईलाई वास्ता छैन भने, म तपाईलाई यो मेरो लागि, वृद्ध मानिसको लागि गर्न सोध्छु। तपाईंको बुबाको लागि, उहाँलाई खुशी र आनन्द ल्याउन।
  
  
  पेनीलाई यो अनुरोध स्वीकार गर्न कुनै समस्या थिएन। उनी आफ्नो बुबाको नजिक पुगिन् र उनको गालामा चुम्बन गरिन्। फिलिप डनले उनलाई अँगालो हाल्यो।
  
  
  "भगवानले तपाईंलाई आशीर्वाद दिनुहोस्," उनले भने। उसको गालाबाट आँसु बग्यो । "आँसु छैन, बुबा," उनले भनिन्। "खुशी मात्र।" उनले यसको बारेमा सोचिन्। "भन म कस्तो देखिनेछु?"
  
  
  फिलिपले भने, "तपाईलाई सत्य भन्नु, मलाई थाहा छैन।" “मैले सबै कुरा डाक्टरलाई छोडें। उसलाई थाहा छ। तर उसले मलाई यति भन्यो कि तिमी धेरै, धेरै सुन्दर हुनेछौ।
  
  
  "उनी धेरै प्रतिष्ठित व्यक्ति जस्तो देखिन्छ।"
  
  
  "हो, धेरै अद्भुत," फिलिपले भने।
  
  
  "उसको बारेमा भन?"
  
  
  "यसको बारेमा धेरै भन्नु छैन। तर एक अद्भुत व्यक्ति। उनको आवाज कमजोर र विचारशील थियो।
  
  
  - उ कस्तो छ? यो को हो? उ कहाँ बाट हो?
  
  
  "कुनै फरक पर्दैन"। उनको प्रश्नमा उनी झन्डै रिसाएजस्तो देखिन्थे । "उनी आफ्नो क्षेत्र मा सबै भन्दा राम्रो छ, र यो मात्र कुरा हो कि महत्त्वपूर्ण छ, हैन?" उसको स्वर नरम भयो। "बुवा," पेनीले भने, "के तपाइँ मलाई भन्न चाहनुहुन्छ?"
  
  
  "होइन, होइन," फिलिपले कृत्रिम मुस्कानका साथ भने। – त्यस्तो पटक्कै होइन । उहाँको बारेमा भन्न धेरै छैन। मेरो मतलब, कसले वास्ता गर्छ? परिणाम महत्त्वपूर्ण छ।"
  
  
  "यो सबै धेरै अनौठो छ, ड्याडी," पेनीले भने।
  
  
  “अहिले यस्तो कहिल्यै भएको थिएन,
  
  
  खैर? र म अलिकति नर्भस छु, यति मात्रै, अब यो यति नजिक छ। र तपाईंको प्रश्नहरूको ब्यारेजले यसलाई अझ राम्रो बनाउँदैन।
  
  
  - खैर, म यसमा कुनै हानि देख्दिन। यो स्वाभाविक हो। अन्तमा, यो महत्त्वपूर्ण छ। मेरो मतलब, तपाईंले मलाई कुनै छायादार डाक्टरकहाँ छोड्नुहुन्न।
  
  
  फिलिप डनलाई लात हाने जस्तै उफ्र्यो।
  
  
  'बुवा।'
  
  
  ऊ रुन थाल्यो । छोरी उनको छेउमा घुँडा टेकिन् । "मलाई लाग्छ कि तपाईले मलाई सबै कुरा बताउनुहुन्छ," उनले भनिन्। फिलिपले आफ्नो हात आफ्नो अनुहारमा ल्याए। "म सक्दिन," उसले रोएको बीचमा भन्यो। 'म गर्न सक्दिन।'
  
  
  "तपाईंले गर्नुपर्छ," पेनीले भने।
  
  
  र जब रोई रोकियो, फिलिप डन, अझै पनि आफ्नो हातले आफ्नो अनुहार छोप्दै, आफ्नी छोरीलाई उसले के गरेको बताए। उनले बताए कि कसरी उनी र रहस्यमय डाक्टर इनुरिसले धेरै वर्षको दौडान भल्टको वरिपरि सबै प्रमुख सुरक्षा स्थितिहरूमा डाक्टरप्रति वफादार नयाँ व्यक्तिहरूलाई राख्ने व्यवस्था गरे। कहिलेकाहीं फिलिप डन सफल भए, उदाहरणका लागि जब पुरानो गार्ड छोडियो र नयाँलाई भर्ना गर्नुपर्‍यो। फिलिप डनले यसलाई व्यवस्थित गरे कि जब डा. इनुरिसले नयाँ व्यक्तिलाई ल्याए, उसलाई छनोट गरी नियुक्त गरियो। तर त्यो सबै होइन। पुरुषहरू विरलै छोड्छन्। फिलिपद्वारा सङ्कलन र प्रदान गरिएको जानकारीको साथ, इनुरिसले "जादुई बेपत्ता" भनिने कुरालाई व्यवस्थित गरे। गार्ड हराइरहेको थियो, तर कसैलाई थाहा थिएन। तुरुन्तै, आफ्नो ठाउँ लिन र आफ्नो काम गर्न, डाक्टर Inuris द्वारा बनाईएको सही डबल देखा।
  
  
  केही समय पछि, सम्पूर्ण भण्डारण प्रणाली एउटा कुरामा केन्द्रित सम्पूर्ण टोलीको नियन्त्रणमा थियो: सुन चोरी।
  
  
  फिलिप डनले फेला पारेको समाधान जति सरल थियो त्यति नै जटिल थियो। सबैभन्दा कठिन पक्ष पुरुषहरूलाई प्रतिस्थापन गर्नु थियो, तर डा. इनुरिसले गरे। र सादगी यो थियो कि फिलिप डोआनलाई सुरुदेखि नै थाहा थियो कि उसले बनाएको अभेद्य भल्ट छिर्नको लागि क्रूर बल प्रयोग गर्नुको कुनै मतलब छैन। धातुमा कुनै कमजोर बिन्दुहरू थिएनन्। कमजोर बिन्दु, उसलाई थाहा थियो, गार्ड थियो।
  
  
  अब सञ्चालन धेरै सहज भएको छ। अधिकांश सुन संयुक्त राज्य अमेरिकाको थियो। केही बुलियनहरू अन्य देशका थिए, र जब ऋण तिर्न आवश्यक थियो, तिनीहरूको विशेष जुत्ता लगाएका "गोल्ड स्ट्याकरहरू" ले हाइड्रोलिक लिफ्टहरू र कन्भेयर बेल्टहरू प्रयोग गरेर सुनलाई इच्छित डिब्बामा सारियो।
  
  
  हरेक दिन, फिलिप डन द्वारा सेट गरिएको तालिका अनुसार, प्रत्येक गार्डले सुनको बार सारियो र यसलाई नक्कली एकले बदल्यो, गार्ड आफैं बाहेक अरू कसैलाई थाहा थिएन, र उसले यसको बारेमा कुरा गर्न गइरहेको थिएन। दीमकले घरमा कसरी खान्छ र... ढिलो तर प्रभावकारी। केही वर्ष भित्र, हजारौं बारहरू हराए। आवधिक रूपमा, जब अवस्थाहरू पूर्ण रूपमा सुरक्षित मानिन्थ्यो, ट्रकले ठूला भारहरू उठाउने र डेलिभर गर्ने थियो। निश्चित समय पछि, भल्टमा बाँकी सुनको बारको संख्या नक्कली सुनको बारको संख्या भन्दा कम भयो। अर्बौं लुटियो । यस समयमा, विश्व बजारमा सुनको मूल्य स्थिर रह्यो: प्रति औंस $ 35। त्यसपछि अचानक बलहरूको संयोजनले डलरको बललाई कम गर्न थाल्यो। धेरै डलर छापिएको थियो। कागजको पैसा धेरै थियो। डलरको विश्वास कमजोर हुन थाल्यो। जनता सुन चाहन्थे ।
  
  
  आधिकारिक रूपमा, सुन अधिक मूल्यवान थियो। आधिकारिक रूपमा, डलरको मूल्य कम थियो र सुनमा ठूलो उडान सुरु भयो, डलरबाट टाढा। जब विश्वका महान् वित्तीय ऋषिहरूले सुनको लागि स्वतन्त्र बजार सिर्जना गर्ने निर्णय गरे, तब मूल्य एक सय डलर प्रति औंससम्म पुग्यो।
  
  
  आर्थिक प्रहारको लागि स्टेज सेट गरिएको थियो। डा. इनुरिस र उनका साथीहरूले संसारको कुल सुनको लगभग छैटौं भाग नियन्त्रण गरे। तिनीहरूको बजारमा वास्तविक वजन थियो र उच्च मूल्य र उच्च मागहरू पूरा गर्न सक्षम थिए।
  
  
  त्यो रात, फिलिप डनले पेनीलाई सबै कुरा बुझाए, र जब उनले अख्तियारवालाहरूलाई जान आग्रह गरे, उनले अस्वीकार गरे।
  
  
  'अहिलेसम्म छैन। यस चरणमा यो एक विपत्ति हुनेछ। केहि बाहिर आउनेछ र संयुक्त राज्यको अर्थव्यवस्था अराजकतामा पर्नेछ। परिणाम यति विनाशकारी हुनेछ कि कोही पनि अछुतो रहनेछैन। उद्योग ध्वस्त हुनेछन्, बेरोजगारी बढ्नेछ, सेयर बजार क्र्यास हुनेछ। तर हामी यसको बारेमा मौन बस्दा, अमेरिकाले फेरि आफ्नो सुन फेला पार्ने सम्भावना अझै छ। अहिले बोल्दा यो सम्पूर्ण कथाको एउटा राम्रो कुरालाई मात्र बर्बाद गर्नेछ: तपाईंको लागि नयाँ जीवन। यदि हामी शल्यक्रिया अघि मौन रह्यौं भने, सबै ठीक हुनेछ। सरकारले तोकिएकै समयमा सुन्नेछ, तर नाफा नआएसम्म बाँध तोड्ने कुनै कारण छैन । हामीले अब सहयोग गर्नुपर्छ, नत्र म मेरो काममा कुरुप केटी र बुबालाई चोरको रूपमा दोषी देख्नेछु। पेनी चाँडै समातियो। उनको बुबा सहि थियो। उनको एउटै मात्र मौका शल्यक्रिया गर्ने थियो, जसले फिलिप डोन र डा. इनुरिस बीचको सम्झौतालाई पूर्ववत गर्यो। र त्यस पछि, उनले अझै पनि स्थिति ठीक गर्न सक्दो प्रयास गर्न सक्थे।
  
  
  उसको बुबाले उसको विचार पढेको जस्तो लाग्यो। "यो शल्यक्रिया सकिएपछि," उनले भने, "डा. इनुरिसले मलाई आफ्नो ऋण तिर्नुहुनेछ, र उहाँसँगको मेरो सम्झौता समाप्त हुनेछ। त्यसपछि, पेनी, तपाईंले के गर्न आवश्यक छ त्यो गर्न सक्नुहुन्छ।
  
  
  र त्यसैले उनले अर्को रात आफ्नो बुबालाई बिदाइ चुम्बन गरिन्। उनीहरुको घर अगाडि एउटा गाडी पर्खिरहेको थियो । अग्लो चिनियाँ मानिसले पछाडि बस्न अघि आफ्नो पाङ्ग्रा पछाडि आफ्नो ठाउँ लियो। उनको छेउमा रहेको मानिस छायामा बस्यो। उनको आधा लुकेको अनुहारबाट आवाज आयो। 'म डाक्टर इनुरिस हुँ,' उनले भने। "तपाईंको सर्जन, मिस डन।"
  
  
  तिनीहरू उनको घरबाट एक माईल टाढा हुनु अघि, उसले उनलाई ड्रग दियो। र तिनीहरू आफ्नो गन्तव्यमा पुग्दा पेनी डन बेहोस थिए।
  
  
  
  अध्याय १२
  
  
  
  
  
  मैले पेनी डनको मीठो अनुहार हेरिरहेको महसुस गरें जब उनले कथा भनिन्। जब उनी एक क्षणको लागि मौन भए, मैले उज्यालो, घमाइलो दिनमा उनको कथाले उठाएका धेरै प्रश्न र चिन्ताहरूसँग संघर्ष गरें। त्यहाँ अझै धेरै अधूरा छविहरू थिए जुन मलाई आशा थियो कि उनले पूरा गर्नेछिन्। "त्यसोभए यो राम्रो डाक्टरले तपाईलाई निकोल काराको प्रतिरूपमा बनायो," मैले मेरो बाँकी पेय मेरो हातमा घुमाउँदै भनें।
  
  
  "हो, फिल्म स्टारको छविबाट प्रेरित भएर उनले मूर्ति बनाए।" दमित हाँसोले उसको शरीर काँप्यो । - ओह, पक्कै पनि, म आभारी थिएँ। पहिलो पटक ऐनामा आफूलाई देख्दा मैले आफ्नो आँखालाई विश्वास गर्न सकिनँ। नयाँ अनुहार, सुन्दर अनुहार। त्यसपछि मैले महसुस गरें कि मैले त्यो सुन्दरता, शारीरिक सौन्दर्य, साँच्चै चमत्कारी उपहार हो भनेर पहिले कहिल्यै थाहा थिएन। तर उपहार," उनले अप्रिय सम्झनाहरूबाट तनावपूर्ण आवाजमा जारी राखिन्, "उच्च मूल्य चाहिन्छ।
  
  
  इनुरिसले पेनी ७२ घण्टाभन्दा बढी समयदेखि बेहोस भएको बताए । अझै पनि उनको नयाँ अनुहारको सुन्दर सुन्दरताले मोहित भयो, ऐनाबाट उनको प्रशंसनीय नजर फर्काउने पूर्णता, उनले डाक्टरलाई उनको नजिक आएको याद गरेनन्। "एउटा पुरुषले आफ्नो पुरै जीवन यस्तो महिला खोज्न बिताउन सक्छ," उनले उनको छेउमा उभिएर भने। "मैले निकोल कारालाई कहिल्यै चिनेको छैन। तर म स्वीकार गर्छु कि म उसलाई चिन्न धेरै दिन्छु। अनि तिमीलाई यस्तो देखेर म पागल भएँ।
  
  
  अचानक उसले आफ्नो हात पसारेर उसलाई आफ्नो तर्फ तान्यो। एउटा हातले अँगालो हाल्यो । उसको स्वतन्त्र हातले उसको पातलो नाइटगाउन माथि तान्यो र लगभग उनको स्तन निचोयो। उसले आफ्नो ओठ उसलाई थिचेर उसको दाँतको बीचमा जिब्रो ठोक्यो।
  
  
  चकित भयो, पेनी मुक्त भयो। "मलाई नछुनुहोस्!"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि तपाईले मेरो ध्यान स्वीकार गर्न सिक्नुहोस्," डाक्टरले मुस्कुराए।
  
  
  पेनीले उसलाई छोड्न भने। त्यसपछि डाक्टरले उनलाई भने कि उनी कहाँ छिन्: फ्रान्सको दक्षिणमा, एउटा विलामा। र, उनले बताए, उनी र उनको बुबाले सम्झौतालाई अन्तिम रूप नदिएसम्म उनलाई छोड्ने अनुमति दिइने छैन। पेनीसँग कैदी रहनुको विकल्प थिएन। उनले फिलिप डन र डा. इनुरिस बीचको सम्झौताको बारेमा थाहा नभएको बहाना गरिन्, जुन उनको पक्षमा भयो। उनले निर्णय गरे कि उनको उत्तम रणनीति विनम्र र अज्ञानी हुनु थियो। उनलाई कुनै पनि हालतमा भिला छोड्न अनुमति थिएन।
  
  
  डा. इनुरिसले उनीप्रतिको आफ्नो पहिलो असभ्य दृष्टिकोण गम्भीर गलत गणना भएको महसुस गर्दै धेरै दिनसम्म कुनै शारीरिक प्रयास गरेनन्। यद्यपि, उसले उसलाई आफ्नो विकृत आकर्षणको "ब्लिट्जक्रेग" को अधीनमा राख्यो। र "कर्मचारी," Guido र Tiong, कम सतर्क भए।
  
  
  इनुरिसले उसलाई आफ्नो बारेमा बताइन्। र जानकारीका टुक्राहरूबाट उनले हेरेर र सुनेर एकसाथ टुक्रा पारिन्, उनले आफ्नो बन्धनमा समातेको एक घुमाउरो, विकृत व्यक्तिको कल्पना गर्न सक्षम भइन्।
  
  
  पहिले, इनुरिस हेरोइनको लतमा परे। खुलेआम सिरिन्ज प्रयोग गर्नको लागि उनको प्रेम स्पष्ट थियो। उहाँ जर्मन मूलको हुनुहुन्थ्यो र युद्धको समयमा मेडिकल विद्यार्थी हुनुहुन्थ्यो। यस अवधिमा, उहाँले एकाग्रता शिविरका कैदीहरूमा सर्जिकल प्रविधिहरू अभ्यास गर्न र विकास गर्न सक्षम हुनुहुन्थ्यो जसमा उहाँलाई नियुक्त गरिएको थियो। उसले अहिले घमण्ड गरेको विधिलाई सिद्ध गर्न उनले कति सयौं मानिसहरूलाई अपांग बनाए, मारेका थिए? युद्ध पछि, उनी स्विट्जरल्याण्डमा भागे, जहाँ उनले एउटा सानो क्लिनिक खोले। वृद्ध महिलाहरु द्वारा नयाँ युवाहरु को कट्टरपन्थी खोज को लागी उनी धनी भए। उसको बढ्दो धनले उसको लोभलाई उत्प्रेरित गर्‍यो र ऊ पूर्ण रूपमा धनको तिर्खा मेटाउनमा केन्द्रित भयो।
  
  
  उनका सबै सम्झनाहरूमा उनले फिलिप डाउनको बारेमा कसरी सिके भनेर कहिल्यै उल्लेख गरेनन्। उनले पेनीसँग उनीहरूको व्यापार सम्बन्धको बारेमा पनि कुरा गरेनन्।
  
  
  इनुरिसका कथाहरूसँग धेरै दिनहरू बित्यो, जब पेनी भिलाको बगैंचामा घाममा डुबेका थिए। त्यसपछि, एक रात, जब उनले महसुस गरे कि इनुरिस र उनका गार्डहरू उनको स्पष्ट सहयोगको लागि सुत्न पर्याप्त शान्त छन्, उनी लुकेर नाइस पुग्न सफल भइन्। उनी भर्खरै क्यासिनोमा आइपुगेकी थिइन् जब गुइडोले उनलाई समात्यो। जब उनी विलामा फर्किए, इनुरिस क्रोधित भइन् र उसलाई त्यो साँझ दोहोरिने विरुद्ध अश्लील धम्की दिएर चेतावनी दिए।
  
  
  एक हप्ता पछि उनी फेरि लुक्न सफल भइन्। र गुइडोले उनलाई फेरि भेट्टाए। तर यस पटक त्यहाँ निकोलस एन्डरसन नामका एक व्यक्ति थिए ...
  
  
  मैले सिट्टी बजाएँ। "यो कथा मेरो लागि धेरै रोचक छ। तर त्यहाँ अर्को कुरा छ। निकोलस एन्डरसनको वास्तविक नाम निक कार्टर हो। उनी संयुक्त राज्य सरकारको एजेन्ट हुन्।
  
  
  पेनीको आँखा चौडा भयो र उनको मुखले एउटा सानो, मौन ओ बन्यो।
  
  
  "अब तिमीले सबै कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरेपछि," मैले भने, "मैले पनि त्यस्तै गर्छु भन्ने सोचेको थिएँ।"
  
  
  "म यसको बानी पर्नेछ," पेनीले भने। "तर म यसले फरक पारेको देख्दिन।"
  
  
  "म पनि," मैले भने। “हामी दुवै अझै पनि इनुरिसलाई उसले मार्नु अघि समात्न चाहन्छौं। र एक पटक हामीले यसलाई कब्जा गरेपछि, म यो सुन र Inuris को साझेदारहरू को बारे मा अलि बढी जान्न चाहन्छु। तपाईको बुबाले कुनै प्रकारको सजाय भोग्दै हुनुहुन्छ भन्ने बुझ्नुहुन्छ, हैन?
  
  
  पेनीले आँखा तल ल्याई । "हो," उनले भनिन्। 'मलाई थाहा छ। तर मलाई लाग्छ उसलाई पनि थाहा छ। र उसले वास्ता गर्दैन। उसको एउटै मात्र ख्याल थियो मेरो । र अब तिनीहरूले मेरो हेरचाह गर्नेछन्।
  
  
  "यदि यो साँचो होइन, पेनी डन," मैले भनें। "तिमी धेरै सुन्दर महिला हौ।"
  
  
  त्यहाँ, भत्किएको पोर्चमा, उनी रमाइन्। उनले भनिन्, ‘मलाई अहिलेसम्म त्यस्तो प्रशंसा गर्ने बानी छैन ।
  
  
  "ठीक छ, मलाई लाग्छ तपाईलाई यसको बानी बस्नुहोस्," मैले पाइलाबाट उठ्दै भनें।
  
  
  "यो सबै धेरै अनौठो छ," उनले भनिन्। "मलाई थाहा छैन कि म यसको बानी पर्नेछु कि।"
  
  
  म उसको छेउमा गएँ र उसलाई उठाएँ। "म तिमीलाई प्रयास गर्न मद्दत गर्नेछु," मैले भने। "यो केवल अभ्यासको कुरा हो।" मैले उसको अनुहार हातमा लिएर उसको मुख मेरो ओठमा ल्याएँ। उनी मलाई पर्खिरहेकी थिइन् । उसको हात मेरो वरिपरि बेरिएको थियो, र उसको शरीर, कडा बिन्दुहरू र चिल्लो रेखाहरूको खेल, मेरो संग मर्ज भयो। उनका हातहरू माथि आएर मेरो कपालमा मुछिए।
  
  
  "ओह," उनले अन्तमा भनिन्, "ओह, निक।"
  
  
  उनी भारी सास फेर्दै थिइन्, उनको शर्टको लामो V-घाँटीमा उभिएको स्तनको टप टप्स। मैले केटीका आँखाहरू हरियो आगोले उज्यालो भएको देखें। उनका हातहरू मेरो घाँटीमा परे र उनको ओठले मलाई छोयो, न्यानो र भिजेको जोशका साथ जुन केवल कृतज्ञता मात्र थिएन। अनियन्त्रित इच्छाको लयमा उनको कम्मर मेरो विरुद्धमा थिच्यो। र उनका हातहरू, उनको इच्छाका सेवकहरू, मेरो तिघ्रा छुन तल सरेका थिए। मैले उनको शर्टको बटन फुकालें, उनको स्तन मेरो हातमा लिए र उनको कडा निप्पलमा चुम्बन गरे। उसले आफ्नो शर्ट अधीरताका साथ आफ्नो काँधबाट स्लाइड गर्न दिई। "छिटो, निक," उनले सास फेरे। 'छिटो।'
  
  
  मैले उनको ब्लीच गरिएको जिन्स र प्यान्टी तल तानेपछि उनी रोकिन्। हामी शीत घाँसमा डुब्नु अघि उनका र मेरा दुबै औंलाहरू मेरो लुगा हटाउन हतारिए, जहाँ उनको हात र खुट्टाले मलाई मखमली मासुमा समात्यो। उसको मुख मेरो कान विरुद्ध उत्साहपूर्वक विलाप गर्यो, एक आँधीबेहरीको आवाज जस्तै, हामीलाई माथि उठाएर हामीलाई फेरि अकल्पनीय आनन्दको पोखरीमा तल ल्यायो। बारम्बार हामी एक गर्जनको विस्फोटको साथ समाप्त नभएसम्म र नयाँ दिनको घाममा शान्त, न्यानो र एक अर्काको नजिक छोड्यौं।
  
  
  त्यहाँ, घाँसमा पल्टिएर, मैले मनमा लागेको कुरा बताउन थालें। डा. इनुरिस भाग्दा उनलाई आफूसँगै लैजान चाहन्थे। यदि ऊ सफल भयो भने, सबै कुरा ठीक हुनेछ, कम्तिमा उसको लागि। त्यसपछि उसले सुनको चोरी पूरा नभएसम्म पेनीलाई कैदमा राख्न सक्षम हुनेछ। तर उनी असफल भए । उसले मेरो ध्यान विचलित गर्न पेनीलाई कारबाट बाहिर फ्याँक्नुपर्‍यो ताकि ऊ भाग्न सक्छ। जबसम्म उनी बाँचिन्, उनी खतरामा थिए। तर उनले भिलामा फर्कने जोखिम लिन सकेनन्। यो धेरै खतरनाक थियो। ढिलो वा चाँडो कसैले बेसमेन्टमा गुइडो र टियोङलाई मृत फेला पार्नेछ। र त्यसको लगत्तै, कसैले भिला भाडामा लिने व्यक्तिको बारेमा धेरै प्रश्नहरू सोध्न थाल्यो।
  
  
  होइन, डा. Inuris कहिल्यै फर्कने छैन। ऊ भाग्दै थियो, र टाढा। कुस्ती उनको खेल थिएन। उसले पर्खनेछ र उसको लागि बोल्ने आफ्ना जल्लादहरूका लागि बदला लिने तयारी गर्नेछ। सुनको अपरेशनमा, उहाँ एक प्राविधिक हुनुहुन्थ्यो, राक्षसहरूको सृष्टिकर्ता, प्रतिस्थापन गार्डहरूको सिर्जनाकर्ता जो "जादुई रूपमा" हराए। मलाई यसको अर्थ थाहा थियो। त्यहाँ सधैं कोही थियो जसको लागि राम्रो सर्तहरू थिए, जस्तै "लिक्विडेशन" वा "बिना शर्त समाप्ति।" यी गार्डहरू मरेका थिए र बदलिएका थिए। सुन चोरीमा इनुरिसको योगदान यस्तो थियो।
  
  
  अरू कसैले यो आकार र जटिलताको अपरेशनको लागि आवश्यक जनशक्ति, मांसपेशी र मस्तिष्क प्रदान गर्यो। मलाई थाहा थिएन कि यो को हो, तर मैले डाक्टरसँग गुइडो र टियोङको उपस्थिति धेरै शिक्षाप्रद पाएँ। उनीहरु डाक्टरको पुरानो साथी वा एकअर्काका पुराना साथी जस्तो लागेन । यस्तो देखिन्थ्यो कि गठबन्धनका सदस्यहरूले मद्दतको रूपमा गुइडो र चाङलाई डाक्टरलाई नियुक्त गरेको थियो।
  
  
  त्यसोभए जब डाक्टरलाई अंगरक्षकविना छोडियो र केटीलाई हराउनुभयो भने उसले डरलाग्दो आँखाबाट टाढा राख्नुपर्ने थियो, मैले यो निष्कर्ष निकाल्नु पर्यो कि ऊ सकेसम्म चाँडो सुरक्षाको लागि आफ्ना साथीहरूतिर जाँदै थियो। यदि उहाँ पर्याप्त छिटो हुनुहुन्थ्यो भने, उहाँले आफ्ना साथीहरूकहाँ फर्कन सक्नुहुन्थ्यो, उनीहरूलाई के भएको थियो भनी बताउन सक्नुहुन्छ, र उनीहरूले उहाँलाई माफी दिनेछन् वा कम्तिमा उसलाई सजाय नदिने सम्भावनामा विश्वास गर्न सक्थे, जबसम्म कुनै महत्त्वपूर्ण गल्ती भयो।
  
  
  यस बीचमा, तिनका साझेदारहरूले केटी र सम्भवतः "निकोलस एन्डरसन" लाई ट्र्याक गर्दा कुनै पनि गल्ती भएको छैन भनेर सुनिश्चित गर्न सबै गर्न सक्थे। तिनीहरूले तिनीहरूका ओठहरू सदाको लागि बन्द छन् भनी सुनिश्चित गर्नेछन्।
  
  
  यदि मेरो अनुमान सही थियो भने, डा. लोथर इनुरिस न्यूयोर्क फर्कदै हुनुहुन्छ।
  
  
  "यो मलाई राम्रो लाग्छ," पेनीले भने।
  
  
  म उनलाई दोस्रोको बारेमा बताउन चाहन्न, डा. इनुरिस सायद न्यूयोर्कमा हुनुको राम्रो कारण। अझै छैन। "ठीक छ," मैले भने। 'लौं जाऔं। के तपाईलाई घरमा अरु केहि चाहिन्छ?
  
  
  पेनीले टाउको हल्लाइन्। - "मलाई चाहिएको मात्र मेरो राहदानी हो, र यो मेरो खल्तीमा छ। जाऔं।' नार्सिससको भिलाको प्रवेशद्वारमा गेटमा जाने बाटोमा हिंड्दा उनको हात मसँग चिप्लियो। घाम चम्किरहेको थियो, र यो विला र यसका मृत बासिन्दाहरूको उदास भग्नावशेषहरूसँग छुट्टिनु राम्रो थियो।
  
  
  "हामी नाइसमा हिचहाइक गर्नेछौं," मैले भनें। - हामीले अझै पनि मेरो होटेलको छेउमा जानु पर्छ। मलाई लाग्छ कि मलाई मेरा साथीहरू चाहिन्छ जहाँ हामी जाँदैछौं। तिनीहरूको नाम ह्युगो, विल्हेल्मिना र पियरे हो।
  
  
  चाँडै हामी फेरि होटल छाड्यौं। हामीले सहरको पूर्वमा रहेको नाइस एयरपोर्टमा ट्याक्सी लियौं, र जब हामी एयरपोर्ट भवनको अगाडि रोकियौं, पेनीले मेरो आस्तीनमा टाँस्यो।
  
  
  "हेर," उनले भनिन्।
  
  
  बाहिर पार्क गरिएको - वा अझ राम्रो, परित्याग गरिएको - सेतो मर्सिडीज थियो।
  
  
  "हामी सही बाटोमा छौं," मैले भनें। "उनी सायद आज बिहान 7:30 मा पेरिसको लागि एयर फ्रान्सको उडानबाट उडेका थिए।"
  
  
  हामीले पेरिस र न्यूयोर्कमा जडान भएको नाइसबाट 9:30 मा इन्टर उडान लियौं।
  
  
  जानुअघि हामीसँग थोरै समय बाँकी थियो। मैले हामी दुवैको लागि कफी, केही क्रोइसेन्ट र इन्टरनेशनल हेराल्ड ट्रिब्यूनको प्रतिलिपि ल्याएँ। पहिलो पृष्ठको ठूलो शीर्षकले तुरुन्तै मेरो ध्यान खिच्यो। सुनको भाउ उचाईमा पुगेको छ । अन्तर्राष्ट्रिय बजारमा माग रेकर्ड स्तरमा थियो र डलरको भविष्यको चिन्ता बढेको थियो।
  
  
  सुन चोरीको यो सम्पूर्ण कार्यको पछाडि कसको हात थियो भन्ने बारे जानकारी पाउन म आतुर थिएँ, यदि अझै पनि सम्पूर्ण विपत्ति रोक्ने मौका छ भने। यदि धेरैजसो अमेरिकी सुन बग्यो भने, अन्तर्राष्ट्रिय सुन संकट अन्तर्राष्ट्रिय त्रासमा परिणत हुनेछ। कागज डलर बेकार हुनेछ। एक रोटीको लागि लाखौं लाग्छ। मलाई पहिलो विश्वयुद्ध पछि जर्मनीको बारेमा कतै पढेको याद आयो। केही वर्षमै उक्त अंकको मूल्य चार अंकबाट घटेर चार अर्बमा पुग्यो । इतिहास आफैं दोहोर्याउनको लागि चरण सेट गरिएको थियो, तर यस पटक संयुक्त राज्यमा।
  
  
  पेरिसको उडान कुनै घटना बिना व्यस्त थियो। विमान टेकअफ पछि उचाइ प्राप्त गर्न एन्जिल्सको खाडीमा पुग्यो।
  
  
  "म चाँडै यहाँ फर्कन चाहन्छु," पेनीले भने।
  
  
  "जब यो सबै समाप्त हुन्छ," मैले उसलाई भनें।
  
  
  "कहिले वा 'यदि'?"
  
