Shklovsky Lev : другие произведения.

21-30 Kolekto de krimaj rakontoj pri Nick Carter

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  Ŝklovskij Lev
  
  21-30 Kolekto de krimaj rakontoj pri Nick Carter
  
  
  
  
  
  
  21. Misio al Venecio
  
  
  22. Duobla Identeco Duobla Identeco
  
  
  23. La Diablo kajuto
  
  
  24. La Ĉina Pagisto
  
  
  25. Sep Kontraux Grekio
  
  
  26. Korea Tigro Korea Tigro
  
  
  27. Tasko: Israelo Tasko: Israelo
  
  
  28. La Ruĝa Gvardio
  
  
  29. Malpura kvin The Filthy Five
  
  
  30. La Brila Blua Morto
  
  
  
  Carter Nick
  Misio al Venecio
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Misio al Venecio
  
  
  
  tradukite de Lev Ŝklovskij memore al sia forpasinta filo Antono
  
  
  
  Originala titolo: Misio al Venecio
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  ROMA, februaro. (Reuters) - Usona ĵetbombisto, kiu supozeble portas atombombon, malaperis en la norda Adriatiko ĉi-vespere. La aviadilo estis dum rutina flugo de bazo en suda Aŭstrio al alia bazo en Hispanio. La lasta kontakto de la aŭto estis kun civila radiostacio en Triesto. Estis simpla demando pri la vetero. Kiom oni scias, ne estas ĉeestintoj de la aviadila kraŝo. Oficialuloj de la usona aerarmeo surtere rifuzis komenti krom diri, ke se la veturilo havus atombombon surŝipe, ĝi ne estus ŝarĝita...
  
  
  
  Estis malvarme en Parizo. Neĝo falis pigre en flokoj ekster la luksa Hotelo Crillon, sed Nick Carter ne rimarkis la neĝon; la silkaj kurtenoj en lia ĉambro estis tiritaj, kaj li kisis Georgette. Ĉi tio estis, Killmaster pensis dum ŝiaj varmaj, malsekaj lipoj premis lin kaj ŝia akra langeto incitetis lin, bonega maniero komenci novan tagon. Georgette Duclos estis rava seksmaŝino. Vi premis butonon—en ĉi tiu kazo, vi nur devis kisi la malgrandan, pintan bruston—kaj ŝia motoro komencis zumi. Estis nur unu maniero haltigi la motoron de Georgette - brakumi ŝin.
  
  
  Subite, Georgette forpuŝis Nick kaj rigardis lin per mallarĝaj verdaj okuloj. "Nicholas Carter, vi ankoraŭ ne diris al mi, ke vi amas min!" Ŝia angla estis densa kun franca akĉento.
  
  
  Ŝi surhavis nur la unubutonan piĵamjakon de Noĉjo, kaj ŝi aspektis kiel bela pupo. Georgette estis nur dudekjara kaj sekse progresinta eĉ por franca virino. Noĉjo konis ŝin jam de jaroj, ekde kiam ŝi estis malgrasa knabino kun longaj kruroj kaj akneo, kaj li ne vidis ŝin delonge, ĝis hieraŭ nokte. Li drinkis nokte en kafejo en Montmartre, kiam ŝi aperis de nenie apud li, tute plenkreska kaj bela. Georgette forlasis sian propran firmaon kaj planis rampi en lian liton poste.
  
  
  Noĉjo denove tiris ŝin pli proksimen al li. "Je te trouve tres jolie," li murmuris en ŝiajn bonodorajn blondajn harojn.
  
  
  Ŝi denove ektiris for, sed li tenis ŝin en la kurbo de sia forta brako. "Ne estas la sama," Georgette spiris. “Kompreneble mi estas bela. Eĉ stultaj uloj diras tion. Sed mi volas, ke vi amu min, Nick. Vere amis min.
  
  
  Nick Carter liberigis ŝin kun suspiro. Ne gravas kiuj ili estis, maljunaj aŭ junaj, ili ĉiam rezultis tiel. Ili volis aŭdi, ke ili estas amataj. Killmaster ne estis sen siaj kulpoj – sed li ne mensogis. Krom la ekzercado de sia profesio.
  
  
  Li ekscitite rigardis al la plafono, fiksis sian rigardon sur unu el la petolaj putti - ĉio en Krilono estis ege rokoko - kaj provis ne ridi. Li levis la dekstran manon kaj rigardis en la okulojn de Georgette.
  
  
  "Mi ne povas mensogi al vi, karulino." Mi ne amas vin. Mi neniam amis virinon. Mi ne povas fari ĝin. Ĝi estas malnova malbeno de la familio Carter. Ni ne rajtas ami iun ajn. Enlitiĝo: jes. Ŝatas ĝin multe: ne. Tre malĝoja.'
  
  
  Georgette rigardis lin suspekteme. La piĵama jako malfermiĝis, malkaŝante la mamojn de knabino kun etaj fragkoloraj cicoj. Ŝi mordis sian plenan malsupran lipon. "Vi estas granda malsaĝulo!"
  
  
  Nick ridetis. - Sendube, mia amo.
  
  
  Ŝi sidiĝis apud li kaj saltis sur la matraco.
  
  
  "Me trouves tu sympiqueque?"
  
  
  Nick ridis. — Kalkuli je ĝi. Je t'aime multe. Mi tre ŝatas vin, Georgette. Vi estas beleta. Vi ankaŭ estas varmega virgulino, kaj mi pensas, ke ni devus fini ĉi tion antaŭe...
  
  
  La knabino faris malbelan vizaĝon. “Kiel ŝi estas virgulino? Kion ĝi signifas?'
  
  
  Ne gravas, bebo. Vestu vin kaj malaperu. Kaj ni esperu, ke via patro aŭ fianĉo neniam ekscios. Ĉi tio povus kaŭzi internacian okazaĵon, kaj mia estro ne ŝatos ĝin." La patro de Georgette estis elstara membro de la diplomatia korpuso, kaj ŝia nuna fianĉo - ŝi havis plurajn - estis ataŝeo de la Prezidanto de Francio.
  
  
  "Ne," la knabino diris firme. "Mi ne vestos min—ne ankoraŭ." Ŝi klinis sian viglan korpon kontraŭ Nick. Ŝi envolvis sian sveltan, sveltan kruron ĉirkaŭ liajn muskolfortajn femurojn kaj komencis kisi lin.
  
  
  — Mi amas vin, Noĉjo!
  
  
  Estis milda frapo sur la pordo.
  
  
  — Merde, — diris Georgette. 'Foriru. Allezvus kaj!"
  
  
  "Entre," diris Nick Carter. Li tiris la littukojn super ilin. Eniris maljuna servistino kun pleto da kovritaj pladoj. - Via ordono, sinjoro.
  
  
  "Bone," diris Nick. “Metu ĝin tien, ĉu bone? Li palpebrumis al la paŭtanta knabino. "Vi vidas, mi eĉ dividas mian matenmanĝon kun vi."
  
  
  La servistino metis la pleton sur la liton kun senesprima vizaĝo. Kio estas ĉi tio? Ĉiuj usonanoj estis seksmaniuloj, kaj ĉi tiuj junaj knabinoj — aĥ!
  
  
  Ŝi rapide iris trans la ĉambron, kliniĝante por preni jupon, flavajn pantalonojn, ŝtrumpojn kaj zonon. Ŝi metis ilin sur seĝon kaj iris al la pordo. - Ĉu vi bezonas pliajn servojn, sinjoro?
  
  
  Nick diris kun sia buŝo plena de croissant, “Ne. Dankon.' Georgette aspektis furioza.
  
  
  La servistino fermis la pordon, sed ne tuj foriris. Ŝi staris kun la orelo premita al la pordo, kaj estis malgaja esprimo sur ŝia nerimarkebla, senila vizaĝo. Junularo. Amo. Mon Dieu - ĝi ne daŭras longe!
  
  
  La telefono en la ĉambro sonoris kaj ŝi aŭdis la viron respondi. Bela besto, ĉi tiu ulo. Kiaj muskoloj! Ŝi aŭskultis lian voĉon, gajan kaj agrablan, sed kun ia malvarmeta nuanco, venantan de malantaŭ la maldika pordo.
  
  
  - Carter - ho, bonan matenon, estro. Nu ne, sinjoro. Ne ĝuste sole. Kiu? Sed sinjoro, mi ĵus alvenis. Jes, jes, mi scias. Mi ĉiam riskas...
  
  
  Silento. Tiam ŝi aŭdis lin diri mallaŭte: “Ĉesu, bebo. Ne nun. Ĉi tio estas laboro.
  
  
  Tiam: “Bone, sinjoro. Mi estas en la sekva aviadilo. Adiaŭ sinjoro.
  
  
  La klako de la korno mallevita. La knabino demandis: "Ĉu vi revenas al Usono, Nick?"
  
  
  — Jes. Mi reiros al Usono, diablo... Tuj. Tuj! Vestu vin, bebo, kaj eliru. Eble mi revidos vin kaj...
  
  
  "Ne! Ankoraŭ ne. Ni ankoraŭ havas tempon por...
  
  
  "Ni ne havas tempon, Georgette." Kiam la estro fajfas, mi iras. Ĉi tio estas grava afero, vi vidas. Beaucoup d'urgent. Multe da mono.'
  
  
  — Mi ne zorgas. Ni ankoraŭ havas tempon por amo.
  
  
  'Ne necesas.'
  
  
  'Ŭaŭ!'
  
  
  Aŭdiĝis frapo kaj sono de falantaj pladoj kaj manĝilaroj. La servistino ektremis. La pleto falis aŭ estis ĵetita.
  
  
  Ŝi aŭdis knabinon krii.
  
  
  “Je vous aime, Nick! Mi amas vin... '
  
  
  
  En Vaŝingtono forte neĝis kaj estis antaŭvidita maldolĉa malvarmo, sed la malforte lumigita konferenca salono estis varma kaj sufoka. Killmaster iomete ŝvitis dum li sidis apud sia estro Hawk dum li aŭskultis la detalojn de Operacio Mara Monstro. Ĉi tiu ĉambro estis uzata nur por "sekretegaj" renkontiĝoj kaj informkunvenoj, kaj Nick ne estis tute certa kie li estas. Li kaj Hawk, akompanita fare de armita gardostaranto, piediris tra serio de liftoj kiuj kondukis al kelo kun labirinto de koridoroj. Nick suspektis ke li estis ie en bombŝirmejo sub la Ekstera Ministerio.
  
  
  Subkolonelo staris antaŭ granda lumigita mapo ĉe la fino de longa, malluma ĉambro, montrilo en la mano. La pinto ripozis sur la norda parto de la Adriatiko inter Venecio kaj Triesto. "Ĉirkaŭ cent dek mejlojn de la marbordo," diris la ĉefo. Li frapetis la mapon per bastono. “Nia aviadilo kaj bombo estas ie tie, malsupre. Shoals, glitejo, sablobaroj, baroj, vi nomiĝas, ĉio estas tie. La aviadilo kraŝis la pasintan semajnon kaj ni ankoraŭ ne povis trovi ĝin. Kompreneble, ni devas esti tre singardaj, kaj ĉi tio malhelpas nin - ni ne volas kaŭzi panikon."
  
  
  La nemilitista viro, tri sidlokojn for de Nick, diris, “Ne. Ne estas bone lasi niajn malnovajn atombombojn tie. Kaj parolante pri paniko, la italoj...
  
  
  La estro interrompis lin akre. - Ĉi tio ne estas nia teritorio, sinjoro. Nenia politiko mi petas. Ĉi tio estas revizio pri progreso, jen ĉio.
  
  
  La admiralo snufis. "Manko de progreso pli similas al ĝi."
  
  
  Malantaŭ Hawk, altranga CIA-oficisto intervenis. — Kion precize oni faras, majoro? Mi volas diri: novaj proceduroj aŭ io?
  
  
  La estro aspektis laca. Li prenis puran poŝtukon el sia poŝo kaj viŝis sian kalviĝan kapon. "Ĉio home ebla estas farita, sinjoro." Tri malsamaj teamoj laboras pri ĝi - la aerarmeo, la mararmeo kaj la italoj. Ni havas helikopteroj kun infraruĝa filmo provanta mezuri radioaktivecon. La mararmeo havas ĉirkaŭ dekduon da ŝipoj. Al ni alvenis dulokaj subakvaj veturiloj kaj batisferoj, kaj ankaŭ specialistoj por servi ilin. Ni faras sekretajn radioaktivectestojn en marbordaj regionoj. Dank' al Dio, nenie estas spuro!
  
  
  Alia viro en simplaj vestaĵoj demandis: "Ĉu vere estas danĝero de radiado?"
  
  
  La estro denove viŝis sian brovon. “Ĉiam estas iom da danĝero. Nuntempe ĝi estas minimuma, sed ĉi tio povas ŝanĝiĝi. Dependas de multe - de la realaj cirkonstancoj de la kraŝo, ebla damaĝo al la bombokorpo, eksponiĝo al akvo, amaso da faktoroj. Ni simple ankoraŭ ne scias.
  
  
  La generalo diris: „Estus bonega propagando por la rusoj, se ili ekscius. Ili ankoraŭ ne scias, ke la bombo falis, kompreneble, sed kiam ili faros, ni ne havos eĉ la plej malgrandan ideon, kion ili faros.
  
  
  "Ĉi tio ne devus liki," la estro klakis. "Ni provas aspekti kiel tute normala savoperacio."
  
  
  La estro ĉirkaŭrigardis la kunvenon kaj kunpremis la lipojn. “Ne estas kialo kial ili devus ekscii. Vi ĉiuj estas sekureco, kaj ĉi-kaze mi pensas, ke ni povas fidi la italojn. Ili havas pli por perdi ol ni. Bone, sinjoroj, mi diros al vi, kion ni faros kun ĉi tiuj submarŝipoj.
  
  
  En la taksio reen al AX-Ĉefsidejo, Nick Carter diris: "Mi pensas, ke mi vidas la grandan bildon, sinjoro, sed mi ankoraŭ ne komprenas, pri kio ni traktas - kial ĉi tio estas rutina laboro por AX."
  
  
  Akcipitro eĉ pli silentis ol kutime. Lia kostumo estis ĉifita, li aspektis kvazaŭ li ne multe dormis, kaj estis griza stoplo sur lia veterbatita maljuna vizaĝo. Li maĉis nelumigitan cigaron kaj malgaje rigardis sian Numero unu agenton.
  
  
  - Kompreneble, vi ne komprenas ĉi tion. Sed ĝi pasos. Ĉio ĉi babilado estis por doni al vi kelkajn informojn. Ĉi tio certe estos tasko por AH. Ili ne povas trovi ĉi tiun bombon – ni devas trovi ĝin por ili.
  
  
  Killmaster sciis ke li ne devus demandi pli ĉe ĉi tiu punkto. Akcipitro estis en unu el siaj malbona humoro kaj povis esti tre severa. Nick malstreĉis kaj ĉirkaŭrigardis la neĝkovritan Vaŝingtonon. De malproksime, la Kapitolo aspektis kiel edziĝa kukaĵo. La labortago finiĝis kaj miloj da neĝkovritaj aŭtoj rapidis al Georgetown, Chevy Chase kaj Falls Church, kie estis varme kun kelkaj trinkaĵoj, bona vespermanĝo kaj eble kraketanta kameno.
  
  
  Noĉjo silente suspiris kaj movis la Luger al pli komforta loko. Revenis al aktiva servo — kaj denove kun armilo en la poŝo. Wilhelmina, de Luger; Hugo, la akra eta stileto; malgrandan gasbombon li nomis Pierre. Nick ne vidis ion strangan veturante armita ĝis la dentoj en unu el la plej civilizitaj ĉefurboj de la mondo. Vi povus same facile morti en Vaŝingtono kiel en Malabar. Precipe se vi estus Nick Carter, la ĉefa insidmurdisto de AH, duono de la sekretaj agentoj de la mondo ĉasas vin. La taksio rampis tra la trafiko kiel flava heliko. Falko ruliĝis malsupren de la fenestro kaj forĵetis sian maĉitan cigaron. Li metis novan inter la dentojn kaj demandis, sen rigardi Nick: "Ĉu ŝi estis agrabla knabino?"
  
  
  'Mi bedaŭras?'
  
  
  Akcipitro sulkigis la brovojn kiel stulta infano. “La knabino, Noĉjo, estas la knabino, de kiu mi forkaptis vin en Parizo. Ĉu ŝi estis agrabla?
  
  
  Nick rigardis sian estron. Ne estas kiel Hawke interesiĝi pri siaj personaj aferoj. Devis esti kialo por ĉi tio.
  
  
  Li ridetis. 'Tre bela. Ŝia nomo estas Georgette kaj...
  
  
  "Ne gravas min kiel ŝia nomo estas," Falko diris baldaŭ. Lia veteraĝa kampara vizaĝo krevis en preskaŭ rideton, rideton kiun Nick ekkonis tra la jaroj. La maljunulo faris unu el siaj malriĉaj ŝercoj koste de Noĉjo.
  
  
  "Mi provos kompensi vin," Hawk diris. “En ĉi tiu misio vi laboros kun virino. Bela virino. Cetere, speciala virino. Mi ne scias multon pri ĉi tiuj aferoj, sed mi pensas, ke ŝi estas ia internacia korteganino.
  
  
  Nick rapide forrigardis por kaŝi sian rideton. Li kaj Hawk estis kiel patro kaj filo multmaniere, sed li ne kuraĝis ridi pri la foje arkaika mieno de Hawk.
  
  
  Li diris kun rekta vizaĝo: “Vi volas diri prostituitino, sinjoro? Ia internacia malĉastulino?
  
  
  Hawk prenis la cigaron el sia buŝo kaj rigardis lin dum momento. Tiam li kapjesis. 'Eble. Ĝi venas al la sama afero, ĉu ne?
  
  
  La taksio turniĝis al Dupont Circle. Hawk trovis la monon. “Nun por veraj instrukcioj, mia knabo. Estas tria partio - iu juna ulo, kiu agas kiel partnero inter la prezidanto kaj la CIA. kaj ni.'
  
  
  Noĉjo fajfis mallaŭte. — La prezidanto?
  
  
  “Jes,” Hawk diris, elirante el la fiakro. — La prezidanto. Li tre interesiĝas pri la Mara Monstro.
  
  
  Li pagis al la ŝoforo, kaj ili staris momenton sub malseka neĝa kurteno. La flokoj alkroĉiĝis al la nigra ĉapelo de Falko kiel blankaj papilioj. Akcipitro levis sian kolumon kaj ili turnis sin por eniri la konstruaĵon, kiu malantaŭ la fasado de granda novaĵejo loĝigis AH. Ili grimpis en la lifton, kiu odoris je vaporo kaj malseka lano. Falko palpebrumis al Nick. "Kiel Al Jolson—vi ne konas lin, knabo—kiel Al Jolson diris, "Vi ankoraŭ nenion scias."
  
  
  Falko ridetis bonvenige al Nick Carter.
  
  
  Killmaster havis senton. Falko ĝuis sin, li ĝuis sin. Li eĉ ŝercis.
  
  
  Ĉiuj signoj montris al tio. Estis bona laboro!
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  Ĝi estis juna viro nomita Tutewiler: Henry Cameron Tutewiler II, Harvard, 1956. De lia mallaŭda kolumo ĝis liaj poluritaj ŝuoj, li estas riĉa studento. En la malplena oficejo de Hawk, Nick sentis strangan ambiguecon en li. Tutewiler traktis la pli maljunan viron kun malklare protekta, preskaŭ kavalireca maniero. Estis klare, ke li opiniis, ke Hawk estas ĉagrema estro, kiu verŝajne ne povas fari sian taskon. Noĉjo povus esti dirinta al li kiom eraras li.
  
  
  Aliflanke, la sinteno de Tutewiler al Nick estis admirinda. Ŝajne li aŭdis pri Killmaster. Li rigardis Nick kun ioma maltrankvilo, kaj dum unu terura momento Nick pensis, ke li petos aŭtografon. Ĝi memorigis lin en ĝena maniero, ke li fariĝas legendo dum sia vivo. Kiom ajn agrable ĝi estis por lia egoo – kaj li havis sufiĉe decan memon – por li kiel profesiulo ĝi estis abomenaĵo. Por bona agento, kiu volis resti viva, obskureco estis esenca. Iĝis ĉiam pli malfacile por Nick resti anonima. Oni devis fari ion pri tio.
  
  
  Kiam ili ekloĝis en la oficejo, Hawk kun cigaro kaj Tutewiler kun pipo, ĉi-lasta kaptis dikan tekon. Li eltiris stakon da paperoj, kiujn li trarigardis.
  
  
  - Se vi ne ĝenas, mi tuj komencos. Ne restas multe da tempo, do mi pensas, ke estas plej bone, se mi unue parolas kaj poste vi povas demandi demandojn. Ĉu bone?'
  
  
  "Bone," Falko diris baldaŭ. 'Antaŭen, daŭrigu.'
  
  
  Noĉjo subpremis rideton kaj fiksrigardis la pintojn de siaj Londonbotoj, la orkovrita cigaredo pendanta de lia buŝangulo. Li vere ne povis kulpigi Hawkon. Kelkaj el ĉi tiuj uloj estis kapablaj kolerigi eĉ bonhumora persono, kaj Hawk estis io ajn krom bonhumora.
  
  
  Tutewiler dum momento maĉis sian pipon, poste tiris paperpecon el la stako. — Bone. Unue, mi estis instrukciita informi vin pri la politikaj aspektoj de ĉi tiu afero. Li klarigis sian gorĝon kaj rigardis Nick. "Kion precize vi scias pri Triesto, sinjoro Carter?" Pri la historio de la urbo kaj ĝia ĉirkaŭaĵo?
  
  
  "Ĝi estas daŭra disputo inter Italio kaj Jugoslavio," diris Nick. “Ili batalis por ĝi dum jaroj. Nuntempe, mi kredas ke ĝi estas administrata de Unuiĝintaj Nacioj."
  
  
  “Ni provas daŭrigi,” Hawk diris mallaŭte. Nick palpebrumis.
  
  
  — Jes. Certe. Certe.' Sentima, Tutewiler daŭrigis. “Triesto ja estas sub la jurisdikcio de UN, kaj ĉi tio ne konvenas al iu ajn. Nek italoj nek jugoslavoj. Ambaŭ landoj postulas Trieston kaj ĝia ĉirkaŭaĵo.
  
  
  Nu, sinjoroj, tiu ĉi bombo-afero donis al la jugoslavoj la ŝancon, kiun ili atendis - la CIA diris al ni, ke la jugoslavoj trovis tiun ĉi bombon kaj ke ili intencas uzi ĝin por ĉantaĝi Italion, ke ili cedu ĉiujn rajtojn al Triesto. Ne publike, vi scias. Ĉio ĉi estos farita tre sekrete. Kaj tute laŭleĝe – per UN. Necesos iom da tempo, diru kelkajn monatojn, sed fine la italoj devos interkonsenti kaj kapitulaci Trieston. Por ĉiam!'
  
  
  Noĉjo, rigardante Falkon, rimarkis, ke tio ne estas novaĵo por la maljunulo. Ne mirinde. Hawke estis vizia geniulo. Post kvardek jaroj, se Tutewiler restos sur siaj piedoj en Vaŝingtono, li eble alproksimiĝos al la lerteco de Hawke.
  
  
  Nick diris: "Internacia ĉantaĝo estas nenio nova. Ĉi tio okazas regule. Kiel la jugoslavoj trapasas sian ĉantaĝon? Kion rilatas al ĝi la mankanta bombo? Tutewiler direktis sian pipon al Nick kvazaŭ ĝi estus pafilo. “Ili faras ĝin tre lerte kaj subtile, kaj samtempe senĉese. Jugoslava inteligenteco raportis ke ili trovis la mankantan aviadilon kaj bombon. Eble ĝi estas vera, eble ne. La efiko restas la sama. La italoj estas en paniko. La jugoslavoj diras, ke la bombo estas profunde sub Venecio!
  
  
  Nick rigardis Tutewiler malvarme. La viro estis tro drama. - Kion ni faru pri tio? li demandis. “Ĉu la resto de la ekvacio? Ŝerco? La bombo estas sendanĝera. Ne aktivigita. Kion scias la jugoslavoj, ke ni ne scias?
  
  
  Tutewiler frapetis per sia pipo sur la tablo. “Ili scias kiel eksplodigi ĉi tiun bombon subakve! Jen la esenco de la informoj donitaj al ni de la CIA. donitaj rekte de ilia popolo en Beogrado. Estas onidiroj, ke la jugoslavoj diras al la italoj, ke se ili ne tuj ricevos Trieston, ili eksplodigos ĉi tiun bombon kaj eksplodigos Venecion kaj bonan parton de Italio. Kaj tiam Usono estas kulpigita. Ĉi tio estas nia bombo.
  
  
  Nick Carter kapjesis malrapide. "Hmmm... estas io pri tio." La malvarma komputila angulo de lia cerbo komencis kraki dum aspektoj de la problemo disvolviĝis.
  
  
  "Ĉi tiuj jugoslavoj havas ion sur la manoj," li konfesis. “Ĉi tio estas nia bombo. Ni respondecas pri tio, ke ĝi estas tie. Fakte, ni eble mensogus, se ni dirus, ke la bombo ne estas ŝarĝita. Unumaniere aŭ alie, Beogrado kaj Moskvo povas kredigi duonon de la mondo, ke ni mensogas, kaj tio estas la afero. La bombo povus eksplodi hazarde - ĉiuj sciencistoj en la mondo ne estus povintaj pruvi, ke tio ne estis la kazo. Ne post kiam ĝi estas farita.
  
  
  Nick rigardis al Hawk. "Ili estos feliĉaj en Kremlo." Akcipitro maĉis sian cigaron kaj ne respondis. Tutewiler diris: "Vi pravas, sinjoro Carter." Granda Frato estas tute malantaŭ la jugoslavoj, sed samtempe kondutas modere. La rusoj rigardas nenion - homojn, ekipaĵojn, monon - por helpi la jugoslavojn sukcesi. Kaj ĉi tio estus por ili antaŭa komenco - granda. Ĉar se ili ĉantaĝas Italion, ili esence ĉantaĝas nin." Li denove traserĉis siajn paperojn. “Jen mi havas la plej novan raporton de CIA. kaj listo de proponitaj kontraŭrimedoj.”
  
  
  Falko dispremis sian cigaron en la cindrujo. “Mi pensas, ke ni povas transpreni de nun, filo. Kun la tuta respekto al via estro, ni ne bezonas, ke iu ajn diru al ni kiel fari nian laboron. Do lasu ĝin al ni, ĉu? Ni estas spertuloj pri purigado de ĉi tiuj specoj de malpuraj aferoj, kaj mi kredas, ke ĉi tiu kazo tre malpuriĝos. Kaj kiel vi diris, ne restas multe da tempo.
  
  
  Kvin minutojn poste, iom sobrigita Tutewiler forlasis ilin. Li forgesis sian pipon. Akcipitro metis ĝin en sian skribotablan tirkeston kaj rigardis Nick. “Mi certe maljuniĝas. Ĉi tiuj junaj infanoj ĝenas min. Sed ni solvu la problemon - vi iras al Venecio, N-3.
  
  
  — Mi neniam estis tie vintre. Mi aŭdis, ke estas mizere tie vintre. La lido estas fermita kaj estas multe da nebulo. Certe vi havas indikon?
  
  
  Akcipitro kapjesis. - 'Pli aŭ malpli. Mi multe laboris pri tio dum tri tagoj, dum vi petoladis kun via amatino en Parizo. Post la unuaj instrukcioj, mi ekkomprenis ke ni bezonus trovi bombon por ili, kaj hazarde, tio ankaŭ kongruis en pluraj da miaj aliaj planoj."
  
  
  Nick Carter ricevis paseman impreson – ne por la unua fojo – pri maljuna kaj ruza araneo, sidanta ĉe malbona tablo.
  
  
  Lia estro klinis sin al li. "Esence, ĉi tio estos kontraŭspiona operacio. Vi estas kontraŭ bonega ulo, unu el la plej bonaj agentoj en la mondo, verŝajne same bona kiel vi."
  
  
  Nick ignoris la mokan baton. Ĝuste tia estis Falko. Li imagis, ke tiaj etaj pikoj lumigos Noĉjon.
  
  
  Nick ridis. — Bone. Mi ŝatas konkuradon. Kiu estas ĉi tiu?'
  
  
  Akcipitro tiris maldikan paperfolion el pleto sur la tablo. “Li uzas multajn nomojn. Kiom mi scias, lia vera nomo, kiun ni uzos, estas Vanni Manfrinto. Li estas renegato italo kaj veneciano—ĝi estas hejmmatĉo por li—dezirata de la itala polico por murdo. Estas ankaŭ drogoj, blankaj sklavkomerco kaj amaso da aliaj malagrablaj aferoj. Jen misio en kiu vi povas esti certa pri la plena kunlaboro de la polico, eĉ se tio signifas, ke ili ne malhelpas vian vojon. Ili mortas pro havi Manfrinto'n, sed se iu alia mortigas lin, ili ne ploros.
  
  
  La voĉo de Nick estis milda dum li demandis, "Do ĉi tio estas atencomisio?"
  
  
  — Certe. Sed poste – poste. Mi klarigos. Unue ni volas revivigi Manfrinto'n — mi opinias, ke li scias, kie estas la bombo. Li estas verŝajne unu el la tre malmultaj homoj kiuj scias kie ŝi estas. Laŭ mia scio, Manfrinto respondecas pri fokuso de la bombo. Krom se, kompreneble, ĉio estas blufo, sed ni ne povas preni tiun riskon.
  
  
  Noĉjo ekbruligis alian cigaredon kaj krucis siajn longajn krurojn, distrite glatigante sulkon en siaj pantalonkruroj. Li komencis kompreni. Li preskaŭ povis aŭdi la menson de Hawk funkcii. Hawk deziris pli ol solvon al la bomboproblemo; li serĉis Vanni Manfrinto'n. Ĉi tiu viro devis esti grava, kaj li devis esti bona—aŭ malbona, depende de kiel vi rigardis ĝin—aŭ Hawk ne ĝenus. Lia estro estis bonega ŝakludanto. Li pensis ses movojn antaŭen. "Prenu ĉi tiun Manfrinton nun," pensis Falko, "kaj li malaperos por ĉiam, kaj li neniam plu povos ĝeni Falkon." Mortintaj malamikoj ne povus fari al vi damaĝon.
  
  
  Nick estis unu el la malmultaj homoj en la mondo, kiuj sciis, ke Hawk konservas la libron de "la estonteco". Ene estis listo de nomoj — viroj, kiujn Hawk volis ordigi.
  
  
  Bone,” diris Nick. - Rakontu al mi pri Manfrinto. Mi supozas, ke li ĝenis vin en la pasinteco.
  
  
  Lia estro donis al li akran rigardon. "Vi rimarkis tion rapide, knabo." Unu el la kialoj, kial mi ŝatas vin, estas ĉar vi ne havas la murdan instinkton, jes - mi havis multajn problemojn kun Manfrinto. Por komenci, li mortigis kelkajn el niaj homoj. Sed mi ne volas nur venĝon. Ĉi tiu Manfrinto estas la vera estro de jugoslava inteligenteco, do kiam li estos eliminita, ili longe perdos.
  
  
  "Mi ne sciis, ke la jugoslavoj donas al ni tiom da problemoj."
  
  
  Akcipitro gratis la stoplon sur sia mentono. "Ankaŭ tion ili kutime ne faras." Ilia spionservo estas nenio alia ol etendo de la rusa servo, escepte de internaj aferoj. Ne, ĉi tio estas la laboro de unu homo.
  
  
  Akcipitro komencis paŝi ĉirkaŭ la ĉambro. “Bona rekona aparato kostas monon, N-3. Miliardoj. Vi surprizus, se vi scius kiom AH elspezas ĉiujare.
  
  
  "Mi faros mian plejeblon," murmuris Nick. Estis nekutime por Hawk ellabori tiel, sed devis esti kialo.
  
  
  Hawk ignoris la komenton. Li metis novan cigaron en sian buŝon kaj daŭrigis marŝi. “Elspezi multe da mono ne akiros al vi la plej bonan servon en la mondo. Estas, kiel mi jam diris, certaj personoj, kiujn oni devas konsideri, grandaj agentoj laborantaj por malgrandaj landoj. Ĉi tiu Vanni Manfrinto estas ŝlima, lasciva ulo, sed li estas bonega agento. Mi volas vidi lin eliminita. Ĉi tio povus ŝpari al ni multajn perdojn poste.
  
  
  Nick Carter silentis. Li rigardis sian paŝantan estron. Nick estis senkompata kiam li devis esti, li volonte konfesis tion, sed li neniam povus esti tiel senkompata kiel Hawk. Ne en la trankvila, rutina maniero plani ĉe la tablo. Ĉi tiu Manfrinto proponis problemon al Hawk, kaj la maljuna sinjoro decidis kion fari. Morta simpleco. Kontraŭspionado. Mortigu kiel eble plej multajn viajn kontraŭulojn, tiam vi povas dormi trankvile nokte. Nick devis rideti. La bombo estis ie en la fono. Falko revenis al sia skribotablo. — Bone. Sufiĉe paroli. Mi pensas, ke nun vi konas miajn opiniojn. Ni transiru al la ĉefa misio. Manfrinto estas la vera gvidanto de jugoslava inteligenteco: Ni scias tion de multaj jaroj. Niaj homoj kaj la CIA kredas, ke li respondecas pri fokuso de la bombo. La raporto de nia viro en Beogrado, kiu nun mortis, diras ke Manfrinto respondecis pri la tuta ĉantaĝa plano, ĉar estis la unua, kiu vidis la kapablojn de la mankanta bombo, kaj ke li vendis la ideon al la jugoslavaj estroj. Ili verŝajne intervenis kiam ili estis certaj pri rusa subteno. Ne estas io, kion ili farus memstare. Kiel ajn, ni konjektas, ke Manfrinto ja scias, kie estas la bombo.
  
  
  Dum Hawk formis siajn teoriojn, Nick tiris la Luger de la plasta pistolujo sur sia zono kaj ekzamenis la armilon kun neformala, profesia okulo. "Do ni prenos Manfrinton kaj eligos lian sekreton, ĉu?"
  
  
  La malnova vizaĝo de akcipitro ridetis kaj lia dentaro brilis hele. - 'Ĝuste. Vi scias kiel fari ĝin, N-3, sed atentu. Ne mortigu lin antaŭ ol li parolos. Post ĉio, la ŝajna celo de ĉi tiu misio estas trovi ĉi tiun bombon. Lia rideto kreskis. "La reguloj ne diras, ke ni ne povas mortigi du birdojn per unu ŝtono."
  
  
  "Eĉ unu vorton," konsentis Nick. “Ĉu ĉi tiu plumbo, sinjoro? Manfrinto en Venecio?
  
  
  — Ĝis antaŭ nelonge. Mi vetas, ke li ankoraŭ estas tie. Se la onidiroj - konfesite konsciaj onidiroj - estas veraj kaj la bombo estas ie proksime de Venecio kaj Manfrinto estas en pagendaĵo de la operacio, tiam li devus esti en Venecio sufiĉe baldaŭ. Aŭ proksime. Ĝi devas havi bazon. Kaj ankoraŭ unu afero. Laŭ tio, kion ni scias pri la labormaniero de Manfrinto, li estas zorgema knabo, kiu ŝatas prizorgi ĉiun detalon. Ĉi tio devus faciligi al vi trovi ĝin.
  
  
  Nick restis pacienca. "Tio ne estas via indiko, ĉu, sinjoro?"
  
  
  Sur la vizaĝo de Falko aperis ruza esprimo. 'Kompreneble ne.'
  
  
  Nick atendis. Akcipitro diros al li kiam ajn li volos.
  
  
  Akcipitro denove rigardis la paperpecon. Liaj lipoj kurbiĝis. —Ĉu vi aŭdis pri knaboj trinkantaj unu botelon ĉiutage? Alkoholuloj?
  
  
  'Certe.'
  
  
  Lia estro ĵetis paperpecon en la rubon. “Nu, ĉi tiu Manfrinto estas tia knabo kun unu virino ĉiutage. Kiom ni scias, lia sola malforto. Li estas nekuracebla libertino. Ne tuŝas alkoholon, ne ludas, eĉ ne fumas. Sed li devas havi virinon ĉiutage. Kaj mi kredas, ke ĉi tio estos lia morto. Akcipitro efektive ridis. Noĉjo ekbruligis alian cigaredon kun orkovrita tenilo. — La sinjorino, kiun vi menciis en la taksio? Tio... korteganino?
  
  
  — Jes. Ŝia nomo estas Morgan de Verizone. Ŝi laboras kun ni de ĉirkaŭ kvin jaroj. Vidu, ŝi estas tute internacia prostituitino kaj tio multe helpas. Perfekta kamuflaĵo. Kaj ĝi estas tute sekura ĉar ŝi ne devas ŝajnigi.
  
  
  Nick devis konfesi ĝin. Internacia prostituado estis bona kovrilo. Sed lia fervora profesia menso tuj vidis aliajn eblecojn.
  
  
  “Ŝi ankaŭ farus bonega duobla agento,” li diris mallaŭte. — Ĉi tiu tranĉilo tranĉas ambaŭflanke, sinjoro. Akcipitro kapjesis. 'Mi scias tion. Ni ne fidas ŝin, kompreneble, sed kun tia laboro ne gravas. Ŝi ne havos ŝancon perfidi nin — mi pretas oferi ŝin, se mi devas.
  
  
  Nick Carter sentis malvarmon en li. Li estis sperta agento mem, kaj aferoj estis malsamaj sur lia flanko. Li estis viro de ago, foje de murdema kolerego, sed li ne havis la malvarmetan aliron de Hawke al planita morto, sian kapablon senskrupule oferi agenton por ricevi la rezulton. Ĝi estis malforteco, li diris al si. Unu el liaj tre malmultaj malfortoj.
  
  
  "Mi ne kredas," Hawk diris, "ke vi povas alproksimiĝi al Manfrinto sen ekstera helpo." Li estas tro singarda kaj tro bone protektata. Ne estas, ke li ne estas tiel malkuraĝa kiel ekzekutisto, sed nur kiam li estas bonŝanca. Sed li havas ĉi tiun kondiĉon ĉe virinoj. Morgan de Verizone povas alproksimiĝi, mi certas. Krome mi jam preskaŭ ĉion aranĝis. Ŝi havas, uh, ligojn ĉie en Eŭropo. Ne sciante precize kial Nick decidis moki la maljunan sinjoron. "Ĉu vi ne volas diri bordelon?" Virino tia Verizon ne laboras en regula necesejo, ĉu? Akcipitro aspektis afliktita, kaj Nick denove estis frapita de tiu ĉi kurioza ambivalenco. La maljuna sinjoro povis prepari murdon same senpasie kiel ŝakmovon, sed la malĝentileco ĉagrenis lin.
  
  
  'Kompreneble ne.' - Akcipitro sulkigis la brovojn. "Mi pensas, ke ŝi neniam pensis pri bordelo." Krome, ĝi ne helpus al nia laboro. Sed mi supozas, ke ŝi havas rilatojn kun knabinoj, kiuj laboras en bordeloj. Kiel ajn, mi kredas, ke ŝi povas fari la laboron. Jen rigardu. Li donis al Nick foton 8x12. “Tiel aspektas la sinjorino. Kvankam, strikte parolante, ŝi ne estas sinjorino.
  
  
  Nick longe rigardis la foton. Li sentis, ke io estas grave misformita en la mondo. Ĉu ĉi tiu bela estaĵo estas prostituitino?
  
  
  La mallarĝa ovala vizaĝo kun perfekte harmoniaj trajtoj havis tuŝon de Modigliani. La malhela hartondado estis severa, forte tirita de alta, pala frunto, kaj malgrandaj, faunsimilaj oreloj kuŝis proksime al la kranio. La nazo estis rekta kaj mallonga, kvazaŭ skulptita, la nazotruoj estis iomete flamigitaj, kaj la malmola buŝo estis granda. Ŝiaj okuloj rigardis al Noĉjo kun sprita, malprudenta rigardo; grandaj migdalformaj okuloj kun ordona rigardo.
  
  
  "Ho mia dio," diris Nick Carter. "Ŝi aspektas pli kiel reĝino ol kiel putino."
  
  
  "Ŝi estas princino," Hawk diris. "Almenaŭ ŝi estis." La vera. Antaŭ kelkaj jaroj ŝi edziniĝis kun itala princo. Vi konas ĉi tiun specon - unu groŝon dekduon kaj ne unu groŝon. Ŝi eksedziĝis de li ĵus antaŭ ol ŝi eklaboris por ni.
  
  
  Nick daŭre rigardis la foton. Li estis scivolema—aŭ ĉu estis antaŭĝojo? Morgan de Verizone promesis ke ŝi estus tre malsama de ĉiuj aliaj virinoj kun kiuj li laboris. Li malamis labori kun virinoj, sed se li devis, nu, ĝi estis mirinda kaj hipnotiga vidaĵo. Ankaŭ saĝa vizaĝo. Ĝi ĉiam helpis.
  
  
  Nun ŝia vizaĝo estis por ĉiam gravurita en lia memoro. Li resendis la foton al Hawk, kiu metis ĝin en sia skribotabla tirkesto.
  
  
  "Tio estas la nomo," diris Nick. - Iom malmoderna, ĉu ne? Morgan. Ĉu ĉi tiu ne estas la fratino de Reĝo Arturo? Morgan le Fay? Bela sorĉistino aŭ io?
  
  
  "Mi ne scias," Hawk diris seke. "Eble ŝi estas sorĉistino—ŝiaj rezultoj aspektas tiel." Nur ŝi uzas sian korpon anstataŭ magian vergon. Lia rigardo fariĝis akra. "Mi ne devos diri al vi, N-3, sed mi tamen faros ĝin." Ne tro forportu ĝin. Mi diris al vi, ke mi estas preta oferi ŝin en ĉi tiu operacio. Ni verŝajne ankaŭ devus, sed nur post kiam ŝi kondukos vin al Manfrinto, mi esperas. Por diri malklare - kiel ĉiam, mi lasos la detalojn al vi - mi volas, ke vi kroĉu vin al ŝi kiel hirudo ĝis ŝi atingos vin en la pafdistancon de Manfrinto. Tiam vi prenas ĝin sur vin mem. Vi havas nur unu ŝancon, do bonvolu ne esti kavaliro! Ŝi estas dungita agento, kaj ŝi estas bone pagita pro tio, kaj ŝi scias precize kiajn riskojn ŝi prenas. Ni ne devis devigi ŝin labori por ni. Mi pensas, ke ŝi kutime faras ĝin por ekscito ĉiuokaze."
  
  
  Noĉjo bruligis cigaredon kaj blovis fumon en la plafonon. Jes, li pensis, multaj el ili faris tion nur pro la emocio. Eble li faris tion antaŭe. Ne plu. Estis nenio ekscita pri kuglo en la stomako aŭ tranĉilo en la dorso.
  
  
  - Ĉu ŝi atendas min?
  
  
  Akcipitro malpleniĝis. "Ŝi atendas iun—ŝi ne scias kiu ĝi estos." Ŝiaj ordoj estas kontakti Manfrinto'n, dormi kun li, endormigi lin, kaj tiam transdoni lin al viro kiu kontaktos ŝin. Tiam ŝia laboro estas farita.
  
  
  "Kaj se Manfrinto ne mortigos ŝin unue?"
  
  
  Estis defenda tono en la voĉo de Hawke nun. "Mi devas fari multajn aferojn, kiujn mi ne ŝatas. Vi ankaŭ. Mi estas konvinkita, ke tio estas la sola maniero por logi Manfrinto'n en kaptilon.
  
  
  Nick rigardis sian estron. Al la maljunulo nenion kostis klarigi aŭ defendi sian agadon. Ĉu eblas, ke Hawke ja havas konsciencon?
  
  
  "Do ŝi estas logilo," diris Nick. - Ĉi tio ne estos la unua fojo. Krome, ŝi ankoraŭ ne mortis—mi provos konservi ŝin viva, se mi povos.
  
  
  — Bone. Faru tion.' - Akcipitro ekstaris kaj etendis sin. “Sed ne damaĝe al la misio, atentu. Ni devas trovi ĉi tiun bombon, kaj mi volas ke Manfrinto estu mortinta.
  
  
  En la projekcioĉambro, Nick estis montrita plurajn altvalorajn metrojn da filmo. Tion AH sciis pri Vanni Manfrinto. La bildo estis neklara kaj grajneca. Tio estis registrita ĵus antaŭ ol Manfrinto forlasis la terason de kafejo en Beogrado. "Ni estis bonŝancaj kun ĉi tio," Hawk diris en la mallumo. "Homo estas kiel fantomo."
  
  
  La viro sur la ekrano ekstaris kaj pagis la kelneron. Noĉjo vidis altan, sveltan viron kun kapo tro granda por sia korpo, kovritan per amaso da bukloj. Profile li havis hokforman nazon kaj mallarĝan, mornan buŝon. La ŝultroj elstaris el la longa kolo en la malbone konvena jako, la brusto estis tro mallarĝa, la koksoj estis larĝaj. Tipo de tuberkuloza paciento. Tion Nick diris al sia estro.
  
  
  "Mi scias," Hawk respondis seke, "sed mi estas senpacienca persono." Mi ne volas atendi ĝis tuberkulozo mortigos lin." Nick forlasis Hawk por dediĉi sin al la kutima komenca rutina laboro. Ne plu eblis mortigi homon sen trairi burokratian marĉon. La tempo de la romantika sendependa spiono finiĝis. Eĉ en spionado, kontraŭspionado, aŭtomatigo regis, AH, kun siaj tre fakaj devoj kiel purigistoj de la mondo - ekzekutistoj, se vi volas - AH ankoraŭ restis la bastiono de la individua agento. Kaj liaj tagoj estis kalkulitaj.
  
  
  Nick havis mallongan intervjuon kun analizistoj. De tie, li iris al la Arkivo por plenigi la nigran likvidformularon de Vanni Manfrinto, unu ekzempleron por si, du por la arkivoj. Poste al la komputiloj, kie li ricevis stakon da kartoj, kiujn li eĉ ne ĝenis legi. Finfine, la sukceso aŭ malsukceso de la misio dependos de siaj propraj kuraĝo kaj nervoj. Ili ankoraŭ ne estis aŭtomatigitaj.
  
  
  Li mense veturis tra Parizo al Venecio kaj pensis momenton pri Georgette. Momenton. Li tiam vizitis Special Effects kaj Redactie, kie maljuna Poindexter atendis kun sia kompakta vojaĝkazo. Ĝi estis malgranda, sed enhavis ĉion, kion li eble bezonos. Finfine, li moviĝis al Ŝminko kaj prezentiĝis kiel Robert N. Corning, daŭre juna komercisto kiu iris al Venecio por aĉeti vitrovaron por firmao en St. Ĝi estis malpeza ŝminko, kiu iomete ŝanĝis lian aspekton sen la uzo de farbo aŭ falsaj organoj. Liaj oreloj premis reen al lia kapo laŭ nova angulo, lia nazo ŝajnis iom pli longa kaj lia buŝo lama. Lia malhelbruna hararo estis mallongigita kaj kombita alie. La kostumo estis deca, sed ne tro nova aŭ tro multekosta, kaj ĝi konvenis al lia granda kadro iom loze, efike maskante lian mirindan fizikon. La ŝminkisto volis, ke Nick portu kontaktlensojn, sed li rifuzis. Ili vundis liajn okulojn, kaj li sciis kiel kamufli siajn okulojn se necese.
  
  
  Kiam li forlasis la Ŝminko-Sekcion, eĉ lia paŝado kaj pozo estis malsamaj. Nun ĉio montris al optimisma, persista komercisto. Li estis ambicia figuro! Lia nova monujo enhavis kartojn indikante ke li estis membro de la Leonoj, Jaycees kaj Rotaries. Se vi renkontus lin en trajno aŭ aviadilo, vi aŭtomate supozus, ke li montrus al vi bildojn de siaj edzino kaj infanoj. Ili estis en lia monujo.
  
  
  Hawk vokis kiam Nick revenis. Li malvarme rigardis sian Numero unu-agenton, kapjesis konsente, kaj daŭrigis paroli per la telefono. Noĉjo sidiĝis kaj rapide eklegis la dosierujon de vitrovaroj, kiujn li ricevis en la Arkivoj. Antaŭ la tempo li venos al Venecio, li scios sufiĉe pri vitro por trompi iu ajn krom spertulo. Tia esplorado estis kutime tempoperdo ĉar li malofte uzis la informojn. Sed ĝi devis okazi. Neglekto de hejmtasko povas signifi morton.
  
  
  Hawk pendigis kaj rigardis Nick. “Ĝi estis la CIA. Ŝajnas ke la blufo de la jugoslavaj agentoj funkciis - ili komencis pacan evakuadon de la Istria duoninsulo."
  
  
  Li marŝis al la muro, eltiris karton kaj montris ĝin per nikotina fingro. — Jen. De Triesto ĝis Pula. Rekte kontraŭ Venecio sur la alia flanko de la Adriatiko. Ili ne riskas siajn homojn.
  
  
  Killmaster rigardis la mapon. “Se la bombo troviĝas proksime de Venecio, la jugoslava marbordo ne estos en granda danĝero se ĝi eksplodos. Radiado, verŝajne. Tiu evakuado povas esti parto de blufo se ili blufas. Sed ili atendas, ke ni provu ekscii. Falko revenis al sia skribotablo. "Kaj vi scios, ĉu ili blufas."
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  Nick Carter iris rekte de Orly al Gare du Nord. Nun la personeco de Robert N. Corning estis infuzita en ĝi. Elirinte el la taksio kaj enirante grandan, bruan stacion, li renkontis grupon da bruantaj homoj direktantaj al la Riviero. Li konis kelkajn el ili. Neniu el ili ŝparis lin pli ol hazarda rigardo.
  
  
  La pordisto kondukis lin al unuaklasa kupeo kaj foriris kun malavara pinto. Noĉjo bruligis cigaredon kaj malstreĉiĝis sur la pluŝaj kusenoj, rigardante la viglan scenon sur la kajo. Lia trajno estis rekta Orient Express kaj N-3 mendis biletojn al Istanbulo. Li eliros en Venecio por etendi la krurojn kaj poste malaperos nerimarkite. Li devis ricevi la Princinon de Verizone kiam ŝi ankaŭ eliris el la trajno en Venecio. Se ŝi estus sekvinta la ordonojn de Hawke, ankaŭ ŝi estus ie en tiu trajno.
  
  
  La fajfilo sonis sur la kajo, kaj Noĉjo premis sin kontraŭ la fenestro por malplenigi malvarman glason por rigardi la lastajn viglajn movojn. La pordoj brue fermiĝis, alia fajfo sonis, kaj tiam li vidis ŝin.
  
  
  Ŝi kuris kiel gazelo, ŝiaj maldikaj kruroj scintilis el sub ŝia mallonga jupo. Blankaj neĝeroj kroĉiĝis al ŝia longa vizona mantelo, kaj ŝi kroĉis malgrandan peltan ĉapelon al siaj malhelaj haroj. Aliflanke, ŝi havis kosmetikan sakon. La portisto sekvis ŝin, pufante, kun valizo sub la brako kaj unu en ĉiu mano.
  
  
  Ŝi iris sub la fenestron de Noĉjo kaj rigardis supren, kaj dum dekono de sekundo li rigardis en ŝiajn okulojn. Ili estis perfekte nigraj sur la ovalo de la vizaĝo. Nick havis la saman impreson de aŭtoritato—aŭ ĉu ĝi estis nur aroganteco? — kion li rimarkis en ŝia foto.
  
  
  Ŝi foriris. La lasta pordo brue fermiĝis. La Orient-Ekspreso tiris for de la stacidomo, kaj Noĉjo apogis sin sur sia kuseno kaj ekbruligis cigaredon kun orkovrita tenilo. Do ŝi faris ĝin. Ĵus nun. Estis lasta minuto. Ĉu estis ia laboro? Ĉu rendevuo kun milionulo, grava diplomato aŭ politikisto? Hawke diris ke la princino de Verizone nur dormis kun riĉaj kaj gravaj viroj. Por troaj kotizoj. Nick ridetis kaj balancis la kapon. Li devis konfesi, ke li antaŭĝojas renkonti sinjorinon White.
  
  
  Sed nur kiam ĝi konvenis al li. Akcipitro, kiel ĉiam, donis al li karton blankan. Li regis la mision kaj faris ĉion laŭ sia maniero, kaj, kiel ĉiam, li laboris sole. Ĉi tio havis siajn avantaĝojn kaj malavantaĝojn. Sed por nekonformisto kiel Nick Carter, la avantaĝoj estis pli grandaj.
  
  
  La longa trajno nun movis pli rapide tra la periferio de Parizo. Noĉjo laste rigardis la neĝkovritan Eiffel-Turon. Flavaj lumoj ekbrulis en la domoj. Noĉjo fermis la kupean pordon kaj ekzamenis la enhavon de la teko, kiun donis al li la maljuna Poindexter. Ĝi enhavis, interalie, malgrandan, lerte kaŝitan kupeon por liaj armiloj. Kontraŭvole, li forigis la ŝumon, stileton kaj gasbombon kaj metis ilin sur la duoblan fundon. Li sentis sin iom nuda, sed li dubis, ke li bezonos ilin antaŭ Venecio. Kaj se li hazarde renkontos la princinon, la armilo ne fordonos lin. Noĉjo rikanis pro sia reflekto en la nun malluma fenestro – liaj pensoj drivis en certa direkto kaj li ne povis eliri el ĝi. Li neniam havis veran altklasan prostituitinon - pagi por amo estis kontraŭ liaj principoj - do tio estus premiero por li.
  
  
  Mallaŭta gongo sonis en la koridoro ekster lia kupeo. "Unuaklasa servo - s'il vous plait."
  
  
  Nick malsatis, sed decidis atendi ĝis la dua raŭndo. Ŝi venis tiel proksime al la trajno, ke ŝi verŝajne ne respondos al la unua gongo. Plej multaj virinoj tre zorgis pri sia aspekto kaj ŝajnis al li, ke ŝi ne estos forlasita. Eĉ en ŝia foto estis klara elemento de perfekteco. Li havis la senton, ke ŝi elektos la duan raŭndon. Same kiel li. Li volis vidi ŝin klare en hela lumo.
  
  
  Kiam la dua servo estis anoncita, li marŝis antaŭen tra la longa balanciĝanta trajno. En la lasta akordiono inter la aŭtoj antaŭ la manĝvagono, li sentis la unuan ondon de angoro. Tie, kun la dorso al Noĉjo, staris dika viro, fumante cigaredon kaj rigardis eksteren. La viro portis helbrunan mantelon kaj plejdĉapelon, kaj io pri lia larĝŝultra sinteno pli-malpli maltrankviligis Noĉjon. Ne estis io palpebla - ĉiu trajno havas maltrankvilajn homojn, kiuj promenas laŭ la koridoroj kaj ie haltas - sed N-3 estis sperta homo, kaj liaj nervoj estis en rando. Nun ili signalis al li per neklara averto. Li aŭskultis ĝin dum momento kaj registris la averton. Ĝi verŝajne signifis nenion. Estis liaj ŝultroj, lia forta korpo, la "uniformo" de lia mantelo kaj ĉapelo, kiuj memorigis lin pri aliaj viroj, alifoje.
  
  
  Blonda viro en griza kostumo salutis lin kaj kondukis lin al tablo ĉe la fino de la manĝvagono. La princino ankoraŭ ne estis tie. La kuiristo transdonis Nick al la kelnero. Li mendis duonan botelon da Chablis kaj manĝis kelkajn apetitigaĵojn. Tiam li vidis ŝin eniri de la alia flanko de la kaleŝo. Karbonnigraj okuloj senĝene glitis super Nick dum li studis ŝin kun intereso kiun li neniel klopodis kaŝi. Tio estis ekzakte kion Robert N. Corning farintus, momente liberigita de sia edzino kaj infanoj en St.
  
  
  Ŝi estis ĝojo. Ŝi portis Chanel-kostumon kun tre mallonga jupo. La ŝtrumpoj estis faritaj el nigra punto kaj perfekte konvenis al ŝiaj maldikaj kruroj. La azeno, laŭ lia opinio, ankaŭ estis tre alloga - elastaj, malgrandaj postaĵoj, iomete balanciĝantaj sub la jupo. Ŝi estis neniel vulgara aŭ ostenta. Ŝi marŝis kiel sinjorino. Nika denove miris — kiel kaj kial tia beleco finiĝis en internacia prostituado?
  
  
  La Orient Express en Laŭzano komencis malrapidiĝi. Nick fumis kaj rigardis la lumojn ekbrili ekster la fenestro. Lia malvarmigita Chablis alvenis en arĝentkovrita sitelo, kaj li trinkis iom dum li atendis sian manĝaĵon. De tempo al tempo li rigardis laŭlonge de la kaleŝo. Ŝi sidis ĉe tablo kun alia pasaĝero, malalta viro kun brilaj nigraj haroj kaj lipharoj. Nick ne atentis lin.
  
  
  Li manĝis supon, kiam li aŭdis kolerajn voĉojn pli malsupre de la kaleŝo. Li suprenrigardis por vidi la Princinon de Verizone salti sur la piedojn, ŝian belan vizaĝon kuntordita pro kolero kaj ŝian ruĝan buŝon kraĉanta kolerajn vortojn al la viro kontraŭ ŝi. La plej multaj el la aliaj pasaĝeroj nun rigardis, kaj la restoracio-kuiristo rapidis al ilia tablo. Estis momentoj de gestado de manoj kaj severaj vortoj. La viro kun brilaj haroj volis leviĝi, balancante la kapon kaj ion murmurante, sed la administranto metis la manon sur lian ŝultron kaj forte premis lin en la seĝon. Li tiam diris ion al la virino kaj ŝi sekvis lin laŭ la koridoro al la skribotablo de Nick. La sidloko kontraŭ li estis la sola en la vagono, kiu estis malplena.
  
  
  La kuiristo haltis apud Noĉjo. - Ĉu vi ĝenas, ĉu la sinjorino sidas ĉi tie?
  
  
  Sinjoro? Estis eta, uh, miskompreno.
  
  
  Nick ekstaris. 'Kompreneble ne. Ĉi tio estas vera plezuro por mi." Li montris sian plej belan rideton de Sankta Luiso dum li decidis kiel li faros tion – iom babilado, evidente, sed ne tro trudema.
  
  
  Ŝi gracie sidiĝis sur la seĝon kontraŭ li. - 'Dankon. Tio estas tre afabla de vi. Ŝia angla estis bona, kun iometa itala akĉento. Nick legis ŝian dosieron. Usona patro, itala patrino. Ŝi pasigis la plej grandan parton de sia vivo en Eŭropo. Nur unu vizito al Usono kiel juna knabino.
  
  
  Li denove ridetis kaj diris: "Tio estas vere bela. Mi ne ŝatas manĝi sola. Mi vidis vin eniri. Tiam mi pensis, ke vi estas bela, sed nun mi nur scias. Usona sonĝo! Ŝiaj malhelaj okuloj rigardis lin malvarme. Sugesto de amuziĝo ekbrilis tra liaj ruĝaj lipoj. "Tre galanta de vi, sinjoro..."
  
  
  "Corning. Robert Corning. Mi estas el Sankta Luiso. Mi iras al Istanbulo por komerco." Mensogo. Sed estus pli bone, se ŝi ne scius, ke lia celo estas Venecio. Li ne intencis malkaŝi sian veran identecon al ŝi.
  
  
  Ŝi ridetis. Ŝiaj dentoj estis rektaj kaj blankaj. —Vi estas tre afabla, sinjoro Corning. Mi pensas, ke mi ŝatas vin.'
  
  
  Ĝi sonis tute sincere kaj malstreĉite. Nick subite sentis, ke tio estas ŝia vera naturo. Ŝi ĉiam estos sincera kaj honesta. Kia turno, li pensis. Sincera malĉastulino! Li tuj sentis naŭzon de tiu ĉi vorto. Ĝi ŝajnis ne konveni al ŝi. La korteganino estis pli bona. Eble Hawke pravis finfine.
  
  
  Ŝia rideto malaperis. "Almenaŭ vi ne estas tia idioto tie."
  
  
  Nick donis al ŝi sian rideton. — Kion tio devis signifi? Kvankam,” li haste aldonis, “tio, kompreneble, ne estas mia afero.”
  
  
  Ŝiaj maldikaj ŝultroj moviĝis por momento. - Ho, li ĝenis min sub la tablo. Paŝis sur mian piedon. Mi nur deziris havi ĉapelpinglon.
  
  
  Nick rigardis laŭ la koridoro. La viro kun brilaj haroj ĵus foriris. Ĝi balanciĝis multe pli ol necesis por movi la trajnon. - Li ŝajnas al mi ebria.
  
  
  La manĝaĵo alvenis kaj ili babilis dum la trajno forlasis Lausanne kaj Stuff laŭ la vojoj al Milano. Dum ilia konversacio, ŝi prezentis sin kiel Princinon de Verizon, kaj Nick estis imponita, kvankam ne superfortita.
  
  
  "Vi estas mia unua princino," li ridetis. "Mi neniam renkontis reĝecon." Li proponis al ŝi cigaredon kaj regalis ŝin per ĝi. La manĝvagono jam estis preskaŭ malplena dum ili trinkis la brandon, kiun Noĉjo mendis.
  
  
  Ŝia rideto estis amika dum ŝi klarigis tion al Noĉjo. “Mi ne estas reĝa viro, sinjoro Corning.” Tute ne. Mia edzo – aŭ pli ĝuste eksedzo – havas veran titolon, sed ili estas miloj en Italio. Ĝi ne plu signifas ion. Mi... Mi uzas ĉi tiun titolon ĉar ĝi estas utila por mia laboro.
  
  
  “Kompreneble,” pensis Noĉjo. Tio verŝajne signifas pliajn cent dolarojn nokte. Estas viroj, kiuj pagos por dormi kun princino.
  
  
  Li diris: “Kio pri via laboro, princino? Kion vi faras en la laboro?
  
  
  “Mi estas dezajnisto, modokreanto. Mi havas salonon en Romo. Tien mi nun iras. Nuntempe mi laboras en Venecio.
  
  
  La mensogo sonis glate. Nick subpremis rideton. Ĉi tio verŝajne estis ŝia kutima blanka mensogo en tiaj situacioj. Ŝi eble antaŭe havis salonon en Romo kiel alivestiĝo por sia laboro ĉe AH kaj siaj propraj tolaĵoj. Hawk ne menciis ĉi tion.
  
  
  Iliaj genuoj tuŝis sub la tablo. Lia kruro sentis la varmon de ŝia. Ŝi ne fortiris sian kruron. Nick rigardis ŝin kaj vidis ŝiajn nigrajn okulojn iomete mallarĝigi. Ili trankvile rigardis lin, taksante lin. Nick movis sian piedon. - Pardonu min, princino. Mi — mi ne estas tia idioto. Estis akcidento.'
  
  
  Ŝi klinis sin al li, apogante la mentonon sur la mano kaj tenante cigaredon per siaj maldikaj fingroj. — Ne ĝenas min, sinjoro Corning. Mi pensis, ke ĝi estas bela kontakto. En la fino, dependas de kiu faras la kontakton."
  
  
  Li pravis. Rekte, sincere. Ŝi estis sincera.
  
  
  "Mi nenion provis, princino," li diris iom malforte. 'Tute ne. Mi... mi estas feliĉe edziĝinta kaj mi havas du infanojn.
  
  
  Ŝi ellasis blovon da blua fumo en lia direkto. Ŝia rideto estis gaja. “Mi pli kaj pli ŝatas vin, sinjoro Corning.” Certe vi havas fotojn de ili kun vi, via edzino kaj infanoj?
  
  
  'Certe.' - Noĉjo eltiris sian monujon kaj montris al ŝi la bildojn, kiujn li ricevis de la Arkivo. La virino sur la foto estis diketa kaj bela, kaj la infanoj aspektis kiel la anĝeloj de Botticelli en modernaj vestaĵoj. Niĉjo demandis sin dum momento, kiuj ili vere estas.
  
  
  La princino resendis al li la fotojn. "Ili estas tre belaj. Vi devas esti bonŝanca, sinjoro Corning. Estis iom da amareco en la vortoj, kaj ŝia ruĝa buŝo turniĝis al maldika linio dum momento. Ŝi tiam ridetis kaj demandis: "Ĉu vi iam trompis, sinjoro Corning?"
  
  
  Nick respondis al sincereco kun sincereco. Dum la lastaj minutoj, lia rolo duobliĝis en komplekseco - li decidis, ke ĉi-nokte li volas ekposedi tiun ĉi virinon. Deziro ronĝis lin kiel malgrandan beston.
  
  
  "Foje," li konfesis trankvile. “Malofte, sed foje. Kiam mi estas malproksime de hejmo kaj sola. Kaj mia edzino komprenas - ŝi neniam demandas pri tio."
  
  
  Malvarma malhela aspekto. - Ĉu tio eblas, sinjoro Coming? Ĉu virino, kiu ne faras demandojn? Mi pensis, ke ĝi estas neebla.
  
  
  "En mia kazo, jes," li diris akre. Kaj kvankam li sciis, ke li agas neprofesie, estante tiel ekscitita de ĉi tiu virino, li decidis daŭrigi.
  
  
  La princino por momento metis sian manon sur lian. Ŝiaj fingroj estis malvarmetaj kaj sekaj, sed lia korpo sentis, ke elektra kurento trakuris lin.
  
  
  "Mi opinias," diris la princino, "ke via edzino ankaŭ estas tre feliĉa virino." Mi pensas, ke mi envias ŝin, kaj mi ne ofte envias ŝin. Ĉu vi ŝatus dividi kun mi botelon da vino, sinjoro Corning? En mia kupeo aŭ via?
  
  
  Do, la decido estis farita, kaj Nick sentis sin strange trankviligita. Ĉi tio estis tute nova situacio por li. Li certe neniam havis seksajn mankojn. Sed nun, kun tiu ĉi estaĵo antaŭ si, li preskaŭ senspiris.
  
  
  Nick pagis la fakturon, ricevis konan rideton de la kuiristo, kaj ili forlasis la manĝvagonon. Ŝia kupeo, Nick diris, estus la plej bona. Li ne volis, ke ŝi sciu kie li "loĝis".
  
  
  Ŝi tuŝis lian brakon per siaj fingropintoj por konservi sian ekvilibron dum ili marŝis tra la balanciĝanta trajno. La ekspreso rapidis tra la vespero. Ili alvenos al Milano frumatene.
  
  
  Dum ili marŝis laŭ la brua koridoro, Noĉjo denove vidis fortan viron en helbruna pluvmantelo. Li denove fumis kaj rigardis la trajnon rapidi tra la nokto. La gongo sonis denove en la cerbo de Noĉjo, kaj nun la sono fariĝis pli laŭta. Ĝi estis la malĝusta persono! La alia portis plejdĉapelon. Ĉi tiu viro portis grizan ĉapelon forturnita. La akcipitraj okuloj de N-3 estis trejnitaj por rimarki ĉi tiujn etaĵojn. Ĉi tiu viro ankaŭ estis iom pli alta. Iom pli svelta. Estis la mantelo, kiu momente konfuzis lin. Krome, ĝi estis la malĝusta maniero. Ili eliris el la manĝvagono tra la pordo kontraŭ tiu, kiun Nick eniris, kaj la unua viro ne iris tra la manĝvagono. Li kuraĝis ĵuri al ĝi.
  
  
  Tiam tio signifas, ke estis du el ili. Kiam Noĉjo tenis la pordon malfermita por la princino, li sentis malkomforta. Kaj ĉi tiu sento estis pli forta nun.
  
  
  Dum ili trapasis la kaleŝon, la reĝidino diris: “Ĉu vi kredas, ke estas eble, Roberto,” mi kredas, ke mi nun nomos vin tiel, “ke viro kaj virino hazarde renkontas, kiel ni nun, ĝuas unu la alian. Longtempe." ? dum iom da tempo, sed kio okazas kiam bonaj amikoj disiĝas? Por forgesi poste. Sen malbonaj riproĉoj, sen stulta parolado pri amo, eĉ sen la deziro ripeti la sperton? Ĉu vi pensas, ke tio eblas?
  
  
  Nick pensis momenton. "Se vi ne forgesos," li diris. “Mi pensas, ke ĝi ne povas esti forgesita. Malsame, jes.
  
  
  Ili iris tra la buŝharmoniko. Ŝi premis sin al li dum momento kaj mallonge kisis lin sur la lipoj. Ŝi karesis lian vangon. "Ne forgesu, kion vi diris ĉi-matene, kara."
  
  
  Ŝia kupeo estis preta por la nokto. La princino sidis sur la rando de la lito kaj krucis la krurojn, fumante cigaredon, kaj Noĉjo vokis la serviston kaj mendis vinon. Dum ili atendis, ili ludis la atendan ludon, babilante pri la ĉefaj aferoj kaj denove fariĝis preskaŭ formalaj. Nick sidiĝis iom for de ŝi sur la liton. De tempo al tempo ŝi sulkigis la brovojn kaj trakuris sian palruĝan langon sur siajn brilruĝajn lipojn. Nick demandis sin ĉu ŝi bedaŭris sian decidon.
  
  
  La vino alvenis. Noĉjo ŝlosis la pordon de la kupeo. Li verŝis ĝin kaj levis la glason. — Tosto. mi...'
  
  
  Ŝi metis molan manon sur lian buŝon. “Lasu min fari toston. Ĉi-nokte. Nokto memorinda, kiel vi diris, sed ne bedaŭrinda. Nokto kiu ne povas esti ripetita. Ŝi levis sian glason kaj trinkis. "Mi pensas, ke ni neniam revidos unu la alian, Roberto." Tiel mi volas ĝin. Pardonu se ĉi tio sonas dramece, sed tiel mi sentas min nun. Kaj se vi rakontas al aliaj pri ĝi, kiel mi pensas, ke vi faros, diru ĝin kun amo."
  
  
  Nick Carter kapjesis, poste trinkis sen diri eĉ vorton. Li prenis ŝian glason kaj zorge metis ĝin apud la lian sur la miniaturan skribotablon kontraŭ la lito. Li tiam prenis ŝian sveltan korpon en siaj brakoj.
  
  
  La princino lasis sian korpon gliti super sia muskola torso. Ŝi pendis en liaj brakoj, balanciĝante de flanko al flanko, ŝiaj brakoj pendis malforte ĉe ŝiaj flankoj. Ŝiaj okuloj estis fermitaj kaj li povis vidi la etajn vejnojn sur ŝiaj palpebroj. Ŝiaj malhelaj haroj plenigis liajn naztruojn per odoro. Lia kiso estis milda komence, kaj ŝia buŝo malfermiĝis al lia, kiel milde floranta rozo.
  
  
  Ili kisis kelkajn minutojn, balanciĝante laŭ la takto de la rapidanta trajno. La grandaj manoj de Nick glitis al ŝiaj firmaj postaĵoj kaj tiris ŝin pli proksimen. Ŝi ĝemis kaj ŝia lango renkontis lian preskaŭ kontraŭvole. En longa silento ili esploris reciproke la buŝon, kaj kontentaj kaj konfuzitaj, ambaŭ senĝene pro la miro de la korpo de unu la alia. La princino tremis en siaj brakoj. Nun ŝi spiradis peze.
  
  
  Fine ŝi rompis la kison kaj premis siajn varmajn, malsekajn lipojn al la orelo de Noĉjo. “Senvestigu min,” ŝi flustris. - Malrapide, kara. Tre, tre malrapida.
  
  
  Li komencis malbutonumi sian Chanel-jakon. Ŝi ridetis kontraŭ lia vango—li sentis ŝian molan buŝon moviĝi—sed diris: "Ne diru nenion, karulino." Ne nun. Bonvolu diri nenion.
  
  
  Li helpis ŝin demeti sian jakon, ĵetis ĝin flanken kaj komencis malbutonumi ŝian bluzon. La butonoj estis sur la dorso kaj li scivolis kial liaj fingroj tremas kun ĉiu butono. Nun lia spiro flustris en lia seka gorĝo.
  
  
  La maldika bluzo flirtis sur la planko. Li kisis la maldikan, longan kolon, kuris siajn lipojn laŭ la maldikaj klavikoj sub la satena haŭto. Ŝi premis sin kontraŭ li, ŝiaj lipoj karesis lian vangon.
  
  
  'Bela.'
  
  
  Ŝi mallevis siajn brakojn de ĉirkaŭ lia kolo, por ke li povu malakcepti la malgrandan nigran duonon de ŝia mamzono. Ŝiaj malgrandaj rondaj mamoj elsaltis kvazaŭ ili estus feliĉaj esti liberaj. La cicoj estis etaj rozkoloraj punktoj, kiuj nun elŝprucis, senĝene resaltante sub liaj kisoj kaj karesoj.
  
  
  “Jes, jes,” ŝi flustris. — Tie. Mia Dio!'
  
  
  Ŝi senpacience premis sin kontraŭ li kaj malfermis sian jupon. Ĝi falis kiel nigra ŝaŭmo kaj ŝi premis sin kontraŭ li kaj sovaĝe kisis lin dum ŝi elpaŝis el sia jupo. Ŝi portis nur etajn nigrajn kalsonojn, zonon, longajn puntajn ŝtrumpojn kaj altajn kalkanojn. Ŝi demetis siajn ŝuojn kaj ili flugis trans la kupeon.
  
  
  La princino detiris siajn lipojn de liaj kaj flustris: “Portu min en la liton, mia amato. Nun venu. Rapide.'
  
  
  Kiam li faris tion kaj ŝi kuŝis atendante kun la okuloj duone fermitaj, li turnis sin por estingi la lumon.
  
  
  "Ne," ŝi diris mallaŭte. ' Lasu ĝin sur. Mi volas vidi vin.'
  
  
  Noĉjo rapide senvestiĝis kaj demetis siajn vestojn. Li estis superŝutita de ŝtormo de deziro, sed li sukcesis konservi sian trankvilon. Li ne komprenis ĉi tiun deziron posedi prostituitinon.
  
  
  Momenton antaŭ ol li alproksimiĝis al ŝi, Nick scivolis ĉu Hawk mensogis. Oni scias, ke Hawke foje mensogas al siaj agentoj – por sia propra bono, kompreneble. Sed pro kia kialo? Sed en la varmo de la momento mi forgesis. Li denove kontrolis la pordon, poste turnis sin al ŝi, ĝoja, ke li ne havas armilon kun si. Ĝi ruinigus la humoron. Kaj lia AH Tattoo, purpura hakilo en la kruĉo de lia maldekstra kubuto, estis forigita—kaj ankoraŭ ne anstataŭigita—por lia fina misio en Bermuda. La malgranda cikatro brilis iomete ruĝe. Sed ne — nenio povis fordoni lin.
  
  
  La reĝidino atendis pacience, rigardante lin per malhelaj, mallarĝigitaj okuloj, ŝiaj blankaj kruroj etenditaj en volupta maldiligento. "Vi devus trovi pli bonan tajloron." Unu kiu ne kaŝos belan korpon. Viaj vestoj ne valoras vin. Vi estas tre merveilleux! Meravilloso!
  
  
  Nick kolapsis sur la liton apud ŝi. Ili kisis unu la alian. Ŝia lango estis sovaĝa besto, kiun oni ne povis kontentigi. Ŝiaj mamoj estis varmaj kaj ŝvelintaj sub liaj sondaj fingroj. Nick daŭrigis la mildan antaŭludon ĝis fine ŝi protestis kaj tiris lin pli proksimen al si. Kiam li ekposedis ŝin, ŝi ĝemis kaj tremis longe. Ĉi tio estis la sola sono, kiun ŝi faris ĝis la lastaj ondoj. Ŝi amoris kun facilmova kaj sovaĝa decidemo, kvazaŭ la ŝarĝo de ŝia deziro estus io terura, de kio ŝi volis esti liberigita. Dum Noĉjo supreniris la longan ŝtuparon al la ekzekuto, li ekvidis ŝiajn okulojn ruliĝantajn malantaŭen, montrante nur la blankulojn; ŝia ruĝa buŝo tordis en doloran grimacon, blankaj dentoj mordis en ŝian malsupran lipon. Li vidis maldikan spuron de sango. Ŝiaj ungoj estis kiel ponardoj en lia dorso.
  
  
  Je la fino de la orgasmo ili atingis kune, ŝi laŭte kriis kaj tuj deturnis sin de li. Ŝia korpo fariĝis mola kaj mallaŭta, tute elĉerpita. Ŝi enterigis sian vizaĝon en la kusenon, tremante kaj ĝemante, ne rimarkante lin en la sekvoj de la ludo.
  
  
  Nick, momente senarmigita, ĝojis pri sia mallonga restado ĉe la petite mort. Eta morto. La malĝojo, kiel ĉiam, rapide disiĝos, kaj tiam li devus denove alfronti la mondon. Sed dum li kuŝis tie, peze spirante, li sciis unu aferon: li provos konservi ŝin vivanta! Estis pli al ĉi tiu princino, ĉi tiu Morgana de Verizon, ol Hawke diris al li. Ŝi povus esti prostituitino – li diris al si, ke li ne povas simple ĵeti ŝin al la lupoj.
  
  
  Post momento, ŝia milda spirado diris al li, ke ŝi dormas. La pala ovala vizaĝo en ripozo havis la purecon kaj senkulpecon de dormanta infano. Denove, Nick estis frapita de kontraŭdiro: kiel ŝi povis esti tia, kia Hawk diris, ke ŝi estas?
  
  
  Li singarde ekstaris por ne veki ŝin. En la malforta lumo, li rimarkis etan senkoloriĝon sur ŝia maldekstra kruro, ĝuste super kaj sub la genuo. Li alproksimiĝis kaj vidis, ke ĝi estas HAKILO-tatuo.
  
  
  Li rapide kaj silente vestis sin. Disciplino kaj profesieco jam regis. Li rigardis sian horloĝon kaj vidis, ke ili alvenos al Milano post kelkaj horoj. Se ili estus alvenintaj ĝustatempe, ili estus en Venecio antaŭ tagmezo. Li devus elpaŝi antaŭ la reĝidino por ke ŝi ne vidu lin, kaj sekvi ŝin kiam ŝi forlasis la stacidomon. Se Falko pravas, ŝi kondukos lin rekte al Manfrinto.
  
  
  Li trankvile forlasis la kupeon kaj fermis la pordon post si. Rigardante supren, li vidis du homojn en brunaj manteloj alproksimiĝi de ambaŭ flankoj de la kaleŝo. Du larĝaj slavaj vizaĝoj kun severaj okuloj. Ĉiu havas unu manon en elstara poŝo.
  
  
  Killmaster tuj prienketis la situacion kaj finis ke li havis problemon. Same kiel la princino. La koridoro estis malplena krom Noĉjo kaj la proksimiĝanta paro. Li rapide paŝis en la ŝuojn de Robert N. Corning el Sankta Luiso, kiu ĵus trompis sian edzinon. Li iomete mallevis la buŝon, kaj esprimo de eta zorgo aperis sur lia vizaĝo. Li esperis, ke li aspektis kiel ŝafo farita el lupaj vestaĵoj.
  
  
  Nick provis puŝi preter la viro dekstre de li. 'Mi bedaŭras.'
  
  
  La viro en la plejda ĉapelo puŝis ŝin per ĉiuj fortoj en la fenestrajn kradojn. - 'Unu momento! Ĉu via nomo estas Corning?" Lia angla estis bona, kvankam kun forta orienteŭropa akĉento.
  
  
  Nick rigardis lin kun ŝajniga surprizo kaj iom da kolero. Li devis trakti tion tre zorge. Li bezonis scii, kion faras ĉi tiuj homoj.
  
  
  — Jes. Mi estas Robert Corning. Kiel? Kiu vi estas cetere? Kiel vi scias mian nomon? Kaj kial vi puŝas min...
  
  
  La viro kiu puŝis lin diris: “Trankviliĝu, sinjoro Corning. Ni volas paroli kun vi, jen ĉio. Bonvolu veni kun ni.
  
  
  Denove ŝajnigis koleron. - Ĉu mi iru kun vi? Diru al mi kial, aŭskultu! Kial diable ĉi tio...
  
  
  La viro en la griza ĉapelo pikis Nick en la dorson per pistolo. - 'Venu kun mi. Neniu babilado. Ni parolos baldaŭ. Iru antaŭ mi. Neniu ŝerco, aŭ mi mortigos vin.
  
  
  La voĉo de Nick tremis. "Mi...k..-mortigi min?" Li ĵetis rigardon al la kupeo, kiun li ĵus forlasis. "Sed vi estas frenezaj - mi nur havas..."
  
  
  La viro kun la pafilo ridis. Spika. Kruela. “Ni scias, kion vi faris, sinjoro Corning.” Ŝi estis bona, ĉu ne? Vi devas rakonti al ni ĉion pri ĉi tio. venu!'
  
  
  Noĉjo permesis al si singulti. 'Kio estas ĉi tio ? Ĉu iu el vi estas ŝia edzo aŭ kio? Eble ĉi tio estas malnova ĉantaĝa lertaĵo? Vi ne povas. Estis ŝia ideo. Ŝi invitis min en sian kupeon kaj...
  
  
  La viro malantaŭ li forte ponardis la pafilon en la dorson de Nick. — Ni! Vi havos ĉiun ŝancon paroli ĝuste nun.
  
  
  Li parolis kun alia viro en tio, kion Nick opiniis kroata. Li ne parolis ĉi tiun lingvon kaj ne komprenis ĝin.
  
  
  Ambaŭ viroj akre ridis. La malestimo sur iliaj vizaĝoj estis evidenta.
  
  
  Killmaster ridetis interne. Ili jam pensis, ke li estas sendanĝera malkuraĝulo. Ĝuste kion li bezonis.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  Killmaster sidis en alia unuaklasa kupeo portante nur sian blankan kalsonon dum unu el la viroj traserĉis liajn vestaĵojn kaj havaĵojn. Alia viro sidis sur la kanapo kontraŭ li, direktante brilan bluan pafilon al Nick. Nick, kiu permesis al sia kolerego malrapide turniĝi en kio li esperis estis vera timo. Nick deziris ke li komprenu la kroatan. Dum konversacio, li iam aŭdis la nomon Manfrinto. Ili ambaŭ ridis. Nun la viro en la plejda ĉapelo, kiu serĉis la vestaĵojn de Noĉjo, faligis ilin kaj staris antaŭ Agento AH kun malvarma rigardo. "Viaj paperoj ŝajnas esti en ordo, Corning."
  
  
  Kompreneble ili estis bone. Dokumentoj ĉiam estis perfekte preparitaj ĉe la Akademio de Artoj.
  
  
  La viro prenis la foton, kiun Nick montris al la princino. 'Kiuj estas ili?'
  
  
  "M-mia edzino kaj infanoj," murmuris Nick. Li montris malfortan rideton. “Se Alicio, mia edzino, iam ekscios pri ĉi tio, tiam okazis al mi! Venu, ni ne povas...
  
  
  La viro forte pugnobatis lin en la vizaĝon. - 'Silentu. Vi nur respondas demandojn. Li rigardis sian kunulon per la revolvero kaj palpebrumis. - Sed estas en ordo, ĉu ne? La usonano diras, ke tio okazis al li. Li ridis kaj frapetis la pasporton de Nick.
  
  
  “Eble tio, kion vi diras, estas vera, Corning. Ni esperas, ke ĝi estas por via propra bono. Ni ne ŝatas vundi senkulpajn homojn. Nun rakontu al ni denove, kiel vi renkontis la Princinon de Verizone. Ni vidu ĉu ĝi funkcias la duan fojon.
  
  
  Nick, bonega profesia mensoganto, diris al ili la tutan veron pri sia renkontiĝo kun la princino. Je ĉi tiu punkto, ili ne kaptos lin en mensogo.
  
  
  Ambaŭ viroj atente aŭskultis. Kiam li finis, la viro kun la revolvero faris ŝajne hazardan demandon. "Ĉu la princino petis de vi monon por dormi kun ŝi?"
  
  
  Ruĝa lumo ekbrilis en la malvarma cerbo de Killmaster. La demando estis tro hazarda. La respondo estis grava, kvankam li ne povis kompreni kial. Eble ili serĉis difekton en la kamuflaĵo de la virino?
  
  
  Esperante, ke li pravas, li diris, “J-jes. Certe. Ĉi tio surprizis min ĉar ŝi ne ŝajnis al mi tia virino. Sed mi donis al ŝi kvindek dolarojn.
  
  
  La viro kun la revolvero ridis. "Ĉu valoris, Corning?"
  
  
  Nick provis surmeti knaban ridon. — Jes. Ŝi estis tre agrabla. mi...'
  
  
  La alia viro denove forte batis lin en la vizaĝon. Noĉjo sentis kapturnon sur siaj larĝaj ŝultroj. Kolero trafis lin, sed li kaŭris, ĝemis kaj retenis sin. Lia tempo ankoraŭ estis venonta.
  
  
  "Leviĝu," la viro bojis. Nick ekstaris. La du viroj longe rigardis lin, poste rigardis unu la alian.
  
  
  "Li estas bone konstruita malbonulo," diris la viro kun la revolvero.
  
  
  "Terura," konsentis alia.
  
  
  "Kiel vitraĵvendisto, vi ne devus havi tiajn muskolojn."
  
  
  “Ne,” diris la viro en la plejda ĉapelo. "Ĝi estas tre stranga".
  
  
  Liaj okuloj skanis la haran, sunbrunigitan korpon de Nick. "Estas alia stranga afero," li diris. “Rigardu ĉi tiujn cikatrojn. Estas tiom da ili. Malnovaj cikatroj kaj novaj cikatroj. Kiel tia malkuraĝulo havas tiom da cikatroj?
  
  
  La viro kun la revolvero ekstaris. - 'Tio estas bona demando.' Li rigardis Nick. "Ĉu vi povas respondi ĉi tiun demandon, Corning?"
  
  
  Nick malbenis la multajn markojn de sia laboro sur sia haŭto. Sendube, lia sava graco ĝis nun estis la manko de taringo en la formo de la malgranda AX-hakilo. Jen kion li kalkulis. Tiaj homoj verŝajne konis la simbolon AH. Sed tiuj malbenitaj cikatroj — pensu rapide, Carter!
  
  
  La viro en la plejda ĉapelo metis la manon en sian poŝon kaj eltiris tranĉilon. Li premis butonon kaj la ses-cola klingo ekpafis. — Ĉu vere! - li diris mallaŭte. -De kie vi ricevis ĉiujn ĉi tiujn cikatrojn?
  
  
  "Mi... mi estis en aŭtoakcidento," diris Nick haste. Li lasis sian voĉon tremi dum li rigardis la tranĉilon. — Vera! Estas vere, mi ĵuras. Mi... mi trapasis la antaŭan glacon kaj estis tranĉoj tra mia tuta korpo. Li estis preskaŭ en larmoj.
  
  
  "Vi mensogas," diris la viro kun la revolvero. "Vi ne ĉiuj ricevis ĉi tiujn cikatrojn samtempe." Li rapide paŝis malantaŭ Nick. Agento AH sentis la malvarman revolveron sur sia kolo. Li sidis rigardante rekte antaŭen, lia granda korpo tremante. Se mi foriros de ĉi tie, li pensis, mi gajnos Oskaron.
  
  
  Li riskis kaj sciis ĝin. Estis demando de tempo, intuicio. Se li atendis tro longe...
  
  
  La viro kun la tranĉilo kaptis Nick je la brako. Li havis fortan tenon. Sen diri vorton, li metis la pinton de la tranĉilo sub la maldekstran dikfingron de Noĉjo kaj tordis la armilon. Noĉjo kriegis kaj tiris sian manon for. - Ho, ne! Ne faru ĝin, mi petas! Ĉi tio estas - ĉi tio estas vera. Mi ĵuras. Kelkaj el la aliaj cikatroj, kiujn mi ricevis, estis en kolegio ludante piedpilkon kaj basbalon. Ili ne ĉiuj estis tie samtempe.
  
  
  La tranĉilo denove moviĝis antaŭen. Nick glitis de la kanapo kaj falis sur la plankon. “Ne, ne, ne! Mi ne povas ne diri la t-veron, ĉu?
  
  
  La viro kun la tranĉilo rigardis al Noĉjo, kiu kuŝis tie, kaj poste al sia kunulo kun la revolvero. Kiam li parolis, li faris tion en malglata, malglata angla. Ili forgesis ŝanĝi al la kroata. Sub la masko de timo, Nick ne maltrafis eĉ unu vorton.
  
  
  “Eble,” diris la viro kun la tranĉilo, “li ja diras la veron. Evidente li estas malpura malkuraĝulo. Kaj mi malamas rigardi lin. Vi estas la estro, Ivor. Kion vi pensas?'
  
  
  Noĉjo eksidis sur la kanapon, kovrante sian vizaĝon per la manoj, tremante. Li konvinke ĝemis kaj kaŝe ekzamenis ilin inter siaj fingroj.
  
  
  Ivor gratis sian malakran mentonon per la muzelo de sia revolvero. Li rigardis Nick malestime. — Alia bona demando, Pinĉa. Mi vere ne scias la respondon al ĉi tiu demando. Tiu malbenita Manfrinto kaj liaj putinoj! Kial ni kontrolu ĉi tion? Ĉi tio estas laboro por ploruloj kiel ĉi tiu ulo - ĉi tiu malkuraĝa amaso da aĉaĵoj!
  
  
  "Mi konsentas kun vi," diris la alia. "Mi tute konsentas kun vi, sed ni devas obei ordonojn." Venu, Ivor! Ni baldaŭ estos en Milano. Kion ni faru kun ĉi tiu bastardo?
  
  
  En tiu momento oni frapis la pordon. - Sinjoro? Ĉu sinjoro estas tie?
  
  
  Ivor metis fingron al siaj lipoj. Pincha trakuris la tranĉilon trans la gorĝan arterion de Nick.
  
  
  — Jes? - Ivor ekkriis. — Kiu estas tie? Kion vi volas?'
  
  
  - Direktoro, sinjoro. Unu el la sinjoroj eliras en Milano, ĉu ne?
  
  
  "Oui."
  
  
  - Post duonhoro, sinjoro. Ni estos en Milano post duonhoro.
  
  
  'Dankon'
  
  
  Ĉi tio estis turnopunkto. Nick spiris trankvile. La voĉo de la konduktoro estis averta signo, kaj ĉi tiuj estis ege singardaj homoj.
  
  
  Ivor denove sidiĝis kontraŭ Nick kaj tenis lin per armila forto. "Vi estas bonŝanca malkuraĝulo," li diris. "Mi freneziĝus se mi mortigus vin." Vestiĝi. Donu al li siajn aĵojn, Pinĉa.
  
  
  Nick preparis la kompletigon de ĉi tiu groteska bildo. Do unu el ili estos liberigita en Milano? Ili pensis tiel!
  
  
  Li provis stariĝi, sed liaj genuoj kliniĝis kaj li sidiĝis reen. Li provis laŭte riki kaj kovris sian buŝon per la mano. "Mi... mi pensas, ke mi vomos."
  
  
  Pinĉa ĵetis al li siajn vestaĵojn. "Vi baldaŭ vomos, aĉulo." Vestu vin kaj malaperu antaŭ ol ni ŝanĝas opinion.
  
  
  Nick sufokiĝis plurfoje, sed poste ŝajnis regi sian naŭzon. Li rapide vestis sin.
  
  
  Ivor demandis: "Ĉu vi iras al Istanbulo?"
  
  
  "Jes Jes".
  
  
  La sekva demando perfide sekvis: “Kial al Istanbulo? Mi pensis, ke la vitroaĉetanto iros al Venecio. La plej bela vitrovaro venas el Venecio.”
  
  
  Ivor ankoraŭ ne estis tute konvinkita.
  
  
  "Mi... mi iros al Venecio poste," Nick klarigis. "Sed unue mi havas iun privatan komercon por prizorgi en Istanbulo."
  
  
  Pincha ridis. "Alia malĉastulino, mi pensas."
  
  
  Ivor diris, “Mi pensas, ke ni devus skribi al via edzino leteron por sciigi al ŝi kia malfidela hundo vi estas, Corning. Kion vi pensas, Pincha? Ĉu ĉi tio ne estas bona afero?
  
  
  "Kompreneble," Pincha konsentis. “Mi skribos al ŝi persone. Post. Ni devas eltiri ĉi tiun amason da aĉaĵoj antaŭ ol li vomos sur la tapiŝo.
  
  
  'Momenton.' - Ivor direktis la revolveron al la stomako de Noĉjo. “Kompreneble, vi forgesas pri ĉio, kio okazis en ĉi tiu kupeo. Nenio okazis . Vi neniam vidis nin. Ĉu vi komprenas, Corning?
  
  
  "J-jes," murmuris Nick. - 'Komprenita. Mi diros eĉ ne vorton. Mi ĵuras. Kaj dankon infanoj. Mi lernis mian lecionon.
  
  
  "Ni esperas ke jes," diris Ivor. Esprimo de preskaŭ kompato aperis sur lia larĝa vizaĝo. "Kiam vi havas tian korpon kaj vi estas tiel malkuraĝulo, ĝi devas esti malfacile eltenebla."
  
  
  Noĉjo silentis. Li surtiris sian jakon kaj ŝtopis siajn aĵojn en siajn poŝojn. Baldaŭ kaj nun! Li devis havi ilin kune, je brako. Liaj manoj kaj lia terura forto estis liaj nuraj armiloj.
  
  
  "Mi eliros en Milano," diris Ivor. “Pincha daŭrigos al Venecio. Li observas vin, Corning. Restu for de la Princino de Verizone. Restu en via kupeo. Kaj memoru, ke Pinĉa estas majstro kun sia klingo.
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj ekstaris. Liaj kruroj tremis. Li refalis sur la sofon. “Miaj kruroj—ili ne moviĝas. Kaj... kaj mi pensas, ke mi vomos. Li mallevis la kapon kaj eksilentis.
  
  
  Li aŭdis Ivor malbeni. Ĉi-foje en la kroata. Tra siaj fingroj li vidis la viron enŝovi la revolveron en ŝultran pistolujon. "Donu al mi vian manon," Ivor bojis al sia kunulo. "Ni helpu la malfeliĉulon eliri en la koridoron." Malglataj manoj kaptis Nick de ambaŭ flankoj. Li lasis siajn genuojn fleksiĝi dum li estis levita. "Io pli rapida," diris Ivor. "Mi pensas, ke la bastardo vere estos malsana."
  
  
  Ili subtenis lin ĝis ili atingis la pordon. Noĉjo lasis liajn brakojn pendi ĉe liaj flankoj, poste levis grandan manon al la ŝultroj de ambaŭ viroj. Li komencis fleksi siajn ŝultromuskolojn kaj tiujn grandiozajn bicepsojn. Du pliaj paŝoj kaj...
  
  
  Nun!......
  
  
  Per unu glata movo, li ĉirkaŭvolvis siajn ŝtalajn fingrojn ĉirkaŭ iliaj dikaj koloj, faris paŝon malantaŭen kaj kunpuŝis iliajn kapojn. Li uzis sian tutan grandegan forton, sciante, ke iliaj kapoj ne eltenos la baton. Aŭdiĝis morna sono de rompiĝantaj ostoj dum la viroj draŝis momenton kiel fiŝoj kaptitaj per hoko, kaj poste pendis malforte en terura brakumo.
  
  
  Nick forlasis ilin. Li kliniĝis super Pinĉan, kies kvadratita ĉapelo defalis. Li jam mortis aŭ preskaŭ mortis. Ivor ankoraŭ spiris, kaj la sango malrapide fluis al la buŝangulo. Nick pripensis uzi la tranĉilon de Pinchy, sed rezignis. Ne necesas sango. Neniu indico. Li dispremis la Adaman pomon de Ivor per unu movo de sia mano.
  
  
  Estis mallaŭta frapo sur la pordo. - Akceptisto, sinjoro. Milano. Mi bezonas pakaĵojn.
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro kaj vidis fulmantan signalon. Dio, ili jam estis en Milano.
  
  
  "Kvin minutojn," diris Nick tra la pordo. La pordisto ne devas vidi lin.
  
  
  - Sed, sinjoro, pakaĵo! Mi bezonas pakaĵojn.
  
  
  "Kvin minutojn," ripetis Nick. 'Foriru. Vi ricevos bonajn konsiletojn. Ĉi tio estas afero de sinjorino. Kompreneca?
  
  
  "Ha, sinjoro. Sinjorino! Mi komprenas. Pardonu."
  
  
  La akceptisto forfajfis en la halon, kaj Noĉjo eklaboris. Nun la ekspreso bruis laŭ la trakaj ŝaltiloj, kaj la semaforoj flugis unu post la alia. Malbeno. Li esperis forigi la kadavrojn subĉiele, vetante, ke ili ne estos trovitaj dum kelka tempo. Sed estis nenio alia por ĉi tio. Li ne povis lasi ilin ĉi tie. La trajno estos prokrastita kaj la polico alvenos.
  
  
  Li malfermis la fenestron. Malvarma, nebula aerblovo enkuris en la kupeon. Nick elrigardis en la malsekan, malsekan nokton.
  
  
  Nun ili veturis tra labirinto de ŝarĝvagonoj. La trajno moviĝis pli malrapide. Kvaronon de mejlo for, Noĉjo vidis la stacion reflektitan en la plumbaj ventroj de malaltaj nuboj. Ĉi tio devis okazi rapide.
  
  
  Li unue elĵetis Pinĉu-on, sekvite de sia kvadratita ĉapelo kaj tranĉilo. Ivora poste. Li pasigis altvalorajn sekundojn levante sian palpebron kaj rigardante en la sangokovritan okulon kiu aspektis morta. Li metis unu orelon al la brusto de la viro. Neniu korbato. Li devis nur riski.
  
  
  Ivor flugis tra la fenestro. Noĉjo ĵetis ĉiujn pakaĵojn post la kadavrojn. Li balais la malgrandan kupeon — la pordisto kaj la trajnestro eble nenion rimarkos. Ĉi tio finfine fariĝos afero por la itala polico. Noĉjo rapide ĉirkaŭrigardis denove kaj aŭskultis la pordon. Nenio. Li malŝlosis la pordon kaj eliris en la koridoron. Estas tempo por iri. En la koridoro li aŭdis voĉojn kaj la sonon de pakaĵoj falditaj. Lia kupeo estis en la alia direkto. Nick iris al li, zumante. Li atingis la sekvan kaleŝon. Li estis sekura.
  
  
  Dum la Orient-ekspreso eniris Milan Station, Nick Carter malstreĉis, bruligis cigaredon kaj rigardis la plafonon. Ŝajnis al li, ke li vidas lumon en la mallumo. Li sciis pro longa kaj foje frustranta sperto, ke en organizo tiel kompleksa kiel spiona aparato, foje aferoj misfunkciis. Per burokratio, intersekcaj intencoj kaj, por ne mencii, internaj bataloj kaj intrigo en la organizo.
  
  
  Eble Pincha kaj Ivor estis ekzemploj de tio. La deklaron, kiun ili faris pri kontrolo de la putinoj de Manfrinto. Eble tio estis la nura kialo kial ili alvenis sur la Orient Express kaj sekvis la spuron de la princino. Eble iuj en Beogrado maltrankviliĝis pri la nesatigeblaj seksaj apetitoj de Manfrinto. La frontfiguro de jugoslava inteligenteco eble faris pli ol nur sidi malantaŭ skribotablo kiel fasado por Vanni Manfrinto. Kaj ĉiam estis observantoj, spionoj, kies tasko estis spioni aliajn spionojn.
  
  
  Nick Carter subridis je la penso — eble la jugoslavoj havas specialan fakon por observi la virinojn de Manfrinto! Ili fidis lin, sed ne liajn voluptojn. Tia afero ne estis nova en la kampo de spionado. Manfrinto verŝajne eĉ ne sciis, ke ĉiuj liaj putinoj estis gustumitaj, por tiel diri.
  
  
  N-3 malstreĉiĝis eĉ pli. Se ĉio ĉi estis vera, tiam la rilato de la princino kun AH ne estas suspektita. Nun kiam Ivor kaj Pincha estis mortaj, la tuja estonteco aspektis hela.
  
  
  Sed ĝi devas funkcii rapide. La korpoj estos trovitaj sur la trakoj kaj esploro komenciĝos tuj. La rakonto estos en la gazetoj. Kaj la estroj de Pinchy kaj Ivor, kiu ajn ili estas, pensos pri tio.
  
  
  Rapido estis ege grava nun. Noĉjo ŝlosis la kupean pordon kaj malfermis sian tekon. De nun li estos armita.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  La Orient-ekspreso forlasis la kontinenton kaj vojaĝis malrapide trans la du-mejlan altvojon al Grand Central Station. La konduktoro iris laŭ la balanciĝantaj koridoroj, kriante: “Venecio! Venecio! Eliru antaŭ Venecio.
  
  
  Nick Carter, vestita per verda pluvmantelo kaj tre usona helgriza ĉapelo kun mallarĝa plektaĵo sur la kapo, jam staris ĉe la pordo kun sia sola teko. Li iris al la alia flanko de la trajno, kiel eble plej malproksime de la princino.
  
  
  Li volis, ke estu mallume—estus sufiĉe riska ĉasado—sed almenaŭ iom pluvis kaj estis densa nebulo. Ĝi helpus lin.
  
  
  Li saltis el la trajno tuj kiam ĝi haltis. Li kuris en la hele lumigitan atendoĉambron kaj prenis pozicion proksime de la revuorako. Li turnis la dorson al la kreskanta fluo de elŝipiĝantaj pasaĝeroj. Li multe fidis je siaj provincaj ĉapeloj kaj manteloj, kaj je tio, ke Morgana de Verizone vidis lin nur sub artefarita lumo.
  
  
  Li foliumis suspensfilmon kiam ŝi preterpasis fortan portiston portantan sian pakaĵon. Noĉjo donis al ŝi tempon por atingi la ŝtuparon sur la doko, kaj poste malrapide sekvis ŝin. Ĉi tio povus signifi iom da krizo. Se ŝi prenis la vaporeton aŭ akvobuson, li havis problemojn. Li ne povis riski surteriĝi tie. Sed se ŝi prenus la gondolon...
  
  
  La princino prenis la gondolon. Noĉjo, malrapide malsuprenirante la larĝan ŝtuparon al la marmora moleo, vidis ŝin sekvi la pordiston ĝis la fino de la moleo, kie helaj bolardoj leviĝis el la koto de la Granda Kanalo. Ĉar estis vintro kaj malbona vetero, atendis nur tri gondoloj.
  
  
  De malantaŭ kolono, Nick rigardis kiel portisto ŝarĝis ŝiajn sakojn en la gondolon kaj instrukciis Barcaruolo'n en larĝrandan ĉapelon. La reĝidino donis al la pordisto faskon da liroj kaj poste grimpis en la gondolon, ŝia jupo iomete leviĝis por malkaŝi ŝiajn blankajn femurojn super siaj nigraj ŝtrumpoj. La gondolisto tiris sian ŝigliĝŝnuron kaj formuĝis en la nebulon. Nick kuris al la moleo.
  
  
  Li saltis en la gondolon kaj kriis al la viro: “Vidu tiun gondolon, kiu ĵus foriris? Sekvu lin. Rapidco! Ne perdu lin de vido.
  
  
  - Jes, sinjoro. - La viro forĵetis la cigaredon kaj malligis la ŝigliĝŝnuron.
  
  
  Ili glitis tra la malklaraj akvoj de la Granda Kanalo, la longa inversa S kiu fluas tra la koro de Venecio. La gondolo antaŭe estis apenaŭ videbla, kiel forkuranta fantomo en la nebulo. La malnovaj palacoj laŭ la kanalo ŝajnis kiel abstraktaĵoj en la malklara nebulo. Estis malmulte da movo kaj sonoj estis sufokitaj de la griza nebulo.
  
  
  Dum ili glitis sub la Ponte degli Scalzi, Nick iomete malstreĉis. Li suspektis, ke la princino iras al la kvartalo Rialto, la plej malnova parto de Venecio kun merkatoj, malmultekostaj trinkejoj kaj kafejoj. Li vetis, ke ŝi prenos pensionon anstataŭ hotelon. En ĉi tiu tempo de jaro multaj ĉambroj estis malplenaj kaj ĝi estis pli malmultekosta. Kaj vi havis multe pli da privateco tie. Li havis ideon, ke ŝi iru al Manfrinto. La jugoslava agento ne estus veninta al ŝi. Li zorge pritraktos ĝin. Se la princino dormis kun Manfrinto, ĝi estus "sekura" lito. La lito, kiun la viro mem elektis.
  
  
  Killmaster malvarme ridetis kaj bruligis cigaredon. Malkovrante, ke li pravas, li forĵetis sian cigaredon dum la antaŭa gondolo direktiĝis al la riverdigo de la Granda Kanalo. Rekte antaŭ ili estis la Rialto-ponto. Flava lumo falis el la kafejo, amika noto en malgaja vintra tago. Nick levis la manon.
  
  
  "Alto! Bieno! trankvila!
  
  
  La reĝidino estis nur kvindek metrojn for, sed se li nun perdus ŝin, estus ege malfacile trovi ŝin.
  
  
  Ŝi grimpis el la gondolo al la kajo kontraŭ la butikoj. Noĉjo silente signis al la gondolisto demeti lin ĉe alia kajo, apud fermita trattorio.
  
  
  Li tiam observis kverelon inter la princino kaj la gondolisto super la muro de la trattoria. Li laŭte protestis, ke li ne estas pakmulo kaj ne trenas ŝian pakaĵon al la pensiono. Liajn indignajn vortojn klare aŭdis agento AH, kiu ridetis kontente. Ŝi vere iris al internulejo, kaj ĝi ne povis esti malproksime. Alie, ŝi ne petus homon porti siajn sakojn.
  
  
  La argumento finiĝis kun la apero de du ĉifonaj knaboj, kiuj rapide prenis siajn sakojn kaj foriris antaŭ ol Nick ekkomprenis kio okazis. Li sekvis ilin laŭ mallarĝa strateto kaj vidis ilin transiri Campo San Bartolomeon. La placon ĉirkaŭis altaj, mallarĝaj domoj, kies supraj etaĝoj malaperis en la nebulo. Estis malmultaj piedirantoj kaj nur kelkaj biciklantoj pasis.
  
  
  Noĉjo sekvis ŝin je respektema distanco kaj vidis la reĝidinon supreniri la mallarĝan ŝtuparon de la domo. Li legis "Pensione Verdi" sur ŝildo apud la forĝita pordo. La du knaboj luktis por porti siajn valizojn supren laŭ la ŝtuparo en la malgajan halon. Noĉjo prenis pozicion kontraŭ la placo, proksime de malgranda kafejo. Nun kio? Li suspektis, ke ŝi provos kontakti kiel eble plej baldaŭ.
  
  
  La pluvo falis pli forte. Malbona vetero en Venecio kutime daŭras longe, kaj Nick havis la senton, ke proksimiĝas borao, vintra ŝtormo. Tio signifis, ke Manfrinto ne ĝenus la mankantan bombon, se estos ŝtormo; ĝi signifis ke li havis pli da libera tempo, pli da ŝancoj amuziĝi, tiel ke Killmaster povis proksimiĝi al li. Se ŝi bone farus sian laboron, la princino de Verizon prizorgus ĝin.
  
  
  La altaj vitraj pordoj de la pensiono Verdi malfermiĝis kaj la knaboj malsupreniris la ŝtuparon. Nun ili diskutis pri amaso da liroj. Momenton poste ili malaperis en la nebulo. Nick Carter levis la kolumon de sia abomena verda pluvmantelo, tiris sian malsekan ĉapelon super la okulojn kaj prepariĝis por la atendoperiodo. La penso, ke la princino lavis tiun bongustan blankan korpon sub varma duŝo, ne plibonigis lian humoron, kaj li ankaŭ trovis sin preta fumi sian lastan cigaredon. Li luktis por preni ĝin en la pluvego kaj marŝis mallongan distancon por stari sub la markezo de malgranda kafejo. Rozkolora lumo verŝis tra la nebulaj fenestroj, kaj Noĉjo pensis sopire pri la varma, amara nigra kafo kiu estis verŝita tie.
  
  
  Li sonĝis kaj ne vidis la du karabenistojn ĝis ili transiris la placon kaj alproksimiĝis al li. Ili portis kapuĉajn mantelojn, kaj la bareloj de siaj karabenoj estis direktitaj malsupren por protekti ilin kontraŭ la pluvo. Ili marŝis rekte al la kafejo kaj vidis lin.
  
  
  Estis tro malfrue por eskapi en la nebulon. Ĉi tio tuj altirus ilian atenton. Liaj dokumentoj, kompreneble, estis en ordo, sed ĉiuj liaj armiloj estis kun li. Se la itala polico estus trovinta lin, pasus longa tempo antaŭ ol Hawke povus eligi lin.
  
  
  Nick turnis sin kaj senĝene eniris la kafejon. La vidon malhelpis la fakto, ke antaŭ ne estis tabloj kaj la malgranda fenestro estis preskaŭ tute obskurita de vaporo. Malleviĝante al la tablo plej proksima al la fenestro, Nick rigardis ĉirkaŭ la areo. La pordo de Pensione Verdi estis apenaŭ videbla.
  
  
  Li ĵus mendis kafon kaj cigaredojn, kiam eniris du karabenistoj. Ili skuis kiel anasoj, tiris la kapuĉojn, kaj unu el ili akre ĵetis rigardon al Noĉjo. "Buon pomeriggio, sinjoro."
  
  
  Nick rikanis al la parolanto. "Ne estas tiel bona tago," li diris en la itala. "Krom la anasoj—kaj mi ankoraŭ ne vidis anasojn en Venecio." Estas malseke eĉ por kolomboj!
  
  
  Ambaŭ policanoj ridis pri la ŝerco. La viro, kiu parolis al li, demandis: "Ĉu vi estas usonano, sinjoro?"
  
  
  — Jes. Mi estas ĉi tie pro komerco, por aĉeti vitron. Mi havis iom da libera tempo kaj volis vidi kelkajn el la vidindaĵoj de via bela urbo. Ĉio, kion mi vidis ĝis nun, estas akvo – supre kaj malsupre.
  
  
  Estis pli da ridado kaj la viroj marŝis al la vendotablo. Nick aŭdis, ke ili mendis kafon. Li prenis cigaredon el la pako, kiun li mendis — li devis kontentiĝi je Gauloises — kaj ekbruligis ĝin. Svingante alumeton, li vidis, ke la pordo de Pensione Verdi estas malfermita. Estis malfacile vidi tra la nebulo, sed li pensis, ke la figuro malsupreniranta la ŝtuparon estas virino.
  
  
  Li lasis milliran monbileton sur la tablon kaj senĝene marŝis al la pordo. Estis la princino. Noĉjo atendis ĝis griza nubo de pluvo kaj nebulo kovris ŝin, kaj poste kuris trans la placon. Li vidis sveltan silueton gvidantan en mallarĝan strateton. Li haltis ĉe la angulo, aŭskultis kaj aŭdis la rapidan klakon de ŝiaj altaj kalkanumoj sur la trotuaro. Ŝi estis foriranta de la placo, direktante norden, kaj ŝi hastis.
  
  
  Li sekvis ŝin sur la piedpintoj, penante ne tro proksimiĝi. Juĝante laŭ la sono de ŝiaj paŝoj, ŝi marŝis rapide kaj ne rigardis malantaŭen. Li jam taksis ŝin kiel bonan amatoron, sed tamen estis preta por trukoj. Kvankam la virino kredeble eĉ eĉ unu sekundo ne estus pensinta, ke ŝi estos sekvata en tia misio. Ŝi certe havis multajn similajn aranĝojn—por ĉio, kion ŝi sciis, ĝi estis nur alia seksa laboro. Ŝi devis iri al iu viro, enlitiĝi kun li, enlitigi lin, kaj tiam iu alia anstataŭus ŝin. Tre simpla. Ŝi certe faris tion dekduojn da fojoj por Hawk kaj ŝajnis ne koni la virojn sur la Orienta Ekspreso.
  
  
  La obtuza sono de ŝiaj paŝoj en la mallarĝa strateto fariĝis pli akra, kiam ŝi atingis alian placon. Venecio estas plena de tiaj placoj kun domoj, butikoj, trinkejoj kaj restoracioj.
  
  
  Nick sekvis ŝin singarde tra malgranda areo proksimume kvindek metrojn for. La pluvo senĉese falis, griza perla kurteno apartigis lin de la ombra figuro antaŭ li. Ŝi forlasis la placon kaj kliniĝis en alian mallarĝan strateton, grimpante la ŝtupojn de arkaĵa ponto super flanka kanalo kaj malsuprenirante en larĝan, bone lumigitan straton. Diafana aŭreolo pendis ĉirkaŭ ĉiu lanterno.
  
  
  La princino transiris la straton kaj eniris la poŝtejon. Noĉjo atendis ĝis li vidis ŝin skribi ĉe ŝia skribotablo, poste iris al la angulo de la vitra fronto kaj enrigardis. Ŝi estis la sola kliento. Estis du dungitoj laborantaj, viro kaj virino.
  
  
  Ŝi portis helbrunan pluvmantelon, ruĝan bireton kaj altajn, brilajn nigrajn ledajn botojn. Pluvaj gutoj brilis sur ŝia bereto kaj en ŝiaj malhelaj haroj. Ŝi sulkigis la brovojn koncentrite, ŝia ruĝa buŝo krispiĝis penseme.
  
  
  Rideto kurbigis la fortajn lipojn de Noĉjo. Nun li vidis kia amatoro ŝi estas. Vera profesiulo, verkinte telegramon, deŝiris la sekvajn du aŭ tri formojn kaj detruus ilin. Estus tro facile malkaŝi la enhavon de la premsigno lasita en la telegrambloko.
  
  
  La princino deŝiris la formon, donis ĝin al la virino kaj pagis. Ŝi ne retrorigardis al la paperbloko. Killmaster estis iom seniluziigita vidi ke liaj suspektoj estis konfirmitaj. Ŝi estis nenio alia ol bona amatoro. Ili ĉiam preteratentis la malgrandajn aferojn.
  
  
  Nick staris en malhela pagtelefono—li simple malŝraŭbis la lampon—kiam ŝi eliris. Li volis la supran formon de ĉi tiu bloko, sed ne havis tempon. En ĉi tiu nebulo, li perdus ŝin en momento se...
  
  
  Tiam li estis bonŝanca. La reĝidino marŝis iomete en la kontraŭa direkto kaj kliniĝis en malgrandan trinkejon. Nick kuris post ŝi kun fulmorapido. Kvankam li ne povis legi lipojn, li vidis, ke ŝia ruĝa buŝo formis la vorton aquavit. Kompreneble, kontraŭ malvarma pluvo. Nick kuris reen al la poŝtoficejo.
  
  
  Li ĵus eniris kaj estis atingonta sian telegramblokon, kiam li rigardis trans la ŝultro al la fenestro. Liaj amikoj, du karabenistoj, rigardis internen. Ili estis konsciencaj servistoj kaj ne restadis en komforta kafejo. Kaj nun ili haltis kaj rigardis Noĉjon, rekonante lin. Li ridetis kaj senĝene pasigis sian fingron laŭ la rando de sia ĉapelo. Nun li devis sendi telegramon.
  
  
  Ĉar la princino ne intencis resti ĉe la drinkejo por ĉiam, Nick rapide komencis ruinigi la unuan uniformon. Li deŝiris ĝin kaj senĝene metis ĝin en sian poŝon. Per la okulangulo li vidis, ke la oficiroj ankoraŭ estas sub la tegmento de la poŝtejo.
  
  
  Nick adresis la telegramon al la hejma adreso de Hawk:
  
  
  ĈIUJ STRATOJ ĈI TIE LIKAS KAJ MI NE TROVI PLUMISTRON, BONVOLU VIA KONSILO. NORBERT P. CLAPSADDLE.
  
  
  La vira dungito rigardis la uniformon kaj ridetis senespere. - Ĉi tio estas dek kvin mil liroj, sinjoro.
  
  
  "La ricevanto pagas," diris Nick Carter. Ĉi tio donos al la pli maljuna sinjoro ion por pensi.
  
  
  La oficisto sulkigis la brovojn. - Sed sinjoro, mi ne povas...
  
  
  Sed Noĉjo jam estis ekster la pordo. La karabenistoj malaperis. Li iris al la malgranda trinkejo kaj enrigardis. Ankaŭ la princino ne estis tie. Ŝia glaso sidis netuŝita sur la trinkejo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  Nick Carter malbenis subspire dum momento kaj poste eklaboris. Li ne estis optimisto. Estis cent dek ok insuloj en Venecio, kaj ŝi povis kaŝi sin sur iu ajn el ili. Kaj sen ŝi li ne estus trovinta Manfrinton. Nick faris malbelan vizaĝon kiam li eniris la drinkejon. Li estis senzorga kun virino, kaj li malofte faris tian eraron.
  
  
  Li mendis viskion kaj demandis pri la vira ĉambro. Kontraŭ la pordo kun la surskribo "Signori" estis pordo kun la vorto "Donna", sur kiu estis skribita ankaŭ "Libero" - "libera".
  
  
  Noĉjo rigardis laŭ la mallonga koridoro. Neniu. Li malfermis la pordon al la virina ĉambro kaj enrigardis. Ŝi ne estis tie. Eble estus mallerte, se ŝi estus tie, sed almenaŭ li retrovus ŝin kaj ĉiam estus povinta klarigi. Donu al ŝi la misian kodvorton kaj prenu respondecon pri ŝiaj agoj.
  
  
  Li iris al la fino de la halo kaj malfermis la pordon. Ŝi eliris en mornan korton plenan de rubo kaj skatoloj. La pluvo frapis sur la malpuran cementon. Li vidis la pordegon svingi en la vento kaj eliris en la korton por rigardi. La pordego kondukis en longan mallarĝan strateton, sufiĉe larĝan por unu persono, kaj sur malantaŭan straton. Noĉjo premis tra la malluma strateto, liaj ŝultroj tuŝis la murojn ambaŭflanke. Li atingis malklare lumigitan straton kaj kanalon kun ponto. Ne estis movado, nur unu el la miloj da katoj en Venecio. Pluvis. La kato ronronis kaj kaptis la maleolojn de Noĉjo. Li kliniĝis kaj gratis la orelojn de la besto. "Kato, estas granda idioto staras antaŭ vi!"
  
  
  Li marŝis laŭ la strateto reen al la drinkejo. Ŝi, kompreneble, iris ĉi tiun vojon. Ŝi sciis pri la ekzisto de la strateto aŭ malkovris ĝin hazarde. Ne gravis. Ĝi estis unu el la plej malnovaj lertaĵoj en la ludo - mendu trinkaĵon kaj lasu ĝin sur la trinkejo, poste iru al la necesejo kaj poste malaperu tra la malantaŭa pordo. Ĝi estis tiel simpla, ke foje ĝi funkciis.
  
  
  Reveninte al la drinkejo, li finis sian viskion kaj mendis alian, pripensante kion fari kaj en kiu ordo. Li ĉesis kulpigi sin. Li ne estis perfekta. Eĉ Killmaster eraris. La telegramformo susuris en lia mantopoŝo, kiam li etendis manon al la Gauloises kaj alumetoj. Ĉi tio povus esti indico. Li esperis tion. Nick trinkis sian duan viskion kaj mendis trian. Ĉi tio devis esti la lasta. Li rigardis sian AX-horloĝon. Pasis kvar horoj. La reĝidino verŝajne ne provus kontakti Manfrinto'n antaŭ la mallumo, kvankam en ĉi tiu vetero li eĉ ne estis certa. Li devis veti je ĝi.
  
  
  Li forĵetis la cigaredon, ekbruligis novan kaj denove eliris en la pluvon. Li sciis, ke reveni al Pensione Verdi verŝajne estas tempoperdo, sed ĉio estis laŭ la reguloj. En Pensione Verdi, li sonorigis en la malgajan vestiblon, kaj grandega itala virino aperis en bombonigra robo kun la sama bongusta liphararo.
  
  
  — Si; ŝi diris, ke ŝi vere estas la posedanto. Ĉu ŝi povus esti utila al la majstro? Nick diris al ŝi kion ŝi povas fari por helpi lin.
  
  
  Signorina de Verizone fakte loĝis en Verdi. Si. La dika sinjorino turnis sin al la malgranda telefoncentralo. Post duonminuto ŝi bedaŭris, ke la signorino ŝajnis ne esti hejme. Eble li havos mesaĝon?
  
  
  Ne necesas mesaĝo. Nick forlasis Verdi kaj revenis al la Granda Kanalo. Ŝi vere konfuzis lin. Ŝi sciis, ke ŝi estas rigardata – kvankam ŝi ne povis scii kiu precize – kaj forskuis la ombron laŭ la kutima maniero.
  
  
  Nick atendis en la pluvo dum kvin minutoj antaŭ ol malplena gondolo preterpasis. Li vokis lin kaj ordonis al la viro konduki lin al Albergo Danieli. Ĝi estis unu el la plej bonaj hoteloj, konvenante al la personeco kaj pozicio de Robert N. Corning. La telegramformo denove krakis sub liaj fingroj, kiam li etendis manon al siaj cigaredoj. Li devis prilabori ĝin dum li manĝis ion kaj prenis longan varman banon. Nick palpis sian mentonon. Li eble eĉ razis.
  
  
  Li sidis fumante morne dum la gondolisto rapidis ilin trans la nigrajn, pluvbalaitajn akvojn. Laŭ tio, kion li povis vidi tra la nebulo, Venecio estis malĝoja reflekto de la somerurbo. Danieli Royal Excelsior estis kombinaĵo de antikva palaco kaj moderna hotelo. Kun malmultaj gastoj en la vintro, sinjoro Corning ricevis vastan ĉambron je ridinde malalta prezo. La ĉambro preteratentis la Kanalon de San Marco, se io estis videbla tra la nebulo. Ĝi estis proksime de la granda Piazza San Marco.
  
  
  Noĉjo demetis siajn malsekajn vestaĵojn kaj iris trans la grandan salonon kun mantuko ĉirkaŭ la talio. Li studis la telegramformon kaj tenis ĝin al la lumo oblikve.
  
  
  La princino forte premis la krajonon. Ĝi devus aperi sen problemoj.
  
  
  Li malfermis sian vojaĝsakon kaj elprenis ledan zipujon. Interalie ĝi enhavis botelon da senkolora likvaĵo kaj maldikan kamelharan broson. Nick glatigis la ŝimon sur la marmora tablo kaj zorge aplikis la likvaĵon. Kiam ĝi estis seka, li iris en la banĉambron – la bankuvo, subtenata de orumitaj keruboj, ŝajnis sufiĉe granda por okazigi olimpikan konkurson. Li banis sin. Longa varma bano dispelis la froston de liaj ostoj. Li ĉiam estis en bonega formo, sed la lastaj dudek kvar horoj estis lacigaj.
  
  
  Li revenis kaj vidis, ke la telegramformo sekiĝis. Noĉjo ekflugis la fajrilon kaj alportis la flamon al la papero. Sur la malplena papero aperis brunaj literoj. Ĉi tio estis mallonga anonco:
  
  
  
  Flugila leono. La oka vespere. Sinjoro.
  
  
  
  La telegramo estis adresita al Signorina Emanuelita Alivso, San Severo 5319. Kiu ĝi estus?
  
  
  Kun la papero enmane, Noĉjo etendis sin sur la lito kun neklara trankviliĝo. Do li ne tute perdis ŝin. Se temas pri tio, li ĉiam povis viziti tiun ĉi Emanuelita kaj igi ŝin paroli. Koncerne la Flugilan Leonon, la kunvenejon, estis nekredebla bonŝanco. Ĉi tiu estas la fama Flugilanta Leono de Venecio, staranta sur alta piedestalo en la Placo Sankta Marko kontraŭ la Doĝa Palaco. Li povus esti trafi la statuon per ŝtono de sia fenestro.
  
  
  Nick Carter ridetis. Fine ĉio iris relative bone. Perdi ŝin ne estis tiel katastrofa kiel ĝi ŝajnis komence. Li surmetis sian robon kaj prenis la telefonon por mendi manĝaĵojn.
  
  
  Manĝinte kaj demetinte la ĉaron, Noĉjo malstreĉiĝis sur la grandioza lito. Li havis sufiĉe da tempo. Iom da pripenso, plena resumo. Lia trejnita menso kaj hipersentemaj nervoj diris al li, ke la tempo nun rapide fluas tra la sablohorloĝo - li alproksimiĝas al la kritika punkto de la afero. Princino de Verizon havis ŝiajn ordonojn, Nick havis siajn. Se ĉi tiu stato venus ĝis la punkto de eksplodo, ĝi estus en subita kolerego, kaj li devis esti kiel eble plej preta.
  
  
  Nick sidis en komforta pozicio, sukhasan, kun la kruroj krucitaj sur la lito. Iom post iom li falis en meditadon, lia spirado tiel malpeza, ke lia brusto ŝajnis apenaŭ moviĝi. Nun kiam lia granda korpo trankviliĝis, lia cerbo pliigis sian agadon kaj rapide moviĝis en la unuajn du fazojn de joga meditado, kiu finfine kondukis al samadhi, la plena koncentriĝo de la fluo de konscio.
  
  
  La princino ne revenus al Pensione Verdi ĝis tiu ĉi misio estos finita, li povis esti certa pri tio. Ŝi estis avertita, ŝi estis timigita, ŝi ludos ĝin sekure. Estis multaj lokoj por kaŝiĝi en Venecio, kaj ŝi evidente konis la urbon pli bone ol li. Tio nur signifis, ke li ne devis perdi ŝin denove!
  
  
  Kiom baldaŭ li malkaŝu sin al ŝi kiel Agento AH - la anonimulo, kiun ŝi atendis? Lia cerbo rapidis por preterlasi tiun ĉi taskon. Nick sciis, ke iam li devos improvizi, ludi per sento, trakti ĉiun situacion kiel ĝi venos. Tiam estus senutile fari planojn. Nur post kiam ŝi provizas lin per Manfrinto, li rivelos sin al la princino.
  
  
  Kiu estis Emanuelita Alivso? Lia intuicio rakontis al li ke ŝi estas prostituitino, kaj ke ŝia adreso estis tiu de bordelo. Verŝajne luksa kaj multekosta bordelo. La princino eble ne pripensos dufoje pri irado al bordelo, kiel Hawk diris, sed ŝi ne evitus bordelojn kaj uzus iliajn malliberigitojn por fari ligojn.
  
  
  Plej verŝajne, kun sia obsedo pri nova virino ĉiutage, Vanni Manfrinto jam posedis ĉiujn akcepteblajn putinojn, kiujn Venecio devis proponi. Juĝante laŭ lia rekordo, li estis elektema. Liaj amantoj devis esti belaj kaj bone konstruitaj. Eble li aŭdis pri Verizone kaj avidis ĝin. Aŭ eble la reĝidino aŭdis pri la enorma seksa apetito de Manfrinto kaj eltrovis kiel ŝi povus uzi ĝin por plenumi la laboron por la AH-organizo... Ĉiuokaze, ĝi ŝajnis funkcii. Nick vetis, ke ĉi tiu Emanuelita kondukos la reĝidinon al Manfrinto ĉi-vespere! Ŝi certe estis iom nervoza ĉar neniu helpo, neniu AX-agento aperis ankoraŭ.
  
  
  Liberigite de la ŝarĝo de lia korpo, la menso de Nick temigis la realan problemon kun la intenseco de la lasera radio. Kiel li alvenus al Vanni Manfrinto, kiel li forigus sian gregon da defendantoj, kiel li devigus lin nomi la lokon de la mankanta bombo, kaj poste zorge, profesie mortigus lin? Sen lasi nefinitan aferon kaj sen kadavro, la kapo de AH Hawk povus komenci disŝiri aferojn. La maljuna sinjoro insistis pri la morto de Manfrinto!
  
  
  La fervora menso de la AH-agento, kies forton nun multobligis jogo, subite ŝanceliĝis antaŭ dubinda, subtila persona perfido. Akcipitro insistis! Ĉu ĝi estis nur agmaniero - certe bona agmaniero - sed nenio pli? Ĉu Hawk havis personan kialon deziri Vanni Manfrinto morta?
  
  
  Ne estis respondo al tiu ĉi demando tiutempe, do Nick Carter signalis al sia cerbo, ke li forprenu la demandon kaj li ekdormis. Lia cerbo estis preta vekiĝi je la sepa antaŭ kvarono.
  
  
  Nick vekiĝis ĝis la minuto. Li duŝis, rapide vestis sin kaj kontrolis sian armilon kiel kutime. Lia mantelo sekiĝis en la vasta banĉambro, kaj li tiris ĝin kaj surmetis sian feltan ĉapelon. Li ŝtopis plurajn aĵojn el la valizo en siajn poŝojn.
  
  
  Li forlasis la hotelon tra flanka pordo kaj paŝis reen en la pluvon. Voltetoj de griza nebulo kirlis ĉirkaŭ li dum li marŝis al la Doĝa Palaco. Tiu ĉi malnova konstruaĵo havis sennombrajn gotikajn arkojn el kiuj li povis trankvile observi la Flugantan Leonon.
  
  
  La ĉaso denove estis en plena svingo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  Estis malbona nokto por skoltado, sed bona nokto por gvatado — se vi atentas vian predon. Li ne povis permesi miskalkuli.
  
  
  Nick Carter kaŝis sin sub la angula arko de la Doĝa Palaco, atentante la Flugilan Leonon sur ĝia alta ŝtonkolono. Malantaŭ la Leono, kelkaj flavaj lumoj malforte flagris en la Preĝejo de San Giorgio Maggiore kontraŭ la Canale della Giudecca.
  
  
  La pluvo malpliiĝis al malpeza pluveto. La vespera aero estis malvarma kaj malseka. Noĉjo retropaŝis sub la arkon kaj nelonge lumis sian krajonan lanternon ĉe sia horloĝo. Kvin ĝis ok. Ĉi tio povas okazi iam ajn.
  
  
  Li metis la manon en la poŝon de sia verda surtuto kaj eltiris malgrandan binoklon. Ĉi tiuj estis tre specialaj noktvidaj binokloj, tiaj uzataj de la militistoj kaj marsoldatoj por pafado en la mallumo. Noĉjo turnis sian atenton al la Fluganta Leono. Nenio. Neniu. Klak-klak, klakklak, klakklak - virino en altaj kalkanumoj transiris la dezertan kvadraton, direktante al la Flugila Leono. Nick konservis sian atenton sur la bildo kiam ŝi aperis. Ĝi ne estis la princino de Verizone. Ĉi tiu virino estis malalta, de forta konstruo, portanta plastan pluvmantelon kaj koltukon. Eĉ kun fortaj binokloj, li ne povis distingi ŝiajn trajtojn je tia distanco. Ŝi haltis antaŭ ŝtona kolono, ĉirkaŭrigardis nervoze, poste prenis cigaredojn kaj alumetojn el sia monujo. En la flava lumo de la alumeto, Nick vidis palan vizaĝon kun skarlata buŝo. Devas esti Emanuelita Alivso. Okupo: prostituitino. Jen li kuraĝis veti sian lastan liron. Ŝi sendube ricevis justan sumon por alporti la princinon. Vanni Manfrinto laŭdire estas malavara kun jugoslava mono. Aŭ ĉu ĝi estos rusa mono? Nick Carter ridis malvarme. Eble. Ivano ĝoje pagis por ĝi.
  
  
  La klakado de virinaj ŝuoj denove! Tie, princino eliris el la griza nebulo kaj aliĝis al la virino antaŭ la kolono. Ili parolis rapide kaj mallonge. La princino estis vestita same kiel en tiu tago – en mantelo, bereto kaj altaj ledaj botoj. Niĉjo pravis — ŝi ne kuraĝis reveni al Pensione Verdi.
  
  
  Ili ankoraŭ parolis, ŝajne atingante interkonsenton. Noĉjo staris kvindek metrojn for en la nebulo kaj aŭdis nenion. La princino ŝajnis ekscitita, vigla, preskaŭ gaja. Niĉjo komprenis, ke ŝi estas nervoza nun, devigante sin teni. Ŝi timis. Li ŝatis ĝin. Ĉiu bona agento devas timi. Timigitaj agentoj estis singardaj agentoj.
  
  
  La du virinoj moviĝis for de la kolono kaj marŝis man en mano al la Canale della Giudecca, kun Nick silente ŝtelirante malantaŭ ili. Nun ĝi fariĝis malfacila. En tia nokto ne estas multaj boatoj disponeblaj kaj...
  
  
  Li kaŝis sin malantaŭ kolono kaj rigardis kiel ili malsupreniris la ŝtuparon al la riverdigo. Malgranda boato, privata akvotaksio, atendis ilin. Viro en pluvmantelo kaj ĉapelo helpis ilin eniri kaj poste malligis la ligŝnuron. Nick rigardis kolere al la akvo. Nun li devis preni rapidan decidon. Li ne povis perdi ŝin denove!
  
  
  Se ne estus alia eblo, li nun devus alproksimiĝi al ŝi kaj haltigi ŝin, poste sin prezenti.
  
  
  La viro en la boato ludis per la severa ŝnuro, kio prokrastis Noĉjon kelkajn sekundojn. Proksime duondekduo forlasitaj gondoloj balanciĝis sur piedestaloj en la leviĝanta vento. Ĉi tio malmulte utilis al li. Kaj neniun signon de vaporetto li povis lui. Li ĵus malfermis la buŝon por voki, kiam li vidis malantaŭ la gondoloj solecan motorboaton kun eksterborda motoro envolvita en bruna tolo. Nick kuris al ŝi dum ilia boato tiris for de la doko, la ruĝaj kaj verdaj flanklumoj moke signis al la AH-agento.
  
  
  Li tranĉis la ŝipon per stileto, saltis en la motorboaton kaj forpuŝis ĝin per la sama movo. Li deŝiris la tolon de la motoro, esperante ke ĝi estis la ulo kiun li konis. La akva taksio baldaŭ malaperos en la nebulo.
  
  
  Li spiris trankvile kiam li vidis la potencan motoron de Johnson. Momentojn poste, la motoro muĝis al vivo kaj Nick komencis postkuri la taksion. Li sekvis la boaton trans la mallarĝa Canale della Grazia al la laguno. Kien iris la princino?
  
  
  Maldekstre de la laguno estis la Lido kun ĝiaj kazinoj, strandoj kaj noktokluboj. Lumoj ekbrilis tie kaj tie.
  
  
  Jes, kompreneble, la princino iris al la Lido! Ĝuste ĉar ĝi estis dezerta ĉi tie vintre. Ĉio estis fermita kaj protektita kontraŭ la vintraj ŝtormoj, kaj ĉi tie Vanni Manfrinto trovis trankvilan lokon. Sendube li estis ie en la forlasita Lido, agante sub la nazoj de la venecia polico.
  
  
  Li vidis la lumojn de la akva taksio malrapide foriri de li ĝis ili direktiĝis al la norda flanko de la Lido. Nick malŝaltis la motoron kiam li alproksimiĝis al ilia boato, rekomencis ĝin kaj daŭre moviĝis paralele al la boato. Li ne havis la lumojn ŝaltitaj kaj li estis certa ke ili ne aŭdis lin ĝis nun. Post kiam ili alteriĝis, aferoj fariĝus multe pli malfacilaj.
  
  
  Li plirapidigis, ĉar li volis esti la unua, kiu elŝipiĝu kaj atendis, ke la virinoj eliros el la boato.
  
  
  La strando subite aperis el la nebulo. Nick malrapidiĝis, apenaŭ maltrafante la lignan dokon, kaj lasis sian boaton finiĝi sur peco de roka strando. Li saltis en la glacian akvon sub siaj genuoj kaj tiris la boaton plu al la bordo. Li tiam kuris laŭ la mallarĝa pado al la nelumigita doko kie nun staris la akva taksio, ĝia motoro ronronante.
  
  
  Nick deturnis la betonan padon sur la sablon. Eĉ piedpinte li faris tro da bruo. Li preterpasis malgrandan vicon da strandokabanoj, kiuj finiĝis ĉe ĝeto, haltis en la ŝirmejo de la lasta kabano kaj zorge rigardis ĉirkaŭ la angulo. La virinoj, ĉiu kun lanterno en la mano, ĵus venis al la bordo.
  
  
  En la lumo de la lanternoj li vidis amason da liroj ŝanĝi manojn. La taksiisto ne atendis. Ĉi tio signifis, ke la virinoj tranoktus ĉi tie. Agento AH gaje rikanis. Nick preskaŭ kompatis la princinon - kun la nesatigebla Manfrinto, ĉi tio fariĝos la sangomono, per kiu AH pagis ŝin!
  
  
  La du virinoj atendis sur la moleo la forveturon de la boato, poste turniĝis sur pavimitan straton, kovritan de fermitaj butikoj kaj forlasitaj somerdomoj. Nick trovis, ke ĉiu sesa stratlumo estas ŝaltita. Li transiris la straton, restante kvindek metrojn malantaŭ la du virinoj. Li bone konis la Lidon kaj rimarkis, ke ili direktiĝas al dezerta areo proksime de la golfejo Alberoni. Li vidis virinojn promeni sub stratlampo kaj rimarkis ŝildon kun la nomo de la strato. Noĉjo atendis ĝis ili iris iom pli, poste alpaŝis por rigardi la ŝildon. Ili estis sur Via Vivaldi.
  
  
  Kelkajn minutojn poste la virinoj turnis maldekstren sur Via Colombo. Nick komencis dubi. Tri blokoj antaŭe kuŝis la strando kaj la Adriatiko. Al li venis alarma penso — ĉu Manfrinto vere prenus ilin sur la boato? En tia malbona vetero?
  
  
  La sono de paŝoj subite ŝanĝiĝis, kiam la virinoj paŝis de la trotuaro sur la lignan platformon. Nun Noĉjo pli atente observis la dancajn lanternojn. Evitante la tabulojn, li malleviĝis sur la sablon laŭ iometa deklivo por sufoki la paŝojn. Li sentis la konstantan premon de la mara venteto sur sia maldekstra vango kaj aŭdis la senfinan murmuron kaj plaŭdon de la ondoj sur la bordo. Malproksime al la maro li vidis malfortan lumon en la nebulo.
  
  
  Noĉjo kuris laŭ la platformapogtraboj, atentante la svingiĝantajn lanternojn. Ili baldaŭ atingos sian celon, li pensis, krom se ili havus rendevuon kun Manfrinto ĉe la golfejo Alberoni. Estis neverŝajne.
  
  
  La virinoj malrapidiĝis kaj malsupreniris la ŝtuparon ĉe la tera flanko. Noĉjo haltis sub la ferdeko kaj rigardis la lumon. Li aŭdis unu el la virinoj ridi. Ĉi tio ne estis princino. Ne, ŝi ne ridos. Nun ŝi estos kvieta.
  
  
  Tute neatendite, pordo malfermiĝis ne malproksime de ili, kaj rektangulo de hele blanka lumo brilis sur la sablo. En la sekundo antaŭ ol Nick trafis la sablon, li vidis la siluetojn de du virinoj kontraŭ fono de hela lumo. Li kuŝis sub la planko kaj mallaŭte malbenis. Estis tro proksime! Se li estus iom pli proksima al la virinoj, ankaŭ la lumo estus falinta sur lin.
  
  
  La lumo malaperis kiam la pordo fermiĝis kaj ili malaperis kune kun la lumo! Sed kie? Nick kuŝis sur la stomako, penante rigardi en la mallumon. Ĝi estis superba eklipso: ne videblis eĉ spuro de lumo.
  
  
  Li kuŝis kviete—li nun ne hastis—kaj provis rememori, kion li sciis pri la Lido. Li neniam estis en ĉi tiu dezerta angulo, sed staris sur akvoskioj la tuta adriatika flanko de la insulo. Li povis imagi golfejon. Nun ŝi estis maldekstre de li, Adriatiko estis malantaŭ li, kaj Via Colombo estis dekstre de li. La memoro de Nick Carter estis fenomena, kio savis lian vivon pli ol unufoje. Nun li rememoris antaŭ kvin jaroj, kiam li pasigis semajnfinon sur la Lido, kaj ĉi tiu peco de marbordo revenis al li.
  
  
  Nun li rememoris longan platformon, kaj malantaŭ ĝi, eble cent metrojn for, staris granda kvadrata konstruaĵo. Sufiĉe alta konstruaĵo por Lido. Rozkolora aŭ flava, li ne plu sciis. Jes, nun li vidis ĝin denove. La konstruaĵo estis gipsita flava kun murpentraĵoj prezentantaj hazardludscenojn. Kazino!
  
  
  Jen ĝi. La nevidebla konstruaĵo estis kazino. Tio nun estis la ĉefsidejo de Vanni Manfrinto. La mankanta bombo, Nick diris al si, devas esti proksime de Venecio. Ie malantaŭ li, eble eĉ ne unu mejlon for, kaŝita sub la ondeta griza kovrilo de la Adriatika Maro, la mankanta bombo eble atendis apokalipsan momenton.
  
  
  Nick aŭdis la kamionon antaŭ ol li vidis ĝin. Metante sian orelon al la sablo, li aŭdis la trankvilan zumon de pneŭoj. Li glitis malantaŭ la platformsubteno kaj provis kaŝi sin. Li malsuprentiris sian ĉapelon sur sian vizaĝon kiel eble plej malproksimen kaj strabigis la okulojn.
  
  
  Spotlumo de malgranda kestkamiono—ĝi aspektis kiel flor- aŭ nutraĵvendejkamioneto—lumigis la vendotablojn. Nick eltiris la Luger el ĝia plasta pistolujo, esperante ke li ne devos uzi ĝin. La interpafado ruinigus ĉion, ruinigus liajn planojn.
  
  
  Blanka lumradio fulmis super li, mankante lian masivan korpon je nuraj centimetroj. La aŭtomobilo preterpasis lin malrapide, ne pli ol dek futojn for. En la reflekto de la spotlumo, Nick vidis ke io estis instalita sur la kamiono. Ĝi estis radara anteno! La aŭto estis aŭskultilo, kiu verŝajne regule patrolis la malnovan kazinon kaj ĝian ĉirkaŭaĵon. Singardaj kamaradoj. Ĉi tio klarigis kial la pordo malfermiĝis tiel subite por akcepti du virinojn. Ili estis atenditaj en ĉi tiu sama momento. La radaraŭto prenis iliajn punktojn sur la ekrano kaj transdonis mesaĝon al la kazino. Nick komencis kompreni kion Hawk volis diri kiam li diris ke Manfrinto estis unu el la plej bonaj.
  
  
  Ĉu tria punkto aperis sur la radara ekrano? Lia?
  
  
  Nick Carter ruliĝis sur sian dorson kaj rigardis la nevideblan platformon dek futojn super li. Li kontrolis la lugger por sablo kaj certigis ke ĝi estas pura.
  
  
  Novaj aspektoj estis konstante aldonitaj al ĉi tiu afero. Li estis certa, ke ĝuste nun, kuŝante sur la sablo, li estas sub la radaro. Li ne estus videbla. Sed li devis supozi, ke oni vidis lin sekvi la virinojn en la kazinon, kaj ke Manfrinto kaj liaj kunuloj sciis, ke iu estas tie. Iu, kiu sekvis la reĝidinon kaj ŝian amikon kaj nun vagis eksteren. Manfrinto kompreneble supozus, ke la tria estis la malamiko. Kion farus viro? Nick provis meti sin en la ŝuojn de Vanni Manfrinto.
  
  
  Li kompreneble pridemandis virinojn. Nick preferis ne pensi pri kiel. Sed eble li eraris — tiu ĉi Manfrinto ne estis ordinara agento. Li devis konsideri la opinion de Hawke pri la viro. Kio do? Manfrinto povus riski, atendi kaj fari nenion por vidi kion farus Nick. Manfrinto havis nenian manieron scii, kiu atendas en la nebulo aŭ kial.
  
  
  Aliflanke, jugoslava agento verŝajne supozus, ke li vidis aŭton kun radaro kaj komprenis, kion ĝi signifas. Ĉi tio sufiĉis, pensis Noĉjo, por timigi eĉ la plej sentimajn. N-3 faris decidon. Nun ĝi fariĝis mortiga ŝakludo kaj li devis provi superi Manfrinto'n. Unue li devis timi.
  
  
  La kamioneto denove preterpasis, ĝiaj pneŭoj mallaŭte krakis sur la sablo. Ĉi-foje la spotlumo ne proksimiĝis al Nick. Li ridetis morne. Ili sciis, ke li estas proksime. Sciis, ke li estas sub la radaro kaj kaŝis sin. Ili povis permesi atendi. Pli aŭ malpli frue li devis eliri el kaŝejo. Dum la aŭto denove malaperis en la nebulo, Nick riskis rigardon al sia horloĝo per la lumo de sia krajona torĉlampo. Dek minutojn post kiam ili malaperis. Ĉi tio signifis, ke se li atendos kvin minutojn, ili estus ĉe la plej malproksima punkto de sia serĉo. Tiam li estos survoje.
  
  
  Kvin minutojn poste li eliris el sub la ferdeko ĉe la marflanko kaj forkuris de la kazino. Li kuris orienten laŭ la strando direkte al Via Colombo. Kelkfoje li preskaŭ glitis sur la mola sablo, sed liaj grandaj, malpezaj, ŝtalaj kruroj ne malrapidiĝis. Nun ĝi formis punkton sur la ekrano. Ili vidos timigitan punkton forkuri. Ĝuste ĉi tion li volis.
  
  
  Nick eliris sur Via Colombo, sed anstataŭ turni maldekstren, li marŝis rekte laŭ la strando al Via Marconi. Malproksime antaŭe li vidis la scintilan aŭreolon de soleca lanterno en la nebulo. Li rigardis trans sian ŝultron kaj vidis malgrandajn flavajn okulojn sekvi lin. La radaraŭto sekvis lin, ankoraŭ en bona distanco, kun siaj lumoj ŝaltitaj. Ili kaptis lian fuĝpunkton, ĝuste kiel li esperis, kaj nun persekutis la entrudiĝinton. Nick ekkuris rapide. Li serĉis la areon por ŝirmejo. Por ke lia plano sukcesu, ĝi devis iri rapide kaj glate.
  
  
  Li havis neatenditan baton de sorto. La eventualaĵo amasiĝas ĝustatempe. Li estis duonvoje al la stratlampo kiam li vidis viron promeni sub li. La viro estis nur miksiĝanta malhela figuro en dika mantelo kaj ĉifita ĉapelo, sed Noĉjo donis al li sian benon. Povus esti gardisto, senhejma homo, riparisto aŭ ekscentra, kiu ŝatis loĝi sur la Lido vintre. Ne gravis. Gravis, ke ĉi tiu viro prenos la lokon de Nick sur la radara ekrano.
  
  
  Pensante pri tio, Nick rapidis en la arbustojn laŭ Via Marconi. Li premis sin al la tero kaj elspiris, sufokiĝante de la malseka tero, kalkulante je tio, ke la radaro ne estas tre potenca kaj ne havas distancon de pli ol unu mejlo. Li suspektis, ke li ĵus kovris tiun ĉi distancon. Li ankaŭ esperis foriri de la homoj en la radaraŭto - ili devis provi teni okulon sur la ekrano kaj skani la areon samtempe. Eble ili ne rimarkis, ke unu punkto magie anstataŭis alian!
  
  
  Ŝajnas, ke ĝi funkciis. Du minutojn poste, la aŭto malrapide preterpasis Nick, kiu kaŝis sin en la arbustoj. Do ili iris post la alia viro. Noĉjo prenis ĉirkaŭ dek profundajn spirojn kaj komencis rampi sur la stomako al la kazino. Estos malfacila vojaĝo, sed ĝi valoros. Li dubis, ke Vanni Manfrinto kalkulis je sia reveno.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  Li bezonis preskaŭ kvar horojn por rampi al la kazino. Li ĉiam memoros ĝin kiel la plej longan mejlon de sia vivo. Li frakasis la genuojn de sia pantalono kaj la kubutojn de sia jako sur sablo, ŝtonoj, rokoj kaj betono. Ŝvito verŝis en liajn okulojn. Neniam li kuraĝis malsupreniri kvarpiede—li kovris la tutan distancon suprentirinte sin sur la kubutoj, helpate de la serpentsimilaj movoj de sia forta korpo.
  
  
  Noĉjo rampis nur iom enlanden, for de la plaĝo, ĉi-foje alproksimiĝante al la kazino de malantaŭe. Dek kvin minutojn post kiam li komencis rampi, li vidis aŭton kun radaro alproksimiĝi al la marbordo. Ili verŝajne trovis la malĝustan personon kaj sendis mesaĝon al la kazino. Nick scivolis, kion ili farus kun la fremdulo se ili trovus lin. Tia organizo ne volis lasi aferojn nefinitaj. Li levis siajn larĝajn ŝultrojn, sentis iom da kompato, sed poste flankenpuŝis ĝin.
  
  
  Estis la unua horo posttagmeze, kiam li atingis la malantaŭon de la kazino, kiu estis malluma kontraŭ la marbordo. Ne estis videbla lumo. Li ne plu vidis nek aŭdis la radarmaŝinon. Kiam lia mano tuŝis la malvarman muron de la kazino, li ĝemis trankvile — nun li devus esti relative sekura kontraŭ radaro. Sed N-3 ankoraŭ ne estis kontenta pri la situacio. Li estis enpaŝonta en neston de ostro, kaj li havis maltrankvilan senton, ke hodiaŭ li ne plenumos sian ĉefan mision. Manfrinto estis gardita kiel Fort Knox. Li estus sufiĉe facila por mortigi. Kidnapi homon aŭ devigi lin paroli surloke estas tute alia afero.
  
  
  El sia mantopoŝo li eltiris paron da maldikaj diafanaj gantoj. Ili estis faritaj el homa haŭto. Estis la ideo de maljuna Poindexter trompi siajn malamikojn. Lasu abundajn fingrospurojn - la presaĵojn de la murdita murdinto.
  
  
  Li trovis la malantaŭan pordon, faritan el solida ligno, kaj aŭskultis por iuj sonoj. Nur la fajfo de la vento, gutoj de pluvo, mezuris surfon ducent metrojn for de ni. Li decidis riski. Minuton poste, li malfermis la pordon per speciala ŝlosilo kaj malrapide puŝis ĝin. Mallumo. La odoroj diris al li, ke li estas en la kuirejo. Li enrampis kvarpiede, frapis la pordon kaj reŝlosis ĝin. Li palpis la grandajn kahelojn kaj artikojn per ambaŭ manoj. Kuirejo. Li aŭdis kranon guti ie.
  
  
  Nick kuŝis sur la malvarma planko dum dek minutoj antaŭ ol denove moviĝi. Nun li povis aŭdi voĉojn rapide parolantajn, eksplodojn de ridado venantaj el la antaŭo de la domo. Li rampis al la sono kaj atingis la turnpordon, kiu devis konduki al la koridoro kaj estis antaŭ la enirejo de la kazino. Ĝi ne havis sencon nun. Li batis la kapon sur la grandan fornon kaj mallaŭte malbenis. Li kaptis ion per la manoj kaj denove malbenis. Li flaris siajn fingrojn. Fiŝa odoro. Rubujo!
  
  
  Du verdaj okuloj rigardis lin de la seĝo. "Bela katido," diris Nick. "Bela kato. Vi zorgas pri viaj propraj aferoj kaj mi zorgas pri la mia, ĉu bone? La kato komencis ronroni.
  
  
  Li trovis la duan pordon, la pordon, kiun li serĉis. Li puŝis ĝin kaj vidis la ŝtuparon supreniri. Bone. Malantaŭa ŝtuparo por provizantoj kaj dungitaro. Li lasis la poŝlampon brili por momento kaj nun ankaŭ li vidis la mallarĝajn, nudajn paŝojn. Dek minutojn poste – li transiris ĉiun surteriĝon kun granda zorgo – Nick estis sur la kvina, supra etaĝo de la kazino. Li ne vidis eĉ unu gardiston. Neniu. La sola sono ankoraŭ venis de voĉoj kaj ridado ĉe la antaŭo de la konstruaĵo. Dum li aŭskultis, la voĉo de la viro rompiĝis en malglatan kanton.
  
  
  Noĉjo paŝis piedpinte laŭ la longa centra tapiŝita koridoro al la fenestro. Estis larĝa benko en la niĉo de la fenestro. Liaj fingroj trovis la ĉarnirojn kaj li malfermis la kovrilon de la benko. Ŝi ekstaris kun knara knaro. Noĉjo lumigis poŝlampon en la truon. Malplena.
  
  
  Estis pordoj en la koridoro. Li revenis kaj zorge provis ĉiujn pordojn. Ili estis ŝlositaj. Ĉiukaze ĉi tiu etaĝo ne estis uzata. Li malsupreniris la malantaŭan ŝtuparon al la kvara etaĝo. Ankoraŭ nenio. Same en la tria etaĝo. La benkoj sub la golfetoj estis malplenaj krom jaroj da rubo kaj polvo.
  
  
  Li ŝteliris malsupren al la dua etaĝo kaj tuj aŭdis voĉojn el ĉambro duonvoje laŭ la koridoro. Unu el la voĉoj apartenis al la princino de Verizon. La alia, alta tenoro, laŭsupoze estis la voĉo de Vannie Manfrinto. Noĉjo kaŭris ĉe la fino de la koridoro kaj atente aŭskultis, la kapo iomete klinita, la vizaĝo same neesplorebla kiel la ŝtuparo, sur kiu ripozis lia mano.
  
  
  La princino plenumis sian taskon. Ŝi alportis Nick ene de intervalo de la ĉefa jugoslava spiono. Ne gravis, ke ŝi ne sciis. Lin grava estis, ke Nick Carter ne vidis utilan manieron ekspluati la situacion. Ne en ĉi tiu tempo. Hawk supozis ke Nick nur havus unu ŝancon kapti Manfrinto'n, kaj surbaze de sia sperto, Nick emis konsenti kun sia estro. Do li ne povis maltrafi ĉi tiun ŝancon. Tio signifis, ke la afero devis esti pritraktata kun granda rapideco, singardemo kaj eltrovemo, kio estis neebla en la momento. Ŝajne li estis en la kaverno de la leono Manfrinto, kaj la viro havis tro da helpantoj.
  
  
  Noĉjo silente ŝteliris al la pordo. Maldika lumstrio falis sur la sojlon. La voĉoj eksilentis, kaj dum li genuiĝis por rigardi tra la serurtruo, li aŭdis la reĝidinon krii. Ŝi devis doni valoron por mono.
  
  
  La ŝlosilo estis en la seruro kaj Noĉjo nenion povis vidi. Ĝi estis malnovmoda seruro, sed tre forta. Tre zorge Noĉjo provis la pordon. Fermita. Kaj neniu maniero estis elpensita rompi la pordon sen brui.
  
  
  Agento AH, genuinte antaŭ la pordo, permesis al si lacan, cinikan mienon. Parolante pri sono, la litrisortoj kraketis kiel amkanto. Juĝante laŭ la ekzaltiĝo, Manfrinto kaptis ŝin kiel voluptan dion!
  
  
  La princino de Verizone kriis: “Venu pli facile! Vi vundis min!'
  
  
  La viro akre subridis, kaj la risortoj de la lito silentis dum momento dum kelkaj ŝanĝoj okazis. La viro murmuris ion. Tiam la spektaklo komenciĝis denove.
  
  
  Je ĉi tiu punkto, Nick Carter pensis, la heroo kutime rompas la pordon kaj savas la virgulinon. Kiu virgulino? Kaj kia heroo?
  
  
  Herooj mortis junaj. Li volis leviĝi de sia kaŭriĝinta pozicio. Li provos reteni ŝin viva, nenio pli povas fari. Ĉiukaze, estus sufiĉe malfacile...
  
  
  La viro malantaŭ li faris finan sonon. La ŝtrumpa piedo susuris sur la tapiŝo. Noĉjo, sen pripenso, levis la manon por movi la maŝon, kiu falis sur lian kapon. Ĉi tiu mano savis lian vivon. La atakanto jam faris teruran eraron. Li provis veni al Nick memstare, sen helpo. Nun li faris duan eraron — li ankoraŭ ne vokis helpon! Li pensis, ke li havas maŝon ĉirkaŭ la gorĝo de Nick dum li transiris la ŝnuron kaj streĉis la du finojn. Li estus heroo—li prenus la tutan krediton.
  
  
  Nick Carter sciis ke li eble havis frakcion de sekundo antaŭ ol la viro realigis sian eraron. Se li malĝuste, ĉio estas perdita. Li devus pafi, kaj lia plej bona ŝanco kapti Manfrinton estus perdita. Kaj la princino verŝajne estos mortigita.
  
  
  Noĉjo leviĝis de sia pozicio kiel potenca volvaĵrisorto. Li batis la viron sur la mentonon per sia kapo kiel eble plej forte. Dolorita. Li aŭdis ostojn kraki dum la viro falis, kaj Noĉjo tiris la ŝnuron de sia kolo kaj turniĝis en la sama movo. Li devis esti rapida — tre rapida! Se Manfrinto almenaŭ donus averton miksante la piedojn sur la dikan tapiŝon...
  
  
  Li metis fortan manon sur la dikan kolon kaj premis. Li bazis sian distancon sur tuŝo kaj sperto kaj efektivigis ĝin. Li metis en ĝi sian tutan forton. Pli ol unu fojon li mortigis viron per unu bato.
  
  
  Lia granda pugno frapis la stomakon de la viro tuj sub la ripoj. Disbatanta bato. Noĉjo tuj turnis siajn fingrobazartikojn kaj aŭdis eksplodan Offff kaj sentis la salivon sur lia vizaĝo. La viro ŝanceliĝis kaj falis antaŭen. Nick kaptis lin.
  
  
  Noĉjo tuj tiris la viron for de la pordo, fervore esperante, ke Manfrinto aŭdas nenion krom la plorĝemoj kaj ĝemoj de la virino malsupre. Nun li prenis la viron sub la akselojn kaj tiris lin al la golffenestro ĉe la fino de la halo. La kalkanoj de la senkonscia susuris leĝere sur la tapiŝo. Atinginte la golfeton, Noĉjo forlasis la viron kaj zorge levis la kovrilon de la sofo. La ĉarniroj ŝajnas estinti neniam oleitaj. Li lasis sian poŝlampon brili por momento. La banko enhavis amasojn da tre bone ŝmiritaj mitraletaj revuoj. Por rusaj mitraletoj. Sed restis ankoraŭ multe da loko por lia ofero.
  
  
  Nick Carter dum momento hezitis, rigardante la trankvile spirantan viron. Li sciis, ke estus pli saĝe mortigi la viron - ĝi ŝparintus al li la problemon esti ligita kaj buŝoŝtopita. Ĝi ankaŭ signifus unu malpli zorgi pri poste.
  
  
  Noĉjo klinis sian kubuton kaj lasis la stileton de Hugo gliti el ĝia sueda ingo en lian manplaton. Noĉjo palpis la gorĝon de la viro en la mallumo, poste paŭzis, suspiris kaj remetis la stileton en ĝian ingon. Ne necesis mortigi ĉi tiun viron.
  
  
  Li rapide ĉifis la poŝtukon de la viro kaj ligis liajn manojn malantaŭ la dorso per zono. Li malsuprentiris la pantalonon de la viro kaj uzis ilin por ligi liajn maleolojn. Poste li zorge mallevis lin sur la sofon kaj reiris laŭ la koridoro al la ĉambro de Manfrinto. La litrisortoj ankoraŭ grincis. Lia pasio estis nesatigebla!
  
  
  Nick reiris al la malantaŭa ŝtuparo kaj pensis, ke estas tempo malaperi. Dum ĉi tiu tempo li sentis sin mallerta, kaj ĉi tiu sento nur plifortiĝis. Li devis iri, forlasi la Lidon kaj fari novajn planojn. Li simple ne intencis elpeli Manfrinto'n de ĉi tie ĉi vespere. La risko estis tro granda por li kaj li ne povis malsukcesi. Bedaŭrinde, li lasis vizitkarton en la formo de viro en la golfofenestro, sed nenio povas esti farita koncerne ĝin, kaj Nick estis bonŝanca. Pli aŭ malpli frue la viro estos trovita, kaj Manfrinto rimarkos, ke lia kaverno estas penetrita.
  
  
  Noĉjo permesis al si malvarman ridon. La malfeliĉa ulo plej verŝajne estos mortpafita pro fuŝado kaj ne alarmo.
  
  
  Nick preferis ne pensi pri la sorto de la princino kaj la alia virino se la viro estus malkovrita.
  
  
  Li estis duonvoje al la kuirejo, kiam li vidis la lumon kaj aŭdis voĉojn. Iu estis en la kuirejo. Ne estis demando eskapi laŭ tiu ĉi vojo.
  
  
  La pordo estis malfermita unu colo kaj Noĉjo rigardis tra la fendo. Estis du viroj en la kuirejo kaj virino kun ili. Emanuelita devas esti gajnanta monon. Se jes, tiam li estas sekura nun.
  
  
  La viroj parolis la italan. La virino ne faris sonon.
  
  
  Unu el la viroj diris: “Fretta! Rapidu antaŭ ol Milos alvenos. Mi ne volas maltrafi mian vicon.
  
  
  La alia viro streĉe elspiris: “Pazienza, pazienza, mi estos preta post minuto. Ni havas... uh... tempo por... uh... sidiĝi.
  
  
  Nick akre rikanis. Li scivolis kiel Hawke reagos al la groteska sceno kiun li atestis.
  
  
  Nuda ampolo pendis de la kuireja plafono, kaj la hela lumo lumigis virinon kuŝantan sur granda tablo, ŝiaj dikaj blankaj kruroj svingiĝis en la aero. En unu mano ŝi tenis decan stakon da liroj. Ŝia vizaĝo havis indiferentan esprimon. Ŝi ne provis kunlabori kun la etulo sur ŝi; ŝi simple permesis uzi sian korpon, malplene rigardante la plafonon, tenante sian monon.
  
  
  Nick ne povis vidi la alian personon. Nun li denove parolis. - Nun rapidu, diablo! Milos povus esti ĉi tie iam ajn. Vi konas la ordon - estas tempo traserĉi la domon.
  
  
  Serĉi la domon? Noĉjo kuraĝis puŝi la pordon iom pli kaj vidis la duan viron, dikan barbulon en velduda kostumo kaj blua svetero. Li havis Tommy-pafilon sur sia ŝultro kaj apogis sin kontraŭ la malantaŭa pordo. Nick ne povis forlasi lin.
  
  
  Li turnis sin kaj denove supreniris la ŝtuparon. Li komencis senti sin kaptita. Li tiel facile eniris. Ĉu tro facila? Fariĝis pli malfacile eliri. Li piedpinte eniris la duan etaĝan koridoron, zorge malrapidigante sian paŝon kiam li atingis la ĉefan ŝtuparon. Flava lumo plenigis la ŝtuparon kaj li aŭdis voĉojn. Devus esti almenaŭ tri aŭ kvar el ili. Nick marŝis al la unua etaĝo.
  
  
  Li sinkis sur la plankon, rampis sur la stomako al la ŝtuparo kaj rigardis trans la randon. Rekte sub ĝi estis granda halo kun mozaika planko. Tri oranĝaj kandeloj brulis en festa kristala lustro. De la malfermita pordo dekstre de la halo, pli hela lumo lumigis la rompitan plankon. Kvar viroj staris en senpaciencaj pozoj en la halo. Malantaŭ ili estis alta, larĝa, kremkolora kupra panela pordo, la ĉefa enirejo al la kazino. Nick havis la senton, ke li ankaŭ hodiaŭ ne uzos tiun pordon.
  
  
  Ĉiuj viroj estis vestitaj per velduro kaj bluaj sveteroj.
  
  
  Devas esti ia uniformo. Du el ili portis lanajn marĉapelojn, la ceteraj estis nudkapaj. Ĉiuj havis maŝinpafilojn, kaj tri havis pistolon aŭ revolveron en pistolujo. Kelkaj havis larĝan fiŝtranĉilon sur larĝa leda zono.
  
  
  Unu el la viroj en la vestiblo diris: “Kie diable estas Milos? Ni jam malfruas. Kie estas Petka kaj Nino?
  
  
  "Kompreneble, ili deĵoras en la kuirejo."
  
  
  Unu el la viroj laŭte ridis. — Ĉu ili deĵoras? Ĉi tio estas nova vorto por tio, kion ili faras."
  
  
  La dua viro ridis. “Ili ankaŭ havas atendoliston. La foiro estas justa.
  
  
  La viro plej proksima al la pordo, malalta, fortika viro, murmuris: “Ĉu honeste? Ĉu vi nomas ĉi tion foiro? Ni ricevas la rubon, la stultan slutulon, kaj la estro ricevas la dolĉaĵon de la semajno! Ĉu vi nomas tion foiro?
  
  
  Aŭdiĝis laŭta ridado. Unu el la viroj diris: “Ĉesu plendi, dika azeno. Vi bonŝancas havi alian edzinon! Aŭ ĉu vi foje pensis, ke vi estas sorĉisto kaj ne estro - eble ankaŭ via nomo estas Manfrinto?
  
  
  Aŭdiĝis malestima rido. La unua parolinto demandis: “Kie estas Milos? Mi volas fini laboron kaj enlitiĝi. Kio utilas libertago se vi ne povas dormi? Li oscedis laŭte. Iu lude pikis lin en la stomakon. - Ha, vi estas laca, ĉu ne? Ĝoju, ke vi ne marŝas sur la marfundo en peza malsekkostumo. Ni ĉiuj estus tie nun, se la estro ne bezonus ĉi tiun virinon ĉi-vespere. Kia ulo, li ne povas vivi nokton sen virino!
  
  
  'Tio ne estas.' La voĉo sonis kvazaŭ ĝi defendas Manfrinto'n. - Jen la vetero - bora estas survoje. Nur atendu unu tagon kaj vi vidos.
  
  
  Noĉjo aŭdis iun malsupreniri la ŝtuparon super li. Li rampis en la ombrojn ĝustatempe kaj kuŝis tie, retenante la spiron. Ĉi tio sendube estas la sama Milos, pri kiu ili parolis. Verŝajne leŭtenanto aŭ io, la ĉefo de Manfrinto.
  
  
  La viro preterpasis malpli ol ses futojn de la kaŝita AH-agento, kaj Noĉjo prenis momenton por bone rigardi lin.
  
  
  Milos estis granda viro, preskaŭ same alta kiel Noĉjo, kaj li aspektis forta. Li estis pure razita, havis akran, akvilan vizaĝon kaj elstaran makzelon. Li portis la devigan korduran pantalonon, sed super ili estis jako kaj blua velĉapo kun ĉifita viziero. Li ne havis maŝinpafilon, sed li havis pistolon en pistolujo sur sia zono.
  
  
  Atinginte la vestiblon, la viro komencis doni ordonojn en la kroata. Nick restis kie li estis, kvankam li sciis ke ĝi estas terure danĝera. La voĉo de Milos nun sonis kolera kaj senpacienca. La aliaj viroj murmuris respondojn kiujn Nick koncedis estis negativaj. La nomo Johann aperis denove kaj denove. Johann??
  
  
  Certe! La viron li kuŝigis en la golfofenestro. Nun ili serĉis lin. La organizo de Manfrinto ŝajnis iom malzorgema, pensis Nick dum li silente supreniris la antaŭan ŝtuparon. Sed li ne devus subtaksi ilin. En ĉi tiu tuta kaoso devis esti metodo ie.
  
  
  Noĉjo aŭdis paŝojn kaj rigardis trans la balustradon en la flavlumitan koridoron. Tri viroj alproksimiĝis. Nun ili havis maŝinpafilojn pretajn. La muskoloj de Nick Carter estis ŝtalkabloj kaj liaj nervoj estis glacio, sed li ankoraŭ estis maltrankvila pri kio la salvo farus al liaj internoj. Kiel li eliris el ĉi tiu kaptilo? Li silente supreniris alian ŝtuparon.
  
  
  Li aŭdis Milos doni siajn finajn ordojn en la itala. “Vi tri iru antaŭen,” li diris al la viroj, kiuj jam estis sur la ŝtuparo. "Vi dika bastardo, venu kun mi en la kuirejon." Ni prenos Petka kaj supreniros la malantaŭan ŝtuparon. Li kriis al la viroj sur la ŝtuparo: “Atendu nin. Memoru la ordonojn. Ni serĉas ĉiun etaĝon de antaŭe al malantaŭo kaj moviĝas unu al la alia. Ĉiu ĉambro estu traserĉita, nenio estu preteratentita. Se vi aŭdas strangajn sonojn, pafu tuj, poste ni ekscios, kio ĝi estis. Se vi trovas iun, vi scias kion fari - mortigu ilin. Ĉi tio estas ĉio. Finu lin. Iru tuj. Atendu ĝis vi aŭdos nin sur la malantaŭa ŝtuparo kaj poste komencu.
  
  
  Noĉjo rigardis laŭ la koridoro malantaŭ li. La lumo ankoraŭ estis ŝaltita en la ĉambro, kie Manfrinto estis kun la princino. Li demandis sin, ĉu la litrisortoj ankoraŭ knaras. Li malfermis la sidlokon kaj atingis ĝin, palpante la vestaĵojn. Li aŭskultis. La viro ne spiris. Do li ja mortigis lin. Sed ĉi-kaze, la mortinto povus diri tiom, kiom la vivanto. Kaj post ĉirkaŭ dek minutoj ili trovos ĉi tiun viron.
  
  
  Li saltis sur la sofon kaj tiris la malsekajn kurtenojn. Li tuj komprenis, kial ili ne zorgas pri la fenestroj, kiuj ĉiam ĝenis lin.
  
  
  La fenestroj estis konstante tabuligitaj. Ili estis dikaj kaj malmolaj, kaj li sentis la kapojn de la grandaj najloj. Ne mirinde, ke la senkurentiĝo estis tiel kompleta. Ne estas elirejo!... Noĉjo supreniris alian ŝtuparon. Li aŭdis ilin kolektiĝi sur la malsuperaj etaĝoj. Ili nun estis trankvilaj kaj tre profesiaj. Neniuj ŝercoj aŭ ridado.
  
  
  Nick kuris laŭ la koridoro, provante malfermi la pordon. Ĉiuj pordoj estis ŝlositaj. Li povis facile haki unu, sed ne sen fari sonon. Kaj ĉiuj ĉi ĉambroj estis ratkaptiloj kun tabuligitaj fenestroj. Kaj li nun estis sur la tria etaĝo — estus vera falo, eĉ en la sablon. Se li eĉ surteriĝis sur la sablon. Pli kiel cemento... Grimpante la ŝtuparon al la kvara etaĝo, Noĉjo subite komprenis, kie estis Milos — en tiu ĉambro kun Manfrinto kaj la princino. Verŝajne sidis en la angulo kun maŝinpafilo sur la genuoj, protektante sian estron dum li amoris. Privateco en intimaj situacioj, Nick pensis kun malgaja rideto, estis io pri kio ĉi tiuj homoj malmulte zorgis. Aŭ eble Manfrinto estis ne nur satiro, sed ankaŭ ia seksa klaŭno. Li verŝajne ŝatis esti rigardata.
  
  
  Ankaŭ ne estis elirejo sur la kvara etaĝo. Nek sur la kvina nek sur la supra etaĝo. Eĉ se li sukcesis ĝustatempe malfermi la fenestron kaj malaperi antaŭ ol la bruo allogis la virojn, la teretaĝo estis tro malproksime. Se li provis kaj rompis sian kruron, li estis finita. Li ekpensis pri pafado, kaj tio estis la lasta afero, kiun li volis. Lia vera misio estis malproksima de finita. Li eĉ ne kuraĝus mortigi Manfrinto'n, kio normale igus la mision inda. Manfrinto sciis, kie estas la mankanta bombo! Li devis resti vivanta je ajna kosto, eĉ se ĝi detruis Nick. Tiam ankoraŭ estus malgranda ŝanco ke la CIA povus transpreni aliajn AX-homojn. Ne estas ŝanco sur la kvina etaĝo. Li ankaŭ ne atendis ĝin. Nun ili estis sur la dua etaĝo, kaj li komencis serĉi pli bonan defendan pozicion. Li elektis pordon meze de la koridoro, duonvoje inter la antaŭa kaj malantaŭa ŝtupoj, kaj genuiĝis antaŭ la seruro, ŝlosilo en la mano. De ĉi tiu pordejo li povis teni ambaŭ ŝtuparojn per armila forto kaj teni ilin ĉe golfeto dum tempeto.
  
  
  Almenaŭ, li havis certan manieron igi ilin indulgi lin por nun. Deklaru lian identecon. Diru al ili, ke li estas Nick Carter. Vivi Nick Carter estis puĉo, kiun Manfrinto ne povis rezisti, kaj ĝi povus signifi kroman tempon por li.
  
  
  Agento AX havis penson. Malbeno! Kio estas al li? Li devus pensi pri tio pli frue. Li ŝaltis la lanternon kaj ekzamenis la plafonon de la koridoro. Eble la kazino havis subtegmentan plankon.
  
  
  Certe. Estis nigra truo en la alta plafono, ĉirkaŭ kvin futoj kvadrata. Nefermita luko. Li estis preskaŭ kvin futojn super la kapo de Nick Carter, kaj estis nenio por stari.
  
  
  Nick kaŝis la ŝlosilon kaj enujo la Luger. Li revenis al la ŝtuparo kaj direktis la lumon de sia poŝlampo sur la lukon. Li aŭskultis. Ili ĵus finis sur la tria etaĝo kaj nun stumblis ĝis la kvara. Nun! Se li povus eniri tiun subtegmenton aŭ kio ajn ĝi estus, li gajnus valoran tempon. Ili eventuale trovus lin, sed nuntempe li povus same trovi tion, kion li tiom bezonis.
  
  
  Nick streĉis siajn fortajn gambomuskolojn, poste malstreĉis. Li kuris laŭ la koridoro kaj saltis en truon en la plafono.
  
  
  Viro al kiu mankis la grandega forto kaj lertaj fingroj de Nick ne estus povinta elteni. Ne estis krestoj aŭ kornicoj por teni sin. Nur malglata, nefinita tabulo kuranta paralela al la luko. Noĉjo kroĉis la fingrojn de unu mano en ĝin kaj pendis tie, poste kaptis la randon per sia alia mano. Post tio, tiri supren ne estis malfacila.
  
  
  Trapasinte la lukon, li denove ŝaltis la lanternon. La spaco estis longa kaj malalta kaj kuris de la fronto al la malantaŭo de la kazino. Estis muŝa odoro el ĉiuj longe neuzataj subtegmentoj. Ĝi estis dividita en dekduon da malgrandaj ĉambroj, el kiuj kelkaj enhavis malplenajn ferajn litojn. En la pasinteco ĉi tiuj devis esti dormloĝejoj por servistoj aŭ aliaj dungitoj. Estis mallarĝa levita podio kuranta inter la ĉambroj. Nick rapide kuris trans la scenejon al la malantaŭo de la domo. Estis malgranda fenestro kaj ĝi ne estis tabuligita. Ŝajne ili ne pensis pri tio, kiam ili inspektis la domon.
  
  
  La fenestro ne estis ŝlosita, nur forte kovrita per fulgo. Noĉjo estingis la lanternon kaj etendis la manon al la fenestro. Ĝi ne ŝancelis. Li pliigis la premon, sed ĝi ne cedis. Subite, en malpacienca kolerego, li tiris ĝin per ĉiuj fortoj, kaj la kadro ellasis la fenestron. Fluo da malvarma aero enkuris en la ĉambron.
  
  
  Noĉjo ruliĝis malsupren de la fenestro kaj turnis sin, poŝlampo en la mano. Ili laŭsupoze estis preskaŭ finitaj sur la kvara etaĝo kaj tiam pluiri al la kvina. Tiam ili venis kun ŝtupetaro kaj supreniris al la subtegmento.
  
  
  Li kuris reen al la luko kaj aŭskultis. Jes, ili nun estis sur la kvara etaĝo. La tempo forflugis rapide.
  
  
  Plej malbona kazo, almenaŭ li nun estis en bona pozicio - krom se ili komencis labori per larmiga gaso aŭ obusoj. Li iris al la malfermita fenestro kaj rigardis. Ses etaĝojn malsupren kun glataj muroj! Li ne povis diri ĉu ĝi estas sablo aŭ cemento. Li tamen ne povus riski ĝin, li certe rompus ion.
  
  
  Li denove turnis sin kaj subite ekvidis volvaĵon da ŝnuro kuŝanta apud la fenestro. Li preskaŭ maltrafis!
  
  
  Kun krio de triumfo, Nick kaptis la ŝnuron. Li sciis kio ĝi estas - primitiva fajroŝtuparo, farita el ŝnuro kun fortaj nodoj. Li ĵetis la ŝnuron tra la fenestro kaj ligis la finon al ringo ŝraŭbita en la muron. La lignaĵoj malbonaŭgure knaris. Verŝajne li estis putra. Sed estis nun aŭ neniam.
  
  
  Li luktis por trapasi la ŝultrojn tra la fenestro, kaj peco de lia mantelo kaptiĝis sur najlo. Li tiam glitis laŭ la ŝnuroj kun Luger en mano. Liaj piedoj tuŝis la cementon. Se li estus falinta aŭ saltinta, li jam estus mortinta. Nick tuj ekloĝis sur sia stomako kaj rampis dekstren, kie li suspektis la malantaŭo de la kazino. Li estis malproksime de sekura. La radaraŭto ankoraŭ estis tie kaj...
  
  
  Io pli malluma ol nokto rigardadis ĝuste antaŭ li. La radarmaŝino, kiu nun staris senmove kaj dezerte apud la konstruaĵo. La ŝoforo kaj radarfunkciigistoj devus estinti interne.
  
  
  Nick Carter rikanis dum li rapide ĉirkaŭiris la aŭton kaj ellasis la aeron el la kvar grasaj pneŭoj. Ili ne plu persekutos lin ĉi-vespere en tiu aŭto. Dum la aero siblis, li rektiĝis kaj kuris la duan fojon tiun nokton. Estis longa vojo ĝis kie li lasis la ŝtelitan motorboaton, sed li devis atingi plej rapide.
  
  
  Kurante, li deŝiris sian ĉapelon de sia kapo kaj lasis la malvarman venton freŝigi liajn ŝvitajn kaj malorditajn harojn. Kaj dum li kuris, li faris siajn planojn. La afero estis konfuza kaj li ne estis certa kiu venkis ĉi tiun raŭndon. Vi povas nomi ĝin remizo. Morgaŭ la rezultoj fariĝos pli klaraj. Restis malmulte da tempo al li.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  Reveninte, Nick evitis la moleon proksime de la Placo Sankta Marko, timante ke la polico atendis ĉe la moleo ŝtelita boato. Do li alligis ŝin ĉe unu el la liberaj lokoj laŭ la Riva degli Schiavoni kaj marŝis reen al sia hotelo. Estis dek minutoj post la tria kiam li eniris sian ĉambron.
  
  
  Li prenis longan gluton el la botelo da viskio, kiun li mendis ĉe la vespermanĝo, poste vokis AX en Romo. Interalie, Nick diris: "Mi havas mesaĝon por Vaŝingtono: mi trovis amanton, kiu rendevuis kun hottie. Mi ne povas iri plu pro la malfacila konkurenco. Plej verŝajne, la balono krevis, sed dubu ĝin, kvankam la amanto povas suspekti ion. Eble ĉi tio okazis kun ofero. Mi esperas, ke ne. Planu fini la lastan ĉapitron hodiaŭ aŭ ĉi-vespere, se eble. Ĉu vi havas ĉi tion, Rom?
  
  
  "Mi relegos ĝin."
  
  
  La mesaĝo estis laŭvorte legita. Nick diris al li la nomon de la hotelo kaj lian ĉambronumeron kaj haltigis. Li trinkis, poste prenis varman banon kaj enlitiĝis. Liaj sulkiĝintaj kaj malsekaj vestaĵoj kuŝis sur la planko maldekstre kaj dekstre. Li starigis sian mensan vekhorloĝon por la sesa horo.
  
  
  Noĉjo vekiĝis tuj je la sesa, klarkapa kaj preta por ago, kvankam liaj muskoloj kaj ostoj iomete doloris.
  
  
  Estis ankoraŭ mallume ekstere. Li malfermis la fenestron kaj sentis la venton enflui. Ne estis pluvo nun, sed bora certe estis survoje. Noĉjo fermis la fenestron, ekbruligis sian unuan cigaredon kaj sidis sur la lito, pensante. Hodiaŭ li devis agi laŭkaprice. Planu unu. Kiam aferoj fuŝiĝis, estis la vico de Plan Two. Kaj la dua plano povas iĝi murdo kaj kaoso. Se li estus devigita plenumi ĉi tiun planon, la Lido aspektus kiel batalkampo, kaj la Princino de Verizone preskaŭ certe mortos.
  
  
  Nick Carter levis la ŝultrojn. Li ne volis perdi la princinon, al kiu li sentis neklarigeblan korinklinon, sed li devis ludi la kartojn, kiuj venis en liajn manojn.
  
  
  La telefono sonoris. Nick prenis la telefonon. — Jes?
  
  
  Ĉi tio estis Romo. "Pardonu interrompi vian dormon," diris la sama voĉo, "sed la Nigra Ĉasisto diris, ke ĝi estas tre urĝa." La Nigra Ĉasisto estis, kompreneble, Akcipitro.
  
  
  "Venu," diris Nick. — Ĉu la mesaĝo estis transdonita?
  
  
  — Jes. Jen la mesaĝo. La indianoj preparas skalpan festenon. La mensoga fabriko laboras kromlaborojn. Ĉifonoj en ĉiuj ŝtatoj. Estas klare. La inflamo progresas, kaj la operkantistoj ektimas. Trovu ĉi tiun monstron urĝe, alie la infero fariĝos ĉielo.”
  
  
  "Diru ĝin denove," Noĉjo diris al la viro en Romo. Kiam tio estis farita, li pendigis. Li sidis nuda sur la lito kaj, enpensiĝinte, ekbruligis alian cigaredon. La afero akriĝis. Necesis multe por panikigi Hawk, sed tiel ĝi aspektis nun. Li tradukis la ĵargonon de la mesaĝo.
  
  
  La Ruĝecoj kaj Indianoj estas sur la militpado. La mensogfabriko signifis ke la rusoj okupiĝis pri propaganda kampanjo. Ĉifonoj signifis gazetojn. Verŝajne, en Pravda komenciĝis kalumnia kampanjo. Ankaŭ en aliaj gazetoj. Estas klare, ke tio signifis, ke la rusoj malkovris ion – la ŝaltilo fluis, kaj la operkantistoj – la italoj – ektimis.
  
  
  La mankanta bombo ekbruligis plutonion, kaj plutonio estis unu el la plej toksaj el ĉiuj metaloj. Nick rememoris la renkontiĝon en Vaŝingtono kaj la laca estro. La kontrolisto rakontis al ili ke la enfermaĵo de la bombo estis maldika ĉar la bombo estis dizajnita por eksplodi en aero, kaj ke se la enfermaĵo krevis en kraŝo, liko povus okazi.
  
  
  Ĝi verŝajne okazis nun. Teamoj kombantaj la marbordan zonon kaj la Adriatikon estis atenditaj detekti spurojn de radiado. Plutonio solvas tre rapide en sala akvo. Unue la fiŝoj suferos, kaj poste ĉiuj manĝaĵoj. Ne mirinde, ke la italoj timis. Ili povus freneziĝi ĉiumomente kaj evakui Venecion kaj la ĉirkaŭaĵon. La afero fariĝos pli kaj pli serioza, konstante instigita de la rusoj kaj jugoslavoj, kaj Onklo Sam aperos antaŭ la mondo kiel la ĉefa kulpulo.
  
  
  Dume, la jugoslava minaco konstrui bombon kaj krevigi ĝin sub la surfaco ne estis neaktiva. Nur li, Nick Carter, povis fari ion pri tio.
  
  
  Li rapide vestis sin kaj estis elironta la ĉambron, kiam la telefono denove sonoris. Romo denove.
  
  
  Aldono al lasta mesaĝo, diris viro en Romo. “Reĝa viro povas esti oferita. Mi ripetas - la reĝa persono povas esti oferita. Ĉu vi havas ĝin?
  
  
  "Mi komprenas". - Nick pendigis. Mi vetas, ke Hawk memorigis lin, ke li ne zorgu pri la princino. La estro sciis pri la denaska kavalireco de Nick – kvankam li ne tute konsentis. Tial ĉi tio ne estas tute vera. subtila rememorigo.
  
  
  La unua Lido-vaporeto estis planita alveni al la moleo en Piazza San Marco je la oka. Noĉjo matenmanĝis ĉe trattorio ne malproksime de la placo, poste alprenis pozicion sub la sama arko kie li staris la antaŭan nokton. Videbleco estis nur ĉirkaŭ kvindek metroj, kaj la vento plifortiĝis. La brilaj malsekaj stratoj estis preskaŭ senhomaj.
  
  
  La akvobuso estis ĝustatempe. La princino estis la sola pasaĝero. La unua parto de lia diveno montriĝis ĝusta. Li rigardis ŝin malrapide grimpi la ŝtupojn de la skafaldaro, kvazaŭ promenado vundus ŝin, kaj eĉ en ĉi tiu distanco li povis vidi, ke ŝi estas morte pala. La mantelo estis fiksita ĉirkaŭ lia maldika kolo. Sen retrorigardi, ŝi direktiĝis al la Riva degli Schiavoni.
  
  
  Nick Carter atendis. Liaj jaroj da sperto diris al li, ke li devas esti prava – sed kie estis la bastardo? Tiam li vidis lin. Fortika viro en nigra ventoŝirmilo iris laŭ flanka strato kaj sekvis la reĝidinon. Nick aspektis morna. Ĝi estis tie, kompreneble. Manfrinto, ne komprenante kio okazas, permesis al la virino foriri, por ke li povu rigardi ŝin. Tion farus Nick.
  
  
  Li estis persekuti ilin, kiam tria viro eliris el malgranda cigarbutiko kaj komencis postkuri ilin. Noĉjo paŭzis, donis al la viro tempon por preni sian pozicion en la parado, kaj malbenis sub sia spiro. Manfrinto ne riskis. Estis duobla ombro: unu persono sekvis la princinon, la alia sekvis la unuan ombron.
  
  
  Nick Carter tiris sian ĉapelon super la okulojn kaj sekvis ilin. Manfrinto estus seniluziigita. Noĉjo ne kalkulis je du viroj, kaj tio plialtigus la danĝeron, sed ĝi estis farebla. Baldaŭ nun! Li klinis la kubuton kaj la stileto glitis en lian manplaton. Li metis sian manon en la manikon de sia mantelo por kaŝi sian armilon.
  
  
  Nun li ne povis vidi la reĝidinon, nur la viron antaŭ li. Li devis fidi je iliaj kapabloj. La viro antaŭ li, lia tuja predo, devis fari same.
  
  
  La viro antaŭ li turnis maldekstren, kaj Noĉjo sekvis la ekzemplon. Ili marŝis laŭ la mallarĝa pavimita riverdigo laŭ la flanka kanalo malantaŭ la Doĝa Palaco. Rekte antaŭ li, kvazaŭ suspendita en nebulo, estas la Ponto de Suspiroj. En la pasinteco, kaptitoj estis gviditaj laŭ ĝi al ekzekuto.
  
  
  Dika kurteno de nebulo pendis sub la ponto, kaj Noĉjo kuris piedpinte. Neniu ĉirkaŭe. Li povus same esti ĉi tie, se li povus trovi la viron en la nebulo. Ĝuste sub la Ponto de Suspiroj.
  
  
  Sed li, sen perdi tempon ĉe pliaj asocioj, plonĝis en la dikan malsekan kurtenon kaj malrapidiĝis. Se li trovis viron, li devis identigi lin per tuŝo – la tria viro portis dikan kaŭĉukan pluvmantelon.
  
  
  Antaŭ li aperis figuro en la nebulo. Noĉjo zumis iomete, plirapidigante sian paŝon ĝis li trafis la viron.
  
  
  "Manĝu," diris Noĉjo. Liaj fingroj sentis malsekan kaŭĉukon.
  
  
  La viro, alta kaj maldika, riproĉis lin. — Stultulo! Kiu kuras tiel rapide en ĉi tiu nebulo!
  
  
  — Mordu, — denove diris Noĉjo. Li preterpasis la viron kaj poste turnis sin. Per sia granda mano li kaptis la viron je la kolo kaj tiris lin al la atendanta stileto. Li surfadenigis la klingon tra sia mantelo kaj jako tuj sub la malsupra maldekstra ripo, poste levis la klingon kaj eltiris ĝin por certigi, ke aero eniris la vundon. La viro grumblis, kaptis Noĉjon per siaj ungegoj kaj falis antaŭen. Noĉjo kaptis lin kaj tuj kondukis sian maldikan, malpezan korpon al la kanalo. Estis obtuza plaŭdo. Niĉjo genuiĝis por lavi la klingon en la malpura akvo, poste glitis ĝin reen en la suedan ingon. Li turnis sin kaj kuris.
  
  
  Tiam la nebulo klariĝis, kaj Noĉjo malrapidiĝis. Ne estis signo de la alia viro aŭ de la princino. Li sentis malespero. Se li denove perdus ŝin, li devus uzi la duan planon, kaj li ne volis tion.
  
  
  La strato malfermiĝis sur malgranda kampo antaŭ Palazzo Trevisan, kie la lumoj de butikoj kaj kafejoj reflektiĝis sur la malseka pavimo. Videbleco estis nun multe pli ol cent metrojn. Noĉjo kliniĝis sur la verandon de malplena vendejo, bruligis cigaredon kaj ĉirkaŭrigardis la regionon. Li devis konfesi, ke li perdis la princinon de Verizone, sed eble ne la viron, kiu sekvis ŝin.
  
  
  De sub la rando de sia ĉapelo, li studis la areon kiel eble plej zorge. Se la princino estus ĉi tie ie, la viro ne povus esti malproksime. Liaj akraj okuloj skanis la kampon de flanko al flanko. Vestaĵbutiko, nutraĵvendejo, trattoria, du malgrandaj trinkejoj, la granda Palazzo Trevisan, cigarbutiko kaj revuobutiko. Dekstre estas etaĝkonstruaĵo.
  
  
  Nigra brila figuro moviĝis trans la placon. Nick rigardis kaj ridetis. Estis lia koramiko. Viro en nigra ventoŝirmilo kaj ĉapelo. Unua ombro. La viro rigardis la etaĝkonstruaĵon dekstre de Nick. Do estis la princino. Ĝi realiĝis surbaze de tio, kion Nick sciis. Ŝi ankoraŭ ne volis reveni al Pensione Verdi, sed ŝi havis ien kien iri. Ŝi verŝajne nun estis terurita. Ŝi bezonis ŝirmejon. Kaj ĝi estis ĉi tie. Ĝi estis, kompreneble, la loĝejo de Emanuelita. La areo odoris je malriĉeco kaj prostituado.
  
  
  Tio estis. Li sciis kie ŝi estas kaj li povus veti, ke ŝi restos tie dum kelka tempo. Precipe ĝis la vespero. Dume, estis observanto trans la strato, kiu devis esti rapide traktita antaŭ ol la viro povis telefoni al Manfrinto kun la restadejo de la princino. Povus okazi ambaŭmaniere, sed Nick ne opiniis tion. Ili ĵus alvenis al la placo, kaj la viro ne kuraĝos forlasi sian postenon antaŭ ol li estos certa, ke la reĝidino estas interne kaj restos.
  
  
  Noĉjo metis la manon en sian internan poŝon kaj eltiris malakran bluan ŝtalan dampilon. Jam pasis tempo de kiam li uzis ĝin, sed nun ĝi estis utila. Li riglis ĝin al la Luger sub sia mantelo kaj poste ĉirkaŭiris la placon kun la mano profunde en la mantelopoŝon. Se li senĝene promenis ĉirkaŭ kvin minutojn, li preterpasus la verandon, kie staris viro rigardante la etaĝkonstruaĵon.
  
  
  Nick iris al la cigarvendejo por aĉeti paketon da cigaredoj, kiel viro, kiu havas la tutan tempon en la mondo. Poste li vagis plu. El la okulangulo li rimarkis nigran ventŝirmilon. Ŝajne la plej pacienca homo. Nick ridetis. Li ne devos elteni ĝin longe.
  
  
  Li preterpasis revuovendejon kaj skanis la gazettitolojn. La roma gazeto L'Unita raportis:
  
  
  LA BOMBO ESTAS LOKITA DE NIA MARBORDO.
  
  
  Li aĉetis ĵurnalon kaj, atendante la ŝanĝon, ŝtele elprenis Luger el sia poŝo kaj metis ĝin en la faldita ĵurnalo. La viktimo estis jam kvar pordojn for.
  
  
  Noĉjo elskuis cigaredon el malnova pako kaj metis ĝin inter la lipojn, sed ne ekbruligis ĝin. Ĝi estis malnova ruzo, sed bona. Ne estas kialo, kial ĝi ne funkcios denove.
  
  
  Li haltis antaŭ la verando, kie viro atendis. Li sciis, ke la viro observas lin. Noĉjo frapetis liajn poŝojn kaj ĵuris. Li turnis sin kaj ŝajnigis, ke li unuafoje vidas homon. Li faris paŝon antaŭen.
  
  
  - Fiammifero! Li montris al la cigaredo.
  
  
  "Si". La viro metis la manon en sian poŝon kaj eltiris platan aŭtomatan pistolon. Nick vidis la dampilon tuj antaŭ ol li sentis doloron en sia flanko kaj aŭdis popon.
  
  
  Nick alkuris kaj pafis la paperon kvar fojojn. Kvar ĉampanaj korkoj. Plop-clap-clap-clap...
  
  
  La viro en la ventoŝirmilo denove ekpafis, kolapsinte sur la teron sur la verando. Nick sentis nenion. Li turnis sin kaj rapide marŝis en la nebulon. Lia flanko estis sensenta, sed li povis senti la malrapidan fluon de varma sango laŭ lia maldekstra kruro. Rapide marŝante trans la placon, li atendis respondojn. Nenio okazis. Li ne memoris, ke li aŭdis kuglon rikolti. Eble la kuglo trairis muron aŭ ion sen kaŭzi ajnan damaĝon. La domo estis malseka kaj morna kaj havis kvar pordojn. Noĉjo elektis la duan kaj eniris malluman koridoron, kiu odoris je urino.
  
  
  Li ĝuste divenis. Trivita karto super la rusta leterkesto rakontis al li, ke Emanuelita Alivso loĝas sur la dua etaĝo. Supozeble, ŝi havus la saman karton alpinglita al sia pordo. Noĉjo supreniris la eluzitajn ŝtonŝtupojn kaj trovis la ankoraŭ nelegitan bileton sur la pordo apud la banĉambro. Li kviete frapis la pordon. La radio ludis interne. Neniu reago. Sed tiam li aŭdis iun moviĝi kaj la radio estingiĝis. Silento. Li povis imagi, ke ŝi aŭskultas lin kun la koro batanta. Li denove frapis, tre insiste.
  
  
  Mallaŭtaj paŝoj alproksimiĝis al la pordo kaj li aŭdis la riglilon gliti malfermiĝi. La pordo malfermiĝis kelkajn centimetrojn, kaj ŝi rigardis lin per grandaj malhelaj okuloj en pala, bela kaj neesprimeble laca vizaĝo.
  
  
  Nick ridetis al ŝi. "Saluton," li diris mallaŭte. — Saluton Princino. Ĉu vi ankoraŭ memoras min?
  
  
  Ŝia timo cedis lokon al surprizo kaj ŝoko. Ŝi alprenis la eluzitan ruĝan robon al sia brusto kaj rigardis lin nekredeme. - Sinjoro - sinjoro - Corning! Roberto! Sed mi ne komprenas — kiel vi trovis min? Mi volas diri, ĝi estas nekredebla. Mi — mi ne volas vidi vin plu! Mi diris tion al vi!
  
  
  "Mi observis vin," diris Nick Carter honeste. "Bonvolu enlasi min."
  
  
  Ŝi provis klaki la pordon en lian vizaĝon. Sed li paŝis en la truon. Ŝi diris: “Vi ne povas enveni. Vi devas foriri, sinjoro Corning, kaj forgesi ĉion, kio okazis. Iru tuj. Vi devas foriri. Se vi ne iros, mi... mi vokos la policon. Mi ne volas vidi vin kaj mi volas havi nenion komunan kun vi!
  
  
  Noĉjo malfermis sian mantelon kaj jakon por montri al ŝi grandan sangomakulon sur lia ĉemizo. "Mi bezonas helpon," li diris. 'Kaj ankaŭ vi.'
  
  
  Li klinis sin al ŝi. - "Peco da vitro".
  
  
  Ĉi tio estis la kodvorto por misiorekono.
  
  
  Timo malrapide ŝteliris en ŝian palan vizaĝon kaj Nick sciis, ke ĝi ne estas nur la misio aŭ la danĝero en kiu ŝi estas tiutempe.
  
  
  “Vi,” ŝi diris. Ŝia voĉo rompiĝis pro plorĝemoj. - Dio mia, estas vi!
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  Nick Carter kuŝis sur nefarita lito en sia loĝejo, portante nur sian pantalonon, kaj rigardis la princinon. Li scivolis, ĉu ŝi plenumos la antaŭan taskon. Ŝi aspektis kvazaŭ rompiĝos.
  
  
  Ŝi ĉirkaŭiris la ĉambron, vestita nur per la malpura ruĝa robo de Emanuelita, kun cigaredo en la buŝo. De tempo al tempo, kiam ŝi turniĝis, li ekvidis ŝiajn streĉajn mamojn. En ĉi tiu momento ŝi ne ekscitis lin. Nun li havis pli gravajn aferojn pri kiuj zorgi ol sekso. La princino plirapidigis sian paŝon kaj rigardis lin. Ŝi brosis buklon da malhelaj haroj de sia alta blanka frunto. - Kiel fartas nun via vundo?
  
  
  Noĉjo levis la ŝultrojn kaj prenis botelon da malmultekosta brando de la nepentrita noktotabulo. Li ricevis unu glason kaj dua ne doloras. Estis tiel malbone, ke li faris malbelan vizaĝon kiam li englutis ĝin.
  
  
  Ŝi tuj alproksimiĝis al li, alarmo evidenta en ŝiaj malhelaj okuloj. -Ĉu vi doloras, Noĉjo? Li diris al ŝi sian veran nomon.
  
  
  Li rikanis al ŝi. - Jes, pro ĉi tiu trinkaĵo! Li rigardis sian mallarĝan talion. Ŝi purigis la vundon, kovris ĝin per poŝtuko kaj ligis la tukon ĉirkaŭ lia talio. Nuntempe tio estis la kazo.
  
  
  "Nenion," li diris nun. — Bonege. La kuglo nur trafis la ŝtofon. Mi kontrolos morgaŭ, sed nun estas bone. Krome, mi kutimas al etaj vundoj. Mi adaptiĝis, diras la kuracistoj. Mia kondiĉo kompensas tion.
  
  
  Ŝi sidiĝis sur la liton apud li, ŝiaj molaj fingroj trakuris la muskolojn de lia plata stomako. 'Strange.'
  
  
  "Kio estas stranga?"
  
  
  "Ke mi ne vidis ĉiujn tiujn cikatrojn en la trajno hieraŭ nokte."
  
  
  Nick ridetis. "Viaj pensoj estis aliloke, princino."
  
  
  Ŝi kovris lian buŝon per sia mano. La mano odoris je sapo kaj malforte odoris je brando kaj tabako. "Vi devus nomi min Morgan." Ne princino. Mi... mi volis forgesi por momento, ke mi estas la princino de Verizone. Kion mi iam estis.
  
  
  — Bone. Poste Morgan. Nick movis sian robon flanken kaj kaptis ŝian maldekstran genuon. Ŝi turnis sin sur la lito kaj kriegis. - Ho, vi vundas min!
  
  
  "Vi estas bonŝanca," Noĉjo diris kviete, "ke Manfrinto ne vidis ĉi tion, alie li kaŭzus al vi multe pli da doloro." Liaj fingroj restadis por momento sur la tatuo de eta hakilo sub ŝia genuo.
  
  
  Ŝi tiris sian kruron malantaŭen. “Mi kovras ĝin per ŝtrumpo. Mi ĉiam faras tion kiam necese. Krome, ĉi tiu persono estis tro okupata... per la resto de mia korpo por vidi ion ajn.
  
  
  Etendante ĉe la piedo de la lito, ŝi enterigis sian vizaĝon en la kovrilojn kaj deturnis sin de li. Ŝiaj ŝultroj tremis kaj li kredis aŭdi singulton.
  
  
  — Morgan? - La voĉo de Noĉjo estis milda.
  
  
  — Jes? Ŝia voĉo estis sufokita de la kovrilo kaj ŝiaj larmoj. “Ni devas paroli nun. Mi ne havas multe da tempo kaj mi bezonas demandi al vi ion, eble ion, kion vi ne volas respondi. Sed vi devas. Vi komprenas?
  
  
  Mi devas kapti Manfrinton ĉi-vespere kaj mi bezonas la tutan helpon, kiun mi povas ricevi. Vi komprenas?'
  
  
  Ŝi kapjesis al la litkovrilo, sed daŭre ploris. Ŝiaj maldikaj ŝultroj tremis. “Kial,” ŝi demandis per silenta tono, “ho, kial ĝi devis esti vi, Noĉjo? Mi tre ŝatis vin. Hieraŭ vespere en la trajno, ĝi estis bonega. Mi volis memori ĝin kiel io bela. Almenaŭ deca memoro. Kaj nun — nun montriĝas, ke ankaŭ vi estas agento de AH kaj vi scias ĉion pri mi kaj...! Larmoj fluis libere.
  
  
  Niĉjo forte vangofrapis ŝiajn postaĵojn per malfermita manplato. "Haltu," li diris morne. - Kontrolu vin, Morgan. Ĉi tio ne estas la tempo por histeria. Ĉi-vespere vi devas reveni al la Lido kaj revidi Manfrinton. Vi devas helpi min. Via vivo kaj mia dependas de via kompreno. Sen paroli pri plurcent mil aliaj homoj, la tuta loĝantaro de Venecio.
  
  
  Ŝi apogis sin sur la kubuto kaj rigardis lin per akvaj okuloj. Ŝi havis brunetajn lunarkojn sub la okuloj kaj ne estis bela tiutempe. -Kion vi volas diri, Noĉjo? Pri kio vi parolas?'
  
  
  Nick hezitis nur momenton, kaj poste decidis rompi la sekreton. Kelkaj agentoj laboris pli bone se ili scius kion ili faras, kaj ĉi-nokte Morgan de Verizon devus viziti la leonon en lia nesto denove. Ŝi meritis scii kial.
  
  
  — Kion diris al vi via kunordiganto en Parizo?
  
  
  Ŝi viŝis siajn ŝvelintajn okulojn per la dorso de la mano. “Nur ke mi devis kontakti Vanni Manfrinto uzante miajn proprajn kontaktojn por dormi kun li. Sed la kunordiganto diris, ke tio devas esti farita nur unufoje! Tiam alia AX-agento, viro, ekfunkcius. Oni promesis al mi...
  
  
  "Forgesu tion, kion ili promesis al vi," diris Nick. “En ĉi tiu laboro, foje vi devas rompi promesojn. Mi ne povis fari ĝin hieraŭ nokte. Ĝi estas tro bone gardata. Ni devas provi denove.
  
  
  "Mi ne povas," ŝi diris akre. Mi ne povas fari ĝin. Ĉi tiu ulo estas sekseca monstro, Nick. Li...li neniam ricevas sufiĉe. Kaj li estas terura. Kion li volas, ke virino faru!
  
  
  Nun ekparolis la malvarma, necedema profesia agento Nick. "Vi ne povas plendi pri tio," li diris glacie. - Jen via tasko, ĉu ne? Tiel vi gajnas vian panon? Vi nur foje laboras ĉe AH. Kial do subite tia malemo al via elektita profesio?
  
  
  Grandaj malhelaj okuloj longe rigardis lin. Li havis malbonan senton, ke li ĵus piedbatis infanon. Ĝi estis pretere ĝena kaj li preskaŭ perdis sian glacian trankvilon.
  
  
  "Pro Dio, ni pluiru," li bojis. “Forgesu pri ĉi tiu teatro. Vi estas prostituitino, kaj mi estas sekreta agento! Mi dubas, ke ekzistas multe da morala diferenco inter ni, sed tio ne estas la afero. Ni havas laboron por fari. Vi revenas al la Lido ĉi-vespere kaj faras vian eblon por distri Manfrinto'n dum mi enrompas lin. Kaj ĉi tio estas ordono!
  
  
  Nun Morgan de Verizon estis trankvila. Ŝia vizaĝo estis pala, frosta masko, kaj ŝia ruĝa buŝo estis mallarĝa skarlata strio. - Kaj se mi ne iros?
  
  
  Noĉjo denove prenis la malbonan brandon. "Du viroj estas mortaj tie," li diris. Li montris al la fenestro. Unu el ili verŝajne jam estis trovita, kaj la dua baldaŭ estos trovita. Se vi kaŭzas pliajn problemojn, Morgan, mi eliros de ĉi tie kaj iros al la plej proksima telefono. Mi raportas vin kiel la murdinto de tiuj du viroj. Mi diros al ili, kiu vi vere estas kaj kie trovi vin. Ĉi tiu adreso kaj Pensione Verdi. Tiam vi povas putri en itala malliberejo, Morgan, kaj vi ne ŝatos ĝin. Mi certigas vin!
  
  
  Ŝi prenis cigaredon el la pako sur la nokta tablo kaj ekbruligis ĝin. Li vidis ŝiajn fingrojn tremi. Ŝi staris antaŭ la fenestro kaj rigardis tra la breĉo en la malmultekostaj verdaj kurtenoj. Sen turniĝi, ŝi diris: "Vi ŝatus tion, ĉu ne?"
  
  
  - Se mi devas. Ne igu min fari ĉi tion, Morgan. Aŭskultu, mi diros al vi, pri kio temas. Li rakontis al ŝi la tutan historion, kiom li konis ŝin.
  
  
  Kiam li finis, ŝi staris kun la dorso al li. Poste ŝi estingis sian cigaredon kaj rigardis lin. “Ĉio estas tiel melodrama, ĉu ne? Kaj tiel estas bone konata. La putino ricevas ŝancon kompensi, esti sindonema, fari ion bonan por la mondo."
  
  
  Nick donis al ŝi malvarman rigardon. “Jes, ĝi estas melodramo. Kiel multaj aferoj en la vivo. Precipe en nia profesio. Li montris sian vundon. "Iom pli dekstren kaj iom pli alte, kaj mi estus mortinta kiel tiuj du." Nur alia mortinta AH-agento. Melodrama, ĉu ne?
  
  
  Morgan reiris al la lito kaj genuiĝis apud li. Ŝi mallonge kisis lin sur la vango kaj poste denove malproksimiĝis de li. Ŝi trankviliĝis.
  
  
  - Mi faros ĝin, Noĉjo. Sed mi ne scias ĉu mi povas esti utila. Mi estas terurita.' Ŝi tuŝis la tukon sur lia stomako per unu fingro. Sur la ŝtofo fariĝis videbla mola ruĝa makulo. "Mi... mi neniam spertis ion tian, mi neniam... vidis la realon tiel proksime." Tiu vundo, la sango, kaj la fakto, ke vi diris, ke vi mortigis du homojn kvazaŭ ĝi signifus nenion. Mi certe estis en ŝoko aŭ io.
  
  
  "Mi devis mortigi tiujn du virojn," li diris. “Mi devis kontakti vin kaj ili devis esti mortigitaj. Cetere mi volas kiel eble plej konfuzi Mantrinton, kio mi esperas okazos, se neniu el ili raportos vin al li.
  
  
  "Kaj mi estos sekura," ŝi murmuris. “Ili perdis min. Mi povas kuri. Malaperi.
  
  
  "Sed ne malproksime," diris Nick morne. "Mi ankoraŭ estas ĉi tie." Sed li ne plu estis tiom maltrankvila. Li denove parolis kun ŝi — nun li devis labori. Li rigardis sian AX-horloĝon. Ankoraŭ ne estis la dekdua horo. La vento hurlis ekstere kaj la pluvo denove frapis la malpuran fenestron. Li devis reveni al la Lido tiun saman tagon, antaŭ ol tute mallumiĝis. Ĉi tio devis okazi ĉi-vespere, kaj li devis alkutimiĝi al la situacio en la kazino. Li certe ne havos trian ŝancon.
  
  
  Nick komencis siajn profesiajn studojn dum Morgan kuŝis fumante ĉe la piedo de la lito kun ŝia robo fiksita ĉirkaŭ ŝia kolo. Estis al ŝi malmoleco, kiun li antaŭe ne rimarkis. Niĉjo demandis sin por momento, ĉu tio estas lia unua fojo, kiam li vidas realan virinon. Virino, kiu perdis ĉian esperon.
  
  
  Nun li demandis ŝin kiel ŝi unue renkontis Manfrinto'n.
  
  
  "Emanuelita," ŝi diris. - Mi konas ŝin de multaj jaroj. Ŝi antaŭe estis sufiĉe bela kaj postulata. Nun ŝi ne plu estas juna, sed se ŝi povas, ŝi ankoraŭ laboras.”
  
  
  Li pensis pri la grasaj kruroj pendantaj sur la kuireja tablo hieraŭ nokte. Jes. Emanuelita ankoraŭ laboris. Sen dubo, ŝi amis sian laboron.
  
  
  "Kial ŝi ne revenis kun vi hodiaŭ matene?" Ĉu ili devigis ŝin resti?
  
  
  ' Ŝi volis resti sola. Estas, nu, tuta aro da uloj, kaj Emanuelita amas monon.
  
  
  Noĉjo rigardis la malbonhavan loĝejon. "Do ŝi devas gajni bonan monon." Kial ŝi vivas tiel?
  
  
  Blua fumo eliris el la ruĝa buŝo de Morgan. “Ŝi havas belan domon en Dolomitoj, kie ŝi foje venas por malstreĉiĝi. Ĉi tio estas nur unu el ŝiaj loĝejoj. Ŝi havas plurajn el tiuj en Venecio por kaŝi de la polico kiam ili serĉas ŝin.
  
  
  La intereso de Nick estis vekita por momento. "Via amiko devas malami virojn."
  
  
  Ŝi rigardis lin strange. "Vi havas komprenon, Nick." Jes, Emanuelita malamas virojn. Sed ŝi ne estas amiko – nur konato. Ni povas helpi unu la alian de tempo al tempo. Ĉi tio estas ĉio.'
  
  
  — Ĝuste. Rakontu al mi ĉion pri tio - la detalojn pri kiel ŝi helpis vin kontakti Manfrinto'n.
  
  
  "Ĉio estis tre afereca," ŝi diris kviete. “La gusto de Manfrinto estas bone konata kaj li estas veneciano, kiel mi. Vi scias, mi ankaŭ naskiĝis ĉi tie.
  
  
  Nick ne sciis. Falko ne diris aŭ ne sciis. Verŝajne ne gravis.
  
  
  "Ŝajnas," ŝi daŭrigis, "Manfrinto aŭdis pri mi." Kaj li ne ŝatis la knabinojn, kiujn Emanuelita provizis al li.
  
  
  - Ĉu ni povas diri, ke li havis ĉiujn disponeblajn knabinojn en Venecio? Nick ridis.
  
  
  Ŝi kapjesis. — Vi povintus diri tion. Tiam oni aŭdis mian nomon, kaj Emanuelita sendis al mi telegramon. Ŝi proponis al mi grandegan sumon por veni ĉi tien. Manfrinto pagos, kompreneble.
  
  
  "La jugoslavaj impostpagantoj pagos," murmuris Nick. - Kiom li proponis al vi?
  
  
  "Mil dolaroj".
  
  
  - Ĉu li pagis al vi?
  
  
  — Jes. Mi havas monon ĝuste ĉi tie en mia monujo.
  
  
  'Mi vidu.'
  
  
  Morgan de Verizon ellitiĝis kaj iris al la tablo. Ŝi revenis kaj ĵetis al li sian monujon.” Nick ekzamenis la stakon de novaj cent-dolaraj biletoj. Ŝajnis, ke ĝis nun ŝi diris la veron.
  
  
  Li redonis ŝian sakon. “Almenaŭ li pagas. Nun kio por hodiaŭ. Li atendas vin? Ĉu li demandis aŭ insistis, ke vi revenu?
  
  
  Ŝi balancis la kapon. — Nnt. Mi volas diri, li ne insistis. Kiam li, um, kiam li finis kun mi, li agis tre strange. Malvarmo. Li diris, ke mi povas resti ĝis tagiĝo kaj poste foriri kiam ajn mi volas. Kaj se mi volus, mi povus reveni ĉi-vespere. Sed li ne insistis.
  
  
  Carter pensis, ke li komprenis tion. De lia rekordo kaj kion Nick vidis ĝis nun, Vanni Manfrinto estis monstra seksa predanto. La viro havis gigantan Don Juan-komplekson kaj estis laŭvorte enamiĝinte kun la tuta ina sekso. Estus neeble por li iam ami unu virinon. Li tro enamiĝis al virinoj! Tia viro malofte volis pli ol unu fojon la saman virinon. Tamen, li rakontis al Morgan ke ŝi povus reveni se ŝi deziris kaj permesis al ŝi foriri. Nick ridetis. Ĉi tiu scio alportos al li malmulte.
  
  
  Li abrupte ŝanĝis la temon. — Ĉu vi sciis, ke oni sekvas vin en la trajno? Kial oni rigardas vin? Li rakontis al ŝi pri Ivor kaj Pinĉjo.
  
  
  Ne, ŝi ne sciis tion.
  
  
  "Mi ne scias, kie ili ricevis la tempon por iri post mi," ŝi diris. “Ĉio okazis tre hazarde. Mi ricevis mendon de la kunordiganto kaj iris al mia loĝejo en Parizo por prepari la kazon – kaj tiam alvenis telegramo de Emanuelita. Komence mi estis konfuzita. Mi estis maltrankvila. Mi ne fidas koincidojn.
  
  
  Nick koncedis ke li ankaŭ malamas koincidojn, kvankam foje ili ekestas.
  
  
  "Iu en Beogrado rigardas Manfrinto'n," li diris. "Ili evidente konas lian malforton kaj observas liajn... virinojn."
  
  
  Ŝiaj malhelaj okuloj rekte rigardis lin. Ne provu ŝpari miajn sentojn, Nick. Nomu ilin putinoj, se tion vi volas diri.
  
  
  Nick ridetis malforte. - En via kazo, mi preferas alian vorton - korteganino. Ĉi tio ŝajnas pli taŭgas al vi.
  
  
  Ŝi ne respondis kaj rigardis lin, apogante la mentonon sur la manoj. Ŝi kombis siajn harojn, kaj ŝia vizaĝo sen ŝminko estis pala. Li komprenis, ke ŝi estas unu el tiuj virinoj, kiuj havis iun specon de senkulpeco, kiu neniam estis tute perdita, negrave kiuj ili estas.
  
  
  Li rakontis al ŝi pri siaj aventuroj hieraŭ vespere. "Mi staris ĉe la pordo de la ĉambro, kie vi kaj Manfrinto..."
  
  
  Ŝi kapjesis. “Ili sciis, ke iu estas proksime. Dum ĉi tiu tempo estis alia viro en la ĉambro kun ni. Iu Miloso. Li sidis en la angulo kun maŝinpafilo sur la genuoj kaj rigardis. Ili estas bestoj. Ili ne scias, kion signifas la vorto konfidenco.
  
  
  — Ĉu estis radio en la ĉambro? Ricevilo aŭ dissendilo, aŭ ambaŭ?
  
  
  Ŝi denove kapjesis. — Jes. Milos parolis pri ĝi de tempo al tempo. Ili parolis kroate, mi iomete komprenas. Kompreneble, mi ne montris ĝin. Mi... mi vere volis aŭdi nenion, sciu. Mi jam faris mian laboron. Mi nur atendis vin, ke iu venos kaj forportos min de tie. Sed neniu venis.
  
  
  "Mi jam klarigis tion," diris Nick mallonge. "Se mi estus provinta ĉi tion lastan nokton, ni ĉiuj estus mortigitaj." Kaj mi devas preni Manfrinto'n viva. Ĉu vi forgesis pri tio - pri kio ili parolis en la kroata, kio povus esti grava?
  
  
  Ŝi pensis momenton antaŭ ol respondi. “Ili parolis pri la radaro, pri la tria punkto sur la radara ekrano, kiu ne apartenas tie. Mi ne tute komprenis.
  
  
  "Tio estis mi," diris Nick Carter kun rido, kiu similis al lupo kun bonaj dentoj. "Mi ne kalkulis je ĉi tiu aŭto kun radaro." Li klarigis, ke li forkuris kaj poste rampis reen sub la ekranon.
  
  
  Morgan balancis la kapon. - “Sed ili trovis iun. Milos ridis kaj diris al Manfrinto, ke ili traktis iun.
  
  
  Nick momente kompatis la nekonatan senkulpan ĉeestantan. Ĝi estis sendube enterigita en la sablo aŭ ĵetita en la Adriatikon. Estas ironie kaj patosa, ke ĉi tiu mortinto faris al la homaro servon sur sia vojo, sed neniu iam scios pri tio.
  
  
  "Ne estas grava afero," li diris al ŝi nun. “Ili scias, ke mi estis tie. Mi metis la mortinton en la golfeton kaj lasis multajn spurojn en la subtegmento. Estis ŝnuro pendanta de la fenestro kaj mi ellasis la aeron el la pneŭoj de la radarveturilo. Ili devintus scii ĉion ĉi antaŭ ol ili lasos vin ĉi-matene.
  
  
  Ŝia ruĝa buŝo kurbiĝis en kurba rideto. "Ĉu tial vi ne tute fidas min?" Ĉu vi pensis, ke mi estas duobla agento, kiu ankaŭ laboris por Manfrinto?
  
  
  Li trinkis malbonan brandon kaj rigardis ŝin super la botelo. "Vi ne estos la unua, Morgan."
  
  
  Ŝi kapjesis. 'Mi scias tion. Kaj ne la lasta. Sed vi devas fidi min, Nick. Mi diras al vi, mi ne estas duobla agento — tion mi povas fari. Mi havas iom da sperto pri ĉi tiu tipo
  
  
  — laboru, kiel vi scias, kaj mi opinias, ke Manfrinto ne vere suspektis min. Kaj ne Emanuelita. Mi nur havas la senton, ke li kaj Milos konfuzis nin kun tio, kio ni devis esti, dungitaj virinoj tiun nokton. Kaj samtempe mi havis la senton, ke ili atendas problemojn! Atendante ion aŭ iun. Io, kio havis nenion komunan kun mi. Ili kondutis tre trankvile, kvazaŭ ĉio estus sub kompleta kontrolo."
  
  
  "Mi havis la saman impreson," konsentis Nick. “Mi ne ŝatis ĝin hieraŭ nokte kaj mi ne ŝatas ĝin nun, sed mi ne povas eviti ĝin. Krom esti seksa devianto, Manfrinto ankaŭ povas esti freneza, kaj lia malsana egoismo povas transpreni. Eble ĉi tio maltrankviligas ankaŭ Beogradon. La dua kialo por viroj en la trajno. Sed ial mi ne ŝatas ĉi tion — Manfrinto estas tro bona agento por fari etajn erarojn, krom se li intence faras tion. Mi havas la senton, ke li volas ke iu trovu lin, eble iun aparte, kaj tiam batalu ĝis li havas la plej bonan ŝancon."
  
  
  Kial la bildo de Hawk aperis en lia menso en tiu momento? Akcipitro maĉanta nelumigitan cigaron kaj dirante ke li volas ke Manfrinto estu morta kiel eble plej baldaŭ?
  
  
  Li malakceptis la penson kaj daŭre pridubis Morgana de Verizon. Ili interparolis unu horon, kaj Noĉjo mense komencis plani la mortigan laboron por la venonta vespero. Laŭ tio, kion ŝi rakontis al li, li sciis, ke li havas bonan ŝancon sukcesi. La probablo estas iom pli ol kvindek procentoj. Li neniam petis pli.
  
  
  Fine ŝi komencis protesti. Ŝia gorĝo estis seka kaj ŝi ne povis paroli, do li donis al ŝi gluton da brando, kiu sufokis ŝin. Ŝi etendiĝis sur la lito apud li kaj rampis en la brakumon de lia muskola brako.
  
  
  "Niko..."
  
  
  "Hm?" Li dormetis, ripozis kaj reŝargis vespere. Li devis ekiri baldaŭ, se li ankoraŭ volis atingi la Lidon en taglumo.
  
  
  “Mi scias, ke mi devas fari ĉi tion ĉi-vespere. Mi ne havas elekton, vi klarigis, sed se mi havas tian, ĉu vi faros ion por mi, almenaŭ provos?
  
  
  "Mi ne povas marĉandi kun vi," diris Noĉjo dormeme. - Mi ne estas rajtigita fari tion. Sed mi aŭskultas — kion vi volas?
  
  
  Mi volas iri al Ameriko kaj loĝi tie. Ŝanĝu mian vivon, eble mi naturiĝos. Ĉiukaze mi volas iri tien. Ĉu vi pensas, ke vi povus aranĝi ĉi tion por mi?
  
  
  Nick malfermis unu okulon. - Mi ne scias, Morgan. Kompreneble, ĉi tio okazis pli ol unufoje. Estas opcioj. Sed en via kazo eble estos malfacila.
  
  
  "Vi volas diri kial... al kiu mi estas?"
  
  
  Li devis esti rekta. -' Jes. Estas leĝo pri morala kadukiĝo aŭ io simila. Mi ne scias precize.'
  
  
  Ŝi premis siajn lipojn al lia ŝultro. - Ĉu ili devus scii ĉi tion?
  
  
  - Mi ne pensas. Mi pensas, ke ĉi tio povus esti aranĝita sufiĉe facile. Sed mi ne pensas, ke mia estro konsentos. Vi scias, ĝi estas nenio persona, sed vi estas bona agento, kaj li deziros vin en Eŭropo, kie li diras, ke vi apartenas.
  
  
  Li ne diris al ŝi kiom ironia ĝi estas. Akcipitro volis oferi ŝin por la misio. Sed se ŝi vivas, li ne volos, ke ŝi loĝu en la Ŝtatoj. Princino de Verizone ne utilus al Hawke.
  
  
  Ŝi metis sian kapon sur lian larĝan bruston. "Mi devas forlasi ĉi tiun vivon, Nick," ŝi diris. 'Vere. Mi timas. Mi timas, ke ili mortigos min, sed mi eĉ pli timas, ke mi estos kiel Emanuelita! Mi ne eltenas ĝin. Mi preferus fini ĉi tion mem.
  
  
  Ŝiaj malgrandaj mamoj estis varmaj kaj firmaj kontraŭ lia nuda brusto. Noĉjo sentis ekfluon de kompato, komencon de tenero, sed absolute neniun deziron. Li tiris ŝin pli proksimen al si per sia mano. Kion li devus diri? Li ne volis mensogi, sed li tamen volis konsoli ŝin kiel eble plej bone.
  
  
  "Mi provos," li diris fine. "Mi ne povas promesi ion ajn, sed mi faros mian plejeblon. Kiam ĉi tio finiĝos ĉi-nokte, eble estas maniero. Nun ni dormu kelkajn horojn. Ni havas lacigan vesperon antaŭ ni." Morgana ŝteliris pli proksimen. al li. “Tenu min, Noĉjo.” ŝi flustris, “Tenu min forte.”
  
  
  Li vekiĝis baldaŭ post la tria. Morgana foriris. Ŝi metis la noton sur la tablon.
  
  
  Mi iris al Pensione Verdi por preni kelkajn vestaĵojn. Mi zorgos pri ĉio, kion vi petis kaj renkontos vin ĉe la kajo en San Marco je la 4-a. Mi amas vin. Morgana.
  
  
  Nick Carter skuis la kapon, malkredante la mondon kaj ĝiajn kompleksaĵojn. Li bruligis cigaredon kaj sidis sur la lito por purigi kaj reŝargi la Luger. Li vestis sin kaj ekzamenis la stileton. Li tiam atentis pri Pierre, la gasbombo. Li devos preni grandan riskon hodiaŭ, kaj verŝajne li devos uzi Pierre. Kutime li portis la gasbombon en metala pilko, kiu pendis kiel tria testiko inter liaj kruroj, sed nun li metis ĝin en sian poŝon.
  
  
  Li surmetis ŝiriĝintan mantelon kaj iris al la fenestro.
  
  
  La pluvo nun falis diagonale trans la placon, kaj dum momento li konfuziĝis. Li estis ĉe la malantaŭo de la etaĝkonstruaĵo, do kiel li povis vidi la placon? Tiam li komprenis, ke la malantaŭa flanko devus esti turnita al alia kvadrato. Des pli bone. Li ne devos eliri la enirpordon. Li kontrolis la poŝojn de siaj jako kaj pluvmantelo. Noktvidaj binokloj, homaj haŭtaj gantoj, majstra ŝlosilo, krajona lanterno kaj duon dekduo da aliaj aferoj. Li estis preta.
  
  
  Noĉjo malsupreniris la malantaŭan ŝtuparon kaj tra la korto en malgrandan placon. La vento hurlis kaj estis lumoj en kelkaj el la butikoj, sed alie ĝi estis senhoma. Bora nun estis tute furioza, kaj prudentaj homoj restis hejme. Nick ridetis. Li havis malmulte da prudento, alie li ne estus AX-agento!
  
  
  Li mallevis la kapon kontraŭ la vento kaj mordanta pluvo kaj daŭrigis sian vojon.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  Je la kvara li renkontis la reĝidinon – do li ankoraŭ pensis pri ŝi – sur la kajo en Piazza San Marco. Ŝi portis grandan kartonan skatolon kiu estis tro peza por ŝi, kaj ŝi donis ĝin al Noĉjo kun trankviliĝo.
  
  
  - Ĝuste kion vi mendis.
  
  
  Li ridetis. "Bona knabino. Virino estus bona, sed viro estas eĉ pli bona. Ili uzos precipe bonajn kampajn binoklojn. Kie estas nia transporto?
  
  
  "Li atendas nin." Ŝi prenis lian manon kaj ili malsupreniris la larĝan ŝtuparon kun balustrado. Estis malgranda boato ĉe la fino de la dezerta kajo. Nick demandis ĉu tio estas la sama boato sur kiu li kaj Emanuelita estis sur la antaŭnokte.
  
  
  — Jes. La boatisto nomiĝas Peppo. Vi povas fidi lin - ĝis certa punkto. Ĝi kostos multe, Nick. Li ne volis fari ĉi tion. Li timas perdi sian boaton dum ŝtormo.
  
  
  Noĉjo frapetis lian malantaŭan poŝon. "Onklo Sam pagas," li diris gaje. “La grava afero estas, ke ni alvenas tien - restas nur unu horo da taglumo. Mi volas, ke ili vidu min, sed ne tro klare. Ĉi tiu vetero estas ideala se ni alvenas ĝustatempe. Peppo estis malglata viro kun scivolemaj okuloj kaj mallarĝa mentono. Li apenaŭ kapjesis, poste forrigardis. "Fretta," li diris. "Ĉi tiu ŝtormo plifortiĝas ĉiuminute." Li faligis la ligŝnuron.
  
  
  Nick rigardis Morgana Verizon. Ŝi estis tre pala. "Certu ke vi fartas bone," diris Nick. Estis ordono. - Tuj kiam mallumiĝos. Ĉu vi scias kiel atingi tien?
  
  
  Ŝi kapjesis, kaŝante en sia mantelo, kvazaŭ ŝi subite sentis tre malvarmon. — Jes. Mi konas iun, kiu kondukos min tien. mi...'
  
  
  Ŝi marŝis al li kaj premis sin kontraŭ li dum momento. - Mi tiom timas, Noĉjo. Mi subite eksciis, ke mi estas terura malkuraĝulo kaj ne volas morti!
  
  
  Nenio okazos al vi, li diris. — Mi prizorgos vin. Nur faru tion, kion vi devas fari. Flatigi Manfrinto'n, mensogu al li, distri lin. Certiĝu, ke li atentas vin, petu lin dormi kun vi! Faru ĉion, kion vi povas por distri lin, kiom ajn freneza ĝi ŝajnas. Li estas sekse freneza kaj ekzistas ŝanco ke li respondos, kiom ajn danĝera ĝi estas por li. Bone. Mi revidos vin baldaŭ.'
  
  
  "Alvenis, Noĉjo."
  
  
  'Saluton Morgana.'
  
  
  Ŝi turnis sin kaj marŝis laŭ la doko, la manoj profunde en la poŝoj de sia mantelo. Momenton poste ŝi malaperis en la nebulo kaj pluvo.
  
  
  Peppo tuŝis la manon de Noĉjo. - Fretta, sinjoro. Ni havas malmulte da tempo.
  
  
  Post kiam ili estis en la laguno, Nick diris al la viro kion ili faros. Peppo signis sin en protesto. - Ĉu vi volas iri en la maron, sinjoro? En ĉi tiu koruso? Vi estas pazo!
  
  
  Nick ridis. “Kompreneble mi estas freneza. Kaj tamen ni faros ĝin. Por miliono da liroj, ĉu ne?
  
  
  Peppo levis la ŝultrojn. "Mi ne aĉetos novan boaton por ĉi tio."
  
  
  Tiam certigu, ke vi ne perdu vian boaton. Kaj trankviliĝu kaj rapidu — ĉu vi ĝuste scias, kion mi volas?
  
  
  Peppo malĝoje kapjesis. “Ni navigas ĉirkaŭ la Lido tra la laguno, poste ĉirkaŭ la golfejo en la malferman maron. Kaj tie vi volas, ke mi naĝu ĉirkaŭ la malgranda tombejo, isola della morte, kaj poste revenu same. Ĉi tio estas ĝusta?'
  
  
  Ili jam estis duonvoje trans la lagunon, direktante al Porto di Malamocco, kie ili povis trapasi la longan insulon al la Adriatika Maro. Ĝis nun, la Lido protektis la boaton kontraŭ la plena forto de la maro, kvankam eĉ en la laguno la ondoj estis multe pli ol metron.
  
  
  "Ĝuste," diris Noĉjo. — Vi naĝas ĉirkaŭ la insulo unufoje. tiam vi naĝas reen. Tiam via laboro estos farita. Iru hejmen, trinku vinon kaj silentu!
  
  
  Peppo, montrante iom da vigleco por la unua fojo, diris: "Se iam mi revenos hejmen, sinjoro, mi kuiros bambino ĉi-vespere."
  
  
  Noĉjo malfermis la grandan skatolon, kiun la princino donis al li. “Vi havos kompanion survoje hejmen,” li diris. "Li prenos mian lokon, do traktu lin kun respekto." Ĝis vi revenos en la lagunon kaj preskaŭ hejmen - tiam vi ĵetos lin eksterŝipen kaj forgesos pri li."
  
  
  La jam malstreĉa buŝo de Peppo malfermiĝis. "Mi ne komprenas ĉi tion, sinjoro." Ĉu estas alia sinjoro? En tiu skatolo?
  
  
  Nick ridis. — Por tiel diri. Rigardu.'
  
  
  El la skatolo li elprenis la malmuntitajn partojn de la manekeno. Homo, kiel diris la princino.
  
  
  Noĉjo komencis kunmeti la partojn - la brakoj kaj kruroj klakis en la korpon, poste ŝraŭbis la kapon. Li metis la pupon sur la fundon de la boato, kaj Peppo rigardis de malantaŭ la pupo al Nick. El la okulangulo, Noĉjo vidis la viron movi sian fingron en cirklo ĉe sia tempio, poste ŝanĝis sian opinion kaj denove krucsignis. Nick ridetis forte. Ĝi estis iom freneza, sed ĝi povis funkcii.
  
  
  Li plonĝis en la boaton kaj bruligis cigaredon. Li kaŭris apud la manekeno dum la boato dancis trans la ondoj. La princino rakontis al Nick pri tombejo sur insulo kvaronmejlo de la Lido, rekte trans la kazino. Ŝi memoris ĉeesti entombigon ĉe tiu Isola della Morte kiel infano, kaj Nick tuj vidis ĝiajn eblecojn. La Insulo de la Mortintoj estis malplena kaj forlasita, kaj li trovis nur malnovajn tomboŝtonojn kaj ostojn. Ĝi estis elstara panoramejo kaj poste funkcius kiel la deirpunkto por lia kazinatako. Li povas naĝi kvarcent jardojn sen malfacileco eĉ en ŝtormo. La ruzo estis atingi la insulon nerimarkite de la kazino.
  
  
  Peppo interrompis siajn pensojn dum veturado. La viro diris: “Ĉar vi evidente jam estas paszo, sinjoro, ne gravas, sed mi pensas, ke estas plej bone diri al vi, ke la insulo estas hantita. Spettri tio estas!
  
  
  - Ne ĝenas min, Peppo. Mi tre bone interkonsentas kun fantomoj.
  
  
  La viro balancis la kapon. — Mi ne ŝercas. Lastatempe, lumoj estis viditaj ofte sur la insulo. Mi aŭdis aliajn boatistojn paroli pri tio.
  
  
  Nick malbenis sub sia spiro. Certe. Manfrinto verŝajne ankaŭ uzis la insulon. Sed kial? Kiel?
  
  
  Ili nun turniĝis en mallarĝan kanalon, kiu kuris laŭ la golfejo Alberoni kaj kondukis al la Adriatiko, kaj ĉi tie la ŝipo prenis la plenan forton de la ŝtormo kaj danĝere balanciĝis. Peppo ĵuris, krucsignis sin kaj ĵetis sin sur la turniĝantan stirilon. Ne estis plu tempo por paroli.
  
  
  Ili nun forlasis la kanalon kaj trovis sin en malferma akvo. Hora kraŝis en la boaton per giganta pugno, kaj la boateto plonĝis sian nazon en la altajn ŝaŭmajn ondojn kaj kuraĝe plunaĝis. Nick aŭdis Pepon preĝi laŭte.
  
  
  La ondo kovris Nick de la kapo ĝis la piedoj. Ne gravis, li devis naĝi post minuto. Li kaptis la flankon dum la vento hurlis ĉirkaŭ li kaj alĝustigis siajn noktajn okulvitrojn. Kazino-observantoj devus esti vidinta ĝin!
  
  
  Nick devis krii al Peppo por esti aŭdita. - Naĝu rekte inter la insulo kaj tiu konstruaĵo sur la strando. Ni devas esti viditaj de ĉi tiu domo, ĉu vi scias?
  
  
  Peppo baraktis kun la skuita stirilo. Li kapjesis. Li estis trempita ĝis la haŭto kaj aspektis pli kiel rato ol iam.
  
  
  Noĉjo direktis sian binoklon al la kazino, kiu staris sola malantaŭ la strando. La konstruaĵo estis bone mallumigita, sed li havis la senton, ke oni rigardas la boaton. Videbleco rapide plimalboniĝis, sed li povis klare vidi la konstruaĵon tra siaj binokloj. Do ili povis vidi la boaton kaj ĝiajn du pasaĝerojn. Du pasaĝeroj. Ĉi tio estis la ŝlosilo de ĉi tiu intuicio. Du viroj estis en la boato kaj du viroj devis forlasi ĝin. La fakto, ke oni lin sekvas, eble aŭ ne timigis Manfrinton, sed dum li pensis, ke la spionoj malaperis, li ne panikiĝis. Li daŭrigus sian malpuran laboron—aŭ tiel esperis Nick. Li havis la senton, ke tiu ĉi viro preskaŭ plenumis sian taskon.
  
  
  Nun la observantoj havis klaran vidon de la boato. Ili veturis ĝuste antaŭ la kazino. Nick povis malklare distingi vortojn sur la fronto de la konstruaĵo.
  
  
  Kazino Garibaldi - Ruleto - Chemin de Fer - Feste di Gala.
  
  
  Noĉjo kriis al Peppo: “Turnu nun kaj velu eksteren preter Isola della Morte kiel eble plej malrapide. Mi bezonas kelkajn minutojn dum ĉi tiu insulo estas inter mi kaj la kazino. Ĉu tio eblas?
  
  
  Peppo kapjesis, baraktante kun la freneza stirilo. La boato ne turniĝis. La vento levis la pruon kaj reĵetis la boaton. Noĉjo retenis la spiron; se ili estus kaptitaj inter la ondoj kaj perdus rapidecon, ili renversiĝus sur la unua granda ondo.
  
  
  Fine, kontraŭvole kaj tremante ĉe la kudroj, la boato balanciĝis, puŝante sian pruon en la ondojn. La boato provis plonĝi sub la unua granda verda rulilo kaj ili estis entombigitaj sub tunoj da glacia akvo. Nick kaptis la manekenon furioze antaŭ ol ĝi estis lavita eksterŝipe. Nun ili estis sekuraj kaj velis al la insulo de la mortintoj.
  
  
  "Mi bezonas ŝnuron," Nick kriis. — Ĉu manĝi?
  
  
  Peppo turnis la kapon kaj kriis: "En la ŝranko apud vi!" Ili nun velis preter la insulo, ne ekster la vido de la ŝtormo, sed for de la vido de la kazino. Isola della Morte estis nigra bulo el ŝtono kaj malpuraĵo, malpli ol hektaro en grandeco, pliiĝanta super la maro. Noĉjo ekvidis dekojn da malĝojaj tomboŝtonoj dum li rapide malplenigis siajn vestaĵpoŝojn por ŝtopi ĉion en sian jakon. Li drapiris la pluvmantelon super la manekenon, streĉis la zonon kaj tiris la ĉapelon sur la kapon de la manekeno. Li tiam portis la pupon trans la ferdekon por ligi ĝin al la stango al kiu li antaŭe alkroĉiĝis, fleksante unu el la plastaj brakoj por ŝajnigi ĝin kvazaŭ li apogis sin kontraŭ la flanko.
  
  
  Jam estis preskaŭ mallume. Ĉi tio estis celita trompi ilin. Venis du viroj, du foriris.
  
  
  Nun ili forkuris de la ŝirmejo de la insulo, kaj Noĉjo restis ĉirkaŭ duonminuto. Li mansvingis al Peppo kaj kriis: “Memoru, kion mi diris. Kaj vi neniam vidis min. Arivederchi.
  
  
  Li plonĝis eksterŝipen.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  Nick kuŝis en duoneroziita tombo kun sia kranio kaj ostoj duone enterigitaj en la malpuraĵo. Li ĝisfunde esploris la insulon, rampante sur la stomako tra la koto, kaj nun trovis sin ĉe la deventa flanko kontraŭ la kazino. Li aspektis kiel nigra diablo rekte el infero...
  
  
  Li estis ĉe Isola della Morte dum pli ol unu horo. La ŝtormo nun plifortiĝis. De tempo al tempo fulmo ekbrilis tra la nigraj, vento-movitaj nuboj. La pluvo fariĝis konstanta bombardo de detruaj grizaj kugloj. Nick opiniis ke ĝi estis El Greco-pejzaĝo prenita de la koŝmaro de Hieronymus Bosch.
  
  
  La mortintoj komencis reveni, almenaŭ kelkaj el ili.
  
  
  Kuŝante en la akvo, Nick demetis sian kravaton kaj demetis siajn ŝuojn. Li devis teni sian jakon, ĉar ĝi enhavis liajn aĵojn. Atinginte la remparojn, li ne kuraĝis stariĝi — en la kazino ne estis malsaĝuloj — kaj li devis rampi el la akvo en la koton, kiel prahistoria besto. Li tuj kovriĝis de la kapo ĝis la piedoj per dika tavolo da grasa koto.
  
  
  Kaj nun li direktis sian noktvidan binoklon al la kazino. Li nur povis vidi kvadratan konstruaĵon dum ŝtorma vespero. Eĉ lumradio estis videbla. Manfrinto ne maltrafis eĉ unu detalon.
  
  
  Li estis malaltonta la binoklon, kiam li vidis du brilajn punktojn alproksimiĝi de la oriento super la plaĝo. Flavaj kataj okuloj en la mallumo. Radara veturilo kun malfortigitaj lumturoj.
  
  
  Nick sekvis ŝin per binokloj. La aŭto haltis antaŭ tio, kio certe estis la ĉefa enirejo de la kazino — li ne povis vidi la pordon — kaj du viroj elsaltis. Ili rapidis reen kaj malfermis la pordon. Samtempe malfermiĝis la pordo de la kazino kaj hela lumfasko lumigis la scenon.
  
  
  Du viroj eltiris ion el la kamiono. Per la binokloj de Noĉjo li vidis, ke ĝi estas viro — aŭ virino? - la viro estis envolvita per bandaĝoj. Iu kiu estis grave vundita, malsana, aŭ eble morta. Li vidis nenion pli, kiam la bandaĝita figuro estis portita en la kazinon kaj la pordo fermiĝis. Denove la kazino estis ĉirkaŭita de mallumo.
  
  
  Noĉjo kunpremis en sia tombo kaj riskis rigardon al sia horloĝo en la lumo de la lanterno. La kranio sur lia kubuto fikse rigardis lin, kvazaŭ li ankaŭ volus scii kioma horo estas. Nick frapetis lian kranion. "Estas tro malfrue por vi, karulino." Estis nur la sesa horo.
  
  
  La princino verŝajne ne aperos en la kazino ĝis la oka. Ŝi diris al li, ke ĝi estos ĝis ŝi finos siajn preparojn. La krusta malpuraĵo sur la vizaĝo de Nick malvolonte grimacis dum Nick subridis...
  
  
  Nun li povis fari nenion krom atendi. Tiam ĝi estas kiel eble plej komforta. Li rampis, glitante tra la abomena koto sur la insulo, kaj atingis grandan kripton ĉe la mara flanko. Ĝi estis la plej granda kelo sur la insulo, konstruita por la Cenciso-familio, kiu ajn ili estis. La kelo estis en malbona stato kaj ŝajne ne estis uzita dum jaroj. Pli ol dudek ĉerkoj staris en niĉoj tranĉitaj en la murojn.
  
  
  La pordo al la kelo estis forta, sed la ĉarniroj estis faritaj el rusta metalo kaj jam delonge rustiĝis. Apenaŭ eblis enpremi lin, sed se li sukcesos, tiam la aliaj povus fari ĝin sen multe da malfacilaĵo. Tiuj aliaj estis Manfrinto kaj liaj viroj.
  
  
  La antikva tombo estis vera kaverno de Ali Baba kun modernaj trezoroj. Noĉjo denove ŝaltis la lanternon kaj rapide ĉirkaŭrigardis. Estis malgranda generatoro en la angulo kaj pluraj lampoj pendantaj de la malseka plafono. Tial la spettri, la fantomaj lumoj pri kiuj Peppo parolis. Nick ne plu atentis ĝin.
  
  
  En la mezo de la kelo estis grandega kvanto da plonĝada ekipaĵo. En alia angulo estis skatoloj kaj kestoj da elektronika ekipaĵo kaj partoj, markitaj per la sama ruĝa martelo kaj rikoltilo kiel plonĝada ekipaĵo. Kaj ĉi tie Falko pravis. Ivan disponigis ekipaĵon kaj scion. Sendube ankaŭ la teknikistoj estis rusaj. Ĉirkaŭrigardante la glacian kripton, Nick rimarkis, kiel zorge la operacio estis farita. La plej granda parto de ĉi tiu materialo laŭsupoze estis rezerva ekipaĵo por ke ili ne devus iri al Jugoslavio ĉiufoje kiam io misfunkciis. Kelkaj el la aĵoj jam rustiĝis, indikante ke ili estis tie dum kelka tempo.
  
  
  Li iris al unu el la putraj ĉerkoj kaj levis la kovrilon. Apud la rikanta kranio kaj krucostoj kuŝis stako da rusaj maŝinpafiloj kaj municio. Ĉi tiuj viroj estis pretaj forpuŝi malgrandan armeon se necese.
  
  
  Li malfermis la duan ĉerkon kaj vidis internen skatolon da mangrenatoj. Noĉjo prenis kelkajn kaj ŝtopis ilin en la poŝojn de siaj vestoj. Li denove eliris, falis sur la stomakon en la koton kaj komencis rampi laŭ la deklivo al eta kajo en la vento sekigita maro.
  
  
  Li kuŝis duone en la tombo, rigardante la mallarĝan ŝtonan moleon. Ĝi estis verŝajne prizorgita dum la tombejo estis en uzo kaj pli lastatempe reestigita. Li sciis kiu.
  
  
  Noĉjo ĉirkaŭrigardis la moleon tuj post kiam li albordiĝis. Ili faris bonan laboron, rapide kaj efike, kaj laboris en la mallumo kun tre malmulte da lumo. Novaj fostoj estis martelitaj en kiuj la bufroj estis alkroĉitaj. Nick rigardis la etikedojn sur ili kaj trovis, ke ili estas sufiĉe novaj kaj faritaj en Rusio.
  
  
  Sed la ĉefa atingo de la homoj de Manfrinto estis ke ili fosis malgrandan golfeton malantaŭ la moleo. Ili uzis sablosakojn kaj ondulon por protekti la fronton de la ĝeto, kreante miniaturan ĝeton. Malantaŭ ĝi ili fosis spacon sufiĉe grandan por gastigi markapan trenŝipon. Eĉ en tia vetero, en la ĥoro, ilia ŝipo estos sekura.
  
  
  Nick atendis. Li estis malpura, malvarma kaj malpura, kaj li soifis, kiam li rigardis la maron. Unu el la ŝlosilaj informoj kiujn la princino ricevis hieraŭ nokte—Miloš parolis hazarde en la kroata—estis ke Manfrinto kaj la plej multaj el liaj viroj estis forveturantaj kaj revenantaj ĉiunokte. Ĉiam sub la kovrilo de mallumo. Ili forlasis la jugoslavan marbordon, transiris la mallarĝan Adriatikon, faris sian laboron kaj revenis al Jugoslavio por atendi la tagon. La tiro estis verŝajne alivestita kiel senkulpa fiŝkaptista boato.
  
  
  Li atendis unu horon en la hurlanta vento kaj pluvego. La tombo estis plena de akvo, kaj li estis ramponta sub la ŝirmejon de la tomboŝtono, kiam li vidis la flankajn lumojn de tirano eliri el la nebulo. Manfrinto kaj liaj amikoj alvenis por aliĝi al tiuj restantaj en la kazino. Tial, pensis Noĉjo, la viroj en la kazino tenis Emanuelita ĉe si kaj sendube volus konservi ankaŭ la reĝidinon. Certe estis longa kaj laciga tago enfermita en la kazino. Ili estos sub striktaj ordonoj ne eliri dum la tago.
  
  
  Liaj lipoj kurbiĝis. Emanuelita jam devas esti laca.
  
  
  Nick sinkis en sian akvan tombon ĝis nur lia kapo elstaris. Li metis kaŭĉukon en la barelon de la Luger, kaj igis la armilon akvorezista uzante specialan ungventon. La akvo ne damaĝos Hugo'n kaj Pierre'n. Li atendis.
  
  
  La tiro ĉirkaŭiris la improvizitan ogon al la ŝirmita golfeto pretere. Nick aŭdis la aŭton halti. Li vidis dikajn figurojn amasiĝi super la moleo kie la trenŝipo estis alligita, figuroj parolante la rusan kaj la kroate. Noĉjo silente alĝustigis sian binoklon. La laboro estis farita de viroj kiuj parolis la kroate, kaj la rusoj amasiĝis sur la malantaŭa ferdeko de la tiro. Nick ridetis. Ĉi tiuj estus teknikistoj, eble sciencistoj, kiuj riparus la mankantan bombon kiam venos la tempo. Ili ne malpurigus la manojn per malfacila laboro, kiom ajn ĉi tiu laboro estis laŭdata de la Politburoo.
  
  
  Mallarĝa ŝoseo kondukis de la tiro al la ŝlima bordo, kaj laŭ ĝi transiris duon dekduo da rusoj, ĉiu portanta saketon. Ili preterpasis Nick kaj li klinis sian kapon kaj rigardis ilin. Kaj li aŭskultis.
  
  
  "Freneza," diris unu el la viroj. — Li estas freneza. Kio okazis. Kial ĉio devas esti preta ĉi-vespere?
  
  
  Noĉjo povis imagi la duan viron levante la ŝultrojn kaj dirantan: “Kiu scias? Li estas nervoza ekde hieraŭ. Sed kiu zorgas — ni preskaŭ finiĝis. Do ne bedaŭru kaj pretiĝu por promeno sur la marfundo - almenaŭ tie ne estos ŝtormo.” La viroj malaperis en la tombon. Kelkajn momentojn poste, Nick aŭdis zumon de generatoro kaj flava lumo likis tra la metala pordo. La laboro por ĉi tiu nokto komenciĝis.
  
  
  Ankaŭ li, kiam Manfrinto aperis. Li rerigardis al la tiro kaj rapide pensis pri la sekvoj de tio, kion li aŭdis. Tiu bombo estis ĉe la marbordo de Venecio. La plonĝistoj direktiĝis al ŝi. Ili ne uzis tiron, sed prenis provizon de aero en cilindroj – li vidis ilin en la tombo – kaj la bombon devis esti markita per ia subakva buo kun lanterno alfiksita al ĝi. Ili ankaŭ uzis kompasojn kaj serĉinstrumentojn por trovi ŝin.
  
  
  Manfrinto intencis fini la laboron ĉi-vespere! Tio signifis ke ili ne blufadis - la bombo estus ŝarĝita ĉi-nokte kaj preta eksplodi en ajna momento. La rideto de Nick estis malvarma.
  
  
  Li aŭdis la voĉon de Vanja Manfrinto. Aŭ pli ĝuste, li aŭdis la saman altan ridon kiel en la dormoĉambro hieraŭ nokte. Io amuzis lin.
  
  
  Manfrinto kaj la tri viroj de la boateto preterpasis la tombon kie Nick kaŝis. Tiel, Manfrinto veturos al la kazino. Ankaŭ Nick devas iri tien.
  
  
  Li vidis la virojn paŭzi momenton antaŭ la tomba pordo, kaj Noĉjo ekvidis la silueton de Manfrinto. Li rekonis la viron, kiun li vidis sur la ekrano en Vaŝingtono: kapo tro granda por svelta, preskaŭ magra korpo, malsekaj bukloj sur longa mallarĝa kapo, plata brusto kaj deklivaj ŝultroj, malbona akvilina nazo.
  
  
  Manfrinto diris ion al la homoj en la kripto, tiam li kaj la homoj, kiuj alvenis en la boato, pluiris. Nick ĵetis rigardon al la tiro. Estis, kompreneble, horloĝo surŝipe, sed ili estis ŝajne ŝirmitaj por la nokto. Malforta lumo falis el la haveno antaŭe. Ne estis tuja danĝero.
  
  
  Bora atingis sian pinton, eligante konstantan, furiozan muĝon. Kelkajn tagojn ĝi ne estos pli malbona aŭ pli malbona. La ondoj frakasis malproksimen en la insulon, elmontrante antikvajn ostojn, forlavante antikvan grundon. Nick singarde rampis el la akva tombo kaj ŝteliris al la trezorejo.
  
  
  Li renkontis problemon. Kvankam la ŝtormo dronigis plej multajn sonojn, ĉiu lumo kaj flamo sur la strando povus esti vidita de la kazino, kaj Manfrinto estus avertita. Li planis ĵeti obuson en la benzinujon de la tiro, sed estis nekapabla fari tion. Li ne havis tempon por atendi ĝis Manfrinto estos sekura en la kazino kaj ekster vido. Ne - neniu eksplodo en stupo. Verŝajne estis radiokomunikado inter la trenŝipo kaj la kazino, kaj, sendube, kun la tombo, kaj eble kun la plonĝistoj, se ili laboris ĉe la fundo de la Adriatiko.
  
  
  Nun li estis proksime al la metala pordo de la tombo kaj decidis, ke li devas riski. Nun Manfrinto devis iri al sia celo per boato. Sed la tri viroj, kiuj estis kun li? Li devos zorgi pri tio baldaŭ.
  
  
  La pordo de la tombo turniĝis al la kazino. Ŝanco! Noĉjo eltiris unu el la obusoj el sia poŝo kaj rampis al la pordo. Lia mano ripozis sur rusta fero. Li aŭdis ilin paroli interne kaj vidis oblongajn nigrajn ombrojn dum ili surmetas pezajn malsekkostumojn. Li suspektis, ke inter ili devas esti almenaŭ unu plej alta ekzekutivo, ĉioscia sciencisto, taskita enfokusigi la bombon. La rusoj sentos lian perdon.
  
  
  Nick ekstaris kaj kaptis la pordon. Li eltiris la pinglon el la granato per siaj dentoj kaj kalkulis. Li devis teni ĝin ĝis la lasta minuto, li ne volis, ke la granato estu reĵetita...
  
  
  Kvin-ses-sep-ok — li ĵetis obuson en la tombon.
  
  
  La eksplodo sonis ebena kaj obtuza, mallaŭtigita de la dikaj muroj de la kelo kaj la vento. Li rapide ĵetis sian duan obuson post ŝi. Aliaj viroj povus reveni iam ajn.
  
  
  Noĉjo denove kalkulis ĝis dek kaj plonĝis en la kripton. Ili ĉiuj estis mortaj kaj disĵetitaj sur la planko." Unu el ili estis plene vestita per sia malsekkostumo, krom lia kasko. Granato fragmento forblovis lian vizaĝon.
  
  
  Nick turnis sin kaj paŝis reen en la ŝtormon, ĝustatempe por aŭdi la tri virojn reveni. Li kliniĝis malantaŭ la fera pordo de la kelo kaj atendis kun la Luger preta, konsciante ke ne plu estas lumo en la kelo. Ili certe devus rimarki ĉi tion.
  
  
  Tri viroj alproksimiĝis al la pordo kaj unu el ili parolis akre en la kroata. La dua iris al la pordo de la kelo kaj kriis en la venton en la rusa lingvo: “Gregor? Ĉu estas io malĝusta ĉi tie?'
  
  
  Nick Carter eliris de malantaŭ la ferpordo kaj pafis al ili. Li trenis ilin en malfermitan tombon kaj ĵetis ilin en ĝin. Eble ŝtormo poste forlavos ilin al la maro aŭ, se li estis en bona humoro, kovrus ilin per sablo.
  
  
  Noĉjo silente iris laŭ la ŝtupetaro al la tiro. La lumo ankoraŭ verŝis tra la haveno. La gardisto povis sidi tie, trinki, manĝi aŭ ludi kartojn; varma kaj ŝirmita de la ŝtormo, senzorga por la momento.
  
  
  Nick ŝteliris sur la tiron kiel fantomo. Li demetis siajn ŝuojn kaj silente glitis laŭ la koridoro. Li reŝargis la Luger, sed nun, en la malforta lumo de la duonmalfermita pordo ĉe la fino de la koridoro, li vidis Tommy-pafilon pendantan de hoko. Li prenis la armilon, tuŝis ĝin kaj klakis la sekurecon.
  
  
  Nick glitis laŭ la koridoro en siaj malsekaj ŝtrumpoj. En la kabano li aŭdis ilin paroli kroate, klakado de kartoj, tintado de pladoj kaj moneroj. Vetludantoj, ĉi tiuj slavoj! Verŝajne estis la trenŝipanoj faranta la pezan lepon. Estis domaĝe, ke ankaŭ ili devos morti, sed laŭ lia plano ĝi estis neevitebla. Ĝi devis esti laŭgrada forigo de la homoj de Manfrinto, ĉiuj eblaj helpantoj, ĝis fine li mem alfrontis la ĉefan spionon.
  
  
  Noĉjo rigardis en la kabanon kun maŝinpafilo sur sia maldekstra antaŭbrako. Estis kvin viroj. Li ekiris maldekstre kaj, subpremante sian abomenon, lasis la linion iri tien kaj reen ĝis la vendejo estis malplena. Li tiam fermis la mortkabanpordon kaj foriris.
  
  
  Nick ne sciis kiel ripari dizelmotoron, sed li povis rompi ĝin. Li trovis pezan sledmartelon kaj eklaboris, la maŝinejo zumis kiel forĝejo dum li frakasis ĉion, kio povis prepari la tiron por foriro. Post tio li estis senspira pro laco. Li revenis al la ferdeko kaj saltis sur la bordon. La lumo ankoraŭ verŝis tra la haveno.
  
  
  Glitante trans la malpuran insulon, li forĵetis sian jakon. Lia ĉemizo estis gluita al lia muskola torso. Li demetis siajn ŝtrumpetojn ĉar liaj piedoj estus pli varmaj se ili estus nudaj. Nun portante nur pantalonon, li similis al kotŝprucigita statuo de nuntempa Heraklo.
  
  
  Antaŭ ol eniri la akvon por la kvarcentmetra naĝado al la Lido, li kontrolis sian armilon ankoraŭ unu fojon. Li forĵetis la maŝinpafilon. La Luger, denove plene ŝarĝita, estis enŝovita en lian zonon. La stileto estis eningita sur lia antaŭbrako. La gasbombo estis en lia pantalonpoŝo. Tio estas ĉio, kion li havis kaj ĉio, kion li bezonis. Silento kaj ekstrema singardemo nun estis la gardvortoj. Li denove eniros la fortikaĵon de Manfrinto kaj senigos lin de siaj viroj unu post la alia.
  
  
  La akvo estis multe pli varma ol la aero, kaj Noĉjo preskaŭ ĝuis sian naĝadon al la bordo. Ĝi ne estis malproksime, kaj ĉe la deventa flanko de la insulo kie lia predo atendis, la ondoj ne estis tro minacaj. Li naĝis per memfida, malnovmoda rampo, kiun li iam uzis por malfacile konkeri Manikon – de Francio ĝis Anglio.
  
  
  Li alvenis sur la rokan plaĝon, penante resti kiel eble plej malalte, nerimarkebla sur la radaro. Li trompis la radaron hieraŭ nokte kaj esperis fari ĝin nun, sed iel li havis la senton, ke Manfrinto ne tro fidus sian radaron hodiaŭ. Estas surprize, ke la viro ĝenis denove iri al la kazino. Ĉu li havis nefinitan laboron? Aŭ ĉu ĝi estis nur lia nesatigebla volupto? Ĉu estis simple la bezono de virino, kiu alportis Manfrinto'n al la kazino, kiam lia laboro de fokuso de la bombo estis preskaŭ kompleta? Aŭ ĉu ĝi estis io alia?
  
  
  N-3 balancis la kapon por forigi la akvon en siaj oreloj. Nun li ne havis tempon por pensi pri abstraktaĵoj aŭ aliaj amuzaĵoj. Sed estis io pri ĉi tiu situacio, kion li ne ŝatis kaj kion li ne komprenis. Ne zorgu pri tio. Kiel li venos al la kazino?
  
  
  Li rampis al la konstruaĵo, aŭdante nur malfortajn sonojn interne kaj ne vidante lumon. Li malkovris forlasitan aŭton kun radarpafilo en la malantaŭo. Tio signifis ke ekzistis almenaŭ du pliaj homoj en la konstruaĵo protektante Manfrinto'n.
  
  
  Li maltrafis la kuirejan pordon, tra kiu li eniris hieraŭ nokte. Ili tiam ne estis singardaj, ili fidis je sia radaro kaj estis trompitaj de ĝi. Cetere, ili certe ekzamenis la pordon kaj trovis sur ĝi spurojn de majstra ŝlosilo. Se ili metus kaptilon—kaj li ne povus skui la senton—tiam la kuirejo estus la loko por fari ĝin.
  
  
  Kiam li vidis, ke la ŝnuro ankoraŭ pendas de la subtegmenta fenestro, li streĉiĝis. Ĉi tiu ŝnuro montris al kaptilo! Nick faris vizaĝon en la mallumo. Ja Manfrinto ne juĝus sian kontraŭulon tiel malalte. Manfrinto estis bonega agento kaj li neniam subtaksis AX-agenton tiel. Kaj la viro nun sciis aŭ suspektis, ke AH lin observas. Pruvo de tio estis la tri mortintaj homoj postlasitaj de Nick.
  
  
  Noĉjo kuŝis senmove kaj palpis la ŝnuron. La vento forte tiris lin super la kapo. Li tiris ĝin milde. La ringo en la subtegmenta muro ŝajnis tenis. Li tiris pli forte. La ŝnuro estis ankoraŭ ligita.
  
  
  Li pensis rapide. Ŝajnis, ke la ŝnuro signifas kaptilon. Ĝi estis lasita tie por delogi lin. Krome, ne estis alia maniero ŝteliri en la kazinon silente, kaj ili sciis tion.
  
  
  Sed kio se ĝi vere estus eraro iliaflanke? Tiaj aferoj okazis pli ofte ol vi povus pensi. Supozu, ke ĝi estis tia eraro? Ke ili simple forgesis forigi la ŝnuron. Estis interesa ebleco. Ili sciis ĝin, kompreneble, kaj ili sciis, ke ĝi estas alloga ŝanco por li. Nick sulkigis la brovojn. Li denove havis la senton, ke oni devigas lin fari ion.
  
  
  Sed li diris al si, ke li vere ne havas elekton. Ĝi estis ŝnuro aŭ iu alia laborintensa maniero eniri la kazinon. Li estis ludanto: lia tuta vivo, lia profesio estis unu granda ludo.
  
  
  La vento furiozis kaj ŝiris la ŝnuron el lia mano. Noĉjo etendis la manon al ŝi kun malgaja vizaĝo. Li estus freneza rifuzi tian ŝancon nur pro abundo da singardo. Se ĝi estis kaptilo, tiam ĝi estis kaptilo! Li eliros el ĉi tio.
  
  
  En la sama tempo, li havis siajn proprajn lertaĵojn. Li grimpis la ŝnuron. La ŝtormo furiozis kontraŭ li. Li grimpis tra la mallumaj fenestroj al la kvina etaĝo. Malgranda tegmento estis rekte super ĝi. La vento hurlis.
  
  
  Nick tenis per unu mano dum li traserĉis en sia poŝo la gasbombon. Li premis la butonon. Li premis sian piedon de la muro kaj ĵetis gasbombon tra la malfermita subtegmenta fenestro. Se ĝi estis kaptilo kaj ili atendis lin tie, tiam ili estis en surprizo.
  
  
  Li atendis kvin minutojn, ke la toksaj vaporoj disiĝos. La vento blovanta tra la fenestro helpos. Poste li leviĝis ĝis la ceteraj ses futoj kaj, retenante la spiron, rigardis la fenestrobreton. Nenio. La subtegmento estis longa, malhela rektangulo. Nick profunde enspiris kaj flaris la aeron. purigi. Li premis siajn larĝajn ŝultrojn kontraŭ la fenestro kaj tenis la Luger preta. Ondo de triumfo tralavis lin. Eble ili vere faris grandegan eraron kaj...
  
  
  Lumo ekbrilis en la subtegmento. Nick palpebrumis pro la hela lumo. Do ĝi estis kaptilo. Kaj bona. Li tuj komprenis, ke rezisto estas vana.
  
  
  Vanni Manfrinto kaj du aliaj viroj rigardis lin de malantaŭ siaj gasmaskoj. Manfrinto uzis la ligitan kaj buŝoŝtopitan princinon kiel ŝildon.
  
  
  "Mallevu, Carter, kaj levu viajn manojn." Unu malĝusta movo kaj ni pafos vin—kaj ankaŭ ŝin." Nick faligis la Luger. Li levis la manojn. Do Manfrinto sciis, kiu li estas. Kiel?
  
  
  Li tuj ricevis sian respondon. Li denove rigardis la reĝidinon. Ŝia robo estis ŝirita, parte elmontrante ŝiajn neĝblankajn mamojn. Freŝaj ruĝaj brulvundoj elstaris kontraŭ la blanka haŭto. Ili forbruligis ĝin el ŝi.
  
  
  Manfrinto alproksimiĝis al Nick kaj li vidis la okulojn de la viro malantaŭ la masko. Strangaj sukcenaj okuloj, kiel leonaj.
  
  
  Manfrinto forigis la maskon de sia vizaĝo kaj signis, ke siaj viroj faru la samon. "Estas sekura," li diris kun rido. "Nia amiko ne mortis." Li abrupte flankenpuŝis la reĝidinon. Ŝi estus falinta, se unu el la viroj ne estus kaptinta ŝin, premante ŝian nudan bruston.
  
  
  Manfrinto observis Nick dum la aliaj viroj serĉis lin kaj senarmigis lin, rivelante stileton. "Vi ne povis rezisti la ŝnuron, ĉu?" Manfrinto diris kun rideto. Li havis malbonajn dentojn. "Mi mem ne povis rezisti ĝin," li aldonis. "Vi devis riski, ĉu ne?"
  
  
  Nick diris nenion. Li rigardis rekte al Manfrinto. Unu afero, kiun li tuj rimarkis pri la viro, estis ke Manfrinto estis multe pli maljuna ol li pensis. Li devis esti la sama aĝo kiel Hawk, aŭ preskaŭ la sama aĝo. Ial, Nick atendis vidi multe pli junan viron.
  
  
  La okuloj de la leono rigardis lin. Manfrinto havis maldikajn, palajn okulharojn kaj preskaŭ senkolorajn brovojn. Tio igis liajn sukcenajn okulojn ŝajni pli grandaj. Tiam Manfrinto diris ion tre interesan.
  
  
  "Vi estas surprizita de io," li diris al Noĉjo. - Nu, ankaŭ mi. Mi atendis iun alian. Mia tre malnova malamiko. Mi esperis mortigi lin.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  Kun la kanono de maŝinpafilo en sia dorso, Nick Carter estis portita laŭ la antaŭaj ŝtuparoj. La reĝidino ne estis kun ili, kaj kiam li turnis la kapon por vidi ŝin, li ricevis akran pikon kaj malbenon de la viro kun la armilo. 'Ne!'
  
  
  Nick pensis pri tio. Tiuj ĉi gardistoj estis rusaj. Ili estis pli malmolaj ol la jugoslavoj.
  
  
  Ili malsupreniris al la halo kun la mozaika planko, kiun Noĉjo memoris de la antaŭa nokto. La gardisto puŝis lin antaŭen en grandan, longan ĉambron kun ludtabloj. Ŝajne tio estis la ĉefa salono de la kazino. Plejparto de la tabloj estis kovritaj per blankaj littukoj. Plej multaj, sed ne ĉiuj. La ruleta tablo estis malfermita, preta por ludi, same kiel du longaj, verdaj feltokovritaj tabloj de chemin de fer. Bandita viro kuŝis sur unu el la tabloj. Nur lia vizaĝo estis videbla, kiel pala krizantemo en maŝkokono. Tamen, Nick tuj rekonis lin. Estis Ivor, la viro de la Orient Express. Malbeno. Do li ja ne mortigis lin. Li eĉ postvivis falon de trajno. Noĉjo konservis senpasieman mienon kaj rigardis la viron.
  
  
  Manfrinto kaj lia leŭtenanto Milos eniris la salonon. Neniu signo de la princino. Du viroj kun maŝinpafiloj sekvis Manfrinto'n kaj prenis siajn poziciojn proksime de la pordo. La gardisto, kiu eskortis Nick malsupren, iris al la angulo de la ĉambro kaj alfrontis Nick, kun pafilo eltirita. Estis kvin el ili! Kaj neniu el ili alproksimiĝis al li. Ili tro bone sciis siajn aferojn! Noĉjo staris silente, liaj grandaj brakoj lamaj ĉe liaj flankoj, penante elpensi eliron.
  
  
  Vanni Manfrinto iris al Nick kun pafilo en la mano kaj pikis lin en la dorson, provante resti malproksime de brako.
  
  
  “Iru al la tablo por vidi Ivor,” li ordonis. “Rigardu atente vian laboron, Carter. Li mortos baldaŭ, komprenu. Necesis ĉiuj niaj klopodoj por konservi lin viva.
  
  
  "Mi terure bedaŭras," diris Nick, lia voĉo plena de krokodilaj larmoj. "Bonvolu akcepti miajn pardonpetojn."
  
  
  Ili denove pikis lin per la pafilo. Dolorita. “Iru tien,” bojis Manfrinto. "Alproksimiĝu, por ke li vidu vin." Li ne povas turni la kapon.
  
  
  Noĉjo iris al la longa verda tablo. Li rigardis la vaksan vizaĝon en la kokono de bandaĝoj. Malantaŭ li, Manfrinto diris: “Ivor... Ivor?” Provu vian eblon, kamarado! Malfermu viajn okulojn kaj rigardu ĉi tiun viron. Ĉu li estis en la trajno? La viro, kiu estis kun la princino de Verizone?
  
  
  La palpebroj de la mortanto similis maldikaj strioj de flava vakso. Malrapide, tre malrapide, kvazaŭ la peno superus liajn fortojn, la viro malfermis la okulojn. Li rigardis Nick Carter. Noĉjo pensis, ke eĉ mia kara patrino ne rekonos min en ĉi tiu tuta malpuraĵo. Ne ke ĝi gravas. Ili jam sciis ĉion.
  
  
  'KAJ?' - Manfrinto postulis. "Ĉu li estas?"
  
  
  La viro kapjesis. Eta brileto en la okuloj. Tiam lia kapo falis flanken kaj liaj okuloj brilis.
  
  
  Manfrinto malbenis malantaŭ la dorso de Nick. “Ĉi tiu malĉastulino! Ĉi tiu mensogema putistino. Ŝi diris, ke vi ambaŭ nur dormis kune, ke ŝi trovis vin en la trajno kaj dormis kun vi kontraŭ pago. Ke ŝi neniam antaŭe vidis vin, ke ŝi ne sciis, ke vi estas agento de AH kaj ke vi ne kunlaboris.
  
  
  Nick malrapide turnis sin al la viro, sciante ke la maŝinpafiloj havis lin per armila forto. Li devis fari ĉion eblan por la princino. Sed estas neverŝajne, ke tio multe helpus.
  
  
  "Ŝi diris al vi la veron," li diris. “Ĝi estis hazarda renkontiĝo, nenio pli. Mi renkontis ŝin. Ŝi ne sciis, ke mi estas agento de AH. Ŝi ne sciis mian veran nomon. Ni nur enlitiĝis. Mi scias nenion pri la virino. Mi eliris el la trajno en Venecio kaj vidis ŝin antaŭ nur kelkaj minutoj. Se vi devas mensogi, faru ĝin bone kaj multe. Se nur ĉi tiuj fingroj ne premus la ellasilon de maŝinpafiloj...
  
  
  Vanni Manfrinto eĉ ne kverelis kun li. Kun mieno de malestimo sur sia akra vizaĝo, li piedbatis Nick per la seĝo. 'Sidiĝu. Ligu lin, Milos.
  
  
  Kun la manoj de Nick ligitaj al seĝo, Manfrinto forte pugnobatis lin en la vizaĝon. De tempo al tempo. Noĉjo prenis la batojn kiel eble plej bone, kaj kolero leviĝis en li. Li piedbatis la viron furioze kaj preskaŭ trafis lin en la ingvenon. Manfrinto paŝis ekster sia atingo, peze spirante. Li rigardis Nick per siaj flavaj okuloj kaj trankviliĝis. Li bruligis cigaredon.
  
  
  Fine li diris: “Aŭskultu, Carter. Ni klarigu kelkajn aferojn. Mi pensas, ke vi ne plene komprenas. Mi bone komprenas vin, sed mi vere ne volas mortigi vin. Mi volas veni al via estro. Mi volas mortigi Hawk! Kaj mi scias, ke li estas ie proksime – tian okazon li ne maltrafus – do ne utilas mensogi. Kie estas Falko? Kiuj estas liaj planoj?
  
  
  Nick ne devis mensogi aŭ trovi senkulpigojn. "Mi ne scias, pri kio vi parolas," li diris. “Bone, mi estas Carter! Mi ne neos ĝin. Sed la virino ne sciis ĉi tion, kaj koncerne Hawk, mi pensas, ke li estas en Vaŝingtono kaj atendas aŭdi de mi. Li neniam mem faras ĉi tiun laboron.
  
  
  Manfrinto alportis la brulantan cigaredon al la vizaĝo de Nick. Li maltrafis la okulon, sed bruligis sian vangon. "Vi ankoraŭ mensogas," diris la viro. "Vi mensogas pri la virino, pri ĉio." Ŝi diris al ni, ke vi estas Nick Carter. Ni elprenis ĝin de ŝi. Tion vi certe diris al ŝi. Alie ŝi ne scius. Vi estas tro stulta por tio. Kaj se vi diris al ŝi, tiam vi laboras kune. Mi scias ĉion ĉi Carter, do kial mensogi pri ĝi?
  
  
  "Mi ne diris al ŝi, ke mi estas Carter," mensogis Nick Carter. Kiel li povus savi ŝin? Ŝajnis neeble. Li komencis teksi sovaĝan reton de mensogoj, negrave kio venis en lian kapon. Paroli signifis ŝpari tempon, kaj li povus krei konfuzon se li ne povus konvinki lin.
  
  
  "Mi diros al vi la veron," li diris. “Mi renkontis ŝin, dormis kun ŝi kaj sekvis ŝin por atingi vin. Sed ŝi nenion sciis pri tio. Ŝi estas kutima ĉasistino, Manfrinto, ĉasistino kiu faras sian laboron. Eble mi parolis en mia dormo, eble ŝi traserĉis miajn aferojn dum mi dormis. Eble ŝi ĵus elpensis la nomon Carter. Tiu, kiu estas torturita, diras ĉion.”
  
  
  Vanni Manfrinto aspektis vere indignigita. Li pasigis malgrandan manon tra siaj taŭzitaj haroj. "Aŭ eble mi estas Tito," li diris fine. Tiam li diris kolere: “Vi malfaciligas aferojn ol ili devas esti,
  
  
  Carter. Mi diris al vi, ke vi aŭ ĉi tiu virino havas nenion komunan kun mi! Mi bezonas vian estron, Hawk. Kaj li volas min. Li sekvas min dum multaj jaroj. Mi diras al vi, li ne maltrafu ĉi tiun ŝancon. Kie li estas nun, Carter?
  
  
  Nick balancis la kapon. - 'Mi ne scias.'
  
  
  Li komencis kompreni ion. Iom.
  
  
  Manfrinto svingis la manon. — Do estas en ordo. Mi pli aŭ malpli frue eligos ĝin de vi. Venigu la virinon ĉi tien, Milos. Alportu ŝian moŝton, la princinon. Ni vidu kiom multe da doloro Carter povas preni."
  
  
  Do li ja ne povis savi ŝin. Noĉjo sidis sur sia seĝo kaj rigardis la teron, ŝajne malespera, sed liaj pensoj vane fulmis tien kaj reen. Ili estis kvin, ĉiuj armitaj, kaj ili sciis sian aferon. Li estis ligita al seĝo. Li povintus rompi la katenojn per grandega peno, sed iliaj maŝinpafiloj estus truintaj lin.
  
  
  Milos revenis kaj puŝis la reĝidinon antaŭ si. Ŝi ne povis fermi la truon en sia robo kaj unu el ŝiaj mamoj ankoraŭ estis videbla. Ŝiaj haroj estis malordaj kaj estis grandaj makuloj sub ŝiaj okuloj. Ŝia vizaĝo estis morte blanka. Ŝi konvulsie ektremis, starante antaŭ Manfrinto, sen rigardi Nick. Ŝi sentis plenan teruron, kiun Niĉjo preskaŭ povis flari. Kompatinda bela malĉastulino, li pensis, ŝi tute glaciiĝis pro timo.
  
  
  "Demetu viajn vestojn," ordonis Manfrinto. "Ĉiuj foriru!"
  
  
  Ŝi obeis kiel aŭtomata maŝino kaj ne rigardis sian turmentiston. La ŝirita robo flirtis ĉirkaŭ ŝiaj maldikaj kruroj. Ŝi malligis sian mamzonon kaj faligis ĝin, eliris el la kalsoneto kaj malligis sian zonon kaj ŝtrumpojn. Ŝi demetis siajn ŝuojn kaj staris nuda antaŭ ili, ĉiu linio kaj kurbo de sia bela korpo prilumitaj de la brilo de grandega kristala lustro. Ŝi konstante tenis siajn okulojn malsupren al la tero. Ŝi neniam rigardis Nick.
  
  
  Milos etendis la manon kaj premis unu el ŝiaj firmaj blankaj postaĵoj. Li raŭke ridis kaj rigardis sian estron. "Estas domaĝe mortigi ŝin tiel rapide, Vanni!" Ĉu ni ne povas amuziĝi kun ŝi unue?
  
  
  Manfrinto faris senpaciencan movon. 'Eble poste. Ni havas tempon. Mi ne kredas, ke Carter permesus al ŝi esti torturita ĝismorte. Li malfermos sian buŝon.
  
  
  Eble, pensis Nick senespere, se mi scius kion diri. Sed tion li ne sciis. Manfrinto deziris informojn pri Akcipitro - li ŝajnis pensi, ke Hawk estas proksime - kaj Nick sciis nenion pri Hawk! Krom li verŝajne sidis ĉe sia skribotablo, kie li apartenis. Noĉjo havis nenion por proponi al Manfrinto, kaj la princino devus pagi por ĝi. Nick esperis, ke ŝi baldaŭ perdos la konscion... Post kiam ili kuŝigis ŝin sur longan chemin-de-fer-tablo - la kadavro de Ivor estis forigita - ili ligis ŝin, dismetis ŝiajn krurojn kaj komencis bruligi tiun belan ventron per cigaroj kaj cigaredoj. . Ŝi kriegis kaj streĉiĝis ĉiufoje kiam la fajro bruligis ŝian haŭton. Nick aspektis senpasie, penante fermi siajn naztruojn pro la fetoro de bruligita karno. Manfrinto rekte rigardis Nick dum ili torturis la princinon kaj diris, “Mi pensas, ke mi subtaksis vin, Carter. Mi supozas, ke vi estus mortiginta ŝin. Kaj mi scias, ke torturi vin estus tempoperdo. Senelirejo, aŭ kio? Ĉu vi havas proponon? Lia rideto estis malbona.
  
  
  Noĉjo silentis. Li esperis, ke la princino perdos la konscion. Kaj li volis per ĉiu fibro de sia animo mortigi Vanni Manfrinto'n.
  
  
  La princino denove kriegis. Tiam Milos ĵuris. Ŝi svenis, Vanni. Kaj Carter? Ĉu ankaŭ ni povas iomete labori kun li?
  
  
  Manfrinto malrapide kapjesis. "Mi pensas, ke ĉi tio ne helpos, Milos." Sed vi povas provi. Minuton poste... Manfrinto denove alproksimiĝis al Nick. "Jen via lasta ŝanco," li diris al Agento AH. - Profitu ĉi tion. Se vi diros al mi, kie estas Hawk, kion li faras, kiel li volas min kapti, mi faciligos la aferojn por vi kaj ĉi tiu virino. Kappafo. Vi ne sentas ĝin. Ni eĉ faros ĝin malantaŭe, por ke vi ne sciu kiam ĝi okazos. Ĝi estas tre rapida, Carter, kaj sen doloro. Ni havas malgrandan kremaciejon en la kelo, kaj poste ni disĵetos viajn cindron sur la Adriatiko. Kune. Viaj cindro ŝajnos miksiĝi kun ŝiaj. Kion vi diras, Carter? Vi scias profunde, ke ĉi tio estas la plej bela kaj sendolora fino, pri kiu agento iam povus revi. Ne multaj homoj ricevas ĉi tiun ŝancon."
  
  
  Certe, iel li pravis. Nick devis konfesi ĝin. Li diris: "Ĉio sonas tre bele. Se mi rezignas, ĉu vi ludos la orgenon dum vi kremas nin? Eble "Bela Insulo Ie"? Mi ĉiam trovis ĝin tre bela.
  
  
  La okuloj de la leono ne palpebrumis. Ili longe rigardis Nick. “Bone,” diris Manfrinto. - Vi havis ŝancon. Li turnis sin al la atendanta Milos. - Vidu, kion vi povas fari per ĝi. Forgesu pri la virino por nun.
  
  
  "Ŝi ankoraŭ estas senkonscia," diris Milos, "kaj mi havas ideon." Ni amuzu nin, Vanni. Li flustris ion en la orelon de sia estro. Nick vidis malrapidan rideton formiĝi sur la lipoj de Manfrinto. Li levis la ŝultrojn. — Bone. Sed mi ne kredas, ke ĉi tio funkcios. Vi malŝparas vian tempon. Sed estos interese spekti." Milos ridis. - Almenaŭ li resanigos la virinon. Se ŝi falsas, ni vidos sufiĉe baldaŭ. Neniu virino povas rezisti moviĝi en tia tempo!
  
  
  Antaŭ ol Nick eĉ povis kompreni kion tio signifas, li estis liberigita de sia seĝo kaj ordonita stari. Tri viroj kun maŝinpafiloj alproksimiĝis kaj formis rondon ĉirkaŭ li du metrojn for. "Demetu viajn pantalonojn," diris Milos. Nick obeis.
  
  
  "Ankaŭ viajn kalsonojn," diris la viro. Nick demetis sian malpuran kaj malsekan kalsonon. Nun li estis nuda kiel princino.
  
  
  Milos luktis por reteni sian ridon. Manfrinto staris flanken kaj ridetis indulge. Kiam Nick aspektis surprizita, li diris, “Pardonu, Carter, sed ĝi estis longa kaj malfacila misio. Ĝi ĝenas ankaŭ mian popolon. Ili estas tro longe sur rando. Vi komprenas, ke mi devas doni al ili ripozon.
  
  
  Nick streĉis siajn muskolojn. Iom da malpuraĵo sekiĝis kaj nun premis lian haŭton. Unu el la aktivuloj diris: “Forta knabo. Vi devas vidi ĝin. Eble mi akceptos vian veton, Milos. Mi kredas, ke li sukcesos eĉ sub ĉi tiuj cirkonstancoj."
  
  
  Milos ridis. — Ne li. Li tro timas fari ĝin. Li diris al Nick, "Kuŝu sur la virino. Ni vidu, kion vi povas fari.
  
  
  Nick fiksrigardis la viron. En ĉi tiu terura momento, terura ĉar li forgesis sian tutan ruzon kaj trejnadon, li ŝanceliĝis sur la rando de katastrofo. Kaj morto! La tuta disciplino de multaj jaroj preskaŭ forglitis de li. Sed li regis sin. Ankoraŭ ne!
  
  
  Li diris al Milos: “Vi estas senfina bastardo. Vi malpura peco da kaĉo! Mi volonte mortigos vin. Milos alproksimiĝis al unu el la gardistoj kaj prenis de li la maŝinpafilon. Li direktis ĝin al Nick. "Aliru la virinon, diablo, aŭ mi pafos vin tuj!" Milos rigardis Vanni Manfrinto'n, atendante permeson. Killmaster vidis Manfrinto kapjesi. La viro perdis esperon ekscii la veron de Nick.
  
  
  Noĉjo iris al la tablo, sur kiu kuŝis la nuda princino. Unu el la gardistoj tranĉis ŝiajn ŝnurojn. "Kiam ŝi reviviĝos," la viro ridis, "ni volas vidi ĝin." Se ni havas spektaklon, ĝi estu bonega spektaklo. Ŝi ne povas fari ion ajn kiam ŝi estas ligita.
  
  
  La pugo de la maŝinpafilo trafis Nick en la dorson. - Kuŝu sur li, Don Juan! Ni vidu ĉu vi povas veki ŝin. Estis kruda ridado kaj malĉastaj rimarkoj, kaj oni faris vetojn.
  
  
  Nick Carter mallevis sian grandegan korpon sur la virinon. Ŝia haŭto estis malvarma. Ŝi tremis sub li, kaj li sciis, ke ŝi estas konscia. Iom post iom li mallevis sian plenan pezon sur ŝin, sentante sian bruston premadi kontraŭ ŝiaj malgrandaj mamoj. Li premis sian vangon al ŝia. Li malklare konsciis pri la pulsa vejno en ŝia gorĝo.
  
  
  Nick flustris al ŝia orelo, “Estu singarda, karulino. Mi elkondukos vin de ĉi tie. Ŝia sola respondo estis dolora ĝemo. Nick estis trapikita de brulanta doloro. Milos premis la brulantan cigaron al sia postaĵo. La dolorsojlo de Nick estis alta, sed li ne povis ne krii en agonio, kiam Milos premis la fajron al sia haŭto.
  
  
  Milos turnis la pafpunkton per torda movo. Prenu ŝin, diablo! Lia rideto estis la alteco de volupto. Mi ĉiam volis vidi la bonegan Nick Carter en ago!"
  
  
  La sango de Nick komencis bati en liaj oreloj pro kolero kaj doloro. Kaj denove li retenis sin nur per plej granda peno. Ĉu ne estus pli bone morti, salti sur ilin kaj dispremi ilin, kunporti tiom da ili kiom vi povas antaŭ ol li mortos? Ĉu tio ne estas pli bona ol tiu ĉi humiligo? La cigaro denove bruligis lin. Pli akra doloro. Unu el la pafantoj alproksimiĝis kaj tenis ŝaltitan alumeton al la mallongaj haroj ĉirkaŭ sia anuso. La karno de Noĉjo ne estis tiel malmola kiel lia menso—liaj muskoloj spasmis dum li subpremis krion, kaj li nevole ektiris. Li aŭdis ilian obscenan ridon. Kaj mi ankaŭ ne aŭdis ĝin. Kun ia nekredema teruro, li rimarkis, ke li komencas fizike reagi al la elĉerpita ina korpo sub li. La karno, lia karno, estis tiel forta — kaj tamen tiel malforta.
  
  
  Sed malgraŭ la doloro kaj humiliĝo, lia malvarmeta menso vidis, ke unu el la gardistoj fariĝis senatenta. La viro, volante pli bone rigardi, tro alproksimiĝis al Noĉjo. Li nun estis al la atingo de la brako, lia malplena vizaĝo dividiĝis en malica rido dum li ĝuis la scenon. La maŝinpafilo pendis en liaj manoj. Noĉjo ne deprenis la okulojn de la mitraleto, ĝemante kaj tordiĝante. Li ĝemis eĉ pli laŭte, kiam alia alumeto estis alportita al lia fundo. La viro jam estis sufiĉe proksime, sed eĉ pli bone estus, se li farus paŝon antaŭen. Ĝi estis malespera ebleco, sed ĝi estis lia sola. Li devis elpreni maŝinpafilon kaj ekpafi. Liaj eblecoj de postvivado estis malpli ol nulo, sed ĝi estis pli bona ol tiu de ĉi tiu malkuraĝa estaĵo.
  
  
  Li streĉis siajn muskolojn. En tiu momento, la salonpordo malfermiĝis, kaj viro ekscitite kriis al Manfrinto en la rusa.
  
  
  - La tirilo ne respondas en la radio, kamarado! Kaj ankaŭ ne estas respondo de la kripto. Kaj mi ne povas kontakti la plonĝistojn! Ĉu estas io malĝusta!'
  
  
  Ilia atento estis deturnita dum dekono de sekundo. Tio sufiĉis. Nick eklaboris.
  
  
  Li etendis manon dekstren kaj kaptis la muŝon de la gardisto. Liaj ŝtalaj fingroj fermiĝis ĉirkaŭ la testikoj de la viro, dispremante ilin.
  
  
  La viro kriegis pro doloro kiam liaj pilkoj estis disbatitaj. Li falis al Nick. Noĉjo ruliĝis de la tablo kaj kaptis la maŝinpafilon, kiu falis el lia malforta mano.
  
  
  Nick ekpafis trans la tablon. Li trafis la unuan gardiston per mortiga salvo kiu disŝiris la viron en duono. La dua gardisto havis tempon levi sian armilon kaj pafi antaŭ ol Nick frapis la mitraleton el siaj manoj.
  
  
  Li vidis Manfrinto'n kuri al la pordo. Milos pafis Nick per sia peza pistolo, kaj la viro kiu alportis la mesaĝon ĉesis kaj pafis Nick per sia revolvero. Ili panikiĝis kaj pafis tro rapide kaj maltrafis krom gratvundeto sur unu femuro. Sed li tamen devis trakti ilin—li ne povis mortigi Manfrinto'n, kaj li ne povis persekuti lin ĝis la aliaj estis ekster la vojo.
  
  
  Dum li mortigis Milos per eksplodo al la stomako, li vidis Manfrinto'n kuri el la pordo. Noĉjo kliniĝis sub la tablon por kovrilo—ne estis senco riski nun, kiam venis la tempo—kaj deĉenigis suprenan salvon ĉe la pordo. La viro tie staranta turnis sin, kaptis la pordon kaj glitis al la tero.
  
  
  Niĉjo eĉ ne rigardis la reĝidinon. Li elkuris el la pordo tute nuda kun maŝinpafilo en la manoj. La enirpordo estis malfermita kaj la vento blovis en blindiga kurteno el sablo kaj pluvo.
  
  
  La muro apud lia kapo eksplodis en nubon da blanka gipso. Nick turnis sin kaj pafis salvon en la koridoron kondukantan al la malantaŭo de la domo. La viro ĉe la kuireja pordo kliniĝis kaj falis. Malantaŭ li, alia viro etendis manon al la mitraleto, kiun la mortinto faligis. Nick deŝiris sian kapon de sia korpo per la lasta kuglo. Li forĵetis sian armilon kaj plonĝis en la vesperon. Li kuris al la plaĝo.
  
  
  Tie li vidis Manfrinto'n. La viro eniris malgrandan boaton kaj, per potencaj batoj, velis al Isola della Morte. Eĉ ĉe la deventa flanko de la insulo, la boato estis ĉirkaŭĵetita kiel korko de la furiozaj ondoj.
  
  
  Li ne pluvivus, Nick timis, dum li plonĝis en la malglatan surfon kaj naĝis. Mi esperas, ke li povas naĝi! Veni ĉi tien, mortigi tiom da homoj, kaj preni tiajn riskojn, estus nun peza bato perdi Manfrinton kaj la sekreton de la bombo.
  
  
  Li frakasis en la akvon kiel detruanto. Nun li alvokis siajn vastajn rezervojn survoje al la finalo. Estas domaĝe, ke li ne povis premi Manfrinton kiel insekton. Sed se Hawk pravis, tiu ĉi viro estis la sola kiu sciis kie la bombo estas kaj povis trovi ĝin. La ceteraj, eĉ la ĉefaj gvidantoj, verŝajne fidis je la ardanta buo.
  
  
  Li ĵetis rigardon al Manfrinto. Nun li atingis lin kaj trovis sin inter li kaj la insulo. Tie li devis resti antaŭen, se li povis—estis armiloj en la kripto kaj en stupo, kaj Manfrinto sciis tion. Se li povus atingi la kelon aŭ boaton unue, li povus akiri piedtenejon kaj forteni duonon de la regimento. Ili fine akiros lin, sed ĝi estus la fino de iu alia—kaj Killmaster ŝatis fari sian komercon ĝuste. Krome, ĉiam ekzistis la ŝanco, ke la viro estus mortigita per devaga kuglo antaŭ ol iu povus paroli.
  
  
  Li vidis la boaton turniĝi en bolantan amason da ŝaŭmo. Manfrinto finiĝis en la akvo.
  
  
  Nick hezitis momenton dum li tretis la akvon, preta plonĝi por Manfrinto se li ne ekaperis. Ĉu li sciis naĝi?
  
  
  Jes! Kaj Nick perdis sian etan avantaĝon. Manfrinto trankvile naĝis al la insulo, kaj Noĉjo vidis, ke liaj nudaj ŝultroj moviĝis. Li restis tute trankvila kaj demetis siajn vestojn subakve. Noĉjo denove naĝis, provante fortranĉi la trairejon de Manfrinto al la insulo.
  
  
  Li baldaŭ komprenis, ke ĝi estos malfacila. La viro montriĝis bonega naĝanto, ne malsupera ol Nick, kaj eble eĉ pli bona. Li naĝis sufiĉe rapide.
  
  
  Nick ĵetis sian tutan restantan forton en batalon. Se Manfrinto povus akiri siajn manojn sur armiloj kiel mangrenatoj, la probableco draste ŝanĝiĝus. Li profunde enspiris, plenigis siajn grandegajn pulmojn, mallevis la kapon en la akvon kaj plunaĝis.
  
  
  Tamen, Manfrinto alvenis sur la insulo unu aŭ du sekundojn pli frue, ĉar, grimpinte el la akvo, Nick vidis viron kuri antaŭ li proksimume dek metrojn al la tombo. Nick kuris post li per grandaj saltoj kaj preskaŭ atingis lin. La tero estis trompe mola kaj glitiga, sed Noĉjo marŝis, stumblante, ne deprenante la okulojn de la fuĝanta figuro. Li deglitis kaj plonĝis antaŭen, sed estis savita de klinita tomboŝtono. Manfrinto jam estis preskaŭ en la kelo. Li trairis tiun metalan pordon kiu estis malfermita kaj eltiris pafilon...
  
  
  Subite Manfrinto malaperis. Noĉjo, ankoraŭ dekduon da paŝoj malantaŭ la viro, aŭdis laŭtajn malbenojn kaj pezan plaŭdon tra la muĝado de la ŝtormo. Manfrinto falis en unu el la multaj tomboj lavitaj de la hora.
  
  
  Noĉjo atingis longan, profundan tombon plenan ĝis la rando de malpuraĵo. Manfrinto provis eliri la alian flankon kun blanka brila aĵo en la mano. Nick etendis sin super la tombo. Manfrinto turnis sin kaj batis lin per blanka objekto. Ĝi estis maljuna femuralo.
  
  
  Ŝi rompis la kapon de Nick. “Vi bezonos pli por ĉi tio,” Nick diris al Manfrinto, kaptante ĝin. Li ĵetis ĝustan pugnon al la stomako de la viro. Manfrinto jam senspiris kaj kroĉiĝis al Nick kiel hirudo. Li preskaŭ estis batita.
  
  
  Sed ankoraŭ ne tute. Li estis forta! Kaj li enprofundigis la dentojn en la gorĝon de Noĉjo kaj mordis same forte kiel hundo, serĉante la arterion de Noĉjo. Li estis hundo, pensis Nick en paniko. Buldogo. Li ree kaj ree frapis siajn grandajn pugnojn en la korpon de la viro. Sed Manfrinto provis mordi la gorĝon de Noĉjo. Lia eltenemo estis nekredebla, pensis Nick, sed li komprenis ke Manfrinto batalis por sia vivo kaj li sciis ĝin.
  
  
  La dentoj estis danĝere proksimaj al esenca loko. Nick ĉesis provi batali kontraŭ Manfrinto. Li ĉirkaŭvolvis siajn brakojn, profunde enspiris kaj sinkis en la akvoplenan tombon. Ĝi estis la sola maniero.
  
  
  Nick kuntiris la viron kaj puŝis lin sub la akvon, falante kun li al la fundo de la tombo. Li sentis la ŝimon dum jaroj. Ĉi tio devis esti farita ĝuste, kun la plej granda zorgo. Li ne volis, ke la viro dronu, sed li devis forigi tiujn terurajn predantajn dentojn sur sia gorĝo.
  
  
  La pulmoj de Nick estis preskaŭ elĉerpitaj kiam Manfrinto rezignis. Subite li sentis, ke la viro malstreĉiĝas en sia teno. La dentoj liberigis lian gorĝon. Nick staris en la tombo kaj ŝanceliĝis sur la malebena tero.
  
  
  Manfrinto sufokiĝis en la akvo. Tamen, li malforte atakis Nick refoje. Li kaptis la kranion kaj batis Manfrinto sur la kapon per ĝi. La viro svenis.
  
  
  Nick Carter staris ĝis la brusto en malpura tombo dum minuto. Kolektante siajn lastajn fortojn, li elgrimpis, trenante Manfrinto'n malantaŭ si kiel faskon da arbustaro. Ĝi ankoraŭ ne estis tute la fino.
  
  
  Li ĵetis Manfrinto'n sur sian ŝultron kaj reiris al la malsupera flanko de la insulo. Trans la ventoblovita de akvostrio staris la malfermita pordo de la kazino. Brila strio! la lumo falis sur la ŝtonon ekster la ŝtuparo. Nenio estis videbla.
  
  
  Noĉjo paŭzis por pumpi freŝan aeron en siajn pulmojn, poste plonĝis reen en la surfon kaj tiris Manfrinto'n je la haroj.
  
  
  Li zorge alproksimiĝis al la kazino, tenante la ankoraŭ senkonscian viron en siaj brakoj. Ne estis sono aŭ movo venanta de la konstruaĵo. El la malfermita pordo ankoraŭ elverŝis pulvora fumo.
  
  
  Manfrinto moviĝis en la brakoj de Noĉjo kaj murmuris ion. Noĉjo metis sian pugnon sur lian falantan mentonon kaj li denove silentiĝis.
  
  
  Noĉjo silente ŝteliris al la angulo de la kazino kaj rigardis malantaŭen. La aŭto kun la radaro malaperis. Estis mirinda! La ceteraj forkuris pro timo. La itala polico estus kaptinta ilin.
  
  
  Li kondukis Manfrinto'n al la kazino. La mortintoj kuŝis netuŝitaj. La odoro de kadukiĝo estis pli forta ĉi tie, miksita kun la odoro de sekigita sango, tordiĝanta trans la planko en ruĝaj riveretoj. Noĉjo transpaŝis la kadavron ĉe la pordo kaj portis Manfrinto'n al la chemin de fer tablo. Li vidis la ankoraŭ nudan Princinon de Verizon sidantan sur la seĝo, al kiu li estis ligita. Ŝi ne suprenrigardis, kiam li eniris. Ŝi daŭre rigardis la teron.
  
  
  Nick metis la laman Manfrinto'n sur la longan ludtablon. Rapide kaj sen rigardi la reĝidinon, li ligis Manfrinton per la samaj ŝnuroj, per kiuj ŝi estis ligita antaŭe. Nur kiam Manfrinto estis ligita, li turnis sin al ŝi. Li prenis ŝian robon de la planko kaj ĵetis ĝin al ŝi.
  
  
  - Surmetu ĝin, Morgana. Ĉio estas en ordo. Ĉio finiĝis. Ili ĉiuj estas for.' Ŝi ne moviĝis.
  
  
  Nick marŝis al la korpo de Milos kaj prenis sian Luger el sia poŝo. Li kontrolis la armilon, poste revenis al la princino. Ŝi ankoraŭ rigardis la teron.
  
  
  Nick trairis sian manon tra ŝiaj malhelaj haroj. “Venu, karulo. Provu vian plej bonan. Ĉio estas en ordo. Nun neniu damaĝos vin."
  
  
  Ŝi levis la kapon kaj rigardis lin. Li prenis la robon kaj donis ĝin al ŝi. 'Surmetu ĝin.'
  
  
  Ŝi prenis la robon kaj premis ĝin al sia nuda brusto. Ŝi rigardis Nick per senracie malhelaj okuloj, kiuj nun brilis per io. Nick sentis malvarmon trairi lian spinon. Ŝi estis preskaŭ ĉe la fino de siaj fortoj.
  
  
  La princino etendis sian fingron al Noĉjo. Ŝi montris sian fingron kaj diris kun la surprizo de senkulpa infano: “Sed ankaŭ vi ne havas vestaĵojn! Vi ne estas vestita, mi diros al vi... — Kaj ŝi komencis trankvile ridi.
  
  
  Nick Carter antaŭe aŭdis tian ridon. Li ĝemis kaj ridigis ŝin. Li revenis al la tablo chemin de fer. Manfrinto rekonsciiĝis kaj rigardis lin per siaj flavaj okuloj.
  
  
  Nick montris al Manfrinto la stileton, kiun li ankaŭ trovis ĉe la mortinta Milos. Li zorge premis la pinton de la armilo sub la bildeton de Manfrinto.
  
  
  "Okazis eta ŝanĝo en planoj," li diris al la viro. - Nun mi faras demandojn. Kie estas la bombo, Manfrinto? Mi volas scii la ĝustan lokon, por ke ĝi estu determinita el la aero.
  
  
  La okuloj de la leono ekbrilis pro malhumila malamo. "Iru al la infero," la viro bojis. "Mi neniam diros al vi - ho, Dio!"
  
  
  Noĉjo puŝis la stileton iom pli sub la najlon. Li ne ŝatis ĝin. Li neniam ŝatis torturi iun ajn, sed li ne havis elekton. Ĝi devis okazi. Fine Manfrinto parolos. Neniu povis longe elteni torturon. Li prepariĝis denove uzi la stileton.
  
  
  "Mi opinias, ke ĝi ne estas necesa."
  
  
  Nick turnis sin kiam li aŭdis konatan voĉon. Kiu kredus, ke la maljuna sinjoro povus moviĝi tiel silente.
  
  
  La rideto de akcipitro super la neevitebla nelumigita cigaro estis morna. Li iris al Noĉjo kaj prenis la stileton el siaj manoj. Li rigardis Manfrinton dum momento, poste reen al Nick.
  
  
  "La itala polico estas ekstere," li diris. “Cent homoj. Mi pensis, ke plej bone eniru unue. Mi scias, kiel oni uzas la stileton de tempo al tempo.
  
  
  Ĝi estis unu el la malmultaj fojoj en la vivo de Nick Carter ke li estis surprizita. Li surprizite rigardis sian estron.
  
  
  'Kio okazas?'
  
  
  Akcipitro faris singardan geston. — Baldaŭ. Mi baldaŭ klarigos ĉion al vi. Nun vi prefere vestu vin. Italoj jam opinias, ke ĉiuj usonanoj estas frenezaj – kaj kiam ili vidos vin ambaŭ tiel! Li rigardis la reĝidinon, kiu ankoraŭ tenis sian robon al ŝia nuda brusto, kaj kantis al ŝi kvazaŭ ŝi estus pupo.
  
  
  "Mi sukcesis konservi ŝin vivanta," diris Nick. — Apenaŭ. Ŝi estas maltrankvila. Ŝi bezonas helpon. Kaj ĉi tio povas daŭri longan tempon."
  
  
  "Ĉio funkcios," Hawk promesis. "La plej bona helpo iam ajn." Li iris al la chemin de fer tablo kaj rigardis al la ligita Manfrinto. Nick ignoris la malpuraĵon kaj sangon alkroĉiĝantajn al li kaj surmetis la nurajn vestaĵojn, kiujn li restis. Li mallarĝigis la okulojn al Hawk, sentante ke la mankanta peco de la enigmo, kiu tiom ĝenis lin, estas falonta.
  
  
  Manfrinto parolis unua. Li rigardis Falkon kaj diris: “Saluton, David. Estis antaŭ longa tempo.
  
  
  "Tro longe," Hawk diris. “Mi pensis, ke ĉi tio neniam okazos. Vi havis multe da tempo, Vanni.
  
  
  La lipoj de Manfrinto kurbiĝis en amara rideto. "Ne sufiĉe longe, David." Sed ĝi neniam daŭras sufiĉe longe, ĉu? Ŝajnas, ke vi venkis, David.
  
  
  Nick aspektis fascinita kaj forgesis surmeti sian pantalonon. Li rimarkis kun ŝoko kiom longe pasis de kiam li aŭ iu ajn alia vokis Hawk per sia nomo. David Alexander Hawk. Nick preskaŭ forgesis.
  
  
  Manfrinto denove parolis. "Estis malpura ruzo, David, ne veni mem." Mi pensis tion. Mi volis, ke vi venu. Sed vi sendis Carter! La voĉo de Hawk estis milda kaj decida. - Mi estas pli maljuna, Vanni. Mi devis sendi Carter. Mi pensas, ke mi ne povus trakti vin, se tion vi volas aŭdi.
  
  
  - Ne estas tiel amuza, David. Nu — ĝi estas finita. Nun kio?' Hawk prenis la nelumigitan cigaron el sia buŝo. Li tenis ĝin en la fingroj dum momento, rigardante la viron sur la tablo. Kiam li parolis, lia voĉo sonis preskaŭ milde. - Vi ne estas idioto, Vanni. Vi faris multajn abomenajn aferojn, sed vi ne estas idioto. Tiam ne estu unu nun. Vi scias, kio okazas nun!
  
  
  Vanni Manfrinto fermis la okulojn.
  
  
  Hawk turnis sin al Noĉjo. - Vestu ŝin. Mi lasos miajn italajn amikojn veni ĉi tien. Ili devas esti senpaciencaj.
  
  
  Killmaster rigardis al Manfrinto, poste al Hawk. -Vi ordonis al mi, sinjoro. Koncerne lin. Kaj ni ankoraŭ ne ricevis informojn de li pri kie estas la bombo.
  
  
  Akcipitro ridetis morne. - Li diros. La italoj havas metodojn, kiujn ni ne rajtas uzi en Usono. Li diros al ni ĉion pri la bombo. Kordiale. Pri ĉi tiu ordono — mortigi lin? Mi retiras la mandaton nun, N-3. Via tasko nun estas kompleta - vi estas malŝarĝita de ĉiuj devoj kaj respondecoj asociitaj kun ĉi tiu misio."
  
  
  Hawk forlasis la ĉambron. Nick aŭdis lin paroli kun iu en la antaŭĉambro. Aŭdiĝis rapida itala parolo, kaj Noĉjo aŭdis venecian voĉon: “Ĉu vi havas Vanni Manfrinto'n, sinjoro? Bone. Li estas tre grava por ni. Li estas serĉata delonge, ĉu vi scias? Verko en progreso, kiun ni volas fini unufoje por ĉiam.”
  
  
  Falko diris per tre malvarma tono: “Mi havas la rajton scii ĉion, kapitano. Tia estis la interkonsento.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 14
  
  
  
  
  
  Ili estis duonvoje trans Atlantikon survoje hejmen antaŭ ol Hawk klarigis ĉion. Kaj li faris ĝin, ŝajne kontraŭvole. Li ricevis telegramon de la stevardino, legis ĝin kaj metis ĝin en sian poŝon, poste rigardis Nick Carter kaj klarigis sian gorĝon.
  
  
  Nick estis tre pacienca. Kaj li gxojis. Kaj li lernis multajn novajn kaj surprizajn aferojn pri tiu ĉi maljunulo.
  
  
  "Manfrinto parolis," Hawk diris. — Tre klare. Miaj italaj amikoj konas siajn aferojn kaj jam trovis la bombon. La savoperacio daŭras. Provizora kovrilo estas instalita por bloki la radiadon. Ĝi jam estas sekura.
  
  
  "Estas domaĝe, ke la publiko ne aŭdos ĝin," diris Nick. Akcipitro sulkigis la brovojn. "Ho, ni devos doni ion al la gazetoj, por ke ili denove forgesu pri tio, sed plejparte ni devos lasi ĝin morti per natura morto." Ĉio estas tre sekreta kaj ni neniam devus diri al homoj ke ni ne povis trovi nian propran bombon.
  
  
  "Ni trovis ŝin," Nick diris baldaŭ.
  
  
  Akcipitro metis sian manon sur la ŝultron de Nick, ion, kion li neniam antaŭe faris. "Vi trovis lin," Hawk diris. “Dankon pro la mirinda laboro, sed mi nenion malpli atendis de vi. Ho, vi eble scivolas, kie estis la bombo.
  
  
  Killmaster malrapide kapjesis. - Mi pensas, ke mi havas la rajton fari tion.
  
  
  "Iom pli ol duonan mejlon de la Lido," Hawk diris. “En malprofunda akvo. Manfrinto diris, ke jugoslava trolŝipo, sekrete fiŝkaptante en italaj akvoj, persekutas fiŝon naĝantan proksime al marbordo. Ili vidis la aviadilan kraŝon kaj markis la lokon per buo. Iu surŝipe estis sufiĉe saĝa por informi jugoslavan inteligentecon pri tio. La resto, kiel oni diras, estas historio.
  
  
  Estis longa silento dum Falko rulis la cigaron inter siaj maldikaj lipoj. Nick devus esti demandinta tion.
  
  
  - Kiel princino?
  
  
  “Mi sendis ŝin al sanatorio en Svislando. Mi ankoraŭ ne aŭdis la diagnozon, sed mi informos vin. Ŝi estos bone prizorgata. Kiam ŝi resaniĝos, ŝi ricevos monon de ni, kaj ni provos doni al ŝi la ŝancon komenci novan vivon ie sub alia nomo." Li donis al Nick akran rigardon. “Forgesu pri la princino. Ŝi neniam laboros por ni denove."
  
  
  "Mi ne povas simple forgesi ŝin," diris Nick. "Mi pli-malpli promesis ion al ŝi...
  
  
  - Mi povas diveni - kaj ankaŭ forgesu pri tio. Mi prizorgos ĝin kiam venos la tempo. Sed virino kiel princino neniam vere ŝanĝiĝas.
  
  
  Noĉjo ne povis subpremi malvarman ridon. "Vi ŝajnas scii multon pri... uh, korteganoj, sinjoro."
  
  
  Akcipitro ne respondis. Li ekbruligis cigaron, certa signo, ke io ĝenas lin aŭ ke li bezonas fari ion, kion li ne vere volis fari.
  
  
  Fine li diris: “Kompreneble, ŝi informis min pri viaj aferoj. Vi certe sciis ĉi tion? Mi volis esti tie en la ĝusta tempo."
  
  
  "Mi pensis ke jes," diris Nick malvarme. “Ne necesas genio por fari ĉi tion, sed mi ne povas diri, ke mi ŝatas ĝin. Mi pensis, ke ŝi estas logilo, sed mi estis la logilo la tutan tempon.
  
  
  - Ne tute tiel, knabo. Estis vi ambaŭ. Mi devintus fari ĝin tiel. Same kiel mi devus uzi mian plej bonan agenton. Neniu alia povus fari ĉi tiun laboron."
  
  
  Nick atendis. Nun li sciis, ke Falko rakontos al li.
  
  
  “Vi meritas ĝin,” diris fine la maljuna sinjoro. "Mi ne volas iajn miskomprenojn inter ni, filo." La vero estas, ke Vanni Manfrinto kaj mi estis amikoj. Bonaj amikoj. La plej bona! Ni batalis kune kiel partizanoj en Italio en 1943 kaj 1944. Tiutempe mi estis en la komunika fako, kaj oni demetis min por organizi ĉion. Mi estis speco de kasisto kaj partnero kun Londono. Tiel mi konatiĝis kun Manfrinto. Li gvidis grupon de partizanoj kiuj damaĝis la germanojn laŭ ĉiu ebla maniero. Li estis bona kapitano kaj bona batalanto. Ni tuj interkonsentis bone. Ni estis tre proksimaj unu al la alia."
  
  
  Nick rigardis sian estron el la okulangulo. Akcipitro rigardis la sidlokon antaŭ li, la okulojn duonfermitaj, la fumo de lia cigaro kurbiĝanta ĉirkaŭ liaj mallongaj grizaj haroj kiel florkrono. Nick Carter subite sentis pikon en la koro - kiom multe vidis kaj faris ĉi tiu maljunulo antaŭ ol li alvenis ĉe sia skribotablo! Ĉu Nick, nun en plena potenco kaj gloro, iam finiĝos tiel? Li flankenpuŝis la penson.
  
  
  "Mi amas neniun," diris la maljunulo. “Mi amis nur unu virinon. Ŝi estas morta. Kaj mi amis nur unu viron en mia vivo, Vanni Manfrinto. Li estis mia plej bona amiko, mia frato en ĉio."
  
  
  "Kio do okazis?" Li sciis, ke Hawk atendis ĉi tiun demandon.
  
  
  “Li perfidis nin,” diris la maljunulo mallaŭte. — Li iris al la germanoj por mono. Por multe da mono, mi esperas, ĉar li vendis sian animon por ĝi. Li perfidis nin al Gestapo. Kvindek homoj mortis kiel rezulto. Mi kaj du aliaj forkuris. Nun ankaŭ ili estas mortaj. Mi restas la sola el la grupo. Almenaŭ mi restos baldaŭ.
  
  
  Nick komprenis la signifon de la lastaj vortoj.
  
  
  - Kio okazos al Manfrinto?
  
  
  "Mi estas tro maljuna por tiaj aferoj," Hawk diris. - Sed mi forlasis la ordon.
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  Perdita amerika hidrogenbombo ekigas ondon de ĉantaĝo. Miloj da vivoj kaj, kompreneble, usona prestiĝo estas en ludo. Respondeco por la plej sanga batalo de lia kariero kuŝas kun "Master Assassin" Carter. Kaj estis neniu apud li. Nu, neniu... nur volupta korteganino! Almenaŭ se ŝi vivos sufiĉe longe...
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Duobla identeco
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Duobla identeco
  
  
  
  Dediĉite al la homoj de la sekretaj servoj
  
  
  Usono
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  Kinetoskopo
  
  
  De la moderna pekina flughaveno ĝis la centro de la antikva Malpermesita Urbo estas ĉirkaŭ kvardek kilometroj. Ĉi tio estas linia distanco. Laŭ tempo, aŭ ajna alia ebla kvara dimensio, kiun vojaĝanto povus elvoki, ĝi facile povus esti kvardek mil jaroj! Post trapaso tra la vigla Ekstera Urbo, kie altaj kamentuboj ruktas fumnubojn kaj longaj vicoj da novaj apartamentoj strange memorigas pri Los-Anĝeleso - blanka stuko kaj ruĝa kahelo - la vojaĝanto povas eniri la relativan pacon kaj trankvilon de la Purpura Urbo. Krome, en la centro mem de la granda flava reto de Ĉinio estas la Imperia Urbo. Aŭ, kiel modernaj ĉinaj majstroj preferas nomi ĝin, la tatara urbo.
  
  
  Wang-wei, estro de la Sekreta Servo Kunordiga Departemento de Ĉinio, rigardis senpacience la horloĝon sur sia maldika pojno. Mi neniam malfruus por ĉi tiu konferenco! Ĉielaj Ĝemeloj - foje Wang-wei permesis al si senton de humuro - la Ĝemeloj mem alvokis lin. Mao kaj Zhou.
  
  
  Wang-wei denove rigardis sian horloĝon kaj senpacience murmuris al la ŝoforo de la malgranda nigra rusa kabinaŭto: “Pli rapide! Tony-ĵi! "
  
  
  La ŝoforo kapjesis kaj puŝis la aŭton. La bone flegitaj ungoj de Wang-wei ludis streĉan tatuon sur lia porka fela teko, kio estis la neevitebla signo de oficialeco. Li estis neta vireto de ĉirkaŭ kvindek jaroj kun maldika, sardona, malhela vizaĝo. Li portis malhelan pantalonon, belajn brit-faritajn ŝuojn kaj nigran armestilan altbutonan bluzon. Pro la severa vetero en klara oktobra tago, li estis vestita per konservativa sporta jako. Li ne portis ĉapelon, kaj liaj griziĝintaj haroj estis bonorde kombitaj. Wang-wei estis bela kaj bone konservita por sia aĝo, sed li estis vana.
  
  
  La nigra aŭtomobilo veturis tra pluraj pordegoj kaj alvenis al Tiananmen, la enirejo al la tatara urbo. Ĉi tie, ĉirkaŭita de oraj tegmentoj, estis granda publika placo. La ŝoforo malrapidiĝis kaj rerigardis al Wang-wei por instrukcioj.
  
  
  Dum momento, Wang-wei ne atentis lin. Li pensis, ke estus domaĝe, se li ne vidus sian mastrinon Sessy-yu kiam li estis en Pekino. Liaj okuloj mallarĝiĝis kaj li sentis siajn lumbojn moviĝi dum li pensis pri Sessy-yu kaj ŝia Ora Lotuso! Kia Lotuso ŝi estis - preskaŭ senrilata al si mem, estaĵo bone sperta pri la subtilaj artoj, riĉa je la scio pri dek mil jaroj da delikata dolĉeco.
  
  
  La ŝoforo gruntis ion, kaj Wang-wei revenis al la ĉiutaga mondo. Li prefere memoru la sekvajn horojn. Li baldaŭ lernas kion la Ĉielaj Ĝemeloj volas de li - kaj de sia premio Testudo.
  
  
  Kontraŭ la placo staris du obtuzaj registaraj konstruaĵoj. Inter ili estis komplekso enfermita de alta muro blue pentrita. Wang-wei eliris el la aŭto kaj eniris la kunmetaĵon tra ligna pordego gardata de sekureca soldato. La viro havis maŝinpafilon pendantan sur sia ŝultro. Li sulkigis la brovojn pro la koridoro, kiun Wang-wei montris al li, sed svingis la manon.
  
  
  La areo estis tre trankvila. En la centro de la komplekso staris antikva trietaĝa domo kun kahela tegmento kaj kurba elpendaĵo en la antikva ĉina stilo. Dum momento, Wang-wei ekstaris kaj ĉirkaŭrigardis la domon kun mistera rideto. Eĉ se li ne estus tute konata kun ĝi, li scius pro la stilo de la arkitekturo kaj la kurbo de la alpendaĵo, ke ĝi estas domo de feliĉo. Multaj spiritoj estis konsultitaj antaŭ ol ĝi estis konstruita ĉe ĉi tiu aparta loko.
  
  
  Alia gardisto kun maŝinpafilo marŝis al li laŭ la gruza pado. Wang-wei denove montris sian enirpermesilon, post kio li estis eskortita en la domon kaj supren al malgranda koridoro sur la tria etaĝo.
  
  
  Dum li estis enkondukita en ĉi tiun apartan ĉambron, Wang-wei sciis, ke io speciala okazis. La ĉefa ĉambro, tuj ekster la safranpapera glitpordo, estis vere speciala ĉambro. Wang-wei estis ĉi tie multfoje antaŭe, kaj por komerco kaj plezuro. Ĉi tio estis laŭvorte lia ĉambro! La ĉefapogilo de lia kreivo kiam li estis en Pekino. La fakto, ke Ĝemeloj elektis lin por ĉi tiu renkontiĝo, signifis, ke io tre grava estas antaŭen!
  
  
  Wang-wei permesis al si diveni. Kontraŭspionado? Wang-wei permesis al si sekan rideton. Io alia? Lia Testudo, la Naŭa Testudo, ankaŭ estis alportita ĉi tien. Li verŝajne estis malsupre en tiu sama momento. La Naŭa Testudo, kiu estis tiel zorge prizorgata dum tiom da jaroj. Tiel bone trejnita. Tiel plene prilaborita kaj cerbolavita. Kaj antaŭ malpli ol unu jaro - lerta plastika kirurgio! Wang-wei permesis al lia rideto plilarĝiĝi. Li pravis. Li devas pravi. Ili finfine uzos la Naŭan Testudon. Uzu lin en la unu misio por kiu li prepariĝas dum jaroj.
  
  
  La safranpapera pordo malfermiĝis kun siblo. La altranga oficiro montris sian fingron al Wang-wei. "Venu," la oficiro diris kun milda kantona akĉento, "vi estas liberigita." Li fermis la paperan pordon malantaŭ Wang-wei, sed ne sekvis lin en la grandan rektangulan ĉambron.
  
  
  
  Wang-wei paŭzis ĉe la enirejo, kroĉante sian tekon al sia mallarĝa brusto. Li rigardis malsupren al la planko kaj sentis la saman surprizon, kiun li ĉiam sentis, kvankam li estis en la ĉambro multfoje. La planko estis klara vitro, superrigardante la grandan loĝejon malsupre. Ĝi estis esence nenio pli ol grandega dudirekta spegulo de la tipo uzata por pepspektakloj - kaj spionado - ĉie en la mondo. De malsupre, la plafono ŝajnis esti spegulo, destinita por evidenta uzo.
  
  
  Ĉe la malproksima fino de la ĉambro, du viroj sidis en komfortaj seĝoj. Sur la malalta tablo inter ili estis te-vazoj kaj botelo da viskio kaj sodo. Estis glasoj kaj cindrujoj, sed neniu el la viroj fumis aŭ trinkis. Ambaŭ rigardis la novulon kun intereso.
  
  
  La plej aĝa el la viroj, ronda eta dikulo kun la mola vizaĝo de Budho, kiun li foje kredis esti en la moderna versio, mansvingis al la tria seĝo kaj diris: “Sidiĝu, Wang-wei. Sidiĝu. Ĝi estas komenconta. Ni nur atendis vin."
  
  
  Kiam Wang-wei sinkis en sian seĝon, li rimarkis la cinikan amuzon en la malhelaj okuloj de la alia viro. Li ankoraŭ ne parolis, ĉi tiu viro. Li estis pli juna ol la duoblo de Budho, pli maldika kaj pli sana. Lia malhela hararo estis densa kaj brila, kaj estis griza nuanco ĉe liaj tempioj. Li nun klinis sin antaŭen kun la manoj sur la genuoj kaj ridetis al Wang-wei. “Do - ĉi tiu estas la testuda sinjoro! Kiel ĉiuj viaj ŝlimaj ŝargoj tenas nun, kamarado?
  
  
  La responda rideto de Wang-wei estis nervoza. Li sciis, ke Chou neniam ŝatis lin, ke li dubas pri la kompetenteco de Wang-wei en la alta kaj grava pozicio, kiun li okupis. Kaj tiu nomo estas Majstro de Testudoj! Nur Zhou iam kuraĝis inciteti lin pri tio. Sed tiam Zhou povis fari kion ajn li volis - li estis la heredanto.
  
  
  Wang-wei tenis senpasieman esprimon sur sia vizaĝo kaj kun interna preĝo, ke la putrantaj burĝonoj de Mao daŭros eterne, li malfermis sian tekon kaj eltiris dikan stakon da paperoj. Dum li faris tion, li rigardis tra la vitra planko en la loĝejon malsupre. Tie malsupre estis aktivado, sed nenio grava. Nur servisto ŝaltanta la molajn lumojn kaj aranĝante botelojn kaj glasojn sur malgranda bambua vendotablo en la angulo.
  
  
  Zhou rimarkis lian rigardon kaj ridetis. “Ankoraŭ ne, mastro de la testudoj. La amuzo ankoraŭ ne komenciĝis, esperas, ke vi estas preta. Vi scias, ĝi povus esti iom sanga. Kaj se montriĝos, ke la sango apartenas al via Testudo...
  
  
  La Budho-aspekto skuis dikan fingron al Zhou. "Sufiĉe!
  
  
  Konservu viajn ŝercojn por poste. Kun ĉio sur miaj ŝultroj, mi venis persone por vidi ĉi tiun kazon. Mi estas sufiĉe certa, ke tio funkcios - preskaŭ, sed ne tute. Do ni daŭrigu." Li turnis sin al Wang-wei. "Kio pri via Naŭa Testudo?" La dikulo frapetis kelkajn paperojn sur la tablo. "Mi jam scias multon pri li, sed mi volas aŭdi ĝin el viaj lipoj. En la fino finfine, estas vi, kiu portas la ĉefan respondecon.”
  
  
  Wang-wei ne ŝatis la sonon de ĝi aŭ la brilon de la obsidiana okuloj de Zhou, sed li estis senhelpa. Ne estis lia plano, nur tiu de lia Testudo, sed li devis respondeci! Kun interna ĝemo de rezignacio, li foliumis la stakon da paperoj. Li komencis legi en sia akra, tondita norda ĉina akĉento:
  
  
  "La Naŭa Testudo" estas William Martin. Naskita kaj levita en Indianapolis, Indianao, Usono. Dek naŭ estas kaptitaj en Koreio. Nun estas tridek tri. Listigita fare de la amerikanoj kiel mortigita en ago. La mortasekuro pagis al lia vidvino, kiu nun estas reedziĝinta kaj vivas en Wheeling, Okcidenta Virginio. Ne estis infanoj. Ĉi tiu Testudo ĉiam havis numeron unu statuson, ŝi ĉiam estis tre respondema. Li estas konsiderata tute fidinda kaj...
  
  
  "Kiu konsideras lin fidinda?" Zhou klinis sin por rigardi Wang-wei, liaj moviĝantaj lipoj kurbiĝantaj en duonrideton.
  
  
  Wang-wei ruĝiĝis. “Mi ĵuras, sinjoro! Ĉi tiu Testudo estas kaptito dum dek kvar jaroj, kaj kvankam mi ne respondecis pri lia trejnado dum ĉi tiu tempo, mi pretas riski mian vivon por certigi, ke li estas la plej bona Testudo, kiun ni havas.
  
  
  Zhou klinis sin sur sia seĝo. "Ĝuste tion vi faras, testuda sinjoro."
  
  
  Mao faris malpaciencan geston. “Forgesu pri ĉiuj detaloj, Wang-wei! Kuniĝu kun ŝi. Ĉu ĉi tiu Testudo estis submetita al ĉiuj kutimaj proceduroj?
  
  
  Wang-wei pasis sian fingron sur la presitan paĝon. “Jes, kamarado gvidanto. Li estas tute reedukita! Ĉi tio, kompreneble, estis farita antaŭ longe. Nun li estas politike fidinda dum multaj jaroj."
  
  
  Zhou krucis la krurojn kaj ekbruligis longan rusan cigaredon. Li palpebrumis al Wang-wei. "Kion la usonanoj krude nomas 'cerbolavado'?"
  
  
  Wang-wei ignoris lin. Li enfokusigis sian atenton al Budho, la patro de la tuta Ĉinio. La dikulo nun sulkigis la brovojn. Li pinĉis sian kaprican buŝon per la fingro. “Estas io, kion mi ne komprenas - kial ĉi tiu Naŭa Testudo neniam antaŭe estis uzata? Mi komprenas, ke vi nombras ĉi tiujn testudojn en la ordo, en kiu ili estis kaptitaj? Do ĉi tiu Testudo, William Martin, estis la naŭa usona soldato kaptita en Koreio? »
  
  
  ;
  
  
  "Estas vere, kamarado gvidanto."
  
  
  Mao sulkigis la brovojn. “Do mi demandas - kial ĝi neniam antaŭe estis uzata se ĝi estas tiel fidinda? 1951 estis antaŭ longa tempo - vi certe prenis multajn Testudojn ekde tiam, ĉu ne? Li estas iomete surprizita de la vivdaŭro de ĉi tiu Testudo.
  
  
  Tamen ne estis facile, ĉar Wang-wei duone atendis respondon kaj prepariĝis por ĝi. La Naŭa Testudo ekzistas delonge. La vero estis, ke la Naŭa Testudo estis bela kaj belege konstruita reprezentanto, kiu antaŭ longe altiris la atenton de tre altranga oficisto de alia departemento. Tiu ĉi maljuniĝanta oficisto, enamiĝinta al juna viro, kostis al Wang-wei tiel longe kiel li lasis la Naŭan Testudon hejme kaj sekura. Fakte ĉio estas tiel simpla, sed li ne povis rakonti pri tio la enkarniĝon de Budho. Apenaŭ. Mao estis strikta puritano; li ordonis pafmortigi homojn pro pli malgrandaj perversaĵoj.
  
  
  Wang-wei komencis sian preparitan rakonton. La Naŭa Testudo ludis grandan rolon en trejnado de la aliaj Testudoj. Li ankaŭ suferis kelkajn malsanojn. Fine, kaj plej grave, la Naŭa Testudo estis rezervita por la vere grava laboro, rango unu misio kiel tiu nun ĉe mano.
  
  
  Mao ŝajnis konsenti kun tio. Chou rigardis ironie al Wang-wei per siaj malhelaj okuloj kaj kontentiĝis diri: "Foje vi demandas, ĉu vi permesas vin alkroĉiĝi al testudoj, Wang-wei?"
  
  
  Wang-wei elpremis pezan ridon el siaj maldikaj lipoj. "Kun ŝuldata respekto, kamarado, ĉi tio estas amuza!" Li ekkriis iomete abomene. "Ili ja estas Testudoj!" Ŝajnis, ke tio sufiĉas, diris la esprimo sur lia vizaĝo. En Ĉinio estas nenio pli malalta ol testudo! Nomi homon testudo estas signo de honto kaj mortiga insulto. Estas tute nature, ke tio estis la nomo donita al kaptitaj usonanoj elektitaj por reedukado kaj cerbolavado. Nuntempe, Wang-wei havis pli ol cent el tiuj testudoj en sia kaĝo.
  
  
  Mao denove rigardis siajn paperojn. “La Naŭa Testudo estis profunde hipnotigita, ĉu ne? Ĉu li estas bona interpretisto? "
  
  
  Wang Wei kapjesis. “La plej bona, kamarado gvidanto. Li estas nuntempe sub hipnoto. Li ne estos tia denove ĝis li atingos Peshawar. Nur nia agento kontrolanta la Naŭan Testudon povas alvoki lin. Ŝi nun atendas lian alvenon por komenci la unuan segmenton de la plano de la drako."
  
  
  Zhou rikanis al Wang-wei. "Ĉu nia agento en Peshawar estas virino?"
  
  
  “Jes, kamarado. Usona knabino. Membro de ilia Pactrupo kiu simpatias kun ni."
  
  
  "Sed kial virino?" Mao rigardis Wang-wei, sulkigita sur liaj dikaj trajtoj.
  
  
  Wang-wei klarigis, lia kupra vizaĝo fokusita, ignorante la konan rideton de Zhou. “Tion ni planis, kamarado. Pro multaj kialoj. Unue, la usonano estas surloke, en la plej strategia loko, ĝuste kie ni volas ŝin - en Peshawar, ĉe la buŝo de la Khyber Pass. Ŝi fakte laboras en la Pactrupo - ŝi estas reala. Alia grava afero estas, ke ŝi estas konata pro siaj malĉastaj aferoj, ŝi havis multajn amantojn, kaj alia ne kaŭzos komenton. Sed la plej grava afero estas, ke la hipnoto de la Naŭa Testudo estis sekse orientita. Ĝi respondos nur al ordonoj donitaj laŭ certa maniero kaj en certa loko."
  
  
  Ĉi-lasta estis ideo de Wang-wei, kaj li tre fieris pri ĝi.
  
  
  Zhou, kiu ĉiam lernis iom pli rapide ol sia majstro, rigardis Wang-wei kun rido. "Kio estas pli sekreto ol pulvoĉambro, ĉu?"
  
  
  "Ĝuste prave, kamarado."
  
  
  Mao levis la manon, alvokante silenton. Li prenis paperpecon kaj rigardis ĝin: “Jes, tio sufiĉas por ĉi tio. Mi supozas, ke vi scias, kion vi faras. Vi farus pli bone! Kaj nun - ĉu ĉi tiu Naŭ Testudo ankaŭ suferis ampleksan plastikan kirurgion pasintjare?
  
  
  "Ĝuste, kamarado gvidanto."
  
  
  Mao rigardis Wang-wei per rondaj, malvarmaj okuloj. “Ĉu ĉi tiu operacio estis sukcesa? Kaj ankaŭ speciala trejnado? Eduko pri personeco? Ĉu ĉi tiu Naŭa Testudo nun estas la duoblulo de Agento AH, Nick Carter? Ĉu li rigardas, marŝas kaj parolas kiel Nick Carter?
  
  
  Wang Wei movis sian seĝon pli proksimen al la trono. Nun li estis sur solida tero. "Kamarado Gvidanto," li diris, "Turtle Nine eĉ pensas kiel Nick Carter!" Li pensas, ke li estas Nick Carter! Tiu nomata Killmaster. Nuntempe tio estas la kazo. Antaŭ ol li komencos sian vojaĝon, li kompreneble estos prenita ekstere de kontrolo. Ĝis li atingas Peshawar. Nia agento, usonano, povos en ajna momento remeti lin en staton de kompleta hipnoto. Li tiam prenos, kiel planite, la plenan nomon de Nick Carter, ĉi tiu Killmaster."
  
  
  Mao prenis siajn lipojn. "Kiom vi konas la detalojn de la 'Drako-Plano'?"
  
  
  Wang-wei ĝentile levis la ŝultrojn. Estis malprudente ŝajni tro scipova. Li nature povis diveni la plej grandan parton de ĝi, sed ĝi estis konservita sekreta.
  
  
  Li diris: “Esence mia rolo, Kamarado Gvidanto, estas natura. Mi konservis lin sub persona observado dum la pasintaj ses monatoj. Li studis filmojn kaj fotojn de la reala Nick Carter. Ankaŭ registradoj de vira voĉo, kiujn ni devis demandi al la rusoj - ili ne volis kunhavigi ĝin kun ni."
  
  
  Zhou diris per kolera voĉo: "Ankaŭ rusoj estas testudoj!"
  
  
  Wang-wei daŭrigis: “La Naŭa Testudo nun vestiĝas kiel Nick Carter. En la stilo, kiun la britoj nomas konservativa bona gusto. Lia hartondado estas la sama kiel ĉiuj liaj personaj havaĵoj. Li estis trejnita en la uzo de la armiloj de la agento - 9mm Luger kaj ĵetstileto, kiujn la reala Nick Carter portas en ingo sur sia dekstra antaŭbrako. Sub kontrolita hipnoto, li estos same senkompata kaj mortiga murdinto kiel reala AH-agento."
  
  
  “Kaj tio,” interrompis Zhou, “estas kiel eble plej mortiga. Mi aŭdis, ke ĝi estas sekreto. Neniu papero pri tio! Se via Testudo povas mortigi lin, Wang-wei, vi faros al ni ĉiuj bonegan servon. La rusoj, tiuj malsaĝuloj, de jaroj provas fari tion sen sukceso.”
  
  
  Maou denove levis sian dikan manon. “Ĉi tio estas, kompreneble, vera. Ĉi tiu Nick Carter valoras dekduon da dividoj en la Okcidento. Nature, li devas esti mortigita. Ĉi tiu estas la dua segmento de la plano de la drako. Sed la unua segmento ankoraŭ estas la plej grava - la milito inter Barato kaj Pakistano devas daŭri! Ne devus esti batalhalto! Se, malgraŭ niaj plej bonaj klopodoj, ekzistas batalhalto, ĝi devas esti konstante malobservita – de ambaŭ flankoj. Ĉi tio, kompreneble, estas la punkto de la unua segmento de la plano de la drako - teni la poton bolanta! Kiam kaj Hindio kaj Pakistano elĉerpis sin, tiam ni scios kion fari."
  
  
  Zhou diris per milda voĉo, "Kaj la dua segmento, mi supozas, estas logi la veran Nick Carter? Ĉu devigi lin sekvi sian duoplon, Testudon, kaj poste mortigi lin? Ĉu forigi Killmaster unufoje por ĉiam? "
  
  
  Wang Wei kapjesis. "Tio estas vera. Kamarado. Almenaŭ tion ni esperas. Ni fidas je la AX-organizo por ekscii, ke ilia altvalora Nick Carter havas doppelgänger, kiu laboras kontraŭ ili. Ni pensas, ke AX tiam sendos la veran Carter por trovi la doppelgänger. kaj forigu lin." de li - nur ni esperas, ke ĉio estos inverse."
  
  
  Zhou ridetis. “Mi esperas, ke vi pravas, Wang-wei. Por via propra bono."
  
  
  La duoblo de la Budho frotis liajn dikajn manojn. "Ĉi tio devus esti amuza - Nick Carter mortigas Nick Carter! Estas domaĝe, ke ĝi verŝajne okazos en iu obskura angulo de la mondo, kie ni ne povas rigardi ĝin."
  
  
  Wang Wei ridetis kaj kapjesis. Li tiam montris malsupren tra la vitra planko. “Ili komencas, kamarado gvidanto. Nun vi vidos mian Naŭan Testudon en ago. Kvar viroj provas mortigi lin dum li amoras kun virino. Mia Testudo, kompreneble, scias nenion pri tio. Li opinias, ke ĝi estas rutino, parto de lia tago de privilegio por bona konduto. Miaj pli maljunaj Testudoj, sciu, havu liberan tagon ĉiusemajne por... malstreĉiĝi.
  
  
  Zhou olee rikanis. "Vi vere lertas pri eŭfemismo, Testudo Sinjoro." Kaj mi diros al vi ion alian, mia amiketo. Vi estas mensogulo kaj hipokritulo! Vi faris ĉi tiujn peep-spektaklojn multfoje en la pasinteco - kaj vi ĉiam agas kvazaŭ vi enuus pri ili. Vi eĉ ne ŝajnas aprobi viajn proprajn metodojn, kvazaŭ ili ne estas tute moralaj." Zhou ekbruligis alian el siaj longaj cigaredoj. “Ĉu vi scias, Sinjoro de la Testudoj, ke mi ne kredas je viaj agoj? Mi pensas, ke vi ŝatas ĉi tiujn malgrandajn spektaklojn - kiel, tiel multe kiel mi." Chou kliniĝis malantaŭen en sia seĝo, krucis siajn longajn krurojn kaj blovis fumon al Wang-wei kun malklara rideto. "Nun - venu!"
  
  
  Mao, la mola dika patro de Ĉinio, rigardis de unu al la alia. Li iomete sulkigis la brovojn, sed lia voĉo estis malvarma. "Jes, daŭrigu. Kaj nun mi avertas vin du - ĉi tiuj diferencoj inter vi ĉesos! Mi ne scias la kialon de via kverelo kaj mi ne volas scii, sed se ĝi daŭras, mi agos! La Popola Respubliko ne povas pagi vian kverelon. Estas klara? "
  
  
  Zhou diris nenion. Li klinis sin kaj fermis la okulojn. Wang-wei kapjesis maltrankvile al la Gvidanto. Li ĵus rimarkis. Ĝi nur venis al li en blindiga fulmo de intuicio - Zhou deziris Sessi-Yu! Kia stulta li estis imagi ilin...
  
  
  Mao premis butonon sur la tablo. La servisto enŝoviĝis nerimarkite por tiri la kurtenojn kaj estingi la solan lumon. Ĉiu viro sidis komforte en malluma ĉambro. Wang Wei ŝtelis rigardon al Chou kaj vidis lin malbutonumi sian kolumon kaj viŝi sian altan frunton per pura blanka poŝtuko. Wang-wei etendis la manon por malbutonumi sian kolumon. Li rimarkis, ke li havis emon ŝviti dum ĉi tiuj pepspektakloj.
  
  
  La malsupra apartamento estis kiel hele lumigita scenejo, kies ĉiu detalo estis videbla de supre. Ĉi tiu apartamento estis uzata tre ofte, kaj la mebloj povus esti ŝanĝitaj laŭvole. Wang-wei neniam estis en Novjorko kaj neniam atendis esti tie – eĉ en siaj plej absurdaj flugoj, la Ministerio de Propagando neniam imagis, ke Usono povus esti submetita al fizika invado. Sed Wang-wei legis la skripton. La apartamento, kiun li nun rigardis, estus en multekosta kaj luksa hotelo sur Park Avenue. Malgranda sed eleganta, kun luksa dekoracio.
  
  
  Nuntempe la apartamento estis malplena. Tiam la pordo malfermiĝis kaj viro eniris. Wang-wei
  
  
  streĉita kun io kiel fiero. Ĝi estis la Naŭa Testudo. Lia Testudo estas lia propra delikata laboro! Li klinis sin antaŭen, kun la kapo inter la genuoj, kaj rigardis tra la vitra planko ĉi tiun estaĵon, kiun li kreis post dek kvar jaroj da malliberigo. Kiel lerneja knabo li legis tradukojn de Frankenstein kaj pensis pri tio nun. Li, kaj kompreneble multaj aliaj, kreis ĉi tiun aferon, kiu nun iris ĝis la malgranda trinkejo kaj verŝis al si trinkaĵon. "Viskio kaj akvo," Wang-wei notis. La vera Nick Carter kutimis trinki skoton.
  
  
  La viro en la drinkejo estis vestita per helgriza tvido, konservative kaj multekoste tranĉita, farita laŭmende en unu el la plej bonaj establaĵoj sur Regent Street en Londono. La ŝuoj ankaŭ estis britaj, brunaj en koloro, kun subdrata tenilo kaj osto. La ĉemizo estis butono de Brooks Brothers malsupren. La malhela vinkravato kostis dudek dolarojn. Wang-wei sciis, ke sub sia bela kostumo lia viro surhavas dikajn irlandajn tolajn boksojn. Kvin dolaroj po paro. Vinaj malhelaj skotaj lanaj ŝtrumpetoj - ok dolaroj. Wang-wei estus farinta bonega komercisto - li havis bonan memoron pri tiaj detaloj.
  
  
  Mao rompis la silenton. “Via Testudo aspektas kiel la fotoj, kiujn mi vidis de Nick Carter kaj Wang-wei. Mi konfesas ĝin. Sed mi ne povas atente rigardi lian vizaĝon. Ĉu la kirurgiaj cikatroj resaniĝis?
  
  
  “Preskaŭ tiel, kamarado gvidanto. Estas ankoraŭ iom da rozkolora ŝtofo - sed vi devas esti tre proksima al ĝi por rimarki ĝin."
  
  
  "Ĉu esti en lito kun li?" La rido de Zhou estis olea.
  
  
  Wang-wei nevole ektremis pro la mallumo. Li pensis pri sia maljuna samlandano, kiu ĝuis la favoron de la Naŭa Testudo kaj tiel bone pagis por la privilegio. Zhou, kompreneble, ne intencis tiel. Tamen, Wang-wei sentis guton da ŝvito aperi sur lia frunto.
  
  
  Sed lia voĉo estis ebena kiel li konsentis. “Ĝuste prave, kamarado. Sed li ne dormos kun iu ajn ĝis li atingos Peshawar. Nia agento, usona knabino...
  
  
  Mao silentigis ilin. Li ŝajnis malpacienca. “Kiam komenciĝas ĉi tiu eta spektaklo, Wang-wei? Estas pluraj aliaj aferoj kiuj postulas mian atenton hodiaŭ."
  
  
  Wang-wei viŝis sian frunton per poŝtuko. “Baldaû, kamarado gvidanto. Mi volis, ke vi unue rigardu ĉi tiun viron private.
  
  
  "Do ni silentu," diris Mao kolere, "kaj ni vidu!"
  
  
  Viro ĉe drinkejo trinkis viskion kaj akvon. Li malfermis la arĝentan cigaredujon kaj ekbruligis longan, orpintan cigaredon. Antaŭ du jaroj, orientgermana agento ŝparis azenon en Berlina hotelo kaj forsendis ilin. En profesio, vi neniam sciis, kiam la malgrandaj aferoj povus esti gravaj.
  
  
  La viro ĉe la drinkejo sidis en pozo de ŝajna malstreĉiĝo, sed liaj okuloj konstante vagis, kaj lia korpo sub multekosta kostumo donis la impreson de potenca risorto, tordita por ago. Li estis iom pli ol ses futoj kaj ne havis unu uncon da graso sur si. La ŝultroj estis grandega muskolo, kiu fluis en maldikan talion, longajn kaj nervozajn krurojn sub bone konvena pantalono.
  
  
  Dum la tri viroj rigardis de supre, la viro ĉe la drinkejo eltiris aŭtomatan pistolon kaj ekzamenis ĝin kun la facileco de longa ekzercado. Li elprenis klipon, enmetis kartoĉojn en ĝin kaj kontrolis la revuon. Li kontrolis la klipo por municio kaj lubaĵo, tiam reŝargis ĝin kaj enmetis ĝin reen en la pafilon. Li metis la armilon en la plastan pistolujon, kiun li portis sur sia zono kaj butonumis sian jakon. Ne estis evidenta ŝvelaĵo. La jako estis ĝuste kudrita.
  
  
  Zhou rompis la silenton.
  
  
  “Lasu min korekti ĉi tion. Ĉu ĉi tiu persono, kiun ni vidas, ĉi tiu Naŭa Testudo, estas nuntempe sub hipnoto? Ĉu li pensas, ke li estas Nick Carter? Ĉu li vere pensas, ke li estas Killmaster?
  
  
  "Jes," diris Wang-wei. "Li estas konvinkita pri tio..."
  
  
  Mao siblis al ili. "Trankvila! Rigardu - ĉi tiu viro estas rapida kiel serpento.
  
  
  La viro malsupre, ŝajne enuigita, eliris el la drinkejo kaj okupis pozicion ĉirkaŭ dudek futojn de la korka sagettabulo fiksita al la muro. Per apenaŭ rimarkebla movo, li mallevis la dekstran ŝultron kaj fleksis la dekstran brakon. Io brila falis el lia maniko en lian manon. La ĵeto estis tiel rapida, ke Wang-wei ne povis sekvi ĝin – sed jen ĝi estis, eta stileto tremante proksime de la centro de la sageto!
  
  
  "Mirinde," Mao snufis. "Tre proksime al la celo."
  
  
  Wang-wei suspiris kaj restis silenta. Ne utilas diri al la Gvidanto, ke la vera Nick Carter trafintus la taŭrokulon. Lia Testudo devus iom labori pri sia tranĉilĵetado. Fine, se ĉio funkcias ĝuste, lia Testudo devos iri kontraŭ la reala Nick Carter.
  
  
  Sub ili, la loĝejo pordo malfermiĝis kaj knabino eniris. Zhou laŭte suspiris. "Ahhhh, nun ni povas eklabori."
  
  
  La knabino estis alta, svelta, kaj bele vestita en okcidenta stilo. Ŝi portis inteligentan ĉapelon kaj kostumon, kaj ŝiaj kruroj estis perfekte glataj en malhela nilono kaj altaj kalkanumoj. Ŝi portis vizonan kapon super siaj sveltaj ŝultroj.
  
  
  Ne aŭdiĝis sono el la malsupra loĝejo – ĝi povus esti ŝaltita laŭvole, sed nuntempe ĝi ne funkciis laŭ la deziro de Mao. La gvidanto ne zorgis pri tio, kio estas la sono
  
  
  
  Nur tio, kio estas farita. Tio estis nenio pli ol testo de la efikeco kaj preteco de la Naŭa Testudo por sia laboro.
  
  
  Wang-wei povis aŭdi la spiradon de Chou plirapidiĝi dum ili rigardis la intiman scenon disvolviĝi sub ili. Li devis konfesi, ke ĝi estis ekscita. Li ŝatis ĉi tiujn etajn prezentadojn, kaj ne ĉiam deĵoris. Zhou pravis pri ĉi tio! Dum momento, Wang-wei permesis al si pasemajn pensojn pri Sessi-Yu kaj ŝia Ora Lotuso, poste devigis sin atenti. Tiu ĉi amfarado nun okazanta sub ili, vekante pli vulgarajn sentojn, ne havis realan signifon. La vera provo ankoraŭ estis venonta. Kiam Turtle Nine, en tre reala signifo, batalos por sia vivo.
  
  
  La knabino demetis sian ĉapelon kaj ĵetis la vizonŝtelon sur la sofon. Ŝi ĉesis trinki. Ŝiaj maldikaj brakoj ĉirkaŭvolvis la kolon de la alta viro kaj ŝi premis sian sveltan korpon forte kontraŭ lia. Ili kisis longe. La knabino havis la okulojn fermitaj. Ŝi levis unu bonorde ŝuitan piedon de la planko, poste la alian. Ŝi komencis tordi kaj tiriĝi al la viro.
  
  
  "Ŝi scias siajn aferojn," Zhou diris per sufokita voĉo. "Kiu ŝi estas?"
  
  
  "Ŝia nomo estas Hsi-chun," diris Wang-wei. "Ne gravas. Prostituitino ni uzis foje. Ŝi eĉ ne estas ĉina. Duone korea, duone japana. Sed vi pravas - ĝi estas la plej efika.
  
  
  “Multrilate,” diris la dika Ĉefo. “Sed en tia afero - ĉu ŝi estas rezervita? Ĉu oni povas fidi ŝin?
  
  
  Wang-wei kapjesis, konsciante, ke ili ne povas vidi lin. “Mi pensas, ke jes, sed ne gravas, Kamarado Gvidanto. Ni ne riskas. Kiam tio finiĝos, Hsi-chun estos forigita."
  
  
  La paro malsupre iris en la dormoĉambron. La knabino staris malstreĉita, la brakoj ĉe ŝiaj flankoj, dum la viro senvestigis ŝin. Ŝia kapo estis ĵetita malantaŭen, ŝiaj mallarĝaj malhelaj okuloj rigardis la spegulan plafonon, dum la viro demetis ŝian jakon, ŝian bluzon kaj kisis ŝiajn malhelajn ŝultrojn, forigante ŝian mamzonon.
  
  
  Wang-wei sentis etan doloron. Ŝi estis amatino, kvankam ŝi estis malĉastino. Ŝi ŝajnis nun rekte rigardi lin. Kvazaŭ ŝi scius, ke li estas tie, sciis kio okazas, kaj petegis lin helpi ŝin.
  
  
  Wang-wei suspiris. Sentimeco super putinoj ne estas bona. Tamen — eble li povus helpi ŝin iomete. Li devas vidi. Eble ŝi povus esti sendita suden al la trupoj laŭ la vjetnama limo. Li supozis, ke ĝi estus iom pli bona ol morto!
  
  
  La knabino nun staris nur en ŝtrumpa zono kaj malhelaj ŝtrumpoj. Ŝiaj longaj kruroj estis la koloro de mielo. La viro kisis ŝiajn mamojn, malgrandajn, rondajn kaj firmajn, kiel melonetojn. Ŝi ridetis kaj trakuris siajn maldikajn fingrojn tra liaj mallongaj malhelaj haroj, karesante lian belan kapon. "Ŝi ŝajnas ĝui sian laboron," pensis Wang-wei. Kaj kial ne? Turtle Nine, nun kompleta duoblulo de Nick Carter, nature farus mirindan amanton. La vera lerteco de Carter kiel amanto estis konata al ĉina inteligenteco.
  
  
  La viro kaj virino nun kuŝis sur la lito, profunde absorbitaj de la varmega atendo de amo. La fleksebla korpo de la virino estis tordita en pasiaj arabeskoj. Ŝia ruĝa lango flagretis kiel lacerto dum ŝi klopodis eĉ pli eksciti la viron.
  
  
  "Parto de ŝiaj instrukcioj," flustris Wang-wei. "Ŝi provas igi lin forgesi pri ĉio krom ŝi."
  
  
  "Ŝi ŝajnas sukcesi," diris Zhou seke.
  
  
  "Ne vere," diris Wang-wei. "Rigardu!" Estis noto de fiero en lia voĉo. La Naŭa Testudo bone lernis siajn lecionojn.
  
  
  La viro malsupre liberiĝis de la brakumo de la virino. Liaj lipoj moviĝis en rideto. Ŝi paŭcis kaj provis brakumi lin, sed li forskuis ŝin kaj revenis al la salono. Li estis nuda krom eningita stileto ligita al la interno de sia dekstra antaŭbrako.
  
  
  Tri observantoj vidis lin provi malfermi la pordon, kontrolante la seruron. Li iris al ĉiu fenestro kaj kontrolis ĝin.
  
  
  Mao siblis en la mallumo. “Li estas tre singarda, via Testudo. Ĉu vi certas, ke li ne suspektas, kio atendas lin?
  
  
  Li nenion suspektas, Kamarado Gvidanto. Tiuj estas nur la normalaj bazaj antaŭzorgoj kiujn la vera Nick Carter prenus en situacio kiel ĉi tio."
  
  
  Zhou diris, "Kiuj estas la homoj, kiuj provos mortigi vian Testudon? Ne tre bona ĉino, mi esperas? "
  
  
  “Ili estas ĉinoj,” respondis Wang-wei, “sed ne bonaj. Ili ĉiuj estas krimuloj mortkondamnitaj. Oni promesis al ili vivon, se ili venkas.”
  
  
  Zhou trankvile ridis en la mallumo. “Kaj se ili venkos - ĉu ili mortigos vian premiitan Testudon? Kion vi do faros, Wang-wei? »
  
  
  “Mi trovos novan testudon kaj rekomencos, kamarado. Ĉio necesas estas pacienco. Vi devus scii kion."
  
  
  "Mi scias, ke mi pli kaj pli koleriĝas pro ĉi tiu babilado," klakis Mao. "Silentu kaj rigardu!"
  
  
  Faux Nick Carter tiris rulon da ŝnuro el sia jaka poŝo. Li ligis unu finon de la ŝnuro al la buklo de alta lampo proksime de la pordo. Poste, kun la seĝo en pozicio, li mallevis la ŝnuron vertikale al la planko, sub la kruroj de la seĝo, kaj tra la pordo al alia seĝo, kie li ligis la finon de la ŝnuro. La ŝnuro nun formis maleol-profundan linion proksime de la pordo.
  
  
  La viro kontrolis la streĉŝnureton unu aŭ dufoje por certigi, ke ĝi funkcias, poste forlasis la ĉambron en la mallumo kaj revenis al la malgranda dormoĉambro kie la knabino kuŝis malpacience karesante siajn molajn mamojn.
  
  
  "Lerta," Mao konfesis. “Sed la pordo estas ŝlosita. Kiel via popolo, krimuloj, venos ĉi tien? »
  
  
  “Ili havas la alirŝlosilon, Kamarado Gvidanto. Kiel veraj malamikoj. Ili aperos baldaŭ."
  
  
  Wang-wei aŭdis la susuradon de vestaĵoj dum Zhou viŝis sian vizaĝon. "Mi ĝojas, ke mi ne servas vin," li diris al Wang-wei. "Estas tro da antaŭzorgoj - kiel vi eĉ trovas tempon por ĝui ion ajn?"
  
  
  "Ĉi tio estas necesa," diris al li la eta skolto. "Alie la agento ne vivos sufiĉe longe por ĝui ion ajn."
  
  
  Ili rigardis kiel la viro sinkis sur la liton apud la virino. Li elingigis la stileton kaj metis ĝin sur la liton apud sia dekstra mano. Luger estis metita sub kusenon apud sia maldekstra brako. Ili malŝaltis la radion, kiu verŝajne ludis sur la noktostango. Ĵus antaŭ ol la viro kovris la virinon per sia forta korpo, li etendis la manon kaj estingis la solan lumon.
  
  
  Mao moviĝis en la mallumo. Li premis butonon sur la tablo kaj la sono ekviviĝis. Komence aŭdiĝis nur milda elektronika zumado, poste oni komencis distingi individuajn sonojn.
  
  
  Zhou mallaŭte malbenis. "Kial li devis estingi la lumon!"
  
  
  Wang-wei fartis iom pli bone. “Ĉi tio estas necesa, kamarado. Do se la ekstera lumo ekŝaltas, ĝi havos avantaĝon en la mallumo."
  
  
  Mao denove silentigis ilin. Ili sidis kaj aŭskultis la diversajn sonojn venantajn el la laŭtparolilo en la muro de la ĉambro.
  
  
  La milda sono de lito fontas. Sufokita krio de virino. Subite la virino spiras peze, tiam ŝia longa ĝemo de plezuro...
  
  
  Lampo ekbrulis en la salono. La kvar ĉinoj, ĉiuj en bluaj kuliaj kostumoj, staris palpebrumante pro surprizo dum momento. Super ili, Wang-wei sentis sian propran koron perforte salti. Ĝi estis vera provo!
  
  
  Eĉ ne dekono de sekundo pasis antaŭ ol la kulioj, resaniĝinte de la subita lumblovo, eniris en batalon. Ĉiuj havis longajn tranĉilojn. Du el ili havis revolverojn. Unu, krom tranĉilo, tenis mortigan hakilon en la manoj.
  
  
  Ili disiĝis ĉirkaŭ la ĉambro, kviete vokante unu la alian, kaj komencis alproksimiĝi al la malluma dormoĉambro. Observantoj supre vidis nur la plej malfortan ombron de movo en la ĉambro. La krio de la virino estis subite subpremita. Luger kraĉis flamojn ĉe la kulioj, kaŝantaj en la ombroj, pafoj laŭte eĥantaj tra la laŭtparolilo. Unu el la kulioj, kiu havis revolveron, stumblis kaj falis teren, lia sango makulis la tapiŝon. La revolvero flugis de la morta mano trans la plankon. Cooley saltis post ŝi. La Luger denove ekpafis kaj la viro falis.
  
  
  La restanta armita kulio sidiĝis malantaŭ la sofo kaj komencis pafi en la dormoĉambron. La kulio kun la hakilo falis kvarpiede kaj, sub la kovrofajro de sia kamarado, komencis rampi laŭ la muro ĝis la pordo de la dormoĉambro. Ĉi tiuj estis malesperaj homoj, iliaj vivoj estis duoble pendis en la ekvilibro, kaj ili ne facile rezignis.
  
  
  La Luger klakis el la dormoĉambro denove kaj denove. Amasoj kaj pecoj de la sofo flugis tra la aero, sed la viro kun la revolvero ne estis vundita. Li daŭre pafis en la dormoĉambron. La rampanta viro kun la hakilo nun estis ĉe la pordo. Li rigardis supren kaj vidis la ŝaltilon kaj kriis al sia kamarado, kiam li ekstaris por ŝalti ĝin. La lumo ekbrulis en la dormoĉambro.
  
  
  La naŭa testudo de Wang-wei rapidis tra la pordo de la dormoĉambro kiel nuda fulmo. Li havis stileton en sia dekstra mano kaj pafanta Luger en sia maldekstro. La kulio kun la hakilo eligis etan krion de kolero kaj triumfo kaj ĵetis la armilon. Ĝi brilis en la hela lumo, turniĝante de flanko al flanko. La Ĵetanto estis sperta triadmurdinto - io por kio li devis morti - kaj neniam maltrafis.
  
  
  Nun li praktike ne maltrafis! Testudo Naŭ rapide kliniĝis kaj la turnadhakilo pasis super lin. La knabino, kun sia mola buŝo larĝe malfermita en kriego, prenis hakilon ĝuste inter la okuloj. Ŝi refalis sur la liton, la hakilo trapikis ŝian belan vizaĝon.
  
  
  Naŭ Testudo pensis kiel la aŭtomato ke li estas. Dum momento, li ignoris la hakilon kaj saltis al la kanapo, pafante kaj plonĝante. Li pafis dufoje kaj la Luger eksilentis. La kulio malantaŭ la sofo unufoje pafis kaj maltrafis, kaj lia pistolo ankaŭ klakis malplena. Li ekstaris kaj saltis flanken, pensante eviti la rapidantan Naŭan Testudon.
  
  
  Sed la Naŭa Testudo ne hastis. Lia mano leviĝis kaj falis malantaŭen, kaj io kantis en la aero. Kulej staris apud la sofo, rigardante malklare al la stileto fiksita en lian koron kiel ornamaĵo. Li malrapide renversiĝis, tenante la stileton sur sia korpo per ambaŭ manoj, karesante la brilan tenilon per sangaj fingroj.
  
  
  Ĉi tio sufiĉis por la restanta kulio. Li kuris al la pordo kun krio de teruro. La Naŭa Testudo ridetis kaj ĵetis malsupren la malplenan Luger. Ĝi trafis la viron ĉe la bazo de lia kranio kaj li falis, miregigita.
  
  
  La Naŭa Testudo malrapide alproksimiĝis al la tordiĝanta figuro.
  
  
  
  Li staris super la viro dum momento, rigardante lin, poste levis sian nudan piedon kaj piedbatis la viron en la kolon kun lerteco kaj malvirteco. Observantoj supre aŭdis la spinon rompiĝi.
  
  
  Dum kelka tempo estis silento en la vitra planka ĉambro. Tiam Mao diris: “Mi pensas, ke via Testudo estas preta, Wang-wei. Eĉ por Nick Carter, Killmaster. Morgaŭ matene vi komencos la Unuan Segmenton de la Drako-Plano.
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  Serĉu kaj detruu
  
  
  Ili forlasis la antaŭmontojn kaj grimpis konstante en la gorĝon kiu poste kondukus ilin al la Karakoram-Pasejo kaj poste laŭ la longa, serpentuma glita vojo en Kaŝmiron. Nick Carter paŭzis por respiriĝi kaj forbrosis la glacipartiklojn de sia tritaga stoplo. Li ne havis ŝancon razi depost kiam li forlasis Vaŝingtonon. Nun li provis enspiri la maldikan aeron kaj rigardis malantaŭen al la okcidento kaj la sudo, kie la neĝkovritaj pintoj de la Himalajo komencis kolektiĝi kaj reflekti la sunsubiron en grandioza ventumilo.
  
  
  N3, la altranga KILLMASTER de AX, estis en neniu humoro aprezi estetikon. Li estis diable mizera. Ne estis tempo por alklimatiĝi al la alteco, kaj li ne havis oksigenon. Liaj pulmoj doloras. Liaj piedoj estis blokoj da glacio. Ĉio krom liaj termikaj subvestoj—lia estro, Hawk, afable donis al li tempon por paki ĝin—odoris al jako. Li portis jakhaŭtajn botojn, jakhaŭtan ĉapon kun kapuĉo, kaj super tetita vestokompleto, en kiu iu ĉina soldato certe loĝis dum multaj jaroj, jaka fela surtuto.
  
  
  Noĉjo fervore malbenis kaj piedbatis la vilan pakponeon de Kaswa trans ŝian vilan fundon. La bato pikis lian duonfrostitan kruron kaj nur kolerigis Kaswa. La poneo donis al Noĉjo riproĉan rigardon kaj daŭrigis marŝi laŭ sia propra rapideco. Nick Carter denove ĵuris. Eĉ Kaswa estis iom freneza! Kaswa estis fakte la nomo de la kamelo, aŭ tiel diris al li lia gvidisto Hafed kun denta rido.
  
  
  Noĉjo denove piedbatis la persistan beston kaj rigardis la larĝan gorĝon kondukantan al la pasejo. Li daŭre falis pli kaj pli malantaŭe. Hafed, kiu estis la deirpunkto por la movado, estis bona kvarono de mejlo antaŭe kaj profunde en la ombro de la pasejo. Malantaŭ li, je regulaj intervaloj, etendiĝis kvin ŝerpoj, ĉiu kun vila poneo simila al Kaswa.
  
  
  "Sed rapidu," Noĉjo diris al sia poneo. "Multe pli rapide! Venu, vi stulta, krucokula, harplena monstro!"
  
  
  Kaswa ĝemis kaj eĉ pligrandigis sian paŝon. Ne pro la piedbatoj de la fremda diablo, sed ĉar la manĝtempo alproksimiĝis.
  
  
  Gvidisto Hafed haltis kie la pado mallarĝiĝis inter du altaj rokoj. Frosta akvofalo, malsimpla friso el malvarma punto, pendis de la baldakeno, kaj ili starigis tendaron malantaŭ ĝi. Kiam Noĉjo supreniris, la aliaj poneoj estis nutritaj kaj la ŝerpoj trinkis tasojn da varma jaka buterteo preparita sur la zorge protektitaj fornoj de Coleman. Hafed, majstro de ĉiuj montaraj profesioj kaj, ŝajne, ĉiuj lingvoj, havis malfacilan tempon la tutan tagon. Li timis renkonti ĉinan patrolon.
  
  
  Nick kaj Hafed dormis en la tendo de Blanchard. Nick malkovris ke ili jam estis malantaŭ la frosta akvofalo. Li deprenis sian dorsosakon de Kaswa kaj sendis la beston por manĝi, poste etendis sian dormsakon en la tendo kaj falis sur ĝin kun longa suspiro. Li estis laca ĝis la kerno. Mia tuta korpo jukis neelteneble. Kune kun la uniformo de morta ĉina soldato, li heredis plurajn pliajn pulojn.
  
  
  Mallumiĝis. Ne estus luno nek steloj. Ĉiuminute fariĝis pli malvarme, nebula malvarmeto, amara ĝis la ostoj, kaj la vento en la gorĝo ekmoviĝis. Nick malfermis la okulojn kaj vidis plurajn neĝerojn flosi preter la tendo malfermiĝanta. "Bone," li pensis lace. Mi bezonas nur neĝoŝtormon!
  
  
  Noĉjo preskaŭ dormetis dum li aŭskultis per duona orelo, ke Hafed enlitigas la virojn kaj poneojn por la nokto. Sen dubo, Hafed estis gemo. Li aspektis kiel bandito kaj li odoris malbone, sed li daŭre laboris. Li ŝajnis scii iom el ĉiuj lingvoj en ĉi tiu mondoparto - ĉina, tibeta, bengala, marata, gujerata - eĉ tre rompita la angla. N3 suspektis ke Hafed laboris por la CIA, sed nenio estis dirita. Sed Nick sciis, ke kiam la ĉinoj invadis Tibeton, la CIA ankaŭ intervenis kiel eble plej bone, pro la enormaj lingvaj kaj fizikaj baroj.
  
  
  AX, kompreneble, ankaŭ iomete translokiĝis al Tibeto. Tial li nun estis ĉi tie, elĉerpita, pikita kaj malsana. La ĉefa agento de AX en Tibeto estis mortigita fare de viro nomanta sin Nick Carter. La viro kiu aspektis kaj agis kiel Nick Carter! Sed lia duoblulo estis murdinto, kaj la vera Nick certe ne estis. Murdinto, jes. La murdinto en ĉi tiu kazo, ne. Kaj ĉi tio, nun pensis lace N3, estis la unua vera eraro de lia duoblo.
  
  
  Hafed aliris kaj sidiĝis ĉe la enirejo de la tendo. Estis tro mallume por vidi lin, sed Noĉjo povis imagi la vizaĝon de la konduktoro, malhelan, butonumitan, kun oblikvaj okuloj kaj grasa barbo.
  
  
  Nun en la mallumo li flaris Hafed.
  
  
  "Kiel vi fartas?" - demandis Noĉjo lace. "Ĉu la viroj ankoraŭ planas foriri?"
  
  
  Hafed iris plu en la tendon. “Jes, ili ne iras pli for ol ĉi tiu loko. Ili estas ŝerpoj kaj ĉi tio ne estas ilia lando, ĉu vi scias? Ili ankaŭ tre timas ĉinajn soldatojn."
  
  
  Noĉjo provis demeti sian jakfelan mantelon, poste traserĉis la poŝojn de sia vatita vestokompleto por cigaredoj. Hafed lumigis ilin per malforte brilanta alumeto. "Estas pli bone ne montri la lumon," li diris. "Mi pensas, ke ĉinaj soldatoj havas tre akrajn okulojn."
  
  
  N3 tenis la cigaredon en la manplato. “Kion vi pensas, Hafed? Ĉu estas ĉinoj proksime? »
  
  
  Li sentis, ke la viro levis la ŝultrojn. “Kiu scias, sinjoro? Eble. Sed ĉi tio estas karmo. Se la soldatoj venas, ili venas — jen ĉio. Ni povas fari nenion."
  
  
  “Sur la mapo,” Nick diris, “ĉi tiu areo estas markita kiel havanta nedifinitan limon. Mi pensas, ke ĝi signifas nenion por la ĉinoj! »
  
  
  Hafed mallume ridetis. “Ne, sinjoro. Nenio. Estas pli bone por ili - en tiaj lokoj ili starigas sian flagon kaj pardonpetas, sed nun ĉi tio estas nia lando. Jen ilia maniero."
  
  
  N3 fumis cigaredon kaj pensis. Li ne zorgis pri la ĉinoj momente, krom ke ili estis malantaŭe, devas esti malantaŭe, tiu damnita duoblo! Li estis tro laca por pensi ĉiuokaze; lia kapo ŝajnis malpeza, kiel balono, kiu povas derompiĝi kaj forflugi ĉiumomente.
  
  
  Hafed foriris por momento kaj revenis kun grandega taso da teo plena de tsampa. "Prefere trinku ĉi tion," li ordonis. “Mi pensas, ke vi ne fartas bone, sinjoro? Mi rigardas ĝin la tutan tagon. Vi estas malsana."
  
  
  Nick trinkis iom da teo. "Vi pravas," li konfesis. “Mi sentas min aĉa. Kaj tio estas malbona — mi ne povas permesi al mi malsaniĝi. Li malforte ridetis dum li parolis. Falko ne ŝatos ĉi tion. AH Homo neniam lasis malsanon malhelpi mision.
  
  
  "Estas bone," Hafed diris trankvilige. “Vi nur havas altmalsanon - mi pensas, ke ĉiuj eksterlandanoj havas ĉi tion. Alteco estas ĉio. Post du aŭ tri tagoj vi estos bone.
  
  
  Ili fumis silente dum kelka tempo. Nick fiŝis botelon da viskio el sia tornistro kaj replenigis ilian teon. La varma, turba viskio iom plibonigis lin. Hafed etendis la litrulon apud Noĉjo kaj kuŝiĝis, vigle gratante sin. Li glutis pro kontento dum li trinketis sian viskian teon. Ekster la fenestro la vento hurlis kiel granda blanka lupo post sia predo. La malvarmo komencis trapenetri en la cerbon de N3 kaj li sciis ke li ne havos multe da tempo por dormi tiun nokton. Ĝi eble estis same bona. Li bezonis tempon por pensi, por ordigi sin. Ekde kiam la telefonvoko de Hawk tiris lin for de lia varma lito kaj varma virino, li moviĝis freneze. Sufiĉe absurda ĥoro de malnova melodio de Gilbert kaj Sullivan trakuris lian kapon. Parodio. La sorto de AX-agentoj ne estas la plej bona!
  
  
  Verŝajne ne. Sed estis lia elekto. Kaj malgraŭ ĉiuj liaj kelkfoje malfacilaj luktoj, li sciis, ke ĉi tiu estas la vivo, kiun li deziris kaj amis. Do kial plendi kiam, en la plena nokto, oni eltiris lin el sub liaj veluraj femuroj kaj sendis al Tibeto!
  
  
  AX-jeto kondukis lin de Novjorko al Vaŝingtono en malpli ol unu horo. Estis freneza, kaosa nokto. Lia estro, Hawk, estis kolera, laca, malorda kaj furioza. Malantaŭ ĝia senkulpa fasado sur Dupont Circle, AX-ĉefsidejo indignis. Akcipitro, nelumigita cigaro ruliĝanta ĉirkaŭe en lia buŝo, parolis kun Noĉjo de tempo al tempo dum li kriis en duon dekduo da telefonoj.
  
  
  “Vi,” li klakis, direktante sian cigaron al Noĉjo, “nun estas ie en Tibeto. Vi estas en oficiala komerco, plej sekrete, kaj vi kontaktis nian estron en Tibeto - budhana monaĥo nomata Pei Ling. Vi melkis lin por ĉiuj informoj, kiujn vi povis, sed tiam vi faris eraron. Estis io, kion vi ne sciis - via propra Ora Numero! "
  
  
  N3 jam delonge liberiĝis de la sensenteco de dormo kaj la drogo de la kisoj de Melba O'Shaughnessy. Lia glacia menso klakis kiel komputilo.
  
  
  “Do ĉi tie glitis la trompanto? Li ne konis sian Oran Numeron? "
  
  
  Akcipitro rikanis kontente. “Li eĉ ne sciis, ke ekzistas ora numero! Mi konfesas, ke ĉina inteligenteco estas bona, sed ni ankoraŭ havas kelkajn sekretojn. Kaj la Ora Numero, dank' al Dio, estas unu el ili. Ili estas sufiĉe lertaj por scii, ke ili ne povas antaŭvidi ĉion, sed mi dubas, ke ili atendis, ke ilia viro, tiu falsa Nick Carter, estos malkaŝita tiel baldaŭ. Ĉi tio estas tre paŭzo por ni - nun vi povas tuj enpaŝi ĝin. Mi ne bezonas ordoni al vi — serĉu detruon! Vi foriras post duonhoro - ne estos tempo por instrukcioj kaj ne estos tempo por aranĝi kovrilon. Vi devos labori kiel vi mem. Per si mem. Per diveno kaj espero je Dio. Trovu tiun bastardon, filon, kaj mortigu lin antaŭ ol li faras ajnan permanentan damaĝon.
  
  
  "Ĝi povus esti kaptilo," diris Nick. "Por alporti min al mortiga gamo."
  
  
  La falsaj dentoj de akcipitro kaptis la cigaron. “Ĉu vi pensas, ke ni ne pensis pri ĉi tio? Kompreneble ĝi estas kaptilo! Sed tio verŝajne estas nur parto de la rakonto, knabo. Ili ne farus tian ellaboritan trompon por mortigi vin. Devas esti io pli.
  
  
  
  Vi devas eltrovi kio ĝi estas kaj vi devas haltigi ĝin."
  
  
  Killmaster ekbruligis unu el siaj orpintaj cigaredoj kaj mallarĝigis siajn okulojn al Hawk. Li malofte vidis sian estron tiel ĉagrenita. Sen dubo, io vere granda fariĝas.
  
  
  Falko montris mapon sur la muro. “Ĉi tiu falsaĵo vi iras orienten. Ni kompreneble projekcias, divenas, ĉu vi ŝatas, sed mi pensas, ke ni pravas. Se jes, kaj li iras orienten, tiam en ĉi tiu dezerto estas nenie iri krom la Karakoram Pass. Kaj ĉi tio kondukas al norda Kaŝmiro. Ĉu vi komencas kompreni? "
  
  
  Killmaster ridetis kaj krucis siajn longajn krurojn. "Mi nur scias, kion mi legas en la gazetoj," li diris. “Kaj mi legis ĉi-vespere survoje ĉi tien, ke Barato kaj Pakistano prepariĝas subskribi alian batalhalton. Wu Tang ŝajnas esti iom progresinta."
  
  
  Falko revenis al sia skribotablo kaj sidiĝis. Li metis paron da eluzitaj ŝuoj sur led-tegitan standon. "Eble estos paŭzo, eble ne estos - certe ne estos, se la ĉinoj havos ion por diri pri ĝi. Mi konfesas, ke ni faras multajn sovaĝajn divenojn nun, sed estas preskaŭ certe, ke ĉi tiu falsa agento estas sendita al Kaŝmiro, Barato, Pakistano aŭ aliloke por daŭrigi la militon. La Ĉinaj Ruĝecoj devas teni ĉi tiun poton bolanta - ili povas atingi multon. Ni ne scias kiel ili planas fari ĝin - estas via tasko eltrovi." Akcipitro ridetis severe al Nick. “Vere tute ne malfacilas, filo. Nur trovu vian duoblon kaj mortigu lin! Ĉi tio klarigos la tutan malordon. Nun vi prefere parolu kun la Transporta Agentejo — vi foriros post dudek minutoj. Kiel ĉiam, vi havos la tutan helpon. CIA, FBI, Ŝtata Departemento, ĉiuj. Petu kion ajn vi volas. Se vi havas tempon, kompreneble. Ĉi tio ne estas multe. Kaj restu ekster problemoj - ne miksiĝu kun iu eksterlanda polico. Vi scias, ke ni ne povas rekoni vin. En ĉi tio vi estas tute sola, mia knabo. Blanka karto. Libera kurado - kondiĉe ke vi ne implikas la registaron."
  
  
  Falko ĵetis al Nick dikan brunan koverton. “Jen la mendoj kaj vojaĝaj instrukcioj. Ne estas tempo por legi ilin. Legu ilin sur la aviadilo. Adiaŭ, filo. Bonŝancon."
  
  
  Estis tempoj, kvankam la mondo neniam rajtis vidi ĝin, kiam Nick Carter, realisma kaj malvarmeta kiel dukrura tigro, sentis sin kiel infano sen patrino.
  
  
  Li apenaŭ havis tempon por voki Melba en Novjorko. Ŝi ankoraŭ estis en lia lito en la subtegmento. Varma kaj dormema, sed kun glacia rando al ŝia voĉo. Nick sciis, kio estas la problemo, sed ĝi ne estis diskutita telefone. Li denove forlasis Melba, kaj ne la unuan fojon. Kiam Hawk vokis, li foriris - kaj Hawk vokis en la plej malbona momento! Ĝi efektive estis tre malbona. Melba estis pupo. Sed ŝi volis, ke viro estu tie kiam ŝi bezonis lin. Kiam Nick pendigis la telefonon kaj piediris al la atendanta aviadilo, li pensis ke li neniam revidos Melba. Almenaŭ ne en la lito. Li suspiris dum ili ligis al li paraŝuton — ĉu tio estas afero? Estas same kun iu ajn virino. HAKILO estis lia vera vera amo.
  
  
  AX-aviadiloj portis ĝin al Mandalay kie ĝi estis transdonita al la aerarmeo. La venonta halto estis Thimbu en Butano, kie la aviadilo benzinumis en sekreta aerbazo pri kiu estis esperite ke nek la rusoj nek la ĉinoj sciis. Poste super la Ĝibo - oni montris al li Evereston - kaj li estis faligita per nigra paraŝuto sur la Sodan Ebenaĵon meze de grandioza sovaĝejo. La akcipitro, kun siaj kriegoj kaj siaj telefonvokoj, kreis loĝistikan miraklon. Hafed kaj liaj ŝerpoj renkontis lin. Killmaster ne esploris la miraklon. Li volis akcepti ĝin. Vi falis en la nokton dek du mil mejlojn de la hejmo, kaj Hafed atendis vin. Ŝerpoj, poneoj, odoro kaj ĉio tio. Terure!
  
  
  La odoro de Hafed plenigis la tendon, kaj Noĉjo bruligis alian cigaredon de li. Li ankoraŭ sentis naŭzon kaj kapturnon, kaj ĉiu el liaj brakoj kaj kruroj pezis unu tunon. La taso el kiu li trinkis teon kaj skoton certe pezis almenaŭ dek funtojn. Fakte, N3 estis multe pli malbona ol li aŭ Hafed sciis; alta altitudo estas mortiga por homoj se ĝia ekspozicio sen oksigeno estas sufiĉe longa. La averaĝa homo, sen la grandioza korpa kondiĉo kaj razila akreco de Nick Carter, estus senhelpa longe antaŭ tio.
  
  
  Hafed finis sian teon kaj viskion kaj demetis la tason. "Ankaŭ venas granda ŝtormo," li diris. “Ĉi tio ankaŭ timigas virojn. La unua neĝo de vintro falas - ne tiom malbone, mi pensas, sed viroj ne ŝatas ĝin. Kiel ajn, ĝi estas senkulpigo. Mi pensas, ke eble ili ne estos ĉi tie kiam ni vekiĝos matene.
  
  
  Nick estas tro laca kaj malsana por zorgi. Tamen, estis misio por pripensi. Li ne povus atingi multon, se li estus blokita en himalaja pasejo en neĝoŝtormo. En ĉi tiuj partoj, la Sankta Bernardo eĉ ne estis sendita kun barelo da alkoholaĵo.
  
  
  Hafed sentis sian zorgon kaj diris: “Ne maltrankviliĝu, sinjoro. Ili lasos al ni poneojn kaj provizojn. Ŝerpoj estas honestaj homoj. Ili prenos nur tion, kion ili havas. Ĉiukaze, La Maseri -
  
  
  kion vi nomas la monaĥejo, estas nur kvin aŭ ses mejlojn supren laŭ la pasejo. Ni estos bone tie ĝis la ŝtormo trankviliĝos.
  
  
  "Bone scii," diris Nick lace. “Mi esperas, ke la monaĥinoj disponigos banojn, varman akvon kaj sapon. Mi havas kelkajn gastojn, kiujn mi ŝatus forigi.
  
  
  Kvazaŭ indiko, Hafed komencis juki. Lia cigaredo ardis en la malgranda tendo de Blanchard, ŝirmita de la vento kaj malvarmo. La sekvaj vortoj de Hafed estis akra demando. "Kial vi iras al La Maserie, sinjoro?"
  
  
  N3 pensis momenton. Hafed verŝajne devus esti fidinda—li plej verŝajne laboris por la CIA—sed li ne povis esti certa. Nick ne povis permesi ion fordoni.
  
  
  Noĉjo frapetis la bruston de sia remburita jako. "Ordo. Jen ĉio, kion mi scias, Hafed. Mi devas iri al ĉi tiu loko - al fika La Maseri - kaj kontakti iu nomatan Dila Lotti. Mi pensas, ke ĝi estas virino. Verŝajne la Ĉefpastrino aŭ kiel ajn ili nomas ŝin. Jen ĉio, kion mi scias."
  
  
  Tio ne estis tute ĉio, kion li sciis, sed ĝi sufiĉis por Hafed.
  
  
  Hafed pensis momenton. Kaj fine: “Kion vi scias pri ĉi tiu loko, ĉi tiu La Maserie? Pri ĉi tiu virino, Dayla Lottie, sinjoro?
  
  
  Noĉjo ekbruligis cigaredon kaj forĵetis la pakaĵon. "Nenio. Ne malbenita afero!" Kaj denove ĝi ne estis tute vera. Fakte, Dila Lotti laboris ĉe AX. Estis ŝi kiu transdonis al Hawk la mesaĝon pri la murdo de la Hakilo en Tibeto.
  
  
  La cigaredo de Hafed ekbrilis en la duonmallumo de la tendo. Ekstere, viroj kaj poneoj kuŝiĝis por la nokto, kaj la sola sono estis la hurlado de la vento trans la pasejo.
  
  
  "Ĉi tio estas malbona loko, ĉi tiu La Maseri," Hafed finfine diris. Li difektis sian anglan. “Tio estas la vera kialo, ke viroj ne iros - ili timas la virinojn tie. Ili ĉiuj estas malbonaj virinoj! »
  
  
  Nick, malgraŭ tio, ke li havis kapdoloron, sentis intereson pri li. Kion Hafed provis diri al li?
  
  
  “Kion vi volas diri - malbona? Ĉi tio ne estas malliberejo, ĉu?
  
  
  Hafed denove hezitis antaŭ ol respondi. “Ne - ne vera malliberejo. Sed estas loko, kie oni sendas malbonajn knabinojn — pastrinojn, kiuj iras kun viroj. Estas kontraŭ religia leĝo esti kun viro, sed ĉi tiuj knabinoj faras tion ĉiukaze, do ili estas senditaj ĉi tien por esti punitaj. La Mazerie of the Devils! Nun ĉu vi komprenas, kial mia popolo ne volas iri tien?
  
  
  N3 devis rikani. “Ne ĝuste, Hafed. Mi pensas, ke ili amus iri tien - kun ĉiuj tiuj malbonaj knabinoj senpage! »
  
  
  Hafed faris suĉsonon per siaj lipoj, kiun Nick interpretis kiel tibetano por malaprobo. “Vi ne komprenas, sinjoro. Ĉiuj miaj homoj estas bonaj homoj - multaj edziĝintaj. Ĉu vi rimarkis la malgrandajn ledajn skatolojn, kiujn ĉiuj portas sur ŝnuroj ĉirkaŭ la kolo?
  
  
  "Mi rimarkis. Ia ĉarmo, ĉu ne?"
  
  
  “Yis estas bona ĉarmo. Kutime nur ŝerpaj virinoj portas ilin, sed kiam viroj foriras por longa tempo, ili kunportas dablam. Kvazaŭ kunportante la spiriton de sia edzino. Ĉu vi vidas, sinjoro? La spirito de bona edzino gardas viron - tiam li povas fari nenian malbonon? Komprenu?"
  
  
  Nick ridis. "Mi komprenas. Ĉu ili timas, ke ili estos delogitaj en La Maserie, plena de malĉastaj virinoj?
  
  
  Hafed ridis dum momento. “Eble tio estas parto de ĝi, sinjoro. Sed pli ol tio, Lamaseri havas malbonan reputacion. Vi vidas, tie ne estas viroj, nur virinoj! Kaj estas ankaŭ multaj rakontoj – foje kiam viroj, vojaĝantoj, restas ĉi tie, ili neniam foriras. Neniu plu vidas ilin. Ĉu ĉi tio estas malbona, sinjoro?
  
  
  Kiel ajn malsana kiel li estis, Nick ankoraŭ restis iom da petolo en li. “Dependas de via vidpunkto, Hafed. Iuj homoj, kiujn mi konas, konsiderus ĉi tion mirinda maniero morti! Kaj eble ili ne mortas - eble la knabinoj nur tenas ilin en ĉeloj aŭ io kaj uzas ilin kiam ajn ili volas. Eble ĝi ja ne estis tiel malbona vivo — dum ĝi daŭris! "Nick ridetis en la mallumo. Li povis elpensi dekduon da malnovaj ŝercoj bazitaj sur ĝuste tia situacio, sed ne utilis malŝpari ilin por Hafed.
  
  
  Penso trafis lin. "Kiel vi ne timas iri al la loko de la demonoj, Hafed?"
  
  
  "Ne edziĝinta," la vireto diris lakone. “Ne necesas duobloj kun la spirito de via edzino en ĝi. Mi ne timas flavajn pastrinojn. Eble eĉ mi ŝatas ĝin! Bonan nokton, sinjoro.
  
  
  Momenton poste, Hafed ronkis. Noĉjo kuŝis tie, aŭskultis la minacan voĉon de la vento kaj sciis, ke li pravas – hodiaŭ li ne multe dormos. Por pasigi la tempon, li testis sian armilon laborante en la mallumo per tuŝo - li povis malmunti kaj remunti 9mm Luger en malpli ol tridek sekundoj, laborante per tuŝo sole. Li faris tion nun, karesante la armilon milde. Wilhelmina, kiel li nomis Luger, havis trankvilan vivon lastatempe. Reglitante la pafilon en la plastan pistolujon sur sia zono, Nick pensis, ke eble aferoj baldaŭ vigliĝos. Kompreneble, kiam li renkontos la trompanton, estos laboro por la Luger.
  
  
  Aŭ eble li mortigos sian duoblon per stileto, Hugo. Li svingis la pinglo-akran malgrandan armilon el la suda ingo sur la dekstra antaŭbrako en sian manon. La tenilo estis glata kaj malvarma kiel morto. Dum N3 levis la mortigan armileton en la manplato, lia menso ekkomprenis kuriozan ironion: ĉina inteligenteco estis .
  
  
  
  La ceteraj — ni supozu, ke ili ekipis lian duoblon per la samaj armiloj kiel li mem. La rideto de Nick estis acida. Ĉi tio povus esti tre interesa matĉo - Luger vs Luger, stiletto vs stiletto!
  
  
  Sed la trompanto ne havis unu armilon — Noĉjo malfermis sian vatitan pantalonon kaj palpis Pierre, malgrandan gasbombon, kiun li portis en ujo inter la kruroj, kiel trian testikon. Pierre estis mortiga kiel vipuro, kaj multe pli rapida. Unu spiro de gaso kaj vi konus tujan morton! Nick dubis, ke la ĉinoj scius pri Pierre - kaj eĉ se ili scius pri la bombo, ili ne povus reprodukti ĝin. La gaso estis bone konservita sekreto de la AX-laboratorioj.
  
  
  Nick zorge anstataŭigis la malgrandan gasbombon kaj alĝustigis sian pantalonon. Pierre povis simple doni al li avantaĝon super sia kontraŭulo.
  
  
  Tiutempe la viskio elĉerpiĝis kaj li denove komencis sentiĝi tre malsana. Li avidis pli da alkoholo, sed ne atingis la botelon. Kiam li morgaŭ renkontis ĉi tiun Dila Lottie, li volis esti kiel eble plej sobra – postebrio ne konvenus.
  
  
  N3 kuŝis tie dum iom da tempo, suferante kaj aŭskultante la ronkadon de Hafed. Li elpaŝis el la tendo por trankviliĝi kaj estis preskaŭ defrapita de la forto de la vento. La mallarĝa gorĝo, kie ili kampadis, estis blindiga kirlado de neĝo. Poneoj kun blankaj vilaj haŭtoj pacience staris kun la dorso kontraŭ la vento. Du neĝkovritaj montetoj markis la tendojn, en kiuj la ŝerpoj dormis. N3 paŭzis momenton malantaŭ la stalaktitoj de la frosta akvofalo, rigardante en la fantoman mallumon de la neĝaj derviŝoj. Estis facile imagi aferojn tie. Ĉinaj soldatoj ŝteliras. Lia duoblo estis same fervora mortigi lin kiel li. La virinoj de La Maseri eventuale trudeniras la tendaron kaj forportas la kriantajn virojn - ridinda ŝanĝo de la Sabine-intrigo.
  
  
  Nick devigis sin ridi dum li rigardis la bildojn malklariĝi tra lia doloranta kapo. Li estis malsana, jen ĉio. Tamen, li trovis, ke li bezonas batali kaj teni la realon. Ĉio estis malklara, travidebla kaj nereala – kiel unu el la fantazioj de Dali sur kanvaso.
  
  
  "Ĝi estas nur alteco," li diris al si. Post ĉio, li estis malsana. Kaj tamen li sentis la malvarman tenon de la mano de aliulo etendinta al li el la mallumo de ĉi tiu loko, tiel proksime de la supro de la mondo, kie Diabloj loĝis kaj magio estis ordinara.
  
  
  Noĉjo skuis sin kaj revenis al la tendo. Nervoj. Pli bone rigardu ĉi tion aŭ li vidos la sekvan Grandpiedon - la Abomenan Neĝulon! Ŝerpaj patrinoj uzis la bildon de la yetio por timigi siajn infanojn fariĝi bonaj. Noĉjo ridis en si mem dum li reeniris la tendon. Estus amuze kapti yetion kaj sendi ĝin al Hawk. Eble li povas trejni lin por iĝi AH-agento!
  
  
  Hafed ankoraŭ ronkis kviete. Nick estis ĵaluza pri la gvidisto kaj lia dormo. La antaŭa nokto estos longa kaj malvarma.
  
  
  Subite li rememoris la vortojn de sia maljuna guruo Rammurtha, kiu instruis jogon en la AX Speciala Lernejo.
  
  
  "La menso ĉiam povas venki la korpon," instruis maljuna Rammurta, "se ĝi nur konas la teknikon."
  
  
  Dum N3 komencis siajn spirajn ekzercojn, li pensis, kiel strange estas, ke jogo ne okazis al li antaŭe. Ĉi tio bone servis al li multajn fojojn. Kaj nun li estis nur kelkajn mejlojn de la naskiĝloko de jogo, Barato, kaj li alvenis malfrue. "Altmalsano denove," li pensis. Ne eblis ignori la kruelan fakton — li ne estis la sama kiel kutime. Kaj ĝi povus esti ege danĝera — por li. Li devis eliri el ĝi.
  
  
  N3 sidiĝis sur la dormsakon kaj supozis Siddhasana, la idealan pozon. Li sidis kaj rigardis rekte antaen, liaj okuloj malfermitaj sed iom post iom maldiafanaj kiam liaj sentoj turnis sin enen. Li ne plu sentis malvarmon. Lia spirado malrapidiĝis kaj fariĝis flustro. Lia brusto apenaŭ moviĝis. Malrapide, nerimarkeble, li eniris la staton de pratyahara. Ĝi estis kompleta foriro de konscio. Nick Carter sidis kiel bildo, idolo. Li povus esti unu el la bronzaj kopifiguroj, kiuj ornamas ĉiun tibetan templon.
  
  
  Hafed daŭre ronkis, feliĉe nekonscia pri tio, kion li povus percepti kiel avataro kaŭranta apud li. La gvidisto ne vekiĝis, kaj Nick Carter ne moviĝis, kiam la ŝerpoj frue vekiĝis kaj ŝteliris en la gorĝon. Ili revenis al siaj hejmoj, for de La Maserie Devils, la spiritoj de siaj bonaj edzinoj daŭre sekuraj kaj dominaj en la ledaj dablams. Moviĝante mallaŭte al la sono de sonoriloj, sufokita de la vento, la ŝerpoj malaperis en la neĝoŝtormo. Ili prenis nur tion, kio apartenis al ili. Hafed pagis ilin anticipe.
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  Ŝi estas la diablo
  
  
  La ĉelo, kvankam la masiva, najlita pordo estis ŝlosita de ekstere, apenaŭ povus esti nomata ĉelo. Ĝi estis tro komforta, blankkalkita briko, alta kaj vasta, pendigita per netakseblaj tapiŝoj. Estis tapiŝoj sur la malmola argila planko. Nick, kiu ne estis tapiŝkomercisto, rekonis unu el ili kiel unu el Samarkando kun valoro de almenaŭ mil.
  
  
  Lia lito estis sur la planko kaj konsistis el duondekduo maldikaj matoj.
  
  
  La littukoj estis el purpura silko kaj la litkovriloj estis el multekosta brokaĵo. La granda brazilo en la centro de la ĉambro elsendis ondojn de lignokarba varmo. Malantaŭ la brazilo, kontraŭ la malproksima muro, staris grandega kupra statuo de simio. La besto kaŭris, levante la antaŭajn piedojn, kiel manojn, kvazaŭ preĝante al strangaj dioj. Ĝi estis grandega idolo, atinganta preskaŭ ĝis la plafono, kaj Nick ne tuj ŝatis ĝin. Antaŭ ĉio, la okuloj. Ili estis kavaj, kaj unu-dufoje en la malforta flava lumo de la olelampoj li vidis blankan brilon en la malplenaj kupraj okuloj.
  
  
  Do oni spionis lin de tempo al tempo. Kaj kio? Ĉi tio ne estis la unua fojo. Noĉjo metis lignan kusenon sub lian kapon – ĝi estis kovrita per felto kaj estis sufiĉe komforta – kaj deziris ke Ĉefpastrino Dayla Lottie daŭre okupiĝu pri komerco. Li vere ne havis tempon por la kutimaj tibetaj distraĵoj, sed li komprenis, ke oni devas observi ilin. Protokolo devas esti sekvita, precipe en ĉi tiu virina loko. N3 obeeme rikanis kaj ekbruligis cigaredon el tiu unu paketo, kiun li rajtis konservi.
  
  
  Li blovis fumon al la kupra simio kaj rememoris la eventojn de la tago. Estis longa kaj turbula tempo...
  
  
  Li eliris el sia joga tranco por trovi Hafed tie kun la neevitebla taso da teo. Noĉjo sentis sin iom pli bone, pli forta, kaj post matenmanĝo de teo, biskvitoj kaj kunpremita bovaĵo, ili pakis la du ceterajn poneojn kaj kuris orienten en la pasejon. Tiutempe la neĝoŝtormo estis en plena svingo.
  
  
  Ne estis tempo por paroli, kaj ne necesis tion. La malamatoj ne bezonis esti klarigitaj - aŭ ili atingos La Maseri Devils antaŭ ol ilia potenco finiĝos, aŭ ili mortos ene de la severaj limoj de la pasejo. N3, kun la kapo malsupren kontraŭ la glacia vento, kontentiĝis promeni malantaŭ Kaswa. La poneo sciis kio okazas kaj restis proksime al Hafed kaj la alia poneo. La vojeto mallarĝiĝis konstante ĝis en unu momento ĝi estis nur dek du colojn larĝa kun superpendanta roko dekstre de Nick kaj klifo mejlon maldekstre de li. La nura faktoro, kiu savis ilin kaj faris la vojon trairebla, estis la forta vento, kiu malhelpis ĝin iĝi kovrita de neĝo. Estis pura infero marŝi. Noĉjo kroĉiĝis al la vila vosto de Kaswa kaj esperis je la plej bona – unu fraŭlino kaj la misio finiĝis.
  
  
  Meze de posttagmezo pasis por ili la plej malbona. Ĉirkaŭ la kvara, dum frua mallumo falis, Hafed haltis kaj montris supren tra la kirliĝanta neĝo. “Jen vi iras, sinjoro! La Maseri. Vi vidas ĉiujn lumojn - ili atendas nin."
  
  
  Noĉjo apogis sin sur Kaswa kaj retenis la spiron. De tempo al tempo la neĝa kurteno sufiĉe leviĝis por ke li povu rigardi la monaĥejon de La Maserie. Ĝi estis starigita malfortike sur granda plata elstaraĵo de roko elstaranta el la klifo. Multaj malaltaj konstruaĵoj el ŝtono kaj briko, ĉiuj el kiuj estis obtuza ruĝa terkoloro. Antaŭe, ĉirkaŭ kvaronmejlon for, ŝtuparo, tranĉita en la vivantan rokon de la klifo, serpentumis supren.
  
  
  La Maserie estis vere lumigita. "Devas esti mil olelampoj brulantaj," pensis Nick.
  
  
  Li iris al kie Hafed ripozis kun sia poneo.
  
  
  Li rimarkis, ke eĉ la konduktoro estas tre laca. Noĉjo donis al li cigaredon, kiun Hafed dankeme akceptis kaj lerte lumigis en la vento per ardanta ŝnuro.
  
  
  "Kiel ili povis vidi nin eniri en ĉi tiun ŝtormon?" - demandis Noĉjo. "Plej ofte mi ne povas vidi pli ol kvin futojn antaŭ mi."
  
  
  Hafed kovris sian cigaredon kontraŭ la vento kaj trenis. “Ili scias, sinjoro. Ili estas diabloj, ĉu vi memoras? Tre potenca magio! »
  
  
  Nick nur rigardis lin sen diri ion ajn. Li estis tentita diri al Hafed, ke nun, kiam ili estas solaj, li povas forlasi simplan tibetan takton, sed li restis silenta. Lasu la homon ludi laŭ sia maniero.
  
  
  Hafed daŭrigis kun iom da timemo: “Estu kiel ajn, ili ĉiam atentas, diabloj. Ili diras, ke ili serĉas perditajn kaj konfuzitajn vojaĝantojn por helpi ilin." Hafed rikanis al Nick, montrante nigrajn fragmentojn de dentoj. "Mi ne kredas tion - mi pensas, ke ili serĉas virojn. Mi pensas, ke ili lasus inan vojaĝanton frostiĝi al morto sur ĉi tiu pasejo. Aŭskultu, sinjoro! »
  
  
  La vento alportis al ili la muĝadon de grandegaj kornoj kaj la sonorsonon de ununura grandega gongo. Miriadoj da olelampoj flagris tra la ŝtormo kiel kandeloj en la fenestroj de domo. Hafed strange rigardis Nick.
  
  
  “Ni pli bone interkonsentu, sinjoro. Ili ne ŝatas atendi, diabloj. Tre senpaciencaj homoj."
  
  
  Kiam Noĉjo revenis al sia poneo, li ridetis. “Ankaŭ mi estas malpacienca. Por varma bano, pura lito kaj la ŝanco iom dormi.
  
  
  La ridado de Hafed portis lin sur la vento. “Ne kalkulu je ĝi, sinjoro. Bano kaj lito estas en ordo, jes. Dormu, mi dubas, mi esperas, ke vi sentas vin pli forta, sinjoro. Vi bezonos ĉiujn viajn fortojn ĉi-vespere! Ankaŭ mi!"
  
  
  Ili trovis malĝentilaj staloj tranĉitaj en la rokon ĉe la piedo de la ŝtuparo kaj lasis la poneojn tie. Ĉiuj dungitoj estis maljunulinoj en malglataj vestaĵoj de malpura oranĝa koloro. Iliaj kapoj estis razitaj kaj ili brilis per akra oleo. Ili rigardis la du virojn kaj babilis kiel simioj en iu stranga tibeta dialekto.
  
  
  
  Ili komencis la longan grimpadon sur la ŝtona ŝtuparo. Iu tintis cimbalojn alte superkape. Jam estis tute mallume, kaj la ŝtuparo estis malbone lumigita de olelampoj instalitaj en la niĉoj.
  
  
  Dum ili leviĝis, Hafed klarigis. “La maljunaj diabloj faras la plej grandan parton de la malfacila laboro. Junaj diabloj pasigas sian tutan tempon en bela stato kaj amoras.”
  
  
  "Mi pensis, ke vi diris, ke ne ekzistas viroj?"
  
  
  Hafed donis al li tion, kion Nick povis interpreti nur kiel kompata rigardo. "Vi ne ĉiam bezonas virojn," la gvidisto mallonge diris. "Alimaniere!"
  
  
  Nick konservis sian spiron por la grimpado. Li konfesis, ke ĝi estas stulta demando. Naiva. Lesbanismo devis prosperi en tia loko. "Verŝajne la ĝusta loko," li pensis. Ja ĉi tiuj pastrinoj aŭ diabloj estis senditaj ĉi tien ĉar ili pekis kun homoj.
  
  
  N3 pensis, ke li eble nun rimarkos iom da malpacienco en la maniero de Hafed. Aŭ tio, aŭ la gvidisto estis en nekredebla formo – li sufiĉe vigle saltis supren laŭ la kruta ŝtuparo. Nick rikanis acide. Kial ne? Hafed ne portis la dablam kun la spirito de sia edzino. Li ŝajnis antaŭĝoji ĉi-vespere en malnova La Maserie! Noĉjo suspiris kaj provis leviĝi. Juĝante laŭ la virinoj kiujn li ĝis nun vidis, Hafed povus havi ilin.
  
  
  Ilia eniro en La Maceri Devils estis triumfo ludita kiel farso. Supre ilin renkontis amaso da pastrinoj portantaj torĉojn kaj batantaj cimbalojn. Ili estis kondukitaj tra grandega pordego en kompaktan terkorton. La virinoj rigardis ilin, svingis siajn torĉojn kaj ridis inter si. Kelkaj el ili montris kaj faris sugestiajn movojn per siaj korpoj, sed neniu el ili kuraĝis alproksimiĝi. Ili ĉiuj estis vestitaj per oranĝaj roboj kaj striktaj, suprenfingraj jakaj ledaj botoj. Iliaj kapoj estis razitaj, sed, tamen, Noĉjo vidis belaĵojn inter ili. Plejparte, tamen, li rimarkis la odoron, kiu trapenetris la korton kaj la forajn fendojn de Lamar. La odoro de mil virinoj vivantaj en proksimeco. Ĝi unue ĝenis lin, sed post kelkaj minutoj li trovis ĝin tute akceptebla - miksaĵo de oleitaj haroj, parfumitaj korpoj kaj natura femala musko.
  
  
  Hafed kaj Nik tuj estis apartigitaj. Hafed ŝajnis trovi ĉi tion natura. Post mallonga interparolo kun maljuna pastrino konstruita kiel sumoisto, en lingvo kiu ŝajnis konsisti el kriegoj kaj gruntoj, Hafed turnis sin al Nick. “Vi devas iri kun ĉi tiu maljunulino, sinjoro. Ŝi parolas nur ilian dialekton, do vi ne povos paroli kun ŝi. Eble ĝi estis planita tiel, mi pensas. Ĉiukaze ŝi zorgos pri vi, kaj eble poste vi rajtos vidi la Ĉefpastrinon — Dila Lottie.
  
  
  "Permesite, damne!" Nick estis aĉa. “Mi devas vidi ŝin – ĝuste nun. Ĉi tio ne estas malbenita ĝoja veturo, Hafed.
  
  
  Hafed klinis sin por flustri. Ĉirkaŭ ili, virinoj en oranĝaj roboj rigardis kaj flustris.
  
  
  "Pli bone faru kiel oni ordonas al vi," Hafed murmuris. “Ĉu vi memoras, kion mi diris al vi, sinjoro? Povas esti danĝera se traktita malĝuste. Ŝi estas Diablo kaj havas sian propran leĝon. Ĉu vi vidas grandajn virinojn ĉirkaŭe - kun klaboj kaj tranĉiloj? »
  
  
  Niĉjo rimarkis ilin, muskolfortajn virinojn kun ruĝaj brakringoj, pikitaj klaboj kaj longaj tranĉiloj fiksitaj en iliajn zonojn. Li kapjesis. "Jes. Kiuj ili estas? Gardistoj?"
  
  
  Hafed rikanis. “Iaspece, sinjoro. Tre forta. Iru faru kiel oni diras - ni ne volas problemojn. Mi pensas, ke Dila Lotti venos al vi, eble baldaŭ ĉi-vespere! »
  
  
  Killmaster sekvis la dikan maljunan pastrinon laŭ longaj, malvarmaj koridoroj lumigitaj per olelampoj. Fine ili eniris ĉambron, kie estis vere varme kaj bolanta granda poto da akvo. Estis pli da maljunaj sinjorinoj ĉi tie. Post venkado de lia komenca rezisto kun lerta kapablo kaj babilado, ili lavis Nick. Fine li malstreĉiĝis kaj ĝuis ĝin. Ili banis liajn privatajn partojn senpene, kvazaŭ li estus peco da viando sur buĉhoko, kvankam unu maljuna virkanto tiklis lin kaj ridis, kio ridigis la aliajn. Nick pensis, ke eble ne estos facila.
  
  
  Li sukcesis konservi sian armilon, sed nur post furioza lukto kaj longaj kvereloj. Unu el la maljunaj pastrinoj estis sendita por inspektado - supozeble kun la Ĉefpastrino mem - kaj revenis kun la mesaĝo ke armiloj estas permesitaj. Almenaŭ ili rezignis provi ilin forpreni de li.
  
  
  Sur la pli malpeza flanko estis la respekto, kun kiu la maljunaj pastrinoj rigardis Pierre, la malgrandan gasbombon, kiun li portis inter la kruroj en metala cilindro. Ĝi ricevis same multajn ridadojn! Ili rigardis lin kaj turnis siajn preĝradojn rapidege. Jen venas la fremda diablo kun tri pilkoj — kaj unu el ili estas metalo! N3 preskaŭ povis aŭdi la onidirojn disvastigi kaj imagi la klaĉon kiu balaus tra La Maserie tiun nokton ...
  
  
  Nun, maltrankvila sur la mola lito, li pensis pri la krada pordo. Ĉu li estis kaptito, kiel li komence pensis, aŭ ĉu la pordo estis ŝlosita per kradoj por teni la junajn demonojn ekstere? Li ridetis. Ili aŭdis pri lia tria testiko, ili eble venos por vidi ĝin, se nur pro scivolemo.
  
  
  Li ekbruligis alian cigaredon de la pugo, frapante la postaĵon sur la dumil-dolara tapiŝo. Ne estis cindrujoj. Li denove gapis al la simio. Ĉu ĝi estis la blanka brilo malantaŭ la kupraj okuloj? Observanto? Noĉjo oscedis kaj tiris sian oranĝan robon pli firme ĉirkaŭ sian grandan korpon. Ĝi estis malglata kaj pika, sed pura. Nur Dio scias, kion ili faris per liaj vestoj. Restis al li nur robo, paro da jakfelaj botoj kaj lia armilo.
  
  
  Li estis dismontonta la Luger denove pro manko de laboro kiam li aŭdis la pordon malfermiĝi. Li haste metis la pistolon sub la kovrilon. Se ĝi estus Dila Lotti, li ne volus alfronti ŝin kun pafilo en la mano. Eble rompi protokolon aŭ io.
  
  
  Estis nur alia maljunulino, kiun li ne vidis antaŭe. Ŝi riverencis, ridis kaj donis al li grandan bovlon da varma lakto. Ŝi faris trinkmovojn kaj staris atendante. Por forigi ĝin, Nick trinkis la miksaĵon. Varma jaka lakto, laĉita per io, kion li ne povis identigi, estis kaj acida kaj dolĉa. La gusto estas modere agrabla.
  
  
  La maljuna maljunulino ridetis aprobe dum li finis la lakton kaj donis al ŝi la tason. Ŝi batis sian velkintan bruston kontraŭ sian koron kaj diris al li vortojn, kiuj malklare sonis kiel "saniĝu." Ŝi foriris kaj Noĉjo denove aŭdis la pordon ŝlosi.
  
  
  Preskaŭ tuj li sentis dormemon. Mirinda, varma eŭforio superfluis lin. Lia koro, kiu estis krevi tra lia brusto dum la lasta grimpado sur la ŝtuparo, malrapidiĝis al konstanta, normala ritmo. N3 fermis la okulojn kaj sinkis en bongustan, profundan kontenton. Kia ajn drogo ili donis al li certe funkciis. Ŝi estas la hejma kuracilo de la diablo - eble li provus akiri la recepton kaj enboteli ĝin por vendo en Usono. Ĝi estis pli bona ol iuj ses martinoj kiujn li iam havis.
  
  
  N3 tute ne sciis kiom longe li dormis. Li ne tuj vekiĝis, vigla kaj preta, kiel li kutime estis kiam li kutime vekiĝis. Anstataŭe, li malrapide rekonsciiĝis sur la komforta kuseno de sonĝoj, nur konsciante, kie li estas kaj kiu li estas. Nun La Maserie estis tre kvieta. Devas esti tro malfrue. La plej multaj el la olelampoj estingiĝis; la ceteraj malmultaj elsendis malfortan flavan lumon, kiu fluktuis spasme. La karboj en la brazo ardis per malĝoja ruĝa lumo.
  
  
  Flirtantaj lampoj! Strange. Antaŭe ili brulis per pura, rekta flamo. Noĉjo sidiĝis en la lito, batalante dormon, kaj rigardis trans la ĉambron la grandegan statuon de kupra simio. Ŝi malproksimiĝis de la muro, malrapide balanciĝante sur ĉarniro. Malgranda trablovo eniris la ĉambron kaj la olelampoj denove komencis flagri. N3 panikiĝis kaj atingis sian armilon.
  
  
  Poste li malstreĉiĝis. Ili ĉiuj estis tie - Luger, la stileto kaj Pierre la gasbombo. Li ne estis sendefenda!
  
  
  La kupra simio ankoraŭ eliris el la blanka brika muro. Kiam ĝi estis rektangule al la muro, ĝi haltis per eta klako. Nick frotis siajn okulojn, penante forigi ilin de dormo. Li ankoraŭ sentis svaton, sed li ne ĝenis ĝin. Li sentis sin bone. Bonege! Estis kvazaŭ li estis zorge envolvita en ia lanuga izolajzo, protektita kontraŭ ajna influo de la realo. Li sciis ankoraŭ unu aferon - li estis ege preta por fizika amo! Kaj ĉi tio, kiel diris al li iu parto de lia menso, kiu ankoraŭ ne estis laborigita, estis simple absurda. Amuza. En ĉi tiu momento en tempo kaj spaco, li ĵus komencas kio povas esti la plej riska kaj danĝera misio de lia vivo, ke li devas subite iĝi furioza virĉevalo ...
  
  
  Li vidis ŝin tiam. Kie iam estis la latuna simio, estis nigra oblonga linio en la brika muro, kaj nun figuro staris tie. Nick povis flari la odoron de parfumo. Eĉ pli absurda. Ĉi tio ne estas malofta tibeta parfumo – li tuj rekonis ĝin. Kanalo n-ro 5!
  
  
  El la nigraj ombroj elpaŝis figuro en la ĉambron. Se li ne estus droginta, N3 verŝajne ekkrius. Estu kiel ajn, li prenis la aperon trankvile — preskaŭ. Eĉ medicino ne povis tute malpezigi la subitajn frostotremojn kaj la senton de malbono ĉeestantaj en la ĉambro.
  
  
  Senvorte, la figuro eniris la ĉambron kaj staris ĉe la brasero. Malantaŭ ŝi, la kupra simio silente revenis al sia loko. "Ia aŭtomata kontraŭpezo," furioze diris al si Nick. Nun li luktis kontraŭ drogoj kiel eble plej forte, penante malbari sian menson. Ĝi devas esti Dila Lotti. La Ĉefpastrino mem, kiun li estis ordonita kontakti. Kial ŝi ne demetis tiun malbenitan rikanan maskon!
  
  
  La diabla masko estis sufiĉe naŭza por frostigi la sangon de iu ajn persono. La okuloj fariĝis teruraj ruĝaj fendoj, la nazo en purpura hoko, la buŝo en rido de hororo. Anstataŭ hararo, serpentoj estis interplektitaj. Estis koŝmaro!
  
  
  Killmaster alvokis sian tutan volon. Li hazarde montris sian manon al la lito. “Venu kaj sidiĝu. Mi atendis vin. Pardonu la mankon de seĝoj, sed ŝajne vi ne volas sidiĝi. Kompreneble vi scias, kiu mi estas? Kaj kial mi estas ĉi tie? "
  
  
  Paro da mallarĝaj malhelaj okuloj rigardis lin de malantaŭ la masko. Tamen ŝi diris nenion.
  
  
  Ŝi portis la tradician oranĝan robon, sed ĝi estis farita el silko prefere ol maldelikata hejmpunita, kaj havis zonon ĉirkaŭ ŝia talio. Ĝi montris sufiĉe de ŝia korpostrukturo por Nick por konjekti ke ĝi estis belega. Sur ŝiaj piedoj estis etaj botoj el jaka ledo kun arĝentaj kvastoj sur la krispaj piedfingroj. Ĉirkaŭ ŝia kolo, sub la linio de la masko, li vidis longan ŝnuron el lignaj rozarioj.
  
  
  Antaŭ ĉi tiu punkto, Nick sciis ke li elluktis malprofitan batalon kun la medikamento. Dio, ĉi tiu lakto devas esti forte ŝarĝita per ĝi. Li klopodis por konservi la strangan diablan maskon en la vido. La blankkalitaj muroj estis falditaj, poste ĉifitaj, poste rekonstruitaj. Kaj li ankoraŭ suferis, suferis de fizikaj manifestiĝoj de amo. Kaj ĉi tio, li pensis malklare, certe ne estis protokolo. Se mi lasos min foriri de kontrolo, mi ruinigos la tutan interkonsenton.
  
  
  Li retiris la simplan kaj stultan rimarkon. "Ĉu vi pensas, ke vi rekonas min denove?"
  
  
  Malhelaj okuloj ekbrilis malantaŭ la masko de la diablo. Ŝi ne moviĝis. Nun ŝi faris unu paŝon al li. Ŝia voĉo estis milda, bone modulita, kaj ŝi parolis la anglan sen akĉento—bona, gramatike klara la angla por iu, kiu diligente studis ĝin kiel duan lingvon. La mildaj tonoj elirantaj el malantaŭ la groteska masko denove ŝokis Nick Carter.
  
  
  “Mi devas esti tre singarda, sinjoro Carter. Kiel ĝi devus esti. Antaŭ nur semajno, alia viro kuŝis sur la sama lito kaj certigis al mi, ke ĝi estas sinjoro Nicholas Carter. Li aspektis ekzakte kiel vi. Li parolis ĝuste kiel vi nun parolas.
  
  
  Noĉjo levis siajn krurojn el la lito kaj surtiris sian oranĝan robon, batalante kontraŭ languido. Wilhelmina, la Luger, nestiĝis komforte en sia plasta pistolujo en la zono de lia pantaloneto. Dankon al Dio la maljunaj kronoj lasis ĝin al li.
  
  
  Nick diris, "Ĉu ĉi tiu alia persono estas ĉi tiu falsa Nick Carter? Ĉu vi diras, ke li estis la sama kiel mi? Nun pensu pri tio, fraŭlino... uh... kiel mi nomu vin?
  
  
  Ĉu povus esti, ke malhelaj okuloj briletis malantaŭ la masko? Li ne povis esti certa. Nun en Chanel No. odoro. 5 estis io konata kaj trankviliga. Post ĉio, ĝi estis nur virino. Kaj ĝi estis Nick Carter - la vera. Li povis pritrakti ĝin.
  
  
  "Nomu min Dila Lotti," ŝi diris. "Tio estas mia nomo. Kaj jes - li ja aspektis kiel vi. Krom eble..." Ŝi faris paŝon al la lito kaj rigardis al Nick. "Eble liaj okuloj estis iom pli malvarmaj. Sed ĉi tio estas emocia, subjektiva juĝo. Sed li estis sufiĉe kiel vi por trapasi ajnan krom la plej severan provon.
  
  
  “Ĉu li trompis vin? Ĉu vi pensis, ke li estas la vera Nick Carter? Dum?"
  
  
  La diabla masko moviĝis en neado. "Ne. Mi ne estis trompita. Mi ŝajnigis, sed mi sciis, ke li fakte estas ĉina agento pozanta kiel vi, sinjoro Carter. Vi vidas, mi estis avertita.
  
  
  Noĉjo ludis kun la ceteraj cigaredoj. "Ĉu vi ne ĝenas?"
  
  
  Eta mano, la koloro de narciso flava, eliris el la ampleksa maniko de la robo. Li mansvingis konsente. Nick vidis, ke ŝiaj ungoj estas longaj, kurbaj kaj sangruĝe pentritaj.
  
  
  Li ekbruligis cigaredon kaj denove rektigis sian robon. Li estis iom pli malstreĉita, iom malpli ekscitita nun kiam ili eklaboris, sed la deziro ankoraŭ hantis lin.
  
  
  Li elspiris bluan fumon kaj diris: “Vi scias, ni estas iom malcerta pri tio ĉe AX. Diru al mi rekte por la registro - kiel vi estis avertita? Tiu ĉi agento, tiu ĉi ĉina trompanto, mortigis nian viron Pei Ling en Kaitse, tio estas en la centra Tibeto. Inter ĉi tie kaj tie estas multaj montoj. Kiel vi povis ekscii pri la murdo de Pei Ling tiel rapide?
  