  
  पेरिसमा हामीले विमानहरू परिवर्तन गर्यौं, र एक ठूलो बोइङ 747 समयमै ओरलीबाट उड्यो। यदि मेरो अनुमान सही थियो भने, लोथर इनुरिस हामीभन्दा दुई घण्टा अगाडि थिएनन्। हामी उसलाई समात्न गइरहेका थिएनौं, तर कम्तिमा मलाई लाग्यो कि हामी सही दिशामा अघि बढिरहेका छौं। एट्लान्टिक महासागरमा, पेनी मेरो काँधमा सुते। मैले उसलाई दोष दिएन। उसको रात कष्टकर थियो। म पनि थकित थिएँ, त्यो कुराको लागि, तर मलाई निन्द्रा लागेन। मलाई त्यो प्लेनमा बस्न मन लागेन। म जमिनमा बसेर इनुरिस र उनका साथीहरूलाई पछ्याउन चाहन्थेँ। तर अन्तमा, एक कर्मचारी इन्टरकममा आए र हामीलाई सिट बेल्ट बाँध्न भने। यो घोषणाले पेनीलाई जगायो। उसले हावा खाई, तान्यो, त्यसपछि मतिर समातिन् र आँखा बन्द गरिन्।
  
  
  "हे, निन्द्रा लागे," मैले भनें। उसले एउटा हरियो आँखा खोल्यो र आफ्नो बाक्लो सुनौलो कपाल मुनिबाट मलाई हेरी। - 'ब्यूँझने समय। हाम्रो काममा जाने बेला भयो।
  
  
  उसले आफ्नो टाउको उठायो र आफ्नो कपाल फिर्ता माझ्यो। "जति चाँडो राम्रो," उनले भनिन्। 'के गर्दै हुनुहुन्छ?'
  
  
  "हामी तिम्रो बुबालाई भेट्न जाँदैछौं," मैले भनें। - यो एजेन्डामा पहिलो वस्तु हो। उहाँ हामीसँग इनुरिसमा रहेको उत्कृष्ट नेतृत्व हुनुहुन्छ। सम्झनुहोस्, उहाँसँग Inuris सँग सञ्चार प्रणाली थियो, र म यो के हो जान्न चाहन्छु।
  
  
  ट्याक्सी रिभरसाइड ड्राइभमा रहेको पचास वर्ष पुरानो अपार्टमेन्ट भवनको अगाडि रोकियो।
  
  
  मैले चालकलाई पैसा दिएपछि, मैले छिट्टै वरिपरि हेरे। मलाई सडकमा कुनै पनि कुरा असामान्य लागेन। यदि कसैले अपार्टमेन्ट हेरिरहेको थियो भने, ऊ राम्रोसँग लुकेको थियो।
  
  
  ट्याक्सी फेरि तान्दा मैले मेरो सुटकेस उठाएँ।
  
  
  'अहिले कति बज्यो?' - पेनीले सोधे।
  
  
  मैले आफ्नो घडी हेरे । '५:२०।'
  
  
  - ऊ कुनै पनि मिनेट घर हुनेछ।
  
  
  हामी ढिलो लिफ्टमा आठौं तल्लामा गयौं। मैले होल्स्टरबाट विल्हेल्मिना लिएँ र मेरो औँला ट्रिगरमा राखेर ज्याकेटको खल्तीमा राखें। लुगर देखेपछि पेनीको बङ्गारा टाँसियो। "यसलाई सामान्य सावधानी भनौं," मैले भनें। "म लिफ्टबाट बाहिर निस्कने पहिलो हुनेछु।"
  
  
  पेनीले टाउको हल्लायो। जब लिफ्ट रोकियो, म मेरो सुटकेस पछाडि बसें र ध्यानपूर्वक ढोका खोलें। यदि कोही हलवेमा पर्खिरहेको थियो भने, उनीहरूलाई ढोकाको दरारबाट पुग्न सानो, कम लक्ष्यमा गोली हान्न बाध्य पारिनेछ। त्यसोभए ऊ वास्तवमै राम्रो र छिटो हुनुपर्छ।
  
  
  मैले ढोका खोलेर अर्को तिर हेरेँ। "सबै सुरक्षित छ," मैले भनें।
  
  
  पेनीसँग चाबीको सेट तयार थियो। "ढोका खोल्दा टाढा रहनुहोस्," मैले उनलाई भनें। "र मलाई पहिले भित्र जान दिनुहोस्।"
  
  
  ढोका खोल्ने बित्तिकै, मैले अपार्टमेन्टमा कोही नभएको महसुस गरें। यो बासी हावाले भरिएको थियो, र धूलोका दागहरू झ्यालहरूबाट ढल्केको बीमहरूमा प्रवेश गर्ने प्रकाशमा लगभग गतिहीन झुण्डिएका थिए। पेनीले हाम्रो पछाडि ढोका बन्द गरिन्। 'बुवा?' - उनले चिच्याइन्।
  
  
  "मलाई लाग्दैन ऊ घरमा छ," मैले बन्दुक राख्दै भनें।
  
  
  "ठीक छ, त्यसपछि यो लामो हुनेछैन," उनले भनिन्। उनले झ्यालहरू खोलिन् र मलाई केही फिलिप डन शेरी खन्याइन्। "यो सबै हामीसँग छ," उनले भनिन्।
  
  
  "ठीक छ," मैले भनें।
  
  
  - अहिले कति बज्यो?
  
  
  "साढ़े पाँच"।
  
  
  "आफूलाई सहज बनाउनुहोस्," उनले भनिन्। "म नुहाउन र लुगा फेर्न जाँदैछु। म गएको बेला उहाँ आउनुभयो भने, तपाईंले आफ्नो परिचय दिनुपर्छ।
  
  
  म उठें, टाई फुकालेर शर्टको बटन खोल्न थालें।
  
  
  "म तपाईलाई सुझावहरू लिएर जानुहोस् र म आफै नुहाउन सक्छु," मैले भनें।
  
  
  मैले उसको हात समाए । उसले मलाई एक शरारती नजर दिई र मलाई कोरिडोर तल लैजायो।
  
  
  "तिमीलाई खतरनाक रूपमा बाँच्न मन पर्छ, हैन?"
  
  
  "तपाईले भन्न सक्नुहुन्छ," मैले भनें।
  
  
  उनी हाँसिन् । "मलाई थाहा छैन जब ऊ घर पुग्छ र हामी अझै नुहाउने क्रममा छौं।"
  
  
  "हामी नमस्ते भन्न सक्छौं," मैले सुझाव दिए।
  
  
  प्रशस्त बाथरूममा नुहाउने ठाउँ थियो। लुगा फुकालेर त्यसको मुनि हिँड्यौँ । मैले फेरि उसको शरीरको स्वैच्छिकताको प्रशंसा गरें।
  
  
  "तिमीलाई यो कसरी चाहियो?" उनले ट्यापमा हात राख्दै सोधिन्।
  
  
  "तातो र बलियो," मैले भने।
  
  
  नुहाउने टाउकोबाट तीव्र धारा निस्क्यो। मैले साबुन समातें, र पेनी झरनामुनि उभिइन् र उनको छाती मेरो विरुद्धमा थोरै थिचेर। मैले साबुनलाई बिस्तारै उनको पछाडि स्लाइड गर्न दिएँ। उसको हात फैलाएर मलाई उसको तर्फ तान्यो। उसले मेरो काँधमा हात राख्यो र उसको खुट्टा थोरै फैलाएर उभिरहेकी थिई जब मैले उसको स्तनको बीचमा फोमको ट्रेल कोरें; र त्यसपछि अगाडी तल, उनको समतल पेटमा र उनको तिघ्राको बीचमा पछाडि।
  
  
  "म तिम्रो नुहाउने स्पन्ज बन्न चाहन्छु," उनले आफ्नो शरीरलाई मेरो विरुद्धमा थिचेर भनिन्, उसको चिल्लो, फेलादार मासु मेरो वरिपरि लहरिरहेको थियो। मैले उसको विरुद्धमा आफैंलाई रगें। ऊ मलाई हेरेर मुस्कुराई, आँखा फराकिलो गरि।
  
  
  "मलाई धुनुहोस्," उनले भनिन्। "मलाई जताततै धुनुहोस्।"
  
  
  उसको हात मेरो घाँटीमा बेरिएको थियो। मैले अगाडि बढें र उनको खुट्टाहरू मेरो कम्मरमा नभएसम्म उठाएँ, त्यसपछि मैले उसलाई बाथरूमको भित्तामा थिचेँ र भित्र पसें। एउटा हल्का, लामो "ओ" उनको ओठबाट निस्कियो। र त्यसपछि, हाम्रो आफ्नै जंगली, बगिरहेको ब्रह्माण्डमा, हामीले एक क्रोधित सर्फ सिर्जना गर्यौं, र त्यसपछि अप्रतिरोध्य चूषणको भंवर जसमा हामी बगेका थियौं र शुद्ध उत्साहको भँवरमा हरायौं।
  
  
  हामी जहाँ थियौं, हामी हाम्रो शरीरमा पानी बगिरहेको आवाजमा फर्कियौं।
  
  
  "म पक्का थिएँ कि उहाँ यहाँ हुनुहुन्छ," पेनीले भने जब हामी बैठक कोठामा फर्कियौं।
  
  
  मैले पिउन सकेर चुरोट सल्काएँ । मैले के सोचिरहेको थिएँ त्यो उसलाई भन्न मन लागेन ।
  
  
  पेनी आफ्नो कुर्सीमा असहज रूपमा सर्यो। "सायद उसले काममा ढिलो बस्ने निर्णय गर्यो," उनले अन्तमा भनिन्। "तर, म आज घर आउँछु भनेर उसलाई थाहा थिएन।"
  
  
  मैले केही भनिनँ । सायद उसलाई पहिले नै म जस्तै कुरा शंका थियो, तर उनी अझै पत्याउन चाहँदैनन्। पेनी डन पागल थिएन।
  
  
  "म उसको कार्यालयमा फोन गर्छु," उनले भनिन्। हलमा टेलिफोन थियो । मैले उनको एउटा नम्बर डायल गरेको सुनें, त्यसपछि अर्को। "केन्द्र," उनले भनिन्। "मैले कल गर्न खोजेको नम्बर विच्छेद भएको छ भनेर स्वचालित जवाफ प्राप्त गर्दैछु। मलाई विश्वास छ यो गल्ती हुनुपर्छ। मैले उसको नम्बरमा कल गरेको सुने र उसले फेरि बोल्नु अघि एक क्षणको लागि मौनता छायो। - के तपाई पक्कै पक्का हुनुहुन्छ? मैले जवाफ सुनिन, तर मलाई थाहा थियो यो सत्य हो।
  
  
  उनी बैठक कोठामा फर्किए र मलाई हेरिन्। "केही गडबड छ," उनले भनिन्।
  
  
  मैले मेरो गिलास निकालें। - 'मलाई थाहा छ के गलत छ।'
  
  
  "तिमीलाई सबै कुरा थाहा थियो, हैन?" उनले भनिन्।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "मलाई लाग्छ तिम्रो बुबालाई बन्धक बनाइएको छ।" डा. इनुरिसले अन्तिम मिनेटको सुन चोरी रोक्नको लागि तपाईंको बुबाले केही गरेनन् भनी सुनिश्चित गर्नको लागि तपाईंलाई समात्नु भयो। जब उसले तपाईलाई गुमाउनुभयो, उहाँ र उहाँका साथीहरू तपाईको बुबालाई यो सुनिश्चित गर्नका लागि फर्कनुभयो कि तपाईले तिनीहरूको योजनाहरू बर्बाद गर्न केहि गर्नुभएन।
  
  
  "तर जहाँसम्म उसलाई थाहा थियो," पेनीले भने, "उनी र मेरो बुबा बीच के भइरहेको थियो भन्ने बारे मलाई केही थाहा थिएन।"
  
  
  "जब पन्ध्र बिलियन डलर लाइनमा हुन्छन्, तिनीहरूले कुनै मौका लिदैनन्," मैले भनें। र यसबाहेक, यो अब लगभग 45 बिलियन डलर छ। पन्ध्र अर्ब भनेको आधिकारिक मूल्य हो, जुन प्रति औंस ३८ डलर सरकारले सुनको लागि तिरेको हो। स्वतन्त्र बजारमा मूल्य झण्डै तीन गुणा बढी छ ।”
  
  
  पेनीले सिट्टी बजायो। - 'अब हामीले के गर्नुपर्छ?'
  
  
  "के तपाइँलाई तपाइँको बुबाले सधैं डाक्टरलाई कसरी सम्पर्क गर्नुहुन्थ्यो थाहा छ?" Inuris?
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। "होइन," उनले भनिन्, "उनले मलाई भनेनन्।"
  
  
  "घरको अवस्था हेरेर," मैले भनें, "उहाँले मन पराउनुभएन।"
  
  
  "हुनसक्छ उनीहरूले उसलाई यहाँबाट लगेनन्," पेनीले भने, "सायद कार्यालयमा।"
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "म गलत हुन सक्छु," मैले भने, "तर अफिसको भवनमा धेरै चीजहरू गलत भइरहेको छ। त्यहाँ नजिकै लिफ्ट अपरेटरहरू छन्। जताततै, हलवेमा, सडकमा धेरै मानिसहरू छन्, जसले केहि देख्न र सम्झन सक्छन्। आवासीय भवनहरू धेरै राम्रो र शान्त छन्। मानिसहरू आफ्नो काममा ध्यान दिन्छन्। तपाईंको बुबालाई आफ्नै घरमा कैद गर्न धेरै सजिलो र धेरै कम जोखिमपूर्ण हुनेछ। यो ठाउँ र युरोप बीचको समयको भिन्नतालाई हेर्दा डाक्टरले एयरपोर्टमा बोलाएमा इनुरिसका साथीहरूलाई यहाँ छिट्टै पुग्न गाह्रो थिएन।
  
  
  - र तिनीहरूले उसलाई कहाँ लैजान्छ?
  
  
  "मलाई थाहा छैन," मैले भनें। "तर तपाईंले मलाई आफ्नो बुबाको बारेमा के भन्नुभयो, उहाँ त्यस्तो प्रकारको मानिस हुनुहुन्छ जो कतै सुराग छोडेर आनन्द लिन्छन्।"
  
  
  "तपाईं सहि हुनुहुन्छ," पेनीले भने। 'तर कहाँ?'
  
  
  "भन्नुहोस्," मैले भनें।
  
  
  पेनीको आँखा कोठा वरिपरि घुम्यो। "सबै कुरा ठ्याक्कै उस्तै देखिन्छ," उनले भनिन्, "सबै कुरा आफ्नो ठाउँमा छ। त्यसो भएको भए मैले ध्यान दिने थिएँ। उहाँ एकदमै सफा हुनुहुन्छ। उसले आफ्नो खुट्टालाई कुर्सीमा मुनि टाँस्यो र उदास भई कुरिन्।
  
  
  "यसको बारेमा सोच्नुहोस्," मैले भने।
  
  
  पेनीले आँखा बन्द गरिन् । कोठा शान्त थियो। हडसनलाई हेर्ने झ्यालहरूबाट, मैले क्षितिजको ठीक माथि अस्ताउँदै गरेको सूर्यको सुन्तला ओर्ब देख्न सकिन। मैले आफ्नो घडी हेरे । न्युयोर्कको समय साढे ६ बजेको थियो । अमेरिकाभरका बैंकहरू बन्द थिए। संसार शान्त र सुरक्षित थियो, कम्तिमा भोलि सम्म। र त्यसपछि सायद यो सबै समाप्त गर्न आतंक।
  
  
  अचानक पेनी उफ्रियो। "मैले बुझें," उनले चिच्याइन्।
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय १३
  
  
  
  
  
  म आफ्नो सिटमा हामफालेँ ।
  
  
  'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  "मलाई थाहा छ उसले त्यो संकेत कहाँ छोड्छ," उनले भनिन्। "यदि उसले उसलाई छोड्यो भने।"
  
  
  'कहाँ?'
  
  
  "जी बक्स"।
  
  
  मैले प्रश्नार्थक नजरले उसलाई हेरें ।
  
  
  "त्यो हात्तीको दाँतको बक्स जुन पुरानो जीले मेरो बुबालाई चीन छोड्दा दिनुभएको थियो। उसले आफ्नो सबै धितो राख्छ। यदि उसले प्रमाण कतै छोड्यो भने, यो बक्समा हुनुपर्छ।
  
  
  "यो बाकस कहाँ छ?"
  
  
  "उनको कोठामा," पेनीले भने, र पहिले नै उनको पछि कोरिडोर तल दौडिरहेको थियो।
  
  
  उनी एक मिनेट पछि फर्किन्। यो सुन्दर कामको टुक्रा थियो, एक आयताकार हात्तीको दाँतको केस, पक्षको प्रत्येक इन्च र माथि कल्पना गर्न सकिने जस्तो देखिने हरेक जनावरको सुन्दर राहतहरूले सजाइएको थियो। पेनीले मलाई दिए।
  
  
  मैले ढक्कन समाएर तानेँ। बक्स बलियो बन्द रह्यो। पेनीले मलाई दयालु नजरले हेरे।
  
  
  "यो त्यति सरल छैन," उनले भनिन्। "जीले पजलहरू भएका बक्सहरू सङ्कलन गरेर रमाइलो गर्नुभयो, याद छ?"
  
  
  "कसरी खुल्छ?"
  
  
  "मलाई थाहा छैन," जवाफ थियो।
  
  
  "हामीसँग छनौट गर्न दुईवटा विकल्पहरू छन्," मैले भने। "हामी या त यसलाई तोड्न सक्छौं, जुन म गर्न चाहन्न, वा हामीले यो रहस्य खोल्नु पर्छ।"
  
  
  "यो तोड्न धेरै मूल्यवान छ," पेनीले भने। "बुवाले मलाई कहिल्यै माफ गर्नुहुन्न।"
  
  
  "पैँचालीस बिलियन डलर पनि धेरै मूल्यवान छ," मैले भने। "र संयुक्त राज्य सरकारलाई लुट्ने प्रयास गर्ने जो कोहीबाट म पूर्ण रूपमा घृणा छु। या त हामी चाँडै पत्ता लगाउँछौं, वा धेरै समस्याहरू हटाउन फिलिपको योगदान टुटेको हात्तीको दाँतको थुप्रो हो।
  
  
  मैले सावधानीपूर्वक बक्सलाई हातमा पल्टाइदिएँ। मैले ढक्कन, तल र छेउमा ट्याप गरें। मैले थिचेँ। मैले पिन्च गरें र कुनाहरू महसुस गरें। ट्याप र थिच्ने संयोजन प्रयास गरियो। मैले उसलाई हल्लाएँ। केही सहयोग गरेन।
  
  
  मैले पेनीलाई हेरें। - 'कुनै विचार छ?'
  
  
  उनले टाउको हल्लाइन्। जे होस्, यो सरल र जटिल दुवै हुनेछ। यो जिको बाटो थियो। तपाईलाई एउटा समस्या दिँदै जुन धेरै गाह्रो देखिन्थ्यो, तर समाधानले तपाईलाई सधैं अनुहारमा हेरिरहेको थियो।
  
  
  "यसले तपाईलाई सधैं अनुहारमा हेरिरहेको छ," मैले दोहोर्याएँ। 'ठीक छ।
  
  
  मानौं यो एक "समाधान" हो।
  
  
  बक्स मेरो काखमा थियो। मैले ढक्कन हेरे। जनावरबाहेक केही होइन। सिंह, बाघ, बाँदर, प्यान्थर, लामा, हात्ती, सर्प, भालु, जिराफ, बैजर, ह्वेल, उल्लु, गोरिल्ला, मृग।
  
  
  पेनी हाँस्यो।
  
  
  'यो के हो?' मैले उसलाई हेर्दै सोधें जब उनी बाकस निरीक्षण गर्न झुकिन्।
  
  
  "ओह, म पुरानो जीको बारेमा सोचिरहेको थिएँ। उसलाई सायद मन पर्छ। उसले सानो केटाको लागि बनाएको बाकस देखेर साह्रै विचलित भयो।
  
  
  "यदि पुरानो त्से सरल युक्तिहरूमा अड्किए भने म धेरै खुसी हुनेछु," मैले भनें।
  
  
  "तर यो सरल छ," पेनीले भने। 'म पक्का छु।'
  
  
  "म तपाईलाई पन्ध्र मिनेट दिन्छु यो पत्ता लगाउन, र त्यसपछि म यसलाई टुक्रा टुक्रा पार्नेछु," मैले भने। "यस बीचमा, कलम र कागज कहाँ छ हेर्नुहोस्।"
  
  
  पेनी तुरुन्तै फर्कियो।
  
  
  मैले हिसाब गर्न थालें। "लेख्नुहोस्," मैले भनें। "त्यहाँ चौवन जनावरहरू। प्रत्येक पक्षमा तेह्र। तल केही छैन। जम्मा एक सय छ। छवटा सिंह। आठ हात्ती। बाँदर, पाँच। भालु, तीन। सर्प, पाँच। दुई उल्लू। व्हेल, चार। लामा, पाँच। तीन जिराफ। एउटा प्यान्थर। गोरिल्ला, चार। भैंसी, पाँच। पाँच मयूर र तीन गोही।
  
  
  म हिसाब गरिरहे । पेनीले लेख्न जारी राखे जबसम्म मैले "त्यसो हो।"
  
  
  "सँगै," उनले भनिन्। "यो जम्मा एक सय छ छ।"
  
  
  मैले उनीबाट सूची लिएँ र उसले मेरो काँधमा हेर्दा अध्ययन गरें। - के तपाइँ केहि असामान्य देख्नुहुन्छ? सोधेको छु ।
  
  
  पेनीले टाउको हल्लाइन्। "नूहको जहाजमा पार्टीको लागि अतिथि सूची बाहेक अरू केहि छैन," उनले भनिन्।
  
  
  "सायद जाँदै गरेको पार्टी," मैले भनें। "आगमनमा, सबैजना जोडीमा अवतरण गर्नुपर्छ।"
  
  
  पेनी अझै पनि सूची हेर्दै थियो। - त्यसपछि यो गाह्रो हुनेछ।
  
  
  'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  "प्यान्थर र ब्याजरको लागि," उनले भनिन्। “तिनीहरूमध्ये एउटा मात्रै छ। के तपाईलाई लाग्छ कि उनीहरूलाई केहि थाहा छ?
  
  
  त्यसपछि मैले देखेँ। - तपाई सहि हुनुहुन्छ, उनीहरूलाई केहि थाहा छ। तिनीहरूलाई जाँच गर्नुहोस्।'
  
  
  "म हेर्छु," पेनीले भने।
  
  
  "तिमीहरूले तिनीहरूको बारेमा केहि याद गर्नुहुन्न?"
  
  
  "कुनै खास छैन," उनले भनिन्। "त्यहाँ बाहेक तिनीहरू मध्ये एक मात्र छ र अरू भन्दा बढी।"
  
  
  मैले उनीबाट सूची लिएँ। मैले एउटा हातमा बक्स र अर्को हातमा कागज समातें। "ठीक छ," मैले भने। "त्यहाँ प्रत्येक जनावरमा दुई भन्दा बढी छन्, तीन अपवादको साथ।"
  
  
  "हो," उनले भनिन्। "उलुको एक जोडी, प्यान्थर र बिजर।"
  
  
  'सही। उल्लुहरू के हुन्?
  
  
  "बुद्धिको प्रतीक," उनले भनिन्।
  
  
  - फेरि। यी उल्लुहरू कहाँ छन्?
  
  
  "प्यान्थर र ब्याजरको ठीक माथि," उनले भनिन्। 'तर?'
  
  
  "प्यान्थर र ब्याजर," मैले दोहोर्याएँ।
  
  
  पेनीले निधार खुम्च्याइन्।
  
  
  "पी र डी," मैले भने। "फिलिप डोएनको आद्याक्षर।"
  
  
  मैले प्यान्थरमा क्लिक गरें। केही भएन।
  
  
  "ओह, निक," पेनीले चुपचाप भनी।
  
  
  "हार नमान," मैले भनें। - हामी अरू केहि प्रयास गर्न सक्छौं।
  
  
  मैले एउटा औँला प्यान्थरमा र अर्को ब्याजरमा राखें। मैले पेनीलाई हेरें। - उहाँ यहाँ हुनुहुन्छ।
  
  
  मैले थिचेँ। दुबै जनावरहरू मेरो औंलामुनि चिप्लिए। त्यहाँ बक्स भित्र कतै एक मात्र श्रव्य क्लिक थियो। मैले मेरो हात हटाए र ढक्कन खोल्यो। फिलिप डनको संकेत हामीले देखेको पहिलो थियो।
  
  
  
  अध्याय 14
  
  
  
  
  
  यो धेरै थिएन, तर यो पर्याप्त थियो: कालो ब्लक अक्षरहरूसँग सेतो कागजको पाना।
  
  
  फू कुआन योंग एक्रोबेटिक समूह। अहिले गीत मिङ थिएटरमा।
  
  
  एउटा कुनामा, सानो, सफा हस्तलेखनमा जुन पेनीले आफ्नो बुबाको रूपमा चिनिन्, समय र मिति थियो: बिहान 8:05 बजे डा. इनुरिसले समय खेर फाल्नुभएन। मलाई शंका लागेपछि, उसले सायद नाइस एयरपोर्टबाट आफ्नो सहकर्मीलाई फोन गर्यो र उसलाई सकेसम्म चाँडो फिलिप डोनलाई उठाउन भन्यो। उनले न्युयोर्क नआउन्जेल स्पष्टीकरण सुरक्षित गर्नेछन्।
  
  
  त्यसोभए, बिहान सबेरै, कसैले फिलिप डनलाई भेटे। ऊ सायद पर्यवेक्षक थियो, तर बूढो मानिसलाई हात्तीको दाँतको बक्समा कागजको टुक्रा राख्नबाट जोगाउन पर्याप्त निगरानी थिएन; सायद जब उसले लुगा लगाएको थियो।
  
  
  "जाऔं," पेनीले भने।
  
  
  'यति छिटो छैन।' उसले मेरो अनुहारको भावबाट बताउन सक्छ कि म उसलाई मसँग चाहन्न।
  
  
  "तिमी एक्लै बाहिर निस्कने छैनौ, हो?"
  
  
  "मलाई डर लाग्छ कि मैले गर्नुपर्नेछ," मैले भनें। "यहाँ हामी भाग गर्छौं, कम्तिमा केही समयको लागि।"
  
  
  "म जान चाहन्छु, निक," उनले भनिन्। - मैले तिमीलाई यहाँ तानें। र उहाँ मेरो बुबा हुनुहुन्छ।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। “अँध्यारो हुने बित्तिकै, म त्यो थिएटरमा जान्छु र अलिकति घुम्छु।
  
  
  मलाई यो थिएटर थाहा छ। यो Bowery र Chinatown को जंक्शन मा स्थित छ। तपाईं त्यहाँ धेरै बाहिर खडा हुनेछ।
  
  
  'अनि के?' "सायद हामीले उनीहरूलाई हामी यहाँ छौं भनेर बताउनुपर्छ।" सायद यसले उनीहरूलाई लोभ्याउनेछ।
  
  
  "अनि मानौं कि यस्तो भयो," मैले भनें। "यदि तिनीहरूले हामी दुवैलाई समात्यो भने के हुन्छ?"
  
  
  "उनीहरू जित्छौं र हामी हार्‍यौं," उनले एक काँधमा भनिन्।
  
  
  "म यो खर्च गर्न सक्दिन," मैले भने। "र त्यसै गरी संयुक्त राज्य सरकार। यो एक खेल होइन जहाँ तपाइँ "भोलि" अर्को मौका पाउनुहुन्छ। यदि तिनीहरूले जिते र हामीले हारे भने, यो केवल तपाईं, म, तपाईंको बुबा, तर अरू धेरै मानिसहरूको पनि अन्त्य हुनेछ। डा. इनुरिस र उनका साथीहरू अहिले अलिकति डराएको हुनुपर्छ। तपाईंको भाग्ने र तपाईंको बुबालाई बन्धक बनाउने आवश्यकता तिनीहरूको योजनामा बाधा पुर्‍याउन, तिनीहरूलाई नर्भस बनाउन पर्याप्त छ। कृपया ध्यान दिनुहोस् कि डा. इनुरिसले तपाईंलाई कुनै कारणले उपचारबाट हटाउनुभएको छ। यो सुन चोरी चरमोत्कर्ष नजिक पुगेको छ । तिनीहरू निश्चित छैनन् कि हामी अहिले कहाँ छौं, तर तिनीहरूले कम्तिमा शंका गर्नुपर्छ कि हामीले तिनीहरूलाई समस्या निम्त्याउँदैछौं। त्यसैले त्यहाँ एक मौका छ कि तिनीहरूले सञ्चालनको गति बढाउनेछन्। यदि हामीले गलत हिसाब गर्यौं भने, तिनीहरू चराहरू जस्तै स्वतन्त्र हुनेछन्, र संयुक्त राज्यमा प्रकोप हुनेछ, सम्भवतः बाँकी संसारमा। मलाई लाग्दैन कि तपाईंले आफ्नो अन्तस्करणमा यो चाहनुहुन्छ, पेनी डन।
  
  
  उनले आँखा तल ल्याइन् ।
  
  
  - सुन, मलाई भोलि बिहान नौ बजे सम्म दिनुहोस्। यदि म त्यतिन्जेल फर्किएन भने, वाशिंगटनको युनाइटेड प्रेस एण्ड वायर सर्भिसलाई कल गर्नुहोस् र हक नामक व्यक्तिलाई सोध्नुहोस्। तपाईलाई थाहा छ सबै कुरा उसलाई भन्नुहोस्। र त्यसपछि तपाईं के चाहनुहुन्छ गर्नुहोस्। यति मात्र म तिमीलाई सोध्छु। कम्तिमा यस तरिकाले तपाईंले आफ्नो बुबालाई फेरि भेट्ने मौका पाउनुहुनेछ।
  
  
  पेनीले सहमतिमा टाउको हल्लायो। - अनि तिमीलाई के हुनेछ, निक? उसले मेरो विरुद्धमा आफ्नो न्यानो शरीर थिच्यो।
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," मैले भनें। "मैले भर्खरै सम्झेको छु कि मसँग बाँच्नको लागि केहि छ।"
  
  
  उनी मुस्कुराउन सकिनन् । "त्यसो भए यो सम्झने प्रयास गर्नुहोस्," उनले भनिन्।
  
  
  "यसले मलाई धेरै विचलित गर्नेछ," मैले भने।
  
  
  उनी मबाट एक कदम टाढा भइन् । "अब छोड्न तयार हुनुहोस्," उनले भनिन्।
  
  
  मैले एउटा हल्का ब्लेजर, गाढा खैरो रंगको ट्राउजर र गाढा निलो टर्टलनेक लगाएको थिएँ जुन मैले मेरो सुटकेसबाट निकालेको थिएँ। विल्हेल्मिना, ह्युगो र पियरे आ-आफ्नो सामान्य ठाउँमा गए, र मैले मेरो टर्टलनेकको पट्टिमा धेरै रेजर ब्लेडहरू भरें।
  
  
  पेनीले मलाई रिहा गरे। "होशियार रहनुहोस्, निक," उनले भनिन्।
  
  
  "म बाहेक कसैलाई भित्र पस्न नदिनुहोस्," मैले भनें।
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," उनले भनिन्।
  
  
  हुनसक्छ यो गीत मिङ थिएटर हो जुन समलिङ्गी नब्बे दशकमा हिट थियो, तर मलाई शंका थियो। एउटा कुरा पक्कै थियो: यदि उसले कहिले पनि उसको सुनौलो दिन थियो, मानौं कि ऊसँग कहिल्यै थियो, यो धेरै अघि थियो। ठूलो, पुरानो, बक्सी भवन म्यानहट्टन ब्रिजको छायामा लुकेको जस्तो देखिन्थ्यो, जुन यसको माथि आर्केड थियो। ऊ निरन्तर अर्ध-अन्धकारमा रह्यो, जस्तो कि वर्षौंदेखि उसलाई परेको क्षय देखाउन संकुचित भयो।
  
  
  यसले धेरै पहिले नै आफ्नो ठूलो मञ्च गुमाएको थियो र वर्षको अधिकांश समय सिनेमाको रूपमा सेवा गर्‍यो। खैर, फेरि, हलिउड पाहुनाहरू उनीहरूको प्रिमियरको लागि तत्पर हुँदा यो मामला होइन। हङकङ फिल्म उद्योगबाट पुराना पश्चिमी र सस्तो आयातहरू थिए। वर्षमा एक वा दुई पटक ताइवानबाट एक्रोब्याटहरू मञ्चमा पुगे। स्पष्ट रूपमा यस पटक सम्मान कुआन योनको टुक्रामा गयो।
  
  
  म फोहोर छतमा झुकेर धुलो भएको एउटा स्काइलाइटमा हेरेँ। म मुनि, मञ्चमा, मैले कम्मरसम्म नाङ्गो, कम्मरसम्म नाङ्गो लुगा लगाएकी एउटी केटीलाई श्रोताहरूसामु झुकिरहेको देखेँ। मौन ताली बज्यो ।
  
  
  तिनीहरू मञ्चमा फर्किए र एकअर्काबाट टाढा उभिए। एकातिर केटी, अर्कोतिर पुरुष । नाङ्गो काठको टेबुलमा टास्सेल डार्ट्सको कचौरा बस्यो।
  
  
  केटीले एउटा बाहिर निकाल्यो र उसको पीठमा भएको मानिसतिर फर्की। उनले आफ्नो पाखुरा फ्याक्इन् र आफ्नो सम्पूर्ण शक्तिले डार्ट उनको पछाडि फ्याँकिन्। डार्ट उसको शरीरमा काँप्यो, र उसको छाला मुनिबाट रगतको एक थोपा देखा पर्‍यो।
  
  
  मैले केही बेर हेरेँ, त्यसपछि राम्ररी हिँडेको छाना पार गरें। त्यहाँ अन्वेषण गर्न अर्को स्काइलाइट थियो। यो नराम्रो थियो, तर अपारदर्शी थिएन, र पुरानो गिलासबाट तल हेर्दा मेरो पल्स छिटो भयो। मेरो तलको कोठामा डाक्टर लोथर इनुरिस उभिए।
  
  
  उनी एक्लै थिएनन्। उनी अरु दुई पुरुषको संगतमा थिए । र यद्यपि मैले तिनीहरूमध्ये कुनै पनि पहिले कहिल्यै देखेको थिएन, मैले तिनीहरूलाई तुरुन्तै चिने। कला प्रतिष्ठानको फाइलमा मैले उनीहरुको तस्बिर हेरेँ ।
  
  
  तिनीहरूमध्ये एक अग्लो र पातलो थियो, कालो लहरे कपाल र कालो, सुन्दर अनुहारको साथ। मैले तुरुन्तै उसलाई डन मारियो प्रिन्सिपे भनेर चिनें। यदि माफिया एक फुटबल टोली हो भने, ऊ एकै समयमा शीर्ष स्कोरर र वर्षको फुटबलर हुनेछ। उहाँ नयाँ माफियाबाट हुनुहुन्थ्यो; अमेरिकामा जन्मेका, शिक्षित, स्मार्ट, अनुभवी र कडा। उसले आफ्नो दिमाग प्रयोग गर्न सक्ने मांसपेशीहरू प्रयोग गर्दैन। उसलाई भित्र र बाहिर कानून थाहा थियो र उसले भेट्टाउन सक्ने हरेक लूपलको शोषण गर्यो। तपाईले उसलाई धेरै चीजहरूको शंका गर्न सक्नुहुन्छ - डकैती, ऋण सार्किङ, लागूपदार्थ, वेश्यावृत्ति र जुवा - तर यो प्रमाणित गर्नुहोस्। उहाँलाई "राजकुमार" भनिन्छ, र पुराना डोनहरूले पनि उहाँलाई श्रद्धांजलि दिए। तिनीहरू पुराना चालहरू भएका पुराना कुकुरहरू थिए। राजकुमारलाई नयाँ थाहा थियो। विदेशमा फोहोर पैसा कसरी लुट्ने भनेर उनलाई थाहा थियो । कानूनको चिन्ता नगरी कानुनी व्यवसाय कसरी तोड्ने र कसरी लिने भन्ने उनलाई थाहा थियो। उसलाई पुलिसका सबै चालहरू र पासोहरू र तिनीहरूबाट बच्ने एक हजार र एक तरिका थाहा थियो। यदि कोही ४५ अर्ब सुन पछि थियो भने, राजकुमारको संलग्नता वास्तवमा अर्थपूर्ण थियो।
  
  
  कोठाको तेस्रो मानिस पनि कम रोचक थिएन। उनीसँग स्टक, शक्तिशाली शरीर र समतल, पूर्णिमा सुविधाहरू थिए। युनिफर्म बिना पनि उसलाई चिन्न सजिलो थियो। Xing Xi सैन्य, वा बरु, कर्नेल Xing Xie। चिनियाँ आर्मी इन्टेलिजेन्सका लागि काम, पश्चिममा हुर्के, अक्सफोर्डमा अर्थशास्त्रको शिक्षा प्राप्त गरे। सैन्य रूपमा, उहाँ एक शानदार रणनीतिकार मानिन्थ्यो। उनले 1950 को दशकमा मकाउ बाहिर, मूनराइज भनेर चिनिने शीर्ष-निश्चित गुप्तचर निकायको प्रमुखको रूपमा प्रतिष्ठा विकास गरे। उनले उत्तर कोरिया र हनोईमा सैन्य खुफिया अपरेशनहरू आयोजना गरे। रूसी खुफियाले उनलाई सबैभन्दा खतरनाक चिनियाँ एजेन्ट मानेको थियो जुन उनीहरूले सामना गरेका थिए। उहाँ जत्तिकै कडा हुनुहुन्थ्यो, उहाँ जति प्रतिभाशाली हुनुहुन्थ्यो, र उहाँ चिसो रगतको जत्तिकै महत्वाकांक्षी पनि हुनुहुन्थ्यो। अब, यो प्रतीतित शान्त वसन्त साँझमा, उसले आफूलाई रन-डाउन म्यानहट्टन थिएटरमा भेट्टायो र, उसको अनुहारको अभिव्यक्तिको आधारमा, ऊ धेरै रिसाएको थियो।
  
  
  खाली कोठामा काठको टेबुलको पछाडीको सिधा कुर्सीमा बस्दा कर्णेल जिङले के भने मैले सुन्न सकिन, तर उनको रिसको विषयमा कुनै गल्ती थिएन। उनको अनुहार क्रोधले बिग्रिएको थियो। उसको छालाको मुनि कालो रगत बग्यो, र उसले बोल्दा, उसको दाहिने हातको तर्जनीको औंला लोथर इनुरिस तर्फ हड्डीको भाला जस्तै दौडियो।
  
  
  राजकुमार छेउमा उभिए, आफ्नो छातीमा हात पारे, र कपटी डाक्टरलाई अपमानजनक मुस्कुराए।
  
  
  इनुरिसले मेलमिलापको इशारामा कर्नेलतिर हात फैलाए। तर चिनियाँहरूले यसको बारेमा जान्न चाहेनन्। डा. इनुरिसले बोल्ने प्रयास गरे, तर कर्नेल सिनले उफ्रिएर टेबुलमा मुट्ठी हान्दै जवाफ दिए। मैले एक शब्द पनि सुनिनँ। कर्नेल जिङको मुट्ठी टेबुलमा ठोकेको आवाज पनि सुनिन सकेन।
  
  
  तर के भइरहेको थियो भन्ने अनुमान गर्न सक्थेँ । डाक्टर इनुरिस शहर फर्के र रिभिएरालाई आफ्नो असफल उद्यमको विवरणको जानकारी दिए। र कर्नल जिङले अनुमानित प्रतिक्रिया दिए। पूर्णतावादीको रूपमा उनको ख्याति थियो। र त्यसपछि विस्फोट भयो। Inuris एक मूर्ख थियो। अपरेशनमा उनको भूमिका पर्याप्त सरल थियो: केटीलाई टाढा राख्न। अब उसले त्यो योजना बिगार्यो। एक पटक होइन, दुई पटक। र अहिले उनी भागेकी छिन् । त्यो महान अमेरिकी, निकोलस एन्डरसन को उल्लेख छैन, जो उनको सहायता को लागी आए।
  
  
  कर्नेल जिङ रोकियो। उसले बोल्दै गर्दा उसको हातले काट्ने गति गर्यो। डा. इनुरिसले सकेसम्म अस्पष्ट हुन खोजे, जुन तीन जना मात्र भएको कोठामा महत्त्वपूर्ण छ।
  
  
  मलाई डा. इनुरिसले कुटपिट गरेको हेर्न मन लाग्यो। उसले आफूले योग्यको कुरा पायो र धेरै, तर एक्लै हेर्दा मलाई अर्को पाइला अगाडि बढाउन मद्दत गर्ने थिएन।
  
  
  कर्णेल शान्त भयो। ऊ आफ्नो डेस्कमा फर्कियो। उसले लामो चुरोट बल्यो, गहिरो सास फेर्यो र बिस्तारै आफ्नो बाक्लो नाकबाट बाहिर निकाल्यो। धुवाँ दुई समान धारामा बग्यो। उसले फेरि बोल्न थाल्यो ।
  
  
  मैले मेरो कान स्काइलाइटको फ्रेममा राखें, तर मैले केही सुनिन। र सन्तुलनको लागि एउटा हातले त्यसमा झुकेर ध्यानपूर्वक स्काइलाइटतिर झुक्दा, मैले मेरो औंलाहरूमुनि एउटा झ्याल सरेको महसुस गरें। म कोठामा हेर्दै अलि टाढा गएँ । त्यहाँ उपस्थित कसैले केही सुनेनन् जस्तो लाग्थ्यो। कर्नेल जिङले पहिले जस्तै जारी राखे।
  
  
  मेरा औंलाहरूले खुल्ला गिलास खोजे। ठाउँठाउँमा राखेको पुटिन वर्षौंअघि नै सुकेको हुनुपर्छ। गिलास सजिलै सारियो। मैले मेरो हात सारें र ह्युगो, स्टिलेटो, मेरो हातमा सर्यो। म चुपचाप पुटिन काट्न थालेँ। त्यसपछि मैले सावधानीपूर्वक चक्कुको ब्लेडलाई काठको फ्रेममुनि राखें र यसलाई खोलिदिएँ। स्टिलेटोको टुप्पो प्रयोग गरेर, मैले गिलास उठाएँ र बाहिर निकालें। अब मैले पापको आवाज सुने। "यस बिन्दुमा हामी केवल अगाडि बढ्न आवश्यक छ। सामान्यतया, यो बेवकूफ जस्तै," इनुरिसले डाक्टरलाई औंला औंल्याए, "उनका निर्देशनहरू सही रूपमा पालना गरे।" उसले चुरोटबाट अर्को तान्यो र फेरि नाकबाट बाहिर निकाल्यो। "मूलतया, हामीले यो केटी र श्री एन्डरसन अवस्थित छैन जस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ। यो सम्भव छ कि तिनीहरूले हाम्रो अपरेशनलाई खतरामा पार्छन्, तर तिनीहरूले नगर्ने मौका पनि छ।" उसले इनुरिसलाई हेर्यो। "तिमीलाई लाग्छ यो केटीलाई हाम्रो शल्यक्रियाको बारेमा केही थाहा छैन।" मलाई आशा छ तपाईंले यो सहि पाउनुभयो। यस एन्डरसनको लागि, उनको उपस्थिति दुर्भाग्यपूर्ण संयोग बाहेक अरू केही छैन जस्तो देखिन्छ। जे भए पनि, हाम्रा योजनाहरूलाई अन्त्य गर्न अब ढिलो भइसकेको छ। हामी सबैको लागि धेरै धेरै खतरा छ, र अब हामी अन्त्यको नजिक छौं।
  
  
  "यद्यपि, मलाई विश्वास छ कि केहि परिवर्तनहरू आवश्यक छन्।" उसले चुरोट सकियो । "म तपाईसँग केहि मिनेटमा यस बारे छलफल गर्नेछु।" तर पहिले, "उनी आफ्नो कुर्सीबाट उठे, आफ्नो खल्तीबाट सिगरेटको खाली प्याकेट निकाले र यसलाई टुक्राटुक्रा पारे, "मलाई चुरोट चाहिन्छ।" ऊ कोठाबाट निस्कियो ।
  
  
  म हेर्न जारी राखें। डा. इनुरिसले डन मारियोलाई हेरे। ती घृणित, उच्च पिच, नर्भस हाँसोहरू मध्ये एक उनको घाँटीबाट भाग्यो। कर्नेल जिङ कोठामा नहुँदा उनको स्नायु अलिकति कम थियो। डन मारियोले उसलाई चिसो नजरले हेरे।
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," डाक्टर इनुरिसले उनलाई भने। 'सबै ठिक हुन्छ। मलाई त्यो पक्का थाहा छ।
  
  
  डन मारियो जवाफ दिन अघि लामो समय पर्खनुभयो। उसको स्वरमा घृणा भरिएको थियो । "आवश्यकता भन्दा बेवास्ता नगर्नुहोस्," उनले भने। "तिमीले उनको प्रेमी बन्ने निर्णय नगरुन्जेल सबै कुरा राम्ररी चलिरहेको थियो।"
  
  
  "सबै ठीक हुनेछ," इनुरिसले भने। 'चिन्ता नगर।'
  
  
  "सुन्नुहोस्," डन मारियोले भने, "सबै मानिसहरू जसको बारेमा चिन्ता लिनु पर्छ, तपाईं पहिले आउनुहोस्।" यदि केहि गडबड भयो भने, तपाईले मेरो र कर्नल सिनको बारेमा चिन्ता लिनु पर्नेछ, तिमी गरीब हरामी, तिमी यहाँ छौ। र यदि होइन भने, त्यहाँ सधैं चिन्ताको विषय हुन्छ।"
  
  
  "तपाईंले देख्नुहुनेछ," डा. इनुरिसले भने। 'सबै ठिक हुन्छ। मलाई विश्वास गर्नुहोस्। विश्वास...'
  
  
  बाँकी मैले सुनिनँ। अर्को सेकेन्ड, मेरो घाँटीमा धातुको चेन बन्द भएपछि मेरो सास रोकियो। मेरो स्वेटरको कलरमा टाँसिएको चेनको स्टिलको दबाबमा हावाको लागि संघर्ष गर्दा, मेरो हात सहजै लुगरमा पुग्यो। मेरो मुखबाट जिब्रो निस्कियो । मेरा आँखा पीडाले उफ्रिएजस्तो भयो । मेरो अक्सिजनबाट वञ्चित मस्तिष्कमा कतै, मलाई थाहा थियो कि मेरो पछाडि जो कोहीले कराटे लडाकुहरूको प्रिय घातक नन्चकहरू प्रयोग गरिरहेको थियो।
  
  
  दुई ह्यान्डलहरू बीचको चेनले मेरो जीवनलाई निचोड्यो। तर मेरो हात अझै बन्दुकको लागि पुगिरहेको थियो।
  
  
  "होइन, होइन, कार्टर, यसबाट केही आउँदैन," आवाजले भन्यो। यसपछि मेरो टाउकोको पछाडिको भागमा चर्को प्रहार भयो र मलाई अन्धकारले भस्म हुनुभन्दा पहिले नै डरलाग्दो बत्तीहरूको चमक थियो।
  
  
  अध्याय १५
  
  
  
  
  
  जब मैले होश आयो, मैले आफूलाई स्टेजको पछाडि एउटा सानो कोठाको भुइँमा सुतिरहेको पाएँ। मेरो हात र खुट्टा बाँधिएको थियो, र मेरो टाउकोको पछाडि कसैले बालुवाको झोलाले कुचेको जस्तो लाग्यो। कर्नल सिन, डन मारियो र इनुरिसले मलाई हेरे।
  
  
  - के तपाई अलिकति राम्रो महसुस गर्दै हुनुहुन्छ? कर्णेल जिङले सोधे ।
  
  
  मैले ध्यानपूर्वक मेरो टाउको अगाडि पछाडि सारें। "केही बिग्रेको देखिदैन," मैले भनें।
  
  
  कर्नल जिङले आफ्नो एउटा लामो चुरोट बालेर नाकबाट धुवाँ निस्कन दिए। "साँच्चै, तपाईं मर्नको योग्य हुनुहुन्छ," उनले भने। - यदि तपाईं यति लापरवाह हुनुहुन्थ्यो। हाम्रो काममा लापरवाही अस्वीकार्य छ, तपाईलाई थाहा छ। र त्यो झ्याललाई स्काइलाइटबाट हटाउन धेरै लापरवाह थियो। के तपाईलाई कहिल्यै यस्तो भएको छ कि जब तपाईले गिलास हटाउनुहुन्छ, कोठामा हावाको ताजापन बढ्छ? अझ स्पष्ट रूपमा, एक धेरै सानो हावा प्रवाह। तर मेरो नाकबाट धुवाँको बादल हटाउनको लागि त्यो झोला पर्याप्त छ। धुवाँको मेरो अवलोकनले मेरो जीवन एक पटक भन्दा बढी बचाएको छ। ” ऊ मुस्कुराई । "तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ कि म संसारका ती थोरै व्यक्तिहरू मध्ये एक हुँ जसले आफ्नो स्वास्थ्यको लागि धुम्रपान गर्दछ।"
  
  
  "यदि म सक्छु भने, कर्नल, म तपाईको अवलोकन शक्तिलाई झुक्नेछु," मैले भने। "तर मलाई डर छ कि यो मेरो वर्तमान अवस्थामा अलि गाह्रो छ।"
  
  
  "म त्यो विचार स्वीकार गर्नेछु, कार्टर," उनले भने। उसले रिसाएर डाक्टर इनुरिसलाई हेर्यो। - हो, यो कार्टर हो, तिमी बेवकूफ। निक कार्टर, कुनै निकोलस एन्डरसन होइन। ऊ एएचको एजेन्ट हो।'
  
  
  डाक्टर इनुरिसले मुख खोले । डन मारियो आश्चर्यमा हेरे।
  
  
  "मलाई थाहा थिएन..." डा. इनुरिस सुरु भयो।
  
  
  'शान्त!' - कर्नल जिङले उसलाई रोक्यो। "पक्कै पनि तपाईलाई थाहा थिएन।" तपाईको यो दिमाग तपाईको औंलाको छेउमा, तपाईको क्रोचमा, तपाईको टाउको बाहेक सबै ठाउँमा छ। त्यसोभए तपाईंले सोच्नुभयो कि उहाँ केवल एक पर्यटक हुनुहुन्छ, एक बरु बहादुर व्यस्त व्यक्ति जो संकटमा परेको युवतीलाई सहयोग गर्न आउनुभयो? तिमी मैले सोचे भन्दा पनि ठूलो मूर्ख छौ। यो मानिसको नाम निक कार्टर हो। पृथ्वीका हरेक स्वाभिमानी खुफिया एजेन्सीसँग उनको फाइल छ। ऊ AX बाट एक मास्टर हत्यारा हो। कर्नल जिङले मलाई हेरे । "N3, हैन?"
  
  
  मैले केही नबोलेर बस्ने ठाउँमा जान खोजेँ। मेरो टाउको धड्किरहेको थियो ।
  
  
  "उनको रूप बाहेक," कर्नल सिनले व्याख्यान दिँदै भने, "कार्टर आफ्नो हतियारको हतियारको लागि पनि परिचित छ। लुगरलाई विल्हेल्मिना भनिन्छ। उसले टेबुलबाट उठायो र हल्लायो। "ह्युगो भनेर चिनिने स्टिलेटो।" उनले प्रदर्शन दोहोर्याए। "पियरे भनेर चिनिने सानो तर घातक ग्यास बम।"
  
  
  डा. इनुरिसले उनलाई प्रस्तुत गरेको हरेक वस्तुमा टाउको हल्लाए। उसको अनुहार रातो भयो, र मैले फेरि उसको मन्दिर मुनि नीलो कीरा जस्तै स्पन्दन गर्ने नस देखे। उसले धेरै अपमान निल्नुपर्‍यो, र उसलाई यो मन परेन। उनी रिसले काँपिरहेका थिए ।
  
  
  अचानक उसले अगाडि बढ्यो र मलाई करङमा लात हाने। म लडेर टाढिए। मुक्काले मलाई याद गर्यो, तर रोलिङले मेरो टाउकोमा खासै काम गरेन। पीडाले म फेरि बसेँ ।
  
  
  कर्नेल टेबलबाट उठे । उनको हातमा स्टिलेटो थियो। एक क्षणको लागि मैले सोचे कि उहाँ मेरो पछि आउँदै हुनुहुन्छ, तर यसको सट्टा उसले डा. इनुरिसमा पाइला टेक्यो, जसले आफ्नो पछाडि पर्खालमा अर्को बाटो नभएसम्म पछि हट्यो। कर्नल जिङले आफ्नो चिउरो मुनि चक्कु उठाए। उसले धेरै शान्त भएर बोल्यो, जसले उसको रिस मात्र बढायो।
  
  
  "ध्यान दिएर सुन्नुहोस्," उनले भने। "तपाईंले हामीलाई पहिले नै पर्याप्त समस्या ल्याउनुभएको छ।" तिमी भाग्यमानी छौ मैले तिमीलाई अहिलेसम्म मारेको छैन।
  
  
  केवल मेरो सम्मानले तपाईंलाई यो अपरेशनमा आफ्नो सहभागिता छोड्न आदेश दिन्छ। र यदि म तपाईं भएको भए, म यो सम्मानमा धेरै भरोसा गर्दिन। त्यसैले मेरो सल्लाह लिनुहोस् र यसलाई राम्ररी सजाउनुहोस्: शान्त रहनुहोस्। केहि हतार नगर्नुहोस्; सायद तपाईं बाँच्नुहुनेछ। तर यदि तपाईंले मेरो सल्लाहलाई बेवास्ता गर्नुभयो भने, म तपाईंको घृणित घाँटी काट्न हिचकिचाउने छैन। कार्टरको हकमा, म र केवल म उसलाई चाहेको बेलामा छुटकारा दिनेछु, पहिले होइन। के मैले आफैलाई स्पष्ट पारेको छु?
  
  
  उनले डाक्टरको घाँटीमा स्टिलेटोको टुप्पोले प्रश्नलाई हल्का जोड दिए। उसले इनुरिसको घाँटीमा स्क्र्याच गर्न पर्याप्त दबाब दिए तर उसलाई छेडेन। डाक्टरको आँखा तिनीहरूको सकेटबाट बाहिर निस्कियो। उसले पुष्टिको कर्ट नोड प्रबन्ध गर्यो।
  
  
  कर्नेल जिङ उहाँबाट टाढा गए र टेबलमा आफ्नो सिट फेरि सुरु गरे। "ठीक छ," उसले भन्यो। "र अब, सज्जनहरू," उसले भन्यो, हामी प्रत्येकमा आफ्नो नजर राख्दै। "बिन्दुमा फर्कौं। हामी आज राती यो कोठा छोड्नु अघि, म सबैजना नवीनतम घटनाक्रम संग अद्यावधिक हुन चाहन्छु। ऊ मलाई हेरेर मुस्कुराई । - तपाईं पनि, कार्टर।
  
  
  "मलाई कुनै उपकार नगर्नुहोस्, कर्नल," मैले भने।
  
  
  'एउटा विस्तार?' - ऊ हाँस्यो। 'मुश्किलले। म तिमीलाई केही भनूँ," उसले आफ्नो कुर्सीमा अगाडी झुकेर भन्यो। "तिमी धेरै बिस्तारै र धेरै पीडासाथ मर्नेछौ।" र म तपाईंलाई यो जान्न चाहन्छु कि यो पीडाको केहि तपाईंको दिमागमा हुनेछ। तिनीहरूमध्ये केही तपाईंको शरीरसँग सम्बन्धित छन्, तर म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु कि तपाईंको दिमागमा के हिट हुन्छ त्यो निश्चित रूपमा धेरै पीडादायी हुनेछ। जब सम्म मेरो काम छैन, तिमिले मलाई मर्न बिन्ती गर्नेछौ। तिमी सोधिरहन्छौ ।"
  
  
  "यसको बारेमा धेरै ढुक्क नहुनुहोस्, कर्नल," मैले भने।
  
  
  कर्नल जिङले हात उठाए। "कृपया, कार्टर, मलाई तपाइँको बहादुरी छोड्नुहोस् र मलाई के भन्नु छ मलाई जारी राख्न दिनुहोस्। यदि तपाईं आज हाम्रो कुराकानीमा भाग लिन यहाँ बसिरहनुभएको छ भने मलाई वास्ता छैन। म तपाईंलाई थाहा दिन चाहन्छु कि तपाईं असफल हुनुभयो। र जब तपाईं जीवित हुनुहुन्छ, वा बरु, जब म तपाईंलाई बाँच्न अनुमति दिन्छु, म तपाईंको असफलताको ज्ञान चाहान्छु जुन तपाईंमाथि परेको ठूलो ढुङ्गा झैं तौलिएको छ, तपाईंबाट बाँच्ने सबै इच्छाहरू निचोड्दै।" उसले आवाज कम गर्यो। "म चाहन्छु कि तपाईले यस बारे समयको साथ सोच्नुहुनेछ, कार्टर।"
  
  
  मन्त्र तोड्ने झैं उसले ताली बजायो ।
  
  
  "अब पहिलो बिन्दु केटी हो।"
  
  
  "यसलाई छोड्नुहोस्," मैले भने।
  
  
  "शान्त बस, कार्टर," कर्नल सिनले भने। "यदि मैले मेरो सहकर्मी, डा. इनुरिसको मूर्खताको फाइदा उठाइनँ भने म सबैभन्दा ठूलो मूर्ख हुनेछु। तिम्रो नाइट प्रवृत्तिको मसँग कुनै सरोकार छैन। तपाईंले पनि स्वीकार गर्नुपर्दछ कि उसलाई बाहिर नलिनु मूर्खतापूर्ण हुनेछ।
  
  
  "उनलाई यसको बारेमा थाहा छैन," मैले भने।
  
  
  "मलाई विश्वास छ उसले सत्य बोल्दैछ," डा. इनुरिसले भने। "उनले मलाई आफ्नो बुबाको मसँगको सम्बन्धको बारेमा केही थाहा नभएको बताइन्।"
  
  
  या त लोथर इनुरिस आफूले देखिनेभन्दा धेरै मूर्ख थिए, वा उनको पागल दिमाग अझै पनि निकोल काराको व्यक्तिगत पुनरुत्थानसँग कतै प्रेमको गुँड बाँड्ने विचारसँग खेलिरहेको थियो। जे भए पनि, मलाई वास्ता थिएन।
  
  
  तर कर्नल जिङलाई थाहा छ... "मैले तिमीलाई चुप लाग्न भनेको छु," उसले भन्यो। डाक्टरले मद्दत गर्न खोज्दा केही गुनासो गरे र आफ्नो मुख बन्द गरे, तर कर्नल सिनको घृणित नजरमा डराए।
  