  
  Li vidis malhelajn okulojn larĝiĝi malantaŭ la masko. Ŝi faris alian paŝon, krucante la brakojn super la brusto. "Fortaj, plenaj mamoj," Nick sugestis. Nun devus esti bandaĝita. La odoro de Chanel estis pli forta.
  
  
  "Vi sonas kvazaŭ vi ne tute fidas min, sinjoro Carter." Ĉu estis mokado en la voĉo?
  
  
  “Ne temas pri fido, Dila Lotti. Nur afero de antaŭzorgo. Mi volas scii kiel ĉi tio povus okazi. Mi volas, mi bezonas scii kiel eble plej multe pri ĉi tio. Iu eta afero, io, kion vi ne opinias grava, povas rezulti esence grava. Vi komprenas?"
  
  
  “Mi komprenas, sinjoro Carter. Vi devos pardoni min - mi estas nova pri ĉi tia afero. Mi estas ĉefpastrino, ne spiono. Mi konsentis labori nur por vi, por via popolo, ĉar la ĉinoj estas en nia lando, kaj mi volas ke ili foriru. Malamo, sinjoro Carter, aŭ prediki malamon estas kontraŭ nia kredo, sed mi estas pekulo. Mi malamas la ĉinojn! Ili estas porkoj. Hundoj! »
  
  
  N3 sentis sin pli malstreĉita. La drogo ankoraŭ funkciis en li, sed nun li sentis sian intensan deziron al virino, ajna virino, forvelkanta. Lia menso klariĝis; la ĉambro, la virino en la masko — ĉio fariĝis denove klara kaj klara.
  
  
  Je lia eta surprizo, Dila Lottie marŝis al la kontraŭa flanko de la lito kaj sidiĝis. "Antaŭ ĉio," li pensis. Li turnis sin por alfronti ŝin kaj ridetis. “Ĉu vi ne estus pli komforta, se vi deprenus ĉi tiun aferon—mi volas diri, la Halloween-parto? Ŝi aspektas peza.
  
  
  La masko svingiĝis al li, kaj li rimarkis la rigardon de malhelaj okuloj. Estis stranga noto en ŝia respondo. “Mi preferas lasi ĝin por nun, sinjoro Carter. Eble poste? Vi devas denove dormi kaj preni pli da medikamentoj — kaj tiam mi revenos al vi.
  
  
  Tiam mi demetos mian maskon. Ĉu vi konsentas?"
  
  
  Formaleco malpliiĝis. Nick ridetis kaj ekbruligis alian cigaredon. “Mi konsentas, sed mi scias nenion pri drogoj. Metita en la lasta gluto de jaka lakto! Kaj kion ŝi metis tien ĉiuokaze? Li ŝtelis rigardon al siaj nun senmovaj lumboj. "Ĝi... uh... Ĝi havas kelkajn strangajn efikojn."
  
  
  Se Dila Lotti sciis, kion li celis, ŝi donis neniun signon. Tamen ŝia voĉo estis pli varma kaj amika dum ŝi diris, “Ĉi tio estas sanga radiko, speco de sovaĝa fungo kiu kreskas sur montopintoj. Tre malofta. Vi devas akcepti ĉi tion, sinjoro Carter. Mi scias. Mi mem havis altmalsanon. Sanga radiko malpezigas la ŝarĝon sur via koro - alie ĝi eluziĝas en ĉi tiu maldika aero."
  
  
  N3 rigardis la diablan maskon. "Ĝi havas certajn kromefikojn," li diris kun senkulpa mieno.
  
  
  Ĉi-foje ne estis dubo — la malhelaj okuloj ekbrilis kaj flagris. "Eble," Dila konfesis Lottie. "Kaj eble ankaŭ la kromefikoj estas utilaj. Sed ni devas reiri al komerco, sinjoro Carter. Mi devas baldaŭ foriri. Vi scias, mi havas miajn respondecojn.
  
  
  Noĉjo scivolis, kiaj estas la devoj post noktomezo en La Maserie, soleca kaj sieĝita de neĝoŝtormo, sed li ne demandis. Li aŭskultis, nur fojfoje interrompante por fari demandon.
  
  
  Semajnon pli frue, la tagon antaŭ la alveno de la falsa Nick Carter, mesaĝisto atingis La Maserien. Li havis paperpecon en pakaĵo, kaj post duonhoro li mortis pro elĉerpiĝo. Sed li estis ŝerpo, kun nekredeblaj pulmoj, kaj li venis la tutan vojon de alia Lamaro en Kayts. La mesaĝo, kiun li portis, estis skribaĉita en sango—la sango de mortanta viro. La ĉina agento faris alian eraron - post pafmortigo de Pei Ling, li ne kontrolis, ke la lamao mortis.
  
  
  Nick demandis, "Ĉu vi ankoraŭ havas tiun mesaĝon?"
  
  
  Dila Lottie prenis malglatan paperfolion el sia larĝa maniko kaj transdonis ĝin al li trans la lito. Iliaj fingroj tuŝis momenton, kaj Nick sentis, kvazaŭ li estus ŝokita de elektra ŝoko. Li levis la noton ĝis okulnivelo per iomete tremantaj fingroj. Dio, li devis esti singarda! La malsano estis revenanta!
  
  
  Li nenion povis kompreni el tiu ĉi noto. Ŝajnis, kvazaŭ ĝi estis efektive skribita en la sango de mortanto – kokidaj spuroj skrapis ŝanceliĝeme. Li havis la impreson, ke oni devas legi ĝin de dekstre maldekstre. Li redonis ĝin al Dila Lottie kun konfuzita rigardo. "Mi timas, ke vi devos legi ĉi tion al mi."
  
  
  Li ne vidis ŝian rideton malantaŭ la diabla masko, sed li sentis ĝin. “Ĝi estas en la urdua,” ŝi klarigis. "La plej alta formo de hindustanaj, kleraj pastroj foje uzas ĝin. Tio ne diras multon — li ne havis tempon. Estas nur ke li estis mortigita de la viro kiu ŝajnigis esti vi, sinjoro Carter. Ĉi tio estas ĉina agento. Li petas, ke mi transdonu ĉi tion al via popolo - AX - kaj avertas, ke verŝajne ĉina agento haltos ĉi tie survoje tra la pasejo en Kaŝmiron. Li ankaŭ sugestas, ke mi ŝajnigu nescion kaj kiel vi diras ĝin...?
  
  
  "Ili ludis kune kun li."
  
  
  Ŝia kapjeso estis dubinda. “Jes... mi supozas ion tian. Mi faris tion. Siatempe alvenis trompanto, ekzakte kiel vi, sinjoro Carter. Mi... uh... kunludis. Li faris multajn demandojn. Ankaŭ mi. Mi pensas, ke li fidis min – li ne suspektis, ke mi scias la veron – sed mi kredas ke li nenion gravan diris al mi. Ankaŭ mi nenion diris al li, kion li ne jam sciis aŭ povus facile ekscii. La kialo estis simpla - mi sciis nenion, kio povus interesi lin. Kiel mi diris, mi estas ĉefpastrino, ne spiono aŭ sekreta agento. Mia rolo devis esti malĉefa, pasiva – mi devis de tempo al tempo transdoni informojn, se mi opiniis, ke ĝi estas grava. Tio estas ĉio. Sed Pei Ling estis mortanta kaj li havis neniun al kiu turni sin - do li sendis mesaĝiston al mi."
  
  
  "Kaj vi sendis liajn novaĵojn al ni - tio signifas, ke vi havas dissendilon ĉi tie en La Maserie!"
  
  
  La Diabla Masko kapjesis. Ŝia voĉo sonis malvolonta. “Jes, estas dissendilo. Bone kaŝita. Mi estis avertita neniam uzi ĝin krom en kazo de grava danĝero - ĉiam estas ĉinaj patroloj ĉirkaŭe kaj kelkaj el ili havas specialajn maŝinojn - kion ajn ili uzas por detekti kaŝitajn dissendilojn? »
  
  
  "Radiodirektaj ekipaĵoj," diris Nick. “Jes, b—ili estus. Sed ŝajnas, ke vi sukcesis, Dila Lottie. Ĉu vi ne havis ĉinajn soldatojn? "
  
  
  "Ankoraŭ ne. Mi esperas, ke mi neniam ekscios pri ili. Kaj mi ĝojos kiam ĉio finiĝos - mi estas malbone ekipita por ĉi tiu laboro. Mi estas virino kaj mi timas!"
  
  
  "Vi fartas bone ĝis nun," diris al ŝi N3. “Bonege, ni estus perditaj sen vi, Dila Lottie. Aferoj estas vere malordo. Pri tiu ĉi falsa agento ni scius nenion, se ne estus vi – almenaŭ ĝis li kaŭzis gravan damaĝon. Nuntempe mi ne estas tro malproksime de li."
  
  
  "Li foriris antaŭ kvar tagoj."
  
  
  "Trans la pasejo al Kaŝmiro?"
  
  
  Ŝi kapjesis. "Jes. Li havis gvidanton, poneon kaj kvin aŭ ses virojn. Ili ne restis ĉi tie en La Maserie - tiam la vetero estis bona, kaj ili kampadis en la gorĝo. Mi pensas, ke ili estis ĉinaj soldatoj sen uniformo. Sed ĉi tio estas nur diveno — li gardis ilin por si.
  
  
  
  Ili eĉ havis nenion komunan kun miaj knabinoj, kio estas tre nekutima por soldatoj." Dila Lotti permesis al si la plej etan ridon. Ankaŭ Noĉjo opiniis, ke li detektis iom da ruzeco en ŝia voĉo, sed li ignoris la komencon – se tiel estis – kaj decide daŭrigis sian komercon.
  
  
  Li frotis la okulojn; li sentis denove dormema. Tiam li diris: "Do vi nenion diris al li - vi ne povis. Sed kion li diris al vi? Mi devus scii ĉi tion.
  
  
  "Ne multe. Nur ke li iras de ĉi tie al Karaĉio en sekreta misio. Nature, li ne diris kio ĝi estas. Mi ŝajnigis kredi lin kaj ne faris tro da demandoj - mi timis, ke li suspektos. mi.” kaj ne volis aliĝi al Pei Ling."
  
  
  Karaĉio! Pakistano! N3 nun memoris la vortojn de Hawke. La Ĉinaj Ruĝecoj povas provi meti la manojn sur la Indo-Pak-kukaĵon. Tenu la paton bolanta. Ŝajnis, ke Hawk divenis ĝuste. Krom se, kompreneble, tio estis intenca ruzo, ruzo por konservi Nick for de la vojo dum la vera interkonsento finiĝis aliloke.
  
  
  Ial li ne pensis tiel. Verdire, li ne pensis tro klare nuntempe, kvankam li estis sur drogoj, sed li konsentis kun Hawk ke parto de la kazo estis almenaŭ kaptilo por tiri lin en mortigan gamon. Se ĉi tio estus vera, la falsa agento lasus klaran spuron. Alia afero estas, ke la agento kaj liaj estroj en Pekino ne atendis, ke ilia ruzo estos malkovrita tiel baldaŭ. Ili scius, ke la aparato de CIA kaj AX en Tibeto estas kruda kaj primitiva en ĉi tiu etapo. Ili certe iom vetludis, depende de sia sorto, kaj ili ne sukcesis.
  
  
  Laŭte, Nick diris, “Mi estis nur kvar tagojn malantaŭ li. Mi ricevos ĝin. Dankon, Dila Lotti."
  
  
  Ŝi ekstaris kaj iris al la lito por stari apud li. Ŝia delikata ruĝpinta mano etendis la manon al lia kaj prokrastis momenton. Ŝia haŭto estis malvarmeta.
  
  
  “Mi esperas ke jes, sinjoro Carter. Nun mi devas iri. Kaj vi... vi devas preni vian medikamenton denove kaj resti trankvila.
  
  
  Noĉjo trovis sin kroĉita al ŝia mano. “Vi diris, ke vi revenos, Dila Lotti. Kaj vi ne povas ĉesi nomi min sinjoro Carter? Nick estos pli bona - pli amika.
  
  
  Longaj malhelaj okuloj rigardis lin tra la fendoj en la diabla masko. “Mi plenumas mian vorton - Noĉjo. Mi revenos. Post ĉirkaŭ unu horo. Sed nur se vi estas obeema kaj prenos la medikamenton - vi neniam kaptos ĉi tiun ĉinan diablon, se vi malsaniĝos.”
  
  
  Nick ridis kaj ellasis sian manon. “Bone, mi prenos ĝin. Sed mi avertas vin - via pocio povas esti mortiga. Vi eble bedaŭros, ke vi igis min trinki ĝin! "
  
  
  Nun ŝi estis ĉe la aperturo en la muro. Ŝi turnis sin kaj li denove sentis la rideton malantaŭ ŝia masko. "Mi ne bedaŭros," ŝi diris mallaŭte. “Mi scias pri la sanga radiko. Kaj vi ne forgesu, Noĉjo, ke se mi estas la Ĉefpastrino, tiam mi ankaŭ estas virino. mi revenos al vi."
  
  
  Dum ŝi malaperis en la muro, Noĉjo diris: "Kion pri mia gvidisto, Hafed? Mi esperas, ke vi bone prizorgas lin.
  
  
  Ŝi ridis, kaj la sono estis kiel arĝentaj sonoriloj en la ĉambro, subtila sed resonanta.
  
  
  "Mi ne bone zorgas pri via gvidisto, Noĉjo, sed miaj pastrininoj jes." Mi ne malpermesas ĝin - ankaŭ ili estas virinoj. Junaj virinoj. Ili lotis kaj estis dek bonŝanculoj.”
  
  
  Ŝi malaperis. Aŭdiĝis malforta knarado de maŝinaro, kaj la kupra simio komencis reveni al sia loko.
  
  
  N3 kuŝiĝis sur la lito kaj komencis rigardi la plafonon. Dek bonŝancaj gajnintoj! Dio! Li esperis, ke Hafed estas en formo.
  
  
  Kelkajn minutojn poste la maljunulino alproksimiĝis al li kun alia granda kruĉo da jaka lakto. Nick trinkis sen protesto. Vi povas ludi kune kaj iri la tutan vojon. Nun li sciis, ke ĉi tiu sanga radiko, kia ajn ĝi estas, ankaŭ estas erotika drogo. Afrodiziako. Ili verŝajne nutris Hafed iujn el la samaj aferoj. Ne mirinde, ke la knabinoj viciĝis.
  
  
  Li ekzamenis sian profesian konsciencon — la nuran aferon pri kiu li iam zorgis — kaj trovis ĝin klara. Nuntempe, li faris ĉion, kion li povis. Li kontaktiĝis. Li sciis, kion li bezonas scii. Eĉ Akcipitro ne atendis, ke li trapasos la Karakorampasejon en neĝoŝtormo.
  
  
  "Do ŝaltu la muzikon kaj la dancantajn knabinojn," diris al si N3, malstreĉiĝante kaj rigardante la maljunan pastrinon aldoni pli da karbo al la brazo. Li havis nenion por perdi krom sian virton, kaj tio estis pli ol iom ĉifona. Jes, ŝajnis, ke ankoraŭ estis tuta nokto antaŭen. Li eĉ unu sekundo ne dubis, ke Dila Lotti revenos — la promeso estis en ŝia voĉo.
  
  
  Restis unu eta juko en lia cerbo. Ŝi montris al li neniujn dokumentojn kaj nenion demandis al li. Kompreneble, oni ne povus atendi, ke ŝi ekscios pri la Ora Numero, sed tamen...
  
  
  Li forĵetis la penson. Dila Lotti estis novulo, amatoro kaj trovis sin en kriz-situacio. Ne zorgu pri ĝi. Ĉiukaze, li havis sian armilon kaj sian saĝecon -
  
  
  Aŭ ĉu li estis sufiĉe saĝa? Li trovis sin ridanta kaj ruliĝanta sur la lito. La maljuna pastrino rigardis lin, afable ridetis kaj foriris, reŝlosante lin.
  
  
  Nick aŭdis la sonon de alta noto.
  
  
  Lia propra rido. Se nur Akcipitro povus vidi lin nun! Verŝajne li ricevos prelegon pri moralo kaj malbonfarado! Noĉjo denove ekridis. Lia kapo estis pluma kuseno flosanta sur liaj ŝultroj. La ĉambro estis mola, lanuga, varma kaj komforta – kaj pri kio zorgis la mondo ĉirkaŭ li?
  
  
  "Mi eble decidos resti ĉi tie por ĉiam," li diris al la ĉambro. "Neniam foriru! Mil viroj malsatajn virinojn!" Dioj! Li kaj maljuna Hafed povis ricevi la eksciton de la vivo!
  
  
  Venis al li en la kapon, ke li tute ne sciis, kiel aspektas Dila Lottie. Li ne zorgis. Ĝi estis virino, mola, kurba kaj bonodora. Eble ĝi ja ne estas masko — eble ĝi estas ŝia vera vizaĝo! Li ankoraŭ ne zorgis. Homo povus eventuale lerni ami tian vizaĝon – kaj tio, kion li nun sentas, ne daŭros longe!
  
  
  Nick Carter ŝtopis unu el la kusenoj en lian buŝon por sufoki lian ridon. Li sentis sin tiel bone - bone - bone...
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  La dolĉa morto
  
  
  Noĉjo dormetis, sed tuj vekiĝis kiam li aŭdis la kupran simion balanciĝi sur ĝia akso. Li eksidis abrupte sur la liton, malklare konsciante pri tio, kio okazas al li – kaj ne zorgante pri tio nek pri iuj sekvoj. Volupto boliĝis en li.
  
  
  La nura olelampo en la ĉambro flagris. La brazilo brilis per granda ruĝa okulo. Dila Lottie eniris la ĉambron, kaj la simio brue fermiĝis malantaŭ ŝi. Ŝi iris kelkajn futojn pli proksimen al la lito kaj haltis. Sen diri ion, ili rigardis unu la alian.
  
  
  Eĉ sen la diabla masko, ŝi estis alta. Ĝi preskaŭ atingis lian mentonon. Ŝi portis ununuran sari-similan robon faritan el diafana jadsilko. Sub ĝi, ŝia haŭto, bone oleita kaj bonodora, brilis per la brilo de malnova eburo. Delikata palflava. Ŝia hararo estis brila amaso el nigra silko, tenita alte kaj tenita en loko per sukcenaj kombiloj. Ŝia buŝo estis malgranda, malseka, dispremita rozburĝono, kaj kiam ŝi fine parolis, ŝiaj dentoj brilis en la duonlumo.
  
  
  "Ĉu vi ŝatas min, Noĉjo?" Estis moko en ŝia tono.
  
  
  "Mi amas vin!" Nick Carter diris. "Venu ĉi tien."
  
  
  "Ankoraŭ ne. Ne rapidu min." Ŝia rideto estis languida. "Vi ne rapidas kun amo - vi restadas kun ĝi kaj ĝuas ĝin pli."
  
  
  Deziro tralavis Nick. Tia impeto povus ruinigi ĉion, sed li ne povis regi sin! Li devis havi ŝin. Nuntempe! En ĉi tiu minuto — en ĉi tiu sekundo! Li saltis el la lito, deĵetis sian robon kaj elglitis el sia pantaloneto.
  
  
  Liaj pulmoj doloris pro la peno paroli. “Venu ĉi tien,” li denove grakis. "Pro Dio!"
  
  
  Dila Lottie anhelis ekvidinte lin. Ŝia ruĝa buŝo formis rondan "O" surprizite. Ŝi ridis, “Vi pravis, karulo Nick. Sanga radiko havas kromefikojn! »
  
  
  Nick faris paŝon al ŝi. Kolerego ekflamis en li. Kia diablo - se tiu palflava hundino finiĝus inciteti post sia tuta amasiĝo, li strangolus ŝin! Do li helpos lin!
  
  
  Dila Lotti montris al li per longa skarlata ungo. “Sidiĝu sur la lito,” ŝi ordonis kviete. Nick trovis sin aŭskultante. Ŝajnis ĝuste, ke li obeu ŝin. Neniuj demandoj. Lia kolero estingiĝis kaj malaperis momenton antaŭe.
  
  
  N3 sidis nuda sur la lito kaj rigardis ŝin. Dila Lotti malrapide alproksimiĝis al li. Li unuafoje rimarkis, ke ŝi portas ruĝajn altajn kalkanojn. Nuntempe ili ne ŝajnas malkongruaj.
  
  
  Ŝi haltis nur dek du colojn for de li. Li povis vidi la brilantan fajron de la grandega safiro alkroĉita al ŝia umbiliko, brilanta tra ŝia travidebla robo kiel alloga okulo. Ŝia stomako estis plata kaj tonigita, riĉa kremkoloro. Kiam li klinis sin por kisi ŝin, ĝi estis malvarmeta kaj velura.
  
  
  Dila Lotti metis la manojn sur liajn ŝultrojn kaj milde puŝis lin. Ŝi kisis lin sur la frunton per malsekaj, varmaj lipoj, poste iom fortiriĝis. Ŝi levis la manojn kaj la vestaĵoj falis, glitiga ŝaŭmo lavita super ŝiaj longaj, senmankaj kruroj. N3 rigardis ŝin kun timo. Ĉiu pulso de lia korpo postulis ŝin. Fine ĉi tio estis perfekteco en virino! Maksimumo estas pluso! Kion ĉiu viro ĉiam revis kaj strebis! Dum momento li estis venkita de dubo kaj timo — ŝi ne estas reala! Li vidis ŝin en sonĝo - sub la influo de la drogo li nur vidis ŝin!
  
  
  Dila Lottie ĉirkaŭvolvis siajn mamojn kaj klinis sin al li, etendante tiujn sukajn melonojn por lia kareso. "Kisu!"
  
  
  Nick Carter obeis. Ĝi ne estis sonĝo. Ŝiaj mamoj estis varmaj, malvarmetaj, firmaj kaj molaj. La malgrandaj viglaj cicoj estis peze pentritaj. Ili estis bonodoraj kun odoro kiu eniris liajn naztruojn dum li kisis kaj lavis ilin per sia lango. Li rimarkis, preskaŭ senkonscie, ke ŝi desegnis orajn spiralojn ĉirkaŭ ĉiu brusto. Ĝi ne ŝajnis aparte strange. Nun estis nenio stranga — ĉio estis senmanka, ĉio estis en ordo kaj kiel ĝi devus esti.
  
  
  Dila Lotti staris kun siaj belaj kruroj larĝe etenditaj, la kapo kaj ŝultroj tiritaj malantaŭen, kaj ŝia plata pelvo antaŭenpuŝita. Ŝi trakuris la fingrojn tra la glataj haroj de Nick. Ŝi movis sian pelvon per ondulaj, cirklaj movoj. Ŝi permesis ke liaj fingroj estu avide serĉataj. Ŝi ĝemis kaj marŝis al li, tordante kaj tordiĝante dum liaj manoj serĉis ĉiun sekreton.
  
  
  
  Subite, kun senspira ekkrio, ŝi falis sur lian liton. Ŝiaj longaj kruroj premis lin en malvirto el velura karno, kaj li estis senpova kontentigi sian frenezan deziron, mildigi la teruran ruĝan streĉiĝon, kiu disŝiris lin. Kiam Noĉjo komencis ĵuri, protestante amare, ŝi kovris lian buŝon per la sia.
  
  
  Ŝia buŝo estis avida, eĉ kruela. Li suĉis ĝin kaj ŝia lango freneziĝis, pelante lian deziron eĉ plu. Ŝi kisis lin kun vampira fervoro, kaj ŝiaj delikataj manetoj ludis kun li. Estis neeltenebla! Nick etendis la manon al ŝi. Sufiĉe da ĉi tiu malbenita stultaĵo!
  
  
  Dila Lotti estis tro rapida por li. Kiel fantomo, ŝia glitiga, oleita karno glitis el liaj manoj. Ŝi metis sian fingron al liaj lipoj. “Kuŝu kviete,” ŝi ordonis. “Kuŝu kviete kaj aŭskultu, mia amanto. Mi volas vin tiom, kiom vi volas min — sed ĉi tio ne povas esti! Mi estas la Ĉefpastrino — mi faris virgecan voton! »
  
  
  "Estas tempo pensi pri tio!"
  
  
  Ŝi denove tuŝis liajn lipojn per la fingro. “Mi diris, ke mi silentu! mi diros. Mi klarigos — kaj vi ne bedaŭros, mia Noĉjo. Nur estu pacienca. Estas aliaj manieroj alporti grandan plezuron. Vi devas memori kie vi estas, mia kara. Ĉi tio ne estas Usono, kie ĉio, eĉ amo, estas farata haste. Ĉi tio estas Tibeto kaj ni estas tre proksimaj al Barato - ĉu vi neniam aŭdis pri la Kama Sutro? »
  
  
  N3 batalis sian elirejon de la drognebulo sufiĉe longe por diri ke li fakte aŭdis pri la Kama Sutro, ke li legis ĝin, kaj li estis damnita se li nun interesiĝis pri hindua erotika literaturo!
  
  
  Ŝia lango fariĝis dolĉa flueto da mielo en ŝia buŝo dum ŝi flustris, “La Kama Sutro mencias alternativojn, Nick. Alimaniere. Do, komprenu, mi ne seniluziigos vin — do nun trankviliĝu, paciencu kaj venu kun mi al la bonodora ĝardeno. Fermu viajn okulojn, kara, kaj ne pensu. Ne provu kompreni kion mi faras - nur ĝuu ĝin. Mi kondukos vin al la ĉielo! »
  
  
  Nick Carter fiksrigardis la plafonon. Li ŝajnis moviĝi en la malforta lumo de ununura olelampo. Dila Lottie forlasis lin por momento - li aŭdis la malfortan gliti de ŝiaj nudaj piedoj - kaj la odoro de incenso komencis disvastigi la tutan ĉambron. Ŝi ĵetis ĝin en la fritilon. La substanco havis la agrablan akrecon de brulanta ligno, nur multe pli malpeza kaj pli dolĉa, kaj kun nur malforta odoro de karno.
  
  
  "Enspiru profunde," flustris la virino. "Espiru profunde - ĝi helpos vin ĝui ĝin."
  
  
  Nick obeis. Iel li sciis, ke de nun li ĉiam obeos ŝin. Dila Lotti estis la ĉefpastrino — lia pastrino! Li ĉiam obeos ŝin. Li devas! Kontraŭ obeemo, ŝi kondukos lin al bonodora ĝardeno kaj donos al li tiajn plezurojn! Li opiniis, ke ĉio estas sufiĉe tranĉita kaj seka, vere. Sorto! Karmo! Li finfine plenumis sian sorton - kial alie li veturis tiom da tedaj mejloj al ĉi tiu loko por fari - por fari kion? Li tute forgesis.
  
  
  Dila Lotti ekloĝis ĉe siaj piedoj. Li sentis ŝiajn sveltajn postaĵojn sur siaj piedoj, sentis ŝiajn sveltajn fingrojn gliti laŭ liaj femuroj. Pli kaj pli alte - la fingroj estas lertaj, paciencaj kaj defiaj. Noĉjo sentis sin ektremi iomete.
  
  
  Estis milito inter lia malĉasta estaĵo, kiu nun estis tiel delikate ekscitita, kaj lia intelekto. Kaj lia instinkto. Eta aro da bronzaj gongoj batis ie en la malantaŭo de lia cerbo, avertante lin. Kontraŭ kio? Li ne sciis kaj, preskaŭ ĝis la danĝero, li ne zorgis.
  
  
  Li komencis senti strangan tenerecon, miksitan kun neklarigebla malamikeco, por tiu ĉi virino, kiu lin detruis. Intertempe, li pensis, kion ajn oni diru, ni estas amantoj! Estis kaptita momento en la tempo, kiam ĉio alia estis forgesita kaj restis nur du en la mondo. Kompreneble ĝi estis drogo. Medikamento kiu funkcias por detrui la volon kaj intelekton Killmaster, kiu estis ĉefverko inter agentoj, kiu estis same proksima al perfekteco en menso, korpo kaj volo kiel sekreta agento, daŭre povas esti homa.
  
  
  Kaj Killmaster estis tre, tre homa.
  
  
  Li ankaŭ sentis ke, almenaŭ nuntempe, li perdas ĉi tiun batalon. Eble ĉi-foje li akceptis pli ol li povis manipuli. La drogo estis tiel forta, kaj nuntempe ĝi estis tiel malforta. Kaj tamen li iel devas reteni sian prudenton eĉ en ĉi tiu dolĉa suferado, kiun ŝi nun travivis lin. Tiam la unuan fojon li aŭdis ŝin ĝemi kaj sentis, ke ŝi kundividas liajn pasiajn sentojn.
  
  
  Li ne povis movi. Ne povis paroli. Nuntempe, li estis flosanta insulo de trankvilo sen ajnaj deziroj. Li estis sola en la universo. Li estis nenio. Ne ekzistas. Li finfine atingis la hinduan celon de perfekteco - Nirvano. Nenio!
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  Malĝentila Vekiĝo
  
  
  Kiam N3 vekiĝis kelkajn horojn poste, li estis sola. Ĉiuj olelampoj estis ŝaltitaj, kaj la ĉambro brilis per flavecbruna lumo. Li kuŝis tie dum iom da tempo, penante kontraŭbatali la drogon, provante klarigi en sia menso kiu li estas, kie li estas, kaj kial. Ne estis utila.
  
  
  Li pensis pri nur unu afero - pri virinoj! Dila Lotti, se eble — se ne tiam virino.
  
  
  Nick havis neniun ideon pri tempo - Li tute ne sciis kiom longe li estis en La Maserie. Povus esti minutoj, horoj, tagoj, monatoj, jaroj — ne gravis. Apud la lito estis taso da konata jako kun lakto, kaj li trinkis ĝin por kvietigi sian doloran soifon — sciante, ke ĝi estas drogo, kaj li ne zorgis. Li promenis laŭ la muroj de la ĉambro, same nuda kiel la tago de lia naskiĝo. La drogo instigis lin. Li devus ricevi helpon.
  
  
  Baldaŭ ĝi venis. Duonhoron poste, la maljuna kurino venigis tri ridantajn junajn pastrinojn. Ili estis lavitaj, parfumitaj kaj belaj mongolaj — kaj same avidaj je helpo kiel li. Ili ne perdis tempon. Ili ĉirkaŭis Noĉjon kaj kuŝigis lin sur la liton sub dikaj brunaj membroj kaj firmaj junaj mamoj. Ili parolis eĉ ne vorton de la angla, kaj la HAKILO ne parolis tibetan, mongolan, aŭ ajnan alian lingvon. Ne gravis. Ili kvar elpensis sian propran lingvon, lingua francan de ridado kaj ridadoj.
  
  
  Kiam Noĉjo rimarkis, kion li finfine faris eĉ kun la drogo en ĝi, la plej juna el la pastrinoj - ŝi ne povis esti pli ol dek ses - prenis unu el la famaj arĝentaj bukoj el la poŝo de sia robo kaj, ridante, instrukciis Nick en ĝia ĝusta uzo. Ĝi laŭvorte faris lin nova homo! Poste oni ŝmiris lin per stranga ruĝa pulvoro, bone frotita, kiu pelis lin en novan frenezon. Junaj, izolitaj, kaptitaj en la dezerto, ĉi tiuj diabloj ŝajnis koni ĉiujn lertaĵojn de la amo. La orgio, kvankam Nick konsideris ĝin tia, daŭris plurajn horojn. Ne estis manĝaĵo aŭ trinkaĵo, kaj neniu ĝenis ilin. Foje la du pastrinoj lasis Noĉjon sola kun la tria dum ili amoris kune, ĉiuj en la sama lito.
  
  
  Nenio el tio ŝajnis stranga al Nick Carter. Li sciis, ke li estas drogo, li konfesis. Li tre ŝatis ĝin! Li volis ĝin! Mirinda afero estas la radiko de sanga. Li neniam povus sufiĉi de ĝi! Li estis naskita denove - li estis libera kaj svinganta sur la supro de la mondo, longe preter Nubo Naŭ kaj alproksimiĝante al Cloud Ninety-Nine!
  
  
  N3 neniam sciis kiam la diabloj forlasis lin. Iun momenton ili streĉiĝis sur la lito kun li — la sekvan momenton li estis sola, vekiĝanta stupore kaj ĉirkaŭrigardante. Li sentis malvarmon kaj liaj nervoj leviĝis. Estis taso da jaka lakto apud la lito, kaj li etendis la manon al ĝi dum la kupra simio komencis svingiĝi.
  
  
  Noĉjo levis la tason al siaj lipoj kaj prepariĝis por trinki. Li ridetis al la malhela oblonga muro en la muro. “Dila Lotti! Mi pensis, ke vi neniam revenos. mi-"
  
  
  Hafed rapide eniris la ĉambron. Antaŭ ol Noĉjo povis haltigi lin, li kaptis la tason kaj verŝis la jaklakton sur la plankon. “Estas pli bone ne plu trinki, sinjoro. Mi pensas, ke vi jam uzis multe da ĉi tiu dopado. Tre malbona. Venu — ni rapide forlasos ĉi tiun lokon. Estas granda danĝero ĉi tie! »
  
  
  Nick sidis nuda sur la lito, gratante la stoplon sur sia vizaĝo kaj ridetante al la konduktoro. Hafed estis bona Joe, bonega ulo, sed li iom superis sian kapon. Li ne devintus elverŝi tiun lakton. Nun li devos peti la maljunulinon venigi lin...
  
  
  Hafed donis al li malgrandan fiolon da olea flava likvaĵo. “Trinku, mi petas. Mi supozas, ke tion vi nomas antidoto. La drogo mortigos. Trinku rapide, mi petas. Ni ne havas multe da tempo, sinjoro. Foriru de ĉi tie, hubba - mi pensas, ke la ĉinaj soldatoj alvenis. Ili estos ĉi tie nun, krom ŝtormo.
  
  
  Nick Carter ŝanceliĝis. Por plaĉi al la bona maljuna Hafed, li trinkis la enhavon de la fiolo kaj komencis vomi — la substanco odoris kaj probable gustumis kiel urino.
  
  
  "Uhhh!" Li viŝis sian buŝon per la mano. "Kio diable estas tio ĉi?"
  
  
  Hafed mallonge ridetis: “Jako, pisu, sinjoro. Kaj aliaj aferoj. Nun vi povas marŝi, ĉu ne? Ĉu vi venos kun mi, huba? Mi montras al vi gravajn aferojn."
  
  
  "Marŝi? Kompreneble mi povas marŝi. Ĉu vi pensas, ke mi... Noĉjo faris kelkajn paŝojn kaj ŝanceliĝis, preskaŭ falante. Diable! Li estis malforta kiel katido.
  
  
  La malhela vizaĝo de Hafed montris momenton de konfuzo. "Mi timis ĝin," li diris al Nick. “Sanghi-radiko faris ĝin - tre malbone se vi havas tro multe. Kaj vi jam estas malsana - neniam prenu sangan.”
  
  
  N3 kolapsis sur la liton kun idiota rido. “Jen mia sankta maljuna patrino, Hafed, diris al mi. "Neniam prenu sangan," ŝi diris. Milfoje ŝi diris: "Foriru de tiu sanga radiko, knabo!"
  
  
  Hafed sulkigis la brovojn. “Ne amuza, sinjoro! La ĉinaj soldatoj alvenas kaj mia numero unu kapo estas rapide fortranĉita. Eble ne vi, sed mi. Vi vere penas marŝi, ĉu?
  
  
  Nick kolapsis sur la liton, ridante. Subite ĉio fariĝis nekredeble amuza. “Al diablo kun promenado, Hafed! Mi neniam plu iros! Mi ne faros ion alian krom resti en ĉi tiu lito kaj adulto! Jen ĉio, kamarado! Mi restos ĉi tie kaj ripozos de mia stulta vivo! Ĉu vi ŝatus kuniĝi kun mi, maljuna kamarado?
  
  
  Hafed gisis serion de malbenoj, intervalante de la ĉina ĝis la angla, tibeta kaj hindustana. "Malbenita hundilo," li fine diris. “Eble mi devus forkuri kaj forlasi vin, sinjoro, sed mi ne faros. Vi estas bona homo. "
  
  
  Nick Carter metis sian kapon en la manojn kaj komencis plori trankvile.
  
  
  
  "Ankaŭ vi estas bona homo, Hafed," li singultis. “Vera kamarado. Mi amas vin!"
  
  
  Hafed iris al la granda AH-agento kaj forte pugnobatis lin en la vizaĝon. “Mi tre bedaŭras, sinjoro. Sed io necesas fari! Ne tiom da tempo! »
  
  
  N3, kiu povis disrompi vireton per unu mano, daŭre ploris. Ja Hafed ne estis amiko - Hafed invadis sian bonodoran ĝardenon! Hafed estis detruanta sian Paradizon! Malklare, ĉar la antidoto komencis ekvalidi, Nick vidis Hafed kiel sendito de la kruela mondo de realeco. Rememorigu lin, Noĉjo, pri tiaj tedaj aferoj kiel laboro, misio, devo! Li malamis Hafed! Li mortigos la enmiksiĝantan hundinon...
  
  
  La antidoto trafis lian inteston per martelo! Li ruliĝis de la lito kaj komencis ŝpruci. Ho mia dio — doloris la mensogo! Dum dek minutoj li kuŝis en sia propra vomaĵo, ne povante levi la kapon, vomante kaj vomante, kaj sincere dezirante morton.
  
  
  Fine li povis leviĝi kaj surmeti sian malglatan robon. Li ne estis surprizita trovi ke lia armilo mankas. Ili ĉiuj mankas — Wilhelmina, Hugo, Pierre!
  
  
  Noĉjo sidiĝis sur la liton kaj frotis sian frunton. Liaj okuloj estis fajraj kavoj, kaj amboso saltis en lia kranio. Li rigardis Hafed, konfuzite. “Pardonu, mi supozas, ke mi estis for dum kelka tempo. Kioma horo estas nun? Kiun tagon? Ĉu vi diris ion pri ĉinaj soldatoj?
  
  
  Hafed tiris sian manikon. "Iru tuj. Faru ĝin rapide! Mi montros al vi tion, kion mi trovis — poste ni parolos.
  
  
  Noĉjo sekvis Hafed tra la muro malantaŭ la kupra simio. La koridoro estis mallarĝa, alta kaj surprize varma. Ĝi konstante kondukis malsupren. Olelampoj en feraj lampiloj montris al ili la vojon.
  
  
  "Mi dormas kun multaj demoninoj," Hafed klarigis survoje. “Iuj diras, iuj ne. Ili parolas multe. Post kiam ŝi ekdormis, nun iru dormi. Ŝi prenas la sangan radikon, sed mi ne. Mi ne bezonas radikon. Dum ŝi dormas, mi pensas, ke ŝi diras, ke io tre amuza okazas. Bona tempo por rigardi - do mi serĉas. Vi vidas, nun ĉiuj diabloj estas en preĝo kaj meditado. Mi trovas ĉi tiun lokon."
  
  
  "Bonan laboron," grumblis Nick. Li ŝajnis malbonhumora, kaj tuj bedaŭris tion. Ĉi tiu fidela etulo eltiris lin el la infero! Almenaŭ mi provis. Ili ankoraŭ ne forlasis la ludon! N3 nun rapide revenis, kaj la grandego de lia fraŭlino kreskis super li. Certe, li estis malsana kiel infero, sed tio ne estis ekskuzo. Ne en la vira agento AH. Li mallonge malbenis sin, tiam lia makzelo ekprenis la konatan kreston kaj li denove komencis ordoni. Kio estis farita ne estis diskutita. Nun li devas savi tion, kion li povis - forgesu pri ĉio krom la estonteco kaj la misio.
  
  
  Ili turnis sin en la koridoron kaj alproksimiĝis al fera pordo. Ĝi estis duone malfermita. Hafed montris al la pordo. “Jen, sinjoro. Plej interesa."
  
  
  Ĝi estis malgranda ĉambro, bone lumigita per olelampoj. Estis tablo kaj seĝoj. La armilo de Nick kuŝis sur la tablo. Li ekzamenis ilin. Ili ŝajnis sendifektaj kaj en funkciado. Kontrolante la Luger, Hafed diris, “Eble vi devus rigardi tra tiu pordo, sinjoro. Ankaŭ la plej interesa afero.” Li montris alian feran pordon sur la malproksima muro de la ĉambreto. Nick iris al ĝi kaj malfermis ĝin. Tuj, la abomena odoro de kaduka karno plenigis liajn naztruojn.
  
  
  N3 faris paŝon malantaŭen, svingante. Li vidis tro da morto, por ke ĝi enŝovu en li ian timon, sed ĉi tio estis abomena! Super lia ŝultro li diris: "Kiu ŝi estas?"
  
  
  La voĉo de Hafed estis milda en la malgranda ĉambro. "Mi pensas, ke eble la vera Dila Lottie, sinjoro."
  
  
  La malfermita pordo malkaŝis spacon ne pli grandan ol necesejo. La skeleto de virino estis ĉenita al la muro. Ledecaj pecetoj de karno ankoraŭ alkroĉiĝis al fragilaj ostoj, kaj ŝiaj haroj estis blankaj. La okuloj forputris, la plej granda parto de la nazo kaj la karno ĉirkaŭ la buŝo forfalis, malkaŝante longajn flavajn dentojn kuntenatajn de ĉiama rido. Nick fermis la pordon, memorante la junulan perfektecon de la korpo de Dayla Lottie. Dila Lotti? Sed Hafed ĵus diris:
  
  
  Noĉjo deĵetis sian robon kaj komencis sekurigi la suedan ingon al sia dekstra antaŭbrako. Lia vizaĝo estis malmola, malmola sub la stoplo. "Diru al mi," li ordonis al Hafed. "Kion vi pensas pri ĉio ĉi - kio igas vin pensi," li kapjesis al la necesejo, "ke ĉi tiu estas la vera Dila Lottie?"
  
  
  Hafed sidiĝis kun la dorso al la malfermita pordo kondukanta en la koridoron. Li eltiris mortigan aspektantan tranĉilon kaj komencis akrigi sian kalozan manplaton per ĝi.
  
  
  "Mi aŭdis multon, kiam mi amoris kun diabloj," li klarigis. “Mi jam diris ĝin. Mi havas la lastan, ŝi nun dormas, ŝi malamas Dila Lottie. Parolu pri ŝi multe. Sed ŝi parolas pri maljunulino! »
  
  
  Hafed montris al la ŝranko. "Ŝi estas maljuna! Kaj ĉiuj diabloj diras, ke ili delonge ne vidis Dila Lottie — ŝi estas tre malsana kaj loĝas en siaj ĉambroj. Nun alia diablo regas - la nomo estas Yang Kwei! Mi pensas, ke ĝi estas ĉina nomo. Mi demandas — trovas, ke Patrino Superulo numero du estas duonĉina. Ne ĉi tie longe. Mia diablo diras ke la vera Dila Lottie tre malsanas tuj kiam Yang Kwei alvenas - ili neniam revidos ŝin. Restu kie vi estas. Yang Kuei preparos ĉiujn pladojn, prizorgos la maljunulinon."
  
  
  Hafed enŝovis tranĉilon en la plankon
  
  
  . "Vidu, sar?"
  
  
  "Mi vidas." La vizaĝo de N3 estis morna. Kia drogulo li estis – en pli da manieroj ol li pensis. Yang Kwei pozis kiel la reala Dayla Lottie. Ĝi estis sufiĉe simpla. Li estis fremdulo, sekvante tre malmulte da gvidado, kaj li estis izolita. Li ne parolis tibetan, ne havis rimedon por komuniki kun aliaj diabloj, eĉ se ili rajtis paroli kun li.
  
  
  Noĉjo montris al la pordo, kiu kaŝis la mortintan maljunulinon. “Venenis ŝin, ĉu? Ĉiuokaze, malfortigis ŝin, kaj poste venigis ŝin ĉi tien kaj ĉenis ŝin al morto. Bela knabino!"
  
  
  "Ĉina," diris Hafed. Kvazaŭ tio klarigis ĉion.
  
  
  Noĉjo, jam armita, surtiris siajn oranĝajn vestaĵojn. Li devas trovi siajn vestojn. Kaj forigu la inferon de La Maserie Diaboliques - sed ne antaŭ ol li iom pli parolis kun la falsa Dila Lottie!
  
  
  "Ni devas preni ŝin," li diris al Hafed. “Prenu ŝin kaj igu ŝin paroli! Do, ni komencu-"
  
  
  La respondo de Hafed mortis per mallaŭta siblo. Nick turnis sin al la pordo. Dila Lottie, aŭ Yang Kwei, direktis al ili malgrandan aŭtomatan pistolon.
  
  
  "Metu viajn manojn supren," ŝi diris en sia glata, mola, tro perfekta angla. “Atentu, Noĉjo. Mi ne volas mortigi vin nun. Post ĉiuj problemoj, kiujn mi iris — lasante vin por miaj amikoj. Ili venos ĉi tie por preni vin baldaŭ, agento AH! "
  
  
  Nick levis la manojn. Atendu kaj vidu, kio okazas. Li ne havis multe da tempo kaj estis tro malproksime por kapti ŝian pafilon. Li rigardis Hafed. La gvidisto ankoraŭ sidis sur la planko, lia tranĉilo enŝovita en la plankon antaŭ li. Li levis la manojn.
  
  
  La knabino ankaŭ rigardis Hafed. Ŝiaj ruĝaj lipoj kurbiĝis en grumblon. “Vi, besto, estas tro bonŝanca! Mi ne ĝenas mortigi vin, do atentu. Mi preferus, ke la soldatoj detranĉu vian kapon publike, ekzemple, sed mi ne ĝenas vin mortigi. Do tenu viajn manojn altaj! Ne provu ion ajn! »
  
  
  Hafed kapjesis humile. Li tenis siajn manojn alte. “Jes, Ĉefpastrino. Mi cedas. Mi faros ion ajn! Nur ne mortigu min! Bonvolu ne mortigu min!" La voĉo de Hafed fariĝis kortuŝa ĝemado. Li kraĉis en la direkton de Nick. "Mi nur helpis la fremdan diablon ĉar li pagas bone, Ĉefpastrino. Mi estus tre feliĉa labori por vi anstataŭe. Nur donu mi havas ŝancon! Mi scias multon pri la personaj aferoj de tiu ĉi stultulo! "Hafed tordiĝis kaj ŝanceliĝis sur la malpura planko.
  
  
  Yang Kuei rigardis la konduktoron kun malestimo. "Vi estas testudo!" — ŝi klakis. - Kaj ankaŭ la stulta Testudo. Ĉu vi pensas, ke vi povas trompi min per tia idiota parolado? Mi scias, ke vi laboris por la usonanoj, por la CIA. Sed vi ne plu laboros por ili. Nun silentu, Testudo! "Ŝi turnis sian atenton al Nick.
  
  
  "Ili estos tre kontentaj pri mi en Pekino," ŝi diris al li. “Kaj mi tre ĝojas vidi vin - ili demandos al vi multajn demandojn, Noĉjo. Ĉio, kion vi respondas, estas ĝustatempe! »
  
  
  "Eble," diris N3 kviete. “Ili vere diras, ke neniu homo povas elteni torturon longe. Kaj mi ankaŭ ne havas cianidajn tabuletojn.
  
  
  La knabino rigardis lin kun malbona rideto sur siaj rozburĝonaj lipoj. “Mi pensis ke ne. Mi serĉis vin dum vi dormis, sed mi ne trovis vin. Vi estas granda, kuraĝa, murdema usona gangstero, Nick. Mi aŭdis ĉion pri vi. Sed vi ne estos tiel kuraĝa kiam ili finos kun vi en Pekino."
  
  
  Nick riskis rigardon al Hafed el la okulangulo. Kion faris ĉi tiu viro? Li deprenis sian piedon de jaka leda boto. Malrapide, preskaŭ nerimarkeble, Hafed eltiris sian piedon el sia boto. La tranĉilo ankoraŭ elstaris el la planko antaŭ li. Liaj brakoj estis levitaj super lia kapo. Kio diable? Kion tiu ĉi viro opiniis, ke li povas atingi per unu nuda piedo?
  
  
  La dekstra okulo de Hafed, tiu kun la malgranda makulo, kaptis Noĉjon, kaj li rimarkis subtilan palpebrumon. "Okupu ŝin," Hafed ŝajnis diri.
  
  
  Nick Carter kapjesis al la necesejo malantaŭ li. "Ĉu vi mortigis ŝin?"
  
  
  Yang Kuei montris ŝiajn perlajn dentojn en malagrabla rideto. "Mi devis. Ŝi daŭris tro longe por morti, kaj mi devis forigi ŝin antaŭ ol vi alvenis. Ni atendis vin, sed ne tiel baldaŭ." Ŝi movis la pistolon de sia dekstra mano al sia maldekstro. , kvaza ia mano estus laca.Niko rerigardis Hafed.Nun lia piedo estis preska el la boto.Malkongrue, donita la momento, Nick rimarkis, ke Hafed banas sin.
  
  
  Liaj okuloj turniĝis reen al Yang Kuei. Ŝi portis la saman oranĝan silkan robon, ligitan inter siaj sveltaj koksoj kaj pintaj mamoj. Ŝi denove portis botojn anstataŭ ruĝaj pantofloj. Ŝia kapo, minus la nigra peruko, estis zorge razita. Ial, la manko de haroj ne malpliigis ŝian belecon. Ŝiaj okuloj estis mallarĝaj kaj malhelaj, nun danĝere briletis, kaj ŝia nazo estis maldika. Ŝia haŭto havis la brilon de iomete maljuniĝinta porcelano. Eĉ unu sulko difektis ĝin. Nick studis tiun helan buŝeton kaj rememoris, kion ŝi faris al lia korpo. Estis vere domaĝe mortigi ŝin – finfine ŝi batalis nur por sia lando, kaj li por sia. Tiam li rememoris la aferon en la ŝranko malantaŭ si! En tiu pasema momento, li fariĝis la juĝisto, kondamnis ŝin kaj trovis ŝin kulpa.
  
  
  
  Li kondamnis ŝin al morto — post kiam ŝi parolis! Io el lia trankvileco, lia konfido, frotis sur la virinon. Ŝi sulkigis la brovojn kaj ŝia fingro streĉis la ellasilon de la pafilo. Ŝi sulkigis la brovojn. “Vi pensas, ke vi ja venkos. Vi damnitaj usonanoj, aferoj ne estas tiom pli bonaj! Same kiel la britaj bastardoj antaŭe estis. El tiu malgranda ruĝa buŝo eliris profanaĵo. Nick ridetis, malstreĉite kaj malestime, penante eĉ pli kolerigi ŝin. distri ŝin. Hafed jam demetis sian boton.
  
  
  Ŝi kaptis la movon de Hafed kaj turniĝis, la pafilo elstaris de la gvidilo, ŝia fingro sur la ellasilo blanka pro la premo. Tiam la hara ellasilo mortigintus Hafed.
  
  
  "Kion vi faras? Silentu, hundo, aŭ mi mortigos vin!"
  
  
  Hafed ektimis pro la vortoj. Li frotis siajn nudajn piedfingrojn kaj ĝemis, “Pardonu, Ĉefpastrino. Mi ne volis diri - miaj kruroj tiom doloras. Ili doloras. Mi devas froti ilin. mi-"
  
  
  "Trankvila, malsaĝulo!" Ŝi kraĉis al Hafed. "Vi estas idioto! Vi kaj viaj stultaj kruroj! Ĝenu min denove, kaj ĉi tio estos la lasta fojo!" Ŝi denove turnis sin al Nick. Li preskaŭ saltis al ŝia pafilo kiam ŝi riproĉis Hafed, sed rifuzis. Hafed finis io funkciis. , atendis kaj rigardis.
  
  
  Li vidis. La fingroj de Hafed estis longaj, maldikaj kaj preskaŭ prensaj. Tiam Noĉjo komprenis. La viro havis kruron kiel simio! Kaj Hafed, gratante kaj rampante laŭ la planko, alproksimigis sian nudan piedon al la tranĉilo. Tio estas ĉio. N3 estas preta.
  
  
  La malgranda nigra okulo de la pistolo premis en lian stomakon. En milda, demanda tono, Yang Kwei diris: "Mi scivolas kial mi ne pafas vin nun, Nick? Pafu vin en la stomakon kaj rigardu vin suferi dum longa tempo."
  
  
  "Via natura korboneco," diris Nick. “Vi ne povas vundi muŝon - eble maljunan senhelpan sinjorinon, sed ne muŝon. Ĝi eble mordos vin." Li rigardis Hafed-on el la okulangulo. Nuntempe!
  
  
  Hafed glitis siajn longajn piedfingrojn ĉirkaŭ la vertikala tranĉilo. Li ruliĝis sur la ŝultroj, la kruro levita alte, la tranĉilo arke ekbrilis. Li ĵetis la tranĉilon al Yang Kwei, kriante, "Mortigu ŝin!"
  
  
  Ŝi provis kliniĝi kaj pafi samtempe. La instinkta movado detruis ŝian celon. La malgranda pistolo pafis. Hafed kaptis lian manon per malbeno. Noĉjo flugis trans la ĉambron kiel vivargaĵo. Li rapide batis senkonscie la pafilon, kiu flugis de la mano de Yang Kuei al la planko. Hafed sentis ĝin.
  
  
  La knabino tordiĝis kaj tordiĝis en la brakoj de Noĉjo, tordante kaj baraktante kiel demono. Tranĉilo aperis el ŝia robpoŝo kaj ŝi ponardis lin. Li forte premis ŝian pojnon kaj ŝi kriegis kaj faligis la tranĉilon. Ŝia varma, bonodora korpo premis lian grandan korpon. Nick puŝis ŝin kontraŭ la muron kaj metis unu manon ĉirkaŭ ŝian gorĝon. Li rigardis Hafed. "Ĉu vi estas bone?"
  
  
  Hafed jam bandaĝis sian ŝultron. - Mi pensas, ke ĝi estas vundo al la karno. Iom. Kion ni faru nun, sinjoro? Mi diras, foriru de ĉi tie, hubba hubba! Mi supozas, ke ŝi ne mensogas pri la ĉinaj soldatoj."
  
  
  Nick rigardis la knabinon. Ŝiaj lipoj kunpremis en malfacila grumblado, kaj ŝi rememorigis lin pri diabla masko. "Eble ne pri la soldatoj," konsentis Nick. "Sed mi pensas, ke ŝi mensogis pri iuj aliaj aferoj - kiel la vojaĝo de iu fripono al Karaĉio?"
  
  
  Li zorge observis ŝian mienon. Ŝi kraĉis en lian vizaĝon. Li forte batis ŝin per sia manplato. Ŝi denove kraĉis, bavo fluanta laŭ ŝia mentono.
  
  
  Hafed diris: "Ne igu ŝin diri tion. Mi faros! Sed ni devas rapidi - damne, mi ne volas perdi la kapon! Venu, mi montros al vi ion alian, kiun mi trovas.
  
  
  Nick puŝis Yang Kuei antaŭen laŭ la koridoro post Hafed. Kelkajn paŝojn — kaj ili trovis sin en alia ĉambro. Ĝi estis pli granda, kaj en la centro estis ardanta brasero. En unu angulo estis verda ŝtala radiosendilo kaj ricevila konzolo. Hafed malfermis la pordon de necesejo tre simila al tiu, en kiu estis kaŝita la skeleto de la vera Dila Lottie. Noĉjo fajfis mallaŭte. En tiu ĉi necesejo estis stakigitaj fusiloj, duon dekduo da maŝinpafiloj kun kartoĉklipoj kaj sakoj da obusoj. Estis eĉ malnova Browning aŭtomata fusilo.
  
  
  N3 alpinglis ŝin kontraŭ la muron. "Neniu La Maseri estas kompleta sen kaŝmemoro da armiloj, ĉu?"
  
  
  Yang Kuei malgaje rigardis la plankon. Ŝi ne respondis. Noĉjo turnis sin por rigardi, kiel Hafed prepariĝas. Li tuj komprenis, ke ĝi ne ŝatus al li, sed li elportus ĝin se necese. Ju pli frue Yang Kuei parolas, des pli frue ili trafos la vojon. Li esperis, ke ŝi ne estos tro obstina. Li ne havis deziron vidi tiun ĉi belan korpon disŝirita en pecojn. Murdo estas unu afero, torturo estas alia. Sed nun la afero estis en la manoj de Hafed, kaj li devis konsenti pri tio. La gvidisto, kiel orientano, havis aliajn ideojn pri tiaj aferoj.
  
  
  Longa nigra trabo subtenis la malaltan plafonon. Rustaj ĉenoj kaj mankatenoj pendis de li. Hafed ne perdis tempon. Li klare pensis pri sia kapo kaj hastis.
  
  
  Li metis sian longan tranĉilon en la ardantajn karbojn de la brazo.
  
  
  
  Nick, kiu atente observis Yang Kuei, vidis, ke ŝi tremas. La odoro de varma metalo komencis plenigi la ĉambron. Hafed rigardis Nick. "Donu ĝin al mi, sinjoro."
  
  
  Noĉjo puŝis la knabinon al li. Ŝi stumblis kaj duonfalis, kaj Hafed kaptis ŝin. Post du sekundoj li havis ŝin ĉenita al la tegmento, ŝiaj piedfingroj apenaŭ tuŝis la plankon. Hafed deŝiris sian oranĝan robon kaj ĵetis ĝin flanken. La knabino nuda balanciĝis antaŭ ili, kroĉante la plankon per la piedfingroj. Ŝiaj grandiozaj mamoj balanciĝis kaj skuis dum ŝi moviĝis. Ŝiaj malgrandaj brunaj cicoj estis vertikalaj kaj malmolaj, kvazaŭ ŝi atendus kison de amanto prefere ol bruligi metalon. Noĉjo, atente rigardante ŝin, kredis, ke li vidas iom da larmoj en la mallarĝaj nigraj okuloj. Ĉu li povus lasi Hafed fini la laboron?
  
  
  Hafed tiris tranĉilon el la karboj. La pinto estis blanka kaj fumanta. Li paŝis al la knabino. “Nun ŝi parolos, sinjoro.
  
  
  "Atendu minuton!"
  
  
  Nick alproksimiĝis al Yang Kwei. Li rigardis en ŝiajn okulojn, kiam ili leviĝis por renkonti lian rigardon. Ŝi tremis, etaj ŝvitoj ŝmiris ŝian korpon, sed ŝiaj malhelaj okuloj aspektis defie. Nick sentis malĝoja kaj senhelpa. Tamen, li devis provi.
  
  
  "Mi ne volas fari ĉi tion, Yang Kuei. Ne trudu min. Mi bezonas nur rektan respondon al unu demando - kien vere iris mia duoblulo, falsa Nick Carter? »
  
  
  Ŝiaj okuloj kuraĝis lin. "Karaĉio," ŝi diris. “Mi diris al vi la veron. Karaĉio! Li volis, ke vi sciu! »
  
  
  Instinkto rakontis al Nick ke ŝi diris la veron. Mi eltrovis ĝin. Li decidis ke se tio estus logaĵo, ĝi estus mortkaptilo por li mem. La trompanto ŝatus, ke li sekvu lin. Sed li ne povis riski tion — li devis scii por esti absolute certa. Li estis jam kvar tagojn malantaŭ la viro - jam kvin pro sia propra mensa frenezo - kaj li ne povis permesi pli malŝpari tempon.
  
  
  Hafed atendis kun brulanta tranĉilo. "Jen la lasta fojo, kiam mi demandas," diris Nick al la knabino. "Ĉu ĉi tio ankoraŭ estas Karaĉio?"
  
  
  Ŝi kapjesis. "Karaĉio - mi ĵuras! Tion li diris al mi. Karaĉio."
  
  
  Noĉjo retropaŝis kaj kapjesis al Hafed. Estu tiel. Se ŝi ankoraŭ diris Karaĉion sub torturo...
  
  
  Hafed estis tre komercema. Li premis la flamantan tranĉilon al la maldekstra cico de la knabino kaj tordis ĝin. La ĉambreto pleniĝis per eta ekbrilo, siblo kaj la odoro de kuira viando. La knabino kriegis pro la penetra agonio, kiu traŝiris la stomakon de N3. Li kaptis la manon de Hafed. Li denove renkontis la knabinon, la demando en liaj okuloj. Ŝi provis kraĉi sur lin, sed mankis salivo. Ŝiaj okuloj malamis lin, eĉ tra la kapturna doloro. Estis bruligita ruĝa cikatro sur ŝia maldekstra cico.
  
  
  “Karaĉio...” Estis kvieta flustro. "Mi - mi ne povas - li iris - Karaĉio!" Ŝi svenis.
  
  
  Hafed denove paŝis antaŭen, la tranĉilo freŝe varmiĝis, kaj estis apligonta ĝin al ŝia dekstra cico kiam Noĉjo haltigis lin. Do devas esti Karaĉio. Ĉiukaze, li ne plu eltenis — se ŝi estus viro, se ŝi povus rezisti, ĉio estus alia.
  
  
  "Tiel estos," li klakis al la gvidisto. “Nun ni foriru el ĉi tie. Prenu du aŭtomatajn pistolojn kaj multe da municio! Tiam mi devas trovi miajn vestaĵojn - mi supozas, ke niaj poneoj estas en ordo en la staloj?
  
  
  Hafed diris, ke la poneoj atendos. Neniu en La Maserie sciis kio vere okazas. La vestaĵoj de Niĉjo sendube estus en la lavĉambro aŭ lavejo – nun ĉu ili ne povus eliri la inferon antaŭ ol la ĉinaj soldatoj alvenis?
  
  
  Noĉjo frotis sian mentonon kaj rigardis la laman Yang Kwei pendantan de ŝiaj ĉenoj. "Kion ni faros kun ŝi?"
  
  
  Li sciis, ke li devas mortigi ŝin, sed en la momento, en malvarma sango, li ne povis postuli decidon. Li pardonpetis. Li estis ankoraŭ sufiĉe malforta kaj malsana.
  
  
  Ankaŭ Hafed solvis ĉi tiun problemon. "Mi povas trakti ĝin," li diris. Li rapide deprenis la knabinon kaj elportis ŝin el la ĉambro. Noĉjo aŭdis malklarajn sonojn veni el la koridoro. Intertempe, li eklaboris. Li forigis la ŝtalan antaŭan platon de la dissendilo kaj rompis la aron en malgrandajn pecojn. Li frakasis la pugon de sia fusilo sur la planko.
  
  
  Hafed revenis kaj prenis du maŝinpafilojn kaj tiom da municio kiom li povis porti. Nick ne demandis al li kion li faris kun Yang Kwei. Li pensis scii.
  
  
  Noĉjo ĵetis la ceterajn pafilojn en la brazilon kaj rigardis kiel la lignaj akcioj ekbrulis. Li ŝtopis kvar obusojn en la poŝojn de sia robo. Hafed maltrankviliĝis pri la pordo. “Rapidu, sinjoro! Rapidu!" Noĉjo povis vidi, ke la viro estas timema. Li ne povis kulpigi lin pro tio. Hafed estis kontraŭ torturo - li sciis, kion la ĉinoj faros al li se ili kaptos lin!
  
  
  Kiam ili preterpasis la feran pordon, Noĉjo enrigardis. Io kuŝis en la angulo, kovrita de la silka robo, kiun portis Yang Kwei. Nick ekvidis fragilajn blankajn harojn sur flava kranio. La pordo al la malgranda stokejo estis fermita kaj ŝlosita.
  
  
  "Eble la ĉinoj trovos ŝin," diris Hafed dum ili rapidis laŭ la koridoro. "Eble ne. Karmo, ĉu? Ŝi ricevis la samon kiel la maljunulino, ĉu? Ĉu tio ne estas justeco?"
  
  
  Nick Carter devis konfesi, ke tio estas vera. Li elmetis Yang Kuei el sia menso. Li trovis siajn vestaĵojn freŝe lavitaj kaj vestis sin. Li kaj Hafed tiam forlasis La Maseri Devils.
  
  
  
  Neniu multe atentis ilin, krom la fojfoja ruza rigardo. Unu el la demoninoj gapis Hafed, faris obscenan geston kaj ridis, sed plejparte la vivo en La Maserie daŭris kiel kutime. Ŝajne estas vere, ke la vicoj ne sciis, kio okazas. Ili sekvis ordonojn, faris neniujn demandojn kaj atendis pacience la virojn. Ili ne suspektis, ke nuntempe ili ne havas Pastrinon. Ili fine ekscios. Ĉinoj zorgos pri tio. Ili sendube nomumus alian el siaj simpatiantoj kiel la nova Ĉefpastrino. - Akcipitro kaj la CIA aprezos ĝin.
  
  
  Dum ili rapidis malsupren laŭ la kruta ŝtuparo en la klifo, li surpriziĝis vidante, ke denove malheliĝas. Ili restis en La Maserie pli ol unu tagon. Jen kion Hafed diris al li. Alie, malgaje pensis N3, tio povus daŭri dudek kvar tagojn! Eĉ dudek kvar jarojn aĝa! Li estis tie dum kelka tempo en infera stato. Iam, kiam li havos la tempon kaj deziron, li esploros ĉi tiun kaoson de doloraj memoroj.
  
  
  Ĝuste nun ili havas novan problemon. Malbona problemo. Ĉina problemo!
  
  
  La manĝitaj kaj ripozintaj poneoj estis elportitaj el la stalo. Hafed kaptis la manon de Nick kaj montris. “Rigardu, sinjoro. Ŝi ne mensogis — venas la soldatoj! Mi pensas, ke ni pli bone rapidu.
  
  
  "Mi pensas, ke vi pravas," konsentis Nick. "Ferĉaĵo!" Li rigardis orienten super la neĝkovrita pasejo. "Ĉu vi pensas, ke poneoj povas trakti ĉi tion?"
  
  
  Hafed, kiu havis elektitan sortimenton da orientaj malbenoj, diris ke la poneoj pasos. Ili fartas pli bone ol li kaj Nick estis. Li ne diris tiel, sed la afero estis, ke li rapide pakis sian poneon. Nick faris same sen perdi tempon. Mallumiĝis ĉiusekundo – ĝi povintus savi iliajn vivojn.
  
  
  Li prenis binoklon el sia dorsosako kaj celis ilin al la soldatoj. Estis ĉirkaŭ kvindek el ili patrolante, kun dudek aŭ tiel tre ŝarĝitaj poneoj. La metalo ekbrilis en la mortanta sunlumo. Kelkaj poneoj portis longajn pipojn. Montaj kanonoj! Morteroj!
  
  
  Hafed ankaŭ vidis la pistujojn per la nuda okulo kaj denove malbenis.
  
  
  "Ĝi estas tre malbona loko, kiun ni devas trairi - ĝi estas tre mallarĝa. Taŭga por grandaj armiloj. Ili ankaŭ scias. Venu, sinjoro! Neniu tempo por perdi! “Li jam puŝis la ŝarĝitan poneon orienten, en la pasejon.
  
  
  Nick paŭzis duonminuton. Li kaptis sunbrilon en siaj lensoj kaj vidis ĉinan oficiron observi ilin per binokloj. Impulsive, li metis la dikfingron al la nazo kaj svingis la fingrojn. Li vidis la oficiron doni la komandon kaj la soldatojn kuri al la poneoj kun la morteroj. Nick rapide taksis la distancon – iom pli ol duonan mejlon. Li ridetis. Ili devus esti sufiĉe sekuraj. La morteroj povis pafi sufiĉe facile, sed ili verŝajne ne estus precizaj en tia malbona lumo. Li trafis Kaswa kaj rapidis post Hafed, kiu jam malaperis ĉirkaŭ la kurbiĝo de la pasejo.
  
  
  N3 ne povus esti pli malĝusta. Li forgesis, ke ĉinoj konas ĉi tiun landon. Laŭ ĉiu verŝajneco, ili celis la plej mallarĝan sekcion de la gorĝo kaj metis pafpalisojn laŭ la vojo.
  
  
  Estis lia malfruo kiu savis N3. Li estis tricent metrojn malantaŭ Hafed kiam la unuaj pistujo eksonis. Shhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh – eksplodo de kvar minoj flustris en la mallarĝan kolon de la gorĝo kaj eksplodis per muĝado. Noĉjo kaptis la poneon je la brido kaj kondukis ŝin sub la ŝedo. Kvar pliaj minoj eksplodis. Ŝrapnelo bruis tra la aero, ŝrapnelo el rokoj estis mortiga kiel metalo.
  
  
  La serpentuma vojo estis rekte antaŭen. Li ne povis vidi Hafed. Pli da minoj verŝis en la gorĝon. Noĉjo kaŭris, malbenis kaj atendis, ke la mortiga fajro trankviliĝos. Ili devis celi ĉi tiun lokon - ili pafis blinde, sed samtempe ili identigis la maldikan inteston kun nekredebla precizeco.
  
  
  Mallumiĝis. La morteroj ĉesis flustri en la frosta aero. Nick atendis dek minutojn kaj poste revivigis Kaswa. Li dubis, ke la ĉinoj venos por ili en la mallumo, sed li ne povis riski tion. Kaj Hafed atendos, senpacienca kaj timigita, kaŝante en iu truo, kiel Noĉjo.
  
  
  Hafed longe atendis sur ĉi tiu dezerta deklivo de Himalajo. Nick trovis lin kuŝanta en granda sangomakulo en la neĝo. La eksplodo trafis Hafed kaj lian poneon. La poneo estis senintestigita, ĝiaj rozkoloraj internoj vaporis en la freŝa aero. Duono de la kapo de Hafed mankis.
  
  
  Kaswa ŝovis la nazon al la mortinta poneo kaj ĝemis kompatinde. Noĉjo tiris lin flanken kaj komencis kovri la sangon kaj korpojn per neĝo. Ne plu estis tempo. La neĝo protektos la kadavron de Hafed kontraŭ la lupoj almenaŭ ĝis printempo — tiam, eble, la diabloj trovos lin kaj entombigos lin. Aŭ la ĉinoj. Vere ne gravis.
  
  
  Yang Kuei poste prenis ŝian venĝon. Ŝi tenis ilin kelkajn minutojn pli longe. Noĉjo rigardis en la mallumon de la pasejo kondukanta al la oriento – li ankoraŭ havis longan vojon por iri.
  
  
  Nun li estis sola. Kvin tagojn malantaŭ ĝia predo.
  
  
  Lia vizaĝo komencis frostiĝi en la vento, li ĵetis jakan lankovrilon sur ĝin kaj kuregis post la poneo. Li faros ĝin. Li devas fari ĉi tion. Morto ŝvebis en la leviĝanta vento, sed ne por li. Ankoraŭ ne. Li devis unue fari la laboron.
  
  
  Li perdis la unuan raŭndon. Sed estos dua — kaj ĝi komenciĝos en Karaĉio.
  
  
  
  Karaĉio malŝaltis!
  
  
  La granda urbo ĉe la Araba Maro estis tiel nigra kiel la estonteco de Operacio Deuce. Nick Carter parolis al Hawke de la startvojo en Ladako kaj lernis, inter multaj aliaj aĵoj, ke lia misio nun havas nomon. Ĉi tio estis bonega helpo! N3 ne povis kompreni kiel precize - lia humoro en tiu momento estis ege amara - sed ĝi nur pruvis, ke eĉ en AX, burokratio kaj burokratio foje regas. Ĝuste nun, Nick kontentiĝos je io pli praktika ol misio-etikedo - ekzemple, iu unuaklasa diplomatia imuneco!
  
  
  Li estis serĉata pro murdo!
  
  
  Nun, en kio eĉ por li estis nova malavantaĝo en la haveno, li kaŝis sin en malpura angulo kaj enterigis sian vizaĝon en ĉifona kopio de The Hindi Times. Ne helpis, ke lia propra foto - malklara sed tute rekonebla - estis sur la unua paĝo de la gazeto.
  
  
  Lia hindustanino ne estis flua, sed li povis kompreni la esencon de la bildoteksto: Nicholas Carter, murdinto kaj suspektata sekreta agento, serĉata por murdo kaj fuĝo!
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  Morto.
  
  
  Nick suspiris kaj mendis alian botelon da pakistana biero. Ĝi sentis lin malbone, sed estis malvarme. Kaj li bezonis pretekston por pendi ĉirkaŭ ĉi tiu loko. Li ankoraŭ ne vidis policanon - eble la posedanto pagis - kaj li bezonis ŝirmejon dum la sekvaj horoj. Li devis eltrovi sian sekvan movon. Rapide! Kaj kiam li komprenis, ke li devas same rapide movi. Li devos enriskiĝi el ĉi tiu sekura truo - spitante la elirmalpermeson - kaj li estus diable videbla sur la dezertaj stratoj. Sed estas nenio, kion vi povas fari pri ĝi. Li laŭsupoze iris al la Mauripur-areo kie la viktimo vivis kaj fari iun enketon surloke. Estus tre interese scii, kial lia duoblulo, la trompanto, denove mortigis! Ĉi-foje lia viktimo estis usonano: Sam Shelton, konfidenca ataŝeo de la APDP - Programo pri Akiro kaj Distribuado de Armiloj. Estis Shelton kiu plenumis la ordonojn de Vaŝingtono ĉesigi la armilfluon al la pakistananoj kiam milito kun Hindio ekis. Ĉi tio estas alta politiko, kaj Sam Shelton estas nur ilo! Plenumado de mendo nur. Kaj tamen falsa Nick Carter mortigis lin! Kial?
  
  
  Noĉjo ekbruligis "oran flokon" - usonaj cigaredoj ne estis haveblaj en la malmultekostaj butikoj de Karaĉio - kaj kaŝe ĉirkaŭrigardis. Neniu atentis lin. Almenaŭ tiel ŝajnis. Vi neniam sciis ĝin.
  
  
  La malgranda, malpura trinkejo situis en la areo de Malir Landi ĉe la ŝlimeca Indusa Rivero proksime de la flughaveno de Karaĉio kie, kelkajn horojn pli frue, Nick rapide adiaŭis la Hercules C-130-skipon kiu flugis lin enen de la Chushul startvojo. . en Ladako. Ili estis belaspekta aro da junaj usonanoj serĉantaj levi inferon en Karaĉio – eble vizitante unu el la fifamaj banejoj, kie la distro estis varia kaj kontinua antaŭ, dum kaj post la bano. Nick estus ŝatinta akcepti ilian inviton aliĝi al ili, eĉ se ilia juneco kaj fervoro igis lin senti mil jarojn pli maljuna.
  
  
  Kompreneble li ne sciis. La misio fariĝis pli malfacila por li ĉiusekundo. Li nun estis plena semajno malantaŭ produktado - aŭ tiel li pensis tiutempe. Li bezonis trovi kaj mortigi viron, kaj pli bone li pritraktu ĝin. Li adiaŭis kaj plonĝis en malhelan Karaĉion, improvizante nun kaj dubante pri sia sekva movo. Estis nur lia bonŝanco ke li prenis forlasitan kopion de The Hindi Times kaj malkovris ke li estis serĉata por murdo kaj fuĝo! Jen lia foto sur la ĉefpaĝo.
  
  
  Kompreneble ĝi estis foto de la falsa Nick Carter, sed la policanoj de Karaĉio ne sciis tion!
  
  
  Noĉjo finis sian bieron kaj ekbruligis alian cigaredon. Li kaŝis sian vizaĝon per papero kaj denove ĉirkaŭrigardis la drinkejon. Nun ĝi estis plenplena kaj fuma. Plejparto de la klientoj estis viroj, kvankam tie kaj tie Nick vidis prostituitinon en malmultekostaj okcidentaj vestoj. La viroj estis multlingva skipo, plejparte laboristoj laborantaj en la riveroj kaj havenoj, kaj kelkaj magraj Pathans en piĵama pantalono kaj malpuraj turbanoj. La fetoro de nelavitaj korpoj estis neeltenebla.
  
  
  El la profundo de la salono aŭdiĝis subita tintado de arĉinstrumentoj ludantaj – al okcidentaj oreloj – la plej senmelodian dancmelodion. La homamaso rapidis al la muziko, kaj Nick trovis sin kaj lian angulon malplenaj. Li estis sufiĉe kontenta. Li rigardis supren al la drinkejo kaj tra la homamaso vidis dikan virinon tordi sian ventron en la plej simpla versio de jhoomer, pakistana popoldanco. La homoj, pensis N3, tion neniam scios! La tavolo de graso tuj super la malabunda kovrilo de la virino ondetis kaj brilis pro ŝvito dum ŝi turniĝis. De homamaso da viroj, el kiuj la plimulto
  
  
  estis ebriaj. "Ĝi estis pure islama homamaso," Nick notis kun eta sardona rideto. Io alia? Ne estas multaj hinduoj en Karaĉio nuntempe. Se ili estis proksime, ili restis for de vido.
  
  
  Li ĵetis rigardon al sia AX-horloĝo - ĝi travivis la teruran vojaĝon el la Karakoramo-Pasejo pli bone ol li, liaj kruroj ankoraŭ doloras pro frosto - kaj vidis, ke estas la dekdua post kvarono, la tempo de Karaĉio. Ne utilas resti ĉi tie. Li nur prokrastis problemojn. Li devis iri al Mauripur, trovi la domon de Sam Shelton kaj vidi kion li povis trovi kiel indico. Verŝajne nenio - tamen li devus provi. Kontraŭvole, li komencis forpuŝi de la tablo, singarda pri la malplenaj stratoj, kiam li vidis la okazaĵon ĉe la drinkejo. N3 restis sur sia seĝo, rigardante, kiel ekkreskas kaj disvolviĝas sinkovo en lia rapida cerbo. La viro ĉe la drinkejo aspektis usonano.
  
  
  Kompreneble li estis kolera — kaj ebria. Kaj li rompiĝis. Ĉi tio estis vera problemo. La viro estis rompita, kaj la drinkejisto, granda ulo en malpura purpura striita ĉemizo kaj ruĝa fezo, ne volis servi lin. Dum Noĉjo rigardis, la drinkejisto atingis trans la drinkejon kaj perforte puŝis la viron. La viro falis inter amason da cigaredstumoj, rubpapero kaj salivo, lia kapo preskaŭ en malnova ladskatolo kiu servis kiel kraĉilo. Li kuŝis tie dum iom da tempo, ne povante leviĝi, eldirante serion da malpuraj malbenoj en la hindustana – Noĉjo kaptis la vorton bap, patro, kombinita kun io simila al incesta simio. Tiam la viro sur la planko ŝanĝis al la angla, usona, kaj la rezulto estis agrable aŭdi. Nick ridetis malkaŝe kaj ĝuis ĝin, pensante, ke eĉ Akcipitro povus lerni kelkajn vortojn de ĉi tiu forpelito!
  
  
  N3 faris decidon kaj tuj ekagis. Ĉi tiu estis lia maniero. Li havis nenion por perdi, kaj eble multon. Eĉ tia maldiligentulo devas havi ian hejmon - lokon, kie li povas kaŝiĝi nokte. Io ajn estis pli bona ol hotelo, eĉ la plej malmultekosta, kie li devus montri identigon kaj kie akra okulo povus identigi lin kiel serĉata viro.
  
  
  Li iris al la falinta viro kaj malglate prenis lin. La drinkejisto aspektis neinteresita, lia malhela vizaĝo esprimas sian enuon kaj malpaciencon kun la ruinigitaj jankioj sur la plaĝo. Ili estis porkoj! Senutilaj porkoj! Ni neniam ricevis bakŝiŝon de tiaj homoj. Ili trinkis nur malmultekostan bieron kaj ne patronis putinojn.
  
  
  Nick ĵetis 100 rupian bileton sur la vendotablon. “Alportu al mi viskion. Bona viskio - Usonano, se vi havas ĝin! Tez! Rapidu!"
  
  
  La drinkejisto tuj fariĝis servila. Do li eraris. Post ĉio, ĉi tiu grandulo havis monon! Kaj io alia — speco de potenco, pri kiu oni ne trompi. Ankoraŭ unu afero! La drinkejisto scivolis dum li palpadis por la ununura botelo da altvalora usona viskio—ĉu li antaŭe ne vidis la vizaĝon de la grandulo ie? Lastatempe - tre lastatempe! La drinkejisto vokis sian asistanton kaj interparolis kun li dum momento en rapida Paŝto. Kaj li kaj la asistanto estis afganoj.
  
  
  La asistanto zorge studis la vizaĝon de la granda usonano, kiu ĝis tiu ĉi tempo rekuŝis la ebriulon ĉe sia tablo kaj sukcesis subteni lin. “Ne,” diris la asistanto, “mi neniam antaŭe vidis lin. Sed se li estas amiko de Bannion, tiu, kiel li povas esti iu ajn grava aŭ valora je io ajn? Vi eraras, estro. Ĝi ne povas havi ajnan signifon. Mi dubas, ke ekzistas rilato inter ili. Li revenis por rigardi la ventran dancistinon.
  
  
  La posedanto ĉifis 100 rupiojn en sia poŝo kaj prenis viskion kaj du malpurajn glasojn al la tablo. Lia asistanto efektive laŭsupoze estis juna partnero, sed se li ne eksciis pri la 100 rupioj, des pli bone. Kaj Ali ankaŭ povus erari. Li rigardos tiun ĉi grandan usonanon per mono – ĉiaokaze.
  
  
  Faldita kopio de la Hindia Tempo kuŝis sur la malpura tablo. La posedanto uzis ĝin por forbalai muŝojn kaj cindron. La granda usonano etendis la manon por preni la gazeton el lia mano. “Mia,” li diris. "Mi ankoraŭ ne finis kun ĉi tio."
  
  
  "Dwkh," diris la posedanto. “Mia malĝojo, sinjoro. Ĉu estos io alia? Ĉu vi volas eble spekti la dancadon? Mi povus... fari privatan prezentadon! "
  
  
  Eksterleĝulo Bannion levis la kapon de la malpura tablo. Li rigardis la posedanton kun ruĝigitaj okuloj. “Perdiĝu, dika dika hundilo! Kiu bezonas vin? Fiku!" Li turnis sin al Noĉjo. "Pli bone rigardu lin, se vi havas monon. Li estas ŝtelisto. Ili ĉiuj estas ŝtelistoj!"
  
  
  La posedanto faris paŝon malantaŭen, sed ne perdis la vizaĝon. Li lavis siajn manojn seke kaj rigardis Bannion kun malestimo. Al Noĉjo li diris: “Mi devas averti vin kontraŭ ĉi tio, Sahib. Ĝi estis senutila — dum multaj jaroj. Li estas stulta, morta!"
  
  
  Bannion provis leviĝi de sia seĝo, kolero aperanta sur lia vizaĝo. "Vi estos mortinta afgana hundino, se vi ne eltiros tiun aĉan grasan kadavron el ĉi tie!" Li kolapsis reen sur sian seĝon.
  
  
  Nick Carter kapjesis al la posedanto. "Lasu nin solaj."
  
  
  Kiam la viro foriris, li studis viron nomitan Bannion. "Iris sufiĉe malproksimen," li pensis senespere. Tamen ĝi povas esti utila.
  
  
  Bannion estis mallonga, kvadrata en konstruo, kun malgranda ventro. Lia tri-kvar-taga stoplo estis ruĝeta miksita kun griza. Kio restis de liaj maldikaj haroj ĉirkaŭ la glata rozkolora tonsuro estis la sama koloro. Liaj okuloj estis malsekaj kaj sangaj kiam li nun rigardis Nick. Li aspektis kvazaŭ li havis konjunktiviton! Li portis malpuran malnovan armean jakon, kovritan per grasmakuloj, kaj paron da same malpuraj pantalonoj. Sub lia kampjako estas ŝirita T-ĉemizo la koloro de koto. Nick, tre konscie, provante portreti tion, rigardis la krurojn de la viro. Li portis malnovajn armeajn ŝuojn, unu sen kalkano. Li estis sen ŝtrumpetoj.
  
  
  Bannion diris nenion dum ĉi tiu esplorado estis daŭranta. Li gratis sian ruĝan barbon kaj ekrigardis Nick. Fine li ridis. Nick iom surpriziĝis rimarkante, ke li havas bonajn dentojn.
  
  
  Bannion diris: "Ĉu la inspektado finiĝis?"
  
  
  N3 kapjesis mallonge. "Nun."
  
  
  "Ĉu mi pasis?"
  
  
  Nick retenis rideton. Li estis troma aĉulo, kvankam li estis malgajninto.
  
  
  "Apenaŭ," li diris. "Mi vere ankoraŭ ne scias, vi vere estas malordo, ĉu ne?"
  
  
  La vireto ridis. "Vi povas diri tion denove, sinjoro, kiu ajn vi estas." Mi estas senhejma! Mi estas forpelito kaj senespera, senvalora maldiligentulo! Sed ĉi tio estas sufiĉe evidenta, ĉu ne? Do kial zorgi pri mi? Kial prenu min kaj alportu min ĉi tien kun ĉi tiu tuta bona viskio, kiu, kiom mi povas vidi, estos malŝparita. Vi ne aspektas kiel bonfaranto al mi. Vi ankaŭ ne havas preĝlibron aŭ tamburinon. Kio do okazas, sinjoro? Kaj dum vi parolas kun mi, ĉu mi rajtas trinki la viskion, por kiu vi pagas?
  
  
  Nick puŝis la botelon al li. "Helpu vin. Nur restu surpiede, mi petas. Mi pensas, ke mi havos iom da laboro por vi poste. Kaj ne multe poste. Kiom ebria vi estas nun?"
  
  
  La viro kaptis la botelon kaj verŝis ĝin per iom firma mano. Li kapjesis al la trinkejo. “Ne tiom ebria kiel ili pensas. Mi faras ĉi tiun lertaĵon foje – ĉi tiuj aĉuloj ŝatas vidi ebrian blankulon stultan sin. Ridigas ilin - kaj kiam ili ridas, ili aĉetas trinkaĵojn. Estas tiel simple, sinjoro. Li faligis sian glason per unu gluto kaj haste replenigis ĝin, poste transdonis la botelon al Noĉjo. "Dankon. Delonge mi ne provis veran usonan alkoholaĵon. Mi plejparte trinkas bieron aŭ Karaĉian putron. Nun, sinjoro, el via vidpunkto?
  
  
  N3 sentis ondegon de kompato. Li tuj subpremis ĝin. Ekzistis milionoj da tiuj homoj en la mondo, ĉiuj el ili bonŝancaj, kaj li havis nek la tempon nek la emon aŭskulti iun alian. Tamen, ĉi tiu persono povas montriĝi valora en ĉi tiu aparta situacio - tio restas por vidi.
  
  
  Li respondis la demandon per alia demando. "Kiel vi nomiĝas? Mi ŝatus scii ion pri vi antaŭ ol mi daŭrigi - ne multe, sed ne multe. Kiel, ekzemple, vi alvenis en Karaĉio?"
  
  
  La vireto denove etendis la manon al la botelo. "Mike Bannion," li diris. “Mikaelo Joseph, tute. Mi antaŭe estis gazetisto. En la Ŝtatoj. Por tio, en la mondo. Ĉirkaŭe kaj ĉirkaŭe! Estis antaŭ dek jaroj kiam mi alteriĝis ĉi tie en Karaĉio. Mi komprenis la historion — sed ankaŭ ebriiĝis. De tiam mi estas ebria. Mi restos ebria kiel eble plej longe. Kaj vi eraras pri unu afero - mi ne estas blokita. Mi havas domon, kredu aŭ ne. Mi ankaŭ havas edzinon kaj naŭ infanojn. Mi edziĝis kun denaska islama virino. Ŝia maljunulo malamas min kaj malakceptis ŝin. Nun ŝi estas dika kaj malbela - ŝi havas tiom da infanoj - sed kiam mi edziĝis kun ŝi, ŝi estis iu. Nun ŝi lavadas por nutri la infanojn kaj pagi la lupagon, kaj mi fidas je mi mem por ricevi monon por drinkado. Jen, sinjoro, la historio de mia vivo. Aŭ kion ajn vi ricevos - al mi ne gravas kiom da mono vi pagas al mi! "
  
  
  Bannion profunde enspiris, trinkis alian glason da viskio kaj rigardis la pakaĵon de Orflako de Noĉjo per avidaj okuloj. Nick ŝovis siajn cigaredojn trans la tablon. "Helpu vin."
  
  
  Dum Bannion bruligis cigaredon, Nick zorge studis lin. Li devas rapide preni decidon. Nuntempe. Li decidis travivi ĝin ĝis la fino. Estis risko, sed tiam li kutimis riski. Unu plia ne povus fari grandan diferencon. Li elprenis la Hindian Tempon el sia poŝo kaj malfermis la ĉefpaĝon. Li puŝis ĝin al Bannion.
  
  
  “Rigardu ĉi tion zorge. Legu la rakonton se vi povas - tiam mi demandos al vi. Se vi donos la ĝustajn respondojn kaj ankoraŭ interesiĝas, mi pensas, ke ni laboros."
  
  
  La mieno de Bannion ne ŝanĝiĝis dum li studis la bildon. Li rigardis Noĉjon unufoje, poste denove al la gazeto. Ŝajne li bone legis la hindustanan. Fine li faldis la gazeton kaj redonis ĝin al Noĉjo. Li iomete kapjesis kun la dorso al la trinkejo.
  
  
  “Se ili rimarkas vin, vi havas problemojn. Mi rimarkis, ke estas rekompenco por vi - kaj ĉi tiuj roluloj vendos siajn patrinojn kontraŭ rupio. Krom se ili pensis, ke ili povus ĉantaĝi vin unue.
  
  
  
  Noĉjo remetis la gazeton en sian poŝon. Lia rideto estis malforta, mokema. "Eble ankaŭ ĉi tiu penso venis en la menson?"
  
  
  Bannion rikanis reen. Li verŝis al si trinkaĵon. “Tio estis la unua afero, kiu frapis min, sinjoro Carter. Sed ni vidos. Ĉu ĉi tio estas via vera nomo? "
  
  
  "Jes. Sed ĉi tio ne estas foto de mi. Ĉi tio estas foto de viro prezentanta min. Li mortigis la usonanon Sam Shelton. Mi ne faris ĝin. Ĉi tio estas tre kompleksa rakonto, kaj mi ne provos klarigi. al vi nun. Eble neniam. Ĉi tio estas ĉio tre sekretaj. Vi laboros blinde nur per mia vorto. Ĉu vi ankoraŭ interesiĝas?"
  
  
  Bannion kapjesis super sia glaso. "Eble. Vi scias, mi ne ĝuste naskiĝis hieraŭ. Kaj al mi ne gravas ĉu vi mortigis ĉi tiun ulon aŭ ne - mi volas nur du honestajn respondojn de vi! Ĉu vi havas monon - multe da mono?"
  
  
  Nick ridetis malforte. "Onklo Samuelo estas tute malantaŭ mi."
  
  
  Bannion radiis. "Bone. Dua demando - ĉu vi laboras por la komunistoj? Ĉar se jes, kaj mi ekscias, la interkonsento estas nuligita! Mi eĉ eble koleros kaj perdos la paciencon. Estas aferoj, kiujn eĉ senhejma homo kiel mi ne faros. faru.
  
  
  Nick ridetis trans la tablo. Estis io bela pri tiu ĉi eta ruĝharulo. Ne lia odoro aŭ, kompreneble, lia aspekto, sed io!
  
  
  "Ĝuste male," li diris. “Jen ĉio mi povas diri al vi.
  
  
  Sangaj okuloj rigardis lin longe. Tiam Bannion denove atingis la botelon. "Bone. Mi estas en, sinjoro Carter. Mankas de murdo, mi estas enen. Kion ni faru unue?"
  
  
  Nick verŝis glason. "Ĉi tiu estas la lasta," li avertis Bannion. “Mi volas, ke vi estu kiel eble plej sobra. Post tio ni foriras — kaj ni bezonos transporton. Ĉu iuj ideoj pri tio? "
  
  
  "Mi havas Ĵipon ekstere," diris Bannion surprizite. “La plej malnova ĵipo en la mondo. La nomo Ge signifas bovinon en la hindustana. Ŝi ankoraŭ kuras — apenaŭ. Kien vi volas iri, sinjoro Carter?
  
  
  Dum ili foriris, la HAKILO diris, “Voku min Noĉjo se vi bezonas nomi min - kaj ne uzu mian nomon pli ol vi devas. Neniam antaŭ aliaj! Ĝuste nun mi volas iri al la Mauripur-areo - al la domo de Sam Shelton. Ĉu vi konas ĉi tiun areon?
  
  
  "Mi scias tion. Mi eĉ konas ĉi tiun domon - ĝi estas sur Chinar Drive. Mi kutimis veturi difektitan taksion ĉirkaŭ la urbo ĝis la Pax ruinigis ĝin por mi. Ili ne ŝatas blankulojn laborantajn kun siaj laborpostenoj."
  
  
  Nick sekvis lin en malhelan strateton proksime de la Induso. La nokto estis klara kaj malvarmeta, kun pendanta flava lunlumo, iom makulita de la odoro de silto kaj morta fiŝo. En la malforta lumo, Nick vidis fantomajn dhows flosi laŭflue direkte al la Araba Maro.
  
  
  Eble ĝi ne estis la plej malnova Ĵipo en la mondo. Eble, pensis Noĉjo dum li grimpis enen, ĝi estis la dua aŭ tria plej malnova. Ĉi tio ne signifas, ke la pentraĵo estis malbona - ne estis farbo. Ne estis vitro en la glaco. La pneŭoj estas eluzitaj ĝis la kerno. La nura lumturo estis enŝovita kaj alarme ektremis.
  
  
  Bannion devis ekbruligi ĝin - la startigilo ne funkciis delonge - kaj post alarma momento, Ge komencis tusi, spiregi kaj tusi grandajn bluajn fluojn de fetora fumo. Ili forveturis singarde. La fonto kraŝis malsupren sur la dorso de la N3 kiam ili kraŝis, sonoris kaj sonoris en ĉiu malhela strateto kiun Bannion povis trovi. Kaj li ŝajnis koni ilin ĉiujn. Li zorge promenis ĉirkaŭ la moderna urbocentro de Karaĉio. Ili venis al labirinto de mizeraj kabanoj el diversaj materialoj - pakkestoj, bambuo, argilaj blokoj kaj ŝtipoj, platigita oleo kaj bierskatoloj. La fetoro estis terura. Ili faris sian vojon tra ĉi tiu dezerto de sufero, vadante ĝisgenue en grasa koto. La antikva ĵipo kuraĝe snufis kaj anhelis. La kabanoj kaj odoro kovris akreojn.
  
  
  Nick Carter kovris sian nazon per poŝtuko kaj Bannion rikanis. “La odoro, ĉu? Rifuĝintoj el Hindio estas ĉi tie - estas nenie aliloke por gastigi ilin. Estas terura malordo — eĉ mi vivas pli bone ol ĉi tiuj malriĉuloj.
  
  
  “Parolante pri loĝlokoj,” Noĉjo diris, “post nia hodiaŭa ekskurso, mi bezonos loĝlokon—sekuran lokon kie min ne ĝenos la policanoj aŭ iu ajn alia. Ĉu via loko estu taŭga? "
  
  
  “Perfekte,” Bannion kapjesis kaj ridetis, liaj dentoj brilis tra lia ruĝa barbo. “Mi pensis, ke vi venos al ĉi tio! Bonvenon estas parto de la interkonsento. Policistoj neniam ĝenas min. Mi konas la plej multajn el ili en la regiono, kaj tamen mi estas ĉi tie tiom longe, ke nun oni prenas min por koncedita. Mi estas nur usona senhejma homo! "
  
  
  "Via edzino? Kaj viaj naŭ infanoj?"
  
  
  Bannion balancis la kapon. "Ne maltrankviliĝu. Mi alportos la monon, do Neva - tio estas mia edzino - por unu fojo ĝojos kun mi. La infanoj faras tion, kion mi diras! Neniu problemo, kvankam vi devos resti for de vido. Ni estas unu granda feliĉa kvartalo, kaj la edzinoj Ili klaĉas pri io kruela, sed pri tio ni parolos poste.Parolante pri mono, mi pli bone montru al Neva.
  
  
  Noĉjo traserĉis sian monujon kaj donis al la viro bileton de mil rupioj. “Jen ĝi nun. Tie
  
  
  estos multe pli, se ni interkonsentas. Se vi faras bonan laboron kaj ne lasos min, eble mi povas fari ion por eligi vin el ĉi tiu truo." . Bannion ne respondis.
  
  
  Ili atingis Drigh Road kaj iris okcidenten. Ĝi estis moderna aŭtovojo, kvar lenoj, kun bonaj markadoj. Bannion paŝis sur la benzinpedalon kaj la malnova Ĵipo siblis kaj ekrapidis. La rapidometro ne funkciis, sed Nick supozis, ke ĝi estas almenaŭ kvardek kvin.
  
  
  "Ĉi tio estas malfacila momento," diris Bannion. “Ili tre bone patrolas ĝin. Se ni estas haltigitaj, ni trapasos ĉi tiun sekcion.
  
  
  Noĉjo ĵetis rigardon al sia AX-horloĝo. Estis iom post la unua horo.
  
  
  Li aŭdis la sonon de aviadiloj supre kaj rigardis supren. Ĉi tiuj estis malnovaj aviadiloj. Malproksime trans la urbo, li rigardis kiel pintoj de hela lumo striis tra la ĉielo kiam ili ekviviĝis. Longdistanca pafo de kontraŭaviadila artilerio estis aŭdita. Du serĉlumoj kaptis la aviadilon per sia apekso kaj tenis ĝin por momento, alpinglita al la nigra ĉielo kiel tineo al korko. La aviadilo eskapis. Estis la malproksima muĝado de bombo eksplodanta.
  
  
  Bannion ridis. “Atako per bombo. Morgaŭ la indianoj oficiale neos, ke tio iam okazis. La pakistananoj verŝajne atakas Delhion nun - kaj ankaŭ ili neos. Ia milito! Kion neniu el ili volas.
  
  
  N3 memoris la vortojn de Hawk - iu volis ĉi tiun militon. Ruĝaj ĉinoj!
  
  
  Ili nun eniris la Mauripur-distrikton. Bone pavimitaj stratoj, grandaj bienoj kaj vilaĝoj ĉirkaŭitaj de dense kreskantaj platanoj. La delikata odoro de kaĵuaj arbustoj plenigis la kristan noktan aeron. La HAKILO rimarkis la stratlanternojn, kiuj nun estis malfortigitaj pro la senkurentiĝo.
  
  
  "Ĉi tie loĝas la mono," diris Bannion. “Kaj la plimulto de la eksterlandanoj. La loko, kiun vi volas, estas ĝuste ĉi tie.
  
  
  Bannion devigis la ĵipon rampi. Tamen, la malnova motoro zumis laŭte en la trankvila nokto. "Malŝaltu ĝin," Nick ordonis kviete, preskaŭ flustre. "Parku ĝin ie kie la patrolo ne vidos ĝin, kaj tiam ni marŝos."
  
  
  Bannion malŝaltis la motoron kaj ili marbordiĝis. Ili lasis la ĵipon en la nebula ombro de alta persa kverko, kaj Bannion antaŭeniris laŭ strio da asfalto. Li haltis en la ombro, tre proksime de kie la blanka pordego brilis en la lunlumo. En tiu momento, ŝakalo hurlis de malproksime ĉe la rando de la urbo.
  
  
  "Ili venas serĉante manĝaĵon," diris Bannion. "Tigroj estas cent mejlojn for."
  
  
  Nick diris al li, ke li silentu kaj restu trankvila. Li ne havis intereson pri tigroj krom li mem, kaj la nuraj ŝakaloj pri kiuj li zorgis estis dupieduloj. Li flustris siajn instrukciojn al Bannion. Ili restis en la ombro kaj restis senmovaj dum dudek minutoj. Se iu rigardas, tiam ili devus esti fordoninta sin. Dume, Bannion, flustrinte en la orelon de N3, devis diri al li kelkajn demandojn. Bannion konsentis.
  
  
  Li kompreneble sekvis la kazon de Nick Carter en la gazetoj, sed nur kun hazarda intereso. Ĝis ĉi-vespere, lia intereso pri spionoj kaj sekretaj agentoj estis nul - lia ĉefa zorgo estis lia venonta trinkaĵo. Nun li ekzamenis sian alkoholigitan memoron kiel eble plej bone.
  
  
  Nick Carter - viro kiu aspektis kaj pasigis sin kiel Nick Carter - estis arestita pro la singardemo kaj lojaleco de la domservistino de Sam Shelton, hindua knabino. La indianoj kiuj laboris por la amerikanoj vivis en Karaĉio en relative sekura loko. La servistino rekonis la viron nomantan sin Nick Carter kaj lasis lin sola kun Sam Shelton. Ŝi poste rakontis al polico ke Shelton ŝajnis konfuzita komence, sed estis sufiĉe feliĉa por vidi la viron. Ili eniris la privatan oficejon de Shelton. Poste, la knabino aŭdis kolerajn vortojn kaj rigardis tra la serurtruo ĝuste ĝustatempe por vidi la fremdulon bati Shelton per malgranda stileto. La knabino uzis sian kapon, ne panikiĝis kaj tuj vokis la policon de la telefono supre.
  
  
  Per sorto, polica aŭto preskaŭ estis tie. La murdinto estis kaptita post terura lukto en kiu policisto estis grave vundita. Tamen, post kiam li estis kaptita, la murdinto ne kaŭzis ajnan problemon. Ne laŭ la kutima maniero. Aliflanke, li kaŭzis grandegan problemon. Li identigis sin kiel Nicholas Carter, amerika agento, kaj gaje konfesis la murdon de Sam Shelton. Shelton, la viro asertis, estis perfidulo kiu estis dizertonta. Li estis mortigita laŭ la ordoj de Vaŝingtono. Por supre, la murdinto postulis diplomatian imunecon.
  
  
  La vera N3 mallaŭte fajfis kiam li aŭdis tiun lastan pecon. Saĝa diablo! Li scivolis ĉu la rakonto estis ekzercita, aŭ ĉu la ulo ĵus elpensis ĝin dum li iris. Kia ajn la kazo, ĝi estis terure konfuza - same kiel ĉi tiu persono atendis. La kabloj kaj aerondoj inter Vaŝingtono kaj Karaĉio verŝajne brulis. Noĉjo ridetis iroze dum Bannion parolis. Li preskaŭ flaris la reciprokan malfidon. Kaj Akcipitro, lia estro, devas esti preskaŭ freneza.
  
  
  La plej bona – aŭ plej malbona – ankoraŭ estis venonta. Antaŭhieraŭ la falsa Nick Carter eskapis! Estis liberigita el malliberejo fare de bando de maskitaj pafantoj, kiuj lasis tri homojn mortaj - la policanoj kaj alia propra.
  
  
  
  La viro montriĝis esti hindua bandito bone konata de la polico, kio tute ne helpis.
  
  
  Nick Carter kaptiĝis en ĉi tiu ĥaoso! Sensuspektinda. Akcipitro ne sciis la detalojn ĝustatempe por averti lin. Ĉiukaze, verŝajne ne avertis lin - Nick havis laboron kaj estis sola. Tion kapablis lia estro — reteni informojn, kiuj povus nur kompliki la aferon. Ĝi estis verdikto – kaj Hawke neniam eraris fari aferojn pli sekuraj kaj pli oportunaj por siaj agentoj. Li kredis, ke tia zorgo nur malfortigas ilin.
  
  
  Noĉjo trovis nur unu paneron da konsolo — nun li estis nur du tagojn malantaŭ la trompanto. Venis al li en la kapon, ke ĉi tiu viro eble ankoraŭ estas en Karaĉio.
  
  
  Dudek minutoj finiĝas. La luno malaperis malantaŭ nubo kaj estis tre mallume. Noĉjo, marŝante tra la herbo, alproksimiĝis al la blanka pordego kaj transsaltis ĝin. Bannion estis tuj malantaŭ li. "Kion vi volas, ke mi faru?"
  
  
  "Restu kaj rigardu," flustris Nick. "Atentu. Mi ne atendas, ke vi riskos aŭ havos problemojn pro mi. Sed se iu ŝteliras, polica aŭto aŭ io ajn, mi aprezus la averton."
  
  
  "Mi povas fajfi sufiĉe bone."
  
  
  Nick rememoris la ŝakalojn. “La fajfado estas tro evidenta. Kaj se vi hurlas kiel ŝakalo?
  
  
  La dentoj de Bannion ekbrilis en rido. "Ne malbone. Kelkfoje mi timigas la infanojn per ĝi."
  
  
  "Bone do. Jen ĝi. Post la signalo kaj se vi pensas, ke estas danĝero, vi foriru! Mi ne volas, ke vi kaptiĝu. Bannion parolos, kompreneble.
  
  
  "Mi ne volas esti kaptita," Bannion konsentis. Li ridetis. - Almenaŭ ĝis mi ricevos la reston de la mono. Sed ĉiu policisto en Karaĉio konas mian ĵipon."
  
  
  "Ni kaptos niajn ŝancojn," diris Nick. “Nun silentu kaj kaŝu vin. Mi estos tie kiel eble plej rapide.
  
  
  La domo estis malalta kaj vaganta, tre kiel ranĉo en Usono, krom ke unu flugilo havis duan etaĝon. “La ĉambro de la servistino,” pensis Noĉjo, studinte la domon de malantaŭ la heĝo. Estis mallume kaj kviete. Li mallonge demandis sin kio okazis al la servistino. Ĉu la policanoj ankoraŭ tenas ŝin? Ĉu vi iris viziti parencojn en Barato?
  
  
  La eta danĝerdetektilo en sia brila tre trejnita cerbo komencis klaki kaj brili. Sed ĉi-foje li ignoris ĝin, li estis tiel decidita.
  
  
  Nick marŝis silente trans la cementan verandon. Li trovis la francan fenestron malfermita kaj la kurtenoj levitaj. Dua detektilo klakis en lia cerbo. Ĉi-foje li atentis. Kial la fenestro malfermiĝas tiel oportune kaj signas? Mallaborema polica laboro kiam ili sigelis la domon? Eble. Aŭ ĝi ne povus esti. Do - li estis pagita danĝera mono por ĉi tiu misio.
  
  
  N3 kontrolis sian armilon. Pierre, la gasbombo, estis sekura en la metalkartoĉo inter siaj gamboj. Kompreneble, li ne bezonos Pierre hodiaŭ. Hugo, la stileto, estis malvarma kontraŭ lia antaŭbrako. Memoru, Sam Shelton estis mortigita per stileto!
  
  
  N3 kontrolis la Luger de Wilhelmina. Li enmetis kartoĉon en la kameron, obtuze la sonon sub la pruntita pilota jako, kaj forigis la sekurecon. Li eniris la malluman ĉambron per unu glata, silenta movo.
  
  
  Nenio. La horloĝo obeeme tiktakis, kvankam ĝia posedanto ne havis tempon. Estis pli malbona ol la pekoj de la diktatoro! Nick palpis la muron, palpante la amason da tapetoj per siaj fingroj.
  
  
  Li atingis la angulon kaj haltis, kalkulante la sekundojn, aŭskultante. Post du minutoj, li kuraĝis lumigi la plumon, kiun li ĉiam portis kun si. Maldika trabo lumigis grandan tablon, dosierojn kaj malgrandan monŝrankon en la alia angulo. Li estis en la oficejo de Shelton.
  
  
  Li singarde alproksimiĝis al la tablo. Estis nenio sur li escepte de makulbloko, telefono, kaj ia oficiala notbloko. Noĉjo alproksimigis al li la lanternon kaj trarigardis la kajeron. Ĝi estis nova, mankis kelkaj folioj. Noĉjo zorge prenis ĝin – li neniel havis manieron scii kiom saĝa estas la Karaĉia polico pri fingrospuroj – kaj legis la malgrandan nigran surskribon. Ĉio estis sensencaĵo. Oficiale! Usona Prunto-Lua stilo. Ĝi estis kajero kun aplikaĵoj.
  
  
  La mortinto Sam Shelton estis speciala ataŝeo por la APDP - Armiloj-Akiro kaj Distribuo-Programo. Ekzistis enorma transŝipbazo sur la bordoj de la Induso nordoriente de Karaĉio.
  
  
  N3 denove skanis la notblokon. Li turnis ĝin en la aero tiel, ke malgranda lumradio kuris laŭ angulo tra la supran folion, kreante indentaĵojn, spuron de tio, kio estis skribita sur la antaŭa folio. Eĉ sen speciala ekipaĵo, li povis distingi longan liston skribitan per malgranda manskribo, kun peza buklo de subskribo ĉe la fundo. Sam Shelton.
  
  
  Ekscitiĝo komencis konstrui en li. Li pensis, ke li alproksimiĝas - proksime al ekscii, kio estas malantaŭ la falsa Nick Carter. Li turnis la kajeron de flanko al flanko, penante distingi pli el tio, kio estis skribita. Li estis certa, ke unu el la iomete limigitaj frazoj estas... Intencita...
  
  
  Feĉo! Li bezonis dikan krajonon, mola plumbo, por pentri super la presaĵoj kaj desegni ilin. La tablo estis malplena. Noĉjo trovis tirkeston, la supran tirkeston, kaj malfermis ĝin mallaŭte. Li devus esti tie, sed tie estis serpento.
  
  
  Dum mikrosekundo, la viro kaj la serpento rigardis unu la alian. Ĝi estis krait
  
  
  dek ok colojn da tuja morto! Kuzo de la kobro, sed multe pli danĝera. Morto en malpli ol minuto, kaj neniu serumo povas savi vin.
  
  
  Kaj la viro kaj la serpento frapis samtempe. Nick estis nur iom pli rapida. Lia ago estis spontanea, senpensa. La penso mortigus lin. Liaj nervoj kaj muskoloj transprenis, kaj la eta stileto glitis malsupren kaj alpinglis la kraiton al la fundo de la skatolo, tuj sub la plata kapo.
  
  
  Krayt vipis en morta agonio, ankoraŭ provante bati sian malamikon. Nick Carter profunde enspiris kaj viŝis la ŝviton de sia vizaĝo, rigardante kiel la dentegoj ankoraŭ briletas duonan colon de lia pojno.
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  Duobla Problemo
  
  
  Liaj nervoj revenis al normalo eĉ antaŭ ol la krait ĉesis tordiĝi. Provante eviti liajn dentojn, la HAKILO-ulo trovis molan krajonon kaj malpeze kuris ĝin trans la kuseneton. Ĝi estis ruzo, kiun ĉiu infano konis. Dum li karesis la molan grafiton, vortoj komencis aperi. Baldaŭ li povis legi plejparton de kio estis sur la kajero. N3 kuntiris la lipojn en silenta penso.
  
  
  Sam Shelton, agante kun la permeso de sia oficejo, transdonis multajn armilojn al la Pakistana Armeo. Ŝajne laŭ ordonoj de la falsa Nick Carter. Ĝi ne devis esti tiel, sed Nick havis mallertan senton ke ĝi estas. Lia duoblo prenis la supran folion de ĉi tiu kajero. Apliko kaj livernoto en kiu la armiloj estas transdonitaj al la pakistananoj. Datite antaŭhieraŭ.
  
  
  Noĉjo direktis sian poŝlampon al la kuseneto kaj legis la noton skribaĉitan sur la fundo: la armiloj estis sendotaj laŭ la Induso per boato al la Lahore-fronto! Ĉi tio estus bonega en la gazetoj! Vaŝingtono preferas Pakistanon ol Hindion - malobservante sian propran dekreton! Kompreneble, ĉi tio ne estis vera, sed ĝi aspektis tiel. Se ĝi eliras.
  
  
  Sur la bela, malgaja vizaĝo de N3 aperis lupa rido. Nenio rezultus el tio — ne se li havus ion por diri pri tio. Estis nur alia aspekto de ĉi tiu laboro - trovi ĉi tiun armilaron kaj haltigi ĝin! Ĉi tio devus havi prioritaton eĉ super mortigi sian alian memon.
  
  
  Li denove rigardis la registradon. Fusiloj - kaj eĉ maŝinpafiloj! Malpezaj kaj pezaj maŝinpafiloj. Grenadoj. Bazukoj kaj malpezaj kontraŭtankaj fusiloj!
  
  
  Kvin milionoj da rondoj!
  
  
  Tiam Nick Carter aŭdis ĝin. Malforta glita sono ie en la domo. Per unu rapida movo, li estingis la lumon, kaptis la stileton de la mortinta krait kaj kuris piedpinte al la muro apud la pordo de la oficejo. Li ŝatis ion malmolan malantaŭ sia dorso.
  
  
  La sono ne ripetiĝis. N3 atendis, streĉita kaj preta, spirante silente tra sia malfermita buŝo. Neniu el liaj superbaj muskoloj tremis. Li estis nevidebla statuo - la perfekta ĉasisto, faranta tion, kion li plej bone faris - atendanta la tigon.
  
  
  Kvin minutoj pasis en plena silento. La insista voĉo de la horloĝo sonis metronomie en la mallumo. Noĉjo povis kalkuli sian pulson dum ĝi marteladis en liaj tempioj. Li komencis kompreni kontraŭ kio li kontraŭstaris. Homo, kiu devus esti li mem — same pacienca, ruza kaj mortiga! Kaj ĉi tiu viro, la trompanto, estis nun ie en la domo! Li atendis, eĉ kiam Nick atendis. Mi atendis vidi, kiu faros la unuan eraron!
  
  
  N3 rimarkis ion alian - lia kontraŭulo faris tiun ĉi bruon intence. Ĝi ne estis preterrigardo aŭ eraro. Lia malamiko volis, ke Nick sciu, ke li estas en la domo. Tiu eta sono estis la problemo. Venigu min!
  
  
  Ĉi tio, laŭ N3, estis diable mojosa! Li devis iri post alia viro. La falsa agento havis la tutan tempon en la mondo - Nick havis nenion por ŝpari. La duoblulo revenis al ĉi tiu domo ĉar li rezonis, ke Nick venos ĉi tien! Kaj li estis... memfida, memfida, alie li ne estus signalinta sian ĉeeston. Estis ankaŭ organizo malantaŭ li. Klara eskapa vojo estis aranĝita. Helpu per la sono de lia voĉo. N3 havis nenion el ĉi tio. Li staris sola, se ne pro la kreskanta kolero kaj persistemo en li. La batalo komenciĝis pli frue ol li atendis.
  
  
  Unu plia afero estis klara. La armilŝarĝo devas esti survoje. La ĉina agento prizorgis ĝin unue kaj poste revenis por embuski Nick dum li estis sur la migrovojo. Kia stranga braveco povus instigi ĉi tiun homon fari sonon kaj fordoni sin? Ia perversa fiereco — aŭ stulteco? Trofido?
  
  
  "Tute neprofesia," pensis Nick, revenante al la franca fenestro per silenta glita movo. Neprofesia kaj danĝera. Ĉi tio mortigos lin!
  
  
  Li paŭzis momenton en la ombro de la verando, aŭskultante. Nenio moviĝis nek proksime de la domo nek en ĝi. La aviadiloj forflugis kaj la spotlumoj malaperis. La hundo terure hurlis de malproksime — tute ne kiel ŝakalo. Noĉjo pensis pri Mike Bannion kaj esperis, ke la vireto obeos ordonojn kaj ne spionus. Kaj li ne suferus, se la persono ene vere havus cerbon.
  
  
  Li forlasis la verandon kaj silente moviĝis trans la herbon, sur kiu komencis kolektiĝi gutoj da roso. Li kontrolis la ingon de Hugo kaj iris kun Luger preta kaj fervora. Li ŝatus fari ĉi tiun laboron trankvile, kaj tio eble estos ebla.
  
  
  
  La domo estis apuda per malalta garaĝo tra krada pasejo. Noĉjo pacience atendis ĝis la luno aperis, poste li vidis, ke li povas atingi la supran etaĝon, la solan alon de la domo, uzante kradon. Li zorge studis la planon en mallonga lumo. Li devos fari ĝin per tuŝo en la mallumo.
  
  
  La luno flosis malantaŭ malhela nubo. Noĉjo singarde trapremis la malaltan heĝon de hindaj kaktoj kaj kontrolis la kradon. Ĝi subtenis lian pezon. Li stariĝis kiel simio per unu mano kaj la Luger per la alia. La krado estis nova, forta kaj ne knaris, kvankam ĝi kliniĝis kaj balanciĝis alarme.
  
  
  Inter la supro de la krado kaj la fenestro kiu estis lia celo estis mallarĝa strio de defluejo kaj tegmento. N3 facile paŝis antaŭen kaj plonĝis sub la nivelon de la fenestro. Ĝi estis la sola supra ĉambro en la domo - li supozis, ke ĝi estas la dormoĉambro de la hindua servistino - kaj ĉu li pravas aŭ malpravis ne gravis. Kio vere gravis estis ke ĝi estis evidenta vojo en la domon. Jen la kialo li elektis ĝin - lia malamiko eble ne atendis la evidentan.
  
  
  Aŭ denove li povis. Nick Carter mallaŭte ĵuris al si. En la momento, la bastardo havis la avantaĝon - li estis tie ekstere ie kaj povis permesi al li atendi. Li sciis, ke Nick devas veni al li.
  
  
  Tion faris Nick! Sed N3 havis sanan senton de timo, aŭ kion Hawke nomis racia singardemo, kiu konservis lin vivanta dum longa tempo en tre malfortika profesio. Nun li kunpremis sub la sojlo de la fenestro kaj pripensis, ĉu li devas preni la riskon, kiun reprezentas la fenestro. Ĉi tio estis alia momento de vero, kiun li devis konstante alfronti.
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro. Ĝi estis fermita, sed la persienoj interne estis malfermitaj. Nick metis la stileton en lian manon kaj etendis sian manon, uzante la armilon kiel stangon. La fenestro iomete moviĝis. Ne ŝlosita interne. Niĉjo pensis momenton kaj poste denove kaptis Hugo'n. La fenestro supreniris duoncolon. Noĉjo denove eningigis la stileton, enŝovis la dikfingrojn en la fendo kaj ekstaris. La fenestro malfermiĝis kun malforta knaro.
  
  
  Ŝvito bildiĝis sur la vizaĝo de Nick Carter kaj pikis liajn okulojn. Li duone atendis pafon en la vizaĝon aŭ tranĉilon inter la okuloj. Li ĝemis trankvile kaj daŭrigis sian vojon. La fenestro faris sufiĉe da bruo por esti aŭdita ie ajn en la trankvila domo — lia viro tuj sciis kio ĝi estas. Kie estis Nick? Ĝi eble allogis lin, sed Nick dubis pri tio. La bastardo povis permesi atendi.
  
  
  Li flankenmetis la iomete klakantajn kurtenojn kaj grimpis super la fenestrobreton. La ĉambro estis malluma, sed li tuj kaptis la odoron. Sango! Freŝa sango! La luno ekbrilis momente, kaj li ekvidis ion sur la lito — ĝi aspektis kiel ĉifita amaso da malhelaj ĉifonoj, tra kiuj flagris la lumo. La luno estingiĝis.
  
  
  Nick kuris al la pordo kvarpiede. Liaj fingroj diris al li, ke la pordo estas ŝlosita. En la interno. Lia malamiko estis en la ĉambro kun li!
  
  
  Nick retenis la spiron. Estis absoluta morta silento en la ĉambro. Kiam li finfine devis spiri—jogaj ekzercoj tiel fortigis liajn pulmojn, ke li povis iri sen aero dum kvar minutoj—nenio ŝanĝiĝis. Ankoraŭ mortiga, timiga silento kaj la odoro de freŝa sango. Kies sango? Kiu aŭ kio estis tio sur la lito?
  
  
  N3 silente spiris tra la buŝo kaj ne moviĝis. Li komencis dubi pri siaj sentoj. Li ne pensis, ke ekzistas alia persono en la mondo, kiu povas foriri tiel trankvile kaj nerimarkite kiel li. Tiam li rememoris — iusence, tiu ĉi malamiko estis li mem! La ĉinoj bone trejnis ĉi tiun trompanton.
  
  
  Estas tempo por atendi kaj tempo por agi. Neniu konis la diron pli bone ol Nick. Dum li estis malantaŭe. Li estis perdanta. La malamiko sciis, ke li estas en la ĉambro, sed Nick ne sciis kie estas la malamiko. Devigu lian manon. Ni. komencis rampi ĉirkaŭ la muro, pensante, penante vidi la finfinan lertaĵon, se ekzistas, atendante blindigan fulmon en liaj okuloj ĉiumomente. Kuglo-detruo.
  
  
  Lia cerbo laboris furioze dum li moviĝis. Ĉu li estis iel trompita, trompita? Aŭ ĉu vi trompis vin mem? Ĉu la pordo estis iel ŝanĝita tiel ke ĝi ŝajnis esti ŝlosita nur de interne? Ĉe ĉi tiu penso li komencis ŝviti - se tio estis vera kaj estis homoj kun lia duoblo, tiam Nick estis kaptita! Ili povis gardi la fenestron kaj pordon kaj mortigi lin laŭ sia libertempo - aŭ simple teni lin kaptita ĝis la polico alvenos. Estis neeble pensi pri tio. La policanoj pensos, ke ili denove havas la veran murdinton! Daŭrus semajnojn por malimpliki la eraran identecon, kaj Nick malsukcesus kiel agento por longa tempo.
  
  
  Lia mano tuŝis malvarman metalon. Lito. Li ponardis lin per la stileto, Luger preta, kaj nun liaj propraj nervoj komencis iom difekti. Damne la atendado, vi kaŝa hundilo! Tion li volis. Tiel li ludis.
  
  
  Estis nenio sub la lito. Nun estis densa, dolĉa kaj acida odoro de sango en mia nazo. Li kontrolis sub la lito malsupre, liaj fingroj sekvante supren.
  
  
  Ĝi estis skatolo kaj la matraco estis dika. Liaj manoj tuŝis ion sur la planko, kiun li ne povis meti—pecojn el mola, lanuga materialo, kiel rubo aŭ kotono. Kio diable? La afero kuŝis en dika tavolo sur la tapiŝo.
  
  
  Liaj fingroj fariĝis malsekaj kaj gluiĝemaj. Sango. Nun estas sango sur liaj fingroj. Noĉjo alportis ilin al sia nazo kaj flaris ilin. Freŝa, ĉio estas bona. Ankoraŭ ne tute frostigita. Kiu estis morta sur la lito, estis ĵus mortigita.
  
  
  Li foriris de la lito, silente viŝante la fingrojn sur la seka tapiŝo. Estis du danĝeraj lokoj. Devus esti necesejo - kaj banĉambro, se ĝi malfermiĝas el la dormoĉambro. Lia malamiko povus kaŝiĝi ie ajn.
  
  
  Antaŭ tiu tempo, N3 devis uzi volforton por konservi siajn nervojn sub kontrolo. Malofte ili estis submetitaj al tia provo! Li sentis subitan, nerezisteblan emon trovi la ŝaltilon kaj inundi la ĉambron per hela lumo - esti vizaĝo kontraŭ vizaĝo kun la bastardo! Li subpremis ĉi tiun deziron per malhela interna rido. Estus la ludo de alia persono. Nun li faris tro multe de ĝi.
  
  
  Tamen, li devis iel malpezigi la streĉiĝon. Li trovis la banĉambron kaj eniris ĝin kiel tornado, ne zorgante pri ekvilibro, pulante kaj draŝante ĉirkaŭe per stileto kaj luger. Li deŝiris la duŝkurtenon kaj deprenis la medikamentŝrankon. Nenio!
  
  
  Li trovis ŝrankon kaj senintestigis ĝin. Nenio!
  
  
  Sensona. Neniu movado. Nur mallumo, stranga kadavro sur la lito, kaj la kreskanta konstato, ke li estis tute superruzita. Li estis trompita! Kaj la tempo neeviteble forflugas. Eĉ ne estis tempo por halti, por malvarmete kaj logike retaksi tion, kio komencis aspekti kiel nekredeble freneza situacio. Aŭ li eraris aŭ li perdis ĉion!
  
  
  La lito komencis allogi lin kiel magneton. Estis io en la lito — io, kiu traflugis lian menson kaj provis trairi al li, sed ne povis fari tion. N3 rekuris al la lito kiel granda krabo kaj denove batis ŝin per la stileto. Ankoraŭ nenio. Kaj tiam io tre nekutima okazis al Nick Carter, al Killmaster. Por la unua fojo en sia kariero, li estis sur la rando de vera paniko. Ĉio estis freneza. Li certe freneziĝas. La ulo devis esti en ĉi tiu ĉambro, sed li ne estas! Neniu homo povas resti tiel longe sen spirado — kaj pli aŭ malpli frue via spirado devis fordoni vin en la morta silento.
  
  
  Atendu minuton! Korpo sur la lito! La sango estis sufiĉe reala, varma kaj glueca, sed la sango povus esti portita en la ĉambron kaj ŝprucigi.
  
  
  Singarde, tre malrapide, sentante lian manon iom tremi, Noĉjo komencis esplori la surfacon de la lito. Liaj fingroj tuŝis molan karnon. Malvarma veluro sub la fingroj. Nun estas preskaŭ malvarme. Li tuŝis etan butonon de karno, cicon! Li tuŝis la bruston de virino.
  
  
  Ĉio temas pri ĉi tiu ideo. La kadavro estis tute reala. Virina korpo. Liaj ankoraŭ vagantaj fingroj eniris la profundan vundon ĝuste inter ŝiaj mamoj. Ne estis armilo, sed Noĉjo povis diveni, kio mortigis ŝin. Stileto!
  
  
  La falsa agento venĝis sur la hindua servistino. Kia stulta ŝi estis trompi la Karaĉian policon por ke ŝi permesu al ŝi resti en la domo. Eble ŝi supozis, ke ĝi estus pli sekura ĉi tie ol ie ajn en ĉi tiu kolera islama urbo. Malĝoja ironio!
  
  
  Ŝia nura maldika vestaĵo estis tirita super ŝia kapo kaj ligita kiel liaj sentemaj fingroj diris al li. Nick sulkigis la brovojn en la mallumo. Estis facile imagi, kion alian ĉi tiu viro faris al ŝi. Li spicis sian venĝon, sian antaŭĝojon, per eta seksperforto. Malvarma, saĝa, senkora diablo! La Krayt en la tirkesto estis pruvo de tio, se vi bezonas pli. Li sciis, ke Nick persekutos ĉi tiun tablon. Nur ĝi ne funkciis kaj...
  
  
  La luno denove eliris kaj ĵetis glitan helan radion tra la fendoj de la persienoj. Ĉi tio savis la vivon de Nick Carter.
  
  
  Li ekvidis la ekbrilon de la stileto ĝustatempe. R. Ĝi estis distordita de arĝenta rebrilo en la malbona lumo, celita al lia kruro tuj super la genuo. Batu al la hamstring! La kripliga bato venis de la lito sub la mortinta knabino! En la sama momento, Nick aŭdis la sonon de pafo de pistolo kun dampilo. Du pafoj. Unu el la kugloj tuŝetis lin sur la femuro, sed antaŭ tiu tempo li jam estis en ago, kiel ciklono li atakis la figuron daŭre eskapanta de sub la mortinta knabino.
  
  
  Falsa Nick Carter estis nur mallerta en la malĝusta tempo, alie la vera Nick mortus tuj kaj tie! Ĉiaokaze, li sentis sian maldekstran orelon bruli dum la pafilo denove trafis. Li plonĝis en la liton, batante per sia propra stileto, ŝparante la Luger por celo kiun li povis klare vidi. Li estis salutita de la forlasita korpo de mortinta knabino. Lamaj kaj sangaj brakoj kaj kruroj alkroĉiĝis al li kiel reto da karno. La lunlumo malfortiĝis, la nuboj malklariĝis, kaj Noĉjo vidis sian viron ruliĝi el la lito ĉe la kontraŭa flanko. Sur lia vizaĝo estis io malbela kaj muzelo. Spirilo! Tiel li povis spiri sub la knabino en la nesto, kiun li ĉizis en la matracon!
  
  
  La pafilo en la mano de la viro denove pikis lin.
  
  
  Nick faris rapidan ĵeton super la liton, ankoraŭ ne uzante la Luger. Li volis, ke ĝi estu stileto — aŭ liaj manoj sur la gorĝo de la bastardo!
  
  
  Li grimpis el la lito, sed falis sur la genuojn. La viro piedbatis lin en la vizaĝo kaj provis celi sian pafilon proksime, provante pafi Nick en la kapo. Noĉjo ekstaris kun muĝado, lia deziro al silento forgesita. Per unu mano li flankenbatis la pistolon kaj svingis sian stileton en fermita rondo. Lia kontraŭulo rapide saltis reen, sed anhelis pro doloro. Nick tenis ĝin, stileto antaŭ li kiel lanco. La luno estingiĝis.
  
  
  N3 saltis antaŭen kaj estis renkontita fare de la proksimiĝanta malamiko. La efiko estis perforta, ambaŭ viroj skuante kaj anhelante, gruntante kaj ŝvitante dum ili baraktadis kaj svingiĝis. Ambaŭ provis levi siajn armilojn. Dum plena minuto ili staris en mortiga brakumo, ĉiu tenante la dekstran pojnon de la alia, ĉiu penante teni sian armilon en la manoj: “Mi tenas la alian ĉeestanta.
  
  
  La malamiko estis perfekta matĉo por Nick ĉiel krom forto. Li estis alta, larĝa, malgrasa kaj furioza, sed mankis al li la muskoloj de Nick. Malrapide, dolore, Noĉjo komencis fleksi la brakon de la alia. Lia. lia fingro streĉiĝis sur la ellasilon de la Luger. Li ne havis dampilon kaj li farus inferan bruon kaj tio kondukus al la kamaradoj de la viro kaj li ne zorgis. Li estis mortigota ĉi tiun hundilon kiel eble plej rapide. Li intencis piedpremi siajn abomenajn intestojn tra la tuta ĉambro. Pafite en la stomakon - la tuta klipo rekte en tiun grandan ventron!
  
  
  Malrapide, neforgeseble, malamante, ŝvitante kaj volante, li faligis la Luger. Per la alia mano li tenis la pojnon de la pistolo en ŝtala morso. Ne povis ekzisti lertaĵoj nun — ĉi-foje li havis ĝin. Nun li havis ĝin! Malklare, tra la ruĝa stuporo de kolero kaj frenezo, Nick Carter sciis, ke li faras tion malĝuste. Li devas provi preni la viron vivanta, kapti lin, kaj provi iel konduki lin al Vaŝingtono. Li parolus kaj li povus rakonti al ili multajn aferojn.
  
  
  Al la infero! Mortigu!
  
  
  La falsa agento estas rompita. Liaj pojno kaj antaŭbrako falis. Li blekis kaj provis retiriĝi de la Luger, kiu nun estis enigita en lian stomakon. Nick ektiris la ellasilon.
  
  
  Nenio! Nick denove premis la ellasilon dum la viro batalis kiel maniulo por liberiĝi. Nenio. Nick malbenis kaj ricevis ĝin - iel lia sekureco denove estis endanĝerigita! Li faris ĝin — duoble! Liaj ruzaj fingroj trovis la fuzeon kaj ludis per ĝi dum li baraktis. Ŝlima saĝa bastardo! Sed tio ne helpis lin.
  
  
  Sed okazis! Kiam Nick denove forigis la sekurecon, lia koncentriĝo ŝanceliĝis. Lia kontraŭulo frapis Nick per sia libera maldekstra mano, kiu tenis lin kaptita. Brutala bato finfine rompis la tenon de Nick. La viro kliniĝis al la malfermita fenestro kaj marŝis tra la bruo de la ŝiriĝintaj kurtenoj. Nick malbenis, forgesis ĉian singardemon kaj lasis la Luger pafi tra la fenestro, la sonoj bruis tra la malgranda dormoĉambro. Li saltis al la fenestro ĝuste ĝustatempe por vidi ombron ruliĝi de la tegmento kaj frakasi tra la koridoro. Nick pafis la tutan klipo kun terura sento ke li mankis. Li estis malsana de fiasko. Li havis sian ŝancon — kaj nun li foriros! Ĉi tio estis pli ol profesia fiasko - ĝi estis persona fiasko! Kaj por plimalbonigi la aferojn, ĉi tiu viro preskaŭ mortigis lin!
  
  
  "Estas tempo por foriri," li diris al si. Rapide. Estas nenio alia por fari ĉi tie. Mi fuŝis multe!
  
  
  Ŝakalo hurlis proksime. Estis stranga noto de urĝeco en la sono, kutime ne asociita kun ŝakaloj. Noĉjo ridetis sen amuziĝo. Mike Bannion estis nervoza – kaj eble en problemoj. Pli bone iru rigardi.
  
  
  Li estis ironta al la fenestro, sed ŝanĝis sian opinion. Ili eble ankoraŭ estos ĉi tie, kvankam li dubis pri tio. Ĉi tiu falsaĵo sufiĉis por unu nokto. Promenante laŭ la ŝtuparo en la malluma domo, Nick devis konfesi, kvankam kontraŭvole, ke ĉi tiu ulo estas malmola. Bone. Sed kial ne — ĉu imitado ne estis la plej sincera formo de flatado?
  
  
  Mike Bannion jam veturis la Ĵipon. Li estis nervoza kaj havis kialon esti.
  
  
  “Jen patrolo kuras laŭ la strato,” li diris dum ili forturnis sin. “Ni estas bonŝancaj, ke nun ili ne estas ĉirkaŭ niaj koloj. Eble ili pensas, ke la tuta pafado ŝuldiĝis al hindaj komandoj aŭ al io simila – ili verŝajne faras batalplanon. Mi esperas, ke ili ne atingos nin. .
  
  
  Bannion frapetis la difektitan instrumentpanelon. "Sed estas neverŝajne, ke ĉi tiu aŭto kondukos nin hejmen, se ili donos al ĝi ŝancon."
  
  
  Nick Carter oscedis. Li suferis ĉie. Liaj kruroj estis lacaj kaj la vundoj sur lia korpo doloris, sed plej malbona estis lia fiereco. Li malsukcesis. La fakto, ke estos bonŝanco en alia tempo, ne estis nun konsolo. Li devigis sin pensi pri ĝi kiel profesia engaĝiĝo - iujn vi gajnas kaj kelkajn vi perdas! Ĝi estis signo de lia kalibro, kaj li neniam pensis pri kiom proksime li estis perdi ĉion.
  
  
  Li lace bruligis cigaredon
  
  
  Nun ili estis malproksime de la Mauripur-areo, veturante tra nigraj kaj malbonodoraj stratetoj, kaj la danĝero ŝajnis esti finita. Por ĉi tiu momento.
  
  
  Bannion diris: "Kio diable okazis tie? Ĝi estis kiel pafejo."
  
  
  Nick estis severa. "Parto de la interkonsento estas, ke vi ne faras demandojn. Ĉu vi vidas iun eliri? Ĉu vi entute vidis iun? "
  
  
  "Ne animo."
  
  
  N3 kapjesis. Eble ĉi tiu viro finfine ne havis amikojn. Eble li estis solemulo, kiel Noĉjo mem. Ĝi estus en karaktero.
  
  
  "Estis remizo," li diris furioze, preskaŭ al si mem. "Mi ricevos tiun bastardon la venontan rondon!"
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  Longa spuro de sango
  
  
  Tiun vesperon, N3 kuŝis sur la ŝnurlito - ne estis dika matraco por kaŝi la murdinton - kaj pensis pri la tuja estonteco. Unu afero estis klara - li devis forlasi Karaĉion tiun nokton. La polico trovis la korpon de la hindua knabino kaj alia krio eksplodis. Ĝi estis en la tagĵurnaloj, kune kun alia foto de la falsa Nick. Estis ankaŭ fulmo en la radio. La knabino mortigita estis hindua kaj negrava, sed la Karaĉia polico ne estis feliĉa. Ili estis faritaj por aspekti malbone!
  
  
  Nur unu afero en la tuta situacio feliĉigis Nick Carter - ankaŭ lia duoblulo devus forlasi Karaĉion. Li ne kuraĝus pendi ĉirkaŭe farante nenion en tia serĉo. Ĉi tiu viro faris unu provon mortigi Nick kaj malsukcesis - li provus denove - sed Nick estis certa ke ĝi ne estus en Karaĉio. Se li estus bonŝanca, li ne estus en Karaĉio. Se tio ne estus okazinta, li estus en malliberejo pro du murdoj!
  
  
  Li trinkis la lastan el sia teo – nun malvarman – kaj ronĝis pecon da nana, plata, ronda vilaĝa pano. La edzino de Bannion, Neva, bone nutris lin ekde lia alveno. Estis birayni, rizo kaj ŝafaĵkareo nomita keema, kaj la tuta kaprina lakto kiun li povis trinki.
  
  
  Noĉjo bruligis cigaredon kaj apogis sin sur la malkomforta ŝnurlito, kiu aspektis pli kiel grandega hamako ol vera lito. Liaj piedoj estis volvitaj per malpuraj bandaĝoj, sur kiujn sinjorino Bannion estis ŝmiris malbonodora ungvento. Ĉi tio ŝajnas esti helpinta. Liaj kruroj estis malordo, ankoraŭ ĉagrenitaj kaj senŝeliĝantaj pro frosto, sed li devis nur trakti ilin. La aerarmeo en Ladako donis al li ŝtrumpetojn kaj paron da ŝuoj du grandecoj tro grandaj, kio helpis. Liaj kruroj ankoraŭ doloras kiel diable!
  
  
  La malgrandaj vundoj, kiujn li ricevis en la batalo hieraŭ nokte, estis nenio! Simplaj kuglo brulas, kiujn Bannion flikis per jodo kaj gipso. Li esperis, ke lia duoblo fartas pli malbone ol li - li verŝajne vundis la viron per stileto - kaj eble denove per tiuj Luger-pafoj. Li povus esperi! Estu kiel ajn, la ulo malaperis - la polico trovis nur la mortpikitan kadavron de la servistino.
  
  
  Pensante pri siaj gamboj, pri la doloro, Nick denove pensis pri sia vojaĝo tra la Karakoram Pass post kiam Hafed estis mortigita. Estis terura afero. Post kiam la poneo, Kaswa, mortis pro elĉerpiĝo, Nick trovis sin en unu el la plej malfacilaj situacioj de sia fantazia kariero. Li estis tre proksima al finado de tiu kariero kiam la bonŝanco de Carter revenis kaj li trovis kamelkaravanon. Normale la karavano - ĝi estis la lasta de Xinjiang-provinco al Kaŝmiro tiujare - estus foririnta la antaŭan tagon, ŝirmita de neĝoŝtormo, sed la kamelo malsaniĝis kaj ili prokrastis por flegi ĝin reen al sano.
  
  
  Noĉjo atingis la kameltendaron, sed ne povis iri plu. La karavano kunportis lin sur la dorso de vilulo Baktriano al Leh, kie ili transdonis lin al la usona aerarmeo.
  
  
  "Estas strange," pensis Nick, "ŝuldi sian vivon al malsana kamelo!"
  
  
  Li tranĉis pecon da pano por la geko, kiu rigardis lin per belaj okuloj de la trabo. Li denove sentis maltrankvilon. Mike Bannion devus reveni baldaŭ. Li estis ekstere la tutan tagon, sekvante la ordojn de Nick kaj elspezante la monon de AX. Vere, ĉi tiu viro havas milionon por fari, sed li devas reveni. Noĉjo malbenis sian propran malpaciencon kaj ŝancelis al la sola fenestro por rigardi eksteren, tenante for de vido. Baldaŭ estus mallume kaj li kaj Mike Bannion povus foriri. Nun li ne povas esti rimarkita. La postkorto, kiun li rigardis, estis slumo en la mezo de eĉ pli malbonaj slumoj. Estis mango-arbo plena de simioj kaj kapretoj kaj ilia senĉesa babilado. "Devas esti miliono da infanoj tie," li pensis, "ĉiuj malpuraj kaj ĉifonaj, kaj kelkaj preskaŭ nudaj." N3 ekbruligis alian cigaredon kaj ekmovis. Eĉ kun ĉiuj siaj propraj problemoj, kun la acida gusto de fiasko en la buŝo, li povis simpatii kun la infanoj. Kompatindaj aĉuloj! Ili ne havas multan estontecon. Mike Bannion devus piedbati sian ebrian azenon pro alporti pli da ili en la mondon - sen ajna rimedo por prizorgi ilin.
  
  
  La pordo malfermiĝis kaj la edzino de Bannion eniris la ĉambron kun teo. Ŝi kapjesis al li, sed ne ridetis. Ekzistis neniu rilato - ŝi ne parolis la hindustanan kaj Nick Carter ne parolis la urduan - kaj Nick scivolis ĉu ŝi povas esti fidinda. Kompreneble Mike pensis tiel, sed tiam edzoj ne ĉiam sciis ĉion pri siaj edzinoj.
  
  
  Precipe edzoj kiel Mike.
  
  
  Nick ekrigardis sian horloĝon. Jam estis post la kvina, kaj la polico ankoraŭ ne estis tie. Do ŝi povus esti fidinda. Li malgaje rigardis, kiam ŝi kolektis la te-vazojn, kaj, denove kapjesante, forlasis la ĉambron kaj trankvile fermis la pordon malantaŭ si. Li aŭdis la trinkejon fali en la loko. Ĉi tio estis antaŭzorgo kontraŭ scivolemaj infanoj.
  
  
  Noĉjo revenis al la ŝnurlito kaj denove streĉiĝis. Li rigardis la gekon, ankoraŭ rigardante lin per malbona rigardo. Damne, Bannion! Ni!
  
  
  Li ne timis, ke Bannion perfidos lin. La eta drinkulo antaŭsentis venontajn centoj da miloj da rupioj. Li ne forĵetis la monon. Sed li povus esti arestita de la polico por rutina demandado. Supozu, ke lia vintage ĵipo estis ekvidita en la distrikto de Mauripur hieraŭ nokte? Nick sentis malvarmon. Bannion finfine parolus, kvankam kontraŭvole. Ŝvito komencis formiĝi sur la kolo de N3 - tiom da mono kiun Bannion portis! Se la policanoj kaptos lin, ili neniam rezignos ĝis li klarigos ĝin – kaj se jes, li devos perfidi Carter! Kolerego furiozis en lia granda, ŝajne trankvila korpo, Nick devigis sin trankviliĝi kaj pensi pri io alia. Se ĝi okazis tiel, ĝi okazis. Karmo!
  
  
  Karmo. Tibeto. La Maseri de la Diabloj!
  
  
  N3 ekrigardis la etan lacerton sur la trabo. Do, la ĉinaj soldatoj trovis Yang Kwei ĝustatempe. Ili certe — kaj transdonis ŝiajn informojn al la trompanto — alie la duoblulo ne scius, ke Noĉjo iros al Karaĉio. Ne povus esti metinta la kaptilon kiu preskaŭ kaptis lin. Nick malbenis subspire kaj deziris al la Diablo mallongan kaj malfeliĉan vivon. Tiam li rememoris ŝian seksan teknikon kaj preskaŭ moliĝis – ŝi estus en ordo, se ŝi forlasus la profesion, agentojn kaj politikon kaj farus iun bona edzino! Li devis rikani pro sia propra kaprico, kaj tiam li forgesis pri la Ŝi-Diablo. Kie en la eterna infero estis Mike Bannion?
  
  
  Minuton poste la objekto de lia zorgo eniris la ĉambron, kunportante la odoron de bona viskio. Li razis, tondis siajn harojn kaj surmetis purajn vestojn. Li estis, kiom Nick povis diri, ankoraŭ sobra. Li ne aspektis kiel la sama homo, krom la rido. Kaj denove, mallonge, Nick... demandis kial kaj kiel ĉi tiu viro alvenis en Karaĉio. Lia parolado montris, ke li estas klera viro, kaj li havis multe da inteligenteco. Kial? Kiun li perfidis, vendis, mortigis?
  
  
  Bannion ĵetis al Nick paketon da usonaj cigaredoj. "Jen! Nigra merkato. Multaj rupioj. Mi ankaŭ havas skatolon da bendo. Mi scias, ke vi ŝatas ĝin kaj mi ne gravas, kion mi trinkas.
  
  
  Nick devis rideti. La vireto estis nehaltigebla. "Mi esperas, ke vi estis singarda - distribuis viajn aĉetojn kaj elspezojn?"
  
  
  Mike sidiĝis sur la solan seĝon en la ĉambro kaj levis la piedojn sur la kaviĝinta tablo. Li portis novajn botojn de pliigita forto. Li palpebrumis al Nick. “Mi estis tre singarda, estro. Mi afiŝas ĝin. Mi eniris multajn brokantkomercistojn kaj troajn varojn - ili eĉ havas WW1-aĵojn haveblajn kaj mi estis singarda. Mi eĉ ne aĉetis novajn pneŭojn por Ge - malnovaj, sed en bona stato. Estas ankaŭ uzita kuirilaro kaj rezervaj benzinujoj. Fakte, mi ricevis ĉion el la listo, kiun vi donis al mi. Vi estas preta salti, Nick, kaj ankaŭ mi.
  
  
  Nick malfermis paketon da cigaredoj. Li estis tie ĝis la lasta grego. - Vi do decidis veni kun ni? Ĝis nun, Bannion ne rezignis helpi Nick prepariĝi por la vojaĝo.
  
  
  Mike Bannion levis la ŝultrojn. "Kial ne? Mi povas helpi vin - kaj Dio scias, ke mi bezonas ĉiujn pecojn, kiujn mi povas akiri. Ĉiukaze, mi jam helpis vin - do nun mi estas same profunda kiel vi. Kiel diras la Limes - por penco, po funto. Ĉiuokaze. , mi ŝatas fari ĝin - pasis damne longa tempo de kiam mi faris ion indan."
  
  
  Noĉjo leviĝis de la ŝnurlito kaj ŝancelis al la tablo. Mike donis al li la nuran seĝon kaj Nick prenis ĝin sen demando. "Kiel fartas viaj kruroj hodiaŭ?" Bannion demandis, verŝante paketon da cigaredoj kaj ĵetante mallongan, fortan kruron super la angulon de la tablo.
  
  
  "Ili doloras," Nick konfesis. “Sed ne gravas la kruroj - se vi venos kun mi, ni devas konsenti. Nuntempe! Pri drinkado.
  
  
  Bannion ekrigardis lin. “Kiel mi diris, Nick, mi rigardos ĝin. Ne pli ol unu botelo tage. Mi devas havi ĉi tion, alie mi disfalos! Tiam mi ne helpus vin.
  
  
  N3 longe rigardis lin, liaj okuloj malmoliĝis. Fine li kapjesis. "Bone. Vi faras interkonsenton. Vi pli bone restu al ĝi. Se vi trompas min, Dio helpu vin - mi ne faros! Mi lasos vin tie por morti. Mi serioze, Bannion!"
  
  
  La vireto kapjesis. “Mi scias, ke ĝi estas. Ne necesas minaci min. Mi scias kiel mojosa vi estas. Mi supozas, ke vi devas esti profesiulo pri via... uh... via laboro."
  
  
  N3 rigardis lin. "Kion mi faras?"
  
  
  "Mi ne scias," Bannion diris rapide. “Ankaŭ mi ne volas scii. Mi estas ĉi tie nur por la bakŝiŝ, ĉu vi memoras? Nu, ĉu ni ne daŭrigu ĝin? Estas preskaŭ mallume.
  
  
  "Ni devas fari ĉi tion," diris Nick baldaŭ. "Ĉu vi havas mapon? Ĉu vi esploris la armildeponejon?
  
  
  Bannion iris al la pordo kaj kriis al sia edzino, ke li alportu la pakaĵojn, kiujn li lasis eksteren. Li turnis sin al Noĉjo kaj lia rideto denove aperis. “Mi iris al la deponejo kaj traserĉis, kiel vi diris al mi. Mi eĉ ne estis rimarkita – mi estis tie antaŭ ol serĉi laboron kaj hodiaŭ mi denove faris la samon. Kompreneble ne estas laboro. Ili ne dungos blankulojn por labori kiel kulioj. Sed mi silentis kaj ricevis tion, kion vi volis: hieraŭ granda ekspedicio da armiloj trairis la riveron sur vaporŝipo. Kompreneble, sub gardo. Plena de pakistanaj soldatoj. Kion fari? »
  
  
  N3 diris: "Jen! Mi povas diri tion al vi, Mike - ĉi tiu grupo iras al la Lahore-fronto, kaj mi devas haltigi ĝin. Estis eraro — ĝi ne eblis sendi! »
  
  
  Neva Bannion eniris kun siaj brakoj plenaj de malgrandaj skatoloj kaj saketoj, kiujn ŝi stakigis sur kaj ĉirkaŭ la tablo. Ŝiaj pojnoj kaj maleoloj estis ankoraŭ maldikaj, ankoraŭ fajnaj, kvankam la resto de ŝia korpo fariĝis dika. Ŝia hela, kuprokolora haŭto estis glata kaj senmanka. Kvankam ŝi ne portis purdah, ŝi portis longan, senforman burkon sen kapuĉo aŭ okulfendoj kiuj kovris ŝin de kolo ĝis piedfingro. Lia brila nigra hararo estis amasigita alte sur lia kapo kaj tenis per malmultekosta fabrika kombilo. Nick koncedis ke ŝi havendaĵo estanta alloga unufoje - antaŭ Mike Bannion kaj la infanoj.
  
  
  Ŝi foriris sen diri eĉ unu vorton. Mike palpebrumis al Nick. “Mi estas en sufiĉe bona formo. Vi vidas, manĝaĵo kaj mono estas en la domo. Se mi estus ĉi tie ĉi vespere, mi verŝajne...
  
  
  Nick diris: "Mapo?"
  
  
  Bannion eltiris malgrandan mapon de Pakistano kaj metis ĝin sur la malfortika tablo. Li frapetis sian fingron. "Jen ni estas, en la Got-Bakhsh-areo de Karaĉio. Se vi vere serĉas ĉi tiun feston, ĉio, kion ni povas fari, estas spuri ĝin al la Induso kaj provi kapti ĝin. Kvankam mi ne scias, kion diable ni povas fari kontraŭ duona kompanio de pakistananoj.
  
  
  N3 zorge studis la mapon. "Lasu ĝin al mi," li murmuris.
  
  
  Bannion faris imitan saluton. “Kun plezuro, Sahib. Mia demando ne estas kial, ĉu? Bone, mi ne faros. Mi nur prenos malgrandan pafon anstataŭe." Li forlasis la ĉambron.
  
  
  Nick balancis la kapon dum li studis la mapon. Ne estas bone uzi kaj fidi ebriulon kiel Mike Bannion. Sed estas nenio, kion vi povas fari pri ĝi. Li bezonis ĉi tiun viron - kaj por lia scio pri la lando kaj kiel parto de sia nova kovrilo. Li komencis ĉi tiun entreprenon kiel naftoproduktanto en Eŭrazio, sendependa laboristo. Mike Bannion estis lia gvidisto. Estis nur unu granda kaptaĵo - ili ne havis dokumentojn!
  
  
  N3 levis la ŝultrojn kaj revenis al sia mapo. Ĉi tio signifas, ke vi devos fari ĝin sen paperoj. Kaj mi esperas, ke lia sorto daŭras.
  
  
  La lando, kiun ili travojaĝis, estis unu el la plej malfacilaj en la mondo. "Ĉi tio devus helpi," pensis Nick. Estos malfacile patroli. Li spuris sian fingron laŭ la nordorienta kurso de la granda Induso: dekstre de ili estis la arida hinda dezerto, kaj maldekstre de ili estis serio da krudaj montaroj, kiuj kuris paralele al la rivero kaj ligis al la Himalajo en norda Kaŝmiro. Krom mallarĝa strio akvumita de la Induso, ĝi estis malagrabla lando.
  
  
  Bannion revenis kun botelo da multekosta skoto kaj du plastaj glasoj. Li montris la botelon al Nick. “Du glasoj malaperis, sciu. Ĉi tio daŭrigos min ĝis la mateno — kaj mi eĉ verŝos al vi trinkaĵon el ĝi. Bone?"
  
  
  N3 kapjesis. La skoto estis bongusta. Li puŝis la karton al Bannion. “Estas via afero, Mike. Kio pri ĉi tio? Ĉu ili povos liveri la kargon al Lahore per akvo? »
  
  
  Bannion frotis sian kalvon kaj sulkigis la brovojn al la mapo. “Ne, ili ne povas. La Induso kuras okcidenten de Lahore. Ĉiukaze, ĝi ne estas navigebla ekster Bhakkar - ne en ĉi tiu tempo de jaro. De tie ili devos veturi transtere.
  
  
  "Eble ĉi tie ni komprenos ilin," diris Nick. "Du viroj en ĵipo, eĉ via ĵipo, devus povi atingi la konvojon."
  
  
  Li ne sentis la bezonon klarigi, ke se kaj kiam li renkontos la armilkonvojon, li tute ne sciis, kion li faros. Li devos eltrovi tion poste. Gravis nun nur - se tiu ĉi armilsendaĵo estis uzata kontraŭ la indianoj kaj la mondo sciis pri tio, tiam Usono havis problemojn! Kaj la ĉinoj zorgos, ke la mondo sciu! Eble tio estis la tuta celo de la atako de la trompanto kontraŭ Pakistano - fraŭde akiri ĉi tiujn armilojn kaj transdoni ilin al la pakistananoj. Tiam pretendu, ke la usonanoj transdonis ilin kaj transdonas ĉi tiujn distorditajn faktojn al la mondo.
  
  
  N3 pensis pri ĝi tre mallonge, poste ĝin malakceptis. Ne. Ĝi devas esti io pli - io pli. Eĉ pli ol provi mortigi lin! Sed kio?
  
  
  Mike Bannion ekpensis. “Mi ne scias ĉu ĝi estas grava aŭ ne, sed eble vi devus scii pli bone. Hodiaŭ mi vidis ion en la armilejo, kiu tremigis min pro malvarmo.”
  
  
  Nick komencis demeti la ĉemizon, kiun la aerarmeo donis al li. Estas tempo zorgi pri la vundoj.
  
  
  "Kiel kio?" Li tre volis foriri nun, dum Mike estis malebria.
  
  
  Li ne vere kredis la promesojn de la viro.
  
  
  Mike komencis ŝmiri la brunan paston sur la vizaĝon kaj kolon de Noĉjo. “Ekzemple, mulao predikanta ĝihadon, sanktan militon! Vi scias, ke multaj el la laboristoj ĉe la deponejo estas Patanoj. Triboj venas malsupren de siaj montetoj por gajni kelkajn rupiojn. Ili estas malĝentilaj aĉuloj, Nick. Sovaĝuloj. Kaj ili aŭskultis ĉi tiun maljunulon sufiĉe bone hodiaŭ. Li pelis ilin en staton de frenezo."
  
  
  La unua instinkto de N3 estis forgesi pri ĝi. Nun ĉi tiu interkonsento havis sufiĉe da anguloj, ke mi ne serĉis pli. Lia tuja tasko estis trovi ĉi tiun sendaĵon de armiloj kaj esperi, ke la persono, kiun li persekutis, estas ie proksime. Se ne, kaj post kiam li ĉesigis la sendon — kiel? — li denove devos uzi sin kiel logilon por logi la duoblon.
  
  
  Tamen li aŭskultis. En lia laboro, neniu detalo povas esti ignorita sen danĝero. La sekvaj vortoj de Bannion enigis utilan kojnon en la viglan menson de Nick.
  
  
  "La mulao kriis al ili en Paŝto," diris Bannion. "Mi iom komprenas. Iom, sed sufiĉe por scii, ke li promesis al ili pacon, se ili revenos al la montetoj kaj atendos. Li kriis pri manĝaĵo, novaj uniformoj, multe da armiloj kaj municioj kaj...
  
  
  Bannion ĉesis tion, kion li faris kaj fiksrigardis Nick. "Saluton! Ĉi tiu ŝarĝo da armiloj! Ĉu vi ne pensas?"
  
  
  Noĉjo ne rigardis la vireton. Li balancis la kapon. "Ne. Mi ne pensas. Ĉi tiu kargo direktiĝas al Lahore. Sub gardado. Vi ĵus diris tion al mi, ĉu vi memoras? Sub la protekto de la pakistana armeo! »
  
  
  Bannion balancis la kapon. “Ĝi ne haltigus la Pathans se ili volus pafilojn. Mia Dio! Ĝihado estas ĉio, kion ni bezonas ĉi tie nun. Sankta milito! »
  
  
  Ĉiuj koncernaj faktoj nun fulmis tra la komputila menso de Nick, kaj li ne ŝatis la mensajn mapojn, kiujn li eltiris. Bannion eble pravas. Mi eble trafis la ŝlosilon de ĉi tiu tuta kompleksa intrigo. Sed kial - kial la Ĉinaj Ruĝecoj volis helpi la Pathans, afganajn tribanojn, komenci ĝihadon? Kion ili povus ricevi? La Ruĝecoj estis, almenaŭ nominale, sur la flanko de la pakistananoj.
  
  
  Kaj tamen ili ĉiam amis fiŝkapti en maltrankvilaj akvoj, la ruĝaj. Kion lia estro, Hawk, diris estas ke ili devas teni la poton bolanta. La ĉinoj lastatempe multe perdas vizaĝon, kaj ili malesperas. Ili havis problemojn en Afriko, Kubo, Indonezio kaj Vjetnamio. Fine, la usona tigro montriĝis ne el papero!
  
  
  Sed ĝihado! Milito en la nomo de Alaho kontraŭ ĉiuj malfideluloj! Kion diable la ĉinoj povas esperi eliri el ĉi tio? Krom se, kompreneble, ili povas kontroli ĝihadon. Apliku ĝin por via propra uzo. Sed kiel?
  
  
  Nick rezignis ĝin por momento. Li komencis vestiĝi. Li estis sufiĉe malhela por ŝajnigi sin eŭraziano, kaj kiam venos la tempo, li memorus kovri sin. La nomo ĉiuokaze ne estis tro grava – ili ne havis dokumentojn por pruvi la nomon. Se ili bonŝancas, ili devos forŝteliri.
  
  
  Du horojn poste ili velis laŭ la Induso sur antikva kargoŝipo kiu ankoraŭ ne povis decidi ĉu ĝi estas dhow aŭ feluko. Ne estis vento kaj la granda velo estis volvita, sed la rusta ducilindra motoro portis ilin laŭ la larĝa, malprofunda rivero je kvar mejloj hore.
  
  
  La boato estis kovrita ŝipmeze per mato kiu kaŝis la ĵipon. La malnova aŭto estis ŝarĝita ĝis la punkto de kolapso kune kun sia ekipaĵo. Nick kaj Mike Bannion restis for de la vido, etenditaj sur jutaj matoj proksime de la ĵipo. En la ĵipo estis kovriloj, sed neniu ĝenis ilin. Mike aĉetis al ili dikan ŝaffelan mantelon ĉiu kaj larĝrandan ĉapelon, alpinglita laŭ la aŭstralia modo.
  
  
  Ili dormetis, silente, rigardante la etan fajreron de la cigaredo de la boatisto ĉe la postaĵo. Nick decidis kunporti la boatposedanton, kvankam li sciis ke li eble bedaŭros tion. Tamen, li devis riski. Tiu ĉi malpura dikulo en ruĝa felta ĉapelo, longa ĉemizo kaj saka pantalono estis maristo, inĝeniero, maristo kaj kuiristo ĉiuj samtempe. Nek Nick nek Bannion sciis ion pri la dhow aŭ kia malnova galoŝo ĝi estis. Ĉiam estis la ebleco, ke li poste devos mortigi la viron por lin silentigi, sed N3 ne permesis al si nun prizorgi tiun penson.
  
  
  Ĝis nun, Mike Bannion plenumis sian promeson. Li trinkis malrapide. Lia botelo estis ankoraŭ pli ol duono plena kaj jam pasis noktomezo.
  
  
  Noĉjo estis kontrolanta siajn armilojn, Wilhelmina, Hugo kaj Pierre, kiam li aŭdis la gorĝon de botelo en la malluma, malbonodora teno. La lasta kargo de la boato estis ŝajne sterko.
  
  
  Mike diris: "Mi diris por penco, por funto, kaj mi volis diri ĝin - same kiel mi esperas, ke ni ne devos implikiĝi kun iu ajn Pathans. Kiaj sangavidaj bastardoj ili estas! »
  
  
  Nick ridetis en la mallumo. “Mi pensas, ke vi ne zorgas pri io ajn. Mi memoras miajn Kipling kaj Talbot Mundy - ĉu la mulaoj ne ĉiam predikas sanktan militon? Nur parto de ilia rutino - for kun la malfideluloj! »
  
  
  Alumeto ekflamis kiam Bannion bruligis cigaredon. Li ne ridetis. Nick rimarkis, ke la eta alkoholulo vere maltrankviliĝis.
  
  
  "Ĉi tiuj estas la diabloj el infero!" Bannion diris. "Ili torturas siajn viktimojn"
  
  
  . Jesuo - la rakontoj, kiujn mi aŭdis! Mi ankaŭ vidis bildojn pri tio, kion ili faris al la patroloj, kiuj estis embuskitaj ĉe la limo. Antaŭ nur kelkaj monatoj, fotoj aperis en The Hindi Times de tribaj membroj embuskis pakistanan patrolon en la Khyber Pass. Ili ne mortigis ĉiujn - ili mortigis la pluvivantojn per bambuaj palisoj. Ŭaŭ! Mi malsanis. Ili deprenas de la kompatindaj aĉuloj la pantalonon, poste prenas ilin kaj forte ĵetas ilin sur akran palison! Estis unu foto de ĉi tiu ulo kun paliso tute tra sia kolo! »
  
  
  La botelo denove gluglutis. Por trankviligi lin, Nick diris: "Ĉu vi certas, ke ĝi estis pakistana patrolo? Ne hinda? Patanoj estas islamanoj, ĉu ne?
  
  
  Pli gluglaj sonoj. "Ne gravas por la Patanoj," flustris Bannion. “Precipe kiam iu mulao varmigis ilin ĉiujn. Ili nur zorgas pri sango kaj rabado! Mi ne ĝenas konfesi ĝin, Noĉjo - la feko en mia sango doloras kiam mi pensas pri patanoj!
  
  
  "Facile kun tiu botelo," avertis Nick. “Ni provu iom dormi. Mi ne pensas, ke ni renkontos niajn samtribanojn. Mi multe pli zorgas pri la pakistanaj patroloj ol la Pathans. Bonan nokton."
  
  
  Tri tagojn poste li eksciis, kiom erara eĉ Nick Carter estis!
  
  
  Kajtoj kaj vulturoj donis la unuan averton. Ili ŝvebis en grandaj rondoj super la kurbo de la rivero. Ĝi estis senhoma, dezerta areo duonvoje inter Kot Addu kaj Leia. La boatisto estis la unua, kiu vidis la allogajn vizitantojn. Li montris al la aero kaj flaris. “Estas io mortinta tie. Mi pensas multe. Multaj birdoj ne povas manĝi ĉion samtempe.”
  
  
  Nick kaj Mike Bannion elkuris sur la pruon. La rivero ĉi tie estis malprofunda, kliniĝanta en granda kurbo de okcidento al nordoriento. Meze de la kurbiĝo estis longa sablobanko. Sur la vendotablo ili vidis la senintestigitajn, nigrigintajn, ankoraŭ fumantajn restaĵojn de malgranda rivervaporŝipo. Malnova postrada transporto. Ĝi estis kovrita de tordiĝanta, flagranta, obscene moviĝanta amaso da vulturoj. Kiam ilia boato alproksimiĝis al la ŝiprompiĝo, nubo da birdoj leviĝis en multkolora svarmo, kriante severajn plendojn. Kelkaj el ili apenaŭ leviĝis en la aeron pro siaj malfortiĝantaj pezaj ventroj.
  
  
  Tiam Noĉjo flaris ĝin. La odoro de la batalkampo. Li konis ĉi tion. Apud li, Bannion malbenis kaj eltiris grandegan revolveron el sia poŝo. Estis maljuna Webley, kiun li iel sukcesis aĉeti en Karaĉio.
  
  
  "Formetu ĝin," Nick diris al li. "Tie estas neniu vivanta."
  
  
  Mike Bannion rigardis eksteren de malantaŭ la derompaĵoj sur la okcidenta bordo de la rivero. La dezerta tero krute leviĝis al rondaj, kakikoloraj montetoj kun malakraj pintoj. “Eble ili ankoraŭ estas tie supre rigardantaj. Mi diris al vi, Nick. Mi havis senton. Estas ĉi tiuj bastardaj patanoj - ili embuskis la ŝipon kaj kaptis sendaĵon da armiloj. Sinjoro, ĉi tiu maljuna mulao ne ŝercis! Ili komencas ĝihadon! »
  
  
  "Trankviliĝu," diris al li Nick. “Vi saltas al multaj konkludoj. Kiel ajn, ni devos kontroli ĝin - se ĝi estis ili, ni baldaŭ ekscios.
  
  
  Ili baldaŭ eksciis. Ili albordiĝis sur sabla kraĉo. La boatisto ne akompanis ilin. Li estis terurita. Nick kaj Bannion faris sian vojon tra la fetoro kaj sternitaj korpoj al la ŝipo. Estis masakro. Ĉie estas sango, cerbo kaj putriĝanta intesto. Multaj pakistanaj soldatoj estis senkapigitaj.
  
  
  Mike Bannion turnis la kadavron per sia piedo. Lia vizaĝo estis pafita, sed lia turbano, malpura T-ĉemizo kaj saka pantalono sufiĉis por identigi lin.
  
  
  Bannion ĵuris. “Pathan, bone. Ankaŭ senvestita. Ili prenis liajn bandolierojn, fusilon, tranĉilon, ĉion alian. Eĉ liaj ŝuoj. Tio estas Pathan por vi - ili neniam postlasas ion krom sensenta! Kion do ni faru nun, Nick?
  
  
  N3 kovris sian nazon per poŝtuko kaj zorge ekzamenis la senintestigitan vaporŝipon. Bone, ĝi estis masakro. Iel la pakistananoj estis kaptitaj dormantaj kaj detruitaj. Ne estis armiloj. Kie? Por komenci ĝihadon? Verŝajne, li konfesis. Bannion pravis. La tribanoj rapidis por batali, kriante Allah Akbar. Ili havos sian propran ĝihadon. Sed kontraŭ kiu?
  
  
  "Tre saĝa," li konfesis. Malsaĝulo Karaĉio kaj viaj knaboj atendos en embusko. Li mense trakuris denove la liston de armiloj, la liston, kiun li legis en la oficejo de la murdita Sam Shelton.
  
  
  Fusiloj - malpezaj maŝinpafiloj - pezaj maŝinpafiloj - obusoj - bazukoj - kontraŭtankaj fusiloj! Kvin milionoj da rondoj!
  
  
  La rideto de Nick Carter estis morna. Per ĉio ĉi vi povus havi veran ĝihadon!
  
  
  Al li aliĝis Mike Bannion. Li tenis gigantan revolveron en la dekstra mano kaj sulkigis la brovojn. “Ili kaptis kelkajn kaptitojn, Nick. Mi estas certa pri tio. Almenaŭ mi nombris la mortintan Pax, kaj ili eĉ ne konsistigas duonon de la kompanio. Ili certe kaptis kaptitojn. Mi ne komprenas ĉi tion. Ili neniam faras tion! »
  
  
  N3 rigardis trans la riveron al la okcidenta bordo. Eĉ de tiu ĉi malproksimo li povis vidi la larĝan vojon, kiun la Pathans forlasis, kondukantan al la mallongaj montetoj. Sufiĉe memfida en si mem. Ne timas venĝon. Estis rivelita ke la Pakistana Armeo nuntempe batalis kun Hindio.
  
  
  
  Ideo aperis en lian menson. Ĉu povus esti alia kialo por tiel larĝa piedsigno? Eble invito?
  
  
  Li turnis sin al Bannion. “Ni malŝarĝu. Estas pli bone rapidi antaŭ ol nia amiko tute rezignas kaj forlasos nin.
  
  
  Mike Bannion evitis la rigardon de Nick. Li diris: "Ĉu vi sekvos ilin?"
  
  
  "Jes. Mi devas. Mi ne havas elekton. Vi ne devas iri - vi povas reiri Karaĉion kun la boatisto. Sed mi devas preni la ĵipon kaj provizojn. Bone?"
  
  
  Bannion prenis botelon da viskio el la profunda poŝo de sia ŝafa felo kaj klinis ĝin. Li longe trinkis, poste demetis la botelon kaj viŝis sian buŝon per la mano. "Mi iros kun vi. Mi estas diable malsaĝulo, sed mi iros. Nur ĉi tio!"
  
  
  La rideto de Mike estis iom timema. “Se io okazos—al mi—kaj vi eliros el ĉi tio, nu, vi vidos ĉu vi povas ricevi iom da mono por mia edzino kaj infanoj? Ili havas nenion."
  
  
  Nick ridetis. "Mi provos. Mi pensas, ke mi povas fari ĝin. Nun ni komencu - ĉi tiu karaktero forpuŝos iun minuton!"
  
  
  Necesis la Luger por konvinki la boatiston meti ilin marborden sur la okcidentan flankon. Ili malŝarĝis la ĵipon kaj provizojn kie la migrovojo forlasis la riveron.
  
  
  Bannion kapjesis al la boatisto kaj rigardis al Noĉjo, la demando klara en liaj okuloj. Kompreneble, ĉi tiu viro parolos tuj kiam li revenos al Karaĉio.
  
  
  Noĉjo paŭzis, poste balancis la kapon. Kial mortigi la kompatindan diablon? Antaŭ la tempo li revenas al Karaĉio, estos tro malfrue por maldaŭrigi ilin. Venis al li en la kapon, ke tiam li eble estos feliĉa, tre ĝoja, vidante la pakistanajn trupojn.
  
  
  Nick observis la ŝipon malaperi laŭ la rivero dum Mike Bannion inspektis la ĵipon. La vulturoj revenis al sia manĝo.
  
  
  "Antaŭen," Bannion diris al li. “Se ni iros, iru antaŭen. Ĉi tiu malnova aŭto estas tiel preta kiel ĉiam.”
  
  
  Mejlon enmare ili trovis la unuan pakistanan soldaton entombigita ĝis lia kolo en la grundo. Li estis morta, lia gorĝo tranĉita kaj liaj palpebroj tranĉitaj. Io blanka flagris en la gapanta morta buŝo.
  
  
  Mike Bannion rigardis kaj sentis malsaneton super la flanko de la ĵipo. Li ne alproksimiĝis al la mortinto. Nick marŝis al la groteska, sanga kapo elstaranta el la sabla grundo kaj atente ekzamenis ĝin. Li klinis sin kaj prenis paperpecon el sia buŝo. Estis io skribaĉita sur ĝi - ĉinaj ideogramoj!
  
  
  Lia ĉino estis malforta, sed li tuj komprenis la mesaĝon.
  
  
  Sekvu. La vojo estas simpla. Vi trovos unu el ĉi tiuj signoj ĉiujn kelkajn mejlojn. Mi antaŭĝojas renkonti vin. Denove!
  
  
  Subskribite: Nick Carter.
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  Khyber
  
  
  Travidebla varma pluvo falis sur Peshawar, tiu antikva historia urbo ĉe la mallarĝa buŝo de la sangmakulita Khyber Pass. Estis ferio kaj multaj el la tribuloj, afganoj, patanoj kaj turkmenoj, alportis siajn virinojn en la urbon por butikumi en la bazaroj. Dum la virinoj klaĉis kaj komercis, la viroj kolektiĝis en teejoj kaj lasis la samovarojn bolanta. La plej multaj el la viroj estis maldikaj kaj brutalaj, ĉiu kun kruela tranĉilo pikita en kolora zono. La temo de konversacio, kiam ne estis policanoj aŭ fremduloj proksime, estis jihid! Sankta milito! Estas tempo!
  
  
  Ne estis la pluvsezono - ili finiĝis por la jaro, kaj Nick Carter sentis agrablan malsekecon sur sia vizaĝo dum li rigardis el la malluma arĉpordego sur Storytelling Street. Estis mallarĝa, pavima strato, kiu odoris al rubo kaj homa rubo, sed N3 estis tro senpacienca kaj zorgigita por atenti la odorojn. Mike Bannion estas for delonge. Tro longa!
  
  
  Nick maltrankviliĝis. Li jam estis ekvidita dufoje de putinoj, el kiuj unu estis eĉ ne unu tagon pli aĝa ol dek du, kaj li sciis, ke li pli bone pluiru. Lia bonŝanco estis nekredebla ĝis nun—se ĝi estis bonŝanco—kaj li ne volis ruinigi ĝin nun.
  
  
  Maldekstren, ĉe la fino de la strato, li povis vidi la minacantan monton de la Mahabat Khan Moskeo. Tuj kontraŭ li estis bone lumigita butiko kie tanistoj estis okupataj – Noĉjo povis vidi sandalojn kaj bandolerojn elmontritaj. La zonoj estis malnovstila ŝultrorimeno, kaj N3 morne scivolis ĉu la M1-kartoĉoj konvenus al ili.
  
  
  Li paŝis reen en la malhelan arkaĵon kaj bruligis cigaredon. Li apogis sin al la malglata ŝtonmuro kaj pensis, kovrante sian cigaredon per sia granda mano kaj sulkigante la brovojn. Li ne ŝatis la aranĝon. Mia plezuro. Sed li devis ludi ĝin - ludi la kartojn tiel, kiel ili estis distribuitaj. Li kaj ĉiam pli celkonscia Bannion kuraĝe alvenis en Peshawar tiun tagon. Kvar tagojn de la Induso. La malnova ĵipo iel pluvivis – kaj la vojo estis klare markita, kiel promesite. Ne plu estis notoj – nur mejloŝtonoj, la kadavroj de pakistanaj soldatoj enterigitaj en la grundo ĝis la kolo. Gorĝo tranĉita. La palpebroj malaperis. En iuj kazoj, nazoj estas fortranĉitaj.
  
  
  Nick profunde enspiris kaj tenis ĝin. Ĝi estis vere stranga kaj stranga aranĝo. Ili postlasis la ĵipon ĉe tendaro ĉe la periferio de Peshawar kaj eniris. Ĉirkaŭ tiam komencis pluvi. Neniu multe atentis ilin, kio en si mem ne estis nekutima
  
  
  Dum pli ol unu okazo, la Khyber Enirpermesilo funkciis kiel enirejo kaj invaditinero inter Orienta kaj Okcidenta Azio. Fremduloj en Peshawar estis nenio nova. Komence, la solaj homoj, kiuj atentis la du virojn en siaj aŭdacaj ĉapeloj kaj ŝaffelaj manteloj, estis almozuloj, infanoj, butikistoj kaj, kompreneble, la neeviteblaj prostituitinoj.
  
  
  Ili estis nur en Peshawar dum duonhoro kiam Nick Carter ekvidis sian duoblon. Estis ankoraŭ malpeze, malpeza pluvo falis, kaj li vidis la trompanton sur Potters Street. Estis virino kun li. Usona knabino. Belega!
  
  
  Ĉio estis nekredebla kaj tro simpla, kaj N3 sciis ĝin, sed li akceptis ĝin trankvile. Li kliniĝis en la spicvendejon kaj flustris kelkajn rapidajn ordonojn al Mike Bannion. Mike devis sekvi la paron kaj raporti reen kiam li povis fari tion sen perdi ilin.
  
  
  Mike revenis iun tagon por diri, ke ili nun estas sur Copper Street. La knabino aĉetis iom da latuno de Benares kaj kverelis kun la komercisto. Nick kaj Bannion forlasis la spicbutikon kaj direktiĝis al lia nuna kaŝejo. Li tiam sendis Mike eksteren por spioni denove. Ĉi tio okazis antaŭ pli ol unu horo.
  
  
  Bovĉaro knaris preter la arko, ĝiaj sekaj aksoj knaris kiel algluitaj porkoj. Nick Carter reĵetis sian azenon pro abomeno. Li pli bone trovu Mike. Tio signifis rompi kovron kaj la eblecon esti vidita de la persono kiun li ĉasis, sed nenio povus esti farita pri ĝi. Kaj tamen li ne volis. Li havis senton pri tio — ili atendis lin, ili sciis, ke li venos, kaj lia duoblo verŝajne ne estos kaptita sengardeme. Estu tiel. Sed nuntempe ĝi estis taktika situacio, ne strategia, kaj li opiniis, ke li havas etan avantaĝon. Ili - Li ne estos sola ĉi-foje - ili ne konis Mike Bannion! Dum kelka tempo, Noĉjo povis uzi la ebriulon kiel siajn okulojn kaj orelojn – aŭ tiel li esperis. Sed nun? Mike estis timigita kaj koncedis ĝin. Li plenumis sian promeson, trinkante nur unu botelon tage, sed nun, kiam la premo kreskis? Noĉjo ridetis iroze kaj prepariĝis forlasi sian ŝirmejon. Mike eble decidis ĵeti la mantukon - eble rifuĝante en bordelo aŭ haŝiŝejo.
  
  
  Tiam li aŭdis paŝojn. Momenton poste, Mike Bannion haltis ĉe la arko kaj rigardis enen. - Noĉjo?
  
  
  "Jes. Kie ili estas?"
  
  
  Bannion paŝis en la mallumon. "Ĝuste nun ĉe la Peshawar Hotelo." En la trinkejo. Ili aspektis kvazaŭ ili algluiĝis por tempeto, do mi prenis ŝancon."
  
  
  "Bona viro," diris Nick. "Mi nur traktis vin maljuste en mia menso."
  
  
  Li aŭdis, ke Bannion tiris la botelon en la poŝo de sia vestaĵo, kaj poste gorĝon. Li ne vidis la petolan ridon, sed li sciis, ke ĝi estas tie. Mike Bannion timis - Nick Carter sciis timon kiam li vidis ĝin - sed ĝis nun la ulo bone eltenis.
  
  
  Mike diris, "Ĉu vi pensas, ke mi foriris en la mezon de nenie?"
  
  
  "Ĝi okazis al mi."
  
  
  Gurgle.
  
  
  "Mi ne lasos vin," diris Bannion. “Mi vere penos ne, sed diable, mi volas scii kio okazas. La ulon, kiun mi sekvis - mi preskaŭ malpuriĝis, kiam mi vidis lin proksime. Estas vi!"
  
  
  "Mi scias," diris Nick. “Ĝi estas iom konfuza. Ne provu eltrovi ĝin, Mike. Se ni eliros el ĉi tio, eble mi rakontos al vi pri tio."
  
  
  "Se ni eliros el ĉi tio?"
  
  
  Gurgling.
  
  
  "Mi avertis vin, ke ĉi tio povus esti danĝera," klakis Nick. “Nun ĉesu trinki! Ni havas laboron por fari. Mi pensas, ke io rompiĝos ĉi-vespere – kaj ĝi rapide rompiĝos. Ni ne devas perdi ilin, negrave kio okazas. Kion vi scias pri la virino kun li?
  
  
  Mike Bannion ekbruligis cigaredon. Li denove kreskigis sian ruĝan barbon. “Nur la fakto, ke ŝi estas pupo, estas vera bongustaĵo. Blondulino, dudekjara – eble tridekjara – kun kurbaj kruroj kaj paro da cicoj, kiuj hontus viron pri liaj pensoj. Kaj bela vizaĝo! »
  
  
  "Vi ne multe maltrafis," diris N3 seke. "Mi miras, ke vi ne petis de ŝi ŝian aŭtografon."
  
  
  “Mi faris pli bone! Mi lernis ŝian nomon." Bannion paŭzis momenton, jubilante. Noĉjo pensis, ke li estas same ebria kiel li estis ekde la komenco. Sed nuntempe li tenis ĝin sufiĉe bone.
  
  
  "Bonega laboro," li laŭdis. Li provis soni entuziasma. "Kiel vi faris ĉi tion?"
  
  
  “Mi diris al vi, ke mi konas iom da Paŝto. Forlasinte la budon de la kuproforĝisto, ili iris al la tabakbutiko. La ulo - vi - devis trarigardi revuojn, rusajn kaj ĉinajn, kaj mi havis iom da tempo. Mi revenis al la kuproforĝisto kaj glitis al li bakŝiŝ. La virino nomiĝas Beth Cravens, laŭ tio, kion mi povis scii. Ŝi estas usonano. Ĉi tie li laboras por la Pactrupo - helpas kun lernejoj. La maljunulo estis babilulo, sed nur por tio mi havis tempon. Mi ne volis perdi ilin."
  
  
  "Dio estu kun li! Ni reiru al la hotelo Peshawar. Ĉu ili havas aŭton?"
  
  
  "Ŝi havas unu. Angla Ford. Kiam mi foriris, ĝi estis en la parkejo malantaŭ la hotelo."
  
  
  "Ni!" N3 estis severa. "Kaj de nun forigu tiun trinkaĵon - ĝis mi diros al vi alie!"
  
  
  "Jes, Sahib."
  
  
  "Ĝi estas por via propra bono," diris Noĉjo severe. "Estas nenio amuza pri piki en la dorson!"
  
  
  "Mi ne povus konsenti pli," diris Bannion. "Ne maltrankviliĝu. Ĉiufoje, kiam mi sentas la emon trinki, mi pensas pri tiuj Pucks enterigitaj en la tero sen okuloj aŭ nazoj.
  
  
  Nun mi estas vera abstino! "
  
  
  Estis preskaŭ la oka, kiam ili iris tra la mallarĝaj, homplenaj stratoj al la Peshawar Hotelo. Dum ili promenis ĉirkaŭ la vasta placo kie staris la Mahabat Khan Moskeo, Nick diris: “Mi volas, ke vi dividu kun mi viajn impresojn pri ĉi tiu viro, Bannion. Ĝuste de la supro. Ne pensu. Ni supozu, ke vi ne konis min. Ili ne sciis, ke mi havas duoblon. Kion vi do pensus pri li?
  
  
  Bannion gratis sian ruĝan stoplon. Li preskaŭ kuris por daŭrigi kun Nick.
  
  
  "Impona," li diris finfine. “Diable impona. Bela bastardo. Bela, sed ne tre bona, se vi scias, kion mi volas diri. Granda, alta, magra. Ŝajnas, ke ĝi estas farita el betono. Ankaŭ aspektas bonega. Kiel li povus esti tre malbona. Eleganta. Movas kiel tigro."
  
  
  "Vi estas bona observanto," N3 konfesis. Li estis iom flatita kaj konfesis tion. Li ankaŭ agnoskis, ke la ĉinoj faris bonan laboron – bonegan, bonegan profesian laboron. Lia duoblo estis tiel proksima al li, ke ĝi estis iom timiga.
  
  
  "Mi povas rakonti al vi ion alian pri li," diris Bannion. Li ridetis. “Ĉi tiu ulo estas vera konanto de virinoj. Almenaŭ kun ĉi tiu — ĉio rondiras ĉirkaŭ li! Kiam mi foriris, ŝi ludis kun ĝi sub la trinkeja tablo! »
  
  
  N3 diris nenion dum la promeno. Liaj pensoj estis okupitaj pri la knabino. Beth Cravens. Pactrupo! Jesuo, kie poste ronĝos ĉi tiuj ratoj?
  
  
  Jam venis en la kapon al li, ke la virino eble estis senkulpe trompita. Tute ebla. Ĉina agento trompis Pei Ling en Tibeto kaj Sam Shelton en Karaĉio. Unue ili estis trompitaj – ial ili ambaŭ havis dubojn – kaj dubojn. Ili estis mortigitaj.
  
  
  Do ĉi tiu Beth Cravens povus esti senkulpa. La viro prezentis sin kiel Nick Carter, kaj ŝi kredis lin. Sed kial? Kion diable faris Nick Carter, la vera AH-agento, supozeble en Peshawar?
  
  
  Lia koro, lia intuicio flustris la veron. La virino estis ruĝa agento. Alia korupta usonano! Fajrero de kolero trakuris N3 - alia malnobla perfidulo! Iel ĉio ŝajnis pli malbona ĉar la perfido venis en bela pako.
  
  
  Tra la pordejo kontraŭ la Peshawar Hotelo ili povis vidi malgrandan trinkejon. Falsa Carter ankoraŭ estis tie. Ne estis premado sub la tablo – ili malkaŝe tenis la manojn, kaj la knabino rigardis la grandulon kun adoro. "Se ĝi estas falsa, tiam ŝi estas bona aktorino," Nick Carter konfesis.
  
  
  Subita penso trafis lin. La sento estis tiel forta, ke li preskaŭ vetis sian vivon je ĝi. Li turnis sin al Bannion. “Ĉu vi estas sufiĉe sobra por iri al hotelo kaj agi kiel sinjoro? Kiel vi serĉas malnovan amikon? "
  
  
  "Sobra kiel juĝisto," diris Bannion. “Mi konis kelkajn el la juĝistoj. Kial?"
  
  
  “Envenu, faligu vian paŝtuanon kaj vidu ĉu vi povas rigardi la registron. Mi pensas, ke li restos tie. Nur rigardu la lastajn duondekduajn nomojn."
  
  
  Bannion kvin minutojn poste revenis. “Vi tiom pravas. Vi restu tie! Li estas subskribita kiel Nicholas Carter. Pri komerco. "
  
  
  "Malpura komerco."
  
  
  Nick tiris supren la kolumon de sia ŝafa felo, protektante lin kontraŭ la pluvo. Li demetis sian aŭstralian stilĉapelon. Nun kiam la falsaĵo estas establita, li ne devus esti vidita. Precipe polico aŭ militistaro. Ĝi kaŭzus nur konfuzon, kaj tion li ne plu volis. Ni finigu ĉi tion kaj foriru.
  
  
  "Iru preni la ĵipon," li diris al Bannion. “Se vi ne povas trovi taŭgan lokon por ĉi tio, revenu ĉi tien kiel eble plej baldaŭ. Mi estos ie malantaŭe - ĉu vi diras, ke ŝi veturas anglan Ford?
  
  
  "Jes. Ĝi estas nigra. Preskaŭ nova.
  
  
  Post kiam Bannion foriris, Nick ĉirkaŭiris la hotelon kaj direktiĝis al la parkejo. Estis Ford, brilanta pro la pluvo. La nura alia aŭto estis malnova Chrysler kun platpneŭo.
  
  
  N3 staris en profunda ombro kaj lasis la pluvon trempi lin. Nun estis iom pli malfacile. Li zorge ekzamenis la Ford; ĝi havis pakaĵrakon. Se la plej malbona okazos kaj Bannion ne revenos ĝustatempe kun la ĵipo, eble li povas...
  
  
  Momenton poste decido estis devigita. La virino kaj falsa Nick Carter venis ĉirkaŭ la angulo de la hotelo kaj direktiĝis al la Ford. Nick retiriĝis iom pli en la ombrojn. Feĉo! Nun kio? Li simple ne povis permesi ilin perdi. Nuntempe, li havis nur etan avantaĝon kaj li ne volis perdi ĝin. Sed se li nun ne prenus ilin – tro frue laŭ lia opinio – li devus lasi ilin foriri. Nick aŭtomate kontrolis sian armilon. La Luger estis preta muĝi. Hugo estis kaŝita en glavingo. Pierre, la gasbombo, estis same mortiga kiel ĉiam. Sed por kia celo? Li povus, kompreneble, mortigi viron kaj eble paroligi virinon. Eble! Sed li ne havis tempon por petoliĝi. Tiu sendaĵo de armiloj eniris aŭ tra Peshawar kaj tiam malaperis. Nick devis trovi lin. Kun pafiloj kaj municio kiel lia pruvo, li povis iri al la pakistana registaro kaj komenci elpurigon de supre.
  
  
  Kiel montriĝis, li havis nenion por zorgi. Nuntempe ili ne iris ien. Li rigardis ilin eniri la aŭton. Malantaŭa sidloko! La kurtenoj estas tiritaj. La britoj ankoraŭ metis kurtenojn aŭ kurtenojn sur kelkajn el siaj aŭtoj!
  
  
  Post kelkaj sekundoj, la aŭto komencis skui milde. N3 aŭdis la malfortan susuradon de fontoj. “Kiel la bonaj malnovaj Ŝtatoj,” li diris al si kun malmola rideto. Ĉiu aŭtomobilo estas vojaĝanta buduaro!
  
  
  Li faris la decidon senhezite, preĝante, ke Bannion ne aperu nun kun brua ĵipo. Ĝi ruinigus ĉion. Tio, kion ili faris tie, ne devus preni ilin longe - tiam ili irus ien, eble al armila deponejo, kaj Nick Carter estus kun ili. Bannion nur bezonis prizorgi sin mem.
  
  
  N3 singarde marŝis sur la piedpintoj trans la parkejon. La aŭtomobilo ankoraŭ milde balanciĝis kaj li povis aŭdi la trankvilan murmuron de voĉoj. Ili ne aŭdus la Sorton de la Sorto!
  
  
  Zorge, malrapide, zorge pripensante ĉiun movon anticipe, li grimpis sur la Vadon kaj kuŝiĝis. Li faris tion tute silente, nerimarkite, kiel rampanta Morto. Ne unufoje la paro interne rompis sian dolĉan ritmon.
  
  
  Estis tute mallume kaj la pluvo falis en oblikvaj nigraj malsekaj ŝnuroj. Kun tia videbleco, Nick opiniis ke li havis bonan ŝancon resti nerimarkita dum ili veturis tra la stratoj de Peshawar. La pluvo pelis homojn enen.
  
  
  La testo alvenis pli frue ol atendite. La knarado en la aŭto ĉesis kaj Noĉjo aŭdis ilian konversacion. En la ĉina! Liaj lastaj duboj pri la virino, Beth Cravens, estis forigitaj. Ŝi estis perfidulo.
  
  
  La pordo malfermiĝis kaj la viro eliris. Li haltis por kisi la virinon kaj diris ĉine: “Ĝis poste, Bet. Ĉe via loko. Mi volas interkonsiliĝi kun miaj homoj, kiuj kontrolas la tendaron de ĉi tiu bastardo.
  
  
  "Bone, mia amo. Ho Noĉjo, kiel mirinda vi estas! Mi estas tiel feliĉa. Ĉu vi estos singarda? Ĉi tiu viro estas danĝera. Eĉ por vi, Nick. Eble li nun estas en Peshawar! »
  
  
  "Eble," diris la viro. “Eble, sed mi dubas. Ĉi tiuj ĉinaj agentoj estas stultaj. Mi pensas, ke li kuros sufiĉe precize, ĉiuokaze, miaj homoj rigardas la tendaron kaj la ĵipo ankoraŭ estas tie, mi aŭdas. Ĉi tiu falsa Nick kaj la ruĝharulo devos reveni por ĉi tio kaj fari siajn planojn. Jen unu el la kialoj, kial mi volas resti en la hotelo dum kelka tempo – li eble eĉ kuraĝos eniri kaj registriĝi kiel mi. Kiel Nick Carter! Mi esperas, ke ne, ĝi kaŭzos komplikaĵojn, sed almenaŭ mi ŝatus studi ĝin por iom da tempo. Eltrovu la plej bonan manieron mortigi lin."
  
  
  En la voĉo de la virino estis stranga ordona noto: “Vi denove forgesas, kara! Vi ne devus mortigi lin. Planoj ŝanĝiĝis, ĉu vi memoras? Vi prenos lin kaptito, revenigos lin al la Ŝtatoj por pridemandado. Provu memori, mia amo.
  
  
  Dum momento la viro hezitis. Li ŝajnis pripensi, luktante por purigi ion en sia menso. Tiam: “Kompreneble. Mi forgesis. Kaptu, ne mortigu! Nova mendo de Vaŝingtono. Bone, tiam mi revidos vin poste. Adiaŭ."
  
  
  “Adiaŭ karulo, mi kalkulos la minutojn. Se mi ne estas tie, atendu min. Mi devas iri al la fortikaĵo kaj paroli kun Mohammed Kassim. Li diras ke la tribuloj perdas paciencon."
  
  
  "Pritraktu lin zorge," diris la viro. “Memoru, ke li estas la unua inter ĉiuj triboj, Vali. Ni bezonas lin nur nun. Poste ĝi ne plu gravas."
  
  
  "Mi scias kion diri. Sed nun kiam ili havas pafilojn, ili batalas. Mi tiom ĝojos, Noĉjo, kiam ĉi tio finiĝos kaj ni povos reiri al Usono kaj geedziĝi.
  
  
  “Kaj mi, Bet, amata! Adiaŭ.
  
  
  La granda ulo, la similaĵo de Nick Carter, eliris en la pluvon sen rigardi supren aŭ rigardi malantaŭen. Nick premis sian vizaĝon al la tegmento de la aŭto. La viro turnis la angulon kaj foriris. La pluvo ankoraŭ falis.
  
  
  Nick aŭdis la susuradon kaj susuradon de virinaj vestaĵoj ĝustigitaj. Malforta malbeno. Malpacienca idioto. Kiam ŝi elgrimpis el la dorso kaj iris malantaŭ la stirrado, N3 notis vivecon, singardemon en siaj agoj, kiuj kontraŭdiris la revan, post-amhumoron, en kiu ŝi estis supozeble. Ŝi zumis la melodion de "When the Saints Go" al si. Ĉi tio apenaŭ konvenis al la okazo.
  
  
  La aŭto komencis kliniĝi. Ŝi estis malbona ŝoforo. Noĉjo danĝere kroĉiĝis al la balustrado de la pakaĵrako.
  
  
  Ŝi trovis mallarĝan strateton kovritan de koto kaj veturis la aŭton laŭ dezerta strato. Bone. Ja ŝi ne veturis tra la ĉefa parto de la urbo. Ŝi ŝajnis eviti ĝin kiel eble plej multe.
  
  
  Nick Carter pridubis sian prudenton dum sekundo. Aŭ almenaŭ lia aŭdo. Tiam li ridetis en la pluvo kaj balancis la kapon — li fartis bone. La viro diris tion, kaj la virino ludis kune kun sia duoblo? - li pravis kun ŝi.
  
  
  Nick Carter. Ĉina agento. Novaj mendoj de Vaŝingtono. Ne mortigi, sed kapti. Revenu al Usono kaj edziĝi.
  
  
  La aŭto trafis malagrablan tuberon, kaj Nick pluvivis.
  
  
  Li lasis la tutan konversacion, kiun li ĵus aŭdis, ripeti en sia kapo. Li komencis kompreni unu aferon: ĉi tiu falsa viro ne sciis, ke li estas falsa. Almenaŭ ne nun. La ulo opiniis, ke li fakte estas Nick Carter.
  
  
  Iu, pensis Nick, estas freneza. Kaj ĝi ne estas mi. Sed atendu momenton! Atendu momenton — eble ĝi ja ne estas tiom freneza. Li rememoris tiun strangan momenton, kiam la viro estis konfuzita kaj la voĉo de la virino ŝanĝiĝis, estante kaj milda kaj severa.
  
  
  Nick ridetis en la pluvo. Eble. Ĝi simple povus esti. Vi devus konscii ĉi tion!
  
  
  La viro estis hipnotigita!
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  Fortikaĵo
  
  
  Hodiaŭ ekzistas tri itineroj tra la Khyber Pass: moderna dulena pavimita vojo, fervojo kaj ruldomo kiu ekzistis ĉi tie dum miloj da jaroj. Baldaŭ post kiam Beth Cravens forlasis Peshawar, ŝi malŝaltis la asfalton kaj malsupreniris krutan, sulkan deklivon direkte al antikva pado. La vojo estis malfacila, kaj la granda korpo de Nick Carter estis senkompate batita. Li konsolis sin per la penso, ke la sinjorino ne iros malproksimen.
  
  
  Li pravis. La Ford malŝaltis la karavanvojon kaj komencis grimpi la kurbigan vojon. Gruzo krakis sub la radoj. La mallumo estis absoluta, krom la pluvegaj tuneloj de lumo ĵetitaj de la maŝino; Nick ricevas paseman impreson de deformitaj arboj, densa arbustaĵo, kaj kalva, platpinta monteto.
  
  
  La malgranda Ford faris sian lastan turnon kaj haltis. La lumoj estingiĝis. Noĉjo kunpremis en la pluvo, batalante kontraŭ terno, kaj aŭdis la pordon malfermiĝi kaj klaki. Nun ŝi ne zumis.
  
  
  La paŝoj foriras. Alia pordo malfermiĝis kaj fermiĝis. En la momento kiam li aŭdis la pordon fermiĝi, Nick saltis el la aŭto kaj kuris malantaŭ arbusto kiun li rimarkis antaŭ ol la lumoj estingiĝis. Li amasiĝis en la malsekaj arbustoj kaj atendis.
  
  
  La lumoj ekbrulis en la domo. Nick vidis malgrandan ŝtonkorton, akvocisternon, metalajn markezojn kaj bonordan lignan barilon. La sinjorino de la Packorpo vivis bone! En la reflektita lumo li vidis, ke la domo estas ŝtona, longa, malalta kaj komforta. Alia lumo ekbrulis kaj li vidis ŝin moviĝi tra la fenestro. Dormoĉambro? Li kaŭris kaj kviete kuris tra la pluvego.
  
  
  Estis malseka mantelo sur la lito. La knabino estis tiri la malsekan, sulkitan robon super sian kapon, kaj N3 rigardis tra la fenestro.
  
  
  Li tuj komprenis kial Mike Bannion estis tiel imponita. Ŝi estis mirinda estaĵo. Sufiĉe alta, kun longaj kruroj kaj grandaj, firmaj mamoj. Ŝi ĵetis la robon sur la plankon kaj rigardis sin momenton en la spegulon super la toleta tablo. Ŝi kliniĝis en la lipruĝon per sia larĝa buŝo, poste trakuris fortan, kapablaspektan manon tra ŝiaj malseketa blonda hararo. Ŝi portis nur longajn flavgrizajn ŝtrumpojn kun ŝtrumpetoj preskaŭ atingantaj ŝiajn femurojn, nigran mamzonon kaj kalsonon. N3 notis la ludadon de bonaj muskoloj sur la glata pala dorso kaj ŝultroj. Granda, forta knabino. Bela korpo. Bela vizaĝo. Domaĝe, ke ĝi estis ruĝa. Perfidulo. Ŝi ne intencis aspekti tiel bone en prizonaj vestaĵoj!
  
  
  Nick decidis ne mortigi ŝin krom se nepre necese. Vivanta kadavro malŝparanta sian vivon malantaŭ kradoj estis pli bona averto kaj ekzemplo ol kadavro.
  
  
  La virino turnis sin al la fenestro, kaj li kliniĝis. Ŝi iris al la ŝranko kaj revenis portante pezan pantalonon, peltkovritan jakon, sveteron kaj malnovan armean ĉapon. Nick rigardis kiel ŝi surmetis la vestaĵojn kaj glitis paron da Wellington-botoj sur siajn sveltajn krurojn. La sinjorino havis aferojn por fari. Li rememoris la interparolon en la parkejo – ŝi bezonis vidi certan Muhammad Kassim, la loka ŭalio, gvidanto, kaj trankviligi lin. La tribanoj estis senpaciencaj.
  
  
  "Almenaŭ estas du el ni," pensis Nick morne, forlasante la fenestron kaj revenante al sia malseka arbetaĵo. Ankaŭ mi estas malpacienca.
  
  
  Li ne devis longe atendi. La lumo estingiĝis kaj la pordo kviete fermiĝis. Li ne aŭdis ŝin ŝlosi lin. Mi eltrovis ĝin. Se ŝia amanto venis antaŭ ol ŝi revenos, li verŝajne povus rampi en la liton kaj atendi ŝin. Ideo traflugis lian menson, sed li formetis ĝin por momento. Unuaj aferoj unue!
  
  
  Li kaŝis sin en la arbustoj ĝis ŝi preterpasis lin. Li lasis ŝin preni iom antaŭecon. Ŝi estis surprizita, nekonscia, kaj faris neniun provon kaŝi sian trairejon. Ŝi marŝis brue, svingante sian bastonon tra la arbustoj. Nick sekvis ŝin kun la ruzo de tigro.
  
  
  Tondro bruis ĉe la horizonto kiel malproksima kanono, kaj foje pala fulmo ekbrilis. Nick benis la fulmon. Li estis pli nigra ol la intestoj de Satano!
  
  
  Beth Cravens neniam rigardis malantaŭen. Ŝi marŝis kun memfido kaj konfido, kaj Carter, kiu sekvis lin, opiniis, ke ŝi certe faris ĉi tiun vojaĝon multfoje. Fine ili eliris el la valo — li vidis ŝian silueton dum momento sur la kresto — kaj atingis larĝan altebenaĵon. Nick konjektis, ke ĝi preteratentus la Khyber Pass en mallarĝa sektoro - verŝajne unu el la malnovaj fortikaĵoj konstruitaj de la britoj en la lasta jarcento. La Pathan-triboj ĉiam kaŭzis problemon kaj la britoj neniam venkis ilin.
  
  
  Noĉjo surgrimpis la mallarĝan padon al la kresto tro rapide kaj kliniĝis malantaŭ grandega roko dum fulmo denove ekbrilis.
  
  
  Li aŭdis la knabinon, ŝi parolis kun iu
  
  
  La knabino diris: "Infala ĝihado!" Se Dio volas sanktan militon.
  
  
  Malglata vira voĉo respondis: “Lahel. Eniru, memsahib. Ili atendas vin."
  
  
  N3 kaŝis sin malantaŭ sia ŝtonego kaj pensis rapide. La fulmo donis al li ekvidon de la grandega diseriĝanta malnova ŝtonfortikaĵo. Kaj Pathan-gardisto. Granda viro. Li estos bone armita kaj forta. Estus multe da aŭtoritato en lia voĉo. Ĉi tio estos iom delikata. Noĉjo klinis sian dekstran brakon kaj la stileto de Hugo falis en lian manon.
  
  
  La knabino malaperis tra malgranda pordo en la malnova muro. N3 eliris el malantaŭ sia roko kaj marŝis konstante al la sama loko. La voko venis en palpebrumo.
  
  
  Ĝi alvenis. "Kiu estas ĉi tiu? Ĉesu!" La voĉo de la Pathan estis kruela kaj suspektinda.
  
  
  Nick Carter marŝis antaŭen malvarme. Li devintus veni pli proksimen. Ne devus esti sono. Li ludis. "Kamarado Carter," li diris ĉine. “Kamarado Nick Carter. Ĉu la sinjorino jam pasis? Li ne havis Paŝtonan, kaj li vetis ke lia duoblo ankaŭ ne havis. La ĉinoj devas identigi lin aŭ almenaŭ konfuzi la gardiston.
  
  
  La ruzo funkciis. Pathan hezitis sufiĉe longe por ke Nick moviĝu pli proksimen kiam fulmo disŝiris la malhelan ĉielon. La viro sentis, ke io misas kaj retiriĝis. lia Nick Carter saltis.
  
  
  Noĉjo proksimiĝis kaj enŝovis la stileton en la gorĝon de la viro. La murda klingo implikiĝis en la densa barbo kaj eniris profunde en la karnon. Noĉjo ŝiris ĝin, distranĉante la jugulan vejnon, kaj rapide forturnis sin por eviti la ŝprucantan sangon, lasante la klingon en lia gorĝo por malhelpi krion. La viro mortis rapide, kaj Nick ĵetis lin al la malseka tero. Li eltiris la stileton kaj viŝis ĝin sur sia kapra fela mantelo. Li kaŝis la korpon malantaŭ la ŝtonegoj, revenis al la malantaŭa pordego kaj staris kaj aŭskultis iom da tempo. El la profundo de la fortikaĵo venis la malforta leviĝo kaj falo de voĉoj. Ĝi sonis kiel ekscitita diskuto.
  
  
  N3 pasis tra la dorso kiel drivanta ombro. Interne, dekstre de li, oleolanterno estis enŝovita en rusta fera riglilo. La mallarĝa brika koridoro forte odoris je ŝafida oleo. Maldekstre de li, la planko leviĝis, kaj li vidis la reflektadon de alia torĉo ĉirkaŭ la kurbiĝo. El ĉi tiu direkto venis voĉoj.
  
  
  Dekstre de li, la pasejo malsupreniris. Nick sekvis, supozante ke ĝi kondukus al la malnovaj kazematoj, dikmuraj kameroj kun ferpordoj kie la britoj stokis pulvon kaj pafis. Se tio, kion li serĉis, entute estis en la fortikaĵo, ĝi devus esti en la kazematoj.
  
  
  Ŝima, malseka pasejo kondukis malsupren kaj malsupren. Baldaŭ li vidis alian oleotorĉon flagri, kie la brika tunelo finiĝis en pasejo. Li marŝis mallaŭte, apenaŭ spirante, kun la Luger en la dekstra mano sen la sekureco.
  
  
  N3 rigardis ĉirkaŭ la angulo en la koridoron. Maldekstre de li estis malplena muro. Dekstre li vidis altajn ferajn pordojn sur masivaj ĉarniroj. Ili estis preskaŭ fermitaj, feraj lipoj apartigitaj de la dikeco de la vira korpo. Aŭdiĝis malforta murmuro de voĉoj el la interno de la karcero, kiun ili gardis. N3 facile, kiel grandega kato, alkuris al la pordoj kaj premis sin kontraŭ ili.
  
  
  La viroj en la karcero daŭre murmuris per silentaj tonoj. Nick povis distingi strangan sonon. Pasis momento antaŭ ol li komprenis. Tiam venis klareco — ili kartludis! Li ŝtelis rigardon al la interspaco inter la feraj pordoj.
  
  
  Estis du el ili, malhelhaŭtaj, barbaj kaj portantaj turbanoj. Ambaŭ estis ŝarĝitaj per pezaj ledaj bandolieroj, kaj iliaj fusiloj staris apud la valizo. La aspekto de N3 nenion mankis. La fusiloj estis malnovaj Krags - ĉu tio signifas, ke novaj armiloj ankoraŭ ne estis eldonitaj? - kaj la ŝablono sur la pakskatolo legis GRENADOJ.
  
  
  Ĉi tio estis la fino de la spuro de la armilo.
  
  
  Unu el la gardistoj akre ridis kaj ĵetis la karton. “Rona, malsaĝulo! Ploru! Mi gajnas! Kaj ĉu ne estas tempo por ni faciligi ĝin? Kie estas ĉi tiu perdita filo de la malsana kamelo? Mia stomako gapas! »
  
  
  La alia viro forĵetis siajn kartojn kun malbeno. “Vi estas bonŝanca kun Shaitan mem! Atendu, Omar, atendu! Flari ĝin? Ne estas-"
  
  
  Nick Carter mallaŭte malbenis kaj ludis per sia pantalono. Pierre, terura gasbulo, glitis el liaj fingroj kaj klakis sur la brika planko. La sango igis liajn fingrojn glitigajn. Kaj la sango donis ĝin al la Patanoj. Ili povis flari sangon de mejlo for!
  
  
  Ambaŭ viroj rapidis al siaj fusiloj. Noĉjo prenis la gasbulon, turnis la ciferplaton kaj ĵetis ĝin en la kazematon per unu fluida movo. Li apogis sian pezon al la grandegaj feraj pordoj kaj streĉis ĉiujn muskolojn de sia potenca korpo. Dio, ili estis pezaj! Ege! Sed ili moviĝis. Malrapide. Tiel malrapida.
  
  
  La gardistoj havis tempon pafi po unu pafon antaŭ morti. La kugloj trafis la ferajn pordojn kaj denove ĝemis ĉirkaŭ la ĉambro. N3 staris kun la dorso al la masivaj pordoj kaj eligis trankvilan preĝon - se nur tiuj pafoj estus aŭditaj...
  
  
  Pasis kvin nervozaj minutoj kaj neniu venis por esplori.
  
  
  Nick suspiris iom pli facile, sed ne multe. Baldaŭ devus esti krizhelpo. Kaj baldaŭ la korpo de alia gardisto estos trovita. Ne estis minuto por perdi. Li faris sian movon, lanĉis atakon kaj kuris por sia vivo. Hezito, ununura eraro, iu malsaĝulo, kaj li estis mortinto. Se li estas bonŝanca, li mortos rapide. Se ne, bone, mi rememoris la entombigitajn pakistananoj. N3 levis siajn grandajn ŝultrojn kaj denove malfermis la pordon. Karmo - Kismet - Inshallah! Vi nomu ĝin. Ĉio dependis de sorto kaj sorto, kaj post kiam la batalo komenciĝis estis nenio por zorgi.
  
  
  Li profunde enspiris kaj sinkis en la kazematon. De tiu momento, li estis tro okupata por zorgi.
  
  
  La Patanoj kuŝis sur la brika planko, la buŝoj malfermitaj kaj la okuloj rigardantaj ilin. Ili ambaŭ ŝiris la vestaĵojn ĉirkaŭ siaj gorĝoj dum ili mortis. Pierre ne estis bona morto.
  
  
  Noĉjo, ankoraŭ retenante la spiron, prenis la lanternon kaj rapide ĉirkaŭiris la grandegan brikhalon. Stakoj da skatoloj kaj kestoj atingis la plafonon, ĉiu bonorde stencilita. Estis armilsendaĵo ke lia duoblo trompis lin el Karaĉio. Sen dubo.
  
  
  Noĉjo kuraĝis spiri nun. La gaspileta vaporoj disipis kaj foriris. Kaj kun ili unu el liaj ĉefaj armiloj. Li ne havis rezervajn. Li havis nur Luger kaj stileto — kaj lia saĝeco. Noĉjo ĉirkaŭrigardis la ĉambron plenan de mortigaj armiloj kaj ridetis. Ĝi ne utilos al ili. Krudforto ne alportis al li venkon super duono de la Khyber-triboj. Kaj paro da sagacaj telefonistoj kiel la virino kaj la trompanto. Li devis superruzi ilin, alie li estis finita — ĉi tiu eta tumulto ĵus komenciĝis.
  
  
  En la angulo de la ĉelo li trovis malfermitajn skatolojn kun uniformoj. Li tiris la paron sur la plankon kaj la enigmopeco falis en lokon. Ĝi fariĝis klara kiel sunlumo. Hinda uniformo! Kaj la pakistana uniformo! Ambaŭ flankoj. Ŝanĝu laŭdezire. Raid Hindion kaj tiam Pakistanon. Tenu la poton da bolanta akvo sur la fajro kaj daŭrigu la militon.
  
  
  Ĉi tiuj ĉinoj estas inteligentaj!
  
  
  Nick prenis unu el la malnovaj fusiloj de Craig kaj frakasis la skatolon da obusoj. Kiam li laboris, lia maldika vizaĝo estis streĉa kaj morna, kiel mortokapo. La malbonajn homojn kun kiuj li traktis! Lia duoblo kaj la virino organizis ĝihadon - post kiam ĝi komenciĝis, la indianoj respondus per sia versio de sankta milito - dharmayudha. Ĉiu, kiu iam legis historian libron, scias pri la religiaj militoj – la plej brutalaj el ĉiuj. Kaj la ĉinoj estis pretaj malkaŝi tion al la mondo por siaj propraj interesoj.
  
  
  N3 nun funkciis kun furiozo kaj furiozo. Reliefo venis de minuto al minuto. Li disŝiris dekduon da muldiloj al pecetoj kaj tordis ilin en longan, dikan fuzeon kondukantan de la pordoj reen al la centro de la ĉambro. Li mallaŭte malbenis, ŝvitante. Tipe, AX-agentoj estis la plej bone ekipitaj en la mondo. Li havis nenion. Ĝi estis improvizo kaj espero.
  
  
  Li viŝis la manojn sur sia uniformo por forigi la sangon kaj ŝviton kaj forigis la detonacilojn el dekduo da grenadoj. Liaj fingroj estis roke malmolaj, sed ŝvito fluis laŭ liaj okuloj. Unu eraro ĉi tie kaj...
  
  
  Nick verŝis eksplodaĵojn de la obusoj ĉirkaŭ la fino de la fuzeo, kiu kondukis en pakujon enhavantan M1-municion. Laŭ la randoj de la fuzeo, li metis pli da uniformoj, disŝiritaj, por ke ili brulu pli facile. Li deziris belan varman fajron ĉi tie – kaj eble ĝi ne funkcius eĉ tiam. Ne povas ne eksplodi. Ne estis tiel facile krevigi konvene enpakitan municion kiel kelkaj televidserialoj portretis.
  
  
  Al la fino de la fuzeo, mi metis naftolanternon proksime de la pordo. Li dankis Dion pro sufiĉe moderna versio. Malnova fervoja lanterno. Li metis ĝin firme sur la skatolon kaj fleksis la meĉon la tutan vojon. Restis nur duoncolo. Ĉi tio devas esti farita.
  
  
  Nun ni iru al la vere danĝera parto. Nick Carter malŝraŭbis la pinglon de la obuso kaj forte kaptis ĝin. Se li lasas iri nun, la levilo forflugos kaj la loko supreniros. Per unu granda mano li kaptis grenadon, kaj per la alia li kaptis la punton sur sia boto. Li jam malŝraŭbis ĝin kaj ĝi rapide eliris. Li ĉirkaŭvolvis ĝin dufoje ĉirkaŭ la granato por teni la levilon en la loko kaj ligis ĝin per siaj dentoj kaj la fingroj de unu mano. Li spiris peze, kiam, kontenta, ke ĝi tenos, li zorge mallevis la obuson je unu piedo de la lanterno.
  
  
  Li malŝraŭbis la malgrandan, maldikan fuzeon de la tegaĵo de sia mantelo kaj zorge ligis ĝin al la ŝnuro ĉirkaŭ la granato. Tiam, tre zorge, li metis la liberan finon de la ŝtofa fuzeo sur la bazon de la lanterno, kontraŭ la meĉo kaj iom pli ol kvaroncolon sub la flamo. Li pesis la sekurecon per monero kaj retiriĝis.
  
  
  Farita! Kiam la lanternfuzeo brulas malsupren al la fuzeo, li ekbruligas ĝin, kaj la flamo moviĝas laŭ la fuzeo al la ŝnuro tenanta la granadĉanlevilon. La ŝnuro trabrulas kaj liberigas la levilon, kaj eksplodo...
  
  
  Vere ne estis maniero scii. Survoje, io povas eliri. Sed se ĉio funkcias, vera eksplodo atendas lin.
  
  
  Lia tempo finiĝis. Kiam li eliris el la ĉambro kaj fermis la grandegajn pordojn, li aŭdis paŝojn kaj voĉojn venantajn el la malproksima fino de la koridoro. Feĉo! Ankoraŭ kelkaj sekundoj kaj li estus foririnta de tie!
  
  
  Nick nomis sin malsaĝulo. Io devas esti farita, alie ili alarmos. Malbenita denove! Li prefere komencu pensi pli rekte ol nun.
  
  
  Li havis tempon por kunmeti la pordojn, ĉeni ilin kaj sekurigi la grandegan seruron. Li trovis fendon en la brika muro kaj premis la ŝlosilon profunde en ĝi. Li povis esperi, ke estas sufiĉe da trablovo en la kazemato por teni la lanternon brulanta.
  
  
  Nun ili estis preskaŭ sur li. Nick Carter piedpinte iris laŭ la koridoro al la kurbo. Ili estos ĉirkaŭ la angulo post sekundo. Dum li kuris, li eliris el sia peza ŝafa felo kaj envolvis ĝin ĉirkaŭ la Luger. Dampilo!
  
  
  Dum la du gardistoj turnis la angulon, li pafis ilin proksime, pafante ilin en la vizaĝon kaj kapon por ke ili mortu rapide kaj silente.
  
  
  La ŝafa fela dampilo funkciis pli bone ol li atendis. La sono de forte armitaj viroj falantaj sur brikojn faris multe pli da bruo ol pafo. Ambaŭ mortis tiel rapide kiel li volis.
  
  
  N3 ŝvebis super la korpoj dum momento, poste vidis malprofundan niĉon en la muro trans la koridoro kaj al la blinda fino. Ĉi tio devas esti farita. Li trenis la korpojn tien kaj lasis ilin. Dum la reveno, li prenis torĉon de la muro kaj estingis ĝin. Li palpis sian vojon en la mallumo reen al la malantaŭa pordo.
  
  
  Lia sorto tenis. Li ankoraŭ povis aŭdi voĉojn kaj vidi lumojn ĉe la malproksima fino de la koridoro, for de la koridoro, kiu kondukis lin al la kazemato. Ankoraŭ ne estas signaloj. Nick glitis tra la malantaŭa pordo en la pluveman nokton. La freŝa aero agrable malvarmigis lian ŝvitantan korpon. Li kuris al la ŝirmaj ŝtonegoj kaj haltis por ripozi. Kio nun, amiko?
  
  
  Li devis konfesi, ke li ne sciis precize kio nun. Ĉio, kion li povis fari, estis daŭrigi, preni ĉiun ŝancon, daŭrigi batali, esperi kaj levi ĉion, kion li povis. Ĝi donos ion. Eble per mi mem. Sed li ne pensis tiel.
  
  
  N3 daŭre estis kaŝita en la rokoj kiam Beth Cravens dek minutojn poste pasis. Ŝi zumis denove. Ĉi-foje ĝi estis "Amanto, revenu al mi". La rideto de Nick estis malbona dum li scivolis ĉu la melodio estas profeta.
  
  
  Li ŝtele sekvis ŝin reen la vojon, kiel ili venis. Ŝi ŝajnis feliĉa, indiferenta. Do li ĝis nun sukcesis. Nenio estis rimarkita. Kvin viroj estas mortaj kaj ankoraŭ ne estis viditaj. Pathan organizo kaj disciplino estis iomete malfortaj. Dio benu vin.
  
  
  Ne utilas zorgi pri lia bombo en la kazemato. Li faris ĉion, kion li povis. Ĝi eble tute ne funkciis; ĉi tio povas parte funkcii; ĝi povas bruli dum horoj antaŭ ol la granda eksplodo okazas.
  
  
  Intertempe oni devis prizorgi Beth Cravens. Eble li povas persvadi ŝin reveni al Usono. Kelkaj jaroj en usona malliberejo estus pli bonaj ol tio, kio okazus al ŝi, kiam la Ĉinaj Ruĝecoj estus finitaj kun ŝi. Ili ne havis duajn ŝancojn.
  
  
  Nick Carter pensis, ke li scias kiel konvinki ŝin – se nur la trompanta amanto, kiun ŝi atendis, ankoraŭ ne aperus.
  
  
  Li ne faris. Nick rigardis kiel la virino duŝis kaj prepariĝis por tio, kion ŝi imagis, estos nokto de pasio. N3 ne malsukcesis rigardi tra la banĉambrofenestro kaj observi kelkajn el la tre intimaj preparoj kiujn sperta kaj sperta junulino faras kiam ŝi atendas sian amanton. Nick opiniis ke ŝi uzis ĝin en la aŭto malantaŭ la Peshawar Hotelo. Eble ŝi portis ilin en sia monujo!
  
  
  Sono atentigis lin kaj li malaperis de la fenestro kiel fantomo. Lia duoblo alproksimiĝis. Dua renkontiĝo!
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  Rakonto de enlitiĝo
  
  
  Ĉi-foje ne estis batalo
  
  
  Nick frapis sian alian egoon de malantaŭe, donante frakasan baton al la kolo. La viro kolapsis kiel ŝtono kaj frostiĝis. Noĉjo trenis la inertan korpon en la ŝirmejon de la gutaj arbustoj kaj komencis purigi ĝin. La nura fonto de lumo en la domo nun estis la milda rozkolora lumo de la dormoĉambro. Kiel bela. Kiel kandelo en fenestro. Ŝi certe fariĝas senpacienca.
  
  
  "Baldaŭ, bebo," promesis N3, senvestigante la viron. Li esperis surprizi Beth Cravens en la mallumo, sed se ŝi ŝaltis helan lumon, li volis povi fordoni sin. Nick balancis la kapon. Tiu ĉi konfuzo nervozigis lin.
  
  
  Li kuraĝis la krajonan lumon por ekzameni la trajtojn de la senkonscia viro. Li sentis etan ŝokon — estis kvazaŭ rigardi spegulon. La viro estis diable proksima al la perfekta voko - se vi maltrafis la etajn rozkolorajn kirurgiajn cikatrojn kaj iun kaŝan faldon en lia buŝo, kiujn Nick kutime ne havis.
  
  
  Ankaŭ vestis bone. Noĉjo surmetis multekostan kostumon, nun iom malsekan kaj malpuran, kaj belan ĉemizon kaj kravaton, bonajn ŝuojn, cervidan Burberry. Li portis sian nigran plaston
  
  
  pistolujo al la nova zono, enigis la Luger en ĝin kaj estis preta iri. Li lasis la trompanton ligita per la zono kaj strioj de Noĉjo ŝiritaj de liaj malnovaj ĉemizo kaj pantalono. Devas teni ĝin sufiĉe longe.
  
  
  Kion fari per la armilo de ĉi tiu viro fariĝis momenta problemo. Nick rapide trakuris ilin per fulmo. Liaj propraj duplikatoj. Eltranĉita 9mm Luger kaj stileto - iomete pli longa ol lia propra. Nenio estis perfekta. Li elprenis la tranĉeton el la Luger kaj metis ĝin en sian poŝon, poste ĵetis la armilon laŭeble en la nokton. Metalo sonoris kontraŭ la roka montoflanko.
  
  
  Dum li direktiĝis al la domo, la lumo en la dormoĉambro estingiĝis. Nick profunde fajfis melodion. Li sentis sin bone. Ŝlosilo kaj rando al rando. Preta por io ajn. Li antaŭĝojis pri tio — li rememoris, kiel ŝi rigardis antaŭ la spegulo.
  
  
  Li ne volis mortigi ŝin, kvankam ŝi tion meritis. Ŝi estis perfidulo al sia lando, sed tia bela estaĵo. Li sciis, ke la ĉinoj estos senkompataj al ŝi pro ŝiaj malsukcesoj, kaj li ne volis pensi pri tio, kion ili faros al ŝi. Li devus doni al ŝi ŝancon pensi pri forkuro. Sed li devas fari ĝin rapide. Enlitiĝi kun ŝi antaŭ ol ŝi suspektos. Ke estus danĝere, li supozis, kiel ĉiam. Ŝi povus pafi lin tuj – aŭ poste. Malgranda rideto aperis sur la lipoj de Noĉjo – damne, maniero pafi. Kaj li devis atenti, ke li ne fordoni sin ĝis la lasta momento — li, kompreneble, ne povis esperi, ke la trompo daŭros eterne. Sola eraro povus fordoni lin. Li ne sciis la aranĝon de la domo, ne sciis la pordojn, necesejojn, kuirejon, nek kie io estas. Estus kiel kuri tra stranga obstaklokurejo en la mallumo.
  
  
  "Lia voĉo forpasos," li pensis. En la parkejo, ĉi tiu viro parolis preskaŭ ekzakte kiel li mem - Nick tiam demandis sin de kie la ĉinaj spionestroj akiris la registradojn aŭ kasedojn. Ĉi tio eble indas rigardi - se li iam revenos.
  
  
  Li eniris tra la flanka pordo, same kiel Beth Cravens. Li uzis sian etan lumon, kovrante ĝin per sia mano, esperante ke ŝi ne vidos ĝin el la dormoĉambro. Li ne povis permesi al li enamiĝi pri io ajn — esti mortinta pro eta afero.
  
  
  Virino vokis el la dormoĉambro. "Nick? Karulo? Kio prenis vin tiom longe? Mi atendis eterne."
  
  
  En sia propra voĉo, iomete malklarigita de tio, kion li esperis, ke ŝi opiniis alkoholo, Nick diris, “Mi atendis tiun testudbastonon ĉe la hotelo - li neniam venis. Ankaŭ mi pasigis tro da tempo en la drinkejo. Mi pensas, ke mi estas iom ebria, karulo. Li malklarigis siajn vortojn.
  
  
  Beth Cravens ridis, sed ŝia voĉo fariĝis pli severa. “Tio ne estis tre saĝa, karulo! Vi scias ne trinki tro multe ĝis laboro finiĝos. Ni ne povas havigi riskon kun ĉi tiu viro."
  
  
  Nick jam estis orientita. Li direktiĝis al la dormoĉambro kaj ŝia voĉo, demetante siajn vestojn dum li iris. “Mi ne estas tiom ebria,” li diris, esperante ke ŝi pensos pri li. Li laŭte ridis por sufoki la sonon de liaj vestaĵoj deŝirante. "Mi ne estas tiom ebria, kiel vi pensas!"
  
  
  “Nu, mi esperas, ke vi ne estas tro ebria. Vi scias-"
  
  
  "Mi ne faras." Nun li estis nuda, tenante stileton kaj Luger. Li kliniĝis kaj ŝovis ilin sub la liton. Kia virino — eĉ ne du horoj pasis de kiam ŝi saltis en la aŭtomobilon. Nun ŝi denove estis avida!
  
  
  "Sonas amuza," diris Beth. Li aŭdis ŝin turni sin kaj etendi manon al la litrampo. Li glitis sub la malvarmetajn littukojn kaj tiris ŝin proksimen, premante siajn lipojn al ŝiaj. Dum momento ŝi estis streĉita, demandanta, poste ŝia korpo fordonis ŝin kaj ŝi glitis sian langon en lian buŝon.
  
  
  Li ne perdis tempon en preparaj testoj. Ne nur ili estis danĝeraj, sed restis tiom malmulte da tempo.
  
  
  Beth Cravens salutis lin. Ŝi leviĝis por brakumi lin. Sen ombro de tenero, sed sen malamo kaj malico, li prenis ŝin. Eble iom severa, sed Beth ŝajnis ne ĝeni. Estis ŝi, kiu finfine freneziĝis kaj komencis kaŭzi doloron en ŝia ekstazo.
  
  
  Ŝi komencis ĝemi kaj grati lian dorson. Li sentis ŝiajn ungojn gratante lin, forskrapante lian karnon. Ŝi observis ĉiun lian movon, ŝia malseka korpo gluiĝis al li kvazaŭ ŝi neniam povus disiĝi de li.
  
  
  Al Noĉjo ŝi ŝajnis nesatigebla. Ĝi testis eĉ lian grandan eltenemon. Sed fine Beth Cravens eligis longan, treman ĝemon kaj ĉesis moviĝi. Sed ne longe. Ŝi etendis la manon, ĉirkaŭvolvis siajn molajn brakojn ĉirkaŭ lian kolon kaj kovris lian buŝon per malsekaj kisoj. Li konjektis, ke tio estas ŝia maniero diri al li, ke li ne foriru – la plej bona ankoraŭ venos.
  
  
  Li sciis, ke estas danĝere restadi. Li devas paroli kun ŝi nun.
  
  
  Subite ŝaltis la apudlumo kaj ŝi rigardis ĝin kun timo, respekto kaj miro — kaj dankemo? La malgranda maŝinpafilo en ŝia mano staris firme sur lia muskolligita stomako. Ŝi havis pafilon sub sia kuseno!
  
  
  "Kiu vi estas?" Ŝia voĉo tremis, sed la pafilo ne. Ŝi sidis nudnuma, ŝiaj belaj blankaj mamoj balanciĝantaj dum ŝi provis regi sian spiradon. Ŝia blonda hararo estis malordo kaj ŝia buŝo estis ŝvelinta kaj makulita.
  
  
  Ŝia vizaĝo estis rozkolora, sed ŝiaj grizaj okuloj estis malvarmaj. Nick povis vidi la frenezan pulson en ŝia lakteca gorĝo.
  
  
  N3 ridetis al ŝi. Li sentis sin malstreĉita, bona kaj memfida. Li pensu, ke ŝi havas la superecon. Ĉiufoje, kiam li volis, li prenis de ŝi la pizpafanton.
  
  
  "Mi estas Nick Carter," diris Nick Carter. "Vera. Ne imitaĵo. Surprizita? »
  
  
  Ŝi prenis ĝin trankvile. Li admiris ŝiajn kuraĝon kaj inteligentecon. Ŝi tuj kredis al li. Tiam ŝi ridetis kaj iomete malproksimiĝis, ŝia fingro streĉiĝis sur la ellasilon de la malgranda nigra pistolo. “Do, jen vi estas. Mi pensis, ke vi venos, sed mi ne povis esti certa. Mi scias nur kion la testudo diras al mi — kaj li ne estas tre fidinda kiam li estas sub hipnoto. Li vere ne estas tiom bona agento."
  
  
  Nick rikanis al ŝi. "Mi vetas, ke Pekino pensas tiel."
  
  
  “Jes, sed ili eraris. Ili faris ĝin en la laboratorio - mi devas fari ĝin sur la kampo." Sur bela ĉeno estis malgranda arĝenta medaljono. Ŝi komencis turni ĝin distrite, ŝiaj grizaj okuloj grandegaj kaj fiksrigardante Nick.
  
  
  La HAKILO etendiĝis lukse. “Vi malŝparas vian tempon, karulo. Mi ne estas hipnotigita." Neniu AX faris tion. Ĉi tio estis baza postulo por servo.
  
  
  Estis iom da pseŭdo-dolĉeco en ŝia rideto. La okuloj ne estis tiel malvarmaj. Sed la pafilo estis same stabila kiel iam. "Ĝi estas fakte pli bona ol ni komence pensis," ŝi diris. “Miaj ordonoj estis ŝanĝitaj. Pekino ne volas, ke vi mortigu vin nun - ili volas, ke vi kaptiĝu viva. Ili havas grandajn planojn por vi.
  
  
  “Kiel konsiderinde pri ili. Mi vetas, ke mi ankaŭ povas diveni. Kial trompi kun falsa Nick Carter kiam vi povas akiri la veran aferon, ĉu? Kaptu min, cerbolavu min kaj liberigu min post ĉirkaŭ kvin jaroj. Tiam mi ludus kun la sekureco de Onklo Sam, ĉu ne? Ĉi tio?"
  
  
  Ŝiaj perfektaj dentoj ekbrilis. "Pri tio. Ĉiaokaze. Mi havas vin - nun mi povas ĉesi ludi kun ĉi tiu alia malsaĝulo. Vi scias, tio estas kio fordonis vin." Ŝia rideto estis ruza kaj nuancita de volupto. "Vi estas mirinda! Dio mia, Testudo neniam Mi ne estis tia.Iasence estas domaĝe, ke mi devas doni vin al ili.
  
  
  Nick estis kontenta pri si mem. Amuziĝu dum vi atendas. Se ekzistus unu, la eksplodo okazus en ajna minuto.
  
  
  Nick donis al ŝi neelteneble malrapidan rideton. “Kaj se mi ne iros kun vi? Vi vere ne volas pafi min. Pekino ne ŝatos ĉi tion. Krome mi timas, ke vi estos seniluziigita. Ne estos Ĝihado. Viaj Pathans ne uzos ĉi tiujn du uniformojn por fari militon. Kaj se vi atendas helpon de testudo, ne faru. Li estas iomete ligita nuntempe." Li klinis sin al ŝi. Ŝi foriris kaj direktis la pafilon al li. "Resti for!"
  
  
  Nick daŭrigis: “Mi faros al vi proponon - donu al vi ŝancon. Pli bone prenu ĝin. La tuta infero devas liberiĝi ĉi tie. Vi trovos vin en la mezo de ĝi, kun multaj frenezaj Pathanoj postkuras vian blankan lilian haŭton. Estus saĝe veni kun mi. Ĝuste nun. Mi revenigos vin al la Ŝtatoj kaj vi estos juĝita. Kompreneble, post kiam mi mortigis vian knabon. Testudo. Nu, pensu rapide, fraŭlino Cravens. Mi estas temperamenta ulo - mi povas rifuzi ĉi tiun oferton iam ajn."
  
  
  Ŝi kraĉis al li. Subita malamo ekbrilis en ŝiaj okuloj. “Vi malnobla aĉulo! Vi venas ĉi tien, ĵetas vin sur malbonodora pezo, kaj pensas, ke vi povas konvinki min reveni al la Ŝtatoj. Fetora idiota lando! Mi preferus morti! "
  
  
  “Vi povus esti bona pri ĉi tio. Se la patanoj akiros vin poste.
  
  
  Ŝi kriegis. - "Do?" "Post kio? Vi estas idioto! Memoru, mi havas pafilon. Dio, kiel mi dezirus, ke mi povus mortigi vin nun!"
  
  
  Nick skuis sian fingron al ŝi. "Ah - Pekino ne ŝatas ĝin."
  
  
  Nun li sufiĉe kolerigis ŝin. Rave. Sed kial la malbenita fortikaĵo ne eksplodis? Venu, granato! Ni!
  
  
  Kvazaŭ responde, ĝi tuj komenciĝis. Iom post iom pliiĝanta, alttona eksplodo supermetita sur la bason de la eksplodo. La dometo skuiĝis sur sia fundamento. Giganta mano prenis ĝin kaj klinis ĝin malsupren. La muroj estis fenditaj, la plafono kolapsis. La malgranda lustro krake falis.
  
  
  Beth Cravens kriegis. Nick etendis la manon kaj forfrapis la pafilon de ŝi. Li kunpremis sian pugnon kaj vangofrapis ŝin malantaŭ la orelon, forte sed ne tro forte. Ŝi falis sur la liton. Li rigardis ŝin dum momento, nun sentante nenian kompaton. La sekva halto estas federacia malliberejo. Li ne atendis, ke ili pafu ŝin. Ne en tiel nomata pactempo.
  
  
  "Levu la manojn! Faligu la pafilon! »
  
  
  N3 falis. Ĉiukaze, ĝi ne estis bona por li - li ne havis sufiĉe da pafilo por elteni ĉi tiun situacion. Li levis la manojn kaj malvarme rigardis la viron en la pordo. Lia duoblo. Testudo. Kaj li portis ŝildon - Mike Bannion!
  
  
  La trompanto staris malantaŭ Mike, lia mano firme ĉirkaŭ la gorĝo de la malgranda viro, tenante lin surloke. Ne estis malfacile. Mike estis tre ebria. Liaj okuloj sovaĝe returniĝis kaj liaj genuoj malleviĝis.
  
  
  La maljuna Webley de Mike estis en la manoj de sia riskagaĵduoblo. Ĝi estis celita ĝuste al la nuda stomako de Nick Carter. Damnu ĝin! Por veni ĉi tien, estu tiel proksime, kaj poste estu detruita de bonintenca ebriulo!
  
  
  Mike verŝajne serĉis lin por helpi kaj iel trovis la falsan agenton.
  
  
  La ĉina agento tenis Mike en la teno de muskoloj kiuj preskaŭ kongruis kun tiuj de Nick. Li rigardis la senkonscian knabinon. "Ĉu vi mortigis ŝin?" Liaj okuloj estis klaraj kaj lia voĉo estis firma, kaj li aspektis kiel murdinto. Nick supozis, ke li eliris el hipnoto – ĝi pasis aŭ la viro estis ŝokita.
  
  
  "Ŝi ne mortis," li diris al la viro. “Nur senkonscia. Ĉu vi mortigos min?
  
  
  "Io alia?" La okuloj, tre similaj al tiuj de Nick, estis malvarmaj kaj malplenaj. La sola esprimo, kiun ili montris, estis singardemo.
  
  
  Singarde, sen moviĝi, furioze pensante, Nick diris: "Ĉu ĉi tio ne sonas kiel memmortigo?"
  
  
  Webley ne ekŝanceliĝis. La viro rigardis Nick kun malvarma malestimo. Carter povis vidi la finan decidon mortigi en siaj okuloj.
  
  
  Li kapjesis al la knabino. "Ŝi diris al mi, ke Pekino volas min viva."
  
  
  “Do mi eraras. Mi ricevis malĝustan mendon. Kaj pro Dio, ne provu min trompi! Ni ambaŭ estas profesiuloj kaj vi perdis, do silentu kaj mortu kiel profesiulo. Fingro premis la ellasilon de la Webley.
  
  
  Ne la tuta admiro de Nick Carter estis ŝajnigita. "Vi havas malbonan kazon," li diris. “De kie vi estas en Usono? Ĉu vi ankoraŭ havas homojn ĉi tie? »
  
  
  "Ne estas via afero!" La fingro movis al la ellasilo.
  
  
  Mike Bannion komencis tordiĝi kaj draŝi ĉirkaŭe. Li estis senhelpa, tenita en la masivaj brakoj de la trompanto kvazaŭ li estus ĉifona pupo. Sed la lukto plilongigis la vivon de Nick por alia sekundo. La viro forte premis la gorĝon de Mike Bannion. La vireto provis rezisti, tirante kaj tirante la muskolfortan brakon, kiu sufokis lin. Liaj okuloj trovis Nick dum momento kaj li provis rideti kaj spiri, “Mi... mi estas malalta, Nick. Mi trovis lin — li pensis al vi! Mi estos bona ulo, malligu min, kaj nun... mi estas tiel malalta... - Li perdis la konscion.
  
  
  Lia doppelgänger malbone rikanis al Nick. “Ĉi tio estu leciono por vi! Neniam dungu ebrian helpon. Nun vi ...
  
  
  Noĉjo kunpremis ambaŭ manojn. “Se vi vere mortigos min, mi volas preĝi dum minuto. Kompreneble, vi ne rifuzos al mi ĉi tion - negrave kiu vi estas nun. Vi iam estis usonano. Mi pensas, ke vi iam estis soldato. Vi certe havis amikojn, kiuj mortis en batalo. Ĉu vi rifuzus al homo la rajton je sia lasta preĝo? "
  
  
  Ĝi estis kurioza kaj li sciis ĝin, sed li ludis por sia vivo. Li devis ellitiĝi kaj surgenuiĝi. La Luger estis sub la lito, ĉe la piedo de la lito, kie li faligis ĝin kiam li grimpis en la liton kun la virino.
  
  
  Malestimo ekbrilis en la okuloj de la interparolanto. Li rapide ĉirkaŭrigardis la dormoĉambron. Se li rigardas sub la liton, pensis Noĉjo, mi jam havas ĝin. Mi devos faligi la pafilon, kaj ĉi-foje mi ne sukcesos.
  
  
  La malvarmaj okuloj revenis al Noĉjo. La viro streĉis sian tenon sur la malfortan ŝildon de karno kiu estis Mike Bannion. Estis la ŝildo, kiu finfine decidis ĝin. Li ne komprenis kiel Nick povis atingi lin.
  
  
  La viro diris, “Mi faros interkonsenton kun vi, Carter. Ĉu vi volas preĝi? Do preĝu. Sed unue vi respondas la demandon – kaj se mi pensas, ke vi mensogas, mi tuj mortigos vin. Pafo! Neniuj preĝoj. Bone?"
  
  
  "Bone. Kio estas la demando?"
  
  
  La rideto de la viro estis tiel malbona kiel la propra rideto de Nick povus esti. "Mi devis mortigi kelkajn ulojn ĉar mi ne povis elpensi, kion ili nomis la ora nombro. Komence estis negoco kiel kutime - ili eĉ ne demandis min ĝis mi ricevis tion, kion mi volis - sed poste kiam mi ne povis doni la malbenitan numeron, ili suspektiĝis kaj mi devis mortigi ilin. Kio do estas la ora nombro? Se mi povas preni ĉi tion reen al Pekino, ĝi helpos min forigi ĉi tiun malordon." Webley eksaltis al Nick. “Ĉu vi parolas aŭ ĉu vi volas morti nobla? Sen preĝo? Diru la veron kaj mi lasos vin preĝi. Eble plena minuto.
  
  
  "Mi diros al vi." Ĉi tio estis alia vetludo. Se li nun perdos, li timigos multajn aliajn agentojn. Mortigu ilin. Nick decidis ne mensogi, kvankam li estis lerta pri tio. Ĉi-rilate, li simple ne povis preni la riskon.
  
  
  “Jen la nombro de la jaro en la malnova Metona ciklo. Ĉi tio estas dek naŭ jaroj. Tiel, ĉi tiu nombro povas esti de 1 ĝis 19. La nombro de ĉiu agento malsamas depende de kiu demandas la identigan demandon. La kontakto donas al la agento jaron, ajnan jaron, kaj la agento kiu identigis sin aldonas jaron al ĝi. Ĝi tiam estas dividita per dek naŭ. La resto estas ora nombro. Dek naŭ estas la ora nombro kiam ne estas resto. Nur?"
  
  
  Lia duoblo sulkigis la brovojn. “Kiel diable, ĝi estas facila. Ne mirinde, ke mi ne povis elpensi ĝin. Bone, nun vi povas preĝi. Unu minuton."
  
  
  "Dankon."
  
  
  Nick Carter glitis de la lito sur siajn genuojn, kiel eble plej proksime al la piedo de la lito. Li tenis siajn manojn kunmetitaj kaj povis klare vidi. Li fermis la okulojn kaj komencis murmuri.
  
  
  La falsa agento diris: “Nur unu signo de simia komerco, nur unu kaj vi ricevos ĝin. Tiam mi mortigos vian amikon ĉi tie. Estu bona kaj mortu senprobleme, kaj mi forlasos lin. Li estas simpla - ne estas kialo mortigi lin.
  
  
  Mensoganto. Evidenta ludo pri la propra sento de Nick esti deca usonano. Neniuj naivuloj estos damaĝitaj. Kiam ili rimarkos, ke la usonanoj devis ludi kiel eble plej malglate.
  
  
  
  Je sia propra surprizo, Nick trovis ke li fakte preĝis iagrade. Por la sukceso de ĉi tiu freneza gambito.
  
  
  Tiam ĉio iris! Li ruliĝis dekstren, kaptis la Luger de sub la lito kaj daŭre ruliĝis trans la plankon, pafante. Li trafis la saman unuan pafon. Webley tiam grumblis al li. Noĉjo neniam ĉesis moviĝi, ruliĝi, kaŭriĝi, vagi. Li lasis la kuglojn trapiki la bruston de Mike Bannion.
  
  
  La bruo de Morto estingiĝis. La ĉambro estis plenigita de fumo de malnovmodaj Webley-kartoĉoj. Mike Bannion kuŝis ĉe la pordo, trans la korpo de viro, kiun li finfine ne protektis kontraŭ morto. La Luger, ĉe tia mortiga distanco, trapikis la korpon de Mike per kugloj kaj trafis la sekurkopion de Nick. Webley kuŝis sur la tapiŝo duonvoje al la lito kie la mortanta mano ĵetis lin.
  
  
  Nick enigis alian klipon en la Luger. Wilhelmina estis varma. Li ekzamenis la korpojn. Ambaŭ rigardis kun mortaj okuloj. Li restadis por momento ĉe Mike Bannion. “Mi tre bedaŭras, Mike. Mi plenumos mian promeson certigi, ke viaj edzino kaj infanoj ricevu iom da sukero de Onklo.
  
  
  Li alproksimiĝis al la lito. Feĉo! Nun ŝi neniam servos sian tempon. Unu el la frenezaj pafoj de la duoblulo trafis ŝin rekte en la vizaĝon.
  
  
  Nick rapide vestis sin kaj estingis la lumon. Bannion certe revenis al la Peshawar Hotelo, trovis ĝin for, kaj iel eksciis kie loĝas Beth Cravens. Li venis helpi, la kompatinda bastardo. En la fino, estis sufiĉe lojala
  
  
  Sed tio signifis, ke la ĵipo devas esti ie proksime.
  
  
  Nick trovis ĝin parkumita sur malnova karavanvojo. Plejparto de ilia ekipaĵo estis reen ĉe tendaro, sed li ne povis zorgi pri tio nun. Estas tempo faldi la tendon kaj milde malaperi. Estis dolĉa odoro de eksplodaĵoj en la aero, kaj el la direkto de la malnova fortikaĵo li povis vidi flamojn kolorantajn la pluveman nigran ĉielon. Pli aŭ malpli frue, oficialuloj komencos esploron – kaj pli aŭ malpli frue, eble la Pathans venĝos unue. Plej bone estas foriri kiam ili faros.
  
  
  Li estis suprengrimpota en la ĵipon, kiam penso trafis lin. Tipa Nick Carter diabla penso. Kial ne? Estis freneze, sed kial ne? Io kiel kromplado por salato. Li revenis al la dometo, trovis matracon en la ŝranko kaj eklaboris. Laborante, li pripensis la eblecon realigi ĉi tiun frenezan planon. Kun bonŝanco, li povos fari ĝin.
  
  
  Li povus preteriri Peshawar, eliri el Khyber kaj iri al Rawalpindi. Ĝi estis ĉirkaŭ cent mejloj. Neniu ŝvito se la malnova ĵipo tenas kaj restas ankoraŭ sufiĉe da gaso.
  
  
  Pli aŭ malpli frue li renkontos pakistanan patrolon. Estu tiel. Li estis sekura nun, aŭ estus kiam li eliros el la pasejo, kaj li verŝajne povus dolĉe konvinki ilin lasi lin kontakti la aerarmeon en Ladakh. Ili rememoros lin. Per ili li povis kontakti Hawk en Vaŝingtono. Post kiam li klarigis la situacion, Hawk komencis tiri dratojn kaj fari siajn famajn telefonvokojn.
  
  
  Li estis certa, ke lia estro konsentos kun la ruzo. La sardona sento de humuro de Hawke estis la sama kiel tiu de Killmaster.
  
  
  Nick Carter levis la korpon sub la matracon, ĵetis ĝin sur lian ŝultron kaj eliris el la dometo.
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  Reveno de la Testudo
  
  
  Pekino ricevis sian unuan malpezan neĝadon de la jaro dum la nokto. Nenio speciala, nur oktobra glazuro, kaj Wang-wei eĉ ne rimarkis ĝin kiam li veturis al la domo en la tatara urbo. Liaj pensoj ne temis pri la vetero, sed pri io alia, kaj ili ne estis malpezaj aŭ feliĉaj pensoj. Li ne ŝatis la tonon, per kiu Zhou vokis lin al ĉi tiu renkontiĝo.
  
  
  Li ne tre ŝatis Zhou. Ĉi tiu viro eble estis la kronprinco, sed li ankaŭ estis ŝtelisto. Ne malpli! Li vere prenis Sessie kaj ŝian mirindan Oran Lotuson. La fakto, ke Wang-wei jam trovis novan kromedzinon, neniel malpliigis lian rankoron. Li preskaŭ amis Sessie.
  
  
  Kiam li eliris el la aŭto kaj eniris la teritorion, la samaj gardistoj enlasis lin. Dum li grimpis la ŝtuparon en la koridoron, Wang-wei komprenis, ke tio ne estas deja vu - ĉio ĉi efektive okazis antaŭe. Certe. Antaŭ ne multe pli ol unu semajno, li sendis sian Testudon en misio por realigi la Planon de la Drako. La eta estro de la sekretaj servoj ekkaptis de nova maltrankvilo. Estas nenio de Peshawar dum du tagoj.
  
  
  Jes, li certe estis ĉi tie antaŭe. Multfoje. Sed, enirante la longan ĉambron kun spegula planko, Wang-wei sentis strangan antaŭsenton. Li ne plu estus ĉi tie!
  
  
  Zhou kaj la Gvidanto ankoraŭ atendis lin. Estis la samaj tablo kaj seĝoj, la samaj manĝaĵoj sur la tablo. Nur ĉi-foje la Ĉefo ne proponis al li trinki kaj fumi. Lia tono estis akra dum li premis butonon kaj la lumoj ekbrulis en la malsupra apartamento.
  
  
  “Via Testudo revenis,” diris la Gvidanto per sia malvarma, maldika voĉo. "Mi pensis, ke vi ŝatus vidi ĝin ĉar ĝi tre ekscitas vin."
  
  
  Wang-wei rigardis ilin. "La Naŭa Testudo"? Li revenis tiel rapide - mi... mi ne aŭdis. Li ne diris al mi."
  
  
  "Li respondis al neniu," Zhou diris. Lia voĉo estis malbona, malbona. "Ĝi venis per la Brita Komerca Komisiono. Bone sigelita kaj pakita. mi estas fervora ke la britoj ne vere sciis kion ili liveris - ili faris ĝin kiel favoro al la amerikanoj."
  
  
  "Mi ne komprenas."
  
  
  "Vi komprenos."
  
  
  En la suba apartamento, la pordo malfermiĝis kaj kvar kulioj eniris. Ili portis ion. Wang-wei sentis ŝviton sur li. Ĉerko! Ordinara pinkesto.
  
  
  "Rigardu atente," diris Zhou mallaŭte. “Jen la lasta fojo, kiam vi vidos vian amatan testudon. La naŭa testudo! Ĉu vi memoras, kiel vi fanfaronis pri li?
  
  
  Wang-wei ne povis respondi. Li aŭtomate malligis sian kolumon, rigardante tra la vitra planko. Ĝi estis lia Testudo, ĝuste. Naŭa testudo. La perfekta duoblo por Nick Carter. Nun pala kaj ankoraŭ en la skatolo, brakoj krucitaj super lia granda brusto.
  
  
  "Li eĉ estis balzamigita," diris la Ĉefo kolere. "Ĝentileco de la usona aerarmeo. Kiel ili certe ridas pri ni! »
  
  
  Wang-wei viŝis sian ŝvitan vizaĝon. “Mi... mi ankoraŭ ne komprenas! Mi aŭdis nenion. mi-"
  
  
  Zhou klinis sin por doni ion al li. Malgranda papero kun la malantaŭa flanko gluita. Ia stampo. “Eble ĉi tio lumigos vin, amiko Wang-wei. La ĉerko estis sigelita per multaj el ili. Ĉio estas subskribita. Legu ĉi tion."
  
  
  Wang-wei rigardis la malgrandan paperan sigelon en sia mano. Sur ĝi estis la simbolo HAKILO - malgranda sanga hakilo! La sigelo legis per grasaj literoj, "Plej malbonaj Deziroj, Norda Karolino."
  
  
  “La unua kaj dua fazoj de la plano de la Drako malsukcesis,” diris la Ĉefo. "Ni devos pensi pri io alia."
  
  
  Wang-wei viŝis la internon de sia kolumo. Li ne povis depreni la okulojn de la ĉerko. “Jes, kamarado gvidanto. Mi tuj komencos plani.
  
  
  “Ne vi,” diris la Ĉefo.
  
  
  Por Wang-wei, ĉi tiuj vortoj sonis strange kaj timige, kiel ekzekuto. Fino
  
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  La Kabano de Diablo
  
  
  
  
  
  
  NICK CARTER
  
  
  
  
  
  
  
  La Kabano de Diablo
  
  
  
  
  tradukis Lev Ŝklovskij
  
  
  memore al la forpasinta filo Antono
  
  
  
  Originala titolo: The Devil's Cockpit
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Kvardek etaĝoj super la kakofonio de Broadway, granda viro ĵetis kaj turniĝis en la lito. Ekrigardo al la malgranda ora horloĝo sur la apudlittablo diris al li, ke jam estas la deka. Malantaŭ la velurkurtenoj sur la balkono estis hela, blua, suna tago, tago fine de septembro, antaŭsignanta la aŭtunan malvarmon. La jaro 1966 turniĝis al la cellinio dum la mondo ankoraŭ ŝanceliĝis sur la rando de milito.
  
  
  
  La viro en la lito estis Nick Carter, elita AX-insidmurdisto, kaj li estis tiu kiu, pli ol iu ajn alia, forlasis la Teron por daŭre ekzisti. Ne ke Nick iam sentis tiel, sed tiel estis. Li ricevis certajn ordonojn. Li elprenis ilin. Se li samtempe savis la mondon, tio estis tute hazardo.
  
  
  
  Laŭte frapis la pordo de lia dormoĉambro. La viro en la lito vekiĝis rapide kaj tute.
  
  
  
  — Kiu estas tie?
  
  
  
  “Mi, sinjoro Nick. Pok. Mi alportis al vi iom da kafo.'
  
  
  
  La rideto de Nick estis melankolia. Li ankoraŭ ne tute kutimis havi servistojn, lukso, kiun li neniam permesis antaŭe. Dum li estis dek ses, li estis orfigita en la Korea milito kaj neniam konis hejme. La lasta misio de Nick estis en Koreio, QED aŭ io simila. Nick ankoraŭ ne komprenis kiel li fariĝis adoptpatro. Sed okazis — li tiris la ŝnurojn kaj batis la burokration — kaj nun Pook estis ĉi tie kun kafo.
  
  
  
  Niĉjo terure oscedis. Li komencis streĉi, poste pensis. Li ĵus revenis de Nha Trang, Vjetnama respubliko, kie li kompletigis postvivkurson kun la elita Verdaj Biretoj. Li estis tre laca, doloro en ĉiu muskolo turmentis lin, kaj li havis ĝangalajn ulcerojn sur la dorso.
  
  
  
  'Envenu.' “Metinte la manojn sub la kusenon, li palpis la malvarman pugon de la Luger-pistolo, certigante, ke la armilo estas kaŝita for de la vido. Pock sciis nenion pri la vera profesio de Nick. Laŭ la opinio de la knabo, li estis simple riĉa, varmkora usonano.
  
  
  
  Pook metis la matenmanĝpleton sur la platan stomakon de Nick. Oranĝa suko, vaporanta peĉa nigra kafo, la malmolaj papavaj bulkoj, kiujn Nick amis, kaj solida bastoneto da butero.
  
  
  
  Pook faris paŝon malantaŭen kaj mallonge riverencis. - 'Bonan matenon sinjoro. Bela sunbrilo hodiaŭ. Bonege por mia unua tago en amerika lernejo."
  
  
  
  Nick ridetis al la knabo. Mi trinkis kafon kaj buterumis mian bulkon. 'Kiel tio. Hodiaŭ estas bonega tago - ne forgesu tion, kion mi diris al vi: estu ĝentila kaj ne diskutu kun la batalantoj."
  
  
  
  Perfektaj dentoj Dum brilas en nekomprenebla rideto. “Militistoj, sinjoro. Mi ne komprenas.'
  
  
  
  "Ĝi estos," murmuris Nick. “Ho, estos. Nur forgesu pri ĝi por momento. Ĉu estis telefonvokoj?
  
  
  
  La rideto de Poka fariĝis pli larĝa. — Jes. Tri sinjorinoj vokis. Vi estis laca, vi dormis, mi ne vekis vin.
  
  
  
  Nick kapjesis. - "Ĉu ĉi tiuj sinjorinoj havas nomojn?"
  
  
  
  — Jes. Skribita sur notbloko en la kuirejo. Ĉu vi ŝatus rigardi?'
  
  
  
  Nick trinkis kafon. Li denove oscedis. - 'Ankoraŭ ne. Mi vidos. Prenu la tubon da flava ĉifono el la banĉambro, Pook, kaj ŝmiru ĉi tiun ungventon sur mian dorson. Mi estos preta post minuto.
  
  
  
  Dum Pok aplikis malbonodoran flavan ungventon al duon dekduo de ulceroj, agento AX rememoris la semajnon, kiun li ĵus pasigis en Vjetnama respubliko. Ĉi tio estis malfacila. Nick ekmovis, kiam la acida fetoro de la ungvento atingis liajn naztruojn. Ĝi odoris kiel apoteko.
  
  
  
  Kio, li demandis nun, trapasis la menson de David Hawk kiam li kondamnis Nick al infero tiun semajnon? Kaj tuj post kiam Nick revenis de sia ĉiujara perfortiga kurso en la propra versio de AX de trejna infero. Li laboris kiel freneza kiel ĉiam, trejnado fariĝis pli kaj pli malfacila ĉiujare, sed li finis unua en sia klaso. Tiam, ekzakte kiam li estis preta por semajno da ĉampano kaj virinoj, Della Stokes vokis kaj diris al li, ke li estas sendita al Vjetnama respubliko.
  
  
  
  Li grumblis iom — sed vane. Li parolis kun Hawk dum kelkaj minutoj, provante trankviligi sin. Ĉi tio multe helpus! Lia estro havis silikajn okulojn kaj lupan buŝon, kaj la kapablon por milda malico.
  
  
  
  "Vi ne plu estas knabo," Hawk diris. Kaj ju pli vi maljuniĝas, des pli malfacilas halti. Vi scias ĉi tion tiel bone kiel mi. Do des pli vi bezonas pruvi vin mem
  
  
  
  Nick diris, ke li pruvis, ke li estas en formo. Li unue diplomiĝis en sia klaso ĉe Vagu - fuŝkontakto por Purgatorio. Kaj Vagu estis la plej malfacila trejnlernejo en la mondo.
  
  
  
  "Ne vere," Hawk diris. 'Ne plu.' Li ridis pri Noĉjo tiel subtila, ke ĝi povus tiel kolerigi la AX-agenton, ke li foje forgesis, ke Hawk estas preskaŭ patrofiguro por li.
  
  
  
  "La Verdaj Biretoj elpensis ion novan," Hawk daŭrigis. “Ili nomas ĝin la Vercom-lernejo - la lernejo de esplorado kaj komando. Oni diris al mi, ke ĝi estas la plej peza.
  
  
  
  Akcipitro prenis la maĉitan, nelumigitan cigaron el sia buŝo, rigardis ĝin kun abomeno, kaj poste ĵetis ĝin en la paperkorbon. Li deŝiris la celofanon de la nova cigaro kaj direktis ĝin al Nick kiel rapiro. - “La programo de ĉi tiu Vercom-lernejo emfazas kaŝecon, viglecon kaj supervivon inter la malamiko. Kompreneble...” — kaj ĉi tie Nick detektis noton de memkontento aŭ amuzo? - 'evidente vi devas akcepti, ke ĉi tiuj funkcioj estas postulataj por iu ajn AX-agento?'
  
  
  
  Noĉjo malfermis sian buŝon, poste fermis ĝin denove. Li tuj respondos, ke ĉar li ankoraŭ vivis post dekoj da misioj – ĉar li nun marŝas, parolas kaj spiras – li certe havis iom pli ol peceton da scio pri ĉi tiu mortiga kaj malpura komerco. Sed Nick diris nenion el ĉi tio. Li sciis eĉ tiam, ke li iros al Sud-Vjetnamio – ial, kaj Hawk ĉiam havis kialon. Sed Hawk ne rakontis al Nick pri ĉi tiu kialo ĝis la tempo estis ĝusta.
  
  
  
  "Mi pensas, ke vi trovos ĉi tion fascina," Hawk diris kun malklara rideto. - "Ili elpensis novan ŝercon: celoj kiuj pafas al vi."
  
  
  
  Nick rigardis sian estron malvarme. - 'Kiel ili faras tion?'
  
  
  
  "Simple," Hawk diris. “Ili faras teamojn de ses homoj. Ili tiam metos vin sur aviadilon kaj demetos vin ĝuste super la Viet Cong-kaŝejo. La kurso ankaŭ estas tre facile kompletigi. Se vi travivas - se vi revenos - vi pasis. Bonŝancon, knabo. Della donos al vi ordonojn.
  
  
  
  Nun kiam Puĉjo alfiksis la lastan pecon de la bandaĝo al la dorso de Noĉjo, li devis konfesi, ke Falko nenion diris al li. Post tri tagoj da intensa trejnado, Nick kaj kvin aliaj estis faligitaj proksime de Voeng Tau, en la marĉo de deltoj kaj rizkampoj kie la Viet Cong provis minigi kanalon de la Sudĉina Maro ĝis Saigon.
  
  
  
  Du el ili revenis; Nick kaj Serĝento Benson.
  
  
  
  Noĉjo ruliĝis el la lito kaj frapetis Pok sur la malhelan kapon. "Bone, bebo, dankon. Post kiam vi finis ĉi tie hejme, vi povas iri. Ĉu vi havas ĉion? Ŝlosiloj? Mono? Libroj? Ĉu viaj vestaĵoj estas en ordo?"
  
  
  
  "Mi havas ĉion," diris Pook. — Ĉio estas en ordo. Mi iras al lernejo duontage la unuan semajnon por orientiĝi. Kiel vi ŝatas la novajn vestaĵojn, sinjoro Nick?
  
  
  
  Noĉjo subpremis ektremon kaj kapjesis. - "Ne gravas. Ĉu vi ŝatu ŝin? Vi devas porti ilin." Li sendus Pokon al la knaba sekcio de la plej bona vendejo en la urbo, kaj se la pantalono estus tro streĉa, la jako tro longa, la ŝuoj tro mallarĝaj kaj tro altaj — nu, la knabo devis porti ilin!
  
  
  
  "Mi amas ĝin," diris Pook. “Mi ŝatas ĝin, ĉio estas bona. La unuajn novajn vestojn mi havas."
  
  
  
  "Do estas en ordo," diris Nick. "Nun alportu al mi la liston de sinjorinoj."
  
  
  
  Malstreĉiĝante en la banĉambro kaj bruligante cigaredon, li studis paperpecon skribitan per la mallerta manskribo de Pok.
  
  
  
  Gabrielle Morrow - Ĝi estis Gabrielle kaj Nick laŭsupoze prenis ŝin al artspektaklo ĉi-posttagmeze. Ŝi estis hela knabino kun rufa hararo, svelta, bela korpo kiu delogis, incitetis kaj incitetis — korpo kiun ŝi ankoraŭ ne donis al Noĉjo. Noĉjo suspiris, poste ridetis. Promesoj estas promesoj. Sed ili estos plenumitaj. Eble ĉi-vespere.
  
  
  
  Flaw Vorhis - tio devus estinti komprenita kiel Florence Vorhees. Nick sulkigis la brovojn. Li ne ŝatis esti postkurata. Li mem volis esti ĉasisto.
  
  
  
  Sed la Voorhees-knabino estis persista knabino. Li devis doni ĝin al ŝi. Nick forgesis pri ŝi.
  
  
  
  Della Stock - tio konfuzis lin dum momento. Sed nur por momento. Della Stokes! La persona sekretario de Hawk. Malbeno! Dek sekundojn poste, Nick prenis la ruĝan telefonon en sia oficejo. Ĝi estis rekta linio al AX-ĉefsidejo en Vaŝingtono, kaj la telefono havis invetilon.
  
  
  
  Post kelkaj sekundoj, Della Stokes diris, “Li volas vidi vin, Nick. Restu sur la linio.
  
  
  
  Akcipitro prenis la telefonon, lia voĉo rasante ĉirkaŭ lia cigaro. “Kiel vi fartas, N3? Resaniĝante post malfacila laboro en la ĝangalo, mi supozas.
  
  
  
  Nick rikanis en la telefonon. "Ruza maljunulo," li pensis tenere. Sendas al mi mortigan mision, kaj poste ŝajnigas, ke mi ĵus revenis de ferio.
  
  
  
  “Mi fartas bone,” li diris al sia estro, “estis nur malfacila laboro estas la ĝusta vorto, sinjoro. Se estus virinoj en ĉi tiu marĉo, ili estus tro okupataj pafi al mi. Ĉiuj pafis al mi. Mi havis gratvundeton sur mia dorso. Nun ĝi resaniĝis. Do, krom doloro en ĉiuj miaj ostoj kaj muskoloj kaj amaso da tropikaj ulceroj, mi estas en bona formo. Ĉu vi volis diri ion, sinjoro?
  
  
  
  Akcipitro ridis. “Vere, vere. Ĉu vi povus veni ĉi tien ĉi posttagmeze, N3? Ĉu vi povas forŝiri vin de ĉi tiu peka urbo sufiĉe longe por veni ĉi tien kaj priparoli ion? »
  
  
  
  Ĉefe por inciteti Hawke, li diris, “Mi havas rendevuon, sinjoro. Mi irus al la galerio.
  
  
  
  Do ĝi estas kultura turneo. Mi ne ŝatas seniluziigi vin."
  
  
  
  La rido de akcipitro estis severa kaj indiferenta. “Iom da kulturo ne difektos vin, sed vi devos diri al via amatino, ke tio estas por alia tempo. La HAKILO atendas vin en Newark. Iru tien.'
  
  
  
  'Jes sinjoro. Sed mi timas, ke mi ne tre bone odoras, sinjoro.
  
  
  
  Estis mallonga silento. Tiam: "Kio?"
  
  
  
  “Ke mi ne tre bone odoras, sinjoro. Estas pro la ŝmiraĵo, kiun ili donis al mi por la ulceroj en la ĝangalo. Ĝi odoras sufiĉe forte. Sincere, ĝi estas terura.
  
  
  
  "Forgesu ĝin," Hawk diris. “Kien vi iras, ne gravas, kion vi odoras. Rapidu, knabo.
  
  
  
  Tri horojn poste, Nick Carter sidis trans Hawk en sia neprizorgita oficejo en Vaŝingtono. Nick vokis Gabrielle por nuligi la renkontiĝon, lasis al Pook noton, kaj prenis taksion al Newark. Ĉio en unu horo. Nun li provis malsukcese malstreĉiĝi en unu el la malkomfortaj seĝoj de Falko kaj ekbruligis unu el liaj longaj, orfiltritaj cigaredoj.
  
  
  
  Akcipitro faris turon el siaj fingroj kaj rigardis Noĉjon sufiĉe strange super liaj fingropintoj. Li diris: "Dio, ĝi odoras malbone." Nick elblovis la fumon el sia cigaredo. “Do ekbruligi tiun malbonodoran cigaron anstataŭ maĉi ĝin. Ĉi tio helpos. Sed ĉu ni eklaboru, sinjoro? Mi estis en ferio, ĉu vi memoras?
  
  
  
  Akcipitro ekbruligis cigaron kaj elspiris nubon da fetora griza fumo. 'Mi scias tion. De ĉi tiu momento, via feriado estas nuligita. Tenu nin momente — ni devas atendi iun — sinjoron Glenn Boynton. Li estas nia nuna CIA partnero. Povus esti ĉi tie en ajna momento."
  
  
  
  Nick montris koleron. - “La CIA denove! Kien ili eniris, kion ili bezonas por ke ni eligu ilin? '
  
  
  
  Falko rigardis la antikvan horloĝon sur la bruna muro. Estis unu minuto post la dekdua. Niĉjo malpacience krucis siajn longajn krurojn per multekostaj ŝuoj. Li ĵetis la cindron sur la paliĝintan, eluzitan linoleumon.
  
  
  
  Post longa minuto da silento, markita de la tiktako de la horloĝo, Noĉjo demandis: "Estas sufiĉe aĉa afero, ĉu ne, sinjoro?"
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. “Jes, knabo. Sufiĉe malpura. Kiam Boynton venos ĉi tien, li montros ion al vi. Mi pensas, ke eĉ via sango koaguliĝos. Tiel estis ĉe mi. Vidinte tion, mi iris al la necesejo por vomi."
  
  
  Nick Carter ĉesis demandi demandojn. Ĉio, kio povus kaŭzi tian reagon de Hawk, devis esti naŭza. Malpura. Pli malpura ol la kutima kloakmalpuraĵo, al kiu li kutimis en ĉi tiu profesio.
  
  
  
  Oni frapis sur la pordon. La akcipitro diris: "Envenu."
  
  
  
  La viro, kiu eniris, estis alta kaj komencis grasiĝi. Li havis du mentonojn, kaj lia maldika hararo estis griza. La sakoj sub la okuloj estis malhelbrunaj. Lia kostumo, bone tajlorita por kaŝi lian bebbubon, estis ĉifita kaj pendanta de li. Li portis klaran, puran blankan ĉemizon, kiu ne helpis lian aspekton. Li aspektis kiel viro, kiu laboris sepdek du horojn aŭ pli kaj nur havis tempon por ŝanĝi sin al pura ĉemizo kaj eble duŝi. Nick konis la senton.
  
  
  
  Ili estis lanĉitaj fare de Hawk. Nick ekstaris por premi lian manon. La mano de Boynton estis malmola kaj malmola.
  
  
  
  La CIA-ulo rigardis Hawk. - "Kion vi diris al li?"
  
  
  
  Hawk balancis la kapon. - 'Ankoraŭ nenio. Mi pensis, ke li unue vidu ĝin mem. Ĉu vi havas ĝin kun vi?
  
  
  
  "Mi komprenas," diris Boynton. Li metis la manon en sian jakon kaj eltiris kartonan skatolon plurajn colojn da cirkonferenco kaj duonan profundon.
  
  
  
  Boynton donis la skatolon al Nick. - “Rigardu, Carter. Ĉi tio estas ĉio, kio restas de diable bona agento. Unu el niaj homoj."
  
  
  
  Killmaster prenis la skatolon. Li malfermis la kovrilon kaj rigardis ion malhelan kontraŭ la blanka vato. Lia stomako malvastiĝis. Dum momento li pensis, ke li vomos kiel Falko, sed li sukcesis subpremi ĝin. Liaj instinktoj estis ĝustaj. Falko pravis. Estis abomena.
  
  
  
  La malgranda skatolo enhavis ŝrumpintajn homajn genitalojn. Malgrandaj sulkitaj ovoj. Ĉio, kio restas de la viro.
  
  
  
  David Hawk, atente rigardante Nick, vidis la muskolojn en lia magra makzelo streĉitaj kaj tremis. Ĉi tio estas ĉio. Falko sciis, ke sufiĉe sufiĉas, li sciis, ke li elektis la ĝustan viron por la laboro. Homo, kiu ĉasos, venĝos kaj detruos.
  
  
  
  Nick Carter retenis la brulantan koleregon, kiu fluis en lia gorĝo. Lia vizaĝo estis senpasia dum li resendis la keston al Boynton.
  
  
  
  "Mi pensas, ke estas plej bone se vi rakontos al mi ĉion pri ĝi," diris Killmaster kviete. "Mi ŝatus komenci ĉi tion kiel eble plej baldaŭ."
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  
  
  La CIA-oficiro remetis la skatolon en sian poŝon. Nick scivolis, kion diable ili farus kun io tia. Kion vi povus fari?
  
  
  
  Boynton legis siajn pensojn. “Ni kremas lin. Poste ni donas ĝin al lia vidvino, aldonante iom da ligno-cindro por aldoni pezon kaj kelkajn trankviligajn mensogojn. Ŝi neniam scios kio vere okazis al sia edzo."
  
  
  
  Noĉjo ekbrulis la fajrilon kaj alportis la flamon al la cigaredo. "Kio vere okazis?"
  
  
  
  "Ne nun," Hawk diris. “Ankoraŭ ne, Boynton. Mi volas, ke li unue spektu ĉi tiun filmon. Filmo kaj aĵoj. Ĝis tiu tempo, la uloj kun siaj kapoj jam prizorgos ĉion tra siaj komputiloj. Ili preparos por ni sintezon kaj poste ni povos reveni kaj diskuti ĝin. Ĉu bone?' Boynton kapjesis. - 'Bone. Vi kompreneble pravas. Estas multe pli bone doni ĝin al li iom post iom, por ke li ricevu la plenan bildon en la ĝusta ordo. Rapidu - se mi ne dormas, mi mortos starante."
  
  
  
  Ni malsupreniris al la kelo per lifto. Iliaj identigiloj estis kontrolitaj fare de armita gardisto kaj ili ricevis reverspinglojn. Dua armita gardostaranto eskortis ilin laŭ alia lifto en unu el la multaj pli profundaj keloj.
  
  
  
  La gardostaranto kondukis ilin tra labirinto da koridoroj al alta ŝtala pordo markita: "Projekcioĉambro." Estis ruĝa kaj verda lampo super la pordo. La verda lampo estis ŝaltita.
  
  
  
  La longa mallarĝa halo estis bone lumigita per lustroj sur la plafono. La kvindek sidlokoj estis sen kinaj kusenoj. Nick Carter estis en ĉi tiu ĉambro sennombraj fojoj. Ĝi ĉiam memorigis lin pri la kinejo kie li pasigis tiom da feliĉaj horoj kiel infano. "Biju." En tiu tempo, ĉiu urbeto havis sian propran Biju. Duonvoje tie, viro sidis sur korva seĝo. Li stariĝis kaj marŝis al ili. Li estis alta, kun malhelaj lipharoj kaj bukla nigra hararo, kaj liaj vestaĵoj estis bele tranĉitaj sur lia svelta korpo. Nick opiniis, ke estas io konata en la vizaĝo de la viro. Kiam Hawk prezentis lin, Nick ekkomprenis kial la vizaĝo estis konata al li. Li multfoje vidis ĝin en revuoj kaj gazetoj. La viro estis fama kinoreĝisoro.
  
  
  
  "Jen Preston More," diris Hawk. "Li venis el Holivudo por helpi nin pri tio." Nick kaj Mor manpremis. Hawk demandis: "Ĉu vi vidis la filmon, sinjoro More?"
  
  
  
  La direktoro kapjesis. — Jes, ĵus finiĝis. Teknike ĝi ne estas malbona laboro - krom la enhavo, kompreneble." Sur la vizaĝo de Mort aperis malforta rideto. "Sed ĉi tiu enhavo vere estas kio gravas, ĉu ne?"
  
  
  
  Glenn Boynton falis sur seĝon, liaj larĝaj ŝultroj lace falis. Liaj okuloj estis fermitaj. Ne malferminte ilin, li diris: "Ĉu ni povas daŭrigi?"
  
  
  
  Hawk gestis al la funkciigisto ĉe la fino de la ĉambro. Li diris al Nick, "Nur rigardu la filmon. Ne diru nenion. Ne demandu. S-ro More parolas nur ĉi tie. De tempo al tempo li provas klarigi ion al ni. Atente aŭskultu kion li diras. Bone, ni iru.
  
  
  
  La plafonlumoj estingiĝis. La larĝa kanvaso restis malhela dum momento, kaj poste fariĝis blindiga blanka malplena rektangulo. Tiam aperis nigraj literoj kaj ciferoj, kodmarkoj el la laboratorioj de AX. Poste la nomoj.
  
  
  
  La unuaj bildoj montris grandan fajrospirantan drakon svingantan sian voston kaj minacan la publikon per siaj dentegoj. En flagrantaj literoj, fajraj, kvazaŭ rulitaj el volvlibro, la vortoj aperis super la drako: "Drako-Filmoj" prezentas "Honto pri la Gangsteroj". Apud li, Preston Mohr diris, "La titoloj kaj enkondukoj estas sufiĉe bazaj. Mi dubas, ke Blackstone havis ion ajn rilatan al ĉi tio. Verŝajne farite aparte."
  
  
  
  Blackstone? Nick levis la ŝultrojn. Neniam aŭdis pri ĉi tiu viro.
  
  
  
  Ĝi estis kolora filmo. Post pafo de usona malliberejo - la subtitolo diris, ke la plej danĝeraj krimuloj, murdistoj kaj seksaj predantoj estis enfermitaj ĉi tie - la fotilo montris naskiĝantan ribelon. Kaptitoj estis brutale batitaj kaj pafitaj. La kadavroj de la gardistoj kuŝis en sangoflakoj ĉie. La fotilo montris alian parton de la malliberejo. Sekcio de virinoj. La subtitolo tekstis: Usonaj krimuloj estas same kruelaj kaj malvirtaj kiel viroj.
  
  
  
  Grupeto da kaptitoj atakis malplenan gardiston. Ili atakis la senhelpan virinon, piedbatante, batante kaj ponardante ŝin. Subite ili subite montris du junulinojn en ĉelo. Ili estis duone nudaj, karesante kaj brakumante unu la alian. La pli maljuna virino diris en tio, kion Nick opiniis malaja: “Lasu aliajn malsaĝulojn batali. Ni restas ĉi tie por ami unu la alian."
  
  
  
  La fotilo revenis al la ribelemaj virinoj. La plej multaj el la kaptitoj forturnis sin de la preskaŭ morta gardisto, sed unu kaptito ankoraŭ sidis sur la senmova korpo. Ŝi havis longan tranĉilon en la mano. La fotilo zomis al la kaptito. Ŝia vizaĝo plenigis la ekranon. Ŝi estis bela virino eĉ se ŝi ripozis. Nun sur la arĝenta ekrano ŝi aspektis kiel freneza Meduzo, ŝiaj haroj sovaĝe kirliĝantaj ĉirkaŭ ŝia distordita vizaĝo, ŝia vizaĝo ŝprucita de sango, ŝiaj dentoj briletis kiel ŝarkaj dentoj en ŝia ruĝa buŝo.
  
  
  
  Ŝi tranĉis per tranĉilo. La gorĝo de la gardisto estis tranĉita de orelo ĝis orelo, kaj ondoj da sango ŝprucis el la vundo. La virino staris super sia viktimo kaj svingis sangan armilon. Ŝiaj prizonaj vestaĵoj estis ŝiritaj, malkaŝante ŝian belan blankan korpon. La fotilo denove zomis kaj montris deproksiman planon de ŝia vizaĝo. Ĉi-foje estis Nick Carter kiu vidis ĝin. Forgesis la averton de Hawk. Li ne povis reteni sin.
  
  
  
  — Dio ĉiopova! - diris Noĉjo. "Estas Mona Manning!" El la okulangulo, Nick vidis Hawkon svingi sian manon. La projekciilo ĉesis ronroni. La vizaĝo de la aktorino, grandega en proksima plano, restis sur la ekrano.
  
  
  
  Preston More diris, “Jes, sinjoro Carter. Ĉi tiu estas Mona Manning. Por via propra bono, mi esperas, ke vi ne estas adoranto de ŝia."
  
  
  
  Killmaster tute ne estis filmadoranto. Tion li diris nun. “Sed antaŭ ne tro longe mi vidis ŝin en malnova televida filmo. Ŝi estis bona. Li rigardis la glaciiĝintan bildon sur la ekrano. “Cetere, ĝi ne estis tiel malnova de filmo. Kaj ŝi ne aspektis tre maljuna."
  
  
  
  "Monet estas kvardekaj," diris Preston More. "Ŝi faris sian lastan Hollywood-filmon antaŭ proksimume kvin jaroj. Mi kredas, ke ŝi faris plurajn filmojn en Anglio kaj alian en Hispanio. Kaj ĉi tiuj pafadoj.
  
  
  
  Akcipitro klinis sin al Nick. “Rigardu ŝin, knabo. Eble vi vidos ŝin baldaŭ. Nun ni pluiru. Estas ankoraŭ multe por vidi." Li denove mansvingis al la funkciigisto.
  
  
  
  En la daŭrigo de la filmo, Preston More diris, "Estas unu aĵo kiun vi devas scii, sinjoro Carter, por kompreni tion iomete pli bone. Mona Manning estas freneza dum jaroj!
  
  
  
  La filmo daŭris iom pli ol unu horon. La intrigo estis sufiĉe simpla. Post kiam la prizontumulto estis subpremita, la instigantoj estis juĝitaj kaj kondamnitaj al la elektra seĝo. Estis tri el ili - virino, pozita fare de Mona Manning, kaj du viroj kiuj aspektis kiel goriloj.
  
  
  
  Ĉar la tempo por ekzekuto alproksimiĝis, la bildo moviĝis al Vaŝingtono. Interna filmaĵo de maltrankvila renkontiĝo de altrangaj CIA-oficialuloj. Nick ridetis kaj rigardis trans sia ŝultro al Boynton. La CIA-ulo kliniĝis malantaŭen en sia seĝo, premante sian mentonon al sia brusto. Nick aŭdis lian trankvilan ronkadon. Boynton certe vidis la filmon almenaŭ dek fojojn.
  
  
  
  Pli detalaj informoj aperis. Al la CIA mankis bonaj agentoj por labori malantaŭ la Fera kaj Bambua Kurteno. La organizo perdis multajn agentojn. Tiuj, kiuj ne estis mortigitaj en la devo, estis traktitaj bone, eĉ afable. Ili estis loĝigitaj en senmakulaj modernaj malliberejoj. Multaj agentoj de la CIA estis petegitaj transfuĝi, resti kun siaj kaptantoj kaj partopreni en la nova mondo kiu estis emerĝanta malgraŭ la krimaj gangsteroj de Usono.
  
  
  
  La pinta latuno de la CIA, kiuj estis plejparte portretitaj kiel virinecaj viroj, kiuj preferis knabojn, havis bonegan ideon: uzi kaptitojn en mortpuna prizono por anstataŭigi la malaperintajn agentojn!
  
  
  
  Ili faris ĝin. Du viroj kaj virino estis tiritaj de la elektra seĝo, donitaj mallongajn instrukciojn kaj armilojn, kaj ĵetitaj malantaŭ la Fera Kurteno en spionmisio. Ĉi tie la intrigo ŝanceliĝis, fariĝis iom malklara, kaj Noĉjo ne tute komprenis kio okazas. Ne gravis. Tri amerikaj brutuloj kiuj nun laboris por la CIA trovis sin malantaŭ la Fera Kurteno. La regado de teruro komenciĝis.
  
  
  
  La triopo de usonanoj faris ĉiun abomenan krimon imageblan. Ili mortigis dolĉajn maljunulinojn en malvarma sango. Ili rompis la krurojn de malgrandaj infanoj per feraj stangoj. Ili venenis tutajn familiojn. Ili kaptis la kuraĝan soldaton, verŝis lin per benzino kaj ekbruligis lin. Sed Nick trovis la pornografiajn scenojn la plej interesaj kaj - li ne povis nei ĝin - la plej ekscitaj. Li sentis formikan senton dum li rigardis ĝin, kaj devis koncentriĝi por ne indulgi la evidentajn seksajn orgiojn aperantajn sur ekrano.
  
  
  
  La seksscenoj estis lerte pritraktitaj kaj la tekniko estis simpla. Ili komenciĝis kie la regula filmo finiĝis. En tipa filmo, amantoj—ĉiam viro kaj virino—kisus kaj eble enirus en la dormoĉambron. La fino de la filmo.
  
  
  
  Sed ne tiel ĉe Dragon Films. La fotilo sekvis ilin en la dormoĉambron. Ĉiu vorto, ĉiu ekscitita movado estis kaptita sur filmo. Unue en dueto, poste en triopo, ĉiuj seksaj aliroj estis provitaj, ĉiuj erotikaj variaĵoj estis esploritaj. Tri amerikaj agentoj, en forpermeso de siaj spionado kaj atencotaskoj, havas seksan festenon. Kaj la festo estis konservita viva per malavaraj dozoj da mariĥuano kaj heroino. La usonanoj montriĝis ne nur seksaj maniuloj, sed ankaŭ droguloj.
  
  
  
  Ĉar Killmaster rigardis Mona Manning doni al unu el la viraj spionoj specialan, privatan kison, kaj rigardis lin prepari heroinpafon, li sentis sian eksciton kolapsi al kreskanta naŭzo. Estis io abomena pri tio, io pli obscena pri fama filmstelulo, kiu falis tiel malalte al la supraĵa obsceneco de kino. "Estis tiel," pensis Nick kun grimaco, "kiel eniri bordelon kaj renkonti vian amatinon tie."
  
  
  
  En la fino, tri amerikanoj estis kaptitaj kaj juĝitaj al morto. Sed la kompatema Popola Kortumo intervenis. La du viroj estis kondamnitaj al ĝismorta malliberejo - en pura, moderna malliberejo kun ĉiu ŝanco rehavigi sin. La knabino, Mona Manning, estis traktita eĉ pli bone. La dialogo implicis ke ĝi ne estis vere ŝia kulpo. La kialo estis ŝia dependeco, kaj ĝi estis devigita al ŝi fare de viroj kaj la eĉ pli monstra CIA.
  
  
  
  La finsceno estis venkparado kun miloj da fortaj, decaj, puraj kamparanoj portantaj standardojn kaj kantante inspiran kanton kiun Killmaster rekonis kiel plagiato de la Batalo-Himno de la Respubliko.
  
  
  
  La lumo eklumis per blindiga lumo. Nick rigardis al Hawk. La maljunulo aspektis maltrankvila kaj laca. Kaj kolera. Li rigardis sian plej bonan agenton per severa, brila rigardo kaj diris: "Nu?"
  
  
  
  Ĉi tio estis unu el la malmultaj fojoj en lia vivo kiam Nick ne tuj sciis la respondon. Li rigardis sian estron kaj diris: "Terura!"
  
  
  
  Sufiĉe strange, ĉi tiu respondo ŝajnis kontentigi Hawke, ĉar li kapjesis kaj diris: "Turige efektive, knabo." Li aldonis kun malvarma furiozo: "Ili estas malnoblaj, putraj, malnoblaj bastardoj!"
  
  
  
  Malantaŭ ili, Glenn Boynton diris, “Mi jam kvinfoje vidis tiun malbenitan aferon. Mi ne pensas, ke mi povas trakti ĝin sesan fojon. Kaj mi bezonas ion por trinki. Ĉu iu havas ideojn?
  
  
  
  Falko ekstaris. — Ni iru al mia oficejo. Vi ĉiuj. Mi traktos vin. Ni havas plurajn aferojn antaŭ ni." Reveninte al la oficejo, la maljunulo malfermis la botelojn da burbono kaj viskio kaj mendis glacion, akvon kaj du pliajn glasojn. "Ĉi tio estis," pensis Nick, verŝante skoton en sian glason, "certe premiero." Akcipitro neniam proponis al li trinki. Li vidis, ke la glaso de lia estro estas preskaŭ duonplena je burbono. Ĉi tio en si mem estis nekutima. Akcipitro kutime trinkis malmulte.
  
  
  
  Kiam ĉiuj sidiĝis, Hawk metis sian glason sur la tablon, metis la cigaron en sian malnovan kunpremitan buŝon kaj kapjesis al Glenn Boynton. “Bone, Glenn, iru antaŭen. Diru al Carter kiom vi povas. Tiam vi povas iri hejmen kaj enlitiĝi antaŭ ol vi mortos ĉi tie."
  
  
  
  La dika CIA-ulo frotis siajn sangajn okulojn. Li rigardis Nick kaj frapetis la sakon entenantan la kartonan skatolon. — Ĉu vi vidis ĉi tion. Vi ne baldaŭ forgesos ĉi tion.
  
  
  
  Nick furioze certigis lin: "Ne, mi neniam forgesos."
  
  
  
  — Bone. Lia nomo ne gravas. Ne plu. Sed li estis bona homo kaj komprenis ion. Ni klopodas dum preskaŭ unu jaro malkovri kie estas filmitaj ĉi tiuj malnoblaj filmoj."
  
  
  
  Killmaster miris kaj montris ĝin. “Ne en Ĉinio? Mi pensis...'
  
  
  
  Boynton malforte ridetis. “Ankaŭ ni – komence. Ni pasigis multan tempon kaj perdis kelkajn bonajn ulojn provante trovi la fonton en Ĉinio. Aŭ ie aliloke en la oriento - Honkongo, Koreio, Indonezio. Nenio. Ili volis, ke ni pensu, ke ni iros tien por ĉasi. Kaj ni faras tion delonge. Ni finfine ricevis sufiĉe da ĉi tiuj filmoj por ke niaj spertuloj provu ĝin. Ili komprenis tion de ekstera filmaĵo. Ĉi tiuj bastardoj estas sufiĉe ruzaj, sed ili tamen faris kelkajn erarojn. Kelkaj eksteraj fotoj montras konstruaĵojn, parkojn kaj statuojn, per kiuj oni povas identigi niajn homojn. Tiuj filmoj estis filmitaj en Eŭropo. En Hungario. En Budapeŝto kaj ĝia ĉirkaŭaĵo."
  
  
  
  Nick faligis cigaredcindron sur la linoleumon de Hawk. “Rusoj? Ĉi tio seniluziigas min pri la Ivanov-oj. Mi estus pensinta, ke ĉi tiuj tagoj ili ne estus tiel malĝentilaj. Antaŭ multaj jaroj, jes, sed nun la rusoj fariĝis sufiĉe altnivelaj kaj...”
  
  
  
  "Ne la rusoj," diris Boynton. — Ĉina. ĉinaj komunistoj. Jen ilia operacio. Ĉio montras al ĉi tio. Ili pagas por ĝi. Vi konas la malnovan kliŝon de inteligentaj ĉinoj - nu, ĉi-kaze ili estas. Ĉi tiu malpuraĵo estas kreita malantaŭ la fera kurteno, ne malantaŭ la bambua kurteno." Boynton trinkis kaj frotis sian frunton per mallongaj fingroj. “Ĝi estas aĉa komerco, Carter. En multaj rilatoj. Ni eĉ komencis dubi, ĉu la hungaroj aŭ rusoj scias, ke la operacio okazas ene de iliaj limoj. Kompreneble ili devus scii pri filmoj. Duono de la mondo scias pri ili. Sed eble ili estas same konfuzitaj kiel ni pri kie la filmoj estas faritaj."
  
  
  
  "Tio estas ebla deirpunkto," diris Nick. "Se la ĉinoj havas pornfabrikon malantaŭ la Eŭropa Fera Kurteno kaj homoj sur la tero ne scias pri ĝi, estus bona ideo informi tiujn homojn sur la tero. Eble ili povas fari la laboron por ni. Nuntempe, Sovetunio kaj ĈINIO ne estas la plej bonaj amikoj.
  
  
  
  Hawk interrompis lin unuafoje. “Ni pensis pri tio. Pli kiel li. Li direktis sian mentonon al Boynton. “Sed ĝi ne estas tiel promesplena kiel ŝajnas. Antaŭ ĉio, ĝi daŭros tro longe. Tro da kondukoj, tro da aferoj, kiuj povas misfunkcii. La ĉefa afero estas, ke eble la rusoj aŭ la hungaroj ne ŝatos la ideon, ke la ĉinoj ludas ĝin malantaŭ siaj dorsoj. Sed eble ili ne ĉesigos ĝin. Iasence, ĉi tiuj filmoj ludas en la manojn de rusoj. Eble," Hawk furioze ridetis, "eble ili nur ŝargas la ĉinan altan lupagon." Ni ne povas fidi, ke iu alia eltiros la kaŝtanojn el la fajro por ni. Ni decidis, ke ĝi estos persekuta laboro, serĉo kaj detrui misio, kaj la CIA alvokis nin. De nun ĉi tio estas nia laboro. Ĉu ĉu, Glenn?
  
  
  
  'Ĝuste.' Boynton denove frapetis sian poŝon, kaj Killmaster interne ektiris: ĉio, kio restis de la bonulo!
  
  
  
  “Li,” diris Glenn Boynton, “estis la sola el la kvin oficiroj, kiujn ni sendis, kiu revenis - kaj revenis kun datumoj. Li vokis min el Londono la nokton kiam li estis mortigita. Mi kredas - mi estas absolute certa - ke li estis mortigita antaŭ ol li eĉ parolis al mi. Aŭ mortigita, aŭ miregigita kaj kidnapita - io tia - kaj poste mortigita."
  
  
  
  Boynton denove frapetis la poŝon per la skatolo. “Ĝi venis kelkajn tagojn post kiam mi parolis kun li. El Londono. Registrita kaj rapida poŝto. Neniu letero. Nenio. Nur — nur tion, kion vi vidis. Kompreneble, ĝi estas sufiĉe klara. Nia viro tro alproksimiĝis... Killmaster kapjesis. "Ĝi vere havas ĉinan guston."
  
  
  
  Akcipitro ĵuris. “La tuta operacio havas ĉinan turnon. Imago kaj senfina pacienco. La ideo, ke ili havas tempon. Ili forlavas ĉi tiun malpuraĵon same kiel ili vendas heroinon kaj kokainon, kredante ke ĉiu guto helpas. Ĉiufoje kiam ili igas infanon aŭ plenkreskulon ie en la mondo rigardi sian malpuraĵon kaj aĉeti ĝin, tiu homo fariĝas iom pli deprava ol li estis, iom pli malforta morale kaj pli facile sentema al propagando."
  
  
  
  "La propagando," diris Nick, "estas diable klara, eble eĉ tro klara: Ĉiuj usonanoj estas krimuloj, droguloj, seksaj predantoj kaj degeneruloj. Ĉi tiu filmo estas, nu, ĝi estas pura frenezo!
  
  
  
  "Ĉi tiu filmo ne devus esti montrita ĉe Radio City Music Hall, Carter!" - diris Glenn Boynton kolere. Li stulte montris per sia fingro al Nick. “Ni scias, ke ĝi estas multe da sango, sed tio, kion ni scias, ne gravas. Ĉi tiuj aĵoj celas la milionojn da malriĉaj, malkleraj maldiligentuloj, kiuj neniam havas sufiĉe por manĝi - kaj aŭtomate malamas nin pro tio, kion ni faras. Plej multaj el tiuj homoj estas analfabetoj. Do la ĉinaj komunistoj donas ĝin al ili en filmoj, kiujn ĉiuj povas kompreni. Alia malnova ĉina proverbo: bildo valoras pli ol mil vortoj! Kaj ĉiu filmo estas malrapida veneno, kiu funkcias kontraŭ ni. Ĉu ili kredas ĝin? Vi vetas, ke ili kredas ĝin - milionoj da malriĉaj kamparanoj tra la mondo kredas ĝin. Kaj dekduo da ĉi tiuj filmoj, kiel tiuj, kiujn vi ĵus vidis, nun estas montritaj ĉie en la Oriento. Sen paroli pri la abomenaĵoj, kiujn ili alportas en ĉi tiun landon!
  
  
  
  La voĉo de Boynton rompiĝis. Li finis sian glason kaj viŝis sian buŝon per la dorso de la mano. Estis mallonga, mallerta silento en la ĉambro. Nick rigardis direktoron Preston More, kiu trankvile trinkis sian trinkaĵon en la angulo. Mort kaptis la okulon de Noĉjo kaj balancis la kapon preskaŭ nerimarkeble. Nick estis scivolema pri la situacio de Preston More. Boynton diris, "Mi tre bedaŭras, Carter. Mi ne volis streĉi min. Miaj nervoj estas ĉifonitaj." Li rigardis flanken al Akcipitro. “Bone, se mi malaperos nun? Diru al li la reston mem.
  
  
  
  "Kompreneble," Akcipitro konsentis. "Iru hejmen kaj restu en lito dum semajno."
  
  
  
  Glenn Boynton prenis la skatolon el sia poŝo kaj rigardis ĝin dum momento. "Mi ankoraŭ ne povas dormi," li diris. 'Ankoraŭ ne. Mi devas unue prizorgi ĉi tion. Mi devas ankaŭ iri al lia vidvino."
  
  
  
  Boynton remetis la skatolon en sian poŝon. Li manpremis Nick kaj Preston More, kapjesis al Hawk, kaj forlasis la ĉambron.
  
  
  
  Dum la pordo fermiĝis malantaŭ la CIA-ulo, Hawk diris mallaŭte, "La agento mortigita en Londono estis lia plej bona amiko. Ili kreskis kune. Boynton ne estas en la plej bona formo nun. Mi pensas, ke li fartos bone, sed mi deziras, ke li ne kunportu tiun skatolon kiel ian talismano. Ĝi ne estas tre profesia."
  
  
  
  Nick opiniis, ke vi devos tre bone koni David Hawk por aprezi tiun lastan komenton. Lia estro ne estis senkora viro. Sed li estis profesiulo de la kapo ĝis la piedoj. Tion oni diris al ili.
  
  
  
  Preston More verŝis al si alian glason kaj sidiĝis sur la seĝon de Boynton. "Mi ŝatus pluiri, sinjoro," li diris al Hawke. "Mi devas kapti aviadilon al Holivudo kaj mi mankas tempo."
  
  
  
  Denove, Killmaster scivolis kiu estis Preston More, krom fama direktoro. Estis tre nekutime por Hawk vidi eksterulon ĉe grava pintkunveno.
  
  
  
  Tiam Noĉjo riproĉis al si siajn malklarajn pensojn. La respondo estis simpla: Mor ne estis fremdulo. La direktoro plenigis la telefonon. Li ekbruligis ĝin, poste direktis la bastonon al Nick. “Unue, mi rakontos al vi kion mi scias pri Mona Manning. Ĝi estas vere ne multe, ĉar la sekreto de ŝia frenezo estas unu el la plej bone konservitaj sekretoj en Holivudo en la lastaj jaroj." Nick turnis sin al Hawk. - Ĉu estas en ordo, se mi faras demandojn survoje, sinjoro? Tiel li flugos pli rapide, kaj se sinjoro More devos kapti aviadilon...
  
  
  
  Mohr rigardis sian horloĝon, kiu kostis plurajn milojn da dolaroj. “Ĝuste,” li diris. "La sinjorino ne atendas - eĉ ne por mi."
  
  
  
  La maldika buŝo de akcipitro kun kruciĝantaj faldoj ĉe la anguloj ekis en rido. Li sukcesis maski ĝin. Li kapjesis al Nick. "Faru tiom da demandoj kiom vi volas, sed ni rapidu."
  
  
  
  Nick klinis sin al Mora: "Kiom longe Mona Manning estas freneza?"
  
  
  
  Mor karesis siajn lipharojn per la etfingro. “Preskaŭ dudek jarojn. Mi ĵetis ŝin en filmon antaŭ dek, dek du jaroj, kaj ŝi jam estis malakceptita kiel kandidato por mensa malsanulejo. Ne ĉiam, ĉu vi scias? Foje tio okazis. Almenaŭ tiutempe. Mi supozas, ke ŝi estas tute freneza nun."
  
  
  
  Killmaster montris sian skeptikon. "Kaj ĝi estis konservita sekrete dum ĉi tiu tuta tempo?"
  
  
  
  Mor kapjesis. "Ĝi ankoraŭ estas sekreto de la ĝenerala publiko. Holivudo-granduloj elspezis multe da mono kaj pensis, ke tio okazos. Kiel vi memoras, Mona estis tre populara kaj alportis al la studio milionoj. Ili vere provis konservi ĝin sekrete. Kiam ŝi devis iri al sanatorio, kion ŝi kelkfoje faris, ĝi ĉiam rezultis en alkoholismo aŭ milda nervoza elĉerpiĝo."
  
  
  
  La blankaj dentoj de More brilis sub liaj lipharoj. “Ili estis efektive tre inteligentaj. Ili elektis la malpli grandan malbonon. Estis pli bone por Mona esti konata kiel ebria aŭ eĉ nervoza paciento ol kiel tute freneza homo. Sed iuj homoj sciis la veron. Eĉ mi ne scius, se mi ne kunlaborus kun ŝi. En mia profesio, vi rimarkas aferojn, kiujn la averaĝa observanto ne rimarkus. Kaj tiam iuj aferoj evidentiĝas eĉ al nespecialisto.” Mor metis la manon en sian poŝon kaj eltiris oran fajrilon. Li tenis ĝin renverse super la tubo. Nick rimarkis iom da memkritiko kaj tuj rekonis ĝin: instinkta kamuflado. Li ne havis antaŭjuĝojn pri Preston More, do li ne devis rekonsideri ilin nun, sed li komencis kompreni. Eblas, ke More estis membro de AX.
  
  
  
  Li demandis, "Kiel Mona Manning finiĝis malantaŭ la Fera Kurteno?"
  
  
  
  Mort frapis la dentojn per la tigo de sia pipo. “Mia honesta opinio, kiun neniu demandis, estas ke ŝi estis forrabita. Ĉu mi ne diris al vi, ke ŝia lasta Hollywood-filmo estis antaŭ ĉirkaŭ kvin jaroj?
  
  
  
  Nick kapjesis.
  
  
  
  Ŝi tiam iris al Anglio, kie ŝi faris plurajn filmojn. Mi suspektas, ke konservi ŝian sekreton fariĝis tro malfacila en Holivudo. Estu kiel ajn, Mona maljuniĝis kaj ne plu estis tiel populara. Poste ŝi faris filmon en Hispanio. Post tio, nenio - ĝis ĉi tiuj pornaj filmoj komencis aperi tra la mondo. Kiom mi komprenas, Mona ne aperis en ĉiuj tiuj filmoj."
  
  
  
  "En la lastaj ses," Hawk diris. "Tiuj bastardoj certe rimarkis, ke ili havas ion bonan sur siaj manoj."
  
  
  
  "Efektive," Mort konsentis. “Mona estis tre bela. Ĉu ŝi ankoraŭ aspektas bone? Dum kelka tempo mi mem duone enamiĝis al ŝi — ĝis mi eksciis la veron. Tiam mia amo fariĝis kompato. Sed ĉie en la mondo, la sperto de ĉi tiuj pornaj filmoj devus esti bonega. Dum jaroj ŝi estis adorita kiel la ideala amerika knabino, simbolo de pureco. Nun ili vidas ŝin fari ĉi tiujn malpurajn aferojn...'
  
  
  
  Noĉjo bruligis cigaredon kaj finis sian glason. Li ne plenigis ĝin. - Vi diris, ke ŝi estis forrabita, sinjoro More? Ĉu ŝi povus esti varbita kaj forlasita libervole?
  
  
  
  Preston More havis helgrizajn okulojn kaj rigardis Nick Carter.
  
  
  
  "Mi pensas, ke verŝajne estas ambaŭ," li fine diris. “Eble ili donis al Mona iun elekton. Iel aŭ alia, antaŭ kelkaj jaroj ŝi malaperis malantaŭ la Fera Kurteno. Ŝi estis sur turneo en Vieno - io kiel kabaredkanto kiun ŝi skribis - kaj subite ŝi estis for."
  
  
  
  Dum Akcipitro rigardis tra la stako da maldikaj paperfolioj sur sia skribotablo, aŭdiĝis susuro de papero. Li rigardis unu dum kelkaj momentoj, poste kapjesis al Mor.
  
  
  
  "Mona Manning malaperis la 8-an de oktobro 1964, laŭ la Ŝtata Departemento."
  
  
  
  "Mi supozas, ke Mike Blackstone kunmetis ĝin," diris Mohr. “Eble li eĉ iris al Vieno por paroli kun Mona, por persvadi ŝin eskapi. Aŭ eble li reĝisoris la kidnapon. Vidu, Mike sciis ĉion pri Mona, sciis, ke ŝi estas freneza. Ili vivis kune en Holivudo tiutempe."
  
  
  
  "Vi menciis Blackstone en la projekcia ĉambro," diris Nick. - 'Kiu estas ĉi tiu?'
  
  
  
  Falko faris sonon duone naŭzita, duone triumfa. "Knabo! Michael Blackstone estis, eble daŭre estas, unu el la plej grandaj direktoroj de ĉiuj tempoj."
  
  
  
  Nick rikanis al sia estro. Li ne hontis. Neniu povas scii ĉion - ĉiu havas siajn proprajn mankojn, mankon de informoj.
  
  
  
  Preston More diris: "Mi timas, ke 'estis'. Nun li estas rompita. Sed li estis bonega. Mi komencis kiel juna asistanto kun Mike. Tial mi scias, ke li kaj Mona havis amaferon.
  
  
  
  Killmaster denove krucis siajn longajn krurojn kaj ekbruligis alian orfiltritan cigaredon. “Rakontu al mi pri ĉi tiu Michael Blackstone. Ĉu li faras ĉi tiujn pornografiajn filmojn?
  
  
  
  "Mi ludas mian profesian reputacion sur ĉi tio," diris Mohr. “Mi studis ĉiujn disponeblajn filmojn. Estas la tekniko de Mike, ne estas dubo pri tio. La redaktado, la fluo, la transiroj kaj fotilaj anguloj, la deproksimaj fotoj - ĉio montras al Michael Blackstone. Iom malzorgema, sed tamen Mike.
  
  
  
  “Kiam li malaperis malantaŭ la Fera Kurteno? Kiel kaj kial? »
  
  
  
  Nick aŭdis Preston More ĝemi. Tiam la direktoro diris: “Tio estis kazo, kie la puno ne kongruis al la peko. Ne estis peko. Almenaŭ komence. Mike Blackstone travivis la McCarthy-periodon. Li, kompreneble, estis multe pli juna tiam, kaj eble li havis kelkajn radikalajn ideojn kaj eĉ flirtis kun la Ruĝuloj, sed mi estas absolute certa, ke li neniam estis komunisto. Ne tiam. Kompreneble ne nun. Iasence oni povus diri, ke la forpasinta senatano igis Miken komuniston. Ĝi forprenis lian porvivaĵon." Li faris paŭzon. Kaj li daŭrigis: “Mike ĉiam estis freneza. Sovaĝa. Fiera. Sendependa. Nu, kiam oni venigis lin antaŭ kongresan komitaton, li diris, ke li ne zorgas pri ili. Li estis la granda Michael Blackstone, kaj neniu povis fari ion al li. Sed ili faris ĝin. Li estis ruinigita en Holivudo. Li estis nigralistigita kaj baldaŭ perdis enspezon. Li nenion povis plu perlabori kaj ne ŝparis eĉ unu denaron. Laŭ mia scio, li kaj lia edzino Sybil preskaŭ laŭvorte malsatis. Vi vidas, Mike estis tro fiera por peti iun ajn helpon. Do li faris kelkajn rapidajn, malmultekostajn filmojn por malgrandaj sendependaj produktantoj sub falsa nomo. Li tiam iris al Meksiko kaj faris plurajn pornografiajn filmojn. Finfine, li kaj Sybil malaperis de Meksiko. Ili certe aĉetis falsajn pasportojn. La Ŝtata Departemento revokis sian kaj Sibylla pasportojn, kaj li poste aperis en Moskvo. Flank tiam, Mike klare fariĝis vera komunisto. Ili ofertis al li bonan interkonsenton."
  
  
  
  Falko prenis alian paperfolion de la tablo. Blackstone estis vidita en Moskvo, Leningrado, Varsovio kaj Beogrado, kie li laboris pri partilaboro. Nek la Ŝtata Departemento nek la CIA scias precize kio ĝi estas. Laŭ lastatempaj informoj, li loĝas en vilao ekster Budapeŝto. Kaj ŝajne li ricevas bonan monon.
  
  
  
  "Estas bone," diris Nick.
  
  
  
  Preston More ekstaris. Li denove rigardis sian horloĝon, poste Akcipitron. “Se mi volas suriri ĉi tiun aviadilon, sinjoro? Kompreneble, se vi vere bezonas min." Falko ĉirkaŭiris sian skribotablon por premi la manon de la eleganta viro. - “Vi faris vian laboron, knabo. Dankon. Adiaŭ. Bonan vojaĝon.'
  
  
  
  Kiam Preston More premis la manon de Nick, ili rigardis unu la alian dum momento. More diris tre mallaŭte, “Vi eble trovos Miken, kaj vi eble devos mortigi lin. Se vi povas, faru ĝin rapide. Mike kaj mi disiĝis antaŭ longe, sed estis tempo kiam li estis bona ulo."
  
  
  
  Killmaster klinis la kapon dum momento, sed diris nenion.
  
  
  
  La pordo fermiĝis malantaŭ Preston More.
  
  
  
  Falko diris: “Mi scias, ke vi estas scivolema, kaj mi ne povas helpi vin. Nur forgesu, ke vi iam vidis Preston More. Li estas inkognita dum jaroj, kaj eĉ mi ne scias por kiu li laboras. Se mi scius, mi ne rajtus diri al vi. Por vi kaj por ni, li estas simple fama reĝisoro, kiun ni neniam renkontis. Estas klare?'
  
  
  
  "Komprenita."
  
  
  
  — Bone. Nun rigardu en tiujn skatolojn kontraŭ la muro kaj diru al mi, kion vi trovas en ili.”
  
  
  
  Ne ŝajnis, ke Hawk agis tiel rapide. Killmaster rigardis sian estron kaj vidis, ke li ne estas en humoro. Akcipitro sidiĝis malantaŭen sur sia seĝo kun nelumigita cigaro en la buŝo, rigardante la plafonon kun mieno de malhela kolerego sur sia morna vizaĝo.
  
  
  
  Nick Carter malfermis unu el la skatoloj kaj komencis rigardi la brilajn bildojn ene de la bildstrioj. Vidinte dekduon, li turnis sin al sia estro. Estis longa laciga tago. Tio, kion li vidis kaj aŭdis, kaj stimulis kaj repuŝis lin. Venis la tempo por ke la diablo aperu en Nick – kaj li faris. Kun la singarda malmodesteco, kiun li ĉiam sukcesis enhavi, Noĉjo diris: “Vi surprizas min, sinjoro. Kaj vi ankaŭ iomete ŝokas min. Mi neniam pensis, ke vi estas tiel malbona maljunulo!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  La penetraj okuloj de Hawke ekbrilis, sed li ne degnis respondi al la moko de sia subulo. Falko laboris kun Nick Carter dum longa tempo pri multaj danĝeraj kaj malfacilaj kazoj, kaj li konis la veran Carter preskaŭ same bone kiel iu ajn. Nun la maljunulo sentis, ke la nervoj de Noĉjo estas en rando, elĉerpitaj de ĉi tiu malbenita tago. Fine, N3 estis en oficiala forpermeso.
  
  
  
  La internaj sentoj de Hawke estis kontentaj. Nick Carter ĉiam faris bonegan laboron. Li estis verŝajne la plej bona agento en la mondo. Li faris sian laboron eĉ pli bone, kiam ekscitita de la malvarma kolero, kiun Hawke sciis, kuŝas sub la nekutima krueleco de la oficiro.
  
  
  
  Hawk diris: "Malpuraj bildstrioj, ĉu ne? Ĉi tio, oni povus diri, estas ilia malĉefa komerco. Ne tiel grava kiel filmoj, ne propagando, sed sufiĉe mortiga. Pura malpuraĵo." Akcipitro permesis al si malhelan rideton. "Mi dirus, ke ĝi estas kontraŭdiro laŭ terminoj."
  
  
  
  Noĉjo silente rigardis la enhavon de la skatoloj. "Kial ili sendis al vi ĉi tiun tutan malpuraĵon?" — li fine demandis.
  
  
  
  Hawk verŝis al si alian glason. Nick neniam vidis sian estron tiom trinki. "Dio scias kio," Hawk diris. Li montris al la skatoloj per sia glaso. “Kiel kutime, io misfunkciis. Ĉi tiu aro da beleco venas de via urbo, knabo. NY. Laŭ mia kompreno, la plej multaj el la atakoj proksime de Times Square troviĝas en la manoj de lokaj uloj. Mi suspektas, ke la FBI tiam intervenis, supozeble laŭ la peto de la Ŝtata Departemento. Iu geniulo sur C-strato donis ĝin al la CIA kaj ili donis ĝin al ni. Ĉu vi jam sufiĉe vidis?
  
  
  
  "Tro multe," diris Nick gaje. Li spektis pornografion en komiksooformo; li sentis la saman senton de ŝoko kiel kiam li unue vidis Mona Manning en ekscititaj pozoj. Li denove sentis, ke la plej alta obsceneco multe superis la bazan kaj supraĵan obscenecon. Estas maleble akcepti la perversajn seksajn agadojn de Blondie kaj Dagwood, Maggie kaj Jiggs, aŭ rigardi junan orfon Annie esti delogita fare de la fiuloj Warbucks sen ekstrema abomeno. Jes, ili eĉ iris tiom malproksimen!
  
  
  
  "Ĉi tiu materialo verŝas en la landon en riveretoj," Hawk diris, "en malpuraj riveretoj kiujn aŭtoritatoj ne povas ĉesigi. Ili enflugis ĝin el Meksiko kaj Kanado kvazaŭ ĝi estus drogo – iasence, cetere – kaj ili alportis multe da ĝi sur la ŝipojn. La Ŝtata Departemento kaj la CIA opinias, ke ĉinoj fordonas ĉi tiujn librojn senpage! Ĉi tio signifas, ke la peranto kaj la vendisto ne faras kostojn. Ĝi denove estas kiel la malnova drogludo - grandaj profitoj kun minimuma risko."
  
  
  
  Nick Carter ĵetis la stakon de bildstrioj sur la plankon kaj revenis al sia sidloko. Li rigardis al Hawk kun furiozaj okuloj. "Bone, sinjoro," li diris raŭke. “Ĉi tio estas misio. Mi scias tion. Vojaĝo al infero. Trovu kaj detruu. Kaj kredu min, mi faros ĉion en mia povo. Kiel vi povas helpi min? Kie komenci?
  
  
  
  Falko ludis per sia glaso. Li rigardis trans la rando al Nick, kaj liaj okuloj estis glaciaj. “Tien pinĉas la ŝuoj, knabo. Mi apenaŭ povas helpi vin. La CIA ne havas multon, mi ĉe AX havas nenion krom uzitaj informoj. Ni povas komenci, sed jen. Post tio vi estas tute surpiede. Kompreneble, ni helpos vin kie ni povas, sed ne kalkulu je io ajn. Krom tio, kion vi vidis kaj aŭdis ĝis nun, kaj kion mi rakontos al vi nun, ni simple havas nenion.”
  
  
  
  “Do ĉi tio estas karto blanka misio? Ĉu mi prepariĝas laŭ mia maniero, pretiĝas kaj zorgas pri limdatoj? Se mi eliros tiun pordon, ĉu mi staros sur miaj propraj piedoj? »
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. 'Kiel tio. Vi ne ricevos specifajn mendojn. Vi respondas nur al mi. Kaj tio, kion mi ne scias, ne ĝenas min." Akcipitro prenis alian gluton de sia viskio kaj ridetis malhele.
  
  
  
  Ankaŭ Noĉjo rikanis, liaj lipoj kunpremitaj kaj liaj blankaj dentoj fulmantaj, kio estis same malgaja, kaj por momento Akcipitro pensis pri la stranga duobla estaĵo – duone lupo kaj duone tigro. Kun iom da singardo, li diris, "Sed ne troigu ĝin, N3. Ĉu vi komprenas, pri kio mi parolas? Atentu, kiu estas mortigita, provu ne fari tro da kadavroj, kaj memoru, ke mi ne povas helpi vin, se vi trovos vin en problemo. Almenaŭ oficiale.
  
  
  
  "Kiel ĉi tio estas io nova," diris Nick acide. "Oficiale, mi eĉ ne ekzistas."
  
  
  
  'Mi scias tion. Sed ĉi-foje, ne nur vi ne estas tie, vi eĉ ankoraŭ ne naskiĝis! Tiurilate mi jam ricevis instrukciojn de la Ministerio pri Eksteraj Aferoj. Ili esperas, ke ili povas pligrandigi la nunan kunlaboron kun la rusoj - kaj do kun Hungario - en ion similan al interkonsento. Vi scias, kiel tremas ĉi tiuj burokratoj. Ĉiukaze tio signifas, ke ne estu miskomprenoj. Mi pensas, ke mi klarigas min?
  
  
  
  “Tute prave, sinjoro. Ĉi tio estas malnova kanto. Mi venas kiel fantomo, kiel fantomo, kaj mi esperas, ke mi mem ne fariĝos fantomo.”
  
  
  
  Akcipitro senŝeligis la celofanon de la nova cigaro. — Io tia. Nun mi diros al vi, kia verŝajne estos via gvido – ĝi devus esti, ĉar ni havas nenion alian. Estas iu Paulus Werner.
  
  
  
  Akcipitro silentis, atendante la respondon de Noĉjo.
  
  
  
  Nick diris: "La nomo signifas nenion por mi. Neniam aŭdis pri ĉi tio. Kio okazis al li?'
  
  
  
  Responde, Hawk prenis pecon da papero de la tablo. "Ĉi tio estas de Glenn Boynton: kiam lia agento, nun kuŝanta en skatolo kiel cindro, vokis lin el Londono, li diris: "Hodiaŭ mi trovis unu Paulus Werner. Li ĵus alvenis el Budapeŝto. Mi pensas, ke li varbas homojn en Londono. Mi havas bonan kamufladon kaj mi provos sekvi lin." Hawk trarigardis la paperon al Noĉjo. "Jen ĝi. Fino de telefonvoko. Boynton diras, ke li aŭdis bruojn, ion kiel sufokanton kaj kio sonis kiel lukto. Post nenio. Iu pendigis hokon en la telefonbudo."
  
  
  
  Li denove rigardis la gazeton. “Scotland Yard povis identigi lokon ie en Sohoo, ĉe la angulo de Greek kaj Old Compton Streets. La CIA-oficiroj alvenis post duonhoro. Nenio estis trovita. Neniu sango, neniu damaĝo, neniu signo de batalo — tute nenio.
  
  
  
  "Ne estas spuroj," pensis Nick Carter. Li ne povis konsenti. Ne vere io ajn. Estis la patosaj restaĵoj de homo – kartona skatolo kun sia terura enhavo. Li memoris ke Glenn Boynton diris, "Ni donos ĝin al sia vidvino, aldonante iom da lignocindro por aldoni pezon." '
  
  
  
  Killmaster diris kun senpasia mieno, “Rakontu al mi pli pri ĉi tiu Paulus Werner. Ĉu ĉi tio estas germano?
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. “Ni pensas tiel. Ĉiukaze, li havas okcidentgermanan pasporton. Ni estas bonŝancaj kun ĉi tio. La CIA sciis nenion pri Werner, kaj ankaŭ ni ĉe AX sciis nenion, sed Interpol sciis. Tiu ĉi Paulus estis prostituisto en Hamburgo. Li poste moviĝis de prostituta al bordelrekrutado. Kiel vi povas vidi, li estas ambicia homo. Interpol spionis lin de tempo al tempo, sed ili neniam havis sufiĉe da informoj por aresti lin. Ili opinias ke li estis verŝajne blanka sklavkomercisto kiu alportis virinojn de Eŭropo kaj Anglio al la Meza kaj Malproksima Oriento. Kaj lastatempe ankaŭ malantaŭ la Fera Kurteno.”
  
  
  
  Nick Carter sulkigis la brovojn. “Ruso estas tre mojosa kiam temas pri sekso. Ili kaptos lin pro tio. Ili verŝajne pafos vin."
  
  
  
  Akcipitro diris: "Ĝuste. Boynton jam diris tion: La CIA ne kredas, ke la rusoj scias pri ĉi tiu kazo, ĉi tiu pornografia fabriko."
  
  
  
  "Tio eble pravas," konsentis Nick. "Ili bezonas modelojn por ĉi tiuj pornbildoj. Kaj multaj homoj por ekstraĵoj kaj subtenaj roloj en filmoj. Eble ili ricevas ilin de Werner. Se tio, kion opinias Boynton, estas vera - ke la rusoj kaj hungaroj ne scias, kio okazas - tiam la homoj, kiuj administras tiun ĉi fabrikon, ne kuraĝus dungi lokan talenton. Do ili devas varbi knabinojn de ekstere."
  
  
  
  Akcipitro jam maĉis sian cigaron ĝis cindro. Li ĵetis ĝin en la rubkorbon, poste drenis sian glason kaj frapis ĝin sur la tablon. “Werner estis en Londono antaŭ kelkaj tagoj. Fakto. La agento de Boynton estis varma sur sia spuro. Kaj...'
  
  
  
  "Kaj pensis, ke lia kamuflaĵo estas bona," Nick interrompis. “Ne estis tia. Fakto.'
  
  
  
  Akcipitro sulkigis la brovojn. “La agento de Boynton sciis, ke Werner ĵus alvenis el Budapeŝto. Kiel li sciis, tio ne gravas. Fakuloj diras, ke ĉi tiuj pornfilmoj estis filmitaj en kaj ĉirkaŭ Budapeŝto. Kreantoj de filmoj kaj merdo bezonas virinojn kun kiuj labori. Paulus Werner estas suspektata pri kontrabandado de blankaj sklavoj. Ĝuste, N3.. Kaj nur tion ni havas."
  
  
  
  "Ĉion mi havas". - Niĉjo ridetis malforte. "Ĉu mi ankaŭ povas havi foton de ĉi tiu Werner?"
  
  
  
  Hawk balancis la kapon. “Jes, Interpol havas ĝin. Sed ŝajnas, ke ili nun serĉas lin ie en Parizo. Ĝi malmulte utilas al ni."
  
  
  
  Nick bruligis cigaredon. — Fizika priskribo? Ĉu io pri lia modus operandi?
  
  
  
  Falko denove rigardis malsupren al siaj paperoj. “Ne la plej bona priskribo. Li estas pli ol kvindekjara, malalta kaj diketa, kaj parolas la anglan kun germana akĉento. Vestiĝas lerte. Neniuj specialaj manieroj aŭ ekzotikaj gustoj. Se ĉi tiu ulo ne elstaras, homoj ne rimarkas ĉi tiujn aferojn. Li verŝajne ŝanĝas sian aspekton de tempo al tempo. Pri la labormaniero — eble tie estas okazo. Werner povas organizi teatrajn grupojn kaj travojaĝi kun ili. Sed tio ne okazis lastatempe."
  
  
  
  Nick sidis sur sia vosto. Nun li ekstaris. "Certe estas multaj knabinoj en ĉi tiuj grupoj?"
  
  
  
  — Certe. Kantistoj, dancistoj, akrobatoj. Do ĝi iras.
  
  
  
  Aldone al la lupo- kaj tigroelementoj, Nick Carter ankaŭ havis sian justan parton de leporhundo en li.
  
  
  
  "Estas eble," li diris al Hawk. “Ĉiuokaze, la direkto estas tenta. Eble eĉ tro multe. Se vi rigardas atente, ĝi ŝajnas tro evidenta."
  
  
  
  Lia estro rakontis al Nick, kion li jam sciis: bona agento neniam preteratentas la evidentan. "Kaj eble ĝi ne estas tiel evidenta el la vidpunkto de Werner," Hawk aldonis decide. "Li neniam estis arestita. Li estas nur en la ombro. Eble li ne scias pri tio. Eble li pensas, ke li estas sekura kaj reganta. Pasis kelka tempo de kiam li turneas kun teatraj kompanioj, kaj li eble pensos, ke li povas rekomenci sen riski. Indas provi, N3. Komencu per ĉi tio."
  
  
  
  Killmaster ekstaris kaj etendis sin. Li memorigis Hawkon pri grandega, muskolforta kato.
  
  
  
  "Mi devas unue trovi lin," diris Nick. "Londono estas granda urbo. Ok milionoj da homoj."
  
  
  
  "SoHo estas la grandeco de Greenwich Village," Hawk diris. - Kaj pri simila areo. Kiam Werner rekrutas knabinojn en Londono, li moviĝas en certaj cirkloj. Ĉi tio multe simpligas la taskon. Adiaŭ knabo. Rakontu al mi ĉion pri tio, kiam vi revenos.
  
  
  
  Antaŭ forlasado de Dupont Circle, Nick revenis al la pli malaltaj keloj. Bezonante novan municion por la Luger, AX faris sian municion permane. Nick kelkfoje faris tion mem, sed nun li ne havis tempon por tio.
  
  
  
  Antaŭ ol foriri, li babilis kun maljuna Poindexter, kiu respondecis pri specialaj efektoj kaj redaktado. Kvankam la ronda vizaĝo de Poindexter havis la aspekton de bona Sankta Nikolao kun strikta dieto, la maljunulo estis bastone maldika, kaj Noĉjo ĉiam memorigis lin pri Cassius prefere ol Claes. La maljunulo ĝojis vidi Killmaster, kiun li konsideris sia protektito ne malpli ol Hawk.
  
  
  
  "Ĉu vi estas en misio, knabo?"
  
  
  
  Noĉjo ridetis kaj kapjesis malklare. Ĝi estis retorika demando, kaj ambaŭ sciis ĝin. AX-dungitoj ne diskutis temojn inter si krom se necese, kaj la AX-organizo estis strikte disigita.
  
  
  
  Nick tiris la 9mm Luger de sia ŝultro-pistolujo—la nura armilo kiun li havis kun li, kaj ĝi estis pli por oportuno ol iu ajn celita uzo—kaj metis ĝin sur la vendotablon. Li demetis sian jakon kaj malbuĉis siajn sekurzonojn.
  
  
  
  "Mi volas ion malsaman, Pops," li diris al Poindexter. "Mi volas talian pistolujon."
  
  
  
  "PRI." La maljunulo prenis la Luger kaj kuris sian fingron laŭ la barelo. "Vi scias, ke ĝi baldaŭ bezonos poluradon."
  
  
  
  Nick ridis. 'Mi scias tion. Vi diras ĉi tion ĉiufoje, kiam mi vidas vin. Ĝi devas okazi — baldaŭ. Kio pri nova pistolujo?
  
  
  
  “Venu,” diris la maljunulo. Li malaperis malantaŭ vico da altaj metalŝrankoj. "Ŝanĝoj," li murmuris. "Ĉio ŝanĝiĝas. Ekstere de la malnova, ĉiam estas io nova. Ĉi tiuj junuloj neniam estas kontentaj. Plasto aŭ ledo, Nick?
  
  
  
  "Ledo, mi petas." Memoru, devas esti bukloj por la zono."
  
  
  
  Poindexter revenis kun la pistolujo. Li donis ĝin al Nick kune kun krajono kaj presita formo. "Subskribu ĉi tie."
  
  
  
  Rigardante Nick skribi siajn inicialojn ĉe la fundo de la formularo, la maljunulo demandis, "Ĉu vi havas specialan kialon por la ŝanĝo?" Tiaj demandoj ne estis malpermesitaj inter ili.
  
  
  
  Nick Carter demetis sian krajonon kaj palpebrumis al sia malnova amiko. “Plej bona kaŭzo en la mondo. Antaŭ kelkaj semajnoj mi faris teston. La pistolo estas tirita de la talia pistolujo dekkvinonon de sekundo pli rapide. Mi mem ne kredis ĝin komence, sed jen kiel ĝi estas."
  
  
  
  Maljuna Georgo Poindexter kapjesis en kompreno. En la terura kaj neevitebla logiko de AX, tio estis grava.
  
  
  
  
  
  Killmaster revenis al New York sur kursa aviadilo. Dum li fiksis sian sekurzonon, li rigardis sian horloĝon. Li ne revenus sur sian tegmentan loĝejon ĝis post la naŭa. Li malstreĉiĝis kun la facileco de sperta vojaĝanto, indiferenta pri la komenco ĉar lia fervora cerbo estis okupata de la okazaĵoj de la tago, kiel filmbobeno estanta revenigita.
  
  
  
  La ĉefa afero estas tempo! La nura spuro de li estis la peranto Paulus Werner. Kaj Werner estis en Londono – aŭ estis lastatempe. Eĉ se la viro jam forlasis Londonon kaj estis ie sur la kontinento, eble revenante al Budapeŝto kun freŝa viando - eĉ tiam li povus esti trovita aŭ lia spuro registrita. Interpol povus esti helpinta, sed Nick ne volis impliki ilin. Akcipitro estis tre nefleksebla - ĉi tio estis memfara operacio!
  
  
  
  Nick dormetis. Li rifuzis la proponon de trinkaĵo. Li memoris la plej lastajn vortojn de Hawke. "Vi povas forgesi Vjetnamion, knabo."
  
  
  
  "Mia plezuro," diris Nick. "Tie malbonodoras." Li ne faris la evidentan demandon, sciante, ke Hawke estus iritita pro lia silento.
  
  
  
  "Bone," Hawk finfine diris. "Mi sendis vin tien ĉar mi pensis, ke vi bezonas ĝin - mi ŝatas konservi vin en formo por konservi vin vivanta kiel eble plej longe, kaj krome, estas diable malfacila laboro montri novulon ĉirkaŭe - kaj ĉar mi ricevis sugeston, ke ĉi tiu trejnado. koto estis pasanta, estis movo por la okazo.
  
  
  
  Nick diris nenion. Li vere ne kredis ke estis liko en la Akes Sanctum. Li ne kredis, ke Hawk kredis ĝin. Sed la maljuna sinjoro mankis nenion.
  
  
  
  Akcipitro serĉis cigaron, konsternite konstatis, ke li ne havas, kaj kun grunto li prenis la orpintan cigaredon. "Mi rakontos al vi ion, kio okazis al mi dum la milito," li diris.
  
  
  
  Li sciis, ke Hawkeye aludis al la Unumondo-Milito.
  
  
  
  “Efektive tuj post la milito. Mi estis nur knabo. Oni donis al ni tropikajn vestojn kaj estis onidiroj, ke ni iros al Afriko aŭ eble la Kanala Zono. Mi alvenis en Arĥangelsko por batali kontraŭ la Ruĝa Armeo. Mi lernis ion."
  
  
  
  La aviadilo eniris la flughavenon kaj malsupreniris. Nick vekiĝis el sia dormeto. Akcipitro lasis nenion al hazardo. Sed la maljunulo havis unu grandan eraron — li donus al vi preskaŭ neeblan taskon, kaj poste ŝajnigis vin sendi al la angulo por kafo.
  
  
  
  
  
  Estis kvarono antaŭ la deka kiam Nick eniris sian tegmentan loĝejon. Pook renkontis lin en la halo. - La sinjorino atendas vin, sinjoro. Multe da tempo. Ĉu bone?'
  
  
  
  Nick murmuris ion obscenan. Sed li karesis la densajn harojn de la knabo kaj fosis en la korean babelon. “Estas nomo, ĉu ne? Ĉi tiu sinjorino?
  
  
  
  Pook sulkigis la brovojn al sia mastro. “Ni diras, ne diru tion! Nur parolu. Kiel mi povas lerni bonan anglan tiel? »
  
  
  
  “Mi humile petas vian pardonon, Pok. Mia kulpo. Kiel nomiĝas tiu ĉi sinjorino nun?
  
  
  
  "Malavantaĝo," Pook diris. - Malavantaĝo de Vorhis. Mi pensas.'
  
  
  
  "Do vi eraras," diris Noĉjo. “Sed almenaŭ vi estas persista homo. Vi diras ĝin malĝuste ĉiufoje. Ĉu vi diris, ke vi lasis ĝin en la oficejo?
  
  
  
  — Jes. Longtempe. Ŝi petas trinkaĵon, mi faras ĝin. Tiam mi ricevas la botelon. Mi pensas, ke la sinjorino jam estas laca de la glaso. Pook revenis al la kuirejo.
  
  
  
  Nick balancis la kapon. Eble la knabo prenis tro multe, provante lerni la francan kaj la anglan samtempe.
  
  
  
  Li volis demandi la knabon, kiel estas la lernejo, sed tio devis atendi. Nick devis kapti fruan flugon al Londono.
  
  
  
  Li denove malbenis dum li eniris la oficejon. Nun li rememoris la oran kaj arĝentan Jaguaron XK-E parkumitan malsupre. Tio devus doni al li indikon, diablo! Florence Vorhees denove ĉasis lin. Sed — li ​​hezitis, tenante la tenilon de sia oficejo pordo — kion alian li povus fari? Ĉu iri dormi en hotelo? Ĉu iri al la klubo? Al la infero! Ĉi tio estis lia hejmo. Kaj Florence Vorhees estis unu el multaj predantaj virinoj. Tamen, li staris ĉe la pordo, sulkante la brovojn kaj hezitante. Se ĝi estus Gabrielle, li ne zorgus - ludi kun sekso antaŭ malfacila misio estis bona por li. Sed ne estis Gabrielle — ŝi ne proponis sin. Male al Florenco. La problemo kun Florenco estis ke ŝi havis tro da mono. Tro da sorto kun viroj. Ŝi ne povis kompreni kial Nick ne enamiĝis al ŝi. Do ŝi daŭre kuris post li. Kaj nur ĉi-vespere mi atingis lin...
  
  
  
  Tiam li havis ideon. Diabla ideo. Niĉjo kruele ridetis. "Eĉ la plej bonaj el ni havas sadismajn tendencojn," li pripensis. Li zumis melodion dum li malfermis la pordon de la oficejo. La knabino sur la longa kanapo antaŭ la kameno turnis la kapon kiam Noĉjo eniris. "Hej Nikolao. Kie diable vi estis? Mi atendis dum horoj."
  
  
  
  Nick rigardis la ruĝan telefonon sidantan sur la vendotablo en la angulo. Li malforte esperis, ke li zumos, ke Akcipitro ion forgesis. Tiam li povas dece pardonpeti sen devi daŭrigi sian planitan malĝentilecon. Ĉi tio estis unu el la plej strangaj kontraŭdiroj; li povus mortigi virinon, se li devis, sed li ne povus esti malĝentila al ŝi. Sed ne nun? Li havis diable bonan ideon pri tio. Li iam por ĉiam forigus fraŭlinon Hethebrook.
  
  
  
  Lia vizaĝo estis senesprima. Li rigardis la knabinon akre. “Mi ne memoras,” li diris akre, “ke ni havis rendevuon. Kaj ĉi tie.
  
  
  
  La knabino ekstaris kaj ŝanceliĝis dum momento. Nick rimarkis, ke la botelo sur la kaftablo estas duone malplena. Pook devis pravi. Ŝi estas tre laca. Sed ŝi tenis ĝin sub kontrolo. Li apenaŭ povis detekti la lacan tonon en ŝia voĉo.
  
  
  
  "Venu," li diris. “Mi kondukos vin hejmen. Vi ne povas veturi aŭton ebrie. Vi povas preni la aŭton matene."
  
  
  
  La knabino ŝanceliĝis al li. Ŝi portis blankan satenan robon, tre modestan ĉe la kolo kaj tre mallongan super la genuoj. Nick pensis: Dior. Vesto valoras mil dolarojn.
  
  
  
  Ŝi stumblis pro la dika tapiŝo sur la spegulglata pargeto kaj falis rekte sur Noĉjon. Eĉ modesta sinjoro devis kapti sinjorinon. Nick kaptis ŝin. Ŝi estis pezo en liaj brakoj, ŝiaj okuloj du colojn de li kaj ŝia paŭta ruĝa buŝo eĉ pli proksima. Florenco havis bluajn okulojn, kiuj iom ŝvelis. Ŝia buŝo estis larĝa kaj humida, ŝiaj dentoj estis bonaj, kvankam ne perfektaj. Ŝia haŭto estis senbrila kaj ŝia nazo estis tre brilanta. Ŝi elspiris la odoron de la bona skoto, kiun ŝi trinkis ĉi tie.
  
  
  
  "Kial vi ne ŝatas min, Nikolao?" Ŝi premis sin pli proksime al li. 'Mi amas vin. Vidu kiel mi malsukcese postkuras vin.
  
  
  
  Nick faris duonkoran provon seniĝi de ŝi. Li povus dispremi ĝin per unu mano kiel bierkanon, se li volus. Sed li estis iom laca, iom incitita de la tago; li bezonis kelkajn trinkaĵojn, klaran kapon por fari planojn, kelkajn horojn da dormo. La problemo estas, ke li komencis respondi al ŝi. Ne gravis, ke la reago estis pure fizika – li, aŭ almenaŭ lia korpo, pli kaj pli konsciiĝis pri la proksimeco de ŝia malgranda korpo. Ŝi estis malgranda knabino, sed gracie konstruita. Ŝi havis malgrandajn, firmajn mamojn, fortajn torson kaj postaĵojn, kaj longajn, escepte bonformajn krurojn.
  
  
  
  Florenco frotis sian ventron kontraŭ lia. - “Ne forsendu min, Nikolao. Venu! Lasu min resti - nur ĉi foje. Se vi faros ĉi tion, mi promesas, ke mi neniam plu ĝenos vin.
  
  
  
  Nick lace balancis la kapon. “Vi estas unika, Flo. Kaj vi elektas la plej frenezajn momentojn. Mi estas abomene malnobla. Mi ĵus eliris el la aviadilo kaj mi havis malglatan tagon. Mi bezonas banon kaj mi volas dormi. Se nur mi povus. Ŝi premis sin kontraŭ li kaj denove komencis fleksi sian korpon. — Bela! Mi ne foriros ĝis mi ricevos tion, por kio mi venis. Venu, maljuna Nikolao. Donu al malgranda Florenco, por kio ŝi venis."
  
  
  
  Nick tenis ŝin malproksime. Tiu ĉi fleksebla, mola korpo komencis influi lian trankvilon. Malgaja penso venis al li kaj li subridis. "Ĉu vi ne interesiĝas pri bona laboro en Budapeŝto?"
  
  
  
  Ŝi mallarĝigis siajn bluajn okulojn. Li vidis, ke ili nun estas iom vitraj. - “Kion vi volas diri, Nikolao? Kompreneble mi ne volas labori. Mi bezonas nenion - nur vin."
  
  
  
  Se iam estus virino, kiu petis ĝin... kaj li ne dormus ĝis li tamen faros ion. Pasis pli ol unu semajno de kiam li laste havis virinon. Li resaniĝis post Vjetnama respubliko kaj ĝangalaj plagoj. Sed nun li estis ekscitita, de Dio, kaj se Nick Carter estis ekscitita, io okazos!
  
  
  
  Do li tiris la knabinon al si kaj malglate kisis ŝin. — Do estas en ordo! Bone, Flo. Se vi ne zorgas, ĉu vi agas kiel malĉastulino kaj estas traktata kiel malĉastino, ankaŭ al mi estas bone. Venu. Ni iru al la dormoĉambro.
  
  
  
  “Portu min, mi petas. Mi estas iom ebria."
  
  
  
  Noĉjo ĵetis ŝin trans lian ŝultron kaj portis ŝin en la dormoĉambron kiel sakon da terpomoj. Ŝia jupo glitis malsupren kaj li vidis, ke ŝi portas orajn kalsonojn. Ŝiaj haroj flirtantaj en liaj okuloj estis taŭga ora torĉo.
  
  
  
  Ŝi ridis dum li ĵetis ŝin sur la liton. "Mi estas sinjorino," ŝi diris. “Vi scias ĝin, Nikolao. Sed mi ŝatas, kiam vi traktas min kiel malĉastulino. Ĉi tio estas tiel bela.'
  
  
  
  Noĉjo jam senvestiĝis. "Mi intencas fari tion," li diris malvarme. “Tiel longe kiel vi restos. Mi ne invitis vin, mi eĉ ne volas vin, sed se vi restos, vi ricevos tion, kion vi meritas kaj nur ĝuos vin."
  
  
  
  "Malĝustaj vortoj, Nikolao." Ŝiaj vortoj sonis obtuze. Ŝi tiris la satenan robon super sian kapon. Ŝi ĵetis la robon sur la plankon, turnis la dorson kaj rigardis lin. "Malĝustaj vortoj," ŝi ripetis denove. "Sed mi ŝatas ĝin! Kiam ni komencu, Romeo?
  
  
  
  Nick subpremis rideton. Fiku ĉi tiun virinon. Ŝi komencis kapti lin.
  
  
  
  "Ĉesigu ĝin," li diris al ŝi. “Provu agi kiel sinjorino, eĉ se vi ne estas. Kaj...” Nun li ridis. "Kaj vi ne estas sinjorino, kredu min."
  
  
  
  'Mi scias tion. Ludanta sinjorino venigis min ĉi tien. Forprenis min de miaj paĉjo kaj panjo. De miaj karaj instruistoj en la lernejo – eĉ kiam ili provis enlitigi min. Sed mi ne estas sinjorino. Mi ne volas esti sinjorino."
  
  
  
  Li ignoris ĝin. — Mi tuj duŝos. Kaj se vi ankoraŭ estos ĉi tie kiam mi revenos, vi ne kompatos. Estu saĝa, infano. Prenu viajn vestojn kaj kuru por via vivo."
  
  
  
  — Saluton! Kara Nikolao. Mi jam diris al vi, ke mi ne estas sinjorino. Kaj ne idioto. Mi scias, ke vi faras tion nur por forigi min. Mi scias, ke vi povus havi milionon da virinoj en ĉi tiu urbo. Kio do - mi havas vin ĉi-vespere, kaj nur pri tio mi zorgas. Ĉu vi vere bezonas duŝi?
  
  
  
  — Jes. Ĉi tio estas tradicio en mia familio. Pureco antaŭ sekso."
  
  
  
  “Ĉu vi povus resti kun mi antaŭ ol vi foriros? Mi sentas min tiel soleca."
  
  
  
  — Denove.
  
  
  
  Li staris momenton apud la lito kaj rigardis ŝin. Ŝi kuŝis surdorse, larĝe disigitaj kruroj. Ŝi portis orajn kalsonojn kaj malgrandan nigran mamzonon. Nenio pli. Ŝi mallarĝigis la okulojn, etendis la manojn kaj tordis la fingrojn. "Mi baldaŭ estos tie," li diris kaj malaperis.
  
  
  
  Kiam li forlasis la banĉambron, ŝi demetis siajn kalsonojn kaj mamzonon. Li ekbruligis malfortan lampon kaj prenis ĝin sen preparo. Li estis sufiĉe afabla, sed ne mola. Florenco ŝajnis ne zorgi. Kompreneble, Nick ne estis surprizita trovi konfirmon pri tio, kion li sciis delonge: sekso kun nekonato – kaj Florence preskaŭ faris – povas esti tre agrabla.
  
  
  
  Li plenumis sian promeson ne kompati ŝin. Li praktikis jogon dum multaj jaroj kaj lia antikva guruo instruis al li multajn lertaĵojn, kelkaj el kiuj estis seksaj. Do, Nick, kiu laŭ naturo estis tre malĉasta persono, lernis kombini nekredeblan eltenemon kaj feran disciplinon kun potenca vigleco.
  
  
  
  Tiun vesperon Florence Vorhees lernis ion pri viroj. La unua afero, kiun ŝi lernis, estis, ke ŝi neniam antaŭe konis veran viron, malgraŭ siaj seksaj akreditaĵoj, kiuj timigus la vivantajn taglumojn el ŝiaj gepatroj.
  
  
  
  Post iom da tempo ĝi fariĝis tro, sed ŝi plenumis sian promeson kaj ne kriegis por kompato. Ŝi sciis, ke ŝi ne ricevos ĝin. Kaj ŝi vere ne volis. Ŝi sentis, ke ĉi tiu vespero estas grava en ŝia vivo, alta punkto, nokto, kiun ŝi memoris kiam ŝi estis maljunulino.
  
  
  
  Poste, Nick rigardis la dormantan knabinon sen eĉ pensi pri ŝi. Nun ĉio finiĝis. Ĝi estis bona. Liberigo. Pook donus al ŝi iom da aspirino matene, eble tason da kafo, kaj sendis ŝin hejmen. Li rigardis la malgrandan oran horloĝon. Post unu horo li devis ellitiĝi, plu duŝi kaj iri al la Flughaveno Kennedy.
  
  
  
  La knabino donis al li la ideon per sia parolado pri putinoj. Sohoo estis plena de putinoj - pagitaj kaj alie. Jen — li parolos kun knabinoj. Eble unu el ili povas konduki lin al la spuro de Paulus Werner. Ĝi ne estis aparte mirinda ideo, sed ĝi estis ĉio, kion li havis.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Sohoo estis okupata por amuziĝi. Densa brunflava nebulo, tiel nekutima por septembro, ne povis sufoki la bruan amuzon en trinkejoj kaj diskotekoj, picejoj kaj privataj kluboj, kie oni povis trinki iam ajn. Kompreneble vi devis esti membro de ĉi tiuj privataj kluboj. Membreco kostis inter unu kaj kvin funtoj kaj vi devis esti prezentita de iu, kiun vi konis, dum almenaŭ duonhoro.
  
  
  
  Estis nur la naŭa vespere. Alta, larĝŝultra viro, staranta antaŭ paperbutiko sur Greka Strato, proksime de Soho Square, ĵetis rigardon al sia horloĝo kaj plonĝis iom pli profunde en sian brunan trenĉon Burberry. Li tiris sian mallarĝrandan ĉapelon plu super la okulojn. La ĉapelo estis griza kun larĝa rando, kiu aspektigis lin kiel ebria Londona parazito, kaj li volis doni tiun impreson. Sed estis ankaŭ malavantaĝoj. Li estis en Londono dum kelkaj tagoj kaj konstante vagadis ĉirkaŭ Soho, tiel ke li komencis altiri la atenton de la polico.
  
  
  
  Li ankoraŭ ne estis forprenita aŭ arestita, sed Killmaster sciis, ke tio estas nur demando de tempo. Londona polico atente observis suspektindajn homojn.
  
  
  
  Nick Carter havis ekstersensan vizion – ĝi savis lian vivon pli ol unu fojon – kaj nun, ne turnante la kapon, li vidis polican aŭton malrapide turniĝi en la placon. Tiuj malbenitaj policanoj! Tio estis la duan fojon kiam aŭto preterpasis lin en duonhoro.
  
  
  
  La altkreskulo turnis sin sur la kalkanon kaj rapide marŝis laŭ Greek Street al Bateman Street. Hodiaŭ Noĉjo havis Luger kaj la stileto estis en sueda leda ingo firme ligita al lia dekstra mano. Se la policanoj kaptus lin, li havus multe da klarigo por fari. Estos demandoj - kaj multaj pli - demandoj, kiujn Nick ne povos respondi sen endanĝerigi sian mision.
  
  
  
  Inter Soho Square kaj Bateman Street estis mallarĝa pavimita strato kondukanta dekstren. Estis kviete en tiu momento, stranga kvieto falis super la kutima kakofonio de la ĉirkaŭaĵo, kaj Noĉjo aŭdis la mallaŭtan zumon de polica aŭto rapidanta laŭ la strato. Li provis ne rigardi trans sian ŝultron. Senhezite, li turnis sin en mallarĝan strateton kaj marŝis trankvile, kiel viro iranta ien pro komerco.
  
  
  
  La polica aŭto veturis laŭ la malseka trotuaro kun siblo de pneŭoj, preterpasis la komencon de la vojo kaj malaperis.
  
  
  
  Nick profunde enspiris. "Tro proksime," li pensis. Lia feliĉo ne daŭris longe. Ne ke li estis bonŝanca – almenaŭ rilate trovi Paulus Werner. Li ne trovis ĉi tiun viron kaj ŝajnas, ke li ne trovos lin. Kviete demandante drinkejistoj, prostituistoj, gejoj, prostituitinoj, taksiistoj, kolportistoj, ŝtelistoj kaj kunŝtelistoj, li lernis nenion.
  
  
  
  Se Paulus Werner estus ankoraŭ en Londono, li sukcesus konservi ĝin sekreta ĝis nun. La kamuflado kaj ligoj de la viro devis esti bonegaj. Nick malamis ĝin. Li promesis al si ĉi tiun lastan rekonon, ĉi tiun lastan nokton de serĉado, antaŭ ol li ekfunkciigis sian alternativan planon. Sed li havus, li nun morne konfesis al si, eĉ malpli da ŝanco de sukceso ol la unua. Sed ni devis daŭre provi. Li...
  
  
  
  "Ĉu vi aĉetos al mi trinkaĵon, sinjoro?"
  
  
  
  Nick turnis sin. La knabino staris en alie malplena niĉo en la muro, antaŭ kio ŝajnis esti murita pordo. Nick rigardis laŭ la avenuo. Pro la nebulo kaj pluvo, ĝi estis tute senhoma. Sed li nenion konsideris. Tamen ĝi ne aspektis kiel kaptilo.
  
  
  
  "Kion vi opinias, sinjoro?" — haltis la knabino. Kial ne? Li promesis al si alian ŝancon. Povus esti hazardo. Nick Carter, plene ludanta la rolon de spiono, marŝis al la knabino en la rolo de eta gangstero en granda urbo.
  
  
  
  “Mi estas preta pensi, mia kara. Sed ni unue rigardu vin.
  
  
  
  “Kompreneble, sinjoro. "Vi rajtas vidi kion vi ricevas," diris la knabino malakre. Ŝi eliris el la niĉo kaj kaptis lian manon. Nick vidis, ke ŝi estas tre juna, tro juna por havi multe da sperto en ĉi tiu laboro. Kaj ankoraŭ unu afero - ŝia akcento estis malĝusta. Ĝi ne estis Londona akĉento. Noĉjo ne estis profesoro Higgins, sed li rekonis la sudan anglan akĉenton, la mildan tiron, kiun ŝi klopodis kaŝi. Ĉu ŝi venis el Wilts? Plej verŝajne el Dorset aŭ Devon. Al la diablo kun la vilaĝa knabino, kiu iris al la infero en la Granda Nebulo!
  
  
  
  Li malrapidiĝis, kiam ili alproksimiĝis al la fino de la avenuo. Ŝi estis sufiĉe alta kaj aspektis maldika kaj malgrasa. Ŝi portis malmultekostan mantelon kun ŝiriĝinta kolumo, ŝia kapo estis nuda, kaj ŝiaj malhelaj haroj estis tiritaj reen en longan ĉevalvoston.
  
  
  
  — Kiom da jaroj vi havas? demandis Noĉjo, kiu kompreneble sciis, ke ĉiu singarda pliaĝa viro faros ĉi tiun demandon. “Sufiĉe aĝa, sinjoro. Ne zorgu pri ĝi. Mi scias, kion mi faras". Ŝi premis lian manon per ostaj fingroj. Li vidis, ke ŝi ne portas gantojn. Li sentis ŝin tremi.
  
  
  
  'Ĉu vi malvarmas?'
  
  
  
  'Ne tro malbona. La nebulo estas iom malvarma. Mi devus porti vizonon." Ŝi ridis obtuze.
  
  
  
  Ŝi havis akĉenton, sed ĝi ne estis la ĝusta akcento. Ŝi parolis kiel etburĝa knabino. Ĉiukaze, ŝajnis neverŝajne, ke ŝi povos helpi lin. Ŝi ŝajnis esti prostituitino, sed estis tre neverŝajne ke ŝi konis Paulus Werner.
  
  
  
  Sed ĝi ankoraŭ povus! Eble ĉi tiu viro provis varbi tian ŝajne senkulpan sed malsukcesan putinon. Antaŭ ĉio, ŝi estis juna. Kaj junuloj estis multekostaj en la merkatoj, kie komercis Paulus Werner. Ili venis al la fino de la avenuo. Strato Frith. Dekstren, la drinkejo ĵetis fluon de ruĝa kaj verda neono sur la malsekan, brilan pavimon. La knabino diris: "Jen la Kapo de la Turko." Ni povas iri tien."
  
  
  
  "Ĉu vi vere ŝatus trinki, kara?" Ŝia voĉo subite sonis pli malvolonta ol fervora al Noĉjo. Ŝi turnis sin. Ŝia trinkaĵo estis verŝajne shandy - biero kun limonado - aŭ zingibra biero. Kaj ĉiam estis la ebleco, ke ŝi ludis inteligentan ludon. Eble ŝi havis prostituiston, kiu povus aperi iun ajn minuton – aŭ baldaŭ. Ĉi tio povas esti unu el multaj variaĵoj de la ŝtelo-ludo.
  
  
  
  "Mi ne vere zorgas," la knabino respondis. "Ĉu ni do iru al mia ĉambro?"
  
  
  
  "Nur minuto," diris Nick. La lumo estis pli bona ĉi tie. Li metis sian fingron sub ŝian mentonon kaj levis ĝin. "Mi diris, ke mi volas vidi vin unue."
  
  
  
  Ŝi levis sian mentonon kaj montris sian vizaĝon al Noĉjo. “Rigardu, diablo! Vi vidos, ke mi valoras mian monon."
  
  
  
  Fiera. Ŝi timis kaj ŝi provis kaŝi ĝin. Kaj ŝi ploris lastatempe. Killmaster vidis ĉion per rapidaj kaj spertaj okuloj. Ŝi havis korforman vizaĝon, tre palan, kun iometa svingo de lipruĝo trans la larĝa, diketa buŝo. Ŝiaj okuloj estis precipe grandaj, kaj eble ilia grandeco estis emfazita de ŝia paleco. En la hela neona lumo ili aperis purpuraj. Ŝia hararo estis malhelbruna, pluv-spurita, kaj iomete taŭzita.
  
  
  
  Ŝi retropaŝis kaj rigardis lin spite. "Ĉu tio sufiĉas, sinjoro?" — ŝi demandis kolere. "Ĉu mi valoras kvin pundojn?"
  
  
  
  Nun Nick decidis ne perdi de vido la maljunulojn. Li faris rapidan decidon. Tiu ĉi knabino ne povis helpi lin trovi Paulus Werner, sed eble li povus uzi ŝin por alternativa plano.
  
  
  
  Li lasis sian voĉon soni afabla kaj varma. “Kion vi vere bezonas, bebo, estas bona bato sur vian pugon kaj poste sendu vin al panjo. Knabino kiel vi ne havas komercon sur la strato ĉi tie.
  
  
  
  La knabino faris alian paŝon malantaŭen. "Forgesu la Savarmeon, sinjoro," ŝi diris kun netaŭga rido. - “Ĉu vi interesiĝas aŭ ne? Mi ne povas perdi mian tempon. Mi devas gajni monon kiel ĉiuj aliaj."
  
  
  
  "Vi ne devas levi vian kapon tiel alte," diris Nick rapide. “Mi interesiĝas, jes. Venu kun mi. Ni iras al mia ĉambro kaj...'
  
  
  
  La knabino estis rekapti lian manon. Sed ŝi retiriĝis kaj rigardis lin per mallarĝigitaj okuloj. — Via ĉambro? Ne sinjoro. Ni iros al mia ĉambro aŭ ni ne iros ien."
  
  
  
  "Nur mia ĉambro!" - firme diris Noĉjo. Li denove rigardis eksteren. Ne rekomendas plu pendi ĉi tie.
  
  
  
  "Kvindek funtoj," li diris. - Kvindek pundoj se ni iros al mia ĉambro. Alie nenio. Kion vi pensas?'
  
  
  
  La pluvo komencis fali pli peza, diagonala pluvo penetranta tra la malpura flava nebulo.
  
  
  
  Grupo da uloj preterpasis, kvin el ili kune. Nick rapide prenis la knabinon flanken. Nun li bezonis nenian problemon.
  
  
  
  Sed ve. La ulo ĉe la fino de la vico, alta, tromema, forte koliziis kontraŭ Nick.
  
  
  
  La knabo turnis sin al Noĉjo kun ŝajniga kolero. "Atentu, maljuna bastardo!"
  
  
  
  La aliaj kvar haltis kaj kolektiĝis ĉirkaŭ la alta knabo, atendante ridetante. Unu el ili diris: "Trankviliĝu Ronjo, vi povus vundi la maljunan sinjoron - ĝi estos sur via konscienco por ĉiam." Ili ridis brue.
  
  
  
  Noĉjo forte kaptis la maldikan manon de la knabino. Li ne volis, ke ŝi forkuru en paniko. Li malbenis subspire. Tiuj malbenitaj aĉuloj! Ili komencis altiri atenton, kaj li ne povis pagi ĝin. Lia brita bildo devis esti ĵetita eksterŝipen!
  
  
  
  Li paŝis antaŭen tiel rapide, ke la ulo estis tute surprizita. La sekvan momenton, Noĉjo kaptis la reverson de sia leda jako per unu mano kaj levis ĝin. Li tenis ĝin je brako, poste skuis ĝin de flanko al flanko, kiel terhundo faras rato.
  
  
  
  Nick diris al li per sia kutima usona akĉento: "Foriru de ĉi tie, aĉulo!"
  
  
  
  Li ĵetis lin sur la malsekan trotuaron per unu puŝo. Liaj miregigitaj amikoj gapis al Noĉjo, iliaj ridetoj glaciiĝis pro malplena respekto. Ili tiam helpis sian amikon stariĝi kaj rapide malaperis en la kontraŭa direkto. "Vi estas jankio!" diris la knabino, retenante la spiron. 'Ĝuste.' La voĉo de Nick estis akra. Sed forgesu pri tio por momento. Mi prenos taksion, por ke ni povu paroli kaj vi decidu, ĉu vi volas akompani min al mia ĉambro. Ne forgesu tiujn kvindek funtojn, kaj mi certigas al vi, ke vi havas nenion por timi.
  
  
  
  Ŝi ne rezistis dum li aklamis taksion kaj helpis ŝin eniri ĝin. Ŝi tuj forglitis de li kaj sidiĝis en alia angulo.
  
  
  
  Nick petis al la ŝoforo iri al Hyde Park Corner.
  
  
  
  Ili malŝaltis Shaftesbury Avenue kaj venis al la vojkruciĝoj proksime de Piccadilly Circus. La taksion lumigis pala lumo de reklamo de Bovril. Noĉjo rigardis la knabinon kaj vidis, ke sub ŝia malseka pluvmantelo ŝi portas minijupon kaj brilajn ŝtrumpojn kiuj estis tro mallongaj por ŝiaj longaj kruroj. Super la kudro de ŝiaj ŝtrumpoj li vidis strion de pala haŭto kaj la obtuza brilo de buko sur ŝiaj bretaĵoj. Ŝi havis belajn krurojn, glatajn kaj sveltajn, eble eĉ tro sveltajn. Ŝajnas, ke ŝi bezonis bone manĝi dum kelkaj semajnoj.
  
  
  
  La knabino rigardis Nick kaj tiris sian minijupon. Sed kiam ŝi vidis lian gajan ridon, ŝi haltis. Anstataŭe, ŝi krucis siajn krurojn kun susuro de nilono kaj lasis ilin pendi antaŭ li.
  
  
  
  Nun ŝi demandis: “Se mi iros kun vi – kion vi atendas por kvindek pundoj? K-kion vi volas de mi? Ĉu mi faras ĉion por ĉi tiu mono?
  
  
  
  Noĉjo metis la manon en la poŝon de sia manto por preni pakon da cigaredoj kaj donis unu al ŝi.
  
  
  
  Ŝi balancis la kapon. "Ne, mi ne fumas".
  
  
  
  Noĉjo mem ekbruligis unu. "Ĉu vi kredus, ke pro ĉi tiuj kvindek pundoj mi volas nur paroli kun vi?"
  
  
  
  Ŝi snufis. “Venu, sinjoro. Kia ludo ĝi estas? Vi nur ŝajnigis esti anglo — kaj vi estas jankio. Kaj vi vestiĝas kiel stultulo... Mi ne komprenas — aŭ vi devos... Aj! Ŝi kunpremis plu en la angulon kaj rigardis lin per larĝaj okuloj plenaj de timo.
  
  
  
  Nick rigardis malantaŭen. Ŝiaj okuloj estis ankoraŭ purpuraj. Nun ŝi parolis per malfirma voĉo. - Vi... vi estas prostituisto! Tio estas ĉio. Kaj vi volas, ke mi laboru por vi.
  
  
  
  Nick ridis. "Ne, karulino. Mi volas, ke vi laboru por mi, sed ne tiel. Sed unue ni devas paroli pri ĉi tio. Kion vi diros?'
  
  
  
  La taksio eliris el la trafikŝtopiĝo kaj daŭrigis malsupren Piccadilly. La knabino gapis al Noĉjo, ŝiaj dentoj alpremitaj al ŝia malsupra lipo, eta sulko sulkigis ŝian glatan frunton sub ŝiaj malhelaj haroj, trempitaj en nebulo.
  
  
  
  "Vi estas strangulo," ŝi diris, rigardante la vizaĝon de Nick. "Mi povas nur duone fidi vin."
  
  
  
  "Bone," diris Nick. “Nun pri la alia duono. Kaj rapide! Mi ne povas ludi ludojn la tutan nokton."
  
  
  
  “Bone, mi iros kun vi. Sed mi avertas vin: mi povas krii kiel sireno."
  
  
  
  "Ni esperu," diris Killmaster malrapide, "ne venas al tio." Li frapis la mezan fenestron kaj donis al la ŝoforo novajn instrukciojn.
  
  
  
  Kiam ili atingis la loĝejon, kiun Nick luis en Kensington, li sciis ŝian nomon: Pamela Martin. Kaj jes, ŝi estis el Dorset — ŝi alvenis ĉi tien antaŭ du monatoj. Sed kiel diable sciis ĉi tiu jankio?
  
  
  
  Nick ne klarigis. Li donis sian kamuflaĵnomon, Nathan Conners, la nomon sur sia venonta pasporto, kio estis perfekta ekzemplo de falsaĵo venanta de la AX-dokumentsekcio. Li diris, ke ŝi povus nomi lin Nate.
  
  
  
  Kiam ili eniris la malgrandan loĝejon, kiu estis neta kaj senkaraktera kiel hotelĉambro, Pamela streĉiĝis, sed tamen direktis sin rekte al la pordo de la dormoĉambro. Ŝi haltis kaj demandite rigardis Nick.
  
  
  
  Noĉjo ĵetis sian ĉapelon kaj mantelon sur seĝon. "Mi diris, ke ni parolos, Pam," li diris severe, "mi volas diri paroli. Sed unue, ni trinku. Kaj tiam ni manĝos ion. Mi havas multajn kruĉojn en mia kuirejo. Parto de via laboro, kiu gajnos al vi tiujn kvindek pundojn, estas kuiri al ni ion belan - post kiam ni interparolos.
  
  
  
  Li prenis ŝian mantelon, kiu estis trempita ĝis la tegaĵo. Li metis ŝilingon en la metron kaj ekbruligis la gasan kamenon, poste pendigis la kamenon sur vestujo antaŭ la fajro.
  
  
  
  La knabino sidis sur la rando de la ĝiba sofo, kun la genuoj demore kunpremitaj, ankoraŭ baraktante kun sia minijupo, kaj ŝajnis, ke ŝi povas eksalti kaj forkuri ĉiumomente.
  
  
  
  Noĉjo verŝis al ili viskion kaj sodon, donis la glason al Pam kaj sidiĝis sur la seĝon. Nun kiam li havis ŝin, li ne estis certa, ke li volas ŝin. Post ĉio, ŝi ne estas iu kiu konvenas en sian sovaĝan planon en kazo li ne povas trovi Paulus Werner. Tamen — ŝi estis ĉi tie. Li havis nenion por perdi daŭrante fari ĉi tiun komercon.
  
  
  
  "Mi esperas, ke vi ne ofendiĝos," li diris, "sed vi ne estas tia prostituitino, ĉu?"
  
  
  
  Je lia surprizo kaj surprizo, Pam ruĝiĝis. Ŝi evitis lian rigardon kaj prenis rapidan gluton, poste sufokis per la viskio kaj tusis.
  
  
  
  "Mi... mi ne tre longe faras tion," ŝi diris finfine. “Kaj ĝi ne estas tiel facila kiel mi pensis. Sed mi lernos. Mi jam lernas ĉiunokte. Ĉiutage.' Nick klinis sin al ŝi. Nun li estis fascinita de ĉi tiu stranga knabino. - “Ĉu vi volas esti malĉastulino? Ĉu bela juna knabino kiel vi?
  
  
  
  Pam fikse rigardis lin. Je Dio, li pensis, ŝi vere havas violajn okulojn!
  
  
  
  "Mi ne volas esti ŝi," ŝi diris. “Sed mi devas. Mi volas gajni monon, multe da mono, kaj ĉi tio estas la nura maniero kiel mi povas fari ĝin. Ĉio, kion vi povas vendi al mi, estas vi mem! Mi venas de malĝoja bieneto en Dorset kaj postlasis tiun monotonan vivon por iĝi riĉa en Londono."
  
  
  
  Ŝi prenis alian gluton, grimacis kaj ridis al Noĉjo. “Son'as strange, ĉu ne? Sed mi vere seriozas. Mi volas sukcesi en la mondo! '
  
  
  
  Por la unua fojo en sia vivo, Nick Carter estis tute miregigita. Li ekstaris kun glaso en la mano kaj plurfoje ĉirkaŭiris la ĉambron. Ĉi tiu knabino estis stranga! Sed eble ŝi diris la veron. Pli strangaj aferoj okazis. Kompreneble, devas esti multe pli al tio ol ŝi diris.
  
  
  
  Tamen, kiam li revenis al sia sidloko, Killmaster estis iomete ŝokita.
  
  
  
  Li longe rigardis Pam antaŭ ol li denove parolis. Ŝi rigardis flanken, malrapide finis sian trinkaĵon, poste suprentiris sian minijupon super siajn bretaĵojn. “Ĉu vi devas tiel rigardi min? Mi ne estas tiel nekutima. Multaj knabinoj venas al Londono pro la sama kialo."
  
  
  
  "Mi estas surprizita," Noĉjo murmuris. "Ĝi estas nur ĉar mi neniam antaŭe vidis ion tian."
  
  
  
  Ŝia akra mentono elstaris. - Sciu, vi mem estas diable sekretema. Mi scias, ke vi ne estas kiu vi ŝajnigas esti, sed tiam kiu vi estas? Kion ni faras ĉi tie ĉiuokaze, se vi ne dormas kun mi?
  
  
  
  Nick kuntiris sin. Certe okazis al li, ke li kaptis ion tiel strangan. Sed - kaj ĝi estis granda sed - eble li ja povus uzi ĝin. Se ŝi vere estas tiel fuŝa kiel ŝi ŝajnas, eble ŝi pravas.
  
  
  
  "Kaj se," li komencis, "kaj se mi povus montri al vi manieron gajni multan monon sen... sen devi fari tion, kion vi... uh... antaŭe faris?" Kio diable okazis al li? Virino neniam ĉagrenis lin antaŭe.
  
  
  
  Pam kaptis sian ostecan mentonon per siaj longaj, maldikaj fingroj. “Kompreneble, ĉi tio interesos min. Mi jam diris, ke mi ne volas esti malĉastulino. Kaj mi ne tre bone traktas ĝin. Do diru al mi, Nate. Kiel mi povas gajni tiom da mono, pri kiu vi parolas?
  
  
  
  De la momento evidentiĝis, ke li ne trovos Paul Werner en Sohoo, Nick pasigis la tutan tagon laborante pri sia alternativa plano. Li eĉ iris ĝis voki la numeron ĉe la Mews Wine Office-konstruaĵo kaj fari aranĝojn por la preparoj. Li decidis preni la plonĝon.
  
  
  
  "Bone, Pam," li diris mallaŭte. — Mi diros al vi. Mi serĉas knabinojn, sed ne pro la kialo, kiun vi pensas. Mi organizas teatran grupon por travojaĝi la kontinenton – eble Balkanion aŭ Mezorienton. Se vi povas kanti aŭ danci, des pli bone. Sed antaŭ ĉio, mi bezonas belajn knabinojn - kiel vi."
  
  
  
  Killmaster, en sia okupata vivo, ĉiam estis atentema, preta por io ajn. Sed li ne estis preta por tio, kion faras Pamela Martin nun.
  
  
  
  Ŝi rigardis lin kun esprimo de ekstrema abomeno. Sed timo ekbrilis en la violaj okuloj. Ŝia larĝa buŝo malfermiĝis kaj ŝia rozkolora lango nervoze lekis ŝiajn lipojn.
  
  
  
  — Ho mia Dio! Vi estas unu el ili! Nur... same kiel li! Ŝi eksaltis de la sofo kaj kuris al la pordo, ŝiaj maldikaj kruroj brilis sub ŝia mallonga jupo.
  
  
  
  Ŝi kriegis. - 'Lasu min eksteren! Nun!'
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick kaptis ŝin momenton poste. Li prenis ŝin, kovris ŝian buŝon per unu el siaj grandaj manoj kaj portis ŝin reen al la kanapo. Ŝi estis tiel malgranda kaj fragila, tiel mola kontraŭ lia muskola korpo. Li sidiĝis kaj tenis ŝin sur siaj genuoj kvazaŭ ŝi estus bebo kaj kovris sian buŝon per sia mano. - "Kio diable estas en vi, Pam?" - li flustris akre.
  
  
  
  Ŝi ĵetis siajn longajn krurojn en la aeron kaj provis mordi lin. Nick ekvidis paron da maldika rozkolora kalsoneto.
  
  
  
  "Mi ne vundos vin," diris Noĉjo. - Provu unue kompreni tion per viaj stultaj cerboj. Sed mi bezonas paroli kun vi. Vi eble scias ion, kion mi bezonas scii. Nu, kiu estas tiu ĉi persono, kiun vi tiom timas? Li brakumis ŝian sveltan kolon. “Mi lasos vin paroli nun, sed se vi krios, mi fermos vian buŝon. Ĉu bone?'
  
  
  
  Ŝi kapjesis senespere.
  
  
  
  Li liberigis la premon sur ŝia gorĝo kaj forigis sian manon de ŝia buŝo.
  
  
  
  Grandaj violaj okuloj rigardis lin. Impulsive kaj sciante, ke mildeco ĉe virino estas ofte alte taksata kaj funkcias, se ĉio alia malsukcesas, li kisis ŝin — tre tenere. Li pensis, ke ĝi povus influi eĉ malgrandan Londonprostituitinon. Kaj li ekpensis, ke li bezonas ŝin, ke li hazarde trafis ion.
  
  
  
  Ŝi eksidis kaj frotis sian gorĝon. "Kia besto vi estas!" - ŝi diris per raŭka voĉo.
  
  
  
  Noĉjo kontraŭvole permesis al la knabino gliti de lia sino. "Bone, Pam. Nun diru al mi kiu estas ĉi tiu viro kaj kial mi estas same kiel li."
  
  
  
  “Li estas besto! Dika besto. Li vagas ĉirkaŭ Sohoo, provante trovi knabinojn, kiuj laboros por li, same kiel vi ĵus diris. Ĝi simple ne funkcias tiel. La knabinoj foriras kaj neniam revenas. "Kiel vi scias ĉion ĉi, Pam?" - demandis Noĉjo.
  
  
  
  Ŝi tiris sian bluzon de sia ŝultro kaj malkaŝis grandan grataĵon kaj kontuzon.
  
  
  
  "Li faris ĝin?" - demandis Noĉjo nekredeme.
  
  
  
  La knabino kapjesis. — Jes. Meze de la strato, kontraŭ la drinkejo. Mi iris trinki kun li. Mi... nu, sciu, mi konsentis, kvankam mi ne ŝatis lian vizaĝon. Ĉiuokaze, ni trinkis, kaj baldaŭ mi eksciis, ke li ne volas akompani min. Tio estas, ne laŭ la kutima maniero. Mi ne kredas, ke li ŝatas knabinojn kaj li estis tre ebria. Sed post iom da tempo li proponis, kaj mi ekstaris kaj elkuris el la drinkejo. Li sekvis min kaj kaptis mian manon. Kaj tiam li faris ĝin. Li tiam ĵetis min en la defluejon kaj foriris.
  
  
  
  Noĉjo ekstaris kaj ĉirkaŭiris la ĉambreton.
  
  
  
  Li donis al Pam alian trinkaĵon kaj bruligis cigaredon. Ŝi sidis silente sur la sofo, apoginte sian akran mentonon sur la maldekstra mano, rigardante sian glason.
  
  
  
  Killmaster ne kredis je koincidoj. Li profunde malfidis ŝin. Sed foje tio okazis. Saĝulo profitus ĉi tion.
  
  
  
  - La nomo de tiu ĉi viro estis Werner? Paul Werner?
  
  
  
  — Mi ne scias. Li nomis sin per iu nomo, sed mi forgesis. Sed ĝi ne sonis tiel." Ne gravas. Werner verŝajne ne donos sian realan nomon - se Werner estis lia reala nomo.
  
  
  
  Noĉjo rigardis Pam. - 'Kia li aspektis?'
  
  
  
  Ŝia priskribo estis ĝusta: mallonga, dika, ĉirkaŭ kvindekjara. Li parolis la anglan kun germana akĉento. Vestita videble fulme.
  
  
  
  Unu afero ĝenis Nick. Werner eble estis prostituisto, maldiligentulo kaj bastardo, sed li certe ne estis stulta. Se li estus stulta, li verŝajne ne vivus ĝis kvindek.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la mentonon de la knabino per sia granda mano. Li levis ŝian vizaĝon al la sia kaj rigardis en tiujn grandajn purpurajn okulojn. Li lasis siajn proprajn okulojn malvarmigi kaj kvietigi. Li sentis, ke ŝi tremas. Bone. Li volis, ke ŝi iom timu.
  
  
  
  Ĉi tio estas grava,” li diris. “Kiel vi sciis pri ĉi tiu viro? Kiu li estas, kion li faras kun la knabinoj, kiujn li elprenas el la lando? Kiu diris tion al vi?'
  
  
  
  “Multaj knabinoj scias pri li.
  
  
  
  Du aŭ tri avertis min, ke mi restu for de li. Li ofte venas al Sohoo, kaj la knabinoj ekkonis lin. Kompreneble kelkaj iris kun li ĉiukaze – sed ili neniam revenis. '
  
  
  
  Ne sufiĉis. Nick skuis la kapon kolere. Eble li serĉis logilon aŭ kaptilon, kiu ne estis tie.
  
  
  
  "Kiel la knabinoj sciis ĉi tion pri li?"
  
  
  
  Pam levis la ŝultrojn. “Mi pensas, ke ili foje foriris kun ĝi. Mi vere ne scias. Sed mi kredas ilin. Ili ŝajnas havi liajn kartojn aŭ leterojn. Eble estis io en ĉi tio?
  
  
  
  Killmaster kapjesis. 'Eble. Eble.' Li devis interne ridi. Ĝi estis tiel simpla. Paulus Werner eraris. Aŭ iu alia. La knabino kiu ŝteliris el la hotelo vespere por meti leteron en la buson, aŭ donis trinkmonon por ke la letero estu elkontrabandita. Tre simpla. Bele farita, sed nun ĝi signifis la finon de Paulus Werner. Noĉjo staris rigardante la knabinon kaj pensis, kaj la esprimo sur lia vizaĝo denove timigis la knabinon.
  
  
  
  "Bone, Pam," fine diris Noĉjo. “Ni devas eklabori. Ĉu vi pensas, ke vi povas trovi ĉi tiun personon denove?
  
  
  
  Pam hezitis. - Eble... mi pensas, ke li ofte iras al la drinkejo. Jen la Blinda Almozulo en la Orienta Fino. Deca drinkejo.
  
  
  
  Werner certe komprenis, ke li ne plu estas bonvena en Sohoo. Li ŝanĝis siajn ĉaskampojn.
  
  
  
  "Ĉu vi pensas, ke li akompanus vin, se vi trovus lin?" - demandis Noĉjo.
  
  
  
  — Mi ne scias. Mi diris al vi - mi pensas, ke li fakte ŝatas knabojn."
  
  
  
  Niĉjo milde premis ŝian rondan genuon. "Eble li akompanos vin, se vi proponos al li ion specialan," li sugestis.
  
  
  
  — Mi ne faras tion! - ŝi diris furioze. "Li estas abomena, dika besto, kaj mi ne lasos lin denove tuŝi min, negrave kio."
  
  
  
  "Li ne tuŝos vin," diris Killmaster. "Neniel. Mi promesas al vi, Pam. Sed vi devas konduki lin al via ĉambro. Li ne venas ĉi tien ĉar la areo ne taŭgas. Do ĉi tio devas esti farita en via ĉambro. Prenu lin tien! Nun. Ĉivespere! Vi ne devas fiki kiel vi faras, sed faru ĝin. Vi devas fari ĝin!
  
  
  
  Pam rigardis lin surprizite. — Kial? Kion ĉi tio rilatas al vi kaj kion vi zorgas pri li?
  
  
  
  Li devis ion diri al ŝi. "Mi volas vidi ĉi tiun viron malantaŭ kradoj," li diris solene. 'Longtempe. Mi delonge serĉas lin. Mi ne povas diri al vi pli. Krome, estus malbone por vi, se vi scius pli. Vi devas fidi min, Pam. Ĉu vi faros ĝin?' Tio sufiĉis. Li opiniu, ke li estas ia policano – eble de Interpol. Ĉi tio ne endanĝerigos lian mision.
  
  
  
  Fine ŝi diris: “Bone. Mi faros ĝin. Mi ne scias kial Nat Connor - se tio estas via nomo - sed ial mi fidas vin. Mi ne kredas, ke vi povus damaĝi knabinon.
  
  
  
  "Ĝuste," li diris, denove kisante ŝin. Ĉi-foje ŝi premis sin pli proksime al li. Je lia surprizo, li sentis la guston de salaj larmoj sur ŝiaj vangoj. "Mi estis malbonŝanca," ŝi diris, "ke mi ne renkontis iun kiel vi ĝis mi iris laŭ malĝusta vojo."
  
  
  
  Noĉjo singarde levis ŝin. "Vi ne eraras," li diris. “Almenaŭ ankoraŭ ne. Kaj eble nun la sorto komencas veni. Bone, ni eklaboru.
  
  
  
  
  
  Pam havis mizeran ĉambron en Pulteney Mews. Nick rigardis ŝin kaj decidis, ke ŝi taŭgas. La banĉambro estis en la koridoro, sed estis ŝranko. Tio estis ĉio, kion li bezonis.
  
  
  
  Li donis al la knabino lastajn instrukciojn. - Provu ebriigi lin, sed ne tro. Mi volas, ke li estu ebria, sed ne sveninta. Mi devas igi lin paroli, ĉu vi scias? Certiĝu, ke neniu sekvas vin. Ĝi estas tre grava! Kaj se vi eniros kun li, zorgu, ke vi ŝlosu la pordon. Faru ĝin aspekti natura."
  
  
  
  Ŝi kapjesis. - "Estus nature. Mi ĉiam ŝlosas la pordon kiam mi venas ĉi tien kun viro."
  
  
  
  'Bone.' Nick donis al ŝi iom da mono, sed ne tro multe. Se Werner vidus ŝin kun multe da mono, li fariĝus suspektema. Li estos ruza kiel serpento.
  
  
  
  Ili ekzercis tion, kion ŝi diris en la taksio survoje: ŝi estis malbonŝanca en Londono, ne havis monon kaj pripensis lian proponon. Eble Werner puŝis ŝin hazarde, precipe se li estis iomete ebria.
  
  
  
  Nick kondukis ŝin al la pordo. Li frapetis ŝin sur ŝian firman pugon. Li demandis. - “Vi devas bone agi. Ĉu vi pensas, ke vi povas trakti ĝin?
  
  
  
  Ŝi ridetis al li. Estis la unua sincera rideto, kiun li vidis sur ŝia vizaĝo dum la tuta vespero. "Mi pensas ke jes," ŝi respondis. “Mi faros mian plejeblon. Sed kio se mi ne povas trovi ĝin?
  
  
  
  Noĉjo levis la ŝultrojn, la ŝtofo de lia jako etendiĝis. “Tiam ni devos provi ĝin alian fojon. Sed mi sentas, ke ni estos bonŝancaj." Estis vero. Kutime li ne divenus, sed nun li havis fortan senton, ke bonŝanco estas ĉe lia flanko. Ke li renkontis tiun ĉi specialan knabinon en tiu ĉi speciala nokto ŝajnis bona aŭguro.
  
  
  
  Dum ŝi prepariĝis foriri, Pam turnis sin al Nick. Dubo denove aperis en la grandaj purpuraj okuloj. - “Ĉu vi vere estas policisto? Ĉu vi arestos lin? Kompreneble ne... aŭ...?
  
  
  
  Li antaŭvidis, ke ŝi faros pliajn demandojn. Ŝi estis tro saĝa por ne. Do li devis nur mensogi kaj doni al ŝi informojn por kontentigi ŝin.
  
  
  
  "Jes, mi vere estas de la polico." Iasence, kompreneble, ĉi tio estis vera. Li puŝis ŝin. - "Iru tuj. Lasu min enigmi pri la resto."
  
  
  
  Post kiam Pam foriris, li rapide kontrolis la ĉambron. Nenio. Estis kompatinda vidaĵo. La kutima malglata malsato de luita ĉambro en Sohoo. Survoje en la taksio, ŝi diris al li, ke ŝi loĝas tie dum semajno. Ĝi estis bonega por tio, kion li pensis. Ne estus facila maniero elspuri knabinon kiel Pam, kaj la Londona polico ne donis licencojn al prostituitinoj.
  
  
  
  Li sidiĝis sur la brositan kupran liton kaj kontrolis la Luger. Li pendigis sian ĉapelon kaj mantelon en la ŝranko, demetis sian jakon kaj kontrolis la risortmeĥanismon de la sueda ingo interne de sia dekstra brako. La stileto glitis kun tenilo en lian manon, preta por ago. Por streĉi siajn muskolojn, Killmaster ĵetis la tranĉilon al la kontraŭa muro. Li trapikis kvadratan pecon da bruna papero fiksitan tie per glubendo.
  
  
  
  Noĉjo eltiris sian stileton kaj rigardis la paperpecon. Ĝi estis foto de la Reĝino, ŝirita el revuo. Li ridetis. Ĉi tiuj angloj! Ili amis sian monarkion kaj tradiciojn.
  
  
  
  Pam revenis du horojn poste. Noĉjo atendis pacience, lia streĉiĝo regata de fera memregado. De tempo al tempo li aŭdis klakon de altaj kalkanumoj laŭ la koridoro kaj laŭtan ebrian ridon. De tempo al tempo la necesejo en la halo gurgulis, ĝemis kaj fine ellasis sian akvon.
  
  
  
  Li staris en la ŝranko, la ĉambro estis malluma, kaj li tenis la okulojn sur la malgranda fendo en la pordo, kiam li aŭdis Pam malfermi la ŝlosilon en la seruro. Ŝi parolis kun iu. Vira voĉo murmuris ion kun forta akcento. Nick ridetis en la mallumo. La kaptilo funkciis. Ŝi trovis Paulus Werner. Noĉjo donis al ŝi nur sufiĉe da tempo por ŝlosi la pordon antaŭ elkuri el la ŝranko. La viro en la centro de la ĉambro, kiu fiksrigardis la belforman azenon de Pam, silente turniĝis. Lia dekstra mano sagetis al la interna poŝo de lia maldika mantelo. Lia revolvero estis duonvoje, kiam Noĉjo kaptis lin - kun la plej senkompata teno en la mondo!
  
  
  
  Killmaster rekte frapis la pli malaltan viron kvazaŭ li estus kisonta lin. Lia dekstra mano, kiel serpento, vangofrapis la viron sub lia maldekstra akselo, lia maldekstra mano kaptis lian dekstran brakon tuj sub la kubuto kaj tiris lin reen. Lia dekstra mano, nun palpante la dorson, kaptis lian dekstran pojnon kaj tiris lin reen, fleksante ĝin ree kaj ree. Noĉjo estis multe pli forta kaj forte tenis la dekstran manon de la viro. Li traktis lin senkompate. La ŝultro eliris el sia ingo kun kraŝo. La viro terure muĝis. Nick forte frapis lin por silentigi lin. La viro tiam falis en la brutalan brakumon de Nick.
  
  
  
  Noĉjo faligis ĝin sur la plankon kaj rigardis la knabinon, kiam li prenis la revolveron de la viro, malgrandan Browning, kaj metis ĝin en sian poŝon. Li daŭre rigardis ŝin, rapide serĉante Werner. Ŝi staris premita kontraŭ la pordo, la violaj okuloj larĝe pro timo, la mano premita al la vizaĝo. Li esperis, ke ŝi ankaŭ ne krios! Paulus Werner estis senkonscia. Li ne havis aliajn armilojn. Noĉjo alproksimiĝis al la knabino. Ŝi retiriĝis, tremante ĉie. Li milde vangofrapis ŝin trans la vizaĝon per malfermita manplato, poste ĉirkaŭbrakis ŝin kaj turnis sin por rigardi Werner.
  
  
  
  Li mallaŭte parolis en ŝian orelon. - “Venu, Pam, trankviliĝu.
  
  
  
  Ne zorgu pri tio. Vi scias, ke vi ne zorgas pri tio, kio okazas al tia homo. Kaj mi scias, karulino, mi komprenas. Ĉi tio estas ŝoko. Vi ne kutimas perforti. Sed vi devas rekonsciiĝi. Ni ankoraŭ havas multon por fari hodiaŭ.”
  
  
  
  Li skuis ŝin tien kaj reen. - "Ĉu vi nun fartas?" Pamela Martin kapjesis en lian ŝultron. - “Mi... mi pensas ke jes. B-sed mi neniam vidis ion tian krom en filmoj. Ĉi tio...'
  
  
  
  La rideto de Nick estis malvarma. "Ĝi ne tre similas al filmo, ĉu?"
  
  
  
  Li rapide forigis ĝin. Li donis al ŝi kvindek pundojn kaj la ŝlosilon de sia apartamento en Kensington.
  
  
  
  "Iru tien kaj atendu min," li ordonis al ŝi. "Ne malfermu la pordon, eĉ ne respondu, ĝis vi aŭdos min fajfi tiel." Li kviete fajfis kelkajn notojn de malnova franca popolkanto. — Ĉu komprenis?
  
  
  
  Pam kapjesis. Ŝi ankoraŭ estis ĉagrenita. Li gestis al la ĉambro. “Ĉu estas io speciala ĉi tie? Suveniroj aŭ kio? Se jes, kunportu ilin. Vi ne revenos ĉi tien."
  
  
  
  'Miaj vestaĵoj?'
  
  
  
  “Lasu ĝin ĉi tie. Ni aĉetos al vi novajn. Ĉu bone? Nun iru.
  
  
  
  Li kontrolis la koridoron kaj ellasis ŝin eliri. Dum ŝi preterglitis lin, li frapetis ŝian pugon kaj diris: “Kaj enlitiĝi, karulo. Eble estas tro malfrue.
  
  
  
  Pam denove rigardis la senkonscian viron kuŝantan sur la planko. Nick vidis la formon de demando sur ŝiaj lipoj. Sed ŝi diris nenion kaj eliris el la antaŭĉambro, klakante per la kalkano. Ŝi vokis super sia ŝultro, "Saluton!" Estis io nova en ŝia promenado nun, io sufiĉe gracia. Ĉi tio konfuzis agenton AH, sed li ŝatis ĝin. Pam komencis kompreni la esencon de tio, kio okazis.
  
  
  
  Kiam Killmaster revenis al la ĉambro kaj ŝlosis la pordon, lia konduto draste ŝanĝiĝis. Li rigardis sian predon, kiu nun komencis mallaŭte ĝemi tra la okuloj de spertulo, viro kiu sciis precize kion fari.
  
  
  
  Werner ekmoviĝis dum Nick klinis sin super li. Noĉjo mallaŭte frapis sian manon malantaŭ lian orelon. Li ankoraŭ ne volis, ke li rekonsciiĝu. Li levis la pezan viron kaj ĵetis lin sur la liton. Li tiam senvestigis lin tute, ĵetante ĉiujn siajn vestaĵojn en unu stakon kaj siajn personajn havaĵojn en alian. Werner estis unu el tiuj psikouloj, kiuj portis kaj bretaĵojn kaj zonon, kaj ĝi konvenis al Nick. Li kuŝigis Werner sur sian dorson, brakoj kaj kruroj disigitaj, kaj ligis la brakojn de la viro super lia kapo al unu el la latunaj stangoj. Li uzis krurrimenon. Noĉjo iris al la tualetejo de Pam kun la personaj posedaĵoj de Werner kaj ekzamenis ilin. Kiam li komencis fari tion, li rimarkis foton en la angulo de la spegulo. Li vidis Pam en laborvestoj kun viro kaj alia knabino. Fone estis malnova ŝtona farmdomo. Pam ne ridetis. Noĉjo pensis momenton kaj poste metis la foton en sian poŝon. Ŝi povis klarigi multon pri Pam.
  
  
  
  Werner havis kun si la kutimajn aferojn de viro, kiu multe vojaĝas. Krome kelkaj malpli oftaj, kiel fotoj de junuloj en gejaj pozoj. Noĉjo kviete fajfis kaj levis la ŝultrojn. Vi havis ilin ĉiuspecaj. Pam pravis pri ĉi tiu viro.
  
  
  
  Estis multe da mono. Preskaŭ cent funtaj biletoj kaj kelkaj kvin funtoj. Ĉi tiu viro havis du pasportojn: unu en la nomo de Paulus Werner, la alia en la nomo de Hans Gottlieb. Ambaŭ havis plurajn vizojn. Li trovis internacian stirpermesilon kaj plurajn biletojn. Li ne bezonis ion alian krom monon. Nick metis ilin en sian poŝon. Li bezonus aĉeti vestaĵojn por Pam, kaj li ĝojis, ke Werner pagos por ĝi.
  
  
  
  Noĉjo lasis ĉion alian sur la toleton kaj revenis al la lito. Estas tempo komenci la feston. Antaŭ ol li komencis, li malŝraŭbis la kalkanon de unu el siaj ŝuoj kaj elprenis malgrandan paperan sigelon. Ĝi estis la grandeco de granda poŝtmarko kaj havis la simbolon AX. - Hakilo. Ĉi tio estis la nura dokumento, kiun li havis kun si. Li pensis, ke tio sufiĉus.
  
  
  
  Li demetis sian jakon kaj ĵetis ĝin sur la seĝon. Li metis la novan zonujon sur sian dorson – Werner povus esti provi kapti la armilon per sia libera mano – kaj enŝovis la stileton en sian manplaton.
  
  
  
  Du aŭ tri minutojn poste, Paulus Werner vekiĝis kun nova doloro. Liaj porkaj okuloj malfermiĝis kaj li rigardis kun kreskanta teruro la akran klingon trapikantan lian karotidan arterion. "Saluton," diris Nick. "Ĉu vi fartas iom pli bone?"
  
  
  
  Werner ĝemis. “Trinku - donu al mi akvon! Bonvolu!'
  
  
  
  “Ne estos akvo ĝis ni parolos. Kaj parolu la anglan! — Nick pikis lin per la stileto.
  
  
  
  - Ho, Lieber Gott, ĉesu! Kiu vi estas? Kion vi volas de mi?'
  
  
  
  “Mi faras demandojn. Sed unue mi volas montri ion al vi, Paul. Rigardu atente.' Niĉjo tenis malgrandan HAKILSigelon ĝuste antaŭ la okuloj de la viro.
  
  
  
  La vizaĝo de Werner, jam ruĝa, nun fariĝis verda. Li fermis la okulojn kaj ĝemis: “Mein Gott. Usona Muzelklubo! »
  
  
  
  La buŝo de Nick kurbiĝis en malvarman rideton. “Ĝuste, Paul. Amerika Murda Klubo. Kaj vi estas en malfacila loko, mia amiko. Sed eble vi ankoraŭ havas eliron. Kaj kiel mi diris - parolu la anglan! ' Li enŝovis la stileton unu colo en la korpon de la viro.
  
  
  
  Werner kriegis kviete. - 'Ne ne! Bitte - mi petas! Ne plu vundu min. Kion vi volas?'
  
  
  
  "Informoj," Nick respondis. "Kaj verema." Werner mallaŭte ĝemis. - “Sed mi scias nenion. Mi scias pri io ajn - mi estas nur malriĉa, simpla germana komercisto."
  
  
  
  Nick marŝis al la piedo de la lito. Li glitis la pinton de la stileto sub la grandungon de la viro. - “Vi estas nur malbona germana rekrutisto kaj prostituisto! Vi rekrutas virinojn ĉi tie kaj en aliaj lokoj kaj kondukas ilin al malsamaj lokoj. Sed vi ĉiam revenas en Budapeŝto. Mi volas scii, kion vi faras kun ĉi tiuj virinoj kiam vi havas ilin en Budapeŝto, kiu prenas ilin, kiel kaj kie."
  
  
  
  Killmaster povis legi vizaĝojn kiel unu el la plej bonaj ĉe sia laboro. Alie, li eble maltrafis la paseman konfuzitan mienon de Werner, esprimon tuj sekvita de esprimo, pri kiu Nick estis certa, iom trankviligita. "Kvazaŭ Werner atendis alian demandon," pensis Nick.
  
  
  
  La pasteca vizaĝo de Werner nun estis malplena, kvankam estis ekbrilo de timo en liaj porksimilaj okuloj, kaj Noĉjo sciis ke li mankas ion. Nu, nenio povus esti farita pri ĝi. Li devis pluiri. Li puŝis la pinton de la stileto sub la najlon — nur iomete.
  
  
  
  Ho! Venu, ĉesu ĝin aŭ ion! Mi diros al vi ĉion. Ĉu bone? Tiam vi ne mortigos min?
  
  
  
  — Mortigi vin? Kompreneble ne, Paul. Ĉi tio tute ne estas la intenco. Nun aŭskultu atente, Paŭlo, ĉar mi vin amas kaj admiras, mi rakontos al vi, kiel ĉio iros. Kompreneble ili ne ellasos vin. Post kiam ni babilas, pluraj viroj venas al mi helpi. Ili kontrabandos vin el Anglio kaj metos vin en Cell AX en Ameriko. Vi estos bone prizorgata kaj vi povos vivi trankvile en via ĉelo dum ni kontrolas la informojn, kiujn vi donos al mi. Se viaj respondoj estas ĝustaj, vi estos liberigita baldaŭ poste. Se evidentiĝas, ke vi mensogas — eĉ se ĝi estas nur malgranda mensogo. Nu vi scias. Tiam vi estas finita?' Niĉjo premis la stileton iom pli forte. - kriis Werner. - 'Mi parolos! Mi rakontos al vi ĉion."
  
  
  
  "Mi sciis ĝin, maljuna kamarado," diris Nick Carter. Kiam Paulus Werner parolis, la vortoj eliris en torento.
  
  
  
  "Kaj nun denove," fine diris Nick. "Kien vi kondukas la knabinojn kiam vi havas ilin en Budapeŝto?"
  
  
  
  "Al la Hungara Ir-Hotelo," rapide ripetis Werner. La hotelo estas malgranda kaj malmultekosta. Multaj verkistoj vivas tie."
  
  
  
  'Kaj tiam?'
  
  
  
  Poste mi ricevas la monon kaj foriras. Mi neniam revidos tiujn knabinojn."
  
  
  
  "Kio okazos al ili?"
  
  
  
  "Mi ne scias, auauau... Lieber Gott!"
  
  
  
  "Ankora mensogo kaj mi detranĉos vian ungon," Nick minacis per glacia tono. - "Vi tre bone scias, kio okazas al ili, aĉulo. Ili kutimas krei pornajn filmojn en studio ekster Budapeŝto."
  
  
  
  Mein Gott - vi scias ĉion! Tiuj AX-homoj estas sorĉistoj."
  
  
  
  “Jes, ni estas. Kie estas ĉi tiu studio?
  
  
  
  Mi ne scias... - Li eligis obtuzan, gorĝantan krion. — Ĉesu! Mi vere ne scias. Mi aŭdis nur onidirojn, ke li estas en Buda, trans la rivero. Tion mi scias nur — mi ĵuras!
  
  
  
  Killmaster formetis sian stileton. Li ekkomprenis ke Werner verŝajne ne sciis la precizan lokon de la studio.
  
  
  
  "Kiu pagas vin por knabinoj kiam vi venas al Budapeŝto?" - demandis Noĉjo.
  
  
  
  Viro nomata Kojak, Bela Kojak. Ni renkontiĝas aliloke - neniam en hotelo - kaj tiam mi ricevas mian monon kaj malaperas."
  
  
  
  "Por varbi novan aron da knabinoj?"
  
  
  
  “Jaavol - jes. Vi vidas, ĝi estas nur komerco.
  
  
  
  Nick ridis cinike. — Jes, mi vidas. Mi ankaŭ vidas, ke vi ne ŝatas knabinojn. Kial do vi venis ĉi tien ĉi vespere?
  
  
  
  La karna vizaĝo de Werner falis. Liaj dikaj lipoj tremis. - Mi... mi estas freneza! Mi venis ĉi tien nur ĉar la knabino promesis fari ion specialan por mi. Kaj ŝi ankaŭ jesis iri sur turneon kaj ĉiuj necesaj preparoj devis esti faritaj."
  
  
  
  Pam faris bonegan laboron. Nick estis kontenta. Sed kia malpura laboro estis por ŝi. Eble li povus danki ŝin iel.
  
  
  
  "Ĉi tio kondukas nin al alia punkto," li diris nun. - Ne estis knabinoj en Londono. Sed mi scias, ke vi lokis la grupon aliloken. Do vi ne dependas nur de la knabinoj, kiujn vi povas trovi en Londono. Kie estas la aliaj?
  
  
  
  Paulus Werner estis tiel malproksime, ke li ne povis reveni. Lia diketa vizaĝo brilis pro ŝvito, kaj lia dika buŝo bavis. Li lekis siajn malsekajn lipojn. “Ili atendas en Ĝibraltaro. Ili venis de Tanĝero, kie amiko dungis ilin por mi."
  
  
  
  "Kie ili restis en Ĝibraltaro?"
  
  
  
  "Ĉe la Roka Hotelo."
  
  
  
  — Ho! Venu! Mi ĵuras, ke ĝi estas vera. Vi vidas, tiel devus esti. La Roka Hotelo estas multekosta kaj tre ŝika, sed vi vidas, ni devas fari bonan impreson. La britoj estas tre ĝustaj, tre suspektindaj." Nick eble pensis, ke Werner metos sian aron da knabinoj en La Linea, en malmultekosta hotelo. Sed nun li venis al la konkludo, ke Werner verŝajne diras la veron. Viro en la profesio de Werner havis neniujn evitindajn komplikaĵojn, kaj la hispana polico povis agi tre severe.
  
  
  
  "Ĉu ĉi tiu grupo atendas vin nun en Ĝibraltaro?" - demandis Noĉjo. 'Jes.'
  
  
  
  — Kiom da estas? Kiuj estas ili?'
  
  
  
  “Nur ses. Ĉi-foje la aferoj ne iris tiel glate. Virina orkestro - kvar kantistoj - kaj du dancistoj. Tre nekutima - nigraj knabinoj de Harlem en Novjorko. Ĝemeloj.' Eĉ en la nuna terura situacio, Werner sonis sufiĉe fiera pri ĉi tiu varbado. Li daŭrigis libervole: “Vi vidas, estas tre nekutime igi nigrulinojn iri malantaŭ la Fera Kurteno. Ili estas la ĉefa altiro tie. Tiuj ĝemeloj alvenis en Tanĝero."
  
  
  
  Killmaster, kiu ne estis perforta viro, sentis koleregon pro ĉi tiu fanfaronema prostituisto. Li premis la stileton. “Vendu ilin je bona prezo en Budapeŝto,” li seke komentis. La porkaj okuloj de Werner ŝvelis.
  
  
  
  Parolante pri Budapeŝto. Kion vi scias pri certa Michael Blackstone? Nick daŭrigis. "Li estas nur fama kinoreĝisoro, kiu estis forpelita el sia lando antaŭ longe fare de kapitalisma Ameriko. Mi neniam renkontis lin. " Tio verŝajne estis vera. Blackstone ne ĝenus pri tia fiulo.
  
  
  
  "Ĉu vi sciis, ke li faris tiujn pornajn filmojn?"
  
  
  
  "Ne, mi eksciis nur per onidiroj."
  
  
  
  "Vi aŭdas kelkajn interesajn aferojn, dika aĉulo," diris Noĉjo kun rido. “Kaj vi krias tro laŭte. Mi diris al vi, ke vi povas ĝemi - ĉar mi estas homama - sed ankoraŭ unu laŭtan krion kaj via piedfingro estos detranĉita."
  
  
  
  Li donis al Werner trinki akvon el malpura karafo sur la toleto. Li ne volis, ke la viro svenu. Werner prenis avida gluton da akvo kaj rigardis al Noĉjo kun brileto de espero en siaj porkaj okuloj.
  
  
  
  Akvo fluis laŭ liaj mentonoj. Liaj okuloj nun petegis. “Ĉu ĉio estas bonvolu? Ĉu vi ne plu torturos min?
  
  
  
  Nick lasis lin konfuzita dum momento. Ĝi estis sona psikologio. Li subite volis demandi la sekvan demandon.
  
  
  
  Li ekbruligis cigaredon kaj metis ĝin inter la malsekaj, diketaj lipoj de Werner. La nuda viro kun ŝvita graso kiel porko grimacis. Nick rigardis lin senkompate.
  
  
  
  Estis aĉa laboro, sed ĝi estis preskaŭ finita.
  
  
  
  Killmaster paŝis for de la perversulo sur la lito kaj pensis momenton. Li pensis malproksimen antaŭen.
  
  
  
  Fine li revenis al la lito, elprenis la cigaredon el la buŝo de Werner kaj ĵetis ĝin sur la malpuran plankon. Li tiam senĝene demandis: "Kia estas la nomo de la ĉino sub la komando de Bela Kojak?"
  
  
  
  Paulus Werner surprizite rigardis Nick, kvazaŭ li rigardus la diablon. Tiam Noĉjo vidis, ke liaj porkaj okuloj komencis ruzi. La viro estis denove mensogonta. Li estis sufiĉe dura por malkuraĝulo. Noĉjo prenis la stileton kaj komencis svingi ĝin tien kaj reen.
  
  
  
  "Fang Chi," rapide diris Werner. "Mi kredas, ke li estas ligita al la tiea misio."
  
  
  
  "Vi scias diable bone, dika bastardo," diris Nick. Estis evidente. Membro de la ĉina diplomatia misio estas fontano, el kiu ŝprucis oro.
  
  
  
  Werner kapjesis morne. "Yaavol - jes, mi scias," li konfesis.
  
  
  
  — Kiel vi sciis tion? Vi nur traktas Kojak, ĉu ne?
  
  
  
  “Mi estis scivolema, vi komprenas tion. Iun vesperon, parolinte kun Kojak, mi unue foriris kaj poste sekvis lin. Li renkontis ĉi tiun Fang Chi kaj foriris kune."
  
  
  
  “Kiel vi sciis, ke lia nomo estas Fang Chi? Ĉu li prezentis sin?
  
  
  
  Werner faris kortuŝan provon rikani. “Ho, vi usonanoj! Vi ĉiam ŝercas. Kompreneble, li ne prezentis sin. Mi jam sciis, kiu li estas. Li estas konata en Budapeŝto. Lia foto ofte estis publikigita en gazetoj."
  
  
  
  Agento AH fikse rigardis sian kaptiton. Vi ŝajnas scii multon, Werner, pri ordinara komisiisto. Kiun alian enspezon vi havas? '
  
  
  
  Ĉi-foje Werner sukcesis reteni sian mienon, sed liaj okuloj ekbrilis. Li diris: "Mi ne havas kroman enspezon. Mi estas nur malriĉa germana komercisto, kiu traktas virinojn. Ankaŭ vi usonanoj kaj britoj estas infanoj. Vi ne komprenas ĉi tiujn aferojn. Vi pensas, ke ĝi estas malmorala. Bah! Sen mi, ĉiuj miaj kompatindaj knabinoj malsatos.”
  
  
  
  Nick diris nenion. Li ĉirkaŭiris la ĉambron, fumante cigaredon. Li volis doni al Werner iom da zorgo antaŭ ol li atingis la lastan akton de ĉi tiu farso.
  
  
  
  Post momento, Werner demandis: "Ĉu viaj amikoj baldaŭ venos por porti min al Ameriko?"
  
  
  
  "Jes," diris Nick. - 'Tre baldaŭ. Sed unue mi volis fari al vi proponon. Ĉio dependas de vi. Ĝi signifas nenion por mi. Pensu zorge, Werner! Pensu pri ĉio, kion vi eble scias pri ĉi tiu filmstudio en Budapeŝto, pri viaj trupoj, pri ĉio ligita al ĝi, pri kio vi ankoraŭ ne rakontis al mi. Eble vi forgesis ion. Se vi pensas pri io - kaj ĝi montriĝas vera - ĝi povas fari grandan diferencon kiam vi estas en Ameriko. Mi enmetos bonan vorton por vi. Vi ricevos pliajn manĝaĵojn kaj avantaĝojn. Sed rapidu. Miaj homoj estos ĉi tie baldaŭ.
  
  
  
  Werner pensis. Li finfine diris, "Ĝi estas nur onidiro, vi devas kompreni tion, sed mi aŭdis ke la viro malantaŭ tiuj filmoj, la viro kiu reĝisoras ĉion ĉi, estas Dr. Millas Eros." La voĉo de la dikulo sonis sincere. “Ĝi estas, kiel vi diras, taŭga nomo, ĉu ne? Se ĉi tio estas vera, kompreneble. Mi ne scias certe.'
  
  
  
  Killmaster opiniis ke Werner diris tion, kion li kredis esti vera. Ĉi tiu viro estis pasia pri la ideo iri al Ameriko kaj ne endanĝerigus siajn "privilegiojn" per sensencaj mensogoj.
  
  
  
  "Kiu estas doktoro Milas Eros?"
  
  
  
  La respondo de Werner surprizis Nick. "Mi ne scias," diris la dika prostituisto. “Mi scias pri li nur per onidiroj, flustroj de homoj kun krima pasinteco. Mi neniam vidis ĝin kaj ne konas neniun kiu havas. De tempo al tempo lia nomo aperas en trinkejoj. Tiam subite estas silento antaŭ ol homoj denove ekparolas. Ĉu vi komprenas, mia sinjoro? Je la penso forigi tiun ĉi teruran usonanon, Paulus Werner komencis malstreĉiĝi.
  
  
  
  Nick marŝis al la lito kun akvokarafo. Ĉi tio malatentigos la atenton de la viro en la momento, kiam lia ago devus esti okazinta. Ĝi ne estus kompatema morto – estis neeble laŭ la cirkonstancoj – sed ĝi reduktus la hororon – kaj hororo estas plia doloro.
  
  
  
  “Vi ne multe rakontis al mi pri Eroso,” li diris al la viro, kiun li estis mortigonta, “sed mi zorgos, ke li estos testita. Ĉu io alia?' Werner trinkis avide kaj rigardis Nick. Akvo fluis el lia buŝo. "Mi scias unu aferon certe," diris Werner. “La knabinoj, kiuj estas filmitaj kaj fotitaj, estas poste senditaj al Ĉinio kaj Norda Vjetnamio por esti soldatoj. Mi ne ŝatas ĝin — ĝi estas malagrabla kaj...'
  
  
  
  Nun li komprenis la intencojn de agento AH kaj provis krii. Sed estis tro malfrue. Noĉjo jam havis sian grandan manon ĉirkaŭ la gorĝo. N3 ŝatus fari tion pli bone kaj pli rapide. Sed tio estus neebla. Mi ne povis pafi lin pro la bruo, mi ne povis piki lin per stileto pro la sango. Li ne povis riski esti makulita per sango. Kaj ĉiam estis sango.
  
  
  
  Kiam Werner ĉesis agitiĝi, Noĉjo, sen rigardi lin, turniĝis kaj rapide komencis viŝi ĉion, kion li tuŝis en la ĉambro, per poŝtuko. Li tiam forigis ĉion Pam eble tuŝis. Ne multe helpus – evidente ion mankis al li – sed li tamen faris tion. La banĉambro estis tie, kompreneble, sed li ne havis tempon por tio. Li devus demandi ŝin, ĉu ŝiaj fingrospuroj estis registritaj kaj ĉu ŝi havis la bonan prudenton ŝanĝi sian nomon kiam ŝi venis Londonon. Pamela Martin. Ĝi certe sonis kiel ŝia propra nomo. Kaj eble ŝi ne rezignis pri li ĉi tie.
  
  
  
  Li traserĉis la tirkestojn de la tualetejo. Mi serĉis leterojn. Nenio kun ŝia nomo sur ĝi. Li nur turnis sin, kiam penso trafis lin. Li mallaŭte malbenis. Vi ĉiam forgesas ion. Lavotaj flikiloj! Grumblante pri la prokrasto ĉar ĝi pliigos la riskon de lia aresto fare de la polico, li faris krudan lavotaĵsakon el la saka pantalono de Werner kaj ĵetis la aĵojn de Pam kaj kiajn vestaĵojn estis en la ĉambro en ĝin. Ne estis tiom multe da ĝi. Li aspektus diable stranga kaj suspektema promenante sur la strato kun pakaĵo da viraj pantalonoj, sed li nenion povis fari pri tio.
  
  
  
  Ĉe la pordo li donis alian rapidan rigardon al la ĉambro. Li estis kontenta pri sia laboro. Li lernis multon kaj baldaŭ lernos pli. Kaj li havis planon. Krome, li havis plurajn aferojn por fari tiun vesperon.
  
  
  
  Nick Carter trankvile malleviĝis la malnoblan ŝtuparon. La pluvo verŝiĝis sur Pulteney Mews nun, inundante la serpentuman pavimitan straton. Rubujoj estis renversitaj de la leviĝanta vento. La malseka kato kuris al la pordo, miaŭante, serĉante ŝirmejon kontraŭ la pluvego.
  
  
  
  Noĉjo haltis ĉe la enirejo kaj rigardis laŭ Pulteney Street. Pluraj homoj rapidis preter li, la kapon malsupren, iliaj manteloj briletis en la malforta lumo de la lanternoj. Ĉi tio tute ne estis okupata Sohoa areo. Du anguloj poste, li trovis solvon al sia problemo. Estis granda metala ujo sur la angulo. La ŝildo tekstis: Ĉiu malnova vestaĵo estas bonvena. Dankon. Londonaj bonfaradoj. Estu sana.
  
  
  
  “Benu vin ankaŭ,” murmuris Killmaster, puŝante la ŝvelan pantalonon de la forpasinta Paulus Werner tra la fendo.
  
  
  
  Li vidis pagtelefonon kaj komencis serĉi ŝanĝon. Li devis voki la magazenon kaj peti la ŝipanaron labori rapide kaj malfacile ĉi-vespere. Li multe petis en mallonga tempo – kaj ĝi estos farita. Mi devis. Li estis la gvidanto de tiu ĉi misio. Fakte, tra la tuta AH, lia aŭtoritato estus nur superita per tiu de la Akcipitro. Kaj tio, kion Hawk ne sciis, ne povus vundi lin. Tion dirus Hawk mem.
  
  
  
  Kiam Nick aŭdis la moneron fali en la aparaton, li scivolis ĉu Pam fakte estus en la loĝejo. Eble ŝi panikiĝis kaj forkuris lastmomente — kun kvindek pundoj.
  
  
  
  Kiam voĉo venis sur la telefonon kaj Nick komencis uzi ĵargonon por identigo, li esperis ke ŝi ne malaperis. Se ŝi ja forirus, ŝi estus en danĝero, kaj almenaŭ li ankoraŭ faru ion por ŝi.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nova tago tagiĝis kiam Killmaster forlasis la majestan domegon sur Hampstead Heath. Estis malfacila nokto eĉ por viro de sia vigleco. Ĉi tiu operacio, li pensis, sidante en la nigra ŝofora aŭto, verŝajne kostos al AX kaj al la usona impostpaganto ĉirkaŭ milionon da dolaroj. Noĉjo ridetis kaj frotis siajn brulantajn okulojn. Nu, ĝi estis nur mono.
  
  
  
  Sed por tiu miliono li akiris multon: aviadilojn, la kunlaboron de Scotland Yard, MI5 kaj MI6, Special Branch, Interpol, la aŭtoritatoj en Ĝibraltaro - kiuj sciis nenion ĉar ili estis implikitaj en la mallumo - krom grandegaj policaj rimedoj. CIA kaj AX. Ĉio ĉi estis laŭleĝaj transakcioj, sed post tio devis esti respondeco al la persono AH kaj la kaslibro.
  
  
  
  "Nigra" mono estis aldonita al ĉi tio. Nick jam elspezis multe da mono por subaĉetaĵoj hodiaŭ. La plimulto ankoraŭ devis esti pagita, sed tio estis promesita. Ĉi-vespere, agentoj estis aĉetitaj kaj malmulte konataj limgardistoj estis subaĉetitaj. Aŭ ĝi okazos baldaŭ.
  
  
  
  La nigra aŭto demetis lin proksime de Marylebone Road kaj Nick vokis taksion. Li donis la adreson de loĝejo en Kensington. Li esperis, ke la knabino estos tie. Li bezonis ŝin nun. Profesie – aŭ eble alie. Li neniam estis tiel en prostituitino, sed Pam ne estis ĝuste prostituitino. Ŝi ĵus komencis. Li scivolis precize kun kiom da viroj ŝi renkontis en sia mallonga kariero kiel plezurknabino. Li ridis pro sia malmoderna mieno. Ĉi tio estis io, kion eĉ Hawk povis diri.
  
  
  
  Tiun nokton la maljunulo faris ĉion eblan por li, en iom ombra maniero. Neniu persona kontakto. Kvar vortoj en radioteleks:
  
  
  
  
  
  Vilao Blackstone en Vac.
  
  
  
  
  
  
  
  Kiam la taksio haltis sur la trotuaro kelkajn blokojn de la plurdomo, Nick pagis la biletprezon, opiniante ke estus ironie se, per iu akcidento, li estus kaptita pro la murdo de Werner. Ĝi ruinigus ĉion. Tiu tuta mono estus malŝparita. Unu el la kazoj kie la britoj rifuzis kunlabori estis murdo.
  
  
  
  Tamen, estis malmulte da ŝanco por tio. La pasportoj de Paulus Werner nun estis en la laboratorio en la Dezertejo. Kromaj pasportoj ĉiam utilas. Nick ridis dum li eniris la loĝejon. Ne estos facile por la knaboj el Scotlandyard. Werner restos en ilia listo de neidentigitaj kadavroj dum iom da tempo.
  
  
  
  Nick penseme eniris la pordegojn de la domo. Miliono da dolaroj elspezitaj ĉi-vespere. Dratoj zumantaj, komputiloj flagrantaj, radiondoj siblas. Viroj kiuj estis trenitaj el la lito meze de dormo aŭ kopulacio. Dirita mensogo kaj kaŝita vero, aŭ inverse. Kaj io ajn por alporti viron kun pafilo al Hungario.
  
  
  
  Nick levis la ŝultrojn dum li supreniris la ŝtuparon al sia loĝejo. Li esperis, ke ĝi funkcios. Se ĝi ne funkcios, ĝi ne plu gravos por li. Tiam nenio gravos.
  
  
  
  Pam certe atendis siajn paŝojn. Li apenaŭ fajfis la unuajn notojn de franca kanto, kiam la pordo malfermiĝis. - “Nate! Kiom longe vi estas for! Mi komencis zorgi! '
  
  
  
  "Ĉu vi ne timas?" - li demandis kun seka rideto, metante sian ĉapelon sur la sofon kaj demetante sian mantelon. Li vidis ŝin rigardi lin, poste lian kostumon.
  
  
  
  "Vi ŝanĝis viajn vestojn!" - ŝi ekkriis mirigite. "Hieraŭ vespere vi aspektis kiel spiono, nun vi aspektas kiel sinjoro."
  
  
  
  'Dankon. Tio estas kio mi ĉiam provas esti."
  
  
  
  "Krom kiam oni ne batas homojn?" Ŝi iris al la sofo kaj sidiĝis sur ĝi. Ŝi prenis lian ĉapelon kaj pasis sian fingron sur ĝin. Ŝi surmetis lian robon kaj kovris sin per ĝi kiel tendo, kaŝante sian belan, maldikan, malgrandan korpon. Li vidis, ke ŝi stiligis sian hararon kaj aplikis lipruĝon.
  
  
  
  Nick iris al la kanapo kaj prenis ŝin. Li vidis, ke ŝi estas nuda sub lia robo. Li ĉirkaŭbrakis ŝian mallarĝan talion kaj frapetis ŝian dorson. “Verŝu al mi trinkaĵon, Pam. Kaj venu ĉi tien. Ni devas serioze interparoli, vi kaj mi. Kiam ŝi revenis, ŝi donis al li glason kaj sidiĝis apud li sur la sofon. Ŝi rigardis Nick. - "Vi mortigis lin, ĉu ne?" — ŝi demandis necerte.
  
  
  
  Killmaster atendis ĉi tiun momenton. Nun li pensis, ke nun estas la tempo por ekscii, kiom da kuraĝo ŝi havas. Se ŝi iros kun li, ŝi bezonos multe da ĝi.
  
  
  
  "Mi devis," li konfesis. “Ne estis alia maniero. Mi ne povis eviti ĝin, kredu min."
  
  
  
  Grandaj violaj okuloj rigardis lin malvarme. Ŝia haŭto estis tre glata kaj blanka. Ŝiaj haroj, nun sekigitaj kaj kombitaj, estis malhelaj kaj brilaj. Nick scivolis ĉu la homoj, kiuj iam pagis ŝin, scias kion ili ricevas.
  
  
  
  Fine ŝi diris: "Tio signifas, ke mi estas implikita en la murdo."
  
  
  
  Niĉjo kapjesis morne. - “Teknike parolante, jes. Sed ĉi tio ne devas signifi problemon por vi. Unue diru al mi - ĉu Pamela Martin estas via vera nomo?
  
  
  
  “Pamela jes, sed Martin ne. Mi ne estas tiel stulta. Mia vera familia nomo estas Haworth.
  
  
  
  "Ĉu vi iam estis fingrospurita en ĉi tiu lando?"
  
  
  
  — Jes. Por militservo. Sed mi neniam estis vokita.”
  
  
  
  Estis nenio por fari. Verŝajne ne gravis. Londono kaj la mondo estas mirindaj lokoj, kaj Pamela Haworth estas malaperonta de ili ambaŭ - se ŝi elektas partopreni en sia misio.
  
  
  
  Nick milde ĉirkaŭvolvis sian longan brakon ĉirkaŭ ŝiajn sveltajn ŝultrojn. - Diru al mi, ĉu estas vero, kion vi diris al mi? Ke vi forkuris de la bieno kaj venis ĉi tien por riĉiĝi kiel prostituitino?
  
  
  
  Ŝi ne volis rigardi lin. Nick vidis ŝiajn vangojn kaj kolon ruĝiĝi. “Ĝi... estis preskaŭ vera. Mi planis ĉi tion. Nur mi ne povis — kiam temas pri tio. Mi prokrastis ĝin ĝis mia tuta mono malaperis. Ho, mi venigis maljunulon iun tagon hejmen, sed li nenion povis fari. Mi estis terurita, kaj mi kredas ke li vidis ĝin. Li pagis min ĉiuokaze. Mi pensas, ke li ridis pri mi kaj kompatis min samtempe.”
  
  
  
  — Kaj Paulus Werner? - afable demandis Niĉjo.
  
  
  
  Bah! Mi vere ne intencis iri kun li. Sed mi pensis, ke eble li pagos al mi por la manĝaĵo. Tiam mi estus batinta lin. Nur li iel estis falsa."
  
  
  
  Nick kredis ŝin. Ŝi certe fuŝis iomete, eble sufiĉe fuŝis, kaj eble ne estis tre amema. Sed foje ĝi estus utila – se ŝi ne estus tro bona. Nick komencis scivoli: Li havis la rajton dungi AX-personaron, kiun li malofte uzis. Ĉi tio povus fariĝi plentempa laboro por ŝi. Sed ĉi tio devis atendi iomete.
  
  
  
  'Kaj mi? Ĉu vi vere venus kun mi? - incitetis Nick.
  
  
  
  'Ho jes!' Ŝi levis la vizaĝon kaj premis sin kontraŭ li. “Sed ne nur pro la mono. Mi estis timigita, soleca kaj... kaj mi tuj ŝatis vin.”
  
  
  
  Nick tiam kisis ŝin.
  
  
  
  Pamela havis bongustan langon kaj ŝi sciis uzi ĝin. Kiam la kiso finiĝis, Nick demandis: "Ĉu ĉiuj Dorset-knabinoj kisas tiel?"
  
  
  
  “Kiel mi scias ĉi tion? Sed ni ne ĉiuj estas kamparanoj! Ŝiaj violaj okuloj estis fermitaj dum ŝi denove serĉis lian buŝon. - “Nate! Ho Nate kara. Mi kredas, ke mi amas vin. Kaj tio estas stulta de mi, ĉu ne?
  
  
  
  Killmaster ŝatis ŝin. En sia malofta filozofia humoro li foje pensis, ke momentoj kiel ĉi tiuj, inter morto kaj malpuraĵo kaj danĝero, igis la tutan laboron inda.
  
  
  
  Tiam li forpuŝis ŝin. - 'Mirinde. Vi enamiĝas al mi. Sed tiam, kompreneble, vi devos ŝanĝi vian profesion.”
  
  
  
  "Mi jam faris ĝin. '
  
  
  
  “Ĉu vi volas novan laboron? Ĝi estas provizora nuntempe, sed ĝi bone pagas. Kaj ĝi povus fariĝi plentempa laboro."
  
  
  
  Pam karesis lian vangon. "Ĉu vi vere proponas al mi laboron?" — ŝi demandis surprizite.
  
  
  
  “Ekstra laboro. Kaj memoru: mi diris, ke ĉi tio estas provizora." Ĉi tio eble estas tro provizora, li pensis morne. Li endanĝerigus ĉi tiun infanon, se ŝi konsentus, ĉar ŝi povus helpi lin multe. Se ĉio iros bone, li estos la unua agento se temas pri preni sian "edzinon" en misio!
  
  
  
  Noĉjo kisis ŝin, poste ĵetis la robon super ŝin kaj butonumis ĝin. “Vi ne nur estas terura besto,” ŝi flustris, “vi ankaŭ estas malhoma. De kie vi ricevas tian sinregadon?
  
  
  
  Nick poste diris, "Mi montros al vi kio estas memregado. Sed nun ni devas paroli pri laboro."
  
  
  
  Bone, se necese. Ĉu mi supozeble estas spiono aŭ io? Ŝi ludis per lia orelo.
  
  
  
  Ĉi tiu infano, pensis Nick surprizite, eble estas pli saĝa ol ŝi aspektas aŭ ŝajnigas esti. "Aŭskultu," li diris al ŝi. “Forlasu mian orelon por momento, sidu kaj aŭskultu—kaj aŭskultu atente. Kaj pripensu zorge. Ĉar iam vi estas ĉi tie, kaj ni ne povas reveni ĉi tien, jen ĝi: ni ne povas reveni! »
  
  
  
  "Ĉu tio, kion ni faros, estas danĝera?"
  
  
  
  “Mi diris al vi, ke vi aŭskultu! Jes, ĝi estas danĝera, diable danĝera. Vi povas riski vian vivon. Kaj vi faros ĝin nur por la mono, ne por bona afero aŭ io alia — kaj vi faras ĝin sen vere kompreni, kion ĉio signifas. Ĉar mi ne rakontos al vi la detalojn. Mi ne povas diri al vi. Mi legos al vi la skripton linion post linio kaj tiel vi devos agi ĝin. Vi sekvas ordonojn kaj ne faras demandojn. Kaj kiam ni laboras, estas nenio inter ni krom komerca rilato, pure komerca rilato."
  
  
  
  "Mi ne ŝatas ĉi tiun parton."
  
  
  
  “Vi estas impertinenta hundino, sed mi ŝatas vin. Bone, nun mi trinkos alian trinkaĵon kaj duŝos. Dume, pripensu zorge. Se vi decidas aliĝi al mi, ni havas malfacilan tagon antaŭen. Kaj mi rakontos al vi ĉion survoje.”
  
  
  
  Dum li ŝaltis la duŝon kaj ŝaŭmis sin, li pensis, ke tio povus funkcii. Li kompreneble mensogis al Pam pri io, ne malkaŝante detalojn, ĉar li ankoraŭ ne rakontis al ŝi ĉiujn faktojn. Ekzemple, ke ŝi eble devos pasigi iom da tempo en hungara malliberejo. Li ne pensis, ke ili damaĝos ŝin eĉ en la plej malbona okazo, kvankam ŝi certe estos pridemandita. ABO, aŭ kiel ajn ili nomas sin hodiaŭ, estos malfacile konvinkiĝi pri ŝia senkulpeco. Sed ŝi estos senkulpa. Ĉar li diris al ŝi nenion, kion ŝi ne bezonis scii. Killmaster konfesis al si ke li estis iom rato foje. Sed oni devis uzi homojn, eĉ tiujn, kiujn vi ŝatis. Se ĉi tiu kazo funkcias kaj ili ambaŭ restas nedifektitaj, li certigos, ke Hawk tiras la ŝnurojn kaj ricevas Pam al Ameriko. Eble eĉ ricevis konstantan laboron ĉe AX.
  
  
  
  Noĉjo estis tiel okupata konvinki sian konsciencon, ke li ne aŭdis la pordon de la banĉambro malfermiĝi. Ŝi tiam glitis en la duŝon apud li kaj prenis la sapon el liaj manoj. "Lasu min fari ĉi tion, Nate."
  
  
  
  Ili kisis sub la varma duŝo, ŝia lango ŝprucis en lia buŝo kiel malgranda ruĝa serpento. Nick estis same ekscitita kiel ŝi pro la penso pri la baldaŭa danĝero. Ĝi estis freneza, kruela mondo kun multaj frenezaj aferoj okazantaj en ĝi, kaj ĉi tiu estis unu el ili. Tiel estis. Li devis nur akcepti ĝin.
  
  
  
  Pam ĵetis akvon en lian vizaĝon. "Mi decidis fari ĝin," ŝi diris. “Prenu ĉi tiun laboron. Kiam ni komencu?'
  
  
  
  "Mi estas tre konscienca persono," diris Nick malrapide. “Mi ĉiam provas plenumi mian devon. Sed ŝuldo povas atendi iom pli longe."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉar la trajno foriris de Vieno al la hungara limo, Nick kaj Pamela denove ekzercis sian rakonton. Ili suriris la kaleŝon antaŭ grupo da prezentistoj. La grupo - la knabingrupo montriĝis kvar sudamerikaj knabinoj, kiuj parolis nur la hispanan - alflugis el Ĝibraltaro kaj renkontis Nick en Vieno.
  
  
  
  Sed Nick estis aparte imponita de la nigraj ĝemeloj. Li vidis ĉion, sed li vidis nenion similan al ĉi tiuj du knabinoj. Ili havis tre malhelan haŭton, sed iliaj haroj estis tinkturfarbitaj hele platene. Iliaj ungoj estis arĝente pentritaj. Ĝi estis mirinda efiko.
  
  
  
  Nick ne havis multon por fari kun la grupo. Ĉi tio estis parto de la laboro de Pam. Ŝi estis eskorto kaj administranto. Sed ĉiuj ses knabinoj aspektis pli maljunaj ol ŝi.
  
  
  
  Restis malmulte da tempo. Nick sciis, ke li ne devus supozi, ke Paulus Werner laboras en Londono memstare - iu mortigis ĉi tiun CIA-viron kaj sendis al Boynton la teruran rezulton. Sed Nick ne opiniis ke Werner faris tion. Tial, kiam la kadavro estos trovita - estis nenio en la gazetoj antaŭ ol foriri de Londono, sed tio okazos baldaŭ - priskribo estos publikigita kaj esploro komenciĝos.
  
  
  
  Nun Pam diris, “Mi komencas iom timi, Noĉjo. Li diris al ŝi ke lia nomo estis Nick anstataŭe de Nate, sed tio estis ĝi.
  
  
  
  "Ĉi tio estas bonega," li diris. “Iagrade, timo foje savas vian vivon. Sed daŭrigu - ripetu denove." Li senĝene ĉirkaŭrigardis. Ili estis praktike la solaj en la malpura kaleŝo. Malmultaj homoj vojaĝas al Hungario nuntempe.
  
  
  
  “Kaj estas pro vi, Noĉjo. "Vi iomete konfuzis min," ŝi aldonis, ekzamenante lin kritike. "Mi simple ne kredas, ke vi estas la viro."
  
  
  
  Ĉesu ĝin, Pam! Ripetu ĉi tion denove. Ni baldaŭ estos ĉe la landlimo. Li grumblis iomete, iom streĉite. Li direktiĝis al la fina stadio de sia infera misio, serĉi kaj detrui, kaj li preskaŭ transformis ĉion en malbenon kaj ĝemon. Ĉiu respondeco pri fiasko aŭ sukceso kuŝis sur liaj ŝultroj. Ĉiuj vivoj implikitaj estis lia respondeco. Li rimarkis ŝanĝojn en Pam. Post mallonga tempo ŝi iom pezis kaj nun, kun sia sana Dorset-koloro, komfortaj ŝuoj kaj tvida kostumo, ŝi fariĝis personigo de sindonema angla edzino.
  
  
  
  "Vi estas Jacob Werner," Pam diris obeeme. "Mi estas via edzino. Mi renkontis vin ferie en Bournemouth antaŭ ĉirkaŭ unu jaro. Ni enamiĝis kaj edziĝis proksimume ses semajnojn poste. Nun ni loĝas en Londono, kaj vi laboras kiel komizo en drinkaĵvendejo de Barney and Sons. Ĉu ĉi tio ankoraŭ estas vera?
  
  
  
  "Jes, kaj vi povas memori tion," diris Nick akre. “Ni travivis ĉi tion nur mil fojojn. Sed ĝi estas vera. Kiom da jaroj vi havas?
  
  
  
  - Mia aĝo estas dudek du jaroj. Mia naksnomo estis Haworth kaj mi estas el Dorset. Vere dependas de mi. Mi amas vin, kaj mi faris ĉi tiun vojaĝon kun vi ĉar vi deziris ĝin kaj ĉar estis ŝanco havi specialan ferion. Ni faris ferion. Ni iras ĉi tiun vojaĝon ĉar via kuzo havis problemojn kaj petis vin helpi lin.
  
  
  
  — Bone. Kaj ne forgesu, se mi havas problemojn aŭ faras ion tian, kiel mi ne devus fari, vi ne scias pri tio." Nick provis protekti ŝin kiel eble plej multe. Ĉio, kion ŝi devis fari, estis silenti kaj resti al sia rakonto kaj ĉio devus esti irinta bone. Ŝi estis simple konfuzita juna angla edzino, multe pli juna ol sia edzo kaj ne konata kun lia laboro.
  
  
  
  "Kaj nun mi," diris Nick. "Kompreneble, ĝuste kion mi diris al vi dum nia mallonga geedziĝo."
  
  
  
  “Vi estas naturigita angla temo. Vi estas tridek kvin. Vi venis Anglujon el Germanio antaŭ ĉirkaŭ dek jaroj kaj tre klopodis forigi vian akĉenton. Plejparte ĝi sukcesis. Vi ne havas familion. Ili preskaŭ estis tute mortigitaj per bombadoj dum la milito. La sola parenco, kiun vi restas, estas Paulus Werner, via kuzo. Li estas pli maljuna ol vi, kaj estis li, kiu venis al vi en Londono kaj diris al vi, ke li havas problemojn.
  
  
  
  sabato.
  
  
  
  Killmaster - en ĉi tiu momento li aspektis kiel io ajn krom Killmaster - frapetis sian "edzinon" sur ŝia kurba genuo. - "Kio estas la problemo?" Pam sulkigis la brovojn. Noĉjo vidis, ke ŝiaj violaj okuloj brilas hele, kaj ŝia vizaĝo nun estis streĉita kaj pli pala ol kutime. La knabino vere ektimis. "Mi ne scias multon pri ĝi," Pam respondis. “Vi parolis sola kun via kuzo dum mi preparis la vespermanĝon, kaj kiam vi klarigis ĝin al mi, mi ne tute komprenis. Sed ĝi rilatas al la polico. La pasporto de via kuzo estis konfiskita kaj li ne povis forlasi la landon. Kaj pro tio li perdos multe da mono. Tio ŝuldiĝis al teatra trupo, kiun li devis alporti al Budapeŝto. Sed via pasporto estis bona kaj la polico ne povis deteni vin, do li petis vin helpi lin. Li bone pagos al vi pro tio. Kaj estus bona ferio por lia juna kuzo kaj lia kara edzino. Ĉio estas tre nekutima, ĉar estas tre malmultaj decaj homoj malantaŭ la Fera Kurteno.”
  
  
  
  "Ne multaj homoj volas tion," murmuris Nick. La konduktoro pasis kaj donis al li la biletojn. Kiam la viro foriris, li demandis: "Kie estas nun mia kara kuzo?"
  
  
  
  "Mi esperas, ke li estas en la infero," Pam diris akre.
  
  
  
  Nick ridis. 'Eble. Sed la ĝusta respondo, mi petas. Ni havas malmulte da tempo". Dum Noĉjo ridis, iu sidanta kelkajn benkojn antaŭ ili turnis sin kaj rigardis lin. Ili estis enironta Hungarion, kaj tio ne estis io por ridi.
  
  
  
  "Mi vere ne scias," Pam respondis humile. “Post kiam ĉio estis interkonsentita, kuzo Paulus malaperis. Sed mi kredas ke li povus esti en malliberejo en Anglio."
  
  
  
  "Ĝuste," diris Nick. “Ĉi tio estas rakonto, kiun ni kunmetis kaj la angla polico kunlaboras kun ni. Bone, kien ni iras en Budapeŝto kaj kion ni faras? Tiam ni finos la provludon."
  
  
  
  Pam brakumis lin. “Ho Dio, Noĉjo, mi vere timas. Ĉu vi vere pensas, ke ni povas trakti ĝin?
  
  
  
  Li rigardis ŝin malvarme eĉ tra la dikaj kornrandaj okulvitroj, kiujn li portis. - “Ne forgesu kion mi diris. Ni ne plu povas reiri. Kiel vi fartas?
  
  
  
  “Nia grupo laboras ĉe Café Molnar jam de unu monato. Ni loĝas en la Hungara Ir Hotelo. Estas probable tie cimoj kaj blatoj.”
  
  
  
  "Mi vetas," diris Nick decide. Li ĉirkaŭrigardis. Neniu atentis ilin. Li ridetis al Pam, poste pasis sian manon sub ŝian modestan jupon.
  
  
  
  — Niĉjo! Ĉi tie? - Pam estis ŝokita.
  
  
  
  “Mi estas ekscitita knabo. Sincere, estis adiaŭo, karulino. Ni ne havos multe da tempo en la hotelo. Ĉu kompreni? Kompreneble ĝi estas. Mi devas foriri baldaŭ."
  
  
  
  "Mi scias - kaj mi prenos la baton."
  
  
  
  — Rezignu. Ni rezervis biletojn por ĉi tiu vojaĝo."
  
  
  
  Ŝi apogis sin kontraŭ li. - “Ĉu ili vundos min, Noĉjo? Mi volas diri, se io misfunkcias kaj ni kaptos.
  
  
  
  “Nu, ni diru, ke vi estis arestita! Almenaŭ vi devos respondi demandojn. Jen la tuta ideo - doni al mi tempon por labori. Sed se vi administras viajn nervojn kaj teniĝos al via rakonto, vi estos bone. Memoru, mi venigis vin ĉi tien kaj mi elkondukos vin denove. Venu, ludu eskorton, aŭ manaĝeron, aŭ ion similan. Ĉu vi havas ĉiujn dokumentojn kun vi?
  
  
  
  "En mia monujo."
  
  
  
  — Bone. Se vi ankoraŭ maltrankviliĝas, kiam ni alvenos al la landlimo, restu trankvila. Mi pensis pri ĉio." Mi esperas! - li pensis kiam Pam foriris. Dio sciis, ke AX kostis sufiĉe por faciligi transi la limon. Tial li faris tion tiel, kun la kamuflado de juna edzino. Li povintus fari ĝin mem – helpe de la nova defenda organizo, kiun la hungaroj havis. La CIA sendis la plej novajn informojn pri ĉi tiu organizo al Londono. Noĉjo apogis sin sur la kanapon kaj palpadis por serĉi sian pipon. Ankoraŭ neniuj cigaredoj. Li povis vidi la raporton kiel ĝi estis ricevota tiun vesperon ĉe la House-stokejo en Hampstead Heath.
  
  
  
  
  
  Malnovaj minoj estis forigitaj kaj la vidkampo estis plibonigita - larĝa strio de tero kun videblaj spuroj - kaj preter tio estas 300-metra zono kiu estas forte gardata kaj minoj - gardturoj kun maŝinpafiloj kaj kaŝpafistoj homekipitaj 24 horoj. tagon. La turoj havas telefonojn kaj radiojn – hundojn – malantaŭ ili estas sistemo de ses elektrigitaj bariloj kun alarmsistemoj – tuj preter la lasta zono estas paralela al ĝi strato, kiun tage kaj nokte patrolas armitaj gardistoj en aŭtoj kaj motorcikloj.
  
  
  
  
  
  “Jes,” pensis Noĉjo. Li povus fari ĝin. Kaj unu akcidento povus esti trafi lin, kaj la ŝanco por ĉesigi ĉi tiun abomenon estus perdita antaŭ longe. La CIA-ulo provis kaj malsukcesis – kun teruraj rezultoj: la torturo de homo, kies restaĵoj estis metitaj en skatolon. La pilko nun estis transdonita al AH kaj Noĉjo, sen ajna erara maldiskreteco, sciis ke li estas la plej bona viro en la komerco.
  
  
  
  Nun ili estis sur la limo. N3, vestita per sulkiĝinta kostumo kaj malmultekosta mantelo, kun ruĝaj lipharoj kaj grizaj strioj en la hararo, rigardis laŭ la koridoro kaj atendis, ĉu ĉio vere iros laŭplane. Li alivestis sin facile. Nenio, kio povus defali kaj kaptiĝi en la pluvo. Estis li mem, sed ĉiuj detaloj iom ŝanĝiĝis. Ĝi estis plejparte alivestiĝo de pozo - li elŝovis sian stomakon kaj la ŝultroj falis. Kaj dikaj okulvitroj tute ŝanĝis lian vizaĝon. Estis Jacob Werner, naturigita angla subjekto, kiu helpis sian kuzon Paulus, kiu nun brulis en la infero.
  
  
  
  La pordo en la koridoro malfermiĝis, aŭdiĝis murmuro de akraj voĉoj kaj la konata klakado de kirasaj botoj. En la koridoro aperis du soldatoj en brunaj uniformoj kun maŝinpafiloj sur la ŝultroj. Malantaŭ ili, oficiro donis mallongan ordon en la hungara.
  
  
  
  Ĉiuj devis iri al dogano kaj serĉi! Ĉiuj pakaĵoj devis esti montritaj!
  
  
  
  Noĉjo ĵus etendis la manon al la pezaj valizoj sur la rako, kiam li rimarkis oficiron starantan malantaŭ li. En malfacila angla, la viro demandis: "Via nomo, mi petas."
  
  
  
  En sia plej bona angla kun iometa germana akĉento, N3 diris: "Werner. Jacob Werner. Mi vojaĝas kun grupo de kantistoj. Ni iros al Budapeŝto kaj...'
  
  
  
  "Vian pasporton bonvolu!" severe interrompis lin la oficiro.
  
  
  
  Nick transdonis la dokumenton al la oficiro. Ĉi tiuj kompreneble estis veraj dokumentoj, same kiel tiuj de Pam. La brita registaro kunlaboris plene. Nur vizoj estis falsitaj — kaj ili estis la laboro de la plej lertaj falsistoj.
  
  
  
  La oficiro rigardis la pasporton kaj redonis ĝin al Noĉjo.
  
  
  
  - Vi ne bezonas elporti viajn pakaĵojn eksteren, sinjoro Werner. Vi kaj via edzino povas resti en la kaleŝo."
  
  
  
  “Mia edzino estas en alia kaleŝo. mi...
  
  
  
  La oficiro malrapide kapjesis kaj foriris. Noĉjo sidiĝis sur la sofon kaj kaŝis sian rideton malantaŭ falsaj lipharoj. La firmao donis ses-monatan garantion. Ĝi vere estis normale. Iu, altranga oficisto en la ĝusta pozicio, estis "persvadita". Oni donis ordonojn — singardaj ordonoj.
  
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro al la kaduka stacidomo, divenante pri la subaĉetaĵoj. Tiun vesperon en Londono li donis la komencan ordon, sed post tio la afero estis prenita el liaj manoj. Sed precipe efika persono bone kaj rapide traktis malfacilan taskon. La plej granda problemo estis konvinki la oficialulon, ke ne ekzistas perfido. Kaj tiel okazis. N3, havante ĝisfundan komprenon pri tiaj aferoj, taksis la prezon je ĉirkaŭ cent mil dolaroj. Finfine, kelkaj el ili iros al limgardistoj.
  
  
  
  Pam revenis post kiam la trajno transiris la landlimon kun Budapeŝto. Ŝi sidiĝis apud Noĉjo kaj tiris sian jupon super la genuojn. "Ĝi ne estis tiel malbona," ŝi raportis. - "Li preskaŭ ne rigardis niajn pasportojn."
  
  
  
  "Post kiam la problemo estos solvita," diris Nick, "ĉio estos facila. Se io misfunkcias, ĝi rezultos sufiĉe malbona."
  
  
  
  Vespere la trajno haltis ĉe Pest-stacio. Nick kaj Pam formis sian propran grupon. La sudamerikaj knabinoj babilis kiel pigoj kaj altiris multe da atento. Ili marŝis al Parliament Square, kie Nick atentas du portistojn portantajn kelkajn el la pakaĵoj kaj muzikiloj. Se io okazus al la tamburo, ĝi havus problemojn.
  
  
  
  La portistoj, ne povante deturni la okulojn de la du allogaj nigraj dancistoj, Duri kaj Reni, finfine sukcesis mallevigi du taksiojn. Ili eniris. Nick restis apud la tamburo. Tio signifis ke li estis kun sudamerikaj knabinoj kiuj rigardis lin impertinente kaj babilis unu al la alia. Ili ĉiuj estis iom dikaj kaj ne precipe belaj. Nick scivolis kiel ili aspektus en pornfilmoj se li ne sukcesus en sia misio.
  
  
  
  La Hungara Ir-hotelo situis en la Gellert Hill-areo. Noĉjo ne multe atentis la urbon, sed laŭ tio, kion li vidis, aferoj multe pliboniĝis ekde la lasta fojo, kiam li estis ĉi tie. Tiam, la cikatroj de milito estis ankoraŭ videblaj ĉie, kaj la stratoj svarmis de rusaj soldatoj.
  
  
  
  Kiam ili haltis antaŭ la hotelo, mizera griza ŝtonkonstruaĵo, N3 pensis: tio estas okazonta! Ĉi tio estis la parto pri kiu li ne rakontis al Pam. Li ne kuraĝis fari rezervon pro timo, ke ĝi atentigos Bela Kojak. Komence li volis preni tiun riskon, volonte preni ajnan riskon pro kvinminuta privata konversacio kun Kojak — kun Luger kaj la stileto. Sed tiam Hawk sendis siajn kvar vortojn per radiotelekso, kaj ĉio draste ŝanĝiĝis. La lasta viro, kiun li volis vidi ĝuste nun, estis Bela Kojak. La viro aŭdas pri la alveno de la grupo sufiĉe baldaŭ. Killmaster devus esti survoje tiam.
  
  
  
  Komence estis ĝenerala konfuzo, sed ne tiom kiom Nick atendis. La manaĝero parolis iom da germana kaj ŝajne la apero de grupoj da knabinoj en la Hungara Ir Hotelo estis nenio nova. Sed ĉi tio ne estis atendita! Jen la problemo. Ili ne ricevis la kutiman telegramon de sinjoro Paulus Werner — ĉu estis alia sinjoro Werner? Kaj ili ne estis certaj ĉu estas disponeblaj ĉambroj.
  
  
  
  Por granda sumo da forintoj, ĉambroj estis finfine disponeblaj, kaj ŝvitanta Nick Carter grimpis sur la malnovan, malfortikan, malfermitan lifton portantan muzikinstrumentojn. Li rigardis, kiel oni kondukis ilin en la ĉambron, kie la du muzikistoj dormis.
  
  
  
  Minuton poste li trovis Pam en la halo. Ŝi parolis kun nigrulino, Reni, kiu parolis sufiĉe la germanan por funkcii kiel tradukisto. Noĉjo tiris Pam flanken.
  
  
  
  "Aŭskultu ĉi tion," li diris al ŝi. - Ĉiuj venu al via ĉambro por paroli. Diru ion - mi ne gravas pri kio - sed tenu ilin for de ĉi tiuj iloj. Mi bezonas minuton.
  
  
  
  Ŝi ne faris demandojn, kaj tio estis al ŝi avantaĝo. Pam provis sian eblon. Li esperis, ke ŝi povos trakti ĝin.
  
  
  
  Kvin minutojn poste li estis en la ĉambro. Li ŝlosis la pordon malantaŭ si, iris al la tamburo kaj elprenis poŝtranĉilon. Li prenis la tamburon kaj skuis ĝin. Li nenion aŭdis. La AX-homoj en Ĝibraltaro faris bonan laboron en mallonga tempo.
  
  
  
  N3 tranĉis la tamburplaton, enmetis la manon kaj palpis la armilon. Tiu ĉi armilo estis nekonata al li, sed li devis manipuli ĝin. Estus frenezo provi transiri la limon kun armilo en via pakaĵo, sendepende de tio, ĉu la afero estas solvita aŭ ne. Hazarda kontrolo povus ruinigi ĉion.
  
  
  
  Nick eltiris Colt .45 aŭtomatan. Lia Luger sentis lin peza. Ekzistis tri pliaj revuoj, latunaj fingroartikoj kun pintoj, kaj mallongklinga tranĉilo kun artika tenilo. Tion li ordonis kaŝita.
  
  
  
  Liaj serĉantaj fingroj tuŝis ion alian, glatan kaj vitrecan. Kio estis tio? La afero estis gluita al la interno de la tamburo. Nick eltiris ĝin. Ĝi estis malgranda travidebla koverto kun blanka pulvoro interne. Noĉjo malfermis la estaĵon kaj gustumis ĝin, kvankam li sciis, kion li trovos.
  
  
  
  Li eraris! Li eraris! Ne estis heroino. Estis sukero, sukero de lakto. Kion li nun pensu pri tio?
  
  
  
  Li ne havis tempon por tio nun. Li denove palpis la internon de la tamburo per la mano por kontroli ĝin, kaj trovis, ke ĝiaj internoj estas preskaŭ tute kovritaj per malgrandaj kovertoj.
  
  
  
  Kelkajn minutojn poste Noĉjo iris al la pordo kaj elrigardis. Li dividis la arsenalon en siajn poŝojn kiel eble plej bone, kaj nenio okazus al li, se li ne estus kontrolita. Se tio okazus, almenaŭ por li estus finita.
  
  
  
  La koridoro estis malplena. Nick senĝene malsupreniris la ŝtuparon kaj transiris la antaŭĉambron. Neniu atentis lin. Li estis okupata ĉe la vendotablo. Li ne transcedis sian pasporton aŭ plenigis la polican registran karton, kaj se oni demandos lin nun, ĉio misfunkcios.
  
  
  
  Killmaster forlasis la Hungaran Ir Hotelon kaj neniu vokis lin reen. Li rapide turnis sin dekstren kaj iris laŭ la dekliva strato. Estis krepusko, la ĉielo koloro de skombro ventro kaj komencis reflekti la industrian brilon de Pest. Li iris laŭ la deklivo kaj rigardis la fumtubojn eligi olean fumon. "Ili ege bezonas fumpurigilojn ĉi tie," pensis N3. Nun li ridis al si. La plej malbona estis finita - la atendado. Nun ĝi komencos. Li naskiĝis por tio, kvankam li diris al si, ke li malamas ĝin. Ago! Nun Killmaster eklaboris, unu viro kun pluraj primitivaj armiloj. Sed tio sufiĉus.
  
  
  
  Li atingis la finon de la deklivo kaj direktiĝis al la havena areo ĉe la Danubo. Li marŝis malrapide kaj trankvile, kapjesante al preterpasantoj. Tion li planis: ricevi kelkajn horojn da ripozo kun validaj dokumentoj en la poŝo.
  
  
  
  Necesis multe da planado, mono kaj penso por doni al li tiujn malmultajn horojn. Li ne povis permesi al li malŝpari unu minuton.
  
  
  
  Killmaster preskaŭ komencis fajfi la francan popolkanton, kiun li tiom amis. Li haltis ĝustatempe.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  La vortoj kiuj aperis en la telekso ŝanĝis la tutan planon de Killmaster. Vac estis urbo proksimume 30 km norde de Budapeŝto.
  
  
  
  Ĉar li ne estis kontraŭleĝa eksterterano – almenaŭ ankoraŭ ne – li povis ludi la rolon de turisto. Li marŝis laŭlonge de la rivero, rigardante tra dikaj okulvitroj, stumblante pro ĉio, kion li povis, tenante la ŝultrojn malsupren kaj la ventron eksteren, ridetante al homoj kaj penante trovi iun, kiu parolis la germanan aŭ la anglan. Ĉi tio estis inter la laboristoj kaj ŝipestroj kiuj estis irantaj al laboro.
  
  
  
  Liaj demandoj kondukis Noĉjon al malgranda haveno kaj grizhara maljunulo nomata Josef. Li havis malnovan barĝon. Jes, li estus preninta Sinjoron al Vac por 500 forintoj, se lia malnova motoro daŭrus. Jes, ĝi estis multekosta. Sed nun estis mallume, kaj ili devos veturi tre malrapide—lia sola flanka lumo ne tiel bone funkciis—kaj ĉio ĉi bezonus tempon. Li konsentis.
  
  
  
  Bone. Ĉu li havis dokumentojn? Mi devis esti singarda.
  
  
  
  Killmaster estis etendita sur malmola etaĝo en la eta kabano de malnova barĝo kiu malrapide moviĝis kontraŭflue. Li scivolis kiom da tempo li havas. Pam pritraktis ĝin, kompreneble, sed por protekti sin, ŝi devus voki la policon se li ne aperos post kelkaj horoj. Ĝi estis ruzo. Ŝi devis rezisti kiel eble plej longe, poste voki la policon kaj ŝajnigi esti maltrankvila edzino. Konsiderante la burokratiajn kaj lingvajn malfacilaĵojn, kaj ankaŭ la kutimajn miskomprenojn inter la polico, li povus esti ricevinta kelkajn kromajn horojn.
  
  
  
  Sed estis io pli malantaŭ ĉi tio. Niĉjo ridetis senĝoje en la mallumo de la kabano, kiu odoris je fueloleo. Estis Bela Kojak. Ĉi tiu viro klare havis kontaktojn en la hotelo. Li tuj estos sciigita pri la nova aro de knabinoj. Li eble maltrankviliĝos. Novaj knabinoj kaj neniu voko de lia malnova amiko Werner. Eble li ankaŭ maltrankviliĝis pri io alia. Noĉjo metis la manon en sian poŝon kaj eltiris travideblan koverton. Li reprovis ĝin kaj ridetis acide, lakta sukero. Ili devis uzi ĝin por tranĉi heroinon! Estis evidente. En tia lando estos malfacile akiri laktan sukeron. Kiel la plej multaj aferoj, estus tre malmulte da ĝi, kaj kiu ajn enkontrabandis la drogon, ne povus riski altiri atenton aĉetante tro multe da ĝi. Tiel, komercistoj kontrabandis sukeron en la landon.
  
  
  
  Nick marŝis al la deklivirejo kaj rigardis malantaŭen.
  
  
  
  Li vidis la maljunulon malantaŭ la rado, lia malakra pipo turniĝanta en ardan pilkon en la vento. Noĉjo revenis al sia kaĝo kaj komencis malmunti la Ĉevalidon, palpante en la mallumo kiel li faris multfoje antaŭe. Fininte tion, li kontrolis la risortan mekanismon de la revuoj. Virĉevalidoj de ĉi tiu tipo foje reboĉis. En ĉi tiu laboro li povis pafi nur unu pafon.
  
  
  
  Dum li laboris, li mense superrigardis ĉion. La heroino estis, kompreneble, la kialo de la stranga rigardo en la okuloj de Paulus Werner kaj la trankviliĝo kiam Nick ne demandis lin pri tio. Werner devis pensi, ke se Nick aŭ AH sciis pri heroino, ankaŭ la hungaroj devis scii. Heroinkontrabando estis puninda per morto en Hungario.
  
  
  
  Killmaster, malgraŭ sentiĝado naŭzita, admiris la ĉinajn komunistojn: pornografio el la lando kaj heroinkontrabandado en la landon! Kompreneble ĝi devis esti la ĉinoj. Estas iom pli komplike, Hawk diris tiun tagon en sia oficejo. Du komunistaj gigantoj interfalis. Kio povus esti pli simpla ol importado de heroino en la landon kaj bredado de droguloj? Poste estis la demando pri persona gajno. Kiu bezonis ĝin? Bela Kojaku? Fang Chi el la ĉina reprezenta oficejo? La mistera kuracisto Milas Eros? Eble Blackstone mem kaj lia edzino. Aŭ Monet Manning? Ne, ne Monet. Ŝi verŝajne bezonis ĝin, se ŝi estus freneza, sed ŝi ne agus laŭ ĝi.
  
  
  
  Killmaster levis la ŝultrojn. Ĝi estis mistero de negrava graveco. Li ne zorgis. Li provis plani la kampanjon, decidi en kia ordo mortigi ilin, sed rezignis. Tiaj planoj ĉiam konfuziĝis. Li devis nur agi laŭ la cirkonstancoj.
  
  
  
  Li revenis al la pasejo kaj kriis al la maljunulo. "Vekigu min tuj antaŭ ol ni alvenos al Wac."
  
  
  
  Nick revenis al sia kajuto kaj endormiĝis post sekundoj.
  
  
  
  Estis jam post noktomezo, kiam la maljunulo demetis lin sur la ŝtonan moleon. Vak ne ŝajnis io speciala. Sed verŝajne estos policanoj tie. Noĉjo iris laŭ la pavima strato, kiun lia maljuna estro diris al li, ke li kondukos lin al la urboplaco. Li aldonis, ke tie ie estis taksio. Se ĝi kapablus veturi.
  
  
  
  La lumo falis sur la kapojn de la infanoj antaŭ li, kaj li aŭdis ridon kaj kantadon. Ia kordinstrumento estis grajnanta. Nick ridis. Eĉ komunismo ne povis subpremi la amon de la hungaroj por muziko. Li singarde alproksimiĝis al la taverno kaj rigardis tra la diamantformaj fenestroj. Ĉi tie ili estas. Du policanoj. Ili trinkis vinon kaj ĝojkriis dum pluraj viroj sovaĝe dancis.
  
  
  
  Noĉjo transiris la straton kaj daŭrigis sian vojon, bone kaŝita en la ombro. Marŝinte kelkcent metrojn supren laŭ la monteto, li venis al la placo. Ĉifona ZiS estis parkumita antaŭ la apoteko. Nick venis supren.
  
  
  
  Junulo dormis en la antaŭa sidloko de la ZiS, portante ledan ĉapon kovrantan la okulojn. Nick vekis lin. Li ne havis tempon, do li parolis hungare.
  
  
  
  'Bonan vesperon. Ĉu vi povas konduki min al la vilao de sinjoro Blackstone?
  
  
  
  — Kiu? Monda Organizaĵo pri Sano?' La ŝoforo frotis dormon de siaj okuloj kaj rigardis Nick suspekteme.
  
  
  
  “Sinjoro Blackstone, fama kinoreĝisoro. Sed eble vi ne konas lin. Mi bedaŭras. Mi provos ...'
  
  
  
  “Kompreneble mi konas lin! Mi aŭdis pri li. Ĉiuj en Vaka aŭdis pri li. Sed kiu vi estas? De kie diable vi estas?
  
  
  
  Nick lumigis sian pipon por ke la viro povu vidi lian vizaĝon, la malplenan vizaĝon de unu Jacob Werner. Li lasis spuron larĝan unu mejlon, sed nenio estis farebla pri tio.
  
  
  
  Ĉu vi havas dokumentojn? — demandis la ŝoforo zorge kaj mallaŭte. - Ĉu vi ne volas havi problemojn?
  
  
  
  Noĉjo laŭte suspiris. “Kompreneble, mi havas dokumentojn. Mi ne promenus meze de la nokto sen paperoj? Mi estas malnova amiko de sinjoro Blackstone, tre malnova amiko, kaj mi volas surprizi lin. Mi estas en Hungario por mallonga tempo. Ĉu vi povas konduki min al li? Mi venis el Budapeŝto." Li prenis el sia poŝo dikan taŭzon da forintoj. 'Kiom ĝi kostas ? Ĉar estas tiel malfrue, mi pretas pagi krome."
  
  
  
  Ĉu vi kontaktis la policon? - demandis la ŝoforo.
  
  
  
  'Ankoraŭ ne. Ili tie ekstere trinkas ĉe la taverno, kaj mi ne volis ĝeni ilin. Eble ni povas iri al ili nun." - Noĉjo volis remeti la stakon da forintoj en sian poŝon.
  
  
  
  La ŝoforo hezitis, ŝanceliĝante inter timo kaj avideco. Noĉjo praktike povis legi lian menson: se io misas kun ĉi tiu freneza fremdulo kaj se la polico arestus lin, li perdus sian biletprezon — kaj la privilegion! Pli bone preni lin nun kaj raporti al li poste – se li faros.
  
  
  
  “Sidiĝu,” la ŝoforo mallonge diris.
  
  
  
  Ili veturis dum dek kvin minutoj laŭ mallarĝa pavimita vojo, direktante suden laŭ la Danubo. Nick eksciis de la ŝoforo, ke Blackstone loĝas en aparte bela vilao sur monteto, kiu rigardas la riveron. Estis alirvojo kondukanta al la vilao. "Nur demetu min en la enveturejon," diris Nick. “Mi restos nerimarkita por surprizi mian amikon. Vidu, mi ne vidis lin dum multaj jaroj. Li eĉ ne scias, ke mi estas ĉi tie.
  
  
  
  La ŝoforo kapjesis.
  
  
  
  Kelkajn minutojn poste li demetis Nick ĉe la komenco de la gruza vojo. Nick pagis kaj donacis malavare. Tiam mi rigardis la malnovan ZiS forveturi. Eble ĉi tiu persono raportos lin al la polico, eble ne. Poste ne plu gravos. Tio eĉ povus esti utila se la polico ne scius kio okazos ĉe la vilao de Blackstone. Tiam ili povas veni kaj purigi la panerojn kiujn Nick postlasos.
  
  
  
  La vento fajfis tra la altaj pinoj kaj maldikaj blankaj betuloj laŭ la vojo. Nick transiris la vojon, liaj paŝoj laŭte sonis sur la asfalta vojo. Michael Blackstone havis privatan lokon. Nick eĉ ne povis vidi la vilaon de ĉi tie. Maldika duonluno trarompis la nubojn, disponigante sufiĉe da lumo por Nick por vidi la ŝtonŝtuparon kondukantan malsupren de la vojo al la Danubo. Granda plezurboato estis alligita al la moleo superrigardanta la riveron. Noĉjo aŭdis la mallaŭtan knaradon de la boato balanciĝanta sur ĝiaj fendroj. Ĝi estis granda boato, longa kaj maldika, kun eksterborda motoro. Poste, Nick pensis, la boato povus helpi savi lin se li povus eskapi.
  
  
  
  Li denove transiris la vojon kaj iris laŭ la enveturejo, evitante la gruzon. La monteto estis kovrita de pingloarboj, blankaj betuloj kaj fagoj, kaj la arbustaĵo estis densa. Sed estis sufiĉe plata strio da herbo laŭ la enveturejo.
  
  
  
  Nun la plej granda zorgo de Nick estis la hundoj.
  
  
  
  Tamen, ŝajnis esti neniuj hundoj. Ĝis nun, eĉ ne unu aŭtomobilo pasis sur la malsupra vojo, kaj li aŭdis nek sonon nek lumon. Se estus aliaj vilaoj en la areo, nenio estus videbla. N3 komencis dubi, ke eble la Blackstones ne estas hejme. Tio vere ruinigus aferojn!
  
  
  
  La luno estis nun tute kaŝita malantaŭ la nuboj. Killmaster haltis en la maldensejo, atendis, ke la luno denove aperos, poste prenis el la poŝo ladskatolon da fulgo. Li demetis sian ĉapelon, kliniĝis malantaŭ arbusto kaj komencis ŝmiri la ungventon sur sian vizaĝon. La intenco estis iĝi parto de la fantomo, tiel ke Nick planis mortigi Blackstone. Li planis atendi kelkajn horojn ĝis tagiĝo, kiam li estos plej vundebla. Li tiam ŝtelirus en la dormoĉambron kaj vekus Blackstone por vidi la nigravizaĝan diablon. Necesas multe da kuraĝo por rebati sub ĉi tiuj cirkonstancoj, kaj Nick ne opiniis ke Blackstone estus tiel kuraĝa.
  
  
  
  Li zorge supreniris la monteton. Cent metrojn poste li aŭdis neatenditajn sonojn. Li staris surprizite, kiam li adis la sonojn de muziko kaj lata,gaja ridado.La agento AX malbenis sub la spiro. Ili havis malbenitan feston tie! Sed kial ne estis lumo?
  
  
  
  Minuton poste li malkovris la kialon. Alta palisaĵo estis konstruita ambaŭflanke de la vojo proksimume cent metrojn for. Li preskaŭ koliziis kun li. Nick sentis ĝin kaj malkovris ke ĝi estis farita el salikbranĉoj, la speco de barilo kiun homoj metas ĉirkaŭ naĝejoj por privateco. La Blackstones bezonis privatecon. La palisaĵo estis pli ol sep metrojn alta kaj efike protektis la vilaon kontraŭ la vojo.
  
  
  
  Noĉjo glitis preter la barilo, piedpintoj trans la gruzon, kaj plonĝis reen en la arbustaĵon. Nun li povis vidi la lumojn.
  
  
  
  La domo tremis ĝis la tero!
  
  
  
  Killmaster ĉirkaŭiris la enveturejon dekstre kaj alproksimiĝis de la flanko. La lumo de la lampoj estis tre hela. Kiam li alproksimiĝis, li glate falis teren kaj rampis kiel tigro laŭ la malsekaj, nove falintaj folioj. Poste li pluiris.
  
  
  
  Nun Noĉjo vidis, ke la vilao estas konstruita sur solida ŝtona fundamento. La enveturejo tordis kiel blanka serpento kaj kondukis al granda asfalta parkejo. Nick ankaŭ vidis kvar garaĝajn pordojn en la malglata ŝtono. Du el ili estis malfermitaj.
  
  
  
  Estis grandaj aŭtoj parkumitaj en la parkejo. Ili aspektis kiel kamionoj. Nick rimarkis, ke ĉi tiuj ne estas kamionoj, sed specialaj kamionetoj! Li vidis la brilon de dratmaŝo en la vitro de la malantaŭa pordo.
  
  
  
  Lumoj kaj sonoj venis de la unua etaĝo de la domo, kiu montriĝis duobla.
  
  
  
  Nick fiksrigardis la parkejon dum kvin minutoj. Proksime de la kamionetoj estis neniu. La supra duono de la vilao estis malluma, sed la malsupra etaĝo estis plena de muziko kaj ridado, sovaĝa ina rido. Nun kiam li estis pli proksima, Nick detektis strangan noton de histerio en la ridado. Ĝi estis tro akra, eĉ kiel kriego.
  
  
  
  Killmaster fariĝis singarda. Estis kriego. Subite ĝi rompiĝis kaj tuj malaperis en alian muzikan eksplodon.
  
  
  
  Killmaster zorge ekzamenis sian ĉirkaŭaĵon. Trans la garaĝpordo estis mallarĝa roka kornico. Se li povus atingi ĝin, li povus rigardi tra unu el la kradfenestroj. Tio signifis montri sin por momento dum li transiris la malfermitan parkejon, sed li ne vidis alian eblon. Tamen, li hezitis. Li havis nur unu ŝancon, kaj la tempo finiĝis. Se li fuŝas, ĉio estas finita. Sed li ne havis elekton...
  
  
  
  Noĉjo ŝtalis sin, poste kuris silente trans la parkejon, Colt en la dekstra mano kaj tranĉilo en la maldekstra, preta batali.
  
  
  
  Kiam li atingis grandan rokon apud la garaĝo, li enŝovis la Ĉevalidon en sian zonon kaj tenis la tranĉilon inter la dentoj. Poste li grimpis sur la rokon kun la lerteco de simio.
  
  
  
  Ĝi estis tre mallarĝa kornico, malpli ol tri colojn larĝa. Sed por Nick Carter tio sufiĉis. Li preterglitis ŝin al la plej proksima fenestro.
  
  
  
  Nun la muziko estis vere surda, kaj la ridado de la knabinoj estis eĉ pli histeria. Killmaster singarde rigardis tra la fenestro. Li vidis longan, mallarĝan balsalonon kun brila planko. Paroj dancis, turniĝis kaj valsis, aliaj simple promenis aŭ brakumis unu la alian. Ĉiuj dancistoj estis knabinoj kaj portis la samajn kostumojn! Malgranda nigra mamzono tranĉita sub la cicoj, mallonga pantalono aŭ zono kun longaj bretaĵoj, al kiuj estis alkroĉitaj malhelaj ŝtrumpoj. Ĉiuj knabinoj portis precipe altajn kalkanojn - maldikaj, kvar-colaj stiletoj.
  
  
  
  Muziko venis de grandega diskujo sur la alia flanko de la ĉambro. Sur la longa monaĥeja tablo estis boteloj, glasoj kaj altaj stakoj da sandviĉoj.
  
  
  
  Malantaŭ la tablo, sur podio, staris granda filmkamerao. Viro sidis apud ŝi sur faldebla tola seĝo. Li estis la sola viro en la ĉambro kaj aspektis laca kaj enuigita. Dum Nick rigardis, la viro ekstaris por aranĝi ion por la fotilo. Li oscedis kaj denove sidiĝis.
  
  
  
  Subite unu el la knabinoj kriegis. Noĉjo turnis sin kaj vidis korpan virinon nigre kun vipo. La krianta knabino, blondulino kun maldikaj kruroj, ĝemis kaj falis sur la brilan plankon. La korpa virino svingis sian vipon. La knabino rapide ekstaris kaj sovaĝe serĉis amikon, sed ne povis trovi tian. Tiam ŝi pene komencis klakdancon. Ĉi tio ŝajnis kontentigi la kortegan virinon. Ŝi ridetis kaj reŝovis la vipon en sian larĝan zonon.
  
  
  
  Killmaster rigardis la amazon-similan matronon, pripensante la abomenajn bildojn, kiujn li vidis antaŭ li. Ŝajne tio estis la fino de la vojaĝo por la Paulus Werner-knabinoj ĝis ili elĉerpiĝis kaj foriris al Ĉinio aŭ Norda Vjetnamio. Dume, la bastardoj ekspluatis la knabinojn kiel eble plej multe. Li denove rigardis la fotilon. Ili supozeble filmis fonfilmaĵon hieraŭ nokte, eble filmaĵon de orgiosceno.
  
  
  
  Nick denove rigardis Amazonon. Ŝi certe pezis ĉirkaŭ ducent funtojn. Ŝi havis vizaĝon kiel pecon da pasto, mamojn kiel basketbalojn. Ŝia nigra robo estis firme butonita ĉirkaŭ ŝia dika kolo kaj etendis malsupren al ŝiaj botoj. La nigra zono estis fiksita ĉirkaŭ ŝia kurba talio per brila arĝenta buko. La vipo sur ŝia kokso havis mallongan ŝafton kun plektita leda fino.
  
  
  
  Kelkaj knabinoj dancis proksime al Noĉjo, ĝuste sub la fenestro. Tiam lia rigardo falis sur ion, kio ŝajnis eksterloke eĉ en tiu ĉi obscena konfuzo. Li ne kredis ĝin. Unu el la knabinoj estis nigra. Ŝiaj haroj estis tinkturfarbitaj per brila plateno kaj ŝiaj ungoj estis arĝentaj. Ŝi portis blankan mamzonon kaj blankan zonon. Ŝi ŝajnis danci kun la okuloj fermitaj, tenante sian kunulon forte al si.
  
  
  
  Ĝi estis unu el la ĝemeloj! Pri drogoj, Nick suspektis. Sed kiel diable ŝi povus...
  
  
  
  Lia rigardo falis sur la partneron de la nigra knabino. Estis Pam...
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Estis iu, kiu agis rapide — tro rapide! Pli rapide ol Nick kredis ebla. Pam havis nenian manieron enkonduki ilian planon aŭ voki la policon. Iu estis tie antaŭe, iu ankaŭ havis planon kaj la potencon kaj rimedojn por efektivigi ĝin. Bela Kojak? Nick komprenis de la dikulo, ke Koyak estas nur malgranda komercisto. Li estis pli grava ol Werner, sed tamen subulo. Kiu do? Kiu havis la forton, kuraĝon kaj rimedojn por kapti la grupon kaj Pam, meti ilin en kamionetojn kun kradoj sur la pordoj kaj veturi ĉi tien el Budapeŝto dum Nick malrapide flosis kontraŭflue sur malnova barĝo?
  
  
  
  En la halo sonis fluto. La diskujo malrapide haltis. La Amazono, kun arĝenta fajfilo inter siaj dikaj lipoj, vicigis la knabinojn en unu vico. Nun kiam la muziko ĉesis, ili aspektis malvigle. La kameraisto kovris la fotilon per toltuko. Ŝajne la Balsalono de la Diablo estis fermita por la nokto.
  
  
  
  Nun ĉi tiu virino malfermis la pordon, kaj la knabinoj komencis foriri, instigitaj de sia vipo. Nick vidis ŝiajn diketajn lipojn moviĝi dum ŝi nombris la knabinojn. Pamela iris obeeme, kiel ĉiuj aliaj. Li estis certa, ke ili ĉiuj ricevis kontraŭangorajn drogojn. Ili verŝajne estis sedataj dum ili estis ĉi tie.
  
  
  
  La okuloj de Noĉjo sekvis Pam kiam ŝi trairis la pordon, turnis maldekstren kaj iris malsupren. Verŝajne estis kelo, kie estintus ĉambroj aŭ ĉeloj, kie la knabinoj estis enŝlositaj kiam ili ne laboris.
  
  
  
  Pam estis la lasta en la vico. La kruela virino nigre fermis la pordon post la knabino. La funkciigisto malaperis tra alia pordo. Kelkajn momentojn poste la lumo estingiĝis.
  
  
  
  Killmaster mediteme frapetis la glason. La kradoj estis ĉe la alia flanko de la fenestro. Ĉiukaze, ne servis provi enpenetri ilin. Li reiris laŭ la kornico, ankoraŭ tenante la tranĉilon en la dentoj, kaj malsupreniris reen sur la asfalton. Nun kiam la lumoj en la balsalono estingiĝis, denove mallumiĝis.
  
  
  
  Tiam subite lumo ekbrulis en la malantaŭo de la garaĝo. Nick aŭdis voĉojn, virajn voĉojn. Li silente glitis en la garaĝon, evitante tion, kio aspektis kiel Lincoln. Li marŝis al la lumo kaj la voĉoj.
  
  
  
  Ŝtuparo kuris diagonale ĝis la malantaŭa muro de la garaĝo. Noĉjo suprenrampis la ŝtuparon kiel kato. Nun li komprenis la vortojn diritajn en la hungara dialekto. Certe. Ĉi tiuj estis servistoj. Kompreneble, Blackstone havis servistojn. Ilia hejmo estintus supre, kun enirejo tra la domo aŭ garaĝo. Nick ankoraŭ havis la tranĉilon en la buŝo. Li kaptis ĝin, tenis ĝin preta en la dekstra mano, kaj metis la Colt en pistolujon sur sian maldekstran femuron.
  
  
  
  Noĉjo marŝis al la malgranda tavolo ĉe la supro de la ŝtuparo. Li haltis antaŭ la pordo kaj singarde turnis la tenilon. La pordo ne estis ŝlosita. Li puŝis ĝin milde kaj rigardis internen. Mallonga koridoro kondukis al alia pordo. Estis ĉambroj ambaŭflanke de la koridoro. Nick aŭdis la sonon de pluvego.
  
  
  
  La viro kriis: "Tibor?"
  
  
  
  La respondo venis el unu el la lumigitaj ĉambroj. “Kio okazis, Gyula? Mi diris al vi, ke mi havas kapdoloron. Lasu min sola.'
  
  
  
  La viro ridis en sia koro. - Vi, kompreneble, trinkis tro da viskio. Ĉu vi ne iros ĉi-vespere?
  
  
  
  — Denove. Cetere, mi jam havas ĉiujn.
  
  
  
  — Stultulo! Nova aro alvenis ĉi-vespere.
  
  
  
  'Mi scias mi scias. Vi povas akiri ilin. Mi iras dormi. Mi estas malsana de la postebrio. Mi preferus morti.'
  
  
  
  Killmaster rikanis.
  
  
  
  "Mi prenos unu el tiuj nigraj knabinoj," diris la viro en la duŝo. "Eble ambaŭ. Ĉi tio denove estas io nova."
  
  
  
  — Bone. Kaptu ilin. Sed bonvolu silenti. Vi povas rakonti ĉion al mi morgaŭ.”
  
  
  
  Noĉjo eniris kaj silente marŝis laŭ la mallonga koridoro al la lumigita pordo. Viro kuŝis sur la lito, lia vizaĝo premita kontraŭ la kuseno. Li ĝemis. Nick pensis: jen la kuraco kontraŭ postebrio. Nun li devis eklabori kaj protekti sian ariergardon. Li ne povis permesi lasi aferojn sekvi sian kurson.
  
  
  
  La tabulo knaris kiam Noĉjo alproksimiĝis al la lito. La viro turnis la kapon kaj rigardis la vizaĝon de la nigra diablo. Lia buŝo malfermiĝis.
  
  
  
  Nick batis lin en la kolon per la tenilo de la tranĉilo. La viro grumblis. Nick genuigis lin en la dorso, levis la kapon kaj tratranĉis lian gorĝon.
  
  
  
  Alia servisto kriis el sub la duŝo: "Ĉu vi diris ion, Tibor?"
  
  
  
  Noĉjo malpeze piedpinte iris laŭ la koridoro al la banĉambro kaj eniris. Estis antikva bano kun duŝo kaj flava kurteno. La kurteno havis ŝablonon de ruĝaj anseroj. La viro komencis kanti en sia koro. Killmaster tiris malantaŭen la kurtenon kaj senkompate haltigis la kanton per unu mano, dum per la alia li enŝovis la tranĉilon profunde sub sian maldekstran ripon. Li mallevis la viktimon en la rapide ruĝiĝantan banakvon. Poste li viŝis la klingon kaj malŝaltis la duŝon.
  
  
  
  Noĉjo elprenis la nuran aĵon, kiun li serĉis el la banĉambro – la ŝlosilojn. Estis multaj el ili.
  
  
  
  Li metis la ŝlosilojn en sian poŝon, rapide iris al la pordo trans la antaŭĉambro kaj supreniris al la ŝtuparo. Ununura malforta lampo brilis sur la dekliva planko kondukanta al la ŝtala pordo. Dekstren malleviĝis fera helikforma ŝtuparo. Li silente supreniris al la ŝtuparo kaj aŭskultis. Li vidis malfortan lumon kaj aŭdis virinojn paroli germane. Niĉjo ridetis atendante. - "Mi baldaŭ estos kun vi, sinjorinoj!" - li gaje murmuris. Li supreniris la rampon al la ŝtala pordo. Ĝi estis, kompreneble, ŝlosita. Ĝi verŝajne donis aliron al la supra parto de la domo kaj tial estis ŝlosita.
  
  
  
  Nick revenis al la helikforma ŝtuparo. Li tre malrapide malsupreniris, zorgante, ke liaj piedoj ne faru eĉ la plej malgrandan bruon sur la feraj ŝtupoj. Dum li malsupreniris la ŝtuparon, la lumo fariĝis pli hela kaj la voĉoj iĝis pli klaraj. Noĉjo kunpremis la dentojn en sia nigrigita vizaĝo kiam li aŭdis la germanan. Sendube malnovaj amikoj el la milito.
  
  
  
  Li rigardis la scenon el la halo antaŭ ol eniri la ĉambreton. Estis du amazonoj, la virino, kiun li vidis en la balsalono, kaj alia, kiu ŝajnis esti ŝia ĝemelo. Entute, li pensis, proksimume kvincent funtojn da pezo. Ili trinkis teon kaj manĝis malgrandajn kukojn, babilante kiel simioj. Li vidis iliajn vipojn kuŝi sur la tablo.
  
  
  
  Noĉjo prenis la tranĉilon en sia maldekstra mano, tiris la Ĉevalidon de sia zono kaj paŝis al la pordo. - “Guten Morgen, sinjorinoj. Ne, ne kriu!
  
  
  
  Ili ne kriegis. La tasoj klakis al la planko de siaj paralizitaj dikaj fingroj, kaj ili silente rigardis Noĉjon. Kaj Nick sciis kial. Ĉi tiuj du sadismaj hundinoj vidis teruran sangan nigrulon kun pafilo.
  
  
  
  Nick trankvile fermis la pordon. La amazonoj ne moviĝis, kiam li metis la manon en la poŝon de sia jako kaj eltiris latunajn fingrojn.
  
  
  
  Kiel sian unuan viktimon, li elektis la virinon, kiun li vidis en la balsalono, kiu postkuris Pam tra la pordo. Li alproksimiĝis al ŝi kun glacia rideto kaj diris: "Pardonu, gnadiges Fraulein." Li tiam batis ŝin sur la kapon per peza latuna fingroartiko. Ŝi glitis de la seĝo sur la plankon kiel degelanta maso.
  
  
  
  Ankaŭ Nick devis neŭtraligi la duan. Ŝi leviĝis de la seĝo kun sia masiva korpo kaj atakis lin per viandotranĉilo.
  
  
  
  Killmaster paŝis flanken kaj lasis la klingon de sia tranĉilo fosi en ŝian dikan pojnon. Ŝia tranĉilo falis sur la plankon. Li frapis sian grandan pugnon en sian ŝvelantan ventron. La virino duobliĝis kaj li komencis vomi. Noĉjo kaptis ŝin je la haroj kaj tiris ŝian kapon malantaŭen, premante la pinton de la tranĉilo kontraŭ ŝia gorĝo. Li kapjesis al la alia virino. "Vi vidis, kion mi faris al ŝi, ĉu ne?"
  
  
  
  — Jawohl. Y-jes.
  
  
  
  “Ĝi estas ankoraŭ nenio. Mi jam mortigis du el viaj homoj kaj estas preta mortigi tiom multe kiom necesas. Kaj mi eĉ volas mortigi vin. Estas klare?'
  
  
  
  — Jes. B-sed bonvolu ne mortigi min! Mi nenion faris. Mi estas nur maljunulino. Li povus riski. Nick rikanis malbone. “Ĉu maljuna sinjorino, kiu laboris en koncentrejo? Kiu ne povas iri hejmen? Dezirita por militkrimoj? Ŝia vizaĝo misformiĝis.
  
  
  
  Li premis la tranĉilon dum momento. - "Kie estas la Blackstones?"
  
  
  
  Ŝi tuj respondis. “En Budapeŝto. Ili baldaŭ revenos.
  
  
  
  "Kiel baldaŭ?"
  
  
  
  — Mi ne scias. Ili estas malfrue
  
  
  
  "Kial ili iris al Budapeŝto?"
  
  
  
  La dikaj ŝultroj moviĝis por momento. 'Por komerco.'
  
  
  
  "Kiu alia loĝas ĉi tie krom Blackstone kaj lia edzino?"
  
  
  
  Alia eta ŝultrolevo. Ŝi sentime eksidis kaj rigardis lin sen palpebrumi. Noĉjo tiris sian griziĝintan hararon. - 'Kiu alia?' — li severe ripetis.
  
  
  
  “Ankaŭ la fama filmstelulo Mona Manning! Sed ŝi ne estas gasto. Ĉu vi komprenas, ĉi tio estas ménage a trois? Li atente rigardis ŝin. — Mi certe komprenas. Ĉiuj tri dormas en la sama lito. Ne gravas. Kiom da knabinoj estas malsupre?
  
  
  
  - Nun estas dek ses. Pluraj novaj alvenis ĉi-vespere.
  
  
  
  Nick tiris la tranĉilon for de ŝia gorĝo kaj retropaŝis. La tempo elĉerpiĝis. Li rigardis la Amazonon, kaj ŝi vidis ion en liaj okuloj, kiu senkompate briletadis sur lia nigra vizaĝo, kio malvarmigis ŝin. Ŝi glitis de la seĝo sur siajn genuojn kaj ĉirkaŭvolvis siajn brakojn ĉirkaŭ liajn genuojn. - “Bitte, mia sinjoro, mi petas! Ne trudu min...
  
  
  
  Niĉjo rigardis ŝin dum momento. Estis bruo ie, kiu ĝenis lin. - “Kiom da aliaj homoj estas nun en la domo? Mi scias ĉion pri tiuj du viroj supre. Do ne mensogu, alie mi mortigos vin!
  
  
  
  Nun ŝi balanciĝis sur la genuoj. - "Ne aliaj! Nur ni festas hodiaŭ. Mi ĵuras. Kvar ĉiam sufiĉis - ni neniam havis problemojn ĉi tie kaj...
  
  
  
  "Estos problemoj ĉi-nokte," diris Nick morne. Li tiam pafis ŝin en la kapon.
  
  
  
  Sen retrorigardi ŝin, li iris al la alia virino kaj finis ŝin ankaŭ. Forlasinte la ĉambreton kaj kurante supren laŭ la spirala ŝtuparo, li komencis serĉi la ŝlosilojn en sia poŝo. Nun ĉiu sekundo kalkulas.
  
  
  
  Li malfermis la ŝtalpordon per la tria ŝlosilo kiun li provis kaj ŝteliris kiel fantomo tra la larĝa, dike tapiŝita halo. Tiam li aŭdis klakon de telefona ciferdisko. La sono venis el niĉo proksime de la enirpordo. Nick staris senmove. Li aŭdis viran voĉon: “Rapidu, idioto. Lasu min trairi - lasu min trairi! '
  
  
  
  Funkciisto! Nick forgesis pri li. Li silente alproksimiĝis al la alkovo.
  
  
  
  La vireto anhelis, faligis la telefonon kaj kuris al la ĉefa pordo. Samtempe, Noĉjo vidis antaŭlumojn sur la enveturejo tra la larĝa vitro apud la pordo. Nun li ne povis pafi. Nick ĵetis tranĉilon al li. La viro eligis mallongan krion, kiu finiĝis per gorĝo. Li falis sur la genuojn kun tranĉilo en la dorso kaj senespere gratis la pordon. Nick saltis antaŭen. Estis ankoraŭ tempo. Sed ne estis spuro de perfida sango!
  
  
  
  Li rompis la kolon de la viro per karateokotleto, tiam levis la korpon sur siajn ŝultrojn kaj enigis tranĉilon en la vundon por limigi sangofluon. Dum li turnis sin kaj kuris reen laŭ la koridoro, la lumturoj brilis tra la vitro kiel lumo de lumturo. "Ĉi tio estas tre proksima," pensis Nick.
  
  
  
  Dekstre estis paro da altaj, arkaĵaj duoblaj pordoj. Li turnis la tenilon kaj la pordoj malfermiĝis en longan salonon. La muroj estis lumigitaj per milda lumo, kiu ne estis videbla de ekstere pro la dikaj kurtenoj. En la centro de la ĉambro estis granda, brila tablo, preta por kunveno, kun notblokoj, krajonoj, glasoj kaj akvokarafo. Sur la tekabineto apud li estis kolekto da boteloj. La kunveno eble estos ĉi-vespere! Dum momento Noĉjo estis delogita, sed altvaloraj sekundoj pasis. Li ankoraŭ ne bezonas grandan repagon. Verŝajne estis tro multaj el ili kaj estis evidente ke ili armus korpogardistojn kun ili...
  
  
  
  Dekstre de Noĉjo, grandega ŝtona kameno etendiĝis tra la ĉambro. Ĉi tio malmulte utilis. Li rigardis maldekstren, esperante, ke la mortinto sur liaj ŝultroj ne tro sangas — feliĉe, la tapiŝo estis ruĝa. Subite li rimarkis la domon de la muzikistoj! Verŝajne konstruita simple por efiko kaj neniam uzata. Proksimume tri metrojn super la tero, la kesto kovris altan halon. Mallarĝa ŝtuparo supreniris la muron.
  
  
  
  Nick Carter kuris al ŝi.
  
  
  
  Li genuiĝis malantaŭ la parapeto, viŝante sangan tranĉilon sur la ĉemizo de la mortinto, kiam la pordo sub li malfermiĝis kaj granda lustro lumiĝis. Nick rigardis en la truon. Li vidis kvin homojn eniri. Ĉi-lasta diris ion al pluraj korpogardistoj. Tiuj estis grandaj, malĝentilaj viroj kun pistoloj. Nick suspiris. Tio estis io alia. Nun li devis ŝanĝi taktikojn. La lupo devis fariĝi vulpo.
  
  
  
  Kun la senpasia rigardo de viro, kiu tre baldaŭ mortigos aŭ neŭtraligis ĉiujn tiujn homojn, li rigardis kiel la grupo kolektiĝis ĉirkaŭ granda tablo. Ili estis multlingva grupo de brutuloj, kiuj parolis la hungaran, la francan, la germanan kaj la anglan. La lampo estis hela, kaj nenio malhelpis Nick vidi ilin. Li zorge ekzamenis ĉiun sidantan ĉe la tablo.
  
  
  
  Fang Chi estis malgranda, bonorda kaj sprita. Li portis bone premitan grizan kostumon, blankan ĉemizon kaj nigran kravaton. Lia tuknigra hararo brilis, kiam li malfermis sian dikan tekon kaj komencis meti paperojn sur la tablon apud li. - “Mi devas reveni al Budapeŝto ĉi-vespere. Do ni faru tion rapide."
  
  
  
  - Restu ĉi tie ĉi vespere, Fan. Vi scias, ke ĝi estos amuza kaj estas multe da spaco. Mi demandos Tibor kaj... La invito de Sybil Blackstone estis subite interrompita.
  
  
  
  — Ĉi tio estas neebla! Mi devas reveni al la misio. Nun bonvolu...
  
  
  
  Killmaster sentis sin trankviligita. Tibor, kompreneble, ne respondus la telefonon krom se li respondus el la infero, kaj tio kondukus al pliaj komplikaĵoj.
  
  
  
  “Fanulo pravas! Jam estas malfrue. Mi devas reveni al la kastelo por prepari la filmaĵon por morgaŭ. Vi scias, kiom gravas tio — la komitato venos ilin vidi. Ni rapidu!'
  
  
  
  Ĉi tiu voĉo sonis profunde kaj hele, kun nuanco de potenco. Niĉjo rigardis la parolanton kun ioma surprizo, ĉar li estis vestita strange. Li tiam konkludis, ke la viro certe flugis rekte de maskobalo. La viro leviĝis de la tablo por verŝi al si glason. Li portis kvadratitan ĉapon, blankan koltukon ĉirkaŭ la kolo, tvida jakon kaj rozkolorajn pantalonojn enmetitajn en altajn brilajn botojn. La figuro aspektis kiel kinoreĝisoro de 1920-aj jaroj!
  
  
  
  "Parolante pri la Komitato, Bela, mi komprenas, ke ĉio estas en ordo por la akcepto?"
  
  
  
  Bela Kojak! Noĉjo rigardis la strange vestitan viron kun nova intereso. Do estis Kojak! Ŝajnas ke li tenis pli altan pozicion en tiu ĉi malsankta grupo, kiel Paulus aludis al Werner.
  
  
  
  Sybil Blackstone estis magra blondulino kun nerva kolo kaj ungegaj manoj. Ŝi havis sian hararon tondita en vira stilo kaj portis malhelan kostumon. Nick pensis pri la vortoj de la mortinta Amazono kaj ridetis al si. "Ménage a trois," ŝi diris. De klinika perspektivo, estus interese vidi kiel ĉiuj tri kondutas.
  
  
  
  Ĵus sub Nick estis Mona Manning kaj Michael Blackstone. La virino kaptis Blackstone je la brako kaj parolis per laŭta, defia flustro. - “Mi diras al vi lastfoje, Mike! Mi nur bezonas pli bonajn rolojn. Mi estas stelo, sed mi ne estas traktata kiel stelo. Mia vestĉambro estas malhonoro! Mankas al mi respekto, absolute ajna respekto de ĉi tiuj homoj ĉirkaŭ mi. Mi ne plu akceptos ĝin, Mike. Iun tagon mi forlasos ĉi tiun lokon kaj neniam revenos. Vi vidos lin!'
  
  
  
  “Venu, ni iru, Mona! Vi devas esti pacienca, kara. Ĉio estos bone. Morgaŭ mi persone parolos kun CB pri tio. Mi solvos la aferon. Silentu, karulino, kaj lasu min ĝui vian bonegan agadon. Ĉu bone?'
  
  
  
  Ĝi estis la voĉo de sperta viro. Nick preskaŭ povis atingi por tuŝi Michael Blackstone. Li aspektis kiel ia maldeca Lincoln. Li estis tre alta kaj tre osteca, kun amaso da sovaĝaj grizaj haroj. Lia sulkiĝinta vizaĝo esprimis la malĝojon de Lucifero provanta trankviligi frenezan virinon.
  
  
  
  Mona Manning kroĉiĝis al la alta viro. Ŝia voĉo subite ŝanĝiĝis de tiu de malbona sorĉistino al tiu de ridanta, stulta adoleskulino. “Ho, Mike, kara! Vi estas tia anĝelo. Mi sciis, ke vi helpos min. Vi ĉiam faras ĉi tion. Ho Mike, Mike! Ĉu vi vere kredas, ke mia reveno sukcesis? Ĉu ĝi reiros kiel antaŭe? '
  
  
  
  Killmaster, rigardante tra la truo al Mona Manning, sentis ondon de vera kompato. Je ĉi tiu distanco kaj sub ĉi tiu senkompata lumo, la iama karulo de Ameriko prezentis malgajan rigardon. La masko de dika ŝminko sur ŝia vizaĝo ne povis kaŝi la damaĝon faritan al ĝi de tempo, dopo, trinkaĵo kaj frenezo. Restis nur ŝia figuro, kiu estis ankoraŭ bongusta kaj plena de mamoj. Nick rememoris la filmon, en kiu li vidis ŝin, pensis pri la malglataj seksscenoj. La amatino de Usono fariĝis la plej fama malĉastino en la mondo! “Mona, Mike. Venu ĉi tien bonvolu. Ni bezonas viajn subskribojn. Ĝi estis Sybil Blackstone. Ŝi kaj Fang Chi estis okupitaj per amaso da paperoj. Bel Kojak staris flanke trinkante en sia ridinda kostumo. Li aspektis enuigita, sed Killmaster, rigardante lin de la fenestro, komprenis, ke ĝi estos la sekva malamiko, viro kun armitaj gardistoj. Jen viro, kiu devis iri al la kastelo, kaj kien ajn ĝi estos bezonata, por prepariĝi por la sekva tago de filmado, ĉar venos ia Komitato!
  
  
  
  Nick aŭskultis kaj komprenis ion. Ĉi-vespere estis pagtaga nokto, kaj Fang Chi pagis ilin per oro de Komunista Ĉinio. Ĝi estis sofistika paperkomerco kiu komenciĝis en Budapeŝto kaj daŭris tra svisaj bankoj en Honkongo. Nick enmemorigis la datumojn por sia raporto - se li ankoraŭ vivis por skribi ĝin.
  
  
  
  Post kvin minutoj, li ekkomprenis ke la "kastelo" estis kie filmoj estis faritaj. La komitato alvenanta morgaŭ estis oficiala subkomitato de la hungara registaro taskita produkti edukajn filmojn kaj dokumentariojn. Nick ridetis. Tio estas ĉio! La hungaroj sciis nenion pri pornfilmoj! Ĉi tiu teamo ankaŭ faris dokumentariojn kaj tiel kreis la perfektan kamuflaĵon por porno-laboro. Ĉi tio klarigis kial la knabinoj estis tiel zorge kaŝitaj kaj transportitaj al kaj de laboro en fermitaj kamionetoj.
  
  
  
  Fang Chi metis la paperojn en sian tekon. -Ĉu vi certas, ke ĉio estas en ordo en la kastelo, Bela? Nun nenio povas misfunkcii. Ni - mia registaro - estas tre kontenta pri la rezultoj. Filmoj havas enorman propagandan valoron. Precipe tiuj ĉefrolantaj Mona Manning. Ni ŝatus vidi ŝin en pli da ĉefaj roloj, kaj ni bezonas pli da filmoj kiel Shame on the Gangsters. Ĝi estis ĉefverko."
  
  
  
  Bela Kojak frapetis la tablon per la vipo, kiun li ŝajne kunportis la tutan tempon. “Mi jam diris al vi, ke ĝi estas en ordo, Fan. Mi kontrolos ĝin lastan fojon, se mi iam foriros de ĉi tie - sed mi certigas al vi, ke ĉio estas en ordo." Li ridetis. - “Ĉiuj... uh... pli ekzotikaj dekoracioj estas stokitaj en la kelkarceroj. La knabinoj estas sekuraj ĉi tie. Miaj homoj scias silenti dum la inspektado. Li batis la tablon per sia vipo.“Ni havas nenion por zorgi. La komitato vidos nenion krom traktoroj kaj ridantaj malsaĝuloj. Mi uzas lokajn farmistojn." Mona Manning kaj Blackstone denove foriris kaj staris apud la grandega kameno kun okulvitroj en la manoj. Neniu el ili ŝajnis tre interesita pri la komerca parto. Fang Chi demandis: "Kiom da knabinoj ni havas nun?"
  
  
  
  “Naŭ finfine kalkulas,” respondis Sybil Blackstone. Ŝi turnis sin al Bela Kojak. - “Ni bezonas pliajn knabinojn, Bela, kaj baldaŭ. Ni havis tiujn tri, kiuj nun mortis, kaj aliajn, kiuj kadukiĝis kaj estis forsenditaj en la boato. Vi devas baldaŭ kontakti vian Werner.
  
  
  
  Kojak staris ĉe la tablo kaj verŝis al si trinkaĵon. Li ne turnis sin kiam li diris: "Mi faros ĝin tre baldaŭ."
  
  
  
  Nick, kaŝita en la skatolo, rapide kalkulis. Naŭ knabinoj. La Amazono diris, ke ili estas nur dek ses. En la grupo estis ses homoj, kaj kun Pam estis sep. Sep kaj naŭ estas dek ses!
  
  
  
  Iu - kaj Noĉjo vetis, ke ĝi estis Bela Kojak - venigis pliajn sep knabinojn en la vilaon sen diri al Sibile aŭ Fang Chi. Mike Blackstone kaj Mona Manning klare ne kalkulas.
  
  
  
  Killmaster fikse rigardis la dorson de Bela Kojak. "Vi estas mia sekva celo, Kojak," li diris trankvile al si. Sed kiel mi povas akiri vin?
  
  
  
  Li rigardis malantaŭen, super la korpo de la funkciigisto. La malantaŭa muro havis vicon de fenestroj en niĉoj kurantaj de la planko de la kesto ĝis la plafono. Noĉjo komencis forigi la ŝlosilojn, kiujn li kunportis. La ŝlosiloj bruis. Li zorge elprenis ĉiujn ŝlosilojn kaj metis ilin sur la plankon unu post la alia. Li metis la tranĉilon ĉe unu flanko de la zono, la Colt sur la alia. Tiam li komencis tre singarde rampi al la fenestroj. Se ili ne estas veraj fenestroj aŭ ili estas ŝlositaj de ekstere, li estas en problemo. La domo estis sep metrojn profunda. Se ĝi estus apud la fenestro, ĝi ne estus videbla de la malsupra halo. Nur la sono de malfermado de fenestro, aŭ forta trablovo, povis fordoni lin. Li ankoraŭ povis aŭdi ilian konversacion. Bela Kojak hezitis, sed estis ege senpacienca. Bone. Nick bezonis nur kelkajn minutojn por kompreni, kion li faras.
  
  
  
  La fenestroj montriĝis realaj kaj ŝlositaj de interne. Nick turnis la seruron kaj malfermis unu el la fenestroj. Estis diable malfacila laboro. Li antaŭe zorge ekzamenis la vilaon kaj pensis, ke li scias, kio estas ekster la fenestroj, sed li ne estis certa. Kompreneble, la korpogardistoj de Kojak ankoraŭ estis ĉirkaŭe. Kiom estis tie? Kie ili estis? Se estus sekurgardisto patrolante la domon, li estus vidinta la lumon kiam Nick malfermis la fenestron.
  
  
  
  Li elrigardis tre malrapide. Li sentis sin trankviligita. Ekstere estis tute mallume. Li etendis la manon kaj palpis la malvarmajn, glatajn kahelojn sur la kruta deklivo. Se li ĝuste divenis, li povos gliti de la tegmento kaj en la parkejon.
  
  
  
  Killmaster silente puŝis sian grandegan korpon colo post colo tra la fenestro. Unue liaj kruroj, poste li kaptis la fenestrokadron kaj fermis la fenestron malantaŭ si. Li serĉis per la piedoj la drenadfosaĵon sub li, sed ne trovis ĝin. Li ellasis la fenestrokadron kaj glitis preskaŭ tri futojn antaŭ ol liaj piedfingroj tuŝis la drenilon. La sono de la kaheloj glitantaj malsupren estis tro laŭta.
  
  
  
  Li kuŝis vizaĝon malsupren, ne moviĝis kaj apenaŭ spiris. La vento preterkuris lin, kaj li aŭdis mallaŭtan frapon sur la fenestro. Malbeno!
  
  
  
  Pasis minuto. Li aŭdis nenion pli. Nun ni devas rapidi, alie foriros Bela Kojak. Li malsupreniris en la defluejon, kaptis la randon per siaj fortaj fingroj kaj flugis trans la randon. Li alteriĝis sur la teron. Kiel li atendis, li trovis sin en parkejo, la garaĝo maldekstre kaj la elstara parto de la ŝtona fundamento de la vilao dekstre. Li piedpintoj en tiu direkto.
  
  
  
  La gardisto klinis la maŝinpafilon super sia ŝultro kontraŭ la roko, kien la alirvojo kondukis de la asfalto. Li krucis la brakojn super la brusto kaj fajfis silente. Malantaŭ li estis ĵipo sur la gruzo. Estis aŭto inter Nick kaj la sekurgardisto. Ĝi montriĝis por Skoda, verŝajne la aŭto de Kojak. Problemo: Li ne povis kaŝi sin en ĝi antaŭ ol la viro eliris? Tiu malbenita gardisto sendube estis problemo.
  
  
  
  Sed ĉi-foje Nick ne devis mem solvi la problemon. Estis tumulto antaŭ la domo, kaj tiam malglata voĉo vokis: "Saŝa?"
  
  
  
  La gardisto grumblis kaj paŝis ĉirkaŭ la angulo. Nick kuris al la Skoda antaŭ ol la viro foriris. Li turnis la tenilon de la malantaŭa pordo tiel malrapide, ke ĝi ne estis aŭdata kaj grimpis enen. Li kviete fermis la pordon, poste surĵetis la dikan surtuton, kiu estis tie, kaj kurbiĝis sur la planko. “Damne agrable de Kojak doni al mi palton,” li pensis.
  
  
  
  La vojaĝo estis surprize mallonga. Nick Carter, kiu povis bone navigi, kuŝis malantaŭe, kontrolante la vojon.
  
  
  
  Maldekstre ĉe la fino de la elirejo - ĝi signifas sude, al Budapeŝto. Danubo dekstre. Preskaŭ tuj ili deturnis la ĉefvojon, ĉi-foje turnante dekstren al la rivero. Estis malglata vojo, kiu malsupreniris krute. Bela Kojak malfermis la fenestron kaj Nick flaris la riveron kaj la cigaron de Kojak. Ili ne povis iri plu, alie ili alvenus ĉe la fundo de la rivero. Kojak zumis malnovan usonan kanton: "Mi revas pri Jeannie kun helbrunaj haroj..." Kelkfoje li kantis kelkajn el la vortoj hungare.
  
  
  
  Antaŭ tiu tempo, Nick havis bonan komprenon pri kio "kastelo" signifis. Li sciis, ke Danubo, kiel Rejno, estas ĉirkaŭata de disfalantaj malnovaj fortikaĵoj. Multaj el ili estis konstruitaj de la krucistoj kaj...
  
  
  
  La vojo fariĝis pli kaj pli glata. Tiam la aŭto trakuris lignajn lignotabulojn kaj bulajn ŝtonojn kaj haltis.
  
  
  
  “..., Bela Kojak eliris el la aŭto kaj klakbatis la pordon. Nick atendis sub sia mantelo, lia mano sur la tenilo de la Colt. En tiu mallonga momento ekkomprenis al li, ke ĉio, kion li aŭdis la antaŭan nokton, ne estas sub la influo de drogoj - nek certa kuracisto Millas Eros...
  
  
  
  La lumoj estis blindaj. Ili falis en la maŝinon kun malvarma blanka brilo, hela kaj hela. Ie ekstere, la voĉo de Bela Kozdak diris gaje: “Vi estas reen tie! Eliru kun la manoj supren kaj tuj. Neniuj ŝercoj bonvolu. Eliru, mi diras al vi. Mi kalkulas ĝis kvin — tiam mia popolo pafas de maŝinpafiloj. Unu du ...'
  
  
  
  Killmaster kutimas al malfeliĉo. Sed tamen, kiam li eliris el la aŭto kaj levis la manojn, lia koro sentis kiel plumba pilko en lia larĝa brusto. Ĉi-foje li malsukcesis, sed li ne sciis kiel tio okazis.
  
  
  
  Nun li vidis, ke li estas en la korto de malnova kahela kastelo. Kaj li estis ĉirkaŭita de deko da bone armitaj viroj. Bela Kojak, ankoraŭ en sia 1920a kostumo, staris kvar metrojn for, frapante sian vipon kontraŭ sia brila boto. Post momento, li alpaŝis kaj rigardis Nick scivoleme.
  
  
  
  Subite Kojak ridis. - 'Ha ha! Mi komprenas nun. La nigrigita vizaĝtruko. Komando-atako, ĉu? Sed kial? Kiu vi estas? Kial vi kaŝas vin en la malantaŭa seĝo de mia aŭto? Kiu diable estas vi, por esti kiel la diablo mem? Kojak denove ridis. - “Vi devas esti tre singarda, mia amiko, alie vi timigos mian popolon. Post ĉio, ili estas nur stultaj kamparanoj."
  
  
  
  Nick Carter rigardis lin sed diris nenion. Ne necesis respondo.
  
  
  
  Kojak daŭrigis, “Vi eble interesiĝos aŭdi, kiel mi sciis, ke vi sidas malantaŭe? Mi havas elektronikan aparaton sur mia panelo, kiu rakontas al mi ĉi tiujn aferojn. Saĝa, ĉu ne? Sed mi pensas, ke vi estas malfeliĉa. Bela Kojak svingis per sia vipo.
  
  
  
  Unu el la viroj trafis Nick sur la dorso de la kapo per la pugo de maŝinpafilo.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  
  
  Lia dorso estis malvarma. Li ne povis movi siajn brakojn kaj krurojn, kaj blindiga lumo brulis en liaj okuloj — varma, brulanta lumo. Ŝvito fluis inter la haroj sur lia brusto.
  
  
  
  Iu ordonis, kaj la blindiga blanka lumo estingiĝis. Li rekonis la voĉon de Bela Kojak. “Ni devas esti singardaj kun tiuj spotoj, ĉu ne amiko? Ĝi povas blindigi vin."
  
  
  
  Nun Noĉjo povis malfermi la okulojn. La unua afero, kiun li vidis, estis Bela Kojak, sidanta sur seĝo kaj ridetante al li. La viro milde frapetis la vipon kontraŭ sian manplaton. - “Ha, vi finfine rekonsciiĝis. Bone. Nun ni povas eklabori. Sed unue vi devis rigardi vian situacion. Mi timas, ke ĝi ne estas tre promesplena nuntempe. Sed estas eble ke aferoj pliboniĝos se vi plene kunlaboras."
  
  
  
  Nick pripensis la situacion en kiu li trovis sin. Kompreneble ĝi ne estis bona. Li kuŝis kun la brakoj kaj kruroj etenditaj sur la malvarma ŝtonplanko, la pojnoj kaj maleoloj manutenitaj al ŝtalaj ringoj. Li estis nuda krom sia kalsoneto.
  
  
  
  Per unu rapida rigardo, li vidis kolekton da subtenoj, kabloj, trakoj kaj dratoj sur la planko. Ĝi estis sonstudio. Sen dubo, en la kastelo.
  
  
  
  Bela Kojak prenis harplenan brunan objekton.Viaj lipharoj, li diris. “Ni ankaŭ forviŝis la nigrecon de via vizaĝo. Vi aspektas tre bone, sinjoro Nekonato, kaj vi havas figuron kiel Atlaso. Se mi ŝatus virojn, kaj ĉi tio ne estas la kazo, mi certe provus havi tian amanton. Sed tio sufiĉas. Ĉu vi pretas respondi miajn demandojn? '
  
  
  
  Nick diris kun malplena vizaĝo, “Ĉio mi devas doni estas miajn nomon, rangon kaj armean numeron. Bone. Hector Glotz, T/5.15534335 Kontenta?' Kojak batis sian boton per sia vipo kaj ridis kore. - "Vi havas humuron, sinjoro Nekonato. Bone. Vi eble ankoraŭ bezonos ĝin. Mi esperas, ke ne. Mi esperas, ke vi agos saĝe. Mi ne volus damaĝi tiun grandiozan korpon aŭ tiun ruzan malvarman cerbon. Ho jes, Mi estis sur la sama paĝo kun la vilao.konektoj!
  
  
  
  Kojak ekstaris kaj iris al Noĉjo. Agento AH povis vidi lian reflekton en la brilaj botoj. Ili efektive lavis lian vizaĝon. Li rigardis al Kojak kaj unuafoje vidis, ke la viro havas ranan vizaĝon kun grandaj, ŝvelintaj okuloj. Tiam li komprenis kial la okuloj ŝajnis tiel grandaj. Kojak portis daŭrajn kontaktlensojn. Sed ĉi tiuj ne estis nur lensoj. Ili ŝvebis falsajn okulojn. Ĉi tiu viro estas alivestita! La stulta kostumo, la vesto de la direktoro el 1920, devis esti parto de ĝi. Tamen la aliaj en la vilao akceptis lin hieraŭ nokte sen komento.
  
  
  
  Kojak kliniĝis kaj tuŝis la vizaĝon de Noĉjo per la vipo. - “Mi diris, ke mi estas en kontakto kun la vilao, sinjoro Nekonato. Vi mortigis kvin homojn! Inkluzivas du maljunulinojn. Dio mia, kia malvarmsanga bastardo vi estas, sinjoro Nekonato. Mi salutas vin.'
  
  
  
  Oni ne miskomprenis la admiron en la mieno de Kojak. Li denove tuŝis la vizaĝon de Noĉjo per la vipo. “Mi sincere diras, kiam mi diras, ke mi ne volas ofendi vin. Mi volas, ke vi estu en bona formo. Mi povus uzi homon kiel vi. Sed vi devos kunlabori. Do respondu! '
  
  
  
  pensis Nick. Li denove ĉirkaŭrigardis en la ĉambro. Nun ili estis solaj.
  
  
  
  "Miaj homoj estas tuj ekster la pordo," diris Kojak kun memcerta rideto. - “Ili estas stultaj kamparanoj, sed ili ne estas surdaj. Ĉu vi volas paroli?'
  
  
  
  Killmaster rapide pensis. - 'Pri kio?'... Kiun ludon ludis Kojak? Ĉu estis ŝanco eliri viva el ĉi tiu kaptilo?
  
  
  
  Kojak revenis al sia sidloko. Li sidiĝis kaj krucis siajn longajn botajn krurojn. Li karesis sian mentonon per la vipo. "Vi havas diron en Ameriko - jes, mi scias tre bone, ke vi estas usonano - ĉu vi havas diron, ion kiel, por komenci? Jes? Bone. Nu, por komenci, kio se vi dirus al mi vian nomon?
  
  
  
  "Bone," diris Nick. — Mi parolos. Sed por komenci, vi eraras - mi estas anglo, ne usonano." Li restis silenta, atendante la respondon de Koyak al siaj mensogoj.
  
  
  
  Kojak kapjesis. — Ĝuste. Daŭrigu.'
  
  
  
  “Mia nomo estas Jacob Werner. Mi estas oficeja oficisto loĝanta en Londono. Mi havas kuzon, maljunulon nomatan Paulus Werner. Nu... - Li rakontis la tutan historion, kiun li bone enmemorigis dum Pam kaj li ekzercis ĝin.
  
  
  
  Bela Kojak silente aŭskultis, sen interrompi. Li ne ridetis. Li daŭre batis siajn botojn per la vipo.
  
  
  
  Nick finis. “Mi pensis, ke kuzo Paulus povus okupiĝi pri io. Ĉiuj ĉi virinoj... Kaj li havis problemojn kun la polico. Do mi decidis helpi mian kuzon kaj planis iom ĉirkaŭrigardi por vidi kion mi povus eltrovi. Eble ankaŭ gajnu iom da mono. Eble mi povos ĉantaĝi kuzon Paulus kiam mi revenos al Londono."
  
  
  
  “Hum... ĝuste. Kiel vi eksciis pri la Blackstones kaj ilia vilao?
  
  
  
  Nick estis preta por ĉi tio. “Kiam kuzo Paulus venis al mi kaj petis min helpi lin kun la teatra trupo, li donis al mi multe da mono. El la monujo falis papero. La koridoro estis sufiĉe malluma kaj li ne povis vidi ĝin. Mi tenis mian piedon sur la papero ĝis li foriris. Estis io skribita sur ĝi. Michael Blackstone, Vac, Hungario. Sur la mapo mi vidis, ke Vac ne estas malproksime de Budapeŝto. Do mi diris al mia edzino Pam, ke li ne zorgu kaj venis ĉi tien por ekscii.”
  
  
  
  Bela Kojak kapjesis sen rideti. - “Ĉu vi opiniis necesa mortigi kvin homojn? Eĉ du virinoj?
  
  
  
  "Prefere mi konfesu ĉi tion," diris Nick. Mi ne estas ĝuste tia, kia mi aspektas — mi ne estas komizo de drinkaĵvendejo. Ĝi estas nur kamuflaĵo. Mi estas sufiĉe bonega ulo. mi estas serĉata en Anglio pro murdo."
  
  
  
  Bela Kojak ekstaris kaj etendis sin, li demandis. - "Ĉu ĉi tio estas via tuta historio?"
  
  
  
  "Mi ĵuras, ke ĝi estas vera, Kojak."
  
  
  
  Kojak iris al Nick kaj pugnobatis lin en la vizaĝon kiel eble plej forte. Poste li revenis kaj denove sidiĝis. Unu el la okuloj de Nick komencis fermiĝi kaj li gustumis sangon.
  
  
  
  Kojak ridis. “Vi ne mensogas, sinjoro Nekonato,” li diris seke. Li elprenis ion el sia poŝo. Nick rekonis ĝin kiel sian pasporton. Kojak fingrumis tra ĝi. - 'Vera. Nur la vizo estas falsa. Cetere, ĝi estis farita tre bele. La anglino, kiun vi nomas via edzino, havis similan pasporton - realan, sed kun falsa vizo.
  
  
  
  Kojak klinis sin antaŭen. - "Ĉu vi estas angla agento?"
  
  
  
  Noĉjo silentis.
  
  
  
  Kojak suspiris. - "Iel mi ne kredas ĝin. Mi pensas, ke vi estas usona, mia amiko. Ho, via alivestiĝo estis bona. Profesia. Ĝi faras vin scivoli, ĉu ne? Se vi ne estas anglaj agentoj, tiam eble vi "ĉu usonaj agentoj? Aŭ, ĉar la knabino estas angla, eble usonaj kaj anglaj agentoj kunlaboras. Sed kial? Kial ĉi tie kaj nun? Kion vi serĉas?"
  
  
  
  Subite Bela Kojak ridis. Li duobliĝis sur sia seĝo pro amuzo. Noĉjo rigardis senpasie, kunpremante siajn mankatenitajn manojn kaj volante premi tiun dikan kolon per siaj manoj.
  
  
  
  Fine Kojak ĉesis ridi. Li viŝis siajn okulojn per blanka koltuko kaj diris: “Ĝi estas vere tre simpla, ĉu ne? Vi ĉasas filmstudion kaj la homojn kiuj laboras tie. Propagandaj filmoj komencas influi vin sentemajn usonanojn. Do ĉi tion vi faras? Vi sendas alian agenton post tiu ĉi kompatindulo, kies... e... restaĵoj estis senditaj al vi el Londono.
  
  
  
  Killmaster fermis la okulojn. Li ne volis, ke Kojak vidu koleron en ili. Tiam eble ĉi tiu persono mortigos lin surloke.
  
  
  
  Fine Nick demandis, "Do vi faris ĝin?"
  
  
  
  Mi mendis ĝin. Mi povus fari same al vi — se mi nur scius kien sendi la restaĵojn.
  
  
  
  Nick ne komentis.
  
  
  
  Post mallonga silento, Bela Kojak demandis mallaŭte: “Vi estas el AX, ĉu ne? Nur AX sendus mortiginton kiel vi. Nur AX havas tiajn mortigilojn! '
  
  
  
  Nick diris nenion.
  
  
  
  Kojak denove trafis lin en la vizaĝon. - “Vi scias, vi parolos. Vi hurlos kaj rakontos ĉion antaŭ ol ĝi finiĝos. Ĉar se vi estas de AX - kaj mi pensas, ke vi estas - mi havas ĉi tiun ideon pri kiu vi estas. Kaj se mi pravas, vi valoras milionon da dolaroj por mi. Kaj mi estas avida viro, sinjoro Carter!
  
  
  
  Niĉjo ankoraŭ nenion diris. Li denove fermis la okulojn.
  
  
  
  Kojak denove trafis lin en la vizaĝon. Tiam li diris: “Bonege. Ni vidu. Mi havas ŝatokupon, sinjoro Carter - mi nomos vin tiel, kaj ĝi eble troĝos vian memoron. Mia ŝatokupo estas tre ekscita: mezepoka torturo. Estas kelkaj tre amuzaj, kaj mi studis ĉiujn.”
  
  
  
  Kojak iris al la pordo kaj mansignis al siaj viroj. Li donis siajn ordonojn kaj revenis al Nick. - “Mi havas la senton, sinjoro Carter, ke vi konsideras min ekscentra. Ĉi tiu kamuflaĵo, ĉu ne? Mia kaprico, jen ĉio. Sed ĉar mi reĝisoras niajn plenlongajn filmojn, mi ĝuas ludi ĉi tiun rolon. Mi scias, ke ĉi tio estas infaneca de mi. Sed mi ĉiam trovis infanojn tre ĉarmaj kaj tre kruelaj. Vi rimarkis, sinjoro Carter, ke mi sufiĉe multe parolas. Mi donos al vi ŝancon pripensi ĝin antaŭ ol ni komencos la torturon. Mi volas diri ĝin kiam mi diras, ke mi ne volas ruinigi ĉi tiun belegan korpon."
  
  
  
  Nun Killmaster komencis pensi, ke li havas ŝancon. Kvankam Kojak suspektis, kiu li estas, li ankoraŭ ne havis pruvojn. Li provos akiri ĉi tiun indicon por konfirmi siajn suspektojn. Ĝis tiam, li devis reteni Nick vivanta. Agento AH nun povis spiri trankvile. Almenaŭ li vivos iom pli longe, kaj dum li vivos, li havos ŝancon. Pli aŭ malpli frue, Kojak aŭ liaj viroj devis fari eraron. Nick nur esperis, ke li ankoraŭ estos en formo por profiti la ŝancon kiam ĝi venos. Intertempe, li devis reteni sin, uzi sian tutan ruzon, provi ĉion, por ke ĉi tiuj bestoj ne kripligu lin por ĉiam.
  
  
  
  Kvar viroj eniris tra la pordo. Almenaŭ ĝi aspektis kiel pordo, sed ĝi ne havis ĉarnirojn nek tenilon. Ĝi estis fakte du colojn dika tabulo, proksimume la grandeco de pordo.
  
  
  
  Kojak montris lin per sia vipo. - “Metu ĝin sur lin, idiotoj! Ĝis nun vi devintus scii kiel tio okazas."
  
  
  
  La viroj metis tabulon sur Nick, lasante nur lian vizaĝon libera. "Nun alportu la unuajn du ŝtonojn," ordonis Kojak. Li revenis al sia seĝo kaj rigardis Noĉjon malvarme. - “Kion vi devas elteni, sinjoro Carter, estas la malnova torturo konata kiel peine forte et dure. Por diri ĝin malklare, "kiom da doloro vi povas elteni?" . Kaj jen la unua ŝtono. Muelŝtono, sinjoro Carter. Mi taksas, ke li pezas ĉirkaŭ cent kilogramojn."
  
  
  
  Eniris du viroj kun muelŝtono. Ili ŝvitis kaj trenis, glitante sur la malebenan grundon dum ili marŝis al Nick kun la grandega roko. "Trankviliĝu," avertis Kojak. “Li ne povas dispremi vian bruston. Ankoraŭ ne. Ĝi okazos baldaŭ, malrapide kaj gracie."
  
  
  
  La viroj mallevis la ŝtonon sur la breton kaj retiriĝis. Noĉjo streĉis vastigi sian potencan bruston, kaj la ŝtono moviĝis laŭ la tabulo. Li ankoraŭ povis spiri preskaŭ normale. Preskaŭ. 'Bravo!' - diris Bela Kojak. - “Vi estas mirinda ekzemplo, sinjoro Carter! Mi timas, ke ni devos uzi multajn ŝtonojn. Sed ni havas grandan provizon. Sed por ŝpari al vi nenecesan doloron kaj al mi pli da mensogoj, mi unue diros al vi, kion mi scias. Ĉi tio povas redukti doloron kaj tempon."
  
  
  
  Kojak movis sian seĝon pli proksimen al Noĉjo kaj ekbruligis cigaron. Li blovis bonodoran bluan fumon en la vizaĝon de Agento AH. La ŝtono sur la brusto de Noĉjo fariĝis pli peza ĉiuminute.
  
  
  
  "Ekzemple, Carter, mi scias, ke Paulus Werner mortis," Kojak daŭrigis. “Li estis strangolita. Mi pensas, ke vi faris vin, Carter. Lia kadavro estis identigita de mia agento kaj mi tuj estis sciigita, eĉ antaŭ ol vi kaj via patosa taĉmento alvenis en Budapeŝto. Mi devas konfesi, ke tio estis granda bato. Mi tute ne imagis, ke vi estos tiel kuraĝa. Sed tiam mi nenion sciis pri vi. Tamen, mi atendis problemojn, Carter. Bedaŭrinde, mi alvenis tro malfrue por kapti vin. Duonhoron post kiam vi forlasis la hotelon, miaj viroj, vestitaj per sekurecpolicaj uniformoj, prenis vian taĉmenton kaj ŝarĝis ĉiujn en kamionetojn kun stangoj.
  
  
  
  "Vi saĝa aĉulo," estis ĉio, kion Nick povis diri. - "Sed iun tagon la vera polico kaptos vin kaj krios vin per kugloj."
  
  
  
  Kojak denove ridis. - “Ho, Carter! Venu! Se vi nur scius kiom amuza ĉi tio estas. Mi vere deziras, ke mi povus diri al vi ion alian. Sed mi ne povas. Ni pluiru.'
  
  
  
  Cigarfumo denove kirliĝis en la vizaĝon de Nick. La ŝtono senforte premis lin. Li ankoraŭ povis spiri, sed nur apenaŭ.
  
  
  
  "Ĉi tiuj du nigraj knabinoj estas senvaloraj." Kojak malestime snufis. - 'Nenio speciala. Ne tiel bonaj kiel la kutimaj liveraĵoj de Werner. Sed tiu ĉi anglino... ah, tio estas alia afero. Mi pensas, ke mi konservos ĝin por mi."
  
  
  
  Nick sciis, ke Kojak rekte rigardas lin. Ĉi tio estis akra ŝanĝo en liaj taktikoj. Nick respondis: "Prenu ŝin kaj iru al la infero! Ŝi signifas nenion por mi."
  
  
  
  Sed Kojak ne kredis al li. "Mi prenos ĝin," li diris. “Unue mi amuziĝos kun ŝi, poste ni faros filmon, kaj poste ŝi estos sendita al la Malproksima Oriento. Vi povas ŝpari al ŝi ĉion ĉi, Carter.
  
  
  
  Estis tro multe. La ŝtono nun forte premis liajn pulmojn. Noĉjo koleriĝis kaj peze spiradis. Bela Kojak levis sian vipon. "Alportu alian ŝtonon," li ordonis.
  
  
  
  Carter ankaŭ sukcesis reteni lin. Nun li streĉis sian tutan forton por spiri, kaj lia masiva brusto brulis pro doloro. Sed ial li tenis sin. Li fermis la okulojn kaj batalis kontraŭ la terura premo. Li apenaŭ povis pligrandigi la pulmojn nun, kaj rapide sufokiĝis..... Kojak ordonis. - "Alia ŝtono."
  
  
  
  Nick komencis malesperi. Ĉirkaŭ sescent funtoj da tia ŝarĝo estis tro multe por mortonto. Kion li devus fari? Kiel li povus gajni tempon? Pensu, diablo, pensu.
  
  
  
  La ŝvitantaj kamparanoj prenis alian muelŝtonon kaj metis ĝin sur la bruston de Noĉjo kune kun la aliaj. Li sentis, ke liaj ripoj komencas fleksiĝi. La aero estis devigita el li kaj liaj pulmoj fariĝis du flamantaj vazoj. Dum la lasta aero guto forkuris de liaj pulmoj, li sukcesis forte elspiri: “Mi... mi diros al vi ion! forportu ilin — mi parolos!
  
  
  
  Kojak signis ke siaj viroj forigu ĉiujn el la ŝtonoj krom unu. Li tiris sian seĝon iom pli proksimen. - "Do, Carter? Ĉu vi konfesas, ke vi estas Carter? La aero en la studio estis varma kaj malbonodora, sed ĝi estis la plej dolĉa aero kiun Nick iam spiris. Li plenigis siajn pulmojn denove kaj denove, ĝuante ĝin, glutante la aeron kiel la ŝtono leviĝis kaj falis.La voĉo de Koyak nun estis akra.Diru do al mi?
  
  
  
  "Mi ne estas Carter," diris Nick obstine. - “Sed eble mi povas diri al vi ion, kion vi ne scias. Io, kion vi povas uzi por via propra profito. Iu uzas vian liveron de knabinoj por kontrabandi drogojn en la landon! Tiu iu, kompreneble, povus esti Bela Kojak. Sed ĝi povus doni al li paŭzon.
  
  
  
  Li rigardis rekte al Kojak. Unuafoje li ŝajnis ŝokita. Lia vizaĝo streĉiĝis kaj liaj okuloj mallarĝiĝis. Li trakuris la vipon trans sian mentonon, rigardante Nick. Fine: "Kiel vi scias ĉi tion?"
  
  
  
  Nick rakontis al li pri la lakta sukero kaŝita en la tamburo. "Ĉi-foje ĝi estis sukero," li diris. “Lastan fojon ĝi verŝajne estis heroino. Werner certe uzis ĉiajn lertaĵojn por venigi lin ĉi tien. La afero estas, kun kiu li laboris? Se vi ekscios, kiu ĝi estas, Kojak, vi atingos ilin! Tiam vi povas ĉantaĝi ilin kaj fari riĉaĵon. Aŭ vi povas raporti ilin al la polico kaj vi povus ricevi rekompencon. Tio estus la plej sekura maniero, Kojak. Vi scias, ke heroino en ĉi tiu lando signifas ekzekuton."
  
  
  
  Nick parolis rapide, malespere, provante gajni sekundojn. Li ne plu povis elteni tiujn ĉi ŝtonojn. Sed li ne plu sciis kion diri. Kojak rigardis lin per mallarĝigitaj okuloj.
  
  
  
  Tiam li ricevis inspiron. Ĉi tio povus doni al li kelkajn pliajn minutojn da ripozo.
  
  
  
  “Paul Werner parolis en Londono pri viro – d-ro Millas Eros. Li ŝajnis scii malmulte pri li. Sed mi havis la impreson, ke Eroso estas grava persono kaj ĉiuj en Hungario timas lin. Ĉu vi konas lin, Kojak? Eble li estas malantaŭ narkotanta organizo? Werner laboris kun li kaj vi ne sciis pri ĝi." Ĝi estis pura fikcio. Sed per ĉi tiuj vortoj li gajnis tempon. Li gajnis vivon.
  
  
  
  Bela Kojak mem reagis interese. Ĉi-foje li ne ridis. Li ridetis kvazaŭ li scius sekreton. Kaj tiam li signis al la viroj forigi la lastan ŝtonon el la brusto de Noĉjo. Li tiam donis ordon en la loka dialekto, kiun Nick ne komprenis.
  
  
  
  La du viroj malaperis.
  
  
  
  Kojak denove alproksimiĝis al Nick. Li trakuris la supron de la vipo sur sian ŝvitan vizaĝon. - “Vi estas mirinda persono, Carter. Vi estas murdisto, vi estas ekstreme kreema kaj vi certe scias kiel paroli por savi vian vivon. Nu, nun vi gajnis ĉi tiun batalon. Mi ne mortigos vin. Vi vere sukcesis pruvi al mi, ke vi estas Nick Carter. Mi aŭdis la rakontojn, la legendojn, kaj ĉi-nokte mi vidis la pruvon. Mi scivolas, kiu pagos pli por vi, Carter — la rusoj aŭ la ĉinoj?
  
  
  
  Kojak ekbruligis cigaron. La du viroj revenis kaj metis altan kabineton sur radojn antaŭ li. Ili starigis la kabineton kiel direktite fare de Kojak kaj denove foriris. Kojak montris al la ŝranko. - "Ĉu vi scias, kio ĉi tio estas?"
  
  
  
  Nick enspiris kiel eble plej multe da aero. Liaj fortoj komencis reveni. - "Ne, sed ĉu mi bezonas scii?"
  
  
  
  Kojak iris al la ŝranko kaj malfermis la pordon. Ĝi estis malplena. - “Ĉi tio estas ŝranko de magiisto. Kelkfoje ni uzas ĝin por filmoj. Nun mi montros al vi ion, Carter. Ho, mi scias, ke vi pensas, ke mi estas freneza. Ne gravas. Ĉi tio amuzas min. Mi havas tre evoluinta dramsento. Foje mi vidas min kiel D-ro Caligari. Nun atentu, Carter.
  
  
  
  Bela Kojak eniris la ŝrankon kaj fermis la pordon. Nick daŭre profunde spiris. "Tute freneza," li pensis, "sed dum li ludas, mi povas spiri." Li kontrolis la katenojn, kiuj tenis lin al la ringoj. Ĝi ne havis sencon. Li vere atingis nur kelkajn minutojn da ripozo, kelkajn minutojn pli da vivo. Li ne kredis la promeson de Kojak ne mortigi lin. La pordo de la ŝranko malfermiĝis kaj viro eliris. Nick rigardis per larĝaj okuloj. Li estis alta, svelta sinjoro, kiu aspektis kvazaŭ li surhavas unu el la plej bonaj Londonbutikoj — fedoron; rigida blanka kolumo kun diskreta kravato; neriproĉeble tajlita kostumo odorita per kolonio; brilaj manfaritaj ŝuoj; cervidaj gantoj kun bastono. Kaj fine - monoklo.
  
  
  
  La viro riverencis. - “Ĉu mi povas prezenti min, sinjoro Carter? Mi estas d-ro Milas Eros, vickomandanto de la hungara Ŝtata Sekureca Polico." Nick neniam antaŭe aŭdis ĉi tiun voĉon.
  
  
  
  Killmaster rigardis, apenaŭ povante enteni sian surprizon. Kio okazis?
  
  
  
  Tiam la viro en la voĉo de Bela Kojak daŭrigis: “Mi dankas vian surprizon, Carter. Ĝi estas komplimento. Jes, mi estas kaj D-ro Milas Eros kaj Bela Kojak. La estro de la Sekureca Polico estas drinkulo kaj samseksemulo. Li estas tro okupata de siaj malvirtoj por fari ajnan laboron. Sed li havas potencajn politikajn amikojn, kaj li ne povas esti eliminita—ankoraŭ. Mi havas grandajn esperojn pri la estonteco. Intertempe mi faras la veran laboron laŭ mia propra maniero. Estas tre facile havi du vizaĝojn, du personecojn. Mi ankaŭ havas du loĝejojn kun du mastrinoj. Vi povus diri nur du.
  
  
  
  "Krom vivoj," diris Nick. "Ĉu vi havas du vivojn?"
  
  
  
  Eros Kojak prenis la monoklon el sia okulo kaj viŝis ĝin. Li iris al Nick kaj pikis lin per la bastono. Tiam li suspiris. "Vi montris vian fingron al la dolora punkto kun via kutima kompreno, Carter." Mi ne havas du vivojn. Mi havas nur unu vivon kaj mi ŝatas ĝin. Mi volas konservi ĝin. Sed nuntempe vi faras ĝin tre malfacila. Kial, Carter? Kial vi bezonis lerni pri heroino? Vi donis al mi grandegan problemon!
  
  
  
  "Jes, ĉi tiu merdo estas por vi," diris Nick. “Mi komprenas vian dilemon. Mi valoras milionon por vi, sed se vi vendos min, vi timas, ke mi parolos. Vi estas en alta pozicio, do vi devas havi multajn malamikojn. Unu vorton pri heroino kaj vi estos pafita. Sed tamen, se vi mortigos min, vi forĵetos milionon da dolaroj. Kiel mi diris, ĝi estas malbona por vi. Eros Kojak frotis sian mentonon. - “Kiel vi diris, ĉi tio estas problemo por mi. Sed mi ne devas fari decidon ĉi-vespere. Kaj estas ankoraŭ multe por fari. Mi bedaŭras.' Li reenfalis en la ŝrankon.
  
  
  
  Nick ankoraŭ vivos iom da tempo - se Kojak Eros ne plenumos sian planon. Li havis tre malmulte da tempo, sed li havis esperon. Pli aŭ malpli frue iu devis erari.
  
  
  
  Bela Kojak eliris. Sen diri ion ajn al Noĉjo, li iris al la pordo kaj donis mallongajn ordonojn. Kelkajn momentojn poste, tri viroj eniris kun filmkamerao sur tripiedo. Kojak kapjesis al agento AH. - “Prenu kelkajn bildojn. El ĉiuj eblaj anguloj. Kie estas tiu putino, Gina?
  
  
  
  - Tiu de Jozefo, sinjoro. Ĉi tiu estas lia nokto." - La tri viroj ridis.
  
  
  
  "Prenu ŝin," ordonis Kojak. - "Kiam vi finos ĉi tie, konduku lin al la dormoĉambraj dekoracioj."
  
  
  
  Unu el la viroj kontraŭstaris. Sed ĉi tiu dekoracio estis malkonstruita. Vi mendis ĝin.'
  
  
  
  Kojak furioze turnis sin al la viro. - “Do ĝi devas esti restaŭrita! Rapidu.'
  
  
  
  Kojak genuiĝis apud Nick Carter. Li prenis metalan skatolon el sia poŝo kaj elprenis injektilon. "Ne timu," li certigis Nick. "Ĉi tiu produkto ne povas kaŭzi damaĝon. Ĉi tio estas simple por certigi vian kunlaboron."
  
  
  
  Killmaster riproĉis lin. Nun li havis nenion por perdi, kaj tio plibonigis lin.
  
  
  
  Kojak levis la kudrilon.
  
  
  
  "Ĉu vi ne trinkas alkoholon?" - demandis Noĉjo. "Mi povus malsaniĝi pro sangovenenado kaj morti."
  
  
  
  Kojak enŝovis la kudrilon en la brakon de Nick. - “Vi estas bela, Carter. Mi vere esperas, ke mi ne devos mortigi vin. Bone, nun ni transiru al filmado. Ili estas dizajnitaj por ekscii ĉu iu ajn en Moskvo aŭ Pekino rekonas vin. Mi estas certa pri tio. Poste ni faros kelkajn fotojn por nia propra plezuro. Ili eble estos utilaj iam.”
  
  
  
  Nick jam trankviliĝis kaj malstreĉis. Aferoj iris multe pli bone. Ĝi aspektis kuraĝiga. Li sentis sin varma, komforta kaj iom dormema. Bone farita Kojak! Li eble estis freneza, sed li ne estis malbona ulo.
  
  
  
  Sed dum la plezuro kreskis en li, Nick batalis ĝin. Li perdos kontrolon de siaj muskoloj kaj cerbo. Estis neevitebla. Sed se li povas kontroli malgrandan parton de sia cerbo, li eble havos ŝancon. Li devis teni parton de sia cerbo libera, kaj tio eblis nur pro la doloro. Noĉjo turnis sian langon tiel, ke ĝi premis liajn dentojn. Li forte mordis kaj gustumis sangon. Li devus engluti la sangon, ne montri kion li faras. Sed ĝi ankoraŭ ne sufiĉe doloris. Li devis mordi pli forte!
  
  
  
  Nick flosis for sur mola rozkolora nubo. Li kuŝis senmove kun stulta rido sur la vizaĝo dum ili malfaris la katenojn kaj helpis lin supreniri la ŝtuparon al la dormoĉambro. Estis helaj lumoj kaj fotilo. Kojak, bona maljuna Kojak, donis la ordonojn. Ili venigis Noĉjon al la lito. Ho, ĉi tiu bela lito!
  
  
  
  Noĉjo glitis sian nudan langon al la alia flanko de sia buŝo kaj denove mordis malsupren. Li preskaŭ sufokiĝis pro sango. Sed li devis persisti. Se li povus alkroĉiĝi al tiu parto de sia cerbo, li estus preta kiam venos lia ŝanco. Ĉiukaze, ĝi daŭros iom da tempo. Ĉar nun apud li kuŝis virino sur la lito.
  
  
  
  Malklare, tra la infera muĝado, Noĉjo aŭdis Kojak ion diri. Vortoj, kiuj estis neklaraj kaj malfirmaj, sed ŝajnis legi: "Gina - vi scias kion fari - kun li - ne, ne, ne, Gina - vi devas kun li - igu lin fari kun vi..."
  
  
  
  Ŝi estis bela knabino, tute rozkolora, blanka kaj tenera. Ŝi sciis ĉiujn lertaĵojn. Kelkajn el ili li neniam antaŭe faris, sed la knabino pasie flustris al li kaj li faris ilin.
  
  
  
  Nick glutis pli da sango kaj movis sian langon denove. "Ĝi funkciis," li pensis. Almenaŭ li havis malklaran ideon pri kio okazas. Sed estis malfacile, Dio estis malfacile! Neniam tuno da plumoj premis lian nudecon pli ol tiuj tiklaj molaj plumoj — nur tio estis ne plumoj, sed virinaj haroj.
  
  
  
  Liaj movaj nervoj cedis por momento, kaj Nick preskaŭ mortis. Li sovaĝe mordis, aŭdante Kojak krii ĉe la fino de la mejla longa pipo.
  
  
  
  "Li preskaŭ malaperis - demetu lin - Gina, diablo!"
  
  
  
  La helaj lumoj finfine estingiĝis. Nick ankoraŭ pendis. "Se al li restos dek minutoj," li pensis malespere. Dek minutoj! Por devigi vin oscedi, iru bati min sur la kapon. Naĝu en glacia akvo. Dek minutojn kaj mi povas trakti ĝin. Li sciis, ke li estas preskaŭ tie, kiam li klare komprenis Bela Kojak.
  
  
  
  "Konduku lin al la karcero," ordonis la viro. “En la dua kelo. Ne kie ni metas la knabinojn, sed en altsekurecan ĉelon. Vi tri, pretigu vian mitraleton. Ĉiuj tri respondecas pri ĝi. Kaj Dio ne helpos vin, se li forkuros. Forigu lin de ĉi tie.'
  
  
  
  Li estis ankoraŭ ege malforta kaj bezonis helpon ellitiĝi, sed lia prudento komencis reveni. Bone. Sed lia muskola forto ankoraŭ ne resaniĝis, kaj sen muskoloj li nenion povis fari. Kaj armiloj! Li devus havi armilon! Tri viroj. Tri Thompson mitraletoj. Li havis nur sian senĝenan korpon.
  
  
  
  Ili malsupreniris la larĝan ŝtuparon. Li aŭdis unu el la viroj diri: “Dua kelo! Kiel Kojak opinias, ke ni devigos lin malsupren la ŝtuparon? Ili estas krutaj kiel tridekmetra ŝtupetaro. Vi komprenos ĉi tion nur kiam vi estos sobra."
  
  
  
  Alia viro diris, "Premu ĝin malsupren kaj ĝi estas farita."
  
  
  
  “Vi estas idioto, Malka. La estro ne volas, ke li mortu. Vi du unue iras por kapti lin se li glitas. Mi mallevos ĝin tenante ĝin je la zono.”
  
  
  
  Do li denove estis vestita! Noĉjo, stumblante inter la du viroj, kuris la fingrojn laŭ lia kruro kaj sentis la senton de tuŝo reveni. Jes. Li portis pantalonon.
  
  
  
  Kiam ili atingis la krutan ŝtuparon kondukantan en la fetigan mallumon de ĉi tiu malnova krucista kastelo, Noĉjo sciis, ke li trovis sian armilon. Ne gravis, ke ankaŭ la armilo povus mortigi lin — ĝi estis ĉio, kion li havis. Ĉio aŭ nenio.
  
  
  
  Simple ŝanĝi la matematikan probablecon alportis la solvon. Du el liaj gardistoj estis la unuaj, kiuj malsupreniris la ŝtuparon. Alie li neniam estus farinta tion.
  
  
  
  La du viroj, nun portantaj Tommy-pafiloj sur siaj ŝultroj, faris kelkajn singardemajn paŝojn malsupren la krutajn ŝtonŝtupojn. Ili estis ĉizitaj en la rokon kaj situis laŭ angulo de almenaŭ 45 gradoj. Ĉi tio povus signifi mortkaptilon. Noĉjo englutis la sangon kaj subpremis malgajan rideton. Jen kion li volis diri: morto.
  
  
  
  Subite li tute malstreĉiĝis. La viro malantaŭ li malbenis kaj provis teni la mortan pezon de la korpo de Nick. Li ĵetis la maŝinpafilon sur sian ŝultron kaj ĉirkaŭvolvis ambaŭ brakojn ĉirkaŭ la talion de Nick, provante tiri lin malsupren kelkajn paŝojn.
  
  
  
  “Malbenita vi bastardo,” diris la viro staranta malantaŭ Noĉjo. "Mi ŝatus, ke ni povus ĵeti lin tien kaj rompi lian fikan kolon."
  
  
  
  La ŝtuparo estis mallarĝa, sufiĉe larĝa por bone konstruita viro. Noĉjo kliniĝis, falis sur la genuojn, etendis la manon malantaŭen kaj kaptis la viron malantaŭ li je la genuoj. Li plonĝis antaŭen, samtempe ĵetante la viron super si.
  
  
  
  La aliaj du estis tri ŝtupoj sub li. La falanta viro batis ilin. Killmaster metis la kapon al sia brusto, etendis la brakojn kaj kuris malsupren laŭ la perfida ŝtuparo, trenante la tri virojn kun si.
  
  
  
  “Malsupren,” li pensis morne. Ni nombras kapojn sube!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Estis granda falo! Killmaster havis iun avantaĝon ĉar li sciis kio okazis kaj provis protekti la korpojn de la aliaj. Tamen, ĝi ne funkciis. Post la unuaj dek kvin jardoj, neniu viro faris sonon. Nick sukcesis protekti sian kapon, sed perdis sufiĉe da haŭto kaj rompis sian maldekstran pojnon. Li aŭdis klakon tuj antaŭ ol ili trafis la teron.
  
  
  
  La tento kuŝi tie dum kelkaj sekundoj estis nerezistebla, sed Noĉjo rezistis. Nun li devis eklabori, alie ĉio estus perdita. Li havis la elementon de surprizo sur sia flanko en ĉi tiu pasema momento, kaj li devis profiti el ĝi la plej grandan parton. Kaj nun li havis nur unu bonan manon je sia dispono!
  
  
  
  Li faris puŝojn per sia bona brako. Du el la viroj estis senkonsciaj aŭ mortaj, sed la tria ĝemis kaj provis leviĝi. Nick kaptis unu el la maŝinpafiloj je la kanono. Li svingis ĝin kiel klabo kaj elfrapis la cerbon de la viro. Li iris al la aliaj du, rulis ilin sur iliajn stomakojn per sia piedo kaj rompis iliajn kolojn per la pugo de sia maŝinpafilo. Li ne volis, ke iu sekvu lin.
  
  
  
  Iel ĉi tiu terura falo estis avantaĝo. Ĉi tio akcelis lian resaniĝon de la drogo. Ĝi funkciis preskaŭ normale denove. Li aŭdis akvon flui kaj malkovris malgrandan subteran rivereton fluantan tra ŝtontranĉeo. Li pasigis altvaloran minuton etendiĝante en la defluejo kaj lasante la glacian akvon flui super lin. Minuto! Li kalkulis ĝis sesdek, trinkis iom da akvo kaj devigis sin stari denove. Estus bone kuŝi dum unu horo.
  
  
  
  Lia maldekstra pojno senutila, li malŝlosis sian zonon kaj metis sian manon inter ili. Almenaŭ tiel la mano ne malhelpis. Li prenis kromajn revuojn de municio el la korpoj kaj metis ilin en siajn poŝojn. Samtempe, li prenis ies jakon, kaj ĝi helpis. Li ĵetis du maŝinpafilojn sur siajn ŝultrojn, krucis ilin sur la dorso kaj sub la brakojn, kaj denove grimpis la ŝtuparon. Metante la trian mitraleton en la kurbon de sia kubuto, kaj ĝuste balancante ĝin, li povis fari multon.
  
  
  
  Kiam li atingis la supron de la dua kela ŝtuparo, li vidis lumon kaj aŭdis ridadon kaj ĝemadon. Kompreneble, ĉi tiuj estis strangaj ĝemoj. Dekstre de li estis vico da ĉeloj. Estis malforta lumo venanta el unu el la ĉeloj. Tie oni aŭdis la ĝemojn.
  
  
  
  Noĉjo ŝteliris trans la slabojn kaj rigardis en la ĉelon. Unu el la gardistoj estis kun knabino, Gina. Noĉjo silente eniris la ĉelon kaj batis la gardiston sur la kapon. Li interrompis la krion de la knabino per sia granda mano. Li ne volis mortigi tiun ĉi kompatindan malĉastulinon, kiu nenion sciis. Do li timigis ŝin. Li alportis sian sangan, rompitan, malpuran vizaĝon al ŝia kaj flustris: “Mi lasos vin vivi, knabino! Mi enŝlosas vin. Nur unu kriego kaj mi revenos kaj tranĉos vian gorĝon de orelo ĝis orelo. Ĉu komprenis?'
  
  
  
  Ĉio la kompatinda estaĵo povis fari estis kapjesi. Nur Dio povis savi ŝin de ĉi tiu demono, kiu staris tie, sangante akvon kaj sangon kaj portante tri mitraletojn.
  
  
  
  Noĉjo ŝlosis ĝin kaj grimpis la larĝan ŝtuparon al la unua kelo. Nun li estis preta por ĉio, sed li vidis neniun. Krom la zumado de la elektra generatoro, estis neniu sono. Ĉu Kojak vere malaperis? Ĉu revenis al la vilao por raporti vian malkovron? Nick dubis pri tio. Li sentis ke Kojak ludis duoblan ludon kun la Blackstones tiel multo kiel li estis duoblema kun ĉio kaj ĉiuj.
  
  
  
  Li iris kiel eble plej trankvile laŭ la longa cementplanka koridoro. La lumoj flagris malklare kaj necerte dum la generatoro hezitis por momento kaj poste pluiris. Maldekstre kaj dekstre li vidis instrumentojn kaj sonekipaĵon. Ĝi estis sufiĉe granda organizo. Ili certe forlasis nur la kadron de la malnova kastelo kaj plenigis ĉion per teknologio.
  
  
  
  Li iris al la aro, kiu klare estis preta por filmi. Li vidis traktorojn kaj aliajn farmajn ekipaĵojn sur diskteleroj, malgranda ekrano kaj tabulo. Kojak diris la veron - li estis preta labori kun la Komitato, kaj ĉia dubinda seksa ekipaĵo estis forigita.
  
  
  
  La silento komencis eksciti la nervojn de Noĉjo. Killmaster travivis multon kaj estis kolera kiel infero. Li suferis kaj volis nun fini la laboron. Li transiris al la alia flanko kaj eniris koridoron, kiu odoris je farbo kaj acetono.
  
  
  
  En la sama momento, Noĉjo aŭdis mallaŭtan bruon venantan de ie en la konstruaĵo. Li ne povis identigi ĝin. Iu piedbatis ion, tro forte batis pordon aŭ batis metalon sur metalon. La afero estas, kaj Nick ridis, ĝi estis obtuza bruo. Oni sekvis lin.
  
  
  
  Nick sekvis la odoron kaj trovis trezoron: ĉambron kun farbo. Najbara estis ĉambro kun metalaj ŝrankoj enhavantaj stakojn da ladskatoloj da filmo, eble cent ladskatoloj. Nick komencis disvastigi la filmon ĉirkaŭ la ĉambro, disĵetinte la celuloidon ĉien ĝis ĝi aspektis kvazaŭ granda besto havis tentaklojn etenditaj. Tenante la finaĵojn de la filmo en siaj manoj, li kliniĝis tra la pordo kaj revenis al la ĉambro kun la farboskatoloj. Dum li faris tion, la ruĝa okulo ĉe la fino de la koridoro palpebrumis kaj la kuglo saltis de la muro apud li.
  
  
  
  "Amuziĝu, bum," diris Nick. Li pafis hajlon da kugloj tra la koridoro. Por distri lin. Li pensis, ke ĝi estas Kojak, konfuzita Kojak, kiu ne sciis precize kio misfunkciis. La viro verŝajne ne estis malkuraĝulo. Nick ŝatis ĝin. Mi plenigis la plankon per farbo kaj enmetis la finaĵojn de la filmo kiel fuzeojn en la farbon. Li kuris al la pordo kaj pafis alian salvon laŭ la koridoro. Li tiam kuris al la nura fenestro en la ĉambro kaj elrompis ĝin. Li sidiĝis sur la fenestrobreton kaj rigardis malsupren. Sub li, li vidis nur profundan malhelan malplenon. Nick ne ŝatis fali en la nekonataĵon, sed li devis. Malproksime li ekvidis la moviĝantan brilon de Danubo. Ne estis steloj, la nokto estis nigra, sed li sciis, ke tagiĝos post unu aŭ du horoj.
  
  
  
  Li lasis grandan ladskatolon da blanka spirito en la farboflako. Li pafis sian maŝinpafilon, permesante al la kugloj trafi farboskatolojn kaj filmon. La farbo komencis bruli. La filmbendoj eksplodis en flamojn kun akra sono, kaj fajro eksplodis el la ĉambro. Nick falis de la fenestrobreto.
  
  
  
  Li falis ĉirkaŭ dek futojn en la molan koton. Li falis ekster la kastelo sur la riverbordon. Li tuj ekstaris kaj kuris..... Li rememoris la ponton, kiun ili transiris survoje tien kaj esperis, ke tio estas la sola eniro aŭ eliro, ĉar se Kojak reiros, li povus ĉion forgesi. Tiam li neniam ekkaptis la bastardon.
  
  
  
  Nick marŝis laŭ la muskokovrita kastelmuro al la enveturejo. Dekstre de li estis ponto. Kio devis antaŭe esti levoponto, nun estis nur kelkaj tabuloj super profunda, seka fosaĵo. Malantaŭ li estis la korto, en kiun oni kondukis lin. La malglataj ŝtonoj de la korto jam komencis koloriĝi pro la kreskanta fajro. Li aŭdis tondran eksplodon dum la barelo eksplodis. Estus bona fajro. Sed krom la kraketaj flamoj kaj eksplodoj regis la sama morna silento. Nick komprenis kio okazis. Li finis ilin ĉiujn krom Kojak. Estis tiel, alie iuj el la viroj jam forkurus.
  
  
  
  Nick ne transiris la ponton. Anstataŭe, li trankvile glitis en la fosaĵon. Li tiam transiris al la alia flanko kaj malbenis sian rompitan brakon. Li kuŝiĝis ĉe la supro de la fosaĵo, metis tri Thompson-mitralojn dekstren, kaj atendis. La korto nun estis bone lumigita de la flamoj kaj li povis vidi aŭtojn Skoda kaj Jeep. Li esperis ke Kojak prenus la Skoda. Li volis konservi la ĵipon kaj li ne volis pafi ĝin.
  
  
  
  Li komencis atendi. Tri minutojn poste, Kojak elkuris el la brulanta interna konstruaĵo. Li kuris zigzage kaj kliniĝis, kun longa pistolo en la mano. Mi kuris al Skoda. Nick kapjesis aprobe.
  
  
  
  La Skoda motoro muĝis. La pneŭoj kriis, kiam Kojak turnis la aŭton kaj veturis al la pordego. Li ne ŝaltis la antaŭlumojn. Killmaster piediris al la centro de la vojo kaj pafis eksplodon de sia maŝinpafilo al la proksimiĝanta aŭto. La armilo provis leviĝi pro regreso. Li eltiris sian vunditan manon de sia zono kaj metis ĝin sur la muzelon de la tondra armilo por teni ĝin en rekta linio. Li celis la antaŭan glacon. En la lasta momento, li faligis sian maŝinpafilon, plonĝis flanken kaj ruliĝis laŭ la deklivo de la fosaĵo.
  
  
  
  La Skoda sopiris la ponton kaj ankaŭ ruliĝis en la fosaĵon. Ĝi trafis la alian flankon, resaltis, turniĝis kaj ekbrulis. Nick denove grimpis el la fosaĵo, prenis unu el la maŝinpafiloj kaj pafis al la brulanta aŭto. Li tiam kuris al la ĵipo kun la restanta maŝinpafilo en sia bona mano.
  
  
  
  Li estis enironta la ĵipon, kiam li pensis pri la knabino.
  
  
  
  — Malbeno! - Li turnis sin kaj kuris en la kastelon. Ĝi nun estis infero, sed la flamoj estis ankoraŭ koncentritaj nur sur la aro kaj studio. Noĉjo trenis la kriantan, histerian knabinon en la korton kaj puŝis ŝin al la pordego. - 'Rapidu.'
  
  
  
  Estis maŝinpafilo sur la sidloko apud li dum li kuregis en la ĵipo al la vilao. Kiam li atingis la pavimitan vojon, li rerigardis. La ĉielo super la kastelo brilis. La fajro devis altiri atenton, kaj baldaŭ. Estas tempo por li kaj Pam malaperi. Li faris sian laboron. Kaj en tiu momento li flaris brulodoron. Li rigardis malsupren kaj vidis, ke liaj pantalonoj brulas ĉe la genuoj. Li devis haltigi la ĵipon por momento por estingi la flamojn per sia bona mano.
  
  
  
  La lumturoj de la ĵipo lumigis ilin kiam ili pasis antaŭ li sur la vojo: Michael Blackstone, lia edzino, kaj Mona Manning. Nick frapis la bremsojn, turnante la ĵipon kaj pafis super iliaj kapoj. Ili haltis, turnis sin kaj rigardis lin, blindigita de la lumturoj. Ili ŝajnis direktiĝi al ia vojaĝo. Mona Manning portis grandan sakon. Sibyl Blackstone portis valizon. Rabaĵo, pensis Nick. Li eliris, sed faris tion en maniero, kiu konservis ilin en la lumturoj. Li direktis la maŝinpafilon al ili.
  
  
  
  Nick parolis al Blackstone. - "Mi parolas. Vi aŭskultas kaj respondas. Virinoj silentu."
  
  
  
  Michael Blackstone ne aspektis timigita. Lia sulkiĝinta vizaĝo estis trankvila dum li demandis: "Kiu diable vi estas?"
  
  
  
  “Mi diris al vi, ke vi silentu. Turnu vin.' Li kontrolis Blackstone. La viro ne estis armita. Nick rigardis la virinojn. Mona Manning portis longan vizonan mantelon. Sybil Blackstone portis pantalonon kaj pezan mantelon. Ili povus havi ion ajn, sed li devis riski. La tempo elĉerpiĝis.
  
  
  
  "Kie estas la knabinoj, kiujn vi enfermis?" - li bojis al Blackstone.
  
  
  
  “Ili ankoraŭ estas ŝlositaj. Ĉi tio ŝajnis al ni plej bona. La polico trovos ilin. Ni certe ne povas preni ilin sur la boaton." Blackstone montris al la loko kie estis la boato.
  
  
  
  "Kiom da nodoj iras ĉi tiu afero?" - Noĉjo rigardis la ĉielon super la kastelo. Ĝi nun ardis ruĝe. Estis evidente, ke homoj baldaŭ venos tien.
  
  
  
  “Tridek nodoj,” diris la direktoro. "La rapideco estas alta."
  
  
  
  Nick direktis la maŝinpafilon al la triopo.
  
  
  
  — Bone. Nun aŭskultu atente. Vi tri iras supren laŭ la enveturejo. Kiam ni alvenos al la domo, mi volas, ke vi," li svingis sian pafilon al Sybil Blackstone, "eniru kaj liberigu ĉiujn ĉi tiujn knabinojn." Alportu al mi anglinon. Ŝia nomo estas Pamela Martin. Kaj certigu, ke ŝi estas en bona formo!
  
  
  
  "Ŝi eble ankoraŭ estas sedativa," diris la virino. “Ni faras ĉi tion por trankviligi ilin. Ĝi estas sendanĝera afero.
  
  
  
  "Mi ne pensas," diris Nick. — Venu. Kaj rapidu!
  
  
  
  Mona Manning diris nenion. Nun ŝi rigardis Nick kun reĝa malestimo kaj turnis sin al Blackstone. - “Kiu estas ĉi tiu ulo, Mike? Mi ne volas ke li estu la ĉeffiguro, tion mi povas diri al vi." Blackstone kaptis ŝian manon. “Venu, Mona, karulo. Ni devas fari tion, kion li diras. Ĝi estas speco de provludo."
  
  
  
  Nick veturis ilin sur la vojo, tenante la maŝinpafilon sur la sidloko de la ĵipo apud li. Li arestis Blackstone kaj Mona Manning en la parkejo dum Sybil renkontis la domon. Li riskis kaj sciis ĝin. Unu afero, pri kiu li ne devas zorgi, estas ke ŝi vokos la policon!
  
  
  
  Sed la virino revenis kun Pam preskaŭ tuj. Kiam la knabino vidis Nick, ŝi hezitis, maltrankvila pri lia aspekto.
  
  
  
  "Estas bone, bebo," diris Nick. "Sub ĉi tiu tuta malpuraĵo batas koro el oro."
  
  
  
  — Niĉjo! Noĉjo! Dio mia - Noĉjo! - ŝi ekkriis kaj ĵetis sin en liajn brakojn. Ŝi ne ŝajnis esti sedativa kaj portis nur malmultekostajn kotonajn piĵamojn.
  
  
  
  Nick montris al Mona Manning per pafilo. - "Donu al ŝi vian mantelon."
  
  
  
  — Mi ne faros ĉi tion! Mike, ĉi tio estas monstro. - Ŝi firme envolvis sin en vizona mantelo.
  
  
  
  Noĉjo deŝiris la pelton de ŝia korpo kaj ĵetis ĝin al Pam. - “Bonvolu, karulo. Nun rekonsciiĝu kaj aŭskultu. Ni ankoraŭ ne estas sekuraj, sed ni havas ŝancon. Mi prenos ĉi tiun boaton supren laŭ la rivero kaj provos atingi Aŭstrion. Vi povas naĝi aŭ resti, kiel vi deziras. Sed ni iru nun! ' - Li signis al Pam. "Eniru la ĵipon."
  
  
  
  Sub sia vizona mantelo, Mona Manning portis nur mamzonon, zonon kaj ŝtrumpojn. Ŝi kovris sian bruston kaj lamentis: "Mi estas malvarma."
  
  
  
  Nick turnis sin al Michael Blackstone. 'Ĉu vi pretas? Ĉu vi iras aŭ vi restas ĉi tie?
  
  
  
  "Mi venas," diris Blackstone. Li demetis sian korduran jakon kaj envolvis ĝin ĉirkaŭ Mona Manning. - “Mi zorgos pri ŝi. Ŝi ankaŭ venas kun mi.
  
  
  
  'Vi estas freneza!' - furioze kriis Sibyl Blackstone. “Ili najlos vin al kruco se ili iam revenigos vin al Ameriko, Mikaelo. Ĉu ne sufiĉis unu fojo?
  
  
  
  Nick puŝis Blackstone kaj Mona Manning al la ĵipo. 'Ni ne havas tempon por babili plu!'
  
  
  
  Sybil Blackstone metis siajn manojn sur ŝiajn koksojn. - 'Mi restos ĉi tie.'
  
  
  
  "Gratulon," diris Nick. - "Saluton al la sekreta polico." Li kuregis la Ĵipon laŭ la enveturejo. Lia brusto streĉiĝis neelteneble, kaj li sciis, kion ĝi signifas. Li atingis punkton kie sekundoj povas fari la tutan diferencon.
  
  
  
  Estis ĝustatempe. Dum la boato tiris for de la doko en la blanka akvo, Nick vidis du aŭtojn rapidi kaj halti en la enveturejo. Dekduo da ruĝaj okuloj palpebrumis en la krepusko. La bastardoj pafis al ili eĉ ne sciante kial.
  
  
  
  "Bastardoj," li diris. Michael Blackstone, kiu sidis malantaŭ la stirado, ridis krude kaj senĝoje. - “Ili sendos radiomesaĝon. Ni neniam atingos Aŭstrion."
  
  
  
  'Ni povas provi.'
  
  
  
  Blackstone turnis sin kaj rigardis Nick dum momento, lia sulkiĝinta vizaĝo aspektis morna en la malforta lumo. - “Kiu vi estas, ulo? Vi invadas nian vivon kiel uragano, detruas la multjaran laboron kaj nun trenas nin ĉiujn al morto. Ĉu vi estas homo? Aŭ natura elemento? Aŭ eble la diablo?
  
  
  
  "Mi estas agento de Usono," diris Nick. - “Kaj eĉ nun vi ankoraŭ ludas komedion. Silentu kaj marŝu!
  
  
  
  Nick iris supren al la deklivirejo kaj kriis, "Pam!"
  
  
  
  Ŝi aperis en malluma pordejo. Ili marŝis sen lumoj.
  
  
  
  "Jes, Noĉjo?"
  
  
  
  "Ĉu vi fartas bone?"
  
  
  
  Ŝi faris sonon ie inter singulto kaj rido.
  
  
  
  “Mi neniam estos kiu mi estis. Neniam! Ĉu vi pensas, ke ni povas trakti ĝin, Nick?
  
  
  
  "Ni povas trakti ĉi tion," diris Killmaster kun memfido, kiun li ne sentis. - "Kiel fartas nia fama filmstelulo?"
  
  
  
  - Ŝi estas en la angulo de la kabano kaj rigardas malsupren. Mi ĵetis kovrilon sur ŝin. Ŝi pensas, ke mi estas ŝia frizisto aŭ io.
  
  
  
  — Bone. Rigardu ŝin. Ŝi estas freneza, sed ŝi povas fariĝi danĝera. Konservu viajn fingrojn krucitajn por ni kara, kaj lerni preĝi ankaŭ povas esti helpema. Li prenis la stirilon por movi la boaton. La granda ŝipo rapidis kontraŭflue. Ĝis nun ili vidis neniun movon krom la trenbarĝo ĉe la babordo.
  
  
  
  "Ĉu vi loĝas ĉi tie dum longa tempo," demandis Nick. "Kiom longe ĝis tagiĝo?"
  
  
  
  — Ĉirkaŭ unu horo.
  
  
  
  "Kiom longe daŭros kun ĉi tiu rapideco por atingi la landlimon?"
  
  
  
  "Pri la sama."
  
  
  
  "Ĝi estos proksime."
  
  
  
  "Ni neniam faros tion," diris Blackstone. “Vi ne scias en kio vi eniras - ne gravas kiu vi estas. Mi diros al vi ion: ili havas patrolŝipojn ĉie. Patrolŝipoj estas armitaj per 50 mm pafiloj. Ili pafos Mona en malpli ol minuto."
  
  
  
  “Eble, eble ne. Ili ĉiam povas maltrafi."
  
  
  
  “Ili ne maltrafas. Ili estis avertitaj, kaj, cetere, trafiko estas malpermesita sur ĉi tiu sekcio de la rivero nokte. Tuj kiam ili aŭdos aŭ vidos nin, ili sekvos nin. Eĉ se ili ne kaptos nin, ni ankoraŭ havos obstaklojn."
  
  
  
  Noĉjo palpis en sia poŝo por cigaredo, kvankam li sciis, ke li ne havas tian. Li trovis la pipon de Jacob Werner kaj ĵetis ĝin eksterŝipen. Li malamis pipojn. Li turnis sin al Blackstone, kiu staris atente en la malforta lumo de la malgranda stirejo. - "Ĉu vi havas decan cigaredon?"
  
  
  
  Blackstone donis al li cigaredon kaj ekbruligis ĝin. Noĉjo kontente suspiris. - "Nun diru al mi, kion signifas ĉi tiuj obstakloj."
  
  
  
  “Tri vicoj la larĝo de la rivero. Kabloj kun ŝtala reto. Ili iras supren kaj malsupren je certaj horoj por permesi trafikon tra, sed nur trafiko kiu estis inspektita. Nun ili estas, kompreneble, subtaksitaj. Neeble preterpasi."
  
  
  
  Ili velis tra larĝa kurbo en la rivero, la motoroj kriegante kiel demonoj. Nick restis kiel eble plej proksime al la bordo. - Ĉu estas malprofunda akvo ĉi tie? Malprofundaj? Se ili blokiĝas, ĉio estas perdita.
  
  
  
  - Kiom mi scias, ne. Sed mi ne tre bone konas ĉi tiun riveron. Mi ne naĝis ĉi tie."
  
  
  
  Ili pasis la turnon. Nick daŭre naĝis al la bordo, lasante la ŝipon gliti tra la akvo. Li rigardis orienten. Ĝis tagiĝos?
  
  
  
  Apud li, Blackstone diris, “Ne estas multe. Ĉirkaŭ tridek kilometroj. Ni alvenos tien baldaŭ antaŭ tagiĝo. Li ridis.
  
  
  
  'Vi ŝatas ĝin?' - Acide demandis Noĉjo.
  
  
  
  'Vere ne.' - Sed la viro denove ridis. “Mi ĵus pensis, ke mi preskaŭ ŝanĝis opinion pri reveno. Sybil pravis. Mi pensas, ke mi ne povas elteni ĝin. Mi supozas, ke mi estos juĝita pro perfido? Nick levis la ŝultrojn. - "Ne estas mia afero. Sed vi elektis la ĝustan tempon por ŝanĝi vian opinion!
  
  
  
  — Jes. Almenaŭ mi estas konsekvenca. Jen kiel mi ruinigis mian tutan vivon.”
  
  
  
  “Antaŭ ol vi ekkompatos vin mem, diru al mi ion pri marbordaj instalaĵoj, pikdrato. Ĉu estas gardoturoj?
  
  
  
  'Mi supozas. Mi vere ne scias - mi neniam provis foriri de ĉi tie. Sed mi aŭdis, ke la pikdrato etendiĝas ĝis la akvo. Kaj estas subakvaj obstakloj tiel ke vi ne povas ĉirkaŭiri ilin."
  
  
  
  "Ĉi tio," diris Killmaster, "estos tre agrabla kaj komforta."
  
  
  
  Post mallonga silento, Blackstone demandis, “Ĉu vi ĝenas se mi malsupreniros al Mona? Mi tamen ne povas fari ion ĉi tie. Mona bezonas min, kompatindulino.
  
  
  
  “Arenu kaj sendu Pam supren. Sed ne ŝercu kun mi."
  
  
  
  "Kion mi povus provi?" - demandis Michael Blackstone, elirante el la stirejo.
  
  
  
  Post momenta hezito, Noĉjo devis konfesi, ke la viro pravas. Laŭvorte ĉiuj estis en la sama boato: sinki aŭ naĝi...
  
  
  
  Pam eniris la regejon. Ŝi kaptis lian manon kaj metis sian kapon sur lian ŝultron. Ŝi tremis. Provante gajigi ŝin, Noĉjo diris, “Se ni eliros vivantaj de ĉi tie, vi povas konservi ĉi tiun pelton. Vizono kiel ĉi tiu kostas riĉaĵon.”
  
  
  
  Ŝi kisis lin sur la vango. - “Dio, vi tiel terure odoras! Kaj mi tiom amas vin! Forigu nin de ĉi tie, karulino. Bonvolu eligi nin de ĉi tie. Tiam mi dormos kun vi dum mia tuta vivo."
  
  
  
  "Mi povus elteni vin," li diris. “Kaj...” Ili aŭdis pafojn malsupre. Pam kaptis lian manon. - 'Ho mia Dio...'
  
  
  
  Alia pafo. Nick diris, "Iru rigardi malsupren, sed atentu."
  
  
  
  Li pensis, ke Mona Manning certe havis pafilon en tiu granda monujo. Blackstone verŝajne metis ĝin tien kaj Mona eĉ ne sciis, kion ŝi portas.
  
  
  
  Pam revenis. "Ili ambaŭ mortis," ŝi diris. Ŝia voĉo estis streĉa sed firma. - "Mi-mi kredas, ke li unue pafis ŝin kaj poste sin mem." Nick kapjesis. “Li diris al mi, ke li ŝanĝis sian opinion pri reveno. Pli bone por ili — ĝi fariĝus malliberejo por li kaj ŝi.
  
  
  
  El la okulangulo, li vidis patrolŝipon minacanta kontraŭflue ĉe la babordo. Estis ankoraŭ mallume, sed li povis vidi la blankan brilon de la ondo malproksimiĝanta.
  
  
  
  "Ni havas kompanion," li diris al Pam. “Trovu la linion.
  
  
  
  — Tenkon?
  
  
  
  “Ŝnurego, diablo! Rapidu!'
  
  
  
  Li ne pensis, ke la patrolŝipo perdos tempon pafante avertan pafon. Tio ne okazis. La unua pafo trafis la Mona malalte en la postaĵo.
  
  
  
  La granda ŝipo balanciĝis. Tuj la boato perdis rapidecon. Nick kredis vidi la unuan malhelpon antaŭ li.
  
  
  
  Pam revenis kun rulo da duoncola ŝnuro. - "Jen ĉio mi povis trovi."
  
  
  
  — Bone. Prenu la tranĉilon de mia zono kaj...
  
  
  
  La kuglo flugis tra la malgranda kontrolĉambro. Pam alkroĉiĝis al li. "Ho ho...!"
  
  
  
  "Estu trankvila," diris Nick malafable. “Tranĉu sufiĉe da ŝnuro por ligi nin aparte. Buklo ĉirkaŭ la korpo, poste ĉirkaŭ ses futojn da malstreĉo, poste buklo por mi. Prenu mian maldekstran manon, metu ĝin en vian poŝon kaj ligu ĝin firme.”
  
  
  
  Nun li turnis sin al tribordo, turnante sin sur la bordon, kie la unua baro finiĝis. Kie la pikdrata barilo surtere komenciĝis. Se ili havis ŝancon, li estis tie.
  
  
  
  La knabino laboris rapide. Ŝiaj manoj sentis firme kaj stabilaj dum ŝi sekvis liajn instrukciojn.
  
  
  
  Longa blanka lumradio alpinglis ilin kiel insektoj al la tabulo. "Tenu la radon dum sekundo," ordonis Nick. "Kaj marŝu rekte kiel vi nun estas."
  
  
  
  Li tiris la maŝinpafilon sur sian kapon, metis la barelon sur la balustradon kaj pafis longan eksplodon en la serĉlumon, pafante alte kaj kalkulante la trajektorion de la kuglo. La lumo estingiĝis. Sekundo poste, du novaj traboj brilis sur "Mona", kunfandiĝante de malsamaj flankoj. — Malbeno! - diris Killmaster. Li pafis kaj poste faligis la maŝinpafilon eksterŝipen. Li prenis la stirilon de Pam. - “Elprenu ĉion el miaj poŝoj kaj ĵetu ĝin eksterŝipen. Kaj ĉi tiu pelta mantelo.
  
  
  
  Pardonu. Se mi pluvivos, mi aĉetos al vi alian.
  
  
  
  Ŝi faris tion, kion li diris. Li elglitis el ŝia jako kaj ŝi ĵetis lin eksterŝipen. Nova obuso trafis la boaton. Nun Mona rapidis al la baro. “Ne pli ol kvincent metrojn,” pensis Noĉjo. Ili estis trafitaj de kvar aŭ kvin obusoj samtempe. Unu senvivigis la motorojn, kaj du trafis bone sub la akvolinio. Alia ŝelo batis senkonscie duonon de la komandturo. La Mona renversiĝis kaj komencis sinki.
  
  
  
  Killmaster kaptis la knabinon. - “Restu subakve kiel eble plej longe! Sekvu min - mi trenos vin kun mi." La Danubo estis malvarma, morna kaj malpura malhelbruna. Nick plonĝis profunde, tiam naĝis per potencaj skuoj. Pam estis ŝarĝo de la komenco mem. Ŝi ne povis daŭrigi kun li. Li ne diris al ŝi — ne estis tempo kaj li tamen estus savinta ŝin — ke li povas resti subakve pli ol kvar minutojn kaj ke ŝi faru la samon. La kompatinda infano sufokiĝos. Eble li povas revivigi ŝin.
  
  
  
  La unua baro montriĝis sufiĉe facila. Estis spaco inter la reto kaj la fundo, kaj Noĉjo glitis sub ĝi kiel fiŝo. Sed Pam jam provis atingi la surfacon. Ŝi estis senspira kaj nun ŝiaj instinktoj superfortis ŝin. Noĉjo malgaje naĝis, trenante la piedbatantan knabinon malantaŭ si.
  
  
  
  La dua bariero atingis preskaŭ ĝis la fluejo. Noĉjo fosis furioze kaj ĵetis flakojn da malpuraĵo ĉirkaŭ ili. Nun ŝi estis morta pezo sur la ŝnuro. Kiam li finis, li devis reen marŝi laŭ la mallonga ŝnuro, palpante en la mallumo kaj tirante ŝian senmovan korpon tra la breĉo en la koto. Estis pli bone, ke ŝi sveniĝis. Ĉi tio faciligis al li manovri.
  
  
  
  . Li pensis, ke jam pasis tri minutoj. Liaj pulmoj komencis dolori. Iel li povis ruliĝi sub la baron kaj eltiri la knabinon kun si. Li estis preskaŭ senspira...
  
  
  
  Sed ili estis preskaŭ tie. Ili ankoraŭ povas fari ĝin. Ankoraŭ unu minuto...
  
  
  
  Li haltis.Nick suferis doloron, agonio en sia elĉerpita korpo. Li turnis sin kaj denove sentis ŝian laman, piĵamvestitan korpon malantaŭ si. Ŝi kaptiĝis en la pikdrato ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ fleksita metala hoko. Li senespere malkroĉis la draton. Ĝi ne funkciis. Ŝi estas blokita. Nun ili ambaŭ estas kaptitaj. Li tiris la pikdraton per sia bona mano, disŝirante sian haŭton, li ektiris kaj tiris kaj ektiris.
  
  
  
  Ŝi elflugis. Liaj pulmoj krevis de doloro. Li suprennaĝis, sentis la mallumon, la alproksimiĝon de la morto. Ankoraŭ unu bato — ankoraŭ unu — ankoraŭ unu — ankoraŭ ne spiru — ankoraŭ ne spiru — daŭrigu, daŭrigu...
  
  
  
  Killmaster povis esti senkonscia nur dum kelkaj sekundoj. Li malkovris, ke li povus spiri se li turnus la kapon. Li kuŝis en la koto, ne pli ol du colojn profunde. Estis mallume, tre mallume, kaj li komprenis, ke li estas en malgranda rivereto aŭ elstaraĵo de riverbordo. Li vidis arbojn supre, kaŝante la tagiĝon. Noĉjo moviĝis kaj tuŝis la malvarman korpon de la knabino.
  
  
  
  Ŝia piĵama jako kaptiĝis sur la pikdrato. Li metis unu orelon al la malvarma, malmola brusto kaj aŭskultis. Nenio. Kun ĝemo, li turnis ŝin en la koton, levis ŝian vizaĝon super la akvon per sia bona mano kaj sidiĝis sur ŝi. Li lasis siajn genuojn sinki en ŝian korpon sub ŝiajn ripojn. Supren kaj malsupren - supren kaj malsupren...
  
  
  
  Pam tremis. Ŝi faris obtuzan sonon. Noĉjo turnis ŝin sur la dorson kaj, tenante la kapon super la akvo, komencis spiri en ŝian buŝon.
  
  
  
  Io moviĝis sur la bordo, sub la arboj. Varma fasko de blanka lumo falis sur ilin. Killmaster pensis: ni ankoraŭ perdis! Ili kaptis nin!
  
  
  
  Fiku ĉi tion. Li faris ĉion, kion viro povis fari. Li estis ĉe sia limo. Li daŭre spiris en la buŝon de Pam, atendante akran ordonon aŭ eble kuglon kun la nomo de Carter sur ĝi...
  
  
  
  "Bonvenon al Aŭstrio," diris amika voĉo.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ili provis konservi Nick en AX Hospital por semajno. Li kaŭzis tian skandalon, ke li du tagojn poste estis liberigita. Kun rolantaro sur sia maldekstra pojno, li iris viziti Hawk.
  
  
  
  La maljunulo ĝojis vidi lin viva kaj diris tion. Li ne brilis - Hawk neniam radiis pro ĝojo - sed li klare estis tre kontenta pri sia ĉampiono.
  
  
  
  "Vi faris bonan laboron," li diris. - "Bona laboro. Laŭ ĉiuj raportoj, ĉio estis likvidita. Mi pensis, ke vi meritas longan ferion; unu monaton?'
  
  
  
  "Vi estas tro bona, sinjoro." La voĉo de Nick ŝajnis malvarma. “Mi restas du semajnoj de mia lasta ferio, de kiuj vi prenis min por ĉi tiu misio. Ĉu vi memoras?'
  
  
  
  Hawk deŝiris la celofanon de sia cigaro. - “Hmm, ĝuste. Mi forgesis pri tio. Poste ses semajnoj da ferio, mia knabo. Vi meritis ĝin.'
  
  
  
  Laŭ la peto de Hawk, Nick donis detalan parolan raporton. Falko aŭskultis seninterrompe, poste prenis paperpecon de la tablo. "Ĉi tio klarigas la problemon de aĵoj en la tamburo - malgrandaj pakaĵoj. Kiam niaj inĝenieroj en Ĝibraltaro metis la pistolojn en la tamburojn, ili trovis ĉi tiun materialon. Ili lasis lin sola, sed mi havas raporton, kiu diras, ke vi verŝajne kontrabandas drogojn kiel kromenspezon. La Distrikta Oficiro por Mediteranea Maro prezentis ĝin en kvin kopioj." Nick levis la ŝultrojn.
  
  
  Falko ridetis al la nelumigita cigaro. - “Vi estas serĉata en Hungario, knabo. Tiu certas."
  
  
  
  "Ĉi-foje ne estis ĝuste feria vojaĝo," diris Nick akre.
  
  
  
  - Sciu, via Bela Kojak ne tuj mortis. Laŭ mia informo, li mortis en la hospitalo murmurante ion pri AX.
  
  
  
  
  "Estis tumulto ĉe la Unuiĝintaj Nacioj," Hawk daŭrigis. =“La kutima situacio estas indigno pro la maniero kiel usonaj agentoj funkcias sur la sankta teritorio de Hungara Popola Respubliko, kaj similaj. Ĉu ili iam trankviliĝos? "
  
  
  
  "Mi esperas," murmuris Killmaster. - "Mi ne volus esti ekstradiciita."
  
  
  
  Akcipitro susuris paperojn. “Esence, mi opinias, ke la hungara registaro estas dankema, kvankam kompreneble ili neniam povas konfesi tion. Evidente ĝi estas tre sub roza."
  
  
  
  Post momento Noĉjo ekstaris por foriri. Hawk atendis ĝis li atingis la pordon antaŭ ol li demandis: “Kion pri tiu angla knabino? Pamela Martin?
  
  
  
  Noĉjo ekbruligis sian oran cigaredon per tenilo. "Kion vi volas diri, sinjoro?"
  
  
  
  “Nu, diablo, ŝi ankoraŭ estas en la hospitalo! Ĉu vi eĉ ne iras al ŝi? Ŝi amas vin. Laŭ miaj raportoj, niaj flegistinoj faras antaŭan ekzamenon ĉe ŝi kaj ŝi daŭre parolas pri vi."
  
  
  
  "Ne," diris Nick. “Mi pensas, ke mi ne devus iri al ŝi. Precipe se ŝi amas min. Cetere, la misio finiĝis. Trovu al ŝi laboron, sinjoro. Ŝi estas bona kaj kuraĝa knabino. Ŝi estos bonega agento en certaj lokoj. Ĉu tio ĉio, sinjoro?
  
  
  
  "Nu, jen," Hawk diris. "Amuzu vin dum viaj ferioj."
  
  
  
  "Dankon," diris Nick akre. Kaj foriris.
  
  
  
  Li telefonis al Pook de la flughaveno kaj diris, ke lia estro estos hejme baldaŭ. La estro bezonis manĝaĵon, botelon da viskio, liton kaj multe da dormo. Kelkaj tagoj. Kaj privateco. Pook diris: "Jes, sinjoro!"
  
  
  
  Jaguaro XK-E estis parkumita antaŭ la loĝejo. Nick prenis la lifton supren al la tegmenta apartamento kun kreskanta kolero.
  
  
  
  Pook renkontis lin en la halo. Li kulpe levis la manojn. “Mi tre bedaŭras, sinjoro! Fraŭlino Vorhi alvenas tuj post via voko. Eniras. Mi ne povas malhelpi ŝin."
  
  
  
  "Ŝia malbenita telefono certe estis frapetita," grumblis Nick. — Kie ŝi estas?
  
  
  
  Pook levis la ŝultrojn. “En la oficejo, sinjoro. Kie alie? Mi alportis al ŝi botelon.
  
  
  
  Nick Carter preterglitis Pook en la oficejon. Ĉi-foje li elĵetos ŝin el la pordo sur ŝian belan azenon!
  
  
  
  Aŭ...?
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  
  -
  
  
  
  Ie en la submondo de Budapeŝto, bone trejnita grupo faras milojn da pornografiaj propagandaj filmoj por terura nehoma celo.
  
  
  
  Nick Carter trovas sin en maelstrom de hororo, batalante por sia vivo kontraŭ la nekredeblaj planoj de freneza maniulo ...
  
  
  
  Nick Carter estas la ĉefa agento de AX, la sekretega spionorganizo de Ameriko, kiu ricevas ordonojn nur de la Nacia Sekureckonsilio, la Sekretario de Defendo kaj la Prezidanto mem. Nick Carter, viro de du vizaĝoj, afabla... kaj senkompata; konata inter liaj kolegoj kiel "Killmaster".
  
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  ĉina kasisto
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  
  ĉina kasisto
  
  
  
  tradukite de Lev Ŝklovskij memore al sia forpasinta filo Antono
  
  
  
  La Ĉina Pagisto
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  Okazis tri eventoj, apartigitaj per signifa distanco en spaco kaj tempo. Ĉiuj tri estis perfortagoj kaj havis ampleksajn sekvojn por registaroj kaj homoj, precipe por la ekstera politiko de Usono. Kvankam multaj gazetoj publikigis tiujn rakontojn, neniu iam lernis la plenan aŭ ĝustan klarigon de tiuj okazaĵoj:
  
  
  La unua okazaĵo okazis en urbeto en Jiangxi-provinco en la Ĉina Popola Respubliko. Tie, la Foesien Rivero serpentumas sian vojon malrapide malsupren al la oceano, tra la restaĵoj de la vastaj biendomoj de la nobeluloj kiuj posedis tiujn terojn ekde la tempo de imperiestro Kenyong. Estis la kutimo de doktoro Chien, kiam la salikoj malaperis en la nebulo super trankvila Voesen ĉe krepusko, sidi sur la bordo antaŭ sia somerhejmo, infestita de fibesto kaj kadukiĝinta dum tridek jaroj. Tie li inspektis la infiniteziman parton de la posedaĵo de siaj prapatroj, kiun la ŝtato bonvole permesis al li konservi kiel rekompenco por lia internacia reputacio kiel klasikisto kaj humanisto.
  
  
  Sidante tie, la kuracisto ekvidis figuron, bonorde, formale kaj tre ĝuste vestitan en la uniformo de altranga armeoficiro, zorge irante tra superkreskita ĝardeno por ne difekti la brilon de liaj botoj. La kuracisto bone konis ĉi tiun viron. Li malamis lin sufiĉe por demandi ĉu Mencioes, kiam tiu saĝulo formulis sian koncepton pri la denaska boneco de homo, povus antaŭvidi la aperon de generalo Tsung sur la tero.
  
  
  Sed la ĝentila, amika vizaĝo de doktoro Chien montris nek abomenon nek kreskantan timon.
  
  
  “Estas tre afabla de vi, Generalo Tsung,” li diris kiam la viro estis alirebla, “veni tiom malproksimen de la ĉefurbo por vidi sensignifan scienciston kaj ŝtatoficiston. Kio eble forprenis vin de via peza devo protekti nian landon?
  
  
  "Estas kompreneble," respondis la soldato. "Mi servas la tutan tempon."
  
  
  "Vi certe estas laŭdinda, kamarado generalo," diris la sciencisto. "Sed kio en nia vilaĝo povus gravi por tia glora personeco kiel vi?"
  
  
  “Mi venis por disbati la kapon de la mensoga reviziisma serpento,” grumblis la generalo. —Al la perfidulo, kiu tro longe ŝatis la respublikon.
  
  
  D-ro Chien rigardis la generalon kun la koro batanta. Samtempe, Chien estis intrigita de la ideo de politike inklina reptilio. La generalo malligis la klapon de sia brila leda pistolujo kaj eltiris revolveron.
  
  
  “Via perfido finiĝis, doktoro Chien,” diris la generalo. "Surgenuiĝu, hundo."
  
  
  La sciencisto ne moviĝis.
  
  
  "Mi diris: sur viaj genuoj."
  
  
  "Se vi volas mortigi min sen juĝo aŭ apelacio," diris la sciencisto tremante, "eble ni povas iomete malproksimiĝi de ĉi tiu benko." Vi vidas, generalo, ardeo nestas ne malproksime de ĉi tie. Bedaŭrinde la ardeo mankas el Ĉinio de tro longe. La revolvero pafos...
  
  
  Responde, generalo Tsung kaptis la maljunulon je la maldensa barbo kaj devigis lin surgenui.
  
  
  "Vi devus pensi pri ardeoj antaŭ ol vi lernis trakti radiostaciojn kaj transformi nian junecon en perfidon, doktoro." Niaj gvataj unuoj finfine sukcesis lokalizi viajn dissendilojn. Viaj sekvantoj nun estas en malliberejo."
  
  
  “Mi ne estos juĝita? Ĉu mi povas alfronti miajn akuzantojn? - demandis la maljunulo, genuante. La generalo rikanis kaj premis la baron de sia revolvero al la frunto de la maljunulo.
  
  
  "Vi estas surgenue antaŭ via akuzanto, doktoro." Ne necesas publika juĝo de iu, kiu memmortigas. Letero estos malkovrita esprimanta bedaŭron pro via perfido.
  
  
  "Vi devas kompreni, la mondo devas kompreni, ke mi amas Ĉinion tiel same kiel vi," diris la sciencisto, provante ekstari. "Ĉi tio estas ekstreme grava punkto..."
  
  
  Subite, fajro eksplodis el la barelo de la revolvero de la generalo, kaj kolera bruego rompis la silenton de la krepusko. Malgranda truo, tiel ruĝa, ke ĝi ŝajnis preskaŭ nigra, aperis inter la okuloj de la maljunulo, kaj li malrapide kolapsis sur la bordon.
  
  
  Aŭdiĝis laŭta frapado en la arbustoj kaj poste malapero. La Generalo vidis grandan grizan birdon, ĝiajn longajn krurojn formantajn arĝentajn flakojn en la rivero, kiuj forte flugis supren kaj poste flugis rekte super Generalo Tsung kaj la senmovan maljunulon en la herbo ĉe liaj piedoj.
  
  
  La memmortigo de la eminenta kaj respektata kuracisto Jiang estis mallonge raportita en Pekinaj gazetoj kaj la Nova Ĉina Novaĵagentejo, same kiel en radiodissendoj kaptitaj fare de amerikaj agentoj en Honkongo kaj Manilo. Tio havis nenion komunan kun la rapida juĝo kaj ekzekuto de falsaj elementoj kaj sabotistoj, kies krimoj, kiel tiu de D-ro Chien, ne estis publike deklaritaj.
  
  
  La dua grava evento rezultis esti nenio alia ol dubinda aerspaco de ĉinaj ĉasaviadiloj super la ĝangaloj de norda Laoso.
  
  
  La nura fidinda atestanto al tiu rakontanta okazaĵo estis kolonelo Chuck Tarleton de la Usono-Armeo, kiu faris tre saĝan divenon, sed alvenis tro malfrue. Tiutage, la fama "Monta Kolonelo", portanta nur pantalonon kaj ĉifonitan Stetson-ĉapelon, sidis kontente rigardante super ĝangala maldensejo kie la gvidantoj de deko da diversaj triboj, kutime feroce malamikaj unu al la alia, amikiĝis unu kun la alia. Tarleton instruis ilin multon: kiel solvi iliajn diferencojn kaj kuniĝi kontraŭ iliaj malnovaj malamikoj, la ĉinoj; kiel ili povis uzi sian lokan scion kaj altnivelan ekipaĵon por nei al ĉinaj trupoj aliron al la montoj. Tarleton havis alian taskon antaŭ si. Du tagojn poste devis okazi kunveno de la ceteraj gvidantoj, kiuj ankoraŭ ne estis konvinkitaj pri la dezirindeco de tiu ĉi armea unuiĝo de la triboj. Sed la montara kolonelo estis optimisma. La tribuloj kiujn li trejnis estus bonaj vendistoj. Neniu en la tendaro dubis, ke ĉe la fino de la intertraktadoj, Tarleton formos batalpretan gerilan trupon kiu estos rapide informita en Luang Prabang pri ĉinaj agoj sur la limo kaj povos teni la limon fermita al almenaŭ du. Ĉinaj dividoj. .
  
  
  Lia unua amiko, Van Thwing, knabo de proksimume dek naŭ, kaŭris apud la kolonelo, esprimante ĝeneralan optimismon en rompita franca kaj angla. '...et nus sommes finis? Glaso da viskio en malbenita Luang Prabang... por amuziĝi?
  
  
  Tarleton afable rigardis la knabon, kiu tiom travivis kun li kaj malpeze batis lin sur la muskola brako. "Prabang, mia Van," li diris kun sugesto de Kentukia akcento. Ni iros al Novjorko kaj mi montros al vi kio estas la reala vivo. Atendu ĝis vi vidos ĉi tiun urbon lumigita nokte de la tegmento de la Sankta Regis.
  
  
  La kolonelo estis interrompita. La flamoj kaj bruo aperis samtempe, ĉar la batalantoj flugis iom pli rapide ol sia sono. Aŭ la maldensejo dormis sub la tagmeza suno, aŭ ŝajnis, ke ĝi estas ene de la suno. La mondo kreiĝis el flamo kaj varmo, eĉ la arboj brulis, glueca napalmo kroĉiĝis al la malseka vegetaĵaro. La muĝado de la batalantoj faris ordonojn maleblaj. Timkrioj de hororo miksiĝis kun krioj de miregiga kolerego dum la gvidantoj provis fuĝi de la likvaĵo, brulanta morto falanta de la ĉielo. Armiloj estis ĵetitaj tien kaj tien kiam la tri aviadiloj lanĉis duan atakon. Mitralaj kugloj fosis longajn sulkojn en la loza grundo. Tarleton vokis unu el la fuĝantaj ĉefoj kaj diris al li ordoni al la homoj ne rezisti. La pluvivantoj devis disiĝi tra la ĝangalo. En tiu momento, la gvidanto estis englutita de flamoj kaj igita vivanta torĉo en la okuloj de la kolonelo.
  
  
  Antaŭ ol Tarleton povis regrupiĝi, li estis trafita en la dorson de alte supre per io pli forta ol sledmartelo, kaj li falis kapo unue en la herbon. La doloro malhelpis lin pensi.
  
  
  Li kuŝis tie iom da tempo antaŭ ol la bruo kaj flamoj estingiĝis. Tago turniĝis al vespero, kaj ankoraŭ Tarleton ne moviĝis. Dum la longa vespero, bestoj faris strangajn sonojn en la ĝangalo ĉirkaŭ li, sed evitis kontakton kun la bruligita maldensejo kaj la karbigitaj kadavroj tie kuŝantaj. La sekvan tagon li estis atakita de vulturoj, sed li sukcesis rampi en kovrilon kaj pafi sian pistolon se la rabobirdoj iĝis tro aŭdacaj. Dum du tagoj li vivis per duona flakono da akvo. Liaj vundoj komencis ulceriĝi.
  
  
  Frue matene de la tria tago, li aŭdis la sonon de helikoptero alteriĝanta en maldensejo, sed estis tro malforta por levi la kapon por vidi kiu ĝi estas. Tiam li aŭdis usonan voĉon:
  
  
  - Kolonelo, ni alvenis tuj kiam ni eksciis. Mi ne scias kion diri al vi...
  
  
  La voĉo apartenis al lia CIA-kontakto. Tarleton uzis sian lastan uncon da energio por devigi lacan rideton el siaj stumpaj lipoj.
  
  
  “Tio okazas kelkfoje. Sed estas domaĝe, ke ni ne atendis kelkajn tagojn. Tiam ĉi tiu limo estus sekura ĝis la Lasta Juĝo. Ŝajnas, ke iu en la palaco konfuzas kun la komunistoj.
  
  
  "Trankviliĝu, kolonelo," diris la CIA-oficiro. - Ne provu paroli nun. Ni havas tempon ĝis ni revenos al Prabang.
  
  
  Sed tiu tempo ne ekzistis. La vundito mortis mezvoje. La fama Monta kolonelo estis morta, kaj multekosta usona armespionada operacio estis ruinigita per ŝajne "hazarda" aerspacmalobservo kiun la ĉinaj komunistoj poste nomis "rutina trejna flugo".
  
  
  La tria okazaĵo okazis en la fama novjorka restoracio Eagle's Nest, tricent metrojn super la zumanta urbo, en nokta horo, kiam ĉiuj drinkejistoj en la urbo freneziĝas, provante sekvi la ordonojn de la tie sidanta loĝantaro. Ekster la drinkejo de la Aglo Nesto, du vicoj da bone vestitaj viroj kun martinoj sidis kaj staris atendante tablon. Inter tiuj riĉaj viroj kiuj vidis krepuskon fali super la grandurbo estis princo Sarit-Noe de Tajlando, sincera amiko de Usono kaj kontraŭulo de Ĉinio. Li atendis ĉe tablo, akompanita de la delegacio de sia lando al Unuiĝintaj Nacioj kaj la redaktoro de elstara Vaŝingtona gazeto. La partio diskutis pri amendo al la ZOAVO-pakto, kiu estis voĉdonita ĉe UN venontsemajne. Princo Sarith ne partoprenis la konversacion. Li jam konvinkis sian delegacion voĉdoni kun Unuiĝintaj Nacioj pri tiu ĉi sentema afero, sed ĝi ankoraŭ estis sekreto kaj li ne volis, ke la redaktoro antaŭjuĝu ĝin.
  
  
  Neniu el la ĉeestantoj sciis, kio okazis poste. Princo Sarith estis ŝokita, kiel li estis ĉe ĉiuj el ili multajn fojojn tiun nokton, kaj turnis sin kun sia kutima agrabla rideto por akcepti la pardonpeton de la viro kiu alfrontis lin. Ĉe tio li anhelis, kaj tiam la bela blankhara princo falis antaŭen. Liaj orrandaj okulvitroj falis sur la plankon. Raportisto el Vaŝingtono kliniĝis por helpi lin leviĝi kaj aŭdis la lastajn vortojn de la princo.
  
  
  "Li... li... pafis min," Sarit spiris. Tiam li kolapsis en la brakojn de la ĵurnalisto.
  
  
  Eĉ la plej varmaj novjorkaj revuoj skribantaj pri skandaloj vidis malmulte da novaĵo en la rakonto de sensignifa diplomato, kiu mortis pro koratako en moda restoracio. Ili metis la raporton sur la lastajn paĝojn. Sed se ili estus povintaj legi la deklaron de la kuracisto, kiu faris la nekropsion, ili estus metinta la rakonton sur la ĉefpaĝon. Sed nun nur manpleno da homoj sciis, ke la doktora noto diris, ke princo Sarith mortis pro veneniĝo pro koncentrita cianida gaso, verŝajne pafita ĉe la vizaĝo de la princo proksime. La publiko neniam scios, ke purigistino trovis strangaspektan "akvopafilon" en la Aglo-Nesto-drinkejo.
  
  
  Post longa kaj ekscitita debato inter si, la tajlanda delegacio, sengvidanto kaj profunde dividita pri la kazo ZOAVO, voĉdonis kontraŭ Usono. Raportoj pri tiuj eventoj estis studitaj en Vaŝingtono kaj poste tradukitaj en Fortran, komputilan lingvon. Tiam, kune kun informoj same diversaj kiel la plej novaj grenproduktaddatenoj en Ukrainio kaj la grado de kolero raportita en la plej novaj oficialaj raportoj de la ĉinaj komunistoj, ili estis ŝtopitaj en specon de superkomputilo en Langley, Virginio, kie ili estis konvertitaj en elektronikajn. impulsoj. Kiel rezulto, la komputilo produktis dokumenton nomitan la Nacia Sekureca Takso. Ĉi tiu raporto, kiel ĝia titolo sugestas, estas la rezulto de ĉiuj usonaj sekurecaj mezuroj kaj resumo destinita por teni la Prezidanton, Ĉefojn de Kunlaborantaro kaj pluraj aliaj altrangaj oficistoj informitaj pri tio, kio okazas en ĉi tiu granda kaj ege kompleksa mondo. . La raporto estas markita "For Your Eyes Only" kaj havas tre ekskluzivan cirkuladon. Unu okulparo estis ne feliĉa.
  
  
  
  Kvankam li havis oficejon kun unu el la plej imponaj vidoj de Vaŝingtono, la svelta maljunulo, kiu laboris sur la supra etaĝo de la Amalgamita Gazetaro kaj Wire Service Building sidis nedistrata de la beleco de la Kapitolo en la krepusko. Liaj pensoj okupiĝis pri alia pejzaĝo. Lia griza kapo estis klinita super kopio de la Nacia Sekureca Takso, kaj li klare ne konsentis kun tio, kion li legis. Dum li foliumis la paĝojn, la sulkiĝo sur lia frunto pliprofundiĝis.
  
  
  "Sensencaĵo," li diris tre klare ĉe unu momento. Kelkaj paĝoj poste sekvis: "Sensencaĵo!"
  
  
  Estus facile konfuzi lin kun redaktoro, eble unu el tiuj energiaj, simplaj intelektuloj kun vizaĝo, kiu aspektas kvazaŭ ĉizita el granito el loka ŝtonminejo. Li aspektis kiel la speco de ulo, kiun vi trovus pri administrado de urbeta semajngazeto, la tipo kiu gajnas ĵurnalismajn premiojn. Sed, malgraŭ la nomo de la konstruaĵo, la viro ne estis ĵurnalisto. Kaj la konstruaĵo ne estis gazeta konstruaĵo. Tio estis la kaŝvestita nomo de AX Group, la ĉefa kaj plej sekreta sekreta servo de la usona registaro. Armeo de teknikistoj, iamaj profesoroj, iamaj policistoj kaj publicistoj moviĝis laŭ la koridoroj de la konstruaĵo. La tutan tagon zumis la telekso kaj la sonoriloj sur la budoj sonoris, kaj de tempo al tempo sonoris la prezidenta oficejo. Sed en la kabineto de la maljunulo estis tiel kviete kiel tombejo je noktomezo.
  
  
  Tiam sonis la zumilo.
  
  
  — Jes? - Falko diris mallonge.
  
  
  "N3 atendas ekstere," diris virina voĉo kiu sonis preskaŭ same seka kiel lia. - Ĉu vi povas akcepti ĝin? †
  
  
  - Nature. Ĝuste nun,” Hawk diris.
  
  
  La viro, kiu eniris kaj afable salutis Falkon, estis alta, bela, kaj surprize juna. Li portis multekostan silkan kostumon, manfaritajn ŝuojn kaj kravaton Liberty London. Sed estis lia sinteno al vesto kaj lia vizaĝo kiu kaptis la okulon. Precipe la vizaĝo. Ĝi konsistis el akraj trajtoj indikantaj persistemon, inteligentecon kaj cinikan spritecon. Ĝi estis vizaĝo konvena al pioniro aŭ eble krucisto. Liaj kolegoj ofte povus esti viditaj gvidantaj la brigadojn de la Fremdaj Legioj de ĉi tiu mondo.
  
  
  Hawk bruligis cigaron kaj studis la vizaĝon dum kelkaj momentoj sen diri eĉ vorton. Tiam li diris: "Mi kredas ke iu metis hispanan muŝon en la omleton de generalo Tsonga, Nick."
  
  
  La viro nomata Killmaster krucis siajn gambojn kaj kompate ridetis.
  
  
  "Ni estis trafitaj, sinjoro, tio estas certa."
  
  
  “Purpata? Ni estis batitaj. Sed kiel vi scias ĉi tion? Amuziĝu en Jamajko. Malfruaj noktoj, trinkado, rumbo dancado sur la strando ĝis frua mateno. Sen mencii eĉ pli streĉajn agadojn kun ĉi tiu virino...
  
  
  "Granda Kajmana Insulo, sinjoro," diris Nick. "Kaj ZZ montriĝis belega hungara filmstelulo, kiu amas ridi..."
  
  
  - Bone, Carter, ni forgesu pri nia severa dialogo dum minuto. Rigardu ĉi tiun mapon. Falko montris grandan mapon sur la muro, punktita per ruĝaj kaj verdaj pingloj. Noĉjo rigardis kaj levis la brovojn. Ruĝaj pingloj indikis kie usonaj spionoperacioj produktis kritikindajn rezultojn aŭ neniujn rezultojn entute. Estis multe pli da ili ol la verdaj ikonoj, indikante ke operacioj daŭras laŭ plano kaj horaro.
  
  
  "Antaŭ ĉio," diris Hawk, frapante sian manplaton per sia pugno, "nia reto en Pekino, gvidata de profesoro Chien." Verŝajne la plej bona, kiun mi iam instalis. forviŝita. Kaj tio ne inkluzivas pli malgrandajn laborojn, kiuj estas nur relative negravaj." Li resumis la liston de komunistaj-ĉinaj triumfoj kaj finis per dirado: "Generalo Zong estas deca spionoficiro, sed li ne devus povi venki nin tiel."
  
  
  Noĉjo elprenis pakon da multekostaj fremdaj cigaredoj kaj ekbruligis unu per ora Dunhill fajrilo, pripensante sian respondon.
  
  
  “Eble ili havas novan inventon en siaj labormetodoj, sinjoro. Ni ĉiuj scias, ke se vi elspezas la monon kaj penas ŝanĝi la aferojn, vi havos kelkajn venkojn antaŭ ol la kontraŭa teamo ekscios pri tio. Ĝi kutime ne valoras ĝin...
  
  
  Akcipitro ridis kaj balancis la kapon.
  
  
  "Bona supozo, sed ne. Ĝi estas la sama malnova reto, la sama malnova teknologio. Sed ilia efikeco pliiĝis kaj ili funkcias pli bone. Ni scias tion. Unu el niaj fontoj en Budapeŝto diris al ni.
  
  
  "Tiam la Ruĝecoj devus pagi pli," diris Nick.
  
  
  “Vi estas proksima al la vero nun, knabo,” Hawk diris. Li kliniĝis malantaŭen kaj prenis trenon de sia cigaro. “Ili certe trovis kasiston, kaj diable bonan. Li pagas multe da mono al la homoj supre, la gravaj homoj, kies enspezo estas kontrolata. Li indas ke ministroj kaj generaloj fariĝu perfiduloj. Mi ne bezonas diri al vi, ke nur kelkaj el ĉi tiuj homoj, disigitaj tra la mondo, povas krei kaoson en la okcidenta sekureca sistemo. Krome, li vidas ŝancon importi tiujn grandajn kvantojn en malsamajn landojn."
  
  
  “Kial ni ne arestas kelkajn el la sinjoroj kiuj prenas ĉi tiun monon? - Rapide demandis Noĉjo.
  
  
  "Ĉar ni ne scias kiuj ili estas," la maljunulo rapide respondis. "Sed," li aldonis, "ni havas ideon pri kiel ili faras tion."
  
  
  "Mi estas miregigita," diris Nick.
  
  
  "Bone, aŭskultu," diris Hawk. Estis tiu ekbrilo en liaj okuloj, kiu ĉiam aperis kiam li havis inteligentecon en la maniko. “Nia oficejo en Budapeŝto diris al ni, ke la kasisto regule flugas en kaj elflugas per kursaj aviadiloj. Li pagas en pundoj aŭ dolaroj, rapide kaj diskrete. Ni havas rekordojn de antaŭaj operacioj, ĉu vi scias? Ni ricevas eĉ pli gravajn datumojn dum ni sonigas alarmon tra la mondo. Kiel rezulto, liaj movoj estas sufiĉe bone registritaj. Dum vi dancas en Granda Kajmano, mi pasigas miajn tagojn kaj noktojn kun la uloj kiuj laboras kun kalkulreguloj. Ni kontrolas la horarojn de ĉiuj flugkompanioj per la komputilo en Langley kaj komparas la rezultojn kun nia mapo de "likaj zonoj". Kion vi opinias, ke ni kontraŭas?
  
  
  “Ĉu doloro en viaj okuloj? - ĝentile demandis Noĉjo.
  
  
  "Kun ĉi tio," Hawk diris. Li sternis stakon da fotokopioj sur la tablo.
  
  
  Westchester Ornitologists' Club ... Amatoraj Filmmakers World Tour. Kiom Nick povis vidi, ĉiuj ĉi fratinaroj kaj samideanaroj en la lando travojaĝis la mondon, profitante la malaltajn prezojn en grupaj turneoj.
  
  
  “La komunistoj sendas ĉi tiun ulon sur ĉartaj flugoj? - demandis Noĉjo.
  
  
  Akcipitro radiis. “Mi devas konfesi, ke en la malnovaj tempoj de OSS, antaŭ ol ekzistis komputiloj, ni neniam komprenus ĉi tion. Sed ni elspuris lin kaj ni estas sufiĉe certaj en kiuj flugoj li estis.
  
  
  "Li estas tie," Hawk daŭrigis. "Loka polico kaj spionoj atente kontrolas planitajn flugojn kaj homojn surŝipe. Sed kiu ĝenas atente sekvi plurajn dekojn da bird-observantoj kaj fotaj entuziasmuloj?
  
  
  Noĉjo kapjesis silente.
  
  
  "Sed," Hawk diris, liaj maldikaj lipoj etendiĝis en rideton, "ni pensas, ke ni havas sufiĉe bonan pritrakton pri la laborhoraro de la kasisto." Se ni ne eraras, li eliras mondvojaĝon ĉi-semajne kun internacia esplorteamo ekveturanta el Novjorko per Pan World Airlines. Nick, ĉi tiu viro devas esti maldaŭrigita.
  
  
  La potenco de la vortoj de Hawke pendis peze en la silento.
  
  
  "La ĉina kasisto prezentas pli grandan minacon al okcidenta socio ol," Hawke serĉis taŭgan simbolon, "ol la Beatles." Noĉjo subridis obeeme ĉe la ŝerco. Akcipitro ruze rigardis sian ĉefagenton. Koncerne Nick, li aspektis kiel unu el tiuj bone vestitaj maljunaj sinjoroj kiujn vi eble vidos en Abercrombie pafilbutiko, elektante inter du multekostaj kaj bone ekvilibraj fusiloj.
  
  
  - Ne miskomprenu min, Noĉjo. Ĉi tio ne estas ordinara mortiga komando. Mi volas nenion pli ol pridemandi la kasiston. Sed mi volas revidi vin viva, kaj mi pretas rezigni la okazon demandi lin pri tiu ĉi ilia nova metodo. La plej grava afero estas iel ajn interrompi ĉi tiun operacion. Morgaŭ matene vi ricevos instrukciojn de Carruthers de Specialaj Efektoj kaj Editorial. La interparolo ŝajne finiĝis. Nick preta foriri.
  
  
  "Ankora afero, Noĉjo," Hawk diris, zorge elektante siajn vortojn. “Mi iros al la Blanka Domo post kelkaj minutoj por klarigi la memoron pri taksado de nacia sekureco al De Man mem. Mi diros al vi kial ni ne povas konsideri ajnajn operaciojn aŭ planojn implikantajn Ruĝan Ĉinion aŭ ĝiajn satelitojn sekuraj ĝis ni ĉesos ĉi tiun operacion. Li estos pacienca, sed ne feliĉa. Memoru, viro, ĉi tiu lando ne povas subskribi traktaton aŭ sendi floton ĝis ĉi tiu problemo estas solvita. La ĉinoj ŝatas ĉi tion delonge. Do," Hawke daŭrigis, "vi ne devos trakti la regulojn de la Markizo de Queensberry."
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  Estis mizera flugo de Vaŝingtono sur malnova Boeing kiu finfine ne povis alteriĝi en Novjorko pro la vetero. Anstataŭe, ili alteriĝis en Newark, kaj Nick devis preni taksion al Kennedy Airport por kapti sian aviadilon. Nun li staris en la moderna vitra VIP-salono de Pan World Airlines. Li trinkis martinon rigardante la mejlojn da ruĝaj kaj bluaj lumoj brilantaj tra la pluvo kaj nebulo. De tempo al tempo ventoblovoj tamburis sur la fenestrovitroj. Trafiko ankoraŭ venis kaj iris de JFK. Malgraŭ la pluvo, videbleco estis pli bona ol la minimuma FAA-normo por deteriĝo kaj alteriĝo. La rigardo de Noĉjo glitis de la fenestro al la konfuza sceno malsupre, kie ekscititaj vojaĝantoj, maltrankvilaj parencoj, valizoj kaj korsaroj miksiĝis en la tipa antaŭvetura bruo. La klukado de voĉoj perfidis la neesprimitan streĉon de transmara flugo en malbona vetero. Nick estis iom superfortita de la homamaso. Liaj vojaĝkunuloj estis bone vestitaj kaj ŝajne riĉaj, sed ili rememorigis Nick pri aliaj deponejoj, en kiuj li estis, portante homojn sur aviadiloj kaj trajnoj el la tuta mondo. Li levis la ŝultrojn. Travivis tro da militoj, Carter?
  
  
  La laŭtparolilo anoncis, ke alia flugo devas ŝanĝi direkton kaj ke la foriro estas prokrastita. La homamaso paŭzis, poste rekomencis siajn akrajn konversaciojn.
  
  
  “Mi aŭdis, ke la vetero estas bona je dudek mil futoj, kavaliro Campbell, ĉu ne?”
  
  
  Noĉjo turnis sin kaj rigardis la viron kun tio, kion li esperis estis agrabla intereso.
  
  
  "Dan O'Brien," diris la viro, etendante sian manukuritan manon. "Mi estas specialisto pri publikaj rilatoj de PWA."
  
  
  Nick manpremis kaj diris, ke li ĉiam estas preta flugi tiel longe kiel la piloto estas preta ekflugi. Ŝajnis al li, ke la piloto scias, kion li faras kaj volas resti viva same kiel Nick.
  
  
  Ili ambaŭ ridis. O'Brien estis potence konstruita. Li havis buklajn nigrajn hararon kaj ruzajn okulojn. Nick foje legus sian nomon en la klaĉkolumnoj.
  
  
  -Vi aldoniĝis al la grupo, ĉu ne? demandis O'Brien. - De la registaro aŭ kio? - palpebrumis la viro.
  
  
  Nick surmetis malĝojan rideton.
  
  
  — Mi timas, ke ne. Mi pensas, ke vi estas sur la malĝusta vojo. O'Brien denove palpebrumis. — Ne zorgu. Ne estas mia afero. Mi nur ŝatas observi aferojn. Internacia Aera Vojaĝado havas ulon, kiu regas ĉi tiujn ĉartajn flugojn. La firmao povas esti monpunita..."
  
  
  Fiku ĉi tiun viron! Sciante tion bone, li ankaŭ sciis ke AX faris la nekutiman eniron de Nick en la IATA-flugon. Iuj homoj nur devis montri al vi kiom inteligentaj ili estas.
  
  
  Nu, pensis Nick, ne utilas kaŝi ĝin. Li simple konvinkus la idioton, kiu vidis lin kiel spiono kaj certigus, ke li disvastigus siajn kapablojn al ĉiu drinkejo en Novjorko. Nick rakontis al O'Brien sian kovrilrakonton; ke li estis direktoro de internacia investa konsila firmao. La hazardo sendis lin eksterlanden kaj tiel plu.
  
  
  O'Brien aŭskultis, ne aspektis konvinkita, proponis al Nick alian trinkaĵon, kiun li malakceptis, tiam O'Brien esperis, ke Nick ne forgesos pri la PWA-servo kiam li denove iris eksterlanden, kaj finfine transiris al kelkaj aliaj pasaĝeroj, forlasante Nick. en senpova kolero.
  
  
  Li estas elmontrita. Jam.Kaj eĉ ne de la ĉinaj komunistoj. Nick decidis, ke kiam li revenos al Vaŝingtono, se tio iam okazos, li skuos la AX-administran fakon.
  
  
  Kvin minutojn poste la pordoj malfermiĝis kaj la homamaso fervore verŝis al la pordegoj, finfine malŝarĝita de la streĉo de atendado por foriri en malbona vetero.
  
  
  Flugo de Pan World Airlines tri nulo sep al Londono, foriro je la 20.30, preta por foriro je la dek ses. La metala sonanta voĉo de la anoncisto ripetis la anoncon en la decida tono, kiun oni uzas kiam oni alparolas infanojn aŭ fremdulojn.
  
  
  Noĉjo prenis siajn sakojn kaj sekvis la homamason. Liaj kunpasaĝeroj fluis laŭ la longa koridoro al la ŝtuparo, montris siajn biletojn kaj iris en la pluvegon kun la kapo malsupren. Nick marŝis sola sur la malseka kajo.
  
  
  Knabo preterkuris lin kun papersako da senimpostaj cigaredoj por pasaĝeroj, kiuj mendis ilin. Nick sekvis lin. En la hurlante malseka vento, Nick apenaŭ aŭdis lian nomon. Li turnis sin kiam la malalta, kvadrata viro nervoze tiris lian manikon.
  
  
  Telegramo por S-ro Campbell. Sinjoro Nicholas Campbell? Li estis malalta, kalva viro en uniformo kun osta vizaĝo kaj atentecaj okuloj.
  
  
  La kolero de Nick ekflamis. Ĝi odoris al provoko. Neniu ĉe AX en sia prudento kontaktus lin per telegramo. Li aŭdis la bruon de kunpremita aero, kiam la viro tiris la ellasilon de cianida injektilo. En la sama momento, Nick kuregis plenrapide sur la malsekan vojon. La doloro de la falo traflugis lian korpon. Ne estis tempo por prepari; ĝi estis tuja reago antaŭ la morto.
  
  
  Nick ekstaris, pafilon en la mano. Paŝoj tondris malseke en la ombro. Nick ĉirkaŭrigardis. La pasaĝeroj vidis nenion. Tiuj benzinumaj daŭre funkciis, provante protekti sin kontraŭ la malbona vetero.
  
  
  Nick lasis sian pakaĵon ĉe la ŝtupoj de la aviadilo kaj rapide kuris laŭ la malproksimiĝantaj spuroj. La murdinto ne povis reveni al la forirsalono. La gardistoj ĉe la ŝarĝpordego povas deteni lin sufiĉe longe por ke Nick elspuru lin. Nick sekvis la viron en la ombrojn de la parkumitaj aviadiloj antaŭe. Tie malgranda homo povas trovi lokon por kaŝiĝi. Nick marŝis tra la flakoj, restis for de la lumcirkloj kaj tenis sian Luger Wilhelmina preta. Li dubis, ke la murdinto estos armita; estus tro kulpige se li estus kaptita. Sed ne estis senco preni riskojn.
  
  
  Noĉjo atingis la surteriĝon de la parkumita aviadilo kaj rigardis sian horloĝon. Restis dek minutoj antaŭ la foriro. Se li maltrafis la flugon 307, li ĉiam povus alteriĝi en Londono, sed lia kamuflaĵo estus ruinigita por ĉiam. Li devis fari ĝin rapide.
  
  
  Li streĉis la orelojn por aŭdi ion ajn super la bruo de la vento kaj surteriĝantaj aviadiloj. Liaj okuloj skanis la mallumon per la mallongaj flankaj rigardoj de nokta predanto. Ho jes, tie... la ulo provis aspekti kiel parto de la ĉasio.
  
  
  Noĉjo rampis el sia kaŝejo kaj kuris per mallongaj zigzagoj laŭ la trotuaro. Lia viktimo vidis lin veni kaj subite saltis el la kaŝejo kaj kuris laŭ la platformo.
  
  
  La distanco estis tro granda, kaj li ne povis taksi la forton de la vento en ĉi tiuj ekblovoj, sed Noĉjo haltis survoje, celis la barelon de la Luger al la kuranta viro kaj ektiris la ellasilon. La armilo pafis kun ekbrilo de blua lumo kaj sono sufokita de la vento. La viro ĵetis sin teren, sed tuj leviĝis kaj kuris. Nick levis la ŝultrojn kaj sekvis lin. La pafo estis lanĉita nur por efiko. Li volis havi la viron relative nedifektita, almenaŭ ne tiom difektita ke li ne povus esti flikita provizore. La vireto nun tre ektimis kaj kuris rekte al la helaj lumoj de la ŝarĝa pordego. Li ne plu bezonis privatecon, li nur volis esti sekura de sia Luger. Ĉi tio konvenis al Nick. Li povis transdoni la malgrandan murdinton al la polico kaj ankoraŭ fari ĝin al sia aviadilo. Dum la viro kuris al la lumoj de la ŝarĝa pordego, Nick rondiris malantaŭ li, por ke li ne havu la ŝancon ŝanĝi sian opinion kaj plonĝi reen en la anonimecon de la granda, malhela flughaveno.
  
  
  Tiam, kvazaŭ la sorto estus interveninta, kamiono elflugis el la mallumo de la stokŝranko. La ŝoforo senatente forveturis sen ŝalti la lumturojn. La malamika agento aŭdis la sonon de motoro kaj haltis senvive. Nick povis vidi, ke li maltrankvile klopodas determini kie estas la kamiono. Tiam la lumturoj ŝaltis. La vireto flirtis kiel tineo en la lumo de lanterno kaj saltis flanken, kiam la kamiono haltis kun bremskriado kaj fluo de fortaj malbenoj de la ŝoforo.
  
  
  La murdinto nun kuris blinde en paniko en direkton, kiun Nick ne ŝatis; reen al la kampo, al libereco. Nick ne havis tempon por ludi kaŝludon. Li rapide ŝanĝis direkton por fortranĉi la vojon de la viro. La viro vidis Nick proksimiĝanta kaj faris grandan veton pri libereco.
  
  
  La DC6-aviadilo ĉe la ŝarĝpordego jam fermis siajn pordojn kaj ekfunkciigis siajn motorojn. Nun la granda vosto svingiĝis dum la piloto taksiiĝis sur la startlenon. La aviadilo ekrapidis kaj la kvar motoroj plenigis la aeron per sia muĝado kaj ekflamis en la mallumon kiam la akcelilo pliiĝis. La viro kiu provis mortigi Nick opiniis ke li povis kuri antaŭ la DC6. Se li sukcesas, li povas kaŝi en la ombro sufiĉe longe por Nick por sopiri sian aviadilon aŭ prirezigni la ĉasadon.
  
  
  Noĉjo mallaŭte malbenis kaj rigardis la viron forkuri. Ŝajnis, ke li povus trakti ĝin. La malespera figuro estis malproksime antaŭ la taksiaŭto, nur kelkajn metrojn de sekureco.
  
  
  Nick levis la pafilon por pafi. Estis svelta ŝanco... La DC6 tiam deturnis sin maldekstren, ne rimarkante la sensignifan figuron kurantan antaŭ la aŭto por savi ĝian vivon. Nick mallevis la pafilon. Li ne bezonis ĝin. La viro estis antaŭ la aviadilo. Dum momento Noĉjo vidis liajn lipojn moviĝi. Noĉjo sciis, ke la eta kalvulo krias, sed neniu povis aŭdi ion super la muĝado de la motoroj.
  
  
  Poste lin kaptis malseka, brilanta helico. Io, kio eble estis brako aŭ kruro, forflugis en la mallumon. Krom tio, estis nenio por vidi krom la pluvo kaj la DC6, kiu estis taksiita al sia loko sur la startleno fare de ĝia kapitano, nekonscia pri la dramo disvolviĝanta sub lia pilotejo.
  
  
  Nick profunde enspiris kaj formetis la Luger. Li devis rapidi por kapti sian aviadilon. La vento skurĝis liajn vangojn kaj la pluvo frapis liajn lipojn. Li ĝojis pri tio. Mia buŝo estas seka.
  
  
  
  “Mia nomo estas Pecos Smith, kaj mi estas forta kiel bovo en sulko, kaj duoble pli danĝera. “La problemo kun junuloj kiel vi,” diris la maljunulo, “estas, ke vi nenion scias pri la vivo. Vi estas tute dorlotita, por tiel diri, knabo.
  
  
  "Vi povas diri ĝin," diris Nick Carter. La viro sidanta apud li havis longajn blankajn lipharojn. Lia haŭto estis la koloro de kupro, kiel indiano, kaj li havis trapenetrajn bluajn okulojn. Malgraŭ esti okdekjara, li aspektis taŭga. Li portis modan jakon kun fendo. Li klare intencis babili.
  
  
  “Nun mi sentas, ke vi havas iom da nervo, knabo. Vi aspektas kiel vi staras sur via pozicio kiam temas...
  
  
  Nick aŭskultis nur iomete surprizita. La foriro estis prokrastita dum iom da tempo pro ekstrema agado sur la proksima startleno. Ambulancoj kaj policaj aŭtoj rapidis preter la fenestroj de la fermita aviadilo. Sed fine ili leviĝis. La kruta grimpado de la aŭto fariĝis konstanta grimpado trans Atlantikon. Subite la maljunulo kaptis la manon de Noĉjo per fera teno. - Kion ili faras tie, knabo? Mi povus ĵuri, ke ili malŝaltas la motorojn.
  
  
  Nick ridis. — Redukto de bruo. Ili iom malrapidiĝas. Nenio por zorgi.'
  
  
  “Estas domaĝe, jen ĉio. Mi pensis, ke ili metos tiun malnovan brigon en la maron antaŭ ol mi vidis pli da la mondo ol flughavena buso...
  
  
  Nick eklaboris dum la stevardino rulis la trinkĉaron laŭ la koridoro. Li ne provis kompreni kial ili travidis lin. Ĉiuj en Novjorko ŝajnis scii, ke Killmaster ĉasas la novan ĉinan kasiston. Iu idioto verŝajne rezervis la flugbileton de Nick sur paperpeco kun AX-leterkapo. Lia "tasko" estis kompari la vizaĝojn kiujn li vidis ĉirkaŭ li kun la nomoj kaj mallongaj biografioj kiujn AX disponigis al li.
  
  
  Bedaŭrinde, estis nenio en la biografioj, kiu malkaŝus, kiu estas la ĉina kasisto. Apud li, Pecos Smith daŭrigis sian babiladon, inundante lin per komentoj pri homoj kaj kondiĉoj kaj rilatigante ilin al sia propra bunta kariero, kiu intervalis de gregigado de bovinoj en la Brazos ĝis minado por oro kaj petrolo en la Roka Montaro. . De tempo al tempo Noĉjo respondis al li kun forestanta grumblado, kion bezonis la maljunulo.
  
  
  Mi povus same komenci per virinoj, pensis Nick. Lee Valerie ekzemple. Ŝi sidis tri vicojn malantaŭ li, sola, kiel ofte okazas ĉe virinoj, kiuj estas tiel mirinde belaj, ke viroj estas iel forpuŝitaj prefere ol allotaj.
  
  
  Noĉjo duonturnis sin kaj trakuris siajn okulojn super la bonguste skulptitan korpon kaj klasike belan vizaĝon, kiuj kombinis la plej bonan el Oriento kaj Okcidento, kun tuknigra hararo.
  
  
  Ŝi povus esti veninta el iu ajn sudorient-azia lando, aŭ eble el Filipinoj, sed ŝia sekulara konduto montris al Novjorko. Nick sciis de la AX-raporto ke ŝi estas Mademoiselle Leigh Valerie, la filino de franca plantejposedanto kaj vjetnama patrino, kaj ke ŝia alta eŭrazia staturo kaj ekzotika aspekto propulsis ŝin al la pinto de la modomodeloj de la mondo.
  
  
  Belaj malhelaj okuloj ripozis sur Noĉjo dum momento, kaj poste glitis flanken, ne rimarkante lin. Tro evidenta por esti ĉina spiono, li pensis kaj daŭrigis per aliaj nomoj.
  
  
  Stevardo kun trinkaĵa ĉaro haltis apud la sidloko de Nick. Pecos mendis ĉampanon.
  
  
  — Lasu la botelon, mi petas.
  
  
  La dua stevardino sekvis la unuan.
  
  
  Ŝi demandis. — Sinjoro Campbell? "Ili atendas vin en la kabano."
  
  
  Nick ne demandis al ŝi kial. Dum la maljunulo rigardis lin per larĝaj okuloj, Noĉjo iris laŭ la koridoro kaj atendis ĉe la kajuto pordo ĝis la pasaĝeroj starantaj proksime forturnis sin.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  Inter la pasaĝeroj elirantaj el la kajuto troviĝis deloga blondulo kun vizaĝo de petola anĝelo, kiu, por paroli milde, foriris kun iom da dankemo.
  
  
  "Mi volas diri, mi estis tie, diablo."
  
  
  Ŝi malbenis rapide kaj donis al Nick velkan rigardon. Nick palpebrumis. Ŝi ridetis kaj daŭrigis marŝi laŭ la koridoro, balancante sian belforman pugon.
  
  
  Nick ridetis. Ĝi devis esti Tracy Vanderlake de la Vanderlake Ham and Sausage Factory de Ĉikago, kiu valoris, kiu scias kiom da milionoj.
  
  
  La stevardino kapjesis. Tiam Noĉjo eniris kaj fermis la pordon malantaŭ li. La radiofunkciigisto salutis lin en la mallumo.
  
  
  “Se ĝi estas morsa kodo, sinjoro, prefere mi revenu al la lernejo.” Mi pensis, ke estus pli bone, se vi mem registris la mesaĝon. Se ĝi estas sufiĉe grava por sendi dum ni estas en la aero, ĝi estas sufiĉe grava por ne fari fuŝon, ĉu ne?
  
  
  "Ĝuste," diris Nick. La radiofunkciigisto petis ripeti la mesaĝon kaj donis al Nick la aŭdilojn. Momenton poste venis la anonco: pura gobbledygook por neiniciatoj. “Ŝanĝu la liniojn. Negativa serio H. Ĉu mi bezonas ĝin ripeti?
  
  
  "Ne, mi finis," diris Nick. Komunikado estis perdita multajn mejlojn for en la atmosfero kie la Boeing 707 situis.
  
  
  La signalisto denove demandis, ĉu li devas ripeti. Nick diris, ke ĝi ne estas necesa. Li sidis en la mallumo de la pilotejo, tradukante la mesaĝon por si dum la skipo ignoris ĉi tiun klare potencan entrudiĝinton.
  
  
  Ekzistis kialo kredi ke la originaj planoj estis nesekuraj. La konspiro dikiĝas. Renkontu vian Londonan kontakton ĉe American Express Haymarket morgaŭ je la 11-a horo. Li havos kun si la libron "Sep Kolonoj de Saĝo".
  
  
  Nick ekstaris. "Nenia respondo," li diris. La piloto ĵetis rigardon al Nick, penante kaŝi sian intereson malantaŭ siaj enuigitaj okuloj. Nick dankis la kapitanon kaj radiofunkciigiston kaj eliris. Neniu malŝparas tempon, li pensis. La originalaj planoj ne plu estas sekuraj. Estis ironia noto en lia mola rido. Kio okazis, ke Hawk ŝanĝis siajn planojn kaj iom riskis sendi kodigitan mesaĝon tra la ricevilo de la aviadilo?
  
  
  Blonda Tracy Vanderlake baris la pasejon. Ŝi estis unu el tiuj longkruraj, malaltŝultraj junulinoj, kiujn vi vidas en la plaĝaj urboj de la Riviero aŭ en la trinkejoj de la Orienta Flanko de Novjorko. Juna, kiu vidis nur bonan vivon kaj ankoraŭ ne kontaktis la realan vivon. Tiam li rememoris, ke ŝi havas plurajn milionojn da dolaroj kaj la arogantecon egali.
  
  
  “Vi finfine finis ricevi sekretajn mesaĝojn de la Blanka Domo aŭ de la CIA, kio estas la sekreto, kion vi faris tie?
  
  
  Niĉjo ridetis iom forte. Ŝia ŝerco estis tro proksima al la vero.
  
  
  “Nur mesaĝo de mia makleristo.
  
  
  Ŝiaj bluaj okuloj petole dancis kaj ŝi skuis la molajn blondajn harojn, kiuj falis sur ŝiajn ŝultrojn.
  
  
  "Venu, anĝelo, ne estu tiel terure enuiga." Mi volas diri, kion vi faras? Iu riĉa entreprenisto? Harry Lime aŭ io simila?
  
  
  Noĉjo malbenis amare al si, tenante la blondan knabinon kaptita en la rigardo de liaj afablaj, esploremaj okuloj.
  
  
  "Venu, estu racia," ŝi diris. "Vi finis mian ludon kun ĉi tiu bonega piloto, kaj nun mi havas neniun kun kiu ludi."
  
  
  Ŝi ankoraŭ staris en lia vojo, ŝiaj bluaj okuloj aspektis moke kaj ŝia pertika nazo elstaris defie. Li sentis sveltan, flekseblan korpon sur disvastigitaj longaj kruroj kaj freŝaj junaj mamoj premataj kontraŭ la bluzo.
  
  
  La manoj de Nick ektimis, ĉar li volis preni ŝin sur sian genuon kaj doni al ŝi la batadon, kiun ŝi petis. Anstataŭe, li diris: "Mi estas iomete laca nuntempe kaj mi devas fini iom da laboro." Eble ni renkontiĝos ie en Londono kaj mi rakontos al vi ĉion pri la novaj bankaj tarifoj kaj internaciaj rabatmarĝenoj.
  
  
  - Mi pensas, ke ĉi tio estas la fino. Interkonsentis renkontiĝi. Kie? Ĉu Soho-butiko kun mistera malantaŭa ĉambro? "Mi pensas, ke Claridge," diris Noĉjo. Li mensogis. Li tute ne intencis veni al la kunveno.
  
  
  "Ho, bonege," ŝi diris. Mi esperas, ke estas mistera ĉino kaj mortinta pastro ie proksime."
  
  
  "Nur rostaĵo de bovaĵo kun Yorkshire-pudingo," diris Nick. - Kaj se vi pardonos min nun, fraŭlino...
  
  
  “Vanderlake. Tracy Vanderlake. Vi scias, ke mi estas el Ĉikago. Nick faris mensan noton por konservi trakon de kion Tracy Vanderlake faris post lernejo. Ne nur malriĉuloj okupiĝis pri spionado. Homoj implikiĝis pro ĉiaj kialoj, kaj sensaciismo ne estis la plej malgranda el ili.
  
  
  Ĉu ĉi tiu estis la vera Tracy Vanderlake? Eble simila knabino estis dungita por ĉi tiu vojaĝo. Ŝi devus esti rigardata kun la plej granda suspekto. Kaj la intereso de la juna heredantino ŝajnis al Nick ege hazarda.
  
  
  Nick revenis al sia sidloko. Pecos finis botelon da ĉampano kaj kverelis kun la stevardo pri la dua botelo.
  
  
  "Pro Dio, fraŭlino," kriis Pecos, "mi povas trinki ĉi tiun francan limonadon ĝis ĝi elĉerpiĝos de miaj ŝuoj." Ne estas maniero trakti laboreman ulon, kiu estas sufiĉe aĝa por esti via avo, kaj eble li estas, ĉu vi scias kio? Ĝi finiĝis per singulto, kiu obtuze eĥis tra la kajuto. Tio konvinkis la stevardon. "Eble post tagmanĝo," ŝi diris kaj decide foriris.
  
  
  "Neniu iam kredas homon, kiu havas singulton," diris Pecos malĝoje. “Mi memoras, kiam mia partnero Kojoto kaj mi veturigis gregon de kvincent bestoj al Abilery por maljuna sinjoro MacTavish... Parolante pri obstinaj maljunaj agrikulturistoj, pri maljuna MacTavish...
  
  
  Kaj li parolis pri tio dum Nick studis sian liston. Vespermanĝo estis servita sude de St. John's, Novlando. La kafo kaj likvoro alvenis mez-Atlantiko. La horoj pasis kun la sama kombinaĵo de naŭdek kvin-procenta enuo kaj kvin-procenta timo kiu, por la plej multaj homoj, faras longan aviadilan flugon ekvivalenta al la sama nombro da horoj sur la batalkampo.
  
  
  La unuaj novaĵoj pri sunleviĝo lumigis la ĉielon super Eŭropo dum Nick formetis siajn paperojn. Li havis ioman kapdoloron, sed nun li povis kompari la nomojn sur la pasaĝerlisto kun ĉiu vizaĝo sur la aviadilo. Apud li, Pecos Smith laŭte ronkis post sia dua botelo da ĉampano. Lee Valerie estis kurbigita en la angulo. Ŝi estis ankoraŭ sola, kaj la leviĝanta suno lumigis ŝian vizaĝon. Ŝi malgaje rigardis la tapiŝon de nuboj malsupre. Tracy Vanderlake kuŝis kurbigita antaŭ ŝi, dormante. La lumoj en la kabano estis estingitaj, sed la suno lumigis la dormantojn.
  
  
  Nick senespere batalis kontraŭ dormo dum la konstanta zumado de la klimatizilo provis dormigi lin. Li devis gardi. Li estis elmontrita. La malamiko certe iel lernis, ke li sukcesis travivi la cianidatakon antaŭ ol la aviadilo ekflugis. Nun li estis certa, ke la ĉina kasisto estas surŝipe. Eble li havis helpantojn. Ĝi povus esti atakita de ĉiuj flankoj. Ĉiufoje, kiam dormema pasaĝero preterpasis lin survoje al la banĉambro, Nick streĉiĝis, preta ekfunkciigi.
  
  
  En la malantaŭo de la aviadilo sidis grupo da pezaj drinkuloj, provante akiri kiel eble plej multe da libera drinkaĵo por sia bileto. De tempo al tempo iliaj voĉoj leviĝis en kanto. Noĉjo rigardis la lacan stevardon marŝi laŭ la koridoro por trankviligi ilin. Kio pri la skipo? Ili povis senmalfaciligi doganojn kaj regule vojaĝis tra la mondo. Li ludis kun la ideo por tempeto kaj poste malakceptis ĝin. Aviadilo kiu ĉirkaŭnavigis la mondon ŝanĝis skipojn dek fojojn antaŭ reveni hejmen. La CIA-komputilo en Langley, Virginio, antaŭdiris ke unu el la pasaĝeroj estis la pagisto.
  
  
  La brila arĝenta birdo kaptis la lumon de la leviĝanta suno sur siaj flugiloj kaj zumis konstante je la alteco de kvardek mil futoj super la vasta malpleno de la Norda Atlantiko. Ĝis nun, la ĉina kasisto antaŭeniris pri punktoj. Ŝajne li sciis, kiu estas Nick, kaj Nick ankoraŭ ne havis ideon, kiu li povus esti.
  
  
  
  Flughaveno de Londono Heathrow. Mateno. Pasaĝeroj elverŝis el la granda birdo. Ili marŝis languide, iliaj nervoj tintis pro sia atlantika transiro, kiu portis ilin tra kvin horzonoj en ses horoj.
  
  
  Noĉjo rigardis sian horloĝon dum li trairis doganon. Li malfruos al sia rendevuo per la American Express. Tracy Vanderlake atingis lin survoje al la taksio. "Hej maljuna sinjoro, mi pensis, ke vi venos vidi min."
  
  
  "Mi iros," mensogis Nick.
  
  
  Ŝi ektimis, bela blonda infano kiu ne akceptis neon por respondo.
  
  
  "Do vi eble volas demandi min kie mi loĝas."
  
  
  "Ne pensu pri tio eĉ unu sekundo," diris Nick. - Ĉi tio estas vere stulta de mi.
  
  
  “Vi grandaj internaciaj komercistoj estas ĉiuj samaj. Vi verŝajne ne povos ŝanĝi planojn krom se vi traktas milionojn. Einstein estis tia, mi aŭdis.
  
  
  — Ĉu vere? Noĉjo demandis, neinteresite. Li ŝajnigis esti laca.
  
  
  - Eble vi restos apud mi. Ĉu ni povas preni taksion kune? †
  
  
  "Mi timas, ke mi devos preni alian vojon," diris Nick.
  
  
  - Kiel vi scias, se vi ne scias kien mi iras? - demandis Tracy.
  
  
  "Mi nur scias," diris Nick, enirante la taksion. Li firme fermis la pordon, malfermis la fenestron kaj rigardis eksteren. “Ĉi tio estas tre konfidenca afero. Mi intertraktas aĉeti Palacon Buckingham kaj transformi ĝin en sandviĉbutikon. Ĉi tio estas mirinda loko kaj mi ne havas minuton por perdi. Paddington-stacio, ŝoforo,” li siblis, “kaj vi ricevos plian funton, se mi alvenos je la dekunua.”
  
  
  La ŝoforo rigardis trans sia ŝultro al Noĉjo lace, sed forveturis sufiĉe rapide por ke la blondulo povu rigardi lin suspekteme. Kelkajn momentojn poste, la taksio rapidis tra la tunelo kiu kuras sub la flughaveno, al Londono.
  
  
  "Mi devas iri al American Express, Haymarket," diris Nick survoje al la urbo. Baldaŭ ili estis en la centro de Londono. Li vidis la Parlamentĉambrojn, tiam la Abatejon Westminster, poste ili eniris Trafalgar Square. La ŝoforo turnis sin, veturis al Piccadilly Circus kaj demetis Nick antaŭ la konstruaĵo de American Express.
  
  
  Iu finfine uzis sian cerbon, pensis Nick. La sola loko kie usonano en Eŭropo ne elstaras estas American Express.
  
  
  Li rigardis en la atendejon. Lia kontakto estis bone vestita junulo, atletika kaj agrablaspekta, verŝajne lastatempe el Oksfordo. Li sidiĝis sur la ledan sofon kaj foliumis kun intereso la vaste legatan libron de T. E. Lawrence, La Sep Kolonoj de Saĝo. Nick interŝanĝis anglan monon, poste iris al la banko kaj sidis apud la MI5-ulo.
  
  
  "Ni bezonas pli da viroj tiaj," Nick komentis. "Junuloj hodiaŭ estas garantiitaj tridek pundoj semajne, multe da biero kaj televido."
  
  
  "La malbenita fajro dronas inter la homoj sur la Kabo, sed ili ĉiam aperas kiam vi bezonas ilin," respondis la oficiro de la Brita Sekreta Servo.
  
  
  "Tiam ili same povus rapidi," diris Nick. "Ni bezonas ilin nun."
  
  
  — Ili venas. Mi havas novaĵojn por vi, sed ni ne povas paroli ĉi tie. La kondiĉo disvolviĝas tre rapide. "Vi estas malkaŝita," flustris la angla oficiro.
  
  
  "Tio estas malnova novaĵo," diris Nick. — Ĉu io alia? †
  
  
  'Multe da.'
  
  
  "Ni promenu laŭ la Riverdigo." Kiel eble plej sekuraj, krom se ili funkcias per tiuj malbenitaj longdistancaj mikrofonoj.
  
  
  Ili eliris.
  
  
  "Aŭskultu," diris la MI5-ulo. "Estas virino implikita ĉe la alia flanko." Jen kion via popolo diris al ni. Ĉio ŝajnas iri kiel kutime.
  
  
  Noĉjo kapjesis, aŭskultante la viron. En sia menso li povis vidi la agadon en Vaŝingtono kiam Hawk vokis siajn fortojn por subteni sian viron sur la kampo. Kaj, kompreneble, generalo Zong faris la samon en sia pekina oficejo sur Bowstring Alley. Ĉirkaŭ la mondo, dratoj varmiĝis dum direktivoj estis eldonitaj, suspektatoj estis rondigitaj por pridemandado, kaj modestaj homoj estis senditaj en slumojn kaj stratetojn por kolekti tiom da informoj kiel eble.
  
  
  "Virino, vi diris," komentis Nick. — Kia virino? Alta? Malgranda? Blonda? Malhela? Kion ŝi portas? Kion ŝi manĝas? Kion ŝi preferas legi? Kia informo estas ĉi tio?
  
  
  La junulo ŝajne incitis pro tiu frivola malakcepto de pene kolektitaj informoj.
  
  
  "Donu al ili ŝancon," li diris. “Ĉiuj ĉi tie devis agi rapide. La situacio estas fleksebla. Inter vi kaj mi, mi komprenas, ke ili provas aĉeti ĉi tiujn informojn el Hungario.”
  
  
  "Tio estas bela," diris Nick. "Mi esperas vidi ŝin antaŭ ol li estos teleksita de novaĵagentejoj."
  
  
  “Trankviliĝu, jankio,” diris la anglo. Mi devas diri al vi ion pri Putra Lilio.
  
  
  - Kio estas ĉi tio, nova tendo por transvestuloj? Carter ridis. Sed li sciis kio ĝi estas.
  
  
  Male, "Putra Lilio" estis la plej granda komplimento kiun la komunista ĉina inteligenteco povis pagi al iu ajn. Ĝi diris, en sufiĉe poezia prozo, ke la viro kontraŭ kiu ĝi estis skribita prezentis nacian minacon sur la skalo de Flava Rivero inundo aŭ ekapero de pesto. Ĉiuj bonaj ĉinoj kaj iliaj amikoj devus esti farinta sian eblon por detrui ĝin. La "putra" lilio estis pentrita nur kelkajn fojojn en la historio de la respubliko. Generalissimo Ĉiang Kai-Shek ricevis tian tekston kaj ankoraŭ vivis.
  
  
  Kaj Nick kaj Hawk opiniis ke ĝi estis amaso da aĉaĵo, sed tio signifis ke la ĉinoj volis iri al granda longeco kaj elspezi multe da mono por elimini iun.
  
  
  Kvankam li eble malakceptis "Putran Lilion" kiel komplikan sensencaĵon, la venontaj minutoj disponigis legitiman kialon de maltrankvilo. Noĉjo turnis sin kaj rigardis la minijupon proksimiĝantan al ili el la Burberry-butiko. La strato estis plenigita de minijupoj, melonĉapeloj kaj antaŭurbaj sinjorinoj en la urbo por manĝi kun siaj edzoj. Kaj la morto estis proksime...
  
  
  Iu pafis el senmova aŭto kaj la fenestro de American Express frakasiĝis. Nick falis teren kun la aŭtomata kaj spontanea instinkto de rugbeisto plonĝanta por pilko. Lia angla kolego ne estis tiel bonŝanca. Tiun laboron li ne sufiĉe longe laboris por ke li povu disvolvi tiun instinkton. La pafisto denove pafis. La anglo plonĝis ĝis la planko, sed estis tro malfrue. Denove sonoris pafoj.
  
  
  Nick rampis laŭ la trotuaro sur la stomako. La vizaĝo de la anglo estis fantome pala. Estis truo en lia frunto, kiu estis nekredeble malhelruĝa, kaj la dorso de lia kapo kuŝis sur la trotuaro kiel rompita melono.
  
  
  La virinoj kriegis. La trotuaro antaŭ la American Express estis subite malplena. Estis grandaj truoj en la American Express-fenestroj. Nick aŭdis la muĝadon de la motoro ŝanĝiĝi en la unuan rapidon. Verda Bentley rapidis laŭ la strato.
  
  
  Noĉjo denove rigardis la kurbiĝintan korpon sur la trotuaro. Post momentoj, preterpasantoj amasiĝis por rigardi. Iu estis vokonta la policon. Fleet Street ne estis malproksime; venos fotistoj. La malvarmetaj grizaj okuloj de Nick prenis lastan serĉan rigardon al la sceno por vidi ĉu ekzistas ruzaj identigindikoj, unu el la miloj da malsamaj detaloj kiujn li devis parkerigi por estonta uzo. Ĝi ŝajnus nenio rimarkinda.
  
  
  - Kio estis tio, kamarado? demandis viro en la rapide kreskanta homamaso.
  
  
  "Mi eble mortos se mi scius," diris Nick. “Ĉu iu povas voki la policon?
  
  
  "Estas ĉi tiuj malbenitaj knaboj, kiuj faras ĉi tiujn aferojn," diris la viro.
  
  
  Noĉjo kapjesis konsente kaj rigardis sian horloĝon.
  
  
  — Nu, mi devas iri. Mia estro estos kolerega.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  Nick Carter elegante apogis sin al la fenestro de Bourbon House kaj rigardis eksteren sur la straton kie la stratlanternoj ĵetis profundajn bluverdajn nuancojn sur la foliaron de Regent's Park.
  
  
  La krioj de la komercistoj kaj komercistoj estis aŭditaj super la konversacioj. “Tio faras dek ok, gesinjoroj. Alia karto, sinjorino? Perfekta. Ho, tro malproksime. Pardonu min. Mapoj, mi petas.
  
  
  La blankaj manoj de Tracy Vanderlake flagris trans la verda felto de la tabloj dum ŝi elspezis la monon de Onklo Sam kun ambicio kiu aludis jarojn da praktiko. Ĉirkaŭ ŝi amasiĝis nova internacia aristokrataro: turbanitaj maharaĝoj, industriuloj el la Ruhr-regiono, aŭtofabrikistoj el Milano kaj manpleno da anglaj nobeloj.
  
  
  En Vaŝingtono, energiaj junuloj faris sekretajn telefonvokojn kaj kontrolis dosierojn. Murdita angla oficiro avertis Nick pri la virino, do Nick telefonis al Vaŝingtono. Trovu min Tracy Vanderlake. Certiĝu, ke ŝi ne estas de la Pactrupo en Ĉilio. Provu ekscii, ĉu ŝi kaŝis sin en sanatorio por naski nedeziratan infanon. Ni certigu tuj, ke la Tracy Vanderlake, kiun mi havas, estas la sola registara aprobita objekto kaj ne anstataŭaĵo, kiu povus kosti al mi la vivon.
  
  
  Farinte tion, Noĉjo prenis la logilon, se estis, laŭ la malnova infanteria maksimo, kiun li bone memoris — por ataki, aŭ starigi embuskon. Ĝis nun li ne konsentis kun si, kiom ŝi koncernas. Unuavide ĝi ŝajnis supraĵa. Eble ĝi estis supraĵa kaj interna. Riĉeco havis malavantaĝon. Se ŝi estus implikita pro sensaciismo, ŝi povus iĝi lia viktimo.
  
  
  La viro estis en soleco legante klaĉgazeton kiu gaje kovris la American Express-pafadon. "Ni ne estu malĝentilaj al la jankioj," legis la titolo. Bela, pensis Nick. Ha, ha. La memoro pri la cianidpafilo ĉe Kennedy Airport ankoraŭ estis freŝa en lia menso.
  
  
  Sed nenio el ĉi tio estis skribita sur lia vizaĝo. Krom sia inklino ne lasi homojn tro proksimiĝi al li, li ŝajnis la plej senzorga juna mokadulo en la ludhaloj de Londono, post nur tuŝeto de bonŝanco ĉe la ludtabloj kaj poste flustro de konsento de sia helhara kunulo. .
  
  
  Tracy nun iris al li. Nick rigardis ŝin surprizite. Kun ŝi estis Leigh Valerie, same glacia, bela kaj sublima kiel ĉiam. Ŝajne Nick kaj Tracy ne estis la solaj transsaltis la formalan vespermanĝon de la Internacia Studgrupo. Kun Lee estis maldika, malhela viro. Homoj estis prezentitaj unu al la alia. La amiko de Lee Valery estis Ibn Ben Judah de la petrolriĉa respubliko de Najd sur la Persa Golfo. Malgraŭ liaj rafinitaj manieroj, Ben Judah donis la impreson ke Nick estus pli komforta en boksisto.
  
  
  "Mi scias, ke estas bonega drinkejo ĉi tie," diris Tracy. "Mi ĉiam iras tien kiam mi estas en Londono."
  
  
  Ŝi menciis la nomon de la drinkejo. Ibn Ben Judah ridetis. "Mi bone konas lin."
  
  
  Tiam venu kun ni,” diris Tracy. "Jen la lasta tendo."
  
  
  Ben Judah rigardis Lee Valerie. Ŝi balancis la kapon preskaŭ nerimarkeble. La arabo elverŝis siajn pardonpetojn pro ne akcepti la inviton de Tracy. Nick sentis sin trankviligita. Laŭ ŝia AX-dosiero, Li Valerie havis familion trans la nordvjetnama limo en kontinenta Ĉinio. La komunistoj povis devigi ŝin fari preskaŭ ĉion. Ĉi-matene la komunistoj estis venkitaj. Ili provos denove. Nick ne volis fremdulojn ĉirkaŭe. Li traktos Lee Valerie en la ĝusta tempo.
  
  
  Malnova drinkejo kun traba plafono staris vaka apud trankvila kanalo en la nebula mallumo de la Surrey-doko. La surskribo legis la neverŝajnan tekston: "Vido de Oxford College." Ili atingis la drinkejon duonhoron antaŭ la fermotempo, kaj se Tracy estus kaptinta Nick, ŝi ne povus elekti pli bonan lokon. La drinkejo estis en la mezo de areo plenigita de stokejoj kiu estis tute malplena post mallumo krom okupata, populara drinkejo.
  
  
  - Bela drinkejo, ĉu? - ridis Noĉjo.
  
  
  Necesis lia tuta forto por fari sian vojon tra la homamaso al la drinkejo dum Tracy atendis sub la arboj en la postkorto. Li ekprenis du pajntojn da biero kaj kuraĝe faris sian vojon tra la homamaso, kiu plenigis la ĉambron. Estis neeble aŭdiĝi super la zumado de la elektraj gitaroj luditaj de tri vilharaj knaboj en striitaj ĉemizoj. Niĉjo forte kaptis la ŝaŭmantajn okulvitrojn, kubutoj forte laborantaj. Kelkajn minutojn poste li estis liberigita el la homamaso.
  
  
  La nebulo leviĝis super la Tamizo. Tracy sidis sub la saliko en la korto kaj aspektis alloga dum ŝi zumis. Kaj tiam iu pafis Nick. Li aŭdis la fajfilon de kuglo kaj vidis ĝin elŝiri pecon da cemento el la muro. Noĉjo peze falis sur la ŝtonan padon. Li demandis sin, ĉu oni lin sekvas. Damne rapida laboro. Bierglasoj rompiĝis kaj la enhavo verŝis sur la kahelojn en grandaj oraj flakoj. Ĉi tiu ulo estas tiel laca kiel simio,” iu kriis gaje. - Diru al Hari, ke ne estos plu biero.
  
  
  Nick plonĝis reen en la homamason. En ĉi tiu bruo, la murdinto povis pafi sen esti aŭdita. La homamaso estis tiel dense pakita ke Noĉjo povis sekvi la fluon tra ĝi kvazaŭ ĝi estus la maro. Li vidis longharan ulon en blua blazero, ĉapo kaj sunokulvitroj barakti tra la pordo, tro forte premante eĉ por tiu ĉi bonhumora homamaso. Ĝi estis sekvita per serio de turniĝantaj kapoj kaj incititaj malbenoj. Tiu ĉi malbenita idioto devus resti kie li estis, tiam mi neniam estus trovinta lin, pensis Nick. Li devintus pafi min ĉiuokaze, li pensis objektive. La ruĝvizaĝa viro staranta antaŭ Noĉjo donis al li ebrian ridon kaj rifuzis cedi sian sidlokon.
  
  
  "He, silentu," snufis la ruĝvizaĝa viro. - Se vi ĉesos puŝi, kamarado? †
  
  
  Noĉjo kaptis la viron, kiu pezis almenaŭ ducent kvindek funtojn, sub lian brakon kaj faris dancpaŝon. Kiam ĝi finiĝis, la ruĝvizaĝa viro ekflugis sur la aervojaĝon kaj alteriĝis malantaŭ Nick anstataŭ antaŭ li. La resto de la spektantaro vidis la avertan lumon en la okuloj de Nick, lian pruvon de forto kaj eltenemo, kaj por la unua fojo en la historio de Blik, ili malbaris la vojon. Momenton poste, Nick elkuris en la straton. Mi vidis nenion. Tiam li aŭdis paŝojn dekstre. La ombro moviĝis malantaŭ la ferstrukturo de malgranda levoponto enhavanta la kanalon. Wilhelmina, la Luger, aperis kun fulmrapideco en la mano de Nick kiam li sekvis la viron sur la ponton.
  
  
  Antaŭe li aŭdis aŭtomobilan pordon frapi. Nick rapidigis sian paŝon. La lumturoj ekbrilis en la mallumo kaj ekflugis al li, "kiel la ungegoj de tigro." La murdinto kaj lia ŝoforo direktiĝis al li. La aŭtomobilo rapidis antaŭen kun nekredebla rapideco por tiel mallonga distanco. Nick pafis hazarde kaj aŭdis vitron rompiĝi. La lumoj de ŝiaj lanternoj nun havis la grandecon de la luno kaj estis rekte antaŭ li. Li estas blokita en la mezo de mallarĝa ponto, nekapabla kaŝiĝi.
  
  
  Liaj potencaj kruroj streĉiĝis sub li, kaj li riskis du kurantajn paŝojn antaŭ rapidi supren kaj en la mallumon. Li ne sciis, ĉu la ponto estas kvin aŭ ducent metrojn alta. La vento de la aliranta aŭto tiris lian pantalonon dum li preterpasis. Dum momento li restis sola, flugante en la malseka vespera aero. Li tiam prepariĝis alteriĝi, esperante ke estas akvo sub li.
  
  
  Li alteriĝis peze kun la kapo en la manoj. Estis akvo, malvarma kaj malbonodora, sed akvo. Malrapide li stariĝis kaj komencis ĉirkaŭpaŝi, atendante ke la superforta ŝoko de la salto forpasos. Paŝoj tondris sur la ponto. Voĉoj kun Cockney-akĉentoj kriis. La lanterno lumigis la akvon, kaj ĝia trabo sentiĝis sub la malnovaj pilastroj de la pilastroj. Li aŭdis ilin voki unu la alian. - Prenu lian idon, Hari. Ŝi ankoraŭ estas ĉe la Banko. Ili iris post Tracy.
  
  
  Nick decidis, ke estas tempo foriri de ĉi tie. Li ne volis frakasi sian kapon kiel bierbotelo dum li flosis en la akvo. Tracy devis esti sola por tempeto. Li profunde enspiris kaj plonĝis malsupren.
  
  
  Pasos iom da tempo antaŭ ol li denove aperos. Li trejnis sian memdisciplinon per jogo kaj longa praktiko, tiel ke li povis resti subakve dum preskaŭ kvar minutoj antaŭ ol li devis spiri. Kiam li finfine ekaperis, li estis malproksime de la serĉanta lanterno. La bando disiĝis por trovi lin. Per pluraj potencaj batoj li atingis unu el la rivertiroj. Li kaptis unu el la kaŭĉukaj skusorbiloj pendantaj de la kanono kaj rampis malseka sur la ferdekon.
  
  
  Iu kun lanterno moviĝis laŭ la kajo. Nick rimarkis ĉi tion. Li silente glitis al la stirejo. La lumo brilis en la ĉefa kajuto, sed mi devis riski. La paŝoj de liaj persekutantoj konstante pliproksimiĝis. Nick eniris. Ĝi estis la plej stranga trenkabano kiun Nick iam vidis. Estas bretoj kun porcelanaj kuriozaĵoj sur la muroj, kaj tapiŝoj sur la plankoj. Sub tablolampo en la angulo, sinjorino de nekonata aĝo sidis sur balancseĝo, spektante televidon. Ŝi certe pezis ducent kvindek funtojn kaj ŝajnis tute ne ĉagrenita pro la subita, malseka aspekto de Noĉjo el la mallumo.
  
  
  "Pardonu, sinjorino," diris Nick, esperante ke lia rideto malarmas. "Mi promenis laŭ la moleo kaj tre stulte falis en la akvon..."
  
  
  La virino rigardis lin per belaj okuloj kaj kapjesis skeptike. “Ne provu trompi malnovan sigelon kiel mi, amiko,” estis ŝiaj unuaj vortoj, diritaj per tia militema tono ke Noĉjo pretis plonĝi reen en la Tamizon. "Mi vidis per unu okulo, ke vi kuras." Ĉu la policanoj post vi, knabo? - ŝi aldonis per pli kompatema tono.
  
  
  "Ne ĝuste," diris Nick. "Sed honeste, estas uloj ĉirkaŭ kiuj mi preferus ne esti ĉirkaŭe."
  
  
  "Mi pensis," grumblis la grandega virino. "Mi povus ĵuri, ke mi ĵus aŭdis pafon..."
  
  
  Paŝoj bruis laŭlonge de la passero. Kvazaŭ per magio, en la mano de Noĉjo aperis Hugo, akra stileto. “Ne necesas, bebo,” grumblis la giganto virino, leviĝante de sia balancseĝo. "Ne utilas igi vin en problemoj, karulo." Kaŝu ĉi tie, sub mia lito. Ŝi montris al la larĝa, fortika lito en la manĝejo de la kabano. Kelkajn momentojn poste, ŝi puŝis Nick sub la vastan liton kaj retrovis sin antaŭ la televidilo kiam vizitanto aperis ĉe la pordo. El sub la kovriloj, kiuj apenaŭ atingis la plankon, Noĉjo ekvidis viron kun granda nazo kaj neprizorgita hartondado, portanta strian ĉirkaŭvolvitan kostumon kaj pintajn botojn, kiu ĉirkaŭrigardis la nekredeble virinecan kajuton.
  
  
  “Ĉu vi ankaŭ vidis nian amikon Tomi, karulo? Tiu ĉi maljuna ebriulo falis en la riveron kaj ni rigardas lin flanki.
  
  
  “Venu, kion mi farus kun via amiko Tomi, aŭ kun ĉiuj tiuj junaj senhejmaj homoj, kiuj trinkas kaj kantas la tutan nokton kaj tenas homojn kiuj laboras tage dum la tuta nokto? Ĝi estas bona por homoj, kiuj ricevas postebrion matene post trinkado vespere." La granda nazo ridetis.
  
  
  "Do vi ne ĝenos se mi ĉirkaŭrigardos, kara?" Ni tre amas nian amikon Tommy, kaj ni ne ŝatus, se vi ĝenus nin. Li moviĝis plu en la kajuton. La virino subite profunde ruĝiĝis kaj leviĝis de la knaranta seĝo.
  
  
  “Mi diros al vi ĉu vi povas inspekti mian boaton aŭ ne, kaj la respondo estas vi eble mortos,” la korpa trenŝipestro minace alproksimiĝis al la longhara vizitanto. Granda Nazo trankvilige levis la manon.
  
  
  “Nur ne koleru, kara. Iu verŝis akvon sur vian tapiŝon, panjo, kaj tiuj markoj apartenas nur al Tomi. Mi tuj rigardos vian kabanon.
  
  
  Razklingo aperis en liaj manoj, kaj liaj dikaj lipoj etendiĝis en lupan mienon, kiam li rigardis en la indignajn bluajn okulojn de la trenŝipestro. Nick Carter fleksis siajn muskolojn sub la lito dum la virino trankvile marŝis al la tranĉilo.
  
  
  "Ne estu stulta, panjo," Granda Nazo ripetis, "tiam nenio okazos." Sidu sur via balancseĝo ĝis mi finos.
  
  
  Sub la lito, Nick pripensis la probablecon. Granda Nazo ne estus multe da problemo en tranĉil-al-tranĉila batalo, sed Nick verŝajne ne venos al li sufiĉe rapide por malhelpi lin liverado de la bonaj novaĵoj de la eltrovaĵo de Nick al siaj kamaradoj. Kaj miaj kamaradoj havis pafilojn. Wilhelmina kuŝis sur la ponto, kie li faligis ŝin, kiam li saltis en la akvon. Tamen ŝajnis esti neniu elirejo – aŭ tiel li pensis, krom se Kapitano Anjo solvis la problemon por li.
  
  
  Ŝi konstante moviĝis al Granda Nazo, kiu staris senmove, lia rido maldikiĝis kaj pli malica ju pli ŝi alproksimiĝis al li. La klingo de la tranĉilo briletis en la lumo de la lampo kaj sagetis de flanko al flanko.
  
  
  Granda Nazo diris, “Ĉi tio povus esti amuza, maljuna hundino. Ĉu vi pensas, ke vi povas trakti ĝin, precipe ĉar vi estas malbenita maljuna hundino kaj belaj knaboj ne povas vundi maljunajn hundinojn? Nu, mi ne estas kavaliro Philip Sidney, kara.
  
  
  “Ne, kaj mi ne estas la malgranda Lordo Fauntleroy,” la virino grumblis. Ŝi jam estis proksime, kaj Granda Nazo kovris la distancon, farante paŝon al ŝi. Per unu mano li alportis la tranĉilon sub ŝian nazon kaj per la alia li repuŝis ŝin. Estis lia eraro. La trenŝipkapitano kaptis la manon, per kiu li puŝis ŝin, tordis ĝin kaj trafis lin en la orelon, igante eĉ Noĉjon ekmoviĝi. Granda Nazo laŭte malbenis kaj revenis kun longa suprensvingo de sia klingo kiun Annie vidis veni je mejlo for. Ŝi kaptis la etenditan manon, turnis sin sur la kalkanon kaj ĵetis la brakon sur la ŝultron. Tiam ŝi ekstaris sur siaj grandegaj kruroj. Granda Nazo arkiĝis tra la aero kaj alteriĝis sur sian dorson kun bato kiu igis la porcelanan sonorigon. Antaŭ ol li povis resaniĝi, ŝi tiris lin sur siajn piedojn kaj donis potencan baton al lia diafragmo, pezante ĉiujn ŝiajn ducent kvindek funtojn. La viro pli-malpli elspiris kaj malleviĝis sur la teron, ĝuste ĝustatempe por kapti la masivan genuon de Anjo dum ĝi leviĝis. Sango ŝprucis el liaj lipoj kiel suko de tromatura tomato.
  
  
  "Ha ha ha." La tasoj tintis pro la peza rido de Anjo. "Rigardu Sir Philip Zach Sydney."
  
  
  La longharulo staris kvarpiede kaj tusis, vidante sangon guti el lia buŝo sur la tapiŝon.
  
  
  "Venu, Phil," ŝi diris, levante lin kun profunda grumblado. "Estas tempo buterumi kaj diri al viaj geamikoj, ke Tomi ne estas ĉi tie, kaj respekto al maljuneco nun estas en modo."
  
  
  Li havis nenion por respondi, kaj li marŝis al la pordo sur tremantaj kruroj, Annie tenante lin je la kolumo. Kelkajn momentojn poste, Noĉjo aŭdis, ke li malfacile faletadis malsupren sur la passero. Anjo revenis kun kontenta rideto sur sia malbela, larĝa vizaĝo.
  
  
  "Ĉu vi ne timas, ke li revenos kun siaj amikoj?" - demandis Noĉjo, elirante el kaŝejo.
  
  
  "Ne verŝajne li volos diri al ili, ke li estis batita de sendefenda virino."
  
  
  La ĝoja rideto de Nick plilarĝiĝis. Ĝi aspektis same sendefenda kiel kirasa divizio. Sed la Amazono forlasis ŝiajn batalemajn inklinojn. Ŝi imitis epizodojn de lukto kaj metis la kaldrono sur la fornon.
  
  
  - Nun iru en la banĉambron, knabo, kaj demetu ĉi tiujn malsekajn vestaĵojn, kaj kiam vi revenos, mi preparos por vi tason da bongusta teo. Estas necesejo en la ŝranko sur la triborda flanko. Restas io de la maljunulo ĉi tie, Dio ripozigu lian animon. Mi tuj rimarkis, ke bona ulo kiel vi ne povus havi ion ajn rilaton kun tia tia."
  
  
  "Mi aprezas ĉion, sinjorino," diris Nick, "sed prefere mi iru." Mi devas paroli kun kelkaj homoj kaj aĵoj.
  
  
  "Vi ne scias kiel eviti tiujn bastardojn, kiuj postkuras vin, karulino." Ni havos belan babiladon dum taso da teo kaj poste enlitiĝos,” ŝi diris. "Estas ankoraŭ multaj, kiuj opinias, ke mi meritas vivi post la vivo, kiun mi kondukis, sed vi devos mem vidi."
  
  
  Ŝi turnis sin, marŝis al la tekruĉo kaj rigardis flirteme trans la ŝultro al Noĉjo. Nick subpremis ektremon pro la penso pri nokto de intensa pasio kun afabla Annie kaj foriris.
  
  
  "Vi bedaŭros, karulo," ŝi kriis post li. "Mi scias kiel igi viron ŝati vin."
  
  
  Mi vetas, ke Nick ridis al si mem dum li malaperis en la mallumo. Sed ĝi estus malfortiga por viro. Li devus ricevi monon pro risko, li pensis, imagante ŝiajn fortajn krurojn denove. Li pensis pri Tracy. Li ne povis diri, ke ŝi estas unu el ili laŭ tio, kion diris la knabo sur la ponto. Ne krom se iu faris eraron.
  
  
  Nun estis nebulo pendis super la rivero. Ne estis senco reiri laŭ la vojo. Li tute ne sciis, kiom da ili estas, kaŝitaj en la ombro kaj pretaj pafi lin de la kovrilo de la magazenoj. Li devis alproksimiĝi al la drinkejo de la rivero.
  
  
  Dek minutojn poste, malseka kaj malpura pro la koto de la doko, Nick glitis laŭ la muro de la postkorto de la drinkejo. Li vidis la arbon kie li lasis Tracy. La drinkejo jam estis fermita kaj li vidis la personaron purigi interne. Li metis la manojn super sia kapo sur la rando de la muro, etendis la manon kaj glitis laŭ ĝi kun la fluida facileco de ŝteliĝanta kato.
  
  
  La loko estis malplena. Neniu signo de fraŭlino Tracy Vanderlake. Aŭ tio? Noĉjo iris al la benko sub la saliko, kie Tracy sidis.
  
  
  La ŝtofo kuŝis sur la planko sub la sofo. Nick prenis ĝin kaj flaris ĝin. Kloroformo. Ne malfacile uzebla. Neniu vidos ion strangan en tio, ke viro forportis sian amatinon, ĉar ŝi svenis en ĉi tiu ebria homamaso. Nick eniris. La drinkejisto ne povis helpi lin, kaj neniu el la kelneroj rimarkis la blondan usonanon. Ĉu vi scias, kamarado, estis tiom da homoj ĉirkaŭe? Nick rezignis. Ili ne povis eltiri multon el Tracy. Sed ĝi povus estinti tre malagrabla por ŝi ĝis ili ekkomprenis ke ŝi ne laboras por Nick aŭ kun li. Li bedaŭris, ke li misjuĝis ŝin.
  
  
  Unu el la gitaristoj pakis sian instrumenton. -Ĉu vi serĉas iun, sinjoro?
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj penseme rigardis la muzikiston.
  
  
  "Via amiko donis al mi kvin ŝilingojn por diri al mi, ke ili iros al klubo en New Oxford Street kaj vi eble trovos ilin tie."
  
  
  Li nomis la klubon. Nick pridubis lin nelonge, sed la gitaristo estis instrukciita trovi amerikanon en vesperkostumo kiu eble revenos por trovi sian blondan amatinon.
  
  
  "Mi estas surprizita, ke mi ne rimarkis, ke vi envenis," diris la gitaristo. Nick dankis lin kaj vokis taksion. Ekzistis neniuj pafoj aŭ movado ekstere.
  
  
  Nick komencis ridi, malmola, cinika rido. Ĉi-foje li ne prenis la logilon. Li havis pli gravan laboron por fari. Ili rajtis forlasi Tracy por iom da tempo kaj zorgi pri grandskala ĉaso al la kidnapintoj de la usona milionulo. Nick daŭre laboris pri la kazo dum ili serĉis policon sur ĉiu angulo.
  
  
  Nick faris alian telefonvokon. Al Scotland Yard. Li ne donis sian nomon. Fininte, li iris al sia gastejo kaj falis en la trankvilan dormon de la malbonuloj.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  La mallongdistanca aviadilo komencis alteriĝi en Parizo kaj rapide malsupreniris. Parizo, urbo de memoroj. Estis multaj aferoj, kiujn Nick volis fari. Estis kelkaj ĵurnalistoj kun kiuj li volis paroli denove, aŭ eble trinki kun Chalmers ĉe la ambasado. Sed se vi pensas pri tio, estas pli bone por li resti for de la Usona Ambasado, malnovaj amikoj aŭ ne malnovaj amikoj. La Amerika Aglo ŝatis teni siajn ungegojn puraj; li volis nenion fari kun la vagantaj HAKILO-akcipitroj, almenaŭ ne se aliaj homoj povus vidi ĝin.
  
  
  Eble Durand el Banque Suisse. Durant estis sprita viro kaj ne ĉiam estis bankisto, malproksime de tio. Eble li povus doni al Nick kelkajn konsilojn pri mondprezaj movadoj. Durant konis la komercon ambaŭflanke de la leĝo. Sed ĉu la svisa banko ne faris negocon kun komunista Ĉinio? Ne ke Durant perfidus Nick, sed... Ne, Nick loĝus en la plej bonaj hoteloj kaj manĝus en la plej ekskluzivaj restoracioj, sed Parizo signifus por li nenion pli ol nova provizora loĝejo. La Parizo de aliaj, la Parizo de malnova amo kaj la energia konstruado de nova amo ne estis por Nick Carter.
  
  
  Apud li, la neretenebla Pecos Smith denove murmuris. Laŭ lia rakonto, Kojoto kaj Pecos sukcesis akiri borrajtojn en malproksima areo ĉirkaŭ Amazono kaj estis ĉirkaŭitaj de kapĉasado de Jivaro Indians kiuj konfuzis la du amerikanojn kun dioj aŭ frenezuloj.
  
  
  "Jen ni estis, knabo," muĝis Pekos, "aŭtgrandaj krokodiloj malantaŭ ni kaj paganoj antaŭ ni en la ĝangalo." Maljuna Jedge Remington estis nia sola amiko... Nick digresis. Pecos ne zorgis. Nun li havis novan aŭskultanton, altan, ĝentilan, ruĝharan viron nomitan Kirby Fairbanks, kiu estis ravita pri la rakontoj de Pecos. "Mi deziras, ke mi havu magnetofonon kun mi," li komentis pri pluraj Pecos kulminaĵoj. "Ĉi tio estas la vera Ameriko, kaj post kelkaj jaroj ĝi estos perdita por ĉiam."
  
  
  La vera usonano ĝuis ludi por ĉi tiu nova publiko, kaj Nick povis studi la pasaĝerojn trankvile. La foresto de Tracy Vanderlake ankoraŭ ne estis vaste rimarkita. Ŝia kidnapo okazis tro malfrue por la matenaj ĵurnaloj, kaj etgazetaj redaktistoj ŝajne ne opiniis taŭga dediĉi pliajn eldonojn al ĝi ĝis la faktoj estis pli ĝisfunde kontrolitaj. Novaj vizaĝoj. Ridetanta diketa viro kun sia edzino kun severa vizaĝo. Lia nomo estis Frank Baxter, kaj sub la pseŭdonimo Captain Smile, li estis konferencdirektoro en fama televidspektaklo. Kontraste al la nekredeble bona humoro de Baxter, lia edzino estis tiel malalta kiel li estis dika, kaj tiel morna kiel li estis gaja.
  
  
  Kaj tiam estis Leigh Valerie. Ŝi sidis sole kiel kutime, silenta kiel la granda sfinkso, kun la kruroj nete krucitaj kaj la promeso de plena busto sub dekoltita silka bluzo kaj delikate tranĉita jako.
  
  
  Lee Valerie. Tiu ĉi penso trafis lin kiel fulmo. Krom Tracey Vanderlake, ŝi estis la nura unu kiu sciis ke Nick iris al la drinkejo sur la Tamizo. Se Tracy ne estis la virino, pri kiu MI5 avertis lin, eble ĝi estis Leigh Valerie.
  
  
  En Orly, fraŭlino Valerie, ankoraŭ sola, promenis de la dogano al la taksiejo. Nick estis en la sekva taksio kiam ili direktiĝis al Parizo.
  
  
  Ŝia taksio haltis antaŭ fama hotelo sur Placo Vendôme. Noĉjo atendis ke ŝi eniru kaj eniru, donis al ŝi sufiĉe da tempo por forlasi la antaŭĉambron, poste eniris kaj prenis la ĉambron. Poste, li elektis komfortan sidlokon en la halo, preta sekvi ŝin kiam ŝi revenis de supre.
  
  
  
  Estis tagmezo kaj Leigh Valerie sidis kun hazarda malmodesteco sur la sola komforta seĝo en la ĉambro, respondante demandojn de la sinjorinoj kaj sinjoroj de la internacia gazetaro en flanka ĉambro de la altmoda domo Maison d'André.
  
  
  "Ŝi reprezentas mirindan kombinaĵon de la plej bona de la Oriento kaj la Okcidento. Okuloj de cervino, helbrunaj, enkadrigitaj de rivero de profunda nigra hararo,” skribis la viro de Paris Match. "Voĉo kreita por amo, sed, ha, cerboj kiel kaptilo por lupoj", li skribis romantike, kiel vera franco. Arĉa kvarteto ĝentile zumis en la fono, lakeoj verŝis ĉampanon, kaj malnovaj majstraj pentraĵoj valorantaj milojn da dolaroj elrigardis bonvene el la muroj. “Kial vi kaŭzis tian sensacion rompante vian kontrakton kun la Domo de Garibaldi en Novjorko kaj irante sur mondvojaĝon? - demandis la raportisto.
  
  
  Lee pigre svingis sian kruron kaj maldiligente rigardis lin.
  
  
  "Ĉar mi estas vaganto en la koro," ŝi diris kun iometa akcento. — Sekva demando?
  
  
  - Kion vi opinias pri la geedziĝo, fraŭlino Valerie? †
  
  
  "Nepra se vi loĝas en urbeto." La demandoj daŭris senfine. —Ĉu fraŭlino volus pozi kun sinjoro Andreo? Kio pri Lisette, ŝia ĉefa rivalo? Iom pli maldekstra profilo, s'il?
  
  
  Estis amuze, ŝi pensis. Ŝi venis longan vojon de la lando, kie kafokoloraj riveroj malrapide fluis tra densaj ĝangaloj, kie kurbecaj viroj pasigis sian vivon ĝis maleolo en koto kaj sekvis la muŝŝprucigitajn dorson de akvobubaloj ĝis nemarkitaj tomboj. Kaj tiam ĉiam estis soldatoj: japanoj, francoj, komunistoj. Kiel knabino, ŝi rigardis malklare de paca korto kie monaĥoj miksis ĉirkaŭen, indiferente al la sonoj de pafiloj kaj aviadiloj kun sentempaj okuloj. La Rado de la Sorto turniĝis malrapide kaj konstante, kiel la monaĥoj ŝatis diri. La magra knabino iris al Novjorko per pluraj vojoj, kaj oni malkovris, ke ŝi ne nur estas bela, sed ŝia beleco estis kaptita per fotoj. Ŝi iĝis sukcesa. Ŝi vidis la malplenon de la vivo, sed ne montris ĝin al tiuj, kiuj kredis al ŝi. Ŝi iris al festoj kaj spektakloj, sin indulgis pri intrigo, sed parte sukcesis konservi malaltan profilon. Ŝi gajnis bonan monon, kaj ŝi vere bezonis tiun monon.
  
  
  Jes, ĉi tiu sukcesa ludo estis amuza, ŝi pensis. Sed ne ĉi-posttagmeze. Ŝi scivolis malklare, kion dirus la modaj raportistoj, se ili scius, ke ilia nova sinjorino havas bonan ŝancon esti arestita de la FBI aŭ CIA antaŭ la fino de la tago.
  
  
  Ŝi rigardis sian horloĝon. Preskaŭ tri horoj. Ŝi ekstaris abrupte. "Pardonu," ŝi diris al raportistoj. Ŝi ŝajnis dironta ion alian, sed ŝanĝis sian opinion kaj rapide moviĝis trans la ĉambron. - murmuris la gazetaraj reprezentantoj.
  
  
  "Ĉi tiu infano havas naturan instinkton por reklamado," diris unu cinika raportisto. Ŝi tute ne sciis kiom malmulte da publikeco Lee Valerie deziras ĉi-posttagmeze. Kvin minutojn poste, Lee flosis tra la pordo, sinjoro Andre vane murmuris ĉe ŝia dorso.
  
  
  La strato estis malplena. Ĉiukaze ĝi ŝajnis forlasita. Ŝi vokis taksion kaj veturis laŭ la rivero antaŭ ol transiri al la maldekstra bordo. Tie ŝi pagis la ŝoforon, ĉirkaŭiris la blokon kaj vokis duan taksion.
  
  
  Por tio, kion Lee faras, ŝi devas pagi kun la mortopuno en sia lando. Ŝi ne pensis, ke Usono ekzekutos ŝin se ŝi estos kaptita, sed ŝi sciis, ke ŝi devos pasigi longan tempon en malliberejo. Ŝi sidis tre rekte en la taksio kaj rigardis la vizaĝojn de preterpasantoj por vidi ĉu estas iuj signoj de suspekto sur ili. Post iom da tempo, la taksio haltis sub la muro de la parko apud la Invalidoj. Ŝi eliris kaj zorge ĉirkaŭrigardis antaŭ ol eniri la parkon. Neniu vidos. Eble ŝi povus fari ĝin. La ĝojo de sukcesa konspiranto superŝutis ŝin. Ŝi rapide iris preter la malnova preĝejo, ĉirkaŭ la muzeo, kaj eksteren en la malantaŭan korton.
  
  
  Ŝiaj kalkanoj kliniĝis kaj sinkis en la gruzon, sed ŝi koncentriĝis pri kalkulo de la benkoj. Kvare de dekstre, instrukcioj devus esti ricevitaj tie. Se ŝi estis okupata kvine... kaj tiel plu. Ŝi haltis. Ĉiuj benkoj estis okupitaj. Ŝi mallaŭte kaj frustrite malbenis. La ĉinoj, ili asertis, eble iam regos la mondon, sed ili ŝajnis nekapablaj efike organizi tian simplan malgrandan operacion. Incitete levinte la ŝultrojn, ŝi elektis benkon, kiun okupis nur knabineto, kiun ŝi esperis, ke ne komprenos la konversacion baldaŭ okazontan. Lee rigardis sian horloĝon. Kion ŝi faru se ŝia kontakto—ŝia "Amiko en Pekino", kiel li estis nomita en la leteroj - ne aperis? Pli malbone, kion ŝi farus, se la usonanoj arestus ŝin nun? Tiu usonano en la aviadilo... Nick Campbell. Ŝi povus ĵuri, ke li eniris la taksion malantaŭ ŝi ĉe la flughaveno. Ŝi gratulis sin pro parodiado de la taksio kaj estis certa, ke la manovro estas mirige originala kaj senekzempla en la analoj de spionado.
  
  
  Iom post iom, Lee rimarkis, ke la knabineto rigardas ŝin kun scivolemo.
  
  
  "Bonan posttagmezon," Lee diris, revenante al siaj zorgoj.
  
  
  J'ai perdu ma maman, la knabino rimarkis. "Mi perdis mian patrinon."
  
  
  "Ŝi revenos baldaŭ," Li diris en la franca.
  
  
  "Ne," diris la knabino. - Ŝi revenos ĉi tie je la kvina. Ŝi lasas min ĉi tie mardon kaj ĵaŭdon posttagmeze por vidi viron.
  
  
  "Eh bien, enfant," diris Lee. "Mi certas, ke ŝi havas siajn kialojn por ĉi tio."
  
  
  “Estas tiel,” diris la francino. "Mia paĉjo estis mortigita en Alĝerio."
  
  
  "Pardonu," Lee diris. Ili sidis silente dum kelka tempo, ĉiu ĉe unu flanko de la sofo.
  
  
  “Vi estas tre bela, sinjorino,” fine diris la knabino. "Fraŭlino," Lee korektis ŝin aŭtomate. "Dankon kara."
  
  
  "Mi esperas fariĝi same bela kiel vi estonte," diris la knabino sincere.
  
  
  Lee ridis, varma, plena sono.
  
  
  "Beleco estas nur haŭtprofunda," ŝi diris.
  
  
  - Ĉu vi havas multajn amantojn? — demandis la knabino reveme. — Certe. Kaj vi vivas kiel princino en bela domo en la oriento.
  
  
  "Pli kiel unuĉambra apartamento en Orienta Kvindek-Unua Novjorko," Lee diris ridante. Ŝi traserĉis sian monujon por maĉgumo, malbona kutimo al kiu ŝi indulgis private, sed nun la reklamo diris, ke ĝi helpos malpezigi streson.
  
  
  Pro ekscito, la sako falis el ŝiaj manoj, kaj ĝia enhavo disiĝis sur la plankon. Lee rapide kliniĝis kaj komencis kolekti siajn aĵojn, sed ŝi ne estis sufiĉe rapida por kaŝi la malgrandan aŭtomatan pistolon kuŝantan sur la gruzo. La okuloj de la franca knabineto larĝiĝis kaj ŝi ektremis. Lee donis al ŝi iom da maĉgumo, sed la okuloj de la infano estis gluitaj al la monujo de Lee, kiu enhavis pafilon. "Sinjorino," ŝi demandis malrapide. — Kiun vi pafos? Homo, eble? “Subite la bebo ekploris. "Vi estis tiel bela virino, kaj nun mi scias, ke vi pafas homojn, eble knabinetojn, ĉar mia panjo diras, ke tion faras strangaj virinoj."
  
  
  Ho, Dio, kia neracia kaj neatendita kondiĉo. Paniko leviĝis en Lee Valerie. Ŝi sentis, ke ĉiuj okuloj en la parko estas fiksitaj sur ŝi, ke unu el la severaj maljunulinoj vokos la policon, ke la polico trovos milojn da usonaj dolaroj en ŝia teko. Tio estus la fino. Lee mem volis plori. "Ne, ne, bebo," ŝi diris, "vi ne komprenas." La plorĝemoj de la infano aldonis superrealan noton de streĉiĝo al la posttagmezo. Samtempe, Lee sentis varman parencecon kun la forlasita, senpatra knabino, kiu tiom similis al ŝi kiam ŝi estis la sama aĝo. Ŝi prenis la estaĵon en siajn brakojn, sentis ĝian tenerecon kaj fine persvadis lin preni la gumon.
  
  
  La larmoj de la knabino preskaŭ sekiĝis, kiam la ombro de viro falis sur la benkon. Lee rigardis supren kaj ŝia vizaĝo fariĝis ŝia kutima senesprima esprimo. Ŝia "Amiko en Pekino" malestimis ŝin.
  
  
  — Ĉu vi havas monon? li demandis en la franca.
  
  
  "Parolu angle," Li klakis. - Nature. Mi ne flugis tri mil mejlojn por vidi bonan veteron.
  
  
  La viro peze sidiĝis kaj metis tekon sur la plankon, la sama kiel tiu de Lee.
  
  
  "Vi estas same kiel panjo," la knabino diris akuze. "Viro venis kaj nun vi volas, ke mi foriru."
  
  
  Lee suspiris. “Jes, kara,” ŝi diris malrapide, preskaŭ tenere. - Mi timas, ke vi devos foriri. Kiam ŝi rigardis la ĉinan agenton, ŝi aspektis ege dura kaj kapabla.
  
  
  
  Nick marŝis laŭ la gruza pado, penante eviti la rigardon de la uniformita veterano de la 17-a regimento, kiu rigardis lin kun venena suspekto. Noĉjo sidiĝis apud la soleca, malbonhumora infanistino. La benko estis kaŝita de la vido de Lee Valerie, sed estis sufiĉe proksima ke Nick povis vidi kiun ŝi estis renkontonta.
  
  
  Tiu, kiun la bela modomodelo atendis, alvenis. Noĉjo kaŝis sin malantaŭ sia gvidlibro kaj malrapide rigardis trans la randon. La viro rigardis rekte tra Noĉjo, liaj okuloj obtuzaj pro enuo dum la knabino parolis al li serioze.
  
  
  Nick, kiu pasigis horojn esplorante novajn stakojn da fotoj de konataj membroj de la komunista ĉina spionaparato, konis ĉi tiun vizaĝon. Ĉi tiu viro estis oficiro konata al AX. La situacio laŭ la Tamizo nun komencis pliklariĝi por Nick – Lee Valerie jam faris al la ĉinoj malgrandan favoron; ŝi rakontis al ili kie trovi viron nomitan Killmaster.
  
  
  Nick atente sekvis la eventojn, streĉante siajn orelojn por aŭdi kion ili diris. Infanoj kriegis en la zumanta posttagmeza silento de la parko, flegistinoj kriis en vigla franca, kaj kokidoj klukis ekster la muro. Nick nenion povis kompreni.
  
  
  Fine ŝi ekstaris unua kaj marŝis laŭ la gruza pado ĝis la pordego. Sed unue ŝi kliniĝis kaj kaptis la saketon de la vizitanto, lasante sian ĉe liaj piedoj.
  
  
  Tiel ili aranĝis la interŝanĝon. Ĉu ĝi estis sekreta pagmetodo kiu alportis okcidentajn spionajn retojn al kompleta halto?
  
  
  Nick ne povis kredi ĝin. Estis tro facile, li decidis; devas esti io pli malantaŭ ĝi. Tiu ĉi ligo en la parko eble estis la unua el serio da manovroj, eble eĉ falsaj, entreprenitaj por erarigi lin. Nick estis tro sperta profesiulo por rapidi kiam iom da pacienco povis malkaŝi la tutan sistemon. Li daŭre sekvis Lee por la resto de la tago. Je la kvara ŝi sidis sola kun aperitivo kaj ekzemplero de la revuo Elle sur la teraso Fouquet ĉe la Elizeaj Kampoj. Je la sesa ŝi revenis al sia hotelo ĉe Placo Vendôme. Je la sepa Noĉjo, kiu sidis en la antaŭĉambro, vidis ŝin aperi en vesperrobo kaj aliĝi al ĉina komercisto, kiun ŝi renkontis en la parko. Malantaŭ la gazeto, Noĉjo sulkigis la brovojn. Ĝi estis unu el la plej hazardaj kaj amatorecaj epizodoj de spionado kiun li iam atestis.
  
  
  Post la vespermanĝo li sekvis la paron al la opero. Post kiam ili estis sekure interne, li mem aĉetis la bileton kaj luis binoklon. Por teni sin kun sia kontraŭulo, li obeeme sidis tra la unua akto kaj la paŭzo. Kiam la kurteno leviĝis en la dua akto, kaj certigante ke Leigh kaj ŝia kunulo ankoraŭ estas en la ĉambro, Noĉjo malsupreniris la ŝtuparon kaj eliris en la mildan parizan vesperon. Dudek minutojn poste, li parkumis sian luaŭton ĉe Place Vendôme. Kelkajn minutojn poste li jam staris en la koridoro antaŭ la ĉambro de Lee Valerie. Estis tro frue por riski preni la seruron. Servistinoj, kelneroj kaj gastoj promenis tien kaj reen. Li verŝajne alvenos sur la Quai d'Orfevre por klarigi sian scivolemon pri la enhavo de alies ĉambro al severa ĝendarmarserĝento, kiu simple ne komprenos.
  
  
  Sentimo, Noĉjo iris al sia ĉambro sur la supra etaĝo. Tie li eliris sur malgrandan balkonon. Trans la placo, Sejno kaptis la lastajn radiojn de la ĉielo, sed la suno malaperis kaj la stratlanternoj brilis. La balkonoj kiujn li devis preterpasi survoje al la ĉambro de Lee Valerie estis malhelaj.
  
  
  Nick decidis, ke estas sufiĉe malhele por plenumi sian planon. En la mallumo, per movo de la mano, li alfiksis metalan hokon al rulo da nilona grimpŝnuro. Li kaptis la hokon sur la balustrado kaj lasis la ŝnuron fali. Momenton poste, manipulante ŝin per siaj fortaj brakoj, li malsupreniris al la sekva balkono, kie li facile surteriĝis. Li svingis la ŝnuron por liberigi la hokon, kaptis la hokon kiam ĝi malsupreniris, ĵetis ĝin al la sekva balkono, kaj streĉis la ŝnuron kiam li aŭdis la hokon kaptiĝi sur la balustrado. Li volvis ŝnuron ĉirkaŭ siaj kruroj, forpuŝis de la balkono kaj naĝis tra la mallumo. Kiam la ŝnuro balanciĝis, li, movante la manojn, grimpis sur la balkonan balustradon kaj tiris sin supren.
  
  
  Li ripetis sian supreniron dufoje, alte super la trotuaro, poste sekure atingis la balkonon antaŭ la ĉambro de Lee Valerie.
  
  
  La pordoj estis malfermitaj. Eĉ se ili ne havus, la fenestroj estintus negrava malhelpo al la rompoŝtelkapabloj de Nick. Li ĉirkaŭrigardis la ĉambron per sia kutima rigardo. Ŝiaj valizoj kuŝis malfermitaj sur la lito, kaj ŝia teko estis klare videbla sur la planko. Noĉjo prenis la tekon kaj palpis la seruron, kiu kolapsis sub lia speciala ŝlosilo post dek kvin sekundoj.
  
  
  Ŝi estis bela virino, li pensis, sed ŝi ne estus farinta tubiston kiel spiono. La sako estis malplena. Ekzameno de la ekskursoŝipo kaj tenilo kun okuloj trejnitaj por uzi kaj detekti ĉiajn falsajn fundojn kaj kavaj teniloj rivelis nenion. Nick suspiris. La sekva ero estis profunda inspektado de la ejo. Li rigardis sian horloĝon. Estis multe da tempo. Li kaj ŝia ĉina amiko nun rigardos la lastan akton de Don Juan.
  
  
  En tiu momento li aŭdis la sonon de ŝlosilo enmetita en la seruron. Kiam la ŝlosilo turniĝis kaj la pordo malfermiĝis, Noĉjo jam estis ekstere sur la balkono.
  
  
  Tra la fendo en la malfermita pordo, Nick vidis Leigh Valerie eniri la ĉambron sole kaj piedbati ŝiajn ŝuojn. Liaj okuloj trakuris la ĉambron por vidi ĉu iu lasis ian spuron de sia ĉeesto. Ŝi sidiĝis sur la liton por ekzameni sian tekon kaj ne havis tempon por glatigi la litkovrilon. Sed la orienta knabino ŝajne ne atentis pri tio, levante la manojn malantaŭ la dorso kaj malligante la hokon de sia vesperrobo, tiel ke la robo glitis sur la plankon. Ŝi levis la randon de sia kalsoneto kaj gracie kliniĝis super du sveltaj oraj femuroj, plenumante la riton de virino foriganta siajn ŝtrumpojn. Poste venis la stiletoj, kiuj levis ŝian volumenan kapon el tuknigraj haroj tiel, ke ĝi falis sur ŝian lertan, nudan dorson. Dum kelka tempo ŝi staris kun la dorso al Noĉjo antaŭ la spegulo, kombante siajn harojn per longaj, languidaj movoj, la lumo reflektita de la spegulo dancante kun oraj brilaĵoj sur ŝiaj sveltaj, bongustaj membroj. Nick observis ŝin de la altano, esperante ke Lee Valerie ŝparus al li multe da tempo kaj fortostreĉo rivelante la lokon de la enhavo de la teko.
  
  
  Kiam ŝi finis, ŝiaj haroj falis en glata fluo laŭ ŝia spino, ege kontrasto al ŝia blanka hararo. Ŝi iris al sia monujo, elprenis objekton, kiun Noĉjo ne povis distingi, kaj poste, zumante fragmenton el la opero, marŝis al la malfermitaj balkonaj pordoj.
  
  
  Nick moviĝis rapide. Kun bonŝanco, li povis malsuprengrimpi de la balkono dum ŝi ricevis iom da freŝa aero. Li estis duonĵetita trans la balustradon, la manon sur la ŝnuron, kiam la knabino parolis. —Ĉu vi iras ien, sinjoro Campbell?
  
  
  Ŝiaj grandaj malhelaj okuloj rigardis lin super la pafilo de la sinjorino en ŝia mano. La armilo, kiel multaj aŭtomataj pistoloj, ne havis multe da pafforto, sed sufiĉis por forĵeti Nick de la ŝnuro, kaj kion la kugloj ne atingis, la suba pavimo farus. Nick donis tion, kion li esperis, estis senarmiga rideto.
  
  
  "Estas mirinda vespero, ĉu ne, fraŭlino Valerie"?
  
  
  - Estas nenio pri kio ridi, sinjoro Campbell. Bonvolu enveni kaj klarigi kion vi serĉis en mia ĉambro? Se ne, mi pafos vin de la balkono. Mi certas, ke la polico komprenos.
  
  
  La virino malrapide malantaŭeniris tra la pordoj en la ĉambron, direktante la pafilon rekte al la stomako de Nick. Nick sekvis ŝin. “Bonege,” diris la knabino. "Bonvolu klarigi pli, sinjoro Campbell."
  
  
  La anguloj de la okuloj de Noĉjo krispiĝis pro amuzo. "Kaj se ne"?
  
  
  "Do mi pafos vin." Mi pafis homojn antaŭe. Estas nenio speciala pri ĝi por mi. Mi ne hezitus.
  
  
  "Mi dubas," diris Nick. "Vi havis vian ŝancon sur la balkono." Pensu pri ĉiuj demandoj, kiujn la polico demandos. Se vi malĝuste respondas al unu demando, vi ne plu estas mistraktita virino, sed murdisto.
  
  
  - Ne estu tiel certa, sinjoro Campbell. Mi havas amikojn.'
  
  
  "Mi konas viajn amikojn," diris Nick. "Ĉarmaj homoj."
  
  
  Li staris malstreĉite, levante la manojn supren, kaj rigardis ŝin. Ŝi estis tiel svelta kaj bela, ne multe pli ol knabino. Oni povis legi la dubon de la knabino en ŝiaj malsekaj malhelaj okuloj. Ŝi estis profunde enpensita. Eble ŝi estis nur ilo de la malamiko, eble eĉ nekonscia ilo, sed ŝi estis malamiko kun armilo kaj tial danĝera.
  
  
  "Bonvolu turni sin, sinjoro Campbell," ŝi diris. "Mi devas voki kaj mi ne volas, ke vi foriru ĝis mi finos." Mi timas, ke mi ne povas fari tion,” diris Nick. Ŝi etendis siajn longajn krurojn kaj pretiĝis. Ŝia vizaĝo fariĝis malproksima kaj malvarma. "Sinjoro Campbell, mi avertas vin denove."
  
  
  Nick ekagis antaŭ ol ŝi povis fari ion ajn, kion ŝi eble poste bedaŭros. Estis infanludo por Nick forpreni de ŝi la pistolon. Li naĝis per longa, plata salteto trans la tapiŝon al ŝiaj orbrunaj genuoj. La pafilo eksplodis super lia kapo kiam li trafis ŝin. Ŝi falis sur lin. La mano de Nick rapide premis ŝian manon kun la pafilo en ĝi. Ŝi tordiĝis kaj provis liberigi sin. Nick sentis la molan, delikatan odoron de parfumo sur ŝia kolo, sentis la elastecon de ŝia tordiĝanta korpo dum ŝi provis eskapi de lia teno. Ŝiaj ungoj skrapis lian kolon kaj ŝi provis enŝovi sian genuon en lian ingron, sed poste Noĉjo ekstaris, levis ŝin iomete kiel sovaĝa devaga kato kaj ĵetis ŝin trans la ĉambron tiel ke kun bruo, ankoraŭ baraktanta, ŝi surteriĝis. sur la lito. Li ekvidis molajn orajn femurojn, promeson de ĉielo al kiu ajn viro estis sufiĉe bonŝanca por fandi la glacion en ŝia koro, kaj tiam ŝi kuŝis sur la lito kun tremantaj membroj kaj fajraj malhelaj okuloj. Nick atente aŭskultis. Ŝajne neniu aŭdis la pafon. Vivu la prudento de bonaj francaj hoteloj.
  
  
  - Ĉu vi pensas, ke ni povus paroli nun? - demandis Noĉjo, sidiĝante sur seĝon. Li lasis la pafilon sur la dorso de la seĝo.
  
  
  "Vi povas bati min aŭ torturi min, sed mi diros eĉ ne vorton."
  
  
  "Tre impona," diris Nick. "Mi tre admiras vian fierecon kaj kuraĝon." Lia voĉo fariĝis pli laŭta. "Mi estus eĉ pli imponita, se mi ne scius, ke ĉi tio estas la fiero de perfidulo."
  
  
  “Perfiduloj? - ŝi diris malvarme. “Kiu aŭ kio? Kiu lando? Mi loĝis en duondekduo da landoj dum tiu tempo."
  
  
  — La lando, kies pasporton vi havas kaj kie vi riĉiĝis. Sed mi ne venis ĉi tien por paroli pri tio. Mi volas scii, kion vi donis al tiu viro en la parko hodiaŭ posttagmeze.
  
  
  "Ĉu vi vere zorgas?" - demandis Lee. Nun kiam ŝi sidiĝis, ŝia kutima aroganteco revenis. Malbenita aroganta knabino, pensis Nick.
  
  
  “Vi povas fari kion ajn vi volas, Lee, sed vi povas ŝpari al vi multajn problemojn estante honesta kun mi nun. Kion ajn vi faras, la ludo finiĝis. Se vi ne kredas min, provu voki la policon. Nick montris al la telefono.
  
  
  Ŝi daŭre rigardis lin per la malplena rigardo, kiun orientaj knabinoj lernas ĉe la genuo de sia patrino por protekti sin kontraŭ la supren kaj malsupren de la vivo.
  
  
  "Vi estas agento de la Usona Fisko," ŝi diris fine. Nick kapjesis. 'Io simila.' La knabino silente kapjesis. "Mi timis ĝin." Kreskaj duboj ronĝis la konfidon de Nick, ke li malkaŝis precipe fuŝan ĉinan spionoperacion. Ŝi demandis. - “Nun mi iros en malliberejon? "Eble," Noĉjo respondis, frapante sian pojnon. "Ĝi dependas de kiom kaj kiom baldaŭ vi volas helpi nin." Vi povus komenci malgrande, diru al mi, kion vi faras kun la ĉinaj komunistoj."
  
  
  Resume, ŝi diris ĝin, rakonto kiu, por agento AH, estis same malnova kiel spionado mem. Ĝi implikis familion disŝirita de milito, duono en Ĉinio kaj duono en Nord-Koreio; ilia filino, kies sorto venigis ŝin al Usono kiel militorfo, malgrasa, maldika knabino, kiu kreskis en junulinon de eksterordinara graco, kies beleco faris ŝin pli riĉa kaj pli sukcesa ol la landlimaj kamparanoj de Vjetnamio povis iam revi. ; provoj reunuigi la familion; mono kaj tempo elspezita persekuti onidirojn kaj poste komuniki kun altrangaj usonaj oficistoj, kiuj volis forgesi pri burokratio kaj uzi siajn neformalajn kontaktojn en Varsovio kaj Alĝerio por intertrakti kun la ĉinoj.
  
  
  La fina ĉapitro de ĉi tiu rakonto okazis en trankvila pariza parko, kie Lee Valerie transdonis dek kvin mil tre sekretajn dolarojn al reprezentanto de la Ĉina Popola Respubliko.
  
  
  "Dek kvin mil dolaroj estas multe da mono por preni kontraŭleĝe," ŝi diris kun rideto. "Mi ricevos longan prizonpunon."
  
  
  "Estas komplikaĵoj," diris Nick malklare. "Se mi povas fidi, ke vi silentos pri tio, ke ni eltrovas ĉi tion, kaj precipe pri mi ĉi tie, mi pensas, ke ni povas konservi ĝin por ni por nun." Internaciaj komplikaĵoj. Mi eble devos viziti vin de tempo al tempo. Ŝi rigardis lin per la saĝaj, klaraj okuloj de juna knabino, kiu kreskis tro rapide en tro da ĉefurboj de la mondo. - Sinjoro Campbell, se vi volas diri ĉu mi pretas dormi kun vi por eviti malliberejon, vi eraras. Sed se vi povas garantii, ke mia familio estas en Ĉinio...
  
  
  "He, bebo," ridis Nick. - Vi eraras. Mi nur enlitiĝas kun bonaj amikoj. Mi nur petas, ke vi tenu vian buŝon fermita antaŭ la aliaj pasaĝeroj kaj viaj ĉinaj amikoj, laŭ mia kompreno. Mi havas alian taskon en ĉi tiu vojaĝo. Nick havis neniun obĵeton al permesado de al ŝi efektivigi kontraŭleĝan montransakcion senpune. Ĝi estis io por la Fisko, kaj ĝi signifis nenion kompare kun tio, kion li persekutis. Dum li foriris, li lastan rigardon al la knabino, lerta kombinaĵo de blanka ĉemizo kaj oraj membroj kiuj rigardis lin scivoleme. Li preskaŭ bedaŭris sian decidon - amiko aŭ malamiko, sed dormi kun Lee Valerie estus bonega. Alia fiasko, li pensis dum li rajdis malsupren la lifton. Li postkuris ĉinan tigron kaj anstataŭe kaptis timigitan kuniklon. La vido de la fermita restoracio rememorigis al Nick, ke li tre malsatas. Li marŝis tra la vestiblo al la drinkejo, kiu ankoraŭ estis malfermita, kun la intenco peti la drinkejiston fari kelkajn sandviĉojn. Kvin minutojn poste li sidis en kvieta, modesta drinkejo, kun telero da ostroj kaj Kamemberto antaŭ si. En la drinkejo okazis konversacio meze de kvieta zumado. Nick turnis sin por vidi pri kio homoj parolas. Tre multekosta kaj tre kolera blondulo strietis tra la trinkejo rapide. “Serĉas ŝian mensogan edzon,” pensis Noĉjo. Unu el tiuj Parizaj okazaĵoj, pri kiuj vi tiom ofte legas. Li revenis al sia manĝeto. Momenton poste oni frapis lin sur la ŝultron. Li turniĝis kaj preskaŭ surprizite falis de sia drinkejtabureto. “Tracy, anĝelo,” li diris galante, “vi ne scias kiom maltrankviliĝis mi...
  
  
  La knabino staris ĝuste antaŭ li, ruĝa de la frunto ĝis la tenera ŝveliĝo de la mamoj. Ŝiaj okuloj ekbrilis. "Haltu, Tracy, anĝelo...
  
  
  Vi... nerdo... vi estas malkuraĝulo." Ŝia peza nigra monujo svingiĝis laŭ larĝa arko tra la aero, forte batante Nick malantaŭ la orelon. Nick ankoraŭ povis aŭdi ŝin murmuri super la sonorado en liaj oreloj. Tiam ŝi turnis sin kaj eliris el la drinkejo kun la kapo alte.Kelkaj dekoj da francoj, sidantaj e la drinkejo kun a sen edzinoj, rigardis ilin aprobe kaj poste ĵetis scivolemajn rigardojn al la alta viro ĉe la drinkejo.La verdikto ŝajnis resumu al tio, ke la usonano trompis in, ar i estis tiel bela, ke la knabino estis tiel kolera.Homoj demandis sin, kion li faris.Sinjoro, vi estas en ordo? demandis la drinkejisto.u vi certas?
  
  
  Nick kapjesis. 'Perfekta. Mi mankas vortojn kiam temas pri virinoj."
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  Sed Nick havis sian tagon kiam temis pri virinoj, almenaŭ kun unu el ili. Kiam li revenis en sian ĉambron, ŝi vidis ŝin sidanta meze de lia lito, portanta nur blankan ĉemizon, pentrante siajn ungojn.
  
  
  “Nick, karulo, ŝia plena buŝo kurbiĝis kaj paŭdis deloge...” Mi devas pardonpeti pro mia eksplodo ĉe la drinkejo. "Mi estas tre kruela nature," Tracy konfesis. Ŝiaj grandaj bluaj okuloj estis helaj kiel infanaj.
  
  
  "Bonege," diris Noĉjo penseme, apogante sin al la pordo. “Mi ŝatus scii, kion vi faras en mia lito, duonazena, kun viaj aĵoj disĵetitaj ĉirkaŭ mia hotelĉambro?
  
  
  "Tio estas racia demando," diris Tracy.
  
  
  "Bone," diris Nick. "Kaj se vi respondus al ĝi?"
  
  
  - Ĉu vi promesos, ke vi ne koleros?
  
  
  Ŝi tiris la littukojn supren, por ke li povu vidi ŝiajn kremajn ŝultrojn kaj larĝajn okulojn sub la bukloj de blondaj haroj. "La sekretario opinias, ke mi estas via edzino, sinjorino Nicholas Campbell."
  
  
  — Kiel li elpensis ĉi tiun ideon? - ame demandis Noĉjo.
  
  
  "Mi timas, ke mi diris al li, kara."
  
  
  "Tio klarigas ĉion," diris Nick mallaŭte.
  
  
  "Mi ĝojas, ke vi sentas tiel pri tio," diris Tracy.
  
  
  "Tio klarigas nenion," klakis Nick. "Mi havis lacigan tagon, kaj mi donas al vi ekzakte tri minutojn por paki viajn aĵojn kaj reiri al via ĉambro." Li minace alproksimiĝis al la knabino. Ŝiaj okuloj larĝiĝis kaj ŝi provis kliniĝi malantaŭen sur la liton.
  
  
  "Ne kuraĝu," ŝi spiris. "Nikolao... restu for de mi... ...aŭ mi ĵuras, ke mi... vi estas fuŝulo."
  
  
  — Ĉu vi venas aŭ ne? - grumblis Noĉjo. "Mi vere antaŭĝojas preni vin." Cetere, mi havas ĉi tiun tendencon ekde la momento, kiam mi unuafoje vidis vin.
  
  
  Kapturna, kateca ekbrilo de longaj kruroj kaj sveltaj blankaj brakoj saltis, kaj Tracy kuregis trans la ĉambron en sia bluzo, kaŝante malantaŭ tabloj kaj seĝoj laŭ la vojo.
  
  
  "La malnova diro," Noĉjo diris gaje, "vi povas kuri, sed vi ne povas kaŝi vin."
  
  
  "Se vi tuŝos min, Nick Campbell," ŝi avertis, "mi faros al vi same kiel mi faris al Big Alfie."
  
  
  Nick restis intrigita. Tracy tremis, protektante sian bongustan korpon per siaj manoj, kaj aspektis singarda kaj decidita.
  
  
  "Kaj... kion... vi faris kun Granda Alfie?" Noĉjo demandis. "Kaj dum ni estas pri la temo, kiu estas Granda Alfie?"
  
  
  "Unu el viaj "komercaj konkurantoj." La ulo, kiun ili forlasis, por gardi min, kiam ili kaptis min en tiu malbona fiŝkaptista barako en Sohoo. Granda, dika, malpura maljunulo. Li provis ludi kun mi, kiam li nur devis rigardi min. Gangsteroj ne plu havas klason."
  
  
  "Nur novaĵoj, mi petas," diris Nick. “Kio okazis kiam li provis fari ion?
  
  
  "Mi timas, ke mi plurfoje batis lin."
  
  
  Ŝi atendis lian respondon kun brilantaj okuloj.
  
  
  pensis Nick. - Kaj per kio vi batis lin?
  
  
  'Kun ĉi tio.' Ŝi etendis la manon en unu el siaj valizoj kaj eltiris revolveron.
  
  
  "Ho," diris Nick. 'Ho.'
  
  
  "Ne tiel malbone, ke ĝi doloras."
  
  
  "Mi komprenas," diris Nick. “Mi nur tiklis lin. Kaj tiam kio okazis?
  
  
  "Nu," diris Tracy, "tiam mi ŝtelis aŭton por eniri iun noktan aviadilon en la sudo de Anglio, kaj de tie mi flugis ĉi tien sub falsa nomo."
  
  
  "Kaj tiam vi venis ĉi tien por timigi min?"
  
  
  "Ho ne, Noĉjo," ŝi spiris. 'Vi ne komprenas.'
  
  
  "Ne," diris Noĉjo. — Mi ne komprenas. Eble vi povus klarigi. Nick konkludis, ke la baldaŭa danĝero pasis kaj verŝis al si glason da viskio kaj ankaŭ donis glason al la knabino. Tracy prenis la glason kaj ĉirkaŭiris la ĉambron, trinkante kaj gratante sian kapon per la pafilvilo.
  
  
  "Vi vidas, Nick, unue mi pensis, ke Granda Alfie kaj liaj knaboj klopodas ricevi monon de paĉjo por aĉeti sian knabineton." Estis stulte de mi pensi tiel post tio, kio okazis, sed kiam oni estas riĉa, oni havas certan malbonan pensmanieron.
  
  
  "Jes," diris Noĉjo. "Mi ŝatus malkovri ĝin iam."
  
  
  
  “Ĉiuokaze, mi sciis, ke paĉjo koleros kaj senigos min je mono dum monatoj. Do mi devis iel foriri."
  
  
  Noĉjo suspekteme levis brovon.
  
  
  "Vi ne delogis Grandan Alfie, ĉu, karulino?" †
  
  
  Ŝiaj okuloj aspektis senkulpaj.
  
  
  "Nick," ŝi hurlis. "Kiaj teruraj, monstraj, fiaj vortoj."
  
  
  - Kaj Tracy?
  
  
  "Nu, eble iomete por ke mi povu preni lian pafilon."
  
  
  "Kompatinda Granda Alfie," diris Noĉjo kompateme. Tracy ankoraŭ nervoze gratis la dorsan kapon per sia revolvero kaj aspektis maltrankvila, kiel pli juna anĝelo, kiu ruinigis ĉion kaj scivolis, kion diros Petro. "Nu," fine diris Noĉjo, "nun kiam ni lernis ĉion pri via aventuro, eble vi prefere reiru al via ĉambro kaj rekonsciiĝu." Morgaŭ estos laciga tago. Li ridetis bonvenige kun sia patra rido kaj ĝemis pro trankviliĝo.
  
  
  - Ĉu vi forgesis, Nikki, kara? Ĉu jam? Ĉi tio estas mia ĉambro. Mi estas via edzino.
  
  
  "Sensencaĵo," diris Noĉjo. — Mi neniam estis edziĝinta. Mi certas, ke mi memorus ion tian.
  
  
  "Ho, anĝelo," Tracy ĝemis denove. "Vi estas dolĉa, dezirinda homo, sed vi intence trompas vin." Vi vidas, se mi estus dirinta al homoj survoje al Parizo, ke mi estas Tracy Vanderlake, serĉata de la polico en multaj landoj, mi ankoraŭ sidus ĉe la skribotablo de iu enketisto, respondante demandojn pri kial mi ne estas protektita de korpogardistoj. Vi komprenas? Sed neniu atentas min, kiel la sengusta dommastrino sinjorino Nick Campbell. Mi devas daŭrigi ludi ĉi tiun rolon ĝis mi revenos en la aviadilon, kara.”
  
  
  "Vi ne ŝajnas al mi sengusta," diris Noĉjo galante.
  
  
  — Dankon, karulino. Vi ne estas tute senhejma. Krome, estas alia kialo, kial mi ne povas foriri,” ŝi aldonis kiel atuton. “Ne plu estas disponeblaj ĉambroj en ĉi tiu hotelo, kaj estas nenio deca en la tuta urbo. Mi timas, ke ni devos resti al la geedziĝteorio.
  
  
  Ŝi triumfe rikanis dum Nick scivolis, kion fari kun sia nova ĉambrokunulo. Li havis ĉiujn kialojn por rapide forigi ŝin el sia ĉambro, ĉefe por ŝia propra bono, sed estus tro malfacile klarigi al ŝi kial.
  
  
  "Bone," diris Nick. -Ĉu mi ankaŭ povas kisi la fianĉinon? †
  
  
  — Hura! Tracy kriegis kaj komencis danci sur la tapiŝo. La revolvero pafis kun muĝado kiu eĥis tra la ĉambro. “Ho mia Dio,” diris Tracy, “mi kredas ke mi forgesis surmeti la sekurecon. Vi devus instrui al mi ĉion ĉi iam.
  
  
  "Kompatinda Granda Alfie," Nick murmuris la duan fojon. Subite, la centfunta blondulo, portanta nur maldikajn kalsonojn, falis en la genuojn de Noĉjo kaj kovris lian vizaĝon per kisoj.
  
  
  “Granda Alfie estis bastardo, anĝelo. Vi estas viro de stilo kaj koro, multe super via klaso. Ĉi tiu estos unu el tiuj ĉielaj geedziĝoj; Mi nur sentas ĝin. Aŭ almenaŭ bonegan mielmonaton.
  
  
  Ŝi etendis la manon trans la ŝultron de Nick kaj prenis la telefonon. Kiam la sonoristo alvenis kun ĉaro plena de ĉampano kaj kaviaro, kiun li rulis supren al la balkono kie la "novgeedzoj" rigardis al la Placo Vendôme kaj flustris dolĉajn aferojn, kiel novgeedzoj kutime faras, Tracy interŝanĝis sian araneaĵon por araneaĵo - unu negliĝo kiu estis iel eĉ pli malkaŝa.
  
  
  Ili baldaŭ trinkis unu kaj duonon botelojn kaj estis devigitaj mendi pli. Tiam farigxis malvarme sur la balkono kaj sxi sentis iom kapturna. Ŝi eniris, sidiĝis apud Noĉjo sur la liton kaj donis al li glaciglason.
  
  
  “Al krimo, anĝelo. Mi amis ĝin, kiam ĉi tiuj friponoj palpis kaj premis min kaj agis kvazaŭ virina nokto en la klubo."
  
  
  Ŝi klinis sin antaŭen, alpremis siajn bonodorajn lipojn al liaj kaj lasis ilin vagi tie pli longe kaj pli signifoplene ol ŝi intencis, ĉar ŝi subite retiriĝis kaj diris kun surprizita mieno: "Ho." Li sentis malpezan buklon de ŝiaj oraj haroj tuŝi lian frunton, poste la mildan premon de ŝiaj plenaj, streĉitaj mamoj sur lia brusto. Ŝi ridetis, kaj ŝia rideto estis iom malklara.
  
  
  “Vi estas tre bona, Nikolao, kvankam vi estas maldiligenta,” ŝi murmuris trankvile. Ŝi rektiĝis kaj rigardis lin kun brilantaj okuloj kaj kurba rideto. "Ĉu vi ne scias, ke ĉiu virino amas senhejman viron?" Dum momento, Nick amuziĝis. Neniam venis en la kapon al li, ke homoj rigardos lin tia. Koncerne Nick, lia nekonstanta konduto estis simple afero de logika elekto. Neniam venis en la kapon al li, ke li, aŭ la viro staranta antaŭ li en malluma strateto kun revolvero preta, estas bona aŭ malbona. Ili estis nur peonoj movitaj de la reguloj de ludo, kies reguloj estis establitaj jarcentojn antaŭ ol la Biblio estis skribita.
  
  
  Li iomete levis la brovojn.
  
  
  “Ĉu tio estas bona diri, Tracy? Lia voĉo sonis ironia.
  
  
  "Ĝi estas malbela, sed ĝi estas vera," ŝi diris. “Neniu sinjoro lasus sinjorinon en la kelo de fiŝkaptista tendo en Sohoo. Sed kiu bezonas sinjoron, edzon je noktomezo en pariza hotelo? Estis ridetanta invito en ŝiaj okuloj.
  
  
  Ŝi etendis sin sur la lito apud li kaj piedbatis siajn ŝuojn. Ie en la sekva minuto, unu el la ĉampanaj glasoj falis sur la tapiŝon, lasante malsekan lokon, kiun neniu el ili rimarkis. Ŝia buŝo estis larĝa kaj varma kontraŭ lia, kaj ŝia lango ekflamis kiel flamo, flamo serĉanta porti sian fajran mesaĝon al la profundo de lia estaĵo. Ŝiaj rapidaj, ekzercitaj manoj glitis sub lia ĉemizo, laŭ la potencaj muskoloj de lia brusto kaj laŭ lia dorso. Ŝia malseka lango vagis en kaj el lia orelo, instigante lin al sovaĝa preteco, deziri feroce kaj tuj perfektigi ĉi tiun kuniĝon, porti ŝin kun si en varmega rapido ĝis la alteco de deziro.
  
  
  Li aŭdis ŝin ridi profunde en ŝia gorĝo. Ridado kun volupta subtono dum ŝiaj manoj moviĝis super la sekretaj teneraj makuloj de lia korpo, instigante lin kaj poste incitetante lin, malrapidigante la paŝon. Ŝi tordiĝis kaj moviĝis sub li kun pura deziro. La rok-malmola vira korpo postulis seksan respondon, respondon, kiun ŝi ankoraŭ ne estis preta doni, por pliigi la plezuron kaj streĉiĝon.
  
  
  “Ho, venu... venu,” ŝi ĝemis. Li ĉiuokaze planis ĝin. Liaj lipoj premis la satenan haŭton, kiu aperis kaj retiriĝis. Longaj blankaj kruroj kaptis lin, sed denove liberiĝis, dolĉaj mamoj proponis siajn fruktojn, sed denove retiriĝis, blankaj dentoj ekbrilis en la mallumo, ĉi tie mordante, tie karesante. Li aŭdis ŝian spiradon pli rapide kaj sentis la varmegon elirantan el ŝia korpo. Tiam, en la lasta momento, ŝi ŝajnis ŝanĝi sian opinion. Ŝiaj muskoloj, tiel rapidaj kaj respondemaj komence, frostiĝis pro rezisto; ŝi provis forpuŝi lin.
  
  
  "Ne, ne," ŝi spiris, "ne nun." Atendu minuton. Ne, mi ne volas, mi ne povas...
  
  
  La forta korpo de Nick rompis ŝian malfortan reziston, kaj li prenis ŝin triumfe, parto de sia menso ridante pri ĉi tiu eterna trompo. Ŝi ankoraŭ ĝemis "ne, ne" dum ŝi kliniĝis kaj fariĝis parto de lia triumfa supreniro al la supro. Ŝi fariĝis unu kun li, kaj fine ili kuŝis senkonsciaj unu en la alia.
  
  
  Tiam la kolero iom post iom kvietiĝis, la varmaj membroj malvarmiĝis, kaj la du graciaj korpoj malstreĉiĝis.
  
  
  
  Multe pli poste, post amo kaj ridado, super Sejno leviĝis malseka kaj malvarmeta vento. Estis sufiĉe da stellumo por vidi kaj paco revenis. Ŝia glata, bela vizaĝo estis serena en ŝia trankvilo, kaj ŝiaj blondaj haroj kuŝis kiel silko sur la blanka hotela kuseno. Poste, ili envolvis sin en bantukoj kaj trinkis la lastan ĉampanon sur la balkono, rigardante la malmultajn alvenantajn piedirantojn rapidi laŭ la Placo Vendôme. Eĉ poste ili reiris al la lito, kaj post dudek minutoj pli feliĉa paro da "novgeedzoj" ne troviĝis en la tuta Parizo.
  
  
  Nun ŝi profunde dormis apud li. Noĉjo fermis la okulojn, sed ne dormis. De tempo al tempo preterpasis aŭtomobilo. La bongusta blanka korpo turniĝis, kaj ŝi ĝemis ion en sia dormo kaj denove frostiĝis. Nick dormetis, sed liaj pensoj estis same koncentritaj al lia ĉirkaŭaĵo kiel kiam li estis veka. La mildaj paŝoj de la malfrua gasto sur la dika tapiŝo en la koridoro vekis lin.
  
  
  Eble li devintus diri al ŝi. Ke li estis tro bonŝanca por esti stigmatizita homo. Li levis la ŝultrojn. Eble li devintus fari ĝin, sed li ne faris. Ŝi opiniis, ke la aventuro estas ekscita. Ŝi devis nur lerni.
  
  
  Horoj pasis. Longaj monatoj da praktiko kaj jogo permesis al li ĉerpi forton el sia longa duondormo. Tiam ĝi okazis, kaj ĝi estis farita bone. Li ne aŭdis la ŝlosilon turniĝi en la seruro. La scienco temis pli pri sentado de nekonata ĉeesto en la ĉambro—io same malgranda kiel ŝanĝo en aerfluo. La dormanta knabino apud li ne moviĝis, sed Noĉjo malrapide streĉiĝis sub la litotuko, kiu kuŝis super ili. La stileto kuŝis apud lia mano sub la kuseno. Nek paŝoj nek senatenta spirado perfidis la ĉeeston de la tria. Nick ridetis. Ĉi-foje la ekzekutistoj de la Putra Lilio sukcesis. Kiu ajn ĝi estis, ĉi tiu ulo sciis siajn aferojn. La pordo estis ŝlosita. La murdinto eĉ sukcesis preni majstran ŝlosilon, lubriki la seruron kaj eniri sen ke Nick aŭdas lin. Vere, Nick atendis atakon de la balkono, sed tamen ĉi tiu ulo estis bona.
  
  
  Nick kuŝis en maltrankvila antaŭĝojo. Ĉi tio povas okazi iam ajn. Kie estas la viro nun? Kun granda peno, Nick devigis lian spiradon soni eĉ, liaj nervoj streĉitaj en batalpreteco.
  
  
  Kio ĝenis lin estis ke la murdinto povis vidi Nick, sed Nick ne povis vidi lin. Krome, Tracy kriintus kiam la ago komenciĝis. Nenio povus esti farita pri ĝi. Nun ŝi ankoraŭ dormis, ne rimarkante, kiel infano, ke la morto silente ŝteliras sur ŝin.
  
  
  La bato estos celita al lia gorĝo. Nick kuraĝis veti sian vivon je tio. Li mem estus farinta tion — li estus batinta lin sub la orelon. li tiam plonĝus la tranĉilon en la trakeon de sia viktimo. La atako povus esti vario de ĉi tio, io malfacila antaŭ aŭ post, sed ĝi estis pruvita metodo tuj mortigi vian viktimon certigante ke ili ne eligis sonon.
  
  
  Nick sentis, ke la viro estas proksime. Liaj nervoj postulis ago, sed li devigis sin kuŝiĝi. Tiam la skorpio frapis. Noĉjo aŭdis la viron elspiri dum li provis pugnobati, kaj Nick ekagis kiel krotalo kiu estis tretita. La mano trafis lin akre en la okulon, blindigante lin, sed la kolo de Noĉjo ne povis elteni la frapon de la tranĉilo. Nick stariĝis sub la kovro de insidmurdisto. Poste li batis lin per stileto.
  
  
  — Niĉjo? - murmuris Tracy en sia dormo, poste vekiĝis kaj pigre trakuris la manon sur la malplenan lokon sur la lito, kie kuŝis ŝia Noĉjo.
  
  
  Nick ne respondis. Li tenis la tranĉilmanon de la murdinto en fera teno, puŝante la tranĉilon flankenmetiten dum lia propra stileto serĉis la mortigan lokon. La unua puŝo de Nick ĉerpis sangon. Li sentis ĝin memstare en la mallumo, sed ne multe. Lia kontraŭulo estis tro movebla por esti grave vundita. La murdinto ne estis tiom granda, sed li estis forta, nerva kaj malfacile retenebla. Nick devis multe klopodi por eviti ke la tranĉilo trarompu liajn defendojn kaj plonĝu en lian gorĝon.
  
  
  — Niĉjo? La voĉo de Tracy klariĝis. Nun estis paniko. - Noĉjo, ĉu vi estas tie? Kio okazas ĉi tie?
  
  
  Genuo trafis Nick en la ingron, sed Noĉjo sentis la movon de pezo, kiu anoncis la baton, kaj lastminute li forturnis sin. Nick kapbatis la viron kaj estis rekompencita per ĝemo de doloro. La viro provis sian alian genuon kaj la piedo de Nick elflugis kaj batis lian alian kruron, terenbatante lin.
  
  
  Ambaŭ peze falis, kaj Noĉjo estis supre, palpante, kiel granda kato, la mortigan truon. La tranĉilo de Nick falis unufoje, dufoje, trifoje. La unuajn du fojojn, la murdinto prenis batojn al la antaŭbrako por malhelpi mortigan baton al la korpo, sed eĉ en la mallumo, Nick tempigis ĝin perfekte kaj reagis al la ŝanĝo en la pezo de sia kontraŭulo kun fulmrapideco kaj precizeco. La trian fojon, la stileto glitis sub la kovrilon de la viro. Li ne bezonis denove bati. Noĉjo paŭzis por lasi la forton elflui el la streĉitaj muskoloj de sia kontraŭulo. La tordiĝo ĉesis, obtuza malbeno aŭdiĝis, kaj tiam la kapo de la viro falis sur la tapiŝon kun bruego. Nick ekstaris malrapide.
  
  
  — Niĉjo? – Tracy elspiris en la mallumo.
  
  
  "Ne ŝaltu la lumon," li diris.
  
  
  'Kio okazis? Nick, mi timas.
  
  
  "Estas iom malfrue por tio, karulo," murmuris Nick.
  
  
  Li estis okupata pluki tra la poŝoj de la mortinto. Ne ke li atendis trovi multon. Li havis monujon, botelon da oleo, per kiu li lubrikis la seruron, kaj plurajn ŝlosilojn. Noĉjo prenis la monujon kaj tenis ĝin al la lampo.
  
  
  "Turnu vin, Tracy," li diris, ŝaltante la lumon.
  
  
  La mortinto havis multajn dokumentojn. ID-kartoj en ĉiuj monujo-poŝoj. Ili diris, ke tio estas sinjoro Armand Dupre el Marsejlo. Estis nekutime en la laboro de Armand porti identigajn paperojn, sed kiu sciis, kia estas la vivo de murdisto? Eble dum li estis ĉi tie, li havis komercon en Parizo, komisio por sia edzino, malgranda afero kiu devis esti aranĝita kun la Veteranoj-Organizo kaj por kiu li bezonis siajn dokumentojn. Nick forpuŝis la penson. Li ne kutimis doni liberan bridon al sia imago en amo aŭ milito. Nun ĉio, kion N3 volis scii pri sinjoro Armand Dupre, estis kion fari kun siaj restaĵoj.
  
  
  "Viaj konkurantoj malfacilas," diris Tracy, tremante. "Kaj ankaŭ vi," ŝi aldonis. “Vi eble estas senhejma, sed vi ne estas ordinara dommastrino. Estas io stranga pri vi.
  
  
  "Hmm," diris Nick. Li estis okupita kun la taktikaj aspektoj de tiu grava problemo. Tracy ĵetis rigardon al lia malmola, bela vizaĝo, kiu nun kuntiriĝis pro koncentriĝo. Li havis du ideojn samtempe. Lia vizaĝo heliĝis.
  
  
  "Ho, ho," Tracy ridis nervoze. "Vi havas problemojn."
  
  
  Nick ridetis kaj balancis la kapon.
  
  
  — Restu ĉi tie. Mi revenos baldaŭ.'
  
  
  — Ĉu vi estas freneza? Mi kaŝos min sub la kovrilo.
  
  
  Noĉjo palpebrumis kaj revenis en nekredeble mallonga tempo, vestita per puraj vestaĵoj, freŝe razita kaj lavita. Li odoris je viskio kaj tenis en la mano grimpŝnuron.
  
  
  "Se iu demandas vin pri tio, karulo," li diris, "ni trinkis post kiam mi forlasis la trinkejon." Kaj tiam vi forsendis min, same kiel mi meritis post lasado de vin en la ĉagreno en Sohoo.
  
  
  Tracy envolvis sin en la litotuko kaj levis la brovojn.
  
  
  "Ĉu vi pensas, ke ekzistas aliaj "konkurantoj"? Nick balancis la kapon. “La ulo havis klason. Ili atendos lin sukcesi en lia misio.
  
  
  Ŝi kapjesis. Dum momento, Noĉjo volis forgesi siajn planojn kaj rampi en varman kaj komfortan liton kun fleksebla, svelta knabino kaj protekti ŝin kontraŭ tia subite terura nokto. Ŝiaj bluaj okuloj estis larĝaj kaj petegaj, kaj la litotuko apenaŭ kovris la troon de ŝiaj plenaj blankaj mamoj. Ne bezonis multe da imago por Nick por preni la reston de ŝia vigla juna korpo. Anstataŭe, li kontraŭvole profunde enspiris kaj eklaboris.
  
  
  Li etendis sian grimpŝnuron, kaj nun ĝi estis tiom longa, ke ĝi atingis la teron.
  
  
  "Faru al mi favoron, bebo," li diris. — Mi estos sur la trotuaro. Se mi rapide tiras la ŝnuron trifoje, liberigu la hokon kaj faligu ĝin.”
  
  
  Ŝi silente kapjesis, ŝiaj grandaj bluaj okuloj duonhipnotigitaj de lia afereca sinteno al la groteska figuro sur la planko kaj la subita krueleco de la nokto. Nick frapetis la korpon de Armand Dupre per malseka mantuko kaj aplikis duan mantukon al la tranĉilvundo sub la vestokompleto de Armand. Poste li levis la korpon sur siajn ŝultrojn, envolvis ĝin ĉirkaŭ sian kolon ĝis li povis teni ĝin per unu mano, kaj eliris sur la balkonon. Sub li la Placo Vendôme dormis, dezerte kaj silente. Tracy sekvis, ĉirkaŭvolvinte diafanan robon ĉirkaŭ siaj allogaj kurboj.
  
  
  Noĉjo kaptis la balustradon kaj la ŝnuro falis. "Ĉi tio," li diris, "eble fariĝos iom malfacila." Li apogis Armand al la balustrado, faris glitan buklon por sia kruro kaj, tenante la ŝnuron, kaptis Armand per la libera mano. Dum momento li pendis sur ŝnuro inter la ĉielo kaj la tero. Tracy komencis ridi. Ĝi komenciĝis per trankvila rido kaj minacis iĝi akra ĝis histerio.
  
  
  "Se mi estus sufiĉe proksima, mi vangofrapus vin," diris Nick akre. Provu pensi pri tio, kion mi diris, ke vi ne vidis min. Kaj se vi havas momenton, eble vi povas forlavi la sangomakulojn sur la tapiŝo antaŭ ol la servistino alvenos.
  
  
  Tracy kapjesis, ankoraŭ malforte ridante. — Vi estas freneza. "Adiaŭ, anĝelo," li diris kviete. "Mi pensas, ke mi ankaŭ freneziĝas, sed ne ĝenu ĝin."
  
  
  — Ĝis revido, — diris Noĉjo. "Mi revidos vin post unu tago." Se ne, ne serĉu min.
  
  
  Sen libera mano mansvingi, Nick kapjesis kaj glitis laŭ la ŝnuro, alteriĝante iom pli forte ol li devus havi pro la bezono eviti esti vidita flosanta en la aero. Li ĉirkaŭrigardis sur la strato. Neniu vidos. Centoj da fenestroj de granda hotelo mallumiĝis super li. Silento regis sur la placo. Li rapide tiris la ŝnuron trifoje. Sekundo poste la hoko falis en lian etendita manon.
  
  
  Nick temigis la defiojn antaŭen. Lia celo ne estis malproksima, sed la malpeza pezo de Armand igis lin ŝajni mejlojn for.
  
  
  "Kuraĝu, Armand, maljuna veterano," diris Nick en la franca. "Alon, ni komencas la lastan marŝon, nian triumfan marŝon al Sejno."
  
  
  Arman estis silentema. Li diris nenion, sed tuj komencis plenumi sian devon. La rigida brako de Noĉjo subtenis la francan, kaj ili transiris Placon Vendôme. Noĉjo portis ĝin tute, kiam li pensis, ke ili estas solaj, kaj lasis la piedojn de la ekzekutisto treniĝi sur la tero, se li vidis malfruan piediranton sur la strato.
  
  
  Li alfrontis elekton - iri al la Placo de la Konkordo, kie li eble vidos du ebriajn virojn hejmenvoje, aŭ al la Tuileries Garden, kie ili trovos ŝirmejon kaj malpli da trafiko. Cinike, Nick elektis kovrilon. Li, kompreneble, povus preni luitan aŭton, sed tio signifus lasi Armand sola sur la strato dum iom da tempo — ege riska komerco.
  
  
  Ili kune marŝis al la grandaj ĝardenoj. Preskaŭ tuj, la timoj de Nick realiĝis. La Peugeot estis parkumita ĉe la stratangulo kun sia motoro funkciinta. Eĉ pli malbone, interne li povis vidi blankan policanĉapon fumantan cigaredon kun kolego. Du enuaj francaj oficiroj havas nenion por fari en la fruaj matenhoroj krom esplori ion ajn, kio povas iel malpezigi la monotonecon de la matena horloĝo. Nick profunde enspiris kaj kantis en necerta, ebria baritono, intence dronante duonon de la notoj. La afero estis ŝajni iom ebria, sed ne tiom ebria, ke li estus arestita. Li kantis en la angla por konvinki al la oficiroj ke aresti lin estus pli da problemo kaj konfuzo ol ĝi valoris.
  
  
  "Ho, la amkantistoj kantas pri angla reĝo... kiu vivis antaŭ longe..."
  
  
  Li nun estis trans la strato kaj havis nur kelkajn metrojn por iri. En la ĝardeno, se io misfunkciis, li povus forlasi Armand kaj forkuri.
  
  
  "...li estis sovaĝa, vila kaj plena de puloj... li havis du aŭ tri edzinojn samtempe..."
  
  
  Noĉjo sentis la enuan rigardon de la oficiroj sur lia kolo. Li paŭzis momenton, tiel kviete kiel li esperis.
  
  
  “Venu, Armand, vi maljuna murdisto, kantu, diablo. Kie estas la feria etoso?
  
  
  Arman komencis senti sin tre peza. La brakoj de Nick preskaŭ cedis. "Dua verso, mia frato," diris Nick. “Supro de paĝo kaj kelkaj spicoj. Li sendis la Grafon de Tremado por transdoni siajn salutojn al la Reĝino de Hispanio... por transdoni ĝin al la ekstergeedza Reĝo de Anglio.
  
  
  Noĉjo kaj lia silenta ŝarĝo atingis la enirejon de la parko. La doloro en liaj manoj ĵetis ruĝan nebuleton antaŭ la okulojn de Nick. Krom la doloro, li konsciis pri la Peugeot ĉe la stratangulo, ĉar naĝanto aŭ plonĝisto konscias pri ŝarko, kiu pendas sendanĝere je iom da distanco, sed estas preta pafi.
  
  
  
  Tiam la Peugeot forveturis. La lumturoj ekbrulis kaj li malrapide kaj konstante veturis laŭ la strato, kiel justeco mem. Nick iris al la parko. Li devigis sin marŝi malrapide, kun la dorso al la Peugeot, preta kuri por sia vivo, sed li aŭdis la motoron malrapidiĝi. Tiam li liberigis la spiron, kiun li tenis. La aŭto iris antaŭen. Tiun nokton, la du oficiroj ne estis interesitaj pri la du ebriaj viroj. La Peugeot daŭris laŭ la Rue de Rivoli. Noĉjo tuj ĵetis sian ŝarĝon sub arbon kaj bruligis cigaredon. Estis proksime.
  
  
  La vento de Sejno malvarmigis lian ŝvitan korpon.
  
  
  Armand kuŝis surdorse, rigardante la malsuprajn branĉojn de la arboj kaj la heliĝantan ĉielon.
  
  
  Ĝi estis riska, sed valoris ĝin. La ĉinoj sendis viron por elimini Nick. Nun la viro kaj Nick malaperos. La ĉinoj ne estus certaj, ĉu Nick vivas. Krome, ili ne povos starigi embuskon kie la aviadilo alteriĝas. Nick ne estis precipe interesita pri lernado ke riĉa, mondsaĝa organizo sur la alia flanko de la mondo dungas insidmurdistojn kie ajn Nick estis. Post kiam li estus for, por la unua fojo ekde surirado de la aviadilo en New York, li povus devigi la malamikon engaĝi kaj esplori, prefere ol sidi senmove dum pafoj estis lanĉitaj ĉe li.
  
  
  Koncerne Hawk, nun kiam la veto montriĝis ĝusta, li certe konsentus. Ne ke li iam bezonis scii. Noĉjo estingis sian cigaredon sur la rosoherbo de la Tuileries Garden kaj levis Armand sur siajn ŝultrojn.
  
  
  Baldaŭ poste li atingis la Pont Royal-ponton super Sejno. Nick ĉirkaŭrigardis. Li atendis ĝis biciklanto vestita per blua supertuto preterpasis lin trankvile survoje al la laboro.
  
  
  Tiam li prenis per la kruroj certan Armand Dupre el Marsejlo kaj ĵetis lin en la riveron. Estis plaŭdo malsupre.
  
  
  — A bientot, Armand, mon vieux, — diris Noĉjo, rigardante la korpon droni. Ĝi baldaŭ aperos, sed ne tiel baldaŭ ke ĝi estos malkovrita. Noĉjo turnis sin kaj reiris trans la ponton, sed ne al sia hotelo. Poste tiun matenon, la Internacia Esplorgrupo suriris aviadilon al Romo ĉe Orly, sed la alta, energia viro konata kiel Nick Campbell ne estis inter la vojaĝantoj.
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  La cemento estis brule varmega kaj bolis sub la itala suno brilanta de la profunda blua ĉielo. La fiherboj, sekigitaj de la somera suno, kliniĝis kaj balanciĝis kun ĉiu odoro de la falanta ebeno. Nick Carter staris sur la observoferdeko de la Internacia Flughaveno de Roma kaj rigardis la makuleton sur la ĉielo kiu markis PWA-Flugon 307 de Parizo kaj iĝis rekonebla aviadilo, finfine distingebla kiel BAR 1-11. La aŭto komencis malsupreniri, poste malleviĝis sur la teron komence de la vojaĝo kaj ruliĝis kiel ekspreso tra la kampo, post kio ĝi peze turniĝis kaj taksiiĝis en la alvenhalon.
  
  
  Nick riskis starante ĉi tie sur la observejo. Unu el la pasaĝeroj eble rekonos lin. Sed la ĉefa AX-spionsistemo raportis ke ĝi estus ludita ĉe la flughaveno. Nick devis eltrovi kiel fari tion. Ĝi ŝajnis racia. En la flughaveno ili havis homamasprotekton kiu ŝanĝiĝis kun la rapidaj movoj de kalejdoskopo. Fojo ekstere, ĝi fariĝis pli malfacila ĉar li estis facile spurebla. Ĉi tio donis al aŭtoritatoj pli bonan ŝancon nuligi iun, rimarkante, ke li kunvivis kun konataj krimuloj, eksterlandaj agentoj aŭ anonimaj spionkorespondistoj kiujn ĉiu reto uzis, sed kiuj ne estis tiel anonimaj kiel ili pensis. Nick sciis ĉion ĉi tre bone. Li havis multon komunan kun la ĉina spionestro, kiu ajn li aŭ ŝi estis. Tial Nick estis tiel danĝera kontraŭulo.
  
  
  Noĉjo rigardis, kiam ili iris tra la alvenpordego malsupre kaj tra dogano. Li komencis ekzameni ilin. Larĝe gestante, Pecos finis sian rakonton trans la ŝultro al la majesta ruĝhara Kirby Fairbanks, kies vivo estis tiel paca kaj kiu aŭskultis kun ĝojo la rakontojn pri perdita Ameriko. Lee Valerie malhumile promenis tra dogano, eĉ malproksime rezervita kaj bela.
  
  
  Li daŭre rigardis. La ceteraj alvenis. Frank Baxter, konata kiel kapitano Rideto. Lia edzino estas tiel morna kaj sobra, kiel li estas ebria kaj gaja. Granda Jack Johnson. Nick aŭdis lin anonci la basbalĉampionecon ĉe la Rozo-Bovlo la jaron antaŭe. Ĉio Nick sciis pri li estis ke li trinkis multe kaj estis introvertita. Tracy Vanderlake trairis la pordegon. Ŝia vizaĝo estis pala pro sendorma nokto, kaj ŝi ĉirkaŭrigardis kvazaŭ esperante, ke Nick venos el la vira ĉambro por trankviligi ŝin, ke ŝi fakte ne implikiĝis kun la viro, kiu hazarde estis implikita en ponardado en la dormoĉambroj, kaj poste forkuris ridante kun kadavro malantaŭ la balkono. Ĉe tiu ĉi penso, Noĉjo sentis doloron en siaj manoj, gratojn de la ŝnuro, kiujn li ne sentis en tiu momento pro ekscito kaj danĝero.
  
  
  Nick eniris kaj vidis pasaĝerojn malbari doganon kaj direktiĝi al busoj aŭ taksioj por iri en la urbon. Li ŝatus proksimiĝi. De kie li staris, lia vido estis parte obskurita, sed estis tro riske alproksimiĝi.
  
  
  Dume, Nick provis sian plej bonan konservi trakon de ili ĉiuj, kio estis malebla tasko. Estis tumulto ĉirkaŭ la tuta grupo. Fine ili atingis Romon, kie vagis
  
  
  Cezaro kaj kie Mikelanĝelo vivis kaj amis. Ili estis fervoraj eskapi de la varma kaj enuiga rutino de la flughaveno kaj promeni laŭ la pavimŝtonoj de la Eterna Urbo. Post duonhoro la tuta grupo malaperis, kaj Noĉjo ankoraŭ vidis nenion. Li ne estis aparte seniluziigita. Tiel kutime estis -
  
  
  Li ĉirkaŭrigardis kaj, ĉar neniu rigardis lin, li levis la binoklon al la okuloj kaj laste rigardis la alvenhalon.
  
  
  La belaj mamoj de la itala knabino el la aŭtoluo estis klare videblaj. Noĉjo rigardis dum momento, poste lia rigardo glitis preter la informtablo, la alven-vendejo kaj la interŝanĝoficejo. Ĉirkaŭ la angulo estis pakaĵejoj. Estis viro, kiu ŝlosis saketon de Pan World Airlines en monŝranko. Li staris kun la dorso al Noĉjo, la kapo klinita super la arko. Noĉjo kaptis lin per sia binoklo, kiam la viro klakbatis la pordon kaj marŝis al la alvenhalo. Du pastroj preterpasis kaj scivoleme rigardis la viron kun binokloj. Nick formetis ĝin kaj klinis sin super la balustradon, mense fiksante la pozicion de la monŝranko.
  
  
  Kial, li scivolis, iu en tiu flugo alvenis al Romo kun sako kaj poste lasis ĝin en flughavena ŝranko? Li pripensis la eblecojn. Ĝi ne havis sencon. Ĝi similis tion, kio estis konata en spioncirkloj kiel kverko, la malnova "leterkesto", la slava vorto por kverko kie spionoj lasis siajn mesaĝojn dum la tempo de la caro.
  
  
  Li preparis sin por la atendoperiodo kun la flegma pacienco de komanĉa. Mateno fariĝis tagmezo. Pluraj okazoj prezentis sin al li, sed li rezistis la emon diveni la movojn de sia kontraŭulo. Li atendis. Tagmeze, kiam la tuta Italio estis plonĝita en dormon, li vidis alian personon alproksimiĝi al la monŝranko. Nick ankaŭ renkontis sian specon antaŭe. Li estis pinglo-maldika junulo kutime pendis ĉe Via Venezia aŭ kun riĉaj usonaj vidvinoj sur la dancejo de intima noktoklubo en Caprica aŭ, se li estis bonŝanca, en Cinecittà. Liaj manieroj estis bonegaj kiam li opiniis ke vi povus esti utila al li, kaj malestimindaj kiam li ne faris. Ne estis tiom da hipokriteco, kiom estis la sincera kredo, ke kiam vi estus Lago, se li havus monon, potencon aŭ rilatojn, vi estus malpli ol li, kio, tamen, estis nenio, kiel la mondo antaŭ longe. instruis lin. Niente tiam estas for, aŭ malpli ol nenio. Iom dando, sed samtempe li estus ekstreme feroca kaj inteligenta en batalo. Li estis vestita per strikta shantung kostumo, kaj lia densa malhela hararo estis perfekte kombitaj, kio daŭris multajn minutojn antaŭ la spegulo. Sunokulvitroj kovris la plej grandan parton de lia vizaĝo. Pli grave, li portis Pan World-sakon sur sian ŝultron.
  
  
  Nick rigardis kiel juna viro portanta malhelajn okulvitrojn marŝis al la monŝranko kaj malfermis ĝin. Noĉjo rigardis kiel li eltiris la unuan sakon kaj metis tiun, kiun li alportis en ĝin. Momenton poste li fermis la pordon malantaŭ nova sako kaj aspektis kiel unu el tiuj koksaj junaj italoj, kiu promenas tra la alvenhalo kun usona cigaredo en la buŝo kaj komencas mallongan flirtadon kun la aŭtoluanta knabino.
  
  
  Nick ne atendis plu. Lia Ford-luo estis parkumita ekstere kaj li sciis kie la aliaj luaŭtoj estas. Li rapide iris al la pordo kaj kuris al sia aŭto. Li ĵus eniris la stacidomon de la parkejo, kiam la oficisto forlasis bluan Renault. Momentojn poste, svelta juna itala viro aperis kun PWA-sako, ĵetis la sakon sur la antaŭan sidlokon de la Renault kaj forveturis. Noĉjo moviĝis malantaŭ li, ne sufiĉe malproksime por perdi lin de vidon, sed sufiĉe for por ne veki suspekton.
  
  
  Nick rezistis la tenton veturi apud la viro antaŭ li kaj devigi lin halti. Li ne povis atendi vidi la enhavon de la blua sako. Tiel faras Hawk kaj multaj aliaj homoj en Vaŝingtono. Estis tiel proksime nun ke Nick gustumis venkon. Esti devigita malsupren ĉi tiun dezertan vojon al Romo povus eble endanĝerigi la tutan sistemon kaj ekvilibrigi la usonan spionoperacion en la Malproksima Oriento. Eble. Ĉi tiu estis la ŝlosila vorto. Se Nick ekscios ion nun, li eble ricevos ekscitajn spioninformojn, sed oni ne diris, ke ĝi kondukos lin al la resto de la sistemo.
  
  
  Noĉjo malrapidiĝis kaj alproksimigis al li la bluan Renault. Estis pli bone ekscii, al kiu li portas la sakon; Nick povus ricevi ilin poste.
  
  
  Post kelkaj mejloj, Nick rimarkis, ke ili ne iros al Romo. Ili veturis sudokcidenten, al Ostio, laŭ tute rekta vojo. La blua aŭto duonmejlon antaŭ li moviĝis konstante kaj kun akceptebla rapideco, sed Nick ne ŝatis ĉi tiun situacion. Viro en shantung-kostumo kaj malhelaj okulvitroj devus esti rimarkinta la Ford de Nick, se nur ĉar ne estis aliaj aŭtoj sur la vojo.
  
  
  Ili alproksimiĝis al la maro; Noĉjo kaptis salan odoron super la dolĉa, seka odoro de la pinoj laŭ la vojo. Nick moviĝis pli proksimen al la blua Renault. Al la diablo kun la Dekdu Cezaroj kaj tiuj plataj, rektaj vojoj kiuj estas tiel bonaj por rapide transporti soldatojn, sed tiel maloportune sekvi. Fine la vojo turniĝis kaj Nick ne plu povis vidi la Renault. En tiu momento, la dua vojo fariĝis aŭtovojo, kaj la Renault malŝaltis. Nick havis neniun elekton ol sekvi lin kuraĝe. Kiam li turnis la angulon, li vidis la Renault komenci akceli. Minuton poste li estis certa, ke la viro en la Renault ektimis kaj nun veturas plej rapide. Nick ĵuris lace. Se la Renault-ŝoforo estus sperta ŝoforo, li povus perdi Nick sur la malantaŭaj vojoj en palpebrumeto.
  
  
  Ili atingis marbordan vojon, kiu serpentumis tra malaltaj klifoj kaj dunoj, preteratentante spegul-similan vidon de la Mediteranea Maro. La blua Renault zumis kiel skarabo en akraj turnoj. Tiam la Renault rapidis antaŭ li tra la vilaĝo, forpelante bestojn kaj maljunulinojn nigre. Nigre vestitaj virinoj skuis sian pugnon al lia aŭto kaj superplenigis la mallarĝan straton, devigante Nick malrapidiĝi. Post kiam el la vilaĝo, Nick denove akcelis, esperante ke la ĉevalforto de la Ford povus preterpasi la Renault. Eĉ sur ĉi tiuj kurbiĝemaj vojoj kaj en la peza Ford, Nick estis pli bona ŝoforo ol la viro antaŭ li kaj konstante preterpasis lin. Ankaŭ la Renault-ŝoforo vidis tion kaj komencis riski. La malantaŭo de la Renault komencis gliti kiam la blua aŭto eniris akran turniĝon kun tro alta rapideco. La ŝoforo devis malrapidigi por resti sur la vojo kaj malrapidiĝis. Noĉjo malbonhumore ŝvebis malantaŭ li, kalkulis la verŝajnan deflankiĝon de la Ford kaj kuregis ĉirkaŭ la angulo, trovinte sian vojon kaj akcelante el la turniĝo. Li muĝis al la Renault.
  
  
  La viro en la Renault vidis lin veni, vidis la finon de la ĉasado en la retrospegulo kaj panikiĝis. Li kuris al la sekva akra turniĝo, kiel kaleŝo sur reloj, sed Nick, baraktante kun sia aŭto kaj sentante sian ruton en la turniĝo, ne vidis la bremslumojn antaŭen kaj sciis, ke la ludo finiĝis. Eĉ ŝoforo de Grandpremio ne povus negoci ĉi tiun angulon sen apliki la bremsojn. Nick malrapidiĝis kiam li turnis la angulon kaj vidis la Renault, jam englutita de flamoj, ruliĝantan trans malglatan terenon.
  
  
  Nick malrapidiĝis kaj moviĝis en reverson kun la pneŭoj kriante. La viro iel evitis la Renault kaj nun kuris supren laŭ roka deklivo kiam flamoj tralikiĝis laŭ la fundo de la Renault. Nick kuregis post li, sentante, ke la arda varmego de la aŭto bruligas lian vizaĝon en la arda posttagmezo. La viro en la shantung-kostumo jam preterpasis la deklivon, kio savis lian vivon reduktante la rapidecon de la falanta Renault.
  
  
  La varmego de la flamoj, kiu rapide turnis la Renault en oranĝruĝan inferon, devigis Nick deturni, kaj la viro koliziis kun li. La viro nun estis ĉe la supro de la deklivo. Almenaŭ tion pensis Noĉjo, kiam li grimpis sur la monteton, malklarokulaj, liaj urbaj botoj glitante sur la roka grundo. La kuglo tiam piedbatis gruzon rekte antaŭ liaj piedoj. En tiu sama momento, Nick kuŝis sur la stomako, maĉante buŝplenon da romia malpuraĵo kaj permesante al Wilhelmina, lia Luger, boji signife. La viro kaŝis sin malantaŭ roko, ankaŭ kuŝiĝis sur la stomako kaj pafis al Nick. Noĉjo ruliĝis por kovrilo, kaj vico da kugloj lude dancis malantaŭ li. Fine, sekura malantaŭ la roko, Nick pensis pri la situacio.
  
  
  En normalaj cirkonstancoj, la juna italo ĉe la supro de la monteto ne havus ŝancon. Nick estus ludinta katon kaj muson, sed la situacio devigis lin agi. Pli aŭ malpli frue iu vidos brulantan Renault. Poste venos la polico, kiu tre interesiĝos pri usona pistolduelo sur la tumulo. Nick ne povis lasi la bluan flugsakon fali en la manojn de la loka polico. Ne, estis tempo por agi. Noĉjo zorge celis, metante sian manon sur la varman ŝtonon antaŭ li, kaj pafis tri kuglojn tiel rapide ke ili sonis kiel unu. Li vidis la kuglojn elfrapi fragmentojn de roko ses colojn de la vizaĝo de la malamiko; poste li ekkuris kaŭriĝinta kaj rapide supren laŭ la monteto ĝis la sekva ŝtono. Pafo aŭdiĝis. Nick aŭdis, ke la kugloj trafis la teron kelkajn futojn for. Kiam la viro ekkomprenis ke li pafas tro alte, Nick jam estis sekura malantaŭ sia sekva ŝtono. Anstataŭ atendi, ke li respiros, Nick daŭre faris premon. Antaŭ ol la viro supre atendis, ke li moviĝos denove, Nick kuris supren laŭ la monteto en sia zigzaga atako. Dum li kuris, la viro ekstaris por pafi, kaj Nick staris senmova por fari la perfektan celon. La pafilo de la italo rapide leviĝis por uzi ĉi tiun pura agon de frenezo flanke de la usonano, kaj en tiu momento Nick preskaŭ deprenis sian kapon. Nur rapida konscio pri la danĝero savis la vivon de la italo, kaj Noĉjo iris kvardek paŝojn dum la junulo resaniĝis de la ŝoko.
  
  
  Malantaŭ lia roko, Nick viŝis la ŝviton de siaj okuloj kaj ŝargis novan klipo en la Luger. La barelo estis varma. Ĉio estis varmega en ĉi tiu paŝtista pejzaĝo bakanta sub la suno.
  
  
  Malsupre, rekte super la brulanta Renault, leviĝis maldika nubo da nigra fumo. Estas nekredeble bonŝanco, ke la polico ankoraŭ ne atingis la aŭton. Feliĉe estis dormeta tempo.
  
  
  "Ekko," raŭke kriis Nick. “Ne utilas batali. Mi pagos al vi bone. Kion diable signifas "malgranda komerco" en la itala? †
  
  
  La respondo venis al li en spite senmanka angla. Ĝi estis krude formulita supozo, kiun oni ofte aŭdas, sed ĝi ŝanĝintus la kurson de la historio, se ĝi ne estus biologie malebla. "Freneza," ridis Nick.
  
  
  "Prego," venis la respondo.
  
  
  "Ni faras interkonsenton, alie mi venos por vi." Vi povas elekti,” Nick kriis en sia plej bona itala.
  
  
  “Subito,” kriis viro dudek metrojn malantaŭ la roko. "Mi volas iri hejmen por tagmanĝi."
  
  
  "Bone, kamarado, malfaciligu ĝin," murmuris Nick amare. Ĉi tiuj lastaj dudek metroj estos pli malfacilaj ol la resto de la vojaĝo. La distanco estis tiel proksima, ke la juna mafioso ne povis maltrafi. Nick pensis pri uzado de gasbombo, Pierre. La gaso estis senodora, senkolora kaj mortiga ene de minuto. En ĉi tiu senventa tago ĝi eĉ povus esti uzata ekstere, sed estas neverŝajne ke la bombo restus sur la roka deklivo kie ĝi alteriĝis.
  
  
  Li bezonos dekduon da Pierres por mortigi la junan italo. Ne, Nick venis al la konkludo, ke pafiloj estu la lasta rimedo kaj estis al li preni la iniciaton. La tempo estis flanke de la viro en la shantung-kostumo, kiu atendis lin dudek metrojn malantaû granda ÿtono.
  
  
  Nick ekrigardis la malplenan spacon kaj eĉ malpli ŝatis la planon. Neniu kovrado eblo. Dudek metrojn laŭ la varmega valo de la morto. "Ne forgesu min, Falko," flustris Noĉjo malhele. "Mi estis mortigita portante miajn manfaritajn italajn ŝuojn."
  
  
  Unue, li metis sian kapon super la roko dum fraŭdo de sekundo por altiri fajron. Perfekta. La italo pafis kuŝante plate sur la stomako ĉe la dekstra flanko de la roko. Nick kubiĝis maldekstren kaj pafis, devigante lin mallevi la kapon. Tiam liaj fortaj kruroj batadis la deklivon per altaj, larĝaj paŝoj, kaj la roko, malantaŭ kiu kaŝis la italo, ĉiusekundo pliproksimiĝis.
  
  
  Tuj kiam Noĉjo ĉirkaŭiris la rokon, la viro eksaltis kaj kuris al areto da pinarboj kvindek metrojn malantaŭ li. Duonvoje, li ŝanĝis sian opinion, haltis, kaŭris profunde kaj rapide levis la pistolon.
  
  
  Noĉjo ĵetis sin sur la teron kaj rapide forruliĝis. Li aŭdis la pafon de la malamiko kaj atendis la eĥan, dolorŝiran kuglon, kiu eksplodis ene de lia korpo. La momento ne pasis bone. Noĉjo kaŭriĝis, same kiel Shantoeng Park, kaj ili rigardis unu la alian super la bareloj de siaj pistoloj. Ĉi tio estis la unua fojo, kiam Nick ĉesis post kiam li foriris de la ŝirmejo de sia roko. La italo memfide ridetis, liaj malhelaj okuloj brilis pro ekscito kaj triumfo. Li senkompate celis Nick, aŭ tiel li pensis. Bedaŭrinde por li, li vidis tro multajn usonajn okcidentajn filmojn, kaj Nick estis profesiulo. La italo pafis de la kokso sen celi, sed Nick rigardis eksteren de malantaŭ sia viziero antaŭ ol ektiri la ellasilon de la Luger. Io aperis maldekstre de la centro de la brusto de la italo — malgranda ruĝa truo. La forto de la kuglo de Nick ĵetis lin sur lian dorson. Ĉi tiu parto estis vere kiel vakera filmo. Li kuŝis surdorse, genuoj fleksitaj, kaj rigardis la sunon en maniero kiu, laŭ lokaj kamparanoj, kondukas al frenezo.
  
  
  Nick rektiĝis kaj profunde enspiris. Li tiam alproksimiĝis al li kaj frapis la pafilon el lia mano. Li kliniĝis kaj prenis la ŝlosilon de la stokejo el sia jaka poŝo. La blua flugsako kuŝis en la ombro de la roko. Nick prenis ŝin, ĵetis ŝin trans lian ŝultron kaj rapide marŝis al sia aŭto. Lia horloĝo diris al li, ke li iris supren laŭ la monteto dum dek kvin minutoj. Li povus ĵuri, ke unu horo aŭ pli pasis.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  Ĉiujare, grafino Fabiani okazigis feston dum sia naskiĝtago ĉe sia vilao proksime de la ruinoj de Ostio. Ĉar ĉi tiu naskiĝtaga festo estas tradicio kaj la Fabiani ludis gravan rolon en la romia politiko, ĝin ĉeestis diplomatiaj oficistoj de la plej multaj landoj kun ambasadoj en Romo, kiuj restas nur sufiĉe longe por levi la flagon kaj disponigi malmultajn servojn al la gastoj, kiel kiel gazetistoj aŭ malgrandaj gastoj de hejme. Tial altranga oficisto de la usona ambasadejo ĝojis, kiam kelkaj fontoj sugestis, ke ŝanĝante la gastoliston, li povus solvi la etan problemon, pri kiu li agonis tiun tagon, kun la helpo de tiom da homoj el la Internacia Studa Grupo, kiom li volis. vizitante la Grafinon. Li neniam eksciis, kaj Nick nur poste eksciis, ke la ambasadoficisto uzis lin kiel logilon.
  
  
  Sen scii ĝin ankoraŭ kaj farinte bonan spiontrukon, Nick estis kontenta por la momento. Kial ne? Dum alta sezono, la kafejoj sur Via Veneto estas plenplenaj. Ĉiuj aspektas belaj kaj riĉaj - romiaj matronoj en siaj ŝoforitaj Mercedes aŭ Bentley-oj, delikate vestitaj viroj, spagetoj, napolaj knabinoj kun firmaj mamoj, malhelaj okuloj kaj brile blankaj dentoj - modernaj konkurantoj al la greno-levita amerika virino. belaj viroj sidantaj ĉe kafejtabloj super gvidlibroj - kaj konstante sveltaj junuloj, agantaj grupe aŭ sole, malhelokulaj kaj viglaj - junuloj, ĉiumaniere identaj al la junulo, kiu nun staras, genuoj fleksitaj, rigardante al la suno ĉe Astia.
  
  
  Nick sidis sola ĉe tablo kun Campari kaj sentis sin malstreĉita. La bezono de sekreteco malaperis. La enhavo de la blua flugsako estis transdonita al CIA kuriero de la usona ambasado post kiam Nick mem ekzamenis ĝin atente. Ĉi tio ne venis sen malfacilaĵoj. Nick telefonis al la ambasado kaj petis esti kontaktita de la CIA, kaj kiam la viro venis sur la linion, li prezentis sin.
  
  
  —Ĉu vi ankoraŭ sidos ĉe via skribotablo dum unu horo? - demandis Noĉjo. - Mi povas veni al vi kun ŝi. Ili volas ĝin en Vaŝingtono kiel eble plej baldaŭ."
  
  
  La ambasadoficisto ĉe la alia fino de la linio ŝercis: “Neniel! Restu for de ĉi tio, N3. Restu kie vi estas. Aŭ pli bone, venu kun la Pariza Herald Tribune al Baziliko de Sankta Petro. Tie, viro en kvadratita kostumo kun kopio de The New York Times alproksimiĝos al vi. Kion ajn vi faros, restu for de la ambasado. Ĉu vi komprenas?
  
  
  La enhavo de la sako estis preskaŭ tiel mistero por Nick kiel por Vaŝingtono. La sako enhavis mantukojn, ŝtrumpetojn, subvestojn, plurajn poŝlibrojn, popularan markon de razsapo, razklingojn kaj plurajn rulojn da nemalfermita 35mm filmo kun 20 kadroj ĉiu. En la fino, ĝi montriĝis ekzakte la filmo kiun li estis intencita havi. La pakaĵo aspektis tute nova kaj nemalfermita, sed kiam li malfermis ĝin, li rimarkis sian eraron. Ene de la kasedo, en la kavo de la bobeno, estis tute alia filmo.
  
  
  Mikrofilmo.
  
  
  Nick spektis la filmon per lupeo kaj forta lumo antaŭ transdoni la pakaĵon al la CIA. La unua paĝo de la mikrofilmo enhavis nur unu numeron. Ĉi tio okupis Nick dum iom da tempo. Ĉu la juna italo, kiu estis dungita por kelkmil liroj, mortis batalante por tio? Nick pensis pri tio dum momento, poste transiris al la sekva filmo.
  
  
  Ĉi tio estis iom pli malkaŝa. Ĝi enhavis peton pri informoj, strikte specifajn informojn pri certaj homoj kaj eventoj. Kompletaj informoj pri la nova Sekureca Oficiro de la Usona Ambasado. Politika analizo de la forto kaj malforto de la loka komunista partio, la koncentriĝo de trupoj ĉe la jugoslava limo. Nick legis ĉion atente. Legante inter la linioj, ne estis malfacile por profesiulo malkovri, ke tiuj demandoj estas faritaj de Pekino kaj neniu alia – kaj en la tipo de petataj informoj kaj en la vortumo de la demandoj.
  
  
  Ĉio estus en ordo, sed Nick persekutis la kasiston, la homon, kiu igis ĉi tiun tutmondan reton funkcii. Tio, kion li elspezis tiom da mono kaj peno por meti la manojn, ŝajnis esti nenio alia ol ordinara sako. Li temigis la unuan mikrofilmon, kiu enhavis nur la skribitan kanton. Ĝi estis tro mallonga por esti ia signifoplena kodo; Nick kuraĝis veti je ĝi. Estas domaĝe, ke la ulo de Via Veneto ne alportis lin al la resto de la grupo.
  
  
  Li kuŝis nuda sur la lito kaj koncentriĝis. Neniu diris, ke ĝi estas facila. Krom se Hawke kaj lia glitregula bataliono estis eraraj, la viro kiu metis la sakon en la monŝrankon en la roma flughaveno estis la monportisto, ne la kuriero. La sako devis esti plena de enoj aŭ oraj dublonoj. Sed reveninte el Ostio kun la ŝlosilo de la monŝranko en la poŝo, Nick trovis la monŝrankon malfermita kaj malplena, novan ŝlosilon en la seruro, preta por nova uzo.
  
  
  Ĉi tio ne aparte surprizis lin. Estas tute eble, ke la viro kun la sako estis sekvata. Aŭ, se li ne estus alveninta ĝustatempe, la organizo, sciante ke usona agento estas proksime, estus reveninta al la flughaveno por liberigi la trezorejon de ĝiaj kulpiga pruvo. Do nur Nick restis kun la numerita mikrofilma enigmo.
  
  
  Li metis la filmon en la angulon de la spegulo kaj rigardis ĝin. Por kio estis uzataj la nombroj? Bankkontoj? Trezorejo bilanco? Bileto al la vetkuroj? Ĝi estis sensencaĵo, ĝi estis tro freneza. Ĉi tio signifus, ke duono de Italio helpus la ĉinajn komunistojn - ĵokeoj, trejnistoj, oficistoj de la hipodromo - ĝi devus esti io pli kompleksa.
  
  
  Nur kun la tempo la pensoj de Nick turniĝis al la solvo, kiam li pensis pri sia amiko Durant el la svisa banko. Nombrita konto en tre sekretema svisa banko. Dum la nombro estis konata, neniuj demandoj estis demanditaj pri deponejoj aŭ retiriĝoj. Ĉi tiu metodo havis multajn avantaĝojn super iu ajn alia metodo de pagado de spionoj. Ne necesis porti kontantaĵon kun ĉiuj ĉeestantaj riskoj; registaraj oficistoj ne povis rigardi la monbiletojn nerimarkite; kaj se subaĉeti registarajn oficistojn estus vira afero, la vireto ne havus multe da mono en la banko. Li povus prunti ilin de svisa banko iam ajn en la estonteco, post kiam la bruo malpliiĝis.
  
  
  Liaj agentoj estis kviete rekompencitaj per mono en konto sub ĉi tiu numero. Kio povus esti pli simpla? Tiel, la kasisto venis persone prefere ol voki aŭ skribi - du esence nesekuraj metodoj de komunikado, ĉar la nombro povus esti kaptita.
  
  
  Nun kiam li estis malantaŭ la plano, Nick restis kun la tasko malkovri kiu estas la kasisto. Se li estas bonŝanca; li elmontros lin ĉe la sekva flughaveno aŭ la sekva. Sed se li estis malbonŝanca, tiam kompreneble estis ŝanco, ke la kasisto mortigus lin unue.
  
  
  Ekscitita, Nick iris vespermanĝi sola kaj poste suriris la Via Veneto, kie li preskaŭ certe estos vidita de iu en la turneogrupo. Post dek kvin minutoj lin vokis la noda, sunbrunigita Pecos Smith, kiu promenis sur fleksitaj kruroj en tvidkostumo, aspektante kiel maljunulo ĉe la spagetoj nutritaj senhejmuloj tiel glate balanciĝantaj sub silkaj roboj aŭ streĉaj pantalonoj. Kun li estis lia amiko Fairbanks, same kiel Frank Baxter - Kapitano Rideto, kiun Nick apenaŭ povis imagi sen rido. "Amiko," Pecos gaje grumblis, "diable, mi ĝojas vidi vin." Ni ĉiuj pensis, ke vi eble estis forrabita en unu el tiuj kafejoj en Parizo. Vi neniam scias, kio povus okazi kun ĉiuj ĉi eksterlandanoj ĉirkaŭe.
  
  
  Montriĝis, ke la maljunulo, forportita de memoroj pri la bonaj malnovaj tempoj en Parizo post la Armistico de 1918, mendis ĉampanon por la drinkejo ĉe la Freneza Ĉevalo, kaj poste iris hejmen kun du dudekjaraj blondaj dancistinoj. Ĝi fariĝis sovaĝa festeno, kies finon Pecos ne memoris, kaj poste venis malĝoja mateno, kiam li vekiĝis kun malplena monujo sur la planko apud si kaj la knabinoj ne plu estis videblaj.
  
  
  “Se vi tiom malamas fremdulojn,” Nick diris al Pecos, “kial vi iris ĉi tiun vojaĝon? Ĉio ĝenas vin ekde kiam ni forlasis JFK.
  
  
  Pecos amike palpebrumis.
  
  
  - Mi diros al vi kion, knabo. Ĉi tiu vojaĝo memoras al mia kunulo Kojoto, kiu mortis antaŭ pli ol dudek kvin jaroj. Mi neniam sciis ĉu kredi la malgrandeton aŭ ne, sed li ĉiam asertis esti la ekstergeedza filo de Diamond Jim Brady. Li metas siajn okulojn sur fari pli de "diamantotrovaĵo" ol lia patro iam faris, kaj tiam vojaĝi la grandurbojn de la mondo por superi la ekscesojn de sia patro, tiel ke poste la maljunulo devos koncedi ke Kojoto estas la legitima filo kaj heredanto. Nu, Kojoto neniam trovis ĉi tiun trovon, kaj ankaŭ mi. Sed kiam aperis la okazo en ĉi tiu vojaĝo, mi rememoris ĉiujn tiujn vesperojn pasigitajn maldorma kun botelo da viskio alte en la Montaroj aŭ en la humida varmego de Sudameriko. Kaj tiam mi diris al mi...
  
  
  "Ĝi estas kortuŝa rakonto, Pecos," diris Nick ridante. "Vi certe ne ĝenas, se mi ne kredas eĉ unu vorton de ĝi."
  
  
  “Dio, mi ĵuras, se ne estus maljuna Kojoto, mi ankoraŭ serĉus oron. Kaj vi ankaŭ devus, knabo. Vendi akciojn aŭ kion ajn vi faras ne estas laboro por malmola ulo kiel vi. Vojaĝu al la Okcidento, kie viro povas elŝiri riĉaĵon el la tero per siaj nudaj manoj...
  
  
  "Ankaŭ vi, Pecos," diris Baxter. Lia tono estis gaja, sed estis malagrabla mieno en liaj okuloj.
  
  
  "Nu, mi certe neniam gajnis monon per stultaj ĉapeloj kaj havi malgrandajn antaŭlernejanojn tiras mian falsan barbon," Pecos klakis.
  
  
  - He, kio estas en via barbo? - murmuris Baxter. Li estis tre ebria. Li klinis sin antaŭen kaj etendis manon al la grandiozaj blankaj lipharoj de Pecos. "Ni vidu ĉu ankaŭ ĉi tio estas falsaĵo."
  
  
  - Mi ne farus tion, amiko. La viroj, kiuj faris tion, kuŝas en la tombejo.
  
  
  Malgraŭ la teatreco, la sunbrunigita veterano en la kurioza tvidkostumo ĉesis por momento esti ĉarma anakronismo. Lia voĉo estis ordonema kaj liaj glacibluaj okuloj ekbrilis. Nick ekkomprenis ke antaŭ ne tiel longe, en alia mondo, Pecos estintus bonega persono por trakti kaj malfacile batali.
  
  
  Baxter realigis la gravecon de la voĉo de Pecos kaj prirezignis la ideon. "Pecos eble havos pli bonan sorton hodiaŭ ol ĉe Freneza Ĉevalo," Kirby Fairbanks diris akordigeme. — Kiel vi verŝajne scias, ni ĉiuj estis invititaj al festo en la vilao de grafino Fabiani. Ni esperu, ke Pecos, kun sia natura ĉarmo, gajnos la korojn de la dekadencaj romiaj virinoj, por ke ili permesu al li lasi al ili sian monujon.”
  
  
  Noĉjo rigardis la altan, ruĝharulon kun scivolemo. Li estis stranga kunulo al la sindonemaj Pecos. Krome, la tuta grupo konsistigis la plej strangan renkontiĝon de amerikanoj iam kunvenis sur la Via Veneto.
  
  
  Ili iris al la Irlanda Drinkejo de Mikaelo por kolekti aliajn gastojn, inkluzive de Tracy Vanderlake, kiu kaŝis ŝian surprizon kaj krizhelpon vidante Nick malantaŭ ŝajnigita sarkasmo.
  
  
  "Kiel fartas la aferoj en via oficejo hodiaŭ, kara bastardo?"
  
  
  "Ekzistis malpeza ĝis modera komerco," Nick ridis, "sed unu fonduso pliiĝis kelkajn poentojn."
  
  
  "Mi vetas, ke pistoloj kaj municio superregis," ŝi diris. "Eble vi komprenos, ke mi terure maltrankviliĝis pri vi."
  
  
  "Ne zorgu pri la malnova kazo - ĝi fermis ĉion," diris Nick, kisante ŝian allogan vangon. "Ni amuzu nin ĉi-vespere."
  
  
  "Ho, mia kara, kiun vi nun pikos?"
  
  
  "Rigardu," li diris, prenante ŝian manon kaj kondukante ŝin al angulo, "Mi ne celis la feston." Li rigardis dramece kaj estis rekompencita per ruĝiĝo ĝis siaj radikoj.
  
  
  
  La vilao de la Grafino staris alte sur monteto super la serena Mediteranea Maro, kelkajn mejlojn de kie Noĉjo forpuŝis la bluan Renault de la vojo. Se iu estus vidinta lin aŭ rekoninta la Ford, Nick povus esti en problemo. Sed post dek kvin minutoj de ambasadoficialuloj, negrava eŭropa nobelaro, kaj bone konektitaj turistoj plenigantaj la ĝardenon de la Grafino, Nick venis al la konkludo ke li estus malfacile rekonebla kiel la ŝoforo de amerika aŭto.
  
  
  Kelneroj kun ĉampanaj glasoj promenis tra la ĝardeno prilumita de japanaj lanternoj. Paroj dancis sur la planko. Iom poste li aŭdis unu virinon diri: “Mi malĝojas pri la kuzo de la Grafino. Sed, kompreneble, ĉiuj sciis, ke li estas en bando.
  
  
  Noĉjo ne tro interesiĝis pri la nigra ŝafo de la familio de la Grafino, sed la sekva komento vigligis liajn orelojn. "Tamen," unu viro respondis, "estas tre kuraĝe de ŝi ne nuligi la feston kiam ŝia amata kuzo estis mortigita de banditoj ĝuste hodiaŭ posttagmeze, kaj preskaŭ sur sia propra strando."
  
  
  La virino ridis. "Ho, ŝi eĉ ne volus maltrafi sian naskiĝtagan feston, se ŝi scius, ke ŝi mem estos mortigita." Sed ĝi estas vere tre malĝoja. La paro pluiris. La Grafino eble ne volis maltrafi la feston, sed Nick Carter certe faris. Kien Tracy iris? Estas tempo trovi ŝin kaj malaperi. Li volis nenion fari kun ĉi tiu familio kiu estis iel konektita al Ĉina Tutmonda Spiona Ringo. Hazarde li trovis sin meze de vespa nesto. Aŭ ĉu ne estis hazardo? Li decidis ekscii, kiu organizis la inviton de la Internacia Esplorgrupo al ĉi tiu bakanalo. Li faris sian vojon tra la festuloj kaj vidis ŝian viglan korpon inter grupo da homoj ĉirkaŭ maljuna sinjorino en rulseĝo. Damne, pensis Nick. Grafino. Tracy vokis Nick antaŭ ol li povis kapti ŝian okulon. Li devis iri tien. La grafino estis en rulseĝo kaj estis prizorgata de muskola flegistino en vesperrobo. Ŝi estis multe pli ol okdekjara. Ŝia pala, matra vizaĝo estis superregata de ŝiaj okuloj, kiuj febre flagris en siaj profundaj kavoj. La vesperrobo, kiun ŝi portis sur sia plata, sulka korpo kostis riĉaĵon, aŭtomate rimarkis Noĉjo. Ĉi tio ŝajnis stranga ĉar li aŭdis, ke la Grafino ne estas tre riĉa.
  
  
  La naskiĝtagfestoj kiujn ŝi ĵetis estis ŝia nura socia eksceso de la jaro kaj metis pezan ŝarĝon sur la familion. "Anĝelo," murmuris Tracy, "la Grafino antaŭdiras la estontecon." Ŝi diras, ke tre baldaŭ mistera malhelharulo feliĉigos min.
  
  
  Noĉjo turnis sin kaj rigardis la maljunulinon kun brilantaj okuloj, kiu rekte rigardis lin kun tiel intensa rigardo, ke Noĉjo sentis, ke ŝi iel konfuzis lin kun la krimulo, kiun ŝia amata kuzo maltrafis tiun tagon.
  
  
  "Venu, sinjoro," ŝi bojis imperie, "sed mi ankoraŭ ne legis vian manon." Helpu min. La kraketanta malnova voĉo sonis kvazaŭ ŝi petas lian kapon, ne lian manon.
  
  
  "Scusi, signora," Nick diris kun rideto, "mi rapidas." Eble venontfoje... La maljunaj okuloj ne deprenis de li la okulojn, kaj eta rideto ludis sur liaj maldikaj lipoj.
  
  
  "Donu al mi vian manon, dottore, kaj mi diros al vi kial vi tiom rapidas." Estis demando, sed ŝajnis esti en ĝi iom da malestimo. La homoj ĉirkaŭ la Grafino ne plu ridis. Se li rifuzas, Nick altiros al si pli da atento ol li ŝatus. Li esperis, ke la maljuna hundino baldaŭ finos ŝian hocus pocus kaj li povos eliri de ĉi tie. Ŝi prenis lian manon en sia seka maljuna piedo kaj silente kliniĝis super ĝi kun brilantaj okuloj. La silento daŭris. Noĉjo tenis malmolan rideton sur sia vizaĝo dum la maljunulino ŝajnigis legi lian manon.
  
  
  “Vi havas bonan manon, dottore,” fine diris la maljunulino. “Tio ĉi ne estas la mano de modernaj junuloj. Ĉi tio estas la mano de homo de agado, de inteligenta, forta viro, de viro de perforto. Sed eble vi ne komprenas Italion aŭ italojn. Vi ne komprenas ilian malĝojon, ilian suferon.”
  
  
  Jes, jes, jes, Noĉjo diris al si. Forĵetu ĝin sinjorino, mi ne havas tempon la tutan nokton. Se ŝi estis tiel ruinigita de la morto de sia kuzo, kial ŝi disdonis multekostajn trinkaĵojn al ĉiuj ĉi tiuj festenuloj?
  
  
  "...vi nun rapidas," ŝi diris, "sed kie?" Kien ni ĉiuj rapidas en ĉi tiu mondo... — Ŝia voĉo alprenis ritman, plorantan tonon. Ŝi ankoraŭ parolis, kiam la lumoj estingiĝis. La knabinoj kriegis surprizite. Malbenitaj viraj voĉoj. Noĉjo aŭtomate retiris sian manon kaj miris, kiam la maljunulino rezistis lian provon kun mirinda forto. Li tiris denove kaj ĉi-foje liberigis sian manon. Li aŭdis Tracy krii kaj tiam ŝia voĉo iĝis obtuza.
  
  
  Fortaj brakoj ĉirkaŭvolvis liajn ŝultrojn. Dum li provis liberiĝi, li estis frapita sur la malsupra parto de lia kranio per malmola objekto. Li vidis stelojn tra la bato, sed kiam li estis batita, li moviĝis antaŭen kaj estis pli konsternita ol miregigita. Li malleviĝis en la brakojn de sia kaptinto, kaj poste eksplodis per la tuta forto de sia batalmalmoliĝinta korpo. La viro tenanta lin estis kaptita sengardema kiam Nick iris de morta, senkonscia pezo al pli ol ducent funtoj da furioza, taŭga pezo. Sekundo poste li liberigis sin.
  
  
  “Marco, idioto,” li aŭdis la grafinon grumbli. "Alportu la aliajn."
  
  
  Al la promenantoj eble ŝajnis, ke ŝi ordonas ŝalti la lumojn, sed por Noĉjo ĝi estis mortiga minaco. La pafilo ekpafis laŭte. La virinoj nun komencis serioze kriegi.
  
  
  “Konduku min al la domo, kaj rapide,” grakis la grafino.
  
  
  Nick pugnobatis la viron kiu tenis lin forte en la stomako. La viro grumblis. Nick sekvis, surterigante du rapidajn, malmolajn batojn kiuj detruis ajnan plian reziston. La viro falis kaj Nick donis al li la finan baton en la formo de dekstra hoko kiu rompis liajn ostojn. Momenton poste, la okuloj de Nick adaptiĝis al la mallumo. Li vidis, ke la grafino estas portita laŭ la vojo al kaduka malnova vilao, kaj alian figuron, viron kun io sur la ŝultro.
  
  
  Tracey? Momenton poste ili malaperis inter la arboj.
  
  
  Noĉjo kuris post ili trans la gazonon kaj renkontis altan viron starantan ĝuste antaŭ li. La alta viro unue batis, rekta dekstra mano resaltis sur la kapo de Noĉjo. Nick tiam forskuis la baton, glitis sub sian kovrilon kaj donis la mortigan baton kun la rapideco de frapa kobro. La viro anhelis kaj falis antaŭ li. Ĝi estis Big Jack Johnson, iama Honorteama futbalisto kaj sportĵurnalisto. Nick havis nur momenton por kompreni ĉi tiun fakton. Li tiam kuris laŭ la pado al la vilao. La lumoj ekbrulis kaj la vilao ardis. Noĉjo saltis supren laŭ la ŝtupoj kaj trovis sin en la koridoro. Paŝoj aŭdiĝis ie super li kaj pordo klakis. Noĉjo kuris al la ŝtuparo kun pistolo en la mano kaj kuris supren preter la malhelaj pentraĵoj de Tinteretto kaj aliaj malnovaj majstroj, nigrigitaj de la tempo. Antaŭe sur la tendo li vidis aliajn ĉambrojn kun altaj plafonoj kaj pordoj.
  
  
  En unu el la ĉambroj aperis viro, de atletika konstruo, kun razita, kugloforma kapo kaj vizaĝo de krimulo. Li vidis Nick proksimiĝantan kaj revolvero aperis el lia zono. Sed la pafilo klakis al la tero dum la Luger de Niĉjo akre bojis en la malforta lumo. La viro falis morta. Noĉjo rapidis preter la mortinto sen malrapidiĝi.
  
  
  Tracy kuŝis sur malnova sofo en unu el la ĉambroj, ŝiaj brakoj kaj kruroj haste ligitaj per kurtenpecoj. Nick atingis ŝin per du rapidaj paŝoj. Li liberigis ŝin per sia stileto kaj ŝi sekvis lin nudpiede dum li marŝis al la pordo de la ĉambro por esplori la situacion.
  
  
  "Kio okazis, anĝelo, aŭ ĉu mi ne rajtas demandi?" Ĉu ni finiĝis en la mafia fako? - ŝi demandis senspire.
  
  
  "Mi eraris," diris Nick mallonge. - Kaj ni devas rapide eliri de ĉi tie.
  
  
  Kune ili kuris preter la malklare lumigita artgalerio, kaj la ombroj ŝajnis etendiĝi aŭ kapti ilin surprize. Ĉe ĉiu angulo ili havis elekton de kiu direkto turni. Ili aŭdis la voĉojn de siaj persekutantoj en alia alo de la vilao. Ĉe la fino de la lasta ŝtuparo, post multaj eraroj, Nick kaj Tracy eliris en la korton. En la lumo de la stala lanterno, Noĉjo vidis malnovajn murojn superkreskitajn de hedero kaj barilon kondukantan en la mallumon de diseriĝanta volbo. La barilo ŝajnis logi ilin en la minacan mallumon de interplektitaj arboj. Sed Noĉjo hezitis. Li haltis sur la trotuaro. Li neniam ŝatis sakstratojn. Tracy kuris antaŭ li, ŝiaj blankaj kruroj ekbrilis sur la fendiĝintaj marmoraj ŝtupoj. Ŝi estis duonvoje trans la malnova korto kiam ŝi turnis sin al Noĉjo kun timemaj kaj demandaj okuloj.
  
  
  Noĉjo aŭdis la susuradon de folioj supre kaj turnis sin sur la kalkano, levante sian Luger. La pafo rompis la silenton de la balzama vespero, kaj la pistolo kun sonoro falis de la hedero sur la marmoran balustradon de la balkono. Tuj post tio, la vireto en la nigra kostumo falis kiel pakbulo da malnovaj vestaĵoj, kun la kapo premita kontraŭ la betono.
  
  
  Tracy kriegis kaj kaptis Nick. Nun Nick havis neniun elekton. La ĉaso komenciĝis, li devis riski promeni tra malluma strateto de arboj. Sekvante Tracy, li saltis tra la rompita pordego ĝuste kiam li aŭdis la sonon de botoj sur la trotuaro malantaŭ li. Ili kune kuris laŭ la malfacila vojo, la viroj malantaŭ ili laŭte ĝojkriis unu la alian. Noĉjo turnis sin kaj pafis al la pordego al figuro emerĝanta en la lumo de la stabilaj lanternoj. La viro turnis sin flanken kaj kriegis per alta, preskaŭ ina voĉo. Ili aŭdis lin krii por helpo dum ili kuregis laŭ la pado.
  
  
  Ĉe la fino de vico da arboj ili venis al lageto plena de anaso, laŭflankita de belvedero. Noĉjo turnis Tracy je la kubuto kaj kuris al la belvedero. Interne, Nick falis teren kaj celis sian Luger al vico da arboj. Tracy sidis apud li, peze spirante, kun la dorso kontraŭ la dika cementa muro. Nick atendis kun malmola rigardo. Minuton poste, tri viroj aperis en la maldensejo. Nick tuj malfermis fajron. Luger faris akran, ŝiran sonon kiam Nick rapide komencis pafi. Nur unu el la viroj povis resendi fajron. La unuaj du falis senvive en la lageton kun laŭta plaŭdo.
  
  
  La pafilo de la tria viro ekbrilis dufoje en la mallumo antaŭ ol Nick pafis lin je plena troto. Li faris ankoraŭ tri stumblantajn paŝojn, poste falis en la herbon kaj frostiĝis.
  
  
  Noĉjo prenis Tracy je la mano kaj tiris ŝin sur la piedojn. Ŝiaj okuloj estis grandaj kaj timigitaj en la mallumo.
  
  
  "Ne, Noĉjo," ŝi flustris. "Mi ne povas... ĉi tiun koŝmaron..."
  
  
  "Kompreneble vi povas," li diris, duone malĝentile, duone amike. "Ankoraŭ unu fojon, bebo, kaj ni preskaŭ estas hejme."
  
  
  Ŝi denove luktis kaj Nick ne malŝparis plu tempon. Li prenis ŝin kaj portis ŝin en siaj brakoj al la alia flanko de la lageto, for de la vilao. Li demetis ŝin duonvoje.
  
  
  - Bone, karulo, prenu decidon. Mi ne povas porti vin al Romo. Ĉu vi iros aŭ restos ĉi tie?
  
  
  "Ho diablo," ŝi diris kun eta rido, "mi nur bezonis respiriĝi." Mi povus daŭrigi kun ĉi tio la tutan nokton.
  
  
  - Bona knabino. Ili marŝis trans la gazonon. Antaŭe, la Mediteranea Maro formis bandon de pli profunda mallumo kontraŭ la vespera ĉielo. Lumo aperis en la avenuo de arboj. Nick pafis, sed la distanco estis tro granda. Tamen, la lumo estis tuj estingita. Antaŭ ol Nick kaj Tracy eliris, la tereno subite falis; Nick vidis, ke ili devos reveni al la lumo.
  
  
  Nick rigardis la malhelajn figurojn kreski antaŭ ili kiam la du grupoj alproksimiĝis. Por eviti ilin, Nick kaj Tracy ŝteliris inter la ceteraj arboj, kie la tero milde deklivis malsupren al la maro. Subite, en la mallumo ne malproksime de ili, dufoje knaris aŭtomata pistolo. Ĉi tiu pafilo signifis ke ili ne povis eskapi malsupren de la monteto. Nick sciis, ke ili estos klare videblaj. Li unue devos trakti ĉi tiun armilon.
  
  
  "Atendu ĉi tie," li flustris al Tracy. Li lasis ŝin inter la arboj kaj rampis antaŭen, tuj sub la pinto de la deklivo. Estis tre mallume kaj Nick estis speciale bona pri ĉi tiu ludo. Estis la Grafino, kiu venis por rigardi la batalon de rulseĝo kun sia edzo Marco. Ili ne estis malproksime. "Kontessa estas sentima maljunulino," pensis Noĉjo. Li devis doni ĝin al ŝi. Estas domaĝe, ke ŝi implikiĝis kun la malĝusta festo.
  
  
  - Marco, ĉu vi povas vidi ilin? — demandis la grafino per kraka, senila voĉo. - Ĉu vi pensas, ke ili sukcesis eskapi?
  
  
  - Ne, signora, ili estas inter la arboj. Ili aperos post kelkaj minutoj.
  
  
  - Ĉu vi pensas, ke ili ne sukcesis malsupreniri la rokojn?
  
  
  “Viro eble, sed ne knabino. Mi certigas al vi, ke ili estas tie inter la arboj.
  
  
  "Vi eraras," diris Nick. Li leviĝis super la deklivo kun Luger en la mano.
  
  
  “Marco,” siblis la maljunulino. "Detruu lin."
  
  
  "Ne estu stulta," diris Nick. 'Ni povas...'
  
  
  Ili ne donis al li ŝancon diri ion ajn. Malgranda aŭtomata pistolo aperis en la mano de la Grafino kaj ekbrilis dufoje. Nick plonĝis flanken sen pafi reen. Tiam li estis atakita fare de Marco kun stileto en sia mano, kaj la mano de Nick per pafilo estis alpinglita al la planko fare de fortika flegistino. Nick ruliĝis sur lian flankon kaj la tranĉilo de Marco pikis en la teron. La maljunulino kriis ion en la itala dum la libera mano de Noĉjo alteriĝis sur la ponton de la nazo de Marco en karateo. Noĉjo sentis sangoŝprucigi el la vizaĝo de la viro, sed la fera teno ne malfortiĝis. La genuo de Marco klakbatis en la ripojn de Nick, igante lin perdi sian spiron. Noĉjo anhelis dolore, turnante sin en la rosplena herbo, penante malhelpi la Italon bloki sian stileton inter liaj ripoj. La spiro de Marko estis varmega sur lia vizaĝo, kaj lia sango fluis sur ilin ambaŭ sendistinge. Nick tiam sukcesis rompi la tenon kaj lia libera mano trafis la viron en la vizaĝo kiel sledmartelo kun forto kiu rompus la tenon de pitono. Marco, sange tusante kaj malbenante en la sicilia lingvo, faris finan penon, direktante la stileton al Nick. Lia mano estis levita, la malvarma klingo estis deturnita, kaj tiam Noĉjo prenis sian stileton en sia libera mano kaj movis ĝin inter la ripojn kun kata rapideco. Noĉjo rapide flankenpuŝis la pezan korpon kaj ekstaris.
  
  
  "Marco," grumblis la maljunulino en la mallumo. - Ĉu tio estas vi, Marko? †
  
  
  "Jes, signora," murmuris Nick. Li ne forgesis la malgrandan armilon, kiun ŝi tenis en la mano. Subite, en la mallumo, li batis kaj turnis la rulseĝon dum ŝia pistolo kraĉis plumbon inter la faldoj de ŝia kovrilo.
  
  
  'Mio Dio' - grakis la maljunulino. Ŝi provis sian eblon, turnante sin sur sia seĝo, sed ne vidis ŝancon. Noĉjo faris kelkajn rapidajn paŝojn trans la herbon, movigante la rulseĝon, kaj poste liberigis ĝin. Timiga maljunulino en rulseĝo ŝancelis laŭ la deklivo de la gazono ĝis la seĝo falis sur la flankon iom pli supren sur la deklivo. Li aŭdis ŝin voki la servistojn. Nick ridis. "La maljuna hundino konservos ilin por momento," li diris, "do ni havas tempon por eliri el ĉi tiu Borgia kaverno."
  
  
  - Ĉu vi pensas, ke ŝi mortis? Tracy demandis minuton poste.
  
  
  "Neniel," diris Nick. “Ŝi estas tro malmola kaj falsa por morti. Aliflanke, ŝi ankoraŭ ne povas sekvi nin. Ĉu vi hazarde konas la vojon al Romo?
  
  
  Tracy balancis la kapon. Sed estis plaĝo, kiu kondukis ilin al la ĉefa vojo.
  
  
  Kelkajn horojn poste, la matena suno, nuancita per mediteranea rozo, vekis mildan someran venteton, kiu karesis la herbon ĉirkaŭ la malnova akvedukta ŝakto. Li vekis unu el la du dormantoj, altan, muskolfortan viron, kiu kavalire ĵetis sian jakon super la belan nudan knabinon kuŝantan sub lia brako. La vento, kiu movis la herbon en ĉi tiu rifuĝejo, ankaŭ vekis la junan virinon, kiu vekiĝis kun la rapideco de juneco, sed ne provis tiri sian jakon pli proksimen al siaj longaj blankaj membroj. Anstataŭe, ŝi ridetis kaj forpuŝis lin, rampante pli proksimen al la viro.
  
  
  “Ekko, kara mia, andiamo, Ni iru. Ni devas kapti aviadilon.
  
  
  La knabino paŭtis.
  
  
  — Ĝuste nun? Mi volas diri, ĉu nun? †
  
  
  Ĝi estis ege forlasita malnova akvedukto, kaj ili ne foriris de tie dum pli ol duonhoro.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  Ili estis en Ateno kaj Kairo. Aŭ la ĉinaj komunistoj ne havis bazon en Nordafriko, aŭ ili rekonsideris siajn planojn, ĉar malgraŭ ĉiuj serĉadoj, kiujn faris Nick en la flughavenaj pakaĵŝrankoj, la bluaj sakoj kun la kaŝitaj mikrofilmoj ne plu estis tie. Serĉi bluajn sakojn sur la aviadilo estis tempoperdo. Estis ĉirkaŭ cent kvindek el ili surŝipe, kaj nur unu el ili havis tion, kion Nick serĉis. Li eĉ volis eniri la hotelĉambrojn de kelkaj el liaj plej ŝatataj roluloj por vidi kion ili havis en siaj sakoj, sed la problemo estis ke la ĉieaj bluaj sakoj estis tiel oportunaj aĵoj ke iliaj posedantoj kutime kunportis ilin, plenigante ilin per sunkremo, okulvitroj, gvidlibroj kaj fotografaj filmoj.
  
  
  Nick estis devigita pasigi siajn tagojn en la malvarma ĉambro de Tracy Vanderlake. Ĝi certe ne estis malagrabla tasko. Tracy estis dolĉa knabino, ŝajne frustrita nudisto, kaj la tagoj kaj vesperoj pasis tre agrable, sed Nick estis fervora montri la rezultojn al Vaŝingtono.
  
  
  Nun li estis en Land Rover, kiu ŝarĝis kaj grumblis laŭ la tero kun sep homoj kaj iliaj havaĵoj surŝipe. Du pliaj Land Rover veturis antaŭ ili kaj du pliaj malantaŭ ili. Hodiaŭ ili iris leonĉasado – per fotiloj, kompreneble. Almenaŭ la ebria-okula maljuna gvidisto en la antaŭa Land Rover estis garantiita vidi la bestojn.
  
  
  Noĉjo duondormis. Pecos rakontis siajn kutimajn rakontojn al sia regula spektantaro, Kirby Fairbanks. Ruĝa eĉ aĉetis magnetofonon por konservi la rakontojn de Pecos por ĉiam. Sekseca kaj alloga en ĉasjako kaj pantaloneto, Tracy dormetis sur la ŝultro de Nick post nokto de fortostreĉo. Noĉjo malklare rigardis ŝiajn sukajn femurojn kaj donis liberan bridon al liaj pensoj. Li havis mallongan konversacion kun Hawk. Hawk dankis lin pro la mikrofilma pako. La esenco de lia mesaĝo estis ke estis tre kuraĝa kaj inteligenta de Nick malkovri la malamikon farante ion kion ĉiuj sciis ke ili faris, sed li estis sendita por ĉesigi kion ili faris. Kiam Nick pensis, ke li atingos ĉi tiun punkton? Ĉio, kion Niĉjo povis diri, estis baldaŭ, sinjoro. Hawk ankaŭ notis ke Nick postlasis realan ĥaoson. Jes, ankaŭ Nick timis ĉi tion. Ĵus antaŭ ol la ligo estis perdita, Hawk malinsistis.
  
  
  “Mi ne volas ĉagreni vin, knabo, sed la komunistoj ŝajne eksciis pri la nova traktato pri nuklea submarŝipo kun Japanio, kiu estis sekretega, kaj ili havis ŝancon eksciti la japanajn komunistojn, do eble ne estos. estu traktato.”
  
  
  Kelkaj el niaj amikoj ĉe la Pentagono ŝatus scii kiel diable Pekino akiris ĉiujn ĉi tiujn datumojn kaj kio okazas ĉi tie. Ĉu povus esti spionrompo? Kiel mi diris, estis longa, varma somero. Ni denove aŭskultu vin.
  
  
  Nick ridis acide. Akcipitro sciis kiel trakti homojn. Ĝi kolerigas vin tiom, ke vi diras al li, ke li sendu alian agenton, se li opinias, ke vi fuŝis. En la lasta minuto li rakontas al vi pri siaj problemoj. Vi estas tre ekscitita kaj volas forĵeti la telefonon por eliri kaj fari vian eblon por la bona malnova AX kaj S-ro Hawk.
  
  
  "Ĉu vi iam vidis ion tian dum viaj vojaĝoj, Pecos?" Fairbanks demandis, montrante la parkejon, tra kiu ili veturis.
  
  
  "Kiel Montano en la somero," grumblis Pecos. Li ankaŭ dormetis. Lia intereso en ilia ĉirkaŭaĵo estis renovigita kiam konvojo de Land Rovers estis devigita ĉesi ĉe kurbo per granda kaj militaspekta bubalo staranta en la mezo de la vojo. Okazis konferenco inter gvidistoj kaj kondukantoj. La gvidistoj ne estis precipe fervoraj pri drivado, kaj ĉar tio estis fotilturneo, la gvidistoj ne estis permesitaj pafi krom en mem-defendo. Senutile estis krii kaj pafi en la aero; aspektis kvazaŭ ili estos prokrastitaj ĝis la bubalo decidos moviĝi. Nick ne ĝenis. Li estis preta dormeti kaj lasi la bubalon tie ĝis Kristnasko, aŭ Ramadano, aŭ ajna alia festo kiun la bubalo povis rekoni. Pecos pensis alimaniere. En palpebrumo, la eta veterano saltis el la Land Rover kaj proksimiĝis al la besto.
  
  
  - Mi montros al vi kiel ni faras tion hejme. Ĉu vi iam vidis nin ĉasi taŭron? †
  
  
  "Eble ĉi tiu bubalo ne estas virbovo," Tracy vokis post li.
  
  
  "Ne zorgu karulo, nur prizorgu paĉjon."
  
  
  Dum la gvidistoj kaj gvidistoj staris nedecide, la vireto iris al la besto kaj rigardis lin rekte en la okulojn. La bubalo hezite snufis. Subite la maljunulo eksaltis supren kaj malsupren kaj kriegi. "Venu, venu". Post iom da tempo ĝi ne estis plu tiel amuza. La bubalo ne ŝatis la konduton de Pecos. Li flaris, prenis iom da polvo kaj rapidis antaŭen. La Pekoj forkuris en unu direkto, la gvidistoj kaj gvidistoj en la alia. La bubalo ŝargis ĉe la unua Land Rover, trafante ĝin en la mezo tiel ke ĝi renversiĝis, kaj, rigardante ĝian movon kun milda intereso, galopis en la kampon.
  
  
  La homoj en la renversita aŭto kriegis. Nick aliĝis al la grupo kiu metis la aŭton sur radojn. Unu el la pordoj svingiĝis kaj unu el la bluaj Pan World Airlines-sakoj falis sur la plankon. Kiam la Land Rover denove leviĝis, Nick lasis la sakon kun li. Ĝi estis malfermita, kaj rapida rigardo al la enhavo malkaŝis skatolojn da nemalfermita filmo kaj preskaŭ la samajn malgrandajn aĵojn kiuj estis en la sako ĉe la flughaveno de Roma. Ĉi tio en si mem ne estis precipe malkaŝa; sennombraj viroj povis plenigi siajn flugsakojn per mantukoj, poŝlibroj kaj filmo. Kio pri safaro? Ekzistis lumo por legi poŝlibrojn, mantukoj estus superfluaj ĉar ili alvenos al tendaro vespere kun multaj mantukoj, kaj estis tro da filmo en ĉi tiu sako por filmi en unu tago.
  
  
  Nick rigardis la antaŭan Land Rover. La pasaĝeroj, krom la konduktoro, estis Frank Baxter kaj lia edzino kaj Big Jack Johnson kun siaj havaĵoj en unu el la aliaj aŭtoj. Kiu estis la ĉina kasisto, la viro, kies tentakloj etendiĝis ĉirkaŭ la tero, kiu povis alvoki duon dekduon da murdistoj en iu ajn urbo en la mondo? Ĝi ŝajnis neverŝajna, sed vi neniam sciis ĝin. La mortiga solano ne multe diferencis de la mirtelo.
  
  
  Nick konservis sian trankvilon dum la venontaj du horoj kiam la Land Rovers forveturis de la vojo kaj en la areon, transirante malrapidajn riveretojn kaj finfine ĉesante ĉe la fundo de monteto kie faldseĝoj jam estis starigitaj.
  
  
  Ĉar la grupo elŝipiĝis de la Land Rovers, la gvidisto, post interkonsiliĝo kun unu el siaj skoltoj, revenis kun sia peza Mannlicher-fusilo kaj sciigis ke fiereco de leonoj estis ekvidita laŭvente de la monteto. Se la grupo povus atingi kiel eble plej trankvile, ili povus foti la bestojn per teleobjektivoj. Ĉar la leonoj ĵus manĝis, estis malmulte da danĝero krom se la grupo tro alproksimiĝis. Kiel ajn, li kaj lia asistanto estus tie kun siaj pafiloj, se la leonoj nervoziĝos.
  
  
  Noĉjo, postrestante, rigardis la grupon grimpi al la pinto de la monteto. Kiam ili ŝajnis sekure for de la vido, li grimpis en la Land Rover kaj ekzamenis la enhavon de la blua sako. Kiu posedis ĝin, scius, ke la filmo estis malfermita, sed jam estis tro malfrue por zorgi pri tio nun. Se li estus senkulpa, li neniam scius, kiu malfermis la bendon; ĝi restos unu el tiuj etaj misteroj de la vivo.
  
  
  Sed kulpas la posedanto de la blua sako! Estis peco de mikrofilmo kun demandoj pri Orienta Afriko.
  
  
  Nick legis kviete kiam li aŭdis paŝojn apud li. Li rigardis supren, ĵetante la filmon en sian sakon. La maljuna gvidisto rigardis lin de sub sia ĉasĉapo kun okuloj iam brilaj kaj viglaj, sed nun obtuzaj pro jaroj da trinkado de malmultekosta Najroba viskio.
  
  
  "Vi ne povas longe resti kun leonoj," diris la gvidisto baldaŭ. Almenaŭ kiam mi estas tie. Leono estas besto plena de ruzoj.
  
  
  Nick kapjesis. Mi kontrolis la eksponmezurilon. Li estas sufiĉe nefidinda lastatempe. Li devis ludi la rolon de interesita turisto, kvankam li ne havis deziron foti leonojn.
  
  
  La gvidisto suspekteme kapjesis kaj kondukis Noĉjon al la resto de la grupo ĉe la supro de la monteto.
  
  
  La leonoj estis pli proksimaj ol Noĉjo atendis, ne pli ol cent metrojn laŭ la deklivo, mornaj brunaj figuroj kontraŭ la pala flava de la arbusto. Tie kaj tie staris bestoj, maldiligente kaj kontente post sia manĝo, siluete kontraŭ la blua ĉielo.
  
  
  "Leonoj ne tro alproksimiĝas," la gvidisto diris al la grupo entute. “Ne zorgu, se unu el la bestoj venos ĉi tien por observi nin. Li ne proksimiĝos. Li amas nin ne pli ol ni amas lin. Nervaj ridegoj de lia publiko. "Kaj se unu el ili alproksimiĝas," la gvidisto daŭrigis, "ne timu." La knaboj kaj mi estas armitaj, kaj se besto aŭdacas, ni ne faras ludon el ĝi. Tiam ni demetos lin per la unua pafo.
  
  
  Li diris ion svahile al la vartuloj, kiuj solene kapjesis. La asistantoj de la gvidisto prenis siajn lokojn per pezaj fusiloj. Noĉjo apogis sin al ombrelforma akacia arbo kaj iom kompatis la gvidiston. Ŝajne, li estis bona antaŭe, sed nun li estis reduktita al viro kiu rakontis la sekretojn de sia voko al la ridantaj turistoj kiuj nomis la leonon "Simba" kaj ŝercis pri sia haremo.
  
  
  Nu, ĝi estis malfacila mondo. Nick ridetis kaj pensis, ne tute penseme: "Ne multaj el ni eliros vivantaj."
  
  
  La turistoj estis okupataj de foti kaj la gvidistoj aspektis enuaj. Kontraŭvole, Nick paŝis antaŭen por fari la malmultajn fotojn kiuj estis postulataj de li, ne volante altiri atenton.
  
  
  La gvidisto fumis cigaredon kaj aspektis, ke li bezonis trinkaĵon.
  
  
  "Ho, rigardu," diris Tracy gaje, "estas tiu granda leono." Mi pensas, ke li venas ĉi tien.
  
  
  Nick rigardis. Ŝi pravis. Unu el la pli grandaj leonoj forlasis la pakaĵon kaj marŝis al la turistoj kun scivolemo, levante sian noblan kapon kaj rigardante demande en iliajn okulojn. Duono de la turistoj nervoze retiriĝis, kaj la gvidisto kuraĝige ridetis kaj frapetis sian Mannlicher.
  
  
  La leono antaŭeniris ĝis li estis tridek kvin aŭ kvardek metrojn for. Li flaris la venton, tusis kaj provis distingi la neklarajn, senmovajn figurojn sur la supro de la monteto. Eĉ al Noĉjo la leono ŝajnis grandega je tia distanco.
  
  
  “Nenia danĝero, gesinjoroj,” ripetis la konduktoro. “Li ne volas problemojn. Prenu viajn fotojn nun. Li ne tiom proksimiĝas ofte. Malsocia, vi sentas ĝin. Alia nervoza rido dum la fotiloj klakis.
  
  
  Estis silento dum la leono rigardis ilin. Subite Noĉjo vidis la grandan beston kliniĝi. Sekundo poste, liaj makzeloj larĝe malfermiĝis kun doloro muĝado. Li suprentiris siajn malantaŭajn krurojn kaj ŝargis rekte kontraŭ la grupon supre. La turistoj frostiĝis pro teruro, poste fuĝis. Kun ĉiu salto, la leono formanĝis jardojn, kaj la aero pleniĝis de lia muĝado de doloro kaj kolero. Li estis tri saltoj for de Nick kaj Tracy, kiuj estis ĉe la fronto de la tornistro kaj plej proksime al la bestoj, kiam la gvidistoj liberigis sian artilerion. La kuglo skuis la teron inter Nick kaj la leono. Nick aŭdis du pliajn Mannlichers eksplodi preskaŭ samtempe, kun la leono ankoraŭ alproksimiĝante.
  
  
  La dua kuglo disĵetis polvon eĉ pli proksime al Nick ol la unua. Noĉjo turnis sin al la gvidisto. La fakto, ke ebria maljunulo venis al la safaro kun fotiloj, havis ion rilaton al ĝi. Pli malbone ankoraŭ, li ne sukcesis protekti siajn klientojn.
  
  
  Tiu malbenita konduktoro pafis lin! Nick estis certa pri tio. Tiam ĉio okazis tiel rapide, ke li ne havis tempon por kompreni. Li ĵetis sin plate sur la teron. La leono atingis ilin. Nick aŭdis Tracy krii kaj ŝia voĉo miksiĝis kun la bruo de la resto de la krieganta kura grupo. La leono preterkuris Nick je plena troto kaj subite falis senvive kelkajn metrojn de la supro kiam unu el la Mannlichers finfine trafis lin.
  
  
  Kaj Tracy estis etendita en la herbo, granda ruĝa makulo etendiĝis sur la tuta jako.
  
  
  La gvidisto tremis kiel folio, preskaŭ nekapabla paroli, kiam li alproksimiĝis al ŝia korpo. La turistoj, kiuj malrapide revenis por rigardi la mortintan leonon kaj ankoraŭ ne konsciis pri la mortiga okazaĵo, ŝercis nervoze kiam ilia kuraĝo revenis.
  
  
  Nick staris apud la korpo, liaj okuloj brulis pro kolero, kiun li apenaŭ povis reteni. Tracy estis morta. La sama kuglo kiu mortigis la atakantan koleran leonon trapasis ŝian bruston kaj ŝiris la plej grandan parton de ŝia dorso. Nick malrapide subpremis sian koleron.
  
  
  "Mi celis leonon," diris la gvidisto, tremante kaj akirante rapidecon. Miaj okuloj ne plu estas tiel bonaj.
  
  
  La gvidisto murmuris ion nekohere. Noĉjo rigardis lin silente. Tio, kion li volis diri al la gvidisto, povus atendi. Dum kelkaj minutoj, meze de la tumulto, li staris silente, fumante cigaredon kaj pensante pri la situacio. Portistoj estis senditaj por porti brankardon kaj ion por kovri la korpon. La asistantoj de la gvidisto rekondukis la nun silentajn kaj ŝokitajn turistojn al la Land Rovers. Nick marŝis kun ili, penante kolekti siajn pensojn.
  
  
  Murdo? Ĉio ŝajnis tre hazarda por planita murdo. Maljuna, premita blanka batalanto, kiu perdis konfidon. La besto neklarigeble atakas, kaj la gvidisto, vidante sian karieron en ruinoj, panikiĝas kaj prenas riskan pafon kiu estintus facila por li antaŭ dudek jaroj, trafante unu el siaj klientoj. Estas malfacile nomi ĝin murdo, sed tamen...
  
  
  Nick sidis silente en la aŭto dum la Land Rovers revenis al la ĉefa tendaro, ĉirkaŭ unutaga vojaĝo de Najrobo. Provu tiri kelkajn konkludojn, Carter. Ni diru, ke la gvidisto intencis mortigi Nick sed trafi Tracy anstataŭe. Ĉi tio estus nekutima pensolinio por alia persono, sed certe ne nekredebla por Nick Carter, pro la maniero kiel la kazo disvolviĝis. La koincido de leono ŝargado, donante al la gvidisto ŝancon pafi proksime al la grupo, estis tro bonega. Eble la plano baziĝis sur iu alia ŝanco, kaj la gvidisto nur profitis la cirkonstancojn.
  
  
  Nick balancis la kapon. Estis io alia. Li rememoris, ke la leono, pace kiel hejma kato, rigardis la turistojn fotantajn. Momenton poste li eksaltis kvazaŭ iu ŝovis bajoneton sub lian voston kaj kuris rekte al Tracy.
  
  
  Nick prenis tempon por pensi iom pli. Tiun vesperon la gvidisto aperis nelonge ĉe la tablo, konsiderinde resaniĝinte post kelkaj horoj kun la botelo, kaj tuj post la vespermanĝo malaperis en sia tendo. Noĉjo atente rigardis lin kaj pensis plu. Kiam mallumiĝis, Nick iris al la necesejo. Momenton poste li forglitis de la pado kaj revenis al la tendoj.
  
  
  Tracy kuŝis sola en tendo, speco de ŝirmejo, kiun ŝi neniam prenus, se ŝi estus vivanta. Jen la problemo, pensis Noĉjo dum li eniris la tendon. Ili ne vere kaŝis sian rilaton. Multaj el la homoj sur la vojaĝo sciis ke kie ajn Tracy estos, Nick estus tie, kaj ŝi ĉiam estis antaŭe. Li iris plu en la tendon. La korpo de la knabino, kiu antaŭ nur kelkaj horoj estis preta provi ĉion almenaŭ unufoje kaj amuziĝi en la lito aŭ ĉe la trinkejo kuŝis senmove sub la peza litotuko, ĉio, kio estis disponebla. Nick ne tuŝis ŝin. Nun Tracy mortis, jen la afero. Ĝi ne povus esti ŝanĝita, kaj Nick havis neniun deziron rigardi la kadavron romantike. Li serĉis ion alian.
  
  
  Silente, kovrante la trabon de sia poŝlampo, li serĉis la aĵojn de la knabino. Ne estis multaj el ili. Neniu prenis multe da pakaĵo en safaro, eĉ en safaro kiel ĉi tiu.
  
  
  Ŝia fotilo estis en unu el la ĉieaj bluaj sakoj. Nick elprenis ĝin kaj malfermis ĝin. En la maldika trabo de lia torĉlampo, la mekanismo de la bobeno aperis same klare kiel la solvo al algebra problemo. Leciono pri murdo. Alportu la viktimon al la sana leono. Anstataŭigu la mortigan fotilan risorton, kiu funkcias kiam la obturatoro estas liberigita per regula viktimfotilo de la sama marko. Invitu la viktimon fari deproksiman foton de la leono. Lev estis trafita per alt-rapideca kuglo, eventuale traktita por kaŭzi doloron. Garantiita: unu ataka leono.
  
  
  Nick kaŝis la fotilon sub sia ĉemizo kaj revenis al sia tendo. Li prunteprenis la magnetofonon de la ruĝharulo por momento. La lumoj estingiĝis frue tiun nokton. La drinkantoj estis trinkitaj pli frue ol kutime, kaj la ceteraj estis ŝokitaj kaj deprimitaj. Nick donis al la tendaro ĉiun ŝancon dormi. Poste li enŝovis sian stileton en sian zonon kaj mallaŭte ŝteliris reen en la mallumon.
  
  
  La resto estis tiel facila, ke preskaŭ seniluziigis. La gvidanto, kiu estis sola en sia tendo, estis subite vekita el ebria dormo de gorĝodoloro kaj tremanta mano. Liaj okuloj malfermiĝis, poste larĝiĝis pro teruro. Li ne bezonis demandi, kiu estas la viro kun la kruela voĉo en la ombro. Li sciis.
  
  
  La viro diris: “Ĉi-vespere ni iros promeni en la arbetaĵo. Dependas de vi, ĉu vi revenas tute aŭ pece.
  
  
  La gvidisto ne estis sperta murdinto. Ili haltis en arbareto de akacioj, kaj Noĉjo diris vorton, kiu sonis kiel bato de vipo en la balzama nokto. 'Diru al mi.'
  
  
  La gvidisto estis tro konfuzita kaj timigita por aŭdi la klakon, kiam la viro premis butonon kaj la magnetofono ekfunkciis. Kvin mil pundoj. Ĉu vi scias, kion signifas kvin mil funtoj hodiaŭ? - murmuris la konduktoro. Lia voĉo estis tiel raŭka pro la alkoholo, ke la malbonhumora viro en la mallumo apenaŭ povis aŭdi lin.
  
  
  — Kiu estis tio? - flustris la viro kun la tranĉilo. La tranĉilo faris pli profundan sulkon en la vejna gorĝo. "Montru al mi personon." Sed la gvidisto ne povis montri viron, eĉ en agonio, kun klingo en sia trakeo, kaj Noĉjo ne estis aparte singarda enirante la traheton. La gvidisto ĵuris ke la viro kiu pagis lin por pafi la altan Campbell ne estis en la firmao. Nick emis kredi ĉi tiun viron. Estus mallerte por la kasisto fari la kontakton mem. Ne, certe estis anonima figuro, kiu alflugis por ĉi tiu misio. Tial Nick feriis en Kairo kaj Ateno.
  
  
  Dum la gvidisto rakontis ĉion, kion li povis memori, Nick pripensis la sekurecajn konsiderojn, kiuj eble devigos lin mortigi lin surloke. Bedaŭrinde por li, li nenion povis elpensi. Li permesis al la gvidisto reveni al sia tendo viva.
  
  
  La venontan tagon, Nick sendis la vidbendan kameraon kaj la registradon de la konfeso de la gvidisto al la Najroba polico. Ĉi tio malkaŝos la gvidiston, kiu volis fari murdon por mono.
  
  
  La tasko de Nick estis malkovri kiu ordigis la murdon.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  Nick deĉifris la telegramon kaj legis: „La Ministerio pri Eksteraj Aferoj raportas, ke la Respubliko Nejed estas teorie por-okcidenta, sed ne estas ligita per devoj. Ĉiuj usonaj registaraj oficistoj estas instigitaj eviti streĉitecojn, kiuj povus flamigi kontraŭ-okcidentajn elementojn. Ĉiuj transakcioj devas esti faritaj per la Ministerio de Eksterlandaj Aferoj kaj aliaj aŭtoritatoj. Sekvu singarde. Fino de deklaro. Ĉi tio validas por vi, N3.
  
  
  Nick rigardis el la glacia interno de la klimatizita Cadillac kiu kondukis lin trans la dezerton al la orienta gastamo de Ŝejko Ibn Ben Judah. Apud li, Pecos ankaŭ rigardis eksteren al la dezerto, suĉante la glacian aeron.
  
  
  "Maljuna Kojoto ankoraŭ vivus, se klimatizilo estus inventita en 1885."
  
  
  Nick rigardis super la dezerton, la rezulton de la ekskurso de Najed en la dudekan jarcenton — miksaĵo de duktoj laŭlonge de la vojoj, borplatformoj kiuj elstaris kiel skeletoj kontraŭ la ardanta dezerta ĉielo, kaj stokujoj kiuj igis la Golfan Respublikon senti pli kiel Tulsa. , Oklahomo, ne araba pejzaĝo. Ĉar la jara enspezo de Najed estis 35,000,000 USD, ĉi tiu peza ekipaĵo restos tie por ĉiam. Kaj se Najed ne estus la oazo de la paradizo, pri kiu revis la profeto, usonanoj ne devis maltrankviliĝi, ĉar la vojaĝgrupo restus en la klimatizita grandiozeco de la palaco de ŝejko Ibn Ben Judah. La lasta pensigis Nick. Nur venis en la kapon al li ke se Tracy kaj Lee Valery estus senkulpaj, Ibn Ben Judah estus la nura kiu povus diri al la bando ke Nick venos al la drinkejo sur la Tamizo tiun vesperon. Nick havis fortan antaŭsenton de problemo.
  
  
  "Pecos, viro," li diris penseme, "mi havas problemojn, sed mi ne povas diri al vi, kio ĝi estas nun."
  
  
  La maljuna veterano rigardis tra la fenestro al la dezerta kamparo dum vico da limuzinoj trairis kaj ridis. - Diru al mi, ĉu vi havas problemojn?
  
  
  Mi estas serioza, Nick diris. Se la aŭto ne havus aŭskultan aparaton, la ŝoforo ne povintus aŭdi ilin tra la vitra vando. “Eble mi devos eliri el la palaco de Ben Ouda kun fulmorapido. Kaj se estas iu en la mondo, kiun mi ŝatus esti kun mi en ĉi tiu malplena dezerto, tio estas Pecos Smith.
  
  
  “Kiel afabla de vi,” diris la gaja Pecos. Ĉiam feliĉa helpi amikon en bezono. Kion vi faras?
  
  
  Nick ne rakontis al Pecos sian tutan penson: ke ĉinaj agentoj estis disigitaj ĉie en la Proksima Oriento, ke se Ben Judah estis en konfuzo kun la ĉinaj komunistoj anstataŭ vivi laŭ la por-okcidentaj asertoj de la ŝejko, ne estis pli bona maniero. por alporti la bluan saketon al sia celo ol por certigi... ke ĉiuj bluaj sakoj de la aviadilo estis liveritaj al lia palaco. En ĉi tiu kazo, la klimatizita palaco estis mortkaptilo por Nick Carter.
  
  
  Nick kaj Pecos diskutis tion dum kelkaj minutoj. Subite, Pecos duobliĝis kaj eligis krion, kiun eĉ la ŝoforo povis aŭdi tra la vitra vando.
  
  
  “Ve, mia stomako,” ploregis Pecos tiel korŝire kaj insiste, ke ĝi tuŝus eĉ la malvarman koron de Noĉjo, se li ne scius, ke la plendoj de la eta veterano estas malveraj. “Mi denove komprenas, kiel ĉiam en la dezerto. La febro, kiun mi kaptis en Amazono... devas reveni al la hotelo... miaj piloloj... revenigi tiun ŝoforon.”
  
  
  Noĉjo obeeme puŝis la vandon.
  
  
  "Ŝajnas, ke unu el niaj pasaĝeroj estas malsana," diris Nick. "Li insistas ke oni konduku lin al sia hotelo, kie li havas specialajn medikamentojn."
  
  
  La ŝoforo dubis. Li estis ordonita gvidi la malfidelulojn en la palacon, kaj estis klare de lia ekscitita rigardo ke persona iniciato ne estis instigita inter la viroj de Ben Judah. Pecos instigis lin per alia longa krio, pli malbona ol la unua, kaj aldonis plurajn "vort, vort" pro krea fervoro.
  
  
  "Evidente nia ulo mortos sen siaj piloloj," diris Nick severe. "Se la gastamo de Ŝejko Ibn Ben Aouda estas tiel sensignifa, ke la gasto lasu morti, mi nun elŝipiĝu, por ke mi povu iri al la Usona Konsulejo kaj voki la Sesan Floton." La ŝoforo ne povis kompreni pli ol unu vorton el kvin, sed la voĉo de Noĉjo sonis aŭtoritate.
  
  
  Kontraŭvole, li forpuŝis de la kolono, turnis sin kaj reveturis al la urbo. Pecos ĝemis entuziasme dum la tuta vojo kaj eligis sangan kazegan krion de tempo al tempo, nur por esti sur la sekura flanko. Ili demetas lin antaŭ la hotelo. Oni vokis kuraciston, sed Pecos petule malakceptis siajn bonajn oficojn, deklarante, ke lia medicino estas la nura aĵo staranta inter li kaj malkonvena morto.
  
  
  "Mi vokos vin," flustris Noĉjo al la krispita viro kiam li ĉesis ĝemi por momento. "Estas eble, ke la telefono estos frapetita, do aŭskultu pli kion mi volas diri ol kion mi diras."
  
  
  Pecos denove kriegis kaj konfirme palpebrumis. "Mi eble estos en la dezerto, do luu aŭton kaj sendu al mi la fakturon," aldonis Nick. Hotelaj dungitoj kun simpatiaj vizaĝoj kolektiĝis ĉirkaŭ la limuzino. La limuzina ŝoforo rigardis Nick kaj Pecos kun suspekto aŭ nedelikata sed denaska malfido al homoj.
  
  
  Pecos faris kelkajn hezitemajn paŝojn el la aŭto kaj subite turnis sin al Noĉjo.
  
  
  "Miaj sakoj," li diris per suspektinde normala tono. "Ili estas en la kofro kaj..."
  
  
  Fiku viajn sakojn, viro, vi devus morti,” grumblis Nick. "Ne nur staru tie, mortu iomete."
  
  
  "Sed miaj sakoj..."
  
  
  "Mi aĉetos al vi kamionon da valizoj," grumblis Nick. "Provu aspekti malsana."
  
  
  Pecos kapjesis kaj duobliĝis per alia kriego, kiu paliĝis la homojn en la hotelo. Per lasta rigardo, Noĉjo vidis duonon de la kunlaborantaro enkonduki la etan veteranon en la hotelon, haltante de tempo al tempo kaj ĵetante malantaŭen la kapon por krii.
  
  
  La versio de Ibn Ben Judah estas multe pli komforta. Li antaŭ longe forlasis ajnan suspekton, ke Pecos havas ian rilaton kun la ĉina kasisto. Se la ĉinaj komunistoj havus Pecos en sia servo, ili plej verŝajne transirus al Hawk mem, kaj Nick pli bone rezignus sin tuj.
  
  
  Unuavide, Nick havis malmulte da kialo por timi. Ŝejko Ibn Ben Judah regalis siajn gastojn per la grandioza gastamo pro kiu la araboj estas famaj. Okazis bankedo kun multaj manĝoj, kaj sekvis refreŝigaĵoj kaj abundaj alkoholaĵoj por la gastoj, kvankam Ben Judah, islamano, ne trinkis mem. Anstataŭe, li sidis ĉe la kapo de la tablo kun Lee Valerie kaj okupis ŝin. Noĉjo pensis acide: Li verŝajne diris al ŝi, ke se la moda komerco iam finiĝos, ŝi tuj povus akiri laboron en sia haremo. Post la manĝo venis la muzikistoj kaj la antikvaj magiistoj prezentis sian arton. Estis ankaŭ belaj dancistoj, sufokaj knabinoj el Irano kun ia rimarkinda regado de sia anatomio, kiuj ĝojigis la gastojn en la malforte lumigita salono.
  
  
  Ĝuste ĉi tiu estis la ŝanco, kiun Nick serĉis. En la mallumo, li leviĝis de sia loko ĉe la fino de la granda salono kaj direktiĝis al la alo de la palaco kie la gastoj estis loĝigitaj. Ĝi estis rabista paradizo, kvazaŭ kreita por Nick. Laŭ la tradicioj de mezorienta arkitekturo, la enirejo al la ejo estis ne pordo, sed arko. La verŝajneco de la posedaĵo de gastoj esti ŝtelita estis reduktita per la scio ke Ben Judah certe trovos la ŝteliston kaj detranĉus liajn orelojn kiel memorigilo de la virto de honesteco. Ĉar Ben Judah estis tiel memfida pri sia potenco, ekzistis neniuj gardistoj aŭ gardostarantoj por trakti. Noĉjo silente glitis en la mallumon en sian ĉambron. Tie li prenis la telefonon kaj vokis Pecos en la hotelo. Li parolis mallaŭte. — Ĉu rato? li demandis mallaŭte. "Vi aliĝos al ni," diris la malrapida voĉo de la veterano.
  
  
  “Ĉi-nokte mi estis ĉirkaŭpreni kelkajn sovaĝajn ĉevalojn kiel eble plej rapide. Ĉu vi povas helpi min pri tio? †
  
  
  - Vi vetas, kamarado.
  
  
  "Bonege," diris Nick. - Eble estas gardistoj tie.
  
  
  "Mi kunportas mian malnovan amikon Sam Colt."
  
  
  "Rato," diris Nick, "vi estas granda ulo."
  
  
  "Mi ĉiam sciis." La telefono klakis.
  
  
  Nick intencis profiti ĉi tiun senprecedencan ŝancon ekzamenante ĉiujn bluajn flugsakojn, same kiel iujn aliajn aĵojn kiuj aspektis interesaj. Estas neverŝajne, ke ĉina kasisto estus tiel stulta, ke lasu ion ajn kulpigantan en sia pakaĵo, krom la blua sako, kompreneble. Sed la blua sako, kiun li trovis inter la pakaĵo de Big Jack Johnson, kiam la Land Rover renversiĝis, eble estis celita kiel distraĵo. Kaj se Johnson estis saketisto, estas neverŝajne li estis la cerbo de la organizo.
  
  
  Nick ĉirkaŭrigardis. Pecos-sako. Plej bone estas konfirmi la ekziston de la malgranda dezerta rato unufoje por ĉiam. Ne ke li opiniis ke Pecos havis ion ajn rilatan al la ĉinaj komunistoj, sed kiam Nick faris la laboron, li havis tre metodan menson. Kiam li diris, ke li kontrolos ĉiun sakon en la aviadilo, li volis diri tion, ne preskaŭ ĉiun saketon. Unue li kontrolis sian sakon por certigi, ke ĝi ne estas miksita. Li tiam serĉis la sakon de Pecos. Ĝi enhavis malnovmodan razilon, sapon kaj broson. Ĉiutagaj aferoj. Pluraj vakeraj poŝlibroj. Plasta sako, tia, en kiu oni kutime metas lavotaĵon. Scivoleme, Noĉjo malfermis la sakon kaj enrigardis.
  
  
  Kiom ajn malfacile estis, li preskaŭ perdis la konscion.
  
  
  Kion li tenis en la mano – kiu nun rigardis lin – estis ŝrumpinta homa kapo kun grandaj blankaj lipharoj. Ne estas plasta aĵo de ludilbutiko. Vera homa kapo. Pecos, lia nura aliancano dum multaj mejloj, estis freneza. Nick remetis la teruran aferon en la plastan sakon. Ne mirinde, ke Pecos tiom maltrankviliĝis pri siaj sakoj. Noĉjo volis ridi, sed duonvoje la rido fariĝis grimaco. Tiam li levis la ŝultrojn. Li antaŭ longe lernis ne tro frue krii "hura". Krome, li devis serĉi ĉirkaŭ cent pliajn sakojn.
  
  
  El sia sako li elprenis infraruĝan lanternon kaj okulvitrojn, por ke per "nevidebla lumo" li povu vidi en la mallumo same kiel dumtage.
  
  
  Estis tro facila. La sesa senco de Nick gardis lin. Plurfoje li haltis kaj ŝteliris al la arkoj por ekzameni la koridorojn. Ili estis dezertaj. Noĉjo diris al si ke la etaĵo de Pecos, lia vojaĝkunulo, Godd, ĉagrenis lin ĉi-vespere. Kiel estas, ke la plej bonaj homoj ĉiam finiĝas kun terura malavantaĝo?
  
  
  Li iris rapide de ĉambro al ĉambro, trovante nur falditajn revuojn kaj aliajn ĉiutagajn objektojn. Li rigardis sian horloĝon. Dek pliaj ĉambroj por fini. La drapaĵoj moviĝis en la koridoro. La noktaj okuloj de Nick tuj kaptis la movon. Kviete, kiel silenta murdinto, li glitis laŭ la tero. Nevidebla lumo montris al li paron da ŝuoj sur liaj piedoj kaj drapaĵo. Nick rapide prenis la barelon de la Luger en sian manon.
  
  
  Li decidis forigi la figuron malantaŭ la drapaĵo, rapide traserĉi la ceterajn ĉambrojn, kaj poste malaperi en la dezerton kiel eble plej silente.
  
  
  Per movo de sia pojno, Noĉjo flankentiris la drapaĵojn kaj kaptis la viron je la gorĝo malantaŭ ĝi. La vireto luktis malespere ĝis la Luger alteriĝis sur lian kapon kaj li glitis al la tero.
  
  
  Tiam Noĉjo komprenis, ke li falis en kaptilon. Nun lia nevidebla lumo montris al li duondekduon da malhelaj homoj, armitaj per kurbaj ponardoj kaj pecoj da pipoj. Uzante la infraruĝan radion, Nick havis la avantaĝon nuntempe. Li povis vidi ilin, sed ili ne povis vidi lin. Li profitis. Inter ilia raŭka spirado kaj ŝoviĝantaj paŝoj, en la koridoro aŭdiĝis pli kaj pli da doloro kaj kolero. Korpoj falis teren sub la batoj de liaj brakoj kaj kruroj. Duonvoje tra la batalo, li rikanis.
  
  
  Nick ne atendis, ke tio estis kion la Ŝtata Departemento volis diri kiam ĝi parolis pri "ekstigo de kontraŭ-okcidentaj elementoj", sed li timis ĝuste pri tio ili maltrankviliĝis.
  
  
  La kontraŭuloj de Nick estis malgrandaj kaj rapidaj, kiel dekduo da demonoj. Noĉjo terenbatis ilin, sed ili daŭre saltis reen en la batalon, iliaj manoj kroĉiĝis al li kiel ungegoj. Ekzistis neniuj tranĉiloj aŭ pafiloj, kiuj konvenis al Nick. Se Ibn Ben Judah volus konservi ĉi tiun batalon sekreto, Nick ne ruinigus ĝin igante Wilhelminan pafi aŭ igante unu el ili kriegi algluante Hugo'n inter iliaj ripoj.
  
  
  Subite io malseka kaj glueca estis ŝovita en lian vizaĝon. Li tusis kaj sufokis. La dolĉa, densa odoro de kloroformo atakis liajn sentojn. Li piedbatis la vestitan viron en la stomakon kaj aŭdis kontentigan ĝemon de doloro. Sed ŝajne, ĉifonoj kun kloroformo estis disĵetitaj tra la palaco. Ĉirkaŭ ses pliaj homoj ŝovis ilin en lian vizaĝon. Ĉie, kien li turnis sin, akra odoro eniris liajn pulmojn. Noĉjo sentis sian spiron kaptiĝi.
  
  
  "Jen, la malfidulo malfortiĝas, liaj batoj ne plu estas potencaj."
  
  
  Estis vero. La infraruĝaj okulvitroj de Noĉjo estis forigitaj de lia vizaĝo, kaj liaj muskoloj ŝajnis malviglaj, kvazaŭ li provus pugni subakve. Voĉoj zumis ĉirkaŭe. Ili baldaŭ fariĝis distorditaj triumfkrioj. Nick aŭdis ilin de malproksime, tro malfortaj por atenti. Li perdis la konscion kiel viro plonĝanta en moveblajn sablojn.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  Por Nick ĝi estis rapida transiro de unu sceno al alia. Li ne sciis kiom longe li estis for. Lia kapo batis kaj li sentis naŭzon. Lia ĉambro estis lumigita per pluraj kandeloj. Dum liaj okuloj adaptiĝis al la milda lumo, li rimarkis paron da korpaj, turbanitaj gardistoj rigardantaj lin en la sidloko. Unu el ili diris ion al la viro ekstere, kaj kelkajn momentojn poste aperis Ibn Ben Judah, akompanata de pluraj konsilistoj.
  
  
  "En la birdobanejon de la malfidelulo, sinjoro?" — demandis fervore unu el la adjutantoj.
  
  
  Ben Judah balancis la kapon. Noĉjo ne sciis, kio estas birdobano, sed li ne pensis, ke li tre ŝatus ĝin.
  
  
  Ben Judah kunmetis siajn longajn fingrojn kaj rigardis Nick super la pinto. Rideto kurbigis la angulojn de lia buŝo. Ankaŭ al Nick ne ŝatis tiun rideton. Eble li fariĝis pli kaj pli malfacile plaĉi.
  
  
  “Ni ne pafos kontraŭ malfideluloj. La Supera Ŝejko ne konsentus kun tio.
  
  
  Nick finis ke la Alta Ŝejko devas esti la ĝusta ulo.
  
  
  Li turnis sian atenton al siaj katenoj, kiuj estis fiksitaj senmovaj.
  
  
  "Mi suspektas, ke nia gasto ŝatus trinki," diris Ibn Ben Judah. -Ali, ĉu vi prizorgos ĉi tion? Unu el la viretoj movis el la ĉambro, kiel asistanto de Sankta Nikolao. "Honeste," diris Nick, "mi ne tuŝos alkoholon nun."
  
  
  Ben Judah ignoris sian komenton kaj klinis la kapon sur siaj fingroj.
  
  
  Ali revenis kun du boteloj da kanada viskio.
  
  
  "Ĉi tio povus esti bona festo," komentis Nick. "Se vi donos al mi mian adresaron, mi pensas, ke mi povas trovi kelkajn knabinojn..."
  
  
  "Tio estas pli bona," Ben Judah interrompis lin, turnante sin al Ali. “Viskio kaj suno faros sian laboron, kaj ne estos kuglotruoj por respondi al la Supera Ŝejko. La nekredanto estis simple tro malzorgema kun la fajroakvo, kiel ne kredantoj ofte estas, kaj vagis tro malproksimen de la oazo..."
  
  
  Ben Judah levis la ŝultrojn. Li ankoraŭ levis la ŝultrojn, kiam detektivoj venis por ekscii, kio okazis al unu el la usonaj gastoj.
  
  
  -Ĉu vi tempigis la horloĝon? - demandis Ben Auda la velkintan eta Ali.
  
  
  "Ankoraŭ du horoj ĝis tagiĝo."
  
  
  “Ĉu la virino pretas vojaĝi? - demandis Ben Aouda.
  
  
  "Tute, majstro."
  
  
  Ben Aouda kapjesis. La brovoj de Nick ekbrulis. Ĉu virino? Li ne havis tempon por pensi pri tio.
  
  
  "Tio estas skribite," diris Ben Aouda. "Vi havas sufiĉe da tempo por marŝi tien kaj reen." Alaho estas vere bonega."
  
  
  "Kio do," konsentis Nick.
  
  
  "Lasu la malfidulon trinki."
  
  
  Ali aliris Nick kun malfermita botelo da viskio kaj rigardis suspektinde sian viktimon.
  
  
  "Atentu, viroj," diris la malgranda Ali. "La malfidela batas kiel skorpio."
  
  
  La nekredanto ja volis batali, sed kun la manoj kaj piedoj forte ligitaj, li povis fari nenion krom teni sian buŝon firme fermita. Pluraj batoj de Ali kun pantofloj ne povis malfermi lian buŝon.
  
  
  "Ha, ĉi tiu viro estas tiel obstina kiel kamelo en sulko."
  
  
  Viskio ŝprucis sur la plankon dum ili provis trudi la botelon en lian buŝon. Nick devis fari ĉion eblan por ne ridi kaj malfermi la buŝon samtempe.
  
  
  - Idiotoj! - ekkriis Ben Aouda. "La malfidelulo mokas vin ĉiujn."
  
  
  "Malĝuste," pepis Nick. "Alaho ridis pri ili ĉiuj," kaj denove kunpremis la dentojn.
  
  
  Fine venkis krudforto. Ali pinĉis la nazon de Noĉjo, intencante igi lin malfermi sian buŝon reflekse. Noĉjo malrapidiĝis en siaj katenoj kaj Ali komencis maltrankviliĝi.
  