  
  - होइन, कार्टर, मलाई डर छ कि केटीलाई तटस्थ गरिनु पर्छ। म तपाईलाई सहकर्मीको रूपमा भन्दैछु। म तिमीलाई मेरो जुत्तामा राख्न सोध्छु। मानौं, तपाईंले भन्नुभएझैं केटीलाई केही थाहा छैन। तर म यो जोड्न सक्छु कि म यो मान्दिन किनकि यसले यो पनि मान्दछ कि म तपाईलाई विश्वास गर्नेछु, जुन म कहिल्यै गर्दिन। तर केटीलाई केही थाहा छैन भनी मानौं। त्यो हो, उनको बुबा र डा. इनुरिस बीचको व्यापार सम्बन्धको बारेमा केहि छैन। यद्यपि, त्यहाँ एउटा कुरा छ जुन उसले ढिलो वा चाँडो पत्ता लगाउनेछ, यदि उसले पहिले नै पत्ता लगाएको छैन भने। कर्नेल सिनका आँखाले झिम्काइ नगरी मलाई हेरे । - "र त्यो उनको बुबा हराइरहेको छ।"
  
  
  मैले अनुहारमा भावविहीन भाव राख्न खोजेँ ।
  
  
  "र यदि उनले यस बारे थाहा पाइन् भने, उनले सायद उनको ठेगानाको बारेमा सोधपुछ गर्नेछिन्; अधिकारीहरू संलग्न हुने अनुसन्धान। र जब अधिकारीहरूले उनलाई उनको बुबाको बारेमा प्रश्न गर्न थाल्छन्, ती युवतीले पक्कै पनि आफ्नो बुबाको शल्यक्रिया गर्ने डाक्टर इनुरिससँग सम्बन्ध थियो भनेर खुलासा गर्छिन्। र यदि उसले गलत पहिचान ग्रहण गरेको भए पनि, उसको शिल्पमा उसको निपुणता यस्तो छ कि उसको वास्तविक पहिचान छिट्टै देखा पर्नेछ। तर उनले गलत नाम प्रयोग गरेनन्। र त्यसपछि अधिकारीहरूले पत्ता लगाउनेछन् कि यो डा. इनुरिसले एक निश्चित कुख्यात हासिल गरेको छ, यदि तपाई सोच्नुहुन्छ कि यदि कुनै नाम धेरै देशहरूको अदालतको रेकर्डमा देखा पर्दा प्रसिद्ध हुन सक्छ। म मेरो सहकर्मीलाई अनावश्यक रूपमा लाजमर्दो पार्न चाहन्न, तर उसको केही अपराधहरूको विशेष रूपमा नराम्रो प्रतिष्ठा छ, यहाँसम्म कि यौन उत्पीडनप्रति एकदमै सहिष्णु समुदायहरूमा पनि। अरूहरू लागूपदार्थको दुरुपयोगसँग सम्बन्धित छन् वा संलग्न छन्, विशेष गरी व्यक्तिगत प्रयोगको लागि। र अझै अरूले जासुसीमा संलग्नता सुझाव दिन्छन्। नाबालिगहरू विरुद्ध केही अपराधहरू उल्लेख नगर्नुहोस्, जसलाई, छोटकरीमा, सजिलै युद्ध अपराधको रूपमा वर्गीकृत गर्न सकिन्छ।
  
  
  मैले इनुरिसलाई हेरें। तीनजनाले उसलाई पूरै घृणाले हेर्दा उसले आँखा तल ल्यायो। तर एकै समयमा, कर्णेल सिनद्वारा सार्वजनिक अपमानको विषय भएकोमा उहाँलाई ज्वलन्त घृणा थियो। मैले मनमनै सोचेँ कि यदि कुनै अवसर आयो भने डा. इनुरिसले चिनियाँलाई पैसा तिर्न सक्नेछन्, उनले खुसीसाथ त्यो काम गर्नेछन्।
  
  
  कर्नेल जिङले जारी राखे... र त्यसैले अधिकारीहरू अनिवार्य रूपमा डा. इनुरिस र अगाडि जान्छन्। Inuris, हामीले पहिले नै देख्यौं, पूर्णतया आफ्नो खुशी मा निर्भर छ। ऊ तीव्र आनन्द चाहन्छ। कुनै पनि असुविधाले उनी डराउँछन्। ऊ अकल्पनीय कायरताको पीडासँग डराउँछ। उसलाई अख्तियारवालाको हातमा सुम्पिदिनुहोस्, उसलाई थोरै पीडाको अधीनमा राख्नुहोस्, र परिणाम के हुनेछ? उसले आफ्नो घृणित छाला बचाउने आशामा सबै चीजहरू ब्ल्याट गर्यो। र किन? सबै किनभने हामीले केटीलाई बेवास्ता गर्न बिर्स्यौं। कर्नेल जिङले पश्चातापको ठट्टा गर्ने इशारामा टाउको हल्लाए। - होइन, मलाई डर छ कि हामीले उसलाई लैजानु पर्छ। के तपाईं सहमत हुनुहुन्न, कार्टर?
  
  
  तपाईलाई केहि भन्नु छ।
  
  
  "मैले तपाईंको मौनतालाई सम्झौताको रूपमा लिनुपर्छ, कार्टर," कर्नल सिनले भने। "र यसले हामीलाई अपरिहार्य प्रश्नमा ल्याउँछ: केटी कहाँ छ?"
  
  
  "मलाई डर छ, मलाई थाहा छैन, कर्नल," मैले भने।
  
  
  कर्णेल मलाई हेरेर मुस्कुराए । - कार्टर, भर्खरै हामीले तपाईंको विश्वसनीयताको बारेमा कुरा गरिरहेका थियौं। निस्सन्देह, तपाईंको ज्ञात प्रतिष्ठाको आधारमा। मैले तिमीलाई त्यसबेला भनेको थिएँ र म तिमीलाई फेरि भन्नेछु: म तिमीलाई विश्वास गर्दिन।
  
  
  कर्नेल जिङले अर्को लामो चुरोट जलाए र आफ्नो कोटको खल्तीमा रहेको लाखे बाकसबाट निकालेका दुईवटा काठको माचोमध्ये एउटा जलाए। त्यसपछि उसले टेबलबाट मेरो स्टिलेटो लिए र अर्को म्याच तिखार्न थाल्यो।
  
  
  "कृपया मलाई तपाईलाई चोट पुर्याउन नदिनुहोस्, कार्टर।" समय बित्दै जाँदा, म तिमीलाई सबै रूपहरूमा चोट पुर्याउनेछु, तर मैले सामान्य यातनाबाट बच्ने आशा गरें। सम्झनुहोस्, मलाई तपाईलाई दुःख दिने कुनै घृणा छैन, तर मेरो अयोग्य सहकर्मी यहाँ पाउँदाको आनन्द थाहा पाएर, "उनले डाक्टरतिर टाउको हल्लाए। Inuris: "यसले मलाई यो गर्न बाध्य तुल्याउँछ। उनी यस प्रकारको आकर्षणको योग्य छैनन्।
  
  
  "जानुहोस्, कर्नल," मैले उसलाई भने। उसले जति चाँडो सुरु गर्छ, त्यति राम्रो। यातनाको एउटा बिन्दु छ जब तपाईको दिमागले तपाईको शरीरले पठाएको पीडा सन्देशहरू प्राप्त गर्दैन, तपाई सचेत रहँदा पनि। तब आत्मा एक अप्राप्य स्तरमा तैरिन्छ, स्वतन्त्र र सुरक्षित। म यसको लागि तत्पर हुन सक्छु र जान्न सक्छु कि यदि म त्यो स्तरमा पुग्न सक्छु र बिहानसम्म त्यहाँ बस्न सक्छु, पेनी डनले हकलाई गतिमा ल्याउनेछ।
  
  
  कर्णेल उठे, टेबुलको वरिपरि हिंड्यो र मेरो अगाडि रोकियो। उसले तल झुक्यो, मेरो हातहरू समात्यो, जुन एकसाथ बाँधिएको थियो, र मेरो दाहिने हातको तर्जनीको औंलाको नङमुनि म्याचको टुप्पो टाँस्यो। त्यसपछि उसले चुरोटको तातो टिपले सल्फरको टाउको छोयो, र रिसले आगोमा फट्यो।
  
  
  म बसेर कालो, घुमाउरो अवशेष छोडेर म्याचमा ज्वाला बलेको हेरेँ। कर्नेल जिङ टेबलको छेउमा पुगे, स्टिलेटो समाते, र यसको चम्किलो टिप मेरो आँखाबाट एक इन्चको अंश ल्याए।
  
  
  उसले भन्यो, "न नहिँड्नुहोस्, नत्र तिम्रो आँखा स्किभरमा जैतुन बन्न सक्छ।"
  
  
  खेल बलिरहेको देखेँ ।
  
  
  "केटी कहाँ छ?" - कर्नल सिनले भने।
  
  
  मैले मेरो छालामा न्यानोपन महसुस गरें।
  
  
  "न सार्नुहोस्, कार्टर," कर्नलले चेतावनी दिए।
  
  
  दुखाइ तीव्र भयो, र मैले मेरो मांसपेशीहरू अनैच्छिक रूपमा तनाव गर्न थालेको महसुस गरें। ब्लेड मेरो दर्शन अघि एक बेहोस ठाउँ थियो।
  
  
  अनि अचानक यो सबै समाप्त भयो। कर्नल जिङले आफ्नो स्वतन्त्र हात फैलाए र आगो निभाए। "मलाई थाहा हुनुपर्दछ कि मैले प्रयास गर्नुपर्दैन, कार्टर, तर मैले गर्नु पर्छ।" तिमीलाई कहिल्यै थाहा छैन।' उनी डन मारियोतिर फर्किए र मुस्कुराए।
  
  
  "म एकदमै गाह्रो स्थितिमा छु," कर्नल जिङले भने। "मैले कार्टरलाई क्रेडिट दिनु पर्छ, म पक्का छु कि उसले मलाई क्रेडिट दिनेछ। हामी दुबै पेशेवर र धेरै राम्रो छौं। यद्यपि यो जोखिमको लायक थियो कि ऊ यातनाका सरल प्रकारहरूप्रति संवेदनशील हुन सक्छ कि भनेर हेर्न, गहिरो रूपमा मलाई थाहा थियो कि ऊ होइन, म भन्दा बढी।" ऊ मतिर फर्कियो । "वास्तवमा, तपाईंले यो विचारलाई स्वागत गर्नुभयो, होइन, कार्टर?" तपाईं आशा गरिरहनुभएको थियो कि तपाईंले प्रारम्भिक चरण पार गरेर पूर्ण विस्मृतिको स्तरमा पुग्नुहुनेछ जुन हामी सबैलाई थाहा छ। ऊ हाँस्यो । "तपाईँको दिमाग पढ्न सक्छु जस्तो लाग्छ, हैन?"
  
  
  डन मारियोले उसलाई रोक्यो। - ठीक छ, कर्नल। मलाई लाग्छ कि यो मजाक र खेलहरू बन्द गर्ने समय हो।
  
  
  कर्नल जिङले आफ्नो घडी हेरे। "मलाई माफ गर्नुहोस्," उसले भन्यो। "तपाईंले कहिले पनि समय खेर फाल्नु हुँदैन। र हामीले आज राती गर्न धेरै छ।
  
  
  "मलाई चक्कु दिनुहोस्," डन मारियोले भने।
  
  
  थोरै धनुको साथ, कर्नलले उसलाई चम्किलो स्टिलेटो दिए।
  
  
  डन मारियोले यसलाई आफ्नो हातमा प्रशंसापूर्वक तौल्यो। त्यसपछि उसले मलाई निलो आँखाले हेर्यो। "पन्ध्र मिनेट भन्दा कममा तपाईले मलाई बताउनुहुनेछ कि त्यो केटी कहाँ छ, कार्टर।"
  
  
  उसले कोठाभरि हिंड्यो र डाक्टरको कानमा केही काने। डाक्टरले टाउको हल्लाउनुभयो र कोठाबाट बाहिरिनुभयो। केही मिनेट पछि उनी फर्किए र डन मारियोलाई टाउको हल्लाए। डन मारियोले छोटो होकारात्मक जवाफ दिए। उहाँको बारेमा के भन्न चाहनुहुन्छ, उहाँ शब्दहरू खेर फाल्ने मान्छे थिएनन्। कर्नल जिङ फेरि टेबलमा बसे। मलाई थाहा थिएन कि हामी के पर्खिरहेका छौं।
  
  
  दस मिनेट भन्दा कम समय बितेको थियो जब मैले ढोकामा ठुलो ढकढक सुने।
  
  
  'त्यहाँ को छ?' - डन मारियो सोधे।
  
  
  "Vito," जवाफ थियो।
  
  
  "ठीक छ," डन मारियोले भने।
  
  
  ढोका खुल्ला भयो र एउटा सानो, पिटेको आकृति कोठामा छिर्यो र मेरो खुट्टामा ढल्यो। उनको अनुहार फोहोर थियो र उनको शर्ट च्यातिएको थियो। उनको एउटा चस्मा हराइरहेको थियो। मेरो अलमलको बावजुद, यसले केवल एक द्रुत नजर लिएको महसुस गर्यो कि मेरो अगाडि दयनीय प्राणी फिलिप डन बाहेक अरू कोही थिएन।
  
  
  - तपाईलाई थाहा छ यो को हो, हैन? - डन मारियोले भने।
  
  
  यदि यो एउटा प्रश्न हुन खोजेको हो भने, उसलाई पहिले नै जवाफ थाहा थियो, मान्यताको झिलमिलाहटको आधारमा जुन शायद एक सेकेन्डको लागि मेरो अनुहारमा चम्कियो।
  
  
  "सम्झनुहोस्," कर्नल सिनले भने, "मसँग मिस्टर डनको योजना छ।"
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," डन मारियोले भने। - मलाई तिम्रो योजना थाहा छ। तपाईले अझै पनि यसलाई फिर्ता पाउनुहुनेछ, धेरै जसो भागको लागि।
  
  
  "धेरै राम्रो," कर्णेल सिनले भने।
  
  
  - के तपाईको हातमा कुनै औषधि छ, डाक्टर? - राजकुमारले सोधे।
  
  
  "हो," डा. इनुरिसले भने।
  
  
  "उनीहरूलाई यहाँ ल्याउनुहोस्। मलाई कम्प्रेसन र ग्याग ब्यान्डेज चाहिन्छ र हामी उसलाई फेरि होशमा नआउन्जेल केही मोर्फिन चाहिन्छ। र रगत रोक्नको लागि जे छ लिनुहोस्।"
  
  
  कर्नेल जिङले लागुऔषधको उल्लेख गर्दा मेरो आँखा चौडा भएको देखे
  
  
  "तिमीले सुन्नु नपर्ने कुरा सुनेको नसोच्नुहोस्, कार्टर," उनले भने। "निकै भविष्यको लागि, तपाईं आफैं लागूपदार्थमा हुनुहुनेछ।"
  
  
  डा. इनुरिस कोठाबाट दौडिए र कालो झोला लिएर फर्के।
  
  
  फिलिप डन भुइँमा सुते, समय-समयमा सुस्काइरहेका थिए। डन मारियो उसको छेउमा घुँडा टेक्यो र पानीबाट बाहिर माछा झैं अलिकति हातेमालो नगरेसम्म उसलाई पल्टाए।
  
  
  डन मारियोको देब्रे हात अगाडि बढ्यो, उसले बुढालाई तल्लो बङ्गाराले समात्यो र उसलाई मुख खोल्न बाध्य पार्यो। त्यसपछि उसले स्टिलेटोको टुप्पो घुसायो र मेरो गालामा थिच्यो जबसम्म मैले मेरो आँखाको अगाडि छाला निस्किएको देख्न सकिनँ।
  
  
  डन मारियोले मलाई हेरे। "सुन्नुहोस्, कार्टर, र छिटो सोच्नुहोस्। म एक चक्कु विशेषज्ञ हुँ। मलाई विश्वास गर्नुहोस्। म यसको प्रयोगको विपक्षमा पनि छैन। केटी कहाँ छ भनेर सोध्दै छु । म छिटो र इमानदार जवाफ चाहन्छु। कुनै मजाक छैन। गलत प्रमाण छैन। यदि मैले जवाफ पाएन भने, म बुढाको गाला काट्छु र फेरि सोध्छु।
  
  
  कर्नेल जिङ मुस्कुराए। मारियो स्पष्ट रूपमा आत्मामा उहाँको नजिकको व्यक्ति थियो।
  
  
  डन मारियोले कुरा जारी राखे। "र यदि मैले मलाई मनपर्ने जवाफ पाइन भने, म अरू केही गर्नेछु। त्यसपछि अर्को गाला समाएर फेरि सोध्छु। त्यसपछि म नाक र कानमा काम गर्छु। म आँखा, औंलाहरू काटिदिन्छु। औंलाहरू। म मेरो खुट्टा चुम्बन गर्छु। डाक्टरले उसको जीवन बचाउनेछ किनभने कर्नललाई उसलाई जीवित चाहिन्छ। तर ऊ एक भग्नावशेष हुनेछ, र डाक्टरले पनि उसलाई प्याच गर्न सक्षम हुनेछैन। र तपाईं यसको लागि दोषी हुनुहुन्छ। एक महान नायक जस्तै आफ्नो मुख बन्द राख्दै, कार्टर। तपाईं यसलाई कसरी चाहनुहुन्छ?
  
  
  मैले बूढो मानिसको फिक्का, पातलो गालाबाट ब्लेड लगभग देख्न सक्थे। ऊ आँखा बन्द गरेर सुतिरहेको थियो, उसको छातीबाट सिट्टी बजिरहेको सास। उहाँ जो कोही हुनुहुन्थ्यो, फिलिप डोनलाई हेर्नको लागि धेरै थिएन। उसले मलाई धेरै समस्या ल्यायो, तर त्यो सबैभन्दा कम थियो। उनले जे गरे लाखौं मानिसहरूको लागि विपत्तिको खतरा थियो। त्यसोभए, एकातिर, उहाँ बचत गर्न लायक थिएन। तर उनी आफ्नो जुनूनमा त्यति नराम्रो थिएनन्। मेरो आफ्नै दिमागमा उनले आफ्नी छोरीको जीवन उज्यालो बनाउने बदलामा केही मानिसहरूका लागि मात्र केही ढोका खोलिदिए। यदि मैले डन मारियोलाई टुक्रामा काट्न दिएँ भने, यसले पेनीलाई बचाउन सक्छ। र उसलाई बचाएर, सायद म सुन बचाउन सक्छु।
  
  
  अर्कोतर्फ, यदि मैले मेरो मुख खोलेर पेनीलाई कहाँ र कसरी ल्याउने भनेर बताउँछु भने, यसले बूढालाई उसको लागि के गर्‍यो भन्ने अनुमान गर्न सक्छ। उनी सायद यो योग्य थिए, उनलाई एक पटक हेर्ने मौका: सुन्दर।
  
  
  तर यो सम्भव छ कि एक झलकले संसारलाई लगभग पैंतालीस अर्ब डलर खर्च गर्नेछ।
  
  
  कडा व्यावसायिक स्तरमा, म केवल एक जवाफ दिन सक्छु। अनि पूर्ण सन्नाटा थियो ।
  
  
  मैले मुख खोलेर भने, "तिमीले उसलाई उनको बुबाको अपार्टमेन्टमा भेट्टाउनुहुनेछ। उनी मलाई पर्खिरहेकी छिन्।'
  
  
  
  अध्याय १६
  
  
  
  
  
  कर्नल सिनले मारियोलाई पछाडि हिर्काए। "सुन्दर," उसले मुस्कानका साथ स्टिल दाढ़को सेट देखाउन पर्याप्त फराकिलो मुस्कानले भन्यो। "केवल सुन्दर।"
  
  
  डन मारियोले उनलाई जवाफ दिएनन्। "विटो," ऊ करायो। 'भित्र आउ।'
  
  
  एउटा फेर्रेट अनुहार भएको ठगले ढोकाबाट टाउको हान्यो। डन मारियोले उनलाई चाबीको गुच्छा फाले।
  
  
  "बुढाको घरमा जानुहोस्," उसले भन्यो। - तपाईंले त्यहाँ केटी भेट्टाउनुहुनेछ। उसलाई जहाजमा लैजानुहोस्। तपाइलाई त्यहाँ भेटौला।'
  
  
  "ठीक छ," फेरेटले भन्यो र गायब भयो। पेनीलाई मेरो निर्देशनको बावजुद, मलाई कुनै शंका थिएन कि फेरेटले आफ्नो आदेश कुशलतापूर्वक पूरा गर्नेछ। उनले तालाको चाबीको आवाज सुन्नेछिन् र निर्णय गर्नेछिन् - हामीले एकअर्कालाई भनेका सबै कुराको बावजुद - उनको बुबा अन्ततः आउनुभयो र अब यो ढोका खोल्दै हुनुहुन्छ। केवल यो उहाँ हुनेछैन।
  
  
  कर्नल जिङले मलाई जिज्ञासु भएर हेरे ।
  
  
  निस्सन्देह, म स्वीकार गर्दछु कि यो पागल जस्तो देखिन्थ्यो, विशेष गरी कर्नेल जिंग जस्ता पेशेवरको नजरमा। म झन्डै हाँसे । उनले एउटा जाल महसुस गरे। केटीले आफ्नो बुबालाई बचाउन खोजिरहेको थियो भन्ने उनको लागि कुनै स्पष्टीकरण थिएन। उसलाई कुनै फाइदा थिएन। किनभने, उनको विचारमा, न त वृद्ध मानिस, न म, न केटीको भविष्य धेरै थियो।
  
  
  मैले उसलाई दोष दिन सकिन। उनको स्थितिबाट खेल लगभग सकिएको थियो र उसले जितेको थियो। केटीसँग उनको दयामा, उसले लगभग सबै कार्डहरू समात्यो: रहस्यमय मिस्टर एन्डरसन, जो कतैबाट उनको हातमा परे र एक एक्स एजेन्ट भए; एक केटी जसले उसलाई ठूलो समस्या निम्त्याउन सक्छ; र फिलिप डोआन, जो सँधै कर्नल सिनको लागि रहस्य भएको हुनुपर्छ, किनकि सुन चोरीको लागत उहाँलाई अविश्वसनीय रूपमा कम देखिन्थ्यो।
  
  
  मैले उसलाई मेरो मनसाय बताइनँ। उसले जसरी पनि बुझ्दैनथ्यो । पक्कै पनि मैले सबै नियम तोडेको छु। यी नियमहरूले यसो भने: “यो बुढो मानिसलाई त्याग। हकमा पुग्न केटीको समय लिनुहोस्। आफ्नो समय लिनुहोस्। बस्नुहोस् र हेर्नुहोस् डन मारियोले फिलिप डनलाई टुक्रा-टुक्रा पारेको छ। रगत, डरलाग्दो र कष्टकर पीडा नदेखेको बहाना गर्नुहोस्। बाहिर बसेर तपाईंले हासिल गर्न सक्ने सबै राम्रा कुराहरू कल्पना गर्नुहोस्। बुढाको अनुहार र आँखाबाट रगत बगेको छविहरू हटाउनुहोस्। आफैलाई चिच्याउन प्रतिरक्षा बनाउनुहोस्। निर्देशनहरूले के भन्छ भनेर सोच्नुहोस्।
  
  
  कहिलेकाहीँ तपाईंले निर्देशनहरू फ्याँक्नुपर्छ। डन मारियोले बूढो मानिसलाई टुक्रा-टुक्रा पार्ने विचारलाई मेरो भित्रको कुनै कुराले चर्को स्वरमा भन्यो, जबकि कर्नल सिनले ताली बजाए र इनुरिसले आफ्नो ओठ चाट्यो र उसका आँखाहरू खुशीले चम्किए। यो अतिसंवेदनशीलता थिएन। म भित्रको केहिले मलाई भन्यो कि मैले डन मारियोलाई फिलिप डनलाई यातना दिएर बाटोमा जान अनुमति दिएपछि, म हारेको छु भनेर स्वीकार गर्न थाल्छु। र म वास्तवमा केहि जित्न चाहन्न। म सबै कुरा जित्न चाहन्थें।
  
  
  म सुन फिर्ता लिन चाहन्थें, पुरानो फिलिप डनलाई आफ्नी छोरीलाई सुरक्षित र स्वस्थ फर्काउन र अंक मिलाउन चाहन्छु। म तिनीहरूलाई पृथ्वीको अनुहारबाट मेटाउन चाहन्थे। यो ठूलो जुवा थियो। तर जब यो तल आयो, डन मारियोले फिलिप डाउनेको गालामा चक्कुको टुप्पो हानेको क्षण, मेरो भित्रको गहिरो कुराले भन्यो: त्यो धिक्कारको निर्देशन पुस्तक फालिदेऊ र आफ्नै तरिकाले खेल। कर्नल जिङले कहिल्यै बुझ्दैनन्। उनी प्रतिशत खेलाडी थिए । र मेरो सिद्धान्त थियो कि म मरे सम्म, मलाई जित्ने मौका छ। पापा अचम्ममा परे । - म आश्चर्यचकित छु, कार्टर। साँच्चै आश्चर्यचकित। र अलिकति निराश। तिमीले अझै साहस देखाउनेछौ भन्ने लाग्यो ।
  
  
  "कोही पनि सिद्ध हुँदैन, कर्नल," मैले भने।
  
  
  "सायद होइन, कार्टर," उनले भने। "तर तपाई यससँग धेरै नजिक हुनुको लागि प्रतिष्ठा थियो।" र मलाई विश्वास गर्नुहोस्, तपाईंको बारेमा मेरो रिपोर्टहरू पूर्ण रूपमा ताजा छन्। आर्कटिकमा मेरो असल साथी हसियाङसँगको तपाईंको भर्खरको भेटलाई बुझ्नको लागि पर्याप्त छ, डा. इनुरिसलाई उल्लेख नगर्न। उनी षड्यन्त्रकारी मुस्कानका साथ इनुरिसतिर फर्के। "तिमीलाई हसियाङ याद छ, हैन डाक्टर?" मेरो मतलब, कम्तिमा तपाईंले उनको फोटो हेर्नुभएको छ, हैन? लोथर इनुरिसले टाउको हल्लाए।
  
  
  "यो राम्रो काम थियो, Hsiang को लागी तपाइँको खोज," कर्नल जिंगले मलाई भने। "धेरै सुन्दर र मेरो तर्फबाट थोरै असामयिक।" यदि Hsiang सफल भएको भए, उहाँको उद्यम यस व्यवसायमा धेरै खुसीसाथ मर्ज हुने थियो, जसको अन्तिम चरणले मलाई तपाईंको देशमा ल्याएको थियो। यद्यपि, म विश्वास गर्छु कि सिआङको प्रयास बिना संसारले धेरै कठिन भविष्यको सामना गरिरहेको छ।" मैले उनको घमण्डको जवाफ दिइन। ऊ मलाई हेरेर मुस्कुराई । "र तपाईं पनि, कार्टर, तपाईंको अगाडि धेरै कठिन भविष्य छ।" जब हामी चीनमा छौं, हामीसँग धेरै लामो कुराकानी हुनेछ। अनि तिमीले मलाई धेरै कुरा सुनाउने छौ। तर पहिले तपाईको अगाडि लामो समुद्री यात्रा छ, जुन हामी केहि घण्टामा सुरु गर्नेछौं। के त्यो सही होइन, डन मारियो? डन मारियोले टाउको हल्लाए। "जहाजले काम गरिरहेको छ," उनले भने। - "हामीले चीजहरूलाई गति दियौं।"
  
  
  कर्नल सिनले भने, "हामी बिहानै डुङ्गा चढ्नेछौं," तपाईंको सहयोगको लागि धन्यवाद, कार्टर। यहाँ मिस्टर डन, "उनले अझै खाली भुइँमा सुतिरहेको वृद्ध मानिसलाई औंल्याए, "हामीसँग सामेल हुनुहुनेछ किनभने, तपाईं जस्तै, उहाँसँग पनि केही सीपहरू छन् जुन हामी चाहन्छौं।" केटीको लागि ... कर्नल जिङले आफ्नो टाउको पछाडि झुकाएर छत हेर्न थाले। "जहाँ केटीको लागि, लोथर, सायद म उसलाई पछि तपाईलाई दिनेछु, जब हामी सुरक्षित बन्दरगाहमा पुग्छौं।" जब हामी समुद्रमा छौँ, तपाइँ उनीसँग रमाइलो गर्न सक्नुहुन्छ, किनकि हामी रिभिएरामा जस्तो सुरक्षामा जोखिम लिदैनौं। एकपटक हामी चीन पुगेपछि, तपाईं केटीसँग जहाँसम्म चाहनुहुन्छ त्यहाँ बस्न सक्नुहुन्छ। तर, लोथर, तिमीलाई चिनेर, हामी त्यहाँ पुग्नुअघि नै तिमिले तिमिलाई थाक्नेछौ भन्ने मलाई शंका छ। यदि त्यसो हो भने, हामी उसलाई चालक दललाई दिनेछौं, जसले उनीसँग जे चाहन्छन् गर्न सक्छन्; र त्यसपछि हामी यसलाई छुटकारा पाउनेछौं। यो हाम्रो लागि व्यावहारिक मूल्य छैन।
  
  
  डाक्टर इनुरिस खुसीले मुस्कुराए र विनम्रतापूर्वक झुके। "तपाईको उदारता को लागी धन्यवाद," उनले भने।
  
  
  "तपाईंलाई थाहा छ, तपाईं वास्तवमै यसको योग्य हुनुहुन्न," कर्नल सिनले भने, "तर मलाई विश्वास छ कि केटी हाम्रो हेरचाहमा भएपछि सबै कुरा ठीक हुनेछ, र त्यसैले म रिभिएरामा तपाईंको अविवेक माफ गर्न तयार छु।"
  
  
  "धन्यवाद, कर्नल सिन," डा. इनुरिसले भने।
  
  
  कर्नल जिङ माफिओसोमा फर्किए। "तपाईको लागि, डन मारियो, मलाई डर छ कि मसँग विशेष बिदाई उपहार छैन, यद्यपि तपाईं यसको योग्य हुनुहुन्छ।" मलाई तपाईंसँग व्यापार गर्न रमाईलो लाग्यो। तपाईं सम्मानित व्यक्ति हुनुहुन्छ, र तपाईंको विश्वास, हामीले आज साँझ देख्यौं, सबैभन्दा प्रशंसनीय छ। म तपाईप्रति मेरो गहिरो सम्मान व्यक्त गर्न चाहन्छु।
  