  
  "Majstro, ni nun havas mortintan malfidulon en niaj manoj, kaj ni ne povas klarigi kiel li mortis."
  
  
  "Sensencaĵo, li nur ŝajnigas," klakis Ben Judah kaj piedbatis Nick en la lumon, pintan okcidentan boton, kiu forprenis la spiron de Nick. Kelkajn momentojn poste Ali denove estis super li, verŝante viskion laŭ lia gorĝo en dozoj kiuj faligus ĉevalon.
  
  
  La soleca festeno daŭris sufiĉe longe. Finfine, Nick svenis, rekonsciiĝis, vomis, kaj estis devigita trinki pli da viskio. La nokto fariĝis malbona sonĝo de alkoholulo, kiam la drinkaĵo fluis laŭ lia gorĝodoloro kaj lia stomako ribelis. Nick havis neniun ideon kiam ili venis al la konkludo ke la malfidelulo estis sufiĉe ebria. Li sciis nur, ke kiam li venis, li estis tre varma. Sur lia korpo verŝis ŝvito kaj lia buŝo estis seka, kvazaŭ li estus ĉe ĉiu novjara festo ekde la unua jaro.
  
  
  Li ĉirkaŭrigardis malrapide. Antaŭe li vidis ion brilan oran, blankan kuseneton, poste la blu-nigrajn harojn de Lee Valerie. Niĉjo rigardis ŝin kun miregigitaj okuloj. Kiu venigis ŝin ĉi tien? Tiam li rememoris la komenton de Ben Aouda pri la surprizo. Nick povis diveni la reston.
  
  
  Kial iu irus en la dezerton ebria kaj sola? Malfacile kompreni. Sed kun virino... Noĉjo rigardis la malplenan spacon etendiĝantan ĝis la okulo povis vidi. Devas esti aŭto ie, kiu forkuris de la vojo. Oni scias, ke malfidela estas granda ĉasisto de virinoj. Nick levis la ŝultrojn. La suno flamis pro la tuta furiozo de la dezerto. Li povus morti serĉante en ajna direkto, kaj li havis tricent sesdek direktojn por elekti. Ondo da naŭzo traflugis lin kaj li vomis. Kiam ĝi finiĝis, li eĉ pli soifis ol antaŭe. La knabino vekiĝis pro la sono. Ŝiaj grandaj malhelaj okuloj malfermiĝis kaj ŝi rigardis lin surprizite.
  
  
  “Vi,” ŝi diris. - Mi povus scii.
  
  
  — Ĉu vi estas sufiĉe varma? - demandis Noĉjo kun eta rideto.
  
  
  Ŝi ne atentis lin, sed tenis la kapon inter siaj manoj dum kelkaj minutoj.
  
  
  “Mi pensis, ke mi ne iris al tia festo dum jaroj. Kio okazis?
  
  
  Niĉjo kompateme ridetis. “Ni estas destinitaj perei. Ben Judah bezonis propekaĵon. Aŭ la kapro de peko. Ĉi tio estas ĉio.'
  
  
  Svelta orienta knabino ekstaris kaj rigardis en la fajran horizonton, kovrante sian vizaĝon per sia ora mano.
  
  
  "Bone, mi estas en humoro por tio nun," ŝi diris. — Kiam ni foriras? †
  
  
  "Mi pensas, ke mi ŝatos vin," diris Nick.
  
  
  Ŝi mallaŭte ridetis. “Pardonu, anĝelo, mi pensas pri mia kariero. Ĉu vi scias, kie estas la bushaltejo numero kvin? — demandis ŝi senpasie. Subite ŝi eksidis kaj komencis forte plorsingulti. Nick turnis sin kiel kavaliro.
  
  
  'Kial mi? - ŝi demandis kiam ĝi finiĝis. "Mi neniam vundis iun ajn, ĉu?"
  
  
  Matene, ili ambaŭ suferis de dehidratiĝo kaj naŭzo. Ilia soifo pliiĝis. La lango de Noĉjo nun sentis kiel giganta mantuko ŝtopita en lian buŝon.
  
  
  Pecos... Noĉjo forpuŝis la penson. Ne estis senco atendi helpon de ĉi tiu ekscentra. Oriente, li sciis, kuŝas la Persa Golfo. Sed kiom longe vi devas iri? Tri horoj da marŝado en la kondiĉo en kiu ili estis signifintus ilian morton.
  
  
  Li riskis fari mallongan cirklan sciigon de la areo, sed senrezulte. La viroj de Ali kovris siajn spurojn en la sablo. Kiam li finis sian esploradon, Lee Valerie povis diri de la aspekto sur sia vizaĝo ke li malsukcesis.
  
  
  "Kaj, mia amo," la knabino demandis, "kion ni faru nun?" †
  
  
  "Mi sugestas vin senvestiĝi," diris Nick.
  
  
  - Ĉu vi vere pensas tiel? Mi volas diri, mi ne estas prudentulo aŭ io ajn, sed estas tempo kaj loko por ĉio."
  
  
  Nick fosis truon en la sablo. Li ŝovelis la sablon kaj amasigis iliajn vestaĵojn unu apud la alia por krei primitivan ŝirmejon, kiu protektos ilin kontraŭ la senkompataj radioj de la dezerta suno. Poste ili kuŝiĝis unu apud la alia, tute nudaj. La proksimeco de la bongusta estaĵo apud li estis alloga, sed Nick sciis, ke ĝi mortigus lin se li tuŝos ŝin. La unua ordono por pluvivi por tiuj sen akvo estas ne ŝviti, kaj li jam streĉis sin en sia ebria stato pli ol estis konsilinde. Ili devis atendi ĝis mallumiĝo antaŭ ol ili povis provi trovi elirejon. Li parolis al la knabino, sed Nick estis maltrankvila. Sen kompaso, ili nur fariĝos pli senespere perditaj, kaj poste vagos sencele ĝis ili kolapsos pro elĉerpiĝo. Ili mortos en la penetra malvarmo de la dezerta nokto.
  
  
  Tagmeze ili ambaŭ falis en maltrankvilan dormon. Multe pli poste, Nick venis al la konkludo ke la suno surprizis lin finfine. Li aŭdis voĉon kaj profundan ridon.
  
  
  "...Jes, infanoj, tiel estis en la Sovaĝa Okcidento."
  
  
  Nick malfermis la okulojn.
  
  
  Pecos staris tie, malmola kiel sela ledo, kviete subridis. En ĉiu mano li havis flakon da akvo. Kiam ili estis ebriaj kaj malsekaj, Nick demandis kiel li sukcesis trovi ilin sen iuj signoj aŭ signaloj.
  
  
  “Mi promenis tien kaj malsupren la palacon de la ŝejko la tutan tagon, kaj kiam mi finfine vidis la piedsignojn sur la vojrando, mi diris al mi: Pecos, jen la unuaj piedsignoj, kiujn vi vidis en ĉi tiu araba lando. Kio se vi irus vidi ĝin? Kiam mi rigardis la mapon, mi vidis, ke ĉi tiuj spuroj ne povis veni de ie ajn, ĉar proksime estis neniu borplatformo. Nu, kiam mi vidis, ke ĉi tiuj spuroj estas forviŝitaj post iom da tempo, mi konstatis, ke mi ekposedis ion misteran. Se vi povas vojaĝi denove, nur diru tion. La aŭto ne estas ĝuste de ĉi tie, nord-nordoriente.
  
  
  "Pecos," diris Nick dum ili vestis sin, "mi pensas, ke vi estas pli bela ol anĝelo, sed mi devas demandi al vi ion...
  
  
  "Vi rigardis en mian sakon," riproĉis Pecos. "Mi povas konstati laŭ la maniero kiel vi diras ĝin."
  
  
  Nick kapjesis.
  
  
  "Mi provas kaŝi ĉi tiun flankon de mia karaktero pli-malpli," daŭrigis Pecos, "sed mi estas nur sentimentala..."
  
  
  "Vi povas nomi ĝin ankaŭ tiel," diris Nick.
  
  
  — Jes. Kion vi vidis en mia sako estas ĉio, kio restas de mia kamarado Kojoto.
  
  
  "Mi rekonus lin ie ajn," murmuris Nick.
  
  
  La triopo vagis al la vojo. Pecos daŭrigis sian rakonton.
  
  
  "Mi ne demandas al vi kial vi malaperis el la palaco de la ŝejko hieraŭ nokte kaj kuŝis tute nuda kun virino en la dezerto, ĉu?"
  
  
  "Ne," Nick konfesis.
  
  
  “Estas homoj, kiuj trovos ĉi tion tre stranga, sed ne mi! Ĉu vi pensas, ke mi ne havis kialon kunporti ĉi tiun kompatindan Kojoton, kiu ĉiam volis vidi la mondon? Ĉu vi pensas, ke mi faris tion por mia amiko? Ne, sinjoro. Mi vekiĝis iun matenon kaj trovis ĉi tiun kapon apud mi. Tion faris la Jivaros al maljuna Kojoto. Kaj tiam mi promesis, ke mi kunportos lin al ĉiuj tiuj landoj kaj urboj, pri kiuj ni kutimis babili en la montoj nokte, kaj je Dio, mi faris tion. Estas ia freneza ĵuro, kiun vi faras en la dezerto kaj poste vi konservas. "Ĝi ne estas pli stranga ol multaj aliaj aferoj, kiuj okazas en la mondo," li aldonis morne.
  
  
  Nick ne estis certa ĉu li aludis al la okazaĵoj de ĉi tiu vojaĝo aŭ al la ĝenerala kaoso kreita de la homaro.
  
  
  "Vi ne pensas, ke mi estas stranga, ĉu?" demandis Pecos suspekteme. "Ne," Nick ridis. "Mi pensas, ke vi estas unuaklasano, Pecos."
  
  
  Baldaŭ poste, Nick ĝojis, ke li diris ĝin. Ĉiuj tri marŝis al la vojo. Ili povis vidi la luaŭton de Pecos parkumita ĉe la flanko de la vojo.
  
  
  Tiam pafo eksonis en la dezerto.
  
  
  Pecos kaptis sian bruston kaj kolapsis al la tero. La mano de Nick elpafis kaj li kaptis Leigh Valerie. Ambaŭ falis en la sablon.
  
  
  Sub la luita aŭto kuŝis du araboj en fluantaj burnoj. Ben Judah sendis patrolojn por certigi ke Nick ne hazarde trovis sian vojon reen. Kaj Pecos viktimiĝis de ili.
  
  
  Noĉjo rampis sur la ventro tra la varma sablo kaj tiris la malmodernan Ĉevalidon el la mano de Pecos.
  
  
  Tiam li iris post la araboj. Ili estis en malavantaĝo, kuŝante senmove sub la aŭto. Komence, Nick malrapide ŝteliris al ili sub la brulanta suno. Iliaj armiloj ree kaj ree pafis dum ili provis faligi la altkreskan viron, kiu neforgeseble alproksimiĝis, rapidante de monteto al monteto kun rapideco de antilopo.
  
  
  Nun Nick estis en pafa distanco. Kun alia mallonga suprenspuro ĉi tio faros la lertaĵon. Noĉjo eksaltis kaj kuris. La kugloj kovris lin per sablo. Li tiam prenis pozicion por resendi fajron. La araboj estis memcertaj ke la malfideluloj estus senarmaj. Nick vidis ilin interkonsiliĝi sub la aŭto, en loko kiu donis al ili neniun protekton. Subite ili elsaltis, freneze kraĉante al la vojo. Nick forte ekpremis la ellasilon sur la malmoderna Colt kaj du pafoj sonoris. La araboj ricevis kuglojn ĝuste kiam ili leviĝis kaj tuj fuĝontaj. Anstataŭe, ili etendiĝis en la dezertaj sabloj kaj kuŝis senmove.
  
  
  Noĉjo leviĝis malrapide kaj marŝis reen al la senmova korpo de malgranda Pecos, kiu venis la tutan vojon el Teksaso por helpi amikon en ĉi tiu nekonata dezerto sur la Golfbordo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  La vespero estis plena de fantomaj figuroj. Ili moviĝis inter la bambuaj kaj stanaj domoj aŭ klinis sin el malklare lumigitaj fenestroj, klakante la langon kaj kriante obscenaĵojn en rompita angla kaj franca. Malproksime videblis la brilo de la frondoriĉaj kvartaloj de Bangkok, ĵetante helan brilon kontraŭ la vesperan ĉielon.
  
  
  Nick sentis sin maltrankvila dum li marŝis tra la mallumaj stratetoj, evitante la vagantaj fantomajn manojn, kiuj tiris liajn manikojn. Ĉi tie vi povas facile esti mortigita pro la enhavo de via monujo. Nick sekvis Big Jack Johnson, la sportĵurnaliston. Li laŭlitere sekvis la paŝojn de la Honorteama de Rangoon ĝis Mandalay. Nick nun sufiĉe bone konis la kutimojn de ĉi tiu viro, krom la ĉefa afero - kie okazis la epizodo de la programo. Ĉar nun Noĉjo sciis, ke la sakon alportis alta, silentema viro. Nick trovis mikrofilmon de svisa bankkonto nombro en sia pakaĵo ĉe la palaco de Ibn Ben Judah kaj, post negrava rompoŝtelo, certigis ke ĝi estis konfirmita kiam ili alvenis en Bangkok.
  
  
  Nick finis ke Johnson estis tro ebria por esti kasisto mem. Ne malzorgema ebriulo, sed konstante malĝoja viro, kiu trinkas botelon ĉiutage, sed trankviliĝas, faras sian aferon kaj elportas sian malĝojon. Nick ne volis kapti Johnson.
  
  
  Li volis la estron de Johnson. Tial Johnson ankoraŭ liberiĝis, kaj Nick jam pasigis du semajnojn en la ombro de ĉiuj malpuraj kvartaloj oriente de Suezo.
  
  
  Nick ankaŭ estis certa, ke li estas observita dum li observis Johnson, sed hodiaŭ li ne ĝenis. Hodiaŭ li sciis, ke alta viro kun mallonga hararo estas survoje por preni la kasiston. Nick restos apud li eĉ se tio signifas, ke li devas lavi tukojn en la plej malpura bordelo de Sudorienta Azio.
  
  
  Nun la altkreskulo paŝis antaŭ li kaj rigardis la montrofenestrojn por inspekti la homajn varojn. Wilhelmina, la Luger de Nick, ĉiam estis ĉe mano. Baldaŭ, alta viro kun mallonga hartondado haltis antaŭ bambua strukturo kun signo en pluraj lingvoj: "Sinjorino Armor, knabinoj, knabinoj, knabinoj." Ene estis la bruo de jukebox, bruanta usona rok-'n' roll de la pasinta tempo. Sveltaj knabinoj en striktaj silkaj roboj promenis tien kaj reen en la kompanio de maristoj el multaj landoj, ĉiuj en diversaj statoj de ebrieco.
  
  
  La grandulo haltis ĉe la pordo, kvazaŭ li ne scius ĉu provi ĉi tie aŭ iri al alia bordelo. Nick iris en la ombron.
  
  
  La indonezia maristo eliris el la pordo tre malfirme kaj kuris rekte al altan usonanon kun mallonga hararo. La usonano flankenpaŝis, ne atentante la ebriulon. La indoneziano kontraŭis tion. Li stumblis, malbenis, tiam kaptis Johnson je la reversoj kaj lanĉis salvon da malbenoj kontraŭ li. Johnson rompis la tenon de la indonezio kaj pluiris. La maristo, sentante sin insultita, atakis lin.
  
  
  Noĉjo mallarĝigis la okulojn. Mia stomako kunpremis. La eta indonezio, ebria aŭ sobra, estus devinta freneza por ataki giganton kiel Johnson. La rapida menso de Nick kaptis la distraĵon, sed ne povis helpi ĝin.
  
  
  Kelkajn sekundojn poste la bordelo estis malplena. La eta indonezia maristo certe havis pli da amikoj ol Sankta Nikolao. Baldaŭ Johnson estis entombigita sub ondo de sovaĝuloj, fulmantaj tranĉiloj kaj svingante la brakojn en la mallumo.
  
  
  Sirenoj blekis en la malproksimo. La hurlado fariĝis pli laŭta.
  
  
  Tiam kamiono aperis ĉe la fino de la strateto. Uniformita polico kun torĉlampoj kaj plumbobastonoj falis el la aŭto kaj eniris la strateton en batalformacio. La homamaso disiĝis tiel rapide kiel ĝi kolektiĝis, escepte de la virinoj, kiuj kriegis unu la alian de la fenestroj kaj bujfadis la policanon de la sojlo.
  
  
  Police esploris la korpon de Johnson. Nick rigardis iliajn lanternojn senĝene gliti super la senmova figuro de la granda usonano. De la maniero kiel ili pritraktis la korpon, Nick sciis ke Johnson estis morta. Momentojn poste, du oficiroj kaptis lin je la brakoj kaj gamboj kaj portis lin senĝene al la kamiono. La supera oficiro iris paroli kun sinjorino. La aliaj haltis en la strateto kaj fumis cigaredon ĝis li revenis, poste reeniris la kamionon kaj forveturis. La vivo en la kvartalo baldaŭ revenis al sia normala ritmo.
  
  
  Noĉjo mallaŭte malbenis. Dum la lukto, la blua sako iel malaperis. La rabaĵo de Nick estis prenita de li, ekzakte kiel la vivo de Johnson estis ŝtelita de li.
  
  
  
  "Mi neniam demandis vin, kien vi iras nokte," Lee diris al Valerie.
  
  
  "Ne, tio estas vera," diris Nick. "Kara knabino."
  
  
  "Ne," diris la orienta knabino kun milda rideto, "vi estas la plej bona." Ŝia rigardo estis varma en la mallumo. — Se vi ne plu foriros, estas loko, kiun mi volas montri al vi ĉi-vespere.
  
  
  "Ne, mi ne foriros," diris Nick. "Montru la vojon, amiko."
  
  
  Li estis morte laca. La ĉasado, kun siaj danĝeroj kaj seniluziiĝoj, komencis preni sian paspagon sur li. Li malstreĉis kiam Lee ekfunkciigis la luaŭton kaj veturis laŭ la mallarĝa pavimita vojo kondukanta en la ĝangalon. Ili renkontis sekrete dum du semajnoj, post kiam Nick revenis de vespera ĉaso. Ĉi-rilate, Nick estis pli singarda kun Lee ol kun Tracy. Li ne volis respondeci pri la morto de alia amatino.
  
  
  Post momento ŝi haltis. Tra la abunda ĝangala foliaro, Nick vidis en la lunlumo antikvan templon kun statuoj kaj bareliefoj kiuj estis ekzotika miksaĵo de hinduaj kaj budhanaj kulturoj. Man en mano, ili marŝis laŭ la ĝangala pado al la imponaj pordegoj de la antikva templo. Ŝi kondukis lin al la rando de profunda lageto kovrita de superpendanta hedero.
  
  
  — Ĉu vi volas naĝi? - demandis Lee. Ŝi masaĝis liajn fortajn dorsmuskolojn. "Eble ĉi tio malstreĉigos vin." Nick kapjesis. Sen ia timemo, la supla knabino tiris sian maldikan silkan robon super la kapon kaj aperis antaŭ li kun rekta ora korpo kaj altaj, fieraj, idealeformaj malgrandaj mamoj. Ŝiaj malsekaj okuloj ekbrilis kiam ŝi kisis lin mallonge kaj poste glitis en la akvon. Noĉjo rigardis post ŝi kaj vidis kiel ŝiaj elastaj postaĵoj tuŝas la tuknigrajn harojn falantajn sur ŝian sveltan dorson. Lace, li senvestis sin kaj sekvis ŝin en la varmeta akvo de la ĝangala lageto.
  
  
  Ili naĝis silente dum kelka tempo, dum simioj kriegis en la arboj malantaŭ ili en la ĝangalo.
  
  
  "Ĉi tiu templo estas tre, tre malnova," ŝi flustris. "Ĉi tio estas unu el la malmultaj lokoj kie mi sentas min juna."
  
  
  "Vi estas juna," diris Nick. Ŝia rideto estis plena kaj melankolia. "Ne tre juna." Ŝi naĝis al li kaj kisis lin. Nick rigardis la sveltan, perfektan korpon fluantan sub la akvo. Ŝi vidis lin rigardi ŝin kaj malrapida rideto transiris ŝian vizaĝon. Ne dirinte eĉ unu vorton, ŝi tiris lin al la rando de la lageto, transgrimpis la randon kaj kuŝiĝis, malseka, en la herbo.
  
  
  Nenio necesas diri. Ekde sia tago en la dezerto, ili pliproksimiĝis. Ŝi kuŝis surdorse en la mola herbo kaj atendis, ŝiaj longaj kruroj etenditaj en hazarda saluto, la eta tumulo de ŝia ventro saltis en kreskanta antaŭĝojo. Ŝia rideto estis varma kaj mola, kiel vespero en la ĝangalo.
  
  
  Nick eliris el la lageto. Liaj muskoloj iĝis malstreĉitaj kaj fortaj denove post naĝado. Li malrapide marŝis al ŝi, akvo fluanta el lia korpo. Lee etendis malvarman manon al li kaj tiris lin al ŝi. Iliaj okuloj renkontiĝis longe en tenero, malrapide kaj trankvile kunfandiĝis. Nick rigardis kiel ŝia korpo tordis kaj turniĝis en stabila, kontrolita pasio sub lia korpo. Baldaŭ ilia kuniĝo fariĝis pli energia, kaj la du belaj korpoj alkroĉiĝis unu al la alia en fina grimpado al la supro, kiu ŝajnis pli kiel furioza lukto ol amo. Sed antaŭ tio, en la komenco, ili estis kune en plena kompreno kaj simpatio.
  
  
  Poste, ŝi malstreĉis kun sia kapo sur lia brusto dum li kuŝis sur sia dorso, lia pasio malkreskanta, rigardante kun respekto la belecon de ŝia korpo.
  
  
  "Iu denove estis mortigita ĉi-vespere," li diris mallaŭte. Li sentis ŝin streĉita.
  
  
  — Kiu?
  
  
  "Johnson".
  
  
  Ŝi silentis iom da tempo. Tiam ŝi parolis kiel edzino al sia edzo kaj diris kio vere estis en ŝia menso.
  
  
  — Vi ne laboras por la Financministerio, ĉu?
  
  
  "Ne," diris Noĉjo.
  
  
  Denove estis silento.
  
  
  - Mi esperas, ke nenio okazos al vi.
  
  
  "Ankaŭ mi," diris Nick. Rapida, svelta korpo premis lin. Ŝia malseka buŝo serĉis lin. Dum kelka tempo ili batalis la timon de danĝero per siaj fajraj korpoj. Multe poste ili revenis al Bangkok en silento.
  
  
  "Mi scivolas, ĉu Baxter estus en la loko de Johnson hodiaŭ, se li mem farus ĝin," Lee rimarkis en unu momento. - Kion vi faris? - demandis Noĉjo.
  
  
  "Lia sako estus liverita," la knabino respondis. “Mi aŭdis Baxter, la viro kiun ili nomas Kapitano Rideto, peti al Johnson doni la sakon al sia amiko ĉar Baxter havis komercon en la urbo. Ĉi tio estis ĝuste kiam ili eliris el la aviadilo. Mi memoras, ĉar Johnson ŝajnis tre ĝenita kaj diris: "Bone, ankoraŭ unu fojon. Kial vi ne transdonas ĝin al vi mem? aŭ io simila
  
  
  La okuloj de Nick ekbrilis en la mallumo.
  
  
  
  Frank Baxter marŝis laŭ la ŝtona pado en la korton de budhisma templo, kaŝante sian tonigan ventron sub ruĝa sporta jako. Ĉiujn kelkajn metrojn li haltis por foti.
  
  
  Nick faris ĉirkaŭvojon por eniri la monaĥejan teritorion. Li marŝis al la malantaŭo kaj grimpis trans la muron. Poste li kaŝis sin en la arbustoj kaj atendis. Monaĥoj en safranaj roboj promenis tra la ĝardeno, mergitaj en meditado. Inter ili, la sporta jako de Buster estis same facile ekebla kiel raketo nokte. Noĉjo vidis Baxter kunigita de barba monaĥo kies roboj estis pli komplekse ornamitaj ol la aliaj. Baxter kaj la monaĥo kune promenis tra la ĝardeno, prezentante iom krudan pantomimon kiel gvidisto kaj turisto. Sed ĉiu paŝo, kiun ili faris, ŝajnis forigi ilin pli for de la vido. Nick estas en la ombro, certigante ke li ĉiam povas vidi la du el ili.
  
  
  Dudek milionoj da antaŭlernejaj infanoj estos korŝirita, pensis Nick, kiam mi transdonos Kapitanon Rideton al la FBI. Carter, vi eĉ povus kuiri kuiraĵon el la paska kunikleto, maldiligentulo, li pensis gaje.
  
  
  Baxter kaj la monaĥo faris sian komercon en la privateco de la meditadomo. De malantaŭ la arboj, Nick vidis Baxter transdoni la flavajn kestojn da filmo al la monaĥo, kiu kaŝis ilin sub siaj roboj. Ili babilis iom kaj poste forlasis la kabanon. Baxter faris kelkajn pliajn fotojn de la korto kun granda spektaklo kaj finfine ŝancelis laŭ la enveturejo al sia aŭto.
  
  
  Honte, Kapitano Rideto, pensis Noĉjo, balancante la kapon. Jen vi... Li ne povis fini la penson. Li estis trafita en la tempio per iu objekto, tiel ke artfajraĵo eksplodis en lia kranio, kaj fajra doloro trapikis lian spinon. Li provis rezisti kaj trovis sin paralizita. Kelkajn momentojn poste liaj kruroj cedis. Li estis konscia, sed nenion povis fari. Li estis falĉita de malantaŭe de homa mano, kiu fariĝis science aplikata armilo, same kiel li tiom ofte malfunkciigis homojn.
  
  
  Malglataj manoj kaptis lin kaj trenis lin. La ĝeno de tio estis, ke la monaĥo, kiu tiel lerte malŝaltis ĝin, hipokrite petis kuraciston.
  
  
  "Konduku la suferanton al la mastro," konsilis alia monaĥo, singarda kontraŭ eventualaj turistoj proksime. "La saĝeco de majstro resanigas ĉiujn malsanojn."
  
  
  “Kompreneble,” pensis Noĉjo. Kiam Nick ne plu estis videbla por la publiko, unu el la monaĥoj denove frapis lin. Ĉi-foje li perdis la konscion.
  
  
  Iom poste li rimarkis ioman malfortan lumon. Grupo da razitaj monaĥoj staris kaj rigardis lin. Io ŝanĝiĝis, sed nun li ne povis imagi, kio ĝi estas. Lia brako doloris kaj li ne povis juĝi kiom da tempo pasis.
  
  
  Mateno fariĝis posttagmezo. Lia menso estis perdita en psikedela koŝmaro de oblikvaj okuloj rigardantaj lin, monaĥoj ĉantantaj kaj strangaj muzikiloj. Tiam aferoj eĉ pli konfuziĝis kaj li ŝajnis iri supren kaj malsupren.
  
  
  Li estis sur la placo. Malaltaj, dikaj nuboj pendis super la pejzaĝo. Granda homamaso kolektiĝis en la griza lumo. La homamaso estis tre ĉagrenita pri tio, kion Nick ne komprenis. La homamaso ŝajnis kantadi kaj kvereli inter si samtempe. Nick malkovris ke li ankaŭ portis robon kaj ian kranioĉapon. Liaj kruroj estis iom malfirmaj, sed li klopodis por resti meze de la placo, iomete svingi la brakojn kaj rideti al ĉiuj ĉi afablaj homoj.
  
  
  Tra la nebulo en sia menso, li aŭdis voĉon leviĝi super la bruo, ordonan, koleran voĉon, hipnotan voĉon.
  
  
  Per sia morto li protestos kontraŭ la barbaraj, malhomaj agoj de la imperiistoj kontraŭ niaj fratoj en Vjetnamio. Ĉi tiu heroa martiro ne permesos al iu ajn stari en la vojo de lia ofero. Li insistas ke memforigo estas la nura solvo ..."
  
  
  La voĉo daŭrigis. Nick aŭskultis, agrable surprizita de la intonacio de la voĉo. La monaĥo alproksimiĝis al Noĉjo kun ladskatolo da benzino kaj ŝprucis Noĉjon malavare. Nick rigardis lin surprizite. Kial ili farus tion? Noĉjo estis preta konfesi, ke li estas freneza, sed li ankoraŭ ne atingis la punkton pensi, ke benzino estas sama kiel postrasado.
  
  
  Milda sed pli klara voĉo en lia kapo provis ion diri. Nenio helpas vin koncentriĝi kiel baldaŭa ekzekuto. Kiam Noĉjo vidis la trian monaĥon alproksimiĝi kun torĉo en la mano, la nebulo en lia cerbo rapide malpleniĝis kaj Nick komencis kompreni.
  
  
  "Li ne estos senigita de sia martireco," kriis voĉo. Dume, la anestezilo pasis kiam Nick devigis lian menson preni kontrolon de liaj tremantaj muskoloj.
  
  
  "Nu, vi vetas," grumblis Nick. Monaĥo kun torĉo kliniĝis super la benzinmalsekigitaj vestaĵoj de Nick. Nick vokis ĉiujn resanigajn potencojn, kiujn donis al li multajn jarojn da malfacila trejnado kaj piedbatis la monaĥon per torĉo. Aliaj monaĥoj venis al la helpo de la unua monaĥo. La unuaj malmultaj strikoj de Nick estis provaj, sed lia kunordigo pliboniĝis kiam la ago intensiĝis. Kelkaj el la monaĥoj falis sub la martelon de la pugnobatoj kaj piedbatoj de Nick. Aliaj monaĥoj el la homamaso aliĝis al la unua grupo, kun la ĉefmonaĥo gvidanta la manieron.
  
  
  Noĉjo turnis sin ĝis li havis paŭzon kaj prenis la kanjonon de la strato. Poste li superverŝis la abaton kaj la plej proksimajn al li per benzino. Ie en la arbaro de rapidantaj manoj li sukcesis trovi torĉon. La monaĥoj retiriĝis. Noĉjo kaptis la kapon de la monaĥo kaj premis la torĉon kontraŭ lia robo. La fajro ekflamis sensacie kaj disvastiĝis al la plej proksimaj monaĥoj. Tiam la potencaj kruroj de Noĉjo forportis lin de la brulanta homamaso antaŭ ol lia propra robo povis ekbruli.
  
  
  Je sekura distanco, Nick turnis sin kaj rigardis. La placo estis plena de monaĥoj demetantaj siajn brulantajn robojn kaj dancantaj nudaj. Ili ŝajnis same nevolaj kiel Noĉjo oferi sin noble. La homamaso, frustrita pro la manko de religia fervoro kaj sento trompita, ankaŭ komencis batali. Nick havis neniun problemon ŝteliri ĉirkaŭ la tumultoj kaj malaperi en sian flankstratan hotelon.
  
  
  
  Kapitano Rideto aspektis ekzakte kiel li aspektis en televido, sociemulo sed amika. Li havis glason da gino-tono en la mano, pri kiu lia sponsoro, la limonada firmao, ne konsentus, sed lia saluto al Nick estis same gaja: “Kiel vi fartas hodiaŭ? Per kiu li salutis dudek milionojn da antaŭlernejaj infanoj ĉiutage je la kvara.
  
  
  "Trinku kun mi, Campbell," li diris.
  
  
  "Ne, dankon," diris Nick. Baxter finis sian glason kaj iris trans la bangaloĉambron al la tablo kie staris la boteloj kaj glaciujo.
  
  
  "Nu, se vi ne ĝenas, mi mem prenos alian."
  
  
  "Antaŭen," diris Nick gaje, "precipe se ĝi malstreĉas vian langon." †
  
  
  Baxter daŭrigis kaj verŝis al si trinkaĵon. "Mi kredas ke mi ne komprenas vin."
  
  
  "Kio do," diris Nick per egala voĉo. 'La ludo finiĝis. Pluraj homoj de la FBI baldaŭ alvenos aviadile, sed nuntempe ni povas interparoli private.
  
  
  La rido de Baxter estis kora kaj sincera.
  
  
  - Vi ŝercas, Campbell. Aŭ vi estas ebria. Mi maldungis verkistojn, kiuj havis pli bonajn ŝercojn ol vi.
  
  
  "Se vi turnos sin kun tiu pafilo en via mano, vi ne mortos, sed vi vundiĝos," diris Nick. "Lasu la pafilon fali."
  
  
  La pafilo falis sur la maton.
  
  
  "Bone," diris Nick. La planko knaris pro averto. Nick kaŭris por sia vivo. Nun la trikilo en la mano de sinjorino Bax maltrafis la koron de Noĉjo kaj enfosis lian ŝultron. Li devus scii, li diris al si poste; La ino estas ĉiam pli danĝera ol la masklo. La morna virino ankoraŭ havis la trikilon en la mano kaj estis direktonta ĝin kiel lancon al la koro de Noĉjo kiam li piedbatis ŝin en la stomakon kaj ŝi flugis al sia edzo.
  
  
  En tiu momento la pistolo ekpafis. La okuloj de sinjorino Baxter ŝvelis. Ŝia dorso streĉiĝis kaj ŝi kaptis sian bruston.
  
  
  "Millie," Baxter kriis, "Millie, mi ne volis diri vin... mi ĵuras." Estis pro li.
  
  
  La vizaĝo de Baxter estis tordita kun kolero kaj doloro kiam li provis ĉirkaŭiri sian edzinon kaj pafi Nick. Nick batis lin je frakcio de sekundo. Baxter faligis la pafilon kaj surprizite rigardis la disvastiĝantan ruĝan makulon sur sia ĉemizo.
  
  
  Li rigardis la sangon sur sia mano, poste Nick. En surprize normala tono, li diris, "Mi ne estas komandanta, Campbell." Ĉu vi scias pri...'
  
  
  Li flustris nomon kiun Nick havis problemon kompreni. Tiam li falis senvive apud sia edzino.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  La vetero estis malbona kiam ili foriris kaj nun, kiam ili revenis, estis same malbona. La granda aviadilo estis devigita atendi super Novjorko, ie inter Westchester Distrikto kaj Montauk Point, dum duon dekduo da aŭtoj antaŭ ĝi prepariĝis alteriĝi.
  
  
  Noĉjo sidis streĉita kiel granda kato sur sia seĝo, kaj Lee, komprenante lian humoron, se ne la kialon de tio, lasis lin sola. Tamen, la kialo estis simpla. Komencis ŝajni, ke Niĉjo malbone miksis la kartojn. Se la forvelkanta spiro de Frank Baxter estus ĝusta, Nick nun havus la ĉinan pagistron, same kiel la valoron de miliono da dolaroj de ĉin-komunista inteligenteco direktiĝanta al Usono, kolektita de ĉiuj la vizithavenoj de la pagisto. Sed en Manilo kaj Tokio, Nick trafis malplenan muron. Neniu indico identigis kandidaton Nick.
  
  
  La viro, kompreneble, sciis, ke oni lin sekvas. Estis ludo de kato kaj muso, sed Noĉjo ne plu estis tiel certa, kiu estas la kato kaj kiu estas la muso. Nick planis aresti la suspektaton en Novjorko, sed sen mikrofilmo kaj aliaj malfacilaj pruvoj, la ĉina reto verŝajne ne estus iel ajn interrompita.
  
  
  La stevardino iris laŭ la koridoro kun gaja rideto por kontroli la sekurzonojn, Nick havis amaran guston en la buŝo. Kirby Fairbanks, iama amiko de Pecos, ĉesis survoje al la banĉambro. La stevardino levis la ŝultrojn kaj lasis lin pasi. Ŝajnas, ke ili devos atendi ankoraŭ dudek minutojn antaŭ ol ili povos surteriĝi. Fairbanks palpebrumis, sed Nick ne respondis. Li pensis pri faktoj. Li ne vere volis alfronti Hawk kun la malmulto kiun li havis. Du membroj de la ĉina-komunista financa teamo mortis, kaj Granda Knabo estas nenio alia ol suspektato. La rigardo de Niĉjo distrite rigardis la pasaĝerojn. Fairbanks ankoraŭ ne revenis al sia sidloko, kaj kiel Nick rimarkis, ekzistis neniuj "Okupitaj" signoj super iuj el la necesejoj.
  
  
  Noĉjo nomis sin idioto kaj malŝnĉis sian zonon. Li tiam antaŭeniris laŭ la koridoro, lia glata irado kaŝis la kreskantan streĉiĝon, kiu trakuris lin.
  
  
  La kontrolisto ne estis en la unuaklasa kajuto. Kiel diable Fairbanks preterpasis lin, Nick scivolis. Li malfermis la pordon de la kabano kaj atente aŭskultis. En la kabano, Noĉjo aŭdis ekscititajn voĉojn.
  
  
  - Vi estas freneza, ulo. Estis la kapitano. “Ho mia dio, ni ĵus alvenis al Novjorko. Se mi ne surteriĝos ene de dek kvin minutoj, ni falos en la akvon.
  
  
  "Faru kiel mi diras," Fairbanks kriis akre. “Malŝaltu tiun radion kaj flugu al Bermuda, aŭ vi estos tie kun ĉiuj pasaĝeroj. Mi estas malespera. Ne gravas min se mi devas morti, sed mi ne iros al Novjorko por alfronti..."
  
  
  La voĉo de la piloto estis surprize firma dum li interrompis Fairbanks. "Mi pensas, ke vi ne scias multon pri aviadiloj, ulo." Ili ne flugas kiel birdoj. Ili bezonas brulaĵon.
  
  
  "For la manoj," bojis Fairbanks. "Mi povas legi kompason same bone kiel vi." Daŭre flugu suden.
  
  
  “Mi devas fari turnon. Se mi ne faros ĉi tion, ni estos ĉi tie ludante kaŝludon kun duondekduo da aliaj grandaj aviadiloj flugantaj je tricent mejloj hore. Kara, mi ne gravas kiom ĉagrenita vi estas. Vi ne volas fini tiel, ĉu?
  
  
  Nick malfermis la pordon iom pli larĝe. Li vidis la korpon de unu el la ŝipanaro pendanta senvive en lia sidloko kaj sango guti sur la navigaciaj instrumentoj.
  
  
  "Ni purigis la transirejon, sinjoro," diris la kopiloto. Nick eltiris la Luger el sia pistolujo. Ĝi devus funkcii se vi moviĝas rapide. Li devis surprizi Fairbanks, alie la viro eble pafos alian ŝipanon.
  
  
  Tiam ĉio okazis samtempe. La kopiloto kriis: "Ho mia Dio, tribordo..."
  
  
  Subite la granda aviadilo deturniĝis kiel ĉasaviadilo kaj Nick estis ĵetita al la tero tra la pordo. La kajutofenestroj ŝajnis esti plenigitaj per la flugiloj de alia aviadilo, kiu malaperis en la fantomaj nuboj tiel rapide kiel ĝi aperis. La skipo samvoĉe ŝvitis kaj la radio freneziĝis.
  
  
  “Pan-Monda tri-nul-sep, vi estas sur nia ekrano, elirante el la ŝimo. Ni ne komprenas vin. Bonvolu registriĝi. Pan World tri-nul-sep...
  
  
  Kirby Fairbanks apogis sin al la muro de la kabano, direktante sian pafilon al la kapo de Nick.
  
  
  "La piloto estos mortigita, kaj la navigisto ankaŭ," li muĝis. "Mi ne volas malŝpari kuglon, sed se mi devas, mi faros ĝin."
  
  
  "Ni ĉiuj mortos se mi ne surteriĝos ĉi tiun aŭton en kvin minutoj, viro," diris la piloto.
  
  
  "Lasu vian pistolon ĉi tie, Campbell, kaj revenu al via loko," ordonis Fairbanks.
  
  
  Nick havis neniun elekton. Li lasis la Luger sur la planko de la fiakro kaj revenis al sia sidloko. Lee Valerie rigardis lin per larĝaj okuloj.
  
  
  'Kio okazis? Mi vidis...'
  
  
  "Forgesu kio okazis," diris Nick. Ĉu vi memoras tiun aŭtomatan pistolon, kiun vi uzis por pafi min en Parizo?
  
  
  — Kiel mi povus forgesi?
  
  
  — Kie li troviĝas?
  
  
  “En mia monujo. Estas mia kutimo...
  
  
  "Donu ĝin al mi".
  
  
  Sen demandi, Lee metis la manon en sian monujon kaj eltiris malgrandan pistolon. Noĉjo metis ĝin en sian poŝon kaj ekstaris denove. Li ŝanceliĝis dum la aviadilo akre turniĝis. Tiam aŭdiĝis la voĉo de la kapitano tra la interfono.
  
  
  “Sinjoroj, ni havas etan problemon ĉi tie. La surteriĝo eble estas iom malglata, do aŭskultu la instrukciojn de la stevardino."
  
  
  Nick ridetis morne. La piloto volis diri ke li poste provos malvolan surteriĝon je plurcent mejloj je horo kaj ke neniu devus panikiĝi se ĝi ne funkcius. Kial Fairbanks ŝanĝis opinion kaj decidis surterigi la aŭton?
  
  
  Nick longe ne pensis pri ĉi tiu demando. Se la alta ruĝharulo pafis de la pilotejo, la ludilpafilo de Nick estus neniu matĉo por la Luger. Noĉjo ĉirkaŭrigardis por kaŝi lokon. Vestoŝranko. Li rapide engrimpis kaj ĵetis sian mantelon sur sin. Nur kelkaj pasaĝeroj rimarkis lian strangan konduton; la ceteraj estis tro okupataj de sia timo de surteriĝo. Nun la aviadilo rapide malsupreniris. Nick devis firme teni por eviti fali antaŭen.
  
  
  Tiam li aŭdis la pordon de la kabano malfermiĝi.
  
  
  "Campbell," vokis Fairbanks. 'Mi prenas ostaĝojn, ĉesu kun...'
  
  
  Kie diable vi estas, Campbell?
  
  
  Noĉjo eliris el malantaŭ sia mantelo.
  
  
  - Jen mi, Fairbanks. Ambaŭ viroj malfermis fajron kaj tiam la aviadilo trafis la grundon, terenbatante ilin de iliaj piedoj. Nick provis trovi sian ekvilibron, sed la granda maŝino tremis kaj ruliĝis laŭ la startleno kun tia forto ke estis neeble ekvilibrigi. Ekzakte ĉar Nick pensis ke li eble pafos, la piloto malrapidiĝis por malrapidigi sian surteriĝorapidecon kaj Nick estis ĵetita al la alia flanko. Li vidis Fairbanks rampi sur la planko. Kiam la aviadilo trankvile taksiis al la pordego, Fairbanks atingis la necesejon, grimpis tra ĝi kaj ŝlosis ĝin malantaŭ li.
  
  
  Ne estis fenestro en la necesejo. Nick ordonis al la skipo teni la pasaĝerojn for dum ili elŝipiĝis, kaj li sidiĝis kaj atendis. Tuj kiam la ŝtupetaro estis deplojita, oficiroj kaj aliaj homoj grimpis surŝipen. Kiam Nick rigardis tra la fenestro, li vidis ke la granda aŭto estis ĉirkaŭita de policanoj, sekvitaj de fajrobrigadkamionoj kaj raportistoj.
  
  
  Post kelkaj sekundoj la situacio malaperos kaj Nick devos fari ion. Li ekstaris kaj frapis la pordon de la necesejo. Neniu Respondo. Kiam li menciis la nomon de Fairbanks, ankaŭ ne estis respondo. Nick montris al la pordo, kaj du novjorkaj policistoj frapis siajn ŝultrojn en ĝin. Du batoj sufiĉis kaj la pordo malfermiĝis. Fairbanks estis morta. Memmortigpilolo, Nick aŭtomate divenis. Li ne aŭdis la pafon. La ĉina kasisto mortis, kaj li havis ĉiujn respondojn kun si.
  
  
  Niĉjo rigardis abomene al la faliĝinta figuro en la necesejo dum momento. Poste li eklaboris.
  
  
  Li moviĝis kun administra rapideco kaj ĝisfundeco kiu estintus laŭdinda al Hawke. Post minutoj post la elŝipiĝo de la pasaĝeroj kaj longe antaŭ ol ilia pakaĵo alvenis, Nick starigis kordonon ĉirkaŭ la tuta alvenareo.
  
  
  "Ĉiu, kiu trairas doganon," diris Nick, "devas esti kontrolita." Jes, ĉi tio validas kaj por ĵurnalistoj kaj doganistoj.”
  
  
  La policisto havis rezervojn.
  
  
  "Tiam trovu kelkajn inajn oficirojn aŭ serĉu la virinojn persone."
  
  
  Ene de dek minutoj, Nick transformis la alie bonordan rutinon de la alveno kaj doganareo en batalkampon, kie doganistoj ĵuris ne ofendi iun ajn, komercistoj minacis akuzojn, kaj malgranda armeo de FBI-fakuloj kaj serĉoficiroj faris fuŝon de ĉies pakaĵo. ... Nick ĉenfumis, sole, observante la situacion kun furioza ekscito. Ie sur tiu aviadilo estis informoj, por kiuj la malriĉaj ĉinaj komunistoj pagis pli ol milionon da dolaroj, kaj nur Kirby Fairbanks sciis precize kie.
  
  
  Dan O'Brien, gaja oficulo pri publikaj rilatoj de Pan World Airlines, kiu volis ekscii, kio okazas, ne estis tiel feliĉa nun, ke li sciis, kio okazas. Li gvidis grupon de PWA-oficialuloj, kiuj postulis, ke ĉi tiu ridinda kaj senprecedenca prokrasto en siaj institucioj estu ĉesigita. Post ĉio, PWA ne volis esti konata kiel la aviadkompanio elektita por spionoj. Tre diplomatie, Nick diris al ili, ke ili ĉiuj povus iri al la infero.
  
  
  Ĉi tio ne malhelpis ilin. Kelkaj ŝnuroj estis tiritaj. Ili sukcesis kontakti Hawk kaj rakonti lin pri siaj problemoj.
  
  
  "Kion diris mia agento en Novjorko, sinjoroj?" - Akcipitro demandis ĝentile.
  
  
  "Li esence diris, ke ni povas iri al la infero," klakis O'Brien, la proparolanto.
  
  
  "Do ŝajnas al mi, sinjoroj, ke ĉi tio estas la plej bona solvo," Hawk diris kaj singarde pendigis la telefonon.
  
  
  Sed malgraŭ la subteno de Hawk kaj la detalemo de Nick, nenio estis trovita. La teknikistoj, fininte sian laboron, malaperis unu post la alia. Iom post iom la alvenhalo fariĝis pli kvieta. Estis klare, ke neniu provis kontrabandi ion gravan dum ĉi tiu flugo. Noĉjo sidis sola kaj pensis pri sia malvenko... Ĉi tio estis malĝusta. Devis esti alia ligilo en la ĉeno. Eble Fairbanks disdonis lekbombonojn kun numeritaj bankkontoj kaj kolektis informojn, kiuj jam estis kunmetitaj, sed li ne povus esti la ulo, kiu sendis ilin al Pekino. Ĝi estus tro kiel generalo, kiu batalis ĉe la fronto ĉiutage kaj poste trotis reen al ĉefstabejo inter patroloj por gvidi la batalon.
  
  
  Fine Nick devis ĉesigi ĝin. Ne plu estis homoj aŭ valizoj por kontroli. Nick marŝis al la drinkejo. Li ne atendis, ke li estos tre bonvena en la VIP-ĉambro.
  
  
  
  Boeing 707 aŭ Douglas DC-8-klasa pasaĝeraviadilo kostas proksimume 6 milionojn USD. Ili estas traktataj kun abundo da amo kaj zorgo, sed ili ne povas reakiri sian aĉetprezon starante sur la tero. Ne estas nekutime, ke altranga publika oficisto luktas por eltrovi kiom baldaŭ difektita aviadilo estos preta denove flugi.
  
  
  En la malhela hangaro kie la Boeing 707, kiu flugis PWA-ĉarflugon 307 de Tokio ĝis New York, estis inspektita kaj riparita, Dan O'Brien, publikrilata manaĝero, kaj altranga PWA-oficialulo babilis kun la hangarskipestro. Estis relative malmultaj homoj laborantaj je ĉi tiu malfrua horo, kaj la paro parolis trankvile por eviti la fantomajn eĥojn resaltantajn de la hangaro.
  
  
  “Ĉu li povos denove flugi morgaŭ? O'Brien demandis, montrante sian dikfingron al la peza ombro de la Boeing 707.
  
  
  "Tuj kiam ni riparas ĉi tiun pordon kaj iu anstataŭigas kelkajn el la tuboj..." — respondis la skipestro, kontrolante sian laborliston. “Hodiaŭ certe estis frenezulo surŝipe, ĉu ne?
  
  
  "Mi ne bezonas tagon kiel hodiaŭ," diris O'Brien. "Iu registara agento rondiris la tutan tagon serĉante Mao Tse-tung aŭ ion similan."
  
  
  La brigadisto kompate ridetis.
  
  
  "Estus malbonŝanco se tiuj registaraj uloj trovus viajn orientajn seksajn videojn, ĉu ne, ĉefo?"
  
  
  "Mi povus simple uzi ĝin," diris O'Brien. —Ĉu ili estas en sia kutima loko?
  
  
  "Kiel ĉiam," la mekanikisto kriis post O'Brien. "La uloj en la taĉmento komencas interesiĝi."
  
  
  “Diru al ili, ke tio kostas al ili same kiel al ĉiuj aliaj. Cent dolaroj por elspezoj kaj projekciilo.
  
  
  La reklamanto supreniris la ŝtupojn de la aviadilo kaj malaperis en la kajuton. Minuton poste li revenis kun kvadrata skatolo, kiel tiuj uzataj por transporti 35mm filmon. Li estis duonvoje sur la ŝtuparo kiam Noĉjo eliris el la malantaŭa ŝranko, kie li atendis dum pluraj horoj, kaj sekvis O'Brien. O'Brien turnis sin kaj kaŝis sian timon inter siaj mallarĝigitaj okuloj.
  
  
  "Certe, mi povas havi ĝin," diris Nick.
  
  
  - Policisto, Harvey... Patosa bastardo! - O'Brien ekkriis. “Jen la pruvo, kiun li volas. Tenu lin ĝis mi forigos ĉi tiujn filmojn."
  
  
  La skipestro prenis la ŝlosilon.
  
  
  “Vi policanoj havas nenion pli bonan por fari ol ĉasi seksajn filmojn? †
  
  
  O'Brien rapidis el la hangaro. Nick volis sekvi lin.
  
  
  "Restu ĉi tie iomete, kamarado," diris la mekanikisto. "Sinjoro O'Brien ne bezonas kompanion hodiaŭ." Nick suspiris. La mekanikisto estis korpa, kaj la ŝlosilo estis impona armilo. Dum Noĉjo staris tie, perdante tempon, li aŭdis, ke O'Brien ekmarŝi pli rapide.
  
  
  Noĉjo ŝajnigis sin en unu direkto kaj kliniĝis en la alia. La mekanikisto rapide svingis ŝlosilon ĉe sia kapo. Noĉjo plonĝis sub la ŝlosilon, kaptis la manon de la mekanikisto kaj tordis ĝin. Tiam li komencis bati la renojn per batoj, kiuj sin sekvis tiel rapide, ke la okulo ne povis rimarki ilin. Ĉar la mekanikisto kolapsis, spirante peze, Nick kaptis lin per mallonga, malmola bato al la makzelo, sendante lin kraŝi al la planko.
  
  
  Nick vidis O'Brien kuri antaŭ li al la pordego kaj serĉi ien por kaŝi la filmon. Nick kuris post li. Tiam la irlandano ŝanĝis direkton. Nick bezonis momenton por eltrovi kien li volis iri, momenton kiun O'Brien plene profitis. Kompreneble, pensis Nick, parkejo por administraj jetoj. Estis tro malfrue por haltigi lin. La irlandano jam estis en unu el la aŭtoj kaj ekfunkciigis la motoron. La surteriĝolumoj ekbrilis kaj brilis rekte ĉe Noĉjo. Nick aŭdis O'Brien pliigi sian rapidecon kaj tiam unumotora Cessna alproksimiĝi al li.
  
  
  Nick turnis sin kaj kuris. La Cessna ŝanĝis direkton kaj sekvis lin, la muĝado de la motoro pli kaj pli laŭta. Nick sciis ke li ne pluvivos; la pordego estis tro malproksime. Dum li iradis, li rigardis trans sian ŝultron kaj vidis turniĝantan helicon malpli ol dudek metrojn for – cirkla segilo, kiu detruus lin pli efike ol kuglo.
  
  
  Nick turnis kaj pafis, sed la kuglo sopiris decidajn partojn de la aŭto; la helico daŭre alproksimiĝis al li. Li turnis dekstren, kaj O'Brien ankaŭ turnis la Cessna dekstren.
  
  
  En la lasta momento, Nick falis teren kaj kraŝis en la fuzelaĝon de la aviadilo. La helico preterflugis lian vizaĝon, kaj la vento portis Noĉjon laŭ la ŝoseo. En la mallumo, li ekvidis la vizaĝon de O'Brien, prilumitan de la malforta lumo de la instrumentpanelo; vizaĝo rigardanta lin malsupren, okuloj mallarĝigitaj pro malamo.
  
  
  Nick lanĉis du pliajn pafojn ĉe la Cessna. O'Brien provis turni la aŭton por iri post Nick, sed ŝajne perdis vidon de li aŭ ekkomprenis ke lia aparato estis trafita. Subite la irlandano donis plenan akcelilon kaj komencis stiri en rekta linio. La aviadilo rapidis antaŭen kiel breda ĉevalo, penante ekflugi.
  
  
  Nick daŭre pafis ĝis lia revolvero estis malplena, kaj tiam rigardis kun miro al kio okazis. En sia ekscito, O'Brien forgesis kie li estas, aŭ li volis fari la neeblan. Li ne havis sufiĉe da paŝado por eviti la ĉenbarilon. Li provis veturi el la parkejo. Cessna faris sian eblon. Ŝi kuregis al la barilo kiel ĉampiona saltisto kaj metis sian nazon en la aeron en la lasta momento. Ŝi estis nur tri futojn de la tero kiam ŝi trafis la barilon kaj rompiĝis en pecojn, detruante la pordegon. La motoro estis englutita de flamoj. Nick kuris al la aviadilo kaj ektiris la pordon. O'Brien sentis sin malvasta en la seĝo. Nick povis diri laŭ la pozicio de sia kapo ke li neniam estus pridubita denove fare de AX-agentoj aŭ iu ajn alia. La flamo rapide ekflamis. Nick trovis la filmkeston en la kabano kaj eltiris ĝin el la vrakaĵo.
  
  
  Tiam li malaperis kiel fulmo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 14
  
  
  
  
  
  Estis kviete sur la Potomako. La Kapitolo dormis tra la finsomero antaŭ ol la Kongreso rekunvenis. La du viroj sidis en supraetaĝa ĉambro ĉe la Unuiĝinta Gazetaro kaj Komunikado. Servoj Konstruante kaj parolis pri la silenta krizo kiu ĵus finiĝis.
  
  
  "Mono ne odoras, kaj la ĉinaj komunistoj aĉetis la kremon de la rikolto," Hawk diris. "Maljunaj italaj nobeluloj, opoziciaj ŝejkoj, politike intencaj birmaj monaĥoj, sen mencii duonan dekduon da aliaj grandknaboj menciitaj en la mikrofilmoj, sur kiuj vi ricevis viajn manojn."
  
  
  Akcipitro kontente rigardis la mapon sur la muro, kie la verdaj ikonoj indikante kontraŭspionan superecon plimultis ol la ruĝaj ikonoj indikante krizojn.
  
  
  “Vi ankaŭ interesiĝos pri la fakto, ke generalo Tsung el Putra Lilio estis alportita antaŭ siaj superuloj pro la maniero kiel li traktis ĉi tiun aferon. Estas tiel malbela, mi komprenas, ke li "vole" enskribiĝis por konstrui mallarĝŝpuran fervojon en la Gobia Dezerto."
  
  
  Akcipitro ridis pro kontento kaj poste mallumiĝis.
  
  
  “Mi ne povas imagi kio okazus se O'Brien estus povinta eltiri tiun mikrofilmon el la lando nerimarkite. Tiam ni devus rekomenci. Aŭ preskaŭ denove. Pasos iom da tempo antaŭ ol komputilo povas anstataŭigi bonan homon surloke.
  
  
  Li maĉis la cigaron de estingita cigaro.
  
  
  - Ĉiuj estas feliĉaj, Carter. Ĉefoj de kunlaborantaro, CIA, ministro por eksteraj aferoj. Sed, kompreneble, en estontaj operacioj estos... Bonŝancon, N3, li interrompis sin, pri kio diable vi ludas?
  
  
  Sur la malmola, laca vizaĝo de Noĉjo aperis eta rideto. "La antaŭlasta malaperinta usonano."
  
  
  'Kio? Akcipitro eksplodis.
  
  
  Nick eltiris plastan sakon de sia jako kaj kovris ĝin de sia estro, kiu tiris sian kolon por vidi la objekton.
  
  
  "La lasta usonano malaperinta estis lasita morta en la dezerto," diris Nick. “Vidu, estro, mia partnero Pecos havis partneron, kiu volis vidi la mondon. Nu, mi persone ne estas sentimentala, sed Pecos volis, ke Kojoto vidu la mondon, ĉu li havis ion ajn rilatan al Diamond Jim aŭ ne. Sed Pecos mortis provante helpi min. Nu, mi nur ĝojis vidi, kion faris Pecos inter la Jivaro...
  
  
  "Estas iom neklara, Carter," Hawk diris malpacience.
  
  
  "Mi preskaŭ estas tie," diris Nick. “Ankaŭ Pecos ne estis sentimentala, sed li estis bona maljuna ulo kaj volis, ke Kojoto faru grandan vojaĝon. Nu, sinjoro, mi scias, ke vi ne estas ĝuste sentimentala...
  
  
  "Mi ne pensas tiel," diris Akcipitro morne, "mi scias kiu estis Pecos, sed kiu estas tiu Kojoto, pri kiu vi parolas?"
  
  
  "Ĝi estas Kojoto," diris Nick dolĉe. Li iom lasis la ŝrumpitan kapon de la maljuna ministo pendi en lia mano, kaj poste ĵetis ĝin sur la skribotablon de Hawk. "Mi trovis ĉi tion en la pakaĵo de Pecos."
  
  
  Akcipitro rigardis la objekton sur sia skribotablo kun abomeno.
  
  
  "Se AX iam kreos muzeon, eble ni povas montri ĝin," Nick sugestis helpeme. "Nun tiu Kojoto finfine vidis la mondon kiel Pecos volis ĝin."
  
  
  "Mi pensas, ke vi bezonas longajn ferion, N3," Hawk respondis.
  
  
  "Ho ne, sinjoro," diris Noĉjo gaje. “Mi sentas min freŝa kiel lekanto. Sincere, mi estas same kolera kiel aligatoro en pariĝa sezono, kaj duoble pli malbona.
  
  
  "Nun mi certas, ke vi devas ripozi," Hawke klakis.
  
  
  - Mi subskribos la ordonon ĉi-vespere. Mi volas forigi vian humuron, kiun mi trovas teda. Tio estas ĉio por hodiaŭ, Carter.
  
  
  Falko premis la sonorilbutonon kaj Noĉjo ekstaris. La maljunulo etendis fortan, sekan manon, kaj Noĉjo skuis ĝin.
  
  
  “Bonan ripozon, Carter. Sendu al mi poŝtkarton kun la bildo. Prefere unu, kiun oni povas sendi per poŝto,” li aldonis seke. Tiam lia malnova vizaĝo krevis en amikecan rideton kaj li palpebrumis.
  
  
  
  Orienta Kvindek-Unua Strato en Novjorko situas en agrabla loĝkvartalo limanta al la movoplena urbocentro. Plejparte junuloj loĝas tie survoje al la supro. Baldaŭ post kiam li forlasis Hawke, svelta junulo kun vizaĝo de legiano kuris tra la trafiko je la kvina horo posttagmeze kun du pezaj sakoj sub la brako. Li eniris unu el la belaj domoj tra la ĉefa pordo kaj supren laŭ la ŝtuparo.
  
  
  Kiam li sonorigis la pordon, la pordo singarde malfermiĝis kaj svelta orienta knabino kun blu-nigra hararo kaj vizaĝo tiel malvarmeta kaj bela, ke ĝi nervozigos kelkajn virojn, elrigardis el ĉirkaŭ la angulo. Kiam ŝi vidis la viron, la malvarma, rezervita esprimo sur ŝia vizaĝo estis anstataŭigita per dolĉa, elkora rigardo.
  
  
  "Mi pensis, ke vi neniam venos," ŝi diris.
  
  
  Li sekvis ŝin en la puran, bone garditan loĝejon, malplenigante siajn poŝojn antaŭ ol sidiĝi en facilseĝon kaj trinki.
  
  
  — Kion signifas ĉio ĉi? ŝi demandis, montrante la mozaikon de buntaj vojaĝaj broŝuroj kaj flughoraroj disĵetitaj sur la planko.
  
  
  "Vi diris per telefono, ke vi bezonas ferion," diris Lee. 'Ankaŭ mi. Mi scivolis, kion homoj kutime faras dum ferio. Ili vojaĝas, mi diris al mi. Do hodiaŭ, Carter Sun, mi ricevis ĉi tiujn aferojn por ricevi vian aprobon.
  
  
  Noĉjo ridis, kolektis la broŝurojn kaj ĵetis ilin en la rubon. Lee rigardis lin per konfuzitaj okuloj.
  
  
  “Mia plej bona ideo, ho Filino de la Mateno,” diris Noĉjo, “estas, ke ni forgesu vojaĝadon.” Ĉi tiuj pakoj enhavas duon dekduon de ĉefaj bifstekoj, francaj baguetoj de la subskriba bakejo, legomoj, kvar boteloj da elektita skota viskio kaj multaj aliaj bongustaĵoj.
  
  
  Li prenis la sveltan korpon en siajn brakojn kaj sentis la ekscitajn kurbojn sub la robo, respondante al lia tuŝo.
  
  
  “Fine,” li daŭrigis, “ni vidis Parizon nokte, la dezerton ĉe tagiĝo kaj Azion en la lunlumo. Kio restas en la mondo por homo, kiu ĝuis cent dudek sep amajn poziciojn kun Lee Valerie en la lunlumo apud la templolageto? La molaj okuloj de la knabino prenis pseŭdoseksan esprimon, la saman kiel la lia.
  
  
  "Unu miraklo ankoraŭ estas malkaŝita, ho Carter Sun."
  
  
  — Kaj kio ĝi estas?
  
  
  La knabino trankvile ridis.
  
  
  "La cent dudek-oka versio de amorado rezervita por Lia Ĉiela Moŝto la Imperiestro."
  
  
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  Sciencisto estas ekzekutita en malgranda ĉina urbo. Nur la CIA scias, ke ĝi perdis unu el siaj ĉefaj agentoj. Sekvas pli da murdoj, unu pli serioza ol la alia. La spuro kondukas al iu de la usona spionservo. "Majstro de Murdistoj" Nick Carter prenas ĉi tiun mortigan mision...
  
  
  
  Nick Carter estas la ĉefa agento de AX, sekretega amerika spionorganizo kiu ricevas ordojn nur de la Nacia Sekureckonsilio, la Sekretario de Defendo kaj la prezidanto mem. Nick Carter, viro kun du vizaĝoj, afabla... kaj senkompata; konata inter liaj kolegoj kiel "Killmaster".
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Sep kontraŭ Grekio
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Sep kontraŭ Grekio
  
  
  
  tradukite de Lev Ŝklovskij memore al sia forpasinta filo Antono
  
  
  
  Originala titolo: Sep Kontraŭ Grekio
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  Onidiroj cirkulis ĉirkaŭ Ateno tiun someron. Ili diris, ke estas politika tumulto; ke Gorgas, la terorista estro, forkuris el sia ekzilloko en la Hinda Oceano, kaj denove aŭdiĝis en la lando la incendiiga vorto enozo. Kompreneble, la turistoj kiuj plenigis Konstitucian Placon volis nur scii ĉu tio minacas ilian personan sekurecon. Ili estis trankviligitaj de homoj, kiuj vivtenas per turismo, tio estis nur onidiroj diskonigitaj de perdantoj, malkontentaj kaj senlaboruloj.
  
  
  Do turistoj amasiĝis per aviadilo, trajno kaj ŝipo, kaj ĉar ili estis usonanoj, ilia restado estis heligita de tute nova publikrilata agentejo kiu, kvankam private financita, estis la fiereco de la registaro. La homoj ĉe ĉi tiu agentejo ŝajnis scii precize kion feriaj usonanoj ŝatas. La parto de Ateno de la turisma komerco kreskis misproporcie. Kaj la politikaj surskriboj sur la muro nur vigligis la vizitojn de turistoj. Krome, neniu sciis ion pri balkana politiko.
  
  
  Malproksime de Ateno, la juna usonano spektis eventojn dum iom da tempo. Nun li malesperis komuniki siajn malkovrojn. Li kaŭris inter aliaj viroj vestitaj per ŝaffelaj manteloj ĉar eĉ en somero la vesperoj ĉe altaj altitudoj estas malvarmaj. Sed li nenion povis transdoni. Liaj manoj estis ligitaj. Li sciis, ke li baldaŭ mortos.
  
  
  Li sidis tie kaj rigardis la akvon ondeti en la valo. Ĉu ĝi estis la Egea aŭ Ionia Maro? Li ne zorgis. Li ne timis, sed nur sentis la streĉon, kiu ĉiam antaŭis la agon. Timo venos poste, li pensis. Tiam li komprenis, ke poste ne estos, kaj denove li sentis la frustriĝon de solvita kazo, kiun li ne povas raporti.
  
  
  Unu el la viroj alproksimiĝis al li kaj metis cigaredon inter la lipojn de la junulo. La nigra tabako havis teruran guston, sed hazarda gesto de homaro preskaŭ igis la junulon perdi kontrolon kaj petegi kompaton. Ili ne povas esti tiel malbonaj, li pensis. En tiu tempo, la vivo ŝajnis dolĉa kaj dezirinda. Ŝajnis stulte de ĉiuj flankoj fini ŝian vivon. La usonano estis juna en jaroj, sed maljuna en sperto. Li ne petegos por sia vivo, ĉar ili tamen ne donos ĝin al li. Li savis sin de ĉi tiu malindeco.
  
  
  Tiam unu el la viroj ĉe la telefono pendigis.
  
  
  “La virino diras, ke tio devas esti farita nun. "Ĉi-vespere," diris la viro.
  
  
  Ĉi tio estis signalo al ago. La tuta societo ekstaris, forlasis la kabanon kaj marŝis sur la monto laŭ malnova kapra pado, kaj homoj en ŝaffelaj manteloj direktis pistolojn al la junulo.
  
  
  La viro malantaŭ la usonano, la sama kiu vokis, ankaŭ portis ŝaffelan mantelon, sed li ne estis paŝtisto. Li estis gvidanto.
  
  
  - Tiuj ĉi kapraj vojoj estas ege malfacilaj, kio, maljunulo? diris la viro malantaŭ la usonano. La usonano diris nenion. Li opiniis stulta de li kunlabori kun la murdintoj, sed li ne havis alian elekton. Li estis drogita dum sufiĉe da tempo kaj ne sentis sin tre forta. Se li saltus de la vojo — ah, la deklivoj ĉi tie ne estis sufiĉe krutaj por kaŭzi al li pli ol iom plian doloron antaŭ ol li mortis. Li neniam pensis, ke li povus rigardi ĝin tiel analize.
  
  
  Iam la junulo stumblis.
  
  
  - Ĉu vi pensas, ke vi povas fari ĝin, maljunulo? La voĉo malantaŭ li sonis vere maltrankvila.
  
  
  "Mi fartas bone," diris la usonano.
  
  
  "Kompreneble vi faros," diris la viro malantaŭ li. Li tiam pafis la usonanon en la dorso de la kapo, kaj la usonano eĉ ne aŭdis la pafon.
  
  
  La viro kun la armilo prenis longan gluton el la arĝenta flakono kaj rigardis sian laboron kun kontento. Li tiam iris laŭ la ŝtona pado por diri al la virino. La usona ulo vere alportis al li bonŝancon. Tia laboro ne estis en lia kompetenteco kaj kostis al liaj dungantoj kroman monon. Mono, kiun li efektive povus uzi.
  
  
  
  Vaŝingtono estis preskaŭ same varma kiel Ateno, sed ĝi estis pli de la subprema, sufoka varmego de humida somero. Por la homoj, kiuj devis tie labori, ĝi estis varma, humida, troloĝata urbo. La Kongreso estis en paŭzo, kaj tiun tagon la Washington Senators laste finis en la basballigo venkante sian plej proksiman rivalon, la Boston Red Sox.
  
  
  En la trafiko venanta de la stadiono, estis nova, malalta, nigra limuzino, kiu post momento haltis antaŭ la nerimarkebla oficejo de la DuPont County Joint Press and Telegraph Services. En la klimatizita aŭto, la usona vicprezidanto turnis sin al sia kunulo.
  
  
  "Ĉu vi certas, ke mi ne povas demeti vin en Ĝorĝtaŭno?" — demandis la vicprezidanto. "Memoru, kun la novaj tranĉoj, la klimatizilo en registaraj konstruaĵoj estos malŝaltita je la kvina."
  
  
  La grizharulo apud la vicprezidanto balancis la kapon. - Ne, koran dankon. Kaj vi estu punita pro viaj pekoj. Mi devus scii, ke mi ne povas iri al la basbalmatĉo. mi suferos.
  
  
  Post kelkaj pliaj ŝercoj, la aŭto de la vicprezidanto tiris for kaj la blankhara maljunulo eniris la konstruaĵon kaj prenis la privatan lifton al la supra etaĝo. Li estis tre svelta kaj severa, kaj lia irado ankoraŭ havis la eltempecon de viro dudek jarojn pli juna. Li eniris sian maldense sed multekoste meblitan oficejon kaj direktis sin rekte al sia kverka skribotablo, salutante la viron kiu jam estis en la ĉambro kaj ŝajnis koncentrita al blovado de perfekta fumringo.
  
  
  La nomo de la maljunulo estis Hawk, la estro de la sekretega usona spionagentejo, kaj la fortika viro en la kontraŭa sidloko estis N3, lia ĉefa agento. Hawk rigardis N3 dum momento, poste kapjesis kontente kaj demandis: "Ĉu vi bone ripozis, Carter?"
  
  
  "Bonege," diris Nick Carter. Li aspektis ripozita kaj sunbrunigita post tri semajnoj sur fiŝkaptista boato en Floridaj akvoj kaj amaj noktoj kun la filino de luksa hotela tenistrejnisto. "McDonald's mortis," Falko diris senprokraste.
  
  
  'Mi scias. "Mi aŭdis ĝin kiam mi eniris," diris Nick. "Ĝi okazis en Grekujo, ĉu ne?"
  
  
  "Jes," Hawk diris. 'En Grekio.' Li prenis dubeaspektantan nigran cigaron el vazo sur la tablo kaj ekbruligis ĝin. "Vi scias, mi pensis, ke ĉi tiu knabo iros malproksimen kun ni." Venis de la armea sekureca servo. Bonega rekordo.
  
  
  Nick diris nenion. Li konis multajn mortintojn kun bonegaj rekordoj. Parolado pri mortintaj agentoj kondukis nenien.
  
  
  "Freneza," Hawk diris. “Mi vere ne pensis, ke ĝi fariĝus danĝera kiam mi sendos lin tien. Sed montriĝis tiel. Lia korpo estis trovita en la montoj, kun truo en la malantaŭo de lia kapo kaj neniu vizaĝo. Liaj manoj estis ligitaj. Somere tie estas sufiĉe varma kaj kadavroj estas enterigitaj tie rapide. Ne estis oficiala nekropsio. Mortigite fare de unu aŭ pluraj nekonataj atakantoj. Hawk prenis la cigaron el sia buŝo kaj rigardis ĝin penseme. Li tiam daŭrigis: "McDonald kontrolis agentejon pri publikaj rilatoj en Ateno. Dum la lastaj jaroj ili antaŭenigas turismon al Grekio kaj la insuloj. Ĉi tiu agentejo nomiĝas Golden Island Promotions. Ŝika agentejo kun multe da mono malantaŭ ĝi.
  
  
  Li montris per sia cigaro stakon da multekostaj usonaj revuoj sur la tablo. "Ili elspezas riĉaĵon flugante usonajn ĵurnalistojn kaj publikrilatajn homojn al Grekio. Specialaj gazetaj jetvojaĝoj al la grekaj insuloj.
  
  
  Ili estas salutitaj kiel membroj de la reĝa familio. Kiel rezulto, nun estas tre mode ferio en Grekio. Kaj," li klinis sin antaŭen, "revenu kun greka edzino, aŭ servistino, aŭ sponsorita studento, aŭ kio ajn." Ĉiu povas eniri la landon sub sia preferata kvoto."
  
  
  Li klinis sin kaj frapetis la dosierujon antaŭ si. "Mi sciis el la enmigradatumoj, ke io misas. Tuta fluo de grekoj eniras Amerikon, kaj ĉiuj estas sponsoritaj laŭ unu maniero aŭ alia de usonaj klientoj de Golden Island Promotions. Kion vi pensas pri tio?'
  
  
  "Mi pensas, ke indas kontroli."
  
  
  — Ankaŭ mi pensis tiel. Tial mi sendis MacDonald ĉirkaŭrigardi. Nuntempe mi laboras pri letero por liaj gepatroj.
  
  
  "Eblas, kompreneble, ke li estis implikita ie aliloke," Nick sugestis. "Mi aŭdis, ke Ateno estas bolonta kaldrono."
  
  
  "Kompreneble, mi pensis pri tio," Hawk diris baldaŭ. "Kaj tial vi iras al Ateno." Sekvu la paŝojn de McDonald's. Eltrovu kion li provis atingi kaj kio misfunkciis. Pli grave, eksciu, kion faras la Ora Insulo.
  
  
  Akcipitro kliniĝis malantaŭen kaj provis denove ŝalti sian cigaron. "Kaj revenu vivanta," li aldonis malavare.
  
  
  "Ĉu MacDonald diris ion al ni antaŭ ol li mortis?" - demandis Noĉjo.
  
  
  Hawk balancis la kapon. “Ŝajne li estis nur sur la migrovojo kiam ili kaptis lin. Ni sendis lin tien kiel ĉefa ĵurnalisto. Mi pensis, ke ĝi donus al li iom da libertempo, se li estos kaptita spionanta. Ĉi tio ankaŭ faciligis konektojn. Unu maniero aŭ alia, ŝajne io misfunkciis. Mi ne scias je kiu punkto. Hawk paŭzis.
  
  
  “Vi iras al Grekio kiel arkeologo. Ĉi tiu estas iu, kiu fosas en malnovajn ŝtonojn por ekscii, kiel ili aspektis antaŭe.
  
  
  Nick diris: "Dankon." Glacia malvarmo. Falko subpremis rideton.
  
  
  “Sub ĉi tiu kamuflaĵo, la loĝantoj de la Ora Insulo devas renkonti vin duonvoje por ke, per viaj ligoj kun usonaj universitatoj kaj lernejoj, ili povu porti parton de sia juneco al la Ŝtatoj. Mi jam faris paŝojn por igi vin fama arkeologo. Akcipitro klinis sin malantaŭen kaj montris al la statuo sur la fenestrobreto. - Ĉu vi scias, kio ĉi tio estas?
  
  
  "Venuso de Kireno," rapide diris Nick. « Reproduktado en bronzo. Multekosta. Bela kopio.
  
  
  - Carter, vi surprizas min. Akcipitro aspektis iomete embarasita, kiel li ĉiam faris kiam N3 montris konatecon, kiu havis nenion komunan kun la mondo de kontraŭspionado aŭ seksa plezuro.
  
  
  "Ĝi estas ĉar mi ĉiam pendis ĉirkaŭ muzeoj, atendante ke ruzaj homoj alproksimiĝus al mi kun kunvolvita gazeto."
  
  
  Hawk subpremis alian rideton kaj poste diris: "Bone, do vi iros al Grekio." Sed unue vi iros al lernejo. Noĉjo ĝemis interne, sed diris nenion. La zorgemaj metodoj de Hawke ĉiam pagis. Post kiam Nick kompletigos sian intensan kurson en arkeologio, li povos establi sin kiel spertulon inter spertuloj. Ĝi ne estos fordonita de stulta teknika eraro. "La nura problemo," Hawk diris serioze, "kun ĉi tiu kamuflaĵo, vi ne povos facile travagi la malantaŭajn stratojn de la urbo aŭ montri vin en la kompanio de iuj roluloj kun kiuj vi eble volas paroli." Do, unue ni sendos vin tien kiel Profesoro Harding kiel logilon por la Ora Insula Kompanio. Vi montras vin dum tempo proksime de la elfosadoj en la malnova urbo. Tiam vi estos urĝe revokita al Ameriko por nedifinita periodo.
  
  
  La svelta maljunulo klinis sin antaŭen kaj liaj okuloj ekbrilis kiel tiuj de ekscitita lernejano. Nick ridis. Hawk ŝatis ĉi tiajn lertaĵojn.
  
  
  "Mi ordigos tion kun la kapitano de la kargoŝipo, kiu regule vokas en Pireo." Vi ricevas dokumentojn kaj kabanon. La kapitano staros malantaŭ vi tiel longe, kiel estas prudente fari tion. Memoru, li respondas al la ŝipposedanto, ne al mi, do li ne povas iri tro malproksimen kun vi.
  
  
  Nick komprenis perfekte. La resto de la konversacio estis dediĉita al teknikaj aferoj; montransigo metodoj kaj longa reto de kontaktoj kiuj turnis Nick Carter en profesoron Andrew Harding kaj maristo Thomas Evans.
  
  
  
  Ĉar la jeto komencis sian longan devenon en Atenon, pasaĝeroj vidis malgrandajn havenurbojn nestatajn inter la montoj ĉe la egea marbordo. En la valoj la riverfluoj estis sekaj, blankaj markoj en la somera suno.
  
  
  La signalo por fiksi la sekurzonojn sonis kaj momentoj poste la aŭto ektremis kiam la aleronoj estis deplojitaj. La pasaĝeroj moviĝis post la enuo de la longa flugo. Poste ili nervoze ĉirkaŭrigardis, kiel ili ĉiam faras, kiam la flugsalono klare montras, ke ĝi estas aviadilo. La stevardoj iris laŭ la koridoro, inspektante la sekurzonojn per rapidaj, profesiaj rigardoj.
  
  
  "Ĉu vi fartas en ordo, profesoro Harding?" La stevardino haltis ĉe la sidejo de korpa usonano en somera kostumo.
  
  
  "Ĉu estas io alia, kiun mi povas fari por vi antaŭ ol ni surteriĝos?" Ŝia malhela rigardo transiris lin aprobe. Ŝi estis tre atentema dum la tuta flugo.
  
  
  La rideto de la korpa usonano estis senarmiga, samtempe blindiga kaj iom alimonda. Senĝene ligita kravato, malordigita hararo kaj stako da libroj sur lia genuo aldonis al la ĉarma impreso de scienca okupiteco.
  
  
  "Mi ne kredas ĝin," li diris. - Vi ĉiuj estis tre afablaj. Bonega flugo, sincere. Ŝajnas, ke ni ĵus forlasis Novjorkon.
  
  
  La stevardino afable ridetis, dankis la profesoron kaj daŭrigis laŭ la koridoro. Se ĉi tiu viro en somerkostumo estus profesoro, ŝi pensis, multe ŝanĝiĝus por pli bone post kiam ŝi forlasis la lernejon.
  
  
  La profesoro ridetis al si mem. Li estis kontenta. Laŭ la iom patrona tono, en kiu ili parolis al li, li povis konstati, ke li bone ludas; bonkora librovermo, kiu pli interesiĝis pri antikva poezio ol bela kruro.
  
  
  La bela stevardino estus ŝokita, se ŝi lernus, ke la malorda profesoro konas plurajn manierojn mortigi iun tute silente; ke li ekzercis kelkajn el tiuj metodoj en la lastaj jaroj; ke la profesoro estis konata kiel Killmaster en certaj rondoj en Vaŝingtono, Moskvo, Pekino kaj eble duondeko da aliaj urboj; ke lia nomo estis Nick Carter kaj ke en kelkaj el tiuj urboj estis konsiderinda prezo sur lia kapo.
  
  
  Nick havis neniujn iluziojn pri tio. Se vi laborus en ĉi tiu kompanio dum iom da tempo, viaj agadoj atentus verajn profesiulojn, ĉefajn oficistojn en la mondo. Ilia tasko estis malkovri kie Killmaster estis kaj kion li faris. La problemo de Nick estis konvinki sin ke ili ne povis ekscii. Ĝi estis nervoza ludo de kaŝo. Nick ludis ĝin pli longe ol la plej multaj aliaj agentoj. Kio ne signifis ke li estis maljuna. Tio simple signifis ke la plej multaj oficiroj estis mortigitaj aŭ fendetitaj sub premo en relative juna aĝo.
  
  
  Nun maljuna junulo nomita Killmaster estis survoje al la unua etapo de la operacio, kiun Hawke tiel zorge desegnis. Post kiam li establis sian identecon kiel profesoron Harding, la dua fazo komenciĝis. Li tiam iĝus maristo Thomas Evans. Kaj sub kia ajn alivestiĝo, Nick estis certa, ke li renkontos "unu aŭ plurajn nekonatajn personojn", kiuj pafis la ligitan viktimon en la dorso de la kapo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  Estis pluva vespero en Ateno. Nebulo flosis tra la malsekaj stratoj kaj havenoj de Pireo. La ŝipoj ĉe la moleo mallerte balanciĝis sur siaj ŝnuroj, kvazaŭ aŭskultante la ebrian ridon venantan el proksimaj tavernoj.
  
  
  La usonano malsupreniris la passeron kun sako sur la ŝultro. Li estis alta kaj bone konstruita kaj ankoraŭ vestita per siaj laborvestoj. Lia vizaĝo estis konstante malgaja kaj ne favora al amikeco. Lia nomo estis Pedro. Ĉar li estis tiel granda kaj ne hispanida, iu ŝercisto en la maŝinejo donis al li la kromnomon, kaj ĝi restis. Li ĉiam estis sola. Li neniam partoprenis en la senfinaj kartludoj en la skipo-estejo.
  
  
  Ĉio la skipo sciis pri li estis ke li venis surŝipe en Portugalio por anstataŭigi viron kiu iĝis grave malsana. La stranga afero estis, ke la viro, kiu kun plena aprobo de la kapitano estis albordigita de la lokaj aŭtoritatoj por observado, konsideris sin sana. Kaj, kompreneble, ĉi tiu homo estus konsiderata freneza, se li scius la veron; ke la maloftan malsanon, de kiu li suferis, estis diagnozita de maljunulo en Vaŝingtono, kiu neniam vidis lin sed trovis lokon por li sur usona ŝipo kun direkto al Ateno. Pedro eniris malmultekostan havenhotelon kaj lasis tie sian vojaĝsakon. Poste li reiris en la nebulon.
  
  
  Li iris serĉi tavernon nomitan "Sep Kontraŭ Teboj". Tie li renkontus homon, kiu havis informojn, kiujn li ege bezonis. Li delonge atendis renkonti ĉi tiun viron.
  
  
  Estus nepardonebla eraro por profesoro Harding vidi ĉi tiun viron. Estante maristo Thomas Evans, kaŝnomo Pedro, ekzistis neniu kialo kial li ne devus esti vidita kun la viro. Ĝis nun, la plano de Hawke iris glate. Nick konfirmis sian alivestiĝon kiel profesoro Harding. Li faris tion per pendado ĉirkaŭ la elfosejo, skribante kelkajn paĝojn da notoj kompilitaj por li de fakulo en Vaŝingtono, kaj evitante la atenton de kelkaj el la ĝisostaj amerikaj studentoj kiuj pasigis la someron en Ateno.
  
  
  Kiel Hawke antaŭdiris, li estis kontaktita fare de homoj de Golden Island Promotions, kiuj opiniis ke la profesoro eble interesiĝos pri iliaj klopodoj antaŭenigi la edukadon de indaj junaj grekoj, same kiel pri larĝigo de siaj propraj horizontoj vizitante modernan Grekion. Komence li rifuzis, dirante ke li estas trolaca. Ili denove vokis kaj parolis pri sia mirinda laboro, kaj la profesoro malseveriĝis. Li parolis kun kelkaj el la junioraj oficejaj oficistoj. Sekvos pluaj intertraktadoj. Tiam profesoro Harding estis urĝe revokita al Usono pro familiaj kialoj. Li rekomencos intertraktadojn kun Ora Insulo kiam li revenos. Ĝis nun, li lernis nenion, kio povus esti ligita kun la morto de agento MacDonald.
  
  
  
  Dume, la foresto de la profesoro permesis al Thomas Evans degliti en Atenon. Ĉi tio donis al Nick signife pli da libereco travagi la trinkejojn en la haveno, kie ĉiam estis iu, kiu konis iun alian, kiu povus fari aŭ ekscii ion por vi se vi pagus por ĝi. Kaj do Nick iris renkonti tian homon.
  
  
  Kvankam ĉio iris tiel bone ĝis nun, Nick scivolis kial liaj profesiaj instinktoj diris al li ke io estas malĝusta. Li rapide sentis la humoron de la havenloĝantoj. Danĝero. Fremduloj malaperas... La najbaroj rakontis al li pri tio la tutan nokton. La sesa senco, kiu formis lian enkonstruitan alarmsistemon, diris al li, ke li sekvas la odoron kun la sama konfido, kun kiu besto scias, ke ĉasistoj ĝin postkuras. Sed tio ne diris al li, kio estas la danĝero. Aŭ de kie ĝi venis.
  
  
  Nun la nebulo fariĝis pluvo. Nick levis la ŝultrojn. Li iros al la maljunulo, aŭskultos lin, kaj poste faros sian proponon. Li tiam trinkos kun la viro kaj revenos al sia hotelo.
  
  
  Nun li vidis la tavernon. Ĝi estis mizera loko, ne multe diferenca de la duondeko da aliaj restoracioj en la areo. Li eniris kaj serĉis sian kontakton. Li vidis lin sidanta ĉe la tablo kun telero da figoj kaj olivoj.
  
  
  La maldika vizaĝo de la maljunulo lumiĝis kun larĝa rideto, kiam li vidis Noĉjon. Nick rigardis lin dum li salutis lin. Krom mallonga telefonvoko antaŭ du semajnoj, li ne parolis kun la maljunulo de dek jaroj. Lia nomo estis Leonid. Fakte, li ne estis tiom maljuna. Nekombita densa nigra hararo, kun malmola vizaĝo. Tigro, kiam li estis pli juna, estas ankoraŭ sufiĉe malmola, do ankaŭ tio
  
  
  Bonega soldato kontraŭ la germanoj, kaj poste kontraŭ la komunistoj. Mi antaŭe estis iom kontrabandisto. Nick estis intrigita per preterlaso en la datumoj de Golden Island Promotions. Ili menciis siajn ampleksajn trejnbazojn por siaj homoj, sed ne menciis kie ili estis, nur ke ĝi estis ie sur insulo en la Ciklada ĉeno. Noĉjo vokis Leonidas, kiu havis familion kaj amikojn ĉie, kaj demandis ĉu li povas trovi la insulon.
  
  
  — Kiel iras la fiŝkaptado? - demandis Noĉjo la maljunulon. “Trankviliĝu, frato,” diris la maljunulo, malkaŝante siajn fortajn dentojn sur sia vila, osteca vizaĝo. — Ĉu vi ŝatus vinon?
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj la maljunulo verŝis al li malavaran trinkaĵon.
  
  
  - Kiel fartas via bela filino?
  
  
  “Bela kiel juneco kaj mateno. Edziĝu kun instruisto ĉi-semajne. Knabo kun okulvitroj. Saĝa en la kapo, malvigla en la ŝultroj. Eble estas bone, ke ŝi ne edziĝis kun fiŝkaptisto. Tiam ankaŭ viaj filoj ne dronos. Ĉu vi venos al la geedziĝo?
  
  
  "Se laboro permesas," diris Nick, "mi esperas esti tie."
  
  
  "Kompreneble, laboro estas unue." La maljunaj okuloj ekbrilis. "Sed ĝi ne estas la sama kiel antaŭe, ĉu?" Multe da dinamito kaj multe da mono de prezidanto Truman."
  
  
  Ili ridis. Estis falsa tono en la ridado de la maljunulo, konkludis Noĉjo. La maljunulo mallaŭtis la voĉon. “Aŭskultu, frato, la neatendita okazis. Pardonu pro la nomo de ĉi tiu taverno kiel rendevuejo. Povus esti danĝere ĉi-vespere.
  
  
  Nick levis la ŝultrojn.
  
  
  "Ofte estas danĝere nokte kiam vi laboras por malnova kompanio." Kiu pagas ĉi-jare, tiu pretas pagi venontjare. "Malnova moto," diris Noĉjo.
  
  
  “Jes,” diris la maljunulo, “sed estis kialo kaj utilo por ni ambaŭ en la montoj, iel aŭ alie. Ili ne disponeblas al vi nun. Krom se via onklo interesiĝas pri posedaĵo en Kipro.
  
  
  "Mi ne pensas," diris Nick malrapide. - Ĉi tio ne estas lia fako. Sed esence ĉio interesas lin.
  
  
  La maljunulo kapjesis. “Mi ne plu sekvas politikon. Sed mi scias, ke tro da intereso povas iriti vin. Mi pensis, ke via onklo interesiĝas pri io pli proksima. Mi kontrolis. Baos estas ideala, sed li ankoraŭ tute ne estas evoluinta.
  
  
  Nick rememoris la nomon kaj metis ĝin sur sian mensan mapon de la insuloj. Tiel, la Golden Island trejnbazoj situis sur Baos Island. "Mi ankoraŭ ŝatus vidi ĝin," diris Nick. "Eble la posedanto interesiĝas pri lui ĝin."
  
  
  "Estus malfacile," diris la maljunulo. "La posedanto estas sufiĉe riĉa kaj ne ŝatas homojn farantajn demandojn."
  
  
  "Sed," diris Noĉjo, "fiŝkaptisto kiu konas la akvon... .."
  
  
  Li lasis la frazon pendi en la aero. Li ne povis tro forte puŝi la maljunulon. Li estis obstina kiel azeno. Kaj io ĝenis lin.
  
  
  “Ĉi tio estas malsama ol antaŭe, frato. Mi ne plu havas multajn amikojn kaj mi nenion plu aŭdas. Ĉi tio pliigas la danĝeron.
  
  
  "Mia onklo estas malavara," diris Noĉjo, "kiel vi scias." La maljunulo incite skuis la kapon.
  
  
  — Mi komprenas ĝin. Ne en ĉi tiu kazo. Nur frenezulo fiŝkaptas en nekonataj akvoj kiam ŝtormnuboj minacas ĉe la horizonto.
  
  
  — Ĉu tio rilatas al politiko? - demandis Noĉjo, mirigita pro la sekreteco de la maljuna bandito.
  
  
  "Ĉio hodiaŭ estas ligita kun politiko," Leonid respondis morne. “Kiu scias, kial iu alia faras ion ĉi tiujn tagojn? Politiko ne estas ludo por maljuna fiŝkaptisto, kiu esperas fariĝi avo en la estonteco."
  
  
  Nick komencis kompreni. Li konsciis pri la politika situacio en Ateno. Li vidis la sloganon "enozo" skribitan per kreto sur la muroj, postulante la reunuiĝon de Grekio kaj Kipro. Pluraj teroristoj estis arestitaj ĉi tie kaj en Kipro, sed la plej multaj spionfontoj kredis ke la problemofarantoj estis limigitaj al manpleno da obstinaj homoj forlasitaj de pasinta cipra agitado. Sed Leonid, ŝajne kredante ke estas pli ol tio, devus daŭri vivi en Grekio longe post kiam Nick foriris. Tamen, Nick kredis ke la maljunulo, kiu havis sian propran fiŝkaptistan boaton kaj sperton en sekretaj operacioj, estis la ĝusta persono por preni lin al Baos por mallonga rigardo al la funkciado de Golden Island Promotions. Lia serĉo pri la rolo de profesoro Warding nenion donis.
  
  
  Ili trinkis silente. Leonid estis timema kaj deprimita ke li devis malakcepti sian malnovan amikon. Nick flankenmetis la demandon dum iom da tempo. Li provos denove poste kaj levos sian oferton. Li devis vidi ĉi tiun trejnejon.
  
  
  La diskujo ekbruis kaj la doklaboristoj brakumis siajn edzinojn aŭ trankvile ebriiĝis.
  
  
  Sed ĉu vere estis tiel? La sperta, analiza rigardo de Nick singarde glitis ĉirkaŭ la drinkejo, kaptante detalojn jen kaj jen. Li bezonis kelkajn minutojn por kompreni, kio okazis. Severokulaj viroj en komercaj kostumoj, tro multaj urbanoj, tro afablaj por tiu ĉi havendrinkejo, komencis plenigi la tendon. Ili sidiĝis ĉe la tablo, trinkis glason da ouzo, poste malaperis. Komence Noĉjo pensis, ke ili iros al la necesejo, sed poste li rimarkis, ke neniu el la viroj revenas. Dum ili atendis sian vicon por foriri, ili sidis flanke kaj evitis la dok-putinojn. Ĉi tiuj viroj memorigis Nick pri kelkaj el la mafiestroj, kiujn li iam vidis renkontiĝi ĉe fifama drinkejo en Bayonne, Nov-Ĵerzejo. Li scivolis, en kio sin metis la maljuna fiŝkaptisto. Aŭ de kio li provis resti for.
  
  
  
  Ksenia Mitropoleos ne ĉiam estis portknabino. Kreskinte en altan, kurbecan belecon, ŝi trovis feliĉon en juna geedziĝo. Kaj tiam ŝia juna edzo mortis dum la tumulto en Kipro. Sen mono aŭ familio, ŝi provis labori kiel tajpisto post la morto de sia edzo, sed malsukcesis. Ŝi laboris en vendejo por tempeto kaj poste translokiĝis al la haveno. La vivo tie estis facila. Ŝi faris plurajn postulojn al la viroj. Se ili petis pli ol ŝi pretas doni, ili neniam estis invititaj reen al ŝia loĝejo, kaj ĉar ŝi estis la plej bela knabino en la havena regiono, neniu en ilia prudento kverelis kun Xenia. La viroj rigardis ŝin kun scivolemo. Ŝi havis unu strangan aferon. Ŝi neniam dormis kun viro lundon. Lunde ŝi ricevis novaĵon pri la morto de sia edzo. Tiu ĉi iom stranga atesto pri la memoro de ŝia edzo impresis la regulajn vizitantojn de la haveno. Kiom da ili povus esti certaj, ke lia edzino farus same en la samaj cirkonstancoj?
  
  
  Estis la unua fojo, kiam Noĉjo vidis ŝin varme kvereli kun la dikulo ĉe la kaso. Ŝi estis alta, kun tuknigra hararo, kiu falis sur la olivecan haŭton de ŝiaj nudaj ŝultroj. Ŝi havis belan figuron, tre sveltan ĉe la talio, longajn krurojn kaj plenan buston.
  
  
  "Ne respondu, Konstantin," Noĉjo aŭdis ŝian voĉon adresita al la vireto. - Vi estus tamen mensoginta. Mi vidas en ĉiuj viaj vizaĝoj, ke la maljuna hundo revenas al la grego. Mi ne zorgas.'
  
  
  Ŝi havis klaran, sinceran voĉon. La malhelhara dikulo klare estis tre kolera. Li havis malgrandajn nigrajn liphararojn, ruĝajn bretojn kaj buŝplenon da malbonaj, nikotin-makulitaj dentoj. Nick vidis tiujn dentojn kiam Konstantin kraĉis sur la plankon. Liaj brakoj estis krucitaj super lia brusto por doni impreson de rezervita digno, sed li estis furioza.
  
  
  "Bah!" - ekkriis la dikulo. "Konstantin ne aŭskultas ĉasulojn paroli."
  
  
  — Diru al mi honeste, Konstantino, mia Aĥilo, kia estas la ĝusta nomo por homo, kiu vivas per la servoj de malĉastulino?
  
  
  Lia respondo estis tiel rapida kaj idioma, ke Noĉjo nenion komprenis. Li pensis, ke Konstantin batos la knabinon. Nick ne intervenus. Lia nomo estis Killmaster, ne la Kavaliro Sen Timo kaj Riproĉo. La usona registaro ne sendis lin al Grekio por solvi disputojn inter prostituitinoj kaj prostituistoj. La knabino ridis pro la levita mano de Konstantin. “Beat, kion mi zorgas. Sed se vi faros tion, mi neniam plu piedos en vian domon kaj vi perdos duonon de via komerco kaj ĉiujn viajn negocojn kun la Usona Mararmeo. Tiam vi devos reveni al la kvartalo Durguti.
  
  
  Nick ridis. Neniu alia ŝajnis rimarki.
  
  
  La malhelaj okuloj de la knabino penseme fokusiĝis al Noĉjo, poste ŝi daŭrigis sian argumenton.
  
  
  - Ĉu vi ŝatas Ksenia? - demandis Leonido.
  
  
  "Ŝi estas pli bela rigardebla ol ŝia amiko Konstantin," diris Nick ridante.
  
  
  "Mi konsentas kun vi," diris Leonid. “Ŝi estas la salo de la tero. Ho, se mi denove havus kvindek jarojn. Noĉjo volis inciteti Leonidas, sed poste li pensis pri tio. La kverelo de la knabino ŝajnis finiĝi per egaleco. Ŝi alproksimiĝis al ilia tablo kun maldiligenta, defia irado, glaso da ouzo en la mano. Noĉjo rigardis, kiel ŝi tiklas sub la mentono aparte malbonan maljunan mariston.
  
  
  - Pardonu, Andros. Vi scias, ke mi neniam eliras kun la maristoj lundon. Ŝi deŝiris sian viglan korpon el liaj ungegaj manoj kun rideto, kiu malkaŝis ŝian longan, gracian kolon. Alia voĉo aŭdiĝis el la ombro.
  
  
  - Kaj mi, Ksenia? Mi estas ĉarpentisto. Ŝi klinis la kapon, kaj malpeza, sarkasma rido ludis en la larĝaj, malĉastaj anguloj de ŝia buŝo.
  
  
  “Mi ne iras kun la ĉarpentistoj lunde, marde kaj merkrede. Eble ĵaŭde, kiam mi ĉiam estas rompita. Eble tiam mi trovos ĉarpentiston.
  
  
  Noĉjo denove ridis. Ŝiaj grandaj malhelaj okuloj renkontis liajn kaj esprimis senton de ĝenerala amuzo. Leonido vokis ŝin, kaj ŝi alproksimiĝis al ilia tablo. Ŝi babilis kun la maljuna fiŝkaptisto, sed ŝiaj okuloj estis plenaj de rezerva intereso pri Noĉjo. Leonidas prezentis lin kiel mariston Tomaso "Pedro" Evans.
  
  
  "Estas terure esti maljuna," diris Leonid, "rigardi kiel juna viro amikiĝas kun la plej belaj knabinoj."
  
  
  “Vi ne estas tute fremda al la knabinoj en Pireo, Leonidas,” ŝi diris kun malrapida rideto. “Vi devus honti pri vi mem en via aĝo. Kaj ĉi tiu figuro. Via amiko Leonid. Maristo? Ne, almenaŭ li estas maristo. Ŝi donis al Noĉjo sian malhelan rigardon kun rideto rezervita nur por ili du. Nick konsciis pri la proksimeco de ŝia perfekta kaj vigla juna korpo. La du molaj amasoj, kiuj formis ŝiajn mamojn, kuraĝe premis la dekolitan bluzon, kiun ŝi portis.
  
  
  "Vi eraras, Ksenia," diris Leonid. - Li estas batalmaristo. Kia vido estis vidi lin batali tiam.
  
  
  "Mia malnova amiko ŝprucas mitojn pri sia frenezo," incitetis Nick. Ŝiaj plenaj ruĝaj lipoj formis rideton. Subite ŝiaj okuloj larĝiĝis. Ŝi rigardis rekte super la ŝultro de Noĉjo ĉe la pordo.
  
  
  "Ho, mia Dio," ŝi flustris antaŭ ol ŝia mano flugis al ŝia buŝo.
  
  
  Nick turnis sin. En la pordo staris maljunulo kun densa nigra barbo. Ne sana maljunulo kiel Leonido. Li havis palan malsanan vizaĝon kun ruĝaj makuloj sur la vangoj. Liaj okuloj estis klaraj kaj nigraj kiel karboj. Lia figuro estis klinita kaj li aspektis malsana. Viro pelita de fajra volforto por plenumi unu lastan taskon, por vidi la lastan malamikon entombigita antaŭ ol li venke kolapsas en sian propran tombon.
  
  
  Kaj Niĉjo jam vidis ĉi tiun vizaĝon ie. Ne rekte, alie li scius ĝin. Noĉjo eble tute ne rekonus ĉi tiun vizaĝon, se la drinkejo ne estus falinta en profundan silenton kiam la maljunulo eniris. Estis la respekta silento, kiu falis sur partojn de Sicilio, kiam mafiestro preterpasis, respekto al la padrono miksita kun timo. La brulantaj okuloj de la maljunulo malrapide glitis ĉirkaŭ la ĉambro, sed li diris nenion. Tiam, dum dika Konstantino naĝis pli proksimen, la maljunulo malrapide marŝis al la malantaŭo de la drinkejo, kie la aliaj viroj malaperis.
  
  
  Noĉjo turnis sin al Leonid kaj Ksenia kun deko da demandoj trakuris lian kapon. Ili ne havis manieron respondi ĝin. Ksenia silente svenis sur sia seĝo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  La pluvo ĉesis kaj fariĝis pli malvarme. La alta luno brilis inter la hantaj, ĉifonaj nuboj.
  
  
  Noĉjo staris en la ombro de la preĝeja pordo kaj iomete ektremis. Pli malsupre sur la malluma kaj dezerta strato li vidis la malfortajn lumojn de la taverno Sep Kontraŭ Teboj. Li donos al la knabino ankoraŭ kvin minutojn. Eble ĝi estis la malĝusta preĝejo. Sankta Huppeldepup de Ŝtormoj. Ĉi tiu estis la plej proksima preĝejo al la taverno.
  
  
  Tiam li vidis ŝin marŝi laŭ la strato kun la kolumo de ŝia malmultekosta blanka palto turnita. Liaj okuloj estis plataj kaj senesprimaj dum li rigardis ŝin el la ombro. Verdire, li estis suspektema. Li ne travivintus ĉiujn tiujn aventurajn jarojn prenante ion ajn por koncedite. Se ĝi estus svingo, ĝi estus lerta, bone pripensita verko.
  
  
  Li pensis pri la stranga sceno en la taverno.
  
  
  Kiam ŝi vekiĝis, Nick proponis preni ŝin hejmen. Ŝi rifuzis.
  
  
  “Mi avertis vin, ke ĉi tie ne estus bone ĉi-vespere, frato,” diris Leonidas raŭke. “Bonvolu foriri tuj. Vi endanĝerigas ne nur vian vivon, sed ankaŭ la nian. Via registaro havas nenion komunan kun ĉi tio. Foriru.'
  
  
  "Sensencaĵo," diris Noĉjo. “Ĉi tiu knabino klare timas. Mi havas aŭton. Krome, ĉio fariĝas vere ekscita.
  
  
  "Mi diris, ke vi havas nenion komunan kun ĝi," Leonid grumblis. Tiam la knabino kontraŭstaris al li, akceptante la proponon de Nick. Leonido levis la ŝultrojn kaj foriris. La knabino rifuzis esti vidita dum promeno kun Nick. Ŝi proponis ĉi tiun lokon.
  
  
  Nick eliris el la preĝeja verando kiam ŝi alproksimiĝis. Ŝi eligis malgrandan ekkrion, kiam ŝi vidis lin.
  
  
  "Pardonu," ŝi diris. "Mi nur agis kiel freneza." Sed mi ne volis, ke ili vidu min foriri kun fremdulo. Ili estus sekvintaj nin. ..” Ŝi levis la ŝultrojn.
  
  
  Mi havas novaĵojn por vi, pensis Nick. Ni jam estas persekutataj. Li rimarkis tion tuj kiam li elpaŝis. Li antaŭ longe lernis rimarki, ĉu oni lin sekvas aŭ ne. Estis io aŭtomata, senkonscia. Ili estis en parkumita Volvo kelkajn blokojn for kun la motoro funkcianta, juĝante laŭ la ellasaj vaporoj. Li nenion diris al la knabino. Li simple demandis kial ŝi pensis, ke ili estas sekvataj.
  
  
  -Ĉu vi iam aŭdis pri la Filoj de Prometeo?
  
  
  "Tiu nomo aspektas konata al mi," diris Nick. "Mi pensis, ke ĝi estas terora grupo en Kipro, kiu ĉesis funkcii kiam la batalhalto de UN ekvalidis."
  
  
  "Nu," ŝi diris, "nun ili ne laboras denove." Ili estas tre sekretemaj kaj disaj tra Ateno. Ili lastatempe mortigis plurajn homojn por malkaŝado de siaj sekretoj. Mi ne scias kial mi rakontas al vi ĉion ĉi, krom ke estas io pri vi, kion mi fidas - krome vi estas amiko de Leonid. Leonid kaj mi parolis kontraŭ la Filoj. Ĉi-vespere ni estis viditaj kun fremdulo. La Filoj de Prometeo estos konvinkitaj, ke vi estas polica agento.
  
  
  - Se jes, kial do mi renkontus vin tiel alloga?
  
  
  “Ĉu memoras Konstantin, la viro ĉe la kaso? »
  
  
  Nick kapjesis.
  
  
  “Li estas altranga estro de la Filoj, kaj li ne estas tre stulta. Li decidos, ke Leonidas kaj mi transdonas informojn. Okazis kunveno de iliaj gvidantoj en la taverno ĉi-vespere. Multaj gravaj homoj. Ial ili urĝe kolektiĝis.
  
  
  - Kaj ĉi tiu maljunulo? - demandis Noĉjo.
  
  
  — Unu el la plej gravaj. Malnova malamiko. Mi kondutis kiel idioto. Ŝi ne volis diri pli. Ĉi tio klarigis la etoson de angoro, prononcita timo en la havena areo tiun vesperon. Sed tio ne klarigis la malklare konatan vizaĝon de la sovaĝ-okula, barba maljunulo. Sed ili ne sukcesis ion ricevi de la knabino. Nick proponis, ke ni iru trinki. En iom pli kvieta loko ol tiu ĉi taverno.
  
  
  Ksenia ridetis.
  
  
  "Mi pensas, ke mi deziros iom da usona viskio ĉi-vespere."
  
  
  Ili veturis reen al Ateno en la luita Ford de Nick, ĉiu perdita en siaj propraj pensoj. Kiel estis lia kutimo, Nick sendis al Hawke priskribojn de la ĉeffiguroj en la hodiaŭa dramo - priskriboj same precizaj kiel priskriboj de portreto pentrita de majstra artisto. La knabino estis afabla, sed malbonhumora kaj enpensiĝinta, apogante sin al la pordo dum la veturo. En la retrospegulo, Nick vidis la Volvon sekvi ilin je la sama distanco.
  
  
  Ili haltis antaŭ malgranda noktoklubo. Nick tenis siajn manojn proksime al la armilo dum ili marŝis de la aŭto al la enirejo. Li ne subpremis sian suspekton. Ŝi estis sincera, sed ne estis multe da risko, se vi pensis, ke la persono kun kiu vi parolis estos trovita flosanta en la haveno la sekvan matenon. Sed la knabino ŝajnis nekonscia pri la malfido de Noĉjo. Ili eniris la klubon sen okazaĵo, kaj sub la influo de du pafoj de viskio kaj brueganta rok'n' roll-grupo, la knabino kuraĝiĝis. Ili dancis sur la malgranda dancejo kaj poste eliris en la postkorton. La pluvo ĉesis, sed la folioj de la vitoj laŭ la belvedero ankoraŭ estis malsekaj, kaj akvo gutis sur la blankan gruzon, tablojn kaj seĝojn. Blinda gitaristo sidis sur ŝtona benko en la angulo, trinkante ouzon kaj ludante usonajn spiritaĵojn. Liaj blindaj okuloj rigardis la flirtantan nebulon, kaj liaj malnovaj fingroj plukis la akordojn de "Just Getting Closer to You" de la kordoj. Ĉe la tablo apud ili, Nick vidis grupon de usonaj televidaj skipoj, kiuj nun festis la finon de semajno da filmado.
  
  
  Nun la knabino diris: “Mi esperas, ke vi komprenis, kion mi diris en la taverno. Mi neniam renkontas virojn lundon. Jen mia kutima regulo. Mi venis kun vi nur por averti vin.
  
  
  En ĉi tiu momento, Nick ne plu povis esti surprizita de io aŭ iu ajn. Li vidis, ke la knabino estas serioza, ne provante logi lin per pli alta oferto.
  
  
  "Estus pli bone, se vi neniam plu revenus al la taverno." Vi ankoraŭ estos rigardata kaj eble minacata. La Filoj de Prometeo estas tre suspektindaj kaj rapidas bati.
  
  
  - Se mi ne revenos, kiel mi vidos vin? - demandis Noĉjo.
  
  
  - Dubinda plezuro. Ŝi ridetis. "Se post ĉi-vespere, kiam mi ne enlitiĝos kun vi, kiom ajn mi volas, vi ankoraŭ volas vidi min, nu, eble tiam mi povos renkonti vin aliloke." Estus danĝere por vi, la fremdulo, kiun ili suspektas, reveni tien. Ne estas tiom danĝere por mi kaj Leonidas. Mi estas fama kaj mi havas amikojn. Kaj Leonidas nur parolas kun la Filoj kiam li estas ebria, do eble aferoj funkcios.
  
  
  La zumado de la televida skipo sufokis la malgajan muzikon de la blinda gitaristo. La vespero estis tro malseka kaj malvarma por sidi ekstere. Ili finis sian glason kaj foriris. Kiam ili venis eksteren, Nick tiris sian Luger Wilhelmina el ĝia pistolujo, sed ili faris ĝin sekure al la luaŭto de Nick. Kiam ili tiris de la trotuaro, li ne vidis aŭton malantaŭ ili, kaj ili veturis trankvile al la loĝejo de Xenia en Pireo.
  
  
  Ŝi loĝis en sufiĉe kaduka areo ĉe la rando de la haveno. Malantaŭ la domoj leviĝis la siluetoj de gruoj kaj ŝipaj superkonstruaĵoj. Ĉe la pordo ŝi turnis sin kaj kisis lin modeste. ŝi volis diri ke ĝi neniam kisas serioze lundon. Kiam Noĉjo proponis trinki la lastan fojon, ŝi balancis la kapon, la okulojn iom amuzitaj kaj iom malĝojaj.
  
  
  “Ĉi tio estos la lasta trinkaĵo kun vi... mi ne povas riski ĝin.
  
  
  "Eble alian fojon," diris Nick.
  
  
  “Jes,” ŝi diris. — Mi esperas, ke jes. Sed nun vi estas kolera. Kiam vi superos vian koleron, mi petas. Ŝi donis al li paperpecon kun sia nomo kaj telefonnumero sur ĝi. "Mi esperas, ke vi telefonu, usonano," ŝi diris. Tiam ŝi malaperis. Noĉjo bruligis cigaredon kaj profunde enspiris fumon. Eble estas bone, ke nenio okazis al la knabino. Li ankoraŭ havis hejmtaskojn por fari. Li scivolis ĉu estas tro malfrue por kontakti Hawk por vidi ĉu ekzistas novaĵo pri grekoj enirantaj Usonon. Por vidi ĉu loka organizo kiel la Filoj de Prometeo povus konveni en ĉi tio.
  
  
  Dum li etendis manon al la porda tenilo de sia aŭto, li aŭdis la kriadon de botoj sur la trotuaro. Li rapide turnis sin. La persekutantoj neniam iris hejmen. Ili atendis lin ĉi tie.
  
  
  Viro alkuris al li laŭ la strato. Du aliaj eksplodis el la ombro kaj alproksimiĝis al li de la alia flanko. Havenaj batalantoj kun larĝaj fiŝkaptaj tranĉiloj en la manoj.
  
  
  Li prenis la situacion tre trankvile. Ili ne havis pafilojn, do Nick ne uzus la lian. Estintus facile falĉi ilin per Luger, sed tiam ilia estro estus rakontita ke maristo "Pedro" Evans kunhavis pafilon. Ĝi krevigus lian kovrilon en pecetojn. Kaj se li estas iom malbonŝanca, li vokos la policon... Falko liberigos lin pli aŭ malpli frue, sed li ne ŝatos.
  
  
  La unua estis nun tri futojn for de li, kaj liaj kamaradoj estis rekte malantaŭ li. Laŭ la maniero kiel ili ektenis siajn tranĉilojn, Nick sciis, ke ili ne faras kaptitojn.
  
  
  La respondo de "Pedro" Evans estis militema indigno sekvita per paniko. Do Noĉjo surprizite muĝis. Tiam li komencis forkuri. La unua viro kun la tranĉilo estis juna, kun bela, aroganta vizaĝo. Li eligis triumfan krion dum li ŝanĝis direkton por fortranĉi la fuĝon de Nick. Lia triumfo estis mallongdaŭra. Post estado provokita por ĵeti lin de ekvilibro, Nick turniĝis kaj ĵetis siajn ducent funtojn en malfacilan ilaron. La viro forte batis la teron kaj Nick falis sur lin. Lia tranĉilo kun sonorado falis sur la straton. Tiam la mano de Noĉjo levis la tranĉilon per unu fluida movo, kaj li leviĝis kiel kato por fordefendi la du aliajn.
  
  
  La viro, kiun Nick ĵus terenbatis, ekstaris kaj provis demeti lin denove. La genuo de Nick leviĝis, batis lin en la vizaĝon kaj resendis lin sur la teron.
  
  
  La aliaj du estis pli maljunaj kaj pli spertaj. La rapida venko de Nick super la unua sobrigis la aliajn du. Ili sciis, ke batalo kuŝas antaŭ ili. Ili malrapidiĝis kaj ĉirkaŭiris Nick, dancante tien kaj reen, serĉante malfermaĵon. Nick foriris malrapide, tenante la tranĉilon amatore. Li plurfoje kriis por la polico. En la angla, kompreneble. Krioj eĥis tra la dezertaj stratoj. La du kun tranĉiloj rikanis. Ili pensis, ke nun ili povus fini lin kaŝe.
  
  
  "Mi pensas, ke li pensas, ke li estas en Novjorko, frato," unu diris al la alia. Li rikanis kiel malsata kato al vundita muso. Li faris akrajn ŝajnaĵojn ĉe la stomako de Nick.
  
  
  Nick evitis iliajn batojn kiel eble plej mallerte, ne lasante sin esti trafita. Se ili estas trompitaj, li povas neŭtraligi ilin sen mortigi iun ajn. Kiam Nick mortigis iun, li volis scii kiun li mortigas, kial, kaj kian celon ĝi servus. Iun tagon li retiriĝis tro malfrue. Li sentis la doloran rekompencon pro sia memfido en malprofunda sed sanga tranĉo trans la streĉitaj muskoloj de lia brusto. Ne estu tro mallerta, Carter, li diris al si. Lia kovrilo ne kostis lian vivon.
  
  
  Nun ili alpinglis lin kontraŭ la malseka metalo de lia aŭto. Ili denove ridetis, antaŭvidante venkon. Noĉjo forte kaptis la tranĉilon. Nun li devis sin defendi. Ĉi tiuj kurbaj klingoj povas senvestigi iun per nur unu svingo. Ŝajnas, ke almenaŭ iu estos senintestigita en la venontaj minutoj.
  
  
  "Kaj nun estas nur ni du, frato," diris la babilema figuro. Ili samtempe alproksimiĝis al li. Nick pugnobatis la unuan viron en la stomakon, sendante lin al la trotuaro. Li ĵus sukcesis eviti la suprenpuŝon de alia tranĉilo, kiu estus kostinta al li ŝiritan malfermitan ventron. Per sia libera mano, Nick kaptis la pojnon de la viro kaj alpinglis lin al la flanko de la aŭto. Same rapide, la viro kaptis la pojnon de Noĉjo, kaj ĝi estis malbona.
  
  
  Nun la parolema viro staris stumblante, lia vizaĝo kuntordita pro doloro kaj malamo, dum li provis repreni la spiron. Liaj lipoj kurbiĝis dum li atakis Nick, tranĉilo eltirita por la fina bato.
  
  
  Ie pordo frapis.
  
  
  Virina voĉo, raŭka pro kolero, kriegis malbenojn en la greka tiel rapide kaj idiome, ke Noĉjo komprenis nur unu el la dek vortoj.
  
  
  Ksenia, bela kaj nudpieda, portanta nur tre maldikan robon, alkuris antaŭen kun peza fera pato, grandeco de rubujo kovrilo en la mano. "Bastardoj," ŝi kriis. "Filoj de la seksperfortantoj de la mortintaj turkoj."
  
  
  Ŝi svingis la paton ĉe la kapo de la viro minacanta Nick. Li estis tute surprizita. En la lasta momento, li metis la manon super la kapon kaj malhelpis cerbokomocion aŭ pli malbonan. La pato frapis lian levitan manon, kaj la tranĉilo falis sur la plankon kun krake. Aŭdiĝis doloro muĝado.
  
  
  "Infano de leprulo kaj samseksemulo, mi instruos vin vagi ĉirkaŭ la domo de Xenia." Sen zorgi pri atakado de la malantaŭo, Nick prenis nur kelkajn sekundojn por senarmigi la alian viron. Li premis la pojnon de la viro, poste forte frapis sian manon kontraŭ la aŭtopordo. La viro ne havis alian elekton ol ĵeti la tranĉilon. Noĉjo plurfoje trafis sian kapon sur la aŭton, poste turnis sin por helpi Ksenia.
  
  
  La sinjorino ne bezonis helpon. Ŝi montris malmulte da kompato al la viro, kiun ŝi atakis. Ŝia alta, vigla korpo kirliĝis ĉirkaŭ li kiel anĝelo de venĝo, batante lin de ĉiuj flankoj. Li ŝanceliĝis sur la piedoj. Ksenia trafis lin per rigarda bato, igante lin fali denove. Nick decidis interveni antaŭ ol Ksenia mortigis iun. Li devis atenti, ke li ne forbalau de la piedoj de la furioza hetajro pro ŝia entuziasmo. Li kliniĝis, saltis tra ŝiaj balanciĝantaj defendoj kaj prenis ŝiajn manojn. Malrapide la batala nebulo klariĝis antaŭ ŝiaj okuloj kiam ŝi rekonis lin. La pato bruis, kiam ŝi malligis sian tenon.
  
  
  "Unu minuton ŝi svenas pro la vido de maljunulo, la sekvan ŝi batalas sur la strato," diris Nick ridante.
  
  
  Subite, la atakantoj de Nick rapidis laŭ la strato, unu el ili kun sia brako laŭ nenatura angulo. Ksenia ridis kaj falis en la brakojn de Noĉjo. Ie sur la mallumaj, malsekaj stratoj, aŭta motoro muĝis kaj forrapidis en la mallumon. Ksenia premis sin kontraŭ la varma korpo de Nick kaj malkovris sangon sur lia brusto.
  
  
  Ŝiaj ekscitiĝo kaj kolero denove ekflamis. Gestante kaj malbenante la forirantajn kontraŭulojn de Nick, ŝi kondukis la altan usonanon trans la vojon de sia loĝejo. Ili prenis la malfortikan lifton kaj eniris ŝian loĝejon, kies pordon ŝi lasis larĝe malfermita. Kun Nick en stupo, ŝi marŝis rekte al la lito kaj puŝis Nick sur lian dorson. Ŝiaj okuloj estis varmaj kaj mildaj, kaj ŝiaj fingroj estis singardaj dum ŝi ekzamenis la vundon.
  
  
  "Ĉi tiuj porkoj atendis facilan predon." Ŝiaj okuloj denove ekbrilis pro kolero. “Mi rigardis tra la fenestro. Vi estis bonega. Mi demandis min, ĉu mi iam revidos vin. Mi pensis, Ksenia, vi estas malsaĝulo.
  
  
  Kun frapo kaj rapida lerteco ŝi demetis liajn vestaĵojn, kaj dum li kuŝis inter la puraj littukoj, ŝi zorge bandaĝis lian vundon. Nick sentis eksciton trairi lian korpon, kiam la deloga knabino, ne atentante sian preskaŭ nudecon, metis la bandaĝon. Ŝiaj longaj nigraj haroj brosis lian vizaĝon dum ŝi klinis sin super li, kaj li sentis molan, malĉastan korpon nur centimetrojn for de li. Ŝi vidis la brilon en la okuloj de Noĉjo kaj ŝia buŝo kurbiĝis al kaŝa rideto.
  
  
  "Trankviliĝu, Pedro Evans," ŝi diris, retropaŝante. "Mi pensas, ke vi havis sufiĉe da ekscito por unu vespero." Ŝi sidis sur la rando de la lito kaj penseme bruligis cigaredon por Noĉjo.
  
  
  - Ĉu vi scias, kiuj estis tiuj homoj, Ksenia? - demandis Noĉjo.
  
  
  Ŝi balancis la kapon.
  
  
  “Mi pensas, ke mi jam vidis ilin. Ili estas tiaspecaj ratoj, kiuj faros ion ajn por manpleno da draĥmoj. Sed mi ne certas, kiu sendis ilin. Povus esti iu el la Filoj.
  
  
  Ŝi rigardis lian vizaĝon kaj provis forrigardi de lia gracia sunbrunigita korpo. Estis multaj vizaĝoj – belaj, malbelaj, feliĉaj kaj malgajaj. Sed ne tiu kun kiu ŝi foriris. La usonano estis malsama. Malmola kaj bela vizaĝo, kiel la statuo de Praxiteles. Ŝi sciis, ke tio ne estas la vizaĝo de ordinara maristo. Lia korpo ankaŭ estis diferenca de la solidaj korpoj de tiuj kiuj laboris pri la masto. Ŝi tenis ilin sufiĉe en siaj brakoj en la mallumo, en ilia ebrieco kaj kruda tenereco, kaj foje tute krueleco. Lia korpo estis pli bona, muskola, kiel profesia atleto. La diferenco estis kiel inter tirĉevalo kaj pursangulo. Kaj lia forteco estis plifortigita per disciplino. Estis la forteco de tiu, kiu venkis kaj ne perdis.
  
  
  Sed ĉu li gajnos ŝin, Xenia, estis ankoraŭ afero de pripensado. La malfacilaĵoj estis evidentaj. Tio estis klara. Ĉi tiu fremdulo okupiĝis pri io. Kaj ŝi ne povus esti pli memfida al li ol li povus esti memfida al ŝi.
  
  
  Ŝi ekstaris, iris al la tualetejo kaj komencis kombi siajn harojn per longaj, rapidaj strekoj. El la okulangulo ŝi rimarkis, ke la viro, Pedro, rigardas ŝin per molaj, gajaj okuloj. Ŝi restis tro longe ĉe la haveno, ŝi decidis. Pli aŭ malpli frue vi devis fidi iun. Estis io pri ĉi tiu viro. Kiel vera virino, decidinte fidi lin, ŝi ne ĝenis klarigi la malkongruojn, kiuj laŭ ŝia percepto montris, ke li estas malsama al la maristo, kiun li ŝajnigis esti. Kiam venos la tempo, li mem diros al ŝi.
  
  
  "Diable, Pedro Evans," ŝi diris. Ŝi zorge surmetis lipruĝon kaj komencis zumi.
  
  
  — Kial? Kion mi faris?' - demandis Noĉjo ridante.
  
  
  Ŝi turniĝis kaj lasis la robon gliti de ŝiaj rondaj ŝultroj. Ŝi staris kun la brakoj etenditaj ĉe siaj flankoj, kiel virino, kiu proponas sin al viro. La lamplumo mallaŭte falis sur ŝiajn firmajn koksojn kaj plenajn femurojn, reliefigante ŝiajn malhelajn kurbojn, lumigante ŝiajn plenajn junajn mamojn kaj dancante kiel fulmo tra ŝiaj malhelaj haroj. Ŝiaj okuloj estis helaj kaj gajaj dum ŝi pigre marŝis al li. Nick ekstaris kaj dum la littukoj malsuprenglitis, la fortaj muskoloj de lia tona stomako, masiva brusto kaj muskolaj brakoj fariĝis videblaj.
  
  
  "Vi estas vundita, Evans, aŭ kiel ajn via nomo estas." Ŝi ridetis. 'Trankvila. mi venos al vi.'
  
  
  Tiam la lito ĝemis sub ilia pezo. Liaj manoj sentis la malvarmetan haŭton de ŝia glata dorso, ŝiaj mamoj estis molaj kaj ŝiaj cicoj malmolaj kiam ŝi premis sin kontraŭ li. Ŝia buŝo estis malseka kaj varma kaj ŝia lango esploris. Ŝiaj manoj palpis la muskolojn de lia korpo, ludante kie ĝi estis malplej atendita kaj plej aprezita.
  
  
  Antaŭvido turniĝis al elektra ekscito dum ŝi aplikis sian tempelprovitan laboron de mola buŝo, lertaj manoj kaj la malĉasta deziro de virino plaĉi al viro. Iom post iom ŝi perdis sian rigidecon. Ŝi profunde ĝemis, kiam li eniris ŝin kaj turnis ŝian vizaĝon en grimaco de plezuro tro por elportebla, ŝia korpo nun tiel sentema, ke ŝi ne plu povis distingi inter plezuro kaj doloro.
  
  
  Tiam ŝiaj longaj kruroj la lastan fojon tremis, kaj Noĉjo, ankaŭ liberigita de ĉiuj deziroj, sentis ŝin malstreĉiĝi en liaj brakoj. Ŝi milde karesis lian malmolan korpon kaj ŝiaj malhelaj okuloj rigardis supren al li feliĉe.
  
  
  Ŝia larĝa buŝo ridetis en la mallumo. "Pedro Evans," ŝi diris. - Vi estas bela - kiel dio. Mi kredas, ke neniam estos alia lundo por vi. Ĉu vi restas ĉe mi? Neniuj aliaj viroj venos, nur vi kaj mi.
  
  
  "Jes, mi restos kun vi," diris Nick. Li rigardis malsupren kaj vidis ŝian firman, honestan vizaĝon mildigitan de tenero. — Sed ne nun. Mi devas reveni al mia ŝipo. Mi revenos poste kaj poste restos.
  
  
  Nun ŝi kuŝis en la lito iom malproksime de li, ŝiaj junaj mamoj molaj kaj malstreĉitaj, ŝia korpo etendita, malstreĉita.
  
  
  "Mi ne volas esti egoisma, sed ĉiam estas tiel ĉe virinoj kiam tio okazas. Vi estas blokita.
  
  
  "Ne zorgu, mi baldaŭ revenos," li diris kviete al ŝia orelo. Ĉi tio ĉiam estis la kazo en la spionkomerco. Vi ĉiam pagis fidon per trompo, ĉiam en la nomo de pli alta celo. Nu, ĉi tiu knabino sciis. Ŝi ne estis stulta. Ŝi nur devis preni ŝancon. Nick esperis ke li povis protekti ŝin kaj ne ruinigi la mision. Ŝi premis lian manon, sed ŝiaj maljunulaj okuloj rigardis en la mallumon. Ŝi pensis pri la mistera viro apud ŝi kaj pri ĉiuj pasintaj jaroj. Kion ŝi lernis de spertaj maristoj, kiam ŝi alportis momentojn de juneco al maljunuloj.
  
  
  Ŝi trovis pacon sur la brusto de svelta usonano. Kaj la usonano, alkutimiĝinta al aliulaj litoj, trovis unu virinon el miliono en taverno en Pireo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  Li forlasis ŝin dum ŝi ankoraŭ dormis kaj la tagiĝo rampis super la tegmentoj de la haveno, kaj revenis al sia malmultekosta hotelo. La kolegoj de profesoro Harding ĉe la elfosado ne estus rekonintaj la severan vizaĝon mariston kiu eniris la malgrandan ĉambron. Sed bone vestita viro en helbruna somera kostumo, kiu eliris kaj vigle marŝis al la Konstitucia Placo, estis renkontita de pluraj homoj, kiuj vidis en li viron, kiu iris malproksimen en arkeologio.
  
  
  Li pasigis iom da tempo ĉe tablo antaŭ la American Express legante la gazeton. Li rigardis la movoplenan amason da turistoj kaj komercistoj kaj malkaŝis sin klare. Li tiam decidis ke estis tempo kontakti Hawk kaj revenis al sia hotelo.
  
  
  Kiam li alvenis en sian hotelon, li estis atakita de kriegaj taksiistoj kiuj ofertis preni lin ĉirkaŭ Ateno kaj la ĉirkaŭaĵo. Li ridetis distrite, profesore, kaj diris, ke se ili ne tuj malaperos, li raportos ilin pro tio, ke ili ofertis sin kiel gvidistojn sen permesilo.
  
  
  La ŝoforoj tuj disiĝis por ataki la malpli informitan gaston. Kun unu escepto.
  
  
  Ĝi estis la grandeco de la Akropolo. Li havis mallongan, kvadratan barbon kaj larĝan rideton sur sia plena, lunlumita vizaĝo. Lia stomako estis fortikaĵo en si mem. Li puŝis Noĉjon tra la pordo kaj ŝancelis apud li tra la luksa halo. 'Kiu vi estas?' - ĝentile demandis Noĉjo. "Viro el la Luno?"
  
  
  — Mi nomiĝas Alexos Petrida. Vi nomas min Malgranda, Profesoro. Mia moderna taksio estas je via dispono tage kaj nokte. Tage vi faras vian noblan laboron, kaj nokte, aha! Nokta vivo, pri kiu malmultaj homoj konas.
  
  
  "Trankviliĝu, Kurĉjo," diris Nick. — Mi jam havas aŭton kaj mi konas la monumentojn pli bone ol vi.
  
  
  "Aŭ eble ĝi estas knabino," diris la dikulo trankvile.
  
  
  “Ne necesas knabinoj. "Mi estas tre okupata," diris Nick.
  
  
  "Ho. Mi montros al vi foton de la knabino. La plej bela virgulino de Ateno. Kaj surprize malmultekosta. La dikulo palpebrumis kaj puŝpelis Noĉjon. Estis kiel esti batita de mulo. Noĉjo forte piedbatis lin en la maleolo kaj ridetis. La viro rigardis Nick kun okuloj plenaj de doloro kaj surprizo. Poste li gratis la nuan kapon kaj foriris. "Eble mi misjuĝis vin, profesoro."
  
  
  "Eble," respondis Noĉjo trankvile.
  
  
  "Ne forgesu Shorty se vi ŝanĝas vian opinion," la viro kriis al li antaŭ ol malaperi tra la pordo.
  
  
  - Kiel mi povas forgesi vin? - diris Noĉjo. Li iris al sia ĉambro. Malgranda, jes. Li kontrolis, ke nenio estas metita aŭ forprenita de li dum ĉi tiu tempo. Li tiam senvestiĝis, duŝis, kaj komencis sian ĉiutagan jogan praktikon.
  
  
  Li prenis malgrandan transistoran radion el la teko de profesoro Harding, ĵetis tukon ĉirkaŭ sian nudan talion kaj etendis sin sur la lito. Radio Ateno plenigis la ĉambron per sono. Nick faris ĝin sufiĉe laŭta por maski la sonon de sia propra voĉo, poste enigis la malgrandan aparaton en la fankon de la radio.
  
  
  — Unuiĝinta Gazetara Oficejo, — diris virina voĉo, tiel klare, ke ĝi povus aparteni al la hotela akceptejo.
  
  
  "Ho, la mirindaĵoj de submikrominiaturigo," ridis Nick. Poste li vokis sian identigan signalon kaj atendis.
  
  
  "Venu," Hawk diris.
  
  
  Nick donis al li mallongan, faktan raporton pri sia laboro en Ateno, inkluzive de lia provo trovi trejnejon por Golden Island-agentoj. Li estis tro profesia por ne mencii Ksenia, kvankam li faris tion supraĵe. Se io okazas al li, la sekva persono bezonos ĉiujn informojn, kiujn li povas ricevi. Li precize priskribis la aspekton de maljunulo en la taverno, de la vido de kiu Ksenia perdis la konscion, kaj la viro Shorty, kiu ŝajnigis esti taksiisto.
  
  
  Akcipitro faris perplektan sonon kiam Nick priskribis la maljunulon.
  
  
  - Ĉu vi scias ion pri li? - demandis Noĉjo.
  
  
  ' Hm . Ne,” Hawk diris. — Vere ne. Nu, sincere, mi havas ideon, sed mi ne volas, ke vi saltu al konkludoj. Restu trankvila ĝis mi kontrolos. Iru al la ricevo de Golden Isle ĉi-vespere kaj provu eltrovi ĉion, kion vi povas. Venontfoje kiam vi raportos, mi certigos, ke ni scias pri ĉiuj ĉi homoj.
  
  
  "Bone, sinjoro," diris Nick. — Ĉu io alia?
  
  
  "Nur ke ni spuris grekojn enirantajn la ŝtatojn per sponsoroj de Ora Insulo. Vi scias kiom da tempo necesas por fari ĉi tion ĝisfunde. Sed ĝis nun ĉio ŝajnas esti bona. Studentoj studas, dommastrinoj lavas telerojn, kaj gigoloj faras gigolojn, aŭ kiel ajn oni volas nomi ĝin.
  
  
  N3 pasigis la reston de la tago farante arkeologian laboron. Li vokis altlernejojn kaj muzeojn kaj starigis renkontiĝojn, kiujn li esperis, ke li ne devos ĉeesti. Tiam li vokis la estron de la agora elfosadprojekto.
  
  
  Kiam li respondis la telefonon, Nick daŭrigis lin paroli dum sufiĉe da tempo kun nenecesaj demandoj kaj ripetaj instrukcioj. La telefono estis en varma, sufoka tendo. Permesante al liaj kolegoj malŝpari tempon tie, Nick igis ilin tiel naŭzita pri profesoro Harding ke ili ne estis surprizitaj kial li estis tiel malofte ĉe la fosejo. Ili simple ĝojis, ke li restis for.
  
  
  Antaŭ la vespero, Nick faris la plej grandan parton de la laboro necesa por konservi la alivestiĝon de Profesoro Harding kaj surmeti sian vesperan vestaĵon. Li malsupreniris la ŝtuparon kaj volis preni taksion al la akceptejo de la kompanio Ora Insulo. Kiam li eliris el la pordo, lin salutis la jam konata figuro de dikulo.
  
  
  “Ha, profesoro Harding, kien ajn vi iras en Ateno, Shorty estas la plej bona...
  
  
  "Mi scias," diris Nick. "Kaj vi ankaŭ povas havigi al mi virgulinon, se mi bezonas." Li sinkis en la sidkusenojn de sia aŭto. "Ĉu vi pensas, ke vi povas konduki min al la konstruaĵo de Ora Insulo sen diri ion ajn?"
  
  
  - Kompreneble, profesoro. La sidloko knaris kiam la viro premis sian grandegan korpon malantaŭ la rado. "Vi estos tie antaŭ ol vi scios ĝin."
  
  
  Li pravis. Li stiris la taksion tra antaŭtagiĝa trafiko kun moderemo kiu gajnintus al li medalon se ĝi estus por kontraŭbatalado de piedirantoj kaj aliaj veturiloj. Kiam Noĉjo eliris, li donis al la viro grandan trinkmonon kaj diris, “Dankon, Kurĉjo. Ne atendu. Mi pensas, ke mi revenos, pli trankvila,” la malalta viro ne ofendiĝis pro la kaŝita kritiko. Li foriris, gaje mansvingante. Nick ridis. Kian ajn rolon ludis la dikulo, li ne ŝajnis precipe danĝera. Kompreneble, neniu iam sciis pri tio.
  
  
  La Golden Island Promotions-konstruaĵo estis moderna nubskrapulo kiu dominis la Atenan urbosilueton. Ĝi estis hele lumigita, ĉiuj pordoj, kunvenejoj kaj ekspoziciejoj estis malfermitaj, kaj ĉiuj dungitoj ĉeestis. Eĉ se Nick estus preta neglekti sian spiondevon, la laborema juna "mastrino" asignita al li ne permesus al li maltrafi ion ajn. Li vizitis la dramsekcion, vojaĝagentejojn, rifuĝinhelpajn oficejojn, reklamadsekciojn kaj la infaninfaneduksekcion. Li rimarkis multon en la fako de trejnado de "dommastrinoj" kaj "gastistinoj". Kiam la turneo finiĝis, Nick estis preta kredi ke la plej granda minaco kiun Golden Island Promotions prezentis al la libera mondo estis la ebleco ke la giganta IBM-maŝino kiu egalis ĉi tiujn parojn surbaze de la personaj informoj de kvardeksepjara fraŭla. bazlerneja instruisto de Wellesley en Masaĉuseco kun dudektri-jaraĝa komunista spongoplonĝisto.
  
  
  Liaj suspektoj estis mildigitaj, sed ne subpremitaj. N3 estis malfacile konvinki. Precipe kiam la oficiro estis mortigita sur la kampo.
  
  
  Li estis devigita stari en vico ĉe la IBM-maŝino kaj plenigi karton kiu helpus al li trovi la perfektan edzinon por profesoro Harding. Nick rezignis. Antaŭ li estis virino nomita Lydia Herbert, amerika vidvino kiu loĝis en la hotelo de profesoro Harding kaj estis proksima al unu el la posedantoj de la Ora Insulo. Sinjorino Harbert estis multe pli ol kvindekjara kaj ne aparte bone konservita. Ŝi ĝojis pri la junulo. Li estis juna, kun bela, malglata vizaĝo. S-ino Harbert ŝajne ne tre ŝatis. Nick rekonis ŝin per ŝia gaja kriego.
  
  
  “Profesoro Harding, kiel agrable vidi vin ĉi tie. Ĉi tiu sensenca maŝino devas trovi al mi la perfektan partneron, kaj mi timas, ke ĝi ne elektos Steveojn ĉi tie. Mi neniam renkontis junulon, kiu tiom komprenis min.”
  
  
  Ŝi prezentis Stivos al Nick kaj Nick diris ion belan pri la manieroj de amo. Steves aspektis kolera.
  
  
  - Sed profesoro, Steves venas kun mi al Usono. Mia familio, kompreneble, diros, ke ĉi tio estas tre kuraĝa de mi.
  
  
  Nick sukcesis liberiĝi kaj rigardi la gastigantojn kaj gastigantojn starantajn kaj ĉirkaŭpaŝante. Ili estis junaj viroj kaj virinoj portantaj bluajn blazerojn kaj blankajn jupojn aŭ pantalonojn. Unu el la belaj knabinoj alproksimiĝis al Noĉjo.
  
  
  — Kiom longe vi estas en Ateno, profesoro? ŝi demandis, legante lian nomon sur la karto sur lia reverso. Ŝi estis languida kaj amika, same kiel ĉiuj aliaj. Ĉirkaŭ dudek du, taksas Nick.
  
  
  "Iom pli," diris Nick.
  
  
  - Ĉion, kion vi serĉas en Ateno..... ŝi komencis. Ĝi sonis kiel la komenco de parkerigita parolado. Nick interrompis ŝin.
  
  
  “Mi serĉas duoblan Reĝan Chivas sur la Rokoj,” li afable diris, “sed mi ne trovas la trinkejon. Ŝi tenere ridetis kaj petis lin atendi. Momenton poste ŝi revenis kun la trinkaĵo. Ŝi diris sian nomon dum ili grimpis al la tegmento, kie kolektiĝis la vidindaĵoj, kiuj vizitis sian konstruaĵon. Ŝi montris kelkajn orientaĵojn de la tegmento kaj Nick lasis ŝin paroli dum liaj okuloj skanis tiujn ĉirkaŭ li. Li iom kompatis ĉiujn tiujn belajn junajn virojn kaj virinojn, kiuj staras ĉirkaŭe kaj estas afablaj al la usonaj turistoj. Ili memorigis lin pri hundidoj en bestobutiko, atendante aĉetanton.
  
  
  "La nura problemo," ŝi diris al li nun libere, "estas ke estas malfacile eniri la prioritatan kvoton se vi estas nur frizisto."
  
  
  - Kial vi tiel forte volas iri al Ameriko, kompatindulo? - demandis Noĉjo. La vizaĝo de la knabino mallumiĝis.
  
  
  “Mia patrino kaj du miaj fratoj ankoraŭ estas en Albanio. Nur miaj patro kaj fratinoj povis foriri. En Ameriko mi povus gajni monon por sendi al Grekio, por ke mi elportu mian familion el Albanio.”
  
  
  Noĉjo rigardis la knabinon, poste heziteme petis pardonon. La knabino ŝajnis pensi, ke nun ŝi perdas sian lastan ŝancon veni al Ameriko. Sed Noĉjo devis lerni multe pli pri la kunlaborantaro de Ora Insulo ol unu knabino povus diri al li.
  
  
  El la aliaj gastigantoj de Ora Insulo, kun kiuj Nick parolis, la plej multaj havis grandajn ambiciojn. Kuracisto, advokato, stevardo. La plej multaj el ili estis ĉirkaŭ dudek kvin, iuj pli aĝaj, iuj pli junaj. Nick ne plu surpriziĝis, ke la usona sekureca servo lasis ilin trairi sen plia tempo. Entute ili estis grupo de bonordaj junuloj.
  
  
  Nick nun parolis kun junulo, kiu esperis iri al Ameriko por studi la teknikon de la amerika olimpika pafĵetisto. Nick demandis de kie li estas.
  
  
  "Skyros Island," estis la respondo.
  
  
  "Ĉu ne estas rifuĝejo tie?" - demandis Noĉjo.
  
  
  "Ho jes," respondis la grandega juna mastro. “Mi estas devena el Rumanio. Mia patro estis bonega atleto. Komence ili pensis, ke mi sekvos lian ekzemplon. Sed mia patro estis riĉa. Kiam nia lando estis naciigita, li estis arestita, kaj tiam mia onklo kaj mi fuĝis. Mi aŭdis, ke mia patro nun ne estas hejme, sed ni de longe ne ricevis leterojn de li.
  
  
  Tio estis la kazo kun ĉiuj junuloj kun kiuj Nick parolis. Li ne dubis pri la senkulpeco de la intencoj de la "mastroj kaj mastrinoj" en Usono. Sed lia rapida, palpanta menso ordigis la faktojn. Estis tiu malrapida inteligenteco pri kiu Nick malamis sed tre lertas.
  
  
  “Jes,” diris la junulo. "Mi faris tiujn fotojn, kiujn vi menciis." Nick parolis pri iuj el la birdovidoj de la insulaj temploj. "Sed mi ne ŝatas ĉi tiun parton," la junulo daŭrigis. “Mi volas iri al Novjorko por fari modfotadon. Sed ne. La instruistoj diras al mi, ke mi faru ĉi tiun kurson, kiu devigas min sidi sur aviadilo, pri kiu mi timas, kaj poste fari fotojn, kiujn mi tiom da fojoj faris."
  
  
  "Nu," diris Nick, "ĉi tiuj instruistoj verŝajne scias, kio estas plej bona."
  
  
  "Eble," diris la fotisto malkontenta. - Kaj se ne, tiam mi devos foti la poŝtmarkojn. Ĉu vi povas imagi? La instruistoj diras, ke subminiatura fotado estos tre grava en la industrio estonte.”
  
  
  "De kie vi diris, ke vi venis ĉi tien?" - demandis Noĉjo.
  
  
  "Mi estas de la tendaro Laviron, sed mia familio estas en Skadar." Nick kapjesis. Skadar, Albanio. Li forlasis la fotiston kaj daŭrigis babili kun la gastigantoj kaj gastigantoj, iomete ŝanĝante la naturon de siaj demandoj. Nun li havis ideon pri tio, kion serĉi. Li koncentriĝis pri tiuj, kiuj havis teknikan trejnadon, sed artistoj kaj muzikistoj ankaŭ donis respondojn kiuj estis interesaj el lia vidpunkto. Li parolis kun la instruisto de la fotisto kaj prezentis la plendon de la junulo. La instruisto senhelpe levis la ŝultrojn.
  
  
  “Mi estas nur instruisto. Mi konsentas kun la studento. Sed kion ni instruas decidas nur tiuj super ni. Se vi dubas pri ilia saĝo, vi ne longe daŭros.
  
  
  "Ĝuste," diris Nick. Li pensis pri la dancistoj, kiuj devis fari kursojn pri elektronikaj rilatoj. Li pensis pri aliaj aferoj. Li marŝis al angulo de la subtegmento por esti sola kaj trinketis sian trinkaĵon rigardante Atenon. Li pensis pri la informoj, kiujn li ricevis ĉi-vespere.
  
  
  Fakto: Malgraŭ la larĝa gamo de interesoj de Ora Insulo, unu el iliaj ĉefaj agadoj estis sendi grekajn civitanojn kaj rifuĝintojn al Usono. Tion pruvas la granda nombro da enmigrintoj. Fakto: Preskaŭ ĉiuj, kun kiuj li parolis, kiuj esperis iri al Usono, havis proksimajn parencojn en najbaraj landoj malantaŭ la Fera Kurteno, kiel Rumanio, Jugoslavio kaj, pli grave, Albanio. Cetere, Pekino nun interesiĝis pri Albanio.
  
  
  Fakto: Ĉi tiuj junaj viroj kaj virinoj estis instruitaj teknikoj kiuj estis utilaj en la legitima industrio. La metodoj ankaŭ estas postulataj de la plej multaj spionagentejoj. Kiel fotisto, kiu lernis foti dokumentojn.
  
  
  Alia fakto kiun Nick sciis pli bone ol la plej multaj homoj estis ke Ruĝa Ĉinio havis gravajn problemojn kun rutinaj kaj specialaj spionmisioj en la Okcidento. Ili ne havis pli legitimajn fontojn de informo kiel ambasadoj, kulturaj interŝanĝoj aŭ komercaj misioj, precipe en Ameriko. Krome, ĉinaj agentoj kiuj povus esti uzitaj fare de Ĉinio por spionado estis tuj identigitaj memstare raso.
  
  
  Nick komencis kompreni kion oficiro MacDonald eble malkovris. Tiuj rifuĝintoj, trejnitaj fare de la Golden Island Promotion kaj senditaj al Ameriko, estis homoj de bonaj akreditaĵoj kiuj envojaĝis la landon kun nur malmulte da malfacileco, kaj ili ne estis konataj kiel komunistaj simpatiantoj. Post kiam en la Ŝtatoj, la ĉinaj komunistoj povis meti enorman premon sur ilin spioni por Ruĝa Ĉinio sub minaco de reprezalio (morto aŭ malliberigo) kontraŭ siaj parencoj ankoraŭ malantaŭ la Fera Kurteno en landoj kiuj havis proksimajn kravatojn al Pekino. Kaj por certigi, ke ĉio iris glate, iu trejnis ilin pri ĉiuj necesaj spionaj teknikoj antaŭ ol la rifuĝintoj estis petitaj fariĝi spionoj.
  
  
  Agento MacDonald eble laboris pri ĉi tiu teorio. Kaj ĉirkaŭ tiu momento ĝi fariĝis lia morto.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  Ĉiuj rekonis, ke Princino Elektra estas unu el la plej belaj virinoj en Grekio, se ne Eŭropo. Dek ok, ŝi geedziĝis kun la princo de malgranda sed naftoriĉa lando kaj kvar jarojn poste divorcis. En la jaroj post ŝia eksedziĝo, ekzistis kinosteloj, konkursaŭtoŝoforoj kaj aliaj imponaj amantoj ĝis ŝi havis sufiĉen. Nun ŝi estis mastrino de unu el la plej riĉaj viroj en la mondo, kvankam la riĉulo opiniis prudente konservi la aferon sekrete por nun. La dua fakto, ke la riĉulo kaŝis, estis ke li ne plu estis riĉa. Li kaŝis tiun detalon de sia persona vivo de Elektra ĝis ŝi malkovris ĝin.
  
  
  Kiam Elektra malkovris, ke ŝia miliardulo fakte ne estas miliardulo, sed en la plej bona kazo kanajlo kun ne pli ol miliono da dolaroj restantaj, ŝi konservis ŝin trankvila. Ŝi ne lasis lin flanken. Kune ili konservis ĉi tiun harmonian kombinaĵon de beleco kaj mono. Kaj, kompreneble, neniu alia sciis, ke la miliardulo estas rompita, eĉ ne liaj librotenistoj, ĉar li faris duoblan librotenadon. Electra malkovris ke lia manko de mono ŝuldiĝis al havaĵoj kiujn li opiniis ke li havis sed ne fakte havis. Lia riĉaĵo estis bone subtenita de la malavaraj pruntoj, kiujn li ricevis ĉie.
  
  
  Sed Elektra vidis, ke venĝo alproksimiĝas en la proksima estonteco. Ŝi faris paŝojn por malhelpi ĉi tion. Oni faris zorgemajn kaj sekretajn interkonsentojn kun la homoj, kiuj efektive regis la riĉaĵon de la miliardulo. Ĉi tiuj homoj konsentis, ke multe povus esti ŝparita se iuj el la valoraĵoj de la miliardulo estus uzataj por aŭdaca sed reciproke utila entrepreno. La rezulto estis Golden Island Promotions.
  
  
  Princino Elektra opiniis, ke la ricevo iris bone. Ŝi renkontis kaj ĉarmis la plej multajn el la influaj amerikanoj. Ili promesis alporti reen multajn el ŝiaj majstroj kaj uzi sian influon por igi aliajn sponsori junajn virojn kaj virinojn en Ameriko. Restas nur unu. Profesoro Harding. Ŝi sciis, ke li estas tie. Ŝi vidis lin marŝi tien kaj reen, konstante parolanta. Li estis bone konstruita, bone vestita kaj okulfrape bela. Ŝajnas, ke estus amuze flirti kun li. Ŝi ankoraŭ ne povis paroli kun li, sed ŝi ne deprenis la okulojn de li. Ŝi vidis lin paroli kun kelkaj el la instruistoj. Ne ke estis io malbona en tio, sed granda bela viro kiel li devus pli rigardi knabinojn. Krome, lastatempa akcidento igis Elektra nervoza. Ŝi vokis unu el la instruistoj, kun kiuj la usonano parolis. La instruistino ĝojis esti la temo de ŝia intereso. Ŝia mirinda beleco, elstarigita de ŝia sendorsa, preskaŭ senfronta silka robo, kaj ŝia sensenca aliro preskaŭ superfortis la instruiston.
  
  
  Ŝi demandis: "Ĉu vi dirus, ke usona profesoro montris eksternorman intereson pri niaj edukaj institucioj?" .
  
  
  - Ho, kompreneble, princino. La instruisto, vigla albano, kiu fuĝis al Grekio, ege volis plezurigi. "Li demandis min multe pri la teknikaj aspektoj de niaj trejnaj programoj. Ekzemple, kiel instruisto pri fotarto, li demandis kial mi tiom koncentriĝis pri aerfoto kaj dokumenta fotado. Eble mi povas peti vin, reĝidino, ke vi starigu ĉi tiun aferon kun miaj superuloj, al kiuj mi ofte diris, ke tia akcento igas nin ridindaj en la okuloj de fremduloj.
  
  
  "Mi pensas, ke estus plej bone por vi diskuti ĉi tiun aferon per normalaj kanaloj," diris Elektra malvarme. Subite ŝi deturnis sin kaj forgesis pri la instruisto. Ŝi pensis profunde dum momento, poste forlasis la ĉambron kaj prenis la privatan lifton al la unua etaĝo. Kelkajn minutojn poste ŝi revenis al la tegmento kaj alproksimiĝis al Noĉjo, kiu parolis kun sinjorino Harbert kaj ŝia malĝentila sed konstanta kunulo, Stevos. Elektra estis incitita de la ĉeesto de sinjorino Harbert ĉar ŝi volis uzi siajn delogokapablojn. En tiu momento, ŝia miliardulo amuziĝis kun dancisto de la Baleto Bolŝoj, kaj ŝi estis devigita ŝajnigi, ke liaj etaj flankaj saltetoj ne ĝenas ŝin. Dume, ŝi dormis sole sur sia granda baldaka lito, kun nur sia kuseno por kompanio. Jes, la usonano aspektis bone, kaj krome tio estis laboro, ĉu ne? Ŝiaj katokuloj ridetis dum ŝi etendis sian manon.
  
  
  "Profesoro Harding, mi estas Princino Elektra." La longa blanka mano klare petis kison.
  
  
  Nick faris ĝin.
  
  
  "Pro iu stranga hazardo," ŝi ronronis, "mi ricevis vian karton de tiu stulta IBM-maŝino." Ĝi diris, ke mi estos via perfekta kunulo, do eble ĝi ne estas tia stulta aŭto.
  
  
  "Mi estas tute por scienco," Nick diris, "precipe kiam el dezerta statistiko venas estaĵo same mirinda kiel vi."
  
  
  Ŝia rideto estis blindiga. Ŝi estis bonega mensogulo, pensis Nick. Estus malĝentile diri, ke li donis al IBM informojn pri certa nigrahara, majesta baŭnĉastulino. Kaj la fakto, ke la kariera elekto estis simple "prostituitino" ankaŭ estis io, kion ŝi ne povis scii.
  
  
  "Estas malfrue," diris Elektra. "Kaj mi ŝatus paroli kun la profesoro."
  
  
  "Ne atentu min, infanoj," diris sinjorino Harbert. “Estas jam tempo por mi dormi. Venu, Stivos, alportu mian stolon, tiam vi estos agrabla knabo.
  
  
  Noĉjo ridetis dum la vidvino foriris, trenante la malbonhumoran gigolon malantaŭ si. Elektra rigardis Noĉjon per larĝaj okuloj, kiuj estis la plej bela parto de ŝia korpo. "Mi esperas, ke vi trinkos, eble en la vilao, kie ni povas paroli trankvile," ŝi diris.
  
  
  "Ŝajnas rava ideo," diris Nick. — Pri kio ni parolos? Elektrona kombinaĵo?
  
  
  Ŝi ridetis kaj mallevis la okulojn. Noĉjo forte konsciis pri la plenaj blankaj mamoj premataj kontraŭ la silka robo.
  
  
  "Eble ni nur seksumos," ŝi subite diris, atente rigardante Nick. - Ĉi tio ŝajnas amuza.
  
  
  Estis amuza. Ili veturis en ŝoforita Rolls-Royce kun la blazono de la princino sur la pordo laŭ la lunlumita marbordo. Ili ne multe parolis. Nick sidis malstreĉita en la aŭto, sed ne povis ne scivoli ĉu MacDonald estis logita al sia morto en la dezertaj montoj dum simila vojaĝo. Elektra pensis, ke ŝi ne estis proksime de tia viro de tiom longe.
  
  
  La aŭto deturniĝis de la ĉefvojo kaj baldaŭ haltis antaŭ la vilao. Ili eliris kaj Noĉjo sekvis ŝin, svelta kaj nuda, malsupren laŭ la larĝa ŝtuparo ĝis la supro de la monteto kaj rigardis malsupren. Malantaŭ ili li aŭdis la Ruloj forveturi. En la hela lunlumo li klare vidis la ruinojn. Rompaj kolonoj kaj antikvaj arkoj elstaris sur la ĉielo, same kiel antaŭ centoj da jaroj. Moderna naĝejo estis konstruita inter la ruinoj, kaj Elektra diris: "Ni povas naĝi, se vi volas."
  
  
  "Mi antaŭĝojas pri tio," diris Nick, malpeze kisante ŝin kaj deprenante ŝian bantkravaton. "Atendu," ŝi diris. 'Mi revenos.'
  
  
  Nick malsupreniris al la naĝejo. Ĉe la rando li senvestiĝis kaj glitis en la malvarmetan akvon. Li faris kelkajn maldiligentajn batojn, poste ruliĝis sur sian dorson kaj rigardis supren al la steloj. Aŭdinte ŝin marŝi laŭ la pado, li turnis sin kaj rigardis al ŝi. Li vidis belan korpon elgliti el sub travidebla tuniko, kaj ŝi rigardis lin kun lunlumo sur siaj elegantaj brakoj kaj abundaj, plenaj mamoj. Poste ŝi preskaŭ silente plonĝis en la akvon. Sekundo poste li vidis ŝian blankan figuron alproksimiĝi al li subakve.
  
  
  Ŝi aperis ĝuste antaŭ li, ŝiaj okuloj ridetantaj, ŝiaj belaj dentoj brilis en la lunlumo, kaj akvo gutas el la firmaj sferoj de ŝiaj mamoj. Ŝi metis siajn manojn sur la rok-malmolajn ŝultromuskolojn de Nick kaj komencis piediri tra la akvo, igante ŝian korpon resalti supren kaj malsupren antaŭ li.
  
  
  "Mi esperas, ke mi ne atendis vin tro longe, profesoro Harding."
  
  
  "Ĝi valoris," diris Nick ridante. "Kaj vi ne devas nomi min profesoro."
  
  
  "Sed ĝi estas tiel ĉarma, tiel strange formala inter ni," ŝi diris, ekridante. Ŝi tiam mallevis la piedon ĝis la fundo kaj ekstaris dum la akvo fluis el ŝia gracia korpo. Ŝi prenis unu el liaj manoj kaj metis ĝin sur la malvarmetan, flekseblan haŭton de siaj mamoj. Poste ŝi kuris lian alian manon laŭ la mola kurbo de sia stomako kaj belforma femuro.
  
  
  "Ne atendu min," ŝi flustris. Ĝi estis reĝa ordono kaj Noĉjo obeis. Li malsate prenis ŝian korpon en siajn brakojn kaj esploris la malsekan varmon de ŝia buŝo per sia lango. Li kuris la manojn laŭ ŝia dorso kaj haltis ĉe la malmola karno. La virino en liaj brakoj ŝajnis freneziĝi. Ŝi fariĝis pulsanta, ungega besto dum ŝi batalis kiel sovaĝa kato por eskapi kaj samtempe premi pli proksime al li. Sonoj eskapis ŝian gorĝon dum ŝi anhelis.
  
  
  — Kion vi atendas? — ŝi singultis. Molaj malbenoj en la franca, la angla kaj la greka flustris el ŝiaj delikataj ruĝaj lipoj dum ŝia korpo balanciĝis supren kaj malsupren. Nick sentis kvazaŭ li plonĝis preter la limoj de la universo.
  
  
  Poste, elĉerpitaj kaj malstreĉitaj, ili ripozis sur sunaj seĝoj kun malvarmeta glaso da ĉampano en la mano, trinkante Taitinger. Ŝi nun estis multe pli rafinita estaĵo ol la perforta besto antaŭ minuto. Ŝi rigardis lin per dormemaj okuloj. Noĉjo traktus ŝin tre alimaniere, se li scius kiom akra estis ŝia rigardo, ĉar ŝi ŝajnis karesi lin admire. La ĉampanaj glasoj estis gravuritaj kun la blazono de la princino. Estis ankaŭ sur la kusenoj kaj sur la mantuko, kiujn Noĉjo ĉirkaŭvolvis sian talion. Li bruligis cigaredon kaj elspiris fumon ĉe la steloj, kiel li pensis. La armilo kaj ĉio rilata al ĝi detruis lian zorge kreitan teorion frue en la vespero. Efektive, la Golden Island-organizo estis ideala enfiltriĝa sistemo por la ĉinaj komunistoj. Speco de spiona aparato. Sed se tiu ĉi bela virino vere estis la riĉa kaj nobla sinjorino, kiun ŝi ŝajnis, li ne povis kompreni, kial ŝi enmiksiĝos kun la ĉinoj. La penso vekis demandojn, sed ne sukcesis dispeli liajn suspektojn pri la ebla uzo de la Ora Insulo.
  
  
  Li provis inciti ŝin per parolado pri politiko. Li parolis pri onidiroj, kiujn li aŭdis pri atako kontraŭ la registaro de organizo nomita la Filoj de Prometeo.
  
  
  Ŝi levis la ŝultrojn. - Onidiroj, mia kara profesoro. Ĉiam estas babilado. Kiel ĉiam, nenio venos el ĉi tio.
  
  
  "Sed," Nick insistis, "vi havas ion por perdi." Vilaĝo, Rolls. Eĉ la Ora Insulo, se Ameriko ne rekonos la novan registaron.”
  
  
  Ŝi maldiligente etendiĝis. “Verdire, mi komencas laciĝi pri Ora Insulo. Eble mi post ĉio baldaŭ ĉesos. Ŝiaj manoj ludis per la rimenoj de ŝia tuniko, poste ŝi deĵetis siajn vestojn, kaj ŝia longa, kurbeca korpo kuŝis nuda en la lunlumo. “La nokto estas farita por amo, la gazeto estas por politiko. Hodiaŭ mi estas laca de ĉio krom vi, karulo. Kial vi atendas min, karulino?
  
  
  Ŝi movis siajn longajn flekseblajn krurojn kaj rigardis lin de sub pezaj palpebroj.
  
  
  Nick ne estis trompita. Li subite komprenis, ke ŝi ne plu estas la amuza birdo, kiun ŝi ŝajnigis esti, nek pli ol li estas layboy. Ora Insulo estis tro bone administrita organizo. Ili ambaŭ estis spertaj profesiuloj esplorantaj unu la alian. Mense, almenaŭ. Fizike, Nick havis iometan avantaĝon. Li sukcesis kontentigi ŝin en maniero kiel neniu alia viro iam sukcesis. Ŝia spirado fariĝis malebena dum ŝi rigardis liajn muskolojn fleksiĝi en la lunlumo dum li kliniĝis super ŝi. La princino etendis siajn manojn kaj tiris lin malsupren. Ŝi denove fariĝis malsata, am-serĉanta besto.
  
  
  Nick prenis ĝin malrapide ĉi tiun fojon, tiel ke la fajro daŭre ventumis. Ŝi estis nesatigebla dum la kolonoj rigardis malsupren scenon, kiun ili multe, multajn fojojn vidis. Iom antaŭ la tagiĝo, Noĉjo leviĝis kaj vestis sin, kaj Princino Elektra rigardis lin per dormemaj okuloj.
  
  
  - Ĝis baldaŭ, kara?
  
  
  "Eble poste en la semajno," diris Nick. "Mi havas okupatajn kelkajn tagojn antaŭe."
  
  
  "Ne igu min atendi tro longe," ŝi diris. "Kaj ne okupiĝu pri politiko," ŝi kriis post li. "Vi estas tro bela por partopreni en ĉi tiu malordo."
  
  
  
  La aŭtomobilo atendis lin ĉe la alia flanko de la monteto, kaj li ne povis scii, ke Elektra jam prenis la telefonon apud la naĝejo kaj markis la numeron en Ateno. Ŝi forlasis sian virinecon, kaj kiam ŝi parolis al la viro ĉe la alia fino de la linio, ŝia voĉo sonis afereca kaj aŭtoritata.
  
  
  “Li demandas tro da demandoj de maltrankvila teknika naturo. Kompreneble estas risko, ĉiam estas risko. Krome, mia intuicio diras al mi. Mi estas virino, mi sentas ĝin.
  
  
  Kiam ŝi finis, Princino Elektra pendigis la telefonon, malgaja esprimo sur ŝia bela vizaĝo. Estis domaĝe, ŝi pensis, oferi tian belan beston, kiu povus doni tiom da plezuro. Ŝi pensis acide: ĉio estas por la bono.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  Nick Carter sidis sur la balkono de sia hotelĉambro, rigardante super Constitution Square. Diketa servistino servis al li matenmanĝon, kiu povus ekbruligi batalŝipon. Noĉjo ŝlosis la pordon malantaŭ la knabino, poste matenmanĝis en la agrable varma matena suno. Kun taso da kafo, li enmetis la malgrandan aparaton reen en la radiokonekton. Tuj kiam Nick prezentis sin, Hawk venis sur la linion.
  
  
  “Mi havas novaĵojn por vi, N3. Antaŭ ĉio, mia supozo pri la viro, kiun vi vidis en la taverno, montriĝis ĝusta. Ĉi tiu viro konvenas al la priskribo de Gorgas, aŭ "Prometeo" kiel li nomas sin, gvidanto de la Filoj de Prometeo. Antaŭ kelkaj semajnoj li eskapis el ekzilo en la Hinda Oceano. Ni ne scias kie li estas aŭ kion li faras en Ateno, sed ne estas nia afero krom se li havas ion rilaton kun la Ora Insulo aŭ la morto de MacDonald. Cetere,” li demandis, “ĉu vi eksciis ion pri la Ora Insulo hieraŭ vespere?”
  
  
  "Mi pensas, ke ili spionas por la ĉinoj," diris Nick malakre. "Ankoraŭ ne ekzistas indico, nur indicoj kaj kelkaj kondukoj."
  
  
  Li klarigis, kion li kolektis laŭ faktoj kaj supozoj. Akcipitro grumblis de tempo al tempo.
  
  
  "Post tio mi iros al Baos, kie ili trejnas rifuĝintojn," diris Nick. "Se mi pravas, rifuĝintoj ŝteliros en Usonon kaj poste estos devigitaj okupiĝi pri spionado, kaj se tio estas la kazo, mi devos esti tre singarda."
  
  
  "Kompreneble," Akcipitro konsentis. "Sed vi pravos kiam vi metos viajn manojn sur malfacilajn pruvojn." Alie, la usona registaro riskas ofendi centojn da miloj da rifuĝintoj el la tuta mondo, se ni neas al ili vizojn ĉar ili tiam povus fariĝi spionoj.”
  
  
  "Estos malfacile atingi tien," diris Nick. “La filoj ŝajnas bone protektas la insulon. Almenaŭ tio estas la impreso, kiun mi ricevas de miaj kontaktoj ĉi tie. Ĉiukaze, la Filoj ŝajnas havi grandan influon sur la kamparanoj. Kaj ne forgesu, ke ĉiuj temoj kiujn ĉi tiuj rifuĝintoj studas ankaŭ havas legitimajn aplikojn."
  
  
  Estis momento de silento, tiam Hawk demandis: "Ĉu vi planas fari iom da malpuraĵo dum vi estas tie?"
  
  
  "Verdire, sinjoro," diris Nick. - Pro la kialoj, kiujn mi ĵus menciis. Mi havas nur unu ŝancon, kaj ĉar ili ankoraŭ ne komencis spioni, estas neeble ŝargi ilin aŭ procesi ilin. Se mi certas, ke ili intencas fari tion, mi blovos ĉion kaj faros tian malordon, ke ili ne povos rekomenci."
  
  
  "Tio estas multe por mi, Carter," Hawk diris. "Sed mi lasos ĝin al vi." Sed pro Dio, ne mortigu senkulpajn rifuĝintojn kaj ne forgesu, kio okazis al MacDonald.
  
  
  "Mi memoras tion," diris Nick morne.
  
  
  "Rilate Petridojn," Hawk daŭrigis. “La viro, kiun vi nomis Shorty... Ĉi tio estas de Interpol en Kipro. Li laboras tie de longe. Li atendis vin. Li estas en Ateno por prizorgi la Filojn de Prometeo, sed li povas helpi vin pri la Ora Insulo kaj informi vin.
  
  
  "Li fartas bone," diris Nick. "Mi pensas, ke li jam havis la ideon, ke mi ne estas bona profesoro Harding."
  
  
  "Kaj ankoraŭ unu afero," Hawk daŭrigis. "Mi vetas, ke vi ne sciis, ke via amatino el Pireo, Xenia, estis edziĝinta al duonfrato de Gorgas." Aŭ ke en la kvindekaj jaroj estis onidiroj en Kipro, ke Gorgas mortigis sian duonfraton.
  
  
  "Ne," Nick diris malrapide, "mi ne sciis tion."
  
  
  "Nu, atentu, knabo," diris Hawk.
  
  
  "Mi ĉiam estas tia," diris Nick. "Dankon sinjoro".
  
  
  La ligo estis rompita, kaj nun Noĉjo aŭdis nur gajan muzikon veni de la radio. Li malŝaltis la radion, tro malfrue por aŭdi la ŝlosilon turni sin en la porda seruro. En la subita silento, li levis la kapon kaj vidis la Morton fiksrigardi lin en la vizaĝon. Morto en la formo de du viroj vestitaj en grizaj kaj verdaj hotelvestoj. Ambaŭ celis novajn al lia koro
  
  
  Berettoj kun dampiloj.
  
  
  “Tre senzorge de vi, Carter,” li pensis. Lia armilo estis en la ĉambro kaj li estis sur la balkono. Tamen, li ridetis kaj hazarde bruligis cigaredon. La tempo ŝajnis halti.
  
  
  “Sidiĝu, knaboj,” li diris gastame. Nick esperis ke li havus almenaŭ sekundon je sia dispono. En ĉi tiu situacio, Nick ĵetis feran tablon al la pordo. Unu el la pafiloj pafis kaj la kuglo resaltis de la tablo kiam Nick kaŭris kaj rapidis en la ĉambron. La dua kuglo bruis rekte super lia kapo, frakasante la vitron kiam Nick estis kaptita en la genuoj de la plej proksima pafanto. Liaj genuoj kliniĝis kaj la viro kolapsis al la tero. Nick rapide ruliĝis sub lin por kaŝiĝi de la pafisto, kiu ankoraŭ estis sur siaj piedoj.
  
  
  La viro kuŝanta sur la planko kun Nick provis piedbati lin en la ingvenon. La alia staris silente rigardante ilin. La pafilo estis ses futojn de la vizaĝo de Nick, kaj la barelo ŝajnis larĝa kiel fervoja tunelo. Noĉjo rekonis la vizaĝon de la staranta viro. Ĝi estis Konstantino, posedanto de la taverno Seven Against Thebes.
  
  
  "Dmitry, idioto," grumblis Konstantin. "Forrulu, por ke mi povu pafi."
  
  
  La viro kuŝanta sur Noĉjo respondis per neaŭdebla kaj strangolita voĉo. Nekomprenebla ĉar Nick havis sian pafilmanon premita al la grundo kaj malrapide strangolas la viron per sia libera mano. Malrapide Nick pligrandigis la premon. La provoj de Dmitry levi la pafilon iĝis ĉiam pli malfortaj.
  
  
  Konstantin malvarmete distanciĝis de ili. Nick sciis, kion li faras. Li atendus ĝis la lukto sur la tero estos finita kaj tiam pafus Nick kiam li stariĝis. Noĉjo malfiksigis sian tenon sur la gorĝon de Dmitrij kaj nun furioze batalis por la pafilo.
  
  
  "Pro Dio, Konstantin," la viro diris raŭke, "ne staru tie kaj rigardu." Helpu min kun ĉi tiu diablo.
  
  
  "Ne provu batali kaj paroli samtempe, frato," diris Constantine ridante. Li tiam transiris kaj frapis la pafilon el la mano de Dimitri tiel ke ĝi glitis trans la tapiŝon kaj falis sub la liton ekster la atingo de Nick.
  
  
  La fingroj de Dmitry gratis la okulojn de Noĉjo. Doloro kaj lumo eksplodis en la cerbo de Nick. Li ĵetis sian kapon malantaŭen kaj forte mordis la fingrojn antaŭ ol ili blindigis lin por ĉiam. Dmitrij hurlis pro doloro. Nick ridis kaj genuigis lin en la stomakon. La kuglo trafis la tapiŝon apud la mano de Nick.
  
  
  Estas tempo fari ion, Carter, li diris al si. Li glitis flanken kaj provis uzi la viron supre kiel ŝildon. Dmitrij kriis al Konstantin, ke li ĉesu pafi. Nick povis vidi denove kaj vidis Constantine starantan ĉe la alia fino de la ĉambro, atendante malfermi fajron. Nick uzis sian grandegan forton por treni Dimitri en la ŝrankon kie liaj armiloj estis, sed li ankoraŭ estis tro malproksime por salti tien. Fine, li metis la krurojn sub lin kaj tiris sin supren, ankoraŭ tenante Dmitry antaŭ si kiel ŝildon.
  
  
  Dum li ekstaris, Nick liveris karateokotleton al la kolo de Dimitri, kaj kiam la viro kolapsis antaŭen en stuporiĝo, Nick levis sian genuon kaj batis lin en la vizaĝo. Aŭdiĝis sono de osta splitiĝo kaj Dmitrij fariĝis morta pezo.
  
  
  Konstantin rigardis kontente. Li pensis, ke li povas pafi Nick ambaŭmaniere. Noĉjo ĵetis la malfortan korpon de Dimitri trans la ĉambron sur Konstantin. La pistolo de Konstantin ekpafis, kaj la korpo de Dmitrij ektremis. Tiam Konstantin flankenpaŝis por denove pafi. Nick ne donis al li ŝancon, sed saltis malantaŭ la falanta korpo de Dmitry kaj batis Konstantin je la mano per la pafilo. Per sia libera mano, Nick frapis rekte sub la koron de Konstantin.
  
  
  Konstantin faligis la pistolon. Lia vizaĝo bluiĝis kaj li sufokiĝis. Noĉjo denove kaptis lin en la kapo per mallonga maldekstra hoko, kaj Konstantino kolapsis, senspire, sur la tapiŝon apud sia amiko.
  
  
  Noĉjo profunde enspiris, prenis ambaŭ Berettojn, kaj ĵetis ilin en la keston kune kun sia Luger kaj Stiletto. Poste li rigardis al Dmitry. Nick ne estis kuracisto, sed la kuglovundo ne aspektis grava. Li tiam levis Konstantinon al siaj piedoj kaj ĵetis lin sur seĝon. Li komencis rekonsciiĝi. Noĉjo ekbruligis cigaredon, sidiĝis sur la rando de la lito kaj ekrigardis Konstantin. Tiam Noĉjo diris unu vorton. — Diru!
  
  
  "Neniam," diris Konstantin, levante la mentonon kaj aspektante fiere.
  
  
  "Neniam diru neniam," diris Nick mallaŭte. “Aŭskultu, mi ne havas tempon por ŝercoj. Kiu sendis vin? Kiu sendis al mi tiujn ĉi mafiistojn antaŭhieraŭ? Kie vi akiris ĉi tiujn vestaĵojn?
  
  
  Konstantin ekzamenis siajn ungojn. Nick pugnobatis lin en la vizaĝon. Konstantin eksaltis. Noĉjo trafis lin ankoraŭ kelkajn fojojn kaj repuŝis lin sur sian seĝon. Li iris al la skribotablo tirkesto kaj kaptis Hugo'n. Li ne ŝatis ĝin, sed li devis.
  
  
  "Mi diras nenion," diris Konstantin. Li ne povis depreni la okulojn de la brila klingo.
  
  
  "Ho jes," diris Nick. "Ĉar per ĉi tio mi povas malfermi vian buŝon bele." Li tiam listigis la terurajn aĵojn kiujn li farus al Konstantino. "Sed se vi estas inteligenta, nenio el ĉi tio devus okazi," Nick finis. - Kion vi diros al mi, restos inter ni. Mi eĉ vangofrapos vin kaj faros kelkajn malgrandajn tranĉojn por ke ĝi aspektu bela. Diru ĝin, prefere kuglo inter la okuloj. Ĉi tio havas sencon, ĉu ne?
  
  
  Eta Konstantin ŝajnis revigliĝi. - Ĉu vi ne mortigos min?
  
  
  "Neniel," diris Nick. - Se vi diras al mi la veron. Venu, mi ne havas tempon.
  
  
  Konstantin denove nervoziĝis. Nick sciis, ke tio ne estis la ideo de Konstantino mem, ĉar li ne povis scii, ke maristo Pedro Evans kaj Profesoro Harding estas la sama persono. -Kiu ĝi estis, Konstantin?
  
  
  "Princino Elektra," ekkriis la vireto.
  
  
  Nick rigardis rekte al li. Li sciis, ke la viro ne mensogas. Li estis tro timigita, kaj ŝi estis unu el la malmultaj kiuj povus havi ajnan kialon deziri Profesoron Harding ekster la vojo.
  
  
  "Mi eble mortos!" - diris Noĉjo mallaŭte. - Do, la Ora Insulo estas iel kunligita kun Gorgas kaj liaj revoluciuloj. Ne ĉesu nun, Konstantin, vi fascinas min. Ĉu vi ofte laboras por Princino Elektra?
  
  
  — Kelkfoje. Kiam ŝi havas laboron.
  
  
  — Ĉu ŝi ofte havas tiajn aferojn? - demandis Noĉjo.
  
  
  Konstantin levis la ŝultrojn. — Jes kaj ne. Mi havas...
  
  
  Bedaŭrinde, Dmitry elektis ĉi tiun momenton por morti. Liaj vundoj ne aspektis tiom seriozaj, pensis Nick, sed oni neniam scias. Kun sia lasta peno, la mortanto ekstaris sur la genuojn, kaj Noĉjo aŭdis la mortbruidon en lia gorĝo.
  
  
  Kaj samtempe Konstantin rapidis al la pordo. Estis bona klopodo, sed Noĉjo tuj iris post li. Konstantin atingis la pordon, sed antaŭ ol li povis malfermi ĝin, Noĉjo metis pezan manon sur lian ŝultron. Kaj tiam Konstantin malkaŝis la finan trukon, kiu preskaŭ mortigis Nick.
  
  
  Nick estis preta por mallonga batalo. Li ne estis preta por la mortiga tranĉileto, kiu aperis de nenie en la mano de Konstantino. La klingo saltis supren, kaj Noĉjo apenaŭ povis salti for de la vojo dum la tranĉilo trapikis lian ĉemizon, tranĉante la haŭton sur lia brusto. Eta Konstantino ridetis kaj liaj okuloj ekbrilis pro ekscito kaj triumfo dum li denove ŝarĝis. Nick estis ĵetita malekvilibra.
  
  
  Li sciis, ke li estas falonta. Li ne povis eviti ĝin. Dum li falis, li metis sian tranĉilon tuj super la klavikon de la vireto.
  
  
  Estis mallerta puŝo, kaj li atendis la doloron de la piko, per kiu la tranĉilo de Konstantino plonĝos en lian korpon. Sed tiu ĉi puŝo neniam okazis. Nick tiam falis peze al la grundo kaj estis lasita stupora.
  
  
  Konstantin staris antaŭ li, liaj okuloj ŝvelintaj pro hororo kaj nekredemo. Sango bobelis abunde el la buŝo. Liaj lipoj moviĝis, sed neniu sono eliris el lia buŝo. Tiam li falis.
  
  
  Noĉjo rampis for de la falanta figuro kaj ekstaris. Li rapide serĉis la kadavron de Konstantino kaj malkovris ke estis tranĉilo ligita al la interna femuro de la malgranda viro kiun Nick estis nekapabla trovi dum la unua serĉo.
  
  
  Li levis la ŝultrojn. Li havis problemon. Kvankam lia kovro kiel profesoro Harding estis rompita, li ne povis komenci sian novan identecon, kio ajn ĝi estis, per petado al la kunlaborantaro senigi lin de du sangaj kadavroj.
  
  
  Nick decidis atendi ĝis mallumiĝos antaŭ transporti ilin. Li tute ne sciis, kion fari kun ili. Intertempe, li povas meti ilin en la ŝrankon.
  
  
  Farinte tion, Noĉjo lavis sin, surmetis puran ĉemizon, kolektis siajn maristvestaĵojn en faskon kaj eliris eksteren, pendigante NE ĜENU ŝildon sur la pordo. Poste li forlasis la hotelon. Li eliris tagmanĝi, kaj kiam li revenis al la hotelo, li vidis dikan, barban taksiiston, Shorty, sidantan en sia aŭto, studante piedpilkajn rezultojn kaj fumanta monstran cigaron. Lia vizaĝo lumiĝis pro entuziasmo dum Nick sidis sur la malantaŭa seĝo. Li demetis la gazeton kaj ekfunkciigis la motoron.
  
  
  "Kien ni iras en ĉi tiu bela tago, Profesoro?"
  
  
  "Al privata loko kie mi povas pripensi la pli profundan signifon de la surskribo 'Rapida Flugo de la Sago de Vero,'" diris Nick. Tio estis la interkonsentita identigkodo inter Interpol kaj AH.
  
  
  "Mi ne scius tion, profesoro." Eliot estas mia poeto. "Mi ne staris antaŭ varma pordego kaj ne batalis en la varma pluvo," estas frazo, kiun mi ĉiam amis, diris Shorty. Ĉi tio estis la interkonsentita respondo. "Ĉi tiuj malbenitaj aferoj fariĝas pli komplikitaj ĉiujare, ĉu vi ne pensas, profesoro?" Nu, li diris ĝemante. - Mi pensis, ke estas vi, profesoro. Kompreneble, mi sciis, ke vi venos, sed vi preskaŭ trompis min per via aroganta sinteno, precipe kiam vi piedbatis min. Ĉi tio estis tiel neaŭdita por profesoro, ke mi estis certa, ke vi estas vera profesoro, se vi scias, kion mi volas diri.
  
  
  "Jes," diris Nick, ridetante. "Mi ne povas diri, ke mi tuj konfuzis vin kun policano." Vi estas sufiĉe mirinda.
  
  
  La granda korpo tremis pro rido. "Jes, profesoro, ĝuste tial." Ĉi tiuj estas malgrandaj homoj, kiujn ĉiuj suspektas esti spionoj, kaj ne iu rosmaro kiel mi.
  
  
  "Estas io, Karulo," diris Noĉjo dum ili kuregis tra la posttagmeza trafiko. “Parolante pri malgrandaj homoj, mi havas problemon. Pli kiel du.
  
  
  - Nur diru ĝin, profesoro.
  
  
  "Mi havas du mortintojn en mia ĉambro kaj nur unu liton," diris Nick.
  
  
  Shorty ridis. "Dum la turisma sezono, homoj faras la plej frenezajn aferojn por akiri ĉambron en Constitution Square," li diris.
  
  
  "Ili provis mortigi min," diris Nick.
  
  
  "Ne diru plu," bruis Kurĉjo. "Mi purigos ilin por vi ĉi-vespere."
  
  
  La dika ŝoforo haltigis la aŭton antaŭ la Nacia Arkeologia Muzeo. "Ĉu vi certas, ke Gorgas estas libera?"
  
  
  "Jes," diris Noĉjo. "Mi vidis lin antaŭ kelkaj noktoj."
  
  
  Shorty suspiris. “Mi sopiris lin kelkfoje. La filoj estas tiel bone organizitaj ke li estas avertita se fremdulo aŭ policisto alproksimiĝas. Mi ankaŭ kredas ke li ricevas subtenon de ekstere, kaj mi pensas, ke mi scias de kie venas tiu subteno, sed ne kial." Shorty denove suspiris. "Sed ve, tio ne estas la problemo de Onklo Sam, ĉu?"
  
  
  Nick aspektis simpatia.
  
  
  Shorty daŭrigis, “La nura afero, kiun mi scias pri Golden Island Promotions, estas ke la komerco estas administrata de certa Princino Elektra. Mi estas sufiĉe certa, ke ŝi estas fronto por miliardulo nomata Papadorus. Li havas jaĥton tiel grandan, ke ĝi povus esti uzata kiel aviadilŝipo, sed ĝi malofte estas ĉi tie. Mi montros al vi ion.
  
  
  Shorty eltiris sian dikan monujon. Malantaŭ la stako de membrokartoj, licencoj kaj pornografiaj fotoj kuŝis serio da fotoj, kiujn Nick tuj rekonis, ke ili estis faritaj per teleobjektivo. Shorty montris specifan foton. “Ĉi tio estas beleco, mia plej ŝatata. Mi prenis ĝin iom ekster la haveno de fiŝkaptista boato. Kiam la boato alproksimiĝas, oni vidas neniun sur la ferdeko. Ĉi tie vi povas vidi la tutan familion kune.”
  
  
  Nick zorge studis la foton.
  
  
  "Tiu kun la dorso al la fotilo," diris Shorty, "estas Princino Elektra." La kalvulo estas Papadorus, ŝia amiko. Ĉi tiu malbela maljunulo estas Gorgas, la Nigra Monaĥo de Kipro. La orienta sinjoro ne estas konata al via humila spiono.
  
  
  "Vi ne rekonis la plej grandan konspiranton en la aro, Shorty," diris Nick. 'La orienta sinjoro estas Lin Teh-peng, Generalo de la Armeo de la Ĉina Popola Respubliko, nuntempe ligita al la Ĉina Ambasado en Berno, Svislando, kie li administras unu el la plej bonaj spionservoj en la mondo.'
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro dum momento kaj pensis. Lin Te-peng estis grava knabo. Li ĉiam estis kie la spionoj estis. Nun Nick estis preskaŭ certa pri tio, kio okazas sur Baos Island. Ĉio konvenas bonorde. Rifuĝintoj ĉeestantaj kuriozajn kursojn kaj la ĉeeston de generalo Lin. La suspekto de Elektra kiam Nick intervjuis la studentojn, kaj konfirmon kiam ŝi vokis sian soldulon Constantine kaj malkovris ke fremdulo kun sia priskribo superruzis tri lokajn knabojn.
  
  
  Nick devis konfesi ke Elektra ne zorgis. Li denove vidis ŝin nuda en la lunlumo. Li forpuŝis la imagon. Ŝi estis bela kaj falsa, kiel pantero. Li decidis kiel eble plej baldaŭ iri al la trejncentro sur Baos. La opozicio estis dura kaj bone organizita, ili ne atendus, ke li venos al ili.
  
  
  "Kial Interpol ne aresti ilin se ili estas kune tiel?" - demandis Noĉjo. "Tio estus mirinda pafo."
  
  
  "Neniu pruvo," diris Shorty. 'Ne sufiĉas. Eble kontrabandante monon aŭ transportante armilojn, sed surbaze de la legitimaj interesoj de Papadorus en tiuj lokoj, li povis facile eviti pagendaĵojn. Kaj poste estas la fakto, ke ili ne tre ofte kunvenas. Estis pura hazardo, ke mi povis fari ĉi tiun foton.”
  
  
  Nick kapjesis.
  
  
  "Kion mi ŝatus scii," Shorty daŭrigis, "estas kial riĉa kanajlo kiel Papadorus laborus kun malsataj revoluciuloj kiel Lin kaj Gorgas." Io estas malĝusta ĉi tie.
  
  
  Nick frapetis la foton per sia ungo. “Ne, sed iuj aliaj aferoj komencas kuniĝi. Ĉu vi hazarde havas amikon kun boato?
  
  
  — Kien vi volas iri? - demandis Shorty.
  
  
  "Al Baos. Mi volas rigardi la trejnejon de Ora Insulo.
  
  
  La barba ŝoforo malgaje balancis la kapon. - Ne estas ŝanco. La uloj ĉi tie eĉ ne kuraĝas proksimiĝi. La tuta insulo estas gardita kaj la rakonto diras ke la Filoj ne volas iun ajn ĉirkaŭe. La fiŝkaptistoj estis pafitaj plurfoje kaj kelkaj estis vunditaj kiam ili tro alproksimiĝis."
  
  
  "Nu," diris Nick, "mi pensos pri alia elekto." Posttagmeze li provus denove kun Leonidas. Hodiaŭ lia filino estis edziĝinta, kaj Nick kaj Ksenia promesis veni. La vizito kaj konversacio de Konstantino kun Shorty malfruiguntus ilin, sed Nick tamen iris. Li bezonis iel persvadi la iaman partizanon plenumi alian mision. Li havis dek mil dolarojn por fari la ideon akceptebla.
  
  
  "Se vi iros tien," Shorty diris heziteme, "mi faros ĉion en mia povo por helpi vin, sed vere mia laboro estas ĉi tie en Ateno." Mi ne certas, ke mi povas foriri.
  
  
  "Ne maltrankviliĝu," diris Nick. - Mi ne volas rapidi vin, Kurĉjo. Sed se mi povos trovi la boaton, mi bezonos vian helpon.
  
  
  "Vi povas fidi je tio," diris la dikulo, ekfunkciigante la motoron. - Ĉu mi povas demeti vin ien?
  
  
  "Post kiam mi surmetis etan alivestiĝon, mia amiko."
  
  
  Alivestita kiel Pedro denove, Nick petis al Shorty preni la vestaĵojn de sia profesoro al sia hotelĉambro, sed demeti lin ĉe Xenia unue.
  
  
  Ŝi ĵus marŝis laŭ la strato kun sako da nutraĵoj, kaj ŝia aŭdaca, provoka promenado altiris rigardojn kaj fajfojn. Vidinte Nick, ŝi feliĉe svingis la manon kaj kuris al la aŭto. La obtuza rido de Shorty bruis en lia brusto.
  
  
  "Nun mi komprenas kial vi rezistis la ĉarmojn de miaj knabinoj, Profesoro."
  
  
  "La sinjorino ne estas virgulino, sed ŝi estas sinjorino," diris Nick. — Ĝis poste ĉe la taksiejo. Mi alvenos per luita aŭto. Mi palpebrumas miajn antaŭlumojn. Kaj ne forgesu miajn du mortintajn senditojn.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  La posttagmeza suno ĵetis ombrojn de la cipresoj en longaj vicoj trans la blankpolvan vojon dum ĝi serpentumis al la montetopinta urbo kie la filino de Leonidas estis geedziĝota. Apud li, Ksenia kuraĝe kroĉiĝis al Nick dum li evitis truojn. La geedziĝa ceremonio estus finita kaj la drinkado komenciĝus. Dum li veturis, Nick pensis pri aliaj elektoj por iri al Baos krom kun Leonidas. Ne estis aliaj ebloj. Usonaj trupoj estis ŝajne ekskluditaj. La luita boato, se Nick povus trovi ŝipestron volantan alfronti la koleregon de la Filoj, ekbrulis onidirojn pri la vojaĝo kaj la strangaj instrumentoj Nick supozeble portis. Ne, Leonidas estis la sola kandidato de Nick.
  
  
  Plej malbone, Nick pretis ŝteli boaton kaj veli ĝin sole, sed tio farus jam malfacilan operacion eĉ pli riska. Nick ne volis esti linĉita duonvoje de koleraj fiŝkaptistoj kiuj verŝajne rekonus la boaton.
  
  
  Li flankenpuŝis tiujn pensojn, kiam ili finfine atingis la vilaĝon. Ili tuj rimarkis, ke ili estas en la ĝusta loko. La sonoj de violonoj, gitaroj kaj duona deko da aliaj kordinstrumentoj karesis la orelojn de vojaĝantoj. La geedziĝo okazis apud loka taverno, kaj ĉar estis nur kvar ŝtonaj domoj ĉe la vojkruciĝo, trovi la tavernon ne estis malfacila. La festo estis en plena svingo. Maljuna Leonido havis siajn ĉemizmanikojn kunvolvitajn ĝis sia muskola bicepso, kaj li gvidis la dancistojn, riproĉante la maljunan violoniston pro tio, ke li ne kontinuas la takton. Tiuj, kiuj ne dancis, sidis kaj manĝis kaj trinkis sur tabloj sub la arboj. Vidinte Noĉjon kaj Ksenia, Leonid ĉesis danci kaj varme salutis ilin, iomete ebria mieno disvastiĝis tra lia veterbatita malnova vizaĝo. Li ne volis aŭdi iliajn pardonpetojn pro malfruiĝo. "Neniu vojaĝas pli rapide ol la Dioj volas diri," li muĝis. Li sugestis eblan kialon de ilia malfrua alveno kiu ne povus esti ripetita. Poste, kun la brako ĉirkaŭ iliaj ŝultroj, li promenis tra la festenantoj kaj prezentis ilin al la aliaj gastoj, kies nomoj sonis al Noĉjo kiel la solvo de krucvortenigmo tajpita malantaŭen. Li montris la gefianĉojn, junan viron, kiu aspektis kiel lerneja instruisto, kaj malhelharan knabinon, kiu estis ankoraŭ en la plenkreskulo de sia juneco. “Rigardu ĉi tion de malantaŭe,” flustris la maljuna kanajlo tiel laŭte, ke oni aŭdis lin eĉ en Ateno. “Kreita kiel la kreado de Fidias. Ŝi naskos la nepojn de Leonid, kiel ŝafon printempe.”
  
  
  La paro dancis, ŝajnigante ne aŭdi lin.
  
  
  "Estas pli bone havi taŭron kiel vi," Leonid flustris al Noĉjo, "sed ĉi tiu knabo povas trakti ĝin." “Ho, se vi estus mia bofilo,” li diris, vangofrapte Nick sur la dorson tiel ke li preskaŭ frapis lin sur la tablon. Leonidas estis tute malsama ol la singarda, preskaŭ timema maljunulo, kiun Noĉjo renkontis en taverno en Ateno; li estis pli simila al li mem. Kompreneble, li nun estis multe pli ebria.
  
  
  Leonid prenis botelon da vino kaj verŝis ĝin malavare por la gastoj, lasante grandan flakon sur la tablo kaj la ĉirkaŭ li. Nick venis al la konkludo, ke se li volas iri boatvojaĝon al Baos, li devas rapidi. Post iom da tempo, Leonido nenion povos kompreni.
  
  
  Tial, tuj kiam la okazo prezentiĝis, Noĉjo invitis la maljunulon kun li por persona konversacio. Ili flustris proksime de la muro kovrita per vinberoj, kaj Noĉjo persvadis Leonidon trafi la vojon. Kiam li aŭskultis la proponon de Nick, lia bona humoro iĝis deprimo.
  
  
  "Vi estas la sola, kiun mi povas demandi," Nick finis. "Alie mi devos ŝteli la boaton kaj fari ĝin mem."
  
  
  "Bah," la maljunulo ridis. “Kion vi scias pri kajakado en ŝtormo en ĉi tiuj akvoj? Vi fariĝos manĝaĵo por ŝarkoj."
  
  
  "Eble," diris Nick, rigardante lin. - Sed se necese, mi faros ĝin.
  
  
  “Ne, ne,” grumblis la maljunulo. Li sinkis al la tablo, alparolante la tabulojn pli ol Nick. “Ĉi tiuj malbenitaj Filoj havas ĉion en la manikoj nuntempe. Kiel vi povas batali ilin? Mi provis. Ĝi ne havas sencon.' Li trakuris malfirman manon tra siaj nigraj haroj. “Ili estas ĉie, ili scias ĉion kaj estas ligitaj per sangoĵuro. Mi ne tiom zorgas pri mi mem. Ni parolas pri mia filino kaj ŝia edzo. Kaj ili ne estos sekuraj, se montriĝos, ke ni faras ĉi tiun vojaĝon. Kaj ĉi tio, kompreneble, fariĝus konata. Li faris paŭzon. - Ne, mi mensogas. Mi iom mensogas. Ne estas nur ili. Ankaŭ mi, Leonido, timas.
  
  
  Fajraj maljunaj okuloj, vitrecaj pro alkoholo, rigardis Nick. "Ha, mia juna amiko, ĉu vi iam pensis, ke vi vivos por vidi la tagon, kiam vi aŭdos la maljunan Leonidas diri ion tian?"
  
  
  "Timo estas nenio nova por iu el ni," diris Noĉjo mallaŭte. "Sed tio, kion mi vidas hodiaŭ, estas io nova." Estas iom da timo inter Leonidas kaj dek mil dolaroj. Pago en funtoj, draĥmoj aŭ dolaroj, kion ajn vi preferas.
  
  
  La okuloj de la severa maljunulo brilis dum li koncentriĝis pri la kvanto. Li kutime devis labori dum jaro por frakcio de tiu ĉi mono. Li iomete ridetis.
  
  
  "Mi pensas, ke vi havas iom da malfacila laboro antaŭ vi."
  
  
  "Ne estos facile," diris Noĉjo.
  
  
  La maljunulo kapjesis malrapide. "Lasu min sola, Nikolao," li fine diris. “Mi pensos pri tio kaj donos al vi respondon post iom da tempo. Ne restas tiom da malnova mono kiom vi povus pensi. Ĉi tiu mono estos ĉi tie por la infanoj,” li diris, montrante la novgeedziĝojn. "Sed vi devas doni al mi vian vorton, ke ĉio estos pagita, se vi kaj mi mortos."
  
  
  "La mono estos pagita."
  
  
  - Bone, nun iru. Mi parolos al vi pri tio poste.
  
  
  Noĉjo lasis lin sola kaj aliĝis al la festuloj. La suno estis jam preskaŭ malantaŭ la montoj. La griloj daŭrigis sian ĉiamĉeestan pepadon. La areo sub la arboj kuŝis en profundaj ombroj, kaj nun la festo daŭris kun kreskanta plezuro. Dum Noĉjo rigardis la muzikistojn kaj dancantajn parojn tenantajn blankan vinon, mola figuro aperis el la ombroj apud li. Malsataj lipoj esploris lian kolon.
  
  
  "Mi estas laca de esti pinĉita," konata raŭka voĉo diris en lian orelon. "Mi volas promeni." Nick ridis. Ĉiu ebriulo ĉe la festo, kaj tio estis ĉiuj krom la edziĝanto kaj Noĉjo, ŝajnis havi nur unu celon.
  
  
  Ĉi tio estis por logi Ksenia en la ĝardenon. Kaj ĉiu virino ŝajnis decidi, ke ŝia edzo ne kuraĝos alproksimiĝi al la longkrura hetajro. Nick decidis ke li devus promeni kun ŝi por konservi la pacon ĉe la festo. Ne ke li bezonis multe da konvinkado. Ŝiaj lipoj sur lia orelo estis sufiĉe konvinkaj por iu ajn viro. La helaj, viglaj okuloj de dekduo da virinoj sekvis la belan geedzon, dum ili malrapide marŝis al la olivarbaro.
  
  
  “Sekaj figoj,” snufis Ksenia, rigardante la grupon de vilaĝanoj. "Ili sekrete ŝatus iri al la ĝardeno kun vi, sed ili ne havas sufiĉe da suko." Ŝi ĵetis la kapon malantaŭen arogante. Noĉjo ridis kaj rapidigis sian paŝon, por ke Ksenia ne ekdisputu.
  
  
  Ili ne estis la sola paro serĉanta privatecon. En la profundiĝantaj ombroj aŭdiĝis susuro kaj murmurado de senpaciencaj uloj, kiuj ne havis la paciencon trovi vere izolitan arbareton. Iam, malproksime de la arbolimo, knabino, nuda ĝis la talio, elkuris el la arbetaĵo kriegante. "Vi bastardo, mi pensis, ke vi estas via frato Mikaelo," ŝi kriis. Momenton poste ŝi estis sekvita de ulo, kiu butonumis sian ĉemizon kun kontenta rideto.
  
  
  Tiu okazaĵo devigis Nick kaj Ksenia pluiri ĝis ili estis certaj ke neniu ĝenos ilin.
  
  
  Kiam ili estis tiel malproksime, ke Noĉjo apenaŭ povis vidi la mildan brilon de la elektraj lanternoj, kiujn Leonid pendis en la korto, ili haltis en la ombro de malnova muro.
  
  
  “Venu al mi, Petro, Nikolao, kiu ajn vi estas,” ŝi diris, etendiĝante sur la mola herbo. Grandaj seriozaj okuloj rigardis lin kun malgaja rideto.
  
  
  “Mi scias, ke mi devas pacienci, sed kiam vi venos al mi? Mi timas problemojn en Ateno kaj mi timas, ke vi okupiĝas pri ĝi. Ni neniam estos kune. Estas terure senti tiel al viro. Mi ĵuris, ke tio neniam plu okazos al mi. Mi estas idioto.'
  
  
  "Mi baldaŭ alvenos," diris Nick, etendiĝante apud ŝi. Lia malrapida, malzorgema rido rapide mallongigis ŝian timon, kvazaŭ milde mokante ĝin kaj donante al li kuraĝon. — Mi havas etan aferon, kiun oni devas solvi. Se mi povas, mi povus veni postmorgaŭ aŭ postmorgaŭ. Se ne...
  
  
  Ŝi metis longan fingron al liaj lipoj, kaj ŝiaj okuloj estis molaj dum ŝi malbutonumis sian bluzon.
  
  
  "Se ĝi ne funkcios, kio ajn ĝi estas, mi scias, ke mi ne revidos vin." Kaj mi ne eltenas, ne konsolu min per vortoj. Prenu min, mi atendas vin. Ili demetas siajn vestojn kun la hazarda forlaso de amantoj. Nick estis absorbita de io malsama kaj mirinda kiam li sentis la unuan dolĉan varmon de ŝia korpo ĉirkaŭ si en la malvarmeta vespera aero. Li sentis tenerecon, kiu eskapis lin antaŭ multaj jaroj kaj kiun li neniam pensis, ke li trovos.
  
  
  Estis periodo de kreskanta pasio kiam ili kroĉiĝis unu al la alia. Pasis kelkaj dolĉaj minutoj antaŭ ol ili malligis la ligilojn de sia pasio kaj kapitulacis al ĝi. Tiam, duonnudaj, sub superpendanta figarbo, ili kuŝiĝis unu apud la alia kaj silente trinkis el botelo da dolĉa blanka vino, kiun Ksenia alportis el la festeno.
  
  
  Eksplodoj de ridado kaj muziko aŭdiĝis de malproksime. La luno leviĝis rapide kaj hele. Perfekta vespero por boatveturo, pensis Noĉjo, malgraŭ la magio de la momento. Tiam venis al li en la kapon, ke li ne plu povas aŭdi la muzikon. Li pensis, ke ĝi estas stranga. Li streĉis sian
  
  
  aŭdante. Ho mia Dio. Estis pafado. Li aŭdis la sonon de pli fortaj eksplodoj. Granato aŭ pistujo. Nick ne povus esti pli malĝusta. Nun li aŭdis la kriojn de virinoj. krii. Kaj pli da pafado. Nick ekstaris per unu fluida movo. La knabino, kiu tiel lastatempe dormetadis apud li en nebutonita bluzo, sidis senmove, larĝe malfermitaj.
  
  
  “Ĉi tiuj estas la Filoj,” ŝi spiris. "Ili instruas al maljuna Leonido lecionon."
  
  
  — Malbeno! - klakis Noĉjo. - Restu ĉi tie ĝis mi venos por vi.
  
  
  "Sensencaĵo," ŝi ekkriis. - Mi iras kun vi. Ŝi eksaltis sur la piedojn. Nick forte batis ŝin en la vizaĝon. Nun ne estis tenero sur lia vizaĝo.
  
  
  "Restu ĉi tie ĝis mi venos por vi," li diris morne. Ŝi kapjesis kun larmoj fluantaj sur ŝiaj vangoj. Li tiam forkuris tra la arboj kun la Luger en sia mano. Domaĝe, li pensis, kurante al la festo kun longaj paŝoj. Kaj ŝajnas, ke ili havis sufiĉe da armiloj tie. Nick eĉ ne havus Luger kun si se li ne komprenus ke alia atako povus esti farita kontraŭ li iam ajn kaj ie ajn. Kompreneble, li havis Hugon, la stileton, kaj Pierre, la gasbombon, sed la unua estis senutila, kaj la dua mortigus la geedziĝgastintojn same kiel la rabistojn.
  
  
  Li furioze sakris kiam li alproksimiĝis. Li estis certa, ke li aŭdas maŝinpafilojn. Li abrupte haltis ĉe la rando de la ĝardeno. La partio iĝis masakro. Virinoj kriegis ĉirkaŭ li inter la arboj, kaj la krioj de la mortantoj kaj tiuj, kiuj pensis, ke ili estas mortantaj, disŝiris la nokton. En la lumo de la ceteraj lanternoj, Nick vidis homojn kuri al la vojo. Ili grimpis en la malantaŭon de malpeza kamiono kun la motoro funkcianta kaj la lumoj estingitaj, parkumitaj ĉe intersekciĝo.
  
  
  La kamiono atendis dum unu el la Filoj desegnis sloganon kun lignokarbo sur la muro de la taverno:
  
  
  "Morto al perfiduloj." .. kaj amikoj de perfiduloj - la Filoj de Prometeo.
  
  
  Nick, ne povante helpi, rigardis kiel unu el la geedziĝgastinoj kuris laŭ la vojo kun tranĉilo en la mano kaj kriegante nekohere. Subite li stumblis kaj falis, kiam tri fusiloj ekbrilis en la mallumo, kaj poste denove ekbrilis, kiam la pafantoj pafis sur la senmovan korpon.
  
  
  Ne estis senco rapidi antaŭen en la interpafadon. La edukita menso de Nick kaptis ĉiun detalon de la situacio kaj ago, igante ilin la nura ebla kontraŭrimedo. Li tiam rapide kuris alidirekten tra la ĝardeno. Li marŝis al la rando de la ĝardeno ĝuste kiam la kamiono komencis foriri. La viro, kiu skribis la sloganon per kreto, kuris post la aŭto, dum liaj kunuloj provis treni lin surŝipe. Ĉiuj koncentriĝis sur la kuranta viro.
  
  
  Nick grimacis en la ombro kun malgaja triumfo. Liaj fingroj trovis Pierre en lia poŝo kaj lerte tiris la ellasilon. La kamiono preterpasis. La luno disponigis sufiĉe da lumo por vidi lin.
  
  
  Nick trankvile eliris sur la vojon dum kamiono rapidis kaj ĵetis bombon en malmola rekta linio en la malantaŭon de la kamiono. Li atendis por certigi, ke la bombo ne resaltos. Li tiam pafis la Luger en la malantaŭan pneŭon.
  
  
  La ŝoforo veturis ankoraŭ 100 metrojn kaj haltis. Li pensis, ke li ne bezonas timi la konfuzitajn kamparanojn malantaŭ li. Li eliris kaj marŝis al la malantaŭo, riproĉante la virojn malantaŭ li por ne tuj formi defendan linion tiel ili povus helpi lin tuj ŝanĝi la pneŭon. Nick povis tre proksime al li.
  
  
  Subite la furiozaj malbenoj de la ŝoforo cedis lokon al timiga silento, kiam li vidis siajn kunulojn rigardi lin per nevidantaj okuloj. La gasbombo kiun Nick ĵetis al la aŭto estis senkolora kaj senodora kaj faris sian laboron ene de minuto. La ŝoforo konfuzite turnis sin, kaj kiam li vidis Nick starantan apud li, li ektremis.
  
  
  Nick pafis lin en la koron. La ŝoforo falis kaj Nick marŝis al la antaŭo de la aŭto. Estis neniu por mortigi. Li enportis la Luger kaj marŝis laŭ la lunluma vojo al kie la virinoj surde ĝemadis.
  
  
  Surprizo atendis lin tie.
  
  
  Maljuna Leonido ankoraŭ vivis. Li staris sobra meze de la buĉado, direktante la transporton de la mortintoj kaj vunditoj al la taverno. Li sendis homojn al proksimaj vilaĝoj por kuracistoj kaj ĝendarmoj. Nur kiam Nick vidis liajn okulojn brili, li ekkomprenis kiom multe da ekscito kreskis ene de la viro.
  
  
  "Jen la prezo por timo, mia amiko," diris Leonid per surprize komerca tono. “Se mi nur iom pli forte parolus kontraŭ la Filoj, mi komprenus, ke ili rigardas min kiel malamikon, kaj mi agus. La infanoj," li diris, signifante la gefianĉoj, "estas mortaj."
  
  
  "Pardonu," diris Nick. Estis nenio pli por diri. Ili ambaŭ sciis ĝin.
  
  
  "Se vi helpos min elspuri la homojn, kiuj faris tion, Nikolao."
  
  
  "Vi trovos ilin en kamiono tuj sur la vojo," diris Nick.
  
  
  “Jes, jes,” diris la maljunulo, kapjesante al si. Iom post iom ekkomprenis al li tion, kion Noĉjo diris. - Jes, vi ĉiam estis tre rapida, Nikolao. Jes, jes, ĝuste, kvankam mi preferus fari ĝin per miaj propraj manoj. Pri la boato, mia amiko. Se vi atendos ĝis mi finos ĉi tie. Noĉjo tuŝis lian manon. Tiam li lasis la maljunulon en sia malgajo sur la lunluma vojo kaj iris serĉi Xenia.
  
  
  La rakonto pri la savo de Leonidas estus komika se la rezultoj de la atako ne estus tiel tragikaj. Sciante kiun ataki, la rabistoj ĵetis obuson al la ĉeftablo kie la geedzoj sidis, kaj tiam pafis maŝinpafilojn en la areon. Ĉiuj homoj ĉe ĉi tiu tablo estis mortigitaj. Ĉiuj krom Leonidas, kiu lastatempe falis sub la tablon. Dika staltablo savis lian vivon falante sur lian kapon kaj miregigante lin. Do li ne sciis kio okazis ĝis la atako finiĝis.
  
  
  Nun, tri horojn poste, li sidis en la malantaŭa seĝo de la luaŭto de Niĉjo, silenta kaj sekaj okuloj dum ili reveturis al Ateno. En la antaŭa sidloko, Ksenia sidis kun la kapo sur la ŝultro de Nick, rigardante la serpentuman vojon per malhelaj, maltrankvilaj okuloj. Nick pensis pri la antaŭaj problemoj. Li havis sian propran boaton kaj bonan ŝipestron kiu veturis ĝin. Komence li estis singarda de la propono de Leonid stiri la boaton tiun nokton. Sed, kiel notis Leonid, nun ili ambaŭ estis markitaj homoj. Tial, li preferis agi tuj. Ĉi tio perfekte kongruas en la planojn de Nick.
  
  
  Estis ankoraŭ relative frua vespero. Laŭ la kalkuloj de la maljuna fiŝkaptisto, ili povus esti en Baos ĉe tagiĝo la sekvan tagon. Nick esperis tion.
  
  
  
  En Ateno, Nick veturis preter la taksiejo antaŭ la Granda Bretonia Hotelo kaj ekbrilis siajn antaŭajn lampojn. Li vidis Shorty marŝi peze al sia taksio. Minuton poste li kaptis la antaŭlumojn en la retrospegulo. Akompanita de dikulo de Interpol, Nick veturis al la malpura havena areo de Pireo. Li haltis ĉe malhela magazeno, eliris kaj marŝis al destrojero de la usona mararmeo alligita tie.
  
  
  La gardostaranto ĉe la pasejo rektiĝis. -Kien vi volis iri, kamarado?
  
  
  "Mi volis paroli kun la kapitano, se vi volas scii," diris Nick.
  
  
  La gardostaranto diris: "Kio diable estas ĉi tio?" Li alproksimigis sian vizaĝon al tiu de Nick kaj Nick etendis la manon al sia monujo. Li aŭdis la malagrablan sonon de kanonado de pafilo. "Trankviliĝu, maristo," diris Nick. - Mi havas enirpermesilon. Voku la gardiston, mi ne havas multe da tempo.
  
  
  Post iom da tempo aperis oficiro. Vidinte la dokumentojn de Noĉjo, li ne perdis tempon kaj vekis la kapitanon. Nick estis prenita al la kajuto de la kapitano. La kapitano estis maljuna maristo kun penetraj bluaj okuloj. Li trarigardis la paperojn de Noĉjo, aŭskultis lian rakonton, kaj poste donis la necesajn ordonojn, kiuj permesis al Noĉjo eniri la provizejojn de la ŝipo. Ne hazarde Nick elektis ĉi tiun ŝipon. Li kaj Hawk sciis, ke ĝi lastatempe partoprenis en manovroj kaj portis ĉiajn eksplodaĵojn, kiujn Nick volis liveri al Baos. La kapitano ĵus ricevis sigelitan ordon deklarante ke li devas kunlabori rapide se certa AH-agento petos helpon. Nun li vidis fortan usonanon, kiu sentrankvile paŝadis ĉirkaŭ la provizejo, kolektante materialon.
  
  
  "Kompreneble, okazas multo pri kio ni ne scias," la kapitano kuraĝis demandi.
  
  
  "Ĉi tio estas persona afero," diris Nick. 'Nenio speciala.'
  
  
  La kapitano penseme rigardis al Noĉjo. “Ĉu vi sciis, ke ĉiuj usonaj batalŝipoj estas ordonitaj eliri la havenon morgaŭ je la oka? La mendo alvenis antaŭ kelkaj horoj.
  
  
  - Ne, mi ne sciis tion. Ĉi tio signifis, ke homoj de Vaŝingtono timis, ke eble estos problemoj en Ateno. Malfacilaĵoj kun kiuj Usono volis nenion fari.
  
  
  "Ĝi ne aspektas tre bela," diris Nick. “Mi esperis, ke mi povus peti helpon poste. Tio estus helpema.
  
  
  Subite la kapitano malstreĉiĝis.
  
  
  "Mi havas ion pli bonan por vi." Liaj okuloj ekbrilis kiel tiuj de lerneja knabo. "Ni daŭre subtenas Marbordan Patrolon por protekti niajn marbordajn aktivaĵojn. Unu el la aferoj, pri kiuj ni forgesos kiam la grandaj ŝipoj iros, estas unu el tiuj novaj hidrotavoletoj. Mi certigos, ke vi povas uzi ĝin en kriz-okazo. Sed ne fuŝu kun politikistoj. Kaj ĝin ordonas konstanta estro, kaj neniu alia. Li devas fidi je sia propra juĝo.
  
  
  Nick konsentis pri la kondiĉoj kaj dankis la kapitanon. Li povus esti uzinta hidrotavoleton por atingi Baos, sed li sciis ke la floto ne povus esti malhelpita. La kajako de Leonidas estis malrapida, sed tiurilate "pura".
  
  
  La oficiro alvenis por informi la kapitanon, ke la skatoloj estis kolektitaj. Nick kaj la kapitano eliris sur la ferdekon por observi la ŝarĝadon de la veturiloj. Shorty kaj Ksenia veturis supren al la pasejo en du aŭtoj, kaj grupo de maristoj portis malsupren kestojn kun eksplodaĵoj kaj detonaciiloj. Post kiam Nick subskribis, la kapitano etendis sian manon.
  
  
  'Bonŝancon. Mi esperas, ke vi povas fari ĝin.
  
  
  Noĉjo ridetis rapide, premante la manon de la maristo. — Ankaŭ mi esperas. Nur fidu min!
  
  
  "Ĉiam estas tre riska kun eksplodaĵoj," diris la kapitano. 'Mi scias. Dum la milito mi estis en la OSS. Tre malmultaj el la sabotistoj revenis."
  
  
  Post ĉi tiu gaja rimarko, Noĉjo marŝis laŭ la pasejo al la aŭtoj.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  La luno leviĝis, la luno malleviĝis. Noĉjo faris multon de kiam li kuŝis apud la mola, amema korpo de Xenia kaj rigardis la lunon leviĝi super la montetoj. Nun li staris sur la malluma, ŝveba ferdeko de la kajako de Leonid, fumante cigaredon kaj penante ekvidi la difektojn en siaj planoj.
  
  
  Ili haste ŝarĝis la fiŝkaptistan boaton per eksplodaĵoj, same kiel fotilon, armilojn, municion kaj kroman fuelon por la revojaĝo. Kaj ankaŭ azenoj. Estis ideo de Leonidas. Li konis Baos Island multajn jarojn antaŭ ol Golden Island Promotions transprenis. La maljunulo atentigis, ke kun la tuta ekipaĵo, kiun ili portis, necesas plena tago por atingi de la plaĝo al la montara kaŝejo. Noĉjo turnis sin kaj rigardis la du timigitajn bestojn kuŝantajn kun la kruroj ligitaj meze de la ŝipo. Sendube ili estis necesaj, sed por Nick ili simbolis la distancon inter Vaŝingtono kaj Grekio.
  
  
  Li pensis pri Xenia. Post kuraĝe elteni la tragedion de la tago, ŝi klakis lastminute kaj kriegis al li: "Mi scias, ke mi neniam revidos vin. Tia estas la sorto. Mi neniam eraras pri ĉi tiuj aferoj. Ŝi ploris kaj kroĉiĝis al Noĉjo. En la fino, li devis devigi Shorty preni ŝin al la aŭto kie ŝi sidis kaj ploris. Apenaŭ promesplena komenco, pensis Nick.
  
  
  Helo de lumo aperis ĉe la horizonto. Nick rigardis sian horloĝon. La suno leviĝos baldaŭ.
  
  
  “Kabo Doĝo,” Leonido grumblis de la postaĵo. Nick alproksimiĝis al li trans la ferdeko. “Malnova venecia fortikaĵo. Ni jam estas proksimaj. “Ni ĉirkaŭiros ĉi tiun kabon antaŭ la sunleviĝo,” murmuris la maljunulo.
  
  
  La rigardo de Noĉjo trapikis la mallumon por ekvidi la fortikaĵon, sed ĝi ne estis lumigita. Li nur povis vidi verdan lumon markantan la malprofundaĵojn ĉirkaŭ la terkapo. Ĉi tio estis alia afero, kiun Nick ne ŝatis pri ĉi tiu operacio. Li havis neniun manieron studi malamikajn poziciojn aŭ aerfotojn de iliaj defendoj. Li parkerigis mapojn de la areo, sed ili ne disponigis novajn informojn kiel aerfotoj. Li devis fidi je sia kapablo analizi la situacion kaj uzi ĉiujn datumojn. Kaj poste estis Leonido. Li kondutis bone, sed la agitiĝo de la maljunulo pliiĝis. Li estis venkita de superforta funebro kaj deziris venĝon, kiel Nick povis imagi, sed li ne volis labori kun iu kiu estis memmortiga.
  
  
  Leonid bone aprezis tion. La ĉielo ankoraŭ ne tagiĝis, kiam Noĉjo aŭdis la sonon de ondoj krevantaj ĝuste sur la bordo. Leonido mallevis la velon kaj direktis la boaton al la bordo. Ili saltis eksterŝipen, ĝisgenue en akvo, kaj ligis la pezan, malrapidan boaton al la bordo, ŝirmita de rokoj, kie estus malfacile detekti el la aero aŭ surbordaj patroloj. Tiam ili transdonis la timigitajn azenojn unu al la alia, kondukis ilin sur la bordon kaj malligis la ŝnurojn.
  
  
  La mallumo ĵus komencis klariĝi, kiam la du azenoj kaj viroj, ĉiuj peze ŝarĝitaj, komencis la longan grimpadon sur la montojn. Feliĉe, Leonid estis same lerta pri ĉi tiu laboro kiel Nick. Ili ambaŭ sciis el longa sperto, ke tia laboro estas necesa antaŭludo al efika agado.
  
  
  Ĉe la unua loko kie la mallarĝa pado iomete larĝiĝis, Noĉjo turnis sin kaj trarigardis sian altgrandigan binoklon. La suno leviĝis super la maro kun sia kutima surprizo. La marbordo kaj la praa fortikaĵo estis inunditaj per la lumo de la egea tagiĝo. La kajako estis tute kaŝita de superpendantaj ŝtonoj.
  
  
  La fortikaĵo kovris la almara flanko de la seka riverlito. En la haveno, protektita per la muroj de la fortikaĵo, malgranda kargoŝipo estis alligita ĉe granda moleo. Malgranda flugŝipo balanciĝis sur la akvo. De la fortikaĵo ekzistis vojo tra la valo ĝis kio montriĝis por la Golden Island trejnadkomplekso.
  
  
  Li vidis konstruaĵojn kun homoj irantaj inter ili. Barakoj kaj klasĉambroj, li sugestis.
  
  
  Li vidis ke pluraj veturiloj vojaĝantaj laŭ la vojo inter la trejncentro kaj la fortikaĵo estis maldaŭrigitaj fare de armitaj gardostarantoj antaŭ enirado de la malnovaj muroj.
  
  
  Noĉjo remetis la binoklon en la ujo kaj grimpis plu. Post mallumo li rigardos pli detale. Ĝis tagmezo ili daŭre grimpis.
  
  
  Fine, kiam ili estis certaj, ke armeo da skoltoj estos bezonata por trovi ilian spuron, ili kampadis inter la grizaj, sun-reflektaj rokoj, kiuj turis super ili. Manĝinte kaj nutrinte la bestojn, ili enlitiĝis.
  
  
  Nick vekiĝis kiam la suno subiris. Vespero estis lia elemento. Li amis kaŝi ombrojn, kiel ĉasbesto. Li uzis ilin kiam li vojaĝis sole tra la valo kaj tranĉis sian vojon laŭ la seka riverlito al la trejnejo. De tempo al tempo preterpasis aŭtomobilo laŭ la rivervojo, sed Noĉjo vidis la antaŭlumojn longe antaŭ ol ili povus lumigi lin, kaj li premis sin plate en la malmolan riveran koton ĝis ili preterpasis.
  
  
  Tio estis gvatmisio. Akcipitro diris al li esti singarda, kaj Nick faros ĝin. Li devis esti absolute certa, ke la trejncentro estas uzata por igi senkulpajn rifuĝintojn eblajn spionojn kontraŭ Usono antaŭ ol li detruis ĝin. Kaj kiam li detruis la trejnejon, Nick volis esti same certa, ke li ne detruas estontajn kuracistojn, advokatojn, aŭ nur iujn ajn indajn estontajn usonajn civitanojn.
  
  
  Noĉjo restis kuŝanta ĉe la rando de la tendaro. Ne estis barilo ĉirkaŭ la tendaro. Ŝajne, la patroloj de la fortikaĵo kaj la nealireblaj montoj ĉirkaŭe estis konfiditaj kun kreado de efika barikado por malklaraj okuloj. Tie estis gardistoj, sed neniuj armitaj gardostarantoj kiel Niĉjo vidis ĉe la pordegoj de la fortikaĵo kaj laŭ la muroj. Ĉi tie en la trejnejo, sekureco estis konfidita al gardistoj, kiaj oni povus trovi en fabrikoj: maljunaj kaj tre junaj viroj, armitaj nur per pistoloj. Ĉi tio estis komprenebla. Estas klare, ke en trejnejo, uniformitaj gardostarantoj kun fusiloj en la fortikaĵo vekintus suspekton inter rifuĝintoj.
  
  
  En la valo, la luno estis kaŝita de la montoj, kaj la steloj donis malmulte da lumo. Nick glitis glate tra la ombroj ĝis li estis en la limoj de la tendaro. Maldekstre de li estis aro da konstruaĵoj, eksplodantaj pro ridado kaj kantado. Kazerno por rifuĝintoj, li decidis. En alia konstruaĵo, li vidis homojn malplenigi rubujojn. Ŝajne ĝi estas manĝoĉambro. Dekstre de li staris vico da malhelaj forlasitaj konstruaĵoj. Ĉi tiuj laŭsupoze estis klasoj. Li silente iris al li kaj rompis la fenestron.
  
  
  Enirante, li prenis okulvitrojn kaj poŝlampon el sako pendanta sur sia zono. La poŝlampo havis infraruĝan trabon, kaj la okulvitroj estis infraruĝaj kaj permesis al li vidi la lumradion, tiel ke la areo kie la trabo trafis estis same klara kiel televidbildo. Homo en la sama ĉambro ne rimarkos la lumon sen la sama ekipaĵo aŭ infraruĝa lumkolektilo.
  
  
  Dum Nick glitis tra la klasĉambroj, la unua impreso kiun li faris de parolado al la rifuĝintoj ĉe la akcepto sur la Ora Insulo iĝis nedubebla kiam la klasĉambroj rivelis siajn sekretojn al lia edukita okulo. Eĉ se li ne scius, ke generalo Lin Te-peng rekte okupiĝis pri la administrado de Ora Insulo, eĉ tiam Nick estus rekoninta ĉi tiun lokon kiel spiontrejnadcentro. Li vidis fotilojn kaj laboratoriojn por aerfotado, aliajn por dokumenta fotado. Kursoj alivestitaj kiel "Okazaĵoj" inkludis ampleksajn listojn de "malfermfontaj informoj" kiuj estis preskaŭ same detalaj kiel tiuj de la Akademio de Arto aŭ la CIA. Unu el la kursoj pri Socia Fako baziĝis sur spionmanlibro verkita de Lin Te-peng mem antaŭ multaj jaroj, kiel notis Nick ridante.
  
  
  Dum unu horo, Nick traserĉis ĉiujn klasĉambrojn, inkluzive de la biblioteko, kie la bretoj estis plenigitaj per la verkoj de marksismaj ideologoj. Ĉiu klaso aldonis sian propran teknikon al la repertuaro de la ebla spiono. La tuta centro devas esti detruita. Ĉi tio ne estus malfacila, ĉar la konstruaĵoj estis faritaj el malpeza materialo. La damaĝo estos neriparebla kaj anstataŭiga ekipaĵo estos multekosta.
  
  
  Kontenta pri sia vizito al la trejncentro, Nick rampis reen laŭ la riverlito ĝis li trovis sin sub la muroj de la malnova fortikaĵo. Tie li kuŝis sur la malvarmaj ŝtonoj por rigardi supren al la altega strukturo. Eble eblas uzi diseriĝantajn ŝtonojn kiel subtenon por la grimpado. Teorie eblas, sed en la mallumo, sen vidado de la muroj, tio egalus al memmortigo. Pensu per via kapo, Carter, li diris al si. Se la kastelo estis konstruita por elteni sieĝon, estas verŝajne ke ĝi havis malfermaĵojn por kloakoj kaj eskapaj vojoj al la rivero. Serĉu ĝin. Mallonga promeno ĉirkaŭ la bazo de la muro montris al li la vojon. La bakita tero fariĝis koto. Kaj tiam la infraruĝa fasko detektis la fonton de la akvo; kanalo kaŝita sub la arbusto kaj preskaŭ sufiĉe alta por eniri rekte.
  
  
  Sentante, ke la operacio iras laŭplane tiun vesperon, Noĉjo eniris la tunelon kaj sekvis ĝin ĝis li venis al malseka ŝtona ŝtuparo en la fortikaĵo. Ĉe la fino de la ŝtuparo estis pordego kun fera krado, kaj preter ĝi koridoro el malhela ŝtono.
  
  
  Komence la pordego rezistis la provojn de Nick levi ĝin. Li aŭskultis, se oni aŭdis ion. Ŝajne estis neniu ĉirkaŭe. Li premis sian tutan pezon kontraŭ la pordego kaj deŝiris ĝin de la amaso da rusto, kiu kun la tempo alpinglis ĝin al la tero. Li denove aŭskultis, sed ne estis kurantaj paŝoj, nur akvo gutas el la ŝtonoj en la tunelo malantaŭ li. Li zorge resendis la pordegon al sia loko kaj eliris en la koridoron.
  
  
  Du horojn poste, Nick revenis sammaniere. Li ne havis la ŝancon moviĝi same libere en la fortikaĵo kiel en la trejncentro. La gardostarantoj estis viglaj kaj bone armitaj, trejnitaj soldatoj. Sed Nick vidis sufiĉe por scii kion fari kaj kiel fari ĝin. Unu horon antaŭ tagiĝo li revenis al la montoj, direktante al sia tendaro.
  
  
  Dum li grimpis la malluman padon, li aŭdis la krakadon de falantaj ŝtonetoj. Noĉjo turnis sin kaj kaptis Leonidas, kiam li aperis el malantaŭ la ŝtonego. Li ridis, kiam li kaptis la proksimiĝantan maljunulon kaj aŭdis liajn malbenojn.
  
  
  “Mil damnitaj pro ĉi tiuj mallertaj maljunaj piedoj. Vi ne estus aŭdinta min antaŭe.
  
  
  “La malnova lerteco ankoraŭ ne tute malaperis, Leonid,” diris Noĉjo. "Vi nur bezonas ekzercon."
  
  
  "Morgaŭ eĉ mia ombro ne scios kie mi estas," grumblis la maljunulo. —Ĉu vi zorge rigardis la poziciojn? Mi estas en humoro fari ion kun dinamito.
  
  
  "Efektive," Noĉjo diris, "sed per kio ni ludas ĉi tie estas pli forta ol dinamito, maljunulo."
  
  
  "La arto de milito floras," respondis Leonido. "Se vi havas atombombojn, des pli bone."
  
  
  
  Tage ni ripozis en la montoj.
  
  
  Kiam mallumiĝis, ili mallevis la azenojn sur la fluejon. Kun maŝinpafiloj ligitaj al siaj dorsoj, ili prenis la itineron de Nick trans la riverfluon al la mallumigitaj klasĉambroj. La gardistoj en la trejnejo estis same maldiligentaj kaj senzorgaj kiel la antaŭnokte.
  
  
  
  Nick kaj Leonidas laboris rapide kaj profesie, plantante eksplodaĵojn en la fundamentoj de konstruaĵoj.
  
  
  Kiam la lasta ŝarĝo estis plantita, la maljuna partiano dube rigardis la malgrandajn saketojn da eksplodaĵoj. - Ĉu sufiĉas?
  
  
  Nick kapjesis. Pli ol sufiĉe. Duono de la ŝargoj estis nova speco de koncentrita termito kiu turnis ŝtonojn en vitron, kaj la resto estis nova eksplodaĵo kiu igus egalan kvanton de dinamito aspekti kiel artfajraĵo. La eksplodoj okazos ĉe sunleviĝo. Se ili bonŝancas, tiam ili estos survoje per boato.
  
  
  Ili devas ligi la azenojn al la arbustoj kaj porti la eksplodaĵojn al la fortikaĵo mem. Ili plantis eksplodaĵojn en la tunelo, poste Noĉjo kondukis Leonidas al la feraj pordegoj kaj laŭ la koridoro al la enirejo al grandega subtera halo. Multnombraj vicoj da militaj ekipaĵoj estis videblaj en la ombro - malpezaj kamionoj, ĵipoj, ŝipanaj aŭtoj kaj kirasaj aŭtoj. Nick rekonis markojn de dekduo da malsamaj landoj. Ĉe la alia fino de la halo ili vidis mekanikistojn laborantajn sur motorcikloj suspenditaj sur ĉenoj. Nick havis malmulte da problemo bildigi kiel la aŭtoj estis kunmetitaj. Papadorus, kun siaj enormaj industriaj interesoj, povis facile kaŝvesti la aĉeton de rulvaro kaj tiam deturni ĝin de ĝia origina celo.
  
  
  
  Leonid kviete ridis, kiam li vidis tion. “Do ĉi tie Gorgas volas reprovizi sian revolucion. Mi volonte eksplodos ĝin.
  
  
  Nick balancis la kapon. "Neeble. Ĝi daŭros tagojn. Estas ŝtuparo ĉi tie, kiuj kondukas al ĉambro kun armiloj kaj municio sur la alia flanko de la fortikaĵo. Ni detruos ilin. La armiloj povas esti liveritaj sur malgranda boato, do ni zorgos pri tio unue.
  
  
  Uzante aŭtojn kiel kovrilon, ili singarde ŝteliris al la ŝtuparo kaj laŭ dezerta subtera trairejo direktiĝis al la sama kripto, kie skatoloj da municio kaj armiloj estis forĵetitaj en la morna krepusko. Nick rapide klarigis la situacion al Leonidas. La ĉefa enirejo al la municioĉambro estis gardata, sed, fidantaj pri la fortikaĵmuroj, la Filoj ne poŝtis gardostarantojn laŭ la mejloj da labirintaj koridoroj.
  
  
  "Vi devas fari malgrandan, potencan eksplodon kaj esperi ke la municio ekbrulis," diris Nick.
  
  
  "Estos bela eksplodo," diris Leonidas. "La plej bona de mia kariero."
  
  
  "Ĉu vi povas sukcesi ĉi tie sen eksplodigi vin samtempe kun la malamiko, maljunulo?" - demandis Noĉjo. "Mi venos al la doko, por ke ili ne povu ŝargi ĝin."
  
  
  Leonido mallume ekridis. - Jes, certe, mi faros ĝin. Mi estas artisto kun dinamito. Per ĝi mi povas esprimi min pli bone ol artisto per farboj. Nur zorgu survoje, ke vi ne estu mordita de serpento.
  
  
  Noĉjo reiris al la tunela enirejo, ridante al si. La humoro de la maljunulo certe pliboniĝis. Kiu diris, ke venĝo ne estas dolĉa? Li atingis la sekan riverfluon kaj kie ĝi malpleniĝis en la havenon, li senvestiĝis ĝis li restis kun nur sia fidinda Hugo-stileto kaj du akvorezistaj sakoj enhavantaj termiton kaj koncentritajn eksplodaĵojn. Li sinkis en la akvon kaj silente naĝis al la moleobordoj.
  
  
  La kargoŝipo ne plu estis albordigita. Verŝajne direktiĝis al la ĉeftero kun nova aro de armiloj por la Gorgas-revoluciuloj. Laŭ tio, kion Nick observis ĉe la fortikaĵo, la ŝipo havis multajn pliajn vojaĝojn por fari. Nick nun intencis certigi ke ekzistus neniu doko aŭ gruoj por ŝarĝi la altvalorajn militmaterialojn kiam la barĝo revenos.
  
  
  Kviete kaj preskaŭ ĉiam naĝante subakve, li alproksimiĝis al la moleo. Baldaŭ li aŭdis la sonon de la botoj de la gardistoj sur la tabuloj. Li rapide komencis alkroĉi eksplodaĵojn al la kolonoj. Li velis de kajo al kajo, kaj la laboro daŭris pli longe ol li atendis. Sed li ne povis rapidi. Se liaj lacaj fingroj glitus de la detonaciilo, eĉ se ĝi estus nur duoncolo, Nick flugus en la aeron kune kun la skafaldo.
  
  
  Nun li estis ĉe la lasta kolono. Li sekurigis la ŝargon per tremantaj muskoloj, kaj tiam, sen ajna averto, potenca ondo trafis en la moleon, deŝirante la eksplodeman ŝargon el liaj manoj. Liaj bonegaj refleksoj permesis al li kapti la eksplodaĵon ĵus antaŭ ol ĝi trafis la akvon, sed li devis ellasi la moleon por fari tion. Li alteriĝis sur la akvon kaj subeniris kun obtuza plaŭdo. La botoj de la gardostaranto super li haltigis sian konstantan ritmon kaj rapide kuris al la fino de la moleo. Momenton poste, la lumo de la lanterno dancis trans la akvo. Kun la tuta rapideco kaj lerteco je lia dispono, Nick sekurigis la ŝarĝon tute silente.
  
  
  La lumradio daŭre glitis trans la akvon. Kiam restis nenio por vidi, la gardostaranto staris sur la ŝtuparo kondukanta al la akvo kaj malsupreniris por pli bone rigardi. Ĉiumomente la gardostaranto povis vidi eksplodaĵojn metitaj tuj sub la akvolinio. Nick forpuŝis la moleon kaj naĝis sub la akvon kun stileto en la mano.
  
  
  Li vidis lumon brilantan sur kolono. Tio signifis ke la gardostaranto vidis la eksplodaĵojn. Noĉjo eble havis kelkajn sekundojn antaŭ ol la gardostaranto komprenis, kion tio signifas.
  
  
  Noĉjo kaptis la ŝtupojn de la ŝtupetaro subakve kaj grimpis supren. La gardostaranto nun estis rekte supre. Ne estis tempo por afableco. Noĉjo kaptis la viron je la kruroj kaj tiris lin laŭ la ŝtuparo.
  
  
  La gardostaranto estis surprizita. Li eĉ ne havis tempon por krii antaŭ ol li malaperis sub la akvo kaj fortaj fingroj fermiĝis ĉirkaŭ lia trakeo. Tiam la stileto faris sian laboron, kaj la gardostaranto abrupte ĉesis rezisti. Nick atendis ĝis la korpo dronis kaj naĝis al la enfluejo de la rivero. Kiam la korpo ekaperas, la eksplodaĵoj detruos la moleon.
  
  
  Noĉjo nun aŭdis voĉojn sur la kajo, kie antaŭe estis kviete. Li faris multe da bruo, kiam li falis en la akvon kun la gardostaranto, sed pri tio oni nenion povis fari. Li jam estis sur la bordo, haste vestis sin, kiam la spotlumo sur la kajo ekbrulis kaj glitis trans la akvon.
  
  
  Aŭdiĝis krioj de la komando, kaj li vidis virojn kuri laŭ la moleo. Nick decidis, ke estas tempo mem kuri. Li prenis sian maŝinpafilon kaj kuris per vigla troto trans la riverfluon.
  
  
  La kanalenirejo estis malplena. Ĉi tio signifis, ke Leonid ankoraŭ laboris. Nick ĉirkaŭrigardis. La steloj malaperis kaj la ĉielo estis malklare lumigita. Ĉiumomente, ŝargoj povus eksplodi en la klasĉambroj de la spionlernejo. Noĉjo kuris en la kanalon kaj vidis Leonidas eliri el la fera pordego. “Estis malfacilaĵoj. Kelkaj viroj venis por labori, do mi devis esti singarda,” flustris la maljunulo. "Bone," diris Nick baldaŭ. — Foriru nun. En ajna momento, la spionlernejo povus ekflugi.
  
  
  Dum li diris tion, ili aŭdis obtuzan bruadon, kaj la tero tremis sub iliaj piedoj, eĉ ĉi tie en la malnova fortikaĵo. Momenton poste ili sentis ŝokon alproksimiĝi el la direkto de la haveno.
  
  
  "Estis la moleo kiu eksplodis," diris Nick. Li sekvis Leonidon, kaj ili kuris laŭ la glitigaj ŝtonoj de la malnova tunelo. Antaŭe, Nick vidis malfortan lumon tra aperturo. Tie ili haltis kaj kontrolis ĉu la marbordo estas libera. Li ne estis libera.
  
  
  Patrolo de verd-uniformitaj infanteriistoj pasis tra la fluejo kaj traserĉis la du bordojn. Nick ne havis tempon kovri siajn spurojn. Maljunulo apud li levis sian maŝinpafilon. Nick puŝis lin malsupren.
  
  
  - Trankviliĝu, maljuna tigro. Ni vidu, ĉu ili unue iras plu. Estas longe de la boato.
  
  
  La paro rigardis senspira, kiam la patrolo alproksimiĝis. Subite la kapitano montris al la tunela aperturo. Dispremita malpuraĵo montris al la tunela enirejo kiel lumsignalo. Du soldatoj trotis por rigardi.
  
  
  En tiu momento, du viroj en la kanalo levis siajn armilojn. Ne estis senco retiriĝi kaj fali en la manojn de la malamiko en la fortikaĵo.
  
  
  Nick lasis la soldatojn alproksimiĝi. “Nun,” li flustris. "Enmetu kiom vi povas."
  
  
  Du maŝinpafiloj kraketis samtempe. La unuaj du soldatoj estis disŝiritaj en pecetojn. Aliaj estis pafitaj kiam ili prenis kovron, sed la pluvivantoj alprenis pozicion malantaŭ ŝtonoj sur la riverbordo kaj resendis fajron. Kugloj resaltis de la ŝtonenirejo al la tunelo.
  
  
  Noĉjo vidis la mesaĝiston salti super la rokoj al la fortikaĵo, kaj komprenis, ke ili ne havas multe da tempo. Antaŭ ol li povis fari decidon, liaj pensoj estis interrompitaj per eksplodo kiu resonis de la tunelo kiam ŝtonoj falis de la muroj, kaj la eĥo estis tiel forta ke la du viroj estis miregigitaj. Deponejo de municio elminita de Leonid eksplodis. Noĉjo kaj Leonid rikanis. Al la Filoj de Prometeo grave mankos municio.
  
  
  Sed tio ne ŝanĝis la fakton, ke ili estis kaptitaj. Dum mallonga sciigo, Nick lernis ke la malantaŭo de la tunelo estis tute blokita per falintaj derompaĵoj. Li pripensis la situacion. Se ili volis eksplodi, ili devis fari tion nun. Sed eliri el kaŝejo estus memmortigo. Eble sabotado. Kaj tiam Noĉjo vidis ion, kio igis lin malbeni amare kaj obscene. La malamikoj kaŝantaj sur la rokoj formis nur grupeton. Sed la armiloj, kiujn ili portis, estis io alia. Ĝi estis flamĵetilo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  La okuloj de Leonidas ekbrilis. "Ĝi ne aspektas tiel bone, ĉu?" li grumblis.
  
  
  Nick diris nenion. La atakantoj konis sian komercon. Kiam la viro kun la flamĵetilo venis ene de la intervalo de la tunelo, la viroj sur la riverbordo malfermiĝis kun preciza kovra fajro, devigante Nick kaj Leonid retiriĝi plu en la tunelon.
  
  
  La atakantoj komencis agi. Unue, ili ĵetis plurajn obusojn en la tunelon, kiu eksplodis kun surda muĝado. La kugloj sovaĝe resaltis de Nick kaj Leonid, kaj tiam duonlikva fluo de flamĵetilo eksplodis en la tunelon kun nehoma varmeco. Dufoje ili eltenis la sondan fingron de fajro. Guto da brulanta likvaĵo falis sur la boton de Noĉjo, manĝante la ledon kaj ledon de lia piedpiedo.
  
  
  Noĉjo aŭdis paŝojn en la tunelo. Li havis malesperan ideon. Kiam la blanka lumo de la flamĵetilo estingiĝis, Noĉjo kaj Leonido estis blindigitaj dum kelkaj minutoj; tiel ke ankaŭ iliaj persekutantoj estos blindigitaj.
  
  
  Nick atendis ke la flamĵetilo pafos alian trabon de brula morto en la halon. Li tiam paŝis en la tunelon, faris tri grandegajn paŝojn por atingi kiel eble plej malproksimen, poste falis sur la malpuran ŝtonplankon de la tunelo por rampi antaŭen kiel eble plej rapide. Ĝi estis senespera ludo.
  
  
  Nun ili estis apud li. Li aŭdis ilin en la mallumo. Ili singarde direktis sin antaŭen, kaj nun la flamĵetilo denove muĝis, la fajro superkuris ĝin, denove plenigante la tunelon per blanka lumo.
  
  
  “Jen li estas!” — iu kriis raŭke.
  
  
  — Kie? - kriis la dua voĉo.
  
  
  Nick vidis viron montri al la loko, kie li kuŝis sur la rokoj. Malfrue. Li ne povis proksimiĝi sufiĉe. Li levis la kanon de sia maŝinpafilo, ektiris la ellasilon kaj atendis, ke la flamoj bruligu lin viva.
  
  
  Ĉio okazis samtempe. Malantaŭ li, la malmola malnova voĉo de Leonido muĝis: "Jen mi, hundoj!" Kaj Noĉjo aŭdis la sonon de la maŝinpafilo de Leonid saltanta de la muroj. Kriego aŭdiĝis antaŭ li. La flamĵetilo denove ekpafis antaŭ ol Nick povis pafi la viron malantaŭ ĝi. La tunelo estis plena de flamoj, plumbo kaj eksplodoj. Tiam fariĝis tute malhele, kaj Noĉjo plonĝis por la flamĵetilo. Li renkontis reziston, sed Nick pugnobatis kaj sentis la oston kraki. Tiam li havis armilon en la manoj. Sed por Leonido jam estis tro malfrue. Englutita de flamoj, la maljuna fiŝkaptisto kuris kriante laŭ la tunelo, daŭre pafante blinde de sia maŝinpafilo.
  
  
  Kiam la maljunulo falis teren, mortante. Nick ne havis tempon por rigardi plu. Leonido estis finita. Nick vivis, kaj nun li havis flamĵetilon. Li pafis likvan fajron tra la tunelo kaj duondekduo da homoj estis bruligitaj. Nick sekvis la pluvivantojn, kiuj nun kuris en paniko al la tunela enirejo, kie aliaj soldatoj atendis ilin. Noĉjo rapidis antaŭen kaj svingis la flamĵetilon ĉe ĉiu krako kiun li vidis. La atendantaj soldatoj, stumblante pro siaj propraj piedoj, kuris kriegante de la enirejo. Nick eliris el la tunelo kaj palpebrumis en la hela suno. Estis neniu en la vido. Kun flamĵetilo kaj maŝinpafilo sur la dorso, la grandega usonano rapidis trans la riverfluon al la montetoj. Li estis malproksime antaŭ ol pafado komenciĝis malantaŭ li.
  
  
  Pro la elstaranta roko, Nick povis taksi la damaĝon kiun li faris al la fortikaĵo. Estis tre agrable. Duono de la muroj kaj turoj kuŝis en ruinoj. La gruo pendis laŭ stranga angulo en la bluaj akvoj de la haveno kaj la ŝarĝodoko tute malaperis.
  
  
  Sed li ne havis tempon por ĝoji. Leonido fariĝis karbigita kadavro, kaj nun la ĉasado estis en plena svingo. Nick direktiĝis al la montoj.
  
  
  Du horojn poste li atingis la altebenaĵon kaj rigardis malsupren al la ŝirmita golfeto. La boato ankoraŭ estis tie, kaŝita de la vido de la superpendantaj ŝtonoj. Estus malfacile, sed ne maleble, igi la kajakon mem funkcii. Ankoraŭ estis akvo sub la fundo, sed ĝi apenaŭ sufiĉis.
  
  
  Kelkajn minutojn poste la malnova ĉefvelo leviĝis kaj Noĉjo ĉe la stirilo stiris la boaton el la golfeto. La maro estis trankvila, kaj konstanta vento pelis lin rekte al Ateno. Kiam li preterpasis Doge's Point, ekster la atingopovo de la pafiloj de la fortikaĵo, se iu restis, li vidis fumkolonon leviĝi de la muroj. Estontaj spionoj havos liberan tagon. Sed nun la problemo estis, ke la ĉinoj kaj la Ora Insulo-figuroj ne havus ŝancon rekonstrui kaj reorganizi la lokon poste.
  
  
  Tiam li vidis ion tute nekontentigan. Super lia kapo, malgranda makulo en la ĉielo prenis la formon de aviadilo. Ĝi estis flugŝipo ankrita en la haveno. La aviadilo estis malsupreniranta kaj rondiranta supre, poste li etendis manon al sia mitralo. Kiam li revenis al la kontroloj, la flugŝipo iomete moviĝis, turniĝis kaj prenis longan rektan direkton al la boato. La sono de la motoro kreskis, kaj super li Noĉjo aŭdis la muĝadon de maŝinpafilo. Subite, blatoj de la tabuloj de la malnova boato flugis ĉirkaŭ li. Nick respondis per eksplodo de sia propra maŝinpafilo kiam brila nova aviadilo flugis supre. Kun neniu ĉe la stirilo, la boato antaŭeniris memstare kaj perdis rapidecon, reduktante la eblecojn de Nick de elfarado de evitemaj manovroj.
  
  
  La flugŝipo denove alproksimiĝis, kaj la maŝinpafilo en la pruo kraĉis flamojn. Nick sentis sin senhelpa, kiel paciento sur operacia tablo. La maŝinpafilo bruis konstante ĉar la flugŝipo estis tro malproksime por pafi efike. Truoj aperis en la malleviĝa velo, kaj fragmentoj denove flugis tra la aero. Kaj la piloto venis kaj ekpafis, ĝis la malnova boato komencis disfali. Kiam la tabuloj estis disŝiritaj antaŭ la okuloj de Nick, li faris rapidan decidon. Li saltis eksterŝipen en la varman bluan akvon.
  
  
  Li fornaĝis de la boato kaj komencis atendi surloke, kaj la flugŝipo pli kaj pli proksimiĝis. Fine Noĉjo vidis la boaton aperi super la masto. La pordo malfermiĝis kaj viro ĵetis obuson en la kajakon. Kiam la flugŝipo ekflugis, la kajako eksplodis, sendante lignopecojn flugantajn en la aeron.
  
  
  Noĉjo ĉirkaŭrigardis por vidi ĉu ekzistas maniero fornaĝi. Sed antaŭ ol li povis decidi kiun direkton iri, la flugŝipo alteriĝis kaj taksis kvindek metrojn for. La pordo malfermiĝis kaj viro kun altforta fusilo kun teleskopa vido celis lin. Nick tuj profunde spiris kaj kaŝis sin. Ĝi estis instinkta ago. Kiam, post iom da tempo, li ekaperis en alia loko, la fusilo svingiĝis malantaŭ li. Nick denove kaŝis sin. Li ekpensis, ke tio estas iom stulta ka?ludo.
  
  
  Kiam li ekaperis, viro kun fusilo mansignis al li. Nick levis la ŝultrojn. Li ne vidis eliron. Almenaŭ en flugŝipo li povus provi kapti armilon. Li naĝis al la flugŝipo. Ili ĵetis al li linion. La viro mallevis sian pafilon kaj etendis sian manon. Nick kaptis lian manon kaj vidis la tenilon de .45 kalibro revolvero kiu estis en lia alia mano. Li provis eviti la baton, sed ne povis sufiĉe manovri. La bato trafis lin en la centron de lia kranio. La Egea Maro balanciĝis tien kaj reen.
  
  
  
  La ĉambro estis multekosta, sed malabunde meblita. Noĉjo vekiĝis en granda leda seĝo kun la manoj kaj piedoj ligitaj. Rigardante tra la granda fenestro, Nick konkludis, ke li estas reen en la fortikaĵo, verŝajne en la ĉambro de la komandanto. Li provis siajn ligojn, sed en ili estis neniu movo. Sur la granda kverka tablo ĉe la alia fino de la ĉambro kuŝis la enhavo de liaj poŝoj: monujo kun la paperoj de profesoro Harding, hotelŝlosiloj, cigaredoj, alumetoj kaj, bedaŭrinde sed neeviteble, lia stileto Hugo kaj malgranda arĝenta pilko Pierre...
  
  
  "Reen al la lando de la vivantoj, maljunulo?" notis gaja voĉo. "Almenaŭ provizore," aldonis la voĉo kun rido.
  
  
  Svelta, bela viro, tiel alta kiel Noĉjo, trairis la ĉambron kaj senĝene sidiĝis sur seĝon malantaŭ la tablo. Li metis la altan, brilan boton sur la tablon, rigardis Nick dum momento, kaj poste diris: “Pardonu pro la ŝnuroj kaj ĉiuj tiuj melodramaj aferoj, sed mi timas, ke ni ne povas riski kun vi, maljunulo. .” Vi faris bonan laboron kun via amiko ĉi-matene. Feliĉe por vi, mi trovis vin anstataŭ niaj patroloj sur la plaĝo. Ĉi tiuj uloj perdis multajn amikojn ĉi-matene. Ili disŝirus vin se ili estus donitaj la ŝancon.
  
  
  "Ĉiam estas agrable scii, ke vi estas prizorgata," Nick ridis.
  
  
  La alia bonkore ridetis. - Tion mi ĉiam diras. Mi admiras tiujn, kiuj havas kuraĝon. Mi estas kapitano Ian McAffery, iama Kompanio Komandanto de la Reĝaj Dublinaj Fuzilistoj. En tiu ĉi ĉifona armeo mi estas generalmajoro, aŭ feldmarŝalo, aŭ io simila. Sed ili pagas bone. Kaj vi?'
  
  
  'Mi estas Profesoro Harding de la Universitato...'
  
  
  — Venu! Vi estas malbenita usona agento kaj sperta sabotanto. Mi tre bedaŭras pri via amiko.
  
  
  "Jes," Nick respondis mallonge. - 'Kio okazas?'
  
  
  La gaja kapitano maldiligente levis la ŝultrojn. - 'Neniu ideo. Eble mi devus ekzekuti vin aŭ ion. Sed ni ne tro longe trompiĝu pri tio, ĉu bone? Ĉio dependas de multe.... . Ili estas tre koleraj ke ili ne havas la tutan municion kiun ili pensis havi, kaj se ili havas, ekzistas neniu maniero transporti ĝin."
  
  
  "Do mi supozas, ke ili baldaŭ planas ian puĉon?" Noĉjo demandis, profitante la evidentan volemon de la kapitano paroli.
  
  
  "Pardonu," diris McAffery. “Oficialaj sekretoj kaj tiel plu. Vi ankoraŭ ne mortis, komprenu.
  
  
  “Eble mi faros, kiam nia amikino Elektra finos kun mi. Aŭ Gorgas,” diris Nick.
  
  
  “Tion mi timas, maljunulo,” diris la kapitano, verŝante al si akvon el botelo, kiun li prenis el la tirkesto. - Sed ni ne estu tiel doloraj. Ĉu vi foje ludas whist?
  
  
  "Ne kun viaj manoj ligitaj," diris Nick.
  
  
  "Mi ŝatas malligi ŝnurojn, maljunulo," diris la kapitano, "se vi donos al mi vian vorton, ke vi ne provos premi mian gorĝon aŭ fari ion stultan." Kompreneble, estas gardostarantoj ĉe la pordo, sed mi ne volas morti se vi atakas. McAffery prenis la stileton kaj tranĉis la puntojn sur siaj pojnoj. La kruroj de Nick restis ligitaj.
  
  
  - Kio pri miaj aferoj? - demandis Noĉjo, montrante la tablon.
  
  
  "Neniu problemo, maljunulo," diris McAffery, ĵetante al Nick siajn aĵojn. "Kompreneble ne estas," li diris, formetante Hugo'n en tirkeston. Restis sur la tablo nur Pierre, bulo da mortiga, senodora gaso, kiu plenumis sian laboron en sekundoj. 'Kio estas ĉi tio?' McAffery demandis, lasante la pilkon danci sur lia mano.
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. — Amuleto. Ŝrumpiĝanta pilko. Havi ion por fari kun miaj manoj. Estas pli bone ol fumi tri pakaĵojn tage."
  
  
  McAffery ĵetis la pilkon al Nick kaj li lerte kaptis ĝin.
  
  
  "Mi ne pensis, ke vi estas la nervoza tipo." Sed se vi bezonas ion por trankviligi viajn nervojn, nun estas la tempo. Ĉu ne pravas, maljunulo?
  
  
  Noĉjo zorge rigardis la kapitanon. Malgraŭ lia kondescendenta konduto, Nick suspektis ke la viro fakte ĝuis la ludon de kato kaj muso.
  
  
  - Nu, kiel pri ludo de whist? Ni amuzu nin.
  
  
  "Bonege," diris Nick lakone.
  
  
  La kapitano elprenis karton kaj pecon da papero por noti. Li eĉ verŝis al Nick iom da viskio kaj aldonis sodon. Li mem trinkis ĝin. Noĉjo zorgis, ke la kapitano gajnu kiel eble plej multajn draĥmojn, kiujn li havas en la poŝo. Kiu perdas, tiu povas pensi nur pri gajno, sed tiu, kiu venkas, facile fariĝas societema kaj povas esti persvadita rakonti ion. Kaj la kapitano multe trinkis, kvankam ne malzorge. Nick esperis lerni iom pli pri la teknikaĵoj de la Ora Insulo kaj la rilato de Gorgas kun siaj revoluciuloj.
  
  
  "Ho, Dio," diris McAffery, suprenrigardante de siaj kartoj. Nick sekvis lian rigardon tra la fenestro. Li ne komprenis. “Rigardu, kiel la vento blovas. Jam sufiĉe perfortas en la haveno.
  
  
  - Ĉu ni navigas ien? - demandis Noĉjo.
  
  
  "Mi esperas, maljunulo," respondis la kapitano. Lia voĉo estis iom trema, sed ankoraŭ ne raŭka. "Alie ĝi okazos ĝuste nun."
  
  
  Oni frapis sur la pordon. "Ĉefkomando, sinjoro. Sur mallonga ondo.
  
  
  'Mi venas.' McAffery ekstaris, prenis stileton el sia skribtabla tirkesto kaj forlasis la ĉambron. Nick ĉirkaŭrigardis por elirejo. Nur fenestro kaj pordo. Estus longa falo el la fenestro. Tro longa por iu, kiu ne povas uzi siajn krurojn. Kaj la pordo estis gardata, laŭ McAffery. Pierre restas, la gasbombo. Sed kun la kruroj ligitaj, Nick mortus kune kun la kapitano, se li uzis ĝin. Li povis fari nenion krom atendi.
  
  
  McAffery ne restis longe. - Vi estas bonŝanca, maljunulo. La ĉefkomando volas paroli kun vi. Ili volas scii, kion la jankioj scias pri la operacioj ĉi tie. Do mi devas certigi, ke vi ne estos damaĝita ĝis mi kondukos vin al la Virgulino de Ateno."
  
  
  "Tre kuraĝige," diris Nick. - Kaj se mi ne estas parolema?
  
  
  McAffery ridetis. - Ho, vi diras. Mi timas, ke ĝi ne estos tre agrable, vi scias. Mi ĝojas, ke mi ne devas fari tion mem. Mi ne estas torturisto, komprenu. Sed ili havas la ĝustajn ulojn por helpi vin komenci, mi certigas al vi.
  
  
  La Domservistino de Ateno estas bonega jakto, ĉu ne? - demandis Noĉjo. "Mi pensis, ke ĝi apartenas al iu milionulo."
  
  
  “Vi scias kiu ĝi estas. Ne ridigu min, maljunulo. McAffery rigardis maltrankvile la ŝtorman ĉielon. "Ĉi tiuj damnitaj estaĵoj atendas ke mi, iama brita armeoficiro, flugu sian aviadilon, komandu sian bananarmeon, ludu ekzekutiston kaj dancu kiam ili frakasas la vipon...
  
  
  Nick estis frapita de pluraj pensoj samtempe.
  
  
  “Mi estas la sola profesia oficiro en la tuta taĉmento, kaj mi eĉ neniam vidis pli bonajn homojn. Ne mirinde, ke ilia malbenita fortikaĵo estis krevigita, se mi ne povus plani defendon.
  
  
  — Kiun vi ekzekutis lastatempe? - trankvile demandis Noĉjo. "Ne estas via afero," grumblis la kapitano, preskaŭ ebria kaj kolera pro sia timo. "Sed ĉi tiu estis la lasta usona agento, kiu venis ĉi tien por fiŝi," li aldonis, turnante sin al Nick. "Do memoru tion, maljunulo, se vi iam havas ideojn."
  
  
  "Mi rememoros ĉi tion, kapitano, mi promesas," diris Noĉjo mallaŭte.
  
  
  Liaj manoj denove estis ligitaj, kaj Nick estis eskortita el la restaĵoj de la fortikaĵo fare de armitaj gardostarantoj. Kun la ŝnuroj ĉirkaŭ liaj kruroj nur iomete malstreĉiĝantaj, li malrapide movis sin al la akvo. Nick provis kaŝi la kontenton sur sia vizaĝo dum li pli detale rigardis tion, kion li faris ĉi-matene. Laborteamoj daŭre estis okupataj purigante derompaĵojn de la korto.
  
  
  Ĉar Nick eksplodigis la dokon, ili devis remi al la flugŝipo. La maristoj alportis McAffery kaj la gardostaranton al la boato, tiam revenis por kolekti Nick kaj la duan gardostaranton.
  
  
  La kruroj de Nick estis liberigitaj por ke li povu grimpi surŝipe, tiam li estis metita en la malantaŭan sidlokon apud unu el la uniformitaj gardistoj kaj allaĉita enen. McAffery, sidanta en la antaŭa sidloko kun alia gardisto, ekfunkciigis la motoron, preskaŭ senkapigante la maristojn en la savboato. Ne kontrolinte ĉu ili estas en la vojo, li akcelis kaj turnis la nazon de la aviadilo en la venton. Noĉjo rigardis malsupren al la sovaĝaj ondoj kaj sentis, ke lia stomako svingiĝas.
  
  
  Sur la danc-ondoj, McAffery bezonis tre longan tempon por akceli, kaj Nick opiniis ke li ne sukcesos. Sed kiam la griza bordo estis terure proksima, li subite sentis la motoron malstreĉiĝi, kaj la rokoj kaj bordo komencis ŝteliri sub ili. Kaj dum ili leviĝis super la montoj en akra turniĝo, Noĉjo rimarkis, ke la ŝtormo, kiu tiel minace pendis super la horizonto, preterpasis ilin. Plej bone, post la ŝtormo ili atendis ian trankvilon.
  
  
  Noĉjo sidiĝis kaj pensis profunde. Li neniam kunportis venenan pilolon, kion faris multaj agentoj. Ĝis nun, li neniam estis rompita per torturo. Sed la konversacio, kiu atendis lin, estus dolora. Kaj ili kompreneble ne lasus lin vivi post tio. Venis al li en la kapon, ke estas tute eble, ke li povus subaĉeti Macaffery por konduki lin al Ateno kaj permesi al li foriri. La angla soldulo ŝajnis malkontenta pri siaj superuloj. La problemo estis kiel trakti du armitajn kaj supozeble lojalaj membroj de la Filoj de Prometeo proksime. Tiuj estis la Filoj de Prometeo, pseŭdo-religia, pseŭdo-patriota organizo kie subaĉeto estis malfacila. Eĉ se Nick sukcesos konvinki McAffery - kaj ne estos facile - la du gardistoj pafos ilin ambaŭ tuj kiam unu el ili faros malĝustan movon.
  
  
  Nick ankoraŭ havis Pierre. Kaj dum li elpensis ĝin, li ankaŭ elpensis tre kreivan ideon. Netrude, li movis siajn manojn ĝis ili estis super lia poŝo. Li malrapide metis la manon en sian poŝon ĝis liaj fingroj ripozis sur la pilko. Tiam ĝi kuŝis en lia mano. Malrapide, tiel malrapide, ke la gardisto ne rimarkis, Noĉjo profunde enspiris. Post kelkaj momentoj, la aero en la flugŝipo fariĝos venena, kvankam neniu rimarkos.
  
  
  Ili flugis je bona alteco. La oceano estis plata kaj blua en la posttagmeza suno. Nick esperis ke McAffery ne skuus la stirilon kiam li mortos kaj la aŭto ne kraŝos. Ĉar Nick bezonis tempon. Li tordis la ŝelon de la gasbombo je ĝia rando. Tiam li komencis atendi.
  
  
  La bombo devus esti eksplodinta ene de minuto. Nick ofte retenis sian spiron dum kvar minutoj. Ĉio estus bone, se McAffery ne estus falinta sur la stirilon kaj sendis la aviadilon malsupren.
  
  
  “Kvin mil dolaroj se vi kondukos min al Ateno, McAffery,” spiris Nick. - Vi scias, ke mi povas pagi ĝin. La vortoj eble bezonis al li minuton por spiri, sed li devis devigi McAffery rigardi malantaŭen por malhelpi lin fali sur la tilon.
  
  
  La kapitano turnis sin kaj interesite levis brovon. - Kvin mil, maljunulo? Tio ne estas eĉ duono de kio...
  
  
  Ĉi tiuj estis la lastaj vortoj, kiujn li diris. Lia nerva sistemo donis al li malfruan signon, ke io misas ie.
  
  
  Li komencis tusi. Tiam li mortis, duonturnante al Nick.
  
  
  La flugŝipo daŭre flugis rekte antaŭen. La tri mortintoj rektiĝis. Noĉjo ankoraŭ retenis sian spiron dum li ekmoviĝis. Fine, li sukcesis malligi la manojn, marŝi antaŭen kaj malŝalti la motoron.
  
  
  Momenton poste, la aŭto paŭzis, ŝvebis senmove en la spaco, kaj poste glitis plu en la venton. Nick malfermis la pordon por enlasi freŝan aeron kaj forpuŝi la gardiston el la antaŭa seĝo. Ĉar la gardisto falis malsupren, la aviadilo provis gliti en vostspinton. Sed tiam Nick plonĝis malantaŭ la duoblaj kontroloj, metis siajn manojn sur la tilon, fervore enspirante freŝan aeron kaj ekfunkciigante la motoron. Aero kuregis tra la duonmalfermita pordo, elpelante la mortigan gason el la stirejo.
  
  
  Ĉar la aviadilo flugis rekte antaŭe, Nick tiris la korpon de McAffery en la malantaŭan sidlokon. Li tiam tranĉis la ŝnurojn per la tranĉilo de alia gardisto kaj elpuŝis la viron. Li ankoraŭ bezonis la restaĵojn de McAffery.
  
  
  Dum la teraplano estis sur aŭtopiloto, Nick nudigis McAffery. Li tiam demetis siajn vestaĵojn, deglitis en la vestaĵojn de McAffery, kaj metis siajn vestaĵojn sur tiu de McAffery.
  
  
  Kiam li finis, li sentis, ke li ĵus trapasis teston kiel akrobato, sed la rezultoj ne estis frenezaj. Li estis iomete pli alta ol McAffery, sed la kapitano senĝene portis sian uniformon kaj la diferenco ne estis videbla.
  
  
  Nick tiris .45-kalibra pistolo el la pistolujo de la kapitano. Li lanĉis du pafojn en la korpon de McAffery. “Pardonu, maljunulo. "Mi malamas mortigi viron dufoje," murmuris Nick en sia plej bona oksforda angla. "Tiaj estas la probabloj en milito, mi scias, ke vi komprenos min kie ajn vi estas." Li batis sin per pistolo kaj lasis fingrospurojn sur sia gorĝo.
  
  
  Poste li ekbruligis cigaredon kaj flugis al la "Atena Domservistino". McAffery estis dungita fare de Electra. McAffery plendis ke li neniam estis permesita partopreni la intertraktadojn kaj neniam vidis la gvidantojn de la Filoj de Prometeo aŭ Golden Island Promotions. Tio signifis ke neniu havis ion ajn kontraŭ li, Nick Carter portretanta McAffery.
  
  
  Sed estas miloj da aferoj, kiuj povus misfunkcii, flustris interna voĉo. Nun vi estas libera. Iru al Ateno kaj prilaboru la kazon de tie. "Ne ekzistas gloro sen kuraĝo, Carter," flustris alia voĉo. Ĉi tiu ŝanco estas tro bona. Krome, kia ideo lasi flugŝipon en okupata haveno sen ke iu vidu vin.
  
  
  Antaŭe li vidis fumkolonon leviĝi super la horizonto super la bluaj akvoj de la maro. Maldiligenta rido transiris lian angulan vizaĝon. Ĉi tiu estas la speco de fumo postlasita de jakto kun dizelmotoro. La flugŝipo glitis konstante laŭ sia kurso al la rendevuejo.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  Unua provo. "Virga Ateno" vokis lin en la radio.
  
  
  "Atendu," diris Nick. Li tiam premis la parolbutonon kaj diris: "Ĉi tiu estas McAffery. Mi timas, ke mi estas sola. Jankio mortis. Batalu. Estas aŭ li aŭ mi.
  
  
  "Bonege, generalo." La voĉo estis neinteresita, sed la viro estis nur radiofunkciigisto. “La vento blovas de la sudokcidento je ok nodoj kaj estas iometa ŝvelaĵo. Ni povas vidi vin de la ponto. Vi povas enveni kaj taksi al nia postaĵo. BONE.'
  
  
  "Bone, mi venas, Virgo," respondis Nick. La unua provo estis trapasita. La viro tute ne ŝajnis suspektema.
  
  
  Niĉjo klare vidis la jaĥton antaŭe, la flugŝipo komencis malsupreniri, kaj li laŭmetode plenumis la surteriĝon. Malrapide li tiris la direktojn malantaŭen, mallevis la aleronojn kaj levis la nazon dum la ondoj antaŭ li pligrandiĝis. Li sentis, ke la flosiloj trafis la akvon, kaj kelkajn momentojn poste li taksiis al la postaĵo de la grandega jakto. Grupo de viroj sur ŝalupo tiris la flugŝipon al la gruo kiu levus la aviadilon sur la jaĥton. La dua boato atendis por liveri Nick ĝis la lasta minuto. Nick estingis la motoron, malligis sian sekurzonon kaj eniris la boaton.
  
  
  “Mi prenos ĉi tiun pistolon, Generalo,” diris malvarma voĉo. La hararo de Noĉjo staris ĉe la suspekto en tiu voĉo. Li turnis sin, preta pafi. “Pardonu, generalo,” diris la maristo. "Mi forgesis, ke vi neniam estis surŝipe." Nur la gardisto portas armilon sur la jakto. Mi devas preni vian pafilon." Reliefo lavita super la korpo de Nick.
  
  
  - Kompreneble, maljunulo. Li ridis. "Mi devos atendi iom pli, antaŭ ol mi trompos la maljunulon el pluraj milionoj." Okazis momento de ridado, poste malglataj manoj palpis lian korpon, kontrolante ĉu li havas aliajn armilojn kaŝitajn sur sia korpo.
  
  
  "La jankioj estas tie," diris Nick, montrante sian dikfingron al la flugŝipo. "Singardaj infanoj, ĝi estas sufiĉe batita."
  
  
  En la lasta minuto ili kondukis Nick supren kaj trans la ferdekon al la ĉefa kajuto. Ĉe la ĉizita mahagona pordo de la salono lin haltigis uniformulo, kiu parolis en la pordotelefonon.
  
  
  "Ĉi tiu estas generalo McAffery, sinjoro," diris la viro.
  
  
  Nick ĉirkaŭrigardis. La kabano havis pentraĵojn sur la muroj, freŝajn florojn en vazoj, kaj murgrandan tapiŝon sur la planko. Krome, apud la viro parolanta telefone estis du kuraĝaspektaj viroj en uniformo. Ili staris en trankvila loko antaŭ la salonpordo kaj estis armitaj per maŝinpafiloj.
  
  
  - Vi povas eniri, generalo McAffery. Sinjoro Papadorous atendas vin.
  
  
  La vireto tenis la pordon malfermita. Nick profunde enspiris. Elektra, karulino, mi petas nur, ke vi ne estu tie. Poste li enpaŝis. Lia rigardo ĉirkaŭkuris la kabanon. Ĉi tiu virino ne estis tie. Pensu kiel anglo, Carter, li diris al si. Li marŝis al la centro de la ĉambro kaj salutis tre brita maniero.
  
  
  Iu diris: "Sidiĝu, generalo McAffery." Nick sidiĝis.
  
  
  Ĝi estis grandega kajuto, starigita pli kiel apartamento ol ŝipkabano. Tri viroj sidis ĉirkaŭ tablo en la salono. Gorgas, maldika maljunulo kun nigra barbo, estis la plej facile rekonebla. Nick jam konis fortan ĉinon en angla kostumo kun maldika barbo sur la mentono. Ĝi estis generalo Lin Te-peng, ĉina spiono. La viro en la mezo laŭsupoze estis Papadorus. Li estis tute kalva, kun sunbrunigita kranio, klaraj bluaj okuloj, pezaj vangoj kaj signifa ventro. "Dankon pro veni, generalo McAffery," diris Papadorus. - Ĉu vi ŝatus trinki?
  
  
  "Viskio kaj sodo, mi petas, sinjoro," diris Nick. Ĉi tio estos McAffery plene. Ĉikanas sian dunganton malantaŭ lia dorso kaj submetiĝas en lia ĉeesto. La stevardino preskaŭ tuj aperis kun la trinkaĵo de Nick.
  
  
  “Ni aŭdis, ke vi estis devigita mortigi usonan sabotiston dumfluge. Ĉu ĉu, McAffery? demandis Papadorus.
  
  
  “Efektive, sinjoro,” diris Noĉjo. “Ĝi estis sufiĉe malĝentila kliento. Preskaŭ mortigis min, sinjoro. Mi pensas, ke mi jam menciis, ke la vetero estis sufiĉe kruda kiam ni foriris. Mi luktis kun la aparato kiam ĝi alproksimiĝis al mi. Estis elekto - li aŭ mi, sinjoro.
  
  
  "Mi komprenas, Macaffery," diris Papadorus per surprize milda voĉo. "Vi havis ordonojn malhelpi lin eskapi." Sed domaĝe, ke ni ne havas la okazon fari al li demandojn. Estas... um, multe pri kiom multe la usonano povis transdoni al Vaŝingtono antaŭ sia morto."
  
  
  Ĉi tiu estis viro, pensis Nick, kiu havis grandan potencon sed estis malkomforta kun ĝi. Dum li parolis, la rigardo de Papadorus moviĝis de Noĉjo al la tablo antaŭ li.
  
  
  "Ni estas certaj," daŭrigis Papadorus, "ke la antaŭa usona agento MacDonald ne povis transdoni ion signifan."
  
  
  Kompatinda MacDonald, pensis Nick. Ili eĉ lernis lian nomon de li. Nu, la ĉina generalo, sidanta kontraŭ li, sciis ĉion, kion oni povas scii pri malstreĉiĝo de langoj.
  
  
  "Mi aŭdis, ke ĉi tiu dua agento el Vaŝingtono vidis min ĉe la taverno Seven Against Thebes la lastan fojon, kiam ni translokigis monojn tien," Gorgas intervenis. Lia voĉo estis alta kaj akra. - Ĉu vi komprenas, kion tio signifas?
  
  
  — Hm, jes, — diris Papdoro, — tion ni volis scii rekte de li. Estas klare, ke ĉi tiu dua usona agento lernis multe pli pri niaj operacioj ol la unua. Estas ege grave ekscii, ĉu la atako kontraŭ Baos estis planita de li mem aŭ ĉe la direkto de Vaŝingtono."
  
  
  "Mi, kompreneble, havas la rimedojn por ekscii tiujn faktojn, sinjoroj," diris la ĉina generalo iom malklare. "Bedaŭrinde, ni ne povis penetri la AX-grupon kaj necesos tempo por esplori ĉi tion."
  
  
  “Tempo—vi parolas pri tempo. Mi diras al vi, ke ne estas tempo. Gorgas ekstaris kun fajra voĉo.
  
  
  “Ĉio estas aranĝita. La revolucio nur atendas mian signon. Vaŝingtono eble jam scias pri la venonta ribelo, sed vi parolas pri tempo. Mi diras al vi, la tempo venis.
  
  
  "Estas komplikaj faktoroj, frato Gorgas," diris Papadorus mizere.
  
  
  “Kiaj komplikaĵoj? Nun mi havas sufiĉe da armitaj viroj por teni Atenon dum pluraj tagoj, forigi la registaron kaj disbati ĉian opozicion." La voĉo de Gorgas havis la monotonan ritmon de naskita demagogo, ŝanceliĝanta sur la rando de frenezo.
  
  
  "Ni detruos la opozicion. Nek Vaŝingtono, nek Londono, nek Moskvo, nek Pekino povos pruvi, ke ni estas nenio alia ol la voĉo de la popolo. Vi, generalo Lin, promesis al mi trupojn el Albanio kaj Bulgario. Mi ankoraŭ atendas ĉi tiujn trupojn kaj mi ne plu atendos. Mia kolero estas rapida. Ne daŭros longe, antaŭ ol mi konvinkiĝos, ke via subteno de la Filoj indas. Ne provu min.
  
  
  "Sed, kompreneble, vi ricevos viajn trupojn el Albanio, frato Gorgas," diris la generalo trankvile. - "Mi povas garantii al vi ĉi tion, kiel mi ĉiam faris."
  
  
  "Ni malsatis, ni atendis la tagon, kiam mi povus gvidi miajn fidelajn filojn al ilia brila destino kiel la Ora Popolo, kiel antaŭe." Nick ekkomprenis ke post kiam li parolis, Gorgas ne povus esti maldaŭrigita. La viroj en la kabano estis devigitaj aŭskulti lian konfuzitan paroladon.
  
  
  Noĉjo sciis, ke la ŝipo veturis sufiĉe rapide dum iom da tempo. Li dezirus mortigi tiujn en la kajuto kaj poste riski preni sur la du gardistojn ĉe la pordo, sed bedaŭrinde li estis senarmigita.
  
  
  "Mi diras, ke ni devas bati ĉi-vespere," dronis Gorgas, "antaŭ ol Vaŝingtono informas la administracion." Ni ne estas pretaj por ĉi tio, sed la registaro estas eĉ malpli preta por ĉi tio. Neniu lando enmiksiĝos."
  
  
  "Estas... uh, aliaj konsideroj," diris Papadorus. "Se ni trovas, ke la usona agento ne agis laŭ ordonoj de Vaŝingtono, ni povas supozi, ke ni povas remalfermi la Golden Island-spionsistemon. Atako kontraŭ la registaro povus endanĝerigi tion."
  
  
  Papadoro provis haltigi la maljunulon, kiu freneziĝis. Nick vidis, ke la ĉina generalo atente observas la interparolon. Estis certa racieco en la propono de Gorgas, ĉar Nick sciis, ke vere neniu lando intervenus en la puĉon, se Gorgas havus la kapablon ŝajnigi ĝin kvazaŭ ĝi estus la volo de la popolo. Kaj eble, interrompinte la opozicion, Gorgas sukcesos.
  
  
  Sed Nick ankaŭ sciis, ke la ĉina generalo multe pli profitus de fidinda spiona enfiltriĝa sistemo ol de la favoro de la nova diktatoro en Grekio. Sed generalo Lin senpasie karesis sian barbaĵon, ne montrante, kiel la pesilo kliniĝas.
  
  
  “Aŭskultu atente, sinjoroj,” diris la monaĥo. “Morgaŭ matene ĉe tagiĝo la signalo por ribelo estos donita. La atendantaj Filoj de Prometeo ekscias, ke venis la horo, kiam la Partenono, simbolo de la humiligo de Grekio ĉe la manoj de la turkoj, estos krevigita."
  
  
  — Partenono? Papadorus perdis sian humoron. — Vi estas freneza. ..'
  
  
  Gorgas malrapide turnis sin al la miliardulo kaj rigardis lin per ardaj okuloj. En la kabano estis absoluta silento.
  
  
  "Mi ŝajnigos, ke mi estas surda, maljunulo, kaj nenion aŭdis," finfine flustris Gorgas. "Sed gardu vin, riĉulo, gardu vin." Li iris al la centro de la salono, poste turnis sin por alfronti la sidantajn virojn.
  
  
  “Mi atendos sur la ferdeko mian boaton. Sciigu al mi vian respondon antaŭ noktomezo,” flustris la maljuna monaĥo. Poste li turnis sin kaj silente forlasis la kabanon. En la salono regis silento, ĝis Papadoro, rigardante maltrankvile al la pordo, konvinkiĝis, ke Gorgas ne revenos. Kelkajn momentojn poste, Nick sentis la ŝipon malrapidiĝi kaj aŭdis paŝojn sur la ferdeko. Baldaŭ post tio la ŝipo komencis veli pli rapide denove.
  
  
  "Bruvigu la Partenonon." - diris Papadoro, balancante la kapon.
  
  
  "Eĉ se li sukcesos, la usonanoj eble ne rekonos lian reĝimon. Tiam nia ŝanco sendi rifuĝintojn al Ameriko por spioni estos finita. Li devas esti haltigita." - diris generalo Lin mallaŭte.
  
  
  "Li estas freneza," diris Papadorus en sia hezitema maniero, "sed li parolas al multaj homoj en sia propra lingvo, kaj la Filoj de Prometeo estas fanatike lojalaj al li." Se io okazas al li, niaj vivoj estas en risko. Cetere, li multe helpas nin. Sen li...
  
  
  "Estas vere," diris la ĉina generalo, "sen lia helpo por konservi disciplinon kaj gajni la fidon de la rifuĝintoj, ni ne povus krei ĉi tiun organizon."
  
  
  Lin Te-peng pasis sian fingron sur sian maldikan barbon.
  
  
  “Li estis demagogo kiam ni bezonis voĉon en la merkato. Sed li ankaŭ profitis de ni. Sen nia mono, li baldaŭ malkovros, ke lia armeo estos malpli fanatika kaj lojala ol li pensis. Helpante lin eskapi, ni kreis monstron. Iom da problemo en Kipro estas unu afero, ni estis pretaj por ĝi. Komploto kontraŭ la greka registaro estas tute alia afero.
  
  
  "Ĉu vi pensas, ke ni povas konvinki lin denove prokrasti ĝin?" - demandis Papadorus. Lin Te-peng balancis la kapon.
  
  
  - Ne, li ne plu prokrastos ĝin. Li intencas embarasi nin per sia malbone konceptita puĉo. Feliĉe, ni ankaŭ povas detrui tion, kion ni kreis. Mi kredas, ke la solvo estas ĉi tie en ĉi tiu kabano. Generalo Lin turnis sin kaj rigardis Nick. “La kuraĝa generalo McAffery ne evitas sangoverŝadon. Ne, se la rekompenco taŭgas.
  
  
  "Eble estus pli bone," diris la miliardulo. "Sed la risko estas grandega."
  
  
  Nick aŭskultis surprizite. Ili volis ke li mortigu Gorgas por ili.
  
  
  “Nu, Macaffery,” demandis la ĉina generalo, “ĉu vi pretas akcepti ĉi tiun mision, se ni kompensos ĉion, kion vi perdos, se Gorgas venos al la potenco? Ne forgesu, ke al li nun mankas armiloj kaj ekipaĵo pro via sufiĉe malbrila defendo de niaj provizoj.
  
  
  "Eble estos iom malfacile fari ĉi tiun laboron inter nun kaj morgaŭ matene," diris Nick. "Mi certas, ke li estos ĉirkaŭita de siaj viroj dum la tuta nokto."
  
  
  "Kaj," diris Papadorus, "se Vaŝingtono ekscios, ke la laboro de la Ora Insulo estas finita, estus pli bone se ni subtenu Gorgas." Generalo Lin mallarĝigis la okulojn. - Ni havas ankoraŭ unu ŝancon. La usona agento en la dokregiono havis virinon, tre belan knabinon, bone konatan en la areo. Mi hazarde scias, ke ŝi nun estas prizorgata de Gorgas. Eble ni povas ekscii de ŝi, ĉu la usonano laboris el Vaŝingtono aŭ pro sia iniciato.
  
  
  Nick devigis sin ne respondi. Lia unua paŝo, kiam li eliris de tiu ĉi ŝipo, estus provi liberigi Xenia, kie Gorgas povus preni ŝin. Se li ne jam malfruas.
  
  
  - Ĉu vi vere kredas, ke li eksplodigos la Partenonon? Papadorus demandis Lin per tremanta voĉo. La generalo moke rigardis lin.
  
  
  “Mi ne surprizus se tio estas la unua afero, kiun li faras. Ĝi estas simbolo, kaj la menso de fanatikulo gluiĝas al simboloj. Ĉi tio ankaŭ alportus al li iom da famo. Jes, li certe eksplodigos vian Partenonon.
  
  
  “Kia domaĝo,” Papadorus suspiris. “Mi ĉiam tre ŝatis ĉi tiun konstruaĵon. Mi povis rigardi ĝin matene aŭ ĉe sunsubiro, kaj tiam mi sciis, ke la Partenono estas eterna.
  
  
  "Sed la fakto, ke vi gajnis alian milionon da dolaroj en tiu tago estis pli grava por vi," Lin Te-peng finis por li. “Vi kapitalistoj estas tiel amuzaj. Sur papero, vi administras organizon kiu faras bilionojn al la ekstera mondo, kiam en realeco la komerco estas senvalora kaj tute dependas de la ĉina registaro subtenas vian prunton tra la Traktathavenoj de Hanojo kaj duona dekduo aliaj urboj. Estas nun tre verŝajne, ke ni ne plu havos kialon labori kun vi. Ĉi tio signifas, ke post du monatoj vi estos ruinigita homo. Kaj vi zorgas pri amaso da rompitaj ŝtonoj, kiuj fariĝis ruinoj antaŭ centoj da jaroj. Lin balancis la kapon. Do Papadorus ruiniĝas. Ĉi tio estis la respondo al grava demando, kiun Nick faris al si: kial riĉulo kiel Papadorus konfuzis kun la ĉinaj komunistoj? Nu, li ne estos la unua granda pafo se temas pri administri tutmondan industrion sen cendo al sia nomo. Nun Nick pensis, ke li memoras aŭdi, ke Papadorus multe suferis kiam la komunistoj prenis potencon en Azio post la Dua Mondmilito. Sed li ŝajnis daŭrigi sian komercon kiel kutime, liaj ŝipoj ankoraŭ suriris la marojn de la mondo, kaj liaj aliaj industrioj daŭre produktis ion.
  
  
  Liaj kargoŝipoj albordigis ĉinajn spionojn kaj sabotantojn ĉirkaŭ la mondo ĉiutage, dum Papadorus daŭrigis sian bonan vivon en siaj vilaoj kaj sur siaj jaktoj. La nura diferenco estis ke la ĉina Ministerio de Eksterlandaj Aferoj nun donis la tonon por sia komerca imperio.
  
  
  "Ni supozu nuntempe, ke usonanoj konas, aŭ baldaŭ scios, la veran signifon de la promocioj de Ora Insulo," daŭrigis Lin Te-peng. “Ili nenion povas fari pri la rifuĝintoj, kiuj jam estas en la lando. Tiam ni prenu la arkivon sur ĉi tiun ŝipon ĉi-nokte kaj iru al Albanio. Tiel la nura vere grava parto de la kompanio Ora Insulo povas esti savita. Ni scias, kiuj rifuĝintoj estas vundeblaj en Ameriko kaj kiel teni ilin sub kontrolo. Kiam la situacio denove trankviliĝos, ni povas denove labori sen granda peno."
  
  
  Nick devis konfesi, ke tio estis bona ideo flanke de la generalo. La plej malfacila kaj multekosta parto de organizado de spionreto estis trovi la sistemojn, homojn kaj kontrolojn. Post tio, mono estis elspezita nur por konservi la sistemon en funkciado.
  
  
  La ŝipo haltis. Rigardante la havenon, Nick vidis Piraeus Harbour. Li rezistis al la deziro sin gratuli. Li sciis, ke li ankoraŭ ne estas sekura.
  
  
  "Ĉi-vespere vi ordonas al la kapitanoj de viaj kargoŝipoj tuj uzi la armilojn kaj municiojn, kiujn ili havas surŝipe," diris la ĉina generalo al Papadorus, "mi zorgos, ke la greka registaro estu avertita, ke Gorgas intencas komenci sian revolucion morgaŭ matene. . Sen la elemento de surprizo, liaj manplenoj da sekvantoj ne havas ŝancon kontraŭ registaraj fortoj. Kaj en la konfuzo de atako kiu iras malbone, mi certas ke generalo McAffery povos proksimiĝi sufiĉe por mortigi lin antaŭ ol li trenos nin malsupren kun li. Ni valoros vian tempon, kara Generalo McAffery.
  
  
  "Bonege," Nick diris akre. "Mi estas via viro se la prezo estas ĝusta."
  
  
  "Mi certas, ke tiel estos, mia kara generalo," diris Lin kun rideto.
  
  
  "Nu, nu," diris Papadorus, "tio vere estas granda trankviliĝo por mi." Iasence, ni fariĝos la savantoj de senmorta Grekujo, se ni ne permesos al la freneza monaĥo detrui ĉi tiun grandiozan monumenton. Papadorus malforte ridis. Generalo Lin rigardis lin kun kaŝita malestimo.
  
  
  "Mi lasos al vi la detalojn, sinjoroj," diris la miliardulo gaje, stariĝante. “Hodiaŭ la princino aranĝas teatran feston por tre famaj homoj, kaj kelkaj el niaj plej senkulpaj rifuĝintoj agas. Ŝi estas tre okupata de la produktado kaj mi devas paroli kun ŝi antaŭ ol ŝi iras al la teatro kaj sciigi ŝin pri niaj planoj."
  
  
  "Donu miajn plej bonajn dezirojn al la nobla princino," diris Lin seke. Kiam Nick ekstaris, li vidis generalon Lin atente rigardi lin. Li eble scivolis ĉu McAffery povus esti fidinda por plenumi tiel gravan taskon. Noĉjo duonturnis sin kaj evitis la rigardon de la generalo.
  
  
  "Ho, generalo McAffery," diris Lin. De-peng, per miela tono: "En la hodiaŭa tumulto, mi preskaŭ forgesis demandi ĉu vi rigardis la kubuton de la usonano, kiun vi pafis hodiaŭ."
  
  
  "Por esti honesta, mi ne pensis pri ĝi eĉ unu sekundo," diris Nick senĝene.
  
  
  "Estas strange," diris Lin, karesante sian barbon denove. "La alia usonano, kiun ni devis ekzekuti, havis tatuon ĝuste ĉi tie sur sia brako."
  
  
  Kun la facilmova rapideco de kato, la ĉina generalo kaptis la pojnon de Nick kaj tiris supren la manikon de la uniformo de McAffery per sia alia mano. La insida HAKILO-tatuo brilis sur la haŭto de Nick kiel mortkondamno. Nick lasis sian liberan manon ĵeti mallongan, potencan pugnobaton kiu kaptis generalon Lin alte en la vango antaŭ ol li falis sur la tapiŝon. Papadorus vokis la gardistojn.
  
  
  Nick havis neniun elekton. Antaŭ ol li povis fari duon dekduon da rapidaj paŝoj, du fortikaj gardistoj eniris, direktante maŝinpafilojn al lia stomako.
  
  
  "Ne, ne pafu," la miliardulo kriis al siaj gardistoj. - Ne pafu lin nun. Ni estas en la haveno. Ĉu vi pensas, ke mi volas policon sur mia ŝipo ĉi-vespere?
  
  
  Generalo Lin Te-peng malrapide ekstaris kaj frotis la brilan kontuzon, kiu aperis sur lia vango. - Kion ni faru, generalo Lin? — demandis Papadorus per tremanta voĉo. "Ni ne povas pafi lin ĉi tie." Ho, se nur Gorgas estus ĉi tie. Li scius kion fari kun ĝi.
  
  
  "Konduku lin al via vilao," Lin respondis, lia vizaĝo montrante neniun emocion dum li rigardis Nick. "Sed la princino faras feston antaŭ ol iri al la teatro." Estas gastoj en la domo.
  
  
  "Kompreneble ni ne povas teni lin ĉi tie," diris generalo Lin malestime. "Se ni mortigos lin nun, eble estos maloportune se ni estos kontrolitaj de dogano." Krome mi ne povas pridemandi lin ĉi tie. La generalo elprenis cigaron kaj detranĉis la supron per malgrandaj oraj tondiloj. Li tiam ekbruligis cigaron kaj rekte rigardis Nick per siaj malhelaj okuloj. “Unue, mi devas certigi, ke la konvenaj registaraj aŭtoritatoj estu informitaj pri la perfidaj planoj de Frato Gorgas. Post kiam ĉi tio estas solvita, mi antaŭĝojas longan konversacion kun mia kolego de AH.'
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  La anestezo rapide perdis sian efikon. Lia kapo aspektis kiel tromatura melono. Liaj manoj kaj piedoj estis ligitaj kaj lia buŝo estis buŝoŝtopita per malpura tuko. Tio estis ĉio pri kio li estis certa. De la lumo trapenetranta tra la fendoj en la malnova ligna pordo, li komprenis, ke li estas en vin kaj manĝkelo. Li memoris esti tenita de fortaj maristoj dum iu ponardis lin per hipoderma kudrilo.
  
  
  Li pensis pri ebla fuĝprovo, kiam la pordo malfermiĝis kaj denove fermiĝis. Elektra eniris, sekvita de Papadorus en vesperkostumo, kiu palpumis en la mallumo ĝis li trovis la lumŝaltilon.
  
  
  "Do ĉi tion vi alportis al mi," diris Elektra, rigardante Noĉjon. “Se la idiotoj, kiujn mi sendis al li antaŭ tri tagoj, ne estus fiŝkaptitaj, li estus mortinta longe antaŭ ol li vidis Baoson. Kial mi ne naskiĝis viro?
  
  
  Ŝia malvarma blanka beleco estis plifortigita de la malforta lumo de la ampolo sur la plafono. Ŝi estis vestita por la teatro, kaj, rigardante la plenajn blankajn mamojn videblajn en la dekoltita robo, Noĉjo scivolis, kiel iu povas esti tiel bela kaj tiel malvarma. "Vi aspektas tre bela hodiaŭ, princino," murmuris Nick tra sia gago.
  
  
  "Do ĉi tiu estas la viro, kiu sole detruis kvar jarojn da laboro en malpli ol semajno." Ŝiaj plenaj, malĉastaj lipoj kurbiĝis dum ŝi parolis al Papadorus. "Vi ne retenos lin ĉi tie, ĉu?"
  
  
  “Nu, kun ĉiuj niaj gastoj,” murmuris Papadorus, “ni devas gardi lin for de vido.” Kaj ni ne povas mortigi lin ĉar Lin volas pridemandi lin.
  
  
  "Kaj kiom longe," grumblis Elektra, "ĉu vi kaj via orienta amiko Lin opinias, ke vi povas konservi homon kiel li en tia truo?" Mi scias, ke vi perdis vian monon, Papadoro, sed foje mi scivolas, kiel vi eĉ gajnis ĝin.
  
  
  "Certe ne taŭgas, ke vi tiel malestimas Generalon Lin, princino," diris Papadorus, reakirante iom da sia digno. "De nun ni tre dependas de lia bonvolo."
  
  
  "Eble, eble, eble," Elektra levis la ŝultrojn. “Eble vi kaj mi ne scias. Dume, se vi lasos ĉi tie ĉi tiun ulon, kiu ne estas unu el la armitaj banditoj de Gorgas, mi garantias, ke li eliros post tri horoj kaj tratranĉos niajn gorĝojn.
  
  
  -Kien ni metas ĝin do?
  
  
  "Templo de Pozidono. Ĉi tiu estas la sola loko kun ĉiuj tiuj homoj en kaj ĉirkaŭ la vilao. Ĵetu ĝin en la lageton, ĉu ne por tio ĝi estis uzata? Neniu tie aŭdos lin krii.
  
  
  "Kaj se li dronas antaŭ ol la generalo Lin revenos, princino?" - kontraŭis Papadorus.
  
  
  "Estus bedaŭrinde, sed neeviteble." Kio multe pli maltrankviligas min,” diris Princino Elektra, “estas, ke la granda polpo, kiun vi konservis tie, estas ankoraŭ tie, kvankam mi ne vidis ĝin delonge.” La virino havis la aŭdacon palpebrumi al Nick.
  
  
  "Mi ne pensis pri tio," diris Papadorus. "Generalo Lin estos kolerega se ĉi tiu viro mortos antaŭ ol li povos pridemandi lin."
  
  
  “Se ĉio iros bone, ni eble ne bezonos Generalon Lin tiom kiom vi pensis. Persone, mi ne deziras pasigi la venontajn kelkajn jarojn en enuiga lando kiel Albanio. Kiam ni foriros ĉi-vespere, ni kunportos kelkajn el niaj amikoj. Ili garantios al ni sekuran vojaĝon, kaj tiam ni resendos ilin al iliaj familioj por elaĉetomono sufiĉe granda por ke ili loĝu ie kie ili povas havi mallongan sed interesan socian sezonon. Mi pensas pri Sudameriko.
  
  
  "Mia kara princino," diris Papadoro kun riverenco, "vi sendube estas geniulo." Sed bonvolu diri al mi, kiel vi planas enŝipigi la kremon de Ateno
  
  
  "Virgulino de Ateno" kaj konservi ilin tie ĝis ni forlasos grekajn akvojn?
  
  
  — “Tiel: en la hodiaŭa prezentado de Oidipoes, kiu, kiel vi scias, okazas en antikva teatro, ni ĉiuj estas alte en la montoj, malproksime de la polico. Mi prenis la zorgon miksi iujn soldulojn kun rifuĝintaktoroj. Ili malfermas fajron al la publiko por montri kion ni volas diri. Ni tiam elektas la plej riĉajn homojn kaj transportas ilin per kamiono de la teatro en la montetoj al la "Domservistino de Ateno". La ceteraj estos en la montoj, kaj ili havos trihoran promenadon al la plej proksima urbo. Ĉar mi estos unu el la viktimoj, la aliaj pensos, ke tio estas la verko de Gorgas. Cetere, eĉ neniam venus en la kapon al ili rigardi sur la "Domservistinon de Ateno". Mi venos al vi frumatene, kaj tiam ni forlasos Grekion por ĉiam. Eble ni eĉ povus rekomenci la Golden Island-kompanion kaj riĉiĝi laborante por la ĉinoj.”
  
  
  "Bonege, princino, vi ĉiam pensas pri ĉio."
  
  
  Nick konsentis. Princino Electra estis impona kontraŭulo. Se ŝi ne rimarkus la kadukiĝon de la vinkelo preskaŭ same rapide kiel Noĉjo, li estus forlasinta la lokon tuj kiam Papadorus foriris. Li demandis sin, ĉu ŝi ŝercas pri tiu polpo.
  
  
  Subite Elektra turnis sin kaj marŝis gracie al la pordo. "Au revoir, Profesoro Harding," ŝi diris super sia ŝultro, ridetis al li kaj foriris. Dum momento, Noĉjo aŭdis dancan muzikon kaj ridantajn voĉojn, kaj tiam la pordo fermiĝis.
  
  
  Eĉ ne pasis kvin minutoj antaŭ ol la pordo denove malfermiĝis kaj du bone konstruitaj viroj eniris. Papadorus diris nervoze: "Ĉi tiu viro estas ege danĝera kaj...
  
  
  “Ne maltrankviliĝu, sinjoro,” diris unu el la viroj. "Li ne plu ĝenos neniun."
  
  
  La viro alproksimiĝis al Nick kun pipo en la mano kaj forte batis lin sur la dorso. La ruĝa eksplodo en la cerbo de Nick rapide cedis lokon al mallumo.
  
  
  Li rekonsciiĝis en la akvo. Li estis en ĝi ĝis la mentono. La lageto situis sub la neglektitaj ruinoj de antikva templo.
  
  
  "Li rekonsciiĝas," diris unu el la viroj. Noĉjo staris nuda en lageto inter rokoj kun enirejo al la akvo, kaj la ondoj lavis lian korpon. La du dungosoldatoj de Papadorus ankaŭ estis nudaj kaj ligis lin al ŝtonkolono kiu leviĝis en la mezo de la lageto.
  
  
  "Li povas krii laŭte kiel li volas, sinjoro, kaj neniu lin aŭdos," unu el la viroj diris al Papadoro, kiu rigardis de la flankaj linioj. "Kaj li ne eliros el ĉi tiuj ŝnuroj eĉ post cent jaroj."
  
  
  "Bonege," diris Papadorus, "bonege."
  
  
  La brutuloj eliris el la lageto, vestis sin kaj iris promeni inter la rompitaj kolonoj ĉirkaŭantaj la lageton.
  
  
  Nick ĉirkaŭrigardis. La suno preskaŭ malleviĝis kaj la temperaturo komencis malaltiĝi rapide. La loĝantoj de la lageto, malgrandaj kalmaroj kaj kraboj, jam esploris lian korpon per siaj tentakloj kaj ungegoj, sed li ne maltrankviliĝis, ĉar li sciis, ke la estaĵoj ne povas grave damaĝi lin.
  
  
  Kio vere ĝenis lin estis ke la rokformacio kaj la longa kanalo kondukanta al la maro ne estis la sama alteco kompare kun la resto de la marbordo. Kiam la tajdo venis, estus malkongruo, kiu kaŭzus la akvon elflui subite, malegale, kiel alta solida akvomuro. Ĉi tio signifis, ke se Nick ankoraŭ estus ĉi tie ĉe alta tajdo, li estus neripareble dronita.
  
  
  Metode, Nick komencis ludi per la ŝnuroj ĉirkaŭ siaj pojnoj. Estis terura batalo. La fosto al kiu Nick estis ligita estis polurita de jarcentoj da tajdoj, kaj ekzistis neniuj akraj randoj por ke Nick frotu per la ŝnuroj. En malespero, li palpis la fundon de la lageto per siaj piedoj ĝis li subite sentis akran randon. Kun senfina zorgo li puŝis la ŝtonon malantaŭ la foston, al kiu li estis ligita. Kiam la akra ŝtono estis kiel eble plej proksima al la kolono, li profunde enspiris kaj sinkis sub la akvon. Lia dorso dolore frotis la kolonon, sed fine li kaŭris kaj palpis la ŝtonon inter la fragmentoj per la manoj. Li devis unufoje leviĝi por respiriĝi kaj plonĝi denove, antaŭ ol li povis preni la ŝtonon en la fingroj, sed fine li firme kaptis ĝin kaj komencis la longan taskon liberigi sin de la ŝnuroj.
  
  
  La silento en la lageto estis malbonaŭgura. Li nur aŭdis la ondojn plaŭdi kontraŭ la rokoj. Tiam li ekvidis la kialon de la subita silento: grandega maljuna polpo glitis al li, blanka kaj elasta sub la nigra akvo de la malnova lageto. Noĉjo premis sin senmove kontraŭ la kolono, esperante, ke la estaĵo preternaĝos. Sed malrapide kaj singarde, la longaj tentakloj moviĝis antaŭen kaj palpis la korpon de Noĉjo. Tiam ili suĉis kaj ŝanceliĝis ĉirkaŭ lia korpo. La granda bulba kapo estis sub la akvo, colojn de la vizaĝo de Noĉjo, kaj malhoma, malica rigardo rigardis lin malsupren. Tiam la longa beko milde tuŝis la haŭton sur la brusto de Noĉjo. La tentakloj, kiuj ĉirkaŭvolvis lin, komencis premadi, kaj la suĉiloj estis kiel boriloj, penantaj trapiki lin en dekoj da lokoj.
  
  
  Kaj tiam Nick rememoris rakonton pri maljunulo, kiun li renkontis en Franca Oceanio. La maljunulo estis kaptita de la diabla fiŝo. Li lasis la tentaklojn engluti lin kaj poste mordis la cerbon de la besto. Nick ne havis tempon por sentiĝi malsana pro tiu penso. La estaĵo elpremis la vivon el li, ĝiaj mordoj fariĝis pli aŭdacaj. Li kolektis sian tutan volforton, enterigante sian vizaĝon en la akvon kaj frontante siajn abomene ŝvelantajn okulojn. Eble Nick subtaksis la reflekton en la akvo, eble la besto moviĝis. Li atendis.
  
  
  La polpo estis furioza. Li liberigis nubon da inko por kaŝi sin de vido kaj rigardis lin per neesploreblaj okuloj. Nick ne povis fari ĝin denove. Li ne povis premi sian vizaĝon kontraŭ tiu obscena karnomaso. Sed nun la premo de kolera besto vere komencis atingi lin. Li ne havis elekton.
  
  
  Noĉjo denove streĉiĝis kaj premis sian vizaĝon al la abomena ŝveba kapo. Ĉi-foje li trafis la celon. Liaj dentoj deŝiris pecon da elasta karno, kaj li kraĉis ĝin. Kaj ree kaj ree li mordis dum la freneza besto provis disfaldi siajn tentaklojn kaj rebati samtempe. La maljunulo diris ion pri la trovado de la nervcentro de la polpo.
  
  
  Subite la polpo liberigis lin kaj ŝprucis tra la akvo, penante bati lin en ĉiuj direktoj samtempe. Poste li malleviĝis al la fundo de la lageto kaj mortis. La akvo denove trankviliĝis. Ĝi trafis la cerbon.
  
  
  Nick apogis sin al la kolono kaj profunde enspiris. Dum la batalo, li kaptis ŝtonon. Li denove komencis grati ĉe la ŝnuroj. La inundo nun leviĝis. En ajna momento, akvo povus rapidi tra la mallarĝa kanalo en grandega ondo kaj engluti lin.
  
  
  Li vidis la akvomuron leviĝi en la lasta sunlumo kaj uzis la lastan forton por provi liberigi la ŝnurojn. Li sentis, ke ili iomete cedas kaj klopodis eĉ pli. La ŝnuro estis iom disŝirita, sed ne tute ŝirita. Li faris lastan malesperan puŝon, kiam la akvo enkuris en la kanalon kaj ruliĝis inter la rokoj kun laŭta muĝado.
  
  
  Tiam li estis kaptita de ondo da akvo kaj ĵetita sur ŝtonan kolonon. Dum sekundo la mondo nigriĝis, poste li trovis sin subakve, premita kontraŭ kolono kaj anhelante, konsciante, ke jam estas tro malfrue. Kaj samtempe li sentis, ke liaj manoj estas nun liberaj, ke la forto de la ondo ŝiris la ŝnurojn. Ĵetita de la rapida akvo, Nick naĝis al la ŝtonoj. Post kelkaj momentoj, lia laca korpo estis premita kontraŭ la dentitaj rokoj, sed tiam liaj elĉerpitaj muskoloj tiris lin el la akvo, kaj li kuŝis, malseka kaj anhelante, sur plata ŝtono.
  
  
  Li volis dormi, lasi la vivon reveni al sia vundita korpo laŭ sia ritmo. Sed la malvarma venteto de la oceano malhelpis lin fali en la dormon, kiun li tiel deziris. Lia cerbo estis devigita labori. Estis ankoraŭ multe farenda. Se li ĉesos nun, Elektra, Papadorus kaj Generalo Lin eskapos kun ĉiuj esencaj datumoj, kiujn ili bezonas por rekomenci kun la spiona organizo Golden Island Promotions aliloke. Tiam lia tuta laboro estus vana. Kaj Gorgas nun tenis Xenian en siaj brakoj. Li preskaŭ forgesis pri ĝi. Estis ankoraŭ kelkaj aferoj por decidi. Nick Carter malrapide levis la kapon kaj profunde enspiris mara aero. Liaj sangaj okuloj ĉirkaŭrigardis, taksante la situacion.
  
  
  Li devus reveni al la vilao, al la malamika tendaro, nuda kaj senarmita. Li devas havi vestaĵojn, aŭton, armilon se li volas maldaŭrigi princinon Electra preni homojn kiel ostaĝon. Kaj li ne havis multe da tempo. Post kiam Elektra kidnapas la festogastojn de la antikva teatro en la montoj, ŝi estos sekura. Tiam estus tro malfrue por provi haltigi ŝin.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  La aŭtomobilo estis plezuro veturi. Ĝi estis Rolls Royce Silver de Cloud kaj Nick ekis en stilo. Li veturis la aŭton tra danĝeraj S-kurboj plej rapide kaj sekvis signojn al la Sofoklo-Teatro, la ĉefa vidindaĵo en ĉi tiuj foraj montoj.
  
  
  Nick ne estis certa kiu posedis la Rulojn. Li ne havis tempon por demandi. Li trovis la vestaĵojn de la forpasinta kapitano McAffery kie li atendis - en la vinkelo. Post tio, estis facile ŝteliri en la vilaan parkejon kaj ŝteli unu el la aŭtomobiloj de la gastoj.
  
  
  Kaj nun estis signo indikanta, ke la teatro estas pluraj mejloj for. Noĉjo veturis pli longe, poste tiris kiel eble plej malproksimen de la vojo kaj parkis ĝin en la ombro de torditaj olivarboj. Elektra certigis ke ekzistas neniu alia transporto krom la busoj kiuj prenos ŝiajn gastojn al la antikva teatro, tiel ke la alveno de alia veturilo alarmus Elektran kaj ŝiajn gangsterojn.
  
  
  Do Noĉjo daŭrigis piede. Lia granda problemo estis ke li ne havis armilon. Sed li estis certa, ke la viroj de Elektra estos armitaj. Ne estus malfacile por li fari surprizan atakon kontraŭ unu el la gardistoj ĉi tie sur la malluma monteto. Li faris longan ĉirkaŭvojon al la montara teatro. Post duonhoro da streĉa grimpado kaj evitado de subitaj, malhelaj gorĝoj, Nick aperis sur la deklivirejo super la teatro. Sub li li vidis spektantojn sur ŝtonbenkoj ĉizitaj en la deklivon. Ili fascinitaj rigardis la figurojn sur la ŝtonplanko de la scenejo. Sub ili, la Golfo de Korinto ondetis en la lunlumo. Eĉ alte super la standoj, la akustiko estis tiel bona, ke Nick povis klare aŭdi ĉiun silabon de la antikva poezio parolata de la aktoroj.
  
  
  Sed li ne estis teatra kritikisto ĉe la Akademio de Arto. Li ne aŭskultis la aktorojn. Anstataŭe, liaj okuloj skanis la montoflankon super la spektantaro. Komence li ne vidis ion nekutiman, sed, rigardante pli proksime, li rimarkis malantaŭ la ŝtonegoj kaj kurbaj arboj la virojn, kiujn Elektra metis super kaj ĉirkaŭ la spektantoj. Neniu povus foriri krom se Elektra ne volis ilin. Sed Nick venis al la konkludo, ke la ĉefa ago venos de malĝustaj homoj en la montoj. Ŝi diris, ke la aktoroj estis infiltritaj de militistoj. Ĝi aspektis kiel ĝi. Se ŝi volus povi rapide kaj precize trakti siajn viktimojn, ĝi devus esti farita de la scenejo. Nick silente iris malsupren al la malalta konstruaĵo malantaŭ la scenejo kie la aktoroj ŝanĝiĝis kaj atendis ke ili eliru. Ĉar Nick pliproksimiĝis, li ekkomprenis ke la konstruaĵo ne estis ŝlosita. Ili faris la eraron pensi, ke nur la aktoroj estus malantaŭ la scenejo kaj ne estis sekureco. Li devis eniri por ekscii precize kiel Princino Elektra intencis preni siajn ostaĝojn. Ĉar post kiam ŝi kaptos ilin, ŝi estos preta por ajna atako.
  
  
  Cigaredo brulis en la ombro apud la pordo. Unu el la aktoroj estis vestita en epokaj vestaĵoj. Tute silente, Nick rampis al la aktoro. Li ne sciis ĉu ĝi estas unu el la infiltraj banditoj de Elektra aŭ ne. Li nur sciis, ke li bezonas ion por trairi la homamason nerimarkite, ĝis li konis iliajn planojn.
  
  
  La aktoro tute ne sciis, kiu batis lin. La bato de Noĉjo venis el la mallumo kaj silente sendis lin dormi. Nick kaptis lin dum li falis. Nick rapide tiris lin for de la konstruaĵo kaj metis lin en la arbustojn iom pli for. Li ŝiris la ĉemizon de McAffery en striojn por ligi kaj buĉi la aktoron. Nick tiam surmetis antikvan mantelon, surmetis sian maskon kaj rapidis tra la mallumo reen al la scenejo. De nun li devis ludi hazarde. Li esperis, ke li ne ligis unu el la steloj, kies foresto tuj rimarkos.
  
  
  Sed li ne pensis, ke grava aktoro tie staros kaj fumos cigaredon en la mallumo, kaj li pravis. La viro, kiun li ligis, estis membro de la koruso. Nick povis nur atendi postscenejon kun la resto de la koruso ĝis ili ekstaris. Intertempe, li povis kompreni la situacion. Li vidis Princinon Elektran sidantan antaŭe, flanke, de kie ŝi povus rapide malaperi kiam komenciĝis problemoj.
  
  
  La koruso devis daŭrigi. Nick hezitis. Li tute ne sciis kion fari. Sed li ne havis alian elekton ol iri kun la aliaj. Li aliĝis al la aliaj, imitante iliajn vortojn kaj gestojn nur unu sekundo poste. La prezento estis tiel amatoreca ke neniu rimarkis la mankojn de Nick kiel aktoro. Liaj okuloj ekbrilis pro amuzo tra la fendoj de lia masko dum li rigardis rekte al Princino Elektra. Ŝi sidis sola, malstreĉita kaj bela, ŝia atento koncentriĝis al la ludo, kaj ŝi tute ne sciis, ke la viro, kiun ŝi ĵetis en la lageton por droni, ankoraŭ hantas ŝin. Noĉjo daŭre ludis, kaj post momento la ĥoro denove silentiĝis.
  
  
  Sed anstataŭ ripozi aŭ fumi cigaredon, ili sekvis la unuan viron laŭ malhela koridoro en malgrandan ŝlositan ĉambron. Kiam ĉiuj estis interne, la prezentisto fermis la pordon kaj ŝaltis la lumon. Ne dirinte unu vorton, li malfermis du grandajn lignajn skatolojn kaj elprenis paron da maŝinpafiloj, kiujn li donis al la du plej proksimaj viroj. Ankoraŭ neniu diris ion, dum la ĥoro sin armis. Manoj etendis el sub siaj manteloj kaj kaptis armilojn. La sola sono estis la spirado de la viroj en la ĉambro. Tiam, kaŝinte siajn armilojn sub siaj manteloj, ili forlasis la ĉambron kaj revenis al sia loko. Noĉjo sekvis la aliajn, lia maŝinpafilo kaŝita sub sia mantelo kiel la aliaj.
  
  
  Homoj en maskoj kaj manteloj atendis silente. Subite la vespero estis disŝirita de surda kriego. La sono venis de la scenejo kaj markis la finon de la prezento. La koruso sursceniĝis, diris siajn lastajn vortojn, kaj poste komencis agi. Almenaŭ tion pensis Nick. Li rapide pripensis siajn elektojn. De malantaŭ la kulisoj li vidis princinon Elektra leviĝi. Saĝa knabino, ŝi forlasis la fajrolinion. Nick estis en bona pozicio. Li eble malfruis momenton, kiam la koruso paŝis antaŭen kaj falĉis la militistojn de malantaŭe. La nura problemo estis ke publiko tiam estis en sia linio de fajro.
  
  
  Tiam li ricevis sian indicon. La koruso paŝis antaŭen. Nick rapide decidiĝis. Li esperis, ke neniu el tiuj banditoj rapidos pafi. Kelkaj el ili havus almenaŭ tri sekundojn por persekuti lin se li rapidus en batalon. Tiam ili staris sur la scenejo kaj eldiris la lastajn liniojn de la teatraĵo: Ne nomu mortulon feliĉa ĝis li vidos sian lastan tagon, kiam, unufoje preter la limoj de la vivo, li ne sentos doloron.
  
  
  La vortoj estis diritaj unuvoĉe. Ĝi estas komenconta. Nick vidis la manojn de la korusanoj gliti sub iliaj roboj. Ili liberigos la fuzeojn kaj preparos por pli brutala masakro ol la antikvaj dramistoj povus iam imagi. Subite la lumoj ekbrulis kaj la homoj en la antaŭaj vicoj estis banitaj en lumo. Mitraloj elsaltis el sub siaj manteloj, kaŭzante konfuzajn kriojn de ĉeestantoj. Nick ne atendis plu. Li eltiris sian propran armilon el sub sia mantelo kaj plonĝis en la antaŭan vicon. Li turnis sin en la aero kaj deĵetis sian maskon por pli bone vidi.
  
  
  Akra krio de surprizo kaj seniluziiĝo de Elektra. Ŝi ĉiam estis rapida, pensis Nick.
  
  
  — Usonano! Fortuno por tiu, kiu mortigas usonanon,” ŝia voĉo eĥis inter la ŝtonoj de la amfiteatro.
  
  
  Nick direktis sian armilon al la viroj tenantaj maŝinpafilojn. Li ektiris la ellasilon kaj pafis laŭ la linio. Maskitaj figuroj komencis fali sur la scenejon. Aliaj turnis sin kaj provis ekvidi Nick en la homamaso. Nick laboris rapide, lia fingro tenante la ellasilon dum li celis la fumantan kanon de sia maŝinpafilo trans la scenejon. Kelkaj el la ekstremistoj kaŝiĝis malantaŭ la scenejpordoj. Nick ekvidis unu el ili ĝuste antaŭ la pordo kaj deprenis lin. La alia persono estis pli inteligenta. Li falis teren kaj provis celi Nick. Sed poste Noĉjo turnis sin, rigardis rekte suben la barelon kaj savis sin danke al iom pli rapida reago. La viro mortis surloke.
  
  
  La aero estis plenigita de krioj kaj kriegoj dum la spektantaro panikiĝis kaj provis forlasi la teatron. Ili rampis super benkoj kaj haste atingis unu la alian, eskapinte de la mortiga homamaso kaj flugantaj kugloj en la amfiteatro. Nick rigardis ĉi tiun scenon. Neniu movo, nur disaj korpoj – nun kaŝitaj per manteloj. Li turnis sin al la publiko. La viroj sur la monteto kreis plian konfuzon pafante al la fuĝantaj homoj, puŝante ilin unu kontraŭ la alian, sed la pafoj faris malmulte da damaĝo.
  
  
  Tiam li vidis Elektron en blanka robo, rapidantan sur la monteton al la protekto de siaj batalantoj. Nick saltis reen sur la scenejon kaj vokis ŝian nomon. La rimarkinda akustiko de la maljunaj konstrukonstruistoj estis same efika kiel en la tempo de Periklo. Pli ol kvarcent metrojn for, Elektra turnis sin kaj haltis.
  
  
  "Princino," li ekkriis, "mi havas proponon." Ne igu min perdi mian tempon postkurante vin.
  
  
  Li vidis blankan figuron sur la deklivo, svingante la manon. Nu, li ne povis kulpigi ŝin, ke ŝi ne volis reiri al la amfiteatro. La publiko estus disŝirinta ŝin. La propono, kiun li volis fari al ŝi, estis malfacila, sed pli bona ol nenio. Nick volis lasi ŝin eskapi por atingi la aliajn por disbati la Ora Insulan spionaparaton tiel ĝi neniam povus esti instalita ie ajn aliloke. Tial li sekvis ŝin. La viroj de princino Elektra ĉesis fajron. La paniko de la homamaso komencis cedi lokon al furioza indigno, sed Noĉjo ne havis tempon por klarigi kio okazis. Li rapide grimpis sur la rokan deklivon, ne deprenante siajn okulojn de la blanka robo de Elektra. La pado kondukis ĉirkaŭ la monto al altebenaĵo preteratentanta la Golfon de Korinto. Elektra staris en la ombro, kie la altebenaĵo mallarĝiĝis al klifo. Ŝi havis .38-kalibra pistolo en sia mano, direktita kontraŭ Nick.
  
  
  "Diru al mi vian proponon, usonano," ŝi diris.
  
  
  "Tre simple," diris Nick mallonge. “Mi ne haltigos vin, se vi diros al mi, kie Gorgas kaŝas la knabinon Ksenia. Mi scias, ke li verŝajne kaŝiĝis post kiam generalo Lin perfidis lin. Kie estas lia kaŝejo? Kien li povas iri kiam li estas en danĝero?
  
  
  "Ĉu mi povas foriri kun la "Servistino de Ateno"?"
  
  
  "Jes, sed mi ne farus ĝin," diris Nick. "Mi zorgos, ke la Junulino ne foriros." Aŭ almenaŭ ŝi ne iros malproksimen.
  
  
  - Do mi povas eskapi. Ne povante preni ion ajn.
  
  
  - Nur la vestoj, kiujn vi portas. Ĉi tio estas propono. Mi estas ankoraŭ malavara. Mi ne devus lasi vin iri. Vi mortigis usonan agenton.
  
  
  "Mi ne faris ĝin," ŝi diris. "Ĝi estis McAffery."
  
  
  "Estas la sama afero," diris Nick. "Prenu decidon, mi rapidas."
  
  
  -Ĉu vi tiel rapide forgesis nian nokton ĉe la naĝejo?
  
  
  "Ne," diris Noĉjo, "mi ne forgesis." Eble tial mi lasas vin iri. Sed ne tro kalkulu je ĝi.
  
  
  Ŝi rigardis lin per larĝaj okuloj. "Ĉi tio ne estas propono," ŝi diris. - Mi proponas al vi ion pli bonan.
  
  
  Ŝi faligis la revolveron. Li frapis sur la ŝtonoj. Nick supozis ke tio devis malstreĉi lin. - Jes, la plej bona oferto. Pli da noktoj ĉe la naĝejo. Kaj la potenco estas usona. Estas ankoraŭ tempo. Mi elpensis manieron.
  
  
  "Mi certas, ke ĝi faros," diris Nick.
  
  
  “Ni povus fari ĉi tion kune. Ni similas.
  
  
  "Sed estas diferencoj," diris Nick. Li neniam vidis ŝin tiel bela. Ŝi etendis la manon malantaŭen, malbutonumis sian robon kaj eliris per unu fluida movo. Ŝi staris nuda antaŭ li. La lumo estis malforta, sed Noĉjo ne bezonis multe da lumo por vidi la belan longkruran korpon. Sur ŝiaj lipoj ludis rideto.
  
  
  “Atente pripensu antaŭ ol vi malakceptos mian proponon, usonano. Mi ne donas min al ĉiu homo. Venu kaj tuŝu min. Sentu kiel mola mi estas. Ĉu vi timas? Vi povas tuj malkovri kiom viva mi estas.
  
  
  "Ĉio estas tre drama," diris Nick. Li rigardis sian horloĝon. - Sed mi ne havas multe da tempo. Mi donas al vi dek sekundojn por diri al mi, kie Gorgas kaŝas sin kiam li havas problemojn.
  
  
  "Ĉu vi zorgas pri tiu havenpucistino Ksenia?"
  
  
  "Interalie," diris Nick.
  
  
  "Ili proponas al vi reĝinon, kaj vi zorgas pri malmultekosta malĉastulino." Ŝi prenis unu el liaj manoj en la siajn kaj metis ĝin sur sian korpon. Per la alia mano ŝi tiris lin al si ĝis ŝi apogis sin kontraŭ la ŝtonmuro. Ŝia odoro altiĝis, ebriigante lin, kaj la varmo de ŝia korpo translokiĝis al li. Mi eble mortos, pensis Nick. Ŝia mola, aktiva haŭto kontraŭ la malmola ŝtono ŝajnis ekzotika. Nick sentis lin klini sin al ŝi.
  
  
  Li aŭdis la malfortan sonon de boto sur ŝtono. Li atente aŭskultis. Li forturnis sin de ŝiaj kroĉantaj manoj. La viro elkuris el la ombroj. Nick provis levi la mitraleton, sed la manoj de Electra trafis la barelon. Nick vidis la brilon de la klingo kaj preparis sin. Elektra kaptis lin per siaj manoj. Li forte batis ŝin per la dorso de la mano kaj nur sukcesis levi la manojn, kiam la viro saltis sur lin. Nick kaptis la pojnon de la viro kaj frapis lin, frakasante lin en rokon. Nick tiam aŭdis la duan viron alproksimiĝi.
  
  
  Ĝi estis streĉa loko por batali, kun kruta klifo unuflanke kaj profunda abismo aliflanke. Nick estis devigita prirezigni la maŝinpafilon. Dum li kontraŭbatalis la banditon, Electra kolombo por la pafilo. La piedo de Nick elflugis kaj sendis ŝin flugi malantaŭen. Ŝi kriegis, kiam ŝi falis teren. La dua viro preskaŭ atingis ilin. Nick rigardis trans lian ŝultron. Ĉi tiu viro ankaŭ havis tranĉilon.
  
  
  Nick frapis sian pugnon en la stomakon de la atakanto kaj turniĝis por haltigi la alian. Lia tranĉilo iris al la koro de Nick kaj Nick glitis, glitis, sed resaniĝis ĵus antaŭ fali trans la rando. Li reakiris sian ekvilibron, saltis antaŭen kaj rompis la brakon de la dua viro per karateo.
  
  
  Elektra premis sin al la ŝtonmuro, ŝia vizaĝo estis malpura kaj ofendita, ŝi ne plu aspektis tiel bela. Ŝi daŭre kriis, "Mortigu lin, mortigu lin."
  
  
  Noĉjo kaptis la viron, kies brakon li rompis pro tiu rompita brako kaj ĵetis lin al la unua viro kiu nun alproksimiĝis al li. La viktimo kriegis surde, poste ili koliziis. Unu el la viroj retrosaltis kaj perdis la ekvilibron. Dum momento li ŝanceliĝis sur la rando, kriegis, kaj poste falis en la abismon, brakoj svingante. Noĉjo turnis sin kaj vidis, ke la alia viro, laŭ la insisto de Elektra, volas ŝanceli sian stomakon per tranĉilo malaltigita. Noĉjo ŝajnigis la klingon kaj glitis flanken dum la klingo forte svingiĝis supren. Tiam li malsuprenprenis sian manon akre sur sian pojnon per la tranĉilo, kaj lia alia mano frapis la kolon de la viro kiel hakilo. La viro streĉiĝis dum la ŝoko skuis lin. Li estis paralizita kaj la tranĉilo falis el lia mano. La mano de Noĉjo etendis la manon, kaptis la tranĉilon kaj per rapida, preciza movo plonĝis ĝin en la koron de la viro.
  
  
  La menso kaj refleksoj de Nick nun funkciis kun la superhoma rapideco de iu kiu prenis Benzedrinon. Antaŭ ol la viro falis teren, Nick turnis sin por vidi kion faras Elektra. Ŝi prenis la mitraleton de Nick, ŝia pala, rekta vizaĝo turnita al la celo. La trunko leviĝis. Li estis tro malproksime por kapti ŝin kaj ĉio, kion ŝi devis fari, estis direkti la pafilon al li kaj tiri la ellasilon kaj ĝi okazos. Sed ŝi simple ne havis tempon.
  
  
  Noĉjo rapide tiris la tranĉilon el la koro de la mortinto kaj ĵetis ĝin de la ŝultro alto. Ĝi estis tia pafo, kiun vi faras sen pensi pri ĝi. La peza tranĉilo trafis la reĝidinon en la gorĝon kaj trapikis ŝian trakeon ĝis la tenilo.
  
  
  Nick pensis, ke ŝi ankoraŭ trovos la forton por tiri la ellasilon. Li atendis aŭdi la muĝon de la maŝinpafilo, kiu mortigos lin same kiel la aliajn. Li ne aŭdis ĝin. La belaj okuloj de Elektra larĝiĝis pro konfuzo dum ŝi rigardis lin. Sango gutis el ŝia malĉasta, plena buŝo, kiu streĉe moviĝis dum ŝi provis paroli. La mitraleto falis el ŝiaj maldikaj manoj, kaj ŝi stumblis kelkajn paŝojn flanken antaŭ ol reakiri sian ekvilibron. Ŝi ne havis multe da spaco.
  
  
  Niĉjo vidis ŝian belan nudan korpon gliti flanken super la rando de la klifo, gracie kiel plonĝtabulplonĝisto.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  La lumoj de la Rolls tratranĉas la mallumon de la montoj. Noĉjo, ankoraŭ portanta la robon kaj sandalojn de la Edipo-ĥoro, rapidis laŭ la deklivo, indiferente al laceco kaj sia propra vivo. Li bonŝancis atingi Atenon antaŭ tagiĝo.
  
  
  Li esperis, ke Shorty, la dika cipra interseksulo, estos ĉe la difinita loko. Nick havis multon por fari kaj bezonis lian helpon. Lia vizaĝo estis la masko de severa militisto dum li pensis kaj rapidis al Ateno.
  
  
  Ksenia. Ŝia nomo daŭre ekaperis inter pli gravaj pensoj, kiel kiel li povis malhelpi la "Domservistinon de Ateno" liberiĝi. Eble li devus forigi la knabinon. Estis malagrabla penso. Sed li devis pesi la valoron de havenpucistino kontraŭ la kompleta detruo de la plej efika ĉina spionsistemo iam kreita.
  
  
  Tiujn dolorajn pensojn interrompis torĉoj sur la vojo. La barikado ĉe la fino de la unua rektaĵo kiun Nick trovis. Li klakbatis sur la bremsoj por malhelpi la Rolls de kraŝo en lignan barikadon je pli ol 100 km/h. La pneŭoj kriis proteste dum li haltis. Nick piedbatis sian maŝinpafilon sub la sofo kiam uniformitaj soldatoj alproksimiĝis al li. La viroj havis fusilojn, kaj unu el ili havis maŝinpafilon. Armea polico, Nick notis kiam ili alproksimiĝis. La lanterno brilis en liajn okulojn. “Pardonu, sinjoro,” diris unu el la armeaj policanoj, “ni havas ordonon haltigi ĉian trafikon al kaj el Ateno. La Filoj de Prometeo havas multajn problemojn hodiaŭ. Ĝi komencis aspekti kvazaŭ generalo Lin plenumis sian minacon kaj avertis la registaron.
  
  
  — Tiel-tiel. Kion ni havas ĉi tie?' - diris la soldato, movante la lanternon super la korpon de Noĉjo. Lia respektema tono cedis al amuziĝo, kiam li komprenis, ke li traktas ne kun rapidanta industriulo, sed kun klare konfuzita frenezulo. - Do haste, kamarado?
  
  
  "Mi estas aktoro. Okazis akcidento hejme,” diris Nick, rekte rigardante lin. "Mi kutime ne veturas en ĉi tiu tablotuko," li ŝercis, esperante ŝajni sincera kaj fidinda.
  
  
  La policano zorge rigardis lin kaj poste diris: "Ĉu mi povas vidi la asekurdokumentojn por la aŭto?"
  
  
  La koro de Nick sinkis. Li malfermis la gantujon, sed la nuraj dokumentoj kiujn li trovis tie estis informoj pri la benzino kaj kilometraĵo de la aŭto.
  
  
  "Kompreneble," diris Nick. “En mia monujo. Mi lasis miajn vestojn ĉe la domo de mia amiko Papadorus. Sincere, li diris, tio estas la maŝino de Papadorus.
  
  
  "Ha, viroj, ĉu vi aŭdas tion?" La policisto ridetis super sia ŝultro. — Li diras, ke li estas amiko de maljuna Papadoro. Verŝajne survoje al viaj aliaj amikoj, Niarĥo kaj Onassis. La viro denove ridis, poste kuntiriĝis kaj diris: “Mi timas, ke vi devos halti, sinjoro. Mi devos telefoni al la oficejo kaj peti ilin ekscii...
  
  
  "Kompreneble," diris Nick. Li ŝanĝis la aŭton kaj donis plenan akcelilon. La grandaj Rolls ekflugis kiel raketo. Nick preparis sin por efiko. La vojbaro aperis en liaj lumturoj. Ĉi tiuj estis simplaj kaproj. La Ruloj transformis ilin en brullignon kaj veturis pli kaj pli rapide. Li aŭdis pafojn malantaŭ si. La moviĝanta veturilo ne estis difektita.
  
  
  Li atingis la periferion de Ateno sen vidi aliajn transirejojn, sed estis konstanta fluo de armea trafiko. Li faris ĉirkaŭvojon tra la antaŭurboj, se la ŝosea patrolo atentigis Atenon, poste direktis sin al la Konstitucia Placo kaj ekbrilis per siaj lumiloj al la konata dika figuro en la taksio. Momenton poste, Nick elgrimpis el la parkumitaj Rolls kaj eniris taksion.
  
  
  "Bonŝance ke vi estas ĉi tie, Kurĉjo," diris Noĉjo. "Mi vere povus uzi vian helpon."
  
  
  — Malordo. La tuta infero eksplodis en la urbo. Estas bataloj en la stratoj. Ili arestis la Filojn de Prometeo je dekoj. Mi pensas, ke iu kuzo de Sons freneziĝis.
  
  
  - Ne estas tia, sed ĝi aspektas. "Mi diros al vi poste," diris Nick. "Ĉu vi havas ideon, kie Gorgas povus kaŝiĝi, se ili serĉas lin?"
  
  
  La dikulo balancis la kapon. "Kie ajn ĝi estas, se mi estus Gorgas, mi ne irus tien ĉi-vespere."
  
  
  Ĝis mi konvinkiĝis, kiu perfidis min.
  
  
  "Li havas Ksenia," diris Nick.
  
  
  “Mi scias,” diris Malgranda. "Mi provis observi ŝin, sed vi ne povas observi tiun knabinon la tutan tempon, kaj mi havis aliajn aferojn por fari."
  
  
  "Ne gravas," diris Nick. “Mi pensas, ke Gorgas jam delonge rigardas ŝin. Ŝi ne havis ŝancon.
  
  
  "Mi ne vidis ŝin ekde hieraŭ nokte," Shorty diris kviete. "Ŝi verŝajne jam mortis, N3."
  
  
  "Mi scias," diris Nick. Li prenis trenon de sia cigaredo kaj rigardis la antaŭan glacon de la taksio. - Al la infero. Ni iru al la "Vinulino de Ateno".
  
  
  Unue ili veturis preter la ĉambro de Noĉjo, kie li ŝanĝis vestaĵojn. Ili tiam iris al Pireo kaj, atingante la havenon, vidis la "Domservistinon de Ateno" kuŝanta ĉe ankro kun la lumoj estingitaj. Ili haltis ĉe la kazerno de la usona mararmeo. Nick prezentis sin, kaj dank'al la kapitano de la destrojero de kiu Nick ricevis la eksplodaĵojn, ilin tuj liveris la ferdekisto. La maldika, ruĝhara servisto eliris el la malantaŭa ĉambro, butonante sian pantalonon.
  
  
  “Kompreneble ili devus veni tuj kiam vi eniros la kabanon. Saluton homoj. "Mi estas Tex Collins," li diris, etendante sian manon. "Ĉu vi ŝatus tason da kafo?"
  
  
  Nick kapjesis kaj Collins komencis trinki sian tujan kafon. "Estas bone vidi vin," li diris, etendante la mugojn. “La tuta malbenita floto velis hieraŭ matene kaj mi komencis senti min sola. Ĉi-vespere mi aŭdis pafadon en la urbo kaj pensis: Tex, denove estas Termopiloj, sed vi estas sola.
  
  
  — Ĉu vi havas maŝinpafilojn en via hidrotavola ŝipo? - Akre demandis Noĉjo.
  
  
  “Mitraloj, Sinjoro,” diris Tex, montrante sian dikfingron al la pordo. “Ĉi tio estas moderna floto. Ni havas multe pli bonajn ol maŝinpafilojn."
  
  
  Nick iris al la pordo kaj elrigardis. La armilo estis kovrita per peza tolo, sed de ĉirkaŭ la perimetro li povis vidi kio ĝi estas. Li estis kontenta.
  
  
  “Ni ne povas preni la Domservistinon de Ateno ĉe la haveno, Kurĉjo,” diris Nick.
  
  
  'Kial ne?' - demandis la dika ciprano. 'Ju pli frue, des pli bone.'
  
  
  — Malbeno! - klakis Noĉjo. “Uzu vian cerbon, viro. Ili nur devas voki la policon kaj ni estos en malliberejo dum ili fornaĝas. Ni devas atendi ĝis ili estos sur la malferma maro.
  
  
  "Kiuj problemoj?" - demandis Teksaso.
  
  
  - Li havas amatinon. Ŝi havis ion rilatan al la pafado, kiun vi aŭdis,” Shorty diris.
  
  
  "Ha, tio estas domaĝe, kamarado," diris Tex. "Mi esperas, ke ĉio finiĝos bone."
  
  
  Nick ne respondis. "Aŭskultu, Kurĉjo," diris Nick. 'Mi havas penson.' Li turnis sin al Tex. "Kiom rapide iras ĉi tiu hidrotavoleto?"
  
  
  “Dio, mi ne scias. Mi ankoraŭ ne donis al ŝi plenan akcelilon ĉar, sincere, mi ne estas tre bona stiristo. Mi volas diri, ĝi povas moviĝi tre rapide.
  
  
  "Bone," diris Nick, ridetante.
  
  
  "Ĉu mi ne aŭdis vin diri ion pri la polico?" - demandis la teksasano, disdonante vaporantajn tasojn da kafo. "Ĉar do mi bedaŭras informi vin, ke mi havas striktajn ordonojn por ne enmiksiĝi en io ajn, kion... uh, oni povus nomi sekreto."
  
  
  "Vi povas ĉiam prunti al ni boaton por iom da tempo kaj poste forgesi kien ni velis en la tuta tumulto de la revolucio, ĉu ne?"
  
  
  - Mi povus fari ĝin, sinjoro. Kvankam ĉi tio estas super miaj instrukcioj. Mi devas pensi pri ĉi tio.'
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj diris al Shorty, “Vidu, mi pensas, ke mi scias, kion faras Gorgas. La "Domservistino de Ateno" ne velos ĝis la princino revenos de la montoj kun siaj ostaĝoj. Nu, mi veturis pli rapide ol ŝi supozis, precipe kun kamiono plena de ostaĝoj. Ĉi tio signifas, ke ili donos al ŝi pli da tempo. Per nia rapida boato ni povas doni al ili grandan antaŭenmarŝon kaj ankoraŭ preterpasi ilin ĝis ili estas for de vido. Mi pensas, ke la hidrotavoleto ne havas radaron?
  
  
  “Ne, sinjoro,” diris la teksasano.
  
  
  "Bone," diris Nick. - Mi sekvas mian supozon. Kiam la Junulino forlasas la havenon, ekbrulu flamlumon. Mi vidos ĝin. Mi povas reveni antaŭ ol la jakto forlasos la havenon. Poste li elflugis tra la pordo. Li havis la solan ŝancon ekscii kie estas Ksenia kaj ĉu ŝi vivas. Pluraj divenoj donis al li ĉi tiun ideon. Unue, Gorgas estis klare freneza, sed psikopato, kiu sufiĉe klare vidis la realon kaj poste distordis ĝin por siaj propraj celoj. Li diris ke li krevigus la Partenonon por signali ribelon. Sed ĉi tiu ribelo estis nuligita post perfido, kaj lia armeo estis arestita aŭ forkurita. Shorty diris ke se li estus Gorgas, li ne irus al siaj kutimaj kaŝejoj ĝis li scius ĉu ĝi estas sekura tie aŭ kiu faris la ŝtatperfidon. Unu el la plej sekuraj lokoj en Ateno nun estos la Partenono, situanta alte sur la Akropolo. Kiu serĉos tie la fuĝanton? Estus kiel viro, kiu volis konkeri Novjorkon kaj kaŝis sin sur la Empire State Building.
  
  
  Nick vetis ke Gorgas estis sufiĉe kuraĝa por plenumi sian minacon kaj krevigi la antikvan templon. Ĝi estis la simbolo de Ateno. Kaj Gorgas estis fascinita de ĉi tiu simbolo. Nick havis nenion por perdi kontrolante ĝin.
  
  
  Li prenis la taksion de Shorty al la Akropolo kaj parkumis la aŭton malsupre antaŭ ol iri supren laŭ la monteto. Se lia diveno estus ĝusta, estus frenezo preni la vojon al la Partenono. La viroj de Gorgas baros la alirvojon, lojalaj al la gvidanto ĝis la lasta. Ĉi tio estas ĉiam la kazo ĉe gravaj revoluciaj gvidantoj. Ĉiam estis homoj, kiuj blinde kredis je ili.
  
  
  La duonlumo de falsa tagiĝo lumigis la ĉielon dum Nick direktiĝis al la Akropolo. Li ĉirkaŭiris la monteton ĝis li alproksimiĝis al ĝi de la Agoro, la antikva merkato de la malnova urbo. Li estis armita nur per tranĉilo. Ne estis tempo por serĉi pistolon, kaj maŝinpafilo nur enirus la vojon. Parto de la Agoro estis malferma areo kie konstruaĵoj estis disfaligitaj por arkeologiaj elfosadoj. Dum estis mallume, Nick ne estis ĝenita de la malferma tereno. Estis pli malfacile gardi ŝin nerimarkite kaj surprizi lin. Li ŝteliris laŭ la milda deklivo ĝis vico da cipresoj. Tie li kunfandiĝis kun la ombroj kaj, streĉante ĉiujn sentojn, atendis unu el mil insidaj signoj de homa ĉeesto. Estus tute mallogike, ke Gorgas, plantinte eksplodaĵojn sub la Partenonon, ne sendis gardostarantojn. Nick ĉirkaŭrigardis akre. Ekzistis malmultaj alirvojoj sur la kalkŝtonmonteto. Se ne estus gardostarantoj, li eble eraris, kaj Gorgas ankaŭ ne estus tie. Li atendis iom pli longe, poste rampis antaŭen tre malrapide, moviĝante je tri futoj po minuto. Kun senfina zorgo, li levis la piedojn kaj palpis la teron per la piedfingroj antaŭ ol denove mallevi ilin. Se Gorgas vere intencis eksplodigi la antikvan templon, necesus nur hazarda pafo aŭ krio de gardostaranto por ke ĝi funkciu.
  
  
  Noĉjo pasigis dek minutojn por fari ĉi tiun singardan alproksimiĝon, kiam li vidis la gardostaranton, pli malpezan ombron sur la rokoj. Nick staris senmove. Li sentis sin triumfa. Li devis esti prava. Tiam malrapide, tre malrapide, li malleviĝis sur la teron.
  
  
  Li devis proksimiĝi al la malamiko. La viro staris ĉirkaŭ dek kvin metrojn de li. Noĉjo ŝteliris antaŭen pli singarde ol serpento sur sia ventro. Normale li estus memfida pri la rezulto. En la AH-trejnejoj li elstaris je tiu ĉi sporto. Multfoje li surprizis spertajn instruistojn. Sed nun la tempo povus perfidi lin. La unuaj sunaj radioj baldaŭ falos sur la malnovan urbon, kaj tiam ĝi estos videbla. Li profunde enspiris. Estis limoj al la rapideco kun kiu li povis moviĝi.
  
  
  Ankoraŭ unu minuto. Kelkajn minutojn. Li estis proksime. Nun venas la malfacila parto. Preĝu, ke viaj kruroj ne krampu. Li devis tiri la krurojn sub la korpon sen fari sonon. Li estis du paŝojn for de la viro. La gardostaranto sidis sur roko kun fusilo en la genuoj, indiferente pri la morto kuŝanta tuj antaŭ liaj okuloj. Niĉjo spiris tre zorge.
  
  
  Liaj kruroj skrapis sub lian korpon kaj du paŝoj proksimigis lin al lia malamiko. La gardostaranto, kompreneble, aŭdis lin, sed antaŭ ol li povis krii, Noĉjo enigis tranĉilon en lian gorĝon kaj tranĉis lin. Eĉ ne estis obtuza sono dum la viro senvive falis antaŭen.
  
  
  Nick retropaŝis kaj viŝis la sangon de la tranĉilo. Li pensis preni la pafilon, sed ĝi ĝenis lin nur la lastajn sepdek metrojn ĝis la supro. Li neniam malkaŝos sian ĉeeston.
  
  
  La unua parto de la grimpado ne estis tiom malfacila. Simple malvarmeta. Poste li marŝis al la muro. Ĝi estis pura muro kiu ne povus esti grimpita sen grimpi ekipaĵo. Li devis daŭrigi sur naturaj rokoj. Li intence elektis ĉi tiun malfacilan vojon. Ekzistis pli facilaj alirvojoj, sed ili estis garditaj.
  
  
  Li lace metis la manojn sur la ŝtonojn kaj komencis tiri sin supren. Ĝi fariĝis pli kaj pli malfacila, sed li persistis. La suno leviĝis. Fariĝis lumo en la oriento. Eĉ en malvarmeta mateno, ŝvito fluis sur lia vizaĝo. Li haltis por respiriĝi kaj estis surprizita vidante la pinton ne pli ol ses futojn super li.
  
  
  Li rigardis trans la altebenaĵon de la Akropolo. Li vidis konstruaĵojn. Muzeo kiun li povus uzi kiel kovrilon. El la ŝirmejo de la muzeo, lia edukita okulo tuj ekvidis la plastajn eksplodaĵojn lerte metitajn ĉe la bazo de la historiaj kvindek futoj altaj marmoraj kolonoj, kiuj tiom gravegis por la homaro.
  
  
  Por Nick, ĉi tiuj kolonoj estis nur problemo. La unuaj sunradioj tuŝis la belan templon sen tegmento. Kaj tiam li ekvidis Gorgas, kiu palpebrumante pro la lumo, forlasis la templon.
  
  
  Gorgas alproksimiĝis al la nigra fuzeokesto apud la vojo. Nick hezitis. Liaj profesiaj instinktoj diris al li, ke io estas malĝusta. Kial Gorgas uzis detonacilojn se li uzis plastajn eksplodaĵojn? Ili eksplodus per si mem, se ili donus tempon. Estis ĉiaj manieroj kaŭzi ĝin. Tiam li komprenis. Gorgas volis krevigi ĉion per unu potenca sinkronigita bato.
  
  
  Alta figuro en nigra robo staris ne malproksime de la tenilo de la fuzeoskatolo. Subite Noĉjo kuris. Li kovris duonon de la distanco ĝis Gorgas kiam la monaĥo aŭdis lin. Gorgas surprizite haltis kaj fiksrigardis Nick. Sed li daŭre kuris. Se Gorgas tiras sian pafilon nun, Nick estas finita. Li neniam antaŭe sentis sin tiel nuda. "Kial ĉi tiu maljuna malsaĝulo ne pafas," demandis Nick. En tiu momento, kuglo levis polvon ĉe liaj piedoj. Gorgas tiam kuris al la nigra skatolo, anhelante kaj movante sian nigran barbon supren kaj malsupren. Li estis multe pli proksima ol Nick. Ĉio Nick sentis estis la doloro en liaj pulmoj dum li devigis siajn krurojn antaŭen. Tiam Nick vidis, ke li venkas. Ili venis el malsamaj direktoj. Estis tre proksime. Dudek metroj, dek metroj, nun nur decimetroj. La buŝo de la barbulo moviĝis en silenta kriego dum ambaŭ viroj atakis la fuzeotenilon.
  
  
  Noĉjo falis teren kiel arbo dum li ĵetis sin al la piedoj de la maljunulo. Poste ili ruliĝis kune sur la malmola, polva tero. La maljunulo gratis la okulojn de Noĉjo kaj puŝis lian korpon, penante liberiĝi kaj rampi al la tenilo. Iu diris la nomon de Nick. Jes, tio estis la nomo, kiun li aŭdis. Liaj okuloj rigardis tra la brulantaj ŝvito kaj polvo, kaj lia rigardo estis kaŝita de la pala, malama vizaĝo de la maljunulo. Dum momento li vidis ŝin. Ŝi estis ligita nuda al unu el la fostoj. Amasoj da eksplodaĵoj kuŝis ĉe ŝiaj piedoj. Nick ne havis tempon por vidi pli. La maljunulo sukcesis eskapi, kaj nun li rampis tra la polvo, etendante al la nigra skatolo. Noĉjo iel stariĝis kaj saltis sur la dorson de la maljunulo.
  
  
  Gorgas estis surprize forta por sia aĝo, kaj la kolero de frenezo helpis al li eĉ pli. La fingroj de Nick fermiĝis ĉirkaŭ la gorĝo de Gorgas. La maljunulo rigardis lin kaj denove etendis la manojn al la okuloj de Noĉjo. Noĉjo fermis la okulojn, sentis longajn ungojn grati liajn vangojn, kaj malrapide fermis la fingrojn sur lia gorĝo. La tempo pasis en turniĝanta blanka neklaro. Ie malproksime li sentis ion cedi sub siaj fingroj. Ĝi ekkomprenis lin malrapide. Li venkis. Li strangolis la maljunulon. Noĉjo malfermis la okulojn kaj rigardis en la vizaĝon de la mortinto.
  
  
  Ne sciante precize kion li faras, li ekstaris kaj deŝiris la dratojn de la fuzeoskatolo. Poste li prenis la nigran skatolon, marŝis kun ĝi al la klifo de la Akropolo kaj ĵetis ĝin malsupren.
  
  
  Sirenoj blekis en la malproksimo. Noĉjo rigardis la dormantan Atenon, kiu kuŝis malsupre. La suno nun estis parto de la ĉielo kaj estis reflektita en la kupraj tegmentoj de la preĝejoj. Sur la ĉielo li vidis fumkolonon kaj la helan flamon de raketo, sekvitan de alia. La signalo de Shorty. "Virgo" velis.
  
  
  Ege laca, li elprenis sian tranĉilon kaj alproksimiĝis al Xenia, ligita al la Partenona kolono. Li ne sciis kiom longe Xenia aŭ li vivos, sed li kredis, ke Pathenon ekzistos almenaŭ dum aliaj du mil jaroj. Persone, li volis du mil jarojn da dormo. Kaj tamen li devis reveni al la haveno.
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 14
  
  
  
  
  
  Silento pendis super la haveno. Lin Te-peng, Generalo de la Armeo de la Ĉina Popola Respubliko, staris ĉe la postaĵo de la Atena Domservistino, rigardante super la preskaŭ senhomaj kajoj. Li estis, kiel kutime, multekoste kaj senmakle vestita per civilaj vestoj. Kiam Papadorus alvenis sur la ferdekon, li mallonge salutis la miliardulon, poste denove rigardis tra la binoklon pendantan de zono ĉirkaŭ lia kolo.
  
  
  "Tre rimarkinde," diris generalo Lin. “Mi estis preskaŭ certa, ke nia amiko Gorgas plenumos sian planon detrui la Partenonon. Mi scias, ke li ankoraŭ ne estis arestita. Eble mi ne konas homojn tiel bone kiel antaŭe.”
  
  
  "Mi estas maltrankvila," diris Papadorus. "Estas kelkaj zorgoj."
  
  
  La ĉina generalo malsupren rigardis lin kaj ridetis malforte. - Vi ĉiam estas maltrankvila, mia amiko. Kio plej maltrankviligas vin nun?
  
  
  "Jen ĝi," lamentis la miliardulo. “Ni devus aŭdi de la princino antaŭ horoj. Kiel ni scias, ke Gorgas ne estas libera kaj volas venĝi? Vi ne povis trovi la usonan agenton, do ni devas supozi, ke li ankaŭ liberiĝas. Mi ŝatus, ke ni tuj mortigis lin anstataŭ atendi, por ke vi povu pridemandi lin.”
  
  
  "Vi komprenas, Papadorus," la generalo diris mallaŭte, "ke estas neeble efike subpremi puĉon vokante la plej proksiman ĝendarmon." Ni devas atingi kelkajn malfacile atingeblajn homojn. Kiam mi revenis al la vilao, li ne plu estis en la lageto. Tre verŝajne, ne povante nin deteni, li iel malsukcesigis la bonegan planon de la princino preni ostaĝojn por nia fuĝo al Albanio. Kaj en ĉi tiu kazo, ni pli bone navigu kiel eble plej baldaŭ.
  
  
  "Ni atendu iom pli," diris Papadorus. "Vi ne konas ĉi tiun virinon kiel mi." Mi admiras ŝin, sed sincere, ankaŭ mi timas ŝin. Se mi forveturos sen ŝi, ŝi trovos manieron detrui min. Ŝi scias sufiĉe por faciligi ĝin.
  
  
  Lin Te-peng subpremis rideton. - Vi estas stulta, Papadoro. La Ora Insulo spiona aparato arkivo valoras sian pezon en oro al la Ĉina Popola Respubliko. Pli ol tio. Ĉiu paĝo prezentas edukitan spionon kaj manierojn kontroli ŝajnajn spionojn. Kaj se ni perdos ĝin, vi, kompreneble, rompiĝos.
  
  
  Papadorus sulkigis la brovojn. "Ŝi venos," li obstine insistis.
  
  
  "Ŝi estas kiel kato kun naŭ vivoj."
  
  
  "La princino estas mirinda virino, sed ŝi ne estas inda je via libereco." Kiom ajn malzorgema vi estas pri via estonteco, diris Lin, mi timas, ke mi ne plu povas permesi al vi endanĝerigi la grandegan investon de Ĉinio en Ora Insulo. Aŭ, per via ĉeesto ĉi tie, mia registaro estos implikita en puĉo kontraŭ la greka registaro.
  
  
  Lin elprenis malgrandan aŭtomatan pistolon el sia poŝo kaj celis la grasan ventron de la miliardulo. "Pardonu, Papadorus," li diris, "sed nun mi devas peti vin, ke vi ordonu al la kapitano veturi."
  
  
  La miliardulo rigardis en la kanon de la pafilo kaj la platajn okulojn de la ĉina generalo. Poste li iris al la telefono kaj prenis la ricevilon. "Petu kapitanon Christides, ke li forlasu ĉion kaj iru al Albanio," diris la miliardulo.
  
  
  Ili kune rigardis la riverdigon. La foresto de la kutima bruego ŝajnis al ili stranga kaj alarma en tiu mateno, kiam Atena Radio konsilis al ĉiuj laboristoj resti hejme ĝis la revolucia situacio pliklariĝos.
  
  
  "Mi scias, ke ŝi venos," diris Papadorus.
  
  
  "Do ŝi devos rapidi," diris Lin seke. La potencaj motoroj de la jakto jam kirlis la akvojn en la haveno, kaj uniformitaj ŝipanoj kuris ĉirkaŭ la ferdeko, provante ellasi la ŝnurojn.
  
  
  "Mi esperas, ke estas virinaj baletistoj en Albanio," diris Papadorous.
  
  
  Ridinda maljuna satiro, pensis la ĉina generalo. Li scivolis, kial la princino, virino saĝa, daŭre petolas kun li. Se Papadorus estis ekzemplo de sukcesa kapitalisto, ne estas mirinde, ke la sistemo kadukiĝis.
  
  
  Li staris ĉe la postaĵo de la jakto ĝis ili forlasis la eksteran havenon kaj elrigardis en silento. Post kiam ili estis sur la malferma maro, generalo Lin finis ke ili estas sekuraj. Kiom ajn profunde implikis Papadorus en la puĉo, neniu aviadilo bombas ilin sen pli da konkretaj pruvoj ol tio, kion ili kuraĝis bombi nun. Kaj estus malfacile por milita boato daŭrigi kun la "Virgo" kaj suriri ĝin.
  
  
  Dum li skanis la havenon lastan fojon tra sia binoklo, li streĉiĝis. Malproksima boato kaptis lian atenton. Ŝi proksimiĝis al ili kun fenomena rapideco. Post kelkaj momentoj, li povis vidi la boaton per sia nuda okulo. Li rigardis ankoraŭ kelkajn sekundojn, poste iris al la telefono sen konsulti Papadorus.
  
  
  "Bonvolu porti la maŝinpafilojn kaj municion al la kazerno," diris generalo Lin en la telefonon. Li jam pripensis la eblecon de postkuro la antaŭan vesperon, kaj mezuroj estis prenitaj.
  
  
  Generalo Lin observis la instaladon kaj ŝarĝadon de la maŝinpafiloj kun sia kutima analiza koncentriĝo kiam la boato alproksimiĝis al ili.
  
  
  
  La graciaj linioj de la Virgino Ateno iom post iom disetendiĝis kiam la hidrotavoleto kovris la distancon al la jakto, gvidita per la lertaj manoj de Tex Collins. Laca, stopla Nick Carter sidis apud Tex, pripensante siajn atakoplanojn. Malantaŭ li, Shorty staris malantaŭ la nura maŝinpafilo de la boato. Elĉerpita, Ksenia sidis malsupre en bone protektita kajuto.
  
  
  La teksasano turnis sin al Nick. - “Mi pensas, ke ni ne devus eniri fajron sen ordonoj, sinjoro. Ĉi tio povus kosti al mi mian titolon. Eble ni devus pafi kelkajn avertajn pafojn, eĉ se ili havas la ĉinojn surŝipe.
  
  
  Nick ridetis lace kaj balancis la kapon. “Vi estas nova en ĉi tiu ludo, kamarado. Kiam la tempo estos ĝusta, ni ekbrulos ĉi tiujn aferojn kaj vidos kion ili faras." Nick montris al la dua supernova profundbombisto sur la dorso de la hidrotavoleto. Ili estis ankoraŭ en la pilota stadio - tial ilia ĉeesto sur la eksperimenta boato - sed ili jam pruvis, ke ili povas faligi profundajn ŝargilojn kun la precizeco de mortero.
  
  
  - Mi ne scias, sinjoro. — diris la teksasano malcerte.
  
  
  Subite la matenan silenton rompiĝis la krakado de maŝinpafiloj. Ŝrapnelo forflugis de la hidrotavoleta ferdeko, kaj Tex turnis la rapidan boaton, provante eviti ĝin.
  
  
  "Mitralo sur la kazerno," muĝis Noĉjo al Shorty. La barbulo de Interpol ne bezonis direkton. Li panike turnis sian armilon, provante trovi la ĝustan intervalon de la ferdeko de la manovra hidrotavoleto. Mitraloj denove pafis de la kazerno de la Maiden, kaj tiam la peza 50 mm pafilo de Shorty komencis bruegi.
  
  
  “Ili pafis al ni, sinjoro,” la teksasano kriis gaje. - Vi mem pafos ilin.
  
  
  "Jes," muĝis Nick super la muĝado de maŝinpafiloj. "Kaj ni atingu ilin nun antaŭ ol ili disŝiros nin en pecetojn."
  
  
  La hidrotavoleto subite haltis sur sia zigzaga kurso kaj flugis rekte antaŭen.
  
  
  La okuloj de Nick fiksiĝis sur la distancmezurilon, kiam la teksasano paŝis sur la gason por rapidi al la flanko de la granda jakto. Kugloj flugis ĉirkaŭ ili, mordante grandajn pecojn de la ferdeko. Noĉjo aŭdis obtuzan krion malantaŭ li, kaj subite ilia maŝinpafilo eksilentis.
  
  
  Nick tenis siajn okulojn sur la distancmezurilo. La manoj sur la ciferdiskoj tute sinkrone turniĝis unu al la alia. En la momento kiam ili renkontis, Nick premis la fajrobutonon sur ambaŭ profundbombistoj. La boato estis haltigita de la forto de la flugantaj profundoŝargoj, kaj tiam Tex forturniĝis de la jakto en malespera akra turniĝo.
  
  
  Nick turnis kaj sekvis la profundajn ŝargojn per siaj okuloj dum ili faris du arkojn en la klara greka ĉielo antaŭ fali kaj eksplodi sur kontakto kun la superkonstruaĵo de la Virgulino Ateno. La potenco de la profundaj ŝargoj estis pli forta ol li atendis. La bruo eĥis trans la trankvila maro, kaj la eksplodo momente blindigis lin. Kiam li povis vidi denove, Nick vidis, ke la granda jakto rompiĝis en duono ĉe la akvolinio kaj rapide sinkas en la akvon.
  
  
  La teksasano turnis la hidrotavoleton en larĝa cirklo, ekster vico de iuj kugloj kiuj eble estis pafitaj de la maŝinpafiloj de la Junulino. La antaŭzorgo estis nenecesa. La jakto sinkis en surprize mallonga tempo. Iumomente la ŝipo kuŝis rompita kaj peze kliniĝis flanken, la sekvan momenton la pruo leviĝis alte en la aeron, kaj la jakto malrapide kaj gracie glitis reen sub la akvon.
  
  
  La homoj sur la ŝipo rigardis, ne povante deturni la okulojn de la spektaklo, ĝis la lasta spuro de la Junulino malaperis kaj la ondoj trankvile plaŭdis sur la loko, kie la ŝipo subakviĝis. Nick turnis sin kaj volis diri ion al Shorty, ion feliĉan kaj amuzan pri kiel li pafis la maŝinpafilon. La bonhumora barbulo el Interpol rigardis lin per nevidantaj okuloj. Lia korpo estis trapikita per duon dekduo da kugloj de peza maŝinpafilo.
  
  
  Noĉjo rigardis la grandan senmovan korpon kaj komencis lace sakri. Post momento li haltis. Li ne plu povis riproĉi Shorty. Shorty mortis en la linio de devo. Tio estis la ludo. Nick scivolis ĉu li estas iom laca de ĉi tiu ludo. Vestiĝi kiel maristo kaj profesoro estis amuza kaj interesa, kaj vi atentis ĝin. Sed vidi la homojn kun kiuj vi laboris fali mortaj apud vi jaron post jaro estis pli malfacile.
  
  
  Nick ekstaris kaj iris al la balustrado. Li staris tie, svelta, laca figuro, fumante malbonodora cigaredo. La teksasano ĉirkaŭiris la lokon kie la Virgulino sinkis, serĉante pluvivantojn. Ili trovis neniun.
  
  
  Post kelkaj minutoj, la teksasano donis al Nick demandan rigardon trans lia ŝultro. Noĉjo levis la ŝultrojn kaj montris al Pireo. La teksasano kapjesis morne kaj turniĝis 180 gradojn.
  
  
  Ĉi tiuj estis konfuzaj tagoj por Nick Carter. Li pasigis multajn horojn parolante en la radio, informante Hawk kaj analizante la situacion, kaj dormis sole dum la nokto. Ksenia ne volis vidi lin. Aŭdinte ŝin paroli pri la horoj, kiujn ŝi pasigis en la brakoj de Gorgas, Nick ne povis kulpigi ŝin, ke ŝi neniam plu volis dormi kun viro. Noĉjo ne estis milda viro, sed ŝia senscie rakontita historio pri sinsekvaj mortminacoj, pseŭdo-mistika ekstazo kaj seksa humiligo kaŭzita al ŝi de maljuna freneza monaĥo estis firme enradikiĝinta en lian cerbon kaj restadis en lia memoro.
  
  
  Ne ke li lasis tiujn pensojn influi lian raportadon. Hawk estis kontenta pri Nick. Pli ol kontenta. Sed Hawke estis ĝenita de certa tono kiu eĥis en la voĉo de lia ĉefa agento de tempo al tempo. Li eble ne rimarkis ĝin ĝis Nick gaje demandis al li, al kia diabla truo en la mondo Hawk volis sendi lin poste. Akcipitro laboris kun skoltoj dum longa tempo, sufiĉe longe por rekoni specifajn simptomojn.
  
  
  Hawk diris, ke ĝi estas malfacila. La gazetoj, kompreneble, ne rakontus ĉi tiun historion. La publiko ne ekscios pri tio ĝis jaroj poste, kiam iu ŝtatisto verkas siajn memuarojn kaj, plej verŝajne, prenas la tutan krediton. Sed en certaj superaj rondoj, kie la vere gravaj decidoj estis faritaj, ambaŭflanke de la bambua kurteno, la rezultoj de la laboro farita de Niĉjo estis sentitaj kaj komprenitaj. Kaj ĝi estas alte taksata almenaŭ unuflanke.
  
  
  Kaj ĉar Hawke sentis ke Nick ĵus faris tre grandan kontribuon al la daŭra feliĉo de nacioj—almenaŭ kelkaj nacioj—li decidis ke Nick devus esti traktita kun la burokratia ekvivalento de tenera patrina zorgo. Li povintus foriri feriojn. Fakte, Hawk ordonis al li iri en forpermeso.
  
  
  Ĉi tio estis antaŭ tri tagoj. Nick sekvis la ordonon. Li staris ĉe la vendotablo de sia hotelo por kontroli, en multe pli feliĉa humoro ol kiam li ricevis forpermeson.
  
  
  Raka ina voĉo vokis Nick dum li forturnis sin de la vendotablo. Estis sinjorino Herbert, parolema usona vidvino, kiun Nick renkontis ĉe Golden Island Promotions-funkcio.
  
  
  "Profesoro Harding," ŝi vokis. - Mi tre ĝojas vidi vin antaŭ ol foriri. Mi mem forlasas Grekion kaj mi ne pensas, ke mi revenos ĉi tien denove. Tiu nekonstanta knabo, Stevos, lasis min, kaj krome Ateno estas tiel enuiga, ĉu vi ne pensas?
  
  
  "Mi mem ne dirus tion," Nick respondis kun ĝentila rideto.
  
  
  “Ho jes,” diris la vidvino, svingante la manon. “Mi aŭdis, ke okazis milito aŭ io simila antaŭ kelkaj tagoj, sed ni eĉ ne aŭdis pafadon de nia balkono. Ĉi tio eble tre interesas vin arkeologoj, sed laŭ mia kompreno, nenio interesa okazis ĉi tie ekde la lasta vizito de Lordo Byron.
  
  
  Noĉjo murmuris ion simpatian, poste adiaŭis kaj eniris taksion por iri al Pireo. Ŝi atendis lin en la haveno, svelta kaj bele konstruita. Ŝi estis dek du metrojn longa kaj rigita kiel ŝalupo. Ĝi enhavis sufiĉe da bifstekoj, vino kaj skota viskio por la vojaĝo de unu monato.
  
  
  Kaj en la stirejo, mansvingante al svelta usonano, kiu rapidis laŭ la kajo, sidis malhelhara belulino nomata Ksenia, kies belaj nigraj okuloj ekbrilis pro promeso.
  
  
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  Grekio, Ameriko. ...kaj la mondo estas minacata de sep fanatikaj, senkompataj figuroj fleksitaj al mondregado, inkluzive de murdado de registaraj oficistoj kiuj malhelpas ilian vojon. Estas malfacile diri, kiu estas la plej danĝera kontraŭulo de Nick Carter, sed oni kredas, ke ĝi estas princino Electra, same bela kiel ŝi estas senkompata: nesatigebla en amo, nesatigebla en krimo, ĝis ŝi renkontas Nick Carter...
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Korea tigro
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Korea tigro
  
  
  
  
  
  
  
  
  Dediĉite al membroj de la Usona Sekreta Servo.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  "Kaj mi havos iom da paco tie, ĉar paco venas malrapide."
  
  
  
  Dum lia mallonga restado dum ferio, Nick Carter plurfoje ripetis liniojn de la juvel-simila poemo de Yeats. Li ankoraŭ ne plantis naŭ vicojn da faboj, li konfesis iom morne. Li ankaŭ ne intencis fari ĝin; ne kun Peg Tyler. Estis eraro alporti Peg. Sed tiam estis eraro, kiun li ripetis denove kaj denove. Peg estis lia unua amo kaj li estis ŝia nura amo, kaj neniu el ili tute superis ĝin. Ne ke io iam venis de ĉi tiu rilato. La profesio kaj natura malkvieto de Killmaster malhelpis tion. Krome, Peg estis sufiĉe kontenta pro esti edziĝinta al simpatia ulo kun multe da mono. Ili havis du junajn infanojn, kiujn Peg adoris; la milda lumo de tenero, kiun ŝi donis al sia edzo; sed ŝi forlasis la varman flamon de pasio kaj amo por Nick Carter. Ŝi vidis la HAKILO-viron tre malofte - proksimume unufoje ĉiujn du-tri jarojn. Eble estis nur nature, ke kiam ŝi vidis lin, ŝi preskaŭ formanĝis lin.
  
  
  
  Estis milda tago komence de junio. La kabano de Nick en la malnova Limberlost lando de norda Indianao staris en la centro de cent baritaj akreoj. Kvindek metrojn de la enirpordo estis la serena spegulo de Kolimbo-Lago, kovis en la malfrua matena suno, trankvila griz-verd-blua akvo, nur fojfoje movita de saltantaj fiŝoj. Estis baso en la lago, kaj maleolo kaj ripozejo, kaj eĉ trutoj de tempo al tempo. Nick ne trovis tempon por iri fiŝkapti.
  
  
  
  Killmaster kunportis el sia novjorka pentdomo grandan provizon da orpintaj cigaredoj, same kiel ampleksan provizon de sia plej ŝatata viskio. Nun vestita nur per siaj naĝkostumoj kaj kuŝante sur sia ĉifita, amŝirita lito, li ĝuis sian unuan fumon kaj trinkaĵon de la tago. Peg estis en la mezo de lavi la matenmanĝajn telerojn ĉe la eta lavujo, lavante ilin per malvarma akvo de la tondra pumpilo.
  
  
  
  Li maldiligente elblovis fumringon kaj kontemplis Pegon kun la maldiligenta boneco de sata viro. Ili amoris la plej grandan parton de la nokto; Peg ne ekdormis ĝis la unua lumo de la tago. Nick, kun malforta rideto, dankis lin pro studi la tutan Jogan Sutron en la origina sanskrito. Li rememoris, ke li faris tion kun granda bedaŭro kaj nur laŭ la insisto de sia maljuna guruo. La rideto de Nick transformiĝis en malferman rideton. La maljunulo sciis, kion li faros. Subtilaj ekzercoj, kompleta kontrolo de emocioj, spirado kaj muskoloj - ĉio ĉi permesis al Nick elteni dum horoj la dolĉan kaj teneran agonion de amorado sen perdi sian virecon. Li sciis, ke Peg ĝin admiras, sed li ne povis kompreni ĝin; kion ŝi ne sciis, kvankam ŝi eble divenis, estis, ke ŝiaj miro kaj plezuro estas kunhavita de dekoj da virinoj tra la mondo.
  
  
  
  Koncerne Killmaster mem, sekso nun estis la plej malproksima afero de lia menso.
  
  
  
  Trinkante viskion, li fumis kaj rigardis la etan ruĝan lumon en la plafono super la lito. Li estas en la gardejo de...ses tagoj? Sep? — kaj la ruĝa lumo ankoraŭ ne estis ŝaltita. Kiam ĉi tio okazos, tio signifos, ke Hawk estos sur la linio. Noĉjo devos respondi la telefonon.La seka, naza akcento de Hawk, kraketante ĉirkaŭ lia cigaro, donis koncizajn ordonojn. Kaj ĉi tiu mallonga restado en la paradizo finiĝos. Tro frue? Ne. Nick devis konfesi ĝin. Ankoraŭ ne baldaŭ. La terura, senĉesa maltrankvilo, kiu ĉiam estis lia malbeno, ĵus komencis influi lin. Ankoraŭ unu semajno da ĉielo kaj li rampos sur la muroj. Nun liaj vundoj resaniĝis.
  
  
  
  Peg metis telerojn sur la lignan tabulon de la lavujo. Sen turniĝi, ŝi diris: "Kiel vi fartas, kara?"
  
  
  
  Noĉjo trinkis antaŭ ol respondi kaj metis la glason sur lian platan, nudan stomakon. "Mi pensis kiel bela vi aspektis en mia T-ĉemizo," li diris al ŝi. “Vi devus porti ilin pli ofte. Eble komenci novan modon. T-ĉemizoj en kiuj vi povas lavi telerojn.” Li ellasis nubon da blua fumo. “Vi aspektas mirinda? Se tio estas la vorto, kiun mi volas.
  
  
  
  Peg portis T-ĉemizon kaj nenion alian. Ŝi estis sufiĉe alta virino kaj ŝia ĉemizo ne tute kovris ŝian dorson. Nick rigardis la vidon kun ioma plezuro. Ĝi certe estis unu el la plej rondaj kaj rozkoloraj pugoj kiujn li iam vidis. Peg ankaŭ havis belajn longajn krurojn, kun iomete nodecaj genuoj, kiel ĉiuj bone konstruitaj virinoj, kaj la ostoj estis konvene vicigitaj por subteni la pezon de infanoj.
  
  
  
  Dum dekono de sekundo, fantomo fulmis tra la menso de Killmaster. La fantomo de fantomo, tuj detektita antaŭ ol li povis realiĝi. Tiu parto de lia cerbo krakfermiĝis per fina klako. Vi faris vian elekton en ĉi tiu mondo - kaj kiam vi faris ĝin, vi algluiĝis al ĝi. Aŭ algluiĝis kun ili.
  
  
  
  Peg ĵetis la telertukon el la lavujo. "Jen! Ĉio ĉirkaŭ la domo estas farita. La sklavo meritis ripozon. Kaj ni uzos paperajn telerojn por tagmanĝo kaj vespermanĝo. Sufiĉas al mi lavi la telerojn hejme.”
  
  
  
  Nick ridetis. “Kun du servistinoj? Mi vetas."
  
  
  
  Peg marŝis al la lito kaj staris apud ĝi, metante unu genuon sur la litkovrilon. La T-ĉemizo ankaŭ ne tute kovris la antaŭan parton. Ŝiaj mamoj, la rondaj kaj plenaj mamoj de matura virino, elstaris el ŝia blanka T-ĉemizo. Ŝiaj larĝaj malhelbrunaj okuloj estis pripensemaj dum ŝi rigardis la AH-viron. Ŝia buŝo, kiu iel ĉiam sukcesis aspekti malseka, estis movebla kaj bone formita, kun certa sensualeco ĉirkaŭ ŝia malsupra lipo. La buŝo de Peg tordis en grimacon.
  
  
  
  “Rava ne estas la vorto, kiun vi bezonas, sciu. Por mi — jes. Por vi — ne. Bongusta kutime signifas ion por manĝi."
  
  
  
  La okuloj de Noĉjo larĝiĝis dum li rigardis ŝin. "Pri kio diable vi parolas?" Tiam li rememoris. "Ho, certe. Do ĝi estas la malĝusta vorto,” li konfesis. "Al..."
  
  
  
  "Malĝusta vorto por vi," ŝi insistis. “Sed ĝi estas la ĝusta vorto por mi. Mi trovas vin mirinda, Nick. Mi volas manĝi vin. Manĝu vin tute, faru vin parto de mi. Do mi povas havi vin por ĉiam. Ĉu vi vidas, kara, kiel vi malkovras la kanibalon en mi? Donu al mi cigaredon, mi petas. "
  
  
  
  Nick ridis. "Nur se vi promesas bridi viajn antropofagiajn tendencojn."
  
  
  
  "Mi promesas. Ĝi ĉiuokaze ne funkcios kun vi. Nenio iam funkcios por vi - se vi ne volas. Vi estas vera manĝanto, Nick. Kelkfoje mi pensas Destroyer. karulino, foje mi havas malhelajn pensojn pri vi. Malhelaj, timigaj pensoj."
  
  
  
  Ŝi sidiĝis apud li sur la liton. Noĉjo bruligis cigaredon kaj donis ĝin al ŝi. Freŝa venteto trapenetris la domon, movante la kurtenojn sur la fenestroj. Tuj ekster la malfermita pordo, en la mielkolora posttagmeza lumo, raŭka garolo ĉasis ŝlimŝmiraĵojn. La venteto estis iomete bonodora. Noĉjo estingis sian cigaredon kaj kuŝiĝis apud Peg. Li fermis la okulojn. Ĉi tiu momento, ĉi tie kaj nun, ĉi tiu milda entumecimiento de maldiligenta tago estis malproksima de la turmento kaj morto, de la streĉo, streĉo kaj malvarma ŝvito de liaj profesiaj tagoj kaj noktoj.
  
  
  
  Denove la helaj linioj de Yeats ekbrilis tra lia menso: Mi leviĝos kaj iros, kaj iros al Innisfree / ... tie mi havos naŭ vicojn da faboj, abelujon por abeloj, mi ... kaj mi tie havos malmulte da trankvilo, ĉar paco venas malrapide.
  
  
  
  Kompreneble, tial li venis al la loĝejo. Trovu iom da paco, reŝargu viajn fizikajn kaj mensajn bateriojn, leku viajn mensajn vundojn kaj preparu vin por la sekva batalo, la sekva raŭndo de la senfina lukto kontraŭ la mallumo, kiu englutus la mondon se ne estus la batalantoj. Li neniam trovos pacon. Ne vere. Ne la mondo, sed la glavo. Iun tagon li trovos la glavon en ordo. Eĉ nun, en ĉi tiu sama momento, ĉi tie en la mondo oni faris kuglon, teksis ŝnuron, akrigis tranĉilon aŭ faris venenon.
  
  
  
  . Por Killmaster. Kaj li devas porti ĉion ĉi en si. Eterne trankvila. Por li ne estis amika orelo, nek analizisto, nek sekreteco.
  
  
  
  El ĉiuj miliardoj en la mondo, estis nur unu persono kiu komprenis, kaj tiam nur neperfekte, kiu kaj kio Nick Carter vere estis, kio li fariĝis kiam li estis sola kaj en la mallumo. Ĉi tiu viro estis lia estro, Hawk, kiu amis lin, admiris lin kaj respektis lin, klopodis por kaŝi ĉiujn ĉi aĵojn, kaj finfine ne povis helpi lin. Soleco estas la ŝlosilo, la protekto kaj la kialo de ekzisto, kaj ofte la kialo de la morto de sekreta agento.
  
  
  
  Peg alkroĉiĝis al li. Ŝi pasigis sian fingron sur la kruelaj, maldikaj ruĝaj cikatroj, kiuj kovris liajn bruston, stomakon kaj femurojn. Ŝi kisis la cikatron per malsekaj kaj malvarmetaj lipoj kaj diris tre mallaŭte: "De kiam mi laste vidis vin, vi estas batita, batita malbone."
  
  
  
  Killmaster bonvenigis ŝiajn vortojn. Li revenis kun skuo prezenti la realon. Ne estis bone por viro kiel li vagi tiel malproksimen en sia imago. Imago estis en sia loko, deĵoris kiam ĝi estis bezonata por savi la haŭton. Pensi estis io alia, kaj Nick havis sufiĉe da la nigra kelto en li por scii kaj rekoni danĝerojn.
  
  
  
  Nun li tiris Peg al si, tenere brakumante ŝin per siaj grandaj, muskolaj brakoj, kisante la molecon de ŝiaj palpebroj. "Jes. mi estis vipita. Kolera edzo. Li kaptis min en la akto. Mi estas bonŝanca, ke li ne pafis min."
  
  
  
  "Mensoganto. Vi ĉiam suferas ian doloron. Vi neniam diras al mi kiel, kompreneble. Sed mi iam kalkulis viajn cikatrojn, memoru. Vi tiam havis tridek-on - mi ne ŝatus kalkuli ilin nun. Sed ni ne parolu pri tio. Mi rezignis. Mi scias, ke vi neniam diros al mi la veron pri tio, kion vi faras. Kien vi iras kaj kiel vi doloras la tutan tempon. Foje mi pensas, karulino, ke mi tute ne konas vin. Ne plu. Ne vere. Do mi elpensas aferojn pri vi. "
  
  
  
  Nick ridetis al ŝi. Ŝi havis tuknigran hararon, same kiel iom dikajn brovojn kaj okulharojn. Ŝi havis laktecan vizaĝkoloron kun kelkaj ravaj lentugoj ŝprucitaj tie kaj tie. Nun, en la lunlumo de devaga sunradio, ŝiaj okulharoj lasis ombrojn sur ŝiaj vangostoj. Virinoj. Strangaj estaĵoj. Ili ĉiuj estas tiel malsamaj. Iuj tute ne povis ami, aliaj povus ami eterne sen demando. Donu ĉion kaj petu nenion. Kompato estis malofta sento por Nick Carter, sed nun li sentis ĝin. Por Peg - kaj por ŝia edzo. La viro certe havis malhelajn pensojn proprajn kiam Peg foje malaperis. Li neniam demandis Peg pri tio kaj neniam farus. Kiel ajn ŝi traktis ĝin, ŝi traktis ĝin bone kaj sen ajna pruvo de kulpo.
  
  
  
  Nur unufoje Peg diris, “Mi amis vin, Noĉjo, longe antaŭ ol mi iam renkontis kaj amis Hari. Mi amas vin ambaŭ. Malsame. Mi scias, ke mi neniam povas havi vin, sed mi povas havi Harry. Kaj vi, Noĉjo, kara. , la sola persono, kiun mi iam trompis aŭ iam trompis. Mi pensas, ke Hari komprenas — iomete. Li scias, kompreneble. Ne kiu vi estas, aŭ kiel ĝi estas ĉe ni, sed li scias. Kaj li neniam provos ruinigi ĝin por mi — por ni.”
  
  
  
  Nun Noĉjo kisis ŝiajn molajn lipojn kaj diris: “Rakontu al mi kelkajn el viaj malhelaj pensoj. Ĉi tiu tago estas tro ora kaj bela por porti - ĝi bezonas malhelan noton por kontrasto."
  
  
  
  "Mmmm - ĉu mi?"
  
  
  
  "Jes." Li prenis ŝian cigaredon, nun nur la pugon, kaj premis ĝin en la cindrujon. “Sed unue, alportu al mi alian trinkaĵon, ĉu? Multe da viskio sur glacio, ne multe da akvo. Mi eble fariĝos iomete glueca ĉi-posttagmeze.”
  
  
  
  "Ha!" Peg blekis dum ŝi glitis de la lito kaj marŝis al la lavujo. "Vi estas ebria? Mi neniam vidos la tagon. Vi scias, ke vi povas trinki galonon kaj neniam montri ĝin.”
  
  
  
  "Mi scias," diris Nick. “Kaj mi laboras pri ĝi. Mi tre penas. Mi estas laca de elspezi multe da mono por alkoholaĵo kaj eĉ ne fari la vojaĝon kiel la LSD-kompleto diras. Mi devas permesi al mi pli. "
  
  
  
  "Malsaĝulo!" Peg revenis kun sia glaso kaj donis ĝin al li. “Vi estas la plej disciplinita homo en la mondo, kaj vi scias ĝin. Ĉiuj muskoloj kaj volforto. Foje vi timigas min, Nick."
  
  
  
  Nick tiris ŝin al li. "Kiel nun?"
  
  
  
  Ŝi metis sian malhelan kapon sur lian grandan bruston. "Ne. Ne nun. Nun ĉio estas en ordo. Sed ĝi neniam daŭros." Ŝi denove ekkuris sian fingron sur liajn cikatrojn.
  
  
  
  La rideto de Noĉjo estis iom morna. “Nenio daŭras eterne, karulino. Kaj, por prunti malnovan kliŝon, neniu vivas eterne. La mondo baziĝas sur la orda progresado de vivo kaj morto, vivo kaj morto, kun la malnova cedo al la nova."
  
  
  
  Peg ridis. "Mia Dio! Vi aspektas kiel maljuna sinjoro Wright, mia filozofia profesoro en kolegio. Ĉi tio estas nova flanko por vi, mia kara.”
  
  
  
  Mi rigardis ŝin kaj diris kun moka pompo, “Mi havas multajn flankojn pri kiuj vi ne scias, mia knabino. Kaj kelkaj el la plej antikvaj vortoj de saĝeco estas esprimitaj en granito, en kliŝoj."
  
  
  
  Peg lavis la skarlatan cikatron per sia varma, malseka lango. "Mi ĵus diris, ke mi neniam vidis vin ebria - ankaŭ mi neniam vidis vin serioza."
  
  
  
  "Dio gardu," pensis Noĉjo. Li konservis siajn seriozajn momentojn por laboro. Sento de humuro, donaco por stulteco, estis nepra por viro en lia laboro. Murdinto, oficiala ekzekutisto – neniam en sia menso li silentis pri tio – tia homo devas havi savon, sekurvalvon, alie li baldaŭ freneziĝos.
  
  
  
  Li kisis ŝin malpeze. "Vi intencis diri al mi viajn malhelajn pensojn."
  
  
  
  Peg kuŝis kun fermitaj okuloj. Nun ŝi malfermis unu okulon kaj rigardis lin kun esprimo de miksita petolo kaj deziro. "Mi vere ne volas diri al vi, sed se mi faros, ĉu vi faros ion por mi?"
  
  
  
  Killmaster subpremis ĝemon kiu ne estis tute simulita. “Vi estas nesatigebla knabino. Sed bone. Ĉi tio estas interkonsento. Vi estas la unua".
  
  
  
  Ŝi paŭcis. “Vi scias, vi ne devas aspekti kiel tia martiro. Mi konas multajn virojn, kiuj kaptus la ŝancon enlitiĝi kun mi. Ĉiuokaze, estas via kulpo, ke mi vidas vin tiel malofte. Unufoje en du aŭ tri jaroj, se mi bonŝancas. Ne mirinde, ke mi ne povas sufiĉe de vi. Kaj kia malmulto, kiun mi havas, devus daŭri al mi longe. Do simple estu ĝentila kaj faru tion, kion panjo volas."
  
  
  
  Estis nenio rezervita pri Peg. Niĉjo rigardis duonridete, kiam ŝi rulis sian T-ĉemizon sur sian bruston. Li etendis la manon por tikli ŝian stomakon. "Estas domaĝe, ke ili ne povas trovi manieron konservi orgasmon. En provtuboj, vi scias, ili estas konservitaj en la fridujo. Por uzo laŭbezone."
  
  
  
  Ŝiaj profundaj brunaj okuloj lumiĝis dum ŝi rigardis lin. Ŝi premis lian vizaĝon al sia varma, nuda brusto. “Ne estu malbona kaj malbona. Nur kisu min. Tie — kaj tie! Mia Dio!"
  
  
  
  Nick lasis sian vizaĝon sinki en la molan blankan valon de ŝia karno, plenigante liajn naztruojn per inaj vaporoj. La haŭto de Peg estis fajngrajna kaj fajne teksturita. Ŝiaj mamoj estis grandaj kaj firmaj, rondaj buloj el krema karno truitaj per malfortaj bluaj vejnoj. Kiam en ripozo, kiel ŝi estis nun, ili estis maturaj melonoj premitaj kontraŭ ŝia torako, ŝiaj cicoj kiel etaj rozkoloraj butonoj.
  
  
  
  AXEman sentis ŝiajn cicojn moviĝi kaj leviĝi kontraŭ liaj lipoj dum li karesis ŝin. Peg ĝemis kaj trakuris siajn fingrojn tra liaj haroj. Ŝi tenis lian kapon al sia brusto kvazaŭ li estus infano kaj diris tre mallaŭte: “Mi multe sonĝas pri vi, karulino. Preskaŭ ĉiunokte. Ĉi tiuj estis teruraj sonĝoj lastatempe. Mi vidas vin morta la tutan tempon. maro, ĉio implikita en algoj. Vi naĝas kaj drivas, estas fiŝoj ĉirkaŭ vi, kaj ĉiam algoj. Kaj viaj okuloj! Kompatindaj okuloj! Ili estas malfermitaj kaj vi rigardas ion. , en mia sonĝo vi naĝas al mi, ĝuste ĉe mi, kaj vi ŝajnas vidi min kaj klopodi paroli. Sed vi ne povas! El via buŝo eliras vezikoj anstataŭ vortoj - nur vezikoj. Ho Noĉjo! Noĉjo! Foje mi tiom timas. Ĉiufoje, kiam mi vidas vin, mi daŭre demandas, ĉu ĉi tio estas la lasta fojo, ĉu mi iam vidos vin aŭ aŭdos vian voĉon denove. Ni pasigos iom da tempo kune tiel. Kelkajn tagojn, tiam vi malaperas. Vi malaperas dum monatoj, eĉ jaroj, kaj mi ne scias, mi..."
  
  
  
  Peg ekploris. Larmo glitis el ŝiaj fermitaj okuloj kaj saligis la lipojn de Noĉjo, kaj li sentis sin absurde kulpa. Kaj li faris decidon — li ne revidos Peg. Li ne plu venos ĉi tien. Li vendos ĝin kaj forgesos pri ĝi. Ĉiukaze estis sufiĉe ridinde – tion li jam delonge rekonis, sed ne agis laŭ tio – klopodi konservi ĉi tiun lastan ligon kun siaj juneco kaj radikoj. Ĉiu molekulo, ĉiu atomo de lia karno kaj cerbo ŝanĝiĝis de kiam li estis juna en ĉi tiu lando kaj unue amis Peg. Lia koro antaŭ longe travivis marŝanĝojn, turniĝante en ŝtonkoralojn, kaj la junulo mortis kaj estis entombigita antaŭ longe. Ĉiu homo, kiun li mortigis, kaj estis multaj, entombigis la knabon iom pli profunde. Li estis malsaĝulo, kiam li revenis ĉi-foje, fuŝante kaj revante kiel idioto, sed tio estis la lasta fojo. Estis kvazaŭ lia lasta rifuĝejo kunfandiĝis, dissolviĝis en la larmoj de Peg.
  
  
  
  Noĉjo amoris kun ŝi tiel tenere kaj lerte kiel li sciis. Lia kolero kontraŭ si mem kaj pro la sortoj aldonis fajnan randon al la dolĉamara gusto de la momento, kaj ĝi levis ŝin al la plej alta pinto, kiun du homoj povis atingi. Peg estis malseka, dolĉa odora blanka ŝnuro de ĝemoj kaj movoj, kaj finfine ŝi kriegis kvazaŭ ŝi estus pikita.
  
  
  
  Noĉjo ruliĝis for de ŝi, lasante ŝin en la silenta tranco, kiu estis ŝia kutimo, ŝiaj okuloj fermitaj, ŝia spirado apenaŭ aŭdebla, ŝia matura ruĝa buŝo iomete malfermita, montrante la brilon de ŝiaj blankaj dentoj. Dum momento ŝi estis kontenta, profunde mergita en la mildaj sekvoj, ŝiaj sentoj trankviliĝis kaj liberigitaj de timo, dubo kaj malĝojo.
  
  
  
  
  Ĉar li palpis cigaredon kaj vidis, ke la ruĝa lumo en la plafono ek palpebrumis jen kaj jen. Perfekta tempo. Kiel atenti vian estro, Hawk, kaj atendi ĝis li finos. Kompreneble ĝi estis Hawk. Nur Falko sciis kie li estas. Hawke malaprobis tiujn "retiriĝojn", kiel li nomis ilin; li diris, ke ili obtuzas la randon de Noĉjo. Sed la linio estis rekte al Vaŝingtono, kaj ĝi estus Hawk, bone. Ĉi tio signifis nur unu aferon. Ni reiru al komerco! Noĉjo kliniĝis kaj tiris siajn naĝkostumojn. Li sentis grandan trankviliĝon.
  
  
  
  Li kisis Peg sur la frunto, flarante malfortan odoron de estingita pasio. Ŝi diris: "Mmmmmm", sed ne malfermis la okulojn. Noĉjo prenis la cigaredojn kaj fajrigilon kaj forlasis la loĝejon. Dum li foriris, li ekrigardis la malmultekostan vekhorloĝon sur la kamenbreto kaj rimarkis kun iometa ŝoko, ke estas nur kelkaj minutoj post la unua. La tago ĵus komenciĝis. Li ne pensis, ke li povos vidi la sunsubiron super la plata prerio okcidente.
  
  
  
  Killmaster trovis padon kiu ĉirkaŭiris la lagon en la oriento. La varmega suno batis malsupren sur liajn sunbrunigitajn ŝultrojn kaj cikatrigitan bruston. Li preterpasis lignoŝedon kaj altan stakon da ligno, kiujn li dehakis ekde sia alveno. Estis bona ekzercado kaj miaj muskoloj estis tonigitaj. Malantaŭ la aŭtomobilo estis la Chevy, kiun li luis en Indianapolis - lia propra Jag Special ricevis tro multajn aspektojn - kaj la Buick Peg malmola tegmento.
  
  
  
  Li venis al kruciĝo de la pado kaj forlasis la lagan bordon. Dum li estis plonĝota en mallarĝan gorĝon, kolimbo glitis sur platformon sur la akvo, eligante frenezan krion. La frenezulo ridas en ĉi tiu grandega azilĉambro, kiu estis nomita la mondo. Noĉjo elŝovis la nazon al la birdo kaj glitis en fiherbplenan interkrutejon. Revuoj kaj ligno pedikoj ŝiris la harojn sur liaj fortaj kruroj, kaj li devis zorge marŝi tra la rubusoj.
  
  
  
  Ĉe la malproksima fino de la intermonto staris majesta plorsaliko, ĝiaj liniaj, gutaj larmoj formis tendon ĉirkaŭ ĝia grandega trunko. Noĉjo puŝis tra la verdaj folioj kaj marŝis al la arbo. Nun li estis tute kaŝita, ĉirkaŭita de mallevita verdaĵo, kaj dum momento li ŝajnis moviĝi sub verda, iomete sunkolora akvo. Li pensis pri la sonĝo de Peg, kaj lia rido estis kruela. Ankoraŭ ne.
  
  
  
  Proksime de la kavo de grandega arbotrunko staris kanvasa tendara seĝo. Kato fajfis al li de supre kaj sciuroj kolere pepis. Eble la samaj sciuroj, kiujn li senigis de siaj truoj por instali la telefonon.
  
  
  
  Noĉjo flankenĵetis sian cigaredon kaj ekbruligis alian antaŭ sinki en la tendaran seĝon. Akcipitro ne intencis pendigi. Fine, li etendis la manon en la kavon kaj eltiris armean bataltelefonon en leda ujo. Tio estis lia fina rifuĝo, la nura koncesio kiun li faris al la elektronika epoko. Se lia estro opiniis, ke Nick estis iom kortuŝita, li bonvolis ne mencii ĝin. Neniu radio, neniu televido, neniuj elektronikaj trukoj aŭ aparatoj. Neniu alia AX-agento sen la sperto kaj prestiĝo de Nick povus esti sukcesinta kun tio.
  
  
  
  Li elprenis la telefonon el ĝia leda ujo. "N3 estas ĉi tie."
  
  
  
  Virina voĉo, metala tra la drato, diris: “Nur minuto, N3. Merlo volas paroli kun vi. Ĉu vi parolos bonvolu?" La severa tono de Delia Strukes, la hiperefika sekretario de Hawk.
  
  
  
  "Mi atendas". Li premis butonon sur la telefono.
  
  
  
  Falko venis sur la linion. "Ĉu vi estas tie, filo?"
  
  
  
  "Jes, sinjoro. Kio okazis?"
  
  
  
  Tra la jaroj, Killmaster lernis deĉifri la nuancojn de la voĉo de Hawkeye. Nun lia estro parolis malrapide, egale, preskaŭ tro senĝene. Ĝi estis lia ekscitita, altprioritata voĉo. Nick Carter, kiu neniam estis malproksime de streĉa, iĝis tute alarmita.
  
  
  
  "Ĉiuj estas en la infero," Hawk diris. "Aŭ eble. Ĉi tio estas parto de la infero - ni ankoraŭ ne estas tute certaj. Ĝi estas aŭ falsa alarmo aŭ ni estas en la plej malbona ebla problemo. Vi tuj revenu ĉi tien, knabo. . Skolta tendaro finiĝis. Komencu tuj kiam vi haltigas. Tio estas ordono".
  
  
  
  Nick sulkigis la brovojn ĉe la instrumento. “Kompreneble, sinjoro. Sed kio ĝi estas? Ĉu vi povus rakonti al mi iom pli? Io por maĉi dum mi vojaĝas.”
  
  
  
  La rido de Hawke estis malhela. Noĉjo aŭdis la sekan krakadon de nelumigita cigaro super la fiŝŝnuro. "Ne, mi ne povas," li diris. “Tro malfacila, Noĉjo. Ĉiukaze, kiel mi diris, ni ankoraŭ ne estas tute certaj kie ni estas. Sed mi diros al vi ĉi tion - se ni pravas kaj ĉi tio estas problemo, ĝi estas nia propra. Ni havas perfidulon en AH! "
  
  
  
  "Mi komencas," diris Nick. "Mi venos tie post kelkaj horoj, sinjoro."
  
  
  
  "Pagu kelkajn fiajn horojn," diris lia estro. "Adiaŭ."
  
  
  
  "Adiaŭ, sinjoro." Noĉjo remetis la telefonon en la ledujon kaj metis ĝin en la kavon. Memorante sian promeson neniam reveni al la domo, li eltiris la valizon kaj malkonektis la dratojn. Li tordis la dratojn kiel eble plej bone kaj kaŝis ilin sub la folioj sub la arbo
  
  
  
  Dum la reveno al la loĝejo, li ĵetis la kampan telefonon en la lagon.
  
  
  
  Estis tipe por Killmaster ke li ne pensis pri la venonta adiaŭa sceno. Li jam denove laboris. La tempo por mildeco, kapriceco kaj stulteco, sekso kaj drinkado jam pasis. Ĝis la laboro estis farita.
  
  
  
  Perfidulo en HAKILO? Ŝajnis neeble. Nekredebla. Kaj tamen li sciis, ke tio ne estas la kazo. Ĉiu organizo havis siajn malfortulojn, siajn eblajn perfidulojn. Kial AX estu escepto? Nur ĉar ĝi neniam okazis...
  
  
  
  Li ne dubis, ke ĉi tiu murdo implikus ŝtatperfidon. Niĉjo simple levis la ŝultrojn kaj iris pli rapide. En ĉi tiu kazo, murdo estis antaŭvidita konkludo. La kutima rutino. Li ne plu pensis pri tio.
  
  
  
  La lago aspektis malvarmeta kaj invita, kaj nun kiam la tempo finiĝis, li subite sentis naĝadon. Noĉjo ridis pro sia propra perverseco kaj iris en la kabanon por diri al Peg, ke ĉio finiĝis.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick forlasis Peg Tyler por fermi la kajuton—ŝi povis sendi la ŝlosilojn al sia agento en Indianapolis—kaj en la malfrua posttagmezo li resendis la luitan Chevrolet kaj suriris aviadilon al Vaŝingtono. Lia disiĝo kun Peg estis mallonga kaj senpasia, limante al subiteco. Estis pli bone por ili ambaŭ, kaj ambaŭ sciis ĝin. Neniu el ili esprimis tion, kion ili ambaŭ sentis - ke ili neniam revidos unu la alian.
  
  
  
  Sur lia vojo suden al Indianapolis, Nick ĉesis en Fort Wayne sufiĉe longe por voki la konfuzitan Limberlost County Sheriff kaj rakonti al li ke la speciala patrolo povus esti ĉesigita. Dirita ŝerifo estis konfuzita ĉar li neniam vere komprenis kial patrolo devis esti konservita dudek kvar horojn tage ĉirkaŭ la cent akreoj de Nick unue. La ŝerifo neniam vidis Noĉjon, nek liaj deputitoj patrolis, sed estis evidente, ke li estas tre grava viro. La ordono venis rekte el Vaŝingtono.
  
  
  
  Estis mirinda, malvarmeta kaj agrable en Vaŝingtono. Almenaŭ el vetera vidpunkto. Estis io malsama en la profesia klimato denove, kiel Nick eksciis kiam li eniris la malplenan, malgrandan oficejon de sia estro sur Dupont Circle. Falko estis sola, cigaro premita en la angulon de lia maldika buŝo. Li aspektis maltrankvila. Lia kostumo aspektis kvazaŭ li dormis en ĝi, sed tio estis normala por Hawke.
  
  
  
  Nick Carter portis ducent-dolaran tropikan vestokompleton de Regent Street de Londono, pajlan Stetson-ĉapelon, kaj Brooks-kordovan mokaŝojn kun ledaj kvastoj. Lia ĉemizo estis el pura irlanda tolo, mortblanka, iomete malfermita ĉe la gorĝo kie li malligis sian vinkravaton. Nick estis dependigita de streĉaj kolumoj ekde kiam li mallarĝe evitis esti strangolita en Istanbulo. [1]
  
  
  
  Akcipitro rigardis la grandiozecon de la vestoj de Noĉjo kun malvarma rigardo. La maljunulo frotis la dorson de sia veterbatita kolo, kun ĝiaj sulkoj elkovitaj kiel kamparano, kaj rulis la mortintan cigaron al la kontraŭa angulo de sia buŝo. "Vi aspektas bonege," li fine diris. “Vi estas ripozita kaj preta, ĉu? Vi verŝajne akceptis mian konsilon almenaŭ unufoje kaj efektive havis ferion, ĉu? Neniu drinkaĵo kaj neniuj virinoj?
  
  
  
  Nick diris nenion. Li malleviĝis languide en malmolan seĝon, krucis la krurojn – zorge por protekti la faldon de sia pantalono – kaj ekbruligis unu el siaj longaj oraj pintoj. Poste li kapjesis al sia estro. “Ĉio estis en ordo, sinjoro. Sed mi estis preta reveni. Do kio? Kiu estas nia kolombo?
  
  
  
  Akcipitro ĵetis la maĉitan cigaron en la rubon. Li enŝovis novan en sian buŝon, poste tuj eltiris ĝin kaj direktis ĝin al Nick kiel rapiro. “Estas bone, ke vi sidas, knabo. Eble estas pli bone, ke ankaŭ vi atendu. Ĉi tiu estas Bennett. Raymond Lee Bennett!
  
  
  
  Dum momento, Nick povis nur rigardi sian estron. Kiom ajn akra estis lia menso, tiel terura kiel komputilo, lia cerbo, li ankoraŭ rifuzis akcepti ĉi tiun informon por momento. Ĝi simple ne havis sencon. Bennett eĉ ne estis agento. AX ne havas eĉ malaltnivelan oficialulon. Bennett estis—almenaŭ ĝis ĉi tiu punkto—io pli ol ĉifro, humila dento en la organizo.
  
  
  
  "Vi povas fermi vian buŝon nun," Hawk diris. Lia rido estis severa kaj senhumora. “Sed mi scias kiel vi sentas. Mi aspektis same kiam ili unue diris al mi."
  
  
  
  Nick klinis sin antaŭen sur sia seĝo. Li ankoraŭ ne povis kredi ĝin. “Ĉu vi volas diri malgrandan Bennett? Eta dosieroficisto? Sed ĉu li ne retiriĝis antaŭ ĉirkaŭ unu monato?”
  
  
  
  Akcipitro trakuris sian maldikan manon tra siaj sekaj, fragilaj haroj. "Li faris ĝin. Antaŭ nur monato. Post tridek jaroj da publika servo. Ĝi estis pruntedonita al ni, kiel vi komprenas.”
  
  
  
  Nick balancis la kapon. “Mi sciis nenion pri Bennett. Mi preskaŭ neniam vidis lin kaj ne rimarkis lin kiam mi faris—se vi scias, kion mi volas diri?"
  
  
  
  La rideto de Hawke estis morna. "Mi scias, bone. Neniu alia rimarkis lin. Bennett estis eta homo, kiu ĉiam estis tie.
  
  
  
  Ni ĉiuj tiom kutimis al ĝi, ke ni ne vidis ĝin. Ne tio gravis — do! Kompreneble nun. La kokidoj venas hejmen por ripozi."
  
  
  
  Killmaster frotis sian bone razitan mentonon. “Mi timas, ke mi ankoraŭ ne tute komprenas, sinjoro. Vi diris, ke en nia organizo estis perfidulo. Ĉu vi celis ĉi tiun Raymond Lee Bennett? Sed kiel li povus esti? Mi volas diri, laboris dum tridek jaroj? kontrolita cent fojojn! Ĉiukaze, kion li povus scii aŭ ekscii? Li estis nur dosieroficisto kaj..."
  
  
  
  Falko levis la manon. “Atendu - atendu! Mi diris al vi, ke estis diable malfacile. Eble ĉi tio ankaŭ estas subkompreno. Mi donu ĝin al vi en ĝusta ordo, kiel mi ricevis ĝin. Tiam ĝi havas pli da senco. Nur aŭskultu, filo. Neniuj paŭzoj ĝis mi finos, ĉu? "
  
  
  
  "Ĝuste, sinjoro."
  
  
  
  Falko ekstaris de sia skribotablo kaj komencis ĉirkaŭpaŝi la etan oficejon. Ĝi estis senmanika. Nick rimarkis, ke sur lia kravato estas supo aŭ saŭcmakulo. Lia estro ne estis la plej bona homo en la mondo.
  
  
  
  Hawke finfine diris, "Bennett estas, aŭ estis—eble morta—kvindek kvin jarojn. Li forlasis Universitato Kolumbio en Novjorko kaj venis al Vaŝingtono por labori kiam li estis dudek kvin. Mi supozas, ke ĉi tio estas ia sekureco. Estis kontroloj pri li, sed mi dubas, ke ili estis same severaj kaj ĝisfundaj en 1936 kiel nun. Ĉiukaze, li estis testita kaj eklaboris kiel tajpisto kaj arkivisto.
  
  
  
  "Li certe estis en ia naĝejo unue ĉar li laboris ĉirkaŭe, kaj mi volas diri ĉirkaŭe, Vaŝingtono."
  
  
  
  Falko haltis antaŭ Noĉjo. "Ĝi estas grava. Damne grava. Ĉi tiuj estas kelkaj, atentu, nur kelkaj el la agentejoj por kiuj laboris Bennett." Akcipitro markis ilin per siaj fingroj. “Li komencis ĉe la poŝtoficejo. Tiam, tra la jaroj, li laboris por la Fisko, la Sekreta Servo, la OSS, la FBI, la CIA kaj finfine ni. Sur AX. Ĵus antaŭ ol mi emeritiĝis pasintmonate.”
  
  
  
  Noĉjo mallaŭte fajfis kaj kuraĝis interrompi lin. “Li certe preterpasis. Sed ĉi tio ne igas lin spiono aŭ perfidulo. Kaj kiel mi diris, ĝi devas esti testita kaj retestita tra la jaroj. Li certe estis pura aŭ..."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis kaj rekomencis paŝadon. “Ho, li estis pura. Eĉ ne unu iom da suspekto. Bennett estis kiel la edzino de Cezaro - super suspekto. Krom tio, ke li aspektis kiel la nevidebla viro! Sed mi daŭrigu.
  
  
  
  "Tra la jaroj, Bennett iĝis lerta stenografisto. Li lernis uzi la stenotipmaŝinon kaj partoprenis multajn gravajn konferencojn. Ne ajnaj altnivelaj aĵoj laŭ nia scio, sed sufiĉe. Li povus preni multajn informojn."
  
  
  
  Rimarkinte la preskaŭ doloran esprimon sur la vizaĝo de Nick, Hawk haltis. "Bone. Demandu. Antaŭ ol vi eksplodos."
  
  
  
  - demandis Noĉjo. “Supoze li estis sendita, kaj mi supozas ke vi celas la komunistojn, kiel li povus transdoni siajn informojn sen kaptiĝi? Dum tridek jaroj! La FBI ne estas tiom malbona!"
  
  
  
  Akcipitro kaptis lian maldikan kolon, liaj trajtoj kuntorditaj kvazaŭ en agonio. “Nun vi komencas, ĵus komencas vidi, kiom konfuza estas ĉi tiu tuta malordo. Antaŭ ĉio, ni ne vere scias ĝis ni povos pruvi, ke Bennett estis spiono. Sed se li estis — kaj ni opinias, ke estas bona ŝanco, ke li estis... ni pensas, ke li transdonis ajnan informon. Ĉu tio iom klarigas aferojn? "
  
  
  
  Nick sciis, ke lia buŝo denove estas malfermita. Li bruligis freŝan cigaredon. “Ne, sinjoro. Ĉi tio nenion klarigas. Sed mi pensas, ke vi pravis — mi devos aŭskulti la tutan historion. Daŭrigu, sinjoro. Mi ne interrompos plu."
  
  
  
  Akcipitro komencis marŝi denove. “Mi devos iom antaŭeniri en la historio nur por doni al vi la referencon sur kiu ni bazas ĉi tiun esploron. Do ĉi tio havos iom da senco. Sen ĉi tio, la tuta historio estos nur fumo. Bone, por antaŭi nin mem. Kiam Bennett kaj lia edzino malaperis antaŭ kelkaj semajnoj, rutina enketo estis lanĉita. Nur rutino, nenio pli. Ŝi iĝis pli kaj pli engaĝita kaj malpli rutina dum tio okazis. Sed nur unu afero gravas, ĝuste Nun - ili elstarigis kelkajn informojn, kiujn ili maltrafis antaŭ tridek jaroj. Raymond Lee Bennett fakte havis komunistajn amikojn! En Universitato Kolumbio kiam li estis en kolegio. Tiu fakto ne estis malkovrita tiutempe kaj Bennett estis malbarita. Pura. Li ne havis komunismajn tendencojn, li apartenis al neniuj sekretaj organizoj, li estis absolute klara. Tiam! Nun, tridek jarojn poste, la bildo iom ŝanĝiĝis. Dum ĉiuj ĉi jaroj li povus esti bone kaŝita komunista agento. . "
  
  
  
  Akcipitro revenis al sia skribotablo kaj metis siajn piedojn sur ĝin. Li havis truon en la plando de unu el siaj ŝuoj. “Por reveni al la nuntempo, en la ĝusta ordo. Bennett retiriĝis antaŭ monato. Neniuj suspektoj. Li prenis sian orhorloĝon kaj pension kaj retiriĝis al sia dometo en Laurel, Marilando. Estas proksimume dudek mejlojn de ĉi tie.
  
  
  
  "Bone. Ĝis nun tiel bone. Nenio. Sed tiam la lakto, poŝto kaj paperoj komencas amasiĝi; la poŝto ne povas eniri.
  
  
  
  La najbaroj komencas surpriziĝi. Fine la loka polico estas vokita. Ili eniras la domon. Nenio. Neniu signo de Bennett aŭ lia edzino. Li estis geedzita dudek kvin jarojn.
  
  
  
  “Multaj el iliaj vestaĵoj mankis, kaj kelkaj valizoj kiujn najbaroj memoras vidi. Do Laŭropolico komence ne multe pensas pri tio. Nature, mi supozas." Hawk trovis freŝan cigaron kaj ekbruligis ĝin. Ĝi estis ekstrema ago de malespero kaj indiko de lia mensa stato. Noĉjo subpremis malfortan ridon.
  
  
  
  Falko direktis la cigaron al Nick kiel pistolo. “Tiam okazas. Ĝi komenciĝas. Unu el la Laurel-policistoj ion flaras. Laŭvorte. Kaj io malbonodoras.”
  
  
  
  Malgraŭ lia ĵuro, Nick ne povis rezisti. "Edzino? Mortinta?"
  
  
  
  La rideto de akcipitro momente turnis lian sulkitan vizaĝon en kapon de morto. “Iru al la klasestro, filo. Sed ne enŝovu ĝin en ŝrankon aŭ enterigu ĝin en la kelo. Nenio tiel ordinara. Estis sekreta ĉambro en la kelo de Bennett. La FBI trovis ŝin post kiam homoj de Laurel vokis ilin. Mi pensas, ke ili tre tre bone trovis ĝin, kaj se ne estis pro la odoro, ili eble neniam trovus ĝin, sed jes. Malantaŭ kio antaŭe estis karbobunkro. Najbaroj diras, ke Bennett estis tute sendependa viro. Li faris bonan laboron kun sia edzino, tio estas certa. Li uzis hakilon."
  
  
  
  Hawk prenis kelkajn brilajn 8 x 10 fotojn de sia skribotablo kaj skalis ilin al Nick. Kiam agento AX vidis ilin, li murmuris: “Sekreta ĉambro, ĉu? Ĉi tio estas io, kion vi ne ofte vidas hodiaŭ en ĉi tiu profesio. Mi pensis, ke ili estas sufiĉe malmodernaj. Krom la kasteloj ĉe Rejno."
  
  
  
  La duon-grumblema Akcipitro estis riproĉita fare de lia generacio. "Ĉi tio ne estas amuza, McGee! Se la aferoj okazos tiel, mi pensas, ke ni havos problemojn kiel diable. Nur memoru, ke Bennett laboris por ni, por AX, finfine. Ni restos ekstere en la malvarmo."
  
  
  
  Nick studis la foton de la mortinta virino. Ĝi estis dika kaj kuŝis en frosta reto de nigra sango. La hakilo kiu ankoraŭ kuŝis apud ŝi nenion faris por plibonigi ŝiajn trajtojn. Li dubis, ke ili estas tre bonaj por komenci. Sed tiam ankaŭ estis Raymond Lee Bennett, kiel Nick memoris lin. Li provis imagi ĉi tiun homon nun, kaj estis malfacile. Kaj tamen li certe vidis Bennett mil fojojn. Kaŝante en koridoroj, laborante ĉe skribotablo, ĉe la akvofridilo, en liftoj. En normalaj cirkonstancoj, vi simple ne rimarkis la Bennetts de ĉi tiu mondo. Kalviĝa, maldika, ĉevallonga vizaĝo, elrabita de terura kazo de junula akneo. Obtuzaj okuloj. Mallerta promeno. La bildo de la viro nun revenis al Noĉjo. Kaj li ne povis imagi pli neverŝajnan kandidaton por spiono, por agento de Commey, por perfidulo. Kiel li nun memoris, devigante siajn pensojn reen, Bennett eĉ ne aspektis tre saĝa. Kompreneble li neniam estis promociita, neniam promociita en registarservo. Kial Kremlo dungus tian homon? Specife, kial ili dungis lin kaj tiam neniam kontaktis lin? Neniam uzi ĝin?
  
  
  
  Noĉjo sulkigis la brovojn al la mortinta dikulino kaj poste rigardis Akcipitron. “Tio ne havas sencon, sinjoro. Io aŭ iu misfunkcias. Ju pli mi pensas pri ĉi tiu Bennett, des pli neeble ĝi estas. mi..."
  
  
  
  Lia estro ridetis al li. Stranga rideto. "Estas ankoraŭ unu afero, kiun mi ne diris al vi," Hawk diris. "Ĝi forglitis mian menson."
  
  
  
  Nick sciis, ke ĝi estas mensogo. Ĝi tute ne eskapis la menson de Hawke. Li konservis ĝin por la lasta, ĉi tiu eta aĵo, kio ajn ĝi estis. Hawke foje havis sufiĉe distorditan senton de la drameca.
  
  
  
  "Raymond Lee Bennett estis io stranga," Hawk diris. “Li ne tre bone faris en la lernejo. Li havis malbonajn notojn. Li forlasis la lernejon. Kaj li neniam havis lokon ĉi tie en Vaŝingtono. Sed la FBI trovis maljunan emeritan profesoron kiu kutimis instrui Gestalt-psikologion en Columbia. Li aĝas preskaŭ naŭdek jarojn. , sed li memoras Bennett de unu el siaj klasoj. Bennett estis frenezulo - li havis kompletan absolutan memoron. La menso de la fotilo. Kaj voĉregistrilo orelo. Unufoje li legis aŭ aŭdis ion, kion li neniam forgesis! Do ĉiu dokumento, kiun li vidis, ĉiu malbenita vorto, kiun li aŭdis en Vaŝingtono dum la lastaj tridek jaroj, estas konservita en lia malbela cerbo kiel libroj. Miloj da libroj. Ĉiuj komunistoj devas fari estas malfermi la librojn kaj legi! "
  
  
  
  Noĉjo ankoraŭ pensis pri tio, kiam Akcipitro diris, “Antaŭen. Prenu vian ĉapelon. Ni iros al Laŭro. Mi volas, ke vi vidu ĉi tiun sekretan ĉambron mem. Kion vi lernas eble helpos vin kapti Bennett - se ne estas tro malfrue. . "
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  Dum ekskurseto al Laurel en la ŝoforita Cadillac de Hawk, lia estro klarigis temon kiu en la normala kurso de aferoj ne influintus Nick Carter.
  
  
  
  Ĉar ili forlasis D.C. kaj eniris Marilandon, Hoke diris, "mi scias tion
  
  
  Vi kutime lasas politikon al la politikistoj, filo, sed ĉu vi ĝuas la nunajn problemojn kun la CIA? "
  
  
  
  Noĉjo, mallonge pensinte pri la mirindaj mamoj kaj femuroj de Peg Tyler, konfesis, ke li lastatempe eĉ ne rigardis la gazeton.
  
  
  
  "Mi ne pensis tiel." La tono de Hawke estis sardona. "Sed FYI, kelkaj kongresanoj kaj senatanoj vekas teruran fetoron. Ili opinias, ke la CIA havas tro da aŭtonomio, kaj ili volas fari ion pri ĝi, pliigi kontrolon de la agentejo."
  
  
  
  Noĉjo ridis, frapante sian cigaredon kontraŭ lia dikfingro. “Ĉiu kongresano, kiu volas fari ĉi tion, ne povas esti tute malbona. Mi dirus, ke ĉi tiuj stultuloj povus uzi iom da zorgado.
  
  
  
  Falko ruliĝis malsupren de la fenestro. Li graciis la serenan, montetan Marilandan pejzaĝon per ĉifona cigaro. “La afero estas, se ili povas kontroli la CIA, tiam ni sekvas. Ho! La CIA povas funkcii en la spoto, sed ni ne povas! Mi eĉ ne provos. La tago, kiam la Kongreso okupiĝas pri la aferoj de AX, estas la tago, kiam mi eksiĝas. Io tia detruos nin subite. Ni povus same ruli unuapaĝan anoncon en The New York Times! "
  
  
  
  Nick diris nenion. Estis ŝtormo en la tekruĉo. Li dubis ke la Kongreso estus permesita esplori AX, kaj eĉ se jes, Hawk eksiĝus. La maljunulo estis tro ligita al sia laboro por tio. La nura maniero kiel Falko iam povus foriri estis devigante la pensionleĝon - eĉ tiam ili devus ligi lin kaj porti lin piedbatante kaj kriegante el lia malgranda oficejo.
  
  
  
  Sed montriĝis, ke Falko ne nur boliĝis. Li estis certa. Nun li diris: “Mi scias, kaj vi scias, ke ni ĉiam funkcias kaŝe, en la ‘mallumo’ kaj en la plej strikta sekreto. Mi ne devus diri ĉi tion al vi.”
  
  
  
  "Sed vi diru al mi, sinjoro. Kial?"
  
  
  
  Lia estro senŝeligis la celofanon de freŝa cigaro. “Nur por memorigi vin. Kaj eble ĝi iom helpos vin. La kutimaj sekreteco kaj antaŭzorgoj, kiuj estas kutime striktaj ĉiukaze, estas duobligitaj kaj trioblaj en ĉi tiu rakonto kun Bennett. Ni, AX kaj ĉiuj aliaj engaĝitaj agentejoj, tute fermis la okulojn. Eklipso pri ĉi tiu afero. Tutmonde. Se la gazetaro iam ekscios pri tio, ni estas mortaj. Ni ĉiuj, sed precipe AX. Simple ĉar Bennett laboris por ni laste! " Akcipitro detranĉis la pinton de sia cigaro kaj kraĉis ĝin tra la fenestro. "Diablo! Kial tiu bastardo ne povus fini en terkultivado aŭ komerco - ie krom ni!"
  
  
  
  Killmaster devis koncedi ke ekzistis iu kialo de la maltrankvilo de Hawke. Se la gazetoj iam flaris tion, iam ekscius, ke komunista agento sukcesis funkcii en Vaŝingtono dum tridek jaroj nur por esti malkovrita post kiam li faris la eraron mortigi sian edzinon, tio estus infero. Li povas eksplodigi la kupolon tuj ekster la Kapitolo!
  
  
  
  Ili nun estis ĉe la periferio de la urbo Laŭro. La ŝoforo ŝajnis scii kien li iras. Dum la granda limuzino malŝaltis U.S. 1 kaj iris en la komercan distrikton, Hawk diris, “Mi jam estis ĉi tie antaŭe. Tuj kiam la FBI-uloj komencis kontroli kaj eksciis, ke Bennett laboras por ni, ili vokis min. Sed mi volas, ke vi vidu mem. Tial mi ne klarigis pli - viaj unuaj impresoj povas esti valoraj. Povas helpi vin kapti Bennett. Li estis vera ekscentra, kaŝita ekscentrulo, kaj mi suspektas, ke vi estas la sola viro, kiu havas ŝancon kapti lin." Hawk rigardis sian horloĝon kaj ĝemis. "Krom se, kompreneble, li nun manĝas en Kremlo. "
  
  
  
  "Eble li ankoraŭ ne sukcesis," konsolis Nick. “Eĉ se li kuras en tiu direkto. Mi supozas, ke vi faris iom da laboro pri tio? Plene?"
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. "Jes. Certe. Ĉi tio vere estas nia – nura ŝanco – ke li estis devigita kaŝi, kaŝi kaj atendi, ke aferoj iom malvarmiĝos. Kompreneble ili ne faros ĝin ĝis ni komprenos ĝin. Sed li eble ne. Mi scias ĉi tion. Mi diris, ke li vere ne estas tre lerta. Sed mi havas reton - nia popolo, la CIA, la FBI, Scotland Yard, la Surete, Interpol - vi nomu ĝin, kaj mi faris ĝin. Kompreneble, ankaŭ tie estas risko, sed mi devis iri por ĝi. "
  
  
  
  Nick komprenis. Kun tiom da homoj laborantaj sur la valizo, la ŝancoj de liko pliiĝis preskaŭ geometrie. Kiel diris lia estro, ĉi tio estis ŝanco, kiun ili devis preni.
  
  
  
  Ili postlasis la urbocentron kaj denove iris norden. Dekstre de ili estis la Laŭrokonkurso. Nick bone memoris tion. Li perdis kelkcent tie antaŭ longa semajnfino. Kio estis ŝia nomo - Jane? Johana? Debbie? Maria? Lou Ann! Tio estas ĉio. Lou Ann, iu alia. La feliĉa blondulino kiu daŭre venkis dum Nick ne povis elekti gajninton. Nick rikanis al si mem, rememorante ion alian - Lu Ann estis partia pri mamzonoj kaj rifuzis
  
  
  porti ilin. La rezulto, li nun memoris, estis iom impona.
  
  
  
  Akcipitro rompis sian agrablan revadon. "Jen ni estas. Ĝuste laŭ ĉi tiu strato."
  
  
  
  Nick ekvidis bluan kaj blankan stratsigno kiam granda aŭto eliris el la aŭtovojo sur la tervojon. Bond Mill Road. Noĉjo suspiris, forpelis la fantomon de la feliĉa blondulino kaj fariĝis singarda.
  
  
  
  Ĝi aspektis kiel sufiĉe bela antaŭurbo prefere ol lastatempa areo kaj la konstruistoj lasis kelkajn belajn malnovajn arbojn. La dudek kvin aŭ tridek mil dolaraj domoj estis bone aranĝitaj. La lernejo ankoraŭ ne finiĝis kaj estis malmultaj infanoj ĉirkaŭe en tiu ĉi horo, kvankam iliaj spuroj estis ĉie en formo de bicikloj, kamionetoj, ĝangalaj gimnastikejoj kaj diversaj aliaj obstakloj. Tipa sceno de usona paco kaj trankvilo, ĉi-kaze plifortigita de la milda brizo de la Chesapeake Bay kaj la ora patino de la Marilanda suno.
  
  
  
  "En tia loko," diris Nick, "mortigo devus vere vundi ilin."
  
  
  
  "Vi povas fari ĝin denove," Hawk grumblis. “Sed iel, ĉi tiu tuta furoraĵo helpis nin. Dankon al Dio, la FBI vokis min ĝustatempe. Mi igis ilin preni la kazon, kaj la Laurel-policanoj estis tre helpemaj kiam ili eksciis la poentaron. La subtera FBI estas papera rifuĝejo.” Mi sentis ion alian. Ili opinias, ke ĝi estas nur alia edzinmurdo. La kutima afero estas, ke Bennett mortigis sian dikan, malbelan maljunan edzinon kaj forkuris kun alia virino. Ni devas igi ilin pensi en ĉi tiu direkto." Li aldonis entuziasme: "Ĉi tiu rakonto estis tiel entombigita dum la lastaj tagoj. Mi esperas, ke ĝi restos tiel."
  
  
  
  Noĉjo rikanis kaj bruligis cigaredon. "Amen."
  
  
  
  La limuzino forlasis la vojon tra mallarĝa ligna pordego metita en blankan barilon, kiu bezonis pentradon. Ili marŝis laŭ la gruza vojo malantaŭ malgranda Kaba Cod-tipa domo. Estis kaduka unuaŭta garaĝo, kiu ankaŭ bezonis pentradon. La aŭto haltis kaj Hawk kaj Nick eliris. Akcipitro diris al la ŝoforo atendi kaj ili piediris al la antaŭo de la kabano. Multaj florbedoj, iam zorge prizorgataj sed nun superkreskitaj de fiherboj, vicis la ŝtonan padon.
  
  
  
  Nick ĉirkaŭrigardis la regionon. "Bennett havis sufiĉe da tero ĉi tie."
  
  
  
  “Kelkaj akreoj. Terpeco, ne multaj domoj ĉirkaŭe. Elspezis mian tutan monon por privateco. Li ne volis ke homoj loĝu tro proksime al li."
  
  
  
  Ili ĉirkaŭiris la antaŭaĵon de la domo kaj alproksimiĝis al malgranda, kamuflita verando. La granda policisto demetis sian revuon kaj elgrimpis de la metala seĝo. Li havis ruĝan vizaĝon kaj grumblis kiel buldogo. "Kiu vi estas? Kion vi volas ĉi tie?
  
  
  
  Akcipitro montris oran prezidentan enirpermesilon. AX ne ekzistis por la komuna usona publiko. La policisto rigardis la dokumenton kaj lia konduto fariĝis tre respektema. Sed li diris: “La domo estas sigelita, sinjoro. Mi ne scias kiel ..."
  
  
  
  Akcipitro ekrigardis la policano. Noĉjo rigardis kun kaŝita rido. Akcipitro povus esti sufiĉe timiga foje.
  
  
  
  Falko kapjesis al Noĉjo. “Forigu la sigelon, Nick. Trankviliĝu. Ni volas lasi ĝin netuŝita."
  
  
  
  La policano denove komencis protesti. “Sed, sinjoro! Mi ne pensas... mi volas diri, ke mi estas ordonita...”
  
  
  
  Ĉar Nick lerte komencis labori pri la metala sigelo sur la porda ekrano, li aŭskultis Hawk korekti la policano.
  
  
  
  "Nur du aferoj," Hawk diris. “Nur du aferojn, kiujn vi devas memori por forgesi, oficiro. Forgesi estas la ŝlosila vorto. Forgesu, ke vi iam vidis ĉi tiun oran pasejon - kaj forgesu, ke vi iam vidis nin! Vi ne forgesas ilin, vi iam mencias ilin sur la tero, kaj via nomo estos kovrita de koto ĝis la tago, kiam vi mortos! Ĉu vi havas ĉi tiun koncepton, oficiro? "
  
  
  
  “J-jes, sinjoro. Mi komprenas, sinjoro."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. “Vi sentos multe pli bone. Nun reiru al via knabina libro kaj forgesu pri ni. Ni lasos ĉion tiel, kiel ni trovis ĝin.”
  
  
  
  Antaŭ tiu tempo, Nick malkovris ke la sigelo ne estis rompita, kaj li kaj Hawk eniris la domon. Ĝi estis sufoka, sufoka kaj humida, la odoro de polvo miksiĝis kun la fantomo de malnova meblopoluro – kaj nur spuro de la putraj, malsane dolĉaj fumoj de morto. Nick snufis.
  
  
  
  Hawke diris: "Ŝi estis morta semajnon antaŭ ol ŝi estis trovita. Ĉi tiu loko devas esti fumigata antaŭ ol ili povas vendi ĝin."
  
  
  
  Li iris laŭ mallarĝa koridoro kun malmultekosta tapiŝo. Noĉjo rigardis maldekstren, en la salonon, kaj ne maltrafis eĉ sekundon. La ekskluzive Grand Rapids-posedata meblaro, aĉetita kredite, estas farita en kio kelkaj wags iam nomis "Early American dunce." Televido en malhela plasta kabineto, sofo kun risorto, cikatra kaftablo sternita de malnovaj revuoj. Pluraj malbonaj kopioj de malbonaj bildoj sur la brilruĝaj muroj.
  
  
  
  "La Ivanoj ne povis pagi al Bennett multe," li diris al Hawk. "Aŭ ĉi tiu ulo ja ne estas tiel stulta - almenaŭ li ne faris la grandan eraron, kiun la plimulto el ili faras."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis.
  
  
  
  
  Ili malfermis la seruron sur la pordo de la kelo. "Ne. Li ne elspezis monon. Ĝi estas peco de la enigmo, filo. Eble ĉi tio estas la kialo, ke li sukcesis - aŭ eble la rusoj simple neniam pagis lin!
  
  
  
  Nick Carter sulkigis la brovojn. “En ĉi tiu kazo, ĉu Bennett vere estis engaĝita komunisto? Mi vane laboris!
  
  
  
  Akcipitro maĉis mortintan cigaron kaj murmuris ion. “Atendu kaj vidu. Mi pensas, ke la ulo estis vere diligenta nukso, sed eble vi povas elpensi novajn ideojn."
  
  
  
  La pordo al la kelo malfermiĝis. Noĉjo sekvis la pli maljunan viron supren laŭ kruta flugo de nepentrita ligna ŝtuparo. Akcipitro etendis manon al la pendanta ŝnuro kaj ŝaltis la supran lumon. La 100-vata ampolo estis neŝirmita kaj ĵetis senkompatan brilon en la malgrandan kelon. En unu angulo estis malgranda oleoforno kaj tanko; en alia angulo estas kuvoj, lavmaŝino kaj sekigilo.
  
  
  
  "Tien ĉi," Hawk diris. Li kondukis Noĉjon al la malproksima muro de la kelo, kontraŭ la piedo de la ŝtuparo. Li montris al la malhelaj, cirklaj cikatroj sur la betona planko. “Li antaŭe havis malnovan karbfornon, sciu. Starante ĝuste ĉi tie. Kaj jen karbbunkro. Bela laboro, ĉu? La FBI opinias, ke Bennett faris ĉion mem. Ili havas teorion ke eĉ lia edzino ne sciis pri ĝi."
  
  
  
  Falko frapis la malglatan betonan muron per la dorso de la mano. Li ridetis al Nick. “Sentu ĝin. Ĝi aspektas tute natura, senkulpa, sed sentu ĝin.”
  
  
  
  Noĉjo tuŝis la betonon kaj sentis ĝin iomete cedi. Li rigardis sian estron. "Lamenligno? Murplato, io tia. Ĉu li kovris ĝin per maldika tavolo de betono?”
  
  
  
  "Rigardu ĝin ĝuste nun."
  
  
  
  Post minuto da serĉado, Hawk premis sian fingron al unu el la trulmarkoj sur la betono. Parto de la muro malfermiĝis, rotaciante sur iu kaŝita vertikala akso, lasante breĉon sufiĉe larĝa por ke homo traglitu. Akcipitro retiriĝis. “Post vi, filo. La lumŝaltilo estas dekstre."
  
  
  
  Nick paŝis en la mallumon kaj palpis la lumon, kiun Hawk sekvis, trafante ĝin, frapante parton de la muro. Nick trovis la ŝaltilon kaj turnis ĝin. La ĉambreto lumiĝis per mallaŭta ora lumo.
  
  
  
  La unua aĵo kiun Nick Carter rimarkis estis la granda pentraĵo super la tablo. Farita en helaj, viglaj koloroj, ĝi brilis en la trankvilo de la sekreta ĉambro. Noĉjo iris pli proksimen, rigardis, kaj vidis malgrandan latunplaton ŝraŭbita en la kadron.
  
  
  
  Seksperforto.
  
  
  
  Juna knabino kuŝis surdorse en miksaĵo de altaj fiherboj. Ŝi kuŝis kun la kapo ĵetita malantaŭen, la buŝo tordita pro doloro, ŝiaj longaj blondaj haroj falantaj en la ĉirkaŭan maron de herboj. Duono de ŝia nigra mamzono estis forŝirita, malkaŝante ŝiajn malgrandajn, molajn mamojn. Ŝia robo estis ŝirita, kvankam la ĉifonaj restaĵoj ankoraŭ kroĉiĝis al ŝia maldika talio. Ŝi portis kalsonon ŝiriĝintan ĉe la kruro kaj ŝtrumpzonon kun larĝaj nigraj rimenoj kondukantaj al ŝiritaj ŝtrumpoj. Ŝiaj blankaj kruroj estis larĝe disigitaj, unu genuo estis levita, kaj estis sangaj makuloj sur la interno de ŝiaj femuroj. Ĉe ŝiaj piedoj, preskaŭ ekstere de la vido, kuŝis ununura ruĝa altkalkanuma ŝuo.
  
  
  
  Nick Carter fajfis mallaŭte. Akcipitro staris en la ombro, nenion dirante. Nick diris: "Bennett, ĉu vi desegnis ĉi tion?"
  
  
  
  "Mi pensas jes. Lia ŝatokupo estis desegnado."
  
  
  
  Carter kapjesis. "Ne malbona. Kruda sed potenca. Tute klara. Psikiatro povus eltiri multon el ĉi tiu bildo - estas domaĝe, ke mi ne estas unu el ili."
  
  
  
  Akcipitro nur subridis. “Vi ne devas esti freneza por scii ke Raymond Lee Bennett estis, aŭ estas, vera rolulo. Daŭrigu. Rigardu ĉirkaŭe kaj faru viajn proprajn konkludojn. Tial ni venis ĉi tien. Mi volas, ke vi spertu ĉi tion unuamane. . Mi restos for, ĝis vi finos. "
  
  
  
  Killmaster, kapablo naskita de longa praktiko, komencis ĉirkaŭpaŝi la ĉambron. Al ekstera observanto, kiu ne konis Nick Carter, liaj metodoj povus ŝajni maldiligentaj kaj eĉ malzorgemaj. Sed nenion mankis al li. Li malofte tuŝis ion ajn, sed liaj okuloj—strangaj okuloj, kiuj povis ŝanĝi koloron kiel kameleono—vagis senĉese kaj resendis konstantan fluon de informoj al la cerbo malantaŭ lia alta frunto.
  
  
  
  Librobretoj konsistigis la tutan muron de la malgranda ĉambro. Noĉjo sagace rigardis la dornojn de dekoj da poŝlibroj kaj durkovritaj libroj. "Bennett estis ŝatanto de misteroj," li diris al la silenta Akcipitro. “Ankaŭ amanto de spionado – iusence, mi pensas. Estas ĉiuj ĉi tie de Anna Catherine Green, Gaboriau kaj Doyle ĝis Ambler kaj LeCarré. Eble la plej bona kaj plej malbona ulo uzis ilin kiel gvidliniojn por sia profesio."
  
  
  
  "Daŭrigu," Hawk murmuris. “Vi ankoraŭ nenion vidis. La FBI venigis psikologon kaj lasis lin vagi. "Li ŝajnis ne tre malproksimen - li agis iom nervoza ĉar Bennett ne estis tie por fari la Rorschach-teston."
  
  
  
  Noĉjo eltiris la supran tirkeston de sia skribotablo. "Hummmm estas tre bona pornografio. Ankaŭ multekosta Eble de tie venis lia... mono."
  
  
  
  "Pornografio? La FBI nenion diris al mi pri iu ajn pornografio!" Akcipitro elpaŝis el la ombro kaj rigardis trans la ŝultron de Noĉjo.
  
  
  
  Nick ridis. “Prefere rigardu ĉi tion, sinjoro. Vi estas iom maljuna pro ĉi tiu streĉo. Kaj ĉu vi ne antaŭ nelonge iris al la kuracisto pri via sangopremo?"
  
  
  
  "Ha!" Akcipitro atingis unu el la brilaj presaĵoj de Nick. Li studis ĝin, sulkigante la brovojn. Li balancis la kapon. "Ĉi tio estas neebla. Ne tiel. Ĉi tio estas fizike malebla."
  
  
  
  La koncerna bildo estis de tri virinoj, viro kaj hundo. Nick zorge prenis la foton de Hawk kaj turnis ĝin. "Vi turnis ĝin, sinjoro."
  
  
  
  "Diable, mi faris ĝin!" Hawk denove studis la bildon. “Mi estos damnita se mi ne faris. Hmmm - do simple eblas." Li remetis la presaĵon en la tirkeston kaj kapjesis al la ŝtala kabineto en la angulo de la ĉambro. "Rigardu ĉi tion." Li revenis al la ombroj kontraŭ la muro.
  
  
  
  Nick malfermis la ŝrankon. La enhavo estis interesa por diri almenaŭ. Noĉjo ekbruligis cigaredon kaj atente rigardis ilin kun duonrideto kaj duonsulkiĝo. Raymond Lee Bennett eble ne estis tre inteligenta aŭ tre fizike talenta, sed li estis sendube rondeta ulo. Plej multaj el ili estas kuriozaj.
  
  
  
  Kolekto de virinaj zonoj, korsetoj kaj ŝtrumpetoj pendis sur hokoj en la angulo de la ŝranko. Kelkaj eroj havis longajn ŝtrumpojn alkroĉitaj al ili. Sur la oficeja planko estis virinaj tre altkalkanumaj ŝuoj kun pintaj stiletoj kaj unu paro da lakledaj altkalkanumaj botoj, kiuj fiksiĝis al la genuoj.
  
  
  
  Noĉjo denove mallaŭte fajfis. "Ŝajnas, ke nia knabo estas fetiĉisto dum longa tempo."
  
  
  
  Akcipitro estis acida. “Tion diris la FBI-psikologo en sia raporto. Do kien ĉi tio kondukas nin?
  
  
  
  Nick estis gaja. Li estis tute kontenta pri si mem. Pli grave, li komencis kompreni iom da malforta antaŭsigno de kio Raymond Lee Bennett vere estis.
  
  
  
  Li prenis kolekton de hundvipoj el breto en ŝtala kabineto. Ankaŭ maldika teksita leda jupo. "Bennett amis vipi homojn. Verŝajne virinoj. Sen dubo, virinoj. Hmmm - sed kie li povus trovi virinojn por vipi? Loĝante en tia loko kaj aspektante same kiel li? Ne ke liaj aspektoj funkciis kontraŭ li en ĉi tiu loko. la speco de seksa submondo, kiun li evidente volis, volis esti loĝata. Moviĝis – aŭ ĉu li? Eble li ne faris. Ne povis. En Baltimoro, kompreneble. Eble eĉ en Vaŝingtono ĉi tiuj tagoj. Sed estus damne riske — pli aŭ malpli frue li falus en kaptilon, ekhavus problemojn kaj krevus sian kovrilon. Sed ĝi neniam estis krevigita. Ĉi tiu neta antaŭurba vilao neniam estus enrompita ĝis li mem krevigis ĝin."
  
  
  
  Noĉjo faligis sian cigaredon sur la plankon kaj paŝis sur la pugon. Dum li faris tion, li rimarkis kretan konturon desegnitan sur la grizbruna linoleumo. La kreto estis eluzita kaj parte forviŝita, sed la konturo ankoraŭ indikis sufiĉe grandan kadavron.
  
  
  
  Nick montris al la kretmarkoj. "Lia edzino, Akcipitro!" Ĉi-foje li forgesis la "sinjoron", per kiu li kutime alparolis la maljunulon.
  
  
  
  Falko dube balancis la kapon. “Do vi pensas, ke ŝi sciis pri ĉi tiu ĉambro? Ke ŝi estis lia kunulo en la amuzo kaj ludoj, kiuj okazis ĉi tie? Sed tio signifas, ke ŝi certe sciis, ke li laboras por la rusoj aŭ ke ŝi mem laboris por ili. Kaj mi ne aĉetas ĝin! Du homoj ne povis konservi ĉi tiun sekreton dum tridek jaroj. Unu, eble. Ŝajnas, ke Bennett faris ĝin. Sed ankaŭ ne lia edzino."
  
  
  
  Nick ekbruligis alian cigaredon. Li trakuris fortajn fingrojn tra siaj brunaj haroj. “Mi konsentas kun vi pri ĉi tio, sinjoro. Mi pensas, ke ŝi ne sciis pri la spionado. Ŝi ne bezonus scii. Ne estas vera kialo kial ŝi faru ĉi tion. Sed mi pensas, ke ŝi estis lia sekseca kunulo, se vi volas nomi ĝin tiel, en la frenezaj seksludoj, kiujn Bennett amis ludi. Mi pretas veti. Ni ne trovos ilin nun ĉar Bennett aŭ detruis ilin aŭ kunportis ilin, sed mi vetas, ke ĉirkaŭe estis Polaroid-fotilo. estas multe da elmontrita filmo ĉi tie. Li verŝajne havis tempigilon por ke li povis aliĝi al la sinjorino kaj preni siajn proprajn fotojn."
  
  
  
  Akcipitro, kun la manoj en la poŝoj, malgaje rigardis la tablon. “Eble vi pravas, Noĉjo. Unu afero, kiun mi certe scias, estas, ke ne estas sekreta tirkesto en ĉi tiu skribotablo. La FBI faris ĉion krom disŝiri lin. Mi fidas ilin. Ili ne eraris."
  
  
  
  "Jes," diris Nick. “Bennett verŝajne havas ilin kun li. Ili estos iom da komforto en la longaj malvarmaj noktoj kiam li kaŝos sin.”
  
  
  
  "Ĉu vi pensas, ke ĉi tiu viro estas vera psiko, Noĉjo?"
  
  
  
  "Certe," diris Killmaster. “Kvankam ne laŭleĝe. Mi komencas havi sufiĉe klaran bildon pri nia sinjoro Bennett, kaj ĝi estas iom timiga, iom amuza, kaj pli ol iom kompatinda. Rigardu ĉi tion".
  
  
  
  De alia hoko en la oficejo
  
  
  Noĉjo prenis pluvmantelon kaj perl-grizan larĝrandan ĉapelon. Ambaŭ aspektis novaj. Noĉjo ĵetis rigardon al la etikedo de la fabrikanto en la sunbruna mantelo. "Abercrombie & Fitch. Dobbs-ĉapelo. Kaj multekosta, kaj nova, preskaŭ neportita.” Li prenis sian mantelon. "Estas io peza en miaj poŝoj."
  
  
  
  Hawk prenis la presitan filmon el sia poŝo kaj rigardis ĝin. "Jes. La FBI metis ĝin en la liston. Pipo kaj tabako, kiuj neniam estis malfermitaj, la pipo neniam estis uzata, kaj revolvero. Banker's Special, Neniam Maldungita."
  
  
  
  Noĉjo elprenis la aĵojn el siaj mantelpoŝoj kaj ekzamenis ilin. La pipa tabako estis Duve Egberts, nederlanda Cavendish. La pakaĵo ankoraŭ estis sigelita. Li kuris sian fingron laŭ la interno de la pipbovlo. Brile pura.
  
  
  
  La revolvero estis Smith & Wesson kun mallonga ducola barelo - .38. Tre proksime ĉi tio estus unu infera sukceso. Estis malpeza filmo de oleo sur la armilo. Kelkaj el ĝi gluiĝis al la fingroj de Nick kaj li viŝis ilin sur siaj pantalonoj.
  
  
  
  Hawk diris: "Kion vi pensas, kion mi pensas, N3? Io vere freneza - kiel ŝajnigaj kaj infanaj ludoj?
  
  
  
  Antaŭ respondi, Nick Carter denove rigardis la librobretojn plenigitajn de misteroj, spionrakontoj, kaj stako de Tenoi-bildstrioj. Lia akra rigardo direktis sin al la malgranda tabureto, kie staris du boteloj da viskio kaj soda sifono. La templaj sigeloj estis sendifektaj, la sifono estis plena.
  
  
  
  Akcipitro sekvis lian rigardon. "Bennett ne fumis nek trinkis."
  
  
  
  Fine Killmaster diris, “Estus agrable kaj simple, sinjoro. Decidu, ke Bennett estas nur psiko, kiu legis tro da spionrakontoj, spektis tro da televido. ikono. Mi konfesas, ke multaj aferoj montras ĉi tion, sed aliflanke, multaj aferoj ne. Infanoj, eĉ plenkreskuloj, kutime ne prenas sur si mortigi siajn edzinojn per hakilo.”
  
  
  
  "Li estas freneza," Hawk grumblis. "Skizo. Dividita personeco. Li estis psiko, psiko, dum sia tuta vivo. Sed li sufiĉe bone kaŝis ĝin. Tiam subite io sendis lin en psikozan staton kaj li mortigis sian edzinon.”
  
  
  
  Nick sciis, ke lia estro pensis laŭte kaj atendis, ke Killmaster ludu la diablan aktivulon. Ĉi tio estis tekniko, kiun ili ofte uzis por solvi kompleksajn problemojn.
  
  
  
  "Mi pensas, ke vi proksimume duone pravas," li diris nun. “Sed nur duono. Vi tro simpligas ĉi tion, sinjoro. Vi povus diri, ke Bennett estis infana romantikulo, kiu amis ludi spionon, sed la FBI trovis pruvojn, ke li eble estis vera spiono. Ne forgesu vian plenan memoron kaj fotilan kadron! Ĉi tiu viro estas konstanta rekordo de ĉio grava kio okazis en Vaŝingtono dum la lastaj tridek jaroj."
  
  
  
  Akcipitro gruntis kaj deŝiris la puran envolvaĵon de freŝa cigaro. “Do kial diable la Kremlo, se ĝi estis Kremlo, neniam provis kontakti lin? Kial ili ne pagis lin? Simple ne havas sencon, ke ili enŝlosus ulon kiel Bennett kaj poste ne provus melki lin dum jaroj. Se nur ... "
  
  
  
  Noĉjo pendigis sian mantelon kaj ĉapelon en la metala ŝranko. Li transiris la ĉambron kaj staris rigardante la falsan ruĝbrikan kamenon, kiu estis starigita en unu muro. Malantaŭ malmultekosta latuna ekrano estis malgranda elektra hejtilo kun plilongiga ŝnuro kondukanta al ellasejo. Nick prenis la ŝnuron kaj ŝtopis ĝin en la ellasejon. La hejtilo ruĝiĝis.
  
  
  
  Antaŭ la kameno staris misforta seĝo kun ŝirita vinila remburaĵo. Nick Carter sinkis en seĝon kaj etendis siajn longajn, muskolfortajn krurojn al la imaga flamo. Li fermis la okulojn kaj provis imagi sin kiel Raymond Lee Bennett. Malĝoja vireto kun malbona konstitucio, ne tre dika hararo kun la koloro de muso, malbona kazo de akna cikatro sur malbela ĉevalvizaĝo. Tre malbona ekipaĵo por renkonti la mondon. Mondo kie ĉiuj bonaĵoj iris al belaj homoj, geniaj, inteligentaj kaj riĉaj homoj. Nick, liaj okuloj ankoraŭ fermitaj, luktante por simuli kaj agordi al la rozkolora atomarmaturo sub la cerbo de Raymond Lee Bennett - nur unu cerbo el miliardoj - komencis malrapide formi nebulecan bildon en sia propra menso. Li preskaŭ gustumis ĝin, preskaŭ gustumis la krudajn sukojn de malvenko. De seniluziiĝo kaj terura deziro. Krio, kiu ne estos respondita. Animo deziranta eliri el streĉita korpo kaj peteganta por savo de vundita vizaĝo. Nenecesa deziro havi. Neklara menso, sed konscia pri la paso de la tempo kaj terura konscio pri tio, kio estis maltrafita. Kompatinda infana infano, ŝlosita for de la dolĉaĵoj de la vivo.
  
  
  
  Tia homo – se tio estus la vorto – homo – povus trovi konsolon, trankvilon nur en fantazioj. Noĉjo malfermis la okulojn kaj rigardis la ardan elektran hejtilon. Dum momento li fariĝis Bennett, sidante tie, rigardante la saltajn flamojn de la pomarbo fajro, fumante pipon de Ŝerloko Holmso.
  
  
  
  - Kaj mi trinkos multekostan skoton - la ĉapoj sur la botelo estas sendifektaj. Tempo gravis. Estas tempo por pipo kaj trinkaĵo antaŭ surmeti vian pluvmantelon kaj pinstripan ĉapelon, enpoŝigi vian revolveron kaj eliri serĉante aventuron. Ĉar la ludo estis en plena svingo hodiaŭ, grandaj okazaĵoj okazis: la fiuloj devis esti mortigitaj, la registaro devis esti savita, kaj la knabinoj ankaŭ devis esti savitaj. Ha, knabinoj! Belaj fraŭlinoj. Ĉiuj estas nudaj kaj belaj. Busty, kun arĝentaj koksoj. Kiel ili sufokis la viron per sia bonodora karno, postulante ĝin, ĝemante pri tio, ili ĉiuj estis malsanaj de volupto.
  
  
  
  Fantazio. Sekreta ĉambro kaj apogiloj kaj sonĝoj kaj tempo forglitas kaj sonĝoj - sonĝoj, sonĝoj...
  
  
  
  Noĉjo eksidis abrupte sur sia seĝo. "Mi vetas, ke Bennett estas impotenta!"
  
  
  
  Akcipitro ne moviĝis de sia loko en la ombro. Li aspektis ekzakte same, kaj dum momento Noĉjo opiniis, ke ĝi estas stranga; tiam li komprenis, ke nur kelkaj sekundoj pasis. Liaj propraj revoj ŝajnis multe pli longaj. Nun Akcipitro diris: "Vi vetas pri kio?"
  
  
  
  Noĉjo ekstaris de sia seĝo kaj trakuris sian fingron tra la densa polvo sur la malplena kameno super la falsa kameno. “Ĉi tiu estas nia senpova knabo! Li ne povis fari tion en la lito. Almenaŭ ne laŭ la kutima maniero. Tial por vipoj kaj ŝuoj kaj zonoj kaj ĉiuj tiuj aĵoj. Kaŭzoj de pornografio. Bennett povas "funkcii sekse sen iu artefarita stimulo - eble li devas esti batita unue."
  
  
  
  Akcipitro rigardis sian numeron unu knabon kun stranga miksaĵo de respekto kaj abomeno. Li venis pli proksimen, el la ombro. “Ŝparu al mi la batalon kun Krafft-Ebing, pro Pete. Mi ne venigis vin ĉi tien por esplori la seksan vivon de Bennett, aŭ ties mankon, kaj mi ne aparte zorgas pri liaj klinaĵoj, se ekzistas. Mi pensis, ke vi eble havas kelkajn ideojn..."
  
  
  
  "Jes," Nick interrompis lin. “Estas multe da ili. Pli ol mi povas uzi nuntempe. Necesos tempo por ordigi ilin - se entute eblas. Sed se Bennett estis spiono – kaj mi emas pensi, ke li estis almenaŭ ia amatoro – tiam mi pensas, ke ni povas atendi ke alia virino aperos en la foto. Pli aŭ malpli frue, kiam kaj se ni trovos Bennett, tie estos virino. Kaj ŝi ne estos maljuna, dika kaj malbela! Resume, sinjoro, Bennett ĉesis fidi je fantazio kaj iris post la realaĵo. Li subite komprenis, ke li havas kvindek kvin jarojn, emeritiĝis kaj restas malmulte da tempo. Tial li mortigis sian edzinon! Ŝi rememorigis al li tro multajn aferojn — pri tio, kion li sendube konsideris malŝparitaj tridek jarojn kaj enuigis lin. Kaj ŝi enbaris! Li ne povis simple foriri kaj lasi ŝin vivi. Tiel li neniam forigos ŝin. Ŝi devis morti. Li devus esti mortiginta ŝin. Ĝi estis la maniero de Bennett preni kompletan paŭzon, certigante ke li ne povis rezigni kaj iri hejmen. Revenu al sonĝoj anstataŭ agoj."
  
  
  
  Killmaster metis la cigaredon en sian buŝon kaj ŝaltis la fajrigilon. "Iusence vi devas transdoni tion al la vireto - necesis multe da kuraĝo por fari tion, kion li faris."
  
  
  
  Akcipitro gratis la iomete griziĝintan stoplon sur sia mentono. “Vi perdis min, filo. Mi esperas, ke vi scias, pri kio vi parolas."
  
  
  
  "Ankaŭ mi. La afero estas, ke ni neniam scios ĝis ni kaptos Bennett."
  
  
  
  "Ĉu vi vidis ĉion, kion vi volas ĉi tie?"
  
  
  
  "Unu afero, sinjoro." Nick montris al la kamenbreto. Hawk marŝis al la indikita loko por rigardi. La tuta kamenbreto estis kovrita per dika tavolo de polvo, krom ovala marko ĉirkaŭ tri colojn longa kaj du colojn larĝa.
  
  
  
  "Io estis lastatempe prenita de la kameno," diris Nick. “Ĝi estis verŝajne la nura aĵo konservita sur la kamenbreto, kaj mi supozas, ke Bennett kunportis ĝin, sed ni prefere kontrolu ĝin. Ĉu iu vorto de la FBI pri tio?
  
  
  
  Denove Falko rigardis la malfortikan tajpitan tekston. "Ne. Ili eĉ ne mencias la kamenon. Aŭ spuro en la polvo. Mi ne pensas, ke ili rimarkis ĝin."
  
  
  
  Noĉjo suspiris kaj forĵetis la cindron de sia cigaredo. “Mi ŝatus scii kio ĝi estis. Ĝi estis verŝajne la nura aĵo kiun li prenis el tiu ĉambro - ĝi devis esti grava."
  
  
  
  Ili forlasis la sekretan ĉambron. Akcipitro resendis la pseŭdocementan muron al sia loko. Dum li grimpis la krutan ŝtuparon al la kelo, li diris, “Ni verŝajne neniam scios krom se ni komprenos Bennett. Lia edzino certe ne diros al ni." La voĉo de la maljunulo sonis tre morna.
  
  
  
  "Kuraĝu," diris al li Nick. "Mi havas la senton, aŭ ni nomu tion intuicio, ke ni kaptos Bennett. Ne estos facile, sed ni faros tion. Li estas amatoro. Li ankaŭ estas histeria, psikolo, kaj romantika kun la IQ de okjara infano. Sed li ne estas sendanĝera! Tute ne sendanĝera. . Li estas mortiga — kiel infano povas esti mortiga. Krome, li kaŝas ĉi tiujn belajn dosierojn. Mi pensas, ke tio signifas multon. al Bennett. Mi kredas ke li ne scias kiom multe li scias, se vi sekvas min, sinjoro".
  
  
  
  Akcipitro laŭte ĝemis kiel
  
  
  ŝlosis la pordon al la kelo. “Mi ne certas, Noĉjo. Mi ne plu certas pri io ajn pri ĉi tiu afero. Mi eĉ ne certas, ke ĝi ekzistas! Mi daŭre pensas, ke mi vekiĝos kaj trovos, ke ĉio ĉi estas koŝmaro."
  
  
  
  Killmaster rigardis sian estron kun iom da simpatio. Ne estis kiel Hawkeye esti tiel ekscitita. Tiam li rememoris, ke Falko portis ĉi tiun ŝarĝon preskaŭ sola, dum li, Carter, ĵus spertis la belecon de la naturo kaj la brakumadon de amo. Gravis.
  
  
  
  Dum ili denove promenis tra la sufoka dometo, Nick diris: "Estas kazo, bone. Kaj ĝi povus fariĝi koŝmaro. Sed mi malfermos ĝin, sinjoro."
  
  
  
  La granda policano denove ekstaris, kiam ili eliris el la domo. Dum Nick anstataŭigis tutan metalan plenigaĵon, liaj vagantaj, akraj okuloj kaptis subtilan ŝanĝon en la trankvila antaŭurba pejzaĝo. Io nova estis aldonita. Noĉjo turnis sin al la policisto kaj kapjesis al malgranda arĝenta betula stando ĉirkaŭ sepdek kvin metrojn oriente. “Kiu estas tiu ulo tie en la arboj, kiu rigardas nin? Ĉu li apartenas ĉi tie?
  
  
  
  La policano sekvis la rigardon de AXEman. “Ho, li! Estas nur sinjoro Westcott. Li loĝas apude. Iom da spiono. Scivoleme, sinjoro. Estis li, kiu unue vokis nin pri ĉi tiu afero. Ni povas fari nenion, sinjoro. lia posedaĵo."
  
  
  
  "Kiu diris, ke mi volas fari ion ajn?" - diris Noĉjo mallaŭte. “Sed mi pensas, ke mi parolos kun la sinjoro. Mi renkontos vin en la aŭto, sinjoro." Li forlasis Hawk, metante la timon de Dio kaj la prezidentan enirpermesilon reen en la menson de la policano, kaj direktiĝis al grupeto de arboj.
  
  
  
  Sinjoro Lloyd Westcott estis maldika viro ĉirkaŭ kvindekjara kun sunbrunigita kalva kapo kaj eta panĉo. Li portis pantalonon kaj bluan sportĉemizon kaj certe estis tromema. Kiam Noĉjo alproksimiĝis al li, li languide svingis trunkon de trunko, plukante la ambrosion ĉirkaŭ la arbotrunkoj. Nick koncedis ke ĝi estis same bona kialo por esti ĉi tie.
  
  
  
  N3 facile iris en sian venkan manieron. AXEman povus esti la plej afabla kiam li volis. Li ridetis al la viro. "Sinjoro Westcott?"
  
  
  
  "Jes. Mi estas Westcott." La viro eltiris el inter siaj brilaj falsaj dentoj difektitan brukan pipon. "Ĉu vi estas policisto?"
  
  
  
  Nick ridis. "Ne. Asekuro". Li donis al la viro karton el sia monujo. La asekura fronto kutime funkciis en situacioj kiel ĉi tio.
  
  
  
  Westcott kunpremis la lipojn kaj sulkigis la brovojn pro la karto, poste redonis ĝin al Nick. "Bone. Kion do vi bezonas de mi?
  
  
  
  Noĉjo denove ridetis. Li proponis cigaredon, kiu estis rifuzita, kaj poste ekbruligis sian. “Nenio speciala, sinjoro Westcott. Mi nur provas kolekti ĉiujn informojn pri sinjoro Bennett. Li malaperis, kiel vi devas scii, kaj li estis tute bone asekurita ĉe ni. Vi estas lia najbaro — ĉu vi bone konis lin? "
  
  
  
  Westcott malglate ridis. “Ĉu lin konas? Neniu konis ĉi tiun psikon! Li kaj tiu dika malĉastulino de sia edzino tenis sin strikte. Kio estis normala por ni ĉiuj ĉi tie - ili ĉiuokaze ne apartenas ĉi tie! Mi, ni, ni ĉiuj ĉi tie, ni ĉiuj sciis, ke io tia okazos iam. Kaj kompreneble..."
  
  
  
  Noĉjo atente rigardis la viron. Eble estis nur antaŭurba ĉagreno kaj snobismo, sed li ne povis permesi al li perdi de vido ĉi tiun angulon.
  
  
  
  Intencante flati, li diris: „Ŝajnas al mi, ke mi nenion povos ekscii de la polico. Aŭ ili ne scias multon aŭ ili simple ne parolas. Nun vi, sinjoro Westcott, aspektas inteligenta kaj atentema. ulo. Kio laŭ vi vere okazis tie? "
  
  
  
  Ne estis dubo pri la sincereco de la surprizo de Westcott. "Ĉu okazis? Neniuj demandoj, sinjoro. Kion pensas la policanoj. Ĉi tiu freneza bastardo mortigis sian edzinon kaj forkuris - verŝajne kun iu alia sinjorino." Westcott malbone ridetis. “Mi ne povas diri, ke mi riproĉas lin, ke li forkuris - tiu lia edzino estis en terura stato. Nur li ne devis mortigi ŝin.”
  
  
  
  Nick aspektis seniluziigita. Li levis siajn grandajn ŝultrojn. “Pardonu ĝeni vin, sinjoro Westcott. Mi pensis, ke vi scias ion, rimarkis ion, ke la polico ne sciis. Sed mi pensas, ke vi pravas - tio estas ofta kazo de edzino-murdo. Adiaŭ".
  
  
  
  "Atendu minuton." Westcott frapetis sian pipon kontraŭ siaj dentoj. “Mi scias ion, kion la policanoj ne scias. Ĉar mi ne diris al ili. Mi... mi ne ŝatas okupiĝi pri io ajn, sciu, do kiam ili faris al mi demandojn, mi ĵus respondis tiujn demandojn, ĉu vi scias? Mi ne malfermis la buŝon, mi proponis nenion.”
  
  
  
  Nick pacience atendis. "Jes, sinjoro Westcott?"
  
  
  
  “Mi ne vidas kiel ĝi helpus la policanojn se mi dirus al ili,” Westcott diris defende, “sed tiu Bennett-ulo estis vera frenezulo. Li kutimis vesti sin kaj promeni ĉirkaŭ la kvartalo nokte, vi scias, en ia kostumo. Mi rigardis lin. Sekvante lin nur por vidi kion li faras."
  
  
  
  Noĉjo denove ridetis.
  
  
  "Kaj kion li faras, sinjoro Westcott?"
  
  
  
  “Interalie, li estis observanto. Estis engaĝita en voyeurismo. Li kutimis vagi ĉirkaŭ la najbareco kaj rigardi en dormĉambrajn fenestrojn, provante rigardi virinojn vestiĝi aŭ senvestiĝi."
  
  
  
  Nick fiksrigardis la viron. Liaj moviĝantaj lipoj iomete kurbiĝis dum li diris, "Ĉu vi vidis lin fari tion, sinjoro Westcott?"
  
  
  
  "Jes. Multfoje... nu, almenaŭ du aŭ tri fojojn. Sed li ne venis al mia domo, do mi..."
  
  
  
  Nick levis ĝin glate. “Li ne aperis ĉe via domo, sinjoro Westcott, do vi ne ĝenis lin denunci al la polico? Ĉi tio estas ĉio?"
  
  
  
  La vizaĝo de Westcott ruĝiĝis. "Nu, jes. Kiel mi diris, mi ne ŝatas okupiĝi pri io ajn. Ĉi tiu ulo vere kaŭzis nenion, kaj mi, uh...” Lia voĉo malaperis.
  
  
  
  Nick Carter tenis rektan vizaĝon. Ŝajne Bennett maldaŭrigis Westcott mem de kaŝrigardi, kaj kvankam ĝi certe estis ĝena, ĝi certe ne estis polica afero!
  
  
  
  Westcott certe kaptis la penson de Nick ĉar li rapidis, penante kaŝi la momenton. “Foje mi sufiĉe bone rigardis lin kiam li ne sciis, ke mi serĉas. Li ĉiam vestiĝis kvazaŭ li pensis, ke li estas en televida programo aŭ io – vi scias, kun trenĉo kaj inteligenta ĉapelo. Li ĉiam havis sian mantelon butonumitan sub la mentono kaj sian ĉapelon malsuprentiritan super la okuloj. Kaj li ĉiam tenis la manojn en la poŝoj. Estis kvazaŭ li havis pafilon, vi scias."
  
  
  
  Westcott frapetis sian pipon sur la betularbo. “Post kio okazis, li mortigis sian edzinon, mi volas diri, li verŝajne havis pafilon, ĉu? Mi ĝojas, ke mi neniam vokis lin pepante. Li povintus pafmortigi min!”
  
  
  
  Nick forturnis sin. Li mansvingis adiaŭ. “Mi ne pensas tiel, sinjoro Westcott. La pafilo ne estis ŝarĝita. Kaj nun, kiam vi denove havas la vidkampon, mi deziras al vi feliĉan rigardon. Kaj dankon pro ĉio."
  
  
  
  Li ne turnis sin al la malforta sono malantaŭ li. Estis nur la pipo de sinjoro Westcott falanta el lia malfermita buŝo.
  
  
  
  En la aŭto sur la vojo reen al Vaŝingtono, li rakontis al Hawk kion Westcott rakontis al li. Falko kapjesis sen multe da intereso: “Ĉi tio nur konfirmas tion, kion ni jam scias. Bennett estas freneza. Tial li ŝatis fiŝumi kaj ludi policanojn kaj rabistojn nokte - tio ne helpos nin kapti lin."
  
  
  
  Nick ne estis tiel certa. Sed li silentis, kaj dum kelka tempo ili rajdis silente. Akcipitro rompis ĝin. “Mi pensis tie en la ĉambro – ĝuste antaŭ ol vi eniris tiun trancon. Mi diros al vi, se vi promesas ne morti ridante.”
  
  
  
  "Promesi".
  
  
  
  "BONE." Akcipitro senespere krakis sian sekan cigaron. “Kiel mi diris tie - se Kremlo metis unu sur nin, vere sukcesis trudi Bennett al ni, do kial diable ili ne uzis lin? Ĉu ankoraŭ ne kontaktis lin? Ĉu melkis lin per ĉiuj viaj fortoj? Simple ne havas sencon, ke la Ivanoj haltigus dormantan agenton dum tridek jaroj! Kvin, jes. Eble dek. Ĉi tio jam estis farita. Sed tridek! Tio estas tre longa tempo por dormi.
  
  
  
  Nick konsentis. "Tamen, ili ŝajne faris ĝuste tion, sinjoro."
  
  
  
  Hawk balancis la kapon. "Ne. Mi ne pensas tiel. Kaj mi havas vere stultan teorion, kiu povus klarigi ĝin. Ni diru, ke ili ŝercis en Kremlo. Stulta, monumenta eraro ja. Supozu, ke ili plantis Bennett sur ni reen en 1936 kaj tiam forgesis pri li! "
  
  
  
  Almenaŭ ĝi estis nova aliro al ilia problemo. Tio certe ne venis en la kapon al Nick. Sed ĝi ŝajnis al li iom sovaĝa. Li ne kredis ĝin. Ankoraŭ ne. Li memorigis Hawke pri unu el la bazaj faktoj de la vivo, unu el la unuaj aferoj, kiujn oni instruas al agento. Neniam subtaksu la rusojn.
  
  
  
  "Mi ne faras tion," Hawk diris severe. “Sed eblas, knabo! Ni faras erarojn, kiel vi scias, kaj kelkaj el ni estas malsaĝuloj. Ruĝaj ankaŭ. Ni kutime sukcesas kaŝi niajn erarojn, kaŝi ilin, kaj ankaŭ ili. Ju pli mi pensas pri ĝi des pli kredebla ĝi fariĝas. Memoru, ke ili certe diris al Bennett, ke li enlitiĝos. Ili diris al li, ke li restu trankvila kiel muso kaj neniam provu kontakti ilin. Neniam! Ili kontaktos lin kiam venos la tempo. Nur ĝi neniam venis. Ili iel perdis lian kazon. Ili forgesis pri lia ekzisto. Multo povas okazi en tridek jaroj, kaj rusoj mortas same kiel ĉiuj. Ĉiukaze, 1936 estis por ili malbona jaro – ambaŭ. tuj poste. Ilia revolucio estis ankoraŭ sufiĉe nova kaj malfirma, ili havis purigojn, ili komencis zorgi pri Hitler. Multe. Kaj tiam ili ne estis tiel efikaj kiel nun. Mi scias! Mi estis nur juna agento tiam."
  
  
  
  Killmaster balancis la kapon. “Ĝi estas ankoraŭ sufiĉe sovaĝa, sinjoro. Mi pensas, ke vi iros al maldekstra kampo por ricevi klarigon. Sed ekzistas unu aspekto, unu aro de cirkonstancoj, en kiuj via teorio povas havi iun sencon."
  
  
  
  Falko observis lin atente. "Kio estas tie?"
  
  
  
  "Se post kiam ili varbis
  
  
  Ed Bennett, ili malkovris ke li estis freneza. Psiko. Aŭ ke li havis tiajn inklinojn. Ni scias, ke ili ne varbas mensmalsanulojn - ili faligus lin kiel varman terpomon. Verŝajne ili mem estus perfidintaj lin, nur por deturniĝi. Ne estis risko aŭ danĝero por ili. Bennett estis solemulo, dormanto, ne parto de reto. Li ne povis scii ion ajn, kio povus damaĝi ilin."
  
  
  
  "Sed ili ne perfidis lin," Falko diris mallaŭte. "Neniam. Kaj ni ne sciis pri tio. Tamen ili neniam uzis ĝin, almenaŭ laŭ mia scio. Do, se ili ne ludis, se ĝi ne estis Kremla falsaĵo, kio diable estas ĉi tio?"
  
  
  
  "Eble," Nick diris, "ke ili ludos ĝin rekte. Raymond Lee Bennett certe dormis dum tridek jaroj. Dum ĉi tiu malbela cerbo ensuĉis ĉion kiel polvosuĉilo. Nun ili bezonas lin. Iu komisaro, iu altranga reprezentanto de la MGB, decidis ke estis tempo por la dormanta belulino vekiĝi."
  
  
  
  Nick ridis. “Eble li ricevis kison en la poŝto. Ĉiuokaze, se mi pravas, ankaŭ la rusoj havas iom da problemo. Mi dubas, ke ili atendis, ke li mortigos lian edzinon! Ili ne scias certe aŭ ne sciis. Tempo kiel freneza Bennett. Ili atendis, ke li malaperos trankvile, sen ia fanfaro, kaj aperos en Moskvo. Post monatoj aŭ jaroj de elpremado de la cerboj el li, ili eble donos al li malgrandan laboron por teni lin feliĉe silenta. Aŭ eble simple aranĝu, ke li malaperu. Ĝi simple ne funkciis tiel - Bennett estas edzinmurdinto, la ludo estas krevigita, kaj ĉiu agento en la mondo serĉas lin. Mi vetas, ke la rusoj serĉas malbenitan mizeran viron."
  
  
  
  "Ne pli ol mi," Hawk diris amare. “Ĉi tiu afero havas pli da anguloj ol mia onklino. Ni havas multajn teoriojn, sed neniun Bennett. Kaj Bennett, ni devas havi! Vivanta aŭ morta - kaj mi ne bezonas diri al vi, kion mi preferas."
  
  
  
  Nick Carter fermis la okulojn kontraŭ la hela sunbrilo sur la Potomako. Nun kiam ili estas reen en Vaŝingtono. Ne. Falko ne bezonis diri al li.
  
  
  
  Li postlasis Hawk ĉe Dupont Circle kaj prenis taksion al la Mayflower. Tie, por li ĉiam estis rezervita ĉambro, kiun oni povis aliri per serva enirejo kaj privata lifto. Li volis kelkajn trinkaĵojn, longan duŝon kaj kelkajn horojn da dormo.
  
  
  
  Kiam li eniris la ĉambron, la telefono sonoris. Nick prenis ĝin. "Jes?"
  
  
  
  "Mi denove," Hawk diris. "Trovita."
  
  
  
  Nick ekmovis. Hawk diris: "Kiam mi eniris, ĝi estis sur mia skribotablo. Fulmo el Berlino. Unu el niaj homoj nun vojaĝas al Kolonjo. Ili opinias ke ili ekvidis Bennett."
  
  
  
  Dormo komenciĝis. Nuntempe. Nick neniam dormis sur aviadilo. Li diris: "En Kolonjo?"
  
  
  
  "Jes. Verŝajne li intence evitas Berlinon. Tro danĝera, tro da premo. Sed ne gravas nun — vi pravis pri la virino, Noĉjo. En maniero. Berlinon proponis prostituitino el Kolonjo, kiu kelkfoje laboras por ni. Bennett estis kun ŝi lastan nokton. Vi devos kontakti ŝin. Tion mi scias nun. Foriru, filo. La aŭto prenos vin post dek kvin minutoj. La ŝoforo ricevos viajn instrukciojn, vojaĝdirektojn kaj ĉion, kion vi bezonas. Mi scias. Ĝi ne estas multe, mi scias, sed ĝi estas multe pli ol antaŭ dek minutoj. Armea bombaviadilo flugas post vi. Bonŝancon, Nick. Sciigu min kiel ĝi iras. Kaj venu Bennett! "
  
  
  
  "Jes sinjoro." Nick pendigis kaj rigardis al la plafono dum momento. Prenu Bennett. Li pensis, kio okazos – krom morto. Sed ne estos facile. Akcipitro opiniis, ke ĝi estas komplika ĥaoso nun - Nick havis la senton, ke ĝi estos eĉ pli malbona antaŭ ol ĝi finiĝos.
  
  
  
  Killmaster prenis unu el la plej rapidaj pluvegoj en la historio, lasante la glacian akvofluon flui super sia malgrasa, muskolforta korpo. Li sekigis sin per grandega mantuko—malgrandaj mantukoj estis lia dorlotbesto—kaj envolvis ĝin ĉirkaŭ sia korpo.
  
  
  
  La lito estis duobla kaj la granda matraco estis peza, sed li turnis ĝin per movo de la mano. Kiel kutime, li iom malfacile trovis la kudron, kiu, siavice, tiel lerte kaŝis la zipon. Maljuna Poindexter el la fako de specialaj efektoj kaj redaktado persone kontrolis ĉi tiun laboron, kaj la maljunulo estis majstro de la malnova lernejo.
  
  
  
  Niĉjo finfine trovis la zipon, malfermis ĝin, forigis la amasojn da farĉo kaj atingis la tutan longon de la matraco. La armilkaŝejo estis lerte metita en la precizan centron de la matraco, bone remburita tiel ke nenio povus esti sentita de ekstere.
  
  
  
  Li eltiris 9mm Luger, stileton kaj la mortigan metalpilkon kiu estis Pierre, gasbombo. Unu odoro de la mortiga esenco de Pierre povus mortigi tutan ĉambron. Nick nun havas malgrandan bombon proksimume la grandecon de ping-pongpilko alkroĉita al sia korpo. Kiam li finis, la bombo pendis inter liaj kruroj.
  
  
  
  La malmuntita 9mm Luger, la skeleto de pistolo, estis enfermita en iomete oleita ĉifono.
  
  
  Sciante ke ĝi estis en perfekta stato, Killmaster denove testis la pafilon, kurante ĉifonon tra la barelo por kontroli la agon kaj sekurecon, elĵetante la preterpasas sur la kadro por kontroli la fonton en la klipo. Fine li estis kontenta. Wilhelmina estis preta por malhelaj ludoj kaj malagrabla amuzo.
  
  
  
  Killmaster rapide vestis sin. Stileto en mola sueda ingo estis ligita al la interno de lia dekstra antaŭbrako. Per movo de lia pojno, la risorto aktiviĝis kaj la malvarma tenilo falis en lian manplaton.
  
  
  
  Estis difektita malnova sagettabulo pendanta sur la dormoĉambra muro. Nick marŝis al la malproksima fino de la ĉambro, rapide turniĝis kaj ĵetis la stileton. Li tremis en trafiko, tre proksime al trafi la taŭrokulon. N3 iomete balancis la kapon. Li estis peco de praktika afero. Li remetis la stileton en ĝian skatolon, surmetis la plastan ŝultroklipon, stiftis la Luger kaj finis sin vesti. La deĵoranto devas voki iam ajn por raporti la alvenon de sia aŭto.
  
  
  
  La telefono sonoris. Sed ĝi estis Falko denove. Neniu krom proksima amiko povis distingi la streĉiĝon en la voĉo de la viro, kiu regis la Hakilon preskaŭ sole. Nick komprenis tion tuj. Pli da problemoj?
  
  
  
  "Mi ĝojas, ke mi kaptis vin," Akcipitro grakis. "Ĉu vi grimpas?"
  
  
  
  "Jes sinjoro."
  
  
  
  “Pli pri Bennett, filo. Ĝi estas eĉ pli malbona ol ni pensis. Nun ĉiuj vere fosas, kaj ĉiuj ĉi informoj akumuliĝas – Bennett estis stenografo por kelkaj kunvenoj de la Stabestroj. Laŭ mia kompreno, sufiĉe lastatempe. antaŭ ol li venis al ni."
  
  
  
  "Estas vere agrable," diris Nick morne. "Ĉi tiu freneza cerbo konas la pensmanieron, antaŭjuĝojn, ŝatojn kaj malŝatojn de ĉiu el niaj ĉefaj gvidantoj. Diable, tia informo povus esti same valora por Ivano kiel ajna "malmola" aĵo kiun li eble kaptis."
  
  
  
  "Mi scias," Hawk diris. "Kiel mi scias! Tiuj bastardoj povus same havi eraron en la Blanka Domo. Ĉiuokaze, mi ĵus ricevis la fulmon, kaj la FBI proponis transdoni ĝin al iu, kiu faras la laboron por ni. Ili ne scias. pri vi, kompreneble. Ili vere nur provas atingi la fundon de la enorma urĝeco trovi Bennett - kvazaŭ ni ne scius tion. Nun ili supozas, ke li portas ie en sia freneza kranio informojn pri atomarmiloj, misiloj kaj kontraŭmisiloj, planoj por la defendo de Eŭropo, taksoj de komparaj militaj kapabloj, raportoj kaj analizoj pri armea spionado - mi legis tion el la nekonkludebla materialo sendita al mi - informoj, pri trupmovadoj, reagoplanoj de la United States Strategic Air Command kaj, tenu vian ĉapelon, preparan eksterpolon de la Vjetnama milito! Ĉu aŭ ne Bennett rimarkas, ke li scias ĉiujn ĉi aĵojn, li scias! Kaj kiam la rusoj rimarkos, ke li scias – se ili ne jam scias – ili konstruos la plej grandan suĉpumpilon en la mondo por sekigi nian homon. Ili ankaŭ ne zorgas kiom longe ĝi daŭras."
  
  
  
  “Prefere mi eniru, sinjoro. La aŭto devas esti malsupre.”
  
  
  
  “Bone, filo. Adiaŭ denove. Bonŝancon. Kaj, Nick, estas krajonsignoj sur ĉi tiu malforta materialo. De Jack persone. Li sugestas, ke la plej bona solvo al nia problemo estas kelkaj uncoj da plumbo en la mola histo de Bennett. En la cerbon. Kiel eble plej baldaŭ".
  
  
  
  "Mi ne povus konsenti pli," diris Nick Carter.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  La malnova stratnomo por la tuta areo estis Kammatschgasse. Sed tio estis en la tagoj antaŭ la unua mondmilito, kiam la saŭda kaj malriĉa kvartalo altiris prostituitinojn tiel nature kiel ĝi kolektis karbopolvon. Ekde tiam, la urbo Kolonjo estas forte bombita, detruita kaj rekonstruita. Kune kun la resto de la Rejnlanda urbo, Cammachgasse ankaŭ estis renovigita, polurita kaj polurita kaj donita novan aspekton. Sed kiel palimpsesto, oni ankoraŭ povis vidi la malnovan bildon, malforte brilantan tra la nova, kiel fantomo en televido. La prostituitinoj ankoraŭ estis tie. Sed kie ili estis sekretaj sub la imperiestro kaj eĉ pli sub Hitler, en la nova Germanio ili estis malfermitaj.
  
  
  
  Virinoj nun havis sian propran straton. Ĝi estis nomita Ladenstrasse. Strato de butikoj! Ĉi tio estas ĉar la knabinoj sidis en malgrandaj, bone lumigitaj montrofenestroj, malantaŭ travidebla vitro, kaj estis montritaj al klientoj, ne al ĉiuj. kiuj estis la viroj.
  
  
  
  La virinoj en la malgrandaj vitraj kaĝoj estis tre paciencaj. Ili balancis kaj fumis, trikis kaj legis revuojn, kaj atendis, kiu volis enveni el la strato kaj uzi sian korpon dum kelkaj minutoj. Ladenstrasse estis la lasta haltejo por tiuj ĉi virinoj, kiel eĉ la plej stultaj sciis. Estas dubinde, ke multaj el ili pensis pri tio aŭ multe zorgis pri ĝi.
  
  
  
  Estis iom post noktomezo, kiam granda, malĝentila viro eniris Ladenstrasse.
  
  
  Ankoraŭ estis grava trafiko sur la strato, kvankam kelkaj fenestroj estis mallumaj – la knabinoj aŭ enlitiĝis aŭ eliris por manĝi kaj trinki kun siaj prostituistoj – sed neniu atentis la grandulon. Eĉ la enuigita policano, kiu oscedis kaj demetis sian brilan patentledan kaskon por grati sian kalviĝan kapon. Gross Gott! Henriko denove malfruis ĉi-vespere. Stulta juna Schwein. Li verŝajne denove vagas ĉirkaŭ sia Katte kaj forgesis la tempon. Ho, liaj kruroj! Estus bone veni hejmen al Anna ĝustatempe por lia vespermanĝo kaj trempi liajn kompatindajn piedojn en bano de varma akvo.
  
  
  
  La policisto pigre prizorgis la grandulon, kiu ĵus ŝancelis preter li sur Ladenstrasse. Grandega. Rigardu liajn ŝultrojn. Kaj alia malfrua. Li estos ĝustatempe. Sendube li estis trinkinta iom da aĉaĵo kaj decidis lastmomente havi virinon ĉi-vespere. La policisto denove oscedis. Kompatinda diablo. Li ĉiam iom kompatis la virojn, kiuj venis al Ladenstrasse. Ili havis nek Katte nek Annan.
  
  
  
  Granda viro ŝancelis laŭ la strato kun la manoj en la poŝoj, svingita en malpura leda jako. Li portis ledan ĉapon kaj malpuran purpuran koltukon por kaŝi sian mankon de kolumo. Lia velduda pantalono estis malforta kaj ĉifona, kaj li portis paron da malnovaj germanaj armeaj botoj kun najloj sur ili. La strato estis reaperigita ekde la lasta milito, sed tie kaj tie estis videblaj insuloj de la originaj pavimoj. Dum la najloj frapis la pavimŝtonojn, fajrero aŭ du nelonge orbitis en la nokto, kiel fulgoroj perditaj kaj ekstersezonaj.
  
  
  
  La viro haltis antaŭ la numero 9. Estis mallume en la fenestro. La grandulo mallaŭte ĵuris. Lia sorto rapide forvelkis. Ekde Hamburgo, kie bombisto prenis lin. Li ŝanĝis vestaĵojn, prenis la AX-aŭton el la deponejo kaj, kiel frenezulo, veturis al Kolonjo. Li estis maldaŭrigita tri fojojn por trorapidado, dufoje fare de la germanoj kaj unufoje de la britoj, kaj estis preskaŭ malliberigita fare de la britoj. Necesis multe da maljunaj manoj trans la maron por eltiri lin el ĉi tio - kaj krome forta subaĉetaĵo por la Ĉefkaporalo!
  
  
  
  Nun numero 9 estis malluma. Fermita kiel tamburo. Infero! Killmaster gratis la stoplon sur sia mentono kaj pensis. La berlinano devis renkonti lin sur Hostrasse, ĉe la "Kafejo de Du Klaŭnoj". La viro ne aperis. Nick, post sidado dum kelkaj horoj, finfine decidis kontakti la virinon memstare. Ĉi tio ne estis bona. Ĝi eble eĉ ne funkcios. La virino estis la kontakto de la berlina viro, ne lia. Nu, kiam diable iris...
  
  
  
  Nick Carter ĉirkaŭrigardis Ladenstrasse. Kelkaj el la aliaj knabinoj nun fermis butikon. La policano sur la angulo gratis sian kapon kaj apogis sin al la lampfosto. La strato rapide senhomiĝis. Li prefere foriru de ĉi tie antaŭ ol oni rimarkos lin. Li forte frapis per la fingrobazartikoj sur la vitra vitrino. Li haltis kaj atendis iomete. Nenio okazis. Li denove frapetis, pli forte ĉi-foje, sur la senpacienca tatuo de volupta, ebria viro, kiu estis decidita havi numeron 9 kaj neniun alian. Estus historio, se la policisto iĝus scivolema.
  
  
  
  Kvin minutojn poste, malantaŭ malhela kurteno ĉe la malantaŭo de la malgranda platformo, ekbrilis lumo. Nun li povis distingi balancseĝon kaj stakon da revuoj. Apud la balancilo estas paro da nigraj altkalkanumaj ŝuoj kun pikiloj proksimume ses colojn altaj. Nick pensis pri tiu ŝranko en la trankvila urbo Laurel, Marilando, kaj ektimis. Raymond Lee Bennett, se efektive ĝi estis li, ŝajnis agi laŭ sia formo. Krom se, denove, ĝi estis sovaĝa ansero! En tiu momento, Nick ne estis en tre optimisma humoro.
  
  
  
  Virino rigardis lin tra breĉo en la kurteno. La lumo estis malbona, sed ŝi ŝajnis blonda kaj nekredeble juna por Ladenstrasse. Nun ŝi brakumis sian bruston per sia robo, kliniĝis al li kaj balancis la kapon. Ŝia buŝo estis larĝa kaj ruĝa, kaj li povis legi ŝiajn lipojn kiam ŝi diris: "Nein-nein-geschlossen!"
  
  
  
  Nick ekrigardis al la angulo. Infero! La policisto komencis marŝi en tiu direkto kaj frapo sur la vitro kaptis lian atenton. Noĉjo balanciĝis iomete, kvazaŭ li estus tre ebria, premis sian vizaĝon kontraŭ la vitro kaj kriegis germane. “Fermita infero, Berta! Ne donu ĝin al mi. Lasu min eniri, mi diras. Mi havas monon. Multe da mono. Lasu min eniri!"
  
  
  
  La policano nun estis pli proksima. Noĉjo silente premis siajn lipojn al la vitro kaj preĝis, ke ĉi tiu ne estu tiel stulta kiel la plej multaj prostituitinoj. Li diris la vorton: "Reltich - reltich!" Hitler skribis la malon. Malhela ŝerco kreita de berlina viro.
  
  
  
  La knabino denove balancis la kapon. Ŝi ne komprenis la mesaĝon. Nick faris klingon el sia dekstra mano kaj tranĉis lian maldekstran pojnon tri fojojn. Ĝi estis la plej bona el la rekonsignaloj de AX kaj morta donaco se malamiko profesiulo rigardis, sed ĝi ne povus esti helpita. Li devis kontakti Berta — aŭ kiel ajn ŝia nomo estis.
  
  
  
  Nun ŝi kapjesis. Jes. Ŝi ricevis ĝin. Ŝi malaperis kaj la lumo estingiĝis. Nick ekrigardis la straton. Al li fariĝis pli facile spiri. La policisto perdis intereson kaj revenis al sia angulo, kie li nun parolis kun alia, pli juna policisto. Sen dubo, lia asistanto. Lia alveno deprenis la varmon Nick.
  
  
  
  La pordo malfermiĝis kviete. Voĉo flustris: "Komenon estas ĉi tie!"
  
  
  
  AXEman sekvis ŝin laŭ mallarĝa ŝtuparo kiu “odoris je ŝvito kaj urino, malmultekosta parfumo, cigaredoj kaj miliono da malbonaj vespermanĝoj. Ŝiaj ŝuoj susuris sur la eluzitaj ŝtupoj. Instinkte, sen pripenso, li faligis la Luger en ĝian plastan pistolujon kaj lasis Hugo'n, la stileton, gliti en lian manplaton. Li ne atendis problemojn — kaj tamen li ĉiam atendis problemojn!
  
  
  
  Suprenirante la ŝtuparon, ŝi prenis lian manon kaj kondukis lin laŭ longa, malhela koridoro. Ŝi ne parolis denove. Ŝia mano estis malgranda, mola kaj iomete malseka. Ŝi malfermis la pordon kaj diris: "Jen."
  
  
  
  Ŝi fermis la pordon antaŭ ol ŝalti la lumon en la ĉambro. Nick ĉirkaŭrigardis rapide antaŭ ol malstreĉiĝi. Li reŝovis la stileton en ĝian ingon. En ĉi tiu ĉambro estis nenio por timi. Ne tiel, kiel li komprenis timon. Por virino povus esti malsama afero. Liaj okuloj, tiuj strangaj okuloj, kiuj povis ŝanĝi koloron kiel la maro, rapide flagris ĉirkaŭ la ĉambro kaj mankis nenion. Malgranda blanka pudelo dormas sur kuseno en la angulo. Papago en kaĝo. La puntaj kurtenoj kaj buŝtukoj estas kompatinda provo de amuzo, kiu iel atingas nur iomete naŭzan ŝikon. Estis Kewpie-pupoj sur la toleto kaj malgranda lito. Ion Nick ne vidis en jaroj. Estis dekduo aŭ pli da ili. Sen dubo, ŝiaj infanoj.
  
  
  
  Li sinkis sur la liton, ankoraŭ ĉifita de ŝia lasta kliento. Ĝi odoris malmultekoste. La knabino – ŝi ja estis tre juna por Ladenstrasse – sidis sur la sola seĝo en la ĉambro kaj rigardis lin per grandegaj bluaj okuloj. Ŝi havis helflavan hararon, kombitaj alte, bonan vizaĝon, se ne por malgranda malforta buŝo kaj grandaj purpuraj ombroj sub ŝiaj okuloj. Ŝi havis maldikajn brakojn kaj grandajn flekseblajn mamojn, maldikan talion, kaj ŝiaj kruroj estis tro mallongaj inter la maleolo kaj genuo. Tio donis al ŝi strange distorditan aspekton sen iuj realaj fizikaj misformaĵoj. Eble, pensis Killmaster, la kialo por ke ŝi estis ĉi tie estis anstataŭ danci en iu spektaklo aŭ kabaredo.
  
  
  
  Li tuj eklaboris. “Ĉu vi aŭdis ion de la Avataro? Li devis renkonti min ĉe Hostrasse. Li ne venis". Avataro estis la kodnomo de viro el Berlino.
  
  
  
  La knabino balancis la kapon. “Nein. Mi ne vidis Avataron. Mi parolis kun li hieraŭ nokte – telefone en Berlino. Mi rakontis al li pri la usonano — ĉi tiu Bennett? La Avataro diris, ke li tuj venos." Ŝi denove skuis la kapon. "Sed mi ne vidis lin."
  
  
  
  Nick Carter kapjesis malrapide. Li prenis el sia poŝo taĉon da ĉifita Gauloise kaj donis unu al ŝi.
  
  
  
  "Mi ne fumas, Danke." Ŝi kovris sian pintan mentonon en la mano kaj rigardis lin. Estis aprobo kaj iom da timo en ŝia rigardo.
  
  
  
  Noĉjo prenis paperpecon el sia poŝo kaj disfaldis ĝin. Ĉi tiu estis unu el la flugfolioj tiel haste disdonitaj de AX. Ĝi enhavis foton de Raymond Lee Bennett, prenita de sekurecdosieroj en Washington. Nick ekrigardis la mallarĝan vizaĝon, la malnovajn akneajn cikatrojn, la kalviĝan kapon kaj la tro proksimajn okulojn. Estis facile rimarki. Kial Bennett ne alivestis sin?
  
  
  
  Li ĵetis la flugfolion al la knabino. "Ĉu ĉi tio estas viro? Ĉu vi certas?"
  
  
  
  "Ja. Mi estas certa." Ŝi palpumis en sia robopoŝo. Ĝi svingiĝis kaj ŝi ne fermis ĝin. Ŝiaj grandaj mamoj ankoraŭ konservis iom da juneca firmeco.
  
  
  
  Ŝi prenis alian flugfolion el sia poŝo kaj etendis ĝin apud tiu, kiun Nick donis al ŝi. “Avataro sendis min pasintsemajne. Jen kion vi nomas rutino, ĉu ne? Mi vere ne atendis..."
  
  
  
  Nick ĵetis rigardon al sia malmultekosta japana brakhorloĝo. Jam preskaŭ sole. La tempo perdiĝis. Ankoraŭ neniu avataro. Lia plej bona veto estas drogi ĉi tiun kompatindan ĉifonon kaj fini.
  
  
  
  “Ĉu vi scias, kie ĉi tiu viro nun estas? Ĉi tiu Bennett?
  
  
  
  "Eble. Mi ne certas. Sed kiam li venis hieraŭ nokte, li loĝis en la House Hotelo. La ĉambra ŝlosilo estis en lia jaka poŝo. Kiam li iris en la banĉambron - ĝi estas en la koridoro, kiel vi komprenas - mi serĉis la jakon. Li forgesis lasi la ŝlosilon sur la tablo. Kompreneble, mi jam rekonis lin el la foto."
  
  
  
  Nick klinis sin al ŝi. “Kio estas la ĉambronumero? Sur la ŝlosilo?
  
  
  
  “Naŭ-kvar-sesa. Mi skribis ĝin por ke mi ne forgesus." Ŝi iris al la tualetejo kaj prenis la pupon Kewpie. Ŝi transdonis la noton al Nick.
  
  
  
  "Vi faris bonan laboron," li diris al ŝi.
  
  
  
  Li povus havigi al si kelkajn pliajn minutojn. Se Bennett ankoraŭ estis en la Hejma Hotelo - kio estis neverŝajna - tiam li verŝajne estis ĉi tie por la nokto. Se la persono jam pluiris, kion AXEman atendis, ĝi ankoraŭ estis varma spuro. Nur unu tagon.
  
  
  
  "Ĉu vi tuj rakontis al la avataro pri Bennett?"
  
  
  
  "Ja. Tuj kiam li foriris, mi elglitis kaj vokis Berlinon. Kredu min, mia sinjoro! Mi ne perdis eĉ unu minuton."
  
  
  
  Nick ridetis. "Mi kredas vin - kiel vi nomiĝas?"
  
  
  
  Ŝi montris siajn malbonajn dentojn en moka rideto. "Helga faros."
  
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. Li vere ne volis scii ŝian nomon. Ne tiom grava. Li ekstaris kaj etendis sin. Li vidis ŝiajn bluajn okulojn larĝiĝi dum ŝi faris spertan takson de la korpo sub la malglata vestaĵo de la laboristo. Dum momento li sentis etan nuancon de plezuro. Vi pensus, ke ili mortos ĝin – kiel infano laboranta en sukeraĵejo. Sed ŝajne ne.
  
  
  
  Li denove rigardis sian horloĝon kaj sidiĝis. Pliaj kvin minutoj kaj li devus esti survoje. Trovu manieron kontroli ĉu Bennett ankoraŭ estis ĉe la Dom Hotelo. Se li estus - kaj se Noĉjo ankoraŭ ne povus trovi la Avataron - tiam li nur devus trovi manieron atingi Bennett, tre trankvile, kaj mortigi lin. Neniu aresto pro murdo! Ĉi tio povas postuli iom da peno. Se nur li scius kie estas tiu berlina viro, kion li faras. Eble la Avataro decidis ne atendi - iri post Bennett mem. Liaj ordonoj estus la samaj kiel tiuj de Nick. Murdo!
  
  
  
  “Diru al mi,” li ordonis, “kio okazis hieraŭ nokte? De la momento, kiam vi rimarkis ĉi tiun Bennett, ĝis la momento, kiam vi telefonis al Berlino. Faru ĝin rapide bonvolu. Bennett estis tute sola, kompreneble?”
  
  
  
  “Ja. Unu. Li butikumis por fenestro, ĉu vi scias? Li iris supren kaj laŭ la strato kaj rigardis la knabinojn. Kiam li haltis ĉe mia fenestro, mi tuj rekonis lin el la bildo. Mi estis ekscitita, Herr, kaj tre timis. Mi timis, ke li ne eniros, ke mi perdos lin. Mi ne povis vestiĝi kaj sekvi lin ĝustatempe."
  
  
  
  Killmaster malrapide kapjesis. “Sed li eniris. Daŭrigu, mordo."
  
  
  
  Ŝiaj bluaj okuloj rigardis lin dum ŝi diris, “Estas pri ĝi io, kion mi rekonis. Mi komprenas ĉi tion. Lia aspekto. Kiam vi vidas tiom da viroj kiom mi, vi ekkonas strangajn aferojn... kaj tiu ĉi Bennett havis la aspekton. Kaj mi pravis — li estis forturniĝonta, kiam mi prenis miajn botojn kaj mian vipon. Li ridetis al mi kaj tuj eniris."
  
  
  
  La knabino leviĝis de sia seĝo kaj marŝis al malforta kabineto el premita kartono. De tie ŝi prenis vipon kaj paron da laĉledaj, altkalkanumaj, ĝisgenuaj laĉitaj botoj. Noĉjo repensis pri la sekreta ĉambro en Laŭro.
  
  
  
  Ŝi ĵetis la vipon kaj botojn sur la liton. “Ĉi tiuj, mia sinjoro! Kaj li sciis uzi vipon. Li ankaŭ fotis min. Multaj el la bildoj faritaj per la fotilo estas Polaroid. Vi komprenas? En multaj pozicioj?
  
  
  
  Nick ridetis tenere al ŝi. "Vi sendube estis bone pagita por ĉio ĉi?"
  
  
  
  “Ja. Li bone pagis. Sed mi pensas, ke mi bezonas pli. Rigardu!"
  
  
  
  Ŝi deĵetis sian robon kaj staris nuda antaŭ li, turnante, por ke li povu vidi la aĉajn ruĝajn velkojn sur ŝiaj blankaj dorso kaj gluteoj. "Vi vidas, sinjoro, ĉu mi ne devus esti pagita pli por miaj servoj?" Ŝia ruĝa buŝo malĝoje kaŝis ŝiajn malbonajn dentojn.
  
  
  
  Nick Carter ne permesis ke ajna kompato estu montrita. Li ridetis al ŝi. “La avataro estas via kasisto, ne mi. Prenu ĝin kun vi."
  
  
  
  Se vi iam revidos lin, pensis Nick. Li komencis kompreni tiun ĉi berlinanon. Sento, kiun li antaŭe konis, tre malagrabla antaŭsento de katastrofo. Ĉi-rilate, liaj divenoj malofte estis malĝustaj. Lia enkonstruita radaro, perfektigita kaj sentema de jaroj da trompa morto, komencis ĵeti malfortan ombron sur la ekranon de lia menso. Kaj se li pravis, kaj la Avataro havis problemojn aŭ mortis, tio signifis ŝanĝon de planoj. Li dependis de la Avataro por helpi lin eniri Hotel Dom.
  
  
  
  Ankaŭ ĉi tio, sendube, signifis, ke ankaŭ la rusoj kaptis la odoron kaj kriegis. Li nun ne havis tempon por zorgi pri tio. Li alfrontos ĉi tiun problemon kiam ĝi venos – kio estos sufiĉe baldaŭ. Sed nun...
  
  
  
  Li iris al la pordo. La knabino sekvis ŝin.
  
  
  
  "Mi devas trovi manieron eniri la Doman Hotelon," diris Nick. Li ŝovis la manon al siaj vestaĵoj. "Mi ne povas fari tion en ĉi tiu kostumo - ili ne lasis min preterpasi la tablon. Tio signifas, ke mi devos ŝteliri, kaj por fari tion sen esti kaptita kiel ŝtelisto, mi bezonas scii la lokon. de ĉi tiu loko.Ĉu vi konas iun, kiu laboras en la Domo?Entute iu ajn?Servistoj?Kuirejoj?Ĉi tio estas tre grava —kaj por tio mi pagos krome.
  
  
  
  Li vere nenion atendis - tiuj knabinoj havis tre malmultajn kontaktojn en la taga mondo - sed li prenis 100 markojn el sia monujo.
  
  
  
  Je lia surprizo, ŝi tuj kapjesis. “Mi konas pordiston tie. Li foje venas al mi. Lia nomo estas ..."
  
  
  
  "Mi ne volas scii lian nomon!" Nick diris mallonge. "Ĉu vi povas kontakti lin? Nun! Tuj?"
  
  
  
  Ŝi denove kapjesis. "Mi pensas jes. Frith - li laboras nokte. Mi scias ĉi tion ĉar li ĉiam venas ĉi tien frue posttagmeze. Mi povus voki lin en la malantaŭa oficejo de la hotelo."
  
  
  
  Killmaster rapide pensis. Liaj ordonoj estis sufiĉe klaraj. Mortigu Raymond Lee Bennett. Fiku avataro, Berlina Viro. Io misfunkciis tie. Kiu tamen bezonis lin? Se li povus aĉeti ĉi tiun pordiston, li povus fari sian laboron kaj forlasi Kolonjon antaŭ la tagiĝo. Ĝi valoris la ŝancon.
  
  
  
  Li donis al ŝi fakturon de 100 markoj. "Voku lin. Ĉu estas strateto malantaŭ la Domo? Veturi aŭ parkumi? Iu loko, kiu nun estos dezerta?” Li ne konis Kolonjon.
  
  
  
  Ŝi prenis la monon kaj metis ĝin en sian robpoŝon. “Estas strateto. Ĝi estas mallarĝa kaj malluma kaj mi opinias, ke la polico ne bone patrolas ĝin. La domo estas luksa hotelo – ili ne konsiderus ĝin necesa. Nur der Klasse restas ĉe la Domo."
  
  
  
  Noĉjo denove ekrigardis sian horloĝon. Kelkajn minutojn post la unua. Estas ankoraŭ multe da tempo. Se nur la birdo ne estus fluginta.
  
  
  
  "Voku lin," li ordonis. “Estu tre certa, ke vi parolas nur al li kaj ke li ne estas aŭdata. Ĉu li estas saĝa, ĉi tiu pordisto? Ĉu vi ne estas stulta?
  
  
  
  La knabino ridetis. Ŝi metis sian manon sur la brakon de Nick, ludante per lia grandega bicepso. “Li estas sufiĉe saĝa. Kaj li ne ŝatas policanojn. Li havis problemojn kun ili antaŭe."
  
  
  
  Nick rikanis al ŝi. "Bone. Mi bezonas iun iom ombra por la laboro. Bone - voku vian amikon tuj kiam mi foriros. Jen kion vi diras al li - certigu, ke vi komprenas ĉion ĝuste. Tute prave! Ĝi estas grava.
  
  
  
  "Diru al li, ke li estu en la strateto post unu horo. Certiĝu, ke li ne estas vidata aŭ maltrafita. Li povu organizi ĉi tion. Diru al li, ke li fumu du cigaredojn samtempe kaj, kiam li fumis ilin, turnu la cigaredojn. en kontraŭaj direktoj." direktoj. Li devas nenion diri. Ne parolu al mi. Mi vidos lin antaŭ ol li min vidos. Mi identigas min per unu vorto - ĉefserĝento. Ĉu vi komprenas?"
  
  
  
  “Ĉefserĝento? Ĉu vi diros tion? Li diros nenion krom se vi unue parolos?”
  
  
  
  "Bona knabino. Kiam li aŭdas min diri "majoro serĝento", li devas respondi: "Das Wasser ist kalt". La akvo estas malvarma. Nun ĉu estas klare? "
  
  
  
  “Ja. Mi havas ĉion. Sed li volos monon. Eble multe da mono."
  
  
  
  Killmaster atente rigardis ŝin. "Li estos bone pagita. Rakontu al li pri tio. Diru al li ankaŭ, ke se li trompas min, kreos problemojn al mi, li ankaŭ estos pagita. Sed ne en markoj. Ne diru al li pri tio ĝis li konsentos renkontiĝi kun mi, kaj tiam certigu, ke li komprenas ĝin. Kaj certigu, ke vi komprenas ĝin."
  
  
  
  “Ja, schon Mann. Mi scias. Vi havas nenion por zorgi." Ŝiaj fingroj timeme karesis la stoplon sur la vango de AXEman. "Ĉu vi ŝatus resti por momento aŭ du?" Ŝi prenis 100 markbileton el sia poŝo kaj lasis ĝin fali sur la plankon. "Mi... mi ne bezonos ĝin."
  
  
  
  Noĉjo donis al ŝi dolĉan kaj kompreneman rideton, preskaŭ sinceran. Por ŝpari ŝiajn sentojn, li diris: “Tio estus bone, Helga. Dankon, sed mi ne povas. Neniu tempo. Eble poste, kiam ĉi tio finiĝos. Adiaŭ".
  
  
  
  Dum li iris laŭ la malluma ŝtuparo, li rememoris, kiel ŝi nomis lin. Shen Mann. Bela homo! Killmaster iom malgaje balancis la kapon. Ie en lia diamante malmola ŝelo estis atako de kompato. Ŝi devas koni solecon, kiu superas eĉ lian.
  
  
  
  Poste li forskuis ĝin kaj eliris sur Ladenstrasse. Mi devis labori. Mortigu se ĉio iras bone. Estus bone fini ĉi tiun aferon ĉi-vespere kaj reveni al Ŝtatoj morgaŭ.
  
  
  
  Ĉiukaze, AXEman neniam estis precipe populara inter prostituitinoj. Kaj kiam li komunikis kun ili, estis nur kun la plej belaj kaj plej multekostaj.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Elirante el Ladenstrasse, Nick Carter marŝis tra la malantaŭaj stratoj kaj mallarĝaj stratoj al Cathedral Square. Liaj moroj ne estis sekretemaj; li estis klinita kaj miksis kun la manoj en la poŝoj, teksante de tempo al tempo, laboristo kiu estis iom ebria kaj ne zorgis, kiu sciis ĝin. La malmultaj preterpasantoj ne atentis lin. Li ne renkontis alian policanon. Li trovis ombritan benkon subvente de la Erzbischofliches Muzeo, la longo de la ĝardenoj de la katedralo, kaj atendis. La Hejma Hotelo estis du blokoj for. Li permesis al si dek minutojn marŝi.
  
  
  
  La strateto malantaŭ la Domo estis mallarĝa kaj malluma. Noĉjo iris singarde, same ŝtele kiel la ombroj mem, evitante la rubujojn kaj rubujojn de la vendejoj najbaraj al la Domo. Li interrompis la konklavon
  
  
  katoj kaj siblis laŭte. "Trankvile, grimalkinoj," Nick diris al ili. "Mortigu lin. Ekflugi. Viaj kataj amikoj atendas."
  
  
  
  Li trovis alkovon en la malantaŭo de la garaĝo trans la strateto de la malantaŭo de la Domo. Jam estis bone post la dua, sed la lumoj ankoraŭ estis ŝaltitaj en iuj ĉambroj. Noktaj lumoj brulis malklare en la kuirejoj kaj aliaj servaj areoj sur la unua etaĝo. Tuj kontraŭe, kie li staris, estis granda parkejo, pavimita kaj unuflanke vicita per ladskatoloj kaj rubujoj. Estis malgranda malŝarĝa doko. Tri aŭtoj, du Volkswagen kaj Mercedes, brilis en la ununura malforta lumo de la arko.
  
  
  
  Killmaster atendis ne pli ol du minutojn kiam li aŭdis pordon mallaŭte malfermiĝi kaj fermiĝi ie trans la strato. Lia akra okulo kaptis movon en la densaj ombroj akumuliĝantaj proksime de la rubujoj. La alumeto flaviĝis momente kaj estingiĝis. Du ruĝaj punktoj tratranĉis la mallumon. Nick atendis pacience dum la viro fumis. Poste, fine, unu cigaredstumblo turniĝis maldekstren kaj la alia dekstren.
  
  
  
  Nick moviĝis trans la strateton en la plej helan parton de la parkejo. Li diris kviete: "Serĝento?"
  
  
  
  "Das Wasser ist kalt." La voĉo estis malglata, malalta, serioza baso.
  
  
  
  Nick venis iom pli proksimen. “Ja. La akvo estas malvarma. Ĉu la virino diris al vi, kion mi volas?”
  
  
  
  Li nun estis sufiĉe proksima al la ombro por vidi lin levi la ŝultrojn. Li estis malalta kaj kaduka. Ĝi diris: “Vi volas eniri la hotelon sen esti vidita, Herr. Kaj mi supozas, ke vi volas eliri same, ĉu ne? Ĉi tio povas esti aranĝita – por mono.”
  
  
  
  "Kiom da mono?"
  
  
  
  Momento de hezito. Noĉjo faris alian paŝon antaŭen kaj haltis abrupte. Ĉi tiu spiro estas potenca miksaĵo de tabako, cepoj, alkoholo kaj simpla malbona spiro! La amikoj de ĉi tiu viro, se li havis, simple neniam diris al li.
  
  
  
  “Kvincent markoj, sinjoro? Kaj mi devus scii, ĉu vi diru al mi ion pri tio, kion vi planas fari? Mi devas protekti min, ĉu vi scias? Policistoj..."
  
  
  
  "Mil markoj," Nick diris al li severe. “Kaj vi ne faros demandojn. Neniu! Vi respondos demandojn. Ju malpli vi scias, des pli bone por vi. Se vi bone faros vian parton kaj silentos, vi ne havos problemojn kun la polico. Kiam ni disiĝos, vi forgesos, ke vi iam vidis min aŭ ke virino iam vokis vin. Vi forgesos ĝin tuj kaj por ĉiam! Vi komprenas? "
  
  
  
  “Ja, sinjoro. Kion vi volas? Mi volas diri krom la hotelenirejo? Ĉi tiu parto estas sufiĉe simpla kaj..."
  
  
  
  "Mi scias," diris Killmaster akre. “Mi ne bezonas vin por ĉi tio! Tion mi volas." Kaj li klinis sin pli proksimen al la viro, penante eviti tiun teruran spiron.
  
  
  
  Kvaron de horo poste, Nick Carter eliris el la ŝarĝlifto sur la sepa etaĝo de la House. Li grimpis la fajroŝtuparon du flugojn al la naŭa etaĝo. La koridoroj estis malplenaj, dike tapiŝitaj kaj malklare lumigitaj. Li iris laŭ la fajroŝtuparo kiel fantomo. Liaj laborvestoj estis konservitaj en ŝlosfako en la kelo. Li nun portis verdan pordistan uniformon kun brilaj arĝentaj butonoj. Li ŝanĝis vestaĵojn en la lavejo dum lia gvidisto kaj mentoro gardis ekstere, tiel donante al Nick paŭzon kaj la ŝancon transdoni sian armilon sen veki suspekton. Li ne dubis, ke la pordisto estas fraŭdo, sed murdo estis io alia.
  
  
  
  Noĉjo malfermis la pordon de la naŭa etaĝo kaj singarde rigardis laŭ la longa koridoro kun eta rido sur sia malglata vizaĝo. Li havis nek la tempon nek la emon klarigi al la pordisto pri la ekzekutoj de AX. Por li, mortigi Raymond Lee Bennett estus pura murdo.
  
  
  
  Nick trankvile eliris en la koridoron. Estu tiel. Ja, se li farus, estus tro malfrue. Tiam ĉi tiu persono ne kuraĝas paroli.
  
  
  
  Ĉambro 946 estis ĉe la malproksima fino de la koridoro, apud la hotelenirejo. Noĉjo rapide kaj silente marŝis la distancon, palpante la poŝon de sia verda simia jako per la fingroj por la alirŝlosilo. Nur tio valoris mil markojn. Li povus elekti la seruron per majstra ŝlosilo, sed tio bezonus tempon, ĝi farus bruon, kaj ĝi devigus lin stari en la halo tro longe.
  
  
  
  Jen ĝi. Blanka pordo kun la bronzaj numeroj 946. Malforta rideto tuŝis lian malmolan buŝon, kiam li vidis la ŝildon Ne ĝenu sur la pordo. Eble, sardone pensis Killmaster, estis tute eble ke li povus mortigi Bennett sen ĝeni lin. Se li faras ĝin sufiĉe rapide. Dum la viro dormis.
  
  
  
  Li retrorigardis laŭ la koridoro. Ĝi flagris en la malforta nokta lumo, malklara tunelo de silento. Singarde, tre malrapide, Noĉjo enigis la alirŝlosilon en la seruron. Se Raymond Lee Bennett vere estis en la ĉambro - kaj Nick ne certe sciis - tiam tio estis la plej danĝera parto de la operacio. Bennett eble estis freneza, sed li ne estis malsaĝulo. Li ŝatis ludi spionludojn kaj li
  
  
  Li verŝajne sciis multajn lertaĵojn, almenaŭ de legado. Li sidus en la mallumo kaj atendus kun .38. Li povus esti alkroĉita armila kaptilo al la pordo, aŭ disĵeti botelojn kaj ladskatolojn kiel fonto de bruo — kio ajn. Nick Carter diris al si ke li ne volis ricevi ĝin de freneza amatoro kiel Bennett. Li ankaŭ preparis sian pardonpeton, se lin kaptis iu dika germana komercisto kaj lia edzino: „Verzeihung, mein Herri. Mil pardonpetoj. En la malĝusta ĉambro, vi komprenas! Falsa Zimmer! Mi venis por ripari la akvotubaron, Herr. Oni diris al mi. ĉi tiu ĉambro estis malplena kaj... Ja, mein Herr. Mi tuj foriras! "
  
  
  
  Li turnis la ŝlosilon. La kastelo faris apenaŭ aŭdeblan, olean ĉakadon. Nick atendis, aŭskultante, ne spirante. Li estis tro longe en la koridoro. Li devas enveni, ekster vido, preta por io ajn. Li movis sian pojnon kaj la stileto falis en lian manplaton. Li tenis la klingon inter la dentoj, transdonis la Luger al sia dekstra mano, kaj malrapide turnis la tenilon per sia maldekstra. La pordo silente svingiĝis internen. La ĉambro estis malluma. Killmaster englitis internen kaj trankvile fermis la pordon post si. Preta por io ajn.
  
  
  
  Preta por ĉio krom la odoro kiu atakis liajn naztruojn. Fetida odoro de pulvoro. Pafiloj estis pafitaj en ĉi tiu ĉambro. Lastatempe.
  
  
  
  Nick agis instinkte, ne konscie. Li falis kvarpiede kaj malproksimiĝis de la pordo, dekstren laŭ la muro, singarde palpante sin antaŭ si. Li spiris mallaŭte tra la buŝo. Kaj li aŭskultis. Aŭskultante per ĉiu unco kiun li povis kolekti, lia vizaĝo colojn de la tapiŝo. Post momento, li enspiris profundan silentan kaj tenis ĝin, ĝis liaj oreloj komencis ŝpruci kaj liaj pulmoj komencis dolori. Li retenis la spiron dum preskaŭ kvar minutoj; Post ĉi tiu tempo, li estis certa, ke estas neniu kaj nenio en la ĉambro kun li. Neniu vivado.
  
  
  
  Nick permesis al si kolapsi mallaŭte sur la tapiŝon, liberigante la streĉiĝon. La Luger estis en sia maldekstra mano, la stileto en sia dekstra. Ne estis danĝero en la ĉambro. Ne nun. Li estis certa pri tio. Sed estis io alia en la ĉambro - li povis senti ĝian ĉeeston - kaj post unu aŭ du momentoj li devos alfronti ĝin.
  
  
  
  Li profunde spiris, aŭskultante la malfortajn sonojn ekstere, permesante al siaj nervoj reveni al normalo. Ie sur la Rejno trenŝipo blekis – granda rivero fluis proksime – kaj aŭtomobilo rapidis tra la dezertaj stratoj. Polica korno sonis de malproksime. Li aŭdis malfortan susuradon kaj movon de pezaj kurtenoj kaj samtempe sentis venton sur la vango. Ie fenestro estis malfermita. La venteto malforte odoris je la rivero, la dokoj kaj riverdigoj, karbo, petrolo kaj benzino. Tiam la venteto malleviĝis kaj li denove flaris pulvon.
  
  
  
  Nuntempe, lia korpo estis sekura kaj lia cerbo transprenis. Veturi kiel vera komputilo. Pafiloj estis pafitaj en ĉi tiu ĉambro; estis neniu alarmo, neniu polico, la pordisto estus dirinta al li, kio signifis ke la pafilo estis silentigita. Dampiloj signifis specialan specon de problemo, tian li plej bone komprenis. Policistoj, huliganoj, ordinaraj rabistoj, ne uzis dampilojn. Kelkfoje Nick faris ĝin. La sama validas pri liaj kolegoj servantaj en aliaj landoj.
  
  
  
  Nick Carter grimacis en la mallumo. Ne estus tiel facile kiel li komencis esperi. Kompreneble, ĉi tio neniam okazis. Estis freneze revi preni Bennett kaj eliri el Kolonjo antaŭ tagiĝo! Li suspiris kaj forpuŝis sin de la tapiŝo. Pli bone kongrui kun ĝi.
  
  
  
  Li metis sian manon rekte en la vizaĝon de la viro. La karno estis ankoraŭ iomete varma. Noĉjo kuris sian manon laŭ la brako de la viro al lia pojno, levis ĝin kaj fleksis ĝin. Ankoraŭ ne ekzistas severeco. Ĉu ĝi povus esti Raymond Lee Bennett? Ĉu la viro el Berlino, kiu havis la Avataron, vidis ŝancon kaj prenis ĝin? Ĉu vi faris la laboron kaj foriris? Aŭ ĉu ĉi tiu Avataro nun malvarmiĝas sur la planko?
  
  
  
  Dum Noĉjo rampis al la pordo, li trovis siajn pensojn iom ambiguaj. Se la viro el Berlino ricevis Bennett, tiam des pli bone - la laboro estis farita - kaj tamen ĝi estis la tasko de Nick en la unua loko. Profesia ĵaluzo? Nick ridetis en la mallumo. Apenaŭ. Nur kiam li komencis laboron, li ŝatis fini ĝin.
  
  
  
  Li trovis la pordon kaj ŝlosis ĝin. Mi ŝraŭbis ĝin kaj tiris la sekurecan ĉenon. Li trovis la lumŝaltilon kaj ekpremis ĝin. Ĝi ne estis vere granda risko. Ne post kiam la pafado pasis nerimarkita.
  
  
  
  La lustro sur la plafono lumiĝis per ora brilo. Nick staris kun la dorso al la pordo kaj rigardis la scenon. La batalo iris bone! Pluraj dekduoj da pafoj certe estis pafitaj. La murspegulo estis rompita, vazo kuŝis en pecoj proksime de la kameno, kaj estis malbelaj pokmarkoj sur la helbluaj muroj. Bonaj dikaj muroj, alie la kugloj estus trairintaj kaj atentiginte la najbarajn homojn.
  
  
  
  Estis du korpoj. Unu el ili, kiun li tuŝis, apartenis al malgranda ĉino. Io bolis en la cerbo de Nick, eĉ kiam
  
  
  li kliniĝis super la kadavro. Do ankaŭ ili estis en ĝi! Ĝi certe farus la stufaĵon pli liga, se ne pli bongusta. Li balancis la kapon iom malgaje dum li ekzamenis la mortinton. Ĉi tio estis io, kion li kaj mi Hawk antaŭvidis, kompreneble - la ĈiComs havis bonajn duktojn al Kremlo - sed ili esperis, ke la ĉinoj ne falos ĝis estos tro malfrue. Post la morto de Bennett.
  
  
  
  La ĉinoj estis vunditaj en la brusto, proksime de la koro. Li multe sangis sur sia multekosta blanka kaj blanka ĉemizo. Apud lia etendita brako estis Luger, tre kiel la propra de Nick, sed pli posta modelo kaj ne tranĉita malsupren. Noĉjo prenis ĝin kaj ekzamenis la longan cilindran dampilon sur la muzelo. Bona, farita ĝuste ĉi tie en Germanio. Kiam instalita, la bruo estos ne pli ol korko pafita el infana pistolo.
  
  
  
  Li faligis la Luger sur la plankon apud la kadavro kaj marŝis al la alia kadavro. Li portis papere maldikajn, preskaŭ travideblajn gantojn, kiujn la maljuna Poindexter donis al li antaŭ longe. Ili estis faritaj el homa karno - Poindexter nur ridis kaj balancis la kapon kiam oni demandis pri ili - kaj ili lasis spurojn. Kies presaĵoj Nick havis neniun ideon. Tion sciis nur Poindexter - li kaj la viro, kiu efektive forigis la haŭton.
  
  
  
  Li staris rigardante la duan kadavron. Ĝi estis apud la reĝgranda lito. Lito, sur kiu ili kuŝis, sed ne dormis. La litkovrilo aŭ ruĝa veluro estis ankoraŭ surloke. La materialo estis peza kaj dika, kaj estis spuroj de du korpoj sur ĝi. Noĉjo forlasis sian korpon por momento kaj kuŝiĝis sur la liton. Li klinis sin super ŝi, sen tuŝi ŝin, kaj flaris la kavojn en la veluro. Aromo! Unu el ili enhavas multekostan parfumon. Ankoraŭ prokrastita. Estis virino kun Bennett.
  
  
  
  Killmaster revenis al la korpo plej proksima al la lito. Ili bone konas unu la alian. Oriento kaj Okcidento. La fina dikotomio Politiko. Ĉi tiu estis rusa, aŭ almenaŭ slava, kaj unu rigardo estis ĉio, kion Killmaster bezonis. Muskoloj, mallongaj haroj, malhelaj konkavaj trajtoj, malmultekosta kostumo, kiu taŭgas eĉ pli malbone en morto ol en vivo. Rusa muskola viro. Estas verŝajne ke MGB-subulo mortis en la linio de devo. Nick klinis sin pli proksimen. Kaj li multe mortigis. Kvar kugloj en la intestoj. Li apenaŭ sangis. La ĉina agento estis la plej bona pafo — se la ĉinoj estus mortigintaj lin. Se ili mortigis unu la alian. Noĉjo denove ekrigardis la liton, nun konsciante pri la dolora seniluziiĝo kreskanta en li. Eble Bennett mortigis du virojn. Aŭ virino, kiu ajn ŝi estas. Ne multe gravis. Bennett denove foriris, forkuris, kaj tie li staris kun ĉambro plena de kadavroj. Kaj ovo sur lia vizaĝo, kiel oni diras en spektaklobranĉo. Kun malplenaj manoj.
  
  
  
  Li komencis moviĝi ĉirkaŭ la ĉambro, rapide kaj sperte serĉante ĝin. Li denove rigardis la mortintojn kaj sulkigis la brovojn. Unu ĉino kaj unu ruso. Lukto. Kiu do havis la butonon? Kiu havis Bennett? Ĉi-foje li rimarkis, ke li tiras por la ĉinoj. Se ili havis Bennett, tiam li, AX, ankoraŭ havis ŝancon. Estis longa vojo por atingi Ĉinion. Se la Ivanoj havus lin, verŝajne ĉio estus finita - ili transportus lin trans la frontlinion en iu malproksima, forlasita kampara angulo. Ili gardintus lin per tuta taĉmento, se ili tion opiniis necesa – ĝis ili suĉis lin, elpremis ĉiun uncon el tiuj tridekjaraj memoroj el lia stranga cerbo.
  
  
  
  La necesejo estis malplena. Vestoj, sakoj - ĉio malaperis. Nick trovis cindrujon kun pluraj cigaredstumoj. Du estis makulitaj per lipruĝo. La virino komencis interesi lin pli kaj pli. Kio ŝi estis - ĉina aŭ rusa? Ĝi devis gravi.
  
  
  
  Li iris al la banĉambro por rapide ĉirkaŭrigardi. Restis nenio en la ŝranko, nenio kaŝita en la neceseja cisterno; Estis spuroj de ŝminko sur pluraj buŝtukoj en la paperkorbo. Neniu kaŝas sin en la duŝejo. Noĉjo revenis al la dormoĉambro kaj iris trans la tablon. Nenio krom la kutimaj oficejaj provizoj, plumoj, krajonoj, ktp. Li rigardis en la rubujon sub la tablo. Mezgranda papersako. Li klinis la rubujon per sia piedo kaj la sako elglitis sur la plankon. Estis! rastling, sonora sono. Kiel rompitaj teleroj. Nick prenis ĝin kaj forĵetis la enhavon sur la tapiŝon.
  
  
  
  Ĝi estis rompita mozaiko farita el rompita ceramikaĵo. Du dekduoj aŭ pli da fragmentoj, grandaj kaj malgrandaj, kun flava okra glazuro. Nick plukis tra pecetoj. Iu tabloornamado, knack-knacks sur la kamenbreto, kiĉaj hotelmebloj? Kial do kolekti la pecojn kaj meti ilin en sakon? Neniu provo estis farita por purigi la reston de la ĉambro.
  
  
  
  Killmaster rulis la plej grandan pecon inter siaj fingroj. Ĝi estis la kapo de muĝanta tigro. Malgranda, ĉirkaŭ unu colo en diametro de orelo ĝis orelo, tre lerte farita. La etaj okuloj estis sovaĝe flavaj kun skarlata brilo, kaj la dentegoj estis sovaĝa blanka kriego. Vi preskaŭ atendis, ke la afero mordos vin
  
  
  Noĉjo rigardis ĝin dum momento, poste kolektis la pecojn kaj remetis ilin en la sakon. Li metis la sakon en la poŝon de la jako de la pordisto. Verŝajne ĝi nenion signifis – sed en tia malagrabla kazo, vi tute ne sciis.
  
  
  
  Li iris al la malfermita fenestro kaj ekzamenis la pezan ŝtofon de la kurtenoj. La venteto estingiĝis, kaj la pendigilo kuŝis en du aŭ tri faldoj sur mallarĝa radiatoro, kiun oni devis purigi. La faldoj estas sulkitaj kaj malpuraj. Nick suprenrigardis. La kabo estis ŝirita de la vergo. Iu paŝis sur lin elirante el la fenestro. Li retiris la kurtenon.
  
  
  
  Kompreneble ili iris ĉi tiun vojon. Bennett kaj la virino kun sia tuta ekipaĵo. Noĉjo komencis elŝovi sian kapon, sed poste sulkigis la brovojn pro sia senatentemo. Li revenis kaj malŝaltis la lumon, poste atendis ankoraŭ unu minuton antaŭ ol li malfermis la fenestron kaj komencis rigardi supren kaj malsupren. Malsupre, fajroŝtuparo kondukis al la trafikata ĉefstrato. Li dubis, ke ili iros tiun vojon. Tiam supren. Ĝis la tegmento kaj super apudaj konstruaĵoj.
  
  
  
  Li kontrolis sian armilon pro kutimo, poste marŝis flekseble tra la fenestro kaj komencis leviĝi. Restas nur tri etaĝoj. Li grimpis la krutan ŝtuparon, kiu kaptis la parapeton, paŭzis tuj sub la kornico, poste suprengrimpis haste kaj denove. Fari silueton kontraŭ la ĉielo estis malbona tekniko kaj foje povis esti mortiga.
  
  
  
  La tegmento estis plata. Gruzo kaj gudro. Ekzistis konstruaĵo por liftekipaĵo kaj akvocisterno. Killmaster piediris en la plej profundan ombron sub la tanko kaj atendis. Li atendis kvin minutojn. Nenio moviĝis sur la tegmento. Se Bennett kaj la virino estus venintaj ĉi tien – li estis certa pri tio – tiam ili trovis eliron el la tegmento. Se ili povus, li povus. Eĉ kiam Killmaster elpaŝis el sub la tanko, plano komencis formiĝi en lia menso. Ĝi ne estis multe da plano - kaj li ne precipe ŝatis ĝin - sed ĝi estis, kiel la fervora hazardludanto diris, la sola ludo en la urbo. La plano de ĉi tiu kriplulo eble ne funkciis, kaj eĉ se ĝi estus, li estus en granda problemo, sed ĝi ŝajnis kiel la sola eliro. Killmaster devis veki la neston de ostro, fari al si proponon - mallonge, logi kaptilon per sia propra kolo. Kaj mi esperas, ke li estis kaptita. Alie ĝi estis senespere. Li nur daŭre palpumis en la mallumo. Ne estas tempo por ĉi tio. Li devis agi kaj agi rapide. Li devus ludi klaŭnon.
  
  
  
  Post minuto de ĉirkaŭrigardado de la tegmento, li komprenis kiel ili forlasis ĝin, Bennett kaj la virino. Devas esti. Oriente, direkte al Rejno, la tegmento de najbara konstruaĵo deklivis malsupren dek futojn. Ekzistis ses-futa interspaco inter konstruaĵoj. Nick studis la malluman kavon malsupre. Li fajfis mallaŭte. Por li estis nenio. Sed por Bennett? Por virino? Tiam iel, kun granda klareco, li sciis la veron. Bennett, la eta perfidulo, eble estis problemo, sed ne la virino! Kiu ajn ŝi estas kaj de kiu ajn flanko ŝi venas, ŝi estos estraro. Ŝi certe puŝis Bennett!
  
  
  
  Nun estis certa intenca nezorgemo en la movoj de Killmaster. Akcipitro estus tre konfuzita pro la malzorgemo de sia numero unu knabo. Nick saltis al la tegmento malsupre. Li faris ĝin facile, sed mallerte. Li falis, ruliĝis kaj permesis al si laŭte malbeni. Li staris en silueto kaj forskuis, kolere murmurante kaj farante pli da bruo ol urso en la densejo. Malvarmo trakuris lian spinon, kiun oni ne povis helpi. Se ili troviĝis proksime – aliaj malgajnintoj, rusoj aŭ ĉinoj – li devis desegni ilin. Li nun havas nenion por zorgi pri la venkintoj, rusaj aŭ ĉinoj. Ili faros tempon kaj markojn.
  
  
  
  Li transiris la tegmenton, brue svingante, kaj mallerte grimpis trans la parapeton kondukantan al la sekva tegmento. Ĝis la fino de la bloko, la konstruaĵoj estis sur la sama nivelo. Tiam li devos malsupreniri al la strato.
  
  
  
  En la tria konstruaĵo li trovis la korpon de la avataro.
  
  
  
  Li kuŝis en profunda ombro proksime de la bazo de la ventumilo. Nick rimarkis ĝin ĝustatempe, sed permesis al si stumbli sur ĝi. Li malbenis lin. Se ili rigardus lin – li esperis, ke ili estas – ili verŝajne malfacile ne ridi, ili kredus, ke ili devas trakti la plej bonan idioton de la mondo.
  
  
  
  Tiun berlinanon li neniam persone renkontis, sed oni montris al li foton en Vaŝingtono. Ĉi tiu viro estis ĉefa agento, sed sen la titolo de Killmaster. Nur tri aliaj viroj tenis tiun rangon en la HAKILO, kie Nick Carter estas la ĉefpolicisto. Kaj tamen li estis bona homo, tre bona homo, kaj nun li mortis. Noĉjo genuiĝis apud la korpo, uzante sian poŝlampoplumon, kaj rapide traserĉis la poŝojn. Ne estis monujo aŭ akreditaĵoj. Ili prenus ilin por eventuala estonta uzo, por kopiado kaj falsigo. Alie ĉio estis en ordo. La avataro ne estis maskita. Li portis konservative tranĉitan usonan komerckostumon, blankan ĉemizon kaj malhelbluan kravaton. Lia fedora estas krispigita
  
  
  kelkajn futojn for kiam kuglo trafis lin inter la okulojn. Niĉjo lasis la etan trabon ripozi por momento sur la nigra truo, la signo de morto, la fiksrigardantaj okuloj. Li scivolis ĉu ĉi tiu ulo havas edzinon. Familio? Malmultaj HAKILOJ faris tion.
  
  
  
  Li fermis la okulojn per la dikfingro kaj la montrofingro, frapetis sian ankoraŭ varman vangon kaj ekstaris. La Avataro certe kontrolis en la hotelo, malkovris ke Raymond Lee Bennett ankoraŭ estis tie, vidis aŭ iel aŭdis pri la virino kaj la aliaj, kaj decidis agi sen atendi Nick. Sen la rango de Killmaster, li daŭre havus licencon mortigi en misio. Sorto turnis aferojn.
  
  
  
  Nick Carter daŭrigis sian vojon trans la tegmentoj. Li alproksimiĝis al la lasta konstruaĵo kaj trovis rustan fajroŝtuparon kondukantan al mallarĝa strato kiu iris direkte al la moleo. Kio antaŭe estis diveno, suspekto, fariĝis preskaŭ evidenta. Bennett kaj la virino certe provas eliri el Kolonjo per nekutima vojo - per rivero. Ĝi estus malrapida - tio estus la ĉefa malavantaĝo - sed estis ankaŭ multaj avantaĝoj. Vojoj estas facile blokitaj; trajnoj, aviadiloj, busoj, privataj aŭtoj povas esti facile haltigitaj kaj serĉataj. Estas malfacile bloki riveron tiel grandan kaj okupatan kiel Rejno.
  
  
  
  Dum li malsupreniris la lastan fajroŝtuparon sur la mallarĝan paviman straton, li diris al si, ke certe estas la ĉinoj - ili havis Bennett! La tempo estus grava por la rusoj; ĝi ne farus multe da diferenco al la ĉinoj. Ili estis paciencaj homoj, kaj estis tre longa vojo de Ĉinio - ili provis trovi sekuran truon kaj iri subteran. Atendu. La Rejno estis ŝtopita per trenŝipoj, vaporŝipoj, barĝoj kaj velboatoj, krozkabanaj jaktoj, ktp. Estis ĉe ĉi tiu punkto ke Nick konfesis ke, almenaŭ nuntempe, li perdis la ludon. Raymond Lee Bennett estis forironta—nuntempe.
  
  
  
  Nun li marŝis al la riverdigo, marŝante rapide, ankoraŭ en la botoj de peza laboristo, frapante sur la trotuaro. Li turnis sin en strateton kiu preteratentis la moleon, vidis la brilon de lumoj kaj la klarajn konturojn de ŝarĝgruoj. La strateto finiĝis per alta dratbarilo. Tiam homoj laboris, malŝarĝante la rivervaporŝipon. Longa vico da barĝoj estis alligita apud la vaporŝipo, kontraŭrivere. Estis mallume sur la riverdigo. Noĉjo turnis sin dekstren, laŭ longa tunelo formita de magazenoj, kiuj minacas ambaŭflanke. Mallarĝa malhela pasejo.
  
  
  
  Irinte kvindek metrojn, li rigardis trans sian ŝultron. Ili sekvis. Tri ombroj ĵus fulmis tra la tunelo malantaŭ li.
  
  
  
  La rideto de Killmaster estis malvarma kaj iom kruela. Ĝuste laŭ horaro. Ili esperis, ke ĝi malvarmiĝos. Iasence estis vero, sed ankaŭ li havis ilin. Estis kiel malnova ŝerco — kiu faras kion al kiu kaj kiu pagos por ĝi! Ĝi estis malzorgema vetludo, sed ĝi ne estis la unua, kaj li esperis, ke ĝi ne estos la lasta. Kaj nun li devis batali sufiĉe por ke ĝi ŝajnu sincera.
  
  
  
  Li haltis kie finiĝis la magazenoj, kie la strateto plilarĝiĝis kaj la lumo iom pliboniĝis. Li turnis sin, kvazaŭ nur por averti lin, kaj estis renkontita de la atako de tri viroj. Slavaj muskoloj, ĉiuj. Grandaj, fortaj, malĝentilaj viroj kun rompitaj vizaĝoj kaj pugnoj kiel ŝinkoj. Li pensis, ke oni ordonos al ili ne mortigi lin. Ankoraŭ ne. Li ŝatis ĝin. Tio signifis ke li povis manipuli ilin, sed nu, kaj li estis ĝuste en humoro por tio. Li estis laca, frustrita - malsukceso en la laboro - kaj simple kolera kaj kolera.
  
  
  
  Li piedbatis la unuan viron en la ingron. Li enŝovis kvar fingrojn, malmolajn kaj malmolajn kiel fervojaj pikiloj, en la okulojn de la dua viro. Li ĵetis ruliĝantan blokon al la genuoj de la tria viro, terenbatis lin kaj piedbatis lin en la vizaĝon per pezaj batalbotoj. Li havis la senton, ke li iris tro malproksimen. Atentu! Li devis esti kaptita.
  
  
  
  La viro, kiun li trafis en la kruro, restis staranta, ĝemante kaj kroĉante sin, sed la dua viro eksaltis kaj denove eniris, svingante la bastonon. Noĉjo prenis la baton al sia maldekstra antaŭbrako – ĝi doloris – kaj batis la viron en la gorĝon per la rando de la dekstra mano. Tro damne malfacile! La viro kurbiĝis kun akra, besta doloro de grunto. Noĉjo denove ĵuris. Ĉi tiuj karakteroj estis tro facilaj! Komencis aspekti, ke li devos eltiri bastonon kaj bati sin eksteren.
  
  
  
  La viro kiun li trafis en la vizaĝo ruliĝis laŭ la strateto, trovis la pikilon kiun lia kamarado faligis, kaj atakis Nick de malantaŭe. Nick ŝajnigis ne vidi lin. Li koncentriĝis surgenuigi unu el la viroj en la vizaĝo dum li provis leviĝi. Li streĉiĝis, kolektinte siajn fortojn. Neniam estis facila!
  
  
  
  La pinglo trafis lin ĝuste super lian dekstran orelon, forta bato. Inter la momento de trafo kaj la malfermo de malhela truo sub liaj piedoj, Nick sukcesis rompi la nazon de la viro antaŭ li. Li sentis la krakadon de ostoj kaj ĝojis pri ĝi, kaj tiam komencis longan spiralon en la helan mallumon. Li marŝis laŭ la plej longa lavejdefluejo de la mondo. Klare ĉi tio estis la Pordegoj de Infero.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  Iu parolis. La vortoj fluis ree kaj ree. Ĝi neniam ĉesos. Daŭra babilado. Yackety-yac-yackety-yac...Kie diable li estis? Krucumita sur la Babela Turo? Kompreneble, li estis ligita manoj kaj piedoj, kaj li kuŝis sur io tre malmola. Ne estis tiel malbona — estis la konversacioj kiuj frenezigis lin, kiuj ĝenis lin. Ĉu ili neniam silentas? Ĝi sonis kiel kolekto de hurlantsimioj, mynah-birdoj kaj gluitaj aŭtomataj kornoj - ĉio miksita en unu abomenan eksplodon de sono. Kaj nenio el ĝi havis sencon. Ĉiuj vortoj kuniĝis en stranga elektronika kriego. Estis kiel skribi sur kodmaŝino...
  
  
  
  Atendu minuton! Tiu voĉo... tiu sola voĉo tie? Kie li antaŭe aŭdis ĉi tiun voĉon? Hmmm - tio estis tre, tre konata. Tro konata!
  
  
  
  Nick Carter tenis siajn okulojn forte fermitaj. Lia masiva cerbo, ĵus komencanta forskui la efikojn de la drogo, ĵus rekonsciiĝinte, transprenis. Eĉ ne muskolo moviĝis sur lia vizaĝo, hele en la severa varma konuso de hele blanka lumo. Cirkvitoj en lia cerbo moviĝis kaj klakis, malgrandaj lumoj ŝaltis kaj estingiĝis, demandoj estis faritaj de la centra konzolo kaj respondoj revenis - ĉio en malpli da tempo ol li bezonis por preni ununuran spiron.
  
  
  
  La rusoj havis ĝin. Bone. Tion li planis. Li estis ligita sub varma lumo. Verŝajne kelo aŭ malnova magazeno. Ne multe gravis. Gravis tio, kion li diris! Kiom da? Kiom da? Kion li diris al ili ĝis nun? Kaj li ankoraŭ parolis. Nur nun li komprenis tion, sciis, pri kio li parolas. Malvarmeta kaj trankvila, la restarigita segmento de lia cerbo staris flanken kaj aŭskultis la refleksan, aŭtomatan fluon de vortoj. Sed nun lia cerbo redaktis la rivereton.
  
  
  
  Virina voĉo, milda kaj konvinka, pendis en balono rekte super lia kapo. Kiel parolbalonoj en bildstrioj. Kun granda peno, Nick retenis la muskolajn kuntiriĝojn – ĝi ankoraŭ ne revenis. Lia menso ankoraŭ ludis lertaĵojn. La mesaĝo sur la balono, voĉo, estis skribita per ĉapelitaj literoj kaj en grasa nigra tiparo Bodoni.
  
  
  
  “Vi rakontos al ni,” diris la voĉo, “ĉion, kion vi scias pri la Flava Vidvino. Ĉiuj. Ĉiu eta detalo estas grava. Ni scias, ke vi havas kazon de Yellow Widow en Vaŝingtono. Vi certe vidis ĉi tiun kazon. Vi diros ĉion - ĉion! "
  
  
  
  Flava vidvino? La cerbo de Ktilmaster revenis al normalo kiam la drogo forpasis. Kiu diable estis la Flava Vidvino? Neniam aŭdis pri ŝi. Ne en AX-dosieroj. Eble ŝi apartenis al la CIA aŭ al la FBI - ĉiuokaze, ne malutilus elpensi kelkajn mensogojn por mortigi tempon ĝis li fariĝus tute sin denove.
  
  
  
  Li tenis la okulojn fermitaj, la vizaĝo malstreĉis. Li diris: “Jes. Mi konas la Flavan Vidvinon. Ŝi estas ĉina agento. Ŝi estis geedzita tri fojojn kaj verŝajne mortigis siajn edzojn, kvankam tio neniam estis pruvita. Ŝi prizorgas ĉenon de lavotejoj kaj batas sui. artikoj en la ŝtatoj. Ŝi uzas ilin por renkontiĝoj kaj renkontiĝoj."
  
  
  
  Alia voĉo, de viro, diris: “Li mensogas. Kolonelo. Nun ni tiras nian kruron. La drogo ekforiĝas – mi diris al vi, ke ne estas bone doni ĝin dum li estas senkonscia. Por esti plene efika, ĝi devas esti..."
  
  
  
  "Trankvile, doktoro!" La voĉo estis nun severa kaj kraketanta, plena de aŭtoritato, preskaŭ neŭtrala. Kaj tamen ĝi estis virino. Noĉjo permesis al si malfermi la okulojn iomete. Ŝi kliniĝis super li, ŝia vizaĝo proksime al lia, ŝiaj okuloj malmolaj kaj neklaraj bluaj. Ŝia varma spiro estis venenita de tabako. Ŝi estas iomete kalva antaŭe. Noĉjo denove fermis la okulojn. Kalva virino? Eble li ankoraŭ estis drogita.
  
  
  
  Tiam lia mirinda cerbo, nun plene restarigita, reiris al la memordosiero kaj trovis eblan respondon. Kolonelo? La viro ĵus nomis ŝin tiel. Bildo formiĝis en lia menso. Bildo de duonkalva virino. La vera hororo de virino. Ŝia nomo estis Zoya Kalinsky, kaj ŝi havis la rangon de kolonelo en la MGB. Akes eble ne sciis pri la Flava Vidvino, kiu ajn ŝi estis, sed ili havis tre dikan dosieron pri Kalinske. Efika - sindonema - sadisma - ambaŭseksema. Malbela!
  
  
  
  Mano trafis lin en la vizaĝon. Ĝi ŝokis kaj pikis lin. La virino diris: “Ĉi-foje vi pravas, doktoro. Bone, sinjoro Carter! Vi povas ĉesi ŝajnigi. Ni ne parolu sensencaĵon. La tempo estas mallonga, sed ni havas multon por priparoli."
  
  
  
  Li ne povis rakonti al ili pri Raymond Lee Bennett kaj tiu virino, pensis Nick antaŭ malfermi la okulojn. Li ja sciis nenion! Kion alian li povus diri, li ne povis scii — li povis nur esperi, ke ili tro hastis, tro interesiĝas pri Bennett, por detale pridemandi lin pri la sekretoj de AX. Li decidis esti aŭdaca.
  
  
  
  Li rigardis la virinon
  
  
  . Je Dio, ŝi kalviĝis! Ŝiaj muskoloraj haroj estis kombitaj malantaŭen kaj hazarde implikitaj en bulkon ĉe la malantaŭo de ŝia dika kolo. Ŝia vizaĝo estis larĝa, ŝia nazo estis plata, ŝiaj lipoj estis maldika fendo en la griza haŭto. La bluaj okuloj estis akvemaj, malfortaj, sed ial tre malmolaj. Malgaja. Ŝi havis larĝajn ŝultrojn kaj masivan talion. "Ŝi devas havi grandegan azenon," pensis Nick.
  
  
  
  Nick palpebrumis al ŝi. "Kolonelo Kalinske, mi supozas?" Kiel vi fartas, kolonelo? Ĉu li lastatempe okupiĝis pri iu ajn luktado?
  
  
  
  Dum ĉirkaŭ kvin sekundoj la bluaj okuloj rigardis lin. La okulharoj estis malabundaj, preskaŭ senkoloraj. Ŝi profunde enspiris, elblovante sian basketbalgrandan bruston, poste pugnobatis lin denove. Kaj denove. Denove. Ŝi faris ĝin per la dorso de la mano, difektante ĝin per siaj fingroartikoj.
  
  
  
  “Ĉi tio,” ŝi diris egale, “nur por sciigi al vi vian pozicion, sinjoro Carter. Por montri al vi, kiu estas estro. Kredu min, vi ne kapablas fari ŝercojn!”
  
  
  
  "Mi ne povas helpi," diris Nick. “Profunde, mi estas nur amuza infano. Sed mi provos regi ĝin – almenaŭ pro mia makzelo. Vi havas bonan pafon tie, kolonelo.” Tamen ŝiaj manoj, li rimarkis, estis malgrandaj kaj molaj kaj iel ne kongruas kun la ceteraj.
  
  
  
  La virino faris malpaciencan geston. "Sufiĉe! Bonvolu respondi mian lastan demandon. Kion vi scias pri ĉi tiu virino nomata la Flava Vidvino? Neniuj mensogoj."
  
  
  
  Killmaster kapjesis. “Bone, kolonelo. Neniuj mensogoj. Mi neniam aŭdis pri ŝi. Ĉu ŝi estis tiu, kiu trenis Bennett for?" Li rapide penetris, esperante maltrankviligi ŝin, sed sen multe da espero. La sokrata metodo estis en sia loko; li ne havis multe da espero kontraŭ la ĉefa agento de MGB. Tamen li bezonis provi komenci ion. Tio estis la tuta kialo, ke mi estis ĉi tie, por esti batita en la kapo. Li estis malantaŭenirita en angulon. Kaj en ĉi tiu komerco, vi ricevis helpon kie ajn vi trovis ĝin.
  
  
  
  Kolonelo Zoe Kalinske karesis ŝian malleĝan mentonon per nekongrue bela mano. "Mi demandas," ŝi diris. "Sed mi komencas pensi, ke mi malŝparas mian tempon kun vi, Carter."
  
  
  
  Nick rikanis al ŝi. “Antaŭ minuto estis sinjoro Carter. Kio okazis por ke mi perdis la vizaĝon?”
  
  
  
  Bluaj okuloj studis lin. “Perdi vizaĝon? Ĉi tio estas stranga esprimo por vi. Sed nenio — mi ripetas, kion vi scias pri tiu ĉi Flava Vidvino?
  
  
  
  Nick sulkigis la brovojn. “Kaj mi ripetas - nenio! Vi devas scii, ke mi diras la veron. Vi pridemandis min dum drogo, ĉu ne? Kio estis tio - natria pentatolo?
  
  
  
  "Jes. Sed ĝi estis farita malĝuste! Mi diris al vi, kolonelo..."
  
  
  
  La parolanto estis alta, malgrasa viro, kiu staris iomete malantaŭ la virino. En sia malmultekosta tvidkostumo li estis malmulte pli ol amaso da ostoj. Li portis ĉifonitan trilby-ĉapelon. Lia vizaĝo estis magra, liaj okuloj estis plenaj de maltrankvilo, kaj li estis skribita ĉie de drogulo. Sur la planko ĉe liaj piedoj kuŝis malgranda nigra medicina sako.
  
  
  
  La virino kolere turniĝis al la viro. Ŝia voĉo kraketis kiel mallongigita elektra kablo. “Silentu, vi! Ne diru plu! Ne krom se vi havas mian permeson. Ni ne traktas kun malsaĝulo, sed kun subulo! Ĉi tiu viro estas Nicholas Carter. Li estas la ĉefa agento de AX, la usona atencorganizo! Memoru ĉi tion, vi ĉiuj. Mi kaj nur mi parolos kun ĉi tiu persono. Estas klare? "
  
  
  
  La malkuraĝo de la maldika viro estis patosa. Li pasigis tremantan manon sur sian vizaĝon. “Jes, jes, mia kolonelo! Mi komprenas. Mi... mi ne plu ofendiĝos.”
  
  
  
  “Certu, ke vi ne faru ĉi tion. Mi havas sufiĉe da problemoj sen devi trakti malsaĝulojn."
  
  
  
  Nick Carter uzis tiun mallongan kverelon por taksi la fizikan situacion. Liaj okuloj nenion sopiris; lia cerbo konservis ĝin por estonta uzo.
  
  
  
  Li estis en iu magazeno. Ĝi montriĝis tre vaste uzata. Ĉie, kien li rigardis, li vidis stakojn de tio, kio ŝajnis esti pezaj paperruloj. Verŝajne gazeta papero. De ie proksime aŭdiĝis obtuza muĝado de trenŝipo. Do ili estis ankoraŭ ĉe la rivero. La longa tablo, al kiu li estis ligita, staris en malgranda libera spaco inter amasoj da paperoj. La nura lumo estis 300 vatoj, pendis super li en granda verda nuanco. Estis malfacile vidi denove en la ombron, sed li aŭdis ilin movi kaj tusi, vidis la ekbrilon de alumeto, aŭdis flustrojn. Muskolaj knaboj. Li kalkulis la ombrojn kiel eble plej bone. Devas esti almenaŭ ses el ili. Freŝaj, sendube, kaj ne tiuj, pri kiuj li laboris. Ĉi tio, li diris al si, eble fariĝos iom malagrabla ĝis ĝi finiĝos. Sed tiam li sciis ĝin ekde la komenco mem.
  
  
  
  La kolonelo revenis. Ŝiaj maldikaj lipoj disiĝis, montrante kien la tuta flavo iris. “Nun, Carter, ankoraŭ unu fojon. Vi scias, ke Flava Vidvino estas ĉina agento, ĉu ne? Tion vi diris. Vi devus scii pli pri ŝi. Ŝiaj amikoj, ŝia labormaniero, ŝiaj kaŝejoj, kien ŝi iros — kien ŝi kaŝos sin? Vi devas scii ĉiujn ĉi aferojn — kaj vi diros al mi! "
  
  
  
  
  Nick balancis la kapon. “Mi ne scias. Mi diras al vi, mi neniam aŭdis pri ŝi. Mi elpensis ĉion ĉi kiam mi eliris el drogoj. Rigardu, kolonelo Kalinske, eble ni povas fari interkonsenton, ĉu? Almenaŭ mi povas, se vi volas ludi. Mi havas blankan karton de mia registaro. Kaj vi? "
  
  
  
  Alia longa, malrapida rigardo. La maldikaj kunpremitaj lipoj pli similis gorĝon ol ridon, sed la kolonelo certe ŝatis ĝin. “Mi ĝojas, ke ni renkontis, Carter. Ĉio, kion mi aŭdis pri vi, estas senzorga kaj aroganta. Ankaŭ ne mankas al vi kuraĝo — aŭ tio aŭ vi estas tute malsaĝulo! Mi ne povas kredi ĉi tion."
  
  
  
  Nick prenis iomete idiotan esprimon. “Ho mia Dio, kolonelo. Dankegon. En nia profesio ne estas multaj afablaj vortoj kaj...”
  
  
  
  Ŝi denove frapis lin en la vizaĝon per siaj fingrobazartikoj. "Sufiĉe. Ĉu vi ankoraŭ asertas, ke vi scias nenion pri la Flava Vidvino?”
  
  
  
  Estis malfacila laboro, sed Nick sukcesis konservi sian ridon. "Jes. Tial vi eble volas konsideri interkonsenton. Kolonelo, rapide! Ili ĉiam pli kaj pli malproksimiĝas — Bennett kaj ĉi tiu ĉinino. Kial vi ne metas viajn kartojn sur la tablon? Mi faros ĝin. Mi serĉas Bennett. Mi konfesas ĝin. Mi volas mortigi lin. Vi ankaŭ postkuras Bennett. Sed vi ne volas mortigi lin. Ankoraŭ ne. Dum vi ne uzis ĝin, sekigu ĝin. Jen la vizaĝo, kolonelo. Vi homoj ludis malbonan ludon pri ĉi tiu afero de Bennett. Ankaŭ ni. Ni devos batali inter ni poste, mi scias, sed nun neniu el ni havas Bennett! Tiu ĉi Flava Vidvino prenis lin. kaj ŝi fuĝas al Ĉinio. Se ni kunvenas, se ni dividas informojn, laboras kune, ni povas ĉesigi ĝin."
  
  
  
  Ĝi estis monumenta blufo. Li ne pensis, ke ĝi estas preĝo. Li povus esti proponinta interŝanĝi informojn ĉar li ne havis. Ĉi tiu Kolonelo Kvin post Kvin povis havi nur malmulte da informoj - ja la rusoj estis sur la vojo ĝuste antaŭ li.
  
  
  
  Bluaj okuloj rigardis lin malsupren kiel du marmorojn. Li havis la impreson, ke ŝi portas kontaktlensojn, kaj li pensis pri tio, sed ne longe. Ŝi denove batis lin en la vizaĝon. “Mi pensas, ke mi pravas pri vi, Carter. Vi scias nenion. Vi, kiel vi diras, fuŝis. Mi konfesas, ke ankaŭ ni faris tion, sed via neglektemo estas multe pli malbona. Se ne estus via reputacio, mi emus pensi, ke vi estas nur alia usona stultulo." Ŝiaj fingroartikoj denove trafis lin en la vizaĝon.
  
  
  
  Nick sentis sangofluon sur siaj lipoj. Li ridetis, sentante, ke la ŝirita haŭto streĉiĝas kaj streĉiĝas. “Kiam vi finos amuziĝin, kolonelo, mi sugestas ke vi kontaktu viajn virojn kaj demandu al ili kion ili pensas. Ricevu mallongan ondon de via estro en Kremlo kaj demandu lin! Vi eble estos iomete surprizita. "
  
  
  
  La virino deturnis sin de li kaj faris kelkajn paŝojn en la ombron. Nick vidis, ke li pravas – ŝia azeno estis grandega. Ŝiaj kruroj estus tre dikaj. Ŝi estis ĉirkaŭ ducent funtoj da ina malpuraĵo. Liaj intestoj kunpremiĝis kaj li sentis momenton de preskaŭ paniko. Ŝvito fluis laŭ mia haŭto kiel malgrandaj malsekaj serpentoj. Ĉu li miskalkulis? Ĉu li povos eliri el ĉi tio?
  
  
  
  Li povis aŭdi ŝin ordoni iun en la mallumo. Post momento, la viro diris, "Jes", kaj tuj foriris. La Kolonelo revenis kaj rigardis Noĉjon. "Mi parte sekvis vian konsilon, Carter. Mi sendis mesaĝon al miaj superuloj, informante ilin pri via kapto kaj pri tio, kion vi proponas. Pasos horo aŭ pli antaŭ ol ni povos atendi respondon, sed nuntempe ni revenos. al la nuna afero.Kion vi scias pri tiu ĉi Flava Vidvino?"
  
  
  
  Noĉjo laŭte ĝemis. "Vi, kolonelo Kalinske, havas unuflankan menson."
  
  
  
  "Jes. Ĉi tio estas vera. Mi trovas ĉi tion bonega helpo en mia laboro. Kion vi scias pri malnova romia juro, Carter?
  
  
  
  Ĉi tio haltigis lin por momento. Li palpebrumis al ŝi. “Malnova romia juro? Mi pensas ne tiom. Kial? Kion ĉi tio rilatas al trovi Bennett?
  
  
  
  “Eble multe. Multe — mi trovos Bennett. La kuracistoj! Ekipaĵo bonvolu. Mi pensas, ke mi komencos nun." Ŝi etendis la manon kaj movis la ringojn. Killmaster, memorante kelkajn el la detaloj de la dosiero de Zoe Kalinske, sentis ŝviton flui sur lia dorso. Li povis elteni torturon. Prenis ĉi tion multfoje. Sed li neniam ŝatis ĝin. Kaj estas limo al tio, kion iu ajn homo povas elteni.
  
  
  
  Nick estis preta por tranĉiloj, dentalaj boriloj kaj eĉ aertuboj. Li ne estus surprizita de latunbatoj, bastonoj, vipoj. Ĝi estis malnova magazeno kaj ili devos kontentiĝi kun tio, kion ili havis ĉemane, sed la ekipaĵo, kiun la drogulo eltiris, konfuzigis lin. Ĝi estis tiel simpla, ĝi aspektis tiel sendanĝera.
  
  
  
  Du pecoj da maldika ligno. Ĉirkaŭ okono de colo dika kaj kvin coloj kvadrataj. Eta kaŭĉuka maleo, tre simila al martelo de juĝisto.
  
  
  
  Kolonelo Kalinske ekstaris
  
  
  de la tablo. "Pretigu lin."
  
  
  
  Du muskolfortaj uloj elpaŝis el la ombro. Ambaŭ ridetis. Noĉjo kontrolis la rimenojn, kiuj fiksis liajn pojnojn al la anguloj de la tablo. Roka firmao. Infero! Kia plezuro estas forbati la ridadojn de tiuj plataj vizaĝoj. Sed tio ne okazis – ĉi-foje li devis nur kuŝi kaj akcepti ĝin. Sed kio?
  
  
  
  Li eksciis sufiĉe baldaŭ. Li estis senvestigita ĝis sia ĉemizo kaj pantalono. Kompreneble, li ne havis armilojn aŭ pezajn armeajn botojn. Nun, laŭ ordono de la virino, la viroj malbutonumis lian pantalonon kaj tiris ilin malsupren. Liaj pantaloneto estis forŝirita kaj li trovis sin sub varmaj lumoj.
  
  
  
  Estis malfacile, sed Nick sukcesis konservi kaj rideton kaj trankvilon - kiel dirus katoj en Usono - kaj li eĉ povis rigardi supren al la kolonelo. “Bonvolu, kolonelo! Mi scias, ke ni estas malamikoj kaj ĉio, sed ĉu ĉi tio ne iras tro malproksimen? Mi estas modesta homo kaj..."
  
  
  
  “Vi parolas multe, Carter, sed vi neniam diras ion ajn. Sed vi faros - vi faros." Ŝia malvarma rigardo estis neŝancelebla. Nick rememoris gigantan kalmaron, kiun li iam renkontis en mara kaverno proksime de Madagaskaro. La kalmaro rigardis lin tiel, kiel ŝi nun aspektis.
  
  
  
  "Mi parolis pri malnova roma juro," ŝi diris. Ŝi komencis desegni paron da tre maldikaj kaŭĉukaj gantoj. La gantoj de kirurgoj. Li denove rimarkis la malfortikecon de ŝiaj manoj, sed forgesis pri tio en sia sovaĝa paniko. Li ne ŝatis pensi pri kirurgoj.
  
  
  
  “Malnova romia juro,” ŝi daŭrigis, “estis tute malo de via dekadenca angla juro. Nun en via lando, konfesoj akiritaj sub torturo estas ĵetitaj ekster la tribunalo. En la malnova Romo estis inverse - konfeso devis esti akirita per torturo por esti valida. Ĉu vi komencas kompreni, Carter? "
  
  
  
  “Mi komprenas,” li ekbalbutis, “sed vi malŝparas vian tempon. Se la medikamento ne funkcias..."
  
  
  
  — Drogoj! Estas kvazaŭ ŝi kraĉis. “Mi malmulte fidas al drogoj. Eĉ malpli multaj estas la malsaĝuloj, kiuj enkondukas ilin.” Ŝi turnis sin kaj rigardis la kuraciston. “Vi restos, vi komprenas. Ne forrampu, ĉar vi havas malfortan stomakon. Vi kompatindulo, sed vi devas havi iom da scio, kaj mi devas scii, kiam lia dolorsojlo estas atingita.”
  
  
  
  “Kiel vi ordonas,” diris la magra viro kun la unua manifestiĝo de digno. “Sed mi estos malsana kiel kutime. Mi promesas tion al vi, kolonelo." Unu el la viroj ridis.
  
  
  
  "Do estu malsana!" - grakis la virino. “Sed atentu. Vi kaj viaj drogoj! Mi montros al vi la plej bonan drogon el ĉiuj - la plej bonan drogon de la vero. Doloro!"
  
  
  
  En lia tuta longa kariero kiel agento, Killmaster neniam spertis ion tian. Eĉ dum li detenis sin kontraŭ la doloro kiu kuŝis antaŭe, li trovis sin tre sorĉita. Tiuj mildaj manoj en palaj kaŭĉukaj gantoj. Kompreneble, ŝi estis sufiĉe klinika; kiam ŝi okupiĝis pri siaj aferoj, estis nenio krom la plej senpartia intereso.
  
  
  
  Ŝi metis sub ĝi pecon da ligno; Ŝi metis alian lignopecon supre. Sandviĉo el ligno. Tre maldika arbo. Kolonelo Kalinske prenis la kaŭĉukan maleon kaj rigardis Nick Carter. La esprimo sur ŝia vizaĝo estis tre proksima al bonhumora. Ŝi povus esti fortika, sufiĉe malbela flegistino traktanta neregeblan infanon. Ŝi lerte tenis la martelon en unu mano.
  
  
  
  "Mi eble perdas mian tempon," ŝi diris al Nick. “Kaj kaŭzante nenecesan doloron. Eble mia intuicio estas ĝusta kaj vi scias nenion pri la Flava Vidvino, sed mi ne povas fidi mian intuicion. Kiel agento, Carter, vi komprenos ĉi tion. Mi devas esti certa! Kaj ne ekzistas pli vera vojo. ol torturo. Tiel estas ekde la komenco de la mondo - kiam ĉio alia malsukcesas, torturo funkcias. Nun, Carter? Lasta ŝanco. Kion vi scias pri la Flava Vidvino? Mi scias, ke vi havas dosieron pri ŝi - kio estas en ĝi? Mi bezonas ankaŭ la nomojn de viaj homoj en ĉi tiu urbo, en Kolonjo kaj en Berlino. Rapide! "
  
  
  
  Nick Carter balancis la kapon. “Vi pravas pri unu afero, kolonelo. Vi malŝparas vian tempon. mi..."
  
  
  
  Kolonelo Kalinske batis la supran trabon per martelo. Akra.
  
  
  
  Komence ne estis doloro. Nur kreskanta naŭzo, kiu komenciĝis en lia stomako kaj moviĝis en lian bruston kaj gorĝon. Nick pensis, ke li elsputos kaj rezistis. Li estis senspira. Tiam daŭra ondo de doloro trafis lin, akra ondo de agonio traŝiris lian cerbon.
  
  
  
  "Vi havas stultan kuraĝon," ŝi diris. La martelo denove falis. Ĉi tiu tempo estas iom pli malfacila. La doloro plifortiĝis, kaj Noĉjo ne povis eviti la varmegan brulvundon en lia gorĝo. Li sentis vomadon sur siaj lipoj kaj mentono. Ŝi denove batis la martelon. Kaj denove. Nick flosis sur varma floso da doloro kiu estis neeltenebla, sed tamen devis esti eltenita iel. Kaj plie, li devas teni almenaŭ parton de sia menso pura. Li devus aŭskulti kaj provi memori, kion diris ĉi tiu sadisma hundino.
  
  
  
  Ŝia voĉo sonis sufiĉe klara tra la skarlata nebulo de lia doloro. Doloro, kiun li ne povis memori, ĉar li ne povis memori, ke li sentis doloron; doloron, kiun li neniam povis priskribi pli ol li povus priskribi la odoron de rozo; la doloro, kiu estis la esenco de la ĉi tie kaj nun, la tuja afero, kiu forpelis la reston de la universo. Lia elĉerpita korpo reprezentis doloron. Li estis doloro!
  
  
  
  “Mi rakontos al vi kion malmulton ni scias pri la Flava Vidvino,” diris la virino. "Mi faras ĉi tion ĉar mi estas certa, ke vi jam scias ĉion ĉi - fakto kiun vi nun agnoskas."
  
  
  
  La martelo falis.
  
  
  
  "Ŝia vera nomo estas Chang," la voĉo daŭrigis. “Ŝi estas duone korea kaj duone ĉina. Ŝi estas konsiderata tre bela, kvankam ŝi devas nun esti pli ol kvardekjara. Ŝi nun estas konata kiel sinjorino Xiu Zizai, tio estas, en Pekino. Ŝia forpasinta edzo laboris en la Ĉina Ĉefa Stabo. Ŝi havis la plej malbonan bonŝancon kun siaj edzoj. La lasta estis ŝia kvara."
  
  
  
  Martelu denove.
  
  
  
  Noĉjo kaptis sian malsupran lipon inter la dentoj kaj forte mordis. Mi gustumis la salon de mia propra sango. Li ne intencis krii por ŝi. Ankoraŭ ne.
  
  
  
  “Ŝi estas altnivela agento, ĉi tiu Flava Vidvino. Ŝi nur laboras pri la plej gravaj misioj. Nia propra dosiero pri ŝi estas tre maldika, do mi bezonas scii, kion vi scias, Carter. Ĉar ĉi tiu virino devas esti kaptita, ŝi kaj Bennett, antaŭ ol ŝi povas preni lin al Ĉinio."
  
  
  
  "Ĝuste mia penso," diris Nick. Ĉu tiu ĝema, turmentita murmuro estis vere lia voĉo? "Se vi nur aŭskultus..."
  
  
  
  Knock-knock-knock - tri rapidaj batoj per martelo. Novaj etendaĵoj de doloro malfermiĝis antaŭ li. Li marŝis trans blanke ardajn karbojn, trans senfinan ebenaĵon de doloro. Li komencis batali por sia prudento. La doloro en Hispanio falas ĉefe sur mian cerbon. Jen ĝi denove venas! Ho dio... ho dio... ho dio... haltigu... haltigu... haltigu...
  
  
  
  La martelo kuŝis sur lia rompita kaj ŝvelinta korpo.
  
  
  
  "Miaj homoj," kolonelo Kalinske diris, "faris la eraron en la pasinteco subtaksi ĉinan inteligentecon. La nuna generacio, mi persone, pagas por siaj eraroj. Uzante vian gangsteran slangon, ni faris petolon al la viro de Bennett. Li estis rekrutita kaj surterigita en Vaŝingtono antaŭ proksimume tridek jaroj. Kaj tiam ili forgesis. Lia dosiero estas perdita. Idiotoj! Lia dosiero estis ĵus trovita tute hazarde – en iu rubujo, kiu estis brulonta. Tio kaŭzis eltrovon de bankkonto en lia nomo, en kiu estis deponita granda monsumo." La voĉo estis iom perpleksa. "Tio estas alia afero, kiun ni ne komprenas - kial tiu Bennett transfuĝis al la ĉinoj kiam estis riĉaĵo atendanta lin en Moskvo." .
  
  
  
  Tra okuloj nubigitaj pro doloro, Nick vidis ŝin levi la martelon. Por malhelpi tujan agonio, li ekbalbutis: "Ĝi estas virino! Bennett amas virinojn. Li estas seksmaniulo. Mi pensas, ke li ne zorgas pri mono. Sed bela virino povus persvadi lin fari ion ajn.” Li diris al si, ke li ne fordonas ion gravan. Ĝis nun li ricevis multe pli da informoj ol li donis. Sed ĉi tiu martelo estas ĉi tiu terura martelo!
  
  
  
  Silento. La martelo ŝvebis sed ne falis.
  
  
  
  “Hmm, jen ĉio. Dankon, Carter. Vi vidas, vi komencas paroli. Do Bennett estas seksa psikopato? Ni ne havas ĉi tiujn informojn en niaj dosieroj. Jes. Nun mi vidas kiel ĝi estis farita. La ĉinoj sciis tion, sed ni ne. Ili sendis Flavan Vidvinon kiel logilon. Kaj ĝi funkciis."
  
  
  
  Nick Carter daŭrigis paroli, tenante siajn okulojn sur la martelo. Li estis tre proksima al la fino de sia rezisto, kaj li sciis tion. Ankoraŭ kelkaj batoj per la sledmartelo — la martelo fariĝis pli kaj pli granda de tiam — kaj ĝi gorĝis kiel rivereto. Petu ilin aŭskulti la sekretojn de AX. Krom se li povas iel, kompate, elveni. Sed ĝi neniam estis tiel simpla.
  
  
  
  "La vidvino eble bedaŭros preni Bennett," Nick diris al la vizaĝo ŝvebanta super li en nubo de doloro. Vi scias, li mortigis sian edzinon. Aŭ vi? "
  
  
  
  La vizaĝo kapjesis. Tra la nebulo, kiu plenigis lian cerbon, li vidis bluajn okulojn enui en lin kiel gimlets.
  
  
  
  “Ni scias tion. Kiam lia kazo estis reinstalita, niaj homoj en Novjorko tuj kontrolis lin. Ni nur malfruas. Ĵus la tagon antaŭ ol la korpo de lia edzino estis malkovrita. Bennett malaperis. Ni povus fari ĉi tion. nenio krom atendi, ke li kontaktu nin."
  
  
  
  La ruzo estis igi ŝin paroli. Dum ŝi parolis, la martelo ne falis, la malsaniga agonio ne revenis. Sed por ke ŝi daŭre parolu, li devis nutri la katon - konstante transdoni al ŝi pecetojn da senutilaj informoj. Sed kiel? Kiu? Kiun li povus ĵeti al la lupoj sen endanĝerigi la sekurecon de AX?
  
  
  
  La martelo falis. Malfacile. Nick kriegis. Almenaŭ tion li pensis. Li ne povis esti certa. La kriego ŝajnis veni de
  
  
  danci. Unu afero estis certa - iu kriis!
  
  
  
  Li ne eltenis plu. Kial ne doni al ili portiston? Portisto ĉe la Dom Hotelo? Li malfermis sian sangan buŝon por diri ion, poste fermis ĝin denove. Ne, stultulo! Ili kaptis ĉi tiun viron kaj torturis lin — kaj tio kondukus ilin al la kompatindulo sur Ladenstrasse. Li ne povis fari ĝin.
  
  
  
  Martelu denove. Kaj denove. Doloro eniris lian estaĵon, miksiĝis kaj eliris kiel plezuro de tia pureco, ke ĝi estis neeble elportebla. Tia plezuro estis neeltenebla.
  
  
  
  "Haltu!" Li denove kriegis. "Haltu! mi parolos... mi parolos." Li donis al ili la Avataron. Viro el Berlino. Li estis morta kaj nenio plu povis damaĝi lin.
  
  
  
  La martelo ripozis de siaj laboroj. La voĉo de la Demona Diino, Provizanto de Doloro, diris ridante: “Mi pensis, ke vi parolos, Carter. Nun vi estas prudenta. Mi ĝojas. Mi ne ŝatas kaŭzi doloron."
  
  
  
  Mensoga hundino!
  
  
  
  Killmaster rapide parolis, kvazaŭ la fluo de vortoj povus fariĝi baro, fizika ŝildo kontraŭ la martelo.
  
  
  
  “Mi scias nenion pri la Flava Vidvino,” li spiris. “Estas vere – mi ne scias. Mi dirus al vi, se mi scius. Sed mi povas rakonti al vi pri nia berlina instalaĵo - de la estro malsupren. Nia tuta reto. Ĉi tio devus esti utila al vi, kolonelo! Lia kaŝnomo estas Avataro kaj..."
  
  
  
  Ĉi tio ne funkcios. Li vidis la martelon trafi denove. Lia korpo eksplodis en flamblovo kaj li sentis, ke pli da vomaĵo eskapas de liaj lipoj kaj kuras laŭ lia mentono, gutante laŭ lia nuda brusto.
  
  
  
  "Vi estas malsaĝulo," diris la voĉo. “Ni scias ĉion pri Avatar. Ni mortigis lin dum li sekvis nin trans la tegmento. Ni prenis lian monujon, kiu vi scias helpos nin. Iom. Estas nenio. Pri lia reto en Berlino. Carter, vi mensogas! Vi ne scius pri tio - krom se vi usonanoj estas eĉ pli grandaj malsaĝuloj ol ni pensas."
  
  
  
  Tio ĝustas. Tiel, li ne povis eviti la torturon.
  
  
  
  La voĉo daŭrigis: “Ĉi tiu estas la Flava Vidvino pri kiu ni parolas. Devas scii. Ŝi, kaj nur ŝi, nun estas la ŝlosilo. Ŝi provos kaŝiĝi ĝis ĉi tiu afero havos tempon por malvarmiĝi. Kie ŝi kaŝos sin, Carter? Kie vi serĉus ĝin - se vi povus serĉi? "
  
  
  
  Li ankoraŭ havis sufiĉe da cerboforto por pensi pri kredeblaj mensogoj. Ĉi tio devas esti farita. Eble ĝi eĉ estis vera. Li havis nenian manieron scii – li sciis nur, ke iel li devas iom da ripozo de la doloro dum kelka tempo. Estas tempo kuntiri vin. Estas tempo akiri forton por novaj defioj. Sed pli bone estu bona mensogo!
  
  
  
  "En Albanio," li spiris. “En Albanio! Ĉi tio estas la fortikaĵo de ChiCom. Vi devus scii ĉi tion. Laŭ niaj dosieroj, tiu ĉi Flava Vidvino havas vilaon ĉe la Adriatiko. Ŝi verŝajne prenos Bennett tien. Ŝi havos multe da protekto kaj kuŝos malalte. ĝis la varmego malpliiĝos kaj ŝi povos fuĝi al Ĉinio."
  
  
  
  Ĝi estis, kompreneble, pura lunbrilo, sed ĝi ne sonis tiel malbone. Eĉ iom kredinda. Ĝi estis supozita esti pli bona ol la plej multaj. Kaj ĝi donis al li tempon, tempon, kiun li vere bezonis. Ĉar Killmaster estis preskaŭ ĉe sia fino.
  
  
  
  Li aŭdis ŝin ridi kaj diri ion al la kuracisto. Estis triumfo en ŝia voĉo, kaj Noĉjo kaptis la peceton de espero. Eble se li povus daŭrigi ĉi tion, daŭrigi nutri ŝiajn kredindajn mensogojn, li svenus. Li kroĉis sian doloron detruitan cerbon, penante rememori la urbon, urbon en Albanio. Io ajn. Damne — damne! Li ne povis pensi — kio diable estas la ĉefurbo de Albanio? Ĉu ĝi ne estis apud la Adriatiko? Li devas pravi, alie ĝi denove estos martelo.
  
  
  
  "Tirano," li spiris. “Ŝi havas vilaon ĉe la marbordo apud Tirano. Mi diras la veron - mi ĵuras!"
  
  
  
  Ŝi tre zorge frapis ĝin per la martelo. Nuda tuŝo. Doloro traflugis lin per malgrandaj, modulitaj ondoj. Tolerebla. Nur tolerebla.
  
  
  
  Ŝi ridis. Je lia surprizo, la ridado montriĝis sufiĉe agrabla. Tute ne kion li atendis de tiu ĉi monstra virino.
  
  
  
  Ŝi diris, "Ĉe ĉi tiu punkto, Carter, vi diros al mi ion ajn. Io ajn. Sed eble vi diras la veron. Estas nur eble. Albanio estas sufiĉe kredebla – eble tro kredebla. Tro evidenta. Hmmm - jes. . Kaj tamen ĉi tio povas esti la kazo. Ni devos kontroli ĉi tion. Bone, Carter, ne plu torturoj nuntempe. Sed ĉiaokaze vi mensogas - kaj tiel vi memoros ... "
  
  
  
  Kolonelo Kalinske lastan fojon batis la martelon. Malmola.
  
  
  
  Killmaster finfine perdis konscion. Neniam antaŭe li tiom bonvenigis mallumon.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  Kiam li venis, li estis sur siaj piedoj. Li estis denove vestita per siaj vestaĵoj de pordisto kaj havis pezajn batalbotojn sur siaj piedoj. Nick balanciĝis sed ne falis. Li estis apogita sur same flankoj fare de la muskolfortaj viroj de la kolonelo. Iliaj fingroj fosis en liajn
  
  
  bicepso dum ili levis lin vertikale. Iel li sukcesis rektigi siajn malleviĝajn genuojn.
  
  
  
  Dum la nebulo de doloro iom post iom klariĝis, li vidis ŝin sidanta sur la tablo, al kiu li estis ligita. Ŝiaj mallongaj kruroj estis krucitaj kaj li vidis, ke ŝi portas dikajn nigrajn ŝtrumpojn. Fiat, prudentaj ŝuoj. Ŝiaj piedoj estis same grandegaj kiel ŝia pugo.
  
  
  
  Flavaj dentoj ekbrilis ĉe Noĉjo dum ŝi svingis la paperpecon. "Mi ĵus ricevis ordonojn el Moskvo, sinjoro Carter." Do ĝi estis "S-ro." Denove. Li tuj suspektis ruzon.
  
  
  
  La kolonelo parolis: “Mi ne povas diri, ke mi konsentas kun miaj superuloj, sed mi devas obei ordonojn. Vi devas esti liberigita tuj. Mia popolo forkondukos vin de ĉi tie kaj lasos vin iri. Nature, vi estos okulkovrita.”
  
  
  
  Nick svingiĝis inter la gardistoj. Li rapide revenis, reakirante sian mensan kaj fizikan ekvilibron, fakton, kiun li volis kaŝi. Li ne kredis, ke li estas liberigita. Ili trompis lin, provis luligi lin. Ili ne povis aŭ ne volis mortigi lin ĉi tie en la magazeno. Ili mallaŭte parolis al li, por ke li trankvile iru al la ekzekutloko. Li decidis kunludi. Lia grandega forto estis revenanta – li devis nur ignori la faskon da doloro, kiun li portis. Li povus agi.
  
  
  
  Li denove lasis siajn genuojn kliniĝi. La viroj prenis lin. "Mi ne komprenas," grakis Nick. "Ĉi tio estas ruzo. Kial vi lasis min foriri?"
  
  
  
  Ŝi estis bona aktorino. Ŝi frapetis pecon da papero kontraŭ siaj nekolorigitaj dentoj. “Mi estas same konfuzita kiel vi, sinjoro Carter. Ni klopodas kapti vin, mortigi vin, dum jaroj. Nun ili insistas, ke vi estu liberigita. La ordo venas de la plej alta nivelo en mia registaro. Ŝajnas, ke via registaro kaj la mia finfine konsentis kunlabori. Via propra ideo, sinjoro Carter, se vi memoras.
  
  
  
  Li konfesis, ke ĝi eblas. Apenaŭ ebla. Verdire, ambaŭ registaroj estis malesperaj. Li malsukcesis. La kolonelo perdis. La Flava Vidvino, kiu ajn ŝi estis, havis Raymond Lee Bennett kaj ŝi kuris. Jes, ĝi estis preskaŭ kredebla, kaj li eĉ ne unu vorton kredis pri ĝi. Li sciis, kio estas en la mesaĝo de Kremlo - mortigu Carter! Ili ne maltrafus tian ŝancon.
  
  
  
  Kolonelo Kalinske kapjesis al la malgrasa kuracisto. “Donu al li lian posedaĵon. Liaj manoj. Ĉio krom malgranda metala pilko. Mi resendos ĝin por analizo."
  
  
  
  Tio signifas, ke Pierre, eta gasbombo, finiĝos en Kremla laboratorio. Nick esperis, ke okazos akcidento.
  
  
  
  La kuracisto donis al unu el la viroj Nick's Luger kaj stileton. La viro estis enŝovonta la pafilon en sian ŝultran pistolujon, kiam la virino abrupte parolis. "Elprenu la klipo, stultulo!" Ŝi klinis la ŝultrojn kaj grimacis pro abomeno. “Ĉu vi vidas, sinjoro Carter, kiel estas? Mi devas pensi pri ĉio. Foje mi scivolas, kien ili trovas la stultojn, kiujn ili sendas al mi."
  
  
  
  La klipo estis forigita kaj ĵetita en la angulon. La viro maldekstre de Nick, kiu havis stileton, trovis fendon en la betona planko kaj enŝovis la maldikan armilon en ĝin. Li klinis ĝin ĝis la pinto rompiĝis, poste glitis ĝin en ĝian ingon kun rido. Nick svingis al li tre malforte kaj falis vizagxaltere. La viro piedbatis lin en la ripojn.
  
  
  
  "Nenio el ĉi tio! Nuntempe, ni devas esti aliancanoj. Ĉu li havas monujon? Liaj paperoj, naztuko, sxangxo - li havu cxion, kion li havis, kiam vi venigis lin."
  
  
  
  “Dankon,” Noĉjo murmuris dum la viroj levis lin kaj subtenis lin. "Vi estas anĝelo de kompato, kolonelo."
  
  
  
  Alia strange agrabla rido. “Ni ne trompas nin mem, sinjoro Carter, kiel vi diras en Usono. Sed ordonoj estas ordonoj. Kaj nun mi devas adiaŭi. Okvindu lin kaj konduku lin al la boato. Adiaŭ sinjoro Carter. Eble ni renkontiĝos denove."
  
  
  
  Ŝi ne povis tute kaŝi la sugeston de ĝojo en sia voĉo. Noĉjo jam estis certa; nun li estis certa. Ili estis mortigontaj lin.
  
  
  
  Li akceptis la scion kaj ne maltrankviliĝis. Kiam venos la momento, li zorgos pri morto. Dume, li agis en la plej malprofesia maniero - li permesis manifestiĝi sian amarecon, malamon kaj deziron al venĝo. Io, kion li neniam antaŭe faris.
  
  
  
  "Mi esperas, ke ni renkontos denove," li diris al ŝi malvarme. “Mi esperas, ke ni renkontiĝos kaj ke mi regos la situacion, kolonelo. Mi amus ĝin. Sed estas unu granda problemo..."
  
  
  
  Ili tiam kovris liajn okulojn per nigra tuko. Li sentis, ke ŝi malproksimiĝas de la tablo kaj la lumo, ke ŝi estas forironta.
  
  
  
  Dum ŝi foriris, Nick estis trafita en la spinon per malmola objekto, sendube pafilo. La viroj ambaŭflanke forte kaptis lin kaj kondukis lin. Tri el ili. Du ĉiuflanke kaj unu malantaŭe — li estis la plej grava. Li konservos sian distancon kaj lia pafilo estos preta.
  
  
  
  Ili ne atendis ajnan problemon de Noĉjo – sed tria viro estis tie ĉiaokaze li ne postkurus la aliancanojn.
  
  
  
  Ili trairis la pordon kaj trovis sin en mallarĝa koridoro. Iliaj kalkanoj klakis sur la planko. Metala tegaĵo. Estis longa marŝado, kaj post iom da tempo Noĉjo kaptis la odoron de la rivero. Ili certe alproksimiĝas al moleo aŭ moleo, ia moleo. Verŝajne kie la riverboatoj ŝarĝis kaj malŝarĝis la paperrulojn li vidis. Li ne povis vidi tra la nigra koltuko ligita super liaj okuloj, sed li pensis, ke estas ankoraŭ mallume. Li perdis la nocion de la tempo – la doloro zorgis pri tio – sed devas esti mallume. Ili ne kuraĝus ekzekuti lin en taglumo.
  
  
  
  Noĉjo iom postrestis, liaj piedoj treniĝis. - Li ĝemis. “Ne tiel rapide, aĉuloj. Mi doloras. Kien vi kondukas min? Ŝi diris ion pri boato — kia boato? Mi estas tro malsana por veli la boaton sola."
  
  
  
  La viro dekstre parolis kviete en la germana. “Vi estos bone, Herr. Ĉi tio estas malgranda boato. Ĝi estas tre malgranda kaj havas padelon por stiri. Estos facile. La fluo kondukos vin laŭ la rivero al unu el la pasaĝeraj kajoj. prenu taksion tien."
  
  
  
  "Sufiĉe parolado," diris la viro malantaŭ ili. "Daŭrigu. Tagiĝo baldaŭ venos."
  
  
  
  Nick vidis, ke ili ludos ĉi tiun ludon ĝis la fino. Kaj nun li komprenis kial. Kial ili ne mortigis lin en la magazeno? Ili ne volis pafi lin. Aŭ mortigu lin. Kiam venos la tempo, ili estis elĉerpigi lin, sufiĉe malbone, kaj poste dronigi lin. Li certe havis akvon en la pulmoj. Kompreneble, ĝi ne estis ideala, sed ĝi estis pli bona ol ĵeti sangan kadavron en la riveron. Lia monujo, mono kaj dokumentoj estos kun li. La riverpolico povus suspekti malbonan ludadon, sed ekzistus neniu indico kaj neniu tumulto. Nemalmultaj korpoj flosis laŭ la Rejno. Tion li mem farus. Ĉi tiuj estis profesiuloj.
  
  
  
  Ili haltis abrupte. La odoro de la rivero fariĝis multe pli forta kaj Nick povis aŭdi la plaŭdon de akvo proksime. Ne daŭros longe antaŭ ol ili faros sian movon — kaj la viro malantaŭ li ankoraŭ estis la ŝlosilo. Li estos tiu, kiu trafos Nick de malantaŭe. Sed ili ne faris tion ĝis la lasta sekundo - ili volis, ke la sensuspekta viktimo venu je unu colo de la pendumiloj!
  
  
  
  "Vi devos demeti la okulbendon." Estis viro malantaŭ ili. “La podio estas mallarĝa. Li devos vidi."
  
  
  
  La okulvindo estis forigita. Estis ankoraŭ tre mallume, sed trans la rivero, oriente, preter la fino de la moleo sub kiu ili staris, Noĉjo povis distingi maldikan strion da perlo. Li staris malstreĉita, malstreĉita, iomete fleksita en la brakoj de la du viroj ambaŭflanke de li. Li devigis sin forgesi pri la agonio en sia ingveno. Ne estis tempo por doloro nun. Morto atendis ĉe la fino de la moleo. Morto por kiu? Li pensis ne por li — sed oni neniam povis esti certa.
  
  
  
  La viro malantaŭ li montris sian pafilon. Bone farite, hundilo! Restu proksime al mi. Ju pli proksime, des pli bone. Nun ĉiu mikrosekundo gravas. Li ne povis atendi tro longe. Ĉiumomente la viro malantaŭ li levis sian manon, svingus sian bastonon...
  
  
  
  Ili estis sur mallarĝa platformo sub longa moleo preteratentanta Rejnon. "Komen," diris la viro dekstre de Noĉjo. Li elprenis elegantan lanternon kaj lumigis la malglatajn tabulojn sub siaj piedoj per maldika trabo. La pasejo estis apenaŭ sufiĉe larĝa por ke ili tri marŝis apude.
  
  
  
  Teninte la poŝlampon, la viro iomete malstreĉis sian manon de Noĉjo. Killmaster supozis, ke la viro malantaŭa estas ankoraŭ proksima, ne pli ol du aŭ tri futojn. Eble eĉ nun li levas bastonon. Estis tempo!
  
  
  
  Ignorante la blindigan ekbrilon de doloro en lia ingveno, li akre levis la kubutojn. Kiel ondiĝantaj, muskolaj flugiloj. Li reĵetis per ambaŭ kubutoj kiel eble plej forte, kaptante ĉiun kvadraton en la brusto. Ili denove renkontis la sekvan viron, frapante lin malekvilibra. Ĉiuj senespere klopodis konservi sian ekvilibron sur la mallarĝa piedvojo. La viro, kiu parolis kun Nick, timkriis. "Gott Verdammt!"
  
  
  
  Nick Carter turnis sin sur unu piedo, mallevis la kapon kaj plonĝis ĉe la viro kun la pafilo. La Luger eksplodis en flamojn kaj trafis Nick rekte apud lia kapo. La ekbrilo de la pafo bruligis lian vizaĝon. Tiam la pinto de lia kapo estis enpuŝita en la stomakon de la viro kun la forto de pilpilo. Ili kune eliris de la podio. Kiam ili atingis la riveron, Noĉjo puŝis la malakrigitan stileton en lian manon.
  
  
  
  La viro estis dika kaj perforta. Nick havis malfacilecon faligi lin. Sed li ankoraŭ faligis lin ĝis la malpura fundo. Li metis unu fortan manon sub la mentonon de la baraktanta viro kaj levis ĝin. Li puŝis la dentpintan pinton de la stileto en tiun dikan karnon dekfoje, sentante la varman sangon ŝveli sur siaj fingroj, gustumante ĝin en la akvo.
  
  
  Li facile povintus dronigi la viron - Noĉjo estis bone subakve dum kvar minutoj - sed nun kiam li finfine povis rebati, li trovis sin venkita de malvarma kolerego. Denove kaj ree li enpelis la stileton en la celon.
  
  
  
  Lia eksplodo pasis. Li ellasis la kadavron kaj, havante ankoraŭ du minutojn da aero, denove leviĝis al la surfaco. Li nenion vidis. Estis mallume kaj la akvo estis malklara kaj malklara. Li devos riski rapidan rigardon por ekorientiĝi, laŭvorte ĉi-kaze, ĉar li devas veturi orienten for de la doko.
  
  
  
  Li pagadis tra la akvo tiel kviete kiel foko. La aliaj du estis malsaĝuloj. Unu el ili estis reen sur la podio, ludante per sia poŝlampo helpante la alian el la akvo. Killmaster povus esti tirinta ilin ambaŭ malsupren kaj dronigi ilin, kaj dum momento li estis tentita; poste li silente sinkis sub la akvon. Lasu ilin iri. Ĉi tiuj estis iloj. Muskoloj de la kapo. Ne indas mortigi, se ili ne minacas lin. La rideto de Nick estis morna. Ili havis multe por zorgi. Kolonelo Kalinsky ne ŝatus ĉi tion.
  
  
  
  Li naĝis subakve ĝis liaj pulmoj doloris. Kiam li denove ekaperis, li estis cent futojn de la fino de la moleo. Ambaŭ viroj nun uzis lanternojn. Sendube provante trovi ilian mortintan amikon.
  
  
  
  Laŭflue li vidis lumon en la ĉielo, nun paliĝantan pro la unuaj radioj de tagiĝo. Ĉi tio estos la centra parko de Kolonjo. Li lasis la fluon preni lin, malstreĉiĝante kaj flosante, naĝante ĝuste sufiĉe por resti proksime al la bordo. Li devis eliri el la rivero sen altiri la atenton de la polico. Li revenos al Ladenstrasse, al la malĉastulino. Ŝi eble ne ŝatos ĝin, sed ŝi devus kaŝi ĝin por nun. Poste li petos ŝin kontakti lin telefone.
  
  
  
  La jako de la pordisto ligis lin. Li estis ĵetonta ĝin, kiam li sentis ion en sia poŝo. Nu, kia diable — tiam mi rememoris. Pecojn de ceramika tigro li prenis el la hotelĉambro de Bennett. Kial li portis ĝin? Nick levis la ŝultrojn en la malvarma akvo kaj konfesis ke li ne sciis. Ĝi verŝajne signifis nenion. Kompreneble, tio signifis nenion por Kalinske, alie ŝi ne remetus ĝin en lian jakon.
  
  
  
  Do li povas kunporti ĝin. Li ne demetis sian jakon. Ĉi tio povus signifi ion. Li donos ĝin al Hawk kaj la knaboj de la laboratorio en Vaŝingtono. Se li faras ĝin.
  
  
  
  Ĝuste nun li havis pli gravajn aferojn por fari. Li devis eliri el Kolonjo viva. Li devis raporti la fiaskon de sia misio. La penso streĉis lian gorĝon kaj lasis guston en lia buŝo. Fiasko. Terura kaj absoluta fiasko. Jam delonge li uzis tiun vorton.
  
  
  
  Kiel kaj kie li planis sekvi la paŝojn de la Flava Vidvino kaj Raymond Lee Bennett? Li devas esti sola.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Shanghai Gai, unu el la plej ekskluzivaj domoj en Sud-Koreio, staris sur montetopinto proksime de la vilaĝo de Tongnae. Ĝi estis proksimume dek mejlojn norde de Pusan, sed la vojoj al la haveno estis bonaj por Koreio kaj telefonservo estis kontentiga. Ne tiu taŭgeco estis sufiĉe bona en ĉi tiu kazo - Killmaster vetludis je longaj divenoj kaj kleraj divenoj - kaj li estis konstante en kontakto kun siaj homoj en Pusano per kurtonda radio. Nick Carter prenis la plej grandan ŝancon de sia kariero - kaj metis ĝin en danĝeron. Li vetis ke la Flava Vidvino provus kontrabandi Raymond Lee Bennett al Ĉinio tra Koreio.
  
  
  
  Estis meze de junio. Dek tagojn de kiam li veturis laŭ la sangomakula Rejno. Reveninte al Washington, li pasigis du tagojn en la AX Hospitalo, "plej de la tempo naĝante en varma bano plenigita kun Epsom-saloj por redukti la ŝvelaĵon, sed li daŭre estis terure malsana kaj havis malfacilecon moviĝi. Dum li estis en la bano, li rifuzis manĝi kaj eniris intensan jogan trancon. Tio estis akvopranayama en kiu li esperis atingi tion, kion lia guruo nomis "unu-pinta" menso. La AX-kuracistoj estis dubindaj kaj konfuzitaj, kaj unu el ili sugestis ke Nick bezonas psikiatron pli ol trankviligan banon. Sed Noĉjo ne rezignis, instigite de Falko, kaj kvankam la kuracistoj grumblis, ili permesis al li fari sian vojon. Dum du tagoj li estis profunde en hatha jogo; li kunigis la spiron de la luno kaj la spiron de la suno; kiam li eliris el la hospitalo kaj el la hospitalo, li eniris longan serion da altnivelaj konferencoj kun la konfido, ke li pravas. Li finfine sukcesis, sed nur post impetaj obĵetoj de la CIA. Ili diris, ke AX petolas. Palpumis la pilkon. Nun estas ilia vico. Falko ne diris tion al Nick, sed estis lia propra voko al la Blanka Domo, kiu finfine renversis la tajdon. Nick kaj AX devus havi alian ŝancon trakti tion sole. Pli bone ili pravu!
  
  
  
  La pordo malfermiĝis kaj Tonaka eniris la ĉambron. Ŝia geto flustris sur la pajla mato kiam ŝi alproksimiĝis kien
  
  
  N3 staris ĉe la sola fenestro, rigardante en la arĝentan kurtenon de pluvo. La pluvsezono alvenis al Koreio. Pluvis almenaŭ dek du horojn el ĉiu dudek kvar, dispelante por momento la fetoron kaj sekecon de ĉi tiu lando de matena trankvilo.
  
  
  
  La virino portis pleton da teo kaj bovlon da fiŝo kaj rizo. Ŝi demetis lin apud la brazilo, kiu havis plurajn karbojn hele ardante, poste revenis por stari apud Noĉjo. Li brakumis ŝian maldikan talion. Li ne volis, ke virino – li estis en neniu formo, fizike aŭ mense, havi sekson – sed ĉi tie li malobeis la regulojn de la domo. Ŝanhajo-Gai estis nefleksebla; vi havis virinon, vi pagis ŝin aŭ vi ne restis. Nick pagis. La Kesan-domo estis sekura kaj sekura ŝirmejo. Tio tenis lin for de Pusano, kie li certe estos ekvidita, sed li povis atingi la dokojn kaj fervojan stacidomon en duonhoro. Anstataŭ sekseca amiko, Tonaka iĝis kamarado kaj flegistino. Ŝi ŝajnis ne ĝeni. Ĝis ĉi tiu momento, kiam ŝi iom timigis Nick per dirado: “Mi sentas, ke vi baldaŭ foriros, Nick-san. Ĉu vi pensas, ke vi povas ami min antaŭ ol vi foriros?"
  
  
  
  Ĉi tio estis ne nur neatendita, sed ankaŭ malagrabla demando. AXman havis neniun deziron amori kun Tonaka eĉ se li povis fari tion sen doloro, sed li ne volis vundi ŝiajn sentojn. Li sentis, ke ŝi tre ŝatas lin dum lia mallonga restado.
  
  
  
  Li diris mallaŭte, “Mi timas, ke mi ne povas, Tonaka. Mi ŝatus, sed la doloro estas ankoraŭ tre forta.”
  
  
  
  Tonaka mallevis la manon kaj tuŝis lin malpeze. Noĉjo, iom ŝajnigante, diris: "Ho!"
  
  
  
  “Mi malamas ilin pro iliaj malbonaj agoj, Nick-san. Ĉar ili vundis vin tiel ke ni ne povis amori. Mi estas malĝoja por ni, Nick-san."
  
  
  
  "Ankaŭ mi estas malĝoja," diris Nick. Kompreneble, li nenion diris al ŝi. Ŝi inventis siajn proprajn fantaziojn.
  
  
  
  Li rigardis sian pojnon. Preskaŭ du. La pramo de Ŝimonoseki, Japanio, tiris en Busan Harbor je la dua. Jimmy Kim rigardos la pramon foriri. Estis nur kelkaj minutoj promeni de la superpasejo al la fervoja stacidomo. La linio por Seulo falis al kvar. Ĝi estis bona trajno, la plej bona la koreoj havis — ĉio, kio restis de la malnova Asia Express de Pusano ĝis Mukden. Nun mi restas en Seulo.
  
  
  
  Noĉjo frapetis la manon de Tonaka kaj malpeze kisis ŝin sur la frunton. Ŝi portis kapecan okcidentan etoson, kiu iel ne konfliktis kun ŝia gesang-vesto: etaj feltaj pantofloj kaj ŝtrumpetoj, longa ruĝa jupo, kaj malgranda flava brokata jako. Ŝi estis alta por korea knabino - fakte ŝi estis en siaj fruaj tridekaj jaroj, ŝi estis ina - kaj ŝia spiro estis klara kaj libera de kimĉio. Ŝi havis rondan, molan, citronkoloran vizaĝon kun okulfrapa epikanta faldo kaj malgrandaj malhelaj okuloj, viglaj kiel korvo.
  
  
  
  Dum momento ŝi premis sin proksime al la grandulo, enterigante sian vizaĝon en lian bruston. Nick portis nur blankan silkan kimonon kun ora drako sur la dorso. Kelkfoje estas malfacile por okcidentano diri, kiam orienta virino estas korneca. Nick Carter estis proksime, kaj li sentis ke Tonaka estas en tenera agonio. Li sentis respondon en si kaj rapide kondukis ŝin al la pordo. “Eble poste, Tonaka. Mi havas aferojn por fari nun.”
  
  
  
  Ŝi kapjesis sed nenion diris. Ŝi sciis, ke li havas radion en sia valizo. Ŝi staris sur la piedpintoj kaj premis sian malsekan rozburĝonan buŝon al lia vango. Ŝi balancis la kapon. “Mi ne pensas, Nick-san. Mi diris al vi, ke mi havas la senton, ke vi baldaŭ forlasos ĉi tiun lokon." Ŝi karesis lian vangon kaj ŝiaj malhelaj okuloj ekbrilis. "Ĉi tio estas tre malbona. Mi amas la manieron kiel vi amoras kun grandaj nazoj. Vi estas pli bona ol koreo."
  
  
  
  Nick frapetis ŝin sur la dorson. “Com-mo-semni da. Dankon. Nun batu min."
  
  
  
  Tonaka ridis pri ŝia terura korea – ili kutime parolis aŭ japanan aŭ rompitan anglan – kaj foriris. Noĉjo fermis la pordon malantaŭ ŝi. Samtempe, li aŭdis zuman sonon en la valizo, similan al sonora skatolo. Li atendis ĝis la bruado de la knabino sur la kahelita koridoro estingiĝis, poste li marŝis al la valizo, malfermis ĝin kaj ekpremis la ŝaltilon de la malgranda riceva aparato. La voĉo de Jimmy Kim aŭdiĝis en la ĉambro. "Testante - i, ŝia sahm, sah, oh - Mansey?"
  
  
  
  Nick parolis en malgrandan porteblan mikrofonon. “Vivu Koreio! Ĉu vi faras iun komercon?”
  
  
  
  Jimmy Kim ŝajnis ekscitita. "Eble. Eble ĉi tio estas. Paro vivas - ili ĵus eliris el la pramo. Vi pli bone alvenu ĉi tien rapide."
  
  
  
  "Mi estas survoje".
  
  
  
  Survoje al Busan en luita ĵipo, ŝvitante sub peza nigra ponĉo, li daŭre diris al si, ke estas tempo pliboniĝi. Devas esti! Vaŝingtono estis tre nervoza. Eĉ Akcipitro estis nervoza, kaj tio estis tre nekutima. Killmaster sciis, ke lia estro atingos lin kiel eble plej malproksimen, sed ĉio estas limo. Dek tagoj. Dek tagojn kun nur unu malforta sugesto, ke Nika pensis ĝuste, ke li estas sur la ĝusta vojo. Vorto finfine elfluis.
  
  
  En Albanio, ke la Flava Vidvino rifuĝis tie. Estis viro kun ŝi. Ĝi estis inspirita supozo flanke de Nick – li ektremis eĉ nun, rememorante la cirkonstancojn – kaj li provis ne diri al la kunvenintaj aŭtoritatoj, ke ĝi estas nur supozo. Li senespere ekkaptis pajlerojn por savi sin de eĉ pli da doloro. Kion la aŭtoritatoj ne sciis, ne vundos ilin. Kaj li pravis.
  
  
  
  Tuj post kiam Nick ricevis la novaĵojn el Albanio, li faris sian unuan movon, faris sian unuan veton. Li devis foriri dum lia reputacio ĉe la Esencaj Aŭtoritatoj daŭre estis bona, kaj li ricevis iom malvolontan Akcipitron fari sian kazon.
  
  
  
  Ili ne moviĝos dum Bennett kaj la vidvino estas en Albanio. La lando estis eta, dezerta, kun krudaj montoj, kaj la loĝantaro estis furioza kaj suspektema pri fremduloj. Nek AX nek la CIA povus iam konservi estimindan aparaton tie. Eĉ brita inteligenteco ne povis fari tion. Ĉio, kio estis havebla, estis pecetoj, kelkaj pecetoj senditaj de tempo al tempo de lokaj agentoj kiuj riskis sian vivon por kelkaj sugestoj.
  
  
  
  "Lasu ilin solaj," instigis Nick. Fidu je sovetia premo por logi ilin el kaŝejo, sendante ilin kuri denove. Kolonelo Kalinske, tiu ina hororo, sekvos ilian spuron. La spuro kiun Nick tiel hazarde malkovris. Nun li ekmovis pro tiu penso. Iasence, la torturo funkciis — li mensogis al ŝi, kaj la mensogo fariĝis la vero. Ĝis nun ĝi funkciis favore al li — almenaŭ Kalinske povis denove fieri pri si.
  
  
  
  La vojo ĉi tie estis mallarĝa kaj ŝlima, kaj li blokiĝis malantaŭ kolono da ĉaroj kun bareloj. Estis nenie iri. La bovĉaroj, kiujn oni ne povis rapidi, knaris sur malmolaj lignaj radoj. La nelubrikitaj aksoj kriis kiel algluitaj porkoj. Ĉiu ĉaro estis ŝarĝita per bareloj da homaj fekoj, kolektitaj ĉiumatene kaj metita en la rizkampojn. "Vi neniam kutimiĝos al ĉi tio," pensis Nick senspire. Eĉ koreoj ne kutimas al tio. Li kredis, ke tio estas unu el la kialoj, kial ili amis promeni sur la suproj de siaj montoj.
  
  
  
  Kiam li faris ĝin ĉirkaŭ la ĉaroj, li estis ĉe la periferio de Pusano, rampante tra la loka merkato en Busan-ju, kaj estis dudek kvin minutoj post la dua. Post pliaj dek minutoj li atingos la fervojan stacidomon, kie li renkontos Jimmy Kim.
  
  
  
  Kiam li sekvis la malfortikan, balanciĝantan tramon de Sankta Paŭlo, li pensis pri la momento de la vero en la vasta konferenca salono ĉe la Pentagono. Ĝis tiu tempo, la CIA estis alportita por ĉasi Bennett—Hawk morne deklaris ke la Skoltinoj baldaŭ aperos—kaj Killmaster, montrilo en mano, staris antaŭ grandega mondmapo kiu kovris unu muron. Li trafis la ruĝan pinglon sur Tirano, la ĉefurbo de Albanio. Li sentis sin kiel vendisto preta fari sian laboron. Kia li estis. Li devintus vendi al ĉi tiu elektita grupo varokonton, t.e.: lasu AX trankvila. Ni finu la laboron. Ne estos facile. Estis ankaŭ kontraŭuloj inter ili.
  
  
  
  "Ĝi estas vetludo," Nick konfesis. "Longa pafo kaj klera diveno." Li tuŝis Tiranon sur la mapo. “La rusoj premas. Ili volas Bennett kaj la Vidvinon tiel multe kiel ni. Sed la rusoj devas esti tre singardaj en Albanio, kaŝitaj, kaj mi pensas, ke ili ne povas surprizi la Vidvinon. Ŝi scios, kiam ili proksimiĝos — kaj ŝi forkuros! "
  
  
  
  Li movis la montrilon iomete sudorienten kaj tuŝis Atenon. “Mi pensas, ke ŝi provos eliri el Ateno per aviadilo. Ŝi kaj Bennett estus peze kovritaj, bone kamuflitaj, kaj ili vojaĝus en turisma klaso. Mi pensas, ke ili iros unue al Dakaro kaj poste trans Atlantikon al Panamo. Aŭ eble Meksikurbo. De tie trans la Pacifiko al Manilo kaj al Japanio. De Japanio ĝis Koreio, kie ili provos ŝteliri laŭ la 38 en Nord-Koreion. Se ili povas, ili estos hejme liberaj."
  
  
  
  Unu el la aŭskultantoj, unu el la CIA-gvidantoj, parolis. Li apenaŭ sukcesis teni la ridadon ekster sia voĉo. “Vi aspektas diable memfida, Carter! Kion faris la Vidvino - sendis al vi sian itineron? Kial al Koreio? Ĉi tio ŝajnas la malplej verŝajna loko," li diris.
  
  
  
  "Tio estas la afero," diris Nick. “Ĉi tio estas la plej neverŝajna loko. Tial mi pensas, ke ŝi provos. Sed ĉi tio ne estas ĉio diveno - estas aliaj kialoj. Pli specifaj kialoj." Li ne povis riski diri al ili kiom klare li vidis aferojn en joga tranco. Ili sendos alvoki homojn en blankaj manteloj.
  
  
  
  Do li lerte montris reen al la CIA-oficiro. “Vi CIA-anoj nenion povis diri pri la Flava Vidvino, sed la malmulto kiun vi donis al ni estis helpo. Memoru, ŝi estas duonkorea. Naskita en Daejeon. Ŝi frekventis mezlernejon en Seulo. Kiam la komunistoj transprenis Seulon, ŝi unue geedziĝis kun altranga ĉina oficiro, ŝia unua edzo. Ŝi revenis kun li al Ĉinio. Kaj tio estas ĉio, kion vi homoj elpensis."
  
  
  La CIA-oficiro sulkigis la brovojn. “Ŝi havis bonegan kovrilon dum jaroj. Mi konfesas, ke ni ne sciis pri tio ĝis vi, AX, donis al ni la datumojn. Sed ricevi informojn el Ĉinio ne estas ĝuste pafi fiŝojn en barelon, Carter! Ili ne multe uzas ĉi tiun Vidvinon - nur en altprioritataj misioj. Sed bone - mi ankoraŭ ne komprenas kial vi ludas en Koreio."
  
  
  
  Nick montris al la mondmapo per ondo de sia montrilo. “Ĉar ŝi bone konas Koreion. Ĉar la plej granda parto de la mondo estas fermita al ĝi – ĉu sub sovetia ĉu sub nia influo. Kie ni povas agi libere kaj plej efike. Tibeto estas tro severa kaj Honkongo estas tro evidenta. Mi pensas, ke ŝi ne povas kuri orienten – ĝi devas esti okcidenten, la longan vojon ĉirkaŭe, kaj ŝi laŭeble restos al malgrandaj neŭtralaj landoj. Kie nek ni nek la rusoj povas funkcii plej bone. Panamo, Filipinoj. Mi donas al ili egalajn ŝancojn ĝis ili alvenos al Manilo. Eniri kaj eliri Japanion estos la plej malfacila afero por ili. Mi dubas, ke ili kuraĝus riski flugi al Tokio aŭ al iu ajn alia grava urbo. Sed ĝi estas nur 1400 mejloj. de Manilo ĝis Pusano. Ili povis lui privatan jeton aŭ motorboaton."
  
  
  
  La subkolonelo de armea inteligenteco parolis. “Se ili povas fari tion, kial ili eĉ ĝenus pri Japanio? Ili povus iri rekte al la Japana Maro aŭ la Flava Maro kaj alteriĝi en Nord-Koreio. Aŭ faru la samon per privata jeto."
  
  
  
  Nick balancis la kapon. "Tro riske. Tro da patroloj, precipe nun, kiam niaj homoj estas avertitaj. Ĉiukaze, mi dubas, ke ili povus dungi ŝipestron aŭ piloton por preni ilin en komunistan teritorion. La vidvino certe povus ricevi multe da helpo, precipe se ŝi atingos Manilon.Mi dubas, ke i petos tion.Nia popolo observas sian popolon kaj i tion scios kaj restos for de ili.Ili estos kiel paro da musetoj, sinjoroj, klopodantaj eniri en Ĉinion tra la plej malgranda; kaj plej neverŝajna truo. Se ŝi alvenos al Seulo nerimarkita, ŝi sukcesos. Tiam ŝi kontaktos siajn homojn, verŝajne ne antaŭe, kaj aviadilo aŭ helikoptero prenos ilin en la nokton. Mi..."
  
  
  
  En tiu momento, sekurgardisto eniris kaj donis al Hawk mesaĝon. Nick observis sian estron. La maljunulo ekstaris, klarigis la gorĝon kaj elprenis la mortintan cigaron el la buŝo. “Ĵus alvenis el Albanio, sinjoroj. De unu el niaj plej fidindaj agentoj - fakte, nia nura momente. Li diris al mi, ke la Flava Vidvino kaj la Bennett-ulo supozeble forlasis Tiranon. La vilao kie ŝi estis bruligita ĝis la grundo, sed neniuj kadavroj estis trovitaj. Albana polico arestas du rusajn agentojn. Fino de mesaĝo." Akcipitro ĉirkaŭrigardis dum momento, poste balancis la kapon al Noĉjo. Li sidiĝis.
  
  
  
  Killmaster sciis kion signifas la kapbalancado. Kolonelo Kalinske ne estis implikita en tio. Nature. Ŝi estis tro sagaca funkciigisto por esti kaptita de la albana polico. Ĉi tiuj estis muskolfortaj knaboj - elspezebla materialo.
  
  
  
  Nun, dum li turnis la Ĵipon en la parkejon de la Fervoja Hotelo, li denove diris al si, ke tio devas esti. La tempo estis ĝusta. Ili vojaĝus de Ateno al Manilo en ĉirkaŭ tri tagoj - multe da tempo - kaj pasigus la reston de la semajno veturante de Manilo. Ĉi tio signifis boaton. Ili elŝipiĝus ĉe iu obskura japana haveno, fiŝkaptista vilaĝo, kaj vojaĝus transtere al Ŝimonoseki kaj la pramo. La pramveturo daŭris ok horojn, forlasante Japanion je la sesa matene.
  
  
  
  Nick Carter eniris la fervojan trinkejon. Jimmy Kim sidis ĉe la malproksima fino de la malgaja ĉambro kaj trinkis ladskatolon da usona biero. Jimmy estis juna, sed tre talenta pri tio, kion li faris. Iom tromema, funkciigisto kaj kvazaŭ-hipster, Jimmy prizorgis kadukan aviadkompanion kun partnero nomita Pook. Ili nomis la flugkompanion Flying Turtles, ŝerco kiu havis multe da vero en ĝi, kaj ili havis nur du aviadilojn. Kanibaligante ambaŭ, kaj multe da eltrovemo, ili sukcesis pluigi unu flugi. La nuna aviadilo estis Aeronca, 65 TL, 26 jarojn maljuna. Nick sincere esperis, ke li neniam devos flugi ĝin.
  
  
  
  Noĉjo demetis sian pezan ponĉon kaj drapiris ĝin super la trinkejon. Jimmy Kim ankoraŭ portis sian ponĉon – sub ĝi pendis malgranda plata dissendilo kaj ricevilo.
  
  
  
  Jimmy Kim finis sian bieron. Kiam li preterpasis Nick, li diris mallaŭte, "La trajnoŝedo."
  
  
  
  Nick ekrigardis sian horloĝon. Tria kvarono. Estas ankoraŭ multe da tempo antaŭ la foriro de la Seula trajno. Li ne havis specifan planon. Unue unue, poste ludu la kartojn dum ili falas. Krom se, kompreneble, ĝi estis nur alia falsa alarmo. La penso iom naŭzis lin. Lia stomako doloris jam de unu semajno, kaj la penso denove trompi lin alportis akran doloron al lia stomako. Li trinkis glason da malbona burbono—estas malofte trovi viskion en koreaj trinkejoj—kaj surtiris sian ponĉon. Ĉe la pordo, haltante por ekbruligi cigaredon, li kontrolis la armilon sub siaj vestaĵoj.
  
  
  Li portis Luger kaj stileton en pojna ingo. La pafilisto volis doni al li novan akrigilon, pezan ĵettranĉilon, sed li levis inferon kaj insistis, ke la stileto estu akrigita per nova pinto. Li nun estis pli malalta, sed li estis ankoraŭ Hugo. Li portis novan gasbombon inter siaj gamboj en metala ujo. Ĉu ili vere havis bombo-akcidenton en laboratorio en Moskvo? Li povis esperi tiel.
  
  
  
  Kiam li eniris la trinkejon, estis klare kaj la suno brilis. Nun pluvegis sitelplene denove, pura griza akvomuro kiu falis sur lin kiel surfo. Noĉjo malsuprentiris la randon de sia ĉapelo kaj paŝis al la flanka pordo kondukanta en la kaleŝon. Promenante preter sia ĵipo, li vidis, ke ĝi estas jam duone plenigita de akvo.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  Jimmy Kim fumis cigaredon apud la pakaĵkamiono. Li estis alta, bela viro kun brilaj nigraj haroj kaj perfektaj dentoj. Li kutime estis lerte vestita per mallozaj pantalonoj, mallozaj ŝuoj kaj hela sporta jako; hodiaŭ li aspektis hejmece en ponĉo kaj malpura kvadratita ĉapo.
  
  
  
  Ili estis sur kajo 1. La stacio estis malseka kaverno, kiu odoris je ŝvito kaj urino. Laŭ la vojo, grupo da koreaj virinoj kaŭris pacience, atendante Taegu-lokon.
  
  
  
  Nick Carter haltis apud Jimmy Kim. Sur trako 4 ili komencis klarigi, kiu veturis per la Seula trajno.
  
  
  
  Nick ekbruligis alian cigaredon. "Kia manĝaĵo?"
  
  
  
  “Sinjoroj Haikada Koto. Ili iras al Seulo por komerco. Ŝi estas alta por japanino kaj faras la tutan paroladon. Eble ŝi ne konas la japanan. Ili ambaŭ estas vestitaj per okcidentaj vestaĵoj. Ŝi estas sengusta, malbela, preskaŭ malbela. — sed ŝi ne faras tion, ŝi moviĝas tiel, se vi scias, kion mi volas diri? "
  
  
  
  Nick kapjesis. "Mi komprenas. Sed ne tiom multe, ĉu? Kio venigis vin al ili?” Li ne povis konservi la senpaciencon de sia voĉo, kaj Jimmy Kim kaptis ĝin. Li ridetis. “Pacienco, paĉjo! Estas ia amuza rakonto. Antaŭ ĉio, ili estis la solaj eblaj, do mi restis sufiĉe proksime al ili. Kaj ili ne perdis tempon - ili iris rekte al sia aŭto kaj eniris." Li kapjesis al Trako 4, kie homoj eniris aliajn ĉarojn por aliĝi al tiuj jam tie.
  
  
  
  “Ili nun estas en sia kupeo. Numero 1066. Ili estas ŝlositaj kaj ne malfermos la pordon. Sonas iomete amuza?
  
  
  
  Nick ekrigardis la aŭton antaŭ ol respondi. “Ĉu vi havas iun rigardanta alian platformon? Ili povas eliri tra la fenestro."
  
  
  
  Jimmy ekbrilis per la dentoj. “Estu trankvila, paĉjo. Ĉu vi pensas, ke mi estas amatoro, eble? Dinky Man estas tie kun martelo aŭ io, agante kiel fervojisto. Ili ne povas forlasi la kaleŝon sen nia scio.”
  
  
  
  Dinky Man estis mallonga, forta koreo kies reala nomo estis Chang Ho Choi. Nick neniam malkovris kiel li estis nomita Dinky Man. Jimmy diris ke Dinky Man estis iama CID-spiono, verŝajne laboris por la komunistoj kiam ili havis la plej grandan parton de Koreio, kaj li povus esti fidinda ĉar li, Jimmy Kim, havis la potencon pendigi lin. Nick akceptis ĝin. Li fidis al Jimmy, tiom kiom li iam fidis al iu ajn.
  
  
  
  "Ni eble havos ion ĉi-foje," li diris al Jimmy. “Sed ni ne povas. Donu al mi la reston."
  
  
  
  "Certe. Kiam Kotos eliris de la pramo, li havis puran blankan makulon super sia maldekstra okulo. Tre pura. Estas kvazaŭ li ĵus surmetis ĝin. Mi tiam ne multe pensis pri tio - multaj homoj portas bandaĝojn. . Aŭ ĝi povus nur esti parto de lia alivestiĝo ... "
  
  
  
  - interrompis Noĉjo. "Ĉu ĉi tiu Koto fizike taŭgas por ĉi tiu rolo?"
  
  
  
  "Perfekta. Malgranda, magra ulo, konsistigita por aspekti japana. Krom se, kompreneble, li estas japano."
  
  
  
  "Estas grava afero se mi maltrankviliĝas pri io ajn," diris Nick. "Interkonsentas kun ŝi."
  
  
  
  "Ili malbene rapidis atingi sian kupeon," Jimmy daŭrigis. “Iam mi mem promenis tra la kaleŝo, kaj ilia pordo estis firme fermita. Mi aŭskultis. Mi aŭdis nenion."
  
  
  
  Nick sulkigis la brovojn. “Estis stulte! Vi povus doni al ili suspekton.”
  
  
  
  “Mi ne faris ĝin. Nun aŭskultu — mi eklaboris Dinky Man kaj iris al la stacidomo, al la necesejo, por ke mi povu uzi la radion. Ili havas nun budojn, sciu. Same kiel en Usono. Kiam mi eliris, mi vidis ĉi tiun ulon ĉe la skribotablo de la staciestro. Infano en malpura blanka maristokostumo. Kaj kio? Minuton poste, la staciestro prenis la mikrofonon kaj komencis paĝigi Haikada Kotos! "
  
  
  
  Nick fiksrigardis lin. “Paĝigi ilin? Ĉi tio ne havas sencon. Ni devas erari. La lasta afero, kiun ili faros, estas peti iun paĝigi ilin. Ni..."
  
  
  
  Jimmy Kim larĝe ridetis. “Ili ne faris ĝin. La pramistoj faris ĝin. Sinjoro Koto perdis sian kontaktlenson surŝipe kaj ĝi estis trovita. Ili sendis knabon kun ŝi. Saĝa infano - li igis la staciestron helpi lin. Li serĉis ŝin."
  
  
  
  Nick frotis sian maldikan makzelon. Kontaktaj lensoj por okuloj. kaj nova flikaĵo por Koto
  
  
  
  Simple neeble!
  
  
  
  "Eble ili ne aŭdis ilin paĝigi," Jimmy Kim diris, "aŭ eble ili ne volis eliri denove. Ili ne aperis. La infano staris tie dum unu aŭ du minutoj, kaj poste mi revenis kaj kaptis lin. Mi donis al li taŭzon da gajno, kiun mi metus en mian konton, kaj ricevis lian rakonton. Post kiam mi ricevis ĝin, mi pensis, ke ni havas ion - mi vokis vin denove sed neniu respondo. tiam jam survoje. Ĉiuokaze - sinjoro Koto perdis sian kontaktlenson baldaŭ antaŭ ol ili albordiĝis. Ili longe serĉis ŝin, sed vane. La knabo diris, ke sinjoro Koto tenis sian manon super sia maldekstra okulo dum la tuta tempo kiam ili rigardis - diris, ke ĝi doloras lin. Fine ili rezignis. Kaj kiam ili surteriĝis, Koto havis okulklakon. La infano rimarkis tion, ĉar li ankoraŭ klopodis trovi la lenson kaj li kompatis la kompatindan sinjoron Koto. Nun, Noĉjo, pri kio vi pensas? "
  
  
  
  Nick premis lian manon. “Se vi pravas, tio estis diable bona ideo, Kim. La maldekstra okulo de sinjoro Koto estas blua!" Bennett havis bluajn okulojn.
  
  
  
  "Mi pensas, ke ambaŭ liaj okuloj estas bluaj," diris Jimmy Kim. “Kaj mi neniam vidis japanon bluokulan. Jen, rigardu ĉi tion."
  
  
  
  Li elprenis ion el sia ponĉopoŝo kaj donis ĝin al Noĉjo. Kontakta lenso. Malhelbrunaj. "Mi aĉetis ĉi tion de infano," Jimmy diris al Kim. Li rigardis Nick kaj mallaŭte ridis. "Mi pensis, ke vi eble volas redoni ĝin al sinjoro Koto persone."
  
  
  
  Nick Carter faris sian decidon. Ĝi valoris provi. Estis prave. Killmaster havis grandan kompaton por la viktimoj - li mem estis ĉasita tiel ofte - kaj li sciis ke se li estus en la ŝuoj de Bennett kaj la Vidvino, li provus ĝin tiel.
  
  
  
  "Bone," li diris al Jimmy Kim. "Mi aĉetos ĉi tion. Mi pensas, ke ni havas ilin. Mi provos akiri kupeon por la sama aŭto kaj..."
  
  
  
  Jimmy Kim denove metis la manon en sian poŝon. "Jes, jes, sar." Foje li ludis en piĝino, kvankam li parolis bonegan la anglan. "Mi prenis la liberecon, sinjoro. Ĉu vi ŝatas ĝin?" Li donis al Nick bileton en flava koverto.
  
  
  
  Nick ridis. “Mi ŝatas ĝin - vi estas bona knabo, kaj mi diros al ili tion en Vaŝingtono. Nun eltranĉu la sensencaĵon kaj aŭskultu.”
  
  
  
  "Jes, Sahib."
  
  
  
  "Mi devas kontroli ĉi tion," diris Nick. “Se ni pravas, do bone - mi ordigos ĝin. Se ni eraras, mi revenos ĉi tien kiel eble plej baldaŭ - eble estos pli rapide se mi iros al Seulo kaj flugos reen. Mi faras vin 2IC, provizora kontrolisto. Vi kaj Dinky Man restos ĉi tie laborantaj. Daŭre renkontu pramojn same kiel antaŭe - ĉi tiuj du, Kotos, povus esti logilo. Se io aperas ĉi tie, voku min en la Elektita Hotelo en Seulo post la sesa matene – se mi ne estos tie, mi verŝajne estos ĉe la numero 23 Dongjadong.Tio estas en Jungku. Se la plej malbona okazos, kaj ĝi estas falsa spuro, vi eble devos sendi min adiaŭ. kion vi nomas aviadilo. Mi esperas ke ne".
  
  
  
  Jimmy Kim montris ĉiujn siajn dentojn en larĝa rideto. Li ĝojis pri 2IC. “Vi parolas pri la aviadilo, kiun mi amas, paĉjo. Sed ĉi tiu malnova jalopio flugos al kaj de Seulo, ne maltrankviliĝu. Kiel ajn, estas tempo, ke ni faru iom da laboro por vi. Vi delonge subvencias nin. sufiĉe." Flying Turtles, pli formale konata kiel Chosen Airways, Inc., longe estis "fronto" por AX.
  
  
  
  "Ni estas ĉi tie tro longe," diris Nick. “Ni veturu iomete. Post kelkaj minutoj vi ĉirkaŭiros kaj rigardos tiun alian platformon kaj Dinky Man. Ni ne povas havigi riskojn."
  
  
  
  "Dinky Man restos sur la pilko," Jimmy diris. Lia tono estis morna. "Li scias, ke mi povas pafi lin rapide se li ne faros."
  
  
  
  Ili direktiĝis al la ĉefa enirejo kaj atendoĉambro de la stacidomo. Survoje, ili estis sieĝitaj fare de hordo de almozulknaboj kiuj loĝas en ĉiu korea fervoja stacidomo, ĉio en ĉifonoj, kun ulceroj kaj krustoj sur siaj razitaj kapoj. La plej multaj el ili estis militorfoj, kaj la plej multaj el ili mortus pro malsano kaj malsato antaŭ ol ili fariĝus plenkreskuloj.
  
  
  
  Jimmy Kim disdonis la gajnon al la uloj kaj forsendis ilin. Ili denove haltis ĉe la novaĵkiosko kie ili povis observi la aŭton 1066. La Seula trajno konstante pakis dum la malgranda ŝaltilo bruis kaj blovis tien kaj reen, aldonante pliajn aŭtojn. Sur trako 4 estis jam dek en vico. Dum ili rigardis, aldoniĝis alia aŭto - brila nova aŭto kun blanka strio ĉe la flankoj. Nick vidis deputitojn veturi en la vestiblo de la aŭto.
  
  
  
  "Ĉi tio estas militmaŝino," li diris al Kim. "Kio okazas?" Li sulkigis la brovojn. Se li devis mortigi Bennett en la trajno, kaj li eble mortigis lin, li ne volis fuŝi kun la militistaro. La ekzekuto de Bennett, same kiel la kialoj de ĝi, devis esti sekretega. Killmaster havis neniun oficialan statuson en Koreio kaj neniun li povis turni por helpo. Li laŭvorte havis nur sian armilon kaj la vestaĵojn en kiuj li staris.
  
  
  
  "Nenio por zorgi," Jimmy diris. "Mi scias ĉion pri ĝi.
  
  
  
  Ĉi tiuj estas la eminentuloj, ROK-oficiroj kaj jankioj kolektantaj por tigroĉaso. Ĝi estis en la gazeto ĉi-matene."
  
  
  
  Nick ĵetis demandan rigardon al sia subulo. "Ĉasado de tigro? En Koreio?"
  
  
  
  Jimmy kapjesis. “Foje tio okazas, paĉjo. Iu batita sendenta maljuna tigro vagas suden de Manĉurio. La maljuna kato ne plu povas kapti ĉasaĵon, do li devas manĝi la kamparanojn. Mi legis pri tio - li mortigis kvar aŭ kvin kamparanojn ĉirkaŭ Yongdong. Ĝi estas en la montoj proksime de Daejeon. Do iuj el la aŭtoritatoj elpensis la brilan ideon organizi tigroĉasadon - por savi la kamparanojn kaj doni al la aŭtoritatoj ion por fari. Rigardu — kelkaj el ili sidas nun." Jimmy Kim ridis. "Ili havas kradon sur tiu aŭto. Se mi estus vetanto, mi metus mian monon sur la tigron."
  
  
  
  Ili rigardis kiel grupo de usonaj kaj koreaj oficiroj suriris specialan veturilon. Unu el la ROK-oficiroj havis Tommy-pafilon. Nick ridetis malforte. La tigro havis malmulte da ŝanco.
  
  
  
  Li turnis sin al Jimmy Kim. “Bone, bebo. Iru vidu kiel fartas Dinky Man. Kaj de nun ni ne konas unu la alian – krom se okazos krizo. Mi pensas, ke mi nur ĉirkaŭvagos dum iom da tempo. Mi ne sidiĝos ĝis la lasta minuto. Adiaŭ kaj bonŝancon".
  
  
  
  “Adiaŭ, paĉjo. Bonŝancon. Kaj feliĉa ĉasado. Ne zorgu pri io ajn - mi ordigos ĝin ĉi tie."
  
  
  
  Nick Carter rigardis la knabon resalti sur siaj risortaj kalkanoj, plena de ekscito kaj fido. Bona infano. Dum momento Noĉjo sentis sin maljuna. Lia stomako iomete doloris. Li denove rigardis la aŭton 1066. La kurtenoj en ĉiuj kupeoj estis tiritaj.
  
  
  
  Nick revenis al la drinkejo kaj kaptis kelkajn pliajn pafojn de la malbona viskio. Li restadis tie kaj ne trinkis plu, ĝis la laŭtparolilo knaris kaj kantovoĉo komencis voki la Seulan trajnon, unue en la korea, poste en la angla: “Daegu-Kumchon-Yongdong-Daejeon-Jeojiwon-Chonan-Seoul. Ŝanĝo en Seulo al Yongdungpo, Incheon kaj Askom City. Seoul Express - foriras dek minutojn de itinero 4."
  
  
  
  Killmaster atendis minuton ĝis la trajno komenciĝis, poste rapide marŝis al la trajno. La grandega dizelo kviete snufis ĉe la kapo de la dek kvin aŭtoj. Nick rigardis sian bileton kaj vidis, ke lia kupea numero estas 1105. Tio ne estas malproksime de 1066.
  
  
  
  Dum li marŝis laŭ la linio, li vidis Jimmy Kim restadi ekster la malferma vestiblo de 1066. Nick ekrigardis trans la vestiblon dum li preterpasis kaj vidis la kaŭran figuron de Dinky Man sur la malproksima kajo.
  
  
  
  Deturninte, Jimmy Kim iomete kapjesis kaj ĵetis la cigaredstupon en la trajnon. Li trafis la aŭton duonvoje kaj falis sur la trakojn sube. Nick rigardis rekte antaŭen, sed li havis la mesaĝon. La kupeo de Kotos estis duonvoje sur la kaleŝo.
  
  
  
  Li atingis sian kaleŝon kaj facile eniris la vestiblon. Li rigardis la longan vicon da ĉaroj. Plej multaj koreaj trajnoj estis sufiĉe malbonaj kaj io ajn simila al horaro estis nur dezirema penso, sed ĉi tiu trajno, la Seoul Express, estis la fiero kaj ĝojo de la koreoj. Foje li efektive alvenis en Seulo ĝustatempe post kvarhora kurado.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la barilon. Li ekbruligis novan cigaredon. Dek kvar horoj estas longa tempo por li labori. Preskaŭ io ajn povus okazi. Ĉi tio verŝajne estos la kazo en ĉi tiu vojaĝo.
  
  
  
  Proksime de la motoro, malgranda korea konduktoro svingis verdan flagon. Aŭdiĝis akra fajfilo, kaj lastminute du Ihibanoj en altaj ĉevalharaj ĉapeloj kaj iliaj dikaj edzinoj preterkuris. Unu el la edzinoj portis grandegan fiŝon. Ili vojaĝos trian klason.
  
  
  
  La longa metala serpento ektremis kaj skuiĝis dum la radoj de la giganta dizelmotoro turniĝis kaj trafis en la sulkojn. La Seoul Express foriris. Nick ekvidis Jimmy Kim en la homamaso sur la kajo kiam la trajno malrapide eliris el la stacio.
  
  
  
  Eta koreo en inteligenta uniformo montris Nick Carter en sian kupeon. Por korea trajno ĝi estis luksa. La knabo ŝajnis fiera pri tio. Li gestis ĉirkaŭe kaj diris, “Numero unu, mi supozas. Hokeo?
  
  
  
  Nick ridetis kaj donis al li kelkajn gajnojn. "Hokeo, Jr. Dankon". La knabo foriris kaj Noĉjo ŝlosis la pordon malantaŭ li. Estas tempo por iom da planado. Kiel li povas eniri la kupeon de Kotos por kontroli ĉion? Rigardu, ĉu vere estis Raymond Lee Bennett kaj la vidvino? Kaj se estis — kio do? Li ne volis mortigi Bennett sur la trajno se ĝi povus esti evitita. Sed kiel forigi ĝin de la trajno? Eble li povos aranĝi ian akcidenton. Eble...
  
  
  
  Estis kvieta frapo sur la pordo de lia kupeo. Nick Carter grimpis el sia sidloko kun la eta movo de potenca kato kaj staris flanke de la pordo. Li kontrolis la Luger kaj Stileton antaŭ demandi, "Kiu ĝi estas?"
  
  
  
  La knaba voĉo diris: “Estas mi, sinjoro. Portisto knabo. Mi alportos al vi kelkajn tukojn."
  
  
  
  "Unu minuton."
  
  
  
  Nick kontrolis la etan necesejon. Ne estis mantukoj. Li revenis al la pordo. "BONE."
  
  
  
  Li malfermis la pordon.
  
  
  La virino, kiu staris tie, estis tre bela, kun alta, forta korpo. Ŝiaj haroj estis brunaj kaj ŝiaj okuloj estis verdaj. La malgranda pistolo en ŝia mano firme ripozis sur la stomako de Nick. Malantaŭ ŝi estis korea knabo, fiksrigardante Nick per larĝaj okuloj.
  
  
  
  La virino parolis al la knabo. "Iru tuj. Vi scias kion fari. Pli rapide!" Ŝia angla estis tre akcentita. Slava akcento. Ĉi tio signifas, ke ili ankaŭ estis ĉi tie kaj ne perdis tempon.
  
  
  
  La knabo kuris laŭ la koridoro. La virino ridetis al Nick kaj iomete movis la pafilon. “Bonvolu reveni al via kupeo, sinjoro Carter, kaj levi la manojn. Alte super via kapo. Mi ankoraŭ ne volas mortigi vin.”
  
  
  
  Nick obeis. Ŝi sekvis lin en la kupeon kaj fermis la pordon per sia altkalkanuma piedo. La pafilo neniam forlasis lian stomakon.
  
  
  
  La virino denove ridetis. La dentoj estis bonaj. Tre blanka kaj iom granda. Ŝia korpo estis perfekte formita sub la nigra malgajninto.
  
  
  
  “Do ni denove renkontiĝas, sinjoro Carter. Mi konfesas, mi estas surprizita, sed vi neniam povos diri. Ĉu vi ĝuis naĝi en Rejno?"
  
  
  
  Por unu el la tre malmultaj fojoj en lia vivo, Nick Carter estis tute en perdo. Estis neeble. Estis freneze. Kaj tamen — ŝiaj manoj! Mano tenanta malgrandan pistolon. Milda mano kun rozkolora pinto. Li jam antaŭe vidis tiujn manojn.
  
  
  
  La rideto de Nick estis malmola. "Mi ankoraŭ ne kredas ĝin," li diris al ŝi. “Mi certe trinkis tro da ginsengo hieraŭ vespere. Ĉi tio ne povas esti vera. Vi homoj simple ne tiom lertas pri ŝminko!" Li sciis la veron. Estis ŝi, kiom ajn neeble ĝi ŝajnis. Sed se li povus daŭrigi paroli sen lasi la situacion iĝi senmova, li eble simple provos salti sur la pafilon. Pafilsaltado estas certa maniero morti, sed...
  
  
  
  Ridetante ĉirkaŭ la randoj, la virino diris: “Turnu vin, sinjoro Carter. Nun! Ne faru ion stultan. Klinu al la muro kaj tenu viajn manojn alte sur ĝi."
  
  
  
  Nick faris kiel ŝi ordonis. Li perdis la ekvilibron kaj sciis, ke li nun perdis. Kiam li sentis tiujn mildajn manojn flirti super li serĉante, li sukcesis rideti.
  
  
  
  Li diris: "Mi nun kredas je mirakloj, kolonelo Kalinske."
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ŝi prenis la Luger kaj stileton kaj foriris de li. "Restu same kiel vi estis antaŭe, sinjoro Carter."
  
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro. La pluvo gratis lin per grizaj makuloj. La trajno pasis tra alta bambua parkejo, poste plonĝis en tunelon. Li rigardis ŝian spegulbildon en la fenestro. Ŝi malfermis la pordon al la eta banĉambro, ĵetis la armilon enen, poste elprenis la ŝlosilon kaj ŝlosis la pordon de ekstere. Ŝi metis la ŝlosilon en la poŝon de sia jako.
  
  
  
  Ŝi denove turnis sin al li. “Nun vi povas turni sin. Iru kaj sidiĝu tie.” La pafilo montris al longa kanapo kontraŭ la muro, kiu fariĝis lito. Nick sidiĝis. La okuleto de la pistolo neniam forlasis lin.
  
  
  
  Kolonelo Kalinske krucis la krurojn per nilona strio. La faille-jupo estis mallonga kaj tio, kion ĝi montris, estis impona. Nick rememoris ŝtofŝtrumpojn. Certe estis multe da remburaĵo sur ĝi.
  
  
  
  “Mi supozas,” ŝi diris, “ke vi ankoraŭ portas vian gasbombon inter viaj kruroj, sinjoro Carter? Mi scias, kiel mortiga ĝi estas. Ni eksperimentis sur kelkaj el niaj nedezirataj homoj. Kondamnitaj homoj. Via gaso estas plej efika - sed mi kredas ke mi estas sekura kondiĉe ke ni estos ŝlositaj ĉi tie kune."
  
  
  
  Nick provis ne dispeli ŝiajn iluziojn. Ju pli sekura ŝi sentis sin, des pli bone. Se li devus uzi gasbombon, li estus farinta ĝin. Li povis reteni sian spiron multe pli longe ol ŝi. Dume, por gajni tempon, li povas provi fari interkonsenton. Ŝi, ŝiaj samlandanoj, eĉ la Flava Vidvino – neniu el ili multe gravis nun. Raymond Lee Bennett, du aŭtoj malantaŭen, estis la nura aĵo kiu vere gravis. Killmaster devis resti vivanta sufiĉe longe por fari sian taskon. Tiel simple kiel tio.
  
  
  
  "Kolonelo," li komencis, "mi pensas..."
  
  
  
  Ŝi interrompis lin ridetante. “Kion vi pensas, sinjoro Carter, ne plu gravas. Kaj vi nomos min Zoja, ne kolonelo. Nuntempe, kiom ajn alta mi eliras, mi estas virino. Ne kolonelo en sovetia inteligenteco. Estas klare? " Ŝi denove ridetis, kaj ĉi-foje li rimarkis ion malsatan en la brilo de ŝiaj dentoj. Kaj estis io stranga, konjekta en la aspekto de ŝiaj larĝaj verdaj okuloj. Nick Carter antaŭe vidis ĉi tiun rigardon. Do kial ne? Eble sekso faros. helpon li bezonas por eliri el i tie!I funkciis antae.Sed li devas atenti, ke li ne rapidu in.
  
  
  
  Ŝi klinis sin al li. Ŝi sidis sur malgranda leda seĝo eliranta el la muro. "Ĉu vi pensas, ke mi estas alloga virino, sinjoro Carter?"
  
  
  
  "Jes." Ne mensogu. "Kaj gratulon al via ŝminkisto, kiu ajn li estas."
  
  
  
  Ŝi kapjesis. "Unu el niaj filmuloj.
  
  
  La plej bona. En mia lando, la plej bonaj teknikistoj foje devas labori por la ŝtato.”
  
  
  
  "Li estas geniulo," Carter diris honeste. Se li povus eltiri la nomon de la viro de ŝi - kaj vivis por diri ĝin - li vidus ke la ulo estas prizorgita. Li estis tro bona.
  
  
  
  La virino levis la ŝultrojn. “Ĝi estas teda komerco. Ŝminko estas peza kaj daŭras multajn horojn por apliki. Kuseneto, jungilaro, kontaktlensoj, kalva peruko — sed vi scias. Vi estas trompita."
  
  
  
  Noĉjo konsentis, kapjesante. Li certe estis trompita. Sed nun li iom spronis ŝin. "La ŝminko estis perfekta. Sed vi ankaŭ bone ludas vian rolon, Kol... Mi volas diri, Zoe. Sadisma momento, kompreneble. Mi certas, ke torturi min devis kaŭzi al vi tiom da doloro, kiom ĝi faris al mi? Aŭ preskaŭ? "
  
  
  
  La larĝa verda rigardo ne ŝanceliĝis. Li pensis, ke li povas vidi sugeston de io pli varma malantaŭ la okuloj de la bazilisko. Ĉu vi deziras? Simpla malnovmoda volupto? Ĉu tiu ĉi estaĵo estis vere tia homo?
  
  
  
  Li kuraĝe kontrolis ĝin. “Ni havas longan vojaĝon antaŭen, Zoe. Vi estas en la ŝoforo, almenaŭ nuntempe. Vi havas pafilon, kaj mi certas, ke kelkaj viaj goriuloj staras gardantaj en la koridoro. . Devas esti, alie vi ne estus tiom memfida pri vi mem. Dum ni havas tempon, ni faru ĝin bela. "
  
  
  
  Ŝia rideto estis mistera. Ŝi malsekigis sian larĝan buŝon per akra rozkolora lango. Io ekbrilis en la verdaj okuloj. Sed ŝi diris: “Eble sinjoro Carter. Nick. Sed poste. Iom poste. Ni vidu. mi..."
  
  
  
  Iu frapis la pordon. Ŝi direktis la malgrandan pistolon al la koro de Noĉjo. "Trankvile bonvolu."
  
  
  
  Ŝi marŝis al la pordo kaj, sen deturni la okulojn de Noĉjo, parolis trankvile en la rusa. Li ne povis distingi la vortojn. Ŝi aŭskultis momenton, poste mallaŭte donis la ordonon. Kiam ŝi denove sidiĝis, ŝia alta blanka frunto sulkigis la brovojn.
  
  
  
  Nick diris kviete, "Problemo, mi esperas?"
  
  
  
  "Eble. Nenion mi ne povas manipuli. Ŝajnas, ke sufiĉe da malĝentilaj kamparanoj prenis la trajnon al Busan-ju. Ili verŝajne havas armilojn kaŝitajn en sia pakaĵo. Ĉi tio povas pruvi esti iom da problemo." Ŝi enigis siajn blankajn dentojn en sian skarlatan malsupran lipon kaj rigardis lin per pensema rigardo.
  
  
  
  Nick tuj komprenis la bildon. La trajno faris mallongan halton ĉe Busan-ju, antaŭurbo de Pusano, por preni triaklasajn aŭtojn de la apudrelvojo. Kaj nun la vidvino kaj Bennett havis helpon, se ili bezonis ĝin. La "kamparanoj" estis sendube gerilanoj rekrutitaj el la montoj kaj agantaj sub rektaj ordonoj de Pekino. Ja la vidvino ne metis ĉiujn siajn ovojn en unu korbon.
  
  
  
  "Aferoj povas varmiĝi sufiĉe rapide," li diris al la virino. “Tuj kiam vi komencos vian vicon, Zoe. Ĉi tiuj gerilanoj estos ĉi tie kiel gardohundoj, se vi provos forigi Bennett kaj la Vidvinon de ĉi tiu trajno. Kion vi devas fari estas ke vi ne povas lasi ilin veni al Seulo. Ĝi estas tro granda. Vi perdos ilin. Post kelkaj horoj ili atingos la 38-an. Pensu rapide, fraŭlino Moto! "
  
  
  
  Zoe Kalinske ne amuziĝis. Ŝi mordis sian plenan malsupran lipon kaj sulkigis la brovojn. La pafilo moviĝis en ŝia mano, kaj dum momento li pensis, ke ŝi tuj prenos la ellasilon. Tiam ŝi ŝajnis malstreĉiĝi.
  
  
  
  “Ĝi ne estas tiel malbona kiel vi usonanoj pensas. Miaj homoj elfrontos la partizanojn. Mi havas dekduon da homoj surŝipe, ĉiuj bonaj homoj."
  
  
  
  "Krome pordisto," Nick memoris. "Malgranda bastardo."
  
  
  
  Ŝi ridis. La dizelo zumis malproksimen antaŭen, altiĝante al nova nivelo. Nun ili trovis sin en sovaĝa monta lando. Mallumiĝis ekstere. La pluvo ĵetis arĝentajn sagojn al la fenestroj.
  
  
  
  “Jes,” ŝi diris. “Vi estas facile trompebla, sinjoro Carter. Bok Young laboras por ni ekde kiam ŝi estis sesjara. Estis li kaj lia patro, kiuj ankaŭ laboras por la fervojo, kiuj kontrabandis nin sur ĉi tiun aŭton dum ĝi estis ankoraŭ en la korto. Ĝi estis tre multekosta, sed valoris ĝin. Vi vidas, Noĉjo, mi venis rekte al Pusano tuj kiam mi aŭdis, ke vi estas ĉi tie. Ni observis vin — esperante, ke vi kondukos nin al la Vidvino kaj Bennett. Ankaŭ vi estas. Ni ekvidis vian viron dum li sekvis ilin al la trajno. Ni provis ke Bok Young kontrolu ilin por esti certaj, kaj kiam ili ne malfermis sian kupean pordon, ni estis sufiĉe certaj. Tiam vi prezentas vin, vi prenas ĉi tiun trajnon kaj, denove, kiel vi usonanoj diras, ĝi estas malfermita kaj fermita. Ne? Ĉi tiu paro en aŭto 1066, en kupeo B, estas la Flava Vidvino kaj Raymond Lee Bennett! "
  
  
  
  "QED," diris Nick mallaŭte. “Kion devus esti pruvita. Vi pensas. Sed nun vi havas la batalon en viaj manoj, Zoja, maljunulino.” Li ridetis sian plej dolĉan rideton kaj lasis ŝercon gliti en lian voĉon. Estus malfacile trompi ĉi tiun, sed li devis klopodi. Ŝi ne plu maltrankviliĝis. Li pensis scii kial. Ŝi havis ason en la maniko — kaj li pensis, ke li scias kio ĝi estas. Kio ĝi devis esti.
  
  
  
  "Ĉu vi scias pri ĉi tio
  
  
  Ne," li daŭrigis, "estas armea vagono sur ĉi tiu trajno." Plena de tigroĉasistoj. ROK kaj jankiaj estroj kaj tuta aro da deputitoj. Ili ĉiuj estos ebriaj nun. Ili havas fusilojn, ĉaspafilojn, eĉ maŝinpafilojn. Unu krio de mi, aŭ de iu ajn, unu aludo de problemo, kaj vi havas realan batalon sur viaj manoj. Pensu pri tio, Zoja. Eble ni povas veni al ia interkonsento."
  
  
  
  Unu fingro de tiu delikata maneto fariĝis blanka sur la ellasilo. Dum momento revenis la maljuna kolonelo Kalinske, la kalva teruro, kiu amis vundi homojn. Nun atente rigardante ŝian vizaĝon, Nick povis vidi ĝin kiel kravata ŝminksperta fakulo devus antaŭ apliki kaŭĉukkusenetojn, vakson, mastikaĵon kaj perukon. La absurdaĵo trafis lin kaj li rikanis al ŝi. “Kiu estas la vera Kalinske? Kiu estas la vera Zoe, ĉu? Maljuna sako, kiu ŝatas torturi homojn, aŭ ĉi tiun belan virinon, kiu ŝatus mortigi min nun?
  
  
  
  Ŝia bela vizaĝo malstreĉiĝis. La fingro premis la ellasilon. Ŝi ridetis. “Dankon pro rakonti al mi pri la tigroĉasistoj. Mi ne sciis. La knabo glitis tien. Sed ne gravas. Mi planis ĉion."
  
  
  
  Li atente rigardis ŝin. “Ĉu vi povus ekscii, ĉu la informoj en via dosiero pri mia seksa vivo estas ĝustaj? Kiel vi diras, ni havas longan vojon por iri. Vi povus teni pafilon al mia kapo, sciu. nenio pli, ĝi estos nova sperto.”
  
  
  
  Estis silento dum momento. La pluvo trafis la fenestron. La Seoul Express nun rapide moviĝis, tranĉante tra mallarĝaj trairejoj kaj tuneloj, la fajfilo hurlante kiel la fantomoj de la koreaj mortintoj entombigitaj sur la suproj de iliaj grizaj kakiaj montoj.
  
  
  
  Io tre stranga ekbrilis en ŝiaj verdaj okuloj. La ruĝa buŝo kuntiriĝis dum ŝi ekzamenis lin. Nick Carter havis la senton, ke li estas ekzamenata, taksita, traktita kiel sklavo sur la bloko. Li sciis, ke ŝi vidas lin kiel ebla instrumento de plezuro. Ja la sinjorino havis siajn malfortojn! Malforteco. Unu sufiĉis. Ĉi tio permesos al li proksimiĝi al ŝi. Eĉ la rusoj ne povis aserti, ke ili malkovris la metodon de longdistanca amorado.
  
  
  
  Estis iom da ekscito en ŝia voĉo kiam ŝi diris, “Mi volis diri ĝin dekomence. Mi diris al vi — mi estos virino dum kelka tempo. Mia registaro ne ŝatos ĝin – sed tiam ili neniam scios. Vi ne diros al ili! "La pafilo moviĝis en ŝia mano.
  
  
  
  La rideto de Killmaster estis iomete devigita. Ĝi doloris lian buŝon iomete. “Do tio estas? Ĉu vi uzos min, ĝuos min kaj poste mortigos min?” Sed li estis kontenta. Se li povus tiel proksimiĝi al ŝi, li povus preni ŝin, pafilon kaj ĉion. Li eĉ povus ĝui ĝin.
  
  
  
  “Ĉu al vi ŝajnas strange, ke mi uzu vin por mia plezuro? Ĉu vi ne uzis multajn virinojn por via celo?"
  
  
  
  Li kapjesis. "Mi havas ĝin. Sed mi ĉiam provis doni al ili ion rekompence. Eble ne amo – pri tio mi ne multe scias – sed almenaŭ amo. Kunularo. Mi kredas je reciproka plezuro."
  
  
  
  “Vi do estas malsaĝulo! Plezuro mem estas antaŭ ĉio. Mi montros al vi kion mi volas diri - mi uzos vin por mia plezuro same kiel, ŝi pensis momenton, same kiel la nazia oficiro uzis niajn rusajn kamparaninojn por sia plezuro." Do li sciis almenaŭ unu kialon, kial ŝi. estis tiel morale damaĝita.
  
  
  
  Malrapide, tre singarde, Noĉjo streĉis siajn krurajn muskolojn. Eble li ja devos rezigni tiun pafilon. Sed li atendis kaj vidis kio okazis. En ĉi tiu momento la probableco estis cent kontraŭ unu kontraŭ li.
  
  
  
  Ne estis rimarkebla streĉo en lia voĉo. "Kaj tiam? Vi mortigos min?"
  
  
  
  "Mi mortigos vin. Kiel vi sendube scias, miaj ordonoj estis mortigi vin en Germanujo. Vi igis min aspekti vere malbone tie, Nick. Estas makulo en mia dosiero, kiu povas esti forigita nur post via morto. Ne sentu malbone pri tio - vi bone gajnis vian monon, Carter. Multe pli longa ol plej multaj agentoj je via nivelo. Vi konas la danĝerojn de ĉi tiu profesio same kiel mi.
  
  
  
  Nick ekstaris. Tiel malrapida. Tenu viajn manojn videblaj kaj for de via korpo. Li streĉis siajn glatajn muskolojn, la manoj jukis en tiu blanka gorĝo, sed li komprenis, ke ankoraŭ ne estas tempo.
  
  
  
  "Jes," li konfesis. “Mi havis longan kuron. Do nun ni amoras. Mi pensas, ke mi ŝatos ĝin. Sed estas nur unu afero..."
  
  
  
  "Kio estas ĉi tio?"
  
  
  
  Nick rikanis al ŝi. “Kiel ni faras tion, amindumas, sen proksimiĝi sufiĉe por mortigi vin? Mi faros ĝin, sciu, se vi donos al mi ŝancon. Ĉu vi komprenis ĉi tion?
  
  
  
  "Mi havas. Iru al la angulo kaj atendu iomete. Rigardu la muron."
  
  
  
  La demono en Nick Carter neniam povus esti tute subpremita. Nun, kun morto ĉe sia kubuto, li povis rikani kaj diri: "Ne diru al mi, ke vi eltrovis manieron fari tion sur longa distanco!"
  
  
  Nun vi povas turni sin. Estu tre singarda. Mi pafos tuj kiam vi malobeos la ordonon."
  
  
  
  Nick forturnis sin de la muro. Ŝi sidis sur la sofo. Ŝia jupo estis tirita supren. La nigra elasto de la ŝtrumpa zono kreis du malhelajn spurojn laŭ ŝiaj firmaj, dikaj femuroj. Ŝiaj fortaj kruroj estis larĝe disigitaj.
  
  
  
  La pafilo montris al Nick kiel kondamnita fingro.
  
  
  
  “Vi staros kvarpiede kaj rampos al mi. Nun! Tuj. Se vi ne decidas, mi mortigos vin. Estas via elekto morti nun aŭ morti poste. Movu!”
  
  
  
  Nick Carter falis kvarpiede. Li sentis ŝviton komenci formiĝi sur li. Li sciis, ke li devas esti pala. Miaj makzelaj muskoloj doloris. Tamen li luktis kun kolero. Ankoraŭ ne — ankoraŭ ne. Ludu kune. La probabloj ankoraŭ estis tro grandaj.
  
  
  
  Li rampis al kie ŝi atendis.
  
  
  
  Nun ŝia voĉo estis malfirma. La ekbrilo en ŝiaj verdaj okuloj estis varma. "Estas certa maniero amori, pri kiu mi aŭdis, pri kiu mi vidis bildojn, sed neniam spertis. Tiajn aferojn ni ne faras en mia lando! Sed mi komprenas, ke vi usonanoj, estante kompreneble dekadencaj kaj degeneritaj. , amas amori tiel. Nun vi faros tian amon al mi. Tuj." La malgranda pistolo moviĝis averte. "Vi neniam leviĝos de viaj genuoj—kaj vi neniam levos viajn manojn. Unu malĝusta movo kaj mi mortigos vin. tuj."
  
  
  
  Nun li estis antaŭ ŝi, ne deprenante siajn okulojn. Li ne volis, ke ŝi vidu la koleregon en ili. Ŝi komprenos kaj tuj mortigos lin. Kaj li komprenis, kion ŝi vere faras! Ĝi estis ne nur fizika ago, sed ankaŭ simbola. Ŝia malsana, tordita psiko ĝuos la fizikan agon, sed ŝia vera plezuro estos igi lin plenumi ĝin! Faru lin rampi kaj fari humiligan agon. Estus ja dolĉa triumfo. Ĉi tio igis lin sklavo. Ĝi estis projekcio de tio, kion ŝi laboris kaj esperis - la kapitulaco kaj humiligo de decaj homoj antaŭ la fera boto de la totalismaj hordoj.
  
  
  
  Nick Carter genuiĝis antaŭ ŝi. Lia voĉo sonis humiligita. "Ĝi plaĉos al mi," li diris. Li ŝajnis trankvila. Ŝi ne komprenus, kion li celis. Ĝis ne estos tro malfrue.
  
  
  
  Li tuŝis ŝiajn maleolojn. “Ĉu tio estas permesita? Mi bezonas subtenon".
  
  
  
  "Nur tie. Nur tie. Ne pli alte. Kaj ne rigardu supren. Mi metis pafilon al via kapo. Nun komencu." Ŝia voĉo estis raŭka pro streĉo, pro granda ekscito.
  
  
  
  Tiam li sciis, kiu estas la vera Zoe Kalinske. Besto! Ne gravis. Nenio gravis nun krom mortigi ŝin. Li sentis la malvarman kanon de pafilo sur la supro de sia kapo. Liaj manoj malrapide, tre malrapide fermiĝis ĉirkaŭ ŝiaj maleoloj. Konvulsia tremo kaptis ŝin.
  
  
  
  Nick elpaŝis kun la deĉenigita furiozo de giganta ŝtala risorto. Kiam li ekstaris, li batis ŝin sur la mentonon. La pistolo pafis kaj li sentis la fajron sur sia kapo, la longa brulo de blankarda pokero turmentanta lin. Sed ŝi maltrafis sian unuan pafon kaj li sciis, ke li venkis.
  
  
  
  Li denove batis ŝin en la vizaĝon per la kapo kaj sentis la krakadon de rompiĝanta osto. Li ekstaris nun, svingante ŝin je ŝiaj maleoloj, turnante sin kaj svingante ŝian korpon tiel facile kiel martelĵetisto svingas sian martelon. La pafilo elflugis el ŝia mano kaj trafis la fenestron, rompante ĝin.
  
  
  
  Killmaster marŝis rekte en la centron de la kupeo kaj daŭre skuis ĝin. Ŝia korpo nun estis ebena kun liaj ŝultroj, ŝia jupo rajdis alte ĝis la mezo. Ŝi kriis - kriis - kriegis.
  
  
  
  Li intencis elfrapi ŝian cerbon sur la akra angulo de la bankuvo, kiu elstaris iomete en la ĉambron. Nun kiam li faris unu paŝon, kiu povus proksimigi lin sufiĉe por mortigi ŝin per sia sekva bato, la kupeo freneziĝis. Li fariĝis peco de infero antaŭ ol li fariĝis infero — kiam regis kaoso. Ĉio, kio estis nesekura: Noĉjo, la virino, la mebloj, la kusenoj de la sofo, ĉio flugis en la aeron kaj trafis en la antaŭan muron de la kupeo.
  
  
  
  Nick trafis la muron per sia kranio kaj sentis novan doloron. Li sentis la sangon sur sia vizaĝo kaj ne atentis ĝin. Kio diable okazis? La virino, senmova, peze turnis la krurojn. La bulbo de la lampo rompiĝis, kaj la ŝnuro ĉirkaŭvolvis lian kolon kiel serpento.
  
  
  
  Li pene leviĝis. Estis alia bruado, muelanta sono, kaj la longa trajno finfine haltis. La Seoul Express ĉesis. Subite. Tre neatendite!
  
  
  
  Killmaster komencis agi kiel eble plej bone nur kiam la blatoj estis vere malsuperaj. Kompreneble, ĝi estis barikado. La reloj estis blokitaj. Ŝia aso en la ludo. La rusoj havis siajn proprajn partizanojn, pli kiel banditoj, laborantaj en la montoj. Ili estis ĉi tie por preni Bennett kaj la vidvinon.
  
  
  
  Li prenis ŝin je la gorĝo kaj tenis ŝin same malpeze, kvazaŭ ŝi estus pupo. Ŝi estis
  
  
  konscia, ŝia vizaĝo kovrita per sango.
  
  
  
  Nick tenis ĝin for de li, faligis ĝin, kaj en tiu momento forgesis pri ĝi. Ekde nun ĝi estos rata vetkuro tra infero. Li devis komenci nun kaj daŭrigi kaj neniam retrorigardi. Estis kaoso, konfuzo kaj infero por pagi - kaj li eble nur havus ŝancon.
  
  
  
  Li piedbatis en la banĉambropordon kaj eltiris armilon. Uzante stileton en sia maldekstra mano kaj Luger en sia dekstra, li pafis de la seruro sur la kupea pordo kaj piedbatis ĝin brutale. Ĝi svingiĝis kaj unu ĉarniro rompiĝis. Kiel freneza buldozo, Nick Carter flugis en la koridoron.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick turnis sin maldekstren dum li flugis el la kupeo. La Kotoj estis du ĉaroj malantaŭe. La masiva, platŝultra brutulo ĉe la fino de la kaleŝo ĵus stariĝis, konsternita esprimo sur lia plata vizaĝo. Nick pafis lin en la kapon. En tiu momento, la plumbo marŝis laŭ la koridoro kaj resaltis de la metalo, rondirante ĉirkaŭ li kiel koleraj abeloj. Nick turnis sin kiam li eniris la vestiblon. Du pliaj el ŝiaj viroj kuregis post li laŭ la koridoro. Li falis sur unu genuon, la Luger etendo de sia akra brako. Li celis singarde kaj mortigis lin per du pafoj. Ĉi tio ne estas la tempo por malŝpari municion. Li havis nur du rezervajn klipojn.
  
  
  
  Li rapidis tra la sekvanta kaleŝo kiel eble plej rapide. Nun kapoj ŝprucis el la kupeaj pordoj, kaj Noĉjo kriadis plenvoĉe: “Banditoj — banditoj! Restu en viaj kupeoj! Ĉiuj restu en viaj kupeoj! Ĉi tio helpus teni la koridorojn klaraj kaj certe aldonus la konfuzon.
  
  
  
  Dum li kuris tra la sekva vestiblo kaj eniris la aŭton kie la Koto'oj kaŝis, li vidis ke ĝi estos mallarĝa afero. Kvar aŭ kvin malĝentilaj tipoj ĵus vekiĝis en la aŭton de la alia fino. Ne daŭris longe por ke la "kamparanoj" kiuj enŝipiĝis ĉe Pusan-ju konsentis pri interkonsento. Ili estis ĉi tie por protekti Kotos - la Flava Vidvino kaj Bennett!
  
  
  
  La prezentisto havis Tommy-mitralon. Li vidis Nick kaj levis sian armilon, eskortante lin laŭ la koridoro. Nick falis sur sian flankon kaj sur sian stomakon, sentante sin malvarma kaj nuda. Ne estis kovrilo! Li sendis fajrofluon laŭ la koridoro - se tiu bastardo pafis alian eksplodon de la pafilo de Tommy, li estus kuirita. La viro kun la maŝinpafilo nun kuris al Nick, sed anstataŭ ŝpruci la kaleŝon hazarde, li pasigis tempon celante. Estis lia eraro. Nick pafis lin en la stomakon kaj li peze falis antaŭen, etendiĝis kaj blokis la mallarĝan trairejon. La maŝinpafilo glitis preskaŭ al la etenditaj manoj de Nick. Li pafis la Luger dufoje pli kaj vidis la aliajn turniĝi kaj kuri reen en la vestiblon. Ili havis nur pistolojn kaj ili sciis, kio atendas ilin.
  
  
  
  Noĉjo prenis la mitraleton de Tommy, paŝis super la ankoraŭ svingiĝanta kadavro kaj sendis inferfajron laŭ la koridoro per mallongaj, balbutantaj eksplodoj. Unu el la retiriĝantaj viroj kriegis kaj balanciĝis flanken en la vestiblo. La aliaj kuris reen al la sekva kaleŝo kaj krakbatis la pordon malantaŭ ili.
  
  
  
  Li gajnis unu aŭ du minutojn. Noĉjo kuris al kupeo B. Ĉi tio ne estis tempo por formalaĵoj. Li pafis al la seruro kaj piedbatis la pordon. Dum la tuta tempo kiam li agis, li pensis pri ŝanĝi planojn. Ne mortigu Bennett aŭ la vidvinon tuj. Eble ili estos bezonataj por ostaĝoj!
  
  
  
  La kupea fenestro estis malfermita. Ŝia vizaĝo kadris la kvadraton kontraŭ la fono de la pluvego. Noĉjo ricevis sian solan rigardon al la fifama Flava Vidvino. Ĉi tiu vizaĝo hantis liajn sonĝojn. La palflava karno streĉiĝis super la ostoj, la buŝo estis mallarĝa kaj maldika, sed aludis la sensualecon de la pasinteco. La okuloj estas mallarĝaj kaj larĝe apartaj, tuknigraj, defiante lin eĉ kiam ŝi ellasis la fenestrobreton kaj elsaltis. Li kaptis la flirton de la malluma vesto; poste ŝi malaperis.
  
  
  
  Noĉjo kuris al la fenestro, ĉirkaŭiris la malgrandan kupeon per du saltoj, eningigis la stileton kaj enŝovis la Luger en sian zonon. Li ĵetis sian kruron super la fenestrobreton kaj falis sur la fervojajn kravatojn apud la trajno. Li estis tuj trempita tra, trempita tra, kiam la pluvego falis sur lian kapon kaj ŝultrojn. Li tenis sian Tommy-pafilon preta kaj rigardis al la kapo de la trajno. Estas neniu el ili. Li povis vidi kelkajn disajn lumojn kaj povis aŭdi la sonon de intermita interpafado. La lumturoj de unuaklasaj aŭtoj ĵetas mallarĝajn flavajn makulojn sur la malsekan mallumon.
  
  
  
  Li turnis sin. Malbenita stultulo! Ili ne irus tien! La vidvino sciis kien kuri. Ili kuros reen al kie ŝi metis siajn kamparanojn en triklasajn ĉarojn. Noĉjo kuris laŭ la mallarĝa, danĝere dekliva ŝultro. Jen li krute falis en fosaĵon. Dum li kuris, devagaj kugloj brue fajfis ĉirkaŭ li... .
  
  
  
  Li vidis ilin. La vidvino tenis je la mano la maldikan homan figuron kaj trenis lin laŭ la perfida subteno. Nick akcelis la paŝon, levis la pafilon de Tommy kaj prepariĝis pafi. Plej malbona kazo, se ili aspektus kvazaŭ ili forkurus, li devus mortigi ilin ambaŭ. Almenaŭ certigu, ke Bennett mortis!
  
  
  
  Ie en la mallumo, tuj malantaŭ la fuĝanta paro, pordo malfermiĝis kaj blanka lumo eksplodis en la nokton. Laŭ la ŝtupoj de la aŭto, de la vestiblo, figuroj siluetiĝis kontraŭ la lumo. Ĝi estis militaŭto de tigroĉasistoj! Ili trinkis kaj ĉiuj estis armitaj, kaj la trajno estis atakita de malbenitaj banditoj, kaj ili ĉiuj volis amuziĝi.
  
  
  
  La malgranda sceno okazis en nur mikrosekundo. La ROK-oficiro ŝanceliĝis for de la aŭto kun botelo en unu mano kaj maŝinpafilo en la alia. Li vidis Vidvinon kaj Bennett kiam ili renkontis lumstrion. Nick Carter, proksimume dudek metrojn malantaŭe, povis fari nenion krom rigardi. Li vidis la amerikan oficiron salti el la aŭto kriegante kaj movi al la ROK-oficiro tro malfrue. La Tommy-pafilo en la mano de la ROK-oficiro liberigis mallongan ekflamon kaj la Vidvino falis.
  
  
  
  Nick, ankoraŭ akirante impeton, aŭdis Bennett krii ion. La viro turnis sin akre maldekstren kaj malsupreniris la riverdigon, perdante sian ekvilibron kaj glitante la kapon unue en la mallumon kaj el la aŭro de lumo.
  
  
  
  Nick Carter turnis maldekstren kaj glitis de la bordo. La gruzo kaj sablo portis lin al la fundo en miniatura lavango. La lasta rigardo al la lumo montris la finon de la sceno - la jankia oficiro kaptis la Tommy-pafilon de la koreo kaj mortigis lin per frakasa bato. La vidvino estis ĉifita malhela figuro ĉe la piedo de la aŭto.
  
  
  
  Nick falis en profundan fosaĵon limantan la riverdigon malsupre. Ĉi tie, malproksime de la trajno, estis tute mallume, kaj la pluvo batadis senkompate. Li estis ĝisgenue en akvo. Li staris tute senmove kaj aŭskultis; Bennett certe estis kelkajn metrojn for. La koro de Nick sinkis pro la penso perdi ĉi tiun viron nun.
  
  
  
  Io moviĝis en la pluvema nokto, guto de io pli malhela ol la aliaj ombroj. Nick streĉiĝis, aŭskultante, streĉante ĉiun nervon. Viro marŝis al li laŭ la sama fosaĵo. Jen ĝi estas - la plaŭdo kaj suĉo de piedoj moviĝantaj en kaj el la koto kaj akvo. Noĉjo sidiĝis en la fosaĵon kaj atendis. Bennett marŝis al li. Longa freneza vico da pafoj aŭdiĝis de supre, miksitaj kun kriegoj kaj malbenoj. Nika ridis streĉan ridon kiam li rekonis kelkajn elektitajn amerikanojn—la tigroĉasistoj engaĝiĝis serioze. Aĉa surprizo por ambaŭ grupoj da partizanoj — nek la Vidvino nek Kolonelo Kalinskij povis kalkuli je tiom da malafablaj pafiloj.
  
  
  
  Bennett estis preskaŭ tie. Nick staris kiel statuo, apenaŭ spirante, rapide pripensante siajn elektojn. Liaj ordoj estis mortigi Bennett. Eble ne en multaj vortoj, sed ĝi estis subkomprenata. Kuglo en la mola histo de la cerbo.
  
  
  
  Tamen temis pri preciza identigo. En ĉi tiu komerco, vi ne prenas ion ajn por donita. Li pensis, ke Raymond Lee Bennett alproksimiĝas al li nun – li estis certa, ke ĝi estas Bennett – sed li devis esti certa, sen dubo. La rideto de Nick estis akra en la blindiga pluvo. Demandu do la eta strangulo! Malplene! Rekte el la laŭvorta mallumo de la nokto - la reago estis ĝusta.
  
  
  
  Nun li povis aŭdi ĝemadon, besto kiel hundo en doloro. Gemuroj, raŭkaj kriegoj kaj murmuradoj. Li konstatis, ke la viro kvarpiede rampas laŭ la fosaĵo, moviĝante tre malrapide. Kaj murmurante, ĝemante, plendante! Killmaster sciis tiam ke li havas nenion por timi de la estaĵo en la fosaĵo, kaj ankaŭ sciis ke li havas tute novan aron da problemoj.
  
  
  
  Estis tempo. Per milda, konversacia tono, Nick diris: "Ĉu tio estas vi, sinjoro Bennet?"
  
  
  
  La plaŭdado ĉesis. La silenton rompas nur la krio de pluvo. Bennett aŭskultis. Noĉjo denove parolis. “Ĉu tio estas vi, Bennett? Paroli. Ne timu. Mi ne damaĝos vin. Mi estas ĉi tie por helpi vin."
  
  
  
  Kiam li finis paroli, alia ekbrulo venis de la trajno. La viro, kiu kaŭris kvarpiede en la fosaĵo kiel besto, diris per tremanta voĉo: „Ĉu tio estas vi, Jane? Helpu min, Jane. Bonvolu helpi min! Mi estas tiel malvarma."
  
  
  
  Jane? Jane - Nick pensis momenton kaj ĝi venis. Jane Bennett! Tio estis la nomo de lia edzino - la virino, kiun li mortigis per hakilo. Noĉjo laŭte suspiris. Tio estis ĉio, kion li bezonis - finfine trovi Bennett, trovi lin malproksime ĉirkaŭ la kurbiĝo kaj vagi tra kukollando. Sed ĉi tio solvis unu problemon - li ne ekzekutos frenezulon.
  
  
  
  
  
  "Mi ne estas Jane," li diris mallaŭte al Bennett. "Sed ŝi sendis min por helpi vin. Mi venis longan vojon por helpi vin, sinjoro Bennett. Do ni prefere komencu. Mi estas malvarma. kaj ankaŭ malsata. Ju pli frue ni komencos, la Ni baldaŭ povos manĝi ion kaj ni sentos nin afablaj kaj varmaj. Bone?"
  
  
  
  Bennett nun estis ĉe la piedoj de Nick, ankoraŭ kvarpiede. Li etendis la manon kaj tiris la trempitan pantalonon de Noĉjo. "Timu. Vi ne igos min reiri tien, ĉu ne? Reen kie estas la tuta bruo — mi timas ĉi tiujn malbonajn homojn. Ili volas vundi min."
  
  
  
  "Ne. Ni ne revenos tien." Nick tiris la viron sur siajn piedojn. Li rapide trakuris siajn spertajn manojn sur la delikatan, tremantan figuron, ne atendante trovi armilon. Li ne faris. Mi scivolas, kiam Bennett transiris la limon? Iom da tempo certe pasis ekde tiu nokto sur Ladenstrasse, kiam li vizitis Helgan — kaj li certe estis infera ŝarĝo por la Flava Vidvino. Nun ŝi kuŝis tie, ĉe la reloj, en malseka fasko kun nenio, kaj Carter havis problemojn.
  
  
  
  Antaŭ ĉio, foriru el tie!
  
  
  
  Li forĵetis la pafilon de Tommy, remetis la Luger en la ŝultrotranĉon, kaj forigis la zonon. Bennett staris obeeme, ne dirante eĉ vorton, dum Noĉjo enfadenigis sian propran zonon tra tiu de Bennett kaj faris buklon kaj mallongan ŝnuron. "Antaŭen," Nick diris al li. "Ni devas eliri de ĉi tie."
  
  
  
  Devaga kuglo fajfis superkape, kaj Bennett denove ĝemis. Li eble alvenis sufiĉe malproksimen, pensis Nick, sed li scias, ke la kugloj vundos lin.
  
  
  
  Nick komencis marŝi supren laŭ la kontraŭa flanko de la riverdigo, trenante Bennett malantaŭ li. La viro venis sufiĉe volonte, kiel hundo sur ŝnuro. Nick atingis la pinton, tiris Bennett supren por ebenigi lin, kaj komencis sian descendon sur la alia flanko. Nuntempe gravis nur unu afero - la distanco inter ili kaj la trajno estis kiel eble plej granda. Trovu rifuĝon, sekuran lokon, kaj poste pripensu ĝin.
  
  
  
  Killmaster direktis sin laŭ la malproksima flanko de la riverdigo. Li perdis sian ekvilibron kaj falis, kunportante Bennett. La falo estis bona dek kvin futoj, sur kruta deklivo, kaj kiam li plaŭdis en la koton kaj akvon, la odoro diris al Noĉjo kie li estas - en rizkampo, vizaĝo malsupren en la merdo. Li viŝis la malpuraĵon de sia vizaĝo, purigis la okulojn kaj ĵuris kun granda sento. Bennett sidis kviete, ĝis talio en malpura akvo.
  
  
  
  "Mi estas ege tentata," Nick diris tra grincitaj dentoj, "mortigi vin nun kaj fini."
  
  
  
  "Ne vundu min," diris Bennett en infana ĝemado. "Ne vundu min. Jane ne ŝatos se vi vundos min. Kie estas Jane? Mi volas Jane." Kaj Raymond Lee Bennett tie, en la sovaĝejo de Koreio, malseka pro la pluvo kaj malbonodora, komencis plori.
  
  
  
  Nick Carter rezigne levis la ŝultrojn. Li tiris sian zonon. "Ni. Ni eliru el ĉi tiu fekaĵo."
  
  
  
  Koreaj rizkampoj estas kutime dividitaj en ĉelojn, ĉiu ĉelo apartigita de la aliaj per altaj digoj. Reto de padoj kuras laŭ la pintoj de la digoj, permesante al ĉiu kamparano atingi kaj kultivi sian rizkampon. En kompleta mallumo, estas kiel provi eskapi de labirinto. Post la kvara aŭ kvina plonĝo en la koton, Nick donus sian animon por poŝlampo – kaj uzis ĝin, negrave la risko.
  
  
  
  Nuntempe la danĝero prezentita de la trajno, ĉu de partizanoj aŭ ebriaj soldatoj, estis minimuma. Nick daŭre memfide restis for de la sono de interpafado kaj timkrioj. Iun tagon li haltis sur digo kaj rigardis malantaŭen. La trajno ankoraŭ estis haltigita – ili verŝajne mortigis la inĝenieron kaj la fajrobrigadiston – kaj nur li povis distingi estis longa vico da rektangulaj flavaj truoj truitaj en la nokton. Antaŭ liaj okuloj, unu el la flavaj rektanguloj malaperis en ruĝan floron. Li aŭdis la obtuzan krakon de granato. Nun ili vere eklaboris. Signifo doni al vi veran pilkon. Estos infero por pagi matene. La areo svarmos de usonaj kaj koreaj trupoj kaj korea polico. Antaŭ tiu tempo la partizanoj malaperus en siaj montoj, kaj li, Nick kaj lia malsaniga kaptito estus irintaj sekure sur la teron. Estis fervora espero.
  
  
  
  Li bezonis ĉirkaŭ unu horon por eliri el la rizkampo. La pluvo subite ĉesis, kiel en Koreio, kaj la ĉielo klariĝis kun mirinda rapideco. La korna luno, kvazaŭ elaĉetante, provis verŝi iom da lumo tra la densaj nuboj. Ĝi ne estis multe, sed ĝi helpis.
  
  
  
  Ili eliris el rizkampo sur mallarĝan vojon, ĉizitaj de jarcentoj da bovĉaroj pasantaj laŭ ĝi. Eĉ ĵipo malfacilus. Nick ne konis Koreion intime, sed li sciis ĝin sufiĉe bone por scii ke se vi deturniĝos de la batita vojo, vi povus facile perdiĝi. Ne vane ili nomis Koreion la lando de la "draka dorso" - ĉi tio, la suda centra parto, estis senfina serio de valoj kaj montoj.
  
  
  
  Ĉio ĉi estis perfekta por Carter nuntempe.
  
  
  
  . Li volis perdiĝi, tiel perdita, ke neniu povus trovi lin ĝis li estos preta. Li intencis sekvi la serpentuman vojon kondukantan supren, trenante Bennett kune kun si sur leda zono. La viro alproksimiĝis sufiĉe obeeme, sen plendoj krom lia plorado pri Jane, sed tamen, Nick estis preta por ajna signo de problemo. Bennett povus falsigi ĝin.
  
  
  
  Ni promenis dum du horoj kaj ĉiam grimpis. Bennett ĉesis plori kaj zumis al si, kiel infano ludanta en sia bebolito. Nick parolis nur por doni ordonon. Bennett falis plurajn fojojn kaj ne leviĝis ĝis li ripozis. Post la lasta aŭtuno, li ĝenerale rifuzis leviĝi kaj pluiri. Noĉjo denove serĉis lin, ĉi-foje tre zorge, kaj denove trovis nenion. Li ĵetis la delikatan korpon sur siajn ŝultrojn en fajrobrigadisto kaj daŭrigis sian vojon. La pluvo rekomencis, sed nun kun pli mola, pli malvarma arĝenta kurteno, malheligante la lunon; Noĉjo malbenis ĉe la konstanta ritmo de siaj paŝoj kaj marŝis plu.
  
  
  
  Proksime de tagiĝo, ankoraŭ portante Bennett, kiu endormiĝis, li trapasis la eta kanonon, grupon de pajlotegmentaj ŝlimkabanoj. La mistulo eliris por flari lin, sed, surprize, ne bojis. Nick haltis ĉe la urbo puto kaj ĵetis la dormantan Bennett en la koton. Noĉjo etendiĝis kaj frotis sian doloran dorson. Dum momento li estis tentita trovi la vilaĝan estron kaj ekscii kie ili estas. Prenu iom da manĝaĵo kaj lokon por dormi.
  
  
  
  Li rifuzis ĉi tion. Lasu la dormantajn vilaĝojn kuŝi. Li maltrankviliĝis pri la partizanoj, kiuj atakis la trajnon. Ili havus kavernon ie en ĉi tiuj montoj. Homoj en vilaĝoj, ĉu pro deziro aŭ timo, ofte helpis la banditojn. Estas pli bone interkonsenti. Li milde piedbatis Bennett en la flanko dum li kuŝiĝis. "Venu, vi. Hike!"
  
  
  
  Bennett lerte eksaltis kaj diris sufiĉe klare: “Kompreneble. Kien ni iras?"
  
  
  
  Ŝajne ĉi tiu viro havis periodojn, kiam lia menso estis relative klara. Nick ne estis psikiatro kaj ne esploris la miraklon. Li montris laŭ la vojo. "Jen. Vi marŝas antaŭ mi. Ni provos trovi lokon por eviti ĉi tiun pluvon.”
  
  
  
  Bennett fiksrigardis la vilaĝon. "Kial ne ĉi tie? Estas multaj kabanoj."
  
  
  
  "Iru!"
  
  
  
  Bennett iris. Kiam ili forlasis la vilaĝon, li ĵetis la manojn super sian kapon kiel militkaptito. "Mi tenos miajn manojn supren," li diris super sia ŝultro. “Tiel, vi ne devos zorgi pri mi, ke mi provos salti sur vin. Vi scias, mi povas fari ĝin. Mi povas mortigi vin per unu ĵudobato. Mi estas forta—terure forta.”
  
  
  
  "Kompreneble," konsentis Nick. “Mi estos tre singarda. Nur daŭrigu."
  
  
  
  Ili forlasis la vilaĝon. La vojo mallarĝiĝis eĉ pli, turniĝante al simpla vojo, ĉiam supreniranta. Ĝi serpentumis inter ĉifonaj densaĵoj de bambuo kaj lariko. La pluvo denove ĉesis kaj malforta kolora strio aperis ĉe la orienta horizonto. Ili pluiris. Apro transiris la vojon cent metrojn antaŭ ili, haltis, kaptis ilian odoron, fiksrigardis per miopaj okuloj antaŭ ol snufi kaj plonĝi reen en la bambuon.
  
  
  
  La vojeto eniris la valon, sekvis rivereton dum kelkcent metroj, poste spiralis supren laŭ la sekva monto. Ĉiuminute la lando fariĝis pli severa kaj detruita. Flanke de la monto sangis grandegaj vundoj de ruĝa argilo, multenombraj rokkornicoj kaj dentitaj kornicoj. Kelkaj el la rokoj estis; kovritaj de ruĝa likeno, kaj deformitaj arboj danĝere kroĉiĝis de la fendoj.
  
  
  
  Killmaster rimarkis kun acida amuzo, ke Bennett ankoraŭ havas la manojn supren. Ĉi tiu viro ne parolis dum longa tempo, sed ŝajnas celkonscia konservi sian statuson kiel militkaptito.
  
  
  
  Nick diris, “Vi povas demeti viajn manojn, Bennett. Ĝi ne estas necesa".
  
  
  
  Bennett obeeme mallevis la manojn. "Dankon. Mi supozas, ke vi konservos tradicion?"
  
  
  
  "Kion vi pensas?"
  
  
  
  La viro ridis kaj Noĉjo ne povis ne tremi. Estis la sono de ratoj kurantaj tra la pajlo. Nun ĉi tiu viro eble estis sufiĉe klara, sed sendube li estis freneza. "Psiko," Hawk diris. Falko pravis.
  
  
  
  "Estas ofta praktiko," diris Bennett, "kiam unu spiono kaptas alian kaj estas mortigonta lin, proponi al li cigaredon kaj glason da vino antaŭ ol la mortiga kuglo estas pafita. Ĉu vi kompreneble observos ĉi tiun kutimon?”
  
  
  
  "Kompreneble," diris Nick. “Tuj kiam ni trovos vinon kaj sekajn cigaredojn. Daŭrigu."
  
  
  
  Post kelkaj sekundoj, Bennett denove parolis. "Ĉu ĉi tio estas Ĉinio?"
  
  
  
  "Jes. Ni ne estas malproksime de Pekino. Ni estos tie post kelkaj minutoj."
  
  
  
  "Mi ĝojas," diris Bennett. “Ĉi tiu virino, ĉi tiu dolĉa virino, daŭre diris, ke ni iros al Ĉinio. Ŝi diris, ke mi estos la honora gasto, ke mi ricevos la ŝlosilon de la urbo. Ĉu vi pensas, ke ŝi diris la veron?
  
  
  
  Ŝi estis bona, tiu sinjorino. Ŝi faris bonajn aferojn por mi - sentis min bone."
  
  
  
  "Mi vetas." Killmaster preskaŭ povis igi la Flavan Vidvinon simpatia. Ŝi certe havis malfacilan tempon kun tiu nukso. Tamen, eĉ kun la psiko en stupo, ŝi sukcesis eviti la reton ĝis la lasta momento. Noĉjo kontraŭvole demetis sian ĉapelon al la vidvino. Ŝi estis bona.
  
  
  
  Ŝi certe uzis sekson por konservi Bennett en linio. Sekso miksita kun lertaĵoj kaj eble eĉ iom da forto. La ulo ankoraŭ estis sufiĉe saĝa por timi pafilon. Ŝi rekondukis lin al Ĉinio, anstataŭ simple mortigi lin, kun la espero, ke kuracistoj en Pekino povus elkonduki lin el ĉi tiu ŝtato. Ke la trezoron da informoj, kiujn li portis en tiu misformita, nun malsana cerbo, ankoraŭ povus esti esplorita. Nick scivolis ĉu kolonelo Kalinske scias pri la frenezo de Bennett. Verŝajne ne.
  
  
  
  Bennett haltis tiel subite ke Nick preskaŭ trafis lin. Nun estis sufiĉe hele, ke li povis distingi la trajtojn de la viro—la malpura, stoplokovrita vizaĝo estis reliefa mapo de malnovaj akneaj cikatroj. Ĉevala vizaĝo kun mallevita buŝo kaj longa makzelo. Kalva pasteĉo kun franĝo de seka hararo. Noĉjo etendis la manon por ŝiri la bandaĝon, nun malsekan kaj malpuran, de la maldekstra okulo de la viro. Eĉ en la malforta lumo ĝi brilis blua kaj sanga. La dekstra okulo estis bruna. Kontaktaj lensoj.
  
  
  
  Bennett ridetis al Nick. “Antaŭ ol vi mortigos min, sinjoro, mi ŝatus montri al vi kelkajn fotojn de mia edzino. Ĉu tio estas permesita? Se eble, mi ŝatus pafi kun ŝia bildo super mia koro. Mi volus morti kun mia sango sur ŝia vizaĝo. . Ĉu vi permesos ĉi tion? "Estis zorgo en lia voĉo, kiam li streĉis sian maldikan kolon, rigardante AXEman. Li traserĉis en la poŝon de sia manto kaj eltiris stakon da malsekaj, ĉifitaj, gluitaj fotoj. Li transdonis ilin al Noĉjo. "Vidu! Ĉu ŝi ne estis bela?"
  
  
  
  Nick faris la fotojn. Kompatinda bastarda humuro. Li foliumis la stakon da fotoj dum Bennett rigardis lin maltrankvile. Ili estis Polaroidaj bildoj. Iuj prezentis dikan nudan virinon en malĉastaj pozoj. En aliaj li rekonis Helga, aŭ virinon kiu nomis sin Helga, el Ladenstrasse en Kolonjo. Nick rekonis la liton kie la fotoj estis faritaj.
  
  
  
  "Tre bone," diris Nick. Li estis ronde transdoni la fotojn al Bennett, kiu ŝajnis perdi intereson kaj piediris kelkajn futojn for kiam li rimarkis ununuran foton de ceramika tigro. La tigro kiu devis esti sur la kameno en la sekreta ĉambro en Laŭro. Nick nun povis rekoni la kamenbreton en la foto. Tigro kiu iel estis frakasita ĉe la Dom Hotelo. Nick kunportis la pecojn al Vaŝingtono, kaj spertuloj kunmetis ilin reen - ĝi estis valora peco. korea. Dinastio Wang. 14-a jarcento Malgranda ceramiko estis bone konata al sciencistoj. Sed duono mankis. Ili estis tie, kaj al Nick estis montrita foton de la originalo, du tigroj batalantaj. Duono estas for. Alia tigro. Nun, en la humida korea tagiĝo, Nick Carter frotis sian kontuzitan, lacan kapon kaj fiksrigardis Raymond Lee Bennett. Kiel ĉi tiu viro akiris duonon de la ĉefverko kaj kion ĝi signifis por li nun eble neniam estos klarigitaj. Dum li estis freneza, Bennett verŝajne ne povintus elpensi respondon; se li reakiros sian prudenton, li devos esti mortigita.
  
  
  
  Do kiu zorgis pri tio, kion signifas saca tigro? Nick rigardis. Bennett piediras mallongan distancon laŭ la pado al pinarbusto. Kial ne simple pafi la viron ĉi tie kaj nun kaj fini kun ĝi? Noĉjo elprenis la Luger el ĝia klipo, trovis malsekan poŝtukon kaj komencis viŝi ĝin. Li ekzamenis la armilon. Ĝi odoris kiel rizkampoj, sed ŝajnis ne sufoki.
  
  
  
  Nick Carter remetis la Luger en sian pistolujon. Kial trompi vin mem? Li ne povis mortigi frenezulon.
  
  
  
  Bennett kriegis. Li turnis sin kaj kuris reen al Noĉjo. “Tie malsupre estas mortinto! En la arboj. Li sidas tie, trapikita de lanco!
  
  
  
  Kaj Raymond Lee Bennett denove ekploris.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Noĉjo denove demetis sian zonon kaj pasis ĝin antaŭ la kubutoj de Bennett, poste tiris liajn manojn for kaj ligis ilin per la ŝnuro de la pendumilo. Li puŝpelis Bennett. "Montru al mi."
  
  
  
  Bennett, ankoraŭ plorante, iris laŭ la pado al la pinarbeto. Ĉi tie multe pli malforta vojo kondukis dekstren. Bennett decidis por leninterspacigo. Li kapjesis al la pinarbaro. "Interne! Ne igu min rigardi denove - bonvolu ne igi min rigardi!"
  
  
  
  "Bone, diablo, sed mi ne igos vin ĉirkaŭvagi." Noĉjo alpinglis la viron kontraŭ la pino kaj streĉis la bandaĝon de la ekzekutisto, ĉi-foje ĉirkaŭvolvinte la zonon ĉirkaŭ la arbido. Poste li iris laŭ diverĝa vojo.
  
  
  
  La mortpikita viro jam de kelka tempo mortis. La; la birdoj estis sur ĝi. La okuloj kaj la karno ĉirkaŭ ili estis elpikitaj.
  
  
  
  Nick venis pli proksimen kun Luger en la mano. La pinoj ĉi tie maldensiĝis kaj cedis lokon al maldensa bambuo kreskanta ĝis la klifo.
  
  
  
  Nick atingis ses futojn de la korpo kaj haltis. La palisumilo estis formo de morto kiun li neniam antaŭe vidis. Ne bela vidaĵo kaj ne la plej bona vojo por iri. Li sciis, ke koreoj estas nekonstanta popolo. Ili povus esti afablaj kaj helpemaj — sed ili estis la plej malĝentilaj el la orientanoj.
  
  
  
  La manoj de la viro estis detranĉitaj kaj metitaj mallonge for de li. Tiel, li ne povis forpuŝi de la akrigita bambua stango, proksimume kvar futojn alta, kiu estis pelita en la teron. Li estis nudigita. Poste oni levis lin – necesus almenaŭ kvar viroj por teni la kriantan frenezan estaĵon – kaj kun granda forto oni metis lin sur akrigitan stango. La mortiga paliso enirus la intestojn, kaj post longa suferperiodo, dum kiu la persono ĉirkaŭpaŝus la palison ene de ĝi, kriante, ĝi atingus la koron kaj mortigis. Kompato finfine.
  
  
  
  Killmaster ne povis ne grimaci en abomeno. Eĉ lia forta ventro estis sur la rando de ribelo. Kion faris ĉi tiu viro por meriti tian morton? Kaj kial ĉi tio estas izolita loko de ekzekuto? En ĉi tiu malproksima montara eksterlando? Devas esti kialo...
  
  
  
  Io moviĝis kaj skurĝis ĉe la rando de la malgranda maldensejo kie palisumito pendis de sia paliso, lia kapo laŭ groteska angulo ĉar la pinto trapikis la flankon de lia kolo. Nick rapide alproksimiĝis, Luger iĝis vigla, kaj prenis la moviĝantan objekton. Ĝi estis paperfolio, maldika kartono, malseka pro la pluvo kaj mola. Li povis vidi la truojn faritajn por la ŝnuro, kvankam la ŝnuro nun mankis kaj li sciis, ke ĝi estas ĉirkaŭ la kolo de la viro.
  
  
  
  La vortoj estis skribaĉitaj sur la kartono per ruĝaj strekoj tiel paliĝintaj ke li apenaŭ povis distingi ilin: Keisatsu-inu. Polichundo! Skribita en la japana. Malsupre estis alia vorto, hundo en la korea. Kah!
  
  
  
  Noĉjo ĵetis la gazeton flanken kaj denove rigardis la palisumilon. Polica spiono. Mi lasis ĝin tie kiel averto. Aŭ eble pli - por timigi ordinarajn kamparanojn de la distrikto? Teni ilin malproksime?
  
  
  
  Li ĵetis rigardon al Bennett. La viro pacience staris kun la okuloj malsupren, rapide parolante al si. Noĉjo levis la ŝultrojn kaj returnis sin, preter la mortinto, kaj komencis esplori la bambuon kondukantan al la roko. Bennett estis sur siaj lastaj etapoj. Li ne povis iri plu. Niĉjo mem ne estis ĝuste freŝa. Lia antaŭsento kreskis, kaj li decidis iri kun li. Tiu ĉi kadavro sur la kolono devis teni entrudulojn for de io kaj...
  
  
  
  Jen ĝi. Neniu speciala klopodo estis farita por kaŝi la malgrandan truon en la roko. Banditoj, partizanoj, ktp devas esti memfida en si mem. Ili verŝajne ne bezonis multe zorgi, se ili pagis - la korea provinca polico estis fifame korupta.
  
  
  
  La bambua ekrano estis improvizita kunligante la tigojn per maldikaj branĉetoj. Noĉjo forĵetis ĝin kaj eniris mallarĝan fendon en la roko. Ĝi pasis diagonale dekduon da futoj trans la klifon, poste larĝiĝis. Li haltis en la pasejo kaj rigardis malsupren la longan, mallarĝan valon finiĝantan per pli altaj klifoj. Ĝi estis kiel kestokanjono, sakstrato. Ĉi tio estis la sola eliro aŭ eniro. Ĝi estis ĉielo – aŭ kaptilo.
  
  
  
  La maldekstra deklivo de la valo estis malpli kruta ol la malproksima, kaj estis tre superkreskita de bambuo. Noĉjo vidis ĉe la rando de la bambuo grandan kabanon faritan el la neevitebla koto kaj pajlo. Li retropaŝis iomete en la truon en la roko kaj komencis rigardi. Nenio moviĝis en aŭ ĉirkaŭ la kabano. La okuloj de Killmaster vagis supren kaj laŭ la valo, mankante nenion. Ne malproksime de kie li nun staris, ĉirkaŭ cent metrojn for, flanke de la deklivo estis amaso da ŝtonoj, kruda fortikaĵo de ŝtonegoj. Ĉi tio estis proksimume duonvoje al la kabano. Noĉjo rigardis laŭlonge de la etendita mano — el tiuj ŝtonoj eblis fermi ĉi tiun truon per mortiga fajro. "Se vi nur havus ion por kovri ĝin," li pensis ironie. Luger kaj stiletto ne estas bonaj.
  
  
  
  La fora virabelo de aviadilo decidis tion. Li ĉirkaŭrigardis la grizajn nubojn sen espero, sed venis ideo. Ĉi tiu aviadilo estis multajn mejlojn for, sed povus estinti aliaj. La pluvo ĉesis kaj la ĉielo povis subite klariĝi kaj la suno eliris. Tio estis la kazo en Koreio.
  
  
  
  Li revenis por Bennett, opiniante ke li devas havi almenaŭ horon da kompato. Li vetis, ke la partizanoj, kiuj atakis la trajnon, almenaŭ kelkaj el ili, venis de ĉi tie. Ili revenos. Se Noĉjo povus aranĝi ĝin, ili ricevus varman bonvenon. Li nun ne plu pensis. Li bezonis ie malsupreniri sur la teron, premi sian dorson kontraŭ la muron, kaj ĉi tiu estis la plej bona loko. Multe dependis de tio, kion li trovis en tiu ĉi kabano.
  
  
  
  Preterpasante trapikita viro, li pensis, ke li povas sperti
  
  
  la sama afero, se la partizanoj prenos lin viva. Ili verŝajne ne damaĝos frenezulon. Al la fino, Bennett povas fini esti la plej bona interkonsento en ĉi tiu interkonsento.
  
  
  
  Bennett ankoraŭ murmuris al si, kiam Nick liberigis lin de la arbo kaj puŝis lin laŭ la pado. La viro rajdis veran parolantan jaguaron. Nun li moviĝis malrapide, sake kaj kontraŭvole. Li estis en preskaŭ katatona stato. Nick legis sufiĉe por scii kion atendi — alternaj periodoj de stuporo kaj aktiveco, babilado kaj nekohereco, punktitaj de periodaj periodoj de klareco. Li rapidis kun la viro laŭ la pado kaj trans la roko. Estis multaj grandaj se ĉe la horizonto, kaj Bennett estis nur unu el ili.
  
  
  
  Nick metis bambuan ekranon malantaŭ li. Ne utilas averti ilin tro frue. Se li povus kapti ilin senpripense kaj puni ilin sufiĉe per la unuaj eksplodoj, ili eble lasos lin sola. Se li nur estus trovinta la armilkaŝejon, pri kiu li kalkulis - se... se... se...
  
  
  
  La kabano estis deprime malfekunda. Granda por sia tipo, ĝi havis plenplenan argilan plankon. En la angulo staris granda argila akvokruĉo, duone plena. Rusta stana taso kun la vortoj "Made in Japan" flosis en la akvo. Li kaj Bennett trinkis. Li trovis rulon de pajloŝnuro en la angulo kaj devigis Bennett kuŝi, tiam ligis siajn gambojn. Dum ĉi tiu tempo la viro ree kaj denove babilis...
  
  
  
  "Mi volas mian tigridon," li diris. “Mia tigreto - mi volas lin. Donu al mi tion. Ĉi tiu estas mia tigro. Ĝi estis donita al mi antaŭ longe, nur tiam estis du tigroj, kaj la viro diris: atendu, kaj iam ili venos kaj komparos kun la tigroj, kaj ili pagos al mi. kaj mi amis mian tigron, kaj la viro neniam venis - li neniam venis, kaj mi atendis tiel longe, kaj mi aŭskultis, kaj aŭskultis, kaj mi atendis, sed ili neniam venis, kaj mi neniam estis pagita, ke ili ŝuldas al mi tiom..."
  
  
  
  Noĉjo, aŭskultante kun nur duona orelo, deziris havi magnetofonon. Se vi povus malrapidigi la babiladon de viro kaj ludi ĝin ree kaj ree, vi eble ricevos ion el ĝi. Ekzemple, tigromordo estis venanta. Ĉi tiu afero estis speco de talismano donita al Bennett kiam li estis varbita de iu sagaca ruso, kiu sciis kun kiaj stranguloj li traktas. Renkontu min je noktomezo ĉe la tombejo! Alportu vian tigron duonon! Komparu ilin kaj komencu fari planojn! Ĉi tia afero - la malriĉa cerbo de Bennett estis miksaĵo de ĉiuj miloj da malbonaj libroj kaj distraj televidprogramoj kiujn li vidis kaj je kiuj kredis tra la jaroj.
  
  
  
  Estis granda brazilo ĝuste en la mezo de la kabano. Noĉjo prenis pecon da karbo, ĝi estis ankoraŭ iomete varma. Grandegaj norvegiaj ratoj bruis super la kapo kaj glitis trans la pajlo. Bennett murmuris ion en sia angulo. Noĉjo staris ĉirkaŭrigardante la dezertan kabanon kaj malbenis. Devas esti io ĉi tie! Iliaj dungantoj bone provizis la partizanojn. Ĝis nun — nenio. Ratoj. Iom da akvo. Brazilo. Freneza. Niĉjo piedbatis la paton pro abomeno.
  
  
  
  "Mi ne intencis mortigi Jane, fakte mi ne faris, sed tiam ŝi estis tiel enuiga, tiel dika, malbela kaj tiel enuiga, kaj ili neniam kontaktis min kiel ili promesis, kaj sendis belajn knabinojn kiel ili promesis, kaj Mi estas mia propra malgranda loko kie mi povis sidi kaj ŝajnigi kaj ĉio estis en ordo, sed vi ne povas ŝajnigi la tutan tempon kaj mi fotis Jane kaj ŝi ne plu faris ĝin kaj mi scias, ke ĝi estas malĝusta sed mi mortigis, ke mi estis. atendante ŝin, kaj ili neniam kontaktis min..."
  
  
  
  La fritujo turniĝis sur sia flanko. Nick Carter rigardis la malpuran plankon sub li. Ĝi aspektis iom alie, iel alarmante. Li falis sur la genuojn kaj komencis malbari la teron. Preskaŭ tuj li enŝovis longan spliton en lian fingron. Tabuloj. Tabuloj. Subtera.
  
  
  
  Li levis tri tabulojn en tiom da minutoj. Dum li formetis la lastan, malforta sunradio trapenetris la fenestron. Tio estis klara.
  
  
  
  La truo estis granda. Noĉjo saltis en ĝin kaj staris kun la ŝultro al la planko. Li komencis eltiri dolĉaĵojn. Ruse faritaj maŝinpafiloj. Multaj kartoĉoj en klipoj, tamburoj kaj bandoleers. La obusoj estis faritaj en Germanio, verŝajne kaptitaj dum la Dua Mondmilito kaj zorge konservitaj. Duondeko da grandegaj revolveroj estas ankoraŭ envolvitaj en bruna papero kaj kosmolino. Granda provizo de rizo kaj sekfiŝoj, aranĝitaj kiel fajro. Paro de argilaj kruĉoj de ginseng-boko, vera popkranio, ĉirkaŭ 175 pruvo. Noĉjo prenis la fortan zonon, svingis kaj svingis, poste sentis la fajron pafi tra lin. Ĝuste kion bezonas la trupoj.
  
  
  
  En la malproksima angulo de la truo estis kaŝmemoro da benzino – dekduo da ladskatoloj kun markoj de la usona armeo. Nick Carter komencis labori rapide. La tri ursoj estos hejme nun. Lia rido estis devigita. Tiuj ĉi estus tre malsanaj ursoj — kaj estus pli ol tri el ili. Rapidu, knabo!
  
  
  
  "Do mi rigardis kaj aŭskultis kaj vi scias, ke mi neniam forgesas ion ajn kaj ili diris al mi, ke ili pagos al mi multe
  
  
  kaj mi povis havi ĉiujn knabinojn, kiujn mi deziris, kaj mi neniam vidis knabinon krom dika maljuna Jane, kaj mi fakte provis eniri la CIA, kaj ili ridis, kaj la FBI ridis, kaj ili ĉiuj ridis kaj diris, ke mi estas tro malforta. , kaj mi ne povas' mi faris testojn kaj ili ĉiam ridis kaj la armeo diris, ke mi devus resti hejme kaj esti mojosa kaj ho kiel mi ŝatas belajn molajn knabinojn kun iliaj molaĵoj kaj mamoj kaj koksoj kaj sufoki ilin al ili ne ridis. ĉe mi... "
  
  
  
  Nick havis ĉion, kion li bezonis el la truo. Li portis du skatolojn da benzino el la kabano. Li vicigis ilin kun la ŝtonfortikaĵo, metante ilin rekte sub la superpendanton de la pajla tegmento. Li malfermis unu el la ladskatoloj kaj verŝis benzinon sur la pajlon kaj malsupren sur la flankon de la kabano. Li lasis tie la ladskatolojn kaj revenis al la kabano.
  
  
  
  "Li neniam revenis, li donis al mi tigridon, kaj poste li neniam revenis kun la knabinoj, kiujn li estis alportonta, li neniam revenis..."
  
  
  
  Nick devigis Bennett gluti iom da ginseng-likvoro. “Trinku, kamarado. Eble vi povas esti utila. Vi ne povas esti pli malbona ol vi."
  
  
  
  Bennett kraĉis la alkoholaĵon. "Mi ne povas, estas terure. Mi ne povas trinki sangon, estis tiom da sango, vi scias, kiam mi eltiris la hakilon el ŝia kapo. Mi provis haltigi ĝin. Mi remetis la hakilon, sed ĝi ne faris. ne ĉesu. Ĝi estis kiel rivero. Mi ne povis.. "
  
  
  
  La karno de Nick Carter rampis. Dum momento li volis fermi la viron. Ne. Bennett povas iĝi klara kaj malkaŝi ion indan. Ĝis tiam, daŭrigu!
  
  
  
  Li prenis la viron, ankoraŭ ligitan, kaj kuris al la amaso da ŝtonegoj sur la deklivo. Li alpinglis lin al grandega roko kaj kuris reen al la kabano. Estis arpilsakoj en la truo, kaj li plenigis unu per rizo, sekfiŝoj, kaj kruĉoj da korea drinkaĵo. Li ĵetis la tutan municion, kiun li povis porti en alian sakon, zorgante ne inkluzivi spurilojn aŭ incendiistojn. Li kunportis kvar maŝinpafilojn. Li ĵetis rigardon al la akvokruĉo sed forgesis ĝin. Antaŭ tagmezo verŝajne denove pluvos. Akvo estis la plej malgranda el liaj zorgoj.
  
  
  
  Ree zorge kontrolinte la kanilojn - ili estis integra parto de la duonbakita plano, kiun li elkovis - li pene reiris al la ŝtona fortikaĵo.
  
  
  
  Li estas ĝustatempe. Li havis nur tempon por ŝarĝi la maŝinpafilojn, zorge enmetante spurilon ĉiun dek kaj brulan rondon ĉiun dek kvin, kiam li elrigardis el malantaŭ la rokoj kaj vidis la unuan gerilanon eliri el la truo en la roko.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  Killmaster celis sian maŝinpafilon super la roko kaj pafis celitan eksplodon. Pecetoj de roko eksplodis alte kaj dekstren. La partizanoj estis tiel mirigitaj, tiel surprizitaj, ke li mortigis la gvidanton antaŭ ol li povis reen plonĝi en kovron. Ree regis silento en la malgranda valo.
  
  
  
  Nick studis la kadavron. La viro falis ĉe la enirejo de la roko kaj kuŝis senmove. Eĉ de malproksime, Noĉjo povis distingi kaŭĉumajn ŝuojn, malpuran blankan pantalonon kaj ŝirita kampjako. La viro portis pezajn ledajn bendojn krucigitajn trans sia brusto. Estis fusilo ĉemane. Nick suspiris iom pli facile. Jes, ili estis partizanoj. Banditoj. Sed la korea polico povus trairi ĉi tiun breĉon - li riskis pafi antaŭ ol rigardi. Necesa ŝanco. Li ne povis permesi al ili akiri piedtenejon en la valo.
  
  
  
  Li sendis longan plumbofluon ĉe la enirejo de la roko, celante sian spurilon kaj pluvegante mortigan fajron laŭ la koridoro. Li daŭrigis ĝin, per mallongaj eksplodoj, por ke la maŝinpafilo ne varmiĝis, ĝis li eligis la tamburon. Li enigis freŝan tamburon kaj atendis. Ĝi estis unu konfuzita grupo de banditoj. Fortranĉita de hejma bazo.
  
  
  
  "Mi kutimis revi pri granda ilo kaj mi vundis ilin kaj ili ĉiuj kriis kaj kuris kaj vundis sin kaj mi amis ĝin kaj ĝi estis granda ilo kaj la plej bona ilo en la mondo kaj panjo mi bedaŭras, ke mi mortigis vin, sed vi estis tro dika kaj vi ne devus ridi pri mi..."
  
  
  
  Noĉjo ĵetis rigardon al la viro kuŝanta en la ŝirmejo de granda roko. La okuloj de Bennett estis fermitaj. Fluo da salivo fluis el lia buŝo.
  
  
  
  Ree estis movo ĉe la enirejo de la roko. Aperis malpura blanka poŝtuko, pendanta de la fino de bambua stango. Nick ridetis forte. Ili volis paŭzon. Ili bezonis iom da tempo por kalkuli la poentaron. Ili devus scii ke li ne estis la polico. Li rigardis super sia ŝultro supren laŭ la deklivo malantaŭ si. Li estis vundebla tiudirekte — tio estis la sola maniero por atingi lin — sed ili bezonis longan tempon por ĉirkaŭiri kaj supreniri la valmuron.
  
  
  
  Voĉo vokis lin de la klifo. "Tongsun - tongsun!" Ĉi tio proksimume signifis hej vi! Sekvis longa ondo de korea lingvo.
  
  
  
  Noĉjo kunpremis siajn manojn kaj kriis reen. "Ne estas korea parolado!
  
  
  
  la angla. Parolu en la angla!"
  
  
  
  Poste venis la koreaj. Noĉjo povis distingi la vorton "gipo" ripetatan denove kaj denove. Domo. Ili volis eniri sian hejmon. Jes. Li pretas veti, ke ili faris. Ili verŝajne estis preskaŭ sen municio post la trajnatako.
  
  
  
  Li denove kriegis. "La angla! Mi ne parolas la korean. nur la anglan!" Subite pensante, li aldonis: “Eigo... eigo...” de la japana al la angla. Plej multaj koreoj pli ol dudek jarojn parolis la japanan.
  
  
  
  Ĝi faris ĝin. Post alia longa silento, viro singarde aperis ĉe la enirejo de la klifo. Li skuis la naztukon tien kaj reen. Nick kriis, “Bone, mi ne pafos. Kion vi volas?"
  
  
  
  “Se vi volas nian domon, ni bezonas multajn aferojn en la domo, ĵipon. Kial vi venis ĉi tien, prenis la domon? Kion vi volas? Ni ne zorgas, ĝi ne doloras vin. Ni iru hejmen por preni niajn aĵojn. Ne? Jes?"
  
  
  
  Nick rigardis supren al la ĉielo. La suno ankoraŭ brilis tra la maldikaj nuboj, sed mallumiĝis en la sudo. Baldaŭ pluvos. Tiam li denove aŭdis la bruadon de malproksima aviadilo. Li vidis ĝin. Moskito sur la ĉielo malproksime okcidente. Ĝi devas esti ie proksime de la fervojo. Li rigardis la aviadilon. Se li alproksimiĝos, nur iom pli proksimen, li riskos. Prenu bildojn de via laboro. Eniru ĉion.
  
  
  
  La gerila intertraktanto perdis paciencon. Nick sciis, ke liaj amikoj rondiras por eniri la sekvan valon kaj ataki lin de malantaŭe. Multaj el ili mortus tiel, kaj ili tion sciis. Se tiu freneza granda nazo povus esti persvadita kapitulaci, ĝi ŝparus multajn problemojn kaj sangon...
  
  
  
  La aviadilo estis pli proksima. Flugas malalte, falas kaj leviĝas, sekvante la malglatan konturmapon de Koreio. Ĉu vi serĉas ion? Iu? Noĉjo streĉis la okulojn – ĝi estis ia malpeza aviadilo. Sciigaviadilo.
  
  
  
  "Kion vi diras, vi freneza angla malsaĝulo?" Nun la bandito atingis la punkton de ŝaŭmo. “Vi lasis nin iri al la ĵipo, diablo! Vi estas malhumila hundino, aŭ ni bone tranĉos vian kolon!
  
  
  
  "La paŭzo finiĝis," kriis Nick. Li pafis en la klifon rekte super la parolanto. Roka polvo flugis. La viro plonĝis reen en la truon en la roko. Momenton poste li denove elŝovis la kapon kaj kriis: "Malĝentila hundilo!" "Ĉi tiu ulo," pensis Nick, "estas ligita al la soldatoj."
  
  
  
  Li kriis reen. "Vi estas azeno!" Lia korea estis malabunda kaj malriĉa, sed li pensis, ke ĝi signifas ion similan al Via Honorinda Avo. En lando de adorado de prauloj, tio estis mortiga insulto.
  
  
  
  La aviadilo nun estis pli proksima, kaj ĝia nuna flugvojo prenus ĝin trans la valon. Noĉjo sendis alian plumbofluon en la klifon nur por deteni ilin, poste rigardis la du kanilojn, kiujn li tiel zorge metis apud la kabano. La pajlo estis malseka pro la pluvo, sed la malsupra flanko povus esti sufiĉe seka por kovri ĝin. Devus esti sufiĉe da fumo kaj flamoj por la piloto. Se li maltrafis la signalon kaj preterflugis — nu, Noĉjo elektis ne pensi pri tio.
  
  
  
  Li sendis mallongan fajron tra la kanistroj. Benzino elverŝis el truoj en la metalo, sed ankoraŭ ne estis fajro. Incendia aŭ spuristo, diablo! Li sendis alian linion en la bankojn, ĉi-foje longan. La ruĝa spurilo trafis la ladskatolojn, kaj ili eksplodis per flambruo kaj fumis la muron de la kabano. La relative seka malsupra parto de la pajlo leviĝis kaj plumo da nigra fumo komencis leviĝi.
  
  
  
  Nick Carter turnis sin por sendi alian longan fajron laŭ la klifo. La maŝinpafilo varmiĝis kaj blokiĝis. Li ĵetis ĝin flanken kaj prenis alian.
  
  
  
  Malantaŭ li, Raymond Lee Bennett ankoraŭ murmuris: “Mi volas, ke mia tigreto donu ĝin al mi kaj diru al li konservi ĝin, sed ili neniam venis, sed homoj venis kaj pafis lin, kaj li rompis ĉiujn ĉi tiujn partojn, kaj ili batalis kaj ŝi ne volis "Ne lasu min forlasi mian tigridon do li neniam venas nun ĉar mi perdis la tigron kaj ŝi estas bela virino sed ŝi devus lasi min konservi mian tigron..."
  
  
  
  La aviadilo rimarkis fumnubon kaj komencis serĉi. La motoro malglate funkciis kaj ĉesis funkcii de tempo al tempo. Li havis severan tuson. Nick Carter rigardis la proksimiĝantan movon de la aviadilo kun io simila al maltrankvilo - ĉi tio ne povus okazi! Sed iel estis. Ĝi estis Aeronca 65 TL! Dudek ses jarojn aĝa. Tenas kune per paperklipoj. La testudoj trovis lin!
  
  
  
  La HAKILO estis tiel enpensiĝinta, ke li ekstaris kaj mansvingis. La fajro de la klifo flugis kaj kriegis ĉirkaŭ li, kaj li denove kaŝiĝis. Li sendis la plumbolancon frakasi en la klifo, kaj la pafado ĉesis kiam ili kliniĝis reen.
  
  
  
  La aviadilo flugis trans la kreston malantaŭ Nick. En la eta kabano li distingis du virojn. Estos Jimmy Kim kaj lia partnero Pok. La sono de pafado de manpafiloj venis de malantaŭ la kresto, kaj Noĉjo vidis pecojn de la flugilo forflugi. La partizanoj trapasis ĉi tiun kreston pli rapide ol li pensis – se ne estus la aviadilo, ili nun tenus lin en la enfilado. Ĉiuokaze, la situacio estis multe pli bona
  
  
  - la partizanoj atendis, ke la aviadilo vokos helpon per la radio.
  
  
  
  Killmaster turnis sin ĝustatempe por vidi ilin eliri de la klifo. Ili ne rezignis tiel facile. Li celis la mitraleton de Tommy al la rokoj kaj mortigis la kriantajn homojn kiel metalanasoj ĉe pafejo. Li mortigis kvar kaj la ceteraj turnis sin kaj kuris. Nick ne pensis, ke ili provos denove.
  
  
  
  La Aeronka turnis sin kaj denove malsupreniris la kreston. La motoro grumblis kaj tusis fluojn da nigra fumo. Ĝi estis tre malalta, la barilo saltis, apenaŭ tuŝante la suprojn de la arboj sur la kresto. Nick rigardis kun miksaĵo de admiro kaj timo. La flugantaj testudoj estis paro da stranguloj!
  
  
  
  Pook certe flugis jalopon, ĉar Jimmy Kim peze apogis sian flankon kaj pafis en la arbojn per la pafilo de Tommy. Ili estis tiel proksimaj, ke Noĉjo vidis la mienon de diabla amuzo sur la vizaĝo de Jimmy. Pook pafis de la flanko de la maŝinpafilo, pafante per unu mano kaj ĉirkaŭflugante la keston per la alia.
  
  
  
  Dum ili glitis superkape, Jimmy Kim rigardis Nick kaj svingis la pafilon de Tommy kiel saluton. Li kriegis ion kiu estis perdita pro la vento, la interpafado, kaj la motoro eksplodanta kiam Pook pafis ĝin en la aeron. Sed Kim ridetis, kaj Nick sciis, ke la situacio estas bone regata.
  
  
  
  Pri unu plia minuto. Li rigardis, kiel la aviadilo turniĝis kaj iris en alian atakon – la motoro tusis, ellasis nigran fumon, tusis denove kaj frostiĝis.
  
  
  
  La subita silento havis strangan, surdigan efikon. La oreloj de Nick sonoris. Ne estis pafado. La klifo estis silenta, kaj neniu sono venis de la kresto malantaŭ ĝi. La nura sono en la silento estis la krieganta, siŭanta sono de aero ĉirkaŭ la aviadilo, kiam ĝi alproksimiĝis.
  
  
  
  Ili havis ŝancon. Eĉ ŝanco. Nick elkuris el malantaŭ la ŝtonoj, Tommy-pafilo en ĉiu mano, kaj prepariĝis kovri kaj la klifon kaj la kreston. Tion li povis fari. Kovru ilin kaj atendu la kraŝon.
  
  
  
  Pook portis la malgrandan metion al la malproksima fino de la valo, malantaŭ la brulanta kabano. Li kaptis la venton, reduktante sian flugrapidecon, provante tiri ĝin en la valon. Pook flugis kun ŝi, tenante sin sur la sidlokon.
  
  
  
  Li preterpasis la brulantan kabanon kaj malsupreniris longan platan glitejon. La ĉasio kolapsis kaj eksplodis, nun matĉo. La aviadilo perdis duonon de sia flugilo al roko, turniĝis flanken kaj daŭre glitis, unufoje renversiĝis, denove leviĝis vertikale kaj perdis la alian flugilon. Ŝi faris longan sulkon en la valfundo. Ŝi haltis kvindek futojn de la klifo.
  
  
  
  Nick kuris al la aviadilo antaŭ ol ĝi haltis. Pook kaj Jimmy Kim estus sidantaj anasoj por la gerilanoj en la malfermo de la klifo – se ili ankoraŭ vivus. Nick kuris laŭ zigzaga ŝablono, tenante Tommy-pafilon en ĉiu mano, alterne pafante eksplodojn al la roko. Ne estis precizeco – oni devis teni la maŝinpafilon por bati ion ajn per ĝi – sed ĝi permesis efikan fajron.
  
  
  
  Ne estis revena fajro. Noĉjo ĉesis fajron kaj, kun granda zorgo, tenante la okulojn sur la klifo, prenis ajnan kovrilon kiun li povis trovi malantaŭ la denta peco de la vostosekcio. Li estis proksimume dudek futojn de tio, kio restis de la ĉefkabano.
  
  
  
  Li kriis: “Hej! Kim - Pok! Ĉu vi homoj estas en ordo?” Ĝi estis, kiel li poste konfesis, sufiĉe stulta demando. Sed nuntempe li havis multon en sia menso.
  
  
  
  Malrapide, kvazaŭ leviĝante en lifto, la kapo de Jimmy Kim aperis en la rompita fenestro de la kajuto. Lia rideto estis larĝa. Malpeza sango fluis el tranĉo sur lia kapo.
  
  
  
  Jimmy Kim diris: "Saluton Paĉjo! Agrable revidi vin. Kaj kial ni ne estas en ordo? Kial aviadilo kraŝo devus ĝeni nin?" Li komencis grimpi tra la fenestro. "Vi povas demeti tiujn pafilojn nun," li diris al Nick. “Viaj amikoj ekflugis. Proksime. Tre sekvante la altajn montojn."
  
  
  
  Nick faligis unu el la pafiloj de Tommy kaj forlasis la alian. Li iris al la aviadilo. "Mi pensis, ke ili povus," li diris. "Ili estas sufiĉe lertaj - ili sciis, ke vi radios por helpo."
  
  
  
  Jimmy Kim etendis la manon por helpi sian partneron el la aviadilo. Pok estis eta eĉ por koreo, sed lia rideto estis same larĝa kiel tiu de Jimmy Kim. Li saltis sur la teron. Niĉjo ne vidis grataĵon sur li.
  
  
  
  Jimmy Kim ridis. “Ĉu vi aŭdas tion, Pook? Li opinias, ke ni radio telefonis por helpo."
  
  
  
  "Mi vere bedaŭras," diris Pook. “La radio ne funkcias de ĉirkaŭ unu monato. Neniuj malbenitaj partoj por ripari." Lia angla estis rompita.
  
  
  
  Nick Carter ne povis ne ridi. “Nu, ĝis tiuj aĉuloj sciis, ke ĝi estas rompita! Sama rezulto." Kaj li daŭre ridis. Estis bone ridi nun, kiam ĝi estis preskaŭ finita. "Ĝi estis surteriĝo," li diris al ili. "Mi vidis pli bone - sed ĝi funkciis."
  
  
  
  La dentoj de Jimmy Kim ekbrilis. “Kiel Orville diris al Wilbur, ajna platformo kiun vi forlasas estas bona afero.
  
  
  Kie estas Bennett? "
  
  
  
  Noĉjo kapjesis al la rokoj. "Tie. Mi ligis lin."
  
  
  
  Li vidis la konfuzon en la okuloj de Jimmy Kim kiam ili renkontis liajn. "Mi ne sekvis la originan planon," Nick klarigis. "Mi ne povis - Bennett estis freneza! Li tute malaperis. Li babilas kiel infano."
  
  
  
  Kim kapjesis. “Mi sciis, ke io malbonas, kiam mi ne trovis lin inter la viktimoj en la trajno. Baldaŭ post kiam ni aŭdis pri la atako kontraŭ la trajno, Pok kaj mi flugis al Tachon. Ni estis tie kiam venis la trajno kaj mi kontrolis. ankaŭ por vi."
  
  
  
  Nick transdonis sian Tommy al Pook. "Konservu la breĉon en la roko por la okazo."
  
  
  
  Li kaj Jimmy Kim direktiĝis al la ŝtonfortikaĵo. "Vi vere ne atendis trovi min inter la viktimoj?"
  
  
  
  Jimmy balancis la kapon. "Ne. Ne vere. Mi vere atendis trovi la korpon de Bennett. Ĝi estus bona kovrilo, ĉi tiu bandita atako. Ĝi levas ĉian inferon. Estos policanoj kaj koreoj kaj jankioj en ĉi tiuj montoj—kaj tiuj tigroĉasistoj. ankaŭ estas en ĝi." "Ili ĉiuj estis ebriaj kiam ili alvenis al Daejeon. Ebriaj kaj koleraj - ili diris al mi, ke gerilĉasado estus multe pli amuza ol tigroĉasado. Do se Bennett vivas, ŝajnas ke ni estas. ankoraŭ en problemo, ĉu?" Kion vi faros kun ĝi, paĉjo?"
  
  
  
  Nick diris, ke li ne havis ideon. Estis tro vere en tiu momento. Kion fari kun la freneza muso, kiu provis esti tigro?
  
  
  
  "Mi ne povis min mortigi frenezulon," li diris al Jimmy Kim. "Mi simple ne scias - eble mi devos provi kontrabandi lin reen al la Ŝtatoj kaj doni lin al ŝrumpitoj." Tion farus la ĉinoj aŭ rusoj."
  
  
  
  Nun ili estis ĉe la klifo. Jimmy Kim montris al la mola pajla ŝnuro kuŝanta proksime de la ŝtono. “Ŝajnas, ke la problemo estas akademia, paĉjo. Vi diris, ke vi ligis lin?"
  
  
  
  “Diablo, mi...” Noĉjo ne iris plu.
  
  
  
  Trapika kriego de morta teruro venis de la monteto super ili. Noĉjo kaj Kim turnis sin kaj plonĝis supren en la dikan kreskantan bambuon. La kriego ne ripetiĝis.
  
  
  
  Estis Jimmy Kim kiu trovis kio restis de Raymond Lee Bennett. Ili disiĝis kaj kombis la bambuon kelkajn dekojn da futoj dise. Noĉjo nun havis nur Luger, kaj li estis singarda kaj iom nervoza — ĉu tiuj gerilanoj postlasis kaŝpafiston aŭ du? Sed ne estis pafo — nur kriego.
  
  
  
  "Tiel ĉi," Jimmy diris al Kim. "Mi ricevis ĝin. Sankta Budho! Vi neniam kredos ĉi tion!
  
  
  
  Nick trovis lin staranta super la korpo. Bennett kuŝis en lageto de sia propra sango. Lia vizaĝo estis deŝirita. Restis nenio krom ruĝa masko el sanganta ŝtofo kaj blua kaj blanka osto. Parto de la gorĝo ankaŭ malaperis, kaj Jimmy Kim diris: "Li sangis ĝismorte."
  
  
  
  Nick Carter fikse rigardis la patosa kadavro. Li sciis. Intuicie li sciis. Sed tamen li demandis. "Tigro?"
  
  
  
  "Jes. Ne movu aŭ faru ajnajn sonojn. Li ankoraŭ estas tie ekstere ie, sed mi dubas, ke li nun atakos nin. Bennett certe trafis lin – eble falis. tie estis pafado."
  
  
  
  "Mia kulpo," diris Nick. “Mi devintus fari pli bonan laboron kun ĉi tiuj nodoj. Li certe estis reen en ĉi tiu mondo dum kelka tempo."
  
  
  
  "Forgesu ĝin," diris Kim. "Ĉi tio estas la plej bona - ĝi solvas multajn problemojn por ni. Sed ĝi ankoraŭ timigas min – ĉi tiu kompatinda stulta ulo venas ĉi tien por renkonti la solan tigron, kiu atingis ĝin tiom for suden en dek jaroj. Estas iom strange ami tigron!"
  
  
  
  Nick diris nenion. Li rigardis la altan kreskantan bambuon. Eble estis nur iluzio, nervoj — li neniam estis certa — sed dum momento li pensis vidi tigron. Silenta maso de bruna oro kunfandiĝis kun la bambuo. Paro da sukcenaj okuloj rigardis lin. Tiam li estis for — se li entute ekzistis. Ĉu la bambuo balanciĝis aŭ moviĝis? Ne estis vento.
  
  
  
  Noĉjo demetis la Luger kaj kliniĝis por preni la ŝultrojn de la mortinto. “Venu, Kim. Ni rericevu ĝin. Ni enterigos lin en la valo. Mi lasos vin trakti Pook - ni ĉiuj forgesu, ke ni iam vidis Bennett!"
  
  
  
  Pook estis kristano, ion Nick ne sciis, do li faris krucon el bambuo kaj metis ĝin ĉe la kapo de la malprofunda tombo. Noĉjo, kun granda laco venanta super lin nun kiam la ago finiĝis, rigardis kiel ili enterigis la vireton. Li pensis, ke necesas cent jaroj da kraniaj kuracistoj por eltrovi ĉiujn strangaĵojn, kiuj aldoniĝis al Raymond Lee Bennett. Nun ili ne havos ŝancon. Kaj li, Killmaster, ne volis pensi pri tio. Li volis pensi nur pri iuj kreaj komfortoj, kiuj kelkfoje igis ĉi tiun vivon neeltenebla. Li sentis fortan deziron foriri, foriri
  
  
  
  krom malseka, mizera kostumo, senformaj ŝuoj, malpuraj, jukantaj subvestoj. Ankaŭ lia barbo jukis.
  
  
  
  “Ni iru,” li diris al ili. "Ni foriru de ĉi tie."
  
  
  
  Subite denove ekpluvis, batante malsupren en siteloj, kiel dum la pluvsezono en Koreio.
  
  
  
  Nick Carter turnis sian kolumon kaj daŭrigis, provante elpensi plurajn mensogojn por la armea kaj korea polico.
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Celo: Israelo
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Celo: Israelo
  
  
  
  tradukite de Lev Ŝklovskij memore al sia forpasinta filo Antono
  
  
  
  Originala titolo: Tasko: Israelo
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  NOVAĴOJ:
  
  
  
  Hago, la 1-an de novembro.
  
  
  Aferoj de la Komunista Ĉinio Li Jiu forlasis nian landon hodiaŭ. Li estis forpelita el la lando pro rifuzo kunlabori kun la polico en la enketo de la mistera morto de certa Xu Tzu-tsai.
  
  
  Oni diras, ke ĉi-lasta estis mortigita kiam li estis fuĝonta al Okcidento...
  
  
  
  En Hago, urbo kie troviĝas diversaj diplomatiaj misioj, tie kuŝas ie kvieta, sakstrato. Ĉirkaŭ la fino de ĉi tio, tre malantaŭe de la vojo kaj malantaŭ altaj ferpordegoj, estas granda domego kiu enhavas la komunistan ĉinan ambasadon. Unu frua vespero en la lasta semajno de oktobro, nur kelkaj malfortaj lumoj estis ŝaltitaj en la konstruaĵo. Do, estis la semajnfino kaj preskaŭ ĉiuj dungitoj estis for por komerco aŭ plezuro. Mallumiĝis frue kaj estis malpeza pluvo.
  
  
  La flanka pordo de la granda domego malfermiĝis silente. La viro haltis en la pordo, aŭskultante, kaj rigardis en la rapide kreskantan mallumon. Li staris senmova kaj senmova dum kvin minutoj. Kiam li finfine ekmoviĝis, li moviĝis rapide. Li kuregis laŭ la ŝtona enveturejo kaj kuris trans la herban randon al la fera pordego ĉe la fino de la enveturejo.
  
  
  La pordego estis ŝlosita kaj ekipita per elektra alarmilo, sed li sukcesis trovi ĝin kaj malŝalti ĝin. Li grimpis la pordegon kun la lerteco de simio. Timigita simio. Li malsupreniris la lastajn metrojn, tuj turnis sin maldekstren kaj rapide foriris.
  
  
  Sur la alia flanko de la strato, kontraŭ la pordego, estis kelo kie estis tute mallume. De ĉi tie aŭdiĝis akra voĉo en la ĉina lingvo: “Xu Tzu! Ĉesu! La viro panikiĝis. Do ĝi estis kaptilo finfine! Zorge metita kaptilo. Ili atendis lin dum ĉi tiu tuta tempo. Sed li ne intencis reveni. Ne post la tuta pacienco kaj penado, kiun li metis. Li rifuzis reveni al Ĉinio! Li kuris kaj elpremis ĉiujn siajn fortojn, pelita de malespero, viro kun la Drako de Morto ĉe siaj kalkanoj. La morto kiu atendis la perfidulojn.
  
  
  Voĉo denove aŭdiĝis de malantaŭ li: “Haltu! Staru senmove, vi serpentoj! Li aŭdis unu el ili bati sian revolveron.
  
  
  Alia voĉo diris: “Ne pafu, idioto! Ni estas ĉi tie en Nederlando. Ni konas la regionon, sed li ne scias. Ni kaptos lin. Kaj pensu pri la polico.
  
  
  La pelita viro, kiu jam estis sufiĉe laca, faris fatalan eraron. Li turnis sin en mallarĝan strateton, tro malfrue konstatis, ke ĝi estas sakstrato, kaj devis returni sin. Li preskaŭ perdis sian tutan avantaĝon. Kiam li turnis alian angulon, ambaŭ viroj estis ene de kvardek jardoj.
  
  
  La rifuĝinto rimarkis, ke li ne pluvivos. Li eltiris ion el sia poŝo kaj sovaĝe ĉirkaŭrigardis. Li ne povis forĵeti ĝin post la tuta laboro, kiun li oferis por ĝi. Estis tro grava por forĵeti. Terure grava. Ĉi tiu objekto povas signifi militon.
  
  
  Li stumblis kaj preskaŭ falis teren. Nun li sufokiĝis, kaj liaj pulmoj ŝajnis bruli. Se nur estus ie por ĝin kaŝi, por ke ĝi certe troviĝu. Li turnis alian angulon kaj vidis knabeton. La knabeto staris ekster la rondo de lumo de la stratlampo. Li faris tion, kion faras ĉiuj liaj aĝaj knaboj de tempo al tempo – li akvumis la fosaĵon. Surprizite, li rigardis la viron, sendube pensante, ke ĝi estas la polico kaj ke li estos riproĉita hejme.
  
  
  Tuj kiam li turnis la angulon, la forkuranto malaperis el la okuloj de siaj persekutantoj dum tri sekundoj. Li ĵetis la pakaĵon al la knabo kaj diris, peze spirante, en perfekta nederlanda: "Portu ĉi tion al la usonanoj!" Li kuris plu.
  
  
  Liaj du persekutantoj ne vidis la knabon. La infano rigardis post ili, tenante la sakon en unu mano kaj fermante sian muŝon per la alia. Li estas preskaŭ naŭjara kaj en sia malgranda distrikto Hagenaar li konis multajn naciecojn: nun li konstatis, ke ili estas ĉinoj.
  
  
  Ĝuste tiam la knabo aŭdis obtuzan krion kaj la sonojn de batalo pli malsupre sur la strato. Li kuris ĉirkaŭ la angulo kaj marŝis rekte en la brakojn de granda policisto. Li kaptis lin. "Kien vi iras tiel haste, kanajlo?" Li vidis brilantan objekton en la mano de la knabo kaj forprenis ĝin. — Kaj kio estas tio? Certe li ŝtelis ĝin.
  
  
  "Mi ne ŝtelis ĝin," la knabo lamentis. — Ne! Ĉi tiu viro donis ĝin al mi. Li diris al mi, ke mi donu ĝin al la usonanoj. Mi ĵuras al vi. Sincere. Mi ne ŝtelis ĝin.
  
  
  — Kiu viro? - diris la oficiro, forte tenante la knabon.
  
  
  Larmoj venis al liaj okuloj. — Tiu viro. Mi scias nenion alian. Ĝi estis ĉina. Li estis postkurita de du aliaj. Ili ankaŭ estis ĉinoj." Tiam la knabo rememoris. “Mi kredas, ke ili batalis. Jes, mi estas certa. Mi aŭdis iliajn voĉojn tra la tuta strato.
  
  
  "Ne kredu, ke mi kredas vin," diris la oficiro, "sed venu kun mi." Mi iros rigardi.
  
  
  Kun la knabo, li iris al la alia fino de la strato. Ĝi estis sakstrato, sed malgranda strateto turniĝis dekstren. La policisto, ankoraŭ forte tenante la knabon, lumigis sian poŝlampon en la strateton. Li konis ĉi tiun strateton, ĝi apartenis al lia kvartalo kaj li sciis, ke ĝi kondukas al alia strato. Se ĉi tiuj homoj estus tie, ili jam estus malproksime kaj...
  
  
  Li grumblis kiam la trabo trafis la laman korpon de la viro. Do! Do la ulo ja ne mensogis. Dum momento la oficiro scivolis, kion fari. Ne estis utilo montri al la knabo kadavron en lia aĝo, kaj tamen li certe ne volis ĝin perdi. Li severe rigardis la knabon. - 'Mi iras tien. Restu ĉi tie. Restu ĉi tie, ĉu komprenu? Se vi forkuros, ni trovos vin kaj vi iros en malliberejon. Estas klara?
  
  
  La knabo paliĝis. Li murmuris: “J... jes, sinjoro. Mi ne forkuros. Krome, li ne povis. Li tremis pro timo.
  
  
  La policisto eniris la strateton kaj direktis sian lanternon al la korpo. Li vidis sufiĉe da morto en sia vivo por scii, ke ĉi tiu viro mortis, eĉ post nur unu rigardo. Tamen li tuj konvinkiĝis pri tio. Li mortis! Maldika ĉino viro de ĉirkaŭ tridek jaroj, en bona kostumo. Aspektis bone se vi ŝatas la ĉinan. Koncerne lin, li ne tre ŝatis ĝin.
  
  
  Ili brutale batis la viron sur la kapo. Lageto da malhelruĝa sango jam komencis gluiĝi al la rondaj ŝtonegoj. Ŝajnis, ke ili mortbatis la viron, kvankam eble estis aliaj vundoj. Ili ekscios dum la medicina ekzameno. La policisto turnis sin, zorge ne paŝi en la sangoflakon—li surhavis sian plej bonan paron da ŝuoj—kaj revenis al la knabo. Ĉi-foje li frapetis la knabon sur la ŝultron. La infano estis terurita, kaj la policisto ne estis tiel kolera kiel li aspektis. - Almenaŭ vi ne mensogis. Nun ni rigardos ĉi tion.
  
  
  Unuafoje li rigardis la objekton, kiun li prenis. Ĝi estis malnovmoda poŝhorloĝo, tia, kiun ili kutimis nomi "cephorloĝo". Estis ĉeno kun ia kuglo alkroĉita al ĝi.
  
  
  Ĉu kuglo? Li denove rigardis. Ĝi estis kuglo. Peza kuglo iel veldita al la fino de ĉeno. Lutita? Kian diferencon ĝi faris? La agento sentis ŝin. La kuglo sentis kiel .45 ŝtala enfermaĵo kaj estis surprize malglata; Estis kelkaj grataĵoj sur la ŝtala skatolo.
  
  
  La policisto rigardis la knabon. "Kion alian diris ĉi tiu viro, kiam li donis ĝin al vi?"
  
  
  "Portu ĝin al la usonanoj." La knabo kriis: "Mi volas iri hejmen."
  
  
  La granda policisto metis sian brakon ĉirkaŭ la ŝultrojn de la knabo. - Baldaŭ, knabo. Ankoraŭ ne. Unue, venu kun mi al la oficejo. Vi devos paroli kun la inspektisto.
  
  
  Li staris en la strateto dum momento. La kadavro ankoraŭ estis tie. Kion li atendis? Ke ĝi leviĝos kaj foriros?
  
  
  Dum ili marŝis laŭ la strato, la oficiro pensis, ke la frazo "Prenu ĉi tion al la usonanoj" en urbo kiel Hago povus signifi nur unu aferon. Ambasado de Usono.
  
  
  De la policejo, la kuglohorloĝo iris al la ĉefa stacidomo, kaj de tie al la krima esplorsekcio, kie ĝi estis transdonita al la altkvalifikita Ĉefinspektoro Van Dijk. Li tuj provis ĝin en la laboratorio. Kiam li legis la raporton, li mallaŭte fajfis kaj pensis, ke la usonanoj devas ĝin havi. Kiel eble plej rapide.
  
  
  Kelkajn horojn poste la tuta afero jam estis survoje al Vaŝingtono per diplomatia poŝto.
  
  
  
  NOVAĴOJ:
  
  
  
  Bejruto, Libano, la 3-an de novembro.
  
  
  Komunista Ĉinio komencis masivan kampanjon doni al la araba mondo ilian Kulturan Revolucion kaj Ruĝajn Gardistojn. Grandaj monsumoj estas uzataj por tio...
  
  
  
  En Pekino, tuj ene de la Imperiestra Urbo kaj ne malproksime de la Templo de la Ĉielo, estas nerimarkebla konstruaĵo. Ĝi aspektas malmoderna kaj havas tradiciajn kurbajn superpendantajn elpendaĵon por forteni malbonajn spiritojn. La akvotubaro estas malbona, ne ekzistas centra hejtado, kaj vintre la konstruaĵo estas malvarma kaj malseka. Eĉ nun, en la unua semajno de novembro, la konstruaĵo ne estis tre agrabla. Estis eĉ malpli agrable en la malgranda ĉambro sur la dua etaĝo.
  
  
  La maldika ĉina ulo malantaŭ la vendotablo ŝajnis ne zorgi pri la manko de hejtado. Lia nomo estis Piu Chui, kaj li estis la estro de la propaganda servo de la Centra Komitato. Kompreneble, ekzistas diversaj specoj de propagando. Ekzemple, kugloj kaj obusoj ankaŭ povas esti uzataj por propagandaj celoj.
  
  
  Por alta, fortika okcidentano kun brila kalva kapo, iom da varmo estis dezirinda. Li kutimis al la dezerto. Li aspektis sufiĉe bone, malgraŭ la kruela mieno sur lia vizaĝo, kaj eĉ estus bela; lia aĝo estis ie inter kvindek kaj sesdek jaroj. Nun li sidis sur malalta seĝo ĉe la tablo kaj parolis kun Piu Chui per interpretisto. Ĉi-lasta estis terure dika kaj portis dikajn okulvitrojn.
  
  
  Yiyu Chui ne estis tia, kiu malŝparis multajn vortojn. Dum li parolis, li eĉ ne ĝenis rigardi la dikan interpretiston. Anstataŭe, lia rigardo restis fiksita sur la potence konstruita kalva kapo.
  
  
  Piu Chui parolis tre formale. “Ni tre interesiĝas, sinjoro Lucy, komenci militon en Mezoriento, se tio povas esti farita sen nia partopreno. Mi ŝatus emfazi ĉi tiun lastan punkton. Mi aprobas vian planon komenci tian militon, kaj ni pretas financi ĝin. Ni kompreneble turnos nin al propagandaj fondusoj pri ĉi tiu afero. Via plano estas bona. Vi ŝajnas esti bona pri ĉi tiu metio. Ŝajnas, ke vi servis sub Rommel?
  
  
  Lucy jese kapjesis al la tradukinto. "Diru al li, ke mi servis sub Rommel dum kelka tempo." Mi estas specialisto pri dezerto. mi estis konata kiel la germana Laŭrenco." La rimarkinda afero pri ĉio ĉi estis, ke Lucy parolis flue la anglan kun karakteriza Oksforda akĉento. Ĉi tiu akĉento estis grava parto de sekreto de lia vera identeco, ĝi estis unu el la multaj aferoj, kiuj ĝis nun protektis lin kontraŭ la pendumiloj aŭ la ekzekuttrupo. Dum multaj jaroj Luĉjo vivis kaŝe, kaj kio estis preta por li dependis plejparte de kiu alvenis al li unue - la rusoj aŭ la judoj.
  
  
  Piu Chui fikse rigardis la grandulon. “Israelo, kompreneble, tre malmulte interesas nin. La lando estas tro malgranda kaj tro malproksima de ni por ke ni entute zorgu pri ĝi. Do ni ne zorgas ĉu Israelo ekzistas aŭ ne. Sed distraĵo bone servos al ni momente. Nun sciigu al mi la detalojn de via plano denove. Bonvolu tre preciza.
  
  
  Aŭdinte tion, la vizaĝo de la viro distordis en malbela grimaco. Li havis zorgojn pri Israelo. Se ili kaptus lin, li povus atendi esti pendigita, same kiel Eichmann. Se Israelo povus esti forviŝita de la supraĵo de la tero, ĝi estus de granda utilo al lia persona sekureco.
  
  
  La diskuto inter Lucy kaj Piu Chui daŭris ankoraŭ duonhoron. Dum la kalvulo prepariĝis foriri, Piu Chui diris: “Mi aranĝis vian transporton kiel eble plej bone. Post ĉi tio, kompreneble, vi fidos je vi mem. Kaj la mono, pri kiu ni parolis, estos provizita kiel eble plej baldaŭ.”
  
  
  Lucy kapjesis al la tradukinto. - Diru al li, ke ankaŭ mi fartas bone. Mi estos en Sirio post tri tagoj. Kaj estas tre grave, ke ne estas prokrasto en sendado de mono. Mi havas multon por fari, multon por prizorgi kaj multajn elspezojn.”
  
  
  Lucy marŝis al la pordo. La maniero, kiel li staris kaj iradis, similis al urso. Ŝajnis, ke li havas grandegan fizikan forton. Ĉi tiu impreso estis tro ĝusta. Lucy mortigis multajn homojn per siaj nudaj manoj - kaj eĉ ĝuis ĝin.
  
  
  Kiam li alproksimiĝis al la pordo, Piu Chui ekparolis. Li parolis la anglan preskaŭ flue, kvankam li kelkfoje plezure ŝajnigis, ke li tute ne konas la lingvon.
  
  
  - Adiaŭ, sinjoro Gerhardt. Mi esperas, ke via plano sukcesos.
  
  
  La kalvulo turnis sin kaj rigardis al la tablo. Kvankam ĝi ne estis evidente de lia flanko, li spertis internan ŝokon kiam li aŭdis sian veran nomon esti prononcita laŭte. Ĝi estis antaŭ tiom longe.
  
  
  "Vi havas bonegan arkivon," li diris.
  
  
  Piu Chui malforte ridis. "Estas bone," li diris.
  
  
  Tiun vesperon sur la aviadilo suden, Lucy—li persone opiniis, ke la nomo estas bona akronimo por Lucifero—ankoraŭ iomete skuiĝis. Li multe klopodis por kaŝi sian veran identecon. Li perdis multe da pezo en Argentino kaj de tiam ne gajnis eĉ funton. Li havis sian densan blondan hararon kemie forigita kaj nun estis same kalva kiel bilardglobo. Li frotis sian kapon unufoje. Estis dolora. Lia vizaĝo ankaŭ suferis ŝanĝon — li havis nenion por plendi; li fariĝis eĉ pli bela. Li perfektigis sian anglan akĉenton. Kaj li jam fluis en diversaj arabaj dialektoj.
  
  
  Lucy metis sian fingron en lian buŝon kaj palpis la denton. Ili eĉ elboris lian denton, tre sanan, kaj metis en ĝi kapsulon da veneno. Nur por esti certa. Li tiam plenigis la molaron per facile forprenebla krono.
  
  
  Tamen estis alarme, ke iu, ĉi-kaze ĉina inteligenteco, konis Günther Gerhardt, la fifaman GG, en sia nuna alivestiĝo. Li tute ne ŝatis ĉi tiun ideon. Li estis tre proksima al kie la judoj kaptis lian bonan amikon Eichmann. Ĝi ankoraŭ sendis tremojn laŭ lia spino kiam li pensis pri tio, kaj li ne estis tia, kiu facile timigis.
  
  
  Tiam Lucy, Vilhelmo Lucy – li eĉ instruis sin ne pensi en la germana – levis siajn potencajn ŝultrojn. Kaj kio. La ĉinoj ne perfidos lin. Krom se li malsukcesas en sia tasko, aŭ se ial ĝi ne estas utila en iliaj planoj. Sed li ne povis imagi ĝin.
  
  
  Li ne faligus min. Li estis specialisto kaj konis sian laboron - spertulo pri fotigo de maltrankvilo sur internacia nivelo. La kapo de Lucy falis sur lian bruston kaj li dormetis. Li estos en Sirio post tri tagoj, kaj estis multe da laboro por fari.
  
  
  
  NOVAĴOJ:
  
  
  
  Damasko, Sirio, novembro 8:
  
  
  La SBO, batalantoj de la Liberiga Organizo, hodiaŭ lanĉis alian atakon kontraŭ reĝo Hussein de Jordanio en deklaro raportante malamikan atakon kontraŭ la israela urbo Beit Jibrin. La komandoj, plejparte sirianoj, asertis esti trudenirinta la limon kun Israelo, detruante duonon de la grandurbo kaj krevigante israelan municiodeponejon. Estas supozite ke pluraj israelanoj estis kaptitaj. Ili tiam retiriĝis eksterlande por eviti konflikton kun najbaraj jordaniaj trupoj. La SBO lastatempe akre kritikis Hussein sur la tereno ke li serĉas bloki komandan agon kontraŭ Israelo; li ankaŭ estas akuzita je proksime labori kun la usona CIA, supozeble por protekti la sekurecon de Israelo...
  
  
  
  La alta, kalva viro nun portis sirian uniformon. Li ne portis la insignon identigante sian rangon. La viro sidanta apud li en la ĵipo estis siria kolonelo, sed ne estis dubo, kiu komandis. Proksime, pluraj siriaj soldatoj, armitaj ĝis la dentoj, staris garde kiel gardostarantoj, ankaŭ en uniformo. La grupo kiu aranĝis la atakon ne estis en uniformo kaj havis neniujn identigmarkojn.
  
  
  La ĵipo estis parkumita ĉe la rando de la uedo, de kie ambaŭ viroj povis vidi proksimume duonan kilometron preter la israela limo. La atako komenciĝis pli proksime al nokto, kaj tiam jam estis tute mallume. Ili rigardis kiel la serenecon de la nokto estis ĝenita de fantoma fajro en la malproksimo, la sono de obusoj eksplodantaj kun kolera muĝado kaj la muĝado de pafiloj.
  
  
  La siria kolonelo diris, "Tiuj israelaj malnobeloj defendas sin diable bone, generalo Lucy." La kolonelo ne estis tute certa, kiu estas generalo Lucy—li neniam portis insignon—sed la plej altaj aŭtoritatoj en Damasko ordonis al li obei liajn ordonojn. Al la kolonelo ne aparte plaĉis la generalo Lucy — estis io malĝentila, malĝentila ĉe tiu ĉi viro, kaj estis en li malvarmo, kiu incitis la sveltan, iomete virinecan kolonelon. Sed ordo estas ordo. En Damasko ili sciis, kion ili faras.
  
  
  La grandulo apud li maĉis dikan cigaron. Li elprenis ĝin el sia buŝo kaj kraĉis ĝin. "Jes," li konsentis. "Nun ili batalos."
  
  
  Li sciis, ke ili ne ĉiam batalis. Li sendis sufiĉe da judoj al la gasĉambro, aŭ al la pendumiloj, aŭ mitralis. Ĉiam laŭ skriba mendo, kaj ĉiam subskribita malsupre de GG. Ĉiam en ruĝa inko. Ĉi tio donis al ĉio spican turnon. La grandulo suspiris. Tiuj estis la tagoj. Kondamnitoj - ordo de la GG. Gunter Gerhardt. judoj kaj rusoj. Persone, li ĉiam preferis mortigi rusojn prefere ol judojn. Rusoj ĉiam estis batalantoj, do la plezuro mortigi ilin estis pli granda. Sed nun ankaŭ la judoj estis batalantoj — li devis tion konfesi — kaj tial la plezuro mortigi ilin proporcie kreskis. Ne ke li precipe zorgis ĉi tiujn tagojn. Li, Gunther—ne, diablo, generalo William Lucy—estis sennacia. Aventuristo kaj konfliktiganto unua klaso. Kaj li estis multe pli maljuna. Nun li plej interesiĝis pri la deziro gajni kiel eble plej multe da mono kaj savi sian propran haŭton. Iun tagon li ekloĝos en sekura loko, trovos edzinon kaj...
  
  
  En tiu momento, lia penso estis interrompita de soldato parolanta kun la kolonelo.
  
  
  - Ili revenas, kolonelo.
  
  
  "Bone," diris la Kolonelo, "mi esperas, ke ili havas kaptitojn kun si." Tio estis la ordono.
  
  
  La grandulo demetis sian oficiran ĉapon kaj gratis sian brilan kapon. - Mia teamo, kolonelo. Ne el Damasko. Mi havas mian propran planon por la kaptitoj.
  
  
  'Jes sinjoro. Nature.
  
  
  Kelkajn minutojn poste la rabatakantoj revenis en grupetoj. Nun la ued'o iom post iom lum'iĝ'is de la luno por ke oni pov'u vid'i klare. Kio estis okazonta, la siria kolonelo memoros eterne.
  
  
  La grandulo repuŝis sian ĉapon sur sian kapon kaj svingis unu el siaj dikaj kruroj trans la flankon de la ĵipo. Li montris al la konvojo de kaptitoj. "Metu ilin tien," li ordonis. - Tie, proksime de la rokoj.
  
  
  Estis ses kaptitoj. Tri fieraj viroj, juna virino, knabeto kaj knabino, ankoraŭ adoleskanto. La knabeto ekploris. La aliaj rigardis la vizaĝon de la grandulo, kiam li alproksimiĝis al ili. Li haltis ĉirkaŭ kvindek futojn de la malfeliĉa grupo.
  
  
  La grandulo longe rigardis la grupon penseme. Li parolis kun la gvidanto de la atako. “Kial estas malmultaj kaptitoj? Ĉu ne povus esti pli?
  
  
  La siria kolonelo pensis en si: “Kial, en la nomo de Alaho, ili alportis infanojn? Li havis siajn proprajn infanojn.
  
  
  La gvidanto de la atakantoj estis tre obsekiema. - Pardonu, generalo. Sed ili ĉiuj batalis kiel leonoj, malgraŭ tio, ke ni surprize kaptis ilin. "Ŝi tie," li montris al la juna virino, "eligis du el niaj plej bonaj homoj." Tial mi prenis ĝin. Ŝi estas juna, sed iu, kiu povas tiel bone batali, devas havi ian rangon. Eble ŝi povas ion diri al ni?
  
  
  La granda kalvulo konata kiel Generalo Lucy rigardis lin. Dum momento la lunlumo ekbrilis en liajn okulojn, kaj dum kelkaj momentoj la ĉefo konsterniĝis. Estis kvazaŭ la generalo ne havus okulojn – nur malplenajn kavojn.
  
  
  Sed kiam la grandulo parolis, lia tono estis afabla: "Mi ne donos monon pro tio, kion ili diras al ni."
  
  
  Li montris al la mitraleto de la ĉefo. "Donu ĝin al mi."
  
  
  La viro donis al li pistolon. La generalo klakis la sekurecon kaj turnis sin por alfronti la vicigitajn kaptitojn. “Li malfermis fajron de ses paŝoj, pafante de flanko al flanko. Unue tri viroj, poste knabeto, kiu ĵus ĉesis plori kiam li estis mortigita, poste juna virino kaj fine adoleskulino. La mitraleto postulis nur ses mallongajn eksplodojn.
  
  
  La grandulo dum momento rigardis malsupren al la tordiĝantaj korpoj. Se estus iu, kiu fakte ne estis mortinta, li tuj finus ilin. Li ridetis. Li alproksimiĝis al la juna virino kaj denove pafis ŝin en la kapon. Poste li reĵetis la armilon al la ĉefo kaj rapide marŝis al la ĵipo. Li permesis al si fari tion nur por vidi ĉu ĝi donos al li la saman eksciton kiel antaŭe. Li suspiris. Nenio iam estas la sama. Eĉ ekzekuto.
  
  
  La siria kolonelo rigardis la kadavrojn per ĉiuj okuloj.
  
  
  Li pensis pri la vortoj de generalo Lucy: "Sia propra plano."
  
  
  Generalo William Lucy, GG, alproksimiĝis al la ĵipo. - Ni rapidu, kolonelo. Kaj eligu nin de ĉi tie. Ni ne volas pliajn problemojn ĉi-vespere. Ni revenu al Sirio. Vi scias, ĝi estis nur surscenigita atako. Sed baldaŭ ni ricevos alian taskon. Tre baldaŭ. Tiam ni certigu, ke ni ĝuu ĝin."
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  La vetero estis malbona en Vaŝingtono. La antaŭan nokton, la unua novembra ŝtormo balais super la urbon, kaj antaŭ la mateno la pluvego, kiun ĝi kunportis, cedis hajlon kaj pluvegon. Resume, estis malvarma, malseka kaj tute mizera tago.
  
  
  Same neinteresis estis la atmosfero en la malbona oficejo de David Hawk en Dupont Square, malantaŭ la fasado de grandega novaĵagentejo. Ĉeestis kvar homoj ĉe la konferenco, kiu nun estis en plena svingo: Hawke, unu el liaj altrangaj gvidantoj, Joe Lloyd de la CIA, kaj malalta, trankvila viro, kiu sidis en la angulo kaj diris tre malmulte. Li estis en siaj fruaj sesdekaj jaroj, vestita tre konservative: malmultekosta kostumo, blanka ĉemizo kaj same simpla kravato. Li portis pecon da ŝtofo super sia dekstra okulo, kiu supozeble kaŝis la malplenan kavon. Li estis la proksima amiko de Hawk kaj persone kaj profesie dum multaj jaroj.
  
  
  La CIA-ulo diris, "Tamen, mi insistas, ke ni plenumu la laboron, Hawk!" Normale Joe Lloyd dirus "Sinjoro Falko" aŭ "Sinjoro", sed li nun estis tro kolera pro tio.
  
  
  "Ni havas nian propran organizon en Mezoriento, kiel vi diable bone scias." Bone trejnita kaj granda organizo. Ni estas multe pli bone ekipitaj por trakti ĉi tiun aferon ol viaj homoj. Ili povas nur mortigi! Sed ĉi-kaze vi bezonas ludi iom subtile.
  
  
  Nick Carter iam diris, ke kiam Hawk estis ĝenita, li aspektis kiel pikkolombo. Li nun aspektis proksimume same, tenante en la buŝo la neeviteblan estingitan cigaron.
  
  
  "Kio estas tiel subtila pri murdo, Lloyd?" Amasa mortigo? Eble eĉ milito. Ĉar tiel ĝi finiĝos, se ni ne finos ĝin ĝustatempe. Ne, Lloyd, vi eraras. Ni ne bezonas grandan, kompleksan kaj eble konfuzan organizon por fari tion. Vi bezonas malgrandan, bone ludata, lerta teamo kiel ni havas, kaj kiel vi diras, eble estos mortigo tie kaj tie. Pri tio ni lertas ĉe AX."
  
  
  “Mi ankoraŭ kredas ke vi provas superruzi nin,” Lloyd grumblis. “Laŭ mi, vi ĉe AX tro rapidas pri ĉi tiu afero. Certe signifas ion, se la CIA devas veni kaj peti de vi inteligentecon.
  
  
  La rido de la maljunulo estis iom malbona. “Tial,” li diris malakre, “ni volas eviti duan Porkan Golfon. Ĝi estis nur negrava okazaĵo - ĝi povus esti krevigita la tutan Mezorienton."
  
  
  Lloyd iom trankviliĝis kaj, ankoraŭ grumblante, ekbruligis cigaredon. Li revenis al la ĝentila tono, kiun li ŝuldis al viro kiel Falko. -'Jes sinjoro. Sed ĉu ni ne povas iom progresi? Mi devas reveni al Langley por prezenti raporton.
  
  
  Sur la skribotablo de Hawk kuŝis maldika diafana paperfolio, tute kovrita skribe. Sur la papero kuŝis .45-kalibra ŝtaljaka kuglo. Akcipitro prenis ĝin kaj montris ĝin. “Vi ĉiuj vidis ĝin, vi ĉiuj scias kiel ĝi venis al ni, vi ankaŭ scias, ke estis mikrosurskribo gravurita sur la pinto de la kuglo. Tie, estas sekure supozi, estas dungito de la Ĉina Komunista Misio en Hago, lia nomo estis Xu Tzu-Tsai. Li estis mortigita provante dizerti. Mi supozas, ke ili suspektis kaj kaptis lin. Sed la viro havis ŝatokupon, gravuri mikrotekstojn, kaj li skribis ĉion, kion li sciis pri ĉi tiu punkto. Aŭ kiel mnemoniko aŭ, plej verŝajne, kiel rimedo por transdoni ĉi tiujn datumojn al ni, se li ne estus farinta tion. Li certe malamis ilin terure. Ĉiukaze, la informoj pri ĉi tiu kuglo estis lia pasporto al Okcidento.”
  
  
  Joe Lloyd deziris, ke la maljunulo estu tiel diable vorta. Alie li neniam estis tia. Kaj Lloyd devus reveni al sia oficejo, kie ili avide atendis ĉi tiun novaĵon.
  
  
  Akcipitro iom paŭzis, parte por ke ili povu sekvi lin en siaj notoj; sed des pli ĉar li mem klopodis organizi siajn pensojn. Li ne volis, ke la CIA sciu pli pri la kazo ol nepre necese. Li ĉirkaŭrigardis en la ĉambro kaj vidis malgrandan, trankvilan viron. La viro ridetis al Hawk. Akcipitro palpebrumis konscie. Li kaj Levi Eban, la estro de Shin Bet, la spionservo de Israelo, solvos la problemon. En tre persona maniero kaj en tia maniero ke absolute nenio estas likita.
  
  
  Akcipitro metis freŝan cigaron inter la dentoj, mallevis la kuglon kaj prenis paperpecon. “Jen ĝi estas—ĝi estas gravurita sur la kuglo en mikrotiparo. Hsu Tzu-tsai uzis certan stilon de telegramo, specon de stenografio. Do li ricevis multajn datumojn pri ĉi tiu naĝejo.
  
  
  Joe Lloyd estingis sian cigaredon. "Ĉu iu eĉ ne gravuris la Sinjoron sur la kapo de pinglo?" Tio sonis iom severe.
  
  
  "Estas tute eble," Hawk respondis trankvile. - Almenaŭ jen plena priskribo de tio, kio estas sur la kuglo.
  
  
  Mi HT-tsai - CCL - H - GG estas W Lucy - raid plano Jord Isr uniformo - teruro - forto Hoes milito aŭ Sirio kaj agoj - GG komandanto - baldaŭ - multe - do helpu Boed.
  
  
  Hawk demetis la paperfolion kaj rigardis ĉirkaŭ la ĉambro. Lia sekretario estis okupata pri raportado, Levi Eban fiksrigardis la plankon, Joe Lloyd rigardis Hawk kun larĝaj okuloj kaj iometa nekredemo. "Vi ne volas diri, ke li metis ĉion ĉi en ĉi tiun liston, ĉu?" Falko ridetis bonkore. "Ĉu vi ĵus rimarkis, ke iu gravuris la Sinjoron sur la kapo de pinglo?" Jes, tiu ĉi Xu Tzu-tsai estis lerta mikrogravuristo. Li ankaŭ estis fakulo pri elektronika, kiel eksciis niaj kontaktoj en Holando. Nerimarkite kompreneble. La ĉinoj verŝajne uzis lin por ĉiuj siaj telefonaŭskultiloj, kaj li pozis kiel ordinara oficisto. Ĉi tiu viro verŝajne estis tre valora por ili, tial ili observis lin tiel atente. Nun mi legos la mesaĝon kiel ĝi estis prilaborita de niaj spertuloj. Ĝi estis nenio por ili." Li prenis alian paperfolion el sia skribtabla tirkesto.
  
  
  
  Mi Hsu Tzu-tsai - Komunista Ĉina Misio - Hago - GG - Gunther - jen B (supozeble William Lucy) - intencas invadi Jordanion en israela uniformo kaj fari abomenaĵojn - devigi Hussein en militon aŭ Sirio agos - GG-komandanto - ĉi tio okazas baldaŭ kaj kun multaj - Budho helpu min -
  
  
  
  Hawk demetis la paperon. — Mi precipe ŝatas la lastan. Li estis ŝajne budhano kaj ĵuras, ke ĉio estas vera. Tre bona.'
  
  
  Levi Eban denove parolis post iom da silento. - “Ni ĉiuj devas vivi kun niaj propraj dioj. Post ĉio, ili estas la solaj, kiujn ni povas fidi.
  
  
  Ĉi-supra klare impresis Joe Lloyd. "Gunther Gerhardt! La maljuna GG mem, "La Buĉisto", kiu ĉiam subskribis siajn mortkondamnojn per ruĝa inko. Dio mia, ni havas grandegan amason da mandatoj por lia aresto!
  
  
  "Ankaŭ ni," diris la Shin Bet-ulo. “GG signifas por ni eĉ pli ol Eichmann tiam. Nun kiam ni forigis Eichmann, GG estas dua en nia listo post Martin Bormann. Ni preskaŭ kaptis GG en Kairo iun tagon, sed li estis tro rapida por ni. Malaperis sen spuro. Ĝis nun, ni en la Shin Bet havis neniun ideon kie li estas aŭ kion li faras."
  
  
  La CIA-ulo paŝis la oficejon de Hawke. "Se ĉi tiu ulo havis ĉion sur la kuglo," li diris raŭke, "estas domaĝe, ke li ne daŭrigis kaj rakontis al ni kiel aspektas GG nun." Falko rigardis lin iomete surprizite. "Vi ne plu povas trafi la markon, Lloyd, kaj mi neniam kredis tiun rakonton pri la Sinjoro kaj tiu pinglokapo."
  
  
  "Li donis al ni multajn informojn," diris Levi Eban. "Ni jam scias multon - ni scias, ke GG vivas, ke lia nomo nun estas Lucy kaj ke li vivas en Mezoriento. Ni scias, ke li provas komenci militon, kiu detruos Israelon. Mi supozas ke ĝi estas financita fare de Sirio." Li rigardis Falkon. - Kion vi diras tie, David? De kie li ricevas la monon?
  
  
  Hawk balancis la kapon: "Mi pensas, ke vi eraras, Levi." Mi kredas ke li estas pagita de la ĉinoj." Falko frapis la kuglon sur la tablo.
  
  
  — Ne forgesu ĉi tion. GG aŭ Lucy certe vizitis ilin en Hago. Li verŝajne unue kontaktis tie kiam li provis vendi ion al ili." Akcipitro trakuris siajn nodoplenajn manojn de kamparano tra la haroj. "Mi supozas, ke GG ne estas dungita de iu ajn, sed li pretas kaŭzi problemojn al iu ajn kiu volas pagi lin por fari ĝin." Li maljuniĝas, same kiel ni, cetere. Mi dubas, ke li lastatempe interesiĝis pri io alia ol sia propra haŭto.
  
  
  La Shin Bet-ulo kapjesis. - Jes, David. Mi kredas, ke vi pravas. Verŝajne li mem elpensis ĉion, kvankam la sirianoj estis nur tro feliĉaj por mordi. Precipe nun, ke ili ne devas pagi por ĝi.
  
  
  Joe Lloyd denove sidiĝis. Li klinis sin antaŭen kaj rigardis rekte al Akcipitro. "Unu afero ankoraŭ ne estas klara al mi, sinjoro Falko." Se ĉi tiu Xu Tzu-tsai estis sub suspekto, kio estas evidente, kiel do li ricevis ĉi tiun informon? Ili observis lin dum ĉi tiu tempo, kaj tiam restas la demando, kiel li faris tion?
  
  
  “Memoru, li estis elektronika fakulo. Mi pensas, ke li subaŭskultis ilin! Li verŝajne instalis mikrofonon en la konferenca salono.
  
  
  Joe Lloyd rigardis Hawk dum momento. - Damne, mi ne pensis pri tio. Li subaŭskultis ilin...!
  
  
  Akcipitro kapjesis. - “Tio povas ankaŭ klarigi kial li diris nenion pri la aspekto de la viro; eble li eĉ ne vidis la personon, kiu nun nomas sin Lucy.
  
  
  Levi Eban diris: “Ni devas almenaŭ doni al ĉi tiu viro krediton por havi nervojn de ŝtalo same kiel certan kvanton da eltrovemo. Li ŝajnas povi veturi ie ajn senbare, sed kien li iras por fari siajn abomenaĵojn? Al Sirio, kaj eble al aliaj arabaj landoj. Vi atendus, ke li provu kaŝi sin en Aŭstralio aŭ en la norda poluso, sed ne, li restas kiel eble plej proksime al Israelo."
  
  
  "Malnova Poe-ruzo," Hawk murmuris. "La Ŝtelita Letero", vi scias. La plej bona maniero kaŝi ion bone estas lasi ĝin en klara vido. GG uzas varion en ĉi tiu temo." La Shin Bet-ulo kapjesis. - 'Jes. Kaj ĝis nun ĝi bone funkciis, kvankam mi konfesas ĝin kontraŭvole. Ni neniam sonĝis, ke ĝi povus esti tiel proksime de la hejmo. Sed nun, kiam ni scias, ni baldaŭ aŭ malfrue alvenos.
  
  
  Joe Lloyd diris: "La rusoj sekvas lin eĉ pli ol vi. Li mortigis pli da rusoj ol judoj."
  
  
  La Shin Bet-ulo rigardis la CIA-viron per siaj trankvilaj brunaj okuloj. “Eble kvante. Sed tio ne ŝanĝas aferojn. Ni trovos lin! Feroca rigardo aperis en liaj okuloj dum li diris tion.
  
  
  La CIA-oficiro sidiĝis, krucis la krurojn kaj penseme rigardis la plafonon. “Maljuna GG - Gunter Gerhardt. Mi tiel longe studis lian kazon, ke mi povas deklami ĝin parkere. Hawk volis forigi la CIA-agenton ĝuste nun. Li kaj Levi Eban havis multajn planojn fari aferojn ruliĝi; kaj li ne povis diri kiom da tempo ili havis. Ne estus multe da ĝi.
  
  
  Tial li komencis iom frustri Lloyd. - Ĉu vi certas? - li demandis. "Ĉi tiu lia aĵo estas tri futojn dika."
  
  
  "Mi volas diri la esencajn, sinjoro Falko."
  
  
  Joe Lloyd fermis la okulojn, klinis sin al sia seĝo kaj rigardis al la plafono. -
  
  
  "Günther Gerhardt nun estas ĉirkaŭ kvindek kvin, naskiĝinta en Hamburgo. Bluaj okuloj, bona aspekto, forta korpo, bukla blonda hararo. Amas bonan muzikon kaj literaturon. Laŭdire ambaŭseksema. Nur komencas havi bonan karieron, se vi povas nomi ĝin tiel. , kiam li estis translokigita el Germanio al Budapeŝto en la dua duono de la milito.Li estis kontaktoficiro inter la SS kaj la pornazia grupo de Sagokruco de Ferenc Szálasi. GG tiam estis SS-Obergruppenführer.Lia tasko estis instrui tiun ĉi bandon. la plej novaj teknikoj en ekstermetodoj.Li ĝuis kun sia laboro.Li mortigis pli da rusoj ol judoj, kaj ni scias, ke la rusoj elspezis multe da tempo kaj mono provante spuri lian restadejon kaj...
  
  
  La Shin Bet-ulo parolis tre trankvile. "Ni devas certigi, ke ĉi tio ne atingos la rusojn - mi ne dezirus, ke ili kaptu GG antaŭ ol ni."
  
  
  "Nenio elfluos," Hawk diris.
  
  
  Ili parolis dum pliaj dek kvin minutoj, post kiuj Hawk sukcesis forigi la CIA-agenton. Ĉar Lloyd estis forironta, Hawk donis al li alian malgrandan baton. "Venu," li diris, "iru kaj vidu, ĉu vi ne povas malkonstrui iun disvolvan projekton ie."
  
  
  Lloyd ruĝiĝis. - "Mi ne fiksas politikon, sinjoro, kaj vi diable bone scias ĝin." Tiam li klakfermis la pordon malantaux si.
  
  
  Akcipitro palpebrumis al Levi Eban. "Foje mi simple ne povas rezisti la tenton."
  
  
  La kapo de Shin Bet ridetis. - "Ili difektas multe."
  
  
  “Ili estas tro granda organizo. La maldekstra mano malofte scias, kion faras la dekstra mano, sed mi ne igis vin veni ĉi tien per aviadilo el Jerusalemo por paroli pri ili.
  
  
  Levi Eban movis sian seĝon iom pli proksimen ĝis li sidis trans Falko. "Mi devas danki vin, maljuna amiko, ke vi tiel rapide invitis min ĉi tien."
  
  
  Akcipitro ekbruligis novan cigaron, klinis sin al sia seĝo kaj metis la piedojn sur la tablon. "Mi pensas, ke ni ne havas multe da tempo por perdi, Levi." Kaj mi pensas, ke la plej bona afero, kiun ni povas fari, estas kunlabori, nur vi kaj mi, kun niaj du plej bonaj agentoj laborantaj kune kaj tenantaj kontakton kun ni. Via ĉefa agento kaj mia ĉefa agento.
  
  
  La Ŝinbetulo ridis. "Mia ĉefa agento estas virino." Akcipitro zumis je tio. "Mia ĉefa agento ne tre ŝatos ĉi tion," li diris. "Li amas virinojn, sed li malamas ilin kiam li devas labori kun ili."
  
  
  Levi Eban aspektis iom maltrankvila. "Do eble estus pli bone, se vi ne uzus lin por ĉi tiu tasko, David." Estas esenca ke niaj agentoj kunlaboru kiel teamo."
  
  
  Akcipitro ridetis morne. “Ili laboros harmonie kune. Li obeas ordonojn, kvankam foje li ne eltenas min. Ĉiukaze, mi ne povas nomumi iun alian. Ĉi tiu viro estas la plej bona, kiun mi havas, eble la plej bona majstro en la mondo en ĉi tiu kampo.” La alia viro ridetis al Hawk, indikante ke li komprenis. "Do li estas fakulo pri murdo?"
  
  
  — Laŭ komando. Kaj foje ne laŭ ordono, sed nur pro neceso. Bone, Levi, ni diskutu la detalojn.
  
  
  Nur tri horojn poste, la estro de Shin Bet adiaŭis kaj reflugis al Israelo. Dum li estis for, Hawk vokis sian plej fidindan personan sekretarion, Della Stokes.
  
  
  -Kie estas Nick Carter nun, Della?
  
  
  Della Stokes, kiu estis sufiĉe saĝa kaj sperta por scii, ĉu io grava okazas, jam havis la respondon sur papero.
  
  
  "Gstaad, Svislando. En la ferio. Ni ne scias kun kiu.
  
  
  "Ne maltrankviliĝu," Hawk diris seke. - Ne estas nia afero. Kio estas lia kromnomo en Gstaad aŭ kiel estas la nomo de ĉi tiu truo?
  
  
  Della legis el papero. “Robert Thomson el Ĉikago. Aĉetanto de Marshall Field. Necesas aĉeti tajpilojn en Svislando. Loĝis en la Hotelo Unikorno.
  
  
  Falko donis al ŝi detalajn instrukciojn. Fininte tion, li diris: “Urĝa, sed ne ege urĝa. Almenaŭ ankoraŭ ne. Uzu kodon B, metodon Z. Regula telegramo.
  
  
  Dum Della Stokes prepariĝis foriri, Hawk diris, "Kiom da fojoj mi vokis lin reen de feriado en la lastaj du jaroj?"
  
  
  "Ĉi tio estos la kvara fojo."
  
  
  Falko ridetis iom malbone. "Ĉi tio igos min vere ŝati ĉi tiun knabon, ĉu vi ne pensas?" Necesus multe da neĝo por malvarmigi lian koleron.
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  La virino diris: "Nick, karulo?"
  
  
  - Jes, Peg?
  
  
  "Mia azeno komencas malvarmiĝi."
  
  
  Nick Carter premis siajn kubutojn iom pli forte por eviti dispremi ŝin. Peg ne estis precipe malgranda por virino, sed kompare kun Nick ŝi estis pupo.
  
  
  Li kisis ŝin kaj grumblis: “Kial mi zorgu pri viaj postaĵoj, kiel ajn bongustaj ili aspektas? Kial mi kompatu vin? Ĉi tiu tuta freneza rakonto estis via ideo.
  
  
  'Mi scias. Mi pensas, ke mi trinkis tro da brando.
  
  
  - Kiel nomiĝas? Li kisis ŝin. "Vi estis ebria kiel boatisto."
  
  
  - Jes, jes, sed certe ne el konjako. Almenaŭ, ne nur de li. Parte ankaŭ pro la bela subiro, ĉar la luno ĵus aperis kaj precipe ĉar mi denove estos kun vi por momento, Noĉjo. Ho Dio, Noĉjo! Mi tiom amas vin!'
  
  
  Longe ili interplektiĝis en unu longa kiso. Fine ŝi forpuŝis lin. "Ni devas esti tre praktikaj, kara." Miaj postaĵoj frostos. Ni reiru al la ŝirmejo kaj vidu ĉu vi povas malfrostigi min!"
  
  
  Nick profunde enspiris, preskaŭ ekscitita. — Virinoj! Neniam kontenta. Vi serĉas belan varman kajuton por ili kun kraketanta fajro, sed ili volas eniri la neĝon. Vi ankaŭ plenumas ĉi tiun deziron kun risko de pneŭmonito, kaj tiam ili volas reveni al la varmo. Artfajraĵo.' Noĉjo mem ne estis malvarma, kaj li ne volis leviĝi. Nun, kiam lia interna flamo estingiĝis, almenaŭ momente, li pleniĝis de la trankvilo, kiu venas de jogo; li volis longe resti tie por rigardi la lunon flosantan super la glaĉero de Diableret. Tiaj momentoj de trankvilo, liberigo de danĝero kaj streĉiĝo estis maloftaj en la vivo de Nick Carter, N3, Killmaster AX. Ili estis altvaloraj.
  
  
  — Venu, karulo! Mi tre malvarmas."
  
  
  "Mi nenion sentas".
  
  
  "Vi estas kruela, malmola, malbona maljunulo."
  
  
  "Atentu tiun 'maljunulon'," diris Nick. Sed li permesis al si forruliĝi de ŝi kaj ekstaris. Li rigardis ŝin kun rideto. "Vi scias, vi ne vere aspektas kiel nobla sinjorino nun." Vogue devus esti vidinta vin nun. Ĉi tiu revuo ĵus publikigis ok-paĝan raporton pri Peg kaj ŝia revhejmo en Grosse Pointe, Miĉigano. Peg estis la edzino de eminenta Detrojta industriulo kiu estis multe pli maljuna ol ŝi. Ŝi havis du infanojn—la kialo, ke ŝi ankoraŭ ne eksedziĝis—kaj tamen iel ŝi sukcesis aspekti kvazaŭ ŝi estis en siaj fruaj dudekaj jaroj. Noĉjo renkontiĝis kun ŝi tre neregule, senescepte en iu izolita loko. Ŝi estis lia amatino en la malnovaj tempoj, kiam la mondo estis pli trankvila.
  
  
  - Donu al mi vian manon, kara.
  
  
  Noĉjo etendis sian grandan manon kaj levis ĝin kiel plumon. "Jes," li ridis, "tute ne impona." Se tiuj Vogue-raportistoj vidus vin nun, via nomo estus forigita de ilia listo."
  
  
  Peg ridis. "Kiam vi enamiĝas, vi ne devas aspekti deca." Ŝi ordigis sian skipantalonon.
  
  
  Noĉjo kunvolvis la tolon, sur kiu ili kuŝis en kavaĵo inter la neĝblovoj. Li povus same reporti ĝin al la ŝirmejo, ĉirkaŭ kvardek metrojn for. Nick ridis. Se aliaj ankaŭ volis petoladi en la neĝo, ili ĉiam povus profiti ankaŭ tion.
  
  
  Reveninte al la kabano, ili trovis la kamenon ankoraŭ brulanta. La kabano konsistis el unu granda ĉambro, malabunde meblita per longa tablo kaj du benkoj. En alta ligna kabineto estis sukuristo kaj manĝporcioj; Ekzistis kompleta skiada kaj grimpada ekipaĵo pendanta sur la muro kiu aspektis kvazaŭ ĝi neniam estis uzita.
  
  
  Restis ankoraŭ duonbotelo da brando. Noĉjo rigardis Peg. - "Se mi donos al vi ankoraŭ unu trinkaĵon por vigligi vin, ĉu vi pensas, ke vi reiros al la hotelo?"
  
  
  Peg elŝovis la langon al li. - Kompreneble, freneza. Mi estas sobra nun. Kaj mi pensas, ke ĉi tie estas tre malvarme. Ne plu brulligno?
  
  
  Nun ŝi staris antaŭ la fajro, penante varmigi sian postaĵon, kion Noĉjo devis konfesi, aspektis tiel bongusta kiel iu ajn viro povus deziri.
  
  
  Estis amaso da ŝtipoj en la angulo de la kabano. Li ĵetis kelkajn en la fajron. "Estas pli bone lasi kelkajn por la sekvaj," li diris. — Estas malfacile akiri brullignon ĉi tie. Ili devas veturi ĉi tien per funikularo de Gstaad.
  
  
  La Hotelo Unikornulo, kie ili loĝis, estis alta, soleca kaj dezerta, sur la supro de glaĉero; malgranda ĉaletstila hotelo, kiu aspektas kiel agla nesto. "Perfekte por sekretaj amantoj," li pensis. Ĝi estis iom ekster la vojo, sed almenaŭ ĝi ne estis plenplena. Nuntempe, krom Nick, estis nur kvar aliaj gastoj en la gastejo: juna germana paro, kiu klopodis por ŝajnigi sin edziĝinta (Nick ridis pri tio), kaj tre maljuna paro, kiu festis sian mielmonaton antaŭ kvindek jaroj je Unicom... Tuj post lia alveno, Nick taksis la hotelon kaj aliajn gastojn same profesie. Li povus esti certa pri paco. Nuntempe, almenaŭ, Unicom estis sekura rifuĝejo.
  
  
  Peg sidiĝis apud li sur la malmolan benkon kontraŭ la fajro. La nura lumigado de la kabano estis la flagrantaj bluaj kaj flavaj flamoj. Ili ekbruligis cigaredojn kaj reve rigardis la malgrandajn spiralajn rondojn formitajn de la flamoj. Peg apogis sian kapon sur lia larĝa ŝultro. Dum longa tempo eĉ unu vorto ne estis dirita. Ekstere, la luno flosis alte super Blanka Monto, ĵetante arĝentan brilon sur la kabanfenestrojn.
  
  
  Peg ĵetis sian cigaredon en la fajron kaj turnis sin al Noĉjo. Tiam ŝi diris, kion ili ambaŭ pensis dum la tuta tempo: “Ĉi tio estos nia lasta nokto, karulo. Morgaŭ mi revenos hejmen.
  
  
  Nick kisis ŝian kolon. "Kie li estas nun?" La nomo de ŝia edzo neniam foriris de liaj lipoj. Li ankaŭ neniam alparolis Peg sub ŝia laŭleĝa nomo. Ŝia naksnomo estis Taylor, Margaret Taylor, kaj nenio alia restis en lia memoro. Nun, dum li penseme rigardis la orharan kapon kaj enspiris la dolĉan parfumon, kiun ŝi portis, li scivolis, kio okazus, se al li estus donita alia sorto. Se nur li estus elektinta alian profesion kaj estus povinta vivi normalan vivon. Ĉe tiu ĉi penso li ridis kiel viro kun dentodoloro. Iasence, lia profesio elektis lin! Davis Hawk rekrutis lin kaj la resto venis nature. Je la penso pri Falko, la mano de Noĉjo aŭtomate moviĝis al lia dekstra antaŭbrako, kie, kaŝita sub dika lana skisvetero, la stileto estis sekure konservita en sueda ingo. Peg neniam vidis lin, kaj se ĝi estus de li, ŝi neniam vidus lin. Kiam li ne portis ĝin, kio estis malofte, li kaŝis la stileton sub la malmoderna bankuvo en ilia hotelĉambro. La Luger-pistolo, la maltrankvila sinjorino, kiun li nomis Wilhelmina, kuŝis sur la duobla fundo de sia valizo. Kune kun la kodlibro. AX-agento, kaj kompreneble tiu, kiu tenis la titolon de Majstro-Murdinto, neniam estis tute libera, neniam vere deĵoris.
  
  
  "Parizo," diris Peg. “Li ĉeestas tie altnivelan konferencon. Mi... Noĉjo! Vi ne aŭskultas min, karulo.
  
  
  Ŝi pravis. Li sidis rigardante en la fajron kaj sonĝante. Li vekiĝis. Sentima vanteco kaj revoj ne havis lokon en lia vivo. Ne nun kaj neniam. Li kisis ŝin kaj forte brakumis ŝin, sentante ŝiajn belformajn mamojn premadi kontraŭ li sub ŝia lana svetero. Lia deziro denove vekiĝis. Sed ne ĉi tie, li pensis en si, ne ĉi tie. Poste, en la hotelo, en bela ĉirkaŭaĵo. Post ĉio, estis ilia lasta nokto kune. Povus pasi jarojn antaŭ ol li revidos ŝin. Se li iam revidos ŝin. En lia profesio estis malprude fari planojn.
  
  
  "Pardonu," li diris nun. - Kion vi diris?
  
  
  Peg ripetis tion, kion ŝi diris. Nick kapjesis distrite. Li ne interesiĝis pri sia edzo. Li sciis malmulton pri li krom ke la viro estis respektata kaj tre riĉa, kaj ke lia helpo en Usono estis ofte vokita, kutime laŭ la direkto de la Prezidanto, pri sentemaj kaj neoficialaj aferoj.
  
  
  Noĉjo ekstaris kaj komencis prepariĝi. "Ni iru," li diris iom raŭke. — Ni reiru. Ĉar ĉi tio estos nia lasta nokto, ni ankoraŭ devus festi."
  
  
  Peg rigardis lin sovaĝe. - Festi, besto?
  
  
  Nick metis la botelon da konjako en sian dorsosakon. -Kion diris ĉi tiu poeto denove? Ia poeto. "Ne estas espero, do kisu min kaj ni iru." '
  
  
  La okulkoloro de Peg estis speciala miksaĵo de purpuro kaj bluo. Rigardante en ŝiajn okulojn, Nick vidis tion, kion li vidis multfoje antaŭe. Li sciis, ke ĉio, kion li devas fari, estas voki kaj ŝi sekvos lin tra la mondo.
  
  
  "Mi scivolas," pensis Nick morne, "kion Akcipitro dirus se mi petus vojaĝon por du!"
  
  
  Ili estis pretaj. Nick remetis la lignon kaj estingis la fajron kiel eble plej multe. Li donis lastan rigardon al ĉio. Ĉio estis bona. Li iris eksteren, kie Peg ĵus surmetis siajn skiojn.
  
  
  "Venu," li diris. - Mi atingos vin. Kaj memoru... kiam ni revenos al la hotelo, ni estos denove gesinjoroj Thomson el Ĉikago.
  
  
  Peg kapjesis serioze. 'Mi scias.' Ŝi neniam demandis Nick - post kiam ŝi faris tion unufoje - pri liaj oftaj misteraj vojaĝoj kaj oftaj nomŝanĝoj. Ŝi sciis, kaj Nick sciis, ke ŝi sciis, ke li faras iun sekretegan laboron. Pri tio oni neniam parolis.
  
  
  Li donis al Peg ŝiajn skibastojn. "Jen. Mi renkontos vin kaj estos en la hotelo pli frue.
  
  
  Peg ridis, penante reakiri iom el sia feliĉa humoro. "Ho, anĝeleto, vi mem ne kredas tion, ĉu?" Ŝi estis tre bona pri skiado.
  
  
  Li rigardis kiel ŝi flugis laŭ la deklivo al la malproksimaj flagrantaj lumoj de Unicom. Estis nur milda descendo, ĉar la hotelo ne estis multe pli malalta ol la ŝirmejo. Noĉjo paŭzis antaŭ surmeti siajn proprajn skiojn kaj ĉirkaŭrigardis. La tuta pejzaĝo ĉirkaŭ la glaĉero, ĝis la okulo povis vidi, estis kovrita per arĝente blanka kovrilo. Maldekstre de li estis la flavaj lumoj de Reusch, vilaĝo dek kilometrojn de Gstaad. Gstaad estis la plej grava vintra sporturbo en ĉi tiu tuta areo de la Berna Oberlando. En Gstaad oni povas preni ankaŭ la Montreux, Oberland kaj Bernois montfervojon (kutime nomita MOB de lokanoj kaj skiantoj), kiu kunligis Montreux kaj Interlaken. Nick Carter rigardis la palan lunon dum momento kaj pensis dum momento pri la falsa spuro, kiun li postlasis. Li estis certa, ke ĝi estas bona, do li eraris. Li komencis en Ĉikago, kie li supozis malsaman identecon. Post tio, kiam ajn okazo prezentiĝis tie, li provus kaj vidus, ĉu ĝi funkcias, ĝis Svislando. Li ne estis persekutita. Li kuraĝis meti sian reputacion sur la linio. Tiam kial, li pensis, li havis ĉi tiun eta senton de maltrankvilo? Li staris tie nun, lia ombro en la lunlumo multe pli kaj pli granda pro siaj skivestoj, kaj flaris la aeron kiel iun beston, kiu ĵus sentis danĝeron de la vento. Granda besto trejnita por mortigi kaj pluvivi. Ses futojn alta kaj cent okdek funtoj da ruza, ruza kaj terura furiozo se necese. Fripona tigro, kiel Hawk nomis lin, kiu povas esti mortigita, sed ne povas esti enkaĝigita.
  
  
  Nick rerigardis al la lumoj de Reusch. De ĉi tie li povis vidi la ombron de la funikularo kondukanta de la vilaĝo al Unicom. Lia kajuto ĉiam restis ĉe la Unicom-doko subite, kaj servo jam ĉesis.
  
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. Li komencis fariĝi maljunulo. Eble liaj nervoj finfine malhelpis. Eble nun venis la tago, kiel iam por ĉiu sekreta agento, kiam li devis serĉi alian laboron.
  
  
  Li prenis siajn skistangojn kaj forpuŝis. Ĉu li retiriĝos? Li ridis pro tiu penso. Ekzistis nur unu afero kiu povis fini lian karieron, kaj li sciis ĝin tre bone. Kial li trompu sin? Necesus kuglo. Aŭ io kun simila efiko.
  
  
  Li pafis rekte malsupren kiel sago. Malproksime antaŭ li kaj jam proksime de la hotelo, li vidis nigran makulon sur la blanka ebenaĵo, kiu estis Peg. Ŝi tuj batos lin al ĝi. Kiam Killmaster alproksimiĝis al la hotelo, li vidis ke la funikularo simple deturnis sin de la alteriĝloko kaj komencis sian devenon en Reusch. Nick sulkigis la brovojn. Nekutima en ĉi tiu tempo de la tago. Sed denove, eble ne. Verŝajne kelkaj novaj gastoj, kiuj estis senpaciencaj kaj ne volis atendi ĝis morgaŭ. Vi nur pagis iom pli kaj vi ricevis pli da servoj. En Svislando, ĉio estis vendita por mono.
  
  
  La gastejestro, kiu ankaŭ laboris kiel drinkejisto en ĉi tiu tempo de la jaro, ĵus miksis martinon.
  
  
  "Unu pli," diris Noĉjo, sidiĝante sur la tabureton apud Peg.
  
  
  Ŝi rigardis lin triumfe. - Mi eraris pri vi. Mi neniam pensis, ke vi faros tion tiel rapide per viaj malnovaj kruroj. Verdire, mi pensis reveni kaj helpi vin. Sed mi rememoris ĝustatempe, ke iu arogante volis bati min kaj pensis, ke vi povas uzi lecionon.
  
  
  Ŝi starigis la etoson por ilia lasta vespero. Defia gajeco. Neniu sentimentala malgajo. Eble, li pensis, ĉi tio estis la plej bona.
  
  
  Nun li ridetis al ŝi. "Sinjoro," li diris, "ĉiam lasas sinjorinon venki."
  
  
  Kiam la gastejestro, dika germano, verŝis glasojn, Noĉjo diris malakre: “Mi ĵus vidis la funikularon foriri. Novaj gastoj?
  
  
  - Jes, sinjoro Thomson. Novaj gastoj. Mi ne scias, kiuj ili estas. Ili vokis el la vilaĝo, komprenu. Mi diras al ili, ke la funikularo estas fermita. Sed ili insistis. Ŝajne ili havas multe da mono ĉar ili insistas pri lui la funikularon por speciala vojaĝo.” La viro levis la ŝultrojn. "Kiu mi estas por rifuzi gastojn kaj monon, precipe en ĉi tiu tempo de la jaro?"
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj lasis ĉion kiel ĝi estis. Verŝajne aro da uloj kiuj volis iri skii. Ŝi kaj Peg finis siajn okulvitrojn, kaptis alian, kaj supreniris la ŝtuparon al ilia loĝejo. Antaŭ ol foriri de la trinkejo, Nick havis specialan vespermanĝon en la manĝoĉambro per kandela lumo kaj botelo da la plej bona mozela vino, sekvita de ĉampano. La gastejestro nur ĝojis, ke lia kuirejo estas denove uzata. Jes, mia sinjoro! Mi aranĝos ĉion persone. Jes, mia sinjoro, ĉion bonan. Eble fonduo? Aŭ raclette?
  
  
  Dum ili supreniris la ŝtuparon al sia loĝejo, Peg ŝajnigis ke ŝi ne povas stari kaj apogis sin kontraŭ li. “Venu, karulo. Vino kaj ĉampano. Kaj ĉi tio estas post konjako kaj du martinoj. Mi pensas, ke vi provas ebriigi min.
  
  
  Nick premis ĝin. - 'Ĉi tio estas vera. Kaj tiam, kiam mi vin ebriigos, mi vin delogos. Tiam mi seksperfortos vian neĝblankan korpon.
  
  
  Peg kisis lin sur la vangon. "Fin ĉio, vi faris tion antaŭ iom da tempo, kara." Kaj tre zorge, mi dirus.
  
  
  "Mi provis plaĉi al vi." Ŝajne ili intencis plu amuziĝi eĉ se tio kostis al ili la kapon.
  
  
  En la koridoro ili preterpasis la solan servistinon en la gastejo, mezaĝa virino, preskaŭ same dika kiel la gastejestro. Ŝi portis la tukojn sur siaj dikaj brakoj. Por novaj gastoj, kompreneble. Nick atentos ĉi tiujn novajn gastojn.
  
  
  La virino kapjesis kaj diris en amuza, malklara germana: "Guten Abend."
  
  
  Ili adiaŭis kaj iris al sia ĉambro. Ĝi estis la nura "serio" kiun Unicom havis, kaj ĝi estis meblita, kiel Peg notis, "en malmoderna stilo." La hotelposedanto diris al ili, ke ĉi tiu ĉambro kutime estas rezervita por paroj dum ilia mielmonato. Sed se la Herr insistas, tion oni povas aranĝi. Ĝi estis mirinda suite. Sed ankaŭ tre multekosta. Ilia mastro pravis pri unu afero. Ĝi estis multekosta.
  
  
  Noĉjo iris rekte en la banĉambron, forigis la suda leda kovrilo sur sia brako kaj kaŝis la stiletkalkanon sub la alta, malmoderna bankuvo. Poste li eniris la dormoĉambron. Peg ĵus demetis siajn skiajn vestaĵojn. Nick bruligis cigaredon. - Bone, se mi unue banus?
  
  
  “Venu, karulo. Unue mi devas paki miajn vestaĵojn. Se estas unu el tiuj feriaj vesperoj, mi estos en vespera robo. Kaj la plej bela, ĉar vi estas la sola kun mi.”
  
  
  Nick lavis sin en la bankuvo sub malfortika improvizita duŝo. Dum li ŝaŭmis sian muskolfortan korpon, kiu ŝajnis tiel trompe svelta, tiu sento de maltrankvilo revenis al li. Feĉo! Li volis, ke ĉi tiu sento foriru. Tio estis lia lasta nokto kun Peg kaj li ne volis ke ĝi estu interrompita. Li tro ŝaŭmis kaj vundis sin kiam li frotis sapon sur sufiĉe freŝan cikatron; cikatro sur la maldekstra flanko tuj sub la akselo. Suveniro de lia lasta misio, kiu preskaŭ kostis al li lian vivon. Ĉi tio, li pensis, devas esti granda mistero ankaŭ por la sinjorino. Preskaŭ cent cikatroj ornamis lian masivan korpon. Ĉiuj specoj de cikatroj, de tre freŝaj ĝis tre malnovaj. Sed ŝi neniam dubis pri tio. Nur hieraŭ nokte ŝi rigardis kun alarmo ĉi tiun novan cikatron, milde trakuris la fingropintojn sur ĝin kaj, ŝajne, poste ne pensis pri tio.
  
  
  Noĉjo elpaŝis el la duŝo kaj plene sekigis sin. Li rigardis en la spegulon kaj pensis, ke li estas en bonega formo. Eble tro bona. Li ne havis ventron—neniam havis, tamen—sed li estis iom ŝvelinta. Ĉiam estis tiel dum la ferioj. Akcipitro ĉiam diris, ke ankaŭ tio estis bona. Ĉar kiam Nick revenis de misio, li ĉiam aspektis kvazaŭ li estis elpremita. Tiam homo respektata volus nenion fari kun li, Hawk diris.
  
  
  Killmaster ŝmiris postrazan locion sur sian angulan makzelon. Tiu ĉi makzelo aspektis bele kaj, kiel la vizaĝo super ĝi, faris bonan impreson. Bela kaj kuraĝa, sed ne bela. Li havis altan frunton, kaj nur en la lasta jaro komencis aperi kelkaj sulkoj. Li havis densajn malhelajn harojn, kiuj atingis la mezon de lia frunto, kio donis al lia vizaĝo ion satanan. Lia nazo estis rekta, kaj kvankam multaj batoj lasis markojn, estis miraklo, ke ĝi ne rompiĝis.
  
  
  Lia buŝo estis movebla kaj malĉasta – foje ĉi tiu buŝo povis kunpremi en maldikan sulkon de malamo kaj kolero. Killmaster ne estis malamata facile aŭ ofte, sed unufoje li malamis, li malamis senkompate.
  
  
  Liaj okuloj estis stranga verda koloro. Ili ĉiam ĉirkaŭpaŝis, nur kviete kiam li dormis, ŝanĝante koloron depende de sia humoro. Kiam li estis en bona humoro, ili estis marverdaj. Aprobe kaj sufiĉe kontenta, Noĉjo rigardis sin en la spegulo. Li estis iom vanta. Li iam rakontis al kolego ke Nick Carter estas nedetruebla. Noĉjo alportis la razilon al sia makzelo kaj pensis pri la miraklo — oni faris ĉion al li: oni pafis lin, oni tranĉis lin, li preskaŭ dronis, li estis preskaŭ pendigita, li estis preskaŭ venenita, kaj li estis simple batita. Kaj tamen jen li staris. Noĉjo razis sian supran lipon kaj komencis trankvile fajfi petolan francan melodion, kiun li ĉiam fajfis kiam li estis kontenta pri si mem.
  
  
  Peg fumis cigaredon kiam li eliris el la banĉambro portante blankan pantalonon. Kiel ĉiam, ŝi admiris lian korpon — fantazian brutalan korpon, kiel ŝi nomis ĝin — kvazaŭ ŝi neniam antaŭe vidis lin.
  
  
  Ŝi diris, "Vi prenis vian tempon. Ĉu vi admiris vin en la spegulo?
  
  
  La komento estis tiel preciza, ke la vizaĝo de Nick tordis dum momento. Li prenis cigaredon kaj etendis sin sur la lito. "Tre speciala vespero," li diris al ŝi gaje. “Tre specialaj preparoj. Krome, nur edziĝintaj virinoj havas la rajton trovi kulpon.
  
  
  Peg turnis sin al la pordo de la banĉambro kaj rigardis lin kun komprenema rigardo. Tiam ŝi fermis la pordon malantaŭ si. Kelkajn momentojn poste li aŭdis ŝin turni sur la duŝon.
  
  
  Idioto! Kial li diris ĉi tion? Nick balancis la kapon. Li devis esti diable singarda kun siaj vortoj ĉi-vespere. La ŝelo de via amuzo estis maldika kiel ovoŝelo, kaj necesis tre malmulte por detrui ĝin.
  
  
  Peg eliris nuda el la banĉambro, ankoraŭ sekigante sin. Sen diri vorton aŭ eĉ rigardante lin, ŝi marŝis rekte al la malalta tualetejo kaj komencis ŝminki. Noĉjo kuŝis sur la lito, fumante kaj rigardante admire la tutan belecon, kiun li tiom ofte posedis.
  
  
  Li sciis, ke ŝi devas esti almenaŭ tridekjara, sed ŝi ankoraŭ havis la korpon de juna knabino. Kiel frumatura adoleskanto. Ŝi estis sufiĉe alta, ĉirkaŭ ses futojn, kun tre maldika talio, kiun li povis facile ĉirkaŭvolvi siajn grandajn brakojn. Ŝia haŭto, kie ne estis sunbruno, estis laktoblanka. Ŝi sidis kaj marŝis kun gracia fleksebleco. Ŝia konduto estis fiera, tute ekvilibra kaj sen konscia provoko. Nick scivolis ĉu tio vere estas vera. Ĉu virinoj, senescepte, ĉiam estis iom postulema nature? Ŝiaj bongustaj mamoj elstaris kiel la frontfiguro de luksa jakto. Nick iam diris al ŝi, ke li adoras ĉiun mamon mil fojojn. Peg komencis vesti sin. Noĉjo ŝatis rigardi ŝian robon, kvankam ĝi kutime ne tiel vigligis lin kiel nun. Eble, li pensis dum li sentis ekscitiĝon en sia malsupra korpo, eble ĉar ĉi-vespere estis lia lasta nokto. Kio ajn ĝi estis, ĝi havis nenian efikon.
  
  
  Li ne bezonis ĉirkaŭiri la arbuston; la epoko de rutino alvenis.
  
  
  Peg ekstaris por rektigi sian nigran ŝtrumpzonon; poste ŝi komencis surmeti siajn longajn malhelkolorajn nilonajn ŝtrumpojn. Noĉjo rigardis ŝin kun granda plezuro kaj eligis sian volupton. Post ĉio, ĉi tio estis ilia lasta nokto.
  
  
  Ĵus antaŭ ol li ekmoviĝis, li scivolis ĉu virinoj scias pri la seksstimula efiko de malhela nilono sur longaj blankaj kruroj. Ĉu ili faris ĝin senkulpe kaj neintence, aŭ ĉu ĝi estis ilia atuto?
  
  
  Li rigardis kun kreskanta deziro kiel ŝi tiris ĉiun ŝtrumpeton alten kaj firme fiksis ĝin, etendante siajn longajn sveltajn krurojn antaŭ si. Fine ĝi fariĝis tro por li.
  
  
  "Ĵartelo".
  
  
  'Jes Mia amo?'
  
  
  'Venu ĉi tien.'
  
  
  Li pensis, ke li detektis ŝajnigan senkulpecon en ŝiaj bluaj okuloj dum ŝi plenumis lian peton. — Kial?
  
  
  Noĉjo fermis la okulojn, preskaŭ ĝenita. -' Kial? La virino demandas kial!
  
  
  Peg staris apud la lito kaj rigardis malsupren al li. “Senkulpa virto! Nesatigebla besto! Tiel baldaŭ denove!
  
  
  "Jes," diris Nick Carter. "Tiel baldaŭ denove." Li kaptis ŝin per sia muskola brako kaj tiris ŝin al si.
  
  
  Peg baraktis dum kelka tempo. - Ne, freneza! baldaŭ. Vi tute konfuzas min. Kaj tagmanĝo... estas preta kaj...
  
  
  'Nun!'.
  
  
  Ŝi kliniĝis por kisi lin, kaj la pintoj de ŝiaj mamoj tuŝis liajn lipojn. Ŝi profunde enspiris kaj mallevis la manon. Sed post kelkaj momentoj ŝi singultis kaj ĝemis: Ho, kara! karulo... karulo... karulo...
  
  
  Noĉjo estis tiel malproksime, envolvita en volupta nebulo, ke komence li ne povis identigi la sonon, kiu malhelpis ilian intimecon. Ĝuste kiam li estis malantaŭ ŝi - la sono de la funikularo proksimiĝanta al la surteriĝo - eksplodo skuis ilin ambaŭ, kaj li povis pensi pri nenio alia.
  
  
  Ili kuŝis unu apud la alia dum longa tempo, silentaj kaj teneraj. Peg estis la unua, kiu rekonsciiĝis. Korneca brutulo, nun mi devas denove ŝminki! Ĉio denove. Do mi povus same bone bani sin denove. Mi ĉiam ŝvitas kiam mi amoras.
  
  
  Nick tenis siajn okulojn fermitaj, “Sed ne mi. Mi estas malvarma kiel blanka urso...almenaŭ nuntempe!
  
  
  Li aŭdis la pordon de la banĉambro fermiĝi. Dum kelka tempo li provis vekiĝi el la sensentemo kaj malĝojo de la estingita fajro de amo. Ŝajnis, ke ĝi estas farita el kaŭĉuko.
  
  
  Fine li ekstaris kaj komencis vesti sin. Por la okazo, li kunportis sian smokingon kaj, penante fiksi siajn manumojn, faligis unu. La afero ruliĝis sub la liton kaj, kiel ĉiam, finiĝis en la centro sub ĝi. Li devis iom rampi sub la liton. Ĉi tio tuj kaptis lian atenton. Rektangula nigra skatolo, tre kiel fotilsako, krampita inter la litrisortoj. Li larĝigis la okulojn. Estis kvazaŭ li havis koratakon. Diskludanto! Baterio-funkciigita magnetofono, eble kun aŭtomata tempigilo, kiu ekfunkciis en la plej taŭga tempo. Kiel nun. De krepusko ĝis noktomezo, la tempo kiam homo kutime estis en sia ĉambro. Parolante. Sed por kiu? Kial? Kiel?
  
  
  Nick Carter estis naŭzita pri li mem. Li estis tiel damne aroganta, tiel damne certa pri si. Do Unicom estis sekura loko! Li serĉis la ĉambron por aŭskultaparatoj, sed tre supraĵe kaj pro kutimo. Nick kuŝis sur la tapiŝo, malbenante sin pro tio, ke li agis kiel stulta amatoro. Tamen li estis io ajn krom amatoro. Li estis unu el la plej bonaj agentoj en la mondo. Li kontrolis sian spuron dudek fojojn kaj kontrolis ĝin. Ili ne povis sekvi lin!
  
  
  Tamen, ekzistis magnetofono, tute-registra orelo. Kie io misfunkciis?
  
  
  Noĉjo etendis la manon al la nigra teko, sed retiris sian manon. Ne! Ne plu eraroj. Iu metis ĉi tiun aferon tien, kaj iu estis repreni ĝin. Kiam tio okazos, Nick estos tie.
  
  
  Li iris en la banĉambron kaj eniris sen frapi. Ne estis tempo por kvereli nun.
  
  
  Peg ĵus eliris el la duŝo. Ŝi rigardis lian vizaĝon kaj demandis: "Kio estas, kara?"
  
  
  "Iru paki," diris Nick. — Vi devas eliri de ĉi tie. Nuntempe, tuj. Ne faru al mi demandojn ĉar mi ne povas respondi ilin. Nur faru tion, kion mi diras al vi. Kaj faru ĝin rapide!
  
  
  Peg kapjesis kaj obeis sen diri eĉ vorton. Estis alia Nick, kiun ŝi ne konis. Ĝi timigis ŝin. Lia vizaĝo, precipe ĉirkaŭ la okuloj, memorigis ŝin pri kranio.
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  Nun la ĉambro estis malluma kaj kvieta. Nick aŭdis la horloĝon en la koridoro sonori dufoje. Li atendis sub la lito dum kelkaj horoj. Li enŝovis la Luger en sian zonon, kaj la stileto kuŝis pacience en sia sueda ingo sur lia dekstra antaŭbrako.
  
  
  Ili venos. Nick estis certa. Nun li estis la vera Nick Carter, Killmaster de la komenco. Ne plu la senzorga, seksebria malsaĝulo, kiu faris tian stultan eraron. Ankaŭ li konsterniĝis; Malofte en sia vivo li renkontis tian misteron.
  
  
  Kiu diable estis malantaŭ ĉi tio? Aŭ ĉu ili estis malantaŭ ĝi? Maljuna paro? Ĝi ŝajnis neebla kaj ridinda. Juna germana paro, kiu ŝajnigis esti edziĝinta? Ebla, sed neverŝajna.
  
  
  Killmaster havis sesan senton por tiaj aferoj kaj klaran vizion. Kiu restas? Tiu dika ventro? Povus. Aŭ lia edzino, kuiristino, servistino, manistino?
  
  
  Du viroj, kiuj venis sur la funikularon – li malforte aŭdis ilin dum li kaj Peg kisis – kiuj skiis tuj kiam ili alvenis? Killmaster sulkigis la brovojn. Estis tre strange, kompreneble, sed la du viroj, kiuj ajn ili estis, ĵus alvenis. La posedanto neniam antaŭe vidis ilin. Ili ne povis instali magnetofonon. Li pensis, ke ĝi estas iu fremdulo – aŭ eble ĉi tiu paro, kiu ŝatas skii en la lunlumo. Krome, multaj homoj ŝatis ĝin. Ekzemple, juna germana paro ĵus revenis de lunluma skivojaĝo, kiam li revenis al la hotelo post reprenado de Peg. Ili precipe incitis ilin per rakontoj pri la grandioza lunlumo, kiam li provis ricevi informojn de la gastejestro ĉe la drinkejo. Ili insistis ke Nick trinku kun ili, kaj en sia rompita angla, pri kiu ili estis tre fieraj, ili rakontis al li pri kio ili travivis. Problemoj, kompreneble, sed ili donis al Nick ideon.
  
  
  Kiam li ricevis de la gastejestro kiom eble plej multe da informoj, tute ne multe, nur ke du fremduloj, tuj post la enregistriĝo, poste iris skii — ili estis jam en skivestoj, kaj ĉu vi ne opinias, ke tio estas stranga, sinjoro. Thomson? Noĉjo revenis al sia ĉambro kaj ŝanĝis sin al sia skikostumo. Rigardante sub la lito, li certigis, ke la magnetofono ankoraŭ estas tie. Estis lia timo, la fantomo kiu hantis lin, ke iu ŝtelirus dum li estis for por preni la magnetofonon. Feliĉe, ĉi tio ne okazis. Ĝi estis ankoraŭ supre, kaŝita kaj, kiel Noĉjo, atendante ke iu venos por preni ĝin.
  
  
  Antaŭ ol malsupreniri, Nick estingis ĉiujn lumojn en la ĉambro. Li iris al la fenestro kaj singarde kaj silente malfermis ĝin. Li rigardis en la malluman ĉambron. La luno jam delonge malaperis, kaj estis mallume ĉi-flanke de la hotelo. Sub la fenestro pendis dika ŝnuro alkroĉita al krampo en la ligna strukturo. Ĝi estis fajroŝtuparo, primitiva eĉ por Unicom, sed ĝi bone servis sian celon. Noĉjo ĵetis la ŝnuron super la fenestrobreton kaj denove fermis la fenestron.
  
  
  Se la posedanto de la magnetofono rapide skanas la ĉambron, malfermita fenestro sufiĉos por veki suspekton. Por fortimigi ilin.
  
  
  Nick volis pensigi la gardistojn, ke li efektive skias. Li tiam devis certigi, ke li revenis al la ĉambro nerimarkite. Ĉi tio ne estos facila, pensis Killmaster dum li malsupreniris por anonci ke li ankaŭ faros lunluman skivojaĝon. Kaj ĉi tio estis ĝuste la plej granda malfacilaĵo - lunlumo. Tiel damne multe da lunlumo. Noĉjo malbenis la lunon kaj ĝiajn arĝentajn radiojn per sia tuta koro.
  
  
  Estis nenio por fari. Li povis nur elteni kaj esperi. Esperante, ke lia kontraŭulo estis same amatora kiel li, Nick Carter montriĝis ĉi-foje. Patosa kokido!
  
  
  Tiutempe, la gastejestro estis tiom ĉagrenita, ke nenio plu ĝenis aŭ surprizis lin. Unue, tia bongusta vespermanĝo estis nuligita. Li mem devos manĝi ĝin, kaj li jam estas tro dika. Tiam la subita apero de tiuj ĉi strangaj skiantoj... Tiam la subita malapero de sinjorino Thomson! Sed Herr Thomson ne iris kun sia bela edzino — ne, li restis kaj nun volis iri skii en la lunlumo. Unu. Sonderbar! Ĉio estas tre nekredebla! Kaj ankaŭ tre profita. Jes. Ĉio estis pagita kaj neniuj plendoj pri la ekstra dek procentoj kiujn li prenis.
  
  
  Do kiam Noĉjo anoncis sian intencon iri romantike skii sur la brilantaj deklivoj, la gastejestro nur dormeme rigardis lin kaj murmuris: “Jes! Amuziĝu, mia sinjoro!
  
  
  Nick marŝis al la skiŝranko malantaŭ la hotelo. Ĉi tio estis la plej riska parto de la ideo,
  
  
  ĉar se iu gardus nun, la aferoj misfunkcius. Killmaster iom rapidis, ĉar li timis, ke la magnetofono estos forprenita ĝuste nun. Li deprenis la skiojn de la rako kaj kaŝis ilin en la ombro malantaŭ amaso da neĝo proksime de la angulo de la hotelo. Poste li kuris al la pendanta ŝnuro kaj grimpis supren kun la lerteco de simio, uzante nur siajn manojn.
  
  
  Li tenis per unu mano malferminte la fenestron. Kaj subite li estis interne, moviĝante kiel granda kato en la mallumo. Li jam havis Luger kaj stileton kun si. Li retenis la spiron dum li ruliĝis sub la liton kaj palpis la risortojn. La magnetofono ankoraŭ estis tie.
  
  
  Ĉio ĉi okazis antaŭ du horoj. Nun Killmaster estis maltrankvila ke lia kontraŭulo ne aperos. Kio diable okazis al li, al ŝi aŭ al ili? Se la ruzo funkciis, ili verŝajne supozis, ke li ankoraŭ skias. Por tio estis iom malfrue, sed li estis usona kaj tial iom freneza.
  
  
  Eble ili eltrovis ĝin. Eble lia kontraŭulo estis tro ruza. Eble li nun ridis pri io. Ili povis vidi Nick kaŝi siajn skiojn kaj grimpi laŭ la ŝnuro. Killmaster malbenis sub sia spiro.
  
  
  Iu palpumis ĉe la pordo.
  
  
  Killmaster streĉiĝis dum fraŭdo de sekundo kaj poste malstreĉiĝis tute. Fine. Sovaĝa ĝojo ekbolis en li. Li kaptos la bastardon kiu trompis lin. Li aŭdis la pordon malrapide malfermiĝi. Sekvis longa silento. Iu rigardis en la mallumon. nervoj,
  
  
  pensis Noĉjo. Li estas tre nervoza kaj singarda. Li ĝojis, ke li fermis la fenestron. Malferma fenestro kaj venteto blovanta tra la kurtenoj fortimigus la vizitanton. Mallertaj, pezaj paŝoj aŭdiĝis en la direkto de la lito. Noĉjo metis sian manon sur la glavingon por sufoki la klakon de la mekanismo kaj prenis la stileton en la dekstran manon.
  
  
  Okazos en la mallumo, estas e pli bone.En la mallumo li faris sian laboron same bone kiel en la lumo, kaj kelkfoje e pli bone. Li sentis pli ol vidis, ke iu genuas apud la lito. Mano etendis lian direkton. Killmaster pacience atendis la manon atingi lin. Li volis kapti kaptiton. Iu estis parolonta. Klara kaj bona.
  
  
  Mano tuŝis lin. Mallerta mano, kanoza pro malfacila laboro. Domservistino!
  
  
  Noĉjo kaptis lian manon kaj enŝovis la pinton de la stileto en lian ŝveliĝintan pojnon. “Aĥ, Gott! Iru al la ĉielo! Monda Organizaĵo pri Sano?'
  
  
  "Beruhigen!" La voĉo de Nick estis severa grumblado.
  
  
  Nun li parolis en malvarmeta germana, minace emfazante ĉiun vorton. Ŝia terura timo estis lia granda avantaĝo. “Ne kriu tiel. Ne diru ion ajn. Li faris malbonaŭguran movon sur sia dika pojno. "Se vi faros ankoraŭ unu sonon, mi detranĉos vian pojnon kaj vi mortos sanganta." Se vi ne kaŭzas problemojn, eble mi lasos vin vivi. Nun respondu miajn demandojn, sed flustre. Tre trankvila. Vi komprenas min?'
  
  
  La respondo sonis malforta kaj plena de timo. 'Jes sinjoro! Mi komprenis. Jes... Jes... mi kaŭzos al vi neniun problemon. Ili diris, ke ne estos problemoj. Ŝia mano tremis.
  
  
  — Do estas en ordo. Tiam eble mi lasos vin iri, sidiĝu sur la lito. Se vi provos eskapi, vi mortos. Klara?'
  
  
  'Jes.'
  
  
  Nick ellasis sian manon. Samtempe, li elruliĝis el sub la lito al la alia flanko. Li aŭdis la knaron de fontoj, kiam la virino sinkis sur la liton.
  
  
  "Sidiĝu tie," li avertis ŝin. "Ne moviĝu". Li marŝis al la malnovmoda skribtabla lampo kaj ŝaltis ĝin.
  
  
  La dika servistino palpebrumis, kaj surprizo kaj timo speguliĝis sur ŝia ronda, malsana vizaĝo. - Jen Thomson! Sed vi... Herr Joseph diris tion... „Ke mi skias en la lunlumo, ĉu ne?” Nick faris sian vizaĝon kiel eble plej terura. Li ne volis vundi tiun kompatindan stultan hundinon. Sed li havis por ekscii, kiu uzas in kiel ilon.Li faris kelkajn paojn al la lito kaj montris al i la stileton.Sia ronda kamparana vizao, jam la kuka koloro, iom pli palis.i ektremis.Bonvolu, sinjoro Thomson! Bonvolu... ne faru ĉi tion.” nenion al mi! Mi faris nenion. Mi ĵuras al vi! Mi...'
  
  
  — Silentu! Nick tenis la magnetofonon antaŭ ŝi. “Kiu pagis vin por meti ĉi tion sub mian liton?
  
  
  “Ĉi tiuj viroj,” ŝi flustris. “Ĉi tiuj homoj estas en Gstaad! Vidu, unufoje semajne mi vizitas mian fratinon, kiu ankaŭ laboras ĉe Gasthaus. Ĉi tiuj homoj estis tre afablaj al mi kaj proponis trinki kaj manĝi se mi helpis ilin kapti la spionon. Mi nur devis meti ĉi tiun tekon sub la liton kaj doni ĝin al ili. mi...'
  
  
  Killmaster fortranĉis lian vortemon. — Ĉi tiuj viroj? Kiaj viroj?
  
  
  La servistino rigardis lin per grandaj bovinaj okuloj. Ili levis la ŝultrojn. — Kiuj viroj? Nur viroj... policanoj, kiel oni diris al mi. Ili diris, ke mi havos problemojn, se mi ne helpos ilin. Ili diris, ke la sinjorino estas tre danĝera spiono kaj... — Sinjorino! Nick komencis kompreni. Pli precize, li sentis de kie ĝi venas.
  
  
  Li montris al granda seĝo. "Sidiĝu sur tiu seĝo."
  
  
  Ŝi ŝancelis al seĝo kaj falis en ĝin. Nick estis malantaŭ ŝi. Ruĝaj blondaj haroj, jam grizaj kelkloke, pendis malsupre de ŝia kapo en io kiel bulko. Li metis la pinton de la harpinglo tuj sub la bulko kaj premis ĝin en ŝian karnon. La virino komencis ĝemi. “Mia Gott! Mia Gott!
  
  
  "Li ne povas helpi vin," diris Nick malglate. "Eble mi faros ĝin." Ĉiam donu al ili esperon. "Se vi diras la veron, mi ne mortigos vin." Se mi pensas, ke vi mensogas, mi tranĉos vian gorĝon. Ŝi kapjesis. La graso prenis la formon de timigitaj ondetoj, kiuj skuis ŝian pufan korpon. Li pli forte premis la stileton kontraŭ ŝia kolo.
  
  
  'Kiam ĝi okazis? Kiam ĉi tiuj homoj unue alproksimiĝis al vi?
  
  
  Lasta semajno. Oni diris al mi vidi en kiu ĉambro la sinjorino dormas kaj meti la tekon sub la liton. Ili montris al mi kiel bobeni ĝin. Laŭ ili, tio estis farita por kapti danĝeran spionon. Tuj kiam la sinjorino...
  
  
  Ĝi komencis klariĝi. Nick Carter devis deteni sin de ridi. Parolu pri spionoj!
  
  
  Peg alvenis la tagon antaŭ li. Ili konsentis pri tio, por ke ili ne estu vidataj kune sur la vojo.
  
  
  Ili interesiĝis nur pri la sinjorino, ĉi tiuj viroj? Sed ne mi?'
  
  
  Ŝi kapjesis. - 'Jes sinjoro. Mi pensas ke jes. Mi... vi ne ofendiĝos, Herr? Ĉu vi ofendos min, se mi diros al vi, kion diris unu el tiuj viroj?
  
  
  — Ne. Diru al mi.'
  
  
  "Unu el tiuj viroj ridis—mi ne devis aŭdi tion—kaj diris ke vi eble estas pagita amanto." Nick ridis en sia koro, sed ne kuraĝis montri ĝin. Ĉi tio malpezigos ŝin de timo. Sed nun fariĝis tre klare al li.
  
  
  - Ĉu tiuj homoj vere parolis la germanan?
  
  
  'Jes.'
  
  
  — Loka dialekto? Kiel vi parolas la germanan ĉi tie? Pensu bone.' Li fosis la stileton plu en ŝian haŭton. Estis morta silento dum momento dum ŝi skuis sian stultan cerbon kaj nur la sono de ŝia peza spirado aŭdiĝis. Fine ŝi diris iom triumfe: “Nein! Ili ne estis de ĉi tie. Ne el Svislando. mi kredas de la Oriento."
  
  
  Oriento. Orienta Germanujo! Nick ridis. Ili agis mallerte. Cetere, oni sciis en ilia rondo, ke orientgermana inteligenteco pelis siajn rusajn mentorojn de KGB kaj GRU al malespero. Por akceli la pridemandadon, li komencis diveni. Li ne povis sidi kun tiu ĉi patosa virino la tutan nokton. - Ĉi tiuj du viroj - ĉu ili supreniris per la funikularo?
  
  
  'Jes.'
  
  
  “Ili skiis. Kaj nun ili sidas tie atendante, ke vi alportos la skatolon?
  
  
  'Jes sinjoro. Ili estas tiom malpaciencaj, ĉu vi komprenas? Mi ne povas eliri de ĉi tie ĝis la venonta semajno. Mi havas multon por fari, kaj der Gastgeber ne ŝatos ĝin. Li ne permesus al mi...
  
  
  — Ne gravas. Kie vi devus renkonti ĉi tiujn homojn?
  
  
  - En la ŝirmejo sur la deklivo, Herr.
  
  
  'Kiam? '
  
  
  “Tuj kiam la luno malleviĝos. Mi devas doni al ili la tekon, kaj tiam mi ricevos mian monon.
  
  
  - Do ili estas tie nun?
  
  
  - Jes, sinjoro.
  
  
  — Bone. Nun mi faros kelkajn tre gravajn demandojn. Se vi mensogas, mi faros el vi hakaĵon. Ĉu komprenis?'
  
  
  La virino denove ektremis. "Jes Jes".
  
  
  Nick tenis la magnetofonon antaŭ ŝi. —Ĉu ĉi tio estas la sola teko? Ĉu ne ekzistas alia?
  
  
  - Ne, sinjoro. Ĉi tiu estas la sola.
  
  
  "Kaj vi ne renkontis ĉi tiujn virojn de kiam vi ricevis ĉi tiun tekon?" Do vi ankoraŭ nenion alportis al ili? Ĉu ĉi tiu teko estis malplena?
  
  
  - Verŝita, sinjoro? Mi ne komprenas, kion vi volas diri?' Nekredeble stulta bovinkapo!
  
  
  Mi volas diri, ĉu vi ankoraŭ nenion donis al ĉi tiuj homoj? Nenion? Do vi ne plu vidis ilin? Li volis certigi, ke ne estas aliaj sonbendoj.
  
  
  - Mi diris al vi, Herr. Mi devis renkonti ilin ĉi-vespere. Nur hodiaŭ. Mi ricevus mian monon kaj neniam rakontus al iu ajn pri ĝi...
  
  
  "Bona ideo," diris Nick. "Pensu pri ĝi. Kiam subiras la luno? Kiom da tempo?' Ne ke la estaĵo sciis.
  
  
  Ŝi surprizis lin.
  
  
  - Tuj post la tria, Herr.
  
  
  Li rigardis sian horloĝon. Malbeno! Estis tro longe atendi. Li devis rapide trakti ĉi tiun aferon kaj eliri. Ne estis senco tenti la sorton. Unu el ĉi tiuj friponoj povus nur ekuzi sian cerbon. Malverŝajne, sed li ne povis riski ĝin. Ĉi tio devis esti farita rapide. Li havis glubendon, ununuran sonbendon, sed ĝi ne sufiĉis. Li ankaŭ devis kapti tiujn du orientgermanajn agentojn.
  
  
  "Demetu vian robon," ordonis Nick.
  
  
  “Mia Gott, sinjoro! Kiel vi auxdacas! Mi estas deca virino, vidvino. Mi havas du infanojn kaj...” Killmaster subpremis sian ridon tre malfacile. Por parte trankviligi ŝin, li lasis sian voĉon soni iom malpli minaca: “Mi ne atakos vin. Dio savu min! Mi bezonas ĉi tiun robon nur por mia plano. Nun forigu ĝin, hop!
  
  
  La servistino ekstaris kaj demetis sian robon. Nick kapjesis aprobe. Kun iom da streĉado kaj ŝirado jen kaj jen ĝi povis konveni. Li vidis ŝin tremi, kiam li kaptis ŝian robon. Ŝi surhavis malnovmodan duponon, ornamitan per rubandoj. Ŝiaj dikaj brakoj brilis kaj tremis dum ŝi krucis la brakojn super sia masiva brusto kaj rigardis lin per larĝaj okuloj.
  
  
  Ŝia edzo verŝajne tute ne estis mortinta, pensis Nick malfavore. Li nur kaŝas sin de ŝi, kompreneble. Li ĵetis la robon sur la liton apud la magnetofono. Li montris la pinton de sia stileto al la pordo de la ŝranko. Unu bona afero pri la suite estis la grandaj ampleksaj ŝrankoj. - Iru tien kaj restu tie.
  
  
  Ŝi volonte obeis. Nick iris al la fenestro kaj tranĉis la ŝnuron de la krampo en la panelo, dum la tuta tempo tenante siajn okulojn sur ŝi. Li portis ĝin al ŝi. — Subiĝu sur la plankon. Mi tuj ligos vin. Ĉi tio estas ĉio. Vi bonŝancas, ke mi ne mortigos vin, sed mi estas nur iom sentimentala. Demetu ankaŭ viajn ŝtrumpojn. Jes, ambaŭ.'
  
  
  Nun li komencis rapidi. Rapide kaj lerte, li ligis ŝin per ŝnuro. Li kruce ligis ŝiajn maleolojn, ligis ŝiajn dikajn brakojn malantaŭ ŝia dorso kaj ligis alian ŝnureton inter ŝiaj pojnoj kaj maleoloj, tiel ke ju pli ŝi moviĝis, des pli streĉitaj la nodoj. Li metis la ŝtrumpeton en ŝian buŝon. Kaj dum ĉi tiu tuta tempo li parolis kun ŝi. Li ne volis mortigi ŝin aŭ eĉ difekti hararon, sed ŝi devis esti trankvila kaj sekura ĝis li finos sian laboron kaj eliros de ĉi tie.
  
  
  "Vi estis malsaĝulo," li diris al ŝi. “Ĉi tiu sinjorino ne estas spiono. Tiuj du viroj estas spionoj! Ili mensogis al vi, uzis vin kiel sian ilon, kaj se la svisa polico iam ekscios pri tio, vi estos enkarcerigita por longa tempo.
  
  
  Do ĝi estis farita. Li komencis treni ŝin al la necesejo kaj fantazii la tutan tempon. “La sinjorino estas tre grava karaktero, usonano kiu konas multajn sekretojn. Ĉi tiuj homoj volas kidnapi ŝin kaj eble torturi ŝin por lerni ĉi tiujn sekretojn. Sed tio okazos poste. Komence oni volis lerni kiel eble plej multe per magnetofono – teko. Nun vi havas kelkajn horojn por pensi, kaj se mi estus vi, mi elpensus bonan rakonton. Se vi estas saĝa, vi rakontas al neniu pri la teko, la du viroj kaj mi. Vi scias, kiel la polico sentas pri spionado! Do pripensu zorge. Rabistoj, eble? Ĉu vi povas spiri?
  
  
  Ŝi kapjesis kaj aspektis bone super la ŝtrumpo ligita ĉe ŝia buŝo.
  
  
  'Bone.' Noĉjo ruligis ŝin en la ŝrankon kaj frapetis ŝin sur la ŝultron.
  
  
  “Guten Abend, Witwe. Agrablaj sonĝoj. Li estis fermonta la pordon, kiam io okazis al li. — Ĉu vi povas skii? Ĉu vi irus al tiuj homoj sur skioj?
  
  
  Ŝi rigardis lin kaj kapjesis.
  
  
  Killmaster fermis la pordon, kontrolis, ke ŝi havas sufiĉe da aero, kaj tiam forgesis pri ŝi.
  
  
  Li englitis en la tendosimilan veston kaj rigardis en la banĉambrospegulon. Ĝi estis bona. Li ŝiris la fronton de la robo por facile kapti la Luger. Ne estis problemoj kun la stileto. Se eble, li volis eviti fajron. La sono aŭdiĝus tro malproksime trans la neĝkampoj por ke li vidu la bezonon altiri atenton.
  
  
  Li ankoraŭ bezonis meti ion sur sian kapon. La tuta celo de tiu ĉi maskerado estis, ke ĝi ebligu al li alproksimiĝi al ili en la hela lunlumo. Ili estos viglaj kaj gardaj. Ili eble eĉ havis noktvidajn binoklojn. Ili estis preskaŭ certe armitaj. Ĉi tiu malbenita luno. Vi devos alproksimiĝi al ili laŭ dezerta glaĉero, sen la plej eta ŝirmejo. Li devos paŝi singarde. Sed ili atendis dikan virinon sur skioj—kaj ili eble atendis ŝin sufiĉe longe por lasi lin sufiĉe proksimiĝi por ke li ekfunkciu. Ili ne povis vidi Peg foriri tiel haste; ili pensis, ke ŝi ankoraŭ estas ĉi tie. Ili trompis la stultan vilaĝan virinon, kaj ĉio funkciis. Ili ne havis kialon por suspekti. Lia plano eble sukcesos.
  
  
  La litkovrilo estis farita el vinruĝa veluro. Noĉjo tranĉis pecon kaj faris koltukon, kiun li ligis antaŭ la spegulo tute kontente. Li aspektis bone. Li povis atingi dek metrojn de ili. Kiel la aferoj fariĝos tie dependis de multaj cirkonstancoj, kaj, kiel en iu ajn batalo, li ne povis precize antaŭdiri ĝin.
  
  
  Nur atendu kaj vidu.
  
  
  Li zorgis tranĉi la fundon de la ŝnuro. Nun li refiksis ĝin al la krampo en la muro per tranĉilo kaj mallevis ĝin el la fenestro. Li estingis la lumon. Li glitis laŭ la ŝnuro kaj falis kelkajn futojn de la tero. Li eltiris siajn skiojn el la neĝo, surmetis ilin kaj ruliĝis en specon de tranĉeo, kiu kaŝis lin ĝis li estis malproksime de la hotelo.
  
  
  Post kelkaj minutoj li haltis kaj eltiris la sonbendon el la magnetofono. Li puŝis ŝin profunde en la neĝon, sed la teko restis ĉe li. Li klare havis ĝin en la mano kiam li alproksimiĝis al la ŝirmejo. Tio ankaŭ estis parto de lia alivestiĝo.
  
  
  La glaĉero apud Unicom estis formita tiel, ke ĝi povis malsupreniri deklivon, mildan deklivon, ĝis ĝi finiĝis malantaŭ la ŝirmejo. Sed tiam ĝi estis alia kruta grimpado, kelkcent metrojn supren preskaŭ perpendikulare, kaj dum la tuta tempo ĝi estus videbla por ĉiu, kiu hazarde rigardus tra la malantaŭa fenestro. Noĉjo imagis la internon de la kabano kie li kaj Peg pasigis la posttagmezon kaj fruan vesperon. Li ridetis malforte, pensante pri amori denove en la neĝo. Stulta knabino! Kiam li estis adoleskanto, ili nomis ĉi tiun tipon de amorado neĝo ruliĝanta.
  
  
  La kabano havis du malgrandajn fenestrojn en la antaŭo kaj grandan fenestron en la malantaŭo kiu disponigis belan vidon.
  
  
  Li elektis la fronton kiel la plej avantaĝan flankon. Unue, ili atendis, ke la virino venos de la alia flanko. Se ili atendus ŝin – aŭ tiun, kiun ili konfuzas kun ŝi
  
  
  - se ili vidos ŝin marŝi supren laŭ la kruta enveturejo de malantaŭe, ili fariĝos suspektema. Aŭ almenaŭ duboj. Li devis riski iri de la fronto.
  
  
  Li forpuŝis per siaj skibastoj, zorge atentante la terenon por "marŝi" kiel eble plej malmulte. Momenton poste li denove moviĝis trans la brilan blankan spacon, amuza figuro moviĝanta sub la brilanta pala disko de la luno.
  
  
  Daŭrigante en la sama vejno, li denove trapasis ĉiujn eblecojn. Tiuj du klaŭnoj en la barako kantis la plej amuzan kanton de ĉiuj tempoj. Ili renkontis Nick Carter ĉi tie, malstreĉite kaj ne tre vigla - li estis en feriado finfine - kaj ili sciis nenion. Ili ne sciis pri li. Ili decidis, ke li estas ia freneza enamiĝinta, jen ĉio. Ili postkuris Peg dum ĉi tiu tuta tempo. Tiu kompatinda anĝeleto Peg, kiu tute ne sciis, pri kio ŝi parolas.
  
  
  Dank' al sia multjara sperto kaj granda lerteco, Killmaster povis mem kompletigi la datumojn nekonatajn al li, kvazaŭ li mem kolektis ĉion. Ĝi estis rutina tasko, eble eĉ tasko dizajnita sole por teni la oficirojn okupitaj. La edzo de Peg estis tre grava. Verŝajne malmultaj homoj sciis kiom grava li estas. Li havis multajn sekretajn dokumentojn je sia dispono. Estus nenio alia ol tasko teni okulon sur tia homo, ĉiam kun la espero, ke iam ili povos kunlabori. La rusoj instruus al ili tion — elteni kaj nenion perdi de vido. En la spionmondo, kiel aliloke, oro estas disponebla por tiuj, kiuj scias kie serĉi ĝin.
  
  
  Iu bonega menso elpensis la ideon spioni Peg kaj ŝian edzon - kaj provis sian bonŝancon dum Peg ripozis. (Ĉi tie Nick scivolis ĉu Peg ankoraŭ faras iun el ĉi tiuj dolĉaj vojaĝoj kaj ĉu ŝi havas alian amanton. Li flankenpuŝis la penson. Li amis Peg Taylor tiom multe kiom li povis ami virinon. Sed kiun ŝi amis dum lia foresto estis ŝia komerco)
  
  
  La afero estas, ke ĉi tiuj orientgermanaj vespertoj pensis, ke ili havas ion promesplenan en menso. Ne tre varma interkonsento aŭ sensacia, sed io kiu povus pagi en la estonteco. Se ili scius sufiĉe pri Peg, ili eble komencos ĉantaĝi ŝin. Almenaŭ ili povus provi. Ĝi neniam estis danĝera. Peg eble sciis pri la sekretoj de sia edzo. Se ne, ili povas devigi ŝin kaŝobservi ilin. Ili eble eĉ esperis kontakti ŝian edzon rekte. Ŝia edzo estis efektive vera hundino, kaj estis sekure supozi, ke li tre interesiĝas eviti skandalon. Ĉi tio okazis antaŭe; kaj ĉi tio estos ripetita multajn pliajn fojojn. Ĉantaĝistoj kaj spionoj neniam laciĝas je siaj retoj, kaj ĉiu kaptaĵo, kiom ajn malgranda, estis bona. Noĉjo pensis pri Peg, pri ŝia karaktero, kiom li sciis, kaj laŭte ridis, kiel lupo en maldika aero. "Iru al la infero," ŝi diris!
  
  
  Li komencis alproksimiĝi al la ŝirmejo. Baldaŭ li devos marŝi supren laŭ la deklivirejo kondukanta al la ĉefpordo. Nick ŝatus scii pli pri kiel imiti la skipozon de dika virino.
  
  
  Unu afero estis certa - ili certe ne atendus ŝin tiel frue. La luno estis ankoraŭ alta en la okcidenta ĉielo. Kun bonŝanco, li povis atingi la pordon antaŭ ol li estis rimarkita. Se li povus tiel atingi la pordon kaj ili lasus lin eniri, li povus elpreni unu per stileto kaj kapti la alian per siaj nudaj manoj antaŭ ol ili eĉ rimarkos, kio okazas. Dum lia lasta restado en Ameriko, Nick pasigis multajn horojn praktikante stiletĵetadon. Li iom pli pezas la tenilon. Nun ili scios kiom bone li trejnis. Se li povis tuj elpreni unu, tiam la restanta viro estis por li kuko. Li esperis ke ili estos same malvolontaj kiel li uzi pafilojn en la silento de la nokto.
  
  
  Tamen ne necesis kalkuli pri tio multe. Ili estis vespertoj, Dummköpfe! Do ili povus panikiĝi kaj komenci pafi. Nick parte forigis la Luger de sia zono. Li lastatempe ricevis la plej novan FBI-stilan zonon kaj pistolon, sed ili okupis tro da spaco sur la duobla fundo de lia valizo, do li lasis ilin hejme.
  
  
  Li preskaŭ sukcesis. Li estis malpli ol kvindek futojn de la kabano kiam la pordo malfermiĝis. Peza ulo aperis ĉe la pordo. Li havis kun si aŭtomatan pistolon. - Kio?
  
  
  Noĉjo svingis la magnetofonon; poste li kliniĝis por demeti la skiojn. Tiu ĉi movo kaŝis lian vizaĝon por momento de la vido, por ke li povu daŭrigi la ludon dum longa tempo. Palpante per siaj skioj, Noĉjo ekrigardis la viron tra la okulangulo.
  
  
  La viro faris paŝon antaŭen. Malantaŭ li, de la kajuto, alia oficiro diris ion, kion Nick ne komprenis.
  
  
  "Vi estas frua," diris la viro kun la pafilo. Lia voĉo diris, ke li estas kolera. Lia germana estis malglata. “Estas danĝere vagi ĉi tie sole kaj en la malĝusta tempo, stulta ansero. Ĉu vi havas vian tekon kun vi?
  