  
  "म यसलाई यहाँ लैजान्छु," मारियोले टेबुलमा देखाउँदै भने। "धेरै उपयुक्त," कर्णेलले भने। "यो धेरै उपयुक्त छ कि तपाई, जसले एएक्स एजेन्ट कार्टरलाई एउटी युवतीलाई धोका दिन नेतृत्व गर्नुभयो, उसको शस्त्रागारको उत्तराधिकारी बन्नुहोस्। यो लगभग काव्यात्मक रूपमा उपयुक्त छ। धेरै राम्रो, डन मारियो। तपाईंले उसको लुगर, उसको स्टिलेटो र उसको सानो ग्यास बम पाउनुहुनेछ। तिनीहरूलाई आफ्नो ट्रफीहरू विचार गर्नुहोस्।
  
  
  डन मारियोले आफ्नो खल्तीमा बम र बेल्टमा पिस्तोल र चक्कु राखे।
  
  
  कर्नल जिङले आफ्नो घडी हेरे। "ट्रक आउनु अघि हामीसँग केहि मिनेट छ, तपाईले सहमति जनाउनुभयो।" उहाँले मलाई भन्नुभयो: "जब उहाँ आउनुहुन्छ, कार्टर, हामी हाम्रो यात्रा सुरु गर्नेछौं। सकेसम्म यसको आनन्द लिनुहोस् किनभने यो तपाईंको अन्तिम यात्रा हुनेछ। तपाईं पैंतालीस अर्ब डलरको सुन लिएर चीन जाँदै हुनुहुन्छ, सायद तपाईंलाई पहिले नै थाहा छ। डा. इनुरिसको सहयोगमा, असहाय मिस्टर डनको सहयोगमा र आवश्यक जनशक्ति उपलब्ध गराउने डन मारियोको अमूल्य सहयोगले हामीले फेडरल रिजर्भलाई दूध बनाउन सफल भयौं।"
  
  
  "र भोलि संसारभर अफवाहहरू हुनेछन् कि अमेरिकी सुनको भण्डार र उनीहरूका धेरै विश्वासी साथीहरूको सुनको भण्डार हराएको छ। तपाईंको सरकारले प्रोत्साहनजनक सन्देशहरू जारी गर्नेछ, तर अफवाहहरू जारी रहनेछन् र बलियो हुँदै जानेछन्। र चाँडै नै बैंकरहरू र अन्य देशका सरकारहरूले ग्यारेन्टीको माग गर्नेछन् र अन्ततः यो प्रमाणित गर्नेछन्। प्रमाण दिन सक्दैनन् । त्यसपछि डलर बेकार हुनेछ किनभने यसमा विश्वास नष्ट भएको छ। डलर भएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई साट्ने प्रयास गर्नेछन्, तर केको लागि? बेलायती पाउण्डको भाउ घट्नेछ । ड्यूश मार्क्स, स्विस फ्रान्क पनि बेकार हुनेछ किनभने अब कसैले कागजको पैसालाई विश्वास गर्दैन। संसारमा बाँकी रहेको सुन अमूल्य हुनेछ। जोसँग छ उसले राख्छ। जोसँग छैन तिनीहरू आतंकित हुनेछन्।
  
  
  रोटीको रोटी भएको पसल मालिकले कागजी पैसा बाहेक अन्य चीजको लागि रोटी भुक्तानी नगरेसम्म यसलाई बेच्न अस्वीकार गर्नेछ। जसलाई डाक्टर चाहिन्छ उसको लागि तिर्नको लागि केहि हुँदैन, बेकार कागजी पैसा बाहेक, जुन डाक्टरले स्वीकार गर्दैनन्। यस्ता दृश्यहरू विभिन्न ठाउँमा धेरै पटक दोहोरिनेछन्। र चाँडै गिरोहहरू सडकमा घुम्दैछन् र उनीहरूलाई बाँच्नको लागि के चाहिन्छ भनेर पसलहरू लुट्ने छन्। कारखानाहरू पक्षाघात हुनेछन् किनभने कसैले उनीहरूले उत्पादन गर्ने कार, वाशिंग मेसिन र टेलिभिजनहरू किन्न सक्दैन। र कार्यकर्तालाई निकालिनेछ। फारसको खाडीमा एक अरब शेखले आफ्नो तेल ढुवानी गर्नु अघि सुनमा भुक्तानीको माग गर्नेछ। र तिर्न को लागी कुनै सुन हुनेछैन। त्यसैले त्यहाँ तेल हुनेछैन। र चाँडै त्यहाँ कुनै कार, कुनै रेल, कुनै विमान, र कारखानाहरू निष्क्रिय मात्र होइन, तर बेकार पनि हुनेछन्। संयुक्त राज्य अमेरिका तपाईलाई थाहा छ यो एक आर्थिक मरुभूमि हुनेछ। सहरहरू भोकाएका मानिसहरूले भरिनेछन्। खानेकुराको लागि पशु मार्ने र तरकारी चोर्ने लुटेरा गिरोहले ग्रामीण इलाकालाई उजाड पार्नेछ।” मलाई अरु केही सुन्न मन लागेन । मैले डन मारियोलाई हेरे। उसले यसतर्फ ध्यान दिएको देखिएन ।
  
  
  मैले भने। - 'अनि तिमी?' “यो तिम्रो देश हो। तपाईं यहाँ बस्नुहुन्छ। के तपाई चाहानुहुन्छ?'
  
  
  कर्नल जिङ हाँसे। "डन मारियो नयाँ संस्कृतिको उत्पादन हो, कार्टर। उसलाई भावनाले निर्देशित गरेको आशा नगर्नुहोस्। उसको व्यवसाय बाँच्ने र नाफा हो, सहानुभूति होइन। हामी यस उद्यममा साझेदार हौं। हामी केवल एउटै सन्दर्भमा भिन्न छौं, हाम्रो सहभागिताको लागि भुक्तानीको हाम्रो छनौट। सुनमा गरिब चीनले सुन रोज्यो । डन मारियोको सुनमा कम रुचि छ। ओह, उसले आफैंमा केहि राख्नेछ, तर उसले यसलाई धेरै पोम्पस र सिद्धान्तमा, दार्शनिक दृष्टिकोणबाट, रूचिहीन पाउँछ। तर त्यहाँ एक वस्तु छ जुन चीनसँग प्रशस्त छ, एक वस्तु जसले बुद्धिमानीपूर्वक मार्केटिङ गर्दा ठूलो लाभको प्रतिज्ञा गर्दछ।
  
  
  र यो, कार्टर, पोपी हो र यो फूलबाट के बनाउन सकिन्छ: हेरोइन। तपाईले देख्नुहुन्छ, कार्टर, जब डलरको अवमूल्यन हुन्छ, त्यहाँ एक समय आउनेछ जब मानिसहरूले भुक्तानीको अर्को माध्यम खोज्नेछन्। र डोन मारियोले प्रस्तुत गर्न प्रस्ताव गरेको विनिमयको माध्यम हेरोइन हो। के तपाईलाई लाग्दैन कि यसले मानिसहरूलाई आफ्ना समस्याहरू बिर्सन्छ? र म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु, तिनीहरूले समस्याहरू पाउनेछन्। तपाईंको सरकारका केही व्यक्तिहरू जुनसुकै मूल्यमा व्यवस्था पुनर्स्थापित गर्न इच्छुक हुनेछन्; र खुसीसाथ हेरोइनको लतमा बसेको जनसंख्या एक आकर्षक प्रलोभन बन्नेछ। तपाईलाई त्यस्तो लाग्दैन, डाक्टर?
  
  
  कर्नेल जिङले जवाफको प्रतीक्षा गरेनन्। "तिमीलाई थाहा छ, डाक्टर आफैंलाई खसखसको दाना मन पर्छ, होइन, लोथर?" त्यसोभए तपाईले देख्नुहुन्छ, कार्टर, कि डन मारियो, हाम्रो साथको साझेदारी मार्फत, एक अपरिहार्य आपूर्ति हुनेछ। र यो रिजर्भले उसलाई ठूलो शक्ति दिनेछ। त्यसोभए समयमा, जब केही शान्त तपाईंको देशमा फर्किन्छ, डन मारियोले हामीलाई बेचेको सुनको मूल्य भन्दा धेरै प्राप्त गर्नेछ। उसको नाफाको गणना कानूनहरूमा छुटहरूका आधारमा गरिनेछ जसले अब उसको केही कार्यहरूलाई निषेध गर्दछ। यो जग्गाको स्वामित्वबाट गणना गरिनेछ, एक अपरिहार्य स्रोत, जुन उसले हेरोइनसँग किन्न सक्छ।
  
  
  र जब आतंक कम हुन्छ र अन्य देशहरूले केही हदसम्म औद्योगिक गतिविधिको लागि तपाईंको जनसंख्याको बाँकी रहेको कुरालाई पुन: प्रयोग गर्ने बुद्धि देख्छन्, तब डन मारियोले कारखानाहरू सञ्चालन गर्नेछन्। जसरी मानिसहरू अहिले डलरको आवश्यकताबाट उत्प्रेरित छन्, त्यसरी नै जनसङ्ख्या हेरोइनको आवश्यकताबाट उत्प्रेरित हुनेछ। र डन मारियो देशको वास्तविक शासक बन्नुहुनेछ, यस तथ्यलाई उल्लेख नगर्नुहोस् कि एकै समयमा उहाँ यसको विधायक बन्नुहुनेछ। अब मानिसहरूले उहाँलाई राजकुमारको रूपमा चिन्न सक्छन्, तर म तपाईंलाई आश्वासन दिन्छु, कार्टर, छिट्टै मानिसहरूले उहाँलाई राजा जस्तै झुक्नेछन्।
  
  
  "तिमी पागल छौ," मैले भनें।
  
  
  कर्नल जिङले हात उठाए। - कृपया, कार्टर, म तपाईंलाई बिन्ती गर्दैछु। यथार्थवादी हुनुहोस्। पागलपनप्रति मेरो कुनै झुकाव छैन । हेरोइनलाई नयाँ मुद्राको रूपमा सोच्ने प्रयास गर्नुहोस्। कुनै प्रकारको पहेंलो धातु वा रंगीन कागजको तुलनामा सेतो पाउडरको प्याकलाई यसरी मूल्याङ्कन गर्नु अधिक तार्किक छ? होइन, कार्टर, यो सत्य होइन। उसलाई विश्वासको फरक रूप दिन आवश्यक छ। समायोजन। र तपाईंको देशले सामना गर्ने प्रतिकूलताहरूले त्यो समायोजन गर्ने माध्यमहरू प्रदान गर्नेछ। म स्वीकार गर्छु कि यो एक कट्टरपन्थी अनुकूलन हो, तर यो एक प्रकारको अनुकूलन हो डन मारियो आफ्नो महत्वाकांक्षा महसुस गर्न आवश्यक छ। तपाईंले देख्नुभयो, सुनले उसलाई कुनै फाइदा गर्दैन। सुनको स्वामित्व अब यसलाई नियम र क्षणको सोचको अधीनमा हुनेछ। र यी नियमहरू र यो सोचद्वारा, डन मारियो एक अपराधी हो र यसको अर्थ चोरी हो। होइन, डन मारियोले उसको महत्वाकांक्षा र शान्त प्रतिभाले उसलाई मान्ने स्थिति हासिल गर्न सक्नु अघि, त्यहाँ पहिले क्रान्ति हुनुपर्दछ। र सुनको हानिले संयुक्त राज्यमा क्रान्ति निम्त्याउनेछ।
  
  
  सुन भएकाहरूका लागि, हामी विश्वस्त छौं कि संसारमा सधैं सुनको तिर्खाउने मानिसहरू हुनेछन्। जुन, त्यसैले बोल्न, पुरानो विश्वास जोगाउनेछ। चीन, यसको पप्पी र सुनको साथ, दोब्बर धनी हुनेछ, यद्यपि हाम्रो खसखस फसलको एक महत्त्वपूर्ण भाग आगामी धेरै वर्षहरूमा डन मारियोको लागि निर्धारित छ। चीन र अमेरिका धेरै राम्रो मित्र बन्नेछन्।
  
  
  र म पक्का छु कि सुनमा विश्वास गर्नेहरू र पप्पीहरूमा विश्वास गर्नेहरू धेरै शताब्दीसम्म सँगै बस्नेछन्। ”
  
  
  यो जस्तो। सम्पूर्ण योजना। यो भयानक थियो। म यसलाई पागलपन भन्न सक्छु। तर पागलपन र प्रतिभा बीचको रेखा साँघुरो छ, र कर्नल सिन एउटा कुराको बारेमा सही थियो। AX को फाइलहरूमा उनको दिमागमा केहि गलत थियो भनेर संकेत गर्न केहि थिएन। उसले जे गर्न निस्क्यो त्यो मास्टरस्ट्रोक भन्दा कम थिएन। एक अर्थशास्त्रीको विशेषता र युद्धमा आफ्नो सीपको लागि प्रसिद्ध सिपाहीको चिसो रगतको लोभको प्रतिच्छेदनको प्राकृतिक अन्त उत्पादन। र उनले के भनेका थिए भनेर न्याय गर्दै, उनी यसलाई पूरा गर्न केही घण्टा मात्र टाढा थिए। उसले फेरि आफ्नो घडी हेरी। - बस केहि मिनेट, सज्जनहरू। त्यसपछि उनी एक्लै मतिर फर्किन् । - कार्टर, एक मिनेटमा ढोका ढकढक गर्न गइरहेको छ। जब यो हुन्छ, यसको मतलब त्यहाँ एक ट्रक हाम्रो लागि बाहिर पर्खिरहेको छ। यो ट्रकले हामीलाई डक्समा लैजान्छ, जहाँ डन मारियोका स्टिभेडोरहरूले चाँडै सुन जहाजमा लोड गर्छन्। तपाईं यो जहाजमा चढ्नुहुनेछ, र केही घण्टामा हामी जहाज चढ्नेछौं।
  
  
  अब म डन मारियोलाई तिम्रो खुट्टा खोल्न भन्छु। र म तिमीलाई उठ्न र चुपचाप यो कोठा छोडेर ट्रकमा चढ्न आग्रह गर्नेछु। जब हामी जहाजमा पुग्छौं, म चाहन्छु कि तपाईं चुपचाप र शान्तपूर्वक चढ्नुहोस् र तपाईंलाई लगिएको ठाउँमा जानुहोस्। यदि तपाईंले मैले सोधे अनुसार गर्नुभयो भने, तपाईं अनावश्यक पीडाबाट बच्नुहुनेछ। तर, वीरताको लागि तपाईंको रुचि थाहा पाएर, मैले सावधानी अपनाउनु पर्छ।
  
  
  उसले टेबुलबाट नन्चकहरू लिए। मैले काठको ह्यान्डलहरू र तिनीहरूको बीचमा झुण्डिएको चेन देखें। कर्णेलले अनायासै मेरो टाउकोमा चेन फ्याँक्यो र लिङ्कहरू यति बलियो तान्यो कि तिनीहरू मेरो घाँटी र मेरो वाइन्डपाइपमा टोके।
  
  
  "तपाई एक्लै बोर्डमा आउन सक्नुहुन्छ," उसले भन्यो, "वा बेहोस।" निर्णय गर्नुहोस्।'
  
  
  डन मारियोले मेरो खुट्टामा घुँडा टेके र डोरीहरू खोलिदिए। 'डाक्टर इनुरिस,' कर्नेल सिनले फिलिप डोनलाई औंल्याएर भने। "बुढो मान्छे उठ। हामी चीन पुग्दा उहाँको स्वास्थ्य राम्रो होस् भन्ने म चाहन्छु।" ऊ हाँस्यो । "तपाईंले देख्नुभयो, कार्टर, हामीलाई नयाँ सेफ चाहिन्छ।"
  
  
  कुहिरोमा, चन्द्रमाको उज्यालोमा चम्किरहेको, मालवाहक जहाजको खियाले पातलो पानीमा गहिरो लंगरमा झुण्डिएको थियो। कम उचाइ भए पनि, फोहोर जहाजको कडा
  
  
  "साराह च्याम्बरलेन-कार्डिफ" हामी ट्रक बाहिर उभिएपछि हामीमाथि टाँसियो। थप रूपमा, घाटको अन्त्यमा, क्र्यानिङ केबलहरू भएको ठूलो क्रेनले बोर्डमा ठूलो कन्टेनर राख्यो।
  
  
  "सुन, कार्टर," कर्नल सिनले भने। घाटको छेउमा दौडिएको पुरानो गोदामको सडेको छानाको छेउमा, धेरै खाली बत्तीहरू जलेका थिए, बाटोमा प्रकाशको पहेँलो किरणहरू कास्ट गर्दै। “आफ्नो गाडीलाई पूर्वतिर हेर। केहि खास छैन, हैन?
  
  
  उसले जवाफ पर्खिन।
  
  
  "तर उपस्थितिहरू धोका दिन सक्छ, कार्टर।" यो अपमानजनक देखिने कार्गो बार्ज युद्धाभ्यास र लडाकु जेट भन्दा छिटो यात्रा गर्दछ। यसको इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू यसलाई राडारमा अदृश्य बनाउन डिजाइन गरिएको छ। तर मलाई शंका छ कि "साराह चेम्बरलेन" ले आफ्नो शक्तिको कुनै प्रमाण दिनु पर्छ। बेलायतको झण्डा फहराउने गरिब बूढो मालवाहकलाई कसले ध्यान दिने ?
  
  
  "ठीक छ, पाप," मारियोले भने। "अब म अलविदा भन्छु। मेरा मानिसहरूले मलाई भने कि उनीहरूले केही घण्टा अघि हेरोइनको अन्तिम प्राप्त गरेका थिए, र दुई घण्टामा उनीहरूले तपाईंको बाँकी कार्गो बोर्डमा ल्याउनेछन्। त्यस पछि तपाई जुनसुकै बेला जहाज जान सक्नुहुन्छ।" उनीहरुले हात मिलाए ।
  
  
  कर्णेलले आफ्नो घडी हेरे । "म तिमीमा भरोसा गर्दैछु, मारियो," उसले भन्यो। "म दिउँसो एक बजे जहाज चलाउन निर्देशन दिनेछु।"
  
  
  "चिन्ता नगर्नुहोस्," डन मारियोले भने। "सबै ठीक छ भनी सुनिश्चित गर्न तपाईले पाल नजाउन्जेल म मेरो कार्यालयमा बस्नेछु।"
  
  
  "उत्तम," कर्णेल सिनले भने। - तपाईंको विशिष्ट पूर्णता, डन मारियो। मलाई विश्वास छ कि एक दिन हामी फेरि भेट्नेछौं।"
  
  
  "त्यसोभए अलविदा," डन मारियोले भने। उनले फिलिप डोआनलाई समर्थन गरिरहेका डा. इनुरिसलाई हेरे। "पर्खनुहोस्, डाक्टर," उसले भन्यो। "एक राम्रो केटा जस्तै व्यवहार गर्ने प्रयास गर्नुहोस्।"
  
  
  डा. इनुरिसले यसलाई जवाफ दिन योग्य ठानेनन्।
  
  
  "भाग्यशाली म, कार्टर," उनले भने। ह्युगो र विल्हेल्मिना आफ्नो ज्याकेट मुनि लुकेका थिए जहाँ उसले आफ्नो बेल्ट थोपायो। "स्मारिका लागि धन्यवाद।" उसले ढोकाको ह्यान्डल तान्यो र गोठमा गायब भयो।
  
  
  "ठीक छ," कर्नल जिङले भने। "सबै जहाजमा। सारा चेम्बरलेनलाई बिहान अघि डुङ्गा चलाउन अनुमति दिइएको थियो, "उनी हाँसे, "स्टिलको कार्गोको साथ।"
  
  
  कर्णेल जिङले नन्चाकुको ह्यान्डल तानेर मेरो घाँटीमा घोडालाई आग्रह गरेझैँ चेन कसियो। हामी घाटको साथ र गैंगप्ल्याङ्क माथि जारी राख्यौं। मैले टाउको उठाएँ र चिनियाँ कप्तानले अग्लो पुलबाट हामीलाई हेरिरहेको देखें। चिनियाँ चालक दलका सदस्यहरू उद्देश्यको भावनाका साथ वरिपरि घुमे जसले उनीहरूलाई राम्रो प्रशिक्षित सिपाहीको रूपमा चिन्ह लगाइयो।
  
  
  जुनसुकै मेसिनरी र इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू बोर्डमा थिए, सारा चेम्बरलेन बीसौं शताब्दीको स्न्यापसट थिएन जब यो जेल सुविधाहरूमा आयो। डेक मुनि, कर्नल सिनले मलाई धकेले जबसम्म ऊ सिसा बिनाको झ्यालको फलामको ढोकामा पुग्यो। उनको अगाडि मेसिनगनले सशस्त्र दुई चिनियाँ उभिरहेका थिए। कर्नल जिङले मेरो घाँटीबाट ननचाकु हटाए र आफ्नो खल्तीबाट चाबीको सेट लिए।
  
  
  उसले सेलको ढोका खोल्यो। - भित्र आउनुहोस्, कार्टर। र मिस्टर डन पनि, "उनले डा. इनुरिसलाई भने।
  
  
  भुइँ फलामको थियो, परालले ढाकिएको थियो, डाक्टर इनुरिसले फिलिप डनलाई रिहा गरे, जो परालमा खसे। गार्डहरू ठीक ढोकामा उभिएका थिए, तिनीहरूका बन्दुकका थुनेहरूले हामीलाई बन्दुकको नाकामा समातिरहेका थिए।
  
  
  कर्णेलले भने, “तिमीले बूढोलाई जस्तो छ त्यस्तै छोड्न सक्छौ, लोथर । "कार्टर, मलाई डर छ कि तपाईंले हातकडी र खुट्टाको फलाम लगाउनुहुनेछ।"
  
  
  मैले काँध हल्लाएँ । हातकडी र खुट्टाको फलाम भित्तामा टाँसिएको थियो। हातको लागि एक जोडी, खुट्टाको लागि एक जोडी। म आज्ञाकारी भएर भित्र पसें । कर्नल जिङले आफ्नो चाबीले तिनीहरूलाई ताला लगाए।
  
  
  "म सेलको ढोका पनि बन्द गर्छु," उसले भन्यो। "र म तिमीलाई केहि जान्न चाहन्छु, कार्टर।" मसँग कुञ्जीहरूको मात्र सेट छ। त्यसैले गार्डहरूको मजाक गर्ने बारे सोच्नुहोस्। तिनीहरूले तपाईंको लागि गर्न सक्ने केही पनि छैन। तर तिनीहरू धेरै राम्रो शूट गर्न सक्छन्। म, पक्कै पनि, यो कहिल्यै नउठाउन रुचाउँछु, तर यदि यो भयो भने, म आफैलाई यो बुझ्न बाध्य गर्नेछु।
  
  
  ऊ कोठरीबाट पछि हट्यो । ढोका बन्द भयो र कर्नलले तालाको चाबी घुमाए। ऊ फेरि उठ्यो र बारहरूबाट मलाई हात हल्लायो। "म तपाईंलाई समय समयमा भेट्नेछु, कार्टर, र हामी कुरा गर्नेछौं।" तर अब म भन्न सक्छु यात्रा राम्रो होस्। ऊ फर्कियो र दृश्यबाट गायब भयो।
  
  
  केही क्षणका लागि गार्डहरू, तिनीहरूको टाउको एकसाथ नजिक थिए, मलाई बारहरूबाट हेरे। मैले उनीहरूलाई कुनै ध्यान दिएन। चाँडै तिनीहरू बोर र गायब भए।
  
  
  सायद आधा घण्टा बितिसकेको थियो जब मैले कोठरी बाहिर आवाज सुने। कर्नेल सिनको अनुहार बारको अगाडि फेरि देखा पर्‍यो। उसले मुस्कुरायो र आफ्नो चाबी ताल्चामा झुल्यो। सिन, दुई गार्ड र पेनी डन प्रकट गर्न ढोका खोलियो।
  
  
  
  अध्याय १७
  
  
  
  
  
  "निक," पेनी करायो। 'बुवा।' उनी कोठरीमा दगुरे र फिलिप डोआनको छेउमा घुँडा टेकिन्।
  
  
  कर्णेल उनको नजिक गए र उनको हात समात्यो। "तपाईको वफादारी प्रशंसनीय छ, मिस डन," उनले भने। "तर मलाई माफ गर्नुहोस् कि तपाईंको स्वतन्त्रता केहि हदसम्म सीमित हुनु पर्छ।" तपाईलाई तपाईको साथी कार्टर जस्तै हथकडी लगाइनेछ। कम्तिमा जब हामी समुद्रमा छैनौं। र त्यसपछि तपाईलाई आफ्नो बुबाको हेरचाह गर्न अनुमति दिइनेछ, "उनी होशियारीपूर्वक हाँस्यो, "बशर्ते डा. इनुरिसले तपाईलाई सम्झनुहुनेछ।" कहिलेकाहीँ समुद्रमा, म हेर्नेछु कि हामीले तपाईंको बुबाको जीवनलाई अलिकति सजिलो बनाउन सक्छौं। तर अहिलेको लागि हामीले अधिकतम सुरक्षा कायम गर्नुपर्छ। आशा छ कि तिमीले बुझ्यौ।
  
  
  उसले उसलाई बाँधेर राख्यो र सेल छोड्यो। उसले फेरि तालाको चाबी घुमायो ।
  
  
  हामीले फलामको करिडोरमा उनको पाइलाहरू हराएको सुन्यौं। त्यसपछि मौन।
  
  
  पेनीले क्यामेरा मार्फत मलाई हेरे।
  
  
  "ओह, निक," उनले भनिन्। "के हुनेछ?"
  
  
  "पेनी डन," मैले भनें। "मलाई विश्वास गर्नुहोस् वा नगर्नुहोस्, हामी यो परियोजनालाई नष्ट गर्न जाँदैछौं।"
  
  
  फिलिप डनले सुस्केरा हालेर आफ्नो पातलो शरीरलाई परालको ओछ्यानमा सार्यो।
  
  
  मैले पेनीलाई भनें, "मलाई उसलाई उठाउन आवश्यक छ।"
  
  
  "ठीक छ," उनले भनिन्। फोन गर्न थालिन् । 'बाबा। बाबा। म हो। एक पैसा।
  
  
  बूढो फेरि हल्लाउन थाल्यो ।
  
  
  “उठ बाबु। मलाई तिम्रो खाँचो छ।'
  
  
  उसको आँखा रसाए र ऊ उठ्न बाध्य भयो। - त्यो तिमी, Penny? उसले भन्यो। "यहाँ धेरै अँध्यारो छ। म मेरो चश्मा फेला पार्न सक्दिन।"
  
  
  "यो तपाईंको देब्रे हातको छेउमा छ, बुबा," उनले भनिन्।
  
  
  अर्ध-अन्धकारमा उसले उनीहरूको लागि महसुस गर्यो, तिनीहरूलाई समातेर नाकमा राख्यो। हराएको लेन्सको बाबजुद, उनले अब देख्न सक्थे। उसलाई देख्दा उसको अनुहार उज्यालो भयो। "हे भगवान," उसले भन्यो। "के यो साँच्चै तिमी हो, पेनी?"
  
  
  - हो, बुबा।
  
  
  "तिमी सुन्दर छौ," उसले भन्यो। 'सुन्दर।' अनि रुन थाल्यो ।
  
  
  "शह, बुबा," पेनीले भने। "तिमीले रुनु पर्दैन।"
  
  
  "म यसलाई मद्दत गर्न सक्दिन," उनले भने।
  
  
  "बुबा, यहाँ हामीसँग कोही हुनुहुन्छ। हामीलाई तपाईंको मद्दत चाहिन्छ। पहिलो पटक, वृद्ध मानिसले महसुस गरे कि उनी र पेनी सेलमा एक्लै थिएनन्। ऊ फर्केर मलाई हेर्यो।
  
  
  "यो निक कार्टर हो, बुबा," पेनीले भने। "उनी हामीलाई यहाँबाट बाहिर निस्कन मद्दत गर्न चाहन्छन्।"
  
  
  "त्यो सहि हो, मिस्टर डन," मैले भनें। "म तिमी र पेनीलाई यहाँबाट निकाल्न चाहन्छु र जहाजलाई डुब्नबाट रोक्न चाहन्छु। तर म तिम्रो सहयोग बिना यो गर्न सक्दिन।
  
  
  'म के गर्न सक्छु?' उसले भन्यो।
  
  
  मैले उसलाई भनें, "रुन बन्द गर।" "एउटै प्रश्न हो, के तपाइँ यो गर्नुहुन्छ?"
  
  
  "यदि म सक्छु, म गर्छु," उनले भने। "म लोथर इनुरिसलाई अब केहि पनि ऋणी छैन।" उहाँसँग मेरो सम्झौता उसले पेनीमा सञ्चालन गर्ने क्षणमा समाप्त भयो। तर उसले र उसको विश्वासघाती साथीहरूले मलाई धोका दिए। उनीहरु आज बिहान म कहाँ आएका थिए । र तिनीहरूले मलाई यो जहाजमा लगे र मलाई यो कक्षमा फालिदिए। जब मैले स्पष्टीकरण मागेँ, चिनियाँहरू हाँसे र मलाई मूर्ख भने। म तिमीलाई मद्दत गर्नेछु, कार्टर। म एक बूढो मान्छे हुँ र कसरी लड्ने थाहा छैन, तर म तपाईंलाई मद्दत गर्नेछु। अब जब पेनी ठीक छ, डा. इनुरिस र उहाँका साथीहरूलाई, वा मलाई के हुन्छ मलाई वास्ता छैन। यो सबै दोहोरो खेल हो।"
  
  
  'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  "उनीहरूले सोचेका थिए कि म केवल एक बूढो, मूर्ख मानिस हुँ। पुरानो बेवकूफ। तर मेरो बारेमा उनीहरूलाई थाहा नभएको कुरा थियो। मेरो जन्म चीनमा भएको हो । म उनीहरुको भाषा बोल्छु । र आज मैले चिनियाँ भाषामा दोहोरो खेलको संकेत गरेको सुनेको छु।
  
  
  "जानुहोस्," मैले भने।
  
  
  "म त्यो रिसेप्शनमा उपस्थित थिएँ। म लिन्छु पेनीले तपाईलाई यस बारे बताउनुभयो?
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ।
  
  
  "ठीक छ, त्यसोभए, मलाई लाग्छ कि तपाईलाई मेरो भूमिका थाहा छ।" म पेनीको लागि भित्र गएँ। तर उहाँका साथीहरू को थिए भनेर मलाई अझै थाहा थिएन। आज सम्म। र त्यसपछि मैले थाहा पाए कि उनका साथीहरूमा माफियाका चिनियाँ र अमेरिकीहरू थिए। र माफियाले हेरोइनको सट्टामा चिनियाँहरूलाई सुन आपूर्ति गर्ने सम्झौता थियो। म भन्न सक्दिन कि मलाई यो धेरै मनपर्छ, तर मलाई यो पनि लाग्छ कि म यसको बारेमा गुनासो गर्ने स्थितिमा छैन। ठिक छ, सुरुमा सबैले मलाई यहाँ ल्याएर कर्नल सिनको जिम्मा दिएर मलाई तिर फर्काए। तर अर्को विश्वासघात अझै पनि अवस्थित छ। चिनियाँहरूले माफियालाई धोका दिइरहेका छन्।"
  
  
  मैले सोधे । - 'कसरी?'
  