  
  Noĉjo, ankoraŭ ludante per siaj skioj kaj forturnante sian vizaĝon, kapjesis kaj denove svingis sian tekon.
  
  
  "Kio diable estas en vi?" — demandis la viro suspekteme. - Ĉu vi ne povas paroli?
  
  
  Nick prenis la stileton en sian manon. La oficiro en la kabano denove vokis. Ĝi sonis grumblete. Baldaŭ ankaŭ li venos al la pordo. Nick ne volis alfronti du samtempe. La armita oficiro faris paŝon pli proksimen. Li levis la pafilon... Nun li komencis senti danĝeron. "Bone," diris la viro. "Io misas..." Nick ĵetis la stileton.
  
  
  La malnobla ŝtala pinto trapikis la maldekstran flankon de la viro, ĝuste sub lia koro. Li ŝanceliĝis kaj tusis, liaj okuloj larĝiĝis kvazaŭ li ne povus kredi sian propran morton.
  
  
  Nick eksaltis. Li frapis la pafilon el la mano de la viro kaj kolombo por la stileto. Li jam estis glitiga pro sango, kaj lia mano glitis. Ne estas tempo por kapti ĝin denove. Li flankenĵetis la viron kaj kuris en la kabanon. Kun fulmrapideco, kiel fotilo, lia fotografia memoro registris ĉiun detalon de la batalkampo. La fajro hele brulis; tio estis la nura lumigado en la kabano. Botelo da Kümmel staris sur la oblonga tablo apud la pano kaj kolbaso. La alia agento, ne sciante, kion li faras, simple ekstaris de la kanapo antaŭ la fajro kaj rigardis per larĝaj okuloj ĉi tiun fantoman aperon en fluanta robo, kiu ŝajnis eliri el la nokto. La tempo ŝajnis halti senmova dum fraŭdo de sekundo dum ili rigardis unu la alian.
  
  
  La mortinto, mortanta en la neĝo, sukcesis eligi du pliajn obtuza kriojn. Hilfe, Hilfe...
  
  
  La restanta oficiro kaptis lian akselon. Nick saltis sur lin. La viro perdis la menson, turnis sin kaj kuris al la granda fenestro en la malantaŭo. Se li saltus tra tiu fenestro kaj forkurus, Nick estus en problemo. Tiam certe estos interpafado por komenci; kaj ĉiam estis la ŝanco, ke ili renkontos aliajn skiantojn el la proksima vilaĝo.
  
  
  Nick etendis sin sur la tablo kaj glitis al la viro. Li kaptis lin ĝuste kiam li estis ŝotonta la kapon tra la fenestro. Li estis granda, forta ulo kun larĝaj ŝultroj. Lia kubuto atakis per frakasa bato, kiu rebatis la kapon de Noĉjo. Tamen Noĉjo metis sian brakon ĉirkaŭ la kolon de la viro kaj tiris lin sur la tablon. La viro ektremis, sukcesis fari duonan turnon kaj provis piedbati Nick en la stomakon. Noĉjo kontraŭbatalis per sia genuo kaj pli forte premis la kolon de la viro. La granda problemo estis la fiziko de la viro. Li estis kvadrata, tre forta kaj havis tre malgrandan kolon. Li ankaŭ sciis kelkajn lertaĵojn. Li kunpremis sian mentonon, malhelpante Nick sufoki lin, kaj subite reĵetis sian kapon rekte en la vizaĝon de la AX-agento. La ĉambro turniĝis, ruĝiĝis antaŭ liaj okuloj dum momento. La viro turniĝis ĉirkaŭe, provante eltranĉi la okulojn de Noĉjo dum lia alia mano freneze etendis la manon al la pistolujo sur lia ŝultro.
  
  
  Killmaster batis la pojnon de la viro per la manplato kaj sentis ĝin rompiĝi. La viro ĝemis, sed ankoraŭ ardis pro militemo. Li metis maldekstren kiu alteriĝis sur la orelon de Nick. Nick respondis per brutala dekstra mano kiu faligus la plej multajn kontraŭulojn, sed la germana oficiro nur palpebrumis kaj batis Nick en la brusto.
  
  
  Li dispremis la dekstran pojnon de la viro, tiel ke li ne plu estis en danĝero de la revolvero. Nick akiras alian malmolan rajton. La viro kliniĝis kaj premis sian frunton en la vizaĝon de Noĉjo. Noĉjo refalis sur la tablon, kaj la policisto apogis sin sur li. Noĉjo plantis siajn piedojn sur lian dikan ventron, tiris la brakojn de la viro kaj ĵetis lin super sin. La viro falis sur la dorson, la tablo tremis kaj tremis sub tiu ĉi pezo. Killmaster trafis la viron en la vizaĝon per sia granda pugno, same kiel buĉisto uzus sian tranĉilon. La germana agento evitis lin ĝustatempe... La viro provis foriri de la tablo. Noĉjo sekvis lin, singarda kontraŭ la revolvero en lia ŝultro-pistolujo. Se nur la ulo komprenus...
  
  
  En tiu momento, kiam la viro estis mallonge liberigita de Nick, li provis akiri sian revolveron. Li palpumis per sia nedifektita maldekstra mano, apud si pro kolero kaj svingado, serĉante la revolveron sub la maldekstra akselo. Li ĵus eltiris revolveron kiam Nick, forpuŝante la tablon, alkuris lin. Li batis la viron en la vizaĝon per du pezaj skibotoj. La oficiro faligis sian revolveron, turnis sin kaj kriegis. Li glitis, falis sur sian rompitan pojnon kaj eligis bestan doloron. Nun li estis kvarpiede, farante malesperajn provojn stari denove. Killmaster koncedis ke lia kontraŭulo estis forta kaj vera batalanto. Li tiam puŝis la kapon de la viro en la kamenon.
  
  
  La viro frakasis vizaĝon unue en brulantan lignon. Li denove ekkriis. Tiam ekestis terura fetoro de brulantaj haroj kaj homa karno. La viro ektremis kaj tordiĝis en ĉiaj tordoj kaj turniĝoj, kriegante kaj vangofrapante la ŝtonan kamenon per ambaŭ manoj.
  
  
  Ordinara racio revenis; Nick ne havis perfortan karakteron. Li prenis la Luger, turnis ĝin kaj per unu bato de la pugo rompis la kolon de la viro. La korpo malrapidiĝis. Nick kaptis liajn krurojn kaj tiris la korpon el la fajro. Noĉjo eltiris sin el la robo kaj ĉirkaŭvolvis ĝin ĉirkaŭ la kapon de la mortinto. Poste li iris al la sofo kaj sidiĝis. Li spiradis peze. Li ne estis en tiel bona formo kiel li pensis – li estis feria tro longe. Tro da sekso kaj tro da drinkado. Konsiderante tiujn pensojn, li trinkis el la botelo de Kümmel.
  
  
  Prenante kelkajn profundajn enspirojn, li revenis al la pordo. La luno estis ankoraŭ sur la ĉielo. Nenio por fari. Li devus labori en la hela lunlumo kaj riski.
  
  
  Li tiris la stileton de la mortinto, plurfoje trakuris ĝin tra la neĝo por purigi ĝin, poste denove eningigis ĝin.
  
  
  Li staris momenton, penseme rigardante la mortinton. Li havis timigan penson: li povus fari el ili du belajn neĝulojn! Lasante ilin ĉi tie sur la glaĉero por ĉiam. Neĝo kaj glacio neniam degelus ĉe ĉi tiu alteco.
  
  
  Ĉesu ĉi tiujn malagrablajn fantaziojn, li diris al si. Vi komencas fariĝi io kiel Drakulo. Li eklaboris. El paro da skioj de mortintoj li konstruis primitivan sledon. Li ne serĉis ilin. Li sciis, ke ili havos nenion kun si—ili ne estis tiom stultaj—kaj krom tio li ne havis tempon por tio. Li bruligis iliajn skivestaĵojn, ĉapojn, robojn kaj koltukojn. Laborante, li trinkis kümmel kaj manĝis kolbason.
  
  
  Li certigis, ke la revolveroj restu en ambaŭ siaj pistolujoj. Post duonhoro li ekzamenis la kabanon kaj estis kontenta. Ekzistis neniu indiko ke du viroj estis mortigitaj ĉi tie, kaj pli grave, ekzistis neniu indiko ke Nick Carter estis ĉi tie.
  
  
  Nick kaptis la glacipikilon de la muro. La malfacila laboro ankoraŭ estis antaŭen. Li eliris kaj ligis siajn skiojn. Li ligis mallongan ŝnuron alportitan de la kabano al provizora sledo kaj komencis malsupreniri la glaĉeron.
  
  
  Li bezonis preskaŭ unu horon por ĉizi mallarĝan tombon en la glacio kaj ruli la paron da kadavroj en ĝin. Li kovris la tombon per neĝo kaj glacio kaj lerte kamuflis ĝin. Li dubis, ke ili iam denove estos trovitaj. Post iom da tempo, oficisto de Orientberlina Stasi translokos ilian kazon al la sekcio "mankanta, supozita morta".
  
  
  Nick resendis la pikilon al la ŝirmejo. Li tiam forpuŝis kaj ruliĝis laŭ la deklivo al Unicom. Ĝi estis nur hazarda apero, li pensis dum li ekrapidis, la glacia vento vipanta trans lian vizaĝon. Unu el tiuj malagrablaj interludoj, kiuj foje trafis la vojon de la sekreta agento. Sed Peg estis sekura, kaj la bataleto donis al Noĉjo alian ŝancon ekzerci. Praktiko perfektigas, li pensis. Li ankaŭ sciis, ke li estas preta reveni al laboro. Nick komencis trankvile fajfi ĉi tiun francan kanton pri malbonuloj.
  
  
  Li alproksimiĝis al la hotelo de la ombra flanko kaj haltis por aŭskulti kaj rigardi. Pluraj pliaj lumoj brulis. Li rimarkis la gastejestron, Herr Josef, sidantan ĉe la tablo. Nick pensis pri la stato de la aferoj. Elsie la bovino ankoraŭ estis sekura en la ŝranko, aŭ libera, sed tenis sian buŝon fermita.
  
  
  La funikularo estis tie. Ili mem povis funkciigi ĝin, kiel lifto, sed la energio venis de la hotelo. Kaj ĉi tio, li pensis kun acida rideto, kostos al mi – ĉi-kaze AX – denove multe da frankoj!
  
  
  Antaŭ ol eniri la hotelon, li tranĉis la telefonan draton por sekureco. Li metis siajn skiojn sur la rako kaj eliris en la antaŭĉambron kun la vizaĝo radianta de plezuro kaj gajeco.
  
  
  Li frapis la piedojn sur la tero kaj frotis la manojn pro plezuro.
  
  
  "Estas tiel bele tie," li diris al la gastejestro kun radianta vizaĝo. — Simple mirinda! Kia domaĝo mia edzino maltrafis ĝin.”
  
  
  Gastgeber rigardis Nick, elĉerpita, kun sangokovritaj okuloj. Li aspektis tre kiel Fred Flintstone. Li ne povis plu elteni! Estis tro multe por li. Aperitivo kiu staris netuŝita. La servistino, kiu sciis iĝi fumo. Du uloj kiuj aliĝis tiam skiis kaj neniam revenis. La telefono – li ĵus provis voki sian fratinon por plendi al ŝi pri sia malĝojo – telefono, kiu ne plu funkciis. Kaj nun freneziga ĝojo por tiu ĉi grandega idioto, kiu ĵus staris tie, piedpremante kaj murmurante.
  
  
  Lia voĉo tremis dum li transdonis la mesaĝon, kiun li ricevis de la poŝtoficejo en Gstaad. “Telegramo por vi, Herr Thomson. Ĝi alvenis antaŭ unu horo. Lia mano tremis dum li etendis ĝin al Nick.
  
  
  "Ĉi tiu Akcipitro povas legi mensojn," pensis Nick dum li prenis la telegramon kaj rigardis la unuan linion. Ĝi estis tradukita en la germanan. Li sentis, ke Gastgeber atente observas lin.
  
  
  La unua linio de la longa telegramo tekstis: La lupo manĝis avinon, ĉu vi povus prunti al ni stomakan tubon...
  
  
  Noĉjo faldis ĝin kaj metis ĝin en sian poŝon. Kodo B. Li povis deĉifri ĝin survoje. Li turnis sin al la posedanto. “Ŝajnas, ke mi devas tuj foriri. Estas grava afero. Ĉu vi povas ŝalti la potencon de la funikularo? Mi nun reiros, ŝanĝos vestojn kaj pretiĝos. De Gastgeber volis ion diri, sed ŝanĝis sian opinion. Kio estas la afero? Estis la plej freneza nokto de lia vivo. Li rigardis la stakon da biletoj kiujn Noĉjo kalkulis. "Kompreneble, mi pagos iomete por ĉiuj problemoj, kiujn mi kaŭzis al vi," diris Noĉjo seke.
  
  
  "Estas en ordo," la viro diris malforte, "mi... mi ŝaltos la elektron al la funikularo, Sinjoro."
  
  
  Li vidis Nick supreniri. Kiam la grandulo malaperis, li trakuris ambaŭ manojn tra siaj malabundaj haroj kaj plukis ĝin ĝis ĝi doloris.
  
  
  La servistino estis ankoraŭ en la ŝranko. Ŝi ĵetis al Nick timigitan rigardon. Noĉjo palpebrumis al ŝi kaj diris: "Estu afabla," kaj poste komencis rapidi. Post dek kvin minutoj li denove estis malsupre. Gastgeber diris: "Mi ŝaltis la potencon, Herr."
  
  
  'Nu, dankon.' Noĉjo prenis siajn du pezajn valizojn kaj direktiĝis al la pordo. "Adiaŭ," diris Gastgeber.
  
  
  Noĉjo svingis la manon kaj foriris. Estis tre dubinde, ke li iam revidos lin.
  
  
  Dum la funikularo glitis laŭ la longa deklivo al Reusch, Nick rigardis malsupren al la mortinta dezertejo malproksime malsupre. La funikularo transiris grandan intermonton kondukantan al la kabano Diableret – ĉi tie ĝi estis tri mil metrojn alta, kaj la intermonto estis du mil metrojn profunda – kaj, retrorigardante, li ekvidis la nigran punkton de ŝirmejo malproksime. "Tre soleca moleo," li pensis. Ĉi tiuj korpoj estos konservitaj en glacio por ĉiam. Graso kaj ostoj. Por ĉiam. Estos terure malvarme en ĉi tiu tombo.
  
  
  Li forpuŝis la penson el sia kapo. Ĝi estis parto de lia laboro. Se tio okazas, ne plu pensu pri tio. Li palpis la telegramon en sia poŝo, scivolante kien Hawk sendus ĝin ĉi-foje. Espereble ie varma.
  
  
  Ĉe Cabana li suriris alian gondolon kaj estis rapide transportita al la Col du Pillon. Dum momento ŝajnis, ke li ne povos daŭrigi sian vojaĝon tiun nokton, sed la dormema taksiisto, kiun li trenis el la lito, fine konsentis konduki lin rekte al Gstaad. Ĉi tio denove kostis la postulatajn frankojn. Simpson, la kasisto de AX, estus ravita kun ĉiuj ĉi tiuj elspezoj.
  
  
  Nick ne volis atendi problemojn. Li volis forlasi Svislandon kiel eble plej baldaŭ. Li petis la taksiiston konduki lin rekte al malgranda flughaveno apud Gstaad. Tie li dungis malpezan aviadilon, kiu kondukis lin al Ĝenevo. Ĉi tie li ekloĝis en malmultekosta hotelo kaj verkis ĉifritan telegramon. Li ne volis iri en la malĝustan direkton.
  
  
  Antaŭ ol suriri la jeton en la Internacia Flughaveno de Ĝenevo, li sendis telegramon al Gastgeber ĉe la Hotelo de Unikorno dirante al li kie trovi sian servistinon.
  
  
  Dum la aviadilo rapidis laŭ la startleno, Nick kun ioma amuzo demandis sin pri kia rakonto la virino eble elpensis.
  
  
  Nick ridis. Kiam li foriris, la kompatinda Gastgeber aspektis kvazaŭ li estis matura por psikiatro. Se la polico aperus grandnombre, li eble vere ekiros.
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  La instrukcioj de Hawke, post kiam Nick ellaboris la tutan negravan kaj foje sencelan komploton, kiu estis simple antaŭzorgo kontraŭ ebla interkapto, devis simple iri al Tanĝero kaj raporti ĝin al la amerika konsulejo. Ekzistis "sekura" telefono sur kiu Nick devis voki Hawk. Hawk neniam metis ion gravan en la kodigitan telegramon. Bona kodo ne povas esti fendita, sed kodlibroj povas esti perditaj aŭ ŝtelitaj.
  
  
  Killmaster alteriĝis en Tanĝera flughaveno frue tiun vesperon. Sendenta arabo en malpura bruna djelabo portis siajn du pezajn valizojn al taksio kaj li tuj veturis al la usona konsulejo ĉe la Chemin des Amours. For de amrilatoj! Rideto ludis sur la lipoj de Nick dum la taksio haltis al la konsulejo. Li nur mallonge pensis pri Peg dum la flugo al Tanĝero. Ĝi estis finita. Eble li revidos ŝin, eble ne. Inshallah, dirus la araboj. Se Dio volas ĝin. Dume, ŝajne, estis io por labori. Ĉi tio devas esti tre grava, pensis Noĉjo dum li supreniris la ŝtupojn de la konsulejo, alie la maljunulo ne estus sendinta al li la telegramon. Li ĝojis reveni al la laboro, sed li certe ne dirus tion al Hawk. Ĝi fariĝis kutimo!
  
  
  Post kiam li konvinkis Sekurecon - ili ŝajne atendis lin - montrante malgrandan oran hakilinsignon (AX-insigno) ĉe la enirejo, li estis enkondukita en tre garditan ĉambron. Estis tablo, seĝo kaj paperkorbo kun aŭtomata disrompilo. La tablo estis ornamita per hele ruĝa telefono. Apud la telefono estis duon dekduo da akrpintaj krajonoj bonorde vicigitaj. Proksime kuŝis kajero kun dika papero, por ke ne estu fingrospuroj sur la suba folio.
  
  
  Nick markis konatan numeron. Estas tagmezo en Vaŝingtono. Li vokis Della Stokes. Nick diris, "N3 estas ĉi tie. Mi estas en Tanĝero. Ĉu la maljunulo estas ĉi tie?
  
  
  Della ridis. - Jes, li estas ĉi tie kaj atendas vian vokon. Kaj ne lasu lin aŭdi, ke vi nomis lin "maljunulo". Vi scias, kiel li sentas pri ĝi.
  
  
  "Vi ne perfidos min, karulo?" Konektu min, ĉu bone?
  
  
  Momentojn poste, Hawk estis sur la linio: “Nick, vi bezonis longan tempon por atingi Tanĝeron. Ĉu vi iris tien skiante?
  
  
  "Ne, sur hundsledo," diris Noĉjo gaje. "Sed serioze, estis kelkaj malgrandaj komplikaĵoj. Negrava, sed postulis perdon de tempo. Kio okazas ĉi tie?'
  
  
  "Okazas multe," Hawk diris severe. "Aŭskultu unue - ĉi tio estas teamo kodita "La Lasta Juĝo"!"
  
  
  Nick fajfis tra la dentoj. Tre urĝa, plej alta prioritato.
  
  
  Lia estro daŭrigis dum pliaj dek minutoj dum Nick de tempo al tempo jese gruntis kaj okupate notis per sia persona stenografio.
  
  
  Fine Hawk diris: "Tagiĝo?"
  
  
  'Jes sinjoro. Estas sufiĉe evidente. Sed se mi laboros en Israelo, kial mia unua kontaktpunkto estas en Marrakesh? Ĝi estas malproksime de Israelo.
  
  
  "Ĉar tion ili volas," Akre diris Hawk. “Multo okazis tie kaj la Shin Bet estas sur la ĝusta vojo. Ĝi estas ilia vojo, ne nia, kaj ni devas ludi laŭ ilia maniero. Israelo havas grandegan reton de sekretaj agentoj ĉie en la Proksima Oriento. Ili devis havi ĝin se ili volis pluvivi. Ĝi kostis al ili multe da tempo, mono kaj vivoj. Ni estus frenezaj ne profiti ĉi tion.
  
  
  - Mi konsentas, sinjoro. Sed...'
  
  
  - Neniuj "sedoj", junulo! Noĉjo aŭdis la susuradon de celofanpapero, indikante ke Hawk estis ŝaltonta alian fetoran cigaron.
  
  
  "Kaj ankoraŭ unu afero," Hawk diris. Ĉu estis certa ĝojo en lia voĉo?
  
  
  "Via unua kontakto," Hawk daŭrigis, "nun estas virino." Ilia ĉefa agento. Ŝi gvidas ĉi tiun operacion, N3. Estas klara?
  
  
  Nick sulkigis la brovojn: “Mi komprenas la anglan, sinjoro. Sed ĉi tio estas abomena evoluo, kiel ĉi tiu aktoro ĉiam diras en televido. mi...'
  
  
  "Vilhelmo Bendix," Hawk diris, multe rigardante tra la okultruo. Li precipe ĝuis spionrakontojn, kiujn li ĉiam asertis vigligis lian obtuzan ekziston.
  
  
  Nun li diris nekonfuzeble: „Vi sekvas la ordonojn de ĉi tiu israela agento! Kaj ĉi tio estas ordono. Ĉu komprenis?'
  
  
  "Jes sinjoro."
  
  
  'Bonega laboro. Mi scias, ke vi ne ŝatas labori kun virino, des malpli esti submetiĝema al ŝi, sed ĉi-foje ne estas alia elekto. Kio estas via nuna personeco?
  
  
  Nick diris ĝin
  
  
  - Ĉu ankoraŭ ne kompromitita?
  
  
  Nick Carter estis rapida pensulo. Ĝis nun ili estus trovintaj la servistinon kaj ankaŭ vokis la svisan policon por serĉi la du malaperintajn virojn, sed nuntempe Robert Thomson estis sekura. Estus teda laboro ŝanĝi identecojn. Ĉiuj tiuj paperoj kiuj devis esti falsitaj.
  
  
  "Ne kompromitita," li diris al Hawk. Li ne diris eĉ unu vorton pri la okazaĵo en Svislando kaj ne intencis ion diri pri ĝi. Nescio estas feliĉo.
  
  
  "Do daŭre uzu ĝin," Hawk diris. — Almenaŭ nuntempe. Se mi volas kontakti vin, mi faros tion per la Shin Bet. Nun estas tempo por mi iri.
  
  
  - Bonege, sinjoro. Adiaŭ sinjoro.
  
  
  'Ĝis revido.' Kaj tiam, per pli milda tono, "Bonan sorton, viro."
  
  
  Ĉi tiu konversacio okazis hieraŭ nokte. Nun Killmaster rigardis tra la fenestro de sia ĉambro ĉe la Alcazar Hotelo. Ĝi turniĝis al la okcidento, kaj li vidis Marrakesh etendita antaŭ li kiel bildo en la ruĝa kaj ora lumo de la subiranta suno. Li pasigis la tutan tagon en la hotelo atendante kontaktpersonon, kiu neniam aperis. Nick moviĝis for de la fenestro kaj komencis paŝi tien kaj reen. Li terure enuiĝis en ĉi tiu paradizo de la Oriento. Feĉo! Kial nenio okazis? Li jam purigis la Luger ses fojojn por malpezigi sian enuon. Li purigis ĉiujn sangomakulojn de la stileto kaj poste ekzercis ĵeti ĝin al stako da revuoj dum horoj. Li kvarfoje duŝis kaj razis dufoje. Li akiris mapon de Israelo kaj la ĉirkaŭaj landoj kaj zorge studis ĝin. Kaj nun, diablo, li ne sciis kion alian fari.
  
  
  Li malsupreniris por trinki ĉe la drinkejo. Ĝi estis granda ovalforma trinkejo kaj estis sufiĉe okupata en ĉi tiu aperitiva horo. Noĉjo mendis martinon kaj rigardis la olivon kun intereso, scivolante ĉu estas mikrofono en ĝi. Li ridis. Kiel malvarme estis! La averaĝa homo foje havis la plej mirindajn ideojn pri spionlaboro.
  
  
  Nur tre malrapide li konsciiĝis pri la ĉeesto de okulfrapa blondulo ĉirkaŭ dek seĝoj dekstre de li. Mirinda estis la ĝusta vorto. Ŝi portis helbluan robon, tre mini. Ŝi krucis siajn krurojn kaj la kombinaĵo de sia pura nilono kaj la firma karno sube kreis aspekton, kiu povus esti priskribita nur kiel majesta. Ŝia blonda hararo estis alpinglita.
  
  
  Ŝi senĝene ĵetis rigardon al Noĉjo dum li sidiĝis, kaj poste rigardis foren, kvazaŭ ŝi opiniis ke li estas malproksime malsupre. Ŝi sidis malstreĉite, fojfoje dirante ion al la drinkejisto, sed plejofte ŝi nur rigardis rekte antaŭen, trinkante sian trinkaĵon, fumante unu cigaredon post la alia.
  
  
  Ĉar li havis nenion por fari kaj estis tute laca, Noĉjo komencis rigardi la blondulon el la okulangulo. Ŝi ne montris ĉu ŝi rimarkis, ke ŝi estas observita.
  
  
  Dek minutojn poste, Nick diris al si ke tiu ĉi blondulino devas esti la plej malvarma onklino en la urbo. Li rigardis kiel ŝi malakceptis kvar virojn kiuj proponis al ŝi trinki. Tri el ili povus uzi la glacian malvarmon diri "ne". La kvara, maldika, malhelhara viro en elegante tajlita kostumo, provis konvinki ŝin. La blondulino rigardis lin malklare kaj vokis la drinkejiston. Li iom parolis kun la viro kaj li ankaŭ foriris. Tuj kiam tiu ĉi rigardado komencis lacigi Nick, ŝi turnis sin por foriri. Niĉjo kontente rigardis, kiam ŝi saltis de la seĝo, disvastigante la krurojn. Ŝi havis la perfektan figuron, li pensis. Ŝi ne estis obeza, kaj ŝia atletika fiziko donis la impreson, ke ŝi estas ĉampiona naĝanto aŭ tenisisto.
  
  
  Ŝi iris ĝuste preter li. Li flaris ŝian altvaloran parfumon. Sen movi la lipojn kaj tiel mallaŭte ke nur Noĉjo povis aŭdi super la zumado, ŝi diris: "Iru al via ĉambro kaj restu tie."
  
  
  Killmaster ne rigardis ŝin. En la spegulo li vidis ŝin forlasi la trinkejon. Li trinkis sian martinon, trinkis alian kaj revenis al sia ĉambro.
  
  
  Krepuskiĝis kaj Marrakech estis kovrita per purpuro dum Nick fumis cigaredon kaj rigardis reveme al la antikva Koutoubia Moskeo. En la ĉambro estis ventolado, la fenestroj estis firme fermitaj, sed tra la vitro Noĉjo ankoraŭ povis aŭdi la tre malfortan voĉon de la muecino vokanta la kredantojn al vespera preĝo.
  
  
  La ilaha illa Allah.
  
  
  La telefono sonoris.
  
  
  Nick prenis la telefonon kaj diris: "Saluton?"
  
  
  Li ne povis diri ĉu ĝi estas virino aŭ viro sur la linio. Ĝi estis nur voĉo. Verŝajne kun poŝtuko super la lipoj, li pensis. La voĉo diris: “Estu ĉe la malnova socco ĉi-vespere je la naŭa. Prostituitino alproksimiĝos al vi tie. Ŝi diros: "Ĝi estas senpaga por vi." Iru kun ŝi. Ŝi kondukos vin al la Grenade. Fidu ŝin.
  
  
  Li aŭdis klakon kaj la konekto estis perdita. Nick rigardis la telefonon antaŭ ol meti ĝin sur la hokon. "grenato"! Kodnomo por israela agento. Li ekbruligis cigaredon kaj komencis denove promeni tra la ĉambro. Do ili finfine kontaktis lin. Estas tre longa tempo! Blonda el la trinkejo? Ĉu ŝi estis "grenato"? Aŭ nur peranto? Nick levis la ŝultrojn. Kio gravis? La plej grava afero estas, ke la pilko fine ekruliĝis.
  
  
  Je la naŭa vespere li estis ĉe la malnova socco, la antikva merkatplaco de Marrakesh. Jam estis malfrue por islamano, sed estis ankoraŭ multe da vivo kaj aktivado. Vualitaj virinoj marĉandis ĉe budoj ĉirkaŭ la neregula placo. Karbid- kaj olelampoj flagris sur la glitigaj, malpuraj rondaj rokoj. La odoro de fruktoj kaj legomoj miksiĝis kun la odoro de urino, ŝvito kaj ŝimo. Noĉjo vagis sencele dum li rigardis la novnaskitan ŝafidon pasi de mano al mano. Kompatinda besto. Ili tranĉos lian kolon post unu horo. Venis al li en la kapon, ke povus atendi lin io simila.
  
  
  La stileto estis en suda ingo sur lia dekstra antaŭbrako, kaj la Luger estis sekure stokita en la pistolujo kiun li ricevis de la konsulejo en Tanĝero. Ili havis tie rezervon en kazo de neantaŭviditaj cirkonstancoj.
  
  
  Nick ridis dum li marŝis laŭ la socco. Li devis subskribi por tiu pistolujo, kaj li sciis ke la fakturo alvenus sur la skribotablo de Simpson kaj AH devus pagi ilin. Enamiĝo, li pensis, kie vi estis? Burokratio prosperas.
  
  
  Li paŝis preterpasis la ligitajn azenojn, aĉajn estaĵojn tretantajn sian propran sterkon, kiuj tiun matenon alportis grandegan ŝarĝon da varoj al merkato. Li paŭzis por ekbruligi cigaredon por kovri la fetoron, pripensante la okupatan scenon kaj aŭdante babelon en multaj lingvoj, li ĝojis, ke la prostituitino parolos kun li kaj ne inverse. Kiel oni povas distingi malĉastulinon de deca dommastrino? Ili ĉiuj portis malstriktajn vestojn, kiuj tute kaŝis sian inan formon, kaj ili ĉiuj portis ankaŭ vualon. Li ekscios baldaŭ. Kiam li atingis iom malhelan angulon de la sokko, dika virino en okcidentaj vestoj aliris al li. Do estis kapto. La virino aspektis amuza, kun paro da kolosaj mamoj kaj malbone konsistigita vizaĝo. Ŝi kaptis la manon de Nick.
  
  
  -Ĉu vi venos kun mi, karulo? Ŝi parolis la anglan malrapide kaj malfacile. Ŝi verŝajne havis kelkajn frazojn, kiujn ŝi lernis por fari komercon kun blankuloj.
  
  
  Ŝi forte ektiris lian manikon. - Jes? Mi donos al vi varman horon, kara.
  
  
  Nick retiriĝis. - Alian fojon, karulo. Vi estas tro bela. Mia koro ne povas elteni tiom da virina beleco.”
  
  
  Tiam li estis ĉikanita de bubaĉo, kiu rekomendis sian fratinon. Nick donis al li kelkajn dirhamojn kaj pluiris. Li preterpasis malklare lumigitajn budojn, kie metiistoj faris ŝuojn kaj selojn. Dum li marŝis en la ombron, preter la karbidlampoj, virino eliris el la malluma verando. Nick sentis, ke ŝi observis lin dum kelka tempo. Ŝi portis longan robon kaj malhelan vualon. Ŝi flue parolis la anglan, kun iometa akcento kaj tiel mallaŭta tono, ke li apenaŭ povis kompreni ŝin.
  
  
  - Venu kun mi, ĉu ne? Ĝi estas senpaga por vi.
  
  
  "Mi estas por tio," diris Nick Carter. "Mi amas bonan interkonsenton."
  
  
  Paro da malvarmaj, malhelaj okuloj rigardis lin supren kaj malsupren de malantaŭ lia burko. Ĉi tiuj vualoj, pensis Nick, donis al ili multajn avantaĝojn. Pro tio, vi ne scias, kio estas skribita sur iliaj vizaĝoj.
  
  
  La virino turnis sin kiam ŝia malstrikta, longa robo flirtis malantaŭ ŝi. "Venu sekvu min." Ŝi marŝis rapide, ŝiaj molaj plataj ŝuoj fajfis sur la rondaj pavimoj de la mallarĝaj serpentumaj stratoj, laŭ kiuj ŝi kondukis lin. Ŝi diris nek vorton nek turnis sin. La stratoj fariĝis pli mallarĝaj, malpuraj kaj krutaj. La odoro de homaj kaj bestaj fekoj estis preskaŭ sufoka. Ŝi kondukis lin en la koron de la Kasbao, kie Noĉjo konjektis, ke nur tri aŭ kvar el la polico kuraĝas aperi.
  
  
  Ŝi haltis antaŭ pordego en alta blankkalkita muro. Ŝi flankenpaŝis kaj lasis lin antaŭeniri. "Ve," diris Nick. “Mi ne povus diri al vi kie mi estas nun, eĉ ne pro la tuta mono en la mondo. Vi ne bezonas okulblindaĵon en ĉi tiu areo.
  
  
  "Tio estas la punkto," ŝi diris. Li rimarkis la ŝanĝon en ŝia voĉo. Nun ŝi parolis pli laŭte kaj pli aŭtoritate. Ĉi tio, li pensis en si mem, devas esti Grenato!
  
  
  Ili eniris malgrandan korton. La luno estis alta sur la ĉielo kaj Noĉjo povis vidi plurajn palmojn, olivarbojn kaj oranĝajn arbojn. De ie venis la odoro de purpura buganvilo. La domo estis granda, kvadrata, kaj la masonaĵo fariĝis roz-ruĝa en la lunlumo.
  
  
  "Tien ĉi," ŝi diris. Ŝi kondukis lin tra flanka pordo en la domon. Ekde la momento, kiam Nick eniris, li sciis, ke tio estas bordelo. Oni povis flari ilin, kvazaŭ dum la jaroj la odoro de iliaj oleitaj kaj parfumitaj korpoj trapenetrus la murojn kaj plankojn. De ie aŭdiĝis kvieta flustro de virinaj voĉoj, sekvita de akra vira ridado.
  
  
  Nun ŝi kondukis lin laŭ mallarĝa koridoro. Kvazaŭ divenante liajn pensojn, ŝi diris: “Jes, sinjoro Carter, ĉi tio estas bordelo. Kaj tre fama bordelo, mi dirus. La virinoj ĉi tie apartenas al Ouled Nail, se tiu nomo signifas ion por vi.
  
  
  "Mi aŭdis pri ĝi," murmuris Nick. Ouled Nail-ulinoj estas tradicie prostituitinoj. Por ili ĝi estas honorinda profesio. Ili laboras sufiĉe longe por kolekti doton, tiam reveni al sia tribo kaj geedziĝi.
  
  
  Ŝi malfermis la pordon kaj flankenpaŝis por lasi lin unue trairi. Li flaris la dolĉan odoron de brulanta santalo. Ŝi eniris la ĉambron, fermis la pordon, kaj li aŭdis ŝin ĉirkaŭpaŝi en la mallumo. Li aŭdis klakon, kiam ŝi ŝaltis la lumon, kaj la ĉambro subite hele lumiĝis. La lampo estis almenaŭ cent vatoj. Killmaster palpebrumis, kaj momento pasis antaŭ ol li ion vidis. Tiam lia okulo unue estis kaptita fare de virino kiun li rekonis kiel Sabra.
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  La ĉambro nun estis hele lumigita. Ili rigardis unu la alian silente dum momento. Ŝi faris paŝon antaŭen. - Mi estas Grenade.
  
  
  Hawk instrukciis Killmaster pri tio. Li diris: "La stileto ne povas esti eltirita."
  
  
  Ŝi kapjesis. - Jen! Nun ni povas iri rekte al la punkto. Kompreneble vi scias kial vi estas ĉi tie?
  
  
  Li kapjesis, iomete amuzite. "Ĉe AX ni ĉiam ricevas sufiĉe bonajn instrukciojn."
  
  
  Ŝi demetis sian yasmak kaj ĵetis ĝin sur la kanapon. La mantelo sekvis lin. Noĉjo rigardis kun intereso, kaj li havis strangan senton, ke li jam antaŭe vidis tiun ĉi virinon. Ĉi tiuj kruroj...
  
  
  Ŝi portis ion similan al kranioĉapo sur la kapo sub la kapuĉo. Nun ŝi demetis ĝin kaj lasis siajn harojn malsupren en belan brilan ventumilon el ebono, kiu atingis preskaŭ ĝis ŝia talio. Nun ŝi prenis ĝin per ambaŭ manoj, metis ĝin sur sian dorson kaj sekurigis ĝin per ora rubando.
  
  
  "Ĝi ĝenas min," ŝi diris, "sed mi ne povas decidi min detranĉi ilin."
  
  
  Nick Carter rigardis ŝin dum momento. Ne pro malĝentileco aŭ surprizo, sed ĉar li estis fascinita. Ĝi estis mirinda estaĵo.
  
  
  Ŝi portis nigrajn kalsonojn kaj nigran mamzonon. Ŝi havis longajn, sveltajn, beleformajn krurojn. Ŝia talio ne estis tiel maldika kiel tiu de Peg, sed tamen ĝuste. Por virino, ŝi havis larĝajn ŝultrojn, sed maldikajn brakojn, kaj ŝiaj mamoj estis plenaj, rondaj kaj firmaj. Li vidis du grandajn cicojn fiksrigardi lin de malantaŭ la pura ŝtofo de ŝia nigra mamzono.
  
  
  Ŝi portis ingon ĉe la interno de ambaŭ femuroj, inter la genuo kaj la kruro. Li vidis ostajn tenilojn de tranĉiloj. Ĵetantaj tranĉiloj. Estis pistolujo sub ŝia maldekstra akselo; li aspektis kiel Lawrence. Li konfuzis la revolveron kun mallongtuba .38-kalibra Banker Special, damnita peza armilo por virino.
  
  
  Sabra, ĉar li konis ŝin sub tiu nomo, pacience eltenis ĉi tiun intensan atenton. Ŝajne, ŝi kalkulis je tio. Nun ŝi diris: "Do, sinjoro Carter, ĉu vi ne tedas de ĉi tio?"
  
  
  Li certe estis tre impresita. Nekutima turno de la okazaĵoj por Nick Carter, kiu ne estis facile imponita.
  
  
  Ŝi montris al la leda sofo. — Sidu tie. Bonvolu fumi, se vi volas. Ni havas multon por diskuti. Ŝi turnis sin kaj iris al la sofo en la angulo de la ĉambro kaj sidiĝis. Denove ŝajnis al li, ke li jam antaŭe vidis tiun ĉi virinon – ŝia irado, ekzemple, estis glata kaj lerta, kiel tiu de kato. Sed kie?
  
  
  Noĉjo sidiĝis, krucis la krurojn kaj ekbruligis cigaredon. Li ĉirkaŭrigardis en la ĉambro. La muroj estis farbitaj rozkoloraj kaj la plafono estis eltranĉita, kiel en preskaŭ ĉiuj maŭrstilaj domoj. Kupraj uzaĵoj estis abunde, kaj la ŝtona incensujo ankoraŭ fumis. Estis ŝafhaŭtoj sur la planko. Proksime de la sofo, sur tabureto, staris tekruĉo kaj du malgrandaj tasoj. "Menta teo," ŝi diris. 'Se vi volas. Mi timas, ke mi havas nenion alian.
  
  
  Li skuis la kapon malestime kaj montris al la lacaj muroj. "Tre facile subaŭskulti."
  
  
  — Ne zorgu. Estas sekura ĉi tie.
  
  
  Kiel Unicom, li pensis iom acide. Sed ĉi tio estis ilia korto, Hawk diris. Ŝi scius, kion ŝi faras.
  
  
  "Sinjoro Carter."
  
  
  Li balancis la kapon. — Niĉjo. Nick kaj...? Mi povas ĉesi nomi vin "Grenato".
  
  
  Tio estis la unua fojo, ke li vidis ŝin rideti. Ŝiaj malgrandaj perloblankaj dentoj ekbrilis. Post iom da hezito, ŝi diris: „Nur nomu min Sabra. Kompreneble ĝi ne estas mia vera nomo, sed tio ne gravas.
  
  
  Sabra. Li sciis, ke sabra estas nomo donita nur al tiuj naskitaj en Israelo. Tio estis ankaŭ la nomo de la pika kakto kiu kreskis tie. Li diris tion al ŝi.
  
  
  Ŝi denove ridis. "Mi povas esti pika, Nick." Tre pika. Kaj mi lasos vin aŭdi ĝin nun... ĝuste nun.
  
  
  Li demandis ŝin rigardis. "Mi ne komprenas vin."
  
  
  "Do mi klarigos ĝin al vi tre detale, Noĉjo." Mi pensas, ke mi scias kia homo vi estas.
  
  
  Li ridetis. — Diru al mi, kio ĝi estas. Mi ne venis ĉi tien por paroli pri mi mem, sed tamen diru al mi.
  
  
  “Ni konas vian reputacion, Nick. Granda, alta kaj ĉarma. Efika, iom kruela, la plej bona viro en la komerco...
  
  
  “Dometu min pli. Mi ŝatas ĝin.'
  
  
  Ŝiaj kruroj estis enŝovitaj sub ŝi sur la sofon, ŝiaj longaj kruroj estis lertaj kaj flekseblaj, kiel du belaj serpentoj. Ŝi subtenis sian mentonon per unu mano kaj donis al li penetran rigardon, kaj nun ŝi ne plu ridetis.
  
  
  "Ni pli bone klarigu ĉi tion de la komenco, por ke ni povu antaŭeniri nian mision.
  
  
  Mi ne dormos kun vi, Nick. Nia rilato restas nur komerca. Strikte! Cetere mi devas diri al vi: mi jam havas amanton.
  
  
  Nick Carter, kiu estis pafita kontraŭ iom pli ofte ol li volis konfesi—li ne ŝatis, ke la vento forprenas sian venton el siaj veloj—diris: "Tio estas tre agrabla de vi, do."
  
  
  "Mia granda amo nomiĝas Israelo," diris Sabra mallaŭte. Ŝi rigardis Nick sen vidi lin. Li havis la impreson, ke ŝi rigardas trans lia ŝultro en la senfinecon.
  
  
  “Ĝuste nun mi batalas por ke mia granda amo ne estu mortigita,” ŝi daŭrigis, “mi scias, ke ĝi sonas bele kaj imaga, sed jen kiel mi sentas. Mi naskiĝis en Israelo, Nick, kaj mi amas ĉi tiun landon. Mi devas fari ĝin. Li pensis momenton pri ŝia propra poezia talento kaj pensis: nun, evidentiĝas, ŝi ja ne estas profesia! Ŝi estas amatoro, tre, tre bona amatoro.
  
  
  Li levis la ŝultrojn. — Bone. Konsentu. Mi ne ĝenos vin. Nun ni eklaboru.
  
  
  Sabra iris rekte al la punkto. "Ĉu ili ne diris al vi, ke mi komandas?" Ĉu mi respondecas pri ĉi tiu operacio?
  
  
  "Oni diris al mi ĉi tion."
  
  
  Ŝiaj okuloj mallarĝiĝis. - Kaj vi ne ŝatas ĝin?
  
  
  - Mi ne ŝatas ĝin. Mi ne ŝatas labori kun virino, des malpli preni mendojn de virino. Sed mi sekvos viajn ordonojn, do ne zorgu pri tio. Almenaŭ tiom longe kiom mi konsentas, li pensis.
  
  
  — Bone. Kion vi jam scias pri ĉi tiu tasko?
  
  
  Li rakontis al ŝi kion Hawk rakontis al li.
  
  
  Kiam li finis kun tio, ŝi diris: "Gravaj eventoj okazis de kiam la estro de la Shin Bet kaj via estro renkontis en Vaŝingtono. Tuj kiam ni vekiĝis, nia popolo komencis malsaniĝi. Mi havas bonegajn kontaktojn en Sirio. Ni scias, ke granda kvanto da venena gaso, verŝajne lewisito, malaperis el magazeno apud Damasko. Neniu povas ekscii, kio okazis; li malaperis sen spuro."
  
  
  Killmaster sulkigis la brovojn. - “Jes, kompreneble, li simple iris rekte al la baza tendaro GG, kien ajn li estis. Malpura bastardo!
  
  
  “Jes, ni ankaŭ kredas, ke GG planas uzi venenan gason kiam liaj tiel nomataj israelanoj atakas Jordanion. Uzi gason fariĝas la pajlo, kiu igas la sitelon superflui. Multaj virinoj kaj infanoj mortos, kaj la tuta mondo malbenos nin, la sangon de Izrael.
  
  
  Nick kapjesis. 'Vi pravas. Ĉi tiu GG konas ĉiujn ruzajn lertaĵojn.
  
  
  - Ĉu vi bone konas lin?
  
  
  — Tute normala. Mi multfoje studis lian kazon. Fakte, estis postulo studi ĝin. Ĉiu sekreta agento en la mondo konas Gunther Gerhardt, inkluzive de la rusoj.
  
  
  “Precipe la rusoj! Ni devas unue ricevi lin, Nick. Vivanta aŭ morta. Miaj ordonoj estas mortigi lin prefere ol lasi lin fali en la manojn de la rusoj. Kompreneble, ni preferus, ke li restu viva, sed se ne estas alia elekto, li mortos. Israelo volas preni respondecon por forigi la mondon de ĉi tiu monstro."
  
  
  Noĉjo bruligis cigaredon kaj rigardis la tekruĉon. Li estis tre soifa, sed li neniam kliniĝis por trinki mentoteon. Li forgesis pri sia soifo.
  
  
  "Antaŭ ol vi povas mortigi lin," li diris, "aŭ antaŭ ol vi malhelpas la rusojn kapti lin, vi devas unue trovi lin."
  
  
  “Miaj beduenoj jam okupiĝas pri ĉi tio. Ili spuras lin.
  
  
  'Kiu estas ĉi tiu?'
  
  
  “Beduenoj. araboj. Ili estas tre fieraj kaj tre sangavidaj kaj... tre nefidindaj. Ilia mastro estas tiu, kiu plej pagas ilin, kaj ili iras por... por dolaro. Sed mi multfoje laboris kun ŝejko Al Khalifa kaj mi kredas, ke mi povas elteni kun li certagrade. Efektive, li volas, ke mi estu en sia haremo.
  
  
  Niĉjo zorge studis ŝin. "Kaj se ne ekzistas alia maniero akiri tion, kion vi volas aŭ kion Israelo volas, ĉu vi farus ĝin?"
  
  
  "Kompreneble mi estos preta."
  
  
  Kiel mi pensis, li konkludis. Idealisto. Li jam malkovris en ŝi multajn bonajn kvalitojn, kaj ne estis facile konvinki lin. Vi ne estis en lia profesio, se vi ankoraŭ volis ĝui viajn nepojn. Sabra estis unu el tiuj sekretaj agentoj - estis malmultaj el ili - kiuj laboris pro konvinko, kaj ne nur por mono. Vere malofta birdo.
  
  
  "Unue," diris Sabra, "ni volis lasi GG sola, lasu lin daŭrigi siajn planojn por ĉi tiu atako ĝis la lasta minuto. Kaj tiam kaptu lin en la ago kaj elmontru lin kaj Sirion al la tuta mondo. Ĉi tio estus bonega propagando por ni kaj verŝajne kondukus al la renverso de la registaro en Damasko. Ni ricevus longan ripozon, malpezigus streĉiĝon sur la landlimo kaj, kompreneble, savus Hussein."
  
  
  Ĉu ŝi uzis la pasintan tempon? Aŭ ĉu ĝi estis la subjunkcia etoso?
  
  
  Li, pensis Noĉjo malĝoje, forgesis la plej grandan parton de tio, kion li lernis en la lernejo. Ili ankaŭ ne instruis kiel labori en AX en la lernejo.
  
  
  "Nun kiam ni eksciis pri la ŝtelita venena gaso," diris Sabra, "ni decidis ne atendi." Tro riska. GG povus iel trompi nin, malaperi kaj ankoraŭ fari la atakon. Liaj viroj en israelaj uniformoj mortigos, uzos venenan gason kaj faros abomenaĵojn, dum niaj malamikoj krias pri israelaj krimuloj. Oni prezentus al ni faron – kaj Israelo restus kompromitita. Tial ni decidis trovi kaj detrui ĝin. Nia plej bona grupo de paraŝutsoldatoj - ducent homoj - staras preta kaj atendas ordonojn de mi. El Usono' Killmaster ne ŝatis longe sidi trankvile. Li ekstaris kaj komencis ĉirkaŭpaŝi la ĉambron, prenante longan trenadon de sia cigaredo. Sabra kontente kuŝis sur la sofo kaj rigardis lin. Ne estis esprimo sur ŝia ĉarma vizaĝo.
  
  
  Killmaster diris: "Ĉi tio signifas invadon de siria teritorio."
  
  
  Ŝi levis la ŝultrojn. — Jes. Estas necese. Ni surterigas nian popolon en Sirio, detruas la GG kaj ĝian tendaron, kaj poste eliras kun fulmorapido. Ĉi tio kompreneble ankaŭ inkluzivos malobservon de la siria flughaveno fare de niaj transportaviadiloj kaj batalantoj kovrantaj nin de la aero. Sed ne ekzistas alia maniero.
  
  
  "Ĝi verŝajne signifus militon kun Sirio."
  
  
  Sabra levis siajn sveltajn ŝultrojn. - La pli malgranda el du malbonoj, Noĉjo. Ni povas trakti Sirion. Sed se la GG faras tiun atakon kaj ni estas akuzitaj pri uzo de gaso kaj aliaj abomenaĵoj, tiam la araba mondo unuiĝos. Tiam unuafoje monda opinio parolos por ili. Ni ne povas trakti ĉi tion. Ili disbatos nin! La agadsfero de Nick Carter lastatempe estis sur la alia flanko de la mondo. Li malmulte sciis pri la politika situacio en Mezoriento. Ŝajnis al li, ke la Izraelidoj elektis la solan eliron.
  
  
  Sabra diris: "Ĉiuokaze, ni jam militas kontraŭ Sirio, kvankam malgrandskale. Ĉi tio signifas nur eskaladon. Se ni kaptos GG vivanta, ni igos lin paroli. Kaj kiam li parolas kaj konfesas komploti kontraŭ ni, tiam nia atako estas pravigita.”
  
  
  "Nu," diris Nick. - 'Kion ni faros nun? Kio estas miaj ordonoj, mem sahib?
  
  
  Ŝi leviĝis de la sofo kaj iris al li. - Ĉu tiom doloras, Noĉjo? Ĉu preni ordonojn de virino?
  
  
  Li moke ridis. - “Ĉi tio estas tolerebla. Kion ni faras?'
  
  
  La unuan fojon li vidis ŝian vizaĝon de proksime. Ŝi havis ovalan vizaĝon, kreman haŭton, rektan grekan nazon kaj larĝan ruĝan buŝon. Ŝia frunto estis alta kaj sen sulkoj. Sed la plej okulfrapa trajto de ŝia vizaĝo estis ŝiaj okuloj: grandaj migdalformaj okuloj, kiuj ŝajnis esti faritaj el likva lafo. Venis al lia menso poemo — okuloj malhelaj kiel morto. Sabra trakuris sian manon sur sian platan blankan stomakon kaj en siajn nigrajn kalsonojn. Ŝi eltiris pecon da palflava papero kaj donis ĝin al Noĉjo. Ĝi estis ĉeko por 30 000 israelaj pundoj, kiujn oni devis enspezigi en banko en Tel-Avivo. Nur rapida kalkulo. Dek mil dolaroj.
  
  
  Iru rekte al Tiberias, ĉe la Maro de Galileo, kaj donu ĉi tiun ĉekon al la agento de Ŝejko al-Khalifa. Ĉi tiu agento estas lia majoratulo, Aid. Mi uzis lin multfoje kiel kurieron. Foje mi uzas kaŝejon, kiun nur li kaj mi konas, sed tro gravas riski ion ajn. La afero estas, Noĉjo, ke mi suspektas, ke la ŝejko jam malkovris la GG-bazan tendaron. Li aludis ĉi tion. Li nur prokrastas ĝin por ricevi pli da mono. Li ne diros al mi kie estas la tendaro nek kondukos nin tien ĝis li ricevos tiun kontrolon.
  
  
  Nick metis la ĉekon en sian monujon. "Kion povas fari la araboj—kiel nomadoj—per tia ĉeko?"
  
  
  La vizaĝo de Sabra misformiĝis. Ŝi povis ĵuri same kiel maristo. - “Mi bezonis damne longan tempon por ke li akceptu la ĉekon, kredu min! Longe li ne estis certa, ke sekreta agento ne povas forigi sakojn da oro. Nun li enkasigas siajn ĉekojn per peranto. Mi ankaŭ menciis lian haremon - mi diris ke mi pripensus ĝin."
  
  
  Nick rikanis al ŝi. “Atentu, Sabra. Li povas forrabi vin kaj malaperi super la horizonto, kaj vi estos ĵetita trans la selon de lia araba virĉevalo.
  
  
  'Mi ne kredas ĝin.' Ŝi signife frapis la revolveron en sia ŝultro-pistolujo. - Sed li povas fari ĝin! Li estas ruza, feroca maljuna diablo. Vi devas esti singarda kiam vi traktas ĉi tiujn homojn, Nick. Kun mia bedueno. Ili estas malriĉaj araboj, ne naftaj magnatoj, kaj ili estas senfine fieraj. Ili estas bruaj kaj iel kiel infanetoj. Vi povas aĉeti iliajn servojn, kaj tiam ili ankaŭ faros ion por vi... sed provizore. Vi neniam povas fidi je tio.
  
  
  Ree venis al la menso Killmaster. — Ĉi tiu GG, Gunther Gerhardt, ĉu li ne estas fakulo pri dezertoj? Mi ŝajnas memori ke li deĵoris sub Rommel...
  
  
  'Jes certa. Li estis nomita la Germana Laŭrenco. Li konas siajn arabojn. Eble eĉ pli bone ol mi.
  
  
  "Kiel mi povas trovi ĉi tiun kontakton en Tiberias?"
  
  
  Ŝi diris al li.
  
  
  "Mi iros maksimume post unu tago," ŝi aldonis. Mi ankoraŭ havas kelkajn aferojn por fari en Marrakech. Komence, mi metas falsan spuron, kaj poste mi ankaŭ bezonas establi kontaktojn. Kaj mi ankaŭ devas ĉesigi ĉi tiun dubindan komercon.
  
  
  Ŝi donis al li strangan rideton. - “Vi trovos, ke labori kun mi estas danĝera komerco. Ĉiam estas iu, kiu rigardas mian vivon. Eĉ ĉi tie en Marrakesh estas agentoj el Sirio kaj aliaj. Ili volas min mortinta, kompreneble, sed ne antaŭ ol ili lasis min paroli. Ili klare bezonas mian reton de agentoj. Ĉi tio estas ludo por ni. Ĝis nun mi gajnas. Mi intencas resti tiel.”
  
  
  Ŝi komencis krispigi siajn nigrajn harojn kaj meti ĝin sub sian kranioĉapon. Kiam ŝi turnis sin kaj marŝis al la sofo por preni sian robon kaj burkon, li subite komprenis... kiel ŝi marŝis, malantaŭa vido! Ŝi estis la sama blondulino, sed li ne rimarkis tion antaŭe.
  
  
  "Vi estas tia blonda," li diris. "Blondino el la trinkejo."
  
  
  Ŝi glitis en sian mantelon kaj rektigis sian vualon. Ŝiaj malhelaj okuloj rigardis super la kovrilojn kun miksaĵo de humuro kaj moko. - Nature. Ĝi estas tre simpla... peruko kaj kontaktlensoj, iom da remburaĵo jen kaj jen. Mi estis ironta vin, kiam vi eniris la drinkejon. Venu al vi. Mi kondukos vin al la socco. Vi neniam estos sola.
  
  
  Sur la vojo reen al la merkato, ili piediris flank-al-flanke dum ŝi instrukciis Nick plu kaj respondis la demandojn kiujn li demandis por esti preta por ajna eventualaĵo.
  
  
  “Vi devas tuj doni ĉi tiun monon al la ŝejko,” ŝi diris al li kiam ili alproksimiĝis al la sokko, kiu nun aspektis malhela kaj forlasita. "Li estas nefidinda maljunulo, sed ni bezonas lin." Morgaŭ estas pli bone foriri kiel eble plej frue — la unua aviadilo foriras, mi pensas, je la deka — kaj flugi al Lodo. Tio estas la nomo de Tel-Aviva flughaveno. Hertz havas oficejon tie kaj vi povas lui aŭton tie. Veturu rekte norden al Tiberias kaj ne perdu tempon dum la vojo.
  
  
  - Jes, Mem Sahib.
  
  
  Ŝi ŝtelis rigardon al li super sia vualo. "Venu, Noĉjo... se ni laboros kune..."
  
  
  "Estas nur," diris Killmaster, "mi ne ŝatas esti traktata kiel malgranda infano." Mi faras ĉi tiun laboron multe pli longe ol vi, Sabra.
  
  
  Ili silente kovris la reston de la vojo al la sokko. Kelkaj karbidlampoj ankoraŭ flagris jen kaj jen, kelkaj budoj estis ankoraŭ malfermitaj, sed ĉio aspektis senhoma. Ili haltis en la ombro, tute proksime de kie ŝi renkontis lin.
  
  
  Ŝi diris:
  
  
  - Kiel fartas via alivestiĝo?
  
  
  Robert Thomson. De Marshall Field ĝis Ĉikago. Aĉetanto de skribmaŝinoj.
  
  
  "Estas pli bone vendi pneŭojn," diris Sabra. "Ni ne faras skribmaŝinojn en Israelo."
  
  
  Ŝi etendis la manon al li. Ŝiaj fingroj estis malvarmetaj, maldikaj kaj flekseblaj, kaj ŝi havis mirindan forton. "Ĝis revido en Tiberias," ŝi diris. "Shalom"
  
  
  La mallumo englutis ŝin.
  
  
  La venontan matenon, forlasante la Alcazar Hotelon sur sian vojon al la flughaveno, Killmaster atestis scenon kiun li ne facile forgesus.
  
  
  Li staris ĉe la piedo de la ŝtuparo kondukanta al la vasta ŝtupetaro kaj enirejo de la hotelo, atendante ke la sonorilo alportos siajn du pezajn valizon. Antaŭ la Alkazaro estis serpentuma vojo kondukanta al la ĉefvojo. Ne malproksime de Noĉjo estis griza malferma Renault parkumita en la enveturejo.
  
  
  Lia fajrilo ne funkciis kaj li devis uzi alumeton por ekbruligi sian cigaredon. Freŝa venteto blovis el la dezerto, kaj li kliniĝis por ŝirmi la flamojn per la manoj kontraŭ la vento. Levante la kapon, li revidis la blondulon.
  
  
  Ŝi portis alian robon hodiaŭ, sed ĝi certe estis la blondulino el la drinkejo. Kaj tamen ŝi estis tute alia. Ŝi staris sur la perono, vigle babilante kun tiu sama viro, kiun ŝi tiel malvarme ignoris la antaŭan nokton — svelta viro en fezo kaj tajlita kostumo. La viro ankaŭ gestis per siaj manoj kaj ridetis. La blondulino amike ridetis al li kaj lasis sin konvinki. Ŝi prenis la ŝaltilon el sia monujo kaj montris al la griza Renault. La viro riverencis, prenis la ŝlosilojn de la ŝaltilo kaj malsupreniris la ŝtuparon.
  
  
  La blondulino rigardis malsupren kaj vidis Noĉjon starantan. Li ne donis indikon, ke li konas ŝin.
  
  
  Ŝi malsupreniris unu paŝon, poste haltis kaj rigardis Nick per larĝaj okuloj. Ŝi decide svingis sian ganitan manon. Foriru de la vojo! Ne staru tie!
  
  
  Nick ĉirkaŭrigardis. Estis malmultaj homoj, kaj neniu atentis ilin. Kion ŝi volis diri? Kia danĝero?
  
  
  Ŝia dikfingro moviĝis en konata gesto: Eliru!
  
  
  La sonoristo malsupreniris la ŝtuparon kun la valizoj de Noĉjo, preter la blondulino. Viro en fezo ĵus malfermis la pordon de griza Renault. Tiam Noĉjo komprenis. Li rapide turnis sin kaj foriris de la Renault.
  
  
  Li marŝis ĉirkaŭ dek metrojn kiam okazis surdiga eksplodo. Nick turnis sin ĝustatempe por vidi la Renault eksplodi en flamojn kaj ondi kun densa fumo. Li iris kaj staris malantaŭ la palmarbo. Ĉirkaŭflugis metalpecoj. Li aŭdis ion frapi apud li kaj rigardis nekrede la sangan pecon, grandecon de vespermanĝo.
  
  
  Li rigardis la kajon. La blondulino malaperis sen spuro.
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  Tiberias situas ĉe la okcidenta bordo de la Galilea Maro. Herodo konstruis ĝin kaj nomis ĝin laŭ la romia imperiestro. Ĝi estas tre okupata turisma feriejo vintre, sed sennombraj jarcentoj da detruo kaj milito lasis sian spuron. Ĉie estas restaĵoj el la tempoj de la Biblio, la romianoj, la krucmilitistoj kaj la turkoj. La granda saĝulo Maimonido estas entombigita ĉi tie, kune kun granda nombro da aliaj judaj saĝuloj.
  
  
  Sekvante la ordojn de Sabra, Killmaster alvenis en Tiberias en pluva tago proksime de la fino de novembro.
  
  
  Dum la longa veturado norden de Tel-Avivo trans la Ŝaron-Ebenaĵo, li konstante kontrolis por certigi, ke li ne estas sekvata. Li povis esti certa, ke neniu observas lin. Liaj pensoj estis dividitaj, unuflanke, li admiris la miraklon, kiun la judoj kreis, igante dezertan, mortintan dezerton en la konatan landon de lakto kaj mielo; aliflanke, liaj pensoj temis pri Sabra kaj kion li vidis en la Alcazar Hotelo.
  
  
  Li ankoraŭ opiniis, ke ŝi estas amatora, laboranta pli el idealismo ol mono, sed li devis konfesi, ke ŝi bone traktis sin. Ŝi metis tiun ĉi bombon en sian propran aŭton kaj poste delogis la viron en la fezo – agenton el Dio scias, kiu lando – por krevigi sin. Nick ridetis pro tiu penso. Ĉi tiu knabino estis senhelpa kiel bengala tigro.
  
  
  Li haltis ĉe la supro de la monteto kaj eliris por etendi siajn longajn krurojn. Malgraŭ la malpeza pluvo, li aspektis bone. Sub li kuŝis la urbo, etendiĝanta ambaŭdirekte laŭ la bordo de la Galilea Maro, gigantaj makuloj el blankaj kaj paŝteloj, kiujn neprizorgita infano lasis kuŝi tie. Ĉe la alia flanko de la lago, li apenaŭ povis distingi la randon de la senfrukta malhela dezerto: ĝi estis Sirio. La israela teritorio ĉe la alia flanko de la lago estis strio larĝa apenaŭ dek unu metroj. Ĝi apartenis al la demilitarigita zono – ĉiutage aŭdiĝis tie fusiloj kaj maŝinpafiloj. Neniu kibuco laŭ la limo estis sekura, kaj judoj devis kunporti armilojn en la kampojn kiam ili iris labori.
  
  
  Nick Carter bruligis cigaredon kaj rigardis la pluvon. Se la suspektoj de israela inteligenteco estus ĝustaj, kaj se la beduenoj de Sabra povus esti fidindaj, tiam la bazkampadejo GG situus ie sur la alia flanko de la Galilea Maro en Sirio. Kiom malproksime kaj kie precize en Sirio oni ankoraŭ devis ekscii. Li bruligis cigaredon kaj pensis pri tio, kion diris al li Sabra kaj ankaŭ rigardis la mapon.
  
  
  La limo inter Sirio kaj Jordanio estis longa kaj kuris sudorienten de la suda bordo de la lago. Sed tiu ĉi longa limo malmulte utilis al la GG, ĉar la tiel nomata atako devus veni de Israelo. Estis klare ke la GG ne povis gvidi siajn virojn tra Israelo sur la brigado aŭ batalionnivelo al la loko de lia elekto. Li devos kontentiĝi pri la ŝancoj ofertitaj de la tereno.
  
  
  Noĉjo forĵetis la cigaredon, piedbatis ĝin kaj denove rigardis la mapon. Sude de la lago estis mallarĝa strio de tero kie Israelo, Sirio kaj Jordanio renkontiĝis. Ĝi estis sufiĉe dezerta terpeco kun nur unu kibuco, Shaar HaGolam. Se GG estus farinta rapidan atakon - kaj li sendube estus farinta tian - li estus povinta invadi Israelon sub kovro de mallumo, superforti la kibucon kaj fari sian atakon en Jordanio kun siaj soldatoj en israelaj uniformoj.
  
  
  Devas esti ia fulmmilito. La israelanoj opiniis, ke la plej verŝajna celo estus la jordania vilaĝo Umm Qais, situanta proksimume dek kilometrojn de Jordanio.
  
  
  Post la atako, GG kaj liaj homoj povus retiriĝi norden al Sirio. Israelaj uniformoj estos kaŝitaj aŭ detruitaj, la atakantoj estos dividitaj, kaj Damasko kaj la tuta araba mondo postulos milito. Reĝo Hussein tiam ricevis elekton: deklari militon kontraŭ Israelo aŭ morti. Se li deklaras militon, kaj Sirio kaj Egiptio kolektiĝos al li. Rusio subtenos ilin. Usono subtenos Israelon. En ĉi tiu situacio, ĉio eblas. La Tria Mondmilito ne estis nepensebla!
  
  
  La vizaĝo de Killmaster estis morna kiam li revenis malantaŭ la rado kaj komencis malsupreniri en Tiberias. Li ne ŝatis enhavi personajn rankorojn—kiam li mortigis, li kutime faris tion en malvarma sango—sed ĝuste nun li volis ĉirkaŭvolvi per siaj brakoj la dikan teŭtonan kolon de Gunther Gerhardt.
  
  
  Estis ĝuste post la kvina, kiam li eniris la centron de Tiberias. Estas ankoraŭ sufiĉe da tempo por aranĝi ĉion vespere. Li luis ĉambron ĉe la Huberman Hotelo, lasis la aŭton en la garaĝo kaj eliris. La pluvo ĉesis kaj la aero nun estis varma kaj humida. La bone prizorgita strato estis terure plenplena de homoj vestitaj el multaj landoj, kaj dekoj da diversaj lingvoj aŭdiĝis.
  
  
  Sabra donis al li ĝeneralajn direktojn, sed li faris nur kelkajn turnojn kaj jam estis perdita. Li konsultis belan knabinon en minijupo, tute ne certa, ke ŝi komprenos lian neperfektan hebrean, sed ŝi ridis, montris kaj diris: "Yashar maykaki kar."
  
  
  Noĉjo dankis ŝin kaj iris plu laŭ la strato, transiris la placon, kiun ŝi markis, kaj marŝis alian blokon. Poste li venis al malgranda parko, kie estis foirejo. Pro la pluvo estis tre malmultaj homoj. Nick daŭrigis tra la labirinto de infanaj altiroj ĝis li atingis sian celon. Proksime estis granda tendo kun signo: Kamelrajdado - 25 agorot. El la granda tendo venis la snufado, piedpremado kaj senĉesa muĝado de kameloj. Li povis flari ilin.
  
  
  Kvadrata, mezaĝa viro eliris el la tendo kaj viŝis siajn manojn per malpura mantuko. Li alproksimiĝis al Nick.
  
  
  - Kane?
  
  
  'Ĉu vi parolas la anglan?' Li estis diable malbone paroli la hebrean, kiam li ne devis.
  
  
  La viro kapjesis. — Iom... kion vi volas?
  
  
  Memoru la ĝustajn vortojn, Sabra avertis lin. "Mi volas rajdi per nigra kamelo," diris Nick Carter.
  
  
  La kvadrata viro akre rigardis lin, liaj okuloj mallarĝiĝis. "Ni havas nigran kamelon," li diris malrapide. - Sed li nun estas malsana. Ĉu ankaŭ alia kamelo funkcius?
  
  
  Nick balancis la kapon. "Devas esti nur nigra kamelo."
  
  
  “Mi vidos ĉu mi povas fari ion,” diris la viro. "Do vi povas ĝui iom da falafel intertempe." Vi devas esti malsata.
  
  
  Nick diris, “Jes. Mi malsatas.'
  
  
  La viro montris al la strato, el kie ĵus venis Noĉjo. “Ili vendas falafelon tuj ĉirkaŭ la angulo. Iru tien kaj atendu, ke ĉiuj foriru kaj tiam mendu ĝin de la knabino. Diru al ŝi, ke vi volas la specialan falafelon. Ankaŭ diru al ŝi, ke mi sendis vin. Ĉu komprenis?'
  
  
  — Komprenita. Nick revenis al la strato. Li ĉirkaŭrigardis kaj vidis, ke la viro sur la kamelo zorgas post li, gratante la nuan kapon. "Sabra," pensis Nick, ne riskas. Estos du, aŭ eĉ tri perantoj antaŭ ol li atingos la personon, kiun li bezonas. Eid. majoratulo de ŝejko al-Khalifa. La malgranda bufedo estis malplena; La sola persono laboranta malantaŭ la vendotablo estis alta knabino kun mallonga hararo. Nick sekvis liajn instrukciojn kaj demandis. Ŝi ne montris ĝin, sed komencis prepari la mendon. Ŝi donis al li araba pano kune kun botelo da ruĝa saŭco. "Kvindek agorot mi petas." Nick interŝanĝis iom da mono en la hotelo. Li pagis kaj foriris, sentante la rigardon de la knabino sur li. Kiam li turnis la angulon, li palpis inter la tranĉaĵoj de la sandviĉo. Liaj grasaj fingroj trovis duonfaldita cigaredvolvaĵo. Gratita sur la papero per malgrandaj literoj per nigra krajono estis: Hagalilstraat 265.
  
  
  Post duonhoro li elbusiĝis ĉe intersekciĝo kaj marŝis laŭ tervojo. Strato Hagalil estis en la suda antaŭurbo de Tiberias, areo de modestaj vilaoj kun propra ĉarmo, ĉirkaŭita de pinoj, olivujoj kaj cipresoj. Pro la relative alta altitudo, ĉe kiu li estis nuntempe, li povis klare vidi Sirion preter la Galilea Maro, bruligita dezerto de krutaj montetoj kaj profundaj uedoj. Atente rigardante, li vidis ion moviĝi sur unu el la montetoj. Observejo. Killmaster scivolis por momento ĉu ekzistas iuj minoj en la areo. Li kaj Sabra devas fari sian manieron tra ĝi. Li ĉirkaŭrigardis. Aro da lernejanoj petolis kaj ridis. Ili estis en la buso kun li, kaj nun, kiel ĉiuj knaboj, ili ne hastis reveni hejmen.
  
  
  Domo numero 265 estis duetaĝa, pli-malpli kvadrata vilao, malproksimigita de la vojo kaj ĉirkaŭita de ruĝa ŝtonmuro. La rusta ferpordego knaris kiel mortanta rato dum Noĉjo puŝis ĝin kaj marŝis laŭ la mallarĝa gruza pado. La ĝardeno ne estis prizorgita kaj fiherboj kreskis sur la gruzo. La blankkalko senŝeliĝis de la muroj kaj la pordo bezonis pentradon.
  
  
  Antaŭ ol preni la latunan maleon, Nick malfiksis la Luger en ĝian pistolujon kaj turnis la velurkovritan ingon al iomete pli avantaĝa pozicio. Li estis kiel eble plej streĉa. Li frapis la pordon trifoje per martelo. Nenio. Neniuj signoj de vivo en la vilao. Li staris aŭskultante, sed aŭdis nenion krom kelkaj gutoj da pluvo falantaj de la arbo apud la pordo. Silento. Li provis la pordon. Ĝi malfermiĝis per seka klako. Li eniris.
  
  
  La mortinto kuŝis en la antaŭĉambro, ĉirkaŭ dek metrojn de la pordo. Maldika flueto da sango trakuris la eluzitan pargeton. La viro kuŝis en la pozicio de nenaskita infano, la genuoj fleksitaj, la kapo malsupren, kiel giganta feto, kiu estis enironta ĉi tiun mondon anstataŭ adiaŭi ĝin. Brunaj manoj atingis la tranĉilon elstarantan de lia maldekstra flanko, tuj sub liaj ripoj.
  
  
  Killmaster, dume, elprenis la Luger. Li staris kviete kaj senmove, atendante kaj aŭskultante. Li staris tie almenaŭ du plenajn minutojn, aŭdante nenion krom la vento kaj la kutimaj sonoj de la malnova domo.
  
  
  Li trovis la ŝaltilon sur la muro kaj ŝaltis la lumon. La halo estis inundita de flava lumo. Nick zorge evitis la sangon kaj movis la korpon per sia piedo. Ĝi peze turniĝis, la genuoj ankoraŭ fleksitaj, la manoj etenditaj al la tranĉilo, per kiu ĝi estis mortigita. Li klinis sin por pli bone rigardi la vizaĝon.
  
  
  La okuloj estis larĝe malfermitaj, palbrunaj sub dikaj brovoj. La vizaĝo estis malhela kaj flavecbruna; maldika, mallarĝa vizaĝo kun forte elstarantaj nazo kaj makzeloj kaj malgrandaj lipharoj. La viro estis maldika konstruo, portanta malmultekostan brilan kostumon, grizan ĉemizon kaj kravaton kiu estis tro hela. Eĉ kiam li estis morta, li ankoraŭ aspektis feroca. Nick Carter ne dubis, ke li malestimas Eid, la majoratulon de la ŝejko al-Khalifa. Li faris paŝon malantaŭen, staris kun la dorso al la muro kaj pensis pri la situacio. Ĝi ruinigis ĉion. Li ne povis doni al la kadavro ĉekon por 30,000 israelaj funtoj. Li ne povis komuniki kun Sabra; ŝi ankoraŭ devis trovi lin. Tiutempe la ŝejko verŝajne antaŭĝojis pri la mono kaj sian filon.
  
  
  Du grandaj lakitaj pordoj malfermiĝis en la halon. Noĉjo rigardis ilin kaj elektis la pordon dekstre. Li serĉos la vilaon por vidi ĉu li povas trovi kondukon, kaj se li trovos nenion, li ne havos alian elekton ol iri al la hotelo kaj atendi. Aŭ lasu mesaĝon por Sabra kun la kamelulo.
  
  
  Li lasis la stileton gliti el ĝia ingo kaj prenis ĝin en la maldekstra mano. Kun Luger kaj stileto pretaj, li provis la ĝustan pordon. Ĝi ne estis ŝlosita. Li retropaŝis, poste piedbatis ŝin tiel forte, ke la pordo frapis la muron. Neniu aperis. Nenio moviĝis. Noĉjo paŝis super la sojlo heziteme, liaj nervoj rapide kaj averte. Li sciis, sen ajna indiko, ke iu alia estas en la ĉambro. La intuicio de la sekreta agento diris al li tion. Li devus fumi ilin kaj...
  
  
  Li aŭdis ĝin tro malfrue. Kvieta ronronado kaj raŭka sono. La malnova truko de sablosako! Li provis plonĝi flanken, sed estis tro malfrue. Kvindek funtoj da sablo falis de la plafono kaj alteriĝis sur lian kolon. Ĵus antaŭ ol li falis en forgeson, li vidis altan figuron en malluma angulo de la ĉambro. Tiam ĉio ĉirkaŭ li fariĝis nigra.
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  Kvindek-funta sablo da sablo falanta sur vin de la plafono signifas morton por preskaŭ ĉiuj. Tio donis al Killmaster teruran kapdoloron, doloron kaj rigidecon en lia kolo. Li estis kolerega kontraŭ si mem. Cedu al la banala sablosako lertaĵo! Tia stulteco ofte kostas la vivon al sekreta agento!
  
  
  Rekonsciiĝinte, li ne moviĝis aŭ malfermis la okulojn dum kelkaj minutoj. Liaj fingropintoj kaj dorso diris al li, ke li kuŝas sur matraco. Ne sur la lito, sed nur sur la matraco. Li havis kompanion! Iu en la ĉambro observis lin. Alia seĝo knaris ĉe la alia flanko. Du viroj. Almenaŭ du. Nick kuŝis senmove. Li enspiris la odoron de cigareda fumo. Turkaj cigaredoj.
  
  
  Virina voĉo diris en la rusa, akre kaj iom nervoze: "Eble ni mortigis lin, Gregof." Li estas tro trankvila. Li ankoraŭ tute ne moviĝis.
  
  
  Profunda basa voĉo respondis, grumblante, “Vi estas freneza, Jasmin. Li ne mortis. Ne Nick Carter! Kaj atentu, kion vi diras... li verŝajne vekas kaj aŭskultas. Enŝaltu la lumon, mi rigardos.
  
  
  Sur la plafono ekbrilis hela lumo. Nick tenis siajn okulojn fermitaj. Li aŭdis la viron alproksimiĝi al la matraco kaj rimarkis, ke li rigardas malsupren al li. La viro piedbatis Nick brutale en la ripojn. Terure doloris.
  
  
  Killmaster pensis: Pro tio mi mortigos vin.
  
  
  Li ĝemis, eksidis, palpebrumis kaj komencis froti sian dolorantan kolon. Liaj okuloj estis nepenetreblaj kaj senkoloraj pro subpremita kolero, sed en la hele lumigita ĉambro nenio eskapis de li. En ĝi ne estis mebloj, krom matraco, du seĝoj kaj alta vestoŝranko en la angulo. Apud la pordo estis sablosako kun ŝnuro ligita al ĝi. Super la pordo, ŝraŭbita en la plafonon, estis pulio. Tiel diable facila. Ili silentis kaj devigis lin veni ĉi tien. La viro en la angulo, tenante la ŝnuron, atendis, ke Noĉjo malfermos la pordon, siluetita kontraŭ la lumo malantaŭ li. Nenio komplika.
  
  
  La knabino en la angulo estis nova orientilo. Ŝi sidis sur unu el la seĝoj, direktante al li malgrandan aŭtomatan pistolon. Ŝi aspektis kiel matura adoleskanto! Mallonga helflava hararo, tre malloza svetero kiu montris ŝiajn grandajn mamojn, minijupo kiu apenaŭ atingis la supron de ambaŭ nilonaj ŝtrumpoj. La viro malproksimiĝis dum Nick sidiĝis. Nun li prenis alian seĝon, turnis ĝin kaj sidiĝis sur ĝi, kruroj disvastigitaj, kaj Noĉjo rigardis malsupren la barelon de sia propra Luger. - Ne provu esti amuza, Carter. Mi ne volus mortigi vin. Li nun parolis la anglan kun forta akcento. Nick Carter frotis sian kolon kaj donis al la viro glacian rigardon. Do ili konis lin. Li daŭre rigardis la viron malvarme. - Kiu vi estas? De la KGB? GRU?
  
  
  La viro, kiun la knabino nomis Gregof, estis alta kaj tre maldika. Li aspektis malsana kaj elĉerpita. Li havis tagojn da stoplo kun grizaj makuloj tie kaj tie. Li portis ruĝan sveteron kaj malpuran, ŝiriĝintan malhelan pantalonon. Kia hararo li havis estis maldika kaj obtuza. Li gratis sian preskaŭ kalvan skalpon per malpuraj ungoj kaj diris: “Mi faras la demandojn ĉi tie, ne vi. Nur silentu ĝis mi diros al vi paroli.
  
  
  Nick Carter kapjesis. - Jes, vi havas revolveron.
  
  
  La viro montris plurajn difektitajn dentojn kaj lupe rikanis. — Jes. Kiel vi ĝuste notis, mi havas revolveron. Via revolvero, Carter. Sed mankas al mi pacienco.” Li svingis la manon trans la ĉambron: “Mi kaj Jasmin estis en ĉi tiu domo dum tri tutaj tagoj. atendita. Ili manĝis el ladskatoloj kaj faris sen lavpelvo kaj sidis tre trankvile. Mi sentas naŭzon kaj...
  
  
  - Ŝparu al mi viajn problemojn. Mi mem sufokiĝas pro tio. Vi estas unu el ili.'
  
  
  Gregof sulkigis la brovojn kaj mansvingis Luger. “Mi avertas vin, Carter, ne mensogu al mi! Mi... — La knabino parolis bonan anglan en tono kaj maniero, kiuj ne konvenis al ŝia juneca aspekto. - Li pravas, Carter. Niaj nervoj estas iom streĉitaj post tri tagoj en ĉi tiu domo. Mi ne incitus Gregofon, se mi estus vi. Ĉu vi vidis en la antaŭĉambro... “Silentu,” Gregof diris severe. "Vi parolas tro multe, Yasmin." Mi diros al vi, se vi ne ĝenas! Li daŭrigis en la rusa, ĵetante al ŝi plurajn malbenojn, kiujn Niĉjo ne komprenis. Lia ruso ankaŭ ne estis tiel bona.
  
  
  Gregof turnis sin al Noĉjo. “Do Carter, diru al mi, kie estas GG? Gunther Gerhardt?
  
  
  "Mia kolo doloras kiel diable," diris Nick. Li fermis la okulojn kaj denove frotis sian kolon por akiri tempon. Tiel oni eksciis pri GG. Aŭ pli ĝuste, ili ekkomprenis, ke israela inteligenteco kaj AX estas sur siaj kalkanoj. Ĝi venis al la sama afero.
  
  
  "Carter!"
  
  
  Noĉjo malfermis la okulojn kaj sincere kaj malkaŝe ridetis al Gregof. Nun li sciis, ke ili ne finos lin. Almenaŭ ĝis ili elprenis ĉion el li.
  
  
  "Mi ne scias," li diris honeste, "mi vere ne scias." Mi konfesas, mi serĉas GG, kiel vi, sed mi ne scias kie li estas.
  
  
  Gregof sulkigis la brovojn kaj furioze svingis Luger supren kaj malsupren. - Mi pensas, ke vi mensogas.
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. "Ne gravas al mi, kion vi kredas."
  
  
  Gregof prenis paperpecon el sia poŝo. Nick rekonis ĝin kiel la ĉekon, kiun li kunportis. Gregoff prenis la ĉekon.
  
  
  Ĉi tiu ĉeko estas en la nomo de Ŝejko Al-Khalifa. Por tridek mil israelaj pundoj, ĉu ne? Tiu kadavro tie," li montris al la halo, "estas lia filo Aid." Vi donus al li tiun ĉekon, ĉu ne? Kial?' Nick rigardis lin dum momento. — Jes. Mi donus ĝin al li. Li sciis kie estas GG! Vi ne devintus mortigi lin, Gregof. Nun neniu el ni scias kie estas GG.
  
  
  "Li sciis nenion," Gregoff diris per sia profunda voĉo, kiu ŝajnis stranga ĉar ĝi venis el tia malgrasiga korpo. Li nenion konis! Li diris ĉi tion al mi. Li provis eltrovi ĝin por ni, sed li ankoraŭ ne sciis. Kaj li volis monon, tro multe da mono por nur provi. mi...'
  
  
  De ĉirkaŭ la angulo la knabino diris: “Nun vi estas konfuzita, Gregof. Eble Carter pravis kaj Ade sciis. Ĉi tio ne estas la unua fojo, kiam vi perdis la paciencon...
  
  
  Gregof diris nenion. Li leviĝis de sia seĝo kaj malrapide marŝis al la knabino, direktante la Luger al Nick. La knabino levis la pafilon kiam li alproksimiĝis al ŝi. Kun malestima rideto, li forpuŝis ŝian pafilon kaj forte batis ŝin en la vizaĝon. Mi diras, ke vi fermu vian buŝon, Yasmin. Mi diras tion la lastan fojon. Kaj mi raportos vin al Moskvo pro malobeo.
  
  
  La knabino kliniĝis en la seĝo, kovrante sian vizaĝon per la manoj.
  
  
  — Mi povus ankaŭ paroli pri vi en Moskvo.
  
  
  Frikcio, pensis Noĉjo feliĉe. Multa frotado. Bonega laboro. Se nur li povus eltrovi kiel utiligi ĝin.
  
  
  Gregof revenis al sia seĝo kaj sidiĝis sur ĝin, kruroj disigitaj. Nick denove estis alfrontita kun la malvarma, malhela rigardo de sia propra Luger. Venis al li en la kapon, ke armilo estas ja tre senpersona afero. Gravas, kiu mortigas.
  
  
  “Aŭskultu,” diris Gregof. “Aŭskultu tre atente, Carter. Ni konas vin, kiel vi povas vidi. Vi estas la plej bona agento de la AX-murdinto-bando. Vi multe valoras por ni, same kiel por la ĉinoj. Multe da. Mi ricevus grandan laŭdon, se mi nun venigus vin al Moskvo.
  
  
  Nick rigardis lin. Li diris: "Sed vi ricevus eĉ pli grandan gloron, Gregof, se vi povus transdoni GG al Moskvo."
  
  
  La altkreskulo kapjesis. - Ĉi tion mi ne neas. Kaj tial mi pretas fari interkonsenton. Diru al mi kie kaŝas GG kaj mi lasos vin iri."
  
  
  La malbenita ironio de ĉio, pensis Nick, estis ke ĉi tiu ulo pravas. Li ankaŭ sciis, kio estis en lia menso. Se li povus akiri kaj Nick Carter kaj GG, li certe farus; se li ne povis ricevi GG, li ricevis Carter; sed se li devus lasi Carter iri por GG, li farus ĝin.
  
  
  Li ridetis al Gregof. - Bone, Gregof. Vi ludas per malfermitaj kartoj. Tiam mi faros la samon. Sed ĝi ne multe helpos vin, ĉar ni ambaŭ estas en malfacila situacio. Estas vere, ke mi laboris kun israela inteligenteco. Estas ankaŭ vere, ke ili sekvas la spuron de GG. Ili. Mi ne scias. Dank' al vi, ke vi mortigis Helpon, mi perdis kontakton kun ili. Kial vi ankoraŭ mortigis Aid, Gregof? Li estis la ĉefa ligo por ni ambaŭ."
  
  
  El la angulo aŭdiĝis ribelema voĉo de knabino:
  
  
  - Ĉar li estas freneza, malsana je la kapo! Kiam li varmiĝas kaj ne scias, kion li faras!"
  
  
  Nick streĉis siajn muskolojn. Se Gregof denove alproksimiĝus al ŝi, li eble havos la ŝancon ataki lin.
  
  
  Sed ĉi-foje la rusa agento nur lace rigardis la knabinon kaj gratis lian stoplon. “Iun tagon, Yasmin, vi diris tro multe. Nur unu vorto! Li turnis sin al Nick.
  
  
  Helpo estis duobla agento. Vi vidas, li laboris por ni dum pluraj jaroj, kaj ĉi-semajne, ĝuste ĉi-semajne, mi ekscias, ke li ankaŭ laboras por israela inteligenteco. Dependas, ke mi konis pli da duoblaj agentoj. Kelkfoje ili faras utilan laboron. Sed ĉi tiu Helpo estis ankaŭ mensoganto kaj tre postulema. Li ankaŭ estas, kiel mi diru, tro avida. Li implicis ke li sciis kie trovi GG, sed deziris duonan milionon da dolaroj kontraŭe."
  
  
  Killmaster mallaŭte fajfis. "Duon miliono. Li pensis grandnombre.
  
  
  Gregof levis la ŝultrojn. “Jes, precize kion vi diras, en justaj kvantoj. Tro da mono. Mi ne havas la aŭtoritaton elspezi tiom da mono. Mi koleras, ĉio ruĝiĝas antaŭ miaj okuloj, kaj kiam mi rekonsciiĝas, li estas morta.”
  
  
  Nick ekvidis, ke la knabino pravas. Li traktis iun, kiu foje estis mense malstabila, psikopato, kies danĝera frenezo foje manifestiĝis. Killmaster ne timis multon, sed nun li havis anseron. Ĉi tiu viro povus mortigi lin iam ajn kaj sen provoko.
  
  
  “Nun,” li diris, “ni devas fari tion, kion ni ne havas. Helpo mortis, kaj tio, kion li sciis, malaperis kun li. Vi ne estas tiom inteligenta, Gregof.
  
  
  La cerbo de Killmaster funkciis al maksimuma rapideco. Ĝi estis infera situacio. Gregof estis freneza. Se li povus iel aĉeti tempon, trankviligi ĉi tiujn du, Sabra certe trovus lin. Sed kiam?
  
  
  Jen kio estis grava. Kiom da tempo ŝi daŭros por alveni al Tiberias kaj elspuri lin per kameloj kaj falafeloj? Eble unu tagon aŭ pli. Venis al li la malagrabla penso, ke li ne povos elteni tiom longe. Eble li finfine provus salti sur Luger, nur riski. Sed samtempe estis tiom malgranda ŝanco, ke ankaŭ Nick ne ŝatis ĝin. Salti per revolvero aspektis bone en televido – tie ŝajnis facile – sed fakte estis tute alia afero. Salti sur revolveron estas la lasta ago de malespero por persono pelita en angulon.
  
  
  Gregof subite ekstaris. Estis freneza lumo en liaj sangaj okuloj. Li aspektis iom magra kaj tro laca, kun malhelaj rondoj ĉirkaŭ la okuloj.
  
  
  Gregoff diris, "Mi ne scias multon pri remado sen remiloj, Carter, sed mi kredas ke mi komprenas." Kaj nun mi ne certas, ĉu vi mensogas aŭ ne. Do mi devas ekscii, ĉu ne? Mi ne povas fari pliajn erarojn."
  
  
  Li rigardis Jasmin. - Tranĉu la ŝnuron el la sako, Jasmin. Ni ligos lin. Turnu vin, Carter.
  
  
  Li donis al la knabino longan, maldikan tranĉilon—Niĉjo rekonis ĝin kiel kopion de tiu en la korpo de Ade—kaj ŝi komencis tranĉi la ŝnuron sur la sablosako.
  
  
  Gregof metis unu piedon sur Nick. - Mi diris turniĝu! Li denove batis Nick en la ripojn. Killmaster povus esti kaptinta lian kruron kaj riski ĝin, sed decidis kontraŭ ĝi. Li kuŝis surdorse kaj tial estis en malavantaĝo; Krome, la fingro de Gregof premis la ellasilon de la Luger. Nur atendu kaj vidu.
  
  
  Gregof ligis ĝin majstre. Maleoloj, brakoj malantaŭ la dorso kaj kunliga ŝnuro inter la maleoloj kaj brakoj. Sammaniere li ligis la servistinon en Unicom.
  
  
  Sed Gregof eraris, aŭ tiel esperis Nick. Li ne prenis la tranĉilon de Jasmin. Nick rigardis, kiam ŝi enŝovis ĝin en la ŝtrumpeton. Ŝi enŝovis sian pafilon en la ŝnuron inter la zono de sia minirobo dum ŝi laboris.
  
  
  Kiam Gregoff ligis Noĉjon, li diris, “Estas malgranda forno en la kelo de ĉi tiu domo. Mi lumigos ĝin nun. Estas ankaŭ feraj stangoj kaj pokeroj, mi pensas. Kaj fajrositeloj. Mi revenos kun fajro kaj feraj stangoj, Carter, kaj ni vidos, kion vi diros, kiam vi sentos la brulantan feron.
  
  
  Kun ŝajniga indiferenteco, Nick diris: "Mi ne povas diri al vi tion, kion mi ne scias, Gregof." Eĉ se vi forbruligos miajn okulojn.
  
  
  "La lasta," diris la ruso, "estas bona ideo." Mi esperas, ke vi havas pliajn bonajn pensojn dum mi estas for. Pensu pri ruĝe varma fero.
  
  
  Gregof parolis al la knabino. — Daŭre rigardu. Restu for de li, ĉu vi komprenas? Restu en tiu angulo kaj tenu lin per armila forto. Vi jam sufiĉe fuŝis. Ankoraŭ unu eraro, Jasmin, kaj mi mortigos vin. Per tranĉilo, kiel Aida.
  
  
  Gregof eliris kaj fermis la pordon. La ĉambro estis trankvila. Noĉjo rigardis la plafonon kaj aŭskultis la spiradon de la knabino. Ŝiaj nilonaj ŝtrumpoj knaris ĉiufoje kiam ŝi krucis la krurojn. Nur kiam li aŭdis la pordon de la forno frapi el la kelo, Nick parolis.
  
  
  Li diris mallaŭte, "Vi scias, li povas fari ĝin."
  
  
  Estis longa silento. - Por kio, Carter?
  
  
  - Por mortigi vin. Pli aŭ malpli frue. Li estas mense malstabila, ĉu ne?
  
  
  "Jes, li estas freneza."
  
  
  — Ĉu tio estas konata en Moskvo?
  
  
  - Ne, mi ne kredas je ĝi. Cetere, li estas en pli bona formo. Sed ĉi tiu tasko estis tre, tre malfacila. Li perdis la nervon. Kaj kun mallonga amara rido ŝi daŭrigis: "Miaj nervoj, cetere, ankaŭ ne estas tiel bonaj."
  
  
  La sono de ŝovelado de karbo plenigis la orelojn de Noĉjo. "Ne malŝparu vian tempon," li diris baldaŭ. - Helpu min nun, Jasmin, kaj mi helpos vin! Aliĝu al ni. Mi povas ordigi ĉi tion por vi. Kiel lasta eliro, agento AX estis permesita elaĉeti sian vivon. La promesoj, kiujn li faris, ĉiam estis plenumitaj.
  
  
  Li pensis, ke ŝi neniam parolos. Kiam ŝi finfine malfermis la buŝon, ŝi diris, preskaŭ flustre, "Mi pensis pri tio." Sed mi timas, mi timas Gregorof, kaj SMERSH. Ili daŭre persekutos min, Carter. Ili trovos kaj mortigos min. Mi certas.'
  
  
  Killmaster sciis, ke li balanciĝas sur la limo inter vero kaj mensogo. Li devis konvinki ŝin, kaj tre rapide, kaj la tro evidenta mensogo ruinigis ĉion.
  
  
  "Vi devas preni tiun riskon," li diris. “Ni ne povas doni al vi nedifinitan garantion de SMERSH, mi konfesas. Sed ni faros nian eblon. Ĝi ankaŭ estas kaŭzo de posta zorgo. La fakto estas, ke Gregof povas denove ekflami en ajna momento. Li havas malsanon, Yasmin. Ĉiuokaze, uzu vian saĝecon, Yasmin. Kaj faru ĝin rapide! Pensu, kion ni povas fari por vi en Ameriko, imagu, kion signifas esti tute libera virino. Vi neniam havos pli bonan ŝancon. Kaj eble ĉi tio estas via lasta ŝanco. Se mi estus vi, mi kaptus ĝin per ambaŭ manoj. Li etendis sian kolon por rigardi ŝin. Ŝi klinis sin antaŭen sur sia seĝo kaj fiksrigardis lin, tenante aŭtomatan pistolon sur sia sino. Li ekvidis la tranĉilon elstaritan super ŝia ŝtrumpo. El la kelo aŭdiĝis bruo de flamoj varmigantaj ferajn stangojn. Gregof ekbruligis la fajron.
  
  
  "Vi estas AX-agento," diris Yasmin. "Vi ĉiuj estas aro da diabloj." Kiel mi povas fidi vin?'
  
  
  "Vi devos riski tiun, knabino." Sed lasu vian cerbon labori. Ĉu ne valoras la riskon foriri de li? Ĉu ĉesi ĉi tiun malpuran laboron? Vi scias kion atendi se vi daŭrigos ĉi tion.
  
  
  Ŝi atente rigardis lin. - Mi scias, jes. Mi finiĝos en fosaĵo kun tranĉilo en la gorĝo.”
  
  
  "Kaj kio?"
  
  
  Nun estis kviete malsupre. La fajro brulis, kaj Gregof povis nur atendi ĝis la varmego sufiĉis. Killmaster neniam estis tiom panikita. La konfuzita malamika agento estis sufiĉe kruela! Nick eksplodis en glueca ŝvito. La frenezulo estis kapabla je ĉio.
  
  
  La knabino leviĝis de la seĝo kaj iris al la matraco. Ŝi sidiĝis sur la genuoj apud Noĉjo. Nun ŝi estis apud li kaj kun rigardo en la okuloj ŝi rigardis lin de la kapo ĝis la piedoj. De ĉi tiu proksimeco, ŝi ne aspektis tiel juna. Ŝiaj bluaj okuloj estis ŝvelintaj kaj ŝia nazo estis tro plata. Ŝia haŭto estis kovrita de aknoj; ŝi emis havi duoblan mentonon, kaj ĉirkaŭ ŝia gorĝo jam estis sulkiĝintaj rondoj. Li taksis, ke ŝi estas tridekjara! Sed se vi ne tro atente rigardis, ŝi ankoraŭ povus ŝajni esti matura adoleskanto.
  
  
  Nick vidis, ke ŝi ne plu rigardas lin. Nun ŝia rigardo glitis sur lian tutan korpon. Li sentis malvarmon. Kion ĝi signifas? Alia freneza agento?
  
  
  Ŝi metis la muzelon de la aŭtomata pistolo al la gorĝo de Noĉjo, tuj sub lia mentono. Ĉi tiu kiso estis malvarma. Ŝi tiam komencis karesi lin, ne deprenante la okulojn de lia korpo, sed zorge evitante lian rigardon. Ŝi karesis lin per mildaj kaj eĉ movoj de siaj fingropintoj.
  
  
  Li reagis al tio fulmrapide kaj pure fizike. Neniam en sia vivo li bezonis sekson tiom multe kiel nun. Li rigardis ŝin. Ŝiaj okuloj estis fermitaj, sed ŝi tenis firme la pafilon al lia gorĝo. "Mi ĉiam volis fari ĉi tion," ŝi diris per trankvila, sufokita voĉo. "De kiam mi estis knabineto, Carter, mi revis fari tion denove kun senhelpa, ligita viro." Ŝiaj fingropintoj moviĝis milde supren kaj malsupren kaj ronde.
  
  
  Tiam Killmaster preskaŭ rezignis. Maniulo kaj nimfomano, kiuj laboris kune. Estas unu el miliono da ŝanco ke li divenos la bonŝancan nombron. Se lia vivo ne estus en la linio, li eble ridos pri tio. Tiam li povus sendi al ili leteron al Moskvo. Tro da bona afero!
  
  
  Li denove provis. "Ni ne havas tempon por ĉi tio nun," li flustris kolere. — Post. Kion ajn vi volas. Ni havos orgion. Sed unue lasu min iri, Jasmin. Kaj bonvolu rapidi antaŭ ol Gregof revenos! Estis trankvile malsupre dum kelka tempo. Ŝi ankoraŭ tenis la okulojn fermitaj kaj daŭre karesis lin. Ŝi diris, “Eble mi faros ĝin, Carter. Eble mi venos al vi. Sed nun trankviliĝu.
  
  
  Killmaster devis decidi nun. Li ne povis perdi tempon pensante. Nur ago povus savi lin. Li silente petis, ke oni donu kelkajn minutojn aŭ eĉ kelkajn sekundojn.
  
  
  Li forpuŝis la armilon per la mentono kaj subite enprofundigis la dentojn en ŝian pojnon. Li fidis je la elemento de surprizo; se ĉi tio malsukcesis, li estis kondamnita. Samtempe, li levis la krurojn alte kaj fiksis ilin ĉirkaŭ ŝia kolo per duontondilo, uzante sian tutan forton. Ĉar liaj maleoloj estis ligitaj, li ne povis uzi verajn tondilojn.
  
  
  Li bonŝancis. Liaj dentoj en ŝia karno igis ŝin faligi la pafilon. Antaŭ ol ŝi povis krii, liaj kruroj estis ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ ŝia gorĝo. Noĉjo ruliĝis de la matraco, feroce fleksante siajn muskorajn krurojn dum li daŭre forte premis ŝian kolon per la interno de siaj kruroj, kiuj komencis aspekti kvadrate inter liaj genuoj. Nick daŭre aplikis mortigan premon. Nun ŝi spiregis, kaptante liajn krurojn per ĉiuj siaj maldikaj brakoj kaj malfermante la buŝon en silenta kriego. Se ŝi nun kaptis la tranĉilon de sia ŝtrumpo, ŝi povus savi sin, sed ŝi atendis tro longe. Ŝi vane pugnobatis liajn krurojn kaj nur lastmomente atingis la tranĉilon sub ŝia jupo.
  
  
  Nick denove ruliĝis kaj frapis ŝian kapon en la teron. Poste li denove kaj denove ruliĝis, pli kaj pli forte premante. Ŝi sukcesis eltiri la tranĉilon el la ŝtrumpo, sed ŝi atingis nenion alian ol senpova bato en la direkto de lia kruro. Ŝi kuŝis senmove.
  
  
  Noĉjo ne donis al si ripozon kaj per glata movo liberigis sin de ŝi kaj ekstaris. Li kaŭris super la tranĉilo, kiu falis de ŝia korpo. Li prenis ĝin per sensentaj fingroj kaj komencis segi kiel eble plej ĉe la ŝnuroj, kiuj ligis liajn maleolojn per siaj ligitaj manoj. Li donis al si la plej bonan ŝancon. Malstreĉi liajn pojnojn daŭros tro longe.
  
  
  Ŝajnis, ke horoj pasis en ĉi tiu mallerta pozicio antaŭ ol li sentis siajn maleolojn liberaj. Li ekstaris. Estis ankoraŭ trankvile malsupre. Noĉjo faris kelkajn paŝojn al la pordo. Kuru, li pensis, nur kuru. Kuru kie estis mallume por gajni tempon kaj trovi lokon por liberigi viajn manojn. Nun li havis pafilon kaj tranĉilon, sed ili estis senutilaj krom se...
  
  
  Pordo malfermiĝis. Gregof staris tie kun plena aro da brulantaj karboj kaj longa fera bastono. Kiam li vidis Nick, li faligis ĉion kaj kaptis la Luger ĉe lia talio. Nick tuj atakis. Tuj kiam Gregof eltiris la Luger, Nick trafis lin en la vizaĝon per sia frunto, sentante la nazon de la viro esti frakasita. Luger pafis kaj Nick sentis, ke la kuglo tuŝetas lian brakon. Li kaŭris, poste eksaltis ĝis lia kapo estis rekte sub la mentono de Gregof. Io krevis en lia vizaĝo, sed li ankoraŭ tenis la Luger. Nun li ŝanceliĝis, sangokovrita kaj tiel konfuzita, ke li apenaŭ povis stari. Sed unu pafo sufiĉus.
  
  
  Fine ankaŭ li batis, ĝuste kiam Nick komencis sian finan ofensivon. Luger piedbatis Killmaster en la vizaĝo kiam li saltis alte kaj sendis ambaŭ gambojn en la makzelon de Gregoff kun duobla piedbato. Farinte tion, li perdis la ekvilibron kaj sciis, ke tio estas lia lasta klopodo.
  
  
  Liaj botoj knaris sub la makzelo de Gregof. La viro malrapide komencis diseriĝi kiel prunpudingo. Noĉjo frapis la plankon per siaj kolo kaj ŝultroj kun tia forto, ke la tuta vilao skuiĝis ĝis la tero. Li kuŝis anhelante, ne deprenante la okulojn de Gregof. Killmaster estis ĉe sia limo, li tro bone sciis ĝin. Se Gregof...
  
  
  Gregof bezonis longan tempon por fali. Li apogis sin al la ŝtuparo kaj rigardis Nick per okuloj, kiuj povis vidi nenion alian. La Luger falis el siaj manoj kaj falis sur la plankon. Nick estis tro elĉerpita por serĉi lin. Li kuŝis tie kaj rigardis Gregof tre malrapide gliti malsupren. Li falis sur la genuojn, la buŝo malfermita, sango fluis laŭ lia mentono ĝis lia brusto. Malrapide, dolore malrapide, li falis antaŭen, poste kuŝis senmove.
  
  
  Tiam Killmaster subite sentis trablovon malantaŭ si. Li aŭdis la pordon malfermiĝi malantaŭ si. Li eĉ ne plu ĝenis rigardi. Li faris ĉion, kion li povis kaj kion alian viro povus fari.
  
  
  Paro da malgrandaj batalbotoj venis en lian vidon.
  
  
  Sabra diris, "Vi ĉiam ŝajnas serĉi problemon, Noĉjo."
  
  
  Nun li vidis ŝin tute. Li vidis ŝin triobla. Ĉiuj tri portis verdajn usonajn batalkostumojn kaj amuzajn ĉapojn. Krome, ĉiuj tri portis ŝtofparon kun pistolujo enhavanta .45-kalibra pistolo pendanta de iliaj sveltaj koksoj.
  
  
  Nick sukcesis palpebrumi al ŝi. Estis pluraj viroj kun ŝi, kaj unu el ili aspektis ekzakte kiel la mortinto en la antaŭĉambro, kaj certe estis lia frato Ali. Poste estis tri aŭ kvar pliaj viroj, ŝajne rekte el la dezerto, ĉar ili surhavis burnuses kaj dezertajn kapvestaĵojn. La beduenoj, pri kiuj ŝi parolis, li divenis. Li ne zorgis.
  
  
  "Doloras," li diris al ŝi. “Malligu kaj bandaĝu min. Mi ne volas sangi.
  
  
  Ŝi metis malvarman manon sur lian frunton.
  
  
  "Hmmm," diris Nick Carter. - Hmm, tio estas bela. Ŝi diris gaje: "Mi volas diri nenion per tio, Nick." Ni devas restarigi vin sur viajn piedojn. Ĉi-vespere ni foriras al Sirio.
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  "Assalam Alaikum!" diris ŝejko Al-Khalifa.
  
  
  Sabra respondis: "Wa-alaikum as-salaam." Kaj pacon ankaŭ al vi.
  
  
  Ĉiuj ricevis tason da malvarmeta kamellakto. Poste iuj datoj. Nick Carter, kun streĉita bandaĝo sur la flanko, akra doloro en la kolo kaj, pli malbona, brulvundoj sur la dorso de tridek-mejla kamelveturo, sidis ĉe la manĝtablo, certigante, ke liaj oreloj kaj okuloj estas bone vestitaj. Ĉio ĉi estis posedaĵo de Sabra. Ĉi tiuj estis ŝiaj beduenoj, ŝiaj araboj. Ili rampis mejlon, li kaj Sabra, sekvante Ali ibn Abi Talib kaj liajn kamaradojn tra siria minkampo. Kameloj kaj ĉevalo por Ali atendis ilin en mallarĝa uedo. Ili rajdis la tutan nokton kaj la plej grandan parton de la tago. Killmaster neniam pensis, ke li povas dormi sur balanciĝanta kamelo, sed jes. Nun ili estis en la nigra tendo de la ŝejko, al-ŝaar. La tendo estis dek kvin metrojn longa kaj estis farita el kapra hararo. Kelkajn metrojn dekstre de Noĉjo, malantaŭ vando de buntaj kovriloj, li povis aŭdi la kveradon kaj ridadon de la haremo de la ŝejko. Li ne atentis. Li devintus ignori ĝin. Li estis konsilita ne atenti ĝin. Araboj estis koleremaj kiam temas pri siaj edzinoj.
  
  
  Poste oni servis kafon en malgrandaj porcelanaj tasoj. Por "malriĉa" arabo, pensis Nick, la ŝejko faris bone. En ĉi tiu momento la ŝejko tute ne estis malriĉa. En ĉi tiu momento la ŝejĥo tenis en la mano palflavan ĉekon por tridek mil israelaj pundoj. Li daŭre ludis kun ĝi per siaj nodformaj brunaj manoj, kvazaŭ li ankoraŭ ne estus certa, ke tiu ĉi paperpeco povus reprezenti tiom da oro. Mankis al li du fingroj sur sia dekstra mano.
  
  
  Sabra kaj la ŝejko parolis arabe, sed Niĉjo komprenis preskaŭ ĉion. Ne ĉiuj. Lia araba ne estis tiel bona kiel antaŭe. "Bonan laboron," diris la ŝejko, ne deprenante la okulojn de la ĉeko. "Vi plenumis vian vorton, bela blanka perlo." Valla. Ĉi tio estas tre bona laboro. Vi estas honesta virino, io, kion mi neniam antaŭe renkontis. Mia haremo atendas vin. Laŭ via ordono, mi eksedzigos miajn edzinojn aŭ mortigos ilin, laŭ via elekto.
  
  
  Nick rigardis la teron. Li ne kuraĝis ridi. La Ŝejko estis serioza.
  
  
  Sabra prenis ĝin severe. “Poste, se Alaho volos, ni diskutos ĉi tion. Mi plenumis mian vorton, kiel vi diras. Kaj vi?'
  
  
  La Ŝejko metis la ĉekon sub sian blankan burnon kaj kapjesis al la angulo kie sidis kruckrurigita viro, ne aŭskultante ilian konversacion. "Jen Majhad," diris la ŝejko. "Vi vidas, li ne apartenas al nia tribo ĉar li portas turbanon." Li apartenas al Murrah. Ĉi tiuj estas la plej bonaj gvidiloj en la tuta Arabio. Li trovis vian malamikon... la GG kiun vi serĉas.
  
  
  Sabra prenis malgrandan gluton da kafo. Nick sekvis la ekzemplon. Ne necesis rapidi kun la araboj; oni tamen ne povis rapidi ilin.
  
  
  Post iom da tempo, Sabra demandis: "Kie?"
  
  
  Ŝejko al-Khalifa klakis sian fingron ĉe la viro, kiun li nomis Majhad. "Diru al ili kie."
  
  
  La viro antaŭeniris kaj sidiĝis sur la tapiŝon. Li estis tridekjara, maldika kaj aspektis sufiĉe fortika kun nigrigita haŭto. Li havis kun si fusilon—Nick rimarkis, ke ĝi estas malnova germana Mauser—kaj longan kurban ponardon en sia zono. Nick sciis, ke sen armilo li iros nenien. Li dormos kun li. Li portis blankan burnon kaj bonordan turbanon anstataŭ kapvestaĵon kaj la kabon de norda bedueno. Li komencis paroli arabe en dialekto, kiun eĉ Sabra ne povis kompreni. “Se vi scias iomete la anglan, diru ĝin en tiu lingvo. Mi volas, ke ankaŭ miaj amikoj komprenu.
  
  
  Majhad rigardis ilin dum kelka tempo per siaj malgrandaj malhelaj okuloj, kaj poste klinis la kapon: "Mi scias iomete la anglan." Mi provos. Rigardu... mi desegnos per la fingro.
  
  
  Li komencis desegni imagan mapon sur la tapiŝo: “La tendaro de tiu, kiun vi serĉas, estas nur dudek kilometrojn de ĉi tie. Ne malproksime de la vilaĝeto Tasil. La tendaro situas sur salmarĉo.
  
  
  Seka sala lago, pensis Nick. Aviadiloj povas alteriĝi tie.
  
  
  "La tendaro estas kaŝita inter la rokoj," Majhad daŭrigis. "Ĝi estas ruĝa roko kaj estas multaj truoj en ĝi."
  
  
  Lafformacioj kaj rokoj kun kavernoj. Verŝajne grejso. GG bone elektis sian bazkampadejon.
  
  
  “Dum du tagoj,” diris Majhad, “mi kaŝis min inter la rokoj, spionante ilin. Tiu, kiun vi serĉas, loĝas en ruldomo. Liaj homoj restas en kavernoj tage kaj eliras nokte por labori. Ili uzas multe da lumo, sed kiam vi proksimiĝas, la lumo tuj estingiĝas." Majhad ridis kaj montris siajn perloblankajn dentojn. “Iun tagon, dum mi spionis ilin, ili estis konsternitaj de sovaĝa kapro. Vala! Ĉu ĉi tiuj viroj estas? Kiu timas kapron?
  
  
  Killmaster klinis sin al la viro. -Ĉu ili gardas? Ĉu estas multaj gardostarantoj?
  
  
  Majhad kapjesis kaj denove ridetis. - 'Multe da. Ĉie. Mi pasigis tutan tagon kuŝante en kraĉa distanco de unu el ili kaj lernis novan kanton de li.
  
  
  Nick diris, "Ĉu vi pensas, ke ni povas kapti la gardostaranton sen alarmi?"
  
  
  Majhad komencis kraĉi, sed tuj rememoris kie li estas. "Mi povus ruli liajn poŝojn sen ke li rimarku."
  
  
  Ali, la dua filo de la ŝejko, silente rigardis dum ĉi tiu tempo. Nun li rigardis Sabra kaj diris: “Kion vi atendas? Vi trovis ĉi tiun GG, kiu estis via celo finfine. Vi havas radion. Kio povus esti pli simpla ol voki aviadilojn por helpi kaj detrui ilin?
  
  
  Nick rigardis Ali atente de la okulangulo. La viro parolis la anglan preskaŭ flue. Li ricevis iom da edukado en Damasko. Li havis ambaŭ piedojn en ĉi tiu moderna mondo, dum lia patro, la ŝejko, estis figuro apartenanta al la frua Mezepoko. Ali ibn Abi Talib povus pasi por la ĝemelfrato de Aid. Tamen estis io pri li, kio ĝenis Killmaster. Li ne havis kialon ne fidi Ali, sed tamen... Sabra respondis Ali: “Ne estas tiel simple. Ni volas kapti lin vivanta. Ĉi tio estas tre grava por mia lando. Sed pri tio ni parolos poste.
  
  
  Ŝi turnis sin al Majhad, kiu ankoraŭ kaŭris kaj ludis per sia fusilo.
  
  
  "Ĉu vi povas konduki nin tien ĉi-nokte, en la mallumo?"
  
  
  "Mi povus konduki vin tien en sabloŝtormo," diris Majhad.
  
  
  Nick subpremis rideton. Ĉi tiu ulo certe ne havis malsuperan komplekson!
  
  
  Sur la lipoj de Sabra ludis ankaŭ rideto.
  
  
  "Ĉu tiu loko, tiu loko kie li kampadis, havas nomon?"
  
  
  — Jes. Ĝi estas nomita Wadi Shaitan. Diablo Gorĝo.
  
  
  La ĉefmanĝon tiam servis du vualitaj virinoj. Por la okazo, ŝafido estis buĉita kaj portita interne sur grandega plata metala plado. Estis ankaŭ iom da glueca kremo kaj tranĉaĵoj de platpano.
  
  
  La ŝejko prepariĝis por paroli. Nick studis lin kun admiro. Li vidis multajn rimarkindajn tipojn en sia vivo, kaj ĉi tiu certe estus unu el la ekspoziciaĵoj en lia muzeo.
  
  
  La aĝo de Sheikh al Khalifa estis ie inter sesdek kaj okdek jaroj. Li estis la absoluta reganto de ĉirkaŭ tricent beduenoj kiuj estis fidelaj anoj de Alaho. Nek la leĝo de Damasko nek iu alia homa leĝo estis efektivaj ĉi tie en la dezerto. La volo de la ŝejko estis leĝo.
  
  
  Li havis nazon kiel kurba turka sabro, elstaranta el ruza vizaĝo, kiu mem similis brunan dezerton. Lia maldekstra okulkavo estis malplena, gutante fluidaĵo, kiun li senĉese viŝis per pura blanka tuko. Por tiu ĉi manĝo li portis senmakulan blankan burnon kaj blankan kapvestaĵon. Li estis sendube dominema maljuna tirano, aristokrato ĝis siaj malpuraj piedungoj, kaj bandito. Kaj, nun pensis Noĉjo, li certe estis unuaklasa batalanto siatempe!... Li komencis kompreni, kion Sabra diris al li pri la beduenoj. Ĉiu, kiu traktis ilin, ludis kun fajro.
  
  
  La Ŝejko, informite pri la morto de Abe, atente rigardis Ali per unu okulo kaj demandis: "Ĉu vi venĝis lin?" Ili faris ĝin. Dum Sabra bandaĝis Nick, Ali ibn Abi Talib kaj liaj viroj prenis Gregof al la kelo kaj torturis lin tie por iom da tempo antaŭ tranĉi lian gorĝon. Ali ibn Abi Talib volis preni Gregof al la beduentendaro, sed Sabra rifuzis lin. Tio ne estus okazinta, se estus disputo pri tio, sed Sabra pravis. Ŝi konvinkis Ali ibn Abi Talib ke estis maleble treni duonmortan kaj teruritan spionon tra siria minkampo. Noĉjo ne aŭdis la krion de Gregof. Ili silentigis lin.
  
  
  "Bismi laahi r-rahmani r-rahim," la ŝejko kantis per unu tono. En la nomo de Alaho, kompatu nin kaj kompatu nin.
  
  
  La ŝejko ŝiris kelkajn pecojn de la ŝafido kaj proponis ilin al siaj gastoj antaŭ ol li komencis manĝi. Nick estis tre malsata. La ŝafido estis bongusta. Araba viro—virinoj ne kalkulas—manĝas per sia dekstra mano kaj tenas sian maldekstran libera por ajna manipulado de sia peniso.
  
  
  Meze de la manĝo, Sabra diris al la ŝejko: "Mi iros ĉi-vespere, amata de Alaho." Mi bezonos kelkajn homojn de vi. Kaj Majhad kiel gvidisto.
  
  
  La ŝejko konsentis. Li levis la manojn kaj montris la numeron per la fingroj. Dudek viroj. "La plej bonan mi havas," li promesis. "Allah helpu vin." Post dek kvin minutoj la ŝejko ekstaris. La manĝaĵo estis finita. La servisto verŝis akvon en kupran kruĉon kaj ili lavis. Ili tiam aspergis rozakvon sur siajn manojn kaj vizaĝojn. La incensujo cirkulis kaj ĉiuj prenis malgrandan pinĉon.
  
  
  "Bahir va-ruuh," diris la ŝejko. Ĉi tio signifis "spican spiron". Elirante el la nigra tendo, Noĉjo rigardis malantaŭen. La ŝejko sidis kruckrure en la angulo, kun la nodecaj, veterbatitaj manoj kunmetitaj sur la genuoj, rigardante la tapiŝon.
  
  
  "Nun," diris al li Sabra, "li funebras la perdon de sia filo."
  
  
  La uedo en kiu situis la tendaro estis longa, mallarĝa kaj profunda por tiu parto de la Siria Dezerto. Ĉe la flankoj kaj rando de la uedo estis pecetoj da herbo, kaj jen kaj jen dornaj arbustoj elstaris. Ĉirkaŭ kvindek nigraj tendoj estis disĵetitaj, kaj multaj bruantaj infanoj ludis inter la ŝafoj, kaproj kaj kameloj, kiuj formis la vivtenon de la araboj.
  
  
  Norde de la uedo, proksimume unu mejlon for, estis malgranda oazo. Nick rimarkis, ke kameloj konstante alportas akvon el la oazo.
  
  
  Dum li kaj Sabra marŝis al ilia tendo, malgranda tendo sur la dezerta flanko de la uedo - la ŝejko konsideris, ke ili dormos kune - Noĉjo diris:
  
  
  "Kial ili ne starigas tendaron pli proksime al la oazo?"
  
  
  Sabra klarigis tion. - Pro la aviadiloj. Siriaj aviadiloj. De tempo al tempo ili senŝeligas la oazon, nur por amuzo. Nu, kiel ia celo, kompreneble Beduenoj estas nenio alia ol celo por pilotoj. Mi dubas, ke la registaro konsentos, sed tio, kion ili ne scias en Damasko, ankaŭ ne difektos ilin.” Ili iris al sia tendo kaj eniris. Noĉjo falis sur amason da kovriloj kaj suspiris. “Pfft; Mi pensas, ke neniu iam havis dorson same ruĝan kiel la mia. Ĉi tiu malbenita kamelo! Mi iam vidis pavianon kun purpura pugo en la zoo. Mi vetas, ke mia dorso aspektas ekzakte la sama."
  
  
  Sabra ridis. Ŝi demetis sian burnon, deprenis sian ĉapelon kaj ĵetis ambaŭ en la angulon. Nick faris same: sub sia burnuso, li surmetis militajn vestaĵojn, kiel Sabra. Tiuj ĉi vestaĵoj estis alportitaj por ili per la kameloj de Ali Ali.
  
  
  Sabra sidiĝis sur unu el la kovriloj. "Vi aspektas bone por amatoro, Nick." Kiu povas dormi sur kamelo, estas duona araba."
  
  
  Li ekbruligis cigaredon kaj prenis profundan trenadon. En la ĉeesto de la ŝejko, kiu strikte sekvis islaman leĝon, li ne rajtis fumi.
  
  
  Li rigardis al Sabra ĉe la alia flanko de la tendo. Ŝi kuŝis surdorse kun la manoj malantaŭ la kapo kaj rigardis la tolon. Ŝi portis verdan batalkostumon, sed ĝi ne kaŝis ŝian virinecon. Li zorge ekzamenis la longajn, sveltajn, bongustajn krurojn kaj firmajn mamojn premitajn kontraŭ la korpokiraso. Ŝiaj brilaj haroj estis tenitaj alte kaj sekurigitaj per du oraj pingloj.
  
  
  Ne rigardinte lin, Sabra diris: “Ne, Noĉjo! Mi diris al vi. Forgesu ĝin.'
  
  
  Killmaster ridis, "Mi estas bonŝanca," li diris. "Ŝi ne nur ordonas al mi, sed ankaŭ legas miajn pensojn!"
  
  
  Ŝi apogis sin sur la kubuto kaj rigardis lin. "Eble poste, Nick, kiam ĉio ĉi finiĝos." Mi promesas, ke ne, sed kiu scias? Mi ŝatas vin... mi amas vin kaj mi admiras vin. Do estas tute eble. Mi ne fordonas min tiel facile. Nun ni forgesu pri ĉi tiu sensencaĵo kaj faru planojn.
  
  
  Nick estingis sian cigaredon. Ŝi pravis, kompreneble. Laboro estas pli grava. Li rigardis la malgrandan elsendilon en la angulo de la tendo, zorge konservitan en kaŭĉuka ujo.
  
  
  Ĉu ni kunportu la radion hodiaŭ? Vi povas signali de Devil's Gulch al Tiberias kaj diri al ili la precizan pozicion de la celo.
  
  
  La okuloj de Sabra estis fermitaj. Ŝi ne malfermis ilin. — Ne. La radio estas tro valora kaj tro riska por preni kun vi. La kamelo povus fali, ni povus renkonti GG-patrolon, io ajn povus okazi. Krome, ili ankaŭ kondukas radioaŭskultilojn.
  
  
  Ni donus trinkmonon al GG, sed li ankaŭ donus al ni trinkmonon.
  
  
  Li konsentis kun ŝi. Celi la tendaron ne estas tiom grava, sed dissendilo funkcianta tiel proksime tuj fordonos ĉiujn iliajn planojn.
  
  
  "Ni faros ĝin krajone, sur papero, kaj uzos nian kompason," diris Sabra. "Ni povas indiki ĉi tiun tendaron kiel fikspunkton." Do ni ankaŭ iros longan vojon en ĉi tiu direkto. Post ĉio, la atako okazos dumtage, kaj niaj pilotoj bone konas ĉi tiun areon."
  
  
  “Ĉi tio parolas por si mem. Ili flugas super ili sufiĉe ofte. Li observis ŝian reagon.
  
  
  Ŝia ruĝa buŝo kurbiĝis en malfortan rideton. — Estas nenio pli pri tio en la mesaĝoj. Nun mi iras dormi. Vi ankaŭ faros ĝin, Nick. Hodiaŭ estos malfacila. Momenton poste li aŭdis ŝin trankvila, mezurita spirado. Nervoj de ŝtalo, li pensis. Eble eĉ pli bona ol la mia!
  
  
  Li ekbruligis alian cigaredon kaj vidis nubojn da blua fumo. Li rigardis sian horloĝon. Preskaŭ la kvina, baldaŭ mallumiĝos. La tago estis nuba kaj la luno verŝajne ne montriĝis. Nick sekrete esperis ke Majhad ne estis nur fanfaronulo, sed ke li povis fakte trovi Wadi Shaitan en la mallumo.
  
  
  Liaj pensoj revenis al hieraŭ nokte... Li elturniĝis post kiam li eniris kaptilon kiel stultulo, sed li estis bonŝanca. Kaj Sabra montris sian komprenon. Alie li nun ne estus ĉi tie.
  
  
  Ili estis mukaj nazoj! Tiuj uloj kiuj petoladis sur la strato. Knaboj en la buso. Montriĝis, ke Sabra ne nur havis reton de agentoj, sed ankaŭ reton de stratbrutuloj! En Tiberias, Ĥajfo kaj Jerusalemo, ŝi uzis ilin kiel junajn ŝtormsoldatojn, kurieroj kaj por spionkolektado. Infanoj povis kaŝi sin kaj subaŭskulti kie plenkreskulo ne povis.
  
  
  Sabra sendis al ili mesaĝon, kaj la infanoj spuris Nick al la hotelo kaj ne perdis de vido lin. Li estis iom deprimita kiam li pensis pri tio. Li ne rimarkis ilin. Nick ridetis iroze en la kreskanta mallumo. Se Falko aŭdis pri ĝi, li ŝatus ĝin. Sed Hawk neniam scius ion el ĉi tio.
  
  
  Nick eliris el problemo, sed estis ĉi tiuj lernejanoj kiuj informis Sabra pri lia malfacilaĵo kaj kie li estas. Sabra kovris ambaŭ flankojn per la vera inteligenteco de sekreta agento aŭ ŝia virineca intuicio. Ŝi sendis ĉi tiujn ulojn sur sian spuron por rigardi kaj protekti lin, fremdulon en fremda lando. Killmaster estis iomete ŝokita. Li, unu el la plej bonaj agentoj en la mondo, estis helpita de lernejanoj!
  
  
  Nick ĉiam estis honesta kun si mem. Nun li devis konfesi, ke la ideo ne plaĉas al li. Ĝi estis nelogika kaj sendanka, sed la ideo tute ne ŝatis al li. Li estis tiel longe la plej bona, ke li ne plu povis ludi duan violonon, eĉ sub la gvido de tia inspira amatoro kiel Sabra. Li sentis, ke liaj intestoj gratas. Ŝajnis, ke li ankoraŭ ne kapablas elteni la malfacilaĵojn de sia laboro - Nick Carter neniam antaŭe spertis tian senton.
  
  
  Tiam li ridetis en la mallumo. Nun li estis amatoro. Li havis ordonojn kaj li devis sekvi ilin. Kaj li estis infana kiel tiuj infanoj en Tiberias. Al la diablo kun ĉio! Li aŭskultis la trankvilan spiradon de Sabra dum momento, poste malstreĉis sian bonan flankon kaj ekdormis. Majhad vekis ilin kiam estis tempo foriri.
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  Günther Gerhardt staris en la pordo kun nigra cigaro en la dentoj kaj rigardis al Wadi Shaitan. Tiu ĉi nomo estis tre bone elektita, li pensis. La diablo certe estis ĉi tie persone! Sed ne longe. Ankoraŭ du tagoj, se la vetero restos la sama, kaj ili estos for. Khamsin, la dezerta vento, blovas de la okcidento jam de unu semajno. Se ĉi tio daŭris, kaj plej verŝajne ĝi faris, tiam uzi gason bone funkciis. La oleaj lipoj de GG iom pli forte premis lian cigaron. Gaso! Gaso estis la pika trajto de la tuta entrepreno. Se la israelanoj estus akuzitaj pri uzado de venena gaso kontraŭ senkulpaj vilaĝanoj, ili estus finitaj! Reĝo Hussein devos deklari militon kontraŭ Israelo aŭ li perdos sian tronon kaj plej verŝajne sian vivon. Kaj post tio, la makzelaj muskoloj de GG malstreĉiĝis kaj li ridetis kun lupa rido, li detranĉus la kapojn de tiuj ĉi judoj!
  
  
  Sed li nenion povis fari ĝis la gasmaskoj alvenis el Damasko. Tiuj maldiligentaj, nekompetentaj bastardoj en Damasko. La gasmaskoj devus esti ĉi tie antaŭ semajno. Li nenion povus fari sen tiuj gasmaskoj. Vi ne sendis viajn homojn en gasumitan vilaĝon sen gasmaskoj. Antaŭ ĉio, ili ne irus. Kaj GG sciis tre bone, kiel scias ĉiu generalo en iu armeo, ke vi neniam devas doni ordonon, se vi ne certas, ke ĝi estos plenumita. Li levis siajn masivajn ŝultrojn kaj pasis sian manon sur sian brilan kalvan kapon. Ne ke li zorgis pri la ŝaŭmo, kiun li komandis, la ŝaŭmo kaj ŝaŭmo de la Levantenio. GG subridis. Se iam trupoj estas trupoj? — devis esti oferita, tiam estis ĉi tiu ŝaŭmo. Sed eĉ bastardoj bezonas disciplinon. Zuma sono aŭdiĝis en unu el la kavernoj en la grejsa roko. Ilia generatoro ekfunkciis. Li rigardis sian brakhorloĝon. Mallumiĝos post unu horo. Estas tempo, ke li foriru. Sed unue li kontrolos la radion kaj radaron. Estis germano nomata Gott, kiu laboris tie kaj vi povis fidi je li. La grandulo saltis el la antaŭfilmo, transiris la sablostrion kaj direktiĝis al la kamiono parkumita proksime de la rokoj. La kamiono estis kovrita per kamufla reto en trompa rokkoloro. Li malfermis la pordon kaj parolis al viro sidanta ĉe malgranda tablo portanta aŭdilojn kaj malrapide turnante la ciferdiskojn sur sia disiĝo antaŭ si. Alia viro, la radiofunkciigisto, lodis malantaŭ sia ŝlosilo ĉe la antaŭo de la kamiono.
  
  
  GG diris: “Ĉu io speciala, Hans? Ĉu vi aŭdis ion alian?
  
  
  La magra dizertinto el la Fremda Legio kapneis. - Nenio, sinjoro generalo. Nenio. Krom regula trafiko, kompreneble - el Sirio, Jordanio kaj Israelo. Aviadilo, civila aviado. Sed nenio pli. Se estas iu proksime, sinjoro generalo, ili kondutas tre kviete.
  
  
  GG kapjesis. Li rigardis la radiofunkciigiston, arabon, poste demandis Hans denove kaj diris flustre. -Ĉu vi sekvas lin? Ke ĝi sendas mesaĝojn nur en certaj tempoj?
  
  
  La magra viro kapjesis: “Mi observas lin. Li sendas mesaĝojn nur kiam mi parolas, kaj ne pli ol tri minutojn. Ili ne trovos nin tiel, sinjoro generalo.
  
  
  — Bone. Estu pacienca, Hans. Ni baldaŭ foriros. Mi certas, ke vi same tedas sidi sur via pugo, kiel mi.
  
  
  La maldika viro ridis. - Jawohl, sinjoro generalo. Vi pravas.'
  
  
  GG revenis al sia aŭto, ĉirkaŭrigardante la dezertan uedon. Li ridis. De tempo al tempo, israelaj aviadiloj flugis super ĉi tiu nesuspektinda loko. Eĉ la siriaj aviadiloj ne sciis kien faligi provizojn krom se li klare indikis ĝin sur granda sala ebenaĵo. GG rikanis. Kia surprizo atendis ĉi tiujn judojn! Jen li estis, tridek mejlojn de la Galilea Maro, kun ses tankoj, dek du spuritaj veturiloj, dek ĵipoj, ses malpezaj kaj du pezaj maŝinpafiloj kaj pli ol mil viroj. Ĉio estas zorge kaŝita en la rokoj. Kaj la israelanoj nenion suspektis.
  
  
  Kaj nun, GG diris al si, revenante al sia aŭtomobilo, faru deziron la patron de penso. Li esperis, ke ili nenion suspektis. Li devis esti certa. Tial hodiaŭa vojaĝo.
  
  
  Li eniris la aŭton. Hassan, la siria kolonelo nomumita vickomandanto, malgaje sidis ĉe sia skribotablo, maĉante krajonon. Antaŭ li kuŝis mapo, premita per revolvero. Li rigardis supren kiam GG eniris. Li havis akcipitran nazon kaj brunajn, klarajn okulojn kiel cervo. GG malamis lin, kaj li sciis, ke ĝi estas reciproka. Hassan estis kun li ekde la nokto, kiam GG mortigis tiujn judojn en malvarma sango.
  
  
  Tamen nun GG provis esti amikeca. Li devis labori kun ĉi tiu viro kaj gajni lian fidon, ĉar Damasko ne sendos al li alian. Persone, GG opiniis, ke la ulo estas fraŭlino, kaj li ne tre ŝatis fraŭlinojn. Li mem estis ambaŭseksema kaj ne malŝatis foje kun simpatia ulo, sed ĝenerale li ankoraŭ preferis virinojn. Kaj, mein Gott, kiam ĉi tiu tasko estos finita, li denove dormos kun virino. Kun multaj virinoj kaj eble li kunportus la knabon. Sed en tiaj aferoj li estis viro, kaj ne tia virineca idioto.
  
  
  Li metis grandan manon sur la maldikan ŝultron de Hassan kaj rigardis la mapon. Ilia itinero de marŝo kaj plano de atako estis markitaj per ruĝaj punktoj sur la plasta tegmento. GG unufoje premis la ŝultron de la Kolonelo kaj diris kun miksaĵo de moko kaj duonamikeco: Gottes Namen, Hassan, kial vi nun daŭre studas tiun ĉi batalformacion? Ĉio estas preta, ulo, ellaborita ĝis la plej eta detalo! Ne zorgu. Trinku. Iru, ĉu vi povas trovi virinon ĉi tie! GG ekridis. Ne estis eĉ unu virino en vido dum mejloj ĉirkaŭe, kaj ili ambaŭ sciis ĝin tre bone. Kaj eĉ se ŝi estus, ŝi estus sendenta malĉastulino por ducent pundoj.
  
  
  La Kolonelo sukcesis elvoki malfortan rideton. Li volis konfesi, ke li iom timas la germanon. Por turni la konversacion en alian direkton, li diris: "Ankoraŭ ne estas flamĵetiloj, generalo."
  
  
  GG staris ĉe alta ŝtala skatolo kaj elprenis nigran burnon el ĝi. “Malbenitaj ĉi tiuj flamĵetiloj. Ĉi tio certigos detruon, sed ili ne estas absolute necesaj. Gasmaskoj, ni bezonas ilin...
  
  
  Mi ne povas ordoni al iu ajn, eĉ ne ĉi tiu homamaso, iri senprotekte en vilaĝon venenitan de Lewisite. Sendu alian urĝan mesaĝon al tiuj fuŝuloj en Damasko. Diru al ili, ke ili ne sidu sur siaj maldiligentaj azenoj, sed ke ili alportu ĉi tiujn gasmaskojn ĉi tien!
  
  
  GG surmetis sian burnuson super sian uniformon kaj surmetis sian ĉapelon. Li prenis la zonon kaj pistolujon de la hoko, la Walter P-38 estis en la pistolujo, kaj fiksis ĝin super la burnuso.
  
  
  “Mi havas iom da laboro por fari ĉi-vespere,” li diris al la kolonelo, “mi estos for ĉirkaŭ ses horoj. Vi estas, kompreneble, respondeca. Metu gardostarantojn tuj kiam mallumiĝas. Ĉio alia estas kiel kutime, sed ne uzu pli da lumo ol estas nepre necesa. Ĉu mia ŝoforo venu en Land Rover. Diru al li, ke li metu la Leviĝon sur la fronton kun tri kromaj bandolieroj.
  
  
  - Bone, generalo. La Kolonelo prenis la telefonon kaj parolis mallonge. Poste li pendigis kaj rigardis GG. kiu bruligis unu el siaj nigraj cigaroj.
  
  
  —Ĉu vi vojaĝas sola, generalo? Neakompanata?
  
  
  La grandulo rigardis lin malvarme super sia cigaro. Tiam li diris en la seka brita akĉento, kiun li tiom klopodis por lerni—li sciis, ke li lastatempe denove ekpensis en la germana: “Mia kara amiko, mi vagadis en la dezerto, dum vi suĉis la macojn de via patrino... ” Li paŝis eksteren.
  
  
  La siria kolonelo rigardis lin dum momento, poste balancis la kapon kaj rerigardis al la mapon. Ĉi tiu viro estis la bildo de la diablo! Estis kiel hejme. La kolonelo bedaŭris, ke Alaho implikis lin en ĉi tiu afero. Sed kion li povus fari? Damasko devis nur kapjesi, kaj vi flugis. Li havis edzinon kaj dependajn infanojn...
  
  
  Li forskuis ĉi tiujn pensojn kaj denove rigardis la mapon. Belaspekta. Li konsideris sin tre bela. Li sciis kiel kunmeti ion tian. Per manikurata fingro, li spuris ruĝan ataklinion sur la tegaĵo. La GG movos siajn tankojn kaj duontrakojn tra la mallarĝa trairejo inter la suda bordo de la Galilea Maro kaj la jordania limo. Ĉiu el la soldatoj, la generalo kaj li mem, portos israelan uniformon faritan en Damasko. Kaj ĝi estis aŭtentika ĝis la lasta detalo.
  
  
  Unue ili frapos kibucon Shaar Hagolan, mortigos kiel eble plej multajn judojn kaj metos siajn korpojn en kamionon. Sed unue, ĉi tiuj kadavroj estos vestitaj per israelaj uniformoj.
  
  
  Detruinte la kibucon kaj fortranĉinte ĉiujn komunikadojn, ili rapide irus orienten kaj atakus la vilaĝon Umm Qais en Jordanio. Se la ĥamsin daŭre blovos, ili uzos venenan gason, se ne, ili pli emfazos fari ĉiajn abomenaĵojn. La kalva kapo ĝuste tion instruis al ili. Li fakte donis al ili liberan kondukilon ĉe ĉi tiu punkto. La kolonelo fermis la okulojn kaj frotis sian frunton per maldika mano. Li konis siajn virojn kaj sciis kiel tio rezultos: virinoj seksperfortitaj, infanoj mutilitaj, viroj pendigitaj kaj iliaj genitaloj mutilitaj, aŭ eble tranĉitaj kaj enigitaj en ilian buŝon. Tiam mortintaj israelanoj kun israelaj armiloj disiĝos. Ĉiuj siaj propraj mortintoj, homoj de GG, estos zorge kolektitaj kaj transportitaj al la kamiono. Tiam ĉiuj tuj norde al la siria limo kaj ili estis sekuraj.
  
  
  Jes, ĝi estis ruza plano. Kaj tre kolera. La Kolonelo rigardis la grandan revolveron sur la mapo. Li aŭdis Land Rover tiri supren eksteren kaj aŭdis kalvon boji ordonojn al la ŝoforo.
  
  
  La mano de la kolonelo heziteme atingis la revolveron. Li ankoraŭ povis malhelpi ĝin. Eĉ nun li povus malhelpi ĝin. Unu pafo en la dorso sufiĉas.
  
  
  Li tiris sian manon malantaŭen. Ne. Li havis nek kuraĝon nek kuraĝon! Li subskribos sian propran mortkondamnon. Kaj kial li perdus sian vivon pro nekredantoj? Li levis la ŝultrojn. Inŝalah. Kiam li aŭdis, ke la Land Rover forveturis, li turnis sin orienten kaj murmuris, "Mi esperas, ke io malbona okazos al tiu amaso da kamelaj fekoj."
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  Unu el la kvalitoj kiuj igis Killmaster pli bona agento - kaj la kialo li estas vivanta hodiaŭ - estis lia kapablo dormi profunde kaj tamen tuj vekiĝi se li aŭdis la "malĝustan" sonon. Ĉi-rilate, li estis kiel patrino, kiu povas dormi tra eksplodo kiam ŝi havis nenion komunan kun ĝi, sed tuj vekiĝas kiam ŝia infano ploras.
  
  
  Lin vekis la milda susuro de sablo. Li tuj fariĝis singarda. La klapo de lia nigra tendo estis malfermita, kaj li vidis blankan ombron rampi preter la aperturo kaj malaperi. Li estis maltrankviligita de la kaŝita maniero en kiu ĝi okazis. Iu eliris el la uedo laŭ la mallarĝa flanko kaj malproksimiĝis de la beduena tendaro. Iu, kiu klare ne volis esti vidita aŭ aŭdita.
  
  
  Estis tute mallume en la tendo. Li aŭdis la ebenan spiradon de Sabra. Li kliniĝis kaj elpaŝis el la tendo ĝustatempe por vidi tiun blankan malklaraĵon dekstren, nur transirante la mallarĝan enirejon al la uedo. La blanka figuro forlasis la uedon, kaj kiu ajn ĝi estis, povis tiel iri al la oazo. Sed virinoj ne iris al la oazo nokte, kaj li ne povis kompreni kial viro iros tien. En normalaj cirkonstancoj li lasus lin sola, sed dum misio eble estos grava. Li ĉasis.
  
  
  Li atingis la buŝon de la uedo kaj haltis. Ĉi tie estis profunda tranĉeo, etendiĝanta tra la sablo kaj bruligitaj altaĵoj ĝis la oazo. Li nenion vidis. Tiam li aŭdis ŝtonojn fali kaj iu kuri dekstren. Noĉjo atendis plenan minuton, kontrolante la Luger en sia pistolujo kaj la stileton en sia ingo la lastan fojon. Li singarde glitis en la intermonton kaj rampis kvarpiede al la oazo. Li malfermis la manon sur la dornarbuston, silente blasfemis kaj rampis pluen.
  
  
  Estis antaŭdirite ke ne estos lunlumo tiun nokton pro la nuboj, kaj ankaŭ ne estis luno. Almenaŭ ne gravas. Sed de tempo al tempo la luno sukcesis trarompi la nuban kovrilon por momento kaj tiel lumigi la teron per sia lumo. Tio sufiĉis.
  
  
  Killmaster portis verdan batalkostumon kaj tial ne elstaris sur la fono de la pejzaĝo; la viro antaŭ li—li estis preskaŭ certa, ke ĝi estas viro—estis vestita per blanka burnuso, kiu daŭre brilis en la mallumo. Noĉjo marŝis ĝis la fino de la intermonto kaj vidis viron kelkcent metrojn antaŭe, nun en pli malferma tero, marŝante konstante al malgranda oazo.
  
  
  Noĉjo lasis la punkton antaŭ li antaŭeniri ĉirkaŭ kvincent metrojn kaj poste daŭre sekvis lin. Nun li estis konvinkita, ke ĉi tiu viro ion eltenas. Estis arabo - ne estis alia elekto - kaj se arabo marŝas kaj ne veturas, devas esti bona kialo. Aŭ malbona. Kaj la viro antaŭ li estis tro sekretema, do ĉi-lasta estis la plej verŝajna. Nick Carter lernis de sperto ne preteratenti la evidentan kaj konsideri ĝin.
  
  
  Li sekvis singarde, konservante bonan distancon, uzante la malglatan terenon kiel farus ĉiu majstro de la arto spuri. Fine li alproksimiĝis kaj jam estis ducent metrojn for, kiam la blanka burnuso malaperis en la vico da daktilpalmoj, kiu ĉirkaŭis la oazon. La figuro estis kaŝita de liaj okuloj. Nick kuŝis sur la stomako sur la malebena tero kaj atendis kun intensaj okuloj. Nenio moviĝis. Kiu ajn ĝi estis, nun atendis en la ombro de la palmarboj. Kiun li atendis?
  
  
  Post iom da tempo, li komencis ŝteliri pli proksimen kun Luger sub la brako. Estis malfacila kaj dolora laboro pro la akraj rokoj, dornoj kaj abrazia sablo, sed li proksimiĝis al la oazo. Li bezonis duonhoron por atingi la unuajn daktilpalmojn ene de kvindek metroj. Dum ĉi tiu tempo li vidis kaj aŭdis nenion el la oazo. Kiu ajn ĝi komprenis la arton atendi. Noĉjo daŭre premis sian vizaĝon al la rokoj. La nokto estis malvarmeta, kaj la ĥamsin konstante blovis de la okcidento, sed Noĉjo ankoraŭ ŝvitis. Estus danĝere kaj eĉ malsaĝe provi proksimiĝi. La viro estis arabo — arabo el la dezerto — kaj eble li komprenis, ke oni lin sekvas. Li povas sidi kaj atendi pacience ĝis Nick estas per armila forto aŭ en la atingo de sia ponardo. Nick decidis atendi kie li estas. Li havis ne malpli da pacienco ol iu ajn arabo.
  
  
  La sono malrapide rompis la silenton de la nokto. Ĝi venis de la nordo, komence tre malforte, sed fariĝis pli kaj pli aŭdebla. Killmaster, kiu havis fervoran aŭdon, ne povis kredi ĝin komence. Eble ĝi rilatas al la vento.
  
  
  Sed ne. Estis la sono de motoro. Iu aŭtomobilo rapidis al la oazo en malalta rapido. Momenton poste li rekonis la sonon - Land Rover. Li rigardis supren kaj vidis du katokulojn alproksimiĝi al la oazo de la nordo. Malfortigitaj lumoj! Du blankaj fendoj en la mallumo.
  
  
  Miksaĵo de triumfo kaj nekredemo plenigis la HAKILO-viron. Ĉi tio ne povas esti vera! En ĉi tiu etapo, la bastardo neniam riskus veni mem. Ankoraŭ...
  
  
  Li vidis katokulojn alproksimiĝi al la oazo. Kaj tamen... ĉiukaze ĉe GG estas noto pri lia braveco! Sento de ekscito trafis lin. Li ŝteliris iom pli proksimen al la oazo. Killmaster estis ene de tridek kvin jardoj de arbareto de daktilpalmoj kiam li ne povis iri plu aŭ li devus rezigni kovron. Li kuŝiĝis malantaŭ malalta ŝtono ses colojn super la tero. De tie ĝis la oazo estis nenio krom plata sablo. Li ne povis iri plu sen riski fajron, kaj li ankoraŭ ne estis preta por tio. Tamen li devus scii.
  
  
  La Land Rover moviĝis je helika rapideco al la alia flanko de la oazo kaj haltis. La ŝoforo, kiu ajn ĝi estis, ne estingis siajn antaŭlumojn. Noĉjo aŭskultis, malbenante la venton pro tio, ke li blovis de lia direkto, por ke li nenion povis aŭdi. Estis nur unu persono en la Land Rover, li decidis.
  
  
  Li montris la Luger kaj vidis la antaŭlumojn. Ne estis kvazaŭ li pafos hazarde. Li ne intencis pafi en tiaj cirkonstancoj. Li vetis, ke la ŝoforo de la Land Rover havis pafilon, kaj la arabo verŝajne ankaŭ estis armita. Nick estis plimultita en pafforto kaj lia taktika pozicio estis malproksima de rozkolora. Li devus atendi, ke la arabo revenos, se li farus, kaj poste kapti kaj pridemandi lin.
  
  
  Ĥamsin haltis momenton kaj aŭdis la virojn paroli. En la araba lingvo. Iliaj voĉoj estis malfortaj kaj la murmuro ŝajnis malproksime. Kiam la vento reblovis, li tute nenion aŭdis.
  
  
  Iu tuŝis lian brakon kaj Sabra flustris: "Ne pafu, Noĉjo!" Kion ajn vi faras, ne pafu!
  
  
  Ŝi iris malantaŭ li sen bruo kaj tuŝis lin antaŭ ol li konsciiĝis pri ŝia ĉeesto. Ĉi tio ne okazis ofte al Nick Carter. Ŝi aspektis kiel fantomo!
  
  
  Anstataŭe, li etendis manon al ŝia mano kaj tuŝis ŝian firman bruston. Post momento ŝi iomete retiriĝis. Ŝi etendis manon al lia mano kaj forte premis ĝin.
  
  
  Ŝi premis sian varman buŝon al lia orelo kaj parolis flustre.
  
  
  'Kiu estas ĉi tiu?'
  
  
  - Iu el nia tendaro. Snitch, mi pensas. Kaj... kaj ĉi tio sonas freneze, sed mi havas tre fortan senton, ke li estas tie persone parolante kun GG!
  
  
  'Mia Dio!'
  
  
  Li sentis ŝian internan konfuzon. Li sentis, ke ŝia svelta korpo ektremis. “Ho, mia Dio,” ŝi diris denove. "Se vi pravas, ni nun povas fini ĉi tion!"
  
  
  Dum ŝi parolis, ili vidis grandan figuron marŝi antaŭ la lumturoj. Tiam blanka burnous. Kaj nenio alia. Sabra ne plu tremis. Kiam ŝi denove flustris, ŝia voĉo sonis kolera kaj kontrolita. — Niĉjo! Eble vi pravas. Li prenis frenezajn riskojn ankaŭ kun Rommel!
  
  
  Ŝi eligis blason, kiu tute ne surprizis lin. “Kia ŝanco por ni... kaj ni ne povas profiti ĝin. Mi havas Colt .45, revolveron kaj tranĉilojn, jen ĉio.
  
  
  "Mi havas Luger kaj stileton," diris Noĉjo mallaŭte. “Sen dubo li havas pli da pafforto tie. Ni neniam atingos tiun unuan palmarbon.
  
  
  Li sentis ŝian decidemon. "Ni povas provi," ŝi insistis. 'Ni povas provi! Ni ŝteliras laŭeble, kaj poste kuras. Ni atakas ilin neatendite. Ni havas ŝancon, Nick, ni vere havas! Ho merdo! Se nur ni havus maŝinpafilojn kaj kelkajn grenadojn! Ankaŭ estas diable malbonŝanco!
  
  
  Killmaster ankaŭ estis delogita. En unu sekundo, li pesis la avantaĝojn kaj malavantaĝojn kaj venis al la konkludo, ke ili ne havas ŝancon. Kun bonŝanco, ili povos atingi la oazon antaŭ ol ili estas malkovritaj. Sed la fakto, ke GG ankoraŭ vivis, estis sufiĉe pruvo, ke li certe estis sur rulo. Okazos furioza fajrobatalo, en kiu apenaŭ iu ajn pluvivos. Kaj, kompreneble, la diablo estos bonŝanca. GG havis mitraleton - estas neimageble ke li ne havis - kaj se iu pluvivis, tio estis li. Justeco ne ĉiam triumfis en ĉi tiu malĝoja subluna mondo.
  
  
  "Ne," li flustris kun konvinkiĝo. “Ni ne provas. La plej bona afero estas atendi, ke nia perfidulo revenos. Li povos rakonti al ni multon. Se ni uzas iom da persvado.
  
  
  Subite pafo aŭdiĝis en la oazo. Nick, kiu estis eksperto en tiaj aferoj, opiniis ke ĝi devis esti Luger aŭ P38. Ĉi tio ankaŭ estus la plej verŝajna armilo por la GG.
  
  
  Li premis sian buŝon al la mola orelo de Sabra. "Mi pensas, ke ni povas forgesi pri nia perfidulo." Mi pensas, ke li ĵus ricevis sian repagon.
  
  
  Ŝia voĉo estis furioza. — Jes. Nun ni iru preni GG! Li estas sola! Ni povas ...'
  
  
  Ŝi estis saltetonta. Nick faligis ŝin teren. - Ne, diablo! Ne! Ni faros nenion kontraŭ la maŝinpafilo. Kaj se ni maltrafos lin, ĉio misfunkcios, kaj li scias, ke ni estas ĉi tie. Ne! Nun ni preterlasu ĝin. Ni ankoraŭ kaptos lin. Mi promesas.'
  
  
  La Land Rover turnis kaj forveturis, ĝia motoro zumis kviete. La aŭto ne havis postlumon. Ili atendis, ke la reflekto de la okuloj de la kato malaperu malantaŭ la duno kaj la sono de la motoro dissolviĝos en la silento de la nokto. Poste ili malrapide reiris al la oazo.
  
  
  "Mi prenis poŝlampon," diris Sabra kiam ili eniris la palmarbaron kaj alproksimiĝis al la ŝlima lageto. Kadavro en blanka burnuso kuŝis apud la naĝejo.
  
  
  Sabra lasis lumradion fali sur la blankan figuron. La vizaĝo estis en la akvo. Nick kaptis la maleolojn, tiris ilin el la akvo kaj turnis la korpon. Blanka trabo trafis paron da malplenaj brunaj okuloj kaj nazon de akcipitro.
  
  
  Sabra estingis la lumon. "Ali," ŝi diris obtuze. “Ali, diablo! Mi scivolas, ĉu li agis memvole aŭ estis sendita de la ŝejko? Ĉu mi diris al vi, ke io misas? Ili ne povas esti fidindaj eĉ iomete.
  
  
  Nick vidis neniun kialon paroli pri sia instinkta malfido al Ali ibn Abi Talib. La viro mortis kaj jen. Ili baldaŭ ekscios, ĉu ankaŭ la ŝejko estis parto de la komploto.
  
  
  Sabra pripense rigardis la kadavron. Li havis belan rondan truon en la frunto. "Ili ĉiam prenas de ambaŭ flankoj," ŝi diris per obtuza voĉo. “Kaj ĝi eĉ ne estas malmorala por ili. Ĝi estas nur ilia vivmaniero.
  
  
  Ne malproksime de la lageto staris malgranda kabano, kovrita per pajlo kaj palmbranĉoj. Nick prenis ŝin tien. — Bone. Ni nun fumu cigaredon, almenaŭ mi faros, kaj rigardu pli detale. Ĉi tio povas multe ŝanĝiĝi, aŭ eble ne. Ĉiukaze, ni devus provi havi ideon pri la nuna stato de aferoj.
  
  
  La kabano estis malplena escepte de kelkaj rakoj da daktiloj pendantaj por sekiĝi. Nick sinkis sur la plankon, bruligis cigaredon kaj prenis kontentigan trenadon. Sabra sidiĝis apud li. Li instinkte sentis, ke ŝi estas profunde malĝoja, ke ŝi estas sola kaj ĉe la rando de malespero. Estis la unua fojo, ke li vidis ŝin en tia humoro. Nun estas tempo, li pensis, por malpezigi la streĉiĝon. Sed dolĉe, sen nenecesa bruo, tiel iom post iom, ke ŝi ne komprenis, kio okazis, ĝis li forte kaptis ŝiajn manojn.
  
  
  "Ni havis lin," ŝi diris. Ŝi parolis pli al si ol al li. “Li estis ĝuste antaŭ ni kaj li foriris. Post tiom da jaroj!
  
  
  Kontraŭintuicie, sed por kuraĝigi ŝin, Nick diris, "Ni ne certas, ke ĝi estis GG."
  
  
  "Sed mi scias," ŝi diris obstine, "mi scias." Ĝi estis GG.
  
  
  Jes, li konfesis trankvile. Ĝi estis GG.
  
  
  Killmaster profunde tiris sian cigaredon. Ruĝa punkto brilis en la mallumo de la kabano. “Kion Ali sciis? Kion scias la ŝejko?
  
  
  Ŝi sidis tiel proksime al li, ke li sentis, ke ŝi levas la ŝultrojn. “Mi nur volis trovi GG kaj lian bazan tendaron. Nenio alia. Evidente, mi ne diris al li, kiuj ni estas kaj kial ni volas trovi GG kaj lian tendaron. Cetere, la ŝejko estas tro saĝa por demandi. Li sciis, ke mi ne diros ĝin ĉiuokaze.
  
  
  Nick diris, "Do la informoj ne estas tiom gravaj."
  
  
  "Ne por li!" - ŝi diris raŭke. - Li estis avertita. Li scias, ke usonano kaj israela virino ĉasas lin. De ĉi tie li eltiros siajn konkludojn. Kompreneble, li nomos min israela spiono, kaj oni verŝajne nomos vin agento de CIA."
  
  
  Nick estis bone kun tio, sed li preferis konservi ĝin sekrete. Li fumis kaj pensis pri kion fari. “Nun vi povas reiri kaj voki viajn homojn por helpo, Sabra. Ni ankoraŭ havas multan tempon. Via aerarmeo povas bombadi ĝin ĉe tagiĝo kaj surterigi paraŝutsoldatojn proksime. Mi dubas, ke li atendas, ke ni agu tiel rapide. Vi decidas.'
  
  
  Ĉi-lasta estis tro vera. Ŝi sole povus voki la israelan aerarmeon kaj paraŝutsoldatojn por helpo. Ŝi havis sekretan kodon kaj identigajn signalojn, kiujn nur ŝi konis. Israela inteligenteco ne atentos lin.
  
  
  Pasis longa tempo antaŭ ol ŝi preparis respondon. Li sciis, ke ŝi havas malfacilan decidon. Ĝi devus esti fulmmilito kie ĉio devus iri glate. La israelanoj devis rapide bati kaj same rapide malaperi el siria teritorio. Se ili rapide elprenus ĉi tion kaj en la procezo kaptus kaptitojn kiuj dirus - GG se eble - tiam tio nur signifus alian okazaĵon. Grava okazaĵo, sed ankoraŭ nur okazaĵo. Se ili estus kaptinta GG vivanta kaj li estus parolinta, la sirianoj estus restintaj silentaj. Sed se io misfunkciis, milito estis neevitebla. Kaj ĉi tio estas eĉ sen la atako de la GG.
  
  
  Li atendis. Fine ŝi diris: “Ne. Ni ne povas preni tiun riskon. Eble ĉi tiu Majhad diris la veron, eble ne. La ŝejko sendis lin, ne forgesu tion. Aŭ eble li havas bonajn intencojn kaj montriĝas nur stulta mensoganto, fripono. Ne. Unue ni mem devas bilanci. Determinu la lokon mem. Tiam mi povas voki aviadon kaj paraŝutsoldatojn por helpo." Ŝi eksaltis sur la piedojn. Poste, Nick ne povis memori ĉu ĝi estis akcidento aŭ ĉu ŝi faris ĝin intence, sed Sabra stumblis kaj falis en liajn brakojn. Iliaj lipoj tuŝis nature kaj kvazaŭ sub la influo de supernatura forto. Neniu el ili parolis. Post kelkaj momentoj, Sabra provis liberiĝi kaj forpuŝi lin. Noĉjo ĉirkaŭvolvis ŝin per siaj brakoj kaj forte ĉirkaŭprenis ŝin. Ŝi mallaŭtiĝis, ĝemis kaj enŝovis sian langon profunde en lian buŝon.
  
  
  Estis seksa eksplodo, kiun Nick neniam spertis kun iu virino. Tio estis du varmigitaj korpoj konkurantaj por la plej fortaj sur la kampo de dorlotado; la partioj atakis siavice kaj fordefendis la atakon per siaj karesoj, tenero kaj surprizoj. Sen forigi sian langon de lia buŝo, ŝi trakuris ambaŭ manojn sur lian tutan korpon. Li malbutonumis ŝian jakon, demetis ŝian mamzonon kaj sentis la veluran plenecon de ŝiaj blankaj, firmaj mamoj en siaj manoj. Li lavis sian vizaĝon en la bela valo inter ili kaj kisis ŝiajn malmolajn cicojn.
  
  
  Sabra malkroĉis sian .45-pistolzonon kaj faligis ĝin. Ŝi ĉirkaŭvolvis per siaj brakoj Nick kaj klinis sin al li, premante siajn lipojn al liaj dum li sovaĝe deŝiris ŝiajn pantalonojn kaj maldikajn nilonajn kalsonojn. Kiam ŝi levis la krurojn, li vidis ŝiajn blankajn postaĵojn brili en la mallumo. Li eniris ŝin en ondo de kolero, kaj ŝi kriegis—sia unua sono—kvazaŭ ŝi estus ponardita.
  
  
  Ili estis ne tiom amantoj, kiom amaj malamikoj, provante trudi sian volon unu al la alia. Sabra ĉirkaŭvolvis siajn sveltajn krurojn, metis siajn kalkanojn alte sur lian dorson kaj provis formanĝi lin. Post kelkaj momentoj ŝi komencis monotonan melodion: “O-o-o-o-o-o-o-o-o...”
  
  
  Nick estis fascinita kaj en sia erotika ekstazo nenion atentis. Li puŝis pli kaj pli forte, pli kaj pli profunde, kvazaŭ penante tute mergi sin en la akvon. Li estas en neniu lando, nenio, nenio okazos. Ĝuste ĉi tiu momento!
  
  
  La kulmino venis samtempe por ambaŭ el ili. Sabra kriegis. Nick ektremis kaj kolapsis sur ŝi, farante sovaĝajn bestajn sonojn.
  
  
  Dum lia menso denove klariĝis, li aŭdis ŝin mallaŭte plori. Li kisis ŝian vangon kaj gustumis ŝiajn salajn larmojn. Ŝi deturnis sin de li. Tiam ŝi diris fiere kaj kolere: „Estis nenio! Komprenita? Ĝi havis nenion komunan kun ĝi! Kaj ĝi ne okazos denove. Nun helpu min leviĝi.
  
  
  Li kisis la angulon de ŝia buŝo kaj ĉi-foje ŝi lasis lin foriri. Li tenis ŝin en siaj brakoj dum momento kaj flustris: “Mi komprenas. Estis nenio.' Kaj li lasis ŝin foriri. Li sentis sin laca kaj malstreĉita kaj rigardis ŝin alĝustigi ŝiajn vestaĵojn. "Eble ŝi nun malstreĉiĝis," li pensis. Kelkaj el ŝiaj timo, streĉo, kaj certe maltrankvilo certe disipis en tiu eksplodo. Li trovis ŝian zonon kaj transdonis ilin al ŝi. Ŝi surmetis ĝin kaj poste malpeze tuŝis lian brakon. "Tio ne okazis," ŝi diris mallaŭte. - Ĉu vi komprenas ĉi tion, Noĉjo? Tio ne okazis".
  
  
  "Mi konsentas," diris Killmaster. 'Nenio okazis.'
  
  
  Ili forlasis la kabanon. Sabra rigardis la korpon de Ali. — Kion ni faru pri ĉi tio? Ĉu mi portu ĝin al la tendaro aŭ demandi iun?
  
  
  Ŝi faris demandon, la ordona tono ne plu estis tie. Nick iom post iom transprenis la iniciaton, kiun ŝi proponis al li, ĉu intence aŭ neintence.
  
  
  "Lasu ĝin sola," li diris. "Ne diru eĉ unu vorton pri tio al la ŝejko." Se li demandos, kie estas Ali, ni trompos lin. Ni ne vidis lin. Nun ni reiru al tendaro kaj vidu ĉu Majhad kaj liaj viroj estas pretaj. Estas tempo por iri.'
  
  
  Kiam ili alproksimiĝis al la nigra tendo de Ŝejko al-Khalifa, la taĉmento jam atendis ilin. La ŝejko parolis al Majhad. Proksime staris dudek beduenoj, promesitaj de la ŝejko: viroj kun fiera rigardo, sur purrasaj ĉevaloj, silentaj, ĉiuj en burnuses kun kapvestaĵoj, kaj ĉiuj armitaj per malnovaj Mausers aŭ Enfields, unu kun malnova lebelo.
  
  
  Kiam ili alproksimiĝis, la ŝejĥo diris: “Ni estas pretaj jam duonhoron, dezerta floro. Miaj homoj perdas paciencon. Ĉu vi foriras nun?'
  
  
  Sabra faris la Salam-geston. - Pardonu, amato de Alaho. Ni promenis tra la dezerto kaj faris niajn planojn. Kun via permeso, ni foriros nun.
  
  
  La rigardo de la ŝejko turniĝis al Sabra kaj Noĉjo laŭvice. Lia preskaŭ sendenta buŝo streĉiĝis momenton kaj poste denove malstreĉiĝis. - Iru. Mi donis al vi dudek el miaj plej bonaj viroj. Majhad ordonas al ili, kaj vi komandas Majhad. Estas klare?
  
  
  La knabino diris: "Kompreneble, la pupo de la okulo de Alaho. Mi nur bezonas elpreni kelkajn aferojn el mia tendo. Kaj poste la radio, ĝi estas al mi tre kara. Ĉu vi certigos, ke ĝi estas bone gardata?
  
  
  La ŝejĥo kapjesis. "Estos tiel." Li denove rigardis laŭvice de Sabra al Noĉjo. Li balancis la kapon: “Mi kredas, fiera belulino, ke mia haremo neniam renkontos vin. Vi estas skribita por iu, kiu povas legi vin. Ĉi tio estas malfeliĉo por mi kaj feliĉo por miaj edzinoj. Mi ne devos forĵeti ilin aŭ mortigi ilin.
  
  
  Lia rigardo fiksiĝis sur Sabra. "Do iru, mia koro." Alaho estu kun vi."
  
  
  Ŝejko al-Khalifa turnis sian dorson al ili kaj marŝis al sia nigra tendo. La tendoŝtofo falis malsupren. Nick sentis sin strange trankviligita. Ĉi tiu malnova zipo. Li sciis kio okazis. Nick ŝvitis abunde kiam Sabra iris en la tendon por preni sian dorsosakon kun kompaso, mapoj, krajono kaj papero - ĉiuj notoj por la ĝusta pozicio poste - Majhad alportis la ĉevalon de Nick. Ĝi estis bela besto, griza kaj purrasa araba virĉevalo, fasko da muskoloj. Noĉjo admiris la beston kaj karesis ĝian kapon por prezenti ĝin al ĝi. Li sciis ion pri arabaj virĉevaloj, ĉar li iam rajdis ilin en Ameriko. Ili estis rapidaj, inteligentaj kaj, ĉefe, fajraj. Kaj li ankaŭ estas blanka! La sola blanka en la tuta grupo.
  
  
  Kiam Nick montris tion al Majhad kaj aldonis, ke li ne vere volas esti uzata kiel celo, la arabo nur levis la ŝultrojn kaj diris: “Ni havas nenion alian, sinjoro. Eble vi preferas kamelon? Vi tiam ne povos sekvi nin, sed... "Ne kamelo!" - diris Noĉjo mallonge.
  
  
  Majhad karesis la nazon de la besto kaj ridetis al Noĉjo. -Vi estas tre saĝa, sinjoro. Lia nomo estas emiro. Ĝi servos al vi bone. Kaj la sinjorino jam estas survoje, ni povas foriri.
  
  
  Ili rajdis flank-al-flanke kaj lasis la uedon sur la mallarĝa flanko. Nick kaj Sabra rajdis antaŭen, malantaŭ Majhad, kiu devis esti ilia gvidisto tra Wadi Shaitan. Ne estis luno, sed estis sufiĉe malforta lumo venanta de malantaŭ la nuboj. Nick vidis la turbanon de Majhad leviĝi kaj fali antaŭ li kaj murmuris al Sabra, "Je Dio, mi esperas, ke li scias, kion li faras!" Se la ŝejko ludos la saman ludon kiel Ali, li kondukos nin en kaptilon kaj ni estos finitaj. Tiam la GG uzos nin por celpafado.
  
  
  Li vidis ŝin balanci la kapon. - Ne, mi pensas, ke vi ne devas zorgi pri tio, Noĉjo. Mi pensas, ke la maljunulo estas fidinda por unu fojo por ŝanĝo. Ĝi estas nur sento, sed mi volas diri ĝin." Li vidis, ke ŝi revenis al sia malnova memo. Kaj se ŝi estis ŝokita, gaja aŭ feliĉa, ŝi zorge kaŝis ĝin. Li mem estis kontenta. La laboro estis antaŭen kaj tio estis ĉio kio gravis.
  
  
  Ili flugis proksimume tri mejlojn norden kiam la unua aviadilo pasis.
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  Ĝi estis malnova aviadilo kun helicoj, fluganta malalte al la tero. Li preterpasis ilin duonkilometron kaj direktis sin suden al la beduen tendaro. Malvarmo trakuris la spinon de Killmaster. GG povus havi radioekipaĵon en ĉi tiu Land Rover. Li eble sendis mesaĝon rekte aŭ tra sia bazkampadejo al la plej proksima siria flughaveno. Nick malbenis sian stultecon! Ili devis liberigi la tendaron. Sed kiu pensus, ke GG agus aŭ povus agi tiel rapide? Eble li eraris. Eble ...
  
  
  Malantaŭ ili, rekte super la beduena tendaro, ekbrilis paraŝutaj raketoj. Pli ol kvadrata kilometro estis hele lumigita per blindiga lumo, malkaŝante ĉion en evidenta maniero.
  
  
  Noĉjo levis la manon kaj la aŭtoveturado ĉesis. Noĉjo rajdis al Majhad, kiu rigardis kun respekto la grandegajn lumojn en la ĉielo.
  
  
  Noĉjo, fidante nek je sia scio pri la araba nek je sia potenco super ĉi tiuj fieraj homoj, ordonis al Majhad haltigi ilin ĉe la supro de la duno, kiun ili ĵus grimpis. Majhad revenis al la kolono kaj donis la ordon. Noĉjo kaj Sabra staris flanke kaj rigardis kiel la torĉoj malrapide malleviĝis sur la teron. Ili estis konstante anstataŭigitaj per novaj dum la aviadilo rondiris en la aero. Emiro, embarasita per tiu ekrano, preskaŭ forĵetis Nick antaŭ reakiri kontrolon. Sabra, kiu havis malpli da problemoj kun la ĉevalo, helpis al Nick trankviligi emmiron. Ŝi tiam metis sian manon sur tiu de Nick. - Jen la aviadilo, kiu gvidas la bombistojn al la celo, ĉu ne? Ili serĉas nian tendaron!
  
  
  Killmaster estis furioza, kaj ĉio bolis en li. — Jes. Devas esti tiel. Ili serĉas nin, Sabra. Tiu malnobla aĉulo sendis ilin tien!
  
  
  "Kaj ni estas sekuraj ĉi tie tiel longe, kiel ili... ho, Noĉjo, tiuj kompatinduloj!" Virinoj kaj infanoj. Ŝi havis bulon en la gorĝo. Li rigardis ŝin kaj vidis ŝin pugnobati ŝiajn lipojn. Ŝi jam travivis multon. Eĉ la nervoj de la sekreta agento ne povis elteni ĉion en la grandioza skemo de aferoj. Li nur esperis, ke ŝi ne svenos antaŭ ol la tasko estos finita. Se temas pri tio.
  
  
  La araboj kunpremis, grupo da ĉevaloj kaj homoj rigardante la torĉojn kun respekto kaj timo. Kelkaj deĉevaliĝis kaj nun genuis kaj murmuris preĝojn, turniĝante al la oriento.
  
  
  “Valah! Estas la fino de la mondo! Alaho kompatu nin!”
  
  
  Tiam aperis aviadiloj. Nick ne vidis ilin, sed juĝante laŭ la penetra kriado, li decidis ke ili estas MIG-19-aviadiloj. Li pensis, ke estas ses, sed li ne estis certa. Li anticipe prepariĝis por la infero, kiu estis liberiĝota.
  
  
  La unua MIG-atako estis aranĝita per maŝinpafiloj kaj kanonoj. Unu post la alia ili muĝis al la nigraj tendoj, tiel senkompate prilumitaj de la raketoj. Post la unua atako ili regrupiĝis por dua bombado. Ĉi-foje ili faligis terajn minojn kaj fragmentajn bombojn.
  
  
  Sabra kaj Noĉjo, kiu nun preskaŭ tremis pro kolero, aŭdis la fajfilon de ĉiu bombo sekvita de obtuza bum-bum-bum-bum. .
  
  
  Noĉjo alproksimigis Emiro al Sabra kaj prenis ŝian manon. Ŝia mano estis malvarma kiel morto. Ŝi rigardis la ruĝan brilon ĉe la horizonto, larmoj fluis sur ŝiaj vangoj. Nick premis ŝian manon sed nenion diris. Farigu ŝin plori. Ju pli rapide ŝi superos ĝin. Ju pli ŝi koleriĝis, des pli bone. Li sciis, kion li faros poste, kion li devas fari, kaj ke li bezonas ŝin. Li volis la veran Sabra. Fortika, efika sekreta agento el Marrakech.
  
  
  Ne pasis pli ol dek minutoj. La helicaviadilo jam delonge malaperis. Post tio, la aviadiloj ankaŭ revenis al sia bazo; ili flugis malalte al la tero. Oni flugis super ili je alteco ne pli ol kvarcent metroj. Nick atendis streĉe. Sed la MIG ne vidis ilin, transflugis kaj malaperis en la mallumon.
  
  
  Killmaster ne atendis tian disciplinon de tiuj araboj. Li atendis, ke ili reiru en paniko. Anstataŭe, ili atendis ke Majhad alproksimiĝus al Nick. "La viroj volas reveni, sinjoro." Tuj. Vi vidas, ili havas edzinojn kaj infanojn. Se vi fartas bone...
  
  
  - Nature. Noĉjo staris en siaj piedingoj kaj mansvingis al la araboj. Ili turnis sin kaj galopis reen al tendaro plengalope.
  
  
  Majhad iom hezitis. "Mi ne havas parencojn tie," li klarigis. “Mi estas nur sola. Ĉi tio estas bona afero.' Sabra diris: "Ili kulpigos nin pro tio."
  
  
  Noĉjo rigardis Majhad, kiu rajdis apud li. - Kion vi opinias, Majhad? Ĉu ili kulpigos nin pri tio ĉi?
  
  
  La gvidisto levis la ŝultrojn. - Eblas, sinjoro. Ĉi tiuj estas malkleruloj, kiuj ne komprenas ĉi tiujn aferojn. La sinjorino diras la veron, povus esti problemo.
  
  
  "Vere estos problemoj," diris Nick morne. - Sed ne nur por ni. Li decidis fidi Majhad. Li diris al li, kion li faras.
  
  
  Sabra kolapsis en la selon. Ŝi diris nenion dum kelka tempo, kaj poste: Bone, Noĉjo. Mi konsentas. De nun vi regas."
  
  
  Majhad rikanis al Nick, montrante ĉiujn siajn blankajn dentojn. - Vi estas freneza, sinjoro. Mi diras ĉi tion kun tuta respekto, sed vi estas freneza! Por atingi tion al sukcesa konkludo, ni bezonos la helpon de ĉiuj jinoj de Shaitan. Sed mi ankaŭ konsentas. Ĝi estos bonega aventuro... kaj la morto de heroo."
  
  
  "Mi fidas je vi," Noĉjo diris, "por helpi min persvadi la aliajn pri mia plano." Sed ĝi devus funkcii rapide. Tre rapida.'
  
  
  Ili reveturis tra la mallarĝa buŝo de la uedo. Killmaster vidis multajn suferojn en sia vivo, sed ĉi tio estis antaŭ ĉio. Li rigardis al Sabra. Ŝi lasis siajn larmojn flui sen honto. Majhad havis malmolan esprimon sur sia malhela vizaĝo. Nick mem ankaŭ provis sian eblon ne perdi sian humoron. Li preĝis al la dioj por unu favoro - kapti GG je la kolo per la manoj!
  
  
  Ili preterpasis serion de bombokrateroj kaj alproksimiĝis al la centro de la tendaro. Ĉi tie la ruiniĝo estis kompleta. La tendo de la ŝejko ricevis rektan trafon. En ĉi tiu rompita kaoso, Nick vidis kruron, brakon kaj la nudan torson de senkapa virino. Kameloj, ŝafoj kaj kaproj mortis, postlasante buĉejon el internaĵoj kaj ĉifona karno. La kadavroj de maljunuloj kaj virinoj, kelkaj kun infanoj en la brakoj, kuŝis dise en la groteska sceno nomata morto. Se iu sukcesis eskapi – kaj jes – ili kaŝis sin en la mallumo, frenezaj pro teruro kaj timo.
  
  
  Tiam li vidis virinon. Ŝi kaŭris en la ankoraŭ fumanta bombokratero kaj provis religi la kapon de la infano al la korpo. Ŝi surmetis ĝin malantaŭen, li vidis ĝin. Kiam ili preterpasis ŝin, ŝi rigardis ilin per grandaj malplenaj okuloj. Ŝi eĉ ne vidis ilin.
  
  
  Sabra klinis sin kaj vomis.
  
  
  La araboj disiĝis kaj komencis serĉi pluvivantojn. Ĝi estis severa kaj preskaŭ malhumana, sed Nick komprenis, ke li devas teni ilin kune kaj akiri ilian atenton kaj obeemon, se li plenumos sian planon.
  
  
  Li turnis sin al Majhad. “Kunigu ilin. Petu ilin kolekti ĉi tie. Tiam mi volas, ke vi estu la tradukisto, Majhad. Traduku ĝin per viaj propraj vortoj. Se vi scias, kion mi volas diri. Ni devas certigi, ke ĉi tio estas venĝita. Nun kaj tuj. Por fari tion ili devas veni kun mi.
  
  
  La vizaĝo de Majhad estis morna. "Mi ne pensas, ke estos malfacile, sinjoro, konvinki ilin." Sabra malaperis. Nun ŝi aperis denove, ŝia vizaĝo estis dolora. Ŝi diris: "Nick! La radio... kraŝis. Ni ne povas voki helpon. Ni estas forigitaj de Izrael.
  
  
  Li atendis ĉi tion.
  
  
  "Ne maltrankviliĝu," li diris. "Se mia plano funkcios, ni havos
  
  
  radio. Lia radio. Ĉi tio estas la plej grava parto de nia tasko. La plej grava parto. Kaptu la GG-radion kaj voku la paraŝutsoldatojn por helpo. Ni diskutos kiel. Nun mi devas unue kolekti ĉi tiujn homojn.
  
  
  La araboj komencis kolektiĝi ĉirkaŭ la triopo - Nik, Sabra kaj Majhad. Agento AH aŭdis lamentojn kaj malbenojn. Ĉi tio povas esti iom riska. Plej bone estas gajni ilin al via plano antaŭ ol tiuj malhelaj pensoj fariĝas ago. Li havis alternativon por ili.
  
  
  Li rigardis Majhadon. “Diru al ili,” li diris, “se ni volas venĝi kontraŭ tiu, kiu faris tion, tiam ili devas veni kun mi. Diru al ili, ke se ni veturas rapide, ni estos ĉe Diablo-Golĉo antaŭ la tagiĝo. La malamiko sendis siajn gardostarantojn, sed ni povas surprizi ilin.
  
  
  Diru ankaŭ al ili, ĉar mi ne volas mensogi al ili, kaj mi ŝatus, ke ili sciu, kio atendas ilin, ke la malamiko estas almenaŭ mil forta. Ni estas dudek tri homoj. Sed se ni surprize venkos la malamikon kaj ekposedos la radion, ni baldaŭ ricevos helpon. Soldatoj saltos de la ĉielo kaj helpos nin. Diru al ili ĉion ĉi, Majhad, klare kaj vere. Fine diru al ili, ke ni verŝajne ĉiuj mortos... sed ni venĝos. Por ĉi tiu masakro. Kaj li montris sian manon al la brulantaj restaĵoj de la tendaro.
  
  
  Majhad staris en siaj piedingoj kaj signis por silenti. Li rapide tradukis la vortojn de Nick en la araban. Noĉjo povis facile sekvi lin kaj kaŝis kontentan rideton. Majhad faris belan rakonton el ĝi. Multfoje li menciis Alaho'n kaj la kuraĝon de la beduenoj, kiuj ne timas morti pro la morto de herooj. La Majhad finiĝis per flora deklaro kiu sovaĝe ekscitis la virojn.
  
  
  Ili levis siajn pafilojn en la aero kaj komencis furioze ĉanti: “Allahu Akbar! En la nomo de Alaho... venĝo!
  
  
  Kaj tamen la maljunulo venis antaŭen kaj diris: “Ni estas nur dudek tri kontraŭ mil! Ni iras al nia morto, fratoj.
  
  
  Nick montris al la parolanto. "Vi ne devas veni kun ni." Mi ne ordonas al vi. Ni ne bezonas malfortulojn.
  
  
  La viro sulkigis la brovojn, levis sian fusilon en la aeron kaj svingis ĝin. - Mi ne estas malkuraĝulo, blankulo! Mi ne timas la ĉielon! Mi nur pensis...'
  
  
  Killmaster, kiu ludis la ĉefan rolon en ĉi tiu dramo - li interne ĝuis ĝin - kaptis la cimitarron de Nchede Majhad. Se nur Akcipitro povus vidi lin tiel!
  
  
  Li rektiĝis sur la selo kaj svingis sian glavon norden. "Ne plu estas tempo por pensi nun," li kriis. “Estas nur tempo por ago, por venĝo! Venĝo!... Vi, kiuj serĉas venĝon... sekvu min.
  
  
  Li spronis la emriron kaj komencis forveturi el la uedo. Sabra sekvis lin. Sur ŝia bela vizaĝo speguliĝis surprizo kaj admiro. Nick palpebrumis al ŝi.
  
  
  Forlasinte la uedon, li jam faris planojn por poste. Estis granda vetludo. Estis nur malgranda ŝanco, tre malgranda ŝanco, ke iu ajn pluvivus.
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  Ili forlasis la severajn montetojn kaj eniris la ebenaĵon kun dunoj. La sabla dezerto ruliĝis antaŭ ili kiel tapiŝo, duno post duno, en senmovaj flavaj ondoj. De tempo al tempo la luno rigardis indiferente el malantaŭ la makulitaj pordegoj de nuboj. Nick rajdis antaŭen kaj ne indulgis emmiron. Li esperis, ke la ĉevalo ne disfalos sub li antaŭ ol ili atingos sian finan celon. Malantaŭ li pluraj ĉevaloj falis, mortaj aŭ tute elĉerpitaj. Iliaj rajdantoj forlasis siajn ĉevalojn kaj saltis sur aliajn galopantajn malantaŭe.
  
  
  Estis ĉirkaŭ la kvina horo kiam Majhad veturis al Noĉjo kaj signalis, ke li haltu. Ili estis supre de oblonga duno.
  
  
  "Jen la fino de la sabla dezerto," diris Majhad. Li montris sian fingron laŭ la deklivo. "La Shaitan-areo komenciĝas proksimume mejlon de ĉi tie. De tie estas aliaj sep kilometroj ĝis la uedo mem. De nun ni devas esti tre singardaj. La vojo estas malglata kaj perfida, kaj multaj ĉevaloj povas esti mortigitaj sur ĝi.
  
  
  Kutime la araboj pensis unue pri ĉevaloj. Tamen, Killmaster havis aliajn pensojn. Post kelkaj mejloj la ĉevaloj faris sian laboron. Sed aliflanke, ĝi estis bona loko por armea tribunalo.
  
  
  "Lasu ilin deĉevaliĝi kaj ripozi," li diris al Majhad. "Do revenu ĉi tien." Ni tiam diskutos niajn finajn planojn.
  
  
  Sabra glitis de la selo kun ĝemo. “Ho... kia veturo! Vi devas havi araban sangon tra viaj vejnoj, Nick Carter!
  
  
  Estas mirinde, ke ni ne ĉiuj mortis. Ĉevaloj kaj homoj.
  
  
  Sur la vizaĝo de Nick aperis amara rido. - Memoru ĉi tion, Sabra. Ni havas bonan ŝancon, ke ni baldaŭ estos.
  
  
  Li ne deĉevaliĝis. Sabra staris apud li kaj karesis Emiron sur la kapon. - Ĉi tio estas ago de malespero, ĉu ne? Kion ni faras nun? Ni ne havas multe da ŝanco, ĉu?
  
  
  — Tre malmulte. Almenaŭ por via propra savo. Sed estas multaj ŝancoj por plenumi la taskon. Ni devas tiom zorgi ilin, krei tian panikon, ke vi povas preni la radion kaj voki viajn homojn por helpo. Ducent el viaj komandoj povas facile trakti ĉi tiun bastardan GG, sed ĝi ne utilos se ni ne kontaktos ilin. Sabra kapjesis konsente. "Niaj knaboj mortigos ilin!" Ŝi estis letargia kaj silenta ekde kiam ili forlasis la bombitan tendaron, sed nun ŝi denove parolis entuziasme.
  
  
  - Ducent homoj, la plej bonan ni havas! Ĉiu viro ĵuris, Noĉjo! Ili ĵuris en Masada.
  
  
  Killmaster sciis pri tiu ĉi ĵuro kaj tre respektis ĝin. Post kiam la israela komando faris tiun ĉi ĵuron, li ne plu povis kapitulaci. Li devis batali ĝismorte.
  
  
  Li diris: “Ĉu ili ankaŭ havas la necesajn armilojn kaj ekipaĵon? Malpezaj kaj pezaj maŝinpafiloj? Bazukoj? Mi vetas, ke GG kaŝas kelkajn tankojn en ĉi tiuj ŝtonoj. Dio scias kion alian li havas!
  
  
  Sabra zorge metis sian manon sur lian genuon. — Jes. Ili havas ĉion. Vi regas nun, Noĉjo, kaj mi povas diri al vi, ke en Shin Bet ĉio estas pripensita ĝis la plej eta detalo. Niaj specialistoj estas malnovaj amikoj, ili kune laboris pri tio, kaj ĉio estis konservita en la plej strikta konfido. Mi pensas, ke eĉ la CIA ne scias pri ĉi tiu misio. Nick ne estis tiel certa pri ĉi-lasta, sed en ĉi tiu malfrua stadio tio ne gravis.
  
  
  Majhad revenis kaj staris malproksime, atendante ke Nick kaj Sabra finos. Nick diris, “Kion pri viroj? Ĉu ili ankoraŭ volas venĝon? Mahad ridis. “Ili volas trinki sian sangon. Ĉu vi estas kontenta?'
  
  
  "Jes," konsentis Nick. “Ĝi ne povus esti pli bona. Nun, Majhad, estas tro malfrue. Kion ni havas inter ĉi tiu loko kaj Wadi Shaitan?"
  
  
  Majhad diris ĉi tion. Nick aŭskultis pli kaj pli kontente. Almenaŭ la tereno estis en ilia favoro. Se la GG-gardistoj estus starigitaj sur la rando de la krutaĵo, kiel li supozis, ili povus alproksimiĝi preskaŭ duonmejlon sen esti rimarkitaj. La GG, kompreneble, poŝtus gardostarantojn en la ued mem por gardi la tutan tendaron.
  
  
  Li svingis la emiron flanken kaj etendis sin. Post la kamelveturo kaj la hieraŭ nokte, lia fundo neniam plu estus en ordo.
  
  
  "Jen mia plano," li diris al Majhad kaj Sabra. “La elemento de surprizo estas nia plej granda avantaĝo. Ni devas plene profiti ĉi tion. La surprizelemento estos plej granda, se ni iel povos ekpreni sirian uniformon - espereble tiuj aĉuloj tie portos ilin - aŭ se ni devos iel kamufli nin. Li adresis la vorton al Majhad prefere ol al Sabra, zorge elektante siajn vortojn konforme al la konata pompa stilo de la araboj. Majhad devis pludoni tion al aliaj araboj. Bona komunikado estis necesa kiam iliaj nombroj estis malgrandaj.
  
  
  “Mi ankaŭ pensas,” Nick daŭrigis, “ke hodiaŭ G.G. sendos gvatteamon suden por taksi la damaĝon. Ĝi verŝajne estos grupeto. Eble li mem iros, kvankam mi dubas pri la lasta. Aŭ eble li sendos malpezan gvataviadilon. Sed ĉi tio ankaŭ estas neverŝajna, ĉar li volos scii pri niaj kadavroj. Li montris sin kaj Sabra. "Li ankaŭ ŝatus vidi nian rompitan radion." Kiu ajn li sendas, tiu devas zorgi pri tio. Nun, se li sendos tian grupon, ni superfortos ilin, mortigos ilin kaj prenos iliajn aŭtojn kaj uniformojn.”
  
  
  Majhad levis la ŝultrojn kaj klakis sian fusilon aprobe. - Ĝi ne ŝajnas tiel malfacila.
  
  
  - Sen unu pafo, Majhad! Trankvila.
  
  
  Majhad frotis sian mentonon. - Kompreneble, ĉi tio estas io alia. Kiel vi imagas tion?'
  
  
  Nick Carter diris al li.
  
  
  Majhad ridis kaj kapjesis. "Vi estas vera filo de la dezerto, sinjoro." Vi estas saĝema kiel ŝakalo. Ĉi tio devus funkcii... tiel longe kiel tiuj sterkskaraboj venos!
  
  
  "Ĉi tio," diris Noĉjo, "estas en la manoj de Alaho."
  
  
  Majhad rapide faris bonvenigan geston. "Inŝalah." Nick donis klarajn ordonojn. De ĉi tiu punkto, la viroj devis gvidi sian ĉevalon kun la bridoj. Ili parolis nur flustre. La hufoj de la ĉevaloj estis envolvitaj en ŝtofo, disŝirante la burnuses en pecojn se necese. Ili devis certigi, ke iliaj pafiloj kaj sabroj ne faru bruon. Akvo devas esti uzata nur ŝpareme. Eble ili devis longe atendi sub la brulanta suno sur la rokoj. Eĉ en novembro, la siria suno estis ŝvele varma.
  
  
  Antaŭ ol foriri por doni ordonojn, Majhad rigardis la ĉielon en la oriento. “Baldaŭ tagiĝis. Mi pensas, ke estos nebulo dum kelka tempo, sed poste estos multe da lumo. Kaj tiam, sinjoro, ankaŭ ni devas preĝi.
  
  
  Killmaster kapjesis. 'Mi scias tion. Sed persvadu ilin, Majhad, ĉi-foje trankvile diri iliajn preĝojn — nur ĉi-foje.
  
  
  La dentoj de la konduktoro ekbrilis: "Mi diros al vi." Kiam li foriris, ili aŭdis lin trankvile murmuri: "La ilaha illa Allah!"
  
  
  Nick rigardis al Sabra. "Unue zorgu pri via ĉevalo—ni havas kelkajn mejlojn por iri al la leonkaverno antaŭ ol ni forlasos ilin." Kaj la GG ankaŭ povus kaŝi la progresintajn gardostarantojn ie inter la rokoj.
  
  
  Li forigis la burnon kaj komencis tranĉi ĝin per sia stileto. Envolvinte la brakojn ĉirkaŭ la hufoj de la emiro, li scivolis, kio atendas ilin.
  
  
  Laŭ tio, kion Majhad rakontis al li—kaj la priskribo de la gvidisto estis tre grafika—ili nun estis enironta areon kiu estis interkruciĝo inter luna pejzaĝo kaj la fundo de la infero. Tordiĝantaj lafformacioj kaj ventoblovita grejso; sablo kaj nudaj rokoj; ruĝa granito, kiu ŝajnis esti segita en grandajn blokojn kaj poste disĵetita de iu giganto; neniu akvo, neniu vivo, krom kelkaj lacertoj kaj serpentoj. Sed tia dezerta, dioforlasita lando havis siajn avantaĝojn - eblis kaŝi armeon en ĝi. Nick Carter ne estis maltrankvila ĉe ĉi tiu punkto. Ili kaj iliaj dudek tri homoj, lasante siajn ĉevalojn en iu intermonto, povis malaperi sen spuro. Lia nura zorgo estis ke anstataŭe de sendado de gvatgrupo tra la ununura montpasejo gvidanta de Wadi Shaitan ĝis la dunebenaĵo, la GG estintus kontenta sendi gvataviadilon. Ĉi tio ruinigos lian tutan planon. Li havis alian planon, sed li elektis ne uzi ĝin. Ĝi aspektis eĉ pli kiel memmortigo ol tio!
  
  
  Li konsolis sin per la penso, ke ne estas loko por eç malpeza aviadilo alteriĝi en la beduen tendaro. Kaj ĝi estus tro proksime al la israela limo. En ĉi tiu progresinta stadio, antaŭ la antaŭaj tagoj de la atako – kaj ĝi jam estis tre proksima – li ne prenus nenecesajn riskojn. Tial Nick ne kredis, ke GG mem akompanos la rekonekspedicion. Ne. Li atendis, ke la GG restu en sia kaŝejo, atendante la momenton por frapi.
  
  
  Mahad revenis. - Ĉio estas preta, sinjoro.
  
  
  Sabra venis kurante kun ĉevalo sur la kondukiloj. - Preta, Noĉjo.
  
  
  Nick kaptis la bridojn de Emiro kaj signis ke Majhad antaŭeniru. "Jen. Plena silento.
  
  
  Ili marŝis laŭ la longa norda deklivo de la dunebenaĵo. Ĉe la fundo de la deklivo, la sabla surfaco, kiel surfo, trafis la unuajn graniton kaj grejson - ĝi rompiĝis kaj dissolviĝis, surfadis sen krestoj kaj tajdoj.
  
  
  La blanka nebulo malpleniĝis kiam Majhad trovis montpasejon kaj kondukis ilin tra ĝi. Ili tuj estis ĉirkaŭitaj de altaj ŝtonmuroj. Nick rimarkis kun trankviliĝo, ke ĉe la pasejo estas sufiĉe da loko por ĵipoj kaj kamionoj. Eĉ por duontrakaj veturiloj. Tankoj? Li dubis pri tio. Se la GG havus tankojn je sia dispono, estus malsama vojo.
  
  
  Li ĉesis pensi pri tankoj. Se lia plano funkcius, GG eĉ ne povus uzi siajn tankojn.
  
  
  Nick malrapidiĝis tiel li estis apud Sabra. La araboj silente sekvis lin en longa vico, tenante siajn ĉevalojn en la bridoj. Dum kelka tempo la silenton rompis nur la obtuza sono de hufoj sur la roko.
  
  
  Sabra diris, "Nick."
  
  
  "Hm?"
  
  
  "Ne estas vero... kion mi diris tie en la kabano." Estis io pri tio. Mi kredas, ke mi amas vin.
  
  
  Killmaster rigardis ŝin. Tiam li ridis. "Vi prenis la tempon por veni al ĉi tiu konkludo, ĉu ne?"
  
  
  — Jes. Nun kiam vi diris ĝin. Ŝi levis la ŝultrojn. "Ne estas grava afero, mi scias." Ne sub ĉi tiuj cirkonstancoj. Um... sed mi volas ke vi sciu... kiel la aferoj nun estas. Mi neniam amis iun antaŭe. Mi ne volas morti sen diri ĉi tion al vi.
  
  
  Li ne sciis kion respondi. Ĝi sonus tiel sentimentale, pompa kaj eĉ neverŝajne. Li havis malĉastan deziron al ŝi. Li ŝatus havi ŝin denove, ne estis la plej eta dubo pri tio. Sed li ne amis ŝin. Lia koncepto de amo estis malkongrua kun ĉi-lasta. Krome, li ne komprenis veran amon. Kiel AX-agento, li estis devigita eviti ĝin kiel la pesto ĉiujn tiujn jarojn. Li abrupte ŝanĝis la temon: “Mi pensas, ke vi pli bone donu al mi la vokokodon por israela inteligenteco. En kazo vi estos mortigita. Certe ili estas en aero dudek kvar horojn?
  
  
  Sabra ne hezitis. - Nature. Ili estas atingeblaj je ofteco de kvardek megahercoj. Vi nomas vin "Sabra Red Shalom". Ili tiam devas respondi "Entombigita Cezaro sangas." Tiam diru al ili vian pozicion. Poste turnu ĝin al plena potenco, por ke ili povu preni radion. Kun direktilo, aviadiloj povas flugi surbaze de niaj signaloj."
  
  
  Nick pensis momenton. “GG devas havi la plej novan kaj plej modernan ekipaĵon, verŝajne tutan kamionon. Kio pri radiotelegrafio?
  
  
  - Ĝuste same, Noĉjo. Ankaŭ kvardek megahercoj.
  
  
  Post unu horo fariĝis lumo. Antaŭ tiu tempo, Nick jam permesis al siaj viroj rifuĝi sur la ŝtonaj altebenaĵoj kaj alkovoj preteratentantaj la vojon. Antaŭ ol ili disiĝis, li vokis ilin kaj donis al ili finajn instrukciojn. Li ne povis fari pli. Li povis nur esperi, ke, dum li kuŝis sur la mallarĝa roka altebenaĵo kun Sabra kaj Majhad, ili submetiĝos al li. Por ke ili subpremu siajn naturajn kaj sovaĝajn instinktojn kaj obeu liajn ordonojn. Li estis io ajn krom optimisto. La ŝanco ke io misfunkciis, ke ĉio misfunkciis, estis tre alta.
  
  
  Alia horo pasis. De tempo al tempo ili flustris unu al la alia, sed plejofte ili kuŝis sur la varma roko. La suno brilis nun oblikve sur la montopasejon. De tempo al tempo Noĉjo ĵetis rigardon al la ses viroj kuŝantaj sur la kornico. Li povis vidi ilin klare, sed ili estis nevideblaj por ĉiuj sur la pado malsupre. Li koncedis ke ili estis surprize trankvilaj kun la araboj. Noĉjo vidis Majhad, ŝajne duondorme, sed li sciis pli bone. La gvidisto havis kurban ponardon en unu mano kaj glavon en la alia. Killmaster ŝuldas multon al Majhad. Se ni kune eliros el tio vivantaj, li ricevos belan rekompencon, pensis Nick. Hawk nur bezonas tordi la kruron de maljuna Simpson. Eble ili eĉ povus doni al li laboron ĉe AX, se li volus.
  
  
  Tiam li aŭdis la sonon de ĵipmotoro sur la vojo malsupre. Li ankoraŭ estis ekster ilia vido. Nick mansvingis al la viroj trans la strato, ke ili restu kaŝe. Li preĝis la tutan tempon: lasu ĉi tiujn sovaĝajn bastardojn ordoni — ili lasu la unuan aŭton trairi!
  
  
  Premante sian vizaĝon al la varma ŝtono, li rigardis en la interspacon inter du ŝtonegoj. Ĵipo aperis ĉe kurbiĝo de la vojo. Kvin viroj. Ŝoforo kaj oficiro antaŭe. Nur la oficiro portis sirian uniformon. La ceteraj havas regulajn uniformojn. Tri viroj en la dorso. Ili havis maŝinpafilon kun ili. Nick ridis. Bone! Bone! Ĝuste kion ili bezonis.
  
  
  La ĵipo estis ekipita por la dezerto - per specialaj sablaj pneŭoj. La aŭto malrapidiĝis dum la ŝoforo malsuprenŝoviĝis, kaj tiam komencis la grimpadon kiu kondukus ĝin rekte al la kornico kie kuŝis Nick. Dum la ĵipo rampis sub li, li povis klini sin kaj kraĉi al la siria oficiro. Svelta viro, li havis la rangon de kolonelo en la siria armeo. Niĉjo rikanis feliĉe. Bone! Se nur liaj viroj laŭ la vojo estus sekvinta ordonojn kaj la oficiro ne estus mortigita! Nick ne atendis trovi tian altan, belan oficiron en tiu ĉi kompanio. Li atendis maltrankvile kaj senpacience. La ĵipo malaperis ĉirkaŭ la kurbiĝo. Dek kvar viroj estis pli for por venki la ĵipon kaj ĝian skipon kaj tiam veni ĉi tien por helpi Nick kaj liajn virojn se necese.
  
  
  Ni damnu ĝin! Li vetis, ke estos almenaŭ du aŭtoj. Li esperis ekzakte du. Noĉjo rigardis la vojon kaj mallaŭte malbenis. Ĉu GG ne pensis sendi nur ĵipon kun kvar viroj kaj oficiro por tia sciigo?
  
  
  La duontrako venis ĉirkaŭ la turniĝo kun sia motoro bruanta. La raŭpoj bruis kaj bruis laŭ la roko. Nick rapide kalkulis la kapojn. Dek du viroj. Dek tri, inkluzive de la ŝoforo. Neniu el ili estis en siria uniformo. La .50-kalibra kanono estis muntita sur pivotpunkto ĉe la fronto de la veturilo, kaj malantaŭ ŝtala ekrano estis soldato funkciiganta la armilon.
  
  
  Sabra restos sur la kornico. Ĉi tio tute ne estis virina laboro. Kiam la spurita veturilo estis rekte sub ili, Noĉjo ekstaris, silente svingis sian stileton kaj saltis. Majhad faris same. La ses araboj sur la kontraŭa kornico ankaŭ saltis, iliaj burnuses flirtis malantaŭ ili. Longaj kurbaj ponardoj avide direktiĝis al la gorĝoj, kiuj baldaŭ estis forŝiritaj de siaj respektivaj korpoj.
  
  
  Killmaster zorgis pri la ŝoforo, Majhad prizorgis la soldaton malantaŭ la pafilo. Nick plantis ambaŭ piedojn sur la kolon de la ŝoforo, tiam saltis dekstren por puŝi la viron apud la ŝoforo el la fiakro, tiam denove renversis por liveri la finan baton al la ŝoforo. La buĉado en la malantaŭo de la aŭto estis same silenta kaj mortiga. Ekzistis eĉ ne unu pafo. Majhad jam ponardis la pafiston kaj batis alian viron per sia longa glavo antaŭ ol la aliaj araboj komencis agi, sed kiam ankaŭ ili aktive partoprenis en la ekzekuto, ĝi estis videbla ene de minuto.
  
  
  La aŭto estis kovrita de sango. Nick donis mallongajn ordonojn flustre. La mortintoj, jam rabitaj de la araboj, estis trenitaj al la vojo kaj enterigitaj sub la sablo. Nick kaj Majhad submetis la rabaĵon al pli proksima ekzamenado.
  
  
  Ili nun havis duontrakon kun kanono kaj pluraj skatoloj da municio. Ili ankaŭ havis skatolon da obusoj kaj paraŝutflamlumoj, same kiel maŝinpafilojn, pistolojn, revolverojn kaj fusilojn.
  
  
  Subite la rigardo de Majhad ekkaptis ion. - Rigardu, sinjoro, maljuna Browning, BAR. Mi pensas, ke ĉi tio povus esti utila.
  
  
  'Ĝuste.' Nick ekzamenis la maŝinpafilon, notante la rezervajn municiozonojn kaj ankaŭ scivolante pri Majhad. Ĉi tiu viro sciis pri armiloj! Kaj de tempo al tempo li parolis la anglan, kvazaŭ li neniam faris ion alian. Majhad fariĝis pli kaj pli demandosigno por li!
  
  
  Tamen, nuntempe li havis pli gravajn aferojn por fari. Noĉjo rigardis la dissendilon sur la krampo malantaŭ la stirseĝo. Faldebla benko povus esti malaltigita por la funkciigisto. Sur la planko estis mesaĝbloko kaj signalŝlosilo kiu povus esti tondita al la femuro de la funkciigisto per io kiel pantalonoklipo.
  
  
  Sabra malsuprengrimpis la klifon kaj aliĝis al ili. "Mi supozas, ke mi devos ŝanĝi miajn planojn duonvoje, Sabra." Ĉu vi pensas, ke vi povas kontakti vian popolon en Tiberias kun ĉi tio? Ŝi submetis la dissendilon al zorgema ekzamenado. Tiam ŝi levis siajn brilantajn okulojn. - Mi pensas ke jes, Noĉjo. Mi certas. Kompreneble... ĉi tio estas! Nun ni ne devos batali sole ĉi tiujn mil virojn. Mi vokas Tiberiadon por helpo kaj...
  
  
  "Tio estas bela," interrompis Nick. "Sed ni ankoraŭ devas iri tien." Ni bezonas GG vivantan, ĉu vi memoras?
  
  
  Ŝi kapjesis. Ŝi faldis la benkon kaj sekurigis la ŝlosilon per klipo sur sia maldika femuro.
  
  
  "Ne ĉi tie," ordonis Nick. - Atendu mian ordonon. Tuj kiam la mesaĝo estas elsendita tra la aero, ĝi estas reprenita de la radioaparato GG, ili determinas nian pozicion kaj scias, ke io estas malbona ĉe la patrolo. Ili tiam estos atentigitaj kaj povas sendi alian patrolon. Do nur atendu kaj vidu."
  
  
  Li eniris la stiron de la aŭto. Majhad sidis malantauxe kun la araboj, kaj Nocxjo svingis. Kelkcent metrojn for ili trovis ĵipon duone renversitan de granda ŝtonplato. Kvar nudaj kadavroj kuŝis sur la vojo. Siria kolonelo staris apud la ĵipo, la manojn malantaŭ la kapo. Nick spiris trankvile. Ili sekvis liajn ordonojn kaj ne mortigis la oficiron.
  
  
  Kiam Nick eliris el la aŭto, li instrukciis Majhad. “Lasu ilin enterigi ĉi tiujn kadavrojn ie ekster nia vido. Donu al la viroj miajn komplimentojn. Ili batalis bonege. Sed mi volas nur kontroli ĉi tiun oficiron. Nick rigardis al Sabra. 'Mi bezonas vin. Venu kun mi.'
  
  
  Ili alproksimiĝis al la oficiro, kiu staris rekte kun la manoj kunplektitaj malantaŭ la kapo. La du araboj, kiuj gardis lin, superverŝis lin per rimarkoj kaj donis al li sangavidajn rigardojn kiuj, pensis Noĉjo, timigus pli kuraĝan viron ol la Kolonelo. Kiam ili alproksimiĝis, Noĉjo vidis la genuojn de la oficiro buki. Li mallevis la kapon al la brusto kaj forte fermis la okulojn. De tiom proksima distanco li ekvidis tremantan sveltan korpon. La viro estis terurita, kvankam li provis kaŝi ĝin.
  
  
  Nick forsendis du arabojn. "Malfermu viajn okulojn," li bojis. “Metu viajn manojn malsupren. Se vi volas, vi povas eniri la ĵipon. Ĉu cigaredo?
  
  
  La manoj de la kolonelo falis kiel du senvivaj stumpetoj. Li falis en la ĵipon kaj rigardis Nick per larĝaj okuloj. Li havis grandajn, klarajn brunajn okulojn, kiuj nun reflektis timon kaj teruron. Li prenis la cigaredon per tremantaj fingroj. -Ĉu vi estas anglo...amerikano? Li parolis la anglan kun forta akcento, sed li tamen estis komprenebla.
  
  
  Killmaster mallume rigardis lin, bruligante cigaredon. Tiam: “Mi faras demandojn, kolonelo. Mi demandas nur unufoje. Unufoje. Se vi donas evitemajn respondojn aŭ se mi suspektas, ke vi mensogas, mi transdonos vin al ili. Li montris al la araboj kolektitaj ĉirkaŭ Majhad proksime de la spurita veturilo.
  
  
  La kolonelo provis kuntiri sin. Li kvadratis siajn ŝultrojn kaj rigardis Nick en la okulojn. - Kompreneble, mi ne volus. Ĉi tiuj estas sovaĝuloj kaj...
  
  
  "Se ĉi tiuj estas sovaĝuloj, kion vi opinias pri Gunther Gerhardt?" Sabra diris tion kun aranea esprimo, malamo kaj kolero sur sia vizaĝo. Noĉjo metis sian manon sur ŝian ŝultron kaj milde forpuŝis ŝin. "Mi zorgos pri tio poste, Sabra." Bonvolu.'
  
  
  La kolonelo diris: “Mi konas neniun Gunther Gerhardt. Mi nuntempe servas sub generalo Luce, William Luce, kiun mi malestimas. Mi feliĉe konfesas la lastan. Sed mi estas soldato kaj ricevas ordonojn el Damasko. Sed nun mi estas militkaptito kaj mi ne devas esti lojala al generalo Lucy. Mi diros al vi ĉion, kion vi volas scii, kaj... — Li rigardis la arabojn. "Ĉu vi protektos min kontraŭ ili?"
  
  
  "Mi ne faras neniujn promesojn," diris Nick Carter. -Kiel aspektas tiu ĉi generalo Lucy?
  
  
  La kolonelo rakontis al li pri tio. Sabra diris: “Fine. Se li eskapos nun, almenaŭ ni havos priskribon de li.
  
  
  "Li ne foriros." Noĉjo diris al la kolonelo: “Ĉi tiu via generalo vere estas Gunther Gerhardt! GG el koncentrejoj. Ĉu vi iam aŭdis pri ĉi tio? La buŝo de la siria kolonelo malfermiĝis kaj li rigardis rekte antaŭen. -J... jes. Mi aŭdis pri li. Kiu ne estas? Sed ĝi estas preskaŭ nekredebla. Mi... Noĉjo rigardis al Sabra. — Ĉu mi povas havi krajonon kaj paperon? Ni devas antaŭeniri kun ĉi tio.
  
  
  Ŝi prenis krajonon kaj notblokon el la granda pantalonpoŝo de sia batalvesto kaj transdonis ilin al Noĉjo. Li transdonis ilin al la kolonelo.
  
  
  "Mi volas kompletan mapon de Wadi Shaitan. Kavernoj kun ĉio ene. Donu al ili nombrojn. Mi ankaŭ volas scii la lokon de la GG-antaŭfilmo, radioveturilo kaj ĉiuj aliaj instalaĵoj. Mi volas la ĝustan kvanton da viroj kaj ĉion, kio povas fari diferencon. Vi estas oficiro, do vi devas scii, kion mi volas scii. Ĉio ĉi estas vera kaj ene de dek minutoj. Ni lasos vin sola por tio. Ne provu ion tiel stultan kiel forkuri... vi ne havas kien iri.
  
  
  Li kaj Sabra rigardis de malproksime. Ŝi diris: "Ĉu vi lasos lin vivi, Noĉjo?" Ŝi aspektis pala kaj estis malmola brilo en ŝiaj okuloj, sed ne estis spuro de la malamo, kiu ĵus venkis ŝin.
  
  
  Killmaster levis la ŝultrojn. "Mi ŝatus konservi lin vivanta por vi, Shin Bet, se tion vi volas diri." Li estas pli bona atestanto ol GG kaj parolos libere. Li malamas tiun monstron tiom kiom ni.
  
  
  Post kelkaj momentoj, ŝi levis la ŝultrojn. — Jes. Vi kompreneble pravas. Nur vi tiom soifas venĝon...
  
  
  Li povis konstati el tiu lasta rimarko, ke ŝi ne estas profesiulo kiel li, sed tio certe ne estis argumento kontraŭ ŝi. Li mem havis tiajn momentojn de malforteco.
  
  
  Li ridetis al ŝi kaj frapetis ŝin sur la ŝultron. - Kontrolu vin, knabino. Ne necesas panikiĝi. Se ni ricevas GG je la kolo, mi donos lin al vi persone, tiam vi povas bruligi liajn piedfingrojn. Li palpebrumis al ŝi.
  
  
  Sabra ridis kaj iom embarasiĝis. — Jes. Estas stulte, mi scias. Sed vi ne komprenas, Nick. Vi neniam malamis tiom multe kiom ni.
  
  
  La siria kolonelo vokis ilin kaj ili revenis al la ĵipo. La viro donis al Nick plurajn foliojn da papero. Noĉjo donis al li alian cigaredon kaj trarigardis la paperojn aprobe. Ĉio estis skribita sur ĝi, inkluzive de skizoj. Provizoj, israelaj uniformoj, tankoj, kamionoj, duontrakoj, venena gaso, kontraŭaviadilaj kanonoj...
  
  
  Killmaster mallaŭte malbenis kaj rigardis la kolonelon. - Ĉu li eĉ havas kontraŭaviadilajn kanonojn?
  
  
  “Kvar pecoj estas faritaj en Germanio. Malnovaj pafiloj de la milito.
  
  
  Nick pensis pri ĉi-lasta momento. Germana kontraŭaviadila kanono. Ĝi estis malbona. Ŝajnis, ke la israelanoj perdos kelkajn aviadilojn, kaj li povis fari nenion pri tio krom malfunkciigi la aerdefendojn anticipe.
  
  
  Li denove ekzamenis la paperojn, poste transdonis ilin al Sabra. Dum li estis revokonta la arabajn gardostarantojn, la kolonelo diris: “Sinjoro, vi ne transdonos min al ili, ĉu? Mi estas militkaptito.
  
  
  Nun li ree tremis.
  
  
  Nick donis al li glacian rigardon. Li ne sentis kompaton por la viro, sed li tamen volis teni lin viva por posta pridemandado. "Mi faros kiel eble plej bone," li diris. - Mi nenion promesas.
  
  
  Li marŝis kun Sabra reen al la duontrako kaj rigardis kiel ŝi alligis la ŝlosilon al sia kruro kaj ludis per la butonoj.
  
  
  "Startu la motoron," ŝi diris. “Mi bezonas la tutan potencon, kiun mi povas akiri. Ne tiom por mesaĝo, sed kiel signalo per kiu nia aviadilo povas navigi. Li ekfunkciigis la motoron kaj denove sidiĝis apud ŝi. "Pretigu ĉion, sed ne sendu mesaĝojn en la aeron ĝis mi donos la signalon." Radiodirekttrovilo G.G. kaptos nin tuj kiam vi premos tiun klavon kaj ŝlosos ĝin en la loko. Do ne tuŝu ĝin en neniu cirkonstanco. Ĉu komprenis?'
  
  
  Ŝiaj grandaj malhelaj okuloj—li memoris, ke ili komparis ilin kun la mortmallumaj okuloj en la bordelo— renkontis liajn por momento. Sur ŝiaj ruĝaj lipoj ludis rideto. Ŝi kapjesis. - Kaptis, estro! Komprenita.'
  
  
  Nick ekridis mallonge.
  
  
  Majhad venis al li. - Mi bezonas paroli kun vi, sinjoro.
  
  
  Ili venis al loko, kie oni ne povis aŭdi ilin. Nick diris, "Kaj Majhad... kio okazas?" Majhad etendis la manon sub sian burnous kaj eltiris malpuran, makulitan, ĉifitan karton.
  
  
  Killmaster legis la karton per unu ekrigardo. Liaj okuloj palpebrumis ĉe la grandaj blokliteroj: Centra Sekreta Servo.
  
  
  Li rigardis Majhadon. “CIA. Kia bastardo mi estas!
  
  
  Malgranda ŝanĝo estis videbla en Majhad. Restis nur lia brila rideto. "Mi ne irus tiom malproksimen, sinjoro." Sed mi pensis, ke nun vi devus scii. Mi laboras por la CIA en Mezoriento dum pli ol kvin jaroj. mi estis edukita en Pittsburgh."
  
  
  Nun Nick Carter ne sciis kion diri. Li tenis sian buŝon fermita, kapjesis kaj aŭskultis.
  
  
  "Mi estos tute honesta," diris Majhad. "Mi estas arabo - islamano. Mia patro estis ŝejko en Saud-Arabio. Mi apartenas al la tribo Murrah, kaj ni estas la plej bonaj dezertaj vagantoj en Arabio. Sed mi tute apartenas al ĉi tiu moderna mondo kaj la CIA. Do mi estas politike neŭtrala pri ĉi tiu afero, aŭ almenaŭ mi provas esti. Same kiel vi, sinjoro Carter! Lia hezitema rideto fariĝis larĝa rideto. Post momento, Noĉjo laŭte ridis.
  
  
  "Mi ne atendis ĉi tion de vi," Nick konfesis. “Mi sciis, ke io estas malbona ĉe vi ie, sed mi neniam pensis, ke vi estas de la CIA. Vi neniam estas tro maljuna por lerni.
  
  
  La ridado de Majhad estingiĝis. "Parolante pri maljuniĝo, ĉi tiuj araboj ne volas, ke nia siria kolonelo ĝuu sian emeritiĝon."
  
  
  La okuloj de Killmaster mallarĝiĝis. - Oni volas torturi lin?
  
  
  Mahad kapjesis. — Ili opinias, ke tio estas ilia rajto. Estis ilia tendaro kiu estis detruita kaj iliaj edzinoj kaj infanoj mortigitaj. Mi konsilas al vi transdoni ĉi tiun personon al ili. Alie, mi ne povas garantii, ke ili daŭre sekvos vin. Multmaniere ili estas kiel infanoj... kaj ilia entuziasmo estas mallongdaŭra."
  
  
  Noĉjo rigardis la ĵipon, en kiu sidis la kolonelo, gardata de du araboj. En tiu momento, la kolonelo turnis sian kapon al Noĉjo kaj rigardis lin. Noĉjo povis vidi la petegan rigardon en tiuj brunaj okuloj eĉ de ĉi tiu distanco. Li turnis sin al Majhad.
  
  
  — Ĉu vi estas certa? Kiaj problemoj estos se ni ne donos ĝin al ili?
  
  
  Mahad kapjesis. 'Jes sinjoro. Sufiĉe memfida.'
  
  
  - Kaj se mi fordonus ĝin?
  
  
  "Tiam ili daŭre subtenos vin." Vi vidas, mi faris al ili neklarajn promesojn. Kompreneble ili volas venĝon, sed ili ankaŭ volas monon. Vi devos lasi ilin rabi, sinjoro.
  
  
  Nick tuj faris amaran decidon.
  
  
  — Bone. Ili ricevas ĝin. Sed neniu torturo! Farita, punkto. Neniu torturo! Certigu, ke ili komprenas tion."
  
  
  'Jes sinjoro. Ili ne ŝatos ĝin, sed mi pensas, ke mi povas konvinki ilin. Majhad malrapide marŝis al la araboj. Noĉjo ne kuraĝis rigardi en la direkton de la kolonelo. Li revenis al la aŭtomobilo.
  
  
  "Ĉu ĉio estas preta, Sabra?"
  
  
  Ŝi ne respondis tuj. Ŝi rigardis preter li. Li turnis sin. La kolonelo estis trenita de la vojo fare de la araboj. La viro senespere baraktis, piedbatis ĉiudirekten kaj provis krii, sed la bruna mano kovrinta lian buŝon sufokis ajnan sonon.
  
  
  Majhad staris kaj rigardis. Nick vokis al li, “Diru al ili, ke ili silentu. Ne uzu pafilon.
  
  
  "Mi ne bezonas diri al ili, sinjoro." Ili ne pensas pri pafado."
  
  
  Noĉjo turnis sin al Sabra. “Mi devis doni ĝin al ili.
  
  
  Ŝia buŝo streĉiĝis. — Li meritis ĝin. Nu, ĉu mi povas iri doni la signalon?
  
  
  — Post kelkaj minutoj. Kiam tiuj uloj tie finos sian laboron. Post kiam vi kontaktis viajn homojn, diru al ili ĉi tion: ni estos ĉe la komenco de ĉi tiu vojo, kie ĝi renkontas la uedon. Mi provas teni tie ĝis la aviadiloj kaj paraŝutistoj alteriĝos. Mi kredas, ke ni sukcesos. Diru al ili, ke ili venu kiel eble plej baldaŭ, ĉar mi certas, ke estas alia eliro el la uedujo. Mi pensas ie proksime de la nordaj klifoj.
  
  
  "Ni markos la lokon, ĉu bone?"
  
  
  — Bone. Diru al ili ankaŭ sendi spionaviadilon. Tuj kiam ni vidos aŭ aŭdos ilin, ni ekbruligos torĉojn meze de la salmarĉoj. Se ili ĝis tiam ne vidis lin!
  
  
  Sabra glatigis la malgrandan mapon sur la planko de la aŭto.
  
  
  - Donu al ili la koordinatojn de nia pozicio.
  
  
  Ŝi kapjesis. — Certe. Mi ne atendas neniun problemon de ili. Ili certe trovos nin.
  
  
  "Tio ankaŭ estas ilia supozo," diris Nick Carter. "Alie ni povus forigi nin."
  
  
  Nun la araboj revenis. Unu el ili alpinglis objekton al sia glavo.
  
  
  Nick donis mallongan ordon al la atendanta Majhad. “Ili amuziĝis. Nun lasu ilin prepariĝi por foriri. Mi vojaĝas kun Sabra kaj tri aliaj en ĵipo. Atinginte la buŝon de la uedo, ni disiĝas kaj provas resti tie. Tiam vi ricevas novajn mendojn. Ĉu vi konsentas?'
  
  
  Majhad ridis.
  
  
  'Jes sinjoro. Kaj la benoj de Alaho kaj la CIA estu sur vi."
  
  
  Noĉjo ridis mallonge, kvankam li ne vidis la humuron en ĝi. Li devis konfesi ke li kaj Hawk subtaksis la CIA. Fakte ili estis pli bonaj, multe pli bonaj, ol la gazeto sugestus. Ne maltrankviliĝu - la AX-komando restas.
  
  
  Arabo kun levita glavo iris preter ili. La kapo de la siria kolonelo, ankoraŭ sanganta, estis palisumita sur ŝtala pinto. La helbrunaj okuloj estis larĝaj kaj Noĉjo povis ĵuri, ke ili rigardas lin riproĉe.
  
  
  La dissendilo bipis. Sabra, kuntirinte la brovojn kaj kun sia tuta atento, tenis la ŝlosilon. La vortoj kuregis trans la dezerton al Tiberias. "CQ-CQ-Saera Ruĝa Shalom-CQ-CQ-"
  
  
  Ŝi haltis momenton kaj atendis. Ankaŭ Nick aŭskultis kaj sentis la streĉiĝon kreskantan en li. Nun ili perfidis sian pozicion.
  
  
  Ili aŭdis malfortan fajfon. Jes estas jes estas jes estas jes. La sono plifortiĝis kiam Sabra turnis la tenojn. Fine, la ĝema sono klare aŭdiĝis ĉe volumo kvin.
  
  
  “Entombigita Cezaro sangas - Ho - Akceptu vin laŭte kaj klare. PRI.'
  
  
  Sabra signalis dum ĉirkaŭ kvin minutoj. Kiam ŝi finis, ŝi ridetis al Nick. "Ili ĉiuj agas nun," ŝi diris. - Ili jam estas survoje.
  
  
  "Ankaŭ ni," diris Nick Carter.
  
  
  
  
  Ĉapitro 14
  
  
  
  
  
  Ili kuŝis inter la rokoj ĉe la enirejo de la montopasejo ĉe la loko, kie ĝi turniĝis al Wadi Shaitan, kiel rivero en golfeto. La pasejo ĉi tie fariĝis pli larĝa, kaj la rokaj profundoj ĉi tie fariĝis sabla fundo. Nick estis kovrita, Sabra apud li, pumpante ronde post rondo en la Browning, pafante unu salvon post alia. Ĝis nun, ili sukcesis konservi la GG-soldatojn ŝlositaj en kavernoj. Sed ĉi tio ne povis daŭri longe. Li aŭdis la bruadon de tankmotoroj en unu el la rokaj golfetoj. Post kelkaj momentoj ĉi tiuj tankoj eliros kaj atakos ilin. Li havis nenion por malhelpi ilin, neniujn kontraŭtankajn armilojn.
  
  
  Sabra klakbatis la novan kartoĉan pneŭon en la BAR kun kraŝo. Ŝi turniĝis kaj rigardis la ĉielon. — Kial ili ne venas? Kie diable ili estas?
  
  
  Sur la alia flanko de la montpasejo, Majhad kaj liaj araboj malfermis fajron per maŝinpafiloj. Nick lasis Browning malvarmiĝi iomete. "Ili venos," li diris al ŝi. Li rigardis sian horloĝon. “Estas nur dudek minutoj. Iom da pacienco, sinjorino.
  
  
  Ŝi mordis sian dikfingron. “Ankaŭ ĉi tiu tanko venos. Iun ajn momenton. Li forpelos nin de ĉi tiuj rokoj.
  
  
  Nick ridetis iroze. "Tankoj," li diris por kuraĝigi ŝin. — Pluralo. La kolonelo diris ses pecojn.
  
  
  Ŝia sunbrunigita vizaĝo nun estis mortblanka. Ŝia ruĝa buŝo tordis pro timo. Ŝi rigardis lin. "Kiel vi povas ŝerci nun, se..."
  
  
  Li frapetis ŝin sur la ŝultron. "Trankvilo vin savos, knabino." Li pafis alian salvon el la TRINKEJO.
  
  
  Wadi Shaitan, krom la pafado, estis dezerta kaj senhoma vido. Ĝi estis sala surfaco, banita en sunlumo, pli ol unu mejlon longa kaj duonan mejlon larĝa. Ideala por aviadila operacio. Nick esperis, ke la israelanoj ne tro bombos. Transportaviadiloj ankoraŭ devis surteriĝi post la fino de la batalo por transporti paraŝutsoldatojn kaj militkaptitojn.
  
  
  Malproksime malsupre, preter la intervalo de lia TRINKEJO, li vidis bone kaŝitan kamionon, antaŭfilmon kaj Land Rover. La kamiono kun la radiosistemo kaj la GG-aŭto estas sendube bonorde kaŝitaj kontraŭ la ŝtonmuro. Nick celis la Browning al la roko ĝis li povis direkti la barelon malsupren iom pli. Pro ĉagreno, li pafis en la rokon direkte al la kamuflitaj aŭtoj. Kelkajn momentojn poste, viro eliris el malantaŭ la antaŭfilmo kaj komencis malakcepti la kluĉilon. La sunlumo reflektis sur lia kalva kapo.
  
  
  "Tio estas li," diris Nick. - Ĉi tiu estas nia viro. Maljuna GG persone! Ŝajnas, ke li estas forironta.
  
  
  Li pafis alian rondon ĉe la Land Rover kaj vidis la kuglojn trafi la sablon apud la viro. La kalvulo ne atentis ĉi tion kaj simple daŭrigis sian laboron.
  
  
  Du tankoj eliris el la roka gorĝo kun la muĝado de siaj motoroj kaj la muĝado de siaj spuroj. La tankoj turniĝis dekstren kaj malrapide alproksimiĝis al ili. Noĉjo trenis Sabra laŭ la fendeto de la roko.
  
  
  - Jen, karulo. Nun ni komprenas ĝin. Ni estas bonŝancaj - ĉi tiuj monstroj estas tro larĝaj por fali en la intermonton. La ĵipo kaj spurita veturilo estas sekuraj.
  
  
  Li ekstaris kaj mansvingis al Majhad ĉe la alia flanko. "Tankoj," li kriis. — Ŝirmejo. Eliri!'
  
  
  Majhad mansvingis reen kaj malaperis. Nick vidis la arabojn kovri. Li kaptis la Browning kaj forprenis ĝin.
  
  
  La unua tanko jam venkis la montopasejon. La longa pafilo turniĝis malrapide. La maŝinpafiloj komencis sian furiozan fajron sur la rokoj. Ĉi tio ne estis tre agrabla, pensis Killmaster. Ĉi tiuj maŝinpafiloj sole povus malhelpi lin pafi ... .
  
  
  Whhhhzzzzz - BLAM! Whhhiiizzzzzz-BLAM-BALM-BLAM-BLAM-BLAM.
  
  
  Nun la tankoj pafis obusojn de ne pli ol kvindek metroj. La konkoj frakasis kontraŭ la rokoj, ĉirkaŭitaj de flamoj, kaj akrigitaj fragmentoj disiĝis.
  
  
  
  BLAM-BLAM-BLAH M-BLAM.
  
  
  Noĉjo metis sian grandan korpon sur la sveltan korpon de Sabra kaj forte premis ŝin en la malprofundan tranĉeon. Ili povis fari nenion krom kuŝi tie kaj lasi ĉion preterpasi ilin.
  
  
  "La ilaha illa Allah!"
  
  
  Tiu ĉi kriego subite sonis furioze kaj alte super la sono de tankoj kaj maŝinpafiloj. Idiota bastardo! Granda idioto!
  
  
  Unu el la araboj eliris el kaŝejo kaj kuris al la tankoj kun granato en ĉiu mano, laŭte kriante "Allaha illa Allah."
  
  
  Mitralo estis direktita al li, kaj la kuranta viro estis truita per kugloj. Nick ekmovis. Li vidis la kuglojn trapiki la malpuran burnon. La viro falis, stariĝis, ŝanceliĝis, turnis sin kaj poste denove falis teren. Li ankoraŭ tenis la obusojn. La arabo ankoraŭ provis ellitiĝi. Alia maŝinpafilo pafis. Mortante, eble jam mortinta, li ĵetis grenadojn. Oni faris truon en la sabla fundo. Alia trafis la trakon, eksplodis kaj haltigis la tankon. Sed la kanonoj kaj maŝinpafiloj daŭre pafis.
  
  
  BLAM-BLAM-BLAM-BLAM-BLAM.
  
  
  Nun ĉiu tanko elektis sian celon, ĉiu pafante ĉe unu flanko de la pasejo, kugloj flugantaj al ili kiel ĉagrenoj serĉantaj sangon. Nick sciis, ke ili devos retiriĝi al kie la ĵipo estas parkumita. Li ĵuris. Kie ili estis tamen? Io misfunkciis?
  
  
  Nun la homoj de GG eliris el la kavernoj unu post la alia. Dum la pafado, Nick povis aŭdi ilin krii kaj blasfemi. Nick ankaŭ vidis kontraŭaviadilajn kanonojn, la malnovajn pafilojn, kiujn la siria kolonelo menciis. Noĉjo laŭte kaj longe ĵuris. Lia plano povus ankoraŭ foriri de la mano! GG certe petus sirian aerhelpon. Kie diable ili estis?
  
  
  La unua Miraĝo aperis kiel flagranta lumradio, moviĝanta je mil ducent mejloj hore. La piloto alvenis sur la radiosignalon de Sabra, vidis pulvon fumi, aŭ bonŝancis. Kian diferencon ĝi faris? Li venis de la sudo, pafante ĉiujn siajn pafilojn, raketojn kaj maŝinpafilojn, elverŝante silentan furiozon antaŭ sia propra sono. La du tankoj estis englutitaj en fumnubo kaj ruĝaj flamoj kiam la misiloj trafis sian celon. Nick saltis el la tranĉeo, resendis la Browning al ĝia pozicio kaj malfermis fajron sur la viroj de GG, kiuj rapidis reen al siaj nestoj. Majhad kaj liaj viroj faris same.
  
  
  Noĉjo kriis al Sabra. - Torĉoj! Al la mezo!'
  
  
  La Israela Miraĝo ŝvebis supren kiel hejmsopira anĝelo, poste turniĝis ĉirkaŭ sia laŭlonga akso kaj denove muĝis super la salmarĉoj. Nun li faligis fumbombon kiel signostangon por la aliaj. Kiam li revenis, tri pliaj Miraĝoj alproksimiĝis de la sudo, ili ankaŭ plonĝis kaj komencis bombadi la enirejojn al la kavernoj. Tiam ili denove ŝvebis supren, flugante super la kruta klifo.
  
  
  La Mirage-bombado estis timiga, sed ne estis tempo por admiro nun. La torĉoj de Sabra ankaŭ iĝis klare videblaj sur la salmarĉoj.
  
  
  Nick ekstaris. Tra la pasejo, Majhad ankaŭ ekstaris. Nick pasigis sian manon sur lian vizaĝon. — Venu. Ni iras.'
  
  
  Majhad parolis al la arabo, kiu rapidis laŭ la deklivo. Li ricevos ĵipon kaj spuritan veturilon.
  
  
  Nick enigis novan klipo en la Browning kaj levis ĝin. Sabra, ŝia vizaĝo brilanta pro entuziasmo kaj ŝiaj haroj fluantaj en la vento, tenis revolveron en unu mano kaj Colt .45 en la alia.
  
  
  Nick devis krii por esti aŭdita. Vi restu ĉe mi!'
  
  
  Ŝi kapjesis.
  
  
  Dekduo da Miraĝoj flugis tien kaj reen super la salapartoj, teksante mortigan ŝablonon de fajro kaj morto.
  
  
  Nick rigardis supren al la roko duonmejlon for kaj vidis la Land Rover krevi de la antaŭfilmo kaj direkti sin al la norda rando de la uedo rapidege. Ĉi tio signifas, ke estis alia alirvojo. Nenio povus esti farita. Tankoj venis de la alia flanko.
  
  
  Ankaŭ Sabra vidis ĝin kaj kaptis la manon de Noĉjo. — GG! Li estas forkuranta. Nun ili falis kaj glitis laŭ la rokoj.
  
  
  "Mi komprenas lin," spiris Nick. Mi faris same anstatau li. Ni ricevos lin.
  
  
  La ĵipo alvenis. Sabra flankenpuŝis la araban ŝoforon kaj ekiris malantaŭ la stirado. Nick, tenante pezan Browning-pafilon en siaj manoj, sidiĝis apud ŝi. Kun kriego, ŝi forpelis la ĵipon el la montpasejo al la salejoj, poste turnis sin maldekstren. Sekvis ilin duontrako plena de araboj, kiuj nur nun vere kutimiĝis al ĝi. Ĉe la enirejo de ĉiu kaverno, la araboj ĵetis mangrenadojn kiel eble plej rapide: “Illa Allah! Alaho Akbar!' Tiam ili aŭdis la muĝon de la unua transportaviadilo. Nick rekonis ĝin kiel malnova 2-a Mondmilito C-47. La paraŝutoj malfermiĝis kaj, balanciĝante, malsupreniris. Kvindek, cent, ili malfermiĝis en la aero kiel brunverdaj sapvezikoj, kaj la soldatoj malsupre pendis kiel pupoj. La komandoj alproksimiĝis. La batalo estis decidita; Nun restis nur multe da purigado. La ŝaŭmo de la GG neniam povos rezisti la israelajn paraŝutistojn.
  
  
  La Land Rover kuregis al la norda rando kun granda rapideco. La maŝinpafado ne ĝenis lin. La ordonoj ĉi-rilate estis striktaj... lasu GG trankvila. Kaptu lin vivanta.
  
  
  Nun la ĵipo postkuris. Nick metis la Browning sur la antaŭan glacon, celis kaj pafis mallongan eksplodon. Tro malalta.
  
  
  La ĵipo pligrandigis sian rapidecon. Tiel malrapida. Nun la alia flanko de la uedo minacis antaŭ ili. Se GG kaŝus sin inter la rokoj, estus malfacile eltrovi lin. Estus mortoj. Unu afero estis klara; li ne eliros el la uedo kiel li atendis. La elirejo estis blokita. Duon dekduo da paraŝutsoldatoj lerte moviĝis al ĉi tiu loko kaj alteriĝis sur la rokojn ĉe la rando mem de la uedo.
  
  
  La marsoldatoj ekstaris kaj kuris al la montopasejo kiun Noĉjo nun povis vidi. Norda pasejo. Ĝi estis larĝa, sabla kaj sufiĉe granda por alĝustigi dek du tankojn. Kaj nun fermita al GG.
  
  
  Li celis per sia Browning kaj denove pafis. La du malantaŭaj pneŭoj de la Land Rover eksplodis. La aŭto balanciĝis maldekstren kaj dekstren, kliniĝante kaj glitante. GG faris akran turniĝon dekstren kaj daŭrigis veturi kun krevitaj pneŭoj.
  
  
  Nick Carter lanĉis alian salvon de sia Browning. Poste alia. La aŭto antaŭ li ekbrulis, lasante spuron de fumo kaj flamoj. Li abrupte haltis. GG, vestita per bruna uniformo sen ĉapo, elsaltis kaj kuris al roka kornico supreniranta. Kelkajn cent metrojn for, israelaj paraŝutsoldatoj rigardis sen enmiksiĝi en la postkuro. Ili havis siajn proprajn instrukciojn. Kiam la ĵipo atingis la Land Rover, ĝi eksplodis per bruego kiel kontraŭtanka mino. Derompaĵoj flugis; Nick saltis el la ĵipo, Browning daŭre kun li, kaj kovris sin malantaŭ la flamoj kaj leviĝanta fumo.
  
  
  Nun GG, tre rapide kaj rapide por viro de sia alteco kaj aĝo, grimpis la rokon. Killmaster plantis ambaŭ piedojn firme sur la teron kaj pafis tra la fumŝirmilo. Proksime li vidis grimpanton saltantan super la rokoj. GG turnis sin kaj rapide pafis sian nigran pistolon. La plumbo kriegis tra la ĵipo. Ne malbona pafo por pistolo ĉe tiu distanco.
  
  
  GG pli kaj pli altiĝis. Nick lasis Browning paroli denove. Mallonga salvo, poste la armilo eksilentis. Li rigardis malsupren. La municio elĉerpiĝis. Li rigardis Sabra starantan malantaŭ la ĵipo. Ŝi balancis la kapon. Nenio alia.
  
  
  Nick ĵetis la maŝinpafilon teren. Bone. Tiam ĝi estis Luger kaj lia stileto kontraŭ GG kaj lia P-38. Justa duelo.
  
  
  Li rigardis Sabra atente kaj trapike. — Restu ĉi tie! Ĉu vi ĝuste komprenis ĉi tion? Restu ĉi tie. Tio estas ordono! Mi prizorgos lin. ŝia vizaĝo ŝanĝiĝis. - Sed Noĉjo... bonvolu... mi...
  
  
  - Restu ĉi tie. Li turnis sin kaj kuris, teksante tra la fumo de la brulanta aŭto.
  
  
  Kugloj trapikis la teron ĉe liaj piedoj dum li kuris al la bazo de la klifo. Dume, GG rigardis supren kaj vidis la samon kiam Nick kaŝiĝis malantaŭ roko. La paraŝutsoldatoj staris ĉe la rando de la uedo. GG malesperis. Neniu eliro.
  
  
  La kalva kapo estis premita al la tero malantaŭ masiva roko. Nun li atendis, ke Nick venos por li. Sed li ne rezignos viva. Ili ambaŭ sciis ĝin. Ĝi estis pura sonĝo, kiu vivis en la fantazioj de israela inteligenteco kaj AX. Li ne rezignos viva. GG ne estis tia homo, kiu povus esti libervole alportita al la pendumiloj.
  
  
  Nick kuris al alia roko pli alte sur la deklivo. La kuglo piedbatis la sablon sub la piedojn. Li kubiĝis por kovrilo, sango fluis pli kaj pli rapide tra liaj vejnoj. Tiu ĉi bastardo havis siajn poŝojn plenaj de municio. Li devis uzi sian kapon. Nun estis ankoraŭ nedecidita duelo kaj...
  
  
  Li aŭdis la laŭtan bruadon de .45 dudek metrojn dekstre, supren sur la monteto. Kaj kalibro .45! Li retrorigardis la Land Rover kaj la Ĵipon. La Land Rover estis forbruligita kaj daŭre brulis. Li ankaŭ povis klare vidi la ĵipon. Neniu signo de Sabra.
  
  
  Tiam li vidis ŝin. Ŝi suprensaltis la deklivon kun la lerteco de montokapro; ŝi saltis de unu ŝtonego al alia, pafante de sia peza aŭtomata pistolo al la ŝtonego malantaŭ kiu kaŝis GG.
  
  
  Nick Carter metis la manojn sur sian buŝon kaj kriegis. "Sabra! Feĉo! Restu for... lasu al mi. Sabra!
  
  
  Gunter Gerhardt elpaŝis el malantaŭ sia roko. Li zorge celis la rapidantan knabinon. Nick celis sian Luger kaj rapide lanĉis serion da pafoj. Li vidis la pafilon salti en la mano de GG. Tiam GG turnis sin, kaptis lian stomakon kaj kumbis kapunue laŭ la deklivo en longa falo kiu frakasis lian kalvon en sangajn pecojn. Lia korpo falis en la truon ĉe la piedoj de Nick.
  
  
  Noĉjo malrapide iris al kie kuŝis Sabra. Estis sangoflako kaj ŝvito proksime de la antaŭo de ŝia bataljako. Ŝiaj okuloj estis fermitaj.
  
  
  Li genuiĝis apud ŝi kaj malbutonumis ŝiajn vestaĵojn. Ŝiaj belaj mamoj restis sendifektaj, sed ŝi suferis vundon en la stomako. GG uzis kavpunktajn kuglojn. La truo en ŝia dorso certe estis la grandeco de teplato. Senutile rigardi plu... tute sencela. Sabra malfermis la okulojn. "Niko..."
  
  
  Li prenis ŝin en siaj brakoj. "Jes kara?"
  
  
  La vortoj el ŝia buŝo malfacile eliris. Sur ŝiaj lipoj estis sango. — Niĉjo? Ĉu vi estas ĉi tie?'
  
  
  "Mi estas ĉi tie, Sabra, mi estas kun vi."
  
  
  "Mi estas feliĉa pri ĝi. Noĉjo...'
  
  
  Ŝi apenaŭ povis kompreni, ĉar la sango fluis pli kaj pli rapide el ŝia buŝo. Li devis klini sin por aŭdi ŝin. "Nick... enterigu min... enterigu min... en Israelo."
  
  
  "Mi promesas," diris Killmaster.
  
  
  Ŝi silentis. Kiam li rigardis en ŝiajn okulojn, li rimarkis, ke ŝi mortis. La malhelaj okuloj ankoraŭ rigardis lin, sed ne vidis lin. Nun li rigardis en ilian brilon, kaj ne en la koron aŭ animon de la virino. Ŝi forlasis lin por ĉiam, kaj kun li ĉi tiun tutan sublunon.
  
  
  Li kovris ŝiajn okulojn per unu fingro. Ŝia buŝo malfermiĝis iomete kaj li fermis ĝin kaj viŝis la sangon. Li kisis ŝin tre mallonge kaj gustumis ŝian sangon kaj ŝian morton. Tiam li stariĝis kaj forportis ŝin en siaj brakoj.
  
  
  La unua transportaviadilo estis preskaŭ alteriĝonta. Nick rigardis kiel la komandoj amasigis grupojn de militkaptitoj. Ne plu estis pafado. La batalo finiĝis. Israelaj batalantoj kaj siriaj MIGoj interŝanĝis fajron supre. Nick ne levis la okulojn.
  
  
  La transportaviadilo ĉesis, la pordo malfermiĝis, kaj Nick portis Sabra enen, sekvita fare de la komandoj kaj POWoj.
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  Li estis konata kiel "La Buĉisto". Li estas serĉata de la israelanoj pro militkrimoj. Li havas nenion por perdi. Li sopiras la ŝancon amase mortigi siajn kontraŭulojn. Masakro en Mezoriento donus al li grandan personan kontenton. Kaj li vidas ĉi tiun ŝancon alproksimiĝi...
  
  
  La senkompata tasko de Nick Carter: ĉesigi por ĉiam la iaman ekzekutiston de Hitler kaj enterigi lin profunde!
  
  
  Carter hezitas. Ĝis li renkontas Sabra: deloga israelano kiu helpos lin en tiu ĉi memmortigmisio. Ĉar Sabra havas la korpon de diino kun la perfektaj kurboj por kaŝvesti sian efikan arsenalon: pistolujo kaj du akraj klingoj...
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Ruĝa Gvardio
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Killmaster
  
  
  
  Ruĝa Gvardio
  
  
  
  
  
  
  Dediĉite al membroj de la Usona Sekreta Servo
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Maldika nokta nebulo rampanta el la golfeto, kvieta, malbonaŭgura kaj mola, kiel svingado de kato, kovris la fragmenton de malnova kaj nova Ĉinio kuŝanta en San-Francisko per obtuza blanka vualo. Estis nuba oktobra tago kun plumbaj nuboj kaj intermita pluvo, kaj nokto venis frue. Ĉinkvartalo, vidita tra filtrilo de malseka gazo, estis neon-lumita sceno de ombraj figuroj rapidantaj por misteraj taskoj.
  
  
  
  En ĉi tiu nokto, estus facile por eksterulo perdiĝi en Ĉinkvartalo. Sed se li elektus stari silente ĉe la angulo, kovrita de nebulo kaj aŭskultado, li scius kie li estas per la dialektoj de la preterpasantoj - Pekino, Kantono, Ŝanhajo, Honkongo - kaj, ĉefe, per la eraregoj. - glitado de ĉinaj ŝuoj sur malseka asfalto. Ĉi tiu sono, ĉi tiu siblado de ŝuoj venis de la malnova; La nova generacio de Ĉinkvartalo pasis kun svingiĝantaj minijupoj kaj la muĝado de transistoroj, la klakado de altaj kalkanumoj kaj la bruado de fervestitaj vakerbotoj sur la betono.
  
  
  
  En la periferio de Ĉinkvartalo, sur Bush Street apud Stockton, estis malgranda librovendejo kun du sangkoloraj neonaj ŝildoj. Unu ŝildo en la angla tekstas: "Books Bought and Sold - Old and New - Inkunabloj." Neona signo montris la saman mesaĝon en ĉinaj signoj.
  
  
  
  Sun Yat, la librovendejposedanto, estis en sia malantaŭa ĉambro kun taso da nigra drako-teo - oolong en la kantona - kaj rifante sur la paĝoj de sia plej nova pornografia trezoro. Ĝi estis amuza, sed ankaŭ tre ekscita, kaj Sun Jat komencis senti la bezonon de virino. Li pensis, ke li prenos ankoraŭ unu opiopilolon antaŭ ol trovi la virinon. Unu plia pilolo. Ĉi tio, li sciis pro sperto, obtuzigus liajn sentojn – sed ne lian plezuron – kaj permesus al la prostituitino stimuli lin almenaŭ unu horon sen ia drenado de lia esenca fluidaĵo. Sun Yat trinkis teon kaj ridetis, profunde en pensoj, foliumante la paĝojn de ĉi tiu malofta kopio de Chin Ping Mei. Por pli granda amuziĝo, kaj ĉar li havis analizan menson, li provis kalkuli, kion li kapablus, se li prenus nur unu tablojdon da opio. Supozu, ke li prenis du pilolojn?
  
  
  
  Sun Jat balancis la kapon kaj ridetis pro siaj fantazioj, sed ankoraŭ klopodis eltrovi la rilatumon, la kvocienton kaj, kiel li kredis, la leĝon de malkreskanta rendimento. Nur ĉar vi prenis du tablojdojn da opio ne nepre signifas, ke vi fariĝos duoble pli efika kaj diverstalenta. Tute ne. Devas esti X-faktoro, nekonata, kaŝita ie en...
  
  
  
  La sonorilo super la enirejo sonoris. Sun Jat suspiris kaj metis la libron apud sian tason kaj teleron, zorge ne sulki aŭ makuli la aĝajn paĝojn je la koloro de tre malnova eburo. La libro kostis almenaŭ du mil, kaj li jam havis aktivan aĉetanton. Kaj tamen li malamis disiĝi de la libro. Ĝi estis kontrabandita el Ĉinio tra Honkongo je granda elspezo. La erotikaj presaĵoj faritaj de la majstro sole kostas riĉaĵon.
  
  
  
  Elirante el la malantaŭa ĉambro, Sun Jat ĵetis rigardon al la murhorloĝo. Dek minutoj post la naŭa. Li devintus enŝlosi la vendejon antaŭ dek minutoj, se li ne estus tiom okupata de Chin Ping Mei. Li rektigis sian kravaton dum li puŝis tra la verdaj kurtenoj kondukantaj en la vendejon, scivolante, kiuj povus esti liaj malfrunoktaj klientoj. Li neniam faris multe da komerco tiel malfrue en la nokto. Fakte, li iom incitis pro la tintado de la sonorilo. Li ne vere bezonis klientojn - li administris la librovendejon kiel fronton, havante aliajn kaj pli bonajn enspezfontojn - kaj li malamis la klienton
  
  
  kiu malŝparis sian tempon kaj aĉetis nenion. Nun li pensis, ke li rapide forigos ĉi tiujn entrudulojn. Li tiam vokis Su-Su kaj petis ŝin veni. Ses mil puŝoj — hmmm? Ĉu ĉi tio vere eblas?
  
  
  
  Du viroj staris antaŭ la vendejo. Ambaŭ estis grandaj viroj, ambaŭ portis malhelajn mantelojn kaj malhelajn ĉapelojn, kaj ambaŭ estis blankaj. Unu viro staris ĉe la vendotablo kaj atendis, ke Sun Jat alproksimiĝos. Alia viro rigardis la kradon de poŝlibroj proksime de la ĉefpordo.
  
  
  
  Sun Jat, sufiĉe bela malalta viro de ĉirkaŭ kvindek jaroj, kun griziĝintaj tempioj, ne estis malsaĝulo. Se li ne estus sur la Naŭa Erotika Nubo, lia kutime fervora menso plenigita de la ĝojoj de la venonta vespero, li eble sentus la danĝeron pli frue ol li. Li eĉ povus esti savita. Li konservis la .38-kalibra revolvero en tirkesto sub la vendotablo, kune kun loza ŝanĝo kaj poŝtmarkoj.
  
  
  
  Sun Jat turnis sin al la grandulo trans la vendotablo. En bona angla preskaŭ sen akcento, li diris: “Jes, sinjoro? Kiel mi povas helpi vin ĉi-vespere?”
  
  
  
  La mantelo metis du grandegajn manojn sur la vitran vendotablon kaj kliniĝis super ĝi. Li estis lastatempe razita, kaj la ĉineto falis en fluon da locio. En ĉi tiu momento li komencis tute ne ŝati la situacion. La grandulo havis malgrandajn bluajn okulojn, tre palajn bluajn kaj malvarmajn kiel neĝo. La plej malbona afero estis la kompleta manko de esprimo en la okuloj - ili aspektis kiel du bluaj speguloj brilantaj sur Sun Jat.
  
  
  
  Sen deturni siajn okulojn de Sun Jat, la grandulo diris: "Bone, Nat?"
  
  
  
  La alia viro, ne plu foliuminta tra la breto de poŝlibroj, rigardis tra la fenestro al la nebula strato. Li kapjesis. "Bone."
  
  
  
  Instinkto avertis Sun Jat — estis tro malfrue. La granda mano de la viro etendis super la vendotablo kaj per unu movo de potencaj muskoloj kaptis la ĉemizon kaj kravaton de Sun Jat. Li estis trenita duonvoje trans la vendotablon. La grandulo diris; "La spiro de drako estas acida."
  
  
  
  Do jen! Se Sun Jat entute povus spiri, li spirus trankvile. Ili estis simple mesaĝistoj por ĉi tiuj du grandnazaj ĉikanantoj. Sed kial ili agis tiel strange? Tiel malĝentila? Kvazaŭ io misfunkcius — kvazaŭ iu scius!
  
  
  
  La ĉinino piedbatis kaj kuraĝe luktis. Li sukcesis anheli, "Sed kiam drako amas, lia spiro estas dolĉa!" Nun, kompreneble, ĉi tiu grandega ronda okulo lasos lin foriri. Ĉi tiu freneza farso finiĝos. Kaj li estis plendonta. Plendi amare. Li, Sun Jat, ne devus esti traktita tiel!
  
  
  
  Granda mano moviĝis al lia gorĝo kaj premis tie. Liaj okuloj nun ŝvebis. La grandulo diris: "Ĉu vi estas Sun Yat?"
  
  
  
  La vireto, tenante la manon malsukcese al sia gorĝo, senespere kapjesis. Li ne povis spiri. La ĉambro mallumiĝis, ĝi turniĝis, balanciĝis kaj pleniĝis de nebulo.
  
  
  
  La fantomo de rideto tremis sur liaj dikaj lipoj. “Ĉu vi certas, ke vi estas Sun Jat? Mi ne volus fari eraron."
  
  
  
  Sun Jat denove kapjesis. En lia fina vizio, li ekkomprenis ke alia viro tiris la persienojn sur la pordo kaj fenestroj. Li kaptis la ekbrilon de FERMITA signo kiam la viro pendigis ĝin sur la pordo.
  
  
  
  La viro, kiu tiris la kurtenojn, nun ŝlosis la antaŭpordon. Li turnis sin kaj iris al la vendotablo. "Bone," li murmuris. "Ni finigu ĉi tion!"
  
  
  
  La viro, kiu strangolis Sun Yat, iomete malstreĉis sian tenon. Li povis spiri denove. La viro trenis ĝin super la vendotablo kiel faskon da lavotaĵoj kaj tenis ĝin ĝuste ĉe la kolumo de sia palto. Sun Jat, sufokiĝante, plorante pro doloro kaj kolero, tenis sian gorĝon per ambaŭ manoj. Lia voĉo, seka kaj obtuza, kiel la lasta kriado de jam mortinta estaĵo, eskapis el lia rompita gorĝo: “J... vi estas freneza... kion vi faras... mi ne estas por tiaspeca. ... mi...”
  
  
  
  Alia viro forte batis Sun Yat en la ingveno. La ĉineto larĝe malfermis la buŝon en silenta kriego, la agonio tiel forta, tiel neeltenebla, ke li ne povis esprimi ĝin. Lia doloro plenigis la vendejon.
  
  
  
  La grandulo ĉirkaŭvolvis la dorson de Sun Jat per siaj brakoj kaj tenis lin rekte. La alia viro denove piedbatis lin. "Bone," li grumblis. "Lasu lin iri. Ni finigu ĉi tion kaj foriru de ĉi tie."
  
  
  
  Tiu, kiu tenis Sun Yat, lasis lin iri. La ĉinoj falis sur la plankon, lia maldika korpo tordita en utersimilan pozicion, liaj manoj ungegante lian ingvenon. Lia buŝo estis malfermita. El li elverŝis ŝaŭmo, salivo kaj sonoj, en kiuj estis nenio homa.
  
  
  
  La viro, kiu piedbatis, atingis sub sian mantelon kaj eltiris du hakilojn. Tiuj estis malnovstilaj pinĉhakiloj, pikitaj ĉe unu fino kaj razilo ĉe la alia, kun mallonga, pezbalancita tenilo por disponigi bonordan ekvilibron por ĵetado.
  
  
  
  Li donis al la grandulo unu el la hakiloj. La viro akceptis tion kun iom da malemo. "Mi ne ŝatas ĉi tiun parton," li grumblis. "Ĝi estas tro malpura. Kial ni ne povas fari ĝin kiel ni antaŭe faris?
  
  
  Oriento? Paro da kugloj, barelo da cemento, eble iom da benzino? Ĉi tiu merdo ne havas sencon."
  
  
  
  Alia viro klinis sin super la ĝemantajn ĉinojn, levante hakilon. “Venu,” li grakis. “Vi estas same en ĉi tio kiel mi. Vi havas mantelon, ĉu ne? Li ricevos la plej grandan parton de la sango. Kaj ni estas pagataj diable bone - do ni iru! Ili volas, ke ĝi aspektu kiel bandomurdo - bone, ĝi aspektos kiel bandomurdo! "
  
  
  
  “Mi kredas,” diris la pli granda viro. Li levis la hakilon kaj kruele batis ĝin per la pikilo unue. Ĝi trapikis la delikatan kranion de Sun Jat kaj penetris profunde en lian cerbon. La alia viro donis akran baton al la gorĝo de la vireto.
  
  
  
  Sun Jat, vagante en la infero de doloro, vidis la hakilojn ekbrili kaj ekbrili en la hela elektra lumo, kaj en la lasta sekundo li sciis, kiu lin mortigas. Kaj kial. Ili trovis lin.
  
  
  
  Lia cerbo, eĉ kun ŝtalo, funkciis dum alia mikrosekundo. Li pensis pri la knabino, bela ĉinino, kun kiu li parolis tiun vesperon. Do ŝi perfidis lin? Ne, li ne pensis tiel. Ĉi tiu knabino estis natura. Sun Jat esperis, ke ŝi iel povos rompi sian spuron, por ke tio ne okazu al ŝi. Sed ŝi estis rekta. Ŝi estis kiu ŝi diris ke ŝi estas. Li vetis sian vivon je ĝi. Kaj li perdis.
  
  
  
  Ambaŭ viroj portis maldikajn, karnokolorajn kaŭĉukajn gantojn. Ili ne forigis ilin, ĵetante la hakilojn sur la plankon apud la mutilita korpo. La pli granda viro denove grumblis. “Ni devas lasi la pafilojn por ke la policanoj trovu, ĉu? Kial ni ne lasas ankaŭ niajn fingrospurojn, por faciligi la taŭrojn?"
  
  
  
  La alia, tiu nomata Nat, rigardis sian interparolanton kun abomeno. Li estis el Ĉikago kaj ne ŝatis la Novjorkan murdinton. Eĉ la Broklina akĉento ektuŝis liajn ne tiom sentemajn nervojn.
  
  
  
  "Kial vi ne ĉesas plori?" — li grumblis. “Ni faras nian laboron, ni faras ĝin ĝuste! Kiel ili volas fari ĝin. Vi devus iomete labori kun Chi, kamarado. La plej granda afero, kiun mi scivolis de kiam ni prenis ĉi tiun laboron, estas kial vi ankoraŭ vivas? Nun tranĉu la fekon kaj ni puriĝu kaj eksplodu."
  
  
  
  Ili iris en la malantaŭan ĉambron kaj trovis la banĉambron. Ili lavis siajn manojn per kaŭĉukaj gantoj kaj trempis tukojn en varma akvo por purigi siajn ŝuojn kaj pantalonkrurojn. Kiam ili finis, ili ĉiu ekzamenis unu la alian por sangomakuloj.
  
  
  
  Fine, la viro el Ĉikago estis kontenta. "Bone," li diris. "Ni foriru"
  
  
  
  Zorge evitante la sangan malordon en kiu Sun Jat estis, ili alproksimiĝis al la ĉefpordo. La novjorkano estingis la lumojn. La viro el Ĉikago diris: “Forlasu la noktan lumon, stultulo! Vagabondo aŭ ŝtelisto vidos mallumon ĉi tie, li venos serĉante. Ni ĝis nun ne faris erarojn, do ni ne komencu. Estas sabato — kun bonŝanco ili ne trovos lin ĝis lundo matene. Eble ne tiam. Tiam ni estos longe for.
  
  
  
  La sola malforta nokta lumo nun brulis, malforta flava brilo en la krepusko, kiu envolvis la butikon kaj la kadavron. Neniu sono venis de la strato. Ununura Oktobra Life Extension muŝo flugis de la plafono kaj ardis per sango proksime de la kapo de Sun Jat.
  
  
  
  Viro el Ĉikago malfermis sian antaŭpordon kaj rigardis eksteren. Varo da blanka nebulo tralikiĝis en la ĉambron. La Ĉikago-ulo kontrolis la seruron kaj kapjesis al la alia. “Bone, Novjorko. Mi iros maldekstren, vi iros dekstren. Ni neniam renkontis, ĉu vi memoras?
  
  
  
  Li tenis la pordon malfermita, por ke la novjorka viro povu enŝovi, poste denove kontrolis la seruron kaj fermis la pordon. Senvorte, la novjorka viro turnis sin dekstren kaj foriris en la nebulon. La Ĉikago-ulo turnis sin maldekstren, mallevis la randon de sia ĉapelo kaj premis sin kontraŭ la kolumon de sia mantelo. Li marŝis malrapide tra la kirliĝanta griza fumo, penante direktiĝi. Ĉi tio ne devus esti tro malfacila - li devis nur piediri pli en Ĉinkvartalon, trovi Grant Avenue kaj reveni al kie ĝi transiris Market Street. De tie li scios sian vojon.
  
  
  
  Li pasis preter granda policisto portanta brilan nigran pluvmantelon. La policisto kontrolis la pordojn en la bloko kaj mallonge rigardis lin. Ili estis proksime de stratlampo, ĝiaj aŭro kaj sukceno kaj ĉielarko reflektiĝis en la nebulo. La viro el Ĉikago kapjesis kaj diris ĝentile: “Bonan vesperon, oficiro. Estas aĉa nokto."
  
  
  
  La policisto murmuris nekompreneblan respondon. La murdisto pluiris, ekbruligante cigaredon per bela ledo kaj arĝenta fajrilo, lia maldika buŝo ridetante en mallonga fajrobrilo.
  
  
  
  Li atingis Grant Avenue kaj turnis sin suden. Ĉi tie la nebulo estis pli maldika, diluita de la flamoj de neonaj tuboj torditaj en ĉinajn signojn. Malgrasa, krucokula malĉastulino murmuris al li de la pordo. Ŝi portis altajn kalkanojn kaj cheongsam kaj tremis sub fadena japana vizono jako. Li balancis la kapon kaj marŝis plu.
  
  
  Ŝi atendis lin en Ĉikago, kaj li konservis ĉion por ŝi. La bildo de Ruthie fulmis tra lia menso dum momento – Ruthie nuda sur la lito, senpacience atendante, fiksrigardante lin kaj malsekigis siajn lipojn kiel ŝi faris. Liaj lumboj ekmoviĝis pro la bildo kaj pensoj, kaj li pligrandigis sian paŝon. La laboro finiĝis — nun la plezuro. Li ekflugis ĉirkaŭ la oka matene kaj revenis al KM. Neniu ŝvito. Nedankinde. Neniu membro de la flughaveno devigis lin veni; neniu devigos lin eliri. Ĝi estis bonega sen la registrado. Ĝi faris ĝin tiel facila. Li ĉiam estis tre singarda, tre singarda, kaj ĝi pagis. Dek mil por tiu ĉi laboro sole — dek grandaj por haki maljunan ĉinon ĝismorte per hakilo.
  
  
  
  Dum momento, dum la Ĉikago-murdinto marŝis sub stratlampo, lia longa vizaĝo mem similis al hakilo—saĝa, senkompata hakilo.
  
  
  
  Estis amuze, li pensis turnante sin en la Straton de la Merkato, ke ili insistas pri hakiloj. Faru ĝin aspekti kiel murdo per pinĉiloj, diris la presita manlibro. Lia rido estis kruela. Ĉiu stulta hundino sciis, ke en Frisco ne okazis tong-murdo en tridek jaroj, eble pli. La Pinĉiloj estis same mortaj kiel la Purpura Bando.
  
  
  
  Kiu do zorgis? Kiu zorgis pri dek mil dolaroj? Kiu faris la demandojn? Ne ĉi tiu knabo. Li estis tro saĝa por tio. Li decidis veturi la reston de la vojo al la hotelo kaj paŝis de la trotuaro por aklami taksion. Ne, li pensis denove dum la taksio haltis, vi certe ne faris demandojn pri tia laboro. Kiam li revenis al la ledodoranta fiakro kaj diris al la ŝoforo kien konduki lin, alia malforta rideto tuŝis lian malvarman buŝon. Unu afero ne estis - labori en Cosa Nostra! La teknikoj estis tute malsamaj. Cosa Nostra rutine provis kaŝi siajn murdojn, provis enterigi restaĵojn kie ili neniam povus esti trovitaj, eĉ konservis kelkajn tre sekretajn "tombejojn" tra la lando.
  
  
  
  Sed ili, liaj nunaj dungantoj, deziris diskonigon pri ĉi tiu murdo. Ili volis, ke la maljunulo ĉino estu tie kun la hakiloj. “Ili provis,” li pensis, “sendi mesaĝon al iu ie. Dum mallonga momento, la Ĉikago-ulo scivolis, kiun ili provas atingi kaj kia estas la mesaĝo; tiam li forgesis pri tio.
  
  
  
  Prefere li forgesu pri tio, li diris al si malgaje, kiam la taksio haltis antaŭ sia hotelo. Ĉar li ne estis malsaĝulo, tiu ĉi ulo, kaj li sciis ion, kion la stulta novjorka punko eĉ ne sciis - li sciis kiuj estas liaj dungantoj! Li deĵoris en la infanterio en Koreio kaj mortigis multajn el ili. La ironio de tio trafis lin dum li pagis la taksion. Tiam li mortigis ilin — nun li laboris por ili. Li levis la ŝultrojn. Ĉi tio estis vivo. Kaj li vivos ĝis ili ekscios, ke li scias.
  
  
  
  
  
  
  
  Dua ĉapitro.
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter, Ĉefa Killmaster de AX, sentis la vesperon forgliti de li, malsupreniranta en ruinon kaj kaoson, kaj Dio nur sciis, kia Li estas, kiel soleca viro sur sinkanta ŝipo, staranta senparola sur la ponto dum la akvo konstante leviĝis. supren. sorbi ĝin. Sed ne tute sola. Ŝi estis tie. Ŝi estis bela kaj bela kaj eta kaj odoris absolute mirinda. Ŝi havis orajn harojn kaj buŝon kiel malseka, dispremita rozburĝono, kaj sciantaj, tre sciantaj grizaj okuloj. Ŝia nomo estis Debbie Hunt, kaj ŝi forlasis Sweet Briar por pasigi la semajnfinon en New York. Ŝi diris, ke ŝi havas dudek unu jarojn kaj Nick sciis, ke ŝi mensogas. Li donis al ŝi dek ok – maksimume dek naŭ.
  
  
  
  Nick ĵus revenis de misio en Israelo - kiu montriĝis por sanga malordo, kun multe pli alta ol kutima nombro da mortigoj - kaj li volis unu semajnon da ripozo kaj malstreĉiĝo antaŭ ol Hawk povus elpensi novan manieron. . metu la kapon de Nick en alian buklon. Ĝi ne estis intencita esti.
  
  
  
  Unue venis la letero, kaj poste la telegramo. Ambaŭ estis de tre maljuna amiko de Nick, Meredith Hunt, kiu estis sinjoro farmisto el Indianao kaj estis tre fiera pri siaj porkoj - pola ĉina - kaj lia filino, kvankam ne nepre en tiu ordo. Kaj la telegramo kaj la letero petegis Nick por prizorgi Debbie sur ŝia unua ekskurseto al Sin City. Noĉjo, inter la linioj, povis rimarki la belan manon de sinjorino Hunt, kiun li memoris kiel iam la plej bela knabino en Indianapolis. Ŝi volis, ke viro de bona reputacio zorgu pri sia amata filino. Dum Noĉjo legis la leteron kaj telegramon la n-an fojon, senespere serĉante eliron, venis al li en la kapon, ke Meredith ne plene fidis al Faith, lia edzino. Kompreneble, ne ĝis la punkto rakonti al ŝi pri tiu semajnfino en la Vilaĝo. Eĉ nun Nick povis nur pensi pri tio!
  
  
  
  La Ĉasoj, kompreneble, havis neniun ideon pri la reala laboro de Nick. Por ili, li estis nur maljuna amiko, kiu havis sufiĉe da mono por vivi en penthouse en Novjorko, sed neniam ŝajnis labori. Ĝi ne estis tute tia
  
  
  La grava afero estas, ke li estis bona ulo, kiun oni povus fidi. Kun li ilia ŝafido estos sekura. Neniam venis en la kapon al iu el ili, ke Nick Carter povus esti en danĝero kun ilia ŝafido.
  
  
  
  Nick havis tempon por prepari kelkajn aferojn. Li rezervis ĉambron por la knabino ĉe la Barbizon por Virinoj kaj kabligis Debbie ĉe Sweet Briar pri ĝi. Li diris en telegramo, ke li kontaktos ŝin en la hotelo.
  
  
  
  Ŝi eĉ ne iris al la hotelo. Tiun vesperon, iom post la sesa en bela milda oktobra vespero, kiam la plenluno trapikis la Empire State Building, oni frapis la pordon. Pok, la korea servisto de Nick, respondis al tio. Noĉjo ripozis sur la sofo en sia oficejo, duonplena sonorilo de Remy Martin ekvilibra sur lia granda brusto, fumante cigaredon kaj rigardante la plafonon. Fakte, li pensis kun konsiderinda zorgo pri la filino de Hunt. Kial li estis elektita por ĉi tiu honoro pro Pete? Li, el ĉiuj homoj. Li eĉ devis mallongigi sian rendevuon kun Lucia, la dolĉa eŭska estaĵo, kiu kantis ĉe Chez Madrid kaj kiu estis ĝuste nun, kaj eble neniam plu, ĉe la fandopunkto. Noĉjo prenis alian gluton da brando kaj mallaŭte ĵuris. Malnovaj amikoj povas esti kapdoloro! Li pensis, ke ĉi tiu Debbie estas verŝajne dika, kun genuoj kaj makulita haŭto. Aŭ ŝi estis magra, kun enkadrigitaj okulvitroj kaj inteligenta. Ne gravas. Ŝi estis infano, nur infano, kaj ili ambaŭ pasigos diable enuigan tempon. Li trinkis pli da brando kaj denove ĵuris. Kompreneble li ne altiĝos, sed nun li prefere trinkus. Post la festo, kiel ajn ĝi rezultis, li verŝajne devos konduki ŝin al laktodrinkejo.
  
  
  
  Pook eniris la oficejon. Li estis kun Noĉjo jam de kelka tempo, irante al lernejo, kaj lia angla signife pliboniĝis. Li tranĉis triforman figuron en sia malhela pantalono kaj klara blanka jako, sed tuj kiam li parolis, Noĉjo sciis, ke io estas malĝusta. Niĉjo tre bone komprenis la humoron de Pok. Kiam li iris al la mola orienta, formala, tre mistera Oriento, estis ĉar li ne aprobis ion.
  
  
  
  Pook nun adoptis ĉi tiun tonon. Nick estis konfuzita. Li estis bona knabo lastatempe kaj, kiom li sciis, li bone traktis Pukon.
  
  
  
  “June knabino por vidi vin,” diris Pook. “Tre juna knabino. Tre bela. Ŝi diris, ke ili atendas ŝin kaj ke ŝi restos ĉi tie.” Pook krucis siajn blankvestitajn brakojn kaj kunpremis siajn epikantajn faldojn ĝis liaj okuloj estis obsidiana fendoj, briletante al Nick. Perfekta bildo, pensis Nick, de pacienca kaj malaprobanta servisto.
  
  
  
  "Mi ne konas junajn knabinojn," Noĉjo diris, sciante diable bone kiu ĝi estas, kiu ĝi devis esti. Li kontrolis la Barbizon antaŭ duonhoro kaj eksciis, ke fraŭlino Debbie Hunt ankoraŭ ne alvenis.
  
  
  
  "Ŝi konas vin," diris Pook. La esprimo sur lia vizaĝo estis nekomprenebla. “Ŝi diris malnova familiamiko. Tre persista."
  
  
  
  Nick svingis siajn krurojn de la kanapo. "Ĉio estas en ordo. Sed ŝi ne devintus veni ĉi tien. Mi luis hotelĉambron por ŝi. Sed sendu ŝin, Pook. Kaj Pok..."
  
  
  
  La knabo turnis sin al la pordo, atendante. "Jes sinjoro?"
  
  
  
  "Kia ŝi aspektas? Dika? Magra? Pimples? Vi povus same bone scii la plej malbonan.
  
  
  
  Dum momento, Roko degelis. Li ridetis kaj skizis kolaobotelon en la aero. “Ĉi tio estas numero unu. La plej bela. Ankaŭ la plej juna! Tro juna por vi, sinjoro. Por mi, jes. Por vi - ne!"
  
  
  
  Al Noĉjo venis en la kapon, ke Pook lastatempe disvolvis emon fari antaŭjuĝojn - la knabo aŭtomate venis al la konkludo, ke iu ajn virino, kiu venis al la tegmento, estas tie pro seksaj kialoj. La AX-agento konfesis, ke li apenaŭ povus kulpigi la knabon pro tio. Kutime tiel estis. Sed Killmaster konis siajn orientanojn, kaj li ankaŭ sciis, ke estas tempo por ŝerco kaj tempo por iomete kraki la vipon. Lastatempe Pook fariĝis iom pli alta ol li mem. Por Nick estis simple demando pri disciplino - vi aŭ estis numero unu aŭ vi ne estis.
  
  
  
  Nun li sulkigis la brovojn kaj parolis tre trankvile. “Jen ĝi, Pook. Kiam ajn mi bezonos vian komenton pri miaj personaj aferoj, mi petos ĝin. Nun enkonduku la knabinon enen.”
  
  
  
  Lia vizaĝo fariĝis masko de lakto, la knabo riverencis, iom siblis kaj forlasis la ĉambron. Li ricevis la mesaĝon. La angulo de la buŝo de Nick Carter kuntiriĝis en rideton. Pook estis bona infano. Li nur bezonis firmajn bridojn de tempo al tempo.
  
  
  
  Pook revenis kun la knabino. Li diris: "Missy Hunt, masta!" Li malaperis. La parta pafo ne estis vana por Nik. Pok havis la lastan vorton.
  
  
  
  La knabino iris duonvoje en la oficejon kaj haltis, ĉirkaŭrigardante. Noĉjo provis ne rigardi dum li alpaŝis kaj etendis sian manon. Ŝi estis eta kaj ege bela. Kaj infano. Lia granda mano premis ŝian malgrandan, kaj ŝajnis al li, ke li tuŝis floron. Li kaptis odoron de ŝia odoro — ĝi ne estis infaneca!
  
  
  
  Debbie Hunt
  
  
  trankviligis lian manon. Ŝi premis sin proksime al li. Ŝi proksimiĝis al li kaj rigardis en liajn okulojn. Ŝiaj propraj okuloj estis grizaj kun klaraj blankaj korneoj. Ili estis grandegaj kiel teleroj sur pika triangula vizaĝo. Ŝia ora ĉapo estis mallongigita, en kio Nick malklare rekonis kiel la hararanĝo de Twiggy.
  
  
  
  Ŝi ankoraŭ tenis la manon de Noĉjo. Nun ŝi malpeze premis lin kaj retropaŝis, ŝiaj grandegaj okuloj ankoraŭ gluitaj al li. “Mi esperas, ke vi ne ĝenas, ke mi venu ĉi tien, sinjoro Carter. Mi malamas kaj malestimas hotelojn. Precipe tiujn, kiujn vi elektis, sinjoro Carter. Mi kontrolis kun kelkaj el la knabinoj en la lernejo - Barbizon estas terura loko, sinjoro Carter. Carter. Vere malĝoja. Mi vere ne povis resti tie, ĉu vi scias? Sweet Briar estas nurknabina lernejo, sinjoro Carter, se vi ne scius! Debbie metis manukuritan fingron al sia svelta gorĝo. “Mi havas knabinojn ĉi tie, sinjoro Carter, la tutan tagon kaj ĉiutage. Mi venis al Novjorko por amuziĝi."
  
  
  
  Nick Carter sentis, absurde sentis, ke li staras tie kun ovo sur la vizaĝo. Li konsciis, ke li havas Remy Martin sonorilon en unu mano kaj cigaredon en la alia, ke li rigardas kaj verŝajne aspektis diable stulta farante tion.
  
  
  
  Estis mallonga silento, kiun la knabino solvis irante al la leda seĝo kaj falante en ĝin. "Mi estas sufiĉe frakasita," ŝi diris al li. “Mi havis tre multe da tempo forlasante la lernejon. Mi volas trinki kaj cigaredon, mi petas.”
  
  
  
  Debbie Hunt krucis siajn krurojn kun nilona strio. Ŝi portis minijupon kaj longajn flavgrizajn ŝtrumpojn, kiuj ankoraŭ ne estis sufiĉe longaj. Noĉjo ĵetis rigardon al la ŝtrumpeto kaj ŝtrumpeto antaŭ ol ŝi suprentiris sian mallongan jupon, kvazaŭ por kaŝi ĝin. Ŝiaj kruroj estis maldikaj, preskaŭ maldikaj, sed perfekte kongruaj kun la resto de ŝia svelta korpo.
  
  
  
  Ŝi vidis lin rigardi ŝiajn krurojn kaj ridetis. La dentoj estis malgrandaj kaj blankaj. Ŝi diris, “Ne tre bonaj kruroj, ĉu? Mi scias — mi estas tro maldika. Mi esperas, ke iam mi resaniĝos. Sed bonvolu ne rigardi, sinjoro Carter. Mi ŝatas pli maljunajn virojn, sed mi malamas malpurajn maljunulojn." viroj. Mi esperas, ke vi ne fariĝos tia, ĉar mi pensas, ke mi jam ŝatas vin."
  
  
  
  Nick klarigis sian gorĝon. Li sentis sin iom stulta, kiel fremdulo en sia propra hejmo, kaj tio komencis kolerigi lin. Li sulkigis la brovojn al la knabino. “Ĉu viaj gepatroj permesas vin trinki? Kaj fumo?
  
  
  
  La rideto, kiun ŝi donis al li, estis radianta kaj plena de kompato. Ŝia buŝo estis nur iomete pli larĝa por ŝia mallonga, rekta nazo, sed tio savis ŝian vizaĝon de nura beleco kaj helpis doni neriproĉeblajn junulajn brilon kaj karakteron. Ŝi kliniĝis antaŭen sur sia seĝo. “Kompreneble, sinjoro Carter. Mi estas dudek unu, sciu. Mi havas Martinion ĉiunokte kun mia panjo kaj paĉjo kiam mi estas hejme, kaj mi fumas kiam ajn mi volas. Vere!"
  
  
  
  Nick ricevis la mesaĝon. "Efektive" ne estis konfirmo de la vero. Ĝi estis ekkrio, preskaŭ epiteto.
  
  
  
  Nick Carter rezignis. Li iris al la drinkejo por plia glaso da konjako, pensante, ke se ŝi estas dudek unu, tiam li estas agento de KGB.
  
  
  
  Li donis al ŝi trinkaĵon kaj unu el siaj longaj, orpintaj cigaredoj. Ŝi profunde enspiris, elblovis la fumon tra siaj pertaj naztruoj kaj dankeme frotis la glason inter siaj malgrandaj manoj, flarante ĝin. Ŝi deĵetis sian vizonan jakon kaj ĵetis ĝin apud sia seĝo, malkaŝante mamojn kiuj, kompare kun la cetero de ŝia korpo, estis surprize grandaj kaj firmaj.
  
  
  
  Debbie kaptis lian okulon kaj divenis liajn pensojn. Ŝi ridetis kaj frapetis sian bruston. "Vere estas ĉio mi," ŝi diris. "Ne mamzono."
  
  
  
  Iom post iom, agento AX estis sufiĉe iritita por batali fajron kun fajro kaj sincereco kun sincereco. Li estis freneza kaj li sciis ĝin. Li havis la plej malbonaŭguran senton, ke ĉio estos kaoso - kaj li sentis, ke la vera batalo estos en li - kaj tamen li ne lasos tiun belan knareton nur eniri kaj transpreni. Li ne volis ŝin ĉi tie. Ŝi ne apartenas ĉi tie. Kaj se li entute havus ian cerbon, li vokus Pook kaj...
  
  
  
  Debbie estis la kontraŭatako. Ŝi denove igis lin perdi sian ekvilibron. Ŝi rigardis lin per tiuj grandegaj okuloj super la rando de la brando kaj diris: “Nun vi estas kolera kontraŭ mi, sinjoro Carter. Kial? Ĉar mi parolas sincere? Ĉar mi ne hontas pri mia korpo? "
  
  
  
  Tiam la respondo venis al Nick Carter. Kiel trakti ĉi tiun ruzan malgrandan hundinon. Kion ŝi vere bezonas, li pensis, estas bona zono aplikita al tiuj bonordaj postaĵoj. Sed li ne estis ŝia patro! Li ankaŭ ne estis universitata knabo kun moskito postaĵo, longa hararo kaj akneo.
  
  
  
  Li havis respondon. Ŝi volis esti tiel malbenita plenkreskulo, ke ŝi povus trakti ŝin tiel! Ŝi baldaŭ retiriĝos.
  
  
  
  Lia rigardo estis malvarma dum li diris: “Mi ne estas kolera, Fraŭlino Hunt. Mi pensas, ke ĝi estis amuza. Ial vi ŝajnas pensi, ke ĉiu rigardo, ĉiu gesto, kiun mi faras, estas ligita al via korpo. Tio ne estas vera, fraŭlino Hunt. Tre bela korpo,
  
  
  Mi estas certa, sed mi ne interesiĝas. Foriru kaj kreskiĝu, fraŭlino Hunt. Revenu post dek jaroj. Tiam eble mi interesiĝos."
  
  
  
  Debbie klinis sin sur sia seĝo. Ŝi denove krucis la krurojn kaj ĉi-foje lasis la minijupon sola. Ŝi kliniĝis malantaŭen, karesis la brandan glason kaj ridetis al li. “Mi ne atendos dek jarojn, sinjoro Carter. Tiam mi edziĝos kaj havos infanojn. Sed ni estu amikoj, ĉu ne? Mi vere bedaŭras. Mi scias, ke estis malĝentile eniri vin tiel, sed mi simple ne povis elteni la penson pri tiu hotelo! Koncerne la manieron kiel mi diras ĝin, vi devos nur pardoni ĝin aŭ ne rimarki ĝin ĉiuokaze. Ĉi tio estas nur mi. Ĝuste tia, kia mi estas. Mi pensas, jes, mi multe pensas pri sekso kaj tro parolas pri ĝi. Ankaŭ mi ne povas helpi ĝin. Mi pensas, ke sekso estas la plej valora kaj bongusta afero en la tuta mondo. Kaj ni knabinoj ricevas diable malmulte de tio ĉe Sweet Briar - krom la lesbaninoj, kaj mi malamas ilin! "
  
  
  
  Nick sciis, ke lia buŝo estis malfermita. Li alportis al ŝi la brandan sonorilon kaj trinkis. Dum lia kariero kiel aprobita murdinto, li estis atakita multajn fojojn. Nun li sentis sin elĉerpita, kvazaŭ sperta malamiko metis kaŭĉukan klabon aŭ kuprajn fingroartikojn sur lian kolon. Li ekrigardis sian horloĝon. Ŝi estis en la ĉambro dum dek minutoj, kaj la konversacio jam estis tute neregebla.
  
  
  
  Debbie estis kurbigita en granda seĝo, ŝiaj maldikaj kruroj sub ŝi kaj ŝia minijupo alte sur ŝiaj koksoj. Ŝia rideto estis moka. “Ĉu vi volas, ke mi iru, sinjoro Carter? Estas multaj aliaj hoteloj krom la Barbizon. Ni ĉiam povas elpensi rakonton por paĉjo kaj panjo."
  
  
  
  Ĝi faris ĝin. Meredith kaj Faith Hunt atendis lin prizorgi ilian infanon. Ŝi estis lerta knabineto—kio ajn tio estis—kaj ia bubaĉo, kaj ŝi parolis tro kaj tro multe, sed li ne povis lasi ŝin ĉirkaŭkuri sola en la ĝangalo de Novjorko. Estas nekonate kie ŝi alvenos - estas tute eble ke ŝi mortos en la Orienta Rivero aŭ en vaka tereno en Kvinzo. Eble mariĥuana festo en la Vilaĝo.
  
  
  
  Nick preskaŭ ĝemis. Kiel ajn, ŝraŭbu Meredith kaj Faith. Ili ne povis havi eĉ la plej etan ideon, kia vere estas ilia filino. Meredith, precipe, havis nenian manieron scii. Li estis malafabla karaktero, iama komerca mararmea oficiro kiu, en sia apogeo, malkonstruis la plej multajn el la stangoj sur la nordafrika marbordo. Nick bone konsciis, ke li estas engaĝita al la infanlernejo kaj lernejaj ŝedoj. Sed io misfunkciis ĉi tie. Noĉjo suspiris, ekbruligis alian cigaredon kaj rigardis la knabinon. Li kredis ke la Ĉasoj ne povus esti kulpigitaj. Ĉi tio okazis al ĉiuj gepatroj hodiaŭ. Estis 1967, kiam la mondo de permesemo kaj adoleskantoj ekregis. Ne lia mondo!
  
  
  
  Li provis ne rigardi ŝin. "Restu ĉi tie," li diris. “Mi petos Pok prepari vian ĉambron. Mi supozas, ke vi havas valizojn? Bagaĵoj?"
  
  
  
  Debbie tordiĝis en la granda seĝo. “Du grandegaj. Mi volas diri valizojn. En via vestiblo."
  
  
  
  Ŝi denove montris sian maldikan kruron kaj Nick forrigardis. Li iris al la kameno super la kameno kaj prenis malgrandan blankan koverton. “Do pli bone komencu prepariĝi. Mi havas biletojn por koncerto ĉi-vespere ĉe la eta Carnegie Hall. Piankoncerto."
  
  
  
  Debbie faris sufokan sonon. "Kio?"
  
  
  
  Nick rigardis ŝin atente. “Pianokoncerto. Herman Gross. Mirinda juna pianisto. Poste, se vi kondutas, mi povas konduki vin al 21."
  
  
  
  Debbie ekstaris kaj rektigis sian jupon. Ĝi estis bone ses colojn super ŝiaj genuoj. "Tio estas malsama," diris Nick. “Portu robon hodiaŭ, veran robon. Mi supozas, ke vi havas ĝin?”
  
  
  
  Ŝi kapjesis. "Mi havas. Mi volas diri vesperan veston. Sed ĝi ankaŭ estas mini. Pardonu."
  
  
  
  Ŝi iris al li kaj karesis lian vangon per sia malgranda mano. Li taksis, ke ŝi ne estas pli ol kvin futojn alta. Ŝi staris nur iomete pli alte ol lia brusto. Li denove ekkonsciis pri tre plenkreskaj, tre virinecaj, tre seksaj spiritoj. Debbie denove karesis lian vangon – li bezonis razadon – kaj rigardis lin per siaj grandegaj okuloj.
  
  
  
  "Mi tre bedaŭras," ŝi diris mallaŭte. “Mi tre bedaŭras, ke mi estas tia kanajlo. Mi provos ne esti tia. Mi pensas, ke mi ŝatas vin, Nick. Ĉu mi povas nomi vin tiel? Paĉjo ĉiam estas tia." Kiam li akre kapjesis, ŝi daŭrigis. “Mi ŝatas vin, Nick. Kaj vi ne estas malpura maljunulo. Nun mi certas pri tio. Vi estas nur maljunulo, kaj tio estas en ordo. Mi, ni, ne devos zorgi pri sekso, ĉu ne? Ni povas esti bonaj amikoj kaj paroli. Ni havos bonegan tempon. Ni diru al unu la alian." Ŝi trakuris molajn fingrojn sur lian vangon. "Estos kiel paroli kun onklo aŭ pli maljuna frato. Ni povas esti honestaj unu kun la alia!"
  
  
  
  Estis io malĝusta kun la bildo, kiun ŝi pentris. Noĉjo sciis ĝin kaj indignis pri ĝi, sed li ne povis fari aŭ diri malbenitan aferon sen ruinigi la bildon, kiun li ĵus komencis krei. Onklo! Frato! Li trovis sin deziri, tute neracie, ke ŝi estas kelkajn jarojn pli aĝa kaj ne la filino de amikoj.
  
  
  Li montros al ŝi ion pri pli maljunaj viroj! Estas ĉi tiu juna Izebel.
  
  
  
  Debbie forturnis sin de li. Ŝi ridetis kaj pirueteis sur unu piedfingro. Ŝi portis eluzitajn brunajn baletajn ŝuojn. "Estas unu afero," ŝi diris al li. “Mi volas diri, ĉirkaŭ ĉi-vespere. Mi volas diri, pri la koncerto. Mi vere ricevas sufiĉe da muziko ĉe Sweet Briar, karulo Nick. Mia minora estas muziko. Mi preferus fari ion alian, se tio estas en ordo."
  
  
  
  Li rigardis ŝin suspekteme. "Kio precize?"
  
  
  
  Ŝi ne rigardis lin dum ŝi ĉirkaŭiris la grandan oficejon, dancante por li, piruetante, ŝia mallonga jupo ekflamis por malkaŝi la randojn de ŝia nigra kalsoneto. "Mi neniam estis al LSDa festo," ŝi diris. “Ĉu ni povus, Nick? Ĉu vi bonvolus trovi ŝin?"
  
  
  
  Li muĝis. "Kio!"
  
  
  
  Debbie ĉesis danci kaj rigardis lin. "Mi supozas, ke ni ne povas, ĉu?"
  
  
  
  "Vi divenis. Ni iros al koncerto."
  
  
  
  Pook alproksimiĝis al la pordo, lia vizaĝo fariĝis mola masko de kaŝita doloro. Li ne rigardis rekte al Noĉjo, kiu jam forgesis pri la disciplina okazaĵo, sed rememoris ĝin nun. Li sulkigis la brovojn al la knabo. “Montru Deb... fraŭlino Hunt al ŝia ĉambro. Certiĝu, ke estas multaj tukoj kaj lavtukoj, vi scias."
  
  
  
  Pook balancis la kapon, forlasis la ĉambron kaj komencis atendi la knabinon en la koridoro.
  
  
  
  Debbie prizorgis lin. "Li estas ĉarma. Bela. mi ŝatas lin".
  
  
  
  "Estas," diris Nick morne. “Mi ŝatus teni ĝin tiel. Forigu la manojn, Debbie. Ankoraŭ ne por eksperimenti.”
  
  
  
  "Vi havas nenion por zorgi." Ŝi dancis preter li ĝis la pordo. “Mi neniam dormas kun servistoj – nur kun mastroj. Tio estas, kun junaj posedantoj."
  
  
  
  Nick Carter diris: „Estas io tre bonvena en la recitalprogramo ĉi-vespere - junulo ludos serion de Kindertotenlieder. Ĉi tiu estas la ideo."
  
  
  
  Debbie montris al li sian malgrandan ruĝan langon. “Infana muziko de morto? Tre funebra, Nick! Sed vi ne devas mortigi min - la koncerto verŝajne faros tion. Mi mortos pro enuo!
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Estis preter noktomezo kaj li perdis kontrolon de la vespero kaj Debbie. Ili iris al pianokoncerto - Debbie en blanka minirobo kaj or-ornamitaj ŝtrumpoj - kaj ĝi daŭris ekzakte dek kvin minutojn. Ŝi atendis sufiĉe pacience kelkajn el la Studoj de Chopin en C Minora, poste subite klinis sin al Noĉjo kaj premis sian malsekan buŝeton al lia orelo.
  
  
  
  “Ĝi fetoras. Mi volas iri. Ĝuste nun".
  
  
  
  "Restu," li diris morne. "Kaj silentu."
  
  
  
  Ŝia buŝo estis ankoraŭ proksime de lia orelo. Subite ŝi enkuris sian akran, varman langon en lian orelon. Ŝi ridis. "Ni iras. Se vi ne faros, mi faros scenon. Mi krios. Mi nomos vin malpura maljunulo kaj krios, ke vi provas palpi min!"
  
  
  
  Nick sentis sin streĉita. Li ne dubis, ke ŝi plenumos sian minacon. Antaŭ ol ili forlasis la penton, li donis al ŝi konjakon, kaj tio estis eraro. Ŝi retenis ŝin trinki rimarkinde bone por infano, sed ŝi ne estis tute sobra. Ankaŭ li ne estis, pro tio. Post kiam ŝi forlasis la oficejon, li rapide trinkis plurajn trinkaĵojn.
  
  
  
  Nun li diris: “Restu ĝis li ludos Kindertotenlieder. Eble ĉi tio inspiros min, lasu min forĵeti la katenojn de malpermeso. Ni donos al ili veran spektaklon!" Momenton li permesis al si revadi - li surtiris tiun minijupon, malsuprentiris ŝian kalsonon kaj batis la aĉaĵon el tiu rozkolora azeno.
  
  
  
  Debbie tiris vizonan jakon. “Ĉu vi foriras aŭ restas, maljuna Nicky? Mi ja ne bezonas vin, sciu.
  
  
  
  Ĝuste tion li timis. Li denove cedis. Aŭ tio, aŭ haltigu ŝin per viaj muskoloj, kaptu ŝin kaj tenu ŝin perforte en la skatolo. En si mem, ĉi tio estus sufiĉe simpla, sed ĝi povus nur kaŭzi iom da angoro, ĝi devus ŝajni iom stranga al la ĉirkaŭaj muzikamantoj. Estu kiel ajn, dika vidvino kun vera lorgnette, Dio helpu lin! — ŝi rigardis suspektinde el la apuda skatolo. Verŝajne pensis, ke li estas Humbert Humbert kun malgranda Lolita.
  
  
  
  Nick ekstaris. "Bone," li diris al ŝi lace. "Vi gajnis. Sed mi skribos al via patro kaj rakontos al li pri ĉio ĉi.”
  
  
  
  La vidvino rigardis ilin kaj siblis: "Ŝŝ!"
  
  
  
  Nick tiris Debbie el la halo kaj en la koridoron. Ŝi karesis lian vangon kaj poste kisis lin per siaj malsekaj rozkoloraj lipoj. “Dankon, maljuna Nicky. Mi estis mortanta. Kaj vi ankaŭ ne skribos al paĉjo. Vi eble estas malpura maljunulo, sed mi ne pensas, ke vi estas dorlotita kolombo."
  
  
  
  Kompreneble ŝi pravis. Li ne intencis skribi al ŝiaj gepatroj.
  
  
  
  Nick eltiris sian malpezan Burberry el sia vestaro – li portis nigran kravaton – kaj ili trovis sin en la hela lumo de la 57-a Strato.
  
  
  Malpeza nebula pluvo ĵus komencis mallumigi la trotuaron. Debbie kroĉiĝis al lia brako kaj rigardis supren en lian vizaĝon, ŝiaj okuloj preskaŭ same grandaj kiel la pluvmalseka luno pendanta super la Hudson. Ŝi premis lian manon en ekstazo. "Ĝi pli similas al ĝi! Kien ni iras?"
  
  
  
  Li diris kolere: “Ĝuste sur la strato, Rusa Teĉambro. Vi ŝatos ĝin. Maljunulinoj kaj elmigrintoj. Ni povus eĉ renkonti mian kuzon, la arkidukon de Petrogrado.
  
  
  
  Debbie portis orajn altajn kalkanojn. Nun ŝi provis fosi ilin en la cementon. “Kiel diable, kara Niki. Ĉi tio estas mia unua fojo en Novjorko. Ĉi tio verŝajne estos mia lasta vizito, se vi informos mian popolon.” Ŝi provis liberiĝi de li. “Eble mi mem havos pli sukceson. Mi havas monon kaj mi estas granda knabino. Iru hejmen, karulo Nikki, kaj ne maltrankviliĝu. Mi estos bone". Ŝi levis sian manon, kiu tenis etan oran retmonujon. "Taksio!"
  
  
  
  Nick Carter levis siajn grandajn ŝultrojn kaj eniris la taksion kun ŝi. Tiel estu. Nun li sciis kiel trakti ĝin. Li pensis, ke ĝi estas preskaŭ duonblovita nun. Do li kunludis, kondukis ŝin al kelkaj sendanĝeraj lokoj kaj ebriigis ŝin vere. Tiam ĝi estos sufiĉe facile trakti. Ŝi havos unu inferan postebrion matene. Li ridetis. Li ŝatis ĉi tiun ideon.
  
  
  
  Li direktis la taksiiston al Jack Delaney en la Vilaĝo. Promenante laŭ la Sepa Avenuo, Debbie nuzeligis lin. "Kisu," ŝi flustris. "Kiso por Debbie."
  
  
  
  Li vidis la taksiiston rigardi ilin en la spegulo. "Li verŝajne pensas, ke mi estas pederasto." Nick provis eviti la buŝon de Debbie sed rifuzis. Estis pli facile ol batali kun ŝi. Li kisis ŝin.
  
  
  
  Debbie ĉirkaŭvolvis siajn sveltajn brakojn ĉirkaŭ lian kolon kaj premis siajn lipojn al liaj. Ŝi enŝovis sian langon en lian buŝon kaj movis ĝin lerte. La granda AX-agento provis movi for, sed poste rezignis kaj eltenis ĝin. Li konfesis, ke "suferi" ne estas tute ĝusta verbo. La lasta cenzuristo en lia cerbo - ĉiuj aliaj malaperis - rigardis malaprobe kaj demandis, kio venos el ĉio ĉi? En tiu momento Noĉjo ne povis diri - li ŝatis. Kaj maldika roso da ŝvito aperis sur lia frunto.
  
  
  
  Fine la knabino retiriĝis. Ŝi ĝemis. "Vi estas tre bona kisanto—por pli maljuna viro."
  
  
  
  Nick komencis resaniĝi post la ŝoko de tia aroma lakta haŭto. Tamen, li vere ne ŝatus kontroli sian pulson per sangopremo nun. Ĝi komencis penetri lian haŭton alie. Ebriigu ŝin rapide. Prenu ŝin hejmen, al lito, al sekureco!
  
  
  
  "Tio estas bone scii," li diris al ŝi kun malvarmo, kiun li ne sentis. "Ĉu vi pensas, ke mi eble restos kelkajn bonajn jarojn?"
  
  
  
  Debbie ne ridis aŭ ridis. Ŝi karesis lian vangon kaj klinis sin por rigardi en liajn okulojn. “Vi scias, ĝi vere signifis nenion. Mi volas diri la kison ĵus nun. Mi volas diri, ĝi ne estis invito aŭ io ajn, mi ne atendas, ke vi faros ion pri tio poste."
  
  
  
  Li kapjesis kaj bruligis cigaredon por ambaŭ. "Mi scias. Mi ne konjektos." Li intencis ludi ĝin malvarme ĝis li havos sufiĉe da alkoholo en ŝi por bati ŝin ekstere.
  
  
  
  Ŝi iom malproksimiĝis de li kaj tiris sian cigaredon. “Mi neniam antaŭe kisis pli maljunan viron. Homo kun, nu, reala sperto." Ŝi ĵetis rigardon al li. "Vi kisas kvazaŭ vi havas multan sperton."
  
  
  
  Nick akceptis ke estas iom.
  
  
  
  Unu el la kajutfenestroj estis malfermita, enlasante fluon de malvarma, malseka aero. Debbie tiris la kolumon de sia vizona jako ĉirkaŭ sian kolon. "Vi scias, mi vere ne havis multe da sperto, Nikki."
  
  
  
  Per la plej seka tono, kiun li povis, Noĉjo diris, ke, pro ŝia aĝo, tio ne estas surpriza.
  
  
  
  "Mi mensogis al vi pri mia aĝo," ŝi diris al li. “Mi vere havas dek ok jarojn. Mi ne havos deknaŭ jarojn ĝis januaro. Sed kompreneble vi sciis - vi devus scii. Ja vi estas mia baptopatro!”
  
  
  
  Baptopatro! Nick sentis kvazaŭ iu pugnobatis lin en lian platan muskolfortan stomakon. Do li estis ŝia baptopatro! Li tute forgesis pri tio. Ĝi neniam venis en la kapon al li. Baptopatro! Kaj li permesis, permesis, eĉ ĝuis tian kison. Estis... ĝi estis diable proksima al incesto!
  
  
  
  "Mi ne estas virgulino," diris Debbie. "Ralph kaj mi - Ralph Forbes, li estas mia koramiko hejmen en Indianapolis, tiu kun kiu mi edziĝos - li kaj mi parolis pri tio kaj ni decidis tion kondiĉe ke ni estis certaj, ke ni edziĝos kaj ke ni amis unu la alian, vi scias. Ni faras tion dum kelkaj jaroj nun. Kompreneble, panjo kaj paĉjo mortus se ili ekscius, kaj..."
  
  
  
  Ili tiam estis en Sheridan Square, kaj la buntaj bataloj en la drinkejo de Jack Delaney estis kiel benita signostango por li. Nick tiris Debbie el la taksio kaj pagis la viron. Taksiisto,
  
  
  Malgranda irlandano kun rusa aspekto palpebrumis al Nick kaj murmuris ion pri "juna strangaĵo." Nick preskaŭ batis lin.
  
  
  
  Dum Debbie sidiĝis sur la tabureton, la dika drinkejisto rigardis ŝin surprizite, poste rigardis Nick, sed faris neniujn demandojn. Li simple diris al Noĉjo: “Bonan vesperon. Ŝajnas, ke vi bezonas trinkaĵon!"
  
  
  
  Nick Carter kapjesis. “Mia amiko, vi povas fari ĝin denove! Pli bone, ne perdu tempon pri tio, nur donu al mi trinki."
  
  
  
  "Kaj la fraŭlino?"
  
  
  
  Noĉjo denove kapjesis. “Donu al ŝi trinki. Donu al ŝi ĉion, kion ŝi volas. Mi scias, ke ŝi ne aspektas kiel ĝi, sed kredu mian vorton. Ŝi estas de aĝo. Kredu min, ŝi estas plenkreskulo!
  
  
  
  La drinkejisto estis okupata miksante trinkaĵojn. "Se vi diras tion."
  
  
  
  Debbie ĉirkaŭrigardis. Ŝi prenis unu el la poŝtkartoj el la drinkejo. Nick bone konsciis, ke tiu de Delaney estas turisma loko, kaj multaj vizitantoj plenigis poŝtkartojn kaj la drinkejo sendis ilin al ili. La manĝaĵo estis bonega, la pianisto estis bonega, sed ĝi ne estis la loko por la pli juna generacio.
  
  
  
  Debbie faligis la karton sur la vendotablon kaj ekmovis. "Ĉi tio devas esti terure forta trinkaĵo, Carter."
  
  
  
  Nick puŝis la glason al ŝi. "Ĉi tio estas vera. Vera koktelo. Jen. Trinku. Nu, prenu kelkajn ĉi tie, kaj tiam ni iros ien kaj manĝos.”
  
  
  
  Debbie trinkis, poste rigardis lin. “Ĉu vi provas ebriigi min, malpura maljunulo? Ĉu vi do povas utiligi min?” "Ŝi ŝanĝas sian humoron," li pensis, "tiel rapide kiel kameleono ŝanĝas koloron."
  
  
  
  Nick ridetis al ŝi. “Tio estas la afero, knabino. Ĉi tiu kiso ekbrulis min. Do trinku. Eble ni ne manĝos. Ni reiros al la pentdomo kaj freneziĝos. Ĉu vi volas scii pri pli maljunaj viroj? Mi montros al vi ".
  
  
  
  Ŝiaj grizaj okuloj estas grandegaj ĉirkaŭ la rando de la vitro. Li rimarkis en ili spuron de dubo. "Vi vere ne farus. Ĉu?"
  
  
  
  Noĉjo finis sian trinkaĵon kaj mendis ilin ambaŭ pli. Li ne rigardis ŝin. "Kial ne? Kiu havas pli da rajto ol la baptopatro? Kaj vi estas tia sekulara junulino - mi certas, ke nenio, kion mi povas fari aŭ diri, ŝokos vin.”
  
  
  
  Dubo ankoraŭ restis en ŝiaj okuloj. “Vi nur provas meti min en mian lokon nun. Vi provas timigi min, Carter."
  
  
  
  Li igis sian rideton aspekti iom lupa. "Kiel ni eniris ĉi tiun Carter-epizodon? Vi ne havas multe da respekto por viaj pliaĝuloj."
  
  
  
  Debbie kuris sian fingron laŭ la vendotablo. “Ĉar mi volas, jen ĉio. Ĉiukaze, mi ĉesis pensi pri vi kiel maljunulo. Ĉiuokaze, mi ne pensas, ke vi estas multe pli maljuna. Ankaŭ mi ne opinias vin kiel baptopatro, aŭ kiel amiko de miaj gepatroj. Mi nur pensas pri vi kiel vi - granda bela peco de homo." Debbie klinis sin pli proksimen al li kaj flustris. "Ĉu vi komprenas min, Carter?"
  
  
  
  Nick spiris trankvile. La trinkaĵo finfine ekvalidis, ĝi komencis atingi ŝin. Li ekpensis, ke ŝi estas la sola adoleskanto en la mondo kun tia ambicio.
  
  
  
  La pianisto estis bonega. Debbie ne ŝatis lin. Nick prenis ŝin al la postkorto de Petro. Ŝi manĝis grandegan bifstekon, trinkis tri pliajn kaj ankoraŭ staris. Ŝi insistis promeni tra la pluvo laŭ la Kvina Avenuo ĝis la Arko. Post kiam en la parko, ŝi volis iri orienten, ŝajnante instinkte scii kio estas la problemo, sed Nick direktis ŝin al la okcidento. Malgraŭ tio, li malorientiĝis en la labirinto de la Vilaĝo, kaj ili alvenis en lesba drinkejo sur Tria Strato. Dum momento li surpriziĝis. Debbie insistis preni alian trinkaĵon - ŝi nun marŝis malfirme kaj li devis subteni ŝin - do ili iris en malgrandan drinkejon. Ĝi estis ŝprucita per kandeloj kaj odoris je forta desinfektaĵo. Ie en la mallumo ĝemis jukebox. Post kiam liaj okuloj alĝustiĝis, Noĉjo distingis la etan dancejon kaj la parojn miksantajn Buĉaĵojn kaj Filikojn trans ĝi, flustrante kaj karesante, aŭ silente dancante pelvon al pelvo.
  
  
  
  Nick volis leviĝi por foriri, sed estis tro malfrue. Buĉo minacis ĉe la flanko de la budo. Ŝi ignoris Nick kaj rigardis Debbie. "Ĉu vi volas danci, karulo?"
  
  
  
  "Ne," klakis Nick. "Foriru!"
  
  
  
  "Kompreneble mi dancos," diris Debbie. Ŝi ekstaris, balanciĝante. Ŝiaj okuloj ekbrilis en la kandela lumo. Ŝi elŝovis sian langon ĉe Nick. “Vi estas terure malĝentila persono! Mi volas danci kun ĉi tiu bela sinjorino."
  
  
  
  Li rigardis kiel ŝi estis kondukita reen al la eta dancejo. Sinjorino! Noĉjo bruligis cigaredon kaj frotis sian frunton. Doloro komenciĝis inter liaj okuloj. Infero! Ĉu la infano neniam perdos konscion?
  
  
  
  Nick turnis sin sur sia seĝo por teni siajn okulojn sur la dancejo kaj Debbie. Ŝi eble ne estis sufiĉe ebria por sveni, sed ŝi estis kapabla je ĉio alia. Kiam li rimarkis ŝin, ŝi dancis tute normale, en malnovmoda dupaŝa modo, kun sufiĉe da spaco inter ŝia svelta korpo kaj la dika korpo de la nederlandano. Nick rigardis kaj malbenis
  
  
  Ed estas ĉiuj adoleskantoj. Kaj li konfesis, ke li neniam estis celita esti infanvartanto!
  
  
  
  Estis kvar aŭ kvin gangsteroj en la drinkejo kaj ili observis lin. Li ŝajnigis ne rimarki ilin. La plej multaj el ili estis veraj gangsteroj, kaj portis ĝinzon kaj ledakojn super ŝvitĉemizoj aŭ sportĉemizoj. Unu estis plene vestita en vira kostumo, ĉemizo kaj kravato, kun mallonga hararo.
  
  
  
  "Se ne estus lia malforta brusto," pensis Nick, "li povus esti en la drinkejo de bordisto." Li evitis ilian rigardon. Li ne volis problemojn kun ili. Ili estis malmolaj kaj kutime portis tranĉilojn aŭ razilojn. La fakto, ke li povis mortigi ilin ĉiujn en kelkaj minutoj per siaj nudaj manoj, nenion ŝanĝis. Devintus prizorgi Debbie. Sufiĉe malgranda, malgranda, freneza, eta Debbie. Nick subpremis koleron kaj abomenon - parte abomenon pro sia propra ambivalenco al la infano? — kaj devigis sin atendi la finon de la registrado. Li deziris neniun problemon, neniujn scenojn, sed ili estis forirantaj post tiu danco!
  
  
  
  Kun ioma surprizo, li konstatis, ke li mem ne estas tute sobra. La penso mem havis sobrigan efikon. Dum momento li provis imagi la vortojn de Hawk, lian tutan reagon kiam li aŭdis, ke lia numero unu knabo estas implikita en batalo en stranga establado! Li ne povis imagi ĝin. Eĉ Akcipitro, kiu povis kaj traktis ion ajn, ne havus vortojn por ĝi.
  
  
  
  La muziko ĉesis. Debbie revenis. Nick, portanta sian vizonan jakon, ĵetis la fakturon en la Formikon kaj forte prenis la manon de la knabino. Li kondukis ŝin al la pordo. Debbie protestis, provante tiri sian manon for de li. "Mi ne trinkis, Carter!"
  
  
  
  "Tio estas nur duono de la batalo," li diris al ŝi. “Vi sopiras ĝin. La drinkejistoj nomas vin "Okdek ses." Vi havis sufiĉe. Multe da. Tro multe. Ni iras hejmen. Kaj nun!"
  
  
  
  La taksio haltis, li ŝlosis ŝin, donis al la taksiisto instrukciojn kaj komencis vesti ŝin per sia jako. Dum li faris tion, ŝi falis sur lin kun la buŝo malfermita, la okuloj fermitaj, mallaŭte spirante kaj endormiĝis.
  
  
  
  Debbie dormis kun la kapo sur lia ŝultro. La taksio haltis ĉe signalo en la lumo de stratlampo, kaj Noĉjo atente rigardis ŝin. Ŝia ruĝa buŝo ankoraŭ estis malfermita, brilanta flueto de malsekeco fluis el la angulo. Li metis sian fingron sub ŝian mentonon kaj milde fermis ŝian buŝon. Ŝi movis kaj murmuris ion. Li denove sentis strangan, preskaŭ timigan duecon; la deziro al ŝia juna karno kombinita kun protekta tenero. Kia freneza situacio! Killmaster, kiu longe vivis kun Morto laŭnome, ne povis memori pli konfuzan kaj iomete timigan vesperon. Ekzistis neniu ekstera malamiko por frapi. Nur sin mem.
  
  
  
  La taksiisto alproksimiĝis al Kvina kaj turnis sin norden. Kiam ili alproksimiĝis al la 46-a Strato kaj al la pentdomo, Nick studis la vizaĝon sur lia ŝultro. Ŝi iom paŭcis nun, ŝiaj lipoj moviĝis, fojfoje montrante la pinton de sia rozkolora lango. Li flaris la odoron de la pura knabino tra la pli peza plenkreska parfumo. Lia cerbo, fidante je la tuta konjako, kiun li trinkis, komencis fari fantastajn trukojn. Li pensis pri Debbie kiel la perfekta pakaĵo de usona knabineco. Cent funtoj da dolĉa, senmanka knabina karno, ankoraŭ ne difektita de zorgo aŭ tempo. Suka pruno, mola kiel veluro kaj tiel preta—tro preta—por esti plukita. Eble ŝi ne estis virgulino — se ŝi nur penus ŝoki lin? — sed tamen ne gravis. Ŝi estis ankoraŭ infano. Malĉasta infano, eble, sed kun ŝia sensualeco profunde ĝis la nervofinaĵoj de ĉi tiu bela haŭto. Nenion sciante, nenion suspektante pri la reala kaj sovaĝa naturo de ĉi tiu afero nomata Vivo, en kiun ŝi stumblis kaj en kiun ŝi devas fari sian vojon.
  
  
  
  Lia menso prenis alian strangan turniĝon. Li vizitis multajn landojn, mortigis multajn virojn, amoris multajn virinojn. Li sciis multon pri riĉeco kaj aroganteco, malriĉeco kaj fiero, ĵaluzo, volupto de potenco, krueleco kaj frenezo. Kaj morto. Li estis fakulo pri Morto. Jam de multaj jaroj la Morto, se ŝi estis virino, estis lia mastrino. Se la Morto estis viro – li ne pretendis scii – tiam ili estis preskaŭ amikoj.
  
  
  
  Kaj tamen nun, rigardante la dormantan knabinon - kiel facile estas en tiu momento forbrosi la vizonan jakon kaj minijupon, la pentritan buŝon kaj anstataŭigi ilin per svetero, ĉifita tvidjupo, eluzitaj selaj oksfordoj - nun atente rigardante ŝin. , Nick Carter trovis malfacile pensi pri Morto. La morto nun retiriĝis; tiu ĉi junulo, tiu ĉi sentima kaj senscia bela knabino, forpuŝis la Morton. Nun. Kaj tamen ie en la urbo li aŭdis ridon.
  
  
  
  "Jen ni iras, kamarado." La taksiisto rerigardis lin, malĝentile elirigante Nick el sia revado.
  
  
  
  "Certe." li palpis la monon en sia poŝo kaj donis ĝin al la viro. Li milde skuis Debbie. Ŝi murmuris kaj proksimiĝis al li. Bone. Li'
  
  
  portos ŝin. La apartamento havis flankan enirejon kaj privatan lifton al sia tegdomo.
  
  
  
  La ŝoforo eliris por teni la pordon, kaj Noĉjo prenis ŝin kaj transiris la trotuaron. La viro diris bonan nokton per agrabla voĉo, kaj Noĉjo respondis.
  
  
  
  La lumoj estis ŝaltitaj en la vestiblo kaj kuirejo. La pordo estis ankoraŭ fermita. La elektra horloĝo en la kuirejo montris je la tria kaj kvarono. Li portis la knabinon en la gastoĉambron kaj kuŝigis ŝin sur la liton, tiris ŝian minijupon tute malsupren – ne malproksime – kaj kovris ŝin per kovrilo. Li ŝaltis malfortan noktan lumon, por ke ŝi ne vekiĝu en la mallumo kaj timiĝu.
  
  
  
  Noĉjo estingis la lumojn en la kuirejo kaj la vestiblo, eniris sian grandegan dormoĉambron kaj fermis la pordon. Li fumis sian lastan cigaredon dum li senvestiĝis, bonorde etendante siajn vestaĵojn sur la seĝon kiel estis lia kutimo. Nun liaj pensoj malmoliĝis — ne plu fantazioj — kaj li pensis, ke morgaŭ li vokos tre maljunan amikon kaj petos de ŝi helpon. Dum kelka tempo li kaj Louise estis mirindaj kamaradoj, kaj kiam la reciproka deziro forvelkis, okazis miraklo – ili restis amikoj. Li sciis, ke Louise volonte helpos kun Debbie. Ne plu estos ĉi tiu nekontrolita komerco! Nick ridetis acide, reĵetante la kovrilon. Debbie ne ŝatos Louise kaj verŝajne pensos pri ŝi kiel enmiksiĝanta "pli maljuna" virino. Ĉi tio ankaŭ devus esti tie.
  
  
  
  Li ruliĝis nuda inter la malvarmetaj, purodorantaj littukoj. Li nun estis malvarmeta sobra kaj pli ol iom laca. Li ekdormis, ankoraŭ penante eltrovi kiel li povus prudente esti for morgaŭ. Lasu Louise regi la infanon. Restas nur unu tago. Tiam ŝi reirus al Dolĉa Briar, kaj nur incitema memoro restus. Sincere, ĉi tie en la malluma ĉambro, sola kun si mem kaj kiaj ajn dioj estis, Nick devis konfesi, ke ĝi estas tenta momento. Tiel dolĉa, tiel juna, tiel fleksebla — cent funtoj da bongusta esenco, kiun oni neniam povas aĉeti kaj neniam redoni. Junularo, kaj... Li dormis.
  
  
  
  Ne longe. Lia instinkto kaj longa trejnado tuj vekis lin ĉe ŝia unua tuŝo. Eĉ ĉi tio estis fiasko kaj, sub aliaj cirkonstancoj, povus esti mortiginta lin. Ŝi sukcesis malfermi la pordon, transiri la ĉambron kaj enlitiĝi antaŭ ol li rimarkis ŝian ĉeeston. Ĉio estas kulpo de la alkoholaĵo. Ĉi-foje ĝi ne estus fatala.
  
  
  
  Li kuŝis senmove, sentante la varmon de ŝia juna korpo sur sia dorso. Ŝi estis nuda. Li palpis la pintojn de ŝiaj firmaj mamoj kontraŭ sia karno, ĝuste inter ŝiaj ŝultroj. Li ektremis, lia karno tremis, kaj li ne povis deteni sin. Li ankaŭ ne povis regi tiun esence viran parton de si, kiu nur povis avidi kaj sperti kontenton. Nun ŝi plenigis la dormoĉambron per silenta krio: “Kion vi atendas, stultulo?
  
  
  
  Li ne kuraĝis turni sin por alfronti ŝin.
  
  
  
  Ŝi premis siajn malgrandajn dentojn al lia orelo kaj mordis. “Nicky, karulo? Ni. Mi scias, ke vi estas veka." Ŝi ankoraŭ estis ebria.
  
  
  
  Li kunpremis la dentojn kaj fermis la okulojn. “Reiru al via ĉambro, Debbie! Ĝuste nun. Tio estas ordono!"
  
  
  
  Ŝi ridis kaj mordis lian orelon. “Mi ne prenas ordonojn. Ne nun. Ĉi tio sufiĉas por mi en la lernejo. Ni faru nun. Bonvolu? Turnu vin kaj traktu min bone.”
  
  
  
  Noĉjo ŝtopis angulon de la kuseno en lian buŝon. Nu, li neniam sciis. "Forigu ĝin," li diris, "antaŭ ol mi batos el vi la aĉaĵon."
  
  
  
  Debbie kisis lian kolon. Ŝia buŝo estis mola kaj malseka, kaj li flaris la alkoholon sur ŝia spiro. Sen averto, ŝi etendis la manon kaj kaptis ĝin per sia malgranda mano. Ŝi anhelis, "Ho mia Dio!"
  
  
  
  Nick tiris ŝian manon for kaj kaptis ŝian pojnon. Li iom premis. Ŝi duone kriegis. "Oooh - vi vundas min, Nicky!"
  
  
  
  Li volis ridi kaj plori. Ĉio estis tiel diable ridinda — kaj tiel tenta. Kaj tiel danĝera.
  
  
  
  Li malstreĉis sian tenon sur ŝia pojno. Debbie komencis leki lian orelon per sia lango.
  
  
  
  Ŝi ridis. “Mi ne faros. Ĝis vi ruliĝos. Bonvolu, Niki. Bonvolu? Estas bone, vi scias. Mi kuŝiĝis en via lito - vi ne provis eniri la mian. Mi volas! Mi vere volas. Mi decidis, ke mi ja ŝatas malpurajn maljunulojn - precipe ĉi tiun malpuran maljunulon." Ŝi mordis lian orelon.
  
  
  
  Nick Carter laŭte ĝemis. "Mi devas fari ĉi tion," li diris al ŝi. “Mi vere bezonas instrui al vi lecionon. Mi devas disŝiri vin!"
  
  
  
  Noĉjo etendis manon al la litrampo kaj ŝaltis ĝin. Li elglitis el la lito kaj direktis sin al la ŝranko sen retrorigardi al la lito. Li surmetis sian robon, fiksis ĝin per zono kaj turnis sin al la lito.
  
  
  
  Debbie rigardis lin, palpebrumante per siaj grandegaj okuloj kontraŭ la lumo. Ŝi estis nuda sur la litotuko, maldikaj kruroj
  
  
  konveksaj, firmaj mamoj kun rozkoloraj pikiloj, nuda ora makulo aperis inter ŝiaj kruroj.
  
  
  
  Nick marŝis al la lito. “Bone, Debbie! Nun vi ricevos ĝin. Mi ne estas via patro, nek via baptopatro, nek via onklo, nek bona maljunulo! Ankaŭ mi ne estas la knabo de Ralphie! Aŭ Nicky. Mi estas nur kolera homo. Kaj vi estas malgranda adoleska malĉastulino, kiu bezonas lecionon. Nun vi ricevos ĝin! "
  
  
  
  Ŝi elŝovis la langon kaj ridis. Tiam ŝi ekvidis lian rigardon, ekkriis pro subita teruro kaj provis deiri de la lito. Li kaptis ŝian maleolon per sia granda mano kaj levis ŝin alte, pendigante ŝin super la lito kiel ĉenita ŝafido sur transportbendo direktiĝanta al la buĉado. Ŝi kriegis.
  
  
  
  Per sia libera, malfermita mano, li vangofrapis ŝiajn postaĵojn kiel eble plej forte. Ŝia kriego estis fortranĉita de kriego de vera doloro. Lia mano lasis brilruĝan spuron sur la krema haŭto.
  
  
  
  Li tenis ŝin same facile kiel obstetrikisto tenas infanon, kaj batis ŝin denove kaj denove. Ĝis ŝia perfekta azeneto fariĝis amaso da koleraj vundoj. Ŝi ploris kaj ploris kaj petegis. Nick daŭre batis ŝin per sia malfermita manplato. Nur dek fojojn. Kiam li finis, li ĵetis ŝin trans sian ŝultron kiel sakon da terpomoj kaj portis ŝin reen al la gastoĉambro. Li ĵetis ŝin sur la liton, kie ŝi enterigis sian malsekan vizaĝon en la kusenon kaj komencis krii, "Mi malamas vin... mi f... malamas vin... vin!"
  
  
  
  Li fermis la pordon kaj forlasis ŝin sen diri eĉ unu vorton.
  
  
  
  Peceto de lumo likis laŭ la koridoro el sub la pordo. Noĉjo haltis ekstere kaj diris, “Estas en ordo, Pook. Nenio, kio maltrankviligas vin. Reiru al lito."
  
  
  
  "Jes sinjoro." Momenton poste la lumo estingiĝis.
  
  
  
  Nick reiris al sia dormoĉambro, reiris en liton kaj estingis la lumon, sciante ke li ne dormos. Li sentis ŝian odoron sur la lito.
  
  
  
  Li pravis ne dormi. Post unu horo li rezignis kaj ŝaltis la lumon. Preskaŭ la kvina. Li iris en la oficejon por fumi kaj trinki. La unua afero, kiun li faros, estas voki Louise kaj peti ŝin veni helpi lin. Li ne povis simple elĵeti Debbien sur la straton. Ĉi tiu tuta kaosa epizodo iom post iom fadis en memoron, kiel aliaj aferoj faris, kaj kun la tempo...
  
  
  
  Malantaŭ Nick Carter, en unu angulo de la oficejo, estis triptiko de ĉinaj ekranoj, delikate ĉizitaj kaj vernisitaj. Malantaŭ la ekrano estis malgranda tablo sur la noktotablo sub mallarĝa spegulo. Estis ruĝa telefono sur la tablo.
  
  
  
  Nun la telefono trankvile zumis. Denove. Kaj denove. Ĝi zumis trifoje antaŭ ol Nick Carter ekstaris, estingis sian cigaredon en la cindrujo kaj iris respondi. Kompreneble ĝi estos Hawk. Aŭ Hawke aŭ lia sekretario Delia Stokes. Je ĉi tiu horo, kvarono antaŭ la kvina, plej verŝajne estas Akcipitro. Ĉi tio signifis nur unu aferon. Killmaster revenis al laboro.
  
  
  
  Li prenis la telefonon kaj zorge, ĉar li jam denove laboris, diris: "Jes?" Li parolis per neŭtrala tono, en kiu neniu povis esti certa, ke ĝi estas la voĉo de Nick Carter. Ĝi estis rutina antaŭzorgo, io, kion li faris senkonscie, sed estis rutina kaj antaŭzorgo, kiuj konservis la agenton vivanta.
  
  
  
  La akra voĉo de David Hawk estis strange trankviliga por AXEman. Jen li denove estis en sia elemento, sur sekura tero; la konversacio, la defio, kiun li estis aŭdota, povis konduki nur al danĝeroj, kiujn li konis kaj komprenis.
  
  
  
  Akcipitro diris al li grimpi. Nick premis butonon sur la bazo de la ruĝa telefono. — Grimpante, sinjoro.
  
  
  
  "Mi ĵus revenis de nokta kunveno de la Komuna Inteligenta Komitato," diris Hawk. “Estos alia morgaŭ. Komenciĝas je la 13-a horo ĉe Ŝtato. Mi volas vin tie. Mi pensas, ke ĝi estos via kolombo, knabo, kaj estos malfacile. Eble estas neeble. devas vidi. Ĉiukaze, estu en la Ŝtato je la unua horo posttagmeze. Mi volas diri, kompreneble, hodiaŭ. Estas klare? "
  
  
  
  “Komprenite, sinjoro. Mi estos tie".
  
  
  
  "Ĉu vi fartas pli bone. Ho jes, ankoraŭ unu afero — vi ricevis la Oran Krucon, Unuan Klason, pro tiu ĉi laboro en Israelo. Kion vi volas, ke mi faru pri ĝi?”
  
  
  
  "Ĉu vi vere volas, ke mi diru al vi, sinjoro?"
  
  
  
  Lia estro subridis, kio estis nekutima por li. "Vi prefere ne faru ĉi tion. Mi devos militkortu vin. Do mi enŝlosos lin kun la aliaj - vi ricevos ilin ĉiujn kiam vi retiriĝos. Tio estas io antaŭĝojinda, filo. Kiam vi estos maljunaj" kaj la grizoj, kaj pensiuloj, vi povas iri al baloj kaj porti ĉiujn viajn juvelaĵojn - dek tri finfine kalkuli. Tio faras dek kvar."
  
  
  
  "Ĝuste nun mi sentas min maljuna, laca kaj griza," diris Nick.
  
  
  
  "Pri kio diable vi parolas?" - Akcipitro postulis respondon. "Ĉu vi estas en formo?"
  
  
  
  Killmaster rigardis sin tra la longa tualetejo, liajn larĝajn ŝultrojn, muskolfortan gorĝon, platan stomakon kaj mallarĝan talion, kaj longajn, firmajn krurojn. Eĉ kiam li ne laboris aŭ ne ĉeestis specialajn kursojn, li faris
  
  
  specialaj ekzercoj, naĝado, golfo, teniso kaj du horoj tage da manpilkado aŭ skvaŝo ĉe NYAC.
  
  
  
  "Mi estas en bona formo," li diris al sia estro. “Sed foje mi sentas, ke mi iom pliboniĝas. Mi esperas, ke pli maljuna viro povas fari ĉi tiun laboron?”
  
  
  
  Estis longa paŭzo. Akcipitro estis suspektema. Nick Carter estis la sola agento kiu povis senpune tiri sian propran kruron, kaj eĉ tiam ne ĉiam, sed Nick faris tion sufiĉe ofte por igi la maljunulon singarda.
  
  
  
  Fine Hawk diris: “Mi ne scias, pri kio diable vi parolas kaj mi ne volas scii. Sed ĉi tiu laboro certe ne estas por maljunulo. Se tiel estus, pro Dio, mi mem farus ĝin! Mi pensas, ke ni devos sendi vin al Ĉinio. Bonan nokton, Nick."
  
  
  
  
  
  
  
  Tria ĉapitro.
  
  
  
  
  
  
  Hawk renkontis Nick Carter en Vaŝingtona Nacia Flughaveno en ŝoforita nigra Cadillac. La ŝoforo estis alta, peza viro kun ŝultro-pistolujo videbla sub malbone konvena jako. Nick rimarkis ĉi tion.
  
  
  
  "Ne nia," Hawk diris morde. “Li estas de la CIA. La JIC-renkontiĝo estis translokigita al Langley. Ni nun iras tien. Multo okazis de kiam mi parolis kun vi ĉi-matene - iuj bonaj, iuj malbonaj, ĉio komplika. Mi provos rapidigi vin antaŭ ol ni alvenos al Langley – almenaŭ la stelajn eventojn, do mi parolos kaj vi aŭskultos.
  
  
  
  "Bone." Noĉjo krucis siajn longajn krurojn, ekbruligis orpintan cigaredon kaj rigardis en la vizaĝon de sia estro. Akcipitro aspektis magra, kun malhelbrunaj cirkloj sub la okuloj. Li surhavis sal-pipron tvidon kiu aspektis dormanta, lia ĉemizo ne estis freŝa, kaj lia kravato estis laŭta kaj malbone nodita. Nun li demetis sian ĉifonan ĉapelon kaj frotis sian verton lace. Lia maldikiĝanta hararo, Killmaster rimarkis, fariĝis de griza al blanka. La akcipitro estas longe preter emeritiĝo-aĝo. Nick scivolis ĉu li povus agi kiel Hawk kiam li atingis la aĝon de la viro. Se? Ne zorgu. Noĉjo ĵetis la cindron sur la plankon de la Cadillac kaj opiniis ke estas tre malmulte da ŝanco ke li iam devos zorgi pri maljuniĝo.
  
  
  
  Falko parolis kun nelumigita cigaro en la buŝo. “Ĉu vi konis ĉinan knabinon en Honkongo? Fan Su? Ĉu vi kunlaboris kun ŝi por transporti maljunan ĉinan generalon el Ĉinio al Honkongo?" [1]
  
  
  
  "Jes. Mi bone memoras ŝin. Fan Su ne estis ŝia laktonomo. Mi neniam sciis ŝian realan nomon." Li verŝajne ne forgesos la knabinon kiu nomis sin Fan Su. Post la misio, kiu estis malfacila kaj sanga, ili pasigis plurajn tagojn kune. Estis mirinda en la lito kaj ekstere.
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. “Kaj estis io pri organizo nomata Undertong? En la organizo ŝi provis krei — en la ĉina subtera movado?
  
  
  
  "Estis. Mi pensas, ke ĝi estis sufiĉe senespera. En tiu tempo, ŝi nur havis kelkajn kadrojn, kaj la ChiComs jam eliminis kelkajn el ili. Mi ne scias kio rezultis el ĝi. Verŝajne iomete. Ĉinio verŝajne estas la sola lando en la mondo, kie estas neeble krei veran subteraĵon. Estas tro multaj faktoroj kontraŭ ĉi tio. Ĉiang Kai-ŝek provis dum jaroj, sed atingis nenion."
  
  
  
  Akcipitro ĵetis al li iomete koleran rigardon. La seka cigaro krakis inter liaj falsaj dentoj. “Vi komencas soni kiel unu el tiuj ĉinaj fakuloj el la Ŝtato! Ĉi tio povas esti farita - estas neeble. La intestoj de Mao ne moviĝis ĉi-matene, do ni ĉiuj devos repripensi nian pensadon. Foje mi pensas, ke ili uzas incenson kaj kokajn internaĵojn! "
  
  
  
  Nick rigardis tra la fenestro, penante ne rideti. Do Hawk estis en unu el tiuj humoroj! Li ĵetis la cigaredon tra la fenestro. Nun ili iris al Ĝorĝtaŭno.
  
  
  
  "Mi havas novaĵojn por vi," diris Hawk. “Via Fan Su volas kontakti vin. Ŝi volas vin. Mi ne povas eniri en detalojn nun, sed la afero estas, ke aferoj ŝanĝiĝis en Ĉinio. Ĉi tiu ribelo de la Ruĝa Gvardio komencas maltrafi multmaniere, kaj ĉi tiu knabino asertas, ke ŝia organizo, ĉi tiu Underthong, infiltris la Gardiston kun granda sukceso. Ŝi havas fraton kiu estas en la Ruĝa Gvardio, fanatikulo. Aŭ li estis. Nun li vidis la lumon kaj helpas ŝin varbi homojn por Anderthong. Ŝi ricevis longan mesaĝon al mi kun unu el miliono da ŝanco - mi klarigos ĉion ĉi poste - kaj ŝi opinias, ke nun, ĝuste nun, estas la tempo por komenci organizi veran, realigeblan subteraĵon en Ĉinio. Tio estas unu el la aferoj, pri kiuj ni parolos en ĉi tiu kunveno de la Komuna Inteligenta Komitato. Nur unu el ili. Estas multe pli."
  
  
  
  Ili havis bonan okdek sur la Georgetown Pike. Nick Carter silentis, provante prilabori tion, kion li ĵus aŭdis. Fine li faris la demandon, kiu plej ĝenis lin. La vitra vando estis fermita kaj la interkomunika butono estis malŝaltita.
  
  
  
  "Kiel diable Fang Su eĉ sukcesis kontakti vin?"
  
  
  
  Akcipitro levis siajn maldikajn ŝultrojn, aspektante pli ol iam ajn birdotimigilo.
  
  
  “Bonŝanco, ŝanco, miraklo - nomu ĝin iu ajn el ili. Ŝi uzis malnovan CIA-kodon kiu estis nuligita kaj kompromitita dum jaroj. Kiel ŝi akiris ĝin, Dio scias — ĉio, kion ili diros al mi, estas, ke ili lasis kelkajn agentojn, ĉinajn, disigitajn tra la lando en la kvindekaj jaroj. Ili donis al ili ĉi tiun malnovan kodon, sekurecan kanalon kaj kelkajn difektitajn malnovajn dissendilojn." Lia maldika buŝo moviĝis preskaŭ en rideton. “Kristalo estas instalita, mi ne dubas. Sed ŝi ne havis problemojn kun la transdono. Ŝi estas en ĉi tiu lando. Ĝuste nun".
  
  
  
  Killmaster rektiĝis. "Ĉu Fan Su estas ĉi tie?"
  
  
  
  "Ne en Vaŝingtono," Hawk diris. “Mi pensas nuntempe en San Francisco. Aferoj estas iom malfirmaj nun. Kompreneble,” li aldonis penseme, “ŝi eble jam mortis.” La ŝanco estas ĉirkaŭ kvindek kvindek. Mi perdis kontakton. Hieraŭ en San Francisco. Viro nomita Sun Yat. Kuris al librovendejo en Ĉinkvartalo kaj ankaŭ la ChiComs uzis ĝin.
  
  
  
  Akcipitro rompis la cigaron en du partojn, rigardis la ekstremojn kun abomeno, poste ĵetis ilin tra la fenestro. "Diablo," li diris kun sento. “Mi bezonis tri jarojn por prepari Sun Jat. Li kompreneble estis duoblulo, sed niaflanke. Li vendis tre altnivelajn smutajn librojn, kaj mi iom premis lin por teni la lokajn policanojn for de li. Li faris kopiojn de ĉiuj poŝtaĵoj de ĉinaj agentoj kaj lasis ilin por mi en alia loko, en ĉina apoteko."
  
  
  
  Akcipitro suspiris kaj senŝeligis la celofanon de sia freŝa cigaro. “Li ne multe utilos al mi de nun. Iu hakis lin per hakiloj hieraŭ nokte — se lia fianĉino ne estus serĉinta lin, mi tamen ne scius. Kiam mi parolis kun San Francisco - ni havas viron akuzitan pro murdo tie - li diris, ke la murdintoj provis igi ĝin aspekti kiel pinĉila murdo. Verŝajne du el ili estis eksterurbaj, alportitaj por la laboro, mi supozas, kaj ili foriris, postlasante la hakilojn. Ne tro subtila, ĉu ne? Ne por ChiComs."
  
  
  
  Nick Carter denove rimarkis kiom malmulte li sciis pri la tuta AX-operacio. Kompreneble ĝi devis esti tiel. Agento, eĉ iu tiel altnivela kiel li mem, povis scii nur kion li bezonas por fari sian laboron. Tiel, se li estus kaptita kaj torturita, li ne povus damaĝi la organizon entute. Nur Akcipitro - sole - retenis la kompletan bildon en sia malnova ruza cerbo.
  
  
  
  “Ne subtila,” li nun konsentis, “sed ĝis la punkto. AH - AX - hakiloj. Ili nur volis, ke vi sciu, ke ili scias. Kio pri via alia guto? Ĉe la apoteko? Ĉu ili ankoraŭ ne alvenis tie?
  
  
  
  Hawk balancis la kapon. “Ne tion mi aŭdis. Mi tenas la fingrojn krucitajn. Nature, mi ne povas havi lin rigardi aŭ protektita ĉar tio krevigus ĉion. ĉe la apoteko, kaj ne per Sun Jat. Mi tute ne komprenas ĉi tion. Eble vi scios kiam vi vidos ŝin."
  
  
  
  "Ĉu mi tuj vidos ŝin?"
  
  
  
  Akcipitro blovis sian nazon en puran poŝtukon kaj formetis la poŝtukon. “Ĉi tiu aĉa malvarmo. Mi ne povas forigi ŝin. Jes, almenaŭ mi esperas, ke vi vidos ĝin. Mi diris, ke ekzistas kvindek kvindek ŝanco, ke ŝi ankoraŭ vivas. Tuj kiam ĉi tiu renkontiĝo finiĝas, vi suriras aviadilon al San Francisco."
  
  
  
  Nun ili estis en Virginio. Noĉjo povis vidi la Potomakon en la malproksimo, brilantan per malvarma oktobra bluo.
  
  
  
  Li turnis sin al Hawk. “Ĉu Fan Su sendis al vi mesaĝon en la malnova CIA-kodo? Ĉi tio iomete konfuzis min, sinjoro. Kiel vi legis ĝin?
  
  
  
  "Mi ne sciis. Ni ne sciis. Ni ne havis malbenitan indicon. Mi donis ĝin al la Brain Boys, kaj ili ankaŭ ne povis fari ion per ĝi – ĝis unu el ili, kiu kutimis labori por la CIA antaŭ ol li venis al ni, pensis ke li sciis ĝin antaŭ jaroj. Ĝi ne estis multe, sed ĝi estis ĉio, kion ni havis. Do mi rapidis al Langley. Ili devis elfosi malnovan kodmaŝinon el la trezorejoj por deĉifri ĝin." Falko sulkigis la brovojn. "Kaj damne kondescendenta ankaŭ pri ĝi!" Lia brovvundo transformiĝis en sulkon, kaj Nick forturnis sin por kaŝi sian ridon. Akcipitro ĉiam estis en malkonsento kun la CIA.Ne de -pro manko de reciproka respekto a kunlaboro.Temis pri antikva tempo kaj mono, kaj la CIA havis multe pli ol AX.Halko ĉiam luktis kun sia buĝeto.
  
  
  
  Nun la maljunulo ŝajnis kapti la penson de Noĉjo. “Mi diris, ke ĉi tio estas komplika afero, memoru. Parto de la interkonsento estas, ke la CIA estas interesita, tre certe interesita, pri konstruado de metroo en Ĉinio. Ili simple ne pensas, ke ĝi estas ebla. Ili ne volas malŝpari multe da mono kaj penado kaj agentoj pro malsukceso. Sed estas alia aspekto - ili havas iom da malpura laboro, kiun ili volas fari en Ĉinio! Se ni kunludas kaj faros ĝin por ili, tiam eble ili elspezos iom da mono por helpi nin ekigi la metroon."
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Nick Carter iomete sopiris la "malpuran laboron". Ĉi tio estis ordinara. Vivo en HAKILO estis nur unu eta malpura laboro post alia.
  
  
  
  
  Li tuj montris la fingron al la miskompreniĝo. “Sed la CIA volas la metroon, ne nin. Ĉi tio ne estas nia tasko."
  
  
  
  La okuloj de akcipitro estis kiel siliko kaj lia rideto estis malvarma. “Mmmm - ne. Tio ne estas tute vera, filo. Mi volas metroon en Ĉinio preskaŭ tiom, kiom ili, sed pro malsamaj kialoj. Ili volas ĝin ĉefe por informo — mi volas — nu, vi komprenas.”
  
  
  
  Nick Carter ricevas ĝin. Kiam Falko tiel aspektis, li povis iom malvarmigi eĉ Killmaster. Hawke deziris metroon en Ĉinio kun la sola kaj neevitebla celo subpremi la opoziciestrojn en la plena signifo de la vorto. La malkresko signifis ĝuste tion por Hawk. Ses futojn malsupren.
  
  
  
  La Cadillac malrapidiĝis kaj malŝaltis la bulvardon preter ŝildo kiu diris BPR. Agentejo de Publikaj Ŝoseoj. Nick ridetis malforte. Ĝis antaŭ nelonge, la ŝildo tekstis: Centra Inteligenta Agentejo. Iu cerbo finfine trovis manieron detrui ĝin.
  
  
  
  Ili estis kontrolitaj tra pordego kaj veturis laŭ longa serpentuma vojo al masiva griza kaj blanka konstruaĵo kun du mallongaj U-formaj flugiloj. La areo estis forte arbarkovrita, kelkaj el la arboj jam estis senfoliaj, sed multaj ankoraŭ brilis per la viglaj koloroj de oktobro.
  
  
  
  “Ĉi tiu JIC-renkontiĝo,” Hawk diris, “estos daŭrigo de la hieraŭa ratvetkuro. Vi estas nur ekstera observanto, memoru. Vi kompreneble devos respondi rektajn demandojn, sed alie restu for de ĝi. Mi scias kiel manipuli tiujn ĉi azenojn. Ili ĉiuj havas pli da mono ol ni, sed ni havas kion necesas por fari sian malpuran laboron." Li ruinigis alian cigaron per sovaĝa klako. "Ĉio estos damnita pro quo!"
  
  
  
  Nick Carter estis kontenta esti observanto. Li nur estis al Langley unufoje kaj neniam partoprenis renkontiĝon de la Komuna Spionkomisiono. Fari politikon, diskuti pri prioritatoj kaj mono ne estis lia kompetenteco. De tempo al tempo venis la penso, ke iutage, en la natura kurso de la eventoj, Hawk foriros kaj Noĉjo anstataŭos lian lokon. Li provis ne pensi pri tio.
  
  
  
  Ili trapasis glatan procezon de fingrospuro kaj fotiĝo - ĉiuj nun aŭtomatigitaj - kaj kondukis en grandan ĉambron sur la supran etaĝon de la dekstra alo fare de armita gardisto. Ĝi estis senfenestra kaj klimatizita. Malgranda grupo da viroj atendis ĉirkaŭ U-forma tablo. La seĝo en la buŝo de U estis malplena, kaj Hawk marŝis rekte al ĝi. Nick tiam ekkomprenis ke Hawk prezidis la renkontiĝon. La maljunulo ne menciis ĉi tion.
  
  
  
  Hawk ne prezentis Nick. Neniu ŝajnis trovi ĝin stranga. Ili ĉiuj estis el ĉi tiu raso, ĉi tiu kolekto, kaj ju malpli ili sciis unu pri la alia des pli bone. Noĉjo sidiĝis sur seĝon kontraŭ la muro, tenante cindrujon sub la mano, kaj komencis rigardi.
  
  
  
  Li konis la plej multajn el la viroj laŭvide. Kun kelkaj li interŝanĝis hazardajn vortojn. Ĉiuj estis agentoj, aŭ vicdirektoroj, aŭ io simila, de siaj respektivaj servoj. Nur Hawk, kiel prezidanto, estis la gvidanto en sia infanvartejo.
  
  
  
  Nick Carter lumigis kaj kontrolis ilin: CIC, FBI, Naval Intelligence, Army Intelligence, Air Force Intelligence, Treasury, Secret Service kaj CIA. La DD de ĉi tiu lasta estis malalta, ruĝhara, ruza vireto kun inteligentaj, malvarmaj okuloj. Li ne perdis tempon. Tuj kiam Hawk ordonis la kunvenon, la CIA-oficiro ekstaris.
  
  
  
  “Ĉiuj ĉi tie konsciiĝis pri la problemoj, sinjoro. Mi prenis ĉi tiun liberecon dum ni atendis vin.”
  
  
  
  Nick vidis sian estron streĉita. Ili malfruis dek minutojn. Sed Falko simple kapjesis.
  
  
  
  "Kaj," la CIA-oficiro daŭrigis, "mi interkonsiliĝis kun la direktoro mem de kiam ni disiĝis hieraŭ nokte." Li ridetis de la tablo. “Pli verŝajne, ĉi-matene. Mi ne scias pri vi aliaj homoj, sed mi havis multe da klarigo por fari hejme!" Estis obtuza ridado, kunigita de ĉiuj krom Hawk. Li simple denove kapjesis, griza kaj magra, kun maldikaj linioj ĉirkaŭ la buŝo. La CIA-ulo, tute kontraste al Hawk, estis vestita per freŝpremita kostumo kaj pura, krispa blanka ĉemizo. Li aspektis lavita kaj razita. Li, pensis Noĉjo, havus loĝejon ĝuste ĉi tie en la domo. AX ne havis tiun lukson.
  
  
  
  La CIA DD ĉesis fuŝi. Li prenis la longan montrilon, iris al la mapo sur la muro kaj deprenis ĝin. Ne rigardinte al Hawk por permeso, li estingis la supran lumon. La ĉambro estis malluma krom la lumo sur la mapo. La CIA-oficiro levis la montrilon kaj haltigis ĝin en la malgranda blua rondo sur la mapo.
  
  
  
  "Tibeto," diris la CIA-oficiro. La montrilo moviĝis kaj haltis ĉe malgranda ruĝa punkto. "Ĉumbi Valley. En la nordo ni havas Ĉinion aŭ Tibeton, nun estas same; en la okcidento de Sikimo, en la oriento de Butano, en la sudo de Hindio. La Ĉinaj Ruĝuloj, sinjoroj, konstruas kvincent-mejlan tunelon. kompleksa ekster Tibeto
  
  
  kaj sude direkte al Hindio. Niaj plej bonaj informoj nuntempe diras, ke ĝi estas proksimume duonplena."
  
  
  
  "Ni scias ĉion pri ĝi", diris armea inteligenteco. "Ni eksterpolis kaj planis ĉi tion kun la Hinda Ĉefa Stabo. Post kiam ili kompletigas ĉi tiun tunelon, la ChiComs povos rapide sendi soldatojn tra ĝi. Ili povis veturi suden tra Sikimo, turni orienton kaj transiri en nordan Hindion por fortranĉi Nov-Delhion. Delhio. Ĝuste tie ili havos la tutan rizon, teon, juton kaj oleon de Assam Neph kaj Nagaland. Ni tre atentas la bastardojn."
  
  
  
  "Ĉesu ŝviti," diris oficisto de spionado de la Aera Forto. Li estis junega pro sia pozicio kaj rango. Nun li estis en civila vesto, sed Nick sciis, ke li havas du stelojn sur li.
  
  
  
  "Neniu ŝvito," daŭrigis la proparolanto de la aerarmeo. “Al diablo kun ilia tunelo. Ni ĵetas kelkajn bastonojn tien kaj ili ne havas tunelon. Ni faris almenaŭ dudek U2-superflugojn en ĉi tiu areo. Jes sinjoroj, ni ankoraŭ uzas ilin. La afero estas, ke ni povas eksplodigi ilian tunelon al la infero kiam ajn ni volas."
  
  
  
  "Kompreneble ni povas," Akcipitro diris. "Ankaŭ ni povas militi kontraŭ Ĉinio. Kaj se vi flugis, la knaboj ricevis sian vojon. Sed tio ne estas la punkto nun." Akcipitro ekrigardis al la CIA-ulo. “Kio estas, Karlo? Vi ne menciis ĉi tiun tunelkomercon antaŭe. Kial nun?" Hawk gestis ĉirkaŭ la tablo. "Ĉiuj koncernatoj konscias pri tio kaj planas laŭe. Do?"
  
  
  
  La vizaĝo de la CIA-ulo fariĝis pli videbla. Li lasis la karton brui kaj ŝaltis la supran lumon. Li revenis al sia loko ĉe la tablo. Li montris ion sur la tablo antaŭ si. Neniu antaŭe atentis ĉi tion. Ĝi aspektis kiel krajonujo, la afabla lernejanoj uzas. La CIA-oficiro prenis la skatolon kaj faligis ĝin sur la tablon. Li batis la lignon per obtuza, peza bruo, kaj la tablo iomete tremis.
  
  
  
  "Konduku," diris la CIA-oficiro. “Interne estas kelkaj uncoj da malpuraĵo el Tibeto, el la Chumbi Valley. Resume, sinjoroj, el fosado de tuneloj! Malpuraĵo estas radioaktiva! Ne tiom danĝera - la plumbo estas nur kroma antaŭzorgo - sed ĝi certe estas freŝa kaj radioaktiva. Ankoraŭ ne ekzistas signoj de disfalo. Unu el niaj agentoj en Tibeto sukcesis liveri ĝin al nia popolo en Nepalo. Ĝi estis liverita hieraŭ vespere."
  
  
  
  Dum momento estis silento ĉirkaŭ la U-forma tablo. Nick ne deprenis siajn okulojn de la scenejo. La FBI-ulo komencis ekstari por diri ion, sed Hawk mansignis lin for. "Antaŭen," li diris al la CIA-ulo. "Donu al ni la reston."
  
  
  
  La CIA-oficiro kapjesis. Li rigardis la aerarmeon. “Via U2 estas bona, tre bona. Sed niaj satelitoj estas pli bonaj. NASA faris bonegan laboron por ni - Dio scias kiel ili faras tion, sed ili faras tion - kaj ili sukcesis turni unu el niaj satelitoj tiel ke ĝi transiru la koncernan areon dekfoje ĉiutage. Ĝi resendas kontinuan fluon de altkvalitaj fotoj. La ChiComs, sinjoroj, konstruas ion alian ol tunelon. La tunelo estas grava, kompreneble, sed ili uzas ĝin kiel kovrilon por io alia. Ni pensas, ke ili konstruas bombon. Unu bombo! "
  
  
  
  Ekzistis tuja zumado ĉirkaŭ la tablo. Akcipitro pugnobatis la lignon. “Trankviliĝu, mi petas. Daŭrigu, Karlo. Kial ĉinoj faras nur unu bombon? Per bombo, mi supozas, ke vi celas nuklean aparaton?"
  
  
  
  "Jes." La CIA-oficiro montris sian fingron al la plata plumbokesto antaŭ li. “Ni havas suspekton - ne fortan suspekton, sed nur odoron - pri tio, kio okazas en Tibeto dum kelka tempo. Ni komencis atenti tre, kompreneble, en la momento kiam ili komencis fosi la tunelon. Ekde tiam ni enmetis plurajn centojn da kromaĵoj en komputilojn. La fina rezulto, mallonge, estas ke la ChiComs kapablas, eĉ dum ili faras sian rutinan atomesploradon en Ŝinĝjango, krei almenaŭ unu plian bombon aliloke. Ni pensas, ke Tibeto, uzante la tunelon kiel kaŝejon, estas ie aliloke. Ni pensas, ke ili provas konstrui la plej grandan bombon, kiun la mondo iam konis - la hidrogena bombo. La bombo estas multe pli granda kaj pli potenca ol ni aŭ la rusoj iam eksplodis! "
  
  
  
  Kaj aerarmeo kaj Army Intelligence staris kaj rigardis Hawk por permeso. La maljunulo kapjesis al la Armeo. La CIA-oficiro, aspektanta eĉ pli kiel vulpo, staris atendante demandojn. Li estas diable memfida, pensis Nick Carter.
  
  
  
  La armeano klarigis sian gorĝon. Li ankaŭ estis en civilaj vestaĵoj – ili ĉiuj estis – sed Noĉjo preskaŭ povis vidi la tri stelojn brili.
  
  
  
  “Mi konfesas,” diris la Armeo, kvazaŭ ĉi tiuj vortoj vundus lin, “ke vi ŝajnas havi pli kaj pli bonan inteligentecon ol ni. Sed vi ankoraŭ faras multajn erarojn. Mi pensas, ke vi faras ĝin nun. Ho, via kruda intelekto verŝajne estas sufiĉe simpla, sed mi pensas, ke via interpreto estas malĝusta. Mi mem ne estas ŝatanto de ĉi tiu ludo. Mi havas la plej multajn el la bazaj, bazaj scioj, kiujn vi havas.
  
  
  Sen mencii la radioaktivan malpuraĵon en la plumboskatolo kaj satelitaj bildoj. Ĉu venis al vi en la kapon, ke la ĈiCom-oj eble elprenas alian el siaj blufoj? Vi scias, ili estas sufiĉe belaj. Ĉio ĉi povus esti blufo, papera bombo por deturni nin de la realaĵo en Xinjiang. Eĉ povus esti ruzo por igi nin bombi ilian tunelon - por doni al ili bonan pretekston por iri al milito kaj sendi soldatojn en Nord-Vjetnamion.
  
  
  
  "Kaj krom tio, miaj spertuloj diras al mi, ke la ChiComs simple ne kapablas fari hidrogenan bombon nun. Eĉ malgranda, sen mencii tiun monstran bombon, pri kiu vi parolas! Kaj laste sed ne malplej, Kial ili streĉus sian inteston, uzus ĉiun lastan guton de siaj rimedoj por krei ĉi tiun monstran bombon? Nur havante ĝin, ili ricevos nenion! Ili devos krevigi ĝin por pruvi ke ĝi funkcias - kaj kiam ili faros, ili revenos kie ili komencis kun malplena arsenalo. Neniu bombo. Kion ili ricevos? "
  
  
  
  La pensoj de Killmaster kuregis antaŭ la armeisto. Li jam havis la respondon, kaj nun li atendis, ke la CIA atakos. Sed la ruza vireto nur trankvile kapjesis, frotis sian pintan mentonon per fingro kaj atendis, ke Akcipitro kapjesu. Ĝi alvenis.
  
  
  
  La CIA-ulo rigardis trans la tablon al Armeisto. Tiam: “Por kompreni ĉi tion kiel mi komprenas ĝin, sinjoro, vi devos pasigi plurajn tagojn parolante kun nia departemento en la kontinenta Ĉinio. Bedaŭrinde, mi pensas, ke tio ne estas farebla aŭ ebla. Sed mi estas konvinkita, ke krei tian bombon, masivan hidrogenan bombon, ne paperan bombon, kaj poste krevigi ĝin en la dezerto, kiel oni povus diri, tute konformas al la ĉina karaktero." Li paŭzis, trinketis. akvo el la frosta karafo apud li, poste rigardis supren kaj malsupren al la tablo.
  
  
  
  “Pripensu zorge, sinjoroj. ChiComs perdis multe da vizaĝo lastatempe. Ni ĉiuj scias, ke ĉi tiu vizaĝo estas afero de vivo kaj morto en la Oriento. Ili bezonas novan vizaĝon. Do ili krevigas ĉi tiun monstron pli granda ol ni ĉiuj." faris ĝin, aŭ la rusoj faris ĝin, kaj post kelkaj horoj la tuta mondo scios pri tio. Ili ne povas kaŝi ĝin eĉ se ili provas, kaj ili ne volas kaŝi ĝin. Tio estas la tuta ideo. ĉiuj scias kiom da megatunoj tio estas - kaj fraptitoloj krias tra la mondo. La ĉinoj faris pli grandan bombon ol ni aŭ la sovetianoj povas fari!
  
  
  
  "Ili sekvas ĝin per propagando eĉ pli granda ol la bombo mem. Ili havas multe pli da bomboj de kie tio venis! Ni scias, ke ĝi estas mensogo, kompreneble, sed multaj malgrandaj, neŭtralaj, neinteresitaj - kaj timigitaj - homoj. ne scios ĝin." "Kredu min, sinjoroj, se la ChiComs sukcesos eltiri tion, ili gajnos sian propagandan monon kaj vizaĝon. Ni devas certigi, ke tio ne okazas. Ni estas la CIA ĉi tie.. ." Liaj okuloj ekkuris al Hawk, kaj poste preter la maljunulo al Nick Carter, "ni intencas vidi, ke tio ne okazas. Ni kaj... uh... iuj aliaj komunaj servoj. Por tiuj el vi, kiuj ne estas; rekte implikita en ĉi tiu afero, sed kiu devus esti informita laŭ la lasta direktivo de la Prezidanto, la kodnomo por tiu operacio estos Prop B. Mi apenaŭ bezonas diri al vi, ke tio signifas propagandbombon." La CIA-oficiro sidiĝis.
  
  
  
  Falko frotis siajn okulojn. “La resto estas plejparte komerca kiel kutime, sinjoroj. Mi proponas, ke ni lasu ĉi tion por alia tempo. Se vi ĉiuj estas same inteligentaj kiel mi, vi komprenos kial. Lito. Unu, mi povus aldoni. Mi aldonos - unu liton! "
  
  
  
  Meze de ĝenerala ridado, la kunveno estis interrompita. Akcipitro signis ke Nick restu sur sia sidloko. Nick kapjesis kaj rigardis la Vicdirektoron de la CIA. Foxy atendis ĝis ĉiuj aliaj foriris, poste iris al la pordo malfermiĝanta maldekstre de la konferenca salono. Li skuis al ili sian fingron. “Bone, David. Ni trinku kaj parolu iomete pri meleagro."
  
  
  
  Noĉjo kaj Hawk sekvis lin en malgrandan, lukse meblitan privatan oficejon. La CIA-oficiro premis butonon sur sia interfono kaj parolis en ĝi. “Gladys, tenu ĉion por mi ĝis nova avizo. Neniuj vokoj krom la direktoro."
  
  
  
  Virina voĉo, malvarma kaj nepersona, diris: "Jes, sinjoro Donnellen."
  
  
  
  La CIA-ulo eniris la drinkejon en la angulo kaj komencis eltiri botelojn kaj glasojn. Akcipitro sinkis en komfortan ledan seĝon kaj signis ke Nick faru la samon. Akcipitro kurbe tiris sian kravaton kaj malbutonumis sian kolumon. Li palpebrumis al Nick.
  
  
  
  "Nun," li diris al la CIA-oficiro, "ni povas pluiri al la kupraj najloj. Marĉanĉu iomete. Kaj mi povus averti vin, Karlo, ke unu el miaj prapatroj estis David Harum."
  
  
  
  La CIA-oficiro donis al Nick glason. "Li ankoraŭ aspektas kiel vulpo," pensis Nick, "sed nun li estas rimarkeble pli amika." La malmola kaj ĝentila sinteno malaperis. La viro rigardis Nick Carter per grizverdaj okuloj, poste etendis sian manon. "Ĉu vi estas Carter?"
  
  
  
  Nick manpremis. "Jes." La mano de alia persono
  
  
  Ĝi estis malgranda, sed seka kaj malmola.
  
  
  
  La CIA-ulo turnis sin kaj ridetis al Hawk. “Mi pensas, ke ni povas fari komercon, maljuna pirato. Vi bezonas ĉi tiun instalaĵon en Ĉinio tiom multe kiom mi, alie vi ne estus sendinta vian ĉefan viron."
  
  
  
  La vizaĝo de akcipitro estis senesprima. "Ĉu mi sendas ĝin?"
  
  
  
  La CIA-oficiro trinkis el sia glaso. “Forgesu ĝin, David. mi ne volas scii".
  
  
  
  "Nu, mi volas scii ion." Akcipitro klinis sin antaŭen sur sia seĝo kaj fikse rigardis la ruĝharulon. Li montris al la pordo kondukanta al la konferenca salono.
  
  
  
  "Kiom da ĝi estis sencerba McCoy kaj kiom da ĝi estis piĝino?" Akcipitro servis sian tempon en la Oriento, kaj li elektis la precizan frazon por blufado kaj 4-flush. Li ankaŭ sciis - kaj devis - ke iu ajn registara agentejo devas foje funkcii kiel fronto, ŝajnigi scii kion ili faras, pravigi sian ekziston eĉ kiam ili ne konis sian voston de dua bazo. Akcipitro, laŭ sia saĝeco, ne opiniis, ke tio estas nun, sed li devis esti certa.
  
  
  
  La vicdirektoro de la CIA marŝis al sia skribotablo, portante sian trinkaĵon. Noĉjo pensis, ke subite li aspektis tiel laca kiel Falko.
  
  
  
  "Estas vere," diris la CIA-oficisto. “Neniu fiaĵo. Tiuj aĉuloj konstruas ĉi tiun monstron kaj ili ellasos ĝin kaj timigos la tutan mondon se ni ne haltigos ilin." Lia rigardo saltis de Falko al Noĉjo, poste reen al la maljunulo.
  
  
  
  “Laŭ tio, kion vi diris al mi, vi pensas, ke vi povas konduki Carter al Ĉinio. Ĝi estas infera laboro en si mem. Kaj vi scias, kiel la Direktoro kaj mi sentas pri la subtera komerco. Ni ne pensas, ke ĝi povas esti farita, kaj ni ne riskos ke iu el niaj homoj provu ĝin. Sed se vi volas provi, ni donos al vi 100% subtenon, ĉiuj krom la dungitaro. Interŝanĝe, vi... - li rigardis rekte al Nick - "trovu tiun malbenitan bombon kaj krevigu ĝin antaŭ ol ili povas! La probableco kontraŭ vi estas ĉirkaŭ sepcent milionoj kontraŭ unu." Li ridetis forte. "Ĉi tio estas niaj plej novaj datumoj pri loĝantaro por Ĉinio, sed mi ne ŝercas."
  
  
  
  Falko rigardis la plafonon. Li diris: “Antaŭ kelkaj tagoj mi legis ion en la ĵurnalo – ĝi okazis en Anglio. Kvar homoj ludis ponton, kaj ĉiuj havis perfektajn manojn. Ĉiu persono havis dek tri kartojn de la sama vestokompleto. Du tagojn poste la sama afero okazis en Aŭstralio. Mi serĉis ĝin. La ŝancoj ke tio okazu estas ie en la okmilionoj."
  
  
  
  Nick devis ridi. “Mi ne povas diri, ke mi ŝatas la probablojn, sinjoro, sed vi diras. Estas ŝanco".
  
  
  
  Falko montris al li fingron. “Iru. Faru ĉion, kion vi bezonas kaj renkontu min ĉe la oficejo post du horoj. Mi volas, ke vi estu en San Francisco hodiaŭ."
  
  
  
  Kiam Nick foriris, la oficejo eksilentis. La CIA-oficiro refreŝis la trinkaĵojn. Tiam li diris, “Do ĉi tiu estas Nick Carter. Vi scias, David, vere renkonti lin faras min senti iom stranga."
  
  
  
  "Kiel?"
  
  
  
  La ruĝharulo levis la ŝultrojn. "Estas iomete malfacile vortigi. Awe, eble pro tio, kion mi aŭdis pri li. Estas kvazaŭ ekscii, ke Superman vere ekzistas. Kaj tamen li ne tute ŝajnas la rolo - mi volas diri ĉion polura. kaj bonaj vestoj super la muskoloj.Cerbo sub hartondado.Li... nu, li pli similas al Ivy League Phi Beta Kappa kiu opinias, ke profesia piedpilko estas bona ludo por infanoj.Dio, mi ne scias!Sed li certe faras impreso."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis. Lia tono estis seka. "Mi scias. Precipe kun la sinjorinoj. Mi havas problemojn tie de tempo al tempo."
  
  
  
  “Mi komprenas kiel vi farus ĝin. Sed David...” La CIA-oficiro rigardis la pli maljunan viron dum momento. “Ĉu vi vere sendos lin tien? Vi scias - ni scias, nur inter ni - ke li ne havas ŝancon."
  
  
  
  La rideto de akcipitro estis mistera. "Ne zorgu pri ĝi. Li scias kaj profitas la ŝancon. Nick Carter estis en kaj el infero pli da fojoj ol vi en jaroj."
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro kvar.
  
  
  
  
  
  
  Kiam Nick Carter eliris el la aviadilo en San Francisco, li luis aŭton ĉe numero du kaj veturis al malgranda hotelo sur Powell Street. Kiam li duŝis kaj ŝanĝis sian ĉemizon, estis jam post la naŭa vespere. La nebulo, pri kiu la akceptisto diris al li, ke ne estas tiel malbona kiel la antaŭan nokton, pendis kiel grizaj rubandoj kaj kovris la stratlanternojn. El la golfeto aŭdiĝis dolora ĝemo de kornoj, al kiu de tempo al tempo respondis la raŭka sono de proksimiĝanta vaporŝipo.
  
  
  
  Malgranda rideto aperis sur la maldika vizaĝo de Killmaster, kiam li malfermis la falsan fundon de sia valizo kaj eltiris Luger kaj stileton, FBI-stilan zonujon, kaj suedeman maningon. Nun li oficiale estis en komerca vojaĝo. Lia danĝerpago - Hakilo nomis ĝin danĝerpago - komenciĝis kiam li suriris la aviadilon en Vaŝingtono. De nun, ĝis la misio estas finita, aŭ malsukcesita, aŭ li estas morta, li
  
  
  ricevis trioblan salajron. Okaze de lia morto, la mono pasis al liaj heredantoj. En la kazo de Nick, ĉar li havis neniujn heredantojn, la mono devis iri en specialan fondaĵon por varbi kaj trejni esperigajn junulojn por HAKILO. Hawk elpensis la ideon kaj establis ĉi tiun fondaĵon.
  
  
  
  Dum Noĉjo alĝustigis la suda ingo sur sia dekstra antaŭbrako kaj enigis la stileton en lian manplaton kelkajn fojojn, li pensis, ke nek li nek Falko faras favorojn al la infanoj. Kia pli bona uzo de la mono por doni al ili diplomon pri inĝenierio, juro aŭ doktoriĝo! La nura problemo estis la mondo - ĝi ankoraŭ bezonis virojn por fari malpuran kaj malpuran laboron en malhelaj stratetoj.
  
  
  
  Li prenis sian aŭton de la hotela parkejo kaj veturis al Ĉinkvartalo. Estis dimanĉo vespere, la stratoj estis relative trankvilaj kaj liberaj de aŭtoj.
  
  
  
  Li estis fakte en du misioj. Prop B por la CIA kaj esplorlaboro por Hawk kaj AX. Lia estro, pro iu arbitra kialo konata nur de li mem, nomis la duan mision Flava Venuso. Liaj antaŭlastaj vortoj antaŭ ol Nick forlasis la malgrandan oficejon sur Dupont Circle disponigis facilan indicon al liaj pensoj.
  
  
  
  “Malfrue aŭ pli frue,” li diris duonridete, “vi devos iri sur la teron por plenumi ĉi tiun mision. Kaŝu kaj malstreĉu. Flava Venuso povas montriĝi kiel la "nomo de bonŝanco", kiel ni ĉinoj ĉiam diras. . Kaj ĉar ni ne scias, kion diable tio signifas, ne estas ŝanco, ke ili faros ĝin! Hawke delonge sciis pri la inklino de Killmaster al lito kiel rimedo de malstreĉiĝo, kaj kvankam li mem estis rezervita pli maljuna sinjoro—edziĝinta kun la sama virino dum kvardek jaroj—li nun kontentigis sin per fojaj sarkasmaj rimarkoj.Li sciis, kompreneble, ke La litludoj de Nick neniam influis lian laboron, sed ofte helpis ĝin.
  
  
  
  La lastaj vortoj de Falko estis la kutimaj: “Adiaŭ, filo. Bonŝancon. Mi vidos vin kiam mi vidos vin."
  
  
  
  Ĝi estis longa, malfacila kaj terure danĝera misio. Dum kiom longe kaj kiom danĝere, Killmaster ne povis scii nuntempe. Eble estis por la plej bona. Dume, li rememoris la malnovan ĉinan proverbon: "La plej longa vojaĝo komenciĝas per la unua paŝo."
  
  
  
  Nick parkumis sian aŭton en strateto de Grant Avenue. Nun li estis en Ĉinkvartalo. Li estis ordonita trovi la ĉinstilan Mil Lotus-Apotekon kaj peti akupunkturon por trakti bursiton en sia dekstra ŝultro. Tiu tradicia terapio estis nomita "Chun-yi" kaj implikis enigi plurajn longajn, akrajn pinglojn en la pacienton. Alternativa traktado estis nomita moxibustion, en kiu absinto kaj olibano estis bruligitaj sur la haŭto super la trafita areo.
  
  
  
  Killmaster ne estis preta por iuj el tiuj traktadoj. La apotekisto, aŭ "kuracisto", laboris kiel AX-specialisto, estis bone pagita, kaj plusendis la poŝton de Chikkom de la librovendejo de la murdita Sun Jat. Noĉjo ne sciis la nomon de la viro. Li havos subskribon, kaj se ĉio iros bone, li prenos Nick al Fan Su aŭ alportos ŝin al sia loko.
  
  
  
  Ĉiam estis ŝanco, ke ankaŭ la Mil Lotusoj estus eksplodigitaj. Nick povus esti falinta en kaptilon. Nun li ridetis morne dum li rigardis la stratnumerojn. Li ricevis trioble la salajron, ĉu ne?
  
  
  
  La Thousand Lotus Drug Store estis malpura vendejo kun mallarĝa fasado, krampita inter la Armeo kaj Navy Store kaj la Won Ton Belecsalono. Ili estis ambaŭ fermitaj kaj malhelaj. Estis malforta lumo en la apoteko fenestro. La ĉina letersigno reklamis eliksiron konsistantan el bufoj, serpentfelo, rozoj kaj homa placento.
  
  
  
  "Ne, dankon," diris Nick al si mem. "Mi restos kun Geritol." Li rimarkis larĝkolan galonkruĉon kun perfekte forma feto flosanta en ĝi. Nick Carter ridetis kaj puŝis la butikpordon. Li estis salutita de odoro, kiun li bone memoris: herbo kaj putrantaj tigrostoj, absinto, incenso kaj verdaj cepoj. La vendejo estis malplena. Ne estis sonorilo super la pordo. La malforta lumo malkaŝis lignan vendotablon kaj stakojn da vitrinoj. La sola pordo ĉe la malantaŭo de la vendejo estis fermita.
  
  
  
  Ie tiktakadis horloĝo. Li ne povis vidi ĝin, kaj la tiktakado nur emfazis la silenton. Nick frapis sian manon malpeze sur la vendotablo. "Ĉu iu estas ĉirkaŭe?"
  
  
  
  Aŭdiĝis sono el la malantaŭo de la vendejo. Li rigardis kiel la pordo malrapide malfermiĝis. Tie staris ĉino aŭ korea viro – tro granda por esti japano – portanta klaran blankan jakon kaj rondan blankan kirurgian ĉapon. Li faris tri paŝojn en la ĉambron kaj haltis, rigardante Nick per mallarĝigitaj okuloj. Li estis potence konstruita viro kun lunlumita vizaĝo kun la koloro de maljuna haŭto kaj malbonhumora buŝo. Li iomete riverencis. "Jes bonvolu?" Lia angla estis bona.
  
  
  
  Killmaster iomete fleksis sian dekstran kubuton por elĵeti la stileton se necese, kaj malrapide marŝis al la viro. Estis io pri ĉi tiu loko, kio simple ne odoris, kaj ĝi ne estis iu el la teruraj drogoj, kiujn ili administris.
  
  
  
  "Mia nomo estas Hunt," li diris. "Jerry Hunt. Mi havas bursiton en mia dekstra ŝultro. Mi volas suferi la traktadon de Chun-yi." Elektinte kaŝnomon por li mem en San Francisco, li elektis Debbie sen hezito. Li poste scivolis ĉu ekzistas io freŭda pri ĝi.
  
  
  
  La ĉinoj denove riverencis. Ĉi-foje li ridetis. “Ĉi tio estas tre nekutima, sinjoro. En oktobro, la maldekstra ŝultro estas kutime tuŝita."
  
  
  
  Agento AX spiris iom pli libere. La recenzo estis ĝusta. Li iris pli proksimen al la viro. "Kie ŝi estas? Mi volas fini ĉi tion."
  
  
  
  "Estis komplikaĵoj." La ĉinoj revenis al la malantaŭo. “Estos pli sekure reveni ĉi tien. Se vi demetas vian mantelon kaj ĉemizon, mi petas? Pli bone, se mi efektive traktas vin, se iu venos. Mi restas malfermita malfrue kaj klientoj venas iam ajn. "
  
  
  
  Nick Carter ne ŝatis ĝin. Tute ne. Sed li sekvis la viron en la malantaŭan ĉambron. Kio diable - la ulo konis la recenzon. Sed estis nervozeco en li. En lia laboro, eterna viglado estis la prezo, kiun vi pagis por la vivo.
  
  
  
  La pordo fermiĝis malantaŭ ili. "Kiaj komplikaĵoj?" - Noĉjo postulis respondon. "Kie ŝi estas? Ĉu io misfunkciis?"
  
  
  
  La ĉinoj montris al longa mallarĝa tablo en la centro de la ĉambro. Ĝi havis molan kapapogilon. Super li potenca ampolo brulis en granda verda vitra ombro.
  
  
  
  “Se vi volus demeti vian mantelon kaj ĉemizon kaj kuŝiĝu sur la tablo, mi petas. Mi pensas, ke estos pli bone. Verdire, sinjoro Hunt, mi ne scias, kie precize estas tiu ĉi sinjorino. Ŝi pensis, ke estas plej bone ĉi tiel. Mi scias nur, ke ŝi loĝis en motelo ĉe la periferio de la urbo. Ŝi vokis antaŭ unu horo. Ŝi revokos post duonhoro." Li montris al antikva tablo sur radoj en la angulo de la ĉambro. Ĝi estis fermita. Estis telefono sur la tablo.
  
  
  
  La ĉinoj denove montris al la tablo. “Vi estas bonvena, sinjoro. Tio estas pli bona. Mi ne devus esti suspektita. Mi ne volas morti pro aksoj kiel faris Sun Yat."
  
  
  
  Ĝi ne ŝajnis helpi. Nick Carter komencis demeti sian mantelon. "Vi scias pri ĉi tio, ĉu?" "Nature," li pensis. Ĝi estus en la ĵurnaloj.
  
  
  
  La viro laboris malantaŭ mallarĝa zinka benko kontraŭ unu el la muroj de la ĉambro. Li ŝpinis dekduon da longaj pingloj en alta vitra kruĉo, verŝajne enhavanta alkoholon. Li staris kun la dorso al Nick. AX-Man tiam vidis spegulon super la benko. La viro observis lin.
  
  
  
  "La tuta Ĉinkvartalo scias pri ĝi," diris la viro. “Ne ĝenas min diri al vi, ke mi tre timas, sinjoro Hunt. Se ne estus la mono, mi rezignus ĉion. Ĉi tio fariĝas tre danĝera." Tio estis la unua fojo, ke lia angla falis.
  
  
  
  "Ni pagas tre bone," diris Nick malvarme. Li sentis nenian simpation. Ĉi tiu viro estis aĉetita kaj pagita, kaj li sciis la riskojn. La rigardo de Nick denove flagris al la telefono, volante, ke ĝi sonoru. Ĉi tio estas malĝusta.
  
  
  
  Ne utilas provi kaŝi vian armilon. La ĉinoj turniĝis, lia vizaĝo mola kaj indiferenta, dum Noĉjo prenis la Luger el sia zonujo kaj metis ĝin en sian maldekstran pantalonpoŝon. Ĝi estis malnova polica ruzo. Li lasis la stileton en ĝia ingo. Ĝi estis ŝlosita krom se li fleksis sian kubuton certan manieron.
  
  
  
  Nun li estis nuda ĝis la talio. La ĉino, ridetante, proksimiĝis al li per manpleno da pingloj. Ili estis pli longaj ol la pingloj, kun pli malgranda pinto ol la hipodermiaj.
  
  
  
  Nick sulkigis la brovojn. “Ĉu ni vere devas iri tiom malproksimen? Metu ĉi tiujn aferojn en min?”
  
  
  
  La viro kapjesis. “Mi pensas, ke tio estas plej bona, sinjoro. Faru ĝin ŝajni reala. Tre malmulte da doloro."
  
  
  
  Killmaster, kiu povis kaj eltenis multe da doloro en la devo, ankoraŭ ne ŝatis ĝin. Sed li kapjesis. Li denove rigardis la telefonon. Ringo, damne vi. Sonoru!
  
  
  
  La ĉinoj levis siajn pinglojn. Ili ekbrilis en la hela lumo. La viglaj okuloj de AXeman rimarkis etan senkoloriĝon, iom brunetan restaĵon ĉirkaŭ la pinto de ĉiu kudrilo. Li supozis, ke ĝi estas medicino.
  
  
  
  La viro metis amason da pingloj sur la tablon. Li elektis unu kaj prenis ĝin. "Ĉi tiuj estas jangaj nadloj," li diris. "Nature, ĉar vi estas viro. Ĉu vi komprenas la procedon, sinjoro?"
  
  
  
  "Sufiĉe." Nick ridis. "Daŭrigu se necese."
  
  
  
  "Certe." La viro metis sian manon sur la dekstran ŝultron de Nick kaj premis lian karnon. Li prenis la kudrilon.
  
  
  
  En tiu momento, la frontpordo de la vendejo svinge malfermiĝis per bruego. La viro, aŭ povus esti virino, lamentis ion akre en la ĉina. Aŭdiĝis alia kraŝo kaj bruo de rompiĝanta vitro, sekvita de la rigarda bato de falanta korpo. Kio sekvis estis serio da malbenoj en la Kantona, kelkajn el kiuj Nick povis kompreni. Kiu ajn ĝi estis, estis agrabla kaj ebria
  
  
  kaj volis iom da tigra balzamo.
  
  
  
  La ĉinoj ankoraŭ ŝvebis super Nick, la kudrilo preta. Liaj malpuraj brunaj okuloj ekbrilis al Noĉjo. Noĉjo repaŝis sur la tablon kaj ridetis. “Vi prefere iru forigi lin. Ĝi altiros atenton."
  
  
  
  Dum momento la viro hezitis, hezitema. Nick subite havis la ideon, ke tio, kion ĉi tiu viro deziris pli ol io ajn alia, estis enŝovi kudrilon en la karnon de Nick. Li malproksimiĝis.
  
  
  
  La viro turnis sin sur la kalkano. Li iris al la zinka vendotablo por enmeti la pinglojn, poste ŝanĝis sian opinion kaj kunportis ilin. Ĉi tio kaptis la atenton de Nick. Kial kunporti pinglojn?
  
  
  
  Nun AXEman laboris per instinkto. Io misfunkciis. Li deglitis de la tablo kaj rapide iris piedpinte al la pordo, kiu ĵus fermiĝis malantaŭ la ĉinoj.
  
  
  
  Li iomete malfermis la pordon kaj rigardis eksteren. Tre maljuna ĉino en pantalono kaj sportĉemizo kun malpuraj floroj kuŝis super la vendotablo, subtenante sin per unu mano kaj skuante la pugnon kontraŭ viro en blanka surtuto. Nick ekmovis. La maljunulo estis tre ebria, se li iam vidis tian! La ĉinoj estas, kiel regulo, sobra raso, sed kiam ili trinkas, ili faras tion kun kompleteco, kiun eĉ la irlandanoj ne povas egali.
  
  
  
  La maljuna ĉino ĉesis skui sian pugnon kaj montris ion sur unu el la bretoj. Li ankoraŭ malbenis kaj kriis en la Kantona. Liaj genuoj denove ektiris kaj li komencis malrapide gliti al la planko, elfluante la antaŭan de la vendotablo. La alia ĉino nun ankaŭ ĵuris, kaj li iris al la vendotablo kun la firma intenco elĵeti avon.
  
  
  
  Noĉjo rapide marŝis al la zinka benko. Li prenis la kruĉon, kiu enhavis la pinglojn, kaj flaris ĝin. Alkoholo. Estas nenio malbona. Tiam li ekvidis pafglason, ordinaran viskiglason metitan malantaŭ la replikoj, kaj rakon da provtuboj. Ĝi estis duone plenigita per densa bruna likvaĵo. Nick flaris ĝin.
  
  
  
  Kurare! Sudamerika sagoveneno kiu kaŭzis paralizon kaj haltigis la spiradon de homo. Vi mortis malrapide kaj dolore pro manko de aero.
  
  
  
  Li demetis sian glason kaj skanis la murojn de la ĉambro, pensante forte kaj rapide, serĉante alian elirejon. En la vendejo, la maljunulo ĉino ŝajnis elmeti iun damnaĵon – li ne volis foriri sen tigra balzamo. Nick benis lin kaj ĉiujn liajn prapatrojn pro amuzo.
  
  
  
  Ne estis alia elirejo. Li estus preferinta foriri trankvile, sen batalo kiu povus konduki al komplikaĵoj, sed tio ne okazis. Li eltiris la Luger el sia pantalonpoŝo kaj puŝis la stileton en lian dekstran manon. Ili estis damne certaj pri si mem, li pensis malvarme; Uzado de curare estis malnova gambito, malnova kaj konata veneno, preskaŭ kliŝo, kiu estis tro facile ekebla. Ne gravis al ili. Ĝi preskaŭ funkciis! Nick sentis ŝviton formiĝi en liaj okuloj. Ĝi estis diable proksime.
  
  
  
  Li vidis etan truon en la muro. Ronda, malhela, grandeco de fingro. Uzante blindan intuicion, li enŝovis sian fingron en la truon kaj tiris. Malgranda pordo, arte pentrita, malfermiĝis por malkaŝi ĉambron, kiu estis malmulte pli ol granda ŝranko. Malklara flava 15-vata lampo pendis de la plafono.
  
  
  
  Nick ne eniris la ĉambron. Li ne devis. La korpo de la viro estis nuda kaj sanga, kun kelkaj partoj mankantaj. Li estis ĉino kaj mortis lastatempe. Kontraŭ la korpo en la angulo kuŝis kio aspektis kiel maljunulino. Ŝi estis dika kaj senforma, kaj portis grizan perukon deklinitan. Ŝi estis brutale ligita per drato kaj buŝoŝtopita. De malantaŭ la gago, paro da malhelbrunaj okuloj furioze palpebrumis ĉe Nick en malespera optika kodo. Ĝi estis Fan Su.
  
  
  
  Li aŭdis la enirpordon klaki kaj ŝlosi. Li levis la manon al la knabino, fermis la sekretan pordon kaj kuris al la tablo. Li remetis la harpinglon en ĝian ingon kaj la Luger en sian pantalonpoŝon. Necesis esti alia el ili — almenaŭ unu. Kaŝante ie proksime, mi atendas. Li ne povis mortigi la bastardon kaj li ne povis doni al li ŝancon krii. Ĉi tio devas esti farita rapide kaj silente. Tiam ili estos nur duonvoje el la arbaro.
  
  
  
  Li revenis al la tablo, malstreĉiĝis kaj ridetante, kiam la viro eniris la ĉambron. "La maljunulo estis sufiĉe okupata," ŝercis Nick. Li denove ridis. "Ĉu li opinias, ke vi havas salonon ĉi tie?"
  
  
  
  La ĉinoj iom retrankviliĝis. Nick vidis, ke li iomete ŝvitas. "Maljuna stultulo," li diris. “Lia edzino estis malsana kaj li volis kuraci. Kiel mi diris antaŭe, sinjoro, mi ĉiam havas klientojn. Mi vere bedaŭras la prokraston."
  
  
  
  Noĉjo suspiris kaj fikse rigardis la telefonon sur la tablo. "Ne gravas. Ŝi ankoraŭ ne telefonis. Mi ne iros ien ĝis ŝi vokas."
  
  
  
  La viro forturnis sin de la zinka benko sur kiu li faris tion, kion lia korpo kaŝis de Nick. Mi kontrolas, pensis HAKILO; li lasis ĉion enen
  
  
  ĝuste kiel li trovis ĝin.
  
  
  
  La ĉino alproksimiĝis al la tablo, la sola kudrilo en lia mano brilis. "Ni povas daŭrigi nun, sinjoro." Lia malbonhumora buŝo ridetis kaj li diris, "Kiel vi diris, vi ne iros ien!"
  
  
  
  Li pinĉis la dekstran ŝultron de Nick. Nick ruliĝis dekstren. Li kaptis la dekstran pojnon de la viro per sia maldekstra mano kaj forte premis. Lia dekstra mano fermiĝis kiel ŝtala ungego sur la gorĝon de la viro, subpremante ajnan krion. Nick ruliĝis maldekstren de la tablo, tordante la ĉinojn. La viro ne faligis la kudrilon. Nun li komencis perforte rezisti. Li estis lerta kaj forta. Ili trafis la plankon kun bruo kaj la viro provis elmoviĝi de sub Nick, provante puŝi la pinglon supren kaj en la karnon de la HAKILO.
  
  
  
  Iom post iom, la pli granda forto de Killmaster komencis preni sian paspagon. Li sentis, ke la voĉkordoj de la viro disŝiriĝas, kaj li ankoraŭ pli forte premis sian dekstran manon. La okuloj de la ĉino nun ŝprucis el lia kapo. Nick lerte tordis la dekstran pojnon de la viro, pliigante la premon ĝis la pinto de la kudrilo estis celita al la dekstra okulo de la viro. Li tiam provis faligi la kudrilon, sed lia mano estis senviva, dispremita sen ajna sensacio de la terura teno de Nick. La fingroj efektive malstreĉiĝis, kaj dum sekundo la kudrilo glitis, sed Noĉjo movis sian manon de sia pojno al siaj fingroj kaj daŭre premis. Nick aŭdis la sonon de branĉo rompiĝanta kiam unu el la fingroj kontaktiĝis.
  
  
  
  Ili kuŝis vizaĝ-al-vizaĝe sur la planko, gruntante, tordiĝante kaj levante bretzelon da ŝvita karno. La hela lumo super la tablo estis kiel spotlumo sur la olea ĉina masko sub Noĉjo. Malrapide, sen bedaŭro, Noĉjo komencis puŝi la kudrilon en la okulon de la viro. La rigardo de la viro glitis de la vizaĝo de Noĉjo al la kudrilo. Li provis krii, la sono perdiĝis en lia rompita gorĝo. Maldiafanaj okuloj rigardis la alproksimiĝon de la kudrilo kun terura fascino. La viro provis balanci la kapon — ne, ne, ne — kaj longa kvanto da salivo fluis el lia buŝo.
  
  
  
  Nun la okuloj petegis Nick Carter. Tiu ĉi mola murdisto petis kompaton, kompaton. Killmaster grumblis, lupo-simila sono venanta el profunde en lia gorĝo, kaj enigis longan, akran kudrilon en la dekstran okulon de la viro, profunde en lian cerbon. Estis anhelantaj konvulsioj, piedoj tatuitaj sur la planko, kaj tio estis.
  
  
  
  Nick ruliĝis for de la korpo kaj ekstaris. Li iris al la pordo kondukanta al la antaŭo de la vendejo kaj ŝlosis ĝin. Li surmetis sian ĉemizon kaj mantelon kaj estingis la helan lumon super la tablo. Kun la lumoj estingitaj, li vidis malfortan flavan punkton sur la kaŝita pordo. Li interrompis Luger, sed tenis la stileton preta en sia dekstra mano. Tiam kaj nur tiam li iris en la malgrandan sekretan ĉambron. Antaŭ ol eniri, li staris dum plena minuto, aŭskultante. Malŝalti la suprajn lumojn eble estis eraro, sed li devis preni la ŝancon.
  
  
  
  Fine li denove eniris la sekretan ĉambron. Nenio ŝanĝiĝis. Killmaster paŝis super la mortinto sen eĉ rigardi lin - li kompreneble estus vera ĉina kuracisto - kaj genuiĝis apud Fan Su. Fajrero de espero aperis en ŝiaj okuloj, grandegaj brunaj ovaloj super la gago. Li detranĉis la gagon per stileto, sed ŝi ankoraŭ restis silenta. Li esploris per siaj fingroj. La bastardoj ŝtopis kotonon en ŝian buŝon. Li eltiris ĝin. Ŝia krio estis seka. "Niĉjo! Ho Noĉjo, karulo! Vi venis!"
  
  
  
  "Malaltigu vian voĉon," li ordonis. “Parolu dum mi laboras pri ĉi tiu drato. Ĉu vi ankoraŭ havas ilin?
  
  
  
  “Almenaŭ du. Mi vidis du. Ambaŭ ĉinoj, kun pistoloj.”
  
  
  
  Li laboris sur ŝiaj maleoloj. La drato trapikis profunde en la teneran karnon. Li ne havis drattranĉilojn, nek pinĉilojn, nur stileton. Li komencis segi per la akra klingo, zorgante ne tranĉi ŝian karnon. La unua fadeno de drato disiĝis.
  
  
  
  "Ĉu vi scias kie ili estas?" Nun li laboris pri la dua fadeno de drato. Li tranĉis kaj ŝi etendis siajn maleolojn kaj subpremis ĝemon kiam ŝia cirkulado revenis. "Mi ne certas. Eble apude. Ĉi tio estas ia vendejo de militaj varoj. El ĉi tiu ĉambro estas apuda pordo kondukanta en ĝin.” Fan Su kapjesis maldekstren.
  
  
  
  Nick rigardis la muron. La pordoj estis nevideblaj en la malforta lumo. Li eltiris la Luger el ĝia pistolujo kaj metis ĝin sur la plankon apud li. Do ili havis Tommy-pafilojn! Se ili decidas veni esplori nun, aferoj iom varmiĝos.
  
  
  
  Li forigis la draton de ŝiaj pojnoj kaj ŝi komencis froti ilin. Li forĵetis sian grizan perukon. Ŝia proksime tondita kapo, glata, malhela kaj knabeca en la malforta lumo, subite iĝis konata. Dum momento li rememoris la sovaĝajn kaj tenerajn noktojn de Honkongo, sed poste li flankenpuŝis la penson.
  
  
  
  Li tiris ŝin al ŝiaj piedoj kaj ŝi ekmovis kaj apogis sin kontraŭ li por subteno. Noĉjo ridis kaj deŝiris sian tend-similan robon. Li
  
  
  kisis ŝian orelon. “Vi ne estas tre konvinka avino, eĉ en tiuj vestaĵoj. Kio diable estas tio ĉi?"
  
  
  
  Sub la robo, sed super neta, strikta pantalonkostumo, ŝi portis grandegan, plenblovitan mamzonon. Nick enŝovis la stileton en unu el la grandegaj kaŭĉukaj mamoj. Sssssssshhhhhhhh!
  
  
  
  Eĉ la reala danĝero de ilia situacio ne povis malhelpi Fan Su ridi. “Vi estas malsaĝulo, Noĉjo! Sed ili iomete helpis. Mi devis fari ion. Mi estis terura kaj tro multaj homoj konas min en ĉi tiu lando."
  
  
  
  Li donis al ŝi la stileton. "Jen. Por la okazo. Nun montru al mi ĉi tiun pordon en la muro. Tre kvieta. Ne tuŝu la muron."
  
  
  
  Nun la knabino ree moviĝis bone. Ŝi piedpinte iris al la muro kaj etendis longforman fingron. “Ĉi tie. Ĝi glitas sur kaj konvenas tre firme." Ŝi flustris.
  
  
  
  Noĉjo moviĝis al la muro same trankvile kiel granda kato. Li paŝis sur ion molan kaj molan kaj rigardis malsupren. Li paŝis sur manon de mortinto. Li vidis la knabinon rigardi malsupren kun hororo kaj abomeno. Li volvis sian grandan piedon ĉirkaŭ ŝian sveltan manon kaj ne tro milde skuis ĝin. Ŝi provis rideti, sed kapjesis. Ŝi estos bone.
  
  
  
  Noĉjo genuiĝis kontraŭ la muro kaj kuris la fingrojn laŭ ĝi. Li sentis maldikan krakon. Ĝi estis bona pordo. Li memoris ke la Army & Navy-butiko estis malhela kiam li preterpasis ĝin. Ju pli li pensis pri tio, des malpli li ŝatis ĝin. Eĉ se ili povus atingi tien sen komenci fajron, ili estus kiel du blindaj virbovoj en porcelanbutiko. Li rifuzis ĉi tion.
  
  
  
  Li metis sian orelon al la mola, bonodora orelo de Fan Su kaj komencis doni instrukciojn.
  
  
  
  "Mi foriras same kiel mi eniris. Unu el ili verŝajne estas nun tie, sed la alia verŝajne kovras la antaŭon, ĉu tuj apude aŭ trans la strato kara. Ili povas permesi al si fari iom da bruo; ni povas. "t. Ili povas pagi arestojn - ili ne parolos ĉiuokaze - sed ni certe ne povas. Ĝi malsukcesus la tutan mision antaŭ ol ni eĉ komenciĝos.
  
  
  
  “Mi eliras el la ĉefpordo kaj provas distri min. Nun komprenu — vi estingos la lumon tuj kiam mi foriros. Restu trankvila kaj restu ĉe unu flanko de la pordo. Se iu el ili venas ĉi tien, lasu lin foriri, ne provu lin haltigi – krom se li ŝaltas la lumon kaj vidos vin. Tiam vi devos uzi stileton.
  
  
  
  “Atendu unu minuton post kiam vi aŭdos la pafadon komenciĝi. Kalkulu ĝis sesdek de la unua pafo. Se neniu venas tra tiu pordo, vi ŝaltas la lumon, trovas ĝin kaj foriras. Iru eksteren — estos por vi. prave — kaj provu eliri la enirpordon. Atentu, neniu el ili estas kun vi. Kaj ne siluetu vin kontraŭ la fono de ĉi tiu lumo! Malŝaltu ĝin. Post kiam vi estas tie, devus esti sufiĉe da lumo de la strato por ke vi povu vidi kion vi faras. Kiam mi eliros kaj komencos batalon, mi forkondukos ilin laŭ la strato dekstren. Kiam vi foriros, turnu maldekstren kaj kuru kiel diable! Mi atingos vin. Se vi renkontas ion, kion vi ne povas manipuli, kiel la polico, vi devos nur ludi ĝin per orelo. Ĉu vi certe havas kovrilon? "
  
  
  
  Ŝi kapjesis. "Jes. Mi pensas, ke mi povas trompi la policon."
  
  
  
  Noĉjo ĉirkaŭvolvis sian grandan brakon ĉirkaŭ ŝiajn sveltajn ŝultrojn kaj milde premis. "Bone. Se ni disiĝos, ni renkontiĝos en mia hotelo." Li donis al ŝi la nomon de la hotelo sur Powell Street. “Ne sidu en la vestiblo. Petu ilin lasi vin resti en mia ĉambro. Ĉio estos bone. Ĉi tio estas tia hotelo."
  
  
  
  Ŝi kapjesis kaj glitis siajn malvarmetajn lipojn laŭ lia vango. “Estu tre singarda, Nick. Mi ĵus trovis vin - mi ne volas perdi vin denove tiel baldaŭ."
  
  
  
  Killmaster malpeze frapetis ŝin sur la dorson. “Ne maltrankviliĝu, karulo. Ĉi tiuj homoj estas amatoroj. Ili jam trompis multe - almenaŭ - kaj mi pensas, ke ilia sorto elĉerpiĝas!" Li denove frapetis ŝin. "Ĝis baldaŭ. Ne forgesu kalkuli ĝis sesdek." Li foriris.
  
  
  
  Noĉjo revenis al la ĉambro - dum momento peceto da malforta lumo malkaŝis la korpon de la viro, kiun li ĵus mortigis, - kaj fermis la pordon. La lumo tra la fingrotruo estingiĝis. Fan Su obeis ordonojn.
  
  
  
  Li malŝlosis la pordon al la ekstera vendejo kaj trarampis ĝin kvarpiede. Nun ĉi tie ne estis lumo. Noĉjo rampis al la ĉefpordo, la Luger fiksita en sia zono. Li atingis la enirpordon kaj ekstaris por rigardi tra la diafana vitro. La strato estis malluma krom la lumo de ununura stratlampo tridek futojn dekstre de li. Neniu pasis. Nenio moviĝis. La vico de malgrandaj vendejoj trans la strato estis malluma krom la fojfoja nokta lumo. Kie ili estis?
  
  
  
  Unu el ili estis en la pordo trans la strato, kaj nun li eraris. Li turnis la dorson
  
  
  , sed Killmaster rimarkis la etan flagreton de fajrilo dum la viro bruligis cigaredon. La lipoj de AXEman kurbiĝis pro profesia malestimo. Unufoje en embusko li staris senmove dum kvin horoj, lia spirado kontrolita de Jogo, ĝis la malamiko rezignis en malespero kaj alproksimiĝis al li. Kaj li mortis. Tio faras la tutan diferencon.
  
  
  
  Do nun li sciis. Almenaŭ unu el ili estis tie. Li palpis la pordotenilon, trovis ĝin kaj la seruron, kaj klakis la pordon unu colo. Nun ne estis lumo ĉe la alia flanko de la strato. La viro tenis cigaredon en la manplato.
  
  
  
  Killmaster maltrafis la stratan lumon dekstre—li riproĉis sin, ke li forgesis la detalojn—kio signifis, ke la artileriisto certe pafis al li almenaŭ unu bonan pafon. Estas nenio, kion vi povas fari.
  
  
  
  La Luger estis en lia dekstra mano. Nick frapis la pordon mirige. Ĝi frakasiĝis kaj frakasiĝis sur la vitro de la vitrino. La sono estis kiel bombo sur trankvila strato. La antaŭa fenestro falis en tintante pecojn sur la trotuaron. Nick iris tra la pordo, kaŭrante.
  
  
  
  Li marŝis dek futojn antaŭ ol li pafis Tommy trans la straton. La pafado de la pafisto estis malbona; li estis kaptita sengardema kaj maltrafis la zigzagan, kurantan figuron de AXEman. Plumbo klakis sur la trotuaro ĉe la kalkanoj de Nick.
  
  
  
  Nick faris tri rapidajn pafojn tra sia tuta korpo en la pordejo dum li direktiĝis al la alta barikado de rubujoj sur la trotuaro rekte antaŭe. Pli da kugloj plaŭdis la trotuaron, resaltis de la fera balustrado, kaj reboĉis de la malnovaj brikaj fasadoj en akra kriego. Nick enkliniĝis en la ŝirmejon de la rubujo piramido, trovis truon, kaj komencis pafi al la ruĝaj flamoj de la eksplodo venanta de la pordejo. Kiel ĉiam, li havis kelkajn rezervajn revuojn, sed ili ne gravis. Li ne povos uzi ilin. Ĉi tio devis esti traktita rapide. Jam sonis kiel la Batalo de la Tempo – post kelkaj minutoj la policanoj svarmus ĉirkaŭe. Li kojnis la Luger en la truon inter la rubujoj, tenante ĝin per ambaŭ manoj, kaj zorge celis la pordon. Li rigardis la pordon de la Army and Navy vendejo dum fraŭdo de sekundo, vidis nenion, kaj poste komencis pafi al la artileriisto tie.
  
  
  
  Pli da plumbo verŝis sur lin. La viro estis en malespero, sciante, kiel Noĉjo, pri la polico kaj tempo, kaj la maŝinpafilo plumbo manĝis en la ladskatolojn en kontinua, sondanta rivereto supren, malsupren kaj trans. La kraŝo estis terura ĉar la pezaj ladskatoloj estis englutitaj de la pluvo de plumbo.
  
  
  
  Noĉjo nun repafis singarde, zorge celis, pafis, kaj poste rigardis al la pordo de la vendejo de Army & Navy. Li pafis. La vendejo preskaŭ malaperis.
  
  
  
  Li vidis la sveltan figuron de Fan Su elkuri el la antaŭo de la vendejo kaj turni maldekstren kvazaŭ la infero oscedus malantaŭ ŝi. La maŝinpafisto trans la vojo aspektis konfuzita dum momento; poste li sendis plumbon post la forkuranta knabino. Li eliris el sia kaŝejo en la pordo en sia zorgo kaj konfuzo, kaj Noĉjo zorge celis la makulitan ombron. Nick Carter ne precipe ŝatis adorantojn, sed nun li murmuris ion malgrandan. Kaj ektiris la ellasilon sur la Luger.
  
  
  
  La ombro balanciĝis kaj etendiĝis al la defluejo. En la subita silento, Nick aŭdis la sonon de la pafilo de Tommy rapidanta laŭ la trotuaro. Poste li eksaltis kaj kuris post la knabino. Kiam li preterpasis la pordon de la Army & Navy-butiko, li vidis alian malhelan figuron kuŝi ĉe la enirejo. Do estis alia bastardo tie. Fan Su kaj la stileto prizorgis lin. Bona knabino!
  
  
  
  Nun estis lumo ĉirkaŭe. La malbonaŭgura velado de sireno aŭdiĝis en la malproksimo. "Estas tempo," pensis Killmaster, "fine forkuri."
  
  
  
  Fan Su atendis lin ĉe la enirejo de mallarĝa strateto unu kaj duonon laŭ la strato. Li preskaŭ sopiris ŝin. Ŝi siblis al li dum li preterflugis. La lumo ekbrulis rekte super ŝia kapo, al la flanko de la strateto, kaj li vidis ŝin, elĉerpita kaj ŝokita, apogitan kontraŭ la muro. Ŝia bela vizaĝo estis streĉita kaj estis sovaĝa rigardo en ŝiaj okuloj. Sen diri eĉ unu vorton, ŝi etendis la stileton.
  
  
  
  “Ĝi estas... ĉio estas en la sango! Mi mortigis lin de malantaŭe."
  
  
  
  Nick kaptis la armilon de ŝi. Ĉe la enirejo de la strateto estis eta rando de morta herbo. Li plonĝis la stileton en la molan, nebulmalsekan grundon por malbari ĝin, poste kaptis ŝin kaj trenis ŝin laŭ la strateto.
  
  
  
  "Kuru," li ordonis furioze. "Kuri! Ĉi tiu malbenita strateto devas iri ien."
  
  
  
  Ŝi kroĉiĝis al lia brako dum ili kuregis laŭ la strateto. Noĉjo eningigis la stileton, envolvis la Luger, kaj opiniis, ke tio estas sufiĉe bona vojo. Bela kaj bela vojo. Ĝi okazis ĝustatempe. Li retrorigardis ĝustatempe por vidi polican aŭton transiri la strateton, ĝiaj lumoj fulmantaj.
  
  
  Ili serĉos la areon en demando de minutoj.
  
  
  
  Estis kvar kadavroj, kiujn li ne devus klarigi.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Killmaster decidis rompi la migrovojon ĝuste tie. Li eĉ ne revenis al la luaŭto. Li kaj Fan Su eliris el strateto duonblokon for de la 24-hora taksiejo. Ili prenis taksion al la Pramkonstruaĵo, poste alian al tiu de Mark. Ili prenis trian taksion al malalta drinkejo sur Kearney Street kiun Nick antaŭe uzis. Nick demetis taksion blokon de la drinkejo kaj ili atendis ĝis ĝi malaperis antaŭ eniri.
  
  
  
  Ili havis kelkajn trinkaĵojn, iom da manĝaĵo, kaj iom purigis la necesejojn. Fan Su havis iom da sango sur ŝi, sed ŝi sukcesis forlavi la plej grandan parton de ĝi. La kostumo de Nick aspektis sufiĉe prezentebla post bona purigado. Ili poste prenis alian taksion al malproksima busstacidomo kaj suriris malfruan buson al Los-Anĝeleso. La bushaltejo estis en butikcentro, kaj Nick aĉetis al ĉiuj malmultekostan plastan pluvmantelon. Lia mono komencis elĉerpiĝi.
  
  
  
  La buso estis nur duonplena kaj ili trovis kelkajn sidlokojn for de la ceteraj kie ili povis paroli. Fan Su, ŝia svelta korpo proksime al li, ŝia kapo sur lia ŝultro, rakontis al li pri pluraj demandoj kiuj konfuzis lin.
  
  
  
  Kiam ŝi decidis ke AX kaj Nick Carter estis la nuraj kiuj povis aŭ helpus al ŝi daŭrigi kun Undertong, ŝi decidis veni al la Ŝtatoj por pledi en persono. Ŝi renkontis malnovan CIA-kodon, sed ŝi ne povis uzi ĝin, ne povis eniri la CIA. La CIA uzis ŝin kaj Underthong por siaj propraj celoj - Nick bone memoris la kazon de kontrabandado de fuĝinta Ruĝa generalo el Ĉinio - sed la CIA ne kredis ke realigebla subtero povus esti kreita en Ĉinio.
  
  
  
  Fan Su neniam forgesis Nick Carter. Estis li kaj AX kiuj savis la CIA kaj Undertong kaj prenis la generalon el Ĉinio tra Honkongo. Sed ŝi ankaŭ ne havis manieron kontakti Nick. Ili adiaŭis post tiu semajno kune, neniam atendante revidi unu la alian. Nun ĉi tio estas miraklo!
  
  
  
  "Mi havas fraton," ŝi diris al li nun. “Efektive duonfrato. Lia nomo estas Po-Ĉoi - ĝi ne estas lia laktonomo, same kiel mia nomo estas Fan Su, sed ĝi faros - kaj li estis en la Ruĝa Gvardio dum longa tempo. Li ankoraŭ estas tie, sed li estis tre seniluziigita pri la Ruĝecoj, kaj mi sukcesis varbi lin al Undertong. Ne estis facile, mi laboris pri ĝi dum longa tempo. Li estas tre serioza kaj sincera persono, Nick. Multe pli juna ol mi. "
  
  
  
  Nick ridetis al ŝi en la malhela buso. Antaŭ tiu tempo ili estis bone sude de San Francisco, vojaĝante rapide laŭ la marborda aŭtovojo. “Bone, avino. Daŭrigu".
  
  
  
  Ŝi premis lian manon. "Vi vidas, estis iom da problemo. Kiam Po-Choi finfine decidis translokiĝi al Undertong, li iris la tutan vojon. Mi havis teruran tempon igi lin resti en la Ruĝa Gvardio - li estis komandanto, kio estas tre valora por ni, al Undertong. Mi finfine konvinkis lin, kaj li revenis al Pekino, sed nun laboris por nia flanko. Kaj estis miraklo - en Pekino li dungis dosieroficiston en la oficejo de Yi Ling!"
  
  
  
  Fan Su paŭzis, kaj Nick sciis, ke ĝi estas por drama efiko, sed la nomo signifis nenion por li. Li diris tion al ŝi.
  
  
  
  Li vidis ŝin rideti. “Eble ne, sed ĉi tiu Yi Ling tre interesiĝas pri vi. Li estas tre altranga oficiro en ilia kontraŭspionado, kaj li havas specialan kazon, kara. La dosiero de Carter. Estas konstanta rekompenco de cent mil dolaroj. Por via kapo."
  
  
  
  "Mi estas flatita." Li ankaŭ estis iom ĝenita. Li scivolis ĉu Hawk sciis pri la dosiero de Carter kaj la rekompenco kaj sendis lin al Ĉinio ĉiuokaze. Eble. Por lia estro, laboro estis laboro, kaj la plej bona, plej akra ilo devis esti uzata.
  
  
  
  "Po-Choi ankaŭ eksciis per oficisto pri librovendejo en San-Francisko, kiun la Ruĝuloj uzis kiel poŝtejon. La vendejo estis posedata de viro nomata Sun Yat. En tiu tempo, pri kiu mi parolas, li jam estis suspektita pri estante duoblulo - tio estis antaŭ iom pli ol du semajnoj."
  
  
  
  "Ili pravis," Noĉjo diris morne. “Li laboris por ni, nerekte kaj per kvin aliaj punktoj. Nun li mortis!
  
  
  
  Malforta tremado trakuris ŝian sveltan korpon. "Mi scias. Mi legis pri tio. Mi... mi devus esti ĉe lia vendejo ĉirkaŭ unu horo antaŭ ol tio okazis. Mi iris rekte al Ĉinkvartalo de la flughaveno. Mi riskis, sed mi estis malespera. Mi devis eniri. tuŝu vin, Noĉjo! Mi havis la malnovan CIA-kodon, vi scias. Mi ludis vetludon, ke se mi povus ricevi mesaĝon al viaj homoj en ĉi tiu malnova kodo, ĝi fine estus deĉifrita kaj vi kontaktus min."
  
  
  
  Lia admiro estis vera. “Vi estas, kompreneble, ludanto. Sed la vera ludanto estas, aŭ estis, Sun Yat.
  
  
  Mi tute ne komprenas ĉi tion. Ĉu li vere rakontis al vi pri la dua punkto, akupunktura kuracisto? Ĉu vi donis identigan signalon? Ĉu li estis ebria, freneza aŭ kio? "
  
  
  
  "Li estis timigita al morto," ŝi diris. “Sed li ankaŭ estis sur opio. Mi povis flari ĝin. Sed mi ne pensas, ke li estus dirinta al mi eĉ unu vorton — li elpelus min aŭ mortigis min! Kaj mi certe agis kaj ŝajnis tute sincera. Fine li donis al mi la adreson de la kuracisto kaj la signalon - Long Huo. Drako fajro. Sed mi devis paroli Pia Hua, ĉine. Tiam li puŝis min ekster la pordon. Li certe estis mortigita tiam, kaj ne post longa tempo, se juĝante laŭ la rakonto en la gazetoj."
  
  
  
  Killmaster silente kapjesis. Foje estis tiel en lia profesio: horo, minuto, sekundo gravis.
  
  
  
  "Mi iris rekte al la akupunkturisto," ŝi daŭrigis. “Ĝi estis ankoraŭ malfermita. Ĉar mi havis la pasvorton, li ne tro zorgis. Mi donis al li la kodigitan mesaĝon - ĝi jam estis registrita - kaj li diris, ke ĝi estos en Vaŝingtono la sekvan matenon. Mi devis reveni la sekvan posttagmezon, malfrue. Mi faris ĝin kaj, nu, vi scias, kio okazis. Kiam mi eniris, du el ili atendis ambaŭflanke de la pordo. Mi ne havis ŝancon. Ili rekondukis min al tiu ĉambreto kaj montris al mi kio estas maldekstre de la kuracisto - mi neniam lernis lian nomon - kaj kompreneble ili forbatis lin. Ili sciis, ke mi sendis mesaĝon al Vaŝingtono kaj ke iu verŝajne kontaktos min. Do ili atendis vin tre pacience.”
  
  
  
  "Mi eniris ĝuste en ĝin," diris Nick. Nun li pensis pri kuraro sur kudriloj. Ĉu vere estis curare? Nun li ne pensis tiel. Li ne estis vere toksologo. Ili uzus la drogon por bati lin senkonscie, ne mortigi lin. Ili ne mortigus lin ĝis ili elpremis ĉiujn informojn.
  
  
  
  "La kuracisto mortis facile," li diris nun. “Li ankaŭ donis al ili mian identigmarkon. Kompatinda bastardo."
  
  
  
  Fan Su premis sin eĉ pli proksime al li. "Ili faras terurajn aferojn. Ni faras terurajn aferojn. Ni ĉiuj estas tiel frenezaj, tiel frenezaj, Nick, ke foje eĉ la plej teruraj kaj neraciaj agoj ŝajnas ĝustaj kaj raciaj. Kaj vivi kun morto tiel la tutan tempon, ĉiam sciante tion. ni estas nur kelkajn paŝojn for "Tio igas min demandi kiel iu el ni restas prudenta? Se jes! Mi ne ĉiam estas certa pri mi mem."
  
  
  
  "Nur unu respondo al tio," diris Killmaster. "Diru al vi, ke vi estas en sanga batalo por postvivado - do ne plu pensu pri tio." Tiam, ĉar li volis ĝojigi ŝin kaj ĉar li memoris, li diris: "Kaj gajigu ŝin—ĝi sonas kiel unuajara filozofia klaso ĉe Bennington."
  
  
  
  Fan Su karesis lian vangon. “Ĉu vi memoris, ke mi iris al lernejo en ĉi tiu lando? Eĉ al kolegio!"
  
  
  
  "Mi forgesis tre malmulte pri vi," li diris. Tiam li komencis rememori aliajn aferojn, sed forigis ilin el sia menso. Ne nun, ankoraŭ ne.
  
  
  
  Io ĝenis lin, kaj nun li sciis, kio ĝi estas.
  
  
  
  “Vi sciis, ke Sun Jat estis suspektita, estis markita. Via kontakto en Pekino rakontis al vi pri tio. Vi povus esti averti lin. Kial vi ne faris ĉi tion?
  
  
  
  Ne daŭris longe antaŭ ol ŝi respondis. Kiam ŝi faris, ĝi estis kun ĝemo. "Mi scias. Mi pensis pri tio. Tiam mi memoris, ke li estis duobla agento – kaj vi scias, ke vi neniam povas vere fidi duoblon. Mi decidis nenion diri. Ili mortigu lin, se tion ili farus. Mi ne konsideris ĝin la perdo de unu el niaj, Noĉjo, sed la murdo de unu el ili! "
  
  
  
  Ĝi estis flanko de ŝia karaktero, silika flanko kiun li neniam antaŭe vidis. Li pensis pri tio dum iom da tempo. Kiam li denove rigardis ŝin, ŝi dormis sur lia ŝultro.
  
  
  
  Kiam ili alvenis en Los-Anĝeleso, Nick vokis de la busstacidomo. Ili atendis en la kafejo ĉirkaŭ unu horon. Post ĉi tiu tempo, la Blua Stela Taksio tiris supren al la trotujo kaj staris tie kun la Nedeĵora signo prilumita.
  
  
  
  Nick palpebrumis al Fan Su, kiu trinkis sian trian tason da kafo. "Ĝuste kiel Novjorko."
  
  
  
  "Mi ne komprenas".
  
  
  
  "Ne zorgu pri tio - ĝi estas ŝerco." Li alproksimiĝis al la taksio. La ŝoforo estis malbonhumora junulo kun stoplo sur la mentono kaj portanta kvadratitan sportĉemizon. Li sulkigis la brovojn kiam Nick alproksimiĝis. “Ĉu vi ne povas legi, sinjoro? La signo diras ke mi ne laboras."
  
  
  
  Nick ridis. "Mi povas legi. Sed mia edzino kaj mi ĉiam volis vidi la naftoputojn sur Signal Hill. Mi estas triobla dumpisto.”
  
  
  
  La ŝoforo kapjesis. “Mi estas Wells, sinjoro. Vaŝingtono avertis nin, ke vi eble ĉesos por viziti. Ĉu urĝas, sinjoro? Ĉu vi bezonas fumŝirmilon?
  
  
  
  Nick Carter balancis la kapon. "Estas bone. Mi estas pura. Sed mi bezonos sekurdomon dum kelkaj tagoj.”
  
  
  
  La viro, kiu nomis sin Wells, ne palpebrumis. "Jes sinjoro.
  
  
  Ni havas du ĉambrojn ĉi tie. Unu el ili nun estas malplena."
  
  
  
  "Mi bezonas monon," diris Nick. "Kaj vestaĵoj por ni ambaŭ, kaj rekta sekura vojo al Vaŝingtono."
  
  
  
  “Ĉi tio estas normala procedo, sinjoro. Jam instalita. Ĉu io alia, sinjoro?
  
  
  
  "Ne nun".
  
  
  
  La ŝoforo restis silenta ĝis Noĉjo pagis lin. Ili ĉesis ĉe la bazo de Angels Hill en la Bunker Hill-sekcio. Kun sia ŝanĝo, la viro donis al Nick la ŝlosilon. “Leviĝu en la aŭton, sinjoro. Duonblokon for dekstre vi trovos la Ormsby Arms, novan etaĝkonstruaĵon. La supra etaĝo estas ĉio nia. Vi estos 9C. Tie estos du telefonoj. Unu por lokulo. deponejo ĉi tie, unu en Vaŝingtono. Ili estas markitaj — sed vi scios ĉion pri tio, sinjoro. "
  
  
  
  Noĉjo ridetis kaj donis al li trinkmonon. Norma proceduro. Ĉiuj ŝaradoj devas esti luditaj tra kaj tra. "Jes," li diris kviete. "Mi scios pri tio."
  
  
  
  La ŝoforo demetis sian ĉapon. "Dankon sinjoro. Voku nin se vi bezonas ion. Io ajn".
  
  
  
  Nick palpebrumis al li. "Mi esperas, ke mi neniam revidos vin, filo." Li helpis Fan Su el la taksio kaj ili direktiĝis al la malgranda funikularo. Unu el la oranĝaj aŭtoj estis forironta por minuto-longa vojaĝo supren laŭ la 33-grada marko.
  
  
  
  En la aŭto estis nur unu pasaĝero - nigrulo. Nick, kun la facileco kaj singardemo de longa ekzercado, rigardis la viron.
  
  
  
  Fan Su rigardis tra la fenestro. “Ĉi tiu urbo multe ŝanĝiĝis de kiam mi laste estis ĉi tie. Estis antaŭ longa tempo. Ĉio estis slumareo tiam."
  
  
  
  Hakilulo silente kapjesis. Jes. Ĉio ŝanĝiĝis. Kaj tamen ĉio restis sama. Precipe morto. Ŝi ĉiam estis tie — piedpinte malantaŭ vi.
  
  
  
  Kiam ili eliris el la aŭto supre de la monteto, ŝi diris kun malĝoja rido, “Mi estas malriĉa, Noĉjo. Neniu vesto, neniu mono, nenio. Ĉio, kion mi havas, estas kie mi staras."
  
  
  
  Ili komencis dekstren. "Jen la historio de mia vivo," li diris al ŝi. “Mi lasis sufiĉe da vestaĵoj kaj tolaĵoj tra la mondo por malfermi mercejon. Ne zorgu pri ĝi. Vi nun estas la gasto de Onklo Sam. Vi scias kiom malavara li estas."
  
  
  
  Ŝi kroĉiĝis al lia mano kaj rigardis en lian vizaĝon, ŝiaj malhelbrunaj okuloj petegante. Sub ili estis malhelaj rondoj pro laceco.
  
  
  
  “Ho, Noĉjo! Ĉu vi helpos min, ni? Helpi nin komenci veran metroon en Ĉinio? Do ni havos ŝancon — almenaŭ esperon?
  
  
  
  Li ĉirkaŭrigardis. Estis neniu ĉirkaŭe. "Ne nun," li diris. "Poste. Mi rakontos ĉion al vi poste."
  
  
  
  9-C estis elegante meblita triĉambra apartamento. De la fenestro, Nick povis vidi la neĝkovritajn San Gabriel-Montojn. Dum Fan Su prenis ŝian unuan duŝon – ili ambaŭ estis malpuraj – li rapide ĉirkaŭrigardis.
  
  
  
  Estis du grandegaj necesejoj. Unu havis plenan stokon de virinaj vestaĵoj en diversaj grandecoj; La alia estis plenigita per viraj vestaĵoj, ĉio de ĉapeloj ĝis ŝuoj. Sur aparta breto estis skatolo kun kartoĉoj por manarmiloj: 9 mm por Luger; Colt.45; aliaj tipoj de la usona Mendoza ĝis la rusa Tokarev. Estis sukoj, batoj kaj tranĉiloj. Rezervaj pistolujoj. Manaj lanternoj kaj baterioj. Kartona skatolo kun diversaj cimoj kaj aliaj elektronikaj lertaĵoj. En la angulo estis amaso da pakaĵoj, intervalante de Gladstones ĝis malpezaj kostumoj kaj ŝtal-tegitaj ataŝeoj. Nick akceptis ĉion kun trankvila dankema fajfo. Li laboris ekster la ŝtatoj plej de la tempo kaj ne kutimis tia lukso. Li devis konfesi, ke la loĝistiko estis bonega.
  
  
  
  Estis malgranda monŝranko en unu pala verda muro. Nick malfermis ĝin kun kombinaĵo kiun ĉiu pinta AX-agento sciis. La interno de la monŝranko estis multe pli granda ol la malgranda ŝtala cirklo indikis. Ene estis bonordaj stakoj da mono de malsamaj specoj kaj nominalaj valoroj. Presita avizo estis alfiksita al la interno de la sekura pordo: Bonvolu subskribi la kvanton de prenita valuto kaj la daton. Estis faksimila subskribo kun kaŭĉuka stampo: DH. David Hawk.
  
  
  
  Nick ridetis. Li demandis sin kiom da fojoj kaj kiel la subskribo de lia estro estis prenita favore al la burokratio?
  
  
  
  Supre de la mono estis longa papero. Ĝi aspektis kiel lavotablo, krom ĝi estis tegita kaj etikedita por indiki la tipojn kaj kvantojn de valuto. Nick studis lin dum momento. Estis nur unu subskribo - N7. La kvanto estis duonmiliono da liroj. Nick forĵetis ĝin kaj fermis la monŝrankon. La formo estis datita semajnon pli frue.
  
  
  
  Killmaster estis N3, kodo kiun li malofte uzis ĉar li laboris tiel proksime kun Hawk. La N-kodo estis nur alia nomo de la rango de Killmaster, kaj li sciis kaj konservis sekrete ke N1 kaj N2 estis mortaj. Li eniris la plene provizitan kuirejon, pensante, ke tio farus N7 nun N5 - se la viro ankoraŭ vivus. La noto estis subskribita antaŭ semajno.
  
  
  
  Li ĉirkaŭrigardis la senmakulan kuirejon
  
  
  sen multe da intereso, demandante ĉu Fan Su scias kuiri. Se ŝi ne farus ĉi tion, ŝi estus tre stranga ĉinino. Sur la lavujo estis sencifertelefono kun karto sur ĝi, kiu diris: "Por Prizorgado kaj Ĉambristo."
  
  
  
  Noĉjo revenis al la salono kaj miksis iom da peza glubendo de la konzolo en la angulo. Li povis aŭdi la duŝon ankoraŭ kuri kaj mola rideto aperis ĉe la buŝangulo. Nuntempe li estis feliĉa. Ĝi estis sekura domo, kaj ĝi povis malsukcesi - kion ĉiu agento devas fari de tempo al tempo, alie li freneziĝus - kaj en la proksima estonteco estis nur ripozo, planado kaj Fan Su. Tender Fan Su. Pasia Fan Su. La sensenca Fan Su. Fan Su de la Tridek Ses Ĉielaj Trukoj!
  
  
  
  Kun la trinkaĵo en la mano, nun iomete sulkante la brovojn, li iris al la malalta tablo apud la fenestro kun la bildo. Estis du telefonoj sur la tablo, ruĝa kaj blua. La ruĝa telefono estis markita per la litero W, la blua kun L. Nick etendis manon al la ruĝa instrumento, poste tiris sian manon for. Al la infero! Li gajnis mallongan ripozon de sekureco kaj malstreĉiĝo. Flava Venuso ne estis tiom grava. Ĉinio estas tie delonge. Ĉinio ankoraŭ estus tie kiam li kaj Falko kaj Fan Su - kaj Mao kaj lia kabalo kaj ĉiuj aliaj kiuj nun vivis kaj spiris kaj mortigis kaj seksumis - kiam ili ĉiuj estis osta polvo tralikiĝanta en la teron.
  
  
  
  Tempo tretmuelilo.
  
  
  
  Noĉjo iris en la dormoĉambron kaj komencis senvestiĝi, prenante robon el la vira ĉambro. Li sidis sur la lito, fumante cigaredon kaj finante sian trinkaĵon, kiam Fan Su eniris la ĉambron. Ŝia malseka malhela hararo, kiu estis pli mallonga ol en Honkongo, donis al ŝi radian, fokusan aspekton. Ŝi kunportis robon, sed ŝi ne portis tian. Ŝi havis grandan tukon ĉirkaŭvolvitan ĉirkaŭ sia svelta mezo. Li opiniis, ke ŝi estas tro maldika.
  
  
  
  Ŝi falis sur lian sinon kaj rigardis lin, la okulojn duonfermitaj. "Niĉjo. Ho Noĉjo! Woti shinkan! Milda dialekto de suda Ĉinio. Mia koro!
  
  
  
  Nick rigardis malsupren al ŝi, sentante nur tenerecon. Li povis vidi en ŝia korforma vizaĝo la ruinojn de ŝia laboro, la danĝerojn, kiujn ŝi vivis tage kaj nokte, kaj dum momento li sentis malĝojon anstataŭ deziron. Nekutima humoro estas kun li, kaj ĝi baldaŭ pasos.
  
  
  
  Li kisis ŝin malpeze. "Kaj ankaŭ mia koro, Fan Su." Li pasigis siajn lipojn sur ŝian rektan nazon kaj ridetis.
  
  
  
  Ŝi ektremis kontraŭ li. Ŝi flustris: "Ĉu ni vere estas sekuraj?"
  
  
  
  "Ni estas vere sekuraj." Sekureco sur ĉi tiu etaĝo kaj ĉirkaŭ la konstruaĵo estos tre sekura. Vi neniam vidus ilin se ne estus problemoj.
  
  
  
  "Kaj ni havos iom da tempo - unu por la alia?"
  
  
  
  "Iom. Ne tro, sed iom. Por ni - kaj por konversacioj, planado. Ni ankoraŭ havas multon por decidi."
  
  
  
  Fan Su levis la ŝultrojn, ŝia glata haŭto glitis kiel veluro sur lian propran karnon. "Ĉio ĉi povas atendi." Ŝi iomete retiriĝis por rigardi lian vizaĝon. Li vidis petolon en la malhelaj okuloj. “Se ni pasigos ĉi tiun tempon kune, mi vere bedaŭras, ke mi perdis miajn aĵojn. Mi kunportis la Jadan Skatolo de Mil Ĝojoj, nur ĉar mi pensis, ke mi povas vidi vin.”
  
  
  
  Li sulkigis la brovojn. "Ĉi tio estas malbona. Sed eble ni trovos alian." Li volis leviĝi. "Mi vokos Bullock tuj—bonvolu liveri unu Jadan Skatolo de Mil Ĝojoj tuj!" Ĝuste nun, sinjoro."
  
  
  
  Ŝi ridis kaj forpuŝis lin. "Malsaĝulo! Iru kaj naĝu kaj revenu baldaŭ. Ni devos malhavi la jadskatolon.”
  
  
  
  Ĉe la pordo de la dormoĉambro li rigardis malantaŭen. Ŝi estis nuda sur la lito, la tuko falis. Ŝiaj okuloj estis fermitaj.
  
  
  
  “Mi neniam bezonis la skatolon, Fan Su. Vi scias ĝin".
  
  
  
  Ŝi kapjesis sen malfermi la okulojn, sed en ŝia voĉo estis stranga streĉiĝo. “Mi vere faras! Vi, kiel diras la maljunuloj, estas kiel mil frenezaj kaproj. Sed tamen, mi ŝatus havi ĝin - kiel mi nun sentas, mi faros vin bezoni ĝin. Iru. Rapidu!"
  
  
  
  Dum Noĉjo sapis sian grandan, maldikan, dratan korpon – sen paroli pri sia ŝerco kun Akcipitro: li estis en bonega formo, sen unu unco da graso – li pensis pri la jadskatolo kaj laŭte ridis. Li sciis ĉion pri la jadskatolo, sed neniam uzis aŭ bezonis ĝin longe antaŭ ol li renkontis Fan Su. Vi ne povas vagi ĉirkaŭ la Oriento dum longa tempo kaj ne scii.
  
  
  
  Fan Su, malgraŭ ŝia alta grado de okcidentiĝo, havis strangajn momentojn de vere orienta diboĉo. Ŝi insistis, ke li uzu la jadskatolon almenaŭ unufoje. Li volis plaĉi al ŝi. Uzis arĝentan broĉon, ruĝan pulvoron kaj sulfuran ringon, unu opiotabulojn kaj, foje, pikan silkan ingon. La knabino uzis unu botelon da pulvoro, kiu estis en jadskatolo. Ŝi neniam dirus al li, kion ĝi enhavis, nur ke la recepto havis multajn milojn da jaroj, kio aldonis al ŝia plezuro.
  
  
  
  Noĉjo lavis sin, razis, forgesis pri tio kaj revenis al la dormoĉambro. Ŝi atendis lin kun la genuoj tiritaj. Ŝi levis la manojn al li. En la kantona ŝi diris: „Mi preskaŭ dormis kaj sonĝis - mi timis, ke la jadbastono ne vidos la lotuso. Kaj tiam, se ŝi venos, estos la lasta fojo. Mi estis tre timigita. la lango estis malvarma! "
  
  
  
  Nick kisis ŝin. Li estis kun multaj orientaj virinoj kaj li mem. Mi tuj komprenis, ke nuntempe ŝi ne volas tenerecon. Kaj ankaŭ li.
  
  
  
  Li neniam vidis ŝin tiel freneza, tiel neregebla. Aŭ nesatigebla. Ŝi ne povis halti aŭ eĉ malrapidigi. Post iom da tempo, ili ambaŭ ŝvitis, iliaj korpoj glitigaj, brilaj kaj torditaj. Fan Su ree kaj ree konvulsiis kontraŭ siaj lipoj, ĉiufoje murmurante molajn kantonaj obscenaĵoj, kiujn li ne ĉiam povis kompreni. Estis io pri la giganta bambua stango, la jada bastono, kaj ĉe la fino, rajdi la drakon.
  
  
  
  Ĉi-lasta signifis Morton.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ili restis en sia luksa truo dum tri tagoj. Dum ĉi tiu tempo, ili manĝis kiam ili volis, dormis kiam ili volis, amoris kiam ili volis, kaj multe laboris. Killmaster havis la senton, ke se pli multaj el la mondaj gvidantoj kaj skuistoj, la planistoj de tio, kio estis konsiderata civilizacio, faros sian laboron nur same, ili ĉiuj estus multe pli feliĉaj, kaj la planoj estus pli bonaj kaj pli realismaj.
  
  
  
  Kiam li rakontis al Fang Su pri la unua, tre prepara plano de AX - li kaj Hawk ne ellaboris iujn ajn detalojn - ŝi ridis nekredeme. Ili estis en la lito, eĉ ŝi estis finfine elĉerpita, kaj la lito estis sternita per papero, krajonoj, tabuloj kun notblokoj kaj mapoj.
  
  
  
  "Mei yu fa zi," ŝi diris arogante. "Ĉi tio estas neebla". “Ne unu okcidentano, eĉ unu rondokula, povas longe promeni ĉirkaŭ Ĉinio sen esti arestita. Ĉi tio estus speciale neebla por vi, Nick. Vi estas tro granda, vi havas malĝustan barbon, vi ne parolas la ĝustajn dialektojn — cent aferoj fordonus vin."
  
  
  
  Nick konfesis, ke ŝi pravas. Kiel ajn, li sciis ĝin. Ĉina sekureco estis tre malloza, enkonstruita sekureca sistemo, kiu aĝis jarcentojn. Ĝi estis kreita de la malnovaj imperiestroj, terposedantoj kaj impostistoj, kaj daŭre funkciis. Tio estis nomita pao jia. La frazo signifis ion kiel "garantiita rezervado", kaj la ĝenerala ideo estis ke por ĉiu dek familioj estis estro, kiu siavice respondecis antaŭ la lokaj aŭtoritatoj. Ĉi tio igis ĉiun gardiston de sia frato - kaj ebla informanto. Neniu viro volis havi sian kapon fortranĉita aŭ pafita pro tio, kion faris lia frato. La mongoloj kaj manĉuroj havis grandan sukceson kun tiu sistemo, kaj la Chi-Koms ne ŝanĝis ĝin.
  
  
  
  “Ne nur estas pao jia ĉi tie,” diris Fan Su, “sed nun ĉio estas precipe danĝera pro la ruĝaj gardistoj. Ili estas ĉie, metante la nazon en ĉion. Ĉiuj timas ilin. Tio estas alia afero, kara. la absoluta fizika neebleco de tio. Rigardu denove.” Ŝi pikis la fingron al la mapo kuŝanta sur la lito.
  
  
  
  “Eble eblas konduki vin sekure al Ŝanhajo kaj kaŝi vin dum kelkaj tagoj. Mi pensas, ke mi povas fari ĉi tion. Ĝi estos sufiĉe danĝera. Sed iri de Ŝanhajo transtere, tra la lando, tra la tuta Suda Ĉinio al la Chumbi Valley en Tibeto, estas pura frenezo. Nu, temas pri du mil mejloj—ses mil ĉinaj lioj! Malbonaj vojoj aŭ tute neniuj, neniuj trajnoj por paroli, eble banditoj kaj, kompreneble, Ruĝaj Gardistoj! La lando ankaŭ estas severa, kaj kun vintro proksimiĝanta." Ŝi klinis sin por kisi lin, kaj falis, kiel foje, en la francan. "Neeble, mon petit! Ili estus kaptintaj nin antaŭ ol ni estus kvindek mejlojn de Ŝanhajo."
  
  
  
  "Ni?"
  
  
  
  Ŝiaj okuloj larĝiĝis. “Certe vi ne pensas, ke vi povas fari tion sola? Vi devas ĉiam havi iun kun vi, ĉar vi devos esti surda kaj muta, almenaŭ muta, kaj tiu iu estos mi! Vi savis min kiam mi vokis, vi helpos min konstrui Undertong - do kion vi atendis? "
  
  
  
  Akcipitro, kiel ĉiam, donis al Nick Carter karton blankan, sed Nick ankoraŭ ne rakontis al la knabino la tutan skemon de la aferoj. Li klarigis, intence malklare, iujn el la interkonsento kiun AX faris kun la CIA. Li rakontis al ŝi ke li devis veni al Chumbi Valley por fari taskon, kontraŭ kiu la CIA provizus Undertong per enorma kvanto de helpo. Se jes, la raporto de Nick konvinkis la CIA ke la metroo fakte ekzistas kaj indas subteni.
  
  
  
  Li denove rememorigis al ŝi la interkonsenton. “Unue mi devas fari la laboron pri Chumbi. Se mi sukcesos kaj sendos pozitivan raporton pri Underthong, tiam vi havos la tutan helpon, kiun vi bezonas."
  
  
  
  Ŝiaj okuloj iom malmoliĝis dum ŝi studis lin. "Do kial mi devus
  
  
  La malfacila vojo, karulino? Kial Ŝanhajo kaj ĉi tiu freneza ideo trairi Ĉinion? "Ŝi denove montris al la mapon. "Mi scias, ke vi havas aerbazon en Sikimo. Ili povas demeti vin kaj preni vin la saman tagon."
  
  
  
  Nick decidis rakonti al ŝi iom pli. Li jam antaŭe konfidis al ŝi sian vivon. Ĉi tio ne estis la kazo. Estis nur politiko – kion ŝi ne sciis, ŝi ne povis rakonti sub torturo.
  
  
  
  Li diris: “Ni scias tion, kompreneble. La CIA scias ĉi tion. Mi pensas, ke ili vere atendas, ke mi iru ĉi tiun vojon kaj poste iru el Ĉinio nordorienten, en la kontraŭa direkto. Ili ne vere zorgas kiel mi faras la taskon - nur mi faras ĝin."
  
  
  
  La knabino malĝoje kapjesis. "Mi scias. La CIA ne vere opinias, ke Undertong indas ŝpari aŭ konstrui. Sed estas tiel, Nick, estas tiel! Kaj nun estas la tempo. La tuta Ĉinio havas nervan kolapson, ĉio ŝanĝiĝas, kaj se ni povas penetri la Ruĝajn Gvardiojn sufiĉe profunde, ni povas komenci revolucion subite."
  
  
  
  Nick estis mojosa. Li ĉiam estis suspektema pri entuziasmo kaj fervoro. Kutime multaj homoj mortis pro tio.
  
  
  
  “Ankaŭ estas armeo,” li diris al ŝi, “kiun Mao povas uzi por testi la Ruĝajn Gvardiojn kiam ajn li volas. Ĝis vi havos armeon, ĉio, kion vi povas komenci, estas civila milito. Mi havas multajn ŝancojn venki."
  
  
  
  "Tio estus komenco," ŝi diris. “Kompreneble estos interna milito. Ni en Underthong scias tion."
  
  
  
  Ŝi iris al la banĉambro. Ŝi estis nuda, same kiel Nick. Kiam ŝi revenis, li diris: "Alportu al mi viskion kaj sodon, ĉu? Multe da glacio."
  
  
  
  Li rimarkis kun eta surprizo, ke ŝi ankaŭ prenis grandan gluton. Ŝi trinkis pli ol li iam sciis. Sed li nenion diris. Ĉio estis parto de ŝablono, kiun li ankoraŭ ne komprenis - ŝia malespera amindumado, ŝiaj larmoj nokte kiam ŝi pensis, ke li dormas, ŝia drinkado - ĉi-lasta tre negrava, sed ankoraŭ pli intensa ol antaŭe - kaj ŝia malgaja humoro kaj konversacioj. . de morto. Normale ĉi tio estus ŝia propra afero. Nun estis lia afero. Ili kune vojaĝis al Ĉinio.
  
  
  
  Li rikanis al ŝi. "Bone. Nuntempe, ni forgesu pri la revolucio kaj eble la enlanda milito, kaj koncentriĝu por konduki min de Ŝanhajo tra Ĉinio ĝis Tibeto. Sen forigi la kapon. Unuaj aferoj unue. Vi diras, ke vi povas konduki min al Ŝanhajo kaj kaŝi min. dum kelkaj tagoj?" Ĉi tio en si mem, se Undertong povus efektive fari tion, estus signo ke la subtera ne estis tute surpapera aŭ en la menso de Fan Su.
  
  
  
  Ŝi frapetis lian vangon kaj ridetis, sed feroce diris: “Mi ne volas ŝajni malfacila, sed vi devas kompreni. Mi nur povas pensi pri la subtera, la kuraĝaj homoj kun kiuj mi laboras. Mi ne tro zorgas pri la CIA. . "
  
  
  
  "Aŭ HAKILO?"
  
  
  
  Ŝiaj okuloj atente renkontis liajn. "Aŭ pri HAKILO." Ŝi ridetis. "Krom unu AX-agento pri kiu mi konas."
  
  
  
  “Ĉiam flatado. Kaj nun pri Ŝanhajo?
  
  
  
  Fan Su glatigis la mapon inter iliaj nudaj korpoj. Ŝi montris al la suda pinto de Koreio. “Estas nur ĉirkaŭ kvincent mejloj de Pusano ĝis Ŝanhajo. Ni havas multajn subtenantojn en Koreio, ĉinoj, kiuj iris tien por eskapi de la Ruĝecoj. Foje ili sendas al ni monon kaj provizojn. Ne estas tiel malfacile por fatrasoj venki la blokadon en la orienta Ĉina Maro - la Ruĝuloj ne havas sufiĉe da patrolŝipoj tie. Estas strandoj norde de Ŝanhajo kie estas sekure surteriĝi nokte. Antaŭ la mateno mi povas konduki vin al Ŝanhajo kaj kaŝi vin sekure. Sed ne longe, kiel vi komprenas. Nun la urbo tumultas – la Ruĝaj Gardistoj ankoraŭ tumultas kaj marŝas. Okazis ankaŭ kelkaj pafadoj kaj torturoj, kaj baldaŭ antaŭ ol mi foriris Honkongo mi aŭdis pri kelkaj publikaj ekzekutoj. Mi ne scias ĉu kredi ĝin aŭ ne, sed mi scias, ke mia frato, mia duonfrato, Po-Ĉoi, nun estas en aŭ proksime de Ŝanhajo. Li ne povas fari multe da rekrutado por la Ruĝa Gvardio — ili ankoraŭ estas tro batalemaj — sed li provas organizi la kamparanojn ĉirkaŭ la grandurbo por eniri kaj gvidi ilin."
  
  
  
  "Okazis batalo en Ŝanhajo," diris Nick. Li longe parolis kun Falko tiun matenon.
  
  
  
  Ŝi ridetis. "Do eble Po-Ĉoi faras bonan laboron." Ŝi finis sian glason kaj metis la glason apud la lito. Ŝi rigardis Nick. “De iom da tempo, karulino, mi laciĝis pro planado. Ĉu mi faru ion alian?
  
  
  
  "Kiel kio?"
  
  
  
  Fan Su paŭcis. "Vi vidas. Vi estas laca de mi. Aŭ tio aŭ vi estas laca. Mi sciis, ke mi devas savi mian Jadan Skatolo."
  
  
  
  Noĉjo piedbatis la karton kaj atingis ĝin. "Mi montros al vi, kiu estas laca!"
  
  
  
  Poste, dum ŝi dormis, li surmetis robon kaj vagis ĉirkaŭ la loĝejo, fumante kaj multe pensante.
  
  
  
  Li neniam pensis transiri sudan Ĉinion surtere. La probabloj estis tro malgrandaj por la blankulo. Vi alfrontas la samon kiel ĉino en iu ajn okcidenta mondo.
  
  
  - vi elstaris kiel gorilo en Times Square. Ĉi tio eblus, se li havus la tutan tempon en la mondo por fari kompleksajn preparojn kaj vojaĝi nur nokte. Sed li ne havis tian tempon. La vintro estis enironta, kaj la tibetaj pasejoj baldaŭ estus blokitaj de neĝo. Li travivis unu vintran marŝon en Tibeto, kaj tio sufiĉis.
  
  
  
  Tamen, li estis celkonscia iri unue al Ŝanhajo kaj poste al Chumbi. Li devas vidi per siaj propraj okuloj, pri kio kapablas tiu ĉi Underthong. Li ŝatus fari ĝin sole kaj super granda parto de la lando. Li rigardis la liton, kie Fan Su dormis: ŝi estis dolĉa knabino, mirinda amanto, kuraĝa batalanto, sed kiam temas pri Undertong Le, nenio lasis ŝin indiferenta. Ŝi estis sufiĉe kapabla preni lin sur la Potemkin-turneon, mensogante pri la potenco de Undertong. Ĉi tiu estis ŝia infano kaj ŝi estis dediĉita. Li devos observi ŝin pri tio. Lia rakonto pri la ĉina metroo devis esti tiel vera kaj fakta kiel li povis fari ĝin. AX, male al multaj servoj, ne havis bonsonan latinan devizon, sed la signifo kaj engaĝiĝo ĉiam estis tie: "Devo Unue."
  
  
  
  Fan Su diris, ke lia nura ĉeesto en Ŝanhajo, la ĉeesto de altranga usona agento, estus granda akcelo por la metroo. Pli verŝajna. Liverendas ankaŭ la unua simbola sendo de mono, armiloj, presiloj, kelkaj novaj malgrandaj transceptoroj, mapoj kaj kodoj, elektronikaj ekipaĵoj, municioj, dipoloj por subpremi radarajn signalojn – milionon kaj unu alian objekton, kiujn bezonis la subtera. Li sciis ke Hawk kaj la CIA sciis ke tio estus riskkapitalo en naturo. La CIA povus pagi ĝin. Hawk estus sufiĉe feliĉa fari la unuan investon se li devus. Akcipitro estis same varma en la metroo kiel la knabino, sed pro malsamaj kialoj. Hawke estis realisto kaj sciis ke la ĉinoj ne ofertos veran demokration dum multaj jaroj, se iam. Li ne zorgis. Akcipitro volis uzi Underthong por siaj propraj celoj - nome, por fortranĉi kelkajn el la plej gravaj kapoj. Li nomis ĝin hidra.
  
  
  
  Nick iris al. bildfenestro kaj staris rigardante eksteren. Estis jam mallume. La norda hemisfero de pli granda Los-Anĝeleso ekbrilis kiel malsimpla mapo de neono, kristaloj kaj ombroj. Malproksime, en la sektoro de Holivudo, ŝildo ekbrilis: "Entombigo - $ 250."
  
  
  
  Nick scivolis kiel diable ili povus enterigi vin tiel malmultekoste hodiaŭ?
  
  
  
  Li notis ke dum almenaŭ ses blokoj la konstruaĵo ne estis videbla de ambaŭ flankoj. Neniuj kaŝpafistoj. Li kuris sian fingron laŭ unu el la maldikaj arĝentaj strioj, kiuj kuris ĉirkaŭ la fenestro, io kiel ŝtelalarmo, sed ĝi estis baro kontraŭ aŭskultaparatoj, kiuj povus esti direktitaj en la loĝejon. Noĉjo tiris la pezajn kurtenojn kaj forturnis sin. La sekureco de AX estis bona, sed ne sufiĉe bona. Ĝi neniam estas sufiĉe bona. Perfekta sekureco estis idealo, ne fakto.
  
  
  
  Li havis la manon sur la ruĝan telefonon, kiam la dormanta knabino kriis. "Haj pa!"
  
  
  
  Nick eniris la dormoĉambron kaj staris rigardante ŝin. Ŝiaj delikataj citronaj trajtoj brilis pro ŝvito. Ŝi estis duone kovrita de litotuko. Ŝi tordiĝis, tordante la liton ĉirkaŭ si kiel mortintotukon, kaj denove kriis: “Hai pa... hai pa...”
  
  
  
  Mi timas!
  
  
  
  Noĉjo malpeze tuŝis ŝian malsekan frunton per sia granda mano. Ĉi tio ŝajnis trankviligi ŝin. Ŝi ne plu kriegis. Li revenis al la salono, suprentiris seĝon apud la telefonoj, bruligis cigaredon, sed ne tuj prenis la ruĝan telefonon. Li scivolis, kiajn problemojn li havos kun la knabino. Nun ŝi estis streĉita kiel violona kordo, preskaŭ ĝis la limo. Eĉ amo ne konvene malstreĉis ŝin, kiom ajn ekscitita ŝi estis. Ne estis bona manĝaĵo, neniu trinkaĵo, neniu taŭga ripozo, kaj neniu sento, ke ŝi estas tute sekura. Noĉjo trakuris sian densan, mallongtondhararon kaj sulkigis la brovojn ĉe la cigaredo. Estis io alia. Ĝi devas esti. Kaj damne, li preskaŭ jam ricevis ĝin kelkajn fojojn. Estas aferoj, kiujn ŝi diris, faris—aŭ ne faris—de kiam ili estas en la loĝejo.
  
  
  
  Tiam, el la profundo de lia cerbo, ĝi venis al li kun la varmega brilo de 1000-vata ampolo. Fan Su vendis sin, vendante ĉi tiun belan korpon por aĉeti sian vojon al kaj el Ĉinio! Noĉjo estingis sian cigaredon kaj tuj ekbruligis alian. Li rigardis la plafonon tra la bluaj fumnuboj. Ŝi, kompreneble, neniam dirus al li aŭ konfesus ĝin, kaj li neniam parolus pri ĝi. Sed ĝi devis esti tiel!
  
  
  
  Kiam li unue renkontis ŝin en Honkongo, ŝi estis en kaj el Ĉinio plurfoje monate. Transirante la mallarĝan ponton super Sham Chun en la bildo de kamparanino portanta manĝaĵon al la grandurbo. Tiam ŝi diris, ke tio ne povas daŭri eterne, ke iam ŝi certe estos kaptita.
  
  
  
  Tamen ŝi ankoraŭ uzis la saman vojon. Kiam ili morgaŭ disiĝis, ŝi
  
  
  planis flugi al Honkongo kaj reveni al Ĉinio. Ŝia kovrilo por ĉi tiu vojaĝo estis tiu de socialhelpanto de WRO - la Monda Organizo de Helpo - kaj tiu pasporto sufiĉis por la Honkonga polico. Tiam ŝi malaperis en la plenplenaj barakoj de urboj aŭ inter la akvaj homoj kaj aperis kiel kamparanino.
  
  
  
  Killmaster balancis la kapon. Ne. Ĝi estis nur lia intuicio, sed li fidis ĝin. Fan Su estis kaptita. Kaj ŝi aĉetis sian elirejon, almenaŭ provizore, per sia korpo. Por tiu afero, ĉi tio ne estis io nova por Ĉinio aŭ ajna parto de la mondo. En Ĉinio, ĝi estis nur alia versio de la "premo" - la subaĉetaĵo, kiu ĉirkaŭigis la mondon. Pagita en karno.
  
  
  
  Li scivolis kiel kompromitita ŝi estas kaj kun kiu. Estus oficialulo, sufiĉe alta, sed kia oficialulo? Malsaĝulo enamiĝinte? La libertino satiĝis antaŭ ol li trenis ŝin? Iu ruza bastardo ludanta duoblan ludon laŭ ordonoj de supre?
  
  
  
  Nick ekstaris kaj komencis paŝi sur la planko. Feĉo! Li eĉ ne sciis, ke Underthong estas implikita - ŝi povus esti kaptita pro io negrava. Kiel kontrabandado de globkrajonoj aŭ cigaredoj en Ĉinion. Kelkfoje ili estis pli bonaj ol la mono sur la ĉeftero.
  
  
  
  Ne gravas. Ŝi estis kaptita. Li estis certa pri tio. Kaj ŝi ne volis, ke li sciu. Li balancis la kapon, mirante pri la strangeco de ĉiuj virinoj — la danĝero, jes, riski vian belan haŭton pro komerco, jes. Ne maltrafu la ŝancon frizi viajn harojn. Defia, ne timema pri io ajn. Sed kiam temas pri simpla fizika agado, aferoj estis malsamaj. Li sciis, kio ĝenas ŝin nun. Ŝi timis, kompreneble. Nervoza, streĉita, timigita. Kiu ne estis en ĉi tiu ludo?
  
  
  
  La vera problemo estis, ke ŝi nun konsideris sin malĉastino. Eterna malĉastulino. Kaj ŝi timis, ke li ekscios.
  
  
  
  Dum li prenis la ruĝan telefonon kaj revokis Vaŝingtonon, Nick scivolis ĉu Fan Su amas lin—ŝi vere faris. Pro ili ambaŭ, li esperis ne.
  
  
  
  La ruĝa telefono estis aŭtomata. Delia Stokes, la plej privata el privataj sekretarioj, tuj respondis.
  
  
  
  Nick diris: "Saluton, karulo. Li estas ĉi tie?"
  
  
  
  Delia konis lian voĉon, sed en unu el ŝiaj maloftaj humuraj momentoj ŝi diris: “Kiu vokas, mi petas? Kaj pri kio?
  
  
  
  Nick Carter rikanis sur sia fino de la linio. “Mi ne povas kapti vin kun viaj kalsonoj malsupren? Bone, soldato! Pri la Flava Danĝero kaj Flava Venuso. Bone?" Hawke, post pripenso kaj je la avantaĝo de klareco, dividis la mision en du partojn: Flava Venuso estanta Undertong, kaj Ŝanhajo kaj Fan Su; La Flava Danĝero estis la tasko de Chumbi ĉe la CIA. Nun, Nick kviete fajfis malnovan spektaklomelodion dum li atendis, ke Hawk ligos.
  
  
  
  "Nu?" Akcipitro sonis laca, lia voĉo pli severa ol kutime. Estis malfrue en Vaŝingtono, kaj la maljunulo preskaŭ ne dormis. “Kio estas ĉi-foje, filo? Sen ia singulto, mi esperas?”
  
  
  
  Neniam estus eble rakonti al Hawk pri la emocia problemo, kiu ĝenis Nick. La maljunulo ne komprenis emociajn problemojn. Li estis kapabla je mortigado de la misio surloke.
  
  
  
  Do Noĉjo diris, “Mi sufiĉe bone ellaboris tion, sinjoro. Lasu min purigi ĝin, ĉu bone?" Li prenis stakon da paperoj de la tablo, skribitaj en la bonorda mano de Fan Su dum Nick diktis.
  
  
  
  "Iru antaŭen, daŭrigu."
  
  
  
  "Mi bezonos kelkajn aferojn," diris Nick. Li devis rideti dum li daŭrigis. “Kiel la submarŝipo, aviadilŝipo kaj AX-aviadiloj desegnitaj por aspekti kiel ĉina komerca ŝipo. Ĉi tio estas komenco, sinjoro."
  
  
  
  Akcipitro ne faris la sarkasman rimarkon, kiun Nick atendis. Li nur subridis kaj diris, “Mi pensas, ke ni povas bone trakti ĉi tion. Fakte, estas pli da intereso pri tio en la Blanka Domo ol mi atendis. Ni povas havi kion ajn ni volas. Ajna kunlaboro de iu ajn servo."
  
  
  
  Killmaster estis iom ŝokita, sed kontenta. "Kiel fartas, sinjoro?"
  
  
  
  "Kiel tio. Mi vendis al li varan fakturon.” La laceco forlasis la voĉon de la maljunulo. Nick imagis maljunan grizan katon ronronantan super telero da kremo. Hawke aldonis: "Ili kompreneble provos fini morgaŭ kaj neniam estos sufiĉe, sed nun vi povas pensi grandan. Do?"
  
  
  
  Nick Carter komencis legi el la paperoj en sia mano.
  
  
  
  Post kvaronhoro, Hawk diris: “Mi diros al vi unu aferon, filo. Kiam vi pensas granda, vi vere pensas granda. Sed estas normale. Eble. Kiom kelkaj milionoj da dolaroj nun!”
  
  
  
  "La tempo devas esti preciza," diris Nick. “Dum sekundo. Morta malamiko aŭ mi estas morta. Mi pensas, ke mi devus esti en Ŝanhajo post semajno, sinjoro."
  
  
  
  "Pli bone vi ol mi," lia estro diris kun sia kutima sincereco. “La lasta raporto estas, ke la urbo bolas. La Ruĝa Gvardio kaj la kamparanoj batalas, neniu ŝajnas scii kion faras la Popola Armeo,
  
  
  Kaj ĝenerale aferoj estas kiel infero. Sed ĝi devus funkcii por vi - ilia sekureco ne estos tiel strikta."
  
  
  
  Nick konsentis ke tio verŝajne estis vera.
  
  
  
  "Ju pli frue des pli bone," Hawk diris al li. "La CIA diras, ke ilia plej ŝatata satelito diras al ili, ke la ChiComs preparas sian tunelon por vintro. Tio estas, ili ĉesas labori. Eble post unu semajno ili retiros multe da personaro kaj trupoj kaj lasos nur malgrandan teamon. por la vintro. Ĉi tio devus helpi, knabo."
  
  
  
  "Mi prenos ĉion, kion mi povas akiri, sinjoro."
  
  
  
  "La CIA ankaŭ sendis al mi aron da novaj satelitbildoj. Ili opinias, ke prop B estis sufiĉe bone ekvidita. Branĉo de la tunelo kondukanta reen supren laŭ la monto - sed vi vidos ĉion. Mi sendos pligrandigitajn bildojn kune kun interpreto de la fotoj."
  
  
  
  Nick prenis karton de la tablo. Li faris specialan noton por si. “Sinjoro, mi ankaŭ ŝatus, ke vi sendu Karlon de Ŝminko. Mi havas la senton, ke mi bezonos la plej bonan."
  
  
  
  "Mi faros ĝin." Akcipitro ridis. "Se li povos fari vin ĉino, li estos la plej bona!"
  
  
  
  “Mi nur bezonos pasi nokte. Kaj tiam nur kelkajn horojn samtempe. Certigu, ke Karlo memoras kunporti sian ĝibon, sinjoro."
  
  
  
  "Ne zorgu pri ĝi. Karlo scias siajn aferojn. Vi havos ĝibon. Nun faru ĝin denove de la komenco."
  
  
  
  Post duonhoro, Hawk diris, “Mi pensas, ke ni eble havos ĝin. Kompreneble ĉio estos en ordo, sed ni atendas ĝin. Sed mi pensas, ke la ĉefaj problemoj estas solvitaj. Ĉio krom la bazo proksime de Tibeto. . Tio maltrankviligas min. Neniu en Vaŝingtono ŝajnas scii multon pri ĉi tiu Deng Fa. Kiom da jaroj diris al li Venuso? "
  
  
  
  Majstro Killa rigardis en la dormoĉambron. Nun ŝi dormis trankvile. Fang Su - Venuso al Hawk - donis sufiĉe mirigan respondon al la ĝena kaj plej grava problemo de la bazkampadejo proksime de Chumbi Valley. Vi ne povas simple ĵeti agenton sur dezertan monton nokte kaj atendi rezultojn. Precipe en Tibeto kiam proksimiĝas vintro.
  
  
  
  Li ripetis al Hawk ĉion, kion Fan Su diris al li. “Tan aĝas pli ol cent jarojn, sinjoro. Kiom mi komprenas, la lasta el la malnovaj militestroj. Antaŭe, li fuĝis al sudokcidenta Ĉinio laŭplaĉe. Kiam Ĉiang Kai-ŝek aperis en la dudekaj jaroj, Teng aliĝis al li por tempo. Poste li transiris al la komunistoj. Li tiam revenis al Chang. Tipa ĉina interkonsento mi supozas. Arĝentaj kugloj, vi scias. Ĉiuokaze, kiel Venuso rakontas al mi, kiam la ĈiComs definitive transprenis, ili lasis la maljunulon retiriĝi. Li ne povis vundi ilin, do ili lasis lin savi vizaĝon kaj faris ion por si. Mi pensas, ke ili observas lin, sed ne tro proksime. Post ĉio, ĉi tiu ulo estas pli ol cent. Do nun li loĝas en kastelo el argilo ĉirkaŭ kvindek mejlojn de Chuntiene—tio estas proksimume tiom sudokcidente kiom oni povas atingi en Ĉinio kaj ankoraŭ esti en Ĉinio—kaj ne ĝenas neniun, kaj ne ĝenas lin. Tamen...” Noĉjo ridis, sciante kia estos la respondo de Falko. “Venuso diras al mi, ke la maljunulo ankoraŭ havas kromvirinojn! Li ŝajnas tre malmoderna."
  
  
  
  Je lia miro, Falko ankaŭ ridis. “Li povas gardi ilin, jes, sed kion li faras kun ili? Sed ne gravas - ĉi tiu datumbaza problemo ĝenas min. Estas bastardo, bone. Sed ni ne havas alternativon. Ne en Ĉinio. Se vi venus de la alia flanko, jes, sed tio ne estas la kazo. Do ŝajnas, ke ĝi devas esti ĉi tiu Dek. Kompreneble li povas fordoni vin."
  
  
  
  “Estas neverŝajne, sinjoro. Antaŭ ĉio, li estas senila kaj mi dubas, ke li komprenas multon de kio okazas. Due, kaj plej grave, Teng estas la praavo de Venuso. Aŭ io tia. Mi ne scias. Mi ja mem komprenas tion, sed ĉio rilatas al la ĉina praa sistemo kaj patriarkeco. Venuso do povas pretendi ian rilaton) – ĉi tio kaj la leĝoj de gastamo – mi diris, ke ĝi estas malnovmoda – sufiĉu por pluraj tagoj. Ĉion, kion mi bezonas por organizi. Mi pensas, sinjoro, ke ni nur devas ludi ĝin tiel."
  
  
  
  Akcipitro laŭte suspiris. "Mi pensas, ke vi pravas. Ĉu vi parolas pri Chung Tien? Atendu, filo."
  
  
  
  Dum lia estro kontrolis la mapon, Noĉjo ekbruligis alian cigaredon kaj rigardis en la dormoĉambron. Ŝi ankoraŭ dormis.
  
  
  
  Akcipitro revenis al la linio. "Vi ankoraŭ estos pli ol kvincent mejlojn de Ĉumbi!"
  
  
  
  Killmaster diris, ke li tro konsciis pri ĉi tiu fakto.
  
  
  
  “Ne povas esti helpita, sinjoro. Mi ne povas proksimiĝi sen renversi la mision - kaj simple ne ekzistas alia bazo! Devas esti la maljunulo kaj Chuntiene. Ni estas tre bonŝancaj havi ĉi tion. La homoj de Sikimo faras sian parton kaj prenas kaj lasas nin ĝuste, mi devus povi fari ĉi tion. Mi transdonos al la CIA ilian subtenon B - la malgrandajn aferojn."
  
  
  
  Ĝi estis kiel Falko kaj Killmaster, kiuj nek menciis kio estis en ilia menso - kiel foriri poste
  
  
  kompletigo de la misio. Ĉi tiu tempo ankaŭ devus esti frakcio de sekundo. Sed labori kun AX igis vin fatalisto - vi aŭ faras ĝin aŭ vi ne faras.
  
  
  
  Ili parolis dum aliaj kvin minutoj, dum kiu Nick faris decidon. Li vere ne intencis rakonti al Hawk pri ĉi tio, sed nun li decidis ke li fartas pli bone.
  
  
  
  “Ĝi estas verŝajne pruntproblemo,” li diris, “kaj ne tro grava nun, sed ĝi eble helpos en la estonteco. Venuso diras al mi, ke ŝi, kaj ĉi tio validas por la tuta Undertong, ne volas esti parto de Ĉiang Kai-ŝek. Ili eĉ ne akceptos helpon de li, kiom ajn malesperaj ili estas, do vi povas vidi, ke ili signifas komercon. Ili opinias, ke Ĉiang estas reakcia faŝisto, sinjoro, kaj ke li vendos la revolucion se li enmiksiĝas en ĝi. Ŝiaj vortoj se Chan provas meti la feinon reen en la botelon. Mi pensis, ke vi eble volas transdoni tion al aliaj homoj."
  
  
  
  Estis longa paŭzo. Akcipitro tiam moke ridis. “Ne estos revolucio, kaj ni scias ĝin. Sed ne diru al Venuso, ke mi diris tion. Mi ne volas pli da komplikaĵoj ol mi devas havi, kaj estas multaj da ili nun. Sed mi transdonos ĉi tion al la Politika Departemento por kio ĝi valoras. Ni venkos ĉi tiujn zorgojn kiam ni venos al ili. Do forgesu pri ĝi - ĉion? "
  
  
  
  "Jen ĉio, sinjoro. Matene do?"
  
  
  
  Ĝuste je la oka. Metu Venuson en aviadilon al Honkongo kaj vi translokiĝos al Koreio. Mi kontaktos ĝis vi suriros la submarŝipon en Pusano. Ĝis vi alvenos al la ĉina ĉeftero, la situacio estas fluida. Adiaŭ, filo. Kaj rigardu. ".
  
  
  
  "Adiaŭ, sinjoro."
  
  
  
  Killmaster miksis al si viskion kaj sodon ĉe la malgranda trinkejo. Li memoris la vortojn de la knabino: "Mei yu fa zi." Ĉi tio estas neebla!
  
  
  
  Ĝi povus esti farita. Kun bonŝanco, kuraĝo kaj persistemo ĝi povus esti farita. Precipe sorto. Li memoris, ke Hawk vokis Novjorkon antaŭ du tagoj—antaŭ tri tagoj? — kaj diris al li, ke li gajnis alian Oran Falĉilon.
  
  
  
  Noĉjo kolektis la paperojn kaj ĵetis ilin en la rubujon de la elektra disrompilo. Lia rido estis kurba. La ĉinoj admiris ilian eltrovemon kaj kuraĝon. Se li alportos ĉi tion, eble maljuna Mao rekompencos lin per la Ordo de la Brila Jado. Postmorte.
  
  
  
  Portante sian trinkaĵon, li eniris la dormoĉambron. Malhelaj okuloj rigardis lin tra tre malpezaj epikantaj faldoj. Fan Su estis tiel rondokula kiel eble por orienta homo.
  
  
  
  Noĉjo sidiĝis sur la liton kaj komencis klarigi al ŝi. Ŝi nun ne interesiĝis. Ŝi metis sian molan manon ĉirkaŭ lian kolon.
  
  
  
  "Mi sonĝis pri jada bastono," ŝi flustris. "Nun faru ĝin reala."
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  La orienta sektoro de kio antaŭe estis la Internacia Setlejo, precipe ĉirkaŭ la suda kurbo de Wanpu kaj ĵus sub la fama Bund, estas la industriigita parto de Ŝanhajo. Ĝi neniam resaniĝis post la ruiniĝo de la japana invado. Laŭ ambaŭ bordoj de la Suzhou-a greko, kie la granda hordo da akvohomoj loĝas sur sampanoj, estas ankoraŭ multaj ruinigitaj kaj disfalintaj fabrikoj. Ĉi tiu parto de Ŝanhajo, kiel la Malnova Urbo, estas miksaĵo de mallarĝaj stratoj kaj vojetoj, putriĝanta kuiraĵo kiu enhavas kaj krimulojn kaj malriĉulojn en grandegaj kvantoj. Tage, la polico kaj eĉ la armeo moviĝas en grupoj de almenaŭ kvar homoj; nokte la sektoro estas lasita al la loĝantoj, kiuj eliras el siaj nestkavernoj por fari la plej bonan vivon ebla. Ĉi-lastaj, ne sen logiko, estas konataj de la polico kiel "noktaj homoj".
  
  
  
  Killmaster restis en Ŝanhajo dum kvar tagoj. Tro longa. Li kaj Fan Su, kune kun dekduo Undertong-anoj, vivis en la malbonodora, rat-infektita kelo de detruita kotonfabriko. Komence ĉio iris bone. La usona submarŝipo Snark II faris sian devenon de Pusano sen okazaĵo. Nick Carter, nun vestita per peza vestaĵo, kaj la milion-dolara kargo estis sekure alportitaj marborden sur dezerta strando ien en la vasta aluvia Jangzia Delto. La kvindek viroj kiujn Fan Su komandis aperis kiel fantomoj el la senluna nokto por saluti lin. Nick estis impresita. Fan Su, vestita per la neta uniformo de Ruĝgvardio knabino, estis tre efika; Ne estis absolute simila al la knabino, kiu lastatempe dormis en sia lito.
  
  
  
  Horon post kiam la Snark sinkis, Nick kaj la knabino iris al Ŝanhajo por rubejo. La ŝarĝo malaperis en dekduon bruantajn kamionojn. Al Nick kaj la knabino restis nur du transriceviloj, ĉirkaŭ cent mil dolaroj en oraj kuboj – efektive la grandeco de buljonkubo – kaj malgranda valizo enhavanta unu milionon da dolaroj en nova juano. Ĉi tiu papera mono en malgrandaj valoroj estis delikata falsaĵo, kaj la CIA volis provi ĝin.
  
  
  
  
  Fan Su estis tre kolera. Anderthong," ŝi eksplodis, "provas komenci revolucion, ne subfosi la ekonomion de la lando!" Killmaster komprenis ŝian punkton. Li sciis ke Hawk estis devigita inkludi la strangan monon en la sendaĵo. Ie en la suda Jangzia Kanalo, li sendis la falsaĵon al la fundo, ridetante dum li imagis la reagon de la vicdirektoro kaj aliaj dungitoj ĉe Langley se ili vidus la finon de sia eksperimento.
  
  
  
  Ili alteriĝis sekure en detruita kotonfabriko. Nick testis radio-ricevilon lerte dizajnitan por simili transistoran radion kiun ĉiu riĉa aŭ sukcesa Ruĝa Gardisto povus porti. Li laboris kun Snark por mallongega tempo, kaj la sendado kaj ricevado estis egala al Kvin. Laŭta kaj klara.
  
  
  
  Tiam la sorto turniĝis. Po-Choi, la duonfrato de Fan Su, estis kaptita kontraŭbatalante grupon de kamparanoj en la sudaj antaŭurboj de Nantou. Li estis torturita kaj li parolis. Novaj arestoj estis faritaj preskaŭ ĉiuhore. La murafiŝoj kriegis. La konfeso de Po-Choi kaŭzis novan frenezon inter la Ruĝaj Gardistoj. Ili batis kamparanojn en la antaŭurboj kaj tiam turnis sin al la grandurbo mem en frenezo de krimfajro, rabo, seksperforto kaj murdo.
  
  
  
  Onidiroj pri la fripona hundo disvastiĝis kiel puloj. Rifuĝintoj konstante venis al la kelo kun rakontoj pri novaj indignoj: manoj, oreloj, nazoj estis fortranĉitaj. Komercisto estis batita al morto ĉar li ne povis ĝuste citi la Ruĝan Libron de Mao. Homoj estis senkapigitaj en Karl Marx Square, kaj Ruĝaj Gardistoj ludis piedpilkon kun siaj kapoj. Oni parolis pri mobilizado de la Popola Milico por enhavi la Ruĝan Gvardion. Oni parolis pri venigo de grandaj partoj de la Popola Armeo por subpremi ambaŭ. Estis konversacioj. Kaj pli da babilado.
  
  
  
  Killmaster estis ĝenita. Ĝis nun, li neniel donis ordonojn aŭ enmiksiĝis, kvankam li estis la estro de la misio, kaj Fan Su komprenis tion. Sed kvar tagoj sufiĉis por pasigi en Ŝanhajo. Li vidis tion, kion li venis por vidi. Fan Su, malgraŭ la tuta kaoso, ĉion aranĝis. Kaj la usona aviadilŝipo atendis, malrapide rondirante ducent mejlojn en la Ĉina Maro. Estis tempo por iri.
  
  
  
  Li rigardis trans la malgajan kelon al la knabino. En ĉi tiu momento, ŝi parolis kun viro nomita Wong Chaotian, unu el ŝiaj ĉefaj asistantoj en la urbo. Li estis maldika viro en T-ĉemizo kaj nigra piĵampantalono. Li ne havis ŝuojn. Lia hararo estis longa kaj grasa, tenita per tuko malpura pro ŝvito.
  
  
  
  Nick rigardis ilin paroli. "Malbona novaĵo," li pensis. Plej malbona de ĉiuj. Li povis rimarki la ŝultrojn de la knabino kaj la maniero kiel ŝi kaptis la brakon de Wong kaj skuis lin. Lia intuicio diris al li, ke tio estas novaĵo, kiu povus esti danĝera por iu. Noĉjo levis siajn grandajn ŝultrojn, sentante sian artefaritan ĝibon iomete moviĝi dum li faris tion. Li admiris la laboron, kiun Karlo, AX Makeup, faris sur la ĝibo, sed ĝi estis ĝena. Sed ĝi plenumis la laboron - ĝi ŝrumpis AXEman ĝis grandeco, tordante kaj distordante lian grandan, perfektan korpon por ke li ne elstaris. Ĉi tio, kune kun malhela makulo, peruko gluita al lia razita skalpo, kaj kelkaj longaj, maldikaj haroj sur lia mentono kaj supra lipo, ĉio permesis al li vivi kiel ĉino. En la mallumo kaj se neniu rigardis tro proksime. Li havis perfektan aron da paperoj, sigelitaj per Dokumentoj, tiel malnovaj, malpuraj kaj ĉifonaj, ke eĉ la plej senpacienca oficisto ne trarigardus ilin.
  
  
  
  La plej bona estis la malhelflava makulo. Ĝi estis forpermeso kaj permesis al li razi ĉiutage.
  
  
  
  "Ĉi tio nur devas ĉesi," Karlo diris al Nick. “Vi aspektos kalva dum iom da tempo, sinjoro. Kaj ju pli da malpuraĵo vi permesas akumuliĝi sur ĝi, des pli bone.”
  
  
  
  Killmaster sukcesis amasigi malpuraĵon. Kaj ĉio, kio venis kun ĝi. Li konstante jukis. Li jam komencis antaŭĝoji pri la fino de la misio, ne tiom pri la detruo de Subteno B, sed pri longa kaj luksa bano. Nick sciis per sperto, ke en misio, malgrandaj aferoj alprenas novan signifon, kiel soldato, kiu zorgas pli pri teni siajn piedojn sekaj ol sia kapo malsupren.
  
  
  
  Li gratis sian kruron kaj malbenis subspire. Fan Su kaj Wong alproksimiĝis al li. Ili parolis Wu, la lokan Ŝanhajan dialekton, sed kiam ili alproksimiĝis al Fang Su, ili ŝanĝis al la angla. Ŝi ankoraŭ tenis la manon de Wong. Nun ŝi puŝis lin iomete al Noĉjo.
  
  
  
  "Diru al li tion, kion vi ĵus diris al mi."
  
  
  
  Wong, kiu ektimis dekomence, rigardis la fremdan diablan ĝibulon. Li sciis nur tion, kion diris al li Fan Su - ke Nick estas ĉi tie por helpi Undertong, ke li estas tre grava en Usono, kie la Prezidanto petis sian konsilon ĉiutage, kaj ke lia vorto estas leĝo kaj lia kolero estas morto. Wong sciis, ke ie sub ĉiuj ĉifonoj kaj malpuraĵo kaŝiĝas
  
  
  Fajra Drako. Nun li iomete riverencis kaj tuŝis sian pugnon al sia ŝvita ĉifono.
  
  
  
  "Ili metis Po-Ĉoi en feran kaĝon," li diris nun. “Ili pendigis lin sur stango ĉe la policejo. Ĉiuj venas por rigardi. Li ne havas vestojn, li estas tre malvarma. Do ili tranĉis lin unu pecon."
  
  
  
  Noĉjo restis kaŭranta en sia nesto el malpura pajlo. Li ĵetis rigardon al Fan Su. “Mi komprenas la bazan ideon, sed ĝi ankoraŭ ne havas sencon. Ĉu vi volas interpreti?"
  
  
  
  Antaŭ ol ŝi povis diri ion ajn, Wong denove parolis. "Ĝuste, mi diras! Tiel ankaŭ diras la ŝildo. Ili fortranĉis unu pecon hodiaŭ, unu pecon da morlo, unu pecon ĉiun duan tagon." Wong etendis siajn brakojn kaj levis siajn elĉerpitajn ŝultrojn. "Sufiĉe baldaŭ, Po-choi, hawa, mi pensas!"
  
  
  
  Nick ekstaris. Fan Su frapetis Wong sur la ŝultron kaj puŝis lin iomete. Ŝi diris ion en Wu. La viro ridetis, saltis al Noĉjo kaj forlasis ilin.
  
  
  
  Nick, ne forgesante eĉ tiam sidiĝi kaj fleksi sian malbelan dorson, diris: “Bone, Fan Su. Kio ĝi estas?" Rememorante ilian hieraŭan konversacion, li aldonis: “Mi ne ŝanĝis mian opinion, vi scias. Mi tre bedaŭras Po-Ĉoi, same kiel mi bedaŭras vin, sed ni ne povas helpi lin. Eble. Nenio! Estus sencela provi kaj ni nur endanĝerigus la mision."
  
  
  
  Malhelaj okuloj rigardis en la siajn. Sekaj okuloj. Ĉi tio ne surprizis lin. Ŝi povis plori en sia dormo aŭ plori pro amo, sed li sciis, ke ŝi neniam ploros en danĝero. Fakte, ŝia forta trankvileco iom maltrankviligis lin.
  
  
  
  Ŝi prenis lian manon. “Lasu min paroli kun vi momenton, Nick. Ni revenu ĉi tien solaj. Mi devas esti honesta pri tio."
  
  
  
  Li sekvis ŝin, miksante kaj glitante en siaj eluzitaj kaŭĉukaj ŝuoj, laŭ la mallarĝa brika koridoro al la ruinoj de la kaldrono. Estis rusta akvo sur la planko. La kadavro de kato flosis proksime kaj ie rato triumfe grincis.
  
  
  
  Nick komencis: "Ne utilas, Fan Su. Ni devas eliri el Ŝanhajo. Morgaŭ vespere plej malfrue. Mi ne povas konservi ĉi tiun aviadilŝipon tie por ĉiam kaj..."
  
  
  
  “Bonvolu, kara! Lasu min paroli. Aŭskultu min. Mi scias, ke vi regas, sed mi devas fari ion. Mi volas, ke vi sciu pri ĉi tio."
  
  
  
  Nick kaŭris en la abomena akvo, ĉar miliardoj da kulioj kaŭris dum jarcentoj. "Bone," li diris humile. "Paroli"
  
  
  
  “Po-Choi parolas,” ŝi diris, “sed li ne parolas pri ni, pri Anderthong. Li scias pri ĉi tiu loko, li verŝajne scias, ke ni estas ĉi tie, sed ni ankoraŭ estas liberaj. Ĉu vi ne komprenas - li donas al ili malverajn informojn. Nun ili scias ĝin. Tial ili pendigis lin en kaĝo kaj komencis tranĉi lin en pecojn. Li faras tion por ni, Nick, por ni — kaj mi devas helpi lin! Mi helpos lin."
  
  
  
  Li fikse rigardis ŝin. “Kiel, pro Dio? Li estas en fera kaĝo, sur stango antaŭ la polickonstruaĵo, ĉirkaŭita de miloj da Ruĝaj Gardistoj. Vi ne povas helpi lin! Kaj se Wong diras la veron, kaj ili vere tranĉas lin. iom post iom, tiam ĝi ne daŭros longe. Neniu viro povus. Ni devas kuri por atingi ĉi tion..."
  
  
  
  Ŝi balancis la kapon. Ŝia vizaĝo estis senesprima. "Tiel longe kiel mi ne mortigos lin, mi eldolorigos lin."
  
  
  
  Ĝi ne estis tiel malbona kiel li atendis. Li atendis, ke ŝi postulu, ke li, ili iel venku dek mil Ruĝajn Gvardiojn kaj eligu Po-Ĉoi el la kaĝo. Iasence ĝi havis sencon. Sed tamen, eliro estis neebla. Tage, eble per altforta fusilo. Undertong-anoj estis armitaj nur per tranĉiloj kaj la foja pistolo aŭ revolvero. Nick mem havis nur Luger kaj stileton.
  
  
  
  Noĉjo gratis – al la diablo kun ĉiuj pedikoj – kaj balancis la kapon. "Pardonu bebo, sed tio ne eblas."
  
  
  
  "Ĝi povas esti farita," ŝi diris obstine. "Mi faros ĝin. Sola se mi devas. Li estas mia sango, Noĉjo, kaj li lasas sin esti tranĉita en pecojn por mi, por ni ĉiuj. Mi devas mortigi lin!
  
  
  
  Li sentis, ke tion ŝi celis. Tute prave. Killmaster komencis esplori la kazon de la alia flanko. Se ŝi vere intencis sekvi – kaj ŝi faris – li devus veni kun ŝi. Li ne povis permesi al ŝi perdi. Li bezonis ŝin. Sen mencii ion ajn personan inter ili — li bezonis ŝin. Flava Danĝero kaj Yellow Venus-misioj bezonis ŝin. La amuzo kaj ludoj finiĝis nuntempe, la blatoj malaperis kaj la misioj venis unue.
  
  
  
  Alia afero estas, ke Po-Choi ne daŭros eterne! Ne kun ĉi tiuj hundiloj disŝirante lin peco post peco. Pli aŭ malpli frue – estas miraklo, kiun li tiom longe tenis – li rompiĝos kaj rakontos al ili pri ĉi tiu loko.
  
  
  
  "Mi petas vin nur unufoje," diris Fan Su. “Mi ne petegos, Noĉjo. Helpu min. Mi estas malbona pafo. Neniu el la aliaj povas pafi pli bone, kaj niaj armiloj estas malbonaj. Sed vi povas fari ĝin. Vi estas la nura kiu vere povas elteni ŝancon."
  
  
  
  Li kapjesis. "Mi pensas, ke vi diras
  
  
  ĝuste. Kaj sciante ĉi tion - ĉu vi ankoraŭ provus, se mi dirus ne? "
  
  
  
  "Mi devas." Enkonstruita ĉina fatalismo. Ĝia glata, bela surfaco estis nur tavolo de okcidenta verniso; sub ĝi estis tute orienta, same determinisma kiel la Budho mem.
  
  
  
  Killmaster decidis. "Bone. Mi helpos vin. Sed nur se ni eliros ĉi-nokte. Ni ne revenos. Ĉu vi povas zorgi pri komerco dum dudek kvar horoj? Ĉu viaj homoj povas trakti ĉi tion? Kaj vi prefere estu diable certa!”
  
  
  
  Fan Su ĵetis rigardon al la malmultekosta Honkonga horloĝo, kiun ŝi portis alte sur la pojno. En tiaj tempoj, eĉ horloĝoj povus esti danĝeraj por la tre malriĉaj.
  
  
  
  "Estos mallume post unu horo," ŝi diris. "Se ni estos bonŝancaj, ni bezonos duonhoron por atingi de ĉi tie al la Urba Centro. Ni faros tion - mortigu Po-Ĉoi; tiam ni povos kapti sampanon proksime de Wusong. Ĝi kondukos nin norden. ĝis ni renkontos kamionon kiu kondukos nin al flughaveno. Jes, Noĉjo, ni povas trakti ĝin. Ni povas esti ĉe la flughaveno je noktomezo."
  
  
  
  Li kaptis ŝian brakon tiel forte, ke ĝi doloris, sed ŝi ne retiriĝis de li. “Ĉu vi estas diable certa? Post kiam mi komencos ĉi tiun operacion, ni ne povos reiri. Ĝi devas esti farita ĝuste la unuan fojon."
  
  
  
  “Vi vundas min, Nick. Bonvolu".
  
  
  
  Li lasis ŝin iri, sed anstataŭ foriri, ŝi malstreĉis en liaj brakoj. "Pardonu, Noĉjo, sed mi devas fari ĉi tion."
  
  
  
  Noĉjo tenis ŝin dum momento, sed kiam li parolis, lia voĉo estis severa. "Bone! Tiam ni faru ĝin. Helpu min kun ĉi tiu malbenita ĝibo."
  
  
  
  Li demetis sian malpuran nigran kulian jakon por malkaŝi karnkoloran monstraĵon. La ŝminko faris bonegan laboron pri tio, eĉ inkluzive de la verukoj kun haroj kreskantaj el ili. Unu karnkolora rimeno iris sub liajn akselojn kaj fiksiĝis ĉe la fronto. La randoj estis tiel zorge gluitaj kaj kunigitaj, ke la ĝibo aspektis kvazaŭ ĝi kreskis el lia propra karno. Nick kaŝis en ĝi radiostacion.
  
  
  
  Li metis la etan radion sur la enfermaĵon de la vaporkaldrono, eltiris la longan antenon kaj enigis la ŝlosilon kaŝitan en la bazon. La radioricevilo funkciis per potencaj, longdaŭraj arĝentaj baterioj. Li rigardis Fan Su.
  
  
  
  "Ĉu vi certas? Mi devos transdoni ene de kelkaj minutoj. Kaj nia informo estas, ke la Popola Armeo sufiĉe lertas pri radiokaptado. Tuj kiam mi finos, ni devos kuri. "
  
  
  
  Ŝi ĵetis al li la pilkon. Por la unua fojo post longa tempo, ŝi ridetis. “Nenio estas certa en ĉi tiu vivo, karulino. Precipe en vivoj kiel la nia. Mi pensas, ke ni sukcesos, sed mi ne scias, kio estas skribita. Dependas de vi". Ŝi levis la ŝultrojn kun la tuta rezignacio de la Oriento. "Sed mi scias, kion mi devas fari."
  
  
  
  Killmaster sulkigis la brovojn. Li ne tuŝis la ŝlosilon. Kompreneble ŝi pravis. Nenio en la vivo estis certa. Neniuj garantioj. Filozofio estis tre maldika bastono foje. Li vidis sin en fera kaĝo, estanta ŝtonumita kaj kriita de la Ruĝaj Gardistoj. La kazo de Carter. Rekompenco de cent mil dolaroj. Dio, kian bonan tagon havas la bastardoj! Ili paradis lin kun ŝnuro ĉirkaŭ la kolo, torturis lin, tranĉis lin iom post iom, same kiel ili nun faris kun Po-Ĉoi. Kaj kiam la tuta propaganda valoro estos elpelita, li estos mortigita. Kiel eble malrapide kaj dolore.
  
  
  
  Tamen, la misio devas esti plenumita, kaj li ne iĝus gvidanto en sia profesio retenante.
  
  
  
  Killmaster rikanis al la knabino. "Bone, ni iru." Li komencis frapi sur malgranda ŝlosilo, sendante siajn veksignalojn trans la maron al kie la aviadilŝipo atendis lin.
  
  
  
  Yellow Venus is calling to Sawtooth - Flava Venuso vokas al Sawtooth...
  
  
  
  La punktoj kaj streketoj revenis al li. Venu, Flava Venuso.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Korpa, ĝiba kulio tiris rikiŝon laŭ la serpentuma, mallarĝa Flava Cikonia Strato. Malpeze pluvis, iom pli ol nebulo, sed li havis pajlan kabon super siaj larĝaj ŝultroj kaj li levis la tengan por protekti sian pasaĝeron. La strato estis malluma kaj senhoma. La granda kulio preskaŭ povis flari la timon malantaŭ la fermitaj kaj baritaj butikoj. La Ruĝa Gardisto de Mao fariĝis monstro - kaj la monstro estas for ĉi-nokte. Ne malproksime de ili, kie la strato turniĝis al Karl Marx-placo kaj dissolviĝis en labirinto de urbaj konstruaĵoj, la Besto kriegis pri sango kaj karno.
  
  
  
  Malantaŭ li, Fan Su diris: "Memoru, vi estas surda kaj muta. Se ni havas problemojn, lasu min fari la tutan paroladon."
  
  
  
  Nick Carter paŭzis momenton kaj rerigardis ŝin de sub la rando de sia kulioĉapelo. Li ridetis per siaj nigraj dentoj kaj kapjesis. Surda kaj muta. Li verŝajne ne forgesos. Li kuris al la lumfasko ĉe la fino de la strato. Li tenis sian kapon malsupren kaj siajn krurojn.
  
  
  similis la krurojn de profesia rikiŝisto. Killmaster faris tion antaŭe.
  
  
  
  Fan Su sidis dekore en la rikiŝo, bonorde vestita per vatita kostumo kaj malgranda verda ĉapo kun ruĝa stelo. Ŝi surhavis sneutojn kaj la neeviteblan sanitaran maskon el blanka gazo, kaj en la mano ŝi portis la ruĝan libron de Mao – la Biblion de la Ruĝa Gvardio. Inter siaj maldikaj gamboj ŝi ankaŭ portis la mortigan Nambu-pistolon.
  
  
  
  Killmaster portis sian Luger kaj stileton en siaj kutimaj lokoj sub sia saka nigra uniformo. Nun, kiam ili alproksimiĝis al la placo kaj povis aŭdi la raŭkan muĝadon de kamionoj kaj laŭtparoliloj super la minaca muĝado de la homamaso, li opiniis, ke ĝi estas io kiel trafi elefanton per ŝnurĵeto. Se ili estas destinitaj plenumi sian taskon - mortigi Po-Choi - ĝi devos esti farita per ruzo. Ne per kruda forto. Ŝi komprenis ĉi tion.
  
  
  
  Maldekstre de kie Flava Cikonia Strato malfermiĝis al la placo estis la kurba fasado de granda grandmagazeno. Ĉi tie pluraj tramoj senespere enŝoviĝis en la ŝvelanta, kantanta, krianta kaj hurlante homamaso. Ĉiu disponebla lumfonto en la placo kaj la ĉirkaŭaj konstruaĵoj estis ŝaltita, kaj de kamionplatformoj kaj elstaraĵoj, potencaj spotlumoj vagis tien kaj reen trans la ĉielo kaj la homamaso. La du spotlumoj, ĉiu brilanta de aparta punkto, ne moviĝis. Ili transiris kaj kunfandiĝis en fera kaĝo, kiu pendis de ŝtala trabo fiksita al alta stango antaŭ la policejo.
  
  
  
  Nick tuj sciis, ke dum li ne faros sian movon, li havas nenion por zorgi. Fan Su ankaŭ. Ĉirkaŭ cent mil fanatikuloj de la Ruĝgvardio kriis kaj kriis, puŝis kaj puŝis, blasfemis kaj ridis, kaj ili estis tute perditaj. Nur alia rikiŝa kulio kaj bonorda gardista knabino.
  
  
  
  Ili forlasis la rikiŝon kaj direktiĝis al unu el la haltigitaj tramoj, al kiu ankoraŭ restis iom da spaco. Nick helpis la knabinon sur ŝiajn ŝultrojn, poste ekstaris por taksi la situacion unuafoje. Li devis decidi ĉu vere eblas. Kiam li rigardis la plenplenan placon, la milojn da kriantaj koleraj vizaĝoj, li konstatis, ke li timas. Ĝi estis bona. Sana timo, kaj ne bravado kaj stulteco, helpis homon vivi en sia profesio. Ĉi tiu homamaso estis mortiga armilo. Unu eraro, unu langoglito, unu pro ĉagreno voĉdonas kaj ili disŝiros vin en malgrandajn ruĝajn pecetojn.
  
  
  
  Li sentis la manon de Fan Su sur lia brako, forte premante, tremantan. Li ne rigardis ŝin. Li vidis tion, kion ŝi vidis.
  
  
  
  La kaĝo estis kvardek futojn de la grundo kaj estis pendigita ĉe la fino de ŝtala brako, kiu estis ligita al poluso orte. Tiu ĉi kaĝo estis ruza kaj senkompata kaptilo. Mezepoka. Iam la italoj multe profitis tion. Ĝi estis tia grandeco kaj konstruita tiel, ke la kaptito povis nek stari nek kuŝi.
  
  
  
  La enkaĝigita estaĵo nun moviĝis dum ili rigardis. Unu el la manoj estas batita tra la stangoj. En la spoto, estis facile rimarki, ke la unuaj du fingroj de la mano mankas. La bandaĝoj estis bonordaj kaj puraj. Belaj Bastardoj!
  
  
  
  Ankaŭ la kapo estis bandaĝita. Noĉjo konjektis, ke la orelo estis detranĉita. Dum momento, la homamaso ĉe la piedo de la kolono sufiĉe disiĝis, ke li povis vidi grandan vitran skatolon, ian vitrinon, fiksitan al la kolono ĉe la okulnivelo. La distanco estis tro granda por ke li povu vidi kio estas kaŝita malantaŭ la vitro, sed li povis diveni. Ili elmontris partojn de Po-Choi por ke ĉiuj vidu kiel averto.
  
  
  
  Noĉjo sentis, ke la knabino tremas. Li divenis, ke tio estas kolero, ne timo.
  
  
  
  Denove, la nuda estaĵo en la kaĝo moviĝis, maltrankvile agitante, penante rektigi sian turmentitan kaj turmentitan korpon. Noĉjo ne povis distingi lian vizaĝon eĉ en la hela lumo de la stratlanternoj. Li ne vere volis vidi ĝin. Ĝi estis nur alia orienta vizaĝo.
  
  
  
  Ne. Estis io pli. Ĝi estis vizaĝo de viro. Estis viro en tiu ĉi kaĝo. Homo. Sufero. La heredaĵo de Nick transprenis. Li devis fari ĉion, kion li povis.
  
  
  
  Li bezonis malpli ol minuton por kompreni tion. La sola ebla ŝanco estas atingi la policejon mem. La kaĝo estis ĉirkaŭ kvindek jardojn de la stacienirejo kaj sur kvara etaĝa nivelo. Ne estis vere altaj konstruaĵoj en Ŝanhajo pro la marĉo kaj silto, sur kiuj ili estis konstruitaj.
  
  
  
  La edukita okulo de Nick denove rigardis la scenon. Ĉi tio estis la sola eliro. Eniru la policejon, eniru unu el la oficejoj en la kvara etaĝo kaj li pafos la kaĝon de kvindek metroj for. Tio estas ĉio. Li puŝpelis Fan Su.
  
  
  
  Ili trovis eliron el la homamaso kaj li rakontis al ŝi kiel li faros ĝin. "Antaŭe estas fajroŝtuparoj," li klarigis. "Mi pensas
  
  
  ke estos aliaj malantaŭe. La koridoroj devas kuri rekte de antaŭe al malantaŭo. Se ni povos atingi la kvaran etaĝon kaj mi povos atingi la oficejon, ni eble havos ŝancon. Vi povas kovri min de la koridoro. Kun ĉi tiu tuta amaso kaj ekscito, ne estos malfacile eniri."
  
  
  
  Ŝi diris tion, kion ili ambaŭ pensis. "Jes. Estos facile eniri. Eĉ pafu lin. Estos malfacile foriri poste.”
  
  
  
  Killmaster levis la ŝultrojn. “Unu afero estas, ke se ĉi tiu homamaso kaptos nin, ĝi estos rapida morto. Iris".
  
  
  
  Ili komencis fari sian vojon tra la rando de la homamaso, preter budoj kie virinoj vendis flagojn kaj etajn bustojn de Mao. Ĉie estis murafiŝoj. Morto al ĉiuj dekadencaj burĝoj - Respektu la pensojn de Mao - Malsupren la sangaj revoluciuloj - Morto al ĉiuj usonaj kurhundoj kaj testudoj...
  
  
  
  "Ili ne ŝatas nin," diris Nick subspire.
  
  
  
  Paŝon post paŝo ili iris tra la homamaso al la ĉefa enirejo de la policejo. La areo ĉirkaŭ la pordoj kaj larĝa ŝtuparo estis konservita klara fare de membroj de la Popolmilico armita per fusiloj kaj Tommy-pafiloj. Ili portis molajn brunajn uniformojn kaj ĉapojn kun ruĝaj steloj kaj ruĝaj butontruoj sur siaj kolumoj. Al la polico ili aspektis singardaj kaj disciplinitaj, kaj Nick ne ŝatis ĝin. La pafiloj de Tommy malvarmigis lin. Se la malantaŭo de la konstruaĵo estis same bone gardata kiel la antaŭo, ili havis gravan problemon.
  
  
  
  Fan Su siblis al li. “Vi estas mia stulta kuzo, kiu laboris en la urbo. Nun vi estas malsana kaj mi provas helpi vin reveni al via vilaĝo. Tenu viajn kapon kaj okulojn malsupren, sed ne troigu ĝin. Aspektu tiel stulta kaj nervoza. kiel vi povas."
  
  
  
  Nick montris siajn nigrajn dentojn en grimaco. La lasta parto estos facila. Li estis nervoza.
  
  
  
  Ili alproksimiĝis al la gardisto, kiu staris sub granda ruĝa kaj ora standardo kun rikoltilo kaj martelo. Komence li ne atentis ilin. Li rigardis la kaĝon kaj evidente ne volis esti ĝenita.
  
  
  
  Fan Su tiris la manikon de la gardisto. Li rigardis ŝin kun ĝeno. — Kio estas ĉi tio, kamarado?
  
  
  
  La knabino montris al Noĉjo, kiu staris klinite, miksante la piedojn, kun la buŝo duone malfermita kaj la okuloj malplenaj. Samtempe, lia mano estis proksime de la Luger - li tiris la pistolujon antaŭen por atingi ĝin pli rapide - kaj la stileto estis preta elflugi el sia ingo kaj en lian manon. Se li devus uzi ilin, kompreneble estus tro malfrue, sed se li irus, li kunportus kelkajn el ili.
  
  
  
  Fan Su klarigis, ke ŝia kuzo estas malsana kaj bezonas vojaĝpermesilon por ke li povu vojaĝi. Ŝi fakte estas ŝia prakuzo, kaj ŝi estas iom malproksima de Nick. Li estis idioto, kaj ankaŭ surda kaj muta, kaj se iu ne helpis lin, li perdiĝus kaj mortus en defluejo.
  
  
  
  La gardisto ŝajnis kunhavigi ŝiajn sentojn por la granda, malpura ĝibulo. Li rigardis Nick, poste reen la knabinon. “Jes, mi komprenas, kion vi volas diri, kamarado. Ĉi tio estas kresko sur la vizaĝo de Ĉinio! Ĝi devus esti kaŝita en kaverno."
  
  
  
  Fan Su malgaje ridetis. "Mi scias. Sed li ankaŭ estas senhelpa de mia sango, kvankam malproksime. Mi ne povas lasi lin morti. Do bonvolu helpi min..."
  
  
  
  La gardisto nun takse rigardis Fan Su, rigardante ŝin supren kaj malsupren, kaj Killmaster trovis sin esperante, ke ne estos multe da babilado inter knaboj kaj knabinoj. Nun li estis streĉita, sed samtempe malstreĉita kaj preta por agado. "Venu," li pensis furioze. Ni finu kun.
  
  
  
  Fan Su donis ŝiajn paperojn al la gardisto. "Bonvolu? Se vi povus iom rapidi por mi, mi estus dankema. Mi scias, ke vi estas grava persono kaj vi havas viajn respondecojn, sed mi ankaŭ havas respondecojn." Ŝi ĵetis al Nick malestiman rigardon. “Krome li ofendas min. Mi volas forigi lin. Li malbone odoras."
  
  
  
  La gardisto ridis. "Vi diras la veron tie, kamarado." Li redonis al ŝi la paperojn sen rigardi ilin. “Ĉu vi ne forlasas Ŝanhajon? Tiam mi devas rigardi liajn dokumentojn.”
  
  
  
  Ŝi turnis sin al Noĉjo kaj parolis rapide per siaj manoj. Ili praktikis ĝin kiel Nick ekzercis fingrospuradon, horon post teda horo. Ĉiu AX-agento devis povi paroli per siaj fingroj.
  
  
  
  Fan Su plenumis la tutan proceduron kun miliono kontraŭ unu ŝanco ke la gardisto aŭ observanto sciis gestlingvon.
  
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj etendis la manon al sia saka pantalono por paperoj. Li transdonis ilin al la knabino, kiu transdonis ilin al la gardisto. Li rigardis la malpuran, ĉikan amason da papero kaj redonis ĝin. “Eĉ ili odoras malbone. Sed eniru, kamarado. Vi bonŝancas, ke Kamarado Kapitano Chow laboras malfrue hodiaŭ. La kvara etaĝo estas antaŭe." Li montris supre. "Ĝuste tie."
  
  
  
  Kiam ili eniris la konstruaĵon, la gardisto vokis la knabinon. "Prefere rapidu, kamarado, alie vi maltrafos." Li montris
  
  
  ĉelo. “Ili baldaŭ tranĉos ĝin denove. La sterkotestudo perdos alian naĝilon."
  
  
  
  Ili iris tra ornamita vestiblo kiu odoris je urino. Kvar ŝtuparoj supren. Noĉjo eniris la ĉambrojn kaj mallonge paŭzis ĉe ĉiu alteriĝo por rigardi supren kaj laŭ la koridoroj. Li estis kontenta. La plej multaj el la oficejoj estis malplenaj, kaj estis neniuj lumoj al la malantaŭo de la konstruaĵo. Sur la tria etaĝo aŭdiĝis klako de soleca tajpilo.
  
  
  
  Kvara etaĝo. Dekstre de ili, la koridoro finiĝis per hela rektangulo, kiu rigardas la placon. Maldekstre de ili, de la ŝtuparo ĝis la alia fenestro, la koridoro estis malluma.
  
  
  
  Nick Carter havis Luger en sia mano. Fan Su palpadis ŝian pantalonon kaj elprenis malgrandan japanan pistolon. Se ili estas kaptitaj ŝtelirante ĉirkaŭe, ili devos batali sian elirejon.
  
  
  
  Noĉjo, kiu ĉiam maltrankviliĝis pri sia eliro, kapjesis maldekstren. “Kontrolu tiun malantaŭan fenestron. Rapidu. Mi atendos ĉi tie."
  
  
  
  Ŝi foriris, kurante sur la piedpintoj. Minuton poste ŝi revenis. “Estas fajroŝtuparo en la korton. Tre malhela".
  
  
  
  “Ĉu estas strateto? Aŭ translokiĝi al la sekva strato? La korto estas nur kaptilo.”
  
  
  
  “Estas strateto. Mi estas certa pri tio. Mi estis en ĉi tiu konstruaĵo antaŭe."
  
  
  
  Nick tuŝis ŝian manon. "Bone. Atendu min. Vagi sencele. Se iu volas scii kial vi rondiras, restu al la sama rakonto - krom ke mi estas pridemandata private de kamarado kapitano Zhou."
  
  
  
  Ŝiaj okuloj ekbrilis al li. “Mi pensas, ke neniu venos. Ili ĉiuj estas tie, atendante ke ĝi okazos denove." Eta Nambu moviĝis en ŝia mano. "Se ili venos, mi scias kion fari."
  
  
  
  Nick Carter nun staris alte kaj rekte. La ĝibo ŝajnis eĉ pli groteska ol antaŭe. "Malfermu tiun malantaŭan fenestron," li diris al ŝi. “Kaj surmetu viajn botojn, karulo. Kiam ni forlasos ĉi tiun lokon, se ni forlasos ĉi tiun lokon, ni elflugos kiel vespertoj el la infero!”
  
  
  
  Li moviĝis rapide. Li iris laŭ la koridoro al la fulmo kaj la bruo de la homamaso muĝanta de la surfo. Se ili volus eltiri Po-Choi kaj tranĉi lin denove, eble ne restos multe da tempo.
  
  
  
  Ĉi tiu estis la lasta pordo dekstre. Hela strio de lumo tralikiĝis en la koridoron, miksiĝante kun la lumo de la fenestro. La laŭtparolilo zumis dum momento ekstere. La homamaso muĝis per pli profunda noto. Nick sentis ŝviton sur li. Se ili nur tirus la kompatindulon malsupren antaŭ ol li povis pafi...
  
  
  
  Li ŝanĝis la Luger al sia maldekstra mano kaj klakigis la stileton en lokon per sia dekstra. Dum sekundo li rigardis la lumon sub la pordo. Li tiam turnis la tenilon kaj eniris la ĉambron, kredante ke kamarado kapitano Zhou estus sola. Alie Nick devintus uzi la Luger kaj aferoj povus esti tre konfuzaj.
  
  
  
  Kapitano Zhou estis sola. Li sidis ĉe la tablo kaj rigardis tra la malfermita fenestro al la kaĝo. Lia turna seĝo knaris dum li turniĝis. "Kion vi volas ..."
  
  
  
  La stileto tremis en la gorĝo de la kapitano. Nick estingis la lumon kaj, kiel tigro, saltis al la tablo. La viro ankoraŭ faris agonajn sonojn kaj tenis la stileton sur sia korpo. Noĉjo etendis la manon malantaŭ la kapo per sia muskola brako, trovis la tenilon, kaj svingis la armilon, farante preskaŭ kompletan cirklon.
  
  
  
  Kiam la korpo trafis la plankon, Nick genuiĝis apud la fenestro. Li estas ĝustatempe. Ĉe la piedo de la stango, du soldatoj estis malligante drizon, kiu estis fiksita al pikilo sur la stango. La kaĝo balanciĝis tien kaj reen.
  
  
  
  Killmaster malbenis tra siaj dentoj. Estis duoble pli malfacile trafi moviĝantan celon.
  
  
  
  Li kontrolis la Luger, tiam elŝovis la muzelon el la fenestrobreto, elmetante ĉion krom la suferanta nuda estaĵo en la kaĝon el sia menso. Per ambaŭ manoj, kiel en San-Francisko-strata batalo, li provis engaĝi la Luger-skopon: li fajlis la skopon malsupren ĝis ĝi estis apenaŭ videbla, por ne kroĉi sur haŭto aŭ ŝtofo, kaj nun li deziris ke li faris ĝin.
  
  
  
  La kaĝo balanciĝis freneze, metronima movo, kiu konfuzis liajn plej bonajn klopodojn por alordigi liajn vidpunktojn. Unufoje li preskaŭ elpremis pafon, tiam lasu sian fingron malstreĉiĝi. Malbeno! Li devos atendi. Ĉiu sekundo li atendis pliigis sian danĝeron eksponente.
  
  
  
  La kaĝo trafis la foston, surdiga kraŝo dronanta la kontinuan muĝadon de la homamaso. La nuda viro moviĝis kaj kaptis la stangojn per unu mano. La kaĝo komencis malrapide malsupreniri.
  
  
  
  Nun! Pafi en artefarita lumo estis malfacila. Vi devis konsideri kaj korekti la emon pafi tro malalte. Ne estis problemoj pri la novaĵoj - la kaĝo estis malrapide malaltigita. Nick Carter profunde enspiris kaj tenis ĝin. Je la lasta mikrosekundo, li memoris la lastan fojon kiam Luger pafis al celoj -
  
  
  iom pli alte kaj dekstren. Li faris korekton.
  
  
  
  Li ektiris la ellasilon. Li vidis la estaĵon en la kaĝo balanciĝi dum momento, poste silenti. La kaĝo, turniĝanta sur la drizo, turniĝis tiel ke Noĉjo finfine vidis la vizaĝon. Li vidis multajn mortajn vizaĝojn. Ĉi tiu estis morta, kun la plej granda parto de la dekstra fruntlobo mankanta. La muĝado de la homamaso daŭris kaj plu. Ili ne aŭdis nek vidis. Ankoraŭ ne.
  
  
  
  Killmaster marŝis laŭ la koridoro kun longaj paŝoj. Fan Su atendis kelkajn futojn for de la malfermita fenestro kaj fajroŝtuparo. Nick mansvingis por ke ŝi daŭrigu. Li batis la dorson de ŝia kompakta vatita pantalono. "Jen ni denove. Kuru, bebo, kuru!"
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Norde de Ŝanhajo, proksime de la distrikto Chapei, estas urĝa flughaveno. Konstruaĵoj, kiuj jam delonge ne estis uzataj, lanternoj kaj io valoraĵo jam delonge estis forigitaj. La pavimita startleno estas truita per vojtruoj, kaj la nuraj proksimaj najbaroj estas farmistoj laborantaj la teron kaj atentantaj sian propran komercon. Ruta vojo kondukas de la flughaveno al la ĉefa Ŝanhajo-Nanjing-ŝoseo, distancon de ĉirkaŭ du mejloj.
  
  
  
  Kvar malnovaj kamionoj, kiuj saltis sur la reloj, veturis sen lumoj. Nick Carter kaj Fang Soo veturis en la taksio de la unua kamiono, kaj Nick scivolis kiel la kamionisto, infano ankoraŭ en siaj adoleskojaroj, povis pritrakti ĝin. Li kaj Fan Su ne ĝenis unu la alian ĉar ili ambaŭ prenis la mielsampanan veturon. Ĝi estis ŝarĝita per malbonodoraj bareloj da rubo, nokta grundo kolektita el Ŝanhajo, sendita al malproksimaj lokoj por malkomponiĝi en rizkampoj. Nuntempe, kaj AXEman kaj la knabino estis bonodoraj ĝis la punkto kie oni devis flari por kredi.
  
  
  
  Kiam ili atingis la kampon, la kamiono moviĝis laŭ la antaŭplanita plano. Ĉi tiu estis la decida momento en la operacio. De nun, la plano dependis de aŭdaco kaj sorto. Se kuraĝo signifas, ke Flava Venuso havis la rajton al sukceso.
  
  
  
  La kamionoj estis parkumitaj du ĉe ĉiu fino de la mallarĝa startleno. La ŝoforoj atendis sian signalon. Estis nur ses el ili, kvar ŝoforoj, Nick kaj knabino. Estus malsaĝe riski tro multajn el la malmultaj kadroj de Underthong.
  
  
  
  Ili atendis en la mallumo kaj plejparte en silento. Noĉjo kaj la knabino staris sub antikva ginko-arbo, kies ventumilformaj folioj jam estis makulitaj de frosto. Noĉjo vere volis fumi, eĉ la cigaredstumoj en lia lada skatolo da kulioj estus bongustaj, sed li malpermesis fumi.
  
  
  
  La knabino maltrankviliĝis pri la vetero. La pluvo ĉesis, estis neniu signo de la luno, kaj malpeza tavolo de nuboj malakceptis la brilon de la urbocentro de Ŝanhajo en la malproksimo. Nick ridetis en la mallumo. Estos varma tempo en ĉi tiu malnova urbo ĉi-vespere. Provost elŝiros siajn harojn.
  
  
  
  Li denove rigardis supren al la nuboj. "Ĉesu zorgi," li diris al ŝi. "Mi ne scias, kiu plenumas ĉi tiun mision, sed li estos la plej bona. Nur restu tie." Li sciis, ke ŝiaj nervoj saltas. Lia propra estis iom disŝirita ĉirkaŭ la randoj.
  
  
  
  "Tenu vian ĉapelon, Noĉjo."
  
  
  
  Li ombris ŝian lumon per sia plumĉapelo dum ŝi rigardis sian horloĝon. “Kvin post noktomezo. Li malfruas".
  
  
  
  “Do li la...” Ili aŭdis ĝin tiam. La bruado de malnova piŝta aviadilo ie en la nuboj, malproksime oriente.
  
  
  
  "Jen li estas!"
  
  
  
  Ili kuris al la rando de la startleno. Fan Su donis al Nick fajrigilon. Li ekbruligis flamon per ĝi kaj malrapide svingis ĝin tien kaj reen trifoje.
  
  
  
  La lumturoj de la kamiono ekbrulis. Du ĉe ĉiu fino de la startleno kaj laŭ la randoj, formante paralelogramon por la piloto supre. Fan Su kaptis la manon de Nick. “Ĝi ne ŝajnas multe, ĉu? Kiel li povas vidi ĉi tion kaj surterigi grandan aviadilon." Ŝia voĉo tremis.
  
  
  
  "Li faros ĝin," diris Killmaster. Li, kiu ajn li estas, pli bone faru ĝin. La ruĝa radaro jam ekvidintus lin. Nick demandis sin ĉu la ĉinoj havas noktajn batalantojn indajn je la nomo. La demando neniam aperis. Vi ĉiam mankis ion!
  
  
  
  La piloto faris du enirpermesilojn super la kampo kaj poste forflugis. La sono de la motoroj estingiĝis. Ili atendis, la tempo etendiĝanta por ĉiam, kiel granda kaŭĉuko kiu estis rompiĝota. Atendante... streĉante... atendante...
  
  
  
  La subita fajfo de la aviadilo konsternis eĉ Noĉjon. Li eliris el la nokto kiel subita akcipitro, ungegoj malaltigitaj, kaj glitis super la kamionoj plej proksimaj al ili. Ne estis lumoj sur la aviadilo. Ĝi brilis obtuza arĝento en la lumo de la kamiono. Li trafis kaj resaltis, trafis denove kaj restis staranta, rapidante al la malproksima fino de la startleno. Aŭdiĝis bremskriado kaj malforta odoro de bruligita kaŭĉuko.
  
  
  
  "Venu," Nick kriis. Li prenis ŝian manon kaj ili kuris al la aviadilo, kiu jam komencis turni sin ĉe la malproksima fino. Kiam ili alproksimiĝis, li vidis ruĝan kaj oron
  
  
  Ĉina surskribo sur arĝentaj flankoj: Southwest China Airlines. Tio estis DC3, malnova kaj fidinda tipo kiu estis vaste uzita fare de malgrandaj komercaj linioj en la lando. Nick sciis, ke ĝi estos preciza ĝis la plej malgranda detalo. Pilotoj, dokumentoj, laboro.
  
  
  
  La aviadilpordo malfermiĝis dum ili anhelis. La ŝtuparo malsupreniris. Poŝlampo brilis sur Nick. "Flava Venuso?"
  
  
  
  "Jes," li klakis. "Segdento? Kaj malŝaltu la malbenitan lumon!"
  
  
  
  "Jes sinjoro." La lumo estingiĝis. La mano helpis ilin surŝipiĝi. La posedanto de la mano estas juna ĉino kun la emblemo de radiofunkciigisto. Li klakis la pordon malantaŭ ili. Nick diris, “Diru al via piloto, ke li ŝaltu siajn lumturojn dum la ekflugo. Pottruoj. Vi estas bonŝanca, ke vi maltrafis ilin."
  
  
  
  "Jes sinjoro." La radiofunkciigisto forlasis ilin. Noĉjo sidiĝis en komforta loko apud la knabino. Li rikanis al ŝi. “Ligu vian sekurzonon, karulo. Reguloj".
  
  
  
  Ŝi ne respondis. Ŝi sidis tre trankvile, kun la okuloj fermitaj kaj la pugnoj kunpremitaj. Li silentis. Kiel multaj virinoj, ŝi traktis la krizon admirinde, sed kiam ĉio pasis, ŝi devis esti seniluziigita. Li trovis sin preskaŭ deziri, ke ŝi havu iom da histerio. Eble ĝi faros al ŝi bonon. Li bezonis ŝin pli ol iam por provoki la Flavan Danĝeron – li estis raportonta, ke la Flava Venuso, Underthong, nepre meritas la tutan helpon – kaj ili nur nun eniris la vere malfacilan parton. Lia rido estis kruela. Laŭ la vortoj de la kanto, ili venis longan vojon de St. Ili ankoraŭ havis tre longan vojon por iri!
  
  
  
  Ili ekflugis. Li rigardis malsupren kaj malantaŭ si kaj vidis, ke la lumoj sur la kamionoj estingiĝis. Li deziris al ili bonŝancon survoje al la kabano.
  
  
  
  Nick tuj rekonis la piloton. Lia nomo estis Dze Shen-peng, sed ial lia nomo estis Johnny Cool. Nick ne sciis kial. Ĉi tiu viro estis kolonelo en la Naciisma Aera Forto kaj vivanta legendo - laŭ sia maniero, tiom da legendo kiel Nick mem. Li estis ĉi tie dum longa tempo, fariĝis tre griza, kaj estis la nura persono kiu iam evitis la McGoon-Sismon dum CAT. Hawk elektis la plej bonan.
  
  
  
  Ĉiuj tri viroj en la kajuto rigardis Nick dum li eniris. Li ne povis kulpigi ilin. Li eĉ ne riproĉis la radiofunkciigiston, ke li tiel laŭte snufis. Li devas odori malbone.
  
  
  
  Johnny Cool ne rekonis lin, kio ne estis surpriza. Nick donis al ĉiuj sian nigradentan rideton kaj diris: “Dankon, sinjoroj. Ĝi estis diable bone farita. Ni komencis iom maltrankviliĝi."
  
  
  
  Johnny Cool donis la aviadilon al la kopiloto. Li kaj Nick konsultis stakon da mapoj sur la eta tablo de la radiofunkciigistoj. Nick retenis rideton, rimarkante, ke la piloto restas kiel eble plej malproksime de li.
  
  
  
  La piloto prenis folion da presita papero el sia brustpoŝo. Li ekrigardis al Hakilulo. "Por konfirmo, sinjoro, kaj por klareco, mi ŝatus trarigardi ĉi tion."
  
  
  
  "Antaŭen, daŭrigu."
  
  
  
  "Jes sinjoro." Se estis io malkonvena pri la bonorde uniformita, pure razita veterana piloto raportanta al tiu ĉi malbonodora, malpura, malicaspekta kulio, li ŝajnis ne rimarki aŭ ofendi. Johnny Cool sekvis ordonojn. Dum momento, Nick volis rememorigi Johnny pri la lasta fojo, kiam ili trinkis kune ĉe Hubie en Honkongo. Li ne faris.
  
  
  
  Johnny Cool legis el sia listo. “Du pakoj, klaso A, sinjoro. Mi petos vin subskribi por ili, sinjoro."
  
  
  
  Certe. Se vi volas ŝnuron por pendigi vin, vi devos subskribi por ĝi.
  
  
  
  "Mi ordonas, sinjoro, ke vi estu demetita kiel eble plej proksime al la vilaĝo Meiniang, ĉirkaŭ kvindek mejlojn sude de Chuntiene. Ĉirkaŭe estas multe da dezerto - ni ne havu problemojn por malsupreniri. Se aperos problemoj aŭ demandoj, ni kasxos malanta tio, ke ni perdis motoron kaj devis fari krizan surteriĝon.Ĝis nun, sinjoro?
  
  
  
  Nick Carter kapjesis. “Ĉu ni devos surteriĝi en taglumo? Ĉi tiu malnova skatolo ne povas teni pli ol tricent, ĉu?” Li kutimis al aviadiloj.
  
  
  
  La fingro de la piloto spuris linion sur la mapo. “En plena taglumo, sinjoro. Ĉi tio ne tro ĝenas nin. Kiel mi diris, ni havas bonan kovrilon dum iom da tempo. Antaŭ ekflugo, aviadiloj de la aviadilŝipo faris kontraŭradaran enketon, kaj ni falas. dipolos aŭtomate dum ni marŝas. Ŝancoj estas bonaj, ke ili tute ne prenos nin. Ni kompreneble havas kromajn rubujojn, kiujn ni forigas dum ni uzas ilin. Post kiam ni forlasos vin, ni daŭrigos al Nepalo aŭ Sikimo, depende de fuelo kaj vetero."
  
  
  
  "Tio estas bonega por vi," diris AXEman iom sarkasme, "sed mi pli zorgas pri nia ETA"?
  
  
  
  La piloto skribaĉis sur notbloko per krajono. “Bone, ni devas batali kontraŭ la kontraŭvento. Mi supozas, ke ĉirkaŭ okhora flugo. Eble iomete malpli." Li ekrigardis sian horloĝon. "Ni devus demeti vin ĉirkaŭ la oka kaj tridek aŭ naŭa."
  
  
  "Ne tro proksime al Meinian," Nick diris al li. "Ni volas eniri la vilaĝon sen esti ligitaj al aviadilo, se entute eblas."
  
  
  
  Johnny Cool dum momento rigardis lin dubeme, poste diris: “Ni faros nian eblon, sinjoro. Eble eblas. Ĉirkaŭe estas sovaĝa lando, kun multaj valoj, montoj kaj sekaj lagoj. , Certe. Ni provos nian eblon, sinjoro, sed ni ne povas tro malproksimiĝi de Jangzio. La rivero estas nia orientilo. "
  
  
  
  "Bone." Nick rikanis al la piloto. “Nu, nun ni iru dormi, post kiam ni purigos kaj manĝu. Povas?"
  
  
  
  Tiam Johnny Cool rekonis sian voĉon. Liaj okuloj ekbrilis dum momento, kaj rideto tuŝis liajn lipojn, sed li diris nur serioze: “Mi povas, sinjoro. Ĉio estas tie. Ili laboris pri ĝi dum semajno kiel kastoroj. Ĉu vi volas, ke mi montru al vi aferojn? "
  
  
  
  "Ne gravas. Ni trovos tion, kion ni bezonas. Veku nin horon antaŭ surteriĝo. Mi volas kontroli kun vi en la lasta momento.”
  
  
  
  "Jes sinjoro."
  
  
  
  Estis paŭzo kiam Killmaster forlasis la kabanon. Johnny Cool prenis la aviadilon de la kopiloto.
  
  
  
  La radio laŭte snufis kaj diris: “Kiu diable estas tio? Devas esti VIP, Johnny, kiel vi parolis al li.”
  
  
  
  La piloto kapjesis. “Granda viro. Pli ol vi iam estos, mia amiko.”
  
  
  
  La radiofunkciigisto denove snufis. "Povas esti tiel. Sed grandulo aŭ ne, li ankoraŭ odoras kiel aĉaĵo.”
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  Estis kiel promeni tra magia spegulo de nova Ĉinio al malnova Ĉinio. Teng Fa, la maljuna militestro, ankoraŭ regis ĉi tiun forgesitan angulon de la lando per mezepoka mano. Neniu kamaradeca sensencaĵo, Dong Zhi, pri Teng Fa. Li estis centjara, kaj la morto ne timigis lin. Li konservis por si, kun siaj eŭnukoj kaj konkubinoj en ĉastecaj zonoj, kaj la laopaising, la kamparanoj, pagis impostojn al li, ne Pekino.
  
  
  
  Fan Su klarigis ĉion ĉi al Nick dum ilia unua nokto en la divaga kotbrika kastelo kiu staris sur monteto preteratentanta Meignyang Village. De la fenestro de ilia vasta ĉambro, li povis rigardi orienten kaj vidi maldikan blankan brileton ĉe la horizonto - la plej unuaj malaltaj montetoj de Tibeto. Ili estis ankoraŭ kvincent mejlojn de sia celo, Chumbi Valley.
  
  
  
  La surteriĝo estis sukcesa. Kompreneble estis okuloj, sed nuntempe Killmaster pensis, ke li povas ignori ilin. En tia lando, kie ne estas vojoj aŭ komunikadoj, povas daŭri tagojn antaŭ ol ili estas atentigitaj de la Chuntien-aŭtoritatoj. Tiam estos tro malfrue, kiel ajn vi rigardos ĝin.
  
  
  
  Post kiam Nick kaj Fan Su zorge registris la alteriĝlokon - ili devus uzi ĝin denove - ili marŝis dudek mejlojn al Meignan Village. Nun ili estis puraj kaj vestitaj simple kiel vojaĝantoj. Ili portis longajn bastonojn da cindro kontraŭ sovaĝaj hundoj, kaj estis edzo kaj edzino. Noĉjo forĵetis sian ĝibon kaj perukon, kovrante lian razitan kapon per hunda haŭtoĉapo. La pakaĵoj estis pezaj - la HAKILO-uloj nenion forgesis - kaj garantiita mortkondamno se ili estus kaptitaj.
  
  
  
  La vetero estis krispa, la foraj montoj estis kovritaj de nebulo, kaj ili marŝis tra grizecbrunaj kampoj de rizpajlo, enkadrigitaj de la helflavaj kaj brunoj de aŭtunaj floroj. Survoje, Nick daŭre rigardis la ĉielon; Ne daŭros longe ĝis la unua forta neĝado.
  
  
  
  Teng Fa salutis ilin sen demando. Ilia kovrilo por la oreloj de la maljunulo estis ke ili fuĝis de Ĉinio tra Tibeto. Li ne montris signojn de malfido – aŭ kredo. Fan Su estis la pranepino de tre maljuna amiko kiu mortis antaŭ longe, kaj tio sufiĉis por Teng.
  
  
  
  Ĉi tio estis la dua nokto de ilia restado. Kiam ili finis la vespermanĝon - simpla manĝo el rostita porko, ovoj, brasiko kaj boligita milio - la maljunulo vokis Noĉjon. “Mi ŝatus paroli kun vi, junulo. Sole".
  
  
  
  Nick rigardis trans la tablon al la knabino. Ŝi iomete levis siajn sveltajn ŝultrojn kaj kapjesis. Iru kun li. Lia humuro. Ankaŭ mi ne komprenas. Ili ambaŭ ludis laŭore, palpante sian vojon. Nun Nick havis siajn direktojn, siajn korektojn, kaj unu plian tagon por fari ĝin. Tiam ili povas iri sian vojon.
  
  
  
  Li sekvis la maljunulon tra labirinto de mallarĝaj trairejoj. Dek estis iom pli ol kvin futojn alta kaj rekta kiel sago. Li ĉiam vestis same – kakian uniformon kun alta ĉokila kolumo, Sam Brown zono, vico da juvelaĵoj sur la maldekstra brusto. Li vivis en la mondo antaŭ kvindek jaroj. Noĉjo pensis, dum li sekvis la virbastonon, kiom aĝa, kiel freneza vere estis la maljunulo. Li ne sufiĉe vidis la maljunulon por vere scii. Ĝis nun, Dek apenaŭ lasis ilin solaj. Nick vidis plurajn eŭnukojn zorgi pri siaj propraj aferoj
  
  
  en longaj brokitaj roboj. Almenaŭ Fan Su diris, ke ili estas eŭnukoj. Li vidis neniun el la konkubinoj, kvankam iun tagon li aŭdis ridadon de malantaŭ fermita balkono promenante tra unu el la pluraj kortoj.
  
  
  
  Nun, kiam li sekvis Dekon, li rememoris la rimarkon de Hawk: "Kion li faras kun ili?" Li estis eksterordinara maljunulo. Li povus simple fari tion, kion ili faris kun kromvirinoj!
  
  
  
  Ili transiris la korton, kie eta ponto transiris la lageton. Mortaj lilioj flosis en la akvo. Estis preskaŭ mallume, sed la lasta sunsubiro kurbiĝis laŭ la muroj kaj kuŝis kiel malvarma ora strio sur nigra akvo. Ie ĉe la rando de la naĝejo, la taŭra rano liberigis basnoton.
  
  
  
  Dum ĉi tiu tempo, Teng restis silenta kaj kondukis AXEman tra la pordego en la muro. Nun ili estis en alia ĝardeno. En la centro staris fortika eta pagodeto el bakita briko, farbita morta nigre. La loko malagrable memorigis al Nick pri tombo. Dek malfermis la nuran pordon, masivan kverkan pordon, kaj marŝis al Noĉjo por eniri.
  
  
  
  Li staris en la mallumo dum Dek iris ekbruligi kandelojn. Dum la ĉambro iom post iom pleniĝis per milda lumo, la HAKILO-viro ĉirkaŭrigardis surprizite kaj apreze. La ĉambro estis ronda, kun marmora planko. Sur unu muro pendis granda volvlibro kun bildo, en kiu li rekonis Tao-chi. Deksepa jarcento.
  
  
  
  Sur la piedestalo staris busto, kiu povis esti nur Wang Xiao. Dinastio Ming Nick faris dankemajn bruojn en la kantona, kiun ili parolis.
  
  
  
  Teng Fa riverencis kaj ŝanĝis al la angla kaj diris: "Estas kelkaj aferoj, kiujn mi zorgas." Li montris al alta ekrano en la angulo de la ĉambro. “Poste, sinjoro, mi povas montri al vi mian plej grandan trezoron. Sed unue mi pensas, ke ni devus paroli. Bonvolu sidi".
  
  
  
  Dek sidiĝis ĉe malgranda tablo. Li malfermis la tirkeston kaj elprenis malnovan Mauser-pistolon. Li direktis ilin al Nick Carter. Lia tordita malnova mano estis stabila, kaj liaj okuloj sagace rigardis Noĉjon de lia sulkiĝinta pergamena vizaĝo.
  
  
  
  “Do, sinjoro, kio estas via reala nomo kaj nacieco? Kion vi volas ĉi tie? Kaj ne faru la eraron, kiun ili faris en Pekino - mi ne estas maljuna aŭ freneza. Almenaŭ ne tiom kiom ili pensas. vi kaj la knabino ŝajnas pensi. Nu, sinjoro? Ĉu ĝi estas vera".
  
  
  
  Killmaster sciis ke li estis prenita. Restis nenio farenda krom klarigi nin, iom paroli kaj fari ĉion eblan. Eble, li pensis, li trovis aliancanon.
  
  
  
  Li konfesis, ke li estas agento de Usono kaj diris la veron kiom li povis. La maljunulo aŭskultis seninterrompe, tenante la pafilon sur la stomako de Noĉjo.
  
  
  
  Kiam AXEman haltis, Ten diris: "Do vi ne estas malantaŭ la flughaveno?"
  
  
  
  Nick balancis la kapon. “Mi ne diros al vi kion mi bezonas, sinjoro, sed ĉi tio ne estas flughaveno. Mi scias nenion pri iu flughaveno."
  
  
  
  Dek kapjesis. “Mi kredas ke mi kredas vin. Do ĉi tio estas tunelo. Tunelo en la Chumbi Valley. Io tre mistera okazas tie."
  
  
  
  Nick konservis senpasieman vizaĝon. "Vi ŝajnas esti tre bone informita, sinjoro."
  
  
  
  La pafilo moviĝis unu colo. “Ĉi tio estas ludo kun mi. La ludo de maljunulo. Ĉi tio donas al mi la iluzion, ke estos iom pli da tempo antaŭ ol mi iros al miaj prapatroj. Sed ĉi tio ne gravas - estas flughaveno proksime de Chuntiene. sekreta flughaveno kie ili trejnas pilotojn por Nordvjetnamo."
  
  
  
  Dek prenis paperpecon el la paĝoj de la libro sur la tablo kaj rigardis ĝin. "Ili havas MiG-15 kaj MiG-17, same kiel plurajn Il-28-bombaviadilojn. Mi esperas, ke ĉi tiuj nomoj estas ĝustaj?” Li rigardis Nick.
  
  
  
  Nick Carter ridetis kaj kapjesis. Li estis imponita de ĉi tiu serendipo, kaj ankaŭ la CIA. Eble ili jam sciis pri la flughaveno. Se ne, ili ricevis sian investon reen. Se, kompreneble, li eliros.
  
  
  
  Li diris: “Vi igas ilin soni ĝuste, sinjoro. Sed kial diri al mi, malamika agento?"
  
  
  
  La papermaĥa vizaĝo kreviĝis en malforta rideto. "Ne nepre mia malamiko. Tio restas por vidi. Mi ne ŝatas la registaron en Pekino kaj ili ne zorgas pri mi. Ili lasas min trankvila ĉar ili opinias, ke mi estas sendanĝera kaj freneza. Ili ankaŭ scias, ke mi' mi ne timas ilin.Kiam "Vi estas same maljuna kiel mi, vi nenion timas. Tio estas nenio krom malhonoro kaj perdo de vizaĝo." Li movis la pafilon kaj rigardis ĝin. "Mi ĉiam povas certigi, ke tio ne okazas."
  
  
  
  Antaŭ ol Noĉjo povis diri ion, la maljunulo daŭrigis, "Mi aprezus, se vi nomus min Generalo Teng de nun."
  
  
  
  La okuloj de agento AX mallarĝiĝis iomete, sed li kapjesis. Ĉi tio estis la unua eta indiko, ke la maljunulo eble estas iom ĉirkaŭ la kurbo.
  
  
  
  “Jes, generalo. Certe. Mi supozas, ke ni ne estas malamikoj? Ĉu vi helpos min, se vi povas?"
  
  
  
  Je la lasta minuto aŭ tiel estis eta ŝanĝo en Deko. Li sidis ĝuste enen
  
  
  seĝo, kaj ekbrilis en liaj okuloj, kiu antaŭe ne estis tie. Paranojo? - pensis Nick. Lia maljuneco preskaŭ certe lasis kelkajn spurojn de ĝi, kaj la kondiĉo venis kaj foriris.
  
  
  
  Dek kapjesis. "Mi povas helpi vin. Ne pro bonfarado aŭ ĉar mi amas usonanojn, sed ĉar ĝi ankaŭ helpos min. Per reciproka interkonsento. Vi komprenas?"
  
  
  
  "Mi komprenas," diris Nick. Kaj li komprenis. Dek estis iom nuksa, pli ol iom danĝera en malbona humoro – kaj povus esti nur grandega helpo. Li ludis kune.
  
  
  
  Dek metis la pafilon sur la tablon apud li. Li malfermis la tirkeston, poste ĉesis moviĝi kaj rigardis Nick. "Ĉu vi estas armita?"
  
  
  
  Killmaster puŝis la stileton en lian manon kaj etendis ĝin al li. “Ankaŭ mi havas Luger, Generalo. Mi povus mortigi vin en ajna momento."
  
  
  
  La maljunulo malforte ridetis. Li forpuŝis la Mauser per la fingro. “Eble... eble. Mi ne estas tiel rapida kiel mi estis."
  
  
  
  Li prenis ŝvelantan manilan dosierujon de la tablo kaj metis ĝin antaŭ si. Li frapetis ĝin per la fingro. "Miaj planoj. Detaloj. Post kiam vi faros vian laboron, kio ajn ĝi estas, mi volas vian promeson, ke vi ricevos ĝin al la ĝustaj homoj en Vaŝingtono. Promesu al mi ĉi tion kaj mi helpos vin kiel eble plej.”
  
  
  
  Nick promesis. Ĝi ŝajnis sufiĉe sendanĝera.
  
  
  
  Generalo Teng klinis sian kapon flanken kiel ruza maljuna birdo. “Ĉu vi ne interesiĝas pri detaloj? Ĉu vi ne volas scii miajn planojn?"
  
  
  
  Nick ektremis interne, rigardante la dikan dosierujon. “Eble poste, generalo. Hodiaŭ mi legos ĉi tion. Ĉi tio vere ne estas mia provinco, sciu. Tiu ĉi afero estu sendita rekte al la Ĝenerala Stabo. En ĉio tiel granda kiel ĉi tio, mi estas nur malgranda terpomo."
  
  
  
  Dek sulkigis la brovojn, sed ne aspektis malfeliĉa. “Mi pensas, ke mi prenas la sugestojn. Kaj vi, kompreneble, pravas. Ĉi tiu dosiero devus iri al la plej supro. Sed mi rakontos al vi tre mallonge, kion mi planas.”
  
  
  
  Nick Carter suspiris.
  
  
  
  La generalo zorge klarigis, ke li jam havas la kernon de armeo. Noĉjo denove suspiris kaj ŝajnigis atenton. Li vidis "armean" trejnadon - dudek ragamufojn. Kamparanoj kiuj estis "soldatoj" en sia libera tempo. La generalo, li nun pensis, devas esti en pli malbona animstato ol li ŝajnis unuavide – do Pekino ne maltrankviliĝis pri li.
  
  
  
  "Ankaŭ mi havas bonan intelekton," diris la generalo. Li frapetis la paperpecon sur la tablon. “Kiel mi ĵus pruvis al vi. Se via lando nur sendos al mi provizojn kaj monon, precipe monon, mi starigos armeon kaj regos ĉi tiun provincon post ses monatoj. Mi garantias ĝin! Poste, post kiam mi solidiĝos, mi transprenos la tutan Ĉinion. Milionoj amasiĝos al mia standardo."
  
  
  
  Nick eraris. Li diris: "Kompreneble vi laboros kun Ĉiang Kai-ŝek? Mi komprenas, ke vi iam estis amikoj.”
  
  
  
  Silento. La generalo levis sian Mauser kaj direktis ĝin denove al Nick. Lia sulkiĝinta vizaĝo estis blanka, liaj okuloj ŝvelis. "Tiu bandito!" Estis preskaŭ kriego. "Neniam! Mi diris, ke mi regos. Mi estas sola. Generalo Teng Fa!"
  
  
  
  Nick sidis senmove. La fingro de la maljunulo estis blanka sur la ellasilo de la pistolo. Nick ridetis. “Kompreneble, generalo. Mi nur miskomprenis. Mi certe transdonos vian dosieron kun miaj plej bonaj rekomendoj. Sed intertempe, sinjoro, mi ne povas fari bonon al iu el ni ĝis mi forlasos Ĉinion.”
  
  
  
  La pafilo estis remetita sur la tablon. La ŝtormo pasis tiel subite kiel ĝi leviĝis. Tiam Nick komprenis la solvon. La maljunulo verŝajne estis sufiĉe prudenta en aferoj nerilataj al siaj propraj ambicioj.
  
  
  
  "Impostoj," diris generalo Teng.
  
  
  
  "Sinjoro?"
  
  
  
  “Impostoj,” ripetis la maljunulo. "Mi montros al ili ion pri impostoj." Liaj falsaj dentoj ekbrilis ĉe Noĉjo. "Nu, mi iam enkondukis dudek sep impostojn nur sur salo!"
  
  
  
  Antaŭ ol Nick povis diri ion ajn al ĉi tio - kio estis tie por diri? — daŭrigis la generalo per normala tono. “Ni devas tuj eligi vin kaj la knabinon de ĉi tie. De la flughaveno, ĉu vi ne vidas? Ili verŝajne pensos, ke vi serĉas lin. Onidiroj vojaĝas malrapide en ĉi tiuj partoj, sed ili disvastiĝas. Mi ne povas esti certa pri ĉi tio. eĉ en mia propra hejmo."
  
  
  
  Tiu ĉi penso antaŭe trairis la menson de Noĉjo, sed nun ĝi revenis. Estis pli ol verŝajne ke unu el la servistoj jam parolis kun la estro de la vilaĝo de fremduloj loĝantaj ĉe Generalo Teng. Li kalkulis je ĝi.
  
  
  
  Generalo Teng kuŝis ĉifonan kaj peze falditan mapon sur la tablon. Li mansignis al Nick. “Venu. Mi montros al vi kiel mi helpos vin. Tio estas mapo de la lando ĉirkaŭ la Chumbi Valley kie la tunelo estas fosita. Mi scias ĉi tion bone ĉar mi ĉasis tie kiel infano kaj mi scias ion aŭ du. malmultaj homoj scias pri tio. Kompreneble ili ne scias pri tio. Rigardu."
  
  
  
  La mapo estis malnova kaj malmoderna, sed Noĉjo zorge studis lian
  
  
  La mapoj kolektis bonegajn ŝablonojn de la satelitaj bildoj tiel ke nun estis facile bildigi la areon.
  
  
  
  “Ĝuste ĉi tie,” diris la generalo, “estas alia valo paralela al Ĉumbi. Ili kompreneble scias pri tio, sed eĉ ne zorgas pri protekti ĝin. Ili opinias, ke ŝi estas neatingebla. Kaj ĉi tio estas tiel - por iu, kiu ne konas la sekreton. La valo estas tute ĉirkaŭita de krutaj klifoj intervalantaj de tri ĝis kvarcent futoj en alteco. Ĝi estas proksimume dudek mejlojn longa kaj mejlon larĝa ĉe sia plej larĝa punkto. Neniu loĝas tie. Almenaŭ tion ili diras. Mi estas tute certa."
  
  
  
  Io en lia tono igis Nick rapide rigardi lin. La maljunulo rigardis la mapon, lia fingro iom tremis, sed li ne vidis la flaviĝintan paperon. Kie li estis? Noĉjo milde eligis lin el siaj pensoj.
  
  
  
  "Vi ŝajnas bone koni la valon, Generalo."
  
  
  
  Malrapida kapjeso. "Mi scias. Aŭ mi. Mi ĉasis tie kiam mi estis juna. Antaŭ sepdek kvin jaroj. Mi scias, ke estas longa tempo, sed la ŝtuparo ankoraŭ estos tie.”
  
  
  
  "Ŝtuparo, sinjoro?"
  
  
  
  “Malglataj ŝtuparoj ĉizis en la rokojn ambaŭflanke de la valo. Ili certe havis jarcenton aĝaj kiam mi trovis ilin. Kaj ĉirkaŭ la valo estis kavernoj, kiuj iris en la piedojn de la rokoj. Iu aŭ io iam vivis en ĉi tiu valo."
  
  
  
  Killmaster malbenis sub sia spiro. Ĉi tiu soleca kaj forlasita valo, paralela al la plej mallarĝa parto de la rivero Chumbi, povus esti la respondo al liaj preĝoj. Precipe se la rakonto pri la ŝtuparo estis vera. Sed kiom da rakontoj de la maljunulo ni kredu? Iu aŭ io?
  
  
  
  "Ĉi tiu loko," diris la maljunulo, "estas konata de la lokuloj kiel la Valo de la Jetio."
  
  
  
  Ho frato! Abomena Neĝulo! Li restis respekte silenta.
  
  
  
  Generalo Teng diris: "Ĉu vi ne ridas?"
  
  
  
  Noĉjo diris, iomete miscitante la Bardon, "Mia filozofio estas multe pli ol sonĝo, sinjoro." La maljunulo helpis. Estas pli bone difekti lin.
  
  
  
  Generalo Teng kapjesis. Li ŝajnis kontenta. "Ho jes. Via Ŝekspiro. Mi ne legis ĝin dum longa tempo."
  
  
  
  Li denove frapetis la karton per la fingro. Nun li ŝajnis gaja kaj vigla. “Ĉi tio estas, kompreneble, sensencaĵo. Almenaŭ tiel opinias Pekino. Ili eĉ ne montras la valon sur siaj mapoj. Mi ne certas. Kiel mi diris, mi estis tie kaj..."
  
  
  
  Nick Carter elkondukis lin el ĝi denove. “Dankon, sinjoro, ke vi montris ĉi tion al mi. Se miaj viroj povas faligi min en ĉi tiun valon kaj mi povas trovi tiun ŝtupetaron, kiun vi mencias, mi estos en pozicio preteratentanta Chumbi. Tie devus esti multe da bona kovrilo. sur... nu, mi havas planojn kaj ordonojn."
  
  
  
  La generalo faldis la mapon. "Jes. Kaj mi ne eniros en detalojn. Nia ĉefa tasko nun devus esti eligi vin kaj la knabinon de ĉi tie kiel eble plej rapide. Vi ne povas foriri ĉi-vespere, mi supozas?”
  
  
  
  Nick ekrigardis sian horloĝon. Iom post la sepa. En Sikimo, la AX-teamo deĵoris 24 horojn tage. Eble nur eblas. Ankoraŭ estis la problemo reiri al la dezerta strio, kie ili surteriĝis. Ĉi tiu devas esti la loko. Ĝi montriĝis sekura, ĝi estis la nura afero pri kiu Nick sciis, kaj nun Johnny Cool devis elsendi la koordinatojn al la AX-teamgvidanto en Sikimo. Ili havas preskaŭ perfektan rezulton sur la kampo. La ekbriloj povus direkti ilin enen.
  
  
  
  Li klarigis tion al la maljunulo.
  
  
  
  "Mi havas rapidajn ĉevalojn," diris Tan. "Kaj mi donos al vi ses homojn, kiujn mi povas fidi." Li streĉiĝis, rektigante la dorson, plena Generalo denove. "Vi tuj konektos kun viaj homoj!"
  
  
  
  "Jes sinjoro." Nick volis saluti.
  
  
  
  Li komencis foriri, sed la generalo kaptis lian manon. "Por juna viro, vi ne estas tre scivolema." Li montris al la alta ekrano kovranta la angulon de la ĉambro. “Mi diris, ke mi montros al vi mian plej grandan trezoron. Mi plenumos mian vorton. Venu".
  
  
  
  Nun kio? Nick sekvis la malmolan maljunan dorson trans la marmora planko al la ekrano. Li havis malmulte da tempo por trudi al la maljunulo — li bezonis ŝalti la transcepton kaj ekfunkciigi la mekanismon.
  
  
  
  Generalo Teng retiris parton de la ekrano. “Mi faras al vi grandan honoron, sinjoro. Mi ne permesas multajn homojn renkonti mian edzinon."
  
  
  
  Edzino? Io komencis rampi sub la haŭto de AXEman.
  
  
  
  "Jen Porfirio," diris generalo Teng. “Mia unua kaj sola amo. Estas malsaĝuloj, kiuj diras, ke ŝi mortis antaŭ kvindek jaroj, sed tio ne estas vera. Ĉu ŝi ne estas bela?
  
  
  
  Ŝi kuŝis sur la sofo kun kuseno sub la kapo, kun ventumilo en la mano. Delikata ĉina pupo kun etaj piedoj, la "lilio" piedo de malnova Ĉinio kaj bonorde pinta skarlata buŝo sur fono de kruda blanka rizpulvoro. penetrita ĉapo kronis ŝiajn brilajn malhelajn harojn. La okuloj, klaraj kaj malhelbrunaj, rigardis Nick.
  
  
  Li preskaŭ riverencis kaj parolis, sed poste kaptis sin. Komence li pensis, ke ĝi estas manekeno. Li faris paŝon pli proksimen, sentante, ke la generalo rigardas lin. Lia haŭto denove rampis kaj li sentis, ke la malsekeco malvarmiĝas sur li. Ĝi ne estis manekeno.
  
  
  
  Estas malsaĝuloj, kiuj diras, ke ŝi mortis antaŭ kvindek jaroj!
  
  
  
  Ĝi estis mumio.
  
  
  
  Nick Carter forturnis sin, sentante, ke li estos malsana. La maljunulo ne atentis lin. Li iris al la sofo kaj staris super la figuro. Li alĝustigis sian ventumilon, sian malgrandan puntĉapon, kaj movis siajn piedojn sur la kusenon.
  
  
  
  Super sia ŝultro, la generalo parolis al Noĉjo: “Mi restos kun ŝi dum kelka tempo. Ni ne parolis hodiaŭ. Antaŭen kaj pretiĝu. Post unu horo vi estos ĉe la ĉefa pordego. Certiĝu, ke vi foriras. neniu spuro de via ĉeesto ĉi tie.
  
  
  
  Nick forturnis sin, batalante naŭzon. Li estis preskaŭ ĉe la pordo, kiam la maljunulo vokis. "Dosiero! Vi devas kunporti ĝin. Certigu, ke ĝi ricevu bonajn manojn en Vaŝingtono kiel eble plej rapide."
  
  
  
  "Jes sinjoro." Li revenis al la tablo kaj prenis dikan dosierujon.
  
  
  
  Dum Nick ĉirkaŭiris la lilian lageton survoje reen al la ĉefdomo, li rememoris, ke en la lageto estas koioj. Fan Su rakontis al li, ke la karpo vivis ĝis maljuneco, kaj ke iuj ĉinoj manĝis pureon el la karpograjnoj kaj intestoj por certigi ilian longvivecon.
  
  
  
  Nick ekmovis. Generalo Teng iris tro malproksimen. Li vivis tro longe!
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Kiam li rakontis al Fan Su pri tio, ŝi simple levis la ŝultrojn. "Li estas tre kolera," ŝi diris. “Mi parolis kun kelkaj el la servistoj. Iuj amas lin, ĉiuj timas lin, kaj ĉiuj konsentas, ke li estas freneza. Ne gravas en ĉi tiu dezerto."
  
  
  
  "Verŝajne ne." Li estis okupata pri agordo de la anteno por la radioricevilo. “La afero estas kiom ni povas fidi liajn informojn? Kaj ĉu li vere venos kun ĉi tiuj viroj kaj ĉevaloj por helpi nin eliri de ĉi tie ĉi-vespere?”
  
  
  
  Fan Su estis nuda kaj estis surmetinta kostumon da dikaj lanaj subvestoj, kiujn ŝi elprenis el la sakoj. Ŝia citrona haŭto brilis en la milda kandela lumo. Noĉjo rigardis kun aprezo, se ne deziro, la maldikajn flankojn, platan stomakon, belan firman bruston. Li subite ekkomprenis ke Akcipitro havis ian komprenon kiam li nomis tiun ĉi mision Flava Venuso. La maljunulo neniam vidis Fan Su kaj verŝajne neniam faros.
  
  
  
  De la momento, kiam ili alvenis, la knabino estis nekutime silenta kaj morna. Sed nun ŝiaj okuloj estis revemaj kaj ŝia voĉo milda dum ŝi rigardis Noĉjon.
  
  
  
  "Ĉu vi volas?"
  
  
  
  "Mi volas," diris Nick. “Sed ne estas tempo. La generalo diris unu horon." Li enŝovis la ŝlosilon kaj komencis sendi. La knabino turnis la dorson al li kaj komencis vesti sin.
  
  
  
  Ili atingis la ĉefan pordegon. Nick portis pezan dorsosakon kun siaj eksplodaĵoj kaj grimpekipaĵo, radioricevilo, provizoj de manĝaĵo kaj akvo, rezervaj kartoĉoj kaj dekduo da aliaj aĵoj kiuj eble estos bezonataj. Fan Su portis dormosakojn, ekstran manĝaĵon kaj municion, same kiel fusilojn. La pafiloj estis novaj Mannlichers, riglilo, .458 Magnum, kaj ili havis teleskopan vidon. Krome, Nick havis tranĉeotranĉilon, segitan ĉaspafilon, Luger kaj stileton. Ambaŭ portis duoble-kudritajn kostumojn, pezajn mufojn kaj peltajn botojn. Sur iliaj kapoj estis peltaj ĉapeloj laŭ la ŝerpa stilo.
  
  
  
  Dum ili atendis, ke la generalo aperos, Noĉjo sentis la venton el fora Tibeto sur sia vizaĝo. Kiel malvarma razilo. Tie, ĉe la pasejo, ili estis frostigontaj siajn postaĵojn. Tamen, li ne povis porti pliajn vestaĵojn—li estis vere tro dika nun, kaj li bezonis grimpi. Pro la sama kialo, li ne povis porti maŝinpafilon, kiun li estus preferinta. Ĉi tio malhelpos lian grimpadon.
  
  
  
  La generalo ne venis. Ses homoj sidis flanke kaj interparolis. La ĉevaloj estis selitaj kaj pretaj, plenaj de spirito kaj fervoraj por iri.
  
  
  
  Killmaster komencis maltrankviliĝi. Kio retenis la maljunulon? Ili havis tre okupatan horaron. La aviadilo el Sikimo estos ĉe la surteriĝo je la 2-a matene. - atendu precize dek minutojn, ne pli.
  
  
  
  La generalo ne venis.
  
  
  
  Nick atendis aliajn kvin minutojn. Li tiam diris al la knabino: "Mi iros kaj vidos, kio tenas lin."
  
  
  
  Li sciis kie estas la ĉambroj de la maljunulo kaj preskaŭ estis tie kiam penso trafis lin. Li ne ŝatis la penson, sed ĝia tiro, ĝia intuicio, estis tiel forta, ke li ŝanĝis la direkton kaj revenis al siaj antaŭaj paŝoj. Preterpasante la lageton kun karpo kaj lilioj, vi trovos vin en la korto de la nigra pagodo. Li devis palpi tra la korto, sed la pagoda pordo malfermiĝis facile al lia tuŝo. Ĝi estis plenigita de milda lumo, kelkaj kandeloj malklare brulis kaj flirtis en la malvarma vento kiam li eniris.
  
  
  
  Mi tuj rigardis la sofon, sciante, ke li pravas. La generalo estis mortinta.
  
  
  
  La maljunulo kuŝis sur la sofo kun la mumio de sia edzino. "Tiel proksime de ŝi post morto," pensis Nick, "kiel li devis esti dum vivo." Antaŭ kvindek jaroj.
  
  
  
  La okuloj de generalo Teng estis malfermitaj kaj rigardis la plafonon. Nick fermis ilin, divenante kio okazis. La maljunulo kuŝiĝis por "paroli", kiel li certe faris multfoje antaŭe. Ĉi-foje lia koro haltis. Nur.
  
  
  
  Nick reiris al la pordego, scivolante, kion diable li faros nun.
  
  
  
  Sed ĉio estis en ordo. Montriĝis, ke la generalo vokis serviston al la pagodo kaj donis ordonon.
  
  
  
  La gvidanto de la grupeto riverencis al Noĉjo. "Ĉu ni iras, sinjoro?"
  
  
  
  Li ne diris al ili, ke la generalo mortis. Li elprenis kompason, la kudrilo ardanta en la mallumo, kaj diris: "Nun ni iru."
  
  
  
  La aviadilo de Sikkna laŭsupoze alteriĝis je la dua. Ili estis en la lasta etapo.
  
  
  
  Kiam ili estis malproksime, li kaj la knabino retiriĝis. Li rakontis al ŝi ke Dek estis morta.
  
  
  
  Fan Su ne rigardis lin. Ŝi rigardis rekte antaŭen, super la kapo de sia monto, kaj diris: "La vivo estas nur procesio al morto."
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  La tagiĝo super la valo fariĝis klara kaj malvarma. Ĉi tie ili estis protektitaj kontraŭ la vento, komforte loĝigitaj en kaverno ĉe la okcidenta flanko. Iom neĝis, kiam la aviadilo faligis ilin en longan breĉon en la masiva altebenaĵo. Nun la neĝo ĉesis, lasante nur maldikan tavolon da sukero sur la griza dezerta roko.
  
  
  
  Fan Su volvis sin en sia dormsako, rigardante kiel Nick studis la mozaigajn mapojn per torĉlampo. Nun li konis ilin parkere. Li ĝojis vidi, ke la maljuna generalo scias, pri kio li parolas. La valo en kiu ili nun estis estis proksimume paralela al la mallarĝa enirejo al Chumbi. Laŭ satelitaj bildoj, duonmejlon de la enirejo al Chumbi, galerio kuris tra malferma malfermaĵo en la solida roko de la okcidenta fasado. Estis en ĉi tiu galerio, almenaŭ laŭ CIA kaj AX-fakuloj, ke la komplekso disvolviĝis. Ĉi tie la ChiComs konstruis tion, kion la CIA decidis nomi Prop B... la plej granda hidrogenbombo en la mondo.
  
  
  
  Killmaster nun fumis unu el siaj oraj pintoj. La pakaĵo enhavis kartonan skatolon kaj du botelojn da viskio. La trinkaĵo devus atendi ĝis la misio estos finita, sed cigaredo neniam gustumis tiel bone. Li zumis ion subspire, rigardante la kartojn ree kaj ree, ne kuraĝante kredi sian sorton. Se liaj kalkuloj estis ĝustaj, li nur devis fari nun grimpi ducent futojn supren—rekte supren—tiam kvaronmejlon super malglata grundo kun bona kovrilo. Poste ankoraŭ du aŭ tricent futojn malsupren—rekte malsupren—kaj li estus ĉe Chumbi, kelkajn cent metrojn de la enirejo al la galerio.
  
  
  
  Lia rigardo falis sur aron da eksplodaĵoj – malgranda, neta plasta sako. Ĝi enhavis regulan dinamiton, detonacilojn kaj tempigilojn, kaj plastan pilkon - ĉio por celoj de ŝanco. La vera murdinto estis malgranda bombo, kiel granato: ĝi estis miniatura atombombo. Akcipitro kredis je la lukto de atomoj kun atomoj.
  
  
  
  Killmaster rigardis la ilaron kun granda respekto. La bombo estis miniatura nur en relativa signifo - kiam ĝi eksplodis, ĝi kunportos la plej grandan parton de la Chumbi. Tio estis la ideo: ili ne volis hazarde eksplodigi la bombon de la ChiComs; ĉio, kion ili volis, estis enterigi la tunelon, la bombon aŭ bombojn, la sciencistojn, teknikistojn kaj soldatojn de la Ruĝa Armeo. Entombigu ilin sub pluraj miliardoj da tunoj da malpuraĵo kaj ŝtonoj.
  
  
  
  Nick levis la okulojn de la ilaro kaj revenis al la mapo. Se ilia bombo eksplodus – se ili estus tiel malproksime kun ĝi, ke ĝi povus forflugi – ĝi kunportus duonon de Tibeto. Neniu eliros de ĉi tie.
  
  
  
  La knabino diris: "Nick."
  
  
  
  "Umm?"
  
  
  
  "Ĉu vi rimarkis la odoron?"
  
  
  
  Li rimarkis, ke li rimarkis tion de la komenco mem, sed ne menciis ĝin. Ŝi denove malboniĝis kaj retiriĝis, nervoza, kaj li ne volis plimalbonigi la aferojn. La odoro estis malagrabla. Estis ĉie. Nun ĝi estis ĉi tie, en la kaverno.
  
  
  
  Li ne povis tute precizigi la odoron aŭ priskribi ĝin, krom tio, ke ĝi estis naŭza kaj iom timiga. Estis la odoro de sterko, sed ne nur tio. “La odoro de morto kaj sterko estis pli proksima,” li pensis, “sed ĉi tio ne estas tute priskribo de ĝi.
  
  
  
  "Mi povas senti ĝin," li diris. "Forgesu ĝin. La odoroj ne damaĝos nin."
  
  
  
  "Sed kio povus esti?" Ŝia vizaĝo tordis pro abomeno. "Estas terure! Kiel ia terura damaĝo. Kaj ĉi tio estas tra la tuta valo — ĉu vi rimarkis ĝin?
  
  
  
  Ankaŭ Nick rimarkis ĉi tion, kaj iel li ŝatis. Li havis ideon, kial la lokuloj, inkluzive de ĉinaj soldatoj, evitas
  
  
  Ĉi tiu loko estas kiel la pesto. Li ne povis kulpigi ilin. La odoro sufiĉis por kredigi min je demonoj.
  
  
  
  Li stariĝis, etendiĝis kaj komencis kolekti sian ekipaĵon. "Venu," li bojis al ŝi. “Ni trovu ĉi tiun ŝtuparon sur la klifo – antaŭ ol vi ekkredi je la Jetio. Do ĝi ne estas ĝuste Shangri-La. Kaj kio? Ni daŭrigu labori. "Li estis malĝentila kaj devis esti. Ŝia humoro pli kaj pli malboniĝis. Nun li pensis, ke ŝi perdis multe da sia malnova fajro.
  
  
  
  Ŝi farbis lian vizaĝon nigra kaj tiam li faris ŝian vizaĝon. Dum ŝi nigrigis ajnan metalon kiu povus brili kaj fordoni ilin, Noĉjo marŝis al la enirejo de malprofunda kaverno kaj studis la valon per potencaj binokloj. Li ne opiniis, ke eblas maltrafi la valon - la altebenaĵo estis alta kaj preteratentis la Chumbi Pass okcidenten - sed ĝi kuŝis etendita inter la masivaj ŝtonplatoj ĉirkaŭ la kaverna enirejo.
  
  
  
  La valo estis tute neatingebla, eĉ sen la abomena odoro, kiu pendis super ĝi. Nenio pli ol rokplena truo elfosita el la masivo. Ĉirkaŭ li estis la mallumo de la luna pejzaĝo, kiu estis mildigita nur de malgranda herbeja makulo el likeno kaj deformita herbo proksime de la mezo de la longa breĉo. Nick spiris iom pli facile kiam li vidis, ke la helikoptero povas alteriĝi. Estis malfacile en la mallumo. Ĉiaokaze, li povis starigi siajn misilojn, kvar el ili por formi kvadraton, kaj gvidi la piloton enen. Ĝi estus okazinta je la bato de noktomezo — se ĝi estus entute okazinta.
  
  
  
  Noĉjo komencis malrapide kaj singarde alĝustigi la fokuson de siaj binokloj. La krutaj klifoj ŝajnis nekompreneblaj. Estus pli bone, se ekzistus ŝtuparo – necesus horojn por grimpi iun ajn el la rokoj. Li estas sola. Li neniam prenos knabinon.
  
  
  
  Li rimarkis plurajn kavernojn en la valo kaj malhelajn makulojn ĉe la bazo de la rokoj. La loko estis ŝutita de ili. Li kredis, ke la valo iam estis loĝata de primitivaj homoj. Arkeologo povus amuziĝi ĉi tie. Ĉinaj sciencistoj ne metis siajn vetojn. Eble ili povas eltrovi kio kaŭzis la odoron. Nick sulkigis sian nazon. Uf! La odoro odoris al bestaj fekoj, kiuj rifuzis putriĝi, kuŝante maturaj kaj fetoras en la suno.
  
  
  
  Li movis sian binoklon por studi la nordan randon. Ĉi tie, tra malprofunda kresto, tra malgranda selo en la roko, li povis vidi la malfortan brilon de peekabuo sur la malproksima alta horizonto. La sunlumo reflektis sur la arĝenta pinto. Li sciis, ke ĝi estas Monto Makalu. Everest estis simple preter la limoj. Kun bonegaj binokloj kaj klara aero, li povis vidi preskaŭ cent mejlojn.
  
  
  
  Sur unu el la proksimaj montodeklivoj li distingis etan vilaĝon pendantan kiel birdnesto. La fumo kaj tremado devas esti preĝflagoj. Proksime de la vilaĝo, brunaj punktoj moviĝis sur la kampo — ĉu la jakoj plugas?
  
  
  
  La vilaĝo ne ĝenis lin. Ne estis multe da ŝanco, ke iu tie havis altfortan binoklon. Eblis moviĝi ĉirkaŭ la valo sen timo de detekto. Noĉjo demetis la binoklon, turnis sin sur la dorso, rigardis al la ĉielo kaj ekbruligis cigaredon. La fumo helpis iom forigi la odoron.
  
  
  
  Li opiniis ke ilia bonŝanco estis fenomena. Tro bona! Laŭ la leĝo de mezumoj, io devis malboniĝi baldaŭ. Nuntempe ili estis bone. La generalo estis morta kaj ne povis esti devigita paroli. La servistoj kaj vilaĝanoj, la "soldatoj", povus esti igitaj paroli, sed ili sciis nenion. La aŭtoritatoj kompreneble ekscias pri la aviadiloj kaj pri la du fremduloj, kiuj alvenis kaj malaperis, sed eĉ tie la bonŝanco konservis ĉion sekreta. Estis bona ŝanco ke la ĉinoj pensus, ke ĉi tiuj du estas de malantaŭ la sekreta flughaveno, kiun la generalo menciis.
  
  
  
  Fan Su eliris el la kaverno kun du fusiloj. Ŝi ridetis al li kaj li ridetis reen. Ŝia humoro denove ŝanĝiĝis. Ŝi piedbatis lin. “Ĉu vi sonĝas? Ĝi ne trovos ŝtupetaron - se estas ŝtupetaro."
  
  
  
  Killmaster forĵetis sian cigaredon kaj ekstaris. Li prenis de ŝi la fusilon. "Ni rigardu. Kaj vi same bone preĝu, ĉar se la maljunulo mensogis, mi devos lasi vin ĉi tie dum mi faros la laboron.” Li montris al la klifo, kiu minacas super ili, kaj aldonis iroze: "Ĉu vi ne estas bona grimpulo?"
  
  
  
  La knabino ĉirkaŭrigardis. Ŝia rideto malaperis. “Mi grimpos la rokon iam. Mi ne restos ĉi tie sola!"
  
  
  
  Nick eniris la kavernon por akiri sian grimpekipaĵon. Ili komencis malrapidan, zorgeman serĉadon ĉe la bazo de la klifo, irante tra amasoj da grandegaj ŝtonoj kaj rokoj kiuj povus esti disĵetitaj de senzorga giganta mano. Ili preterpasis alian kavernenirejon.
  
  
  
  Malantaŭ li ŝi diris: “Ĉu vi rimarkis tiun odoron? Ĝi fariĝas pli forta kiam ni proksimiĝas al la kaverno."
  
  
  
  Noĉjo denove elprenis sian binoklon, zorge ekzamenante la antaŭan rokon. "Forgesu ĝin," li diris. "Verŝajne ĝuste
  
  
  t malbona akvotubaro. Kavernloĝantoj havis nur malmulte da bezono de kloakigo."
  
  
  
  Li aŭdis ŝin murmuri, "Hai pa." Mi timas. Dosiero. la vortoj, kiujn ŝi parolis dum sia koŝmaro en Los-Anĝeleso. En li ekflamis kolero, ne tiom kontraŭ la knabino, kiom kontraŭ la cirkonstancoj. Damnu ĝin! Ĉio estis sufiĉe malfacila sen tiu subita, neklarigebla kolapso de knabino, kiu...
  
  
  
  Ŝtupetaro.
  
  
  
  Jen ili, komencante kun fendeto ĉizita en la roko. Noĉjo rapidis antaŭen. “Ŝi estas ĉi tie, bebo. Je Dio, ŝi estas ĉi tie!
  
  
  
  La unua malforta kanelo en la ŝtono estis proksimume talio-profunda. Nick fiksrigardis ŝin. Ĝi estis malprofunda, malglate hakita, nur ses colojn larĝa kaj unu colon profunda, sed sendube verko de homaj manoj. Jarcentoj eluzis la ĉizelsignojn glataj, sed ili ankoraŭ estis videblaj.
  
  
  
  Nick sekvis ilin. Ili marŝis rekte supren laŭ la kruta klifo ĉirkaŭ cent futojn, poste moviĝis dekstren por eviti blokiĝi. Li ne povis vidi preter tiu punkto. Li turnis sin al Fan Su. “Mi iros esplori iomete. Mi pensas, ke ĝi estos sufiĉe facila. Por mi, ĉiukaze, mi korektos la neregulaĵojn por vi. Ĉu vi iam iris rokogrimpadon?
  
  
  
  "Neniam."
  
  
  
  "Estas bone," li diris kun ne tute sincera konfido. “La ĉefa afero estas premi vian nazon al la roko, ne rigardi malsupren, sed rigardi nur supren ĝis la sekva teno. Kaj daŭre moviĝu - ne frostiĝu."
  
  
  
  Fan Su rigardis la klifon. "Ŝajnas neeble," ŝi diris. “Kiel la flanko de la konstruaĵo estas la Empire State. Eble mi ne povas fari tion, Nick."
  
  
  
  "Vi faros tion, karulino." Li ridis pri ŝi. "Mi parolas pri vera rokogrimpado - ĝi estas praktike rulŝtuparo."
  
  
  
  En ĉi tiu unua vojaĝo li prenis nur sian montgrimpadan ekipaĵon, Luger kaj stileton. Li ĵetis dikan bobenon da nilona ŝnuro sur sian ŝultron kaj metis ŝtonan martelon sur sian zonon, el kiu pendis saketo kun diversaj hokoj. Peltaj botoj ne estis taŭgaj por grimpado, sed tion oni ne povis helpi.
  
  
  
  Estis facile marŝi ĝis la unua superpendanto. Li rigardis malsupren. Ŝi suprenrigardis al li, ne fermante la okulojn pro la hela lumo de la ŝtono, kaj li rimarkis kun eta ŝoko, ke ne estas hela lumo. La suno foriris. La vento ŝajnis iom tuŝita. Eble iom malbona vetero atendas ilin. Tion li bezonas.
  
  
  
  Ĵus super la kornico, la ŝtupoj fariĝis grataĵoj en la ŝtono. Ŝi neniam atingus tiom malproksimen. Li enŝovis hokon en la fendon apud la lasta plena ŝtupo, tranĉis la ŝnuron al proksimuma longo, kaj komencis malrapide grimpi sur la klifo ĝis la sekva bona paŝo proksimume dekduon da futoj pli alta. Ĝi estis preskaŭ reala, kaj por la lasta mano li devis demeti siajn mufojn kaj teni ilin inter la dentoj dum li serĉis la fendon. Kiam li trovis ĝin, lia piedo glitis, kaj dum sekundo li pendis tie, pendante de la piedfingroj. Li denove serĉis per la piedfingroj, ĵurante. Estis tro proksime.kiel
  
  
  
  Li atingis la sekvan bonan paŝon kaj gajnis alian hokon, ligis, ligis la ŝnuron kaj faligis ĝin. Dum la malsupreniro li ligos ĝin al la malsupra hoko.
  
  
  
  Noĉjo nun estis proksimume duonvoje sur la klifo. La ŝtupoj komencis kliniĝi kaj transiri la rokon. Kia ajn primitivulo ĉizis ilin estis sufiĉe saĝa por preni la plej facilan vojon. Li pensis, ke ili bezonus jarojn por grimpi ĉi tiujn ŝtupojn per siaj primitivaj iloj.
  
  
  
  Nun la irado estis sufiĉe facila. Dum li ekstaris, Noĉjo komencis pripensi antaŭen. Tempo devis esti grava. Ili devis iri al la roko, kiun li nun grimpas, kaj transiri kvaronmejlon da malglata tereno al Chumbi. Li planis fari tion ĝuste je la krepusko, kiam la lumo estus favora al ili. Ili devos atingi la randon de Chumbi antaŭ ol mallumiĝos. Reveno - se ili faros - estos pli facila ĉar ili konos la areon kaj uzos poŝlampoj. Li ne vere zorgis ĉu la malamiko malkovris lin post kiam li plantis la eksplodaĵojn.
  
  
  
  Li rigardis supren al la ĉielo. Ili estis obtuza griza nubo, kaj etaj neĝeroj dancis en la leviĝanta vento. Infero! Estis nenio farenda krom esperi, ke la ŝtormo pasos ĝis li faros sian laboron.
  
  
  
  Kiam li alproksimiĝis al la supro, li sentis sin pli kaj pli laca. Kiam li finfine transiris la randon, li estis senspira. Eĉ ĉi tie, en relative malalta altitudo, la tibeta aero estis maldika. Vi ne rimarkis ĝin ĝis vi komencis esti vere streĉita. Li ruliĝis sur sian dorson, peze spirante. Du neĝeroj gluiĝis al lia vizaĝo, degelinte. Aglo rondiris sur grandegaj flugiloj ĝuste super li. Mi esperas, li pensis kun malklara rideto, ke ĉi tio ne estas ĉina aglo.
  
  
  
  Kiam li denove spiris normale, li ŝanceliĝis al la ŝtonsubteno kaj rigardis tra sia binoklo. Li kapjesis. La mapoj kaj skalo de CIA estis diable precizaj. Donu ĝin al ili.
  
  
  La distanco de kie li kuŝis ĝis la malproksima rando de la aviadilo kie li trafis Chumbi estis proksimume kvaronmejlo. Sufiĉe for, konsiderante ke ili devas rampi laŭ ĝi kvarpiede.
  
  
  
  La areo iom post iom iris malsupren, for de li. Ĝi estis malebena, tre kiel valfundo, sed kun fojaj makuloj de glata neĝo. Kaŝitaj fendoj? Nick levis la ŝultrojn. Devis esti nur hazardo, ke Li eklaboris supren laŭ la deklivo, uzante ĉiujn disponeblajn kovrilojn, sed farante kiel eble plej rektan linion.
  
  
  
  La vento leviĝis. Ĝi blovis rekte en lian vizaĝon de la okcidento, kaj li povis aŭdi mallaŭtan zuman sonon venantan el la direkto de Chumbi. La vento blovis kaj la sono ĉesis. La vento revenis kaj li denove aŭdis ĝin. Fine li determinis ĝin. Generatoro. Devas esti miraklo. Li ne povintus peti pli bonan lumturon por halti.
  
  
  
  Noĉjo denove grimpis malsupren de la klifo. Kiam li atingis la superpendanton, li haltis por pensi. La knabino povis stari malantaŭ la ŝnuro kaj hokoj, por ke li helpu ŝin. Iri malsupren povas esti pli malfacila. Eble ili nur rapidas.
  
  
  
  Noĉjo trovis fendon kaj veturis en la hokon. Li ligis al ĝi ŝnuron, poste direktis sin al la kornico, enigis alian ringhokon kaj surfadenigis la ŝnuron tra ĝi. Ŝi rigardis lin de malsupre, ŝia vatita mantelo kovrita de neĝo.
  
  
  
  Li pendigis al ŝi. "Kaptu."
  
  
  
  Dum li malsupreniris, li ligis la finon de la ŝnuro ĉirkaŭ alta ŝtonplato elstaranta ĉirkaŭ dudek futojn de la klifo. Li klarigis. “Dum vi supreniros, vi ne faciligos ĝin. Sekvu min. Devus esti pli facile malsupreniri ĝis vi atingos ĉi tiun kornicon. Vi kondukos min malsupren. Kiam vi atingas la kornicon, vi povas liberigi vin kaj malsuprengrimpi. brakoj kaj kruroj ĉirkaŭ la linio kaj gliti. Ĉu bone? "
  
  
  
  Ŝi ne ridetis. “Bone, Nick. Se vi diras tion. Kiel estas tie supre?
  
  
  
  Li diris al ŝi kiam ili revenis al la kaverno. Ŝi aŭskultis, kapjesis fojfoje, ŝiaj okuloj malhelaj. La fetoro estis eĉ pli malbona. Nick bruligis cigaredon kaj proponis al ŝi unu, sed ŝi rifuzis. Ŝiaj malhelaj okuloj senĉese vagis trans la valon. La neĝo komencis densiĝi.
  
  
  
  Kiam ili eniris la kavernon, ŝi diris, “Mi pensas, ke ni estas antaŭ ŝtormo. Ĉi tie povus esti tre malbone por ili, eĉ ĉi frue en la sezono."
  
  
  
  Li prenis flamlumojn el sia tornistro. "Mi scias. Iom da ŝtormo estas normala, ĝi eĉ povus helpi nin. Mi povas fari sen neĝoŝtormo.”
  
  
  
  Fan Su faris varman teon sur malgranda forno. Ili manĝis el ladskatoloj kaj Nick trinkis iom da viskio. Ŝi ne aliĝis al li.
  
  
  
  Post tagmanĝo, Nick prenis siajn flamlumojn kaj direktiĝis al malgranda dezerta loko en la centro de la valo. Li metis ilin por formi kvadraton, alteriĝoplaton por la granda helikoptero kiu reprenos ilin. Li esperis tion. La helikoptero estos aligita sub la B-52 kaj havos sufiĉe da fuelo por reveni al Sikimo. Li rigardis supren al la ĉielo kaj aŭskultis la kreskantan hurlon de la vento. Esperante denove. Multo povus misfunkcii.
  
  
  
  Kiam li revenis al la kaverno, ŝi estis en dormsako. Li iris al sia ĉambro kiam ŝi diris, "Nick. Bonvolu. Venu kun mi. Ne, mi ne volas amori. Mi nur volas esti proksima al vi. Mi volas, ke vi subtenu min."
  
  
  
  Li kunpremis sian grandan korpon en la sakon kun ŝi. Li brakumis ŝin kaj flustris: “Dormu iom. Kaj ĉesu zorgi - ĉio estos en ordo.
  
  
  
  Ŝi kapjesis kaj proksimiĝis al li. “Mi scias, ke tio ne estas la afero. Mi nur trovas ĝin tiel amuza, Nick. Mi timas kaj mi ne scias kial. Ĉi tio ne similas al mi – ĝi fakte tute ne estas mi. Mi sentas min tiel nervoza kaj streĉita, ke mi volas krii. Mi pensas, ke ĝi estas plejparte terura odoro. Estas... estas kvazaŭ..."
  
  
  
  Ŝi eksilentis. Li diris: "Kiel fartas, bebo?"
  
  
  
  "Ne gravas. Dormu iom, karulino. Vi estas tiu, kiu devas fari la tutan veran laboron."
  
  
  
  "Unu el ni devas resti maldorma."
  
  
  
  "Mi. Mi ankoraŭ ne povas dormi. Daŭrigu. Dormu."
  
  
  
  Ili rigardis siajn horloĝojn. "Ni havas tricent futojn da linio por ligi la nodon," li diris. Kelkajn momentojn poste li ekdormis. Li, ŝi pensis tenere, povus dormi, se li alfrontos ekzekuton post unu horo. Kia viro li estis!
  
  
  
  Fan Su karesis lian vizaĝon per ŝiaj fingroj. Lia dolĉa vizaĝo ankoraŭ estis makulita, nigra kaj stopla. Li vere bezonis razi sin. Nun ŝi sciis, vere sciis, ke ŝi amas lin. Kial ŝi neniam diris al li tiom da vortoj? Eble pro la manko de tenero inter ili? Ne estis en ili aparta tenero. Sed ŝi amis lin. Ŝi ĉiam amos lin.
  
  
  
  Ŝi ektremis kaj premis pli proksimen al li kiam la odoro revenis. Dika kaj malklara, nepriskribebla.
  
  
  Kion tiu ĉi odoro signifis por ŝi estis la odoro de Morto...
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  La lastaj lumradioj estingiĝis kiam ili atingis la malproksiman randon de la gorĝo inter sia valo kaj Chumbi. Ili faris la grimpadon sen multe da malfacileco, kunligis sin per ŝnuroj kaj rampis super rokoj kaj neĝo dum kvarono de mejlo.
  
  
  
  Noĉjo estis ĉe la rando mem, etendiĝante supren kaj laŭ la valo malsupre. Li turnis la ciferplaton de la binokloj, igante ilin noktaj okulvitroj, kaj komencis zorgeme serĉi la malhelan fendeton sub ili. La zumado de la generatoro, nun pli laŭta, venis de ilia maldekstro. Li atendis pacience, ŝirmante sian vizaĝon kontraŭ la vento. Malrapide la neĝo falis preter li en la suban gorĝon. La falo estis ankoraŭ malforta, kaj la vento ne estis tro forta. Se la ŝtormo daŭras kelkajn pliajn horojn, ĝi funkcios por ili.
  
  
  
  Ĉio iris bone. Nun temis pri pacienco. Li planis atendi proksimume unu horon, ne pli ol du horojn, por ricevi iom da indico de malsupre. Se tio ne okazus, li ankoraŭ devus iri malsupren kaj komenci serĉi.
  
  
  
  Pasis preskaŭ unu horo. Nenio. Ili kuŝis unu apud la alia sur la rokoj, kovritaj de neĝo, kaj parolis tre malmulte.
  
  
  
  Tiam fajrero en la nokto. Ununura flava ekbrilo de la songeneratorflanko. Iu malfermis kaj fermis la pordon.
  
  
  
  “Jen ĝi,” li diris. Li ludis mapojn kaj satelitajn bildojn en sia kapo kiel filmon. Estos duonluno tranĉita en la rokon, parkejo flanke, kaj Nissen-kabano proksime. Ĝi estis malferma areo, mallarĝa vojo de rubo liganta sekciojn de la tunelo. Ie en tiu ĉi duonluno estis pordo, ia enirejo en la rokojn, kiuj formis la alian flankon de Chumbi Pass.
  
  
  
  Tricent futoj da nilona ŝnuro estis nodigitaj kaj sekurigitaj per ringhokoj enpelitaj en la rokon proksime de la rando. Nick prenis la bobenon kaj ĵetis ĝin en la truon. Devus esti pli ol sufiĉa. Li ekstaris, frotante la manojn kaj frapante siajn duonfrostajn piedojn. En la lasta minuto li kontrolis sin: la saketon da eksplodaĵoj, la Luger kaj stileto en iliaj kutimaj lokoj, la tranĉiltranĉilo en lia zono, la segita ĉaspafilo pendanta de ŝnuro sur lia dorso. Li demetis la mufojn kaj ĵetis ilin sur la neĝon, la manojn nun protektitaj nur per maldikaj internaj gantoj. La mufloj estis tro mallertaj.
  
  
  
  La knabino tenis ambaŭ fusilojn kun kaŝpafisto por nokta pafado. Li sciis ke ŝi ne trafos forte, sed se li renkontis problemojn sur la elirejo, ŝi povus krei distraĵon, igi la ChiComs opinii ke ili estas atakitaj fare de iu speco de aro.
  
  
  
  Noĉjo kovris ŝian mentonon en sia granda mano. “Se vi bezonas pafi, daŭre moviĝu supren kaj malsupren laŭ la rando. Ĵetu ĉion, kion vi povas, donu al mi ŝancon reiri sur la linion.”
  
  
  
  Ŝi kaptis lian manon. "Niĉjo! Ho, Noĉjo..."
  
  
  
  Li frapetis ŝin sur la vangon. “Nun trankviliĝu. Vi scias kion fari. Ni trabatis ĉion ĉi. Faru tion. Mi fidas je vi. Ĝis revido".
  
  
  
  Killmaster levis la ŝnuron, plantis siajn piedojn sur la rando, kaj malaperis de vido. Li malsupreniris kelkajn futojn ĝis la linio estis super li; Li tiam lasis siajn krurojn pendigi kaj rapide mallevis sin uzante la nodojn. Ne estis elstaraĵoj, kaj la fiŝŝnuro falis libere al la fundo de la pasejo. Dum li iradis, li kalkulis la nodojn. Kiam liaj piedfingroj trafis la malmolan teron, li marŝis iom pli ol ducent futojn.
  
  
  
  Li kolektis la troan fiŝŝnuron kaj kunvolvis ĝin. Li prenis el sia poŝo malgrandan cilindron kun kaŭĉuka suĉilo ĉe unu fino. La alia fino estis enprofundigita. Noĉjo premis malgrandan ŝaltilon kaj eta ruĝa lumo lumiĝis en la alkovo. Li premis la suĉon kontraŭ la roko, kie la ŝnuro pendis. La ruĝa lumo estis videbla nur rekte antaŭe. Li metis la manon en alian poŝon, eltiris nigran metalan skatolon grandecon de cigaredujo kaj tenis ĝin al sia orelo. La bip-bipa sono estis laŭta kaj klara, preskaŭ surdigante lin. Li povos denove trovi la linion. Li remetis la metalan skatolon en sian poŝon.
  
  
  
  La mallumo estis absoluta. Li ekorientiĝis rigardante la klifon, la flagrantan ruĝan lumon, poste turnis sin dekstren. La vojo ĉi tie estas iom kurba. Li singarde antaŭeniris ĝis li sentis la rubon sub siaj piedoj, sub la neĝo. Li demetis sian ganton kaj enŝovis sian fingron en la blankan filmon por certigi. Li estis sur la vojo.
  
  
  
  Dum li singarde marŝis antaŭen, li rekonstruis la areon de la mapoj, kiel li vidis ĝin de supre finfine lumo. La duonluno ĉizita en la monton estis ĉirkaŭ kvincent metrojn de kie li nun estis. Li enŝovis la stileton en sian dekstran manon kaj per la maldekstro eltiris la tranĉilon el ĝia ingo. Murdo devas esti silenta!
  
  
  
  Li nun marŝis kun la tranĉila tranĉilo etendita antaŭ si.
  
  
  La vento en la mallarĝa gorĝo de la pasejo akiris novan forton kaj kriegis al li. Ĝi trafis lin en la vizaĝon kun miksaĵo de pluvneĝo kaj neĝo kiu bruligis lian haŭton.
  
  
  
  La baro estis malsupren, kiel ĝi devus esti. Dum la tuta tempo kiam ili rigardis de supre, estis neniu movo sur la vojo. Ne estas gardisto ĉe la baro.
  
  
  
  Killmaster marŝis pliajn cent jardojn, poste haltis abrupte. Li flaris la aeron kaj ridetis. Kion li serĉis, kion li atendis. La freŝa, akra odoro de ligna fumo. Ie antaŭe estis gardejo, kaj la gardisto sin varmigis. Li esperis, ke estas nur unu viro. Li povis facile mortigi du, sed ĝi estis malfacila kaj ĉiam danĝera. Ĉiam estas ŝanco, ke iu el ili kriu aŭ pafu.
  
  
  
  La fumo fariĝis pli densa kaj la vento trafis lin en la vizaĝon. Li falis kvarpiede kaj rampis. Kaj nun, dank'al liaj viglaj okuloj perfekte alĝustigitaj, li rimarkis malgrandan kabanon je deko da metroj for. Malforta ruĝeta brilo fluis el ĝi. Estas fenestro kaj estas forno.
  
  
  
  Sed kiom? Li rampis al la brilo, silenta estaĵo kun nigra vizaĝo en la neĝo. Kiom?
  
  
  
  Unu viro. Unu ombro en la kabano, klinita super la varma Sibley-forno. Killmaster mallevis sin sub la fenestron. La vento hurlis al li. Lia vizaĝo transformiĝis en pecon da malvarma marmoro, liaj manoj rapide malmoliĝis. Ĉi tiu fajro estos agrabla.
  
  
  
  Li zorge frapis la pordon per sia tranĉa tranĉilo. Movado en la kabano. La gardisto kriis per malafabla voĉo, juna voĉo. "Monda Organizaĵo pri Sano?" La voĉo de infano, pensis Killmaster. Kompatinda infano deĵoranta ĉi-vespere. Li denove frapis la pordon.
  
  
  
  Nick trafis lin de malantaŭe, obtuze sian krion per unu mano, kaj trafis la fusilon per la alia. La soldato faligis sian fusilon kaj senhelpe tordiĝis en la teno de AXEman. Noĉjo metis la pinton de la stileto al la gorĝo de la viro kaj flustris en milda ĉina: “Trankvila. Se vi obeos kaj silentos, mi ne mortigos vin.” Foje mi devis mensogi.
  
  
  
  Li trenis la viron enen. Li pravis, li estis malmulte pli ol knabo. La tremanta knabo rigardis per larĝaj okuloj ĉi tiun nigravizaĝan demonon el la nokto. Noĉjo trenis lin al la ruĝeca forno kaj devigis lin surgenui, lian vizaĝon ses colojn de la skarlata metalo. Iom pli proksime. La odoro de varmaj haroj komencis plenigi la kabanon.
  
  
  
  Killmaster tenis lin same malpeze kiel novnaskita bebo. Li faris demandojn. Li ricevis la respondojn. Veraj respondoj naskitaj de abomena hororo.
  
  
  
  Estas tempo mortigi lin kaj eklabori. Li havis ĉiujn informojn, kiujn li bezonis. Li ne povis fari ĝin. La stileto ne falos. Hakilulo malbenis sin. Kial ĝi ne povus esti viro? Sed infano, senbarba infano! Li ne povis fari ĝin.
  
  
  
  Li finis sendi la knabon en la mallumon per karateo kaj ligis lin per ŝnuro de bobeno pendanta de najlo. Eble malforta. Eble eĉ danĝera. Li ne povis mortigi la infanon.
  
  
  
  La tempo estis pli grava nun ol iam ajn. Li buŝoŝtopis la knabon, sed la gago povus esti kraĉita kaj la ŝnuroj povus esti ŝiritaj.
  
  
  
  Li alproksimiĝis al la loko, kie la vojo turniĝis dekstren, formante duonrondon. La lumoj estis malfortaj en la kabanoj de Nissen, kaj li povis vidi la siluetojn de kamionoj en la parkejo. Li estis duonvoje ĉirkaŭ la rondo, alproksimiĝante al la enirejo tranĉita en la roko, kiam la pordo al unu el la kabanoj de Nissen malfermiĝis. Nick frostiĝis sur la ŝtono.
  
  
  
  Kelkajn paŝojn de la pordo, viro eliris kaj trankviligis sin. Preter li, Nick vidis lumojn, fumon ondi en la aero, kaj aron da soldatoj ludantaj kartludon. Kiam la viro finis, li revenis al la kabano. La pordo klakis. Noĉjo denove suspiris kaj daŭrigis.
  
  
  
  Li trovis ĝin sufiĉe facile: la fera pordo estis tranĉita en la rokon. “Dekstren,” diris la knabo. Nick palpis kaj liaj fingroj tuŝis la panelon. Trovis butonon. Li premis ĝin. Nun venas la granda blufo.
  
  
  
  Ie super lia kapo knaris laŭtparolilo. Ĝi postulis lian nomon kaj komercon. Noĉjo metis sian buŝon al la panelo, liaj fingroj trovis la maldikan maŝon kaj respondis. Li faris sin generalo de la Popola Armeo, tre senpacienca kaj malĝentila generalo. Estis grandaj problemoj. Li postulis eniri, kaj se tiu ĉi testudo moviĝos malrapide, li estus pafita.
  
  
  
  La fera pordo komencis ruliĝi malantaŭen. Noĉjo iris tra la pordo en la koridoron antaŭ ol la surprizita leŭtenanto forigis sian fingron de la butono.
  
  
  
  La nigravizaĝa diablo timigis la leŭtenanton dum sufiĉe da tempo. Nick batis lin en la koron per stileto. Li eltiris la korpon el la seĝo, koro ankoraŭ batanta, kaj trenis ĝin reen en la malgajan angulon. Estas neniu alia. La koridoro kondukis de la koridoro reen en la profundon de la monto. Ie tie ekstere, ie, estis subteno B. Li ne intencis serĉi ĝin. Se la ferpordo fermiĝis
  
  
  Dum li estis tie, li estis perdita anaso. Li havis aliajn planojn, pli bonajn planojn.
  
  
  
  Nick kuris al la tablo. Nun li havis malgrandan obuson, inferan bombon. Li enigis la sinkronigan aparaton en la fendo, turnis ĝin kaj eltiris la pinglon. Nun ĝi estis mortiga. Tick. Je la dekdua kaj duono, duonhoro post kiam ili leviĝis, ĉi tiu monto flugos en la aeron kaj fermiĝos por ĉiam. La monto kaj ĉio alia ene de dek-mejla radiuso.
  
  
  
  Li genuiĝis kaj etendis la manon en la skribotablan tirkeston. Li glubendis la tiklan grenadon al arbo en la malproksima angulo kie neniu povis tuŝi ĝin per siaj piedoj aŭ genuoj.
  
  
  
  Pasis kvin minutoj. Noĉjo rapide ekrigardis la butonojn sur la tablo. Tri el ili. Unu por malfermi, unu por fermi, unu por certa alarmo. Lia fingro frostiĝis. Ĉiuj butonoj estis nigraj, estas neklare. Li ekrigardis al la fera pordo. Ĝi ankoraŭ estis malfermita, permesante al lumo filtri tra la falanta neĝo. Se unu el la soldatoj en la kabanoj vidis tion kaj interesiĝis...
  
  
  
  Li ne kuraĝis riski. Li turnis sin kaj kuris laŭ la koridoro, eltirinte aferojn el la sako da eksplodaĵoj dum li iris. Mi devis meti kaptilojn. Dum mi kuris, la fuzeo ekblovis. Ili trovu unu logilon, ili trovu du, ĝis ili trovos obuson sub la tablo.
  
  
  
  La koridoro malfermiĝis al profunda cirkla truo borita en vivantan rokon. Kaj jen ĝi. Prop B! Grandega torpedo pendis de alta tripiedo el ŝtalaj traboj. Parto de ĝi estis penetrita, kaj li vidis lumon brili de la malproksima flanko. Ŝi ankoraŭ ne estis preta. Bonege. Post la dekdua kaj duono ŝi tute ne estos tie.
  
  
  
  Ĉirkaŭ la kavo estis galerio kun fera balustrado, el kiu malfermiĝis koridoroj. Sendube en la laboratorio. Kruta fera ŝtuparo kondukis al la fundo de la kavo. Nick estis delogita. Globo el plasto en la afero mem farus bonegan logilon. Se ili estus trovintaj ĝin ĝustatempe, ili ĉesus serĉi, pensante, ke ili estas sekuraj.
  
  
  
  Ĉi tio ne funkcios. Li aŭdis voĉojn el la kavo. Du viroj, ambaŭ en blankaj manteloj, eliris el koridoro ie malsupre kaj marŝis al grandega tripiedo.
  
  
  
  Nick havis pecon el plasto la grandecon de tenispilko. Li malaperis en la ombron kaj pensis dum mikrosekundo. Nun liaj nervoj komencis zumi. Estas tempo eliri – kaj purigi.
  
  
  
  Li ŝteliris al la fera balustrado de la galerio. La viroj staris rekte sub la tripiedo, rigardante la torpedforman ŝelon, parolante kaj gestante. Nick rigardis trans lian ŝultron. La koridoro estas malplena, la fera pordo ankoraŭ estas malfermita. Tia sorto ne povis daŭri longe. Baldaŭ io rompiĝos.
  
  
  
  Li enŝovis la detonaciilon en la plaston, turnis la tempigilon, poste singarde gluis ĝin al unu el la fervojsubtenoj proksime de la planko. Eble ili trovos lin, eble ili ne trovos. Neniu damaĝo farita se ili faras. Se ne - nu, la plasto estis agordita al la sama tempo kiel la atomgranato.
  
  
  
  Unu el la viroj sub la tripiedo suprenrigardis kaj vidis Noĉjon. Estis krio, ekscitita babilado. Noĉjo paŝis en la helan lumon kaj staris terure ridetante al ili, liaj dentoj fulmantaj kiel ŝarko sur lia nigra vizaĝo. Li prenis bastonon da dinamito, lasis ilin vidi ĝin, poste ĵetis ĝin en la truon. Ĝi ne eksplodos. Ĝi ne estis preta. Li ne volis, ke ĝi eksplodu. Ĝi povus nur distri de la afero sub la tablo.
  
  
  
  La viroj turnis sin kaj forkuris, kriante kaj falante unu sur la alian. Ili tuj premos la panikbutonojn, kaj baldaŭ. Nick kuris.
  
  
  
  Dum li kuris preter la fera pordo, alarmo sonis ie en la monto. Nick forĵetis la sakon da eksplodaĵoj kaj forkuris. Li ekiris, tenante malgrandan metalan skatolon al sia orelo, kaj kuris. La sonsignaloj, malfortaj komence, komencis plifortiĝi. Li sekvis ilin, glitante kaj glitante tra la neĝo, kurante pli rapide ol li iam kuris en sia vivo.
  
  
  
  Malantaŭ li, lumoj ekbrulis kaj sireno komencis veki. Nick kuris. Li forgesis pri la obstaklo kaj kraŝis en ĝin, glitis, falis vizaĝmalsupre, ekstaris kaj daŭrigis kuri. Nun la grincado estis forta. Li estis preskaŭ tie.
  
  
  
  Li malrapidigis sian paŝon, maltrankvile serĉante dekstren la etan ruĝan punkton, kiu kondukus lin al la linio. Jen ĝi estas, malgranda signo de sekureco en venta nokto.
  
  
  
  "Bebo," diris Nick Carter en la venton. "Bebo, mi ĝojas vidi vin!"
  
  
  
  Kvin sekundoj da palpumado kaj liaj fingroj tuŝis la linion. Li forĵetis la segitan ĉaspafilon kaj ĵetis la tranĉilon en neĝblovon. Li kontrolis la linion. Ĝi estis bela kaj streĉa, same kiel li lasis ĝin. Fan Su atendis tie supre. Ĉi tio devus trankviligi ŝiajn nervojn, li pensis. Ĝi estis nur dolĉa peco da kuko. Nenio tia. Li elŝiris la ruĝan lumon kaj dispremis ĝin sub siaj piedoj.
  
  
  
  Li komencis leviĝi, grimpante sur la manoj, pendigante la krurojn, suprenirante la rampon kiel Tarzan post Jane.
  
  
  
  Li estis duonvoje tie kiam li aŭdis la unuan pafon. Li rekonis la pafon
  
  
  de Mannlicher. Poste alia pafo. Tiam silento.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  Killmaster pendis sur la ŝnuro, tuj sub la rando de la klifo, kaj aŭskultis. Nenio krom la hurlado de la vento, kiu nun leviĝas kaj batas lin tien kaj reen kontraŭ la delikata nilono. Post la lasta pafo, absolute nenio. Li grimpis trans la randon, ventre ŝanceliĝis, ruliĝis kelkajn paŝojn kaj supreniris kun la Luger en la mano. Ankoraŭ nenio. La vento alportis al li ploron de sireno de malsupre; ĉi tie estis nur la ploregado de la vento kaj malhela malpleno. Li kriis, "Fan Su?" La vento respondis.
  
  
  
  Senutila. En ĉi tiu kreskanta ŝtormo ŝi ne aŭdos lin. Kio diable okazis? Ŝi neniam forlasus sen bona kialo.
  
  
  
  Li decidis riski la lanternon. Li ŝovis ĝin, ankoraŭ kuŝante sur la stomako, je brako, kaj desegnis duonrondon kun trabo en la neĝo.
  
  
  
  Fusilo. Unu el la Mannlicher kuŝas en la neĝo. Li estingis la lumon, rampis al la fusilo kaj prenis ĝin, penante subpremi la unuan tuŝon de freneza paniko. La malbenita fusilo estas fleksita! La trunko turniĝis, kliniĝis kaj formis preskaŭ kompletan cirklon.
  
  
  
  Nick ne povis, ne povis kredi ĝin. Sed jen ĝi estas, nigra metalo sub liaj fingroj. Kio diable povus fari ĉi tion?
  
  
  
  Li faligis la rompitan armilon kaj rampis kelkajn paŝojn for. Li denove uzis la lumon, ĵetante ĝin sur ilian spuron trans la altebenaĵon. Kiel ili venis. Li vidis la unuan sangomakulon, igante la neĝon brilruĝe. Ĝi rapide kovriĝis per nova neĝo. Almenaŭ Fan Su vundis la malamikon. Aŭ ĉu ŝi? Ĉu estas ŝia sango aŭ lia? Lia? Nick luktis kun la frenezaj pensoj, kiuj kreskis en lia kapo. Devis esti racia klarigo por tio.
  
  
  
  Li rampis al la sangomakulo, uzante sian poŝlampon ŝpareme. Spuro da sango kuris de la malhela podagro, revenante trans la altebenaĵon al la valo.
  
  
  
  La maljuna generalo diris, "Ĉi tiu loko estas konata kiel la Valo de la Jetio."
  
  
  
  Ĉesu ĝin, diris al si Killmaster. Forgesu ĝin nun! Vi estos same freneza kiel la generalo.
  
  
  
  Li ekstaris, nun senĝene, batalante kontraŭ la frenezaj, nedireblaj pensoj, kiuj komencis ataki lin. Li kovris siajn manplatojn kaj kriis en la venton: "Fan Su - Fan Su..."
  
  
  
  Nur la vento respondis. Neĝo kraĉis en lian vizaĝon. Kaj li vidis alian fusilon.
  
  
  
  Noĉjo sekvis la poŝlampon kaj prenis la fusilon. Ĝi ne estis difektita kaj kuŝis malproksime de la sangomakulo, kvazaŭ ĝi estus ĵetita kun granda forto. Li kontrolis ĝin, enigis kartoĉon en la ĉambron, kaj forigis la Luger. Li lasis la poŝlampon travagi la areon. Neniu iam pafis al li. Li eĉ tiam ne konfesis tion al si mem, sed li havis malsanan senton, ke neniu tuj pafos lin!
  
  
  
  Li vidis la spuron. Li kliniĝis super ŝi, la haŭto sur lia kolo rampis kaj lia spino malvarmiĝis. Iun tagon li vidis goriltrakon kaj ĝi estis io tia, sed ne tute. Neĝurso? La ununura presaĵo estis unu piedon larĝa kaj iomete pli ol tiom longa. Ĝi estis sub la baldakeno de roko, alie li ne estus trovinta ĝin — la vento purigis la neĝon kiel malgranda peniko.
  
  
  
  Uzante poŝlampon hazarde, li komencis marŝi reen trans la plata ebenaĵo. Tie kaj tie estis sango, kaj de tempo al tempo ĉi tiuj spuroj aperis kie la vento ne atingis. Li bezonis unu minuton por kompreni, kien la afero iras – reen al la ŝtuparo kondukanta supren laŭ la valmuro.
  
  
  
  Jetio. Io ajn! Ĝis nun li akceptis, ke ĝi ne estas homa, almenaŭ ne tute. Kaj ne gravas kio, li havis Fan Su.
  
  
  
  Nick Carter kuris kiel eble plej rapide trans la malglatan terenon, la fulmradio foje reflektis spurojn de sango. Li havis sian pafilon preta, kaj lia vizaĝo estis morna kaj malvarma — kaj li sciis, ke li timas kiel neniam antaŭe. Por la knabino kaj por mi mem. Kio estis tio?
  
  
  
  Li alproksimiĝis al la rando de la valo. Ĉi tie li enigis hokon kaj mallongan ŝnuron por helpi la knabinon malsupreniri la klifon. Li falis sur la stomakon kaj rampis al la rando, direktante potencan lumradion al la klifo. Nenio krom neĝoŝtormo. Kaj la odoro! Ĉi tiu putra odoro venas de la valo. Kaj iom da sango sur la neĝo apud la hoko.
  
  
  
  Killmaster ĵetis sian fusilon kaj flugis trans la klifon. Se ĉi tiu afero, kio ajn ĝi estis, atakus lin nun, li estus senhelpa. Dum li palpis la vojon malsupren sur la danĝeran eblan vizaĝon, platigitan, luktante por ne esti ŝirita de la surfaco kiel muŝo de muro, li komprenis ke la estaĵo certe malsupreniris same. Portas knabinon!
  
  
  
  Neĝa gorilo? Sovaĝaj rakontoj pri tiaj estaĵoj cirkulis ĉie en Tibeto. Jetio? La Abomena Neĝulo?
  
  
  Vi povus freneziĝi! Sed io prenis la knabinon, tordis la ŝtaltubon de la pafilo kiel brecelon, kaj malsupreniris la egan muron kun ŝarĝo de pli ol cent funtoj same facile kiel en lifto. Kaj ĉiam estis odoro — kiel miloj da funtoj da freŝa sterko!
  
  
  
  Li marŝis al la kornico, kie li tiris ŝnuron por ke Fan Su povu malsuprengrimpi. Ĝi estis pli rapida. Li kaptis sian manon kaj piedon en la svingiĝanta nilono kaj glitis malsupren, tenante la fusilon en unu mano kaj tenante sian fingron sur la ellasilo. Liaj peltvestitaj piedoj trafis la rokon malsupre kaj li falis, lia poŝlampo prilumis la areon.
  
  
  
  Ŝi kuŝis kunpremita en la neĝo dekduon da futoj de la rando de la klifo. Li kuris al ŝi, lumigante la lumon ĉirkaŭ si, sed vidis nenion krom gvidaj spuroj. Kaj sango. Almenaŭ ŝi vundis lin.
  
  
  
  Li genuiĝis, sciante, kion li vidos, kaj lumigis la trankvilan korpon. Ŝi estis morta. Ŝia kovrita kostumo estis ŝirita al rubandoj – ŝi certe eltenis inferan batalon – kaj ŝiaj delikataj trajtoj estis forbalaitaj de la bato de sovaĝaj ungegoj. Ŝia maldika gorĝo estis disŝirita, kaj sub ŝia ŝirita jako li povis vidi terurajn mordmarkojn sur ŝiaj brakoj kaj ŝultroj.
  
  
  
  Noĉjo ne povis longe rigardi ŝian malbeligitan vizaĝon. Dio sciis, ke li vidis sufiĉe da sanga morto, sed ĝi estis tro multe eĉ por lia firma koro. Li ĵetis ŝiriĝintan mantelon sur ŝian vizaĝon kaj premis ĝin en la venton per ŝtonoj.
  
  
  
  Li prenis la pafilon kaj marŝis al la unua migrovojo, duondekduon da futoj for. La vento ĉi tie, en la ŝirmejo de mallarĝa valo, ne estis tiel forta, kaj li povis sekvi la spuron sen malfacileco. En la ŝirmita malkovro de elstaranta slabo el bazalto li trovis la unuan perfektan, kompletan piedsignon de la estaĵo. Li genuiĝis por studi ĝin.
  
  
  
  Estis inverse. Piedo, piedo, ungego? ŝi havis du fingrojn antaŭ kaj tri malantaŭe. Li ankoraŭ ne volis kredi ĝin, sed nun liaj okuloj vidis ĝin. Glacie malvarma ŝvito gutis sur lin, kaj samtempe li sentis sin pli malvarma ol iam antaŭe.
  
  
  
  Li sekvis la spurojn al la kaverna enirejo apud la ŝtuparo. La aperturo kondukanta en la kavernon estis malalta kaj mallarĝa; li devis duobliĝi por direkti la lumradion en la truon. Li vidis pli da sangomakuloj kaj alian makulitan presaĵon sur la seka ŝtono ene de la kaverno. Post tio, neniuj presaĵoj, nur sango kondukanta tra la arkaĵa kaverno al alia malhela truo ĉe la malproksima flanko. La odoro estis preskaŭ neeltenebla, igante Nick naŭza, preskaŭ superfortante lian deziron eniri ĉi tien.
  
  
  
  "Venu," li diris al si. Venu, vi malkuraĝa hundilo, venu! Prenu ĝin. Mortigu ĝin. Kio ajn ĝi estas, mortigu ĝin!
  
  
  
  Li eniris la kavernon sur la stomako, uzante la lumon ŝpareme – la baterioj komencis malplenigi – kaj sekvis la sangan spuron.
  
  
  
  Truo sur la kontraŭa flanko de la kaverno kondukis en mallarĝan ŝtonpipon kiu kurbiĝis kaj turniĝis en tunelon en primitiva minejo. Kelkloke li apenaŭ povis levi sian kapon, kaj liaj grandaj ŝultroj, pligrandigitaj pro la remburaĵo, kiun li portis, apenaŭ povis moviĝi. Sed la sangomakuloj kondukis lin. Estis ĉi tie ie.
  
  
  
  Nun la odoro iom ŝanĝiĝis. La fetoro estis ankoraŭ terura – li jam vomis rampante – sed nun la odoro estis pli freŝa. Pli proksime kaj pli forta. Kaj ial ekzistas senlime pli da malbono.
  
  
  
  Killmaster unue komencis kompreni kontraŭ kio li estis kontraŭ kiam la pipo kondukis lin en alian kavernon. Spuro da sango transiris la plankon de tiu ĉi kaverno kaj malaperis en alian truon, en alian pasejon ĉe la malproksima flanko. La malbenitaj kavernoj estis kunligitaj!
  
  
  
  Li kuŝis anhelante kaj ŝvitante, skuante de tempo al tempo pro timo kaj kolero, kaj rigardis la neĝon, ke la vento blovas preter la enirejo. Ĉu ili flugus en ĉi tiu vetero? Ĉu B52 povas sukcese faligi helikopteron en tia ŝtormo?
  
  
  
  Je ĉi tiu punkto, Nick ne zorgis. Li transiris la kavernon, falis sur sian stomakon, kontrolis sian fusilon kaj enpremis en la tubon. Iam ĝi devis ĉesi. Batalu. Aŭ eble morti. Li eble eĉ sangas nun.
  
  
  
  Ĝi fariĝis koŝmaro. Sonĝo de hantitaj ghouls, en kiu li postkuris sangon kaj odoron tra senfinaj ŝtonaj pipoj kaj koridoroj, sed neniam kaptis. Iun tagon li vidis ruĝan rebrilon en la mallumo antaŭ si. La okuloj rigardis en la inkon. La lumo preskaŭ malaperis, kaj li ne povis vidi tion, kio apartenis al liaj okuloj, — nur peza estaĵo en la ombro. Li pafis kaj sciis, ke li maltrafis eĉ kiam la eĥo plenigis liajn orelojn. La estaĵo antaŭeniris, for de lia vido. Restis nur la odoro, tiu ĉi terura, vomema odoro. Nick Carter rampis plu, la torĉlampo nur flave flagretis.
  
  
  
  Li ekkomprenis, ke la estaĵo povas pensi, almenaŭ iagrade. Ĝi estis vundita, kaj la fonto de la doloro rilatis al la pafilo en la mano de Nick; Ankaŭ
  
  
  Aŭ la ekbrilo kaj sono de fusilo avertis pri ĝi. Li neniam revidis ĝin, kaj la odoro komencis iom post iom malfortiĝi.
  
  
  
  Kiam li finfine atingis alian malferman kavernon, li estis miregigita vidante ekipaĵon kuŝi tie ĉirkaŭe. Ĉi tiu estis ilia kaverno, tiu en kiu ili kaŝis sin la tutan tagon. Malantaŭ li estis ŝtonfosaĵo, kovrita per ŝtonoj, do li antaŭe ne rimarkis ĝin. Ĉiukaze, li ne esploris la kavernon.
  
  
  
  Nick Carter ekrigardis sian horloĝon. Estis kvarono antaŭ la dekdua!
  
  
  
  Li haltis en la kaverno ĝuste sufiĉe longe por ŝanĝi la bateriojn en sia poŝlampo; li tiam direktiĝis al la misiloj en la mezo de la valo. Li devis kliniĝi kaj batali kontraŭ la vento, sed estis malpli da neĝo. Li ekbruligis la flamlumojn kaj vidis ilin fulmi kiel skarlataj torĉoj en la nokto, skizante helikopterplaton. Se ili entute venus. Li ne zorgis — se ili ne venos, ili ne povus malsupreniri, li sciis, kion li faros. Ĉasu la estaĵojn denove - ĉasu ĝis unu el ili mortas.
  
  
  
  Li revenis al kie Fan Su kuŝis. Neĝo duone kovris ŝian korpon. Li ne rigardis ŝin en la vizaĝon, nur levis ŝin kaj portis ŝin reen al la sangruĝaj ekbriloj. Poste li atendis, rigardante la kirlan ŝtormon.
  
  
  
  Granda helikoptero kun du flugiloj, skuita de la vento, ekis de la nuboj je 12:13 sur la nazo. Dek tri minutoj malfrue.
  
  
  
  Nick kuris al la helikoptero dum la pordo singarde malfermiĝis. Ili ne brilis.
  
  
  
  Iu diris: "Flava Venuso?"
  
  
  
  "Jes." Li etendis la korpon de la knabino. "Kovru ŝin per litkovrilo."
  
  
  
  Killmaster restis en la vosto de la granda helikoptero kun la knabino. La serĝento revenis al la leŭtenanto, kiu stiris la helikopteron.
  
  
  
  "Li diras, ke oni foriru rapide," la serĝento diris al sia ĉefo. "Li diras, ke la tuta infero liberiĝos ĉi tie post kelkaj minutoj."
  
  
  
  La leŭtenanto kapjesis. Post momento, la serĝento diris, "Mi povis bone rigardi la malantaŭon de la vizaĝo de ĉi tiu ulo. Li ŝajnas, ke li jam trapasis la inferon. Mi neniam vidis ion similan. Mi ne scias - eble ĉio estas malbona ĉe li! Ĝi devas esti malbona. Li ne lasis min vidi lian vizaĝon. Ili donas al ni belajn artaĵojn hodiaŭ! "
  
  
  
  La leŭtenanto nur denove kapjesis. Li estis morna. La flugo al Sikimo estos longa kaj malfacila, kaj ili estis farontaj tion per sia propra brulaĵo. Li koncentriĝis pri siaj zorgoj.
  
  
  
  Subite la granda helikoptero ŝanceliĝis, balanciĝis kaj kliniĝis, falis kaj komencis fali sur sian flankon. La piloto korektis ĉi tion. La serĝento rigardis la kreskantan ruĝan kaj flavan ekbrilon de flamo sube kaj malproksime malantaŭ ili. Pli da eksplodoj skuis la helikopteron kiel terhundo skuanta raton.
  
  
  
  "Jesuo!" diris la serĝento. "La ulo ne ŝercis."
  
  
  
  Nick Carter rigardis kiel eksplodo erupciis de la tero kaj flagris ĉe la horizonto. La helikoptero falis kiel lifto. Li etendis la manon por karesi la kovritan vizaĝon.
  
  
  
  “Pardonu, karulo. Almenaŭ ni donis al vi unu inferan funebran fajron.”
  
  
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  Malpura Kvin
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  
  
  
  
  Malpura Kvin
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  
  
  Punta Higuero, situanta duonvoje inter la grandurboj de Mayaguez kaj Aquadillo sur la insulo Porto-Riko, estas malgranda terpeco en la palverdaj akvoj de la Mona Markolo. En la pasejo Mona, larĝa ĉirkaŭ 100 km, kiu disigas Porto-Rikon de Dominika Respubliko, oni povas trovi ĉiajn marajn faŭnojn - de la plej sendanĝeraj ĝis vivdanĝeraj. La multaj malprofundaĵoj enhavas la restaĵojn de multaj homoj kaj ŝipoj kiuj iĝis viktimoj de la uraganoj kiuj trafis la areon. La putrantaj skeletoj de la galionoj estas delonge prirabitaj de homaj vulturoj. Ne plu ekzistas oro, trezoro aŭ eĉ rubo por plaĉi al la plej malriĉaj plaĝantoj.
  
  
  
  Kaj tamen, en kvieta aŭgusta vespero, soleca strandokombisto promenis laŭ la ora marbordo survoje al Punta Higuero. Li estis alta, bone konstruita viro kun larĝaj rugbeaj ŝultroj, mallarĝaj koksoj kaj muskolaj gamboj. Tamen, liaj vestaĵoj—malpuraj sneakers, grandaj, eluzitaj ĝinzo, kaj saka sportĉemizo—parte maskis ĉi tiujn fizikajn trajtojn. Li havis kvartagan barbon—ĝi jukis senindulge—kaj li portis sakan pajlan ĉapelon, kiu sidis malrekte sur lia kapo. Lia vizaĝo estis malpura kaj li odoris je malmultekosta viskio. Sed li ne montris signojn de ebrio. Li marŝis laŭ la plaĝo al alta metala barilo kun pikdrato supre kiu iris en la akvon.
  
  
  
  La viro paŭzis por ruli sian cigaredon. Sur sia larĝa dorso li portis malnovan armean dorsosakon, kaj super sia ŝultro li havis grandan sakon. Detranĉita balailo kun akra ungofino kompletigis lian kostumon. Li paŝis marŝis al la rando de la akvo, distrite enŝovante sian bastonon en la ŝaŭmon, kiun la retiriĝantaj ondoj lasis sur la orbruna sablo. Li ekbruligis cigaredon kaj aŭdis bruon de ĵipo proksimiĝanta de la alia flanko de la pordego. Ventoblovo ŝvelis la randon de lia ĉapelo kaj anoncis la unuan uraganon de la sezono. Sur lia malmola vizaĝo aperis malforta rideto. Unua renkontiĝo. Ĝuste kiel li atendis.
  
  
  
  La plaĝa vojaĝanto trankvile paŝis al la barilo, ŝajne nekonscia pri ia damaĝo. Li nun povis klare vidi la ĵipon, kiam ĝi moviĝis diagonale trans la dunojn al la malproksima fino de la pordego. Estis du viroj en ĝi, ambaŭ portantaj ian kakian uniformon. La ŝoforo aspektis kiel nigrulo aŭ indiano. La alia viro estis blanka, malalta kaj dika, portanta fluantan aŭstralian tropikan ĉapelon. La plaĝa remanto denove ridetis. Lia estro, David Hawk, ne rakontis al li pri la balzamo. Li simple diris: "Estu preta por io ajn kaj agu kiel vi volas."
  
  
  
  La observanto nun estis proksime al la barikado, kaj li povis vidi tri futojn da pikdrato supre de la barilo. Li ankaŭ rimarkis, ke la barilo estas metita profunde en la teron, kaj estas neeble fosi sub ĝi. Alkroĉita al la lasta segmento de la pordego estis granda blanka signo, kiu legis per ruĝaj literoj:
  
  
  
  
  
  "Danĝero - neniu eniro - la respondecaj estos alportitaj al justeco"
  
  
  
  
  
  La averto estis ripetita en la hispana.
  
  
  
  La viro kraĉis la cigaredon kaj komencis vadi en la maron ĝis la fino de la barilo. La ĵipo haltis ĉe la alia flanko kaj la blankulo eliris.
  
  
  
  "Haltu, amiko," li kriis. “Mi ne irus plu! Ĉu vi ne iris al bazlernejo? Aŭ vi ne povas legi la hispanan kaj vi ne povas legi la anglan."
  
  
  
  La vojaĝanto haltis sur sia flanko de la barilo, apogis sin sur sia bastono kaj atente rigardis la viron, kiu alproksimiĝis al ŝi sur siaj dikaj kruroj. Li estis proksimume kvindekjara, bone konservita kaj forta. Li portis dikplanajn armeajn botojn, blankajn genuajn ŝtrumpetojn, pantalonon kaj kakian jakon. La pantalono kaj jako estis puraj kaj freŝe gladitaj, la jako ne estis fermita supre kaj malkaŝis densaĵojn de grizaj haroj sur lia brusto. Ĉirkaŭ sia dika talio li portis pistolujon portitan fare de britaj kaj aŭstraliaj oficiroj. La plaĝa remanto vidis la olean brilon de peza nigra revolvero. Blanka ŝnureto etendiĝis de la pugo ĝis la ŝultrorimeno de la jako. Nun ili vidis unu la alian kun barilo inter si kaj atente rigardis unu la alian. La bandito denove parolis. "Kio pri tio, amiko?" li denove montris al la tabulo. "Vi povas legi, ĉu ne?"
  
  
  
  La observanto ŝajnigis esti iom timema kaj respondis sen rigardi la viron en la okulojn: “Mi ne multe atentis tiun signon. Mi kutime ne faras ĉi tion. Mi ankaŭ ne serĉas problemojn. Mi nur iomete vagas por vidi ĉu mi povas trovi ion."
  
  
  
  La viro montris al la signo per sia dikfingro. “Ĉi tiu signo estas tie ial, bebo. Kaj ĉio, kio troviĝas ĉi tie, estas multaj problemoj. Bonvolu ricevi ĝin de mi."
  
  
  
  La observanto rigardis la nigrulon en la ĵipo. Li kaptis la malantaŭan sidlokon kaj eliris kun murpafilo. Ŝajne ili ne ŝatis duonon de la laboro.
  
  
  
  Li denove rigardis la viron antaŭ si, ĉi-foje kun iom da defio kaj aroganteco en la okuloj. “Kiel mi diris, mi ne serĉas problemojn. Sed mi estas usona civitano kaj mi ne pensas, ke vi rajtas maldaŭrigi min."
  
  
  
  Sur la vizaĝo de la alia viro aperis malforta rideto. Liaj malgrandaj bluaj okuloj malvarme rigardis la vojaĝanton el sub dikaj brovoj. Liaj kunpremitaj lipoj formis sensangan linion dum lia mano moviĝis al lia pistolujo.
  
  
  
  Sed kiam li parolis, lia voĉo estis indiferenta, preskaŭ amika. “Mi havas rajton, amiko. Kredu min, mi rajtas haltigi vin. Ĉi tie en ĉi tiu pistolujo! Ĉi tio estas privata proprieto. Mi estas la estro ĉi tie. Ĉi tiu tuta plaĝo ĝis la sekva barilo, sep mejlojn for, kaj la tero preter la dunoj estas la tuta posedaĵo de Sir Malcolm Drake. Sir Malcolm dungis min. Kaj mia tasko estas certigi, ke ni ne havu neinvititajn gastojn. Ĝi estas tiel laŭleĝa kiel vi volas. Kaj se vi ne kredas min, iru viziti vian advokaton, ĉu bone?
  
  
  
  Li forigis sian manon el la pistolujo, metis ambaŭ manojn sur siajn koksojn kaj donis al la vojaĝanto preskaŭ amikan rideton. - Mi esperas, ke mi sufiĉe klare esprimis min? Eĉ por stulta idioto kiel vi? Mi esperas, ke vi nun komprenas, ke ĉi tio ŝparos al ni ambaŭ multe da ĝeno. Do nun revenu al kie vi venis."
  
  
  
  La Observanto rekte rigardis la pli malgrandan viron trans li kaj levis la ŝultrojn. Li ŝajnis stari unu piedon pli alta. Li decidis fari kion ajn necesas por vidi kiom malproksimen ili iros. Dum ĉi tiu tempo li klopodis ne rigardi al la maro kaj ne atenti la malgrandan insulon je du kilometroj de la marbordo.
  
  
  
  “Ŝajnas al mi,” diris la plaĝa remanto malrapide, “ke mi estas miaflanke. Mi certas, ke mi aŭdis, ke tero povas esti private posedata nur ĝis la akvolinio ĉe malfluso. Mi pensas, ke la pordego finiĝas ĝuste ĉi tie. Kaj nun la tajdo estas malalta. Do se mi nun ĉirkaŭiros ĉi tiun barilon kaj daŭrigos promeni tra la akvo, mi efektive ne transiros vian posedaĵon. Aŭ ĉu tio ne estas la kazo?
  
  
  
  La vojaĝanto prenis platan duonlitran botelon da viskio el sia ŝultrosako kaj rigardis ĝin. Ĝi estis duone plena. Ankoraŭ rigardante la viron, li alportis la botelon al siaj lipoj kaj komencis trinki, penante teni sian langon en la kolo de la botelo, por ke li ricevu nur iom da viskio. Li trinkis bone, tre bone, sed la viskio estis varma kaj malmultekosta. Kaj li ne volis ruinigi sian tutan rolon per vomado ĉe la piedoj de alia homo.
  
  
  
  Harry Crabtree, kiu antaŭe deĵoris en la Aŭstralia Armeo kaj nun laboris por Sir Malcolm Drake kiel dungomurdisto kaj ĉiu-komerco, estis ĵaluza pri la strandmalbonulo. Li anhelis, prenante fikan gluton. Post la laciga interparolo kun kavaliro Malcolm, li ne trinkis dum unu semajno, kaj nun li volis. Dio havas sencon. Kaj tiu ĉi stulta sabloŝaltisto havis viskion! Crabtree pli kaj pli perdis sian bonan humoron. Ne mencii la trinkaĵon; tiu ĉi malnobla bastardo tro kontraŭdiris lin. Kaj Harry Crabtree ne estis facile refutebla, krom el la lipoj de Sir Malcolm mem.
  
  
  
  Sed ekzakte kiam Crabtree estis perdonta sian humoron, la plaĝanto enŝovis la botelon en la pordegon. "Ĉu vi ŝatus trinki?"
  
  
  
  Crabtree avide prenis la botelon kaj glutis la helbrunan likvaĵon. Ĝi estis varma kaj malmultekosta, sed tamen bongusta. Mirinda! Jen kio igis lian malbonodoran vivon vivinda.
  
  
  
  Li prenis la botelon de siaj lipoj, profunde enspiris kaj viŝis sian buŝon per la dorso de la mano. Poste li denove levis la botelon al sia buŝo.
  
  
  
  La observanto rimarkis viron ĉe la alia flanko de la barilo kun eta rideto sur sia stoplo. Liaj okuloj mankis nenion. Li rimarkis la infanterian insignon sur tipa aŭstralia ĉapelo. La kapvestaĵo estis klare la fiero de ĉi tiu fortika viro.
  
  
  
  La ŝtofo estis maldika kaj frakasita kelkloke, sed ĝi estis pura kaj la insigno estis brila. Verŝajne li estis serĝento, eble eĉ ĉefserĝento. Li antaŭĝojis pri tio. Li ankaŭ montris, ke li ne malemas trinki. Ne malutilos memori ĉi tion.
  
  
  
  Harry Crabtree drenis la botelon ĝis la lasta guto. Li ĵetis ĝin en la surfon, rigardis la strandon kaj ridis moke. “Pardonu bebo, mi ĉiam estis iom avida. Malbona kutimo, ĉu vi ne pensas?
  
  
  
  La plaĝa vagabo ridis nervoze. “Ho, tio estas normala. Mi havas alian botelon kun mi. Mi ĉiam estas feliĉa kiam mi povas estingi mian soifon." Li denove ridis kaj komencis rondiri la sablon en siaj ĉifonaj ŝuoj, esperante ne troi. “Mi estas nur eksiĝinta tipo. Mi ŝatas trankvile okupiĝi pri miaj aferoj. Neniu devas timi min.”
  
  
  
  Harry Crabtree ekstaris denove, manoj sur la koksoj, kaj rigardis trans la baron al la idiota vago. Li finis sian viskion, sed eble li povus ludi ankoraŭ unu lertaĵon kontraŭ ĉi tiu vago.
  
  
  
  Li fikse rigardis la rabiston. “Nur ĉar vi donis al mi ĉi tiun viskion ne signifas, ke ni nun estas amikoj. Do iru al la infero. Iru promeni, sed en la alia direkto! »
  
  
  
  Antaŭ ol la stranda vago povis respondi, la nigra kriis de la ĵipo kaj montris sian horloĝon. "Ili verŝajne ankoraŭ havas grandan parton de la plaĝo por patroli," pensis la vagabondo. Kaj ili ne estos la solaj. Dua ĵipo verŝajne veturis sur la alia flanko de la barita areo.
  
  
  
  Antaŭ ol li povis diri ion, la pafanto kapjesis al la nigrulo, turnis sin al li kaj diris per amika tono: “Nu, bone, amiko. Mi ankaŭ ne volas esti la plej stulta kaj ankoraŭ trinkis vian viskion. Antaŭen, daŭrigu. Nur certigu, ke vi daŭre promenas laŭ la bretpado kaj ne iru al la plaĝo survoje! Jen, mi donos al vi enirpermesilon, se vi renkontos alian ĵipon." La viro skribis ion sur papero kaj transdonis ĝin al la vagabondo.
  
  
  
  Kiam ĉi-lasta prenis la paperon, li rigardis la viron en la okulojn. Li ne ŝatis tion, kion li vidis; lin ne aparte ĝenis la hipokrita rideto sur liaj maldikaj lipoj. Sed li respondis: “Tio estas tre afabla de vi. Ĉi tio ŝparas al mi longan ĉirkaŭvojon. Mi scias, ke alie mi devus iri tra la tuta lando de Sir. Dankon!'
  
  
  
  Harry Crabtree ridetis mistere. "Sinjoro Malcolm Drake," li diris. - Sed kiu zorgas - vi neniam renkontos lin. Nu, kion vi atendas? Venu, alie mi eble denove ŝanĝos opinion.
  
  
  
  Li revenis al la ĵipo, kie la nigrulo atendis lin. La strando-bum ĉirkaŭpaŝis la barilon, transiris ĝis maleolo-profundan akvon kaj daŭrigis laŭ la strando ĉe la alia flanko de la barilo. Li aŭdis la ĵipon starti kaj turniĝi. Li ne rigardis malantaŭen, sed ĉiu nervo en lia atletika korpo estis streĉita kaj lia cerbo funkciis plene.
  
  
  
  Ĉi tio tute ne estis la kazo. Ĉi tiu Aussie ŝanĝis sian opinion tro frue – kaj la esprimo sur lia kruda bifsteko vizaĝo ne estis senkulpa. Li aŭdis la ŝoforon ŝanĝi en la duan rapidon. Ili veturis paralele al li, sed tenis ĉirkaŭ kvindek metrojn inter si.
  
  
  
  Subite li aŭdis la aŭstralianon krii: "Hej, aĉulo, atentu!"
  
  
  
  La plaĝa remanto turniĝis kaj ŝajnigis panikiĝon. Li sciis preskaŭ ekzakte, kio okazos. La bastardo volis iom amuziĝi.
  
  
  
  La ĵipo ankoraŭ veturis tuj apud li. Ridante, la nigrulo premis la gaspedalon. La ĵipo rapidis antaŭen, iom turniĝis kaj direktiĝis al la riverdigo. La aŭstraliano havis la stengun en siaj manoj. Ankaŭ li ridis. “He, maldiligentulo, ĉu vi ne scias, ke vi entrudas la teron de aliulo? Mi donos al vi malbenitan lecionon."
  
  
  
  Li pafis salvon el murpistolo. La kugloj trafis la sablon ĉe la piedoj de la plaĝanto, unu trafante la pinton de liaj sneakers. La stranda vago faligis sian bastonon kaj sakon kaj levis la manojn. “Ne pafu - ne pafu! Mi revenos — ne pafu!
  
  
  
  Nun la aŭstraliano kaj la nigrulo ridis. La ĵipo ĉirkaŭiris la riverdigon, kaj alia salvo eksonis de la murpistolo. La sablo inundis la nudajn maleolojn de la plaĝanto, kaj kuglo trapikis lian armean dorsosakon kun timiga sono.
  
  
  
  "Vi dancos!" - muĝis la aŭstraliano. Li celis la murpafilon. “Dancu, stulta aĉulo. Dancu por via vivo!
  
  
  
  Pluraj pliaj kugloj fajfis ĉe la piedoj de la plaĝa remanto. Li turnis sin, rekuris al la pordego, ankoraŭ tenante la manojn en la aero, kaj panike kriis: “Helpu, ne pafu! Permesu al mi iri!'
  
  
  
  Li kuris ĉirkaŭ la barilo kaj daŭre kuris.
  
  
  
  Ili ne plu povis vidi lian vizaĝon – Nick Carter permesis al si rideti vaste. Li sciis, kion li volis scii - okazis io speciala en ĉi tiu speciala parto de Porto-Riko, kaj estis tre malbona odoro venanta de ĝi. Kiel li jam aŭdis, Gallows Cay ja estis forte gardata.
  
  
  
  La lasta kuglo fajfis super lia kapo. Li rigardis malantaŭen por momento. La aŭstraliano klinis sin super la sakon super sia ŝultro. Serĉante viskion, kompreneble. Nick ekkomprenis ke la viro verŝajne estis alkoholulo.
  
  
  
  Nick daŭre kuris kiel eble plej rapide. Li volis ludi la ludon ĝis la fino mem. Lia rido malaperis. Li ĝojis, ke lia estro, Hawk, ne vidis lin nun. Ĝi estis ĉio parto de la ludo, sed tia retiriĝo ĉiukaze iris kontraŭ la karaktero de Nick.
  
  
  
  Nick Carter, Killmaster, la ĉefa agento de AX, opiniis ke la nova operacio estis for al serioza komenco. Operacio kiun Hawk sinkronigis "Golden Transport".
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  
  
  Ne estis luno tiun nokton. En sia kaŝejo, tri mejlojn de pikdrata barilo kaj okcent metrojn de la marbordo, Nick Carter sentis timigan silenton malsupreniri la teron. Li havis la impreson, ke li estas en vakuo. La kutimaj noktaj sonoj de birdoj kaj rampantaj fibestoj ne estis aŭditaj. La bestoj, uzante sian instinktan radaron, sentis katastrofon alproksimiĝantan de la Malgrandaj Antiloj, malproksime en la sudoriento. Nur la nuboj kovrantaj la lunon moviĝis. Ili estis masivaj kumulnuboj la koloro de abomena fabrikfumo. Nick Carter, serĉante forigi tiun terure jukan barbon, devis razi per poŝlampo kaj la retrospegulo de kaduka dudekjara aŭto, kiun li aĉetis du tagojn pli frue en la kvartalo Esmeraldo de San-Juano. La kaduka vrakaĵo disponigis bonegan kovron. La aŭto verŝajne suferis de ĉiuj teknikaj ekvivalentoj de anglaj malsanoj, kancero kaj tuberkulozo. Sed li venigis Noĉjon al ĉi tiu soleca loko nedifektita - enspiron da freŝa aero en ĉi tiu senespere troloĝata lando. Sed tio estis dezerta kaj arida parto de Porto-Riko, kaj la nura signifa urbo en la areo estis Rincon. Ĉi tie vi estis malproksime de la Kondado, la enirejoj kaj la superbazaroj. Ĉi tie, sur la verdaj ardezargilaj montetoj, kiuj elstaris sur la fono de la Centra Kordilero, homoj ankoraŭ vivis en primitivaj pajlotegmentaj dometoj, bohioj.
  
  
  
  Killmaster sopiris la birdojn, sed li ne zorgis. Liaj pensoj temis pri la okazaĵoj de hieraŭ kaj la riskoj, kiujn li devos preni la sekvan tagon por fari rendevuon kun Monica Drake, la edzino de Sir Malcolm. Ĉi tiu renkontiĝo kun ĉi tiu virino fariĝis la ĉefa kialo de lia restado en Porto-Riko. Monica Drake longe estas sendependa brita agento. Tamen ŝi lastatempe elsendis danĝersignalon. Venis io granda, tiel granda, ke ĝi tute oficiale renversis Vaŝingtonon kaj Londonon. Tamen oni pritraktis tiun ĉi aferon tre zorge, por ke la loĝantaro ne eksciu pri ĝi.
  
  
  
  Nick uzis torĉlampon por sekvi mallarĝan padon kiu kondukis al rivereto proksime de malgranda akvofalo.
  
  
  
  La pado estis kovrita de hibiskoj kaj olandroj; altaj palmarboj staris apud la rivereto. En la montetoj sude kreskis sovaĝaj bananoj kaj fragoj. Kaj sude, proksime de Mayaguez, estis vastaj marbordaj sukerkanejoj. Porto-Riko estas plejparte fekunda lando, kaj se vi estas feliĉa kun via manĝaĵo, trinkaĵo kaj dormo, la vivo estos facila kaj agrabla.
  
  
  
  Noĉjo metis la poŝlampon sur la roko kaj komencis demeti siajn plaĝajn vagajn vestaĵojn. Li enterigis ŝin ĉe la bazo de la rozkolora papilia arbo. Li prenis grandan pecon da sapo kaj plonĝis en la rivereton. La akvo sentis kiel varma veluro. Se la eksa serĝento de la Aŭstralia Armeo Harry Crabtree nun vidus la viron - kondiĉe ke li estus sufiĉe sobra por kompreni tion, kion li vidis - li sendube ludus la strand-malbonulo, kiu tiom amuzis lin tiun tagon. Tiam li ekvidis viron kun svelta, forta, muskolforta korpo, kiu, se li ne ludis iun rolon, ĉirkaŭmoviĝis ĉasante kiel leopardo. Malmola, akra vizaĝo – kvankam nun ĝi fariĝis iom pli plena: Noĉjo dormis – nevole venis en la menson unu el du vortoj. Aŭ eble ambaŭ: pirato! fermanĝanto!
  
  
  
  Lia buŝo estis firma, sen krueleco aŭ malnobleco. Liaj okuloj estis larĝe disigitaj, konstante moviĝantaj, maltrankvilaj kaj atentaj, kaj de nedeterminita koloro. Ĉi tiu viro, unu el la malmultaj agentoj rajtigitaj mortigi nome de AX kaj Usono, ja havis strangajn okulojn. Kameleonaj okuloj. Marakvaj okuloj kiuj ŝanĝis koloron depende de la cirkonstancoj. Kelkfoje ĉi tiuj okuloj similis reflektajn metalajn ŝildojn. Foje la haŭto sur lia bela vizaĝo streĉiĝus, igante liajn malmolajn trajtojn ŝajni pli okulfrapaj. Ĉi tiu ŝanĝo ne okazis ofte, sed kiam ĝi okazis, ĝi signifis ke morto iris man en mano kun tiu persono, ke la viktimo estis trovita kaj kondamnita al morto. Nur en tiuj maloftaj momentoj aperis la tigro en Killmaster kaj montris la neŝanceleblan volon kaj trankvilon, kiuj igis lin kaj malamata kaj admirita en la malluma kaj sekreta mondo de alta spionado.
  
  
  
  Kaj se Harry Crabtree estus apude - eble kaŝita malantaŭ migdalarbo kaj armita per potencaj binokloj - li estus povinta kalkuli la multajn cikatrojn sur tiu grandega korpo. Ekzistis proksimume tridek el ili, intervalante de cikatro de razilo tranĉita ĝis purpura cirklo forlasita per kuglo. Nick Carter ne eliris nedifektita el la daŭrantaj privataj militoj, sed almenaŭ li vivis.
  
  
  
  Nick trankvile banis sin. Dum li marŝis reen al la aŭtomobilo, li fajfis francan melodion, malnovan kanton, kiu rilatas al virinoj de indiferenta moralo. Nick ĉiam fajfis kiam li ĝuis sian laboron. Tiel estis nun.
  
  
  
  Tamen, ne ĉiuj partoj de la maljuniĝanta aŭto aĝas dudek jarojn. Plia bone kaŝita pakaĵujo estis kreita sub la malantaŭa sidloko. Ĝi estis rapida laboro—AX-mekanikistoj alflugis el Vaŝingtono por fari la laboron—sed la rezulto estis sufiĉe bona por trompi eĉ la plej spertan okulon. Nick kaptis ŝraŭbturnilon, malligis la ununuran ŝraŭbon kaj levis la supron de la duobla fundo. Malsupre estis longforma, malprofunda spaco enhavanta surprizan kvanton da aĵoj. Li lumigis la enhavon per poŝlampo. Li trovis puran ĝinzon, sportĉemizon kaj sandalojn kaj surmetis ilin.
  
  
  
  Ekzistis ankaŭ skubotanko kiu povus esti ligita al du oksigenujoj, plonĝadkasko kaj paro de naĝiloj. Ĉi-lastaj estis tre grandaj kaj pezaj por disponigi la maksimuman eblan tiradon. Ili estis taŭgaj nur por naĝantoj kun tre fortaj kruroj.
  
  
  
  Krome, estis du oksigenaj cilindroj, ĉiu el kiuj havis premon de pli ol ducent atmosferoj. (Unu por atingi la renkontpunkton, kaj unu por la reveno; kiam mi revenos, pensis Nick.)
  
  
  
  Kaŝante en la malantaŭo de la aŭto, li ekzamenis aliajn objektojn: kompason, fotilon, horloĝon, tranĉilon kaj aliajn plonĝadilojn. Nick ne havis Luger, stileton, aŭ gasbombon kun li. Tiuj, Wilhelmina, Hugo kaj Pierre, estis en la prizorgo de la Akcipitro, kaj ĉi tio, eble, estis la plej bona; kiam li havis ilin kun si, li ĉiam sentis sin devigita porti ilin. Kiam li ne portis ilin, li sentis sin preskaŭ nuda. Sed ordinara stranda vago kun Luger, ĵettranĉilo en ingo sur lia brako kaj gasbombo inter liaj gamboj povus havi grandajn problemojn. Ĉiukaze, la posedo de tiaj armiloj estas malfacile klarigebla. Hawk pravis, Nick devis konfesi tion. Tiutempe li estis malpli en risko sen siaj karaj kaj fidindaj kamaradoj. Sed li daŭre sentis sin iom nuda.
  
  
  
  Li eltiris aĉaspektan maĉeton de sia boto kaj rigardis ĝin dum momento. Sen dubo, ĝi estis mortiga, akra armilo. Vi povus senkapigi iun per unu bato, pensis Nick morne.
  
  
  
  Li flankenmetis la tranĉilon. Li pensis kunporti la aferon por promeni sur la plaĝo, sed ĝojis, ke li ne prenis ĝin. Post ĉio, li eble perdis sian bonan humoron kiam tiu Aussie bastardo komencis pafi al li. Li eble donis al ili sangobanon, aŭ, pli verŝajne, li nun putrus sur la plaĝo, truita per kugloj. Ĉiukaze, ĉi tio ne profitus la operacion. La promenado laŭ la strando estis aranĝita fare de individua patrolo kies celo estis kontroli la sekurecon de Gallows Cay. La misio estis sukceso, kaj Nick nun sciis ke li ne alproksimiĝus al Gallows Cay de tiu perspektivo denove.
  
  
  
  Finfine, Killmaster elprenis malgrandan pakaĵon. Tio estis lia persona gemo: vespermanĝo. Sandviĉoj kun fromaĝo kaj viando. Kruda legomo. Du malgrandaj boteloj da viskio. Pako da cigaredoj farita speciale por li, farita el Latakia, Perique kaj Virginia tabako, kun la inicialoj NC en oraj literoj sur nigra filtrilo. Ĝi estis unu el liaj etaj manĝaĵoj kaj li diable bone disiĝis de ĝi. Estis,” li konfesis, prenante longan, agrablan spiron el la cigaredo; eble eĉ estus iom danĝere fumi ilin nun. Ili povus disŝiri lian kovrilon.
  
  
  
  Sed la sama afero okazis kun la bendo kaj aliaj ekzotikaj ilaroj en la magazeno. Noĉjo blovis bonodoran fumon tra siaj naztruoj. Fiku ĉi tion. En ĉi tiu momento li estis sekura. Li sciis ĝin kiel ĝangala besto scias ĝin. Li rigardis la dikan nuban amason, aŭskultis la venton blovantan, sed nur iomete susurantan en la palmarboj, kaj sentis sin kontenta. La danĝero de morgaŭ povas atendi — ĝis morgaŭ.
  
  
  
  Antaŭ ol prepariĝi por retiriĝi por la nokto, li prenis malpuran kaj ĉikan vojmapon el la gantujo de la aŭto. Ene de la karto estis malgranda maldika papero. Li malfaldis ĝin kaj longe studis ĝin per la lumo de poŝlampo. Fine li remetis ĝin kaj komencis kontente fajfi sian francan melodion. Nun li faris sian eblon. Kaj ĝis nun ĉio iris glate. La fakto, ke li apenaŭ sciis pri kio li laboras, ne kaŭzis al li multe da kapdoloro; li kutimis operacii en la mallumo. Se Falko sentus, ke la tempo estas ĝusta por plene informi lin pri ĉiuj faktoj, li farus tion. Ne pli frue ol necese.
  
  
  
  Estis io pri ĉi tiu profesio de Nick - homo, kiu estas torturita, ne povas diri tion, kion li ne scias.
  
  
  
  Li sciis nur unu aferon: li renkontos virinon nomatan Monica Drake sur la vrakaĵo de malnova hispana galiono, kiu sinkis en 1715 kun sia tuta ŝipanaro. La ŝipo estis nomita El Conquistador kaj sinkis tri mejlojn de Gallows Cay en la Mona Markolo. Li kuŝis ĉe profundo de dek klaftoj. Dek ok metroj.
  
  
  
  Certiĝu, ke neniu vidu vin! Ĉi tiuj estis la ordonoj de Hawk. Ĉi tio povus fariĝi danĝera por vi ambaŭ. La virino donos al vi ion – Hawk tute ne sciis kion – tio helpos nin pli bone kompreni ĉi tiun lastan minacon al mondpaco kaj sekureco.
  
  
  
  Tiutempe, Nick volis demandi kion precize lia estro volis diri, sed li sukcesis teni sian buŝon fermita. Eble pli bone. Akcipitro ne ŝatis tiajn ŝercojn, kvankam li foje toleris ilin de Nick kaj kutime ne permesis al siaj ĉefaj agentoj ĉasi fantomojn. Se Hawk diris, ke ĝi estas grava, danĝera kaj sinistra, vi povas preni ĝin de li. Tio estis tiam.
  
  
  
  Killmaster prenis malpuran armeokovrilon de la aŭto kaj ruliĝis en ĝin. Por la okazo, li metis la maĉeton apud li. Ĵus antaŭ ol li falis en profundan, sensonĝan dormon, venis al li en la kapon, ke estas unu grava afero, pri kiu Falko nenion diris. Kaj ĉi tio povus fariĝi tre grava. Pri tia malbenita uragano li nenion diris!
  
  
  
  La venontan tagon je 12:30 p.m., Killmaster faris detalan inspektadon. Montriĝis, ke proksime de lia kaŝejo estis neniu. La nuraj signoj de vivo venis de la birdoj kaj brutaro kiuj paŝtis la proksimajn montetojn. Li ekzamenis la motoron de la aŭto kaj esperis ke ĝi ankoraŭ atingos San-Juano. Se li estus malbonŝanca hodiaŭ, li tamen ne devus zorgi pri tio.
  
  
  
  Estis malmultaj aŭtoj sur la vojo laŭ la marbordo. Oni devis nun sonigi la alarmon por la proksimiĝanta uragano; turistoj restos proksime al siaj hoteloj kaj puertorikanoj estos okupataj forportante ĉion.
  
  
  
  Je la dua Noĉjo forlasis la ŝirmejon de la foliaro, transiris la vojon kaj direktiĝis al la surfo. La maro estis trompe trankvila, sed kie la pasejo de Mona estis hieraŭ profunde blua kun arĝente verda nuanco, ĉio nun estis plumba. La vento energie pelis gigantajn kumulnubojn, senhelpe svingante la suprojn de palmarboj.
  
  
  
  Killmaster portis kio aspektis kiel torpedo. Ĝi estis tri futojn longa kaj ĉirkaŭ ok colojn larĝa. Estis du teniloj ĉe unu fino kaj malgranda helico ĉe la alia. Ĝi estis esence speco de inversa torpedo, tiranta prefere ol puŝi, kaj provizita per potencaj baterioj. Nick ne volis veli al la vrako de El Conquistador, por konservi energion por iuj malfacilaĵoj kiujn li eble devos venki tie. La homoj ĉe AX sekurigis la subakvan skoteron sub malnova aŭto uzante speciale dizajnitajn krampojn.
  
  
  
  Nick rapide eniris la akvon kaj sentis trankviliĝon dum li kliniĝis. Plonĝisto kun tia peza ekipaĵo estas facila celo por kaŝpafisto. Liaj kompaskalkuloj montris al li, ke la vrako estis proksimume unu mejlon en la marbordo, eble iom pli for kaj unu-du gradon nordokcidente. Li ekfunkciigis la motoron de la subakva skotero, kaptis la tenilojn kaj lasis sin treni al profundo de tri metroj. Li volis resti super la surfaco kiel eble plej longe por konservi oksigenon. Tiel li ankaŭ havos sufiĉe da oksigeno. Li verŝajne devos ŝanĝi al rezerva tanko dum la reveno.
  
  
  
  Kvankam la movo de la skotero estis kvieta, ĝi ankoraŭ altiris fiŝojn. Kelkajn minutojn poste granda fiŝo sekvis lin. Lia vizaĝkoloro konstante ŝanĝiĝis dum li glitis trans la buntajn koralajn formaciojn. Noĉjo ĉirkaŭiris arojn de malgrandaj fiŝoj de ĉiuj koloroj de la ĉielarko kaj naĝis maltrankvile. Li tute ne atentis ĝin – li estis sperta plonĝisto kaj sciis, ke iu intereso de la mara vivo estas neevitebla, kaj plejofte sendanĝera. Post ĉirkaŭ dek minutoj, li rimarkis kvar longformajn ombrojn, kiuj postkuris lin. Barakudo! Ĝi estis malgranda problemo kaj Killmaster malbenis sub sia spiro. La fakto, ke estis kvar el ili kune, certe estis io nekutima, sed verŝajne ne estis vera danĝero implikita. Barracuda estas kurioza fiŝo kaj ne tiel danĝera kiel ŝajnas. Ili verŝajne sekvos lin ĉirkaŭe ĝis ilia scivolemo estos kontentigita. Aŭ eble ili decidos kontentigi sian malsaton atakante kelkajn pli malgrandajn fiŝojn. Kaj en ĉi tiu kazo, aferoj ne aspektis tiel bone por Nick. Ĉar ĝi signifis sangon en la akvo. Kaj Nick ne povis uzi ĝin. Sango en ĉi tiu mondoparto signifis ŝarkojn.
  
  
  
  Nick naĝis kviete. Unu el la barakudoj, iom pli kuraĝa ol liaj kamaradoj, naĝis apud Noĉjo, nudigante siajn razilojn blankajn dentojn. Nick ignoris lin kaj murmuris en sian maskon, "Eliru, tiam vi havas nenion por timi de mi." Li malligis la tranĉilon premitan al lia kruro. Ne ke ĝi helpus, se ili decidus ataki lin. Li povus manipuli unu barakudon, eble du. Sed kvar estis tro multaj.
  
  
  
  Li provis forigi nedeziratajn kunulojn irante pli profunden ol li planis. Li vidis longan koralan gorĝon kaj plonĝis en ĝin. Kiam li fine eliris el la purpura kaverno, li perdis la grandajn fiŝojn kaj la malgrandajn, sed la kvar barakudoj ankoraŭ estis tie. Ili nun estis kvindek metrojn malantaŭe kaj daŭre sekvis Noĉjon, sed en la momento ili ŝajnis sendanĝeraj.
  
  
  
  Li vidis neniujn tarponon, boniton aŭ ezokon, fiŝojn kiuj estas oftaj en ĉi tiu parto de Mona Sound. La akvo malsupre, sub la surfaco, kiu nun estis io ajn krom trankvila, estis kristale klara. Nick revenis al dek futoj da akvo, pensante pri sia oksigeno. Iom da akvo eniris la maskon kaj Nick turnis sian dorson por elblovi ĝin. Kiam li rerigardis, restis nur du barakudoj kaj li fartis iom pli bone.
  
  
  
  Noĉjo ne havis multajn informojn — Akcipitro murmuris ion severe pri postkurado de Dio kaj via sorto — sed li sciis, ke El Conquistador estas en subtasa valo sur la rifo. Ĉi tio klarigas la malprofundan profundon de dek ok metroj.
  
  
  
  Ĉar la premo ĉe tiu ĉi profundo ne estis tiom granda, ŝajnis eble, ke la ŝipo ankoraŭ ne fariĝis tute nerekonebla. Sed Noĉjo ne atendis trovi alfundiĝintan ŝipon, kiu similis al la galiono, kiun ĝi iam estis. Ŝtormoj, normala kadukiĝo kaj marvermoj farus sian paspagon. En la plej bona kazo li vidos kelkajn rondfostojn kaj eble kelkajn kanonojn kovritajn per dika krusto el koralo. Ne plu. Sed li ne venis al la galiono. Li devos renkonti virinon. Killmaster nun konstante kontrolis sian horloĝon kaj kompason. Li estis preskaŭ tie. Li rigardis malantaŭen por momento kaj vidis, ke la du barakudoj ankoraŭ postkuras lin. Kiam li denove turnis sin, la ŝipo estis rekte antaŭ li. La kliniĝo de la masto elstaris el la korala rifo rekte malsupre. Noĉjo tuj vidis, ke la ŝipo estas bone konservita – multe pli bone ol li atendis. La pruo kaj balustrado estis ankoraŭ preskaŭ tute vertikalaj, kaj sur la kazerno, kie sidis la mezano, li vidis la kajuton leviĝi el la koto kaj sablo, kiuj kovris la reston de la ŝipo. Mirinda, tre mirinda!
  
  
  
  Antaŭ ol malsupreniri por esplori sian scivolemon plu, li naĝis kvin futojn sub la surfaco de la akvo por vidi ĉu li povis vidi la fundon de la boato. Li dubis, ke la virino venos por naĝi la tri mejlojn de Gallows Cay. Li nenion vidis kaj rigardis sian horloĝon. Li alvenis dek kvin minutojn frue. Nick klinis sin por pli detale rigardi la Konkeriston. Rerigardante, li vidis, ke la barakudoj ankoraŭ estas tie. Nun ili kviete naĝis, nudigante la dentojn de tempo al tempo. Nick suspiris en sian maskon. Li nur esperis, ke ili ne atakos la virinon. Ĉar tiam li devus denove ludi la heroon kaj protekti ŝin, kaj tio signifis sangon, kaj sango signifis...
  
  
  
  Feĉo! Li tro maltrankviliĝis. Ĉiaj sensencaĵoj en mia kapo. Ĉi tio ne estis maniero komenci taskon. Nick sciis, kio estas la malfacilaĵo. Li ne estis en sia elemento. Kiel sperta plonĝisto, li estis ekster sia elemento ĉi tie kaj en malavantaĝo. Ĉi tiuj du barakudoj...
  
  
  
  Noĉjo forte puŝis sin per siaj du grandaj naĝiloj kaj rapide naĝis al la vrako kvindek futojn sub li. Nun li komencis senti premon sur siaj oreloj. Li velis rekte al la malantaŭa kajuto, kiu ŝajnis tute netuŝita ekde 1715. Estis vere miraklo. Nick trakuris la akvon kiel fiŝo. Li alproksimiĝis al la vrako de malantaŭe kaj subite vidis, ke la miraklo tute ne estas miraklo. Aŭ eble ĝi estis miraklo, sed miraklo de subakva ripara arto. La kabano de la Konkerinto estis ĉie, plifortikigita per anguloj. Kelkaj estis aluminio, farbitaj brune. Longaj metalaj fostoj estis movitaj en la marfundon por subteni la kabanon. Nick ĉirkaŭrigardis. La vrako kuŝis en subtasoforma depresio en la koralo, supre de la rifo, kaj tio ja malhelpis la ŝipo renversiĝi, sed estis la feraj kolonoj kiuj efektive faris la laboron. Nick sulkigis la brovojn. Li ankaŭ ne estis preta por ĉi tio. Li rememoris la vortojn de Falko: “Vi devos determini vian agadon laŭ la evoluo de la eventoj. Ni ne scios pli, ĝis vi renkontos ĉi tiun virinon.
  
  
  
  Niĉjo zorge ekzamenis la longajn ferajn kolonojn. Li lumigis sian lanternon sur unu el ili kaj legis: Phoenixville, Pensilvanio. 1964 Li balancis la kapon kaj devis konfesi, ke li estas iom surprizita ĝuste nun. Kial, pro Dio, iu kuraĝus subteni la duonkadukan vrakon de la Konkerinto? Filmi? Eble filmado okazis ĉi tie lastatempe. Sed eĉ se la uloj de AX faris erarojn, ili neniam maltrafis ion tian.
  
  
  
  Tiam li vidis la pordon. Ĉi tiu estis farita el forta fero, estis duone malfermita kaj ankaŭ estis nova. Nick naĝis al ŝi kaj vidis, ke ankaŭ la artikoj estas novaj. Estis klinko, peza ĉeno kaj granda seruro, sed ili nun ne estis uzataj. Nick Carter naĝis. Li vere atendis trovi polpon aŭ kalmaron tie. Sed la kabano estis malplena. Ĝi estis granda malplena kvadrata ĉambro. Ĉi tie ankaŭ la interno de la kabano estis plifortikigita per anguloj. Nick denove elnaĝis. Kion diable tio signifis? Ĝi aspektis kiel magazeno. Sed por kio?
  
  
  
  Nick suprenrigardis kaj vidis, ke li havas kompanion. Li vidis du karenojn de malgranda katamarano. Ne estis motoro sur la krucstango. Do la virino ekveturis. Eble por fari malpli da bruo.
  
  
  
  Noĉjo kaptis unu el la metalaj fostoj kaj atendis. Li volis, ke ŝi rapidu. Li estus feliĉa, se li povus forlasi ĉi tiun lokon.
  
  
  
  Li vidis, ke la barakudoj ankoraŭ estas tie; ili kuŝis preskaŭ senmovaj en la akvo, nur foje movante siajn naĝilojn.
  
  
  
  La virino eniris la akvon piedojn malsupren. Nick vidis, ke ŝi havas nur unu oksigenujon. Do ŝi ne pensis, ke ŝi estos subakve longe. Ŝi simple donos al li ion enhavantan gravajn informojn kaj poste malaperos.
  
  
  
  Nun ŝi vidis Noĉjon kaj per pezaj batoj naĝis al li. Nick taksis ke ŝi estis ĉirkaŭ kvardekjara. Ŝi portis bikinon kaj ŝiaj mamoj estis tro grandaj. Ŝi havis faldojn ĉe la talio.
  
  
  
  Ŝi havis harojn sub kaŭĉuka kapuĉo – plonĝa masko kaŝis ŝiajn trajtojn. Ŝiaj grandaj mamoj aspektis kiel balonoj kiuj estis elŝpruciĝoj el ŝia bikino en ajna momento.
  
  
  
  Ŝi naĝis al li. Dum momento ili rigardis unu la alian tra siaj maskoj, kiel du strangaj fiŝoj ekzamenantaj unu la alian. Ŝi portis tridenton, pafilon kun lancoj. En la alia mano ŝi havis objekton en akvorezista ujo. Nick vidis ŝiajn du inteligentajn okulojn rigardi lin de malantaŭ ŝia masko. Ŝi montris sian pojnon kaj faris demandosignon per la dikfingro kaj la montrofingro.
  
  
  
  Killmaster batis sian maldekstran pojnon tri fojojn per sia etendita dekstra mano. Li tiam montris sian horloĝon. Tempo signifis oksigenon, kaj oksigeno signifis vivon!
  
  
  
  La virino kapjesis kaj alproksimiĝis al Noĉjo. Ŝia plumba zono ne estis sufiĉe peza, do ŝi luktis por resti ebena. Li metis sian manon malantaŭ ŝian zonon. Ŝia dika talio ŝajnis glata kaj malebena. Ŝi donis al li objekton en akvorezista envolvaĵo - la grandecon de malgranda libro - kaj Noĉjo kunportis ĝin.
  
  
  
  Monica Drake montris sian tridenton. Ŝi tenis la armilon antaŭ si kaj indikis ĝin. Li povis vidi ŝiajn dentojn brili malantaŭ la masko dum ŝi provis ion diri al li, ŝiaj lipoj formante la saman vorton denove kaj denove.
  
  
  
  Nick balancis la kapon. Li ne komprenis. Ŝi svingis la manon malpacience, montrante denove la tridenton kaj ŝian maskon. Ŝi provis klarigi ion al li, sed Nick ne povis kompreni ĝin.
  
  
  
  Li svingis la manojn demande, denove montris al la horloĝo, poste al la oksigenujo. Estis tempo foriri. Estas tempo. jam estis tro malfrue. Tuj malantaŭ la katamarano, Nick vidis la proksimiĝantan silueton de helikoptero. La helico kaŭzis miniaturŝtormon sur la surfaco de la akvo.
  
  
  
  Killmaster vidis la helikopteron kliniĝi antaŭen kiam plonĝisto elsaltis. Malfacilaĵoj! Feĉo,
  
  
  
  Ĉi tio ankoraŭ ne sufiĉis.
  
  
  
  La virino kaptis la feran stangon kaj rigardis la groteskan figuron, kiu minacas super ili. Dum unu sekundo ŝi ŝajnis paralizita de timo. Ŝi tiam montris Nick al la libro, kiun li enŝovis en siajn naĝkostojn kaj faris rapidan, fluidan movon per siaj manoj. Rapidu! Foriru!
  
  
  
  Noĉjo kaptis tranĉilon kaj montris al la duonmalfermita ferpordo de la malantaŭa kajuto, sed ŝi ne komprenis. Ŝi montris la tridenton en provo defendi sin.
  
  
  
  La plonĝisto rapide alnaĝis kaj pafis harpunon. La sago trapikis ŝian maldekstran bruston kaj trapikis la molan karnon ĝis la pinto elstaris el ŝia dorso. Ruĝaj sangonuboj makulis la akvon. La virino provis timkrii, deŝirante sian maskon. En momento de kalejdoskopa konfuzo, Nick vidis vizaĝon, kiu iam certe estis bela sed paliĝis tra la jaroj. Ŝi englutis la akvon kaj mortis antaŭ liaj okuloj, sango ankoraŭ ŝprucis el ŝiaj vundoj. Nick provis konservi sian trankvilon kaj ŝiris la tridenton de ŝiaj kunpremitaj fingroj. Se li ne konservos sian trankvilon, li baldaŭ sekvos la ekzemplon.
  
  
  
  La plonĝisto naĝis, reŝargis sian subakvan pistolon kaj nun alproksimiĝis al Noĉjo kiel nigra ŝarko. Li subtenis sian pojnon per la maldekstra mano. Ŝajnas, ke li nenion maltrafis.
  
  
  
  La virino estis morta, sed eble ŝi ankoraŭ povus fari favoron al Nick. Li glitis malantaŭ ŝi, kaptis ŝian korpon kaj puŝis per sia tuta forto al la plonĝisto. Li jam premis la ellasilon.
  
  
  
  La dua sago trapikis la korpon de Monica Drake. Nick, kiu ĉiam pensis antaŭen, rimarkis, ke estas nur demando de tempo antaŭ ol la ŝarkoj aperos. La plonĝisto provis reŝargi sian armilon, sed Nick postkuris lin per sia tuta forto. La plonĝisto panikiĝis, kaj la sago, kiun li estis ĵetonta tra la barelo, elflugis el liaj manoj. Nick kaptis lin kaj kaptis lin per la naĝiloj. La plonĝisto faligis sian armilon kaj tiris tranĉilon el sia zono. Li provis turni sin al Noĉjo, sed nun Noĉjo ŝiris ambaŭ naĝajn piedojn de siaj kruroj, kaj la viro, kiu pro tio perdis la ekvilibron, komencis lukti senespere. Li batis per tranĉilo. Noĉjo, kiu turnis sin ĝustatempe, enŝovis la harpunan sagon kiel eble plej forte sub la sternumon de la plonĝisto. Sango ŝprucis el lia brusto kaj dorso.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la mortantan korpon kaj naĝis al la malnova ŝipkabano. Kion li nun devis fari postulis trankvilan, klaran akvon. Kaj ekkuris.
  
  
  
  Du barakudoj komencis montri morban intereson kaj naĝis minace al la du viroj. Nick trafis en la mortan korpon de Monica Drake kaj tiris ŝin je la kolo.
  
  
  
  Li sukcesis treni ambaŭ korpojn en la kajuton, deŝiri la maskon de la plonĝisto kaj rapide komencis foti. Li faris deproksiman foton de la du senvivaj vizaĝoj. Kiam tio estis farita, li forkuris. Sed kiam li estis elnaĝinta el la kabano, li vidis tion, kion li timis jam sufiĉe longe: ŝarkojn! Tigroŝarkoj, por esti precizaj.
  
  
  
  Unuavide, li nombris ses. Li sentis, ke li ne havas sufiĉe da oksigeno, kaj enŝaltis la rezervon de la unua cilindro. La tempo finiĝis! Sed oksigeno ne helpus al li, se li ne povus eliri el ĉi tiu subakva kripto!
  
  
  
  La barakudoj, forlasinte sian atendan sintenon, atakis unu el la ŝarkoj. Alia ŝarko, longa preskaŭ kvar metrojn, estis postkuranta unu el la barakudoj. La akvo ĉirkaŭ la Konkerinto komencis fariĝi malhelruĝa glacio.
  
  
  
  Killmaster suprenrigardis. Tra la ruĝeta akvo, li vidis la ombron de la helikoptero malaperi de lia vidkampo.
  
  
  
  La piloto, kompreneble, vidis la sangon kaj nun sendube ricevos helpon. Ĉi tio estis la sola ebla klarigo.
  
  
  
  Li iris por plifortikigoj al Gallows Cay, malgranda barita terpeco kies sola reganto estis Sir Malcolm Drake: viro kiu ĵus mortigis sian edzinon, tio estis certa por Nick. Kaj kiun ankaŭ Nick mortigus, se lia murdinto estus traktinta la taskon?
  
  
  
  Sed nun ne estas la tempo por tiaj pensoj.
  
  
  
  En ĉi tiu momento, la kvar ŝarkoj ankoraŭ sentis sin senigitaj je la bongusta mordo, kaj ili scivolis pri la stranga fiŝo moviĝanta proksime de la kabana pordo. Noĉjo retiriĝis iomete dum unu el la ŝarkoj faris skoltan rondon preter li. Ĝi estis kvinmetra monstro, martelkapa ŝarko.
  
  
  
  Lia unua oksigenujo estis elĉerpita kaj li ŝanĝis al dua tanko. Li ne volis pendi ĉi tie kaj permesi al si esti embuskita en la kajuto. Ĉar, kompreneble, li povintus iri tien, fermi la pordon kaj tiel eskapi de la ŝarkoj. Tiam li estos sekura – kondiĉe ke li ne mankos oksigeno. Sed la helikoptero revenos, kaj estos armitaj idiotoj. Eble kun boato. Kaj ĝi ne daŭros longe. Ili eĉ ne devus mortigi lin. Nur ili devis fari estis atendi, ke li elĉerpiĝos oksigeno por ke li dronu.
  
  
  
  La korpo de Monica Drake mallaŭte premis la lian. Tiam li komprenis, kion li bezonas fari. Ĝi estis la sola solvo – se ĝi funkciis – kaj ĝi povus savi lian vivon. Li devis nutri mortintan karnon al la ŝarkoj kun la espero ke ili ŝparus lian vivantan haŭton. Noĉjo ŝaltis la lanternon kaj komencis serĉi la korpon de la plonĝisto. Li ŝvebis en la angulo de la kabano kun harpuno ĝuste en la torso; la lasta sangoflueto fluis sur lian mallongan nigran barbon. Nick rimarkis, ke la viro aspektis kiel Barbado, barba soldulo. Li kaptis la dorson de la harpuno kaj tiris la korpon al la kabana pordo. Li scivolis, en kian ĥaoson li metis sin. Ĝi akiris internacian karakteron. Aŭstralianoj, nigruloj, kubanoj? Angla nobelo kaj lia edzino - lia forpasinta edzino.
  
  
  
  Nun li puŝis ambaŭ korpojn al la fera pordo de la kabano. Memorante, kiel la virino daŭre montris al la tridento, li eltiris la armilon el la korpo de la viro.
  
  
  
  Li zorge ekzamenis ĝin, deŝiris noĉon kaj rigardis en la kavan vergon. Ĝi estis malplena, ĝi estis ordinara harpuno. Kaj tamen ŝi insistis klarigi ion al li pri tio ĉi!
  
  
  
  Li nun tenis ambaŭ korpojn en la pordo. Ĉi tio devas esti farita rapide kaj ĝuste. Se io misfunkcias, li ne havos duan ŝancon.
  
  
  
  Li vidis la voston de barakudo preterpasi. La martelkapa ŝarko rapide sekvis. Ĝiaj brutalaj makzeloj malkaŝis razilo-akrajn dentojn. Tremo trakuris la spinon de Noĉjo, kaj li ne hontis pro tio. Estis unu afero, kiun Nick neniam kaŝis de si aŭ de la ekstera mondo: li estis ŝarko ĝis morto!
  
  
  
  Li rigardis tra la sangomakulita akvo. Unu barakudo kaj tigroŝarko daŭre estis engaĝitaj en batalo ĝis morto. Ŝajnas, ke la ŝarko perdos. Proksime estis alia ŝarko, preta sursalti la perdanton. Martelo kaj la aliaj du prenis atendan pozicion apud la fera pordo de la kajuto; scivolema kaj pacienca.
  
  
  
  Nick tiam puŝis ambaŭ korpojn kaj puŝis ilin per la dorso de la harpuno kiel eble plej antaŭen.
  
  
  
  En la furioza kirlego de sanga akvo, Nick aŭdis la obscenan sonon kiun mortiga ŝarko faras kiam ĝi trovas manĝaĵon. Estis nepriskribebla bruo, sangokazega koŝmaro.
  
  
  
  Noĉjo, ankoraŭ tenante la tridenton en la mano, elglitis el la kabano kaj naĝis por sia vivo. Li rigardis sian kompason kaj iris suden. La viroj de kavaliro Malcolm, kiuj estis atenditaj aperi iam ajn, estis sendube spertaj plonĝistoj. Ili povis kalkuli, ke Nick mankas oksigeno, do ili supozis, ke li naĝas rekte al la grundo.
  
  
  
  Estis distanco de preskaŭ du kilometroj, Killmaster naĝis; liaj potencaj kruroj tordis liajn naĝformajn piedojn supren kaj malsupren en perfekta ritmo. Post kelkaj dekoj da metroj la sango estus forlavita de li. Tiam li havos ŝancon. Li naĝis cent metrojn sen retrorigardi, tiam rapida rigardo malantaŭ si montris al li, ke li ne estas sekvata. La akvo ĉirkaŭ la Konkerinto estis purpurverda, ŝaŭma kirlakvo.
  
  
  
  Nick Carter metis sian tutan energion en ĝin, liaj piedoj frapis la akvon kiel leviloj, lia korpo pumpis kun adrenalino. Timo donas al la homa korpo nekredeblan akcelon de forto kaj kuraĝo.
  
  
  
  Sed dum la timo de la ŝarko devigis lian korpon labori plene, samtempe, la malvarmsanga parto de lia cerbo ne estis tuŝita de ĉi tiu primitiva timo. Tiu parto de lia cerbo restis maldorma, netuŝita de la teruro paniko, pesante kaj taksante ĝiajn ŝancojn kun la efikeco de komputilo.
  
  
  
  Li naĝis mejlon kaj estis neniuj ŝarkoj en vido. Li ignoris la minacon, sed ekkomprenis ke lia pozicio daŭre estis malfirma. Li decidis, malgraŭ la manko de oksigeno, daŭrigi navigadon suden, turnante okcidenten ankoraŭ unu aŭ du gradojn, anstataŭ iri orienten al la plej proksima tero. Ili atendis, ke ĝi velus orienten - ili sendube sciis, ke ĝiaj oksigenujoj malaltiĝas - kaj tial ili pasigus tempon skanante la akvojn oriente de la kraŝloko. Ili eĉ povus pensi, ke li estis manĝita de ŝarkoj. Nick tuj forĵetis la penson. Dum kelka tempo li intuicie sentis la manon de brila aranĝanto. Kvankam li sciis malmulton certe — la glacimonto ne estis enprofundigita ĝis la deknaŭa — li rekonis la postsignojn. La ruza kaj senkompata cerbo maltrankviliĝis, kaj ĝiaj tentakloj provis kapti la entrudiĝinton. La helikoptero revenos, ili prizorgos la boaton, eble estos malgranda floto. Armitaj homoj. Ili havus pezajn harpunojn, la ŝarkoj ne povus damaĝi ilin. Ili malsuprenirus al la vrakaĵo kaj serĉus ĉi tiun strangan entrudiĝinton, Nick Carter, kiu havis nenion komunan kun tio.
  
  
  
  Noĉjo esperis, ke la ŝarkoj ne duone plenumis sian laboron kaj manĝis la virinon kaj la naĝanton tute, por ke la viroj ne trovu spurojn. Nick balancis la kapon. Ne. Ili serĉos. Havi absolutan certecon. La piloto de tiu helikoptero certe vidis du ombrojn en la profundo, aŭ almenaŭ la plonĝisto vidis, alie li ne plonĝus en la akvon.
  
  
  
  Ĝi estis preskaŭ klasike simpla, kaj profesiulo de la klaso de Nick Carter ne povis ne rimarki: brita agento Monica Drake estis perfidita. Kaj ŝi ne sciis. Kvankam ŝi estis dormanta dum multaj jaroj, iu sciis ĉion pri ŝi kaj decidis forigi ŝin kaj ŝian kontakton ĉe la unua okazo. Ĉu la murdinto estas ŝia edzo? - Mi ne ŝatis perdi tempon. La virino estis rigardita kaj sekvita ĉie kaj estis eliminita en la ĝusta tempo.
  
  
  
  Sed ili faris unu eraron. Ili sendis novulon por fari la laboron de viro.
  
  
  
  Lia oksigeno mankis. Ŝanĝis al stoko. Je ĉi tiu profundo li bezonis nur ĉirkaŭ kvin minutojn. Li naĝis tre malprofunde por uzi kiel eble plej malmulte da oksigeno. Ĝi nun devus flosi supren en kelkaj minutoj. Espereble li jam preterpasis la serĉŝipojn.
  
  
  
  Lia rezervo estis elĉerpita. Nick malfaris siajn bukojn kaj lasis siajn aertankojn kaj plumbozonon fali al la marfundo. Li ankaŭ ellasis la tridenton. Li konservis la spirmaskon ĉar li ankoraŭ havis multe da naĝado por fari subakve, kaj nun nur liaj pulmoj povis helpi lin.
  
  
  
  Malrapide kaj singarde li grimpis al la surfaco. Li glitis sur la dorso, ekster la vojo de la akvo, ĝis lia kapo estis ĝuste super la surfaco de la akvo. Li senpacienca spiris kaj skanis la horizonton.
  
  
  
  Li kontente konstatis, ke la ondo fariĝis pli forta. La kerno de la proksimiĝanta uragano estis ankoraŭ malproksime en la sudoriento, sed ĝiaj antaŭuloj komencis aperi.
  
  
  
  Ankaŭ aliaj serĉis, kiel li atendis. Li aŭdis la helikopteron antaŭ ol li vidis ĝin.
  
  
  
  Kiam li ekvidis ĝin, vidis sunradion kiu tuj malaperis, li estis mejlon oriente de Nick. La helikoptero flugis laŭ specifa ŝablono, sisteme skanante ĉiun kvadratan kilometron de la marsurfaco. Li vidis ilin ĵeti buon kun marko de tempo al tempo. Killmaster iroze ridetis. Ili laboris efike!
  
  
  
  Lia atento estis tiel koncentrita al la helikoptero, ke nur en la lasta momento li aŭdis la bruon de fluganta aviadilo, la karakterizan sonon de ŝvebanta aviadilo kun ĝiaj motoroj estingitaj. Malnova ruzo; li preskaŭ enamiĝis.
  
  
  
  La aviadilo, Cessna, verŝajne ekis alte en la okcidento kaj flugis orienten, malalte super la akvo, kun siaj motoroj malŝaltitaj. Nick ekmovis, kiam li trankvile sinkis, ne tro moviĝante, sub la akvon. Iu uzis lian cerbon, esperante, ke li ne naĝus rekte al la tero.
  
  
  
  Li flosis senmove sur la dorso, rigardante la malgrandan aviadilon ŝvebantan rekte super li. Ĉu ili vidis lin?
  
  
  
  Li aŭdis la motoran rotacion dum la aŭto denove komencis grimpi. Li naĝis iom pli alte, tiel ke la arko nur elstaris el la akvo, kaj streĉe atendis. Se la aviadilo turniĝis kaj faligis la buon, ĝi havis problemon.
  
  
  
  La aviadilo daŭre moviĝis okcidenten. Noĉjo ĝemis trankvile. Do ili ne rimarkis lin.
  
  
  
  Li flosis sur la akvo dum unu aŭ du minutoj, suĉante malpaciencan aeron dum li kontrolis sian kompason kaj pripensis siajn taktikojn. Li devis prizorgi sin. Se li estus malkovrita nun, tiel malproksime de tero kaj sola, ili ne dubus, ke li estas ilia predo. Ili estus mortigintaj lin tiel facile, kiel ili mortigintus orfiŝon en bankuvo.
  
  
  
  Komenciĝis mallumo. La maro estis unu maltrankvila griza ebenaĵo. Ĉi tie, en la Mona Markolo, inter la Atlantika kaj Kariba oceanoj, ne estis forta fluo. Sed malforta fluo puŝis lin norden. Ĉi tio estis la malĝusta vojo kaj plia obstaklo por venki.
  
  
  
  La aviadilo denove revenis, pli suden, kaj nun eĉ pli malalte. Nick profunde enspiris kaj malaperis sub la akvo. Li taksis, ke li estas proksimume tri aŭ kvar kilometrojn sude de la kraŝloko kaj, veturinte iom pli okcidenten, kelkajn mejlojn de la marbordo de Porto-Riko. Li estis en bonega formo kaj povis naĝi subakve dum ĉirkaŭ kvin minutoj. Jen kiel li faru tion: naĝi subakve kiel eble plej longe kaj nur aperi sur la surfaco por anheli por aero.
  
  
  
  La aviadilo denove turniĝis, reflugis kaj estis alproksimiĝonta al Nick dum sia venonta plonĝo. La helikoptero estis obskurita de malalte pendanta nubo, sed Nick ankoraŭ povis aŭdi la sonon de la helico. La vento estis glueca kaj varma kiam li venis por spiri. Noĉjo ĝojis, ke la pinto de la uragano estas ankoraŭ almenaŭ unu aŭ du tagojn for — la maro jam estis sufiĉe malglata.
  
  
  
  Duonvoje, li estis preskaŭ ĉirkaŭita de grandega lernejo de bonito-fiŝoj, kiu subite aperis de nenie kaj momente minacis kaptiĝi inter miloj da malvarmaj, glitigaj korpoj. Nick batalis sian vojon al la surfaco kiam la fiŝo, ŝajne kredante lin por esti unu el ili, svarmis ĉirkaŭ li.
  
  
  
  Li plenigis siajn pulmojn kaj skanis la horizonton. Dekstre de li, unu mejlon for, li vidis plurajn blankajn fiŝkaptistajn boatojn. Dum momento li pensis pri naĝado al ili kaj grimpi sur unu el ili. Li povis ordoni al la skipo konduki lin al San-Juano - li havis la aŭtoritaton fari tion. Sed Nick tuj forlasis ĉi tiun ideon. Ĝi savus lin de longa naĝado, sed ĝi ankaŭ svingus multajn langojn, kaj scivolemo estis la lasta afero, kiun li povis uzi. Krome, li ne estis certa, ĉu ili vere estas fiŝkaptaj boatoj. La organizanto de ĉi tiu operacio, kio ajn ĝi implicas, kaj kiu ajn ĝi estas, estas sendube majstro pri meti kaptilojn. Noĉjo ridetis pale. Ĉu fiŝkaptado dum uragano? Killmaster profunde enspiris, denove kliniĝis kaj daŭrigis la longan vojaĝon al la bordo. Unu cirkonstanco estis en lia favoro – tiam jam preskaŭ tute mallumiĝis. Tio funkciis bone ĉar li ne volis devi sin defendi kontraŭ aviadiloj kun maŝinpafiloj aŭ viroj en helikopteroj en bankostumoj armitaj nur per plonĝtranĉilo. Tri horojn poste li rampis sur la bordon kaj falis. Eĉ por viro en tia granda formo, la lasta horo puŝis lin al lia rompopunkto. Li turnis sin sur la dorso kaj, peze spirante, rigardis al ŝi, al la pezaj, malaltaj nuboj. La ventoforto ankoraŭ ne estis tre forta, sed konstanta. Nick sentis la malmolan ŝvelaĵon de la akvorezista sako, kiun Monica Drake donis al li. Li esperis, ke ĉio valoris — ĉi tiu danĝero, ĉi tiu eluziĝomilito kaj ŝia morto. Ne ŝajnis agrabla maniero eliri. Sanga amaso da karno en la ventro de ŝarko!
  
  
  
  Li kuŝis tie kvin minutojn, poste ekstaris. Jam estis sufiĉe mallume por ne tro rimarki. Li vidis lumojn en la sudo. Ĝi povus esti nur Mayaguez. Nick deĵetis siajn naĝilojn kaj malbenis la vojon reen al sia aŭto. Estis ĉiaj riskoj implikitaj, depende de faktoroj kiujn li ne povis taksi - kiel la ebla ĵippatrolo de tiu damnita aŭstralia bastardo.
  
  
  
  Se la aŭstraliano estus farinta raporton - kio certe estus lia respondeco - iu povus fari la matematikon kaj la rezulto eble estus plaĝa fuŝaĵo. Tiam, krom la maro, ili traserĉis la marbordan strion kaj, se ili trovis kamioneton, ili starigis embuskon kaj trankvile atendis ĝis ĝi aperis.
  
  
  
  Aliflanke – Killmaster estis laca kaj en malbona humoro, kio influis lian pensadon – la aŭstraliano ne estis tre suspektema. Li verŝajne opiniis, ke Nick estas nur ordinara maldiligenta, unu el tiuj strando-vagabondoj, kiujn oni bezonas forpeli. Krome, ĉi tiu viro estis ebriulo. Estis akceptebla ŝanco ke li ne raportis la okazaĵon.
  
  
  
  Nick provis eltiri la maran salon el siaj haroj kaj rigardis malantaŭen al la lumoj de Mayaguez en la malproksimo. Ŝajnis al li, ke ĝi estas tro diable for. Cetere, kiel vi eniras la urbon portante nur naĝan koskon kaj plonĝan tranĉilon sur la kokso?
  
  
  
  Nick iris. Li renkontis neniun sur la plaĝo. De tempo al tempo li devis etendiĝi sur la sablo por eviti la antaŭlumojn de aŭto veturanta laŭ la marborda vojo.
  
  
  
  Post duonhoro li rekonis la palmojn kaj migdalarbojn ĉirkaŭ la ŝirmejo de sia aŭto. Li transiris la marbordan vojon kaj singarde alproksimiĝis al la aŭto tra la arbustaĵo. La kamioneto staris senhoma, nigra ombro en la malhelgriza mallumo, kun nur la vento movinta la malgrandan malfermitan ebenaĵon.
  
  
  
  Nick rapide vestis sin. Li metis la akvorezistan vestokompleton kaj filmon en la stokejon sub la malantaŭan sidlokon kaj ĵetis iujn ajn objektojn en la rivereton, kiuj povus ligi ĝin al la remmaŝino. Li havis nur plonĝtranĉilon kun si.
  
  
  
  Li devis ekfunkciigi la malnovan vrakaĵon por ekfunkciigi ĝin, sed fine la motoro ekfunkciis per la sono de eluzita kafmuelilo. Li ŝaltis la ankoraŭ funkciantan antaŭlumon kaj zorge veturis la aŭton sur la vojon. La malnova aŭto neniam atingos San-Juanon, tio estas certa, sed eble ĝi helpus lin atingi Ponce. De tie li povis suriri aviadilon al San-Juano. Ekzistis misilbazo proksime de Mayaguez, kaj Hawk havis AX-agenton tie en kazo Killmaster bezonis helpon.
  
  
  
  Noĉjo ekbruligis unu el siaj longaj filtrilaj cigaredoj. Li ridetis. Li ne bezonis AX-agenton. La pakaĵo, kiu komencis ĉion, estis en lia posedo, kaj baldaŭ li povis transdoni ĝin al Hawk kaj aŭdi la kutiman "Adiaŭ, Nick."
  
  
  
  Nick iomete sulkigis la brovojn. Eble Hawk finfine diros al li kio ĝuste estas malĝusta. Li ne ŝatis esti en kompleta mallumo.
  
  
  
  Li ĵetis la cigaredon tra la fenestro kaj denove sulkigis la brovojn. La malbona afero estis, ke li sentis, ke eĉ Akcipitro en ĉi tiu momento ne sciis multe pli ol Noĉjo mem!
  
  
  
  
  
  Ŝi eliris el la arbustaro kun krio. Nick vidis ŝin en la lumo de unu antaŭlumo. Ŝia buŝo estis larĝe malfermita pro timo, ŝiaj manoj estis levitaj en petega gesto.
  
  
  
  Ŝi rigardis malantaŭen kaj montris. Li aŭdis ŝiajn histeriajn kriojn super la bruo de la aŭto.
  
  
  
  — Helpu! Helpu min - ho helpu min - bonvolu helpi!
  
  
  
  Ŝi daŭre ripetis ĉi tiujn vortojn dum ŝi marŝis al la aŭto. Nick saltis el la aŭto kaj kuris al ŝi, provante resti for de la lumturoj. Li devis konsideri, ke ĝi povus esti kaptilo. Kiel ajn, li povus fari pli bone ol sidi senmove en la aŭto.
  
  
  
  La sola afero, kiu povis indiki, ke tio ne estas kaptilo, estis ke la knabino estis tute nuda. Krom paro da nigraj kalsonoj ŝiriĝintaj, ŝi estis tute nuda. Ŝi ne provis kaŝi sian nudecon. Ankoraŭ kriante, ŝi ĵetis sin en la brakojn de Nick. — Bonvolu helpi min! Ili volas seksperforti min."
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  
  
  Nick tuj fariĝis singarda. Li kutimis ĉiam antaŭpensi, kaj li havis la malagrablan senton, ke ili uzas kontraŭ li antikvan seksan ruzon.
  
  
  
  Li puŝis la nudan knabinon en la ombron proksime de la aŭto kaj grumblis: "Klinku vin!"
  
  
  
  Noĉjo mem kliniĝis sub la malfortan lumon de la lumturoj kaj kaptis plonĝtranĉilon el ĝia ingo. Li bedaŭris, ke li ĵetis la maĉeton en la rivereton kune kun la alia skuboilaro. Li rampis al la rando de la sukerkankampo, kie li aŭdis ion moviĝi. Li estis certa, ke tio estas kaptilo — almenaŭ naŭdek kvin procentoj certe — kaj ke nun li baldaŭ vidos aŭ aŭdos tiujn homojn. Ĉi tio konfirmos la rakonton de la knabino. Se li misjuĝis la situacion, li baldaŭ rimarkus ĝin en formo de kuglo.
  
  
  
  Ie antaŭe li aŭdis viran voĉon raŭke kriantan: “Korra, Jose! kora!
  
  
  
  La alia respondis per silenta flustro:
  
  
  
  — La polico?
  
  
  
  Killmaster decidis aliĝi al la ludo. Li raŭke bojis: Ĉesu! Polico. Ĉesu aŭ mi pafos! »
  
  
  
  Li eksaltis kaj atendis ĝis li ne plu aŭdis iliajn mallertajn sonojn en la arbustaĵo. Li revenis al la aŭtomobilo. Sur lia forta vizaĝo aperis malvarma rideto. Li daŭre ludis sian rolon, sed iom pli subtile ol siaj kontraŭuloj, kio cetere ne ŝajnis al li tre malfacila. Ili traktis ĝin sufiĉe mallerte. Eble li povus turni la tablojn kaj ludi kun la knabino iomete, pensante, ke ŝi manipulas lin. Li denove fariĝos plaĝa remanto. Post ĉio, li ne devus scii, ke ili eltrovis la rolon.
  
  
  
  Ŝi ankoraŭ kaŭris apud la aŭto, nenian provon kovri siajn plenajn mamojn kaj la reston de sia svelta, svelta korpo. Tamen ŝi ankoraŭ tenis la manojn antaŭ la larmoj sur siaj nigraj kalsonoj. Kvankam ili ĝis nun bone kunmetis ĉion, ilia supozo - ke li estas idioto, kiu lasos sin trompi per tia evidenta ruzo - estis malĝusta.
  
  
  
  La knabino iom ektimis kiam li alproksimiĝis. “Tre lerta,” li pensis en si. Ŝi bone ludis. Ŝi estis senkulpa, timigita knabino kiu estis preskaŭ atakita.
  
  
  
  “Ĉu ili foriris, sinjoro? Ĉu vi forpelis ilin? Ŝi parolis la anglan flue, sed kun dika insulakĉento.
  
  
  
  Noĉjo kapjesis silente. Li rigardis ŝin de la kapo ĝis la piedoj, ne mankis unu colo da ora bruna elmontrita karno. Ŝi estis sufiĉe alta kaj svelta, kun densa nigra hararo kiu pendis ĝis ŝiaj ŝultroj. Subite Noĉjo kaptis ŝin je la talio kaj tiris ŝin proksime al li en la lumturoj. Li neniam estis precipe interesita pri aktorado, sed nun li klopodis por inspiri sian burĝonan volupton. Ŝi devintus rimarki, ke ŝi falis de la bordo en la fosaĵon.
  
  
  
  Kiam ŝi provis eskapi, li malglate trafis ŝin en la vizaĝon. “Ne imagu, karulo! Lasu min rigardi vin trankvile. Ja mi helpis vin, ĉu ne?
  
  
  
  Ŝi lasis la manojn, per kiuj ŝi kovris la ŝiron de siaj kalsonoj nun senhelpe, kaj staris kviete dum Noĉjo rigardis ŝin kvazaŭ ŝi estus sklavkomercisto. Tiam ŝi diris: “Ni ne povas eliri de ĉi tie, sinjoro? Tiuj homoj, kiuj volis ataki min, mi timas, ke ili revenos."
  
  
  
  Nick provis sian eblon subpremi rideton. Kompreneble ili ne revenos. Sed ili zorge rigardis ĉi tiun scenon de kelkaj metroj de la densejoj.
  
  
  
  "Jes, ni tuj iras," li respondis. “Unue mi volas bone rigardi vin, sinjoro. Aŭ ĉu la sinjoro?
  
  
  
  Ŝi rigardis lin per siaj malhelaj, larĝaj okuloj. Ŝi havis larĝan, allogan buŝon kaj brilajn blankajn dentojn.
  
  
  
  "Ĝi estas senorita - mi ne pensas, ke la sinora estus en tia malfacilaĵo."
  
  
  
  Ŝi duone turniĝis kaj provis kovri sian nudecon per la manoj. Ŝi ekskuis la kapon, ŝiaj longaj nigraj haroj tuŝetis la vizaĝon de Nick, kaj sulkigis la brovojn. “Mi esperas, ke vi ne estas kiel tiuj viroj, tiuj bestoj, kiuj provis seksperforti min. Estus tro multe por mi."
  
  
  
  Noĉjo malfermis la aŭtopordon kaj ĵetis al ŝi kovrilon. Ŝi brakumis lin dankeme. Fariĝis pli malvarme kaj komencis pluveti. Nick sciis, ke tio estas signo de alproksimiĝo de uragano. Baldaŭ la mara venteto levos la ondojn kaj la pluvo fariĝos pli kaj pli forta.
  
  
  
  Li montris al la pordo. 'Eniru. Kaj ne timu. Mi ne bezonas seksperforti virinojn por akiri la valoron de mia mono."
  
  
  
  Ŝi ektremis en la litkovrilo, kiam Noĉjo denove movis la malnovan vrakon. Dum li foriris, li rimarkis scivolemajn okulojn en la arbustoj kaj vidis la penseman rigardon de la knabino. Eble ŝi estas iom konfuzita. La malnova aŭto estis sufiĉe konvinka. Li povis imagi, kion ŝi nun pensas - se li havus tian aŭton, li vere povus esti senkulpa strandulo, stulta, rompita.
  
  
  
  Tiam ilia tuta plano kaj ĉiuj ŝiaj klopodoj estus vanaj. Ĝuste tion Nick devus diri al ŝi. Sed ĉi tio ankoraŭ ne okazis.
  
  
  
  Neniu el ili diris eĉ unu vorton. La aŭto bolidis kaj tremis laŭlonge de la vojo je tridek mejloj hore. Unu antaŭlumo pendis kiel okulo, kiu falis el sia kavo, kaj la trabo brilis flanken en la arbustaĵon. Feliĉe, preskaŭ ne estis aŭtoj sur la vojo. Killmaster preskaŭ povis aŭdi la dentojn de ŝia cerbo brui en ŝia bela kapeto dum ŝi provis kompreni la situacion. Li silentis, li volis, ke ŝi prenu la gvidon.
  
  
  
  Fine la knabino rigardis lin. - Kien vi iras, sinjoro?
  
  
  
  Nick levis la ŝultrojn, ofta gesto inter plaĝantoj kaj aliaj vagabondoj. — Mi ne scias. Mi ne zorgas. Laŭ mia kompreno, ĉie okazas. Kien vi iros, sinjoro? ... '
  
  
  
  Li povis diveni la ĝustan respondon. Ŝi volis - kiel oni diris al ŝi - akompani lin ĝis la morto ilin disigos. Tio estas, se ili estus certaj, ke li ne estas senkulpa plaĝa remanto. Nun li komencis iomete pli respekti la malbenitan Aussie. Ŝajne li ĉiuokaze raportis ĉi tiun okazaĵon kaj aldonis. Aŭ almenaŭ iu faris iom da matematiko kaj ĝi klare ne taŭgis. Li demandis sin, ĉu ili trovis tion, kion li ĵetis en la rivereton. Nur ĉi tio sufiĉus por kondamni lin al morto; almozulo vagabo neniam forĵetas ion for.
  
  
  
  La knabino jam decidis pri siaj taktikoj. Ŝi moviĝis iom pli proksimen al li. Ŝia tono estis nun pli malstreĉa, pli amika. “Ĉu vi ne volas konduki min al San-Juano? Mi havas tie amikojn, kiuj povas helpi min. Ili povas doni al mi monon kaj vestaĵojn, por ke mi povu reiri al New York."
  
  
  
  Nick donis unu el siaj plej dolĉaj ridetoj. La rideto iam diris, ke Falko havis tian ĉarmon, ke ĝi povus savi perditan animon de la diablo.
  
  
  
  “Mi ĝojas aŭdi, ke vi havas amikojn, sinjoro. Ĉi tio ĉiam estos oportuna. Ankaŭ mi ŝatus konduki vin al San-Juano, sed unu afero mankas al vi."
  
  
  
  Ŝi moviĝis iom pli proksimen al li. Li flaris la freŝan odoron de ŝia korpo kaj iomete ridetis. Ĝi vere estis sekseca riskagaĵo. En si mem tio ne estis tiel stulta. Ĝi certe funkciis naŭ fojojn el dek.
  
  
  
  'Kiel? Kion mi mankas, sinjoro?
  
  
  
  Nick montris al la kapuĉo. — Ĉi tio! Ĉi tio estas malnova kafmuelilo. Aŭskultu.'
  
  
  
  Ĝi fermiĝis kaj plirapidiĝis, por ke ŝi aŭdu la nedubeblan knaron de bielo malsukcesonta. Ŝi verŝajne ne sciis multon pri motoroj, sed la sono, kombinita kun la knarado kaj knarado de la korpo, ŝajnis sufiĉe konvinka.
  
  
  
  Ŝi tordis sian belan vizaĝon en grimacon kiu estis kaj komprenema kaj abomeno. Ŝi ŝajnis denove surprizita. Imagu, ĉu li vere estis vaganto kaj ŝi restis ĉi tie kun li ie en la vrakaĵo de kamioneto meze de proksimiĝanta uragano.
  
  
  
  Noĉjo decidis doni al ŝi iom da ŝanco denove; milde por ke ŝi ankoraŭ sentas, ke ŝi kondukas.
  
  
  
  Li konscie ridetis al ŝi kaj ŝajnigis sin iom ekscitita. Li metis sian manon sur unu el ŝiaj molaj femuroj sub la kovrilon. “Ne tro zorgu, karulo. Ĉu vi nun estas sekura? Ni faru nian eblon. Mi ne havas multe da mono, sed iom, kaj se ni trankvile, ni alvenos al Ponce per tiu ĉi aŭto. Mi havas amikojn tie, same kiel vi faras en San-Juano. Ili povus pruntedoni al mi iom da mono, eble sufiĉa por flugi kune al San-Juano. Nu, kion vi opinias, ĉu ĝi estas bona?
  
  
  
  Ŝi ne tiris sian kruron for kiam li tuŝis ŝin. Sed nun ŝi rigardis lin kolere. "Mi ne ŝatas esti nomata "bela" kaj "bela", sinjoro! Eble vi povas nomi min Dona. Mi nomiĝas Dona Lanzos. Kiel vi nomiĝas, sinjoro?
  
  
  
  Agento AX levis la ŝultrojn. Homoj estis idiotaj estaĵoj. Kiom ajn sensignifaj ili estis, ili ĉiam havis ian iksodon.
  
  
  
  “Kiel vi deziras, dona. Mia nomo estas Jim. Jim Talbot: "Tiu nomo estis sur ĉiuj liaj falsaj dokumentoj. Jim Talbot. Okupo - ne.
  
  
  
  Dona ektremis kaj moviĝis pli proksimen al li. “Eble mi iros kun vi en la aviadilon al San-Juano, Jim, se vi prunteprenas la monon. Mi ankoraŭ ne scias. Sed mi scias, ke mi estas tre malvarma — muifrio! Nenio por trinki en ĉi tiu aŭtoakcidento?
  
  
  
  Noĉjo komencis bedaŭri, ke li ĵetis siajn viskibotelojn en la rivereton. Sed ofte estas la etaj aferoj, kiuj fordonas policon. Ne multaj strandaj amantoj povas pagi multekostan skotan glubendon.
  
  
  
  "Pardonu," li respondis. “Estos seka veturo – almenaŭ ĝis Mayaguez. Ni prenos tie botelon da vino. Mi pensas, ke mi povas pagi ĝin."
  
  
  
  La knabino jam komencis premi sin iom pli proksime al li. "Ĉu vi estas tre malriĉa, Jaĉjo?" Ĝi sonis sincere.
  
  
  
  Noĉjo konscie montris la aŭton kaj liajn vestaĵojn. “Kion vi pensas, dona? Ĉu mi aspektas kiel unu el la Rockefeller?
  
  
  
  Ŝi ridis spontanee, kortuŝe, kaj dum momento Noĉjo malbenis la malpuran ludon, kiun li estis devigita ludi. Ŝi estis bona infano kaj havis belan korpon. Se la cirkonstancoj estus aliaj, ĝi certe povus esti amuza vespero. Sed ĉi-momente li tro forportiĝis kaj devis devigi la malvarmetan parton de sia cerbo regi la situacion. Hawk ĉiam insistis ke tiaj ludoj estis neakcepteblaj. Oni facile parolis kun Hawk. Li ne veturis ĉi tien, ne estis sanga kadavro apud li.
  
  
  
  Noĉjo ĝemis, ridetante pro sia propra hipokriteco, dirante al si, ke tio estas nur unu el tiuj erotikaj tentoj, al kiuj ĉiu agento estis submetita de tempo al tempo. Vi nur povus ridi pri ĝi kaj provi regi vin.
  
  
  
  Ŝi diris, “Mi pensas, ke mi ŝatas vin, Jim. Vi ŝajnas al mi tre agrabla.
  
  
  
  Nick Carter, rimarkante ke lia spirado fariĝas iom ĉifona, diris: “Ne diru al mi, Dona. Mi volas diri, ne agu kiel iu, kiu ne povas helpi min."
  
  
  
  “Ĉu vi ne ŝatas ĝin kelkfoje? Ĉu vi volas, ke mi ĉesu?' Killmaster havis iaspecan diron. Dum tio ne endanĝerigus lian laboron, li ŝatis la koncernan knabinon kaj se li ne devus fari tro da peno, li ne ĝenus lasi la naturon sovaĝe.
  
  
  
  "Ne, mi ŝatas ĝin," li diris. - Kaj simple malstreĉiĝi. Almenaŭ ĝis ni alvenos al Mayaguez. Tie ĝi povas esti tro rimarkebla - la polico foje okazas tie.”
  
  
  
  Ŝi ridis. Sed ŝiaj sekvaj vortoj estis averto. Averto, kiu, malgraŭ lia kreskanta ekscito, tuj ekestis al li. Ĉi tio sciigis al li, ke li estis eraronta, eble jam faris eraron.
  
  
  
  "Vi havas amuzan manieron paroli," ŝi diris. “Nekutima, raro! Mi volas diri, ke vi ne ĉiam sonas same. Foje oni sentas, ke oni iris al universitato, kaj foje oni ne diras tion. Strange, ĉu ne?
  
  
  
  Li resaniĝis kiel eble plej bone. “Ne, ĝi ne estas tiel stranga. Mi iam studis en la universitato, Don. Antaŭ longe. Mi traktis tiun periodon, mi rompiĝis antaŭ longe, sed foje oni ankoraŭ povas rimarki ĝin. Kiel? Kion pri? Ĉu tio koncernas vin?'
  
  
  
  Li ne rigardis ŝin, sed li sciis, sentis, kiel ŝi levis la ŝultrojn kaj minacis pensi denove. Li divenis, kion ŝi faros, kaj li pravis.
  
  
  
  Ŝi pliproksimiĝis al li kaj palpis lian korpon per siaj fingroj. Venis al li en la kapon, ke ŝi verŝajne estas same oportunisma kiel li en ĉi tiu afero, kaj ke ŝi ne ĝenus la inventon, kondiĉe ke ĝi ne malhelpas ŝian laboron.
  
  
  
  Ŝia sekva movo ne surprizis lin. Ŝi decidis anstataŭigi sian rakonton per amaso da novaj mensogoj. Ŝi apogis sin kontraŭ li. "Mi simple mensogis al vi multe, Jim," ŝi diris. “Ĉi tiuj homoj ne volis seksperforti min. Estis io alia, multe pli malbona — mi estis trompita. Ili ne pagus al mi post kiam ili, post kiam mi... estis kun ili. aĉuloj! Ili ne pagis min kaj tiam ni batalis kaj ili deŝiris ĉiujn miajn vestaĵojn kaj ŝiris ilin. Ĉu vi komprenas, Jim? Mi estas puto, prostituitino. En Novjorko mi ankaŭ loĝas en la vivo, sed tie mi laboras kiel telefonistino kaj gajnas multe da mono. Foje ĝis cent dolaroj nokte. Sed ĉi tie — mi loĝis ĉe kuzo en Mayaguez — mi ne venis ĉi tien por laboro. Mi volis preni ferion. Sed mia kuzo prezentis min al ĉi tiuj du viroj kaj ili invitis min iri fiŝkapti kun ili. Kaj tiam ni ankaŭ... nu, vi komprenas. Mi vere ne volis, Jim, sed mono estas mono, ĉu ne? Kaj tiam ĉi tiuj aĉuloj komencis ridi pri mi kaj ne pagis min. Ĉio estas kulpo de mia kuzo. Mi ne volas vidi ŝin plu! Mi ŝatas vin, Jim. Vi ne frenezas, ke mi mensogis, ĉu?
  
  
  
  Killmaster sciis, ke li nun devas gardi sin. Ŝi ŝanĝis taktikojn kaj lanĉis alfrontan atakon. Ŝi ankoraŭ kuŝis dum sia laboro por ĉi tiu Aussie aŭ kiu ajn ŝia kliento estis, sed nun ĝi estis nur duonmensogo. Li ne dubis pri ŝia profesio; li renkontis multajn talentajn amatorojn, sed tiu ĉi ido ne estis amatoro.
  
  
  
  Ŝia tekniko estis simpla kaj samtempe tre danĝera. Dirante al li duonverojn, ŝi volis devigi lin gluti ĉiujn mensogojn. Nun li estis certa, ke ŝi ne kredas lian rakonton – ke li estas nur stulta plaĝa remanto. Sed ŝi daŭre ŝajnigis, ke ŝi kredas lin. Ŝi daŭrigis siajn inajn lertaĵojn kaj atendis vidi kio venos el ĝi. Dona Lanzos montriĝis iom pli saĝa ol Nick atendis.
  
  
  
  Ili alvenis en Mayaguez. Antaŭ ol li devis ion diri, Dona prenis decan pozicion. Li vidis la lumojn de benzinstacio kaj kolmado - malgranda superbazaro - kaj veturis al la benzinstacio. Li bezonas benzinon kaj eble ili povas aĉeti al Dona kelkajn vestaĵojn ĉe la vendejo. La lasta afero, kiun li povis uzi en ĉi tiu etapo, estis la intereso de lokaj loĝantoj. Kaj nuda knabino en tia malnova kamioneto nepre kaŭzus eksciton. Li estis celkonscia preni Dona Lanzos al San-Juano, kie Hawk povis pridubi ŝin.
  
  
  
  Sed San-Juano estis ankoraŭ malproksime, eĉ Ponce estis malproksime, kaj li devos atente observi ŝin. La pimpa junulo ĉesis paroli kun la dika virino kaj marŝis al la aŭto. Li rigardis la malnovan vrakon kun mikso de hororo, nekredemo kaj malestimo, poste rigardis suspektinde al Noĉjo. HAKILO-MAN montris al li dek-dolaran bileton. "Llenelo usted, hagame el Favor verigu la oleon la neŭmatikojn."
  
  
  
  "Jes, sinjoro."
  
  
  
  Nick ridetis kaj aldonis: “Kaj neniuj amuzaj komentoj, muchacho! Estis bona aŭto kiam vi pisis en viaj vindotukoj."
  
  
  
  Feliĉe, la knabo ne estis la plej stulta. Li interŝanĝis rigardon kun Noĉjo, mallonge rigardante la knabinon envolvitan en kovrilo, kaj eklaboris.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la manon de la knabino kaj ili eliris. Ĉi tio povus esti ligo kaj li nur bezonis fari la plej bonan el ĝi.
  
  
  
  Ili iris al la vendejo. La dika virino stariĝis kaj ŝancelis post ili. Nick donis al la knabino dudek dolarojn. “Aĉetu tion, kion vi bezonas, Dona. Sed dudek estas ĉio, kion mi povas doni al vi. Certiĝu, ke vi profitu la plej grandan parton de ĝi."
  
  
  
  Li bruligis cigaredon kaj rigardis la knabinon kaj virinon diskuti pri robo, ŝuoj, malmultekostaj kalsonoj kaj mamzono. Dona decidis kun fulmorapido, kvazaŭ ŝi bezonus kapti trajnon. Nick povis diveni kial. Kaj post kelkaj momentoj li konstatis, ke li ĝuste divenis. Ŝi kaptis siajn aĉetojn kaj malaperis malantaŭ la kurteno en la malgranda servĉambro. La dika knabino restis en la vendejo. Scivolemo elfluis el ŝia ronda vizaĝo.
  
  
  
  Noĉjo kapjesis al la malantaŭa ĉambro. "Telefono?"
  
  
  
  "Jes, ĉu ankaŭ vi volas telefoni?"
  
  
  
  Li balancis la kapon kaj forlasis la vendejon. Li iris al la benzinstacio kie la knabo plenigis la petrolon. Nick montris al la stacidomo. "Telefono?"
  
  
  
  La knabo kapjesis. Nick eniris kaj prenis moneron el sia poŝo. Li ne ŝatis ĝin, sed ne estis alia elekto. Estis klare, ke la knabino parolis per telefono kun kontakto. Ĉi tio igis lin fari same. Li nelonge pripensis voki la misilbazon sude de Mayagüez, kie AH-ulo estis en rezervo. Por la okazo, li povus ordoni, ke ili sekvu lin en aŭtomobilo. Nur kiel antaŭzorgo. Finfine, li forlasis la ideon denove. Li diable bone povas akiri unu hundinon sur aviadilon al San-Juano!
  
  
  
  Hawk havis ĉambron en luksa hotelo en San-Juano sub la nomo Frank Tandy. Nick esperis, ke lia estro ĝuos la kvardek dolarojn kiujn li devis pagi nokton. Li dubis pri tio.
  
  
  
  Post kiam la sonorilo sonoris trifoje, Hawk respondis.
  
  
  
  — Sinjoro. Tandy?
  
  
  
  "Ĉu vi aliĝos al la konversacio?"
  
  
  
  “Jen Jim, sinjoro Tandy, Jim Talbot. Mi kontrolis la terpecon pri kiu vi interesiĝis. Vi scias, ĉi tiu terpeco norde de Mayaguez.
  
  
  
  “Ho jes, estas vero. Kaj diru al mi, Jim. Kiel estis? Ĉu ili volas vendi? '
  
  
  
  “Mi ne pensas tiel, sinjoro Tandy. Ili ne estis tiel parolemaj. Li agis tute sekrete. Ili ne ŝatas entrudulojn kaj ĉion ĉi. Mi pensas, ke ili uzas la retejon por eksperimentoj aŭ io. Ili eĉ ne montris ĝin al mi.
  
  
  
  “Nu, mi ne povas eviti, Jim. Ni nur bezonas lasi ĝin. Ni serĉu ion alian. Kiam vi pensas, ke vi venos ĉi tien?
  
  
  
  "Kiel eble baldaŭ," respondis Nick. “Mi ne ŝatas esti ĉi tie en la arbustoj. Mi estas tro soleca. Feliĉe, mi prenis kunvojaĝanton survoje. Almenaŭ tio havas sencon. Tre interesa ido. El ĉi tiu lasta frazo, Hawke konkludus, ke estis la juna virino, kiu povus provizi al li informojn, memvole aŭ ne.
  
  
  
  Falko komprenis la ambiguecon. "Ĉu mi bezonas iun por preni vin, Jim?"
  
  
  
  “Nu, mi ankoraŭ ne scias. Mia aŭto estas rompiĝos. Sed mi esperas, ke mi povas fari ĝin. Ĉiukaze mi venos kiel eble plej baldaŭ. Mi bedaŭras, ke ĉi tiu terpeco ne funkciis."
  
  
  
  "Ne tiom gravas," diris sinjoro Tandy. “Sed venu ĉi tien rapide. Mi laboras pri nova transakcio kaj ĝi estas multe pli interesa. Se ni ne fermos ĝin, ni multe perdos. Bone ĝis revido. Certiĝu, ke vi rapidas.
  
  
  
  "Bone, sinjoro Tandy."
  
  
  
  Noĉjo pendigis kaj staris ĉe la pordo, ŝaltante cigaredon. La knabo purigis la glacon. En la vendejo, Doña Lanzos ankoraŭ parolis kun la dika virino. Killmaster blovis bluan fumon el siaj naztruoj kaj pensis. Ŝi vokis. Ŝi ankaŭ vidis lin voki. Sed li havis senkulpigon – amikon en Ponce – amikon, kiu ne ekzistis.
  
  
  
  Nick Carter profunde spiris kaj iris al la aŭto. Li eble ankoraŭ bezonos amikon antaŭ ol ĉi tiu vespero finiĝos. Li sentis kvazaŭ li enŝovis sian kapon en la buŝon de leono kaj devis atendi kaj vidi ĉu li mordos aŭ ne.
  
  
  
  Nun tre forte pluvas. La knabo finis sian laboron kaj rikanis al Noĉjo. “Ĉi tio ne multe helpos, sinjoro. Sed mi pensas, ke neniu plu povas ripari ĉi tiun maljunan avon. Tio estas ok dolaroj. Mi ankaŭ iomete pliigis la pneŭpremon."
  
  
  
  Ventoblovo forblovis plurajn afiŝtabulojn de la muro de la vendejo, kaj la svelta knabo luktis por teni. Li kaptis la aŭton kaj alpremis sian ĉapon al sia kapo per la alia mano.
  
  
  
  “Sinjoro, ĉu vi scias, ke venas uragano? Ĝi eble daŭros maksimume du tagojn, tiam ĝi estos neeltenebla ĉi tie.”
  
  
  
  "Mi scias," diris Nick. Li forĵetis la cigaredon kaj rigardis la knabinon, kiu ankoraŭ parolis kun la dikulo. Eblas, li pensis en si, ke la dika estas ŝia kontakto. Eble ŝi tute ne vokis.
  
  
  
  Li pagis kaj donis al la knabo duondolaran trinkmonon. '¿Donde estas la licoreria?'
  
  
  
  La knabo rigardis lin kun rideto, poste levis la ŝultrojn. "Du blokoj de ĉi tie." Li montris. “Se ili ankoraŭ estas malfermitaj. Eble ĝi jam estis fermita pro la uragano kaj... — Li interrompis la frazon kaj buŝe fiksrigardis donon Lanzos, kiu ĵus eniris la aŭton. Plie, ŝia robo estis altigita kaj la plej multaj el ŝiaj femuroj estis videblaj. La knabo kunpremis la lipojn, sed rigardante Noĉjon, li opiniis, ke plej bone estas sufoki la sonon. Sed li ankoraŭ havis la kuraĝon fari tre hispanan kaj universalan geston.
  
  
  
  Killmaster rigardis la knabon kun glacia rigardo. En mezurita kaj perfekta hispana li diris: “Aspektas bone, ĉu ne? Nu, mi ĝojas, ke vi ankaŭ povas aprezi tiajn aferojn. Mi pensos pri vi poste, kiam mi estos kun ŝi sur la malantaŭa seĝo. Bonan nokton, ulo.
  
  
  
  Sen iam rigardante la purpurvizaĝan knabon, Noĉjo eniris la aŭton kaj forveturis. Dona Lanzos ridis. Ŝi aŭdis ĉion.
  
  
  
  “Kiel malbona kaj kruela vi estas,” ŝi kuĝis. "Ankaŭ ĉi tiu muchacho nenion povas fari." Li estas ankoraŭ tiel juna."
  
  
  
  Nick devigis sin rideti al ŝi. "Li estas malbenita kanajlo," li diris. "Li devus zorgi pri siaj propraj aferoj."
  
  
  
  Survoje al la drinkaĵvendejo, li zorge studis ŝin. Ŝi sciis kiel akiri la plej multajn el dudek dolaroj. La saka ruĝa robo aspektis malmultekosta kaj malmola, kaj ĉio malsupre estis samkvalita. Kaj tamen ŝi estis alloga laŭ sia propra okulfrapa kaj okulfrapa maniero. Ŝi aĉetis koltukon por kongrui kun sia robo kaj metis ĝin sur sian malhelan hararon, kiun ŝi kombis kaj stilis. Ŝi ankaŭ akiris sian lipruĝon kaj ŝminkon de ie - verŝajne pruntite de dika virino - kaj ŝia ŝminko estis sufiĉe ellaborita. Noĉjo devis konfesi, ke ŝi ne aspektis kiel malmultekosta putistino nun.
  
  
  
  Sed ŝi estis. Tamen ne vere gravis. Gravis, ke io misfunkciis ĉe tiu benzinstacio. Malĝuste por Nick kaj bona por ŝi. Li ne povis precize priskribi ĝin, sed li sentis ĝin. Kaj li estas tro longe en ĉi tiu komerco por ignori tiun senton. Ĝi estis pasema. Li nenion povis rimarki pri la knabino; estis nenio speciala pri la maniero kiel ŝi parolis kaj kondutis. Ĝi estis multe pli malklara. Neklara, minaca sento. Li flaris ĝin kaj ĝi levis ĉiujn siajn dornojn. Li veturis la aŭton, sed ŝi veturis. Tio estas ĉio.
  
  
  
  Certe estis io, kio okazis ĉe la benzinstacio. Telefonvoko, dika virino? Oni povis fari nur atendi, atendi, ĝis io neatendita denove okazis.
  
  
  
  Li haltis ĉe drinkaĵvendejo kaj vidis la posedanton najli lignajn tabulojn ĉe la fronto. La pluvo plifortiĝis, la vento plifortiĝis, sed ĝi estis ankoraŭ nur antaŭsigno de la infero, kiu estis fariĝita.
  
  
  
  La posedanto vendis al Nick grandan kruĉon da malmultekosta Kalifornia vino kaj rapide reiris en komercon. Lia familio, malgranda lerneja grupo de infanoj kaj servistino, estis okupata tirante botelojn el la fenestro kaj pendojn por preni al la kelo.
  
  
  
  “El huracan es muy malo,” diris la viro, enŝovante najlon en la tabulon.
  
  
  
  Noĉjo revenis al la aŭto, deprenis la ĉapon de la kruĉo kaj donis ĝin al la knabino. Ŝi prenis longan gluton, lerte balancante la pezan botelon. "Alia argumento en ŝia favoro," pensis Nick. Ŝi sciis ĝuste kiel teni kruĉon, ŝi sciis ankaŭ trinki. Li mem trinkis — la aĵo ne estis malbona, eĉ por loka vario — poste eltiris la karton el la gantujo. Li zorge studis ĝin en la malforta lumo de la instrumentpanelo. Li sentis ŝiajn malhelajn okulojn piki en lian kolon, kaj kun skuo li ekkonsciis pri nova faktoro. Malamikeco. Malamo. Ĝi estis same rimarkinda kiel la malmultekosta ŝminko, kiun ŝi surmetis antaŭ kelkaj minutoj. Kaj ĉi tio estis nova. Komence, ŝi estis simple neŭtrala prostituitino kiu estis pagita por observi lin kaj raporti pri liaj agadoj. Ĉi tio subite ŝajnis ŝanĝiĝi. Subite ŝi malamis lin, malamis lin pro iu evento. Kial? Kion ŝi lernis dum la telefonvoko ĉe la vendejo?
  
  
  
  Killmaster estis certa, ke li pravas. Eĉ nur ĉar nun ŝi klopodis esti afabla al li.
  
  
  
  La venonta urbo sur la itinero estis Harmigeros. Post tio estis ankoraŭ cent sepdek mejloj ĝis Ponce. La vojo estis sufiĉe soleca. Survoje estis pluraj vilaĝoj, sed la vojoj restis nelumitaj kaj senhomaj. Io ajn povus okazi. Fakte, Nick estis certa, ke io okazos. Nick malbenis tiun stultan plonĝtranĉilon; li subite volis sian Luger kaj sian stileton.
  
  
  
  Li enigis la karton kaj startigis la aŭton. Ili postlasis la malfortan lumon de Mayaguez. La malforta lumo de la malnova aŭto filtris tra la griza pluvo batanta sur la glaco. Mirakle, la rusta viŝilo ankoraŭ funkciis, sed la afero malfacile retenis la ĉiam kreskantan trafikon. Foje neatendita ventoblovo ĵetus aŭton de unu flanko de la vojo al la alia.
  
  
  
  Dona Lanzos silentis momenton. Ŝi konservis botelon da vino, trinkis el ĝi regule, kaj foje transdonis ĝin al Noĉjo. Ŝi movis siajn krurojn sentrankvile, kaŭzante susuradon de nilono kiu influis certajn instinktojn de Nick. El la okulangulo, li rimarkis, ke la ruĝa robo atingas ŝian talion. Ŝi faris neniun movon por forpeli lin. Kial ŝi devus? Fine ŝi devis labori kun ĝi.
  
  
  
  Kelkajn mejlojn poste, Nick haltis ĉe la vojo. Li devis esti certa kaj opiniis, ke estas plej bone agi tuj. Li kaptis la knabinon sen diri eĉ vorton. Ŝi rezistis iom da tempo kaj li sentis ŝin streĉita, poste ŝi malstreĉiĝis kaj lasis lin foriri. Ŝi ridis, sed ne kore.
  
  
  
  “Vi estas stranga birdo,” ŝi diris, alkroĉiĝante al li. “Ĉu vi ĝenas kisi prostituitinon, Jim? Plej multaj viroj malamas ĝin. Ili volas fari ĉion kun mi, sed ili neniam kisas min."
  
  
  
  "Ne gravas min," li diris malafable. Li pasigis siajn manojn sur ŝian mola korpo. Li ne metis sub ŝiajn vestaĵojn, sed al liaj fingroj nenio mankis. Dona malstreĉis kaj komencis kisi lin ankaŭ. Ŝi komencis ŝajnigi ekscitiĝon, malnovan ruzon. Nick nun palpis ŝian tutan korpon kaj estis trankviligita trovi ke ŝi estas senarmigita. Almenaŭ la dika sinjorino ne donis al ŝi tranĉilon aŭ revolveron.
  
  
  
  Ŝi ĉesis kisi lin. “Mi vidis vin telefone ĉe la benzinstacio, Jim. Ĉu vi vokis vian amikon en Ponce? Ĉu li volas prunti monon al vi? Ĉu ni flugas al San-Juano?
  
  
  
  — Mi vokis lin. Li ne volis, sed li pruntedonos al mi la monon. Ni povas iri al San-Juano kaj malstreĉiĝi, Dona. Estis facila mensogo. Ĉar ili faros ion ajn por malhelpi lin atingi Ponce vivanta.
  
  
  
  Eĉ se li estis preta por tio, la antikva seksa truko preskaŭ funkciis. Sekso, kiel flatado, estas ruza armilo ĉar ĝi estas tiel rekta. Ili ambaŭ influas la egoon kaj nervan sistemon, precipe sekson. Korneca estas korneca kaj estas malfacile ignori. Ĉi tio estis eĉ pli vera por Nick en tiu momento, ĉar li devis daŭrigi ludi sian ludon. Li ne povis ne forskui ŝin malglate. Tio igus lian tutan plaĝan bumrolon ŝajni neverŝajna. Post kiam pasie kisis ŝin dum iom da tempo sentante ŝian korpon por armiloj, li revenis malantaŭ la stirado kaj veturis plu. Dum kelkaj mejloj Dona senĉese babilis pri tio, kion ili povus fari en San-Juano. De tempo al tempo ŝi trinkis vinon kaj donis al li la botelon. La vento ankoraŭ leviĝis kaj densaj gutoj da pluvo batantaj la antaŭan glacon malfaciligis vidi la vojon.
  
  
  
  Kilometron antaŭ Harmigueros la vojo akre turniĝis dekstren enlanden. Ili preteriris grandajn vojkonstruajn veturilojn protektitajn kontraŭ la pluvo per toltukoj. Ruĝa lanterno pendis sur stango laŭ la vojo, malklare lumigante la suban ŝildon:
  
  
  
  
  
  DANGERO - VOAJ VERKOJ.
  
  
  
  
  
  Nick rememoris ĉi tiun lokon de longa vojaĝo. Ĝi nenion signifis; etaj riparoj sur la rando. Sen averto, Doña Lanzos subite demetis la botelon kaj glitis al Nick. “Mi faros vin agrabla kaj varma, Jaĉjo,” ŝi diris per varma voĉo. "Mi montros al vi kiel estas en San-Juano." Ŝi tuj komencis plenumi sian promeson, aŭ pli ĝuste sian minacon, kaj Noĉjo sentis ŝiajn varmajn kaj malsekajn lipojn sur liaj.
  
  
  
  Killmaster estis miregigita por sekundo. Li sciis, ke io atendas lin, sed dum momento li konfuziĝis. Ondoj de plezuro trakuris lian korpon, kaj li luktis por rezisti la kreskantan ekscitiĝon. Estis danĝero kaj ŝi provis deturni lian atenton. Li malglate forpuŝis ŝin per sia dekstra mano kaj rigardis tra la pluvmalseka glaco. Li vidis plurajn lumojn, barilon trans la vojo kaj ardan avertan signon: Haltu! Ekzameno! Estis policisto kun poŝlampo. Polica oficiro?
  
  
  
  Tio estas ĉio. Alia klasika lertaĵo. La uniformo ne ĉiam kovras la malveraĵon!
  
  
  
  Nick premis la benzinpedalon kaj aŭdis la aŭton respondi per astma ĝemo. Li tenis la akcelilon sur la breto kaj veturis al la pordego plenrapide. Li vidis viron kun lanterno senespere salti al la flanko de la vojo. Se ĝi estus vera policano, li ĉiam povus peti pardonon poste. La aŭto trafis en la pordegon. Kelkajn momentojn poste, kuglo fajfis preter lia kapo.
  
  
  
  Doña Lanzos alkuris lin kiel tigrino kaj provis ŝalti la ŝaltilon por haltigi la aŭton. Kiam Nick provis forpuŝi ŝin, ŝi komencis grati lin kaj mordi lian brakon. Li puŝis ŝin en la ĝustan pordon kaj aŭdis ŝin krii pro doloro. Ŝi mordis lin: “Bastardo! Vi mortigis mian Ramon!
  
  
  
  Li aŭdis la vortojn, sed ili ne atingis lin.
  
  
  
  La dua kuglo pasis preter lia kapo kaj frakasis la antaŭan glacon. Tiam li vidis, ke la problemo ne finiĝis; Kontraŭ! Ili starigis duan barikadon, kaj ĝi estis pli forta ol la antaŭa. Tro solida. Estis peza kamiono trans la vojo. Li ne povis eviti ĝin. Li ne povis vidi kiel aspektas la areo apud la kornicoj; li devas agi hazarde. Noĉjo nun ankaŭ vidis pli da lumoj, kaj en unu sekundo li vidis la figuron de viro klinita super la kapuĉo de kamiono kun pafilo eltirita. La armilo ekpafis kaj frakasis la lumturon.
  
  
  
  Dona Lanzos rekonsciiĝis kaj denove komencis grati ŝian vizaĝon per venenaj ungoj. Nun Nick estas vere laca de ĉi tiu varma kata hundino. Li kunpremis sian pugnon kaj batis ŝin sur ŝian buŝon. Ŝi falis senkonscia. Nick tenis la akcelilon sur la breto kaj la stirilojn sur sia maldekstra ŝultro. Ĉi tio estis la sola opcio. Li flugis ĉirkaŭ la kamiono kaj falis en la abismon. Ĝis nun ili pafis nur kelkajn pafojn por ke li haltu. Ili verŝajne volis indulgi la knabinon. Tamen, nun kiam li venkis la duan baron, ĉio estos malsama. Tiu ĉi penso apenaŭ traflugis lian kapon, kiam aŭdiĝis salvo el la pistoloj. Pluraj kugloj bruis preter lia kapo, lasante belajn rondajn truojn en la eluzita korpo. Noĉjo vidis nur mallumon ĉirkaŭ li kaj esperis, ke la malnova vrako alteriĝos sur siaj kvar radoj kaj ne renversiĝos. Tiam li havos alian ŝancon. Ĉi tiu ŝtorma vetero kie vi apenaŭ povus vidi vian manon laborus en lia favoro ĉar la kontraŭstara teamo devus uzi spotlumojn por trovi lin, permesante al Nick vidi precize kie ili staris.
  
  
  
  Nick sentis sin kiel piloto faronta noktan krizan surteriĝon en nekonata teritorio. La radoj trafis la malmolan teron per muĝado. La korpo knaris ĉiuflanke, sed la aksoj tenis, kaj la maljuna besto daŭre saltis sur siaj kvar radoj. La senkonscia knabino trafis lin. Li forpuŝis ŝin kaj rapidigis. Li tute ne sciis kien li iras, sed li sciis, ke arbo, roko aŭ barilo povas ĉesigi lian progreson ĉiumomente.
  
  
  
  La bato venis. La antaŭaj radoj ne havis solidan grundon dum iom da tempo, tiam la aŭto kliniĝis kaj finiĝis en nelikvo. La motoro haltis kun kriego. Nick tuj turnis la ŝaltilon por malhelpi eksplodon. Li provis malfermi la pordon sur sia flanko. Ŝi estas blokita. Li ruligis la knabinon sur la plankon, glitis en ŝian lokon kaj puŝis la ĝustan pordon. Post kiam li piedbatis la alian pordon dufoje, ĝi svingiĝis. Li deglitis kaj falis ses futojn kie li alvenis en ŝlimeca fosaĵo.
  
  
  
  Li sciis, ke li devas agi tuj. Ne estis multe da tempo, kaj li devis elpreni ion el la aŭto. Li elrampis el la koto, kaptis la ĉifitan radiatoron de la aŭto kaj levis sin. En la malproksimo, li vidis flagrantajn lumojn moviĝi en lia direkto. Li ridetis tra la malpuraĵo sur sia vizaĝo. Nun li havas alian ŝancon. Tiu ĉi malnova kafmuelilo finfine ne lasis lin — ĝi faris ĝin almenaŭ tricent metrojn sur malglata tereno antaŭ ol ĝi enŝoviĝis en fosaĵo.
  
  
  
  Junulino! Nick ĵuris. Se ŝi nun rekonsciiĝus, ŝi krius kaj pluraj kugloj trafus lian korpon en momento.
  
  
  
  Li rapide grimpis en la aŭton, vidis, ke la knabino ankoraŭ estas senkonscia, kaj kaptis ŝraŭbturnilon, kiu estis sub la antaŭa seĝo. Li klinis sin al la malantaŭa sidloko kaj post kelkaj sekundoj ellasis la duoblan fundon. Li enŝovis la sigelitan pakaĵon en sian zonon kaj ŝtopis ĝin en sian poŝon. Li palpis plonĝan tranĉilon. Ĝi ankoraŭ estis tie. Li esperis, ke li ne devos uzi ĝin. Ne ĉi-nokte! Ne kun maŝinpafiloj pretaj aliflanke!
  
  
  
  Kiam li finis, li vidis serĉlumon ĉirkaŭ cent metrojn for. Li devis rapidi! Se ili konus la areon - kaj ili verŝajne scius - ili scius, ke estas fosaĵo, kiun li ne povas trairi.
  
  
  
  Li decidis provi kunporti la knabinon. Efektive estas stulta ideo, sed li nur pensis konduki ŝin al San-Juano por labori tie. Li kaptis ŝiajn krurojn kaj tiris ŝin al si, provante resti en la pordo per sia alia mano. Ŝi ne faris sonon. Tio estas, ŝia buŝo ne malfermiĝis ĝis li jam estis duonvoje el la aŭtomobilo. Ŝajne, rekonsciiĝinte, ŝi komencis sovaĝe draŝi, mordi kaj krii.
  
  
  
  Nick malbenis, provante silentigi ŝin. Ŝi pugnobatis lin en la stomakon, igante lin fali reen en la ŝliman fosaĵon. Lia vizaĝo estis kovrita de malpuraĵo kaj li aŭdis ŝin krii. Ĝi estis vortfluo el kiuj Nick povis nur dedukti malamon, timon kaj venĝon.
  
  
  
  Li devis lasi ŝin ĉi tie, estis nenio alia por fari. Nun ŝiaj amikoj povis atingi la aŭton ĉiumomente. Killmaster rapide kalkulis. Li veturis suden kaj lasis la vojon maldekstren, tiel ke la fosaĵo kuris norden suden. La plej bona opcio estis iri norden direkte al Mayaguez, direkte al la misilbazo. Kiel ajn, li bezonis helpon. Kaj li estis bonŝanca ke helpo estis disponebla.
  
  
  
  Killmaster turnis sin kaj rampis laŭ la fosaĵo kvarpiede kun fulmrapideco. Li evitis siajn persekutantojn, atendis tempeton, poste retroiris siajn paŝojn kaj iris norden. Ĝi estis malnova taktiko, kiu kutime funkciis.
  
  
  
  Li kraĉis malpuraĵon. Ĝi gustumis malbone kaj odoris kiel infero. Kiel multajn aliajn aferojn, kiujn li renkontis dum la lastaj tagoj. Kiel ĉiuj klasikaj teknikoj, kun kiuj li preskaŭ sukcese laboris.
  
  
  
  Li estas laca de ĉi tio. Kun la permeso de Hawk - kaj li suspektis ke li ricevos ĝin - li revenus ĉi tien kaj instruus al ili ĉiujn novajn lertaĵojn.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  
  
  Post kiam David Hawk, kiu estis registrita en la hotelo kiel Frank Tandy, kompletigis sian telefonvokon uzante la N3, li faris duonan dekduon pliajn vokojn. Ili ĉiuj estis mallongaj kaj al la punkto. Li tiam malfermis sian dikan tekon kaj ekzamenis sian .45 Colt, kiu kuŝis en stako da paperoj. Li demetis la sekurecon kaj remetis la armilon en la sakon. Li ĉirkaŭrigardis la lastan fojon en la ĉambro, surmetis sian ŝiriĝintan mantelon kaj forlasis la hotelon. Li portis la sakon sub la maldekstra brako, la mano premis la malfermitan klapon. Li ignoris la pordiston, marŝis al la sekva bloko kaj mem vokis taksion. Li donis la adreson: Caribe Hilton, Condado Lagoon. Ĝi estis nur mallonga distanco kaj li povintus marŝi ĝin facile, sed ĝi implikis nenecesan riskon, kiun li neniam volis preni. La ŝoforo malfermis la fenestron apud li, kaj Hawk esperis, ke la mallonga, ventota veturado helpos restarigi lian bonan humoron. David Hawk estas tre kolerema jam de preskaŭ unu semajno.
  
  
  
  Li estis kvar jarojn en emeritiĝo, kaj hodiaŭ li sentis ĉiun horon de ĝi. Li ne ŝatis melodramon - plej bone lasita al Nick Carter - sed nun li estis ĝis la kolo en ĝi. Li metis malmultekostan cigaron inter siaj maldikaj lipoj kaj senkompate maĉis ĝin. Li sopiris al Vaŝingtono, malgraŭ la varmego, kie li povis fari komercon trankvile de sia vasta skribotablo. Li ne estis viro por kamplaboro dum multaj jaroj, kaj la penso pri Ĉevalido en lia teko havis la saman efikon al li kiel dikfingropremo sub lia postaĵo. Li pensis, ke li fariĝas tro maljuna por ĉiuj ĉi problemoj. Li suspiris kaj kraĉis bulon da malseka, malvarma tabako. Damne malfacilaj tempoj!
  
  
  
  Ĉe la Caribe Hilton, sub nova pseŭdonimo, li mendis ĉambreton kun ununura fenestro sur la supra etaĝo. Aldone al la kutima Yale-seruro kaj ĉeno, la pordo al la ĉambro ankaŭ havis riglilon instalitan fare de la Novjorka Policejo. Akcipitro turnis la ŝlosilon al la Yale-seruro, fiksis la ĉenon, kaj glitis la pezan riglilon en lokon. Farante tion, li rememoris tiun historion pri la maljuna kodilo, kiu ĉiunokte izolis sin per dekoj da seruroj kaj rigliloj, kaj iun nokton li aŭdis malhelan, seriozan voĉon diri: “Hmmm, do! Nun ni du estas feliĉe enŝlositaj!
  
  
  
  Falko ridetis mallonge kaj acide. Li devis konfesi, ke li estas en la sama situacio: li estis enŝlosita kune kun lia problemo.
  
  
  
  Li elprenis amason da paperoj el sia teko kaj metis ilin sur la tablon. Li metis la Colt apud li. Li demetis sian ĉikan jakon kaj pendigis ĝin en la ŝranko. Antaŭ ol li komencis organizi la paperojn, li iris en la banĉambron, plenigis glason duonvoje per akvo, kaj enmetis sian dentardenton. Ĝi estis nova, kaj li ankoraŭ ne kutimis ĉi tiun senton, sed en soleco li aprezis ĝian komforton.
  
  
  
  Poste li sidiĝis ĉe la tablo, mordante la cigaron inter la lipoj. Unuavide, li facile povus esti konfuzita kun farmisto trarigardanta siajn kontojn. Li havis sian tipan aspekton: veteraĝiĝinta malhela kapo, sulkiĝinta kolo kaj helbruna maldika hararo.
  
  
  
  David Hawk gvidis AX ekde la fondo de la kontraŭspiona organizo. Li okupiĝis pri ĉi tiu komerco dum sia tuta vivo kaj konis ĉiujn ĝiajn aspektojn. Glacia akvo kuris tra liaj vejnoj, lia kuracisto ne povis trovi lian koron, kaj la enhavo de lia kranio similis la memorojn de simpla sed fidinda komputilmodelo. Li estis ruza kaj senkompata kontraŭ siaj malamikoj. Kaj li havis multajn el ili. Li estis la perfekta viro por sia pozicio.
  
  
  
  Nun li malorde rigardis la paperojn ankoraŭ kuŝantajn sur sia skribotablo. Li volis ordigi aferojn, aŭ almenaŭ eltiri logikajn konkludojn el ĝi. Sed ĉio estis diabla malordo. Ĝi estis enigmo kaŝita en ĉina skatolo. Por klareco, Hawk nomis la kazon "Ora Transporto". Ĝi sonis pli bone, sed ĝi ne malpliigis la malordon.
  
  
  
  La nomo tamen ne estis tute ĝusta. Akcipitro eltiris la paperon el la dosierujo, rigardis ĝin dum momento kaj remetis ĝin. La esenco de la raporto estis jena: La ĉinoj, kiuj dum jaroj klopodis importi kiel eble plej multe da oro por la sola celo redukti la provizon de oro el Okcidento kaj per tio malfortigi la ekonomian pozicion de la Okcidento, kontrabandis justa kvanto da oro en Honkongon. Kong - ĵus eksportis miliardon da dolaroj da oro! Kie? Yost rajtis scii. Kiel ajn, Hawk ne sciis.
  
  
  
  La mesaĝo de Ĉinio estis mallonga: ĉirkaŭ 1 miliardo da dolaroj da oro estis ŝarĝita en markonditajn rubaĵojn en obskura malgranda haveno ĉe la Flava Maro. Akcipitro denove prenis la saman paperpecon kaj sulkigis la brovojn. Li konis tiujn policanojn, tiujn ĉinojn kaŝantajn en Honkongo. Foje ili elpensis la plej idiotajn indikojn. Honkongo povas esti tre soleca foje. Aŭ ili simple manĝis tro da rizo.
  
  
  
  Sed miliardo en oro. Ne eblas ignori tian mesaĝon. Se ĉi tio estis vera, tiam estis io malantaŭ ĝi. Kaj miliardo ne estas kato. Estas multo, kion vi povas fari kun ĉi tio. Kaj Hawk suspektis, ke ĝi ne estis donaco al la Ruĝa Kruco.
  
  
  
  Hawk notis kaj prenis alian folion. Movado de trupoj en Ĉinio. Parte, eble, manovroj, sed tamen ŝablono komencis aperi. Ĉinio puŝis soldatojn al la limoj kun Manĉurio kaj Mongolio. Sed la ĉefa movado de trupoj estis en la sudo. Al la limo de Norda Vjetnamio!
  
  
  
  Akcipitro, kiu nun plene maĉis la cigaron, metis novan en lian buŝon. Li scivolis, kion pensos liaj kolegoj ĉe la Pentagono kaj Blanka Domo. Ili havis tiom da informoj kiel li. Estis io ruza en la sendenta rideto ĉirkaŭ la cigaro. Preskaŭ la sama kvanto, sed ne ĉiuj. Li kutime sukcesis konservi kelkajn sekretojn por si. Ĉi tio estis maniero protekti AH kaj sian propran pozicion. Ĉio estis justa en lia profesio, kaj li ne havis multajn amikojn en Vaŝingtono.
  
  
  
  Li longe studis la sekvajn du foliojn. Se estis iu vero al ili, ilia signifo estis monumenta!
  
  
  
  Usona misiisto kaŝita en la ŝtonaj montoj ie en norda Ĉinio raportis, ke atomcentraloj proksime de Xinjiang estas nur malplenaj konstruaĵoj. La veraj fabrikoj moviĝis. La misiisto ne sciis kie.
  
  
  
  Akcipitro rigardis la noton ĉe la fundo de la folio: “Ĉi tiu oficiro estis trovita palisumita sur bambua lanco. Estas malrapida morto. Plej verŝajne, ĉi tiu agento ruinigis ĉion.
  
  
  
  La maljunulo moke ridetis. Jes, li timus, li krius kaj ĝemus longe kaj laŭte, senespere atendante, ke morto lin liberigus.
  
  
  
  La alia folio estis miksaĵo de onidiroj, duonveroj kaj la fantazioj de ombraj policanoj. Ho Chi Minh estos preta paroli pri paco!
  
  
  
  Akcipitro frotis sian nazon kaj denove legis la dosieron. Li povis diri nur, ke la ĉinoj opiniis, ke Huo volas pacon. Ĉi tio ĝenis ilin. Ili estis maltrankvilaj pro la lastatempa akcepto de okcidentaj ĵurnalistoj al Hanojo.
  
  
  
  Estis multege, kio ĝenis tiujn stultajn okulojn. Sed kion ili farus pri tio? Pri tio temas. Akcipitro rigardis al la plafono. Li aŭskultis la venton frapantan la altan fenestron. Eble uragano alproksimiĝis. Li ne estis impresita. Eble venos pli forta ŝtormo, pli mortiga ol uragano, kiu skuus la mondon ĝis sia kerno. Kaj li aŭdis la unuajn signojn de tio.
  
  
  
  Du ekzemploj ankoraŭ estis freŝaj en lia memoro: Italio kaj Koreio. Kiam Italio kapitulacis, la nazioj tuj intervenis por malhelpi la aliancanojn venki tro facile. En Koreio, la ĉinoj intervenis kiam iliaj limoj estis minacitaj. Ĉu ili denove faros ĝin? Ĉu ili povas permesi al Ho Chi Minh kapitulaci?
  
  
  
  Falko faldis la paperojn sur la tablon. Li ekrigardis sian horloĝon. Ili povas veni iam ajn. Li elprenis novan cigaron. Se ili venus, li scius pli, eble ili eĉ povus helpi lin per iuj respondoj. Li estas tro longe en la komerco por esti surprizita ke solvo povus esti trovita ĉi tie en Porto-Riko. Pasis la tagoj, kiam David Hawk povus esti surprizita de io ajn.
  
  
  
  Dek minutojn poste estis kvieta frapo sur la pordo. Hawk prenis la Colt .45 kaj direktiĝis al la pordo kun la peza armilo en la mano. Li scivolis, ĉu li ankoraŭ povos trafi la celon post ĉiuj tiuj jaroj en la oficejo.
  
  
  
  'Monda Organizaĵo pri Sano?'
  
  
  
  "Ora Transporto".
  
  
  
  Hawk lasis la tri virojn eniri. Li jam konis unu el ili - Clint Hutchinson, viro el la Pentagono kun kiu li laboris antaŭe. La aliaj du estis angloj kiujn li ne konis. Unu estis de la speciala branĉo de Scotland Yard, la aliaj de MI5 de la Brita Armea Sekreta Servo.
  
  
  
  Malmulta tempo estis elspezita por formalaĵoj. Post mallonga enkonduko, Hawk prenis kelkajn faldseĝojn el la ŝranko, demetis ilin, metis cigaron inter la lipoj por ŝanĝiĝi, kaj parolis.
  
  
  
  "Ni tenos ĉi tion kiel eble plej mallonga kaj afereca," li diris. “Mi demandos. Mi esperas, ke vi povas doni al mi kelkajn respondojn."
  
  
  
  La Pentagonulo subpremis rideton kiam li vidis la britojn rigardi unu la alian surprizite. Ili estis eltrovontaj, ke Falko povas esti iom malakra foje!
  
  
  
  Falko direktis sian cigaron al la stako da paperoj antaŭ li. “Ĉu vi konas la faktojn? Movadoj de trupoj en Ĉinio, grandega ortransporto, onidiroj, ke Ho Chi Minh volas paroli pri paco? »
  
  
  
  Ĉiuj kapjesis.
  
  
  
  — Bone. Ĉu iu el vi povas diri al mi, kion tio signifas? Se tio signifas ion ajn. Neniu diveno, nur faktoj! »
  
  
  
  Post mallonga silento, la Speciala Branĉo-oficiro diris, “Ni opinias, ke nia Sir Malcolm Drake estas iel implikita, sinjoro. Tial ni estas ĉi tie kaj kontaktis Usonon – ja ĉi tio estas via teritorio – kaj petis helpon. Post ĉio, Sir Malcolm, kiel vi scias, estas brita temo.
  
  
  
  Falko rigardis lin malaprobe. 'Jes mi scias. Mi diris, ke mi interesiĝas pri faktoj, aferoj, kiujn mi ankoraŭ ne konas, se tio havas sencon. Ni nur ŝajnigu, ke mi neniam aŭdis pri Drake. Diru al mi ĉion, kion vi scias pri li. Sur ĉi tiu terpeco en Porto-Riko, kion ĝi rilatas al tio, kio okazas en Ĉinio? »
  
  
  
  La reprezentanto de la specialtrupoj malkomforte moviĝis sur sia seĝo. - Jes, sinjoro, ne estos facile. Ĉi tio estas, por esti precize, tre malfacila. Se ni pravas - kaj ni eble malpravas - tio estas kompleksa kaj havas longan historion. Mi ne scias, ĉu estas facile resumeble, sinjoro.
  
  
  
  'Provu ĝin!'
  
  
  
  - Kiel vi deziras, sinjoro. Sinjoro Malcolm Drake estas stranga ulo. Vi vidas, ĝi efektive funkcias sur du frontoj. Unuflanke, li estas verkisto kaj ĵurnalisto – kaj, certe, bona – kaj krome aventuristo. Dum la milito – li nun estus ĉirkaŭ kvindek kvin – li havis bonegan rekordon. Li deĵoris en la mararmeo kaj tiam en inteligenteco." Li rigardis sian samlandanon: — Estis via respondeco, ĉu ne?
  
  
  
  MI5 respondis: "Jes, kaj li havas bonegan rekordon."
  
  
  
  "Drake estis faligita en Bretonio en 1942," daŭrigis la Specialbranĉoficiro, "kaj estis grave vundita. Iel ili sukcesis eltiri lin el Francio. Sed li estis korpe elĉerpita. Liaj kruroj. Li estis tute handikapita. Li tiam ekis ĵurnalismon. Li baldaŭ pruvis siajn kvalitojn tie. Li estis tiel bona ke liaj artikoloj kaj laboro por la BBC gajnis al li kavaliraron. Cetere, li ricevis pli da premioj eĉ ol dum sia servo."
  
  
  
  "Nun momento," Hawk diris, "ĝi aspektas pli kiel nobelpremio-nomumo. Nun rakontu al mi pri liaj malpli sociaj kvalitoj."
  
  
  
  La specialtrupa oficiro suspiris. “Ĉi tio estas dosiero tiel dika kiel telefonlibro, sinjoro. Sed ni neniam povis pruvi ion ajn. Provizoj de armiloj, kontrabando de opio kaj oro, eĉ la sklavkomerco."
  
  
  
  Akcipitro fajfis. — Blankaj virinoj?
  
  
  
  “Ne, sinjoro, ordinara sklaveco. Mi volas diri laboron. Ĝi daŭre estas ofta en Afriko kaj Mezoriento. Se io ajn, ni scias, ke Drake estis ĝis sia kolo en ĉiaj kontraŭleĝaj situacioj. Mi volas diri, en lia profesio mi multe vojaĝas tra la mondo, li nature havas ĉiujn ŝancojn fari tion. Kaj Sir Malcolm Drake estas nur la viro, kiu havas la necesan aventuran spiriton. Iun tagon mi prenis la zorgon kontroli lian genealogian arbon. Unu el liaj prapatroj estis fama pirato. Piratsango kuras tra liaj vejnoj. Li estas internacia krimulo, kiu nun sukcesis konservi siajn manojn puraj.”
  
  
  
  "Mi demandas la lastan fojon," diris Hawke per nun malagrabla tono, "kion ĉi tio rilatas al Ĉinio kaj kial vi sentis la bezonon fari tian tumulton pri ĝi?" _
  
  
  
  “Drake estis en Hanojo antaŭ ses semajnoj. Verkis serion da artikoloj. Eble vi legis ilin. Ili aperis en amerika semajnĵurnalo."
  
  
  
  “Mi legos ilin. Daŭrigu.'
  
  
  
  “Nu, li forlasis Hanojon por tri tagoj. Laŭ niaj informoj, li tiam estis en Ĉinio, kvankam ni ne havas absolutajn pruvojn. Sed ni kredas ke li flugis al Pekino kaj parolis kun kelkaj altrangaj partioficialuloj tie."
  
  
  
  Akcipitro ne povis subpremi sian cinikecon. “Ĉi tio ne estas fakta materialo, sinjoroj. Tio estis kaj restas konjekto."
  
  
  
  Estis mallonga silento. Specialaj rotoj kaj MI5-ulo. rigardis unu la alian. Tiam la specialtrupa oficiro kapjesis. MI5. diris: “Ne, ĉi tio ne estas diveno. Unu el niaj homoj vidis Drake en Pekino. Estis nur hazardo, sed nia viro rekonis Drake pozitive. Lia foto sufiĉe ofte aperis en gazetoj, malgraŭ tio, ke li provas eviti tion laŭeble. Ni estas sufiĉe certaj, ke ĝi estis Drake.
  
  
  
  Jes. - Akcipitro laŭte pensis. "Drake iras al Pekino por iu privata interkonsento kaj unu miliardo da dolaroj da oro estas sendita al nekonata loko. Bone, sed kial?'
  
  
  
  Nun la viro el la Pentagono parolis unuafoje.
  
  
  
  “Per miliardo vi povas kaŭzi multajn problemojn, sinjoro. Eble ĉi tie en Karibio? Falko rigardis lin per glacia rigardo. - Poste estas via vico, Hutchinson. Momenton.'
  
  
  
  "Jes sinjoro, sed kavaliro Malcolm Drake estas ĉi tie!"
  
  
  
  Falko ignoris lin. Li rigardis la viron de Speciala Branĉo. “Bone, ni diru, ke Drake estis en Pekino kaj organizis ian komercon. Li nun estas ĉi tie en Porto-Riko. Kion ĉio ĉi rilatas al via urĝa peto al nia registaro, ke unu el niaj homoj kontaktu la edzinon de Drake, Monica Drake?
  
  
  
  MI5-agento. prenis la parolon. - Mi respondos al tio pli bone, sinjoro. Monica Drake estas kiel nia bebo. Ŝi laboris por ni dum multaj jaroj en la plej strikta sekreto."
  
  
  
  "Vi volas diri, ke ĉi tiu virino, la edzino de Drake, estis via agento dum ĉiuj ĉi jaroj kaj li tute ne sciis?" - Akcipitro demandis.
  
  
  
  MI5. aspektis iom ŝokita. “Mi esperas ke jes, sinjoro. Alie ni malmulte utilus. Ne, ŝi estis bone kovrita, kaj ŝi estis instrukciita kontakti nin nur en la plej urĝaj kazoj. Mi nur diru, nur se la ekzisto mem de la mondo estas minacata, sinjoro. Mi ne pensas, ke tio estas troigo."
  
  
  
  Falko pensis tiel. Li konis britajn metodojn. Laŭ li, tia agento, kiu sidas senĝene tiel dum jaroj, estas tempoperdo. Nu, tiel vi rigardas ĝin. Li ne devis pagi al ŝi.
  
  
  
  "Ĉu ĉi tio estas la unua fojo, kiam ŝi estas kontaktita?"
  
  
  
  “Dan fojon, sinjoro. La unuan fojon ŝi sugestis ke Nasser volis konfiski la Suez-kanalon. Kiel rezulto, ni aŭdis pri la planoj de Nasser semajnon pli frue ol iu alia sekreta servo."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis malrapide. Li prenis novan ĉelofancigaron. “Do tio estis la dua konsileto. Se mi ĝuste komprenas, ŝi diris al vi, ke Drake estas survoje al tiu terpeco en Porto-Riko kaj petis renkontiĝi kun unu el niaj agentoj? Ĉu urĝe?'
  
  
  
  MI5-agento. kapjesis. “Ĝuste, sinjoro. Ni tre bedaŭras, ke li alvenis ĉi tie, sur via teritorio. Sed ni ne povas helpi la fakton, ke Sir Malcolm aĉetis teron ĝuste ĉi tie. Kaj ni apenaŭ povus fari ajnan agon memstare sen averti vin pri tio. Tial ni decidis, ke vi prefere esploru ĉi tiun aferon.”
  
  
  
  Akcipitro luktis por reteni sian ridon. Li remetis la dentojn kaj kiam li ridis, ĝi iomete doloris. Tiuj malbenitaj britaj uloj. Se tio konvenus al ili, ili certe funkciigus sur lia posedaĵo. Ili nur pensis, ke li povus pli bone trakti la kazon. Tio estis kaj nenio pli. Kaj ili eble pravis.
  
  
  
  Kiam lia vizaĝo ebeniĝis, li diris, "Rakontu al mi pli pri ĉi tio, pri ĉi tiu mesaĝo de Monica Drake."
  
  
  
  MI5-agento. la viro sulkigis la brovojn. “Estis du mesaĝoj. La unua el Singapuro estis polemika kaj sufiĉe nekomprenebla. Sed ni komprenis, ke io serioza okazas. Ni tiam ricevis duan mesaĝon el Honkongo, kie ŝi kaj ŝia edzo haltis survoje reen de la Oriento. Ĉi tiu mesaĝo estis pli klara. Ŝi ne rakontis al ni kio ĝuste okazas, eble ial ŝi ne povis, sed ŝi rakontis al ni la lokon kaj la daton de la renkontiĝo. Kiel vi scias, ni tiam donis al vi ĉiujn informojn kaj forlasis la tutan aferon."
  
  
  
  'Jes mi scias. - Malgaje respondis Akcipitro. Kaj zorgu, ke vi ankaŭ restu for, sinjoroj. Ĝi aspektas sufiĉe komplika tiel: mi ne volas pliajn kulerojn en la buljono. Ĉu ĉi tio estas sufiĉe klara?
  
  
  
  La Pentagonulo devis subpremi alian rideton. La du angloj kapjesis ke ili komprenis. La tono de Hawke estis nun malpli acida.
  
  
  
  — Do estas en ordo. Por trankviligi vin sinjoroj, mia agento kontaktiĝis. Kion li havas, ĉu li havas ion, mi ankoraŭ ne scias. Mi atendas lin tre baldaŭ. Mi kontaktos vin poste. Nun, se vi havas nenion alian por diri al mi...
  
  
  
  “Eble estas ankoraŭ unu afero,” diris la viro de Speciala Branĉo.
  
  
  
  Akcipitro iĝis senpacienca. — Jes?
  
  
  
  “Sinjoro Malcolm dungis viron, kvazaŭ lia dekstra mano, kiu estas sufiĉe danĝera. Lia nomo estas Harry Crabtree kaj li estis serĝento en la Aŭstralia Armeo. Li trinkas multe. Krome, li estas sperta murdinto kiu jam faris multajn viktimojn." Hawk diris preskaŭ malakcepteme, "Ankaŭ vi ne povas pruvi tion, ĉu?"
  
  
  
  "Ni neniam havis tian intencon." La tono de la Specialbranĉulo nun estis same malvarma kiel tiu de Hawk. “Ni nur volis fari al vi favoron informante vin pri ĝia ekzisto. Ĉi tio povas esti utila al viaj homoj se ili trovas ĝin antaŭ ili. Hawk pensis pri N3, pri Nick Carter, kaj li iom kompatis ĉi tiun Harry Crabtree. Nekonata al li, la bonulo alfrontos imponan kontraŭulon. Dum momento li silente rigardis la du anglojn. Li demandis sin ĉu ili vere scias precize kiu sidas kontraŭ ili. Verŝajne ne. AX ne donas vizitkartojn. Ili eble suspektis, ke li ne estas el la Pentagono aŭ iu alia evidenta organizo, sed ili havis nenian manieron scii, ke ili alfrontas la cerbon de AX. Falko ekstaris. Ne gravis. Eĉ se ili scius kiu li estas, ili ne volis sangi siajn perfekte konvenajn anglajn kostumojn. Ili vere volis eliri el la kazo.
  
  
  
  Akcipitro diris: "Dankon, sinjoroj." Ĉi tio signifis ke ili povis foriri.
  
  
  
  Clint Hutchinson liberigis ilin. En la pordejo, la Speciala Branĉulo denove turnis sin kaj rigardis al Hawk. "Mi ŝatus diri ankoraŭ unu aferon, se vi permesos al mi."
  
  
  
  Falko kapjesis malrapide.
  
  
  
  "Povus esti eraro," diris la anglo. "Sed konante Monica Drake, ni ne kredas tion. Ni havas la impreson, kvankam bedaŭrinde ni ne povas pruvi tion al vi, ke la ĉinoj uzas Drake por disvastigi siajn idealojn tra la socio. Sinjoro Malcolm verŝajne estas nur por persona gajno, sed li estas uzata de la ĉinoj. La demando estas ĉu li povas antaŭvidi la sekvojn de sia rolo. Adiaŭ sinjoro.
  
  
  
  La Pentagonulo ŝlosis la pordon malantaŭ ili kaj turnis sin al Hawk kun malforta rideto sur la lipoj. "Kia amaso da elokventaj idiotoj!"
  
  
  
  Falko rigardis lin distrite. Li metis alian cigaron en sian buŝon kaj metis la piedojn sur la tablon. - Kion vi diras al mi, Hutchinson? Kaj, pro Dio, tenu ĝin mallonga, bone!
  
  
  
  Hutchinson elprenis sian pipon kaj komencis plenigi ĝin. Li estis sufiĉe nervoza, bastone maldika, kaj sentrankvile paŝis ĉirkaŭ la ĉambro dum li rakontis sian historion.
  
  
  
  “Mi pensas, ke mi havas ion. Kaj ĉi tio okazas de neatendita direkto. Castro. Li pensas, ke io kreiĝas en Karibio kaj li ne ŝatas ĝin. Li maltrankvilas pri tio. Ĉi tio vere ĝenas lin! ' La okuloj de akcipitro eklumis. Do ankaŭ Barbudo havis ion rilatan al ĝi. "Venu," li diris mallonge.
  
  
  
  "Ni havas ĉefan agenton en la kuba registaro," diris Hutchinson. “Ni nomas ĝin Kotona Sukeraĵo. Li povis rakonti al ni ke lastatempe homoj estis trejnitaj ĉie en la Karibio."
  
  
  
  Kion vi celas?'
  
  
  
  "Rubo," mallonge respondis Hutchinson. “Ŝtelistoj, vagabondoj, batemuloj kun ordinaraj sadismaj tendencoj - ĉi tiuj ĉiuj estas gravaj kazoj. Laŭ Cotton Candy, ili estas rekrutitaj, trejnitaj en speciala loko kaj bone pagitaj por ĝi."
  
  
  
  Hawk diris: "Hmm, ĉu oni povas fidi lin?"
  
  
  
  — Plene. Vi ankaŭ scias ĉi tion. Ĝis nun li ĉiam estis sekura. Kompreneble li laboras kiel duobla agento. Li laboras por la kubaj sekretaj servoj. Cetere, ne subtaksu ĉi tion. Ili laborigas duonon de la rifuĝintoj en Usono kaj ili estas diable profesiaj."
  
  
  
  "Mi supozas ke jes," Hawk diris seke. "Ĉu ĉi tiu agento havis ion utilan por diri?"
  
  
  
  "Unu afero, jes." La vizaĝo de Hutchinson prenis por momento strangan esprimon, kvazaŭ li ne povus kredi tion, kion li estas dironta. Kvin el la plej danĝeraj kaptitoj de Kubo, plenumantaj ĝismortan punon pro murdo, eskapis el maksimumsekurecaj malliberejoj en la lastaj du monatoj. Ĉi tiuj fuĝoj devis esti organizitaj de ekstere. Ekde tiam, neniuj spuroj de ili estis trovitaj. Cotton Candy estas memcerta ke ili ne plu estas en Kubo."
  
  
  
  Akcipitro ne ŝanceliĝis, sed Hutchinson sciis, ke lia plena atento nun estas sur li.
  
  
  
  'Ŝati? Ĝi nur signifas, ke iu bezonas kvin spertajn profesiajn insidmurdistojn. Mi ankoraŭ ne vidas la rilaton kun Drake. Ĉu vi havas pli?'
  
  
  
  Clint Hutchinson provis sian plej bonan por kaŝi sian admiron. Akcipitro trafis la najlon sur la kapon. Ĝi estis kiel deca malnova komputilo kiu faris sian laboron pli bone ol la novaj.
  
  
  
  'Jes mi havas. La Naciisma Partio en Porto-Riko denove aktivas. Ili renkontiĝas kaj subite ili ŝajnas havi multe da mono kontante. Ni ne sciis ĉi tion ĝis tiu ĉi agento diris al ni!
  
  
  
  Akcipitro fermis la okulojn dum momento. Naciisma Partio. Ili provis asasini prezidanton Truman en 1950, kaj en 1954 ili malfermis fajron sur la Reprezentantĉambro, vundante kvin kongresanojn.
  
  
  
  Li rigardis Hutchinson. — Ĉu Martinez de Andino ankoraŭ estas en malliberejo? Andino estis nacia heroo kaj partiestro.
  
  
  
  Hutchinson kapjesis. — Jes. Ni ne pensas, ke li havis ion ajn rilatan al ĝi. Li estas fine malsana kaj verŝajne mortos en malliberejo. Se la naciistoj volas reveni al la batalo, ili devos malhavi Andino."
  
  
  
  Akcipitro haltis kaj rigardis sian brakhorloĝon. N3 baldaŭ revenu de Ponce kun sia kaptito. Se nur ĉio estus en ordo. Nick, David Hawk pensis kun iu patra fiero, elpensus ion konkretan. Ekzemple, kun karna-kaj-sanga kaptito ili povus pridemandi. Eble li finfine ricevos kelkajn respondojn, kiuj donos al li solidan bazon. Li rapide notis kelkajn notojn. La Pentagonulo paŝis tien kaj reen tra la ĉambro, nervoze maĉante sian pipon. Hawk demetis sian plumon. "Ĉu tio estas ĉio, aŭ ĉu vi havas ion pli ĝojigan por dividi kun mi?"
  
  
  
  Clint Hutchinson hezitis, sed nur sekundon hezitis. Li kutime bone interkonsentis kun la maljunulo, kio kutime ne estis la kazo kun Pentagonaj dungitoj. Tamen, Hutchinson estis iom singarda nun. "Ni jam diskutis tion en sekreta kunveno!"
  
  
  
  Akcipitro rikanis malbone. — Jes, ĝuste. Mi scias, ke vi renkontiĝas kun malsanuloj ĉe la Kvinangulo."
  
  
  
  Hutchinson ignoris tion kaj daŭrigis: „Ni venis al la konkludo, ke la Castroj, la kuba registaro, timas ĉion ĉi! Ili sentas, ke io kreiĝas en Karibio, ili scias, ke ili havas nenion komunan kun ĝi, sed ili timas esti asociitaj kun ĝi. Ni eĉ suspektas, ke tiu agento donis al ni ĉi tiun informon nome de Castro. Castro volas sciigi al ni, ke liaj manoj estas puraj, ke li ne okupiĝas pri io ajn. Kvankam li verŝajne ankaŭ ne scias, kio estas planita.”
  
  
  
  Akcipitro respondis: "Tre saĝa de li. Ĉi tio ankaŭ havas sencon el lia vidpunkto. Li havas sufiĉe por zorgi nun. Ĉi tio estas ĉio?
  
  
  
  Hutchinson acide ridetis al Hawk. “Mi pensas, ke ĉi tio estas pli ol sufiĉa. Se la evidentaj konkludoj montriĝos ĝustaj...! »
  
  
  
  Akcipitro nur kapjesis. “Bone, mi prenos la necesajn rimedojn. Mi scias, ke vi faros same. Sed provu ne lasi viajn knabojn implikiĝi tro frue. Atendu ĝis vi estas absolute certa. Ni bezonas grandan estron. Mi ne interesiĝas pri kelkaj kubaj murdistoj. Ĉu komprenis?'
  
  
  
  "Ni eble ne havas tro da tempo," diris Hutchinson. "Mi esperas, ke ni havas sufiĉe," Hawk respondis. “Adiaŭ, Hutchinson. Sciigu min tuj kiam vi ekscios ion.”
  
  
  
  Post kiam la Pentagonulo foriris, Hawk marŝis al la fenestro kaj malfermis ĝin. Kiam li rigardis la insulon, li devis kovri siajn okulojn per la mano por protekti ilin kontraŭ la vento. Videbleco estis limigita, sed li povis vidi la lumojn de la Kapitolo kaj apenaŭ povis distingi la pinton mem de la insulo.
  
  
  
  Li rimarkis, ke la ventoj jam evoluis en ŝtormon, sed lia lasta informo estis, ke la uragano ŝanĝis direkton kaj trafis Porto-Rikon. ne trafis plenforte. Ĝi ŝajnas esti turninta okcidenten kaj turniĝos nordokcidenten inter Jamajko kaj Haitio, transiros orientan Kubon, kaj finfine efikos la marbordon de Kubo.
  
  
  
  Falko fermis la fenestron kaj revenis al sia skribotablo. Li esperis, ke la AX-meteologoj pravas; iliaj prognozoj ne estis ĉiam pli fidindaj ol tiuj de novaĵservoj. Se uragano trafos Porto-Rikon, ĝi estus bato por lia afero. Vi ankoraŭ povas labori en la ekstercentra zono. Sed meze de la uragano neniu povis fari ion ajn. Li ne faras ĝin, kaj ankaŭ la malamiko.
  
  
  
  Akcipitro denove elprenis siajn dentojn kaj metis ilin en glason da akvo.
  
  
  
  Je ĉi tiu punkto, estis malfacile diri kiu precize estis la malamiko kaj kiaj estis liaj planoj. Ekzistis malamiko - Hawk instinkte sentis ĝin - sed li ankoraŭ restis evitema, kaj liaj planoj kaj motivoj restis neklaraj. Akcipitro kliniĝis malantaŭen en sia seĝo kaj rigardis al la plafono. Li pensis pri ĉio, kion li lernis en la lastaj du horoj. Se vi konsentis kun kelkaj supozoj, estis iu freneza logiko al ĝi. Preskaŭ tro mirinda por esti vera.
  
  
  
  Hawk kaptis la telefonon. Kiam li kontaktiĝis, li diris: Ĉu li jam alvenis? Antaŭ kvin minutoj? Nur? Bone. Venigu lin tuj al mi. Kaj rapidu!
  
  
  
  Nick Carter alvenis tridek kvin minutojn poste. Akcipitro enlasis lin, diris kelkajn vortojn al la du viroj akompanantaj lin, kaj denove ŝlosis la pordon. Li rigardis Nick, la fierecon de lia organizo, lian fierecon. Lia ĉefa agento ne aspektis tre flata. Estis kvazaŭ li surhavus novan kostumon faritan tute el koto. Li donis al Hawk akvorezistan sakon kaj rulon da filmo,
  
  
  
  Akcipitro ridis. Kvankam li ĉiam malamis la mankon de seriozeco ĉe aliaj, li ne povis rezisti sian impulson. “Mi aŭdis, ke kotbanoj estas vere bonaj por la haŭto, sed ĉu vi ne pensas, ke tio estas iom multe? Kaj mi vidas, ke via amatino ne venis. Ne mirinde, kiel vi povas vesti sin tiel?
  
  
  
  “Vi estas amuza kiel ulcero. Kie estas la banĉambro?'
  
  
  
  La akcipitro montris. Noĉjo malfermis la kranon kaj, ankoraŭ en malpuraj vestaĵoj, iris en la duŝon. Li komencis demeti la ĉemizon, pantalonon kaj sandalojn. La tranĉilo de la plonĝisto estis ankoraŭ eningigita sur lia femuro.
  
  
  
  Hawk metis la tabureton en la banĉambron kaj sidiĝis. Li rigardis la nudan korpon de Nick Carter, larĝan bruston, muskolfortajn brakojn, firmajn postaĵojn. Malgraŭ ĉiuj cikatroj, Hawk amis rigardi ĉi tiun korpon. Li radiis forton kaj ion alian, kiu memorigis Hawkon pri lia juneco.
  
  
  
  Diru al mi!' - "Do, vi perdis la batalon?"
  
  
  
  Nick raportis dum la lastaj du tagoj. Falko aŭskultis lin sen interrompi.
  
  
  
  Kiam Nick finis, Hawk diris, "Do tio estis Monica Drake, perfidita sen ŝia scio. Ili lasis ŝin vivi iom pli longe por alporti ilin al vi."
  
  
  
  Noĉjo ĵetis siajn malsekajn vestaĵojn en la angulon kaj denove komencis sapi. Li ne ŝatis pensi pri virina korpo en la ventro de ŝarko.
  
  
  
  "Ili klopodis sufiĉe por atingi min," li diris. “Sed mi ankoraŭ vivas kaj finis mian taskon. Ĉu vi ne volas rigardi kaj vidi kio ĝi estas?
  
  
  
  "Post minuto," lia estro diris. “Ne estas hasto. Se mi suspektas tion, kelkaj minutoj ne gravas." Noĉjo komencis sekiĝi kaj rimarkis la rigardon de Hawk. Li admiris la maljunulon. Foje, kiel nun, sidante sur tabureto en la banĉambro, li ŝajnis senila, malklare observante la agojn de Noĉjo. Sed Noĉjo sciis, ke lia stato ankoraŭ ne plimalboniĝis, kaj ke ne estas rustaj makuloj sur la feraj dentaĵoj en la kranio de la maljunulo.
  
  
  
  Falko ekstaris kaj iris en la ĉambron al la lito, kie li ĵetis la sakon kaj la filmon. Nick sekvis lin, daŭre sekigante sin. "La fotoj montras Monica Drake kaj ŝian murdinton. Ili eble ne aspektas tre viglaj, sed mi povis fari nenion pri tio! Hawk malfermis la pakaĵon. “Mi ne dubas, ke ĉi tio ja estas Monica Drake. Nu, almenaŭ ni scias, ke Drake mortigis sian edzinon. Li verŝajne ne kalkulis, ke la atestanto forkuros."
  
  
  
  Noĉjo prenis la kovrilon de la lito kaj ruliĝis en ĝin. "Mi bezonos kelkajn vestojn," li diris. "Kaj mia armilo."
  
  
  
  Akcipitro kapjesis distrite, ne rigardante Nick. Li studis la libreton, kiun li ĵus malpakis. Kelkajn momentojn poste li transdonis ĝin al Nick.
  
  
  
  Ĝi estis malgranda, malnovmoda eldono en ruĝa ledo. La titolo estis gravurita sur la haŭto per oraj literoj: "La Doktrino de Politika Murdo" de Lin Yung. Tio estis traduko publikigita en 1911.
  
  
  
  Noĉjo rapide foliumis la libreton. La teksto estis malgranda kaj malfacile legebla. Li ne povis trovi iujn ajn substrekitajn aŭ rondigitajn trairejojn, nek eĉ unu paperfolion. Sed devis esti io. Nature! Li dubis ke Monica Drake mortis simple por doni al li interesan filozofian disertaĵon. Li redonis la libreton al Hawk. "Eble la laboratorio povas lerni ion de ĉi tio, sinjoro?"
  
  
  
  Akcipitro laŭtlegis la unuan linion de la libreto: “Lando sen gvidanto estas kiel senkapa serpento. Ŝi faros multe da bruo, sed ŝi estos sendanĝera."
  
  
  
  Hawk fermis la libron, iris al la telefono kaj markis numeron. Atendante respondon ĉe malgranda vojaĝagentejo en Santurce, li vidis Nick sternita sur la lito, pretiĝanta por enlitiĝo. Ankaŭ ne estis nervoj en lia korpo. Plej verŝajne, eĉ dentisto ne povos trovi ilin.
  
  
  
  Li diris: "Atendu, N3. Estas ankoraŭ unu eta afero. Killmaster tenis siajn okulojn fermitaj. "Ĉi tio neniel rilatas al Gallows Cay, ĉu?"
  
  
  
  Falko rigardis la libreton, kiun li ankoraŭ tenis en la mano. “Hazarde, jes. Mi timas, ke mi morgaŭ vespere devos sendi vin tien.
  
  
  
  — Nur?
  
  
  
  'Nur.' - grumblis Nick Carter. Mi metis kusenon. “Bone, mi ŝatus pli detale rigardi ĉi tiun kavaliron Malcolm Drake. Eĉ se mi nur mallonge vidis ŝin, mi pensas, ke mi trovis, ke ĉi tiu lia edzino estas deca virino. Kaj mi ankoraŭ havas ion por pagi al tiu aĉulo aŭstraliano.
  
  
  
  Fine respondis vojaĝagentejo en Santurce. Akcipitro donis plurajn mezuritajn ordonojn. La libro kaj filmo estos prilaboritaj en laboratorio en la kelo sub la vojaĝagentejo.
  
  
  
  Kiam Hawk pendigis, li aŭdis mallaŭtan ronkan sonon. Feĉo! Tiam li devis rideti. Jes, li estis tro laca post ĉio ĉi. Kaj post ĉio, li meritis sian dormon. Ekzistis ankoraŭ tempo por doni instrukciojn antaŭ ol Nick estis faligita sur Gallows Cay.
  
  
  
  Li pripense rigardis la libron. Li legis ĉi tion unu fojon, antaŭ longe. Lin Yung estis en la registaro de Sun Jatsen dum iom da tempo, verŝajne ĉirkaŭ la tempo kiam la libro estis publikigita, kaj estis eksperto en politikaj atencoj.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  
  
  La koŝmaro vekis Harry Crabtree el lia viski-trempe dormo. Dum kelka tempo li aŭskultis la bruon de la vento, kiu senĉese tiris la tendon; kaj la sono de pluvo sur la kanvaso. La lasta mesaĝo estis ke la uragano preterpasos ilin kaj turnos nordokcidenten. Sed ili ankoraŭ devas elteni multan malbonan veteron. Crabtree ne zorgis. Li havis aliajn pensojn ol tiu ĉi malbenita uragano. Li ĝemis. Lia lango aspektis kiel sekigita peco de haŭto. La viskio de tiu strando-bum estis la plej malbona trinkaĵo, kiun li trinkis en jaroj. Verŝajne tiu idioto mem faris ĝin en venenita kaldrono!
  
  
  
  Crabtree rigardis la brilantajn montrilojn de sia horloĝo. Estis iom post la kvara. Li scivolis, kie nun estos ĉi tiu vagabondo. Profunde enspirinte, li svingis la krurojn de la lito, eksidis kaj komencis pluki sian nazon per sia dika montrofingro. Li esperis, ke la bastardo kuŝas morta en sukerkankampo aŭ iu fosaĵo. Kaj almenaŭ unu el tiuj multaj kugloj trafis la celon. Ĉar tiu malnobla bastardo kulpas pri la malbona humoro de Harry Crabtree! Li surmetis unu el siaj pezaj botoj kaj kaptis la platan botelon, kiun li tiris el la sako de la strando remisto. Li skuis ĝin kaj aŭdis malfortan plaŭdon. Restas malmulte en ĝi. Krabtree suspiris dum li malŝraŭbis la metalan ĉapon. Tial li ankaŭ uzu sian sekretan provizon de rumo. Li provis sian eblon resti for de ĝi, sed ne estis alia elekto. Se homo bezonas trinki, diablo, li trinku! Li trinkis la lastan gluton de viskio sen gustumi ĝin – ruzo, kiun ĉiu maljuna drinkulo scias – kaj atendis la efikon. Li sentis sin kiel aĉa. Ne ĝenante lumigi la olelampon, li iris tra la tendo ĝis liaj piedoj renkontis oranĝan skatolon kiu servis kiel skribotablo, vestoŝranko kaj piedbenketo. Li palpadis en la mallumo, trovis botelon da aspirino, skuis duondekduon da tabuletoj en la mano kaj lavis ilin per akvo el sia flakono. Li grimacis. Akvo!
  
  
  
  Crabtree surmetis siajn botojn. Li komencis senti sin iom pli bone. Dank' al Dio, li ne tro malproksime enterigis la skatolon da rumo. Li surmetis la pistolujon kaj fiksis la ŝnuron al la ŝultrorimeno de sia jako. Crabtree estis terurigita malkovri ke la jako estis malseka, sulkigita kaj malpura, kiel estis lia pantalono. Li malamis ĝin. Homo rajtas purigi siajn vestojn!
  
  
  
  Eĉ en la armeo tio ĉiam estis la kazo, krom dum militaj operacioj. Tiuj estis la tagoj... Sed tio estis en la pasinteco, li traktis ĝin. La armeo ne plu estas tia, kia ĝi estis. Krome, Harry Crabtree ankaŭ ne estis tia, kia li estis. Sed almenaŭ la armeo ne pagis al li tiom kiom kavaliro Malcolm. Vi povus diri ion ajn pri li, sed li bone pagis. Eĉ se li estis intelektulo – kaj Hari malamis intelektulojn profunde – li sukcesis! Almenaŭ se vi sekvus liajn regulojn. Se vi seniluziigus lin, li piedbatis vin en la defluejon sen ke vi devus reveni al li. Aŭ li movis vin for de la vojo. Kavaliro Malcolm ne timis ĉi tion. Harry Crabtree sciis ĉi tion tro bone. Li ankaŭ faris kelkajn el tiuj strangaj laboroj por Sir Malcolm. Li prenis sian plej ŝatatan ĉapelon de la najlo enŝovita en la tendstangon kaj eliris. Estus ie gardisto, krom se li pisis, sed li ne maltrankviliĝis pri tio nun. La trinkaĵo estis preskaŭ preta. Li devis uzi sian sekretan provizon da rumo. Se li havus iom da rumo en sia korpo, li eble povus pli bone pripensi aferojn. Li ne estis certa, ĉu li havas problemon aŭ ne. Eble lia sorto ankoraŭ ne forlasis lin.
  
  
  
  La vento sentis kiel peza, malseka mano verŝanta pluvon en lian vizaĝon. Li rekliniĝis en la tendon por ekbruligi cigaredon, konsciante, ke li ne plu povas fidi je feliĉo. Koncerne Sir Malcolm, li estis bonŝanca, kaj sorto kutime malsukcesas vin en la malĝusta tempo.
  
  
  
  Li eliris el la tendo, kovrante sian cigaredon de la pluvo per la manoj, kaj post malpli ol minuto li plene malsekiĝis. Estis varma pluvo kaj li ne trovis ĝin malagrabla. Li efektive povus bani sin.
  
  
  
  Ne estis signo de la gardisto, kaj al Crabtree venis en la kapon, ke li eble fuŝas kun tiu prostituitino, Dona Lanzos. Ŝi preskaŭ ricevis al li la malbenitan vagabon. Kiel ajn, ne estas ŝia kulpo, ke li forkuris.
  
  
  
  Malgraŭ la mallumo, li povis klare vidi la konturojn de malgranda tendaro. En la golfeto ĉe la pinto mem de Punta Higuero, sur sabla etendo longa malpli ol cent metrojn, oni starigis ses tendojn.
  
  
  
  Maldekstre de li estis radiotendo, en kiu Sparks verŝajne kaŝis nun. Dekstre estas la aliaj kvar tendoj – la lasta kiun li donis al la knabino – en kiuj dormis la cetero de la bordŝipanoj. Por tiu laboro, Sir Malcolm kunvenis aron da tipoj kiuj eĉ imponis Crabtree. Neniam en sia vivo li vidis tiom da malagrablaj vizaĝoj. Crabtree marŝis laŭ la strando, preter ŝtala moleo kiu iris tridek metrojn eksteren al la maro. En bona vetero, malgranda mara krozŝipo - jakto - estis alligita ĉi tie, sed nun ĝi estas ankrita en malferma akvo. "Kaj tio estas bona," pensis la aŭstraliano, rigardante la altajn ondojn frakasi kontraŭ la moleo." Estas amuze, ke eĉ en ĉi tiu mallumo oni ankoraŭ povis vidi la blankajn ŝaŭmajn kapojn.
  
  
  
  Venis al li en la kapon, ke kavaliro Malcolm nun povos ĝui la plej bonajn manĝaĵojn kaj trinkaĵojn en sia luksa vilao sur Gaja dum li restis ĉi tie kun ĉi tiu abomeno. Hari povis fari la malpuran laboron kiel kutime. Crabtree staris ĉe la piedo de la moleo dum momento, kompatante sin. Poste li levis la ŝultrojn kaj ekiris. Eble li nun fartas pli bone sur la plaĝo. Precipe nun, ke li estas tiel implikita kun tiu strando-malbonulo. Kaj li trinkis. Sinjoro Malcolm tuj rimarkos tion, kaj li povas ricevi la reston de li. La okuloj de kavaliro Malcolm estis kiel glaciaĵoj, kaj mensogi al li estis tempoperdo.
  
  
  
  Li ankoraŭ ne vidis la gardiston. Nun Hari iris iom pli profunden. Li estis gvidita per intuicio kaj lia speciala trinkradaro. Fine li atingis la supron de la longa duno ĉe la fino de la golfeto. Li paŭzis momenton por respiriĝi. Nun li povis klare vidi la lumojn de la Rifo kaj denove malbenis. Malbenita hunda laboro!
  
  
  
  Sed li estis bone pagita. Kaj Sir Malcolm foje lasis lin mortigi iun. Li devis konfesi ĝin. Li komencis farti iom pli bone kaj malrapide marŝis laŭ la duno. Fine li atingis la palmarbon. Li faris kvar paŝojn maldekstren. Li enfosis la manojn en la malfiksan sablon kaj komencis paniki dum momento, kiam li tuj nenion sentis. Sed momenton poste liaj fingroj fermiĝis ĉirkaŭ la kolo de la botelo. Li ĝemis trankvile, eltiris la botelon el la sablo, malŝraŭbis la ĉapon kaj alportis ĝin al siaj lipoj. Obstina rumo verŝis laŭ lia gorĝo. Ho, tio estis pli bona!
  
  
  
  Li alportis kvar botelojn en la tendon. Li ankoraŭ ne vidis la gardiston kaj nun li ne zorgis. Verŝajne li ludis en la tendo kun siaj amikoj. Aŭ li kuŝis kun tiu putino. Ĉiuokaze, ne gravis. Post ĉio, ne estis danĝero de entrudiĝintoj dum ĉi tiu ŝtormo. Ĉiu, kiu enriskiĝis eksteren en ĉi tiu vetero, devis esti eĉ pli granda idioto ol Harry Crabtree. Kaj io estis postulata!
  
  
  
  Li sidiĝis sur sian liton, trinkis rumon kaj malbenis sin. Se li nur plenumis siajn ordonojn kaj raportus la okazaĵon kun ĉi tiu rabisto! Sir Malcolm diris ĝin sufiĉe klare. Crabtree devis konfesi ĝin. Liaj ordonoj pri tio ne estis malklaraj. Patrolo inter du bariloj. Ĝi apartenis al Sir Malcolm kaj, finfine, li havis tutan rajton protekti ĝin.
  
  
  
  Certiĝu, ke neniu eniras la areon. Neniu. Neniu! Ne estis patroloj ekster la barita areo sen la eksplicita permeso de Sir Malcolm! Hari ektremis dum momento. Li ankaŭ ignoris tiun ĉi ordonon.
  
  
  
  Ĉi tiu malbenita vagabondo! Tiam, iom mildigita de la influo de la rumo, li pensis, ke ja ne estas kulpo de la strando-bum. Estis ankaŭ pro la viskio kiun la ulo donis al li. Tio tiel ebriigis lin, ke li ne povis sobre taksi la situacion. Kaj li ne raportis la provon de la ulo eniri la posedaĵon. Li diris al Jeep-ŝoforo Cuba Sanders forgesi pri la okazaĵo. Kubo - lia vera nomo estas Melville, kaj li iam diris al li, ke la polico serĉas lin en Harlem - nur ridis kaj diris: "Bone." Kubo povus esti fidinda. Li sciis, ke Hari estis fervora trinki kaj li ne zorgis. Li estis ulo, kiu volis gajni multe da mono en rapida kaj kontraŭleĝa maniero kaj kiu volis resti ekster problemo kiel eble plej multe. Ne, Cuba Sanders ne ratus Harry Crabtree. Li prenis alian longan gluton da rumo kaj ekbruligis cigaredon. Li subite ekvidis la korpon de tiu ĉi malĉastulino antaŭ si kaj sentis etan eksciton. Eble poste. Ŝi ne forkuris.
  
  
  
  La problemo, kiel li nun konfesis en la malluma tendo, estis ke li provis korekti sian unuan eraron kaj faris duan, eĉ pli danĝeran. Li ne sciis precize kio okazis en la embusko, nur ke Ramon Ramirez estis mortigita. Sed tiu ĉi vagabondo havis ion rilatan al ĝi! Kaj li ne devus pensi por si mem. Krome li ne devintus meti tian kaptilon por tiu vagabondo. Crabtree suspiris kaj gratis kie la sablomuŝo mordis lin. La malbenita trinkaĵo igis lin aspekti kiel malsaĝulo ĉiufoje, sed tamen li ne povis demeti ĝin. Ne post ĉiuj ĉi jaroj!
  
  
  
  Li ne raportis tiun ĉi rabiston. Li mensogis al kavaliro Malcolm tiun nokton dum rutina raporto ĉar li ankoraŭ odoris je tiu malbenita viskio kaj li volis konservi kiel eble plej malmulte da kontakto kun sia estro. Sir Malcolm kutime povis diri per sia voĉo ĉu li superis sian drinkadlimon. Sed nun li ne rimarkis ĝin.
  
  
  
  Li pripensis ĉion ĉi, prenante oftajn glutojn el la botelo. Ramon Ramirez venis tiun nokton pro tiu malĉastulino. Ŝi estis freneza pri Ramírez. Ramirez uzis ŝin, por li ŝi estis preta objekto de volupto. Ĉiukaze, Ramon pensis pri fikado, kvankam Sir Malcolm malpermesis la ĉeeston de virinoj sur la insulo.
  
  
  
  Bone. Ramirez estis kun la sendeĵora grupo kiu velis al Reef Island. Estis jam sufiĉe ŝtorme tiam...
  
  
  
  Crabtree moke ridis super sia botelo. Li malamis Ramirez - dungomurdistoj kutime ne ŝatis unu la alian, cetere - sed li devis konfesi, ke Ramirez scipovas trakti virinojn. Crabtree ankoraŭ povis imagi sin surirante la jaĥton, ridetante per ĉiuj siaj brile blankaj dentoj. Li kriis, "Se vi foje sentas vin kiel bona artaĵo, mia beno, amikoj." Ne estu timema, daŭrigu! Eble ŝi povas heligi la solecon ĉi tie ĝis la ŝtormo kvietiĝos! » Poste li ridis.
  
  
  
  La aliaj ne povis ridi tiel. Ĉiuj sciis, ke ĉi tiu ido ne ŝatas ilin. Ŝi estis enamiĝinta. Pri Ramirez. Virinoj, eĉ putinoj, estas frenezaj estaĵoj!
  
  
  
  Tiam ne estis unu punkto en la aero. La sekvan matenon - restis al li nur grandega postebrio - ĉio komenciĝis sur la Rifo. Li estis en la radiotendo kun Fajreroj, konis la kodon - Fajreroj ne, li devis fari kopiojn de ĉio - kaj lernis multon pri "ŝi" kaj "ŝi", pri malnovaj vrakoj, ŝarkoj kaj alia viro. Plonĝisto. Homo, kiu vere havis nenion komunan kun ĝi.
  
  
  
  Harry Crabtree trinkis kaj rigardis la ardan konuson de cigaredcindro. Ne estis lumo ĝis tagiĝo, malgraŭ tio, ke la uragano nur preterpasis ilin flanken. Kaj Hari ankoraŭ ne maltrafis la sekvan tagon. Li volis nur trinki kaj forgesi pri siaj zorgoj. Imagu, ke tio neniam okazis.
  
  
  
  Sed ĝi okazis. Kiam li prenis la kodigitajn mesaĝojn tie en tiu radiotendo, li sentis, ke lia gorĝo estas premita. Ĉi tiu fremdulo! La viro, kiu verŝajne mortigis Ramírez - li aŭdis la ekscititan raporton de la helikopterpiloto - devis esti tiu strando-malbonulo. Crabtree tuj komprenis tion. Nomu ĝin instinkto, sperto, radaro. Harry Crabtree sentis tutkore, ke ĉi tiu viro, kiu ŝajnis kaŭzi multajn problemojn kaj kiun ili tiel senespere serĉis, estas la vagabondo. La viron li, Harry Crabtree, devigis danci antaŭ kugloj la antaŭan tagon. La viron li ne raportis ĉar li estis tro ebria. Sinjoro Malcolm neniam pardonus lin pro tio!
  
  
  
  Li forlasis la radiotendon kaj rigardis la tutan eksciton sur Gallows Cay, la helikoptero zigzaganta super la surfaco kiel nervoza akrido, la glitado de la malgranda Cessna aviadilo, la krozjakto kaj la fiŝkaptistaj boatoj kiuj forlasis sian sekuran havenon por kuraĝi la sovaĝejon. maroj.
  
  
  
  De la tendo, li aŭdis la voĉon de Sir Malcolm en la radio, kiu propre gvidis la bataladon kaj donis mallongajn ordojn. Kiu ajn estis tiu ĉi vagabondo, Sir Malcolm postkuris lin kiel freneza.
  
  
  
  Harry Crabtree miris, ke lia unua botelo estis jam preskaŭ malplena. Li nun devus senti sin pli bone. Sed la voĉo de kavaliro Malcolm daŭre ĝenis liajn pensojn. En la tago de ilia alveno al Gallows Cay, Sir Malcolm diris: "Ĉi tiu estas nia lasta bato, Harry, kaj la plej forte kiun ni iam batos. Se ni sukcesos, ni sidos sur veluro dum nia tuta vivo. Kiam venos la tempo, mi rakontos al vi pli pri tio. En ĉi tiu kazo, absoluta sekreteco devas esti observita. Ni ne faru ion, kio altiros al ni la plej etan atenton. Kion vi devas fari estas gardi la strandon kaj haltigi la entrudiĝintojn same kiel faras regula sekureca personaro. Nenio pli. Vi kaj via popolo ne devas forlasi la teritorion en neniu cirkonstanco! '
  
  
  
  Li malfermis alian botelon da rumo kaj aŭskultis la bruadon de la ŝtormo. Li eltiris la pezan revolveron el ĝia pistolujo kaj tenis la armilon en siaj malglataj manoj dum momento. Li ĉiam preferis revolveron. Aŭtomataj armiloj eluziĝis pli rapide kaj facile povis malsukcesi. Per revolvero, vi sciis kie vi staras.
  
  
  
  Ĝi estis Smith & Wesson .41, ankoraŭ sufiĉe nova kaj bela revolvero, ne same bona kiel lia malnova, batis Webley, sed tre oportuna. Tamen de kelkaj lokoj sur la metalo estas jam klare, ke ĝi estis ofte uzata. Dum momento li aŭdis trankvilan voĉon, voĉon, kiu flustris al li: “Rapidu, metu la pafilon en vian buŝon kaj premu la ellasilon! Kiel ajn, uzu vian cerbon. Ĝis nun, vi sukcesis eviti ĉion: la maŝon, la kuglon, la tranĉilon, aŭ ajnan alian morton: premu la ellasilon, ulo! Vi estas kvindek ses, unu jaron pli aĝa ol kavaliro Malcolm. Estis ĉio en via vivo. Kaj de tempo al tempo vi sukcesis mortigi iun sen la kriado de koko. Trompu ilin ĉiujn, ĉesigu ĉi tion!
  
  
  
  Li metis la armilon en sian pistolujon. Li aspektis freneza! Ĉi tio devus foriri post la rumo. Harry Crabtree ankoraŭ ne finis, neniel! Sinjoro Malcolm eble neniam scios ke li forlasis la kunmetaĵon kun Cuba Sanders, tri aliaj viroj kaj prostituitino kaj trovis malnovan aŭton. Ke li trovis vestaĵojn enterigitajn sub papilia arbo, senzorge forĵetitan filtrilon de multekosta cigaredo, kaj malplenan viskibotelon. Ili kaŝis sin en granda distanco, kaj per potencaj binokloj li rigardis la vagabondon reveni al la kamioneto. Krom li ne plu aspektis kiel vagabondo. Tiam li aspektis pli kiel tigro ol viro. Kaj Crabtree sciis kiam li alfrontis imponan kontraŭulon. Ĉi tiu viro, kun sia laca korpo kaj ĉiuj tiuj cikatroj, estis sendube la viro, la plonĝisto, kiun kavaliro Malcolm tiel senespere serĉis. Crabtree povus esti mortiginta la viron per ununura salvo de sia revolvero. Sed li ne tiris la ellasilon. Se necese, li farus tion subtile, uzante la prostituitintrukon, embuskante Cuba Sanders kaj la aliajn survoje. Crabtree provis pardonpeti pro sia fiasko. Estus tro danĝere pafi viron tie, ekster la teritorio de Sir Malcolm. Vi neniam sciis ĉu estas homoj proksime. Kaj, kompreneble, ĉi tiu ido. Li povis kalkuli je viroj, eĉ se ili estus ŝaŭmo. Sir Malcolm certigis, ke li estas respektata. Sed vi neniam sciis, kio okazos apud virino.
  
  
  
  Krome, li ne volis fini. Ankoraŭ ne. Ĉi tiu viro laboris por iu kiu havis nesanan intereson en la komerco de Sir Malcolm. Se li povus ekscii, kiu ĝi estas, se li povus pridemandi la plonĝiston kaj ricevi de li la nomon de sia direktoro, li havus ion konkretan, kiu farus favoron al Sir Malcolm kaj tuj savus sian propran haŭton. Li eĉ povis imagi, kvazaŭ li antaŭplanus ĉion ĉi, ekde la unua momento li ekvidis tiun vagabondon.
  
  
  
  Li ŝraŭbis la ĉapon sur la botelon. Nun li havis sufiĉe. Li prefere iru kaj vidu kio okazis al tiu horloĝo. Kaj ĉi tiu malĉastulino. Subite li denove pensis pri ŝi. Li denove komencis senti sin pli bona. Jes, li vidos ŝin. Almenaŭ por konvinki ŝin, ke ŝi forgesu pri tio, kio okazis. Li devis konvinki ŝin, ke ĝi ne estas tiom grava, ke li simple ne volis, ke iu sciu, kiel ĉi tiu viro igis ilin ĉiujn aspekti kiel malsaĝuloj.
  
  
  
  Li forlasis la tendon kaj rimarkis, ke la vento ne leviĝis. Eble la uragano post ĉio lasos ilin solaj. Alproksimiĝante al la tendo de la virino, li konfesis al si, ke li faris alian eraron. Li neniam devintus diri al ŝi, ke Ramon Ramírez mortis. Komence ŝi fariĝis preskaŭ histeria, poste morna kaj kolera. Ŝi kriegis sovaĝe pri venĝo kaj memmortigo. Ŝi ne povus vivi sen sia Ramon. Li ĉirkaŭiris unu el la ĵipoj, kiu estis protektita kontraŭ sablo kaj pluvo per tolo, kaj alproksimiĝis al la tendo de la virino. "Gardu vin kontraŭ virinoj, precipe amantoj, kaj precipe hispanaj prostituitinoj enamiĝintaj," pensis Harry Crabtree. Li devas rigardi ŝin. Se nur li povus eliri el ĉi tiu malordo. Li eniris ŝian tendon.
  
  
  
  La virino turnis la liton kaj demandis: "Ĉu vi volas?"
  
  
  
  "Estas mi, Hari." Li alproksimiĝis al la lito. Nun li flaris ŝin, la odoron de ĉi tiu malmultekosta malĉastulino, kaj sentis la komencon de erektiĝo. Kial ne? Li havis sufiĉe da rumo en sia korpo kaj pensis, ke li estas en bonega stato. Li volis ĉi tion. Kial plu zorgi pri Sir Malcolm? Nenion li povis fari por li nuntempe.
  
  
  
  'Kio estas ĉi tio? Mi estas laca kaj volas dormi".
  
  
  
  Li falis duonvoje sur la liteton kaj metis unu el siaj grandaj manoj sub la kovrilojn. Li tuŝis ŝian femuron kaj palpis la maldikan materialon de la ruĝa robo, kiun la vagabondo aĉetis al ŝi.
  
  
  
  Ŝi deŝiris sian kruron. “Lasu min sola, Hari. Mi havas razilon!
  
  
  
  Li devis ridi. Verŝajne ŝi ankaŭ diris al li la veron. Ĝi estis la ruzo de malnova prostituitino – li vidis ĝin tra la tuta mondo. Ili tenis razilon en la buŝo kun unu akra klingo premita kontraŭ la lango, kaj se oni volus fariĝi malglata aŭ provi trompi ilin, oni kelkfoje estus trafita en la vizaĝon. Kaj post tio ili ne aspektus tiel allogaj.
  
  
  
  Li ridis kaj premis ŝian pugon. “Venu, Dona! Estas mi, Harry. Mi havas monon, vi scias tion, ĉu ne? Ĉu vi ne volas gajni rapidan monon? '
  
  
  
  'Lasu min sola. Mi ne plu estas en humoro, mi funebras pro mia Ramon. Foriru!'
  
  
  
  Li sentis, ke li ne devas ridi. Li diris: "Ho? Mi komprenas, dona. Pardonu. Mi ne sciis, ke vi pensas tiel. La malbona afero estis, ke nur nun li komencis vere maltrankviliĝi kaj pli kaj pli alproksimiĝis al tiu ĉi putistino. Ŝi ne estis malbela kaj ŝi havis diable belan korpon. Sed li rememoris la razilon.
  
  
  
  Li estis ellitiĝonta kaj forlasi la tendon, kiam ŝi diris: "Se vi faros al mi favoron, Hari, mi povas rompi la funebron dum dek minutoj."
  
  
  
  "Kia favoro?"
  
  
  
  “Mi volas la korpon de Ramon. Mi volas certigi, ke li estas konvene enterigita en la tombejo kaj de la pastro. Li estas sur insulo, ĉu ne?
  
  
  
  'Jes.' Li sciis, ke nun la rumo parolas por li. Li ankaŭ sciis, ke li donis la respondon, kiun ŝi volis aŭdi. Li ne rakontis al ŝi kiel Ramírez renkontis sian finon, nur ke li estis morta, mortigita de ĉi tiu fremdulo. Li preferis ne imagi viron en la intesto de ŝarko. Li opiniis, ke tio estas unu el la malplej agrablaj manieroj adiaŭi ĉi tiun mondon.
  
  
  
  "Ili ne enterigis lin, ĉu?"
  
  
  
  'Ne.' Li povis diri ĝin trankvile.
  
  
  
  — Bone. Mi ne volas, ke fremduloj enterigu mian Ramon. Mi mem volas esti tie. Se vi povas konduki min al la insulo kaj doni al mi lian korpon, vi povas fari al mi kion ajn vi volas."
  
  
  
  Rom venkis ĉiujn siajn dubojn. Li ne devis plenumi sian vorton. Kaj li ankoraŭ zorgis pri ŝi. Kio do vere gravis!
  
  
  
  Rom respondis: “Kompreneble, Dona. Sed ni devas esti singardaj — mi devos iel ŝteliri vin. Eble en uniformo?
  
  
  
  'Mi ne zorgas. Tiel longe kiel vi faros ĝin." Vestoj susuris. La kripo knaris. "Rapidu. Kion mi nun faras estas peko, ĉar mia Ramon mortis. Sed almenaŭ tiujn dudek dolarojn mi ricevos de vi.
  
  
  
  Li ridis kaj malbenis samtempe kaj donis al ŝi la monon. Minuton poste, kiam li ĵus pumpis la sangon, ŝi flustris al lia orelo: “Ĉu vi pensas, ke ni iam revidos tiun viron, Hari? La fremdulo, kiu mortigis Ramon? Li faris paŭzon. Estas amuze, ke li ankoraŭ ne pensis pri tio. Sed nun, kiam ŝi demandis, li havis la senton, ke li revidos tiun fremdulon. Li certe revenos. Ĉi tiu aventuro ĵus komenciĝis.
  
  
  
  Li revenis al laboro. “Jes, ni revidos lin. Almenaŭ mi esperas tion - mi antaŭĝojas renkonti lin."
  
  
  
  Dona rigardis la tegmenton de la tendo per larĝaj okuloj. Ŝi sentis nenion. Nur kelkajn pliajn sekundojn kaj ĉi tiu porko kumbos kaj lasos ŝin sola.
  
  
  
  "Ne vi," ŝi respondis. "Mi mortigos lin - pro Ramon."
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  
  
  La nigra Hurricane Hunter iom post iom leviĝis al la nordoriento, laŭ la unua linio de imaga triangulo. La dua imaga linio descendis kaj alportis la aviadilon pli proksimen al Punta Higuero kaj Gallows Cay. Ni esperas, ke per la tria linio ili denove povos resendi la aviadilon. Sed la piloto kaj kopiloto ne zorgis. Ili estis spertaj pilotoj kaj la Ĉasisto estis konstruita specife por ĉi tiu speco de vetero. Sed ili ambaŭ estis tre scivolemaj.
  
  
  
  La kopiloto ĵetis la kapon malantaŭen. “Kion vi pensas, Jake? Kion li faros?
  
  
  
  La piloto estis diketa kaj pli maljuna kaj havis pli da sperto. Tio ne estis lia unua sekreta flugo. Li levis la ŝultrojn. - Mi ne scias, mi pensas, ke ĝi estas ia detektiva laboro. Ĝi ĉiuokaze ne koncernas nin. Ĉio, kion ni devas fari, estas faligi ĝin sekura kaj sana ĉe la elektita loko."
  
  
  
  "Detektiva laboro?" — respondis ironie la kopiloto. -Ĉu vi ne vidis tiun rigardon en liaj okuloj? Tio sole donis al mi malvarmojn. Por mi, ĉi tio aspektas pli kiel persono preta por venĝo. Kaj mi ne volus esti en la ŝuoj de tiuj, kun kiuj li kverelas! »
  
  
  
  "Kial vi opinias, ke li batalas kun iu?"
  
  
  
  “Mi havas okulojn. Ĉi tiu ulo ne ŝajnas, ke li vizitos sian avinon! »
  
  
  
  La piloto snufis. Sensencaĵo! Mi kredas ke ni alproksimiĝas al nia unua turnopunkto."
  
  
  
  La kopiloto fiksrigardis la mapon, kiun li disfaldis sur siaj genuoj. Li rapide kalkulis per triangulo kaj krajono. Post kelkaj sekundoj li diris: "Nun!"
  
  
  
  La nigra aviadilo turniĝis naŭdek gradoj kaj plonĝis.
  
  
  
  "Kia vetero por saltado," komentis la kopiloto.
  
  
  
  "Pli bone rigardu vian tempon kaj viajn lumojn," diris la piloto. "Ni devas doni al ĉi tiu kompatinda diablo kiel eble plej multajn ŝancojn."
  
  
  
  'Amen.' La okuloj de la kopiloto saltis de la rapidometro al la horloĝo kaj de la horloĝo al la mapo sur lia genuo. Li pasigis sian fingron sur butonon sur la panelo.
  
  
  
  Nick Carter provis resti en la skuanta aviadilo.
  
  
  
  Li atendis, ke la vetero estos severa, kaj tiel estis. Li verŝajne daŭrus pli longe eĉ se la vetero ne ŝanĝiĝus. Li staris proksime de la malfermita kargopordo, firme tenante la tenilon. Liaj okuloj estis gluitaj al la lumoj super la kabana pordo. Ĝi povus okazi en ajna momento.
  
  
  
  Killmaster ŝajnis eliri rekte el Hieronymus Bosch pentraĵo ĉi-vespere. Aŭ almenaŭ li estis tia vidaĵo, kiun oni povis vidi nur kun la plej malbona postebrio, kiun oni iam devis elteni. Li portis nigrajn naĝtrunkojn, kaj lia tuta korpo estis ŝmiris de la kapo ĝis la piedoj per nigra ŝmiraĵo. Li portis nigrajn naĝilojn. Granda ĵettranĉilo estas fiksita al unu kruro. Supre de liaj naĝkostumoj, super liaj genitaloj, estis metala sekureca ĉapo en la okazo ke li finiĝos en la akvo laŭ malĝusta angulo.
  
  
  
  Li havis zonon, sur kiu pendis timiga nombro da iloj kaj armiloj, inkluzive de torĉlampo, kiu povus funkcii ankaŭ kiel dissendilo kaj ricevilo, kaj duon dekduo da grenadoj: tri fumgrenatoj kaj tri fragmentaj grenadoj. La akvorezista sako, kiu ankaŭ pendis de lia zono, enhavis plurajn rompoŝtemajn ilojn kaj sufiĉe da plastito por krevigi duonon de Gallows Cay. Sur la dekstra pojno li portis horloĝon kaj kompason. Pli supre, inter liaj kubuto kaj ŝultro, lia stileto estis kovrita per helbruna ingo kun volvaĵrisorto. Sub sia maldekstra akselo li portis sian fierecon kaj ĝojon, Wilhelmina, 9mm Luger en speciala akvorezista pistolujo. Li havis altimetron sur sia maldekstra pojno. Li rigardis ĝin kaj vidis, ke ili nun atingis tri mil metrojn da alteco. Ili rapide malsupreniris. Li esperis, ke la altimetro estas ĝuste kalibrita, alie estis ŝanco, ke ĝi kraŝos sur la surfacon de la maro. Akvo povas esti tre malmola se vi falas en ĝin je libera falrapideco.
  
  
  
  Lia vizaĝo ne estis ŝmirita. Li jam havis malhelan vizaĝkoloron, kaj li kuntenis siajn lipojn por malhelpi siajn blankajn dentojn brili en la mallumo. Li portis firmen kaŭĉukan kaskon, kiu kovris liajn orelojn kaj atingis sub lian mentonon. Li ankaŭ estis provizita per konveksaj pleksiglasaj sekurvitroj.
  
  
  
  Li rigardis sian altimetron. 2500. Li rigardis la lumojn super la kabana pordo. La ruĝa lumo ekbrulis. Nick marŝis al la malfermita kargopordo kaj plonĝis siajn ŝultrojn en la paraŝuton. Li zorge kontrolis ĝin. Li saltis per nigra paraŝuto, sen rezerva. Se la afero ne malfermiĝus... “Estus la unua fojo, ke mia paraŝuto malsukcesus min,” li trankviligis sin. Li rikanis kaj fajfis kelkajn taktojn de sia franca kanto. Li sentis sin en bonega formo. Kiam la aferoj iris bone, li ĉiam sentis sin pli bone. Estis tempo por li fari kelkajn movojn. Ĝis nun li estis nur batita. Estis tempo rebati. Li havis sufiĉe lacigan tagon kun Hawk, kiu donis al li detalajn instrukciojn en la kelo en Santurce. Akcipitro finfine rakontis al li pri siaj suspektoj, kvankam ĝis nun la kazo similis grandan puzlon kun duono de la pecoj mankantaj. Sed Killmaster ne zorgis. Falko donis al li klare difinitan ordon. Iru tien kaj eksciu, kio okazas. Faru kiel vi volas. Vi havas la tutan liberecon. Via prokuroro por mortigi validas!
  
  
  
  Nick rerigardis la lumojn kaj lian altimetron. Nun ili estis malpli ol 2000. Li daŭre atente rigardis la lumojn. Ĝi povus okazi en ajna momento.
  
  
  
  La verda lumo ekbrilis. Nick Carter turnis sin kaj forpuŝis. Li refalis en la nigran abismon. Li tenis altimetron sub poŝlampo alkroĉita al sia zono.
  
  
  
  1500 - 1300 - 1100 - 900 - 700. Li tamen falis sur la dorson kaj atente rigardis la altimetron. La vento tiris lin, ludis kun li kiel plumo kaj frotis lian oleitan korpon per malsekaj fingroj.
  
  
  
  700 - 500 - 350.
  
  
  
  Nick tiris la ŝnuron. Sekvis longa nigra vico de paraŝuto. Li preparis sin por la ŝoko, estis komplete agordita kun ĝi fizike, sed, kiel ĉiam, li ŝajnis tute ŝirita de ĝi. Li kontrolis sian altimetron la lastan fojon. 300. Sufiĉe bone. Estis mallume, ĉirkaŭ la naŭa, kaj la ŝancoj, ke oni lin rimarku, ŝajnis tre malgrandaj. Tamen, li ne povis esti certa. Post la sanga vrakaĵo fiasko la antaŭan tagon, Sir Malcolm certe estus singarda.
  
  
  
  Liaj piedoj tuŝis la kreston de ondo kovrita per nigra ŝaŭmo. Li iris sub akvon kaj denove ekaperis. Li malligis la kvadratan objekton pendantan de sia zono kaj eltiris metalan klapon. La kvadrata aĵo komencis ŝveliĝi ĝis ĝi estis la grandeco de surfotabulo. Nick ruliĝis sur la floso. Li prenis la lanternon kaj turnis la lenson unu turnon dekstren. Kiam li premis la butonon, estis eĉ ne unu spuro de lumo. Li komencis paroli en sian glason. Goldgang, ĉi tio estas N3. Ora transporto, ĉi tie N3. Mi falis. PRI.' David Hawke, sur batalsubmarŝipo ankrita en la ŝirmejo de Punta Jacinto, tuj respondis.
  
  
  
  - Mi vidas, N3. Ni faru enketon. Ni provos determini vian lokon per radiondoj. Ĉu vi scias precize kie vi estas? PRI.'
  
  
  
  "Ne vere," respondis Nick. “Iam la pilotoj demetis min je la ĝusta punkto, mi devus esti proksimume du mejlojn okcidente de la celo, konsiderante la sudan fluon. Eble la tajdo estas favora por mi. PRI.'
  
  
  
  "Daŭre parolu," Hawk diris. "Ni preskaŭ finis kun ĉi tiu enketo. Mi havas la impreson, ke vi fartas sufiĉe bone. Diru al mi, kiel fartas via maro? PRI.'
  
  
  
  Ses-futa ondo trafis Nick en la vizaĝon. Li kraĉis la salan akvon kaj ektimis. Akcipitro, komforte sidanta kvardek kilometrojn for, volis scii kiel li fartas!
  
  
  
  “Estas solece ĉi tie. Ondo post ondo, tute nigra kaj malsocietema. Kio pri tiu balotado? Ne forgesu, ke ankaŭ nia celo povas havi orelojn. PRI.'
  
  
  
  Hawk tuj respondis. “Viaj pilotoj bone faris sian laboron. Vi falis ĉe la dezirata punkto kaj estas du kilometroj okcidente de la celo. Vi devas konsideri la fluon. De nun, uzu vian radion kiel eble plej malmulte. Nur per interkonsento kaj en urĝaj kazoj. Bonŝancon. Fino de konekto.'
  
  
  
  Li estas la sama! pensis Noĉjo. Li ĉirkaŭrigardis la inkecan spacon, tra kiu li flosis kiel korko. Ĝi povus esti multe pli malbona. La plej multaj el la ondoj estis ne pli altaj ol tri metroj. Ĉi tio povus daŭri. Vi ankoraŭ povas labori sub ĉi tiuj kondiĉoj. Sed same estas la malamiko.
  
  
  
  Noĉjo denove rigardis sian kompason kaj komencis pagadi sian floson al Gallows Cay.
  
  
  
  li iris iomete norden por forigi la influon de la fluo. Li kuŝis sur la stomako sur la floso, la kruroj en la akvo kaj la grandaj naĝformaj piedoj vigle balanciĝantaj supren kaj malsupren.
  
  
  
  Li pasigis kvar horojn tiun tagon studante mapon de Gallows Cay. La insulo estis formita kiel sablohorloĝo. Ĝi estis tri mejlojn longa kaj unu mejlon larĝa ĉe sia plej mallarĝa punkto. Sur ĉiu flanko, la sablohorloĝformo de la insulo disponigis idealajn naturajn havenojn. La norda flanko de la insulo estis densa pluvarbaro kun multaj arbustoj disponigantaj elstaran kamuflaĵon, kaj laŭ la scio de AX ekzistis neniuj konstruaĵoj aŭ strukturoj. Sed pro la densa vegetaĵaro, la konstruaĵoj, kiuj estas saĝe kaŝitaj malantaŭ la arbustoj, estos preskaŭ neeble vidi.
  
  
  
  La suda flanko de la insulo estis plejparte ŝtona kaj arbusta, intermetita kun bluligno kaj kokoso, grandaj filikoj kaj nanaj palmoj, kaj sovaĝaj heliconias, sterilaj parencoj de bananoj. Jen kaj jen kelkaj mahagonoj, kunligitaj per pugno-dikaj trunkoj. Estis malgrandaj Llanos: plataj sablaj vastaĵoj. Nick estis kontenta. Bona lumigado ofte povas signifi la diferencon inter vivo kaj morto.
  
  
  
  Unu horon poste li estis tiel proksime, ke li povis vidi la lumojn sur la rifo. Ĝuste en la mezo, sur monteto, kiu leviĝis super la resto de la vegetaĵaro. Ĉi tio devas esti la vilao de Sir Malcolm Drake. Killmaster aspektis morna. Li antaŭĝojis renkonti ĉi tiun karakteron!
  
  
  
  La fluo portis lin pli kaj pli rapide al la insulo. Kiam li alproksimiĝis al la bordo, la floso minacis kolizii kun koralrifo. Nick glitis de la floso. Li tranĉis la floson per sia ĵettranĉilo kaj rigardis ĝin pleniĝi per akvo kaj sinki. Li forigis sian kaŭĉukan kaskon kaj okulvitrojn.
  
  
  
  Nick lasis la fluon permesi al li iom drivi suden por eviti la koralan rifon.
  
  
  
  Kiam li alproksimiĝis, li profunde enspiris, kolombo, kaj naĝis rapide al la relative trankvila akvo preter la rifo. Li nun estis malpli ol cent metrojn de la plaĝo.
  
  
  
  Li singarde rampis al la bordo sur la kubutoj kaj genuoj. Li certe aspektis kiel prahistoria monstro, kiu unu tagon venis por provi la modernan mondon. Li tenis sian kapon tuj super la sablo kaj fariĝis vigla. Li aŭdis nur la venton kaj la bruon de krabo forrapidanta.
  
  
  
  Dum dek minutoj li ne moviĝis, penante alĝustigi siajn sentojn al la mallumo kaj la danĝeroj kiuj povus kaŝi sin en tiu mallumo. Tiam li aŭdis ĝin. Precize. La sono de postaĵo aplikata al ŝtono. Tre proksime. Ĉirkaŭ ok ĝis dek metroj. Ne multe plu. Dum momento li surpriziĝis. Kial ili bezonas gardostaranton ĉi tie sur la malproksima suda flanko de la insulo? Li rememoris la mapon de Gallows Cay.
  
  
  
  Ĝi laŭsupoze situis proksime de la malnova kaduka fortikaĵo kiu staris sur la plej suda pinto de la insulo. Malnovaj ruinoj enhavantaj pendumilon uzitajn fare de la hispanoj ĝis 1898. En ĉi-lasta periodo, ekzekutoj okazis ekskluzive ene de la malhelaj muroj de la kastelo kiel rezulto de ŝanĝado de kulturaj gustoj de la populacio. Sur la mapo la kastelo estis indikita nur per nigra punkto. Dum multaj jaroj, nur ratoj kaj vespertoj vivis en ĝi. Tamen, li estis klare gardata. Kial?
  
  
  
  La vento malleviĝis por momento kaj la pluvo subite kvietiĝis en unu el tiuj strangaj, trankvilaj momentoj, kiuj okazas kun ĉiu uragano. Noĉjo aŭdis la pugon skrapi kontraŭ la ŝtono denove, kaj li aŭdis la viron murmuri sub sia spiro. Ĉu ĉi tiu viro gardos la fortikaĵon aŭ ĉu li simple estos parto de ringo de gardostarantoj gardantaj la tutan marbordon de Gallows Cay? Ĉu Sir Malcolm atendas vizitantojn?
  
  
  
  Nick snufis. La odoro de fritita viando aŭ stufaĵo atingis lian nazon de la dekstra flanko de la plaĝo, direkte al la fortikaĵo. Dum momento, ĝuste antaŭ ol la vento subite leviĝis denove kun renovigita vigleco, Nick kredis aŭdi voĉojn. Granda nombro da voĉoj. viraj voĉoj. Malklare aŭdebla, sed nekomprenebla. Tian bruon povas fari nur granda grupo da homoj. Noĉjo malrapide turnis sian kapon dekstren, tien kie devus esti la fortikaĵo. Ne estis videbla lumo. Kaj tamen li aŭdis la sonon!
  
  
  
  Kiam la vento estingiĝis, la gardisto provis ruli cigaredon. La vento subite kriegis kaj eltiris la paperon el liaj manoj. Eĉ tra la bruo de la ŝtormo, Nick aŭdis lin malbeni. Li rapide ŝteliris en la direkto de kie venis la sono.
  
  
  
  Kiam li proksimiĝis sufiĉe por vidi la ombron de viro en la mallumo, li kuŝis senmove kaj retenis la spiron. Nun li kuŝis sur glata ŝtono kaj divenis, ke ĉi tiu viro serĉas ŝirmejon, eble inter du grandaj ŝtonegoj.
  
  
  
  Nick estis kvar metrojn de la gardostaranto. Ĝi ŝajnis al li sufiĉe proksima, kvankam li ne povis riski salti sur la viron de tiu distanco. Li ne povis juĝi kiel la tereno aspektis je tiu distanco. Li palpis ĉirkaŭe ĝis li palpis ŝtonon la grandecon de sia pugno kaj eltiris sian stileton. Gardisto devus alproksimiĝi al li.
  
  
  
  Nick Carter karesis la ŝtonon per sia stileto. Li atendis. Nenio! La idioto ne aŭdis! Nick demandis sin ĉu la viro dormas. Tiam li denove aŭdis sian malbenon. Verŝajne li ankoraŭ provis ruli cigaredon, kiun li tamen neniam povos fumi en ĉi tiu ŝtormo.
  
  
  
  Killmaster mallaŭte malbenis, denove frapante la ŝtonon per sia stileto.
  
  
  
  — Reĝino?
  
  
  
  Nick ne moviĝis.
  
  
  
  'Reĝino es?'
  
  
  
  Noĉjo nun tenis sian maldekstran brakon etendita, liaj fingroj etenditaj kiel sentema anteno. La viro movis en sia direkto, la pugo de sia pafilo trenis laŭ la roko malantaŭ li. Stulta amatoro! "Sinjoro Malcolm Drake ne havis signifon varbi tiajn homojn," pensis Nick. Se homo eltenis la taskon, li tuj post la unua sono sonigus la alarmon.
  
  
  
  Unu kruro trafis la manon de Killmaster. Kiel kobro, li saltis sur la piedoj, tenante la piedon en la maldekstra mano, kaj samtempe la stileto batis sian kontraŭulon en la gorĝon. La gardisto eligis krion kiu estis sufokita de la ŝtormo kaj kolapsis. Noĉjo kaptis la viron per ambaŭ manoj kaj zorge mallevis lin teren. Li sentis flueton da arteria sango flui sur lia nuda haŭto.
  
  
  
  Li kovris la korpon per sablo kaj revenis al la akvo por forlavi la sangon, kiu ŝajnis glueca. Krome, li volis forigi tiun sangan odoron, se estus hundoj.
  
  
  
  Li prenis la fusilon de la viro. Nun li sidis sur la sablo kaj palpis ĝin en la mallumo per la fingroj. Li rapide komprenis, kio ĝi estas: Lee-Enfield MKI, .303. Malnovmoda, sed fidinda. Eksperto povis pafi kvardek pafojn je minuto per sia meza fingro sur la ellasilo kaj sia montrofingro sur la riglilo.
  
  
  
  Sed li dubis ĉu ekzistas tiaj spertuloj inter la brutuloj, kiujn Sir Malcolm Drake rekrutis.
  
  
  
  Hawk diris: "Unu aspekto de ĉi tiu kazo, la fakto ke Drake varbas tiajn homojn, igas lian kazon aspekti kiel ordinara banana revolucio. Sed devas esti io pli. Estas tro da flankoj en ĉi tio. Kaj kiu estos tiu Drake post la revolucio, la ekkapto de la potenco, kaj kie diable? En kiu lando? Ĉu ĉi tiu viro ne estis sufiĉe freneza por pensi, ke li povus transpreni Porto-Rikon?
  
  
  
  Hutchinson, kiu ankaŭ ĉeestis en la kunveno, diris: "Sed ni scias, ke la naciistoj denove agas. Ili kapablas ion ajn: ne forgesu ataki Truman!
  
  
  
  Nick rampis al la malnova fortikaĵo. Li fajfis preskaŭ neaŭdeble kelkajn taktojn de sia franca kanto. Hawk kaj la aliaj devis zorgi pri ĉiuj komplikaĵoj. Lia misio estis simpla kaj senduba: renversi Gallows Cay!
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  
  
  Post kiam David Hawk rompis radiokontakton kun Nick Carter, li forlasis la radiokabanon de la submarŝipo kaj revenis al la ĥaoso de la oficiroj, lia provizora komandejo. Du armitaj maristoj staris ĉe la enirejo. La grupeto da viroj kolektitaj en la manĝoĉambro salutis Hawk kun scivolemo. Kelkaj el ili trinkis kafon, servitan de intendanto vestita en senmakula blanka. Akcipitro signis al la stevardino por pasi kaj direktiĝis al la malorda tablo kiu ankaŭ funkciis kiel lia laborareo. Metante malmultekostan cigaron inter siaj maldikaj lipoj, li ĉirkaŭrigardis al la grupo de atendantaj viroj. Ĉeestis Hutchinson kaj, kompreneble, du angloj, kvankam ili estis nur tie kiel spektantoj, ĉar la britoj ne plu estis la domina forto en Karibio. Ekzistis ankaŭ viro de Militspionado, kaj alia agento, Mike Henry, kiu estis rekte sub Nick Carter en rango. La du viroj neniam renkontis.
  
  
  
  Hawk prenis la malgrandan libron kiun Nick Carter alportis reen de sia sanga renkonto en la vrakaĵo de El Conquistador. Ĉio estis tie. Suficxe da vortoj estis substrekitaj kaj rondigitaj por restarigi klaran mesaĝon de trans la tombo. Aŭ, pli ĝuste, Hawk pensis, mesaĝo el la intesto de ŝarko.
  
  
  
  Ĝi estis sufiĉe simpla. La laboratorioraporto deklaris ke la virino, Monica Drake, uzis regulan citronsukon kiel nevideblan inkon. Ĉevala rimedo. Sed ĝi funkciis. La hejtado videblis la literojn brune.
  
  
  
  Akcipitro diris: “Atentu, sinjoroj. Ĉiuj estas ĉi tie". Li frapetis per la fingro sur la libro. "Estas komploto kontraŭ la vivo de la Prezidanto de Usono."
  
  
  
  Akcipitro jam levis la manojn per ĉarma gesto, sed ne necesis. Fariĝis silento en la oficisma ĥaoso. La vizaĝoj nur ŝajnis iom pli palaj, kaj ĉiu esprimo estis demandosigno. Hawk turnis sin al la skolto. “Vi homoj jam estis informitaj. Plano D nun efektiviĝas. De nun vi estas sub mia komando." La viro kapjesis. Estis surprizita esprimo sur lia vizaĝo. Plano D. D de Doppelganger. Por la unua fojo en la historio de Usono, la Prezidanto retiriĝis al sekreta, zorge gardata kaŝejo, kaj lia loko en la Blanka Domo estis prenita de duoblulo. La duoblulo, Hollywood-aktoro, jam estis survoje al Teksaso, kie la anstataŭaĵo devis okazi. Tiam la prezidanto subite malvarmumiĝus, kaj li povus suspendi la plej multajn el siaj agadoj kaj nuligi ĉiujn siajn gravajn kunvenojn. La usona popolo ne rimarkos.
  
  
  
  Hawk nun turnis sian atenton al Hutchinson. “La intenco estis igi ĝin aspekti kiel kuba movo. Via kontakto, la agento de Cotton Candy, pravis. Barbo havas zorgon! Se alia prezidento estis murdita tiel baldaŭ post la morto de Kennedy, nu, mi certe ne bezonas diri al vi kiel la usona popolo reagos. Precipe se ĝi aspektis kvazaŭ la kubanoj estis malantaŭ ĝi."
  
  
  
  La voĉo de Hutchinson iomete tremis. “Ili ŝatus vidi sangon. Invado. Ĉi tio signifos totalan militon! Ili ne povas esti haltigitaj!
  
  
  
  La vizaĝo de akcipitro aspektis kvazaŭ li estis ĉizita el ŝtono. 'Ĝuste. Kaj la ĉinoj kalkulas je tio. Ili ĵetas kamaradon Castro al la leonoj, kaj dum ni estas okupataj en Karibio, ili invadas Nordvjetnamon por malhelpi Ho kapitulaci."
  
  
  
  La eksterlanda spionulo aspektis deprimita. "Ĉu Ho Chi Minh povas kapitulaci?"
  
  
  
  Falko rigardis lin senpasie. Li frapetis la libreton. “Ĝi certe ŝajnas tiel. Laŭ mia informanto, Ho estas kapitulaci. La bombado de urboj kaj vilaĝoj eble ne damaĝis la moralon de la nordvjetnamanoj, sed materiale ili ne ŝajnas esti en bona stato, malgraŭ la tuta opozicia propagando. Kaj ĝis nun ili ne ricevis multe da helpo de la ĉinoj. Ho ŝajnas voli paroli pri paco. Sed la ĉinoj ne permesos ke tio okazu baldaŭ. Tial ŝajnas, ke ili decidis ludi grandan kaj komencis aktive partopreni en la batalo. Krome, ili vetas, ke la murdo de la Prezidanto kaj la posta milito kun Kubo donos al ili nur sufiĉan tempon kaj ŝancon por fari siajn aferojn en Nord-Vjetnamio. Ili movis siajn atominstalaĵojn al Lop Nor, Ŝinĝjango-provinco, al nekonata loko. Ili malcentralizis la plej grandan parton de sia peza industrio - ni scias pri tio dum kelka tempo - sed la afero estas, ke ili kalkulas je ni tiel okupataj ĉi tie kun Kubo, ke ni ne enmiksiĝos se ili invados Nord-Vjetnamion. Resume, ni ne respondos per nukleaj armiloj, eĉ se ni uzas ilin kontraŭ Kubo."
  
  
  
  Unu el la angloj, el MI5, diris: “Mi informiĝis hodiaŭ matene, ke la rusoj sendas dekduon da divizioj al siaj landlimoj kun Ŝinĝjango kaj Manĉurio. Kion vi diras pri ĉi tio?
  
  
  
  Akcipitro permesis al si unu el siaj maloftaj ridoj. Internacia ŝakludo. Mi suspektas, ke ili faras tion laŭ la sugesto de nia Ŝtata Departemento. Ankaŭ la rusoj ne ŝatas vidi ĉinojn en Nordvjetnamo. Ili faras favoron al ni pliigante premon sur la landlimoj de Ĉinio. Ne ke ĝi helpos se la ĉinoj fakte intencas invadi Nordvjetnamon."
  
  
  
  La fremda spionulo denove parolis. “Ni ne havas sufiĉe da soldatoj por haltigi ilin. Estus masakro. Niaj knaboj ne havos ŝancon.
  
  
  
  "Krom se ni uzas bombon," diris Hutchinson.
  
  
  
  Falko ekstaris. “Jen ĉio, sinjoroj. La kazo estas pritraktata en Vaŝingtono. Vi ĉiuj estas sub mia komando kaj restos sur la ŝipo ĝis vi ricevos pliajn ordonojn. Li montris la fingron al Hutchinson kaj Mike Henry. "Vi iras al mia kajuto."
  
  
  
  Falko montris al du seĝoj por du viroj kaj etendis sin en sia kaĝo. Eĉ luksa submara kajuto ne estas tre komforta. Li sentis sin venkita. Li ne dormis dum kvardek ok horoj.
  
  
  
  "Nun ni povas fari nian propran aferon," li diris. “La resto ankoraŭ estas prilaborata en Vaŝingtono, ni ne povas fari multon pri ĝi ĉi tie. Nia problemo estas sur Gallows Cay, 25 mejlojn for. Kaj ĉi tiu problemo nomiĝas Sir Malcolm Drake.
  
  
  
  Mike Henry, la dua Killmaster AX, diris, "mi havas indicon pri la barĝo kiun ni serĉas. Iu malnova vrakaĵo, la "Knabino de Venko", foriris al Baltimoro antaŭ semajno. Ŝi velas sub la libana flago kaj prenis tutan aron da ludiloj kaj vestaĵoj surŝipe en Honkongo. La ŝipo ankaŭ vokos ĉe Jamajko por ŝarĝi sisalon. Tamen, tio ne okazis kaj la ŝipo ankoraŭ ne alvenis en Baltimoro."
  
  
  
  "Ĉi tio povus tre bone esti nia orminejo," Hawk konfesis. - Ĉu vi diras ludilojn kaj vestaĵojn? Vi facile povus flankenmeti ĉi tion por fari lokon por miliardo da dolaroj da ĉinaj oraj ligoj. Eble,” li aldonis espereme, “la ŝipo jam estas ĉe la fundo de la maro.” La itinero kuras tra la Kariba Maro, ĝuste kie la uragano furiozas. Ĝi ŝparus al ni multajn problemojn."
  
  
  
  Mike Henry balancis la kapon. Deziro verŝajne estas la patro de penso. Ili havis sufiĉe da tempo. Mi kredas, ke ili estas ankritaj ĉi tie ie ekster la dekdu-mejla zono kaj kviete atendas ke Sir Malcolm aperos por preni la oron. Do ni ne povos fari ion oficialan eĉ se ni trovos la ŝipon. Kiu, cetere, ne longe atendos post la paso de la ŝtormo.
  
  
  
  "Tiam eble estos tro malfrue," Hawk komentis. “Laŭ tio, kion mi aŭdis pri ĉi tiu Drake-ulo, li sonas kvazaŭ li estas fiulo. Fakte, mi suspektas, ke li volos uzi ĉi tiun uraganon kiel kovrilon. Post ĉio, ni estas nur ĉe la periferio ĉi tie. Li ankoraŭ povas labori en ĉi tiu vetero."
  
  
  
  Hutchinson aspektis iom ĝenita. “Ŝajnas, ke vi jam povas klare vidi ĉion ĉi antaŭ vi. Mi dankus, se vi sciigus min! Kovri por kio? Kia operacio?
  
  
  
  La maljunulo rigardis lin iom cinike. -Ĉu vi forgesas, Hutchinson? Viaj kubaj murdistoj! Kiu tiel lerte eskapis el Kubo. Mi pensas, ke ili estas kun Drake. Mi suspektas, ke li estas pagata por organizi la murdon! »
  
  
  
  Hawk legis la mesaĝon de Monica Drake, sed la aliaj du ne faris. Mike Henry mallaŭte fajfis. "Miliardo da dolaroj en oro!"
  
  
  
  "Se ilia plano funkcios, ĝi kostos miloble pli." Akcipitro tiris du fotojn el sub sia kuseno kaj ĵetis ilin al Hutchinson. “Mi esperas, ke vi povas elteni la vidon de kadavroj. La virino estas Monica Drake, la agento kiu sendis al ni la mesaĝon.
  
  
  
  Eble vi povas diri al mi, kiu estas tiu ĉi viro. Unu el miaj agentoj estis devigita eksigi lin baldaŭ antaŭ ol tiu foto estis prenita."
  
  
  
  — Jes, mi konas lin. Ĉi tiu estas Ramon Ramírez. Antaŭe estis grandulo en Kubo. Estro de la sekreta polico kaj unu el la plej proksimaj amikoj de Che Guevara. Kiam Che helpis alian mondon, Ramirez ankaŭ malaperis de Kubo." Akcipitro kapjesis. — Ĉio estas en ordo. Ramirez eble reĝisoris la fuĝon de kvar insidmurdistoj de Kubo. Ni scias, ke li laboris por Drake. Verŝajne kiel HR-manaĝero. Kaj homo kiel Ramirez devus povi kolekti amason da ŝaŭmo."
  
  
  
  Hutchinson ĵetis la foton sur la liton. “Almenaŭ nun mi scias kie li estas. Ni perdis lin dum kelka tempo. Nun mi povas ordigi ĝin en kazojn ligitajn al ŝarka manĝaĵo."
  
  
  
  Falko rigardis sian horloĝon. Estas tempo rekonekti kun Nick Carter. Ĉi tio okazis ĉiujn du horojn.
  
  
  
  Li diris al Mike Henry, "Rigardu, mi havas agenton en Gallon Cay, tio nepras. Mi pensas, ke li povas trakti ĉi tiun aferon. Sed se li havos problemojn, mi volas, ke vi preparu savon. Ne ŝtormo, kompreneble, sed prefere lasi ĝin forgliti. Ni devas esti diable singardaj pri ĉi tio. Sendube, niaj agadoj restas sekrete. Onidiroj pri konspiro kontraŭ la prezidanto povas havi sekvojn ne malpli danĝerajn ol la murdo mem. Estas klare?'
  
  
  
  Mike Henry kapjesis komprene kaj respondis, “Kompreneble. Mi atendis nenion alian.”
  
  
  
  Mike Henry forlasis la kafejon por pensi pri la ebla savmisio kiun ili ĉiuj esperis ne estus necesaj. Hutchinson decidis pridubi Hawke denove. “Kion precize faras Drake? Mi volas diri, kun ĉiuj ĉi viroj? Kial li varbas tiom da viroj? Kion diable li faris kun sia privata armeo?
  
  
  
  Akcipitro ekstaris, plendis iomete pri siaj malnovaj ostoj, kaj marŝis al la muro kie li surbendigis mapon de Karibio. Li pasigis sian fingron sur la mapon kaj rigardis la viron el la Pentagono. “Viaj suspektoj kompreneble valoras tiom kiom la miaj, sed mi pensas, ke ni povas forgesi pri ajna areo kiu estas sub brita aŭ amerika teritorio. Verŝajne li interesiĝas pri sendependa lando. Malforta sed sendependa, sen koloniaj kravatoj." Hutchinson rigardis lin kun sulkigita brovo. “Mi pensas, ke mi ne komprenas, pri kio vi parolas. Vi diris, ke Drake interesiĝas pri lando?
  
  
  
  "Certe!" - Falko iĝis senpacienca. — Ĉu vi ankoraŭ ne komprenas? Sinjoro Malcolm Drake volas pozi kiel reĝo aŭ diktatoro, kvankam li verŝajne nomos sin prezidanto. Ĉio estas parto de lia rilato kun Ĉinio. Ili donas al li miliardon da oro por ke li povu aĉeti al si landon, invadi ĝin kaj fari bonan hejmon. La sola demando estas, kiun landon li volas diri?
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter povus respondi ĉi tiun demandon. Sinjoro Malcolm Drake planis konkeri Haition. Li starigis provizoran armeon de tricent viroj en la malnova kastelo. Noĉjo superfortis alian gardiston, surmetis sian uniformon kaj trankvile ĉirkaŭiris la kastelon dum unu horo. La viroj manĝis, vetludis aŭ dormis. Ili estis provizitaj per vasta gamo de armiloj, kiujn Sir Malcolm verŝajne kunportis. Ekzistis modernaj obusoj, kolekto de fusiloj kiuj inkludis Enfields kaj Mausers, same kiel M14s kaj M16s uzitaj fare de la usona militistaro en Vjetnama respubliko; malnovaj Browning-maŝinpafiloj, murpafiloj kaj bazukoj, 90 mm kontraŭtanka pafilo. Nick eĉ ekvidis kelkajn flamĵetilojn.
  
  
  
  Estis nur unu malgranda problemo. Ĝi ne aspektas kiel Killmaster povos kontakti Hawk iam ajn baldaŭ. Fakte, li verŝajne neniam plu povos kontakti iun. Li estis en komforta, bone meblita ĉelo en la kelo de la vilao de Sir Malcolm Drake.
  
  
  
  La sorto malsukcesis lin. Esplorinte la kastelon, li iris al la vilao, kiu staris sur monteto ĉe la mallarĝa flanko de la rifo. Ekzakte ĉar li estis vokonta Hawk denove, li estis atakita per hundoj. Estis kvar el ili. Grandegaj Dobermanoj kun brilantaj dentegoj kaj sangavidaj okuloj. Kvar! Nick faris la nuran aferon, kiun li povis - li forkuris. Kaj li iris rekte en kaptilon atendantan. La kavo estis tridek futojn kvadrata kaj kovrita per palmfolioj ripozantaj sur maldikaj tigoj de sukerkano. Nick tuj malsukcesis. Dum li falis, li sentis siajn piedojn tuŝi la dratojn. La spotlumoj ekbrilis kaj la sonorilo sonoris. Killmaster sciis diable bone, ke li estis kaptita!
  
  
  
  Pluraj viroj, ĉiuj armitaj per Tommy-pafiloj, ĉirkaŭis la fosaĵon kaj ĵetis al li ŝnurŝtupetaron. Li ekstaris kviete, sciante kiel vana kaj fatala rezisto estos.
  
  
  
  Nun li sidis nuda, escepte de siaj naĝkalsono, en komforta ĉelo – estis mebloj, banĉambro, tapiŝo sur la planko kaj bildoj sur la muroj – aŭskultante la delogan flustron de virina voĉo per la laŭtparolilo.
  
  
  
  Li suspektis ke ĝi estis la voĉo de la morta Monica Drake. Ĉi tio ne estis destinita por Nick, cetere. Kiam li estis kaptita, li vidis la aliajn kvin fotilojn kaj vetus la salajron de unu jaro, ke la kvin eskapintaj murdintoj ankaŭ aŭskultas la voĉon nun. Sendube ili aŭskultis lin dum semajnoj. Ĝi klarigis la oportunon de la fotiloj - dungomurdistoj ĉiam devas esti bone traktitaj - kaj ankaŭ montris kiel kavaliro Malcolm fidis sian edzinon preskaŭ ĝis la lasta momento.
  
  
  
  La virino parolis flue la hispanan. Kompreneble! Nick scivolis kiom da fojoj la kvin murdintoj aŭdintus la registradon. Verŝajne centojn da fojoj, denove kaj denove, dudek kvar horojn tage. La teknologio ne estis nova. Kvazaŭ-hipnoto, sonĝdoktrinigo, kiel ajn vi volas nomi ĝin. Ĝi jam multfoje pruvis sian efikecon.
  
  
  
  
  
  “...vi ĉiu ricevos milionon da dolaroj - mi ripetas, milionon da dolaroj - se vi obeeme plenumis vian laboron. Se vi mortigis la ĉefan malamikon de via lando kaj de via popolo, la Prezidanto de Usono. Estos multe pli facile ol vi pensas. La planoj estas pretaj. Nenio estis preteratentita. Kiam vi kompletigas vian taskon, vi ricevos ajnan helpon por translokiĝi al la lando de via elekto. Vi estos grandaj herooj. Kun la tempo, ni helpos viajn parencojn aliĝi al vi. Vi vivos kiel reĝoj en abundo kaj feliĉo dum via tuta vivo. Sed zorge pripensu kaj neniam forgesu ĉi tion - se vi perfidos nin, vi estos persekutataj kaj mortigitaj. Viaj familianoj estos mortigitaj. Oni nomos vin ne herooj, sed perfiduloj. Sed ni ne plu parolu pri tio. Nur memoru la prezon de perfido..."
  
  
  
  
  
  Kiam la registrado finiĝis, aŭdiĝis klako kaj flustro. La elektronika silento daŭris du sekundojn. Noĉjo gratis sian kapon, scivolante, kiel li reagos al tiu ĉi malbenita cerbolavado – ĉar li devis aŭskulti ĝin tage kaj nokte, eĉ dum li dormas, tagon post tago. Malfacile diri. La cerbo foje povas fari strangajn saltojn. Baldaŭ, li pensis ironie, mi mem iros al Vaŝingtono por mortigi la prezidanton!
  
  
  
  La bendo ekfunkciis denove. La voĉo de la virino estis milda, malhela kaj deloga.
  
  
  
  
  
  'Saluton, amikoj. Mi esperas, ke vi estas komforta? Se vi bezonas ion, ne forgesu demandi. Ni bedaŭras, ke oni ne povas doni al vi pli grandan moviĝ-liberecon nuntempe, sed vi baldaŭ komprenos kial tio estas necesa. Nun al la punkto...
  
  
  
  
  
  Nick provis ne plu aŭskulti. Li aŭdis tion dekojn da fojoj. Trejnaj detaloj, falsaj dokumentoj - ĉio, kion portorikano bezonas por eniri Usonon, estas pasporto. Miloj da homoj fluis tien kaj reen inter San-Juano kaj Novjorko ĉiutage. Estis iom pli ol trihora flugo. Tiam ili estus nerimarkeblaj en la hispana geto de Novjorko dum unu horo. Killmaster laŭdis Sir Malcolm kun grumblo. Ĉi tiu viro konis la potencon de simpleco.
  
  
  
  La koridoro inter la ĉeloj estis tapiŝita. Li ne aŭdis la viron ĝis li venis al la pordo. Li ekstaris kaj subite sentis sin eĉ pli nuda ol antaŭe. Malgranda naĝkostumo ne estas la plej bona elekto por protekto.
  
  
  
  La pordo de la ĉelo malfermiĝis. Nick rekonis ĉi tiun viron tuj. Estas la aŭstraliano, kiu pafis lin sur la strando. Li ankoraŭ portis tiun frenezan Aussie-ĉapelon. Liaj blankaj vestaĵoj nun estis malpuraj kaj ĉifitaj, sed la viro estis tute razita. Kun unu mano sur sia granda nigra revolvero, li marŝis al Nick. Agento AX flaris la acidan odoron de la trinkaĵo. Ĉi tiu drinkulo ankoraŭ ne sekiĝis!
  
  
  
  "Leviĝu, amiko," diris la aŭstraliano. “La estro volas paroli kun vi. "Sinjoro M. persone petas akcepti vin en sia oficejo," li ŝercis.
  
  
  
  “Aŭskultu, rigardu,” Noĉjo diris, “kia koincido. Estas tre agrable revidi vin."
  
  
  
  La alia kapneis. Liaj malgrandaj, sangokovritaj okuloj malvarme rigardis Nick el sub dikaj brovoj. Malantaŭ li, en la pordo, staris du gardostarantoj kun maŝinpafiloj.
  
  
  
  La aŭstraliano diris: "Vi eraras viro, mi kredas ke mi neniam antaŭe vidis vin." Ne provu ĉi tiujn lertaĵojn. Venu kun mi! Sinjoro M. Ne ŝatas, kiam liaj gastoj restas malfrue.
  
  
  
  Nick vidis la rekonon en liaj okuloj. Kaj ankoraŭ unu afero. Sensekureco. Ial, la aŭstralianoj ne volis konfesi, ke ili renkontis antaŭe. Kial? Nick povis pensi nur pri unu kialo por tio. Eble li ankoraŭ povus uzi ĝin.
  
  
  
  “Jes, vi pravas,” li diris, marŝante laŭ la koridoro. "Mi eraris. Sed vi aspektas kiel iu, kiun mi konas el Singapuro. Pardonu."
  
  
  
  Li vidis du gardostarantojn rigardi unu la alian. La aŭstraliano ridis. 'Forgesu ĝin. Ne zorgu pri ĝi. Vi havas aliajn zorgojn en via menso." Dum li estis kondukita laŭ la koridoro, Noĉjo ekrigardis la aliajn ĉelojn. Li ne povis vidi tra la masivaj ŝtalaj pordoj, sed tra la ventotruo li aŭdis akran virinan voĉon: ... Ĉiu el vi ricevos la sumon de miliono da dolaroj... “Kompatindaj diabloj! Ili estos pretaj fari ion ajn por eliri el ĉi tie.
  