  
  "यो हेरोइन," उनले भने, "विषाक्त छ।"
  
  
  'के भन्न खोजेको हो?'
  
  
  "म जे भन्छु ठ्याक्कै," फिलिप डनले भने। "मलाई थाहा छैन तिनीहरूले यसमा के राखे, तर मलाई एउटा कुरा थाहा छ: हेरोइन दुई फरक प्रकारका प्लास्टिकको झोलाहरूमा प्याक गरिएको छ। हरियो झोलामा भएका चीजहरू चाँडै मार्छन्। नीलो झोलामा भएका चीजहरू बिस्तारै काम गर्छन्। तर ती मध्ये कुनै पनि तिम्रो शरीरमा पसे भने तिमी मर्नेछौ।
  
  
  मैले मेरो टोपी कर्नल सिनलाई फुकाल्नुपर्यो। उनको लागि ४५ अर्ब डलरको सुन पर्याप्त थिएन । एक गोली चलाउन बिना, उसले संयुक्त राज्यलाई दिवालिया बनाउनेछ र लाखौं मानिसहरूलाई मार्नेछ। यो आणविक युद्ध भन्दा राम्रो थियो। त्यहाँ कुनै विकिरण वा औद्योगिक विनाश हुनेछैन। केवल एक जनसंख्या, मृत र निरन्तर मर्दै, आफ्नो रक्षा गर्न कुनै शक्ति छैन।
  
  
  र म विश्वस्त थिएँ कि चीनले जिङको योजना बुझ्नेछ र त्यसको पूरा फाइदा लिनेछ। डन मारियो साँच्चै राजा हुनेछ: कब्रिस्तानको राजा। उनको थुप्रोमा कतै हजारौं पाउण्ड रियल हिरोइन थियो। उनले यो जाँच गरे र निर्णय गरे कि कर्नल जिङले राम्रो विश्वासमा काम गरिरहेको थियो। उसले राम्रोसँग थाहा पाउनु पर्छ। तर उसलाई दया गर्नुपर्ने कुनै कारण थिएन। ऊ चाहिने भन्दा अलि बढी लोभी थियो। उसलाई धोका दिइयो भन्ने सोचले मलाई खुशीले पागल बनायो। त्यो बाहेक यदि उसले थाहा पाए भने, कर्णेल जिङ सुनको पहाडमा बसिरहेका छन् र धेरै निर्दोष मानिसहरू अमेरिकाको सडकमा मर्नेछन् वा मर्नेछन्।
  
  
  तर यसबारे मसँग केही भन्नु छ भने होइन।
  
  
  "ठीक छ, सुन्नुहोस्," मैले फिलिप डनतिर फर्केर भनें। - म तिम्रो लागि काम छ। र तपाईंले यसलाई चाँडै गर्नुपर्छ। तर मलाई लाग्छ कि तपाईं बाँच्नुहुनेछ, पेनीले तपाईंको बारेमा के भनेका छन्।
  
  
  "म सक्दो प्रयास गर्नेछु," उनले भने। 'यो के हो?'
  
  
  "पेनीले मलाई भने कि तपाईं तालाहरू मा एक विशेषज्ञ हुनुहुन्छ र तपाईंलाई तिनीहरूको बारेमा जान्न सबै कुरा थाहा छ।"
  
  
  "यो सत्य हुन सक्छ," फिलिप डनले भने।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "म चाहन्छु कि तपाईंले मलाई यी बन्धनहरूबाट मुक्त गर्नुहोस् र मेरो लागि ढोका खोल्नुहोस्।"
  
  
  "यो गाह्रो काम हो," वृद्धले भन्यो। "विशेष गरी कुनै पनि उपकरण बिना।"
  
  
  "मानौं मैले तपाईलाई भनें कि हामीसँग केहि उपकरणहरू छन्, आदिम, तर उपकरणहरू।"
  
  
  'कहाँ?'
  
  
  "मेरो कलर मुनि," मैले उसलाई भने। - त्यहाँ तपाईंले दुई छुरा पाउनुहुनेछ।
  
  
  बूढो मानिस भुइँबाट उठ्यो र अडिग खुट्टामा म तिर लम्कियो। उसले आफ्नो कलर पछाडि तान्यो र दुई ब्लेड निकाल्यो। "राम्रो स्टील," उनले भने। "हो, मलाई लाग्छ कि हामीले तिनीहरूलाई प्रयोग गर्न सक्छौं। हङकङहरूमा लगाइएका तालाहरू वास्तवमा अझै पनि आदिम छन्, "उनले द्रुत निरीक्षण पछि भने। "ढोका मेकानिज्मको लागि, तपाईले देख्नुहुनेछ कि यो पनि समस्या होइन।"
  
  
  "यसलाई कति समय लाग्न सक्छ?"
  
  
  उसलाई राम्रोसँग थाहा भएको व्यापारमा फेरि उपयोगी हुने सम्भावना देखेर उसको आँखा उज्यालो भयो। - यो म कति लामो काम गर्छु मा निर्भर गर्दछ। सायद बीस मिनेट।
  
  
  "छिटो गर," मैले भनें। "यदि कोही आयो भने, यी ब्लेडहरू परालमुनि लुकाउनुहोस्।"
  
  
  बूढो मानिस पहिले नै भुइँमा आफ्नो पूरा उचाइमा फैलिएको थियो, प्रतिबन्धित झ्यालबाट बगिरहेको प्रकाशको वर्ग स्थानमा हात समात्दै। उसले के गरिरहेको मैले देख्न सकिन, तर उसको हात परालको ओसिलो तहहरू मुनि सर्दा मैले धातुको बेहोस घर्षण सुन्न सकिन।
  
  
  उसले काम गर्दा मैले मन सफा गर्ने प्रयास गरें। मैले आफ्नो शक्तिलाई उसको सेनाले रोक्ने वा कर्नेल जिङले अचानक आफ्ना कैदीहरूले के गरिरहेको छ भनी हेर्न भित्र पस्ने साहस गर्लान् भन्ने चिन्तामा आफ्नो ऊर्जा खेर नफाल्ने प्रयास गरें। मैले मेरो सास फेर्न र समय बिर्सन को लागी, कंक्रीट मा ब्लेड को लयबद्ध पीस हटाउन प्रयास गरें। तर बाहिर, मलाई थाहा थियो, यो क्रेन घाट र जहाजको बीचमा ठूलो पेन्डुलम जस्तै घुमिरहेको थियो, यसको होल्डहरू टन सुनले भरिएको थियो। म आफैलाई समयको बारेमा सोच्न बाध्य पार्न सक्छु, तर मैले यसलाई दौडिनबाट रोक्न सकिन। र त्यो क्षण आउनेछ जब यो क्रेनले अन्तिम चाल गर्नेछ र कर्नल सिनको विजयी यात्रा सुरु हुनेछ। त्यसपछि मैले गर्न खोजेको कुरा गर्न मलाई धेरै ढिलो हुनेछ।
  
  
  "ठीक छ," मैले फिलिप डन भनेको सुनें।
  
  
  ऊ उठ्यो र उसको हातमा मैले एउटा ब्लेड देखेँ, वा के बाँकी थियो। यस्तो देखिन्थ्यो कि उसले पहिले यसलाई आधा लम्बाइमा विभाजित गर्यो र बाँकी रहेको केहि काट्यो। उसले मतिर लम्कियो र मेरो दाहिने हातको कफमा ताला समात्यो। उसले आफ्नो कान तालाको नजिक राखेर औंल्याएको धातुलाई भित्र पस्न दियो। उसले आफ्नो औँला र तर्जनीको बीचमा घरको साँचोलाई अलिकति फिल्ड गर्यो, त्यसपछि सावधानीपूर्वक घुमायो।
  
  
  "लगभग," उनले भने। "तर पर्याप्त राम्रो छैन।"
  
  
  ऊ फेरि उज्यालोको क्षेत्रमा फर्कियो, र फेरि मैले कंक्रीटमा धातु पिसिरहेको सुनें।
  
  
  "त्यसो हुनुपर्छ," उसले फर्केपछि भन्यो।
  
  
  आत्मविश्वासले भरिएको, उसले छेनी ब्लेडलाई तालामा पुन: हाल्यो र आफ्नो नाडीलाई तीव्र रूपमा घुमायो। क्यामेराको शान्त मौनतामा एक क्लिक भयो। महल खुल्यो। फिलिप डोएनको अनुहार उत्साहले भरिएको थियो। "बाँकी अब सरल छ," उनले फुसफुसाए। केहि सेकेन्ड पछि, उसले मेरो अर्को हात र खुट्टा छोड्यो।
  
  
  मैले मेरो मुख उनको कान नजिक ल्याएँ।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "अब पेनीलाई छोड्नुहोस्, धेरै चुपचाप।" र त्यसपछि हामी सेल ढोकाको हेरचाह गर्नेछौं।
  
  
  बूढाले मलाई टाउको हल्लायो। एक मिनेट भन्दा कममा, पेनीको हात र खुट्टा खाली थियो।
  
  
  मैले बूढोलाई बोलाए र फेरि कानाफुस गर्दै भनें: “कसरी खोल्छौ सेलको ढोका ?”
  
  
  उसले हात फैलायो। उसको हत्केलामा दोस्रो ब्लेड राखिएको थियो, अझै टुटेको छैन। उसले यसलाई ब्लन्ट छेउबाट समात्यो र आफ्नो अर्को औंला र औँला प्रयोग गरेर ब्लेडलाई अगाडि पछाडि सार्यो।
  
  
  "म के गर्न लागिरहेको छु लाई loiding भनिन्छ।" यो सामान्यतया सेलुलोइड को एक पट्टी संग गरिन्छ। यसमा लक ट्याबलाई पछाडि धकेल्न कठोरता र लचिलोपन दुवै छ। ब्लेडले पनि त्यस्तै गर्नेछ।
  
  
  - यो धेरै कोलाहल छ?
  
  
  "मलाई थाहा छैन," वृद्धले भन्यो। "एक वास्तविक लोइडेन धेरै शान्त हुनुपर्छ। तर त्यो जिब्रो फिर्ता हुने बित्तिकै, मलाई थाहा छैन के हुन्छ। हामीले त्यो जोखिम मात्र लिनुपर्छ।
  
  
  "हामीसँग धेरै विकल्प छैन," मैले भने। - म पेनीलाई ढोका र पर्खालको बीचमा कुनामा राख्छु जब ढोका खुला हुन्छ। यदि केहि गलत भयो भने, उनी आगोको रेखाबाट बाहिर छिन्। तपाईको लागि, यदि सबै ठीक छ भने, तपाईले मलाई संकेत दिनुहुन्छ जब लक स्पष्ट हुन्छ र त्यसपछि पेनीको छेउमा उभिनुहोस्। जब म ढोका बाहिर निस्कन्छु, हिँड्नु हुँदैन। मैले नबोलाएसम्म जहाँ छौ त्यही बस। यदि म अझै कल गर्न सक्षम छु।
  
  
  बुढो मानिस ढोकामा घुँडा टेक्यो र चक्कु लिएर तालामा पुग्न थाल्यो।
  
  
  मैले सास फेर्न पनि प्रयास गरें। मलाई सास फेर्न पूरै रोक्ने प्रलोभन भयो ताकि त्यहाँ पूर्ण मौनता होस्।
  
  
  उनको नाडी एक पटक, दुई पटक, तीन पटक सर्यो। उसले ढोका र फ्रेम बीचको खाली ठाउँमा काम गर्यो। त्यसपछि ऊ रोकियो।
  
  
  बूढाले मेरो मुख फर्काएर टाउको हल्लायो। काममा लाग्ने बेला भयो । र यो काम धेरै सबमशीन बन्दुकहरू कब्जा समावेश थियो।
  
  
  
  अध्याय 18
  
  
  
  
  
  म एउटा महत्वाकांक्षी बुलफाइटरलाई देखेर गोरु झैं ढोकाबाट बाहिर निस्किएँ, एकैचोटि कुकर, उग्र र जम्मा भएँ।
  
  
  तिनीहरू हलवेमा उभिरहेका थिए, एउटा मेरो बाँया, अर्को मेरो दायाँ, र तिनीहरूका विचारहरू यति ढिलो थिए कि उनीहरूले मलाई देखा परेको देख्दा तिनीहरूको बङ्गारा झर्यो। बायाँ तिर फर्केर, मैले चक्कु जस्तै हात उठाएँ र गार्डको काँध कुचें जब उसले आफ्नो मेसिन गन समातिरहेको थियो। जब ऊ ठोक्किएर भुइँमा खस्यो, मैले उसलाई समातें, उसलाई चिच्याउनबाट जोगाउन उसको मुखमा एउटा हात राखेँ र अर्को हात उसको कम्मर वरिपरि राखें। मैले उसलाई सीधा उसको पार्टनरमा धकेले, जति सक्दो चाँडो तिनीहरूको बीचको खाडल बन्द गर्दै, ताकि दोस्रो गार्ड उसको साथीको काखमुनि आफ्नो हतियारसँग टाँसियो। मैले मानिसको कम्मरमा भएको हात उठाएँ र स्वस्थ गार्डको घाँटीमा स्ल्याशिङ गतिमा उसको भाँचिएको काँधमा फ्याँकेँ। यो एकदम सही प्रहार थिएन, तर यसले उसको घाँटीलाई छेउमा झुकाएको थियो। जब उसले फेरि अगाडि बढ्यो, मैले उसको अनुहारमा ओभरहेड किक हानें। मेरो घुँडामुनि हड्डी भाँचियो र मेरो लङ्गडा मुखबाट रगत बग्यो। उनको टाउको भित्तामा ठोक्कियो र उनी बेहोस भएर भुइँमा लडे । मैले उसको साथीलाई यताउता फर्काएर उसको एडमको स्याउ मेरो हत्केलाले कुचेँ कि मैले उसको मुख छोपेको छैन भन्ने तथ्यको फाइदा उठाउन अघि।
  
  
  मैले लाशहरूलाई एकै ठाउँमा ताने, हतियारहरू जम्मा गरे र मेरो टाउको सेलमा टाँसें। "ठीक छ," मैले भने। "सास फेर्न समय।"
  
  
  पेनी र उनको बुबा छिट्टै मसँग सामेल हुनुभयो। मैले उसलाई एउटा मेसिन गन दिएँ। "म तिनीहरूलाई प्रयोग नगरी यो जहाजबाट ओर्लन चाहन्छु," मैले उसलाई भनें। "हामी शीर्षमा जाँदैनौं, हामी यो डेकबाट फर्कन्छौं। मलाई थाहा छ म के खोज्दै छु। यो घाटबाट टाढा हुनेछ। मलाई पछ्याउनुहोस्, र यदि हामी कसैसँग भाग्छौं भने, तिनीहरूलाई मेरो साथ छोड्नुहोस्। र यदि मलाई केहि भयो भने, तपाईले यो हतियार कसैसँग व्यवहार गर्न प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ, जबसम्म त्यहाँ सम्झौता गर्न केहि छ। मैले यो देखेँ जब हामी बोर्डमा आयौं: सारा चेम्बरलेनको बन्दरगाह छेउमा एउटा सानो ढोका। हामी त्यहाँ अन्धो प्रकाशको करिडोरको छेउमा स्टेर्नको मोडतिर लाग्यौं। हामी सावधानीपूर्वक हिँड्यौं, तर कसैलाई भेटेनौं।
  
  
  ढोका हाम्रो पर्खाइमा थियो।
  
  
  "मलाई हतियार दिनुहोस्," मैले भने।
  
  
  मैले ह्यान्डल ताने र ध्यानपूर्वक ढोका खोलें। मैले मभन्दा पाँच मिटर तल पूर्वी नदीको अँध्यारो, चलिरहेको पानीलाई हेरे।
  
  
  "तिमी पहिले, पेनी," मैले भने। "पहिले खुट्टा। आफैलाई किनारामा झुन्ड्याउन अनुमति दिनुहोस्। र त्यसपछि तपाईं बस छोड्नुहोस्। तपाईं जति छोटो दुरीमा खस्नुहुन्छ, त्यहाँ कम शोर हुन्छ। त्यसपछि सकेसम्म शान्त रूपमा घाटमा पौडी खेल्नुहोस् र त्यहाँ मेरो लागि पर्खनुहोस्। तपाइँको लागि पनि, श्री डोन। त्यहाँ तपाईंले पियरमा जाने सिढीहरू पाउनुहुनेछ, स्टारबोर्ड बूमभन्दा पर।
  
  
  यो त्रुटि बिना गयो। किनारबाट खस्नु अघि मैले सकेसम्म ढोका बन्द गरें। सारा चेम्बरलेनको बन्दरगाह छेउबाट उज्यालो उज्यालोबाट एक जना पनि यात्री छक्क पर्दैन भन्ने आशा मात्र गर्न सकिन्छ। तर मलाई शंका थियो कि चालक दल मध्ये कोही पनि किनारमा थियो। छोड्ने समय पनि नजिक थियो। अर्कोतर्फ, हामीसँग सधैं डन मारियोका केटाहरू चिन्ताको विषय हुन्थे।
  
  
  कर्णेल जिङ मलाई जहाज देखाउन यति उत्सुक हुनुपर्दैन थियो। उसले मलाई घाटबाट पानीमा जाने ढोका र सीढीहरू देख्न अनुमति दियो।
  
  
  पेनी र उनका बुबा पानी कुद्दै सिँढीमा मलाई पर्खिरहेका थिए।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "म यी सिँढीहरू चढ्नेछु र मेरो हतियार मसँग लैजानेछु।" मलाई माथिल्लो तलामा पछ्याउनुहोस्। एकपटक हामी शीर्षमा पुगेपछि, म डन मारियो जानेछु। म चाहन्छु तिमीहरु दुईजना यहाँबाट निस्किऊ। सकेसम्म टाढा र छिटो दौडनुहोस्।
  
  
  "होइन, निक," पेनीले भने। 'अहिले होइन।'
  
  
  "उनी सहि छिन्," वृद्धले भने। - "तपाईंलाई मद्दत चाहिन्छ।"
  
  
  "मलाई थाहा छ," मैले भनें। - र म यसलाई डन मारियोबाट प्राप्त गर्नेछु। कम्तिमा सबैभन्दा तत्काल मद्दत। तर म तिमीलाई मसँग चाहन्न। तिमीलाई दुखाउनुको कुनै अर्थ छैन।
  
  
  "म तिमीसँग आउँदैछु, निक," पेनीले भने।
  
  
  मैले टाउको हल्लाएँ। "यदि तिमी मेरो लागि केहि गर्न चाहन्छौ भने, तिमी सक्छौ।" तर तपाईले यहाँ गर्न सक्ने कुरा होइन।
  
  
  "त्यसोभए तपाई के चाहनुहुन्छ भन्नुहोस्," वृद्धले भन्यो।
  
  
  "म चाहन्छु कि तपाइँ डेभिड हकलाई कल गर्नुहोस्। पेनीलाई थाहा छ उहाँलाई कहाँ सम्पर्क गर्ने, वाशिंगटनको संयुक्त प्रेस र तार सेवा। उसलाई भन्नुहोस् कि "सारा चेम्बरलेन" लाई कुनै पनि हालतमा रोक्नु पर्छ। उसलाई भन्नुहोस् निक कार्टरले तपाईलाई उसलाई कल गर्न भन्नुभयो। तपाईं यो गर्न चाहनुहुन्छ?
  
  
  "यदि सक्छौं भने, हामी गर्छौं," उनले भने।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। 'लौं जाऔं। थोरै समय छ। म सिँढी चढ्न थालेँ। शीर्षमा मैले घाटको किनारमा हेरे। यो राम्रो देखिन्थ्यो। सबैको आँखा ठूलो क्रेनमा केन्द्रित हुनेछ। ऊ अझै हिँडिरहेको थियो, अब घाटमा फर्किँदै थियो। मैले भर्खरै आशा गर्नुपरेको थियो कि उसले सुनको कम्तिमा एउटा थप कन्टेनर छोड्यो र रातको लागि उसको काम अझै सकिएको छैन। मलाई थाहा थियो मेरो काम अझै सकिएको छैन।
  
  
  मैले पेनी र उनका बुबा मेरो पछाडि उभिएको सुनें। बूढो सास फेर्दै थियो। मैले टाउको उनिहरु तर्फ फर्काए । “निम्न रहनुहोस् र लुकेर बस्नुहोस्। म तिमीलाई कभर गर्छु। अब बाहिर निस्कनुहोस्। भाग्नुहोस्!' म एक्लै थिएँ, माफिया र चिनियाँहरूको बीचमा, र समय सकिरहेको थियो।
  
  
  डन मारियो भित्र पसेको घाटबाट लामो झ्यालिङ शेडसम्म मेरो पेटको बाटोमा म क्रल भएँ। ढोकाको फ्रेम जोगाउन उभिएर मैले कुंडी तानेँ।
  
  
  यो बन्द भएको थिएन। म हतार-हतार अन्धकारमा पसेँ।
  
  
  टाढा, खोलाको छेउमा, मैले उज्यालो देखे। हातमा मेसिन गन लिएर म त्यतातिर लागेँ । म सबैभन्दा खराबको लागि तयार हुनुपर्छ। यदि म भाग्यमानी भएको भए, डन मारियोले मलाई याद गर्ने थिएनन्। मलाई आशा थियो कि मेरो लागि सबै काम हुनेछ।
  
  
  तल झुकेर, गोदाम र नदीलाई नदेखी जताततै झ्यालहरूसहित अफिसको बत्तीहरू नदेखेसम्म म हिँडिरहेँ। नदीको सम्पूर्ण चौडाइमा कार्यालय।
  
  
  डन मारियो आफ्नो डेस्कमा घुमेको कुर्सीमा बसे, "साराह चेम्बरलेन" लाई हेर्दै। केही टेलिफोनहरू र एल्डरमेनहरूको लोयडको दर्ताको प्रतिलिपि बाहेक, टेबल खाली थियो।
  
  
  आफैं गोदाममा बसेर र जहाजबाट आफूलाई लुकाएर, मैले ढोका खोलेर मेसिनगनको ब्यारेललाई औंल्याएँ। "धेरै शान्त, मारियो," मैले भने। ऊ हटेन । उसले जहाजको झ्यालबाट बाहिर हेरिरह्यो।
  
  
  "यो कार्टर हो," मैले भनें। "म चाहन्छु कि तपाईं खडा हुनुहोस् र जहाजलाई हेरेर झ्यालमा पर्दा तान्नुहोस्। त्यसपछि फेरि बस्नुहोस्। म तिमी सँग कुरा गर्न चाहन्छु। तपाईं पछाडि बस्दा आफ्नो अनुहार नजिकै आफ्नो हात राख्नुहोस्। मसँग तपाईंका चिनियाँ साथीहरूको बारेमा केही समाचारहरू छन् जुन मलाई लाग्छ तपाईं सुन्न चाहनुहुन्छ।
  
  
  "यो के हो कि तपाईले भन्नु भएको छ कि म सुन्न चाहन्छु, कार्टर," उनले भने।
  
  
  - मारियो, सुन्न तपाईलाई केही खर्च लाग्दैन। तर सुन्नुभएन भने घातक हुन सक्छ,’ मैले भनें। "तपाईंको सबै काम पछि, तपाईं 'राजा मरे, राजा लामो समयसम्म बाँच्नुहोस्' स्थितिमा अन्त्य गर्न चाहनुहुन्न, के तपाईं?"
  
  
  जवाफमा, मारियोले आफ्नो कुर्सी पछाडि धकेले, झ्यालमा गए र पर्दा ताने। म कोठामा गएँ र ऊ फेरि बस्दा उहाँसँग टक्कर भयो।
  
  
  "छिटो बोल" उसले भन्यो।
  
  
  "म के गर्न गइरहेको छु," मैले भनें। "तपाईंका साथीहरूले तपाईंलाई धोका दिए।"
  
  
  मारियो हाँस्यो। - अवश्य पनि, घोडचढी पनि आउँदैछ।
  
  
  "तपाईले पनि विश्वास गर्न सुरु गर्नु राम्रो हो," मैले भनें। "तपाईको सम्झौताको अंश पूरा भएको छैन। तपाईको साथी, कर्नल सिन, उसले तपाईलाई धोका दिए पछि स्वतन्त्रतामा भाग्न सक्षम हुनेछ कि छैन भन्ने मात्र प्रश्न रहन्छ।
  
  
  - ठीक छ, कार्टर, यी पजलहरू सोध्न बन्द गर्नुहोस्। यो कस्तो घोटाला हो?
  
  
  "हेरोइन"।
  
  
  "हेरोइन ठीक छ," डन मारियोले भने। "यो मलाई विश्वास गर्ने मानिसहरू द्वारा जाँच गरिएको थियो।"
  
  
  - के तपाईंले सबै कुरा जाँच गर्नुभयो?
  
  
  "पक्कै पनि होइन," उनले भने। "तर हामीले धेरै टनबाट नमूनाहरू लिएका छौं।"
  
  
  "त्यो राम्रो सामान थियो," मैले भने। "बाँकीलाई विष दिइएको छ।"
  
  
  "रोक्नुहोस्, कार्टर," उनले भने। "म हारेको होइन। तपाईंसँग यो कुरा उडाउने लाखौं मौका छ, र यसको मतलब तपाईंले मलाई पापको विरुद्धमा फर्काउनुहुनेछ। म यो खाने छैन।
  
  
  "तिमीलाई धोका दिएकोमा पापको विरुद्धमा फर्काउन म यहाँ छु। हेरोइन विषाक्त छ। यो साँच्चै रद्दीटोकरी हो। र सबैभन्दा फोहोर हरियो झोलामा छ।
  
  
  मारियोले आफ्नो ओठ पछार्यो। - तपाईंलाई थाहा छ, कार्टर। तपाईंले मलाई चासो दिन थाल्नुभयो। तपाईलाई यी हरियो झोला बारे कसरी थाहा छ?
  
  
  - जसरी मलाई निलो झोला र विषको बारेमा थाहा छ। यदि तपाईंसँग यो जहाजमा कुनै साथी थियो जसले चिनियाँ पनि बुझ्थे, तपाईंले यो थाहा पाउनुहुनेछ। यी वृद्ध चीनमा जन्मिएका हुन् ।
  
  
  "हामी कति चाँडो परीक्षण गर्न सक्छौं?" - मारियोले भने। - जहाजबाट यो अन्तिम रद्दी केही लिनुहोस्। हरियो झोला। हरियो झोलामा के छ त्यसले सबैभन्दा छिटो मार्छ।
  
  
  मारियोले एउटा फोनको जवाफ दियो। "भिटो," उनले भने। - मलाई एउटा हरियो झोला ल्याउनुहोस्। तुरुन्तै।'
  
  
  उसले फोन काट्यो र मलाई हेर्यो। - ठीक छ, कार्टर, तपाईंसँग मौका छ। पछाडि हट्नुहोस्। मेरो डेस्कको अगाडि एउटा ह्याच छ। एक मिनेट पछि यो खुल्छ र Vito माथि जान्छ। आफ्नो हतियार संग नर्भस नगर्नुहोस्। भिटोले मैले भनेजस्तै गर्नेछ। तपाईं पक्का हुन सक्नुहुन्छ कि उसले केहि गर्नेछैन।
  
  
  म मुनि एउटा गुञ्जायमान आवाज आयो र भुइँको केही भाग खसेको थियो, भिटोको फेर्रेट जस्तो अनुहार कोठामा हेरिरहेको थियो।
  
  
  "यो ठीक छ, भिटो," डन मारियोले भने। "त्यहाँ कुनै कठिनाइहरू छैनन्।"
  
  
  भिटो कोठामा चढ्यो र भुइँको बोर्ड फेरि सारियो। उसले हरियो झोला मारियोको डेस्कमा राख्यो।
  
  
  "हामीलाई गिनी पिग चाहिन्छ," उनले भने। "र मलाई लाग्छ कि म यसको लागि सही व्यक्तिलाई चिन्छु।" उसले फोन उठायो । कर्णेल सिन, "उनले भने। 'छिटो।' उहाँले पर्खनुभयो। फेरि बोल्दा उसको स्वर जरुरी भयो । - कर्नल जिङ? डन मारियो। सुन्नुहोस्। मेरो एक केटाको दुर्घटना भयो। तपाईंको ब्रीफकेस सहित डा. इनुरिसलाई पठाउनुहोस्। हामीलाई चाँडै चाहिन्छ।
  
  
  उनले कर्नल जिङलाई प्रश्न सोध्ने मौका नदिई फोन काटिदिए। मैले पर्दा एक इन्च पछाडि तानेर जहाजलाई हेरें। केही समय पछि, निरुत्साहित डा. इनुरिस ग्याङ्वेको छेउमा पुगे र घाटबाट तल हिंड्न थाले।
  
  
  "उहाँ आउँदै हुनुहुन्छ," मैले भनें।
  
  
  "उसलाई ल्याउनुहोस्, भिटो," डन मारियोले भने। भिटो कोठाबाट निस्कियो। "भिटोको बारेमा चिन्ता नगर्नुहोस्," डन मारियोले भने। "भिटो इमानदारीपूर्वक व्यवहार गर्दछ। तपाईले चिन्ता गर्नु पर्ने भनेको हेरोइन हो। तर कम्तिमा तपाईले स्वीकार गर्नुपर्छ कि म तपाईलाई मौका दिदैछु, कार्टर। लागुऔषध दुव्र्यसनी डाक्टर भन्दा गिनी पिगको रूपमा प्रयोग गर्ने को राम्रो?
  
  
  मैले पाइलाहरू सुने र उभिएँ जहाँ मैले सोचें कि डन मारियो र भिटोले केही गर्न खोजेमा म छोटो फटमा पाउँछु। ढोका बिस्तारै खुल्यो र डा. इनुरिस कोठामा पस्यो, भिटो उनको पछि पछि।
  
  
  मलाई उभिएको देखेर उसको आँखा छक्क परे । "कार्टर!"
  
  
  - यो सही छ, डाक्टर। तिम्रो पुरानो साथी। मैले मेसिनगनको ब्यारेल उसको चिनमुनि राखें।
  
  
  उसले सोध्यो। -"यसको मतलब के हो?"
  
  
  मैले हतियारको ब्यारेलले उसको हावाको पाइपमा हिर्काए। - चुप, डाक्टर।
  
  
  "डाक्टर," डन मारियोले भने। "कार्टर र म एक सानो शर्त बनाउन चाहन्छु। त्यो हिरोइनको कारण हो।
  
  
  म हतियार लिएर पछि हटें ।
  
  
  -यो हिरोइनलाई के भयो ? Inuris लाई सोध्यो। "यो नियमित हिरोइन मात्र हो।"
  
  
  "म भन्न चाहन्छु, डाक्टर," डन मारियोले भने। "तर कार्टर अन्यथा भन्छन्।" उनले आफूलाई विष दिएको बताए ।
  
  
  "उनको कुरा नसुन्नुहोस्," डा. इनुरिसले भने। - उहाँलाई यस बारे के थाहा छ?
  
  
  "उनी भन्छन् कि उसलाई पर्याप्त थाहा छ, डाक्टर।"
  
  
  - के तपाई उसलाई विश्वास गर्नुहुन्छ? Inuris लाई सोध्यो। - एजेन्ट एक्स?
  
  
  "उहाँले अहिलेसम्म मेरो चासो राख्नुभएको छ।"
  
  
  "कर्नल सिनले तपाईंलाई धोका दिनेछैन," डा. इनुरिसले भने।
  
  
  "ठीक छ, म कार्टरलाई भन्न खोज्दैछु," डन मारियोले भने। "र अझै पनि उसले मलाई विश्वस्त गराउन सफल भयो कि पछि पछुताउनु भन्दा पहिले पक्का हुनु राम्रो हो। त्यसैकारण हामीले तपाईंलाई यहाँ निम्तो गरेका छौं। किनभने मैले आफैलाई भनें, "मारियो," मैले भने, "यो हिरोइन राम्रो हो कि होइन भनेर निर्णय गर्ने सबैभन्दा राम्रो व्यक्ति को हो?" र त्यसपछि मैले आफैलाई जवाफ दिएँ: "ठीक छ, हाम्रो पुरानो साथी, डाक्टर लोथर इनुरिस, जो एक उत्कृष्ट वैज्ञानिक र एक समर्पित साथी बनेका अरू कोही होइन।" त्यसोभए, डाक्टर, म तपाईंलाई नि: शुल्क नमूना दिन्छु।
  
  
  "म यो चाहन्न," डा. इनुरिसले भने।
  
  
  - चाहनुहुन्न? - डन मारियोले भने। 'चाहनु हुन्न? के तपाईंले त्यो सुन्नुभयो, Vito? उनी भन्छन् कि उनी नि: शुल्क नमूना चाहँदैनन्।
  
  
  "उनी यति धनी हो?" - Vito भन्नुभयो। "मैले पहिले कहिल्यै नशाको दुर्व्यसनीलाई नि: शुल्क नमूना अस्वीकार गरेको देखेको छैन।"
  
  
  "मलाई लाग्छ कि उसले वास्तवमै केहि चाहन्छ, भिटो," डन मारियोले भने। - कुनै पनि लागूपदार्थ दुर्व्यसनी जस्तै। तर उहाँ धेरै विनम्र हुनुहुन्छ। तपाई मात्र विनम्र हुनुहुन्छ, होइन डाक्टर?
  
  
  इनुरिसको घृणित अनुहारमा पसिनाको थोपा देखा पर्‍यो। "म यो चाहन्न," उसले चिच्यायो।
  
  
  "ठीक छ, डाक्टर," डन मारियोले भने। "तपाईं यो शिष्टता संग धेरै टाढा जानुभयो।" उसले मेरो बेल्टबाट मेरो कपाल बाहिर निकाल्यो र हरियो झोलामा काट्यो। केही सेतो धुलो बाहिर निस्कियो।
  
  
  "ठिकै छ, डाक्टर, हामी यहाँ एउटा पार्टीमा जानेछौं।" हामीसँग मैनबत्तीहरू छैनन्, तर मसँग म्याचहरू छन् र, भिटो, मलाई लाग्छ कि तपाईंले डाक्टरको झोलामा हेर्नुभयो भने तपाईंले सिरिन्ज र सुईहरू पाउनुहुनेछ। रबरको नलीको टुक्रा र हामीलाई चाहिने केही अन्य चीजहरू भएमा म अचम्म मान्ने छैन।" भिटो अगाडि बढ्यो र डाक्टरको हातबाट झोला खोसे। डन मारियोले यसलाई खोले र यसको माध्यमबाट रमाउन थाले।
  
  
  "उनीहरूलाई यो गर्न नदिनुहोस्, कार्टर," डा. इनुरिसले बिन्ती गरे। - किन होइन, डाक्टर? मैले भने। "यसले कति हानि गर्न सक्छ म देख्दिन। यदि तपाइँ सत्य बोल्दै हुनुहुन्छ भने, त्यो हो।
  
  
  - कृपया, कार्टर। कृपया।'
  
  
  उसले मलाई हेरेन । सायद उसले मलाई हेर्न मन लाग्यो। तर उनले सकेनन् । डन मारियो र भिटो व्यस्त भएको टेबलबाट उसले आँखा हटाउन सकेन। अनि उसले बिन्ती गरिरह्यो। पन्क्चर भएको भित्री नलीबाट हावाजस्तै शब्दहरू निस्किए।
  
  
  "सुन, कार्टर। म तिमीलाई सुन दिन्छु। मेरो सेयर। तपाईं धनी हुन सक्नुहुन्छ। तपाईंले फेरि कहिल्यै काम गर्नुपर्दैन। धेरै पैसा। तपाईले AX बाट देख्नुहुने भन्दा धेरै। तपाईं कतै जान सक्नुहुन्छ। तपाईं धनी हुन सक्नुहुन्छ। मलाई यहाँबाट बचाउनुहोस्। तिमीले यो गर्न सक्छौ। मलाई थाहा छ तपाईं सक्नुहुन्छ। म तपाईंको लागि यो लायक बनाउनेछु। तिमीले पछुताउने छैनौ।'
  
  
  डन मारियो टेबलबाट उठे। भिटो हातमा पुरै सिरिन्ज लिएर उनको छेउमा उभियो।
  
  
  "म सहमत हुन सक्दिन, डाक्टर," मैले भने।
  
  
  "कसैले तपाईंलाई सुन्न सक्दैन, डाक्टर," मारियोले भने। "बाहिर धेरै कोलाहल छ। यो नल धेरै शोर छ।
  
  
  डाक्टर इनुरिस आफ्नो घुँडा टेक्यो। अनुहारबाट पसिना बग्यो । "यो नगर्नुहोस्," उसले बिन्ती गर्यो। 'त्यो नगर। म तपाईंलाई सोध्छु। मलाई यस्तो नगर ।
  
  
  मारियोले उनको अनुहारमा मुक्का हाने। "चुप बस, ए मूर्ख कुकुर," उसले भन्यो।
  
  
  उसले इनुरिसको दाहिने हात समात्यो र आफ्नो ज्याकेट र शर्टको बाहुला कुहिनोभन्दा माथि तान्यो। बटन शर्टबाट बाहिर आयो र टाँसियो। भिटो हातमा सिरिन्ज लिएर डाक्टरको अगाडि उभिए।
  
  
  डा. इनुरिस रुन थाले। डन मारियोले उसलाई फेरि हिर्काए। "तपाईं शान्त रहनु पर्छ, डाक्टर," डन मारियोले भने। 'उज्ज्वल पक्षमा हेर्नुहोस्। केहि मिनेटमा तपाईं आफ्नो सुखद यात्रामा हुनुहुनेछ ... वा मृत। जे होस्, तिम्रो समस्या समाप्त भयो, प्रिय।
  
  
  डाक्टरको आँखा डरले फराकिलो भयो ।
  
  
  "ठीक छ, भिटो," डन मारियोले भने।
  
  
  उसले इनुरिसलाई आफ्नो खुट्टामा हिर्काए र आफ्नो खाली, दागिएको हात फैलाए।
  
  
  Inuris मुक्त गर्न कोशिस गर्यो। उसले भिटोलाई लात हानेर हामफाल्यो।
  
  
  डन मारियोको अनुहार अँध्यारो भयो। "होइन," उसले रिसाए।
  
  
  लोथर इनुरिस अझै रिसाउँदै थिए। डन मारियोले एउटा हात आफ्नो घाँटीमा राखे र अर्कोले डाक्टरको फैलिएको हात समात्यो। "ठीक छ, भिटो," उनले भने, "यसलाई प्रयास गरौं।"
  
  
  अन्तिम प्रहारको लागि सानो तरवार लिएर बुलफाइटर जस्तै, भिटो छेउबाट सावधानीपूर्वक नजिक आयो। डाक्टर इनुरिसका आँखा रसाए । उसले "होइन, होइन, होइन" भन्न खोज्यो तर मुखबाट लामो, पीडादायी 'NNNNNN' बाहेक केही निस्किएन।
  
  
  भिटो अब उसको छेउमा थियो, उसको खाली हातमा सुई ल्याउँदै, र डोन मारियोले उसलाई मद्दत गरे, नस फेला पार्न आफ्नो हात अझै समातेर। सुईको टुप्पो छालामा पस्यो, र भिटोले पिस्टनलाई तल धकेले। डन मारियोले इनुरिसलाई मुक्त गरे। ऊ र भिटो पछि हटे। डाक्टर इनुरिस उठे। उसले आफ्नो शर्ट र ज्याकेटको आस्तीन तल तान्यो। "म अब जान्छु," उसले निसासिएको स्वरमा भन्यो, "तिमी मेरो साथ समाप्त भएपछि।"
  
  
  मैले मारियोको हात लुगरको लागि पुगेको देखेँ।
  
  
  डा. इनुरिस उसलाई हेरेर मुस्कुराए। "मलाई मेरो ब्रीफकेस चाहिन्छ," उसले भन्यो। उसले टेबुलतिर एक कदम अघि बढ्यो। दुई पाइला।
  
  
  मैले मेसिन गनलाई डोन मारियोमा औंल्याएँ।
  
  
  इनुरिसले मलाई हेरे । "धेरै नराम्रो, कार्टर," उनले भने। "तिमी धनी हुन सक्छौ।" उसको आँखामा अनौठो, काँचो देखिन्थ्यो । - तर तपाईंले सुन्नुभएन। माफ गर्नुहोस्, कार्टर। तर यो पुरानो भनाइको अर्थ के हो? आखिर को को हाँस्छ...
  
  
  हा हा हा..."
  
  
  अनि मुखबाट रगत बाहेक केही निस्किएन । यो उनको शर्ट तल बग्यो, सेतो कपडा दाग। उसले कौतुहलताका साथ डरलाग्दो बाढीलाई हेर्यो, मानौं यो अरू कसैको हो।
  
  
  एउटा ठूलो ऐंठनले उसको शरीर समातेर भुइँमा फ्याँकिदियो। रगत अझै बगिरहेको थियो, उनको घाँटीमा तरल माणिकको स्कार्फ बेरेर। डा. इनुरिस छक्क परे। उनको खुट्टा भुइँमा ठोकियो। त्यसपछि ऊ निश्चल पल्टियो ।
  
  
  "हे भगवान," भिटोले फुसफुसाए।
  
  
  
  अध्याय १९
  
  
  
  
  
  "ठीक छ, कार्टर," मारियोले भने। - तपाईं सहि देखिनुभयो। अब सहमतिमा जाऔं ।
  
  
  "तिमी र म युद्धविराम गर्नेछौं," मैले भनें। "कर्नल जिङ सुन लिएर भाग्न नपरोस् भनेर हामी मिलेर काम गर्नेछौं।" त्यस पछि, यो फेरि आफ्नो लागि हरेक मानिस हो।
  
  
  "पर्याप्त उचित सुनिन्छ," उनले भने।
  
  
  मारियोले आफ्नो एउटा फोन उठायो। "ट्याप बन्द गर्नुहोस्," उनले आदेश दिए।
  
  
  मैले झ्यालबाट बाहिर हेरे । क्रेन मेसिनको आवाज मलिन थाल्यो। जहाजभन्दा माथि, एउटा कन्टेनर ह्याचको माथि झुन्डिएको थियो।
  
  
  डन मारियो भिटोमा फर्किए। "तल जानुहोस्," उसले भन्यो। “केटाहरू ल्याउ। उनीहरूले सङ्कलन गर्न सक्ने सबै आतिशबाजीहरू ल्याउन भन्नुहोस्। हामीलाई यो चाहिन्छ। र थप डायनामाइट र पेट्रोल ल्याउनुहोस्।
  
  
  भिटो ह्याचबाट गायब भयो।
  
  
  "जबसम्म हामी एउटै पक्षमा छौं," मैले भने, "म मेरो बन्दुक फिर्ता चाहन्छु।"
  
  
  "अवश्य पनि," मारियोले भने। उसले आफ्नो बेल्टबाट लुगर र स्टिलेटो निकाल्यो।
  
  
  "तपाईको जेबमा यो सानो कुरा नबिर्सनुहोस्," मैले भने।
  
  
  उसले पियरेलाई बाहिर निकाल्यो। - "के पछि ग्यास बम, हैन?"
  
  
  "यस संग सावधान रहनुहोस्," मैले उसलाई भने।
  
  
  मारियो मुस्कुराए। "हामी सँगै काम गर्छौं, कार्टर।" उसले मलाई दियो र मैले खल्तीमा राखें।
  
  
  मारियोका मानिसहरू अफिस भरेर सिँढीहरू चढ्न थाले। हात उठाएर मारियोले मौन बस्न आह्वान गरे।
  
  
  "यो कार्टर हो। उहाँ हामीसँग काम गर्नुहुन्छ। त्यसोभए नर्भस नहुनुहोस्, चीजहरू थोरै गलत हुँदा तपाईं गल्ती गर्न चाहनुहुन्न। हामी यो जहाजमा चढिरहेका छौं। म उसको कारहरू उडाएको चाहन्छु, र म यो चाँडै होस् भन्ने चाहन्छु। यदि कोही चिनियाँले तपाईंलाई रोक्न चाहन्छ भने, उसलाई काट्नुहोस्। हामीलाई धोका दिइयो। जाऔं।'
  
  
  पुरुषहरू अफिसबाट दौडिए, लामो खलिहान हुँदै, घाटबाट निस्कने बाटोमा। त्यहाँ मारियो र म सहित जम्मा बीस जना थिए। राजकुमारले सबमेसिन गन लिए। "यो कुरा संग सावधान रहनुहोस्," मैले उसलाई चेतावनी दिए। "उनी पानीमा थिए।"
  
  
  "धन्यवाद," मारियोले भने। "म प्रयास गर्छु, र यदि यसले काम गरेन भने," उसले आफ्नो काख थोपा, "मसँग केहि बाँकी छ।"
  
  
  डकमा, मैले समयमै माथि हेरेँ कि पुलको रेलिङमा कर्नल जिङ देखा परे, हातमा मेगाफोन, उनको छेउमा कप्तान।
  
  
  - त्यहाँ के भइरहेको छ, मारियो? उसले करायो। "किन रोकियो क्रेन?"
  
  
  मारियोका पुरुषहरू मध्ये पहिलो गैंगप्लाङ्क तर्फ दगुरे।
  
  
  मारियोले आफ्नो मेसिन गन उठाए र क्रेन केबलमा छोटो फायरिङ गरे। नीलो धुवाँको एक पफ देखा पर्‍यो, र त्यसपछि एउटा टाउको केबल स्लिप भयो र भाँचियो। ठूलो कन्टेनर झुक्यो र सारा चेम्बरलेनको होल्डमा बहिरो गर्जनको साथ दुर्घटनाग्रस्त भयो। त्यहाँ मौनता थियो, त्यसपछि मैले चिच्याएको सुनें।
  
  
  कर्णेललाई अवस्था बुझाउन कसैको आवश्यकता थिएन। अर्को क्षण उसले फर्केर कप्तानलाई संकेत गर्यो, उसलाई व्हीलहाउस तिर दौडियो। उनले पुलको रेलिङमाथि झुकेर डेकमा रहेका आफ्ना मानिसहरूलाई आदेश दिए। चिनियाँहरू, बञ्चरो घुमाउँदै रेलिङतिर दौडिए। सारा चेम्बरलेनलाई घाटमा सुरक्षित गर्ने डोरीको बाक्लो बन्डलहरू काट्दा अक्षहरू चम्कन थालेपछि मैले धातुको स्प्लिन्टर देखेँ।
  
  
  मारियो र्‍याम्पको आधा बाटोमा रोकिए। उसले मेसिन गन उठायो । गोलीको असिनाले रेलिङ चर्यो, धातु र मासु च्यात्यो। पुरुषहरु चिच्याए र लडे...
  
  
  मैले लुगरलाई पुलमा निशाना बनाएर फायर गरें। कर्नेल जिङ ह्वीलहाउसको झ्यालको मुनिको स्टिललाई गोली चर्दै गर्दा हासोमा परे। फर्किएपछि उनको हातमा बन्दुक थियो । हामी डेकमा थियौं। "भिटो," मारियोले सास फेरे। "तपाईं र आधा पुरुषहरू कार्टरसँग जाँदै हुनुहुन्छ।" डायनामाइट लिनुहोस्। अरूहरू व्हीलहाउसमा आफ्नो बाटो बनाउँछन्।
  
  
  सानो फेर्रेटले टाउको हल्लायो। मारियो पहिले नै छोडिसकेको थियो र डेकमा आफ्नो मेसिन गन फायर गर्यो। मैले चिनियाँहरूले उसको टाउको समातेर रगतको कुहिरोमा खसेको देखें।
  
  
  र त्यसपछि मैले आफूलाई जहाज भित्र भेट्टाएँ, भिटो र मारियोका बाँकी मानिसहरूले मलाई सीढीहरू माथि पछ्याइरहेका थिए। तल, चिनियाँले एक घुँडा टेक्यो र आफ्नो राइफल उठायो। मेरो छेउमा एउटा शट बज्यो, र मैले शूटरले आफ्नो पेट समातेर अगाडि खसेको देखें।
  
  
  मेरो आँखाको कुनाबाट, मैले भिटोलाई मुस्कुराइरहेको देखें जब हामी डेक पछि डेकमा हतारिन्छौं। मैले हाम्रो पछाडि बन्दुकको आवाज सुनें र मारियोका एकजना मानिसले चिच्याई चिच्यायो र केबिनको सिढीको छेउबाट खसे।
  
  
  सुटिङ रोकियो । अब त्यहाँ फलामका पाइलाहरूमा खुट्टाको थोपा मात्र थियो, र अगाडी मैले इन्जिन कोठामा औंल्याएको तीरको चिन्ह देखे।
  
  
  हामी करिडोरमा थियौं। अगाडि एउटा धातुको ढोका खुल्यो र मेसिनगनको ब्यारेलले हामीलाई गोली हान्न थाल्यो। यो धेरै अग्लो र टाढा थियो, गोलीहरूले पर्खाल र छत खरोंच गर्यो। म भुइँमा ढुकुर भएँ र फेरि खुट्टामा उठें, हातमा लुगर। मैले एकपटक गोली हानेँ । चिच्याएर हतियारको ब्यारेल तल खस्यो । मैले थ्रेसहोल्ड माथि हेरे र आफूलाई सिढीको अर्को उडानबाट तल आउँदै गरेको लाशलाई हेरिरहेको पाएँ। गोली मेरो टाउकोमा सिट्टी बज्यो र वाटरटाइट बल्कहेडमा ठोक्कियो। मैले भिटो र पुरुषहरूलाई बस्न संकेत गरें। मैले इन्जिन कोठामा हेरेँ । ठूला पिस्टनहरू, पूर्ण चमकमा पालिश गरियो, बिस्तारै सार्न थाले। मैले वर्दीमा एक इन्जिनियरलाई देखेँ, रिसले इशारा गर्दै, र मानिसहरू आफ्नो पोस्टमा दौडिरहेका थिए।
  
  
  अर्को गोली मेरो टाउकोमा सिट्टी बज्यो। इन्जिन कोठाको अर्को छेउबाट, एक दर्जन राइफलहरू ढोकाबाट बाहिर आए, सीढीमा फैलिए र फायरिङ गरे।
  
  
  म ढोकाबाट टाढिएँ र गोली हानेपछि ढोका बन्द गरें। म भिटोतिर फर्केँ। "उनीहरूसँग बन्दुकको नाकामा प्रवेशद्वार छ।"
  
  
  'हामी के गर्दै छौ?' उसले सोध्यो।
  
  
  "मलाई डायनामाइटको छडी दिनुहोस्।"
  
  
  मैले मेरो प्रश्न पूरा गर्नु भन्दा पहिले मेरो हातमा थियो। मैले फ्यूज जलाए। "म यो ठूलो र्‍याम्प उडाउने प्रयास गर्नेछु," मैले भिटोलाई भनें। "जब यो चीज विस्फोट हुन्छ, सबैजना ढोकाबाट दौडनेछन्। छतमा बस्नुहोस्।
  
  
  इन्जिनहरू माथि उठ्दा हाम्रो तलको डेक हल्लाउन थाल्यो। यदि कर्नल सिन माथि फसेको थिएन र जहाजलाई केबलहरूबाट मुक्त गर्न व्यवस्थित भयो भने, सारा चेम्बरलेनले पहिले नै समुद्रमा राख्नुपर्ने थियो। मलाई आशा थियो कि डन मारियोले उसलाई रोक्नेछन्।
  
  
  म वाटरटाइट बल्कहेडको छेउमा उभिएँ र फ्यूज जलाए। त्यसपछि मैले ढोका खोलेर डायनामाइट ठूलो कोठामा फालें। मैले पछाडि तानेँ। धड्कनको आवाज सुनेर मैले फेरि ढोका खोलेँ । यो मृत्युको क्यालिडोस्कोप थियो: र्‍याम्प बिचमा च्यातिएको थियो, शूटरहरू, रगत बगिरहेका थिए, कुनै पनि चीजलाई समात्नको लागि समातेका थिए, र तिनीहरूको एंकर पोइन्टहरूबाट धातु च्यातिएपछि भाँचिएको थियो। हेर्न जारी राख्न समय थिएन। चित्कारले पुरा कथा बताइसकेको छ ।
  
  
  म उभिए, थ्रेसहोल्ड पार गरे र हतार-हतार सिँढीहरू ओर्लिए। नाविकले मेरो हात समात्यो र मैले लुगरको बटले उसको नाकमा हिर्काए। हड्डी फुटेको छ।
  
  
  चालकले नजिकै उभिएर बेल्टबाट पेस्तोल ताने । मैले उसलाई गोली हानेँ र उसको शर्ट मुनि, निलो ज्याकेट मुनिबाट रगत बगिरहेको देखेँ।
  
  
  मेरो पछाडि मैले थप शटहरू र चिच्याहटहरू सुनें। चिनियाँ मानिसले पर्खालको क्ल्याम्पबाट बन्चरो निकालेर मेरो अनुहारमा फर्कियो। मैले लुगरलाई उसको मुखमा ल्याएँ र ट्रिगर तानेपछि चम्किलो ब्लेड उसको टाउकोमा झुण्डियो। उनको टाउको गायब भयो र बञ्चरो खसे।
  
  
  एउटा गोली मेरो छेउबाट बाहिर निस्कियो, पाइप भत्कियो। मैले चालक दलका एक सदस्यले आफ्नो राइफललाई लक्षित गरेको देखेँ। मैले एक घुँडा टेकेर फायर गरें। ऊ चिच्याउदै फर्कियो । मेरो वरिपरि मैले गोलीहरूको नरकको स्ट्याकाटो र रिकोचेटिंग गोलीहरूको चिल्ला र सीटी सुनें। कहिले काँही चिच्याई, श्राप, गुर्राहट, गोलीको प्रहारले ढकढकिएको शरीरको असर। एउटा काटिएको टाउको मेरो छेउबाट घुम्यो। भिटोका एक जना पुरुष, बञ्चरोको शिकार। त्यसपछि सुटिङ रोकियो ।
  
  
  मैले वरपर हेरेँ। मैले Vito देखे। उसले आफ्नो हात छेउमा थिच्यो। उनको औंलाहरू बीच रगत बग्यो। उसले आफ्नो अर्को हात उठायो र विजय मा आफ्नो पिस्तौल हल्लायो। उसको अनुहार मुसाजस्तै मुस्कानमा फुट्यो। "रास्ता स्पष्ट छ," उनी चिच्याए।
  
  
  "ठीक छ," मैले भने। "डाइनामाइट तल राख्नुहोस् र यहाँबाट निस्कौं।"
  
  
  उनका विस्फोटक विज्ञहरूले गाडीमा डाइनामाइटको लाठी रोपिरहेका थिए।
  
  
  "म फ्यूज बत्ती दिन्छु," मैले भने। "बाँकी हामी सिँढीहरू र ढोका बाहिर पछाडि जान्छौं।"
  
  
  यसो गर्न पाएकोमा उनीहरू खुसी देखिन्थे। आफ्नो छेउमा घाउको कारण भिटो थोरै बायाँ तिर झुके, तर अरू मध्ये एकले उसलाई सीधा समात्यो।
  
  
  म फ्यूजहरूमा म्याचहरू समातेर एक प्याकेजबाट अर्को प्याकेजमा द्रुत रूपमा सरें। तिनीहरू क्रिसमस ताराहरू जस्तै हिसाउन थाले।
  
  
  यो हराउने समय हो। मैले ढोकातिर हेरेँ। भिटोले मलाई हेरे र मलाई हतार गर्न इशारा गरे। त्यसपछि मैले उसको पछाडि करिडोरमा गोली र चिच्याएको सुनें। भिटोको आँखा फराकिलो भयो । उसले आफ्नो पछाडि समात्यो र त्यसपछि दोब्बर भयो। अन्तत: सिँढीबाट तल ओर्लँदा उनी झन्डै मरेका थिए।
  
  
  इन्जिन कोठाको बत्ती निभ्यो। धातुको ढोका ढल्कियो । म फसेको थिएँ।
  
  
  पिचको अन्धकारमा फसेको, जलेको विक्सको पहेंलो आतिशबाजीले मात्र भाँचिएको। म वास्तवमा सारा चेम्बरलेनलाई रोक्नेछु। तर त्यो मैले गरेको अन्तिम कुरा हुनेछ।
  
  
  केही सेकेन्डमा, डाइनामाइटका यी पाँच प्याकेटहरूले कर्नल सिनको जहाजको सम्पूर्ण स्टर्नलाई उडाउनेछन्, यसलाई निक कार्टरको उडान कफिनमा परिणत गर्नेछ।
  
  
  
  अध्याय 20
  
  
  
  
  
  तर यदि मैले छिटो काम गरें भने होइन।
  
  
  म हतार हतार सिँढीबाट टाढा गए, पहिलो फ्यूजको लागि ढुकुर र यसलाई बाहिर ताने। यो समय विरुद्धको दौड थियो र मैले जितें। जब अन्तिम फ्यूज निशस्त्र भयो, सायद दस सेकेन्ड बितिसकेको थियो।
  
  
  मैले एक माच बालें, सीढीहरूमा फर्केर माथि गएँ। ढिलो होस् वा ढिलो, यदि कर्नल जिङले आफ्नो जहाज पाल्न चाहन्छ भने कसैले त्यो ढोकाबाट हिंड्नु पर्छ। र जब यो हुन्छ, म तयार थिएँ। मेरो हात मेरो खल्तीमा पर्‍यो र ग्यास बमको वरिपरि बन्द भयो।
  
  
  मलाई आशा थियो कि मैले धेरै समय पर्खनु पर्दैन। मैले पनि सोचेको थिइनँ यस्तो होला ।
  
  
  पापसँग समय थिएन, मानौं कि उनी डन मारियोसँग व्यस्त थिएनन्।
  
  
  तर एक पटक मैले मेरो मौका पाएपछि, म छिटो हुनुपर्थ्यो। मैले मिस गर्न सकिन। मलाई आशा थियो कि जो कोही बाहिर थिए, जो कोहीले सानो अभियानको नेतृत्व गरेका थिए जसले भिटो र उनको बाँकी फायरटिमलाई नष्ट गरेको थियो, धैर्यता गुमाउन थालेको थियो।
  
  
  यदि उसले ढोका ढल्काउनु अघि फ्युजहरू जलिरहेको देख्यो भने, उसले सायद विस्फोटको आशा गरिरहेको थियो र अहिले किन सुनेको छैन भनेर सोचेको थियो। यदि उसले तिनीहरूलाई देखेन भने, उसले सम्भवतः पुन: संगठित गरिरहेको थियो, इन्जिन कोठामा कुनै पनि जीवित आक्रमणकारीहरूलाई नष्ट गर्न आफ्ना मानिसहरूलाई तयार गर्दै।
  
  
  जे भए पनि, उसले तुरुन्तै कदम चाल्नुपर्थ्यो किनभने उसलाई थाहा थियो कि कर्नल जिङसँग धेरै समय बाँकी छैन। "सारा चेम्बरलेन" कहिँ पनि जाँदैन जबसम्म उनका मानिसहरूले इन्जिन कोठा नियन्त्रण गर्दैनन्।
  
  
  ढोका लामो लिभर द्वारा खोलिएको थियो - प्रत्येक छेउमा एक। कसैले पनि यसलाई भित्र नसाइकन बाहिर धकेल्न सक्दैन। यो मेरो पक्षमा थियो। म कुनै कुरामा अचम्म मान्ने छैन। मैले एक हातको औंलाहरू लिभरमा राखें, हरेक स्नायुलाई हलचलको अलिकति संकेतमा सचेत गराए। अर्कोतर्फ, मसँग पियरे थियो।
  
  
  त्यसपछि यो लगभग अचम्मको रूपमा आयो, यति चाँडै कि मैले लगभग मेरो लाभ गुमाए। उज्यालो उज्यालो आयो । पहिलो उज्यालोमा मैले पियरेलाई काकमा राखें। मैले करिडोरमा बम फ्याँकेँ र मेरो सम्पूर्ण शक्तिले ढोका बन्द गरें।
  
  
  मैले धमाधम विस्फोटको आवाज सुने, त्यसपछि अरू केही छैन। मलाई थाहा थियो कि अब मानिसहरू बाहिर करिडोरमा घाँटी समातेर मरिरहेका थिए। एक क्षणमा यो सबै समाप्त हुनेछ। कोही भाग्ने छैन। र एक वा दुई मिनेटमा यहाँबाट सुरक्षित रूपमा बाहिर निस्कन सम्भव हुनेछ। पियरेले चाँडै आफ्नो काम गरे र कुनै ट्रेस बिना गायब भयो।
  
  
  सीढीको माथिल्लो भागमा मैले मेरो घडी हेर्दै ढोकाको नब तल धकेलें। डेढ मिनेट पछि, मैले मेरो पकड ढिलो गरें र इन्जिन कोठामा फर्किएँ।
  
  
  यस पटक म कुनै पनि गल्ती हुन नदिने कटिबद्ध थिएँ। मैले फ्युजहरू जलाए, सीढीहरू माथि दौडे र ढोका खोलें। शवहरू करिडोरमा फालिएको थियो। मैले मेरो पछाडिको ढोका ढकढक्याएर सकेसम्म छिटो दौडें, म गएको हिसाब गर्दै। "21... बाईस..."
  