  
  
  Ili alproksimiĝis al la ŝtuparo kondukanta supren. Anstataŭ supreniri, la aŭstraliano malfermis la pordon ĉe la fundo de la ŝtuparo kaj kapjesis al Noĉjo. "Venu ĉi tien unue, mi volas montri ion al vi." Li signis al la gardostarantoj, ke ili atendu en la koridoro. Li eltiris revolveron kaj celis ĝin al Nick. — Eniru la ĉambron! Kaj neniuj ruzoj."
  
  
  
  Ĝi estis longa mallarĝa ĉambro kun alta plafono. Li estis tute nuda kaj la ĉambro estis hele lumigita. Ĝi estis endoma pafejo, kaj iu alia trejnis tie lastatempe.
  
  
  
  Nick rigardis abomene la du fostojn ĉe la alia fino de la pafejo, inter la manietoj kaj la moviĝantaj celoj. Du korpoj estis ligitaj al ĝi. Ili estis truitaj per kugloj kaj pendis senvive sur la stangoj kiel du sakoj da salo. Ili estis vestitaj per verdaj batalvestoj, ŝajne preskribitaj en la armeo de Drake.
  
  
  
  Malantaŭ li, Nick aŭdis la aŭstralianon diri: “Ili malobeis siajn ordonojn. Do, vi vidas, ke la estro aliĝas al strikta disciplino. Mi pensis, ke estus bone montri ĉi tion al vi. Nun vi povas scii, kiaj estas viaj malfacilaĵoj.”
  
  
  
  Nick fiksrigardis la mortintojn. La gardostarantoj staris ĉe la alia flanko de la pordo. Li diris mallaŭte: "Kiom da problemoj mi havas?"
  
  
  
  “Sufiĉe, pli ol sufiĉe. Mi dirus, ke vi havas ĉirkaŭ unu horon, eble iom pli, sed se mi estus vi, mi ne estus tro optimisma. Kaj fine ni ĉiuj devas morti, ĉu ne? '
  
  
  
  Noĉjo silentis. Nun la aŭstraliano staris ĝuste antaŭ li kaj enŝovis la revolveron en lian stomakon. “Memoru unu aferon, strando-malbonulo. Ni neniam renkontis! Mi ne konas vin. Forgesu la plaĝon! Pensu pri tio, eble tiam mi povos helpi vin; eble mi eĉ povas helpi vin eliri el ĉi tie. Ĉu komprenis?'
  
  
  
  Nick Carter kapjesis. - 'Komprenita.'
  
  
  
  Ili portis lin supren laŭ la ŝtuparo kaj tra belaj mozaikkahelitaj koridoroj. Du armitaj soldatoj staris antaŭ ĉiu pordo. Tra la malfermita pordo, Noĉjo vidis grandan nombron da viroj ĉe tabloj, klinitaj super paperoj kaj dosierujoj. Ili ĉiuj portis verdajn bataluniformojn, kaj la plej multaj havis rangoinsignojn sur siaj manikoj.
  
  
  
  "Vi havas bonan armeon ĉi tie," diris Nick.
  
  
  
  La aŭstraliano forte batis lin en la dorson per revolvero. 'Silentu! De nun, malfermu vian buŝon nur kiam iu parolas kun vi.” Nun li ludis ĉiujn serĝentojn, verŝajne por imponi la gardostarantojn, pensis Nick.
  
  
  
  Ili alproksimiĝis al granda kverka pordo, meblita per feraj kaj kupraj garnaĵoj.
  
  
  
  La aŭstraliano malfermis la pordon sen frapi kaj fermis ĝin malantaŭ si. Noĉjo kviete ĵetis rigardon al siaj gardistoj. En siaj verdaj uniformoj, barboj kaj plataj biretoj, ili vere aspektis kiel Fidelistoj, kaj se Nick ne scius pli bone, li sendube konfuzus ilin kun Castro-anoj.
  
  
  
  Nick ridetis al la pli juna el la du kaj demandis: "Un cigarrillo, por Favor?"
  
  
  
  La sekurgardisto metis la manon en sian poŝon, elprenis paketon da cigaredoj kaj komencis doni ilin al Noĉjo. La alia gardisto ĵuris kaj frapis la sakon el lia mano. — Stultulo!
  
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. La aŭstraliano pravis. Sinjoro Malcolm Drake amis disciplinon.
  
  
  
  La aŭstraliano revenis kaj kapjesis al Nick. — Eniru la ĉambron. Kaj trankviliĝu. Ne provu esti amuza. Ne estas fenestroj. La pordo estas la sola eliro. Kaj ni atendas vin ĉi tie."
  
  
  
  Niĉjo ridetis al li. "Ĉu vi timas, ke mi provos vundi vian estron?"
  
  
  
  La aŭstraliano rigardis lin de la kapo ĝis la piedoj. “Mi konfesas, ke vi ne estas ĝuste magra viro. Sed vi ankaŭ ne estas la diablo!
  
  
  
  La ĉambro estis grandega kaj ronda. La planko estis kovrita per orientaj tapiŝoj, la muroj per tapiŝoj. Estis nerekta lumigado kaj klimatizilo. Aŭdiĝis obtuza sono de violonoj. Vivaldi.
  
  
  
  La voĉo estis malpeza kaj tre bone konvenis al la muziko. La voĉo reprezentis la establadon, la anglajn loĝlernejojn, sed ankaŭ havis piratan aŭtoritaton. "Sidiĝu." Manukurita fingro montris seĝon starantan ĉirkaŭ ses futojn de la grandega palisandra tablo. La seĝo estis fortika, tegita per ledo, kaj Noĉjo vidis, ke la kruroj estis segitaj tiel ke ĝi estas pli malalta ol la tablo. Estis malfacile por li kaŝi sian rideton. Sir Malcolm konis ĉiujn psikologiajn lertaĵojn.
  
  
  
  - Se vi volas, trinku ŝereon. Mi timas, ke tio estas ĉio, kion mi povas proponi al vi, sed la kvalito estas bonega. Manzanilla, la plej seka el sekaj ŝereoj.
  
  
  
  Nick sinkis en sian seĝon, permesante al liaj okuloj adaptiĝi al la malforta lumo. Li rifuzis la ŝereon kaj zorge rigardis la viron ĉe la tablo. Li havis tre larĝajn ŝultrojn kaj potencajn brakojn, kiuj iel ne harmoniis kun lia multekosta blanka silka ĉemizo.
  
  
  
  Li vidis du aluminiajn lambastonojn kaj nun komprenis kial la ŝultroj estis tiel nekutime larĝaj. Se vi ne povas uzi viajn krurojn, vi kutime plifortigas aliajn partojn de via korpo.
  
  
  
  “Jes,” diris kavaliro Malcolm Drake. “Mi estas parte paralizita. Sed bonvolu ne lasi ĉi tion senkuraĝigi vin." Li levis la pafilon kaj Nick vidis ke ĝi estis sia propra Luger. “Bela armilo,” diris la viro ĉe la tablo. “Mi ĉiam preferis la Luger. "Mi povas diri, ke mi tre bone traktas ĝin."
  
  
  
  Nick demandis, "Ĉu mi povas havi cigaredon?"
  
  
  
  "Nature. Ili staras apud vi. Ĉu vi certas, ke vi ne volas provi ŝereon? Mi estas tre fiera pri ĝi."
  
  
  
  Nick prenis cigaredon el skatolo markita Fortnum kaj Mason en Londono. Ĉi tiu bastardo sciis, kie akiri siajn multekostajn aĵojn. Samtempe liaj okuloj zorge esploris la ĉambron. Li vidis grandegan mapon, kiu tute kovris la muron malantaŭ la tablo. Tri longaj ruĝaj sagoj montris al Nordvjetnamo, Vaŝingtono kaj Haitio. Alkroĉita al la fundo de la karto estis nigra signo, kiu legis TRIDENT per nigraj literoj.
  
  
  
  Ĝi estis tiel simpla. Sed kiel ŝi povis atendi, ke li komprenos ŝin en la profundo de la maro, baldaŭ antaŭ ŝia morto. Ŝi senespere montris sian armilon, tridenton, sagon kun tri dentoj!
  
  
  
  Liaj okuloj serĉis plu. La horo estis indikita sur la granda murhorloĝo: 12:03. Akcipitro komencos maltrankviliĝi.
  
  
  
  Antaŭ ol la viro ĉe la tablo parolis denove, Noĉjo bone rigardis lian vizaĝon. Li havis akran, sed ne maldikan vizaĝon, kaj maldikajn blankajn harojn. Granda, razi-kurba nazo super maldika buŝo. Li ne povis distingi la kolorojn de la okuloj, kiuj nun fiksrigardis lin.
  
  
  
  "Mi pensas, ke ni ne bezonas ĉirkaŭiri ĉi tion," diris kavaliro Malcolm Drake. "Simple ĉar mi ne havas tempon por ĉi tio." Li ĵetis rigardon al la murhorloĝo. “Ĉu vi povus diri al mi por kiu vi laboras kaj kiel via nomo estas? Ĉu ĉi tio hazarde estas la brita Sekreta Servo?
  
  
  
  Nick Carter rimarkis tion longe antaŭ tio. Li sciis, kiom malmulte li devas perdi, se li diras la veron, tio estas, la plej grandan parton de la vero. Kaj eble li eĉ povos ion gajni el ĝi. Ĉiukaze, se li povus konvinki ĉi tiun aventuriston pri la senespero de siaj planoj, li povus eviti gravan masakron.
  
  
  
  Nick Carter neniam zorgis forigi iun, kiu malhelpas sian laboron, kiam ĝi vere gravis. Sed li tute malamas la ideon de grandskala kaj nenecesa sangobano. Do li provis ĝin.
  
  
  
  "Mi nomiĝas Jim Talbot," li komencis. “Mi estas AX-agento. Viaj planoj estas malkovritaj, kavaliro Malcolm. Via registaro kaj la mia plene konscias. Viaj murdistoj eĉ ne eniros Usonon, kaj se la ĉinoj provos invadi Nord-Vjetnamion, ili havos surprizon. Ni uzas la atombombon! Kial vi volas konkeri Haition, mi ne scias. Eble vi ne estas tre saĝa. Ĉiukaze mia registaro neniam permesos tion. Ne estas, ke ni ne volas, ke Paĉjo Doc Duvalier Jr. putru ĉe la fundo de la maro, sed mi dubas, ke vi estas la viro por anstataŭi lin kaj forigi la teroran policon tie. Koncerne ĉi tiun miliardon da oro, ne atendu iam povi elspezi eĉ unu pencon da ĝi.”
  
  
  
  Sir Malcolm Drake prenis longan cigaron el teka skatolo kaj ekbruligis ĝin. Li penseme rigardis Nick super la flamo de sia fajrilo. La muziko haltis por momento, poste rekomencis. Ankoraŭ Vivaldi. Konĉerto en D-minora por du violonoj. Nick atendis.
  
  
  
  Fine kavaliro Malcolm parolis. “Mi vidas, ke Monica zorge faris sian laboron. Tre zorge. Kiel malsaĝe estis de mi fidi ŝin! Sed mi demandas vin, kia viro vere povas kredi, ke lia edzino estas spiono."
  
  
  
  "Vi aranĝis la poentaron," diris Nick kuraĝe. "Vi igis ŝin pagi per via vivo."
  
  
  
  Drake kaptis la lambastonojn apogitajn al la tablo. Li ekstaris kaj komencis movi al la alia flanko de la tablo. Nick miris pri la facileco kaj rapideco per kiuj li faris ĝin. Li ankoraŭ tenis la Luger en sia dekstra mano. Malgraŭ sia severa handikapo, li radiis forton kaj fidon, kaj la kanono de lia pafilo ne vibris.
  
  
  
  Sed kiam kavaliro Malcolm parolis, lia voĉo estis milda, preskaŭ amika.
  
  
  
  - Do vi estis la persono ĉe la kraŝloko? La plonĝiston, kiun ni ne povis spuri? Noĉjo vidis brilon de respekto en la ŝtalaj okuloj sub la blankaj brovoj.
  
  
  
  - Kaj vi estas de AX! Ĉi tio, kompreneble, klarigas multon. Kompreneble mi aŭdis pri vi. Kaj mi devas diri, ke vi havas tre malbonan – laŭ via vidpunkto, verŝajne bonan – reputacion.”
  
  
  
  "Vi ankoraŭ povas vidi ĝin," diris Nick malakre. - Uzu vian cerbon, kavaliro Malcolm. Vi ne havas ŝancon. Forgesu pri ĝi, ĝi savos multajn vivojn. Kaj vi povus sukcesi kelkajn jarojn en malliberejo aŭ...
  
  
  
  La rideto de kavaliro Malcolm ŝajnis preskaŭ sankta. Li celis la pafilon al la stomako de Nick Carter. — Daŭrigu. Vi intencis diri plurajn jarojn en psikiatria hospitalo. Noĉjo levis siajn larĝajn, nudajn ŝultrojn. 'Eble.' Sir Malcolm denove ridetis. - Mi povas sekvi vin, Talbot, se tio estas via vera nomo. Ne gravas. Mi konfesas, se vi volas nomi la reston de la mondo normala, mi certe ne estas normala. Mi estas malsana de ĉi tiu aŭtomatigita, fremdigita mondo, en kiu mi estas devigita vivi. Ne estas loko en ĉi tiu mondo por iu kiel mi. Kaj tial mi decidis cedi. Mi venis el reganta klaso, kiu ne plu rajtas regi. Bone, mi regos. Mi transprenos Haition, kaj estos pli facile ol vi povas imagi. Mi povas trakti ĉi tiun Duvalier, kaj pri lia terorista polico, la Tonton Makuta, ili jam estas duonvoje de mia salajro! Kaj post kiam mi stabiligos la situacion dum kelkaj semajnoj, mi estos furioze kontraŭkomunista kaj alportos Usonon al mi. Ili akceptos min kiel la pli malgrandan el du malbonoj."
  
  
  
  Sir Malcolm marŝis flanken malantaŭ la tablo sur siaj lambastonoj, certigante, ke la muzelo de lia armilo ĉiam estas direktita al la stomako de Nick Carter. Noĉjo denove rigardis sian horloĝon. 12:24. Sinjoro Malcolm vidis tion kaj rimarkis: “Via estro certe scivolas, kie vi loĝas, ĉu? Domaĝe.'
  
  
  
  Nick rikanis al li, penante agi kiel eble plej indiferente. “Se mi ne baldaŭ kontaktos lin, la AX-uloj venos ĉi tien marborden. Kelkaj kadroj kaj via fabelrevolucio finiĝis.
  
  
  
  Sir Malcolm sidiĝis sur seĝon kaj formetis siajn lambastonojn. 'Mi dubas. Ili havos siajn suspektojn, sed ĝis ili certe scios, ili atendos kaj vidos. Almenaŭ unu tagon. Kredu min. Viaj homoj ne volas ĉi tiun reklamadon, kaj ankaŭ mi. Kaj post unu tago ili ne povos haltigi min.”
  
  
  
  "Ĉu vi vere pensas, ke vi povas trakti uraganon?" Sir Malcolm ekbruligis novan cigaron. “Mi konfesas, ke uragano ne estas ĝuste beno. Sed malgraŭ la ŝtormo kaj malglata maro, ĝi ankoraŭ funkcias en mia favoro.” Li montris la cigaron al la mapo sur la muro. “Mi havas mian propran veterservon. Oni diris al mi, ke la centro de la uragano preterpasos la nordajn Nederlandajn Antilojn je tagiĝo. Ĉi tio signifas, ke ĉi tie estos sufiĉe trankvila dum almenaŭ kelkaj horoj, kaj kelkaj horoj sufiĉas por mi. Pardonu seniluziigi vin, Talbot, sed mi pensas, ke mi ankoraŭ povas elspezi tiun miliardon. Kaj vi devas konfesi, ke per miliardo vi povas aĉeti multajn amikojn en Vaŝingtono."
  
  
  
  Killmaster kapjesis. Li apenaŭ povis argumenti pri tio. Li diris: "Estas nur unu afero, kavaliro Malcolm: ĝi estas atenco. Kompreneble li ne sukcesos, sed mi ne pensas, ke vi havos multajn amikojn en Vaŝingtono."
  
  
  
  Sir Malcolm denove rigardis sian horloĝon. Li ridetis al Nick. "En ĉiu detektiva rakonto, kiun mi legis," li diris, "la fiulo parolas tro multe!" Nun vi provas meti min en la saman pozicion, kaj mi estas surprizita trovi min reaganta ekzakte same kiel iu ordinara fiulo.
  
  
  
  Almenaŭ mi suspektas, ke ĉi-kaze mi estas la fiulo. Sed efektive mi devas konfesi, ke mi volas, ke vi sciu miajn motivojn antaŭe...
  
  
  
  — Morti? Mi scivolis, kiam ĉi tio fariĝos diskuttemo."
  
  
  
  “Ĝuste nun,” diris kavaliro Malcolm Drake. — Nuntempe. Sed vi ne estu tro senpacienca. Kiel mi estis dironta, la murdo de via prezidanto fakte ne okazis kaj ne okazos! Ĝi estis nur maniero akiri oron de la ĉinoj. Mi estis decidita perfidi ĉi tiujn murdistojn tuj kiam ili alteriĝos en Novjorko. Kompreneble, sen malkaŝi mian identecon. Ĉar eble estonte mi bezonos la ĉinojn. Persone, mi esperas, ke ili efektive invadu Nord-Vjetnamion, ke vi faligas la bombon, kaj ke vi implikiĝos en longa, senespera milito kun la ĉinoj. Mi esperas, ke mi povas trankvile okupiĝi pri miaj aferoj en ĉi tiu kaoso. Sed ĉi tio estas la estonteco. Nun ni devas trakti vin. Kun via estonteco. Kompreneble vi komprenas, ke mi devos mortigi vin!
  
  
  
  — Kial? Mi estas kaptito, senhelpa. Vivanta, mi ne povas tro vundi vin, sed mortinta? Mia popolo neniam forgesos ĉi tion! »
  
  
  
  Sir Malcolm trakuris unu el siaj bone flegitaj fingroj sur sian blankan brovon. “Mi konfesas, ĉi tio estas argumento. Se mi permesas al mi mortigi vin, mi eble havos problemojn kun ĝi poste, sed tamen mi ne vidas alian solvon. Vi eraras: vi kaŭzos al mi pli da problemoj vivanta ol mortinta. Vi maltrafis la decidan faktoron, sinjoro Talbot!
  
  
  
  Noĉjo prenis alian cigaredon kaj provis ŝajnigi indiferentecon, kion li ne vere sentis. La viro ĉe la tablo estis ne nur bonkonduta aristokrato, sed ankaŭ malvarmsanga murdinto. Ekbruliginte cigaredon, li trakuris siajn okulojn sur sian nudan korpon, krom siaj naĝkostumoj. Nick denove sentis intensan nostalgion pri sia Luger kaj Stiletto. Se li havus ĝin, li povus riski, kiom ajn malgrandaj estis liaj ŝancoj. En ĝia nuna formo, ĝi estis kondamnita.
  
  
  
  Sir Malcolm diris: “Pripensu, sinjoro Talbot. Ĝis nun mi kulpas nur pri politikaj krimoj, ĉu ne? Mi devas konfesi ĝin. Ili povas esti pruvitaj. Sed vi scias same bone kiel mi, ke nuntempe tiaj krimoj ne estas precipe punataj, kaj en iuj kazoj eĉ estas toleblaj. Sed murdo?
  
  
  
  "Mi komprenas," diris Nick.
  
  
  
  Sir Malcolm kapjesis. “Kompreneble vi komprenas. Mi volas konfidence diri al vi, ke Ramirez ne intencis mortigi mian edzinon. Li estis ordonita sekvi ŝin nur por vidi kun kiu ŝi estis en kontakto. Li devintus kapti vin, sinjoro Talbot. Kiel ajn, li ne devus lasi vin vivi. Pri Monica, mi pensis pri io alia!
  
  
  
  Killmaster pensis aŭdi sugeston de sadismo en la vortoj de Sir Malcolm. Li sciis ke Monica Drake estis bonŝanca. Ŝia morto estis sendube pli facila ol la malbonaj planoj kiujn Sir Malcolm antaŭvidis por ŝi.
  
  
  
  Sir Malcolm frapis la tablon per sia plata mano. “Do vi vidas kiel ĝi funkcias. Mi supozas, ke Ramirez hazarde mortigis Monican kiam li provis kapti vin?
  
  
  
  Nick kapjesis malrapide. - "Sed ĉi tio ne ŝanĝas vian situacion."
  
  
  
  — Ĝuste. Mi estas kulpa pri akcesoraĵo al murdo. Mi ne ŝatas ĉi tion, sinjoro Talbot. Sed Ramírez estas mortinta, manĝita de ŝarkoj, se mi scias pli bone. Do, vi estas la nura atestanto restanta."
  
  
  
  Sir Malcolm ridetis, malkaŝante siajn perfektajn, brilantajn dentojn. Nick estis memorigita pri grandega martelkapŝarko proksime de la El Conquistador-vrako. La rideto de ĉi tiu monstro estis same simpatia. Nick ne volis rideti reen, sed li faris. Ĝi estis streĉa. Li ĉiam povis senti kiam li estis en serioza problemo, kaj li estis nun. Li sukcesis doni al sia voĉo provokan karakteron. - Ne utilas, kavaliro Malcolm. Mi jam rakontis ĉion al miaj amikoj; ili ĉiuj scias ekzakte kia malnobla peco da feko vi estas!
  
  
  
  Sir Malcolm flankensvingis tiun ĉi argumenton per vasta gesto. "Klaĉo. Ĉi tiuj estas nur onidiroj. Neniu el viaj homoj fakte vidis Ramirez mortigi mian edzinon. Kial vi opinias, ke mi ŝatus vian simpation, Talbot? Ĉar vi estas ia agento? Mi atendis ĝin post kelkaj tagoj kaj mi jam prenis ĉiajn antaŭzorgojn. Sed vi povas pendigi min, aŭ doni al mi vivon ĉiuokaze. Mi laboris tiom longe kaj mi ne kredas, ke ĉi tiu estas la vojo al mia fino. Adiaŭ, sinjoro Talbot. Mi bedaŭras, ke mi devas fari ĉi tion."
  
  
  
  Li premis la butonon. Nick aŭdis la pordon malfermiĝi malantaŭ li. Kavaliro Malcolm jam kliniĝis super amaso da paperoj, kvazaŭ li ne plu zorgus pri la ĉeesto de Noĉjo.
  
  
  
  La aŭstraliano signis ke Nick forlasu la ĉambron per sia revolvero. Alproksimiĝante al la pordo, Sir Malcolm diris: “Restu iom pli longe, Hari. Mi devas diskuti ion kun vi."
  
  
  
  Li donis al la du gardistoj plurajn ordonojn en flua hispana. Ili igis Nick stari fronte al la muro kun la manoj supren. La aŭstraliano alproksimiĝis al la tablo. Noĉjo vidis la vizaĝon de Harry Crabtree kaj denove ekpensis al li, ke la viro estas malkomforta.
  
  
  
  Sir Malcolm Drake rigardis la aŭstralianon dum kelkaj sekundoj sen diri ion ajn. Li tiam demandis: "Kiom longe vi estas kun mi, Hari?"
  
  
  
  — Preskaŭ dudek jarojn, sinjoro.
  
  
  
  Hmmm - jes, ĝuste tio. Kaj kiom da fojoj mi pardonis viajn fifarojn, Hari?
  
  
  
  Harry Crabtree komencis nervoziĝi. Tiu ĉi invalido kun malvarmaj ŝtalaj okuloj estis verŝajne la sola homo en la mondo, kiun li timis. Li nur povis balbuti, “Mi... mi ne komprenas kion vi volas diri, sinjoro. “Kompreneble vi scias tion, Hari! Via eterna trinkaĵo! Malsukcesaj taskoj. Kaj precipe via malobeo. Vi scias, Hari, mi estas tiel malbona je malobeo. Kaj tiun lastan fojon vi vere fuŝis!
  
  
  
  Harry Crabtree sentis sin ŝvita. "Mi ankoraŭ ne komprenas, sinjoro."
  
  
  
  Sir Malcolm parolis al li nun kiel al stulta infano. “Harry, Harry! Mensogo ne helpos. Mi havas ĉi tie ĉi tiun virinon, Dona Lanzos. Ŝi venis rekte al mi. Ŝi rakontis al mi ĉion." Sir Malcolm kapjesis al la pordo. “Vi preskaŭ akiris lin tiam, Hari. Vi ricevis ĝin inter viaj fingroj. Kaj vi lasis lin eskapi. Mi povus pardoni vin pro tio, finfine, vi ne povis scii kiu li estas. Sed vi mensogis, Hari! Vi ne diris al mi pri ĉi tio. Kaj vi denove trinkis. Ĝuste nun vi apenaŭ povas stari sur viaj piedoj por veneni vian sangon per ĉi tiu aĉaĵo denove kiel eble plej baldaŭ! Ĉu ne pravas, Hari? Hari jam estis alportita al justeco antaŭ siaj superuloj. Ĝis nun li neniam estis degradita ĉar kiam sobra li estis bonega soldato. Li sciis, ke foje la plej saĝa afero estas konfesi ĉion kaj transdoni sin al la pardono de siaj superuloj. Li malbenis tiun ĉi voluptan malĉastulinon kaj deziris al ŝi unudirektan bileton al la infero. Li plenumis sian vorton kaj venigis ŝin al Kay en verda uniformo. Antaŭ ol li sciis tion, ŝi jam forkuris en la mallumon. Rekte al kavaliro Malcolm!
  
  
  
  Harry Crabtree decidis riski. Li diris: “Jes, sinjoro. Mi estas kulpa. Mi konfesas, mi ruinigis ĉion."
  
  
  
  Sir Malcolm prenis la Luger de la entrudiĝinto kaj pasis sian fingron sur la paliĝintan bluan metalon. Li rigardis la aŭstralianon kaj balancis la kapon.
  
  
  
  Pro la ĥaoso, kiun vi faris, Harry, mi havas iom da problemo nun. Mi rapidas, mi nun bezonas fari aferojn, por kiuj mi ankoraŭ ne estas preta. Se nur mi scius pri ĉi tiu plaĝa malbonulo ĝustatempe, Hari! Tiam multaj aferoj povus esti rezultintaj alie."
  
  
  
  "Mi tre bedaŭras, sinjoro."
  
  
  
  Sir Malcolm direktis sian pafilon al li. “Mi havas nenion por bedaŭri. Ĉu vi povas pensi pri ia bona kialo, kial mi ne devus tiri la ellasilon?
  
  
  
  'Jes sinjoro. Eble tiam mi estas ebriulo kaj foje mi fuŝas aferojn; Mi pli utilas al vi vivanta ol mortinta.”
  
  
  
  Sir Malcolm kuŝigis la Luger sur la tablon ĝemante. “Mi ŝatus esti tiel konvinkita pri ĉi tio kiel vi, Hari. Sed mi donos al vi lastan ŝancon. Vi devas enigi ĉi tiun viron, Talbot, aŭ kiel ajn lia nomo estas, en la "ĉambron" kaj forigi lin. Lasu lin rakonti al vi ĉion, torturu lin se vi volas. Kaj tiam mortigu lin." Li rigardis sian horloĝon. “Post duonhoro, ne poste, mi volas aŭdi, ke li mortis. Faru ĝin mem. Ne lasu atestantojn. Estas klara?
  
  
  
  'Jes sinjoro. Absolute klara. Kaj dankon, sinjoro!
  
  
  
  Kiam li alproksimiĝis al la pordo, kavaliro Malcolm diris, “Jen via lasta ŝanco, Hari. Ne forgesu ĝin. Sendube via lasta ŝanco.
  
  
  
  Tuj kiam la aŭstraliano foriris, Sir Malcolm premis alian butonon. La panelo moviĝis, malkaŝante malgrandan ĉambron. Estis virino kaj gardisto interne. Alportu ŝin,” ordonis Sir Malcolm. La gardisto malglate puŝis la virinon en la ĉambron. Sir Malcolm montris al la seĝo kie sidis Nick Carter. "Sidiĝu tie, karulo." Li diris al la gardisto: “Restu tie. Mi telefonos se mi bezonos vin. Li denove premis la butonon kaj la panelo revenis al sia loko. Sir Malcolm prenis la Luger kaj ludis per ĝi, rigardante la virinon per malvarmaj okuloj. Li demandis sin, ĉu ŝi povas fari ĝin, ĉu ŝi vere povas fari tion, kion li intencis. Li ĉiam ne fidis virinojn. Justa! "Nur memoru Monikon," li pensis.
  
  
  
  "La tempo estas mallonga," li diris subite. “Ĉu vi ankoraŭ volas venĝi kontraŭ tiu grandulo pro tio, ke li mortigis Ramon? Kio pri Hari pro mensogo al vi pri la korpo de Ramon?
  
  
  
  “Jes! Mi volas mortigi ilin ambaŭ. Estas porkoj!
  
  
  
  La verda uniformo estis tro granda por ŝi, sed ĝi ne kaŝis ŝiajn bongustajn kurbojn. Ŝia vizaĝo estis malpura, ŝia malhela hararo estis makulita, kaj ŝia ŝminko estis ŝmirita. Ŝi rigardis Sir Malcolm per larĝaj, brulantaj okuloj. Dum momento li scivolis, kion signifas senti tiom da malamo. Li mortigis kiam necese, senpasie kaj kalkulite. Li malforte ridetis. Sed li ne estis sudamerika kaj li ne enamiĝis al Ramon Ramirez.
  
  
  
  Li diris: "Bone. Post kelkaj minutoj ĉi tiu viro, la sekurgardisto, kondukos vin ien, donos al vi ion kaj diros al vi kion fari. Ĝi estas tre simpla. Ĉio, kion vi devas fari, estas tiri la ellasilon. Ĉu vi pensas, ke vi povas?
  
  
  
  Per sia pojno, Dona Lanzos forbrosis hararon, kiu pendis antaŭ ŝiaj okuloj.
  
  
  
  “Mi ne lertas kun armiloj, sinjoro. Mi scias nenion pri ĉi tio. Eble per tranĉilo?
  
  
  
  — Bone. Ne per pafilo. Vi komprenos poste. Ĝi estos tre simpla. Nun aŭskultu atente, dona: se vi faras ĉion bone, mi zorgos, ke vi havas sufiĉe da ĉio. Mi donos al vi multe da mono kaj eble eĉ lasos vin loĝi ĉe mi. Vi komprenas?'
  
  
  
  Dona Lanzos ekstaris. Ŝiaj malhelaj okuloj eklumis kaj ŝi brosis siajn harojn malantaŭen, dirante: “Mi komprenas, sinjoro! Eble mi estas prostituitino, sed mi ne estas mense malrapida! Ni parolos pri ĝi poste. Nun mi volas mortigi ĉi tiujn homojn. Nun!'
  
  
  
  Sir Malcolm premis la butonon. La gardisto eniris. Sir Malcolm rapide donis al li plurajn ordonojn.
  
  
  
  Dum ili forlasis la ĉambron tra la sekreta ĉambro, li rigardis sian horloĝon. Hari foriris antaŭ dek minutoj. Ĝi estis perfekta. Kaj ĝi estis tiel bonega! Li ŝatis purecon. Do li mortigis du, eble tri birdojn per unu ŝtono. Sinjoro Malcolm Drake laŭte ridis kaj frotis siajn manojn. Li rigardis la mapon malantaŭ si. Restis ankoraŭ multo por fari kaj li restis malmulte da tempo, sed li ankoraŭ havis ŝancon, bonan ŝancon. Se li povus invadi Haition kaj prezenti la mondon, tio estas Usonon, kun farita farita, ili lasus lin sola. Fine, li estis fervora kontraŭkomunisto! Li ridetis kaj kaptis la ricevilon de unu el la telefonoj sur sia skribotablo.
  
  
  
  Killmaster, aŭdante la sonon de la botoj de la aŭstraliano malantaŭ li en la longa koridoro, senespere serĉis elirejon. Li sentis la tempon forgliti sekundon post sekundo. La rigardo de la aŭstraliano parolis laŭte dum li eliris el la ronda ĉambro. Se li iam intencis plenumi sian promeson al Killmaster, almenaŭ li nun ŝanĝis sian opinion. La aŭstraliano mortigos lin.
  
  
  
  Ili estis solaj en la ŝtona koridoro kondukanta al la centro de la vilao. Ĝi estis longa, nuda, malklare lumigita tunelo. La ungoj sub la botoj de la aŭstraliano faris malbonaŭguran sonon. Nick rigardis malantaŭen. La aŭstraliano estis tri metrojn malantaŭ li. Do Nick povis fari nenion.
  
  
  
  Ĉe la fino de la tunelo estis ligna pordo. Malantaŭ li, la aŭstraliano bojis, “Malfermu la pordon kaj eniru. Lasu la pordon larĝe malfermita, por ke mi vidu vin. Neniuj lertaĵoj! '
  
  
  
  Noĉjo faris kiel oni diris al li kaj komencis paroli. Marĉantu por via vivo. "Kion pri nia interkonsento?" - li diris. "Mi ne diris al kavaliro Malcolm pri vi." Sencela, kompreneble, sed tio povus ŝpari al li tempon, kaj ĉiu sekundo estis altvalora.
  
  
  
  La aŭstraliano diris: “Ho, ĉi tio. Pardonu, sed li jam ĉion sciis, malnobla. Ĝi estis sufiĉe vojaĝo por mi, kaj mi ĝojas, ke mi ne ricevis tion, kio estas por vi! »
  
  
  
  Noĉjo ĉirkaŭrigardis la ĉambreton. Ĝi estis malplena krom tre malnova kaj peza seĝo. La rimenoj de la seĝo rememorigis al li bildojn de la elektra seĝo. Sed li ne vidis elektrajn dratojn. Estis malhelaj makuloj jen kaj jen sur la muro, kaj Noĉjo pensis, ke tio estis.
  
  
  
  “Sidiĝu sur la seĝo,” diris la aŭstraliano. Nick faris ĝin. La aŭstraliano haltis en la pordo kaj direktis pezan revolveron al Nick.
  
  
  
  "Ĉu mi povas rakonti al vi pri ĉi tiu seĝo?"
  
  
  
  'Forgesu ĝin.' Nick sentis streĉitecon. Estas nenio, kion vi povas fari. Li devus riski salti sur la aŭstralianon.
  
  
  
  - Mi diros al vi ĉiuokaze. "Ĝi estas tre instrua," diris la aŭstraliano. “Ĉi tiu seĝo estas de malnova kastelo ĉi tie sur la insulo. Ĉu vi vidas ĉi tiujn pneŭojn? Ili ligis vin per ĝi antaŭ ol strangolis vin per fera bando, kiu estis streĉita per ŝraŭbo. Abomena, ĉu? Kaj ankaŭ tre malrapide. Vi bonŝancas. Vi ricevos rapidan kuglon.
  
  
  
  Noĉjo pendis malforte sur sia seĝo. Li malstreĉis ĉiujn siajn muskolojn por lasta peno. Lia stomako doloris kaj li sciis, ke li estas timigita. Ne al morto, sed kiel ŝafido transdonita al la buĉisto. Senespere kaptita. Li devus morti dum tiu ĉi murdinto, tiu ĉi ebria simio, vivus. Li sentis amarecon kaj koleron konstrui en li, sed ili estis subpremitaj de lia natura memfido kaj persistemo resti vivaj. Se nur li povus igi la aŭstralianon fari du paŝojn antaŭen!
  
  
  
  Nick Carter krucis la krurojn kaj senĝene klinis sin al sia seĝo, kvazaŭ petonta pantoflojn kaj pipon.
  
  
  
  “Vi eraras, knabo. Granda eraro. Vi scias, ke via estro estas falonta en kaptilon. Kaj vi bezonos amikon kiam ĉio estos finita. Mi povus esti tiu amiko."
  
  
  
  La aŭstraliano rigardis sian horloĝon. “Nur daŭrigu paroli, klarigu ĝin al mi. Mi komprenis vin. Lastaj spiroj, ĉu ne? Mi ankoraŭ havas kelkajn minutojn. Kompreneble, mi povus nun iomete torturi vin, fari al vi kelkajn demandojn, sed por tio mi devus proksimiĝi, ĉu ne? Do mi ne ligos vin al seĝo. Ne por doni al vi la ŝancon provi ion stultan." Tiam Killmaster vidis ĝin. Rampa ombro marŝas laŭ la tunelo al la pordo. Lia koro komencis bati pli rapide, parte pro lia koncentriĝo, sed ankaŭ ĉar la figuro aspektis tre timiga unuavide. Rampa fantoma aperaĵo, ĉio en blanka.
  
  
  
  Tiam li komprenis kaj klopodis por konservi la atenton de la aŭstraliano. La fantomo estis viro portanta fajrorezistan kostumon kun kasko. Tankoj estis fiksitaj al lia dorso, kaj en siaj peze gantitaj manoj li tenis longan pipon. Flamĵetilo! Viro en fajrorezista kostumo venis por bruligi ilin. Ambaŭ!
  
  
  
  La aŭstraliano, ankoraŭ nekonscia pri la infero minacanta malantaŭ li, denove rigardis sian horloĝon. “Ni prefere nun fini ĉi tion, ĉu ne? Kiel vi volas ĝin? Antaŭe aŭ malantaŭe? Oni diras, ke la dorso estas pli bona, sed kiu scias certe? Li levis la pezan revolveron. “Ne maltrankviliĝu, amiko. Ĝi ne doloros. Mi estas bonega pafo."
  
  
  
  La viro kun la flamĵetilo nun staris malantaŭ la aŭstraliano en la pordo. La tubo de la flamĵetilo estis direktita rekte al la dorso de la aŭstraliano. “Tre afabla kavaliro Malcolm,” pensis Noĉjo. En tiu momento, kiam la flamo de la flamĵetilo trafis la dorson de la aŭstraliano, kaj ĉi-lasta tiris la ellasilon, Nick Carter saltis el sia sidloko.
  
  
  
  Nick havis nur unu ŝancon kaj li sciis ĝin. Kaj la aŭstraliano havis unu ŝancon. Se li ne mortigas lin, Nick povas uzi lin kiel ŝildon.
  
  
  
  La kuglo lasis ruĝan veldon sur lia dorso. Ĝi estis nur vundo sur la korpo, sanga, sed ne grava. Li trafis en la kriantan aŭstralianon, kiu jam fariĝis flamanta torĉo. Kiam Nick trafis lin, la revolvero eksplodis. Noĉjo kovris siajn okulojn per siaj manoj kaj antaŭenpuŝis la mortantan viron.
  
  
  
  La viro en la fajrorezista kostumo paniko faligis la pipon, turnis sin por kuri, sed stumblis pro la hoso kaj falis teren.
  
  
  
  Nick kuris al li kaj piedbatis lin plurfoje en la spaco inter lia kasko kaj kostumo. La viro ĉesis moviĝi. Noĉjo deŝiris sian kaskon kaj vidis la vizaĝon de Dona Lanzos.
  
  
  
  Nick ĵuris. Kuru, li devis kuri! Li sciis, ke li estas malbone bruligita, ke li komencos senti pli kaj pli doloron kaj fariĝos pli kaj pli malforta.
  
  
  
  Dum li deŝiris ŝian kostumon, li kontrolis ŝian pulson. Nenio. Ŝi estis morta. Li ne havis tempon por demandi, kion ŝi faras ĉi tie, kial ŝi finiĝis tiel. Li surmetis sian uniformon, kiu estis tro granda por ŝi, kaj surmetis sian kaskon. Li metis la benzinujojn sur sian dorson, kunligis la hoson, prenis la pipon en la manojn kaj marŝis laŭ la longa tunelo.
  
  
  
  Noĉjo jam komencis senti la brulvundojn, sed lia cerbo ignoris la doloron kaj preparis planon. Sinjoro Malcolm Drake devos agi tre rapide. Li trovis alian koridoron kondukantan al ekstera pordo. Estis du gardistoj, sed ili ne atentis lin, kiam li alproksimiĝis al ili. "Eble ili estis avertitaj," pensis Nick, "aŭ io tia okazis antaŭe." Li tenis sian fingron sur la ellasilon dum li preteriris ilin. Ili verŝajne neniam scios kiom bonŝancaj ili estas. Sed Nick rikanis: Killmaster denove venkas.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  
  
  Tricent metrojn norde de la vilao, Nick Carter enterigis sian flamĵetilon kaj demetis sian blankan kostumon. La flamĵetilo estis impona armilo, sed kombinita kun la blanka vestokompleto ĝi estis tro videbla. Li trovis flakon da koto, en kiu li ruliĝis tien kaj reen ĝis li estis kovrita per colo dika tavolo da koto, kiu mildigis iom el la doloro. La plej granda parto de lia hararo estis bruligita, sed lia vizaĝo ne estis malbone bruligita. Li sentis grandegajn veziketojn sur siaj ŝultroj kaj torso. Li kuŝis en la malpuraĵo, pensante pri la okazaĵoj. Li ne kredis ke Sir Malcolm Drake organizos grandskalan ĉason por li; volus! alarmo, sed Noĉjo opiniis, ke tio ne signifas multon. Ĉi tiu viro verŝajne temigus sian invadon de Haitio. Li volis prezenti al Usono faron kaj vetis, ke Vaŝingtono restos ekster ĝi ĝis estos klare, kiaj estas la planoj de la nova gvidanto. Estis bona ŝanco, ke ili lasos lin trankvila, pro sia abomeno al la krima regado de Paĉjo Doe Duvalier. Dume, Nick vidis du ĉefajn taskojn por li mem. Restu vivanta kaj, se li povas, ĉesigu la invadon.
  
  
  
  Li ne vidis manieron kontakti Hawk. Nick konis la maljunulon kaj estis certa, ke li ne panikiĝos, se li telefonus al la Marborda Gardisto, Mararmeo kaj Fajrobrigado. Li atendos almenaŭ dudek kvar horojn. Hawk tute fidis lin. Hawk atendis povi elteni la malfacilaĵojn. Li estis en similaj cirkonstancoj antaŭe. Kaj ĝis nun li ĉiam sukcesis eliri senmakula. Akcipitro atendos.
  
  
  
  Kiam li estis kaptita, ĉio estis prenita de li krom liaj naĝtrunkoj. Li bezonis armilojn kaj pli da informoj. Sed ĉefe li bezonis trovi la invadan ŝiparon, kiun kavaliro Malcolm sendube kaŝis sur la insulo. Estas neverŝajne ke li uzos kargoŝipon portantan oron por invadi. Ĝi estis tro granda, tro malrapida kaj tro facila celo por marbordaj pafiloj. Noĉjo grimpis el la ŝlima flako kaj ekiris. Sir Malcolm bezonus malgrandajn, rapidajn boatojn por la invado, kaj li verŝajne kaŝis ilin sur la mara flanko de la insulo por ke ili ne estu videblaj de la kontinento. Farinte sian vojon tra la densa vegetaĵaro, li ekvidis la trabojn de lanternoj el la direkto de la vilao. Sir Malcolm komencis rapidi.
  
  
  
  Dum Nick direktiĝis al la trairejo de Mona, la naturo de la ŝtormo komencis ŝanĝiĝi. La centro de la uragano, etendiĝanta longe en la sudokcidento, havis efikon ĉi tie. La vento preskaŭ estingiĝis, sed estis fulmotondro kaj falis hajlo grandeco de golfpilkoj. Nick protektis sian preskaŭ bruligitan kranion per unu mano kaj rampis pluen. De tempo al tempo la areo estis lumigita de fulmo.
  
  
  
  Li atingis la golfeton ĉe la flanko de la pasejo de Mona kaj kuŝiĝis en la herbo, kiu estis ĉi tie kvin futojn alta. La sekva fulmo montris tion, kion li jam atendis. De kie li kuŝis, li povis klare vidi la alteriĝoŝipon, malgraŭ la kamuflaĵreto kiu malhelpis la boatojn esti videblaj de la aero. Ses alteriĝoŝipoj estis alligitaj al longa moleo kondukanta el la golfo. Noĉjo atendis alian fulmon, singarde ŝtelirante. Li aŭdis la virojn paroli inter si en la hispana dialekto.
  
  
  
  Noĉjo ne iris dudek metrojn antaŭ ol iu kriis: “He, maljuna Gallego! Ĉu vi havas cigaredon por mi?
  
  
  
  La voĉo respondis: “Kial vi ne aĉetas ilin mem, Pepe? Ĉu vi pensas, ke ili kreskas sur mia dorso?
  
  
  
  Tria voĉo diris: “Ĉesu plendi, Juan. Baldaŭ ni ĉiuj estos riĉaj. Ni estos ĝis niaj oreloj en cigaredoj, virinoj kaj vino."
  
  
  
  — Saluton! Jen alia afero, kamaradoj!
  
  
  
  En la lumo de la venonta fulmo, Nick vidis grupon da viroj sidantaj ĉirkaŭ malgranda kazerno ĉe la piedo de la moleo. Ĝi estis profita. Tio verŝajne signifis ke ekzistis neniuj gardistoj sur la boatoj mem. Li rampis dekstren, ĝis la fino de la cirkla plaĝo, kie li povis eniri la akvon nerimarkite kaj silente. Kiam li estis preskaŭ ne aŭdebla, li aŭdis la telefonon sonori en la kazerno.
  
  
  
  Li eniris la akvon kaj komencis naĝi, por ke li povu alproksimiĝi al la boatoj el la maro. Li vidis multajn alteriĝoŝipojn en sia vivo kaj suspektis ke ili estas Elkos. Bonaj, daŭraj ŝipoj, kiuj povas elteni malbonan veteron. Ili aspektis vundeblaj, sed ĝi estis misgvida. Ili ne plu estis tute novaj, sed Sir Malcolm riparis ilin.
  
  
  
  La problemo estis sur kiu boato li kaŝos sin. Sendube ĉiuj boatoj veturos tre baldaŭ, sed Noĉjo volis vojaĝi kun Sir Malcolm Drake. Kiel li povus scii sur kiu boato ĝi estos?
  
  
  
  Denove lia problemo estis solvita per blindiga fulmo. Li ĉirkaŭiris la malproksiman finon de la doko kaj alproksimiĝis al la unua surteriĝo, kiam fulmo hele lumigis la ĉielon. Rekte antaŭ li li vidis la glatan postaĵon de la boato. La nomo estis skribita per oraj literoj sur la krucstango: De Gouden Hinde.
  
  
  
  Nick Carter faras korpokontakton. Hinde devis iĝi la flagŝipo de Sir Malcolm! Hawk elsendis kelkajn informojn, kiujn li ricevis de la britoj, kaj Nick sciis, ke iam estis ŝipo kun la sama nomo. La ŝipo de la fifama prapatro de Sir Malcolm, Sir Francis Drake, kiu siatempe igis la akvojn en tiu areo nesekuraj. Do Sir Malcolm provis kopii sian fifaman prapatron. Li iam ĉasis oron ĉi tie!
  
  
  
  Killmaster naĝis preter la ŝipo, palpante ĝin per siaj fingroj. Eĉ en la golfeto, la vento levis ondojn ĝis kvin futojn altajn. La 25-futa boato senĉese saltis, tirante la alligiĝŝnurojn. Nick elektis ne pensi pri kiel ĝi estus sur la malferma maro. Li konsolis sin per la penso, ke li antaŭe travivis ŝtormon en la Norda Atlantiko per korveto, kaj iu, kiu spertis tion, ne bezonis tro maltrankviliĝi.
  
  
  
  Minuton poste li transgrimpis la balustradon. Se estus surŝipe gardisto, li estus devinta movi lin for de la vojo. Li elektis ne fari ĉi tion ĉar se la malaperinta persono aperis, ĝi povus ruinigi ĉion. Sed ĉi tie ne estis sekureco.
  
  
  
  Nick ekzamenis la boaton tre zorge, rampante sur sia ventro uzante siajn fingrojn, zipojn kaj sian propran scion. Lia respekto por la preparoj de Sir Malcolm komencis kreski.
  
  
  
  La ŝipo estis tipo Elko. La fundo estas farita el solida mahagono, kovrita per lignaj krucstangoj. Nur la ferdeko kaj kareno estis faritaj el lamenligno. Armilaro konsistis el tri 50-kalibraj maŝinpafiloj kaj 40-mm kanono sur la pruo kaj postaj ferdekoj. La torpedtuboj estis forigitaj. Nick ridetis en la mallumo. Post ĉio, la mararmeo de Haitio estis malgranda.
  
  
  
  Tiaj boatoj estis idealaj por amfibiaj operacioj, eĉ kiam alfrontite kun rezisto. La boatoj havis malprofundan krevon, tiel ke ili povis alproksimiĝi al la marbordo kaj kovri la alteriĝon per fajro. Sir Malcolm sciis en kio li eniras kaj ricevis bonegajn konsilojn. La nura aĵo kiu povis reteni lin estis la vetero - kaj tiuj boatoj povis manipuli multon - same kiel Nick Carter.
  
  
  
  Nick trovis ŝtuparon kondukantan en malhelan maŝinejon. Li atendis flari benzinon, sed anstataŭe li flaris oleon. Ili forigis la malnovajn Packard-motorojn kaj instalis novajn dizelojn. Verŝajne kiel Atlaso. Nick iris serĉi la farboŝrankon. Li sciis, ke tio estas la sola loko, kie li povas kaŝi sin sur la alteriĝoŝipo.
  
  
  
  Siatempe sur la ŝipo, Nick Carter sidis en farboskatolo dum iom da tempo. Li preskaŭ malsaniĝis pro la malsaniga odoro de la farbo, kaj li komencis suferi denove, ricevante brulvundojn. Li ne aŭdis multe da bruo en la ŝranko, kaj li havis la impreson, ke la ŝipanaro de la boato estas malgranda. Ĉi tio surprizis lin. Li aŭdis Sir Malcolm doni ordonojn — kaj Noĉjo estis kontenta. Almenaŭ li estis en la unua boato kaj li povis ludi sian rolon. Li ne pensis pri tio, kion li faros kiam ili alteriĝos sur la plaĝon en Haitio. Li estis nuda, malbone bruligita kaj senarma. Li povis nur fidi sian kapablon improvizi kaj bonŝancon. Konsiderante la situacion, ĝi estis ĉio, kion li povis fari.
  
  
  
  Kiam la boato trafis malferman akvon, Nick havis nur unu aferon por fari: atenti ne fali en la farboŝrankon. La Elco-boato faris pli ol kvardek nodojn kun la pruo supren, kaj Noĉjo supozis, ke la ondoj estas preskaŭ dek futojn altaj. Li provis rezisti ĝin kiel eble plej bone.
  
  
  
  Post ĉirkaŭ unu horo, la terura skuado ĉesis. Noĉjo aŭdis la obtuzan bruon de aŭtoj, kaj ŝajnis, ke la ŝipo estas en paŭzo. En iu ŝirmejo aŭ sub la protekto de granda ŝipo! Noĉjo eltiris sin el la sufoka farboskatolo kaj singarde marŝis tra la malforte lumigitaj kazernoj kaj oficiraj loĝejoj. Li rimarkis, ke la tuta nenecesa lignaĵejo, vandoj, kaĝoj kaj ĉio alia, kiu povus esti preteratentita, estis malkonstruitaj. Do estis nun loko por kvindek, eble sesdek homoj.
  
  
  
  Nick pripensis tion en sia menso dum li glitis en la forlasitan maŝinejon: ses boatoj, diru kvindek homoj po boato. Sir Malcolm povis surterigi tricent virojn sur la strando de Haitio en unu svingo kaj tiam sendi la ŝipojn reen por la resto de sia verda armeo.
  
  
  
  Li kovris sin en la ombroj, penante kapti tion, kio okazis sur la ferdeko, kaj rekomencis kalkuli. La distanco de Gallows Cay ĝis uzebla strando en Haitio, ekzemple proksime de Miragoane, estis proksimume kvarcent mejloj. Eble iom pli. De tie, Sir Malcolm povis tuj transiri la duoninsulon kaj ataki la ĉefurbon de Portoprinco. Kvarcent mejloj je rapideco de kvardek aŭ tridek mejloj hore —rapido kiun alteriĝoŝipo povis konservi senĉese eĉ en tia severa vetero — signifis ke kavaliro Malcolm povos albordigi siajn trupojn en dek tri ĝis dek kvin horoj. Antaŭ ol Hawk povus interveni!
  
  
  
  Nick komencis grimpi la ŝtuparon al la ferdeko kun kateca flueco. Li haltis kiam, rigardante supren, li povis vidi ion de kio okazas supre. La ferdeko estis hele lumigita, sed la lumo ne venis de la surteriĝoŝipo mem. Li povis nur vidi la flankon de malnova barĝo. Ĉi tio devas esti la "Knabino de Venko"! La lumoj venis de la ferdeko de kargoŝipo. Nick supreniris alian ŝtupon. Kie li nun staris, li povis vidi pendantan ŝnurŝtupetaron, kies fino ripozis sur la ferdeko de la surteriĝo. Sir Malcolm Drake rigardis kiel la lastaj viroj leviĝis. Niĉjo zorge rigardis la lastan soldaton, kiu leviĝis. Li estis armita ĝis la dentoj: maŝinpafilo, pistolo, obusoj kaj pezaj bandolieroj sur la brusto. Nur por kontroli la oran sendon kaj eble transdoni ĝin?
  
  
  
  Estis alia viro, sekurgardisto, kiun Nick ne vidis. La kruroj de viro aperis dum li supreniris ŝnurŝtupetaron al kie staris Sir Malcolm. Feĉo! Do ili tamen lasis gardiston sur la boato. Ĉi tio komplikos aferojn. Nick iĝis scivolema, volante scii kio okazas sur la Venka Knabino. Ideo komencis formi en li penson, kiun eĉ la agento AX unuavide trovis sufiĉe neprobabla. Sed finfine kavaliro Malcolm estis pirato! Kaj la mortintoj ne parolas. El la vidpunkto de Sir Malcolm tio estis konsekvenca kaj logika. Kaj ĉi tio ĉiam povus esti atribuita al la uragano.
  
  
  
  Kion li poste vidis igis Nick momente forgesi pri sia terura antaŭsento. Sir Malcolm donis al la gardisto siajn lambastonojn kaj diris ion al li. Dum momento, Sir Malcolm rigardis rekte en la vizaĝon de Noĉjo, sed la malhelaj ombroj ĉirkaŭ la ŝtuparo kaŝis Agenton AH de vido. Sir Malcolm portis malpuran akvorezistan mantelon kun pistolzono ĉirkaŭ sia talio. Estis pistoloj sur ĉiu flanko de la zono. Dum ankoraŭ parolante kun la gardisto, li eltiris la Luger el sia dekstra pistolujo kaj ekzamenis ĝin. Nick rekonis la Luger. Ĝi estis lia pafilo. Li sentis fortan deziron havi armilon en siaj manoj ĝuste nun. Unu pafo kaj... Lando sen gvidanto estas kiel serpento sen kapo. La sama, pensis Nick, aplikita al bando de piratoj.
  
  
  
  Sir Malcolm portis platverdan ĉapon kun arĝenta stelo. Nun li forte tiris sian ĉapon sur sian kapon, turnis sin kaj kaptis la ŝnurŝtupetaron per ambaŭ manoj. Li komencis suprentiri sin uzante nur siajn brakojn, liaj maldikaj kruroj pendis senhelpe malsupren. Nick Carter rigardis kun miksaĵo de surprizo kaj admiro. Ĝi estis unu infera heroaĵo. Li mem povis fari tion sen multe da malfacileco, sed malmultaj homoj imitis lin, precipe homoj de la aĝo de Sir Malcolm.
  
  
  
  Post kiam kavaliro Malcolm malaperis, li turnis sian atenton al la restanta gardisto. Ŝnuro malsupreniris kaj la viro ligis al ĝi siajn lambastonojn. Ili estis levitaj. Noĉjo faris paŝon malantaŭen kiam la gardisto alproksimiĝis al li. Li sciis, ke li devas senarmigi ĝin, rapide kaj trankvile.
  
  
  
  La sekurgardisto faciligis la taskon de Nick. Li elektis sian pozicion rekte antaŭ la ŝtuparo al la maŝinejo. Nick estis ses futojn for, rigardante liajn piedojn. Li staris maltrankvile, rigardante iom streĉe la "Knabinon de Venko". Eble li atendis ion? Niĉjo singarde klinis antaŭen. Dum li faris tion, li sentis vundon malfermiĝi sur lia dorso. Liaj vezikoj estis tiel doloraj, ke li tute forgesis pri la kuglovundo!
  
  
  
  Li kaptis la krurojn de la gardisto kaj forte tiris, poste tuj tiris lin flanken. La viro ekkriis kaj frapis sian vizaĝon sur la lignan ferdekon. Noĉjo tiris la tranĉilon de la zono de la gardisto kaj tranĉis lian karotidan arterion. Li devis rapide labori; lia situacio jam estis sufiĉe malfacila. Li estis sola antaŭ Sir Malcolm kaj liaj viroj.
  
  
  
  Li ne atendis, ke iu helpos lin, kaj liaj brulvundoj kaŭzis lin. Lia kapo zumis, li sentis kapturnon, kaj li rimarkis perdon de muskola kontrolo. Li havis subitan timon perdi konscion. Tio signifus la finon de ĉio!
  
  
  
  Li prenis la pistolzonon de la gardisto, kiu ankaŭ havis obusojn ligitaj al ĝi, kaj metis ĝin sur sian zonon. Li ekzamenis la maŝinpafilon, maljunan Thompson, kaj ĵetis ĝin sur sian ŝultron. Post iom da pripensado, li decidis serĉi en la poŝoj de la mortinta gardisto ion, kio povus ŝtopi la muzelon de maŝinpafilo – se li devos iom naĝi. Eble koltuko. Anstataŭe, li trovis pakon da kondomoj. Li ridetis, ĝi rememorigis lin pri sia propra militservo. Li zorge tiris unu el la kondomoj sur la ŝakton. Li tiam kaŝis la kadavron en farboŝranko kaj viŝis la sangon.
  
  
  
  Li estis preta. Li hezitis dum kelka tempo sur la ŝtuparo. Li pensis pri la spotlumoj de la Knabino de Venko, kiuj hele lumigis la ferdekon de la alteriĝoŝipo. Tamen, li devos provi atingi la postaĵon nevidite. En tiu momento, la tuta infero eksplodis sur la malnova kargoŝipo. Nick aŭdis la muĝadon de maŝinpafiloj, pistolpafoj kaj pluraj obtuzaj eksplodoj kiuj povus esti kaŭzitaj nur de eksplodantaj obusoj. La spotlumo estingiĝis. Ie aŭdiĝis agoniokrio de viro.
  
  
  
  La ondo levis la alteriĝoŝipon alte kaj trafis ĝin kontraŭ la rusta kareno de la Venko-Knabino. Noĉjo grimpis sur la ferdekon kaj kuris al la postaĵo. Li saltis en la akvon. Lia suspekto estis konfirmita. Sir Malcolm postkuris la ŝipanaron en la kelon. La mortintoj ne parolas!
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  
  
  Killmaster naĝis subakve al la postaĵo de Victory Girl. La lumoj povus ekflami denove en iu momento, kaj li iĝus ĉefa celo por la maŝinpafiloj de Sir Malcolm kaj la .50-kalibraj maŝinpafiloj sur la ferdeko de la alteriĝoŝipo. Sinjoro Malcolm ne volus maltrafi sian duan ŝancon mortigi agenton AH!
  
  
  
  "Ĉio ĉi estas ja iom ironia," pensis Noĉjo, kies pulmoj komencis dolori. La invado de Haitio, la oro, la ĉina konspiro - ĉio ĉi estis preter la amplekso de la man-al-mana batalo kiun li batalis kun Sir Malcolm. Ĉio kio gravis estis ke li, Nick Carter, povis pendigi sian kontraŭulon pro murdo. Ĝi estis tiel simpla.
  
  
  
  Tuj kiam li ĉirkaŭiris la postaĵon de la "Knabino de Venko" kaj alproksimiĝis al la venta flanko, li tuj sentis la forton de la ŝtormo denove. La vento estingiĝis, sed la ondoj estis ankoraŭ altaj kaj similis verdnigrajn montojn. Kiam li supreniris por spiri, li tuj estis ĵetita kun granda forto en kolizion kun la ondo, preskaŭ venante en molan kontakton kun tio, kion li serĉis - la kablo de la mara ankro de la Virgulino de Venko. Masiva ondo, pli alta ol la aliaj, kaptis lin kaj levis lin kiel superrapida lifto. Liaj fingroj kaptis la malnovan rustan kablon. Kutime ĉi tiuj estas infanaj verkoj. Sed, pensis Nick kun malklara rideto, ĝi funkcias! Tamen, li tamen sukcesis movi supren kun akceptebla rapideco, kvankam la longa kuglovundo sur lia dorso doloris senkompate. Se lia bonŝanco restas kun li dum iom da tempo pli longe, li trovos sin surŝipe en ŝirmejo, determinante sian venontan movon.
  
  
  
  Nun li estis dek futojn sub la flanko, la vento skuis la kablon, kaj Noĉjo sentis sin sendefenda, kiel marioneto sur ŝnuro. La bruego de maŝinpafiloj kaj la eksplodoj de obusoj ankoraŭ dronigis la bruon de la ŝtormo. La ŝipanaro certe oponis multe da rezisto. Sinjoro Malcolm ne kalkulus je ĝi.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la balustradon kaj elgrimpis sur la malgrandan altan malantaŭan ferdekon. La lumoj sur la ferdeko estis ankoraŭ estingitaj. Ie sub li, diagonale, aŭdiĝis longa salvo de pistoloj, poste eksplodo de granato. Krianta viro. Ĉu ĉio finiĝis?
  
  
  
  Ankoraŭ neniu lumo. En momento de silento li aŭdis Sir Malcolm krii ordonojn. Li rampis al la rando de la malantaŭa ferdeko kaj surpriziĝis, ke li nun povas vidi malfortajn siluetojn.
  
  
  
  La tempo pasis, kaj malluma tagiĝo aperis en la oriento.
  
  
  
  Nick trovis feran ŝtuparon kondukantan al la malsupra ferdeko. Li rapide malsupreniris. Dum! Kvar viroj hispane parolis preter li en la mallumo. Ili supreniris la ŝtuparon. Noĉjo palpis la liberan randon de la tolo kaj plonĝis sub ĝi. Li sentis la lukon, kiu devus esti tie. Li ne estis tie. La truo kiu donis aliron al la holdo estis kovrita nur per kanvaso. Se li volus, li povus facile eniri la holdon. Li sentis la ferdekon vibri; La motoroj de la Knabino de Venko muĝis. La ŝipo foriris! Samtempe, la postaĵo de la Venka Knabino subite leviĝis akre, kaj Noĉjo preskaŭ ruliĝis el sia ŝirmejo sub la toltuko. La viroj, kiuj ĵus suriris la kvaronferdekon, levis ankron! La ŝipo estis nun komplete sub la maro, tremante kiel freneza sub la furiozaj ondoj. La lumoj ekbrulis, lumigante ĉiun kvadratan colon de la ferdeko. Noĉjo sciis, ke ili ne daŭros longe—iu faris eraron—sed ĉiu lumradio estis tro forta. Tiuj uloj ankoraŭ estis sur la malantaŭa ferdeko!
  
  
  
  Li elglitis el la luko, pendis per la fingroj super la rando dum momento, poste falis en la mallumon. Se Killmaster estus homo de fido, li verŝajne dirus rapidan preĝon, mankis al li nur rompita kruro!
  
  
  
  Tri metrojn malsupre, li surteriĝis sur glata ligna surfaco. Li stumblis, reakiris sian ekvilibron kaj ekstaris. Liaj fingroj tuŝis la glatan lignon, ekzamenis ĝin, poste palpis la streĉajn ŝtalajn bendojn. Kestoj! Liaj fingroj daŭre palpadis en la mallumo. Ili estis proksimume du metrojn longaj kaj unu kaj duonon metrojn larĝe. Nick singarde moviĝis al la alia flanko de la holdo. Li staris sur solida fundamento de skatoloj, ne sciante kiom alte ili estas stakigitaj.
  
  
  
  Miliardoj da dolaroj en oro!
  
  
  
  La maldika lumstrio, kiu venis tra la luko, malaperis. Do la ferdeklumoj estingiĝis. Kurantaj lumoj, kompreneble, ankaŭ. Sinjoro Malcolm ne estas reklamita! Tamen, ĝi baldaŭ estos tiel vundebla ke submarŝipo povus facile kapti la ŝipon kaj devigi ĝin halti. Sir Malcolm ankoraŭ ludis la altan ludon.
  
  
  
  Nick komencis labori per tranĉilo sur unu el la tirkestoj. Post iom da tempo li sukcesis forigi la kovrilon. Li ne estis iomete seniluziigita kiam li vidis kio estas interne. Malnovaj rusaj maŝinpafiloj. Ili estis glitigaj pro graso. La rusoj ĉesis fari ilin antaŭ longe. Nick nombris kvin en la longo de la skatolo. Ili certe putris en ĉina magazeno dum jaroj kaj...
  
  
  
  Dum li pliprofundiĝis en la skatolon, kie li atendis la duan tavolon, li palpis la malmolan paperon. Li tranĉis ĝin per tranĉilo, deŝiris plurajn paperpecojn kaj palpis la glatan surfacon de la metala bastono. Estis oro, sed ĝi estis kovrita per tavolo da armiloj. Sed... Noĉjo pasis sian fingron sur la oran trinkejon kaj pensis pri tio. Kial ĉi tio estas kaŝo? Trompi iun? Sed kiu?
  
  
  
  Tiam li preskaŭ laŭte ridis en la mallumo. Kompreneble, homoj de Sir Malcolm! Certe ili nenion sciis pri oro. Kaj kavaliro Malcolm ne estis tiom freneza. Eble iom freneza, sed ne tro freneza por fidi la homojn, kiujn li uzis en sia malluma ludo por preskaŭ riĉaĵo en oro. Pli ol riĉaĵo. Multe pli! Mil milionoj da dolaroj!
  
  
  
  Killmaster ridis dum momento. Li komprenis la problemon de Sir Malcolm. Verŝajnas, ke neniu el la viroj kiujn li dungis havis krimliston. Kaj iuj estis sendube ankoraŭ serĉataj pro krimoj, kiuj iras de ŝtelo ĝis rabo. La tipoj, kiuj pretas mortigi sian propran patrinon por pencoj, por tiel diri. Se ili scius pri la oro, Sir Malcolm eble forgesus la invadon de Haitio. Eĉ lia strikta disciplino ne staros. Ili batalos por predo kiel aro da malsataj lupoj. Aŭ ŝarkoj!
  
  
  
  Nick Carter denove fermis la kovrilon. Li rimarkis malgrandan flavan strion de lumo liki ie en la holdo. Antaŭ li kaj pli malalta ol li estis. Li singarde alproksimiĝis al li, scivolante kiel kavaliro Malcolm solvos la problemon. Ĉar nur kiam li sciis, kion kavaliro Malcolm faros, li povis evoluigi sian propran strategion.
  
  
  
  La stako da skatoloj subite finiĝis. Nick rigardis malsupren. Estis naŭ skatoloj unu sur la alia. Sub ĝi estis la ŝtala fundo de la holdo. La lumfasko venis de unu el la akvorezistaj fakmuroj, kiu ne estis taŭge sigelita. "Ĉi tio estis elirejo," pensis Nick, "se li bezonis ĝin." Li nun ne hastis. La oro estis ĉi tie, do kavaliro Malcolm Drake devis aperi en la holdo pli aŭ malpli frue. Noĉjo rampis reen al la centro de la stakigitaj skatoloj kaj kuŝiĝis sur la dorso. Li rigardis la tolon kovrantan la lukon. Ĝi estis pli hele supre, almenaŭ kompare kun la mallumo en la holdo.
  
  
  
  Tiam subite li denove pensis pri io. Ŝarkoj! Plonĝistoj kaj Monica Drake, ilia sango makulis la koralon. Malnova vrako kaj malnova stirejo, kiu estis tiel genie plifortikigita per ŝtalfostoj. Kial? Nick Carter ridis. Por krei deponejon, jen kial! Ora stokado. Sir Malcolm volis sendi lin al vrako kiu estis tiel fama ke neniu plonĝisto pensus revidi ĝin. Tiel konata, ke ĝi estas delonge forgesita.
  
  
  
  Alia kialo kial Sir Malcolm opinias ke Nick Carter devus esti sendita al la submondo. Nick sciis pri la alfundiĝinta ŝipo kaj vidis la plifortikigitan regejon. Dum Nick Carter vivis, oro ne estis sekura! Nick sulkigis la brovojn. Li vivis kaj Sir Malcolm sciis ĝin. Sinjoro Malcolm ankaŭ havis neniun garantion ke li havus la ŝancon mortigi Nick. Tial, li devus ŝanĝi siajn planojn. Do li ne povos uzi sian tiel zorge preparitan ŝirmejon.
  
  
  
  Sed kion li faru nun? Killmaster rigardis la kreskantan ringon de griza lumo ĉirkaŭ la luko super li. Li volis rigardi en la torditan menson de Sir Malcolm Drake. Nuntempe, li ne havis alian elekton ol resti kaj atendi por vidi kio okazos. Li nenion povis gajni per forlaso de la holdo. Sir Malcolm certe havis almenaŭ dudek homojn surŝipe, kaj li ne povis mortigi ilin ĉiujn. Bone metita pafo de mitraleto estas same mortiga kiel unu bone celita pafo, kaj ĝiaj ŝancoj estis tro malaltaj. Li atendos.
  
  
  
  Li ne devis longe atendi. La vibrado de la motoroj ĉesis, la ŝipo perdis rapidecon kaj tuj komencis forte balanciĝi. Li kaptis mitraleton kaj rampis al la iomete malfermita luko. Li scivolis, kion diable faras Sir Malcolm. Li taksas ke ili velis dum malpli ol horo. Tiu ĉi malnova barĝo ne povis atingi rapidon de pli ol dek kvin nodoj hore. Ili ne povis iri tre malproksimen. Sed eble ne necesis veturi longan distancon. Post ĉio, li tute ne sciis, kie la Venko-Knabino estis ankrita kiam la alteriĝoŝipo alproksimiĝis al ŝi. Ŝi verŝajne estus ekster la dekdu-mejla radiuso, sed tio estis la nura certeco, kiun li havis. Neniu scios kie ili estas nun. Krom kavaliro Malcolm. Sendube li sciis certe, kaj li verŝajne estis la sola surŝipe, kiu sciis. Kompreneble, li havis surŝipe maristojn kaj mekanikistojn, sed kiom da navigistoj, kiom da iamaj mararmeaj oficiroj li kunportus? Plej verŝajne li ne prenis ĝin. Li prizorgis ĝin.
  
  
  
  Nick havis maltrankvilan senton ke, malgraŭ lia singardemo, io estas malĝusta. Li timis, ke li subtaksis sian kontraŭulon. Kaj li ĉiam ne permesis ĉi tion. En lia profesio temis pri konservado de vivo.
  
  
  
  Li puŝis la lukon plu per la kanono de sia pistolo. Li vidis figuron en verda uniformo suprenirante la ŝtuparon de la alia flanko. Noĉjo restis kie li estis, rigardante laŭ la koridoro, prilumita de malforta flaveca lumo. Okazis al li io stranga, li balanciĝis, turniĝis flanken kaj preskaŭ falis. Li scivolis, ĉu li svenos, ion, kion li antaŭe timis. Tiam ĝi ekkomprenis lin. Ne estas lia kulpo! Ĝi estis ŝipo! Li kliniĝas!
  
  
  
  Nick Carter tiris la sekurecon sur sia aŭtomata pistolo. Li grimpis tra la luko kaj elkuris en la koridoron. Nun li estis sub la ponto, kaj malfermitaj pordoj en la koridoro kondukis al la oficira loĝejo. En unu palpebrumo, li vidis fortan viron duone pendantan el kaĝo. Lia kapo estis malmulte pli ol sanga stumpo. En alia kajuto, du maristoj kuŝis sur la planko diagonale unu kontraŭ la alia, kun la dorso truita per kugloj. La homoj de Sir Malcolm faris bonegan laboron!
  
  
  
  Nick Carter forkuris. Li jam estis sufiĉe certa, kio okazas, sed li devis esti certa. Li iris al la ŝtuparo kiu kondukis malsupren kaj malsupreniris. Duonvoje li aŭdis la plaŭdon de akvo. Ĝi venis de interne!
  
  
  
  Li supreniris la ŝtuparon en la maŝinejon, kiu estis malplena krom kelkaj ĉinaj kadavroj. Li marŝis ĝis li atingis alian ŝtuparon, kiu kondukis eĉ pli al la holdo. La luko estis malfermita. Noĉjo senmove rigardis la akvon, kiu malrapide sed certe leviĝis supren. Ĉiuj Kingstons estas ŝaltitaj. Sir Malcolm mallevis la "Victory Girl"!
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  
  
  Nick estis konfuzita. Li ne povis antaŭvidi tion, sed li ankoraŭ sentis sin venkita. Sir Malcolm deviis de siaj originaj planoj. Li improvizis kaj faris ĝin diable bone. Li klare ne kalkulis je uragano kaj, krome, malĝuste taksis la pezon kaj mason de oro kun valoro de miliardo da dolaroj. Nun li sciis ĉion perfekte kaj adaptiĝis. Killmaster devus esti farinta la samon.
  
  
  
  Noĉjo atingis la ŝtuparon kondukantan al la ponto. Li haltis kaj aŭskultis. Tra la bruo de la vento li aŭdis voĉojn kriantajn ordonojn, bruegojn kaj la sonon de metalo sur metalo. Ŝajne restis neniu sur la ponto. La voĉoj ŝajnis veni de la ferdeko. Ili ankoraŭ ne forlasis la ŝipon. Nun li devos atendi, ke ili foriru. Li tiam provus establi radiokontakton kun Hawk se ili lasus la radiokomunikadojn de la ŝipo sendifektaj. Li tiam povis preni savboaton aŭ floson kaj forlasi ŝipon. La ŝipo veturus almenaŭ ankoraŭ unu horon, al li ne zorgis. Sed tiam Sir Malcolm estos malproksime. La ponto estis forlasita. La stirilo estis ŝlosita, verŝajne por konservi la ŝipon en la vento kiel eble plej longe. Nick rampis en la havenon kvarpiede. La ŝipo estis listigita maldekstre, do ili devus alteriĝi sur tiu flanko.
  
  
  
  Nick atente rigardis tion, kio okazis sur la ferdeko. Se ili vidus lin nun, tio signifus lian morton. Ĉi tio estis certa. Ja ili eĉ havis surteriĝoŝipon! Li rigardis kiel Sir Malcolm, la lasta persono surŝipe krom Nick, mallevis siajn lambastonojn al la ŝnuro. La alteriĝoŝipo, kompreneble, estis trenita. Eble ili uzis kablon de la mara ankro de la "Knabino de Venko" por tio.
  
  
  
  Sir Malcolm kaptis la ŝnurŝtupetaron per siaj fortaj manoj kaj komencis malsupreniri al la altiĝanta surteriĝo. Nick havis sian fingron sur la ellasilon de la murpafilo. Kia tento! Sed tio ne havis sencon. Estus pura memmortigo. Ĉar ili devis nur eniri surteriĝoŝipon, veli iom pli, kaj eksplodigi la malnovan vrakaĵon per 50-kalibraj maŝinpafiloj kaj 40-mm kanonoj. Ĝis ili sinkas, la ŝipo kaj Nick Carter.
  
  
  
  Kun sento de abomeno, li mallevis la barelon. Li estis devigita lasi la bastardon iri kaj informi Hawke pri la fiasko de lia misio. Li sentis impotenan koleron kaj pli konsciis ol iam antaŭe pri la preskaŭ fizika doloro, kiun li travivis post sia malvenko.
  
  
  
  Li taksis, ke la ventoforto estas ĉirkaŭ dudek nodoj. Povus esti pli malbona. En tia vetero la surteriĝoŝipo ne havos problemojn. Li rigardis kiel la boato tiris for de la malnova bargo. Sir Malcolm staris ĉe la postaĵo kun la manoj sur la balustrado kaj rigardis la ŝipon malrapide pleniĝantan per akvo. Noĉjo prenis la binoklon pendantan de la hoko kaj celis ilin al la vizaĝo de Sir Malcolm. La viro ŝajnis rekte rigardi lin. Per fortaj binokloj, sub la verda ĉapo, oni povis vidi akran akcipitran nazon, malmolan buŝon kaj blankajn harojn kun arĝenta stelo. Estis tiam ke Nick Carter ekkomprenis ke Sir Malcolm povus iĝi granda viro. Se nur li ne estus pirato de naturo.
  
  
  
  Unu el la homoj sur la alteriĝoŝipo, juĝante laŭ lia insigno, ĝi estis oficiro, alproksimiĝis al Sir Malcolm kaj diris ion. Sir Malcolm sulkigis la brovojn, poste rerigardis al la barĝo. Per binokloj, Nick vidis, ke liaj vizaĝtrajtoj fariĝis akraj, ŝajnis, ke li atendas ion.
  
  
  
  La foriranta surteriĝo-ŝipo nun faris proksimume dudek nodojn kaj furioze tretis tra la ondoj. La boato estis ĉirkaŭ tricent metrojn for kaj baldaŭ malaperos de vido en la griza nebulo kiu akompanis la ŝtormon. Tiam li povas iri al la radioĉambro. Se li ne povas kontakti Hawk, li devos preni la savboaton eksterŝipen.
  
  
  
  Sir Malcolm rigardis sian brakhorloĝon. Noĉjo estis malaltonta la binoklon, sed estis io stranga pri la figuro ĉe la postaĵo de la surteriĝo. Sir Malcolm pendis sur la balustrado. Nick Carter ne povis kredi tion, kion li vidis. Estis tro neverŝajne.
  
  
  
  Li vidis Sir Malcolm plonĝi en la akvon de la postaĵo. Li ne falis. Li plonĝis, tenante siajn brakojn antaŭ si kaj plonĝante perfekte en la muĝantan akvon. Nick rigardis tra sia binoklo. La alteriĝoŝipo, fluganta rapide, malaperis en la nebulo. Li vidis Sir Malcolm levi la kapon. Nick tordis sian cerbon por konservi la atenton de la spektanto sur la flosanta viro. Li naĝis per longa, potenca bato. Li renaĝis al la sinkanta "Knabino de Venko"!
  
  
  
  Noĉjo aŭdis eksplodon, kiel akran plaŭdon de du grandegaj manoj. En la malseka griza mallumo li vidis disetendiĝantan purpurflavan fajroglobon. Ĝi restis videbla dum kelka tempo, minaca neklaro de koloro kontraŭ paliĝinta griza fono, kaj poste malaperis.
  
  
  
  Nick kunpremis la lipojn, enfokusigante la atenton de la spektanto sur la kapo de Sir Malcolm, kiu leviĝis super la ondoj. Li perdis sian verdan ĉapon. Lia griza kapo saltis kun la ritmo de rampado antaŭen. Li portis nur subvestojn. Kaj li faris ĝin! Li estis diable bona naĝanto.
  
  
  
  Tiu bastardo eksplodigis la alteriĝoŝipon kaj ĉiujn homojn surŝipe! Brila ekzemplo de ĝustatempeco kaj trankvileco. Noĉjo mallevis la binoklon kaj kapjesis kun silenta admiro. Vi devis transdoni ĝin al la sangavida porko. Lia moralo eble estis malalta, sed konfido ne mankis al li. Ĉi tio donis al Nick frison. Sir Malcolm atendis ĝis la lasta momento. Li konservis sian ruzan trompon ĝis la fino mem. Li eĉ kunportis lambastonojn - tio certe estigus suspektojn, se li lasus ilin sur la "Victory Girl". Li verŝajne rakontis al siaj viroj ian historion por klarigi la sinkigon de la ŝipo. Kiel ili povus trovi ĝin, kaj tiu marakvo ne kaŭzus konstantan damaĝon al la armilo, se ili estus elmontritaj nur por mallonga tempo. Do ili revenis al komerco kiel kutime - la invado de Haitio - kaj Sir Malcolm restis sur la kondamnita ŝipo momentojn antaŭ ol la eksplodo devis okazi. Nun kavaliro Malcolm estis la sola kiu sciis kie estas la oro. Tio estas, krom se vi menciis Nick Carter.
  
  
  
  Nun kavaliro Malcolm havis nur cent metrojn por naĝi. Post unu aŭ du minutoj li estus atinginta la ŝnurŝtupetaron, kiu ankoraŭ pendis de la maldekstra manplato.
  
  
  
  "Venka Knabino" komencis klini sin iom pli. La lumoj ekbrilis por momento, poste estingiĝis por ĉiam. Nick aŭdis obtuzan eksplodon ie en la ŝipo. Ankoraŭ unu horo. Eble malpli.
  
  
  
  Li grimpis laŭ la triborda ŝtupetaro sur la ferdekon, singarde ĉirkaŭpaŝante la stirejon ĝis kie la ŝnurŝtupetaro estis fiksita al la balustrado. Li denove kontrolis la pafilon por esti certa kaj atendis streĉe.
  
  
  
  Sir Malcolm nun estis suprenironta la ŝtuparon. Nick ne intencis pafi lin. Ankoraŭ ne. Li volis kapti lin viva. Kaj donu ĝin al Hawk. Tiam lia venko estus ideala.
  
  
  
  Videbleco estis tre malbona, sed li povis vidi la ferdekon, kie la ŝnurŝtupetaro estis fiksita al la balustrado. La ŝipo kliniĝis pli kaj pli maldekstren kaj iĝis imuna kontraŭ fortaj ventoblovoj. Signo, ke ĝi baldaŭ sinkos.
  
  
  
  Nick celis la murpafilon unu colo super la ŝnurŝtupetaro. Kial Sir Malcolm ne venis? Eble li miskalkulis - la maro estis tre forta - kaj li estis trafita sur la kareno. Tio estus la fino. Nick trovis ke li ne volis ke ĝi finiĝos tiel. La penso mem pri tia seniluziiĝo faris lin malsana.
  
  
  
  Subita ventoblovo savis la vivon de Nick. La kuglo trafis la muron de la kontrolĉambro du colojn super lia kapo. Sinjoro Malcolm estis malantaŭ li!
  
  
  
  Killmaster falis, kliniĝis kaj forruliĝis, ankoraŭ en la sama palpebruma reflekso. Alia kuglo de Luger - Wilhelmina? - saltis de la ferdeko je unu colo de sia kapo. Li faris sian vojon en sovaĝa zigzago al la plej proksima ŝtuparo kaj plonĝis malsupren, kapon malsupren. Li aŭdis la severan ridon de Sir Malcolm dum li falis.
  
  
  
  Nick perdis sian mitraleton. Li ruliĝis en la koridoron, eksaltis kaj okupis sian lokon diagonale sub la ŝtuparo. Nun li havis nur pistolon kaj obusojn. Kaj tranĉilo. Sir Malcolm havis maŝinpafilon. Gravis. Nick sentis lian gorĝon subite seka. Sir Malcolm kriis. - "Talbot?"
  
  
  
  Ankaŭ Nick kriis supren laŭ la ŝtuparo. - "Kion vi bezonas, kavaliro Malcolm? Li sentis la lokon ĉirkaŭe. Liaj manoj trafis la elstarajn riglilojn. Sub la ferdeko ĝi fariĝis pli brua. La malnovaj slaboj komencis kraki pro la kreskanta premo de la akvo kiu senĉese enverŝiĝis. Noĉjo havis malagrablan penson: imagu, ĉu Ili rompiĝus nun!
  
  
  
  "Talbot - ĉu vi aŭdas min?"
  
  
  
  'Mi aŭdas vin.'
  
  
  
  Juĝante laŭ la sono de lia voĉo, li estis rekte super la ŝtuparo. Inkognita, kompreneble. Nick ridis sarkasme. Sir Malcolm ne povis kontroli la situacion tiom kiom li dezirus. Li eble havas la avantaĝon nun, sed dum Noĉjo vivis, liaj manoj ne estis liberaj. Li devos prizorgi Nick, kaj por tio ne estis tempo. Sinjoro Malcolm devos malaltigi savboaton aŭ floson en la akvon antaŭ ol la Knabino de Venko sinkas aŭ rompas en duope.
  
  
  
  "Ĉu vi ankoraŭ aŭskultas, Talbot?"
  
  
  
  'Mi aŭskultas.'
  
  
  
  — Bone. Ŝajnas, ke ni atingis ian sakstraton. Vi estas kaptita tie, sed mi konfesas, ke estas malfacile observi vin kiam mi lanĉas la boaton. Mi ĉion zorge preparis. Mi proponas forgesi pri nia kverelo kaj kunigi fortojn. Kiel vi scias, estas miliardo da dolaroj da oro en la holdo. Ni povas dividi ĉi tion. Alie ni ambaŭ mortos sur ĉi tiu ŝipo. Ni havas malpli ol unu horon. Vi ŝajnas racia homo, Talbot. Ĉu duonmiliardo ne estas pli bona ol dronado? Aŭ kuglo?
  
  
  
  Nick ridetis. - Kompreneble, kavaliro Malcolm. Se nur mi estus vivinta por vidi la finon. Estas nur unu eta problemo: mi ne fidas vin. Vi estas tro proksima al mi. Mi vidis, kion vi faris al tiu dropship plena de viaj lojalaj sekvantoj. Efektive, tre oportuna.
  
  
  
  Li aŭdis viron ridi. 'Mi devis. Mi ne povis riski ĝin, onidiroj pri ĉi tiu ŝipo disvastiĝis.
  
  
  
  Sed mi scias,” diris Nick. Li volis, ke la viro daŭre parolu dum lia menso freneze serĉis solvon. Devis esti eliro. Sed li devas havi planon. Se li simple enŝovis la kapon tra la luko, li povus esti certa, ke kavaliro Malcolm enŝovos kuglon tra lin.
  
  
  
  “Vi pensas ke vi scias ion,” diris kavaliro Malcolm. "Vi ne povas scii kie ni estas."
  
  
  
  Li devis igi lin paroli. Plano komencis formuliĝi en la fleksebla cerbo de Killmaster.
  
  
  
  "Kaj ankaŭ vi," li respondis. “En ĉi tiu ŝtormo, vi neniam povos precizigi la precizan lokon. Ankaŭ mi ne estas tre tera rato.
  
  
  
  Sinjoro Malcolm malpacienciĝis. “Mi markis ĉi tiun lokon per buoj antaŭ kelkaj tagoj. Mi fortranĉis ilin nun. Mi konas la ĝustan pozicion pri El Conquistador. Kio estas via respondo, Talbot? Ĉu vi estas ene, aŭ ĉu ni restu ĉi tie por mortigi unu la alian, aŭ dronu ĉi tie, se ĉi tiu barĝo enprofundiĝos? Ĝi ne estos longa."
  
  
  
  "Victory Girl" nun kliniĝis eĉ pli maldekstren. Dua eksplodo aŭdiĝis ie sur la tanko.
  
  
  
  “Vidu,” kriis kavaliro Malcolm. “Mi ne donos al ŝi pli ol duonhoron. Pensu, ulo! Uzu vian cerbon.
  
  
  
  Sed ĝuste tion faris Nick. Li pensis pri la luko, kiu estis kovrita nur per tolo, tra kiu li eniris la holdon. Se li povus trovi manieron teni sian kontraŭulon en loko, li povus kuri al la holdo kaj rampi tra la luko sur la ferdeko. Je duona distanco de la ŝipo, li havos ŝancon rezisti la maŝinpafilon. Sed kiel li povis teni Sir Malcolm en la loko dum minuto?
  
  
  
  Li provis transdoni fidon al sia voĉo. “Eble vi pravas,” li kriis. "Ĉi tio vere sentas sin kiel sakstrato, kaj mi ne volas droni aŭ pafi en la dorson tiom multe kiel vi. Sed kiel mi povas fidi vin? Poste, por doni al si kelkajn pliajn minutojn por pripensi, li demandis: “Kiel vi eĉ finiĝis post mi? Mi scivolis ĉi tion la tutan tempon."
  
  
  
  - Mi havis ŝtuparon sur la triborda flanko, Talbot. Vi vidas, mi sciis, ke vi estas surŝipe.
  
  
  
  Nick staris konsternite. "Kiel diable vi povus scii tion?"
  
  
  
  “Unu el miaj viroj trovis korpon en farboŝranko. Tiam mi sciis. Kompreneble, mi ne povis rakonti ĉi tion al mia popolo. Nick aŭdis lin rideti. "Ili ne sciis, ke mi revenos."
  
  
  
  Sinjoro Malcolm Drake ŝajnis forgesi la rapidon por momento. Vi vere fariĝis ia nemezo por mi, Talbot. Mi volas trankvile konfesi tion. Vi ĉiufoje estis antaŭ mi. Se mi estus kredanto, mi preskaŭ pensus, ke ĝi estas pro Monica. Mi neniam devus mortigi mian edzinon, ĉu vi ne pensas? Mi ne estas superstiĉa, sed mi pensas, ke mia sorto malsukcesis min kiam ŝi mortis."
  
  
  
  Nick sentis malvarmon trairi lian spinon. Li estis danĝera viro, eĉ pli danĝera ol li pensis. Kia fika fiulo ĉi tiu ulo devas esti. Li sciis, ke Nick estas sur la Venko-Knabino, kaj tamen li revenis por plenumi siajn planojn. Por batali lin.
  
  
  
  "Talbot?"
  
  
  
  — Jes?
  
  
  
  — Kio estas via vera nomo? Se ni dividos la oron, mi pensas, ke mi rajtas scii vian nomon. Kaj mi ne kredas, ke via vera nomo estas Talbot!
  
  
  
  Kial ne? Se nur unu el ili estus lasita viva fare de la "Knabino de Venko"...
  
  
  
  Nick diris al li la veron.
  
  
  
  Sir Malcolm diris: “Mi suspektis ĝin. Nick Carter! Mi estis sufiĉe certa tuj kiam mi aŭdis, ke AX intervenis. Mi ĝojas, ke ili sendis sian plej bonan agenton, mi devas diri tion. Kaj tio estas la plej bona afero. Mi konfesas. Kompreneble, mi aŭdis multon de vi. Sed aliflanke, mi ankaŭ estas la plej bona, kaj estus domaĝe, se ni dronus kaj neniam povus elspezi ĉi tiun oron. Rapidu! Ĉi tiu malnova galoŝo povas renversiĝi kaj pleniĝi en ajna momento.”
  
  
  
  Nick faris decidon. Li ludos sian lertaĵon kontraŭ sia kontraŭulo kaj vidos, kiu povas fari ĝin pli bone.
  
  
  
  "Bone," li respondis. “Sed vi devas agi por konvinki min. Unue, ĵetu tiun mitraleton al mi.
  
  
  
  Estis silento dum momento. Sinjoro Malcolm tiam respondis. — Bone. Mi scias, ke vi havas pafilon kaj tranĉilon. Kaj obusoj. Vi ricevis ilin de la mortinta gardisto. Mi ankaŭ havas armilon. Via Luger kaj mia. Mi ĵetos la maŝinpafilon, sed kion ni faru poste? '
  
  
  
  “Vi iras antaŭen, al la nazo. Mi revenas. Ni turnas nin kaj marŝas unu al la alia, levante la manojn supren. Tiam ni povas provi mortigi unu la alian aŭ forĵeti niajn pafilzonojn. Sed mi volas forigi ĉi tiun maŝinon. Mi ne fidas vin".
  
  
  
  — Do estas en ordo. Mi forlasas.'
  
  
  
  Nick estis preta por tio, sed apenaŭ havis tempon por forkuri. Sir Malcolm ĵetis la murpafilon laŭ la ŝtuparo kune kun la obuso. La obuso trafis Nick en la kruron. Li plonĝis laŭeble laŭ la koridoro kaj kuris por sia vivo. Kiam la granato eksplodis, li sentis sin trafita de metalaj fragmentoj plurloke, sed tuj sciis, ke li faros tion. Li eligis teruran krion de agonio kaj doloro kaj esperis, ke ĝi sonis sufiĉe konvinka. Li tiam kuris al la malantaŭo de la ŝipo. Nun ĉiu mikrosekundo kalkulas. Eble Sir Malcolm rezignos du altvalorajn minutojn por vidi ĉu Nick Carter vere mortis. Eble li riskos kaj tuj komencos treni la boaton eksterŝipen. Ne restas multe da tempo. La balustrado ĉe la babordo preskaŭ tuŝis la akvon.
  
  
  
  Killmaster kuris senespere tra la mallumaj koridoroj. Li devis palpi sian vojon, kaj li timis, ke li perdiĝos. Io, kio tro facile povas okazi al vi sur nekonata ŝipo. Li denove suspiris kiam li trovis la holdon kaj grimpis kiel simio sur amason da skatoloj. Li kuris rekte sub la lukon. Li rigardis la malfortan lumon brilantan tra la kanvaso kaj subite denove sentis sin malsana. Li ne povis salti tiel alte. Tri metroj! Ne en lia stato. Ne kun zono kun maŝinpafiloj kaj obusoj.
  
  
  
  Li provis kaj sentis antaŭ ol li ekflugis, ke li ne povas fari ĝin. Li maltrafis la randon per sia piedo kaj falis dolore. Li sentis sin sovaĝa ĉirkaŭ si pro la longa bastono aŭ io alia kiu povus helpi lin. Li perfekte komprenis, ke la tempo kuras kiel freneza. Kaj se kavaliro Malkolmo estus sukcesinta tiri la motorboaton eksterŝipen, li malaperus de vido preskaŭ tuj en tia vetero. Ili neniam plu trovos lin. Ĉi tiu viro havis inĝeniecon limantan al la nekredebla.
  
  
  
  Li komencis disŝiri unu el la skatoloj kiel freneza. Li tiris kaj tiris ĝis li liberigis ĝin. Liaj fingroj multe sangis, sed li ne atentis. Nun li povis ricevi la skatolon. Ĉu li povos levi ĝin? Mitraloj kaj oro!
  
  
  
  Ie li sukcesis akiri forton. Li sukcesis levi la keston, metante ĝin sur la keston rekte sub la luko. Kelkajn sekundojn poste li kuris laŭ la triborda ferdeko, devante kapti la balustradon por ne forgliti. La tabulo estis preskaŭ inundita. Ondoj lavis super la ferdeko. Se kavaliro Malcolm volis uzi la motorboaton, li devus jam enĵeti ĝin en la akvon. Li faris ĝin. Preskaŭ. La boato ŝvebis rekte super la akvo. Unu el la davitoj malsukcesis kaj Sir Malcolm rampis sur sian stomakon por korekti la difekton. Li tiris sin al ŝi per siaj potencaj brakoj. Nick denove sentis admiron. Tiel li devis konstante moviĝi de kiam li surŝipiĝis. Li malamis la ideon mortigi ĉi tiun viron. Li pensis pri tio kun ŝoko. Ĉi tiu viro estis murdinto, eĉ murdisto de virinoj. Li ne hezitis eksplodigi boaton kun dudek el siaj viroj. Li estis kovrita per kadavroj. Tre danĝera! Sed li estis viro. Filibustero kaj aventuristo. Unika specimeno.
  
  
  
  Sir Malcolm luktis por liberigi la tremantan daviton. Noĉjo estis nur dek futojn for kiam la viro suprenrigardis kaj vidis lin.
  
  
  
  "Ne provu esti amuza," diris Nick. “Mi ne volas mortigi vin, kavaliro Malcolm. Antaŭ duonhoro, jes, sed ne nun." Kavaliro Malcolm Drake levis la manojn kaj rigardis al Nick. Agento AH estis sufiĉe proksima por vidi sian lupan ridon. - Do, Talbot. Do vi ankoraŭ venkos. Mi sciis, ke ĝi povus esti ruzo, sed mi ne havis tempon por konvinki min. Kion vi nun faros kun mi? Nick venis pli proksimen. "Ni iros sur boatveturon post kiam mi senarmigos vin." Se ni albordiĝos en unu peco aŭ estos prenitaj de miaj viroj, mi transdonos vin al la aŭtoritatoj. Ili ne volos pendigi vin, kavaliro Malcolm. Eĉ post mia atesto.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la balustradon kaj ekmovis, kiam grandega ondo superflugis ilin ambaŭ. Li tenis la barelon direktita al sia kontraŭulo.
  
  
  
  Li faris neniun provon uzi la Lugers kiujn li daŭre portis. Li strange rigardis Nick. Agento AH havis la impreson, ke Sir Malcolm ne plu vidis lin kiel minacon kaj ke li jam delonge transiris al alia mondo.
  
  
  
  Sir Malcolm diris: “Ĉu vi ŝatus pendigi min? Ne, kompreneble ne. Nur enŝlosu vin en institucio por la resto de via vivo, ĉu ne? Mi ne volus fini tiel, Talbot, mi volas diri Carter. Kaj mi pensas, ke vi ankaŭ ne volas, ke mi finu tiel. Nur imagu. Tio estus tre abomena fino, ĉu vi ne pensas?
  
  
  
  "Knabino de Venko" danĝere kliniĝis. La havenrelo malaperis sub akvo. La motorboato nun flosis super la balustrado, tirante la fiksiĝintan davitkablon. - Demetu la pistolzonon, malrapide kaj singarde, kaj poste piedbati ĝin ĉi tien. Tiam eniru la motorboaton."
  
  
  
  Sir Malcolm faris kiel oni diris al li. Li demandis: "Ĉu vi scias kie ni estas?"
  
  
  
  Nick devis malbeni. "Ne, kaj nun ne estas la tempo..."
  
  
  
  Sir Malcolm ridetis. Li montris al la haveno. “Aliflanke estas malferma maro. Tie, sur la triborda flanko, estas tero. Ne pli ol dek kilometroj. Lasu min morti laŭ mia maniero. Carter.
  
  
  
  Antaŭ ol Nick povis diri ion ajn responde, grandega ondo jam trafis lin kontraŭ la fundon de la motorboato kaj frapis la dorsan kapon en la motoron. Kiam li pene leviĝis, Sir Malcolm ne estis tie.
  
  
  
  Duon aŭ du poste Nick malkovris lin. Li vidis blankajn harojn movi kvindek jardojn maldekstren super la ondoj. Sir Malcolm naĝis en la maron svingante siajn fortajn brakojn. Al la tombo de la pirato.
  
  
  
  Nick Carter eltiris sian pafilon kaj celis. Lia fingro ĉirkaŭ la ellasilo fariĝis blanka. Poste li mallevis sian armilon. Li daŭrigis serĉi. La blanka kapo nun estis apenaŭ videbla en la perforte ŝaŭmanta kaj ŝvelanta malhelverda akvo. Tiam ŝi malaperis.
  
  
  
  Noĉjo kaptis la zonon de Sir Malcolm kaj eltiris sian Luger. Almenaŭ li rehavis Wilhelminan. Li liberigis la gruon kaj ekfunkciigis la motoron. Li luktis por forpuŝi la boaton de la sinkanta kargoŝipo, tenante la pruon en la vento. Li direktiĝis kvincent metrojn al babordo, poste preterpasis la Knabinon de Venko laŭ larĝa arko – se li tro proksimen, se ŝi enprofundiĝos, li estus suĉita en la profundon – kaj daŭrigis en la direkto indikita de Sir Malcolm. Tero? Eble. Almenaŭ li ne estis tiel malbona. La motorboato estis bone ekipita per provizoj. Li povus daŭri almenaŭ unu semajnon. Kaj Akcipitro certe serĉos lin nun! Li rigardis malantaŭen ĝustatempe por vidi la bazon de la Knabino de Venko, nun tute renversita, malaperi sub la ondoj.
  
  
  
  Nick determinis la lokon uzante malgrandan kompason.
  
  
  
  Li transigis ĝin al sia memoro. Eble ĝi helpos, eble ne. Sed ili verŝajne povus trovi oron. Nun ili havis ĉi tiujn amuzajn elektronikajn aparatojn, kiuj povus eĉ trovi mortintan orfiŝon sur la fundo de Atlantiko kun milimetra precizeco. Pli aŭ malpli frue ili trovos oron. Nick ridetis kiam grandega ondo trafis lin en la vizaĝon. Ili povus uzi tion por evoluigi plurajn novajn bombojn. Duonhoron poste la motoro malsukcesis. Li ne povis ripari ĝin, do li kontentiĝis je salti supren kaj malsupren kaj pafi flamlumojn de tempo al tempo.
  
  
  
  Li preskaŭ estis trafita de submarŝipo. La koloso eliris el la nebulo kun granda rapideco. Ili ne vidis Nick ĝis la lasta minuto.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  
  
  En la tria tago, Hawk vizitis Nick en la San-Juana hospitalo. Kiam li eniris la ĉambron, li havis kun si skatoleton. Sen diri vorton, li metis la skatolon sur la tablon apud la lito kaj rigardis al Noĉjo. Nick vidis sian estron por la unua fojo de kiam la submarŝipo prenis lin. La ŝipkuracistoj rigardis Nick kun hororo kaj tuj endormigis lin kaj pumpis lin plena de antibiotikoj. Tuj kiam ili alvenis en San-Juanon, Nick estis akceptita en la intenskuracejon, kie ĝis nun li estis vizitita nur de kelkaj maltrankvilaj kuracistoj, kiuj murmuris nekompreneblan ĵargonon ĉe lia lito. Ili donis al Nick la ideon ke li ne devus esti vivanta post ĉio, kion li travivis.
  
  
  
  Akcipitro klarigis sian gorĝon kaj diris: "Do, kiel kutime, vi devis denove provi ripari ĝin mem."
  
  
  
  Nick neis. - “Ĝi ĵus okazis. Mi povus uzi iom da helpo, sed ne estis maniero kontakti."
  
  
  
  Akcipitro metis unu el siaj malmultekostaj cigaroj en lian buŝon kaj forgesis ŝalti ĝin. Li faligis la celofanon sur la plankon. Kiam li vidis la bandaĝon sur la kapo de Noĉjo, rideto ekbrilis sur liaj lipoj. "Ili diris al mi, ke vi perdis viajn harojn." - diris Akcipitro. 'Ĉi tio estas ĝusta?'
  
  
  
  Nick malglate kapjesis. - 'Jes. Sed ili denove kreskos. Almenaŭ tion ili diris al mi." Li rigardis sian estron suspektinde. Kutime li ne interesiĝis pri la aspekto de siaj agentoj. - 'Kial?'
  
  
  
  “Nenio, nenio, mi ĵus aŭdis. Bone knabo. Ni komencu. Diru al mi. Kaj ĉi tio estu mallonga. La fantomo, kiu supozeble estas flegistino, diris al mi, ke mi havis nur dek kvin minutojn.
  
  
  
  Killmaster liveris sian detalan kaj kompletan raporton en kvin minutoj. Hawk diris nenion pri la rezulto. Li simple kapjesis mallonge. Tiam Noĉjo demandis. “Kiel okazis la invado?
  
  
  
  Akcipitro ridis. 'Tre bona. Eĉ se ĝi ne estis la invado, kiun vi pensas, ke ĝi estis. Estis strange. Tiu ĉi kuba sekreta servo estas vere tre profesia. Castro ŝajnas esti aŭdinta pri la planoj de Sir Malcolm.
  
  
  
  Li iom fuŝis kun Paĉjo Doc, almenaŭ mi supozas. Kaj tiam io tre stranga okazis."
  
  
  
  Nick rigardis rekte al li. Malbenita maljuna vulpo! "Vi volas diri, ke io stranga okazis kun la invado de Haitio?"
  
  
  
  "Uh, ne. Ne vere. Ĉi tiu invado eĉ ne komenciĝis. Sed okazis invado."
  
  
  
  Nick fermis la okulojn. "Ĉu vi diros al mi, aŭ ĉu mi devas diveni trifoje?"
  
  
  
  — Mi diros al vi. Ŝajnas, ke Barbudos kaj Papa Doc mem varbis plurcent homojn. Ŝajnas, ke ili atakis Gallows Cay. Ili faris sufiĉe bonan laboron. Ni, kompreneble, ne povus partopreni en tia internacia proceduro. Ni estis devigitaj rigardi kun malĝojo kiel la viroj de Sir Malcolm estis kondamnitaj al morto. Kaj fine ĉiuj estas feliĉaj. Nu, preskaŭ ĉio. Castro alportis reen siajn kvar cerbolavitajn murdintojn, kaj Papa Doc povas facile daŭrigi torturi pli da siaj indiĝenoj ĝis maljunaĝo se li havas nenion pli bonan por fari. Sir Malcolm ne estus pli bona alternativo. Nick ridis. "Kaj kiu fakte informis Castro'n pri la planoj de Sir Malcolm kaj la ĉinoj?"
  
  
  
  La akcipitro grumblis. “Ĝi restas sekreto. Eĉ por vi.
  
  
  
  - Mi pensis tion. Cetere, mi suspektas, ke kavaliro Malcolm certe sciis pri la kontraŭatako. Li verŝajne aŭdis tion en la radio "Girls of Victory". Do kompreneble li provis sian eblon por droni la oron kaj foriri."
  
  
  
  "Li estas pli bone morta," Hawk diris. “Se li estus vivanta, li estus persekutata de ni, la ĉinoj kaj lia propra popolo. Li ne plu havus bonan trankvilan vivon."
  
  
  
  "Mi ĝojas, ke li mortis," konsentis Nick. “Se li ankoraŭ vivus, ni devus esti maltrankvilaj. Multaj zorgoj. Ĉi tiu viro estis mortiga monstro!
  
  
  
  Akcipitro estis forironta. “Kiam ili liberigos vin de ĉi tie, mi atendos vin en mia oficejo en Vaŝingtono. Restas ankoraŭ kelkaj aferoj por klarigi, sed ne necesas rapidi. Kaj mi supozas, ke vi volas iom ripozi?
  
  
  
  "Kompreneble," respondis Nick. Li rikanis al sia estro. “Mi havis kelkajn malfacilajn tempojn. Mi bezonas kelkajn semajnojn por reakiri miajn fortojn. Mi planas pasigi multe da tempo en lito."
  
  
  
  Falko rigardis lin demande. “Mi suspektis ke jes. Sed ĉu vi pripensis, ke knabinoj, kiuj kutime trovus vin nerezistebla, eble nun volas teni siajn jupojn pro via kalveco?” Kompleksoj eblas. Ĉi tio povas ruinigi vian ekipaĵon!
  
  
  
  Noĉjo terurite rigardis sian estron. Li ankoraŭ ne pensis pri tio. Kaj ĝi estis diable grava! Falko pravis. "Eble mi devus lasi la kaprubandon ĝis mia hararo rekreskos."
  
  
  
  Falko jam estis ĉe la pordo. “Tio ne estas necesa,” li diris seke, “AH bone zorgas pri ĝiaj agentoj. Nur rigardu en tiu skatolo sur via noktotabulo." Li forlasis la ĉambron.
  
  
  
  Noĉjo malfermis la skatolon kaj rigardis la enhavon. Ĝi estis peruko, kiu aspektis kiel granda harplena araneo, ĝi ŝajnis doni al Nick allogan aspekton.
  
  
  
  Li frapis la skatolon kun la peruko kontraŭ la pordon per malbeno. La amuza afero estas, ke Hawk elektis la ĝustan koloron de sia hararo.
  
  
  
  Momenton poste, Nick ridis.
  
  
  
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  
  
  “Ĉiu el vi ricevos $1 milionon kiam vi finos la taskon. Se vi mortigis la ĉefan malamikon de via lando, vian popolon, la Prezidanton de Ameriko. Estos pli facile ol vi pensas. La planoj estas ellaboritaj ĝis la plej malgranda detalo. Nenio estas lasita al hazardo. Post kompletigado de via tasko, ni helpos vin translokiĝi al la lando de via elekto. Tie vi estos akceptitaj kiel herooj. Vi vivos tie kiel princoj dum via tuta vivo en prospero kaj feliĉo. Sed se vi malsukcesos, vi mortos. Tiam vi vivos ne kiel herooj en memoro, sed kiel perfiduloj..."
  
  
  
  -
  
  
  
  Nick, ili ne povas trapasi. Sed ili ne devas malsukcesi: vi devas mordi la tutan entreprenon!
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  
  
  Brila Blua Morto
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 1
  
  
  
  
  
  
  
  La ĉielo en la nordo brilis fantome, kiel fulmotondro, kiu estis krevinta per sia tuta forto. Ĉi tio ne estis ordinara fulmotondro; la fulmo ŝajnis multfoje plifortigita. Estis kvazaŭ la kosmo ekbrulis siajn gasojn kaj volus eskapi el ĉi tiu angulo de la universo. Dum grandegaj eksplodoj de neonaj flamoj likis trans la malhelan vesperan ĉielon en timiga silento, ili frapis atavisman respondon de la homoj sur la boato. La lumigado ĝenis ilin kaj vekis memorojn pri longe forgesita epoko. Estis la nordaj lumoj en nekutime hela ekrano tiel malfrue en la jaro.
  
  
  Sed la dika usonano staranta ĉe la pruo de la boato estis nur kolera. Antaŭ dudek minutoj la lumo ankoraŭ estis obskurita de densa kovrilo de nebulo kaj ĉio estis en ordo. Veterraportoj bazitaj sur analizo de fotoj de la satelito Tiros kaj speciala flugo U2 de usona bazo en Hispanio postulis ke densa nebulo pendu super norda Eŭropo kaj Skandinavio dum la tuta nokto. Laŭ tiuj raportoj, la malnova ligna ŝalupo velis tra la hakataj akvoj de la Kattengat dum du tagoj kaj noktoj, finante sian sekretan vojaĝon ĉe punkto de la marbordo de Svedio. Sed nun la steloj en la sudo kaj la sveda marbordo fariĝis videblaj. Tiom pri la veterprognoza tekniko.
  
  
  Li nun malpeze apogis sin al la apogilo per unu mano, balanciĝante kun la ondo, malvarme kalkulante la efikon de ĉi tiu lasta evoluo. En la fino, li decidis ne forlasi la mision. Kaj ĝuste tiam, tra la bruo de la ondoj kaj la hurlado de la vento en la ilaro, li aŭdis la akran voĉon de la maljunulo malantaŭ la rado.
  
  
  "Mi pensas, ke ni estas sufiĉe malproksime, sinjoro," li diris.
  
  
  La usonano rigardis sian kamaradon, junulon starantan en la ombro, kaj balancis la kapon. "Spionado," diris la korpa usonano, "estas unu malordo post alia." Poste li alproksimiĝis al la kapitano. “Ankoraŭ sep kilometroj, Lars,” li diris, “jen ĉio. Ni devas naĝi malproksime, kaj nia aero ne daŭras eterne.”
  
  
  La maljuna kapitano balancis la kapon. “La nebulo foriĝis, ĉu ne? Ne bonas por mi, proksimiĝu. Estu la unua pafi en ĉi tiu limigita areo. Tiam ni parolos — eble.
  
  
  La usonano rigardis la ombran vizaĝon de la obstina maljunulo kaj levis la ŝultrojn. - Bone, Lars, ĉio estas tia, kia ĝi estas. Ni bezonas kelkajn minutojn por vestiĝi."
  
  
  “Jes,” la svedo respondis eviteme. La fortika usonano kapjesis al sia pli juna kamarado, kaj ili iris sub la ferdekon. Kune ili kontrolis la ekipaĵon bonorde montratan en la salono. Juna usonano kun mallonga hartondado atente rigardis, preskaŭ kun respekto, la agojn de la korpa viro. "Ĉiuokaze, N-3," diris la juna usonano, "ni ankoraŭ estas ekster la submaraj retoj ĉe la buŝo de la kanalo."
  
  
  La pli maljuna viro kapjesis kvazaŭ ĝi estus malgranda problemo. Li ne estis multe pli aĝa ol sia kamarado, sed lia vizaĝo ŝajnis mil jarojn pli aĝa, kaj li montris forton de karaktero, kiun la junulo neniam povus reakiri.
  
  
  “Ni iras sub la reton, Chet,” li diris fine. “Vi vere plonĝis pli profunde. Ni ne havas multe da elekto. Maljuna Lars komencas ektimi, kaj mi ne povas kulpigi lin. Sen nebulo por kovrilo, ĝi estas tro riska. La junulo kapjesis.
  
  
  Estis silento nun dum ili surmetis sian plonĝan ilaron. Ili tiam iris supren laŭ la ŝtuparo de la kabano kaj sentis la ŝprucon da akvo sur siaj vizaĝoj. Tuj kiam ili paŝis sur la ferdekon, la maljuna sveda kapitano ĵetis la ŝalupon kontraŭvente por ne veturi eĉ unu metron pli en la limigitan areon. forlasu la boaton perditan rapidecon, balanciĝis kaj balanciĝis en la peza maro, la veloj muĝis kiel pafoj. "Bonan sorton, infanoj," diris Lars. Sen multe da scivolemo, li rigardis iliajn finajn preparojn.
  
  
  “Samo, maljunulo,” diris la dikulo. "Kaj ne elspezu ĉiujn tiujn dolarojn por unu virino."
  
  
  “Ha ha,” la svedo ridis. "Mi pensas, ke mi estas tro maljuna por ĉi tio."
  
  
  "Vi neniam estas tro maljuna por ĉi tio," diris la usonano gaje. "Kaj ankoraŭ unu afero. Ne provu vendi ĉi tiun kontraŭradaran ekipaĵon en la venontaj kelkaj monatoj, alie vi certe iros en malliberejon."
  
  
  La pli juna usonano malpacience miksis sian manon. Ĉiuj ĉi ŝercoj dum la misio. Nick Carter subpremis rideton. "Li lernos," pensis Nick.
  
  
  “Mi konas la malliberejon,” ridis la svedo. - Prefere en malliberejo ol ĉe vi. Mi pensas, ke ili metos vin sur atombombon kaj pafos vin al la luno. haha.
  
  
  Li ridis kvazaŭ ĝi estus bonega ŝerco. Li ankoraŭ ridetis, kiam la du usonanoj saltis en la akvon. Ili bezonis kelkajn minutojn por alkutimiĝi al la grandaj baterimotoraj marskoteroj, kiuj tiris ilin tra la akvo multe pli rapide ol ili povis naĝi. La juna usonano suprenrigardis al la ĉielo kaj parolis per strange egala voĉo.
  
  
  Dio, ili devus nomi ĉi tiun Operacion Sciencfikcio anstataŭ Operacio Bernadotte aŭ kiel ajn ĝi nomiĝas. Unue ĉi tiu freneza misio kaj nun vi devas vidi ĉi tiun lumon. Ĝi estas kiel antaŭprezento por la fino de la mondo aŭ io."
  
  
  Nick respondis kun mallonga, amika obsceneco. Li komprenis la reagon de la junulo al la vetero kaj al la misio, sed por ambaŭ estus pli bone, se ili nun pripensus nur la detalojn de la laboro antaŭen, sen kompliki ĝin per psikologiaj faktoroj. Noĉjo donis la signalon por komenci, kaj sen alia vorto, la viroj plonĝis kaj komencis la lastan etapon de sia longa vojaĝo al la Malpermesita Insulo.
  
  
  
  
  Masko en Svedio, insulo de granito, estis unu el miloj da similaj granitblokoj laŭ la kruda suda marbordo de Svedio. Estis urbo sur la insulo. Kaj la urbo havis ĉion, kion aliaj urboj havas, kaj eĉ pli - garaĝojn, teatrojn, hotelojn, oficejajn konstruaĵojn, fabrikojn kaj eĉ aerbazon kun armeaj kaj ŝipaj instalaĵoj. La sola diferenco estis, ke ĉio estis subtera, enterigita sub la granito de la insulo, protektita kontraŭ ĉio krom rekta trafo de hidrogena bombo, kaj eble eĉ tio.
  
  
  Ĉi tie, sub ĉi tiu ŝtona dezerto, la tuta loĝantaro povus eskapi de la hororoj de nuklea milito. Oni taksis, ke en la okazo de nuklea milito kaj se la nova eksperimento sukcesus, naŭdek procentoj de la svedia loĝantaro povus trovi rifuĝon en la vastaj subteraj urboj, kies unua estis tiu ĉi, kaj tiu Svedio, post monatoj da atendado de la aero. esti pura denove, aperus kun sia loĝantaro nerompita, riĉeco kaj teknologio. Kompreneble, ankaŭ aliaj landoj havis "fortikigitajn" komandejojn kaj misilbazojn, sed nenio por la civila loĝantaro. Nur la svedoj solvis la grandegajn psikologiajn problemojn, ventoligajn problemojn, stokajn problemojn kaj milionon da aliaj problemoj por fari la reton de subteraj urboj realaĵo.
  
  
  Kaj tiam subite okazis perfido. Altnivela sveda oficiro, kolonelo Wennerström, transfuĝinta al la rusoj kun gravaj informoj pri Musco kaj lia defendo. Ŝanĝi ĉi tiujn protektojn kostus milionojn. Kaj la unuan fojon la svedoj sentis sin nesekuraj en sia subtera ŝirmejo; ili komprenis, ke li havas malfortan punkton.
  
  
  Ekde tiam, modernaj batalantoj, konstante sur atendo, povas leviĝi el la profundo de la Tero en sekundoj por ĉasi aŭ detrui invadantojn. Dekduo da malsamaj radarsistemoj skanis la maron kaj ĉielon, kaj pinkovritaj deklivoj malfermiĝis kiel sceno de sciencfikcia rakonto, liberigante destrojerojn kiuj kuŝis en subteraj havenoj, pretaj ataki ajnan ŝipon ene de vido. Markita "Restriktita Zono". riskis.
  
  
  Post la Wennerström-afero, la svedoj iĝis singardaj.
  
  
  Nick Carter sciis ĉi tion tro bone dum li glate glitis tra la malhelaj akvoj de Masco. Estis neeble hazarde eniri la zonon. Se tio estas tiel... nu, la rezulto povas esti katastrofa, sed kion signifis unu vivo por la vivo de tuta nacio, eble la tuta homaro? Jen kion pensis la svedoj.
  
  
  Tamen, Nick provos penetri la subteran insulfortikaĵon. Li petis nur karton por la operacio kaj agenton de lia elekto. Kontraŭ Hawk, la magra, malmola maljunulo kiu estis la kapo
  
  
  pri HAKILO, Nick rimarkis: "Nenio povas esti konstruita de viro, kiun sperta agento ne povas enmeti aŭ elpreni laŭvole." Kaj lia sperto estis signifa.
  
  
  Akcipitro pripense rigardis sian ĉefan agenton dum li maĉis nelumigitan cigaron pendantan de la buŝangulo. "Sed se la svedoj havas sekurecproblemojn, kial ne lasi ilin solvi ilin mem?"
  
  
  "Kion pri Norad?" - demandis Noĉjo mallaŭte.
  
  
  "Mmmm," Hawk diris, alportante la cigaron al la alia flanko de sia buŝo. "Efektive, Norad." Li pensis pri tio. Ambaŭ sciis ke la North American Air Defence Headquarters, la nervcentro de amerika aerdefendo, estis ĉizita en monton en Kolorado same kiel la instalaĵoj sur Masco. Se Mus-ko povus esti infiltrita, la sama tekniko povus esti uzita por infiltri kaj finfine neŭtraligi Norad, lasante Usonon senhelpa kontraŭ aeratako. Ĉi tiu penso estis timiga.
  
  
  "Donu al mi liston de tio, kion vi bezonas kaj elektu la agenton, kiun vi volas preni," Hawk finfine diris.
  
  
  Nick elektis Chet, spertan agenton kun inĝenieristikfono kaj sperto en kavernoj kaj subtera navigacio. Ili alvenis aparte en malgrandan svedan fiŝkaptistan vilaĝon, kie Nick komencis lerni ĉion, kion li povis pri la armeaj kaj civildefendaj instalaĵoj sur Masco.
  
  
  Kaj iom post iom ili malkovris, ke ilia misio ne estis tiel pure teoria kiel ĝi ŝajnis kiam la sveda armea ataŝeo en Vaŝingtono faris sian proponon. Onidiroj abundis... Kiel profesiuloj, la AX-uloj malmulte zorgis pri nekonfirmitaj onidiroj, sed oni aŭdis koktelfestojn ĉe ambasadoj kaj neformalaj renkontiĝoj kun ĵurnalistoj esprimi maltrankvilon pri nenomita azia lando limanta kun Rusio kaj Ĉina Maro, montrante grandan intereson al Masco kaj ĝiaj subteraj fratinurboj. Kelkaj oficialuloj eĉ suspektis, ke enfiltriĝo jam estas survoje...
  
  
  
  
  Malproksime sub la detruita surfaco de la Balta Maro, marskoteroj konstante tiris du aksojn al Masco. De tempo al tempo, naĝante, Nick liberigis trabon de potenca elektra torĉlampo. Estis ŝanco ke la patrolaviadilo vidos la lumon de la tago, sed li devis preni tiun riskon. Post iom da tempo, la subakva reto eliĝis kiel stranga reto en la torĉlumradio.
  
  
  Nick montris al la alia HAKILO. Kompreneble, li povis tranĉi la reton, tio estis la plej rapida maniero, sed se la kaŝpasejoj disiĝus, lumo ekbrulis sur la regpanelo ĉe la bordo, indikante ilian precizan pozicion. Io simila okazos, se ili naĝas super la rando de la reto – tiam ili rompos la fotoelektran trabon. Killmaster zorge studis modernajn sekursistemojn. Nick sciis, ke la sola maniero eniri la urbon nerimarkite estas tra la reto.
  
  
  La du aksoj ekaperis nelonge por interkonsiliĝi.
  
  
  "Kiel vi fartas, Giet?" - demandis Noĉjo.
  
  
  "Ĝi ne estas Bahama akvo, sed ĝi estis dekoble pli malbona por ni en tiu malnova purgatoria tanko."
  
  
  Li aludis al la tielnomita torturlernejo, kie ĉiu AX-agento devas de tempo al tempo sperti provojn por prepari la rigorojn de novaj misioj.
  
  
  "Bone," diris Nick aprobe. "Ni iras profunden kaj estos laciga, sed kiel vi diris, estis pli malfacile por ni." Li rigardis la radiuman ciferplaton de sia horloĝo. “Ni ne bezonas rapidi, sed ni ne perdu tempon. Se vi malstreĉiĝos, post dudek minutoj ni frapos la malantaŭan pordon de la svedoj.” La junulo rikanis en la mallumo, kaj poste ili plonĝis en la subakvan reton. La akvo plimalvarmiĝis dum ili malleviĝis klafde post klafto tra la inkeca mallumo. Nick rigardis sian eĥsonilon. Sepdek metrojn profunda, la rando de la reto atendis... pli kaj pli profunde... kio ĝi estis?
  
  
  Ora stileto kun brila klingo, la tenilo estas ornamita de antikvaj majstroj. Ĝi ne diris "Por la Brava Heroo" aŭ liaj inicialoj, sed Nick sciis ke ĝi estis por li. Poste ili etendis sian manon por preni la armilon. Nick rekonis la vizaĝon malantaŭ la mano. Aliaj ankaŭ etendis la manojn, kaj ĉi tiuj vizaĝoj ankaŭ estis konataj. Papoj, reĝoj kaj generaloj el la sangaj paĝoj de la historio etendis manon al la sorĉita stileto, sed la grandega ĉeesto ilin malhelpis; la ponardo estis por Nick Carter, Killmaster. Nick kaptis la armilon kaj miris pro la perfekta ekvilibro kaj bela manlaboro. Freneza ĝojo ŝprucis tra li, elektra ekscito ŝprucis tra li. Subite liaj okuloj estis blindigitaj de aŭreolo, juvelo brilanta en la malluma profundo. El la aŭreolo eliris virino, ĉiuj virinoj de la mondo, kies korpoj leviĝis preter lia atingo, kaj ili vokis lin per pasiaj vortoj - ĉiujn virinojn, kiujn li iam konis, de agrablaj noktoj sur varmaj karibaj plaĝoj ĝis malvarmetaj vesperoj kun belaj. blankaj korpoj kiuj ĝojigis liajn singultojn de plezuro en eŭropaj urboj. Nick estis ravita de feliĉo. Ĉio ŝajnis koncentriĝi en li. Pli ol ĉio, li volis tuj naĝi al la surfaco per la magia ponardo kaj eskapi la sekreton de sia potenco.
  
  
  La viro plej proksima al li ridis sardone. La viro indikis, ke se li farus tion, li alfrontos malrapidan kaj ekstreme doloran morton pro akva embolio aŭ dronado - li havis elekton. Nick estis iomete surprizita vidante ke la persono estas li mem. Lia propra menso, malvarma kaj malproksima, diris al li ke li elmontras troigajn simptomojn de nitrogennarkozo, les ivress des grandes profondeurs, kiel la francoj nomis ĝin. Ĉi tio okazis al li dum ĉiu profunda plonĝo kiun li faris kaj okazus al li dum ĉiu profunda plonĝo kiun li faris. La profundo influis la konsiston de lia sango, kaj la sango influis lian cerbon. La dua viro diris al li, ke la ravo de la profundo baldaŭ forvelkos kaj ke li denove fariĝos potenca AX-agento kaj ne stranga subakva mistikulo. La kapturno kaj deliro komencis malpliiĝi, kaj kvankam Nick jam multfoje spertis tiujn simptomojn, neniam li sentis ilin tiel forte. Kun malĝoja rido ĉe sia nitrogena narkozo induktita subkonscio, Nick turnis sin por testi la reagon de alia HAKILO en la profundaj akvoj. Kion li vidis tuj instigis lin al ago. Noĉjo vidis la palan, torditan vizaĝon de frenezulo. Morto estis skribita sur la vizaĝo de la juna hakilo.
  
  
  Chet estis ankoraŭ sub nitrogena anestezo. Li demetis sian maskon kaj vezikoj eliris el lia buŝo. Lia marskotero priskribis sovaĝajn arabeskojn en la mallumo. Kiam la lumo de la torĉlampo de Nick falis sur lin, ruza, defia esprimo aperis en la okuloj de Chet. Antaŭ ol Nick povis kapti lin kaj puŝi la oksigentubon inter liaj lipoj, Chet evitis lin kaj li pafis, ekster la atingopovo.
  
  
  Nick esperis ke la viro sub la influo de la dormpilolo, AX, retenos por momento por savi sian vivon. Sed, cedante al ebria impulso, la alia viro renkontis sian morton - la mara skotero turniĝis kaj forrapidis en la mallumon. La sledoj estis identaj kaj havis la saman rapidecon. Nun ĉi tiu viro certe mortis.
  
  
  Tremo, kiu havis nenion komunan kun la malvarma akvo, kuris laŭ la spino de Noĉjo. Estis konata fenomeno, ke delirantaj plonĝistoj sentis la emon forŝiri siajn maskojn. La sento kutime pasis kaj ĉiam oni povis rezisti. "Preskaŭ ĉiam," korektis Nick morne. Li rigardis sian horloĝon. La duan fojon tiun vesperon li devis decidi ĉu forlasi la mision aŭ ne. Kaj li devis preni decidon tre rapide. Baldaŭ la tuta infero liberiĝos en ĉi tiu kanalo. Tion faris Killmaster.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 2
  
  
  
  
  
  
  
  Noĉjo sidiĝis ĉe la fundo de la Balta Maro, en kiun la insulo malsupreniris, kaj ĉirkaŭ li en la mallumo, miloj da nevideblaj okuloj observis la neinvititan gaston. La kudrilo sur lia rezerva aertanko estis pli kaj pli malalte, sed li povis fari nenion krom atendi...
  
  
  Tiam malvarma lumo trapikis la mallumon de la marfundo. Nick ridetis sub sia masko. La tempo estis perfekta. Estis tempo foriri. Li naĝis al la lumo.
  
  
  La ĉirkaŭa akvo kirliĝis perforte. Longa nigra ombro pasis alte super lia kapo. Destrojero sendita sur alarmon. Ĉi tio estis parto de lia plano. La elektronika "kesto", kiun li liberigis en la markolo, estis agordita por komenci sendi signalojn ĝuste ĉi-foje. Ili aperus sur svedaj radarekranoj kiel entrudiĝinto la grandeco de peza krozŝipo. La bildo spite restis sur la ekrano dum kelkaj horoj kaj poste malaperis. Estis la sola maniero, pri kiu li povis pensi, por certigi, ke la grandegaj hidraŭlikaj retoj en la subtera haveno leviĝos kiam Nick Carter atendis ilin.
  
  
  Ĝi estis bona plano kiu funkciis bonege. Li glitis tra la enirejo, rigardante kiel grandaj hidraŭlikaj brakoj mallevis la ekranon malantaŭ ili. tiam li vidis la moleon minacanta antaŭ la detruantoj. Nick naĝis sub la doko por iom, poste alpaŝis por admiri la subteran insulon.
  
  
  Unuavide, ĝi aspektis kiel ajna alia malgranda mararmea bazo. Pluraj patrolŝipoj estis alligitaj ĉe la pilastroj, ŝarĝgruoj minacis super grandaj kajoj, trajnotrakoj etendiĝis el ŝedoj en la mallumon, kaj bluvestitaj viroj moviĝis sur kaj ĉirkaŭ la ŝipoj. Sed tiam li vidis la grandegan volban arkon de la kaverno. Kaj vidi ĉi tiun kavernon estis same mirinda kiel vekiĝi en la dudekunua jarcento.
  
  
  Nick balancis la kapon. Ĝi estis stranga misio ekde la komenco mem. Li ĝojis, ke ĝi preskaŭ finiĝis. Antaŭ ol li povis surbordiĝi, super lia kapo aŭdiĝis pezaj paŝoj. La viro paŭzis, ion murmuris, poste la paŝoj malaperis. Kontenta, ke la skafaldo super li estas malplena, li grimpis sur la trabon, demetis sian kaŭĉukan kostumon, pezigis ĝin kaj lasis ĝin sinki ĝis la fundo. Li tiam surmetis sian svedan mararmean laborkostumon. La ĉemizo kaj pantalono estis sufiĉe ampleksaj por kaŝi grandan nombron da specialaj aparatoj sur lia korpo, kiujn li elprenis el akvorezista sako.
  
  
  Li aparte zorgis pri la armiloj, tri el liaj favoratoj: Wilhelmina, 9mm Luger, Hugo, eskvizite ekvilibra stileto, kaj Pierre, malgranda bombo enhavanta mortigan nervan gason, kiun li portis inter siaj gamboj.
  
  
  Li silente glitis sub la skafaldaron, kaptis la ŝtupojn de la ŝtuparo kaj grimpis supren. Tuj kiam li ekmarŝis, Noĉjo komencis serĉi balailon. Neniu tuŝas viron per balailo — tiel estas en ĉiuj armeoj ekde la tempo de Cezaro. Malsukcese.
  
  
  Subite aperis de nenie oficiro. "Saluton, maristo." Nick haltis. Li havis la senton, ke ĉiuj rigardas lin.
  
  
  "Enmetu vian ĉemizon kaj ne fuŝu."
  
  
  Noĉjo ridetis senkulpe, salutis, kaj ŝtopis la pecetojn de sia ĉemizo en sian pantalonon. Poste li marŝis al granda granitmuro. Neniu atentis lin. Li pasis preter la magazenoficejo, kie suboficiro trinkis kafon kaj legis revuon. Laŭ la muro li sciis, ke li trovis metalan ŝtupetaron kondukantan al trairejo, kie la drataro estis riparita. Noĉjo rapidis laŭ la pado ĝis li venis al ŝtala ŝtuparo muntita sur la muro, kiu leviĝis ĝis la arkaj lumoj en la plafono. Nick supreniris la ŝtuparon.
  
  
  Li haltis ĉe la supro. Malproksime sub li, la grandaj hidraŭlikaj pordoj de la kaverno malfermiĝis, kaj li rigardis kiel la destrojero velis reen al la doko. La maristoj aspektis kiel ludilaj pupoj, kaj la destrojero aspektis kiel plasta modelo de ŝipo.
  
  
  Grandega klimatizilo oscedis super lia kapo. Kune kun aliaj pipoj, ĝi formis parton de reto kuranta tra la subtera grandurbo. Kaj la N-3 havis problemon.
  
  
  La aertruo estis tro alta. Li komprenis tion, sed ĝi estis dupersona operacio. Se li paŝas sur la balustradon de la vojo, li povas salti kaj kapti la randon de la larĝa tubo. Li pripense rigardis la havenon malsupre. Se li falus en la akvon de tia alto, malmulto restus de li.
  
  
  Li zorge streĉis la tenojn sur siaj du plej bonaj ekipaĵoj: paro da miniaturaj elektromagnetoj, kiuj povis teni kvincent funtojn. Magnetoj laŭsupoze portis lin laŭ vertikalaj pipoj, kiel homa muŝo.
  
  
  Sen rigardi malsupren, Noĉjo premis sin kontraŭ la ronda metala balustrado kaj apogis siajn fingropintojn sur la muro. Liaj manoj estis iomete ŝvitaj kaj lia pulso estis alta. Li devigis sin rekte rigardi la muron ĝis li denove trankviliĝis. La plej eta ŝanĝo de ekvilibro permesis al li degliti de la balustrado kaj fali sepdek metrojn en betonon kaj akvon.
  
  
  La klimatiziltruo estis malpli ol tri colojn super liaj fingroj. Normale, liaj fortaj kruroj povus facile resalti lin multe pli grandan distancon de stara pozicio. Sed ne sur glataj balustradoj. Unu eraro kaj li falos, ne leviĝos. Malvarma voĉo en li diris: "Ĉesigu ĝin, Carter." Ĝi estis dupersona laboro. Li sentis la ŝviton denove eksplodi. Li profunde enspiris kaj denove rigardis supren. La malfermo estis ankoraŭ en la sama loko.
  
  
  "Ne," li diris al la voĉo en li. Tiam li saltis.
  
  
  Dum momento li pendis en la ĉambro, palpante per la manoj. Ili tiam estis altiritaj per la forto de la magnetoj, premante ĝin kontraŭ la metalo de la tubo. Nun, per lerta movo, li grimpis trans la randon de la tubo, malŝaltis la magnetojn kaj sidiĝis. Ĉi tio, pensis Nick, valoras cigaredon. La klimatizilo blovis super la tuta urbo, kaj kvankam Niĉjo pli-malpli konis la vojon, Caver Chet, sperta pri malhelaj kavernoj, multe pli rapide alportus ilin al ilia celo.
  
  
  
  
  La vespermanĝo finiĝis kaj la gastoj foriris. Krom unu. Astrid Lundgren sidis sur la verando
  
  
  ultramoderna domo ĉe la bordo de Musko kun arĝenta glaso da likvoro en la mano, dezirante ke ankaŭ la lasta gasto foriru. Estis neverŝajne. La junulo maldiligente etendiĝis sur la kazelono kontraŭ ŝi.
  
  
  "Ni provas novan serion kun rapido de 20,000 vibroj je minuto, konsiderante, kompreneble, la koeficienton de malseketigado de X al Y en la generatoraj arkoj," diris Astrid.
  
  
  'Kion vi diras?' - demandis la junulo.
  
  
  "Pardonu," diris Astrid. "Mi pensis laŭte."
  
  
  “Astrid,” diris la junulo, “vi estas neebla. Vi ne estas virino, sed maŝino. Ĉu vi scias, kiel nomas vin Masko-oficistoj? Via nomo ...
  
  
  "Mi ne interesiĝas pri la besteco de alie kompetentaj oficistoj," la virino interrompis. Ŝi enue rigardis sian gaston. Li estis alta, helhara kaj bela, kiel Adoniso. Li ankaŭ reprezentis Svedion sur la olimpika skikuradteamo kaj nun rapide okupiĝis pri karieron en la sveda sekureca servo. Pro iu stranga kialo, vicadmiralo Larson, la ĉefo de sekureco, ŝatis lin. Koncerne Astrid, ŝi deziris ke ŝi iam renkontis la junan atleton, sed ŝiaj amikoj insistis, ke ŝi komencu havi pli socian vivon.
  
  
  "Ili nomas vin la sveda glacimonto," diris la junulo.
  
  
  Ili havis por ŝi multajn aliajn nomojn, kiel Astrid bone sciis, sed tio ne ĝenis ŝin. La tempo finiĝis en Svedio, kaj viroj estis idiotoj, kiuj ĝenis kiam bela virino decidis dediĉi sian vivon al devo prefere ol al la dubinda plezuro fariĝi la servistino de sia edzo. Knut estis iritita kaj ĵaluza ĉar la sindonemo de Astrid al ŝia devo ne estis malsukcesa. Ŝi estris la dezajnsekcion de la tuta komplekso de subteraj ŝirmejoj kaj armeaj bazoj.
  
  
  Ŝi kliniĝis malantaŭen en sia seĝo, ŝiaj longaj kruroj etendiĝis antaŭ ŝi, ŝia jupo malkaŝis tentajn pecojn de ŝia bela femuro. Ŝia kapo estis klinita malantaŭen por reliefigi la allogecon de ŝia larĝa, plenlipa buŝo, same kiel ŝiaj altaj vangostoj kaj verdaj okuloj kiuj tiel bone kongruis kun ŝia glata blank-blonda hararo. Sed eĉ en indulga Svedio, malmultaj homoj provis ĉi tiun promeson.
  
  
  Vipo ekstaris, mallevis sian longan, atletikan korpon sur la seĝon apud ŝi, kaj karesis ŝiajn fortajn vangostojn kaj blankan kolon ĝis la loko, kie ŝiaj belformaj mamoj apenaŭ konvenas en la korsaĵon de ŝia koktela robo. Lia voĉo estis milda kaj falis al la manplatoj.
  
  
  “Kara mia,” li flustris, “glacia diino, vi frenezigas min. Miaj noktoj estas torturo."
  
  
  Astrid restis senmova sub siaj sondaj manoj, nek rezistante nek cedante.
  
  
  “Jes, Astrid, vi estas kiel stelo. Stranga stelo. Eble vi ne ŝatas virojn. Eble vi preferas la molecon de virinoj."
  
  
  "Se vi volas diri, se mi volas enlitiĝi kun vi por pruvi, ke mi ne estas lesbanino, la respondo estas ne," diris Astrid per sia incite mallaŭtigita tono.
  
  
  “Ha, sed vi faros,” diris Vipo. Lia voĉo estis strange raŭka. Astrid bedaŭris ne doni al li la lastajn du glasojn. "Mi ekbruligos fajron en vi, karulino," ĝemis Vipo. Lia vizaĝo estis premita al ŝia kolo kaj li kovris ŝin per fajraj kisoj; unu forta mano kovris ŝian plenan maldekstran bruston dum la alia glitis sub ŝian jupon. Astrid provis liberiĝi, sed la Vipo estis tro forta.
  
  
  Dum momento ŝi pripensis cedi al li. Ja ŝi povis kuraĝigi lin. Tiam ŝi pensis: "Se mi cedas nun, lia vantaĵo estas senlima, kaj mi neniam perdos lin."
  
  
  Ŝi retiriĝis de lia teno kaj sentis la korsaĵon de ŝia robo ŝiri.
  
  
  "Vipo," ŝi anhelis, "mi iros al la laboratorio post minuto..."
  
  
  “La laboratorio,” li ronkis, “via diable bela laboratorio. Sed ne ĉi-vespere, anĝelo.
  
  
  Ŝi sciis, ke per siaj nudaj mamoj ŝi agas al li kiel ruĝa ĉifono sur virbovo. Ŝi kuris al la pordo, sed li detranĉis ŝin, premis ŝin kontraŭ la pordo kaj sukcesis deŝiri la reston de ŝia robo. Lia potenca korpo terenbatis ŝin, sed ŝi sukcesis eskapi denove. Ŝi kuris blinde al la arboj malantaŭ la domo, ne sciante ĉu ŝi ridas aŭ ploras.
  
  
  La paŝoj de Vipo tondris tuj malantaŭ ŝi. Li tiam kaptis ŝian pojnon. Astrid agis laŭ instinkto. Ŝi piedbatis lin per unu flanko de sia nuda piedo kaj eltiris liajn krurojn de sub li kiam ŝia libera mano pafis karateopafon ĉe lia mentono. Kiam la blonda giganto komencis fali, ŝi kaptis lian pojnon kaj turnis lian korpon en la aero. Li forte alteriĝis sur sian vizaĝon. Astrid prenis liajn manojn kaj premis sian nudan piedon al lia dorso.
  
  
  "Kondutu," ŝi diris.
  
  
  "Malbona knabino," li grumblis.
  
  
  "Ĉu vi kondutos, se mi lasos vin?" ŝi demandis.
  
  
  "Mi mortigos vin," li kunpremis la dentojn.
  
  
  “Knut,” ŝi diris, provante novan taktikon, “vi estas bela svedo, bela kaj kuraĝa. Sed nia lando, kiel vi scias, iras al krizo. Krom se niaj fizikistoj trovos manieron malhelpi tion, la ĉinoj baldaŭ havos laseran radion, kiu povas tranĉi tra Masco-granito kiel tranĉilo tra butero. Tiam ni estis reen kie ni komencis. Do vi povas vidi kial mi nun interesiĝas pri nenio krom trovi forpuŝrimedon. Eble poste, kiam la krizo finiĝos."
  
  
  Dum ŝi parolis, la ardo de Knut kvietiĝis. Devigi virinon mordi pinpinglojn estas malbona por libido. Post momento ŝi permesis al li stari. Kun mallonga kaj tre formala pardonpeto, Knut adiaŭis kaj, incitita, marŝis al sia aŭto.
  
  
  Frustrita kaj iom distrita, Astrid revenis al sia hejmo, kolektis siajn vestojn, kiujn ŝi rapide surmetis, kaj poste eniris la malgrandan anglan sportaŭton, kiu estis ŝia sola difekto.
  
  
  Ili rapide iras al la subtera laboratorio. Ŝi alvenis frue por sia unua deĵoro. Sed estis kviete. Ŝi povis organizi siajn pensojn antaŭ ol koncentriĝi al la ĉina lasera problemo. Ŝi estis trankviligita de la fakto ke la ĉinoj neniam povos evoluigi armilon por penetri la graniton de Masco sen infiltri taĉmenton de teknologoj por traserĉi la insulon... Kaj tion sciis vicadmiralo Larson kaj liaj blondaj knaboj kiel Knut. Almenaŭ malhelpi ĝin. Ŝi estis certa, ke nek skombro nek mevo aperis sur la ĉielo sen la scio de la homoj de Larson.
  
  
  "He, karulo, montru al mi vian enirpermesilon."
  
  
  La avo-gardisto sub la fluoreskaj lumoj ĉe la enirejo al la laboratoriokonstruaĵo konis ŝin ekde ŝi estis malgrasa knabino, kiu pendis en la laboratorio de sia patro, sed li nur bezonis vidi ŝin. Ĉi tio estis la recepto.
  
  
  Ŝi parkis la sportaŭton kaj prenis la lifton malsupren al la laboratorio. Dum ŝi marŝis tra la konataj koridoroj, ŝiaj pensoj aŭtomate turniĝis al laboro. Astrid opiniis, ke ŝi havas sufiĉe bonan impreson pri ĉina lasera disvolviĝo. Kaj ŝi pensis, ke ŝi scias la respondon al ĝi. Ĝi estis speco de fortokampo, kiu forigis la influon de laseraj radioj, surbaze de la konata fakto, ke maso fleksas lumradiojn. La problemo estis ke la homoj laborantaj sur la fortokampo mortis unu post la alia. Ŝajne, fortokampa radiado estis generita, kiu mortigis la laboratoriolaboristojn, same kiel rentgenradioj ĉe la jarcentŝanĝo. Sciencaj konferencoj postulis ke eksperimentoj estu ĉesigitaj ĝis la mistera specio estis izolita kaj subpremita. Sed estis tiom malmulte da tempo...
  
  
  La laboratorio estis malplena, kiel ĝi ĉiam estis inter fruaj kaj malfruaj deĵoroj, sed ŝia vicprojektestro estus tie. Astrid verŝis du tasojn da kafo el la kafmaŝino kaj iris al sia oficejo.
  
  
  Ĉe la pordo de la oficejo, ŝi faligis ambaŭ tasojn da kafo, bruligante siajn maleolojn, kaj metis sian pojnon en la buŝon por ne krii.
  
  
  Knudson, ŝia vicprojektestro, kuŝis sur la planko. Lia haŭto estis blua. Ne la milda purpuro de sufokado aŭ koratako, sed hela bluo, malhela kaj brila. Lia blanka hararo akre elstaris kontraŭ la brila bluo de la kalvo sur lia kranio. Astrid estis venkita de histeria deziro ridi. Knudson kuŝanta sur la tapiŝo rememorigis al ŝi pecon da porcelano.
  
  
  Ŝi kaptis la pordokadron por trankviligi sin kaj profunde enspiris. La misteraj indigaj radioj, kiel nomis ilin la teknika revuo, denove frapis. Neniu povis trovi ilian kaŭzon, sed ilia efiko estis nekonfuzebla.
  
  
  Astrid demandis sin ĉu estas sekure alproksimiĝi al la kadavro. Kio estis la vivdaŭro de la radioj? Iom post iom ŝi reakiris sian faman trankvilon. Ŝi vidis ĉe la horloĝo, ke la frua deĵoro baldaŭ venos. Se unu el ili vidus Knudson, ne plu ekzistus laboratorioteknikisto en Svedio, kiu volus labori kun la fortokampo. Ŝi ne povis ne pensi, kia bonŝanco ĉi tio estus por la ĉinoj.
  
  
  Estis nature averti vicadmiralon Larson kaj lasi lin eklabori. Sed la laboratoriohelpantoj povis enveni iam ajn. Astrid rapide traserĉis la laboratorion. Tiam, vestita per robo kaj kapvestaĵo tegita per plumbo, ŝi alproksimiĝis al la korpo. Estis pli malfacile ol ŝi pensis, sed ŝi finfine sukcesis movi la kadavron. Post terura lukto, dum kiu ŝi havis la histerian impreson, ke la mortinto volas danci kun ŝi, ŝi sukcesis rektigi Knudsonon kaj puŝi lin en sian personan ŝrankon.
  
  
  Dek minutojn poste, la senriproĉa Astrid Lundgren salutis la laboratorian helpanton per sia kutima rezervita ĝentileco kaj atribuis al li la kutiman laboron.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 3
  
  
  
  
  
  
  
  Nick baraktis tra la grandega klimatizilo dum pli ol horo. Dank' al la infraruĝa poŝlampo kaj specialaj okulvitroj, la tunelo ŝajnis klara, kiel en taglumo. Ne ke estis multo por vidi. La koridoroj disvolviĝis kun monotona reguleco. Nick nur bezonis certigi, ke li ne estas suĉita en ventumilon aŭ kemian banon por purigi la aeron.
  
  
  La plano de Nick estis trovi la nuklean reaktoron kiu funkciigis la plej grandan parton de la insulo, preni kelkajn bildojn, kaj raporti la rezultojn al la sekurecdirektoro por montri ke li eniris la koron de la insulo de la ekstera mondo, neaŭtorizita kaj nerimarkita. . Ĉi tio kompletigos la mision. Silente, li rampis plu al la reaktoro, haltante de tempo al tempo por rigardi la kompason kaj fari markon dum ĝi ŝanĝis direkton. Kaj dum unu el ĉi tiuj mallongaj haltoj, Nick trovis skatolon da filmo.
  
  
  Ĝi estis forĵetita pro neglektemo fare de populara eŭropa filmmarko. Li prenis ĝin kaj ekzamenis ĝin sub infraruĝa lumo. Li legis sur la skatolo, ke ĝi estas tre rapida, sufiĉe fajna filmo, disponebla nur por profesiaj fotistoj kaj laboratorioj. Lupa rido lumigis lian vizaĝon. Honestaj laboristoj ne havis fotilon kun ili
  
  
  sin kiam ili laboris ĉe sekretegaj armeaj instalaĵoj. Do Nick Carter ne estis la sola neaŭtorizita persono en la grandega ventosistemo. Tiu scio igis lin prirezigni lian planon moviĝi al nuklea rektoro. Alia ludo estis en progreso. Li bezonis kvardek kvin minutojn por detale ekzameni la areon. La itinermapo kiun li havis en menso rakontis al li ke tio estis forlasita parto de la Masco-komplekso. Truoj estis faritaj por enorma liftosistemo kiu permesus al la svedoj levi eskadron de interkaptaviadiloj al la surfaco en unu movado. Tiu plano estis prirezignita kiam la ejo ricevis al la rusoj kaj la interkapta eskadro estis proponita al medio nekonata al la rusoj. Ne devus esti io interesa ĉi tie por spiono.
  
  
  Sed subite lia sesa senco avertis lin, ke la koridoro ne estas dezerta, kaj momenton poste li aŭdis la mildan miksadon de kaŝaj paŝoj.
  
  
  Eble laboristo? Apenaŭ. La bele ekvilibra Hugo stileto glitis en la manon de Nick kvazaŭ per magio.
  
  
  La entrudiĝinto estis ĉirkaŭ la angulo, ne malproksime en la malproksimo, sed eble proksime de la labirinta ventosistemo. Nick komencis persekuti kiam li aŭdis la viron antaŭ li. Alia angulo, li pensis, kvankam la sono en tiu ĉi konfuzo povus trompi. Kiu ajn estis tie, kaj Nick estis preskaŭ certa, ke ĝi estos ĉina, faris multe da bruo. Kvazaŭ li estus certa, ke li ne estos malkovrita. Niĉjo kaptis la harpinglon pli forte. La atakanto ne devis morti. Ĝi dependis tute de la forto de lia defendo kaj lia volemo respondi demandojn.
  
  
  La viro nun estis tre proksima, la sono de lia spirado zumis en la koridoro. Noĉjo silente turnis la angulon kaj direktis la infraruĝan lampon al la viktimo. Mi vidas nenion.
  
  
  La mallarĝaj linioj de la muroj atingis la punkton kie ili malaperis en la malproksimo, kvazaŭ en malplena superreala pejzaĝo. La viro tute malaperis. Nick streĉis siajn muskolojn, preta ataki. Silento. La tunelo englutis viron.
  
  
  Frenezo,” diris Killmaster mallaŭte. Li koncentriĝis kiel ĉasbesto, sed aŭdis nur la susuradon de la aero en la tunelo.
  
  
  Tiam Noĉjo vidis pordon kiu elstaris kontraŭ la panelo. La pordoj devis esti malfermitaj. Li milde puŝis la pordon kaj lasis la malhelan lumon eniri.
  
  
  Nova tunelo, ĉizita en la graniton, kondukanta en la mallumon de la insulo. Nenio alia. Nick supozis, ke ĝi estas ŝakto kondukanta al nefinita lanĉplatformo. Ĉi tie iris la viro kiu sekvis Nick. Li pluiris.
  
  
  Antaŭ ol li eĉ enpaŝis la pordon, li rimarkis sian eraron. Li supozis, ke iuj aliaj kontraŭuloj estus same bruaj kiel la unua viro, kaj Noĉjo estus aŭdinta lin alproksimiĝi. Liaj pensoj estis sur la persono kiun li sekvis kaj li ne atentis la malantaŭan kovrilon. Estis eraro, kiu kutime signifis morton.
  
  
  La dua viro moviĝis silente kaj senĝene. Li estis same surprizita kiel Nick kiam li turnis la angulon kaj kaptis la grandan usonanon en la lumo de sia lanterno. Noĉjo aŭdis la viron grumbli pro surprizo. Nick ne povis riski pafi. La pafo altirus la kamaradojn de la viro, kaj ili persekutus lin tra la labirinto de la ventosistemo, kiun ili verŝajne konis kiel la mandorso.
  
  
  Li kaptis la stileton kaj saltis kiel jaguaro al la lumo. La du viroj falis teren tiel, ke la fera tunelo tremis kiel turka tamburo. Ankaŭ ĉi tiu viro havis tranĉilon, kaj, kiel Noĉjo, li ŝajnis ŝati silenton. N-3 sentis la tranĉilon grati lian maldekstran ŝultron. Hugo tiam skanis la defendon de la tordiĝanta viro malsupre, rompante oston sur osto, kaj tiam Nick lerte enigis la stileton en la viron.
  
  
  Sub li, la viro frostiĝis. “Lieber Gott...” li anhelis, kaj Nick forte premis sian manon al sia malfermita buŝo por ĉesigi la lastan doloran krion. Kiam li forigis sian manon, ĝi estis malseka de sango. Li ekstaris kaj trakuris la lanternon super la kadavron.
  
  
  “Muff,” pensis N-3, “asjemenou!” Lia mallonga ekzameno de la korpo malkaŝis malmulton. Ĉi tiu viro estis parto de la enigmo, jen ĉio. Nick lasis lin kie li estis kaj malfermis la pordon al la tunelo denove.
  
  
  La nefinita kaj sigelita tunelo estis farita el nuda ŝtono kaj estis inter sepdek kaj naŭdek metrojn larĝa. Gutoj pendis de la muroj, kaj sen ventolado la aero estis mufa kaj malseka. Noĉjo rajdis supren laŭ la deklivo dum kelkcent metroj kaj poste eliris sur platan altebenaĵon. Lumoj brulis sub la rando de la altebenaĵo. Uzante sian malhelan lanternon, li singarde glitis al la rando.
  
  
  Tridek metrojn sub li, ĉe la fundo de perpendikulara ŝakto, estis io simila al cigana tendaro. Aŭ en la tendaro sur la Luno de tera ekspedicio. La ekipaĵo estis instalita sub roknudrokoj en la muroj de la minejo. Duondekduo da viroj en dormsakoj faris diversajn teknikajn laborojn aŭ laboris sur desegnotabuloj.
  
  
  Nick kuŝis sur la rando dum momento, ekzamenante la detalojn. Li provis ne proksimiĝi aŭ enmiksiĝi. Ĉi tio estis problemo por Svedio. Li devis raporti al vicadmiralo Larson de la sveda sekureca servo, sed alie Nick havis nek la bezonon nek la permeson interveni en kio promesis esti plenskala ribelo inter Svedio kaj unu el la du Germanioj. Krome, li devis konsideri la mortinton en la tunelo. Se iu el la loĝantoj de la kaverno trafos lin, Nick havos problemon.
  
  
  Ne, li devus reveni, eĉ se estus kontraŭ la profesiaj instinktoj de Killmaster forlasi ion tian sen plia esploro. Sed li revenis.
  
  
  Do ne estas lia kulpo. Li simple sekvis la ĝustajn taktikojn kiam li malkovris ke estas tro malfrue. Noĉjo aŭdis la viron kuri ekscitite laŭ la tunelo, sed estis nenie por kaŝiĝi. Nick estis kaptita en la trabo de la torĉlampo. Li ĵetis sin sur la granitan plankon de la tunelo, kaj la kuglo bruis preter lia kapo kaj resaltis sur la ŝtonmuroj. Nick tuj turnis sin kaj rampis reen al la rando de la altebenaĵo. La sperto, kiun li akiris en cent bataloj en mallumaj stratetoj de Argentino ĝis Zambio, diris al li, ke tio estus okazinta al li, se li estus restinta en la tunelo.
  
  
  Li rampis al la rando. La spotlumo fulmis laŭ la muro kiel kolera vesperto. Nyx Luger bojis unufoje, kaj la muĝado eĥis en la kaverno. La lumo paliĝis al lumpunkto kaj poste malaperis tute.
  
  
  Malproksime malsupre Noĉjo aŭdis ordonon en severa germana. La viro en la ventosistema tunelo pafis du pliajn pafojn, kaj Nick estis devigita al la rando mem de la altebenaĵo.
  
  
  Sub li estis aliaj lumoj, lumoj ŝalteblaj kaj malŝalteblaj por ke li ne povu celi, kaj ili trapikis lin per siaj traboj kiel hundoj mordantaj leonon. Tuj kiam la lumradio trafis Noĉjon, li sendis kuglon.Mi alproksimiĝis, sed tuj alia lumo kaptis ĝin el alia angulo, kaj kiam li turnis sin al tiu lumo, ĝi estingiĝis antaŭ ol li povis pafi, kaj tria lumo lumiĝis. lin. Kugloj fajfis ĉirkaŭ li kiel svarmo da koleraj abeloj, kies piko signifis morton.
  
  
  Nick decidis, ke ĉi tie aferoj iom mallokiĝis. Li direktiĝis al la ŝtuparo kondukanta al la bazo de la ŝakto. Liaj manoj kaptis la malvarmajn metalajn spurojn kaj li glitis trans la randon. Li prenis teruran riskon. Lia dorso estis facila celo dum li malsupreniris la ŝtuparon. Sed eble li ankoraŭ povus iom pli malfacilaj por ili. Li devus esti. Li estis multe pli malbona ĉe armilaro, kaj estis neniel ke la sono de pafilo eksplodanta en tiu blokita mino alportus savon en la formo de sveda sekureco.
  
  
  La germanaj ordonoj sonoris denove, kaj li aŭdis la virojn disiĝi en la mallumo al la sono de iliaj paŝoj sur la ŝtonplanko. Li iris laŭ la ŝtuparo dum la kugloj kantis sian mortigan kanton ĉirkaŭ liaj oreloj. Li faligis tri, kvar, kvin paŝojn samtempe, sed duonvoje tra la kaverno trabrilis hela lumo, kaj nun la fajro el la tero fariĝis pli preciza. Tamen, Nick moviĝis tiel rapide ke nur malvarmsanga kaŝpafisto povus esti pafita lin. Li falis en la lastaj kvin metroj kaj alteriĝis kun tia forto, ke la bato preskaŭ frapis lin. Li tiam ruliĝis super la lozaj ruboj sur la tero kaj resendis fajron. La germanaj batalantoj komencis panikiĝi kiam ili ekkomprenis ke la homlupo kiu saltis direkte al ili eble ne mortos tiun nokton.
  
  
  Noĉjo rapidis al la plej proksima pafilo, vidis blublankajn flamojn dufoje, tiam la Luger en sia kadro denove bojis. La viro antaŭ li ekstaris, tenante sian bruston per la manoj, kaj falis senvive.
  
  
  Nick faris la samon per la sekva pafilo. En la lasta momento la germano provis eskapi kaj Nick pafis lin en la dorson ĉar li estis ankoraŭ armita kaj tial danĝera.
  
  
  Ĝi estis kiel la rekreo de artisto de dudek-tria-jarcenta milito. Sub la malvarmaj neonlumoj, la germanaj invadantoj kaŝis sin malantaŭ akraj roknudrokoj, pafante al la amerika agento el duon dekduo da anguloj. Noĉjo fulmis inter ili kiel anĝelo de venĝo, resendante ilian fajron duoble pli precize kaj ĵetante ilin el kovrilo por pafi ilin.
  
  
  "Trankvile," li kriis per raŭka, furioza voĉo, kiun li ne rekonis. “Kapitulacu, aŭ mi mortigos vin unu post la alia. Rapide faligu tiujn pistolojn.
  
  
  Neniuj armiloj estis ĵetitaj, sed iom post iom la kaverno fariĝis kvieta. Nick ripetis sian postulon kapitulaci. La pafado ĉesis, kaj neniu paŝis antaŭen kun la flirtanta poŝtuko. Nick sentis sin maltrankvila. Eble ili elĉerpis municion kaj atendis plifortikigojn. La streĉiĝo de viro kiu suspektas kaptilon sed ne vidas ĝin ekposedis lin.
  
  
  La silento daŭris en la kaverno. Eĉ unu ŝtono ne krakis. Ĉi tio komencis manĝi la nervojn de Nick.
  
  
  “Diablo,” li diris kaj forlasis sian kaŝejon por kuri zigzage al la sekva ŝtono. Neniuj pafoj pafis. Nenio. Nick daŭrigis. La kaverno ŝajnis malplena, kiel la luno.
  
  
  Tre singarde, Noĉjo ŝteliris al la roko malantaŭ kiu, kiel li sciis, estis viro kun Mauser. Li atingis ĝin kaj haltis pro miro. Noĉjo ne batis la viron, sed li kuŝis senvive kun la vizaĝo premita kontraŭ la roko.
  
  
  Nick renversis la korpon. La vizaĝo estis pala, la okuloj estis iomete ŝvelintaj, la kolmuskoloj estis streĉitaj. Nick faligis la korpon kaj iris al la sekva. Ĉi tiu viro ankaŭ estis morta kaj la simptomoj estis la samaj. Noĉjo iris pli kaj pli rapide, kuris de unu korpo al alia, rigardis ĝin kaj kuris plu. Killmaster estis prirabita de sia rabaĵo. Li estis sola en kaverno kun duondekduo da spionoj, kiujn neniu alia pridemandis. Ĉiuj figuroj en griza kuŝis mortaj en la kaverno.
  
  
  "Diablo," diris Nick. “Subite,” li pensis, “memmortigo grandskale. La efiko estis fantoma, helpita de la futurisma kaverno.
  
  
  Iu malforte ĝemis. Nick eksaltis ĉe la sono kaj turnis la korpon. Nick zorge ekzamenis la korpon. La viro estis en Wehrmacht-uniformo sen insigno.
  
  
  Liaj longaj okulharoj palpebrumis kaj li denove ĝemis. Li estis malmulte pli ol knabo — en malbona stato. Li verŝajne falis de kornico evitante kuglojn kaj ne havis sufiĉe da tempo por preni sinmortigpilolon. Nick ne ekmovis, kiam li vidis la pulmon pafon. Guto da sango el la buŝangulo. Eble fatala.
  
  
  Noĉjo vidis, ke la soldato havas teruran kontuzon sur la kapo. Li malfermis la kolumon de sia tuniko kaj plurfoje trafis la viron en la vizaĝon. La germano ĝemis pli laŭte kaj malfermis la okulojn. Nick vidis la intencajn bluajn okulojn kaj legis timon. Tiam la junulo moviĝis kun surpriza forto kaj rampis laŭ la roka planko. Nick kaptis lin kaj puŝis lin sur lian dorson sen granda peno.
  
  
  La lipoj de la viro moviĝis, kaj tuj lia mano glitis al lia buŝo. En la lasta momento, Noĉjo vidis la triumfan brilon de bluaj okuloj kaj pensis pri la mortintoj en la kaverno. Nick batis la viron en la stomakon per sledmartelo. Li duobliĝis kaj elspiris per fajfo. Malgranda senkolora tabuleto elflugis el lia buŝo kaj ruliĝis inter la ŝtonoj. Nick premis lin per sia kalkano.
  
  
  "Javol," diris Nick, lasante la stiletklingon ekbrili en la lumo, por ke la germano povu ĝin vidi. Malforta rideto aperis sur lia vizaĝo, sed liaj okuloj ne rimarkis. Lia vizaĝo fariĝis fantoma kranio, kiu ridis senĝoje.
  
  
  Nu," Noĉjo diris afable, "estas tempo kaj tempo por foriri, sed vi ne foriros ĝis mi volos vin." Neniu cianido, sed sufiĉe da ŝtalo. Ĉi tio povus esti amuza. Tiam por mi.
  
  
  Ĉi tio ne estis vera. Nick malamis torturon, sed ludado de psikopato ofte igis la kaptiton nervoza kaj babilado. Kaj Nick ne estis nomita Killmaster ĉar li estis tiel milda.
  
  
  “Nein,” diris la juna germano. "Fluko, diru nenion."
  
  
  Post dudek minutoj li elverŝis sian koron. Nick uzis la tranĉilon ŝpare ĉar la germano estis en malbona stato kaj li sciis ĝin. Fine, li estis preta paroli, fakte, por fanfaroni. Nick lasis lin fari sian vojon.
  
  
  La vortfluo iĝis nekohera, interrompis kaj rekomencis alidirekten. Li parolis pri sia familio kaj studoj. Nick vidis sufiĉe da homoj morti por scii ke tiu viro ne daŭros longe, kaj Nick volis scii multon.
  
  
  "Kia uniformo ĉi tio estas sen la insignoj?" - demandis Noĉjo. La insulto al lia organizo atingis la germanojn. La vortfluo denove komenciĝis. divagante.
  
  
  "La mondo apartenas al la malmultaj homoj, kiuj gvidis... Goering, Hitler kaj ĉi tiu tuta grupo... maldiligentuloj... ĉiuj..."
  
  
  Li silentis, kaj dum momento Noĉjo pensis, ke ĉio estas finita. Tiam la bluaj okuloj denove malfermiĝis, kaj la dikaj, sensualaj lipoj, kiuj tiel strange kontrastis kun la forta, aroganta vizaĝo, denove ridetis.
  
  
  “Ha, sed la germanaj kavaliroj... tio estas alia batalo... La gvidado de viro kiel grafo von Stadi... Hitler paliĝas kompare. Brila... aliancanoj... Respubliko Ĉinio... ankaŭ ni ricevos Usonon." La viro nun estis furioza, nur unu el dek vortoj estis legeblaj.
  
  
  La viro fermis la okulojn. Li estis preskaŭ morta.
  
  
  "Kion vi faras ĉi tie en Svedio?" - klakis Noĉjo. La viro iomete ridis. Nick devis klini sin por aŭdi lin.
  
  
  “Kompreneble, gajnu monon. Mi estas spektroskopa analizisto... Kia ŝerco, ĉu ne?
  
  
  Li tiam mortis, forlasante Nick kiel la nura pluvivanto en la kaverno. Krom eble la petolulo, kiu pafis lin el la ventola tunelo. Nick ne aŭdis de li dum sufiĉe da tempo. Verŝajne li nun estis en Stokholma flughaveno por aĉeti bileton al Berlino. Noĉjo rigardis la mortinton. Alia amatoro kun pli da entuziasmo ol prudento. Li volis ludi kun la grandaj knaboj kaj tio estis la fino de ĝi. Ĉu li ŝercis, kiam li diris, ke li estas analizisto? Geodeziistoj kaj armeaj spertuloj analizi subterajn defendojn Nick povis kompreni, sed la laboratoriohelpantoj estis mistero por li.
  
  
  Germana novnaziismo estis konstanta koŝmaro en Eŭropo. Ĉi tie ĝi aspektis multe pli palpebla ol malbona sonĝo. Tiu ĉi organizo postulis monon kaj penadon. Estis io minaca malantaŭ ĉi tio. Nick konkludis, ke tre baldaŭ li verŝajne faros laborviziton al grafo von Stadi.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 4
  
  
  
  
  
  
  
  La paŝoj de Noĉjo obtuze eĥis dum li sekvis la maldikan kalvan kapon de la malvirtigita viro, kiu estris la kadavrodeponejon. Li esperis ke kiam li eliris el la aŭto mem, ĝi estus "mankanta" aŭ "kraŝo kaj brulvundo" prefere ol kuŝi nuda sur malvarmigita plato en la kelo de publika konstruaĵo kun etikedo sur ĝia piedfingro.
  
  
  "Vi diris, ke vi havas kvincent tri mostojn B, sinjoro?" diris la gardisto. Li haltis kaj rigardis la karton en sia mano.
  
  
  "Jes," diris Nick. "Vicadmiralo Larson sendas min."
  
  
  "Mi pensis tion. Kaj al mi ne gravas ĉu Petro aŭ la Reĝino de Ŝeba sendis vin, sed mi ne iros proksime al ĉi tiu kadavro. Li estas tute blua, mastro. Vi ne devas riski en mia laboro."
  
  
  "Ho Dio," diris Nick lace. “Se mi mem devos trovi ĝin, ĝi daŭros al mi la tutan tagon. Lia nomo estas Knudson. Li estis alportita ĉi tien ĉi matene.
  
  
  'Mi scias tion. Mi scias tion. La uloj de la Sekreta Servo venigis lin. Iu sciencisto, kiu estis okupata... - li paŭzis, serĉante iom teruran fenomenon... "elektraj aferoj".
  
  
  "Ĉu kvindek kronoj sufiĉas por izolado?" - demandis Noĉjo, ridetante.
  
  
  “Por malpli ol dudek milionoj da kronoj, sinjoro. Vi scias kiel marŝi sole aŭ vi tute ne scias kiel marŝi."
  
  
  Nick malofte konfesis malvenkon, sed nun li sciis ke li malsukcesis.
  
  
  "Bone," diris Nick lace. "Kien mi iru kun paciento kvincent tri B?"
  
  
  "Ĉe la fino de la koridoro, turnu maldekstren, tiam ĝi estas la tria pordo maldekstre."
  
  
  "Dankon," diris Nick. Li eliris el la halo kaj fajfis silente tra la dentoj.
  
  
  “Kaj restu for de mi kiam vi revenos, sinjoro,” diris voĉo malantaŭ li. Farinte kelkajn erarojn, Nick trovis la viron, kiun li serĉis. Li apenaŭ povis ne rimarki ĝin. La kadavro de Knudson akre elstaris de la aliaj. Nick ne povis kulpigi la gardiston. Li tremis ne pro sentemo, sed pro malvarmo. Li venkis sian abomenon kaj alproksimiĝis al la slabo, sur kiu kuŝis Knudson. La esploro finiĝis en kompleta fiasko. La konkludo de la ĉeestanta kuracisto estis deklarita: "La kaŭzo de morto estas nekonata." Eble ĉar la kuracisto volis forigi ĝin kiel eble plej rapide, li sukcesis forigi la aldonon: "Verŝajne pro la trosaturiĝo de indigaj radioj lige kun eksperimenta laboro kun artefaritaj elektromagnetaj masoj." La scienca gazetaro ne bezonas pli. Ĉi tio signifus la tujan finon de la eksperimentoj.
  
  
  La okuloj de Nick skanis la korpon. Nun ĝi estis pli nigra ol blua.
  
  
  Liaj pensoj revenis al tio, kion la Sveda Sekureca Servo diris al li pri la cirkonstancoj de la morto de Knudson. Nick sciis nenion pri indigaj radioj, sed li sciis multon pri perfortaj mortokaŭzoj.
  
  
  Li singarde etendis sian manon kaj turnis sian korpon
  
  
  j. Poste li pasigis la manojn super la dorso de la kapo. Li sentis ne sangon, sed molan, karnan makulon ĉe la bazo de sia kranio. Li fajfis mallaŭte. Nick estis trafita en la dorso de la kapo per sava ilo sufiĉe ofte por rekoni la simptomojn.
  
  
  La sciencisto eble mortis pro superdozo de misteraj radioj, sed antaŭ ol li bluiĝis, li estis viktimo de malnovmoda barilo. La lipoj de Nick kurbiĝis en kruelan rideton.
  
  
  Ĝi donis al li belan senton esti utila en ĉi tiu sciencfikcia mondo de la 20-a jarcento.
  
  
  Noĉjo bruligis cigaredon kaj provis kompreni la signifon de tiu ĉi afero. Ĉar enfiltri la germanojn en la defendojn de Masco subite fariĝis lia tasko. Liaj esperoj pri la skandinava ferio ne estis pravigitaj. Mallonga konversacio kun Hawk en Vaŝingtono konfirmis tion. "Ĝi ne plu estas sveda problemo," Hawke diris al li telefone.
  
  
  Akcipitro (bela): "Do vi volis iom skii, Carter?"
  
  
  NC (senĝene): “Ĉi tiu penso venis al mi. Enfiltriĝo estas sveda problemo, ĉu ne?
  
  
  (senmova bruo sur kineskopo)
  
  
  Akcipitro: “Eĉ se estus marsanoj provantaj vendi la sekretojn de la Lakta Vojo al la ĉinoj – kion ajn Pekino volas scii, ankaŭ mi volas scii. Ĉu vi pensis, ke la ĉinoj vere interesiĝis pri Svedio?
  
  
  NC: "Estas eble, estro."
  
  
  Akcipitro: “Malbona fakaĵo, ili volas ataki nian subteran defendan sistemon. Daŭrigu kun tio, kion vi havas en la mano. Se la svedoj disvolvas manieron protekti subterajn strukturojn, mi volas ke ili trovu ĝin." NC: Jes sinjoro. Ĉu tio estas ĉio?'
  
  
  Akcipitro: Jes. Ne, ankoraŭ unu afero. Restu for de trinkaĵoj kaj blonduloj."
  
  
  Nick forturnis sin. Rigardi la bluan kadavron de la sciencisto estis enue.
  
  
  Sed antaŭ ol li atingis la pordon, la lumo estingiĝis kaj la halo estis plonĝita en mallumon. Kviete Noĉjo glitis al la forte izolita pordo. Li premis ĝin. Blokita. Kaj necesis bazuko por malfermi ĝin.
  
  
  Li kaŭris en la mallumo kaj atendis atakon, kiu ne venis. La silento fariĝis peza kaj prema. Li scivolis, kiu, krom vicadmiralo Larson, sciis, ke li estas ĉi tie kaj kial li venis? Verŝajne duono de sveda inteligenteco, de la tajpistoj ĝis la plej alta latuno, se nur Svedio havus tiom da klaĉoj kiel la usonaj registaraj agentejoj. Tiam, en lumbrilo venanta tra la aperturo kie la malvarmaj ĉambroj kuris tra la muro, Noĉjo vidis viron moviĝi.
  
  
  Nick proksimiĝis al li per tri silentaj, glitantaj paŝoj, levante sian stileton. La viro ŝajnis aŭskulti. Niĉjo profitis sian senmovecon por saltegi per unu mano kaj levi sian mentonon tiel ke lia gorĝo estis malkovrita. Per sia libera mano, Noĉjo premis la pinton de la tranĉilo al la gorĝo de la viro. La viro en la mallumo ne respondis.
  
  
  Li jam estis mortinta. Ondo de reago superfluis Nick kaj li rikanis senĝoje. Rigor mortis foje kondukis al strangaj sekvoj. Ŝanĝo de temperaturo povus igi la forpasinton moviĝi.
  
  
  Nick denove atendis. La aero fariĝis muŝa kaj sufoka. Li rigardis sian horloĝon. Estis malfrue, kaj neniu atendis lin la sekvantan matenon.
  
  
  Li kuŝiĝis sur la planko, kie la aero estis iom pli bona. Li scivolis pri kiom da aero estis en la ĉambro. Iom. Ne estis granda foriro. Post kelkaj minutoj li komencis malfacile spiri kaj samtempe li fariĝis tre dormema. La malmola cementa planko sentis mola, kiel lito. La malvarma ŝtono premis tiel komforte kontraŭ lia vango, ke li permesis al si dormi duonhoran antaŭ ol decidi kion fari poste. "Kio estas ilia celo," li pensis dormeme, "ĉu mi mortu pro timo?" Sed la konscio pri la danĝero hantis lin. Ili ne gajnos tiel facile. Tre malrapide kaj laca Noĉjo ekstaris. Tiu truo, tra kiu falis lumbrilo. Necesis esti freŝa aero. Eble sufiĉas por muso, sed ĝi estas pli bona ol nenio. Kun sia restanta forto, murmurante pardonpeton, li tiris unu el la kadavroj de la tablo kaj trenis ĝin en la fridstokejojn. La tablo ne estis sufiĉe alta por atingi la fendon. Sufokiĝante pro streĉo, Noĉjo turnis la tablon flanken kaj ruliĝis supren. La plenlonga streĉado permesis al li levi sian vizaĝon al la fendo.
  
  
  La freŝa aero donis al li novajn fortojn. Noĉjo metis sian buŝon al la fendeto kaj muĝis, “He, vi fia sveda idioto! Nekorekteblaj idiotoj, ellasu min! »
  
  
  Liaj krioj senhezite eĥis laŭ la mallonga, malplena koridoro. Nick daŭre kriegis ĝis li estis tiel senspira ke li preskaŭ perdis sian malfirman piedon.
  
  
  Pasis kelkaj horoj. Noĉjo tiom tremis sur siaj piedoj, ke li preskaŭ falis, kaj li sciis, ke se tio okazos, li ne havos la forton por reiri. Do li malgaje premis sin. Ĉi-foje ili preskaŭ akiris Killmaster per simpla ruzo, sed diablo ĝi ne estis preskaŭ sufiĉe. Li alkroĉiĝos al tiu malbenita pipo ĝis ĝi rustos.
  
  
  La horoj fariĝis sentempa periodo de torturo, dissolviĝanta en obtuza doloro. Lia cerbo doloris pro plendoj pri liaj kruroj. Tiam li aŭdis la pordon malfermiĝi. Li liberigis la pipon kaj plonĝis al la malfermita pordo. La tablo renversiĝis.
  
  
  La blanke vestita kadavrodeponejo klinis sin kontraŭ la muro, terurite kriegante, kiam dika viro eliris el la mallumo kaj ŝanceliĝis al li, kiel moderna versio de la monstro de Frankenstein kun kaŭĉukaj kruroj.
  
  
  "Nu," li kriegis en la streĉita krio de viro kiu vidis ion supernaturan. Noĉjo kaptis lin je la gorĝo, tiris la vireton kontraŭ la muron kaj aldonis kelkajn ekstermanajn rimarkojn pri tio, kiel la kadavrodeponejoj ne atentas danĝerajn lokojn kiel malvarmejojn.
  
  
  “Sinjoro, sinjoro...” la vireto spiris. “Mi ĵus aperis antaŭ dek minutoj. Alia viro iris hejmen malsana."
  
  
  Nick retropaŝis por pli bone rigardi la viron. Ĉi tio povus esti vera. Evidente, ĉi tiu servisto ne estis la maljuna kadavro, kiu enlasis lin. La nova viro estis vigla vireto kun iomete ŝvelintaj okuloj. Noĉjo malrapide mallevis ĝin, sed tenis ĝin per unu granda mano. La viro rigardis la koleran usonanon kun timema kaj necerta rigardo.
  
  
  "Ĉu vi certas, ke vi ne revenis por vidi ĉu mi mortis?" Nick grumblis.
  
  
  “Ho ne, sinjoro. Mi laboras ĉi tie dum dudek jaroj. Vi povas kontroli ĝin. Krome mi ŝatas usonanojn. "Mi bone parolas la anglan," diris Puug. “Efektive, sinjoro. Mi scias nenion”. Nick kontraŭvole lasis la viron foriri. "Bone," li diris, "sed restu proksime al la telefono. Mi eble bezonos vin poste."
  
  
  "Okido, sinjoro," li diris. tiu viro. “Mi estas ĉi tie de mardo ĝis sabato. Mia domnumero estas dek du, kvardek tri, kvardek ses. Mi loĝas en Vasagatan tridek sep...
  
  
  "Bonege," diris Nick. Li iris al la telefono por voki sekurecon kaj rakonti al vicadmiralo Larson ke lia skribotablo ne estis tiel sekura kiel li esperis.
  
  
  
  
  
  
  Vicadmiralo Larson estis cigar-manĝanta, bulba svedo kun vikinga liphararo. Liaj maristobluaj okuloj estis malvarmaj kaj malmolaj dum li pendigis.
  
  
  "Masco Hospitalo diras, ke ne estas nokta gardisto ĉe la kadavrodeponejo, sinjoro Carter."
  
  
  Nick sidis sur malalta seĝo en la lukse aranĝita oficejo de Larson, kirlante glacikubetojn en sia viskio. "Tiam ni devas trovi ne nur la ulon, kiu ŝlosis min en via malbenita kadavrodeponejo, sed ankaŭ la ulon, kiu ellasis min denove."
  
  
  Larson verŝis al si malavaran porcion da viskio el la botelo kiu staris ĉirkaŭ lia bela skribotablo kaj trinkis ĝin nete.
  
  
  “Estos pli malfacile. Li foriris kaj la vera sekurgardisto estis prenita al Musco Hospital en la frua vespero kun tranĉoj kaj internaj vundoj. Li mortis antaŭ unu horo.
  
  
  "Ho," diris Nick. Li rigardis en sian glason kaj scivolis, ĉu la maljuna posedanto kuŝas sur la tablo apud Knudson.
  
  
  "Mi parolis kun via Sinjoro Falko," Larson daŭrigis. “Li volas, ke vi daŭrigu la kazon pli-malpli sub mia direkto. Li ŝajnas havi ideon, ke la homoj, kiuj volas trarompi niajn defendojn, ĉefe celas vian NORAD-organizon kaj nukleajn misilbazojn.
  
  
  "Ĉiam estas ŝanco, admiralo," diris Nick.
  
  
  La Vicadmiralo ridis kaj metis la piedojn sur la tablon. “Mi ne bezonas diri, ke ĉi tio vere maltrankviligas nin. Sed ni ĝojos labori kun vi kaj estos dankemaj pro via helpo."
  
  
  La dika svedo puŝis la botelon al Noĉjo per la pinto de sia boto.
  
  
  “Trinku alian, Carter. Tiam mi rakontos al vi, kion ni scias pri la germanaj kavaliroj. Cetere, ni ne havis multajn problemojn trovi grafon von Stadi en Kopenhago. Li vojaĝas kun akompanantaro, kiu estus ekstravaganca eĉ por maharaĝo... Rigardu, mi havas planon. Ĉi tio signifas, ke vi devas labori kun virino, kio mi scias estas malavantaĝo, sed vi eble ŝatos ĉi tiun. Ŝi estas tre komprenema kaj havas kuraĝon. Ŝi ankaŭ ne estas malbona por fizikisto...
  
  
  Larson parolis dum pluraj horoj dum Nick aŭskultis kaj faris demandojn.
  
  
  
  
  Nick parkumis la brilan novan malferman Mercedes, unu el liaj novaj apogiloj, antaŭ la montoflankdomo kaj iris supren laŭ la malglata ligna ŝtuparo kondukanta al la domo. Li ne plu estis Nick Carter, la varma pinto, sed Nicholas von Runstadt, iama estro de la Luftwaffe kaj nun riĉaĵĉasisto kun malforto por virinoj kaj ŝnapo. Li ne estis alivestita, sed li estis diferenca de Nick Carter en centoj da manieroj - hararanĝo, sinteno, aspekto, tranĉo de vestaĵoj - li estis tiel diferenca de li ke eĉ Falko malfacile rekonus lin.
  
  
  Sur la verando, Noĉjo sonorigis kaj aŭdis gongon en la domo. Li paŭzis kaj vokis denove. Neniu respondis. Post la kvara fojo, Nick maltrankviliĝis.
  
  
  Astrid Lundgren, laŭ kion Nick aŭdis, estis danĝera malhelpo por iu ajn provanta neŭtraligi la subterajn defendojn de Svedio. Kaj la germanaj kavaliroj, ŝajne, estis bone organizitaj kaj rapide frapitaj. Nick provis malfermi la pezan lignan frontpordon, sed ne perdis tempon por devigi ĝin malfermi. Anstataŭe, li marŝis al la malfermita fenestro kaj enpaŝis per unu fluida movo.
  
  
  Estis kvieto, la prema silento de domo kiu estas malplena aŭ ĵus atestis mortigan akcidenton. Nick rapide marŝis tra la ĉambroj sur la unua etaĝo, kriante la nomon de la virino. Ne estis respondo. Ankaŭ supre estis neniu.
  
  
  Ĉi tio vere estis la ĝusta domo. Promenante tra la biblioteko, Nick vidis tre ŝarĝitajn bretojn plenajn de libroj de Einstein, Fermi, Oppenheimer, kaj dekduoj da aliaj mondfamaj fizikistoj.
  
  
  La malantaŭa pordo estis malfermita. Noĉjo paŝis sur la larĝan lignan verandon.
  
  
  Alta, blonda virino kun korpo dezirus plej multajn filmstelulojn, sekigis sin post sia suferado en la saŭno. Ŝia muskola dorso estis turnita al Nick, kaj li staris, rigardante admire ŝian perfektan korpon. Ŝi havis longajn, bonformajn krurojn, rondajn sed firmajn postaĵojn, kaj fluon da blondaj haroj fluantaj laŭ ŝia glata dorso.
  
  
  Nick, ravita de la spektaklo, estis alportita reen al realeco dum li memoris kiom malmulte da tempo li havis por kapti sian aviadilon. Li klarigis sian gorĝon. La virino ŝajnis ne aŭdi lin. Ŝi etendis la manon al la breto kie estis ŝiaj necesejaĵoj kaj, ankoraŭ sekigante sin, senĝene turniĝis en la direkton de Nick.
  
  
  Tiam pafo eksonis kaj Nick aŭdis, ke la kugloj trafis la arbon malantaŭ lia kapo.
  
  
  "Ĉi tio montras, ke mi scias uzi revolveron," diris la virino. Ŝi alproksimiĝis al li, kovrita per mantuko kaj direktis la armilon al lia stomako. Nick konkludis ke ŝi aspektis eĉ pli impona de la fronto.
  
  
  "Mi serĉas doktoron Lundgren, karulo," diris Nick. "Eble vi povas diri al mi, ĉu ŝi estas hejme?"
  
  
  "Mi estas doktoro Lundgren," ŝi diris. La marverdaj okuloj ekbrilis suspektinde. — Kaj kiu vi estas?
  
  
  Nick palpebrumis. Estis malfacile kredi, ke ĉi tiu virino legis ĉiujn librojn en la biblioteko kaj verkis kelkajn mem.
  
  
  "Nun momento, mi estas Nicholas von Runstadt," diris Nick. "Mi estas la ulo kun kiu vi planis iri al Kopenhago por la semajnfino, ĉu vi memoras?"
  
  
  “Dio mia,” ŝi diris morne, “alia bela knabo. De kie diable Larson ricevas ilin? Vi estas usonano, ĉu ne?
  
  
  'Jes.'
  
  
  Ŝiaj okuloj rigardis lin malvarme. “Ne kredu ĉion, kion vi aŭdas pri svedaj virinoj. Almenaŭ ne por mi.'
  
  
  "Mi prenas nenion por koncedita," diris Nick kun rideto. Ŝia rigardo estis malestiminda. Ŝi surmetis sian robon kaj ili kune eniris la domon. "Ne enterigu frenezajn ideojn en vian kapon, mia kara," ŝi diris. "Mi faras tion nur por reĝo kaj lando, kaj por la supervivo de la homaro."
  
  
  "Nu, vi pli bone rapidu, se vi volas savi la homaron hodiaŭ," diris Nick. "Nia aviadilo forlasas Stokholmon post du horoj."
  
  
  Ŝi turnis sin kaj rigardis lin per larĝaj okuloj. “Mi pensis, ke estas morgaŭ. Mi pasigis du tagojn farante linearajn akcelajn variaĵojn kun la sama materialo. Mi eĉ ne scias, kiu tago estas."
  
  
  La moderna sveda versio de la distrita profesoro tiam kuris supren laŭ la ŝtuparo por vestiĝi kaj prepariĝi.
  
  
  Nick sidiĝis en la bibliotekon kaj foliumis artikolon titolitan "Observaĵoj kaj Provo Klarigi la Agadon de Duonŝarĝitaj Partikloj en Masko-Linia Akcelilo." Li komprenis unu el dek vortoj.
  
  
  Tra la fenestro, li vidis velboatojn veli longe preter la ekskludzono. Li demandis sin, ĉu grafo von Stadi akceptos sian proponon transdoni al li d-ron Astrid Lundgren kontraŭ la malgranda sumo de kvincent mil markoj.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 5
  
  
  
  
  
  
  
  La dumotora aviadilo Hawker Siddley ekis de privata flughaveno en Bavario kaj direktis sian maldikan nazon norden sur rekta direkto al Kopenhago.
  
  
  Post dudek minutoj en la aero, Big Boss venis malsupren al la pilotejo kaj prenis kontrolon mem. Piloto Hans restis silenta ĝis li konis la humoron de grafo von Stadi antaŭ eniri en konversacion. Sufiĉe ĝuste por viro, kiu perdis kvin milionojn da dolaroj en unu tago, Hans finfine pensis.
  
  
  Hans estis dika, malĝentila iama Luftwaffe-piloto, konata bierdrinkulo, kaj posedis falsan gajecon kiu estis konsiderita humura. Agante kiel kortega pajaco por von Stadi, li povis preni malgrandajn liberecojn kiuj por la grafo ruinigus aliajn homojn.
  
  
  "Mi vidas, ke ni estos en Danio ĝustatempe por la balo," diris von Stadi. “Du pliajn horojn kun ĉi tiu rapido. Tiam mi havos sufiĉe da tempo por reveni al la hotelo.”
  
  
  "Diru al mi pli, estro," diris Hans zorge. “Vi scias, ke la rapideco en la aero ne estas la sama kiel sur la tero. Estas sufiĉe forta kontraŭvento el nordo.Jes, kompreneble, diris la grafo seke. 'Mi malpravis. Stulta de mi.
  
  
  Hans tenis sian buŝon fermita. Lia estro ne ŝatis esti kaptita farante eraron. La mallarĝa, rekta vizaĝo de la grafo havis klarajn trajtojn. Hans eĉ aŭdis lin kunpremi la dentojn. Hans faris brilan, sed tro nervozan diagnozon. Ĉi tiu viro povus regi la mondon aŭ venkiĝi al streso dum kvin jaroj. Trifoje sur la kovrilo de Der Spiegel... du aŭ tri fojojn tage tra Germanio per aviadilo por paroli en industria klubo aŭ kongreso... lia multmilion-dolara farmacia firmao, posedata de neniu alia ol iama kanceliero Erhardt, estis menciita. . kiel gvidanto ĉe la komenco de la Wirtschaftwunder. Von Stadi nomis la regantojn de Ruhr per moknomoj, sidis en la estraro de kvin ĉefaj bankoj kaj laboris ankaŭ kiel kirurgo.Hans sciis ion pri tiu ĉi kirurgia praktiko, same kiel li sciis multajn aliajn aferojn, kiujn la grafo ne rimarkis. li sciis.
  
  
  La radio kraketis, rompante la silenton en la kajuto.
  
  
  "Hejmhaveno, estro," diris Hans. Li premis la parolbutonon.
  
  
  Kopenhago raportas ke von Ranstadt kaj Lundgren estas sub gvatado. Oni raportas, ke ili alvenis sekure en Kopenhago kaj estis sub simpla gvatado de la sveda sekureca servo ĝis tagmezo, sed von Runstadt sukcesis eskapi. Ŝajnas, ke li intencas honori la hodiaŭan interkonsenton kaj povos liveri la virinon."
  
  
  "Bonege," diris von Stadi. 'Jen ĉio.'
  
  
  La radio silentiĝis.
  
  
  "Diable bona ideo pri ĉi tiu premio por Lundgren, estro," diris Hans. "Mi pensis, ke ni povus forigi kvin milionojn kiam nia sveda operacio malfunkcios."
  
  
  La voĉo de Von Stadi estis ege amika. "Ĉu iam venis al vi en la kapon, kial vi ankoraŭ flugas aviadilon post tridek jaroj, Hans?" Nova? Lasu min doni al vi kelkajn kialojn. Unue, ĉi tiuj malgrandaj gangsteroj kiel von Ranstadt, malgraŭ sia glora armea kariero, okupiĝas pri stulta kaj riska komerco. Kiel lasta rimedo. Due, niaj aliancanoj, nuntempe la ĉinoj, preferus, ke ni donu al ili la sekreton de Masco sen ke neniu sciu, ke ni serĉas ĝin, por ke ilia anonco rilate Usonon havu surprizelementon. Kaj fine, se vi estus pli singarda, vi scius, ke mi nuligis tiun ĉi svedan entreprenon antaŭ tri tagoj, sed tiuj idiotoj en la kaverno bezonis tro longe por malaperi. Se ili revenus, mi ankoraŭ pafus ilin. Nun bonvolu repreni la kontrolon. Mi havas komercon kun nia amiko Lin-Tao. Sed fine de la tago, mi povas certigi vin, ke mi ne vendas por kvin milionoj, kio esence signifas kontrolon de Nordameriko."
  
  
  "Mi devintus scii, estro," diris Hans, ruĝiĝante, mordante sian cigaredstupon. "Vi ĉiam estas unu paŝo antaŭ ni."
  
  
  Li sciis, ke la grafo mensogis pri ordono al la skoltoj en Masko reveni hejmen. Hans ne havis moralan obĵeton kontraŭ mensogo, sed ĝi alarmis lin kiel indiko de estontaj aferoj. Li neniam vidis la Grafon paroli ion ajn krom la strikta vero! Kompreneble, kiel liaj fanfaronadoj, tio povis esti distraĵo de lia miskalkulo koncerne aerrapidecon, sed lia instinkto diris al la korpulenta piloto ke mensogo signifis necertecon. Hans tion vidis antaŭe. Ĉiam ŝajnis, ke sekvos ia Armagedono. Liaj okuletoj ekbrilis. Kiam grandaj uloj falis, ĝi faris multe da bruo, sed por ŝtelitaj figuroj estis kutime multe por atingi en la ĝusta loko.
  
  
  Jutlando, kovrita de pinoj, aperis sub la flugilo. Hans iomete alĝustigis sian direkton kaj komencis sian descendon al Kopenhago.
  
  
  
  
  Estis malluma lando, strange lumigita. La homoj estis stranga kaj gracia raso, moviĝanta laŭ la ritmo de muziko, kiu elvokis memorojn de duonsorĉitaj arbaroj kaj rapide fluantaj riveretoj. La Reĝa Dana Baleto estis en ĉi tiu halo dum duonhoro, kiam la kompanio eniris la malhelan keston, kiun Nick kaŝis ekde la komenco mem de la prezentado. Nick kapjesis nelonge al la grupo kaj revenis al la baleto. Von Runstadt, li decidis, estis aristokrato kiu ĉiam konservis sian trankvilon. Nur kiam la paŭzolumoj ekŝaltis, Nick turnis sin kaj rigardis la bandon en la skatolo. Ne estis malfacile por li eligi von Stadi. La cetero de la societo aspektis kiel la akompanantaro de iu granda viro, kun siaj malplenaj vizaĝoj kaj diversaj gradoj de malnobleco kaj ŝajniga digno. Sed von Stadi estis surprizo. Nick atendis la stereotipan obstinan nazion - ŝanceliĝeman hararon, bovkolokon, prusan fortecon, eble emon superpeziĝi.
  
  
  La eleganta viro en vesperrobo aspektis kiel interkruciĝo inter marsoldato kaj Saint El Greco. Noĉjo komprenis, ke li estas forta, multe pli forta ol lia maldikeco sugestis, kaj lia vizaĝo sub lia griza mallonga hartondado estis la vizaĝo de viro kiu faris multajn eksterdomajn sportojn, kvankam liaj okuloj estis enprofundigitaj kaj brilantaj kvazaŭ li havis febron.
  
  
  La Grafo diris ion al sia asistanto, poste turnis sin al Noĉjo.
  
  
  “Bonan vesperon, sinjoro von Runstadt. Mi ĝojas, ke vi povis profiti mian proponon. Sed mi sendis al vi du biletojn kaj vi restis sola.”
  
  
  Estis ioma malestimo en lia klera voĉo. "Mi lasis la sinjorinon hejme," diris Nick mallonge. "Mi pensis, ke ĝi ne povus pliboniĝi dum ni marĉandas pri ŝi."
  
  
  Von Stadi malestime ridis. “Mia kara, mi neniam marĉandas. Vi ricevis prezon kaj povas akcepti aŭ malakcepti la oferton. Estas nur domaĝe, ke doktoro Lundgren ne estas ĉe ni hodiaŭ, ĉar mi ne ŝatas aĉeti porkon en poke, por tiel diri."
  
  
  "La kato estas en la sako, venu," snufis Nick. "Mi scias, kia estas la valoro de Lundgren por vi."
  
  
  'Ho jes?' - diris von Stadi trankvile. "Kiel tre interese."
  
  
  "Jes," Noĉjo daŭrigis, "kaj mi scias, ke ŝi valoras multe pli ol la kvincent mil markojn, kiujn vi proponas al ŝi."
  
  
  "Kiom longe?" - mallaŭte demandis von Stadi. Nick devus esti tre stulta por ne aŭdi la minacon en lia voĉo.
  
  
  "Mi ne estas avida, grafo," diris Noĉjo iom tro gaje. "Mi ne bezonas monon. Sed se Svedio ekscios, ke ŝi estas for, ili ĉasos min, same kiel la aliaj landoj de la Nordamerika Komunumo, inkluzive de Okcidenta Germanujo. Tiam mi estos homo sen estonteco, grafo. Iel aŭ alimaniere, estas malfacile por patriota germano... ''
  
  
  "Jes," diris von Stadi, kvazaŭ ie inter konfirmo kaj demando.
  
  
  “Mi volas lokon en via organizo. Vi povus uzi bonan homon, kaj mi estis oficiro en duondekduo da armeoj."
  
  
  La grafo balancis la kapon. “Mi jam diris al vi, ke vi estos bone protektita. Mi faris konsiderindan elspezon kaj multe klopodis por konstati definitive, ke la virino estis forkaptita. Baldaŭ ŝi estos trovita morta. Kaj ne estas via kulpo."
  
  
  “Mi ankoraŭ volas ĉi tiun laboron. Neniu laboro, neniu sveda instruisto,” diris Nick.
  
  
  Estis silento, la grafo mallevis la okulojn kaj pensis. La atento de Nick estis altirita al virino sidanta apud la grafo. Ŝi ŝajnis esti la tre juna mastrino de la grafo. Li estis en siaj fruaj kvardekaj kaj ŝi ne povus esti pli ol dudekjara ĉiutage. Ja ŝi estis stranga knabino por la Grafo. Ŝi havis malfermitan vizaĝon, kreman haŭton kaj tre malhelan hararon, kiel iuj el la irlandaj knabinoj Nick konis. Noĉjo palpebrumis al ŝi kaj kaŝis sian ridon. La Grafo ne pensis pri tio pli ol Niĉjo marĉandis. Ili sciis, kio estos la rezulto, sed ili estis devigitaj ludi la ludon.
  
  
  Noĉjo profitis la paŭzon por forigi arĝentan flakon el sia jako kaj galante proponis al la knabino sian unuan gluton. Ŝiaj malhelbluaj okuloj ekbrilis dum momento.
  
  
  "Nu, dankon," ŝi diris. "Mi volas diri, Danke Shen."
  
  
  "Kion ni bezonas nun," pensis Nick, "amerikano." Von Stadi malaprobe rigardis supren dum la knabino redonis al Nick la flakono. Noĉjo transdonis la botelon al la Grafo, sed li nelonge skuis la kapon. Noĉjo levis la ŝultrojn kaj prenis longan gluton.
  
  
  "Ĉiam utila en la sortoŝanĝoj de la vivo," diris Nick serioze, stulte ridetante.
  
  
  "Mi faris decidon," komencis la grafo. “Eble ni povus uzi iun kun via sperto en nia politika organizo. Sed mi ankaŭ ne povas ŝanĝi la kondiĉojn de akcepto. Mi subtenas vian kandidatiĝon, sed vi devos plenumi la postulojn kiel ĉe iu ajn alia kompania aŭ armea organizo. Iuj el ĉi tiuj postuloj estas iom nekutimaj, sed ankaŭ ĝermanaj kavaliroj, almenaŭ je la oficira nivelo.
  
  
  "Mi komprenas," diris Nick. Iagrade li komprenis. Oni diras, ke ĉi-momente von Stadi promesis al li sitelon da falsteloj.
  
  
  Von Stadi eltiris koverton el sia interna poŝo kaj donis ĝin al Nick.
  
  
  “Interŝanĝaj planoj de kaptitoj estas skribitaj sur papero, kiu memdetruos antaŭ ol vi forlasos ĉi tiun skatolon. Studu ilin kaj se vi havas demandojn, demandu ilin nun. Mi ne atendas erarojn morgaŭ vespere.
  
  
  Nick legis la simplajn instrukciojn trifoje ĝis li parkerigis ilin, poste rigardis supren.
  
  
  'Neniu demandoj.'
  
  
  Von Stadi aprobe kapjesis kaj donis al li la duan koverton. Noĉjo kalkulis la monon de Judaso, kaj nun estis lia vico kapjesi.
  
  
  "Ankoraŭ unu afero," diris von Stadi. “Mi pensas, ke estos pli bone por ni ĉiuj, se ni restos en Kopenhago dum iom da tempo por fari eraron... por eviti ajnajn protestojn kontraŭ ni. Ili ne donos al ni la pruvojn, do ni ne devas zorgi pri la aŭtoritatoj."
  
  
  Nick konsentis. Kiam la grupo de von Stadi foriris, Nick restis kaj malaperis tra alia elirejo. La grafo verŝajne sendus iun por observi Nick kaj konvinki sin ke li agas kiel konspiranto kaj homoj ŝatis Nick pro sia mono. doni monon. Kopenhago aspektis bela kaj printempa dum li promenis tra la stratoj. Dio helpu Astridon se vi fuŝas ĉi tion, pensis Nick. Li rememoris la humidajn, plenajn lipojn de la grafo kaj liajn brulantajn okulojn. Kiam ĉi tiu knabo metos la manojn sur vin, Astrid, mia amo, vi parolos.
  
  
  La bildo kiun Nick havis en menso estis malagrabla dum li marŝis tra la knabinplenaj stratoj de Kopenhago al la hotelo. Kiam li alvenis tie, la diino dormis. Ŝia protektanto senvestiĝis kun malklara rideto kaj modeste paŝis sur la alian liton, fidele al la interkonsento.
  
  
  
  
  Estis la oka vespere. La nano turnis la radon, ĝi turniĝis kaj ĵetis siajn lumojn en la vesperan lumon, miksiĝante kun la kalejdoskopo de lumoj brilantaj tra la arboj. Stranga monotona muziko venis de la vapororgeno.
  
  
  La nano kriis: "Envenu, gesinjoroj... envenu kaj rigardu ilin... ĉiujn stelojn."
  
  
  La orkestro ludas sur la strando. Fakte, temis pri duondekduo da bandoj ludantaj malrapidajn valsojn, ekscitantaj Dixieland kaj rok-n'rollon.
  
  
  "Frank Sinatra-uloj... Yves Montand... Louis Armstrong... Nurezhev... ili pretas koncerti por vi kontraŭ frakcio de sia kutima prezo."
  
  
  Sed la steloj estis marionetoj, kaj la nano eĉ ne povis vendi la Beatles vive tiun nokton. Pluvis kaj la nano estis en la malĝusta angulo. Neniu aĉetis bileton por sidi en la malferma areo antaŭ la pupteatro.
  
  
  Alta viro kaj virino en manteloj staris sub la arboj sufiĉe malproksime, ke la nano ne povis persvadi ilin rigardi lian agadon. La nano kovris sian cigaron de la pluvo kaj kriis siajn vortojn de tempo al tempo per vitraj okuloj.
  
  
  La pluvo lace gutis el la nove elkreskintaj folioj. Ok horoj. Ĉi tio povus okazi en ajna momento. Nick staris tre proksime al la virino. Ĝi estis tre romantika. Krome ĝi estis multe pli sekura. Ili ne povis embuski lin tiel proksime al Astrid sen riski mortigi ŝin ankaŭ, kio estis proksimume la nura risko Von Stadi ne volis preni. Nick havis nur unu taskon ĉi-vespere. Restu vivanta.
  
  
  Estis guto da pluvo sur la pinto de la nazo de Astrid.
  
  
  Nick kisis la guton. Tio donis al li la kapablon tuŝi ŝian korpon kaj kontroli etan altfrekvencan radiosendilon kiu permesis al sveda sekureco monitori ŝian ĉiun movon en kazo io misfunkcius.
  
  
  Kompreneble, ĉiam estis eta ŝanco ke von Stadi plenumos sian promeson al Nick anstataŭ provi mortigi lin, sed Nick mem ŝajnis neverŝajna. La grafo estus profunde malrespektata se li ne ekagus por forigi Nick.
  
  
  'Kiel vi fartas?' - demandis Noĉjo.
  
  
  'Plej bona. Nova. Mi timas. Mi ĉiam kondukis tre izolan vivon."
  
  
  "Mi pensis," diris Nick, ridetante. " Honeste, admiralo Larson kaj liaj knaboj prizorgos vin, eĉ se mi estas tro okupata por helpi vin."
  
  
  "Mi preferus, se vi estus kun mi," diris la virino per malhela voĉo. "Je pli proksima inspektado."
  
  
  "Mi diris al vi, ke vi kutimiĝos al mi," diris Nick. La nano komencis voki denove. "Venu vidi la stelojn... Ili ĉiuj estas ĉi tie, internacia galaksio de famuloj kaj talento." Lia raŭka voĉo kvakis kiel korvo en la nebulo.
  
  
  “Jen talenta persono por vi. Venu ĉi tien kun via sinjorino, sinjoro, kaj lasu ŝin vidi la vivon el alia perspektivo.
  
  
  La nano turnis unu el la scenejlumoj tiel ke la trabo falis sur Nick. Nick ne estis certa ĉu tio estas laca ŝerco aŭ parto de plano. Li sentis, ke Astrid frostas apud li. Subite la nebula parko pleniĝis de kurantaj figuroj.
  
  
  "He," blekis Nick. En lia voĉo estis indigno. Ili estis ĉirkaŭitaj kaj la viroj daŭre antaŭeniris. La nano ridis kaj gakis kiel freneza. Nick esperis, ke li ne devos rezigni la virinon. Sveda sekureco ĉirkaŭis la parkon, sed tamen, estus pli sekure se li povus konservi ŝin kun si kaj konvinki la Grafon aĉeti ĝin je la dua provo.
  
  
  Pafo eksonis en la nebulo, kaj la gnomo eĉ pli forte ridis. Nick vidis pli da ruĝaj flamoj, aŭdis pli da pafoj, sed li jam estis sur la malseka herbo, tenante la Luger en la mano kaj pafante reen. La vundito ĝemis. Astrid kuŝis apud Noĉjo, unu longa kruro ripozanta sur lia, ŝiaj haroj falis en liajn okulojn dum li provis kapti la neklaran konturon de ŝiaj kaptintoj.
  
  
  "For de ĉi tie," li grumblis al Astrid.
  
  
  “Ĉu mi diris, ke mi volas resti? '- ŝi diris al lia orelo.
  
  
  Nick prenis ĝin per unu mano kaj daŭrigis pafi per la alia. Ili kune kuris al la arboj. Sur la glitiga pado aperis viro kun pafilo. Nick pafis lin dum li levis la pafilon kaj Astrid kriegis.
  
  
  "Unu el la reguloj de la ludo, mia amo," flustris Nick. "Ni ne krias kiam ni pafas aŭ estas pafitaj. Fordonas nian pozicion."
  
  
  "Mi kredas ke mi ne ŝatas ĉi tiun ludon."
  
  
  Nick ridis. "Dirite, ĉi tiu estas la sola ludo disponebla nuntempe."
  
  
  En ĉi tiu pluva vespero, la ŝipa lukompanio ĉe la malgranda lago aspektis senhoma. Nick kaj Astrid kuris trans la dokon kaj suriris proksiman boaton. Ili jam povis aŭdi bruon kaj kriojn sur la bordo, kaj Noĉjo tiris siajn remilojn al la nebulo meze de la lago.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 6
  
  
  
  
  
  
  
  La lumoj en la parko ekbrilis kontraŭ la nuba vespera ĉielo, sed sur la lago, la nebulo kaj pluvo kovris ilin en protekta mantelo de mallumo. Noĉjo kaj Astrid sidis silente, aŭskultante la plaŭdon de akvo sur la boato. La sonoj en la parko ŝajnis malproksimaj, kaj eĉ la krioj de la persekutantoj sur la bordo ŝajnis forvelki.
  
  
  Tiam la pupo grincis en la silento. Ne de ilia boato. Ili aŭdis voĉojn dum la boatoj velis al la centro de la lago.
  
  
  Noĉjo metis sian manon sur la ŝultron de la virino. "Ne moviĝu," diris Nick. 'Kio ajn okazos.'
  
  
  Ŝi forpuŝis fadenon de malhela hararo de lia frunto. “Jes,” ŝi diris. “Vi ne devas diri ĝin dufoje. Ĉu ili venas por ni?
  
  
  "Jes," diris Nick.
  
  
  'Mi aŭdas nenion.'
  
  
  "Jes," flustris Nick. “Al nia maldekstro. Kuŝu malantaŭ la kanono."
  
  
  La virino levis sian jupon kaj obeeme sidiĝis sur la truan fundon de la boato. Noĉjo eltiris unu el la remiloj el la buklo kaj silente turnis la boaton en la ŝirman mallumon de la superpendantaj arboj sur la bordo. La sonoj de alia boato venis pli proksimen.
  
  
  Nick demetis siajn vestojn.
  
  
  "Ĉu ili estas la germanoj?" — ŝi demandis flustre.
  
  
  "Mi pensas ke jes," diris Nick. “Povus ankaŭ esti la polico pro la germano, kiun mi mortigis sur la vojo. Mi tuj ekscios."
  
  
  Li malsupreniris en la akvon kiel eble plej trankvile, sed sciis, ke la alia boato aŭdis ilin kaj nun direktas sin rekte al ili. Nick plonĝis kaj naĝis kun flugkoloraj. peco subakve. Kiam li ekaperis, alia boato estis proksime. Ene estis du viroj, ekscitite flustris en la germana.
  
  
  — Ok horoj! Jen, Walter, antaŭ ni.
  
  
  La viro ĉe la pruo kun la pafilo genuiĝis por pli bone celi la ombron de la boato de Nick. “Atentu, ke vi ne batu la virinon. "Ŝi kostas multe da mono," flustris la viro sur ŝnuroj.
  
  
  "Ĉi tiu malbenita nebulo," diris la pafanto. "Mi povas vidi la boaton, sed ne la personon."
  
  
  Noĉjo grimpis el la nigra akvo kaj alteriĝis per sia tuta pezo sur la pruon de la boato.
  
  
  "Hej, restu en la mezo, fika idioto... kio...?"
  
  
  La pafisto, koncentriĝante al sia celo, estis surprizita kaj falis tra la arko en la akvon. La sono de pafilo apud lia orelo konsternis Noĉjon. En tiu momento, la viro sur la zonoj provis rompi la kranion de Nick per zono. Nick sentis akran klingon alteriĝi sur lian ŝultron kaj trinkis duonon de la lageto por foriri de ĝi. Poste li kaptis la ŝnuron kaj etendis manon al sia mano. Komence, la remanto estis tro obstina aŭ stulta por ellasi Nick kaj reĵeti lin en la akvon.
  
  
  Kiam li fine komprenis la ideon, jam estis tro malfrue. Noĉjo kaptis lian kolon per ambaŭ manoj kaj falis reen en la akvon. La remanto devis iri. Ili kune ŝprucis en la akvon, kaj Noĉjo senkompate pliigis la premon sur la gorĝon de la viro.
  
  
  Dum la viro baraktis subakve, Noĉjo ĉirkaŭrigardis. La bandito revenis, limigita de vestoj, sed tre militema. Nick vidis ridantan vizaĝon salti en la akvon apud li kaj liberigi la gorĝon de la remisto por brutale tranĉi la vizaĝon de la pafilo. La flanko de la mano de Noĉjo trafis lian vizaĝon kiel la malakra fino de hakilo, enŝovante lian nazon en lian cerbon. La viro ne havis tempon por krii. Li estis morta antaŭ ol lia kripla vizaĝo sinkis en la nigran akvon.
  
  
  Noĉjo turnis sian atenton reen al la remisto, kiun li tenis subakve per unu mano. La rezisto de la viro fariĝis pli malforta. Nick piedbatis la akvon dum pliaj du minutoj, poste ellasis. La dua germano ne ekaperis.
  
  
  "Estas io alia," li pensis. Ili bezonas, ke ni ĉirkaŭu nin, alie ili ne estus sendinta homojn tien per boato. Sed nun kiam ili sciis kie li estas, li devis riski surteriĝi. Penseme, li naĝis al sia boato kaj surgrimpis.
  
  
  "Mi... mi aŭdis nur unu pafon," diris Astrid. "Mi pensis, ke vi eble..."
  
  
  "Eble," Nick ridis, "tio ne sufiĉas." Li kaptis la remilojn kaj komencis remi reen. Li iom puŝis la boaton sur la bordon kaj helpis la virinon eliri. Poste ili kuris laŭ la glitiga pado en la malluman arbaron.
  
  
  Inter la arboj la vido tra la nebulo estis nur kelkaj metroj. Kaj ie en ĉi tiu arbaro la gnomo ridis. Tiun manian ridon Noĉjo nur unufoje aŭdis en la puptendo, sed la sono estis tiel profunde enpresita en lia cerbo, ke li ankoraŭ aŭdus ĝin dudek jarojn poste. Eble la ridado estis nerva manifestiĝo de la sangvolupto, kiu lasis la murditon konstante malfunkciigita. Li estis tie en la mallumo, ridante ĉar li sciis kie Nick estas, dum Nick ne sciis kie li estas.
  
  
  La virino anhelis, sed tenis sian buŝon fermita. Ŝiaj okuloj estis larĝaj pro timo kaj ŝia mano estis frostigita kiam ŝi kaptis la manon de Noĉjo.
  
  
  Ne venis kugloj, sed ridado sekvis ilin kiel malbona arbara spirito, jen antaŭ ili, jen malantaŭ ili.
  
  
  Tiam la ridado subite ĉesis.
  
  
  Kaj la trosentemaj oreloj de Noĉjo, trejnitaj de jaroj da batalado en la mallumo, kaptis la klakon de fero sur fero momenton antaŭ ol la ridado denove aŭdiĝis. Noĉjo ĵetis la virinon sur la tervojon kaj rapide falis sur ŝin dum la mitraleto kantis sian mortigan kanton kelkajn metrojn for, ruĝa okulo en la nebulo. La babilado ŝajnis daŭri kelkajn minutojn kiam Noĉjo kaj Astrid enterigis siajn vizaĝojn en la malpuraĵo, minimumigante sin. Fine fariĝis silento, kaj la trabo de la poŝlampo mallaŭte kuris tra la implikita nebulo.
  
  
  Nick pafis la Luger kaj aŭdis la kuglon resalti de la ŝtonoj. La lumoj estingiĝis kaj ridado denove eksplodis.
  
  
  La virino apud li tremis kvazaŭ ŝi havus febron. “Tiu rido,” diris Astrid, “estas terura. Li timigas min pli ol maŝinpafilon - pli ol morton mem."
  
  
  "Mi havas la senton, pri tio temas," diris Nick lakone. “Restu ĉi tie, mi tuj rigardos. Eble ni povas ĉesigi ĉi tiun amuzon."
  
  
  La azeno de la Luger estis malseka kaj peza en la mano de Noĉjo, kaj li tenis rapidan fajron en la direkto de la freneza gakado de la nano por distri la atenton de Astrid. La ruĝa lango de mitraleto flagris antaŭen, kaj malsekaj pecoj de ŝelo kaj folioj falis sur la kapon de Nick dum la korpulenta viro fantome persekutis la retiriĝantan pafanton. La nano estis kolera, sed ne malsaĝulo. Laŭ la rapideco, kun kiu Noĉjo moviĝis en la mallumo, li sciis, ke li ne havas ŝancon kontraŭ la alta viro en transterena interpafado. Kaj baldaŭ la eksplodoj de la mitraleto eksonis pli kaj pli. La nano foriris. Saĝa bastardo, pensis Nick. Evidente, li ne atendis iri kontraŭ Nick sole. Nu, ne plu servis vagi en la mallumo nun, kiam la nano satiĝis. La plej grava afero estis sekurigi Astrid Lundgren. Li vidis ŝin, kiam li revenis al la arboŝirmejo kaj aŭdis ŝin anheli, kiam li silente aperis apud ŝi.
  
  
  "Ĉu ni nun estas sekuraj?" ŝi demandis.
  
  
  "Kelkaj minutoj," Nick ridis. "Ili deziros vin, se ili prenas tiun riskon."
  
  
  "Ankaŭ ili volas ĝin," diris la virino. “Ĉi tio ne estas fanfaronado. Mi estas peono blokanta gravan kvadraton kaj do valora. Se mi perdiĝis, ĝi povus esti drameca por la libera mondo. Ĉi tiuj estas la faktoj."
  
  
  "Von Stadi estas bonŝanca," grumblis Nick. "Sen ĉi tiu nebulo, ni resendintus vin sekure al Svedio."
  
  
  Noĉjo tenis la Luger ĉe brako, dum ili marŝis trans la monteton al la amuzparko. Kelkajn cent metrojn pli kaj ili estus sekuraj sur la strato kaj inter la viroj de admiralo Larson, pensis Nick. Sed ĝis ili forlasis la parkon, Astrid estis lia malgaja respondeco.
  
  
  Nun ili alproksimiĝis al la distraj tendoj.
  
  
  Ekzistis malmultaj homoj en la areo en tiu ĉi pluva nokto, sed ili tenuntus la pafadon al minimumo. Kvin minutojn poste Nick rimarkis unu el la
  
  
  la viroj de la grafo sidantaj solaj ĉe tablo en kafejo — granda teŭtono, nerimarkebla kiel la Brandenburga Pordego. Li vidis Noĉjon preskaŭ samtempe kaj haste parolis en la walkie-talkion. Noĉjo plirapidigis kaj tiris la virinon je la mano.Duon dekduo da viroj en pluvmanteloj alproksimiĝis al li laŭ la koridoro.
  
  
  Estis tro malfrue. Kompreneble, la barilo estos plej forte gardata. Se von Stadi estus memorinta silentigi la pafilojn de siaj friponoj, ili povus terenbati Nick per muro de kugloj sen ke iu ajn rimarkus. La sekureco de Vesterbrogad, la ĉefstrato ekster la parko, estis malpli ol cent metrojn for, sed Noĉjo sciis ke ili ne povas atingi ĝin.
  
  
  Li turnis sin kaj marŝis reen, rigardante trans sian ŝultron. La ses viroj de Von Stadi sekvis lin, iom post iom alproksimiĝante.
  
  
  Tri pliaj homoj venis trans la padon de la alia flanko. La Grafo zorge metis Noĉjon en la skatolon. Li eble nur povos foriri de viroj, sed ne kun virino kun li. Tiam Niĉjo vidis heliporton maldekstre, kie aviadiloj ĵus ekflugis de pasaĝeroj. Li trenis la anhelantan virinon malantaŭ la flormontrilon kaj donis al la vendisto manplenon da kronoj. Kun biletoj en mano, Nick kuris al la enirejo kaj ili suriris unu el la gondoloj. La ceterajn sidlokojn okupis blondaj danaj adoleskantoj kaj manpleno da ebriaj norvegaj maristoj.
  
  
  "Kion... kion faras ĉi tiu aparato?" - demandis Astrid per tremanta voĉo. “El mekanika vidpunkto ĝi aspektas tre malefika. "Mi ne scias," diris Nick dum li enŝlosis ilin. "Ankaŭ mi ne zorgas." La resto de liaj vortoj estis perditaj en la bruado de la muziko dum la mug'o abrupt'e ek'star'is kaj rapid'is.
  
  
  Aviadiloj flugis pli alte ol vi pensas. Noĉjo kaj Astrid rondiris tra la arboj, ekvidis la malaltan vesperan ĉielon super Kopenhago, kaj poste preterpasis la lumojn sur la tero. La muziko sovaĝe ludis, la vizaĝoj sur la planko aspektis kiel malklaraĵoj. Nick vane provis malkovri la murdintojn de la grafo en nigraj manteloj.
  
  
  La norvegaj maristoj ridis. Sub ili, Noĉjo subite vidis grupon en nigraj manteloj kun blankaj vizaĝoj suprenrigardantaj. Nick rapide rigardis alien. Malgranda metala kapsulo ĉe la fino de ŝtala levilo sovaĝe rondiris super la tero. Nick vidis semaforon sur Hans Christian Andersen Boulevard, tiam la rapido malrapidiĝis kaj la vojaĝo finiĝis.
  
  
  Malnova biletvendisto aperis sur la kajo. Homoj eliris, aliaj estis trafitaj de metalaj kugloj. Nova. Jes. Du viroj en nigraj uniformoj trairis la pordegon sur ligna platformo. Ili eraris pri tio.
  
  
  Ili gaje salutis Noĉjon kaj Astrid kaj volis sidi en la malantaŭa seĝo de sia kapsulo. “Guten Abend, Herr von Runstadt,” diris la pli aĝa el la du, “ĉu ni veturos? Kaj tiam ni havos iom da ŝnapo, ĉu bone?
  
  
  Iliaj pistoloj estis nevideblaj. Niĉjo ame ridetis kaj ekstaris. Tiam li trafis la grandan germanon sur la nazon per sia dekstra pugno kiel eble plej forte. Lia nazo eksplodis kiel tromatura tomato, kaj sango ŝprucis lian buŝon, mentonon, ĉemizon kaj mantelon. La germano komencis sakri, peze spirante, sed la forto estis fortranĉita, kiam la turnilo komencis ŝanceli. La dua germano kaptis sian sangantan kamaradon kaj puŝis lin en la gondolon.
  
  
  Ili denove svingis furioze trans la vesperan ĉielon. La vundita militisto palpadis serĉi pistolon. Lia rompita vizaĝo estis distordita, liaj ŝvelintaj purpuraj lipoj krispiĝis en grumblon, malkaŝante flavajn dentojn. "Jes, ni pafas lin nun, la apron..."
  
  
  “Sensencaĵo, Karlo. Vi estas freneza. Temas pri forkuri kun virino kaj eviti esti kaptita de la dana polico. Provu uzi vian dikan bavaran kapon.
  
  
  "Mi mortigos lin kaj ankaŭ pafos vin, se vi provos haltigi min."
  
  
  “La grafo mortigos vin kiel frenezan hundon,” diris la dua germano malvarme. “Eĉ vi ne povas esti tiel stulta por ne kompreni ĉi tion, Karlo. Ne timu, via ŝanco venos. Rigardu, la tendo estas ĉirkaŭita."
  
  
  Noĉjo ĉirkaŭrigardis kaj efektive vidis tri virojn en manteloj starantaj ĉirkaŭ la perono. Pluraj aliaj estis disigitaj, tiel ke ĉiuj eskapaj vojoj estis fortranĉitaj.
  
  
  — Mi ne zorgas. "Estas afero de honoro," grumblis la vundito, viŝante sian sangan vizaĝon per poŝtuko. "Ni bezonas virinon, ĉu?"
  
  
  Nick rigardis la germanon. Lia rido estis provoka, freneze larĝa. La vundito haste metis la manon en sian ŝultran pistolujon por kapti sian pistolon. La alia germano luktis kun li dum kelka tempo, poste ili ambaŭ ekstaris dum la vundito provis liberiĝi. La vundito balanciĝis sur la rando de la gondolo kiam Nick intervenis. Li leviĝis de sia sidloko kaj liveris karateokotleton al la kolo de la vundito. Dum la viro dronis, Nick kaptis lin je la talio kaj puŝis lin en la malplenan spacon. .
  
  
  Noĉjo vidis lin turniĝi kontraŭ la arboj, tiam ilia gondolo turniĝis tiel ke li estis for de la vido.
  
  
  Stranga bruo, kiel kolektiva suspiro, leviĝis de la spektantoj, la kirlakvo malrapidiĝis, kaj la gondoloj malleviĝis. Nick vidis la senmovan korpon de unu germano. La alia germano, ankoraŭ en la gondolo, trankvile rigardis Nick per senesprimaj okuloj.
  
  
  - Tio estis tre stulta de vi, sinjoro von Runstadt. Kvankam mi ne volas atentigi pri nia interkonsento, estu certa, ke mi pafos vin se mi devos," li diris. "Vi trankvile eliras kun ni el la pordego."
  
  
  "Mi vetas," diris Nick.
  
  
  Poste li saltis el la gondolo. Li esperis, ke li ĝuste divenis la distancon. La tero ŝajnis pafi al li el du malsamaj direktoj, kaj tiam li alteriĝis kun bruo, kiu forprenis lian spiron. Lia menso minacis mallumiĝi, sed li devigis sin resti konscia. Li saltis sur la piedoj, lia vizio klariĝis denove, kaj li eltiris sian Luger. Li pafis preskaŭ senkonscie. Du el la tri nigruloj sur la platformo kraŝis, kaj la tria kliniĝis.
  
  
  Homoj komencis krii kaj kuri en ĉiuj direktoj. Noĉjo turnis sin kaj vidis la gondolon, de kiu li ĵus saltis sur la teron. La gondolo ŝvebis ĉirkaŭ dek futojn super la platformo. La germano ŝanceliĝis, provante reakiri sian ekvilibron por ke li povu pafi al Nick. Noĉjo ŝtaligis sin, pafis pafaĵon en la malantaŭon de la gondolo kaj rigardis kiel la kugloj flugis tra la maldika metalo.
  
  
  "Astrid..." muĝis Noĉjo. La virino ekstaris kaj sovaĝe ĉirkaŭrigardis. Nick vidis manon veni tra la malantaŭa seĝo kaj detiri ŝian mantelon kaj daŭre pafis. Tiam li vidis la manon malstreĉiĝi.
  
  
  Li ne bezonis diri al ŝi kion fari. Antaŭ ol ŝi aŭdis lin voki, ŝiaj altkalkanumaj ŝuoj aperis super la rando de la gondolo. Momenton poste ŝi pendis eksterŝipe per siaj brakoj. Noĉjo ekvidis du bongustajn femurojn sub fluanta jupo. Tiam ŝi falis kiel sako da terpomoj sur la malsekan teron. Nick kuris al ŝi kaj tiris ŝin sur la piedojn. En la malproksimo, Nick aŭdis la sirenojn de policaj aŭtoj. Li denove kuris kun la virino en la ŝirman mallumon.
  
  
  Ili marŝis laŭ la serpentumaj padoj de la parko ĝis ili venis al pordego dediĉita al la subĉielaj baletistoj. Ili kuris tra la malplenaj vicoj de benkoj al la scenejo, kiu estis dezerta sed ankoraŭ ornamita kun la fono de sorĉita kastelo. Iliaj paŝoj sonis obtuze sur la nudaj tabuloj dum ili rapidis al la malantaŭo de la scenejo.
  
  
  Tiam eklumiĝis spotlumo sur la plafono. Noĉjo estingis la lampon per unu glata movo, kaj denove mallumiĝis.
  
  
  La fantoma ridado de la nano denove aŭdiĝis. Astrid ĝemis kaj kaptis la manon de Noĉjo. Tiam ŝi malrapide falis sur la scenejon kun peza bruo. Nick ĵuris kaj trenis ŝin malantaŭ la alteriĝo, kie li provis redresi ŝin. Kiam la longaj okulharoj disiĝis kaj ŝi malfermis la okulojn, ŝi rigardis lin sen rekoni lin.
  
  
  'Kiu vi estas ...?' — ŝi demandis necerte.
  
  
  Nick batis ŝin en la vizaĝon. Li vidis ĉi tion antaŭe. Kuraĝo estas io por kio vi bezonas trejni. Kaj ŝi apartenis al alia mondo. Ŝi volis foriri.
  
  
  "Ĝi preskaŭ finiĝis, bebo," li diris mallaŭte. "Vi estas sekura-"
  
  
  “Vi mensogas,” ŝi diris. Ŝia voĉo sonis strange, kiel tiu de ruza infano. “Mi ankoraŭ povas aŭdi tiun ridon. Estas terure...'
  
  
  “Ĉesigu ĝin, Astrid. Estas mi, Nick. Prizorgu vin. Ni baldaŭ eliros de ĉi tie.
  
  
  Iom post iom la juna virino rekonsciiĝis. Ŝi eksidis kaj forbrosis siajn blondajn harojn de la vizaĝo. — Bonvolu pardoni. Ĉi tio ne estas por mi".
  
  
  "Atendu ĉi tie," flustris Nick. Li silente supreniris la ŝtuparon malantaŭ la scenejo, kiu kondukis al la lumkestoj. Li denove enmetis la Luger ĉar la viroj de la grafo aŭ la polico venos post kiam la pafoj estus pafitaj, kaj ankaŭ ne estis alloga perspektivo. Baldaŭ li grimpis deklivon alte super la scenejo, aŭskultante la sonojn de spirado inter la miksaĵo de tuboj kaj kanaloj. Momenton poste li aŭdis mallaŭtan suspiron kaj la komencon de ridado en la mallumo. Nick rampis dek futojn.
  
  
  Tiam la lumoj ekbrilis sur la scenejo, kvazaŭ la baletkorpo estus komenconta novan prezentadon. Nick estis blindigita de la hela lumo. Li vagis sendefende laŭ mallarĝa tabulo dudek kvin metrojn super la scenejo, atendante la kuglon de la nano. Tiam denove estis ridado, kaj la sono spronis Noĉjon en agon.
  
  
  La nano staris ĉirkaŭ kvin metrojn pli malproksime de la breto, kaj lia tordita vizaĝo estis distordita de abomena grimaco. La klingo flugis tra la aero kiel arĝenta birdo, kaj Nick saviĝis nur per lia supera respondemo. Li kuregis sur la tabulon kaj ĵetis Hugo'n sur sian perfekte ekvilibran stileton en la kaptilon de la ŝultro alto.
  
  
  La nano saltis, kiam la stileto de Nick trafis lin alte sur la ŝultron. Noĉjo aŭdis la doloron de la vireto kaj atendis la batadon. Sed tio ne okazis. Noĉjo ekstaris kaj vidis la nanon mallevi sian malpezan korpon per fortaj brakoj laŭ la subtena tubo ĝis li atingis la sekvan tubon, kaj poste grimpi la ŝtupetaron en la inferan mallumon de la tegmento.
  
  
  Noĉjo provis sekvi lin, sed la vireto estis tro rapida kaj havis la avantaĝon esti tiel malpeza. Li moviĝis kun la lerta rapideco de fuĝanta ĉimpanzo. La varmo de la lampoj igis Nick kompreni, ke baldaŭ iu venos por vidi kial la lumoj estas ŝaltitaj en la malplena kinejo. La ridado de la vundita gnomo dissolviĝis en la mallumo de la tegmento, kaj Noĉjo komencis malsupreniri al la sceno.
  
  
  Li sciis, ke iam li definitive ĉesigos tiun ĉi ridon, sed nuntempe la aĉulo venkis. La tasko de Nick estis resendi Astrid Lundgren nedifektita al la Sveda Sekurecpolico. Li kondukis ŝin malantaŭ la scenejo, preter la forlasitaj vestĉambroj, al la elirejo. De tie ili marŝis laŭ la vojo ĝis la larĝa Vesterbrogade.
  
  
  La pneŭoj sonoris sur la malseka asfalto, tiam Noĉjo aŭdis la sonon, kiun li atendis, la klakado de ĉevalaj hufoj kaj la knarado de ĉarradoj sur iliaj aksoj. Li rigardis laŭ la strato. Neniuj nigraj manteloj. Ankoraŭ ne. Ili devis esti ie proksime, sed la grafo ricevis neniujn signalojn de la transistora dissendilo en la poŝo de Astrid, sed la svedoj jes. Al Nick restas kelkaj minutoj.
  
  
  Ĉevala kaleŝo kun biero malrapide alproksimiĝis al la elirejo al la strateto. Tie li malrapidiĝis, sed ne haltis. La konata blonda vizaĝo de vicadmiralo Larson elrigardis el sub la tolo, kiu kutime kovris la bierbarelojn, sed nun tenis sep militistojn kaj la estron de sveda sekureco sub la veloj.
  
  
  “Ni komencis maltrankviliĝi kiam ni ne vidis vin eliri, Carter. Kiel fartas sinjorino Curie?
  
  
  “Ni remis sur la lago,” Noĉjo diris mistere, “kaj nun ni fartas multe pli bone. Se vi nur subskribas por kvitanco, mi foriros."
  
  
  La virino kaj la estro de la sekureca servo ŝanĝis lokojn, la aŭto iris antaŭen, kaj la koĉero
  
  
  mallaŭte sorbante el sia pipo, kvazaŭ li portus ŝarĝon da biero anstataŭ unu el la plej gravaj sciencistoj en la libera mondo, kiu bezonis esti liverita al malproksima aerbazo. De tie ŝi revenos al sia futureca subtera laboratorio en Svedio kun veturilo de la sveda aerarmeo.
  
  
  Noĉjo staris en la strateto, kie la akvo gutis, kaj feliĉe ekbruligis sian unuan cigaredon post multaj horoj. La veterbatita svedo metis la manojn en siajn poŝojn.
  
  
  "Von Stadi alportos sian popolon ĉi tien baldaŭ." - diris Noĉjo. "Kie ni povas paroli?"
  
  
  "En New Haven."
  
  
  New Haven estis mallarĝa strato laŭ malluma, arbarkovrita kanalo. Pluraj ĵazkluboj situis en la keloj kaj pli malaltaj etaĝoj de la domoj, jukeboxoj bruis de malfermitaj pordoj, kaj la plorado de saksofonoj aŭdiĝis ekstere. Ankaŭ en ĉi tiu malgaja nokto, la kluboj estis plenaj de ĝinzovestitaj, flinharaj adoleskantoj turniĝantaj ĉirkaŭ la etaj dancejoj. Eĉ se grafo von Stadi, kiu foje ŝajnis esti ĉie samtempe, estus povinta antaŭvidi ilian rendevuon, ses danaj muzikistoj praktikantaj "tiun antikvan religion" senutiligus la plej modernajn aŭskultaparatojn.
  
  
  Nick trinkis sian Carlsberg per du longaj glutoj kaj malstreĉiĝis de la emocio de la sperto.
  
  
  "Ĝenerale ĝi iris tre bone," li diris. “La grafo kaj mi negocas. Estis bona ideo teni viajn homojn en la ombro. Li ankoraŭ opinias, ke mi laboras sole, eble kun malgranda bando."
  
  
  "Kiam mi vidis la danan policon alproksimiĝi, miaj haroj komencis griziĝi," diris la gardisto.
  
  
  "Ĝi valoris," Nick ridis. — Morgaŭ mi havas
  
  
  mia piedo estas en la pordo. Sed mi bezonas helpon. Mi ne tre bone konas ĉi tiun landon. Kaj la Grafo havas bonegan organizon. Mi ankoraŭ ne scias kiom granda.
  
  
  Nick skizis sian ideon, kaj la estro de sekureco kapjesis kaj prenis notojn. Duonhoron poste ili forlasis la klubon aparte. Nick levis sian kolumon kaj iris preter la anuso kaj reen al la hotelo. Dum li rigardis la malrapidan, malklaran akvon, venis al li en la kapon, ke se li faros la plej etan eraron, morgaŭ vespere lia korpo povus finiĝi kiel parto de la rubo flosanta en la malvarma, malpura akvo.
  
  
  Eĉ la fakto, ke temis pri usona sekureco, ne igis la ideon pli bongusta.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 7
  
  
  
  
  
  
  
  La vojo al Helgolando kuris tra plata kamparo kaj montetoj kovritaj per piceoj. La ŝvelintaj malaltaj nuboj ŝajnis preskaŭ tuŝi la pajlotegmentojn de la bienoj, kaj la griza tago ĵetis obtuzan senkoloran super la vojon kaj la pejzaĝon.
  
  
  Viro en maljuna Jaguaro estis parkumita ĉe malgranda vojflankdomo, atendante pacience. Tiam punkto aperis sur la vojo kaj ĝi rapide fariĝis pli granda. La punkto tiam transformiĝis en grandan BMW-motorciklon, kiu preterflugis la restoracion kun rapideco de pli ol cent kvindek kilometroj hore, kaj poste forveturis eĉ pli rapide. Motorciklanto en ledo kaj kasko akcelis grandegan aŭton je maksimuma rapideco.
  
  
  Malforta rideto aperis sur la lipoj de la viro stiranta la Jaguaron. "Vi malfruis, Botoj," li diris mallaŭte. Li rapide tiris trikitan balaclavon super sian kapon. La helaj koloroj de la masko ĉirkaŭ la okuloj, nazo kaj buŝo igis lin aspekti kiel antikva azteka pastro. Kiam la kovrilo estis en loko, li akcelis kaj rapidis post la motorciklanto.
  
  
  La motorciklanto ne rimarkis la persekutiston. La glata vojstreĉo preskaŭ finiĝis, kaj la rapidometro vibris kun rapido de ĉirkaŭ 180 km/h.Malvolonte, la motorciklanto malrapidiĝis kaj rektiĝis en la selo. Je ĉi tiu rapideco, indiĝena aŭ farmĉevalo sur la vojo estus mortiga. Eĉ sako da bova sterko. La rideto kurbiĝis ĉirkaŭ la vento buklo. Ĝi estis muldilo da butero kaj ovoj, sed kun bonŝanco, Riki, la Grafo, finos sian laboron post kelkaj tagoj, kaj tiam ili iris sian apartan vojon. Ŝi, Boots Delaney, memoris la tempon kiam ŝi gvidis bandon de centoj da motorcikloj sur sovaĝajn veturojn tra la urbetoj de Suda Kalifornio kaj Nevado. Lokaj aŭtoritatoj tiom timis, ke ili preskaŭ vokus la Nacigvardion, se ili ĉesus pro rena atako aŭ io simila. Kaj nun ŝi maltrankviliĝis pri malplenaj bovinoj sur la vojo, diablo.
  
  
  La penso pri ŝia amiko Ricky, grafo Ulrich von Stadi, igis ŝin sentiĝi stranga. Botoj konis multajn ulojn, kiujn iliaj propraj patrinoj nomus serioza komerco, sed Ricky prenis la kukon kaj estis la plej sukcesa krimulo kiun ŝi iam renkontis. Li preskaŭ ĉiam agis ene de la leĝo, kaj la nombro da entreprenoj en kiuj li estis implikita estis mirinda. Sen paroli pri la kavaliroj — tiu armeo da soldatoj, kiuj dancis laŭ la melodio de Riki.
  
  
  La granda motoro muĝis inter ŝiaj femuroj kaj Botoj sentis varmo dum ŝi pensis pri la viro kaj lia malgrasa, malmola korpo. Ŝi rimarkis sportaŭton kelkajn mejlojn malantaŭ si, sed ne atentis ĉar ŝiaj pensoj estis en tiu kurioza halo en la kastelo. Ricky estis malmola kiel granito ĉar li trejnis kiel boksisto, kaj Botoj vere volis la tuŝon de tiu malmola vira korpo kiu trudis sian volon al ŝi. Sed en tiuj sep monatoj, Ricky ne tuŝis ŝin tiel, kiel viro tuŝas virinon. "Virinoj malfortigas la volforton de viro," li diris per tia stranga tono. “La ŝlosilvorto estas disciplino. Por gvidi, vi devas povi elteni pli ol aliaj." Kaj dum kompatinda Botoj brulis pro nereciproka pasio, Ricky devigis ŝin labori kun li per vipo, zono kaj ruĝvarma fero pendantaj de la muroj de lia dormoĉambro. Kiel pruvo de kuraĝo, ĉi tio estas impona, pensis Boots. Almenaŭ ĝi sentis ŝin malvarma kaj ŝi ne estis ekzakte malbonulo, sed kiel anstataŭaĵo de hazarda tuŝado kaj tiklado ĝi estis sendube malkontentiga.
  
  
  Kaj lastatempe ŝi rimarkis, ke Riĉjo ŝajnis akiri pli ol disciplinon el iliaj vesperaj agadoj – li ŝajnis ĝui ĝin – kaj ŝi komencis havi strangan potencon super li. Kvankam Botoj estis infano de la defluejo, ŝi estis sufiĉe saĝa por kompreni ke potenco povas miskarburi...
  
  
  Ŝi ne havis ŝancon fini tiun penson. La ŝlimo en la Jaguaro sidis tuj malantaŭ ŝi kaj zumis. Pasi sufiĉis, do Botoj faris geston levante la manon, kio estis agnoskita insulto.
  
  
  Sportaŭto glitis apud ŝi kaj tiris supren. Botoj rerigardis al la ŝoforo por eldiri alian malbenon kaj preskaŭ senvivigis la motoron. Ĉi tiu freneza birdo provis bati ŝin, Botoj, flanken, kiel trafikpolicano de sciencfikcia filmo.
  
  
  — Mia azeno estas knabo, — kriis Botoj. Ŝi donis al la BMW plenan akcelilon kaj la motoro saltis antaŭen. Ŝiaj botoj kuŝis malalte super la rado, kaj la vento vipis ŝian vizaĝon. Bienoj, arbaroj kaj herbejoj preterkuris en griza rivereto, la rapida ciferdisko daŭre leviĝis.
  
  
  Ŝia ruza juna cerbo jam zorge studis la situacion. La grafo estis okupita per grandaj aferoj. Li estis forta kaj li havis rivalojn. Kaj Botoj estis la agnoskita mastrino de la grafo. Pere de ŝi, la rivaloj povis meti premon sur la kalkulon. Von Stadi povus esti tre malagrabla pri eraroj, kaj Boots sentis ke li konsiderus ĝin grava eraro se ŝi permesus al si esti kaptita.
  
  
  Ŝi rigardis en la spegulon. Sportaŭto rapide alproksimiĝis. La maskulo ŝajnis scii kion fari kun la aŭto. Li glitis en la angulon kun la lerteco de Grandpremio-ŝoforo kaj komencis preterpasi ŝin denove.
  
  
  La knabino rapide perdiĝis en pensoj pri la topografio de la lando. Ŝi veturis laŭ tiu ĉi vojo multfoje. Ŝi rekonis tri domojn sur la monteto. Ŝajnis al ŝi, ke estas akvujo por brutaro kaj landvojo kondukanta en la arbaron, tuj ĉirkaŭ la kurbo, kiu nevidigos ŝin por momento. Ŝi prenis la vicon kaj kuregis laŭ la kampara vojo, serĉante rifuĝon en la arbaro.
  
  
  La viro en la Jaguaro rapidos preter, kaj ŝi estos profunde en la arbaro antaŭ la tempo li ekkomprenas ke ŝi forlasis la vojon. Sento de trankviliĝo kaj triumfo traflugis ŝin. Riki iĝus tre kolera, se ŝi permesus al la dana senhejmulo kapti ŝin.
  
  
  La muĝado de la Jaguaro venis de malantaŭ ŝi. Ŝi turnis sin por vidi lin pasi. Ŝi tiam estis ŝokita por malkovri ke la maskulo ne estis trompita. La Jaguaro viris ĉirkaŭ la kurbiĝo, rapidis laŭ la landvojo, apenaŭ malrapidiĝante, kaj sekvis ŝin supren sur la monteto.
  
  
  Botoj prepariĝis por la lasta provo, kaj tiam ŝi vidis barilon, baron de fortaj pintrunkoj baranta la vojon. Ŝi komprenis sian eraron. Sur la malferma vojo ŝi havis sian ŝancon. Iu eble vidis ŝin kaj vokis la policon, sed en ĉi tiu trankvila arbaro, maskulo tenis ŝin en siaj brakoj. Kiam la muĝado de la BMW-motoro estingiĝis, ŝi rimarkis, kiel sola ŝi estas. La sola sono en la arboj estis la susuro de la vento kaj la flugado de birdo preterfluganta. En malespero, sciante, ke ŝi estas kaptita, ŝi komencis troti.
  
  
  Malantaŭ ŝi, la Jaguaro haltis kun grumblado. Ŝi aŭdis la pordon klaki en la silento de la arbaro. Tiam ŝi vidis maskulon kuri rapide kaj glate inter la arboj. Funde de la deklivo estis malfermitaj herbejoj, kaj preter la malsekaj herbejoj estis bieno. La botoj kuris plenrapide al la herbejoj, malbenante la pezajn motorciklobotojn, kiuj ĉiupaŝe enprofundiĝis en la malsekan teron kaj ŝajnis teni ĝin. Iu eble vidis ŝin en la paŝtejo. Kaj ĉiuokaze, kie estis la polico en ĉi tiu putra lando?
  
  
  Ŝi faris sian vojon tra la malseka paŝtejo al la manĝejo, kie dormemaj bovinoj staris ĝis maleolo en la printempa herbo kaj maĉis la maĉaĵon. La paŝoj de la viro peze iris malantaŭ ŝi. Tiam Botoj havis intuicion. Ŝi stumblis kaj falis vizaĝo unua en la akvon kiam la viro alproksimiĝis. Protektante sian korpon, ŝi eltiris longan tranĉilon de sia maldekstra boto.
  
  
  Kiam la viro proksimiĝis al ŝi, Botoj saltis sur ŝiajn piedojn kiel kolera kato, ŝia bela juna vizaĝo kuntordita pro kolerego dum ŝi brutale svingis sian tranĉilon en la stomakon de la viro.
  
  
  "Venu, grandĉevalo," bojis la knabino. "Vi povas konservi tion, kion vi ricevas."
  
  
  La maskulo flosis gracie for de la mortiga klingo kiel dancisto kaj ĉirkaŭpaŝis ŝin. La mortigaj puŝoj de Botoj eligis amuzitan ridon. “Ĉesigu ĝin, Botoj. Mi ne estas ŝerifo el Suda Kalifornio.
  
  
  La respondo de Boots estis fluo de malbenoj. Tiam la maskulo batis kun la rapideco de krotalo. Li paŝis sub ŝian armilon, kaptis ŝian tranĉilmanon kaj rapide aplikis premon al specifa parto de ŝia pojno.
  
  
  La tranĉilo flosis en la fojnamason.
  
  
  Momenton poste, li elprenis la kloroforman tukon kaj premis ĝin forte al ŝia vizaĝo. La helbluaj okuloj de la knabino estis akraj pro malamo, kiam ŝi rezistis la tenon de sia atakanto, sed li estis forta kiel leono kaj liaj okuloj ŝajnis rideti tenere pro ŝia rezisto tra la fendoj en lia masko. Liaj okuloj ŝajnis flosi. Ŝi provis pensi pri la minaco, sed tiam ĉio nigriĝis.
  
  
  
  
  Ŝi estis en granda komforta lito kaj en la domo. Ŝi estis certa pri tio. Ĝi estis stranga domo ĉar la fenestroj estis tabuloj kaj la tegmento estis pajla tegmento. Ŝi konkludis ke tio estis unu el la bienoj kiujn ŝi vidis multajn fojojn. Nu, almenaŭ ŝajnis, ke ŝi ankoraŭ estas en Danio.
  
  
  Aliflanke, granda viro sidiĝis kun la dorso al ŝi por ekbruligi fajron en la granda kameno, kiu okupis duonon de la muro. Surbaze de ĝia grandeco kaj lertaj movoj, Botoj divenis ke ĝi estas maskulo. Ŝiaj manoj estis liberaj, kaj ŝi ne atendis por konvinki sin.
  
  
  Ŝi rapide saltis de la lito kaj rapidis al la pordo. La viro rigardis trans sian ŝultron kun ironia rideto. La boto proksimiĝis al la pordo plenrapide kaj provis malfermi ĝin. Ĝi estis, kompreneble, ŝlosita. Kun krio de kolero, ŝi kuris al tiu ridetanta vizaĝo, gratante, piedbatante kaj blasfemante. Sen multe da peno, la viro prenis ŝin kaj ĵetis ŝin trans la ĉambron, post kio ŝi saltis sur la granda kvarafiŝo lito kiel trampolinsaltisto.
  
  
  La viro atendis pacience, ĝis ŝi ne plu povis pensi pri la malbenoj, kaj rigardis lin per malbonaj okuloj, retenante la spiron. "Kie ni estas kaj kion ni faras ĉi tie?" — ŝi demandis malforte. Dum ŝia kolero trankviliĝis, scivolemo ekregis. Ŝi vidis kiel lia multekosta ĉemizo etendiĝas al lia potenca brusto, ŝi vidis la forton en lia bela sed firma vizaĝo kaj la humuron en liaj profunde grizaj okuloj.
  
  
  “Ni atendas la grafon,” diris la korpa viro. Li parolis kun la iometa angla akĉento ofta inter kleraj germanoj kiuj lernis la anglan antaŭ 1939. “Via amiko havas mirindan organizon. Mi bezonis la tutan tagon por venigi vin ĉi tien. Mi pensis, ke ekzistas nenio kiel komforta fajro por dispeli la malvarmon de printempaj vesperoj.”
  
  
  "Mi konas vin," diris Botoj. “Vi estas la germana fortĉasisto, kun kiu Ricky parolis ĉe la baleto. Von Runstadt."
  
  
  La viro kapjesis kaj turnis sin por alfronti la fajron. La botoj kurbiĝis kiel kato.
  
  
  "Riĉjo mortigos vin, bebo," ŝi diris dolĉe. Nick Carter ridis.
  
  
  “Li jam provis ĝin. Por plimalbonigi la aferojn, li provis trompi min. Kaj nun mi hakis ion de li."
  
  
  "Ne tiel vi ludas, kamarado," ŝi diris. Ŝi estis ekscitita kaj samtempe altirita de la hazarda maniero, en kiu ĉi tiu korpulenta viro spitis la forton de von Stade. “Ĉi tiu viro estas pli potenca ol la Kanceliero de Germanio. Ili simple ŝtelos nenion de li, des malpli de lia amatino."
  
  
  "Tio estas bonega," diris Nick. Li riskis. “Mi ne pensis, ke via amiko Rick tre interesiĝas pri amatinoj. Almenaŭ ne komence.
  
  
  La knabino ruĝiĝis, kaj Noĉjo rimarkis, ke li preskaŭ trafis la celon.
  
  
  "Riĉjo estas bonega viro," ŝi diris kolere.
  
  
  Kaj mi vetas, ke li diros al mi persone kiam li alvenos,” diris Nick kun rideto.
  
  
  “Vi rimarkos, kiam li revenos vin al Germanio. Ĉu vi havas
  
  
  Ĉu vi iam aŭdis pri germanaj kavaliroj?
  
  
  — Mi pensas, ke jes. Jes, mi diros al vi etan sekreton,” diris Nick. “Tial mi ĵus forrabis vin, Botoj. Von Stadi maltrafis mian solan ŝancon gajni monon, kaj nun mi devas trovi laboron. Vi estas mia enkonduko al la germanaj kavaliroj. Mi ne ricevos lian respondon ĝis morgaŭ matene, do ni pli bone profitu ĝin."
  
  
  "Vi mortos matene," diris la knabino memfide.
  
  
  “Ni ĉiuj mortos iun matenon, knabino,” Noĉjo diris, “sed tio ne malhelpos min dormi. Cetere, antaŭ ol mi turnos la dorson al vi, mi devas peti vin demeti tiun ledaĵon, por ke mi vidu ĉu vi havas pliajn tranĉilojn. Vi povas porti ĉemizon tie.
  
  
  La gaja juna vizaĝo de Botoj iĝis kolerema. Ŝi frostiĝis sur la lito kaj strabis. “Ne ŝercas, kamarado. Se Ricky kaptas vin, mi povas adiaŭi vin facile aŭ malfacile.
  
  
  Noĉjo metis la cigaredon en lian buŝon kaj rigardis rekte al ŝi. Kvankam li jam serĉis pafilojn en ŝi, ŝi povintus kaŝi la harpunon sub sia leda vestaĵo.
  
  
  - Ekstere kun ĉi tiuj vestaĵoj, Botoj. Mi ŝatus esti sinjoro, sed mi ne estas."
  
  
  "Knabo, ĉu vi povas..."
  
  
  "Iru lavu vian buŝon, Botoj," diris Noĉjo mallaŭte. "Demetu vian haŭton kaj surmetu ĉi tiun ĉemizon."
  
  
  Cranky turnis la knabinon sur la dorson kaj rigardis al la plafono. “Ni foriru ilin, estro. Kaj memoru, por ĉiu fingro, kiun vi levas al mi, Ricky tenos vin en sia eksperimenta ĉambro en la kliniko dum semajno."
  
  
  Noĉjo kontraŭvole ekstaris kaj iris al la etendita knabino. Sekundon poste ŝi leviĝis de la lito kun brilanta klingo en la pugno. Noĉjo ridis, flankenpaŝis, faris sian unuan frenezan ĵetadon, kaj frapis la tranĉilon el ŝia mano per malpeza bato, kiu igis ŝin fali. pendis senvive apud ŝi. Dio mia, pensis Nick, kiom da ĉi tiuj aferoj ŝi ankoraŭ kaŝis? Ŝi jam provis atingi unu el la sennombraj zipitaj poŝoj en la jako. Noĉjo kaptis la reverson de lia jako kaj levis ŝin de la planko per unu mano. Li tiam skuis ŝin ĝis ŝi faligis sian manon kaj ĵetis ŝin sur la liton. Ŝi strabis per siaj manoj kaj genuoj ĝis Noĉjo milde sed firme tuŝis ŝian vizaĝon per sia granda mano kaj tranĉis ŝian aerprovizon. Per sia libera mano li malfermis la zipon kaj helpis ŝin eliri. Li devis uzi sian malantaŭan piedfingron por forigi siajn botojn. Li tiam metis unu kruron sur ŝian dorson kaj tiris sian pantalonon malsupren al ŝiaj maleoloj. Kun stako da vestaĵoj, li iris al la sofo kaj sidiĝis.
  
  
  Botoj sidis sur la lito en ŝia mamzono kaj kalsoneto kaj rigardis lin per ardantaj okuloj, ŝia akra irlanda vizaĝo kuntordita pro malamo kaj ŝia svelta korpo tremante pro kolero.
  
  
  El lia interna poŝo elstaris latunaj fingroartikoj, kaj malnova razilo elstaris el lia pantalonpoŝo.
  
  
  "Mi scias, ke vi havas mangrenadon ĉi tie ĉi tie," diris Nick ridante, "sed ĉar mi ne povas trovi ĝin, vi same bone forlasu ĝin."
  
  
  Botoj diris nenion, sed ŝiaj malgrandaj blankaj mamoj rimarkeble streĉiĝis. Nick ĵetis al ŝi la ĉemizon.
  
  
  "Mi ne volas vian malbenitan ĉemizon," Botoj klakis.
  
  
  "Bone, tiam surmetu vian jakon."
  
  
  Ŝi remetis sian ledan jakon, apogis sin al la kapapogilo de la lito, etendis antaŭ si siajn longajn krurojn kaj kolere bruligis cigaredon dum Nick malvolvis sandviĉojn, fruktojn kaj malvarman danan bieron. Post pluraj rifuzoj en la formo, Botoj permesis al si aliĝi al la manĝo. "Kion vi diris al la grafo, ke vi faros al mi se li ne plenumos viajn postulojn?" ŝi demandis.
  
  
  "Mi diris, se la elaĉetomono ne estos pagita baldaŭ, mi vere difektos kaj sendos vin al bela loĝlernejo en Nov-Anglio," diris Nick ridante.
  
  
  “Ni vidu kiom vi ridas kiam Ricky finis kun vi,” la knabino diris acide. Nick rigardis sian horloĝon. Li estis laca de la nekomparebla grafo von Stadi. Estis malfrue, kaj la sekvantan tagon estis multe por fari. Li metis la litkovrilon sur la sofon kaj estingis la lumon. En la brilo de la fajro, li vidis knabinon glate marŝi sur ŝiaj longaj kruroj al la lito. Ŝiaj haroj falis sur ŝiajn ŝultrojn, kaj en sia malstrikta jako ŝi aspektis malgranda kaj fragila. La fajro varmigis lian haŭton, kiam li senvestiĝis kaj etendiĝis antaŭ la sofo.
  
  
  Sinjoro von Runstadt? Noĉjo? - diris la knabino mallaŭte. Ŝi proksimiĝis al li nudpiede. “Eble mi eraris pri vi. Mi ne tre lertas pri ekskuzoj...” Ie survoje ŝi demetis sian mamzonon kaj kalsonon, kaj nun nur nigra leda jako protektis ŝian delikatan junan karnon. La fluanta flamo ludis sur la longaj blankaj femuroj kaj lumigis la malgrandajn molajn mamojn. Nick sentis, ke la varmego de la fajro sur siaj femuroj kaj malsupra ventro miksiĝas kun alia speco de varmo. Ŝi ĉirkaŭiris la sofon, ne atentante, ke li estas tute nuda, kaj etendis maldikan manon. Ŝiaj irlandaj bluaj okuloj ekbrilis pro varmo kaj humuro.
  
  
  "Kial ni restu malamikoj?"
  
  
  Nick levis brovon demande. Tiam la knabino pafis en la kamenon antaŭ ol li povis ŝin haltigi, kaptis la pokeron, kiu estis sur la fajro dum la tuta tago, kaj turnis sin al li kun triumfokrio. "Diable," pensis Noĉjo, "kiel indiferenta mi estas al mi." Ŝi antaŭĝojis pri tio ekde la vespermanĝo. La varma pinto de la pokero ŝajnigis esti lia kapo, tiam ekflamis en lia ingveno. Noĉjo retrosaltis, sentis la brulantan varmon kaj falis sur la sofon. La knabino denove frapis, venke ridante, kaj Noĉjo senespere ruliĝis super la sofon por eviti trafi la varman feron.
  
  
  "Kiel plaĉas al vi, kamarado?" - demandis la knabino. Ŝiaj malgrandaj blankaj dentoj brilis en furioza rido. "Prenu ĝin de mi tigro, vi povas akiri tranĉilon por egaligi aferojn."
  
  
  Noĉjo ruliĝis sur la teron kaj provis leviĝi. “Diable sportema de vi, knabino,” li sukcesis murmuri. Li metis la tablon inter si kaj la falanta knabino kaj komencis rondiri dum ŝi ĵetis la varman pokeron al li kiel fajra rapiro. Eble li povus forigi ŝin de la fajro.
  
  
  "Vi estas laca de kuri, kamarado," diris Botoj.
  
  
  "Forgesu ĝin, knabino," diris Nick. “Cetere, mi forprenos ĉi tiun aferon de vi post minuto kaj mi eble ne havos tempon por esti milda. Do ne malŝparu nian tempon."
  
  
  "Forigu min de ĉi tie post kvin minutoj, aŭ mi enŝovos pokeron en vi, sciu."
  
  
  "Vi pravas, Botoj," ridis Noĉjo. "Mi ankoraŭ ne vidas vin en ĉi tiu loĝlernejo."
  
  
  Li foriris de la tablo, iomete balanciĝante sur la pilko de sia piedo. Nick vidis la knabinon hezitan unuafoje. Tiam ŝi rigardis la varman pokeron en sia mano kaj ŝia kuraĝo revenis.
  
  
  "Donu al mi la pokeron," diris Noĉjo mallaŭte. "Mi estas serioza, knabino."
  
  
  La okuloj de Botoj scintilis strange. Ŝi mallaŭte ridis dum Nick prepariĝis ataki. Ŝia rigardo falis sur la longajn, malmolajn muskolojn de la korpo de Nick. Ŝi komencis malrapide retiriĝi, kaj same malrapide Noĉjo paŝis antaŭen. Nick estis venkita per la emocio de la ĉasado. Liaj kaptrukoj igis ŝin nervoza. Ŝi nun sciis per sperto kiom rapide Nick povus esti, se li volus.
  
  
  Ŝi moviĝis malantaŭ la sofo, ŝia fleksebla korpo tremante pro ekscito. La pokero faris rondojn de fajro sur la ĉielo, kaj subite Noĉjo komprenis, ke la ĉaso fariĝis io pli subtila kaj ekscita. La ruĝvarma fero estis baro, kiun oni devis venki antaŭ ol la junulino rezignis. Se li senarmigus ŝin, ŝia germana superhomo estus almenaŭ momente forgesita en la ekscito de la persekutata virino, sed se ŝi bruligus lin aŭ truus en lian kapon, von Stadi restus reganto.
  
  
  Nick rikanis al ŝi. Je lia surprizo, ŝi rikanis kun malferma, afabla irlanda rido.
  
  
  "Venu," ŝi diris kviete, profunde en sia gorĝo. Estis duona invito al virino, duona defio al putino. Ankaŭ ŝi staris preta, ŝiaj sveltaj blankaj kruroj pretaj moviĝi en ajna direkto. Per unu mano ŝi malfermis sian jakon, malkaŝante sian platan, molan stomakon kaj belajn malgrandajn mamojn. Ŝia korpo, blanka kiel malgrasita lakto, salutis lin, sed aliflanke, arda pokero siblis en la aero kun lia defio.
  
  
  Subite, la ruliĝantaj muskoloj de Nick ekflamis, pafante sub la pokerbariero. Ŝia svelta mano svingiĝis supren kun la rapida sovaĝeco de rajdisto frapanta sian ĉevalon, kaj la ruĝeca pokero viris al la kapo de Noĉjo. Ŝi maltrafis kaj provis salti for, sed Nick blokis la duan baton. Kiam ŝi stumblis reen, li elfrapis la pokeron el ŝiaj manoj kaj falis kun ŝi sur la liton, kun la kruroj implikitaj. Ŝi provis liberiĝi por kapti la pokeron sur la planko, sed Nick kaptis ŝin per forta mano kaj firme alpinglis ŝin al la lito. Dum kelka tempo ŝi daŭre rezistis kun surprize potenca forto. Tiam ŝi ridis profundan, plenan ridon kaj ankoraŭ baraktis, sed ne eskapis. Ŝia korpo estis malvarmeta, kaj ŝiaj akraj blankaj dentoj atakis lian korpon en dekoj da lokoj, sendante mesaĝojn de deziro al lia cerbo.
  
  
  Ie survoje la leda jako falis sur la plankon. Estis malmulte da antaŭludo.
  
  
  La akcelo estis tro intensa, la atendado tro longa. Liaj manoj glitis laŭ ŝia nuda dorso, poste kovris ŝiajn malgrandajn, firmajn mamojn per senpene miksaĵo de sovaĝeco kaj tenero. Ŝi moviĝis sub li kiel juna sovaĝa besto, kaj subite ŝiaj longaj kruroj etendiĝis kaj ŝiaj mallarĝaj brakoj forte premis lian dorson kaj puŝis lin en ŝin. Ŝi longe kaj kviete ĝemis pro la varma dolĉeco de ilia renkontiĝo.
  
  
  Tiam nur sovaĝeco, rapideco kaj pli rapideco, kiuj ŝajnis daŭri eterne. Ŝi atakis lin de ĉiuj flankoj kaj de ĉiuj pozicioj, kaj kiam li provis forpuŝi ŝin, ŝi tordis kaj proponis al li sian korpon en malsama pozicio.
  
  
  "Ho mia Dio, adiaŭ..." ŝi flustris iam. Tiam la du streĉitaj korpoj subite kunfandiĝis en longa tremado en la elverŝo de la brulanta arĝento de tiu momento kaj malrapide haltis. Ŝi kuŝis etendita en liaj brakoj kaj karesis liajn malsekajn harojn.
  
  
  Ili kuŝis silente en la mallumo ĝis la malrapidaj movoj de ŝia korpo kaj ŝiaj demandaj karesantaj manoj anoncis novan deziron. La dua fojo estis pli decida, pli pruva flanke de ambaŭ partneroj, sed ne malpli utila. Ĝi estis akompanata de agrabla intimeco. La knabino kuŝis surdorse kaj hazarde parolis pri Kaliforniaj motorciklantoj, la Grandpremio-cirkvito, ŝia renkontiĝo kun von Stadi ĉe la aŭtovetkuro de Nurburgring kaj la tempo kiam ŝi estis lia amanto. La voĉo de Noĉjo estis senzorga kaj maldiligenta kiel li
  
  
  instigis ŝin per ŝerco aŭ demando, sed denove, li estis profesiulo ĉe turnado de pinta demando en ŝercon.
  
  
  Malfrue en la nokto ŝi rompis la longan silenton. “Vi ŝuldas al mi ion pro tio, ke mi aspektis kiel malsaĝulo, kaj Boots Delaney ĉiam pagas siajn ŝuldojn,” ŝi diris dormeme. "Sed mi pensas, ke mi ne hastas vin pagi."
  
  
  En la mallumo, Nick kviete subridis.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 8
  
  
  
  
  
  
  
  Torĉoj ĵetis flagrantajn ombrojn sur la dikaj muroj. malnova germana kastelo. La pavima korto estis plenigita de brua amaso da bonhumora homoj, kaj miloj da voĉoj ridis kaj postulis vetojn. Noĉjo turnis sian ŝvitan vizaĝon al la malvarmeta vento blovanta de la kanalo. Botoj estis malĝustaj kiam ŝi diris ke von Stadi mortigus Nick. Anstataŭe, li donis al Nick laboron. Nick ne donis al li multe da elekto. Neniu laboro, neniu boto. Sed nun Nick preskaŭ bedaŭris, ke Von Stadi rifuzis. La germanaj kavaliroj havis strangan devigan proceduron.
  
  
  Muĝado venis el la homamaso, interrompante liajn pensojn. Nick profunde enspiris. Alia viro, Granda Ora Maniko aŭ kiel ajn lia nomo estis, eniris la ringon. La servistoj de Nick, du ridetantaj germanaj knaboj, fleksis la muskolojn sur liaj ŝultroj.
  
  
  "Lasta klopodo, Herr von Runstadt," unu el ili diris entuziasme kaj frapis Nick sur la ŝultron. "Vi nur bezonas resti surpiede dum unu rondo kaj vi havos la duan plej altan poentaron iam atingitan."
  
  
  Nick rigardis sian kontraŭulon. Monto de viro, tiel masiva kiel piramido, kun tuknigraj brilantaj okuloj kaj nigraj lipharoj. Heinrich, tio estis lia nomo. Nick opiniis ke li memoris esti eŭropa luktadĉampiono ĝis li mortigis unu viron en la ringo kaj kripligis plurajn aliajn. Li estis poste senigita de lia titolo, sed juĝante laŭ la maniero kiel ili ĝojkriis lin, la germanaj kavaliroj ŝajnis opinii ke li faris bone. Nick rigardis sen multe da entuziasmo kiel Heinrich marŝis ĉirkaŭ la ringo kaj ŝercis kun la publiko.
  
  
  Grafo von Stadi alproksimiĝis al la angulo de Nick. "Permesu al mi gratuli vin, sinjoro von Runstadt." Von Stadi estis akompanita de siaj kutimaj oficiroj de la Germanaj Kavaliroj kaj Botoj, kiuj aspektis tre mojosa kaj virineca en kostumo, kiu ĉirkaŭbrakis ŝian sveltan korpon. “Viaj atingoj hodiaŭ estis certe imponaj. Vi eble opinias, ke ĉi tiuj heroaĵoj de forto kaj lerteco aspektas infanecaj, sed ĉu Wellington ne diris, ke la Batalo de Waterloo estis venkita sur la ludkampoj de Etono? Kiel ajn, niaj junaj sekvantoj ĝuas la spektaklon, kvankam ĝi eble finos iom laciga por niaj karieroficiroj. Sed vi certe faris mirindan laboron." La Grafo klinis la kapon kaj mallarĝigis la okulojn de Noĉjo. "Certe ĉi tio atendus de viro de via kuraĝo kaj eltrovemo."
  
  
  "Dankon," diris Nick. "Ankaŭ li povus esti atendita silenti pri ĉi tiu afero," li pensis. Li sentis kvazaŭ li ĵus finis olimpikan dekatlonon. Ekde tagiĝo li kuris, pafis, faris testojn kaj faris ĉion atenditan de estonta oficiro en la nova superelita korpuso. Nun restas nur la fina man-al-mana batalo. Kiam tio finiĝos, li trapasos la taŭgecteston kaj iĝos unu el la knaboj, bona novnazio.
  
  
  "Mi deziras al vi ĉiun sukceson en via batalo kun bona Heinrich," diris von Stadi afable. “Mi devas averti vin, ke li foje trompas kiam li estas puŝita en angulon. Lia lasta batalo estis kontraŭ tre promesplena kandidato, Eksterordinara, kiu daŭris ses raŭndojn. Bedaŭrinde, viro kun rompita spino malmulte utilis al ni. Sed ĉar vi nur devas stari dum unu raŭndo por akiri poentaron kiun nur mi venkis, mi konsilus al vi resti for de li kaj pli-malpli forlasi lin komence de la dua raŭndo. Mi mem apenaŭ daŭris tri rondirojn, kaj verŝajne estus pli inteligenta, se mi estus graciinta la neeviteblan fine de la dua etapo."
  
  
  La oficiroj ĉirkaŭ von Stadi ridis, kaj Nick ekkomprenis ke la grafo ŝercas. La ŝerco havis punkton: von Stadi ne volis ke Nick plibonigu sian poentaron. Kiel Nick nun sentis, estis malmulte da ŝanco ke tio okazu. Tiam la gongo sonis kaj Henriko moviĝis. La asistantoj de Nick puŝis lin, kaj li ekkomprenis ke la batalo komenciĝis. Ekzistis neniu arbitraciisto pro la simpla kialo ke ekzistis neniuj reguloj de la ludo. Ĉio estis permesita. Noĉjo malbenis siajn lacajn membrojn kaj singarde rondiris. Ie siblis barelo, kaj la homamaso ĝemis pro malpacienco. La giganta germano eniris kiel luktisto, kun malaltaj brakoj kaj bone distribuita pezo por povi ĵeti sin en la batalon ĉiudirekten. Noĉjo tuj eniris kaj liberigis sian dekstran manon en la makzelon de la giganto, de kiu ondo de doloro trapikis lian propran skapolon. La giganto grumblis, forskuis la baton kaj kaptis Noĉjon je la talio per sia grandega mano. Li tiam klakbatis sian masivan genuon en la ingron de Nick. La homamaso ĝemis seniluziigita. Ili timis fruan knokaŭton kaj la finon de la spektaklo, sed en la lasta momento Nick deturnis sin kaj evitis malmolan genuon. Samtempe, li frapis la platnazon de Heinrich per sia manplato. La giganto grumblis kaj ĝemis tra la buŝo. sed restis senbara. Nick karate-piedbatis la trakeon, kiu devus esti rompita aŭ almenaŭ fleksita. Heinrich tusis kaj grumblis.
  
  
  Nick saltis reen, farante salvon da batoj al la korpo de la giganto. La homamaso ĝojkriis, sed Henriko eĉ ne ekŝanceliĝis. Dio, ĉu ĉi tiu monstro estis eĉ homa? Ĉi tiu lasta kombinaĵo estis unu el la plej bonaj pafoj de Nick, kaj Heinrich ĉirkaŭpaŝis freŝa kiel lekanteto, liaj gorilbrakoj oblikvaj kiel polpaj tentakloj.
  
  
  Nick insistis provi ĵudon. "Ĉi tio devus funkcii," li rezonis. Kiom ajn firma Henriko estis, li, kiel aliaj homoj, estis submetita al certaj leĝoj de mekaniko.
  
  
  Eble ĉar Nick estis elĉerpiĝo, kaj la germano ankoraŭ estis freŝa. Eble ĉar Nick miskalkulis. Subite li estis levita kaj fluganta tra la aero. Ringoŝnuro ekbrilis sub li, kaj la homamaso rapide disiĝis. Li tiam peze surteriĝis sur la kusenon kun la ventro plena de biero.
  
  
  Raŭkaj viraj voĉoj malbenitaj en la germana. Iu turnis glason da biero. Malvarma ŝaŭmo disvastiĝis tra la frunto de Nick, revenigante lin al realeco. Heinrich marŝis trans la ringon, montrante al la homamaso kaj tenante siajn interplektitajn manojn super sia kapo. Li sentis nerezisteblan emon kuŝiĝi. Li jam trapasis la teston; li pasis.
  
  
  Subite li estis levita per siaj brakoj kaj repuŝita en la ringon. Tri fortaj germanoj puŝis lin en la ringon la lastan fojon, kaj Nick, sensenta, rapidis al Heinrich. "Ha, la Mirindino revenis por pli," grumblon-
  
  
  Henriko. “Estas bone aŭdi, ke ĉi tiu viro povas paroli,” pensis Nick. Almenaŭ ĝi pruvis, ke li estas homo.
  
  
  "Ĝuste, dika bastardo," diris Noĉjo. Li lekis la sangon el siaj lipoj kaj ridetis. "Ni dispremos vin, dikulo, por ke la kadetoj forrazis viajn malbelajn lipharojn."
  
  
  La germano obscene grumblis kaj brutale batis Nick sur la kapon. Noĉjo kaptis la ŝtupetaron per sia ŝultro, sed estis kvazaŭ li estus trafita de mulo, kaj li malsupreniris al la kanvaso. Heinrich saltis alte kaj surteriĝis sur la dorson de Nick per siaj genuoj. Lia spiro eliris en unu eksplodo kaj liaj okuloj mallumiĝis. Fine li komprenis, ke la germano frapas sian kapon sur la plankon de la ringo.
  
  
  Malklare, li aŭdis siajn helpantojn krii, ke li devas teni, ke restas nur unu minuto. Bona Dio, ĉu ĉio ĉi vere daŭris nur du minutojn? Nick sentis, ke li batalis dum monatoj. Li alvokis siajn lastajn rezervojn, sentis, ke la germano fariĝas senzorga, kaj subite reviviĝis, frapante Heinrich en la vizaĝon per eksplodema bato. La germano surprizite retroiris; Noĉjo eksaltis kiel kato kaj saltis sur la kapon de la germano per la piedo. Ili falis kune, sed Noĉjo denove ekstaris kaj atendis. Dum Heinrich ekstaris, li liberigis grandegan pugnon, sed Noĉjo evitis, kaptis liajn malsukcesajn orelojn kaj genuigis lin en la vizaĝo ree kaj ree. La giganto muĝis pro doloro; nehoma krio, kiel la mortosufiĉo de dinosaŭro. Nick faligis ĝin.
  
  
  Silento regis en la homamaso. Ĉi tio ne estis atendita. Henriko malfacile leviĝis kaj ruliĝis antaŭen. La vizaĝo de Nick fariĝis senkompata masko. Li faris alian serion da kombinaĵoj, kaj kiam la giganto ankoraŭ ne falis, Nick kaptis lian kapon per siaj manoj kaj,
  
  
  trafis la sferan kapon plenforte sur la metalan ringfoston. Denove la kapo trafis la foston, la homamaso sovaĝiĝis, la asistantoj de Niĉjo ekscitite muĝis, kaj fine la kruroj de Heinrich cedis. Kun fina karateohako al la kolo, li ĵetis Heinrich al la planko de la ringo, kie li kuŝis senmove dum la kunvenitaj studentoj kaj oficiroj kaŭzis pandemonion de la vespero.
  
  
  Nick sidis en sia angulo dum liaj helpantoj viŝis lin. Iu donis al li tason da biero. Nick lasis la malvarmetan likvaĵon flui malrapide laŭ lia seka gorĝo ĉar ĝi aspektis kiel vitro. Lia rigardo falis sur la kompanion de grafo von Stadi. Li rimarkis, ke Botoj salutas la aliajn, sed la mieno de la grafo malvarmigis lin. Tiuj brulantaj okuloj estis fiksitaj sur Nick, kiel nitoj brulantaj rekte tra li.
  
  
  Kaj tiam Von Stadi saltis sur la ringon kaj hurlis por silento. Lia voĉo estis alta kaj akra dum li kriis al la ekscitita homamaso. — Kvietaj, malestimindaj porkoj. Vi ne estas germana junulo, sed aro da bierporkoj. Ne lupoj, sed batitaj hundoj, kiuj vidis sian mastron. Aperis viro, kiu aspektigas la plej bonajn reprezentantojn de la germana junularo kiel infanoj ludantaj, kaj vi ĝojas. Ĉu do homoj kiel vi venĝu pro la honto de la pasinteco...?
  
  
  Iom post iom la kriego estingiĝis. Sekvis embarasita murmuro. Tiam silento. Nur la kolera voĉo de la Grafo eĥis el la muroj de la malnova universitata kampuso. Nick pendis sur la ŝnuroj kaj aŭskultis. La grafo faris sian tondran parolon dum kuracistoj en blankaj manteloj elportis Heinrich-on el la ringo, kaj la homamaso nervoze miksis la piedojn kaj aŭskultis la majstron.
  
  
  Dum dudek minutoj, von Stadi prelegis al siaj junaj ŝtormsoldatoj, poste, tremante pro kolero, forlasis la ringon kaj lasis sin veturigi hejmen. Kiam la Mercedes de la Grafo malaperis, la festo denove komenciĝis. Ili prenis Noĉjon sur siajn ŝultrojn kaj portis lin ĉirkaŭ la urbo triumfe. Ĝi memorigis lin pri Hajdelbergo en 1937. La apero de flamoj kaj trafoj kun botoj. Li kantis kaj laŭte kriis ĝis oni portis lin al Deutschland über Alles Taveerne. Haraj brakoj ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ liaj ŝultroj, ruĝaj kaj ŝvitaj, ili alproksimiĝis al li kaj nomis lin kamarado. Nick ignoris ĉi tiun sensencaĵon kaj restis malebria, temigante la bomb-harditajn drinkejservistinojn en iliaj Dimdles. Kaj dum la vespero li vidis vizaĝon, kiun li rekonis. Li bezonis momenton por meti ĝin, tiam li komprenis. Svedio. Vireto kun ŝvelintaj okuloj, kiu ŝlosis lin en la kadavrodeponejo kun la blua kadavro de fizikisto. Nur nun li liveris bieron al la longaj tabloj. Nick eksaltis.
  
  
  "En kulpa Sie, kamaradoj," muĝis Noĉjo. "Nun mi revenos bonan bavaran bieron al bona bavara grundo, por ke estu loko por pli." Li liberigis sin de la kamaradeca brakumo kaj rapide marŝis al la eta gardisto, kiu nun estis kelnero. La kelnero vidis lin veni kaj liaj okuloj eĉ pli larĝiĝis pro timo. Konfuzite, li faligis la pleton kun plenaj glasoj da biero en la sinon de la grandega kadetestro kaj kuris al la pordo. Noĉjo flugis tra la pordo dek paŝojn malantaŭ li, sed timo dispremis la flugilojn de la vireto. Nick kuris post li dum du blokoj, poste kaptis lin sur arkaĵa ŝtonponto. Li kaptis lin je la ĉemizo kaj batis lin sur la ponta balustrado. La viro klakis per la dentoj. “Ne... ne... eraro,” li ektremis.
  
  
  "Mi vetas," diris Nick.
  
  
  "Estis akcidento. Mi ĵuras."
  
  
  "Vi volas diri, ke mi vivis hazarde." Noĉjo rapide pensis, rigardante en la timigitajn okulojn de la kelnero. Se tiu ĉi viro estus dirinta al la Grafo, ke Nick moviĝis en oficialaj svedaj rondoj, lia persista enfiltriĝo estus vana. Kaj la lasta ŝanco ekscii, kiu vere sabotas la svedan subteran urbon kaj minacas usonan aerdefendon, estos maltrafita. La stileto glitis en la manon de Nick.
  
  
  La voĉo de la kelnero fariĝis akra pro timo, kiam la vortoj eliris el lia buŝo. “Mi ne ŝlosis la pordon. Mi timis same kiel nun, kiam vi eliris el la mallumo.”
  
  
  Noĉjo premis la pinton de la ponardo al la tremanta gorĝo de la viro. "Kiu mortigis la veran kadavrodeponejon?"
  
  
  'Mi ne scias.'
  
  
  "Malĝusta respondo," diris Nick. “Ĝi kostos al vi vian vivon. Li kovris sian buŝon per sia mano. La ŝvelintaj okuloj malfermiĝis eĉ pli larĝe kaj palpebrumis rapide kiam la viro kaptis Nick je la maniko. Nick lasis iri por momento. "Ĉu vi denove certas?" - li bojis.
  
  
  "Jes, jes, mi memoras," diris la viro plende. "Asistanto von Stadi, Müller."
  
  
  — Kial? - klakis Noĉjo. La viro malrapide levis la ŝultrojn kaj iomete pozis.
  
  
  “Vi povas mortigi min, sed mi ne scias. Ĉiuokaze, ĝi verŝajne kostos al mi mian tutan vivon."
  
  
  - Kion do vi faris tie? - Akre demandis Noĉjo. "Ĉu vi provis vendi al la reala sekurgardisto polison pri vivasekuro antaŭ ol viaj amikoj mortigis lin?"
  
  
  “Mia nomo estas Gustav Lang. Mi estas raportisto pri speciala tasko por Der Spiegel. Mi filmas serion pri novnaziismo en moderna Germanio kaj jam de kelkaj monatoj rigardas Von Stadi. Vi povas kontroli kun la redaktoroj por vidi ĉu vi havas kontaktojn tie. Se vi ne havas ilin, ili nenion diros al vi."
  
  
  Nick kapjesis. Estas facile kontroli ĉi tiun historion. "Mi ŝatus scii kio okazis al tiu gardisto."
  
  
  La vireto balancis la kapon. "Kiam mi aŭdis, ke Von Stadi faras ion en Svedio, mi mem iris tien. Mi havas müller.Mi rigardis aliajn virojn en Svedio kaj parolis kun kelkaj gazetaj konatoj, kaj tiam mi aŭdis pri tiuj indigoradioj subtenantaj iliajn kontraŭlaserajn eksperimentojn. Kiam mi eksciis, ke unu el iliaj plej bonaj fizikistoj mortis, mi ekkomprenis ĉi tion kaj komencis serĉi. La korpogardisto jam mortis, do mi kaŝis lin dum momento kaj havis la okazon esplori. Mi portis liajn vestojn ĉar mi estas tre lerta pri kamuflado. Ĉi tio eble ŝajnos mallaŭga al vi, sed mi vidis pli ol sufiĉe por scii, ke Von Stadi faras aliajn aferojn ol kanti bivakfajrajn kantojn kun siaj bavaraj skoltoj. Mi bezonis scii pli. Tiam mi vidis vin...” La raportisto ektremis pro tiu ĉi memoro. "Mi sciis, ke mi devas rapide eliri de tie."
  
  
  Dum Noĉjo pripensis ĉi tiun rakonton, silento regis, rompita nur de la plaŭdado de akvo en la kanalo. Poste li ekbruligis cigaredon kaj donis unu al la raportisto.
  
  
  “Mi pensas, ke vi kaj mi devus bone interparoli ĉi tiujn tagojn. Ne nun. Mi devas reiri al la festo. Sed antaŭ ol mi foriros, estas ankoraŭ unu afero, kiun mi volas scii, Gus. Kial von Stadi tiom interesiĝas pri svedaj subteraj defendoj? Svedio estis neŭtrala en la lasta milito."
  
  
  “Nu,” diris Gustavo, “mi povas nur diveni pri tio, sed mi aŭdas ion en la kafejo. Mi estas sufiĉe certa, ke ĝi estas la sekvanta. Kompreneble, se li faros puĉon kontraŭ la registaro en Bonn, NATO tuj retiros ĉiujn nukleajn armilojn. Sed se von Stadi povas malhelpi Svedion disvolvi kontraŭlaseran aparaton, Ĉinio rekompencos lin per nukleaj armiloj kaj simpla lanĉa sistemo. Tiam li povos fleksi Eŭropon al sia volo. Kaj laŭ la maniero kiel ĉi tiuj sciencistoj bluiĝas kaj mortas, mi dirus ke li ankaŭ havas problemojn en Ameriko."
  
  
  "Hmm," diris Nick. "Kiam ĉio ĉi devas okazi?"
  
  
  “Tuj kiam li havas kialon. Venontfoje la registaro havas problemojn. Li estas tre ĝentila kun industriuloj kaj kelkaj altrangaj militistoj pro sia patro. Ili fidas lin, sed Ameriko kaj Francio ne, do li ne povas fari ion grandan ĝis li ricevas tiujn ĉinajn atombombojn. Kaj se vi vidas internacian sciencon distancigi sin de ĉi tiuj kontraŭlaseraj eksperimentoj, tio povus okazi iam ajn."
  
  
  "Ĝi estas bona rakonto eĉ por Der Spiegel," diris Nick. “Mi ŝatus publikigi dekonon,” la vireto diris mallaŭte. "Anstataŭe ni donas Eŭropon al frenezulo kaj Amerikon al Ĉinio pro timo, ke nia eldonisto estos procesita pro kalumnio." Nick ridetis morne. Estis malmulte da celo telegrafi Vaŝingtonon. Se Hawk malkovras la situacion, li sendos Nick Carter. Sed Nick Carter jam estis tie, kaj li tute ne sciis kion fari.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 9
  
  
  
  
  
  
  
  Nick kuŝis fumante en la akva lunlumo, liaj larĝaj ŝultroj kaj brusto super la kovriloj. Tra la malgranda fenestro li povis vidi la parkon ĉirkaŭ la kastelo, kiu aspektis minaca kaj malamika en la malforta lunlumo. Se io misfunkcias, ne ekzistas eskapo el la grafa kastelo; aro da sanghundoj travagis la teritorion nokte, kaj la kastelo estis tiom malproksime de la ĉefvojo, ke kelkajn horojn poste Nick estis preterpasita de patroloj de la samaj gajaj junuloj. . kun kiu li kantis kaj trinkis bieron antaŭ du horoj. Krome, miloj da lupkaptiloj estis metitaj en la arbaron ĉirkaŭ la kastelo, kiuj pafis cianidajn kuglojn kiam tretita sur, kiel eksplodantaj mangrenatoj.
  
  
  Tamen, Vaŝingtono devis konscii pri la ebleco, ke von Stadi volis uzi sian enorman influon en Germanio por forigi la registaron en Bonn, eĉ se ĉi tio ankoraŭ ne estis "fidindaj informoj". "Eble Gus farus bonan kurieron," pensis Nick. La masklo ŝajnis esti libera iri kaj veni. Ankaŭ ĉi-rilate estis problemoj, sed mono venkis multajn obstaklojn.
  
  
  Subite fluo de malvarma aero trafis la nudan bruston de Noĉjo. Certe iu malfermis la pordon en la koridoro. Lia mano glitis al la stileto, kaj momenton poste li rampis silente kaj nudpiede laŭ la malvarma ŝtona planko. Li aŭdis ŝtelitajn paŝojn en la ĉefa koridoro kaj retenis la spiron. Eble von Stadi kontrolis la fonon de Nicholas von Runstadt kaj sentis danĝeron.
  
  
  Paŝoj celkonscie marŝis al la pordo de Noĉjo. Li streĉiĝis, kiam la fera pordo knariĝis kaj li sentis novan aerblovon. En la lunlumo aperis figuro. Noĉjo silente paŝis antaŭen kaj ĉirkaŭvolvis sian muskolfortan brakon ĉirkaŭ lian kolon. entrudiĝinto kaj premis la pinton de la stileto al la arterio. Bonodora hararo karesis liajn lipojn, kaj lia mola, fleksebla korpo silente baraktis en lia teno.
  
  
  "Dio mia," anhelis Boot, "ĉu vi neniam dormas?"
  
  
  "Ĝi dependas," flustris Nick. "Kion diable vi faras ĉi tie?"
  
  
  “Mi venis por alporti al la heroo laŭrokronon. Mi malamas konfesi ĝin, sed vi faris bonegan laboron hodiaŭ.
  
  
  Nick rigardis ŝin. “Kaj se la grandulo etendas sian manon ĉi-vespere kaj ne trovos Botojn proksime? Aŭ ĉu estis lia ideo, ke vi venos ĉi tien kaj kviete mortigos min pro plibonigo de liaj rezultoj?
  
  
  "Ho, ĉesu," diris la knabino. "Vi bone scias kial mi venis." En la malforta lumo, ŝi malfermis la dorson de sia silka robo. Kiam la robo falis sur la plankon, ŝi malligis sian mamzonon kaj elpaŝis el sia pantaloneto kun siaj longaj, sveltaj kruroj. Ŝi venis antaŭen nuda kaj premis sin kontraŭ li. Ŝi ĉirkaŭvolvis siajn brakojn ĉirkaŭ lian larĝan dorson, kaj ŝia buŝo estis varma kaj malseka. Sub ŝia pasia atako, Nick sentis sian propran volupton ekflami. Li levis ŝin por porti ŝin al la lito, sed ŝi liberiĝis kaj ĵetis lin sur la malmolajn, malvarmajn ŝtonojn.
  
  
  “Jen,” ŝi spiris. "La ŝtonoj estas malmolaj kaj puraj." Ŝi faris sian vojon senkompate inter la malmola korpo de la viro kaj la senpersona malmoleco de la ŝtona planko. Kiam ŝi kuŝiĝis elĉerpita kaj peze spirante, Noĉjo prenis ŝin, portis ŝin al la lito kaj kuŝiĝis apud ŝi. Li aŭdis ŝin plorĝemi kviete.
  
  
  “Mi adoras ĉi tiun viron,” ŝi lamentis, “li estas tiel malvarmeta kaj bela. Kial li malakceptas min? Ŝi turnis sin al Noĉjo, ŝia vizaĝo striita de larmoj. “Ĉi-vespere estis la plej malbona. Mi devis kuri varmigitan gladilon dum unu horo kaj li nur sidis tie kaj rigardis la muron kun stranga rideto dum lia haŭto brulis kaj ĉio, kion mi volis fari, estis konsoli lin kaj dormi kun li. Dio, kiel malfeliĉa mi estas.
  
  
  Nick balancis la kapon. Botoj, kiuj havis kelkajn bonajn kvalitojn, ŝatis von Stadi, kiu, laŭ la opinio de Nick, havis neniun. Ne estis debato pri gustoj. Li lasis ŝin paroli kaj dum ŝi daŭre bruis, ilia intimeco kaj pasio denove kreskis. Poste, iom trankviliĝinte, Botoj sidis kun la maleoloj krucitaj ĉe la piedo de la lito, trinkante el la koksa flakono da konjako de Noĉjo.
  
  
  “Mi volas diri, li diras, ke li devas denove fari la taŭgecteston por pruvi ke li indas esti la gvidanto de la ĝermanaj kavaliroj, kio estas sensencaĵo. Kion rilatas batali kun ĝi?
  
  
  “Nu,” Nick diris, “li estas bona gvidanto. Sed mi scias ke se mi estus la gvidanto de la ĝermanaj kavaliroj, mi povus elpensi ion pli bonan ol kidnapi obskurajn svedajn sciencistojn."
  
  
  'Via opinio?' Botoj ridis. - Sciu, ĉi tiu sveda operacio estas nur unu parto. Kiam Ricky estas finita, li iĝos la gvidanto de la tuta Eŭropo kaj eventuale Ameriko. Mi diros al vi ion, knabo. Ricky estas kuracisto, kaj mi volas diri kuraciston, kaj unu el la plej bonaj. Mi vetas, ke vi eĉ ne scias, ke li inventis tiun brilbluan morton.
  
  
  Nick streĉiĝis – li sentis elektran kurenton trapasi lin. "Facile kun la trinkaĵo, knabino," li diris, devigante sin ŝajni nezorga. "Mi scias, ke via ulo estas stultulo, sed li ne povas igi homojn bluigi kaj morti milojn da mejloj for."
  
  
  Botoj ridis kaj Noĉjo verŝis alian malavaran kvanton da brando en ŝian tason.
  
  
  'Ho ne?' Ŝi diris. “Nu, aŭskultu. Antaŭ kelkaj tagoj, Ricky revenis de la laboratorio aspektante diable freneza. Ĝi estis la plej timiga afero ekde kiam Kingkongo batalis kontraŭ aviadiloj. La estonta Kanceliero de Germanujo, blua de la kapo ĝis la piedoj, rapide pensis Noĉjo dum la knabino daŭre bruis. Li devis iel sendi mesaĝon al Svedio, ke indigaj radioj ŝajne ne vere ekzistis. Kompreneble li bezonis pruvojn, sed tio ne gravis. Astrid povus labori pri tio.
  
  
  "Li certe trompis vin," diris Nick.
  
  
  “Kiel do, ĉu vi trompis min? Rick ne ŝercis. Rigardu, ĉiuj ĉi tiuj homoj fariĝas bluaj kaj mortas, kaj ĉiuj pensas, ke ĝi estas el la kosma spaco aŭ io, sed jen kion Ricky elpensis en sia laboratorio... Li diris, ke li finfine disvolvis la tension ĝis ĉi tiu nivelo tiomgrade ke neniu el ili povis diri ĝin. estis nekonata viruso aŭ io simila. La knabino komencis kapjesi, kaj Noĉjo zorge prenis de ŝi la brandon. "Kiam la fakturo iras al la laboratorio?" - demandis Noĉjo. “Mi scias ion pri virusoj. Se li havas tion, kion mi pensas, ke li havas, mi scias kiel fari riĉaĵon el ĝi.”
  
  
  La botoj ridis laŭte kaj neregeble. Ŝi premis la manon de Nick kontraŭ sia korpo dum ŝia kapo turniĝis tien kaj reen. “Li havas la tutan monon, kiun li bezonas, karulo. Cetere, ĉu vi estas ĉi tie por babili aŭ kudri? Botoj ebrie ridetis. Ŝi provis tiri Nick al si. "Ĉiam trinku hastochteluk assik... neniam trinku tro multe..."
  
  
  "Viruso, Botoj, viruso," Nick insistis.
  
  
  "Mi havas cimon, kiu eliras por promeni," Botoj kantis ebrie kaj monotone. — Dolĉa, eta, blua tanko... te -... rie... tje...'
  
  
  Sufokita rido rompis la silenton de la koridoroj, tian ridon, kiun Nick aŭdis lastatempe en malhela amuzparko en Danujo – falsa, freneza rido, kiun Niĉjo ĵuris silentigi unufoje por ĉiam. Li eksaltis kun stileto en la mano kaj kuris al la pordo, sed la ridado jam estingiĝis en la mallumaj koridoroj de la kastelo.
  
  
  "Ĉi tiu estas la nano Lokio," Botoj ridis. "Li konas ĉi tiun kastelon eĉ pli bone ol Ricky, ne forgesu lin, neniam forgesu lin." Venu ĉi tien, granda knabo, kaj faru ion por mi."
  
  
  Noĉjo turnis sin kaj rigardis la knabinon. Ŝi kuŝis kun la kruroj disigitaj invite kaj kantis kviete kun ebria patoso. "Ho, Lokio estas rapida kaj inteligenta, sed Bootsy volas viron..." Post momento, ŝi ekdormis. Ĵus antaŭ tagiĝo, Nick vekis ŝin kaj sendis ŝin stumblante, obtuza okulo, al ŝia ĉambro.
  
  
  Noĉjo staris ĉe la malgranda fenestro kaj rigardis eksteren. La sono de trumpetoj tondris super la silentaj montetoj. Nick vidis tre armitajn bataltrupojn, apogitajn per kirasaj aŭtoj, pasi tra la valo sur siaj ĉiutagaj manovroj. Manovroj kiuj pagos se von Stadi decidas alfronti la okcidentgermanan registaron.
  
  
  Ĉu Von Stadi povas fari ĝin sola? Li bezonos helpon, sed ne multe. Luther, Hitler, Castro, Marx kaj Mohammed... la nomoj de aliaj homoj, kiuj preskaŭ sole ŝanĝis la kurson de la historio por pli bone aŭ malbonon, ekfulmis en la menso de Nick.
  
  
  Li nur esperis, ke la kelnero Gustav Lang deĵoris tiun vesperon ĉe Deutschland über Alles Taveerne.
  
  
  
  
  Tagiĝo krevis sur la murita kampuso. La unuaj laboristoj aperis sur la stratoj kaj malbonhumore iris al siaj fabrikoj. Ĉe la pordo de la malluma kafejo staris senmova figuro, nerimarkita de la preterpasantaj laboristoj kaj tiel pacienca kiel la ŝtonoj sur kiuj li staris.
  
  
  Post momento, la pordo malfermiĝis kaj aperis Kelnero Lang. Li klinis sin super la bicikloseruron, ne atentante la viron.
  
  
  La okuloj de ĉi tiu viro estis pli malnovaj ol la tempo kaj malvarmaj kiel la Arkta Oceano. Ili ekbrilis kiam la momento de ago alproksimiĝis. Li antaŭeniris per grandaj, silentaj saltoj. La viktimo suprenrigardis, kriis kaj kuris laŭ la dezerta strato. Malantaŭ li li aŭdis la sonon de besto, malhelan parodion de rido. Li eligis lastan agonitan krion, kiu eĥis inter la dormantaj domoj, poste granda mano falis sur lian ŝultron kaj alia mano kaptis lian kapon. Neniu vidis la mallongan lukton, neniu vidis kiel la grandulo rompis la dorson de la etulo per unu bato kaj deŝiris lian kapon per unu mano, kiel ungego.
  
  
  La kapo de Gustav Lang nerimarkeble ruliĝis trans la florĝardenon. La murdinto ĵetis la senkapan korpon sur sian ŝultron kaj revenis al la ŝedo, kie la viktimo tenis sian biciklon. Li elpuŝis la korpon tra la pordo kaj malstreĉite iris laŭ la strato, ne atentante la laboristojn, kiuj ĉirkaŭas lin kaj la sangon sur liaj vizaĝo kaj manoj.
  
  
  
  
  La manoj de Nick estis kunmetitaj malantaŭ lia dorso de la plej forta viro, kiun li iam renkontis. Li traktis Nick kiel bebon, kaj la luktisto Heinrich estis komparita kun li.
  
  
  malfortulo.
  
  
  Grafo Ulrich von Stadi rigardis Nick kun malforta rideto. - Ĝojas vidi, ke vi ne estas tute nevenkebla, sinjoro von Runstadt. Lasu lin foriri, Einar.
  
  
  Ŝtalaj manoj subite liberigis Noĉjon kaj puŝis lin tiel ke li falis teren antaŭ la Grafo.
  
  
  Vi povas diri al mi, kion vi faris apud la laboratorio, sinjoro von Runstadt.
  
  
  "Mi estas perdita," Noĉjo diris malafable kaj ekstaris. "Mi serĉis lokon por pafi kaj antaŭ ol mi sciis ĝin, via gorilo saltis sur min."
  
  
  Von Stadi ridis. "Einar ne estas gorilo - li estas vikingo kiu aĝas preskaŭ mil jarojn."
  
  
  Noĉjo turnis sin kaj rigardis konsternite al la viro, kiu ĵus kaptis lin. La grandega figuro rigardis malantaŭen per la senfundaj, sensencaj okuloj de besto. Li ja aspektis maljuna, sed kun la vetera sano de fiŝkaptisto. Kvindek, eble sesdek. “Konservu ĉi tiujn legendajn rakontojn de herooj por vi. "La universitata heredaĵkampanjo," Nick diris acide. "Mi ne faris hieraŭ."
  
  
  La Grafo ridis kaj balancis la kapon. “Mi povas certigi vin, ke Einar estas vere vikingo. Li estis parto de la skipo de ŝipo kiu estis malkovrita en la glacio fare de germana polusa ekspedicio baldaŭ antaŭ la milito. Kiam mia patro sendis min al Argentino en 1943, tre malfacile ni sukcesis kunporti kvin el la frostigitaj amikoj de Einar kaj sin. Einar estas la nura kun kiu ni havis sukceson, la ceteraj suferis cerbolezon antaŭ mil jaroj aŭ estis perditaj provante revivigi ilin. Ĉiukaze, mi ne venigis vin ĉi tien por paroli pri antropologio. Pro diversaj kialoj mi ankoraŭ ne sufiĉe fidas vin por klarigi kial mi bezonas tiun ĉi svedan fizikiston, sed mi bezonas ŝin. Dum vi verŝajne estas escepta oficiro, Herr von Runstadt, la afero estas, ke vi valoras por mi nur kiel rimedo por akiri Astrid Lundgren.
  
  
  "Bone," diris Nick gaje. - Tiam mi iros al Stokholmo kaj prenos ĝin por vi. Por kroma kotizo, kompreneble, sed ĝi ne estos prohibe alta.”
  
  
  “Kontraŭe, mia kara von Runstadt, vi restas ĉi tie. Vi diris al mi, ke Fräulein Lundgren amas vin kaj fidas vin. Se tio estas vera, simpla noto en via manskribo sufiĉos por tio, kion mi pensas."
  
  
  Noĉjo kapjesis kaj kaŝis sian seniluziiĝon. La ideo iri al Svedio koste de von Stadi donis al li iom da espero. Nun li devis fidi al la kelnero Gus.
  
  
  “Ĉu vi pensas, ke vi ricevos ion de ŝi kiam ŝi estos ĉi tie? La laboro kiun ŝi faras estas tiel kompleksa ke vi povus torturi ŝin dum monatoj kaj ĉio, kion ŝi devus fari, estas igi unu leteron en tri-paĝan formulon kaj vi bezonus jaron por ekkompreni, ke ŝi mensogis."
  
  
  Von Stadi penseme rigardis Nick, liajn kunpremitajn manojn. "Por via scio kaj eble por ŝpari al mi multajn problemojn, mi montros ĝin al vi, sinjoro von Runstadt."
  
  
  Li premis butonon sur la regpanelo antaŭ si. Parto de la panelita muro glitis malfermita por riveli vicon de televidekranoj. Sur unu el la ekranoj estis bildo, kiu memorigis Nick pri sceno en mensa malsanulejo de la 17-a jarcento. La kompatindaj, malgrasaj estaĵoj malgaje sidis en tute malplena ĉambro. Neniu el ili moviĝis.
  
  
  - Kattonaj skizofreniuloj, sinjoro von Runstadt? Nova. Rigardu.' La Grafo parolis mallonge per la telefono, kaj du fortaj fratoj en blankaj manteloj aperis sur la ekrano, alkroĉante elektrodojn al la kranio de unu el la pacientoj.
  
  
  Subite, ĉiuj senmovaj, duondetruitaj estaĵoj komencis batali kaj flugis al la gardistoj kun strange brilantaj okuloj. Iuj genuiĝis: aliaj, virinoj, proponis sian teruran sekson al la gardistoj. Unu el la gardistoj diris ion, nur unu vorton, kaj subite la hordo retiriĝis, ĝemante kaj svingante, penante grimpi la nudajn murojn en evidenta paniko. Nick sulkigis la brovojn. Von Stadi ridis.
  
  
  “Nun vi vidis la plej draman parton. Kiel ĉe elektro, vi nur povas vidi la efikon, ne la fenomenon mem. Ĉi tiuj estas miaj kobajoj por eksperimentoj, kiuj ĝis nun estis faritaj nur ĉe bestoj. Vi verŝajne scias, mia kara von Runstadt, ke certaj centroj de la cerbo, simple dirite, regas la korpaj funkcioj asociitaj kun plezuro kaj doloro. Elektra stimulo povas doni al la subjekto neimageblan plezuron. Plezuro kiu faras senfine longedaŭran sekskuniĝon bagatela, plezuro same neimagebla kiel la plezuroj de la ĉielo."
  
  
  La voĉo de la grafo falis kaj li mallaŭte ridis.
  
  
  “Bedaŭrinde, ĉi tiu plezuro ankaŭ havas siajn malavantaĝojn. Ĉar ĝi povas esti milionoble pli potenca ol, ekzemple, morfino aŭ LSDo, ĝi ankaŭ estas milionoble pli dependiga. Post tri sekundoj vi povas transformiĝi en pecon de vegetaĵaro. Tiamaniere mi regas Einaron, alternante inter plezuro kaj doloro. Ĉar li estas valora por mi, mi neniam sendis lin por pli ol sekundo."
  
  
  "Kiu estas ĉi tiuj homoj?" - demandis Noĉjo mallaŭte. La grafo ridis.
  
  
  “Ili estas renegatoj. Viroj kaj virinoj kiuj iĝis membroj de nia ordo kaj tiam, aŭ intencite aŭ erare, perfidis ĝin."
  
  
  "Kaj jen kiel vi volas akiri la kontraŭlaseran formulon de d-ro Lundgren?"
  
  
  "Kompreneble," diris la grafo.
  
  
  "Kaj se vi forbruligos tiun scion tuj el ŝia cerbo?"
  
  
  "Miaj kirurgiaj kapabloj ne zorgas por vi." - diris la grafo ridante, - kondiĉe ke vi kondutas dece. Mi povas diri al vi, ke memorperdo estas neebla kiam vi estas morta. Ĉi tiu kontrolo de la cerbo estas sendube la plej potenca instigo konata de homo. Post certa punkto, ŝi estos feliĉa memori.
  
  
  La grafo rigardis sian horloĝon.
  
  
  “Pardonu min nun. Bonvolu skribi ĉi tiun noton al fraŭlino Lundgren kaj alporti ĝin al mi poste. Mi ankoraŭ havas aferojn por fari. Ŝajnas, ke hodiaŭ estas kelnero en la urbo, unu Gustav Lang. estis mortigita kaj mi devas iri kaj rakonti al la aŭtoritatoj ke ni havis nenion por fari kun ĝi."
  
  
  Grafo von Stadi ekstaris.
  
  
  — Auf Wiedersehen, Herr von Runstadt. Bonan nokton.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Noĉjo forlasis la kabineton de la grafo kaj iris al la staloj. Gustav Lang, ĵurnalisto, mortinta. Ne estis maniero transigi la mesaĝon, kaj je la sekva tago la alivestiĝo de Nick kiel novnaziisto estus disŝirita. Kvazaŭ li ne estis jam preskaŭ disŝirita, kun la nano Lokio spionanta lin ĉirkaŭ ĉiu angulo. Sed Astrid Lundgren ricevos noton en Svedio, kaj Larson rifuzos lasi ŝin iri al Germanujo, kaj von Stadi komprenos, ke li aĉetis porkon en poke. Nick ricevis neniun averton. Li nur subite mortos, same kiel Gus Lang.
  
  
  En la stalo, kiu odoris je fojno, urino kaj ĉevalsterko, Noĉjo elektis grandan ĉevalinon. Li permesis al ŝi piediri laŭ la arbara pado. En la kolektiĝanta krepusko estos malfacile rimarki lin el la kastelo. Nun estas tempo foriri, decidis Nick. Li ŝuldas sian vivon al sia kapablo fari rapidajn decidojn; li eĉ ne revenis en sian ĉambron.
  
  
  Noĉjo kondukis la ĉevalinon laŭ kruta brido kondukanta en la arbaron. Ĉe la supro de la monteto li haltis kaj rerigardis al la kastelo kaj kromkonstruaĵoj, kvazaŭ dezirante presi ilian pozicion en sian cerbon. Li utiligis sian tempon en la laboratorio antaŭ ol Einar kaptis lin. Kaj kvankam Nick sciis nenion pri virusoj, la sciencisto sciis. Kaj estis granda diferenco inter transdoni scienciston al la kompato de von Stadi aŭ esti kontrabandita por ekscii la veron pri la blua viruso. Nick neniam povis pruvi al la mondo de internacia scienco ke "indigoradioj" estis lerta invento por malhelpi sciencistojn labori pri laserdefendoj, sed Astrid povis.
  
  
  Ĉe la punkto kie li kredis ke la ĉefvojo estis plej proksima al la fermita arbaro, Nick kondukis la ĉevalinon de la migrovojo kaj en la arbaron. Eĉ en taglumo, la cianidkaptiloj estos malfacile videblaj. En la lumo de la tago estis nur afero de bonŝanco ĉu Nick pluvivos aŭ ne. La ĉevalo nevole proponis al Nick helpon. Ŝi kreskis en maldensejoj kaj rajdis tra la arbustaĵo. Foje ŝi staris senmove kaj Noĉjo devus puŝi inter ŝiaj ripoj por antaŭenpuŝi ŝin, sed li ne devigis ŝin fari tion. Se ŝi staris ie, li deĉevaliĝis kaj marŝis kun la ĉevalo laŭ larĝa arko ĉirkaŭ la loko, kiu timigis la beston. Kaj tiam li vidis antaŭ si altan dratan barilon, kiu protektis la bienon de la grafo kontraŭ indisencaj okuloj. Ĉu ĝi estis elektrigita? Nick dubis pri tio. Sur blankaj signoj ĉiujn dek metrojn laŭlonge de la barilo li legis: Achturig... Verboten... Viktimoj pafas. Nick havis ĉirkaŭ kvindek metrojn por iri. Subite leporo saltis al la piedoj de la ĉevalo. La ĉevalino leviĝis kaj galopis tra la arbustaro, orelojn malantaŭen. Nick ne povis deteni sin. La pordego pli kaj pli proksimiĝis. Tridek metrojn, dudek metrojn, kaj tiam li aŭdis klakon de volvaĵrisorto. Li eltiris la piedojn el la piedingoj kaj premis sin al la dorso de la ĉevalo.
  
  
  La ĉevalino kriegis pro doloro, kiam la kugloj eniris ŝian korpon kaj falis, sed Noĉjo flugis en la aeron, ekstaris kaj elsaltis el sub la kruroj de la torturita ĉevalo. Dum momento li pripensis eltiri la ĉevalinon el ŝia mizero per sia Luger, sed la sono de la pafo eble fordonis lian pozicion. La cianido estus funkciinta sufiĉe rapide.
  
  
  Fine li turnis sin kaj singarde marŝis al la barilo. Kiam li alvenis tien, la ĉevalo kuŝis senmove, kaj la sola sono en la arbaro estis farita de la forpasintaj birdoj flugantaj inter la pinoj.
  
  
  Nick grimpis la barilon. Estis pikdrato ĉe la supro, sed ĝi pendis diagonale super la vojo por konservi homojn ekstere. Noĉjo ĵetis sian tunikon super lin kaj facile malsupreniris la alian flankon.
  
  
  Poste li marŝis laŭ la mallumiĝanta vojo. Li havis ĉirkaŭ sepdek markojn en sia monujo kaj havis longan vojaĝon antaŭ si. Kiam la aŭto alvenis, li kaŝis sin en la arbustaro. Kiam li aŭdas pezan sonon Kiam li aŭdis kamionon, li petis veturon. La kampuso estis kvardek mejlojn for, kaj la Grafo estus rimarkinta lian malaperon longe antaŭ ol Noĉjo povis marŝi tiun distancon.
  
  
  Kun la tempo, lin sekvis kamiono ŝarĝita per sterko, kiu kondukis lin duonvoje tra la urbo. Li tiam ricevis lifton fare de du kamparanoj kiuj preterpasis kun botelo da brando, malbenante la registaron. Unu horon poste la lumoj de la universitata urbo aperis malproksime kaj la kamparanoj diris, ke ili haltas por tagmanĝi. — Iru kun ni. Tiam ni kondukos vin al Frankfurto."
  
  
  Nick balancis la kapon. Ili estis parkumitaj antaŭ la plej granda restoracio de la grandurbo, Deutschland über Alles Taveerne, kaj Nick sciis ke ĝi estos pakita kun membroj de la Germanaj Kavaliroj. Nick estis tro konata por sia venko super Henry por esti preteratentita. "Mia stomako estas iom ĉagrenita kaj mi estas laca," diris Nick. "Se vi ne ĝenas, mi preferus dormeti en la aŭto."
  
  
  La kamparanoj levis la ŝultrojn kaj iris al la kafejo. Nick eksidis abrupte kaj premis sian manon al la Luger. La kavaliroj volis trovi la viron, kiu tiel brutale mortigis la kelneron en la kafejo. Nick atendis dum unu horo siajn ĵus trovitajn amikojn dum grupoj de germanaj junuloj rapidis preter la fiakro de la kamiono.
  
  
  “Haltu ĉiujn fremdulojn. Demandu ĉiujn, ili kriis tien kaj reen. La pridemandado konsistis plejparte el kolektado de universitataj knabinoj kaj diketaj farmknabinoj kaj peti iliajn nomojn, adresojn kaj telefonnumerojn, sed inter la junuloj Nick vidis kelkajn krudajn pli maljunajn virojn eliri el la kastelo kun pistoloj rimenitaj al la koksoj. Von Stadi ne longe atendis.
  
  
  Noĉjo rigardis ilin malvarme el la kabano, fumante unu cigaredon post la alia. Pasis alia horo kaj la du kamparanoj ankoraŭ ne revenis. Li estis provonta stirado de la kamiono kaj vidi kiom longe ĝi iris kiam du viroj en supertuto ŝanceliĝis el la kafejo.
  
  
  Kiam ili vidis Noĉjon sidantan tie, ili surprizite ridis kaj hurlis sur la strato. “Ha, nia amiko kun la malforta stomako estas ankoraŭ tie. Kion vi opinias, Hermann?
  
  
  “Mi pensas nenion, Karlo. Ŝajnas al mi, ke tio estas problemo de universitataj profesoroj, ne de malriĉaj kamparanoj, kiuj daŭre odoras kiel porka feko, kiom ajn ofte ili lavas."
  
  
  Nick estus ŝatinta silentigi la du komikulojn per Luger, sed li sciis, ke pafo en la centro de la urbo altiros atenton.
  
  
  "Do ni devos konduki lin al Frankfurto, Hermann."
  
  
  "Ĝuste, Karlo."
  
  
  La du viroj grimpis en taksion kaj, post pluraj falsaj ekveturoj, sukcesis atingi la ĉefvojon kondukantan al Frankfurto.
  
  
  "Von Stadi devigas sian tutan popolon serĉi la murdinton anstataŭ la perfidulojn, kiuj vendis nin al la rusoj kaj usonanoj. Ĉi tio estas nenio por maljuna von Stadi.
  
  
  “Ha, bona homo, ĉi tiu von Stadi,” kapjesis Karlo. "Li scias kion fari kun tiuj malbenitaj usonanoj, jes."
  
  
  Ili svingis lanternojn sur la vojo. Malbenante, Hermann haltigis la kamionon. Pluraj junuloj kun karabenoj staris malfortike meze de la vojo, kaj alta, blonda oficiro ĉirkaŭ dudekjara proksimiĝis al la aŭtomobilo.
  
  
  "Ni havas ordonojn kontroli ĉiujn kamionojn sur la Frankfurta vojo," la oficiro mallonge diris. Li metis la piedon sur la kurtablon de la aŭto kaj atendis. Hermann elŝovis sian grandan ruĝan vizaĝon tra la fenestro kaj blovis en la vizaĝon de la blondulo antaŭ ol li parolis. "Kie vi estis kiam ni haltigis rusajn tankojn survoje al Stalingrado, kio?"
  
  
  "Tiel mi aŭdas ĝin," diris Nick kun ebria rido, prenante longan gluton el preskaŭ malplena botelo da konjako. "Kie vi estis kiam ni faris du dekduojn da flugoj semajne kontraŭ B-17, ĉu?"
  
  
  "Ne estu tiel malbona kun ĉi tiuj dolĉaj infanoj," Hermann konkludis penseme. "Ili intencas bone, sed ili ne scias pli bone."
  
  
  "Mi estas la kapitano de la germanaj kavaliroj," la junulo klakis. 'Ankaŭ mi volas...'
  
  
  "Kun dolo piedbatanta la kapitanon kaj liajn virojn en la azenon, ili povas vidi kiel ĝi estis tiam," Nick sugestis gaje.
  
  
  “Ĉi tio estas diable bona ideo,” grumblis Hermann, “precipe ĉar ili ne rajtas reteni impostpagantojn. Assemeh batalas, kaj poste ni batalas kune.”
  
  
  Li malfermis la pordon militeme. La kapitano denove puŝis ŝin kaj turnis sin. "Tri ebriaj kamparanoj iras al Frankfurto," li klakis. “Skribu ilin kaj lasu ilin pasi. Ni ne savos Germanion batalante ebriajn porkkultivistojn."
  
  
  ``Ha, venko,' diris Hermann.
  
  
  "Sen pafo," diris Karlo.
  
  
  "Bonege," diris Nick. "Ĉu estas iom pli".
  
  
  "Vi unue," diris Karlo. "Ni trinku asemon, kaj poste ni trinkos kune."
  
  
  La kamiono denove ekmoviĝis kaj preterpasis la ŝafe ridantajn ĝermanajn kavalirojn. Kio sekvis estis serio de malhelaj kamparaj vojoj kaj brilantaj en la mallumaj reflektoroj. Nick alternis inter la du fantoj ĉe la rado kaj apogis ilin reen en la kajuton la venontan fojon kiam ili haltis por brando. Ĝenerale, mi sentis min bonege. Li venkis von Stadi kaj estis ene de kelkaj mejloj da Frankfurto antaŭ tagiĝo. Se li estos bonŝanca, li povos kapti rektan trajnon al Kopenhago.
  
  
  La suno jam leviĝis, kiam la kamparanoj decidis halti por matenmanĝi. Ĝi estis malgranda hotelo inter la abioj. Ili trenis lin for, kvankam li murmuris, ke li ne havas monon.
  
  
  “Ni pagas matenmanĝon. "Vi estas bona knabo," diris Hermann. Dum ili manĝis kolbasojn, Noĉjo suprenrigardis kaj vidis viron kun sia vizaĝo en malfermita ĵurnalo. La foto de Nick okupis duonon de la unua paĝo. La senkapa kaj mutilita korpo de Gustav Lang plenigis la aliajn
  
  
  duono. Nick ne bezonis legi la rakonton por scii ke von Stadi trompis lin por la murdo. Hermann enŝovis la nazon en sian kafkruĉon, sed Karlo aspektis enuigita en la kafejo. Nur en humoro legi la ĉefpaĝon de alies gazeto.
  
  
  "Ĉu vi povas diri al mi kie estas la Imperia Hotelo en Frankfurto?" - demandis Noĉjo malespere. "Mi havas amikon tie, sed mi ne estas en Frankfurto ekde la milito."
  
  
  Hermann levis la kapon kaj penseme mallarĝigis la okulojn, sed Karlo jam vidis la foton.
  
  
  “Aŭskultu, Hermano,” Carl muĝis, “ĉi tiu estas la murdinto, la ulo, kiun ili serĉis hieraŭ nokte. Li bele trompis nin.”
  
  
  Nick rapide ekstaris. "Pardonu, knaboj."
  
  
  "Tiu monstro senkapigis la kompatindan kelneron," kriis Karlo. Ambaŭ fantoj atakis Nick samtempe. Li aŭtomate mezuris la distancon. Lia dekstra pugno pafis kun la trompa malrapideco de peza boksisto, batante Carl per la pinto de lia mentono. La farmisto kolapsis kvazaŭ trafita de fulmo, sed Hermann, enterigante sin en la polico kaj petante helpon, ĵetis sin sur la dorson de Nick. Noĉjo bezonis eble sekundon kaj duonon por liberigi sin de Herman, kaj tiam la tuta ĉambro ekstaris.
  
  
  “Rigardu, infanoj. Besto de Bavario el la gazeto. Pro Dio, helpu min."
  
  
  Noĉjo kuris al la pordo, Hermann kaj la aliaj sekvis.
  
  
  "Atentu, infanoj," iu kriis per gazeto. "Ili diras, ke li estas armita kaj verŝajne danĝera."
  
  
  Granda, dika viro en kuirista kostumo eliris el la kuirejo kaj starigis sin malantaŭ la pordo. Li estis armita per longa ĉiztranĉilo. Ĝi estis danĝera armilo, kaj la dikulo ne aspektis, ke li facile timiĝus. “Vi ne povos eliri de ĉi tie, Carter,” lia interna voĉo avertis lin. Akcipitro povas kontroli mortajn spionojn, sed ne mortajn civilulojn.
  
  
  "Informu la policon," diris la dika kuiristo trankvile. “Mi tenos lin ĉi tie ĝis ili venos.
  
  
  En la tempo necesa por diri tion, Nick kaptis seĝon kaj nun kuris al la pordo kiel rugbeisto kun tri pezaj germanoj surdorse.
  
  
  La kuiristo svingis longan tranĉilon al Noĉjo kaj provis eviti lin. La seĝo trafis liajn krurojn kaj la tranĉilo falis sur la plankon kun kraŝo. La kuiristo elflugis tra la pordo, akompanita de Nick kaj la homoj tenantaj lin. Dum momento estis furioza batalo antaŭ la hotelo, sed sen timo de tranĉilo, Nick rapide traktis la ceterajn homojn. Li klopodis zorge trakti tiujn bonajn germanajn civitanojn, sed li nur parte kontrolis la fulmrapidan reagon. Liaj brakoj kaj kruroj formis komplikan ŝablonon, liaj kontraŭuloj falis teren, anhelante kaj ĝemante, kaj momenton poste Noĉjo estis libera.
  
  
  Li ĉirkaŭrigardis. Malantaŭ la hotelo kuŝis plugita kampo, kaj malantaŭ ĝi arbaro. Ili aspektis promesplenaj. Sen pli perdi tempon, Nick kuris al la leviĝanta suno.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 11
  
  
  
  
  
  
  
  La helikoptero serĉis lin la tutan tagon. Ankoraŭ tondris super la arboj. Ĉiufoje kiam Noĉjo grimpis al alteco kaj rigardis malsupren, li vidis homojn kun hundoj transirantaj la kampojn. La grafo ŝajne certigis ke la murdo de Gustav Lang ricevis larĝan diskonigon. Estis vespero kaj li sciis, ke li bezonas dormi. Nur lia supera lignoprilabora tekniko kaj preskaŭ besta ruzo permesis al li ankoraŭ... esti libera. Sed eĉ lia bonega fizika kondiĉo kaj malfacila joga trejnado ne povis igi lin vivi eterne.
  
  
  Li iris norden, kuraĝe saltante sur vartrajnon. Li tiam kuŝis vizaĝo malsupren en la marĉo dum tri horoj dum detektivoj preterpasis lin. Kaj kiom malproksimen li atingis tiun tagon? Dek kilometrojn? Dudek? Li ne havis ideon. Nun li vidis akvon sub si, multe da akvo. Li iris laŭ la monteto kaj vidis havenojn, riverbarĝojn kaj magazenojn.
  
  
  Kie estis magazenoj, estis senhejmaj homoj, kaj nun jen Nick Carter. Loko kie vi povus aspekti kvazaŭ vi estis serĉata pro murdo kaj ankoraŭ dormi trankvile en malpura strateto.
  
  
  La ĉambro estis tute blanka, la planko estis el griza ŝtono.
  
  
  En la centro staris grafo von Stadi kun la supra korpo nuda. Lia svelta, forta dorso estis striita de ruĝa, kiel vojoj sur sangomapo, kaj la resto de lia korpo brilis pro ŝvito.
  
  
  La botoj de Delaney permesis al la nodo fali el ŝia mano. La Grafo aŭdis obtuzan baton sur la tero kaj malrapide turniĝis. Li rigardis la tremantan knabinon dum momento, poste ĵetis al ŝi ĉemizon por drapiri super ŝiajn nudajn ŝultrojn. “Mi denove venkis. Ĉiuj eraroj estas forlavitaj per sango. En la fino, tion ĉiuj homoj komprenas. Mi povas tiam defii homojn kaj trudi mian volon al tiuj, antaŭ kiuj mi povus alie tremi. Memregado estas bela afero." Li karesis ŝian mentonon malestime. “Mi volis elteni la doloron, sed vi ne povis elteni ĝin. Tiel mi ĉiam estos via mastro."
  
  
  “Mi kredas ke vi ne komprenas, Ricky...” Botoj komencis, sed la Grafo ne lasis ŝin fini. Li prenis la taglibron kaj rigardis ĝin dum momento. Li tiam diktis en la murmikrofonon.
  
  
  “Von Runstadt ankoraŭ estas libera. Kun la germanaj kavaliroj kaj ĉiuj miaj entreprenoj, la farmaciaj fabrikoj de Von Stadee kaj ĉiuj kompanioj kaj bankoj de kiuj mi estas komisaro, la plej alta prioritato devas esti donita al elspurado de la eskapinta insidmurdisto von Ranstadt, kiu prezentas grandan danĝeron por la germano. movado. kaj sufiĉe da informoj por ruinigi nin. Ĉiuj niaj politikaj kontaktoj devas esti devigitaj helpi nin premante la policon kaj, kie eble, la armeajn aŭtoritatojn por revenigi ĉi tiun viron en iliajn manojn. Mi kompreneble devas esti tuj avertita, se li estas arestita. Neoficiale, kaj ĉi tio estas nur por niaj sekretaj kanaloj, mi pretas pagi kvincent mil markojn al ĉiu, kiu alportas al mi sian kapon." La Grafo mallonge ridetis. Mi ne bezonas lian korpon. Pri la resto por hodiaŭ, mi diras jes al Krupp, ne al Volkswagen kaj eble Lufthansa. La ceteraj povas atendi."
  
  
  Li malŝaltis la muran mikrofonon, surmetis manfaritan silkan ĉemizon kaj streĉis sian kravaton. Vestiĝante, li rigardis Botojn en la spegulo.
  
  
  “Estas ankoraŭ unu afero, kiun mi forgesis, Botoj. Vi flugas al Travemünde, kie la lerta kaj eltrovema Von Runstadt plej verŝajne provos transiri la limon al Skandinavio."
  
  
  Botoj silente rigardis, fascinitaj de la reto de sangomakuloj videblaj tra la silka ĉemizo de von Stadi.
  
  
  "Ĉu vi aŭdis min?"
  
  
  "Mi aŭdis vin," diris Botoj malklare.
  
  
  — Bone. En Travemünde, ĉiuj niaj konsiderindaj rimedoj estas je via dispono. Se Van Runstadt aperas ie aliloke, flugu tien tuj. Vi, kara, alportu al mi lian kapon, kaj neniun alian. Post ĉio, estis via loza lango kiu malkaŝis la sekretojn de nia organizo."
  
  
  "Mi ne povas fari tion," diris Boots. La grafo ekridis, prenis la pakaĵon kaj donis ĝin al ŝi. Li turnis la dorson al ŝi.
  
  
  "Batu min," li klakis. Estis longa silento, poste la vipo falis teren duan fojon. La Grafo turnis sin kaj rigardis sian horloĝon.
  
  
  Max preparos la Kolportiston Siddeley en ekzakte 45 minutoj. Vi estos en ĝi. Vi povas uzi ajnan metodon, pri kiu vi povas pensi, sed memoru - kapo."
  
  
  La grafo surmetis sian jakon kaj malsupreniris, fajfante la temon de la fugo de Bach.
  
  
  La vartrajno estis ŝarĝita kun karbo kaj konstante portis Nick direkte al la dana limo. Li aŭdis la bruadon de radoj dum la vagonoj ruliĝis trans la pramon, kaj la manovroj kriegis direktojn. Tiam farigxis longa silento, kaj fine Nocxjo sentis la balancigxon de la boato ecx en la vagono. Li singarde elrigardis el sub la toltuko kaj kalkulis la riskon. Kiom longe li estis sur la vojo? Du tagoj? Tri tagoj? Ĉu la ĉaso finiĝis dum kelka tempo? "Al diablo kun la risko," decidis Nick. Li ne manĝis dum tridek ses horoj, kaj estis tre bona restoracio sur la ferdeko. Li malsuprengrimpis de la ŝarĝvagono kaj direktiĝis al la ŝtuparo inter la dense plenplenaj aŭtoj en la forlasita holdo.
  
  
  En ĉi tiu labortago, la granda salono estis preskaŭ malplena. Nick marŝis al la angula tablo kaj certigis, ke lia mono estas videbla por la kelnero sur la tablotuko. La kelnero verŝis glason da glaciakvo kaj donis al Nick la menuon, ĝentile ignorante lian aspekton. Nick trinkis la glacian akvon avide. Li ne longe forkuris, sed sufiĉe longe por forgesi, ke ekzistas io tiel simpla kaj bongusta kiel glacia akvo. Li jam fartas pli bone. Manĝinte, li revenis al la vagono, enlitiĝis kaj vekiĝis en Kopenhago. Li ne estis dezirata en Danio, do li devis nur eviti la reprezentantojn de von Stadi, kio ne devus esti tro malfacila.
  
  
  Post tio, mallonga flugo al Stokholmo kaj li povis reveni al laboro.
  
  
  Nick estis alportita reen al realeco pro ĝenerala pliiĝo en bruniveloj. La malmultaj pasaĝeroj en la manĝoĉambro parolis ekscitite ĉe la fenestroj. Kelkaj fotis. Noĉjo suprenrigardis de sia bifsteko kaj vidis nur la grizan maran nebulon, kiun la tagmeza suno ne povis forbruligi. Li levis la ŝultrojn kaj manĝis
  
  
  plue. Momentojn poste, la ŝipfajfilo sonis en longaj, akraj eksplodoj, indikante kolizion aŭ alian krizon.
  
  
  Noĉjo ekstaris, kiam kriego venis de la ĉefferdeko kaj la pordo kreve malfermiĝis. Pluraj homoj saltis sur la ferdekon, kaj Noĉjo vidis la kaŭzon de la tumulto.
  
  
  La kontrolita balono ŝvebis sep metrojn super la ferdeko de la pramo, kaj la ekstremistoj falis de vinĉoj sur la antaŭferdeko. Kaj ĉe la pruo, kun maŝinpafilo en la mano, Boots Delaney kriis ordonojn. Ŝia vizaĝo estis maskita, sed Nick devis nur rigardi ŝian sveltan figuron en nigra ledo por kompreni kun kiu li traktas.
  
  
  "Bone, Max," ŝi vokis, "atendu."
  
  
  En la manĝoĉambro eksplodis kelkaj maskitaj viroj kaj alproksimiĝis al li.
  
  
  Noĉjo tuj sidiĝis kaj rekomencis sian bifstekon. Maskviroj preterkuris lin tra la longa manĝoĉambro kaj malaperis tra la malantaŭa pordo. Tuj kiam ili foriris, Nick ekstaris kaj rapide marŝis al la necesejo. Lia intenco estis aĉeti tempon.
  
  
  Li preskaŭ faris ĝin. Subite, la fenestro de la manĝoĉambro frakasiĝis en milojn da pecoj, kaj la mitraleto de Botoj pafis lian antaŭecon en la plankon proksimume kvin metrojn de la piedoj de Nick.
  
  
  "Restu senmove, Nikilif, kaj rapide levu tiujn bonajn manojn."
  
  
  Nick turnis sin. La botoj staris malantaŭ li, kruroj etenditaj kontraŭ la regreso de la maŝinpafilo. Malrapida rido disvastiĝis tra la stopla vizaĝo de Nick. "Botoj bebo, vi estas bonega kiam vi frenezas." Ŝi ne ridis.
  
  
  “Ni iru, rapide. Revenigu la virojn,” ŝi kriis super sia ŝultro. “Ili havas duonan minuton por surteriĝi kiam mi estas en la kajuto. Tiam ili povos naĝi."
  
  
  "Hodiaŭ ĉio estas afero," ridis Nick.
  
  
  "Estas vi aŭ mi, karulino. Prenu decidon. Ĉu vi restos aŭ venos kun mi?
  
  
  Nick decidis iri kun li. Kiam ili eliris sur la ferdekon, la kabloj jam atendis ilin. Du viroj per pistoloj tenis lin per armila forto kiam li estis levita en la kabanon de la balono. Ili enkaptiligis lin kaj rapide forigis lian Luger kaj Stileton. Post duonminuto la balono leviĝis super la pramo. Malgaje, Nick vidis la patrolŝipon, kvin minutojn malfrue, rapidi de la dana marbordo al la forkapta loko.
  
  
  Kiam la boatoj sub ili fariĝis punktoj, Botoj ĵetis la maŝinpafilon al la grundo, demetis ŝian maskon kaj metis cigaredon en ŝian buŝon. Nick palpebrumis. La botoj sulkiĝis.
  
  
  “Mi devus senkapigi vin aŭ io, sed tio ne estas mia stilo. Reiru al Ricky kaj vi povas batali tion."
  
  
  "Kio estas en ĝi?" - demandis Noĉjo. "Ne plu kuraĝo?"
  
  
  "Ne incitetu min, kamarado," diris Botoj lace.
  
  
  "Vi neniam sukcesos," diris Noĉjo, penante subpremi sian ridon.
  
  
  'Vi pensis? La germanaj kavaliroj povas fari neniun malbonon en Germanio, precipe se ili kaptas brutalan murdinton kiun la polico ne povis trovi."
  
  
  "Vi scias, ke Einar faris ĉi tiun murdon."
  
  
  “Diru tion al via advokato, filo. Mi havas aliajn problemojn en mia menso."
  
  
  "Ĉu la Grafo traktis vin malbone, mia kara?" - Noĉjo demandis kompate.
  
  
  “Ho, bonvolu silenti. Mi jam havas sufiĉe da fakaĵo ĉar mi parolis kun vi.
  
  
  La interparolo finiĝis abrupte. Kvar punktoj ĉe la horizonto rapide fariĝis mortigaj batalantoj. Ili preterflugis la balonon en malloza formacio, tiel proksime ke Nick povis vidi la NATO-insignojn sur la flugiloj kaj la gvidanton de la formacio, signante Max por malaltigi la balonon rapide.
  
  
  "Max," Botoj kriis, "plenakcele kun ĉi tiu afero." Kion do vi atendas?'
  
  
  “Ĉi tio ne estas aviadilo, fraŭlino Delaney,” muĝis la korpulenta piloto. "Via opinio?"
  
  
  Batalantoj leviĝis en formacio super ili. Nick vidis ilin altaj kaj malproksime. Tiam la ĉefo ruliĝis sur la stomako kiel ŝarko kaj svingiĝis sur ilin. Niĉjo zorge rigardis la brilajn punktojn indikante maŝinpafadon. La skipo kuris tien kaj reen por sekurigi siajn paraŝutojn. Botoj fikse rigardis Nick kaj ankaŭ ĵetis paraŝuton al li. "Foje mi pensas, ke vi havas eternan vivon," ŝi klakis.
  
  
  Subite Max, la piloto, kriegis pro ĝojo. La gvida batalanto revenis al la rekta linio en la lasta momento kaj ekflugis sen pafo.
  
  
  “Ni estas super Orienta Germanujo, fraŭlino Delaney. Ĉio estos en ordo, ĉu ne?
  
  
  "Nu, vi bele ornamis ĝin, karulo," diris Nick. Nun li devis agi rapide antaŭ ol iu pensis pri forigi sian paraŝuton. Lia mano turnis la tenilon de la mortiga gasbombo de Pierre, kiu estis en lia poŝo. La mortiga gaso estis senkolora kaj senodora kaj povis mortigi ĉiujn en la kabano, inkluzive de Nick, ene de minuto. Lia joga praktiko permesis al li reteni sian spiron dum kvar minutoj, sed li ne intencis reteni sian spiron dum kvar minutoj. Li imagis kie estas lia pafilo kaj tranĉilo kaj rigardis la pordon funkcii.
  
  
  Li provis ne rigardi la Boton de Delaney. Bona knabino. Iom krimulo, sed ĝi povas esti atribuita al malbona kompanio. Malfeliĉa. Sed antaŭe, ŝi estis preta mortigi lin. Subite unu el la ŝipanoj falis teren.
  
  
  Botoj rigardis Nick, poste akre rigardis la mortantan homon. Nick vidis ŝian viglan cerbon en laboro kaj ne atendis plu. Li eksaltis de sia seĝo kaj kaptis sian Luger kaj tranĉilon de la viro kiu tenis ilin. La germano provis rezisti, sed jam estis tro malforta. Noĉjo facile forpuŝis lin kaj direktiĝis al la pordo de la kabano.
  
  
  "Ferĉaĵo!" Botoj ekstaris kaj atingis lian armilon, sed Noĉjo ne atentis ŝin.
  
  
  La balono ne rapide flugis, kaj la pordo tuj malfermiĝis. Sekundo poste, Nick falis en la spacon, tenante la ringon de sia paraŝuto per unu mano.
  
  
  La aero malvarme fajfis preter liaj oreloj, la tero terure rapide alproksimiĝis, sed li ankoraŭ ne tiris la ŝnuron, kiu ligis lin al la vivo. Anstataŭe, li disvastigis siajn membrojn por uzi ilin kiel kontrolon por atingi kiel eble plej proksime al la limo en la okcidento.
  
  
  Li ne havis altimetron, kaj miskalkulo signifis morton. Sed kiam li surteriĝis en Orienta Germanujo, li estis en la sama pozicio kvazaŭ li estus restinta en varmaerbalono. Nick tiam vidis la pikdratan skermadon ekaperi en la mezo de la plugita grundo. Blankaj fumplumoj leviĝis el la gardaj turoj laŭlonge de la barilo. Terfajro.
  
  
  Li aŭdis la knaron de pistoloj kaj sciis, ke li estas tro proksima. Li forte tiris la ŝnuron kaj, retenante la spiron, atendis la skuon de la malfermiĝanta paraŝuto. Poste li flugis super la pikdraton. Pafiloj muĝis ĉirkaŭ li. Nick tiris la Luger de sia zono kaj malfermis fajron. Ne estintus tre efika pafi pafilon de sub pendanta paraŝuto, sed ĝi donis al Nick konsiderindan krizhelpon kiam li povis ricevi sian venĝon post tagoj dum la kuro. Kaj eble, kun bonŝanco, li povus kunporti unu el ĉi tiuj frenezaj vazuloj.
  
  
  La landlima barilo glitis sub liaj piedoj, kaj Nick sciis, ke li alteriĝos en Okcidenta Germanujo. La vento portis lin sur la plugitan teron.
  
  
  Li alteriĝis en la malaltan arbustaron, ruliĝis, malligis sian jungilaron kaj kuris al la arboj. La lastaj kugloj skuis la teron ĉirkaŭ li, kaj li trovis sin sekura en la arbaro.
  
  
  Kiam li rigardis malantaŭen, li vidis la blankan nilonon de la dua paraŝuto ondi sur la orienta flanko de la limo. Ĝi devis esti Botoj. Kaj alte en la ĉielo flosis balono kun mortinta ŝipanaro.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 12
  
  
  
  
  
  
  
  Stokholmo. Fine. Pura, paca urbo konstruita sur insuloj kie Nick povis havigi sin prezenti. Li luis ĉambron en la Hotelo Bernadotte kaj tuj indulgis en longa milito. Mi bezonas duŝon. Nick tiam diskis la personan numeron de vicadmiralo Larson.
  
  
  — Jes? - diris Larson.
  
  
  "Kun Nick Carter," diris Nick. "Hoteltelefono"
  
  
  "Bone," diris Larson. 'Diru al mi kiam.'
  
  
  "Bonege," diris Nick. 'Nun.'
  
  
  Ili pendigis samtempe. Horon poste, Nick veturis sian luaŭton en la tunelon kondukantan al Masco. Ĉiufoje, kiam li eniris la grandajn subterajn kavernojn de Masko, lin venkis sento de maltrankvilo, atavisma timo de la nekonata mondo. Tro maljuna por esti klaŭstrofoba, Carter, li kulpigis sin. Fojo ene, li pli bone toleris la subteran medion. Post ĉio, estas nenio stranga pri la tunelo. Aŭ subtera garaĝo. Aŭ liftostango, aŭ oficejo kun persienoj sur la fenestroj, aŭ nelumigitaj koridoroj.
  
  
  Nick atendis ĉe la sekureca oficejo, kaj la akceptisto konsilis al li preni la privatan lifton al la loĝejo de Larson. "Tria pordo malantaŭe," diris la akceptisto supre. — Li ĵus revenis de kunveno kaj diris
  
  
  por ke vi povu iri rekte."
  
  
  Nick marŝis laŭ la koridoro, malfermis la pordon al la oficejo de vicadmiralo Larson kaj rapide retiriĝis. La estro de sekureco kuŝis senvive sur la tapiŝo. Lia haŭto estis hele blua, liaj okuloj estis malfermitaj, kaj liaj pupiloj estis kunvolvitaj sub liaj palpebroj, tiel ke la blankaj rigardis al Noĉjo terure.
  
  
  Noĉjo kaj la mortinto rigardis unu la alian dum momento, poste Noĉjo komencis agi.
  
  
  "He, fraŭlino!" — li kriis al la sekretario. "Sendu la policon kaj la kuraciston kaj rapidu." Poste li kaptis sian Luger, kuris tra la ĉambro, ĵetis la pordojn kaj mallevis la kurtenojn. Nenio.
  
  
  La koridoro pleniĝis. Nick iris tra la malbenantaj viroj kaj kuracistoj en blankaj manteloj al la skribotablo de la akceptisto. "Voku doktoron Astrid Lundgren kaj rapide," li klakis.
  
  
  La ploranta knabino aŭtomate obeis.
  
  
  Noĉjo fumis cigaredon kaj pensis. Vicadmiralo Larson estis same blua kiel la inĝenieroj laborantaj pri la fortokampo, sed Nick estis memcerta ke vere ĝisfunda nekropsio rivelos ke li unue estis venenita aŭ mortigita per sufokado. Rapid-reproduktiĝanta viruso tiam estis injektita por sia koloro kaj efiko. Sed en la nuna situacio, Nick ne povis pruvi tion al iu ajn, kaj neniu kredus lian rakonton, krom, eble, Astrid.
  
  
  "Ŝia oficejo diras, ke ŝi estas hejme," fine diris la akceptisto.
  
  
  "Nu, do voku ŝin," grumblis Nick.
  
  
  “Mi ne havas ŝian numeron ĉi tie. Mi devos serĉi ĝin en la arkivoj."
  
  
  "Mi atendos," diris Nick kun tio, kion li konsideris ege ĝentila.
  
  
  La virino malaperis, revenis kaj vokis la numeron de Astrid. Ŝi rigardis lin, levante la ŝultrojn. 'Dum konversacio.'
  
  
  "Daŭre provu," klakis Nick. “Rakontu al ŝi kio okazis kaj diru al ŝi, ke mi iras al ŝi. Nick Carter. Diru al ŝi, ke ŝi ne malfermu la pordon ĝis mi alvenos tien.
  
  
  Dum ili malsupreniris en la lifton, Nick estis venkita de malsaniga sento de fiasko. La morto de Larson estis aranĝita en hasto. Pli aŭ malpli frue la vojo indikas en la direkto de von Stadi. La spionludo havis regulojn, kiujn neniu malobeis, se nur por sia propra bono. Oni asociis kun la murdo de la estro de la opozicio. Agentoj, jes. Ne estas estroj. Tio signifis ke von Stadi estis freneza ĉar Nick eskapis kaj nun faris ĉion kion li povis. Kiom ajn popularaj la germanaj kavaliroj estis en ambaŭ Germanioj, ili ne povus atingi tion, se aliaj potencoj ne insistus pri sia forigo. Perforte se necese.
  
  
  Do von Stadi certe sentis, ke lia pozicio estis sufiĉe forta por sendi NATO, la rusojn kaj la francojn al la infero. Hmmmm... raketoj en Albanio, el Ĉinio por von Stadi, kun komplimentoj. La komplikaĵoj de la internacia situacio kuregis tra la menso de Nick kiam li kuregis en sia luaŭto tra la tunelo direkte al la domo de Astrid.
  
  
  Iu fordonis la kazon, kaj Noĉjo sciis, kiu ĝi estas. La aŭto sovaĝe glitis dum Nick turnis la angulon plenrapide kaj veturis laŭ la trotuaro al la domo de Astrid. Dek minutojn poste li vidis kiel ĝi elstaris kontraŭ la monteto. Li profunde enspiris. Duono de la domo estis karbigita, tordita amaso da rubo, kun fumo ankoraŭ altiĝanta el ĝi. Noĉjo bremsis kaj rapidis supren laŭ la longa ŝtuparo, Luger en la mano. Li kuris tra la enirpordo en la salonon. "Astrid!" li muĝis kaj aŭskultis.
  
  
  Subite li vidis ŝin eliri el la kuirejo kun glaso en la mano. Ŝia bela vizaĝo estis pala kaj ŝiaj vestaĵoj estis sulkitaj.
  
  
  — Niĉjo? - ŝi diris malklare. 'Kion vi faras ĉi tie ? '
  
  
  "Aŭskultu atente," rapide diris Nick. "Vic-admiralo Larson estis mortigita. Mi trovis lin en lia oficejo." La virino faligis sian glason kaj ektremis, kvazaŭ Noĉjo estus veninta por diri al ŝi, ke li mortigos ŝin.
  
  
  "Admiralo Larson... Vipo," ŝi ekkriis. "Vipo! Admiralo Larson estis mortigita."
  
  
  - Vipo? Ĝi estas ĉi tie?' - demandis Noĉjo, kvazaŭ ĉio subite evidentiĝus al li. 'Kie li estas?'
  
  
  Astrid estis malklara, penante regi sin. "Mi pensas, ke li kontrolas ĉu..."
  
  
  "Ĝuste malantaŭ vi, Carter."
  
  
  Nick ĵetis sin sur la tapiŝon kiam pafilo eksplodis malantaŭ li. Li ruliĝis tien kaj reen ĝis li estis malantaŭ la kanapo. "Vipo!" la gildo de Astrid. 'Kio estas ĉi tio?'
  
  
  Du pliaj pafoj sonoris en la detruita salono, tiam Nick resendis fajron. La iama skianto kolapsis reen en la venontan ĉambron, kaj Nick sukcesis plonĝi sur la tapiŝon kaj tiri Astrid malsupren.
  
  
  “Vi certe faris eraron, Noĉjo,” ŝi anhelis. “Ĝi estis la nano, la viro, kiun ni aŭdis ridi en Kopenhago. Mi denove aŭdis tiun frenezan ridon tuj antaŭ ol ĉio ekflugis ĉi tie. Vipo ĉiam estas tie por helpi min. Li estas tro stulta por esti perfidulo."
  
  
  "La vipo estas tro stulta por ekkompreni ke ĝi estas uzata por duobla teatraĵo," Nick konfesis. “Sed ne estas tiel stulte mortigi Larson kaj veni ĉi tien por kidnapi vin. Li simple ne aŭdis, ke ili volas vin morti nun.
  
  
  La skianto denove ekpafis. Tiam ili aŭdis liajn paŝojn
  
  
  dum li kuris el la domo. Noĉjo ŝovis la kapon ĉirkaŭ la angulon de la sofo kaj zorge rigardis, sed nur li vidis trankvilan maron malantaŭ la detruita domo kaj fumnuboj. "Dank' al Dio li foriris," flustris Astrid. "Ĝi fariĝis koŝmaro."
  
  
  "Li ne foriris," diris Nick. “Li havas ion por perdi, se ni vivos, sed se ni mortos, li estos la heroo de la tuta afero. Ĉu estas malantaŭa pordo?
  
  
  La knabino balancis la kapon, kaj ŝiaj verdaj okuloj reviviĝis. "Eble li povas suprengrimpi la kamentubon de unu el la pinoj kaj atingi la fenestron." Nick elrigardis al la balkono kiu ĉirkaŭvolvis la salonon. Li rapide ekstaris kaj marŝis al la alia fino de la ĉambro. Astrid rigardis lin kvazaŭ li perdis la menson. Noĉjo eksaltis de sia kaŭrado kaj kuris trans. ĉambro, saltis sur seĝon kaj kun la sama movo flugis supren al la balkono. Liaj manoj kaptis la randon de la balkono kaj li sovaĝe svingiĝis en la aero dum momento, perfekta celo antaŭ ol li povis leviĝi.
  
  
  Preskaŭ tuj la pordo malfermiĝis. Nick premis sin al la muro.
  
  
  Knut aperis en ŝtrumpoj kaj foriris silente. Triumfa rideto aperis sur lia sunbrunigita vizaĝo kaj liaj okuloj ekbrilis, kiam li levis la pafilon kaj rigardis en la salonon.
  
  
  "Jen, agento AX Carter," li diris.
  
  
  Li ankoraŭ ridetis. ĉiufoje kiam Nick pafis lin en la vizaĝon. La dorso de la bela blonda kapo plaŭdis kontraŭ la muro kiel kilogramo da framboj. Noĉjo vidis malfortan lumon en la bluaj okuloj, tiam Vipo flugis super la balkonan balustradon kaj falis en la ĉambron.
  
  
  Astrid turnis la kapon kaj premis sin al Noĉjo kiel dronanta persono sur floso. -Ĉu vi certas, ke ĝi estis Vipo, Noĉjo? Mi ne komprenas ĉi tion...
  
  
  Ĉu vi fermis la pordon de la kadavrodeponejo malantaŭ mi? - demandis Noĉjo malpacience. “Mi ne pensis tiel. Kaj vicadmiralo Larson kaj Gustav Lang ankaŭ. Frato Knut estis la sola persono, kiu sciis, ke mi estas tie. Estas bone ke Larson ne rakontis al li pri nia rilato kun von Stadi, alie ni ambaŭ estus mortaj."
  
  
  'Kaj nun?'
  
  
  "Nun," diris Nick, "ni malaperas." La najbaroj certe vokis la policon, kaj nun estas mia vico forrabi vin.
  
  
  "Mi ne havas multajn najbarojn," ŝi diris, malkuraĝigite.
  
  
  — Bela. Sed homoj baldaŭ venos, do ni pli bone malaperu rapide. Mi bezonas ie por kaŝiĝi antaŭ ol iu asertas sian potencon super vi kaj diras al mi, ke mi ne faru ĉi tion. Mi ankaŭ devas voki Vaŝingtonon por raporti ke milito en Okcidenta Eŭropo estas baldaŭa."
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 13
  
  
  
  
  
  
  
  Vespero. La malnova DC-3 tiel forte tremis ke estis neeble paroli. Sidis apud Noĉjo, rigardante tra la fenestro, estis Astrid, ŝia bela korpo senforma pro la altkola kostumo, kiun ŝi portis, tia kaŭĉuka ingo, kiun portas plonĝistoj en malvarma akvo. Ŝi portis ses el ĉi tiuj kostumoj unu super la alia, same kiel Nick. Li dizajnis ĝin por protekti kontraŭ cianidkugloj de la kaptiloj de la grafo.
  
  
  La aprezo de Nick por Astrid kreskis eĉ pli kiam li rakontis al ŝi kial ŝi faros vesperan paraŝutsalton en la arbaro al la viro kiu serĉis ŝian morton. Ŝi paliĝis videble, sed diris nenion. Nun li ne povis riproĉi ŝin, ke ŝi ne estas parolema.
  
  
  La nokta salto estis konata al Nick, do li povis koncentriĝi pri sia konversacio kun Hawk. Nick defendis sian kidnapon de Astrid per la jenaj vortoj: “Rigardu ĝin ĉi tiel, estro. Mi ne volus enŝteliri ĉi tiun laboratorion sola kaj ekscii, ke mi fendis inkujon anstataŭ provtubon. Krome mi devas pruvi, ke li estas malantaŭ la blua morto.
  
  
  Silento pendis en la aero dum la maljuna ludanto pesis la avantaĝojn kaj malavantaĝojn.
  
  
  “Estas io tie, Carter. Ĉu vi vere kredas, ke von Stadi povas ekregi en Germanio? La CIA raportis ke ĝi ne havas cent mil membrojn en la tuta Germanio."
  
  
  Li povintus preni Berlinon je kvarono, se neniu lin haltigus. Kaj von Stadi sukcese vendis sian tomatan sukon en nova botelo al la maljuna militisto Herrenvolk. Mi ne kredas, ke li renkontos multe da rezisto se li faros ĉion ĝuste. Kaj se li sukcesos, li fariĝos registaro, kiu regas la militistaron kaj havas la povon fari traktatojn. Kun Ĉinio aŭ iu alia."
  
  
  "Kiel li plenumos sian puĉon?"
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. “Mi havas la senton, ke li iel certigos, ke tiu registaro en Bonn fariĝos neebla. Kun liaj rilatoj, ekzistas centoj da manieroj fari tion. Tiam li lanĉas puĉon en Berlino, kaj ĉar la popolo estos malfeliĉa pri la nuna registaro kaj li apelacias al la plej malbonaj aspektoj de la germana politiko, ili subtenos lin. Ni forigu niajn bombojn. Kruela ago, ĉu ne? Li iras al MAO kaj petas misilojn sur la tereno ke li rompis laserdefendojn tiel multe ke fortikigitaj bazoj en Svedio kaj Ameriko povas esti rompitaj. Eble li rakontas al prezidanto Mao ke li mortigis la nuran scienciston kiu povis trovi protekton kontraŭ laseroj. Li eble eĉ sendos al Mao mortan blondulon por pruvi tion."
  
  
  “Ne lasu vian imagon sovaĝi, Carter,” Hawk interrompis, “sed daŭrigu. Mi trovas ĝin tre ekscita."
  
  
  "Bone," diris Nick. “Eĉ se la ĉinoj ne kredas lin, ili tamen donas al li la misilojn ĉar ili ŝatas tion, kiam granda potenco kiel Germanio faras fuŝon de Eŭropo kaj amikiĝas kun ili. Li bezonas ĉinajn misilojn por ekpotenci, sed ankaŭ la ĉinoj bezonas lin. Kaj nun la glazuro sur la kuko. Aliaj eŭropaj landoj verŝajne estus tre nervozaj kiam militaristo kiel Von Stadi venos al potenco. Se ili aŭdas pri ĉi tiuj misiloj, ili ne atendos la unuan pafon."
  
  
  "Ni povus sendi plurajn sekciojn al Berlino," Hawke meditis. Tiam li resaniĝis. — Ne, kompreneble ne. Tuj kiam la usonanoj enmiksiĝos en la internajn aferojn de Germanio, plurcent mil orientgermanaj "amikoj" kuros trans la muron. Li faris paŭzon. Tiam: "Kion vi volis fari nun?"
  
  
  "Mi ricevos pruvojn, ke von Stadi mortigis eksterlandajn civitanojn," tuj diris Nick. “Tiam la okcidentgermana registaro povas aresti lin kiel krimulo antaŭ ol estos tro malfrue, dum ili ankoraŭ havas potencon. Se ni atendas ĝis li ekkontrolos, ĝi aspektos nur kiel propagando."
  
  
  - Akcipitro grumblis en la telefonon. — Eble vi pravas. Ni havas bildojn de la U-2 kie la plej grandaj misiloj kiujn vi iam vidis estis liveritaj al Albanio en fervojaj vagonoj, kaj neniu en Vaŝingtono povus eĉ imagi kion nano kiel Albanio farus kun ĉi tiuj pezaj uloj. Nun ĉio estas ĝusta. Ili estas konservitaj tie atendante sendon al Germanio fare de von Stadi. Sed ne forgesu, knabo, se li kaptos vin, li eble ankoraŭ postulos usonan intervenon."
  
  
  "Mi estas glitiga knabo, estro," Nick subridis en la telefonon. "Facile por kapti, sed malfacile teni."
  
  
  "Ha, la konfido de juneco," Hawk suspiris. "Bone daŭrigu. Sed supozu ke Von Stadi malsukcesas, se vi perdos ĉi tiun virinon, ni povus malfrui la ĉinojn en aerdefendo. "Do ne komencu ion, kiun la usona registaro ne povas fini," Hawk finis per tono tiel seka kiel dezerta polvo.
  
  
  Nick ne ridis. Hawk estis permesita uzi ironion en sia voĉo, sed Nick sciis ke la maljunulo pasigos la nokton en sia oficejo ĝis li ricevos alian mesaĝon de Nick.
  
  
  La zumado de la interfono interrompis la pensojn de Noĉjo, kaj la lakona voĉo de la piloto diris: “Ni proksimiĝas al la loko. , knaboj kaj knabinoj. Pliaj kvin minutoj.
  
  
  Nick rekonsciiĝis kaj kontrolis ilian ekipaĵon, precipe la transistorajn radiojn, kiujn ili uzus por trovi unu la alian sur la tero se ili alteriĝos malproksime dise. La aviadilo rapide perdis altecon super la bavaraj pinarbaroj. Kelkajn minutojn poste Nick sinkis en la malvarmetan vesperan aeron. La plej danĝera viro en Eŭropo ekde Hitler atendis lin sur la tero.
  
  
  Li flosis en la senfina spaco kaj atendis kun blovo de spiro, elspiri pro malpeziĝo, kiam post momento li vidis duan ekranon disvolviĝi sub la indiferentaj steloj.
  
  
  
  
  La sekvan posttagmezon, Noĉjo sidis en la ombro de la pinarboj, ĉirkaŭita de multaj transistoraj miniaturaj radioj kaj magnetofono, kaj senhonte subaŭskultis konversaciojn en la kastelo. La Grafo havis ampleksan kontraŭ-subaŭskultan ekipaĵon sur ĉiuj siaj linioj, sed Nick antaŭvidis tion, kaj tial li lasis kelkajn el la plej novaj kaj plej malgrandaj radiosendiloj en la plej verŝajnaj lokoj ĉirkaŭ la kastelo. Ĉar ili ne estis ligitaj al la ekipaĵo de la grafo, ili ne povus esti detektitaj.
  
  
  Por konspiranto, la grafo havis malbonan kutimon. Liaj radioaparatoj estis en la aero samtempe ĉiutage, kio estis unu el la plej amatoraj miskomprenoj en la spionkomerco, sed ĝi faciligis la vivon de Nick. La suno varme lumis inter la arboj, kaj li ĝuis ĝin.
  
  
  La sekreto por longa vivo. Kie akvofalo en la arbaro formis lageton, Astrid naĝis, kaj Noĉjo estis tentita alproksimiĝi al ŝi. Li kuntiriĝis kaj post minuto li kaptis iom da aktiveco sur sia aparato kaj surmetis siajn aŭdilojn.
  
  
  La radiofunkciigisto de la grafo estis okupata komuniki kun konspirantoj ĉie en Germanio. Nick koncentriĝis pri sia fulmrapida germano. Li aŭskultis duonhoron, sulkigante la brovojn, poste demetis la aŭdilojn. Li sciis ĉion, kion li bezonas scii. La resto, la alia indico kiu poste konvinkus la mondon, estus kolektita per la malrapide rotacianta mikrostrio, sed Nick aŭdis sufiĉen por scii ke li bezonas iri al la laboratorio por grava indico ĉi-vespere. Malfeliĉa. Niĉjo ŝatus ankoraŭ unu nokton por certigi, ke li tute malbaris la vojon inter la cianidkaptiloj.
  
  
  Li rigardis penseme al Astrid revenanta de la lageto, longa mantuko drapirita ĉirkaŭ ŝia forta korpo, ŝiaj malsekaj blankaj haroj alpinglita sur ŝia kapo. La mantuko lasis malmulte al la imago, sed tio, kion ĝi kovris, estis tentanta. Ŝi iris al li kaj staris antaŭ li, duonnuda, sango gutas el ŝi.
  
  
  "Fraŭlino Lundgren," Nick ridis, "ĉu vi sciis, ke vi estas bela kiam vi demetas viajn okulvitrojn?"
  
  
  Ŝia rideto estis klara kiel monta rivereto. "Mi ĝojas, ke vi tiel opinias, sinjoro Carter." Ŝi sidiĝis apud li, metis unu el liaj cigaredoj inter siajn plenajn lipojn kaj ekbruligis ĝin. La mantuko malfiksiĝis, kiam ŝi klinis sin antaŭen, elmontrante siajn flekseblajn mamojn kaj belajn, delikatajn cicojn.
  
  
  "Prenu kelkajn rondirojn ĉirkaŭ la kastelo, Carter," li diris al si, "aŭ naĝu en la lageto."
  
  
  Por ne esti distrita de la laboro, li diris: „Mi timas, ke estos ĉi-vespere. Von Stadi estas fraponta. Ili selos la usonan registaron per skandalo, kaj post tri tagoj la kanceliero estos mortigita. Onidiro zorge disvastiĝos, ke la armeo kaj aerarmeo estas en ribelo kaj von Stadi prenos potencon por "restarigi ordon." Ni devas ricevi indicon ke li mortigis homojn ĉi-vespere kaj sendi ĝin al Washington."
  
  
  Ŝia rido ŝajnis iom devigita. "Ni ne venis ĉi tien por malstreĉiĝi en la montoj koste de la sveda registaro. Estas bela tago por morti,” ŝi diris, rigardante la klaran ĉielon kaj altajn pinojn. "Mi volas diri, se vi devas morti, kia mirinda memoro tio estas."
  
  
  La mantuko mallevis iom pli kaj disiĝis kie ŝiaj plenaj femuroj, glataj kiel perlamo, renkontis ŝian molan ventron. Ŝiaj verdaj okuloj rigardis lin spite.
  
  
  "Se vi ne estus tiel bonorda knabino," Noĉjo diris penseme, "mi povus ĵuri, ke vi provas delogi min."
  
  
  Ŝi ridetis, kliniĝis antaŭen kaj kisis lin sur la lipoj. "Vi estas fervora observanto, agento Carter."
  
  
  Ŝi lasis la tukon malfermiĝi tute. La skulptita korpo, blanka, plena kaj firma, sed sen kroma gramo da graso, lasis Nick senspira. Ŝi ridetis kaj kuŝiĝis sur la pinpingloj, fleksante unu perfekte skulptitan genuon dum ŝia korpo malfermiĝis por akcepti lin. "Mi konfesas, ke mi subtaksis vin, mi konfuzis ĝin kun alia sencerba bela knabo," ŝi ridis. "Kompreneble, mi nur devis ekscii en la tago, kiam mi verŝajne mortos."
  
  
  "Vi ne mortos," diris Noĉjo. Ŝia longa brako tiris lin malsupren.
  
  
  "Montru al mi kial ne," ŝi flustris. Ŝiaj manoj glitis sub lian ĉemizon, palpis la ŝtalajn muskolojn de lia brusto, rapide malfaris la butonojn kaj glitis laŭ la muskoloj de lia malsupra ventro. Kiam li demetis siajn vestojn, ŝi levis la manojn al la kapo kaj lasis siajn longajn, malseketajn harojn fali sur ŝiajn ŝultrojn. Tiam ŝia matura buŝo esploris la kurbojn de lia korpo, kaj ŝiaj longaj kruroj premis lin. Komence, la glata, malvarmeta korpo komencis malrapide balanciĝi sub li.
  
  
  “Do,” ŝi diris, “ni havas multe da perdita tempo por kompensi, kaj ankoraŭ ne estas mallume. Mi volas, ke vi posedu min, Nick, por ke mi havu ion por memori en miaj lastaj momentoj, se io misfunkcias hodiaŭ.
  
  
  "Mi diris al vi, ke ĉio estos bone hodiaŭ," diris Nick facile. Sed malgraŭ la konvinko en lia voĉo, la ebleco ke io povus misfunkcii, ke ili povus esti mortigitaj aŭ, pli malbone, kaptitaj de la grafo, estis ĝenerala en lia menso. Ĝi aldonis kroman dimension al ilia amorado, la seriozecon kaj tenerecon kiu venis de sciado ke tiu ĉi ora tago povus esti ilia lasta. Ŝi vokis mallaŭte, ie inter singulto kaj ĝemo, kaj la malmolaj, deciditaj trajtoj de Noĉjo mildiĝis. Li ridetis, rigardante la fermitajn okulojn de tiu ĉi bela virino, kiu donis al li sian korpon. Li tre konsciis pri la pura aero, la odoro de pinarboj kaj la varmo de la suno sur sia dorso. "Se ĉiu soldato spertus ion tian antaŭ la batalo," pensis Nick, "la militoj neniam finiĝos." Ĉar la sekso antaŭ la danĝero estis granda.
  
  
  “Nu, Noĉjo, nu,” ŝi ĝemis tra kunpremitaj dentoj, “ne ĉesu, mi ĉion sentas... neniam estis tiel... Venu, Noĉjo...” La vortoj fariĝis nekompreneblaj.
  
  
  Sub la montaraj pinoj, du belaj korpoj kunfandiĝis por fina vojaĝo en la zorge garditan regnon de la dioj, kie la bongusta doloro de ilia kulmino estis same nesuperebla kiel la doloro de naskiĝo kaj akra kiel morto.
  
  
  Kaj fine, Noĉjo kuŝiĝis, brakumis la tutan korpon de la virino kaj karesis ŝian varman vizaĝon. Vortoj estas nenecesaj kiam ĉio estas klara. Ili kuŝis silente, ĝuante la klaran belecon de la montoj dumtage, kaj parolis tre malmulte, kaj kiam ili ja diris ion, temis pri negravaj aferoj. La tago estis longa, kaj dum la ombroj etendiĝis, fariĝis ĉiam pli malvarme, sed ili kuŝis kune sub malnova armea kovrilo, ne volante disiĝi kaj alfronti la vesperon. Kaj denove kaj denove ili kunvenis, ĉar ili havis tiom da por diri unu al la alia en la lingvo de sia korpo, kaj estis tiom malmulte da tempo.
  
  
  Fine mallumiĝis, kaj duonluno aperis super la pinoj. Ili vestis sin en silento. En la mallumo, ŝi rigardis per larĝaj okuloj kiel Nick armis sin kaj zorge kontrolis lian armilon.
  
  
  "Ĉu mi ne legis ie... Ĉu vi havas memmortigpilolon aŭ ion?"
  
  
  "Kelkaj homoj," diris Nick. Tiam li rikanis. “Mi ne kredas je memmortigo. Ĉu vi?
  
  
  Ŝi ridis kaj proksimiĝis al li. "Se vi ne kredas, tiam ankaŭ mi, kara."
  
  
  La mikrokasedoj enhavantaj indicon kontraŭ von Stadi estis entombigitaj. Nick donis al ŝi lastan longan kison kaj poste firme forpuŝis la memorojn de la tago. Kune ili malsupreniris en la Valon de Ombroj.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 14
  
  
  
  
  
  
  
  La radiuma ciferdisko de la horloĝo de Nick legis dek minutojn post la dekunua. La kastelo kaj ĝia ĉirkaŭaĵo dormetis en la malforta lunlumo, kiel Dali-pentraĵo. "Kion ŝi faris en la laboratorio?" - pensis Noĉjo kolere. Ŝi devintus reveni antaŭ duonhoro. Li rezistis la emon iri serĉi ŝin.
  
  
  Pliaj dek kvin minutoj pasis. Tiam liaj akraj oreloj kaptis molajn paŝojn sur la rosomalseka herbo. Li ŝaltis la infraruĝan lanternon kaj ridetis. Astrid malaperis en la ombroj de la laboratoria konstruaĵo kiel sperta rompŝtelisto. Momenton poste ŝi staris apud li en la ŝirmejo de la generatorĉambro.
  
  
  'Ĉu vi havas ĉi tion?'
  
  
  Ŝi radie kapjesis, kvazaŭ ŝi ĵus ricevis honordoktorecon. “Mi ne estas bonega bakteriologo,” ŝi flustris, “sed mi certas, ke ĉi tio estas nur blua farbo aplikita al la korpoj de niaj murditaj sciencistoj. Kaj kiel gratifiko, mi studis kopion de ĉinaj laserdesegnaĵoj. Ili ne estas tiel longaj kiel mi pensis. Post du monatoj mi havos mian defendon preta.
  
  
  "Wunderbar," flustris Nick. “Vi estas mirinda kaj mi nomumas vin por pluraj Nobel-premioj. Dume ni foriru de ĉi tie kiel eble plej rapide. Ili eble malkovros la hundojn, kiujn ni trankviligis.
  
  
  Sed antaŭ ol ili foriris, Nick prenis unu el la du monstrokestoj kiujn ŝi havis kun si. Ili estis severa averto ke ili ankoraŭ ne forlasis la Germanion de von Stadi kaj ke signoj de la krimo de la grafo estis pli grava ol iliaj vivoj. Kiam li ligis la skatolon al sia zono, ili eliris el la laboratorio silente.
  
  
  Frapante lian ŝultron, Noĉjo streĉiĝis. Li staris senmove. Lia rigardo glitis tra la ombroj ĝis li vidis la grandegan arkaĵan dorson de unu el la hundoj de von Stade. Lia fingro premis la ellasilon de la trankviliga pafilo. Tio tuj endormigus la beston dum horo kaj duono, kio estis pli bona ol mortigi la bestojn kaj lasi signojn de ilia ĉeesto. Tamen ĉi-foje la pafilo ne estis bezonata. Nenion suspektante, la hundo kuris trans la deklivan gazonon, kaj Noĉjo kaj Astrid rekomencis sian trankvilan promenadon.
  
  
  Estas multe da tempo kaj ne pli ol du mejloj por marŝi trans la malpuraĵon al kie Nick saltis de sia ĉevalo. Nur ĉi-foje kaŝiĝis du malpezaj faldeblaj motorcikloj en la arbaro, kaj li liberigis vojon inter la cianidkaptiloj.
  
  
  Subite Noĉjo haltis. Samtempe, li sentis du avertajn batojn sur sia ŝultro. Li premis butonon sur sia infraruĝa poŝlampo kaj lumigis sian ĉirkaŭaĵon. Malantaŭ li, li aŭdis la nevolan anheladon de hororo de Astrid, kiam la infraruĝa trabo lumigis la severan, nehoman vizaĝon de Einar, la homon, kiun von Stadi kredis, estis revivigita post mil jaroj de io nek vivo nek morto.
  
  
  La vikingo haltis kaj rigardis ilin rekte en la okulojn, kvazaŭ la infraruĝa fasko estus videbla lumo, kiu fordonis ilian pozicion. Astrid kaptis la manon de Noĉjo en paniko, ŝiaj dentoj klakante.
  
  
  "Ho mia Dio, kio estas ĉi tio?" ŝi estis senspira. Nick metis sian fingron al ŝiaj lipoj. Estas malfacile diri kiom pli grandaj estis la sentoj de la antikvaj vikingoj. Ili longe kaj maltrankvile rigardis la vikingon. En la infraruĝa lumo, la malmolaj, malbelaj trajtoj de lia vizaĝo brilis per fantoma lumo. Tiam li faris paŝon antaŭen. Kaj unu pli.
  
  
  Noĉjo streĉis siajn muskolojn kiel kato kaj pensis fulmrapide. Se li pafos Einar, la tuta kastelo estos drenita kaj ilia fuĝo estos malebla. Li rapide faris decidon.
  
  
  “Li rimarkis nin. Ne utilas lasi nin ambaŭ kaptiĝi. Mi distros lin. Vi konas la eskapan vojon. Profitu ĝin."
  
  
  La vizaĝo de Astrid estis blanka kaj tre serioza en la lunlumo. “Ne, Noĉjo. Mi ne lasos vin iri sola.
  
  
  Ŝi retiriĝis kiam ŝi vidis la subpremitan koleron sur la vizaĝo de Nick.
  
  
  "Ni ne ludas pinpongon, fratino," li mallaŭte klakis. “Faru kiel mi diras, kaj rapide. Post kiam mi distris ĉi tiun vikingon, vi estos survoje kaj ne haltos ĝis vi transpasos la limon. Konata rideto aperis sur lia vizaĝo. "Ĝis revido en Stokholmo, karulo," li diris. Li tiam facile kuris de la ombro al la lunlumo kaj trankvile vokis al la giganta ombro, kiu proksimiĝis senhezite.
  
  
  “Einar, mia knabo. Jen.'
  
  
  Li dancis malpeze ĉirkaŭ la vikingo ĝis li gvidis lin en la kontraŭa direkto. La vikingo komencis troti, kaj Noĉjo plirapidigis sian paŝon. Maljuna Einar neniel estis malrapida. Nick devas klopodi. Nun ili kuregis trans la gazonon, sed la bonega fizika kondiĉo de Nick komencis pagi. La vikingo malfruis je ĉiu paŝo. Lia mano atingis la zonon de sia tuniko kaj levis mallongan, larĝan ĵethakilon. Einar svingis sian hakilon super sian kapon kaj faris ion, kion Niĉjo ne antaŭvidis. Li reĵetis la kapon kaj eligis strangan kaj teruran krion, sian malnovan skandinavan batalkrion.
  
  
  Nick tuj tiris la ellasilon de sia mitraleto kiel la fantoma kriego kiu kaŭzis panikon sur la marbordoj de Norda Eŭropo cent jarojn antaŭ ol Vilhelmo la Konkerinto eĥis de la montetoj. La lumoj ekbrulis en la kastelo, kaj ĉiuj hundoj sur la biendomo hurlis pro timo. Nick decidis ne malkaŝi sian pozicion tuŝante la maljunan fantomon. Certe surprizis la germanajn kavalirojn, ke li havis mitraleton.
  
  
  Kun ĵus trovita rapideco, Nick rapidis plu, malaperante en la ombroj, kaj la gazono fariĝis pandemonio de bojantaj hundoj, kriantaj homoj kaj helaj spotlumoj.
  
  
  La konfuza bojado de la Hundoj cedis lokon al alia bruo, la penetra hurlado de aro sekvanta la spuron. La sorto volis, ke ili sekvu la paŝojn ne de li, sed de Astrid. En la malproksimo, li aŭdis raŭkaj, krudaj voĉoj ordonantaj. Nick esperis ke Astrid ne panikiĝos pro ŝia eskapa vojo kaj alvenus en la cianidkaptiloj. Li ne bezonas zorgi. Granda fiasko atendis ilin.
  
  
  Ĵipo kun hela spotlumo en la kofro kuris trans la gazonon. En la spoto, Nick vidis malkuraĝigan scenon. La hundoj amasiĝis ĉirkaŭ la timigita Astrid, kaj du viroj en botoj forpelis la bestojn per la pugoj de siaj fusiloj.
  
  
  Noĉjo mallaŭte malbenis en la mallumo. Estis klare, kion li devas fari. Ili havis Astridon, sed ili ankoraŭ ne sciis, ke li estas tie. Nur Einar vidis lin, kaj Einar ne povis paroli, Nick estis certa pri tio. En ĉi tiuj cirkonstancoj, estis bona ŝanco ke profesiulo kiel Nick povos sekure eskapi kaj transiri la limon, kio estas kion diris la manlibro.
  
  
  Noĉjo denove malbenis kaj forĵetis la manlibron. Cetere, la situacio ŝanĝiĝis. Ĝis ĉi-vespere, Astrid estis agento kun la necesaj teknikaj kvalifikoj. Sed ĉar ŝi vidis la ĉinajn skizojn en la laboratorio, ŝi estis la nura okcidentano kiu havis ajnan ideon, kion la ĉinoj provas fari kontraŭ armeaj atombazoj. Ŝi estis tro grava por esti oferita. Noĉjo rigardis senhelpe, kiam la patrolo revenis al la kastelo kun Astrid. Li ne timis virojn. Uzante mitraleton, mangrenatojn kaj la elementon de surprizo, li povis ŝiri la patrolon en pecetojn. Sed tiu speco de rabo estis ekskludita pro la certeco ke li mortigos Astrid kune kun la prizonestroj.
  
  
  Silenta kiel rabobesto, li moviĝis tra la ombroj, evitante la patrolojn kiuj transiris la areon. Kiam hundo grumblis proksime de li, li demetis la beston kun sia trankviligilo kaj iun tagon aŭdis la patrolestro diri ion pri virino, kiu lasis venenigitan viandon sur la tero.
  
  
  Li ne havis multe da tempo. La konfuzo de la homoj en la kastelo devis esti ekspluatata antaŭ ol ili povis organizi sin. Feliĉe, el unu horo da elektronika subaŭskultado, li sciis ke la plej multaj el la oficiroj postenigitaj ĉe la kastelo en Berlino prepariĝas por la puĉo de von Stade kontraŭ la registaro.
  
  
  Sed la grandulo ankoraŭ estis tie, kaj tuj kiam li vidis Astridon, li sciis ke Noĉjo devas esti ie proksime, kaj tio estis la fino de la elemento de surprizo. Noĉjo daŭris ankoraŭ dek kvin minutojn por atingi la ĉefan pordegon.
  
  
  Li vidis, ke la situacio estas favora kaj malfavora. Du gardistoj kun maŝinpafiloj staris en la lumo de la garddomoj ĉe la alia flanko de la seka fosaĵo. Bela. Estus proksime, se li kurus trans tiun ponton, sed li povus manipuli ilin. Malantaŭ ili estis ĵipo, kaj sur la ĵipo estis du 50mm maŝinpafiloj kun homoj funkciigantaj ilin. Nick ne tre ŝatis ĝin, sed li ne povis ne. Li devis iri post la blondulo aŭ forgesi pri ĉio.
  
  
  Nick eliris el kaŝejo kaj kuregis trans la arkaĵan ponton super la ĉirkaŭfosaĵo. La vizaĝoj de la du gardostarantoj estis karikaturo de malrapidaj homoj penantaj rapide pensi, kiel frenezulo elkuranta el la mallumo. Tuj lumiĝis al ili, kaj ili levis la mallongan kanon de siaj maŝinpafiloj. Nick pafis du mallongajn eksplodojn, kaj ambaŭ gardostarantoj trafis la pavimŝtonojn.
  
  
  La bruo de la mitraleto de Nick atentigis la homojn en la ĵipo. Unu el ili saltis sur la ĝemelajn maŝinpafilojn kaj pafis salvon kiam Nick ĵetis sin sur la kapojn de la litetoj.
  
  
  Fluo da kugloj flugis super lia kapo, fajreroj saltis de la muroj. Tiam la mitraleto de Niĉjo tondris en la korto. Momenton poste, li deŝiris la granadstifton kaj ĵetis ĝin al la ĵipo dum la maŝinpafisto turnis la barelojn de sia armilo. La obuso eksplodis en la aero, forpelante homojn el la ĵipo kaj disĵetante ilin kiel ĉifonajn pupojn sur rokojn.
  
  
  La profunda silento post la eksplodo de la obuso ŝajnis pli minaca ol la sono de maŝinpafiloj. Ŝajnis, ke la gardistoj de la ĵipo ne kontraŭstaras al tia grava fortikaĵo.
  
  
  Noĉjo flankenmetis siajn dubojn, ekstaris kaj kuris al la enirejo de la kastelo. Li pensis scii kie trovi von Stadi kaj Astrid.
  
  
  La granda salono, kie la oficiroj de la germanaj kavaliroj diskutis pri la kurso de la historio kaj trinkis la gloron de Germanujo, nun estis malplena. Almenaŭ ĝi estas preskaŭ senhoma. Grafo von Stata sidis flanke de la longa tablo. Dee, liaj kruroj en perfekte poluritaj rajdbotoj krucitaj sur la tablo. Ĉe la alia flanko de la tablo sidis la nano Lokio, kies malgranda, kripligita figuro preskaŭ malaperis sub la rando de la tablo.
  
  
  Astrid kuŝis senkonscia kaj nuda ĝis la talio sur la tablo, dratoj kurantaj de ŝiaj kapo kaj koro al malgranda kontrolpanelo apud la mano de la Grafo.
  
  
  La Grafo levis la kapon kiam li aŭdis la paŝojn de Noĉjo, sed ne moviĝis. Nick apogis sian dorson al la ŝtonmuro kaj tenis la ĉambron per armila forto per sia mitraleto.
  
  
  La nano ridis.
  
  
  "Faligi la pafilon, agento AX," diris von Stadi. 'Mi gajnis.'
  
  
  "Forgesu ĝin," grumblis Nick.
  
  
  La grafo verŝis al si glason da ĉampano kaj prenis malrapidan gluton. “Sed kompreneble mi venkis, Herr Carter. Se vi ne faligas la armilon, post momento mi aktivigos la plezurcentron aŭ la dolorcentron en la cerbo de fraŭlino Lundgren. Kion vi preferus vidi? Neimagebla plezuro aŭ terura doloro?
  
  
  La grafo ridis. Nick surprizite komprenis, ke ĉi tiu viro estas tre ebria. "Post momento, mi povos aktivigi vian cerbon kontraŭ la muroj," diris Nick agrable, sed li sentis malvarmon pro malespero. La grafo kunpremis la lipojn kvazaŭ li povus legi mensojn.
  
  
  “Nu, nu, Herr Carter. Ni ambaŭ scias, ke finfine Usono pli timas la nuklean potencon de Ĉinio ol revigliĝon de germana militismo. Vi mortigas neniun dum fraŭlino Lundgren vivas. La grafo parolis en skandinava lingvo, kaj la grandega figuro de Einar aperis el la ombro. Li elŝiris la mitraleton el la manoj de Nick per forto kiu preskaŭ rompis la pojnon de Nick kaj ŝiris la obusojn de lia zono kiel pomoj. La gnomo ridis kaj aplaŭdis la manojn.
  
  
  “Ha, vi konsentas, Lokio. "Ni eltiris la dentegojn de la serpento," la grafo diris raŭke, "kaj vi aplaŭdas nian triumfon."
  
  
  La nano eksaltis de sia seĝo kaj faris plurajn ĉarradojn en la halo. La Grafo rigardis lin kun vitraj okuloj kaj malplena rideto sur la vizaĝo. La rideto malaperis kiam la nano, laca pro saltado, iris al Astrid kaj saltis sur la tablon. La obscena figuro kliniĝis super la virino kaj palpis la sveltan korpon per ambaŭ manoj.
  
  
  Noĉjo laŭte ĵuris kaj faris paŝon antaŭen. La Grafo levis fingron al Noĉjo kaj ekscitite ridetis. “Ĉiuj militemaj virtoj kaj kavaliraj virtoj ankaŭ. Ha, vi estus mirinda germana kavaliro, Herr Carter, se vi ne estus tia dekadenca.
  
  
  La nano denove klinis sin super Astrid antaŭ ol Noĉjo kaptis lin je la kolo kaj ĵetis lin trans la ĉambron. Grafo von Stadi ridis dum la nano kriegis per akra, altavoĉa voĉo.
  
  
  “Sufiĉe, Herr Carter. Ankoraŭ unu paŝo kaj mi detruos ĉi tiun delikatan cerbon. Post tri sekundoj mi povas igi ŝin stulta idioto, kiu kliniĝas aŭ rampas sur la planko kun la brovo levita."
  
  
  “Kio malhelpas min? "Vi mortigos nin ĉiuokaze," diris Nick. Liaj fingroj ludis per la butono de Pierre, mortiga gasbombo. La problemo estis ke Pierre ne distingis inter amiko kaj malamiko, kaj Astrid enspiris siajn mortigajn vaporojn.
  
  
  La grafo metis la piedojn sur la teron kaj pene leviĝis. "Estas malfrue," li diris, iomete svingante la manon. — Devo vokas. Kiam mi revenos, mi decidos kion fari kun vi. Intertempe la bona Einar restos veka. Auf Wiedersehen. Venu, Lokio.
  
  
  Nick akceptis la mensogon. La Grafo marŝis al la pordo ĉe la fino de la antaŭĉambro, akompanate de la gnomo, kaj turnis la manon sur la tenilon.
  
  
  “Vi eble demandos, kial mi estas sola en la nokto de mia plej granda triumfo. Post tri tagoj mi fariĝos la mastro de Germanujo. Tiam Eŭropo, kaj kiu scias? Ameriko ne estas neebla. Sed mi triumfas nur ĉar vi koruptis fraŭlinon Delaney. Mi ŝuldas al vi ion, kaj post dek minutoj la ŝuldo estos repagata.
  
  
  La kastelo estas flugonta en la ĉielon. Evidentas, ke la eksplodo estis verko de usonaj sabotistoj, kiuj provis detrui la germanajn kavalirojn, kaj tio subtenos miajn aliajn planojn, pri kiuj mi bedaŭras, ke mi ne povas rakonti al vi pro manko de tempo. Estu certa ke mi venos al potenco tra la plej granda ondo de kontraŭ-amerika sento ekde 1941."
  
  
  La grafo malfermis la pordon kaj denove turnis sin.
  
  
  “Kompreneble vi provos eskapi. Einar zorgos, ke tio ne okazos. Bonŝancon, Herr Carter. Kaj denove auf Wiedersehen."
  
  
  La halo subite mallumiĝis, kaj Noĉjo aŭdis la pezan pordon klaki. . Li rapide kuris al la tablo kaj eltiris la elektrodojn el la kapo de Astrid. Kiom longe havas Von Stadi
  
  
  diris? Dek minutojn? Necesos tempo por rompi la pordon. Nick rememoris kie Einar metis la obusojn kaj komencis palpadi en la mallumo. Tiam li sentis ĉeeston apud si kaj aŭdis pezan spiradon. Grandega ungego ekpafis en la mallumon, kaptinte lian pojnon per teno, kiu ne povis esti rompita. Kun sia libera mano, Noĉjo ĵetis karateokotleton en la vizaĝon de la vikingo, kiu devus esti disfendinta lian kranion kiel brulligno. La teno ne malfortiĝis, sed dolora muĝado aŭdiĝis en la mallumo. En malespero, Nick atingis la stileton.
  
  
  Ekstere, bruo de helikoptero rompis la silenton de la nokto, la aŭto leviĝis, kaj la sono malaperis.
  
  
  "Ĉi tio povus okazi en ajna momento," pensis Nick. Li kolektis ĉiujn siajn fortojn kaj genuigis la vikingon en la ingveno. La sola respondo estis pli profunda grumblado. Dum li baraktis, la okuloj de Nick adaptiĝis al la mallumo. En la malforta lumo fluanta tra la malgrandaj fenestroj alte super la planko, li vidis la vizaĝon de Einar proksime, malplenan rigardon, senkompatan. Noĉjo streĉis siajn muskolojn kaj per lasta peno sukcesis atingi la stileton.
  
  
  Se li nur unufoje povus liberigi sian manon por bati...
  
  
  Kun lerteco Nick opiniis neebla, la vikingo kaptis sian ĵethakilon, lia malnova militkrio eĥis tra la halo. Nun Noĉjo havis unu manon libera. Metante la harpinglon en la manon, li rimarkis, ke estas tro malfrue. La hakilo trafis lin en la kapon kiam li batis.
  
  
  Sed tiam io stranga okazis. Iliaj movoj estis nekontroleblaj, sed la mano de la vikingo falis sur la kranion de Nick kiam la stileto eniris la gorĝon de Einar ĝis la tenilo. La hakilo falis sur la teron kun kraŝo.
  
  
  Nick preskaŭ perdis la konscion pro la bato, sed rekonsciiĝis kaj vidis la giganton malrapide fali. Dum momento, stranga rideto, kvazaŭ triumfa, aperis sur la vizaĝo de Einar, poste li falis en la ombron.
  
  
  Tiu stranga rideto... Einar verŝajne ne renkontis iun ajn kiu povus konkuri kun li ekde kiam Von Stadi revivis lin. Liaj militinstinktoj vekiĝis kaj poste cedis lokon al la superforta deziro de la fiera viro esti liberigita de liaj servilaj ligoj kun von Stadi. Einar, viktimo de hunda sindonemo igita ebla per elektronikaj impulsoj, elektus memmortigon prefere ol daŭri vivi kiel sklavo. "Li ne hastis," Nick pensis iroze.
  
  
  Unu obuso sufiĉis por la pordo. Kun Astrid super la ŝultro, Noĉjo kuris laŭ la koridoro en la korton. Feliĉe, la motoro de la ĵipo startis la unuan fojon.
  
  
  Nick kaj Astrid estis dek mejlojn for kiam la loĝantoj de la valo estis vekitaj per kio komence ŝajnis esti unu el la plej malbonaj fulmotondroj en vivanta memoro.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 15
  
  
  
  
  
  
  
  Estis malvarme por printempa nokto, dek kvin gradoj sub nulo, kaj la nordorienta vento blovis pli ol dudek nodojn. Du viroj sidis en la kajuto de granda, kvartraka snokota, kiu zorge glitis tra la neĝo en la pene nigra nokto.
  
  
  En la varma kajuto, Noĉjo malbutonumis sian jakon kaj koncentrite klinis sian kapon kun nerazitaj haroj kaj stoploj super la kompaso. Li devis konstante gardi. La rok-malmola neĝo kovris profundajn fendojn, en kiujn la motorsledo povis frakasi.
  
  
  Ie oriente de ĉi tie, grafo von Stadi trovis sian lastan rifuĝon en la malvarmaj akvoj de la Gronlanda Maro. Dum la somero ili povus esti atingitaj per boato, alportante provizojn kaj teknikistojn por reteni la ceterajn ĝermanajn kavalirojn vivantaj ĝis la klimato estis denove favora por movado.
  
  
  Killmaster veturis la motorsledon trans la dezertan ebenaĵon, scivolante kiel li sukcesos plenumi la taskon. Malantaŭ li, Joe Shu apogis sin al skatolo da eksplodema gelateno kaj verŝis ladskatolon da manĝaĵo en lian ovalan altvangan vizaĝon.
  
  
  “Aŭskultu, Noĉjo,” diris la Eskimo, “gravas, ke la maŝinpafiloj estu la lastaj kaj tuj uzataj. La temperaturo altiĝas kun la suno, sed ne multe.
  
  
  Ni tenas la maŝinpafilojn interne ĝis la lasta minuto kaj poste daŭrigas pafadon por varmiĝi. Alie ni havos pli bonan ŝancon per la fokaj tranĉiloj, ĉu vi scias? Nick kapjesis. Nick ekkomprenis ke se Joe Shue diris ion tre gravan, tiam ĝi estis grava. La granda centra glacitavolo de Gronlando estis plejparte nekonata teritorio, kaj por Noĉjo ĝi estis kruda pejzaĝo kie lia vivo dependis de la scio de la viro sidanta apud li en la kabano. Ne estis tempo por la kutimaj informkunvenoj kaj trejnaj filmoj, ĉar antaŭ nur tri tagoj li eksciis, kie kaŝiĝas la Grafo de komento de sia radiofunkciigisto.
  
  
  Neĝkato vagis tra la brilanta neĝo dum Nick provis spuri la linion de la granda Reinhart Glacier al la tendaro de von Stadi ĉe la bazo de la glaĉero ĉe Cape Desolation.
  
  
  Subite, Joe Shu ridetis kaj liaj karbonigraj okuloj ekbrilis. "Ni havos nebulon frue matene, vi vidos." Nick rigardis tra la glacia fenestro al la malmola, klara ĉielo kaj balancis la kapon. “Se vi diras tion, Joe. Ĉi tio ŝajnas al mi tre klara."
  
  
  “Ne,” la eskimo diris firme, “estos densa nebulo. Sed la bona afero estas, ke ni povas iri al tendaro subvente.”
  
  
  La koro de Nick eksaltis. Li estis tro longe en la kesto por ne kompreni la signifon de tiu komento. Matene ili povis alproksimiĝi al la germana tendaro nerimarkite kaj neaŭditaj. Ĝi solvis duonon de iliaj problemoj per unu elfluo.
  
  
  Neĝkato senĉese baraktis tra la vasta malhela malpleno al sia predo.
  
  
  
  
  Mateno. Kiel antaŭdiris Joe Shue, la nebulo enŝteliĝis kviete antaŭ la tagiĝo, kaj la du viroj povis veturi la motorsledon al la morena muro kiu protektis la tendaron de la grafo ĉe la piedo de la glaĉero. Tra la nebuloj, nun malrapide malaperantaj de la suno, Noĉjo povis vidi la ĉefsidejon de la Grafo, ĉizitan en la glacian glacion kaj plifortigitan jen kaj jen per traboj. Flanke li vidis startlenon el metalaj matoj, kaj ankaŭ kazernon kaj generatorojn. Nick planis krevigi ĉion tre baldaŭ.
  
  
  Estis grave ke la radioekipaĵo de von Stadi estu malŝaltita ĉe la komenco de la atako tiel ke liaj komunikadoj kun Germanio estis tranĉitaj kaj liaj komplicoj iĝis nealireblaj. La grafo ŝajne ne sciis ke Nick sciis pri la sekreto de sia Gronlanda kaŝejo, alie li propre certigintus ke Nick estis mortigita antaŭ ol li forlasis la kastelon. Sed li certe pripensis eksteran enmiksiĝon, alie li ne estus konstruinta ĉi tiun altvaloran rifuĝejon en lando kie eble neniu blankulo iam estis.
  
  
  "Ĉu vi finis kun la maŝinpafiloj?" - demandis Joe Shue. "Ni ne povas lasi ĉi tiujn birdojn eskapi." Niĉjo rigardis la Eskimon scivoleme.
  
  
  “Kion ĉi tio signifas por vi, Joe? Mi pensis, ke estas nur laboro por vi daŭrigi ĝis la foka ĉaso denove komenciĝos.
  
  
  "Fiku la fokojn, viro," diris Joe Shue. “Mi estas dana kaj mi memoras la militon. Mia patro estis mortigita de germana kanonoboato. Mi finos la maŝinpafilojn kiam vi estos preta.
  
  
  Ĝi estis longa parolado por Joe Shue. Noĉjo kapjesis kaj rigardis sian horloĝon. "Nur iom pli, Joe."
  
  
  La motoroj de la aviadilo ekbrulis sur la startleno. Iom poste, Nick vidis grupon da viroj en la parkoj.
  
  
  Ni alproksimiĝas al la ĉefkonstruaĵo kaj pene al atendanta aŭtomobilo. Nick kaptis sian binoklon kaj koncentriĝis sur la grupo. Apud li, Joe Shue klakis la sekurecon sur sia malpeza maŝinpafilo.
  
  
  "Nun Noĉjo?"
  
  
  “Ni atendas, ke ĉi tiuj eskimoj foriros de la vojo. Ni ne bezonas falĉi danajn regulojn, eĉ se ili laboras kun bastardo."
  
  
  Joe Shue kraĉis. "Ili ne estas eskimoj, kamarado."
  
  
  Ĉi tio rapide ekkomprenis Nick. ĉinoj. Kion ajn Von Stadi planis por la grupo de ĉinoj en la tago, kiam li intencis preni potencon en Germanio, tio ne aŭguris bone por Ameriko kaj la NATO-landoj.
  
  
  "Bone celu, Jozefo, kaj pafu kiam vi volas," flustris Nick.
  
  
  Sekundo poste, la silento de la arkta mateno estis rompita per la kontinua muĝado de maŝinpafiloj. La grupo direktanta al la aviadilo eksplodis en konfuzo kiam homoj kraŝis ĉirkaŭ ili. Duono kuris al la aviadilo, kaj la alia duono rifuĝis en la glaĉera sidejo. "Kiam lia maŝinpafilo celis la grupon kurantan al la aviadilo kaj elprenis la virojn senmanke," Joe komentis.
  
  
  “Prenu unue la aviadilajn pasaĝerojn, kaj poste la homojn, kiuj poste restos hejme. Ha, neniu fika ĉino en mia Gronlando. Kaj neniuj kupladoj. Ha, prenu, aĉa rosmaro.
  
  
  La maŝinpafilo saltis kaj bruis en liaj manoj, kaj la kupraj kartoĉoj falis en la neĝon kun siblo. La rigardo de Noĉjo koncentriĝis al la kazerno. Sinjoro, kio okazis al la brulado de la tempo? Eble ili devus atendi ĝis ili aŭdis tiujn eksplodajn aparatojn eksplodi. Eble kun tia malvarmo la provizoraj mekanismoj ne funkciis. Eble. Duono de la taĉmento estis jam kovrita de neĝo, Joe demetis ilin tuj kiam ili eliris la pordon. Subite la konstruaĵo ŝajnis skuiĝi, poste ĝi frakasiĝis en milionon da pecoj. Momenton poste, Nick aŭdis la sonon de eksplodo. "Ĝi estis plifortikigoj," rapide diris Nick. 'Ni iru al.'
  
  
  La Likva Eskimo pendigis la flamĵetilon sur sian dorson. "Mi ŝatas tion pri la usonanoj," li ridis, "ili estas tiel bone ekipitaj." Flank-al-flanke, la viroj kuris tra la neĝo direkte al la ĉefenirejo de la von Stade Glacia Palaco kiam aliaj eksplodemaj ŝargoj kiujn ili metis skuis la grundon.
  
  
  Sporadaj interpafadoj salutis ilin ĉe la pordo. Nick lanĉis du termitgrenatojn kaj falis por protekti sin kontraŭ la ekbrilo de blankarda lumo. Kiam Nick kaj Joe alproksimiĝis al la pordo, ili estis haltigitaj nur per kadavroj.
  
  
  Ili estis en granda ĉambro kun plastaj paneloj, kaj Nick divenis laŭ la obtuza sono de iliaj voĉoj, ke ĝi estas konstruita tiel, ke estis aero inter la glaĉero kaj la ĉambro por ke ĝi estu hejtita, kaj ĉi tie la von Stadi ambaŭ povis resti. . kaj somere kaj vintre. Sed preter la izolita ĉambro kuŝis longaj koridoroj el verda glacio kondukantaj en la glaĉeron.
  
  
  Malproksime, en unu el la glaciaj koridoroj, Noĉjo aŭdis konatan sonon, la manian ridon de la nano Lokio.
  
  
  "Venu, Joe," diris Nick. "Tenu tiun flamĵetilon antaŭ ni."
  
  
  Subite aŭdiĝis longedaŭra muĝado, kiu estis pli laŭta ol la eksplodemaj ŝargoj povis kaŭzi. La ronda vizaĝo de Joe Shu estis maltrankvila.
  
  
  “Ni, Noĉjo. Baldaŭ la tuta malbenita glaĉero falos en la maron. Kun glaciaĵo oni neniam scias.”
  
  
  La muroj ŝajnis senmovaj, sed Noĉjo sentis moviĝon.
  
  
  en la stomako, kvazaŭ li estus en boato en peza maro. Li rapide faris decidon. “Rapidu, Joe. Reiru al la motorsledo. Mi venos al vi, sed unue mi devas vidi, ke von Stadi mortis.
  
  
  "Mi restos kun vi," diris Joe, ridetante. "La usona registaro povas pagi min. La rapida kariero de eskimo-knabo. "Bone," diris Nick. "Do kuru."
  
  
  Estis Musco denove. Labirinto de koridoroj, la sento esti en sciencfikcia mondo. Kaj ĉiam estis la ridado de la nano, kiu pinte kondukis ilin al la anguloj de la bluverda glacio, kaj poste logis ilin per hajlo de kugloj. Kaj ankoraŭ malsana sento en mia stomako dum la glaĉero malrapide glitis al la maro.
  
  
  Kelkfoje ili renkontis reziston. Ĉar la defendantoj fuĝis, Nick permesis al ili eskapi. Kiam ili rezistis, Nick kaj JOE atakis ilin per flamĵetilo, kaj la fidelaj ĝermanaj kavaliroj iĝis flamantaj torĉoj kiam ili falis en la degelantan glacion.
  
  
  Kaj fine, ĉirkaŭ nova kurbo, ili trovis la homon, kiu volis regi Eŭropon, kaŝitan en malgranda kaverno, kiun ili apenaŭ rimarkis. Flamĵetilo Joe transformis la du adjutantojn de la Grafo en homajn torĉojn, kaj subite la viro, kiu konsideris sin superhomo, kriegis por kompato malantaŭ amaso da skatoloj da frostitaj fiŝoj! Nick ĉesis pafi dum la Grafo grimpis el la aŭto, levante la manojn alte.
  
  
  "Kamarado," li grumblis, "mi kapitulacas."
  
  
  "Restu tie dum mi serĉas vin," klakis Nick.
  
  
  La grafo ne precize aspektis kiel granda mondgvidanto. Lia stoplo estis kovrita per glacio, kaj liaj brulantaj okuloj malheliĝis pro malvenko. Subite la nano denove ridis. Ie super ili.
  
  
  “Carter,” la grafo petegis per raŭka voĉo, “ĉu vi komprenas, kion vi faras? Donu al mi pliajn dek du horojn kaj mi faros vin nekredeble riĉa. Carter, pro Dio. Ni ambaŭ estas soldatoj... — Niĉjo sentis preskaŭ ian kompaton dum momento. La gnomo denove ridis. Noĉjo turniĝis kaj vidis mutilitan vireton sidantan sur la kornico super ili.
  
  
  La nano ridis kaj faligis mangrenadon sur la glacion. Noĉjo kuris, piedbatis la obuson, kaj ĵetis sin teren kiam la aĵo ruliĝis trans la glacion. Li sentis la varmegon de la flamĵetilo de Joe, aŭdis la glacian kornicon eliri de la muro, kaj aŭdis la nanon krii. Tiam la granato eksplodis kaj la mondo fariĝis kirlego de flugantaj glacikristaloj.
  
  
  Konfuzite, li sentis, ke la manoj de la grafo kaptis lian gorĝon kun la forto de frenezulo. Nick sukcesis liberiĝi de la teno kaj leviĝi dum la Grafo vane provis alpingli lin. Nick frapis sian frunton en la vizaĝon de von Stadi kaj sentis la sangon flui sur lia propra vizaĝo.
  
  
  “Batalu, grafo,” defiis Nick, “batalu por via vivo. Montru vian lukton, ke ili devus atendi ĝis ili aŭdis tiujn eksplodajn aparatojn eksplodi. Eble kun tia malvarmo la provizoraj mekanismoj ne funkciis. Eble. Duono de la taĉmento estis jam kovrita de neĝo, Joe demetis ilin tuj kiam ili eliris la pordon. Subite la konstruaĵo ŝajnis skuiĝi, poste ĝi frakasiĝis en milionon da pecoj. Momenton poste, Nick aŭdis la sonon de eksplodo. "Ĝi estis plifortikigoj," rapide diris Nick. 'Ni iru al.'
  
  
  La Likva Eskimo pendigis la flamĵetilon sur sian dorson. "Mi ŝatas tion pri la usonanoj," li ridis, "ili estas tiel bone ekipitaj." Flank-al-flanke, la viroj kuris tra la neĝo direkte al la ĉefenirejo de la von Stade Glacia Palaco kiam aliaj eksplodemaj ŝargoj kiujn ili metis skuis la grundon.
  
  
  Sporadaj interpafadoj salutis ilin ĉe la pordo. Nick lanĉis du termitgrenatojn kaj falis por protekti sin kontraŭ la ekbrilo de blankarda lumo. Kiam Nick kaj Joe alproksimiĝis al la pordo, ili estis haltigitaj nur per kadavroj.
  
  
  Ili estis en granda ĉambro kun plastaj paneloj, kaj Nick divenis laŭ la obtuza sono de iliaj voĉoj, ke ĝi estas konstruita tiel ke estis aero inter la glaĉero kaj la ĉambro por ke ĝi estu hejtita, kaj ĉi tie la von Stadi ambaŭ povis resti. . kaj somere kaj vintre. Sed preter la izolita ĉambro kuŝis longaj koridoroj el verda glacio kondukantaj en la glaĉeron.
  
  
  Malproksime, en unu el la glaciaj koridoroj, Noĉjo aŭdis konatan sonon, la manian ridon de la nano Lokio.
  
  
  "Venu, Joe," diris Nick. "Tenu tiun flamĵetilon antaŭ ni."
  
  
  Subite aŭdiĝis longedaŭra muĝado, kiu estis pli laŭta ol la eksplodemaj ŝargoj povis kaŭzi. La ronda vizaĝo de Joe Shu estis maltrankvila.
  
  
  “Ni, Noĉjo. Baldaŭ la tuta malbenita glaĉero falos en la maron. Kun glaciaĵo oni neniam scias.”
  
  
  La muroj ŝajnis senmovaj, sed Noĉjo sentis moviĝon.
  
  
  en la stomako, kvazaŭ li estus en boato en peza maro. Li rapide faris decidon. “Rapidu, Joe. Reiru al la motorsledo. Mi venos al vi, sed unue mi devas vidi, ke von Stadi mortis.
  
  
  "Mi restos kun vi," diris Joe, ridetante. "La usona registaro povas pagi min. La rapida kariero de eskimo-knabo. "Bone," diris Nick. "Do kuru."
  
  
  Estis Musco denove. Labirinto de koridoroj, la sento esti en sciencfikcia mondo. Kaj ĉiam estis la ridado de la nano, kiu pinte kondukis ilin al la anguloj de la bluverda glacio, kaj poste logis ilin per hajlo de kugloj. Kaj ankoraŭ malsana sento en mia stomako dum la glaĉero malrapide glitis al la maro.
  
  
  Kelkfoje ili renkontis reziston. Ĉar la defendantoj fuĝis, Nick permesis al ili eskapi. Kiam ili rezistis, Nick kaj JOE atakis ilin per flamĵetilo, kaj la fidelaj ĝermanaj kavaliroj iĝis flamantaj torĉoj kiam ili falis en la degelantan glacion.
  
  
  Kaj fine, ĉirkaŭ nova kurbo, ili trovis la homon, kiu volis regi Eŭropon, kaŝitan en malgranda kaverno, kiun ili apenaŭ rimarkis. Flamĵetilo Joe transformis la du adjutantojn de la Grafo en homajn torĉojn, kaj subite la viro, kiu konsideris sin superhomo, kriegis por kompato malantaŭ amaso da skatoloj da frostitaj fiŝoj! Nick ĉesis pafi dum la Grafo grimpis el la aŭto, levante la manojn alte.
  
  
  "Kamarado," li grumblis, "mi kapitulacas."
  
  
  "Restu tie dum mi serĉas vin," klakis Nick.
  
  
  La grafo ne precize aspektis kiel granda mondgvidanto. Lia stoplo estis kovrita per glacio, kaj liaj brulantaj okuloj malheliĝis pro malvenko. Subite la nano denove ridis. Ie super ili.
  
  
  “Carter,” la grafo petegis per raŭka voĉo, “ĉu vi komprenas, kion vi faras? Donu al mi pliajn dek du horojn kaj mi faros vin nekredeble riĉa. Carter, pro Dio. Ni ambaŭ estas soldatoj... — Niĉjo sentis preskaŭ ian kompaton dum momento. La gnomo denove ridis. Noĉjo turniĝis kaj vidis mutilitan vireton sidantan sur la kornico super ili.
  
  
  La nano ridis kaj faligis mangrenadon sur la glacion. Noĉjo kuris, piedbatis la obuson, kaj ĵetis sin teren kiam la aĵo ruliĝis trans la glacion. Li sentis la varmegon de la flamĵetilo de Joe, aŭdis la glacian kornicon eliri de la muro, kaj aŭdis la nanon krii. Tiam la granato eksplodis kaj la mondo fariĝis kirlego de flugantaj glacikristaloj.
  
  
  Konfuzite, li sentis, ke la manoj de la grafo kaptis lian gorĝon kun la forto de frenezulo. Nick sukcesis liberiĝi de la teno kaj leviĝi dum la Grafo vane provis alpingli lin. Nick frapis sian frunton en la vizaĝon de von Stadi kaj sentis la sangon flui sur lia propra vizaĝo.
  
  
  “Batalu, grafo,” defiis Nick, “batalu por via vivo. Montru vian batalon kaj eble.'
  
  
  La grafo alkuris lin. Noĉjo kaŭris, kaptis la Grafon kaj ĵetis lin trans la ĉambron al la glacia muro de la kaverno. La viro falis teren kaj rigardis lin per obtuzaj okuloj.
  
  
  Nika rikanis kruele dum li montris tra la glacitunelo al la granda salono. - Jen la vojo al Berlino, grafo von Stadi. Kial vi sidas tie? Iru transpreni la urbon."
  
  
  La mano de la Grafo etendis la manon en lian supertuton kaj eltiris longan ĉastranĉilon. Nick rigardis rekte al la viro. La grafo kontraŭvole leviĝis sur la piedojn.
  
  
  La brilanta stiletklingo de Nick aperis en lia mano. Tiam la poentaro saltis.
  
  
  Estis mallonga, rapida lukto, poste densa ruĝa rivereto eskapis el la gorĝo de la grafo, kaj li kolapsis.
  
  
  Noĉjo paŭzis, poste kliniĝis kaj viŝis la klingon de la stileto sur la peltkostumo de la Grafo. Kiam li turnis ĝin, la vizaĝo de la grafo jam glaciiĝis en la teron.
  
  
  "Bonege, Nick," diris Joe Shue. "Bonega piedlaboro."
  
  
  Nick ekmovis. Li forgesis pri JOE kaj la nano Lokio. Li eksaltis denove kiam li vidis la senkapan korpon de Lokio ĉe la piedoj de JOE. Malica kapo kun malgrandaj okuloj rigardis malklare al la plafono proksimume sep metrojn de la malgranda korpo.
  
  
  Joe levis la ŝultrojn. “Ni eskimoj ne estas barbaroj. Li falis sur min kaj mi eraris." Lia larĝa vizaĝo ekridetis. "Usonaj flamĵetiloj estas bonaj, sed kiam aferoj serioziĝas, mi preferas havi bonan fokan tranĉilon."
  
  
  "Diable," diris Nick mallaŭte, "mi promesis al mi ĉi tiun plezuron." Li rigardis la korpojn de la nano kaj la superhomo, kaj lia vizaĝo estis same malplena kaj senmova kiel tiu de la sfinkso. Joe tiris la manikon de sia jako.
  
  
  "Ne zorgu pri kiel ili mortis, Nick," diris Joe. "Ne diru al la blanka dio: ĉar vi faris tion al unu el miaj pli junaj fratoj, kion mi faros al vi?"
  
  
  Nick ridetis. “Mi pensas, ke ĝi ne devus esti tiel, sed ĝi estus bona regulo. Mi tamen ne zorgis pri tio. Nur venis al mi en la kapon, ke se mi povus ricevi la nomojn de Von Stadi, eble mi povus savi multajn vivojn en Berlino ĉi-nokte kaj eviti la kaoson. Kiel vi povas vidi, la grafo ne riskis. Se la puĉo malsukcesus, li estus kaŝinta ĉi tie."
  
  
  Joe Shu levis la brovojn. "Mi pensas, ke vi ne havis multe da elekto," li diris. "Tio estas tre interesa, kion vi diras, kaj mi ne volas soni kiel malkuraĝulo, Noĉjo, sed mi pensas, ke ni prefere frakasu ĝin kiel fulmo."
  
  
  Denove Noĉjo rimarkis, ke la kaverno tremas kiel boato en ŝtorma maro. Subite la du viroj turnis sin kaj kuris por la vivo.
  
  
  
  
  
  
  
  Ĉapitro 16
  
  
  
  
  
  
  
  La gazetoj ricevis parton de la rakonto kaj volis la reston. Maljuna Vaŝingtona korespondanto haltigis Nick en la drinkejo de la Hotelo Bernadotte. "Ĉu mi ne vidis vin antaŭe, amiko?"
  
  
  "Devas esti iu alia," Noĉjo diris ĝentile, malbenante sian malbonŝancon. Bedaŭrinde, la raportisto havis bonan memoron.
  
  
  “Jes, jes, jes,” li diris al si. “Lia nomo estas Carter, Dick Carter. Li havas altnivelan laboron ĉe la CIA aŭ ion similan.
  
  
  Nick ne korektis la eraron. Cetere, kompleta silento estis atendita de CIA-dungitoj.
  
  
  “Mi aŭdas pri vi de tempo al tempo. Vi laboras por Hawk, ĉu ne?
  
  
  Noĉjo ridetis, senkulpa kiel novnaskita ŝafido. “Nur de la teknika flanko. "Mi laboras kun ultra-sentema filmo," li diris, ne senracie.
  
  
  "Venu," la raportisto ronkis. “Estas aferoj tiel grandaj, ke ne utilas kaŝi ilin. Ĉiuj forpermesoj por usonaj trupoj en Germanio estis nuligitaj. Movis du eskadrojn de B52s al Islando kaj tutan armegrupon de Fort Ord en Kalifornio ĝis Anglio. Tri germanaj diviziestroj estis subite malŝarĝitaj de siaj devontigo kaj la Aŭtovojo estis plena de soldatoj. Trafiko tra Checkpoint Charlie estas blokita ĝis plu avizo.
  
  
  "Mi pensas," diris Nick, "vi devus esti en Berlino, ne ĉi tie."
  
  
  "Ĉi tio estas la plej amuza afero," pripensis la ĵurnalisto. "Ĉiuj niaj prognozistoj diras, ke la respondo situas en Svedio, ne en Germanio." Li malrapide balancis la kapon. — Mi ne scias. Post iom da tempo vi sentos kio estas en mia laboro. Ĉu vi scias, kiel mi sentas nun? Ekzakte kiel Pearl Harbor, sed ĉi-foje la plonĝ-bombaviadiloj estis revokitaj."
  
  
  Nick levis la ŝultrojn. "Mi scias nenion," li diris. "Mi ĵus revenis el Gronlando."
  
  
  “Ho,” diris la raportisto kaj tuj perdis intereson.Noĉjo iris al sia ĉambro. Ĵus foriris svedaj registaraj teknikistoj. Kvin minutojn poste Nick staris antaŭ la nove instalita videotelefono. Je la difinita tempo, la ekrano lumiĝis kaj Nick rigardis la maldikan maljunan vizaĝon de Hawk en Vaŝingtono.
  
  
  "Ĉu vi legis la raporton?" - demandis Noĉjo.
  
  
  “Mi maldormis la tutan nokton legante ĉi tion kaj ne povis demeti ĝin. Mi antaŭĝojas pri la filmo. Aĵo.'
  
  
  — Jes? - diris Noĉjo.
  
  
  "Ĉu ne estis danĝere lasi von Stadi eskapi al Gronlando kaj poste trakti ĉion memstare?" Se vi malsukcesus, li povintus gvidi sian puĉon de tie por transflugi, kiam la germanaj kavaliroj okupis Berlinon. Tiam ni havus unuiĝintan Germanion sur la militpado kun ĉinaj misiloj celantaj la Elizeajn Kampojn kaj Trafalgar Square. Tre riska komerco, Nick.
  
  
  "Nu," diris Nick penseme, "ni povus sendi B52 al nivelo de Kabo Dezerto."
  
  
  sciu, sed tiam la puĉo kontraŭ Berlino verŝajne jam komenciĝis.”
  
  
  Akcipitro zumis dum momento, poste rigardis supren. “Vi interesiĝos scii, ke la FBI arestis taĉmenton da teknologoj tre simila al tiu, kiun vi alvenis en Masco, Nick. Ĝi estis la ĉinoj kaj ili eksperimentis kun rokstrukturo proksime de la Ĉejenaj Montoj en Kolorado kie norad havas ĉefsidejon. Ŝajnas, ke la ĉinoj faris longan vojon per sia lasero, kvankam mi suspektas, ke ili ĉesos nun ĉar ŝajnas, ke ni baldaŭ havos protekton." Ili babilis dum iom da tempo pri teknikaĵoj, tiam Hawk faligis siajn kutimajn gratulojn, kiuj estis mallongaj kaj liberaj de ego-fortigantaj aldonaĵoj.
  
  
  Niĉjo sidis sola en sia hotelĉambro dum kelka tempo. Muntado de bildoj preterpasis lin. Li vidis la malnovan universitatan urbon, la atletikajn junulojn, kanti kaj sonĝi pri la rakontoj pri gloro kaj devo de von Stade, ĉar ili estis pli dolĉaj kaj pli facile kompreneblaj ol la konfuzaj komplikaĵoj de la realo. Li decidis, ke li estas bonŝanca. Okazis tiel malofte, ke eblis atentigi la malbonon kaj fari ion pri tio. Kutime unu malbono kondukis al alia, sen komenco nek fino. La francoj nomis ĝin Histoire noire. Nigra historio. Li sidis kelkan tempon sen tuŝi la glason da viskio antaŭ si.
  
  
  Tiam oni frapis la pordon. Noĉjo malfermis la pordon kun Luger en la mano, sed la nerimarkebla figuro en la koridoro montriĝis bona aĉetanto.
  
  
  "Pako por sinjoro Carter."
  
  
  Noĉjo rigardis la viron, poste prenis skatolon enpakitan en bruna papero kaj loze ligitan per ŝnuro. Li zorge alproksimiĝis al la sofo, demetis la skatolon,
  
  
  iris al la banĉambro kaj ŝaltis la banon. Li tiam revenis al la salono kaj ekzamenis la pakaĵon pli detale. Liaj nomo kaj adreso estis ĝuste skribitaj per forta virineca manskribo. En la supra maldekstra angulo tekstis: “De la Usona Sekreta Servo. Urĝe. Malfermu kaj respondu tuj."
  
  
  Nick ridis dum li legis la anoncon. Li ridis, rapide iris al la banĉambro kaj zorge mallevis la pakaĵon en la bankuvon. Post kiam li finis ridi, li levis sian glason da viskio kaj diris: “Dankon, Botoj, kie ajn vi sidas. Vi ridigis min unuafoje en monato. Estu sana.'
  
  
  Ridetante, li finis sian glason kaj vokis la ministojn. Li ĵus pendigis kiam la telefono denove sonoris. Sufoka virina voĉo, samtempe sonante afereca, demandis lin, ĉu li finfine finis siajn malbenitajn kunvenojn kaj raportojn.
  
  
  "Por esti honesta," diris Nick, "mia ferio komenciĝis ĝuste antaŭ dudek minutoj."
  
  
  "Ankaŭ la mia," diris Astrid. - Mi volas diri, mi ferias. Ili insistis, ke mi prenu tri semajnojn, ĉu vi povas imagi? Estis klare sugesto de kolerego en ŝia voĉo kontraŭ registaro kiu kuraĝigis tian kriman svagecon. “Mi ne havis multe da libera tempo ekde mi estis dek trijara, mia kara. Mi ne scias kion fari kun ĉi tio. Mi estas soleca. Eĉ la laboristoj foriras. Vi vidas, ili finis renovigi mian dormoĉambron hodiaŭ matene.
  
  
  Nick ridis kviete. — Estu proksime. Mi venas.'
  
  
  Astrid ridis.
  
  
  “Mi esperis, ke vi diros tion. Tial mi petis ilin unue purigi la dormoĉambron kaj poste veni kaj ripari la reston de la domo post tri semajnoj."
  
  
  
  
  
  
  Pri la libro:
  
  
  
  
  
  Ili nomis sin "germanaj kavaliroj". Nov-naziaj gangsteroj kiuj estas inferencitaj por venĝi sian patrujon. Ilia gvidanto, freneza geniulo, revas pri mondregado kaj la detruo de iu ajn kiu staras en lian vojon...
  
  
  Nick Carter turnis sin kontraŭ ili kaj devas trakti du sensualajn virinojn, unu el kiuj estas konsiderita lia partnero kaj la alia lia malamiko ...
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter estas la ĉefa agento de AX, la sekretega spionorganizo de Ameriko, kiu ricevas ordonojn nur de la Nacia Sekureckonsilio, la Sekretario de Defendo kaj la Prezidanto mem.
  Nick Carter, viro de du vizaĝoj, afabla... kaj senkompata; konata inter liaj kolegoj kiel "Killmaster".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"