  
  चौबीस मा म डेक मा ढुकुर। त्यहाँ एक बहिरो विस्फोट भयो जसले सम्पूर्ण जहाजलाई हल्लायो। मेरो टाउको माथि बत्तीहरू चम्कियो र जहाज फेरि ठीक भयो। आफ्नो शक्ति जम्मा गर्दै, म धनुष तिर चढ्न थाले। मैले मारियोको बीचमा छोडें जहाँ उसले अगाडि बढिरहेको थियो। मलाई थाहा थिएन उसले यो कसरी गर्यो, तर यदि म धनुको नजिक पुग्न सक्थेँ भने, म चालक दलको पछाडि समाप्त हुने थिएँ। सायद उसले डाइभर्सन प्रयोग गर्न सक्छ।
  
  
  म सिँढी चढेँ र लामो कोरिडोरमा हतारिए। मलाई अलिकति निसास्सिएको महसुस भयो। त्यसपछि मैले अलिकति उकालो हिँडिरहेको महसुस गरें। सारा चेम्बरलेनको हल दुई टुक्रा भयो। जहाज डुब्न लागेको थियो । अहिले इन्जिन कोठामा पानी परिरहेको थियो ।
  
  
  कति टाढा दौडेको थाहा भएन, तर कोण बिस्तारै उकालो हुँदै गयो। मेरो अगाडि मैले सीढीको शीर्षमा एउटा ह्याच देखे। म सिँढी चढेँ र मेरो टाउको बाहिर टाँसें। म फर्केर डेकमा गएँ। मलाई कसैले देखेनन् ।
  
  
  यहाँ पनि सुटिङ चलिरहेको थियो । मैले ह्याचको पछाडिबाट तीनवटा चिनियाँ गोली हानेको देखें। मेरा औंलाहरू लुगरको वरिपरि बन्द भए। मैले ती प्रत्येकलाई एक पटक गोली हानें।
  
  
  डेकको मेरो छेउमा यो अहिले शान्त थियो। स्वचालित आगोको फ्ल्याश अझै पनि जहाजहरू बीच देखिन्थ्यो।
  
  
  तल झुकेर, म मारियोका मान्छेहरूतिर दगुरेँ। मैले याद गरें कि तिनीहरूले लाइफबोटलाई ढालको रूपमा प्रयोग गरिरहेका थिए। मारियो र अन्य दुई जना मात्र बाँकी थिए। जसमध्ये एक जना घाइते पनि भएका छन् ।
  
  
  म तिनीहरूको छेउमा डुब्एँ। मैले सोधे । - 'तिमीलाई कस्तो छ?'
  
  
  मारियोले पुलतर्फ गोली हाने। उसले काँध उठायो। "मैले धेरै मानिसहरू गुमाएँ," उनले भने। "कर्णेल अझै पनि कप्तान संग छ।"
  
  
  "भिटो र अरू मरेका छन्," मैले तिनीहरूलाई भनें। "तर इन्जिन कोठा उडेको छ।"
  
  
  "हो," मारियोले भने। “हामीले विस्फोटको आवाज सुन्यौं। राम्रो काम। तर म आफैं कर्णेलसँग सम्झौता नगरेसम्म आराम गर्दिन।
  
  
  - किन यो मलाई छोड्नुहुन्न, मारियो?
  
  
  "होइन," उसले भन्यो। – यो व्यक्तिगत कुरा हो । दण्डहीनताको साथ मलाई कसैले धोका दिदैन।"
  
  
  गोलीहरू लाइफबोटको हलमा लागे।
  
  
  "यहाँ बसेर कुनै फाइदा छैन," उनले भने। - तपाई कुनै कुरामा सहमत हुनुहुन्न। म माथि उहाँहरूकहाँ जान्छु। मलाई ती ग्यास क्यानहरू मध्ये एउटा दिनुहोस्।
  
  
  'तिमी के गर्न जाँदैछौ?'
  
  
  "हामी आक्रमणमा जाँदैछौं," उनले भने। - हामी पुल मुनि ती सीढीहरू साथ जानेछौं। हामी उहाँबाट कठिन कोणमा छौं, तर यहाँ बस्नुको कुनै अर्थ छैन।
  
  
  "म तिमीसँगै जान्छु," मैले भने।
  
  
  - तपाईं के चाहनुहुन्छ, कार्टर। अहिले मेरो आफ्नै व्यवसाय छ । जाऔं, केटाहरू।
  
  
  तिनीहरू लाइफबोटको दुबै छेउबाट हाम फाले। पुलबाट गोली चल्यो। घाइते मानिसको घुँडा दोहोरो बाङ्गियो र ऊ रेलिङमुनि डेकसँगै चिप्लियो। घाटमा ढल्न अघि उनी एक पटक चिच्याए।
  
  
  मैले रियर गार्ड बनाएको छु। गोलीहरू हाम्रो वरपरको डेकमा परे, तर अब हामी तीनजना सिँढीहरूमा थियौं। मारियो सही थियो। कर्नेल सिन र कप्तानको आगोको खराब कोण थियो। हामीमाथि गोली चल्यो । एउटा मेसिन गन उड्यो र गर्जनको साथ डेकमा खस्यो। यसको मतलब उनीहरूसँग गोला बारुद सकिएको थियो। मारियोले पेट्रोलको क्यान खोल्यो। जब उहाँ सिढीको माथि पुग्नुभयो, सिन र कप्तान ह्वीलहाउसको ढोकाबाट बाहिर निस्के। अन्तिम शट मारियोको साथीलाई लाग्यो। उसले आफ्नो पेट समात्यो र दोब्बर भयो। अब पुलमा हामी दुई मात्र थियौं, कर्नल सिन र व्हीलहाउसमा क्याप्टेन। मारियो मलाई देखेर मुस्कुराए जब हामी आगोको रेखामुनि पुगेका थियौं।
  
  
  "मैले देखेको कुरा तिमीले देख्यौ?"
  
  
  उसले ह्वीलहाउसका झ्यालहरूमा बाङ्गो औंला देखायो। गोलीले उनको भित्री प्वाल च्यात्यो। मारियोले आफ्नो औंला ग्यासको क्यानमा देखायो र मुस्कुरायो। त्यसपछि उसले त्यसलाई उठायो र प्वालबाट पेट्रोल खन्याउन थाल्यो।
  
  
  झ्यालबाट ढोका खुल्यो । मैले कप्तानले मारियोलाई लक्ष्य गरेको देखें। मैले ढोकाबाट असुरक्षित निधार र आँखामा गोली हानें। तिनीहरू रातो धुवाँमा हराए, र कप्तानको शरीर पुलमा चिप्लियो।
  
  
  जब मैले मारियोलाई फर्केर हेरे, ऊ उठ्यो र झ्याल बाहिर एक म्याच फ्याँक्यो।
  
  
  त्यसपछि कर्णेल सिनले उनलाई गोली हाने।
  
  
  ऊ अलि ढिला भयो । खेल ह्वीलहाउसमा पुग्यो। त्यहाँ एक गर्जन भयो, र त्यसपछि पूरै क्याबिनमा आगो लाग्यो।
  
  
  मारियो अझै अनुहारमा मुस्कान लिएर उभिरहेको थियो।
  
  
  उसले मलाई हेर्यो र मलाई थम्ब्स अप दियो। "हे कार्टर, के तपाईलाई लाग्छ कि म अब अंकल सैमसँग छु?"
  
  
  त्यसपछि ऊ उठेर आफ्नो छेउमा पल्टियो। म उसको नजिक गएँ र उसको नाडी महसुस गरें। थप पल्स थिएन। भाँचिएका झ्यालहरूबाट आगोका जिब्रोहरू चुहिन थाले र साराह चेम्बरलेनको भेषमा रहेको पिलिंग पेन्टमा क्रल गर्न थाले।
  
  
  यो छोड्ने समय हो। म सिँढी चढेँ । गोली धातुबाट निस्कियो। मैले फर्केर लुगरमा ट्रिगर तानेँ। गोली शून्यमा लाग्यो।
  
  
  म कर्नल सिनको कालो अनुहार हेर्दै उभिए। उसको छाला ममीको जस्तै पोलेको थियो र चाउरी परेको थियो। उसको दाँत मलाई निर्दयी ढंगले काटे। हातको अलिकति हल्लाउँदै उसले पेस्तोल उठायो ।
  
  
  उसले ट्रिगर तान्दा म पहिले नै ट्रान्समा थिएँ। स्टिलेटो मेरो हातमा पहिले नै थियो, र मैले यसलाई पेटमा डुबाइदिएँ। खाली कोठामा हथौडा प्रहार भएको सुनेपछि रोकिन धेरै ढिलो भइसकेको थियो । चक्कु भित्र पस्यो । कर्नेल जिङले श्वास फेरे।
  
  
  मैले चक्कु झिकें। उसको अनुहार र कपालको वरिपरि आगोको गोला ह्वीलहाउसबाट बाहिर निस्किएपछि ऊ पछाडि हट्यो।
  
  
  रेलिङबाट ठक्कर खाँदा र त्यसमाथि खस्दा उहाँ मरिसक्नुभएको थियो भन्ने मेरो अनुमान छ । उनको मस्तिष्क तलको डेकमा चकनाचुर हुँदा उनी निश्चित रूपमा मरेका थिए। पुलको छेउमा आगोको ज्वाला फैलिन थाल्यो । म सिढीबाट ओर्लिए ।
  
  
  घाटमा पुग्दा म सुन्न र शारीरिक रूपमा थकित थिएँ। सायरनहरू नजिक आउँदै गरेको विलाप मेरो चेतनामा पस्यो, र मेरो पछाडिको एक अन्तिम नजरले मलाई भन्यो कि यो नराम्रो सपना थिएन। पहिलो फायर ट्रक पहिले नै रोकिएको छ। तिनीहरूका बत्तीहरू जहाजको पुलको चम्किलो, चम्किलो चमकको तुलनामा बेहोस प्रकाश थिए।
  
  
  अगाडी, घाटको छेउमा, मैले झुर्रिएको ट्वीड सूट लगाएको एउटा छोटो मानिसलाई सिगार चुस्दै गरेको देखेँ।
  
  
  म उसको नजिक गएँ। उनले हात उठाएर अभिवादन गरे । "ठीक छ, निकोलस," उसले भन्यो। 'तिमी? यहाँ? मैले तिमीलाई छुट्टीमा पठाएको सोचें।
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  
  
  अफिसको गन्ध उस्तै थियो: चुरोटको धुवाँ र पुरानो ट्वीड। डेभिड हक टेबलमा बसे र अस्वीकृतिमा टाउको हल्लाए।
  
  
  "धेरै लापरवाह, निकोलस," उनले भने। "धेरै आकस्मिक।"
  
  
  "मलाई डर छ कि यो परिस्थितिमा मैले गर्न सक्ने सबै भन्दा राम्रो थियो," मैले भने। "सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा कर्नल सिनलाई सुनको साथ यात्रा गर्नबाट रोक्नु थियो। एकपटक ऊ खुला समुद्रमा पुगेपछि, चीजहरू अलि बढी जटिल हुन सक्छ। र सुन हराएको बारेमा अफवाहहरू फैलिनेछ।
  
  
  हकले आफ्नो चुरोटबाट तान्यो। "हामीले यसलाई कोपिलामा चुस्न सफल भयौं," उनले भने। "हिजो तपाईं निद्रामा समात्दै हुनुहुन्थ्यो, सरकारले प्रभावशाली व्यापार सन्तुलन तथ्याङ्क जारी गर्‍यो, आगामी वर्षको लागि अर्थतन्त्रमा सुधार हुने भविष्यवाणी गर्‍यो र सुनको आधिकारिक मूल्य बढाउने दृढ अस्वीकारलाई पुन: पुष्टि गर्‍यो। फलस्वरूप, सुनको मूल्य जुरिच, पेरिस र लन्डनको स्वतन्त्र बजारमा घट्यो; र अन्य मुद्राहरूको तुलनामा डलरले महिनाहरूमा सबैभन्दा राम्रो दिनको मजा लिइरहेको छ। र मलाई विश्वास छ कि कर्नेल सिनको बरु हिंसक मृत्यु पहिले नै ती मानिसहरूमा पुगेको छ जो "सारा चेम्बरलेन" बाट संकेतको लागि पर्खिरहेका थिए। '
  
  
  "ठीक छ," मैले भनें। चीजहरू राम्रो हुँदै गएको देखिन्छ।
  
  
  "अझै सफा गर्न धेरै छ," हकले भने। "वाशिंगटनका अधिकारीहरूले मलाई अत्यन्तै सहयोगी भएको बताउन पाउँदा म खुसी छु। फायर सर्भिसले जहाजमा रहेको आगोलाई कम्तीमा निभाएको थियो। मारियो र उनको परिवारलाई हेरोइन फेला पारेपछि पुलिस खुसी भयो। उसको त्यहाँ राम्रो रकम थियो, त्यो घाट मुनि, नदीको मुनि पूरै गोदाम। हकले ताजा चुरोटमा म्याच छोयो। "डन मारियोसँग स्थिति स्पष्ट गरिसकेपछि, पुलिसले हाम्रो कुनै पनि अनुरोधलाई सन्तुष्ट पार्न मात्र खुशी थियो। जहाजको वरिपरि असाधारण रूपमा कडा तर अबाधित सुरक्षा छ। भल्टमा सुन फिर्ता गर्न ट्रेजरी अधिकारीहरू र उच्च सैन्य गुप्तचर अधिकारीहरू संलग्न छन्। फेडरल रिजर्व भल्टसँग सम्बन्धित सबै गार्डहरू र यसको सुरक्षासँग सम्बन्धित सबै अधिकारीहरूलाई हिरासतमा लिइएको छ। चीजहरू खाली गर्न हामीलाई हप्ताको धेरैजसो समय लाग्न सक्छ, तर हप्ताको अन्त्यमा हामी सुन फिर्ता भल्टमा आउने र नक्कली सुन बाहिर फ्याँकिने आशा गर्छौं। बरामद हेरोइन नष्ट गरिएको छ।
  
  
  - तपाईंले भन्नुभयो कि भण्डारण सुविधाको सुरक्षामा भाग लिने सबैलाई हिरासतमा लिइयो? मैले भने। हकले जवाफ दिनु अघि आफ्नो चुरोटबाट तान्यो। "ठीक छ," उसले भन्यो। 'साँच्चै होइन। एक व्यक्ति बाहेक।
  
  
  - फिलिप डन?
  
  
  हकले टाउको हल्लायो। "मैले हिजो उनकी छोरीलाई देखेँ," उनले भने। "जब उनले मलाई अघिल्लो रात फोन गरे, उनले मलाई कहाँ भेट्टाउने भनेर बताइन्। त्यसैले जब घाटमा सबै शान्त थियो, म उनलाई भेट्न गएँ। हामी धेरै बेर कुरा गर्यौं। उनले मलाई भनिन् कि तपाईंले उनलाई धेरै मद्दत गर्नुभयो, निक। र मैले उनलाई भने कि उनले हामीलाई धेरै मद्दत गरे। किनभने जे भए पनि, यदि जहाजमा तपाईलाई केहि भएको थियो र उनले फोन नगरेको भए, मलाई थाहा छैन यो देश आज कस्तो अवस्थामा हुन्थ्यो। केही चुरोटको खरानी उसको भेस्टमा खस्यो । उसले ध्यान दिएको देखिएन ।
  
  
  - र उनको बुबा?
  
  
  बाजले नीलो धुवाँ निस्क्यो र चुरोटलाई एशट्रेमा राख्यो। "फिलिप डोने मरेको छ," उनले भने। - केटीले मलाई भनिन्। उनीहरु घर फर्किएको केही समयमै उनको मृत्यु भयो । मलाई लाग्छ कि यो जहाजको परीक्षण र कष्टहरूले उसलाई हारेको थियो। उनले मलाई उनीहरू घर आउँदै गरेको बताइन् र उनी खुसी देखिन्थे। आफुलाई धोएर बैठक कोठाको कुर्सीमा बसे । उसले शेरीको गिलास मागे र उसलाई के भयो भनेर सम्पूर्ण कथा बताउन भन्यो। उहाँ तपाईबाट धेरै प्रभावित हुनुहुन्थ्यो, निक। उनले भने कि त्यहाँ एक पुरानो चिनियाँ...
  
  
  "हो," मैले भनें।
  
  
  "हो, त्यही नै भनियो," हकले भने। "ठीक छ, उनले भनिन् कि उनको बुबाले सोच्नुभयो कि यो जीले तपाइँको प्रशंसा गर्नेछ। कि तपाईं कुनै प्रकारको जादूगर हुनुहुन्थ्यो। एक मानिस जसले केहि राम्रा जादुई चीजहरूमा उत्कृष्ट बनायो। त्यसपछि उनी आफ्नो कुर्सीमा फर्किए र आफ्नी छोरीको प्रशंसा गरे। उनले मलाई भने कि उनले आफ्नो गिलास उठाए र टोस्ट बनाए। "जीवनको जादूको बारेमा।" त्यसपछि उसले एक चुस्की लियो, गिलास तल राख्यो र आँखा बन्द गर्यो। पेनीले भनिन् कि उनलाई थाहा थियो कि उनी मरे।
  
  
  "माफ गर्नुहोस्," मैले भने। "उहाँले धेरै समस्या ल्याउनुभयो, तर मनमा ऊ खराब व्यक्ति थिएन। उसको गल्ती थियो कि उसलाई छोरी बाहेक अरु कुराको वास्ता थिएन ।
  
  
  "उनीलाई आज बिहान गाडिएको थियो," हकले भने। 'सबै ठीक छ। केटीले पनि यस्तै सोच्छ । यदि उहाँ जीवित हुनुहुन्थ्यो भने, हामीले उहाँलाई चार्ज गर्नुपर्थ्यो। उसले आफ्नो बाँकी जीवन जेलमा बिताउने थियो।"
  
  
  "म यसमा शर्त गर्दिन," मैले भने।
  
  
  हक नराम्ररी मुस्कुरायो। "ठीक छ, उसको प्रतिभा थाहा पाएर, म उसलाई पनि शर्त गर्दिन," उनले भने। “तर आफ्नी छोरीले राम्रो गरिरहेकी छिन् भन्ने थाहा पाएर सायद उसलाई धेरै समस्या हुने थिएन। यसबाहेक, उनले आफ्नो गल्ती सच्याउन सक्दो प्रयास गरे। उनले नयाँ भल्ट सुरक्षा प्रणालीको लागि रेखाचित्रहरूको पूर्ण सेट छोडे। अन्तमा उनले लेखे कि उनले अझै पनि यसलाई तोड्ने बाटो फेला पारेका छैनन्।"
  
  
  "त्यसोभए यो सबै समाप्त भयो," मैले भने। "सबै खुकुलो छेउहरू फेरि बाँधिएको देखिन्छ। डा. इनुरिस, कर्नल सिन, डन मारियो, फिलिप डन: सबै मरेका छन्। सुनको तिजोरी र हेरोइन बरामद गरिएको छ ।
  
  
  "देश फेरि सुरक्षित छ," हकले भने। "कम्तीमा अहिलेको लागि।" उसले आफ्नो चुरोटबाट लामो तान्यो। "र अझै, निकोलस, यो कुनै प्रकारको लापरवाह थियो।" त्यसपछि उसले मुस्कुरायो र मेरो हात समात्यो। "फेरि," उनले भने, "मेरो कृतज्ञता र एक प्रतिष्ठित निर्वाचित अधिकारीको कृतज्ञता।"
  
  
  "धन्यवाद," मैले भनें।
  
  
  "हामी कृतज्ञ छौं," हकले भने। "ठीक छ, निक, मलाई लाग्छ तपाईं छुट्टीको योग्य हुनुहुन्छ।"
  
  
  "केवल एक मिनेट," मैले भने।
  
  
  हकले मौनताको लागि आफ्नो हात उठायो। - होइन, यस पटक म गम्भीर छु। तपाईं यसको योग्य हुनुहुन्छ। केहि समयको लागि। जहाँ मन लाग्छ जाउ ।
  
  
  'मलाई विश्वास लागेन।'
  
  
  'प्रयास गर्नुहोस्।'
  
  
  "सायद," मैले कार्यालय छोड्ने तयारी गर्दै भनें।
  
  
  "ओह," हकले भने। 'एक सेकेन्ड पर्ख। मैले केहि बिर्सें। ऊ आफ्नो डेस्कतिर पुग्यो । "केटीले मलाई यो तपाईलाई दिन भन्यो। उनले भनेकी थिइन् कि उनको बुबाले तपाईलाई चाहानुहुन्छ। उसले खैरो कागजमा बेरिएको आयताकार प्याकेज उठायो र तारले बाँध्यो।
  
  
  म फेरि बसे र प्याक खोलें। जी बक्स। " केटीले अर्को कुरा भनिन् । - मलाई हेर्न दिनुहोस्, त्यो फेरि के थियो? उनको अर्को जोक । "मलाई नभन्नुस कि तिम्रो स्मरणशक्तिले तिमीलाई असफल बनाइरहेको छ।" उनको सन्देशमा यस्तो थियो: "मिस्टर कार्टरलाई भन्नुहोस्, म तपाईलाई पाँच फ्रान्क शर्त दिन्छु उसले यो कुरा कसरी खोल्ने भनेर याद गर्नेछैन।"
  
  
  प्यान्थर र बिजर थिचेर म मुस्कुराए। बक्सको ढक्कन उड्यो।
  
  
  भित्र, मैले उडान नम्बर र समय अनुसार परिक्रमा गरेको विमान प्रस्थान समयको सूची देखे। हकले भित्र के थियो देख्नु अघि मैले तुरुन्तै ढक्कन बन्द गरें। म घडी हेरे र उभिएँ। - ठीक छ, म जान्छु। हक पनि उठ्यो र फेरि मेरो हात मिलायो। "ओह, निकोलस," उसले भन्यो। "हामीले तपाईंलाई भेट्टाउन सक्ने सन्देश छोड्न निश्चित हुनुहोस्।"
  
  
  "अवश्य पनि," मैले भनें। 'सजिलै। तपाईंले मलाई हङकङमा फेला पार्न सक्नुहुन्छ। प्रायद्वीप होटल कोसिस गर्नुहोस्।
  
  
  मैले उसलाई हात हल्लाएँ र हतार-हतार ढोकातिर लागें। ऊ त्यहाँ उभिएर मुस्कुराइरहेको चेशायर बिरालोले चुरोट पिएझैँ मुस्कुराउँदै थियो।
  
  
  रिभिएरा माथिको पहाडहरूमा अग्लो, सडकको छेउमा एउटा सानो सहरमा पर्खालले घेरिएको सराय छ। भित्र भएकाले बाहिर सबै कुरा देख्न सक्छन्। तर बाहिरका मानिसले भित्र देख्न सक्दैनन्। यो संसारलाई बन्द गर्ने ठाउँ हो।
  
  
  पछाडिको पर्खालबाट सुन्तलाको बगैंचा र दाखबारीहरूको मनमोहक परिदृश्य छ, टाढाको चम्किलो भूमध्यसागरमा ओर्लिएको। भित्ताहरू भित्र धेरै रूखहरू र फूलहरू र चम्किलो रंगका चराहरू भएका बगैंचाहरू छन्। दिनको समयमा, पुरानो ढुङ्गाको पर्खालहरूमा घाम चम्कन्छ, र पोखरीको नीलो पानीले शरीरलाई निम्तो दिन्छ।
  
  
  साँझमा, मैनबत्तीको उज्यालोले चिसो, ताराले भरिएको आकाशमुनि हल्का चम्किलो आत्मीयतामा टेबुलहरूलाई नुहाउँछ।
  
  
  अन्यथा तपाईंसँग साँझ र अर्को दिनको बीचमा अझै समय छ ...
  
  
  चन्द्रमाको उज्यालो कोठामा बाढी आयो, उनको अनुहार चाँदीको चमकले नुहाएको थियो। उनी ओछ्यानमा सुतिन्, उनको छाला नरम र ओसिलो, मेरो विरुद्धमा थिचियो।
  
  
  - त्यहाँ शैम्पेन छ?
  
  
  उसले मुस्कुराउदै टाउको हल्लाई । "हावा पहिले नै मादक छ।" ऊ मेरो नजिक झुक्यो: "निक?"
  
  
  उसले मेरो काँधमा टाउको राख्यो। उसको कपालको मिठो सुगन्ध मैले भित्र प¥यो । 'के?'
  
  
  'कुनै फरक पर्दैन।'
  
  
  "होइन, मैले भनें। 'जानुहोस्। तिमी के भन्न लागेका थियौ?' उसको हात मेरो तिघ्रामा फिसियो।' केही फरक पर्दैन।'
  
  
  "ठीक छ," मैले भने।
  
  
  - म मात्र सोचिरहेको थिएँ ...
  
  
  'के?'
  
  
  "यो मूर्ख छ"। उनको हात साँच्चै धेरै प्रतिभाशाली र कुशल थियो।
  
  
  "केही छैन," मैले भनें। "यसले कुनै फरक पर्दैन कि यो मूर्ख हो।"
  
  
  "ठीक छ, त्यो मूर्ख छ।
  
  
  "ठीक छ, यदि यसले तपाईंलाई अप्ठ्यारो पार्छ भने, तपाइँ तुरुन्तै भन्न सक्नुहुन्छ," मैले भने।
  
  
  ऊ एक क्षणको लागि पानामुनि डुब्यो। उनलाई त्यहाँ के गर्ने भन्ने पनि राम्रै आइडिया थियो ।
  
  
  एकैचोटि शरारती, टाउको दुखाइ र घाँटी हान्दै उनी फेरि पाना मुनिबाट बाहिर निस्किन्। हात फेरि व्यस्त भयो।
  
  
  "होइन," उनले भनिन्। "मैले वास्तवमै सोध्नु हुँदैन।"
  
  
  "कृपया," मैले भनें। 'मात्र सोध्नुहोस्। मलाई खुसी पार्न।
  
  
  उनको हात अहिले धेरै व्यस्त थियो। - तपाईलाई मन लाग्दैन?
  
  
  "होइन, मैले भनें।" "म पक्का छु कि मलाई कुनै आपत्ति छैन।"
  
  
  'तिमी पक्का छौ?'
  
  
  "बिल्कुल, बिल्कुल पक्का।"
  
  
  - के म तिमीलाई दुईवटा प्रश्न सोध्न सक्छु?
  
  
  "मलाई तीन, पाँच, सय प्रश्न सोध्नुहोस्।"
  
  
  "यो यहाँ सुन्दर छ, हैन, निक?"
  
  
  - यो तपाइँको प्रश्न मध्ये एक हो?
  
  
  "होइन," उसले मेरो ओठमा ओठ थिचेर भनि। "म तपाईंलाई धन्यवाद दिन चाहन्छु।"
  
  
  - र यी प्रश्नहरू?
  
  
  "ठीक छ," उनले भनिन्। "पहिलो प्रश्न: के तपाईले मलाई तिर्नुपर्ने पाँच फ्रान्क फिर्ता गर्नुहुन्छ?"
  
  
  जवाफमा, म नाइटस्ट्यान्डमा पुगें र उनको वालेटबाट उनको पाँच फ्रान्क नोट निकाले। मैले उसलाई दिएँ।
  
  
  - दोस्रो प्रश्न?
  
  
  “अहिले मानिसहरू भन्छन् म धेरै सुन्दर छु। र अझै पनि मानिसहरू सधैं भन्छन् कि सुन्दरता बाहिरी भन्दा बाहिर जाँदैन। निक, यदि म सुन्दर छु भने, के मेरो सुन्दरता बाहिरबाट मात्र छ?
  
  
  कुनै शब्द आवश्यक थिएन। जवाफमा, मैले उनको शरीरमा भेटें।
  
  
  ****
  
  
  
  पुस्तकको बारेमा:
  
  
  निक कार्टरले निकोल कारालाई फ्रान्सेली रिभिएराको क्यासिनोमा देखे। तर... निकोल अब त्यहाँ थिएन। केही वर्षअघि उनको कार दुर्घटनामा मृत्यु भएको थियो ।
  
  
  त्यसोभए मृत बालिकाको अनुहार बोकेकी यी महिला को हुन् ? कार्टरको काम पत्ता लगाउनु थियो।
  
  
  तर धेरै मानिसहरूले विश्वास गरे कि उनको डरलाग्दो परिवेश लाखौं डलरको लायक थियो। यसैबीच, कसैले फ्रान्सको विलासी समुद्र तटबाट न्यूयोर्कको "दुगन्धित" वाटरफ्रन्टसम्म फैलिएको जासूस प्लट मार्फत विश्वको सुन भण्डारको महत्त्वपूर्ण भाग लिइरहेको छ ...
  
  
  पेनी डाउनले यस संदिग्ध मामलामा कस्तो प्रेरणादायी भूमिका खेल्छ?
  
  
  
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"